3 Zacznijmy od nowa

Copyright © Abbi Glines 2013 Copyright for the Polish edition © Wydawnictwo Pascal. Wszelkie prawa zastrzeżone Autor: Abbi Glines Tytuł: Zacznijmy od nowa Tytuł oryginału: Forever Too Far Tłumaczenie: Agata Żbikowska Redakcja: Katarzyna Sobiepanek-Szczęsna Korekta: Zofia Biedronka Okładka: Katarzyna Borkowska Zdjęcie na okładce: Kathrin Ziegler / Taxi / Getty Images, Redaktor naczelna: Agnieszka Hetnał Bielsko-Biała 2014 ISBN 978-83-7642-340-1 Wydawca: Wydawnictwo Pascal sp. z o.o. ul. Zapora 25 43-382 Bielsko-Biała [email protected] www.pascal.pl eBook redaktor i konwersja: Dominik Trzebiński Du Châteaux [email protected] Ta książka jest fikcją literacką. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób żywych lub zmarłych, autentycznych miejsc, wydarzeń lub zjawisk jest czysto przypadkowe. Bohaterowie i wydarzenia opisane w tej książce są tworem wyobraźni autorki bądź zostały znacząco przetworzone pod kątem wykorzystania w powieści.

Dla wszyst​kich, któ​rzy po​ko​cha​li opo​wieść o Ru​shu i Bla​ire tak moc​no jak ja. Dzię​ku​ję, że bła​ga​li​ście, bym po​świę​ci​ła im trze​cią książ​kę. Każ​de sło​wo pi​sa​łam z mi​ło​ścią. Gdy znaj​dziesz po​wód do ży​cia, trzy​maj się go. Ni​g​dy nie pusz​czaj. Na​wet je​śli przy oka​zji bę​dziesz mu​siał spa​lić za so​bą mo​sty. Rush Fin​lay

PROLOG Gdy​bym nie był tak moc​no sku​pio​ny na Bla​ire, któ​ra roz​sie​wa​ła wo​kół wy​jąt​ko​wy blask, za​uwa​żył​bym, że wszedł. Ale tak się nie sta​ło. Na​gle roz​mo​wy wo​kół umil​kły, a wzrok obec​nych skie​ro​wał się na drzwi za mo​imi ple​ca​mi. Spoj​rza​łem na swo​ją dziew​czy​nę, któ​ra wciąż roz​ma​wia​ła z Wo​od​sem i nie za​uwa​ży​ła zmia​ny at​mos​fe​ry w po​ko​ju. Prze​su​ną​łem ją za sie​bie ochron​nym ge​stem, a po​tem od​wró​ci​łem się, że​by zo​ba​czyć, kto zro​bił ta​kie wra​że​nie na obec​nych w ba​rze go​ściach. Ta​kie sa​me srebr​ne oczy, ja​kie wi​dy​wa​łem co​dzien​nie w lu​strze, sku​pi​ły na mnie swo​je spoj​rze​nie. Mi​nę​ło spo​ro cza​su, od​kąd ostat​nio wi​dzia​łem się z oj​cem. Za​zwy​czaj utrzy​my​wa​li​śmy re​gu​lar​ny kon​takt, ale od​kąd Bla​ire po​ja​wi​ła się w mo​im świe​cie i wy​wró​ci​ła go do gó​ry no​ga​mi, nie mia​łem cza​su ani ener​gii, że​by od​szu​kać ta​tę i z nim po​roz​ma​wiać. Wy​glą​da​ło na to, że tym ra​zem on od​na​lazł mnie. – Twój oj​ciec… – szep​nę​ła Bla​ire. Wy​szła zza mo​ich ple​ców i wzię​ła mnie pod ra​mię. – Tak, to on.

BLAIRE Bez ma​ki​ja​żu, ubra​ny w czar​ne, skó​rza​ne ciu​chy, wy​glą​dał jak star​sza wer​sja Ru​sha. Mu​sia​łam szyb​ko sta​wiać kro​ki, że​by na​dą​żyć za uko​cha​nym, któ​ry moc​no trzy​mał mnie za rę​kę, kie​ru​jąc się w stro​nę wyj​ścia. Zo​sta​wi​li​śmy resz​tę go​ści w ba​rze. Je​go oj​ciec to​ro​wał dro​gę. Nie wie​dzia​łam, czy Rush jest za​do​wo​lo​ny, że go wi​dzi, czy wręcz prze​ciw​nie. Nie ode​zwa​li się do sie​bie ani sło​wem, Rush tyl​ko ski​nął gło​wą w stro​nę wyj​ścia. Naj​wy​raź​niej nie chciał przed​sta​wiać mnie oj​cu przy świad​kach. De​an Fin​lay, naj​słyn​niej​szy na świe​cie per​ku​si​sta, za​trzy​mał się kil​ka​krot​nie, że​by zło​żyć au​to​graf na po​de​tknię​tych mu pod nos przed​mio​tach. Pod​cho​dzi​ły nie tyl​ko dziew​czy​ny. Zna​lazł się na​wet chło​pak, któ​ry sta​nął przed nim i po​pro​sił o pod​pis na ba​ro​wej ser​wet​ce. Rush rzu​cał groź​ne spoj​rze​nia na le​wo i pra​wo, że​by je​go oj​ciec mógł wresz​cie opu​ścić bar. To po​wstrzy​ma​ło po​zo​sta​łych. Za​mil​kli i w ci​szy przy​glą​da​li się, jak per​ku​si​sta Slac​ker De​mon wy​cho​dzi na ze​wnątrz. Noc​ne po​wie​trze znacz​nie się ochło​dzi​ło. Za​drża​łam, a Rush za​trzy​mał się i ob​jął mnie ra​mio​na​mi. – Mu​si​my wra​cać do do​mu. Nie chcę, że​by tu sta​ła, pod​czas gdy my bę​dzie​my roz​ma​wiać. Jest zbyt zim​no – po​in​for​mo​wał oj​ca Rush. De​an wresz​cie się za​trzy​mał i od​wró​cił w mo​ją stro​nę. Przy​glą​dał mi się uważ​nie. Do​kład​nie wi​dzia​łam mo​ment, gdy za​uwa​żył brzuch. – De​an, to jest Bla​ire Wynn. Mo​ja na​rze​czo​na. Bla​ire, oto De​an Fin​lay, mój oj​ciec. – Rush był spię​ty. Naj​wy​raź​niej nie chciał nas so​bie przed​sta​wić. – Nikt mi nie po​wie​dział, że bę​dę dziad​kiem – po​wie​dział oj​ciec Ru​sha, prze​cią​ga​jąc sa​mo​gło​ski. Cięż​ko by​ło stwier​dzić, co o tym my​śli – je​go twarz nie wy​ra​ża​ła żad​nych emo​cji. – By​łem za​ję​ty – brzmia​ła zdaw​ko​wa od​po​wiedź mo​je​go na​rze​czo​ne​go. Dziw​ne. Czyż​by wsty​dził się przed oj​cem? Po​czu​łam, że ro​bi mi się nie​do​brze, i za​czę​łam się od nie​go od​su​wać. Ob​jął mnie moc​niej i na​gle sku​pił na mnie ca​łą uwa​gę. – Co się sta​ło? – spy​tał, od​wra​ca​jąc się ty​łem do oj​ca i po​chy​la​jąc, że​by móc spoj​rzeć mi pro​sto w oczy. Nie chcia​łam roz​ma​wiać o tym przy De​anie. Czu​łam, że wciąż przy​glą​da się nam oboj​gu. Po​trzą​snę​łam gło​wą, ale nie zdo​ła​łam się roz​luź​nić. Nie po​tra​fi​łam nic na to

po​ra​dzić. Mar​twi​ło mnie, że nie po​wie​dział o nas oj​cu. – Za​bie​ram ją do sa​mo​cho​du. Spo​tka​my się w do​mu – rzu​cił przez ra​mię, wciąż nie spusz​cza​jąc ze mnie wzro​ku. Wle​pi​łam spoj​rze​nie w zie​mię, ża​łu​jąc, że tak za​re​ago​wa​łam. Ro​bi​łam sce​nę. De​an po​my​śli so​bie, że je​stem roz​ka​pry​szo​ną księż​nicz​ką. Otwo​rzy​łam usta, że​by za​pro​te​sto​wać, ale Rush ob​jął mnie ra​mie​niem i po​pro​wa​dził do ran​ge ro​ve​ra. Był nie​spo​koj​ny. Nie lu​bił, kie​dy się de​ner​wo​wa​łam. Mu​sie​li​śmy nad tym po​pra​co​wać. Cza​sa​mi mia​łam pra​wo się zde​ner​wo​wać. Nie mógł mieć nad wszyst​kim kon​tro​li. Rush otwo​rzył drzwi od stro​ny pa​sa​że​ra, po czym pod​niósł mnie i po​sa​dził na sie​dze​niu, jak​bym mia​ła pięć lat. Kie​dy są​dził, że je​stem nie​szczę​śli​wa, za​czy​nał trak​to​wać mnie jak dziec​ko. Nad tym też po​win​ni​śmy po​pra​co​wać. Nie za​mknął jesz​cze swo​ich drzwi, a już mi się przy​glą​dał. – Coś się sta​ło. Mu​szę wie​dzieć, o co cho​dzi, że​bym mógł to na​pra​wić. Wes​tchnę​łam i opar​łam się o sie​dze​nie. – Dla​cze​go nie po​wie​dzia​łeś mu o dziec​ku? Rush po​chy​lił się i ob​jął mo​ją dłoń. – Dla​te​go się zde​ner​wo​wa​łaś? Bo nie po​wie​dzia​łem De​ano​wi? Ski​nę​łam gło​wą i spu​ści​łam wzrok na na​sze sple​cio​ne dło​nie le​żą​ce na mo​ich ko​la​nach. – Nie mia​łem cza​su, że​by go szu​kać. Wie​dzia​łem, że je​śli mu po​wiem, na​tych​miast się po​ja​wi i bę​dzie chciał cię po​znać. Nie by​łem jesz​cze go​tów na to​wa​rzy​stwo. Zwłasz​cza je​go. Nie by​łam roz​sąd​na. Ostat​nio mo​je emo​cje sza​la​ły. Pod​nio​słam wzrok i na​po​tka​łam je​go zmar​twio​ne spoj​rze​nie. – Do​brze. Ro​zu​miem. Rush po​chy​lił się i lek​ko po​ca​ło​wał mnie w usta. – Prze​pra​szam, że cię zde​ner​wo​wa​łem – szep​nął, cmok​nął mnie po​now​nie w ką​cik ust, po czym oparł się na sie​dze​niu. Wła​śnie w ta​kich chwi​lach nie​mal mdla​łam z za​chwy​tu. – Te​raz jest tu​taj. Le​piej do​wiedz​my się, co go spro​wa​dzi​ło, za​nim mo​ja mat​ka się tu​taj zja​wi. Chcę cię mieć tyl​ko dla sie​bie. Nie lu​bię, kie​dy w po​bli​żu jest mo​ja po​pie​przo​na ro​dzi​na. Rush nie pu​ścił mo​jej rę​ki, kie​dy od​pa​lał sil​nik i wy​jeż​dżał na dro​gę. Opar​łam gło​wę o sie​dze​nie i od​wró​ci​łam się w je​go stro​nę. Lek​ki za​rost spra​wiał, że wy​glą​dał na star​-

sze​go i nie​ujarz​mio​ne​go. Bar​dzo sek​sow​nie. Mógł​by się rza​dziej go​lić. Lu​bi​łam to lek​kie dra​pa​nie. Wy​jął kol​czyk i pra​wie ni​g​dy go te​raz nie za​kła​dał. – Jak są​dzisz, dla​cze​go przy​je​chał? – spy​ta​łam. Rush rzu​cił mi spoj​rze​nie. – Mia​łem na​dzie​ję, że chciał cię po​znać. Ale zda​je się, że nic o to​bie nie wie​dział. Wy​glą​dał na za​sko​czo​ne​go. W ta​kim ra​zie pew​nie cho​dzi o Nan. Nan. Je​go sio​stra nie wró​ci​ła do Ro​se​ma​ry po wyj​ściu ze szpi​ta​la. Rush nie wy​da​wał się tym zmar​twio​ny, ale ko​chał sio​strę. Czu​łam się okrop​nie, bo to prze​ze mnie trzy​ma​ła się z da​le​ka. Te​raz, kie​dy wie​dzia​ła już, kto jest jej praw​dzi​wym oj​cem i że ni​g​dy ni​cze​go jej nie ode​bra​łam, mia​łam na​dzie​ję, że na​sze sto​sun​ki się po​pra​wią – choć​by ze wzglę​du na Ru​sha. Jed​nak nic na to nie wska​zy​wa​ło. – My​ślisz, że Nan po​je​cha​ła zo​ba​czyć się z Ki​rem? – spy​ta​łam. Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Nie wiem. Od wy​pad​ku wy​da​je się in​na. Sa​mo​chód za​trzy​mał się przed ol​brzy​mim do​mem na pla​ży, któ​ry oj​ciec ku​pił Ru​sho​wi, kie​dy ten był jesz​cze dziec​kiem. Mój chło​pak ści​snął mnie za rę​kę. – Ko​cham cię, Bla​ire. Je​stem ta​ki dum​ny z fak​tu, że zo​sta​niesz mat​ką mo​je​go sy​na. Chcę, że​by wszy​scy o tym wie​dzie​li. Ni​g​dy w to nie wątp. Za​pie​kły mnie oczy i ski​nę​łam gło​wą. Pod​nio​słam je​go rę​kę do ust i po​ca​ło​wa​łam ją. – Zro​bi​łam się bar​dzo uczu​cio​wa. Po pro​stu igno​ruj mnie, kie​dy się roz​kle​jam. Rush po​trzą​snął gło​wą. – Nie mo​gę cię igno​ro​wać. Chcę cię uspo​ko​ić. Drzwi od stro​ny pa​sa​że​ra się otwo​rzy​ły. Gwał​tow​nie od​wró​ci​łam gło​wę. De​an Fin​lay stał obok mnie, uśmie​cha​jąc się z prze​ko​rą. – Wy​puść tę ko​bie​tę z sa​mo​cho​du, sy​nu. Czas, że​bym po​znał mat​kę mo​je​go wnu​ka. Wy​cią​gnął do mnie rę​kę, więc po​da​łam mu swo​ją, nie​pew​na, jak się za​cho​wać. Je​go dłu​gie pal​ce ob​ję​ły mo​ją dłoń i po​mógł mi wy​siąść z sa​mo​cho​du. Rush na​tych​miast zna​lazł się obok, wy​do​był mo​ją rę​kę z dło​ni oj​ca i przy​cią​gnął mnie do sie​bie. De​an za​chi​cho​tał i po​trzą​snął gło​wą. – A niech mnie… – Chodź​my do środ​ka – od​parł Rush.

RUSH De​an pod​szedł do ka​na​py i opadł na nią, po czym wy​cią​gnął z kie​sze​ni pacz​kę pa​pie​ro​sów. Kur​wa! Nie mia​łem naj​mniej​szej ocho​ty się z nim uże​rać. – Nie mo​żesz tu​taj pa​lić. W ogó​le nie pal w to​wa​rzy​stwie Bla​ire. To szko​dzi dziec​ku. De​an uniósł brew. – Do cho​le​ry, chłop​cze, je​stem ra​czej pe​wien, że two​ja ma​muś​ka pa​li​ła, kie​dy no​si​ła cię w brzu​chu. Z pew​no​ścią ro​bi​ła też wie​le in​nych rze​czy. Nie mia​łem naj​mniej​sze​go za​mia​ru na​ra​żać na to sa​mo mo​je​go dziec​ka. – To nie zna​czy, że tak ma być te​raz. Bla​ire w ni​czym nie przy​po​mi​na mat​ki. W mo​men​cie, kie​dy wy​mie​ni​łem jej imię, do sa​lo​nu we​szła mo​ja dziew​czy​na, nio​sąc dwa pi​wa. Nie pro​si​łem jej o to. Nie chcia​łem, że​by ko​mu​kol​wiek usłu​gi​wa​ła. Ale i tak to zro​bi​ła. Wsta​łem i prze​cią​łem jej dro​gę. – Nie mu​sia​łaś nic przy​no​sić. – Wy​ją​łem jej bu​tel​ki z rę​ki i po​ca​ło​wa​łem w skroń. – Wiem. Ale ma​my go​ścia. Chcia​łam, że​by do​brze się po​czuł. Uśmiech​nę​ła się słod​ko. Wol​no mi by​ło sku​pić się na oj​cu. Chcia​łem za​brać ją na gó​rę, do sy​pial​ni. – Po​daj mi pi​wo, chłop​cze, i prze​stać tak się rzą​dzić. Za​du​sisz tę bied​ną dziew​czy​nę. Nie wiem, co, do dia​bła, w cie​bie wstą​pi​ło. Bla​ire ro​ze​śmia​ła się le​ciut​ko. Zde​cy​do​wa​łem, że da​ru​ję mu to, co po​wie​dział, bo roz​śmie​szył mo​ją uko​cha​ną. – Pro​szę. – Po​da​łem mu pi​wo. – A te​raz po​wiedz, po co przy​je​cha​łeś? – A co? Ta​tuś nie mo​że przy​je​chać w od​wie​dzi​ny do syn​ka, kie​dy ze​chce? – Je​ste​śmy w Ro​se​ma​ry. Ni​g​dy tu nie przy​jeż​dżasz. De​an wzru​szył ra​mio​na​mi i po​cią​gnął łyk pi​wa. Prze​rzu​cił ra​mię przez ka​na​pę i po​ło​żył no​gi na sto​ją​cym przed nim sto​li​ku. – Two​ja sio​stra to szur​nię​ta ję​dza. Kom​plet​nie jej od​wa​li​ło! Po​trze​bu​je​my po​mo​cy. A za​tem cho​dzi​ło o Nan. Tak wła​śnie są​dzi​łem. Usia​dłem na fo​te​lu na​prze​ciw​ko

i wy​cią​gną​łem rę​kę do Bla​ire. Nie chcia​łem, że​by sta​ła, po​za tym pra​gną​łem, by czu​ła się po​trzeb​na w tej roz​mo​wie. Po​de​szła i usia​dła mi na ko​la​nach. – Co ta​kie​go zro​bi​ła? – spy​ta​łem, bo​jąc się od​po​wie​dzi. De​an upił ko​lej​ny łyk pi​wa. Po​tem prze​su​nął rę​ką po dłu​gich, zmierz​wio​nych wło​sach. – Py​ta​nie ra​czej, cze​go nie zro​bi​ła. Ta cho​ler​na dzie​wu​cha za​fun​do​wa​ła nam praw​dzi​we pie​kło. Nie mo​że​my zła​pać od​de​chu. Dwa ty​go​dnie te​mu skoń​czy​li​śmy tra​sę kon​cer​to​wą i po​je​cha​li​śmy do Los An​ge​les, że​by tro​chę ode​tchnąć. Wte​dy po​ja​wi​ła się Nan i za​czął się kosz​mar. Nikt nie ma ani chwi​li spo​ko​ju. Ki​ro nie wie, co z nią zro​bić. Mu​sisz nam po​móc. Wie​dzia​łem, że Nan by​wa skry​ta, ale nie przy​szło mi do gło​wy, że mo​że wy​brać się do Los An​ge​les i od​szu​kać swo​je​go praw​dzi​we​go oj​ca. Wie​dzia​ła, że mój ta​ta i Ki​ro ma​ją dom w Be​ver​ly Hills. Kie​dy nie by​li w tra​sie, tam wła​śnie miesz​ka​li i tak by​ło od za​wsze. Ki​ro kil​ka ra​zy się że​nił i wy​pro​wa​dzał, ale po każ​dym roz​wo​dzie wra​cał. To miej​sce by​ło zna​ne ja​ko re​zy​den​cja Slac​ker De​mon. Nikt ni​g​dy nie mógł być pe​wien, któ​rzy człon​ko​wie ze​spo​łu aku​rat tam prze​by​wa​li. – Miesz​ka u cie​bie? – spy​ta​łem. Oj​ciec uniósł wy​so​ko brwi. – Czy ja ci wy​glą​dam na kom​plet​ne​go kre​ty​na? Cho​le​ra, ja​sne, że nie. Po pro​stu co chwi​la przy​jeż​dża. Sta​wia żą​da​nia i w ogó​le. Ki​ro pró​bo​wał się z nią do​ga​dać, stwo​rzyć ja​kąś re​la​cję, ale mu nie po​zwo​li​ła. Nie chce go słu​chać i… no, do​wie​dzia​ła się, że on ma jesz​cze jed​ną cór​kę. Nic do​bre​go z te​go nie wy​ni​kło. Naj​wy​raź​niej jesz​cze nie wie​dzia​ła, że Ki​ro ma rów​nież sy​na, ale w koń​cu Ma​se ni​g​dy się tam nie po​ja​wiał. – Mu​si być jej strasz​nie przy​kro – ode​zwa​ła się Bla​ire au​ten​tycz​nie zmar​twio​nym gło​sem. Jak mo​gła współ​czuć Nan? Kom​plet​nie te​go nie poj​mo​wa​łem. – Mu​sisz tam po​je​chać, po​móc jej się z tym upo​rać. Mo​że uda​ło​by ci się spra​wić, że​by na​wią​za​li z Ki​rem nor​mal​ne sto​sun​ki. Nie mia​łem za​mia​ru się na to zgo​dzić, ale De​an mi prze​rwał. – Już ją lu​bię. Wła​śnie na to li​czy​łem. Twój po​kój stoi pu​sty, a wiesz, ja​ki jest wy​god​ny. Weź ze so​bą Bla​ire. Dzię​ki te​mu le​piej ją po​znam i spę​dzę z to​bą tro​chę cza​su. Po​za tym je​śli nie przy​je​dziesz, Ki​ro w koń​cu za​bi​je Nan. Mo​ja uko​cha​na ści​snę​ła mnie za ra​mię. – My​ślę, że po​win​ni​śmy je​chać. Nan cię po​trze​bu​je. Od​chy​li​łem gło​wę i spoj​rza​łem na nią.

– Dla​cze​go ob​cho​dzi cię, cze​go po​trze​bu​je Nan? – spy​ta​łem z peł​nym po​dzi​wu sza​cun​kiem. – Bo ją ko​chasz – od​par​ła po pro​stu. – Świet​na dziew​czy​na! Do​bra, wy​star​czy ga​dek o Nan. Chcę wie​dzieć, kie​dy uro​dzi się dziec​ko i kie​dy we​se​le – rzu​cił De​an ra​do​snym to​nem. Bar​dzo róż​nym od te​go, któ​re​go uży​wał, mó​wiąc o Nan. Bla​ire spoj​rza​ła na ta​tę i się uśmiech​nę​ła. – Je​stem w dwu​dzie​stym ty​go​dniu. Dziec​ko uro​dzi się w po​ło​wie kwiet​nia. We​se​le mia​ło od​być się za dwa ty​go​dnie, ale nie chcę, że​by to ogra​ni​cza​ło Ru​sha. Wo​la​ła​bym prze​ło​żyć ślub i dać mu czas na upo​ra​nie się z ro​dzin​ny​mi spra​wa​mi. Nie ro​ze​sła​li​śmy jesz​cze za​pro​szeń ani nic w tym ro​dza​ju. Zmia​na da​ty nie bę​dzie pro​ble​mem. – Nie. Nie chcę dłu​żej cze​kać na two​ją zmia​nę na​zwi​ska – pró​bo​wa​łem po​sta​wić na swo​im, ale Bla​ire przy​ło​ży​ła mi pa​lec do ust. – Cśś. Nie kłóć​my się. Nie bę​dę się do​brze ba​wi​ła na we​se​lu, wie​dząc, że mu​sisz za​ła​twić pil​ne spra​wy ro​dzin​ne. Spędź​my Świę​to Dzięk​czy​nie​nia z przy​ja​ciół​mi, tak jak pla​no​wa​li​śmy, a po​tem po​le​ci​my do Los An​ge​les i zaj​mie​my się Nan. Kie​dy bę​dzie​my już mie​li to za so​bą, mo​że​my sku​pić się na kwe​stii we​se​la. Nie chcia​łem cze​kać. Nie po​do​ba​ło mi się, że Bla​ire wciąż no​si na​zwi​sko Wynn, gdy na​sze dziec​ko ro​śnie w jej brzusz​ku. Chcia​łem, że​by no​si​ła mo​je na​zwi​sko i że​by ca​ły świat wie​dział, że pra​gnę jej i mo​je​go dziec​ka. Ale po zde​ter​mi​no​wa​nym spoj​rze​niu Bla​ire wie​dzia​łem, że te​go spo​ru nie wy​gram. – Chcę tyl​ko, że​byś by​ła szczę​śli​wa – mruk​ną​łem w koń​cu. Bla​ire po​ca​ło​wa​ła mnie w czu​bek no​sa. – Wiem, że tak jest. To je​den z wie​lu po​wo​dów, dla któ​rych cię ko​cham. – Po​je​dzie​cie do Los An​ge​les i zaj​mie​cie się Nan do​pie​ro po Świę​cie Dzięk​czy​nie​nia? W ta​kim ra​zie ja też zo​sta​ję. Zresz​tą mi​nę​ły la​ta, od​kąd spę​dzi​łem je w two​im to​wa​rzy​stwie – oznaj​mił oj​ciec. Nie by​łem pe​wien, jak się z tym czu​ję. – Bę​dzie​my za​chwy​ce​ni, mo​gąc tu pa​na go​ścić, pa​nie Fin​lay – po​in​for​mo​wa​ła go Bla​ire, uśmie​cha​jąc się pro​mien​nie, jak​by na​praw​dę tak uwa​ża​ła. Cho​le​ra. Bę​dę mu​siał po pro​stu na to po​zwo​lić. – Mów mi De​an, złot​ko. Je​ste​śmy już ro​dzi​ną. Zro​bi​ła za​do​wo​lo​ną mi​nę, a ja mu​sia​łem się uśmiech​nąć. Mo​że obec​ność ta​ty w cza​sie świąt nie bę​dzie ta​ka zła. Je​śli wpra​wi Bla​ire w do​bry hu​mor, ja​koś to wy​trzy​mam.

BLAIRE Roz​mo​wa o Świę​cie Dzięk​czy​nie​nia przy​po​mnia​ła mi o ma​mie. To mia​ły być mo​je pierw​sze świę​ta bez niej. Im moc​niej to so​bie uświa​da​mia​łam, tym trud​niej by​ło mi od​dy​chać. Zmu​si​łam się do uśmie​chu i wy​krę​ci​łam od dal​szej roz​mo​wy, po czym po​bie​głam na gó​rę wziąć prysz​nic. Rush, tak czy ina​czej, po​wi​nien spę​dzić tro​chę cza​su sam na sam z ta​tą. Po​zwo​li​łam łzom spły​wać swo​bod​nie po mo​jej twa​rzy, kie​dy się roz​bie​ra​łam i wcho​dzi​łam pod prysz​nic. Od​krę​ci​łam cie​płą wo​dę i po​zwo​li​łam so​bie na płacz. Rok wcze​śniej ugo​to​wa​łam świą​tecz​ny obiad i zja​dły​śmy go ra​zem w ja​dal​ni. Nie by​ło żad​nych przy​ja​ciół ani ro​dzi​ny. Tyl​ko my dwie. Tam​tej no​cy też szlo​cha​łam. W głę​bi du​szy wie​dzia​łam już, że to mo​je ostat​nie świę​ta z ma​mą. Na​cho​dzi​ły mnie też słod​ko-gorz​kie wspo​mnie​nia z lat, kie​dy Va​le​rie ży​ła, a ta​ta był z na​mi. Ser​ce bo​la​ło mnie na myśl o tym, co stra​ci​ły​śmy. Nie są​dzi​łam, że co​kol​wiek mo​że bo​leć moc​niej, ale te​raz wie​dzia​łam, że się my​li​łam. Per​spek​ty​wa spę​dze​nia świąt bez ma​my by​ła bar​dzo przy​gnę​bia​ją​ca. Ma​ma ko​cha​ła Świę​to Dzięk​czy​nie​nia i Bo​że Na​ro​dze​nie. Świą​tecz​ne de​ko​ra​cje wie​sza​ły​śmy już w czwar​ty czwar​tek li​sto​pa​da. Po​tem sia​da​ły​śmy ra​zem i oglą​da​ły​śmy Bia​łe Bo​że Na​ro​dze​nie, zja​da​jąc reszt​ki in​dy​ka i za​pie​kan​ki ze słod​kich ziem​nia​ków. To by​ła na​sza tra​dy​cja. Na​wet po tym, jak stra​ci​ły​śmy Va​le​rie, a ta​ta od nas od​szedł. Te​go ro​ku wszyst​ko mia​ło być in​ne. Świa​do​mość, że Rush jest ze mną i że ma​my wła​sną ro​dzi​nę, spra​wia​ła, że ból był odro​bi​nę mniej​szy. Chcia​łam tyl​ko, że​by mo​ja ma​ma mo​gła tu być i wi​dzieć, ja​ka je​stem szczę​śli​wa. Na​gle drzwi do ła​zien​ki otwo​rzy​ły się i wszedł Rush. Zmarsz​czył brwi. Za​trzy​mał się i przy​glą​dał mi się przez chwi​lę, po czym zdjął ko​szu​lę i rzu​cił ją na mar​mu​ro​wą pod​ło​gę. Po​tem roz​piął dżin​sy i ścią​gnął bok​ser​ki. Pa​trzy​łam, jak wcho​dzi pod prysz​nic. – Dla​cze​go pła​czesz? – spy​tał, obej​mu​jąc dłoń​mi mo​ją twarz. Wie​dzia​łam, że wo​da zmy​ła mo​je łzy, ale wi​docz​nie wciąż mia​łam czer​wo​ne oczy. Po​trzą​snę​łam gło​wą i uśmiech​nę​łam się do nie​go. Nie chcia​łam opo​wia​dać mu o uczu​ciach, któ​re mną tar​ga​ły. – Usły​sza​łem cię, kie​dy wsze​dłem do sy​pial​ni. Mu​szę wie​dzieć, Bla​ire. Wes​tchnę​łam i opar​łam gło​wę o je​go pierś, po czym ob​ję​łam go ra​mio​na​mi w ta​lii.

Wie​le stra​ci​łam, ale Bóg wy​na​gro​dził mi to, da​jąc Ru​sha. Mu​sia​łam pa​mię​tać, jak wie​le otrzy​ma​łam. – Do​tar​ło do mnie, że to bę​dą pierw​sze świę​ta bez mo​jej ma​my – przy​zna​łam. Rush ob​jął mnie moc​niej. – Przy​kro mi, ko​cha​nie – szep​nął w mo​je wło​sy, tu​ląc mnie do sie​bie. – Mi też. Ża​łu​ję, że się nie spo​tka​li​ście, to zna​czy te​raz, kie​dy je​steś już star​szy. Chcia​ła​bym, że​by mo​gła zo​ba​czyć, na ko​go wy​ro​słeś. – Ja też bym te​go chciał. Z pew​no​ścią by​ła tak wspa​nia​łą oso​bą, jak ty. Uśmiech​nę​łam się. Nie by​łam na​wet w po​ło​wie tak ide​al​na, jak mat​ka. Tak wy​jąt​ko​we oso​by rzad​ko się spo​ty​ka na tym świe​cie. – Je​śli wi​zy​ta mo​je​go ta​ty to dla cie​bie zbyt du​żo, wy​rzu​cę go stąd. Chcę, że​byś mia​ła do​bre wspo​mnie​nia. Je​śli mo​gę ci ja​koś po​móc, po​wiedz, a ja to zro​bię. Łzy znów po​pły​nę​ły po mo​jej twa​rzy. Głu​pie hor​mo​ny cią​żo​we spra​wia​ły, że try​ska​ło ze mnie jak z fon​tan​ny. – Sa​ma two​ja obec​ność spra​wia, że jest mi le​piej. Po pro​stu kie​dy za​czę​li​śmy o tym roz​ma​wiać, wszyst​ko do mnie do​tar​ło. Ma​mu​sia ko​cha​ła Świę​to Dzięk​czy​nie​nia. W ze​szłym ro​ku wie​dzia​łam, że to już ostat​nie świę​to, ja​kie spę​dzi​my ra​zem. Ca​ły dzień ro​bi​łam wszyst​ko, co tyl​ko mo​głam, że​by by​ło dla niej wy​jąt​ko​we. I dla mnie. Wie​dzia​łam, że bę​dę po​trze​bo​wać te​go wspo​mnie​nia. Rush ma​so​wał mnie i obej​mo​wał w mil​cze​niu. Sta​li​śmy tak kil​ka mi​nut, a wo​da spły​wa​ła nam po ple​cach. W koń​cu od​su​nął mnie od sie​bie i spoj​rzał mi w oczy. – Czy mo​gę cię ob​myć? – spy​tał. Ski​nę​łam gło​wą, nie​pew​na, co miał na my​śli. Się​gnął po jed​ną z le​żą​cych obok prysz​ni​ca gą​bek i wziął bu​tel​kę z mo​im pły​nem do ką​pie​li. Po​tem za​czął myć mi ple​cy i ra​mio​na. Uniósł mo​je rę​ce, jak​bym by​ła dziec​kiem, i sta​ran​nie je wy​szo​ro​wał. Pa​trzy​łam, jak w sku​pie​niu czy​ścił każ​dy cen​ty​metr mo​je​go cia​ła. O dzi​wo nie ro​bił te​go w spo​sób ko​ja​rzą​cy się z sek​sem. By​ło to słod​sze i bar​dziej nie​win​ne niż wszyst​ko, co kie​dy​kol​wiek ro​bi​li​śmy. Je​go dłoń nie za​trzy​ma​ła się dłu​żej mię​dzy mo​imi no​ga​mi. Po​ca​ło​wał mnie tyl​ko raz, w brzuch, kie​dy ukląkł przede mną i umył mi no​gi i sto​py. Kie​dy już skoń​czył, wstał i za​czął spłu​ki​wać mo​je cia​ło dłoń​mi. Je​go do​tyk wy​da​wał się nie​mal na​boż​ny. Tak jak​by od​da​wał mi cześć. Kie​dy mo​je cia​ło by​ło już czy​ste, za​brał się za wło​sy. Za​mknę​łam oczy, gdy je​go dło​nie ma​so​wa​ły skó​rę gło​wy. By​ło mi tak przy​jem​nie, że ko​la​na lek​ko ugię​ły się po​de mną. Rush zmył szyb​ko szam​pon, po czym rów​nie uważ​nie na​ło​żył od​żyw​kę. W koń​cu spłu​kał mi wło​sy czy​stą wo​dą. Po​czu​łam się roz​piesz​czo​na i zre​lak​so​wa​na, nie​mal ospa​ła. Rush za​krę​cił kran i się​-

gnął po dwa du​że ręcz​ni​ki. Jed​nym owi​nął mo​je wło​sy, a dru​gim – cia​ło. Po​tem pod​niósł mnie i za​niósł do łóż​ka. – Od​po​czy​waj so​bie po pro​stu. Za​raz wró​cę – szep​nął. Po​ca​ło​wał mnie w czo​ło i wró​cił do ła​zien​ki. Wi​dok je​go na​giej pu​py był ku​szą​cy i nie chcia​łam za​sy​piać. To, że mnie tak do​ty​kał, pod​nie​ci​ło mnie, na​wet je​śli nie ta​ki był je​go za​miar. Chcia​łam na nie​go po​cze​kać, ale oczy sa​me mi się za​my​ka​ły i wkrót​ce za​snę​łam. *** Wtu​li​łam się w cie​płe cia​ło. Pach​nia​ło słoń​cem i oce​anem. Wes​tchnę​łam z za​do​wo​le​niem i po​tar​łam po​licz​kiem o po​krze​pia​ją​ce cie​pło. Ktoś się ro​ze​śmiał. Otwo​rzy​łam oczy i zo​ba​czy​łam, że przy​tu​lam się do na​giej klat​ki pier​sio​wej Ru​sha. Uśmiech​nę​łam się, po​ca​ło​wa​łam go i spoj​rza​łam w gó​rę. Roz​ba​wio​ny uśmie​szek igrał na je​go ustach. Za​chi​cho​ta​łam. – Ran​ka​mi je​steś jak ma​ły ko​ciak – po​wie​dział głę​bo​kim, za​chryp​nię​tym gło​sem. Też mu​siał przed chwi​lą się obu​dzić. – Gdy​byś nie był ta​ki przy​jem​ny w do​ty​ku, nie sta​ra​ła​bym się ocie​rać o cie​bie na​wet przez sen. Pu​ścił mi oczko. – W ta​kim ra​zie cie​szę się, że tak uwa​żasz, bo tyl​ko o mnie mo​żesz się ocie​rać. Każ​de​go in​ne​go mu​siał​bym za​bić. Ko​cha​łam te​go fa​ce​ta. – Prze​pra​szam, że tak szyb​ko wczo​raj za​snę​łam. Rush po​krę​cił gło​wą. – Nie ma za co. Cie​szę się, że cię zre​lak​so​wa​łem i że ła​twiej by​ło ci za​snąć. Nie lu​bię, kie​dy je​steś smut​na. Wście​kle ko​cham te​go fa​ce​ta. Prze​cią​gnę​łam się, wsu​nę​łam mu rę​ce za szy​ję i przy​tu​li​łam się do nie​go. Ści​snę​łam no​gi, czu​jąc mię​dzy ni​mi ła​sko​ta​nie pod​nie​ce​nia, któ​re po​ja​wi​ło się, gdy je​go erek​cja otar​ła się o mo​je udo. Po​trze​bo​wa​łam go te​go ran​ka. Po tych słod​kich chwi​lach po​przed​niej no​cy mu​sia​łam po​czuć się z nim jed​no​ścią. – Ko​chaj się ze mną – szep​nę​łam, wtu​la​jąc gło​wę w za​głę​bie​nie mię​dzy je​go szy​ją i ra​mio​na​mi. – Z przy​jem​no​ścią – mruk​nął i wło​żył mi rę​kę mię​dzy uda. Uniósł mo​ją no​gę i oparł ją o swo​je bio​dro. By​łam roz​war​ta i to mnie pod​nie​ci​ło. Je​go pal​ce błą​dzi​ły mię​dzy mo​imi no​ga​mi, draż​niąc mnie, le​d​wie prze​su​wa​jąc się po mo​im na​brzmia​łym, chęt​nym wej​ściu. Jęk​nę​łam, ma​jąc na​dzie​ję, że przy​spie​szy, ale pre​sja na nie​go nie dzia​ła​ła.

Wręcz prze​ciw​nie – jesz​cze bar​dziej zwol​nił. Szorst​kie opusz​ki pal​ców błą​dzi​ły od ko​lan do gór​nej czę​ści ud i z po​wro​tem. Przez te je​go za​ba​wy na pew​no zro​bi​łam się za​wsty​dza​ją​co mo​kra. – Rush, pro​szę. – Pro​szę co, ko​cha​na Bla​ire? Co chcesz, że​bym zro​bił? Już mu po​wie​dzia​łam, cze​go chcę. Naj​wy​raź​niej chciał to usły​szeć jesz​cze raz. Je​go prze​ko​ma​rza​nie się ze mną za​wsze mnie pod​nie​ca​ło. – Do​tknij mnie. – Do​ty​kam cię prze​cież – od​parł. – Wy​żej… – po​pro​si​łam. Chciał, że​bym by​ła nie​przy​zwo​ita. Ja też po​sta​no​wi​łam się z nim po​draż​nić. Prze​su​nął pal​cem po pa​chwi​nie. Zła​pa​łam go moc​no za ra​mię i za​drża​łam. Był tak bli​sko. – Tu​taj? – spy​tał. Prze​su​nę​łam się, tak że je​go pa​lec zna​lazł się bli​żej. Za​czął od​su​wać dłoń, po czym na​gle się za​trzy​mał. – Cho​le​ra – jęk​nął, wsu​wa​jąc we mnie po​wo​li pa​lec. – Je​steś ta​ka wil​got​na. Nie mo​gę się z to​bą draż​nić, kie​dy je​steś go​to​wa – szep​nął. Jęk​nę​łam, kie​dy ła​god​nie prze​su​nął czub​kiem pal​ca po mo​jej łech​tacz​ce. Mo​je roz​ło​żo​ne no​gi i fakt, że mnie do​ty​kał, spra​wia​ły, że co​raz bar​dziej się na​krę​ca​łam. Chcia​łam jesz​cze. – Mo​ja słod​ka dziew​czyn​ka jest tak bar​dzo go​to​wa na mnie. – Wsu​nął we mnie dwa pal​ce i na​ci​snął na punkt G. Gło​śny jęk roz​ko​szy, któ​ry mi się wy​rwał, to by​ło wię​cej, niż mógł znieść. Zła​pał mnie w ta​lii i prze​niósł nad sie​bie, po czym po​wo​li opu​ścił mnie na swo​je​go wy​prę​żo​ne​go żoł​nie​rza. – Do li​cha, jak to moż​li​we, że sta​łaś się jesz​cze cia​śniej​sza? – jęk​nął, ści​ska​jąc mnie za bio​dra i ko​ły​sząc się po​de mną, kie​dy za​nu​rza​łam się w nie​go aż do koń​ca. Te​go wła​śnie pra​gnę​łam. Być wy​peł​nio​ną Ru​shem.

RUSH Bla​ire nie zgo​dzi​ła się, kie​dy za​pro​po​no​wa​łem, że​by​śmy zo​sta​li ca​ły dzień nadzy w na​szym po​ko​ju. Na​le​ga​ła, że​by​śmy się ubra​li i spę​dzi​li tro​chę cza​su z De​anem. Twier​dzi​łem, że zro​zu​miał​by mo​je pra​gnie​nie, by spę​dzić z Bla​ire ca​ły dzień. Nie zgo​dzi​ła się ze mną. To tyl​ko do​wo​dzi​ło, jak nie​wie​le wie​dzia​ła o ży​ciu gwiaz​dy roc​ka. Zo​sta​wi​łem ją, że​by wy​su​szy​ła wło​sy, i zsze​dłem na dół zro​bić śnia​da​nie. Po​przed​nie​go wie​czo​ra na przy​ję​ciu nie zja​dła zbyt wie​le, a po​tem za​snę​ła bez ko​la​cji. W kuch​ni był De​an. Wyj​mo​wał rze​czy z lo​dów​ki, usta​wia​jąc je na bla​cie. Przez chwi​lę przy​glą​da​łem mu się, pró​bu​jąc zro​zu​mieć, co wła​ści​wie ro​bi. Wziął do rę​ki kar​ton z mle​kiem, po czym spoj​rzał w mo​ją stro​nę. – Dzień do​bry. Nie by​łem pe​wien, czy ze​chce​cie wyjść z sy​pial​ni po tym, jak wczo​raj go​ni​łeś za nią po scho​dach. Mia​łem za​miar sku​sić was obo​je śnia​da​niem. Opar​łem się o kon​tu​ar i za​ło​ży​łem rę​ce na pier​siach. – Pró​bo​wa​łem za​trzy​mać ją na gó​rze. Na​le​ga​ła, że​by​śmy ze​szli do cie​bie – wy​ja​śni​łem. De​an za​chi​cho​tał. – Ja​ki oj​ciec, ta​ki syn. – Nie je​stem do cie​bie w ogó​le po​dob​ny. Ko​bie​ta, z któ​rą bę​dę miał dziec​ko, to mi​łość mo​je​go ży​cia. Oże​nię się z nią i ze​sta​rze​ję, ro​biąc wszyst​ko, co w mo​jej mo​cy, że​by się uśmie​cha​ła. Ta​ta za​mknął drzwi lo​dów​ki i spoj​rzał na mnie uważ​nie. Wi​dzia​łem, że nie ta​kich słów się po mnie spo​dzie​wał. Kie​dy ostat​nio się wi​dzie​li​śmy, każ​de​go wie​czo​ra mia​łem w łóż​ku in​ną dziew​czy​nę. – Co ją róż​ni od po​zo​sta​łych? By​łeś z wie​lo​ma dziew​czy​na​mi. Dla​cze​go wła​śnie ona? – Gdy​by nie to, że wy​glą​dał na na​praw​dę za​in​try​go​wa​ne​go, wku​rzył​by mnie. Ale on po pro​stu znał mnie, za​nim spo​tka​łem Bla​ire. – Kie​dy pierw​szy raz zna​la​zła się w mo​im do​mu, od ra​zu mi się spodo​ba​ła. Ta część by​ła pro​sta. Ale po​tem do​strze​głem jej cha​rak​ter. By​ła zu​peł​nie in​na niż ja​ka​kol​wiek zna​na mi dziew​czy​na. Ży​cie da​ło jej strasz​nie w kość, a ona wciąż wal​czy​ła, że​by iść da​lej. Nie za​mie​rza​ła się wy​co​fać ani pod​dać. Po​dzi​wia​łem ją. Po​tem jej spró​bo​wa​łem i prze​pa​dłem. Jest wszyst​kim, czym chciał​bym być.

Na twarz De​ana po​wo​li wy​pełzł uśmiech. Po​tem ski​nął gło​wą. – Cóż, w ta​kim ra​zie w po​rząd​ku. Wy​glą​da na to, że wiesz o ży​ciu wię​cej niż twój sta​ry, bo ni​g​dy żad​na ko​bie​ta nie spra​wi​ła, że tak się po​czu​łem. Cie​szę się, że to​bie się to przy​tra​fi​ło. To się rzad​ko zda​rza, więc trzy​maj się jej moc​no. Dru​giej ta​kiej nie bę​dzie. Nie za​mie​rza​łem po​zwo​lić Bla​ire odejść. Oj​ciec ro​zej​rzał się po po​miesz​cze​niu. – Gdzie trzy​masz mi​ski? Zro​bię ja​jecz​ni​cę ma​mu​ś​ce mo​je​go wnu​ka. Ser​ce mi się ści​snę​ło. – Dru​ga pół​ka po le​wej stro​nie od pie​kar​ni​ka. – Ty zrób be​kon. Ona po​trze​bu​je biał​ka – do​dał, wy​cią​ga​jąc mi​skę. Nie za​mie​rza​łem się kłó​cić. Za​wsze pil​no​wa​łem, że​by Bla​ire zja​dła po​rząd​ne śnia​da​nie. – Bę​dzie mia​ła też ocho​tę na wa​fle. Mam tu go​frow​ni​cę – po​in​for​mo​wa​łem go. De​an ski​nął gło​wą. – Do​brze wie​dzieć, że się nią do​brze zaj​mu​jesz. Przez kil​ka mi​nut pra​co​wa​li​śmy w mil​cze​niu. Chcia​łem za​py​tać o Nan i Ki​ra, ale wo​la​łem, że​by nie by​ła to pierw​sza roz​mo​wa, ja​ką Bla​ire usły​szy po zej​ściu na dół. Lu​bi​łem, gdy ja​dła śnia​da​nie w mi​łej at​mos​fe​rze. Roz​mo​wa o Nan ni​g​dy nie by​ła przy​jem​na. – Pew​nie sły​sza​łeś, że Grant uma​wiał się z Nan – rzu​cił De​an, roz​bi​ja​jąc jaj​ka. Za​mar​łem. Co?? Czy ja do​brze usły​sza​łem? – Ostrze​ga​łem go, że jest rów​nie wal​nię​ta, jak jej ma​muś​ka i że po​wi​nien zwie​wać, gdzie pieprz ro​śnie. Wiem, że to two​ja sio​stra i ją ko​chasz, ale ta pan​na jest ja​do​wi​ta. Ta​ki chło​pak jak Grant za​słu​gu​je na ko​goś lep​sze​go. Za​wsze był do​brym dzie​cia​kiem. Nie chcia​łem pa​trzeć, jak ta ję​dza go zja​da i wy​plu​wa. Wciąż nie po​tra​fi​łem zna​leźć słów. Grant i Nan… kie​dy to się, kur​wa, sta​ło? Je​śli ist​nia​ła na świe​cie oso​ba, któ​ra zda​wa​ła so​bie spra​wę z fak​tu, jak bar​dzo nie​zrów​no​wa​żo​na jest Nan, był nią Grant. Do​ra​stał, pa​trząc na to, jak mo​ja mat​ka ją trak​tu​je i co zro​bił jej oj​ciec, ni​g​dy na​wet nie uzna​jąc jej ist​nie​nia. – Grant pró​bo​wał z nią roz​ma​wiać, ale ucie​kła z ja​kimś przy​stoj​nia​kiem, któ​re​go po​zna​ła w klu​bie. I to na je​go oczach! My​ślę, że miał już dość. – Umył rę​ce. – Ta​ką przy​naj​mniej mam na​dzie​ję. W koń​cu od​sta​wi​łem cia​sto na go​fry, któ​re trzy​ma​łem w rę​kach. Pa​trzy​łem na oj​ca, jak​by beł​ko​tał bez sen​su.

– Grant… był z Nan? – Nie​do​wie​rza​nie w mo​im gło​sie zwró​ci​ło je​go uwa​gę. Spoj​rzał na mnie. – Tak. Zga​du​ję po two​jej mi​nie, że nie mia​łeś o tym po​ję​cia. By​li pa​rą przez ja​kiś czas, o ile mi wia​do​mo. Bied​ny chło​pak na​praw​dę się za​ko​chał. Ale ona jest ta​ka sa​ma, jak jej mat​ka. Grant ma szczę​ście, że to się już skoń​czy​ło. – Jak to się sta​ło? De​an po​trzą​snął gło​wą. – Też się nad tym za​sta​na​wia​łem. Nie mo​głem z nim o tym roz​ma​wiać. Wy​sze​dłem z kuch​ni i skie​ro​wa​łem się w stro​nę po​dwój​nych drzwi pro​wa​dzą​cych na we​ran​dę z ty​łu do​mu. Kie​dy zna​la​złem się już na ze​wnątrz, wy​cią​gną​łem te​le​fon i za​dzwo​ni​łem do Gran​ta. O wszyst​kim so​bie mó​wi​li​śmy. A jed​nak spo​ty​kał się z mo​ją sio​strą i nie za​jąk​nął się na ten te​mat ani sło​wem. – Cześć, bra​cisz​ku – po​wi​tał mnie je​go try​ska​ją​cy ener​gią głos. – Wiem o Nan – oświad​czy​łem tyl​ko. Grant wes​tchnął cięż​ko. – Mia​łem na​dzie​ję, że zdą​żę ci o tym po​wie​dzieć. Chcia​łem. Po pro​stu… ona nie ży​czy​ła so​bie, że​bym to zro​bił, a po​tem mia​ła wy​pa​dek. Te​raz, cóż… wszyst​ko skoń​czo​ne. Bar​dzo wy​raź​nie da​ła mi do zro​zu​mie​nia, że nie chce wcho​dzić w po​waż​ny zwią​zek. Nie dał​bym so​bie ra​dy z jej zdra​da​mi. To nie był z mo​jej stro​ny tyl​ko seks. Ni​g​dy bym jej te​go nie zro​bił. Wiesz o tym. Na​praw​dę ją lu​bię. Mo​że za bar​dzo mi za​le​ża​ło… Opa​dłem na sto​ją​ce obok krze​sło i wle​pi​łem wzrok w oce​an. – Dla​cze​go mi nie po​wie​dzia​łeś? – Chcia​łem. Ale ona bła​ga​ła, że​bym te​go nie ro​bił. Za​le​ża​ło mi na niej, Rush. Chcia​łem, że​by nam się uda​ło. Zro​bi​łem, o co pro​si​ła. Ale czu​łem się chu​jo​wo, kła​miąc na ten te​mat. Za​le​ża​ło mu na Nan? Coś po​dob​ne​go. – De​an mó​wi, że już z nią skoń​czy​łeś. – To ona skoń​czy​ła ze mną. Nie mo​gę grać w jej gier​ki. Ko​cha​łem mo​ją sio​strę, ale Gran​ta rów​nież. Zła​ma​ła​by mu ser​ce. By​ła dla nie​go nie​od​po​wied​nia. Oj​ciec miał ra​cję. Grant po​trze​bo​wał ko​goś, kto po​tra​fił​by go ko​chać. Nie mia​łem prze​ko​na​nia, że Nan by​ła​by do te​go zdol​na. Po​czu​łem ulgę, że się roz​sta​li, ale nie dla​te​go, że nie chcia​łem, aby by​li pa​rą. Ba​łem się, że Nan po​trak​tu​je Gran​ta tak, jak mo​ja mat​ka w prze​szło​ści trak​to​wa​ła męż​czyzn, któ​rzy ją ko​cha​li. Grant za​słu​gi​wał na wię​cej.

– Ona nie uszczę​śli​wi ni​ko​go, do​pó​ki nie znaj​dzie spo​so​bu, by sa​ma być szczę​śli​wą. W tej chwi​li jest tak roz​ża​lo​na, że znisz​czy każ​de​go, kto znaj​dzie się wy​star​cza​ją​co bli​sko. Nie po​zwól, że​by to się przy​tra​fi​ło to​bie. Grant przez chwi​lę mil​czał. – Nie za​wsze za​cho​wu​je się jak ję​dza. Przez chwi​lę ja​kaś część mnie za​ko​cha​ła się w niej. Po​tem ze mną ze​rwa​ła i przy​po​mnia​ło mi się, jak cięż​ko ją ko​chać. – Ko​cham mo​ją sio​strę. Ale ty za​słu​gu​jesz na coś wię​cej. Nan jest zbyt po​krę​co​na. Ma za du​żo pro​ble​mów. – Dzię​ku​ję. My​śla​łem, że ta roz​mo​wa po​to​czy się zu​peł​nie ina​czej. Nie spo​dzie​wa​łem się, że bę​dziesz się o mnie mar​twił. – Je​steś mo​im bra​tem. Chcę te​go, co dla cie​bie naj​lep​sze. Chcę, że​byś miał to, co ja mam. Znajdź to. Grant ro​ze​śmiał się, jak​by nie są​dził, że to w ogó​le moż​li​we. – Ta po​przecz​ka stoi tro​chę za wy​so​ko.

BLAIRE We​szłam do kuch​ni i tra​fi​łam na De​ana Fin​laya sma​żą​ce​go be​kon i po​gwiz​du​ją​ce​go przy tym je​den z hi​tów Slac​ker De​mon. Nie mo​głam się nie uśmiech​nąć. Od​wró​cił się i spoj​rzał na mnie. Je​go wy​raz twa​rzy skraj​nie róż​nił się od te​go, cze​go spo​dzie​wa​łam się po słyn​nym roc​ko​wym mu​zy​ku. Przy​po​mi​nał mi oj​ca. – Wi​taj, słoń​ce. Pich​cę śnia​dan​ko dla cie​bie i dla mo​je​go wnu​ka. Rush mi po​ma​gał, ale oba​wiam się, że oświe​ci​łem go w pew​nej kwe​stii, o któ​rej nie miał po​ję​cia, i to go tro​chę zszo​ko​wa​ło. Wy​szedł na ze​wnątrz, że​by za​dzwo​nić. Za​raz wró​ci – po​wie​dział, zdej​mu​jąc z blasz​ki ka​wał​ki be​ko​nu i ukła​da​jąc je na wy​ło​żo​nym pa​pie​ro​wym ręcz​ni​kiem ta​le​rzu. Spoj​rza​łam przez znaj​du​ją​ce się za nim okno. Rush stał na ze​wnątrz, roz​ma​wia​jąc w sku​pie​niu przez te​le​fon. – Co ta​kie​go mu po​wie​dzia​łeś? – Po​my​śla​łam, że mo​że po​win​nam wyjść i spraw​dzić, czy wszyst​ko w po​rząd​ku. – Grant i Nan cho​dzi​li ze so​bą przez ja​kiś czas. Nan w koń​cu spie​przy​ła spra​wę i te​raz się roz​sta​li. Rush o tym nie wie​dział. Szczę​ka mi opa​dła, kie​dy do​tarł do mnie sens je​go słów. Grant i Nan? Na​praw​dę? – Ja też by​łem w nie​złym szo​ku. Nie są​dzi​łem, że ten chło​pak jest ta​ki głu​pi. Zda​je się, że na wła​snej skó​rze prze​ko​nał się, że nie wszyst​ko zło​to, co się świe​ci. Wyj​rza​łam po​now​nie przez okno na Ru​sha. Wstał i wsu​wał wła​śnie te​le​fon do kie​sze​ni. Za​sta​na​wia​łam się, czy dzwo​nił do Nan czy do Gran​ta. – Mo​że usią​dziesz so​bie przy sto​le, a ja ci na​ło​żę? Wo​lisz sok po​ma​rań​czo​wy, mle​ko czy jed​no i dru​gie? Dziec​ko pew​nie po​trze​bu​je odro​bi​nę te​go i te​go. Zwró​ci​łam po​now​nie uwa​gę na De​ana, któ​ry stał przede mną, trzy​ma​jąc ta​lerz, na któ​rym le​ża​ły jaj​ka z be​ko​nem i gofr. Zro​bił to wszyst​ko dla mnie? – Ra​ny, wy​glą​da sma​ko​wi​cie – od​par​łam. – I jest smacz​ne. Je​stem kró​lem śnia​dań. A te​raz usiądź i po​zwól się na​kar​mić. Za​gry​złam dol​ną war​gę, że​by nie szcze​rzyć się od ucha do ucha jak idiot​ka, i za​ję​łam miej​sce przy sto​le. Rush otwo​rzył drzwi i wszedł do środ​ka w tej sa​mej chwi​li, kie​dy je​go oj​ciec sta​wiał przede mną ta​lerz. – Nie martw się o swo​ją ślicz​ną na​rze​czo​ną. Już się nią za​ją​łem.

Rush uśmiech​nął się do oj​ca, po czym ru​szył w mo​ją stro​nę. Po​chy​lił się i po​ca​ło​wał mnie w czo​ło. – Pięk​nie wy​glą​dasz – szep​nął. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​ta​łam za​nie​po​ko​jo​na. Mu​sia​łam wie​dzieć, że nie de​ner​wu​je się z po​wo​du Gran​ta i Nan. – Tak. Grant chy​ba zmą​drzał i wszyst​ko bę​dzie do​brze. Zmarsz​czy​łam brwi. Grant zmą​drzał? O co mu cho​dzi​ło? – Po​roz​ma​wia​my o tym póź​niej. Te​raz jedz. – Mru​gnął do mnie i pod​szedł do ku​chen​ki, że​by na​ło​żyć so​bie śnia​da​nie. De​an po​sta​wił przede mną dwie szklan​ki – z so​kiem po​ma​rań​czo​wym i mle​kiem – po czym usiadł po mo​jej le​wej. Trzy​mał w dło​niach tyl​ko du​ży ku​bek ka​wy. – Nie bę​dziesz jadł? – spy​ta​łam, kie​dy po​cią​gnął łyk pa​ru​ją​ce​go pły​nu. Po​trzą​snął gło​wą. – Nie. Śnia​da​nie tyl​ko pi​jam. Rush po​sta​wił ta​lerz na sto​le po mo​jej dru​giej stro​nie. Na​ło​żył so​bie wszyst​ko, co zo​sta​ło. Naj​wy​raź​niej był bar​dzo głod​ny. – Prze​pra​szam, że ci nie po​mo​głem. Dzię​ki, że sam do​koń​czy​łeś. – Ca​ła przy​jem​ność po mo​jej stro​nie. Mi​nę​ło tro​chę cza​su, od​kąd ro​bi​łem ci ostat​nio śnia​da​nie – od​rzekł De​an. Mi​ło pa​trzy​ło się na Ru​sha i je​go oj​ca. Re​la​cje mię​dzy ni​mi wy​da​wa​ły się nor​mal​ne. W ten spo​sób za​czy​na​łam sta​wać się czę​ścią je​go ro​dzi​ny. Ra​czej nie bę​dę spę​dzać tak cza​su z je​go ma​mą i sio​strą, ale przy​naj​mniej ta​ta wy​da​wał się mnie ak​cep​to​wać. – Te​raz, kie​dy wiem, że umiesz go​to​wać, wy​zna​czam cię na ochot​ni​ka do po​mo​cy przy przy​go​to​wy​wa​niu ko​la​cji na Świę​to Dzięk​czy​nie​nia – po​in​for​mo​wa​łam De​ana. Uśmiech​nął się w od​po​wie​dzi. – Z przy​jem​no​ścią. Daw​no już nie ob​cho​dzi​łem świąt. Z ra​do​ścią spę​dzę je w to​wa​rzy​stwie wa​szej dwój​ki. Za​do​wo​lo​ny uśmiech na twa​rzy Ru​sha spra​wił, że zro​bi​ło mi się cie​pło w środ​ku. – Po​ja​dę dziś do skle​pu spo​żyw​cze​go po resz​tę po​trzeb​nych skład​ni​ków. – Wy​bio​rę się z to​bą – za​pro​po​no​wał Rush. – Nie, ty zo​sta​niesz tu​taj, z ta​tą. Mo​że​cie za​grać w gol​fa al​bo coś w tym ro​dza​ju. Sa​ma ku​pię wszyst​ko, co po​trzeb​ne. Po​za tym wy​da​je mi się, że Be​thy bę​dzie chcia​ła ze mną po​je​chać. Ro​bi na ju​tro za​pie​kan​kę z ku​ku​ry​dzą i cia​sto dy​nio​we.

– Od​ma​wiam gry w pie​przo​ne​go gol​fa. Ale spę​dzo​ny wspól​nie dzień brzmi nie​źle. Mo​gli​by​śmy po​je​chać do De​stin na no​wy film o Bon​dzie. Chcia​łem go zo​ba​czyć. Mo​gę na​wet za​brać cię po​tem na lunch. Wi​dzia​łam po mi​nie Ru​sha, że nie chciał je​chać tyl​ko dla​te​go, że nie cier​piał się ze mną roz​sta​wać. Po​chy​li​łam się i ści​snę​łam moc​no je​go dłoń. – To brzmi nie​źle. Jedź​cie, a ja spę​dzę tro​chę cza​su z Be​thy. Rush ski​nął gło​wą, ale wi​dzia​łam, że nie miał na to ocho​ty. Spró​bo​wa​łam ja​jek i uśmiech​nę​łam się do De​ana. – Pysz​ne. Dzię​ku​ję. Roz​cią​gnął usta w pro​mien​nym uśmie​chu. Cie​szy​łam się, że przy​je​chał. W te świę​ta bę​dzie z na​mi przy​naj​mniej je​den ro​dzic. *** – Pro​szę, Bla​ire. Bła​gam cię, ko​cha​na. – Be​thy pod​ska​ki​wa​ła przede mną na pal​cach z rę​ka​mi zło​żo​ny​mi jak do mo​dli​twy. Wy​raz jej oczu spra​wił, że nie​mal się ro​ze​śmia​łam. – Prze​cież tu do​ra​sta​łaś? Jak to moż​li​we, że ni​g​dy wcze​śniej nie spo​tka​łaś De​ana? – spy​ta​łam, wy​cią​ga​jąc tor​bę z za​ku​pa​mi z ba​gaż​ni​ka sa​mo​cho​du. – Po​cho​dzę z bie​do​ty. Prze​cież wiesz! Pra​cu​ję dla bo​ga​tych, nie spo​ty​kam się z ni​mi to​wa​rzy​sko. Pro​szę, wiem, że ju​tro go zo​ba​czę, ale chcia​ła​bym go po​znać już dziś. Te​raz Ja​ce nie bę​dzie wi​dział, jak się śli​nię. Wy​da​łam z sie​bie od​głos, jak​by zbie​ra​ło mi się na wy​mio​ty. – On jest za sta​ry, że​by śli​nić się na je​go wi​dok. Obrzy​dli​wość! – Żar​tu​jesz, praw​da? Ostat​nia dziew​czy​na De​ana Fin​laya mia​ła ja​kieś dwa​dzie​ścia je​den lat. Ta​cy jak on ni​g​dy nie są za sta​rzy, że​by do​pro​wa​dzać dziew​czy​ny do omdleń. Nie zga​dza​łam się. De​an miał nie​mal pięć​dzie​siąt lat. Mu​siał mieć. Po co uma​wiał się z kimś młod​szym od wła​sne​go sy​na? Okrop​ne. – Pla​nu​jesz zo​sta​wić Ja​ce ’a i zo​stać ko​lej​ną pa​nien​ką na li​ście zdo​by​czy De​ana? – dro​czy​łam się z nią, ru​sza​jąc w stro​nę fron​to​wych drzwi do​mu. – Oczy​wi​ście, że nie. Chcę po pro​stu… – Za​mil​kła, zła​pa​ła tor​bę i wspię​ła się za mną po scho​dach. – Po pro​stu chcę go po​znać. Spoj​rzeć w te oczy i po​od​dy​chać tym sa​mym po​wie​trzem. Tym ra​zem się ro​ze​śmia​łam. Nie mo​głam się po​wstrzy​mać. Roz​bra​ja​ła mnie. – De​an jest nor​mal​nym fa​ce​tem. To tak​że oj​ciec Ru​sha i wąt​pię, że​by Ru​sho​wi spodo​ba​ło się, je​śli bę​dziesz za​cho​wy​wa​ła się jak wal​nię​ta fan​ka w je​go do​mu. Mu​sisz

wziąć się w garść przed ko​la​cją świą​tecz​ną. Nie mo​żesz mdleć na wi​dok mo​je​go przy​szłe​go te​ścia. – To ja​kieś sza​leń​stwo. Wiesz o tym, praw​da? Po pro​stu wa​riac​two! Cho​ler​ny De​an Fin​lay ja​ko twój teść. Ko​bie​ty na ca​łym świe​cie chcia​ły​by iść z nim do łóż​ka. A ty bę​dziesz je​go ro​dzi​ną. Wzdry​gnę​łam się i otwo​rzy​łam drzwi do do​mu. Cza​sa​mi Be​thy prze​sa​dza​ła. Na przy​kład te​raz. – Roz​pa​kuj​my za​ku​py i za​pla​nuj​my, co zro​bić ju​tro do je​dze​nia. Po​tem mo​gę ci opo​wie​dzieć o tym, że w week​end wy​jeż​dżam do Los An​ge​les z Ru​shem i je​go oj​cem. Nan na​ro​bi​ła Ki​ro​wi nie​złych pro​ble​mów. Be​thy po​pę​dzi​ła za mną do środ​ka. – Wy​jeż​dżasz? W ten week​end? Nie mo​żesz mnie tu zo​sta​wić! Na​wet dla De​ana! Nie! Przy​naj​mniej prze​sta​ła my​śleć o sek​sie z oj​cem mo​je​go na​rze​czo​ne​go. Odło​ży​łam tor​bę na blat i spoj​rza​łam na nią. – Rush mu​si je​chać, więc ja​dę z nim. Po​za tym wy​da​je mi się, że je​śli ja nie po​ja​dę, on też zo​sta​nie. Ta​ta po​pro​sił go, że​by po​mógł za​ła​twić spra​wy z Nan. Be​thy na​dą​sa​ła się i opa​dła z re​zy​gna​cją na sto​łek ba​ro​wy po dru​giej stro​nie bla​tu. – Bez​na​dzie​ja. Nie chcę, że​byś wy​jeż​dża​ła. Im dłu​żej o tym my​śla​łam, tym bar​dziej rów​nież te​go nie chcia​łam. Ale nie mo​głam po​zwo​lić Ru​sho​wi je​chać sa​me​mu do Los An​ge​les. Po​twor​nie bym za nim tę​sk​ni​ła. Po​za tym to by​ła dla mnie oka​zja, że​by po​znać le​piej je​go oj​ca. Mie​li​śmy mieć dziec​ko i chcia​łam, że​by ta​ta Ru​sha czuł się czę​ścią na​szej ro​dzi​ny. Z mo​im wła​snym oj​cem roz​ma​wia​łam tyl​ko raz od cza​su, kie​dy wy​znał, że Nan nie jest je​go cór​ką. Za​dzwo​nił do mnie ty​dzień po wy​jeź​dzie i oznaj​mił, że je​dzie do Flo​ri​da Keys, że​by ku​pić łód​kę i na niej za​miesz​kać. Chciał być sam. Po​wie​dział rów​nież, że mnie ko​cha. Sta​ra​łam się nie my​śleć o nim zbyt wie​le. Tyl​ko mnie to smu​ci​ło. Po​win​nam by​ła po​wie​dzieć mu, że chcę, by był czę​ścią mo​je​go ży​cia, ale nie zro​bi​łam te​go. Po​zwo​li​łam mu odejść. Te​raz, kie​dy my​śla​łam o tym, że bę​dzie sam w cza​sie świąt, ro​bi​ło mi się przy​kro. Ja zna​la​złam swój dom, ale on go stra​cił. – Sły​sza​łaś co​kol​wiek z te​go, co wła​śnie po​wie​dzia​łam? – spy​ta​ła Be​thy, prze​ry​wa​jąc tok mo​ich my​śli. Spoj​rza​łam na nią. – Prze​pra​szam. My​śla​łam o mo​im ta​cie – przy​zna​łam. Po​tem zła​pa​łam pusz​kę grosz​ku i ru​szy​łam, że​by po​sta​wić ją na miej​sce.

– Och. Chcia​ła​byś go za​pro​sić? Te​raz by​ło już za póź​no. Nie by​łam zresz​tą pew​na, czy Ru​sho​wi to by się spodo​ba​ło. Nie roz​ma​wia​li​śmy zbyt wie​le o mo​im oj​cu. Po​krę​ci​łam gło​wą i od​wró​ci​łam się, że​by wy​jąć z tor​by pu​deł​ko cu​kru pu​dru. – Nie. Po pro​stu za​sta​na​wia​łam się, co ro​bi. Nic kon​kret​ne​go – skła​ma​łam.

RUSH Oj​ciec śpie​wał w kuch​ni, przy​go​to​wu​jąc in​dy​ka. Sta​łem z bo​ku i pa​trzy​łem, jak Bla​ire mie​sza w mi​sce ja​kieś skład​ni​ki i uśmie​cha się ra​do​śnie. De​an sta​rał się ją zmu​sić, że​by z nim za​śpie​wa​ła, ale ona tyl​ko śmia​ła się i krę​ci​ła gło​wą. To miał być dla niej trud​ny dzień, więc cie​szy​łem się, że na ra​zie hu​mor jej do​pi​su​je. Ca​ły ty​dzień za​sta​na​wia​łem się, czy po​wie​dzieć jej, że za​pro​si​łem Abe ’a. Miał tu być za go​dzi​nę. Do​sta​łem od nie​go ese​mes, kie​dy je​go sa​mo​lot wy​lą​do​wał. Nie mo​głem się zde​cy​do​wać, czy nie​spo​dzian​ka to do​bry po​mysł. Chcia​łem, że​by ten dzień był dla niej wy​jąt​ko​wy. Po raz pierw​szy mie​li​śmy spę​dzić Świę​to Dzięk​czy​nie​nia ra​zem. Wie​dzia​łem, że bę​dzie cięż​ko, bo jed​no​cze​śnie mia​ło to być jej pierw​sze świę​to bez ma​my. Ro​zu​mia​łem to. Był​bym w sta​nie po​ru​szyć nie​bo i zie​mię, by wspo​mi​na​ła ten dzień z przy​jem​no​ścią. I po​tra​fi​ła się nim cie​szyć. – Sto​isz z bo​ku, bo bo​isz się ubru​dzić rę​ce, dzie​cia​ku? – spy​tał ta​ta, spo​glą​da​jąc przez ra​mię i pusz​cza​jąc do mnie oczko. Bla​ire od​wró​ci​ła się z łyż​ką w dło​ni i uśmie​chem na ustach. Mia​ła na so​bie far​tu​szek z fal​ban​ka​mi w ró​żo​we kro​pecz​ki. Wy​glą​da​ła uro​czo. Pod​sze​dłem do niej i przy​cią​gną​łem do sie​bie, że​by móc uca​ło​wać te jej ślicz​ne ustecz​ka. – Go​tu​je​my tu​taj. Nie ma cza​su na mig​da​le​nie się – za​chi​cho​tał De​an. Bla​ire prze​rwa​ła po​ca​łu​nek i za​ci​snę​ła usta. Błysk w jej oczach po​wie​dział mi, jak bar​dzo sta​ra​ła się nie ro​ze​śmiać. Uwiel​bia​łem tę jej min​kę. Zwłasz​cza w ta​kim dniu jak dziś. Po raz ko​lej​ny Bla​ire oka​zy​wa​ła się moc​niej​sza niż więk​szość zna​nych mi męż​czyzn. Raz za ra​zem za​ska​ki​wa​ła mnie swo​ją si​łą. – Mo​gę po​móc? – spy​ta​łem, po​chy​la​jąc się i krad​nąc jesz​cze jed​ne​go ca​łu​sa. – Tak, mo​żesz po​móc mi wpa​ko​wać to in​dy​cze mon​strum do pie​ca. Nie chciał​bym go upu​ścić ani po​pa​rzyć so​bie łap – wark​nął De​an. Bla​ire od​su​nę​ła się ode mnie. – Po​móż ta​cie – mruk​nę​ła, wciąż roz​ba​wio​na. Do​brze. Je​śli De​an po​tra​fił ją roz​śmie​szyć, przy​naj​mniej był z nie​go ja​kiś po​ży​tek. Ktoś krót​ko za​pu​kał do drzwi, po czym w do​mu roz​legł się głos Be​thy. – Je​ste​śmy!

– Na​resz​cie! – od​krzyk​nę​ła Bla​ire. Jej przy​ja​ciół​ka we​szła do kuch​ni. Tuż za nią wlókł się Ja​ce, trzy​ma​jąc tor​by peł​ne za​ku​pów. Nie bar​dzo ro​zu​mia​łem, po co nam by​ło jesz​cze wię​cej je​dze​nia. – Gdzie to po​sta​wić? – spy​tał zdy​sza​ny. – Tu​taj, na bla​cie. – Be​thy wska​za​ła pal​cem je​dy​ny w ca​łej kuch​ni ka​wa​łek nie​za​sta​wio​nej po​wierzch​ni. Jej chło​pak od​sta​wił tor​by i wes​tchnął z ulgą. Spoj​rzał na mnie. – Mu​szę się na​pić pi​wa. I obej​rzeć ja​kiś me​czyk. Otwo​rzy​łem lo​dów​kę, wy​ją​łem dwie pusz​ki i po​da​łem mu jed​ną. – Chodź. Zej​dzie​my im z dro​gi. Ja​ce spoj​rzał na Be​thy, któ​ra sta​ła jak wry​ta, ga​piąc się na mo​je​go oj​ca. Po​krę​cił gło​wą, po czym od​wró​cił się do mnie. – Tak, chodź​my stąd, za​nim Be​thy za​cznie świ​ro​wać przy two​im sta​rym. – Mi​ło cię znów wi​dzieć, Ja​ce! – krzyk​nął za na​mi De​an, gdy wy​cho​dzi​li​śmy z kuch​ni. – Cie​bie też, De​an. Pro​szę, nie zwra​caj uwa​gi na mo​ją dziew​czy​nę. Twój blask odro​bi​nę ją ośle​pił – od​parł. Mi​ną​łem sa​lon i sto​ją​cy w nim stu​trzy​ca​lo​wy te​le​wi​zor, za któ​rym tę​sk​nie po​pa​trzył Ja​ce. Wie​dzia​łem, że chce obej​rzeć mecz, ale naj​pierw mu​sia​łem po​roz​ma​wiać z kimś o Gran​cie. Wy​szli​śmy na we​ran​dę. Usia​dłem w jed​nym z wiel​kich fo​te​li. – Sia​daj. Obej​rzy​my mecz, ale naj​pierw chcia​łem cię o coś za​py​tać. Ja​ce za​jął miej​sce ko​ło mnie i upił łyk pi​wa. – Wy​glą​dasz strasz​nie po​waż​nie. – Wie​dzia​łeś o Gran​cie i Nan? – spy​ta​łem, przy​glą​da​jąc mu się z uwa​gą. Ja​ce kom​plet​nie nie umiał kła​mać. Je​go oczy otwo​rzy​ły się sze​ro​ko i już wie​dzia​łem, że tak. Nie cze​ka​łem na​wet, aż to po​twier​dzi. – Nie uwa​żasz, że po​wi​nie​neś był mi po​wie​dzieć? – spy​ta​łem. Ja​ce od​sta​wił pi​wo i jęk​nął sfru​stro​wa​ny. – Cho​le​ra. Wie​dzia​łem, że się wściek​niesz, jak się do​wiesz. Nie chcia​łem być tym, któ​ry ci to po​wie. Po​za tym Bla​ire wte​dy ode​szła i by​łeś za​ję​ty roz​pa​cza​niem, a po​tem pró​ba​mi od​zy​ska​nia jej. A po​tem cią​żą. Grant na​wet nie wie​dział, że ja wiem. My​ślał, że uda​ło mu się to ukryć przed wszyst​ki​mi. Po pro​stu by​li​śmy wte​dy bar​dziej spo​strze​-

gaw​czy niż ty. Wi​dzia​łeś tyl​ko Bla​ire. Resz​ta z nas za​uwa​ża​ła też in​ne rze​czy… Miał ra​cję. Ja wal​czy​łem o swo​ją przy​szłość. Sku​pi​łem się na od​zy​ska​niu Bla​ire, a po​tem na chro​nie​niu jej i dziec​ka. Nie mia​łem cza​su zwra​cać uwa​gi na co​kol​wiek czy ko​go​kol​wiek in​ne​go. Mo​że zresz​tą le​piej, że nic nie wie​dzia​łem. To tyl​ko roz​pro​szy​ło​by mo​ją uwa​gę. – Masz ra​cję. Le​piej, że te​go nie wie​dzia​łem. Mu​sia​łem wte​dy sku​pić się tyl​ko i wy​łącz​nie na Bla​ire. Ja​ce po​krę​cił gło​wą. – Nic do​bre​go zresz​tą z te​go nie wy​ni​kło. Nan zo​sta​wia za so​bą zglisz​cza. Grant na​praw​dę to prze​żył, ale te​raz czu​je się już le​piej. Chy​ba prze​pro​wa​dzi się do Ro​se​ma​ry na ja​kiś czas. Chce zna​leźć się jak naj​da​lej od niej. Mo​ja ma​ła sio​strzycz​ka umia​ła za​leźć lu​dziom za skó​rę. By​łem już zmę​czo​ny tym, że wiecz​nie mu​szę wy​cią​gać ją z ko​lej​nych ta​ra​pa​tów. Jed​nak Gran​to​wi nie po​tra​fi​łem po​móc. Po​wi​nien wie​dzieć, że nie na​le​ży się z nią wią​zać. Nie nada​wa​ła się do związ​ków. Po​czu​łem wi​bra​cję te​le​fo​nu w kie​sze​ni. Wy​cią​głem go i zo​ba​czy​łem ese​mes od Abe ’a. Przy​je​chał na miej​sce. Mo​dli​łem się, że​by spro​wa​dze​nie go tu​taj oka​za​ło się wła​ści​wą de​cy​zją. Chcia​łem, by dzi​siej​szy dzień był dla Bla​ire wy​jąt​ko​wy. Dość już wy​cier​pia​ła.

BLAIRE Rush wszedł do do​mu. Wy​glą​dał na zde​ner​wo​wa​ne​go. Na​wet nie spoj​rzał w mo​ją stro​nę, prze​cho​dząc przez kuch​nię. Prze​sta​łam ugnia​tać cia​sto na bu​łecz​ki, wy​tar​łam rę​ce w far​tuch i ru​szy​łam za nim. Coś by​ło nie tak. Szyb​ko wy​szłam na ko​ry​tarz, a po​tem do ho​lu. Rush otwie​rał fron​to​we drzwi. Wy​cho​dził? Prze​cież nikt nie pu​kał. Kie​dy drzwi otwo​rzy​ły się sze​ro​ko, po​nad ra​mie​niem Ru​sha zo​ba​czy​łam mo​je​go oj​ca trzy​ma​ją​ce​go nie​wiel​ką wa​liz​kę i pa​pie​ro​wą to​reb​kę w dło​ni. Schudł i za​pu​ścił bro​dę. Znik​nął ten ele​ganc​ki męż​czy​zna, któ​rym był wcze​śniej. Wy​glą​dał te​raz jak wilk mor​ski. Gdy je​go oczy spo​tka​ły się z mo​imi, po​czu​łam, że nie mo​gę zła​pać od​de​chu. Był tu​taj. Mój ta​tuś przy​je​chał. Oczy wy​peł​ni​ły mi się łza​mi i ru​szy​łam w je​go stro​nę. Nie spę​dza​li​śmy ra​zem świąt, od​kąd skoń​czy​łam pięt​na​ście lat. Ale w tym ro​ku był tu​taj. Rush spoj​rzał w mo​ją stro​nę i zro​zu​mia​łam, dla​cze​go wcze​śniej uni​kał mo​je​go wzro​ku. Nie chciał, że​bym się zde​ner​wo​wa​ła. Pra​gnął spra​wić mi nie​spo​dzian​kę, ale nie był pe​wien, czy do​brze ro​bi. Kie​dy pa​trzy​łam na mo​je​go oj​ca, wszyst​kie kłam​stwa i zdra​dy prze​sta​ły się li​czyć. On też cier​piał. Wciąż jesz​cze dźwi​gał krzyż. Mo​że i na nie​go za​słu​żył. Ale z dru​giej stro​ny, czy nie od​po​ku​to​wał już swo​ich win? W tej chwi​li wi​dzia​łam je​dy​nie męż​czy​znę, któ​ry śpie​wał ze mną ko​lę​dy, na​dzie​wa​jąc in​dy​ka na Świę​to Dzięk​czy​nie​nia, piekł dla mnie cia​sto z kar​me​lem, bo wie​dział, że wo​lę je od plac​ka dy​nio​we​go, i w każ​dy świą​tecz​ny week​end de​ko​ro​wał nasz dom bo​żo​na​ro​dze​nio​wy​mi lamp​ka​mi. Nie my​śla​łam o in​nych spra​wach. Pa​mię​ta​łam tyl​ko to, co do​bre. – Ta​tuś – rzu​ci​łam przez łzy. Rush od​su​nął się i wpu​ścił go do środ​ka. Wpa​dłam w je​go ra​mio​na i wcią​gnę​łam za​pach, któ​ry za​wsze przy​wo​dził mi na myśl ro​dzi​nę, po​czu​cie bez​pie​czeń​stwa i mi​łość. – Cześć, mi​siacz​ku – głos miał za​chryp​nię​ty z emo​cji. – Wszyst​kie​go naj​lep​sze​go z oka​zji Świę​ta Dzięk​czy​nie​nia. – Na​wza​jem – mój głos nikł w je​go skó​rza​nej kurt​ce. Nie by​łam jesz​cze go​to​wa, że​by ją pu​ścić. – Mar​twi​łem się, że nikt nie po​my​śli o plac​ku z kar​me​lem dla cie​bie. Kie​dy Rush za​dzwo​nił, po​my​śla​łem, że le​piej sko​rzy​stam z ofer​ty i upew​nię się, że mo​ja có​recz​ka do​sta​nie swo​je ulu​bio​ne cia​sto.

Chlip​nę​łam ci​cho, a za​raz po​tem się ro​ze​śmia​łam. – Nie ja​dłam go od wie​ków. – Cóż, za​raz to na​pra​wi​my, praw​da? – Po​kle​pał mnie po ple​cach. Ski​nę​łam gło​wą i wy​plą​ta​łam się z je​go ob​jęć. – Tak wła​śnie zro​bi​my. Pod​niósł do gó​ry trzy​ma​ną przez sie​bie tor​bę. – Przy​wio​złem skład​ni​ki. – Do​brze. – Się​gnę​łam po siat​kę i wy​ję​łam mu ją z rąk. – Mo​żesz za​nieść wa​liz​kę do żół​te​go po​ko​ju, je​śli chcesz. Za​bio​rę to do kuch​ni. Ta​ta ski​nął gło​wą, po czym spoj​rzał na Ru​sha. – Dzię​ku​ję – po​wie​dział i ru​szył w stro​nę scho​dów. Nie cze​ka​łam, aż zu​peł​nie znik​nie nam z oczu. Ob​ję​łam Ru​sha w ta​lii i po​ca​ło​wa​łam go w klat​kę pier​sio​wą. – Ko​cham cię – oznaj​mi​łam. By​ło to coś wię​cej niż po​dzię​ko​wa​nie. Zro​bił dla mnie coś, na co wca​le nie miał ocho​ty. Rush nie prze​pa​dał za mo​im oj​cem, a jed​nak spro​wa​dził go tu​taj, nie ba​cząc na swo​ją nie​chęć. – Ja też cię ko​cham. Bar​dziej niż ży​cie – od​parł, przy​tu​la​jąc mnie i ca​łu​jąc w czu​bek gło​wy. – Cie​szę się, że je​steś szczę​śli​wa. Nie by​łem pe​wien… Od​chy​li​łam gło​wę, że​by móc zo​ba​czyć je​go twarz. – Ni​g​dy nie za​po​mnę tych świąt. To po​win​ny być naj​gor​sze świę​ta w mo​im ży​ciu, a nie są. Dzię​ki to​bie wszyst​ko sta​je się lep​sze. Rush uśmiech​nął się do mnie krzy​wo. – Do​brze. Bo z ca​łej si​ły sta​ram się tak cię owi​nąć so​bie wo​kół pal​ca, że​byś ni​g​dy mnie nie zo​sta​wi​ła. Ro​ze​śmia​łam się, po czym sta​nę​łam na pal​cach i po​ca​ło​wa​łam go w usta. – Ni​g​dy. Nie mo​gę na​wet za​cząć so​bie wy​obra​żać ży​cia bez cie​bie. – Hm, rób tak da​lej, a za​raz wró​ci​my na gó​rę – szep​nął w mo​je usta. Od​chy​li​łam się i prze​su​nę​łam rę​ka​mi po pier​si pier​sio​wej, po czym ła​god​nie go ode​pchnę​łam. – Na to bę​dzie jesz​cze czas. Te​raz mu​szę przy​go​to​wać obiad, a ty mu​sisz obej​rzeć mecz. Rush uniósł wy​so​ko brwi. – Ko​cha​na Bla​ire, nie je​stem z tych, któ​rzy lu​bią sie​dzieć i ob​ser​wo​wać ak​cję z da​le​-

ka. Wo​lę dzia​łać. Oglą​da​nie me​czu nie mo​że się rów​nać z to​bą, na​gą po​de mną. Po​czu​łam, że na po​licz​ki wy​pły​wa mi ru​mie​niec. W wy​obraź​ni zo​ba​czy​łam Ru​sha po​ru​sza​ją​ce​go się na​de mną i we​wnątrz mnie. Tak, ja też to lu​bi​łam. Bar​dzo. Rush za​chi​cho​tał, po czym ob​jął mo​ją twarz dłoń​mi i po​gła​skał po​li​czek kciu​kiem. – Wy​glą​dasz na lek​ko pod​nie​co​ną… Mo​gę roz​wią​zać twój pro​blem. Obie​cu​ję, że zro​bię to tak szyb​ko, że zdą​żysz wszyst​ko ugo​to​wać – szep​nął chra​pli​wie. Mój od​dech przy​spie​szył, ale zdo​ła​łam po​trzą​snąć gło​wą. Mu​sia​łam wra​cać do kuch​ni. Wła​śnie przy​je​chał ta​ta, a Be​thy pew​nie do​pro​wa​dza​ła De​ana do sza​łu. – Mu​szę iść – od​par​łam. Rush zsu​nął rę​kę na mo​ją ta​lię i przy​cią​gnął mnie do sie​bie. Po​chy​lił gło​wę, a je​go usta zna​la​zły się nad mo​im uchem. – Mo​że​my wejść do tam​te​go ga​bi​ne​tu. Wsu​nę rę​kę pod tę two​ją su​kie​necz​kę i po​ba​wię się two​ją mo​krą cip​ką, aż bę​dziesz mu​sia​ła ugryźć mnie w ra​mię, że​by nie krzy​czeć. To nie zaj​mie du​żo cza​su. Nie chcę, że​by mo​ja dziew​czyn​ka mnie po​trze​bo​wa​ła. Pra​gnę, że​by by​ła za​spo​ko​jo​na. O Bo​że. By​łam pew​na, że mo​je majt​ki są już kom​plet​nie prze​mo​czo​ne. Wy​star​czy​ło już, że przez cią​żo​we hor​mo​ny by​łam cią​gle na​pa​lo​na. Rush i je​go świń​stew​ka jesz​cze po​gar​sza​ły spra​wę. Kom​plet​nie się roz​sy​pa​łam. – Pięć mi​nut – mruk​nął, gry​ząc mnie w ucho. Zła​pa​łam go za ra​mię i moc​no trzy​ma​łam. – Nie te​raz. Nie mo​że​my te​go zro​bić w tej chwi​li. Mu​szę skoń​czyć go​to​wa​nie, a po​za tym ta​ta do​pie​ro przy​je​chał – wy​du​si​łam bez tchu. Rush wes​tchnął, po​ko​na​ny. – Do​brze. A tak bar​dzo chcia​łem cię do​ty​kać i czuć, jak do​cho​dzisz na mo​jej dło​ni. – Rush, pro​szę – jęk​nę​łam, od​dy​cha​jąc głę​bo​ko, że​by się uspo​ko​ić. – I tak już mu​szę się ob​lać lo​do​wa​tą wo​dą, że​by ochło​nąć. Nie po​gar​szaj spra​wy. Ro​ze​śmiał się lek​ko, po czym wy​pu​ścił mnie ze swo​ich ob​jęć i się od​su​nął. – Do​brze. Bie​gnij, mo​ja słod​ka Bla​ire. Masz pięć se​kund, za​nim stwier​dzę, że nie in​te​re​su​je mnie, co masz do po​wie​dze​nia. Z tru​dem po​ru​sza​łam no​ga​mi, ale uda​ło mi się w koń​cu od​wró​cić i uciec do kuch​ni. Rush ro​ze​śmiał się gło​śniej, a ja mi​mo​wol​nie do nie​go do​łą​czy​łam.

RUSH In​dyk udał się do​sko​na​le i mu​sia​łem przy​znać, że by​łem pod wra​że​niem umie​jęt​no​ści ku​li​nar​nych De​ana. Bla​ire wy​da​wa​ła się na​praw​dę szczę​śli​wa, roz​ma​wia​jąc z na​szy​mi oj​ca​mi w cza​sie ko​la​cji. Ro​ze​śmia​ła się na​wet, gdy Be​thy po​pro​si​ła mo​je​go ta​tę, że​by pod​pi​sał się na jej ser​wet​ce. De​an usiadł ko​ło mnie na ka​na​pie, po czym wes​tchnął z za​do​wo​le​niem. Też do​brze się ba​wił. To by​ło pierw​sze Świę​to Dzięk​czy​nie​nia, któ​re rze​czy​wi​ście spę​dzi​łem w do​mu, w to​wa​rzy​stwie przy​ja​ciół i ro​dzi​ny. Pierw​szy raz, gdy ja​dłem in​dy​ka, dy​nio​wy pla​cek i za​pie​kan​kę z ku​ku​ry​dzy. Za​zwy​czaj spę​dza​łem ten dzień w Va​il. Ja​dłem i upi​ja​łem się w ba​rach z przy​ja​ciół​mi. Nic war​te​go za​pa​mię​ta​nia. Dzi​siej​szy dzień wy​glą​dał ina​czej. To był po​smak przy​szło​ści z Bla​ire. – Ale ci się tra​fi​ło – stwier​dził De​an. – Tak, wiem. – Po​szła zmy​wać na​czy​nia ze swo​im ta​tą. Po​my​śla​łem, że zo​sta​wię ich sa​mych. Dam im spę​dzić tro​chę cza​su ra​zem. Pod​le ją po​trak​to​wał, ale cie​szę się, że znaj​du​ją spo​sób, że​by na​pra​wić re​la​cje. Abe był kie​dyś do​brym fa​ce​tem. Kie​dy usły​sza​łem, że zszedł się po​now​nie z two​ją ma​muś​ką, za​sta​na​wia​łem się, co mu, do cho​le​ry, od​bi​ło. Ja też zdra​dzi​łem kie​dyś Bla​ire. Zra​ni​łem ją. A ona mi wy​ba​czy​ła. Wy​da​wa​ło się, że jest w tym do​bra. Nie by​łem pe​wien, czy po​tra​fił​bym zro​bić to sa​mo. – Nie za​słu​gu​ję na nią. Je​stem chy​ba naj​szczę​śliw​szym pa​so​ży​tem na pla​ne​cie. De​an ro​ze​śmiał się gło​śno. – Cie​szę się, że tak się czu​jesz, bo two​je ży​cie nie by​ło ła​twe, sy​nu. – Za​milkł, po czym po​krę​cił gło​wą. – Ża​łu​ję, że nie trak​to​wa​łem cię le​piej. Cór​ka Ki​ra, Har​low, ostat​nio czę​sto do nas przy​jeż​dża. To zresz​tą część pro​ble​mu z Nan. Two​jej sio​strze na​praw​dę się nie po​do​ba, że Ki​ro ma cór​kę, któ​rą się zaj​mo​wał. Mo​że Ki​ro nie spę​dzał z Har​low zbyt wie​le cza​su, ale przy​naj​mniej upew​nił się, że ma po​rząd​ną opie​kę. Jej bab​cia do​brze ją wy​cho​wa​ła. To po​rząd​na dziew​czy​na. Trud​no uwie​rzyć, że jest cór​ką Ki​ra. Bab​ka tej bie​dacz​ki zmar​ła kil​ka mie​się​cy te​mu. Har​low nie​spe​cjal​nie po​do​ba się ży​cie w Los An​ge​les, ale chwi​lo​wo nie ma in​ne​go po​my​słu na sie​bie. Spo​tka​łem cór​kę Ki​ra za​le​d​wie dwa ra​zy. By​li​śmy dzieć​mi, gdy Ki​ro za​pro​sił Har​low do re​zy​den​cji. Też tam wte​dy by​łem. Pa​mię​ta​łem tyl​ko jej wiel​kie, nie​win​ne oczy i to, że za​wsze bar​dzo ci​cho mó​wi​ła. Kil​ka lat póź​niej spo​tka​łem ją u De​ana po​now​nie.

Do​ro​sła już, ale za​cho​wy​wa​ła się po​rząd​nie i wciąż by​ła bar​dzo nie​win​na. W tam​ten week​end dość do​brze się do​ga​dy​wa​li​śmy. Więk​szość cza​su spę​dza​ła w do​mu. Tak sa​mo jak Ki​ro. To był je​dy​ny raz, kie​dy wy​sze​dłem na im​pre​zę z człon​ka​mi ze​spo​łu, a Ki​ro zo​stał w do​mu. De​an po​wie​dział, że bar​dzo sta​rał się chro​nić Har​low. Nan z pew​no​ścią nie​zbyt do​brze zno​si​ła fakt ist​nie​nia Har​low. Ko​lej​na rzecz, z któ​rą mu​sia​łem so​bie po​ra​dzić. – Jak tyl​ko Bla​ire bę​dzie go​to​wa, wy​je​dzie​my. Zaj​mę się Nan. Mu​si po pro​stu po​roz​ma​wiać z kimś, kto ją ko​cha. Czu​je się zra​nio​na i nie​pew​na. Tak by​ło przez ca​łe jej ży​cie. – Przy​go​to​wa​łam cia​sto i ka​wę. Czy ktoś ma ocho​tę? – spy​ta​ła Bla​ire, wcho​dząc do po​ko​ju. Znów mia​ła na so​bie far​tu​szek. Na wi​dok ry​su​ją​ce​go się pod nim nie​wiel​kie​go brzusz​ka po​czu​łem pry​mi​tyw​ne pra​gnie​nie za​bra​nia jej stąd i strze​że​nia jak wła​sne​go oka. Wsta​łem i pod​sze​dłem do niej. – Mo​gą so​bie sa​mi wziąć ka​wę i cia​sto. Chcę z to​bą o czymś po​roz​ma​wiać. Wy​star​cza​ją​co dłu​go wszyst​kich kar​mi​łaś i za​ba​wia​łaś. – Ob​ją​łem ją ra​mie​niem w ta​lii. – Do​brze, ale mnie to nie prze​szka​dza – od​par​ła. Wie​dzia​łem, że mó​wi praw​dę. Ale mnie prze​szka​dza​ło. Wi​dzia​łem, że się uśmie​cha i jest szczę​śli​wa. To spra​wi​ło, że za​pra​gną​łem, by by​ło jej jesz​cze le​piej. – To po​trwa tyl​ko kil​ka mi​nut – za​pew​ni​łem ją i po​pro​wa​dzi​łem ko​ry​ta​rzem w stro​nę scho​dów. – Rush, co się sta​ło? – spy​ta​ła. Trzy​ma​łem rę​kę na jej krzy​żu i pro​wa​dzi​łem w stro​nę biu​ra, do któ​re​go wcze​śniej chcia​łem ją za​brać. Nikt nie uży​wał już te​go po​ko​ju. Za​mie​rza​łem to zmie​nić. – Pro​po​no​wa​łaś de​ser. Ja chcę mój. – Za​mkną​łem za na​mi drzwi. Po​pro​wa​dzi​łem ją do wiel​kie​go, obi​te​go skó​rą krze​sła. – Usiądź – po​pro​si​łem, a Bla​ire szyb​ko opa​dła na skó​rza​ne sie​dze​nie. Uklą​kłem przed nią i pod​cią​gną​łem kró​ciut​ką su​kien​kę w gó​rę ud. Ma​rzy​łem o tym przez ca​ły dzień. Roz​chy​li​ła dla mnie sze​ro​ko no​gi. Ró​żo​we, je​dwab​ne maj​tecz​ki, któ​re mia​ła na so​bie, by​ły w kro​ku wy​raź​nie mo​kre. Wcią​gną​łem po​wie​trze i na​pa​wa​łem się jej za​pa​chem. Za​wsze pach​nia​ła tak pięk​nie. – Rush – szep​nę​ła, roz​sia​da​jąc się wy​god​niej. – Nie po​win​ni​śmy zni​kać na dłu​go. Ma​my to​wa​rzy​stwo. Ma​rzy​łem o tym, że​by wszy​scy się, do cho​le​ry, wy​nie​śli. – To nie zaj​mie dłu​go. Obie​cu​ję. Mu​szę za​jąć się tyl​ko jed​ną drob​ną spra​wą – od​-

par​łem i prze​su​ną​łem pal​cem po wil​got​nym miej​scu na majt​kach. – Mo​ja dziew​czy​na za​słu​gu​je na szcze​gól​ne trak​to​wa​nie. Bla​ire jęk​nę​ła. Uwiel​bia​łem ten dźwięk. Ścią​gną​łem jej majt​ki. Kie​dy do​tar​łem do san​da​łów bez pię​ty, któ​re mia​ła na so​bie, zdją​łem naj​pierw je. Do​pie​ro po​tem po​zby​łem się maj​tek, upusz​cza​jąc je na pod​ło​gę obok bu​tów. Te​raz czu​łem już za​pach jej pod​nie​ce​nia. Po​ło​ży​łem rę​ce na jej ko​la​nach i roz​su​ną​łem je moc​niej, że​by móc spoj​rzeć na jej ró​żo​we fał​dy. Ma​ła, na​brzmia​ła łech​tacz​ka znaj​do​wa​ła się tuż przede mną. Bła​ga​ła, że​bym ją do​tknął. Spoj​rza​łem w gó​rę, na Bla​ire. – Oprzyj się – po​le​ci​łem jej, a ona zro​bi​ła to, o co pro​si​łem. Jej cia​ło drża​ło, wie​dzia​łem więc, że pra​gnę​ła te​go rów​nie moc​no, jak ja chcia​łem jej to dać. – Prze​łóż no​gę przez po​ręcz krze​sła, a dru​gą po​staw na pod​ło​dze – rzu​ci​łem, przy​glą​da​jąc się, jak cał​ko​wi​cie się przede mną otwie​ra. Przy​su​ną​łem się tak, by zna​leźć się po​mię​dzy jej roz​chy​lo​ny​mi no​ga​mi i prze​je​cha​łem no​sem po wnę​trzu uda, czu​jąc jej za​pach. Na​pa​wa​łem się nim i fak​tem, że no​ga Bla​ire drży pod mo​ją piesz​czo​tą. Kie​dy do​tar​łem do cen​trum jej po​żą​da​nia, prze​su​ną​łem po nim pal​cem, a ona krzyk​nę​ła, po czym za​sło​ni​ła rę​ką usta, że​by stłu​mić dźwięk. – Czy je​steś go​to​wa, abym cię wy​le​czył? – spy​ta​łem, na​ci​ska​jąc kciu​kiem na jej łech​tacz​kę. – O fuck, pro​szę, pro​szę, Rush, po​trze​bu​ję cię – bła​ga​ła, uno​sząc bio​dra, że​by zna​leźć się bli​żej mo​jej twa​rzy. – Pach​niesz tak nie​sa​mo​wi​cie. – Wcią​gną​łem moc​no po​wie​trze. – Pro​szę! – krzyk​nę​ła de​spe​rac​ko. Nie chcia​łem, że​by mo​ja dziew​czy​na mu​sia​ła tak moc​no bła​gać. Wy​su​ną​łem ję​zyk i prze​su​ną​łem nim tuż obok ró​żo​wej, zmarsz​czo​nej, nie​na​ru​szo​nej dziur​ki aż do tej ocie​ka​ją​cej wil​go​cią i na​brzmia​łej, go​to​wej na przy​ję​cie mnie. Wło​ży​łem ję​zyk kil​ka​krot​nie w jej roz​grza​ne wej​ście, a ona szar​pa​ła się i za​głu​sza​ła ję​ki wła​sny​mi dłoń​mi. Smak Bla​ire był wy​jąt​ko​wy. Już wcze​śniej sma​ko​wa​ła nie​sa​mo​wi​cie, ale te​raz, kie​dy by​ła w cią​ży, pod​nie​ca​ła mnie jesz​cze bar​dziej. Jej so​ki sta​ły się bo​gat​sze i słod​sze. Ca​ły​mi go​dzi​na​mi mógł​bym się nią de​lek​to​wać i czuć jej or​gazm na swo​im ję​zy​ku. Ni​g​dy mi się to nie nu​dzi​ło. Chy​ba by​łem uza​leż​nio​ny. – Ża​den de​ser nie sma​ku​je tak do​sko​na​le – jęk​ną​łem, po czym wcią​gną​łem jej łech​tacz​kę w usta i za​czą​łem ssać. Prze​su​ną​łem po niej kil​ka​krot​nie kol​czy​kiem w ję​zy​ku, a drże​nie i ję​ki, któ​re wy​da​wa​ła Bla​ire, po​wie​dzia​ły mi, że jest już bli​sko. Bar​dzo bli​sko. – Cśś, prze​cież ro​bię ci do​brze. Spo​koj​nie. Bę​dę li​zał cip​kę mo​jej uko​cha​nej, aż nie

bę​dzie mo​gła te​go dłu​żej znieść. Dojdź w mo​ich ustach. Chcę kosz​to​wać two​ich so​ków. – Wie​dzia​łem, że je​śli bę​dę jej mó​wił ta​kie rze​czy, spra​wię, że skoń​czy, i tak się sta​ło. Bla​ire zdu​si​ła krzyk, a jej bio​dra unio​sły się, kie​dy sza​mo​ta​ła się pod do​ty​kiem mo​je​go ję​zy​ka. Ten uza​leż​nia​ją​cy smak, któ​re​go ni​g​dy nie mia​łem dość, za​lał mo​je usta, a ja wy​ssa​łem wszyst​ko, li​żąc ją, aż za​czę​ła się co​fać i wy​da​wać z sie​bie pod​szy​te bó​lem ję​ki roz​ko​szy. – Rush, nie, o fuck, nie. Nie mo​gę – jęk​nę​ła, od​su​wa​jąc się ode mnie, a ja przy​trzy​my​wa​łem ją i wni​ka​łem w każ​dy jej za​ka​ma​rek, po czym wsu​ną​łem ję​zyk z po​wro​tem przez jej wej​ście do środ​ka. – Rush, nie bę​dę w sta​nie te​go zdu​sić. Za​cznę krzy​czeć. Czu​ję ko​lej​ny. Och, och… Rush! – szarp​nę​ła się i za​ko​ły​sa​ła bio​dra​mi. Unie​ru​cho​mi​łem ją. Ta re​ak​cja spra​wi​ła, że tro​chę mi od​bi​ło. Świa​do​mość, że tak szyb​ko znów bę​dzie mia​ła or​gazm, by​ła bar​dziej pod​nie​ca​ją​ca, niż mo​głem to so​bie wy​obra​zić. Mój na​brzmia​ły czło​nek za​czął już bo​leć, a spra​gnio​na przy​jem​no​ści głów​ka na​pie​ra​ła na su​wak w dżin​sach. Je​śli znów doj​dzie, by​łem cał​kiem pe​wien, że spusz​czę się w spodnie. Jed​nym ru​chem wsta​łem i ścią​gną​łem dżin​sy. Po​tem zła​pa​łem ją za bio​dra i wbi​łem się w nią. – Cho​le​ra! – krzyk​ną​łem, kie​dy jej cia​sne ścia​ny za​ci​snę​ły się wo​kół mnie. Bla​ire znów mia​ła or​gazm i tym ra​zem nie za​sła​nia​ła ust. By​ła kom​plet​nie za​tra​co​na w swo​jej roz​ko​szy. Od​rzu​ci​ła gło​wę do ty​łu, a jej cia​ło drża​ło gwał​tow​nie pod mo​im, kie​dy raz za ra​zem po​wta​rza​ła mo​je imię. Ten wi​dok spra​wił, że prze​le​cia​łem przez kra​wędź. Zła​pa​łem za opar​cie krze​sła i wy​bu​chłem w jej wnę​trzu. Każ​da eks​plo​zja mo​jej ulgi spra​wia​ła, że Bla​ire krzy​cza​ła z roz​ko​szy. Wcze​śniej pod​nio​sła no​gi i owi​nę​ła je wo​kół mo​jej ta​lii, ale te​raz, kie​dy by​ła już na​sy​co​na i wy​czer​pa​na, po​zwo​li​ła im opaść z po​wro​tem na krze​sło. Na jej ustach wy​kwitł za​do​wo​lo​ny uśmiech, a po​wie​ki mia​ła cięż​kie. – Czy to źle, że na​wet mnie nie ob​cho​dzi, czy kto​kol​wiek nas sły​szał? To by​ło zbyt do​sko​na​łe, że​by się czym​kol​wiek przej​mo​wać – stwier​dzi​ła. Po​chy​li​łem gło​wę i po​ca​ło​wa​łem ją w usta. – Je​śli nie chcą nas słu​chać, to nie po​win​ni nas od​wie​dzać – od​par​łem. Bla​ire za​chi​cho​ta​ła. – Cho​le​ra, Rush. Spra​wiasz, że mi od​bi​ja. Nie mo​głem się nie uśmiech​nąć. – I ca​łe szczę​ście.

BLAIRE Po​że​gna​nie z ta​tą oka​za​ło się trud​niej​sze, niż są​dzi​łam. To, że tu był, po​zwo​li​ło ule​czyć tak wie​le bó​lu. Wy​szłam za nim na ze​wnątrz i ze​szłam po scho​dach. Trzy​mał w dło​ni wa​liz​kę. Je​chał z po​wro​tem na po​łu​dnie Flo​ry​dy, gdzie miał swo​ją łód​kę. – Do​brze wie​dzieć, że je​steś szczę​śli​wa. Bę​dzie mi ła​twiej spać ze świa​do​mo​ścią, że ktoś się o cie​bie trosz​czy i cię ko​cha. Nie są​dzę, że​by ten chło​pak spo​dzie​wał się tak osza​leć na two​im punk​cie, ale tak się sta​ło i bar​dzo mnie to cie​szy. – Wró​cisz na we​se​le i kie​dy uro​dzi się dziec​ko? Chcę, że​byś tu był. Ta​ta ski​nął gło​wą. – Za nic w świe​cie bym te​go nie prze​ga​pił. Nie chcia​łam przy nim pła​kać. To nie by​ło​by fa​ir. I tak już był sam. Nie chcia​łam, że​by mo​je emo​cje do​ło​ży​ły mu pro​ble​mów. – Mu​sisz zde​cy​do​wać, jak chcesz, że​by cię na​zy​wał. De​an chce być „pa​pą De​anem”. Ty też coś so​bie wy​bierz. Ta​ta wy​szcze​rzył zę​by. Ucie​szy​łam się, że ta per​spek​ty​wa tak go eks​cy​to​wa​ła. – Po​my​ślę o tym i dam ci znać. Mu​si to być coś faj​niej​sze​go, niż wy​my​ślił De​an. Ob​ję​łam go ra​mio​na​mi w ta​lii i przy​tu​li​łam. – Dzię​ku​ję, że przy​je​cha​łeś. Tę​sk​ni​łam za to​bą. – Ja też za to​bą tę​sk​ni​łem, mi​siacz​ku, ale to prze​cież mo​ja wi​na. Je​stem wdzięcz​ny Ru​sho​wi za ten te​le​fon. Ja też by​łam. Rush znaj​do​wał się w cen​trum wszyst​kie​go, co do​bre w mo​im ży​ciu. Wie​rzy​łam, że za​wsze tak bę​dzie. Dziw​ne, je​śli wziąć pod uwa​gę, jak to się wszyst​ko za​czę​ło. – Bez​piecz​ne​go lo​tu. Za​dzwoń, kie​dy do​trzesz na miej​sce, że​bym wie​dzia​ła, że wszyst​ko w po​rząd​ku. Ta​ta kiw​nął gło​wą, a ja od​su​nę​łam się od nie​go. – Ko​cham cię. – W je​go zmę​czo​nych oczach wi​dzia​łam łzy. – Ja cie​bie też, ta​tu​siu. Otwo​rzył drzwi wy​po​ży​czo​ne​go sa​mo​cho​du. Pa​trzy​łam, jak od​jeż​dża. Tym ra​zem

mo​je ser​ce nie by​ło zła​ma​ne. Mia​łam na​dzie​ję, że pew​ne​go dnia uda mu się znów od​na​leźć szczę​ście. Nad​szedł już na to czas. Drzwi do do​mu się otwo​rzy​ły. Od​wró​ci​łam się i zo​ba​czy​łam, że Rush stoi na we​ran​dzie, spo​glą​da​jąc na mnie. Naj​wy​raź​niej bał się, że wy​jazd ta​ty mnie zmar​twi. Ru​szy​łam w je​go stro​nę, a on zszedł po scho​dach, że​by spo​tkać mnie wpół dro​gi. – Wszyst​ko gra? – spy​tał w tej sa​mej chwi​li, kie​dy zna​lazł się wy​star​cza​ją​co bli​sko, że​by mnie do​tknąć. – Tak. Dzię​ku​ję ci jesz​cze raz. To by​ło dla mnie czymś wię​cej, niż mógł​byś so​bie wy​obra​zić – wy​zna​łam. – Daj mi znać, je​śli za​pra​gniesz znów go zo​ba​czyć. Spro​wa​dzę go. Wy​star​czy jed​no sło​wo. – Chcę, że​by przy​je​chał na we​se​le i że​by tu był kie​dy uro​dzi się dziec​ko. Chcę, że​by po​znał swo​je​go wnu​ka. Zo​sta​łam mu tyl​ko ja. Mój syn też bę​dzie je​go ro​dzi​ną. – Zro​bio​ne. Ku​pię mu bi​let na sa​mo​lot, że​by był przy​go​to​wa​ny w chwi​li, kie​dy bę​dzie​my go po​trze​bo​wać. Sta​łam tyl​ko i pa​trzy​łam na mo​je​go uko​cha​ne​go. Kie​dy zo​ba​czy​łam go po raz pierw​szy, by​łam zdu​mio​na je​go uro​dą. Ni​g​dy nie są​dzi​łam, że ta​ki ka​pry​śny play​boy pod dum​ną po​zą mógł ukry​wać wiel​kie ser​ce. – Co cię zmie​ni​ło? Je​steś zu​peł​nie róż​ny od te​go fa​ce​ta, któ​re​go po​zna​łam w czerw​cu. – Uśmiech​nę​łam się, gdy zro​bił zdzi​wio​ną mi​nę. Rush wy​cią​gnął rę​kę i wsu​nął ją w mo​je wło​sy, owi​ja​jąc ich pa​sma wo​kół pal​ców. – Pew​na słod​ka, zde​ter​mi​no​wa​na, cho​ler​nie sek​sow​na blon​dyn​ka po​ja​wi​ła się w mo​im świe​cie i da​ła mi po​wód do ży​cia. Wzru​sze​nie ści​snę​ło mnie za gar​dło i wła​śnie po raz ko​lej​ny chcia​łam po​wie​dzieć mu, że go ko​cham, kie​dy po​czu​łam… dziec​ko. Wy​cią​gnę​łam rę​kę i zła​pa​łam Ru​sha za ra​mię. – Rush. On ko​pie – stwier​dzi​łam ze zdu​mie​niem. Od ty​go​dni za​sta​na​wia​łam się, czy to de​li​kat​ne trze​po​ta​nie w brzu​chu by​ło po​ru​sza​ją​cym się dziec​kiem. Chcia​łam w to wie​rzyć. Ale te​raz na​praw​dę je po​czu​łam. Nie by​ło żad​nych wąt​pli​wo​ści. Rush wy​jął rę​kę z mo​ich wło​sów i po​ło​żył ją na mo​im brzu​chu. Ob​jął go dłoń​mi i ob​ser​wo​wał z uwa​gą. – Czu​ję go – szep​nął, jak​by bał się, że dziec​ko prze​sta​nie się po​ru​szać. Jed​nak na dźwięk je​go gło​su ma​ły kop​nął po​now​nie. – Mów do nie​go, Rush. – Pa​trzy​łam na naj​pięk​niej​szy wi​dok na świe​cie. Rush opadł na ko​la​na, że​by zna​leźć się bli​żej mo​je​go brzu​cha.

– Hej, ma​ły – za​ga​ił, a dziec​ko na​tych​miast po​ru​szy​ło się do​kład​nie po je​go dło​nią. Za​darł gwał​tow​nie gło​wę do gó​ry i spoj​rzał na mnie z pod​eks​cy​to​wa​nym uśmie​chem. – Sły​szy mnie! – zdzi​wił się. Ski​nę​łam gło​wą. – Tak, sły​szy. Po​roz​ma​wiaj z nim. – Jak tam jest w środ​ku? Czy brzu​szek ma​mu​si jest tak sa​mo ślicz​ny od środ​ka, jak z ze​wnątrz? Za​chi​cho​ta​łam, a ma​ły kop​nął. – Tak my​śla​łem. Masz szczę​ście. Ma​mu​sia jest pięk​na, ale o tym już nie​dłu​go sam się prze​ko​nasz. Bę​dzie​my dwo​ma naj​szczę​śliw​szy​mi chło​pa​ka​mi na tej pla​ne​cie. Dziec​ko znów się po​ru​szy​ło, tym ra​zem z mniej​szą si​łą. – Bądź grzecz​ny. Przy​go​to​wu​je​my tu wszyst​ko dla cie​bie. A na ra​zie ciesz się swo​im przy​tul​nym schro​nie​niem. Rush prze​su​nął rę​ka​mi po mo​im brzu​chu, po czym spoj​rzał na mnie. – On na​praw​dę tam jest. I nas sły​szy. Ro​ze​śmia​łam się i ski​nę​łam gło​wą. – Od ja​kie​goś cza​su wy​da​wa​ło mi się, że go czu​ję, ale nie tak wy​raź​nie jak te​raz. – Ra​ny, Bla​ire, to nie​sa​mo​wi​te. – Rush po​ca​ło​wał mnie w brzuch, po czym wstał. – Praw​da? – od​par​łam, wciąż nie mo​gąc uwie​rzyć, że to wszyst​ko na​le​ża​ło do mnie. Męż​czy​zna przede mną i ży​cie we​wnątrz mnie. – Po​wiedz mi, kie​dy znów to zro​bi. Chciał​bym go po​czuć. – Rush się​gnął po mo​ją dłoń. We​szli​śmy po scho​dach, trzy​ma​jąc się za rę​ce.

RUSH Mi​nę​ło już tro​chę cza​su, od​kąd ostat​ni raz by​łem w Be​ver​ly Hills, w do​mu ta​ty. Wte​dy przez więk​szość cza​su cho​dzi​łem pi​ja​ny i im​pre​zo​wa​łem w to​wa​rzy​stwie De​ana. Ta wi​zy​ta mia​ła być zu​peł​nie in​na. Sta​łem się in​nym czło​wie​kiem. Po​sta​wi​łem wa​liz​kę Bla​ire w sy​pial​ni, któ​rą ta​ta na​zy​wał mo​ją. Za​wsze tu spa​łem, kie​dy przy​jeż​dża​łem do nie​go w od​wie​dzi​ny. – To jest po pro​stu… wow! – Bla​ire we​szła do po​ko​ju za mną. Za​trzy​my​wa​ła się co chwi​la, że​by się ro​zej​rzeć, od mo​men​tu, kie​dy prze​szli​śmy przez drzwi wej​ścio​we. Na szczę​ście nie przy​wi​ta​li nas Nan i Ki​ro. Nie by​ło ich. Chcia​łem, że​by Bla​ire mia​ła czas, by się za​do​mo​wić. Zmę​czył ją dłu​gi lot. – Od​kry​jesz, że gwiaz​dy roc​ka lu​bią się tro​chę po​pi​sy​wać. Ob​no​szą się ze swo​im suk​ce​sem, ota​cza​jąc się mnó​stwem przed​mio​tów – wy​ja​śni​łem. – Wła​śnie wi​dzę. Z pew​no​ścią nie​źle im po​szło afi​szo​wa​nie się z bo​gac​twem w tym do​mu. – Po​de​szła do łóż​ka, ale na​gle zda​ła so​bie spra​wę, że jest dla niej za wy​so​kie. Spoj​rza​ła na mnie przez ra​mię i zmarsz​czy​ła brwi. – Jak, do cho​le​ry, mam się na to wspiąć? Nie mo​głem się nie ro​ze​śmiać. Wy​glą​da​ła na na​praw​dę za​kło​po​ta​ną. – Przy​nio​sę ci ma​ły sto​łe​czek. Bla​ire wy​szcze​rzy​ła zę​by w uśmie​chu i po​krę​ci​ła gło​wą. – To ja​kieś sza​leń​stwo. Czy​li je​śli te​raz chcia​ła​bym się po​ło​żyć… jak mia​ła​bym to zro​bić? Pod​sze​dłem do niej i po​ło​ży​łem obie rę​ce na jej roz​sze​rza​ją​cej się ta​lii, po czym pod​nio​słem ją do gó​ry i po​sa​dzi​łem na łóż​ku. – Wła​śnie tak – od​po​wie​dzia​łem i usia​dłem obok niej, po czym prze​rzu​ci​łem rę​kę pod jej ko​la​na​mi i po​ło​ży​łem ją. – Gdy​byś nie wy​glą​da​ła na tak zmę​czo​ną, prze​te​sto​wa​li​by​śmy je – za​żar​to​wa​łem. Za​sło​ni​ła usta i ziew​nę​ła, po czym uśmiech​nę​ła się sen​nie. – Mo​gę nie za​sy​piać – za​pew​ni​ła mnie i od​wró​ci​ła się w mo​ją stro​nę. To by​ło ku​szą​ce, ale wie​dzia​łem, że po​win​na od​po​cząć. Po​ca​ło​wa​łem ją w nos. – Wiem, że mo​żesz, słod​ka Bla​ire. Ale te​raz chcę tyl​ko po​ma​so​wać ci sto​py i łyd​ki, że​byś mo​gła się roz​luź​nić i za​snąć.

Za​świe​ci​ły jej się oczy. – Och, zro​bił​byś to? Są ta​kie zdrę​twia​łe po po​dró​ży. – Po​łóż gło​wę na po​dusz​ce, a ja po​zbę​dę się tych bu​tów, któ​re, na​wia​sem mó​wiąc, nie są naj​lep​szym obu​wiem dla cię​żar​nej. Po​win​naś cho​dzić w te​ni​sów​kach, nie w bu​tach na ob​ca​sach. Bla​ire ziew​nę​ła po raz ko​lej​ny i uło​ży​ła się z wes​tchnie​niem na po​dusz​ce. – Wiem. Po pro​stu nie chcia​łam przy​jeż​dżać do Los An​ge​les źle ubra​na. Nie ist​nia​ło ubra​nie, w któ​rym wy​glą​da​ła​by źle. – To po pro​stu nie​moż​li​we. Uśmiech​nę​ła się i za​mknę​ła oczy, a ja za​czą​łem ma​so​wać skle​pie​nie jej sto​py. – Po pro​stu mnie ko​chasz. – Nad ży​cie. Ale to nie zna​czy, że ośle​płem. Wy​glą​da​ła​byś sek​sow​nie na​wet w wor​ku na kar​to​fle. Nie od​po​wie​dzia​ła. Mia​ła za​mknię​te oczy i wciąż się uśmie​cha​ła. Sku​pi​łem się na ma​so​wa​niu jej zmę​czo​nych stóp, po czym po​wo​li prze​sze​dłem do ły​dek. Kie​dy skoń​czy​łem, od​dy​cha​ła już mia​ro​wo i po​wo​li. Przy​kry​łem ją ko​cem i zo​sta​wi​łem, że​by mo​gła w spo​ko​ju od​po​cząć. De​an le​żał na ogrom​nej, skó​rza​nej, czar​nej mo​du​ło​wej ka​na​pie, któ​ra zaj​mo​wa​ła więk​szość po​ko​ju roz​ryw​ko​we​go i grał w Ha​lo na Xbo​xie. W gło​śni​kach dud​nił naj​now​szy al​bum Slac​ker De​mon. Z ust oj​ca zwi​sał pa​pie​ros. – W cza​sie, kie​dy tu je​ste​śmy, pro​szę, abyś nie pa​lił w to​wa​rzy​stwie Bla​ire – za​żą​da​łem, wcho​dząc do po​ko​ju. De​an rzu​cił mi roz​ba​wio​ne spoj​rze​nie przez ra​mię. – Nie bę​dę. Nie chcę za​szko​dzić dziec​ku. Wci​snął pau​zę w swo​jej grze i rzu​cił pi​lo​ta na dłu​gi, ele​ganc​ki, czer​wo​ny sto​lik, któ​ry stał przy ka​na​pie, po czym pod​niósł szklan​kę. Nie mu​sia​łem py​tać, od ra​zu wie​dzia​łem, że to czy​sta whi​sky. – Na​sza dziew​czyn​ka uci​na so​bie drzem​kę? – spy​tał, opie​ra​jąc no​gi o sto​lik. Fakt, że na​zwał Bla​ire „na​szą dziew​czyn​ką”, spra​wił, że się wku​rzy​łem. By​ła tyl​ko mo​ją. Jed​nak oj​ciec miał ta​ki spo​sób mó​wie​nia. Za​cho​wy​wał się, jak​by​śmy by​li jed​no​ścią. Za​wsze tak by​ło. – Mo​ja dziew​czyn​ka śpi. By​ła wy​koń​czo​na – od​par​łem, zaj​mu​jąc miej​sce w prze​ciw​nym koń​cu so​fy.

De​an ro​ze​śmiał się tyl​ko, upił łyk whi​sky i za​cią​gnął się pa​pie​ro​sem. – Za​cho​wu​jesz się przy niej tro​chę jak za​bor​czy ja​ski​nio​wiec, wiesz? Po ta​tu​siu te​go nie masz. Wie​lu rze​czy po nim nie odzie​dzi​czy​łem, ale nie po​wie​dzia​łem te​go gło​śno. – Zro​bię wszyst​ko, co tyl​ko moż​li​we, że​by by​ła szczę​śli​wa. Ale to ja bę​dę ją uszczę​śli​wiał. Za​wsze. Tyl​ko ja. De​an gwizd​nął ci​cho i po​krę​cił gło​wą, wyj​mu​jąc pa​pie​ros z ust i strzą​sa​jąc po​piół do po​piel​nicz​ki. – Wy​so​ko po​sta​wio​na po​przecz​ka. Po​wo​dze​nia. Ko​bie​ty cza​sa​mi zrzę​dzą tyl​ko dla​te​go, że ta​kie ma​ją wi​dzi​mi​się. Nikt nie uszczę​śli​wi ko​bie​ty, je​śli się uprze być zoł​zą. Ta roz​mo​wa by​ła bez sen​su. On ni​g​dy nie po​znał ko​goś ta​kie​go jak Bla​ire. Nie miał po​ję​cia, ja​ka ona jest. Przy​je​cha​łem tu​taj w kon​kret​nym ce​lu. Chcia​łem roz​wią​zać pro​blem i wra​cać do do​mu. – Gdzie jest Nan? De​an wes​tchnął i wy​wró​cił ocza​mi. – Na na​sze szczę​ście nie tu​taj. Wal​nię​ta ję​dza. – A Ki​ro? – spy​ta​łem, po​sta​na​wia​jąc nie pro​sto​wać je​go opi​nii o Nan. – Tu, kur​wa, je​stem! Oto mój chło​pak! Niech na cie​bie spoj​rzę – ależ się, kur​wa, zro​bi​łeś mę​ski i do​ro​sły. Jak to się sta​ło? Prze​cież wi​dzie​li​śmy się rap​tem kil​ka mie​się​cy te​mu! – Roz​po​zna​łem bez pu​dła do​no​śny głos Ki​ra. Wszedł do po​ko​ju z uwie​szo​ną u ra​mie​nia dziew​czy​ną, z pew​no​ścią nie star​szą ode mnie. Jej cyc​ki spra​wia​ły wra​że​nie, jak​by mia​ły za​raz wy​sko​czyć z ob​ci​słe​go, przy​po​mi​na​ją​ce​go gor​set stro​ju. Mru​gnę​ła do mnie. Rzę​sy mia​ła wy​raź​nie sztucz​ne. Nikt nie ma aż tak dłu​gich rzęs. – Przy​je​cha​łem za​jąć się Nan – wy​ja​śni​łem, spo​glą​da​jąc na oj​ca, któ​ry za​cią​gnął się ostro pa​pie​ro​sem, oglą​da​jąc od gó​ry do do​łu dziew​czy​nę, któ​rą przy​pro​wa​dził Ki​ro. Wie​dzia​łem, że od cza​su do cza​su się ni​mi dzie​li​li. Nie chcia​łem, że​by Bla​ire by​ła świad​kiem te​go, co się wy​czy​nia w tym bur​de​lu. – Ja​sna cho​le​ra, je​stem ci wi​nien swo​je le​we jaj​ko. Do​pro​wa​dza mnie do bia​łej go​rącz​ki. Pro​szę, uspo​kój tę wa​riat​kę, że​bym mógł z nią nor​mal​nie po​roz​ma​wiać. Za​wsze by​ła ta​ka wal​nię​ta? Wie​dzia​łem, że Nan jest trud​na, ale kie​dy usły​sza​łem, że męż​czy​zna, któ​ry był głów​ną przy​czy​ną jej pro​ble​mów, mó​wi o niej w ten spo​sób, wku​rzy​łem się. Wsta​łem i rzu​ci​łem mu mor​der​cze spoj​rze​nie. – Gdy​by mia​ła ro​dzi​ca, któ​re​go cho​ciaż tro​chę by ob​cho​dzi​ła, mo​że by​ła​by nor​mal​-

na jak Har​low. Ale nie mia​ła. Zo​sta​wi​łeś ją sa​mą z mo​ją mat​ką. Żad​ne dziec​ko nie za​słu​ży​ło na coś po​dob​ne​go! Do mnie przy​naj​mniej przy​jeż​dżał oj​ciec. Za​bie​rał mnie i spę​dzał ze mną czas. Dał mi po​czu​cie, że ktoś mnie po​trze​bu​je. Ty ni​g​dy nie da​łeś te​go Nan! Jest po​pie​przo​na przez cie​bie! – Nie pla​no​wa​łem się na nie​go drzeć, gdy tyl​ko znaj​dę się w je​go do​mu, ale nie po​wi​nien ga​dać w ten spo​sób o mo​jej sio​strze. – To sio​stra te​go chło​pa​ka, Ki​ro. Za​sta​nów się, co mó​wisz – ostrzegł go De​an. Sam źle wy​ra​żał się o Nan, ale je​go przy​naj​mniej nie wi​ni​łem za to, ja​ka by​ła. Dziew​czy​na przy​tu​li​ła się moc​niej do Ki​ra. – Mó​wi​łeś, że bę​dzie faj​nie. Chcę się ba​wić, kot​ku. Już w li​mu​zy​nie roz​grza​łeś mi cip​kę. Ona chce się te​raz pie​przyć – jęk​nę​ła śpiew​nie. Ko​lej​na rzecz, któ​rej nie chcia​łem po​ka​zy​wać Bla​ire. Ci dwaj spra​wia​li, że seks wy​da​wał się ta​ni i brud​ny. Pra​gną​łem, by Bla​ire wi​dzia​ła go tyl​ko ta​kim, ja​ki był mię​dzy na​mi. A nie jak to po​krę​co​ne gów​no. – Bądź grzecz​ną dziew​czyn​ką i roz​bierz się w cza​sie, gdy bę​dę roz​ma​wiał z chło​pa​kiem. Bądź grzecz​na, a mo​że po​zwo​lę mu też po​ca​ło​wać two​ją go​rą​cą, mo​krą cip​kę. – Och, cu​dow​nie. Dwóch w ce​nie jed​ne​go – za​chi​cho​ta​ła dziew​czy​na, po​cią​ga​jąc za sznu​rek w gor​se​cie, któ​ry roz​piął się i opadł na pod​ło​gę. Te​raz wszy​scy wi​dzie​li​śmy jej cyc​ki. I znów – to by​ło nor​mal​ne za​cho​wa​nie w do​mu oj​ca, ale te​raz wszyst​ko się zmie​ni​ło. – Cho​le​ra, te wiel​kie su​ty są prze​kłu​te – jęk​nął mój oj​ciec, po czym jed​nym hau​stem do​pił whi​sky i wstał. – Wra​cam do po​ko​ju spraw​dzić, co u Bla​ire. Po​roz​ma​wiam z wa​mi, kie​dy ona znik​nie – po​wie​dzia​łem z obrzy​dze​niem, po czym ru​szy​łem do drzwi. – A te​mu co od​bi​ło? Prze​cież za​wsze lu​bił cip​ki, któ​re przy​pro​wa​dza​li​śmy – do​cie​kał Ki​ro, kie​dy wy​cho​dzi​łem. Nie za​trzy​mu​jąc się, po​sze​dłem do Bla​ire. Wciąż le​ża​ła zwi​nię​ta na łóż​ku. Zdją​łem bu​ty i po​ło​ży​łem się obok. Przy​tu​li​łem ją, cie​sząc się, że mo​gę mieć ją bli​sko sie​bie. To by​ło znacz​nie wię​cej, niż mój oj​ciec kie​dy​kol​wiek do​świad​czył w swo​im ży​ciu. Płyt​kość je​go re​la​cji spra​wia​ła, że by​ło mi go żal. Wie​dzia​łem, co go omi​nę​ło. Cho​ciaż osią​gnął w ży​ciu ta​ki suk​ces, ni​g​dy nie miał te​go, co ja. Stra​cił ty​le lat.

BLAIRE Usta Ru​sha zna​czy​ły ślad na mo​jej szyi, a wo​da z prysz​ni​ca spa​da​ła na na​sze gło​wy ni​czym deszcz. Po​my​śla​łam, że chcia​ła​bym mieć ta​ki prysz​nic w do​mu. Rę​ce Ru​sha zsu​nę​ły się na mo​ją ta​lię i przy​kry​ły brzuch. Od​kąd po​czuł, że dziec​ko ko​pie, miał pro​blem z utrzy​ma​niem rąk z da​le​ka od nie​go. Tak jak​by mu​siał nie​ustan​nie utwier​dzać się w pra​wie do po​sia​da​nia. Gdy​by nie był ta​ki słod​ki, je​śli cho​dzi o pró​by chro​nie​nia mnie, wku​rza​ło​by mnie to. Za​nim zdą​ży​łam cał​ko​wi​cie za​tra​cić się w przy​jem​no​ści przy​tu​la​nia na​rze​czo​ne​go i czu​cia je​go dło​ni na swo​im cie​le, usły​sza​łam wy​so​ki, wście​kły krzyk. Nie​wąt​pli​wie na​le​żał do Nan. Za​mar​li​śmy, a Rush wy​raź​nie ze​sztyw​niał. – Nan? – spy​ta​łam, zna​jąc od​po​wiedź. – Tak. Wi​docz​nie do​wie​dzia​ła się, że już tu je​stem – od​parł i po​ca​ło​wał mnie w szy​ję po raz ostat​ni. – Skończ się myć. Ja mu​szę się tym za​jąć. Ona i mój oj​ciec kiep​sko się do​ga​du​ją. Ski​nę​łam gło​wą i sta​łam pod cie​płą wo​dą, pod​czas gdy on wy​szedł spod prysz​ni​ca i zła​pał je​den z tych wiel​kich, bia​łych, pu​szy​stych ręcz​ni​ków uło​żo​nych na mar​mu​ro​wym bla​cie szaf​ki. Mo​gła​bym z nim pójść, ale nie po​pro​sił mnie o to. Z dru​giej stro​ny prze​cież ni​g​dy by te​go nie zro​bił. Tak bar​dzo się mar​twił, że za​nad​to bym się prze​ję​ła. Te​raz ni​ski, mę​ski głos za​czął krzy​czeć coś w od​po​wie​dzi na wrza​ski Nan. Kto to był? Zna​łam De​ana bar​dzo krót​ko, ale nie spra​wił na mnie wra​że​nia czło​wie​ka, któ​ry kie​dy​kol​wiek de​ner​wu​je się wy​star​cza​ją​co moc​no, że​by krzy​czeć. Za​krę​ci​łam wo​dę, zła​pa​łam ręcz​nik i wy​szłam za Ru​shem do sy​pial​ni. – Kto tam jesz​cze jest? – spy​ta​łam, pod​czas gdy on na​cią​gał dżin​sy na go​łą pu​pę i się​gał po ko​szul​kę. – Zga​du​ję, że Ki​ro. Naj​wy​raź​niej umac​nia​ją ro​dzin​ne wię​zi uczu​cio​we – od​po​wie​dział z wy​raź​ną fru​stra​cją. Ki​ro. Wi​dzia​łam te​go bo​ga roc​ka tyl​ko na zdję​ciach. A te​raz on tu był. W tym do​mu… – Zo​stań tu. W koń​cu po to przy​je​cha​li​śmy – że​bym mógł się nią za​jąć. Ro​bi za​dy​mę, a Ki​ro nie po​tra​fi so​bie z nią po​ra​dzić. Gdy tyl​ko ją uspo​ko​ję i uci​szę, bę​dzie​my mo​gli wró​cić do Ro​se​ma​ry. Ski​nę​łam gło​wą i owi​nę​łam się cia​śniej ręcz​ni​kiem. Rush ru​szył w stro​nę drzwi, ale

tuż przed ni​mi za​trzy​mał się i od​wró​cił. Uśmiech​nął się krzy​wo i po​wo​li pod​szedł do mnie. Je​go dłoń wsu​nę​ła się w mo​je wil​got​ne wło​sy, a chwi​lę póź​niej ob​jął mo​ją twarz i spoj​rzał mi czu​le w oczy. – Chciał​bym zo​stać tu​taj z to​bą – szep​nął, po czym po​chy​lił usta. Zła​pa​łam go za ra​mio​na, gdy je​go war​gi de​li​kat​nie mnie mu​snę​ły. Po​li​zał mo​ją dol​ną war​gę. Otwo​rzy​łam usta, że​by mógł po​sma​ko​wać cze​goś wię​cej, kie​dy z do​łu do​biegł ko​lej​ny prze​ni​kli​wy krzyk. Rush od​su​nął się i wes​tchnął. – Cho​ler​na ro​dzi​na wa​ria​tów – mruk​nął. – Idź i zaj​mij się tym. Mnie tu do​brze. Za​sko​czy​ło mnie stu​ka​nie do drzwi. Moc​niej owi​nę​łam się ręcz​ni​kiem. Rush sta​nął przede mną, że​by za​sło​nić mnie przed wzro​kiem wcho​dzą​cej oso​by. – Cze​go? – krzyk​nął. Spoj​rza​łam po​nad je​go ra​mie​niem. Drzwi otwie​ra​ły się po​wo​li. Są​dzi​łam, że to Nan wpad​nie do po​ko​ju. Ale sta​nę​ła w nich dziew​czy​na mniej wię​cej w mo​im wie​ku. Nie wy​glą​da​ła na ko​goś, kto mógł​by tu miesz​kać. Dłu​gie, brą​zo​we wło​sy roz​dzie​lo​ne pro​stym prze​dział​kiem się​ga​ły jej aż do pa​sa, opa​da​jąc mięk​ki​mi lo​ka​mi. By​ły jed​nej dłu​go​ści – nie no​si​ła grzyw​ki. Ciem​ne rzę​sy oka​la​ły pięk​ne brą​zo​we oczy bez cie​nia ma​ki​ja​żu. Mia​ła na so​bie krót​kie spoden​ki do ko​lan z pro​stą no​gaw​ką i ja​sno​ró​żo​wą ko​szu​lę, za​pi​na​ną z przo​du. To był pro​sty, ale szy​kow​ny strój. – Cześć, Har​low – przy​wi​tał się Rush, za​ska​ku​jąc mnie jesz​cze bar​dziej. – Wła​śnie idę na dół. Sły​szę ją. Dziew​czy​na unio​sła jed​ną z ide​al​nie wy​re​gu​lo​wa​nych brwi. – Mia​łam na​dzie​ję, że bę​dę mo​gła się tu u was ukryć. Na​praw​dę zej​dziesz na dół, że​by się tym za​jąć? – za​sko​czył mnie jej ak​cent z po​łu​dnia Sta​nów. Kim by​ła i dla​cze​go mó​wi​ła w ten spo​sób? By​li​śmy prze​cież w Be​ver​ly Hills. – Po to tu je​stem. Że​by po​móc się wszyst​kim do​ga​dać – od​parł Rush. Dziew​czy​na ski​nę​ła gło​wą, po czym prze​nio​sła spoj​rze​nie z Ru​sha na mnie. – Ty na pew​no je​steś Bla​ire. – Tak, to ja. – Po​pa​trzy​łam py​ta​ją​co na Ru​sha. Chło​pak przy​cią​gnął mnie bli​żej do sie​bie. – Bla​ire, to jest Har​low, ta dru​ga cór​ka Ki​ra. Har​low, oto mo​ja na​rze​czo​na, Bla​ire. – Wiem wszyst​ko o Bla​ire. De​an mi opo​wie​dział. Czy prze​szka​dza​ło​by ci, gdy​bym zo​sta​ła tu z to​bą, Bla​ire? Nan za mną nie prze​pa​da, a po​za tym nie lu​bię wrza​sków. – Ona mu​si się ubrać i nie je​stem pe​wien, czy…

– Tak, przy​da mi się to​wa​rzy​stwo. We​zmę tyl​ko ja​kiś ciuch z wa​liz​ki i wrzu​cę na sie​bie. Za chwi​lę bę​dę go​to​wa – od​par​łam, prze​ry​wa​jąc Ru​sho​wi. Za​zwy​czaj do​brze oce​nia​łam cha​rak​ter lu​dzi, a Har​low mi się spodo​ba​ła. Wy​da​wa​ła się nie​mal nie​śmia​ła. Mó​wi​ła ci​cho, a w jej oczach nie by​ło wi​dać złej wo​li. Po​za tym nie ga​pi​ła się na Ru​sha. To by​ła dla mnie ol​brzy​mia za​le​ta. – Je​steś pew​na? Chcia​łem po​pro​sić, że​by przy​nie​śli ci na gó​rę je​dze​nie i… – Chęt​nie coś zjem. Po​proś, że​by przy​nie​śli też dla Har​low – za​pro​po​no​wa​łam, za​nim zdą​żył co​kol​wiek do​dać. Har​low ro​ze​śmia​ła się, co mnie kom​plet​nie za​sko​czy​ło. Spoj​rza​łam w jej stro​nę. – Prze​pra​szam. Po pro​stu on zu​peł​nie nie za​cho​wu​je się jak Rush. Za​baw​nie wi​dzieć go w ta​kim sta​nie. Tak. Lu​bi​łam ją. – Ja się ubio​rę, a ty idź za​jąć się Nan, za​nim przyj​dzie cię tu szu​kać. Nie chcę jej jesz​cze oglą​dać. Naj​wy​raź​niej to po​skut​ko​wa​ło. Rush zre​zy​gno​wał z pró​by za​trzy​ma​nia mnie w łóż​ku, jak​bym by​ła in​wa​lid​ką. Bar​dziej za​le​ża​ło mu na tym, że​by wście​kła Nan nie zna​la​zła się w po​bli​żu. Ski​nął gło​wą i ru​szył w stro​nę drzwi. Kie​dy tyl​ko zna​lazł się za ni​mi, ge​stem za​pro​si​łam Har​low, że​by we​szła do środ​ka. – Wrzu​cę tyl​ko na sie​bie ja​kieś ciu​chy. Roz​gość się. – Dzię​ku​ję. Ni​g​dy wcze​śniej nie by​łam w po​ko​ju Ru​sha. Za​zwy​czaj zo​sta​ję u sie​bie i czy​tam. Ale od​kąd De​an mi o to​bie opo​wie​dział, by​łam cie​ka​wa – przy​zna​ła z nie​śmia​łym uśmie​chem. – Ja też chcę cię po​znać. Nie wie​dzia​łam, że Ki​ro ma jesz​cze jed​ną cór​kę. Ta, któ​rą znam, nie jest spe​cjal​nie mi​ła. Ty w ogó​le nie przy​po​mi​nasz Nan. Har​low przez chwi​lę po​pa​trzy​ła na mnie smut​no. – Wy​cho​wa​no mnie zu​peł​nie ina​czej niż Nan. Bab​cia prze​trze​pa​ła​by mi skó​rę, gdy​bym kie​dy​kol​wiek za​cho​wa​ła się tak jak ona. Nikt mi nie po​zwa​lał na ka​pry​sy ani wy​bu​chy gnie​wu, kie​dy do​ra​sta​łam. Ba​bu​nia do​pil​no​wa​ła, że​bym by​ła po​rząd​ną dziew​czy​ną. My​ślę, że to dla​te​go ta​ta lu​bił mnie do sie​bie za​bie​rać. Kie​dy tu przy​jeż​dża​łam, nie wcho​dzi​łam mu w dro​gę. Głów​nie sie​dzia​łam u sie​bie w po​ko​ju i czy​ta​łam książ​ki. Kie​dy miał dla mnie czas, przy​cho​dził po mnie i jeź​dzi​li​śmy do ki​na al​bo do we​so​łe​go mia​stecz​ka. Ale po​za tym mo​je ży​cie to był dom bab​ci w Po​łu​dnio​wej Ka​ro​li​nie. To dla​te​go mia​ła nie​tu​tej​szy ak​cent. – Do​ra​sta​łam w Ala​ba​mie. Za​sta​no​wił mnie twój spo​sób mó​wie​nia – przy​zna​łam. Uśmiech​nę​ła się.

– Tak jak więk​szość osób. Nikt się nie spo​dzie​wa, że cór​ka Ki​ra mo​gła​by miesz​kać na wsi. Ski​nę​łam gło​wą, bo mia​ła ra​cję. Rze​czy​wi​ście, nikt by się te​go nie spo​dzie​wał. Z ta​kim imie​niem i tak sław​nym oj​cem wy​da​wa​ło się, że po​win​na być roz​pusz​czo​na i sno​bi​stycz​na. Nie by​ła ani ta​ka, ani ta​ka. Wy​cią​gnę​łam z wa​liz​ki su​kien​kę. No​si​łam je te​raz czę​ściej, od​kąd mój brzuch stał się zbyt du​ży, bym mo​gła na nim za​piąć dżin​sy. – Za​raz wró​cę. – Po​spie​szy​łam do ła​zien​ki, że​by się ubrać.

RUSH Ki​ro stał bez ko​szu​li, wy​ma​chu​jąc wy​ta​tu​owa​ny​mi ra​mio​na​mi. W jed​nej rę​ce trzy​mał pa​pie​ro​sa, w dru​giej bu​tel​kę z ru​mem. – Ja​ki, do kur​wy nę​dzy masz pro​blem?! Kło​po​ty z ma​mu​sią?! To idź się wy​żyj na cho​ler​nej Geo​r​gian​nie! Dla​cze​go ja mu​szę się bu​jać z tym sy​fem?! – wrzesz​czał, kie​dy zna​la​złem się w po​ko​ju gier. Na sto​le bi​lar​do​wym le​ża​ły czar​ne ko​ron​ko​we majt​ki, ale ko​bie​ta, z któ​rą zo​sta​wi​łem go kil​ka go​dzin wcze​śniej, znik​nę​ła. Ma​ły cud. – Rush! Czy ty go sły​szysz? On ma mnie gdzieś. Nie​waż​ne, że ole​wał mnie przez więk​szość mo​je​go ży​cia. I wiesz, że on ma cór​kę?! Ja​kąś sztyw​nia​rę, któ​ra na​wet na mnie nie spoj​rzy! – Nan wciąż wrzesz​cza​ła. Pod​sze​dłem do niej i zła​pa​łem ją za rę​ce. – Weź kil​ka głę​bo​kich wde​chów, Nan. Mu​sisz się uspo​ko​ić, że​by​śmy mo​gli po​roz​ma​wiać. Two​je wrza​ski ni​cze​go nie na​pra​wią. Po​pa​trzy​ła na mnie wście​kle, ale zro​bi​ła, o co ją po​pro​si​łem. Po​cze​ka​łem, aż weź​mie dwa głę​bo​kie wde​chy, po czym ści​sną​łem ją za rę​ce. – Do​brze. A te​raz usiądź na ka​na​pie i się nie od​zy​waj. Ja bę​dę mó​wił. Do​brze? Zmarsz​czy​ła brwi, ale kiw​nę​ła gło​wą i po​de​szła do bia​łej, skó​rza​nej so​fy sto​ją​cej wzdłuż dwóch z czte​rech ścian te​go po​miesz​cze​nia. Kie​dy już usia​dła, od​wró​ci​łem się, że​by spoj​rzeć na Ki​ra. Po​cią​gał ko​lej​ny dłu​gi łyk ru​mu. Ten fa​cet po​wi​nien prze​stać pić i dla od​mia​ny coś zjeść. Wi​dać mu by​ło że​bra. Je​go fik​sa​cja na punk​cie skó​ry roz​cią​ga​ła się też na in​ne rze​czy po​za me​bla​mi. Był rów​nież w nią ubra​ny. Skó​rza​ne spodnie, któ​re miał na so​bie, zwi​sa​ły mu z wy​ta​tu​owa​nych bio​der. – Nie mo​gę uwie​rzyć, że dzię​ki to​bie za​mknę​ła się na ca​łą cho​ler​ną mi​nu​tę – mruk​nął Ki​ro i wsa​dził pa​pie​ro​sa z po​wro​tem do ust. Spoj​rza​łem na Nan i po​trzą​sną​łem gło​wą. By​li do sie​bie zbyt po​dob​ni. Obo​je lu​bi​li mieć ostat​nie sło​wo. – Jest zde​ner​wo​wa​na. Pro​szę, myśl, za​nim coś po​wiesz, i sta​raj się pa​mię​tać, że to two​ja cór​ka. Ta, któ​rą zo​sta​wi​łeś, że​by miesz​ka​ła z naj​gor​szą mat​ką pod słoń​cem. Te​raz. – Zwró​ci​łem się do Nan. – Nie mo​żesz nie​na​wi​dzić Har​low, po​nie​waż on po​sta​no​wił się nią zaj​mo​wać. Nie​na​wi​dzi​łaś Bla​ire z tych sa​mych po​wo​dów. Ona ni​g​dy ci nic nie zro​bi​ła, ale i tak jej nie​na​wi​dzi​łaś. Ist​nie​je tyl​ko dwo​je lu​dzi, któ​rzy po​no​szą wi​nę za tę sy​tu​ację. Ki​ro i ma​ma. Na nich kie​ruj swo​ją nie​na​wiść i ura​zę. Nie na wszyst​kich

wo​kół nich. – To przez nią za​czą​łeś mnie nie​na​wi​dzić. Ni​g​dy wcze​śniej nie pró​bo​wa​łeś mnie ra​nić. Nie​na​wi​dzę jej, bo mi cie​bie za​bra​ła. Mo​gę ją za to wi​nić! Za​bra​ła je​dy​ne​go człon​ka mo​jej ro​dzi​ny, któ​ry mnie ko​chał. Te​raz tyl​ko mnie upo​mi​nasz i wy​gła​szasz ty​ra​dy. Na​wet do mnie nie za​dzwo​ni​łeś, od​kąd wy​szłam ze szpi​ta​la! – wy​pa​li​ła i ze​rwa​ła się z ka​na​py. – Mam dość sta​ra​nia się, że​by​ście mnie po​ko​cha​li! Nie po​win​nam mu​sieć tak moc​no się sta​rać! Mam na​dzie​ję, że je​ste​ście za​do​wo​le​ni! Wy​bie​gła z po​ko​ju, a jej ob​ca​sy przez chwi​lę stu​ka​ły w ho​lu i na scho​dach. Nie by​łem pe​wien, czy na​praw​dę wy​cho​dzi​ła, czy tyl​ko po​sta​no​wi​ła strze​lić fo​cha i spraw​dzić, czy nikt za nią nie po​bie​gnie. Ja już zbyt dłu​go za nią bie​ga​łem. Przy​czy​ni​łem się do te​go, że by​ła ta​ka, ja​ka by​ła. – Cho​le​ra. Szko​da, że nie przy​je​cha​łeś wcze​śniej. Po​tra​fisz się jej raz dwa po​zbyć. Cho​le​ra, ależ to by​ło pro​ste. – Ki​ro opadł na ka​na​pę i wy​cią​gnął przed sie​bie no​gi, krzy​żu​jąc je w kost​kach. W rę​kach wciąż trzy​mał bu​tel​kę, a pa​pie​ros zwi​sał z ką​ci​ka je​go ust. – Sia​daj i opo​wiedz mi wszyst​ko o tej dziew​czy​nie, któ​rej jesz​cze nie po​zna​łem. Szyb​ciut​ko się stąd zmy​łeś, kie​dy Księż​nicz​ka zrzu​ci​ła ubra​nie. Oczy​wi​ście dziew​czy​na nie mia​ła na imię Księż​nicz​ka. Ki​ro na​zy​wał tak wszyst​kie pa​nien​ki, któ​re pie​przył. Kie​dy by​łem młod​szy, zdra​dził mi, że je​śli na każ​dą mó​wi się tak sa​mo, nie trze​ba się przej​mo​wać tym, że w chwi​li eks​ta​zy wy​krzy​czy się nie​wła​ści​we imię. Wte​dy są​dzi​łem, że to ge​nial​ne. Mo​że i był świet​nym ar​ty​stą, ale je​śli cho​dzi o ko​bie​ty, za​cho​wy​wał się jak kom​plet​ny idio​ta. To cud, że wciąż jesz​cze miał pe​ni​sa. Wsa​dził go w tak wie​le miejsc, że na je​go miej​scu mar​twił​bym się, że mi od​pad​nie. – Księż​nicz​ka mia​ła nie​złą cip​kę. Szko​da, że nie wi​dzia​łeś. Ca​łą ró​żo​wiut​ką i wy​de​pi​lo​wa​ną. Chy​ba na​wet ją dla mnie na​oli​wi​ła. – Nie chcę te​go słu​chać. Nie po to tu przy​je​cha​łem – prze​rwa​łem mu, za​nim zdą​żył jesz​cze coś po​wie​dzieć. Ki​ro ro​ze​śmiał się i łyk​nął z bu​tel​ki. – Cią​gnę​ła też jak pie​przo​ny od​ku​rzacz – do​dał. – Ta​to, pro​szę. Nie chce​my so​bie te​go wy​obra​żać. – Głos Har​low spra​wił, że od​wró​ci​łem gwał​tow​nie gło​wę w po​szu​ki​wa​niu Bla​ire. Sta​ła obok cór​ki Ki​ra, ubra​na w bia​łą su​kien​kę w ja​sno​nie​bie​skie pa​ski. De​kolt opa​dał zbyt ni​sko, uka​zu​jąc wzgór​ki pier​si, któ​re wy​glą​da​ły tym le​piej, im dłu​żej by​ła w cią​ży. Su​kien​ka koń​czy​ła się kil​ka cen​ty​me​trów nad ko​la​nem. Bla​ire nie za​ło​ży​ła raj​stop. – A niech mnie, ko​lej​ny sma​ko​wi​ty ką​sek. Za​ofe​ro​wał​bym ci mo​je ko​la​na, kot​ku, ale twój fa​cet chy​ba wy​ka​stro​wał​by mnie, gdy​bym za bar​dzo się zbli​żył. – Zro​bił​bym coś znacz​nie gor​sze​go – wark​ną​łem, rzu​ca​jąc Ki​ro​wi ostrze​gaw​cze

spoj​rze​nie, za​nim pod​sze​dłem do Bla​ire. – Nie przy​sła​łeś nam nic do je​dze​nia, więc ze​szły​śmy na dół. Zro​bi​ło się tak ci​cho… Po​my​śla​ły​śmy, że Nan mu​sia​ła już wyjść – wy​ja​śni​ła Har​low. Cho​le​ra. Za​po​mnia​łem o je​dze​niu. – Prze​pra​szam, ko​cha​nie. Nan strasz​nie krzy​cza​ła i za​po​mnia​łem. Chodź, po​szu​ka​my ci cze​goś. – Po​pro​si​łam no​we​go ku​cha​rza, pa​na Bran​der​sa, że​by zro​bił nam sa​łat​kę z kur​cza​kiem – wtrą​ci​ła się Har​low. Bla​ire ści​snę​ła mnie za ra​mię. – Nic mi nie jest. Prze​stań się za​mar​twiać. Nie po​wi​nie​nem te​raz zaj​mo​wać się mo​ją ro​dzi​ną. Mu​sia​łem dbać o Bla​ire i na​sze dziec​ko. Dla​cze​go zgo​dzi​łem się tu​taj przy​je​chać? Ta​ki styl ży​cia nie pa​so​wał do mo​jej uko​cha​nej. Do mo​ich noz​drzy do​tarł za​pach pa​pie​ro​so​we​go dy​mu. Ob​ró​ci​łem Bla​ire i po​pro​wa​dzi​łem w stro​nę drzwi. – Chodź, za​bio​rę cię stąd. On pa​li – wy​ja​śni​łem. – Na​praw​dę ka​żesz jej stąd wyjść, bo za​pa​li​łem? – spy​tał roz​ba​wio​ny Ki​ro. Na​wet mu nie od​po​wie​dzia​łem. Po pro​stu po​cią​gną​łem Bla​ire w stro​nę drzwi. Ku​si​ło mnie, że​by za​bro​nić jej od​dy​chać, do​pó​ki nie znaj​dzie​my się na świe​żym po​wie​trzu. Mu​sia​łem wy​ja​śnić spra​wy z Nan tak szyb​ko, jak to moż​li​we. Bla​ire po​trze​bo​wa​ła świe​że​go, czy​ste​go po​wie​trza Ro​se​ma​ry, nie te​go ska​żo​ne​go ni​ko​ty​ną sy​fu. – Daj mu spo​kój – ła​god​nie skar​ci​ła Ki​ra Har​low. – De​an nie chrza​nił. Ten chło​pak na​praw​dę za​mie​nił fiut​ka na cip​kę! – krzyk​nął za na​mi Ki​ro, za​no​sząc się śmie​chem. Za​ci​sną​łem zę​by i po​pro​wa​dzi​łem Bla​ire w stro​nę kuch​ni. – Wy​da​je się in​te​re​su​ją​cy. Nikt nas so​bie po​rząd​nie nie przed​sta​wił – stwier​dzi​ła Bla​ire. – Nie chcę mu cię przed​sta​wiać. To nie jest oso​ba, z któ​rą po​win​naś się za​da​wać. Bla​ire rzu​ci​ła mi spoj​rze​nie i zmarsz​czy​ła brwi. – Dla​cze​go? – Bo on nie ma żad​nych za​sad. Kom​plet​nie. Ani jed​nej. A gra​ni​ce to dla nie​go ob​ce sło​wo. Ko​bie​ta rzu​ca się na nie​go, on ją pie​przy, po czym prze​cho​dzi do na​stęp​nej. Nie chcę, że​by na cie​bie pa​trzył. – Na​praw​dę ża​łu​ję, że nie zdą​ży​łam mu po​wie​dzieć, że wciąż masz pe​ni​sa. Bar​dzo

du​że​go i ład​ne​go pe​ni​sa – szep​nę​ła Bla​ire. Skrzy​wi​łem się. – Pro​szę, po pro​stu mów, że jest du​ży. Nie, że jest ład​ny. To ra​ni je​go uczu​cia. Bla​ire za​chi​cho​ta​ła i wy​prze​dzi​ła mnie.

BLAIRE Nie by​łam pew​na, czy ro​dzin​na ko​la​cja w tym do​mu to do​bry po​mysł. Jed​nak Rush uparł się, że mu​si zna​leźć spo​sób, by Ki​ro i Nan za​czę​li się do​ga​dy​wać. Ca​ły dzień spę​dzi​łam na ze​wnątrz, przy ba​se​nie. Cho​ciaż mie​li​śmy już ko​niec li​sto​pa​da, tem​pe​ra​tu​ra na ze​wnątrz wciąż wy​no​si​ła dwa​dzie​ścia pięć stop​ni. By​łam przy​zwy​cza​jo​na do zwa​rio​wa​nej zi​mo​wej au​ry w Ala​ba​mie, ale tu​taj słoń​ce zda​wa​ło się pa​lić jesz​cze moc​niej. Rush le​żał obok mnie. Z wiel​ką sta​ran​no​ścią wy​sma​ro​wał mnie od stóp do głów kre​mem z fil​trem prze​ciw​sło​necz​nym. Po wzię​ciu prysz​ni​ca po​czu​łam się od​świe​żo​na i go​to​wa spo​tkać się z tą stuk​nię​tą ro​dzi​ną – dla Ru​sha. Po​lu​bi​łam Har​low przez ten krót​ki czas, któ​ry z nią spę​dzi​łam. Nie żar​to​wa​ła, gdy mó​wi​ła, że cią​gle sie​dzi za​mknię​ta w swo​im po​ko​ju. Na​praw​dę rzad​ko wy​cho​dzi​ła. Nie​mal by​ło mi jej żal. Wy​da​wa​ło mi się, że mu​si czuć się sa​mot​na. Za​sta​na​wia​łam się, jak wy​glą​da​ło jej ży​cie w Po​łu​dnio​wej Ka​ro​li​nie. Czy mia​ła tam przy​ja​ciół, za któ​ry​mi te​raz tę​sk​ni​ła? Rush wszedł do sy​pial​ni, ale za​trzy​mał się, kie​dy tyl​ko mnie zo​ba​czył. – Nie. Bla​ire, ko​cha​nie, wy​glą​dasz fan​ta​stycz​nie. Cu​dow​nie. Ale nie mo​żesz iść na ko​la​cję w tej su​kien​ce. Pier​si ci wi​dać, przez co mam ocho​tę od​wo​łać im​pre​zę i na​tych​miast cię ro​ze​brać. A do te​go te no​gi i ob​ca​sy. Nie mo​żesz tak zejść na dół. Ki​ro to zbo​cze​niec. Bę​dę mu​siał go za​bić. Pro​szę, za​łóż bluz​kę z mniej​szym de​kol​tem i coś dłuż​sze​go. Do dia​bła, za​łóż dżin​sy, swe​ter i tramp​ki. Gdy​by nie wy​glą​dał na tak zroz​pa​czo​ne​go, wku​rzy​ła​bym się. Uwiel​bia​łam tę su​kien​kę. Spra​wia​ła, że wy​da​wa​łam się so​bie sek​sow​na mi​mo wy​sta​ją​ce​go brzu​cha. Im dziec​ko by​ło więk​sze, tym mniej atrak​cyj​na się czu​łam. Mo​ja ta​lia zni​ka​ła bły​ska​wicz​nie. – Nie wcho​dzę w żad​ne dżin​sy i lu​bię tę su​kien​kę. Spra​wia, że czu​ję się ład​na. Rush jęk​nął i pod​szedł do mnie. – Wy​glą​dasz po pro​stu obłęd​nie. „Ład​na” nie jest sło​wem, któ​re​go użył​bym, że​by cię opi​sać. Pro​szę, ubierz się mniej jak su​per​la​ska, a bar​dziej jak mo​ja cię​żar​na na​rze​czo​na. Nie chcę słu​chać, jak Ki​ro opo​wia​da świń​stwa na twój te​mat. Chcę skon​cen​tro​wać się na tym, że​by Nan i on wresz​cie od​na​leź​li po​ro​zu​mie​nie. Do​brze. – Cóż, je​śli tak sta​wiasz spra​wę, chy​ba mo​gę się prze​brać – wes​tchnę​łam. – Tak, pro​szę. Zrób to dla mnie – bła​gał Rush.

– Czy mógł​byś w ta​kim ra​zie roz​piąć mi su​kien​kę? Wy​star​cza​ją​co już się na​mę​czy​łam, za​su​wa​jąc su​wak. Rush się​gnął za mnie i po​cią​gnął za za​mek, po czym ścią​gnął su​kien​kę z mo​ich ra​mion. Za​trzy​ma​ła się w ta​lii. Nie za​ło​ży​łam sta​ni​ka, bo tył był wy​cię​ty. Mo​je na​gie pier​si naj​wy​raź​niej przy​cią​gnę​ły je​go uwa​gę. – I włóż sta​nik – po​le​cił za​chryp​nię​tym szep​tem. Po​tem po​chy​lił gło​wę i wcią​gnął je​den z mo​ich sut​ków w usta. Kol​czyk w ję​zy​ku po​tarł o wraż​li​we cia​ło. Zła​pa​łam go za ra​mio​na i moc​no przy​trzy​ma​łam. – Rush, za​raz ko​la​cja – przy​po​mnia​łam mu, kie​dy ścią​gał su​kien​kę przez mo​je bio​dra, aż opa​dła na pod​ło​gę. – W tej chwi​li na​praw​dę gów​no mnie to ob​cho​dzi – mruk​nął, prze​no​sząc uwa​gę z jed​ne​go sut​ka na dru​gi. Je​go rę​ka zsu​nę​ła się na przód mo​ich maj​te​czek. Wsu​nął we mnie pa​lec jed​nym mięk​kim pchnię​ciem. Ko​la​na ugię​ły się po​de mną. – Pro​szę, ja… pro​szę. – Pro​szę co? – spy​tał Rush, pod​no​sząc mnie i sa​dza​jąc na sto​ją​cej z ty​łu to​a​let​ce. – Roz​łóż no​gi – za​żą​dał. Zro​bi​łam, o co pro​sił. Je​go rę​ka prze​su​nę​ła się po mo​im wzgór​ku, a pa​lec za​czął wsu​wać się i wy​su​wać mia​ro​wo. Za każ​dym ra​zem, kie​dy go wyj​mo​wał, prze​su​wał nim po łech​tacz​ce, po czym z po​wro​tem wkła​dał do środ​ka. By​łam bar​dzo bli​sko or​ga​zmu. Rush z ła​two​ścią je we mnie wy​wo​ły​wał. – Przy​jem​nie ci? Ktoś tu był cał​kiem mo​kry i go​to​wy – szep​nął mi do ucha. Za​drża​łam, gdy je​go pa​lec wy​su​nął się ze mnie i tym ra​zem prze​su​nął do ty​łu, do mo​je​go dru​gie​go wej​ścia. Za​to​czył wo​kół nie​go kół​ko. Co za​dzi​wia​ją​ce, za​miast mi prze​szka​dzać, to mnie jesz​cze bar​dziej na​krę​ci​ło. My​śla​łam, że nie bę​dzie mi się po​do​ba​ło. Jęk, któ​ry mi się wy​rwał, nie prze​szedł nie​zau​wa​żo​ny. – Po​do​ba ci się? – spy​tał, lek​ko dźga​jąc pal​cem mo​ją dziur​kę. Po​czu​łam to w łech​tacz​ce. Za​ci​snę​łam moc​no oczy i tyl​ko ski​nę​łam gło​wą. – Cho​le​ra, ko​cha​nie. Nie prze​ży​ję tej prze​klę​tej ko​la​cji. Bę​dę my​ślał tyl​ko o tym, jak się pod​nie​casz, kie​dy ba​wię się two​ją dup​ką. Nie chcia​łam te​raz iść na ko​la​cję. Chcia​łam mieć or​gazm. Rush prze​su​nął pa​lec po​now​nie w stro​nę mo​jej łech​tacz​ki i za​to​czył wo​kół niej kil​ka kó​łek, po czym uszczyp​nął ją kciu​kiem i pal​cem wska​zu​ją​cym. W tym sa​mym cza​sie je​go ser​decz​ny pa​lec wsu​nął się we mnie. Zła​pa​łam go za ra​mię i gło​śno krzyk​nę​łam, kie​dy or​gazm, któ​ry we mnie na​ra​stał, wresz​cie eks​plo​do​wał. Roz​luź​ni​łam się w je​go ra​mio​nach, a on trzy​mał mnie bli​sko sie​bie. Wy​su​nął rę​kę z mo​ich maj​tek i za​czął je​den po dru​gim ob​li​zy​wać pal​ce. Drża​łam, pa​trząc na nie​go.

Uśmiech​nął się lek​ko, kie​dy wyj​mo​wał z ust ostat​ni pa​lec. – To po​win​no mi wy​star​czyć, do​pó​ki ten kosz​mar się nie skoń​czy. Ale pro​szę, zrób mi przy​słu​gę i nie zdej​muj tych maj​tek. Chcę iść na dół, my​śląc o tym, że to dzię​ki mnie są kom​plet​nie mo​kre. Je​go sło​wa spra​wi​ły, że pier​si znów mnie za​bo​la​ły. Gdy​by nie prze​stał, ni​g​dy nie do​tar​li​by​śmy na tę ko​la​cję. – Za​łóż coś, co mnie uspo​koi, i chodź​my zmie​rzyć się z tym pie​kłem, któ​re tam na nas cze​ka – szep​nął, pod​no​sząc mnie do gó​ry. – Chy​ba że wo​la​ła​byś po pro​stu zo​stać tu​taj. Przy​nio​sę ci je​dze​nie, je​śli nie chcesz brać w tym udzia​łu. W żad​nym ra​zie nie za​mie​rza​łam cho​wać się w po​ko​ju, gdy on pój​dzie na dół mie​rzyć się z Nan. Też mu​sia​łam iść. Na​wet je​śli nie za​mie​rza​łam się od​zy​wać, po​win​nam tam być, że​by go wspie​rać. – Idę z to​bą. Po pro​stu daj mi chwi​lę. Tro​chę bra​ku​je mi tchu i czu​ję się sła​bo. Rush wy​szcze​rzył zę​by. – Ta​ką cię lu​bię naj​bar​dziej. Pod​nio​słam su​kien​kę i rzu​ci​łam w nie​go. Po​de​szłam do sza​fy, gdzie wi​sia​ły wszyst​kie mo​je rze​czy, i zna​la​złam in​ną, się​ga​ją​cą za ko​la​no i z mniej​szym de​kol​tem. Mo​głam za​ło​żyć do niej ko​za​ki i wciąż do​brze wy​glą​dać. Wsu​nę​łam ją przez gło​wę, po czym od​wró​ci​łam się, że​by wziąć bu​ty. – Za​kła​dasz ko​za​ki? Te ko​za​ki? – spy​tał Rush, kie​dy za​czę​łam wsu​wać no​gę w but. – Tak – od​par​łam. Jęk​nął i po​trzą​snął gło​wą. – Na wi​dok tych cho​ler​nych ko​za​ków każ​dy fa​cet wy​obra​ża so​bie cie​bie tyl​ko w bu​tach. – Rush. Mu​sisz prze​stać. My​ślisz, że każ​dy chciał​by zo​ba​czyć mnie na​go. Na wy​pa​dek, gdy​byś nie za​uwa​żył, wy​sta​je mi brzuch. Ża​den fa​cet nie chce oglą​dać mnie na​go… po​za to​bą. Rush uniósł wy​so​ko brwi. – Na​praw​dę w to wie​rzysz, praw​da? – Nie wie​rzę. Wiem. Wes​tchnął po​ko​na​ny. – I to jest je​den z po​wo​dów, dla któ​rych je​steś ta​ka po​cią​ga​ją​ca. Chodź, mo​ja słod​ka Bla​ire. Idzie​my na ko​la​cję.

RUSH Sie​dzą​ca obok mnie Bla​ire ozna​cza​ła trud​no​ści w sku​pie​niu się na Nan. Mu​sia​łem chro​nić na​rze​czo​ną. Kie​dy Nan obu​dzi​ła się ze śpiącz​ki i po​wie​dzia​łem jej o dziec​ku, wy​da​wa​ło się, że jej sto​su​nek do Bla​ire tro​chę się ocie​plił. Ale po​tem do​wie​dzia​ła się, że Abe nie jest jej oj​cem. Był nim Ki​ro. Od tam​tej chwi​li mo​jej sio​strze kom​plet​nie od​bi​ło. Ro​zu​mia​łem jej pra​gnie​nie po​sia​da​nia ro​dzi​ca, któ​ry by ją ko​chał. Przez la​ta nie​na​wi​dzi​łem Abe ’a Wyn​na, dla​te​go że mo​ja sio​stra czu​ła się tak skrzyw​dzo​na. Ale to nie by​ła wi​na Abe ’a. Mo​ja mat​ka po​win​na po​wie​dzieć jej praw​dę, a pie​przo​ny Ki​ro po​wi​nien sta​nąć na wy​so​ko​ści za​da​nia, tak jak mój oj​ciec, i coś z tym zro​bić. Bla​ire moc​no ści​snę​ła mo​ją rę​kę, kie​dy wcho​dzi​li​śmy do ja​dal​ni. Ro​zej​rza​łem się po po​miesz​cze​niu i od​kry​łem, że Nan jesz​cze nie przy​je​cha​ła. Chcia​łem, że​by Bla​ire usia​dła wy​god​nie, za​nim po​ja​wi się mo​ja sio​stra. – Naj​pierw do​ma​gasz się ro​dzin​ne​go spo​tka​nia, a po​tem się spóź​niasz – wy​ce​dził Ki​ro, po​chy​la​jąc się na krze​śle i przy​glą​da​jąc Bla​ire. Za​czy​na​łem nie​na​wi​dzić go​ścia. Z kil​ku po​wo​dów. – Nan jesz​cze nie ma. Nie spóź​ni​li​śmy się – od​par​łem i za​pro​wa​dzi​łem Bla​ire na dru​gi ko​niec sto​łu. Po​sa​dzi​łem ją ko​ło De​ana, a sam za​ją​łem miej​sce po jej dru​giej stro​nie. – Jest w kiep​skim sta​nie. Wcze​śnie za​czął pić – wy​ja​śnił De​an. Prze​pra​sza​ją​ca mi​na mo​je​go oj​ca przy​po​mnia​ła mi, że nie był tak bez​dusz​ny jak je​go przy​ja​ciel. Już wcze​śniej o tym wie​dzia​łem. W koń​cu nie olał mnie. Ale z dru​giej stro​ny, Ki​ro prze​cież za​jął się Har​low. Za​sta​na​wia​łem się, co by by​ło, gdy​by bab​ka nie wzię​ła jej do sie​bie. Ten fa​cet tyl​ko da​wał ka​sę. Wy​cho​wa​ła ją bab​cia. On po​ja​wiał się z pre​zen​ta​mi i obiet​ni​ca​mi, któ​rych ni​g​dy nie do​trzy​my​wał. – Ja tyl​ko je​stem so​bą! – krzyk​nął Ki​ro z dru​gie​go koń​ca dłu​gie​go sto​łu. – Trzy​masz tę swo​ją ślicz​ną dziew​czyn​kę z da​le​ka ode mnie, praw​da? – Ro​ze​śmiał się. – Ja tyl​ko so​bie po​pa​trzę, chłop​cze. Prze​cież jej nie do​tknę. No​si two​je​go ba​cho​ra. Trzy​mam się z da​le​ka od cię​żar​nych. Nie chcę ko​lej​nej ba​by usi​łu​ją​cej mi wmó​wić, że je​stem ta​tuś​kiem jej dziec​ka. Bla​ire ze​sztyw​nia​ła. Po​ło​ży​łem dłoń na jej no​dze. Nie po​win​na się tym de​ner​wo​wać. Prze​cież to by​ła do​bra wia​do​mość. Na​wet je​śli ma​rzy​łem, że​by ten du​pek prze​stał się na nią ga​pić.

– Ta​tu​siu, zo​staw Ru​sha i Bla​ire w spo​ko​ju. Przez two​je żar​ty wszy​scy czu​ją się nie​swo​jo – po​pro​si​ła Har​low. Sie​dzia​ła spo​koj​nie po le​wej stro​nie Ki​ra. Rzad​ko się od​zy​wa​ła, więc nie by​łem przy​zwy​cza​jo​ny do jej ci​che​go gło​su. Wciąż mnie za​dzi​wia​ło, jak to moż​li​we, że stwo​rzył ją ten czło​wiek. W ogó​le nie by​ła do nie​go po​dob​na. By​ła też je​dy​ną oso​bą, któ​ra po​tra​fi​ła go uspo​ko​ić. Jej głos spra​wiał, że Ki​ro się roz​luź​niał. – Do​brze, ko​cha​nie. Nie chcę ze​psuć two​je​go przy​ję​cia. Po pro​stu się wy​głu​pia​łem. – Bez wy​głu​pów – od​po​wie​dzia​ła ła​god​nie, ale sta​now​czo. Bla​ire po​chy​li​ła gło​wę w mo​ją stro​nę. – Lu​bię ją – szep​nę​ła tak ci​cho, że nie​mal jej nie usły​sza​łem. Uśmiech​ną​łem się. Nie po​my​li​łem się co do Har​low, sko​ro Bla​ire ją po​lu​bi​ła. To by​ła na​praw​dę mi​ła dziew​czy​na. Nan jej te​go nie prze​pu​ści. Gło​śny stuk ob​ca​sów na mar​mu​ro​wej pod​ło​dze zbli​żał się do ja​dal​ni. Ze​sztyw​nia​łem, pró​bu​jąc przy​go​to​wać się na na​dej​ście Nan. Wpa​dła do po​miesz​cze​nia, ubra​na w krót​ką, tiu​lo​wą su​kien​kę w ko​lo​rze lo​do​wa​te​go błę​ki​tu i szpil​ki. Jej dłu​gie, ru​de wło​sy ścią​gnię​te by​ły w kok, z po​je​dyn​czy​mi pu​kla​mi opa​da​ją​cy​mi luź​no na twarz. Trze​ba przy​znać, że za​dba​ła, aby do​brze wy​glą​dać na tę oka​zję. Ta​ka już by​ła Nan. Pa​trzy​łem, jak mie​rzy har​dym spoj​rze​niem wszyst​kie sie​dzą​ce przy sto​le oso​by. Błysk iry​ta​cji na wi​dok Bla​ire był ni​czym w po​rów​na​niu z nie​na​wist​nym spoj​rze​niem, któ​rym spio​ru​no​wa​ła Har​low. Cze​ka​łem, aż za​cznie mó​wić coś, co po​wi​nie​nem ukró​cić. Har​low wy​trzy​ma​ła jej spoj​rze​nie, ba​wiąc się le​żą​cą na ko​la​nach ser​wet​ką. At​mos​fe​ra w po​miesz​cze​niu zro​bi​ła się nad​zwy​czaj cięż​ka. Nan są​dzi​ła, że mu​si się tak za​cho​wy​wać, że​by​śmy zwró​ci​li na nią uwa​gę. Zło​ści​ło mnie to. – Sia​daj, dziew​czy​no. Prze​stań war​czeć. Chce​my jeść – non​sza​lanc​ko rzu​cił Ki​ro, a Nan rzu​ci​ła mu wście​kłe spoj​rze​nie. Zer​k​nę​ła na krze​sło po je​go dru​giej stro​nie, po czym prze​szła obok nie​go i usia​dła w to​wa​rzy​stwie De​ana. Ma​ła dziew​czyn​ka w niej wciąż ba​ła się od​rzu​ce​nia. Wie​dzia​ła, że mój ta​ta jej nie ode​pchnie. – Nie wie​dzia​łem, że ją ze so​bą przy​wio​złeś – fuk​nę​ła. Bla​ire ze​sztyw​nia​ła tak moc​no, że na​tych​miast za​pra​gną​łem ją do sie​bie przy​cią​gnąć, że​by się roz​luź​ni​ła. – Oczy​wi​ście, że tak. Gdzie ja, tam i ona. Nan wy​wró​ci​ła ocza​mi. – Tę​sk​nię za sta​rym Ru​shem. – A ja nie – od​par​łem. – To spra​wa ro​dzin​na. My​ślisz, że zdo​ła​ła​byś wy​trzy​mać bez nie​go kil​ka chwil, czy pla​nu​jesz tłam​sić go przez resz​tę je​go ży​cia? – ze zło​śli​wo​ścią zwró​ci​ła się do Bla​ire.

Nie za​mie​rza​łem jed​nak po​zwo​lić, że​by się na niej wy​ła​do​wy​wa​ła. Po​chy​li​łem się i spoj​rza​łem jej w oczy ze spo​ko​jem. – Nie mów do niej w ten spo​sób ni​g​dy wię​cej. Gdy​by nie zgo​dzi​ła się ze mną je​chać, nie przy​je​chał​bym w ogó​le. Nie lek​ce​waż te​go, jak jest waż​na. Jest mo​ja. Usza​nuj to. Nan zje​ży​ła się i z po​wro​tem opar​ła o sie​dze​nie krze​sła. Nie cier​pia​łem mó​wić do niej w ten spo​sób, kie​dy wie​dzia​łem, że cier​pi. Ale Bla​ire by​ła naj​waż​niej​sza. Za​wsze. – Umie​ram z gło​du. Gdzie to cho​ler​ne żar​cie? – krzyk​nął gło​śno Ki​ro. Do ja​dal​ni wpa​dły dwie dwu​dzie​sto​lat​ki nio​są​ce ta​ce. Nor​mal​nie przy po​sił​kach nie mie​li​śmy tu ob​słu​gi. De​an i Ki​ro nie lu​bi​li uro​czy​stych spo​tkań. Ale dziś mój oj​ciec wy​na​jął fir​mę ca​te​rin​go​wą, że​by za​ję​ła się je​dze​niem. Dziew​czy​ny roz​sta​wia​ły przy​staw​ki i przyj​mo​wa​ły za​mó​wie​nia na drin​ki, wy​raź​nie za​fa​scy​no​wa​ne sie​dzą​cy​mi przy sto​le gwiaz​da​mi. – Ależ z cie​bie ład​na ba​becz​ka. – Ki​ro prze​su​nął rę​ką po no​dze jed​nej z kel​ne​rek. – Ta​tu​siu, prze​stań – szep​nę​ła Har​low. Ki​ro ro​ze​śmiał się chra​pli​wie i mru​gnął do dziew​czy​ny. – Póź​niej. – Bo​że. Nie mo​gę uwie​rzyć, że mo​ja mat​ka spa​ła z tym męż​czy​zną – syk​nę​ła Nan odro​bi​nę za gło​śno. – Nie za​czy​naj, Nan​net​te – ostrzegł ją De​an. Ale by​ło już za póź​no. W oczach Ki​ra do​strze​głem roz​ba​wie​nie po​mie​sza​ne z iry​ta​cją. – A ni​by dla​cze​go nie? Je​stem cho​ler​nym bo​giem me​ta​lu, dzie​wusz​ko. Pie​przo​nym roc​ko​wym bó​stwem. – Upił łyk swo​je​go drin​ka i uśmiech​nął się. – Wszyst​kie ko​bie​ty chcą te​go po​sma​ko​wać. Two​ja ma​ma ni​czym się od nich nie róż​ni​ła. – Ta​tu​siu, pro​szę. – Har​low zła​pa​ła go lek​ko za ra​mię. – Mo​ja ma​ma by​ła za mło​da, że​by wie​dzieć, cze​go nie na​le​ży ro​bić – od​gry​zła się Nan. – Nie by​ła aż ta​ka mło​da. Po pro​stu bar​dzo sta​ra​ła się prze​spać się z na​mi wszyst​ki​mi. My​ślę, że na​le​ży jej się ofi​cjal​ny pu​char z na​pi​sem: „Pie​przy​łam wszyst​kich człon​ków Slac​ker De​mon”, a to nie la​da wy​czyn. De​an jest bar​dziej wy​bred​ny niż resz​ta z nas. Nan zbla​dła i wie​dzia​łem, że mu​szę wkro​czyć, za​nim sy​tu​acja wy​rwie się spod kon​tro​li. – Dzię​ki, Ki​ro, że uświa​do​mi​łeś nam, ja​kie sek​su​al​ne na​wy​ki mia​ła w mło​do​ści na​sza ma​ma. A te​raz, czy mo​gli​by​śmy po​rzu​cić ten te​mat i spró​bo​wać za​cząć nor​mal​ną roz​mo​wę?

Ki​ro ski​nął gło​wą. – Oczy​wi​ście. Tyl​ko naj​pierw coś zjedz​my. Kel​ner​ki bły​ska​wicz​nie za​czę​ły ob​cho​dzić stół z ta​ca​mi peł​ny​mi je​dze​nia, py​ta​jąc nas, cze​go so​bie ży​czy​my. Bla​ire od​mó​wi​ła więk​szo​ści przy​sta​wek. Wzię​ła tyl​ko ka​wa​łek chle​ba. – Dla​cze​go nie jesz nic wię​cej? – spy​ta​łem, zmar​twio​ny. Po​chy​li​ła się, że​by nikt in​ny nie usły​szał. – Bo w cią​ży nie po​win​nam jeść su​ro​we​go mię​sa ani se​rów z nie​pa​ste​ry​zo​wa​ne​go mle​ka. Cho​le​ra. Ko​lej​na rzecz, któ​rej nie wie​dzia​łem. Od​su​ną​łem krze​sło i po​bie​głem w stro​nę kuch​ni. Mu​sie​li przy​go​to​wać dla niej coś, co bę​dzie mo​gła zjeść.

BLAIRE Nie mu​sia​łam py​tać, po co po​szedł Rush. Wie​dzia​łam i tak. Wró​ci z czymś, co bę​dę mo​gła zjeść. Gdy​bym nie by​ła ta​ka głod​na, pró​bo​wa​ła​bym go za​trzy​mać, ale na​praw​dę mia​łam ocho​tę na coś wię​cej niż chleb. – Zmie​ni​łaś mo​je​go bra​ta w nie​wol​ni​ka. To ża​ło​sne – syk​nę​ła Nan przez stół. – Scho​waj pa​zu​ry, Nan. Bla​ire jest w cią​ży i mu​si jeść. Rush dba o swo​je – od​pa​ro​wał De​an, po czym wrzu​cił do ust su​ro​wą ostry​gę pro​sto z musz​li. – Nie wiesz, co to an​ty​kon​cep​cja? A mo​że ta​ki był twój plan od po​cząt​ku? Zła​pać go na dziec​ko? Wszyst​ko wska​zy​wa​ło na to, że bę​dę mu​sia​ła zno​sić po​dob​ne tek​sty z jej stro​ny przez resz​tę ży​cia. Dla​te​go po​sta​no​wi​łam po​ha​mo​wać iry​ta​cję i nie ucie​kać. Na dłuż​szą me​tę to nie by​ło​by do​bre roz​wią​za​nie. Wpraw​dzie nie pla​no​wa​łam po raz ko​lej​ny gro​zić jej bro​nią, ale nie za​mie​rza​łam też po​zwo​lić jej na wy​ga​dy​wa​nie po​dob​nych bzdur tyl​ko dla​te​go, że jest sio​strą Ru​sha. – Zda​ję so​bie spra​wę, że je​steś zła i czu​jesz się zra​nio​na. Ale ja ci nic nie zro​bi​łam. Pro​szę, prze​stań. De​an za​chi​cho​tał obok mnie. Oczy Nan roz​bły​sły jesz​cze bar​dziej. Świet​nie. Osią​gnę​łam tyl​ko ty​le, że jesz​cze bar​dziej ją wku​rzy​łam. – Słu​chaj, ty ma​ła dziw​ko. Mo​że ci się wy​da​je, że coś zdo​by​łaś, ale to nie​praw​da. Nie masz nic. Ja je​stem je​go sio​strą. Ja je​stem je​go ro​dzi​ną. Gdy przyj​dzie co do cze​go, on wy​bie​rze mnie. Więc nie waż się mi gro​zić. Bar​dzo chcia​łam wró​cić do po​ko​ju i scho​wać się przed tym wszyst​kim, ale wie​dzia​łam, że to tyl​ko po​gor​szy sy​tu​ację. Mu​sia​łam jej po​ka​zać, że się nie wy​co​fam. – To nie są za​wo​dy. Je​steś je​go sio​strą. Ja je​stem mat​ką je​go dziec​ka. Mo​że ko​chać nas obie, Nan. Two​je my​śle​nie jest dzie​cin​ne i wska​zu​je na brak pew​no​ści sie​bie. Rush jest tu​taj, po​nie​waż cię ko​cha i chce ci po​móc. Nie po​ni​żaj go, trak​tu​jąc mnie w ten spo​sób. Nan otwo​rzy​ła usta, po czym znów je za​mknę​ła. Szczę​ka ru​sza​ła jej się od zgrzy​ta​nia zę​ba​mi. – Bra​wo, Bla​ire! – krzyk​nął Ki​ro, a ból, ja​ki bły​snął w oczach Nan, spra​wił, że zro​bi​ło mi się jej żal. Wie​dzia​łam, jak to jest mieć ro​dzi​ca, któ​ry cię nie chce. Ale wie​dzia​łam

tak​że, co to zna​czy mieć oj​ca, któ​ry cię uwiel​bia. Ona nie. – Nie wiem na​wet, po co się w ogó​le sta​ram. Nikt mnie tu​taj nie chce. Rush był wszyst​kim, co mia​łam, ale te​raz przy​cze​pił się do cie​bie, a ty mnie nie​na​wi​dzisz! – za​skrze​cza​ła, po czym wsta​ła i rzu​ci​ła ser​wet​kę na stół. – Ty za​bra​łaś Ru​sha – wska​za​ła na mnie pal​cem, po czym prze​nio​sła uwa​gę na Har​low. – A ty masz mi​łość mo​je​go oj​ca. Ja nie mam nic! – Ob​ró​ci​ła się na pię​cie i wy​bie​gła z po​ko​ju. Rush wszedł, kie​dy jesz​cze sły​chać by​ło stu​kot jej ob​ca​sów. Zmie​rzył Ki​ra spoj​rze​niem. Wy​raź​nie był wście​kły. – Coś ty zro​bił? Nie by​ło mnie rap​tem pięć mi​nut. Ki​ro wzru​szył ra​mio​na​mi i mach​nął rę​ką w mo​ją stro​nę. – Nie patrz na mnie. To two​ja ko​bie​ta ją stąd po​go​ni​ła. Złość Ru​sha zmie​ni​ła się w za​kło​po​ta​nie. Od​wró​cił wzrok w mo​ją stro​nę. – Bla​ire? Co się sta​ło? Po​trzą​snę​łam gło​wą. – Oskar​ża​ła mnie o róż​ne rze​czy, więc po​wie​dzia​łam jej praw​dę. Rush wes​tchnął i po​pę​dził za sio​strą. Sie​dzia​łam na swo​im miej​scu, za​sta​na​wia​jąc się, czy też po​win​nam wyjść. A mo​że le​piej zo​stać? Mój ka​wa​łek chle​ba le​żał za​po​mnia​ny na ta​le​rzu, a żo​łą​dek zwi​nął mi się w su​peł. – Licz​ba człon​ków tej ro​dzin​nej ko​la​cyj​ki po​wo​li top​nie​je. Ktoś jesz​cze chce uciec, za​nim przej​dzie​my do sa​ła​tek? – spy​tał Ki​ro jo​wial​nym to​nem. Jak mógł so​bie żar​to​wać po tym wszyst​kim, co się wła​śnie sta​ło? Zu​peł​nie te​go nie ro​zu​mia​łam. De​an ści​snął mo​ją rę​kę. – Wró​ci. Cza​sa​mi po pro​stu Nan go po​trze​bu​je. On o tym wie. Nie​ste​ty, ja też o tym wie​dzia​łam. *** Rush nie wró​cił do koń​ca ko​la​cji. Ki​ro zu​peł​nie bez skrę​po​wa​nia ob​ma​cy​wał te​raz ty​łek kel​ner​ki pod jej su​kien​ką. Har​low uda​wa​ła, że te​go nie wi​dzi, i w mil​cze​niu do​pi​ja​ła kie​li​szek wi​na. De​an sku​pił swo​ją uwa​gę na dru​giej kel​ner​ce. By​łam wię​cej niż pew​na, że te dwie ko​bie​ty też znaj​dą się w dzi​siej​szym me​nu. Ta, na któ​rą pa​trzył De​an, co chwi​la chi​cho​ta​ła i wy​naj​dy​wa​ła po​wo​dy, że​by do nie​go po​dejść. Na szczę​ście jesz​cze za nic jej nie ła​pał. Naj​wyż​sza po​ra, że​by wstać i wyjść.

– My​ślę, że nad​szedł już czas, że​by​ście z Bla​ire po​szły spać – po​wie​dział Ki​ro do Har​low, nie od​wra​ca​jąc się w jej stro​nę. Wzrok sku​pio​ny miał na cyc​kach kel​ner​ki, a je​go rę​ka wciąż tkwi​ła pod jej spód​ni​cą. – Cał​ko​wi​cie się zga​dzam. – Har​low wsta​ła i spoj​rza​ła na mnie z prze​pra​sza​ją​cym uśmie​chem. Rów​nież wsta​łam i wła​śnie mia​łam po​dzię​ko​wać Ki​ro​wi i De​ano​wi za ko​la​cję, kie​dy za​uwa​ży​łam, że rę​ka te​go ostat​nie​go zna​la​zła się wła​śnie mię​dzy no​ga​mi dru​giej kel​ner​ki. Czym prę​dzej ru​szy​łam za Har​low. – Prze​pra​szam, że mu​sia​łaś to oglą​dać. Nan co chwi​la ro​bi afe​ry i przez to oj​ciec wię​cej pi​je. A kie​dy pi​je… hm… po​trze​bu​je wie​lu ko​biet. In​ny​mi sło​wy, pie​przy się z kim po​pad​nie jesz​cze czę​ściej. Ski​nę​łam gło​wą. Ale dla​cze​go De​an tak się za​cho​wy​wał? Chy​ba dla​te​go, że był po pro​stu na​pa​lo​nym gwiaz​do​rem, przy​zwy​cza​jo​nym do do​sta​wa​nia wszyst​kie​go, cze​go za​pra​gnie. – My​śla​łam, że do tej po​ry Rush wró​ci – od​par​łam, chcąc zmie​nić te​mat. Har​low ski​nę​ła gło​wą. – Tak, ja też. Nan na​praw​dę po​tra​fi być trud​na. „Trud​na” to by​ło ła​god​ne okre​śle​nie w sto​sun​ku do Nan. Oso​bi​ście na​zwa​ła​bym ją ra​czej „ję​dzą”. – Nie​na​wi​dzi mnie. Bę​dę chy​ba mu​sia​ła to po pro​stu za​ak​cep​to​wać i na​uczyć się z tym żyć. Nie po​do​ba mi się tyl​ko, że to sta​wia Ru​sha w trud​nej sy​tu​acji. Z ja​dal​ni do​biegł nas gło​śny pisk, a po​tem jęk. Har​low wy​da​ła od​głos imi​tu​ją​cy wy​mio​ty. – Uch, chodź​my stąd. Mo​że​my je​chać win​dą, za​miast iść scho​da​mi. Przy​naj​mniej nic nie bę​dzie sły​chać. – Czy oni po pro​stu… ro​bią to w ja​dal​ni? – spy​ta​łam zdu​mio​na bra​kiem in​tym​no​ści. Prze​cież ob​słu​ga w kuch​ni mu​sia​ła ich sły​szeć. – Zro​bi​li​by to wszę​dzie. Uwierz mi. Nie chcesz wie​dzieć, co wi​dzia​łam przez te wszyst​kie la​ta. Wy​da​je mi się, że to wła​śnie dla​te​go wciąż je​stem dzie​wi​cą. No i jesz​cze dla​te​go, że fa​ce​ci mnie onie​śmie​la​ją. To praw​dzi​wy cud, że Har​low by​ła tak nie​win​na, bio​rąc pod uwa​gę za​cho​wa​nie jej oj​ca. – Ja też by​łam dzie​wi​cą, do​pó​ki nie po​zna​łam Ru​sha. Cza​sa​mi naj​le​piej po​cze​kać, aż po​ja​wi się wła​ści​wy fa​cet. Har​low uśmiech​nę​ła się i ski​nę​ła gło​wą.

– Tak. Ale z dru​giej stro​ny ist​nie​je ry​zy​ko, że to się ni​g​dy nie sta​nie. Nie​wie​le spo​ty​kam się z ludź​mi. Wio​dę tu​taj bar​dzo spo​koj​ne ży​cie. Za​wsze nie​na​wi​dzi​łam sek​su, bo wi​dzia​łam, co zro​bił z mo​im oj​cem. Ale ostat​nio po​my​śla​łam, że mo​że po pro​stu mu​szę zo​ba​czyć go w in​nym świe​tle. Ty i Rush wy​da​je​cie się bar​dzo szczę​śli​wi. Zro​bi​ło mi się jej żal. Naj​wy​raź​niej bab​cia nad​mier​nie ją chro​ni​ła, a jed​no​cze​śnie Har​low ob​ser​wo​wa​ła styl ży​cia Ki​ra. Mu​sia​ła być bar​dzo zdez​o​rien​to​wa​na. – Cho​dzi​łaś na rand​ki w Po​łu​dnio​wej Ka​ro​li​nie? – spy​ta​łam. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nie bar​dzo. Mo​jej bab​ci nie​szcze​gól​nie się to po​do​ba​ło. Mó​wi​ła, że to pro​wa​dzi do sek​su, a z tym mia​łam cze​kać do ślu​bu. Tak by​ło na​pi​sa​ne w jej Bi​blii. Ale sko​ro nie mo​głam cho​dzić na rand​ki, jak mia​łam wziąć ślub? – Har​low ro​ze​śmia​ła się ci​cho. – Zresz​tą to nie mia​ło zna​cze​nia. I tak ni​g​dy nie umia​łam po​wie​dzieć nic sen​sow​ne​go w to​wa​rzy​stwie fa​ce​ta, któ​ry mi się po​do​bał. Ro​bi​łam się że​nu​ją​co nie​śmia​ła i nie​zdar​na. Ale wy​ra​biam się z wie​kiem. Har​low by​ła kla​sycz​ną pięk​no​ścią, ele​ganc​ką i ide​al​ną. Cięż​ko by​ło uwie​rzyć, że ni​g​dy ni​ko​go nie mia​ła. – Pój​dę do swo​je​go po​ko​ju. Mam do skoń​cze​nia książ​kę. Ostat​nio zna​la​złam kil​ku nie​za​leż​nych au​to​rów na Kin​dle ’u i tro​chę się uza​leż​ni​łam. – Nie​za​leż​nych? – spy​ta​łam. Har​low ski​nę​ła gło​wą. – Pu​bli​ku​ją​cych e-bo​oki na wła​sny koszt. Zna​la​złam kil​ka nie​oszli​fo​wa​nych dia​men​tów. Mo​że po​win​nam ku​pić Kin​dle ’a? – W ta​kim ra​zie mi​łej lek​tu​ry – od​par​łam i ru​szy​łam w stro​nę po​ko​ju Ru​sha.

RUSH Nan przy​po​mi​na​ła łka​ją​cą kup​kę nie​szczę​ścia. Cho​ciaż za​cho​wy​wa​ła się okrop​nie, wciąż bo​la​ło mnie ser​ce, kie​dy na nią pa​trzy​łem. By​ła mo​ją ma​łą sio​strzycz​ką i cier​pia​ła. Ro​dzi​ce ją skrzyw​dzi​li. Ca​łe ży​cie sta​ra​łem się ją wspie​rać, ale oka​za​ło się, że to za ma​ło. Chcia​ła być ko​cha​na i ak​cep​to​wa​na cho​ciaż przez jed​ne​go ze swo​ich ża​ło​snych ro​dzi​cie​li. – Nie​na​wi​dzi mnie. – Nan po​cią​gnę​ła no​sem i czknę​ła. – Zro​bi​ła ze mnie idiot​kę na oczach Ki​ra. Nie ob​cho​dzi​ło jej na​wet, że sta​ram się zna​leźć spo​sób, by mnie za​ak​cep​to​wał. By​łem pe​wien, że Nan spro​wo​ko​wa​ła Bla​ire, ale nie chcia​łem jej te​go wy​ty​kać. Do​pie​ro te​raz, po go​dzi​nie, uda​ło mi się uspo​ko​ić sio​strę na ty​le, że​by ze mną po​roz​ma​wia​ła. Po​trze​bo​wa​ła po​cie​sze​nia, a ja by​łem je​dy​ną oso​bą na świe​cie, któ​rą ob​cho​dzi​ły jej pro​ble​my. – Wiem, że ją ko​chasz, ale ona jest pod​ła. Zim​na i wred​na. Pa​mię​tasz, że wy​ma​chi​wa​ła mi bro​nią przed no​sem? – Nan siąk​nę​ła no​sem i wy​tar​ła za​la​ną łza​mi twarz. – To by​ło co in​ne​go. Ma​ma i Abe wła​śnie usu​nę​li jej zie​mię spod stóp. Zra​ni​li ją, a ty z niej za​drwi​łaś. Nan ro​ze​śmia​ła się gorz​ko. – Za​wsze sta​jesz po jej stro​nie. Na​wet wte​dy, gdy na​bi​ja się ze mnie i mo​jej po​trze​by, że​by mieć praw​dzi​we​go ro​dzi​ca. I to przy wszyst​kich! Przy Har​low. De​anie. Ki​rze. Nie ob​cho​dzą jej mo​je uczu​cia. Bla​ire by​ła w cią​ży i mia​ła trud​no​ści z kon​tro​lo​wa​niem emo​cji. Mi​mo wszyst​ko jed​nak mu​sia​łem z nią po​roz​ma​wiać. Le​piej, że​by przy Nan po pro​stu sie​dzia​ła ci​cho. Im szyb​ciej Nan i Ki​ro się po​go​dzą, tym prę​dzej bę​dzie​my mo​gli stąd wy​je​chać. Nie po​do​ba​ło mi się, że mu​szę jed​no​cze​śnie zaj​mo​wać się Bla​ire i sio​strą. To był zbyt du​ży cię​żar. – Nie po​win​na te​go mó​wić. Ale ty też po​win​naś sie​dzieć ci​cho. – Ja tyl​ko chcia​łam jej przy​po​mnieć, że mnie ko​chasz. Pa​trzy​ła na mnie z ta​ką nie​na​wi​ścią. Bla​ire mia​ła wie​le po​wo​dów, że​by nie​na​wi​dzić Nan. Wie​dzia​łem o tym. Pra​gną​łem, że​by zdo​ła​ła jej od​pu​ścić. To ona na​le​ga​ła, że​by​śmy tu przy​je​cha​li. My​śla​łem, że w ten spo​sób chce po​ka​zać, że wy​ba​czy​ła Nan. Wy​glą​da​ło na to, że się po​my​li​łem.

– Zaj​mę się Bla​ire. To się już wię​cej nie po​wtó​rzy. Ale ty mu​sisz za​cząć szu​kać spo​so​bu, że​by po​zbyć się te​go roz​go​ry​cze​nia, Nan. Nie mo​gę ci po​móc, je​śli bę​dziesz się tak za​cho​wy​wać przy Ki​rze. On jest przy​zwy​cza​jo​ny do Har​low. Nie do two​ich wy​bu​chów. Har​low jest ci​cha i nie za​wra​ca mu gło​wy. Tyl​ko ty​le Ki​ro jest w sta​nie znieść. Je​stem pe​wien, że kie​dy Har​low by​ła dziec​kiem, szyb​ko się po​ła​pa​ła, cze​go ta​tuś nie cier​pi. Mu​sisz so​bie uświa​do​mić, że Ki​ro nie za​ak​cep​tu​je cię ta​kiej, ja​ką je​steś. To ze​psu​ty i sa​mo​lub​ny ty​pek, a w do​dat​ku le​gen​da. Lu​dzie go czczą, a on to uwiel​bia. – Nie​na​wi​dzę mo​je​go ży​cia. Ja… cza​sa​mi my​ślę, że dla wszyst​kich by​ło​by ła​twiej, gdy​bym ze so​bą skoń​czy​ła. Po​czu​łem w klat​ce pier​sio​wej tę​py ból. Zła​pa​łem Nan i moc​no ob​ją​łem ra​mio​na​mi. – Nie mo​żesz te​go zro​bić, bo ja cię ko​cham. Chcę spę​dzać z to​bą czas. Mu​sisz zna​leźć spo​sób, że​by być szczę​śli​wa, Nan. Nie mo​żesz nic so​bie zro​bić. I ni​g​dy, prze​nig​dy, nie mów wię​cej cze​goś ta​kie​go. Ski​nę​ła gło​wą na mo​jej pier​si i za​czę​ła ci​cho pła​kać. Za​sta​na​wia​łem się, czy mo​ja po​ra​nio​na sio​stra kie​dy​kol​wiek wy​zdro​wie​je. *** Wró​ci​łem do do​mu do​pie​ro kil​ka go​dzin póź​niej. Nan zo​sta​ła w ho​te​lu. Nie chcia​ła miesz​kać w do​mu z Ki​rem i Har​low. Dwu​krot​nie wy​sła​łem wia​do​mość Bla​ire i nie do​sta​łem od​po​wie​dzi. Mar​twi​łem się. Po​wta​rza​łem so​bie, że na pew​no już śpi. Po​pę​dzi​łem do na​sze​go po​ko​ju. Otwo​rzy​łem drzwi i zna​la​złem ją, sku​lo​ną na łóż​ku. Spa​ła. Wciąż by​ła ubra​na w su​kien​kę i wy​glą​da​ła na zmar​z​nię​tą. Pod​sze​dłem do niej i po​wo​li za​czą​łem ją roz​bie​rać. Nie chcia​łem jej obu​dzić, ale nie chcia​łem tak​że, że​by by​ło jej nie​wy​god​nie. Kie​dy już ją ro​ze​bra​łem, na​cią​gną​łem na nią koł​drę i otu​li​łem. Nie mo​głem uwie​rzyć, że mo​gła​by po​wie​dzieć Nan coś nie​przy​jem​ne​go. Ale z dru​giej stro​ny Nan upie​ra​ła się, że Bla​ire ją za​ata​ko​wa​ła. Pew​nie to hor​mo​ny cią​żo​we. Po​chy​li​łem się i po​ca​ło​wa​łem Bla​ire w gło​wę, po czym wsta​łem i po​sze​dłem pod prysz​nic. Nie spę​dzi​li​śmy tu na​wet jed​ne​go dnia, a ja już by​łem ze​stre​so​wa​ny i naj​chęt​niej bym uciekł. *** Wa​le​nie do drzwi roz​le​gło się tuż po tym, jak po​ło​ży​łem gło​wę na po​dusz​ce. A przy​naj​mniej ta​kie mia​łem wra​że​nie. Bla​ire za​czę​ła wier​cić się w mo​ich ra​mio​nach. Do po​ko​ju wpa​da​ło świa​tło sło​necz​ne. Mo​że jed​nak tro​chę po​spa​łem. – Kto to? – szep​nę​ła sen​nie Bla​ire. Nie by​łem pe​wien, ale z pew​no​ścią nie chcia​łem, że​by kto​kol​wiek ją bu​dził. Wie​dzia​łem, że cze​ka​ła na mnie do póź​na. – Nie wiem. Zo​stań tu​taj – od​par​łem i po​ca​ło​wa​łem ją w skroń, po czym wy​gra​mo​li​-

łem się z łóż​ka i na​cią​gną​łem le​żą​ce na pod​ło​dze dżin​sy. Szarp​ną​łem za drzwi. Za ni​mi stał mój oj​ciec – ska​co​wa​ny i wście​kły. – Mu​sisz się za​jąć tym gów​nem. Co​kol​wiek po​wie​dzia​łeś wczo​raj Nan, nie po​mo​gło. Po​sta​no​wi​ła się wpro​wa​dzić – wark​nął. To był krok we wła​ści​wym kie​run​ku. Po​trze​bo​wa​ła szan​sy, że​by przy​zwy​cza​ić się do Ki​ra. Dla tej dwój​ki to by​ło do​bre roz​wią​za​nie. – W ta​kim ra​zie mo​ja roz​mo​wa z nią po​mo​gła. Czas, że​by Ki​ro ją za​ak​cep​to​wał i wy​na​gro​dził jej stra​co​ny czas. De​an ro​ze​śmiał się gorz​ko. – To się nie sta​nie, Rush. Okła​mu​jesz ją, je​śli tak wła​śnie jej po​wie​dzia​łeś. Ki​ro to Ki​ro. Ona chce ta​tuś​ka, a on się zu​peł​nie na nie​go nie na​da​je. Mo​że. Ale przy​naj​mniej mu​sia​łem po​móc jej spró​bo​wać. – Po pro​stu zejdź na dół, za​nim roz​pę​ta się pie​kło. – De​an od​wró​cił się na pię​cie i od​ma​sze​ro​wał. Za​mkną​łem drzwi i od​wró​ci​łem się do Bla​ire. Sie​dzia​ła na łóż​ku z koł​drą pod​cią​gnię​tą do na​giej klat​ki pier​sio​wej i zmierz​wio​ny​mi od snu wło​sa​mi. Tak na​praw​dę chcia​łem zna​leźć się z po​wro​tem pod koł​drą, ko​ło niej, i za​po​mnieć o tym ca​łym sy​fie z Nan. – Prze​pra​szam. – Ru​szy​łem w jej stro​nę. Zmarsz​czy​ła brwi. – O któ​rej wczo​raj wró​ci​łeś? – Póź​no. Nan spra​wia​ła pro​ble​my. Bla​ire ski​nę​ła sztyw​no gło​wą, po czym spu​ści​ła wzrok na koł​drę. Pod​sze​dłem do łóż​ka i usia​dłem obok niej. Wsu​ną​łem pa​lec pod jej pod​bró​dek i pod​nio​słem gło​wę, że​by mu​sia​ła na mnie spoj​rzeć. – Hej, co się sta​ło? Wes​tchnę​ła cięż​ko. – Mo​głeś za​dzwo​nić. Cze​ka​łam na twój te​le​fon. Za​snę​łam, mar​twiąc się o cie​bie. – Dzwo​ni​łem – za​pew​ni​łem ją. – Nie ode​bra​łaś. Bla​ire się​gnę​ła po te​le​fon i spoj​rza​ła na wy​świe​tlacz. – Dzwo​ni​łeś po je​de​na​stej. Do te​go cza​su już za​snę​łam. Po​wi​nie​neś za​dzwo​nić wcze​śniej. Mia​ła ra​cję. Po​wi​nie​nem. Cho​ler​na Nan i cho​ler​ny Ki​ro. To był ostat​ni raz, kie​dy

czy​jeś po​trze​by po​sta​wi​łem wy​żej niż po​trze​by mo​jej dziew​czy​ny. Przy​rze​kłem jej, że to ona za​wsze bę​dzie na pierw​szym miej​scu. I na​praw​dę tak my​śla​łem. A jed​nak po​przed​niej no​cy ją za​wio​dłem.

BLAIRE Sta​ra​łam się z ca​łej si​ły, że​by to nie za​brzmia​ło dzie​cin​nie, ale mi​mo wszyst​ko by​łam zde​ner​wo​wa​na. – Po​wi​nie​nem był za​dzwo​nić wcze​śniej. Prze​pra​szam. Nan za​czę​ła gro​zić, że się za​bi​je, i spa​ni​ko​wa​łem. Włą​czył mi się tryb star​sze​go bra​ta. Za​wsze dzia​łał w try​bie star​sze​go bra​ta, je​śli cho​dzi o Nan. Ja​dąc tu, wie​dzia​łam, że cze​ka mnie nie​zła prze​pra​wa, ale sy​tu​acja oka​za​ła się trud​niej​sza, niż so​bie wy​obra​ża​łam. Zwłasz​cza po tym, jak Nan po​trak​to​wa​ła mnie po​przed​nie​go wie​czo​ru. Na​wet przez se​kun​dę nie wie​rzy​łam, że mo​gła​by się za​bić. – Ona to​bą ma​ni​pu​lu​je. Cięż​ko mi na to pa​trzeć. Rush wstał, prze​cze​sał dłoń​mi wło​sy, po czym pod​szedł do okna. Nie zga​dzał się ze mną. Wi​dzia​łam to po spo​so​bie, w ja​ki usztyw​nił ra​mio​na. To by​ła je​go po​za obron​na. – Ona jest zmar​twio​na i zra​nio​na. Wiem, że w prze​szło​ści by​ła dla cie​bie pod​ła, ale te​raz cię po​trze​bu​ję. Czy mo​gła​byś – ze wzglę​du na mnie – nie mó​wić jej nic przy​kre​go? Na​praw​dę mar​twię się o jej stan psy​chicz​ny. Przy​kre​go? Nie mó​wi​łam jej nic przy​kre​go. My​ślał, że za​mie​rzam to zro​bić? – To ja by​łam zda​nia, że po​win​ni​śmy tu przy​je​chać. Ro​zu​miem, że ona po​trze​bu​je two​jej po​mo​cy. Dla​cze​go są​dzisz, że mo​gła​bym po​wie​dzieć jej coś przy​kre​go? – spy​ta​łam, wsta​jąc z łóż​ka. Rush od​chy​lił gło​wę i za​ci​snął oczy, jak​by na​praw​dę nie chciał ze mną o tym roz​ma​wiać. Coś by​ło nie tak. – Wiem, co jej po​wie​dzia​łaś przy sto​le wczo​raj​sze​go wie​czo​ru. Po​wtó​rzy​ła mi. I tak, mia​łaś peł​ne pra​wo jej to po​wie​dzieć, ale w tej chwi​li pro​szę cię, że​byś wię​cej te​go nie ro​bi​ła. Im szyb​ciej to za​ła​twi​my, tym szyb​ciej bę​dzie​my mo​gli wró​cić do Ro​se​ma​ry i zo​sta​wić za so​bą ten kosz​mar. – Co ta​kie​go po​wie​dzia​łam do niej przy sto​le? Nie ro​zu​miem – od​par​łam, czu​jąc, jak żo​łą​dek za​ci​ska mi się w wę​zeł. Czy Nan na​kła​ma​ła na mój te​mat? To ona mó​wi​ła przy sto​le przy​kre rze​czy. Nie ja. – Ona ma wra​że​nie, że się z niej na​bi​jasz. Po pro​stu… chy​ba naj​le​piej, że​byś w ogó​le z nią nie roz​ma​wia​ła. Usia​dłam z po​wro​tem na łóż​ku i pró​bo​wa​łam przy​po​mnieć so​bie prze​bieg wczo​raj​-

szej roz​mo​wy. Jak to moż​li​we, że Nan w ten spo​sób zin​ter​pre​to​wa​ła mo​je sło​wa? To ona za​ata​ko​wa​ła mnie. Za​nim zdą​ży​łam od​po​wie​dzieć, roz​le​gło się ci​che stu​ka​nie do drzwi. Rush jęk​nął sfru​stro​wa​ny, po czym po​szedł otwo​rzyć. – Prze​pra​szam. Nie chcę wam prze​szka​dzać, ale Nan chce wie​dzieć, któ​ry po​kój na​le​ży do ta​tu​sia. Nie po​win​na go bu​dzić. To bar​dzo zły po​mysł. – Har​low mó​wi​ła ci​cho, ale by​ła wy​raź​nie zde​ner​wo​wa​na. – Cho​le​ra – mruk​nął Rush. Rzu​cił mi spoj​rze​nie. – Prze​pra​szam. Za chwi​lę wró​cę. Po​łóż się i od​pocz​nij so​bie. Nie po​zwo​lę, że​by kto​kol​wiek ci prze​szka​dzał. Kie​dy drzwi się za nim za​mknę​ły, roz​pła​ka​łam się. Kie​dy mu po​wie​dzia​łam, że po​wi​nien za​ła​twić spra​wy z Nan, my​śla​łam, że to bę​dzie ła​twiej​sze. Mia​łam na​dzie​ję, że po wy​pad​ku i jej sło​wach, że chcia​ła​by być czę​ścią ży​cia dziec​ka, ła​twiej bę​dzie się z nią do​ga​dać. My​li​łam się. Przy​jazd tu​taj był kiep​skim po​my​słem. Na​gle po​czu​łam w brzu​chu skurcz. Za​mar​łam. Usia​dłam bez ru​chu i cze​ka​łam, aż dziec​ko kop​nie i uspo​koi mnie, że wszyst​ko jest w po​rząd​ku. Nic ta​kie​go się nie sta​ło. Po​ło​ży​łam na brzu​chu obie rę​ce i po​czu​łam ko​lej​ny skurcz. Skrzy​wi​łam się, pró​bu​jąc uspo​ko​ić ser​ce, któ​re za​czę​ło pom​po​wać krew jak sza​lo​ne. Coś by​ło nie tak. Po​czu​łam fa​lę mdło​ści, więc po​ło​ży​łam się i za​mknę​łam oczy. Mo​że wsta​łam te​go ran​ka zbyt gwał​tow​nie. Mu​sia​łam bar​dziej na sie​bie uwa​żać. Ca​łe to na​pię​cie w do​mu za​czy​na​ło od​bi​jać się na mo​im zdro​wiu. Za​mknę​łam oczy i za​czę​łam po​wo​li od​dy​chać. Nie by​ło ko​lej​nych skur​czy, a po chwi​li po​czu​łam pod dło​nią lek​kie kop​nię​cie. To mnie nie​co po​krze​pi​ło i po​wo​li za​pa​dłam w sen. *** Kie​dy otwo​rzy​łam oczy, słoń​ce już się prze​su​nę​ło i te​raz ja​sne pro​mie​nie wpa​da​ły przez okno. Mu​sia​ło być po dwu​na​stej. Się​gnę​łam po te​le​fon i spraw​dzi​łam go​dzi​nę. Pierw​sza. Naj​wy​raź​niej by​łam bar​dziej zmę​czo​na, niż mi się wy​da​wa​ło. Prze​krę​ci​łam się, że​by wstać, i za​uwa​ży​łam ta​cę z je​dze​niem le​żą​cą na ma​łym sto​li​ku obok łóż​ka. Owi​nę​łam się prze​ście​ra​dłem i po​de​szłam do niej. Uśmiech​nę​łam się, pod​no​sząc kart​kę z krót​ką wia​do​mo​ścią na​ba​zgra​ną zna​jo​mym cha​rak​te​rem pi​sma. Prze​pra​szam za dzi​siej​szy po​ra​nek. By​łaś wy​koń​czo​na, a ja się na to​bie wy​ży​łem. Nic z te​go nie jest two​ją wi​ną. Chcę, że​by to wszyst​ko już się skoń​czy​ło i że​bym mógł za​brać cię do do​mu. Zjedz coś. Zo​ba​czę, czy uda mi się po​roz​ma​wiać z Ki​rem. Ko​cham cię nad ży​cie Rush Pod​nio​słam srebr​ną po​kryw​kę, któ​rą przy​kry​ty był mój ta​lerz, i zna​la​złam pod

spodem świe​że tru​skaw​ki ze śmie​ta​ną, ło​so​sia i tost. Wciąż czu​łam lek​kie mdło​ści, więc po​sta​no​wi​łam nie ru​szać ło​so​sia, ale wzię​łam jed​ną tru​skaw​kę i za​nu​rzy​łam ją w śmie​tan​ce, po czym spró​bo​wa​łam. Po mo​im ję​zy​ku roz​lał się słod​ki smak i po​czu​łam się le​piej. Sie​dząc na kra​wę​dzi łóż​ka, zja​dłam wszyst​kie tru​skaw​ki i pie​czy​wo, po czym wsta​łam i ru​szy​łam pod prysz​nic.

RUSH Jak na ko​niec li​sto​pa​da by​ło nie​nor​mal​nie cie​pło. Za​ło​ży​łem krót​kie spoden​ki i T-shirt, po czym wy​sze​dłem na ze​wnątrz, że​by na​cie​szyć się cie​płem ka​li​for​nij​skie​go słoń​ca. Bla​ire wciąż jesz​cze nie wy​szła z po​ko​ju. Je​śli nie​dłu​go nie wsta​nie, za​nio​sę jej ko​lej​ny ta​lerz z je​dze​niem i sam ją na​kar​mię. Cie​szy​łem się, że śpi, ale mu​sia​ła też jeść. Har​low po​wie​dzia​ła, że Bla​ire nie zja​dła zbyt wie​le po​przed​nie​go wie​czo​ra. Po​wi​nie​nem był z nią zo​stać i po​je​chać za Nan do​pie​ro wte​dy, kie​dy Bla​ire zna​la​zła się bez​piecz​nie w łóż​ku. Gdy​by mo​ja ko​cha​ją​ca afe​ry sio​stra nie by​ła tak roz​bi​ta, nie pró​bo​wał​bym jej po​móc. Ale nie po​tra​fił​bym spoj​rzeć na sie​bie w lu​stro, gdy​bym te​raz ją zi​gno​ro​wał i coś by się jej sta​ło. Cho​ciaż by​ła nie​złym wrzo​dem na du​pie, wciąż po​zo​sta​wa​ła mo​ją sio​strą. Da​lej wi​dzia​łem w niej tę ma​łą dziew​czyn​kę z wło​sa​mi sple​cio​ny​mi w dwa war​ko​czy​ki, któ​ra szcze​rzy​ła się do mnie szczer​ba​tym uśmie​chem. Kie​dy do​ra​sta​li​śmy, by​ła tyl​ko mo​ja. Nikt in​ny się nią nie zaj​mo​wał. Cięż​ko by​ło mi o tym za​po​mnieć. – Gdzie jest ta two​ja dziew​czy​na? – spy​tał Ki​ro, le​ni​wie prze​cha​dza​jąc się po pa​tio, gdzie po​sta​no​wi​łem ukryć się przed Nan. – Śpi – od​po​wie​dzia​łem, cie​sząc się, że Ki​ro pa​li na ze​wnątrz, nie w środ​ku. – Jest strasz​nie słod​ka. Przy​po​mi​na mi mo​ją Har​low – stwier​dził, po czym po​now​nie wsa​dził pa​pie​ros w usta. – Tak. Jest cho​ler​nie ide​al​na – zgo​dzi​łem się. – Mu​sisz ją tro​chę le​piej chro​nić przed Nan. Wczo​raj two​ja sio​stru​nia do​słow​nie za​la​ła ją ja​dem. Ale dziew​czy​na nie​źle so​bie po​ra​dzi​ła. By​łem pod wra​że​niem. Mi​mo to po​wi​nie​neś się nią le​piej opie​ko​wać – rzu​cił, prze​cią​ga​jąc sa​mo​gło​ski, po czym od​wró​cił się i ru​szył w stro​nę do​mu. Chcia​łem spy​tać, co ma na my​śli, kie​dy na ze​wnątrz wy​pa​dła Nan w ko​stiu​mie ką​pie​lo​wym i szpil​kach. – Co ty ro​bisz, dziew​czy​no? – spy​tał ją z iry​ta​cją Ki​ro. – Chcę się po​opa​lać. A co? Chcesz do mnie do​łą​czyć? A mo​że po​roz​ma​wiać? – wy​pa​li​ła zło​śli​wie Nan. Chcia​łem nią po​trzą​snąć i spy​tać, dla​cze​go mu​si być tak cho​ler​nie trud​na. – Nie. Chcę wie​dzieć, kie​dy, do cho​le​ry, wy​pro​wa​dzisz się z mo​je​go do​mu. Cią​gle

ro​bisz awan​tu​ry. Har​low na​wet nie wy​cho​dzi z po​ko​ju. Czas, że​byś po​mę​czy​ła te​raz dla od​mia​ny swo​ją ma​muś​kę, a mnie zo​sta​wi​ła w spo​ko​ju. – Skrzy​wi​łem się na wi​dok bó​lu w oczach Nan. Do dia​bła, Ki​ro był bez​dusz​ny. – Po co ja się w ogó​le sta​ram? Nie chcesz mnie znać. Nie ob​cho​dzę cię. Masz Har​low i ni​cze​go wię​cej nie po​trze​bu​jesz. Ja je​stem dla cie​bie ni​czym! – wrza​snę​ła Nan. – Har​low nie jest wred​ną su​ką, Nan. Spró​buj za​cho​wy​wać się jak ludz​ka isto​ta, a ja mo​że ze​chcę cię po​znać. Mia​łem po​wód, że​by rzu​cić two​ją mat​kę, ma​ła. Zgad​nij, ja​ki – wark​nął, po czym mi​nął ją i wszedł do do​mu. Nan sta​ła z pu​stym wy​ra​zem oczu, pa​trząc na drzwi. Ja​sna cho​le​ra. Wsta​łem i pod​sze​dłem do niej. Za​uwa​ży​ła mnie i po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie. Cie​bie też nie chcę. Ty też mnie nie​na​wi​dzisz. Wy​bra​łeś ją. Wszy​scy wy​bie​ra​ją ko​goś in​ne​go. Tyl​ko mnie nikt nie chce! – krzyk​nę​ła, od​wró​ci​ła się na pię​cie i po​bie​gła z po​wro​tem do do​mu. Za​trzy​ma​łem się przy drzwiach i słu​cha​łem, jak jej ob​ca​sy stu​ka​ją gło​śno po pod​ło​dze, aż dźwięk ucichł w od​da​li. Bę​dę mu​siał iść z nią po​roz​ma​wiać, ale naj​pierw chcia​łem dać jej czas, że​by ochło​nę​ła. Po​trze​bo​wa​ła chwi​li sa​mot​no​ści. – To nie brzmia​ło zbyt do​brze – głos Bla​ire wbił się w tok mo​ich my​śli. Pod​nio​słem gło​wę i zo​ba​czy​łem, że scho​dzi po scho​dach. Jej dłu​gie, blond wło​sy ścią​gnię​te by​ły w ku​cyk. Mia​ła na so​bie ja​sno​nie​bie​ski ko​stium ką​pie​lo​wy, a na nim bia​łą prze​zro​czy​stą ko​szul​kę, któ​ra zsu​wa​ła się z jej ra​mion i się​ga​ła do po​ło​wy uda. Oczy mia​ła wy​po​czę​te, ale po tym, co wła​śnie usły​sza​ła, zmarsz​czy​ła brwi. – Tak, to by​ło cięż​kie – od​par​łem, pod​cho​dząc do niej i przy​cią​ga​jąc ją do sie​bie, po czym po​ca​ło​wa​łem ró​żo​we, peł​ne usta. Nie po​do​ba​ło mi się, że tak czę​sto się mar​twi​ła. Bla​ire ob​ję​ła mnie ra​mio​na​mi w ta​lii i roz​chy​li​ła usta. Sma​ko​wa​ła mię​to​wą pa​stą do zę​bów, a jej war​gi by​ły przy​jem​nie je​dwa​bi​ste i cie​płe. Prze​su​nę​ła swo​je usta po mo​ich i wy​rwał jej się ci​chy jęk. Za​bra​nie jej z po​wro​tem na gó​rę do sy​pial​ni wy​da​wa​ło się do​brym po​my​słem. Za​czę​ła się od​su​wać, a ja spoj​rza​łem na jej przy​kry​te cięż​ki​mi po​wie​ka​mi oczy. Uśmie​cha​ła się z za​do​wo​le​niem. – Har​low wspo​mi​na​ła, że dzi​siaj jest cie​pło. Po​my​śla​łam, że wyj​dę na ze​wnątrz i sko​rzy​stam ze słoń​ca. Zbyt dłu​go już sie​dzia​łam w środ​ku – wy​zna​ła. Po​trze​bo​wa​ła świe​że​go po​wie​trza. – Do​bry po​mysł. Mo​że po​ło​żysz się na jed​nym z le​ża​ków, a ja po​ma​su​ję ci sto​py? W jej oczach bły​snę​ła eks​cy​ta​cja, a ja nie​mal się ro​ze​śmia​łem. Ostat​nio uwiel​bia​ła ta​ki ma​saż. Jej sto​py mu​sia​ły utrzy​mać więk​szą wa​gę z po​wo​du dziec​ka, a nie by​ły do te​go przy​zwy​cza​jo​ne. – To brzmi cu​dow​nie – zgo​dzi​ła się i po​spie​szy​ła, że​by roz​siąść się na naj​bliż​szym

le​ża​ku. W mo​jej kie​sze​ni za​dzwo​nił te​le​fon, ale po​sta​no​wi​łem nie zwra​cać na to uwa​gi. Bla​ire spoj​rza​ła na mnie, kie​dy sta​ną​łem nad nią. – Nie za​mie​rzasz ode​brać? – spy​ta​ła. Wsu​ną​łem rę​kę do kie​sze​ni i zo​ba​czy​łem, że na ekra​nie po​ja​wił się nu​mer Nan. Po​wi​nie​nem go zi​gno​ro​wać. To nie mo​gło być nic do​bre​go. Chcia​łem spę​dzić czas z Bla​ire. Ma​so​wać jej sto​py i pa​trzeć, jak ro​bi w tym cza​sie sek​sow​ne min​ki. – Po pro​stu od​bierz, Rush. Bę​dziesz się mar​twił, je​śli te​go nie zro​bisz – po​ra​dzi​ła. Za​klą​łem pod no​sem, po czym wci​sną​łem „od​bierz” i pod​nio​słem te​le​fon do ucha. Za​nim zdą​ży​łem po​wie​dzieć „ha​lo”, usły​sza​łem szloch Nan. – Nie przy​chodź tu. Mó​wi​łam ci wczo​raj wie​czo​rem, że chcę to skoń​czyć i na​praw​dę tak jest. To już ko​niec. Wszy​scy mnie nie​na​wi​dzą i mam dość. Do wi​dze​nia, Rush – za​łka​ła do słu​chaw​ki, po czym się roz​łą​czy​ła. – Kur​wa – jęk​ną​łem, wsa​dza​jąc te​le​fon z po​wro​tem do kie​sze​ni. Mu​sia​łem do niej po​je​chać. Chcia​łem wie​rzyć, że Bla​ire ma ra​cję i Nan nie zro​bi so​bie krzyw​dy, ale nie mo​głem po pro​stu tak te​go zo​sta​wić. – Znów gro​zi, że się za​bi​je. – Po​pa​trzy​łem na Bla​ire. Wy​glą​da​ła na roz​cza​ro​wa​ną. Po raz ko​lej​ny ją za​wio​dłem. Nie​na​wi​dzi​łem się za to. Ża​ło​wa​łem, że przy​je​cha​li​śmy. Z dru​giej stro​ny ni​g​dy bym so​bie nie wy​ba​czył, gdy​by co​kol​wiek sta​ło się Nan. – Idź. Wszyst​ko w po​rząd​ku. Ona cię po​trze​bu​je, więc za​cho​wu​je się w ten spo​sób, że​by przy​cią​gnąć two​ją uwa​gę – od​par​ła Bla​ire. Jej sło​wa zda​wa​ły się mieć sens. Pew​nie mia​ła ra​cję. – Nie wie​my, czy na​praw​dę cze​goś nie spró​bu​je. Nie mo​gę po pro​stu uznać, że to pu​sta groź​ba. – Ro​zu​miem. – Je​stem wszyst​kim, co ma, Bla​ire – wark​ną​łem, cho​ciaż wca​le te​go nie chcia​łem. Nie by​łem wście​kły na Bla​ire. By​łem wście​kły, po​nie​waż by​ła tak cho​ler​nie wy​ro​zu​mia​ła, cho​ciaż wca​le te​go od niej nie wy​ma​ga​łem. By​łem zły, bo wciąż znaj​do​wa​ła się na bocz​nym to​rze z po​wo​du wy​bry​ków mo​jej ro​dzi​ny. Wku​rza​ło mnie, że za każ​dym ra​zem po pro​stu po​zwa​la​ła mi iść i wca​le nie pró​bo​wa​ła wzbu​dzać we mnie po​czu​cia wi​ny. Ta ca​ła sy​tu​acja by​ła nie do znie​sie​nia. – Wiem – od​par​ła po​now​nie. Tym ra​zem sły​sza​łem w jej gło​sie ból. Nie​na​wi​dzi​łem się za to, że po​sta​wi​łem ją w ta​kiej sy​tu​acji. – Prze​pra​szam. Po pro​stu… – Mu​sisz iść spraw​dzić, co się dzie​je z two​ją sio​strą. Ro​zu​miem – do​koń​czy​ła za

mnie Bla​ire. Mar​twi​ły mnie twar​de nu​ty w to​nie jej gło​su, ale nie mia​łem te​raz cza​su, że​by się tym za​jąć. Im dłu​żej tu sta​łem, tym go​rzej mo​gło być. Póź​niej jej to wy​na​gro​dzę. Po​wiem też Nan, że wsa​dzę ją do szpi​ta​la psy​chia​trycz​ne​go, je​śli się nie uspo​koi. Po​tem wró​ci​my do Ro​se​ma​ry. Chcia​łem od​zy​skać swo​je ży​cie.

BLAIRE Przez kil​ka na​stęp​nych dni sy​tu​acja zmie​ni​ła się z trud​nej na bar​dzo trud​ną i w koń​cu na fa​tal​ną. Rush nie​wie​le cza​su spę​dzał w re​zy​den​cji, a kie​dy już się po​ja​wiał, to na krót​ko. Nan i Ki​ro cią​gle się kłó​ci​li, a po​tem ona ucie​ka​ła. Rush był dwa kro​ki za nią. Wie​dzia​łam, że po to przy​je​cha​li​śmy, ale jed​nak spo​dzie​wa​łam się cze​go in​ne​go. Nan by​ła znacz​nie bar​dziej nie​doj​rza​ła, niż są​dzi​łam. Ki​ro oka​zał się dup​kiem. Har​low zda​wa​ła so​bie z te​go spra​wę i ja​koś so​bie ra​dzi​ła. Nie bie​ga​ła po do​mu, wrzesz​cząc, jak bar​dzo jest nie​ko​cha​na. Głów​nie sie​dzia​ła w swo​im po​ko​ju i czy​ta​ła. Od cza​su do cza​su wy​cho​dzi​ły​śmy ra​zem na ze​wnątrz, kie​dy by​ło wy​star​cza​ją​co cie​pło. Tę​sk​ni​łam za Ru​shem. Tę​sk​ni​łam za je​go uśmie​chem. Nie​czę​sto go ostat​nio wi​dy​wa​łam. Po​przed​nie​go wie​czo​ru wspo​mnia​łam, że mo​że war​to dać Nan tro​chę prze​strze​ni. Gdy zro​bi ko​lej​ną afe​rę, po​wi​nien po​zwo​lić jej zo​ba​czyć, że nikt nie przy​bie​gnie na po​moc. Spraw​dził​by, jak​by so​bie z tym po​ra​dzi​ła. Wku​rzył się na mnie. – Ona gro​zi, że się za​bi​je, Bla​ire. Nie mo​gę te​go zi​gno​ro​wać. Ja też nie wie​rzę, że to zro​bi, ale nie mo​gę jej olać. Ko​goś to mu​si ob​cho​dzić. Tym kimś je​stem ja. Ni​ko​go in​ne​go nie ma. Po tych sło​wach nic już wię​cej nie mó​wi​łam. I tak mnie nie słu​chał i wo​la​łam, że​by na mnie nie war​czał. De​ner​wo​wa​ło mnie to. Ca​ła ta sy​tu​acja by​ła mę​czą​ca. Za​czy​na​łam ro​zu​mieć, cze​mu Har​low się ukry​wa​ła. Dwu​krot​nie wpa​dłam na Ki​ra pie​przą​ce​go ja​kąś gów​nia​rę. Nie by​ło to wspo​mnie​nie, któ​re mia​łam ocho​tę pie​lę​gno​wać w pa​mię​ci. Ro​bił to w każ​dym miej​scu, ja​kie przy​szło mu do gło​wy. Na​uczy​łam się omi​jać sze​ro​kim łu​kiem po​kój gier. Ten stół do bi​lar​du nie był uży​wa​ny do gra​nia. Ktoś za​pu​kał do drzwi, prze​ry​wa​jąc tok mo​ich my​śli, i przy​naj​mniej raz mnie to ucie​szy​ło. Nie chcia​łam roz​wo​dzić się nad tym, jak bar​dzo od​da​li​li​śmy się z Ru​shem od sie​bie. Tyl​ko się przez to de​ner​wo​wa​łam. Har​low we​tknę​ła gło​wę do po​ko​ju. – Chcesz iść ze mną nad ba​sen? Ta​ty nie ma w do​mu, więc nie bę​dzie żad​nych sek​sow​nych nie​spo​dzia​nek po dro​dze – za​pro​po​no​wa​ła z nie​śmia​łym uśmie​chem. Kie​dyś tra​fi​ły​śmy na Ki​ra pły​wa​ją​ce​go na​go w ba​se​nie nie z jed​ną, ale z dwie​ma dziew​czy​na​mi. To by​ło dziw​ne. Ro​ze​śmiał się tak gło​śno, że z pew​no​ścią usły​sze​li go są​sie​dzi. Nie po​czuł się skrę​po​wa​ny ani nie wsty​dził się swo​je​go za​cho​wa​nia. Wręcz prze​ciw​nie, uwa​żał tę sy​tu​ację za sza​le​nie za​baw​ną.

– Brzmi nie​źle. Wło​żę ko​stium i spo​tka​my się na miej​scu – od​po​wie​dzia​łam. Har​low by​ła je​dy​nym do​brem, ja​kie mnie tu spo​tka​ło. Chcia​łam wra​cać do Ro​se​ma​ry i od​zy​skać mo​je​go Ru​sha za​miast te​go spię​te​go, wście​kłe​go męż​czy​zny, któ​ry za​jął je​go miej​sce. Ale tę​sk​ni​ła​bym za Har​low. Szyb​ko prze​bra​łam się w ko​stium ką​pie​lo​wy i wło​ży​łam na wierzch prze​zro​czy​stą ko​szul​kę, po czym ru​szy​łam w stro​nę ba​se​nu. To by​ło na​praw​dę wy​jąt​ko​we miej​sce. Wo​do​spa​dy i znaj​du​ją​ca się na środ​ku fon​tan​na sta​no​wi​ły tyl​ko wi​sien​kę na tor​cie. Pro​jekt ba​se​nu do​pra​co​wa​no w naj​drob​niej​szych szcze​gó​łach, spra​wia​jąc, że wy​glą​dał jak żyw​cem wy​ję​ty z eg​zo​tycz​ne​go la​su desz​czo​we​go. Wy​star​czy​ło na nie​go po​pa​trzeć, a czło​wiek już się uspo​ka​jał. Kie​dy wy​szłam, Har​low sie​dzia​ła na le​ża​ku, czy​ta​jąc coś na czyt​ni​ku. Usia​dłam obok i wy​cią​gnę​łam no​gi. Dzi​siej​szy dzień był naj​cie​plej​szy ze wszyst​kich do tej po​ry. Ter​mo​metr po​ka​zy​wał pra​wie dwa​dzie​ścia sie​dem stop​ni. Sza​lo​na po​go​da, bio​rąc pod uwa​gę fakt, że za dwa dni za​czy​nał się gru​dzień. Mia​łam wła​śnie za​py​tać Har​low, jak ob​cho​dzi​li świę​ta, kie​dy coś mnie po​wstrzy​ma​ło. Wró​ci​ły skur​cze. Pod​cią​gnę​łam ko​la​na i moc​no otu​li​łam ni​mi brzuch, sta​ra​jąc się nie roz​pła​kać. Chcia​łam po​wie​dzieć o tym Ru​sho​wi po ostat​nim ra​zie, ale za​nim zdą​ży​łam, znów wy​szedł z Nan. – Bla​ire? Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​ta​ła Har​low zza mo​ich ple​ców. – Nie je​stem pew​na – od​po​wie​dzia​łam szcze​rze. Po po​licz​ku spły​nę​ła mi łza. Czu​łam się okrop​nie ze świa​do​mo​ścią, że Har​low zo​ba​czy mnie w tym sta​nie. Chcia​łam wra​cać do do​mu. Har​low zbli​ży​ła się i usia​dła na kra​wę​dzi mo​je​go le​ża​ka, przy​glą​da​jąc mi się. – Bo​li cię? – spy​ta​ła. Ski​nę​łam po pro​stu gło​wą. Har​low zmarsz​czy​ła brwi i się ro​zej​rza​ła. – Gdzie jest Rush? – Po​je​chał spraw​dzić, co u Nan – wy​ja​śni​łam. Skrzy​wi​łam się, znów czu​jąc skurcz w brzu​chu. Har​low wsta​ła. – Nie są​dzę, że​by krzy​wie​nie się i pła​ka​nie z bó​lu by​ły nor​mal​ny​mi ele​men​ta​mi cią​ży. Ktoś mu​si spraw​dzić, czy nic ci nie jest. Za​wio​zę cię do mo​je​go le​ka​rza. To wiel​ki fan ta​tu​sia, więc na pew​no przyj​mie cię, na​wet je​śli się wcze​śniej nie umó​wisz. Za​dzwo​nię do je​go biu​ra po dro​dze. Nie chcia​łam pa​ni​ko​wać bez po​wo​du. Ale sko​ro Har​low sa​ma to za​pro​po​no​wa​ła, ła​twiej mi by​ło pod​jąć de​cy​zję. Ski​nę​łam gło​wą i po​zwo​li​łam jej wziąć się za rę​kę. Po​mo​gła mi wstać.

– Mu​szę się naj​pierw prze​brać. – Spoj​rza​łam na ko​stium ką​pie​lo​wy i ko​szul​kę, któ​re przed chwi​lą wło​ży​łam. – Idź na gó​rę, ja też to zro​bię. Pod​ja​dę sa​mo​cho​dem do głów​ne​go wej​ścia. Mo​że​my za​dzwo​nić do le​ka​rza po dro​dze. – Dzię​ku​ję – od​par​łam, po czym wró​ci​łam do środ​ka. My​śla​łam o tym, że​by za​dzwo​nić do Ru​sha, ale zmie​ni​łam zda​nie. I tak mu​siał zaj​mo​wać się jed​ną z nas. O ile by​ło mi wia​do​mo, to nie mu​sia​ło wska​zy​wać na coś po​waż​ne​go, rów​nie do​brze to mo​gły być na przy​kład zwy​czaj​ne ga​zy. Za​dzwo​nię do nie​go, je​śli le​karz uzna, że po​win​nam to zro​bić. Nie by​ło sen​su de​ner​wo​wać jesz​cze je​go. Ci​chy gło​sik w mo​jej gło​wie szep​nął coś, cze​go nie chcia​łam przed so​bą przy​znać: Bo​isz się, że ty i dziec​ko nie je​ste​ście naj​waż​niej​sze. Nie chcesz, że​by mu​siał wy​bie​rać. Ode​pchnę​łam tę myśl. Zmie​ni​łam dół bi​ki​ni na majt​ki i wło​ży​łam su​kien​kę, po czym szyb​ko ze​szłam z po​wro​tem na dół. Po​czu​ję się le​piej, je​śli le​karz po​wie mi, że wszyst​ko jest w po​rząd​ku – po​my​śla​łam. Kie​dy sta​nę​łam na ostat​nim schod​ku, ko​lej​ne ukłu​cie bó​lu spra​wi​ło, że mu​sia​łam zła​pać się po​rę​czy, że​by nie upaść. Chlip​nę​łam. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​sko​czył mnie za​nie​po​ko​jo​ny głos De​ana. Zmu​si​łam się do uśmie​chu i ski​nę​łam gło​wą. – Tak, nic mi nie jest. Ja​dę wła​śnie do gi​ne​ko​lo​ga Har​low, że​by spraw​dził, czy wszyst​ko OK. Nie​dłu​go wró​cę. Po​wiedz Ru​sho​wi, że za​dzwo​nię do nie​go, je​śli zaj​dzie ta​ka po​trze​ba. – A gdzie on jest? – za​wo​łał za mną De​an, kie​dy szłam w stro​nę drzwi. – Z Nan – od​par​łam. Wy​szłam na ze​wnątrz i wsia​dłam do ka​brio​le​tu Har​low. *** Har​low nie po​my​li​ła się, mó​wiąc, że le​karz spo​tka się ze mną od ra​zu. Za​je​cha​ły​śmy na miej​sce, a pie​lę​gniar​ka szyb​ko po​pro​wa​dzi​ła mnie do ga​bi​ne​tu, nie pro​sząc, że​bym wy​peł​ni​ła ja​kie​kol​wiek pa​pie​ry ani w ogó​le co​kol​wiek pod​pi​sy​wa​ła. – Po​cze​kam tu na cie​bie – za​pew​ni​ła mnie Har​low. Ucie​szy​łam się, że nie chcia​ła ze mną wejść. Lu​bi​łam Har​low, ale nie by​ły​śmy jesz​cze so​bie wy​star​cza​ją​co bli​skie, że​bym czu​ła się w jej to​wa​rzy​stwie swo​bod​nie pod​czas wi​zy​ty u gi​ne​ko​lo​ga. – Pro​szę się ro​ze​brać od pa​sa w dół. Mo​że pa​ni zo​sta​wić sta​nik. I przy​kryć się ko​cem le​żą​cym na sto​le. Dok​tor za chwi​lecz​kę przyj​dzie – po​in​for​mo​wa​ła mnie pie​lę​gniar​ka. Ski​nę​łam gło​wą i po​dzię​ko​wa​łam jej. Kie​dy drzwi się za nią za​mknę​ły, we​szłam do prze​bie​ral​ni i ścią​gnę​łam fi​gi. Czer​wo​na smu​ga na majt​kach spra​wi​ła, że za​mar​łam. Wzię​łam głę​bo​ki wdech.

Prze​ra​że​nie, któ​re mnie ogar​nę​ło, spra​wi​ło, że cięż​ko mi by​ło od​dy​chać. Sta​łam tam, pa​trząc na swo​ją bie​li​znę i za​sta​na​wia​jąc się, czy to nor​mal​ne. Czy wszyst​ko bę​dzie do​brze? Po​win​nam by​ła za​dzwo​nić do Ru​sha. Za​czę​łam się mo​dlić. Nie ro​bi​łam te​go zbyt czę​sto, ale w tej chwi​li po​trze​bo​wa​łam ko​goś, kto chro​nił​by mo​je dziec​ko. Wy​po​wie​dziaw​szy ci​chą proś​bę, wy​szłam z prze​bie​ral​ni, po​de​szłam do sto​łu i owi​nę​łam dol​ną po​ło​wę cia​ła. Szyb​kie stu​ka​nie do drzwi i krót​ka pau​za, za​nim się otwo​rzy​ły, spra​wi​ły, że po​czu​łam się odro​bi​nę le​piej. Ktoś mi po​mo​że. Ten le​karz bę​dzie wie​dział, co ro​bić. Ta​ką mia​łam na​dzie​ję. Do po​miesz​cze​nia wszedł męż​czy​zna znacz​nie młod​szy, niż się spo​dzie​wa​łam, a za nim sio​stra, któ​ra wpro​wa​dza​ła mnie do ga​bi​ne​tu. – Pa​ni Wynn, je​stem dok​tor She​ri​dan. Har​low po​wie​dzia​ła mi, że ma pa​ni skur​cze, a pa​ni le​karz zo​stał na Flo​ry​dzie. Ski​nę​łam gło​wą. – Tak, pro​szę pa​na. Tro​chę też krwa​wię. – Sło​wa wy​rwa​ły mi się w po​sta​ci zdu​szo​ne​go łka​nia. – Spo​koj​nie, to mo​że być zwy​kłe od​wod​nie​nie. Pro​szę się nie mar​twić, to nic nie po​mo​że – po​wie​dział le​karz, po czym usiadł na swo​im miej​scu i ge​stem po​le​cił, że​bym wło​ży​ła no​gi w strze​mio​na. – Co pa​ni ro​bi tak da​le​ko od do​mu? – spy​tał, roz​po​czy​na​jąc ba​da​nie. – Mój na​rze​czo​ny i ja przy​je​cha​li​śmy z wi​zy​tą do je​go oj​ca – wy​ja​śni​łam i na tym po​prze​sta​łam. Nie chcia​łam opo​wia​dać o praw​dzi​wej przy​czy​nie na​sze​go przy​jaz​du. – Skąd pa​ni zna Har​low? – spy​tał. – De​an Fin​lay jest oj​cem mo​je​go na​rze​czo​ne​go – wy​ja​śni​łam. Je​śli ten czło​wiek był fa​nem Ki​ra, i tak szyb​ko by się do​my​ślił. Prze​rwał na chwi​lę. – Na​praw​dę? Czy​li to dziec​ko, o któ​re się mar​twi​my, to wnuk De​ana Fin​laya? Ski​nę​łam gło​wą, ma​rząc o tym, że​by prze​stał za​da​wać ty​le py​tań i wresz​cie mnie zba​dał. Mu​sia​łam wie​dzieć, czy ma​leń​stwu nic nie jest. Po chwi​li wresz​cie za​brał się do ro​bo​ty. – Nie chcę pa​ni de​ner​wo​wać, ale mu​si​my zro​bić USG, że​by spraw​dzić, czy z dziec​kiem wszyst​ko w po​rząd​ku. Po​tem chciał​bym zo​sta​wić pa​nią i dziec​ko na kil​ku​go​dzin​ną ob​ser​wa​cję tu​taj, w biu​rze. Ta​kie sy​tu​acje czę​sto się zda​rza​ją, więc to z mo​jej stro​ny zwy​kła ostroż​ność. Wo​lę się upew​nić, że wszyst​ko jest OK. Chciał​bym tak​że, że​by pa​ni uzu​peł​ni​ła pły​ny. Me​la​nie przy​nie​sie pa​ni coś do pi​cia, kie​dy skoń​czy​my już z USG. Ma​my na ty​łach po​miesz​cze​nie przy​go​to​wa​ne spe​cjal​nie w tym ce​lu. Jest tam wy​god​ne łóż​ko. Me​la​nie przy​ga​si świa​tła i włą​czy re​lak​su​ją​cą mu​zy​kę, pod​czas gdy pa​ni bę​dzie

od​po​czy​wać. Nie chciał mnie wy​słać do szpi​ta​la. To do​brze… praw​da? Zdo​ła​łam ski​nąć gło​wą po raz ko​lej​ny. – Po​pro​szę Me​la​nie, że​by prze​ka​za​ła Har​low, co zro​bi​my, na wy​pa​dek gdy​by mia​ła ja​kieś spra​wy do za​ła​twie​nia. Za​dzwo​ni pa​ni po nią, gdy bę​dzie pa​ni mo​gła wyjść. Zga​dza się pa​ni? – spy​tał. Zu​peł​nie za​po​mnia​łam o Har​low. – Tak, oczy​wi​ście. Pro​szę jej po​wie​dzieć, że​by nie cze​ka​ła. Dam jej znać, kie​dy bę​dzie mo​gła po mnie wró​cić. Nie chcę, że​by sie​dzia​ła tu przez ca​ły czas. Le​karz ski​nął gło​wą i wy​szedł. Pie​lę​gniar​ka, któ​ra za​pew​ne mia​ła na imię Me​la​nie, po​mo​gła mi wstać. – Pro​szę się te​raz ubrać. Za​bio​rę pa​nią na USG.

RUSH Kie​dy do​tar​łem do ho​te​lo​we​go po​ko​ju Nan, by​łem wku​rzo​ny. Bla​ire zi​ry​to​wa​ła się, kie​dy po raz ko​lej​ny wy​cho​dzi​łem. Wszyst​ko przez tę cho​ler​ną Nan. Gdy​by nie by​ła ta​ką ego​ist​ką, nie mu​siał​bym tu przy​cho​dzić. Mu​sia​łem jej po​wie​dzieć, że​by do​ro​sła i za​czę​ła ra​dzić so​bie sa​ma. Mia​łem dość. Nie mo​głem wciąż jej pil​no​wać. Mu​sia​ła sa​ma roz​wią​zać ten pro​blem. Ja by​łem tyl​ko ku​lą, na któ​rej się pod​pie​ra​ła. Za​pu​ka​łem do drzwi jej po​ko​ju i cze​ka​łem. Spraw​dzi​łem u por​tie​ra, że Nan wró​ci​ła ja​kieś pięt​na​ście mi​nut wcze​śniej, więc z pew​no​ścią by​ła w środ​ku. Po​cze​ka​łem kil​ka mi​nut, po czym za​pu​ka​łem po​now​nie. Znów nic. Ko​lej​ne gier​ki. Za​czą​łem moc​niej wa​lić do drzwi. – Nan​net​te, otwórz drzwi! – krzyk​ną​łem. Go​niec ho​te​lo​wy za​trzy​mał się na mój wi​dok. – Mo​ja sio​stra tam jest i nie od​po​wia​da. Mar​twię się o nią – skła​ma​łem. – Czy mógł​by pan otwo​rzyć drzwi? Męż​czy​zna wciąż nie wy​glą​dał na prze​ko​na​ne​go. Wi​dzia​łem po je​go mi​nie, że la​da chwi​la za​dzwo​ni po ochro​nę. Nan by​ła​by za​chwy​co​na. Się​gną​łem do tyl​nej kie​sze​ni i wy​cią​gną​łem port​fel. – Pro​szę spraw​dzić mo​je pra​wo jaz​dy. Na​zy​wam się Rush Fin​lay. Mo​ja sio​stra Nan​net​te jest w tym po​ko​ju. Na​sła​nie na mnie ochro​nia​rzy to na​praw​dę kiep​ski po​mysł. – Tak, pro​szę pa​na – od​parł chło​pak. Roz​po​znał mo​je na​zwi​sko. W Los An​ge​les zda​rza​ło się to znacz​nie czę​ściej niż na Flo​ry​dzie. Otwo​rzył drzwi, a ja wpa​dłem do apar​ta​men​tu, go​to​wy na​wrzesz​czeć na Nan za dzie​cin​ne za​cho​wa​nie, ale na​gle zo​ba​czy​łem jej cia​ło, sku​lo​ne na ka​na​pie. Le​ża​ła w nie​na​tu​ral​nej po​zy​cji. Pod​bie​głem do niej i zła​pa​łem ją za rę​kę. Po​czu​łem pod pal​ca​mi sła​by puls. Nie​mal roz​pła​ka​łem się z ulgi. – Po​trze​bu​ję ka​ret​ki, NA​TYCH​MIAST! – wrza​sną​łem do goń​ca, któ​ry stał w drzwiach, ga​piąc się na Nan z roz​dzia​wio​ny​mi usta​mi. – Tak, pro​szę pa​na. – Wy​cią​gnął te​le​fon zza pa​ska i za​czął opo​wia​dać oso​bie po dru​giej stro​nie, co do​kład​nie za​szło. – Co ty zro​bi​łaś, Nan? – spy​ta​łem, a ser​ce bo​le​śnie tłu​kło mi się o że​bra. Gar​dło mia​łem ści​śnię​te i nie mo​głem zła​pać od​de​chu. Nie wie​rzy​łem jej. My​śla​łem, że chce

tyl​ko zwró​cić na sie​bie uwa​gę. Sta​łem się, jak każ​da in​na oso​ba w jej ży​ciu. Zi​gno​ro​wa​łem ją. By​łem okrop​nym bra​tem. Trzy​ma​łem ją przy pier​si, kie​dy w kie​sze​ni za​wi​bro​wał te​le​fon. Wy​cią​gną​łem go, zo​ba​czy​łem na wy​świe​tla​czu imię Har​low i od​rzu​ci​łem po​łą​cze​nie. Nie mia​łem gło​wy do roz​mo​wy z Har​low. By​ła czę​ścią udrę​ki, któ​rą mu​sia​ła zno​sić Nan. Nie mia​łem jej w tej chwi​li nic do po​wie​dze​nia. Ła​god​nie ko​ły​sa​łem sio​strę w ra​mio​nach. To by​ła wi​na Ki​ra. Za​pła​ci za to. Je​śli co​kol​wiek jej się sta​nie, ten drań za to za​pła​ci. – Trzy​mam cię, Nan. Nie opusz​czę cię, ale ty nie mo​żesz opu​ścić mnie – szep​ną​łem, gdy cze​ka​li​śmy na po​moc. Wy​da​wa​ło się, że mi​nę​ła wiecz​ność, za​nim usły​sza​łem na ko​ry​ta​rzu od​gło​sy kro​ków. – Tu​taj! – za​wo​łał go​niec. Trzech sa​ni​ta​riu​szy wbie​gło do po​miesz​cze​nia, a ja prze​ka​za​łem im Nan. Za​czę​li spraw​dzać jej funk​cje ży​cio​we, a ja pa​trzy​łem na nich bez​rad​nie. Sły​sza​łem, że te​le​fon dzwo​ni tam, gdzie rzu​ci​łem go na pod​ło​gę. Po​wi​nie​nem ode​brać. – Coś wzię​ła. Czy wie pan, co? – spy​tał mnie je​den z męż​czyzn. – Nie, do​pie​ro tu przy​je​cha​łem – od​po​wie​dzia​łem, spa​ra​li​żo​wa​ny stra​chem. Przedaw​ko​wa​ła. Kur​wa. Po​bie​głem do ła​zien​ki i zna​la​złem le​żą​ce w zle​wie dwie pu​ste bu​te​lecz​ki po prosz​kach na re​cep​tę. Ta​blet​ki prze​ciw​bó​lo​we. – Kur​wa! – ryk​ną​łem. Sa​ni​ta​riusz sta​nął ko​ło mnie i wy​jął mi po​jem​nicz​ki z rąk. – Mu​si​my zro​bić jej płu​ka​nie żo​łąd​ka. Czy pan jest z ro​dzi​ny? – spy​tał. – Je​stem jej bra​tem – zdo​ła​łem wy​krztu​sić. – W po​rząd​ku. Za​bierz​my ją stąd. Mo​że pan je​chać w ka​ret​ce – od​parł. Oszo​ło​mio​ny pa​trzy​łem z nie​do​wie​rza​niem, jak kła​dli wiot​kie cia​ło Nan na no​sze i wy​no​si​li ją z po​ko​ju. Po​sze​dłem za ni​mi. W od​da​li za​dzwo​nił te​le​fon, ale nie wzią​łem go ze so​bą. Te​raz mu​sia​łem ra​to​wać sio​strę. *** Sześć go​dzin póź​niej sie​dzia​łem ko​ło Nan przy szpi​tal​nym łóż​ku. Jesz​cze się nie obu​dzi​ła, ale le​ka​rze by​li zda​nia, że po​win​na cał​ko​wi​cie wró​cić do zdro​wia. Naj​wy​raź​niej zna​la​złem ją w od​po​wied​niej chwi​li. Mu​sia​ła do​pie​ro co stra​cić przy​tom​ność, kie​dy przy​je​cha​łem. Nie mia​łem te​le​fo​nu, a po​wi​nie​nem za​dzwo​nić do Bla​ire. Na pew​no do tej po​ry już za​czę​ła się o mnie mar​twić. Wcze​śniej nie by​łem go​to​wy, że​by z nią po​roz​ma​wiać. Nie z jej po​wo​du. Po pro​stu czu​łem się zbyt roz​bi​ty, że​by z kim​kol​wiek roz​ma​wiać. Mu​sia​łem usły​szeć, że Nan prze​ży​je, za​nim by​łem w sta​nie my​śleć o kim​kol​wiek i czym​kol​-

wiek in​nym. W tej chwi​li jed​nak po​czu​łem się win​ny, że nie za​dzwo​ni​łem. Nie​zbyt mą​drze się za​cho​wa​łem, zo​sta​wia​jąc te​le​fon w ho​te​lu. By​łem wte​dy w szo​ku i wszyst​ko wy​da​wa​ło mi się bez sen​su. Za​pew​nię Nan po​moc, a po​tem za​bio​rę Bla​ire z Los An​ge​les z po​wro​tem do Ro​se​ma​ry. Mu​sia​łem za​dzwo​nić do mat​ki. To ona po​win​na się tym zaj​mo​wać. Nie ja. Ki​ro z pew​no​ścią nie miał za​mia​ru cze​go​kol​wiek zro​bić. Nan chcia​ła cze​goś, cze​go ni​g​dy nie mo​gła od nie​go do​stać. Nad​szedł czas, że​by się z tym po​go​dzi​ła. Drzwi otwo​rzy​ły się i do środ​ka we​szła pie​lę​gniar​ka. Spoj​rza​łem na nią i zde​cy​do​wa​łem, że nad​szedł czas, bym prze​stać być dla Nan je​dy​nym opar​ciem. Nie ra​dzi​łem so​bie z tą ro​lą. – Mu​szę po​roz​ma​wiać z le​ka​rzem. Kie​dy bę​dzie go​to​wa, chcę, że​by przy​ję​to ją do kli​ni​ki, któ​ra po​mo​że jej zmie​rzyć się z tą sy​tu​acją. Po​trze​bu​je po​mo​cy, któ​rej nie je​stem w sta​nie jej za​pew​nić – po​wie​dzia​łem na głos po raz pierw​szy w ży​ciu. Przy​zna​łem, że za​wio​dłem mo​ją sio​strzycz​kę. Za​miast po​czuć się win​ny, mia​łem wra​że​nie, jak​by ktoś zdej​mo​wał z mo​ich ra​mion ogrom​ny cię​żar. – Dok​tor Jo​nes wkrót​ce tu bę​dzie. Praw​do​po​dob​nie też bę​dzie chciał skie​ro​wać ją do szpi​ta​la. Ona na​praw​dę po​trze​bu​je po​mo​cy. Cie​szę się, że pan się z tym zga​dza. To za​wsze uła​twia spra​wę. Nic w tej sy​tu​acji nie mia​ło być ła​twe, ale tak by​ło dla wszyst​kich naj​le​piej.

BLAIRE Rush na​dal nie wró​cił. Nie od​dzwa​niał, nie od​po​wia​dał na wia​do​mo​ści. Spę​dzi​łam u le​ka​rza po​nad czte​ry go​dzi​ny, a on nie ode​zwał się ani ra​zu. Z dziec​kiem wszyst​ko by​ło w po​rząd​ku, ale le​karz po​wie​dział, że po​win​nam od​po​czy​wać, pić wię​cej pły​nów i wy​eli​mi​no​wać stres – w prze​ciw​nym wy​pad​ku bę​dę mu​sia​ła le​żeć w łóż​ku. Zo​sta​nie tu​taj z Nan mo​gło mi tyl​ko za​szko​dzić. Mu​sia​łam wy​je​chać. Zer​k​nę​łam na te​le​fon, aby upew​nić się, że Rush nie dzwo​nił, od​kąd spraw​dza​łam ostat​nio – trzy mi​nu​ty te​mu. Sta​ra​łam się o nie​go nie mar​twić. Mia​łam ogra​ni​czać stres. Dziec​ko te​go po​trze​bo​wa​ło. Har​low mil​cza​ła w sa​mo​cho​dzie. Czu​łam, że nie wie, co po​wie​dzieć. Rush się nie po​ja​wił ani nie za​dzwo​nił. Ona też pró​bo​wa​ła go ła​pać. Po​trze​bo​wa​łam tej ci​szy. Nie chcia​łam o tym roz​ma​wiać. Po​wrót do Ro​se​ma​ry nie wy​da​wał się do​brą per​spek​ty​wą. Chcia​łam się te​raz zdy​stan​so​wać, rów​nież do Ru​sha. W Ro​se​ma​ry tę​sk​ni​ła​bym za nim i cią​gle o nim my​śla​ła. Mo​je roz​wa​ża​nia prze​rwa​ło pu​ka​nie do drzwi. Gdy je otwo​rzy​łam, uj​rza​łam De​ana. Wy​glą​dał na zmę​czo​ne​go. – Rush dzwo​nił do Ki​ra. Po​noć po​pro​sił Geo​r​gian​nę, że​by tu przy​je​cha​ła. Po​win​na nie​dłu​go być. Nie wiem, skąd je​dzie ani ile jej zaj​mie do​tar​cie tu​taj. Po​my​śla​łem, że cię uprze​dzę, że zła kró​lo​wa zmie​rza w na​szym kie​run​ku. – Kie​dy Rush do nie​go dzwo​nił? – za​py​ta​łam. Rush dzwo​nił do Ki​ra i tyl​ko ty​le usły​sza​łam. Resz​ta nie mia​ła zna​cze​nia. – Ja​kąś go​dzi​nę te​mu. Wła​śnie mi po​wie​dział. Ru​sho​wi nic nie by​ło. Po pro​stu po​sta​no​wił się nie od​zy​wać. Po raz ko​lej​ny spoj​rza​łam w twarz bru​tal​nej praw​dzie – Nan by​ła ode mnie waż​niej​sza. Ski​nę​łam gło​wą i za​mknę​łam drzwi. Prze​wi​nę​łam li​stę kon​tak​tów, aż zna​la​złam nu​mer ta​ty. Ode​brał po dru​gim sy​gna​le. – Bla​ire? – Je​go za​sko​czo​ny głos przy​po​mniał mi, jak rzad​ko do nie​go dzwo​ni​łam. W słu​chaw​ce sły​sza​łam wiatr. Był na swo​im jach​cie. – Ta​tu​siu. Mu​szę stąd wy​je​chać. Czy mo​gę cię od​wie​dzić? – za​py​ta​łam, po​wstrzy​mu​jąc płacz. Kie​dyś już wy​ko​na​łam ta​ki te​le​fon i choć oj​ciec mnie wte​dy za​wiódł, wy​da​wa​ło mi się, że zna​la​złam praw​dzi​we szczę​ście, po​zna​jąc Ru​sha. Te​raz nie by​łam już

te​go ta​ka pew​na. – Oczy​wi​ście. Co się sta​ło? – Nie mo​gę już te​go wy​trzy​mać. Po​trze​bu​ję spo​ko​ju, że​by po​my​śleć. – Przy​leć na lot​ni​sko Key West, a ja bę​dę tam na cie​bie cze​kał. Daj mi tyl​ko znać, kie​dy lą​du​jesz. – Do​brze, za​dzwo​nię, jak tyl​ko bę​dę wie​dzia​ła. Dzię​ku​ję. – Nie dzię​kuj mi. Je​stem two​im oj​cem. Po to mnie masz. Za​ci​snę​łam oczy i się roz​łą​czy​łam. Na​praw​dę mia​łam zo​sta​wić Ru​sha. Ser​ce pę​ka​ło mi na sa​mą myśl. Włą​czy​łam w te​le​fo​nie apli​ka​cję Del​ty i zna​la​złam pierw​szy lot z LAX do Atlan​ty. Mu​sia​łam się tam prze​siąść w sa​mo​lot le​cą​cy do Key West. Po za​re​zer​wo​wa​niu lo​tu szyb​ko spa​ko​wa​łam ubra​nia i za​mó​wi​łam tak​sów​kę. Wie​dzia​łam, że doj​rza​łym za​cho​wa​niem by​ło​by zo​sta​wie​nie Ru​sho​wi wia​do​mo​ści, ale by​łam na nie​go w tym mo​men​cie zbyt wście​kła. Po​sta​no​wi​łam, że na​pi​szę do nie​go póź​niej. Mo​że wte​dy, gdy stwier​dzi, że od​dzwo​nie​nie do mnie jest czymś istot​nym. Nikt nie wi​dział, kie​dy wy​cho​dzi​łam z do​mu i wsia​da​łam do tak​sów​ki. Ucie​szy​ło mnie to. Nie mia​łam ocho​ty się tłu​ma​czyć. Nie mu​szę te​go ro​bić.

RUSH Geo​r​gian​na wy​ru​szy​ła do Los An​ge​les. Mia​ła po​je​chać z Nan do kli​ni​ki, któ​rą za​su​ge​ro​wał le​karz. Upew​ni​łem się, że pod wzglę​dem me​dycz​nym na​le​ży do naj​lep​szych. Na​sza mat​ka na miej​scu na pew​no za​dba o to, aby by​ła rów​nież naj​bar​dziej tren​dy. Dla Geo​r​gian​ny wi​ze​ru​nek był waż​niej​szy niż zdro​wie Nan. Coś jed​nak by​ło z nią nie tak i po​trze​bo​wa​ła po​mo​cy. Ja mu​sia​łem za​jąć się swo​ją ro​dzi​ną. Nie mo​głem cią​gle być od​po​wie​dzial​ny za sio​strę. Gdy Nan się obu​dzi​ła, roz​ma​wia​li​śmy chwi​lę i po​wie​dzia​łem jej, że mat​ka jest w dro​dze. Gdy znów usnę​ła, wy​sze​dłem po te​le​fon. Bla​ire dzwo​ni​ła do mnie kil​ku​krot​nie, po​dob​nie jak Har​low. Zmar​twi​łem ją i mu​sia​łem to na​pra​wić. Otwo​rzy​łem pierw​szą wia​do​mość od Bla​ire. „Har​low za​bra​ła mnie do swo​je​go le​ka​rza. Mia​łam skur​cze. Zro​bi​li mi USG i le​żę w sa​li pod ob​ser​wa​cją”. Ści​snął mi się żo​łą​dek. Dziec​ko. O Bo​że, nie. Otwie​ra​jąc ko​lej​ną wia​do​mość, bie​głem już w kie​run​ku win​dy. „Gdzie je​steś?” Nie! Mu​sia​łem się do​wie​dzieć, czy wszyst​ko w po​rząd​ku. „Czy wszyst​ko w po​rząd​ku?” Kur​wa! Czy z nią wszyst​ko w po​rząd​ku?! Ty​le. Żad​nych in​nych wia​do​mo​ści. Klik​ną​łem na pierw​szy ese​mes od Har​low. „Bla​ire ma skur​cze i krwa​wi. Za​wio​złam ją do swo​je​go le​ka​rza i za​trzy​ma​ją ją tu na pa​rę go​dzin, aby upew​nić się, że nic jej nie jest. Za​dzwoń do mnie, po​wiem ci, gdzie je​ste​śmy”. Wy​sła​ne osiem go​dzin te​mu. Kur​wa! To by​ła je​dy​na wia​do​mość od Har​low. To dla​te​go do mnie dzwo​ni​ła. Dość! Już, kur​wa, dość! Dziś wie​czo​rem za​bie​ram Bla​ire do do​mu. Ostat​ni ese​mes od Bla​ire do​sta​łem pięć go​dzin te​mu. Gdzie ona jest? Wy​bra​łem jej nu​mer i od ra​zu usły​sza​łem pocz​tę. Czy by​ła w szpi​ta​lu? Nie, nie, nie mo​gła tam być! Na pew​no jest ca​ła i zdro​wa. Na​sze dziec​ko mu​si być ca​łe i zdro​we. Wy​bra​łem nu​mer Har​low. – Ha​lo.

– Tu Rush, co z Bla​ire, gdzie jest Bla​ire? Nie mia​łem ze so​bą te​le​fo​nu. Bo​że, po​wiedz, że wszyst​ko w po​rząd​ku! Pro​szę – rzu​ci​łem do te​le​fo​nu, wy​bie​ga​jąc z ho​te​lu do sa​mo​cho​du. – Jest zdro​wa. Mar​twi​ła się o cie​bie. Czu​je się też chy​ba… zra​nio​na – od​par​ła Har​low. Gar​dło mi się ści​snę​ło i nie mo​głem prze​łknąć śli​ny. – Już ja​dę. Pro​szę, po​wiedz jej, że już ja​dę. Nan wzię​ła w cho​le​rę ta​ble​tek prze​ciw​bó​lo​wych i by​łem z nią w szpi​ta​lu. Mu​sie​li zro​bić jej płu​ka​nie żo​łąd​ka – wy​tłu​ma​czy​łem Har​low. Nie chcia​łem, aby Bla​ire by​ła na mnie wście​kła, a co waż​niej​sze – nie chcia​łem, aby czu​ła się zra​nio​na. – Och. Przy​kro mi – od​par​ła krót​ko Har​low. – Pro​szę, po​wiedz Bla​ire. Już tam ja​dę – po​wtó​rzy​łem. – Nie ze​szła na obiad. Pu​ka​łam, że​by dać jej ta​lerz, ale nie od​po​wie​dzia​ła. Nie wcho​dzi​łam do niej na wy​pa​dek, gdy​by spa​ła. Ma za so​bą dłu​gi dzień. Nie ja​dła. Nie otwie​ra​ła drzwi. Prze​ra​zi​łem się, że coś jej się sta​ło, że znaj​dę ją tak, jak zna​la​złem Nan. – Bła​gam, otwórz drzwi i sprawdź, czy nic jej nie jest. Upew​nij się, że wszyst​ko w po​rząd​ku. – Do​brze – ode​zwa​ła się po chwi​li Har​low. Roz​łą​czy​łem się i rzu​ci​łem te​le​fon na sie​dze​nie obok, pę​dząc po Sun​set Dri​ve. *** Gdy otwo​rzy​łem drzwi fron​to​we do​mu, za​sta​łem Har​low w ho​lu, sta​ła tam z mo​im oj​cem. Za​mar​łem. – Co? – za​py​ta​łem, bo​jąc się ru​szyć. – Nie ma jej. Znik​nę​ły jej wa​liz​ki. Nie ma jej w po​ko​ju, spraw​dzi​łam – od​rze​kła Har​low. Po​trzą​sną​łem gło​wą i wsze​dłem do środ​ka. – Nie ma? Nie mo​że jej nie być! Gdzie mia​ła​by po​je​chać? – Pew​nie gdzieś, gdzie nie bę​dzie mu​sia​ła zno​sić wy​bry​ków Nan i na​rze​czo​ne​go, któ​ry ją zo​sta​wia i nie od​bie​ra te​le​fo​nu. Tak zga​du​ję. Je​steś głu​pim skur​wie​lem, zu​peł​nie jak ja, sy​nu – po​wie​dział De​an z obrzy​dze​niem w gło​sie i wy​szedł. – Mu​sia​łam mu po​wie​dzieć, dla​cze​go bie​gam od po​ko​ju do po​ko​ju. Przy​ła​pał mnie – wy​szep​ta​ła Har​low. – Czy zo​sta​wi​ła wia​do​mość? – za​py​ta​łem, znów wy​bie​ra​jąc nu​mer Bla​ire i po raz ko​lej​ny sły​sząc pocz​tę gło​so​wą.

Har​low po​trzą​snę​ła gło​wą. Omi​ną​łem ją i ru​szy​łem na gó​rę, prze​ska​ku​jąc po dwa scho​dy na​raz, a po​tem znów za​czą​łem biec. Do tej po​ry to był zły dzień, te​raz zmie​nił się w ku​rew​ską ka​ta​stro​fę. Ci​sza, któ​ra mnie przy​wi​ta​ła, gdy otwo​rzy​łem drzwi sy​pial​ni, spra​wi​ła, że zmię​kły mi ko​la​na. Na łóż​ku zo​ba​czy​łem ma​łe wgnie​ce​nie w miej​scu, gdzie wcze​śniej le​ża​ła. Har​low mó​wi​ła praw​dę. Wy​je​cha​ła. Znik​nę​ły wszyst​kie drob​ne śla​dy obec​no​ści Bla​ire. Po​trze​bo​wa​ła mnie. Na​sze dziec​ko też mnie po​trze​bo​wa​ło, a ja znów by​łem z Nan. Za​słu​gi​wa​łem na to, że mnie opu​ści​ła. Za​mkną​łem za so​bą drzwi, opar​łem się o ścia​nę i za​czą​łem pła​kać, zsu​wa​jąc się na pod​ło​gę. Strach przed utra​tą Nan był po​twor​ny, ale myśl o utra​cie Bla​ire i dziec​ka – nie do wy​trzy​ma​nia. Nie za​słu​gi​wa​łem na Bla​ire. Obie​ca​łem, że za​wsze przy niej bę​dę, a jed​nak mo​ja ro​dzi​na cią​gle mnie od niej od​cią​ga​ła. Przy​szedł czas, abym prze​stał na to po​zwa​lać. A je​śli by​ło już za póź​no? Po​trzą​sną​łem gło​wą i wy​tar​łem łzy. Znaj​dę ją i bę​dę bła​gał. Bę​dę się przed nią czoł​gał. Zro​bię wszyst​ko, co bę​dzie trze​ba. A po​tem już ni​g​dy jej nie zo​sta​wię. Dla ni​ko​go.

BLAIRE – Je​ste​śmy. Cia​sne, ale wła​sne – po​wie​dział ta​ta, wcho​dząc na po​kład jach​tu z nie​wiel​ką ka​bi​ną. By​łam pew​na, że znaj​du​je się w niej tyl​ko jed​no łóż​ko. Mia​łam na​dzie​ję, że jest tam rów​nież ja​kaś ka​na​pa. Bar​dzo mi ulży​ło, gdy wy​szłam z sa​mo​lo​tu na ma​łe lot​ni​sko, a Abe już na mnie cze​kał. Mar​twi​łam się, że wy​da​łam ostat​nie oszczęd​no​ści na bi​let lot​ni​czy, by zo​ba​czyć się z czło​wie​kiem, któ​ry nie przy​je​dzie. Ale tym ra​zem mnie nie za​wiódł. – Do​bra wia​do​mość jest ta​ka, że mam tu dwie pry​cze i peł​no​wy​mia​ro​we łóż​ko. Bę​dę spał na pry​czy, a ty zaj​miesz łóż​ko. Bę​dzie wam tam le​piej, i to​bie, i dziec​ku. Po​je​cha​łem do skle​pu i ku​pi​łem kil​ka rze​czy, któ​re lu​bisz. Lo​dów​ka jest ma​lut​ka, ale mam też chło​dziar​kę z lo​dem, gdzie moż​na trzy​mać je​dze​nie. Sta​łam na po​kła​dzie so​lid​nie pod​nisz​czo​nej ło​dzi. Do​strze​głam kil​ka przed​mio​tów, któ​re ko​ja​rzy​ły mi się z oj​cem. Ulu​bio​na czap​ka ry​bac​ka, któ​rą ma​ma da​ła mu na Dzień Oj​ca, gdy by​łam ma​ła, wi​sia​ła na ha​czy​ku w ka​ju​cie. Skrzyn​ka na przy​nę​tę, któ​rą ku​pi​ły​śmy mu z Va​le​rie na gwiazd​kę któ​re​goś ro​ku, sta​ła w ro​gu, obok węd​ki, któ​rą spra​wił so​bie pew​ne​go la​ta, gdy po​je​cha​li​śmy na ro​dzin​ne wa​ka​cje do Pół​noc​nej Ka​ro​li​ny. Nie mia​łam po​ję​cia, że na​dal ma te rze​czy. – Jest ide​al​nie, ta​to. Dzię​ku​ję, że po​zwo​li​łeś mi tu przy​je​chać. Po pro​stu mu​sia​łam uciec. – Od​wró​ci​łam się w je​go stro​nę. Je​go wą​sy i bro​da wy​ma​ga​ły strzy​że​nia, ale i tak wi​dzia​łam, że po​smut​niał. – Co się sta​ło, Bla​ire, ko​cha​nie? Ty​dzień te​mu zda​wa​łaś się ta​ka szczę​śli​wa. Jak wszyst​ko mo​gło się tak szyb​ko po​psuć? Nie chcia​łam jesz​cze o tym roz​ma​wiać. – Spa​łam w sa​mo​lo​cie, ale nie​zbyt do​brze. Mi​nę​ła do​ba od cza​su, gdy le​ża​łam ostat​nio w łóż​ku. Czy mo​gę naj​pierw się zdrzem​nąć? Do​wie​dziaw​szy się, że je​stem zmę​czo​na, ta​ta wy​glą​dał na jesz​cze bar​dziej zde​ner​wo​wa​ne​go. – Nie po​win​naś się tak prze​mę​czać. Dla​cze​go le​cia​łaś w no​cy? Nie​waż​ne, opo​wiesz mi wszyst​ko póź​niej. Wejdź do środ​ka i zejdź po scho​dach do po​ko​ju z ty​łu. Ja znio​sę two​ją tor​bę. Nie ma zbyt du​żo miej​sca, ale po​ra​dzi​my so​bie. Nie mia​łam ocho​ty po​dej​mo​wać pró​by wy​ką​pa​nia się w ma​lut​kiej ła​zien​ce ani

zmie​niać ubrań. By​łam zbyt zmę​czo​na, by się tym przej​mo​wać. – Chcę się tyl​ko prze​spać – za​pew​ni​łam go. Łóż​ko wy​peł​nia​ło ca​łą „sy​pial​nię”. Do​ty​ka​ło wszyst​kich ścian. Wdra​pa​łam się na nie i zrzu​ci​łam bu​ty, a po​tem zwi​nę​łam się w kłę​bek i na​tych​miast usnę​łam. *** Obu​dzi​łam się póź​nym po​po​łu​dniem. De​li​kat​ne ko​ły​sa​nie jach​tu ko​iło ner​wy. Cie​szy​łam się, że nie mam cho​ro​by mor​skiej. By​ło​by na​praw​dę kiep​sko. Prze​cią​gnę​łam się, usia​dłam na łóż​ku i się​gnę​łam do kie​sze​ni, że​by wy​jąć te​le​fon i go włą​czyć. Od​wle​ka​łam tę chwi​lę. Rush na pew​no już wie​dział, że mnie nie ma, i się de​ner​wo​wał. Nie by​łam jesz​cze go​to​wa, że​by z nim po​roz​ma​wiać. Na​dal po​trze​bo​wa​łam cza​su, by zde​cy​do​wać, co zro​bić. Nie spraw​dza​łam pocz​ty gło​so​wej ani wia​do​mo​ści. Po pro​stu wsu​nę​łam włą​czo​ny apa​rat z po​wro​tem do kie​sze​ni i wdra​pa​łam się po scho​dach na głów​ny po​kład, opusz​cza​jąc ma​lut​ką ka​ju​tę. Ta​ty nie by​ło, ale na lot​ni​sku wspo​mi​nał, że pra​cu​je na przy​sta​ni i po po​łu​dniu mu​si wyjść. W za​mian za to po​zwa​la​li mu trzy​mać tu łódź bez opłat. W ma​łej lo​dów​ce sta​ło kil​ka bu​te​lek wo​dy. Wy​cią​gnę​łam jed​ną, zła​pa​łam ba​na​na z ko​szy​ka z owo​ca​mi na lo​dów​ce i wy​szłam, że​by usiąść na słoń​cu. Wiał wiatr, ale by​ło sło​necz​nie. Tem​pe​ra​tu​ra by​ła bar​dzo po​dob​na do tej w Los An​ge​les. – Czy Abe wie, że je​steś na je​go łaj​bie? Nie wy​glą​da na ta​kie​go, co uma​wia się z pra​wie nie​let​ni​mi – usły​sza​łam za so​bą głę​bo​ki głos. Ob​ró​ci​łam się i zo​ba​czy​łam dwu​dzie​sto​pa​ro​let​nie​go fa​ce​ta sto​ją​ce​go na jach​cie za​cu​mo​wa​nym tuż obok. Nie miał na so​bie ko​szul​ki, a dżin​sy wi​sia​ły ni​sko na je​go bio​drach. Wi​dać by​ło, że pra​cu​je fi​zycz​nie. Był szczu​pły, ale do​brze zbu​do​wa​ny. Dłu​gie, wy​bla​kłe od słoń​ca brą​zo​we wło​sy miał upię​te na kar​ku w ku​cyk. Tu i tam wi​sia​ło kil​ka luź​nych ko​smy​ków. Nie wi​dzia​łam je​go oczu – za​sła​nia​ły je oku​la​ry pi​lot​ki. – Umiesz mó​wić? – za​py​tał z uśmiesz​kiem i upił łyk wo​dy z bu​tel​ki, któ​rą trzy​mał w rę​ce. – Tak – od​par​łam, cią​gle lek​ko za​sko​czo​na. Nie spo​dzie​wa​łam się, że ta​ta ma są​sia​dów. To by​ła łódź, na mi​łość bo​ską. Ile osób miesz​ka​ło na ło​dziach? – Gdzie jest Abe? Czy mo​że po pro​stu się tu za​kra​dłaś? – prze​py​ty​wał mnie bez li​to​ści. – Nie wiem. Obu​dzi​łam się i już go nie by​ło – oznaj​mi​łam. Fa​cet uniósł brew. – Więc wie, że tu je​steś?

Kim on był, cho​ler​nym po​li​cjan​tem? – Abe to mój oj​ciec. Jest zu​peł​nie świa​dom, że tu prze​by​wam – od​par​łam tro​chę bar​dziej zi​ry​to​wa​nym to​nem, niż pla​no​wa​łam. Na je​go twa​rzy po​ja​wił się sze​ro​ki uśmiech. Miał ide​al​nie bia​łe zę​by. Nie spo​dzie​wa​łam się te​go po miesz​kań​cu ło​dzi z ta​ką fry​zu​rą. – Je​steś Bla​ire. Mi​ło cię po​znać. Je​stem Ka​pi​tan – przed​sta​wił się i wziął ko​lej​ny łyk wo​dy. – Ka​pi​tan? – za​py​ta​łam, za​nim zdą​ży​łam się po​wstrzy​mać. Za​brzmia​ło nie​grzecz​nie. – Tak. – To… to dziw​ne imię. Lek​ko za​chi​cho​tał. – Nie bar​dzo. Miesz​kam na tej ło​dzi od szes​na​ste​go ro​ku ży​cia. Dzie​sięć lat. Je​śli ktoś mo​że być Ka​pi​ta​nem, to wła​śnie ja. – Mru​gnął do mnie, od​wró​cił się i wszedł z po​wro​tem do ka​ju​ty. Zo​sta​łam sa​ma. Roz​sia​dłam się na krze​śle i opar​łam no​gi o od​wró​co​ne wia​der​ko. Mój te​le​fon za​czął dzwo​nić. Za​sta​na​wia​łam się, czy w ogó​le na nie​go spoj​rzeć. Je​śli to Rush, bę​dę chcia​ła ode​brać. Mo​że już przy​szedł na to czas. Po​wi​nien wie​dzieć, gdzie mnie zna​leźć. Spoj​rza​łam na wy​świe​tlacz i rze​czy​wi​ście, po​ja​wi​ło się na nim imię „Rush”. Klik​nę​łam „od​bierz” i przy​ło​ży​łam apa​rat do ucha. Nie mia​łam pew​no​ści, co mu po​wie​dzieć. Ucie​ka​jąc, by​łam roz​trzę​sio​na. Po​trze​bo​wa​łam cza​su i prze​strze​ni. Te​raz tę​sk​ni​łam za nim. Jak mo​głam za nie​go wyjść, je​śli nie po​tra​fi​łam być przy nim, gdy mnie po​trze​bo​wał? Czy mia​łam już za​wsze tak się de​ner​wo​wać, gdy nie bę​dzie go przy mnie w waż​nych chwi​lach? – Bla​ire? Bła​gam, Bo​że, po​wiedz mi, że ode​bra​łaś – głos Ru​sha był pod​szy​ty pa​ni​ką. Po​czu​łam się win​na. – To ja – od​po​wie​dzia​łam. – Gdzie je​steś, ko​cha​na? Pro​szę, po​wiedz mi, gdzie je​steś. Przy​się​gam, że już ni​g​dy cię nie zo​sta​wię. Skoń​czy​łem z wy​bry​ka​mi mo​jej sio​stry i by​ciem dla niej ro​dzi​cem, któ​re​go ni​g​dy nie mia​ła. Gdzie je​steś? Przy​je​cha​łem do Ro​se​ma​ry i cię tu nie ma. Tak się mar​twił. Prze​stra​szy​łam go. Po​czu​łam, jak ści​ska mi się gar​dło, a oczy za​czy​na​ją piec. – Je​stem w Key West, z ta​tą – od​par​łam. – Kur​wa. Ode​brał cię z lot​ni​ska? Je​steś na je​go jach​cie? Dał ci jeść? – Rush prze​stał

wy​rzu​cać z sie​bie py​ta​nia i wziął głę​bo​ki wdech. Sły​chać by​ło, że sta​ra się uspo​ko​ić. – Przy​je​chał po mnie, wszyst​ko u mnie w po​rząd​ku. Zro​bił za​ku​py, za​nim przy​je​cha​łam, więc zja​dłam. – Moc​no za​ci​snę​łam oczy, że​by po​wstrzy​mać łzy. Nie chcia​łam pła​kać. Rush kom​plet​nie by zwa​rio​wał, gdy​by usły​szał, że pła​czę. – Prze​pra​szam. By​łam zde​ner​wo​wa​na i mu​sia​łam od wszyst​kie​go uciec. Po​trze​bo​wa​łam cza​su, że​by po​my​śleć. – Wiem, że je​steś zde​ner​wo​wa​na. Masz do te​go peł​ne pra​wo. Prze​szłaś przez coś strasz​ne​go beze mnie i nie​na​wi​dzę się za to. Po​win​naś mnie zo​sta​wić. Cho​le​ra, na​wet ja sam bym się zo​sta​wił. – Prze​rwał i na​brał po​wie​trza. – Czy mo​gę po cie​bie przy​je​chać? Pro​szę? Po​trze​bu​ję cię, Bla​ire. Czy już za​wsze mia​ło tak być? Czy za​wsze mia​łam grać dru​gie skrzyp​ce, za Nan? Czy tak sa​mo bę​dzie z na​szym dziec​kiem? Ru​sho​wi mo​że wy​da​wa​ło się, że już z nią skoń​czył, ale ja wie​dzia​łam le​piej. Ko​chał swo​ją sio​strę i zi​gno​ro​wa​nie jej w po​trze​bie za​bi​ło​by go. Chy​ba mu​sia​łam od​po​wie​dzieć so​bie na py​ta​nie, czy mo​gę bez nie​go żyć. Nie. Od​po​wiedź by​ła pro​sta. Choć ser​ce na​dal mnie bo​la​ło, bo wczo​raj by​łam sa​ma z dziec​kiem, wciąż go po​trze​bo​wa​łam. Wciąż nie mo​głam so​bie wy​obra​zić ży​cia bez nie​go. – Nan przedaw​ko​wa​ła. Zna​la​złem ją nie​przy​tom​ną w po​ko​ju ho​te​lo​wym. Zo​sta​wi​łem swój te​le​fon w jej po​ko​ju, gdy je​cha​łem z nią i ra​tow​ni​ka​mi do szpi​ta​la. Dla​te​go nie od​bie​ra​łem. Tak strasz​nie cię prze​pra​szam, Bla​ire. Jest mi tak bar​dzo przy​kro. Bła​gal​ny ton je​go gło​su zła​mał mi ser​ce. Po​win​nam by​ła się do​my​ślić, że to coś po​waż​ne​go. Rush za​wsze od​dzwa​niał i od​pi​sy​wał. – Czy z Nan wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​py​ta​łam. Nie dla​te​go, że za​le​ża​ło mi na Nan, ale dla​te​go, że za​le​ża​ło mi na Ru​shu. – Tak. Zro​bi​li jej płu​ka​nie żo​łąd​ka. Mo​ja mat​ka za​bie​rze ją do kli​ni​ki w Mon​ta​nie, gdzie jej po​mo​gą. Nie mo​gę cią​gle jej kon​tro​lo​wać. Mu​szę sku​pić się na to​bie i dziec​ku. Pod​nio​słam wzrok i zo​ba​czy​łam ta​tę, któ​ry wcho​dził na po​kład. W jed​nej rę​ce trzy​mał pa​pie​ro​wą tor​bę, w dru​giej – wiel​ką bu​tel​kę mro​żo​nej her​ba​ty. Nie by​łam jesz​cze go​to​wa, że​by się z nim roz​stać. Do​pie​ro co tu do​tar​łam i chcia​łam po​pa​trzeć na je​go szczę​ście. Lub cho​ciaż za​do​wo​le​nie. – Chcia​ła​bym zo​stać przez ja​kiś czas z ta​tą. – Wie​dzia​łam, że Rush bę​dzie pro​te​sto​wał. Po​twor​nie za nim tę​sk​ni​łam, a on na pew​no czuł się po​dob​nie. – Do​brze. Czy ja też mo​gę go od​wie​dzić? Ta​ta ob​ser​wo​wał mnie, a na je​go usta wy​pły​nął uśmie​szek. Nie mu​sia​łam mu mó​wić, o co za​py​tał Rush. Już wie​dział. – Po​wiedz chło​pa​ko​wi, że​by przy​jeż​dżał. Zmiesz​czę tu jesz​cze jed​ną oso​bę.

– Bar​dzo bym te​go chcia​ła. Tę​sk​nię za to​bą – od​po​wie​dzia​łam Ru​sho​wi. Wes​tchnął. – Ko​cha​nie, ja też za to​bą tę​sk​nię. Tak cho​ler​nie moc​no. Bę​dę tam, jak tyl​ko uda mi się zna​leźć lot.

RUSH Mu​sia​łem je​chać do Bla​ire. Mu​sia​łem wziąć ją w ra​mio​na i upew​nić się, że jej nie stra​ci​łem, że ona i dziec​ko czu​ją się do​brze. A po​tem prze​ko​nam ją, że​by wró​ci​ła ze mną do do​mu i na​tych​miast za mnie wy​szła. Nie chcia​łem dłu​żej zwle​kać. I tak trwa​ło to już zbyt dłu​go. Ze wzglę​du na wcze​śniej​szy start, sa​mo​lot wy​lą​do​wał pół go​dzi​ny przed cza​sem. Nie chcia​łem na nią cze​kać; nie chcia​łem też, by sa​ma przy​jeż​dża​ła na lot​ni​sko. Wsia​dłem w tak​sów​kę i po​pro​si​łem kie​row​cę, że​by za​wiózł mnie na przy​stań. Mo​głem sam zna​leźć łódź Abe ’a. Key West nie by​ło du​żym mia​stem. Chcia​łem zna​leźć Bla​ire, za​nim mo​gła​by znów znik​nąć. Wsze​dłem na mo​lo, któ​re cią​gnę​ło się po​mię​dzy rzę​da​mi za​cu​mo​wa​nych jach​tów, i za​czą​łem wy​pa​try​wać Bla​ire i Abe ’a. Dzwo​ni​łem do niej, ale od ra​zu włą​czy​ła się pocz​ta. Sta​ły tu ża​glów​ki, ku​try ry​bac​kie, a na​wet pły​wa​ją​ce do​my. Spo​ro osób miesz​ka​ło na wo​dzie. Zbli​ża​łem się do krań​ca mo​lo, gdy za​uwa​ży​łem fa​ce​ta, któ​ry stał przy ru​fie swo​jej ło​dzi. Miał rę​ce skrzy​żo​wa​ne na na​gim tor​sie i ga​pił się na są​sied​nią łódź. Chcia​łem za​py​tać go, gdzie stoi łódź Abe ’a Wyn​na, ale po​dą​ży​łem za je​go wzro​kiem. Dłu​gie, ja​sne wło​sy spa​da​ły na jej ple​cy i bez​tro​sko po​wie​wa​ły na wie​trze. Mia​ła na so​bie zna​jo​mą su​kien​kę – czę​sto ją ostat​nio no​si​ła, gdyż by​ła to jed​na z nie​wie​lu rze​czy, któ​re cią​gle na nią pa​so​wa​ły. Jej ma​ły brzuch urósł w cią​gu mi​nio​nych pa​ru ty​go​dni i zaj​mo​wał te​raz wię​cej miej​sca, przez co su​kien​ka by​ła też krót​sza, niż bym so​bie te​go ży​czył. Pa​trząc na nią, znów po​czu​łem się zdro​wy… do chwi​li, gdy uświa​do​mi​łem so​bie, na co ga​pi się gość bez ko​szul​ki. Nie zda​wa​ła so​bie z te​go spra​wy, po​nie​waż sta​ła do nie​go ple​ca​mi i pa​trzy​ła na czy​ste, nie​bie​skie wo​dy i za​cho​dzą​ce słoń​ce, któ​re od​bi​ja​ło się na ta​fli fe​erią barw. Ale ja go wi​dzia​łem. Mój we​wnętrz​ny ja​ski​nio​wiec chciał zła​pać go i zrzu​cić z jach​tu. Nie mo​głem te​go jed​nak zro​bić. Cho​ciaż wku​rza​ło mnie, że pa​trzył na to, co mo​je, ro​zu​mia​łem też, dla​cze​go to ro​bi. Jej wy​gląd za​pie​rał dech w pier​siach. Też chcia​łem się za​trzy​mać i na nią po​pa​trzeć. Wy​bra​łem in​ne ja​ski​nio​we roz​wią​za​nie – pod​sze​dłem do ło​dzi jej oj​ca, wsko​czy​łem na po​kład i chwy​ci​łem ją w ra​mio​na, za​nim się od​wró​ci​ła, by zo​ba​czyć, kto to. – Rush – po​wie​dzia​ła ura​do​wa​nym szep​tem, a ja​ski​nio​wiec za​pra​gnął bić się pię​ścia​mi w tors. Wie​dzia​ła, że to ja. To by​ło wspa​nia​łe. Scho​wa​łem nos w za​głę​bie​niu na

jej szyi i wzią​łem głę​bo​ki wdech. Pach​nia​ła tak cho​ler​nie pięk​nie. Dziś jej za​pach był do​dat​ko​wo wy​mie​sza​ny z za​pa​chem mo​rza. Chcia​łem ro​ze​brać ją do na​ga i spraw​dzić, czy ca​łe cia​ło nim pach​nia​ło. Po​ło​ży​łem obie rę​ce na jej brzu​chu, że​by upew​nić się, że na​sze dziec​ko cią​gle ma się do​brze. By​ło zdro​we, tak sa​mo jak Bla​ire. Za każ​dym ra​zem, gdy my​śla​łem o jej skur​czach i krwa​wie​niu, mo​je ser​ce pra​wie się za​trzy​my​wa​ło. Zwy​czaj​nie opu​ści​łem ją, pró​bu​jąc przez ostat​nie pa​rę dni opa​no​wać sy​tu​ację z Nan – tak bar​dzo chcia​łem wy​je​chać. Ostat​nie sło​wa, któ​re wy​po​wie​dzia​łem do Bla​ire, by​ły przy​kre i wciąż o nich my​śla​łem, gdy znik​nę​ła. Czy to mo​je sło​wa by​ły przy​czy​ną skur​czy? Nie za​słu​gi​wa​łem na nią, ale nie mia​łem za​mia​ru po​zwo​lić jej odejść. – Prze​pra​szam. Bla​ire, jest mi tak strasz​nie przy​kro. Ko​cham cię. To się już ni​g​dy nie po​wtó​rzy – obie​ca​łem jej, cho​ciaż te sło​wa za​brzmia​ły zna​jo​mo. Skrzy​wi​łem się, gdy uświa​do​mi​łem so​bie, że już je kie​dyś wy​po​wie​dzia​łem. Nie po​wi​nie​nem wra​cać do Los An​ge​les. – Ko​cham cię – od​par​ła krót​ko. – Ja też cię ko​cham – wy​zna​łem, trzy​ma​jąc ją w ra​mio​nach. Sta​li​śmy ra​zem, pa​trząc na za​cho​dzą​ce nad wo​dą słoń​ce. Gdy już zmierz​cha​ło, na​chy​li​łem się do jej ucha. – Czy jest w po​bli​żu ja​kiś ho​tel, w któ​rym mo​gli​by​śmy spać? Po​trze​bu​ję cię dziś i nie chcę być ci​cho. Bla​ire ob​ró​ci​ła się w mo​ich ra​mio​nach i ob​ję​ła mnie w pa​sie. Jej zie​lo​ne oczy błysz​cza​ły z ra​do​ści. – Ja mo​gę być ci​cho – oznaj​mi​ła. Pod​nio​słem rę​kę i za​ło​ży​łem jej ko​smyk wło​sów za ucho, po czym mu​sną​łem pal​cem pod​bró​dek i do​tkną​łem wy​dat​nej, mięk​kiej dol​nej war​gi. – A ja nie. Uśmiech za​do​wo​le​nia pod​niósł ką​ci​ki jej ust, gdy sta​nę​ła na pal​cach, aby mnie po​ca​ło​wać. – Mo​żesz mi szep​tać spro​śne słów​ka do ucha – za​pro​po​no​wa​ła. Ob​ją​łem jej war​gę usta​mi i za​czą​łem ją ssać, po czym wsu​ną​łem ję​zyk do jej ust, by jej skosz​to​wać. Chwy​ci​ła mo​je ra​mio​na i lek​ko jęk​nę​ła, opie​ra​jąc się na mnie. Kur​wa, nie by​ło szans, że​bym był dziś ci​cho. – Je​śli nie chcesz, że​by twój ta​tuś usły​szał, jak ję​czę, sma​ku​jąc two​ją cip​kę, i wy​krzy​ku​ję two​je imię, gdy w to​bie koń​czę, mu​si​my zna​leźć ja​kiś pie​przo​ny ho​tel. Bla​ire przy​ci​snę​ła swo​je cia​ło do mo​je​go i wy​rwał jej się ko​lej​ny jęk.

– Bo​że, Rush. Przy​się​gam, je​śli nie prze​sta​niesz tak mó​wić, bę​dę mia​ła or​gazm już tu​taj. Zła​pa​łem ją za ty​łek i przy​cią​gną​łem do sie​bie, po czym znów przy​kry​łem jej usta swo​imi. Je​śli by​ła tak na​krę​co​na, że mo​gła szczy​to​wać, słu​cha​jąc tyl​ko mo​ich słów, nie by​ło moż​li​wo​ści, że​bym do te​go nie do​pro​wa​dził. Gło​śne kaszl​nię​cie spra​wi​ło, że Bla​ire za​mar​ła w mych ob​ję​ciach. Po​wo​li od​su​nę​ła się i zer​k​nę​ła przez mo​je ra​mię. Jej po​licz​ki za​ró​żo​wi​ły się i scho​wa​ła twarz na mo​jej pier​si. Fakt, że cho​wa​ła się w mych ra​mio​nach, był je​dy​ną rze​czą, któ​ra po​wstrzy​ma​ła mnie przed utra​tą pa​no​wa​nia. Nie po​do​ba​ło mi się, że wsty​dzi​ła się za nas przed tym fa​ce​tem. Od​wró​ci​łem się i po​pa​trzy​łem na go​ścia, któ​ry ob​ser​wo​wał ją, gdy tu przy​je​cha​łem. Przy​tu​la​nie się z Bla​ire spo​wo​do​wa​ło, że za​po​mnia​łem o wszyst​kim do​oko​ła. Nie mia​ło​by to zresz​tą zna​cze​nia. Chcia​łem, że​by wie​dział, że jest mo​ja. Chcia​łem, że​by wszy​scy o tym wie​dzie​li. – Po​my​śla​łem, że mo​że po​win​ni​ście wy​na​jąć so​bie po​kój – po​wie​dział chło​pak z uśmiesz​kiem, za​pa​la​jąc pa​pie​ro​sa. – Tu jest nam do​brze. Mo​że to ty po​wi​nie​neś za​cząć pa​trzeć w in​nym kie​run​ku – od​par​łem. Po​sta​ra​łem się, że​by za​brzmia​ło to ostrze​gaw​czo. Fa​cet ro​ze​śmiał się i wy​pu​ścił dym. – Za​wsze oglą​dam za​chód słoń​ca. By​ło​by przy​kro, gdy​by czło​wiek nie mógł po​pa​trzeć na coś tak pięk​ne​go z wła​sne​go jach​tu. Błysk w oku, któ​ry po​ja​wił się, gdy spoj​rzał na tu​lą​cą się do mnie Bla​ire, za​go​to​wał mi krew. Bla​ire mu​sia​ła po​czuć, że się spią​łem, po​nie​waż na​tych​miast przy​su​nę​ła się do mnie i po​ca​ło​wa​ła mnie w pierś. – Chodź​my do środ​ka. Chcę spę​dzić z to​bą tro​chę cza​su. Tyl​ko we dwo​je – po​wie​dzia​ła ci​cho, że​bym tyl​ko ja ją usły​szał. Spoj​rza​łem na nią i się roz​luź​ni​łem. By​ła mo​ja. Mu​sia​łem się, kur​wa, uspo​ko​ić. – Pro​wadź. Bla​ire zła​pa​ła mnie za rę​ce i wcią​gnę​ła do ma​łej kuch​ni. Za​uwa​ży​łem drzwi, któ​re pro​wa​dzi​ły do ka​ju​ty. Po​mysł scho​wa​nia się na do​le z Bla​ire był cho​ler​nie ku​szą​cy. – Kie​dy twój ta​ta wra​ca do do​mu? – za​py​ta​łem, pro​wa​dząc ją w stro​nę scho​dów. – Nie je​stem pew​na – od​par​ła, chi​cho​cząc. – Czy sy​pial​nia ma za​mek w drzwiach?

BLAIRE – Tak, ale nie wiem, kie​dy ta​ta wró​ci. Nie mo​że​my po pro​stu tam iść – stwier​dzi​łam, nie mo​gąc prze​stać się śmiać. – Ko​cha​na Bla​ire, je​śli za​raz w cie​bie nie wej​dę, nie tyl​ko twój ta​ta bę​dzie wie​dział, że upra​wia​my seks. Ten ma​ły sto​lik ku​chen​ny wy​glą​da w tym mo​men​cie bar​dzo za​chę​ca​ją​co. Drża​łam z pod​nie​ce​nia, gdy za​cią​gnął mnie do dol​nej ka​ju​ty. – Po pro​stu łóż​ko. – Po​pa​trzył na ma​łe po​miesz​cze​nie. – O, tak. Wdra​pa​łam się do sy​pial​ni, a on wszedł tam za mną. Ob​ró​cił się, by za​mknąć od​su​wa​ne drzwi i je za​ry​glo​wać. Je​go spro​śno​ści i mo​je pod​nie​ce​nie spra​wi​ły, że nie​wie​le by​ło trze​ba, by wy​strze​lić mnie w ko​smos. Tak pra​gnę​łam je​go do​ty​ku, że ca​łe mo​je cia​ło drża​ło. – Zdej​mij ją – roz​ka​zał, pa​trząc w dół na mo​ją su​kien​kę. Chwy​ci​łam za jej kra​wędź i ścią​gnę​łam ją przez gło​wę, po czym rzu​ci​łam w kąt. Nie za​kła​da​łam biu​sto​no​sza, ale mia​łam na so​bie fi​gi. Gdy uj​rzał mo​je pier​si, w je​go oczach po​ja​wił się pło​mień. Czu​łam się wspa​nia​le, wie​dząc, że wi​dok mo​je​go ro​sną​ce​go brzu​cha nie ga​sił je​go po​żą​da​nia. Wręcz prze​ciw​nie – po​cią​ga​łam go jesz​cze bar​dziej. Zdjął ko​szu​lę, po czym przy​su​nął się do mnie i uklęk​nął przede mną. Je​go du​że dło​nie ob​ję​ły mo​je pier​si, a ja jęk​nę​łam i przy​ci​snę​łam się moc​niej do je​go rąk. Prze​su​nął je w dół, obej​mu​jąc mój brzuch obie​ma rę​ka​mi i de​li​kat​nie mnie piesz​cząc. – Mo​je – po​wie​dział z na​boż​nym za​chwy​tem. Je​go rę​ce zsu​nę​ły się po​mię​dzy mo​je no​gi, pod maj​tecz​ki, któ​re na​dal mia​łam na so​bie. Po​czuł, jak bar​dzo by​łam na​krę​co​na. – Mmm, mo​ja słod​ka Bla​ire mnie po​trze​bu​je. Po​do​ba mi się to. Cho​ler​nie bar​dzo – wy​mru​czał i po​ło​żył mnie na ple​cach, aby zdjąć fi​gi. Prze​su​nął kciu​kiem po spo​dzie mo​ich stóp, po czym ob​jął mo​je kost​ki dłoń​mi i za​rzu​cił je na swo​je ra​mio​na. – Rush. Usi​ło​wa​łam go po​wstrzy​mać, chcia​łam mieć go już w so​bie. Ale kie​dy prze​je​chał ję​zy​kiem po mo​ich war​gach sro​mo​wych i do​tarł do sa​mej łech​tacz​ki, wszel​kie roz​sąd​ne my​śli ule​cia​ły. Chwy​ci​łam moc​no za prze​ście​ra​dło i opar​łam się na​ci​ska​ją​ce​mu ję​zy​ko​-

wi, wy​krzy​ku​jąc je​go imię. Nie ob​cho​dzi​ło mnie już, kto mnie sły​szał. Gład​ki me​tal w je​go ustach draż​nił mo​ją na​brzmia​łą łech​tacz​kę, gdy prze​su​wał ję​zy​kiem tam i z po​wro​tem. – Sma​ku​jesz tak słod​ko – wy​mam​ro​tał, do​ty​ka​jąc mnie usta​mi, a ja roz​pa​dłam się na ka​wał​ki. Mo​je cia​ło wpa​dło w kon​wul​sje i z pew​no​ścią wy​krzy​cza​łam je​go imię wy​star​cza​ją​co gło​śno, że​by usły​sze​li to są​sie​dzi. Gdy uda​ło mi się zno​wu otwo​rzyć oczy, był na​gi i prze​su​wał się mia​ro​wo mię​dzy mo​imi no​ga​mi. Pod​nio​słam się, aby do​sto​so​wać się do pchnięć, i z ra​do​ścią pa​trzy​łam, jak je​go twarz krzy​wi się z przy​jem​no​ści, gdy tym ra​zem on szep​tał mo​je imię. Rush się​gnął w dół i pod​cią​gnął mo​je bio​dra, by móc wejść we mnie głę​biej. Ryt​micz​nie wsu​wał się i wy​su​wał. Znów po​czu​łam, jak ro​śnie mo​ja eks​cy​ta​cja, i dzi​ko za​pra​gnę​łam do​świad​czyć te​go jesz​cze raz. Za​czę​łam pod​no​sić wy​żej bio​dra, zła​pa​łam go za ra​mię i przy​spie​szy​łam. Rush za​trzy​mał się i znów mnie po​ło​żył, zwal​nia​jąc tem​po i zmie​nia​jąc po​zy​cję. Je​go usta za​kry​ły mo​je i za​czął mnie ca​ło​wać, jak​by​śmy mie​li dla sie​bie wie​ki, pod​czas gdy ja by​łam o kil​ka pchnięć od ko​lej​ne​go or​ga​zmu. Prze​su​nął swój ję​zyk po mo​im, spla​ta​jąc je ze so​bą, po czym po​li​zał mo​je usta, cno​tli​wie uca​ło​wał ką​ci​ki ust i za​czął ssać gór​ną war​gę. – Ni​g​dy mnie nie zo​sta​wiaj. Nie mo​gę cię stra​cić – bła​gał. Je​go bio​dra prze​su​nę​ły się i znów wszedł we mnie głę​bo​ko, wy​da​jąc gło​śny jęk. Po raz ko​lej​ny roz​pa​dłam się w je​go ra​mio​nach, tu​ląc się do nie​go i obie​cu​jąc mu wszyst​ko, cze​go tyl​ko chciał. Je​go ostat​ni jęk znów wy​strze​lił mnie w po​wie​trze. Gdy wresz​cie zła​pa​łam od​dech, Rush trzy​mał mnie w ra​mio​nach i cho​wał twarz w za​głę​bie​niu mo​jej szyi. Je​go cie​pły od​dech jed​no​cze​śnie mnie ła​sko​tał i ko​ił. – Ko​cham cię. Tak cho​ler​nie bar​dzo – po​wie​dział za​chryp​nię​tym szep​tem. – Ja cie​bie też. Tak cho​ler​nie bar​dzo – od​par​łam z ra​do​snym uśmie​chem. Za​chi​cho​tał, ale nie spoj​rzał na mnie. Na​dal przy​ci​skał twarz do mo​jej szyi. – Bę​dę znów cię po​trze​bo​wał. Przy​kro mi – oznaj​mił. Zmarsz​czy​łam brwi w za​sko​cze​niu i od​su​nę​łam się, że​by zo​ba​czyć je​go twarz. – Dla​cze​go jest ci przy​kro? – Bo mo​gę dziś być nie​na​sy​co​ny. To by​ły dłu​gie dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny. – Chcesz wię​cej? Już te​raz? – za​py​ta​łam. Rush wsu​nął rę​ce mię​dzy mo​je no​gi. – Tak, ko​cha​nie, chcę.

*** Rush spał, gdy usły​sza​łam wcho​dzą​ce​go na po​kład ta​tę. Na szczę​ście omi​nę​ły go na​sze eks​ce​sy. Rush wresz​cie usnął z wy​czer​pa​nia. Ja by​łam cał​ko​wi​cie za​spo​ko​jo​na. Wal​czy​łam z po​trze​bą snu, bo chcia​łam za​cze​kać na oj​ca. Zła​pa​łam su​kien​kę, wy​su​nę​łam się z ob​jęć mo​je​go na​rze​czo​ne​go i za​ło​ży​łam ją przez gło​wę. Mu​sia​łam po​in​for​mo​wać ta​tę, że Rush tu jest. Nie opo​wie​dzia​łam mu jesz​cze o ni​czym, więc za​słu​gi​wał na wy​ja​śnie​nia. Otwie​ra​jąc drzwi, zer​k​nę​łam na Ru​sha, któ​ry na​dal spo​koj​nie spał. Wy​szłam z łóż​ka i na pa​lusz​kach we​szłam po scho​dach. Ta​ta sie​dział przy ku​chen​nym sto​le i na​le​wał so​bie szklan​kę mle​ka. Spoj​rzał na mnie i się uśmiech​nął. – Nie chcia​łem cię obu​dzić – po​wie​dział. – Nie obu​dzi​łeś. Nie spa​łam – od​par​łam. Prze​szłam na ze​wnątrz na dziób ło​dzi, skąd na​szych gło​sów nie by​ło sły​chać na do​le. – Czy mo​że​my po​roz​ma​wiać? Ta​ta spoj​rzał na scho​dy i zmarsz​czył brwi, po czym ski​nął gło​wą i wstał, że​by wyjść na ze​wnątrz. Za​mknę​łam drzwi do ka​ju​ty, że​by nie do​pu​ścić, aby na​szą roz​mo​wę usły​szał mój na​rze​czo​ny, po czym ob​ró​ci​łam się w stro​nę ta​ty. – Przy​je​chał Rush – wy​tłu​ma​czy​łam mu. – Śpi. Na twa​rzy ta​ty po​ja​wi​ło się zro​zu​mie​nie i ski​nął gło​wą. – Do​brze. Cie​szę się, że chło​pak był na ty​le mą​dry, że​by po cie​bie przy​je​chać. Lu​bił Ru​sha. To on na sa​mym po​cząt​ku po​pchnął mnie w je​go stro​nę. Cie​szy​łam się, że go apro​bo​wał. To moc​no uła​twia​ło spra​wę. Chcia​łam za​cho​wać do​bre sto​sun​ki z ta​tą, a Rush nie był je​go fa​nem przez dłu​gi czas. – Wy​je​cha​łam przez je​go ro​dzi​nę. Głów​nie Nan. Ona… jest cza​sem trud​na do znie​sie​nia. – Jest kosz​mar​na. Nie jest mo​ją cór​ką, mo​żesz mó​wić bez ogró​dek. Spę​dzi​łem z nią wy​star​cza​ją​co du​żo cza​su, że​by wie​dzieć, jak bar​dzo po​trze​bu​je uwa​gi oj​ca. Ski​nę​łam gło​wą i usia​dłam na ła​wecz​ce przy bur​cie, za​wi​ja​jąc no​gi pod spód. – Nie chcę jej nie​na​wi​dzić, bo Rush ją ko​cha. To jed​nak trud​ne. Upar​ła się, że​by mi go ode​brać. Cza​sa​mi wy​da​je mi się, że mo​że wy​grać. – Ten chło​pak bar​dziej ko​cha cie​bie – po​wie​dział ta​ta, sia​da​jąc na wy​bla​kłym tę​czo​wym krze​śle ogro​do​wym. – Za​wsze bę​dzie ko​chał cię bar​dziej. Wszy​scy to wi​dzą, ma​leń​ka. Mu​sisz się na​uczyć nie da​wać za​stra​szyć Nan. – Pró​bu​ję. Ale kie​dy ona go po​trze​bu​je, on jest przy niej. Zwy​kle kosz​tem mo​ich po​trzeb. Ona za​wsze wy​gry​wa. Wiem, że brzmi to śmiesz​nie i że za​cho​wu​ję się sa​mo​lub​nie, ale on mu​si zde​cy​do​wać się na mnie. Po​sta​wić mnie i na​sze dziec​ko po​nad wszyst​-

ko in​ne. Nie… nie wiem, czy jest do te​go zdol​ny. – Ści​snę​ło mnie w gar​dle, gdy usły​sza​łam te sło​wa wy​po​wie​dzia​ne na głos. Przy​zna​nie się do naj​więk​szych obaw by​ło trud​ne. Ale pra​gnę​łam, że​by ktoś mnie wy​słu​chał. – Za​słu​gu​jesz na to, by być nu​me​rem je​den. Prze​szłaś prze​ze mnie zbyt wie​le. Naj​wyż​szy czas, abyś by​ła dla ja​kie​goś męż​czy​zny naj​waż​niej​szą oso​bą w ży​ciu. To nie jest sa​mo​lub​ne, tyl​ko zu​peł​nie nor​mal​ne. Ta je​go sio​stra wy​ko​rzy​stu​je fakt, że nie mia​ła oj​ca, ja​ko wy​mów​kę, by być wście​kłą, roz​pusz​czo​ną su​ką. A to​bie roz​da​no prze​cież jesz​cze gor​sze kar​ty – stra​ci​łaś sio​strę, oj​ca i mat​kę. Wy​cier​pia​łaś w ży​ciu wię​cej, niż ta dziew​czy​na by​ła​by w sta​nie po​jąć, a jed​nak na​dal je​steś zdol​na do mi​ło​ści. Na​dal wy​ba​czasz i na​dal je​steś sil​na. Bę​dziesz nie​sa​mo​wi​tą mat​ką i żo​ną. Ta​ta cięż​ko wes​tchnął. – Rush przez ca​łe ży​cie trak​to​wał Nan jak swo​je dziec​ko. Wy​cho​wy​wał ją. Te​raz jest już do​ro​sła i czas, by po​zwo​lił jej odejść. On sta​ra się wy​my​ślić, jak to zro​bić, i my​ślę, że w koń​cu mu się uda. Ko​cha cię. Wiem, że tak jest. Każ​dy głu​piec wi​dzi to wy​pi​sa​ne na je​go twa​rzy. Mia​łam na​dzie​ję, że się nie my​li. – Ko​cham go tak bar​dzo, że na​wet je​śli za każ​dym ra​zem bę​dzie wy​bie​rał ją – ja za​wsze mu wy​ba​czę. Ta​ta po​ki​wał gło​wą i po​chy​lił się, aby oprzeć łok​cie na ko​la​nach. – Je​śli tak się sta​nie, bę​dę chy​ba mu​siał przy​le​cieć do Ro​se​ma​ry i sko​pać mu du​pę. Po pro​stu za​dzwoń. Za​wsze po cie​bie przy​ja​dę. Uśmiech​nę​łam się na wi​dok szcze​re​go wy​ra​zu je​go twa​rzy, gdy obie​cy​wał po​bić Ru​sha. Do​ra​sta​łam, ko​cha​jąc te​go męż​czy​znę. Był czło​wie​kiem, któ​ry gro​ził Ca​ino​wi strzel​bą na na​szej pierw​szej rand​ce. Po​de​szłam do nie​go i ob​ję​łam go za szy​ję. – Ko​cham cię – wy​szep​ta​łam. – Też cię ko​cham, mo​ja ma​ła Bla​ire. Za​sko​czy​ło mnie gło​śne kaszl​nię​cie, a gdy obej​rza​łam się, uj​rza​łam te​go sa​me​go fa​ce​ta, któ​re​go po​zna​łam wcze​śniej. Znów stał na po​kła​dzie swo​je​go jach​tu i nas ob​ser​wo​wał. Za​czy​nał mnie nie​po​ko​ić. Tym ra​zem przy​naj​mniej miał na so​bie ko​szu​lę, choć by​ła roz​pię​ta na ca​łej dłu​go​ści. – Do​bry wie​czór, Ka​pi​ta​nie! – za​wo​łał do nie​go ta​ta i po​zdro​wił go, uno​sząc swo​je pi​wo. – Do​bry – od​parł chło​pak. Ale nie od​szedł. Po pro​stu tam stał. – To jest Bla​ire. Mo​ja cór​ka – wy​ja​śnił mu ta​ta. – Po​zna​li​śmy się wcze​śniej – oznaj​mił Ka​pi​tan i znów do mnie mru​gnął. Na​tych​-

miast po​czu​łam się nie​kom​for​to​wo. Ru​sho​wi nie spodo​ba​ło​by się to mru​gnię​cie. Mo​że nie po​win​ni​śmy zo​sta​wać dłu​żej. By​łam w cią​ży. Czy on te​go nie wi​dział? Dla​cze​go flir​to​wał z cię​żar​ną? – Ach, do​brze. Cie​szę się, że wszy​scy się zna​ją. Ta​ta był wy​raź​nie zde​ner​wo​wa​ny. Coś by​ło nie tak. Czy ten gość jest nie​bez​piecz​ny? Drzwi ka​bi​ny otwo​rzy​ły się i na ze​wnątrz wy​szedł za​spa​ny Rush. Tym ra​zem nie miał na so​bie ko​szul​ki, a gu​zi​ki je​go dżin​sów nie by​ły za​pię​te. Chy​ba na​wet nie wło​żył maj​tek. Wy​glą​dał, jak​by wła​śnie się obu​dził, za​uwa​żył, że mnie nie ma, i wbił się w spodnie, że​by mnie zna​leźć. Je​go spoj​rze​nie spo​czę​ło na chwi​lę na Ka​pi​ta​nie. Gniew​ny wy​raz je​go twa​rzy za​sko​czył mnie. Nie wi​dział prze​cież te​go mru​gnię​cia, praw​da? – Cześć, Abe – rzu​cił za​spa​nym gło​sem, pod​cho​dząc i przy​cią​ga​jąc mnie do sie​bie. Tak, wy​raź​nie de​mon​stro​wał, że na​le​żę do nie​go. Dla​cze​go czuł się za​gro​żo​ny? Czy nie ro​zu​miał, że mia​łam kom​plet​ne​go bzi​ka na je​go punk​cie? – Rush. Cho​ciaż bar​dzo się ucie​szy​łem, gdy uj​rza​łem Bla​ire, cie​szę się, że mia​łeś dość ro​zu​mu, że​by po nią przy​je​chać – od​parł Abe. Nie mo​głam nie za​uwa​żyć ostrze​gaw​cze​go to​nu je​go gło​su. Da​wał Ru​sho​wi znać, że nie po​do​ba​ło mu się spy​cha​nie mnie na dru​gi plan. Rush ski​nął gło​wą i przy​ci​snął usta do mo​jej gło​wy. – To się wię​cej nie po​wtó​rzy – obie​cał mo​je​mu oj​cu. – Do​brze. Na​stęp​nym ra​zem nie bę​dę tak wy​ro​zu​mia​ły. – Ta​ta ski​nął gło​wą. – No​wo​żeń​cy? – za​py​tał Ka​pi​tan, na​dal mie​rząc nas wzro​kiem z te​go sa​me​go miej​sca. Rush spiął się, a ja przy​su​nę​łam się bli​żej, że​by go uspo​ko​ić. Zde​cy​do​wa​nie chciał być no​wo​żeń​cem. Py​ta​nia o nasz zwią​zek, za​da​wa​ne przez in​ne​go męż​czy​znę, de​ner​wo​wa​ły go. – Są za​rę​cze​ni – wy​ja​śnił ta​ta. Ka​pi​tan wska​zał bu​tel​ką pi​wa w mo​ją stro​nę, jak gdy​by na mój brzuch. – Chy​ba coś po​szło w złej ko​lej​no​ści, nie? Oskar​ży​ciel​ski ton je​go gło​su spo​wo​do​wał, że Rush wy​rwał do przo​du, za​nim mo​głam go po​wstrzy​mać. Omi​nął mnie i ru​szył w po​przek ło​dzi. Wy​cią​gnę​łam rę​kę i zła​pa​łam go za ra​mię, gdy je​go no​ga sta​nę​ła na pierw​szym schod​ku pro​wa​dzą​cym na brzeg. – Wy​star​czy, cze​kaj! – roz​ka​zał oj​ciec gło​śno, to​nem, do któ​re​go nie by​łam przy​zwy​cza​jo​na. – Chcia​łem wy​ja​śnić Bla​ire wszyst​ko bez cho​ler​nej pu​blicz​no​ści, ale wy​glą​da na to, że sko​ro wku​rzy​łeś Ru​sha, mu​szę to zro​bić te​raz.

Ta​ta ob​rzu​cił Ka​pi​ta​na po​iry​to​wa​nym spoj​rze​niem. O czym on mó​wił? Co wy​ja​śnić? Rush za​trzy​mał się i ga​pił na mo​je​go oj​ca. – Nikt nie bę​dzie w ten spo​sób mó​wił do Bla​ire. Chuj mnie ob​cho​dzi, kto to jest. – Nie mó​wi​łem do Bla​ire. Mó​wi​łem do cie​bie – wy​ce​dził Ka​pi​tan znu​dzo​nym to​nem i po​cią​gnął ko​lej​ny łyk pi​wa. Ob​ję​łam dłoń​mi ra​mię Ru​sha i moc​no trzy​ma​łam. – Wy​star​czy, chłop​cze – ta​ta wark​nął do Ka​pi​ta​na. Nie zgo​dzi​ła​bym się z nim – to nie był chło​piec, lecz męż​czy​zna, któ​ry mógł zro​bić krzyw​dę mo​je​mu oj​cu i nie uro​nić przy tym ani kro​pli po​tu. Wo​la​ła​bym, że​by na​dal przy​jaź​nił się z są​sia​da​mi. – Do​brze. – Ka​pi​tan pod​niósł rę​ce i wzru​szył ra​mio​na​mi. By​łam zszo​ko​wa​na, że tak szyb​ko się wy​co​fał. Ta​ta wes​tchnął i spoj​rzał na mnie. – Chy​ba po​win​naś usiąść – po​wie​dział. Nie by​łam pew​na, czy chcę te​go słu​chać. Dla​cze​go mia​łam usiąść? Rush za​jął mo​je krze​sło, po​cią​gnął mnie na swo​je ko​la​na i owi​nął ra​mio​na​mi w ta​lii. Ta​ta spoj​rzał na Ka​pi​ta​na i zmarsz​czył brwi. Co​kol​wiek miał mi po​wie​dzieć, nie chciał te​go ro​bić. Zde​ner​wo​wa​łam się. – Gdy mia​łem szes​na​ście lat, mo​ja dziew​czy​na z li​ceum za​szła w cią​żę – za​czął mó​wić, a ja znów zła​pa​łam Ru​sha za ra​mię. – Bec​ca Lynn nie by​ła go​to​wa, że​by zo​stać ma​mą, a ja zde​cy​do​wa​nie nie by​łem go​tów na oj​co​stwo. Po​sta​no​wi​li​śmy od​dać dziec​ko do ad​op​cji. Ro​dzi​ce Bec​ki Lynn za​ję​li się zna​le​zie​niem od​po​wied​nich kan​dy​da​tów. Bec​ca uro​dzi​ła dziec​ko i na tym się skoń​czy​ło. Nie zo​sta​li​śmy ra​zem. Roz​sta​li​śmy się po cią​ży i wszyst​kim, co się wy​da​rzy​ło. Po skoń​cze​niu li​ceum ona prze​nio​sła się na za​chod​nie wy​brze​że, a ja wy​je​cha​łem do Geo​r​gii. Ni​g​dy jej wię​cej nie wi​dzia​łem. Ta​ta wes​tchnął i ob​ser​wo​wał mnie przez chwi​lę, za​nim za​czął mó​wić da​lej. Ra​mio​na Ru​sha za​ci​snę​ły się moc​niej wo​kół mnie, a ja na​dal się ich trzy​ma​łam. Nie by​łam pew​na, do​kąd to wszyst​ko zmie​rza, ale mia​łam już pew​ne prze​czu​cie. – Gdy na świat przy​szły​ście ty i Va​le​rie, zro​zu​mia​łem, jak je​ste​ście cen​ne. Ko​cha​łem was tak cho​ler​nie moc​no, że pew​nej no​cy za​ła​ma​łem się i opo​wie​dzia​łem two​jej mat​ce o dziec​ku, któ​re mia​łem z Bec​cą Lynn i któ​re od​da​łem osiem lat wcze​śniej. Po raz pierw​szy by​łem zdru​zgo​ta​ny utra​tą dziec​ka, któ​re​go wte​dy nie chcia​łem. Two​ja mat​ka po​sta​wi​ła so​bie za cel od​na​le​zie​nie go. Szu​ka​ła la​ta​mi. Wszyst​kie tro​py w koń​cu pro​wa​dzi​ły do​ni​kąd. Wresz​cie ja się pod​da​łem. Ona nie pod​da​ła się ni​g​dy. – Ta​ta za​śmiał się smut​no. – W ze​szłym ro​ku skon​tak​to​wał się ze mną wy​na​ję​ty przez two​ją ma​mę de​tek​tyw, mó​wiąc, że coś zna​lazł. Nie spo​dzie​wa​łem się te​go. Nie wie​dzia​łem, co zro​bić z tą in​for​ma​cją. Ten dzie​ciak był te​raz do​ro​sły. By​łem prze​ko​na​ny, że to nie ma sen​su. A póź​niej do​sta​łem ko​lej​ny te​le​fon. Mój syn chciał mnie po​znać.

Ob​ró​ci​łam się na ko​la​nach Ru​sha, że​by spoj​rzeć na Ka​pi​ta​na. Opie​rał się o po​ręcz swo​je​go jach​tu i pa​trzył na wo​dę, ale słu​chał uważ​nie. Je​go cia​ło by​ło spię​te. Cze​kał. Czy on… czy mia​łam bra​ta? – Po​tem przy​da​rzy​ły ci się te wszyst​kie rze​czy, a ja po​wie​dzia​łem ci ca​łą praw​dę. Chcia​łem za​cząć od po​cząt​ku. Spró​bo​wać prze​żyć resz​tę ży​cia w po​rząd​ny spo​sób, bo do tej po​ry tyl​ko wszyst​ko chrza​ni​łem. Je​dy​ne do​bre rze​czy w mo​im ży​ciu to mi​łość do wa​szej mat​ki oraz bło​go​sła​wień​stwo w po​sta​ci cie​bie i Va​le​rie. Za​dzwo​ni​łem więc do swo​je​go sy​na i przy​je​cha​łem na po​łu​dnie, że​by go po​znać. – Prze​rwał i wska​zał Ka​pi​ta​na. – Ri​ver Jo​shua Ki​pling, zna​ny ja​ko Ka​pi​tan, jest two​im bra​tem. – O, kur​wa – wy​szep​tał Rush. Ja też chcia​łam to po​wie​dzieć. Czy se​kre​ty mo​je​go oj​ca ni​g​dy się nie skoń​czą? – Ka​pi​tan to ostat​ni dar two​jej mat​ki. Gdy​by nie by​ła tak bar​dzo zde​ter​mi​no​wa​na, że​by go zna​leźć, ni​g​dy bym go nie po​znał. Mój oj​ciec nie był tak sa​mot​ny, jak my​śla​łam. Nie by​łam zła ani ura​żo​na. By​łam… szczę​śli​wa. Po​czu​łam ulgę. Ta​ta mu​siał od​ku​pić wie​le win. Wie​dzia​łam, że re​la​cją ze swo​im sy​nem sta​ra się od​po​ku​to​wać to, że nie był ta​kim męż​czy​zną, ja​kim po​wi​nien być. Mo​je dziec​ko kop​nę​ło, pro​sto w dło​nie swo​je​go oj​ca, a ja nie mo​głam so​bie wy​obra​zić od​da​nia go ko​muś ob​ce​mu. Nie móc trzy​mać go w rę​kach, nie znać go… By​ło​by to jak utra​ta czę​ści sie​bie. Ta​ta nie był kom​plet​ny, od kie​dy miał szes​na​ście lat. Od​kąd od​dał część sie​bie. Ser​ce pę​ka​ło mi, gdy o tym my​śla​łam. Uwol​ni​łam się z ra​mion Ru​sha i po​de​szłam do oj​ca. Oto​czy​łam go ra​mio​na​mi w pa​sie i moc​no przy​tu​li​łam. Bra​ko​wa​ło mi jesz​cze słów, że​by wy​ra​zić, jak cie​szę się je​go szczę​ściem. Nie by​łam pew​na, czy to, co po​wiem, przy​sta​wa​ło​by do sy​tu​acji. By​łam wię​cej niż szczę​śli​wa – by​łam wdzięcz​na. Przy​szedł czas, że​by je​go ra​ny za​czę​ły się go​ić. To by​ła część te​go pro​ce​su. – Nie masz z tym pro​ble​mu, mo​ja Bla​ire? – za​py​tał, ści​ska​jąc mnie. – Cie​szę się, że go zna​la​złeś – od​rze​kłam szcze​rze. To by​ła je​dy​na rzecz, ja​ką mo​głam te​raz po​wie​dzieć. – Dzię​ku​ję – je​go głos był prze​peł​nio​ny emo​cja​mi. – Bar​dzo się cie​szę, że nie mu​szę zło​ić ci dup​ska za ga​pie​nie się na mo​ją ko​bie​tę – usły​sza​łam sło​wa Ru​sha i uśmiech​nę​łam się, tu​ląc do tor​su ta​ty.

RUSH Zo​sta​li​śmy tam jesz​cze pięć dni, aby Bla​ire mo​gła po​znać swo​je​go bra​ta. Du​żo ła​twiej by​ło mi to​le​ro​wać Ka​pi​ta​na, gdy zro​zu​mia​łem, że nie pa​trzy na Bla​ire w po​żą​dli​wy spo​sób. Po pro​stu był cie​kaw swo​jej sio​stry. Ro​zu​mia​łem to, ale i tak by​łem szczę​śli​wy, gdy spa​ko​wa​li​śmy się i wró​ci​li​śmy do do​mu. Do świąt zo​sta​ły tyl​ko trzy ty​go​dnie i chcia​łem je spę​dzić w Ro​se​ma​ry, z Bla​ire. W na​szym do​mu. Chcia​łem rów​nież dać jej swo​je na​zwi​sko i wa​lić w swo​je pier​si jak sza​le​niec. Gdy wró​ci​li​śmy do Ro​se​ma​ry, Bla​ire po​szła pro​sto do łóż​ka. Uśmiech​nę​ła się ra​do​śnie, gdy we​szli​śmy do do​mu, i oznaj​mi​ła, że je​śli pra​gnę cze​goś wię​cej niż przy​tu​la​nia, to mam ją zo​sta​wić w spo​ko​ju, bo chce się zdrzem​nąć. Mia​łem nie​mal pew​ność, że nie bę​dę w sta​nie tyl​ko jej tu​lić, więc zo​sta​łem na do​le. Cie​szy​łem się, że wró​ci​li​śmy do do​mu. Wy​cią​gną​łem z lo​dów​ki co​lę i wy​sze​dłem na ta​ras, że​by po​pa​trzeć na za​to​kę. Tę​sk​ni​łem za tym. Nie zdą​ży​łem jesz​cze wy​god​nie się roz​siąść, gdy usły​sza​łem otwie​ra​ją​ce się za mną drzwi. Grant wszedł i ski​nął gło​wą, po czym usiadł obok mnie. Nie roz​ma​wia​li​śmy od te​go dnia przed Świę​tem Dzięk​czy​nie​nia, gdy za​dzwo​ni​łem do nie​go w spra​wie Nan. By​łem za​ję​ty, a na do​da​tek są​dzi​łem, że mnie uni​ka. Naj​wy​raź​niej ra​dar w Ro​se​ma​ry dzia​łał ide​al​nie, bo nie mi​nę​ło na​wet pół go​dzi​ny od na​sze​go po​wro​tu, a on już był w mo​im do​mu. Nie wie​dzia​łem na​wet, że Grant jest w mie​ście. Zwy​kle spę​dzał zi​my na nar​tach. Gdy ostat​nio o nim sły​sza​łem, wy​ru​szał do Va​il. – Co z nią? – pa​dły z je​go ust pierw​sze sło​wa. Nie py​tał o Bla​ire. Ze smut​ne​go to​nu je​go gło​su wy​wnio​sko​wa​łem, że cho​dzi o Nan. – Jest kom​plet​nie roz​pie​przo​na. Prze​cież to wiesz. Grant wes​tchnął i skrzy​żo​wał no​gi w kost​kach. – Tak, wiem. Ale dzwo​ni​łem do niej wczo​raj w no​cy, bo by​łem pi​ja​ny, sła​by i głu​pi. Ode​bra​ła two​ja mat​ka. Po​wie​dzia​ła, że Nan się le​czy. – Pró​bo​wa​ła przedaw​ko​wać. Zna​la​złem ją i od​wio​złem na czas do szpi​ta​la. Fi​zycz​nie ma się do​brze, ale emo​cjo​nal​nie jest wra​kiem. Ki​ro jest chu​jo​wym oj​cem i Har​low o tym wie, ale Nan ni​g​dy nie za​ak​cep​tu​je te​go tak jak Har​low. – Kim jest Har​low? – za​py​tał Grant, a ja uświa​do​mi​łem so​bie, że o pew​nych spra​wach w mo​im ży​ciu nie wie na​wet mój brat. Od​dzie​li​łem ży​cie w Ro​se​ma​ry od ży​cia z oj​cem.

– Dru​ga cór​ka Ki​ra. Ta, któ​rą się zaj​mo​wał. A przy​naj​mniej zo​sta​wił ją z bab​cią, któ​ra ją ko​cha​ła, z da​la od te​go po​je​ba​ne​go świa​ta. Har​low by​ła je​go błysz​czą​cą za​baw​ką, po któ​rą się​gał raz na ja​kiś czas, po czym od​sy​łał do bab​ci, gdy by​cie oj​cem za​czy​na​ło mu prze​szka​dzać. Dla nie​go ta​ki układ się spraw​dzał, bo Har​low jest ci​cha, grzecz​na i nie wcho​dzi w dro​gę. Nan w ogó​le ta​ka nie jest. Więc nie mo​gła mu się do ni​cze​go przy​dać. – Cho​le​ra. – Grant wes​tchnął głę​bo​ko. Sło​wo „cho​le​ra” nie opi​sy​wa​ło te​go w naj​mniej​szym stop​niu. Sie​dzie​li​śmy przez chwi​lę w ci​szy, pa​trząc na wo​dę. Nie by​łem pe​wien, jak bar​dzo za​an​ga​żo​wał się w zwią​zek z Nan, ale mia​łem na​dzie​ję, że po​tra​fił zo​sta​wić to za so​bą. By​ła nie​sta​bil​na i to ni​g​dy nie mia​ło się zmie​nić. Nie na ty​le, aby Grant od​na​lazł z nią szczę​ście. – Masz za​miar się oże​nić w naj​bliż​szym cza​sie? – za​py​tał wresz​cie. Uśmiech​ną​łem się, my​śląc o Bla​ire zwi​nię​tej na gó​rze w mo​im łóż​ku… na​szym łóż​ku. – Tak. Gdy się obu​dzi, za​mie​rzam jej po​wie​dzieć, że ma ty​dzień na za​pla​no​wa​nie ślu​bu. Nie mo​gę dłu​żej zwle​kać. Cze​ka​łem wy​star​cza​ją​co dłu​go. – Bę​dę druż​bą, praw​da? – za​chi​cho​tał Grant. – Oczy​wi​ście. Oba​wiam się jed​nak, że two​ją part​ner​ką zo​sta​nie Be​thy, więc przy​go​tuj się na to, że Ja​ce bę​dzie dep​tał ci po pię​tach jak opę​ta​ny za​zdro​śnik. Je​stem pe​wien, że Be​thy bę​dzie jej druh​ną. Je​dy​na in​na opcja to Jim​my, a wąt​pię, że​byś chciał, by ła​pał cię za ty​łek. – Po​ra​dzę so​bie z Be​thy i Ja​ce ’em – od​parł roz​ba​wio​ny Grant– ale Jim​my? Na​praw​dę on miał​by być druh​ną? – Tak. – Kiw​ną​łem gło​wą, szcze​rząc zę​by w uśmie​chu. – Po​pro​si​ła go o to, gdy tyl​ko za​czę​li​śmy pla​no​wać ślub. Gdy wy​jeż​dża​li​śmy, zo​sta​wi​łem bi​le​ty lot​ni​cze dla Abe ’a i Ka​pi​ta​na. Bla​ire chcia​ła, że​by jej oj​ciec przy​je​chał na ce​re​mo​nię, a wi​dząc, jak zbli​ża​ją się do sie​bie z Ka​pi​ta​nem, mia​łem pew​ność, że bę​dzie chcia​ła, aby jej brat też się zja​wił. Obaj zgo​dzi​li się przy​je​chać za ty​dzień. Bla​ire jed​nak jesz​cze o tym nie wie​dzia​ła. Nie by​łem w na​stro​ju na sprzecz​ki, gdy​by z ja​kie​goś po​wo​du chcia​ła opóź​nić ślub. – Nan przy​je​dzie na we​se​le? – za​py​tał Grant. Ni​g​dy nie są​dzi​łem, że gdy bę​dę brać ślub, nie bę​dzie na nim ma​my i sio​stry. Nie chcia​łem jed​nak, by co​kol​wiek po​psu​ło Bla​ire wspo​mnie​nia z uro​czy​sto​ści, a by​łem prze​ko​na​ny, że one zdo​ła​ły​by to zro​bić. Nie mo​głem na to po​zwo​lić.

– Nie. Nie mo​że jej tu być. Na​dal nie​na​wi​dzi Bla​ire – od​par​łem. Grant ski​nął gło​wą, a je​go ra​mio​na roz​luź​ni​ły się. Nie chciał jej wi​dzieć, to by​ło oczy​wi​ste. Nie mo​głem go za to wi​nić. – Wiesz, że ten ba​ran Wo​ods bę​dzie że​nił się z la​ską z No​we​go Jor​ku, któ​rą wci​ska​ją mu ro​dzi​ce? Nie jest jesz​cze za​rę​czo​ny, ale nie​dłu​go bę​dzie. Nie​daw​no przy​znał mi się przy bu​tel​ce te​qu​ili, że je​śli chce kie​dyś prze​jąć klub, mu​si się z nią oże​nić. Oj​ciec po​sta​wił mu ta​ki wa​ru​nek. Bę​dzie cho​ler​nie nie​szczę​śli​wy z tą drę​twą ba​bą. By​ło mi przy​kro z po​wo​du Wo​od​sa. Wie​dzia​łem, ja​kie to uczu​cie – cze​kać na swój ślub i resz​tę ży​cia z ko​bie​tą, któ​rą ko​chasz. Wszy​scy po​win​ni te​go do​świad​czyć. Wcho​dze​nie w to z ża​lem i go​ry​czą nie by​ło wła​ści​wym spo​so​bem na za​war​cie związ​ku. – Cóż, to je​go wy​bór. Za​wsze mo​że po​wie​dzieć „nie”. – I uciec, jak Tripp? To też nie naj​lep​szy plan – od​parł Grant. Tripp miał od nas pa​rę lat wię​cej. Był ku​zy​nem Ja​ce ’a i wzo​rem dla nas wszyst​kich. Ro​dzi​ce na​ci​ska​li na nie​go, że​by żył tak, jak to so​bie wy​my​śli​li, więc zwiał. Zo​sta​wił swo​je mi​lio​ny i po pro​stu, kur​wa, uciekł. Dla nas, na​sto​lat​ków, zo​stał nie​śmier​tel​nym bo​ha​te​rem, bo miał ja​ja, że​by po​wie​dzieć „spier​da​laj​cie” i odejść. Te​raz, gdy by​li​śmy star​si, le​piej ro​zu​mie​li​śmy, jak wie​le po​świę​cił. Mia​łem na​dzie​ję, że był szczę​śli​wy. – To lep​sze niż ślub z roz​pusz​czo​ną su​ką – stwier​dzi​łem. – Praw​da – zgo​dził się Grant i się​gnął po mo​ją co​lę, że​by wziąć ły​ka. Ten du​pek wie​dział, że nie bę​dę po nim pił. – Jak twój oj​ciec? – Tak sa​mo. Za du​żo pi​je, za du​żo pa​li. Cho​dzi do łóż​ka z przy​pad​ko​wy​mi ko​bie​ta​mi w mo​im wie​ku. Wiesz, jak z nim jest. – Tak – uśmiech​nął się Grant. – Ale co to za ży​cie. To w ogó​le nie by​ło ży​cie, ale wie​dzia​łem, że Grant się ze mną nie zgo​dzi, więc od​pu​ści​łem. Nie miał ni​ko​go po​dob​ne​go do Bla​ire, więc nie ro​zu​miał, jak pu​sta jest tak na​praw​dę eg​zy​sten​cja mo​je​go oj​ca. Mu​siał być sa​mot​ny. – Wszy​scy wie​dzą, że wró​ci​li​ście do mia​sta. Masz ocho​tę na to​wa​rzy​stwo dziś wie​czo​rem? Nie. Chcia​łem mieć Bla​ire tyl​ko dla sie​bie. Miesz​ka​li​śmy na ło​dzi ra​zem z jej oj​cem o pięć dni za dłu​go. – Nie dziś. Bla​ire po​trze​bu​je od​po​cząć. – To ra​czej ty po​trze​bu​jesz Bla​ire. Bądź ze mną szcze​ry, bra​cie. – Tak. Po​trze​bu​ję Bla​ire – od​par​łem z uśmie​chem.

BLAIRE Rush usta​lił da​tę na​sze​go ślu​bu. Dał mi ty​dzień. Na​wet nie pró​bo​wa​łam się kłó​cić. De​ter​mi​na​cja w je​go spoj​rze​niu prze​ko​na​ła mnie, że to nie ma sen​su. By​łam wię​cej niż go​to​wa, że​by za nie​go wyjść, ale on wy​raź​nie bał się, że się wy​co​fam. Zwłasz​cza po tym, co się sta​ło z Nan u je​go ta​ty. Mie​li​śmy się po​brać dwa​na​ście dni przed Gwiazd​ką. Pla​no​wa​li​śmy spę​dzić świę​ta i syl​we​stra w do​mu, a w No​wy Rok wy​je​chać na dłu​gi mie​siąc mio​do​wy. Rush był roz​dar​ty po​mię​dzy chę​cią po​ka​za​nia mi ca​łe​go świa​ta a oba​wą przed za​bie​ra​niem mnie w zbyt dłu​gie po​dró​że. Chciał, że​bym by​ła wy​po​czę​ta. To do​dat​ko​wo utrud​nia​ło we​sel​ne przy​go​to​wa​nia. Ko​niec koń​ców prze​ko​na​łam go, że naj​więk​szą ocho​tę mam na po​byt w je​go apar​ta​men​cie na Man​hat​ta​nie. Ni​g​dy nie by​łam w No​wym Jor​ku, więc po​strze​ga​łam to ja​ko wspa​nia​łą przy​go​dę. Ko​rzy​sta​li​by​śmy ze wszyst​kich wy​gód je​go do​mu, a mój gi​ne​ko​log miał skon​tak​to​wać mnie ze swo​im ko​le​gą, któ​ry spraw​dzał​by mój stan w trak​cie wy​jaz​du. Na szczę​ście Ru​sha stać by​ło na to, by w krót​kim cza​sie zor​ga​ni​zo​wać ślub, któ​ry mi​mo wszyst​ko bę​dzie pięk​ny. Ja chcia​łam skrom​nej ce​re​mo​nii, któ​ra od​by​ła​by się w na​szym do​mu. Nie są​dzi​łam, że ta​ki skrom​ny ślub też wy​ma​ga mnó​stwa przy​go​to​wań. Nie wy​ro​bi​ła​bym się bez po​mo​cy Be​thy. Jim​my też du​żo po​ma​gał – on i Be​thy pa​rę ra​zy pra​wie się po​za​bi​ja​li. Każ​de z nich chcia​ło rzą​dzić. Rush na ca​ły ty​dzień przed ślu​bem za​trud​nił Hen​riet​tę. Za​wsze, gdy wi​dzia​łam, jak wcho​dzi co noc do spi​żar​ni, że​by przejść do po​ko​ju pod scho​da​mi, uśmie​cha​łam się. Z tym po​ko​jem wią​za​ły się do​bre wspo​mnie​nia. Gdy po śnia​da​niu za​dzwo​nił dzwo​nek do drzwi, pod​sko​czy​łam i po​bie​głam, że​by otwo​rzyć. Dziś mie​li przy​je​chać ta​ta i Ka​pi​tan. Na ten dzień za​pla​no​wa​li​śmy pró​bę ślu​bu i chcia​łam prze​ćwi​czyć z ta​tą przej​ście do oł​ta​rza. Gdy otwo​rzy​łam drzwi, ku swo​je​mu za​sko​cze​niu zo​ba​czy​łam De​ana i Har​low. Spo​dzie​wa​łam się ich do​pie​ro na​stęp​ne​go dnia. – Nie​spo​dzian​ka! Przy​je​cha​li​śmy wcze​śniej. Nie chcie​li​śmy, że​by omi​nę​ły nas ja​kieś uro​czy​sto​ści – oznaj​mił De​an z uśmiesz​kiem i wniósł do środ​ka ba​ga​że. Har​low ci​chut​ko wsu​nę​ła się za nim, dźwi​ga​jąc wła​sne tor​by. – Gdzie jest mój syn? – De​an ro​zej​rzał się wo​ko​ło. – Rush po​je​chał ra​no z Gran​tem ode​brać smo​kin​gi – wy​ja​śni​łam. – Nie​dłu​go wró​cą. Har​low, chodź na gó​rę, po​ka​żę ci, gdzie bę​dziesz spa​ła. Za​kła​dam, że wiesz, gdzie jest

twój po​kój, De​an. – Tak, za​raz tam pój​dę. Ale naj​pierw mu​szę się na​pić i zła​pać tro​chę słoń​ca. Uśmiech​nę​łam się do Har​low. – Wy​bra​łam dla cie​bie mój ulu​bio​ny po​kój. Ma naj​lep​szy wi​dok. Sa​ma tam kie​dyś miesz​ka​łam – po​wie​dzia​łam. – Dzię​ku​ję, ale nie chcia​ła​bym zaj​mo​wać naj​lep​sze​go po​ko​ju. Chęt​nie za​miesz​kam w naj​mniej​szym. Wiem, że przy​jeż​dża jesz​cze two​ja ro​dzi​na. – Har​low za​trzy​ma​ła się na naj​wyż​szym schod​ku. – Mój ta​ta i mój… yyy… brat miesz​ka​ją na sta​rych ku​trach ry​bac​kich. Wierz mi, na​sze naj​mniej​sze po​miesz​cze​nie w zu​peł​no​ści im wy​star​czy. Chcę, że​byś to ty cie​szy​ła się tym naj​lep​szym. Znaj​du​je się też naj​da​lej, więc bę​dziesz mia​ła wię​cej pry​wat​no​ści. Har​low uśmiech​nę​ła się nie​śmia​ło i ski​nę​ła gło​wą. Za​pro​wa​dzi​łam ją do po​ko​ju, w któ​rym miesz​ka​łam, za​nim prze​nio​słam się na gó​rę. – Jak wam mi​nął lot? – za​py​ta​łam, cho​ciaż tak na​praw​dę chcia​łam się do​wie​dzieć, jak mia​ły się spra​wy w do​mu. – Cał​kiem mi​ło. Ko​lej​ny raz obej​rza​łam Du​mę i uprze​dze​nie. Po​dróż upły​nę​ła mi przez to znacz​nie szyb​ciej. – Uwiel​biam ten film – przy​zna​łam. – A jak tam spra​wy w do​mu? Od​kąd nie ma Nan? Od po​wro​tu Rush nie wspo​mniał o Nan ani ra​zu. Wie​dzia​łam, że nie za​pro​sił jej na ślub i mia​łam przez to po​czu​cie wi​ny. Ale nie​bez​pie​czeń​stwo, że zro​bi sce​nę i po​psu​je ce​re​mo​nię, by​ło cał​kiem re​al​ne. – Znów jest spo​kój. Ta​ta ro​bi swo​je. Ja – swo​je. De​an też. Za pa​rę mie​się​cy ja​dą w tra​sę i wte​dy bę​dzie na​praw​dę ci​cho. Zro​bi​ło mi się smut​no. Ona na​praw​dę nie mia​ła ni​ko​go. Miesz​ka​nie w tak du​żym do​mu, z ta​kim oj​cem jak Ki​ro, mu​sia​ło spra​wiać, że czu​ła się sa​mot​na. A bez nie​go bę​dzie tam cał​kiem sa​ma. To nie by​ło do​bre ży​cie. Za pie​nią​dze nie da się ku​pić wszyst​kie​go i Har​low sta​no​wi​ła na to ży​wy do​wód. – Mo​że po​pro​sisz Ki​ra, że​by ku​pił ci dom w na​szej oko​li​cy? Jest pięk​nie i wszę​dzie moż​na spo​tkać lu​dzi w na​szym wie​ku. Rów​nież przy​stoj​nych fa​ce​tów. – Rzu​ci​łam jej psot​ny uśmiech. Cho​ciaż Har​low wy​glą​da​ła ide​al​nie, nie po​tra​fi​łam jej so​bie wy​obra​zić z fa​ce​tem. By​ła ta​ka nie​śmia​ła… Czy w ogó​le by​ła​by w sta​nie się otwo​rzyć i na​praw​dę ko​goś po​znać? – Nie mo​gę go o to po​pro​sić. Na Uni​wer​sy​te​cie Ka​li​for​nij​skim mam peł​ne sty​pen​dium. Gdy​bym wy​je​cha​ła gdzieś in​dziej, mu​siał​by pła​cić mi cze​sne. A ja na​praw​dę cho​-

dzę na wszyst​kie za​ję​cia… – Za​mil​kła. By​łam tam i wie​dzia​łam, że cho​ciaż cho​dzi na za​ję​cia, nie ma żad​nych przy​ja​ciół. – My​ślę, że go na to stać – za​pew​ni​łam ją. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, ale nie od​po​wie​dzia​ła. Nie chcia​łam jej te​raz pi​ło​wać. Mo​że póź​niej. – Mu​szę iść się ubrać. Je​stem umó​wio​na za go​dzi​nę w sa​lo​nie na ma​ni​cu​re i pe​di​cu​re. Masz ocho​tę do mnie do​łą​czyć? – Nie, dzię​ku​ję. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Chy​ba po pro​stu się zdrzem​nę. Wy​ru​szy​li​śmy bar​dzo wcze​śnie, a w sa​mo​lo​cie nie zmru​ży​łam oka. Kiw​nę​łam gło​wą i zo​sta​wi​łam ją sa​mą. *** Ta​ta i Ka​pi​tan przy​je​cha​li póź​nym po​po​łu​dniem. Wła​śnie koń​czy​łam przy​go​to​wa​nia do pró​by i przy​ję​cia, któ​re mia​ło po niej na​stą​pić. Urzą​dza​li​śmy je w sa​li ba​lo​wej w klu​bie. Nie mia​łam ocho​ty na wie​czór pa​nień​ski, a Rush też nie chciał, że​bym gdzieś wy​cho​dzi​ła. Nie​po​ko​ił się o to, gdzie mo​gła​by mnie za​brać Be​thy. Gdy Grant pod​jął te​mat wie​czo​ru ka​wa​ler​skie​go, Rush bar​dzo szyb​ko od​rzu​cił ten po​mysł. To by​ła na​sza al​ter​na​ty​wa. Po​sta​no​wi​li​śmy za​ba​lo​wać z wszyst​ki​mi na​szy​mi przy​ja​ciół​mi. Wo​ods z chę​cią udo​stęp​nił nam sa​lę ba​lo​wą, a lu​dzie z je​go kuch​ni za​pew​nia​li ca​te​ring. Pró​ba roz​po​czy​na​ła się za pół go​dzi​ny. Go​ście mie​li nie​dłu​go za​cząć się zbie​rać. Rush zszedł po scho​dach, ubra​ny w be​żo​we spodnie i bia​łą, lnia​ną ko​szu​lę, a mo​je ser​ce za​bi​ło moc​niej. Był nie​sa​mo​wi​cie przy​stoj​ny. Zwi​chrzył sty​lo​wo wło​sy, bia​ła ko​szu​la jesz​cze bar​dziej roz​ja​śnia​ła je​go srebr​ne oczy, a ciem​na kar​na​cja ide​al​nie z nią kon​tra​sto​wa​ła. – Wy​glą​dasz cu​dow​nie – po​wie​dzia​łam, gdy za​trzy​mał się na do​le. – Hej, ukra​dłaś mi kom​ple​ment! – od​parł z uśmie​chem, przy​cią​ga​jąc mnie do sie​bie i da​jąc mi ca​łu​sa. – Za​pie​rasz dech w pier​siach. – Mmm, ty też – wy​mam​ro​ta​łam, ca​łu​jąc go.

GRANT (TAK, DOBRZE PRZECZYTALIŚCIE) Mój brat na​praw​dę się że​nił. Wie​dzia​łem, że to się sta​nie, gdy pierw​szy raz zo​ba​czy​łem, jak mu od​pie​prza na punk​cie Bla​ire, ale cho​le​ra! Do​pie​ro ob​ser​wu​jąc pró​bę ślu​bu, zro​zu​mia​łem, że to się dzie​je na​praw​dę. Bar​dzo na​praw​dę. Czu​łem się tak, jak​bym go tro​chę tra​cił. Nie cho​dzi​ło o to, że nie cie​szy​łem się je​go szczę​ściem. Po pro​stu był mo​im to​wa​rzy​szem i part​ne​rem, od​kąd pa​mię​ta​łem. A te​raz miał stać się to​wa​rzy​szem Bla​ire. Się​gną​łem po kie​li​szek szam​pa​na, sto​ją​cy na ta​cy prze​cho​dzą​ce​go obok kel​ne​ra. Mo​głem na​pić się tro​chę te​go bą​bel​ko​we​go gów​na przed uda​niem się za pa​rę mi​nut do ba​ru po coś praw​dzi​we​go. Pa​trząc na lu​dzi, my​śla​łem o Nan. Po​zwo​li​łem, że​by wszyst​ko się spie​przy​ło. Po​trze​bo​wa​łem cze​goś, co po​mo​gło​by mi o niej za​po​mnieć. Nie cho​dzi​ło na​wet o to, że mi nie prze​szło, bo prze​szło mi zu​peł​nie. Już ona o to za​dba​ła. Wal​nię​ta su​ka. Na​gle mo​je spoj​rze​nie skrzy​żo​wa​ło się z naj​bar​dziej sek​sow​ną pa​rą oczu, ja​kie w ży​ciu wi​dzia​łem. Za​mar​łem i za​czą​łem przy​glą​dać się ich wła​ści​ciel​ce. Ni​g​dy wcze​śniej jej nie wi​dzia​łem. W ży​ciu bym nie za​po​mniał ta​kich oczu. Nie cho​dzi​ło o ich ko​lor, bo z tej od​le​gło​ści na​wet go nie do​strze​ga​łem, tyl​ko o ich lek​ki skos i gę​ste rzę​sy, któ​re je oka​la​ły. Ko​bie​ty pła​ci​ły kro​cie za sztucz​ne rzę​sy, któ​re ni​g​dy nie wy​glą​da​ły tak do​brze. Prze​su​ną​łem spoj​rze​nie w dół jej twa​rzy i uj​rza​łem ogrom​ne usta. Kur​wa! Mój fiut obu​dził się do ży​cia. Mia​ła sze​ro​kie, cho​ler​nie peł​ne usta. Ko​bie​ta z ta​ką bu​zią by​ła ma​rze​niem każ​de​go męż​czy​zny. Oba​wia​łem się wręcz po​zwo​lić spoj​rze​niu błą​dzić da​lej. Je​śli ni​żej by​ło jesz​cze le​piej, mo​głem spu​ścić się w spodnie. Nie mia​łem jed​nak cza​su, by się nad tym za​sta​no​wić, bo dziew​czy​na od​wró​ci​ła się i znik​nę​ła ni​czym po​wiew wia​tru. Dłu​gie, kasz​ta​no​we wło​sy ko​ły​sa​ły się na bo​ki z każ​dym jej kro​kiem, opa​da​jąc na ple​cy tro​chę po​ni​żej ta​lii. Jej wło​sy się​ga​ły aż do ide​al​ne​go ma​łe​go ty​łecz​ka. Po​sze​dłem za nią. Nie mia​łem po​ję​cia, kim jest, ale nie mo​głem po​zwo​lić jej uciec. Mu​sia​łem spró​bo​wać tych ust i zo​ba​czyć, jak jej oczy roz​bły​sku​ją z roz​ko​szy, gdy od​rzu​cę te jej dłu​gie wło​sy i głę​bo​ko w nią wej​dę.

Kom​plet​nie od​wró​ci​ła mo​ją uwa​gę. Tak mu​sia​ło być z każ​dym męż​czy​zną, któ​ry ją zo​ba​czył. By​ła​by w sta​nie spra​wić, że za​po​mnę wła​sne imię. Wy​mknę​ła się z sa​li ba​lo​wej i ru​szy​ła w stro​nę ho​lu. Szła szyb​ko, a jed​no​cze​śnie tak ci​cho, że chy​ba nikt jej nie za​uwa​żył. Jak lu​dzie mo​gli jej nie wi​dzieć? Czy mia​łem ha​lu​cy​na​cje? Ja​ki fa​cet z ja​ja​mi był w sta​nie skrzy​żo​wać z nią spoj​rze​nia i nie spi​jać ocza​mi każ​de​go jej ru​chu? Wy​sze​dłem do ho​lu pa​rę se​kund po niej i za​czą​łem się roz​glą​dać. Po​cząt​ko​wo my​śla​łem, że ją zgu​bi​łem, ale po​tem za​uwa​ży​łem ruch po pra​wej – wła​ści​ciel​ka dłu​gich, brą​zo​wych wło​sów sta​ła tuż za ro​giem. Nie wi​dzia​ła mnie, ale ja za​uwa​ży​łem te nie​sa​mo​wi​te wło​sy. Za​czą​łem iść w jej stro​nę, tak ci​cho, jak tyl​ko po​tra​fi​łem. – Uspo​kój się. To tyl​ko fa​cet. Bar​dzo, bar​dzo przy​stoj​ny, ale tyl​ko fa​cet. Skra​da​jąc się, usły​sza​łem jej ci​chy głos. Co, do cho​le​ry? – Od​dy​chaj głę​bo​ko. Je​steś du​żą dziew​czyn​ką. Po​ra​dzisz so​bie ze spoj​rze​niem jed​ne​go męż​czy​zny – po​wie​dzia​ła ta​kim sa​mym szep​tem. Za​trzy​ma​łem się, za​nim mo​gła mnie za​uwa​żyć. Mó​wi​ła do sie​bie. Zde​ner​wo​wa​łem ją. Ja​kim cu​dem? Ko​bie​ta o ta​kim wy​glą​dzie mu​sia​ła być przy​zwy​cza​jo​na do fa​ce​tów, któ​rzy sto​ją po dru​giej stro​nie po​ko​ju i pie​przą ją spoj​rze​niem. Znów za​czę​ła po​wta​rzać, że „je​stem tyl​ko fa​ce​tem”, a ja nie mo​głem nie uśmie​chać się sze​ro​ko. To by​ło po pro​stu uro​cze. – Mógł​by być ob​cym z pla​ne​ty Kryp​ton. Wte​dy do​pie​ro mia​ła​byś zmar​twie​nie. – Mo​że po​win​ni​śmy iść na nie​go spoj​rzeć, że​by się upew​nić – rzu​ci​łem od nie​chce​nia. Cia​ło dziew​czy​ny stę​ża​ło – nie drgnął na​wet je​den mię​sień. Nie ob​ró​ci​ła się też, że​by na mnie po​pa​trzeć. Na​dal opie​ra​ła się o ścia​nę, za któ​rą się scho​wa​ła. Rę​ka by​ła je​dy​ną czę​ścią jej cia​ła, któ​ra się po​ru​szy​ła. Wy​glą​da​ło na to, że za​kry​wa nią usta. Z chwi​li na chwi​lę sta​wa​ła się co​raz bar​dziej cza​ru​ją​ca. – Pew​nie jed​nak je​steś bez​piecz​na. Rush i Bla​ire nie prze​pa​da​ją za ob​cy​mi. Są do nich uprze​dze​ni – kon​ty​nu​owa​łem, ma​jąc na​dzie​ję, że mo​je ab​sur​dal​ne ko​men​ta​rze spo​wo​du​ją, że się roz​luź​ni i uśmiech​nie. Chcia​łem, że​by by​ła roz​luź​nio​na. Wy​star​cza​ją​co, bym mógł jej spró​bo​wać. Na​dal się nie po​ru​szy​ła. Jej rę​ka wciąż spo​czy​wa​ła na ustach, a ona za​mar​ła na do​bre. Wy​sze​dłem zza ro​gu i ru​szy​łem w stro​nę ma​łe​go kan​tor​ka w ścia​nie po​mię​dzy dwie​ma ko​lum​na​mi, w któ​rym się scho​wa​ła. Cho​ciaż opar​łem się o prze​ciw​le​głą ścia​nę, na​sze cia​ła i tak pra​wie się sty​ka​ły. Jej oczy roz​sze​rzy​ły się z za​sko​cze​nia, gdy wsu​ną​łem się do jej kry​jów​ki. – Zga​du​ję, że nie je​steś w sta​nie po​wie​dzieć zbyt du​żo z za​kry​ty​mi usta​mi. Czy pla​nu​jesz w ogó​le ja​koś na​wią​zać ze mną kon​takt? – za​py​ta​łem, uśmie​cha​jąc się za​chę​ca​-

ją​co. Nie chcia​łem, że​by po​my​śla​ła, że je​stem nie​bez​piecz​ny. Po​wo​li od​su​nę​ła dłoń i po​zwo​li​ła jej opaść wzdłuż bo​ku, ale na​dal wci​ska​ła się w ścia​nę, jak​by chcia​ła od​su​nąć się ode mnie naj​da​lej, jak to tyl​ko moż​li​we. – Du​żo le​piej. Lu​bię pa​trzeć na te two​je usta. Za​sła​nia​łaś wi​dok. – Pu​ści​łem do niej oko. Jesz​cze bar​dziej roz​płasz​czy​ła się na ścia​nie. To by​ło chy​ba naj​dziw​niej​sze do​świad​cze​nie z ko​bie​tą w mo​im ży​ciu. Więk​szość z nich po pro​stu rzu​ca​ła się na mnie – bez żad​nych kom​pli​ka​cji. Lu​bi​łem to. Mia​łem dzię​ki te​mu mniej pra​cy. Ale i tak cho​ler​nie po​do​ba​ło mi się jej pło​chli​we za​cho​wa​nie. By​ło od​świe​ża​ją​ce i wy​jąt​ko​we. – Je​stem Grant. Brat pa​na mło​de​go – wy​ja​śni​łem, li​cząc na to, że to ją tro​chę uspo​koi. Za​dzia​ła​ło. Zmarsz​czy​ła brwi, a mię​dzy ni​mi po​ja​wi​ła się li​nia, dzię​ki któ​rej jej ide​al​na twarz sta​ła się bar​dziej ludz​ka. Bar​dziej do​stęp​na. Po​do​ba​ło mi się to. Bar​dzo. Mo​że mógł​bym spra​wić, aby czę​ściej to ro​bi​ła. – Rush nie ma bra​ta – od​par​ła rze​czo​wo. Więc zna​ła Ru​sha. In​te​re​su​ją​ce. Ni​g​dy jej nie wi​dzia​łem, bo na pew​no bym ją za​pa​mię​tał. Za​ło​ży​łem, że przy​szła tu z kimś al​bo jest zna​jo​mą Bla​ire. Zja​wi​ło się tu nie​wie​le osób, któ​rych nie zna​łem. – I tu się my​lisz, pięk​na. Rush i ja zo​sta​li​śmy w dzie​ciń​stwie przy​rod​ni​mi brać​mi. Na​szym ro​dzi​com się nie uda​ło, ale to nie zna​czy, że z na​mi by​ło po​dob​nie. W jej oczach po​ja​wił się błysk zro​zu​mie​nia. Wie​dzia​ła, kim je​stem. Czas za​grać fa​ir. Ja też chcia​łem wie​dzieć to sa​mo o niej. – Po​wiesz mi, kim je​steś? Bo zda​je się, że wiesz już, kim ja je​stem. Jej oczy ode​rwa​ły się od mo​ich i za​czę​ły uważ​nie stu​dio​wać pod​ło​gę. – Chy​ba mu​szę wra​cać do środ​ka – wy​szep​ta​ła. Jej i tak już mięk​ki głos stał się jesz​cze bar​dziej de​li​kat​ny. Za​sta​no​wi​łem się, czy jest tak sa​mo ci​cha i uło​żo​na, gdy szczy​tu​je. W tej chwi​li po​tra​fi​łem my​śleć je​dy​nie o tym i wy​łącz​nie to chcia​łem wie​dzieć. – Nie mo​żesz mnie te​raz zo​sta​wić. Je​śli tam wró​cisz, bę​dę cho​dził za to​bą krok w krok przez ca​łą noc – ostrze​głem ją, ma​jąc jed​no​cze​śnie na​dzie​ję, że nie brzmię jak psy​chol. Jej usta uło​ży​ły się w kształt li​te​ry „O”, a mo​ja wy​obraź​nia za​czę​ła sza​leć. La​ski z ki​jem w tył​ku zwy​kle mnie nie po​cią​ga​ły, ale ta​ka po​wścią​gli​wa, grzecz​na po​sta​wa u cho​dzą​cej fan​ta​zji sek​su​al​nej zde​cy​do​wa​nie na mnie dzia​ła​ła. – Dla​cze​go? – spy​ta​ła. Dźwięcz​ne brzmie​nie jej gło​su przy​wo​dzi​ło mi na myśl dzwo​necz​ki w pio​sen​kach. Ich pro​ste pięk​no spra​wia​ło, że czę​sto po​zo​sta​wa​ły nie​zau​wa​żo​ne. – Chcesz znać praw​dę? – za​py​ta​łem, na​chy​la​jąc się ku niej i na​ru​sza​jąc oso​bi​stą

prze​strzeń, któ​rą tak moc​no sta​ra​ła się ochro​nić. – Tak, pro​szę – od​po​wie​dzia​ła tak ci​cho, że pra​wie jej nie sły​sza​łem. – Bo je​dy​ne, o czym je​stem w sta​nie my​śleć, to two​je oczy błysz​czą​ce od po​żą​da​nia i to, jak mo​gły​by wy​glą​dać te za​je​bi​ste usta, krzy​cząc z roz​ko​szy. I te wło​sy – mó​wi​łem da​lej, wsu​wa​jąc w nie dłoń i lek​ko za nie cią​gnąc. – Fuck, dziew​czy​no, te wło​sy po​win​ny być nie​le​gal​ne. Przy​su​ną​łem się za bli​sko, jej od​dech stał się krót​ki i szyb​ki. Do dia​bła, pach​nia​ła nie​sa​mo​wi​cie. Jak tru​skaw​ki ze śmie​ta​ną. – Och – od​par​ła, pod​no​sząc wzrok. Wresz​cie mo​głem zo​ba​czyć, że jej oczy mia​ły bar​wę orze​chów la​sko​wych. Tak uni​ka​to​wą, jak ona ca​ła. Na jej rzę​sach nie wi​dzia​łem ani kro​pli tu​szu. By​ły zu​peł​nie na​tu​ral​ne. – Kim je​steś? – do​cie​ka​łem, nie mo​gąc się na​dzi​wić ide​ało​wi, któ​ry do​ty​kał mo​je​go cia​ła. Za​mru​ga​ła, jak​by nie by​ła w sta​nie zro​zu​mieć mo​ich słów. By​łem pra​wie go​tów pod​nieść ją i za​cią​gnąć do swo​jej cię​ża​rów​ki, zna​jąc jej imię czy nie. – Har​low – od​po​wie​dzia​ła. Świa​do​mość spły​nę​ła na mnie jak ku​beł lo​do​wa​tej wo​dy. Kur​wa! To by​ła sio​stra Nan.

RUSH Pa​trzy​łem, jak Bla​ire tań​czy z ta​tą, gdy na​gle do sa​li ba​lo​wej sztyw​no wkro​czył Grant, wy​glą​da​jąc, jak​by ucie​kał przed de​mo​nem. Co mu się sta​ło, do cho​le​ry? Spoj​rza​łem po​now​nie na Bla​ire, któ​ra uśmie​cha​ła się do oj​ca. Wsta​łem więc od na​sze​go sto​li​ka, że​by spraw​dzić, co z Gran​tem. Zwy​kle nic nie wy​trą​ca​ło go z rów​no​wa​gi. To nie by​ło je​go nor​mal​ne za​cho​wa​nie. Za​sta​łem go przy ba​rze. Wła​śnie pod​no​sił szklan​kę whi​sky, któ​ry za​ser​wo​wał mu bar​man. Szyb​ko prze​chy​lił ją, po czym od​dał, do​ma​ga​jąc się ko​lej​nej. Coś na pew​no do​bra​ło mu się do du​py. – Dla​cze​go mi, kur​wa, nie po​wie​dzia​łeś? – syk​nął, nie pa​trząc na mnie. – O czym ty mó​wisz? – za​py​ta​łem, pa​trząc, jak opróż​nia ko​lej​ną szklan​kę i pro​si o na​stęp​ną. Wresz​cie od​wró​cił się w mo​ją stro​nę. – Har​low. Po​zna​łem pie​przo​ną Har​low. Mo​głeś wspo​mnieć, że sio​stra Nan jest cho​dzą​cą bo​gi​nią. Przy​go​to​wać mnie men​tal​nie, że​bym nie rżnął jej w wy​obraź​ni na każ​dy moż​li​wy spo​sób. Mój fiut był prze​ko​na​ny, że się za​ba​wi, za​nim się do​wie​dział, że to nie​moż​li​we. Mach​nął ko​lej​ne​go szo​ta i stuk​nął szklan​ką o bar. – Du​żo le​piej – wes​tchnął. – Więc po​zna​łeś Har​low? – upew​ni​łem się, wciąż za nim nie na​dą​ża​jąc. Dla​cze​go był ta​ki wście​kły? Prze​cież mó​wi​łem mu o niej. – Tak, po​zna​łem Har​low! Je​zu, Rush, mu​sisz na​uczyć się ostrze​gać lu​dzi, da​ję sło​wo. Na​dal by​łem kom​plet​nie sko​ło​wa​ny. Je​go sło​wa nie mia​ły sen​su. – Bę​dę z to​bą szcze​ry. Cią​gle nie wiem, dla​cze​go się tak wku​rzy​łeś. Grant za​chi​cho​tał po​sęp​nie. – Kur​wa, na​praw​dę zła​pa​ła cię za ja​ja – wy​mam​ro​tał. – Sko​ro nie je​steś w sta​nie zdjąć z oczu oku​la​rów w ko​lo​rze Bla​ire i pa​trzeć na in​ne ko​bie​ty, po​zwól, że cię oświe​cę. Har​low jest pie​przo​nym ide​ałem. Kur​de, Rush, te usta. – Za​dy​go​tał i po​trzą​snął gło​wą. – Bo​że, co ona mo​gła​by zro​bić ty​mi usta​mi. A jej oczy… Przy​się​gam, w ży​ciu cze​goś ta​kie​go nie wi​dzia​łem. Więc cią​gle na​wi​jał o tym, jak wy​glą​da Har​low?

– OK. Ale dla​cze​go miał​byś się przez to wście​kać? – za​py​ta​łem, za​sta​na​wia​jąc się, czy ja przy​pad​kiem też nie po​trze​bu​ję drin​ka do tej roz​mo​wy. – Bo nie mo​gę jej do​tknąć, a kur​wa… tak bar​dzo bym chciał. Na wie​le, wie​le spo​so​bów. W ży​ciu się tak bły​ska​wicz​nie i tak moc​no nie na​pa​li​łem. A po​tem do​wie​dzia​łem się, że nie mo​gę jej tknąć. Do du​py – znów burk​nął. Ach. Więc Har​low by​ła za​baw​ką, któ​rą Grant nie mógł się po​ba​wić. Wspa​nia​le. Do​brze, że za dwa dni wra​ca​ła do do​mu. Ten dra​mat nie był mi po​trzeb​ny. Har​low nie nada​wa​ła się dla Gran​ta. By​ła zbyt nie​win​na dla ta​kich fa​ce​tów jak mój brat. – Tak… Wiesz, to do​brze, bo Har​low to nie two​ja baj​ka. Po​psuł​byś ją. – Co to ni​by ma zna​czyć? – rzu​cił spode łba Grant. – To zna​czy, że jest ci​cha i nie​śmia​ła. Nie cho​dzi na rand​ki. Nie ro​bi nic po​za ucze​niem się. Nic ze świa​ta Ki​ra jej nie zbru​ka​ło. Jest uprzej​ma i ni​g​dy się nie wście​ka. Na​wet jak Nan na nią wrzesz​czy i ją wy​zy​wa, ona bie​rze to na sie​bie i po ci​chu od​cho​dzi. Nie jest w two​im ty​pie. Mo​żesz być na​pa​lo​ny na jej usta, ale, sta​ry, ona nie wie​dzia​ła​by, jak z nich sko​rzy​stać, że​byś był za​do​wo​lo​ny. Po​za tym ni​g​dy by te​go nie chcia​ła. Po pro​stu ona ta​ka nie jest. Bla​ire skoń​czy​ła tań​czyć z ta​tą, a jej oczy na​tych​miast po​wę​dro​wa​ły w stro​nę mo​je​go pu​ste​go krze​sła. Szu​ka​ła mnie. Mu​sia​łem iść. Po​kle​pa​łem Gran​ta po ple​cach. – Znajdź so​bie cip​kę, któ​ra nie bę​dzie bar​dziej nie​win​na od za​kon​ni​cy – roz​ka​za​łem mu i ru​szy​łem w stro​nę mo​jej na​rze​czo​nej. Za​uwa​ży​ła mnie i roz​pro​mie​ni​ła się, gdy do niej sze​dłem. Z gło​śni​ków po​pły​nął utwór I Will Wa​it For You Bru​no Mar​sa. Przy​cią​gną​łem ją do sie​bie z uśmie​chem na ustach. Uwiel​bia​łem ten ka​wa​łek. Ro​zu​mia​łem każ​de sło​wo, bo do​kład​nie tak się czu​łem. Ni​g​dy nie śpie​wa​łem Bla​ire i mia​łem ocho​tę zro​bić to te​raz, ale po​sta​no​wi​łem za​cze​kać. Jesz​cze nie. Za​śpie​wam jej, ale… jesz​cze nie te​raz. – Czy do​brze ci się tań​czy​ło z ta​tą? – za​py​ta​łem tyl​ko po to, by usły​szeć jej głos. – Tak. Roz​ma​wia​li​śmy o ma​mie. Spodo​ba​ło​by jej się tu​taj. Po​ko​cha​ła​by cię. Za​wsze po​wta​rza​ła mi, że Ca​in nie jest dla mnie. Był za sła​by. Mó​wi​ła, że pew​ne​go dnia ktoś bę​dzie o mnie wal​czył i pra​gnął bar​dziej niż cze​go​kol​wiek in​ne​go. Bar​dzo byś ją uszczę​śli​wił. Po​czu​łem ucisk w klat​ce pier​sio​wej. Żad​na ko​bie​ta ni​g​dy nie po​wie​dzia​ła mi, że jej mat​ka by mnie po​ko​cha​ła. Świa​do​mość, że Bla​ire ma pew​ność, że jej ma​ma by mnie za​ak​cep​to​wa​ła, zna​czy​ła dla mnie wię​cej, niż mo​gła so​bie wy​obra​zić. Pa​mię​ta​łem jej ma​mę. Nie​zbyt do​kład​nie, ale jed​nak. Pa​mię​ta​łem jej twarz i śmiech. I, że w dzie​ciń​stwie by​łem przy niej szczę​śli​wy. Za​pach ro​bio​nych przez nią na​le​śni​ków na​pa​wał mnie po​czu​ciem bez​pie​czeń​stwa. To, że mój syn bę​dzie miał wła​śnie ta​ką mat​kę, bar​-

dzo mnie wzru​sza​ło. Bę​dzie miał to, cze​go ja nie mia​łem. Coś, cze​go mo​głem za​le​d​wie spró​bo​wać. – Co ta​kie​go po​wie​dzia​łam? – za​py​ta​ła Bla​ire, gdy uj​rza​ła w mo​ich oczach łzy, któ​rych nie by​łem w sta​nie opa​no​wać. Cho​le​ra. – My​śla​łem o tym, że mój syn bę​dzie miał mat​kę, ja​kiej ja ni​g​dy nie mia​łem. Two​ja ma​ma by​ła tak wy​jąt​ko​wa, że wciąż ją pa​mię​tam – przy​zna​łem. Oczy Bla​ire rów​nież wy​peł​ni​ły się łza​mi. Ob​ję​ła dłoń​mi mo​ją twarz i po​ca​ło​wa​ła mnie. Jej mięk​kie usta otwo​rzy​ły się, a ję​zyk ła​ko​mie wsu​nął się do mo​ich ust. Przy wszyst​kich. To nie by​ło w jej sty​lu, ale nie pro​te​sto​wa​łem. Od​wza​jem​ni​łem jej na​mięt​ny po​ca​łu​nek, ale po chwi​li od​su​nę​ła się, że​by na mnie po​pa​trzeć. Na​dal obej​mo​wa​ła mo​ją twarz. – Ko​cham cię, Ru​shu Fin​layu. Bę​dziesz naj​lep​szym mę​żem i oj​cem, ja​kie​go wi​dział świat. Pew​ne​go dnia żo​na two​je​go sy​na bę​dzie wdzięcz​na, że jej mąż miał cie​bie za wzór. Dzię​ki to​bie za​zna mnó​stwa szczę​ścia, bo wy​cho​wasz na​sze​go sy​na na ta​kie​go męż​czy​znę, ja​kim sam je​steś. Bę​dzie ko​chał ją bez​gra​nicz​nie, bo bę​dzie wie​dział jak. Zdła​wi​ła łka​nie i znów przy​ci​snę​ła swo​je usta do mo​ich, pod​czas gdy ja trzy​ma​łem ją w ra​mio​nach. Cie​szy​łem się, że tak moc​no chcia​ła mnie za​pew​nić, że je​stem do​brym czło​wie​kiem. Nic na świe​cie nie by​ło tak cen​ne, jak ta ko​bie​ta. I ni​g​dy nie bę​dzie. Zna​la​złem swo​je szczę​ście.

BLAIRE Be​thy po​ca​ło​wa​ła mnie w po​li​czek, po czym wy​cią​gnę​ła coś zza ple​ców. By​ła to ma​ła, srebr​na pa​czusz​ka, z kar​tecz​ką pod​pi​sa​ną zna​jo​my​mi ba​zgro​ła​mi Ru​sha. – Rush chciał dać ci coś sta​re​go – wy​ja​śni​ła. Nie pró​bo​wa​łam zdo​być żad​nej z tych rze​czy – zu​peł​nie za​po​mnia​łam o tej tra​dy​cji. Uśmiech​nę​łam się, wzię​łam pa​ku​nek do rąk i otwo​rzy​łam go. W środ​ku znaj​do​wał się kosz​tow​nie wy​glą​da​ją​cy pier​ścio​nek z per​łą i ele​ganc​ką srebr​ną ob​rącz​ką. Coś by​ło na niej wy​gra​we​ro​wa​ne. Gdy zbli​ży​łam pier​ścio​nek do oczu, uj​rza​łam na​pis „Mo​ja mi​łość”. Był bar​dzo sta​ry. Te​go na​pi​su nie ka​zał wy​gra​we​ro​wać Rush. Otwo​rzy​łam kar​tecz​kę do​łą​czo​ną do pier​ścion​ka. Bla​ire, Ten pier​ścio​nek na​le​żał do mo​jej bab​ci. Mat​ki mo​je​go oj​ca. Czę​sto mnie od​wie​dza​ła. Mam sa​me do​bre wspo​mnie​nia z jej wi​zyt. Po śmier​ci zo​sta​wi​ła mi ten pier​ścio​nek. W te​sta​men​cie za​ży​czy​ła so​bie, abym wrę​czył go ko​bie​cie, któ​ra bę​dzie mo​ją dru​gą po​ło​wą. Mó​wi​ła, że dał jej go mój dzia​dek, któ​ry zmarł, gdy mój oj​ciec był jesz​cze dziec​kiem. Po​dob​no ni​g​dy nie ko​cha​ła ni​ko​go in​ne​go tak, jak ko​cha​ła je​go. On był jej ser​cem. Ty je​steś mo​im. To coś sta​re​go dla Cie​bie. Ko​cham Cię, Rush Uro​ni​łam łzę, a Be​thy zro​bi​ła to sa​mo. Spoj​rza​łam na nią – sta​ła obok, czy​ta​jąc li​ścik. – Cho​le​ra, kto by po​my​ślał, że Rush Fin​lay po​tra​fi być ta​ki ro​man​tycz​ny. – Znów po​cią​gnę​ła no​sem. Ja wie​dzia​łam. Udo​wod​nił mi to wie​lo​krot​nie. Wsu​nę​łam pier​ścio​nek na pa​lec – pa​so​wał ide​al​nie. Do​my​śli​łam się, że to nie przy​pa​dek. Uśmiech​nę​łam się i spoj​rza​łam na Be​thy. – Dzię​ku​ję za wszyst​ko – po​wie​dzia​łam. Uści​snę​ła mnie i po​ki​wa​ła gło​wą. – To ja po​win​nam dzię​ko​wać to​bie. Je​steś naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką, ja​ką mia​łam w ży​ciu.

Za​nim zdo​ła​łam coś po​wie​dzieć, po​ma​cha​ła mi i ucie​kła z po​ko​ju. Ob​ró​ci​łam się do lu​stra, że​by na sie​bie po​pa​trzeć. Per​ło​wy atłas, ze​bra​ny na mo​ich pier​siach, trzy​mał się bez ra​mią​czek – mo​je pier​si uro​sły w trak​cie cią​ży. Wcię​cie znaj​do​wa​ło się wy​so​ko, za​raz pod pier​sia​mi, ude​ko​ro​wa​ne mi​lio​nem ma​lut​kich pe​reł. Na atłas na​szy​ta by​ła war​stwa szy​fo​nu, któ​ra opa​da​ła luź​no, roz​sze​rza​jąc się nad ko​la​na​mi. Po​sta​no​wi​łam nie za​kła​dać bu​tów, po​nie​waż mia​łam iść po pia​sku. Pa​znok​cie u mo​ich stóp by​ły po​ma​lo​wa​ne na bla​do​ró​żo​wo, że​by pa​so​wa​ły do płat​ków róż, roz​sy​pa​nych na ścież​ce pro​wa​dzą​cej do oł​ta​rza. Za​sko​czy​ło mnie pu​ka​nie do drzwi. Ob​ró​ci​łam się i zo​ba​czy​łam, że do po​ko​ju wcho​dzi Har​low. Trzy​ma​ła w rę​kach ma​łe pu​deł​ko. – Wy​glą​dasz jak księż​nicz​ka – po​wie​dzia​ła z uśmie​chem. – Dzię​ku​ję – od​par​łam. Czu​łam się jak księż​nicz​ka. – Mam dla cie​bie pre​zent od Ru​sha. Chciał dać ci coś no​we​go – oznaj​mi​ła, wrę​cza​jąc mi nie​wiel​ki po​da​ru​nek. – Zo​sta​wi​ła​bym cię sa​mą, ale chy​ba bę​dziesz po​trze​bo​wać mo​jej po​mo​cy. Pod​eks​cy​to​wa​na wzię​łam pu​deł​ko i szyb​ko je otwo​rzy​łam, że​by zo​ba​czyć, co przy​słał mi tym ra​zem. W środ​ku znaj​do​wa​ła się de​li​kat​na zło​ta bran​so​let​ka na kost​kę z kil​ko​ma bry​lan​ta​mi – mniej​szy​mi niż te w pier​ścion​ku, ale przy​cię​ty​mi w tym sa​mym kształ​cie. Pod​nio​słam ją do gó​ry, a pro​mie​nie słoń​ca wpa​da​ją​ce przez okno za​mi​go​ta​ły na klej​no​tach, roz​świe​tla​jąc po​kój. – Za​ło​żę ci ją – za​pro​po​no​wa​ła Har​low. Wrę​czy​łam jej bran​so​let​kę, a ona za​pię​ła ją na mo​jej ko​st​ce. Mó​wi​łam Ru​sho​wi, że chy​ba po​trze​bu​ję cze​goś na sto​py, ale nie mo​gę wy​obra​zić so​bie cho​dze​nia po pia​sku w bu​tach. To by​ła je​go od​po​wiedź. Uśmiech​nę​łam się i po​dzię​ko​wa​łam Har​low. – Nie ma za co. Wy​glą​da na to​bie pięk​nie – stwier​dzi​ła i wy​szła z po​ko​ju rów​nie ci​cho, jak wte​dy, gdy do nie​go wcho​dzi​ła. Spoj​rza​łam na swo​ją kost​kę w lu​strze, aby po​po​dzi​wiać bran​so​let​kę, gdy usły​sza​łam ko​lej​ne pu​ka​nie do drzwi. Uj​rza​łam uśmiech​nię​tą zna​jo​mą twarz, któ​rej zu​peł​nie się nie spo​dzie​wa​łam. Po​de​szłam szyb​ko, aby uści​skać Bab​cię Q. Nie za​pra​sza​łam jej, bo oba​wia​łam się, że Rush bę​dzie zły, je​śli przy​je​dzie Ca​in. Wie​dzia​łam, że to on przy​wió​zł​by bab​cię, a nie mo​głam go prze​cież za​pro​sić. Gdy mnie przy​tu​li​ła, do mo​ich oczu na​pły​nę​ły łzy. – Nie mo​gę uwie​rzyć, że tu je​steś. Że prze​je​cha​łaś ta​ki ka​wał dro​gi! – chlip​nę​łam. Bab​cia Q po​kle​pa​ła mnie po ple​cach i za​chi​cho​ta​ła. – Cóż, nie przy​je​cha​łam sa​mo​cho​dem. Ten twój fa​cet przy​słał bi​le​ty lot​ni​cze dla

mnie i Ca​ina. Pierw​szej kla​sy. Nikt mi w ży​ciu tak nie do​ga​dzał. Co za do​świad​cze​nie, mó​wię ci! Gdy​bym już nie ko​cha​ła Ru​sha każ​dą ko​mór​ką swo​je​go cia​ła, te​raz po​ko​cha​ła​bym go jesz​cze bar​dziej. Ale miał mnie ca​łą dla sie​bie. – No już, nie becz, bo po​psu​jesz ma​ki​jaż. Wy​glą​dasz jak two​ja ma​mu​sia. Zu​peł​nie jak ona. Twój ta​ta nie mógł​by chy​ba być bar​dziej szczę​śli​wy. Nie po to przy​szłam, że​byś się po​pła​ka​ła na mój wi​dok. Chcia​łam dać ci coś od Ru​sha. Coś po​ży​czo​ne​go. Nic nie mo​głam po​ra​dzić na głu​piut​ki uśmiech, któ​ry wy​pły​nął mi na twarz. Rush przy​słał mi ko​lej​ny po​da​ru​nek. Bab​cia Q wrę​czy​ła mi ma​łe pu​deł​ko, za​pa​ko​wa​ne tak sa​mo jak to, któ​re przy​nio​sła Har​low. Wzię​łam je i szyb​ko roz​pa​ko​wa​łam. W atła​so​wym pu​deł​ku znaj​do​wa​ła się ma​ła kar​tecz​ka, a pod nią le​żał ma​ły ka​wa​łek ró​żo​we​go atła​su. Był po​rząd​nie zno​szo​ny i na pew​no zo​stał od cze​goś od​cię​ty. Otwo​rzy​łam li​ścik. Bla​ire, Cze​ka​łem do dziś, że​by Ci to po​ka​zać. Nie by​ło mi ła​two o tym wcze​śniej nie mó​wić. Gdy wró​ci​ły do mnie wspo​mnie​nia o Two​jej mat​ce, przy​po​mnia​łem so​bie rów​nież o tym ka​wał​ku sa​ty​ny. Na dłu​go za​po​mnia​łem, skąd go mam, ale wie​dzia​łem, że jest zwią​za​ny z czymś wy​jąt​ko​wym, więc go nie wy​rzu​ca​łem. Przez ca​ły ten czas. Gdy do​ra​sta​łem, za każ​dym ra​zem, gdy się ba​łem lub by​łem sam, trzy​ma​łem ten ma​te​riał w rę​kach i po​cie​ra​łem nim twarz. Uspo​ka​ja​ło mnie to. To by​ła mo​ja ta​jem​ni​ca i nie chcia​łem, że​by kto​kol​wiek o tym wie​dział. Gdy Twój oj​ciec przy​po​mniał mi o na​le​śni​kach w kształ​cie Mysz​ki Mi​ki, wró​ci​ły do mnie wszyst​kie wspo​mnie​nia o Two​jej mat​ce. Jed​no​cze​śnie przy​po​mnia​łem so​bie dzień, gdy do​sta​łem ten ma​te​riał. Two​ja ma​ma za​wsze za​kła​da​ła na noc ró​żo​wą, atła​so​wą pi​ża​mę. Czę​sto ko​ły​sa​ła mnie do snu, bo trud​no by​ło uspo​ko​ić mnie na ty​le, że​bym sam za​mknął oczy. Czu​łem się wspa​nia​le, gdy mnie trzy​ma​ła. Mo​ja mat​ka ni​g​dy te​go nie ro​bi​ła. Usy​pia​łem, po​cie​ra​jąc no​sem o jej ra​mię i jej ró​żo​wą, sa​ty​no​wą pi​ża​mę. Pa​mię​tam, że w dniu, kie​dy ode​szła, bar​dzo się ba​łem. Nie chcia​łem zo​stać z Geo​r​gian​ną. Two​ja mat​ka moc​no mnie uści​ska​ła, po czym wło​ży​ła mi do rę​ki ten ka​wa​łek ma​te​ria​łu od​cię​ty od jej pi​ża​my i po​wie​dzia​ła, że​bym się​gał po nie​go przed pój​ściem spać. Chciał​bym móc po​wie​dzieć, że te wspo​mnie​nia wró​ci​ły do mnie sa​me, ale tak nie by​ło. Wie​dzia​łem tyl​ko, że ten ma​te​riał ma coś wspól​ne​go z ko​bie​tą, któ​ra ro​bi​ła mi na​le​śni​ki. Za​py​ta​łem więc o to Two​je​go ta​tę. Opo​wie​dział mi ca​łą hi​sto​rię, a ja uświa​do​mi​łem so​bie, że sen, któ​ry po​wta​rzał się, gdy do​ra​sta​łem – o ko​bie​cie w ró​żo​wej, atła​so​wej pi​ża​mie – był ja​wą. To na​le​ży do mnie, więc Ci te​go nie da​ję (chy​ba że bar​dzo te​go chcesz – wte​dy jest Two​je). To coś po​ży​czo​ne​go dla Cie​bie. Ko​cham Cię, Rush

– Mam na​dzie​ję, że nie masz na twa​rzy zbyt du​żo ma​ki​ja​żu, bo je​śli tak, to wła​śnie spły​nął od pła​czu – burk​nę​ła Bab​cia Q. Uśmiech​nę​łam się, wzię​łam od niej chu​s​tecz​kę, któ​rą wy​cią​gnę​ła w mo​ją stro​nę, i star​łam łzy. Ku prze​ra​że​niu Be​thy, nie mia​łam na so​bie ma​ke-upu. Mój tusz do rzęs był na szczę​ście wo​do​od​por​ny. Przy​ło​ży​łam atłas do po​licz​ka i po​my​śla​łam o mo​jej ko​cha​nej ma​mie, któ​ra zo​sta​wi​ła go dla Ru​sha. Po​tem zło​ży​łam go i wło​ży​łam w mi​secz​kę biu​sto​no​sza. Li​ścik wło​ży​łam do to​a​let​ki. Chcia​łam go za​cho​wać. Na za​wsze. – Cóż, mu​szę zejść na dół i zna​leźć swo​je krze​sło. Do zo​ba​cze​nia nie​dłu​go. – Bab​cia Q po​sła​ła mi bu​zia​ka i wy​szła z po​ko​ju. Po​de​szłam do lu​stra, że​by spraw​dzić ma​ki​jaż, ale w tym mo​men​cie usły​sza​łam ko​lej​ne pu​ka​nie do drzwi. Tym ra​zem do po​ko​ju wszedł mój ta​ta z uśmie​chem na ustach. – Je​steś naj​pięk​niej​szą ko​bie​tą, ja​ką w ży​ciu wi​dzia​łem. Ten fa​cet na do​le to praw​dzi​wy szczę​ściarz. Oby tyl​ko o tym pa​mię​tał. – Dzię​ku​ję, ta​tu​siu – od​par​łam. Wsu​nął rę​kę do kie​sze​ni i wy​cią​gnął ko​lej​ny nie​wiel​ki pa​ku​nek, po​dob​ny do tych, któ​re przy​nie​śli po​zo​sta​li. – Mam dla cie​bie coś od Ru​sha. Chciał dać ci coś nie​bie​skie​go. Głu​piut​ki uśmiech nie scho​dził z mo​ich ust. Do​my​śli​łam się od ra​zu, dla​cze​go ta​ta tu przy​szedł. Wrę​czył mi pa​czusz​kę. – Zo​sta​nę tu. Bę​dziesz po​trze​bo​wać mo​jej po​mo​cy. Otwo​rzy​łam pu​deł​ko, pod​eks​cy​to​wa​na ko​lej​nym po​da​run​kiem od Ru​sha. Na atła​sie uło​żo​ny był de​li​kat​ny zło​ty łań​cu​szek, któ​ry ide​al​nie pa​so​wał do bran​so​let​ki na kost​kę. Gdy go wy​ję​łam, uj​rza​łam to​paz w kształ​cie łzy. W pu​deł​ku by​ła też ko​lej​na wia​do​mość. Szyb​ko ją otwo​rzy​łam. Bla​ire, Ten wi​sio​rek sym​bo​li​zu​je wie​le rze​czy. Łzy, któ​re uro​ni​łaś, trzy​ma​jąc w rę​kach ka​wa​łek atła​su na​le​żą​cy do Two​jej mat​ki. Łzy, któ​re wy​la​łaś za każ​dym ra​zem, gdy ko​goś utra​ci​łaś. Ale sym​bo​li​zu​je rów​nież na​sze łzy po tym, gdy po​czu​li​śmy pierw​sze ru​chy ma​łe​go ży​cia w Two​im brzu​chu. Mo​je łzy wdzięcz​no​ści za to, że mo​gę ko​chać ko​goś ta​kie​go jak Ty. Ni​g​dy nie by​łem w sta​nie wy​obra​zić so​bie ko​goś ta​kie​go jak Ty, Bla​ire. Za każ​dym ra​zem, gdy my​ślę o spę​dze​niu z To​bą resz​ty ży​cia, je​stem pe​łen po​ko​ry wo​bec lo​su. Ko​cham Cię, Rush

Otar​łam ko​lej​ną łzę i ro​ze​śmia​łam się. Miał ra​cję. Oby​dwo​je do​świad​czy​li​śmy łez ra​do​ści i smut​ku. Chcia​łam mieć na so​bie pa​miąt​kę tych wszyst​kich chwil, gdy bę​dzie​my mó​wić sło​wa przy​się​gi. Ta​ta wziął ode mnie łań​cu​szek i za​piął go na mo​jej szyi. Uło​ży​łam go rów​no. By​łam go​to​wa. Rush za​pew​nił mi coś sta​re​go, coś no​we​go, coś po​ży​czo​ne​go i coś nie​bie​skie​go. – Czas zejść na dół. – Ta​ta po​szedł otwo​rzyć drzwi. Ru​szy​łam za nim, a gdy wy​szli​śmy, spro​wa​dził mnie po scho​dach na dół i na ze​wnątrz, przez fron​to​we drzwi. Mia​łam wyjść przez bra​mę zro​bio​ną z ró​żo​wych róż i bia​łych mi​go​cą​cych świa​te​łek. Wsu​nę​łam rę​kę pod ra​mię ta​ty i po​zwo​li​łam mu się pro​wa​dzić.

RUSH Cze​ka​łem przy scho​dach, pa​trząc, jak po ko​lei scho​dzą na dół wszyst​kie oso​by, któ​re wy​sła​łem do Bla​ire z pre​zen​ta​mi. Gdy na gó​rę po​szedł jej oj​ciec, wie​dzia​łem, że nie mo​gę dłu​żej cze​kać. Mu​sia​łem wyjść na ze​wnątrz. Chcia​łem za​nieść jej po​da​run​ki oso​bi​ście, ale Bla​ire upar​ła się, że nie mo​gę zo​ba​czyć jej przed ślu​bem. Po​sze​dłem pod per​go​lę, przy​ozdo​bio​ną blusz​czem i bia​ły​mi ró​ża​mi, któ​ra by​ła usta​wio​na na pia​sku w po​ło​wie dro​gi mię​dzy do​mem a za​to​ką. Sta​ną​łem po​mię​dzy pa​sto​rem z jed​nej stro​ny a Gran​tem z dru​giej. – De​ner​wu​jesz się? – za​py​tał Grant. – Że po​sta​no​wi uciec sprzed oł​ta​rza? Tak – od​par​łem. Grant ro​ze​śmiał się i po​krę​cił gło​wą. – Nie o to mi cho​dzi​ło. – Pew​ne​go dnia zro​zu​miesz. A mnie te​go dnia ze śmie​chu od​pad​nie du​pa. – Nie ma szans – od​po​wie​dział. Pod ró​ża​mi po​ja​wi​ła się Be​thy, co ozna​cza​ło, że za nią cze​ka Bla​ire. Pod​nio​słem mi​kro​fon bez​prze​wo​do​wy, stra​te​gicz​nie scho​wa​ny dla mnie przez go​ścia od dźwię​ku, i przy​cze​pi​łem go do kla​py. Po​tem się​gną​łem za bu​kiet kwia​tów i wy​ją​łem gi​ta​rę. Mi​nę​ły la​ta, od​kąd ktoś wi​dział, jak na niej gram. Mo​głem so​bie wy​obra​zić, ja​kie my​śli krą​ży​ły po gło​wach go​ści. Wie​dział o tym tyl​ko mój ta​ta, bo to on po​ma​gał mi do​brać akor​dy. – Co ty wy​pra​wiasz? – wy​szep​tał Grant. Nie​do​wie​rza​nie w je​go gło​sie, kie​dy uświa​do​mił so​bie, co się dzie​je, by​ło jed​no​znacz​ne. Nie mu​sia​łem nic tłu​ma​czyć. Gdy Be​thy sta​nę​ła w umó​wio​nym miej​scu, wy​sze​dłem przed pa​sto​ra i spoj​rza​łem pro​sto w alej​kę mię​dzy go​ść​mi. Mu​zy​ka mia​ła się za​cząć w mo​men​cie po​ja​wie​nia się Bla​ire. Wszyst​ko do​kład​nie do​ga​da​łem z eki​pą dźwię​ko​wą. Bla​ire wresz​cie wy​szła, trzy​ma​jąc swe​go oj​ca pod ra​mię. Jej spoj​rze​nie skrzy​żo​wa​ło się z mo​im, a jej oczy roz​sze​rzy​ły się z za​sko​cze​nia. Mia​ła przejść do oł​ta​rza przy dźwię​kach utwo​ru I Won ’t Gi​ve Up Ja​so​na Mra​za. Ale ja nie chcia​łem, że​by śpie​wał dla niej in​ny męż​czy​zna. Nie dziś. Chcia​łem śpie​wać sło​wa na​pi​sa​ne spe​cjal​nie dla niej, gdy ona bę​dzie szła w mo​ją stro​nę, aby ob​da​ro​wać mnie ca​łym swo​im świa​tem. – Cóż… ni​g​dy nie śpie​wa​łem zbyt wie​le… wie​cie, przy lu​dziach… ale stwier​dzi​łem, że

po wszyst​kim, przez co ra​zem prze​szli​śmy… to bę​dzie do​bry mo​ment, że​by po​wie​dzieć wszyst​ko, co za​wsze chcia​łem po​wie​dzieć. Bla​ire, ko​cham cię… ko​cham cię naj​bar​dziej na świe​cie. Ob​ser​wo​wa​łem ją, gdy za​sty​gła w bez​ru​chu, pa​trząc na mnie. Wszyst​ko do​oko​ła znik​nę​ło – wi​dzia​łem tyl​ko Bla​ire. Gdy spoj​rza​łaś na mnie pierw​szy raz Za​po​mnia​łem, jak od​dy​chać Ska​mie​nia​łe ser​ce drgnę​ło we mnie Przy​rze​kłem, że ni​g​dy nie odej​dę Do​tyk Two​jej skó​ry ule​czył mo​je wnę​trze Chcia​łem Cie​bie co​raz wię​cej A im mniej by​łaś mo​ją Tym więk​szy ogień we mnie pło​nął Och, nie mo​gę prze​stać, prze​stać ko​chać Cię Więc sto​ję tu​taj i wresz​cie, dziew​czy​no Je​ste​śmy ra​zem po wszyst​kim, co się zda​rzy​ło Bę​dę pa​trzył w Two​je oczy tak dłu​go, jak ży​ję Bę​dę trzy​mał Cię w ra​mio​nach już za​wsze, obie​cu​ję Że ni​g​dy już Ni​g​dy już nie prze​sta​nę ko​chać Cię Ko​chać Cię Gdy wresz​cie Cię zna​la​złem Od​na​la​złem też sie​bie Dłu​go nie za​po​mnę dnia Gdy to wszyst​ko się za​czę​ło Gdy dam Ci swo​je na​zwi​sko Na za​wsze zmie​ni się wszyst​ko Na​sza hi​sto​ria za​ta​cza ko​ło Wię​cej nie trze​ba, bo ma​my na​sze ży​cie i mi​łość głę​bo​ką Bo nie mo​gę prze​stać

Prze​stać Cię ko​chać Więc sto​ję tu​taj i wresz​cie, dziew​czy​no Je​ste​śmy ra​zem po wszyst​kim, co się zda​rzy​ło Bę​dę pa​trzył w Two​je oczy tak dłu​go, jak ży​ję Bę​dę trzy​mał Cię w ra​mio​nach już za​wsze, obie​cu​ję Że ni​g​dy już Ni​g​dy już nie prze​sta​nę ko​chać Cię Ko​chać Cię Me ser​ce bi​je Bła​ga o Cie​bie Dzi​siaj w no​cy Bę​dzie​my mie​li sie​bie Więc chodź, chodź w me ra​mio​na Więc sto​ję tu​taj i wresz​cie, dziew​czy​no Je​ste​śmy ra​zem po wszyst​kim, co się zda​rzy​ło Nie mo​gę prze​stać Nie mo​gę prze​stać Nie mo​gę prze​stać Ko​chać Cię, tak Cie​bie…1) 1) Fal​len Too Far – pio​sen​ka Ru​sha Fin​laya jest do​stęp​na na iTu​nes.

Gdy skoń​czy​łem grać ostat​nie akor​dy, szyb​ko zdją​łem gi​ta​rę z ra​mie​nia i od​da​łem ją Gran​to​wi. Bla​ire nie cze​ka​ła na sło​wa pa​sto​ra i ze łza​mi w oczach rzu​ci​ła się w mo​je ra​mio​na. – To by​ło pięk​ne – po​wie​dzia​ła, tu​ląc się do mnie. – Nie tak pięk​ne jak ty – od​par​łem, trzy​ma​jąc ją moc​no. Ro​ze​śmia​ła się ci​cho. – Nie wie​dzia​łam, że to też po​tra​fisz. – Spoj​rza​ła na mnie z po​dzi​wem. – Je​stem pe​łen eks​cy​tu​ją​cych nie​spo​dzia​nek – za​pew​ni​łem i pu​ści​łem do niej oko. – No, do​bra, ko​cha​ni. Po​zwól​cie mi wy​dać cór​kę za mąż. – Abe się​gnął po rę​kę Bla​ire, by przy​cią​gnąć ją do sie​bie z roz​ba​wio​ną mi​ną.

Na​stęp​nie uca​ło​wał ją w po​li​czek i spoj​rzał na mnie. – Po​wie​dział​bym ci, że jest wy​jąt​ko​wa, ale ty już to wiesz. I tyl​ko dla​te​go ci ją da​ję. Pro​si​łem cię, że​byś stał się męż​czy​zną, któ​rym ja ni​g​dy nie by​łem, i do​ko​na​łeś te​go. Nie dla mnie, ale dla niej. Je​stem dum​ny z te​go, ja​ką sta​ła się ko​bie​tą, ale też z męż​czy​zny, z któ​rym zde​cy​do​wa​ła się spę​dzić resz​tę ży​cia. Wziął dłoń Bla​ire i po​ło​żył ją na mo​jej, po czym od​wró​cił się i za​jął swo​je miej​sce. Wsu​ną​łem jej rę​kę pod swo​je ra​mię i ra​zem zwró​ci​li​śmy się ku pa​sto​ro​wi. Bla​ire na​gle pod​sko​czy​ła i z uśmie​chem spoj​rza​ła w dół. Oto​czy​łem ją ra​mie​niem i po​ło​ży​łem rę​kę na jej brzu​chu, czu​jąc ru​chy na​sze​go dziec​ka. To by​ło mo​je ży​cie.

HARLOW (TAK, TO TEŻ DOBRZE PRZECZYTALIŚCIE) Czu​łam, że znów na mnie pa​trzy. Chcia​łam, że​by prze​stał. Od​kąd uciekł, klnąc, na czym świat stoi, i zo​sta​wia​jąc mnie sa​mą w mo​jej kry​jów​ce, nie prze​sta​wał się na mnie ga​pić. Nie​na​wi​dzi​łam, gdy ktoś się na mnie ga​pił. By​łam go​to​wa wra​cać do do​mu, ale wie​dzia​łam, że De​an się do​brze ba​wi. Mia​łam za​miar spraw​dzić, czy jest ja​kiś wcze​śniej​szy lot. Nie chcia​łam zo​sta​wać aż do ju​tra. Po​now​nie skrzy​żo​wa​łam no​gi i za​czę​łam ob​ser​wo​wać swo​je dło​nie. Nikt ze mną nie roz​ma​wiał i nie mo​głam ni​ko​go za to wi​nić. By​łam nud​na. Ni​g​dy nie wie​dzia​łam, co po​wie​dzieć. Ba​łam się, że coś pal​nę. Za​wsze tak by​ło. Na​uczy​łam się, że le​piej sie​dzieć ci​cho, niż po​wie​dzieć coś głu​pie​go. Jed​nak du​żo ła​twiej by​ło wto​pić się w tłum, gdy nie ga​pi​li się na mnie ta​cy męż​czyź​ni jak Grant Car​ter. Nie mo​głam zro​zu​mieć, dla​cze​go to ro​bi. To ja​kieś sza​leń​stwo. Wie​dzia​łam, dla​cze​go się zde​ner​wo​wał. Gdy je​steś ci​chą oso​bą, lu​dzie za​po​mi​na​ją, że sto​isz obok, i roz​ma​wia​ją przy to​bie o rze​czach, któ​re w ogó​le cię nie do​ty​czą. Kil​ka​krot​nie sły​sza​łam, jak Nan roz​ma​wia z Gran​tem. Wie​dzia​łam też, że o ile Rush był mi​łym fa​ce​tem, je​go przy​rod​ni brat wca​le go nie przy​po​mi​nał. Każ​dy, kto uma​wiał się z Nan, mu​siał być rów​nie po​wa​lo​ny. Wo​la​ła​bym tyl​ko, że​by nie był tak dia​bel​nie przy​stoj​ny. Po​win​nam wła​ści​wie być na to przy​go​to​wa​na. Nan by​ła prze​pięk​na i cho​ciaż wciąż się wście​ka​ła, przy​cią​ga​ła wszyst​kich do​oko​ła. Każ​dy fa​cet, z któ​rym się wią​za​ła, mu​siał jej do​rów​ny​wać pod wzglę​dem atrak​cyj​no​ści. I, och, ja​ki on jest pięk​ny. Nie​sa​mo​wi​cie. Na​wet je​go za​ło​żo​ne za uszy dłu​gie wło​sy są atrak​cyj​ne. A te nie​bie​skie oczy wręcz znie​wa​la​ją​ce. Wy​star​czy​ło, że po​wie​dział dwa sło​wa, a ja sta​łam się beł​ko​czą​cym kłęb​kiem ner​wów. Zresz​tą to nie by​ło nic wy​jąt​ko​we​go. Czę​sto mi się to zda​rza​ło. Ktoś od​su​nął krze​sło na​prze​ciw​ko mnie. Pod​nio​słam wzrok i zo​ba​czy​łam Gran​ta. Usiadł zde​cy​do​wa​nie za bli​sko. Nie​do​brze. Bar​dzo nie​do​brze. O co mu cho​dzi​ło? – Prze​pra​szam za wczo​raj – wark​nął. Spię​łam się, ale uda​ło mi się kiw​nąć gło​wą.

– Har​low, prze​stań, po​wiedz coś. Daj mi coś wię​cej niż tyl​ko ski​nie​nie – po​wie​dział roz​draż​nio​nym to​nem. Nie by​łam pew​na, czym zdo​ła​łam go roz​draż​nić. Nic mu prze​cież nie zro​bi​łam. Sta​ra​łam się do nie​go nie zbli​żać i igno​ro​wać je​go cią​głe spoj​rze​nia. Na​wet w trak​cie we​se​la uda​ło mu się zna​leźć mnie wśród in​nych go​ści i nie ode​rwał ode mnie wzro​ku przez ca​łą im​pre​zę. – Cho​dzi o mnie, czy po pro​stu z ni​kim nie roz​ma​wiasz? Nie wi​dzia​łem, że​byś tu z kimś ga​da​ła. Cho​ciaż nie czu​łam do nie​go sym​pa​tii i zde​cy​do​wa​nie nie po​do​ba​ło mi się, w ja​kich ko​bie​tach gu​sto​wał, nie chcia​łam też, że​by po​my​ślał, że je​stem idiot​ką. Po​szedł​by z tym do Nan, a ona mia​ła​by ko​lej​ny po​wód do na​śmie​wa​nia się ze mnie. – Źle się czu​ję w tłu​mie – wy​ja​śni​łam. Wy​glą​da​ło na to, że po mo​ich sło​wach tro​chę się roz​luź​nił. – Ta ban​da jest dość przy​tła​cza​ją​ca. Nie dzi​wię ci się. Zmu​si​łam się do uśmie​chu. Nie​zbyt du​ży, ale tyl​ko na ty​le by​ło mnie stać. Nie po​tra​fi​łam sztucz​nie się uśmie​chać. Ni​g​dy mi to nie wy​cho​dzi​ło. – Nie lu​bisz mnie, praw​da? – Był bar​dzo spo​strze​gaw​czy. Mo​głam skła​mać z grzecz​no​ści. Bab​cia uczy​ła mnie, że je​śli nie mam nic mi​łe​go do po​wie​dze​nia, nie po​win​nam się od​zy​wać. – Nie lu​bię Nan – od​po​wie​dzia​łam szcze​rze. Nie by​ło to zbyt uprzej​me, ale za to zu​peł​nie praw​dzi​we. Za​miast przejść do de​fen​sy​wy, Grant wy​buch​nął śmie​chem. Nie ci​chym, roz​ba​wio​nym śmie​chem, lecz peł​nym i gło​śnym, jak​bym by​ła do​sko​na​łą ko​me​diant​ką. Pa​trzy​łam na nie​go i nie​na​wi​dzi​łam go jesz​cze bar​dziej za to, jak atrak​cyj​nie wy​glą​dał, gdy się śmiał. To nie by​ło fa​ir. Nie chcia​łam my​śleć, że wszyst​ko w nim jest ta​kie po​cią​ga​ją​ce. – Prze​pra​szam – wy​krztu​sił, wy​cie​ra​jąc oczy i szcze​rząc się do mnie. – Nie spo​dzie​wa​łem się, że ta​kie sło​wa wyj​dą z twej słod​kiej bu​zi. Cho​le​ra, to by​ło za​baw​ne. By​łam zu​peł​nie od​mien​ne​go zda​nia. Czy on są​dził, że żar​to​wa​łam? – Nie je​steś w tym osa​mot​nio​na, pięk​na. Więk​szość osób by się z to​bą zgo​dzi​ła. Zwłasz​cza tych, któ​re są obec​ne na tym we​se​lu. Nie od​po​wie​dzia​łam. By​ło ja​sne, że on ją lu​bił. – Sko​ro nie roz​wi​jasz te​ma​tu, za​ło​żę się, że nie roz​ma​wiasz ze mną, bo uma​wia​łem się z Nan, a ty jej nie lu​bisz. Wzru​szy​łam ra​mio​na​mi. Nie do koń​ca. Cho​dzi​ło o coś wię​cej.

Po​wie​dze​nie mu praw​dy by​ło​by nie​grzecz​ne. Ale mo​głam al​bo być nie​grzecz​na, al​bo wyjść na nie​mo​wę. Nie chcia​łam, że​by żar​to​wał so​bie ze mnie wspól​nie z Nan. Wy​star​czy​ło mi, że ona to ro​bi​ła. – Nikt, kto uma​wia się z Nan, nie mo​że mieć po​zy​tyw​nych cech. Ani w ogó​le ja​kich​kol​wiek cech, z któ​ry​mi chcia​ła​bym mieć do czy​nie​nia. Nie lu​bię tra​cić cza​su na lu​dzi, z któ​ry​mi ni​g​dy wię​cej nie bę​dę chcia​ła roz​ma​wiać. – Wy​szło ostrzej, niż pla​no​wa​łam. Cho​ler​na szcze​rość. Grant skrzy​wił się. Te​raz to ja za​cho​wy​wa​łam się jak su​ka. Oskar​ży​łam Nan o by​cie ję​dzą, a sa​ma nie by​łam lep​sza. Nie mo​głam ta​ka być. Nie chcia​łam ta​ka być. – Słu​chaj, to źle za​brzmia​ło. Prze​pra​szam. Cho​dzi​ło o to, że nie lu​bię Nan. Ani tro​chę. Nie po​tra​fię zro​zu​mieć, jak kto​kol​wiek, kto nie jest z nią spo​krew​nio​ny, był​by w sta​nie z nią wy​trzy​mać. Fakt, że nie tyl​ko z nią wy​trzy​my​wa​łeś, ale na​wet uma​wia​łeś się z nią, mó​wi mi, że ty i ja ni​g​dy nie zo​sta​nie​my przy​ja​ciół​mi. Przy​kro mi. Nie chcia​łam, że​by to za​brzmia​ło wred​nie, tak na​praw​dę je​stem dość mi​łą oso​bą. Sta​ram się po pro​stu uni​kać pod​łych lu​dzi. Nan jest uoso​bie​niem pod​ło​ści, więc wnio​sku​ję z te​go, że ty też ta​ki je​steś. Dra​nie trzy​ma​ją się ra​zem. Prze​sta​łam mó​wić, bo tyl​ko po​gar​sza​łam spra​wę. Wsta​łam, uśmiech​nę​łam się prze​pra​sza​ją​co, tym ra​zem nie uda​jąc, bo na​praw​dę czu​łam się źle po tym wszyst​kim, co wła​śnie po​wie​dzia​łam. Czę​sto tak się dzia​ło, gdy mó​wi​łam za du​żo. Za​nim mógł co​kol​wiek od​po​wie​dzieć, czmych​nę​łam. Chcia​łam po​że​gnać się z Ru​shem i Bla​ire, po​je​chać na lot​ni​sko i po​cze​kać na na​stęp​ny lot. Zo​sta​nę tam ca​łą noc, je​śli bę​dzie trze​ba. Przy​naj​mniej tam Grant Car​ter mnie nie znaj​dzie.

BLAIRE – Wciąż nie mo​gę uwie​rzyć, że na​praw​dę dla mnie za​śpie​wa​łeś i za​gra​łeś. To by​ło nie​sa​mo​wi​te, Rush. Po pro​stu od​lot. – Na wspo​mnie​nie na​rze​czo​ne​go cze​ka​ją​ce​go na mnie z gi​ta​rą w rę​ku za​krę​ci​ło mi się w gło​wie. A po​tem w gło​śni​kach, za​miast Ja​so​na Mra​za, usły​sza​łam Ru​sha śpie​wa​ją​ce​go pio​sen​kę, któ​rą dla mnie na​pi​sał. Są​dzi​łam, że nie bę​dzie w sta​nie prze​bić tych wszyst​kich li​stów i pre​zen​tów, któ​re przy​słał do mo​je​go po​ko​ju. My​li​łam się. – Prze​sta​łem śpie​wać, kie​dy by​łem na stu​diach. By​łem zmę​czo​ny dziew​czy​na​mi, któ​re in​te​re​so​wa​ły się mną tyl​ko z po​wo​du De​ana. Gdy​bym śpie​wał, był​bym tym bar​dziej wią​za​ny ze Slac​ker De​mon. Rzu​ci​łem to. Ale dla cie​bie… chcia​łem, że​byś szła do oł​ta​rza, słu​cha​jąc mo​je​go gło​su i słów, któ​re dla cie​bie na​pi​sa​łem. Nie ja​kie​goś prze​cięt​ne​go ka​wał​ka, gra​ne​go na mi​lio​nie in​nych ślu​bów. – Rush po​ca​ło​wał mnie tuż za uchem. – Nasz ślub jest wy​jąt​ko​wy i ni​g​dy nie bę​dzie dru​gie​go ta​kie​go – szep​nął mi do ucha. Przy​tu​li​łam się do nie​go. Tań​czy​li​śmy do Kiss Me w wer​sji Eda She​era​na gra​nej przez nasz ze​spół. De​an pro​po​no​wał, że za​ła​twi nam „praw​dzi​wy ze​spół”, ale od​mó​wi​łam. Nie chcia​łam, że​by na​sze we​se​le z ka​me​ral​ne​go spo​tka​nia prze​ro​dzi​ło się, w kon​cert zna​ne​go ze​spo​łu. Rush zgo​dził się ze mną, więc za​trud​ni​li​śmy po pro​stu naj​lep​szą gru​pę gra​ją​cą co​ve​ry, ja​ką moż​na by​ło zna​leźć. – Szko​da, że dzi​siaj w na​szym do​mu bę​dzie peł​no lu​dzi – wy​szep​ta​łam w je​go tors. – To nie ma zna​cze​nia. My tam nie wra​ca​my – od​parł Rush. Od​chy​li​łam się i spoj​rza​łam na nie​go. – Co masz na my​śli? Wy​szcze​rzył zę​by w uśmie​chu. – Na​praw​dę są​dzi​łaś, że za​mie​rzam dzie​lić dom z ta​ką ma​są lu​dzi w na​szą noc po​ślub​ną? Ja​sne, że nie. Cze​ka na nas wy​na​ję​ty w klu​bie luk​su​so​wy apar​ta​ment. Ucie​szy​ło mnie, że o tym po​my​ślał. Tej no​cy nie chcia​łam my​śleć o mo​im ta​cie i je​go oj​cu, śpią​cych za ścia​ną. – Do​brze – stwier​dzi​łam. Je​go klat​ka pier​sio​wa za​wi​bro​wa​ła śmie​chem. Po​pa​trzy​łam na na​szych go​ści. By​li tu wszy​scy na​si przy​ja​cie​le. Wszy​scy, któ​rych ko​cha​li​śmy. Po​za je​go sio​strą… i mat​ką. Ale

one te​go nie ak​cep​to​wa​ły. Oby​dwie mnie nie​na​wi​dzi​ły. Mi​mo wszyst​ko by​ło mi przy​kro, że nie ma ich z na​mi te​go dnia – z po​wo​du Ru​sha. Mia​łam na​dzie​ję, ze wzglę​du na nie​go, że pew​ne​go dnia sta​ną się czę​ścią na​sze​go ży​cia. Wie​dzia​łam, że za ni​mi tę​sk​ni, cho​ciaż nic nie mó​wił. – Gdzie wło​ży​łaś ten ka​wa​łek ma​te​ria​łu? – spy​tał. Uśmiech​nę​łam się i za​gry​złam dol​ną war​gę. – Nie mia​łam kie​sze​ni – od​par​łam. – Wiem. Gdzie on jest? – We​pchnę​łam go w sta​nik – przy​zna​łam. – Chy​ba bę​dzie miał dla mnie od tej po​ry no​we zna​cze​nie. – Prze​su​nął kciu​ka​mi po dol​nej czę​ści mo​ich pier​si. – Dzię​ku​ję ci za wszyst​ko. Za na​szyj​nik, łań​cu​szek, pier​ścio​nek… i po​zwo​lę ci za​trzy​mać ma​te​riał. Cho​ciaż cu​dow​nie by​ło go tu mieć. Świa​do​mość, że ma​ma wpły​nę​ła na ży​cie nas oboj​ga… to by​ło ide​al​ne. Rush ob​jął mnie cia​śniej ra​mio​na​mi. – Tak, wła​śnie ta​kie by​ło. Kie​dy się spiął, na​tych​miast to po​czu​łam. Pod​nio​słam wzrok i zo​ba​czy​łam, że przy​glą​da się ko​muś nad mo​im ra​mie​niem. Od​wró​ci​łam się i na​po​tka​łam wzrok Ca​ina. – Pew​nie po​wi​nie​nem mu po​zwo​lić z to​bą za​tań​czyć. Pró​bu​ję się do te​go prze​ko​nać. – Rush wciąż moc​no mnie trzy​mał. Uśmiech​nę​łam się na wi​dok je​go ewi​dent​ne​go roz​dar​cia. – Je​śli ty nie chcesz, że​bym za​tań​czy​ła z Ca​inem, to ja też te​go nie chcę. Mu​szę z nim jed​nak po​roz​ma​wiać. Mo​żesz iść ze mną i trzy​mać mnie za rę​kę. Pro​szę bar​dzo. Nie de​ner​wuj się. Te​raz na​zy​wam się Bla​ire Fin​lay. On ko​chał się w Bla​ire Wynn. Kie​dy uży​łam no​we​go na​zwi​ska, ca​łe je​go cia​ło się roz​luź​ni​ło. Przy​cią​gnął mnie moc​niej. – Po​wtórz to. Przy​naj​mniej tę część, gdzie wy​ma​wiasz swo​je na​zwi​sko – po​pro​sił chra​pli​wie. – Bla​ire Fin​lay – po​wtó​rzy​łam. – Cho​le​ra, jak to do​brze brzmi. – Po​ca​ło​wał mnie w czo​ło. – Idź, po​roz​ma​wiaj z nim. Ale, je​śli nie masz nic prze​ciw​ko… bez tań​ców. Nie chcę, że​by cię do​ty​kał. – Czy​li bez przy​tu​la​nia? – spy​ta​łam, za​nim ru​szy​łam w stro​nę przy​ja​cie​la. Rush zmarsz​czył brwi i po​trzą​snął gło​wą.

– Nie, je​śli chce za​cho​wać rę​ce – od​po​wie​dział, a ja się ro​ze​śmia​łam. Mój za​zdro​śnik. Po​de​szłam do Ca​ina, któ​ry cze​kał na mnie z rę​ka​mi we​tknię​ty​mi w kie​sze​nie i zbo​la​łym wy​ra​zem twa​rzy. To nie mo​gło być dla nie​go ła​twe. W je​go wy​obraź​ni by​li​śmy ra​zem na za​wsze. Na​praw​dę nie spo​dzie​wał się, że ko​niec koń​ców Rush mnie nie za​wie​dzie. My​lił się. – Cie​szę się, że przy​sze​dłeś – przy​wi​ta​łam się. Za​trzy​ma​łam się kil​ka kro​ków od nie​go, sta​ra​jąc się za​cho​wać wy​star​cza​ją​co du​ży dy​stans, że​by Rush nie po​czuł się za​gro​żo​ny. – Nie bę​dę kła​mał. Nie chcia​łem. Ba​bu​nia Q mnie zmu​si​ła – od​parł. – Ale wy​glą​dasz pięk​nie. Tak wspa​nia​le, że aż bo​li, kie​dy na cie​bie pa​trzę. – Dzię​ku​ję. Nie wie​dzia​łam, że Rush wy​słał wam wszyst​kim bi​le​ty i za​pro​sze​nia, do chwi​li, kie​dy Bab​cia Q we​szła dzi​siaj do mo​jej gar​de​ro​by. Ca​in ski​nął gło​wą. – Tak, do​my​śli​łem się. W koń​cu to on nas za​pra​szał, nie ty. Bab​cia Q po​sta​no​wi​ła, że przy​je​dzie​my, kie​dy tyl​ko do​sta​ła za​pro​sze​nie. – Je​stem szczę​śli​wa, Ca​in. Uśmiech​nął się smut​no i znów kiw​nął gło​wą. – Wi​dzę. Trud​no nie za​uwa​żyć. On też wy​glą​da na wnie​bo​wzię​te​go. Nie mie​li​śmy już o czym roz​ma​wiać. Nasz wspól​ny czas prze​mi​nął. Był mo​im naj​lep​szym przy​ja​cie​lem, ale te​raz Rush stał się dla mnie wszyst​kim. – Trzy​maj się. – Wie​dzia​łam, że mu​szę wra​cać do mę​ża, za​nim stwier​dzi, że zbyt dłu​go już ga​wę​dzi​my. – Ty też, Bla​ire. Prze​ślij zdję​cia dzie​cia​ka. Bab​cia Q bę​dzie chcia​ła je obej​rzeć – od​parł. Od​wró​ci​łam się i ru​szy​łam w stro​nę Ru​sha, któ​ry stał na kra​wę​dzi par​kie​tu, nie spusz​cza​jąc ze mnie wzro​ku.

RUSH Za​zwy​czaj spę​dza​łem Bo​że Na​ro​dze​nie pi​ja​ny w sztok w ja​kimś ku​ror​cie nar​ciar​skim, z mo​ją ak​tu​al​ną dziew​czy​ną i gru​pą przy​ja​ciół. Ta​kie by​ły mo​je świę​ta. Kie​dy do​ra​sta​li​śmy, mo​ja mat​ka nie de​ko​ro​wa​ła drzew​ka ani nie pie​kła cia​ste​czek. Ta​kie rze​czy wi​dy​wa​łem tyl​ko w te​le​wi​zji. Za​pach so​sno​wych igieł, ja​błek z cy​na​mo​nem i cia​ste​czek roz​cho​dził się na ca​ły dom. Naj​więk​sze drzew​ko bo​żo​na​ro​dze​nio​we, ja​kie uda​ło mi się zna​leźć w Ro​se​ma​ry, wy​peł​nia​ło sa​lon. Ude​ko​ro​wa​li​śmy je błysz​czą​cy​mi ko​lo​ro​wy​mi ozdo​ba​mi i świa​teł​ka​mi. Na ko​min​ku wi​sia​ły trzy skar​pe​ty z wy​ha​fto​wa​ną li​te​rą F, a gzyms ozda​bia​ły łań​cu​chy z ży​wych ga​łę​zi i bo​ró​wek. Na drzwiach fron​to​wych po​wie​si​li​śmy dwa wiel​kie wień​ce z ciem​no​czer​wo​ny​mi ko​kar​da​mi. W ca​łym do​mu sły​chać by​ło ko​lę​dy od​twa​rza​ne przez sys​tem gło​śni​ków. Bla​ire zna​la​zła sa​te​li​tar​ną sta​cję ra​dio​wą z pio​sen​ka​mi świą​tecz​ny​mi i nie po​zwa​la​ła mi jej wy​łą​czyć. Pre​zen​ty, owi​nię​te w ko​lo​ro​wy pa​pier i ob​wią​za​ne błysz​czą​cy​mi wstąż​ka​mi, pię​trzy​ły się pod drzew​kiem, a ja nie mo​głem po​zbyć się przy​ja​ciół. Cią​gle tu by​li. Wy​ja​da​li sło​dy​cze, któ​re pro​du​ko​wa​ła Bla​ire, i wy​pi​ja​li jabł​ko​wy cydr, któ​re​go nie​usta​ją​co im do​le​wa​ła. Zu​peł​nie jak​by Świę​ty Mi​ko​łaj zwy​mio​to​wał w na​szym do​mu. Rok wcze​śniej uznał​bym, że tak wy​glą​da pie​kło. Te​raz nie po​tra​fi​łem so​bie wy​obra​zić, bym kie​dy​kol​wiek mógł spę​dzać świę​ta ina​czej. Tak ob​cho​dzi​ła Bo​że Na​ro​dze​nie Bla​ire, a mnie się to po​do​ba​ło. Nie, cho​le​ra – by​łem za​chwy​co​ny. Mo​ja żo​na pod​śpie​wy​wa​ła fał​szy​wie świą​tecz​ne pio​sen​ki, wy​cią​ga​jąc z pie​ca cia​stecz​ka i ob​ta​cza​jąc ku​lecz​ki z ma​sła orze​cho​we​go w cu​krze pu​drze, pod​czas gdy ja cze​ka​łem, aż wło​ży mi jed​ną do ust. Mo​je dzie​ci bę​dą do​ra​stać w prze​ko​na​niu, że tak po​win​ny wy​glą​dać świę​ta. To mnie za​chwy​ca​ło. Przy​tu​la​li​śmy się na ka​na​pie, oglą​da​jąc świą​tecz​ne fil​my i pi​jąc go​rą​ce ka​kao. Trzy​ma​łem rę​kę na brzu​chu Bla​ire i cie​szy​łem się, czu​jąc, jak ko​pie mój chło​pak. Cze​goś ta​kie​go nie moż​na ku​pić za pie​nią​dze. Nie ta​kie​go szczę​ścia. – My​ślisz, że spo​tka​my się z two​im ta​tą przed świę​ta​mi? – spy​ta​ła mo​ja uko​cha​na, wcho​dząc do sa​lo​nu, gdzie sta​łem, z przy​jem​no​ścią przy​glą​da​jąc się drzew​ku i słu​cha​jąc, jak Bla​ire śpie​wa We Wish You a Mer​ry Chri​st​mas. – Wąt​pię. Wy​je​chał rap​tem ty​dzień te​mu – przy​po​mnia​łem jej. Zmarsz​czy​ła brwi i ski​nę​ła gło​wą. – Do​brze. W ta​kim ra​zie bę​dzie​my mu​sie​li nadać pre​zent dla nie​go pocz​tą. Ku​pi​łam też coś Har​low. Mia​łam na​dzie​ję, że po​mo​żesz mi wy​my​ślić pre​zen​ty dla two​jej

ma​my i Nan. Nie wiem, co im ku​pić. Ni​g​dy nie spę​dza​łam z ni​mi cza​su. Mo​jej ma​my i Nan? Ku​pi​ła pre​zent dla mo​je​go ta​ty? I Har​low? Cho​le​ra. Ja za​dba​łem tyl​ko o pre​zen​ty dla niej i dla dziec​ka. Nie po​my​śla​łem, że​by ku​pić co​kol​wiek ko​mu​kol​wiek in​ne​mu. – Hm, tak, ja​sne. Ale one nie bę​dą się ni​cze​go spo​dzie​wa​ły. Nie wy​mie​nia​my się pre​zen​ta​mi. To nie by​ło świę​to, któ​re ob​cho​dzi​li​śmy wspól​nie. Bla​ire wy​raź​nie się zmar​twi​ła. Spoj​rza​ła na mnie smut​no. Nie po​do​ba​ło mi się, że się smu​ci​ła. Lu​bi​łem, kie​dy we​so​ło fał​szo​wa​ła, jak kil​ka mi​nut wcze​śniej. – Ale są świę​ta. W świę​ta ku​pu​je się pre​zen​ty lu​dziom, któ​rych się ko​cha. Nie mu​szą być du​że. Po pro​stu coś. To przy​jem​ne – da​wać lu​dziom pre​zen​ty. Je​śli chcia​ła dać coś mo​jej wred​nej mat​ce i sio​strze, po​ja​dę, ku​pię to, co Bla​ire wy​bie​rze, i wy​ślę pocz​tą z uśmie​chem na ustach. – Do​brze, ko​cha​nie. Znaj​dę coś dla nich. Bę​dzie​my mo​gli wy​słać to ra​zem z resz​tą pre​zen​tów. Wy​raź​nie się udo​bru​cha​ła. Ski​nę​ła gło​wą. – To do​brze. W po​rząd​ku. – Za​czę​ła się od​wra​cać, ale po chwi​li znów spoj​rza​ła w mo​ją stro​nę. – Ku​pi​łam też coś dla Ki​ro. Mu​si​my to nadać ra​zem z resz​tą rze​czy do wy​sła​nia do Los An​ge​les. Nie mo​głem po​wstrzy​mać śmie​chu. Pre​zent dla Ki​ro! Po​my​ślą, że mi od​bi​ło, kie​dy do​sta​ną ode mnie te wszyst​kie pacz​ki. – Ki​ro też. Ja​sne – od​par​łem. Do​brą stro​ną sza​łu za​ku​po​we​go Bla​ire by​ło to, że mia​łem czas na przy​go​to​wa​nie dla niej nie​spo​dzian​ki. Mó​wi​ła, że po świę​tach bę​dzie​my mu​sie​li po​my​śleć o urzą​dze​niu po​ko​ju dzie​cin​ne​go. Ki​wa​łem gło​wą. Ale tak​że trzy​ma​łem ostat​ni po​kój po le​wej, ten z jej ulu​bio​nym wi​do​kiem, za​mknię​ty na klucz.

BLAIRE Rok wcze​śniej w Bo​że Na​ro​dze​nie po​zwo​li​łam ma​mie spać do póź​na, po​nie​waż po​przed​niej no​cy dłu​go wy​mio​to​wa​ła. Wsta​łam i przy​go​to​wa​łam jej ulu​bio​ne śnia​da​nie, go​fry z tru​skaw​ka​mi i bi​tą śmie​ta​ną, po czym za​pa​li​łam lamp​ki na cho​in​ce. To mia​ło być na​sze ostat​nie wspól​ne Bo​że Na​ro​dze​nie i wie​dzia​łam o tym. Po​sta​ra​łam się, że​by wszyst​ko wy​szło ide​al​nie. Kie​dy we​szła do po​ko​ju, po​wi​ta​ły ją ogień na ko​min​ku, ulu​bio​na skar​pe​ta peł​na drob​nych pre​zen​tów, świą​tecz​na mu​zy​ka i ja. Śmia​ła się i pła​ka​ła, a w koń​cu przy​tu​li​ła mnie, po czym usia​dły​śmy i zja​dły​śmy śnia​da​nie przed otwar​ciem upo​min​ków. Chcia​łam ku​pić jej ty​le rze​czy, ale z ka​są by​ło kru​cho. Więc przy po​mo​cy mo​ich ską​pych zdol​no​ści pla​stycz​nych przy​go​to​wa​łam dla niej al​bum ze zdję​cia​mi mo​imi i Va​le​rie. Po​cho​wa​łam go ra​zem z ma​mą. W tym ro​ku ro​bi​łam wszyst​ko, co mo​głam, że​by ma​ma by​ła ze mnie dum​na. Zda​rza​ły się chwi​le, kie​dy sły​sza​łam jej ulu​bio​ną ko​lę​dę i mu​sia​łam wal​czyć z pra​gnie​niem, że​by zwi​nąć się w kłę​bek i pła​kać. Ale rok te​mu zmu​si​ła mnie, że​bym jej coś obie​ca​ła. Rów​nież zda​wa​ła so​bie spra​wę z fak​tu, że to jej ostat​nie świę​ta, więc po​pro​si​ła mnie, że​bym wy​świad​czy​ła jej przy​słu​gę i na​stęp​ne świę​ta ob​cho​dzi​ła za nas obie. Sta​ra​łam się z ca​łe​go ser​ca. Te​go ran​ka otwo​rzy​łam oczy przed wscho​dem słoń​ca i wy​su​nę​łam się z łóż​ka, nie bu​dząc Ru​sha. Po​trze​bo​wa​łam chwi​li sa​mot​no​ści. Cza​su na po​go​dze​nie się z róż​ny​mi rze​cza​mi. Na wspo​mnie​nia. Wie​dzia​łam, że gdy​by ma​ma mo​gła mnie te​raz zo​ba​czyć, by​ła​by prze​szczę​śli​wa. Wy​szłam za mąż za męż​czy​znę, któ​re​go ko​cha​łam. Sa​ma mia​łam być mat​ką i wy​ba​czy​łam ta​cie. Moc​no ob​ję​łam dłoń​mi ku​bek z ka​wą i pod​cią​gnę​łam pod sie​bie no​gi na ka​na​pie, zwra​ca​jąc się twa​rzą do ko​lo​ro​we​go drzew​ka. Ta​kie​go ży​cia ma​ma by dla mnie pra​gnę​ła. Nie wy​cie​ra​łam spły​wa​ją​cych łez, bo nie wszyst​kie by​ły smut​ne. Nie​któ​re by​ły łza​mi szczę​ścia. In​ne wdzięcz​no​ści al​bo wspo​mnień. Z przy​jem​no​ścią wsłu​chi​wa​łam się w ci​szę i pa​trzy​łam, jak za oknem wscho​dzi słoń​ce. Rush chciał​by, że​bym by​ła obok nie​go, kie​dy się obu​dzi. Po​sta​no​wi​łam, że jak tyl​ko skoń​czę ka​wę, umy​ję zę​by i wśli​zgnę się z po​wro​tem do łóż​ka. Pra​gnę​łam, że​by za​pa​mię​tał te świę​ta ja​ko ide​al​ne. To by​ło na​sze pierw​sze wspól​ne Bo​że Na​ro​dze​nie, a ja two​rzy​łam pre​ce​dens na zbli​ża​ją​ce się la​ta. – Kie​dy bu​dzisz się w Bo​że Na​ro​dze​nie, a two​je​go ulu​bio​ne​go pre​zen​tu nie ma ko​ło

cie​bie, to na​praw​dę bo​li – za​sko​czył mnie za​spa​ny głos Ru​sha. Od​wró​ci​łam się i zo​ba​czy​łam, jak wcho​dzi do sa​lo​nu. Wcią​gnął spodnie dre​so​we, ale nic po​za tym. Wło​sy miał zmierz​wio​ne od spa​nia, a oczy wciąż na wpół przy​mknię​te. – Prze​pra​szam. Za​mie​rza​łam wró​cić do łóż​ka po obej​rze​niu wscho​du słoń​ca – po​wie​dzia​łam, kie​dy opadł na miej​sce ko​ło mnie. Przy​cią​gnął mnie do sie​bie. – Wstał​bym i obej​rzał go z to​bą, gdy​byś mnie po​pro​si​ła. – Oparł pod​bró​dek na czub​ku mo​jej gło​wy. By​łam nie​mal pew​na, że zro​bił​by wszyst​ko, o co bym go po​pro​si​ła. Nie dla​te​go zo​sta​wi​łam go śpią​ce​go w łóż​ku. – Wiem – od​par​łam. Rush prze​su​nął dło​nią w gó​rę i w dół po mo​im le​wym ra​mie​niu. – Po​trze​bo​wa​łaś cza​su dla sie​bie? – spy​tał. Zro​zu​mie​nie w je​go py​ta​niu pod​po​wie​dzia​ło mi, że nie po​trze​bo​wał szcze​gó​łów. Wie​dział. – Tak – po​twier​dzi​łam. – Chcesz go wię​cej? – Nie. – Uśmiech​nę​łam się do nie​go. – To do​brze, bo nie za​mie​rza​łem dać się ła​two prze​pę​dzić. Ro​ze​śmia​łam się i opar​łam gło​wę o je​go klat​kę pier​sio​wą. – To pięk​ny po​ra​nek. – Tak – zgo​dził się i po​chy​lił gło​wę w stro​nę mo​je​go ucha. – Czy mo​gę dać ci te​raz je​den z pre​zen​tów? – spy​tał. – Czy mu​szę się w związ​ku z tym ro​ze​brać? – Chcia​łam się z nim tro​chę po​dro​czyć. – Hm, nie… ale je​śli chcesz się ro​ze​brać, ko​cha​nie, to ja je​stem za​wsze za – od​parł. Za​sko​czo​na, od​wró​ci​łam się i spoj​rza​łam na nie​go. – To zna​czy, że chcesz te​raz otwie​rać pre​zen​ty? – zdu​mia​łam się. My​śla​łam, że naj​pierw bę​dzie​my się ko​chać. – Nie​do​kład​nie otwie​rać. Chcę ci coś po​ka​zać. – Wstał i po​cią​gnął mnie za so​bą. Nie te​go się spo​dzie​wa​łam. Ski​nę​łam gło​wą i po​zwo​li​łam mu po​pro​wa​dzić się przez dom w stro​nę scho​dów. Mo​że jed​nak mie​li​śmy upra​wiać seks na gó​rze? Rush za​trzy​mał się przed po​ko​jem, któ​ry kie​dyś wy​bra​łam ja​ko swój. Nie wcho​dzi​łam do nie​go, od​kąd przed we​se​lem po​ka​za​łam go Har​low. Drzwi by​ły za​mknię​te. Rush od​su​nął się i wska​zał mi ge​stem, że​bym je otwo​rzy​ła. Te​raz już na​praw​dę nic z te​go nie ro​zu​mia​łam.

Zro​bi​łam krok do przo​du i na​ci​snę​łam klam​kę, a drzwi otwo​rzy​ły się po​wo​li. Pierw​szą rze​czą, ja​ką zo​ba​czy​łam, by​ło ol​brzy​mie dzie​cię​ce łó​żecz​ko z wi​śnio​we​go drew​na, sto​ją​ce na środ​ku po​ko​ju. Nad nim wi​sia​ła mi​ster​na ka​ru​zel​ka z du​żą licz​bą eg​zo​tycz​nych zwie​rzą​tek. Rush się​gnął do środ​ka i na​ci​snął włącz​nik. Za​miast świa​tła włą​czy​ła się ka​ru​zel​ka i za​czę​ła grać. Ale nie ko​ły​san​kę. Za​gra​ła pio​sen​kę, któ​rą Rush śpie​wał dla mnie na we​se​lu. Na ca​łej dłu​go​ści za​baw​ki, aż do su​fi​tu, świe​ci​ły lamp​ki. Je​dy​ne, co by​łam w sta​nie zro​bić, to za​kryć usta w kom​plet​nym zdu​mie​niu i za​sko​cze​niu. We​szłam głę​biej do po​miesz​cze​nia. Świa​tła tań​czy​ły na ścia​nach, a ka​ru​zel​ka krę​ci​ła się, gra​jąc na​szą pio​sen​kę. W ro​gu po​ko​ju sta​ło bu​ja​ne krze​sło, na któ​rym le​żał pięk​ny ręcz​nie dzier​ga​ny koc. W po​miesz​cze​niu do​strze​głam rów​nież prze​wi​jak, sza​fę, a na​wet nie​wiel​ką le​żan​kę. Ja​sno​nie​bie​skie ścia​ny pa​so​wa​ły ide​al​nie, zwłasz​cza że jed​na z nich skła​da​ła się głów​nie z okien, któ​re wy​cho​dzi​ły na błę​kit​ne nie​bo i la​zu​ro​wy oce​an. W koń​cu od​zy​ska​łam głos, ale zdo​ła​łam je​dy​nie za​szlo​chać. Rzu​ci​łam się w ra​mio​na Ru​sha i się roz​pła​ka​łam. To był ide​al​ny po​kój i to on go urzą​dził. Stwo​rzył do​sko​na​ły po​kój dla na​sze​go sy​na. – Mam na​dzie​ję, że to łzy szczę​ścia, bo szcze​rze mó​wiąc, mar​twi​łem się, że się wku​rzysz. Be​thy wspo​mnia​ła, że mo​że bę​dziesz chcia​ła urzą​dzić po​kój sa​ma. Nie po​my​śla​łem o tym – szep​nął, zde​ner​wo​wa​ny. Be​thy się nie zna​ła. Mo​że ona chcia​ła​by to zro​bić sa​ma. Rush po​świę​cił ty​le cza​su na urzą​dze​nie po​ko​ju dzie​cię​ce​go! Ser​ce uro​sło mi tak bar​dzo, że nie​mal pę​kło. – To jest do​sko​na​łe. Prze​pięk​ne. To… och, Rush, on bę​dzie tym za​chwy​co​ny! Ja je​stem tym za​chwy​co​na! – za​pew​ni​łam. Zła​pa​łam go za gło​wę, przy​cią​gnę​łam do sie​bie i po​ca​ło​wa​łam. Wspa​nia​ły po​kój dzie​cię​cy jak z ma​ga​zy​nu wnę​trzar​skie​go pod​nie​ca cię​żar​ną ko​bie​tę. Kto by się spo​dzie​wał?

TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ… BLAIRE By​łam dziew​czy​ną z po​łu​dnia. To nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści. Cho​ciaż cu​dow​nie spę​dzi​li​śmy czas w No​wym Jor​ku, cie​szy​łam się, że wró​ci​li​śmy do do​mu, gdzie mo​głam ku​pić słod​ką mro​żo​ną her​ba​tę, kie​dy tyl​ko mia​łam na nią ocho​tę. Rush też tę​sk​nił za Ro​se​ma​ry. To by​ło wi​dać. Roz​pa​ko​wa​li​śmy się i za​nie​śli​śmy wszyst​kie ubra​nia i za​baw​ki, któ​re ku​pi​li​śmy dla bez​i​mien​ne​go jesz​cze dziec​ka, do dzie​cię​ce​go po​ko​ju. Przy​jem​nie by​ło wie​szać w sza​fie ma​łe ubran​ka, skła​dać ko​cy​ki i usta​wiać w rzą​dek ma​leń​kie bu​ci​ki. Tro​chę prze​sa​dzi​li​śmy z ilo​ścią ku​pio​nych ciusz​ków. Wkrót​ce po na​szym po​wro​cie Grant za​brał Ru​sha na po​le gol​fo​we, gdzie mie​li spę​dzić tro​chę cza​su w mę​skim to​wa​rzy​stwie. Ja też chcia​łam wy​brać się do ko​goś z wi​zy​tą. W do​mu nie by​ło nic do je​dze​nia, a ja umie​ra​łam z gło​du. Po​sta​no​wi​łam upiec dwie pie​cze​nie na jed​nym ogniu, spraw​dza​jąc, czy Jim​my jest w pra​cy, i zjeść coś w klu​bie. Zła​pa​łam klu​czy​ki i ru​szy​łam w stro​nę sa​mo​cho​du… czy SUV-a… czy co​kol​wiek to by​ło. Jesz​cze nim nie jeź​dzi​łam. Kie​dy wró​ci​li​śmy do do​mu, Rush zo​sta​wił go na pod​jeź​dzie, że​by na mnie cze​kał. Wie​dzia​łam tyl​ko, że tak zda​niem pro​du​cen​tów mar​ki Mer​ce​des Benz po​wi​nien wy​glą​dać sa​mo​chód te​re​no​wy. Cie​szy​łam się, że Rush nie ku​pił mi mi​ni​va​na. SUV był po​dob​no jed​nym z naj​bez​piecz​niej​szych sa​mo​cho​dów na ryn​ku. Naj​pierw dłu​go mnie do nie​go prze​ko​ny​wał, po czym stwier​dził, że je​śli mi się nie spodo​ba, mo​że​my go od​dać i ku​pić coś in​ne​go. To był mer​ce​des, do li​cha. Nie za​mie​rza​łam krę​cić na nie​go no​sem. Oczy​wi​ście, że mi się po​do​bał. Mu​sia​łam tyl​ko od​kryć, jak się go pro​wa​dzi. Spoj​rza​łam na klu​czyk, któ​ry Rush mi zo​sta​wił. Prze​ka​zał mi też in​struk​cje. Mia​łam po pro​stu wsa​dzić to coś, co z pew​no​ścią nie by​ło klu​czy​kiem, do to​reb​ki i no​sić ze so​bą. Drzwi mia​ły się au​to​ma​tycz​nie otwo​rzyć, o ile bę​dę trzy​ma​ła klu​czyk przy so​bie. Po​tem po​win​nam po​sta​wić no​gę na ha​mul​cu i wci​snąć przy​cisk „włącz” znaj​du​ją​cy się przy kie​row​ni​cy, że​by uru​cho​mić sil​nik. Ca​ła resz​ta mia​ła pójść jak po ma​śle. Tak, ja​sne. Zgod​nie z po​le​ce​niem wspię​łam się do sa​mo​cho​du, co nie jest pro​stym za​da​niem, kie​dy ma się ol​brzy​mi brzuch. Za​pię​łam pa​sy i zdo​ła​łam za​pa​lić sil​nik bez klu​czy​ka – ze wszech miar dziw​ne do​świad​cze​nie. Nie pró​bo​wa​łam na​wet do​ty​kać ni​cze​go na de​sce roz​dziel​czej. Wy​glą​da​ła jak kok​pit sa​mo​lo​tu. Nic z te​go nie ro​zu​mia​łam. Otwo​rzy​łam to​reb​kę, wy​ję​łam z niej broń i wsu​nę​łam pod sie​dze​nie. Ostat​nio nie no​si​łam jej ze so​bą, bo za​wsze by​łam z Ru​shem. Ale te​raz, kie​dy mia​łam znów wła​sny sa​mo​chód i wy​cho​dzi​łam z do​mu sa​ma, a wkrót​ce rów​nież z dziec​kiem, po​trze​bo​wa​łam świa​do​-

mo​ści, że mam przy so​bie coś do obro​ny. Kie​dy dziec​ko uro​śnie, bę​dę mu​sia​ła zna​leźć lep​sze miej​sce na ukry​cie bro​ni. Nie chcia​łam, że​by le​ża​ła gdzieś, gdzie ma​ły mógł​by jej do​się​gnąć. Mu​sia​łam po​roz​ma​wiać o tym z Ru​shem. Do​je​cha​nie do klu​bu oka​za​ło się ła​twe. Sa​mo​chód wy​łą​czył się po na​ci​śnię​ciu przy​ci​sku. Za​mknę​łam drzwi tym, co Rush na​zy​wał „klu​czy​kiem”, i ru​szy​łam do środ​ka. Kie​dy zmie​rza​łam do ja​dal​ni, z kuch​ni wy​szedł Jim​my. Kie​dy mnie zo​ba​czył, na je​go twa​rzy po​ja​wił się uśmiech. – Po​patrz na sie​bie, sek​sow​na ma​muś​ko. Je​steś w sta​nie spra​wić, że na​wet brzuch wiel​ko​ści pił​ki pla​żo​wej wy​glą​da po​cią​ga​ją​co. Wejdź do kuch​ni i po​cze​kaj na mnie. Za​raz wró​cę. – Jim​my wska​zał ru​chem gło​wy swo​ją ta​cę. Niósł tyl​ko dwie szklan​ki wo​dy, więc miał się szyb​ko uwi​nąć. Otwo​rzy​łam drzwi ku​chen​ne i we​szłam do środ​ka. Kil​ku ku​cha​rzy krzyk​nę​ło z po​zdro​wie​niem, a ja po​ma​cha​łam im, pró​bu​jąc przy​po​mnieć so​bie wszyst​kie imio​na. – Pro​szę, po​wiedz mi, że wró​ci​łaś do Ro​se​ma​ry na do​bre i nie bę​dziesz wię​cej włó​czyć się po świe​cie. Tę​sk​ni​łem za to​bą – jęk​nął Jim​my, przy​tu​la​jąc mnie. – W naj​bliż​szym cza​sie ni​g​dzie się nie wy​bie​ram – za​pew​ni​łam go. – Bo​że, Bla​ire, je​steś gi​gan​tycz​na. Kie​dy dziec​ko wy​cho​dzi? – spy​tał Jim​my i za​czął gła​skać mój brzuch. – Nie mo​żesz tam zo​stać na za​wsze, ma​lu​chu. Czas, że​byś zna​lazł się na ze​wnątrz. Two​ja ma​ma nie jest aż ta​ka du​ża – nie znie​sie już wię​cej. Drzwi ku​chen​ne otwo​rzy​ły się. Pod​nio​słam wzrok i zo​ba​czy​łam no​wą twarz. Wcho​dzą​ca dziew​czy​na mia​ła ciem​no​brą​zo​we wło​sy i pięk​ne ko​ści po​licz​ko​we. Przy​glą​da​ła się ga​da​ją​ce​mu do mo​je​go brzu​cha Jim​my ’emu z uśmie​chem cie​ka​wo​ści. – Cześć – rzu​ci​łam, a jej wzrok prze​niósł się z mo​je​go brzu​cha na twarz. Oczy też mia​ła wspa​nia​łe. Skąd Wo​ods ją wy​trza​snął? Czy za​trud​nił ją z po​wo​du wy​glą​du? Bo zna​jąc Wo​od​sa, na pew​no za​uwa​żył jej uro​dę. – Hej – od​po​wie​dzia​ła z za​ska​ku​ją​cym moc​nym po​łu​dnio​wym ak​cen​tem. Ta dziew​czy​na nie po​cho​dzi​ła z Ro​se​ma​ry. Jim​my od​su​nął się i uśmiech​nął sze​ro​ko do ko​le​żan​ki. Lu​bił ją. To był do​bry znak. – Cie​szę się, że wró​ci​łaś, dziew​czyn​ko. Wczo​raj​szy dzień bez cie​bie był fa​tal​ny – stwier​dził, po czym spoj​rzał na mnie. – Del​la, to jest Bla​ire. Mo​ja naj​lep​sza przy​ja​ciół​ka, któ​ra zo​sta​wi​ła mnie dla in​ne​go. I nie mo​gę jej za to wi​nić, bo strasz​ne z nie​go cia​cho. Bla​ire, to jest Del​la. Mo​że fi​glu​je z sze​fem, a mo​że nie. Nie mo​głam się nie uśmiech​nąć. Ja​sne, że Wo​ods ją za​uwa​żył. – Jim​my! – upo​mnia​łam go, kie​dy twarz Del​li ob​la​ła się ru​mień​cem. Ona zro​bi​ła to sa​mo. Po​do​ba​ła mi się ta dziew​czy​na. Mo​że wła​śnie mia​łam przed so​bą no​wą kan​dy​-

dat​kę na przy​ja​ciół​kę? – Z Wo​od​sem, tak? Z tym sze​fem? – spy​ta​łam, uśmie​cha​jąc się sze​ro​ko, bo wie​dzia​łam, że na pew​no nie po​szła​by do łóż​ka z ta​tą Wo​od​sa. – Oczy​wi​ście, że z Wo​od​sem. Dziew​czy​na ma gust. Nie fi​glo​wa​ła​by ze sta​rym. – Jim​my wy​wró​cił ocza​mi. – Czy mo​gli​by​ście prze​stać mó​wić o „fi​glo​wa​niu”? – Wciąż się czer​wie​ni​ła. Mu​sia​łam dać jej tro​chę ochło​nąć, bo Jim​my tyl​ko po​gar​szał spra​wę. – Jim​my nie po​wi​nien mi o tym mó​wić, ale sko​ro już to zro​bił, to mo​gę po​wie​dzieć, że Wo​ods to świet​ny chło​pak. Je​śli rze​czy​wi​ście… hm… fi​glu​jesz z nim, to wy​bra​łaś wła​ści​we​go fa​ce​ta. – Dzię​ki. – Za​gry​zła war​gę, że​by się nie uśmiech​nąć. Mia​łam na​dzie​ję, że Wo​ods się w niej za​ko​chał. Be​thy też by się spodo​ba​ła. – Je​śli nie uro​dzę w tym ty​go​dniu, mo​że mo​gły​by​śmy spo​tkać się na lunch? – za​su​ge​ro​wa​łam. Za​dzwo​nię do Be​thy, że​by też przy​szła. Del​la spoj​rza​ła na mój brzuch. Mia​ła ta​ki wy​raz twa​rzy, jak​by jej zda​niem ist​nia​ło ma​łe praw​do​po​do​bień​stwo, że​bym zdo​ła​ła stąd wyjść, uprzed​nio nie uro​dziw​szy, a co do​pie​ro wy​trzy​ma​ła do przy​szłe​go ty​go​dnia. Pew​nie mia​ła ra​cję. – Do​brze. To brzmi nie​źle – od​par​ła. Nie mo​głam się do​cze​kać, kie​dy opo​wiem o niej Ru​sho​wi. Mo​że po​win​ni​śmy za​pro​sić ją i Wo​od​sa na ko​la​cję któ​re​goś wie​czo​ru? To by​ło​by mi​łe. – Del​la Slo​ane! – w mo​je my​śli wdarł się wście​kły głos. Ode​rwa​łam wzrok od dziew​czy​ny i zwró​ci​łam go w stro​nę drzwi. Stał w nich po​li​cjant. – Tak, pro​szę pa​na? – spy​ta​ła dziew​czy​na. Wy​raź​nie po​bla​dła, a ja ro​zej​rza​łam się wo​kół, szu​ka​jąc Wo​od​sa. Gdzie się po​dzie​wał, kie​dy go po​trze​bo​wa​li​śmy? Kie​dy tu pra​co​wa​łam, za​wsze po​ja​wiał się w nie​wła​ści​wym mo​men​cie. A te​raz go nie by​ło. – Mu​si pa​ni iść ze mną, pan​no Slo​ane – wark​nął ofi​cer, przy​trzy​mu​jąc drzwi. Cze​kał, aż Del​la przez nie przej​dzie. – Je​śli nie pój​dzie pa​ni ze mną do​bro​wol​nie, bę​dę mu​siał sprze​ci​wić się ży​cze​niu pa​na Ker​ring​to​na i aresz​to​wać pa​nią tu​taj, na te​re​nie klu​bu. Co on po​wie​dział? Aresz​to​wać? Pan Ker​ring​ton? Wo​ods by te​go nie zro​bił. Gdy​by miał z tym coś wspól​ne​go, na pew​no po​ja​wił​by się tu​taj. Po​za tym i ja, i Jim​my po​tra​fi​li​śmy do​brze oce​niać ludz​kie cha​rak​te​ry. Obo​je lu​bi​li​śmy Del​lę. Coś by​ło nie tak. – Za co ją aresz​tu​je​cie? Ab​so​lut​nie nie wie​rzę, że Wo​ods wie, co się tu dzie​je. – Jim​my do​ma​gał się od​po​wie​dzi, sta​jąc przed Del​lą, jak​by chciał ją osło​nić. Jesz​cze bar​dziej go za to po​lu​bi​łam. Dziew​czy​na wy​glą​da​ła tak, jak​by mia​ła za​raz ze​mdleć.

– Pan Ker​ring​ton wie o wszyst​kim. To on po​le​cił mi, że​bym wy​pro​wa​dził Del​lę Slo​ane z bu​dyn​ku i aresz​to​wał ją na par​kin​gu. Je​śli jed​nak nie pój​dzie do​bro​wol​nie, aresz​tu​ję ją tu​taj, a wraz z nią każ​de​go, kto sta​nie na mo​jej dro​dze. Wo​ods nie mógł o tym wie​dzieć. Nie wie​rzy​łam w to. To nie mo​gła być praw​da. – Wszyst​ko w po​rząd​ku, Jim​my. – Del​la wy​szła zza ple​ców przy​ja​cie​la. Pa​trzy​łam bez​rad​nie, jak wy​cho​dzi z kuch​ni. – Mu​sisz zna​leźć Wo​od​sa – zwró​cił się do mnie Jim​my. – Nie wie​rzę te​mu gli​nie. My​ślę, że nie mó​wi praw​dy. Wszyst​ko wska​zu​je na to, że sta​ry ma​czał w tym pal​ce. Ski​nę​łam gło​wą. Zga​dza​łam się z nim. – Nie mam nu​me​ru Wo​od​sa w te​le​fo​nie. Ru​sho​wi to prze​szka​dza​ło, więc usu​nę​łam go z li​sty kon​tak​tów – przy​zna​łam z za​że​no​wa​niem, spo​glą​da​jąc na Jim​my ’ego. Jim​my po​trzą​snął gło​wą i uśmiech​nął się sze​ro​ko, po czym wy​jął te​le​fon z mo​ich rąk i wy​stu​kał nu​mer te​le​fo​nu Wo​od​sa. – Za​dzwoń do nie​go. Je​śli nie od​po​wie, znajdź go. Nie mo​gę ci po​móc. Mo​ja je​dy​na po​moc na tej zmia​nie wła​śnie zo​sta​ła aresz​to​wa​na, więc mu​szę bły​ska​wicz​nie wziąć ty​łek do ro​bo​ty. Ski​nę​łam gło​wą i wy​szłam na ze​wnątrz, gdzie po​li​cjant wła​śnie wpy​chał Del​lę do sa​mo​cho​du ze znacz​nie więk​szą si​łą, niż to by​ło ko​niecz​nie. Za​dzwo​ni​łam do Wo​od​sa, ale po​łą​czy​łam się od ra​zu z pocz​tą gło​so​wą. Spró​bo​wa​łam po​now​nie, z tym sa​mym re​zul​ta​tem. Po​bie​głam, a mo​że ra​czej szyb​ko po​czła​pa​łam, w stro​nę je​go biu​ra. Za​pu​ka​łam, ale nie do​cze​ka​łam się od​po​wie​dzi. Pró​bo​wa​łam otwo​rzyć drzwi – by​ły za​mknię​te na klucz. Cho​le​ra. Po​spie​szy​łam na ze​wnątrz i wy​krę​ci​łam nu​mer Ru​sha. Bę​dzie wie​dział, co ro​bić. Po​za tym Wo​ods mógł rów​nie do​brze być z nim. Kie​dy tyl​ko po​sta​wi​łam no​gę na ka​mien​nej ścież​ce, po​czu​łam skurcz i ciecz try​ska​ją​cą spo​mię​dzy mo​ich nóg. Za​mar​łam. Ode​szły mi wo​dy.

RUSH – Do​brze wy​glą​dasz jak na żon​ko​sia. – draż​nił się ze mną Grant, kie​dy szli​śmy do wóz​ka po lek​ki kij. – Oczy​wi​ście, że tak. Oże​ni​łem się z Bla​ire. Je​stem naj​szczę​śliw​szym fa​ce​tem na pla​ne​cie – od​par​łem, nie ła​piąc przy​nę​ty. Chciał, że​bym się wściekł, bo uwa​żał, że to za​baw​ne. – Bla​ire jest wście​kle sek​sow​na. Na​wet w dzie​wią​tym mie​sią​cu cią​ży. – Za​my​ślił się, roz​wa​la​jąc się na sie​dze​niu i sta​wia​jąc no​gi na de​sce roz​dziel​czej wóz​ka. – Mów da​lej, je​śli chcesz, że​bym zła​mał ci cho​ler​ny ki​nol – wark​ną​łem, rzu​ca​jąc mu wście​kłe spoj​rze​nie. Kie​dy za​czął się śmiać, zro​zu​mia​łem, że do​stał to, cze​go pra​gnął. Wy​wró​ci​łem ocza​mi i jed​no​cze​śnie usły​sza​łem te​le​fon. To był dzwo​nek Bla​ire. Pu​ści​łem kij i się​gną​łem do kie​sze​ni po apa​rat. Ona nie dzwo​ni​ła bez przy​czy​ny. Te​le​fo​no​wa​ła tyl​ko wte​dy, kie​dy mnie po​trze​bo​wa​ła. Od​dzwo​ni​łem i pod​sze​dłem do wóz​ka, cze​ka​jąc, aż od​bie​rze. – Hej – rzu​ci​łem w chwi​li, gdy po​łą​cze​nie zo​sta​ło na​wią​za​ne. Usły​sza​łem, jak bie​rze głę​bo​ki wdech. Wy​krę​ci​łem gwał​tow​nie wó​zek, ru​sza​jąc z peł​ną pręd​ko​ścią w stro​nę bu​dyn​ku klu​bu. – Wła​śnie ode​szły mi wo​dy. – Sta​ra​ła się, że​by za​brzmia​ło to spo​koj​nie. – Już le​cę. Zo​stań na miej​scu. Nie ru​szaj się. Nie pro​wadź. Cze​kaj na mnie. – Je​stem w klu​bie, na par​kin​gu. Chcia​łam cię zna​leźć, kie​dy to się sta​ło – od​par​ła. – Już pra​wie je​stem na miej​scu. Trzy​maj się, ko​cha​nie. Bę​dę za mniej niż mi​nut​kę, przy​się​gam – za​pew​ni​łem ją. Chrząk​nę​ła, po czym wzię​ła kil​ka głę​bo​kich wde​chów. – Do​brze – od​po​wie​dzia​ła i się roz​łą​czy​ła. – Cho​le​ra – jęk​ną​łem, z ca​łe​go ser​ca pra​gnąc, że​by ten dur​ny wó​zek wy​cią​gał więk​szą pręd​kość. – Do​my​ślam się, że ro​dzi – ode​zwał się Grant z sie​dze​nia obok. – Tak – wark​ną​łem. Nie by​łem w na​stro​ju do roz​mów. Po pro​stu mu​sia​łem jak naj​szyb​ciej zna​leźć się przy niej. – Pew​nie w związ​ku z tym nie ob​cho​dzi cię, że zo​sta​wi​łeś na po​lu swój kij? – za​sta​-

na​wiał się mój brat. – Kur​wa, nie! Mam gdzieś ten kij. Grant skrzy​żo​wał ra​mio​na na pier​siach. – Do​bra, tyl​ko spraw​dza​łem. – Weź mój te​le​fon. Znajdź nu​mer Abe ’a i za​dzwoń do nie​go. Grant zła​pał te​le​fon i zro​bił to, o co go pro​si​łem, a ja za​ha​mo​wa​łem gwał​tow​nie i po​pę​dzi​łem przez traw​nik w stro​nę par​kin​gu. Bla​ire sta​ła obok mer​ce​de​sa, któ​re​go jej ku​pi​łem. Jed​ną rę​ką opie​ra​ła się o sa​mo​chód, a dru​gą trzy​ma​ła za brzuch. Wy​glą​da​ła na bar​dziej roz​luź​nio​ną, niż so​bie wy​obra​ża​łem. – To by​ło bły​ska​wicz​ne. – Uśmiech​nę​ła się, kie​dy na​sze spoj​rze​nia się spo​tka​ły. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​ta​łem, obej​mu​jąc ją ra​mio​na​mi i pro​wa​dząc w stro​nę sie​dze​nia pa​sa​że​ra. – Te​raz już tak. Skur​cze zła​god​nia​ły. Ale, Rush, nie po​win​nam wsia​dać do sa​mo​cho​du. Jest no​wiut​ki, a ja… cóż… je​stem mo​kra – za​jąk​nę​ła się. – Ja​kie zna​cze​nie ma te​raz sa​mo​chód? Wsia​daj. Za​bie​ram cię do szpi​ta​la. Po​zwo​li​ła mi po​móc so​bie wsiąść do au​ta, cho​ciaż wi​dzia​łem opór na jej twa​rzy. Nie chcia​ła za​bru​dzić ta​pi​cer​ki. Po​ca​ło​wa​łem ją w czo​ło. – Obie​cu​ję, że za​nim wyj​dziesz ze szpi​ta​la, dam go do grun​tow​ne​go czysz​cze​nia – za​pew​ni​łem ją, za​nim za​mkną​łem drzwi. Obie​głem przód mer​ce​de​sa. Grant stał z dru​giej stro​ny ze zde​ner​wo​wa​ną mi​ną. – Wszyst​ko gra? – Ona ro​dzi – stwier​dzi​łem oczy​wi​sty fakt, po czym szarp​ną​łem za drzwi kie​row​cy i otwo​rzy​łem je sze​ro​ko. – Roz​ma​wia​łem z Abe ’em. Co jesz​cze mo​gę zro​bić? – Za​dzwoń do De​ana. Bę​dzie chciał wie​dzieć – po​wie​dzia​łem, po czym wsia​dłem do środ​ka i za​mkną​łem drzwi. Nie do​pusz​cza​łem do sie​bie my​śli o tym, że nie po​wia​do​mię ma​my ani sio​stry. Nie mia​ło to sen​su. Nie ufa​łem im, kie​dy by​ły w to​wa​rzy​stwie Bla​ire. – Mo​że po​wi​nie​neś ode​zwać się do ma​my? Czy my​ślisz, że wo​la​ła​by nie wie​dzieć? Spoj​rza​łem na Bla​ire, wy​jeż​dża​jąc na dro​gę i pę​dząc w stro​nę De​stin, gdzie znaj​do​wał się naj​bliż​szy szpi​tal. – Nie chcę, że​by by​ły te​go czę​ścią. Nie za​słu​ży​ły so​bie – od​par​łem, po czym się​gną​-

łem w jej stro​nę i zła​pa​łem ją za rę​kę. – Te​raz naj​waż​niej​sza jest na​sza ro​dzi​na. Mo​ja i two​ja. My zde​cy​du​je​my, ko​go do niej do​pu​ści​my. Bla​ire ski​nę​ła gło​wą i opar​ła się o za​głó​wek. Wi​dzia​łem, że ją bo​li, bo się skrzy​wi​ła. Jed​nak nie po​skar​ży​ła się ani sło​wem. – Jak mo​gę po​móc? – spy​ta​łem, pra​gnąc w ja​kiś spo​sób spra​wić, że​by prze​sta​ła cier​pieć. – Jedź – od​rze​kła z wy​mu​szo​nym uśmie​chem. Ści​snę​ła mo​ją dłoń i gło​śno wes​tchnę​ła z ulgą. – Ten już się skoń​czył. Nie trwa​ją zbyt dłu​go ani nie są bar​dzo czę​ste, więc ma​my jesz​cze tro​chę cza​su. – Bra​ko​wa​ło jej tchu. Po​now​nie ści​snę​ła mo​ją dłoń. – Rush! Nie​mal zje​cha​łem z dro​gi. – Co, ko​cha​nie? Wszyst​ko w po​rząd​ku? – Ser​ce za​czę​ło wa​lić mi w klat​ce pier​sio​wej. – Za​po​mnia​łam o Del​li. Mu​sisz za​dzwo​nić do Wo​od​sa. Trze​ba mu po​wie​dzieć, że przy​szły gli​ny i aresz​to​wa​ły Del​lę. Kim, do dia​bła, by​ła Del​la? Czy ona mia​ła ha​lu​cy​na​cje? – Ko​cha​nie, nie znam żad​nej Del​li – od​po​wie​dzia​łem ostroż​nie, na wy​pa​dek, gdy​by przez te zwi​dy mia​ło jej od​bić. Nie czy​ta​łem o tym w żad​nej z ksią​żek, któ​re trzy​ma​ła przy łóż​ku. – Wo​ods cho​dzi z Del​lą. Jim​my uwa​ża, że się bzy​ka​ją. Jest na​praw​dę słod​ka, spodo​ba​ła mi się. Wy​glą​da​ła na prze​ra​żo​ną. Wo​ods mu​si jej po​móc. A za​tem by​ła w klu​bie, że​by od​wie​dzić Jim​my ’ego. Dla​te​go przy​je​cha​ła. Nie dla​te​go, że ro​dzi​ła. Te​raz wszyst​ko mia​ło sens. – Grant ma mój te​le​fon. Gdzie jest twój? – Gdy​by to dla niej ty​le nie zna​czy​ło, nie przej​mo​wał​bym się ży​ciem mi​ło​snym Wo​od​sa ani tym, że je​go tak zwa​ną dziew​czy​nę za​bra​ły gli​ny. Przede wszyst​kim dla​te​go, że to nie brzmia​ło obie​cu​ją​co, a po​za tym nie chcia​łem, że​by Bla​ire za​da​wa​ła się kimś, kto mo​że oka​zać się nie​bez​piecz​ny. Ale i tak mia​ła dość stre​su. Chcia​łem zro​bić, co tyl​ko w mo​jej mo​cy, że​by po​czu​ła się le​piej. – Nie od​bie​ra te​le​fo​nu. Włą​cza się od ra​zu pocz​ta gło​so​wa. Do ko​go jesz​cze mo​że​my za​dzwo​nić? – spy​ta​ła. Się​gną​łem po jej te​le​fon i wy​krę​ci​łem nu​mer bra​ta. – Za​dzwo​ni​łem do De​ana. Po​wie​dział, że zła​pie pierw​szy moż​li​wy sa​mo​lot – po​wi​tał mnie Grant.

– Dzię​ki. Po​słu​chaj, Wo​ods nie od​bie​ra te​le​fo​nu. Za​dzwoń do je​go ta​ty. Po​wiedz mu, że Del​la – za​wa​ha​łem się i spoj​rza​łem na Bla​ire, któ​ra ski​nę​ła gło​wą, że to wła​ści​we imię – Del​la zo​sta​ła aresz​to​wa​na i po​trze​bu​je po​mo​cy. – Kur​wa! Kie​dy ją aresz​to​wa​li? Co się, do cho​le​ry, sta​ło?! – ryk​nął Grant do mo​je​go ucha. Naj​wy​raź​niej wie​dział, kim by​ła Del​la. – Nie wiem. Mo​ja żo​na ro​dzi. Po pro​stu za​dzwoń do je​go oj​ca. On go znaj​dzie. Ja mu​szę koń​czyć. – Ja​sne – od​parł Grant, a ja się roz​łą​czy​łem. – Ta​ta Wo​od​sa bę​dzie wie​dział, gdzie go zna​leźć – za​pew​ni​łem Bla​ire. Zmarsz​czy​ła brwi. – Nie je​stem ta​ka pew​na, ale mo​że coś źle zro​zu​mia​łam. – Za​mil​kła i ści​snę​ła po​now​nie mo​ją rę​kę. Ko​lej​ny skurcz.

BLAIRE Ba​łam się igieł. Już daw​no te​mu zde​cy​do​wa​łam, że nie dam so​bie wbić igły w krę​go​słup. W tej chwi​li jed​nak za​sta​na​wia​łam się, czy to przy​pad​kiem nie by​ła zła de​cy​zja. Czu​łam się tak, jak​by coś roz​ry​wa​ło mi wnętrz​no​ści. Nie po​ma​gał mi też fakt, że za każ​dym ra​zem, kie​dy mu​sia​łam krzyk​nąć, Rush kom​plet​nie świ​ro​wał. Mógł​by się uspo​ko​ić, do cięż​kiej cho​le​ry. Mu​sia​łam krzy​czeć, że​by so​bie z tym po​ra​dzić. Ni​g​dy wię​cej nie bę​dę ję​czeć przy bó​lach men​stru​acyj​nych. W po​rów​na​niu z tym, co się dzia​ło te​raz, by​ły za​le​d​wie drob​ną nie​do​god​no​ścią. Ude​rzy​ła we mnie ko​lej​na fa​la bó​lu, chwy​ci​łam kur​czo​wo prze​ście​ra​dło. Zno​wu krzyk​nę​łam. Kie​dy pie​lę​gniar​ka spraw​dza​ła ostat​nio, mia​łam sie​dem cen​ty​me​trów roz​war​cia. Mu​sia​łam dojść do dzie​się​ciu, psia krew. – Czy mam iść po pie​lę​gniar​kę? Mo​że przy​nieść ci lo​du? Chcesz ści​snąć mo​ją rę​kę? – Rush za​sy​py​wał mnie py​ta​nia​mi. Wie​dzia​łam, że chce do​brze, ale w tej chwi​li ma​ło mnie to ob​cho​dzi​ło. Wy​cią​gnę​łam rę​kę, zła​pa​łam go za ko​szul​kę i przy​cią​gnę​łam do sie​bie, tak że je​go twarz zna​la​zła się tuż przy mo​jej. – Ciesz się, że nie mam bro​ni, bo w tej chwi​li za​sta​na​wiam się nad róż​ny​mi spo​so​ba​mi, w ja​kie mo​gła​bym cię uci​szyć. Daj mi krzy​czeć i od​czep się – wark​nę​łam. Zła​pa​łam się za brzuch – nad​cho​dził ko​lej​ny skurcz. – Czas znów spraw​dzić, jak so​bie ra​dzisz. – Ra​do​sna pie​lę​gniar​ka o ja​sno​ru​dych wło​sach ścią​gnię​tych w ku​cy​ki wpa​dła do po​ko​ju tak dziar​sko, że nie​mal w pod​sko​kach. Ko​lej​na, któ​ra po​win​na się cie​szyć, że nie mam bro​ni. By​ła​by na​stęp​na na mo​jej li​ście. Za​mknę​łam oczy. Mia​łam na​dzie​ję, że skurcz nie do​pad​nie mnie, kie​dy bę​dzie za​glą​dać mi mię​dzy no​gi, bo kop​nę ją w twarz. – Och! Ma​my już dzie​sięć cen​ty​me​trów roz​war​cia. Je​ste​śmy go​to​wi do ro​bo​ty. Za​wo​łam dok​to​ra. Nie przyj – po​le​ci​ła ko​lej​ny raz. Po​wta​rza​ła to przy każ​dej oka​zji przez ostat​nią go​dzi​nę. Ca​łe mo​je cia​ło pra​gnę​ło przeć. Ten dok​tor po​wi​nien jak naj​szyb​ciej przy​wlec tu swój ty​łek. Rush sie​dział nie​na​tu​ral​nie ci​cho. Spoj​rza​łam na nie​go. Wy​glą​dał w tej chwi​li jak ma​ły chło​piec. Był prze​stra​szo​ny i zde​ner​wo​wa​ny. Zro​bi​ło mi się przy​kro, że na nie​go na​krzy​cza​łam, ale nie trwa​ło to dłu​go, bo do​padł mnie ko​lej​ny skurcz – jesz​cze gor​szy niż po​przed​nie. Nie wie​dzia​łam, że mo​że być jesz​cze go​rzej.

Ły​sie​ją​cy le​karz wszedł do środ​ka i uśmiech​nął się, jak​by zo​ba​czył coś przy​jem​ne​go. – Czas po​móc te​mu ma​łe​mu czło​wie​ko​wi wy​do​stać się na świat. – Wy​da​wał się rów​nie ra​do​sny, jak pie​lę​gniar​ka. Drań. – Je​śli je​steś twar​dzie​lem, mo​żesz sta​nąć obok mnie i pa​trzeć al​bo sta​nąć ko​ło niej, kie​dy bę​dzie par​ła – wy​ja​śnił Ru​sho​wi le​karz. Rush za​jął miej​sce ko​ło mo​jej gło​wy, po czym wy​cią​gnął rę​kę i wziął mo​ją dłoń. – Zo​sta​nę z nią. – De​li​kat​nie mnie ści​snął. Te sło​wa spra​wi​ły, że za​chcia​ło mi się pła​kać. Tak bar​dzo się sta​rał, że​by mi to wszyst​ko uła​twić, a ja gro​zi​łam, że go za​strze​lę. By​łam okrop​ną żo​ną. Po​cią​gnę​łam no​sem, a on na​tych​miast zna​lazł się przy mnie. – Nie płacz. Wszyst​ko w po​rząd​ku. Dasz ra​dę. – Wy​glą​dał na zde​cy​do​wa​ne​go i go​to​we​go do bi​twy. – By​łam pod​ła. Prze​pra​szam. – Za​nio​słam się szlo​chem. Wy​szcze​rzył zę​by i po​ca​ło​wał mnie w gło​wę. – Okrop​nie cię bo​li. Je​śli po​czu​ła​byś się le​piej, gdy​byś mnie ude​rzy​ła, sam bym ci się pod​sta​wił. Chcia​łam go po​ca​ło​wać, ale wte​dy po​czu​łam ko​lej​ny skurcz. – Przyj! – za​rzą​dził le​karz, a ja zro​bi​łam to, o co pro​sił. Kil​ka prze​kleństw i skur​czów póź​niej usły​sza​łam naj​pięk​niej​szy dźwięk na świe​cie. Płacz mo​je​go dziec​ka.

RUSH Był do​sko​na​ły. Li​czy​łem wszyst​kie dzie​sięć pa​lusz​ków u nóg i u rąk, a Bla​ire ca​ło​wa​ła każ​dy z osob​na. Był też nie​sa​mo​wi​cie ma​lut​ki. Nie zda​wa​łem so​bie spra​wy, że no​wo​rod​ki są aż tak drob​ne. – Te​raz mu​si​my zde​cy​do​wać się na imię. – Bla​ire wresz​cie zdo​ła​ła przy​sta​wić dziec​ko do pier​si i spoj​rza​ła na mnie. Przez ostat​nie trzy mie​sią​ce prze​rzu​ca​li​śmy się kil​ko​ma po​my​sła​mi, ale nic nie wy​da​wa​ło się od​po​wied​nie. Bla​ire stwier​dzi​ła, że cięż​ko jest nadać imię ko​muś, ko​go się ni​g​dy nie wi​dzia​ło, więc obo​je po​sta​no​wi​li​śmy po​cze​kać, aż się uro​dzi, że​by go na​zwać. – Wiem. Te​raz go wi​dzi​my. Mu​si​my nadać mu imię. O ja​kim my​ślisz? – spy​ta​łem, z ca​łej si​ły pra​gnąc, że​by nie za​pro​po​no​wa​ła po raz ko​lej​ny Abra​ha​ma De​ana. Ko​cha​łem swo​je​go ta​tę, ale nie za​mie​rza​łem na​zy​wać na je​go cześć dzie​cia​ka. – My​ślę, że wy​glą​da na Col​to​na. – Uśmiech​nę​ła się do nie​go. Nie by​łem fa​nem te​go imie​nia. – Wciąż nie po​do​ba ci się Ri​ver? – spy​ta​łem. Te​raz uśmiech​nę​ła się do mnie. – Chcia​łam dać mu na dru​gie imię Rush, ale je​śli na​zwie​my go Ri​ver, to bę​dzie nie​moż​li​we. Ri​ver Rush al​bo Rush Ri​ver2) – to brzmi głu​pio. 2) Gra słów – ri​ver to po an​giel​sku rze​ka, a rush – pę​dzić, ale rów​nież wart​ko pły​nąć. Za​tem rush ri​ver zna​czy ty​le, co „wart​ka rze​ka” (przyp. tłum.).

Za​po​mnia​łem, że pró​bo​wa​ła na​zwać go też mo​im imie​niem. Nie za​mie​rza​łem się z nią kłó​cić. Po​do​ba​ła mi się myśl, że mój syn bę​dzie no​sić mo​je imię. – A mo​że Cash? Cash Rush!3) – za​żar​to​wa​łem, a ona za​gry​zła dol​ną war​gę, że​by nie za​chi​cho​tać i nie wy​stra​szyć ma​łe​go. 3) Cash – go​tów​ka. Cash rush – po​goń za go​tów​ką (przyp. tłum.).

– Mo​że Na​than? Bę​dzie​my mo​gli na​zy​wać go Na​te – za​pro​po​no​wa​ła. Chło​pak prze​stał ssać, pu​ścił jej pierś i spoj​rzał w gó​rę, jak​by za​wo​ła​ła go po imie​niu. Chy​ba wła​śnie pod​ję​li​śmy de​cy​zję. – Na​than Rush Fin​lay brzmi nie​źle – zgo​dzi​łem się. Jej twarz roz​świe​tlił uśmiech. Spoj​rza​ła na mnie, szczę​śli​wa, po czym po​chy​li​ła gło​-

wę i po​ca​ło​wa​ła syn​ka w nos. – Cześć, Na​te. Wi​taj na świe​cie. Chcia​łem go po​trzy​mać, ale wy​glą​da​ło na to, że wo​lał iść spać, niż udzie​lać się to​wa​rzy​sko. Bla​ire pod​nio​sła Na​te ’a, po​ło​ży​ła na ra​mie​niu i de​li​kat​nie po​kle​pa​ła po plec​kach. Pa​trzy​łem na nich w zdu​mie​niu. To by​ło mo​je. Mo​ja ro​dzi​na. By​li do​sko​na​li. Kie​dy Bla​ire uzna​ła, że ma​łe​mu wy​star​cza​ją​co się od​bi​ło, otu​li​ła go moc​no ko​cy​kiem i spoj​rza​ła na mnie. – Two​ja ko​lej, ta​tu​siu. Mu​szę od​po​cząć. Po​wie​ki mi opa​da​ją. Się​gną​łem po sy​na i wy​ją​łem go z ra​mion mat​ki. Trzy​ma​jąc nie​mow​lę bli​sko klat​ki pier​sio​wej, wcią​gną​łem je​go słod​ki za​pach. – Chodź, ma​lu​chu. Roz​siądź​my się wy​god​nie ka​wa​łek da​lej i zo​bacz​my, czy w te​le​wi​zji nie ma ja​kie​goś me​czu ko​szy​ków​ki. *** Na​te spał za​do​wo​lo​ny w mo​ich ra​mio​nach, a Bla​ire też za​snę​ła wkrót​ce po tym, jak mi go prze​ka​za​ła. Mógł​bym zo​stać w tym po​ko​ju z tą dwój​ką już na za​wsze. Sa​mo to, że znaj​do​wa​li się bli​sko i by​li bez​piecz​ni, da​wa​ło mi po​czu​cie szczę​ścia. Mo​je my​śli prze​rwa​ło de​li​kat​ne stu​ka​nie do drzwi. Od​wró​ci​łem się i zo​ba​czy​łem, jak lek​ko się uchy​la​ją i wpły​wa przez nie kil​ka nie​bie​skich ba​lo​nów. Za ni​mi do​strze​głem Be​thy. By​ła na ze​wnątrz ty​le cza​su, ile zdo​ła​ła wy​trzy​mać. – Do​brze, ta​tu​siu, zda​ję so​bie spra​wę, że świet​nie się ba​wisz, ale mu​sisz się po​dzie​lić. Obaj dziad​ko​wie cier​pli​wie sie​dzą w po​cze​kal​ni – szep​nę​ła, kie​dy zo​ba​czy​ła, że Bla​ire śpi. – Nie chcę prze​szka​dzać Bla​ire. Jest wy​koń​czo​na. Za​nio​sę dziec​ko do okna w po​ko​ju dzie​cię​cym. Niech wszy​scy się tam ze mną spo​tka​ją. Be​thy spoj​rza​ła tę​sk​nie na ma​łe​go. Wie​dzia​łem, że chce go wziąć na rę​ce, ale nie czu​łem się jesz​cze go​to​wy, że​by go od​dać. Nie by​łem ta​ki pe​wien, czy by go nie upu​ści​ła. Ni​ko​mu chwi​lo​wo nie za​ufał​bym na ty​le, że​by dać go po​trzy​mać. Przy​tu​la​jąc syn​ka moc​niej do sie​bie, za​sta​na​wia​łem się, jak, do cho​le​ry, mam tak po pro​stu po​zwo​lić lu​dziom przy​cho​dzić do mo​je​go do​mu i trzy​mać mo​je dziec​ko. – Pie​lę​gniar​ka po​wie​dzia​ła, że na​zwa​li​ście go Na​than Rush. Po​do​ba mi się – ode​zwa​ła się Be​thy. – Bę​dzie​my do nie​go mó​wić Na​te. Ski​nę​ła gło​wą, po czym wy​szła na ze​wnątrz, że​by po​wie​dzieć po​zo​sta​łym, gdzie ma​ją się udać. Nie mia​łem pro​ble​mu z tym, że​by po​ka​zać im Na​te ’a przez szy​bę, ale

nie za​mie​rza​łem dać im go do​ty​kać al​bo chu​chać na nie​go. Za du​żo bak​te​rii. Był na to jesz​cze za ma​ły. Za​nim bę​dzie mu​siał mie​rzyć się z bak​te​ria​mi, po​wi​nien na​brać tro​chę cia​ła. Wy​sze​dłem do po​ko​ju dzie​cię​ce​go i pod​sze​dłem do pie​lę​gniar​ki. Wy​tłu​ma​czy​łem jej, że chcę po​ka​zać dziec​ko przez szy​bę człon​kom ro​dzi​ny. Kie​dy się od​wró​ci​ła i zo​ba​czy​ła, że przy szy​bie stoi De​an, opa​dła jej szczę​ka. – O mój Bo​że. Ten ma​ły Fin​lay jest spo​krew​nio​ny z De​anem Fin​lay​em? De​anem Fin​lay​em ze Slac​ker De​mon? Ski​ną​łem gło​wę. – Tak. To je​go wnuk, a ja na​praw​dę mu​szę po​ka​zać Na​te ’a dziad​ko​wi. Po​spie​szy​ła, że​by zro​bić dla mnie przej​ście, po czym po​de​szła za mną do szy​by, że​by móc po​ga​pić się na mo​je​go oj​ca. De​an wszak​że był cał​ko​wi​cie sku​pio​ny na wnu​ku. Pod​niósł w gó​rę kciu​ki i mru​gnął do mnie. Abe miał łzy w oczach i po​trzą​sał gło​wą. Grant stał tuż obok mo​je​go oj​ca i szcze​rzył zę​by do Na​te ’a. Be​thy roz​pły​wa​ła się z za​chwy​tu nad mo​im syn​kiem, a Ja​ce zgod​nie jej przy​ta​ki​wał. Jim​my uto​ro​wał so​bie dro​gę w tym nie​wiel​kim tłu​mie, oparł rę​kę na bio​drze i ca​ły roz​pro​mie​nił się na wi​dok Na​te ’a. Po​tem spoj​rzał na mnie i ski​nął gło​wą z apro​ba​tą. To by​ła na​sza przy​szy​wa​na ro​dzi​na. Mo​że nie mie​li​śmy sióstr ani ma​tek, ale ist​nie​li lu​dzie, któ​rzy nas ko​cha​li i bę​dą ko​cha​li Na​te ’a. – My​ślisz, że mo​gła​bym do​stać od De​ana au​to​graf? – spy​ta​ła sto​ją​ca obok mnie pie​lę​gniar​ka. – Idź i za​py​taj. Ma dzi​siaj wy​jąt​ko​wo do​bry hu​mor – od​par​łem, po czym od​wró​ci​łem się i za​bra​łem Na​te ’a z po​wro​tem do ma​my.

BLAIRE Mu​sia​łam wyjść z do​mu. Rush nie chciał, że​bym gdzie​kol​wiek za​bie​ra​ła Na​te ’a, a po​nie​waż by​łam dla sy​na je​dy​nym źró​dłem po​kar​mu, nie mo​gli​śmy roz​dzie​lać się na zbyt dłu​go. Wciąż nie chciał ni​cze​go po​za pier​sią. Pró​bo​wa​łam od​cią​gać mle​ko i kar​mić go z bu​tel​ki, ale nic z te​go nie wy​cho​dzi​ło. Pra​gnął po pro​stu mnie. To by​ło słod​kie, ale je​go ta​tuś był tak strasz​li​wie na​do​pie​kuń​czy, że wku​rzał się, gdy ktoś przy​cho​dził i chciał go po​trzy​mać. Mar​twi​łam się, że do cza​su, kie​dy mi​nie sześć ty​go​dni i znów bę​dzie​my mo​gli się ko​chać, z Ru​shem nie bę​dzie moż​na wy​trzy​mać. Mu​sia​łam zro​bić coś, że​by się roz​luź​nił, bo gro​zi​ło to eks​plo​zją. Pierw​szy ty​dzień w do​mu był ła​twy. Czu​łam się zmę​czo​na, a Na​te nie spał zbyt wie​le no​ca​mi, więc na​wet nie mia​łam si​ły wyjść w cią​gu dnia. By​ło mi przy​kro, że nie po​szłam na po​grzeb pa​na Ker​ring​to​na. Wo​ods był mo​im przy​ja​cie​lem i za​smu​ci​ła mnie wieść, że tak nie​spo​dzie​wa​nie stra​cił oj​ca. Rush za​pew​niał mnie, że Wo​od​so​wi nic nie bę​dzie, gdy na wia​do​mość o śmier​ci pa​na Ker​ring​to​na wy​bu​chłam pła​czem. Nie zna​łam go, więc je​dy​nym wy​tłu​ma​cze​niem dla mo​je​go za​cho​wa​nia był tak zwa​ny ba​by blu​es, czy​li po​po​ro​do​wa huś​taw​ka hor​mo​nów. A przy​naj​mniej tak mi po​wie​dział le​karz. Nie​po​ha​mo​wa​na chęć pła​czu znik​nę​ła w tym sa​mym dniu, kie​dy od​kry​łam, że bez pro​ble​mu za​pi​nam się w spodnie sprzed cią​ży. Po​szłam do po​ko​ju Na​te ’a i bu​ja​łam się z nim przez go​dzi​nę na fo​te​lu, pod​czas gdy on spał. Pe​dia​tra sta​now​czo mi te​go za​bro​nił, twier​dząc, że dziec​ko się roz​pu​ści. Ale cza​sa​mi tak cięż​ko by​ło go nie roz​piesz​czać… Chcia​łam pa​mię​tać te dni. Nie​dłu​go bę​dzie bie​gał po do​mu. Kie​dy Na​te skoń​czył mie​siąc, po​sta​wi​łam się i oznaj​mi​łam Ru​sho​wi, że nad​szedł czas, że​by​śmy gdzieś wy​szli z ma​łym. Rush zgo​dził się, że mu​si tro​chę od​pu​ścić, po czym przez po​nad go​dzi​nę zbie​ra​li​śmy rze​czy, że​by móc pójść do klu​bu na ko​la​cję. Kie​dy do​tar​łam z po​wro​tem do do​mu, by​łam tak zmę​czo​na, że za​czę​łam się za​sta​na​wiać, czy w ogó​le by​ło war​to. Mo​że le​piej nie wy​cho​dzić, do​pó​ki kar​mię ma​łe​go. Na sa​mą tę myśl wy​bu​chłam pła​czem. Czu​łam się okrop​ną mat​ką. Rush wziął ode mnie Na​te ’a i po​ło​żył go spać, pod​czas gdy ja we​szłam pod prysz​nic. Mia​łam nie​do​bo​ry snu. Mu​sia​łam prze​stać kar​mić ma​łe​go no​ca​mi, tak jak su​ge​ro​wał pe​dia​tra, ale by​łam sła​ba i wciąż to ro​bi​łam. Czas z tym skoń​czyć. Wy​szłam spod prysz​ni​ca i sta​nę​łam przed lu​strem. Mo​je bio​dra sta​ły się te​raz szer​sze. By​łam pew​na, że już ta​kie zo​sta​ną. No​si​łam ciu​chy sprzed cią​ży, ale nie wy​glą​da​-

łam tak sa​mo jak wcze​śniej. Mo​je cia​ło by​ło te​raz cia​łem mat​ki. – Cho​le​ra. Sta​ram się nie pa​trzeć na cie​bie, kie​dy je​steś na​ga, bo na​praw​dę nie chcę brać spraw w swo​je rę​ce, ale, kur​wa… je​steś wspa​nia​ła. Kie​dy usły​sza​łam po​żą​da​nie w gło​sie Ru​sha, mo​je sa​mo​po​czu​cie w cu​dow​ny spo​sób się po​pra​wi​ło. Chcia​łam znów czuć się sek​sow​na. Pra​gnę​łam znów sek​su. Mie​li​śmy jesz​cze dwa ty​go​dnie do spo​tka​nia z mo​im le​ka​rzem. Nie by​łam pew​na, czy zdo​łam wy​trzy​mać tak dłu​go. Od​wró​ci​łam się i po​de​szłam do nie​go. Mo​że i mia​łam szla​ban na seks, ale nie na uszczę​śli​wia​nie mo​je​go fa​ce​ta. Sta​nę​łam na pal​cach i po​ca​ło​wa​łam go, po czym ugry​złam je​go dol​ną war​gę. By​łam zmę​czo​na cią​głym by​ciem słod​ką i ro​man​tycz​ną. Za​pra​gnę​łam stać się nie​grzecz​na. Ścią​gnę​łam je​go ko​szu​lę i za​czę​łam ca​ło​wać klat​kę pier​sio​wą, scho​dząc co​raz ni​żej. Uśmiech​nę​łam się do sie​bie, sły​sząc, jak od​dech Ru​sha za​czy​na się rwać. Zła​pał mnie za wło​sy. Roz​pię​łam je​go dżin​sy i ścią​gnę​łam je aż do ko​stek, ra​zem z bok​ser​ka​mi. Je​go pe​nis wy​prę​żył się dum​nie, a mnie po​cie​kła ślin​ka. Był ta​ki wspa​nia​ły. Na​wet ta część je​go cia​ła mnie pod​nie​ca​ła. Ob​ję​łam jed​ną rę​ką je​go pe​ni​sa przy na​sa​dzie, a czu​bek wsu​nę​łam do ust tak głę​bo​ko, że je​go głów​ka ude​rzy​ła o mo​je gar​dło. – Ja pier​do​lę, Bla​ire! – jęk​nął Rush, opie​ra​jąc się o fra​mu​gę. Wsu​nął obie rę​ce w mo​je wło​sy i przy​trzy​mał. Od​su​nę​łam gło​wę, a ku​tas wy​su​nął się z mo​ich ust z pyk​nię​ciem. Za​czę​łam draż​nić głów​kę ję​zy​kiem. Je​go prze​kleń​stwa i ję​ki spra​wia​ły je​dy​nie, że co​raz bar​dziej się pod​nie​ca​łam. – Ssij go, pro​szę, ko​cha​nie, weź go głę​bo​ko do ust – bła​gał, po​py​cha​jąc mo​ją gło​wę do przo​du, aż czu​bek je​go pe​ni​sa po raz ko​lej​ny zna​lazł się w mo​im gar​dle. Za​krztu​si​łam się, ale z ra​do​ścią słu​cha​łam ję​ku Ru​sha. To, że się za​krztu​si​łam, spra​wia​ło mu przy​jem​ność. Pod​nie​ca​ło mnie to. Opu​ści​łam rę​kę po​mię​dzy mo​je no​gi i po​zwo​li​łam Ru​sho​wi kon​tro​lo​wać, jak głę​bo​ko je​go czło​nek wcho​dzi w mo​je usta. – Ja​sna cho​le​ra, czy ty się do​ty​kasz? – wy​dy​szał. Wy​jął pe​nis z mo​ich ust. Wy​sta​wi​łam ję​zyk i po​zwo​li​łam głów​ce zsu​nąć się po nim, po czym ski​nę​łam gło​wą. Po​tem otwo​rzy​łam sze​ro​ko usta i po​pa​trzy​łam na Ru​sha, a on wsu​nął w nie czło​nek z po​wro​tem. – Chcę się po​ba​wić tą cip​ką – jęk​nął Rush. – Nie kończ. By​łam bar​dzo bli​ska or​ga​zmu, więc nie wie​dzia​łam, czy mo​gę mu to obie​cać. Za​czął po​ru​szać się szyb​ciej w mo​ich ustach. Je​go od​dech przy​spie​szył, a prze​kleń​stwa się na​si​li​ły. La​da mo​ment miał eks​plo​do​wać. – Mu​szę skoń​czyć – po​wie​dział, pró​bu​jąc wy​su​nąć się ze mnie. Zła​pa​łam go z ty​łu

za uda i przy​trzy​ma​łam. – Bla​ire, ko​cha​nie, skoń​czę w two​ich ustach, je​śli mnie nie pu​ścisz. Za​czę​łam go moc​no ssać i po​ru​szać gło​wą w przód i w tył. Po​czu​łam, jak sztyw​nie​je na mo​im ję​zy​ku, a dło​nie Ru​sha zła​pa​ły mnie z ty​łu za gło​wę. Usły​sza​łam, jak w je​go gar​dle na​ra​sta ryk, po czym pierw​sza fa​la cie​pła ude​rzy​ła w tył mo​je​go gar​dła. – Ja​sna cho​le​ra, ko​cha​nie. Ssij go, trzy​maj go… tak, weź go… ja pier​do​lę, to jest nie​sa​mo​wi​te! – po​wta​rzał mo​no​ton​nie, a je​go cia​ło drża​ło pod do​ty​kiem mo​ich rąk i ust. Uda mia​łam kom​plet​nie mo​kre z pod​nie​ce​nia. Za​czę​łam po​now​nie wsu​wać w sie​bie rę​kę, kie​dy Rush wy​jął ku​ta​sa z mo​ich ust, zła​pał mnie i za​niósł do łóż​ka, po czym rzu​cił mnie na nie. Wie​dzia​łam, że nie po​win​ni​śmy jesz​cze upra​wiać sek​su, ale w tej chwi​li nic mnie to nie ob​cho​dzi​ło. Czu​łam się już cał​ko​wi​cie za​go​jo​na. Wszyst​ko wy​da​wa​ło mi się ta​kie jak wcze​śniej. Rush roz​su​nął mo​je no​gi, a po​tem po​chy​lił gło​wę. Je​go ję​zyk wy​strze​lił, że​by zli​zać wil​goć z we​wnętrz​nej stro​ny mo​ich ud. Za​drża​łam, gdy zbli​żał się do źró​dła mo​je​go po​żą​da​nia. – Bę​dę li​zał tę słod​ką cip​kę, do​pó​ki nie za​czniesz bła​gać mnie, że​bym prze​stał – za​gro​ził tuż przed tym, jak wsu​nął ję​zyk mię​dzy mo​je war​gi sro​mo​we i prze​su​nął kol​czy​kiem po łech​tacz​ce. Uwiel​bia​łam, kie​dy to ro​bił. Mi​nę​ło już tro​chę cza​su od ostat​nie​go ra​zu. Zła​pa​łam go za wło​sy i przy​trzy​ma​łam nad łech​tacz​ką. Ro​ze​śmiał się, a wi​bra​cje spra​wi​ły, że krzyk​nę​łam z roz​ko​szy. – Mo​ja nie​na​sy​co​na ma​ła dziew​czyn​ka – mruk​nął, ca​łu​jąc oko​li​ce mo​je​go wnę​trza, po czym wsu​nął do środ​ka ję​zyk, jed​no​cze​śnie po​cie​ra​jąc łech​tacz​kę kciu​kiem. Pierw​szy or​gazm ude​rzył mnie z ogrom​ną si​łą. Po​cią​gnę​łam go za wło​sy. Mruk​nął po​żą​dli​wie i wciąż mnie li​zał. – Chcę wię​cej – szep​nął, uśmie​cha​jąc się do mnie szel​mow​sko. Mo​je no​gi sta​ły się mięk​kie jak ma​ka​ron. Po​zwo​li​łam im opaść na bo​ki. – Tak do​brze. Otwórz się – po​chwa​lił mnie. Zro​bi​ła​bym wszyst​ko, cze​go ten męż​czy​zna ode mnie chciał. Po​czu​łam się za​do​wo​lo​na i zre​lak​so​wa​na. Je​go kciuk wsu​wał się we mnie i wy​su​wał. Po​tem prze​su​nął się w dół i do​tarł do dru​giej dziur​ki. Tej, co do któ​rej nie by​łam pew​na, czy chcę, że​by jej do​ty​kał. – Nie na​pi​naj się. Nie skrzyw​dzę cię. Po pro​stu mi za​ufaj. Spra​wię, że bę​dzie ci przy​jem​nie – obie​cał. Roz​luź​ni​łam się, w peł​ni mu się od​da​jąc. Wsu​nął czu​bek kciu​ka do środ​ka, jed​no​cze​śnie draż​niąc mo​ją łech​tacz​kę ję​zy​kiem. Zła​pa​łam się na tym, że na​pie​ram cia​łem na je​go kciuk, sta​ra​jąc się, że​by zna​lazł się głę​biej. Rush jęk​nął z apro​ba​tą, wsu​wa​jąc i wy​su​wa​jąc kciuk i jed​no​cze​śnie piesz​cząc mnie ję​zy​kiem. Czu​łam, że nad​cho​dzi in​ny ro​dzaj or​ga​zmu. Nie wie​dzia​łam dla​cze​go, ale ten był

moc​niej​szy. Pra​gnę​łam go. – Rush, po​trze​bu​ję… – jęk​nę​łam, nie​pew​na, cze​go wła​ści​wie po​trze​bu​ję. Wsu​nął kciuk w mo​je mo​kre, cie​płe wej​ście, po czym prze​su​nął go po​now​nie do ty​łu, wci​ska​jąc w tę cia​sną dziur​kę, któ​ra do​pro​wa​dza​ła mnie do sza​leń​stwa. – Wiem, cze​go po​trze​bu​jesz, ko​cha​na Bla​ire, i dam ci to – oznaj​mił, prze​su​wa​jąc ję​zy​kiem od łech​tacz​ki aż do ma​łej dziur​ki, któ​rą tak chęt​nie się ba​wił. Je​go ję​zyk okrą​żył ją, po czym po​wró​cił do łech​tacz​ki. Wcią​gnął ją w usta i jed​no​cze​śnie wsu​nął we mnie kciuk. Eks​plo​do​wa​łam. We​wnątrz mnie wy​strze​li​ły fa​jer​wer​ki i krzy​cza​łam imię Ru​sha raz za ra​zem, a mo​je cia​ło drża​ło z prze​pły​wa​ją​cej prze​ze mnie czy​stej roz​ko​szy. Ni​g​dy wcze​śniej cze​goś ta​kie​go nie czu​łam. Nie ist​nia​ły sło​wa, któ​ry​mi mo​gła​bym to opi​sać. Kie​dy w koń​cu wró​ci​łam na zie​mię i zdo​ła​łam otwo​rzyć oczy, Rush pod​niósł się i po​ło​żył obok, po czym przy​su​nął mnie moc​no do sie​bie. – Mu​szę się z to​bą ko​chać, Bla​ire. Strasz​li​wie te​go po​trze​bu​ję – szep​nął. Chcia​łam po​czuć go w so​bie. Nie by​łam tyl​ko pew​na, czy chcę go… tam. Je​go kciuk był znacz​nie mniej​szy niż fiut. – Chcę być w two​jej cip​ce, ko​cha​nie. Nie martw się o to dru​gie. To by​ło tyl​ko dla cie​bie. Wie​dzia​łem, że ci się spodo​ba – za​pew​nił mnie, po czym przy​krył nas obo​je koł​drą. Za​snę​łam szyb​ko, czu​jąc obok sie​bie cie​pło je​go cia​ła.

RUSH Się​gną​łem rę​ką i wy​łą​czy​łem elek​tro​nicz​ną niań​kę, kie​dy tyl​ko usły​sza​łem, że Na​te za​czy​na się krę​cić. Dzi​siaj Bla​ire mia​ła się wy​spać, choć​bym mu​siał przez ca​łą noc cho​dzić po do​mu z dzie​cia​kiem na rę​kach, że​by ode​rwać je​go my​śli od gło​du. Wy​su​ną​łem się spod koł​dry i wło​ży​łem bok​ser​ki oraz ko​szul​kę, po czym po​pę​dzi​łem na dół, że​by zdą​żyć, za​nim ma​ły za​cznie pła​kać. Na​wet z wy​łą​czo​ną niań​ką Bla​ire usły​sza​ła​by je​go za​wo​dze​nie. Mia​łem na​dzie​ję, że wy​koń​czy​łem ją do te​go stop​nia, że prze​śpi ca​łą noc i go nie usły​szy. Kie​dy wsze​dłem do po​ko​ju, włą​czy​łem ka​ru​zel​kę i ma​ły prze​stał się wier​cić. Lu​bił, kie​dy mu śpie​wa​łem. Bla​ire za​wsze po​wta​rza​ła, że kie​dy sły​szy mój głos, prze​sta​je ssać i za​mie​ra, że​by po​słu​chać. Po​do​ba​ło mi się to. Pod​sze​dłem do łó​żecz​ka, a on spoj​rzał na mnie. Cho​ciaż jesz​cze nie po​tra​fił się uśmie​chać, wi​dać by​ło po je​go oczach, kie​dy czuł się pod​eks​cy​to​wa​ny. Za​zwy​czaj eks​cy​to​wa​ły go cyc​ki Bla​ire, ale z dru​giej stro​ny ja re​ago​wa​łem na nie tak sa​mo, więc nie mo​głem go za to wi​nić. – Cześć, chło​pa​ku. Kie​dy wresz​cie doj​dziesz do te​go, że kie​dy jest ciem​no, po​wi​nie​neś spać? – spy​ta​łem, po​chy​la​jąc się nad ko​ły​ską, że​by go pod​nieść. Wier​cił się w mo​ich ra​mio​nach, a po​tem prze​su​nął gło​wę tak, że​by zo​ba​czyć mo​ją twarz. – Dzi​siaj spę​dzi​my noc ra​zem. Ma​mu​sia mu​si się wy​spać, na​wet je​śli ty te​go nie po​trze​bu​jesz. Wy​kań​czasz ją. Zo​sta​wi​łem świa​tła ka​ru​zel​ki włą​czo​ne i po​sze​dłem usiąść z nim na bu​ja​nym fo​te​lu. – Bę​dzie​my dzi​siaj pa​trzeć na księ​życ nad oce​anem i bu​jać się, aż po​sta​no​wisz, że czas znów za​snąć. Po​ło​ży​łem Na​te ’a na ko​la​nach, opie​ra​jąc je​go głów​kę o swo​ją klat​kę pier​sio​wą. Bu​ja​li​śmy się. Za​sta​na​wia​łem się, co je​go ma​lut​ki umysł są​dził o wi​do​ku za oknem. Czy chciał się tam zna​leźć, do​tknąć pia​sku i wo​dy? Nie mo​głem się do​cze​kać, aż za​cznie mó​wić, że​by móc do​wie​dzieć się, o czym my​śli. Bu​ja​li​śmy się tak nie​mal przez go​dzi​nę, a ja wciąż cze​ka​łem, aż za​cznie do​ma​gać się to​wa​rzy​stwa Bla​ire, ale nic ta​kie​go się nie wy​da​rzy​ło. Spoj​rza​łem w dół i zo​ba​czy​łem, że je​go ma​łe po​wie​ki są za​mknię​te, a od​dech ma po​wol​ny i rów​ny. Prze​ży​li​śmy tę po​bud​kę bez ma​mu​si. Po​czu​łem się tak, jak​bym coś osią​gnął.

Po​wo​li i na pal​cach pod​sze​dłem do łó​żecz​ka i odło​ży​łem ma​łe​go. Kie​dy upew​ni​łem się, że nie obu​dzi się po​now​nie, po​sze​dłem z po​wro​tem do łóż​ka. Ta​tu​sio​wi się uda​ło. *** Kie​dy Na​te po raz ko​lej​ny za​czął do​ma​gać się na​szej uwa​gi, by​ło już po siód​mej ra​no. Bla​ire usia​dła pro​sto na łóż​ku, usły​szaw​szy je​go płacz, i spoj​rza​ła na ze​ga​rek. – O, mój Bo​że! Do​pie​ro te​raz za​czął pła​kać? – spy​ta​ła, wy​ska​ku​jąc na​ga z łóż​ka. Za​ło​ży​łem rę​ce pod gło​wę i pa​trzy​łem, jak bie​ga po po​ko​ju, pró​bu​jąc zna​leźć coś do ubra​nia. Na​praw​dę po​do​ba​ły mi się jej no​we bio​dra. By​ły tak sek​sow​nie za​okrą​glo​ne, że cięż​ko by​ło my​śleć, kie​dy bu​ja​ła mi ni​mi przed no​sem. – Wła​ści​wie to nie. Spę​dzi​li​śmy w no​cy tro​chę cza​su ra​zem. Wy​ja​śni​łem mu, że mu​sisz od​po​cząć, a on uznał, że mu to nie prze​szka​dza. Chy​ba zro​zu​miał. Bla​ire prze​sta​ła szu​kać ubrań i spoj​rza​ła na mnie. Lek​ko roz​chy​li​ła usta ze zdu​mie​nia. – Wsta​łeś do nie​go i uśpi​łeś go bez kar​mie​nia? I je​mu to nie prze​szka​dza​ło? Wzru​szy​łem ra​mio​na​mi. – Zgo​dził się, że je​steś po​iry​to​wa​na i po​trze​bu​jesz wię​cej snu. Na jej ustach po​ja​wił się lek​ki uśmie​szek. Po​ło​ży​ła rę​ce na tych bio​drach, któ​re tak bar​dzo mi się po​do​ba​ły. – Są​dzi​cie, że je​stem po​iry​to​wa​na, tak? Wczo​raj​szej no​cy chy​ba nie wy​da​wa​łam ci się zi​ry​to​wa​na, co? Z two​im pe​ni​sem w po​ło​wie dro​gi do mo​je​go żo​łąd​ka? Ja pier​do​lę. – Cho​le​ra, ko​bie​to. Idź na​kar​mić swo​je​go sy​na. Nie mów do mnie w tej spo​sób. Jesz​cze stra​cę ro​zum, za​nim do​sta​niesz zie​lo​ne świa​tło od le​ka​rza. Bla​ire za​chi​cho​ta​ła i po​chy​li​ła się, że​by pod​nieść ko​szul​kę, któ​rą mia​ła za​miar za​ło​żyć po​przed​nie​go wie​czo​ra, ale nie zdą​ży​ła. Wy​pię​ła przy tym pu​pę, więc mu​sia​łem sku​pić się, że​by na nią nie sko​czyć. Je​dwab​ny ma​te​riał zsu​nął się po jej cie​le i za​trzy​mał w po​ło​wie uda. Rzu​ci​ła mi po​ro​zu​mie​waw​czy uśmiech i od​wró​ci​ła w stro​nę scho​dów. – Za​bio​rę już swój zi​ry​to​wa​ny ty​łek na dół – oznaj​mi​ła. Pa​trzy​łem, jak jej bio​dra fa​lu​ją, a ko​szul​ka opi​na się na nich przy każ​dym kro​ku. Kie​dy w koń​cu znik​nę​ła mi z oczu, wy​sko​czy​łem z łóż​ka i po​sze​dłem pod prysz​nic. Po​trze​bo​wa​łem naj​zim​niej​sze​go pie​przo​ne​go prysz​ni​ca, ja​ki by​łem w sta​nie znieść.

BLAIRE Po​ło​ży​łam Na​te ’a na drzem​kę i zde​cy​do​wa​łam, że wol​ny czas prze​zna​czę na ćwi​cze​nie jo​gi z fil​mem in​struk​ta​żo​wym, któ​ry ku​pi​łam na iTu​nes. Mu​sia​łam spra​wić, by mo​je po​cią​żo​we cia​ło na​bra​ło nie​co sprę​ży​sto​ści. Be​thy za​su​ge​ro​wa​ła, że​bym spró​bo​wa​ła jo​gi. Jed​nak zna​le​zie​nie cza​su na ćwi​cze​nia gra​ni​czy​ło z cu​dem. Ostat​ni raz, kie​dy Na​te spał, a ja pró​bo​wa​łam ćwi​czyć, wszedł Rush i zno​wu skoń​czy​li​śmy na​go na ka​na​pie. Sta​li​śmy się eks​per​ta​mi od sek​su oral​ne​go. Nie, że​by Rush mu​siał się ja​koś po​pra​wić, ale o so​bie mo​gę spo​koj​nie po​wie​dzieć, że na​uczy​łam się ro​bić za​je​bi​stą la​skę. Za​nim za​czął się film, usły​sza​łam dzwo​nek, więc wci​snę​łam pau​zę i po​szłam zo​ba​czyć, kto to. Ru​sha nie by​ło w do​mu, więc nie mógł to być Grant. Wy​szli ra​zem. Otwo​rzy​łam drzwi i kie​dy zo​ba​czy​łam, że stoi za ni​mi Nan, po​my​śla​łam, że mu​szę chy​ba za​cząć naj​pierw pa​trzeć przez wi​zjer. Ser​ce za​czę​ło mi wa​lić i prze​klę​łam w my​ślach fakt, że zo​sta​wi​łam te​le​fon na pod​ło​dze w po​ko​ju te​le​wi​zyj​nym. W spodniach dre​so​wych nie mia​łam kie​sze​ni. – Jest Rush? – wark​nę​ła. Wzdry​gnę​łam się we​wnętrz​nie. Nie by​ło go, a ja nie wie​dzia​łam, czy po​win​nam wpu​ścić ją do środ​ka. Tyl​ko jak mo​gła​bym te​go nie zro​bić? By​ła sio​strą Ru​sha. – Wy​szedł z Gran​tem na kil​ka go​dzin. Za​ła​twia​ją coś dla Wo​od​sa. – Za du​żo ga​da​łam. To nie by​ła jej spra​wa. – Wpu​ścisz mnie? Czy mam wró​cić póź​niej? – spy​ta​ła z obrzy​dze​niem. Naj​wy​raź​niej jej zda​niem mia​łam wy​star​cza​ją​cą wła​dzę, że​by nie wpu​ścić jej do środ​ka, sko​ro te​raz był to rów​nież mój dom. Nie chcia​łam, że​by wcho​dzi​ła, ale prze​cież Rush chciał​by się z nią zo​ba​czyć. Kil​ka dni wcze​śniej mó​wił o niej. Za​sta​na​wiał się, jak so​bie ra​dzi. Mat​ka dzwo​ni​ła do nie​go z in​for​ma​cją, że Nan wy​szła z kli​ni​ki i czu​je się le​piej. Cho​ciaż ro​zum pod​po​wia​dał mi co in​ne​go, zro​bi​łam krok do ty​łu i wpu​ści​łam ją do środ​ka. – Wejdź – za​pro​po​no​wa​łam, my​śląc jed​no​cze​śnie o tym, jak bar​dzo nie chcę prze​by​wać z nią sam na sam. Broń le​ża​ła w sa​mo​cho​dzie, cho​ciaż nie są​dzi​łam, że bę​dzie aż tak źle. Nie by​ła nie​bez​piecz​na w ten spo​sób… chy​ba. – Jak się czu​jesz ja​ko pa​ni Fin​lay? – spy​ta​ła. Ton jej gło​su ja​sno wska​zy​wał, że nie jest z te​go za​do​wo​lo​na i że to nie by​ło przy​ja​zne py​ta​nie. – Wspa​nia​le. Ko​cham two​je​go bra​ta – od​par​łam.

– Mnie nie okła​miesz. Nie zwie​dzie mnie twój nie​win​ny wy​gląd. Za​szłaś w cią​żę spe​cjal​nie, że​by go zła​pać. Ni​g​dy by nie olał swo​je​go dziec​ka. Wie​dzia​łaś o tym i wy​ko​rzy​sta​łaś to. Mam tyl​ko na​dzie​ję, że dzie​ciak jest je​go. – Nie​na​wiść w jej gło​sie spra​wi​ła, że się skrzy​wi​łam. Na​praw​dę chcia​łam za​dzwo​nić do Ru​sha i po​pro​sić, że​by wró​cił do do​mu. Nie mia​łam ocho​ty na roz​mo​wę z nią. Nie, je​śli mia​ła po​le​gać na upo​ka​rza​niu Bla​ire. – Przy​kro mi, że tak my​ślisz. Kie​dy po​ka​że​my ci Na​te ’a, zo​ba​czysz, że nie ma wąt​pli​wo​ści, czyj on jest. Skó​ra zdar​ta z Ru​sha. – By​łam zła na sie​bie, że po​łknę​łam jej przy​nę​tę i za​czę​łam się bro​nić. Kie​dy wspo​mnia​łam o Na​cie, Nan się skrzy​wi​ła. Al​bo nie po​do​ba​ło jej się, że mie​li​śmy dziec​ko, al​bo nie chcia​ła my​śleć o tym, że to rów​nież mój syn i że w ten spo​sób jest ze mną po​łą​czo​na. Nie by​łam pew​na. – We​zmę te​le​fon i za​dzwo​nię do Ru​sha, że​by dać mu znać, że przy​je​cha​łaś. Pro​szę, weź so​bie, co chcesz, do je​dze​nia al​bo pi​cia, je​śli masz ocho​tę. Wiesz, gdzie co jest. Ru​szy​łam w stro​nę scho​dów. – Cze​kaj. Nie chcę się wi​dzieć z Gran​tem. Po​wiedz mu, że​by go nie za​bie​rał – po​pro​si​ła na​pię​tym to​nem. – Do​brze. Tak zro​bię – od​par​łam. By​łam nie​mal pew​na, że Grant też nie miał ocho​ty jej oglą​dać, ale nie za​mie​rza​łam da​wać jej do zro​zu​mie​nia, że o wszyst​kim wiem. Wo​la​łam nie po​ru​szać te​go te​ma​tu. Po​spie​szy​łam na gó​rę i zna​la​złam te​le​fon. Za​dzwo​nię do Ru​sha, a po​tem zaj​rzę do Na​te ’a… mo​że uda mi się spę​dzić ca​ły czas, kie​dy bę​dzie​my w do​mu tyl​ko we dwie, cho​wa​jąc się w je​go po​ko​ju. Wy​krę​ci​łam nu​mer Ru​sha. – Cześć, ko​cha​nie, wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​tał od ra​zu po ode​bra​niu. – Hm… to za​le​ży, jak de​fi​niu​jesz po​rzą​dek – stwier​dzi​łam. – Przy​je​cha​ła two​ja sio​stra. – Za​wra​caj, sta​ry. Mu​szę wra​cać do do​mu – rzu​cił na​tych​miast do Gran​ta. – Już ja​dę. Czy wszyst​ko u niej w po​rząd​ku? Czy jest dla cie​bie mi​ła? Wpu​ści​łaś ją? – Tak, nie​szcze​gól​nie i tak – od​par​łam. – Jest nie​mi​ła. Cho​le​ra, Bla​ire. Przy​kro mi. Dla​cze​go ją wpu​ści​łaś? – Cóż, bo to two​ja sio​stra, Rush. Jak mo​głam nie wpu​ścić do two​je​go do​mu człon​ka two​jej ro​dzi​ny? Rush wes​tchnął głę​bo​ko. Wie​dzia​łam, co to zna​czy. Zde​ner​wo​wał się. – Bla​ire. Je​śli kie​dy​kol​wiek jesz​cze na​zwiesz go mo​im do​mem, wściek​nę się. To jest nasz dom. Nasz pie​przo​ny dom. Je​śli nie chcesz ko​goś do nie​go wpusz​czać, masz do

te​go pra​wo. Za​dzwoń do mnie, a kto​kol​wiek to jest, mo​że so​bie cze​kać na cho​ler​nych scho​dach, aż przy​ja​dę. Chcę, że​byś czu​ła się swo​bod​nie w swo​im do​mu. – Do​brze. W ta​kim ra​zie wpu​ści​łam ją, bo ją ko​chasz, a ja ko​cham cie​bie. Lep​szy po​wód? Rush ro​ze​śmiał się ci​cho. – Nan jest i pew​nie za​wsze już bę​dzie je​dy​ną oso​bą, któ​rą ko​cham, ale co do któ​rej nie ocze​ku​ję, że bę​dziesz dla niej mi​ła. Mu​si so​bie na to za​słu​żyć. A nic w tym kie​run​ku nie zro​bi​ła. Mo​żesz ją spu​ścić na drze​wo, wy​rzu​cić, co tyl​ko chcesz. Nie mu​sisz zno​sić jej ja​do​wi​tych bzdur. Zde​cy​do​wa​łam, że nie bę​dę mu po​wta​rzać jej przy​pusz​czeń, że Na​te mo​że być sy​nem ko​goś in​ne​go. Wściekł​by się. – Po pro​stu się po​spiesz – po​pro​si​łam. – Bę​dę za pięć mi​nut – obie​cał. Roz​łą​czy​łam się i wsu​nę​łam te​le​fon w spor​to​wy sta​nik, po czym po​szłam do syn​ka. Otwo​rzy​łam drzwi i zaj​rza​łam do środ​ka. Le​żał w łó​żecz​ku, ko​piąc i bul​go​cząc do sie​bie, i pa​trzył na przy​cze​pio​ne do ka​ru​zel​ki mor​skie stwo​rze​nia. Uśmiech​nę​łam się i po​de​szłam do nie​go, a je​go ma​łe oczka spoj​rza​ły na mnie. Kop​nął moc​niej na mój wi​dok, a ja po​czu​łam ucisk w ser​cu. – To nie by​ła zbyt do​bra drzem​ka – stwier​dzi​łam, po​chy​la​jąc się, że​by go pod​nieść. – Nie zdą​ży​łam na​wet po​ćwi​czyć, a pu​pa ma​mu​si po​trze​bu​je ćwi​czeń. Pró​bo​wał do​stać się gło​wą do mo​ich pier​si. To nie by​ła po​ra je​go po​sił​ku, ale kie​dy się bu​dził, za​wsze chciał mi wsa​dzić gło​wę pod ko​szul​kę. Do​kład​nie tak jak je​go ta​tuś. Uśmiech​nę​łam się sze​ro​ko, po czym po​de​szłam z nim do prze​wi​ja​ka, gdzie za​ło​ży​łam mu świe​żą pie​lu​chę. Zde​ner​wo​wał się, jak za​wsze przy prze​wi​ja​niu. Pod​nio​słam go i po​ca​ło​wa​łam w skrzy​wio​ne ustecz​ka. Łzy prze​sta​ły pły​nąć, a Na​te otwo​rzył usta, pró​bu​jąc zła​pać w nie coś do je​dze​nia. – Nie te​raz, ko​cha​ny. Do​pie​ro co ja​dłeś – po​in​for​mo​wa​łam go, po czym wy​szłam z po​ko​ju. Nie chcia​łam za​bie​rać go na dół. Ba​łam się te​go, co mo​że po​wie​dzieć o nim Nan. Gdy​by by​ła nie​mi​ła dla mo​je​go dziec​ka, mo​gła​bym nie wy​trzy​mać. Stuk​nę​ły fron​to​we drzwi, a ja wes​tchnę​łam z ulgą. Rush był w do​mu. – Ta​tuś wró​cił – szep​nę​łam. Za​nio​słam Na​te ’a na dół, na​słu​chu​jąc gło​sów Ru​sha i Nan. Nie by​ło to trud​ne. Nan już za​czy​na​ła się wy​dzie​rać. Rush mu​siał jej na​ga​dać za to, że źle mnie po​trak​to​wa​ła. Zde​cy​do​wa​łam, że wo​lę nie za​bie​rać Na​te ’a do kuch​ni, że​by słu​chał, jak je​go ta​ta

wrzesz​czy na swo​ją sio​strę. Wy​szli​śmy na dwór. Na​te uwiel​biał być na ze​wnątrz i ob​ser​wo​wać fa​le. Wiatr znad wo​dy za​głu​szy wście​kły ja​zgot Nan. Prze​szli​śmy wzdłuż do​mu w stro​nę pla​ży. – Bla​ire, czy mo​gła​byś przy​nieść tu Na​te ’a? – spy​tał Rush, pa​trząc na mnie z we​ran​dy. Naj​wy​raź​niej chciał, że​by Na​te zna​lazł się w po​bli​żu Nan. Ro​zu​mia​łam, że pra​gnął, by sio​stra po​zna​ła je​go dziec​ko, ale ona nie cier​pia​ła ma​mu​si, więc to mógł nie być do​bry po​mysł. Za​wa​ha​łam się i spoj​rza​łam na syn​ka. Mat​ka we mnie chcia​ła zła​pać go moc​no, po​biec po scho​dach i za​mknąć się bez​piecz​nie w je​go po​ko​ju. Ale to by​ło też dziec​ko Ru​sha. Po​ca​ło​wa​łam go w skroń. – Sio​stra ta​tu​sia nie jest zbyt mi​ła. Bę​dziesz mu​siał na​uczyć się nie zwra​cać na to uwa​gi – szep​nę​łam mu do ucha, bar​dziej do sie​bie, bo prze​cież nie miał po​ję​cia, o czym mó​wię. *** Kie​dy do​tar​łam na naj​wyż​szy sto​pień, Rush już na mnie cze​kał. – Je​śli chcesz, że​bym za​brał go do środ​ka sam, tak zro​bię. Ale je​śli wo​lisz wejść, obie​cu​ję, że wy​rzu​cę ją z do​mu, gdy tyl​ko po​wie coś nie tak. Nie za​mie​rza​łam po​sy​łać mo​je​go dziec​ka sa​mot​nie na spo​tka​nie ze złym wil​kiem. Sko​ro on mu​siał zmie​rzyć się z Nan, ja też mu​sia​łam. Przy​tu​li​łam go moc​niej i po​trzą​snę​łam gło​wą. – Chcę być przy nim. Rush ski​nął gło​wą. Wi​dzia​łam po wy​ra​zie je​go twa​rzy, że ro​zu​miał. Otwo​rzył drzwi i od​su​nął się, że​bym mo​gła wejść do środ​ka z Na​te ’em. Nan sie​dzia​ła na wy​so​kim stoł​ku. Wy​glą​da​ła na wku​rzo​ną. Od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła na Na​te ’a. Wi​dzia​łam mo​ment, w któ​rym zda​ła so​bie spra​wę, że każ​dy naj​mniej​szy rys twa​rzy odzie​dzi​czył po Ru​shu. Na​wet oczu nie miał po mnie. To był ca​ły Rush. – Chy​ba jed​nak jest twój – stwier​dzi​ła. Za​trzy​ma​łam się i zro​bi​łam krok do ty​łu, wpa​da​jąc na klat​kę pier​sio​wą Ru​sha. Ob​jął mnie ra​mie​niem i tak przy​trzy​mał. – Chcia​łaś go zo​ba​czyć. Uwa​żaj na to, co mó​wisz do je​go mat​ki. Prze​proś za tę ostat​nią idio​tycz​ną uwa​gę al​bo od​pro​wa​dzę cię do drzwi. Oczy Nan roz​bły​sły wście​kło​ścią. Mia​łam prze​czu​cie, że Rush roz​po​czął wła​śnie coś, cze​go na​praw​dę nie chcie​li​śmy w na​szym do​mu. Ale ona wzię​ła głę​bo​ki wdech i prze​nio​sła swój prze​peł​nio​ny nie​na​wi​ścią wzrok na mnie. – Prze​pra​szam – wark​nę​ła. Wca​le nie chcia​ła te​go ro​bić, ale sam fakt, że Rush zdo​łał ją do te​go zmu​sić, spra​wił, że by​ło war​to. – Czy mo​gę go wziąć na rę​ce? – spy​ta​ła Nan, pa​trząc te​raz na Ru​sha.

Zro​bi​łam się sztyw​na jak de​ska. Je​śli od​po​wie „tak”, uciek​nę z Na​te ’em. Nie mo​głam zgo​dzić się na tak wie​le. – To ra​czej nie​naj​lep​szy po​mysł. Pio​ru​nu​jesz wzro​kiem je​go ma​mę i nie wy​da​je mi się, że​by czu​ła się bez​piecz​nie, od​da​jąc go w two​je rę​ce. Nan zmarsz​czy​ła brwi. – To też twój dzie​ciak. – Tak. Ale Bla​ire to je​go mat​ka. Nie po​zwo​lę na nic, z czym bę​dzie się źle czu​ła. – Bo​że, Rush, gdzie się po​dzia​ły two​je ja​ja? – To już dru​gie ostrze​że​nie, sio​strzycz​ko. Nan wy​wró​ci​ła ocza​mi i wsta​ła ze stoł​ka. Spoj​rza​ła po​now​nie na Na​te ’a i jej oczy przy​bra​ły odro​bi​nę mniej zło​wro​gi wy​raz. Cięż​ko by​ło go nie ko​chać. Był rów​nie pięk​ny, jak je​go oj​ciec. – Ma​ma bar​dzo chcia​ła​by go po​znać – po​wie​dzia​ła Nan, za​kła​da​jąc na ra​mię pa​sek swo​jej to​reb​ki. – Po​wi​nie​neś przy​naj​mniej wy​słać jej zdję​cie. – Ma​my nie ob​cho​dzi​ły na​wet jej wła​sne dzie​ci, Nan. Wiesz o tym. Dla​cze​go mia​ło​by ją ob​cho​dzić mo​je? Nan na​wet nie drgnę​ła. Wzru​szy​ła tyl​ko ra​mio​na​mi. – Słusz​na uwa​ga. Na​te za​czął się wier​cić w mo​ich ra​mio​nach. Znów pró​bo​wał do​brać się do pier​si. Ob​ró​ci​łam go w ra​mio​nach, a Rush wy​cią​gnął rę​ce w je​go stro​nę. – Daj mi go. Nie bę​dzie my​ślał o mle​ku, gdy ja go we​zmę. Po​da​łam Ru​sho​wi Na​te ’a, a on na​tych​miast się uspo​ko​ił i za​czął przy​glą​dać się oj​cu. Był nim za​fa​scy​no​wa​ny. – Do​brze so​bie z nim ra​dzisz. Nie dzi​wi mnie to. Gra​łeś ro​lę oj​ca, od​kąd pa​mię​tam – stwier​dzi​ła Nan. To by​ła pierw​sza mi​ła rzecz, ja​ką od niej usły​sza​łam, od​kąd się tu po​ja​wi​ła. – Je​stem do​bry tyl​ko dla​te​go, że przy​glą​da​łem się Bla​ire. To ona mnie wszyst​kie​go na​uczy​ła. Nan nie spodo​ba​ła się ta od​po​wiedź, któ​ra zresz​tą nie by​ła zgod​na z praw​dą. Rush od pierw​szej chwi​li miał na​tu​ral​ny ta​lent do oj​co​stwa. Już chcia​łam za​cząć opo​no​wać, kie​dy Nan ode​pchnę​ła sto​łek, spra​wia​jąc, że za​zgrzy​tał o pod​ło​gę. – Przy​szłam tyl​ko zo​ba​czyć dzie​cia​ka i dać ci znać, że mam się le​piej. Je​śli chcesz się ze mną zo​ba​czyć, bę​dę w mie​ście przez kil​ka dni. Nie za​mie​rzam bra​tać się z two​ją ma​łą ro​dzin​ką, więc weź to pod uwa​gę.

Pa​trzy​łam, jak żwa​wym kro​kiem opusz​cza kuch​nię i już bez sło​wa pę​dzi ko​ry​ta​rzem w stro​nę fron​to​wych drzwi. Rush nic nie od​po​wie​dział. – I wciąż jest ję​dzą – mruk​nął. Od​wró​ci​łam się i spoj​rza​łam na nie​go. Marsz​czył brwi. – Prze​pra​szam, że tak się do cie​bie ode​zwa​ła. – Ole​wam wszyst​ko, co ona mó​wi. Chce, że​bym by​ła tą złą, i oba​wiam się, że już tak zo​sta​nie. Nie szko​dzi. Nie z nią bra​łam ślub – od​par​łam. Na​te usły​szał mój głos i prze​krę​cił gło​wę w mo​ją stro​nę, po czym za​czął pła​kać. Pra​gnął mnie z po​wo​du mo​ich cyc​ków. Uśmiech​nę​łam się i wy​cią​gnę​łam po nie​go rę​ce. – Bę​dę mu​sia​ła po raz ko​lej​ny go na​kar​mić. Naj​wy​raź​niej ostat​nio się nie najadł, bo bar​dzo chce do​kład​kę. Rush po​dał mi syn​ka. – Szczę​śli​wy ma​ły gno​jek. Kop​nę​łam mo​je​go mę​ża, a on ro​ze​śmiał się ser​decz​nie, śmie​chem, któ​ry tak ko​cha​łam. – Je​steś głod​na? – spy​tał. – Tak. Umie​ram z gło​du. Zro​bisz mi ka​nap​kę? – spy​ta​łam, ru​sza​jąc w stro​nę sa​lo​nu, gdzie za​mie​rza​łam roz​siąść się wy​god​nie na fo​te​lu z pod​nóż​kiem. – Dla cie​bie wszyst​ko – brzmia​ła je​go od​po​wiedź.

RUSH Wo​ods stał przed klu​bem, kłó​cąc się z tą An​gie, An​gel, a mo​że An​ge​li​ną… Do dia​bła, za nic nie mo​głem za​pa​mię​tać jej imie​nia. Po​ja​wia​ła się tu od cza​su do cza​su przez ostat​nią de​ka​dę. By​łem cał​kiem pew​ny, że Wo​ods bzy​kał ją przez ca​łe la​to, kie​dy by​li​śmy w szko​le śred​niej. Jej ta​tu​siek krę​cił się w tym sa​mym biz​ne​sie co Ker​ring​to​no​wie. Grant są​dził, że Wo​ods się z nią oże​ni. Ale po​tem po​ja​wi​ła się ta Del​la i wy​glą​da​ło na to, że spra​wy przy​bra​ły in​ny ob​rót. Al​bo i nie. Kto to mógł wie​dzieć. Z te​go, co sły​sza​łem ostat​nio, Del​la nie po​szła do wię​zie​nia i wszyst​ko oka​za​ło się nie​po​ro​zu​mie​niem. Wo​ods roz​pę​tał na ko​mi​sa​ria​cie nie​złe pie​kło. Dziew​czy​na trzy​ma​ła rę​ce na ra​mio​nach Wo​od​sa i chy​ba go o coś pro​si​ła. Nie by​łem prze​ko​na​ny, że chcę im prze​ry​wać, ale ko​leś wy​glą​dał, jak​by po​trze​bo​wał po​mo​cy. Miał wy​star​cza​ją​co du​żo zmar​twień, od​kąd umarł je​go oj​ciec. Nikt nie był na to przy​go​to​wa​ny i w cią​gu jed​nej no​cy wszyst​ko spa​dło na Wo​od​sa. – Od​czep się ode mnie, An​ge​li​na. Przy​się​gam, je​śli nie zo​sta​wisz mnie w spo​ko​ju, wy​stą​pię o pie​przo​ny są​do​wy za​kaz zbli​ża​nia się. – Wo​ods ode​pchnął jej rę​ce. Od​wró​cił się, zo​ba​czył mnie i na je​go twa​rzy po​ja​wił się wy​raz ulgi. – Rush. Cześć, przy​sze​dłeś na spo​tka​nie? – spy​tał. Nie mia​łem po​ję​cia, o ja​kim spo​tka​niu mó​wi, ale by​łem go​tów się za​ło​żyć, że wła​śnie je wy​my​ślił. – Tak – od​po​wie​dzia​łem. – To jesz​cze nie ko​niec, Wo​ods. Przy​się​gam ci, że nie! Po​peł​niasz wiel​ki błąd! – wrza​snę​ła dziew​czy​na, kie​dy Wo​ods wy​rwał się z jej uści​sku i ru​szył w mo​ją stro​nę. – Za​bierz mnie od niej. Jak naj​szyb​ciej – mruk​nął, prze​cho​dząc obok. Od​wró​ci​łem się i ru​szy​łem za nim. Przy​je​cha​łem za​py​tać Be​thy, czy nie mo​gła​by zo​stać na​stęp​ne​go dnia z ma​łym, że​bym mógł za​brać Bla​ire na rand​kę. Ale wy​glą​da​ło na to, że naj​pierw bę​dę mu​siał uciąć so​bie po​ga​węd​kę z Wo​od​sem. Otwo​rzył drzwi do klu​bu i wszedł do środ​ka, nie oglą​da​jąc się na mnie. – Naj​bar​dziej pier​dol​nię​ta la​ska, ja​ką kie​dy​kol​wiek spo​tka​łem – wy​mam​ro​tał, kie​dy obaj zna​leź​li​śmy się bez​piecz​nie w środ​ku. Prze​cze​sał rę​ka​mi wło​sy i jęk​nął sfru​stro​wa​ny.

– Mia​łem uciec. Na​praw​dę. Chcia​łem zro​bić to sa​mo, co Tripp. Mia​łem za​miar za​brać Del​lę i zo​sta​wić ca​łe to gów​no za so​bą. Oj​ciec po​su​nął się za da​le​ko i mia​łem już dość. A po​tem mu​siał, kur​wa, umrzeć. I do​wie​dzia​łem się, że zgod​nie z je​go te​sta​men​tem w mo​je dwu​dzie​ste pią​te uro​dzi​ny, czy​li za dwa mie​sią​ce, to miej​sce przej​dzie na mnie. Mój dzia​dek bar​dzo wy​raź​nie za​zna​czył to w swo​im te​sta​men​cie. Oj​ciec nie mógł zro​bić ni​cze​go, że​by to zmie​nić. Więc te​raz nie mo​gę uciec, nie? To wszyst​ko jest mo​je. Dzia​dek, któ​re​go ko​cha​łem i po​dzi​wia​łem, jed​nak mnie nie wy​chu​jał. Ale, Bo​że, ja​kie to wszyst​ko jest te​raz po​pie​przo​ne. Mu​szę sku​pić się na tym, że​by Del​la po​czu​ła się le​piej. Nie mam cza​su na zaj​mo​wa​nie się tym ca​łym baj​zlem. Nic nie wiem, Rush. Ab​so-kur​wa-lut​nie nic! Oj​ciec ni​g​dy nie do​pusz​czał mnie do stro​ny biz​ne​so​wej. Mó​wił, że mu​szę so​bie na to za​słu​żyć. – Wo​ods po raz ko​lej​ny wes​tchnął z fru​stra​cją i za​czął prze​mie​rzać ko​ry​tarz w tę i z po​wro​tem. Nie by​łem pe​wien, o czym on mó​wi, ale z pew​no​ścią ko​leś miał pro​ble​my. Po​trze​bo​wał Gran​ta, nie mnie. Nie by​łem kimś, z kim moż​na się dzie​lić pro​ble​ma​mi. Źle zno​si​łem zwie​rze​nia. – Wo​ods? – Drob​na bru​net​ka z wiel​ki​mi, nie​bie​ski​mi ocza​mi we​szła do po​ko​ju, pa​trząc na Wo​od​sa ze zmar​twio​nym wy​ra​zem twa​rzy. – Co się sta​ło? Gość zmie​nił się na mo​ich oczach. Zro​bił dwa dłu​gie kro​ki i zna​lazł się obok niej. Zła​pał ją w ra​mio​na, jak​by ktoś wła​śnie miał ją skrzyw​dzić, a on chciał się upew​nić, że nic jej nie bę​dzie. – W po​rząd​ku. Wy​spa​łaś się? – spy​tał czu​łym to​nem, ja​kie​go, przy​się​gam, ni​g​dy nie użył przy mnie ża​den fa​cet. Ski​nę​ła gło​wą i ob​ję​ła go ra​mio​na​mi. – Tak. Dziś ra​no wszyst​ko by​ło w po​rząd​ku. Prze​stań się mar​twić – po​pro​si​ła. Od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła na mnie. – Del​la, to jest Rush Fin​lay. Po​zna​łaś je​go żo​nę, Bla​ire. Rush, to jest mo​ja Del​la. Je​go Del​la. O ra​ny, a więc o to cho​dzi​ło! Był ugo​to​wa​ny. Nie po​tra​fi​łem po​wstrzy​mać sze​ro​kie​go uśmie​chu. Do​sko​na​le ro​zu​mia​łem to uczu​cie. I, do dia​bła, cie​szy​ło mnie, że Wo​ods za​ko​chał się w in​nej ko​bie​cie. Wresz​cie prze​sta​nie wę​szyć przy mo​jej. Dzię​ku​ję ci, Del​lo! – Mi​ło cię po​znać – po​wie​dzia​ła. – Cie​bie też mi​ło po​znać – od​par​łem. Nie mia​ła po​ję​cia, jak mi​ło. Do​bry sta​ry Wo​ods Ker​ring​ton się za​ko​chał. Naj​śmiesz​niej​sza rzecz, ja​ką sły​sza​łem w tym ty​go​dniu.

GRANT Wa​le​nie do drzwi by​ło tak gło​śne, jak​by obok prze​jeż​dżał cho​ler​ny po​ciąg to​wa​ro​wy. Od​su​ną​łem koł​drę i spoj​rza​łem na Pa​ige. Przy​pro​wa​dzi​łem ją do do​mu po​przed​nie​go wie​czo​ru po im​pre​zie. Obo​je wy​pi​li​śmy za du​żo i nie​źle się ba​wi​li​śmy, za​nim pa​dli​śmy. Ty​le pa​mię​ta​łem. Pa​ige by​ła za​wsze mi​ła i ła​twa. Nie cze​pia​ła się czło​wie​ka jak rzep. Wa​le​nie nie usta​wa​ło. Zła​pa​łem po​rzu​co​ne po​przed​nie​go wie​czo​ra bok​ser​ki i wcią​gną​łem je na sie​bie, po czym ru​szy​łem ko​ry​ta​rzem w stro​nę drzwi. – Prze​stań wa​lić! Cho​le​ra, tro​chę za gło​śno! – krzyk​ną​łem, za​nim otwo​rzy​łem. Słoń​ce już wsta​ło i świe​ci​ło mi pro​sto w oczy. Osło​ni​łem je ra​mie-niem i zmru​ży​łem, wy​zy​wa​jąc w my​ślach oso​bę, któ​ra wa​li​ła w mo​je drzwi, od pier​dol​nię​tych skur​wie​li. Źle zno​si​łem ka​ca. – Ja​kiś ty dzi​siaj cza​ru​ją​cy – rzu​ci​ła z prze​ką​sem Nan, od​py​cha​jąc mnie i wcho​dząc do środ​ka. Kur​wa. Nie mia​łem ocho​ty mieć z nią do czy​nie​nia te​go ran​ka. Za​trza​sną​łem z hu​kiem po​dwo​je. – Cze​go chcesz, Nan? Jest cho​ler​na dzie​sią​ta ra​no! – wark​ną​łem. Mo​ja by​ła dziew​czy​na we​szła do kuch​ni i opar​ła się o blat. – Po​trze​bu​ję miej​sca, w któ​rym mo​gła​bym się za​trzy​mać – po​wie​dzia​ła ła​god​niej​szym to​nem, któ​re​go uży​wa​ła tyl​ko wte​dy, kie​dy cze​goś chcia​ła. Rok wcze​śniej to na mnie dzia​ła​ło. By​łem tak w niej za​bu​ja​ny, że wszyst​ko moż​na mi by​ło wci​snąć. Ale cho​dzi​ło tyl​ko o seks. By​ła w nim do​bra. Cho​ler​na gim​na​stycz​ka w łóż​ku. Za​pła​ci​łem spo​ro za lek​cję, że do​bry seks nie jest w sta​nie wy​na​gro​dzić zła​ma​ne​go ser​ca i cią​głych zło​śli​wo​ści. Skoń​czy​łem z nią. Ze wszyst​kim. – Za​dzwoń do Ru​sha. Wra​cam do łóż​ka. Wiesz, gdzie są drzwi – od​par​łem, kie​ru​jąc się w stro​nę sy​pial​ni. – Nie mo​gę! On nie chce mi po​móc. Nie zno​szę Bla​ire, a on o tym wie. Ko​cha ją bar​dziej niż mnie. Za​bra​ła mi go. Wszyst​ko mi ode​bra​ła. Nie​na​wi​dzę jej i nie bę​dę uda​wać, że jest ina​czej. Ale nie mam gdzie się po​dziać. Nie chcę miesz​kać z mat​ką. Chcę wró​cić do Ro​se​ma​ry. – No, to masz pe​cha. Do wi​dze​nia, Nan. – Otwo​rzy​łem drzwi do sy​pial​ni i pa​dłem twa​rzą na łóż​ko. – Pa​ige? Na​praw​dę, Grant? Nie masz po​ję​cia, kto w niej był. Ni​sko upa​dłeś. Na​wet

jak na cie​bie. Pa​ige usia​dła, trąc twarz. Z przy​jem​no​ścią na nią po​pa​trzy​łem, bo by​ła na​ga i Nan mo​gła do​brze przyj​rzeć się jej cyc​kom. A by​ły to cyc​ki znacz​nie ład​niej​sze niż te, któ​re mia​ła Nan. – I tak od​bi​łem się od dna. Ostat​nio pie​przy​łem cie​bie – od​par​łem. Sa​ma się o to pro​si​ła. Pa​ige spoj​rza​ła na mnie, a po​tem na Nan za​czer​wie​nio​ny​mi ocza​mi. Pew​nie po​przed​nie​go wie​czo​ru pa​li​ła tra​wę. – Co, do kur​wy…? – za​gde​ra​ła, pod​cią​ga​jąc wy​żej koł​drę, że​by się za​kryć. – Nan przy​szła, że​by uprzy​krzyć mi ży​cie. Olej ją. – Prze​krę​ci​łem się na ple​cy i wło​ży​łem rę​ce pod gło​wę. – Na​praw​dę? Te​raz tak wy​glą​da na​sza re​la​cja? – spy​ta​ła Nan. – Tyl​ko dzię​ki to​bie, Nan. Chcia​łaś pie​przyć się, z kim po​pad​nie. Cóż, zga​dzam się, to nie​zła za​ba​wa. Dzię​ki za pod​po​wiedź. – Pa​ige, na li​tość bo​ską, za​łóż ubra​nie i wyjdź. Usi​łu​je​my roz​ma​wiać – Nan wark​nę​ła na Pa​ige, któ​ra sie​dzia​ła ci​cho, przy​słu​chu​jąc się na​szej roz​mo​wie. Wy​cią​gną​łem rę​kę i po​kle​pa​łem ją po udzie. – Nie wy​chodź. Po​ka​za​łem jej drzwi. Mam na​dzie​ję, że za​raz ich uży​je – po​pro​si​łem. Wo​lał​bym, że​by obie so​bie po​szły, ale nie by​łem dup​kiem. Nie wy​ko​pał​bym Pa​ige. Wyj​dzie wte​dy, kie​dy bę​dzie chcia​ła. – Se​rio? Bę​dziesz się kur​wił i na​wet nie dasz mi się wy​tłu​ma​czyć? Wiesz, że by​łam na od​wy​ku? Obe​szło cię to w ogó​le? Bo nie przy​po​mi​nam so​bie, że​byś za​dzwo​nił. Nikt te​go nie zro​bił. Na​wet Rush. Po​czu​łem odro​bi​nę współ​czu​cia, ale na​praw​dę nie​wiel​ką. Cza​sa​mi wciąż do​strze​ga​łem w Nan tę ma​łą dziew​czyn​kę, któ​ra pra​gnę​ła być ko​cha​na. Wte​dy jej współ​czu​łem. Ale po​tem przy​po​mi​na​łem so​bie, ja​ką sta​ła się je​dzą, i stwier​dza​łem, że za​słu​ży​ła na to, co jej się przy​tra​fi​ło. – Kie​dy trak​tu​jesz in​nych jak gów​no, oni też cię tak trak​tu​ją. Te​go mnie za​wsze uczył dzia​dek. Mo​że cie​bie też ktoś po​wi​nien te​go na​uczyć. Wszyst​kim nam oszczę​dzi​ło​by to ku​rew​sko du​żo pro​ble​mów. Nan wska​za​ła pal​cem Pa​ige. – Wy​no​cha. Już! Zła​pa​łem Pa​ige za ra​mię. – Olej ją.

Pa​ige spoj​rza​ła na mnie, a po​tem na Nan i po​trzą​snę​ła gło​wą. – Je​ste​ście nie​źle po​pie​prze​ni. Chy​ba pój​dę do do​mu od​po​cząć. Gło​wa mnie od te​go roz​bo​la​ła. – Za​czę​ła wsta​wać, po czym po​chy​li​ła się w mo​ją stro​nę i po​ca​ło​wa​ła mnie w po​li​czek. Wy​szła z łóż​ka, kom​plet​nie na​ga. Po​dzi​wia​łem jej ty​łek, kie​dy zbie​ra​ła swo​je ubra​nia, ze wzglę​du na Nan, nie dla​te​go, że chcia​łem. By​łem zbyt zmę​czo​ny, że​by my​śleć o na​gich ko​bie​tach. Pa​ige po​ma​cha​ła mi na do wi​dze​nia, po czym wy​szła szyb​ko, nio​sąc bu​ty w rę​ku. Nie mia​łem po​ję​cia, gdzie zo​sta​wi​ła sa​mo​chód, ale ma​ło mnie to w tej chwi​li ob​cho​dzi​ło. Miesz​ka​ła dwa pię​tra na​de mną. Ko​lej​ny po​wód, dla któ​re​go sy​pia​nie z nią by​ło wy​god​ne. Nan po​de​szła do łóż​ka i usia​dła. – Zejdź z mo​je​go łóż​ka, Nan. Przy​się​gam, że opo​wiem ci o wszyst​kim, co wy​czy​nia​li​śmy tu z Pa​ige, je​śli nie zwle​czesz z łóż​ka swo​je​go tył​ka – ostrze​głem. Nie bar​dzo pa​mię​ta​łem, co ro​bi​li​śmy po​przed​nie​go wie​czo​ra. Ale Nan nie mu​sia​ła o tym wie​dzieć. – Je​steś obrzy​dli​wy! – krzyk​nę​ła, pod​ry​wa​jąc się z miej​sca i pio​ru​nu​jąc mnie spoj​rze​niem. – Tak, ty też. Ja przy​naj​mniej znam Pa​ige. Nie jest la​ską, któ​rą za​bra​łem z uli​cy tyl​ko po to, że​by ją prze​le​cieć. W jej wzro​ku po​ja​wi​ła się nie​po​ha​mo​wa​na fu​ria. Mó​wi​łem o jej błę​dach. Chcia​ła mnie ode​pchnąć i uda​ło jej się. Wi​dzia​łem dość. Już mnie to nie in​te​re​so​wa​ło. – Mó​wi​łeś, że mnie ko​chasz – przy​po​mnia​ła. – My​śla​łem, że mógł​bym cię po​ko​chać, Nan. Ale po​tem obu​dzi​łem się i zro​zu​mia​łem, że go​rą​cy seks i do​bra cip​ka to nie mi​łość. To tyl​ko po​rząd​ne rżnię​cie. Spoj​rza​ła na mnie zra​nio​nym wzro​kiem. Po​wi​nie​nem po​czuć się win​ny, ale tak się nie sta​ło. Po​my​li​łem po​trze​bę i po​żą​da​nie z mi​ło​ścią. Nie wie​dzia​łem, jak to jest ko​goś ko​chać. Nie tak, jak Rush ko​chał Bla​ire. Ni​g​dy te​go nie czu​łem. Ro​zu​mia​łem to te​raz. Nie mia​łem o tym zie​lo​ne​go po​ję​cia i by​łem cał​kiem pe​wien, że ni​g​dy te​go nie po​znam. – Do​brze. Chcesz mnie zra​nić, pro​szę bar​dzo. Za​słu​ży​łam na to – wy​pa​li​ła Nan, wsta​jąc i ru​sza​jąc w stro​nę drzwi. – Ale to jesz​cze nie ko​niec, Grant. Po​tra​fię przy​znać, że spie​przy​łam spra​wę. Jesz​cze ty mu​sisz tyl​ko przy​znać, że wciąż ci na mnie za​le​ży. Za​le​ża​ło mi? Nie by​łem pe​wien. By​łem na nią zły, bo utrud​nia​ła mi ży​cie, ale nie wie​dzia​łem, czy zo​sta​ły we mnie jesz​cze ja​kieś in​ne uczu​cia. – Pró​bu​ję prze​pra​co​wać pew​ne rze​czy. By​ło​by mi​ło, gdy​by ko​goś to ob​cho​dzi​ło i gdy​by ktoś spró​bo​wał mnie zro​zu​mieć.

Nie mia​łem za​mia​ru po​zwo​lić jej ob​ró​cić ko​ta ogo​nem. Nie pro​si​łem się o to gów​no. Pró​bo​wa​łem spra​wić, że​by nam wy​szło. Ni​g​dy nie po​zwo​li​ła mi być ni​czym wię​cej niż tyl​ko kum​plem do łóż​ka. Chcia​łem wię​cej, a ona ja​sno po​wie​dzia​ła, że ła​two mo​że mnie wy​mie​nić na in​ne​go. – Nie są​dzę, że​bym był w sta​nie ci po​móc, Nan. Pro​blem po​le​ga na tym, że ja wiem, jak wy​glą​da​ło two​je ży​cie, i wiem, cze​mu je​steś ję​dzą. Ale w od​róż​nie​niu od Ru​sha nie bę​dę słu​chać two​ich wy​mó​wek. Nad​szedł czas, że​byś prze​sta​ła ich uży​wać i się zmie​ni​ła. Wszyst​kich od sie​bie od​py​chasz. Chcesz skoń​czyć jak two​ja mat​ka? Spię​ła się, a ja wie​dzia​łem, że ude​rzy​łem w czu​ły punkt. Bez sło​wa od​wró​ci​ła się na pię​cie i wy​pa​dła z mo​je​go miesz​ka​nia, trza​ska​jąc za so​bą drzwia​mi. Krzy​żyk na cho​ler​ną dro​gę. Te​raz mo​głem się prze​spać.

BLAIRE Be​thy cze​ka​ła na mnie w klu​bie. Umó​wi​ły​śmy się na drin​ka. Na​kar​mi​łam Na​te ’a i zo​sta​wi​łam go z Ru​shem, że​by​śmy mo​gły spo​tkać się w bab​skim gro​nie. Mo​ja przy​ja​ciół​ka chcia​ła tak​że, że​bym ofi​cjal​nie po​zna​ła Del​lę. Po​ma​cha​łam Jim​my ’emu, mi​ja​jąc kuch​nię i spie​sząc w stro​nę sa​li ja​dal​nej. Del​la i Be​thy sie​dzia​ły przy oknach wy​cho​dzą​cych na za​to​kę. Del​la od​wró​ci​ła się i uśmiech​nę​ła, kie​dy zo​ba​czy​ła, że się zbli​żam. Nie by​łam pew​na, o co cho​dzi​ło z po​li​cją, wie​dzia​łam tyl​ko, że wszyst​ko oka​za​ło się wy​jąt​ko​wo nie​for​tun​nym nie​po​ro​zu​mie​niem. Plot​ka gło​si​ła, że Wo​ods gro​ził po​li​cjan​to​wi, któ​ry ją aresz​to​wał. Grant twier​dził, że Wo​ods rzu​cił go o ścia​nę. Rush pew​nie zro​bił​by to sa​mo. – Naj​wyż​szy czas, że​byś się po​ja​wi​ła. Mia​łam właś-nie za​mó​wić dru​gą mi​mo​zę i wy​pić ją bez cie​bie – oznaj​mi​ła ra​do​śnie Be​thy. – Prze​pra​szam, mu​sia​łam na​kar​mić Na​te ’a przed wyj​ściem. Był bar​dziej głod​ny niż za​zwy​czaj. Ale wiesz, że nie mo​gę pić. Kar​mię. Za to bar​dzo chęt​nie na​pi​ję się so​ku po​ma​rań​czo​we​go. – Kar​mie​nie brzmi jak strasz​ne nu​dziar​stwo. Po​za tym, że masz te​raz fan​ta​stycz​ne cyc​ki, nie wi​dzę żad​nych za​let – od​par​ła Be​thy. Po​sta​no​wi​łam zi​gno​ro​wać jej wy​po​wiedź. I tak by nie zro​zu​mia​ła. Spoj​rza​łam za to na Del​lę. – Cie​szę się, że wresz​cie mo​że​my po​roz​ma​wiać. – Ja też. Przy​kro mi, że ostat​nio tak wy​szło. Wo​lę nie my​śleć, co so​bie po​tem o mnie my​śla​łaś… – Za​mil​kła. – Są​dzi​łam, że mu​sia​ła zajść ja​kaś okrop​na po​mył​ka. Ka​za​łam Ru​sho​wi za​dzwo​nić do Wo​od​sa i dać mu znać, że sy​tu​acja wy​ma​ga je​go in​ter​wen​cji, cho​ciaż wła​śnie ro​dzi​łam – za​pew​ni​łam ją. Del​la wes​tchnę​ła z ulgą. – Tak, to był wa​riac​ki dzień. Ale dzię​ku​ję. Do​pie​ro póź​niej do​wie​dzia​łam się, że te​go dnia za​czę​łaś ro​dzić. Be​thy za​mó​wi​ła ko​lej​ne​go drin​ka dla sie​bie i Del​li. Po​wie​dzia​łam no​wej kel​ner​ce, że chcę tyl​ko sok po​ma​rań​czo​wy. – Sły​sza​łam, że nie pra​cu​jesz już dla Wo​od​sa. – Be​thy zwró​ci​ła się do Del​li.

Zmarsz​czy​ła brwi i po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie. Nie po​zwa​la mi. Chce, że​bym więk​szość cza​su by​ła przy nim. Mu​si​my się za​jąć róż​ny​mi spra​wa​mi… – Znów za​mil​kła. Wi​dzia​łam, że nie chce roz​ma​wiać z na​mi o swo​im ży​ciu oso​bi​stym i trud​no mi by​ło ją za to wi​nić. Do​pie​ro nas po​zna​ła. – Nie mo​gę was utrzy​mać w kuch​ni. Co mam zro​bić, sko​ro wszyst​kie mo​je naj​lep​sze po​moc​ni​ce wciąż po​zna​ją w tym klu​bie bo​ga​tych ko​le​siów i po​rzu​ca​ją mnie? – po​skar​żył się Jim​my, przy​su​wa​jąc czwar​te krze​sło i sia​da​jąc na nim. – Ja wciąż tu pra​cu​ję – przy​po​mnia​ła mu Be​thy. – Nie w kuch​ni, więc mi po​ma​gasz. Ży​ję w stra​chu, że Wo​ods za​trud​ni ko​lej​ną ład​ną dzie​wusz​kę. Po​trze​bu​ję do po​mo​cy ko​goś, kto nie bę​dzie przy​cią​gał wzro​ku tych wszyst​kich na​pa​lo​nych skur​wy​sy​nów – wy​ce​dził Jim​my i mru​gnął do nas. Ro​zej​rza​łam się po są​sied​nich sto​li​kach i się uśmiech​nę​łam. Rok te​mu by​łam za​gu​bio​na. Nie mia​łam ni​ko​go. Wej​ście do do​mu Ru​sha Fin​laya tam​te​go wie​czo​ru wszyst​ko zmie​ni​ło. Opar​łam się o sie​dze​nie, słu​cha​jąc, jak Jim​my opo​wia​da o swo​jej kiep​skiej rand​ce i o tym, jak bar​dzo pra​gnie do​brać się do Mar​ca. Naj​wy​raź​niej Mar​co był no​wym sze​fem kuch​ni. Be​thy zgo​dzi​ła się, że Mar​co rze​czy​wi​ście jest bar​dzo po​cią​ga​ją​cy. Spoj​rza​łam na Del​lę, któ​ra uśmie​cha​ła się, słu​cha​jąc ich roz​mo​wy. Roz​po​zna​łam wy​raz jej twa​rzy. Ona chy​ba też zna​la​zła no​wy dom. – Bla​ire, jak tam seks po ślu​bie i po​ro​dzie? Mu​si​my to wie​dzieć, ko​cha​na. Czy Rush Fin​lay wciąż jest ta​ki go​rą​cy w łóż​ku? – spy​tał Jim​my. Oczy błysz​cza​ły mu z cie​ka​wo​ści. Mój mąż po​waż​nie go po​cią​gał. – Nie two​ja spra​wa, Jim​my. Mu​sisz prze​stać ja​rać się mo​im fa​ce​tem. Już za póź​no. To ja go do​sta​łam – od​par​łam. – Cho​le​ra, ale z cie​bie nu​dzia​ra. Chcę tyl​ko po​znać szcze​gó​ły. Na​praw​dę drob​ne de​ta​le. A co z to​bą, Del​lo? Opo​wiesz, jak to jest bzy​kać się z Wo​od​sem? Czy jest bar​dzo wład​czy i w ogó​le? To by​ło​by in​te​re​su​ją​ce. Del​la zro​bi​ła się czer​wo​na jak bu​rak i się ro​ze​śmia​ła. – Ja też nic ci nie po​wiem, Jim​my – od​par​ła. Jim​my wstał i za​gryzł dol​ną war​gę. – A ja za​wsze my​śla​łem, że bab​skie plot​ki są spro​śne i we​so​łe. Wy​nu​dzi​łem się z wa​mi jak mops. – Mach​nął na nas dra​ma​tycz​nie rę​ką, po czym od​wró​cił się i ru​szył z po​wro​tem do kuch​ni. – Te​raz, kie​dy już so​bie po​szedł, chcia​ła​bym wie​dzieć, jak tam seks z Ru​shem i Wo​od​sem. – Be​thy uśmiech​nę​ła się pod no​sem. Po​trzą​snę​łam gło​wą i za​ha​czy​łam wzro​kiem o drzwi, przez któ​re spo​koj​nym kro​-

kiem wcho​dził wła​śnie Grant. Wy​glą​dał na moc​no za​my​ślo​ne​go. Nie wpa​dał do nas ostat​nio i są​dzi​łam, że znów wy​je​chał z mia​sta. Wy​glą​dał tak, jak​by coś nie da​wa​ło mu spo​ko​ju. Pod​niósł wzrok i zo​ba​czył mnie. Uśmiech​nął się lek​ko i pu​ścił mi oczko, po czym za​jął miej​sce przy pu​stym sto​li​ku. – Grant wró​cił na la​to. Jed​nak wy​da​je się ja​kiś in​ny. – Be​thy naj​wy​raź​niej my​śla​ła o tym sa​mym, co ja. – Tak, wy​glą​da ja​koś smut​no – zgo​dzi​łam się. – Kto ba​wi się ogniem, mo​że się spa​rzyć. Nan jest to​tal​nie po​pie​przo​na. Mu​sia​ła zro​bić mu z mó​zgu nie​złą siecz​kę. Wciąż nie mo​gę uwie​rzyć, że sy​pia​li ze so​bą – szep​nę​ła Be​thy. – Nan wpa​dła do nas ostat​nio – po​pa​trzy​łam na Be​thy i Del​lę – i na​dal mnie nie​na​wi​dzi. Be​thy po​cią​gnę​ła no​sem. – Ko​go to ob​cho​dzi? Dziw​ka. Del​la pa​trzy​ła na nas sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi i zda​łam so​bie spra​wę, że roz​ma​wia​my o lu​dziach, któ​rych nie zna​ła. To by​ło nie​grzecz​ne. – Del​lo, nie by​ło mnie i prze​ga​pi​łam ca​łą za​ba​wę. Po​wiedz mi, jak po​zna​li​ście się z Wo​od​sem? Kie​dy przy​szłaś tu do pra​cy? Del​la po​trzą​snę​ła gło​wą z uśmie​chem. – Nie​do​kład​nie. Po​zna​li​śmy się we wrze​śniu. To był… moż​na po​wie​dzieć, jed​no​ra​zo​wy nu​me​rek. – Jej po​licz​ki za​ró​żo​wi​ły się. To mia​ła być pi​kant​niej​sza opo​wieść, niż są​dzi​łam. – Och, to brzmi nie​źle – stwier​dzi​łam i po​chy​li​łam się, że​by usły​szeć resz​tę. *** Na​te jadł te​raz z bu​tel​ki. Ciot​ka Be​thy, a mo​ja daw​na sze​fo​wa, Dar​la, zgo​dzi​ła się zo​stać z ma​łym, że​by​śmy mo​gli pójść na ogni​sko do klu​bu. Był to po​czą​tek se​zo​nu let​nie​go, im​pre​za tyl​ko dla człon​ków. Rush nie chciał iść, ale Be​thy nie da​wa​ła mi spo​ko​ju. Po​czu​łam się win​na, że nie spę​dzam już z nią ty​le cza​su co wcze​śniej, więc na​mó​wi​łam go, że​by​śmy po​szli. Na​stęp​ne​go dnia mia​łam wi​zy​tę u le​ka​rza i cier​pli​wość Ru​sha by​ła już na wy​czer​pa​niu. Spo​dzie​wa​łam się, że pój​dzie ze mną, po czym do​pad​nie mnie na par​kin​gu. Nie na​rze​ka​ła​bym, ale nie za​mie​rza​łam też pod​su​wać mu po​dob​nych po​my​słów. Grant za​dzwo​nił z py​ta​niem, czy bę​dzie​my, a po​tem to sa​mo zro​bił Wo​ods. Chciał się do​wie​dzieć, czy gdy​by mu​siał za​jąć się czymś w trak​cie ogni​ska, do​trzy​ma​ła​bym to​-

wa​rzy​stwa Del​li. Be​thy też mia​ła trzy​mać się bli​sko niej. Za​przy​jaź​ni​ły się, co tyl​ko po​twier​dza​ło mo​je prze​ko​na​nie, że Del​la by​ła-by do​brą przy​ja​ciół​ką. Be​thy nie kum​plo​wa​ła się z by​le kim. Ogni​sko by​ło więk​sze niż ja​kie​kol​wiek in​ne or​ga​ni​zo​wa​ne na pla​ży, po​nie​waż mia​sto nie kon​tro​lo​wa​ło te​go, co dzia​ło się na te​re​nie klu​bu w ta​kim sa​mym stop​niu, jak plaż pu​blicz​nych. Be​thy mó​wi​ła, że to naj​waż​niej​sza im​pre​za w se​zo​nie i nie moż​na jej prze​ga​pić. Brzmia​ło nie​źle. Mu​sie​li​śmy z Ru​shem wyjść. – Je​steś pew​na, że nie chcesz prze​brać się w coś in​ne​go, za​nim wy​sią​dzie​my z sa​mo​cho​du? – spy​tał Rush, mie​rząc mnie wzro​kiem od gó​ry do do​łu. Zmarsz​czy​łam brwi i spoj​rza​łam na swo​je no​we ciu​chy. Ku​pi​łam je ty​dzień wcze​śniej. Za​ło​ży​łam bia​łą, lnia​ną spód​nicz​kę, się​ga​ją​cą mi do po​ło​wy uda, i ja​sno​żół​ty, zsu​wa​ją​cy się z ra​mion top, któ​ry koń​czył się w ta​lii. Cia​ło wi​dać mi by​ło tyl​ko wte​dy, gdy pod​nio​słam rę​ce do gó​ry. – To sa​mo mó​wi​łeś w do​mu. Nie po​do​ba ci się? – Mo​że nie po​win​nam jesz​cze za​kła​dać ta​kich ciusz​ków przy mo​ich kształ​tach. Rush zła​pał mnie za pod​bró​dek i zwarł spoj​rze​nie z mo​im. – Ślin​ka mi ciek​nie na twój wi​dok, Bla​ire. Nie po​do​ba mi się myśl, że in​ni fa​ce​ci bę​dą na cie​bie pa​trzeć. Och. Cóż, w ta​kim ra​zie… – Je​stem pew​na, że nie chcę się prze​bie​rać. Lu​bię, kie​dy je​steś o mnie za​zdro​sny. To mnie pod​nie​ca. – Mru​gnę​łam do nie​go i otwo​rzy​łam drzwi. – Do​bi​jasz mnie, ko​bie​to – po​wie​dział, trza​ska​jąc drzwia​mi. Kie​dy szli​śmy w stro​nę pla​ży, Rush wziął mnie za rę​kę. Słoń​ce już za​szło, ale ogni​sko oświe​tla​ło nam ścież​kę. Kie​dy tyl​ko zna​leź​li​śmy się w krę​gu świa​tła, Be​thy po​ma​cha​ła do nas, pod​ska​ku​jąc w gó​rę. – Chy​ba chce, że​by​śmy do niej po​de​szli – stwier​dził roz​ba​wio​ny Rush. – Do​brze zga​du​jesz – po​twier​dzi​łam. Oka​za​ło się, że Be​thy by​ła już nie​źle wsta​wio​na. Ja​ce tyl​ko wy​wró​cił ocza​mi, kie​dy za​to​czy​ła się, że​by mnie uści​skać. Pach​nia​ła te​qu​ilą. – Hej, ty, spóź​ni​łaś się! – Nie, oni się nie spóź​ni​li. To ty za​czę​łaś ło​ić od ra​zu i te​raz je​steś zbyt pi​ja​na, że​by wie​dzieć, jak dłu​go tu już sie​dzi​my. – Ja​ce pod​niósł się z miej​sca. Wy​glą​dał na lek​ko wku​rzo​ne​go. Ro​zej​rza​łam się za Del​lą, ale ni​g​dzie jej nie by​ło.

– Gdzie Del​la i Wo​ods? – spy​ta​łam Be​thy, któ​ra uśmiech​nę​ła się do mnie, jak​by nie mia​ła zie​lo​ne​go po​ję​cia, o kim mó​wię. – Wi​dzia​łem ich ja​kiś czas te​mu, ale ktoś z ob​słu​gi pa​lił traw​kę i Wo​ods mu​siał się tym za​jąć. Nie je​stem pe​wien, co się sta​ło z Del​lą – od​parł Ja​ce. Cho​le​ra. Mie​li​śmy jej pil​no​wać. – Chy​ba mu​szę jej po​szu​kać – szep​nę​łam do Ru​sha. – Pój​dę z to​bą. Nie je​stem pe​wien, czy chcę, że​byś cho​dzi​ła tu sa​ma. – Nie. Po​siedź i po​ga​daj z Ja​ce ’em. Na​pij się. Zro​bię ob​chód i wró​cę. Nie mu​sisz iść ze mną. Rush zmarsz​czył brwi, ale po​pchnę​łam go w stro​nę wol​ne​go krze​sła obok Ja​ce ’a. – Idź – roz​ka​za​łam mu i zwró​ci​łam się do Be​thy. – Idę po​szu​kać Del​li – po​in​for​mo​wa​łam ją. – Ja też! Też chcę iść! – Be​thy pod​nio​sła w gó​rę rę​kę, jak​by by​ła w szko​le. – Nie. Je​steś pi​ja​na, zo​sta​jesz tu​taj – od​parł Ja​ce. Be​thy zro​bi​ła pod​ków​kę, po czym opa​dła na ko​la​na Ja​ce ’a. – Ale z cie​bie drę​twus – jęk​nę​ła. Nie cze​ka​łam, aż znów za​pra​gnie ze mną iść. Za​wró​ci​łam i ru​szy​łam w stro​nę ognia. Zo​ba​czy​łam kil​ka zna​jo​mych twa​rzy. Spo​tka​łam Jim​my ’ego i je​go part​ne​ra na dzi​siej​szy wie​czór, ale nie Del​lę. Krą​ży​łam wo​kół, aż w koń​cu do​tar​łam do miej​sca, gdzie świa​tło ogni​ska nie do​bie​ga​ło. Chcia​łam spraw​dzić, czy nie cho​wa​ła się w ciem​no​ściach. Ni​ko​go nie za​uwa​ży​łam. Wła​śnie mia​łam się pod​dać i wró​cić do Ru​sha, kie​dy usły​sza​łam wy​so​ki, prze​szy​wa​ją​cy głos. Nie był prze​ra​żo​ny, ra​czej bar​dzo zde​ner​wo​wa​ny. Zro​bi​łam ko​lej​ny krok w stro​nę par​kin​gu i usły​sza​łam dru​gi głos, zde​cy​do​wa​nie ko​bie​cy i z sil​nym po​łu​dnio​wym ak​cen​tem, pró​bu​ją​cy uspo​ko​ić ten pierw​szy. Spoj​rza​łam w kie​run​ku miej​sca, gdzie zo​sta​wi​łam Ru​sha, ale on mnie nie wi​dział. Skie​ro​wa​łam się w stro​nę par​kin​gu, na​słu​chu​jąc gło​sów. Im by​łam bli​żej, tym le​piej roz​róż​nia​łam sło​wa. Par​king był pu​sty, więc gdzie oni się po​dzia​li? Po​de​szłam do miej​sca, w któ​rym za​pa​ro​wa​li​śmy nasz sa​mo​chód, i się za​trzy​ma​łam. – Nie, pro​szę. Po pro​stu po​roz​ma​wiaj z Wo​od​sem. Ja nic nie zro​bi​łam. Przy​się​gam. Nie, o Bo​że! – Mięk​ki głos był wy​raź​nie prze​stra​szo​ny. – Mam dość roz​mów z Wo​od​sem. Za​bra​łaś to, co mo​je. Wy​brał cie​bie. Do​brze. Mo​że so​bie wziąć tę two​ją pusz​czal​ską du​pę. Ale naj​pierw mu​sisz za​pła​cić za to, że ode​bra​łaś mi mo​ją wła​sność. – Usły​sza​łam gło​śne pla​śnię​cie i krzyk bó​lu. – Bo​li, praw​da, dziw​ko? Je​steś wal​nię​ta. Dla​cze​go Wo​ods uwa​ża, że go uszczę​śli​wisz? Zu​peł​nie te​go

nie ro​zu​miem. Bę​dzie miał na​ucz​kę. Do​wie się, że ze mną nie war​to za​dzie​rać – ode​zwał się wście​kły głos. Usły​sza​łam ko​lej​ny okrzyk bó​lu i już wie​dzia​łam, że to Del​la krzy​czy. Nie mia​łam po​ję​cia, kim jest dru​ga ko​bie​ta, ale ro​bi​ła Del​li krzyw​dę. Po​my​śla​łam, że je​śli wró​cę po Ru​sha, w tym cza​sie ko​bie​ta mo​że po​waż​nie skrzyw​dzić Del​lę. Nie po​trze​bo​wa​łam Ru​sha. Nie wie​dzia​łam, kim jest ta wa​riat​ka, ale po​tra​fi​łam so​bie z nią po​ra​dzić. Się​gnę​łam do to​reb​ki i wy​cią​gnę​łam klu​czyk, po czym ci​cho otwo​rzy​łam drzwi. Wsu​nę​łam rę​kę pod sie​dze​nie, wy​cią​gnę​łam broń i upew​ni​łam się, że ma​ga​zy​nek jest pu​sty, po czym spraw​dzi​łam bez​piecz​nik. Nie mia​łam za​mia​ru do ni​ko​go strze​lać. Broń nie mu​sia​ła być na​ła​do​wa​na. Mu​sia​łam tyl​ko od​stra​szyć na​past​ni​ka i za​dzwo​nić do Wo​od​sa. Mia​łam na​dzie​ję, że ko​bie​ta nie zro​bi​ła jesz​cze Del​li du​żej krzyw​dy. Ko​lej​ny krzyk dziew​czy​ny Wo​od​sa spra​wił, że przy​spie​szy​łam. Po​szłam za gło​sa​mi za róg bu​dyn​ku. Naj​pierw zo​ba​czy​łam ko​bie​tę. Trzy​ma​ła Del​lę za wło​sy i znów wy​zy​wa​ła ją od wa​ria​tek. Na​praw​dę się upar​ła. Ta ję​dza mnie wku​rza​ła. Wy​cią​gnę​łam broń i wy​ce​lo​wa​łam w ko​bie​tę, po czym da​łam jej znać, że ma to​wa​rzy​stwo. – Puść ją – roz​ka​za​łam, pa​trząc, jak się od​wra​ca, nie wy​pusz​cza​jąc z rąk wło​sów Del​li. Dziew​czy​na ko​lej​ny raz za​łka​ła. – Co, do cho​le​ry…? – zdzi​wi​ła się ta dru​ga, pa​trząc na mnie, jak​bym to ja by​ła wal​nię​ta. – Puść jej wło​sy i od​suń się od niej – po​wie​dzia​łam gło​śno i wy​raź​nie, że​by mnie do​brze zro​zu​mia​ła. Ro​ze​śmia​ła się. – To na​wet nie jest praw​dzi​we. Nie je​stem idiot​ką. Idź, zaj​mij się swo​imi spra​wa​mi i prze​stań się ba​wić w Anioł​ka Char​lie​go. Od​cią​gnę​łam bez​piecz​nik i od​wio​dłam ku​rek. – Słu​chaj, ję​dzo. Mo​gła​bym prze​dziu​ra​wić ci obo​je uszu i na​wet nie zmierz​wić fry​zu​ry. Je​śli chcesz, prze​te​stuj mnie – po​wie​dzia​łam zim​no, ale spo​koj​nie. Sta​ra​łam się, że​by mi uwie​rzy​ła, bo na​praw​dę nie chcia​łam mu​sieć do niej strze​lić, że​by udo​wod​nić, że nie ble​fu​ję. Jej oczy roz​sze​rzy​ły się i pu​ści​ła wło​sy Del​li. Ką​tem oka wi​dzia​łam, że Del​la szyb​ko się od​su​wa. – Czy ty wiesz, kim je​stem? Mo​gła​bym cię wy​koń​czyć. Za to, co zro​bi​łaś, bę​dziesz sie​dzia​ła w wię​zie​niu ca​łe la​ta – wark​nę​ła, cho​ciaż sły​sza​łam w jej gło​sie strach. – Jest ciem​no i jest nas to​je. Nie masz na so​bie na​wet za​dra​pa​nia, a Del​la krwa​wi

i jest po​si​nia​czo​na. Na​sze sło​wo prze​ciw​ko two​je​mu. Nie ob​cho​dzi mnie, kim je​steś. To nie wy​glą​da za do​brze, praw​da? Od​su​nę​ła się ode mnie, wciąż nie spusz​cza​jąc wzro​ku z bro​ni. – Mój ta​tuś się o tym do​wie. On mi uwie​rzy – głos jej się trząsł. – Do​brze. Mój mąż też o tym usły​szy i z pew​no​ścią uwie​rzy mnie. Ko​bie​ta ro​ze​śmia​ła się gorz​ko, po czym po​trzą​snę​ła gło​wą. – Mój oj​ciec mo​że ku​pić to mia​sto. Za​dar​łaś z nie​wła​ści​wą oso​bą. – Se​rio? Da​waj, co masz naj​lep​sze​go, bo wła​śnie pa​trzysz na ko​bie​tę z na​ła​do​wa​ną bro​nią, któ​ra jest w sta​nie tra​fić do po​ru​sza​ją​ce​go się ce​lu. Więc, pro​szę… nie krę​puj się. Del​la sku​li​ła się i ob​ję​ła ra​mio​na​mi ko​la​na, przy​glą​da​jąc się nam w mil​cze​niu. – Kim je​steś? – spy​ta​ła ko​bie​ta, po raz pierw​szy trak​tu​jąc mnie po​waż​nie. – Bla​ire Fin​lay – od​par​łam. – Cho​le​ra. Rush Fin​lay oże​nił się z uzbro​jo​ną wie​śniacz​ką. Cięż​ko mi w to uwie​rzyć – prych​nę​ła. – Ja bym jej uwie​rzył. W koń​cu to ona trzy​ma broń – usły​sza​łam za so​bą głos Ru​sha. Oczy ko​bie​ty roz​sze​rzy​ły się ze zdu​mie​nia. – Żar​tu​jesz? W tym mie​ście wszy​scy są wal​nię​ci. – To ty bi​łaś nie​win​ną ko​bie​tę w ciem​no​ściach z po​wo​du fa​ce​ta – przy​po​mnia​łam jej. – To ty mi wy​glą​dasz na nie​nor​mal​ną. Ko​bie​ta unio​sła rę​ce. – Do​brze. Skoń​czy​łam z tym. Mam dość! – krzyk​nę​ła i ru​szy​ła w stro​nę par​kin​gu. Opu​ści​łam broń i za​cią​gnę​łam bez​piecz​nik, po czym po​da​łam ją Ru​sho​wi i pod​bie​głam do Del​li. Jej wiel​kie, nie​bie​skie oczy by​ły sze​ro​ko otwar​te z nie​do​wie​rza​nia. – Na​praw​dę gro​zi​łaś jej bro​nią? – spy​ta​ła z po​dzi​wem. – Bi​ła cię – przy​po​mnia​łam jej. Ukry​ła twarz w dło​niach i ro​ze​śmia​ła się nie​pew​nie. – O, mój Bo​że. Ona jest wal​nię​ta. Przy​się​gam, że za​czy​na​łam już my​śleć, że bę​dzie mnie tłu​kła tak dłu​go, aż stra​cę przy​tom​ność. Cią​gle się ba​łam, że je​śli na se​kun​dę stra​cę czuj​ność, na​praw​dę zro​bi mi krzyw​dę. – Spoj​rza​ła na mnie. – Dzię​ku​ję ci. Wy​cią​gnę​łam do niej dłoń. – Mo​żesz wstać? Czy chcesz po​sie​dzieć w cza​sie, kie​dy bę​dę dzwo​nić do Wo​od​sa?

Wsu​nę​ła dłoń w mo​ją. – Chcę wstać. Mu​szę wstać. Pod​cią​gnę​łam ją do gó​ry. – Masz te​le​fon? Ski​nę​ła gło​wą i wy​cią​gnę​ła go z kie​sze​ni. Cze​ka​łam, pod​czas gdy ona wy​krę​ca​ła nu​mer swo​je​go chło​pa​ka. – Hej… Nie, wła​ści​wie to nie​zbyt do​brze. Mia​łam star​cie z An​ge​li​ną… Nie, nie, już so​bie po​szła. Hm, po​ja​wi​ła się Bla​ire i wy​stra​szy​ła ją… Bla​ire wciąż tu jest i jej mąż też… Za par​kin​giem dla ob​słu​gi… Do​brze. Ja też cię ko​cham. Roz​łą​czy​ła się i spoj​rza​ła na mnie przez gę​ste rzę​sy. – Już tu idzie. – Do​brze. Za​cze​ka​my z to​bą. – Otwo​rzy​łam to​reb​kę i wy​cią​gnę​łam z niej mo​krą chu​s​tecz​kę. Te​raz by​łam mat​ką, więc mia​łam je przy so​bie przez ca​ły czas. – Chcesz ze​trzeć krew z warg, za​nim Wo​ods się tu po​ja​wi i po​sta​no​wi do​paść An​ge​li​nę? Del​la ski​nę​ła gło​wą i wzię​ła ode mnie chu​s​tecz​kę. – Dzię​ki. Od​wró​ci​łam się. Rush pa​trzył na mnie uważ​nie, ale się nie od​zy​wał. Na dro​dze po​ja​wi​ły świa​tła pę​dzą​ce​go sa​mo​cho​du. Au​to za​ha​mo​wa​ło z pi​skiem tuż przed na​mi. Wo​ods wy​sko​czył z sa​mo​cho​du i pod​biegł do miej​sca, gdzie sta​łam z Del​lą. – Do dia​bła! – ryk​nął, chwy​ta​jąc ją w ra​mio​na. – Bo​że, ko​cha​nie, tak mi przy​kro. Ona za to za​pła​ci – za​pew​nił Del​lę, prze​su​wa​jąc po niej dłoń​mi, że​by upew​nić się, że nic jej nie jest. – Wszyst​ko w po​rząd​ku. My​ślę, że Bla​ire ją na​stra​szy​ła – od​par​ła Del​la, przy​tu​lo​na do je​go pier​si. Wo​ods spoj​rzał na mnie i zmarsz​czył brwi. – W ja​ki spo​sób? – spy​tał. – Wy​ce​lo​wa​ła w nią broń i gro​zi​ła, że prze​strze​li jej uszy – zre​la​cjo​no​wa​ła po​krót​ce Del​la. Wo​ods uniósł wy​so​ko brwi. – Czy​li Ala​ba​ma znów wy​cią​gnę​ła gi​we​rę? Dzię​ki, Bla​ire – rzu​cił w mo​ją stro​nę, po czym po​ca​ło​wał Del​lę w gło​wę i szep​nął w jej wło​sy sło​wa, któ​re nie by​ły prze​zna​czo​ne dla ni​ko​go in​ne​go. – Do​brze, że je zna​la​złam. Mu​sisz coś zro​bić z tą ko​bie​tą – to wal​nię​ta su​ka – po​ra​-

dzi​łam mu, od​wra​ca​jąc się w stro​nę Ru​sha i pod​cho​dząc do nie​go. Ob​jął mnie rę​ką w ta​lii i przy​cią​gnął do sie​bie. – Dzię​ku​ję! – krzyk​nę​ła Del​la. – Nie ma za co – od​par​łam, po czym ra​zem z Ru​shem skie​ro​wa​li​śmy się w stro​nę par​kin​gu. – Nie bę​dę w sta​nie po​cze​kać do ju​tra. Spie​przy​łaś wszyst​ko, kie​dy wy​sze​dłem zza ro​gu, a ty sta​łaś tam jak ja​kaś twar​dziel​ka, ce​lu​jąc bro​nią w An​ge​li​nę. Moż​li​we, że spu​ści​łem się w spodnie, kie​dy po​wie​dzia​łaś jej, że prze​strze​lisz jej uszy. Dzi​siaj prze​le​cę tę słod​ką, ma​łą, za​je​bi​stą cip​kę. Pró​bo​wa​łam za​gryźć dol​ną war​gę, że​by się nie ro​ze​śmiać, ale się nie uda​ło. Rush wy​szcze​rzył zę​by. – Cie​szę się, że się zga​dzasz i nie mu​si​my już dłu​żej cze​kać. Je​stem go​to​wy, by po​now​nie zgu​bić się w mo​im nie​bie. Za​trzy​ma​łam się, sta​nę​łam na pal​cach i po​ca​ło​wa​łam go w po​li​czek. – Ko​cham cię, Ru​shu Fin​layu. – Do​brze, bo już ni​g​dy nie po​zwo​lę two​jej słod​kiej dup​ce zna​leźć się za da​le​ko ode mnie. – Co to zna​czy „za da​le​ko”? – Wszyst​ko jest „za da​le​ko”. Chcę, że​byś by​ła tuż obok… już za​wsze.

Spis treści: Karta tytułowa Karta redakcyjna Dedykacja Prolog Zacznijmy od nowa