321. Roberts Alison - Odwaga na pokaz

Alison Roberts Odwaga na pokaz

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Hugo, wzywaja˛ pana do izby przyje˛c´! – zawołała dyz˙urna piele˛gniarka, Megan. – Juz˙ ide˛ – odparł doktor Hugo Patterson i zwracaja˛c sie˛ do lez˙a˛cej w ło´z˙ku staruszki, dodał: – Nie ma wa˛tpliwos´ci, Nancy, złapała pani jaka˛s´ bakterie˛. W płucach az˙ s´wiszczy. – Poklepał lez˙a˛ca˛ na kołdrze dłon´. – Potrzymamy pania˛ pod tlenem i zaaplikujemy antybiotyki. – Zerkna˛ł na Megan. – Zda˛z˙e˛ jeszcze przygotowac´ kroplo´wke˛? – Chyba nie, bo sprawa jest raczej pilna. Lizzie miała dos´c´ zaniepokojony głos. Wymienili spojrzenia. Byle błahostka nie była w stanie wyprowadzic´ z ro´wnowagi przełoz˙onej piele˛gniarek szpitala Lakeview. Hugo zapisał zalecenia w karcie choroby, maja˛c nadzieje˛, z˙e jego dziewie˛c´dziesie˛cioletnia pacjentka zwalczy zapalenie płuc. – Wro´ce˛, jak tylko be˛de˛ mo´gł, Nancy – obiecał. – Dzie˛kuje˛, złociutki. – Staruszka z trudem wydobywała z siebie głos, ale jej serdeczny us´miech mo´wił wszystko. W drodze do izby przyje˛c´ Hugo zagadna˛ł Megan: – A co z Nicola˛? – Rozwarcie szes´c´ centymetro´w, a Nicola z trudem wytrzymuje bo´l. Joan zaczyna sie˛ o nia˛ martwic´.

4

ODWAGA NA POKAZ

– W takim razie zaraz zajrze˛ na porodowy. Lakeview było niewielkim szpitalikiem, wie˛c przejs´ cie z oddziału na oddział trwało chwile˛. Gdy Hugo wszedł do izby przyje˛c´ , zauwaz˙ ył, z˙ e Lizzie rozmawia z jakims´ me˛z˙ czyzna˛. – Musi pan jak najszybciej odjechac´ – przekonywała go surowym głosem. – Z podjazdu moga˛korzystac´ tylko karetki. – Nie ma mowy! Przeciez˙ to szpital, nie? A w autobusie czekaja˛ pacjenci. Sa˛ tu w ogo´ le jacys´ lekarze? – W czym moge˛ pomo´ c? – zapytał spokojnie Hugo. – Nazywam sie˛ Patterson. – Jestem kierowca˛ autobusu – burkna˛ł me˛z˙ czyzna. – Wszyscy pasaz˙ erowie maja˛ rozstro´ j z˙ oła˛dka. – Na moje oko – wtra˛ciła Lizzie – to lekkie zatrucie pokarmowe. W tym momencie rozległ sie˛ dzwonek telefonu i Annie, recepcjonistka, zawołała: – Dzwoni pan Payne. Jest bardzo roztrze˛siony. – W takim razie poczekaj chwile˛, Lizzie. Dowiem sie˛ tylko, co sie˛ stało, i zaraz wprowadzisz mnie w szczego´ ły. – Hugo przeja˛ł słuchawke˛ od Annie. – Tu Hugo Patterson. O co chodzi, panie Payne? – Przez chwile˛ słuchał w milczeniu, potem rzekł: – Prosze˛ sie˛ uspokoic´ . Jak długo jej nie ma? Zauwaz˙ ył pan dzis´ jakies´ niepokoja˛ce objawy? – Przez kilka sekund zno´ w słuchał odpowiedzi, a w kon´ cu poradził: – Jes´ li w cia˛gu kilkunastu minut nie znajdzie pan z˙ ony, prosze˛ zadzwonic´ na policje˛. Postaram sie˛ takz˙ e przysłac´ karetke˛. Dopiero gdy odłoz˙ ył słuchawke˛, spostrzegł, z˙ e Lizzie potrza˛sa głowa˛.

ODWAGA NA POKAZ

5

– Nic z tego, wszystkie karetki sa˛ zaje˛te. Ostatnia˛ wysłalis´ my do stacji wycia˛gu narciarskiego. Erin Willoughby złamała re˛ke˛ podczas jazdy na snowboardzie. – No nie! – zawołał Hugo. Nie po raz pierwszy z˙ ałował, z˙ e pracuje w popularnym kurorcie. – Jak my sobie poradzimy z tak nielicznym personelem? – No włas´ nie – przytakne˛ła ponuro Lizzie. – A szczyt sezonu dopiero przed nami. Hugo rozejrzał sie˛ po izbie przyje˛c´ . Po gburowatym kierowcy nie było s´ ladu. Jego wzrok powe˛drował w kierunku podjazdu i stoja˛cego na nim autobusu. Wychodzili z niego wyme˛czeni japon´ scy turys´ ci. Jedni trzymali sie˛ za brzuch, inni nies´ li w re˛kach papierowe torebki, kto´ rych najwyraz´ niej uz˙ ywali podczas jazdy. Lizzie poda˛z˙ yła za wzrokiem Hugona i westchne˛ła. – Mo´ wiłam kierowcy, z˙ e nie jestes´ my w stanie wszystkich przyja˛c´ . Zadzwoniłam do ich lekarza hotelowego z pros´ ba˛ o pomoc. Na razie jedynie cze˛s´ c´ pasaz˙ ero´ w miała torsje, ale u z˙ adnego nie stwierdzono odwodnienia. Jeden po drugim turys´ ci wchodzili do szpitala, kieruja˛c sie˛ wprost do toalety. – Przyprowadziłem wszystkich! – zawołał kierowca z satysfakcja˛. – Wystarczy im dac´ jakies´ prochy, z˙ eby przestali wymiotowac´ , i moz˙ emy ruszac´ w droge˛. – Wstrzymanie torsji tylko pogorszy ich stan – odparła chłodno Lizzie. – Wymioty pomagaja˛ pozbyc´ sie˛ toksyn z organizmu. – A panu nic nie jest? – spytał Hugo, zwracaja˛c sie˛ do kierowcy.

6

ODWAGA NA POKAZ

– Nic a nic. To pewnie dlatego, z˙ e nie jadłem z nimi tego morskiego s´ win´ stwa. Poszedłem do pubu i zamo´ wiłem sobie porza˛dny lunch. – Turys´ ci jedli sushi – wyjas´ niła Lizzie. – Po dwo´ ch godzinach wszyscy zacze˛li wykazywac´ symptomy zatrucia. Ich rozmowe˛ ponownie przerwał głos recepcjonistki: – Zno´ w dzwoni pan Payne. Znaleziono jego z˙ one˛, ale odmawia powrotu do domu. Nawet uderzyła me˛z˙ a w twarz. – Wygla˛da na to, z˙ e choroba Altzheimera pani Payne pogłe˛bia sie˛ – zauwaz˙ yła Lizzie. – Tak – westchna˛ł Hugo. – Jej ma˛z˙ nie daje juz˙ sobie rady. Mam wraz˙ enie, z˙ e trzeba szukac´ dla niej domu opieki. Jeden z młodych Japon´ czyko´ w je˛kna˛ł nagle rozdzieraja˛co i nachylił sie˛ gwałtownie nad jednym z plastikowych wiader przygotowanych zapobiegawczo przez personel szpitala. – Jak tylko wro´ ci karetka, trzeba ja˛ natychmiast wysłac´ do pan´ stwa Payne – polecił recepcjonistce Hugo, a odwracaja˛c sie˛ z przepraszaja˛cym us´ miechem do japon´ skich turysto´ w, dodał: – Niestety, musze˛ pan´ stwa zostawic´ na chwile˛. Mamy włas´ nie poro´ d z komplikacjami. – Potem zwro´ cił sie˛ do Lizzie. – Jes´ li stan pacjento´ w pogorszy sie˛, be˛de˛ potrzebował pomocy innego lekarza. Po wydarzeniach w izbie przyje˛c´ oddział połoz˙ niczy sprawiał na nim wraz˙ enie oazy spokoju. Na korytarzu spotkał połoz˙ na˛, Joan Pringle. Miała na sobie s´ wiez˙ utki biały kitel, a jej długie jasne włosy były

ODWAGA NA POKAZ

7

starannie upie˛te na czubku głowy. Wygla˛dała na uosobienie profesjonalizmu i kompetencji. Joan miała sympatyczne rysy twarzy, a jej niebieskie oczy przybierały cze˛sto wyraz zadziwienia. – W sama˛ pore˛, Hugo. Obawiam sie˛, z˙ e petydyna przestaje działac´ , podobnie entonoks. – W jakim stadium porodu jest pacjentka? – Rozwarcie na siedem, moz˙ e osiem centymetro´ w. To sytuacja sprzed dwudziestu minut, wie˛c nie sa˛dze˛, z˙ eby od tego czasu wiele sie˛ zmieniło. Jednak pacjentka jest bardzo wycien´ czona i moz˙ e trzeba be˛dzie sprowokowac´ poro´ d. Jestem juz˙ przygotowana, ale zawołam cie˛, kiedy uznam, z˙ e nie dam sobie rady. – Dobrze. Ciesze˛ sie˛, z˙ e przynajmniej u ciebie wszystko pod kontrola˛. W izbie przyje˛c´ mamy istny dom wariato´ w. Marze˛ juz˙ , z˙ eby nadszedł pia˛tek. – Ja tez˙ – odparła Joan. Widza˛c jej nies´ miały us´ miech, Hugo zawstydził sie˛. Domys´ lił sie˛, z˙ e połoz˙ na ma na mys´ li ich pia˛tkowe spotkania, on zas´ prozaicznie marzył o odpoczynku po całym tygodniu pracy. Odpowiedział jej serdecznym us´ miechem, a potem skierował sie˛ do pokoju pacjentki. Był to juz˙ drugi poro´ d Nicoli Cross. Na widok lekarza us´ miechne˛ła sie˛. – Ciesze˛ sie˛, z˙ e nadal jest pan na dyz˙ urze, doktorze. – Nawet gdyby tak nie było, i tak bym wpadł do pani, Nicky. Mieszkam na tyle blisko szpitala, z˙ e w razie potrzeby zawsze zda˛z˙ e˛ na czas. Czasami z˙ ałuje˛, z˙ e nie kupiłem domu nieco dalej, za zakolem jeziora. – O ile wiem, kupił pan cze˛s´ c´ farmy Spencero´ w? – Nicola z ulga˛ przyje˛ła moz˙ liwos´ c´ rozmowy na neu-

8

ODWAGA NA POKAZ

tralny temat, dzie˛ki czemu mogła odwro´ cic´ uwage˛ od powracaja˛cych skurczo´ w. – Fakt, udało mi sie˛ kupic´ te˛ cze˛s´ c´ nad jeziorem, na kto´ rej stały stare baraki dla postrzygaczy owiec i skład wełny. – Czy to prawda, z˙ e jakas´ siec´ hoteli oferowała pani Spencer miliony za te˛ farme˛? – wła˛czył sie˛ do rozmowy Ben, ma˛z˙ Nicoli siedza˛cy obok z˙ ony na ło´ z˙ ku. – Trudno powiedziec´ . Na pewno jednak zarobiłaby o wiele wie˛cej, sprzedaja˛c farme˛ komus´ innemu niz˙ mnie. Tylko z˙ e wiedziała, jak bardzo kocham to miejsce. W zeszłym roku odziedziczyłem tez˙ jej psy. Moz˙ e pani Spencer chciała, aby doz˙ yły swych lat w ulubionym miejscu. – Hugo dokonał adaptacji barako´ w – wła˛czyła sie˛ do rozmowy Joan – czynia˛c z nich uroczy domek. Podeszła do umywalki i zacze˛ła myc´ re˛ce. Hugo zastanawiał sie˛, czy aby nie dlatego, z˙ e wspomniał o psach. Mimo wielu odwaz˙ nych wysiłko´ w Joan z trudem znosiła obecnos´ c´ w domu zwierza˛t ze wzgle˛du na ich mało higieniczne zwyczaje. Nicola wyła˛czyła sie˛ z rozmowy. Pospiesznie włoz˙ yła na twarz maske˛ i zacze˛ła wcia˛gac´ głe˛bokie hausty tlenu, staraja˛c sie˛ zapanowac´ nad bo´ lem. Hugo przeczekał moment bolesnego skurczu i ja˛ zbadał. – Rozwarcie niemal całkowite – poinformował małz˙ onko´ w. – Na poro´ d nie be˛dzie trzeba długo czekac´ . To oznacza jednak, z˙ e nie moge˛ pani podac´ wie˛cej petydyny, poniewaz˙ mogłoby to wpłyna˛c´ niekorzystnie na system oddechowy dziecka. – W takim razie obejdzie sie˛ bez – odparła zme˛czo-

ODWAGA NA POKAZ

9

nym głosem Nicola. – Wytrzymam, byle tylko wiedziec´ , z˙ e to juz˙ niedługo. – Ponownie je˛kne˛ła i włoz˙ yła maske˛ tlenowa˛ na twarz. – Miałem nadzieje˛, z˙ e drugi poro´ d be˛dzie łatwiejszy – odezwał sie˛ cicho Ben, obejmuja˛c ramiona z˙ ony. Nicola s´ cia˛gne˛ła maske˛. – Faktem jest, z˙ e pierwszy poro´ d był okropny i boje˛ sie˛, z˙ e tym razem be˛dzie podobnie – rzekła z rezygnacja˛. Jej słowa sprawiły, z˙ e Hugo postanowił działac´ jak najszybciej. Wczes´ niej jednak musiał sprawdzic´ , co sie˛ dzieje w izbie przyje˛c´ oraz z Nancy. Gdy opus´ cił sale˛ porodowa˛, na korytarzu natkna˛ł sie˛ na matke˛ Nicoli i jej dwuletniego synka, kto´ rego rozsadzała energia. Widac´ było, z˙ e babcia z trudem sobie z nim radzi. – Juz˙ trzy razy pokazywałam Henry’emu parking – westchne˛ła na widok lekarza – ale jemu cia˛gle mało. Znacznie bardziej lubi sie˛ przygla˛dac´ startuja˛cym i la˛duja˛cym samolotom, a tych jak na lekarstwo. – Chce˛ jechac´ autobusem! – zawołał nagle chłopczyk. Hugo zorientował sie˛, z˙ e małemu chodzi o autobus, kto´ ry przywio´ zł japon´ skich turysto´ w. – Nie da rady. – Pokre˛cił głowa˛. – Niezbyt ładnie w nim pachnie. – Potem zwro´ cił sie˛ do babci chłopczyka: – Tylko patrzec´ , jak jego siostrzyczka lub braciszek pojawia˛ sie˛ na s´ wiecie. Postaram sie˛ asystowac´ przy porodzie. Jednakz˙ e obcho´ d pozostałych pacjento´ w zaja˛ł mu wie˛cej czasu, niz˙ sie˛ spodziewał. Wpierw okazało sie˛, z˙ e Megan nie dała rady wkłuc´ sie˛ w kruche z˙ yły staruszki, by podła˛czyc´ kroplo´ wke˛, i Hugo stracił pie˛tnas´ cie

10

ODWAGA NA POKAZ

minut, zanim zrobił to sam. Potem, gdy dotarł do izby przyje˛c´ , trafił na Erin, kto´ ra czekała na niego wraz ze Steve’em z pracowni rentgenologicznej. Hugo spojrzał uwaz˙ nie na podane przez technika zdje˛cie. – Na szcze˛s´ cie to nieskomplikowane złamanie – mrukna˛ł do Erin. – Nie trzeba cie˛ wysyłac´ do wie˛kszego szpitala. Jak mogłas´ nam to zrobic´ ? Nie zdajesz sobie sprawy, z˙ e mamy mało personelu? – Przepraszam, Hugo. – Szeroki us´ miech Erin kło´ cił sie˛ z powaga˛ jej sło´ w. – Ale gdybys´ widział, jakie były warunki do jazdy, sam bys´ szalał bez opamie˛tania. Hugo pokiwał bez przekonania głowa˛. Nie było sensu przypominac´ kolez˙ ance, z˙ e nie ma poje˛cia o jez´ dzie na snowboardzie. Po zastosowaniu entonoksu Hugo i Lizzie ustawili kos´ c´ i włoz˙ yli ramie˛ dziewczyny w gips. – Dokon´ cz opatrunek, Lizzie, i zro´ bcie jeszcze jedno przes´ wietlenie, z˙ eby zobaczyc´ , czy ramie˛ jest prawidłowo nastawione. – Oczywis´ cie – przytakne˛ła siostra. – Czy mo´ głby pan jeszcze sprawdzic´ , co z tymi japon´ skimi turystami? Hugo kiwna˛ł głowa˛ i przeszedł do miejsca, gdzie siedzieli pasaz˙ erowie autobusu. Kierowca pił herbate˛, a bladzi Japon´ czycy patrzyli na niego nieruchomym wzrokiem. ˙ aden z pacjento´ w nie wymiotował od ponad – Z dwudziestu minut – składała raport Annie. – Ale o stanie ubikacji lepiej nie mo´ wic´ – dodała zniz˙ onym głosem. – To chyba domys´ lacie sie˛ pan´ stwo, jak wygla˛da autobus – mrukna˛ł kierowca, kon´ cza˛c herbate˛. – Co´ z˙ zrobic´ , takie z˙ ycie. Dzie˛kuje˛ za pomoc, panie doktorze.

ODWAGA NA POKAZ

11

– Nie ma za co. Na wszelki wypadek prosze˛ nie proponowac´ swoim podopiecznym skoko´ w na bungy czy wycieczki motoro´ wka˛. Potrzeba im spokoju. W hotelu zaopiekuje sie˛ nimi lekarka. Ida˛c korytarzem, Hugo wyjrzał przez okno. Szybko zapadała noc, jak zwykle w zimie, a czerwonawa pos´ wiata widoczna na poszarpanych szczytach go´ r zapowiadała mro´ z. Turys´ ci be˛da˛ mieli jutro ogromna˛ frajde˛. A przede wszystkim zawodnicy w jez´ dzie na snowboardzie w stylu wolnym. Pro´ cz oczywis´ cie Erin, kto´ ra ze wzgle˛du na kontuzje˛ została wykluczona z zawodo´ w. Hugo z ulga˛ odkrył, z˙ e pod jego nieobecnos´ c´ Joan sama odebrała poro´ d Nicoli. Gdy wszedł do jej pokoiku, przywitał go wzrok rozpromienionych rodzico´ w. – Mamy co´ rke˛ – oznajmił z duma˛ Ben. – Sam przecia˛łem pe˛powine˛. – Moje gratulacje, wspaniała dziewczynka! – zawołał Hugo i fachowym okiem ocenił stan dziecka. – Wybralis´ cie juz˙ pan´ stwo imie˛? – Tak! – zawołał Henry. – Mannie! – Melanie – poprawiła go Nicola. – Chciałbys´ pocałowac´ siostrzyczke˛, Henry? – Nie, bo jest brudna. – Jeszcze jej nie wyka˛palis´ my – wtra˛ciła Joan, patrza˛c na Hugona. – Ocena w skali Apgara po minucie wynosiła dziewie˛c´ , a po pie˛ciu i dziesie˛ciu minutach dziesie˛c´ . – Wie˛c jest zdrowa jak rydz. – Hugo us´ miechna˛ł sie˛ do obojga rodzico´ w. – Jak tylko pan´ stwo sie˛ nia˛ nacieszycie, zbadam ja˛ dokładnie.

12

ODWAGA NA POKAZ

Po jakims´ czasie Nicola poczuła zme˛czenie, a Joan zabrała dziecko, by je wyka˛pac´ . Potem Hugo wreszcie mo´ gł je zbadac´ . Z zadowoleniem stwierdził, z˙ e dziewczynka pod kaz˙ dym wzgle˛dem jest idealnie zdrowa. Oddał malutka˛ Melanie Joan, kto´ ra zawine˛ła ja˛ w pieluszke˛ i mie˛kkie białe przes´ cieradło. – Gdy patrze˛, jak zajmujesz sie˛ noworodkami – zauwaz˙ ył Hugo – wydaje sie˛ to bardzo proste. – Bo to jest bardzo proste. – Joan wzie˛ła dziewczynke˛ na re˛ce i us´ miechne˛ła sie˛ do niej. – Czyz˙ nie jest pie˛kna? – Przecudna. – Zdajesz sobie sprawe˛, z˙ e odebrałam porody juz˙ ponad setki dzieci, odka˛d tu pracuje˛? – No tak, to moz˙ liwe... Jestes´ u nas prawie trzy lata. Nie znudziła ci sie˛ ta praca? – Alez˙ nie, uwielbiam ja˛! Jednakz˙ e w us´ miechu Joan pojawiła sie˛ wyraz´ na nutka melancholii. – Ale? Joan zawahała sie˛. Rzuciła Hugonowi nies´ miałe spojrzenie i odparła z wahaniem: – Czasami po prostu zastanawiam sie˛, ile jeszcze przyjme˛ porodo´ w, zanim be˛de˛ miała własne dziecko... – Masz dopiero trzydzies´ ci lat, Joan – Hugo starał sie˛ pokryc´ zmieszanie – i wiele czasu, aby zostac´ matka˛. – Oczywis´ cie – odparła z ocia˛ganiem. Widac´ było, z˙ e oczekiwała nieco innej odpowiedzi. Ku jego uldze nagle zadzwonił pager. – Musze˛ sie˛ dowiedziec´ , co sie˛ dzieje – zawołał pospiesznie. – Zajrze˛ do ciebie po´ z´ niej i przy okazji

ODWAGA NA POKAZ

13

sprawdze˛, co z Nicola˛. Moz˙ e uda nam sie˛ napic´ razem kawy przed twoim wyjs´ ciem? – Raczej nie – odparła Joan, spogla˛daja˛c na zegar. – O o´ smej mam lekcje˛ malarstwa. Nie moge˛ sie˛ zno´ w spo´ z´ nic´ . – W takim razie postaram sie˛ uwina˛c´ raz dwa. Moz˙ e jeszcze cie˛ złapie˛. Jednakz˙ e wbrew obietnicy nie spieszył sie˛ z obchodem. Temat poruszony przez Joan był dla niego zbyt kre˛puja˛cy i na razie wolał do niego wracac´ . Stan Nancy nie pogarszał sie˛, i juz˙ to było plusem. Erin dostała kolejne s´ rodki us´ mierzaja˛ce, przekazał jej tez˙ instrukcje, jak obchodzic´ sie˛ ze złamanym ramieniem. Gdy w kon´ cu wro´ cił na oddział połoz˙ niczy, Joan juz˙ nie było. – Dawno wyszła? – spytał jedna˛ z piele˛gniarek. – Jakies´ dwadzies´ cia minut temu. – A jak sie˛ czuje Nicola? – Smacznie s´ pi. Podobnie jak jej co´ reczka. – W takim razie czas, z˙ ebym i ja troche˛ odpocza˛ł. Droga, kto´ ra˛ Hugo jechał do domu, wiodła woko´ ł jeziora Wakatipu. Czuł, jak z kaz˙ da˛ minuta˛ opada z niego napie˛cie. Poziom stresu sie˛gał dzis´ wyz˙ yn. Kochał swoja˛prace˛ i na szcze˛s´ cie podobnie me˛cza˛ce dni nalez˙ ały do rzadkos´ ci, choc´ mo´ gł sie˛ spodziewac´ , z˙ e w najbliz˙ szym czasie sytuacja sie˛ powto´ rzy, poniewaz˙ był szczyt sezonu i do Queenstown turys´ ci napływali nieprzerwana˛ fala˛. Nie działo sie˛ tak przypadkowo – Queenstown jako jedyne miasteczko z Nowej Zelandii doła˛czyło do grona

14

ODWAGA NA POKAZ

dwudziestu najprzyjaz´ niejszych dla turysto´ w miejsc na s´ wiecie. Urzekało nie tylko zapieraja˛cymi dech w piersiach widokami, ale takz˙ e swoja˛ historia˛, legendami o niegdysiejszych kopalniach złota. Waz˙ na˛ atrakcje˛ stanowiły takz˙ e winnice, w kto´ rych produkowano słynne wina. Choc´ Queenstown zamieszkiwało zaledwie około dwudziestu tysie˛cy mieszkan´ co´ w, w zimowym i letnim szczycie sezonu przybywało tu drugie tyle turysto´ w. Dla personelu szpitala oznaczało to znacznie wie˛cej pracy, czego Hugo dos´ wiadczył dzis´ na własnej sko´ rze. Gdy skre˛cił w strone˛ domu, reflektory jego dz˙ ipa wychwyciły z mroku dwa przestraszone kro´ liki. Us´ miechna˛ł sie˛ na ich widok i wysiadł z auta. Natychmiast podbiegły do niego trzy dos´ c´ leciwe psy, rados´ nie go witaja˛c i domagaja˛c sie˛ uwagi. Sprawiedliwie wytargał kaz˙ dego z nich za uszy, po czym ruszył w strone˛ niskiego budynku usadowionego niemal nad samym brzegiem jeziora. Mimo przejmuja˛cego zimna zatrzymał sie˛ na chwile˛, chłona˛c wzrokiem drz˙ a˛ca˛ pos´ wiate˛ ksie˛z˙ yca na czarnej powierzchni wody. Do rzeczywistos´ ci przywro´ cił go ponaglaja˛cy skowyt psa. Przypomniał sobie, z˙ e zwierze˛ta sa˛ głodne. Wszedł do domu, podłoz˙ ył do pieca troche˛ drewna, a naste˛pnie nasypał karmy dla pso´ w do trzech misek. Wycia˛gaja˛c z lodo´ wki resztki kolacji z poprzedniego dnia, zauwaz˙ ył po´ ł butelki białego wina. Pomys´ lał, z˙ e jeden kieliszek nie zaszkodzi, mimo iz˙ był na dyz˙ urze. Naste˛pnie sprawdził, czy na sekretarce ktos´ sie˛ nie nagrał. Jedna z wiadomos´ ci pochodziła od jego matki,

ODWAGA NA POKAZ

15

ale Hugo nie był w nastroju, by akurat w tej chwili na nia˛ odpowiadac´ . Podgrzał kolacje˛ w mikrofalo´ wce i z talerzem w re˛ku usiadł w ulubionym sko´ rzanym fotelu. Po kolacji, gdy włas´ nie zastanawiał sie˛, czy nie sie˛gna˛c´ po fachowe czasopismo, zadzwonił telefon. – Wreszcie jestes´ , synku! Dzwoniłam do ciebie wczes´ niej – usłyszał głos matki. – Tak, mamo, wiem – odparł, czuja˛c ukłucie winy. – Odsłuchałem twoja˛ wiadomos´ c´ , ale miałem w pracy straszny młyn i chciałem chwile˛ odsapna˛c´ . Powiedz, co tam u ciebie? – Doskonale, dzie˛kuje˛. Zreszta˛ nie dzwonie˛, z˙ eby rozmawiac´ o sobie. – Matka zawiesiła znacza˛co głos. – A o kim? – spytał zdziwiony. – O Maggie Johnston – odparła pani Patterson, a on mocniej zacisna˛ł słuchawke˛ w dłoni. – Jestes´ tam jeszcze, Hugo? – Tak... – Nie chcesz chyba powiedziec´ , z˙ e zapomniałes´ Maggie? – Oczywis´ cie, z˙ e nie – odparł ostroz˙ nie. W przedłuz˙ aja˛cej sie˛ ciszy poczuł, jak zalewa go fala wspomnien´ , po cze˛s´ ci szcze˛s´ liwych, po cze˛s´ ci smutnych, przebłyski gorzkich doznan´ , ale i radosnego s´ miechu – całego z˙ ycia, kto´ re juz˙ dawno za soba˛ zostawił. – Pewnie nie wiesz – cia˛gne˛ła pani Patterson – ale z matka˛ Maggie jestem w stałym kontakcie. Wczoraj do mnie zadzwoniła, bo chciała pilnie porozmawiac´ o Maggie. – Dlaczego? Stało sie˛ cos´ ?

16

ODWAGA NA POKAZ

– Alez˙ nie, tylko w pia˛tek Maggie przyjez˙ dz˙ a do Queenstown. Obiecałam, z˙ e be˛dzie sie˛ mogła zatrzymac´ u ciebie. – Co takiego? – Zerwał sie˛ z fotela. – Dlaczego to zrobiłas´ ? – Jak to dlaczego? – zdumiała sie˛ matka. – Przyjaz´ nimy sie˛ od lat. Sa˛ jak rodzina. Przeciez˙ wiesz, jak kiedys´ bylis´ my sobie bliscy. – Owszem, ale to było bardzo dawno. Potrza˛sna˛ł głowa˛, jak gdyby nie dowierzał temu, co usłyszał. Maggie zjawi sie˛ wkro´ tce w Queenstown? Ale po co? – Czy ona przyjez˙ dz˙ a na narty? – dopytywał sie˛. – Trudno powiedziec´ . Nie pytałam, czy Maggie jez´ dzi na nartach... Czy to waz˙ ne? – Alez˙ nie. Po prostu staram sie˛ dowiedziec´ , co ja˛ tu sprowadza. – To proste. Dostała u was prace˛. – Prace˛? – Zamilkł zdumiony i wycia˛gna˛ł butelke˛ z lodo´ wki. – Jaka˛? Czym sie˛ zajmuje? – Nie jestem pewna... – odparła matka. – O ile wiem, kształciła sie˛ na piele˛gniarke˛. Hugo omal nie palna˛ł sie˛ w czoło. No oczywis´ cie. Nagle struchlał i zacza˛ł sie˛ zastanawiac´ gora˛czkowo, czy przypadkiem jego szpital nie poszukuje piele˛gniarek. Perspektywa pracy z Maggie napawała go co najmniej niepokojem. – Masz racje˛ – odparł po chwili. – Rzeczywis´ cie miała zostac´ piele˛gniarka˛. Ale chyba w kon´ cu zdecydowała sie˛ na inny zawo´ d. – Chyba rzeczywis´ cie... – W głosie pani Patterson

ODWAGA NA POKAZ

17

zabrzmiało wahanie. – Jej matka mo´ wiła cos´ o prowadzeniu pojazdo´ w, ale to chyba zbyt cie˛z˙ ki zawo´ d dla dziewczyny? – Maggie nie jest juz˙ dziewczyna˛, mamo, tylko dorosła˛ kobieta˛. – Dokonał w mys´ lach błyskawicznych obliczen´ : on ma trzydzies´ ci szes´ c´ lat, natomiast Maggie o szes´ c´ lat mniej. – Ma trzydzies´ ci lat, co oznacza, z˙ e na pewno sama potrafi znalez´ c´ sobie mieszkanie. Poza tym istnieja˛ motele, w kto´ rych nawet w pełni sezonu moz˙ na znalez´ c´ poko´ j. – Fakt, zreszta˛ to samo mo´ wiła jej matka. Ale powiedziałam jej, z˙ eby sie˛ nie wygłupiała. Niby czemu dziewczyna ma płacic´ sto dolaro´ w za noc, skoro Hugo ma dom i mieszka w nim samotnie. Ostatnie słowo pani Patterson wyraz´ nie podkres´ liła. – I jest mi z tym bardzo dobrze, mamo – rzekł cierpliwie. – Cia˛gle ci powtarzam, z˙ e jestem szcze˛s´ liwy, a sytuacja, w jakiej sie˛ znajduje˛, bardzo mi odpowiada. – Co nie zmienia postaci rzeczy, z˙ e mieszkasz sam, kochanie. To nie jest naturalne w twoim wieku. Juz˙ dawno powinienes´ był sie˛ ustatkowac´ i załoz˙ yc´ rodzine˛. Czy zdajesz sobie sprawe˛, z˙ e w naszym ko´ łku brydz˙ owym tylko ja nie mam wnucza˛t? – Staram sie˛, jak moge˛. Wierz mi, mamo! – Moz˙ e. Ale pamie˛taj, synku, z˙ e mam siedemdziesia˛t lat i nie staje˛ sie˛ młodsza. – Wcale nie wygla˛dasz na tyle – powiedział szybko. Miał nadzieje˛, z˙ e komplement pomoz˙ e mu zmienic´ temat. – Nadal chodzisz na zaje˛cia jogi? – Jak najbardziej! Ale nie staraj sie˛ zmieniac´ tematu, synku.

18

ODWAGA NA POKAZ

– Nawet nie pro´ buje˛... – westchna˛ł. – Powiedz, jak długo widujesz sie˛ z ta˛ dziewczyna˛? Jak ona ma na imie˛? Chyba Joan? – Tak, Joan. Mniej wie˛cej od roku. – I pobieracie sie˛? – Decyzja o małz˙ en´ stwie nie moz˙ e byc´ pochopna, mamo. – W przypadku moim i twojego ojca taka była, i przez˙ yłam z nim szesnas´ cie wspaniałych lat. W kro´ tkotrwałej ciszy, kto´ ra zapadła po słowach matki, w pamie˛ci Hugona odz˙ ył dramat przedwczesnej s´ mierci ojca, gdy Hugo miał zaledwie czternas´ cie lat. – Wierz mi, mamo, staram sie˛, jak moge˛. Ale znalezienie z˙ ony i załoz˙ enie rodziny to niełatwa sprawa. – Gdyby Joan była odpowiednia˛ dziewczyna˛, natychmiast bys´ sie˛ z nia˛ oz˙ enił. Wygla˛da na to, z˙ e musisz szukac´ dalej. – Nie mam czasu uganiac´ sie˛ za kobietami... – odparł nieco z˙ artobliwie, zbity z tropu spostrzegawczos´ cia˛ matki. Jej uwaga była wyja˛tkowo trafna. Zwia˛zek Hugona z Joan, kto´ ry włas´ ciwie nie przekraczał ram przyjaz´ ni, powstał jako naturalna konsekwencja wspo´ lnej pracy w szpitalu i był na tyle sympatyczny, z˙ e Hugo z ochota˛ w nim trwał. Az˙ do niedawna, a włas´ ciwie do dzisiaj, gdy Joan wspomniała o swej te˛sknocie do macierzyn´ stwa. Teraz zas´ jego wa˛tpliwos´ ci co do zwia˛zku z Joan nasiliły sie˛ po słowach matki. – O ile wiem, Maggie jest niezame˛z˙ na – cia˛gne˛ła matka. Hugo wybuchna˛ł s´ miechem.

ODWAGA NA POKAZ

19

– Mamo, przeciez˙ Maggie jest... – Zamilkł, zastanawiaja˛c sie˛, co włas´ ciwie chciał powiedziec´ . Na pewno nie to, z˙ e gdy widział ja˛po raz ostatni, była niemal dzieckiem, poniewaz˙ włas´ nie przed chwila˛ przypomniał matce, z˙ e Maggie ma juz˙ trzydzies´ ci lat. – Chciałem powiedziec´ , z˙ e Maggie była zawsze dla mnie jak siostra, zbyt bliska, z˙ eby widziec´ w niej potencjalna˛ z˙ one˛. – No włas´ nie. – W głosie pani Patterson zabrzmiała nutka triumfu. – Dlatego nie powinienes´ miec´ obiekcji, z˙ eby ja˛ przenocowac´ . Je˛kna˛ł w duchu. Us´ wiadomił sobie, z˙ e jakkolwiek by sie˛ bronił, matka zawsze znajdzie kontrargument. – Zgoda – rzekł nieche˛tnie. – Przez jakis´ czas moz˙ e u mnie pomieszkac´ . – No widzisz. Wiedziałam, z˙ e sie˛ ucieszysz. – Tego nie powiedziałem... – Jej matce spadnie kamien´ z serca. – Pani Patterson zignorowała słowa syna. – Mam wraz˙ enie, z˙ e martwi sie˛ o nia˛ bardziej, niz˙ to pokazuje. – Jakos´ nie jestem zdziwiony – mrukna˛ł Hugo.

ROZDZIAŁ DRUGI

Nawierzchnie˛ drogi pokrywał zamarznie˛ty brudny s´ nieg. Jada˛cy przed Maggie samocho´ d wpadł nagle w pos´ lizg. Obro´ cił sie˛ woko´ ł własnej osi i zarył z całym impetem w zaspe˛. Maggie delikatnie zahamowała, by i ja˛ nie spotkał podobny los, i zjechała na pobocze – jak najdalej od drogi, by nie uderzył w nia˛ kolejny przejez˙ dz˙ aja˛cy samocho´ d. Zapaliła lampke˛ i wycia˛gne˛ła spod sterty rzeczy – niemal całego swojego dobytku, kto´ ry wiozła do Queenstown – apteczke˛ pierwszej pomocy. Potem wzie˛ła telefon komo´ rkowy i wystukała numer pogotowia, podaja˛c swoja˛ lokalizacje˛. Gdy zauwaz˙ yła z tyłu zbliz˙ aja˛ce sie˛ auto, pomachała re˛ka˛. Kierowca zatrzymał sie˛ tuz˙ obok, opuszczaja˛c szybe˛. – Czy ktos´ jest ranny? – spytał, wskazuja˛c oczami rozbite auto. – Jeszcze nie zda˛z˙ yłam sprawdzic´ . Prosze˛ na razie wła˛czyc´ s´ wiatła awaryjne, z˙ eby nikt w pana nie uderzył. – Wezwała pani karetke˛? – Tak, juz˙ jest w drodze. Tymczasem sprawdze˛, czy sama jakos´ moge˛ pomo´ c. Prosze˛ sie˛ nie martwic´ – doda-

ODWAGA NA POKAZ

21

ła, widza˛c badawcze spojrzenie kierowcy. – Jestem piele˛gniarka˛. Maggie podbiegła do rozbitego auta. Drzwi od strony kierowcy były zablokowane. Za szyba˛ dojrzała przestraszona˛ twarz kobiety przygniecionej do siedzenia poduszka˛ powietrzna˛. Zastukała w okno. – Halo, słyszy mnie pani? – Kobieta odwro´ ciła powoli głowe˛ w jej strone˛. – Prosze˛ opus´ cic´ szybe˛. Kobieta wykonała jej polecenie. Maggie wsune˛ła głowe˛ do s´ rodka, by jak najwie˛cej zobaczyc´ . W fotelu pasaz˙ era, obok kobiety, siedział me˛z˙ czyzna. – Czy kto´ res´ z pan´ stwa jest ranne? – Ja... Nie mam poje˛cia – wyja˛kała kobieta. – Nawet nie wiem, co sie˛ stało. – Uderzylis´ cie pan´ stwo w zaspe˛. – O Boz˙ e! – Kobieta zalała sie˛ łzami. – Moglis´ my sie˛ zabic´ . – Ale na szcze˛s´ cie nic sie˛ nie stało. Nazywam sie˛ Maggie Johnston i jestem piele˛gniarka˛. Prosze˛ sie˛ skoncentrowac´ i powiedziec´ , czy kto´ res´ z pan´ stwa czuje jakis´ bo´ l. – Ja nie – odparła kobieta. – Mnie boli kark i z trudem łapie˛ oddech – odparł me˛z˙ czyzna. – Poza tym krwawie˛, chyba zraniłem sie˛ w ramie˛. – Prosze˛ siedziec´ bez ruchu – instruowała Maggie i zerkne˛ła na ubranie pasaz˙ era. Sa˛dza˛c po ilos´ ci krwi, rana nie była głe˛boka. Odetchne˛ła, po czym obejrzała sie˛, słysza˛c za soba˛ jakis´ ruch. W jej strone˛ poda˛z˙ ała grupka kierowco´ w, kto´ rzy zatrzymali sie˛ w pobliz˙ u miejsca wypadku. – Czy ktos´ z pan´ stwa ma łyz˙ ke˛ do

22

ODWAGA NA POKAZ

opon lub cos´ w tym rodzaju? Musze˛ otworzyc´ zablokowane drzwi. – Ja spro´ buje˛ – zaoferował sie˛ ogromny me˛z˙ czyzna i podszedł do auta. Szarpna˛ł klamke˛, ale drzwi nie poddały sie˛. Maggie ponownie zadzwoniła na pogotowie. – Dzwonie˛ jeszcze raz w sprawie wypadku. W samochodzie jest zablokowanych dwoje pasaz˙ ero´ w. Kobieta chyba nie ma z˙ adnych obraz˙ en´ , me˛z˙ czyzna moz˙ e miec´ uszkodzenie kre˛go´ w szyjnych. Potrzebna jest straz˙ poz˙ arna i sprze˛t od cie˛cia blachy, a takz˙ e laweta. Me˛z˙ czyzna usiłuja˛cy otworzyc´ drzwi wczepił sie˛ teraz w rame˛ okna. Jedna˛ noga˛ zaparł sie˛ o bok auta i z całych sił ponownie pocia˛gna˛ł. Tym razem drzwi poddały sie˛ na tyle, z˙ e szlochaja˛ca kobieta mogła wygramolic´ sie˛ na zewna˛trz. Sprawiała wraz˙ enie roztrze˛sionej. Maggie przekazała ja˛pod opieke˛ kierowco´ w, sama zas´ otworzyła apteczke˛ i wcisne˛ła sie˛ ostroz˙ nie do s´ rodka samochodu. – Czy pana fotel jest tez˙ wyposaz˙ ony w poduszke˛ powietrzna˛? – zapytała. – Tak, ale jak widac´ , nie zadziałała. – Przynajmniej na razie... – odparła Maggie. Dobrze wiedziała, z˙ e wielu ratowniko´ w przypłaciło z˙ yciem wadliwe funkcjonowanie poduszki powietrznej, kto´ ra otwierała sie˛ w tym momencie, gdy oni zajmowali sie˛ pacjentem. – Czy moz˙ e pan opisac´ , na czym polegaja˛ pana problemy z oddychaniem? – Podczas wcia˛gania powietrza czuje˛ bo´ l. – Dobrze. Najpierw załoz˙ e˛ panu kołnierz ortopedyczny, a po´ z´ niej pana osłucham. Jak sie˛ pan nazywa?

ODWAGA NA POKAZ

23

– Colin James. – Czy na cos´ sie˛ pan leczy? Na przykład serce, astme˛, nadcis´ nienie? – zacze˛ła wypytywac´ Maggie. Do czasu przyjazdu karetki miała juz˙ pełna˛ informacje˛ dotycza˛ca˛ obojga pasaz˙ ero´ w. Uzyskała niemal całkowita˛pewnos´ c´ , z˙ e z˙ adne z nich nie odniosło wie˛kszych obraz˙ en´ . Bo´ l karku me˛z˙ czyzny wzia˛ł sie˛ przypuszczalnie z uderzenia głowa˛ o zagło´ wek, natomiast kłopoty z oddychaniem wynikały przypuszczalnie z szoku. Gdy nadjechała reszta ekipy ratowniczej, a Maggie przekazała swoje spostrzez˙ enia, notatki i nazwisko, nagle znalazła sie˛ w centrum ogo´ lnego zainteresowania. Gdy do grupki policjanto´ w i załogi karetki zbliz˙ ył sie˛ jej dowo´ dca, młody ratownik, jeden z policjanto´ w zawołał do niego: – Miej sie˛ na bacznos´ ci, Jason! Ta przystojna dama, kto´ ra zaopiekowała sie˛ pasaz˙ erami, to Maggie Johnston, nowa kierowniczka oddziału ratowniczego w Lakeview, a wie˛c twoja szefowa! – Ładne rzeczy! – Twarz piele˛gniarza rozjas´ nił us´ miech. – Witamy w prowincji Otago, Maggie. – Dzie˛kuje˛. Miło mi – odparła. – Nawiasem mo´ wia˛c, nie spodziewałam sie˛, z˙ e na powitanie be˛de˛ musiała kogos´ ratowac´ . Oficjalnie zaczynam prace˛ dopiero w poniedziałek. – Ukradkiem przyjrzała sie˛ swemu przyszłemu podwładnemu. Nosił kro´ tkie dredy, miał inteligentna˛ twarz i sympatyczny us´ miech. Wycia˛gne˛ła dłon´ . Młody piele˛gniarz potrza˛sna˛ł nia˛ serdecznie. – Nazywam sie˛ Jason Locke. Ska˛dina˛d, sa˛dza˛c z twoich telefono´ w na pogotowie, spodziewałem sie˛, z˙ e

24

ODWAGA NA POKAZ

na miejscu wypadku zastane˛ fachowca. Jak tam nasi pacjenci? – Bez zmian. Pani James wyszła z tej kolizji bez szko´ d. Jej ma˛z˙ ma bolesny kark, ale chyba z˙ aden kra˛g nie został uszkodzony. Na klatce piersiowej ma siniaki od pasa, ale w płucach nie słychac´ szmero´ w. Jama brzuszna bez zmian, cis´ nienie sto trzydzies´ ci na dziewie˛c´ dziesia˛t. Na prawym przedramieniu ma niewielka˛ rane˛, kto´ ra˛ juz˙ opatrzyłam, choc´ przypuszczalnie trzeba be˛dzie załoz˙ yc´ kilka szwo´ w. – Doskonale. – Jason kiwna˛ł głowa˛, potem zno´ w us´ miechna˛ł sie˛ z˙ artobliwie. – Skoro i tak wszystko wiesz, to moz˙ e wypełniłabys´ za mnie dokumenty? – Az˙ tak z´ le z personelem? – Maggie uniosła brwi. – Az˙ tak z´ le to nie, ale faktem jest, z˙ e bardzo juz˙ czekalis´ my na two´ j przyjazd. – To do rzeczy! Co mam robic´ ? – Ja zajme˛ sie˛ noszami, a ty pomo´ z˙ z wycia˛gnie˛ciem pasaz˙ era. Gdy Maggie uporała sie˛ ze swym zadaniem, pomogła takz˙ e w wypełnieniu formularzy i zaproponowała, z˙ e pojedzie karetka˛ z pacjentami, jes´ li ktos´ doprowadzi na miejsce jej samocho´ d. – Dzie˛kuje˛ – odparł Jason. – Gdyby to był powaz˙ ny wypadek, na pewno skorzystałbym z propozycji, ale w tej sytuacji dam sobie spokojnie rade˛ sam. Ty po tak długiej podro´ z˙ y na pewno marzysz, z˙ eby w kon´ cu dojechac´ do miasteczka. Jutro zapraszam do stacji pogotowia i opowiem ci, co i jak. – Rzeczywis´ cie, chciałabym jak najszybciej znalez´ c´ miejsce swojego tymczasowego noclegu. Boje˛ sie˛, z˙ e

ODWAGA NA POKAZ

25

zaraz sie˛ s´ ciemni, a adres wydaje sie˛ nieco skomplikowany. – Powiedz, gdzie to, moz˙ e ci pomoge˛. – Musze˛ znalez´ c´ zakre˛t szes´ c´ kilometro´ w za szpitalem, potem pojechac´ Spencer Road i szukac´ domu nad jeziorem. – To pewnie stara farma, w kto´ rej mieszka doktor Hugo Patterson! – Rzeczywis´ cie, włas´ nie u niego mam sie˛ zatrzymac´ – wyjas´ niła. – Ska˛dina˛d to mo´ j stary znajomy. – Powaz˙ nie? – Jason potrza˛sna˛głowa˛z niedowierzaniem. – Ale ten s´ wiat mały! Czy to dlatego przywiało cie˛ do pracy włas´ nie u nas? – Alez˙ nie. – Na us´ miechnie˛tej twarzy Maggie pojawił sie˛ jakby przelotny wyraz smutku. – Po prostu szcze˛s´ liwy zbieg okolicznos´ ci. – Tak rzeczywis´ cie było. Maggie nie miała poje˛cia, z˙ e Hugo Patterson mieszka w Queenstown, kiedy starała sie˛ tu o posade˛ szefa stacji pogotowia. Na szcze˛s´ cie problem noclegu miała tymczasowo rozwia˛zany, co wcale nie znaczy, z˙ e nie czuła sie˛ skre˛powana perspektywa˛ zamieszkania z Hugonem. Tym bardziej z˙ e to nie była jego inicjatywa. Dopiero gdy sprawe˛ wzie˛ły w swoje re˛ce ich matki, Hugo wysłał jej serdeczne zaproszenie. Az˙ za serdeczne, zdaniem Maggie. Bo skoro tak mu zalez˙ ało, by zno´ w sie˛ z nia˛ spotkac´ , dlaczego nie kontaktował sie˛ z nia˛ przez całe dwanas´ cie lat? Trudno jej było tez˙ zgadna˛c´ , dlaczego matka Hugona uznała za konieczne poinformowanie jej, z˙ e jej syn jest nadal kawalerem i z˙ e pozostaje w zwia˛zku

26

ODWAGA NA POKAZ

z zupełnie nieodpowiednia˛ kobieta˛. Co´ z˙ to ja˛, Maggie, miałoby obchodzic´ ? Zaczynała sie˛ obawiac´ , z˙ e wpla˛tuje sie˛ w sytuacje˛ , kto´ ra niekoniecznie moz˙ e byc´ jej na re˛ ke˛ . Ani odrobine˛ jednak nie z˙ ałowała swojej impulsywnej decyzji, by szukac´ pracy w zupełnie nowym zaka˛tku Nowej Zelandii. Zbliz˙ aja˛c sie˛ do Queenstown, patrzyła z zapartym tchem na przepie˛kna˛ okolice˛. Nad malowniczymi jeziorami, z kto´ rych najsłynniejsze to Wakatipu o we˛z˙ owych kształtach, wznosiły sie˛ majestatyczne szczyty Południowych Alp. Czytaja˛c w przewodniku o miejscu swojego pobytu, Maggie dowiedziała sie˛, z˙ e jezioro co pie˛c´ minut ,,oddycha’’ regularnymi przypływami i odpływami. Maoryska legenda głosiła, z˙ e jezioro powstało w zamierzchłych czasach, gdy pewien zły potwo´ r został podpalony w czasie snu, w wyniku czego z pobliskich go´ r spłyna˛ł cały s´ nieg i lo´ d, formuja˛c słynne jezioro, kto´ re miało az˙ osiemdziesia˛t kilometro´ w długos´ ci. Ta wersja o pala˛cym oddechu olbrzyma odpowiadała Maggie o wiele bardziej niz˙ wersja o tektonicznych ruchach ziemi. Pomys´ lała, z˙ e Hugo pewnie poda jej naukowe wyjas´ nienie ,,oddychania’’ jeziora. Nie dlatego, by brakowało mu wyobraz´ ni czy poczucia humoru, lecz dlatego, z˙ e zawsze posiadał rozległa˛ wiedze˛ i moz˙ na było mu zaufac´ . Był dla niej wie˛cej niz˙ uosobieniem starszego brata. We wczesnym z˙ yciu Maggie Hugo był jedynym licza˛cym sie˛ me˛z˙ czyzna˛ i kochała go ro´ wnie mocno, jak jego siostra Felicity. Ro´ z˙ nica wieku mie˛dzy nimi sprawiała,

ODWAGA NA POKAZ

27

z˙ e zawsze wydawał jej sie˛ dorosły i mogła na niego liczyc´ , ilekroc´ zachodziła potrzeba. Hugo opiekował sie˛ dziewczynkami, pomagał w zadaniach domowych, spokojnie znosił ich psoty i psikusy, a w przypadku wie˛kszych przewin – wymierzał sprawiedliwa˛ kare˛. Nigdy nie miała do niego o to pretensji. Wiedziała, z˙ e nie zgadzał sie˛ na pewne jej zachowania z troski o nia˛. Troski i prawdziwie braterskiej miłos´ ci. Nawet jako dziewczynka wiedziała, z˙ e z˙ ywi do niego podobne uczucie i tym boles´ niej przez˙ ywała niedostatki swej urody: pulchna˛ sylwetke˛, pryszcze, aparat korekcyjny na ze˛bach. No i te odraz˙ aja˛ce w kolorze włosy o konsystencji drutu. Maggie nigdy i nikomu nie przyznawała sie˛ do swojej ´ mierc´ siostry Huszczenie˛cej miłos´ ci, nawet Felicity. S gona w sposo´ b naturalny zakon´ czyła ich kontakty. Ostateczna wersja głosiła, z˙ e Felicity ponosiła cze˛s´ ciowa˛ odpowiedzialnos´ c´ za swoja˛ tragedie˛, a Maggie była zbyt zdruzgotana, by twierdzic´ , z˙ e było inaczej. Byc´ moz˙ e zaproszenie przez Hugona do jego domu ma oznaczac´ , z˙ e tamte wydarzenia nalez˙ a˛ juz˙ całkowicie do przeszłos´ ci i z˙ e maja˛ szanse˛ odnalez´ c´ ponownie bliskos´ c´ ? Ta mys´ l sprawiła jej przyjemnos´ c´ , ale spowodowała niepoko´ j, kto´ ry trudno było przypisac´ jedynie perspektywie powrotu do traumatycznej przeszłos´ ci. Jej zdenerwowanie przed spotkaniem z Hugonem po tylu latach wynikało bezsprzecznie z duz˙ o głe˛bszych powodo´ w, jednak na razie wolała ich nie analizowac´ . Nie mogła tez˙ powstrzymac´ ciekawos´ ci, jak Hugo

28

ODWAGA NA POKAZ

dzis´ wygla˛da. Jedyne jego zdje˛cie, kto´ re miała, pochodziło sprzed pie˛tnastu lat. Czy wiek uja˛ł wyrazistos´ ci twarzy? Czy przerzedził ciemnobra˛zowe włosy? A moz˙ e zacza˛ł nosic´ okulary? Jakim me˛z˙ czyzna˛ stał sie˛ Hugo Patterson? Dziewcze˛ce wspomnienia Maggie uczyniły z niego heroiczna˛ postac´ , z kto´ ra˛ nie mo´ gł sie˛ mierzyc´ z˙ aden me˛z˙ czyzna. Co be˛dzie teraz, gdy po dwunastu latach ten wyidealizowany obraz legnie w gruzach? Jednakz˙e zdenerwowanie było stanem, kto´ rego Maggie nie tolerowała dłuz˙ ej niz˙ przez chwile˛. O wiele bliz˙ sze jej było działanie, kto´ rym przezwycie˛z˙ ała kaz˙ dy le˛k. Moz˙ e dlatego nigdy nie brakowało jej pewnos´ ci siebie w podejmowaniu nowych wyzwan´ , na czym nie zawsze dobrze wychodziła w dziecin´ stwie i młodos´ ci. Z wiekiem nauczyła sie˛ roztropnos´ ci i przewidywania konsekwencji, a wie˛c i ma˛drego planowania – sta˛d włas´ nie decyzja o przyjez´ dzie do Queenstown, po kto´ rym wiele sobie obiecywała. A teraz z rados´ cia˛ mys´ lała o nowej pracy, o wyzwaniu i satysfakcji, jakie ze soba˛ niosła. A takz˙ e o ponownym spotkaniu z Hugonem i szansie odnowienia dawnej przyjaz´ ni. Kompleks szpitalny był łatwo zauwaz˙ alny. Maggie bez trudu spostrzegła takz˙ e stacje˛ pogotowia. Jednakz˙ e nie zwolniła, aby przyjrzec´ im sie˛ lepiej, poniewaz˙ uznała, z˙ e Hugo na pewno na nia˛ juz˙ czeka. Po chwili odnalazła Spencer Road i zjazd na farme˛. Na kon´ cu dro´ z˙ ki znajdowało sie˛ jezioro, nad kto´ rym czuwał s´ pia˛cy olbrzym, a na jego brzegu – dom. W nim

ODWAGA NA POKAZ

29

zas´ mieszka me˛z˙ czyzna, kto´ rego za chwile˛ ma spotkac´ . I tego spotkania Maggie zacze˛ła sie˛ nagle mocno obawiac´ . – Przepraszam, z˙ e sie˛ spo´ z´ niłem – zawołał Hugo. – Jaki fantastyczny zapach! – Był jeszcze bardziej fantastyczny po´ ł godziny temu – odparła Joan nieco kwas´ no, ale natychmiast sie˛ rozpromieniła, gdy Hugo ucałował ja˛ w policzek i wre˛czył butelke˛ wina. – O, biały burgund! Doskonale pasuje do ryby. – Spo´ z´ niłem sie˛ – tłumaczył tymczasem Hugo – bo tuz˙ przed moim wyjs´ ciem ze szpitala przywieziono ofiary wypadku. – Ano tak – przytakne˛ła Joan. – Cos´ powaz˙ nego? – Na szcze˛s´ cie nie, ale wiesz, jak to jest: trzeba zrobic´ przes´ wietlenie, wszystko sprawdzic´ , a potem musiałem wpas´ c´ na chwile˛ do domu... Z westchnieniem ulgi opadł na sko´ rzana˛ sofe˛ o kremowej barwie. Po roku znajomos´ ci z Joan w jej mieszkaniu czuł sie˛ niemal jak u siebie. Zanim zda˛z˙ ył na dobre sie˛ rozsia˛s´ c´ , Joan postawiła na stole dwa talerze. – Po co musiałes´ zagla˛dac´ do domu? – zapytała. – Spodziewałem sie˛ gos´ cia. Znajomej – odparł troche˛ niepewnie. – Jechała z bardzo daleka i nie chciałem, z˙ eby pocałowała klamke˛. – Kto to taki? – Maggie Johnston. Znajoma z dawnych lat. Kiedy przyjechałem, jeszcze jej nie było, wie˛c zostawiłem na drzwiach kartke˛ z informacja˛, z˙ e drzwi sa˛ otwarte i ma sie˛ czuc´ jak u siebie w domu.

30

ODWAGA NA POKAZ

– Opowiedz mi cos´ o niej – poprosiła zaciekawiona Joan. – Jak mo´ wiłem, jest to znajoma z dawnych lat. Moja matka poprosiła mnie, z˙ ebym ja˛ przyja˛ł w gos´ cine˛ na kilka dni. – Aha. – Na ustach Joan pojawił sie˛ ponownie us´ miech. – Czyli to jakas´ kolez˙ anka twojej matki? – Niezupełnie – odparł i by zyskac´ na czasie, włoz˙ ył do ust ke˛s ryby. – Doskonała! A te małe zielone kuleczki? Co to? – Kapary. ˙ ałuje˛, z˙e nie po– Ano tak, małe wulkany smaku. Z trafie˛ tak doskonale gotowac´ jak ty. – Dzie˛ki. – Pokiwała głowa˛. – A wracaja˛c do tej Maggie. Co to znaczy, z˙ e niezupełnie jest kolez˙ anka˛ twojej matki? Hugo stłumił westchnienie – nie udało mu sie˛ zmylic´ czujnos´ ci Joan. – Maggie jest dla mnie jak młodsza siostra. Była najlepsza˛ przyjacio´ łka˛ mojej rodzonej siostry, Felicity. Kiedys´ były niemal jak bliz´ niaczki. – Nie wiedziałam, z˙ e masz siostre˛. – Bo nie mam – odparł z ocia˛ganiem. – Zgine˛ła w wypadku samochodowym, kiedy miała osiemnas´ cie lat. – O Boz˙ e! – Joan przykryła dłonia˛ usta. – Bardzo mi przykro, Hugo. – Przeciez˙ nie wiedziałas´ o tym. Nigdy ci o niej nie mo´ wiłem. – W takim razie pewnie zno´ w che˛tnie zobaczysz sie˛ z Maggie? – podsune˛ła ostroz˙ nie. – Se˛k w tym, z˙ e nie wiem – odparł z namysłem. – Nie

ODWAGA NA POKAZ

31

widziałem sie˛ z nia˛ od czasu, kiedy wraz z Felicity pojechały do Europy, czyli dwanas´ cie lat temu. – To włas´ nie w Europie twoja siostra miała wypadek? – Tak, w Grecji. Jechały samochodem, na kto´ ry wpadł autobus i rune˛ły ze stromego zbocza. – Czy to Maggie prowadziła? – Nie. – Hugo zmarszczył brwi. – Dlaczego tak sa˛dzisz? – Wpadło mi do głowy, z˙ e moz˙ e winisz Maggie za ten wypadek. I dlatego tak długo sie˛ z nia˛ nie widziałes´ , i nie zachwyca cie˛ ponowne spotkanie z nia˛. – Moz˙ e to i racja... Jednak moge˛ obarczac´ ja˛ wina˛ jedynie za to, z˙ e wyjazd do Europy był jej pomysłem. Co zreszta˛ jest oczywiste. – Dlaczego takie to oczywiste? – Poniewaz˙ to zawsze ona wpadała na szalone pomysły, a Felicity ochoczo sie˛ na nie godziła. Z drugiej strony Maggie potrzebowała Felicity, z˙ eby urzeczywistniac´ swoje szalone plany. Bez podszeptu Maggie, Felicity pewnie nie pojechałaby do Europy, choc´ oczywis´ cie nie mam pewnos´ ci. – I od czasu wypadku Maggie nie starała sie˛ z toba˛ skontaktowac´ ? Przeciez˙ musiała zdawac´ sobie sprawe˛, jak druzgoca˛ca była dla ciebie s´ mierc´ siostry. – Na pewno. Tylko z˙ e sama była załamana. – Hugo dodał w mys´ lach, z˙ e i on nie starał sie˛ skontaktowac´ z Maggie. Zrobił tak dlatego, z˙ e tylko w ten sposo´ b mo´ gł sobie poradzic´ z tragedia˛ – sam, bez obecnos´ ci osoby, kto´ ra mu przypominała kaz˙ da˛wspo´ lnie spe˛dzona˛chwile˛ z siostra˛. Po chwili dodał: – Maggie takz˙ e bardzo mocno ucierpiała w wypadku. Do tego stopnia, z˙ e nie mogła

32

ODWAGA NA POKAZ

przyjechac´ na pogrzeb Felicity. Po´ z´ niej kilka razy napisała do mnie, ale jakos´ nie zdobyłem sie˛ na odpowiedz´ . I tak mijał czas. Z dni robiły sie˛ miesia˛ce, z miesie˛cy lata, i obraz przeszłos´ ci nieco sie˛ zatarł. Wydaje mi sie˛, z˙ e z˙ adne z nas nie chciałoby do niej wracac´ . – To dlaczego teraz sie˛ zgodziłes´ , z˙ eby z toba˛ zamieszkała? – Nie miałem wyjs´ cia, bo zaoferowała jej to moja matka. Wydaje mi sie˛ jednak, z˙ e po takim czasie spotkanie z Maggie zniose˛ spokojnie. Do tamtych tragicznych wydarzen´ w Grecji nabrałem juz˙ dystansu. Co wcale nie znaczy, z˙ e je wyrzuciłem z pamie˛ci. Dlatego nigdy ci o nich nie wspomniałem. – Rozumiem cie˛. – Joan pokiwała głowa˛. – I moz˙ e dobrze, z˙ e ktos´ zamieszka z toba˛ na tym odludziu. Byleby tylko Maggie nie zatrzymała sie˛ tam zbyt długo. – Sie˛gne˛ła po srebrna˛ łyz˙ ke˛. – Jeszcze troche˛ pstra˛ga? Nie jest taki zły, prawda? Dom był lekko os´ wietlony, przez co sprawiał wraz˙ enie ciepłego i przytulnego. Ale takz˙ e pustego. No, moz˙ e niezupełnie. Maggie przygla˛dała sie˛ z us´ miechem trzem psom, kto´ re, gdy wysiadła z samochodu, natychmiast ja˛ otoczyły, we˛sza˛c podejrzliwie. – Spokojnie, pieski, nie jestem włamywaczka˛. Mam pozwolenie, aby tutaj wejs´ c´ . Zobaczcie. – Pomachała arkusikiem papieru, kto´ ry Hugo wywiesił dla niej na drzwiach. – Jest tu wyraz´ nie napisane, z˙ e mam sie˛ czuc´ jak u siebie w domu. A takz˙ e to, z˙ e niebieska sypialnia jest dla mnie. Dopisek głosi, z˙ e na piecu stoi zupa, a wy nie gryziecie.

ODWAGA NA POKAZ

33

Wycia˛gne˛ła dłon´ i dotkne˛ła delikatnie jednego z biało-czarnych łbo´ w. Pies ostentacyjnie sie˛ od niej odsuna˛ł. – Mam nadzieje˛, z˙ e wasz pan jest nieco bardziej przyjazny. A moz˙ e to on gryzie? Udaja˛c, z˙ e nic sobie nie robi z podejrzliwych psich spojrzen´ , Maggie szybko przekroczyła pro´ g i rozejrzała sie˛ po całym domu. Gło´ wne pomieszczenie, salonik, nie było wielkie, ale wydawało sie˛ przestronne ze wzgle˛du na usytuowanie mebli rozstawionych pod s´ cianami, z˙ eby nie zagracac´ s´ rodka. Z jednej strony wiodła te˛dy droga do kuchni i cze˛s´ ci jadalnej, z drugiej do pokoiku z telewizorem. Salonik zamykały szklane drzwi, teraz zasłonie˛te gruba˛ kotara˛ chronia˛ca˛ wne˛trze przed chłodem zimowej nocy. To nie przeszkodziło Maggie wyobrazic´ sobie widoku, kto´ ry musiał sie˛ roztaczac´ z saloniku w letni ranek, gdy nad jeziorem wstaje słon´ ce. Takz˙ e w jej sypialni znajdowały sie˛ szklane drzwi, kto´ re wychodziły na długa˛ werande˛. Stały na niej wiklinowe fotele, jakby nie moga˛c sie˛ doczekac´ , az˙ zno´ w zrobi sie˛ cieplej i ktos´ na nich usia˛dzie. Dom Hugona wydawał sie˛ bardzo stary, pokryty patyna˛ wieku. Szerokie deski podłogowe doskonale harmonizowały z drewnianymi balami stanowia˛cymi strop, kto´ re wyłaniały sie˛ z białego gipsowego sufitu. Z kolei obie łazienki i kuchnia wyposaz˙ one były nowoczes´ nie. Jedyny wyja˛tek stanowił stary piec na drewno, na kto´ rym stała smakowicie pachna˛ca zupa. Dopiero teraz Maggie poczuła, jak jest zme˛czona. Podro´ z˙ zacze˛ła poprzedniego dnia, nocowała w Christchurch. Mimo to pewnie dotarłaby do celu w dobrej

34

ODWAGA NA POKAZ

formie, gdyby nie przerwa z powodu wypadku i koniecznos´ ci udzielenia pomocy ofiarom, co mocno wypompowało ja˛ z energii. Wycia˛gne˛ła z samochodu tylko najpotrzebniejsze rzeczy i czym pre˛dzej wro´ ciła do kuchni. Na drewnianej desce obok piecyka lez˙ ał smakowicie wygla˛daja˛cy bochenek chleba. Maggie ukroiła sobie ogromna˛ pajde˛ i, rozkoszuja˛c sie˛ pierwszym ke˛sem, nalała sobie miske˛ gora˛cej zupy. Nagle zobaczyła wpatrzone w siebie oczy. Wpierw dwie pary, potem trzy. Us´ miechne˛ła sie˛ łobuzersko. – Aha, wie˛c wcale nie jestem taka zła, jak trzymam w re˛ku jedzenie, prawda? Rozległ sie˛ stukot ogona o podłoge˛, potem drugi. Maggie mogłaby przysia˛c, z˙ e psy wymieniły mie˛dzy soba˛ zawstydzone spojrzenia, zanim chyłkiem nie zacze˛ły sie˛ do niej zbliz˙ ac´ , przymilnie machaja˛c ogonami. Maggie wycia˛gne˛ła w ich strone˛ kawałek chleba. – No? Kto´ ry be˛dzie taki odwaz˙ ny? Podaja˛c psom naste˛pny kawałek, miała nadzieje˛, z˙ e Hugo wro´ ci do domu po kolacji. Bo inaczej z pewnos´ cia˛ nie be˛dzie szcze˛s´ liwy, gdy stwierdzi, z˙ e zuz˙ yła niemal cały bochenek chleba w celu kupienia sobie psiej przyjaz´ ni. – Ale wcale nie musimy mu tego mo´ wic´ , prawda, pieski? Udam, z˙ e sama wszystko zjadłam. Odstawiła pusty kubek i usiadła z podwinie˛tymi nogami w sko´ rzanym fotelu. Zacze˛ła drapac´ psy za uszami i z us´ miechem patrzyła, jak z rozkoszy zamykaja˛ oczy. Hugo wracał do domu o wiele po´ z´ niej, niz˙ zamierzał.

ODWAGA NA POKAZ

35

Został u Joan nieco dłuz˙ ej z powodu jakiegos´ nieokres´ lonego poczucia winy. Na pewno nie dlatego, z˙ e sie˛ spo´ z´ nił... Na pewno nie dlatego, z˙ e miał gos´ cic´ u siebie, młoda˛ kobiete˛... Czuł sie˛ w stosunku do Joan niewyraz´ nie, poniewaz˙ coraz bardziej był przekonany, z˙ e jego zwia˛zek z nia˛ przestaje miec´ sens. Włas´ ciwie nie tyle zwia˛zek co przyjaz´ n´ , poniewaz˙ nie ła˛czyła ich fizyczna wie˛z´ . Mimo z˙ e spotykali sie˛ od roku, nie odczuwał che˛ci, by is´ c´ z nia˛ do ło´ z˙ ka. Joan coraz cze˛s´ ciej zauwaz˙ ała z sarkazmem, z˙ e rozumie me˛ski romantyzm i delikatnos´ c´ , ale roczne zaloty bez konsumpcji wydaja˛ jej sie˛ nieco za długie. Teraz jednak, gdy wracał do domu, odczuwał zbyt wielkie zme˛czenie, by sie˛ przejmowac´ nastrojem Joan. Tym bardziej z˙ e miał na głowie Maggie. Z pewnos´ cia˛ Maggie przywozi ze soba˛ mase˛ wspomnien´ , do kto´ rych starał sie˛ przez lata zdystansowac´ . Us´ wiadomił sobie nagle, z˙ e byc´ moz˙ e dlatego tak ocia˛gał sie˛ z powrotem do domu. Choc´ by nie wiadomo jak udawał przed soba˛, był zdenerwowany perspektywa˛ spotkania z Maggie. Co go czeka? Czego moz˙ e sie˛ spodziewac´ ? Czy Maggie be˛dzie usiłowała wro´ cic´ do ła˛cza˛cej ich w przeszłos´ ci zaz˙ yłos´ ci? Nie chciał tego, by nie budzic´ bolesnych wspomnien´ . Zastanawiał sie˛ tez˙ , czy bardzo sie˛ zmieniła. Zawsze była z˙ ywa jak ogien´ i zawsze pakowała sie˛ w tarapaty. Moz˙ liwe jednak, z˙ e z wiekiem dojrzała i jest inna niz˙ dawniej. Gdy podjechał pod drzwi, dom wydawał mu sie˛ wyja˛tkowo cichy i spokojny, wre˛cz za spokojny. Zaraz, gdzie sa˛ psy? Zwykle go witały, teraz nie ma po nich

36

ODWAGA NA POKAZ

s´ ladu. Nie słychac´ takz˙ e Maggie. Moz˙ e zme˛czyła sie˛ czekaniem i poszła spac´ ? Po cichu przekroczył pro´ g, by jej nie zbudzic´ . Potem na palcach wszedł do salonu i stana˛ł jak wryty. Maggie rzeczywis´ cie spała, ale nie w sypialni, lecz skulona w kłe˛bek w wielkim fotelu. U jej sto´ p, jak samozwan´ cza gwardia honorowa, lez˙ ały dwa psy, w tym Tuck, kto´ ry nie akceptował z˙ adnych nieznajomych. Teraz – jak łagodny szczeniak – trzymał nos na siedzisku obok dziewczyny. Co wie˛cej Lass, kto´ ra była tak nies´ miała, z˙ e Hugo całymi tygodniami zdobywał jej zaufanie, lez˙ ała najspokojniej w s´ wiecie koło Maggie, zwinie˛ta jak ona w kłe˛bek. Przywitała pana wzrokiem pełnym poczucia winy i przepraszaja˛co pomachała ogonem. Poruszenie psa obudziło Maggie. Przez chwile˛ mrugała oczami zdezorientowana, nagle jej twarz oz˙ ywiła sie˛ w radosnym us´ miechu. Zerwała sie˛ na ro´ wne nogi. – Hugo! Brzmienie jej głosu wywołało w jego pamie˛ci miliardy wspomnien´ . Jak gdyby czas zatrzymał sie˛ w miejscu. Zno´ w słyszał dziewcze˛ce chichoty, w pamie˛ci stana˛ł mu obraz dwo´ ch dziewczynek, kto´ re, choc´ bez przerwy mu dokuczały, jednoczes´ nie dzieliły sie˛ z nim tajemnicami i szukały jego pomocy, gdy wpadały w kłopoty. Teraz z tych dwo´ ch dziewczynek została tylko Maggie, lecz w jej oczach pojawiła sie˛ ta sama rados´ c´ . Hugo wcia˛gna˛ł powietrze, staraja˛c sie˛ zapanowac´ nad emocjami. – Witaj, Maggie! To niesamowite, po tylu latach! Ogromnie sie˛ ciesze˛.

ODWAGA NA POKAZ

37

Ku jego zdziwieniu w jego słowach nie było s´ ladu fałszu. Otworzył ramiona i wtedy, ku swojej konsternacji, zauwaz˙ ył w zielonych oczach Maggie ogromne łzy. W naste˛pnej chwili rzuciła mu sie˛ na szyje˛, obejmuja˛c go z całych sił, a on poczuł nagle, z˙ e powraca do niego cze˛s´ c´ jego z˙ ycia, o kto´ rym mys´ lał, z˙ e jest bezpowrotnie stracone.

ROZDZIAŁ TRZECI

– Alez˙ to fantastyczna dziewczyna! – zawołał kardiolog Donald Hamilton. – Mmm... – mrukna˛ł Hugo, udaja˛c kompletny brak zainteresowania. – Jak sie˛ nazywa? – cia˛gna˛ł Donald. – Maggie Johnston. – I mo´ wisz, z˙ e jest piele˛gniarka˛? – Włas´ nie. Obaj obserwowali Maggie przez okno. Było z niego widac´ myjnie karetek, a w niej Maggie oraz Jasona Locke’a. Maggie włas´ nie prysne˛ła woda˛ z trzymanego w re˛ku szlauchu tuz˙ obok chłopaka. Zapewne zrobiła to z premedytacja˛ – sa˛dza˛c po jej pisku i s´ miechu, gdy w odwecie Jason zamierzył sie˛ na nia˛ mokrym mopem. – Chyba doskonale sie˛ bawi – zauwaz˙ ył Donald. – To w jej zwyczaju – odparł Hugo. Nie zdawał sobie sprawy, z˙ e w jego głosie zabrzmiał ton zazdros´ ci. Dlaczego to inni, a nie on odkrywali w Maggie tyle wspaniałych cech: umieje˛tnos´ c´ dostosowywania sie˛ do sytuacji, talent do zdobywania sobie przyjacio´ ł, znajdowanie rados´ ci w drobiazgach, choc´ by najbardziej trywialnych. I chyba najwaz˙ niejsze – ogromny wdzie˛k, kto´ rym zjednywała sobie ludzi. Czyz˙ kto

ODWAGA NA POKAZ

39

inny, myja˛c karetke˛, mo´ gł wzbudzic´ tyle zainteresowania czy wre˛cz zachwytu? – Wro´ c´ my do rzeczy – powiedział niemal szorstko, widza˛c rozanielony wyraz twarzy kardiologa. – A tak – ockna˛ł sie˛ Donald. – Chodzi o Charliego Barkera. Badałem go dzisiaj. Bardzo sympatyczny. – To prawda. Ale tez˙ bardzo chory. Ma siedemdziesia˛t dwa lata, a od dwo´ ch czeka na wszczepienie bajpaso´ w. Jego stan zaczyna sie˛ pogarszac´ . – Niestety, to prawda – westchna˛ł Donald – i obawiam sie˛, z˙ e niewiele jestem w stanie zrobic´ . Lista czekaja˛cych na operacje ros´ nie, poniewaz˙ co chwila zdarza sie˛ jakis´ przypadek nie cierpia˛cy zwłoki. Staramy sie˛ o zwie˛kszenie funduszy, z˙ eby przeprowadzac´ wie˛cej zabiego´ w, ale dota˛d bezskutecznie. Pewnie nie stac´ go na zapłacenie? – O ile wiem, to nie. – Postaram sie˛ go przesuna˛c´ na wyz˙ sze miejsce, ale sam wiesz, z˙ e niewiele moge˛ obiecac´ . Hugo pokiwał głowa˛, po czym zapytał: – Moz˙ e znajdziesz chwilke˛ na kawe˛ przed odlotem do Dunedin. Donald spojrzał na zegarek. – Przykro mi, ale chyba musze˛ is´ c´ na lotnisko. – Odprowadze˛ cie˛. Przyda mi sie˛ spacer. Ku zdziwieniu Hugona zaraz po wyjs´ ciu z budynku Donald nieco zboczył. Hugo dopiero po chwili zorientował sie˛, z˙ e kardiolog wybrał okre˛z˙ na˛droge˛, by przejs´ c´ koło stacji pogotowia, a przede wszystkim placyku, na kto´ rym Maggie i Jason myli karetki. Hugo nie miał wyboru...

40

ODWAGA NA POKAZ

– Maggie, pozwo´ l – odezwał sie˛ do dziewczyny. – To doktor Donald Hamilton, kardiolog z Dunedin, kto´ ry zajmuje sie˛ naszymi pacjentami. Donaldzie, to Maggie Johnston, nasza nowa ratowniczka. – Witam! – Maggie us´ miechne˛ła sie˛ wesoło i wycia˛gne˛ła re˛ke˛ do kardiologa. Donald potrza˛sna˛ł nia˛ ochoczo. Oczy Hugona zwe˛ziły sie˛. Czy Donald musi tak długo trzymac´ re˛ke˛ Maggie i gapic´ sie˛ na nia˛ tym zachwyconym wzrokiem? – To miłe widziec´ nowa˛ twarz – trajkotał kardiolog. – Jak sie˛ pani podoba w Queenstown? – Jestem tu zaledwie kilka dni, ale z tego, co widze˛, jest wspaniale. Jak cze˛sto pan nas odwiedza? – Co miesia˛c, przynajmniej oficjalnie, bo jes´ li tylko nadarza sie˛ okazja, przylatuje˛ cze˛s´ ciej. W Queenstown, ze wzgle˛du na jego sławe˛, cze˛sto odbywaja˛ sie˛ konferencje, takz˙ e lekarskie, co skrze˛tnie wykorzystuje˛. – To rzeczywis´ cie fantastyczne miejsce. Chyba przez lata nie uda mi sie˛ poznac´ wszystkich atrakcji tych okolic. – Słysze˛ w pani głosie awanturnicza˛ nutke˛ – zauwaz˙ ył z us´ miechem Donald. ˙ yje sie˛ tylko raz! – zawołała Maggie. – Z˙ ycie – Z powinno byc´ radosne, nie uwaz˙ a pan? – Jak najbardziej. – Donald energicznie pokiwał głowa˛. Che˛tnie by kontynuował rozmowe˛, gdyby Maggie nie dodała: – Musze˛ sie˛ poz˙ egnac´ . Czeka na mnie go´ ra papiero´ w. – Popatrzyła na Hugona. – O kto´ rej wybierasz sie˛ do domu? – Jak tylko be˛dziesz gotowa – odparł Hugo, zdaja˛c

ODWAGA NA POKAZ

41

sobie sprawe˛ z badawczego spojrzenia, jakim obrzucił go Donald. Ze zdumieniem zauwaz˙ ył, z˙ e zrobiło mu sie˛ przyjemnie na mys´ l, iz˙ kardiolog uwaz˙ a ich za pare˛. – Sprawdze˛ tylko, co u Nancy, czy antybiotyki zacze˛ły działac´ , i jestem gotowy. Ruszyli z Donaldem na lotnisko. Nie uszli kilku kroko´ w, gdy kardiolog spytał niecierpliwie: – Wydawało mi sie˛, z˙ e jestes´ z Joan Pringle. – Bo to prawda. – A teraz nagle słysze˛, z˙ e zabierasz Maggie do domu. Hugo miał ochote˛ pobawic´ sie˛ kosztem kardiologa, gania˛c go za ws´ cibstwo, ale uznał, z˙ e moz˙ e to przynies´ c´ szkode˛ opinii dziewczyny. – Maggie zatrzymała sie˛ u mnie na jakis´ czas. Jestes´ my przyjacio´ łmi z dawnych lat. Znam ja˛, odka˛d skon´ czyła dwa latka. – Naprawde˛? A teraz ile ma lat? – Trzydzies´ ci. – I nie jest me˛z˙ atka˛? Nie zauwaz˙ yłem obra˛czki. – Bo nie jest zame˛z˙ na. – A ma kogos´ ? – Nie mam poje˛cia. Tak rzeczywis´ cie było. Ani on, ani Maggie nie zwierzali sie˛ sobie ze swojego miłosnego z˙ ycia, chociaz˙ miał wraz˙ enie, z˙ e Maggie wie o jego zwia˛zku z Joan. Podczas tych kro´ tkich chwil, kto´ re ze soba˛ spe˛dzili, w ogo´ le nie poruszali spraw prywatnych, a zwłaszcza przeszłos´ ci. Rozmawiali na temat pracy, okolicy i to im wystarczało. – Jak długo ma u ciebie mieszkac´ ? – spytał Donald. – Doka˛d nie znajdzie jakiegos´ mieszkania.

42

ODWAGA NA POKAZ

– O tej porze roku, w pełni sezonu, nie be˛dzie to łatwe – zauwaz˙ ył kardiolog. – Na pewno – przyznał Hugo – ale mnie ona nie przeszkadza. Moz˙ e mieszkac´ jak długo chce. – Hugo nagle zacza˛ł miec´ dos´ c´ tej rozmowy. – Powiedz, jak tam twoja z˙ ona i dzieci? – Mys´ lałem, z˙ e wiesz – odparł przygaszonym głosem Donald. – Rozstalis´ my sie˛. – Przykro mi to słyszec´ – odrzekł z zakłopotaniem Hugo. – Zdarza sie˛... – Donald machna˛ł re˛ka˛. – Niestety. – Hugo pokiwał ponuro głowa˛, i nagle z˙ al mu sie˛ zrobiło kolegi. Poz˙ egnał sie˛ z nim serdecznie i wro´ cił do szpitala. Na korytarzu spotkał Joan. – Czy to moz˙ e Donald Hamilton? Ten facet, z kto´ rym przed chwila˛ rozmawiałes´ ? – spytała. – Tak. Wydaje mi sie˛, z˙ e Maggie zawro´ ciła mu w głowie. – Powaz˙ nie? O ile wiem, jest z˙ onaty. – Włas´ nie sie˛ dowiedziałem, z˙ e juz˙ nie. – W takim razie nie moz˙ na miec´ do niego pretensji, z˙ e interesuje sie˛ innymi kobietami. – Rzeczywis´ cie. Hugo starał sie˛ skoncentrowac´ na rozmowie z Joan, ale mys´ lami był daleko. Dlaczego tak bardzo draz˙ ni go ryzyko, z˙ e Donald i Maggie mogliby sie˛ zejs´ c´ ? Czas najwyz˙ szy, by przestał czuc´ sie˛ odpowiedzialny za szcze˛s´ cie i bezpieczen´ stwo Maggie, tak jak w czasach, kiedy dorastała. Maggie ma prawo robic´ , co chce, i wia˛zac´ sie˛, z kim chce. Nie potrzebuje od niego rad w stylu starszego brata.

ODWAGA NA POKAZ

43

– To co? O sio´ dmej, jak zwykle? – przerwała cisze˛ Joan. – Prosze˛? – W pia˛tek. – Na gładkim czole Joan pojawiła sie˛ zmarszczka. – Pytam, czy jak zwykle spotykamy sie˛ na kolacji? – Przykro mi, Joan, ale w ten pia˛tek nie dam rady. Ekipa pogotowia przygotowuje powitalne przyje˛cie dla Maggie, na kto´ re zaprosiła takz˙ e personel szpitala, w tym i mnie. Obiecałem, z˙ e przyjde˛. Mys´ lałem, z˙ e i ty zostałas´ zaproszona? – Bo zostałam. – Usta Joan s´ cia˛gne˛ły sie˛ w wa˛ska˛ kreske˛. – Ale odmo´ wiłam, tłumacza˛c, z˙ e mam randke˛. – Moz˙ e jednak dasz sie˛ wycia˛gna˛c´ ? – namawiał zmieszany Hugo. – Powinno byc´ fajnie. Joan w zamys´ leniu zaplatała palce. – Włas´ ciwie czemu nie? Najwyz˙ szy czas, z˙ ebym poznała kobiete˛, z kto´ ra˛ mieszkasz. – Daj spoko´ j. Przeciez˙ wcale z nia˛ nie mieszkam. W tym momencie wpadła na nich us´ miechnie˛ta Maggie. – Czas wracac´ do domu, Hugo. Nie wiem jak ty, ale ja konam z głodu. – Nagle dostrzegła Joan. – O, przepraszam! Dzien´ dobry. Pani z pewnos´ cia˛ jest Joan. Hugo z trudem powstrzymał zdziwienie. Ska˛d u licha Maggie mogła sie˛ domys´ lic´ , z kim rozmawia? – Ma pani racje˛. – Joan zbliz˙ yła sie˛ do Hugona, biora˛c go pod ramie˛. – Joan Pringle. – Maggie Johnston. Bardzo mi miło. – Kobiety wymieniły us´ cisk dłoni. Hugo zauwaz˙ ył dziwny błysk w oczach Maggie. Znał

44

ODWAGA NA POKAZ

go zbyt dobrze z dawnych lat, i nie interweniował. Pospiesznie poz˙ egnał sie˛ z Joan, wyjas´ niaja˛c: – Rzeczywis´ cie, musimy juz˙ wracac´ . Maggie złapała gume˛, a ja musze˛ bawic´ sie˛ w jej szofera. Gdy oboje odeszli, Joan przez chwile˛ jeszcze patrzyła na nich. Nie miała poje˛cia, co mogło oznaczac´ to dziwne spojrzenie Maggie. – Przyznaj sie˛ – Hugo zerkna˛ł na Maggie spod oka – ska˛d wiedziałas´ , z˙ e to Joan? – Twoja matka mi powiedziała, z˙ e ktos´ taki istnieje, wie˛c nietrudno sie˛ było domys´ lec´ – odparła niewinnym tonem. Zbyt niewinnym, jak na jego gust. Zerkna˛ł na nia˛ jeszcze podejrzliwiej. – Co jeszcze matka ci powiedziała? – Niewiele wie˛cej. – Maggie unikała jego wzroku, mie˛dzy innymi dlatego, z˙ e uznała Joan za chybiony wybo´ r. Gdy s´ ciskała jej dłon´ , odniosła wraz˙ enie, z˙ e trzyma w re˛ku s´ nie˛ta˛ rybe˛. Takz˙ e w oczach Joan było cos´ rybiego. Od razu zacze˛ła wa˛tpic´ , czy ten zwia˛zek ma przyszłos´ c´ . A nastro´ j jej sie˛ zwarzył, bo uznała, z˙ e Hugo moz˙ e byc´ innego zdania. – Joan to bardzo miła osoba – rzekł niepewnie, a mocniejszym głosem dodał: – I utalentowana. – Wskazał na akwarele˛ na s´ cianie izby przyje˛c´ . – To jej dzieło. – Niezłe – oznajmiła z prawdziwym uznaniem Maggie. – Trzeba przyznac´ , z˙ e malowac´ umie. A co potrafi jeszcze? – Jest doskonała˛ piele˛gniarka˛ i wykwalifikowana˛

ODWAGA NA POKAZ

45

połoz˙ na˛. Ma doskonała˛ re˛ke˛ do dzieci, a jej potrawy to poezja. – No, no. – Przez usta Maggie przemkna˛ł łobuzerski us´ miech. – To chyba doskonały materiał na z˙ one˛. – Jes´ li moja matka kazała ci wysondowac´ mnie w tej kwestii, a takz˙ e jej wyte˛sknionych wnucza˛t, to daj sobie spoko´ j. Zawsze robie˛ to, co chce˛ i kiedy chce˛. – Dobra maksyma – przyznała łagodnie Maggie. – I jak najbardziej w moim stylu. – Wskoczyła do dz˙ ipa Hugona. – Kupimy cos´ gotowego na kolacje˛? – Nie, dzis´ ja gotuje˛. Mam po uszy mroz˙ onek. Miał przepis na rybe˛ od Joan i z˙ ywił nadzieje˛, z˙ e wyjdzie mu podobnie pyszna. Z jakichs´ jednak niewyjas´ nionych powodo´ w jego danie nie przypominało delicji Joan. Pstra˛g był blady i wodnisty, a kapary wygla˛dały jak przywie˛dły groszek. Jednak Maggie zdawała sie˛ niczego nie zauwaz˙ ac´ . – Doskonała sałata – zachwycała sie˛. – Zwłaszcza sos. – Dzie˛kuje˛ – odburkna˛ł niewyraz´ nie. Wolał sie˛ nie przyznawac´ , z˙ e sos pochodził z puszki. Obserwował spod oka Maggie, staraja˛c sie˛ wywnioskowac´ z jej miny, czy uwaz˙ a rybe˛ za ro´ wnie okropna˛jak on. Jednak nawet jes´ li tak było, Maggie nie dawała tego po sobie poznac´ . Nagle przyłapał jej wzrok. – Dlaczego tak sie˛ wpatrujesz w moje włosy? – Damien padłby z zachwytu na ich widok – odparła Maggie z łobuzerskim us´ miechem. – A kto´ z˙ to, do diabła, jest Damien? – Fryzjer z londyn´ skiego East Endu. Zakochałam sie˛ w nim, ledwie przekroczyłam pro´ g jego gabinetu.

46

ODWAGA NA POKAZ

Hugo unio´ sł tylko brwi. Takie zachowanie Maggie nie było dla niego niespodzianka˛. Tymczasem ona cia˛gne˛ła: – Spiesze˛ dodac´ , z˙ e było to uczucie platoniczne. A gdyby nie było, to i tak nie miałam specjalnych szans u Damiena. Podobnie zreszta˛ jak kaz˙ da inna kobieta. Trzeba go było widziec´ , jak po raz pierwszy zobaczył moje włosy. Wyraz twarzy Maggie uległ gwałtownej przemianie. Odłoz˙ yła widelec i imituja˛c niski głos fryzjera, rzekła: – O Boze, moja dłoga! Jak pani wygła˛da! Hugo nie mo´ gł powstrzymac´ s´ miechu. – I co dalej? – ponaglał. – Wzia˛ł sie˛ za moja˛fryzure˛ i stworzył mnie na nowo. – Nie bardzo rozumiem? Oczy Maggie rozszerzyły sie˛ ze zdumienia. – Nie pamie˛tasz, jak wygla˛dały moje włosy? – No tak... – Przywołał z pamie˛ci wspomnienia. Kartoflowaty nos Maggie, piegi, aparat na ze˛bach. No i... No tak, teraz przypomniał sobie płomienne włosy stercza˛ce na wszystkie strony. – Były, jak by to powiedziec´ , lekko zmierzwione... – Dzie˛kuje˛ za delikatnos´ c´ – rzekła pogodnie. – Trudno w ogo´ le było nazwac´ je włosami. I nie potrafiłam sobie z nimi poradzic´ . Kiedy s´ cie˛łam je na kro´ tko, przypominały ryz˙ owa˛ szczotke˛. Gdy je zapuszczałam, sterczały na wszystkie strony i wygla˛dały, jakbym wsadziła palec do kontaktu. – Teraz sa˛ zupełnie inne. – Hugo patrzył z zachwytem na kaskade˛ kasztanowych kre˛conych włoso´ w, kto´ re opadały Maggie na ramiona. Nagle poczuł nie-

ODWAGA NA POKAZ

47

odparta˛ che˛c´ , by je okre˛cic´ sobie woko´ ł dłoni. Z trudem przywołał sie˛ do porza˛dku. Nie ma wa˛tpliwos´ ci – Maggie bardzo sie˛ zmieniła. Nic dziwnego, z˙ e jej uroda tak poraziła Donalda Hamiltona. – Dzie˛ki. – Us´ miechne˛ła sie˛ promiennie. Przez chwile˛ jedli w milczeniu. – Ale, ale. – Nagle Hugo podnio´ sł wzrok. – Nie powiedziałas´ mi, dlaczego Damien byłby zachwycony moimi włosami? Dlatego, z˙ e sa˛ proste? Mys´ lisz, z˙ e chciałby potraktowac´ je jaka˛s´ pomada˛, z˙ eby sie˛ ,,tłoche˛ bałdziej kłe˛ciły’’? Maggie zachichotała i potrza˛sne˛ła głowa˛. – Na pewno nie. Raczej zaproponowałby ci cos´ w rodzaju wosku. Zwłaszcza na grzywke˛, z˙ eby nie opadała tak na oczy. Nie masz dos´ c´ odgarniania jej cia˛gle z czoła? – No pewnie. Dlatego staram sie˛ regularnie chodzic´ do fryzjera. Niestety, w zeszłym tygodniu nie miałem czasu, bo wezwano mnie do jakiegos´ wypadku. – Alez˙ nie ma sensu ich s´ cinac´ – przekonywała Maggie – bo jednoczes´ nie pozbyłbys´ sie˛ tych jasnych loko´ w, kto´ re dodaja˛ ci uroku... A moz˙ e to juz˙ siwizna? Pamie˛taj, z˙ e musisz dbac´ o włosy, po´ ki jeszcze je masz. Zaraz, ile to ty masz lat? Trzydzies´ ci szes´ c´ ? – Kiwna˛ł głowa˛, z˙ uja˛c intensywnie kawałek ryby. – No widzisz. Niedługo pewnie zaczniesz łysiec´ . – Dzie˛ki za miłe słowo – odparł ponuro. – Nie ma za co. – Łypne˛ła łobuzersko. – A w torebce mam jakies´ mazidło, kto´ re tymczasem mo´ głbys´ wypro´ bowac´ . Zgoda?

48

ODWAGA NA POKAZ

– Przez trzydzies´ ci szes´ c´ lat radziłem sobie bez mazideł. Dlaczego miałbym to robic´ teraz? – A dlaczego nie? – Uniosła brwi ze zdumieniem. – Moz˙ e bys´ odkrył, z˙ e taka odmiana ci odpowiada. Przypomnij sobie, jak zmiana fryzury wpłyne˛ła na moje z˙ ycie. – Moz˙ liwe. Ro´ z˙ nica polega na tym, z˙ e ja z mojego z˙ ycia jestem zadowolony. – Jak chcesz – odparła niezmieszana. – Wspomniany specyfik do włoso´ w zostawiam w łazience na wypadek, gdybys´ zmienił zdanie. – Wstała i z pustym talerzem podeszła do lodo´ wki. – Pewnie moje nadzieje sa˛ płonne i nie znajde˛ u ciebie czekoladowych lodo´ w? – Oczywis´ cie, z˙ e nie. Lody sa˛ niezdrowe. – W małych ilos´ ciach maja˛ działanie terapeutyczne. Powinienes´ to wiedziec´ jako lekarz – odburkne˛ła. – Trudno. Jutro uzupełnie˛ zapasy, tym bardziej z˙ e nie chce˛ wyjadac´ ci wszystkiego. Umawiamy sie˛, z˙ e po´ ki u ciebie mieszkam, zakupy robimy na przemian, podobnie be˛dzie z gotowaniem. Tak wie˛c jutro moja kolej. Co lubisz? Sushi? A moz˙ e bardziej ne˛ci cie˛ kuchnia meksykan´ ska lub hinduska? – Ja... – Hugo z trudem zbierał mys´ li. – Wszystko jedno, byle nie sushi. – W duchu zas´ dodał, z˙ e po swojej dzisiejszej potrawie na długo ma dos´ c´ ryb we wszelkiej postaci. – Zreszta˛, wole˛ gora˛ce posiłki. – Doskonale. W takim razie mam pomysł, co jutro ugotowac´ . Woda mineralna nie pomagała, choc´ pił ja˛ hektolitrami. Po pierwszym ke˛sie potrawy przygotowanej przez

ODWAGA NA POKAZ

49

Maggie Hugo postawił oczy w słup i z trudem łapał oddech. – Co´ z˙ to za diabelstwo? – wykrztusił. – Chili – odparła spokojnie. Wzie˛ła sobie na talerz naste˛pna˛ porcje˛ mielonego mie˛sa z fasola˛ i pomidorami. – Przeciez˙ chciałes´ zjes´ c´ cos´ gora˛cego. – Gora˛cego, ale nie pala˛cego! – zaprotestował. – Od twojego chili wypali mi wne˛trznos´ ci. – Nie przesadzaj. Chili jest doskonałe. Przyspiesza metabolizm i spalanie kalorii. – Hugo tylko przewro´ cił oczami i wypił duszkiem naste˛pna˛ szklanke˛ wody. – Bardzo mi przykro, z˙ e tak na ciebie podziałała moja potrawa. Ale jedzenie, jak i z˙ ycie, bez odrobiny przypraw jest nudne i bezpłciowe. – Nagle zerwała sie˛ na ro´ wne nogi, jakby sobie cos´ przypomniała. – Zamiast wody napij sie˛ jogurtu. Jest w lodo´ wce. Pokiwał z rezygnacja˛głowa˛i zacza˛ł jes´ c´ podany przez Maggie jogurt. Nie przepadał za jogurtem, ale przynajmniej nie palił jak diabli. Przeciwnie, po chwili musiał przyznac´ , z˙ e złagodził skutki ostrych przypraw. – Chyba rzeczywis´ cie działa – mrukna˛ł. – Musi – odparła z przekonaniem Maggie. – Nauczyłam sie˛ w ten sposo´ b stosowac´ jogurt w Indiach, kiedy po raz pierwszy skosztowałam jednego z ich lokalnych specjało´ w. – Ponownie spojrzała na niego i dodała łaskawie: – Nie musisz kon´ czyc´ swojej porcji. Moge˛ ci przygotowac´ cos´ innego. – Nie, nie trzeba – odparł pos´ piesznie. – Teraz, kiedy juz˙ nie pali, jest nawet całkiem znos´ ne. – Miło mi to słyszec´ . Ale obiecuje˛, z˙ e naste˛pnym razem ugotuje˛ mniej pikantne chili.

50

ODWAGA NA POKAZ

– Be˛de˛ zobowia˛zany. A teraz opowiadaj, co tam w pracy. – Fantastycznie. Poznałam juz˙ niemal wszystkie zakamarki stacji i jej funkcjonowanie. Zauwaz˙ yłam, z˙ e pomoc medyczna w Queenstown jest doskonale zorganizowana. Dzis´ na przykład zostalis´ my wezwani tylko raz, do jakiegos´ niefortunnego narciarza ze złamana˛ noga˛. A i tak niewiele mielis´ my do roboty, poniewaz˙ kiedy dotarlis´ my na miejsce, facet miał juz˙ noge˛ w gipsie. W zasadzie nasza rola ograniczyła sie˛ do przetransportowania go do samolotu. O ile zda˛z˙ yłam sie˛ zorientowac´ , pogotowie nie ma tu zbyt wiele pracy. Bardzo sie˛ ciesze˛, bo włas´ nie takiego spokojnego zaje˛cia szukałam. Dos´ c´ mam wielkomiejskich dramato´ w i uczucia wyczerpania po kaz˙ dym dyz˙ urze. Po pracy marzyłam tylko o tym, z˙ eby odpocza˛c´ i sie˛ wyspac´ . Tu znajde˛ czas na inne rzeczy. – Na przykład? – Na przykład nauczanie wolontariuszy. Prace˛ nad uproszczeniem procedur ratowniczych. Zajme˛ sie˛ tez˙ unowoczes´ nieniem sprze˛tu. – Wygla˛da na to, z˙ e przy tak zapobiegliwej kierowniczce wasza administracja nie be˛dzie miała nic do roboty. – Nie ma obawy, zadbam, z˙ eby sie˛ nie nudzili. Postaram sie˛ tez˙ odcia˛z˙ yc´ troche˛ was, lekarzy. Jestem przeszkolona do akcji ratowniczych przy uz˙ yciu helikoptero´ w i jes´ li zajdzie potrzeba, moge˛ latac´ zamiast was. – To przynajmniej z mojej strony moz˙ esz spodziewac´ sie˛ wdzie˛cznos´ ci. Panicznie boje˛ sie˛ latania. – Strach to czasem dobra rzecz. Sprawia, z˙ e z˙ ycie staje sie˛ interesuja˛ce.

ODWAGA NA POKAZ

51

– Moz˙ e – odparł w zamys´ leniu. – Ale czy z˙ ycie musi byc´ interesuja˛ce, z˙ eby je nazwac´ dobrym? – Rozmowa o zagroz˙ eniu zbliz˙ yła ich niepostrzez˙ enie do tematu, kto´ rego dotychczas unikali. Maggie zastanawiała sie˛ zdenerwowana, czy Hugo włas´ nie teraz nie zacznie mo´ wic´ o Felicity. Na szcze˛s´ cie on kontynuował rozpocze˛ty wa˛tek. – Mnie chyba bardziej odpowiada poczucie bezpieczen´ stwa. – Zerkna˛ł na nia˛ z˙ artobliwie. – Czy nie pora, z˙ ebys´ wyrosła ze swojej awanturniczej natury? – Mo´ wisz jak moja matka. – Maggie odwzajemniła us´ miech. – A poza tym przeciez˙ zmieniam sposo´ b bycia. Włas´ nie dlatego tu przyjechałam, w poszukiwaniu ciszy i spokoju. – Niby tak – odparł nie przekonany. – Zobaczymy tylko, co z tego wyniknie. Nagle popatrzył na Maggie wzrokiem, kto´ ry pamie˛tała z dziecin´ stwa: surowym, jednoczes´ nie pełnym troski i uczucia. Takz˙ e i ona spojrzała na niego z powaga˛, zaraz jednak rozes´ miała sie˛ wesoło. – Ano, zobaczymy!

ROZDZIAŁ CZWARTY

Moz˙ e rzeczywis´ cie poczucie bezpieczen´ stwa jest milsze od ryzyka, mys´ lała Maggie, patrza˛c w do´ ł. Helikopter, w kto´ rym leciała, musiał zejs´ c´ pod pułap chmur i teraz niemal dotykał brzuchem s´ niegu na szczytach go´ r. Maggie z trudem przestawiła mys´ li na przyjemniejsze tory. Wyjrzała przez okno i zauwaz˙ yła na jeziorze archaiczny parowiec. – Ale statek! – zawołała. – Niezwykły, prawda? – usłyszała w słuchawkach głos Grahama Burgessa, pilota. – To ,,Earnslaw’’. Od siedemdziesie˛ciu lat kursuje po jeziorze. Moz˙ na sie˛ na nim wybrac´ w rejs spacerowy. – W takim razie juz˙ sie˛ pisze˛! – zawołała Maggie. – Długo jeszcze be˛dzie trwała taka hus´ tawka? – Jaka˛s´ godzine˛. – Mo´ wi sie˛ trudno... Usiłowała ukryc´ zdenerwowanie. Choc´ była przyzwyczajona do podobnych akcji ratowniczych, w tym przypadku nie znała ani załogi, ani okolicy. W dodatku owa go´ rzysta kraina wydawała sie˛ o wiele bardziej niebezpieczna niz˙ ta, do kto´ rej przyzwyczaiła sie˛ w poprzedniej pracy. Zaczynała z˙ ałowac´ , z˙ e tak sie˛ wszystkim chwaliła swoim dos´ wiadczeniem w lataniu helikopterami. Jak

ODWAGA NA POKAZ

53

gdyby zgaduja˛c jej mys´ li, odezwał sie˛ w tym samym momencie drugi pilot, Sam: – To szcze˛s´ cie, z˙ e trafił nam sie˛ ktos´ tak dos´ wiadczony jak ty. Akcja ratownicza be˛dzie duz˙ o łatwiejsza. – Dzie˛kuje˛ – odparła Maggie, nadrabiaja˛c mina˛. Staraja˛c sie˛ uspokoic´ , przypomniała sobie szczego´ ły wypadku, do kto´ rego zostali wezwani. Wiedziała, z˙ e chodzi o pechowego mys´ liwego postrzelonego w klatke˛ piersiowa˛ podczas polowania. Na podstawie takiego opisu nie miała poje˛cia, czego sie˛ spodziewac´ . Na pewno nie zostały uszkodzone gło´ wne arterie woko´ ł serca, bo inaczej ofiara zgine˛łaby na miejscu. Jednak tak czy owak, rana tego rodzaju zawsze stwarza ogromne zagroz˙ enie dla z˙ ycia, chociaz˙ by ze wzgle˛du na ryzyko wewne˛trznego wylewu. Potrza˛sne˛ła głowa˛, nie moga˛c zrozumiec´ nierozwagi me˛z˙ czyzn. – Cze˛sto wam sie˛ zdarza, z˙ e mys´ liwi biora˛ sie˛ nawzajem za tropiona˛ zwierzyne˛? – Niestety! – odparł Sam. – Zwłaszcza w przypadku turysto´ w z zagranicy, kto´ rzy zwykle sa˛ niedzielnymi mys´ liwymi. Wizja ustrzelenia jelenia sprawia, z˙ e dostaja˛ amoku i zapominaja˛ o podstawowej ostroz˙ nos´ ci. Helikopter nieco zwolnił i zszedł niz˙ ej. – Powoli zbliz˙ amy sie˛ do celu – oznajmił gło´ wny pilot. – Zrozumiałam. Przygotowuje˛ sie˛ do wyjs´ cia! – zawołała Maggie, staraja˛c sie˛, by nie zadrz˙ ał jej głos. Wzie˛ła głe˛boki oddech. Choc´ Graham był dos´ wiadczonym pilotem, a Sam doskonale manewrował drabinka˛ i kołowrotem słuz˙ a˛cym do opuszczania ratowniko´ w, nie potrafiła stłumic´ le˛ku. Nieubłaganie zbliz˙ ała sie˛

54

ODWAGA NA POKAZ

chwila, gdy to ona stanie sie˛ najwaz˙ niejszym członkiem załogi. Zauwaz˙ yła w powietrzu flary, kto´ re koledzy nieszcze˛snego mys´ liwego wystrzelili do go´ ry, by zwro´ cic´ uwage˛ pilota. – Jestes´ my na miejscu – oznajmił z ulga˛ Graham. – Wysokos´ c´ trzysta metro´ w. Schodzimy. Maggie po raz kolejny sprawdziła zawartos´ c´ pakunku ze sprze˛tem ratowniczym. Sam wła˛czył panel kontrolny kołowrotu. – Zeszlis´ my na dwies´ cie metro´ w – os´ wiadczył pilot. Sam otworzył drzwi. – Wypuszczam hak! – zawołał. Nie było czasu na rozterki. Maggie musiała poste˛powac´ s´ cis´ le według procedury. Schwyciła sie˛ ogromnego haka i poprawiła ekwipunek na plecach. – Sto pie˛c´ dziesia˛t metro´ w! – zawołał Graham. – Gotowa? – spytał Sam. Choc´ nie dawał tego po sobie poznac´ , był tak zdenerwowany jak Maggie. Nie tylko ona znalazła sie˛ w sytuacji, gdy nie wiedziała, czego spodziewac´ sie˛ po wspo´ łtowarzyszach. Sam i Graham tez˙ ryzykowali – jej brak fachowos´ ci moga˛ przypłacic´ z˙ yciem. Wystarczyło, by przez nieuwage˛ zahaczyła lina˛z hakiem o konary drzew, a helikopter runie na ziemie˛. Zdaja˛c sobie sprawe˛, o czym teraz mys´ la˛, Maggie zebrała siły i kiwne˛ła głowa˛. Potem ostroz˙ nie przesune˛ła sie˛ do wyjs´ cia i oparła nogi na jednej z wa˛skich pło´ z. – Osiemdziesia˛t metro´ w – wyliczał monotonnie Sam ze wzrokiem wbitym w miejsce, gdzie czekał pacjent. – Siedemdziesia˛t. Zaczynam wypuszczac´ line˛. Maggie z trudem zmusiła sie˛ do oderwania od pło´ z,

ODWAGA NA POKAZ

55

kto´ re dawały choc´ odrobine˛ bezpieczen´ stwa. Poczuła, jak z˙ oła˛dek podchodzi jej do gardła, a w sekunde˛ po tym szarpnie˛cie. Wisiała w powietrzu tylko na uprze˛z˙ y. Sam uruchomił powoli kołowro´ t, opuszczaja˛c Maggie coraz niz˙ ej. Poprawiła umocowanie noszy oraz ekwipunku i po raz pierwszy odwaz˙ yła sie˛ spojrzec´ w do´ ł. Wprawdzie okolica była mocno zalesiona, jednak dla dos´ wiadczonego pilota i operatora kołowrotu nie stanowiło to przeszkody nie do pokonania. Helikopter zataczał nad miejscem wypadku niewielkie koła. – Szukamy przes´ witu mie˛dzy drzewami – usłyszała w słuchawkach głos Sama. – Jak oceniasz dystans od ziemi? Jej nogi unosiły sie˛ tuz˙ nad wierzchołkami drzew. – Jakies´ dziesie˛c´ , pie˛tnas´ cie metro´ w – odparła. Skupiaja˛c uwage˛ na zbliz˙ aja˛cej sie˛ ziemi, usiłowała jednoczes´ nie unikac´ konaro´ w pobliskich drzew, by sie˛ w nie nie zapla˛tac´ . – Osiem metro´ w – odezwała sie˛ sekunde˛ po´ z´ niej. – Szes´ c´ , cztery... Obniz˙ ała sie˛ teraz ledwie zauwaz˙ alnie, co było dowodem kunsztu Sama. Wreszcie dotkne˛ła stopami ziemi. Natychmiast odczepiła zabezpieczenia, kto´ rymi była przymocowana do haka. Sprawdziwszy, czy jest wyswobodzona z linek i pasa bezpieczen´ stwa, pomachała re˛ka˛ w strone˛ helikoptera. Sam natychmiast wcia˛gna˛ł line˛ na pokład, a helikopter wznio´ sł sie˛ do go´ ry, czekaja˛c, az˙ Maggie zakon´ czy swoja˛ cze˛s´ c´ operacji ratunkowej. W tym momencie ruszyli w jej strone˛ towarzysze nieszcze˛snego mys´ liwego.

56

ODWAGA NA POKAZ

– Prosze˛ zaja˛c´ sie˛ noszami! – krzykne˛ła do dwo´ ch z przodu. – Ja wezme˛ ekwipunek. Gdzie lez˙ y ofiara? – Pomie˛dzy drzewami, kawałeczek dalej. Jeden z naszych kolego´ w siedzi przy nim i tamuje krwotok. – Leci z niego jak z fontanny – ostrzegł drugi z me˛z˙ czyzn, patrza˛c na Maggie z niedowierzaniem. – Be˛dzie pani w stanie mu pomo´ c? – Zrobie˛, co w mojej mocy. – I w jakim był stanie? – spytał Hugo, słuchaja˛c relacji Maggie z ewakuacji mys´ liwego. – Niestety, w nie najlepszym. Hugo siedział w swoim ulubionym fotelu, natomiast Maggie na sofie z psami u swoich sto´ p. Popijali lekkie białe wino. – Najpierw zauwaz˙ yłam symptomy szoku i niesamowicie niskie cis´ nienie, siedemdziesia˛t pie˛c´ na czterdzies´ ci. Załoz˙ yłam mu maske˛ tlenowa˛, a naste˛pnie zacze˛łam rozcinac´ ubranie, z˙ eby ocenic´ rane˛. To dopiero była zabawa. Wyobraz˙ asz sobie, ile mys´ liwy ma na sobie warstw w s´ rodku zimy? – Az˙ nazbyt dobrze – odparł z roztargnieniem. Oczami wyobraz´ ni widział Maggie, kto´ ra sama jedna walczy o uratowanie rannego człowieka. W dodatku robi to tuz˙ po spuszczeniu jej z helikoptera, co juz˙ samo w sobie musiało byc´ targaja˛cym nerwy przez˙ yciem. Dos´ wiadczał mieszanych uczuc´ – z jednej strony podziwu dla jej odwagi oraz fachowos´ ci, z drugiej dezaprobaty, z˙ e naraz˙ ała sie˛ na takie ryzyko. – Rana wlotowa była po lewej stronie, dos´ c´ nisko – cia˛gne˛ła Maggie. – Uszkodziła kilka z˙ eber i spowodo-

ODWAGA NA POKAZ

57

wała obfity krwotok. Kula nieznacznie naruszyła płuca, ale niestety w duz˙ ym stopniu wa˛trobe˛ i s´ ledzione˛. – Ile czasu zaje˛ło ci opatrzenie ran? – Dwanas´ cie minut – odparła z duma˛. Zaciekawienie Hugona sprawiało jej ogromna˛ przyjemnos´ c´ . – Poszło tak szybko, poniewaz˙ poprosiłam o pomoc kolego´ w rannego. Raz dwa umies´ cilis´ my go na noszach i helikopter zabrał go do Dunedin. Graham i Sam to wspaniała załoga. – W takim razie pogratulowac´ , i tobie, i im. Ja nie moge˛ pochwalic´ sie˛ podobnymi wyczynami. Moimi pacjentami były dzisiaj niemowlaki z infekcja˛ ucha i staruszkowie z chronicznym zapaleniem oskrzeli. – Naste˛pnym razem moz˙ esz poleciec´ zamiast mnie. – Dzie˛kuje˛ bardzo, nie skorzystam. – Przez chwile˛ przygla˛dał sie˛ Maggie bez słowa. – W ogo´ le sie˛ nie bałas´ ? – Przeciwnie, ledwie z˙ yłam ze strachu! – zawołała. – Ale trwało to bardzo kro´ tko. Bo kiedy skoncentrowałam sie˛ na ratowaniu pacjenta, strach mina˛ł. Zreszta˛ nie skarz˙ e˛ sie˛. Zagroz˙ enie sprawia, z˙ e taka praca nigdy nie staje sie˛ nudna. – A jeszcze niedawno przekonywałas´ mnie, z˙ e przyjechałas´ tu po cisze˛ i spoko´ j – przypomniał z przeka˛sem Hugo. – Nie potrafie˛ cie˛ zrozumiec´ , Maggie. Czy cia˛gle chcesz sie˛ naraz˙ ac´ na ryzyko? – Alez˙ nie. – Zamkne˛ła oczy i oparła głowe˛ na oparciu sofy. – Wycofam sie˛ z ryzykownych sytuacji, kiedy zajde˛ w cia˛z˙ e˛. Hugo wlepił w nia˛ zdumiony wzrok. – Zamierzasz zajs´ c´ w cia˛z˙ e˛?

58

ODWAGA NA POKAZ

Otworzyła oczy i popatrzyła na niego zdziwiona. – Oczywis´ cie. Zawsze chciałam miec´ dzieci. – A kiedy dokładnie, jes´ li wolno spytac´ ? – Pewnie nie tak szybko, bo nie chce˛ byc´ samotna˛ matka˛. Poczekam, az˙ na horyzoncie pojawi sie˛ odpowiedni facet. – A wie˛c nie ma jeszcze nikogo konkretnego? – spytał u udawana˛ oboje˛tnos´ cia˛. – Nie. – Westchne˛ła lekko. – Jakis´ czas temu kre˛cił sie˛ koło mnie taki jeden, ale sprawa sie˛ rozmyła. – Dlaczego? – Wspaniały facet, nieco starszy ode mnie, ale... – Przygryzała w zamys´ leniu dolna˛ warge˛. – Bardzo szybko okazało sie˛, z˙ e jest nieznos´ nym nudziarzem, bez cienia skłonnos´ ci do ryzyka. Co´ z˙ , nie moz˙ na miec´ wszystkiego. – To fakt. Odczuwał w duchu wspo´ łczucie dla partnera Maggie. Jak ktokolwiek mo´ gł marzyc´ , by jej zaimponowac´ , nie maja˛c w sobie z˙ yłki do przygo´ d? Dobry Boz˙ e, samo dotrzymanie jej kroku w szalonych przedsie˛wzie˛ciach było ogromnie trudne, a co dopiero chciec´ z nia˛ rywalizowac´ . On nawet nie potrafił sobie wyobrazic´ , z˙ e byłby w stanie zrobic´ cos´ takiego. Nagle napotkał spojrzenie Maggie. Mimo z˙ e była wyczerpana, jej oczy przybrały zwykły dla niej, łobuzerski wyraz. – Nie spiesze˛ sie˛ wie˛c ze znalezieniem naste˛pnego. Bycie dziewica˛ całkiem mi odpowiada. Omal nie zachłysna˛ł sie˛ winem. Nie tyle zdumiała go otwartos´ c´ wyznania Maggie, co raczej fakt, z˙ e mogła zachowac´ dziewictwo tak długo. Kobieta o tak oszała-

ODWAGA NA POKAZ

59

miaja˛cym wygla˛dzie musiała byc´ nagabywana przez tabuny me˛z˙ czyzn. Miał taka˛ mine˛, z˙ e Maggie zachichotała. – Widze˛, z˙ e nie czytujesz odpowiednich czasopism. – Z pewnos´ cia˛ – odparł niepewnie, nie wiedza˛c, co ona ma na mys´ li. – Jes´ li juz˙ mam czas na lekture˛, to sie˛gam po czasopisma fachowe. – Istnieje niewielka szansa, z˙ e teoria o wto´ rnym dziewictwie pojawiła sie˛ na przykład w ,,Lancecie’’. – Maggie poprawiła sie˛ na sofie. – W skro´ cie chodzi o to, z˙ e jes´ li ktos´ nie uprawia seksu przez ponad rok, staje sie˛ ponownie dziewica˛ lub prawiczkiem. W pewnym sensie rodzi sie˛ na nowo. Odchrza˛kna˛ł zmieszany. Dopiero teraz zdał sobie sprawe˛, z˙ e Maggie z˙ artuje sobie z niego. Przypomniało mu to podobne rozmowy z nia˛ i Felicity, kiedy obie wystawiały go na pro´ be˛ ro´ z˙ nego rodzaju z˙ arcikami dotycza˛cymi kobiecych spraw, czasami wre˛cz intymnych, sprawdzaja˛c, kiedy uda im sie˛ go zawstydzic´ . I dziasiaj zareagował podobnie jak wtedy – z całych sił starał sie˛ zachowac´ godnos´ c´ . – Robi sie˛ po´ z´ no – oznajmił sztywno. – Wyprowadze˛ jeszcze psy, a potem kłade˛ sie˛ spac´ . – Ide˛ z toba˛– oznajmiła i zeskoczyła z sofy. – Spacer nad jeziorem dobrze mi zrobi. – W takim razie wkładaj płaszcz i czapke˛. Na dworze pada s´ nieg. – Dobrze, tatku – rzuciła mu ze s´ miechem i ubrała sie˛ w pos´ piechu. Sprawdził, czy drzwiczki do piecyka sa˛ zamknie˛te, i wszedł do holu. Omal sie˛ nie rozes´ miał na widok

60

ODWAGA NA POKAZ

Maggie i trzech pso´ w. Przed chwila˛ sie˛ obudziły i teraz, ziewaja˛c, kre˛ciły sie˛ koło jej no´ g. Miał wraz˙ enie, jak gdyby nalez˙ ała do ich gromadki i ro´ wnie niecierpliwie czekała na spacer. Pomys´ lał, z˙ e mimo swojego dzielnego czynu podczas ratowania mys´ liwego i jej odwaz˙ nych rozmo´ w o seksie Maggie nadal pozostaje dzieckiem. Mys´ l, z˙ e sama miałaby miec´ dzieci, wydawała mu sie˛ niedorzeczna. Z drugiej strony, przeciez˙ ma dokładnie tyle lat co Joan, a wie˛c jest dorosła. Wyszli za pro´ g i zanurzyli sie˛ w mroz´ na˛ ciemnos´ c´ . Maggie i psy z zachwytem patrzyli na wiruja˛ce płatki s´ niegu pojawiaja˛ce sie˛ w snopie latarki trzymanej przez Hugona. Nie mo´ gł powstrzymac´ us´ miechu. Maggie z pewnos´ cia˛ nie nalez˙ y do spokojnych ducho´ w, ale nie chciał, z˙ eby była inna, bo wtedy przestałaby byc´ soba˛. Ze zdumieniem odkrył w sobie zadowolenie, z˙ e nie znalazła dota˛d nikogo, z kim chciałaby miec´ dzieci. A jeszcze wie˛ksze, z˙ e nie kochała sie˛ od ponad roku. Natychmiast zbeształ sie˛ w duchu. Nie chciał, by takie mys´ li chodziły mu po głowie, a tym bardziej zastanawiac´ sie˛, dlaczego sprawiaja˛ mu przyjemnos´ c´ . Gdy naste˛pnego dnia Maggie wybierała sie˛ do szpitala, okazało sie˛, z˙ e jej małe autko nie poradzi sobie z zasypanymi drogami. – W takim razie pojedziemy dz˙ ipem – zaoferował Hugo. – Mam dzisiaj całodzienny dyz˙ ur. Jechali do szpitala droga˛usłana˛białym całunem s´ nie´ wit błyskawicznie przemieniał sie˛ w dzien´ . Maggu. S

ODWAGA NA POKAZ

61

gie skierowała wzrok w strone˛ go´ r, czekaja˛c, az˙ na ich szczycie pojawi sie˛ pierwsza ro´ z˙ owa pos´ wiata zwiastuja˛ca słon´ ce. Hugo rzucił jej ukradkowe spojrzenie, potem naste˛pne. Miała lekko rozchylone usta i chłone˛ła z zachwytem obraz okolicy, wodza˛c woko´ ł roziskrzonym wzrokiem. – Wprost nie do uwierzenia... – odezwała sie˛ naboz˙ nym szeptem. – To chyba najpie˛kniejsze miejsce na ziemi. – Tak, jest tu niesłychanie pie˛knie – przyznał. W duchu dodał, z˙ e siedza˛ca obok niego dziewczyna stanowi ro´ wnie urokliwy widok. Nigdy by mu nie przyszło do głowy, z˙ e Maggie przeistoczy sie˛ w tak pie˛kna˛ kobiete˛. Uderzyło go, z˙ e coraz cze˛s´ ciej mys´ li o niej włas´ nie w takich kategoriach. A przeciez˙ chodzi o Maggie, kto´ ra˛ w dziecin´ stwie otaczał opieka˛ jak młodsza˛ siostre˛, jak Felicity. Chociaz˙ doznawał w stosunku do niej ro´ z˙ nych uczuc´ , przewaz˙ ała sympatia. Jednak nie moz˙ na ich było nazwac´ przyjacio´ łmi, poniewaz˙ dzieliła ich zbyt duz˙ a ro´ z˙ nica wieku. Przypuszczalnie i Maggie miała tego s´ wiadomos´ c´ , bo chyba nie przypadkiem poprzedniego wieczoru nazwała go z˙ artobliwie ,,tatkiem’’. Widac´ było dla niej jasne, z˙ e dzieli ich cała generacja. Mo´ gł tez˙ podejrzewac´ , z˙ e choc´ on stanowi dla niej oparcie, pewnie wydaje sie˛ jej nieskon´ czenie nudny. Nie interesuja˛ go szalone przygody, unika loto´ w helikopterem, no i nie czytuje popularnych czasopism dla kobiet opisuja˛cych wto´ rne dziewictwo. Włas´ ciwie Joan o wiele bardzie odpowiadała mu jako

62

ODWAGA NA POKAZ

kobieta. Powaz˙ na, poukładana, przewidywalna. Choc´ jednoczes´ nie niezbyt pewna siebie, co sprawiało, z˙ e szukała potwierdzenia u niego niemal we wszystkim: fryzura, ubio´ r, poste˛powanie z pacjentami. A zwłaszcza w malarstwie, co było tym dziwniejsze, z˙ e wykazywała naprawde˛ nietuzinkowy talent. Nie tylko on uwaz˙ ał Joan za zdolna˛ malarke˛, o czym przekonał sie˛ jeszcze tego samego dnia. Towarzyszył jednemu z odwiedzaja˛cych ich regularnie specjalis´ cie, pulmonologowi Lewisowi Evansowi. Gdy szli korytarzem, Joan akurat wieszała na s´ cianie swo´ j obrazek. – Dzien´ dobry – zawołała do nich. – Czy mo´ głbys´ mi pomo´ c, Hugo? Zerknij, czy prosto wisi. – Moim zdaniem, tak – odparł. – Ska˛dina˛d twoje nowe dzieło wygla˛da wspaniale. – Dzie˛kuje˛. Miło mi to słyszec´ . A tobie jak sie˛ podoba, Lewis? – zagadne˛ła. – Bardzo – odparł z entuzjazmem. – To chyba ten stary parowiec pływaja˛cy po jeziorze? – Owszem – przytakne˛ła z zadowoleniem Joan. – Naprawde˛ sama go namalowałas´ ? – spytał z niedowierzaniem Lewis. – Jasne! – Joan pokras´ niała. – Jest naprawde˛ fantastyczny. Masz wielki talent. – Dzie˛kuje˛. – Joan zerkne˛ła na Hugona, kto´ ry us´ miechem dodał jej otuchy. – Sprzedajesz swoje obrazki? – spytał Lewis. – Nigdy jeszcze nie pro´ bowałam... – A chciałabys´ ? Joan zals´ niły oczy, a na jej ustach bła˛kał sie˛ nies´ miały, czaruja˛cy us´ miech.

ODWAGA NA POKAZ

63

– Chyba nie sa˛ az˙ tak dobre... – Pozwole˛ sobie nie zgodzic´ sie˛ z toba˛ – odparł Lewis. – Mam przyjaciela, kto´ ry prowadzi galerie˛ w Dunedin. Na pewno podzieli moje zdanie. A moz˙ e nawet urza˛dzi ci wystawe˛? – Jak sa˛dzisz, Hugo? – spytała niepewnie. – Mys´ le˛, z˙ e powinnas´ spro´ bowac´ , jes´ li masz ochote˛. – A jez˙ eli moje obrazki nie spodobaja˛ sie˛ gos´ ciom galerii? – Na pewno sie˛ spodobaja˛ – odparli jednoczes´ nie Hugo i Lewis. ˙ eby cie˛ o tym przekonac´ – dodał Lewis – chciał– Z bym prosic´ o jeden z obrazo´ w, z˙ eby go pokazac´ temu znajomemu. Postaram sie˛ jak najszybciej zadzwonic´ , z˙ eby przekazac´ jego opinie˛. – Us´ miechna˛ł sie˛ do Joan. – Pamie˛taj o moich słowach. Naprawde˛ masz talent. Do widzenia. Joan nie zapomniała o obietnicy Lewisa. Mys´ l o własnej wystawie zaprza˛tała cała˛ jej uwage˛, a gdy Hugo jak zwykle zabrał ja˛w pia˛tkowy wieczo´ r na kolacje˛, mo´ wiła tylko o niej. – Strasznie sie˛ denerwuje˛ – wyznała. – Musisz nabrac´ pewnos´ ci siebie – zauwaz˙ ył. Pomys´ lał, z˙ e Maggie tak by nie zareagowała, lecz bez wahania podje˛ła ryzyko. W przypadku sukcesu cieszyłaby sie˛ jak dziecko, w przypadku kle˛ski wzruszyłaby ramionami. Taka postawa bardzo upraszcza z˙ ycie. Kaz˙ e pro´ bowac´ wszystkiego, co tylko moz˙ na, i wynosic´ z tego jak najwie˛cej pozytywnych dos´ wiadczen´ . – Okazywanie pewnos´ ci siebie opartej na zdolnos´ -

64

ODWAGA NA POKAZ

ciach moz˙ e byc´ odczytane jako zarozumialstwo – odrzekła Joan, a Hugo miał wraz˙ enie, jakby czytała w jego mys´ lach. – Szkoda, z˙ e nie słyszałes´ , jak Maggie opowiadała o wczorajszym wypadku i wycia˛ganiu ofiary z samochodu. – Owszem, słyszałem. Ekipa pogotowia odwaliła kawał dobrej roboty – stwierdził Hugo. – Pracowała na mrozie i miała do czynienia z pacjentem, kto´ ry miał powaz˙ ny uraz głowy i kre˛gosłupa. Wydobycie go z auta to prawdziwy sukces. – Moz˙ e, ale z tego, jak Maggie opowiadała, moz˙ na by wnioskowac´ , z˙ e sama przeprowadziła cała˛ akcje˛ ratunkowa˛. – Bo włas´ ciwie tak było – odparł spokojnie. – Maggie jest dos´ wiadczona˛ ratowniczka˛. W wielu przypadkach moz˙ e z powodzeniem zasta˛pic´ lekarza, i tak włas´ nie było wczoraj. – Moz˙ e i tak – przyznała nieche˛tnie Joan. – Tylko skoro jest taka˛ profesjonalistka˛, to dlaczego pozwala sobie na tak swobodny wygla˛d i nie zepnie choc´ by włoso´ w? Hugo us´ miechna˛ł sie˛. – Po prostu Maggie uwaz˙ a, z˙ e nie ma tak mocnej wsta˛z˙ ki czy spinki, kto´ ra poradziłaby sobie z jej włosami. Skoro jednak jestes´ taka czuła na punkcie wygla˛du, dlaczego nie przyczepiasz sie˛ do Jasona? Jakos´ nigdy nie słyszałem, z˙ eby nie podobały ci sie˛ jego dredy. – To zupełnie inna sprawa – odparła Joan i nagle popatrzyła na Hugona z dziwnym wyrazem twarzy. – Włas´ nie sobie us´ wiadomiłam, z˙ e twoje włosy wygla˛daja˛ jakos´ inaczej.

ODWAGA NA POKAZ

65

– Nie miałem czasu is´ c´ do fryzjera, moz˙ e dlatego. – To dlaczego grzywka nie opada ci na oczy? – Aha, o to chodzi. – Hugo poczuł lekkie zaz˙ enowanie. – To... odz˙ ywka. – Co takiego? – Odz˙ ywka do włoso´ w. Pewnie nigdy bym po nia˛nie sie˛gna˛ł, ale Maggie zostawia kosmetyki w łazience i dzis´ z ciekawos´ ci jednego spro´ bowałem. – Tez˙ masz pomysły – mrukne˛ła. – A przy okazji, nie znalazła sobie jeszcze mieszkania? Juz˙ przez trzy tygodnie u ciebie siedzi. Ludzie zaczynaja˛ plotkowac´ . – Niech im po´ jdzie na zdrowie – powiedział lekko Hugo. Joan spojrzała na niego z dezaprobata˛, ale nic sobie z tego nie robił. – Niech mo´ wia˛, co chca˛, bo nie mamy nic do ukrycia. A poza tym to moja sprawa, kogo goszcze˛. – Joan milczała znacza˛co, daja˛c mu do zrozumienia, z˙ e niezupełnie sie˛ z nim zgadza. – Maggie szuka jakiegos´ lokum – odparł w kon´ cu na jej milcza˛ca˛ wymo´ wke˛. – W zeszłym tygodniu znalazła wymarzony domek, ale potem dowiedziała sie˛, z˙ e czynsz wynosi szes´ c´ set dolaro´ w tygodniowo. Nawet gdyby miała wspo´ łlokatorke˛, i tak byłoby za drogo. – Niedaleko mnie jest wolne mieszkanie. Moge˛ porozmawiac´ z włas´ cicielem. – Dobry pomysł – odparł z ocia˛ganiem. Poczuł, z˙ e bardzo by mu brakowało codziennej obecnos´ ci Maggie. Widoku, gdy niezalez˙ nie od pogody biega na spacery z psami i gdy potem wraca zaro´ z˙ owiona, z roziskrzonymi oczami i rozwianymi włosami, kto´ rych nie ujarzmił z˙ aden balsam. Jakos´ nie potrafił sobie jej wyobrazic´ w zwykłym mieszkaniu.

66

ODWAGA NA POKAZ

– Moz˙ e w takim razie powiesz o tym Maggie sama? – Z che˛cia˛. Jes´ li tylko uda mi sie˛ przerwac´ potok jej sło´ w. Zgodzisz sie˛, z˙ e uwielbia mo´ wic´ ? – To prawda... Pewnie niedługo od tego oszaleje˛. – Jak my wszyscy... moz˙ e opro´ cz Lizzie. Przywia˛zała sie˛ do Maggie i traktuje ja˛ jak co´ rke˛. Włas´ ciwie Megan tez˙ uwaz˙ a – mo´ wiła z namysłem Joan – z˙ e Maggie jest fantastyczna. – Zawsze umiała zjednywac´ sobie przyjacio´ ł – odparł. – Pamie˛tam, jak kiedys´ przyszło za nia˛ do domu całe przedszkole. Kiedy przedszkolanki czyms´ sie˛ zaje˛ły, zaprowadziła dzieci do siebie. Gdy wro´ ciłem ze szkoły, przed domem stały trzy wozy policyjne. – Pewnie dlatego udało jej sie˛ wszystkich przekabacic´ i namo´ wic´ do poła˛czenia imprezy dobroczynnej z balem maskowym. – Musze˛ przyznac´ – stwierdził – z˙ e pomysł z balem maskowym tez˙ do mnie nie przemawia. – No włas´ nie – podsumowała wyraz´ nie zadowolona Joan. – Skoczymy do mnie? Wybrałam kilka obrazo´ w i chciałbym zasie˛gna˛c´ twojej opinii, kto´ re z nich wystawic´ . – Niestety, obawiam sie˛, z˙ e powinienem wpas´ c´ do szpitala – odparł. – Nancy nie wygla˛dała najlepiej... – Moge˛ pojechac´ tam z toba˛ i poczekac´ – zaproponowała. – Nie ma sensu, bo i tak musze˛ szybko wracac´ do domu. Maggie gdzies´ wyparowała i trzeba wyprowadzic´ psy. – Wyparowała? Gdzie? – Nie wiem. Moz˙ e jej zniknie˛cie ma cos´ wspo´ lnego

ODWAGA NA POKAZ

67

z faktem, z˙ e w Queenstown pojawił sie˛ zno´ w nasz kardiolog. – Zdaje sie˛, z˙ e nie jestes´ tym zachwycony? – Jest dla niej nieco za stary... – Przeciez˙ ma niewiele ponad czterdziestke˛. Lewis Evans jest w podobnym wieku co Donald, i nadal jest bardzo atrakcyjny. Hugo zastanawiał sie˛, czy Joan stara sie˛ wzbudzic´ w nim zazdros´ c´ , czy po prostu mu dokuczyc´ za jego zainteresowanie z˙ yciem Maggie. Miał niejasne wraz˙ enie, z˙ e i tak w oczach Joan juz˙ sie˛ pogra˛z˙ ył. Nie tylko bez przerwy wspominał Maggie, ale w dodatku nad towarzystwo Joan stawiał koniecznos´ c´ przebadania pacjentki i wyprowadzenie pso´ w na spacer. Mogło to wygla˛dac´ na zwykła˛ wymo´ wke˛ i Hugo us´ wiadomił sobie z poczuciem winy, z˙ e taka chyba jest prawda. – Moz˙ e jednak mo´ głbym wpas´ c´ na mała˛ kawe˛ i zerkna˛c´ na twoje obrazki? – Starał sie˛ nadac´ głosowi ciepłe brzmienie. – Byłoby mi bardzo miło – odparła. Jes´ li była zła, z˙ e jego wizyta ma trwac´ tak kro´ tko, nie okazała tego. Jemu zas´ przyszło do głowy, z˙ e tak naprawde˛ Joan nigdy nie starała sie˛ zburzyc´ dziela˛cej ich bariery. Wypowiedzi na temat jej wieku i che˛ci posiadania dzieci niekoniecznie musiały miec´ na celu sprowokowanie go do bardziej zdecydowanych działan´ . Miał nadzieje˛, z˙ e tak jest. Joan była przyjemnym kompanem i pewnie – jak sugerowała Maggie – doskonałym materiałem na z˙ one˛. Jednakz˙ e on odkrył nagle, z˙ e nie ma zamiaru tego sprawdzac´ . Nurtowało go pytanie, kiedy doszedł do takiego

68

ODWAGA NA POKAZ

wniosku i dlaczego. On sam sie˛ nie zmienił, podobnie jak Joan – ostatecznie nie bez kozery uwaz˙ ano ja˛ za uosobienie statecznos´ ci. Moz˙ liwe, z˙ e ma do niego pretensje o goszczenie Maggie. Ale przeciez˙ wie, z˙ e traktuje ja˛ jak młodsza˛ siostre˛. A jednak niewidzialna bariera mie˛dzy nimi cia˛gle rosła. Co zas´ najdziwniejsze, wcale sie˛ tym nie martwił.

ROZDZIAŁ PIA˛TY

– Czy mo´ j nos jest tak czerwony, jak mi sie˛ wydaje? – spytała z zaciekawieniem Maggie. Hugo spojrzał na nia˛, odrywaja˛c sie˛ na chwile˛ od jednego z pso´ w, kto´ rego włas´ nie wycierał po spacerze nad jeziorem. – Owszem. – Chyba go odmroziłam, nawet nie moge˛ sie˛ us´ miechac´ . – Maggie wycierała Tucka, kto´ ry ze stoickim spokojem czekał, az˙ skon´ czy. Nagle pies unio´ sł pysk i polizał ja˛ po twarzy. Maggie je˛kne˛ła i wytarła policzek czystym rogiem re˛cznika. – Dbasz o higiene˛ – rozes´ miał sie˛ Hugo. – Mnie ich lizanie nie przeszkadza. – Ja tam wole˛ dbac´ o higiene˛ na swo´ j sposo´ b. Marze˛ o prysznicu, a takz˙ e o płona˛cym kominku i talerzu gora˛cej zupy. Przemarzłam na kos´ c´ . – Rzeczywis´ cie jest zimno, ale przynajmniej przestał padac´ s´ nieg. Po południu moz˙ na by sie˛ wybrac´ wycia˛giem krzesełkowym na jakis´ szczyt. Widok z go´ r jest przepie˛kny, a poza tym jeszcze nie miałas´ okazji pojez´ dzic´ na nartach. Skoro jednak jest ci tak zimno, moz˙ emy pojechac´ zamknie˛tymi wagonikami do restauracji na szczycie i napic´ sie˛ gora˛cej czekolady.

70

ODWAGA NA POKAZ

– Nie masz nic lepszego do roboty, niz˙ zabierac´ mnie na zwiedzanie okolicy? Udał, z˙ e sie˛ zastanawia. – Niestety, nie. – Dlaczego ,,niestety’’? – Poniewaz˙ alternatywa˛, przynajmniej dla mnie, byłoby zaszycie sie˛ gdzies´ w ka˛cie z fachowymi gazetami. Co jedynie utwierdziłoby cie˛ w przekonaniu, z˙ e moje z˙ ycie jest niesłychanie nudne. Podobnie jak ja sam. – Alez˙ wcale nie jestes´ nudny – zaprzeczyła gora˛co. – Owszem, twoje reakcje sa˛ przewidywalne, ale wcale nie jestes´ nudny. – Zamys´ liła sie˛. – Potrafisz jez´ dzic´ na nartach? – Tak sobie, a ty? – Nigdy nie miałam nart na nogach – odparła i oczy jej sie˛ zas´ wieciły. – A to oznacza, z˙ e czeka mnie nowa wspaniała przygoda. Zastanawiam sie˛, czy w okolicy znalazłby sie˛ jakis´ przystojny szwedzki instruktor, kto´ ry dałby mi kilka lekcji. – Wcia˛z˙ to poszukiwanie emocji! – Hugo potrza˛sna˛ł głowa˛. – Nie wystarczyła ci randka z Donaldem Hamiltonem? – Alez˙ to nie była randka! – Maggie podeszła do piecyka i kucne˛ła, by otworzyc´ drzwiczki. – Chyba po prostu brakowało mu towarzystwa. Przyjechał na jaka˛s´ konferencje˛, ale zjawił sie˛ nieco wczes´ niej, wie˛c mnie zaprosił do restauracji. Chciał mnie takz˙ e zabrac´ na koktajl przed konferencja˛, ale odmo´ wiłam. Tak wie˛c do domu przyjechałam wczes´ niej niz˙ ty. – Włoz˙ yła kolejne polano do piecyka. – Na marginesie, bardzo po´ z´ no wro´ ciłes´ ze spotkania z Joan. Widocznie twoja

ODWAGA NA POKAZ

71

pani akuszerka ma głe˛bie˛ osobowos´ ci, kto´ rej jeszcze nie odkryłam. – Moz˙ liwe – odparł wymijaja˛co. – Pamie˛taj poza tym, z˙ e jestes´ my tylko dobrymi przyjacio´ łmi. – Chcesz powiedziec´ , z˙ e i ty jestes´ wto´ rnym prawiczkiem? – Niczego takiego nie chce˛ powiedziec´ – odparł sztywno. – Przede wszystkim dlatego, z˙ e to nie twoja sprawa. – Przepraszam. – Przygryzła wargi. Nie potrafiła zrozumiec´ , co ja˛ podkusiło, by zadac´ takie pytanie, co nie zmieniało faktu, z˙ e umierała z ciekawos´ ci, jak to jest z Hugonem i Joan. Sa˛dza˛c ze szpitalnych plotek, byli niemal zare˛czeni. Maggie nie była zachwycona ta˛ wiadomos´ cia˛. Gdyby sie˛ pobrali, to pewnie w zimowe popołudnie siadywaliby w wysłuz˙ onych fotelach i czytali. Mieliby gromadke˛ dzieci o jasnych czuprynach, doskonale wychowanych, kto´ re takz˙ e zatopione byłyby w lekturze lub rysowały obrazki pocia˛go´ w i wzgo´ rz. Taka sielanka byłaby sympatyczna, gdyby nie to, z˙ e przy charakterach Joan i Hugona bardzo szybko zamieniłaby sie˛ w nudny rytuał. Hugo potrzebuje z˙ ony, kto´ ra pokazałaby mu uroki z˙ ycia. Kogos´ takiego jak ona. Ta mys´ l zupełnie ja˛ zszokowała. Nawet w czasie swojej szczenie˛cej miłos´ ci do Hugona nigdy by jej nie przyszło do głowy, z˙ e mogłaby stanowic´ jego potencjalna˛ partnerke˛. Wydawał jej sie˛ z innego, całkowicie dla niej niedoste˛pnego s´ wiata. Starszy, inteligentniejszy, atrakcyjny. Teraz jednak ta przepas´ c´ mie˛dzy nimi jakby

72

ODWAGA NA POKAZ

sie˛ zmniejszyła. Moz˙ e to z powodu upływu czasu, a moz˙ e dlatego, z˙ e byli partnerami na niwie zawodowej. Hugo zauwaz˙ ył, z˙ e Maggie stara sie˛ ukryc´ zaz˙ enowanie. Na szcze˛s´ cie niezre˛czna˛ cisze˛ przerwał dzwonek telefonu. – Odbiore˛. – Hugo poderwał sie˛ gwałtownie z fotela, z ulga˛ znajduja˛c pretekst, by wyjs´ c´ z pokoju. Wzia˛ł słuchawke˛, przez chwile˛ słuchał i nagle zmarszczył czoło. – Prosze˛ sie˛ uspokoic´ , Betty. Kiedy ma˛z˙ poczuł bo´ l? Zaz˙ ył nitrogliceryne˛? Ile razy? W takim razie trzeba go przewiez´ c´ do szpitala. Postaram sie˛ jak najszybciej przysłac´ karetke˛, ja zas´ be˛de˛ czekał na pan´ stwa w szpitalu. Odłoz˙ ył słuchawke˛. Maggie stała tuz˙ za nim. – Pacjent z bo´ lem w piersiach? Podejrzewasz zawał? – bardziej domys´ liła sie˛, niz˙ spytała. – Tak, to Charlie Barker, jeden z moich starych pacjento´ w. Juz˙ od dłuz˙ szego czasu czeka na wszczepienie bajpaso´ w. Hugo ponownie wzia˛ł słuchawke˛ do re˛ki. – Musze˛ wysłac´ po niego karetke˛. – W czasie weekendu w pogotowiu sa˛ tylko wolontariusze. Ja pojade˛. – Przeciez˙ nie jestes´ na dyz˙ urze. – To bez znaczenia. Wolontariuszom brakuje kwalifikacji do tego rodzaju wypadku. Jak daleko mieszkaja˛ Barkerowie? – Jakies´ dwadzies´ cia minut sta˛d. Maggie juz˙ sie˛ ubierała. – Zbieraj sie˛, Hugo, kaz˙ da chwila jest cenna. – Masz racje˛, juz˙ ide˛. – Uznał, z˙ e nie ma sensu sie˛

ODWAGA NA POKAZ

73

sprzeciwiac´ . Co wie˛cej, w duchu cieszył sie˛ z jej towarzystwa. – Wez´ miemy dz˙ ipa, jest szybszy niz˙ twoje auto. Po chwili dotarli do stacji pogotowia. W drodze Maggie wypytała szczego´ łowo o historie˛ choroby Charliego: jakie brał leki, czy był alergikiem. Wyskoczyli z dz˙ ipa i wbiegli do stacji. – Co sie˛ stało? – spytała zaskoczona wolontariuszka. – Jeden z pacjento´ w ma kłopoty z sercem – odparła Maggie. – Wpadłam tylko po ekwipunek i jedziemy. Czy przenos´ ny defibrylator jest sprawny? – Oczywis´ cie. Czy chce pani, z˙ ebys´ my z nia˛ pojechali? – spytała druga z wolontariuszek. – Dzie˛kuje˛. Mys´ le˛, z˙ e sobie poradzimy – odparł Hugo. – Lepiej zostan´ cie w pogotowiu – dodała Maggie – bo nie wiadomo, co jeszcze moz˙ e sie˛ wydarzyc´ . Po chwili oboje siedzieli juz˙ w karetce. Hugona dosłownie wcisne˛ło w fotel, gdy Maggie nacisne˛ła pedał gazu do deski i z wyciem syreny pomkne˛ła w strone˛ gło´ wnej drogi. Nie pierwszy raz siedział w karetce, ale nigdy jeszcze tak nia˛ nie pe˛dził. Jak tylko wyjechali na gło´ wna˛ droge˛, Maggie wpadła pomie˛dzy dwa autobusy, a potem wskoczyła w wolna˛ przestrzen´ obok jakiegos´ auta jada˛cego poboczem, by przepus´ cic´ karetke˛. Miejsca było tak niewiele, z˙ e Hugo zamkna˛ł oczy w przekonaniu, z˙ e zaraz usłyszy chrze˛st rozdzieranej blachy, jednakz˙ e nic takiego nie nasta˛piło, a gdy odwaz˙ ył sie˛ unies´ c´ powieki, mieli przed soba˛ pusta˛ droge˛. Otworzył usta, by zwro´ cic´ uwage˛ Maggie, z˙e szarz˙uje,

74

ODWAGA NA POKAZ

jednakz˙ e widza˛c jej koncentracje˛ i opanowanie, zrezygnował. Wolał zreszta˛ nie ryzykowac´ , z˙ e ja˛ rozproszy i rzeczywis´ cie znajda˛ sie˛ w niebezpieczen´ stwie. – Musisz mnie pilotowac´ – rzuciła. – Na razie jedz´ prosto. Za wzgo´ rzem skre˛cisz w trzecia˛ przecznice˛ po prawej stronie. Gdy zjechali z gło´ wnej drogi i zbliz˙ ali sie˛ do domu pan´ stwa Barkero´ w, Maggie wyła˛czyła syrene˛. – Lepiej ich nie straszyc´ . Pewnie i tak juz˙ przeszli swoje – wyjas´ niła. Podjechała pod drzwi wejs´ ciowe, w kto´ rych niemal natychmiast pojawiła sie˛ pani Barker, starsza kobieta o dos´ c´ surowym wygla˛dzie. Maggie sie˛gne˛ła po ekwipunek. – Co mam wzia˛c´ ? – dopytywał sie˛ Hugo. – To – odparła, podaja˛c mu aparat do rozruchu serca. Gdy wyskoczyła z karetki, trzymaja˛c w jednym re˛ku sprze˛t ratunkowy, w drugim butle˛ z tlenem, Betty Barker uniosła w zdumieniu brwi. – To Maggie Johnston – wyjas´ nił Hugo, widza˛c jej zdziwienie. – Jest nasza˛ nowa˛ ratowniczka˛. – Bardzo sie˛ ciesze˛, z˙ e pan przyjechał – oparła Betty, wyraz´ nie podkres´ laja˛c słowo ,,pan’’. Jez˙ eli Maggie poczuła sie˛ uraz˙ ona, nie dała tego po sobie poznac´ . A Hugo specjalnie ocia˛gał sie˛ z zaje˛ciem sie˛ swoim długoletnim pacjentem, by zobaczyc´ Maggie w akcji. Juz˙ w chwili, gdy dos´ wiadczył na własnej sko´ rze, jak fachowym jest kierowca˛, zacza˛ł ja˛ widziec´ nagle w zupełnie innym s´ wietle. Profesjonalny, niemal chłodny spoko´ j, jakim emanowała zaro´ wno w roli kierowcy, jak

ODWAGA NA POKAZ

75

i ratowniczki, był dla niego całkowicie nowym rysem jej osobowos´ ci. Odnio´ sł wraz˙ enie, jakby ujrzał Maggie po raz pierwszy w z˙ yciu. Ale nie było czasu na analizowanie doznan´ . Ich pacjent czekał, siedza˛c przy kuchennym stole. Dla wprawnych oczu juz˙ z daleka było widac´ , z˙ e stanowi klasyczny przypadek ataku serca. Miał szara˛ twarz i zroszone potem czoło. Maggie złoz˙ yła ekwipunek na stole, us´ miechne˛ła sie˛ do niego ciepło i wycia˛gne˛ła plastikowa˛maske˛ tlenowa˛. – Dobry wieczo´ r – rzekła łagodnym głosem. – Mam na imie˛ Maggie i jestem ratowniczka˛. A pan to oczywis´ cie Charlie Barker, prawda? – Tak. Prosze˛ mi mo´ wic´ Charlie – rzekł z wysiłkiem. – Naprawde˛ moge˛ zwracac´ sie˛ do pana po imieniu? – Przygotowuja˛c sprze˛t do podania tlenu, Maggie zabawiała pacjenta rozmowa˛, by sie˛ rozluz´ nił i choc´ na chwile˛ zapomniał o bo´ lu. – Zaraz podamy ci tlen, Charlie, i postaramy sie˛ złagodzic´ bo´ l. – Spojrzała na Hugona. – Czy mo´ głbys´ przygotowac´ aparat do EKG? – Oczywis´ cie. – Hugo otworzył torbe˛ i wycia˛gna˛ł potrzebny sprze˛t. Słuchaja˛c rzeczowych pytan´ Maggie, us´ miechał sie˛ pod nosem. – W kto´ rym miejscu bo´ l jest najsilniejszy, Charlie? – Tutaj. – Pan Barker wskazał na mostek. – Tylko w tym jednym miejscu? – Takz˙ e w lewym ramieniu i pod z˙ uchwa˛. Maggie zmierzyła pacjentowi cis´ nienie. – Sto czterdzies´ ci na siedemdziesia˛t – oznajmiła. Ponownie otworzyła podre˛czna˛ torbe˛ i zacze˛ła z niej wyjmowac´ sprze˛t do kroplo´ wki. Jednoczes´ nie jakims´

76

ODWAGA NA POKAZ

cudem dostrzegała dokładnie wszystko, co robi Hugo, i teraz zacze˛ła go instruowac´ w podła˛czeniu aparatu EKG. – Biała elektroda po prawej stronie, czarna po lewej, czerwona takz˙ e po lewej, poniz˙ ej pe˛pka. – Dzie˛kuje˛. Taki przenos´ ny sprze˛t jednak mocno ro´ z˙ ni sie˛ od szpitalnego – wyjas´ nił nieco speszony Hugo, widza˛c pytaja˛cy wzrok pani Barker. Potarł z˙ elem odpowiednie miejsca na sko´ rze pacjenta i przyczepił wszystkie elektrody. W tym czasie Maggie podła˛czyła kroplo´ wke˛. – Hugo powiedział mi, z˙ e nie masz alergii na leki. To prawda, Charlie? – Z tego co wiem, tak. – Doskonale. Dostaniesz zastrzyk z morfiny, kto´ ry powinien ci ulz˙ yc´ . – Delikatnie robiła zastrzyk, obserwuja˛c jednoczes´ nie twarz Charliego. – Czy zmniejsza sie˛ nate˛z˙ enie bo´ lu? Ze skupionej twarzy Maggie Hugo wywnioskował, z˙ e zdaje sobie sprawe˛ ze stanu pacjenta. Było oczywiste, z˙ e atak serca nie uste˛puje, a zwolniony puls moz˙ e zapowiadac´ ryzyko zatrzymania akcji serca. Hugo wycia˛gna˛ł telefon komo´ rkowy i odszedł kilka kroko´ w w gła˛b pomieszczenia, by pan´ stwo Barker go nie usłyszeli. Poła˛czył sie˛ ze szpitalem i poprosił o przygotowanie transportu do szpitala kardiologicznego w Dunedin. Gdy wro´ cił, Maggie pakowała juz˙ sprze˛t. – Czy zaz˙ ywałes´ dzis´ aspiryne˛ lub podobny lek? – Tak – odparła za me˛z˙ a Betty. – Jak tylko Charlie wstaje z ło´ z˙ ka, ma przygotowane wszystkie lekarstwa

ODWAGA NA POKAZ

77

wraz z sokiem pomaran´ czowym. I juz˙ moja w tym głowa, z˙ eby je zaz˙ ył co do jednego. – Zmusiła sie˛ do us´ miechu. – Prawda, kochanie? – Nie mam wyboru. – Charlie posłał z˙ onie bolesny us´ miech. Widac´ było, z˙ e stara sie˛ zaoszcze˛dzic´ jej zmartwienia. – Przygotuje˛ wo´ zek – zaproponował Hugo. – Chyba moz˙ emy juz˙ wracac´ do szpitala. – Alez˙ moge˛ po´ js´ c´ sam – obruszył sie˛ Charlie. – Jestem za cie˛z˙ ki dla takiej dziewuszki jak pani, a bo´ l juz˙ zelz˙ ał. – Nie ma mowy – odparła stanowczo Maggie i posłała Charliemu łobuzerski us´ miech. – Przyda mi sie˛ troche˛ gimnastyki. Pomys´ l, jak zwiotczałyby mi mie˛s´ nie, gdyby wszyscy moi pacjenci chcieli sami spacerowac´ do karetki. Betty, czy mogłaby pani zapakowac´ dla me˛z˙ a piz˙ ame˛, szczoteczke˛ do ze˛bo´ w, i tak dalej? – Wszystko jest juz˙ gotowe – odparła Betty. Maggie z pomoca˛ Hugona połoz˙ yła pacjenta na wo´ zku i przypie˛ła go paskami. – To dla ostroz˙ nos´ ci – wyjas´ nił Hugo z us´ miechem. – Kiedy poczujesz, jak Maggie prowadzi, wszystko zrozumiesz. – Mys´ le˛, z˙ e ona jest tak doskonałym kierowca˛, jak i ratowniczka˛ – oznajmiła powaz˙ nie Betty. Maggie rzuciła Hugonowi rozbawione, ale i rozczulone spojrzenie. W cia˛gu naste˛pnej minuty wo´ zek z Charliem został umieszczony w karetce, a Hugo i Maggie załoz˙ yli pacjentowi maske˛ tlenowa˛ i podła˛czyli sprze˛t do monitorowania akcji serca. Betty

78

ODWAGA NA POKAZ

usiadła na brzegu wo´ zka, trzymaja˛c re˛ke˛ me˛z˙ a. Obok niej przysiadł Hugo, by mo´ c na biez˙ a˛co sprawdzac´ stan pacjenta. – Gotowi? – rzuciła do tyłu Maggie. – Tak – odparł Hugo. – Ruszajmy. Helikopter pewnie juz˙ leci. Jak dojedziemy do szpitala, powinien na nas czekac´ . Maggie ruszyła. – Wysyłamy cie˛ do specjalistycznego szpitala w Dunedin. Przy odrobinie szcze˛s´ cia nie tylko cie˛ wykuruja˛, ale w kon´ cu wszczepia˛ bajpasy – tłumaczył Hugo, dodaja˛c z˙artobliwie: – Jak widzisz, atak serca to najlepszy sposo´ b, z˙ eby w kon´ cu znalez´ c´ sie˛ na szczycie listy oczekuja˛cych. Maggie jechała szybko, choc´ nie z taka˛ brawura˛ jak poprzednio. Na lotnisko przybyli pie˛tnas´ cie minut przed helikopterem. Wykorzystali ten czas na ponowne przebadanie Charliego i wypełnienie dokumento´ w. Naste˛pnie Maggie pomogła wsadzic´ pacjenta do helikoptera. Gdy wro´ ciła do karetki, Hugo siedział obok Betty i ja˛ obejmował. – Jestem przeraz˙ ona – mo´ wiła cicho. Teraz, gdy nie było przy niej me˛z˙ a, nie musiała juz˙ udawac´ me˛z˙ nej. – Czy mo´ j Charlie z tego wyjdzie? – Pewne jest, z˙ e ma˛z˙ nie podda sie˛ bez walki, a zajma˛ sie˛ nim najlepsi specjalis´ ci. Mys´ le˛, z˙ e to powinno pania˛ uspokoic´ . Prosze˛ sie˛ trzymac´ i dzwonic´ , jak tylko cos´ be˛dzie pani wiedziała. – Dobrze, obiecuje˛. Dzie˛kuje˛ za wszystko – szepne˛ła, a zauwaz˙ aja˛c obecnos´ c´ Maggie, dodała: – Pani ro´ wniez˙ , skarbie, za tak wspaniała˛ opieke˛. Mielis´ my szcze˛s´ cie, z˙ e to pani do nas przyjechała.

ODWAGA NA POKAZ

79

– Nie ma za co dzie˛kowac´ , Betty. – Maggie us´ miechne˛ła sie˛ serdecznie. – A teraz czas ruszac´ , helikopter czeka. Maggie i Hugo stali na la˛dowisku, obserwuja˛c wznosza˛cy sie˛ s´ migłowiec. – Szkoda, z˙ e nie mogłem sie˛ z nimi zabrac´ – rzekł Hugo. – Jest w dobrych re˛kach – przekonywała Maggie. – Niewiele bys´ pomo´ gł, a tylko stracił czas. – Ale przynajmniej mo´ głbym podtrzymywac´ Betty na duchu, bo inaczej gotowa zamartwic´ sie˛ na s´ mierc´ . Wro´ cili pod stacje˛ pogotowia. Maggie zostawiła karetke˛ pod opieka˛ wolontariuszek i przesiadła sie˛ do dz˙ ipa. – Do wszystkich pacjento´ w jestes´ tak przywia˛zany? – zapytała. – Oczywis´ cie, z˙ e nie. Barkerowie maja˛ w moim sercu szczego´ lne miejsce. – Czemu? – Moz˙ e dlatego, z˙ e znam ich lepiej niz˙ innych pacjento´ w. Charlie pomagał mi w pracach budowlanych na farmie. Mordowalis´ my sie˛ niemal przez rok, a Betty bez przerwy do nas zagla˛dała. W ciepłe dni dotrzymywała nam towarzystwa, robia˛c na drutach, a w chłodne gotowała zupe˛. Mimo z˙ e sa˛ małz˙ en´ stwem ponad pie˛c´ dziesia˛t lat, najche˛tniej w ogo´ le by sie˛ nie rozstawali. – Jakie to pie˛kne – zauwaz˙ yła cicho. – Na pewno niezwykłe – potakna˛ł Hugo, wjez˙ dz˙ aja˛c na gło´ wna˛ droge˛. – I s´ wiadczy o tym, z˙ e wybo´ r partnera to piekielnie waz˙ na sprawa. Choc´ moz˙ e to szcze˛s´ cie, a nie s´ wiadome działanie? Bo na przykład, patrza˛c na

80

ODWAGA NA POKAZ

Betty i Charliego, trudno uwierzyc´ , z˙ e sa˛ tak dobranym małz˙ en´ stwem. Wydaja˛ sie˛ jak woda i ogien´ . – Przeciwien´ stwa sie˛ przycia˛gaja˛. – Tak, choc´ nie zawsze na dłuz˙ sza˛ mete˛. W ich przypadku wygla˛da to tak, z˙ e Betty cia˛gle sie˛ martwi, a Charlie podnosi ja˛ na duchu. Z kolei Charlie jest w gora˛cej wodzie ka˛pany i pakuje sie˛ w ryzykowne sytuacje. Betty mityguje go, s´ cia˛ga na ziemie˛, i stara sie˛ nie dopus´ cic´ , z˙ eby zrobił sobie krzywde˛. – Ja bym tego nie zniosła! – zawołała z oburzeniem. – Czego? ˙ eby ktos´ mnie mitygował i s´ cia˛gał na ziemie˛. – Z – No tak! – parskna˛ł Hugo. – To juz˙ wiem, dlaczego tamten facet nie miał szans. – Kto´ ry? – zdziwiła sie˛. – Ten, kto´ rego rzuciłas´ ponad rok temu. – A, Brian! No tak, ten to dopiero potrafił s´ cia˛gac´ na ziemie˛. Nie mo´ wia˛c o tym, z˙ e chyba umarłby ze strachu, gdyby jechał ze mna˛ z taka˛ szybkos´ cia˛ jak dzis´ . Hugo poczuł kolejna˛ fale˛ sympatii i wspo´ łczucia dla byłego narzeczonego Maggie. – Musze˛ przyznac´ – rzekł ostroz˙ nie – z˙ e i mnie podczas jazdy serce podchodziło do gardła. – Niepotrzebnie sie˛ bałes´ – odparła lekko. – Ostatecznie cos´ tam potrafie˛. A wracaja˛c do tej ostroz˙ nos´ ci Briana... Moz˙ e to kwestia wieku, macie mniej wie˛cej tyle samo lat. Hugo milczał. Mimo sympatii do dawnego partnera Maggie nie był zachwycony tym poro´ wnaniem. – Na plus trzeba ci zaliczyc´ , z˙ e nie starałes´ sie˛ mnie hamowac´ – dodała ze s´ miechem. – Bardzo to sobie cenie˛.

ODWAGA NA POKAZ

81

Tym razem odpowiedział jej us´ miechem. Istnieje szansa, z˙ e nie jest takim ciamajda˛ i nudziarzem, jak sie˛ Maggie moz˙ e wydawac´ . – A gdybym pro´ bował, czy to by cokolwiek zmieniło? – Oczywis´ cie, z˙ e nie! – Sama widzisz. – Odwzajemnił jej us´ miech, po czym spowaz˙ niał. – Nawiasem mo´ wia˛c, s´ wietnie sobie radzisz nie tylko jako kierowca, lecz takz˙ e jako ratowniczka. Doskonale sie˛ spisałas´ przy Charliem. Byłem pod wraz˙ eniem. – Dzie˛kuje˛... Dotarli do domu. Maggie weszła do s´ rodka, staraja˛c sie˛ panowac´ nad ruchami, poniewaz˙ po słowach Hugona miała ochote˛ skakac´ z rados´ ci. Nigdy jeszcze nie usłyszała od niego podobnych komplemento´ w. Co wie˛cej, w jego tonie pobrzmiewała jakas´ niezrozumiała duma, co sprawiało jej szalona˛ przyjemnos´ c´ . Pokrywaja˛c zmieszanie, zawołała: – Brrr, alez˙ tu zimno. Trzeba jak najszybciej napalic´ w piecu i podgrzac´ zupe˛. Po chwili siedzieli juz˙ na swoich miejscach i bez pos´ piechu jedli gora˛cy posiłek. Gdy skon´ czyli, rozsiedli sie˛ wygodnie, nie maja˛c najmniejszej ochoty opuszczac´ kre˛gu ciepła płyna˛cego od piecyka. Hugo zerkna˛ł za okno. – Chyba nie jest to pogoda na wło´ czenie sie˛ po okolicy – zauwaz˙ ył. – Masz racje˛. – Maggie zrobiła przy sobie miejsce dla Lass. – Włas´ ciwie nie miałabym nic przeciwko temu, z˙ eby tym razem spe˛dzic´ popołudnie po twojemu.

82

ODWAGA NA POKAZ

– W takim razie czuj sie˛ jak u siebie w domu. – Hugo wskazał stos czasopism medycznych. Zatopili sie˛ w lekturze. Po jakims´ czasie Maggie stwierdziła ze zdumieniem, z˙ e takie wspo´ lne czytanie jest niesamowicie przyjemne. Znalazła wiele interesuja˛cych dla siebie artykuło´ w, a Hugo z najwie˛ksza˛ ochota˛ odpowiadał na jej pytania i uwagi. Rozmawiali na ro´ z˙ ne tematy, zastanawiaja˛c sie˛ mie˛dzy innymi, jak radza˛ sobie Barkerowie w Dunedin. Ze szpitala kardiologicznego nie otrzymali z˙ adnej informacji, totez˙ zaczynali sie˛ niepokoic´ . W kon´ cu, koło pia˛tej, Hugo zdenerwował sie˛ nie na z˙ arty. Wzia˛ł za słuchawke˛ i zadzwonił do Dunedin. Po chwili jego twarz rozjas´ niła sie˛. Odłoz˙ ył słuchawke˛ i zawołał: – Charlie natychmiast po przylocie trafił na sto´ ł operacyjny. Nie tylko poradzono sobie z atakiem serca, ale wszczepiono mu bajpasy. Juz˙ jest po zabiegu i lez˙ y na intensywnej terapii. Chyba wszystko przebiegło bez zakło´ cen´ . – To s´ wietnie! – zawołała rozpromieniona Maggie. – Nawet nie masz poje˛cia, jak sie˛ ciesze˛! – mo´ wił z oz˙ ywieniem Hugo. – Trzeba to uczcic´ . Co bys´ powiedziała na kieliszek wina? – Z najwie˛ksza˛ ochota˛. Przyjemnie sie˛ siedziało przy kominku. Na dworze było tak ponuro, z˙ e nawet psy nie miały ochoty wys´ ciubic´ nosa. – Za ciebie, Maggie. – Hugo wznio´ sł kieliszek. – Za two´ j rewelacyjny pomysł, z˙ eby przyjechac´ do Queenstown.

ODWAGA NA POKAZ

83

Z rados´ cia˛ spełniła toast, po czym zawołała: – A teraz za Charliego, za jego szybki powro´ t do zdrowia. – A teraz – Hugo ponownie wznio´ sł kieliszek – za twoja˛mistrzowska˛jazde˛. Po takim dos´ wiadczeniu doceniam wartos´ c´ z˙ ycia. Ale ani on, ani Maggie nie podnies´ li kieliszka do ust. Nagle oboje spowaz˙ nieli. Przez chwile˛ patrzyli na siebie bez słowa, w kon´ cu Maggie powiedziała cicho: – Chciałam tylko, z˙ ebys´ wiedział, z˙ e to nie była moja wina. Mo´ wie˛ oczywis´ cie o wypadku w Grecji... – Wiem, Maggie. – Starał sie˛ nadac´ słowom jak najwie˛cej ciepła. – To nie była takz˙ e wina Felicity... – cia˛gne˛ła odwaz˙ niej Maggie. – Autobus wypadł zza zakre˛tu prosto na nas. – To tez˙ wiem – powto´ rzył łagodnie. – Wiedz takz˙ e, z˙ e wyjazd do Aten nie był moim pomysłem. Felicity uparła sie˛, z˙ e chce zobaczyc´ Akropolis. – To dla mnie nowa informacja... – Nie wiedział, czemu odczuł tak ogromna˛ ulge˛. – Mimo to przez cały czas wine˛ za wszystko przypisywałam sobie – wyszeptała. – Wiem, z˙ e ty tez˙ ... – Nieprawda – odparł stanowczo. – Wierz mi. – A jednak nie odpowiedziałes´ na z˙ aden mo´ j list! – Przez jakis´ czas po prostu nie mogłem sie˛ pozbierac´ . – Obracał kieliszek w dłoni, wpatruja˛c sie˛ w czerwony płyn. – Dlatego, z˙ e to gło´ wnie siebie obwiniałem za całe zdarzenie. To ja miałem sie˛ opiekowac´ Felicity po s´ mierci ojca. Mame˛ okre˛ciła sobie

84

ODWAGA NA POKAZ

woko´ ł paluszka, wie˛c to ja musiałem czuwac´ , z˙ eby nie zrobiła jakiegos´ głupstwa. Starałem sie˛ wskazywac´ jej potencjalne zagroz˙ enia, ale... – Ale ja psułam ci szyki – w oczach Maggie pojawiły sie˛ łzy – bo cia˛gle namawiałam ja˛ na jakies´ głupstwa. – Ja bym to uja˛ł inaczej. – Z trudem powstrzymał wzruszenie. – Felicity nie mogła sie˛ od ciebie oderwac´ , zawsze doskonale sie˛ bawiłys´ cie. Byłas´ wie˛c dla niej dobrym, a nie złym duchem. – No tak... Ale czasami cudem wychodziłys´ my cało z naszych szalonych zabaw – chlipne˛ła Maggie. – Pamie˛tasz, jak kiedys´ uznałys´ my, z˙ e jestes´ my wro´ z˙ kami i pro´ bowałys´ my latac´ po pokoju? Dzie˛ki Bogu nic nam sie˛ wtedy nie stało, mniej szcze˛s´ cia miała jakas´ drogocenna figurka. – Porcelanowa pastereczka – przypomniał Hugo, a na jego ustach pojawił sie˛ melancholijny us´ miech. – Schowałys´ cie kawałki do pudełka po butach i wsune˛łys´ cie je pod ło´ z˙ ko w mojej sypialni. – A ty potem godzinami ja˛ sklejałes´ . Udało ci sie˛ to tak doskonale, z˙ e mine˛ło wiele miesie˛cy, zanim matka zorientowała sie˛, z˙ e figurka jest rozbita. – A pamie˛tasz, jak uznałys´ cie, z˙ e be˛dzie wam do twarzy w czarnych włosach? Miałys´ cie wtedy po dwanas´ cie lat. – Rzeczywis´ cie. – Maggie zachichotała. – Felicity wygla˛dała jak wampirzyca, a moje włosy zrobiły sie˛ zgniłozielone. – A to, jak pojechałys´ cie do kina, spo´ z´ niłys´ cie sie˛ na autobus i wro´ ciłys´ cie autostopem? – No pewnie! Byłes´ ws´ ciekły jak nie wiem co.

ODWAGA NA POKAZ

85

– Bo przeciez˙ mogłys´ cie trafic´ na jakiegos´ szalen´ ca! – Bez obaw. Zanim wsiadłys´ my, dokładnie sobie obejrzałam, kto nas podwozi. Kierowca był siwowłosy i miał koloratke˛. – I oczywis´ cie unikne˛łys´ cie reprymendy, zapraszaja˛c go potem do nas na herbate˛. Ksia˛dz tak przeja˛ł sie˛ swoja˛ rola˛, z˙ e wygłosił kazanie o lekkomys´ lnos´ ci młodych dam. – Tak, pamie˛tam – rozes´ miała sie˛. – Mys´ lałam, z˙ e nigdy nie skon´ czy. Musiałam sie˛ powstrzymywac´ , z˙ eby nie patrzec´ na Felicity, bo chyba skonałybys´ my ze s´ miechu, a ty jeszcze bardziej bys´ sie˛ zezłos´ cił. – Maggie urwała nagle. Jej us´ miech znikł, z oczu popłyna˛ł strumien´ łez. – Och, Hugo... Nawet nie masz poje˛cia, jak za nia˛ te˛sknie˛. Hugo pochylił sie˛ w strone˛ Maggie i mocno ja˛ obja˛ł. – Ja takz˙ e... – wyszeptał. – Ciebie tez˙ mi bardzo brakowało – chlipała Maggie. – Mys´ lałam, z˙ e winisz mnie za s´ mierc´ Felicity i z˙ e juz˙ nigdy nie be˛dziesz chciał mnie zobaczyc´ . – Juz˙ wiesz, z˙ e tak nie było. Wiem takz˙ e, kim byłas´ dla Felicity i co dla niej zrobiłas´ . Kochała cie˛ z całego serca. Przez˙ yła z toba˛ najszcze˛s´ liwsze chwile swojego z˙ ycia. Moz˙ liwe, z˙ e dzie˛ki tobie w cia˛gu swoich dziewie˛tnastu lat doznała wie˛cej szcze˛s´ cia niz˙ wiele oso´ b w cia˛gu całego z˙ ycia. Wtulaja˛c policzek we włosy Maggie, czuł ich oszałamiaja˛cy zapach i mie˛kkos´ c´ . – Mys´ lisz, z˙ e nasz bo´ l po stracie Felicity kiedys´ zmaleje? – spytała cicho. – Mys´ le˛, z˙ e tak – odparł łagodnie.

86

ODWAGA NA POKAZ

– To było tak dawno temu, a wydaje sie˛, z˙ e wczoraj... – A jednak mine˛ło niemal dwanas´ cie lat. Nagle po raz pierwszy od przyjazdu Maggie Hugo us´ wiadomił sobie, ile w cia˛gu tego czasu sie˛ zmieniło. Maggie nadal moz˙ e oczekiwac´ od niego troski i pociechy, jak w czasach, gdy była dzieckiem. Nadal tez˙ w jej charakterze dominuje urocza nuta szalen´ stwa. Jednak teraz miał do czynienia z dorosła˛ kobieta˛, w dodatku przes´ liczna˛, i trzymanie jej w ramionach było dla niego co najmniej kre˛puja˛ce. Inaczej tez˙ ja˛ postrzegał po tym, jak zobaczył ja˛ w akcji jako kierowce˛ karetki i ratowniczke˛. Odnajdywał w niej teraz ma˛dros´ c´ , siłe˛ i pewnos´ c´ siebie, kto´ rych dawniej nie miała. Bliskos´ c´ Maggie stawała sie˛ coraz bardziej kre˛puja˛ca. Us´ wiadomił sobie z zaz˙ enowaniem, z˙ e jego ciało bardzo jednoznacznie reaguje na jej fizyczny powab. Dotychczas jedynie dostrzegał jej atrakcyjnos´ c´ jako kobiety, teraz jej dos´ wiadczał. Jednoczes´ nie miał wraz˙ enie, z˙ e odkrywaja˛c seksualnos´ c´ Maggie, jak gdyby zdradza ich wspo´ lne wspomnienia z lat młodos´ ci. Musiała zauwaz˙ yc´ te˛ gre˛ uczuc´ na jego twarzy i domys´ liła sie˛ przynajmniej po cze˛s´ ci, z czego wynikała. Zwłaszcza gdy nagle dostrzegła w jego oczach czujnos´ c´ po tym, jak sie˛ przytulili. Widac´ us´ wiadomił sobie, z˙ e oboje sa˛ doros´ li i nie moz˙ e jej traktowac´ tak samo jak dawniej. Takz˙ e i ona us´ wiadomiła sobie, z˙ e w ich relacjach zaszła jakas´ zmiana. Hugo przestał byc´ namiastka˛ starszego brata, a ona jego przyszywana˛siostrzyczka˛. Takz˙ e i ona odczuła poz˙ a˛danie i zastanawiała sie˛, czy Hugo ma ten sam problem. Mo´ gł o tym s´ wiadczyc´ błysk poz˙ a˛da-

ODWAGA NA POKAZ

87

nia, kto´ ry zauwaz˙ yła w jego oczach, ale był tak kro´ tki, z˙ e moz˙ e było to złudzenie. Bardziej jednak było moz˙ liwe, z˙ e po prostu dokonywała projekcji budza˛cych sie˛ w niej uczuc´ z nadzieja˛, z˙ e Hugo je odwzajemni. Sa˛dza˛c po jego naste˛pnej reakcji, ma na to niewielkie szanse. W jakims´ momencie gwałtownie sie˛ od niej oderwał, niemal ja˛ odpychaja˛c. Odwro´ cił sie˛ bez słowa i dołoz˙ ył drewna do pieca, potem gwizdna˛ł na psy. – Czas na spacer, pieski! – zawołał z udana˛ beztroska˛. – Trzeba łykna˛c´ troche˛ s´ wiez˙ ego powietrza, nawet jes´ li pada s´ nieg. Ale potrzebował s´ wiez˙ ego powietrza przede wszystkim dla siebie, dlatego tym razem nie namawiał Maggie na spacer. Mys´ l, z˙ e mogła dostrzec w jego twarzy poz˙ a˛danie, przeraz˙ ała go. Biedna dziewczyna, widzi w nim opiekuna, namiastke˛ starszego brata, a on omal sie˛ na nia˛ nie rzucił! O nie, musi sie˛ postarac´ , by Maggie nadal czuła sie˛ z nim bezpieczna.

´ STY ROZDZIAŁ SZO

– Rzeczywis´ cie, bardzo tu ładnie. Maggie wygla˛dała z okna karetki na niewielkie osiedle połoz˙ one na skraju Queenstown. Był słoneczny dzien´ i odbite od s´ niegu s´ wiatło sprawiało, z˙ e budynki wygla˛dały jak domki dla lalek. Podjechali do jednego z nich. – Jest wie˛kszy niz˙ sie˛ wydaje – wyjas´ nił Jason. Dwoma kołami stana˛ł na krawe˛z˙ niku, by nie tamowac´ ruchu na wa˛skiej uliczce. – Ma cztery sypialnie. Chodz´ do s´ rodka. Mimo z˙ e okolica podobała sie˛ Maggie, ruszyła za Jasonem z ocia˛ganiem. Włas´ ciwie ani razu nie stwierdziła wyraz´ nie, z˙ e jest zainteresowana wynaje˛ciem pokoju w budynku, w kto´ rym mieszka Jason, ale nie chciała sprawiac´ mu przykros´ ci. – Zdaje sie˛, z˙ e dos´ c´ blisko sta˛d do kompleksu handlowego – zauwaz˙ yła. – Wszystko mamy pod nosem. Nie trzeba nawet gotowac´ , bo w pobliz˙ u jest mno´ stwo knajpek, a jak wypije sie˛ za duz˙ o, moz˙ na na piechote˛ wro´ cic´ . – Pus´ cił do Maggie oko. – To rzeczywis´ cie fajnie – odparła, bardziej z obowia˛zku niz˙ przekonania. Poczekała, az˙ Jason otworzy drzwi, i spytała: – Nie jest tu aby czasami za głos´ no w nocy?

ODWAGA NA POKAZ

89

– Owszem, to dos´ c´ rozrywkowa dzielnica. Queenstown w ogo´ le te˛tni z˙ yciem, nie tylko w sezonie turystycznym. Nie odpowiedziała. Nie chciała wspominac´ przy Jasonie, z˙ e o wiele bardziej od gwarnego osiedla pocia˛ga ja˛ cisza i spoko´ j panuja˛ce woko´ ł posiadłos´ ci Hugona. Weszli do s´ rodka. W gło´ wnym pomieszczeniu, kto´ re wyraz´ nie pełniło funkcje˛ salonu doste˛pnego dla wszystkich lokatoro´ w, natkne˛li sie˛ na me˛z˙ czyzne˛ ubranego jedynie w szorty. Był mniej wie˛cej w wieku Jasona, wysoki, szczupły, jasnowłosy. Na widok gos´ ci us´ miechna˛ł sie˛, jego niebieskie oczy błysne˛ły. Maggie odniosła wraz˙ enie, z˙ e patrzy na pogan´ skiego boz˙ ka. – Czes´ c´ , Sven! – zawołał Jason. – Widze˛, z˙ e juz˙ wstałes´ . – Podał re˛ke˛ koledze i odwro´ cił sie˛ do Maggie. – To Sven, wprost ze Szwecji, instruktor jazdy na nartach. – Naprawde˛? – Maggie takz˙ e sie˛ us´ miechne˛ła, staraja˛c sie˛ ukryc´ zmieszanie. W uszach natychmiast zabrzmiał jej z˙ art, kto´ ry rzuciła niedawno w obecnos´ ci Hugona, o poszukiwaniu przystojnego instruktora narciarskiego, najlepiej ze Szwecji. – Moz˙ e Maggie wprowadzi sie˛ na miejsce Donny – wyjas´ nił Jason. – Fantastycznie, prawda? – Fantastycznie – potwierdził Sven. Mocny skandynawski akcent dodawał mu uroku. – Jez´ dzisz na nartach, Maggie? – Jeszcze nie, ale chciałabym sie˛ nauczyc´ . – Co sie˛ stało, z˙ e tak wczes´ nie dzis´ wstałes´ , Sven?

90

ODWAGA NA POKAZ

– wtra˛cił Jason. – Zwykle zwlekasz sie˛ z ło´ z˙ ka około południa. – Lisa musiała is´ c´ do pracy – wyjas´ nił Sven ze smutkiem – wie˛c wstałem razem z nia˛. – Lisa to przyjacio´ łka Svena – wytłumaczył Jason. – Ach tak – mrukne˛ła Maggie i atrakcyjnos´ c´ Svena nagle w jej oczach zmalała. Zacze˛ła rozgla˛dac´ sie˛ po pomieszczeniu. Przede wszystkim uderzyła ja˛ ciasnota, było tez˙ dos´ c´ zabałaganione. Na podłodze walały sie˛ buty narciarskie i sterty gazet. W zlewie lez˙ ały brudne talerze. – W tym tygodniu ja zajmuje˛ sie˛ sprza˛taniem – wyjas´ nił Jason z grymasem, widza˛c jej spojrzenie – ale cia˛gle cos´ mi wyskakuje. – Nie przejmuj sie˛ – odparła Maggie. – Sama tez˙ nie nalez˙ e˛ do pedanto´ w. – Chodz´ , pokaz˙ e˛ ci ten wolny poko´ j. Przeszli na go´ re˛, gdzie Jason wskazał jej drzwi. Otworzyła je i wsune˛ła głowe˛ do s´ rodka. Pod s´ ciana˛ stał rza˛d nart, a połowe˛ pokoju zajmował czyjs´ plecak. Okno natomiast wychodziło na kubły ze s´ mieciami z sa˛siedniej restauracji. Maggie przypomniała sobie swoja˛ sypialnie˛ w domu Hugona, z przeszklonymi drzwiami, za kto´ rymi roztaczał sie˛ widok na jezioro i go´ ry. Z trudem powstrzymała westchnienie na mys´ l, z˙ e miałaby sie˛ stamta˛d wyprowadzac´ . Poczuła takz˙ e dziwny ucisk w z˙ oła˛dku, kto´ rego natury wolała nie dra˛z˙ yc´ . Zerkne˛ła na zegarek. – Dzie˛ki za pokazanie pokoju i w ogo´ le propozycje˛. Musze˛ sobie to wszystko poukładac´ . A po´ ki co, chyba czas wracac´ do pracy. Po kogo jedziemy?

ODWAGA NA POKAZ

91

– Po Dulcie Payne. Jak pewnie wiesz, cia˛gle jej szukamy lub ska˛ds´ przywozimy. – Jason wspia˛ł sie˛ na miejsce kierowcy, Maggie usiadła obok. – Ma ponad osiemdziesia˛tke˛ i cierpi na Alzheimera, jednak jej ma˛z˙ nie zgadza sie˛ na umieszczenie jej w domu opieki. W dos´ c´ regularnych odste˛pach czasu znika z domu i potem wszyscy jej szukaja˛. Ostatnio nie poznała me˛z˙ a, nawet uderzyła go w twarz. – Biedak – mrukne˛ła ze wspo´ łczuciem. – O ile wiem, pani Payne ma przejs´ c´ w szpitalu dodatkowe badania. Moz˙ e zatrzymanie jej u nas na kilka dni to jednak pierwszy krok przed umieszczeniem jej w domu opieki? – Na pewno nie. Stary Tom nigdy by sie˛ na to nie zgodził. Powiedział kiedys´ , z˙ e z˙ ona zajmowała sie˛ nim przez całe z˙ ycie, wie˛c teraz on be˛dzie sie˛ nia˛ opiekował az˙ do kon´ ca. Wro´ cili do stacji po potrzebne formularze. Gdy Maggie zaje˛ta była przygotowaniami do wyjazdu, w drzwiach ła˛cza˛cych pogotowie ze szpitalem stana˛ł nagle Hugo. Jego widok nie powinien był jej zdziwic´ . Ostatecznie wiedziała, z˙ e ma dzis´ dyz˙ ur, wie˛c dlaczego zabiło jej raptownie serce i dlaczego unikała jego wzroku? Oczywis´ cie, doskonale znała odpowiedz´ na oba pytania, lecz nie chciała jej formułowac´ nawet we własnych mys´ lach. Ratuja˛c sie˛ przed okazaniem zmieszania, skupiła sie˛ na tematach zawodowych. – Sprawa z pan´ stwem Payne nie be˛dzie łatwa – rzekł Hugo. – Tom nie chce oddac´ Dulcie do szpitala nawet na kilka dni. Jednak ma chroniczne problemy z oddy-

92

ODWAGA NA POKAZ

chaniem, kto´ re ostatnio sie˛ nasiliły. Nie ma szans, z˙ eby w takim stanie poradził sobie z opieka˛ nad z˙ ona˛. – Czy twoim zdaniem Tom be˛dzie chciał przyjechac´ z nia˛ do szpitala? – spytała Maggie. – Nawet na pewno, i to by nam ułatwiło zadanie. Potem sam moge˛ odwiez´ c´ go do domu. – Doskonale – rzekła Maggie. – Tymczasem zajmiemy sie˛ nimi, jak umiemy. Jason s´ wietnie sobie radzi ze starszymi ludz´ mi. Po wyjs´ ciu Hugona Maggie siedziała chwile˛ w zamys´ leniu. Nie mogła sie˛ otrza˛sna˛c´ z ponurego nastroju, w kto´ ry popadła po obejrzeniu z Jasonem swego potencjalnego pokoju. Nie chodzi o to, z˙ e mieszkanie jej nie zachwycało, lecz o to, z˙ e musi wyprowadzic´ sie˛ od Hugona. Nie poprawiało jej nastroju spostrzez˙ enie, z˙ e w obecnos´ ci Hugona od pewnego czasu czuje skre˛powanie. A dokładnie od tygodnia, od rozmowy o Felicity, kiedy w ich relacjach nasta˛piła wyraz´ na zmiana, zwłaszcza gdy nagle przytulili sie˛ do siebie. Jedna˛ z cech tej zmiany była taka sama bliskos´ c´ , jaka kiedys´ ich ła˛czyła. Stali sie˛ zno´ w jak rodzina, choc´ nie ła˛czyło ich z˙ adne pokrewien´ stwo. I w tym tkwi zagroz˙ enie, bo nie ma naturalnej przeszkody płyna˛cej z wie˛zo´ w krwi, kto´ ra by ich ratowała przed zapomnieniem sie˛. Takie ryzyko istniało zwłaszcza w przypadku Maggie, kto´ ra˛ coraz cze˛s´ ciej nawiedzały wspomnienia jej szczenie˛cej miłos´ ci do Hugona. Ilekroc´ go widziała, dos´ wiadczała podniecenia, kto´ remu towarzyszyło znacznie głe˛bsze uczucie. Choc´ starała sie˛ powstrzymac´ , coraz cze˛s´ ciej tez˙ wodziła za nim oczami.

ODWAGA NA POKAZ

93

Co gorsza, z uczuciem zaz˙ enowania odkryła, z˙ e chłonie wzrokiem cała˛ jego postac´ , obserwuja˛c na przykład, jak opinaja˛ mu sie˛ na udach dz˙ insy. Albo przygla˛da sie˛ z lubos´ cia˛ jego dłoniom, gdy czyta jakies´ czasopismo, i wyobraz˙ ała sobie, jak te dłonie bła˛dza˛ po jej ciele. Hugo z pewnos´ cia˛ ani podejrzewał, jakie nia˛ targaja˛ uczucia, poniewaz˙ nie ma szans, by je mo´ gł odwzajemnic´ , a wie˛c nie wychodził poza role˛ przyszywanego starszego brata. Poza tym był przeciez˙ zwia˛zany z Joan, a Maggie nie miała zwyczaju kras´ c´ innym kobietom me˛z˙ czyzn. Tak wie˛c to niespodziewane zauroczenie było jedynie jej problemem i albo sobie z nim poradzi, albo be˛dzie musiała jak najszybciej wyprowadzic´ sie˛ z domu nad jeziorem, by nie naraz˙ ac´ sie˛ na cia˛głe pokusy i emocjonalne me˛ki. Tymczasem musiała ratowac´ sie˛ strategia˛, kto´ ra nigdy jej nie zawodziła – koncentracja˛ na pracy. Przegla˛daja˛c liste˛ potrzebnego wyposaz˙ enia do stacji pogotowia, kto´ ra jak zwykle wydłuz˙ ała sie˛ w nieskon´ czonos´ c´ , Maggie przypomniała sobie, z˙ e cze˛s´ c´ pienie˛dzy moz˙ e uda sie˛ zdobyc´ podczas balu poła˛czonego ze zbieraniem datko´ w na szpital i pogotowie. Perspektywa balu skłoniła ja˛ takz˙ e do rozwaz˙ enia bardziej przyziemnych spraw. Zostały zaledwie dwa tygodnie, a ona jeszcze nie pomys´ lała o kostiumie. Jako pomysłodawczyni nie moz˙ e sie˛ pojawic´ w byle czym. Nie moz˙ e tez˙ prosic´ o rade˛ Hugona, bo ten podchodził do pomysłu balu z rezerwa˛. Gdy kilka dni wczes´ niej spytała go, co zamierza włoz˙ yc´ , wzruszył ramionami i mrukna˛ł:

94

ODWAGA NA POKAZ

– Nie mam poje˛cia. Joan cos´ wymys´ li. Pewnie wypoz˙ yczy jakies´ kostiumy dla mnie i dla siebie w Dunedin. – Jak to? – Maggie potrza˛sne˛ła głowa˛, nie rozumieja˛c. – Jest ci oboje˛tne, w co sie˛ ubierzesz? – Yhm. Nienawidze˛ balo´ w kostiumowych. Czyj to w ogo´ le był pomysł? – Mo´ j – przypomniała mu z lekko uraz˙ ona˛mina˛– ale nie przejmuj sie˛. Mys´ le˛, z˙ e Joan znajdzie cos´ odpowiedniego. – Zachowanie Hugona rozdraz˙ niło ja˛, wie˛c dodała: – Najlepszy byłby dla ciebie stro´ j Drakuli. Doskonale bys´ sie˛ prezentował z ogromnymi wampirzymi ze˛biskami i s´ ciekaja˛ca˛ z nich krwia˛. Jednoczes´ nie ubio´ r hrabiego wymaga fraka, wie˛c w tan´ cu prezentowałbys´ sie˛ wys´ mienicie. – Moz˙ e. Tylko z˙ e ja nienawidze˛ tan´ czyc´ . Maggie spojrzała na niego z niedowierzaniem. Jak moz˙ na nie lubic´ tan´ czyc´ ? Moz˙ e Hugo rzeczywis´ cie jest o wiele bardziej sztywny i ponury, niz˙ jej sie˛ zdawało? W jej słowach brzmiała teraz otwarta złos´ liwos´ c´ : – Tym bardziej utwierdzam sie˛ w przekonaniu, z˙ e stro´ j Drakuli byłby dla ciebie znakomity. Wypoz˙ yczymy ci trumne˛ i wygodnie sobie w niej polez˙ ysz, a inni be˛da˛ sie˛ bawic´ . – Ciekawe, za kogo ty sie˛ przebierzesz? – odparował Hugo, nie zbity z tropu. – Za Pipi Langstrump? Maggie zastanawiała sie˛, czy to sugestia do jej niesfornych włoso´ w, kto´ re rzeczywis´ cie mogłyby sterczec´ na wszystkie strony, gdyby ich nie ujarzmiała odpowiednimi specyfikami. Bardziej jednak podejrzewała, z˙ e Hugo ma na mys´ li jej nieokiełzana˛ nature˛ – i to ja˛ zabolało.

ODWAGA NA POKAZ

95

Czyz˙ by z dawnych czaso´ w pamie˛tał jedynie jej nieodpowiedzialne, cze˛sto szczeniackie wyskoki? Czy nadal uwaz˙ a, z˙ e jest niedojrzała i nie uznaje z˙ adnych ograniczen´ ? Westchne˛ła. Pakuje sie˛ w niezłe tarapaty, skoro byle z˙ arcik Hugona wywołuje w niej taka˛ frustracje˛. Co gorsza, w rozwia˛zaniu tej sytuacji zdana jest jedynie na siebie. Istnieje jedno wyjs´ cie: musi ochłona˛c´ w swym afekcie, poniewaz˙ dzis´ – podobnie jak dawniej – nie ma u Hugona najmniejszych szans. Jej ponure rozmys´ lania przerwał dzwonek telefonu. Słysza˛c głos Donalda Hamiltona, szybko podje˛ła decyzje˛. Zapraszaja˛c go jako swojego partnera, zaoszcze˛dzi sobie i Hugonowi niezre˛cznej sytuacji. – Doskonały pomysł, Maggie! – zawołał przeje˛ty Donald. – Mam poszukac´ dla ciebie jakiegos´ kostiumu w Dunedin? – Dzie˛kuje˛, mys´ le˛, z˙ e poradze˛ sobie sama. – Maggie podobał sie˛ głos Donalda: głe˛boki, zmysłowy, pełen ciepła. – Kilka lat temu brałam lekcje tan´ ca brzucha. Poprosze˛ matke˛, z˙ eby przysłała mi kostium, kto´ rego wtedy uz˙ ywałam. Przebiore˛ sie˛ za egzotyczna˛ tancerke˛ rodem z legendy o lampie Alladyna. – Juz˙ sie˛ nie moge˛ doczekac´ , kiedy cie˛ zobacze˛. W takim razie postaram sie˛ znalez´ c´ dla siebie cos´ w podobnym stylu. W przyszłym tygodniu przylatuje˛ do was na konsultacje˛. Proponuje˛ wspo´ lny lunch, to obgadamy szczego´ ły. Wysiłek włoz˙ ony w organizacje˛ balu okazał sie˛ zaskakuja˛co wielki. Hugo był mile zaskoczony odzewem

96

ODWAGA NA POKAZ

lokalnej społecznos´ ci. Dekoracje i os´ wietlenie, jedzenie i picie były najwyz˙ szej klasy, a gos´ ci i sponsoro´ w pojawiło sie˛ istne mrowie. Elegancki garnitur, kto´ ry zaproponowała mu Joan na bal kostiumowy, wydawał mu sie˛ doskonałym i przemys´ lanym wyborem. Z jednej strony mo´ gł tłumaczyc´ , z˙ e przebrał sie˛ za Jamesa Bonda, z drugiej – unikna˛ł koniecznos´ ci włoz˙ enia jakiegos´ dziwacznego kostiumu, w kto´ rym wygla˛dałby jak pajac. Wybo´ r Joan był doskonały takz˙ e ze wzgle˛do´ w praktycznych – w czasie balu miał dyz˙ ur, wie˛c w kaz˙ dej chwili mo´ gł wro´ cic´ do szpitala, nie wzbudzaja˛c sensacji ws´ ro´ d pacjento´ w. Jednakz˙ e teraz, gdy znalazł sie˛ w sali, poczuł sie˛ zupełnie nie na miejscu. Miał wraz˙ enie, z˙ e zno´ w bardzo mu blisko do kategorii nudziarzy, kto´ rych Maggie nie tolerowała. W otoczeniu ro´ z˙ nej mas´ ci przebieran´ co´ w bardziej przypominał wymuskanego kelnera niz˙ uczestnika balu kostiumowego. Sterczał teraz samotnie jak palec w odprasowanym garniturze, maja˛c w zasie˛gu re˛ki tabuny zakonnic, ksie˛z˙ y i ro´ z˙ nych postaci historycznych i filmowych, a takz˙ e cała˛ menaz˙ erie˛ zwierza˛t, diabło´ w, cygano´ w i innych dziwacznych postaci. Dostrzegł nawet, jak jeden z jego najbardziej konserwatywnych kolego´ w przebrał sie˛ za Frankensteina, a cicha i spokojna Megan włoz˙ yła na siebie frywolny fartuszek francuskiej pokojo´ wki. ˙ eby choc´ troche˛ pokryc´ zmieszanie, zacza˛ł rozZ gla˛dac´ sie˛ po sali. Szukał Maggie, kto´ ra nie chciała mu sie˛ przyznac´ , jaki kostium włoz˙ y, co tylko zwie˛kszyło jego ciekawos´ c´ . Nagle usłyszał koło siebie czyjs´ zdumiony głos:

ODWAGA NA POKAZ

97

– Dobry wieczo´ r, panie doktorze. – Annie, młoda recepcjonistka przebrana za klauna, przygla˛dała mu sie˛ z rozbawieniem. – Nie wiedział pan, z˙ e to bal kostiumowy? – Alez˙ wiedziałem – wyja˛kał zmieszany. – Przebrałem sie˛ za Jamesa Bonda... – Aha, rozumiem – oznajmiła Annie, choc´ z jej twarzy nie znikał powa˛tpiewaja˛cy wyraz. Jednak nie zda˛z˙ yła nic dodac´ , bo porwał ja˛ do tan´ ca jakis´ dziko wygla˛daja˛cy kowboj. W chwile˛ po´ z´ niej u boku Hugona pojawił sie˛ prezes zarza˛du szpitala. – Wspaniały bal, prawda? Przy takim tłumie potencjalnych sponsoro´ w be˛dzie nas chyba stac´ na zakup sprze˛tu USG? – Całkiem moz˙ liwe – zgodził sie˛ Hugo. – Nawet by mi do głowy nie przyszło, z˙ e bal be˛dzie sie˛ cieszył takim zainteresowaniem. Nie mo´ gł nie zauwaz˙ yc´ , z˙ e i prezes bił go na głowe˛ odwaga˛ w doborze stroju. Przebrał sie˛ za Henryka VIII i w poro´ wnaniu z wykwintnym strojem kro´ la garnitur Hugona jeszcze mniej przypominał jakikolwiek kostium. – Zobacz, Hugo, wszyscy tan´ cza˛ – zawołała Joan, kto´ ra nagle pojawiła sie˛ u jego boku. – Tak, widze˛ – odparł – ale ja na razie spauzuje˛. Widze˛ obok ciebie jakiegos´ ksie˛dza. Moz˙ e jemu zaproponujesz? – To Lewis – rozes´ miała sie˛ Joan i przywitała sie˛ z pulmonologiem. Podczas gdy oni rozmawiali, Hugo ponownie rozejrzał sie˛ po sali. Dojrzał Jasona, kto´ ry ze swoimi blond

98

ODWAGA NA POKAZ

dredami udawał supermana. Obok niego kre˛ciła sie˛ Erin nadal z re˛ka˛w gipsie, co wygla˛dało interesuja˛co, zwaz˙ ywszy z˙ e przebrała sie˛ za kotke˛. A potem... potem dostrzegł Maggie. Dosłownie zaparło mu dech w piersiach, poniewaz˙ Maggie wygla˛dała cudownie. Była boso, paznokcie u sto´ p pomalowała na jaskrawoczerwony kolor. Kostki zdobiły jej bransolety, na nogach zas´ powiewały obszerne pantalony. Piersi okrywał jej stanik zdobiony bogato cekinami, a w pe˛pku skrzył sie˛ sztuczny kamien´ . Włosy miała rozpuszczone, co wraz z przez´ roczystym welonem okrywaja˛cym usta jeszcze bardziej podkres´ lało niesamowita˛ urode˛ jej oczu, ozdobionych egzotycznym makijaz˙ em. Teraz dopiero zauwaz˙ ył krocza˛cego u jej boku Araba trzymaja˛cego ja˛ za re˛ke˛. Choc´ oboje znajdowali sie˛ dos´ c´ daleko, wydawało mu sie˛, z˙ e rozpoznaje w nim Donalda Hamiltona. Odwro´ cił wzrok. Nie chciał, by Maggie go zauwaz˙ yła. A zwłaszcza tego, z jakim zachwytem jej sie˛ przygla˛dał. Odchrza˛kna˛ł. – Zgoda! – zawołał do Joan. – Zatan´ czmy. Orkiestra grała wspaniale, a parkiet był tak zatłoczony, z˙ e nikt nie zwro´ cił uwagi na nieco oryginalny styl tan´ ca Hugona. Po jakims´ czasie zaprowadził Joan do baru, by sie˛ czegos´ napic´ . W tym momencie ponownie doła˛czył do nich Lewis. – Zapomniałem ci cos´ powiedziec´ , Joan! – zawołał. – Chodzi o twoje obrazy i o wystawe˛. Podczas gdy Joan i Lewis omawiali swoje sprawy, Hugo ponownie rozejrzał sie˛ po sali. Nie miał problemo´ w ze znalezieniem Maggie. Woko´ ł niej utworzyło

ODWAGA NA POKAZ

99

sie˛ grono entuzjasto´ w patrza˛cych, jak wykonuje taniec brzucha. Tan´ czyła z typowa˛ dla siebie urocza˛ nonszalancja˛ i rados´ cia˛ z˙ ycia, z jakimi podchodziła do wie˛kszos´ ci spraw. Tak jak sie˛ domys´ lał, towarzysza˛cym jej Arabem był Donald Hamilton. Skonstatowanie tego faktu natychmiast popsuło mu nastro´ j. Jednakz˙ e nie miał czasu na analizowanie swych emocji, poniewaz˙ zabrze˛czał jego telefon komo´ rkowy. Recepcjonistka ze szpitala. – Bardzo mi przykro – zawołał do Joan i Lewisa – ale musze˛ was zostawic´ . Jestem na dyz˙ urze i włas´ nie mnie wezwano. – O nie! – Joan załamała re˛ce. – Zabawa dopiero sie˛ zaczyna, a ja w dodatku sie˛ dowiedziałam, z˙ e jeden z moich obrazo´ w został kupiony. – To fantastycznie. Gratuluje˛ z całego serca. A teraz naprawde˛ przepraszam, musze˛ pe˛dzic´ . Postaram sie˛ wro´ cic´ na tyle szybko, z˙ eby odwiez´ c´ cie˛ do domu. – Nie trzeba, nie chciałabym zawracac´ ci głowy. Poprosze˛ Lewisa, dobrze? – Alez˙ prosze˛! – zawołał Lewis i napełnił kieliszek Joan szampanem. – Mys´ le˛, z˙ e moz˙ esz wzia˛c´ do domu Maggie – zasugerowała Joan. – Ska˛d ten pomysł? – Hugo zamrugał zaskoczony. – Jak by ci to powiedziec´ ... – Joan spojrzała w bok. – Dowiedziałam sie˛ włas´ nie od Lewisa, z˙ e Donald wca˙ ona rzeczywis´ cie go rzuciła, le nie jest rozwiedziony. Z ale zno´ w sa˛ razem. – To prawda – wtra˛cił Lewis. – Nie dalej niz˙ w zeszłym tygodniu jadłem z nimi kolacje˛.

100

ODWAGA NA POKAZ

– Uwaz˙ am, z˙ e powinienes´ cos´ zrobic´ w tej materii – kontynuowała Joan – zanim sprawy tych dwojga nie zajda˛ za daleko. – Przede wszystkim nie wiemy, w jakim kierunku zmierza ich zwia˛zek – zauwaz˙ ył Hugo – a poza tym chyba nie mamy prawa wtra˛cac´ sie˛ w ich sprawy. A teraz wybaczcie... Hugo z ulga˛ opuszczał bal, a z jeszcze wie˛ksza˛ kon´ czył rozmowe˛ o Maggie. Okazało sie˛, z˙ e przypadek, do kto´ rego go wezwano, nie nalez˙ ał do powaz˙ nych. Czekała na niego pacjentka w s´ rednim wieku, kto´ ra skarz˙ yła sie˛ na potworny bo´ l głowy. Po zbadaniu jej i wykluczeniu powaz˙ niejszych neurologicznych schorzen´ Hugo uznał, z˙ e to przypuszczalnie silna migrena. Kobieta sie˛ uspokoiła, usłyszawszy taka˛ diagnoze˛, jednakz˙ e z ulga˛ przyje˛ła propozycje˛, by zostac´ na obserwacji. Skoro juz˙ przyjechał do szpitala, jak zwykle zajrzał do Nancy. Na jego widok wykrzykne˛ła ze zdumienia. – Dobry Boz˙ e! Co´ z˙ pan tutaj robi o tak po´ z´ nej porze? Czy wydarzył sie˛ jakis´ wypadek? – Mam dyz˙ ur, wezwano mnie do izby przyje˛c´ . Na szcze˛s´ cie nic powaz˙ nego. Pomys´ lałem wie˛c, z˙ e sprawdze˛, co u pani. – Wszystko po staremu. Czuje˛ sie˛ znacznie lepiej i to mi wystarczy. – Przyjrzała mu sie˛ uwaz˙ niej. – Jakos´ dziwnie jest pan ubrany. – Wracam z balu – wyjas´ nił. – Chyba niezbyt udanego – zauwaz˙ yła Nancy.

ODWAGA NA POKAZ

101

Hugo us´ miechna˛ł sie˛. Nancy dostrzegała rzeczy, kto´ rych inni nawet nie podejrzewali. Z wiekiem zdobyła nie tylko dos´ wiadczenie, ale i prawdziwa˛ ma˛dros´ c´ . – Ma pani racje˛, che˛tnie stamta˛d zwiałem. Czułem sie˛ tam nieswojo, zupełnie nie na miejscu – wyjas´ nił, zaskoczony swoja˛otwartos´ cia˛. – Prawde˛ mo´ wia˛c, wszyscy pro´ cz mnie przyszli w kostiumach, jak przystało na bal przebieran´ co´ w. – Wie˛c dlaczego pan sie˛ nie przebrał? – Nie wiem. – Zamys´ lił sie˛. – Zawsze uwaz˙ ałem, z˙ e bale kostiumowe to głupota, w dodatku z˙ enuja˛ca. Dzis´ zacza˛łem sie˛ zastanawiac´ , czy z powodu swojego rozsa˛dku, kto´ rym tak sie˛ dotychczas chlubiłem, czegos´ w z˙ yciu nie trace˛. Nancy poklepała go po dłoni. – Sekret polega na tym, z˙ e trzeba byc´ rozsa˛dnym dla innych, a nie dla siebie. – Hugo przez chwile˛ rozwaz˙ ał jej słowa. Moz˙ liwe, z˙ e tak długo był ostoja˛ i uosobieniem rozsa˛dku dla innych, z˙ e stało sie˛ to jego druga˛ natura˛. – Bycie rozsa˛dnym nie jest złe – cia˛gne˛ła łagodnie Nancy. – Ale powygłupianie sie˛ od czasu do czasu ˙ ycie jest kro´ tsze niz˙ sie˛ wydaje, nikomu nie zaszkodzi. Z trzeba z niego czerpac´ gars´ ciami. Hugo miał wraz˙ enie, jak gdyby słyszał Maggie, tylko w starszym wydaniu. Odwzajemnił serdeczny us´ miech Nancy. – Dzie˛kuje˛ pani za ma˛dra˛ rade˛, a teraz zno´ w musze˛ byc´ bardzo rozsa˛dny i poprosic´ , by postarała sie˛ pani zasna˛c´ . Hugo czuł sie˛ zbyt zme˛czony, by wracac´ na bal. Z nadzieja˛, z˙ e Donald Hamilton zatroszczy sie˛ o swoja˛

102

ODWAGA NA POKAZ

partnerke˛ i odwiezie ja˛, gdy impreza sie˛ skon´ czy, wsiadł do auta i ruszył do domu. Choc´ dochodziła druga, Maggie jeszcze nie było. Pomys´ lał gorzko, z˙ e moz˙ e znajduje sie˛ teraz w jakims´ pokoju hotelowym z Donaldem Hamiltonem. Małz˙ en´ skie problemy Donalda ani go zie˛biły, ani grzały. Inaczej jednak przedstawiała sie˛ sprawa z Maggie. Jej los był dla niego niezmiernie waz˙ ny. O wiele bardziej niz˙ chciałby sie˛ do tego przyznac´ . Dygotała z zimna. Ubio´ r tancerki jest z pewnos´ cia˛ ogromnie atrakcyjny, ale nie nadaje sie˛ do dłuz˙ szego noszenia w s´ rodku zimy. Z ulga˛ zobaczyła, z˙ e Hugo zostawił rozpalony piec, by mogła sie˛ ogrzac´ . Jego troska ja˛ wzruszyła. Nagle ze zdumieniem odkryła, z˙ e wcale nie poszedł spac´ . Siedział w fotelu i patrzył na nia˛ ze sroga˛ mina˛. – Jest trzecia nad ranem – warkna˛ł. – Gdzies´ ty, do diabła, sie˛ podziewała? – Przeciez˙ doskonale wiesz – odparła zaskoczona. – Chyba nie czekałes´ na mnie? – Wyobraz´ sobie, z˙ e tak! – Przepraszam, ale po jakie licho? Teraz z kolei on nie rozumiał jej zdumienia. Jest rzecza˛ naturalna˛, z˙ e sie˛ niepokoił. Nadal był poruszony i nie potrafił nad tym zapanowac´ , zwłaszcza gdy na nia˛ patrzył – stała przed nim po´ łnaga i w po´ łmroku wygla˛dała jeszcze bardziej atrakcyjnie. – Czekałem, bo sie˛ o ciebie niepokoiłem – rzekł w kon´ cu spokojniej. – A poza tym chciałbym ci cos´ powiedziec´ .

ODWAGA NA POKAZ

103

– Co takiego? – Donald nie jest rozwiedziony. – Wiem – odparła. – Jest w separacji. – To dlaczego nadal mieszka z z˙ ona˛? Uniosła dumnie głowe˛. Donald okazał sie˛ na tyle doskonałym towarzyszem, z˙ e choc´ na moment zapomniała o Hugonie. Wykazał sie˛ tez˙ taktem i gdy odrzuciła jego zaproszenie do pokoju na kieliszek wina, wie˛cej jej nie nagabywał. Wzbudziło to jej szacunek, a Hugo nie ma prawa z´ le go osa˛dzac´ . W dodatku traktuje ja˛ jak nastolatke˛, kto´ ra musi sie˛ tłumaczyc´ z po´ z´ nego powrotu do domu. – Wybacz, ale to, co robie˛, nie jest twoja˛ sprawa˛. – Owszem, jest, poniewaz˙ lez˙ y mi na sercu twoje dobro. – A mnie twoje – odparowała – ale nie odwaz˙ yłabym sie˛ ci powiedziec´ , jak nieodpowiednia jest dla ciebie Joan. – Bo to nieprawda. – Mam inne zdanie. – Przynajmniej ona nie pozostaje z nikim w zwia˛zku małz˙ en´ skim. – Moz˙ e podobnie jest z Donaldem? A nawet gdyby było inaczej, sama sie˛ o tym przekonam – cia˛gne˛ła Maggie ze złos´ cia˛. – Na miłos´ c´ boska˛, Hugo, nie potrzebuje˛ nian´ ki. Nie jestem twoja˛ siostrzyczka˛. Zapadła cisza. Maggie wiedziała, z˙ e jej słowa zabrzmiały ostro, lecz w kon´ cu musiały pas´ c´ . Po chwili dodała łagodniej: – Juz˙ jestem dorosła, Hugo. Moge˛ robic´ , co chce˛ i kiedy chce˛. Podobnie jak ty.

104

ODWAGA NA POKAZ

Podeszła do niego i szybko cmokne˛ła go w usta. Potem najzwyczajniej w s´ wiecie odwro´ ciła sie˛ i ruszyła w strone˛ drzwi. W progu zatrzymała sie˛ i przerywaja˛c martwa˛ cisze˛, powiedziała lekko: ´ pij dobrze. – Dobrej nocy. S

´ DMY ROZDZIAŁ SIO

Dobrze jej mo´ wic´ ,,s´ pij dobrze’’, mys´ lał ponuro. Mo´ głby mo´ wic´ o szcze˛s´ ciu, gdyby w ogo´ le zmruz˙ ył oczy. Jeszcze nigdy nie czuł sie˛ tak poruszony. Nie chodziło o pocałunek. Odczytał go jako che˛c´ pokazania przez Maggie, z˙ e jest dorosła i moz˙ e robic´ , co chce. Jednak ten pocałunek wywołał w nim burze˛ emocjonalna˛, kto´ ra zatrze˛sła fundamentami budowanymi przez całe z˙ ycie. Nie potrafił sprecyzowac´ , co dokładnie sie˛ stało. Wiedział tylko, z˙ e jego s´ wiat zaczyna sie˛ chwiac´ . Musi jak najszybciej znalez´ c´ przyczyne˛ i ja˛ usuna˛c´ . Maggie pewnie nie ma poje˛cia, jak jej pocałunek podziałał. Całowała go i obejmowała tysia˛ce razy w z˙ yciu i przypuszczalnie nie widziała ro´ z˙ nicy pomie˛dzy cmoknie˛ciem go w policzek czy w usta. Dlaczego wie˛c dla niego stanowi to taka˛ ro´ z˙ nice˛ i dlaczego nigdy nie poczuł nic podobnego, gdy całował Joan czy jaka˛kolwiek inna˛ kobiete˛? Je˛kna˛ł z bezsilnej złos´ ci. Poz˙ a˛da Maggie. Nie moz˙ e sie˛ dłuz˙ ej okłamywac´ , z˙ e jest inaczej. Tylko jak to sie˛ zacze˛ło? Przypuszczalnie wtedy, gdy po raz pierwszy dostrzegł, jak atrakcyjna˛ kobieta˛ sie˛ stała. Taka reakcja jest oczywista chyba u kaz˙ dego me˛z˙ czyzny. Jednak mniej oczywiste wydaje

106

ODWAGA NA POKAZ

sie˛ spostrzez˙ enie, z˙ e jego poz˙ a˛danie przekracza zwykłe normy. Jak to ma sobie wytłumaczyc´ ? Gorzej jeszcze – jak to zaakceptowac´ ? Co ma do diabła pocza˛c´ ? Przeciez˙ nie moz˙ e unikac´ Maggie. Mieszka z nia˛ pod jednym dachem, codziennie rano widzi jej rozespane oczy i zmierzwione włosy, kto´ rych nie dotkna˛ł jeszcze grzebien´ . A gdy przygotowywał sie˛ do snu, takz˙ e i wtedy towarzyszył mu jej widok, jak siedzi skulona na sofie i czyta. Niepostrzez˙ enie stała sie˛ cze˛s´ cia˛ jego domu i całego s´ wiata. Czy ma z pełna˛ szczeros´ cia˛ powiedziec´ jej, co do niej czuje i poprosic´ , by poszukała innego mieszkania? Nie. Przyznanie sie˛, z˙ e jej poz˙ a˛da, zniszczyłoby zaufanie i przyjaz´ n´ , kto´ ra ich ła˛czyła. Maggie z pewnos´ cia˛ doznałaby szoku, a jednoczes´ nie straciłaby cos´ bardzo waz˙ nego – przekonanie, z˙ e ma u boku kogos´ w rodzaju brata. Takie poczucie pustki mogłoby ja˛ sprowokowac´ do rzucenia sie˛ w ramiona pierwszego lepszego me˛z˙ czyzny. Oczywis´ cie, natychmiast pomys´ lał o Donaldzie. Czy całowała go? Czy to niemiłe uczucie, kto´ rego teraz dos´ wiadcza, to zazdros´ c´ ? Zaczerpna˛ł gwałtownie powietrza. Nie, to tylko głe˛boki niepoko´ j. Obawa, z˙ e Maggie pakuje sie˛ w kolejne kłopoty, jak wiele razy dota˛d. I gdyby teraz zamieszkała osobno, nie byłby w stanie uchronic´ jej przed nimi. W takim razie wszystko musi zostac´ po staremu. Poz˙ a˛danie jest uczuciem przejs´ ciowym i tak intensywnym, z˙ e pewnie szybko sie˛ wypali. Jes´ li starannie je ukryje, nic nie zagrozi jego przyjaz´ ni z Maggie.

ODWAGA NA POKAZ

107

– Jak ci sie˛ spało? – spytała rano, gdy wszedł do kuchni. Wygla˛dała jak zwykle rados´ nie i s´ wiez˙ o. – Doskonale, dzie˛kuje˛ – skłamał. Teraz dopiero dostrzegł, z˙ e Maggie cos´ energicznie miesza w garnku. – A co´ z˙ ty, u licha, gotujesz? – Owsianke˛, w sam raz na zimowy poranek. – Owsianke˛? Przeciez˙ to najokropniejsza potrawa na s´ wiecie, nie sa˛dzisz? – Wcale nie. Kiedy sie˛ doda bra˛zowy cukier i bita˛ s´ mietane˛, jest pycha. – Przyjrzała mu sie˛ uwaz˙ nie. – Wygla˛dasz na zme˛czonego i niewyspanego. – Nie, dobrze sie˛ czuje˛ – zaprzeczył słabo. – Zjedz troche˛ bitej s´ mietany, to ci sie˛ poprawi nastro´ j. – Nabrała na palec białego puchu i wsune˛ła go do ust. – Ale pyszne! Hugo zamkna˛ł oczy. Przeszył go dreszcz, podobnie jak wczoraj, gdy Maggie go pocałowała. Musi natychmiast skupic´ mys´ li na czyms´ innym. Zacza˛ł kartkowac´ jakies´ pismo. – Mam zaległos´ ci w lekturze. Chciałbym tez˙ opisac´ kilka ciekawych przypadko´ w, z kto´ rymi miałem do czynienia. Moz˙ liwe, z˙ e po dyz˙ urze zatrzymam sie˛ nieco dłuz˙ ej w szpitalu. Była to jedyna wymo´ wka, kto´ ra mu w tej chwili przyszła do głowy, lecz na razie – po´ ki nie upora sie˛ z burza˛ uczuc´ – wolał unikac´ bliskos´ ci Maggie. Po s´ niadaniu szybko sie˛ z nia˛ poz˙ egnał i w ponurym nastroju pojechał do szpitala. Jednodniowa ucieczka nie moz˙ e przynies´ c´ rozwia˛zania. Zastanawiał sie˛, jakie ma opcje. Moz˙ e wyjechac´ z Queenstown, ma sporo zaległego

108

ODWAGA NA POKAZ

urlopu badawczego i moz˙ e go spe˛dzic´ gdziekolwiek w s´ wiecie. Tylko czy w ten sposo´ b zapomni o Maggie? Włas´ ciwie nie musiał sobie odpowiadac´ – miał stuprocentowa˛ pewnos´ c´ , z˙ e be˛dzie zz˙ erac´ go te˛sknota i z˙ e kaz˙ dego dnia be˛dzie marzył, z˙ eby byc´ wraz z nia˛. Moz˙ e w takim razie powinien bardziej zaangaz˙ owac´ sie˛ w zwia˛zek z Joan? Lecz to by oznaczało, z˙ e traktuje ja˛ instrumentalnie, a na to nie pozwalała mu przyzwoitos´ c´ . Chyba z˙ e... Chyba z˙ e jego zwia˛zek z Joan nie tyle sie˛ pogłe˛bi, co podryfuje w innym kierunku. Skoro tak bardzo wytra˛ciła go z ro´ wnowagi s´ wiadomos´ c´ , z˙ e poz˙ a˛da Maggie, moz˙ e to uczucie osłabnie, gdy zacznie poz˙ a˛dac´ innej kobiety. Moz˙ e tak gora˛ce pragnienie Maggie wzie˛ło sie˛ z prostego faktu, z˙ e od dłuz˙ szego czasu nie był w fizycznym zwia˛zku z z˙ adna˛ kobieta˛? Gdyby zacza˛ł spe˛dzac´ wie˛cej czasu z Joan, moz˙ e i ona wzbudziłaby w nim poz˙ a˛danie. Ostatecznie nalez˙ y do bardzo atrakcyjnych kobiet. Jednoczes´ nie Maggie koniecznie powinna dostrzec zmiane˛ jego stosunku do Joan. On zas´ uzyska w ten sposo´ b dwie rzeczy: Joan upewni sie˛, z˙ e ich zwia˛zek moz˙ e nabrac´ innego wymiaru, Maggie zas´ dowie sie˛, z˙ e Hugo nie wykorzysta swej roli, jaka˛ pełni w jej z˙ yciu, do egoistycznych celo´ w i z˙ e nie straci w nim przyjaciela, na kto´ rego zawsze moz˙ e liczyc´ . Tak, najwaz˙ niejsze to piele˛gnowac´ te˛ ich przyjaz´ n´ , bo to chyba najwie˛kszy dar, jaki od losu otrzymali. Maggie ła˛czy go z przeszłos´ cia˛ i nie chciał tej wie˛zi stracic´ . Moga˛ zno´ w spokojnie rozmawiac´ o Felicity. Wspominanie jej stało sie˛ czyms´ naturalnym, poniewaz˙ oboje ja˛ kochali. A teraz, gdy juz˙ wyjas´ nili sobie

ODWAGA NA POKAZ

109

dawne nieporozumienia, mogli rozmawiac´ o Felicity bez bo´ lu. Ale zalez˙ ało mu na podtrzymaniu przyjaz´ ni z Maggie takz˙ e z innych powodo´ w. Maggie reprezentowała pewien styl z˙ ycia, kto´ ry dotychczas był mu obcy, a mianowicie lubiła podejmowac´ ryzyko. Co wie˛cej, Maggie uczyła go takz˙ e rados´ ci z˙ ycia, cieszenia sie˛ drobiazgami, a taki dar mało kto posiada. Niepokoiło go tylko jedno. Czy moz˙ liwe, z˙ e jego relacje z Maggie ogranicza˛ sie˛ do przyjaz´ ni? I co be˛dzie, jes´ li mimo wysiłko´ w z jego strony zwia˛zek z Joan nie wypali, a on nadal be˛dzie marzył tylko o Maggie? Pomys´ lał, z˙ e musi jak najszybciej ustalic´ , co włas´ ciwie czuje do Maggie, czy jest szansa, z˙ e pozostana˛ przyjacio´ łmi. Nadszedł czwartek. Maggie przywiozła na sygnale rodza˛ca˛ kobiete˛, Marie Jessop, kto´ ra była w trzydziestym szo´ stym tygodniu cia˛z˙ y. Poczuła nagle skurcze i zauwaz˙ yła krwawienie, wie˛c natychmiast wezwała karetke˛. Zanim Maggie i Jason przywiez´ li ja˛ do szpitala, krwotok ustał, jednakz˙ e skurcze powtarzały sie˛ juz˙ co pie˛c´ minut. Joan i Hugo byli mocno zaniepokojeni stanem pacjentki. W dodatku zrobiło sie˛ lekkie zamieszanie, poniewaz˙ wraz z Marie przyjechały jej dzieci – bliz´ niaki Christopher i Max oraz dwuletnia Michelle. – Nie moz˙ na było ich zostawic´ – wyjas´ niła Maggie. – Ma˛z˙ jest kierowca˛ cie˛z˙ aro´ wki i wyjechał w trase˛. Joan przygotowała aparature˛ do zbadania Marie. Zaje˛ła sie˛ tez˙ dziec´ mi, wzdychaja˛c z rezygnacja˛.

110

ODWAGA NA POKAZ

– Dzieci moga˛ posiedziec´ w poczekalni – zaproponowała. – Jest tam pełno zabawek, a na razie Christopher i Max moga˛ zaopiekowac´ sie˛ siostra˛, po´ ki nie znajdziemy kogos´ z personelu. – Nie! – krzykne˛li chłopcy ro´ wnoczes´ nie. – Zostaniemy z mamusia˛. Tymczasem Hugo pomagał Maggie przenies´ c´ Marie do ło´ z˙ ka. – Skurcze nadal co pie˛c´ minut – relacjonowała Maggie. – Straciła sporo krwi. – A tak prosiłam me˛z˙ a, z˙ eby dzis´ nie jechał – je˛czała Marie. – Czułam, z˙ e cos´ sie˛ wydarzy. Tymczasem dzieci nabierały coraz wie˛kszej s´ miałos´ ci, a gdy Jason chciał przetransportowac´ wo´ zek z jednej sali do drugiej, chłopcy uczepili sie˛ ko´ łek. – Michelle juz˙ jechała. Teraz na nas kolej! Widza˛c, co sie˛ dzieje, Joan zaproponowała Maggie: – Ja zajme˛ sie˛ Marie, a moz˙ e ty zabrałabys´ dzieci do poczekalni? – A nie moga˛ zostac´ ze mna˛? – wła˛czyła sie˛ Marie. – Wolałabym miec´ je na oku. – No dobrze – westchna˛ł Hugo. – Przyniose˛ zabawki z poczekalni i niech posiedza˛ sobie w ka˛cie pokoju. – W takim razie ja wracam do karetki – powiedział Jason – a Maggie na wszelki wypadek niech z wami zostanie. – Dzie˛kuje˛, tak be˛dzie najrozsa˛dniej – odparła. Miała intuicyjne wraz˙ enie, z˙ e lepiej byc´ na miejscu. Joan nie wygla˛dała na szcze˛s´ liwa˛, widza˛c, z˙ e po salce kre˛ca˛ sie˛ dzieci. Maggie pomogła Marie sie˛ przebrac´ i posadziła ja˛ na

ODWAGA NA POKAZ

111

szpitalnym ło´ z˙ ku. Tymczasem Christopher znalazł sie˛ przy umywalce, z całych sił pocia˛gna˛ł za ra˛czke˛ i silny strumien´ wody uderzył z całym impetem w s´ cianki, opryskuja˛c zaro´ wno jego, jak i brata. Obaj chłopcy zachichotali zachwyceni. – Chyba jednak trzeba skoczyc´ po te zabawki – zauwaz˙ yła Maggie. – Moz˙ e ja to zrobie˛? – Byłbym bardzo wdzie˛czny – powiedział Hugo. Widac´ było, z˙ e wzmagaja˛cy sie˛ chaos mocno go dekoncentruje, a stan pacjentki stawał sie˛ zbyt powaz˙ ny, by mo´ gł ryzykowac´ bła˛d. Po zbadaniu Marie stwierdził, z˙ e akcja porodowa przebiega bez komplikacji. W normalnych okolicznos´ ciach Joan doskonale poradziłaby sobie bez niego, dzis´ jednak brakowało jej spokoju, zapewne z powodu obecnos´ ci dzieci. Chrisopher włas´ nie wpadł na nowy pomysł i co chwila chował sie˛ za zasłona˛, wzbudzaja˛c piskliwy chichot swej siostrzyczki. Z kolei Max wczołgał sie˛ pod krzesło, staraja˛c sie˛ zwro´ cic´ na siebie uwage˛ matki. Joan spojrzała z rozpacza˛ na dzieci, wycia˛gne˛ła Maksa spod krzesła i postawiła go na nogi. Potem wzie˛ła za re˛ke˛ Christophera i zaprowadziła obu chłopco´ w do ka˛cika, gdzie Maggie włas´ nie rozstawiała zabawki. – Siedz´ cie tutaj spokojnie i sie˛ bawcie – poleciła. – Jak be˛dziecie grzeczni, dostaniecie loda, a jak nie – schyliła sie˛, by dobrze ja˛ słyszeli – to obiecuje˛ wam klapsa. Hugo znieruchomiał. Na szcze˛s´ cie Marie nie słyszała Joan. Natomiast na pewno usłyszeli ja˛ obaj chłopcy, bo z przeraz˙ ona˛ mina˛ usiedli sztywno w ka˛cie. Po chwili doła˛czyła do nich siostra. Maggie, kto´ ra przygotowywała

112

ODWAGA NA POKAZ

dla nich zabawki, uniosła brwi i wymieniła z Hugonem znacza˛ce spojrzenie, ale nie rzekła ani słowa. Po chwili chłopcy odzyskali pewnos´ c´ siebie i z ka˛cika zacza˛ł dobiegac´ coraz wie˛kszy hałas. Joan odeszła od ło´ z˙ ka pacjentki i zbliz˙ yła sie˛ do Maggie. – Moz˙ e bys´ sie˛ jednak nimi zaje˛ła? – rzuciła ostro. Gdy Joan wro´ ciła do pacjentki, Maggie poszeptała cos´ z dziec´ mi. Potem wzie˛ła Michelle na re˛ce i ruszyła do wyjs´ cia, prowadza˛c za soba˛ obu chłopco´ w, na kto´ rych twarzach widac´ było zachwyt i podniecenie. W sekunde˛ po tym Hugo i Joan zapomnieli o całym incydencie, poniewaz˙ akcja porodowa wchodziła w ostatni etap, a jej efektem było przyjs´ cie na s´ wiat kolejnej co´ reczki Marie. Gdy pacjentce juz˙ nic nie groziło, Hugo przypomniał sobie o dzieciach i Maggie. Zacza˛ł ich szukac´ po całym szpitalu, lecz nikt ich nie widział. Powoli narastała w nim irytacja. Miał na głowie mno´ stwo spraw, a teraz musi sie˛ bawic´ w detektywa. To, niestety, jest podobne do Maggie. Poste˛powac´ według jakiegos´ szalonego planu, nie zastanawiaja˛c sie˛, jaki to moz˙ e miec´ wpływ na innych. Nagle us´ wiadomił sobie, z˙ e ta sytuacja cos´ mu przypomina. No tak... Podobne zdarzenie miało miejsce wiele lat temu, gdy Maggie była jeszcze dzieckiem i przyprowadziła do domu całe przedszkole. Dzieci szybko ogołociły lodo´ wke˛ ze wszystkiego, co sie˛ dało zjes´ c´ . Nie zwlekaja˛c, ruszył zdecydowanym krokiem w strone˛ szpitalnej kuchni. Tak jak sie˛ spodziewał, znalazł tu cała˛ czwo´ rke˛, a Ethel – kuchmistrzyni – przygla˛dała sie˛ całej scenie z rozbawieniem. Christopher

ODWAGA NA POKAZ

113

i Max stali przy stole, mieszaja˛c cos´ zapamie˛tale w ogromnej misce, natomiast Maggie i Michelle wrzucały do s´ rodka czekoladowe wio´ rki. – Potrzeba nam ogromnie duz˙ o czekolady – Hugo usłyszał głos Maggie. – Jest zdrowa jak nie wiem co. – Ale tylko w małych dawkach – rzucił od drzwi. Maggie obejrzała sie˛ i przywitała go us´ miechem. – Chciałem wam powiedziec´ – Hugo zwro´ cił sie˛ do bliz´ niako´ w – z˙ e macie druga˛ siostrzyczke˛ i mamusia bardzo chciałaby wam ja˛ pokazac´ . – Ale my nie chcemy is´ c´ do mamusi – poinformował go spokojnie Max. – Chcemy zostac´ z Maggie. – No włas´ nie – dodał powaz˙ nie Chris. – Bo nie chcemy dostac´ klapsa. – Nie dostaniecie – przekonywał Hugo, marszcza˛c brwi. Pomys´ lał, z˙ e Joan nigdy nie powiedziałaby czegos´ podobnego, gdyby nie ogromny stres i zdenerwowanie. Przeciez˙ wiele razy widział, jak doskonale radzi sobie z dziec´ mi i ile okazuje im serca. Wiedział tez˙ , z˙ e ilekroc´ zachodzi potrzeba, Joan potrafi zachowac´ ład i porza˛dek we wszystkim, co robi, i taka˛ ceche˛ trudno przecenic´ . Z kolei talent Maggie do szybkiego zjednywała sobie dzieci stanowi idealna˛ ceche˛ niani lub łagodnej cioci, lecz niepodobna wyobrazic´ ja˛sobie w roli matki. Domowe ognisko szybko przemieniłoby sie˛ w cyrk lub dom wariato´ w. – Wierze˛, z˙ e wolałybys´ cie zostac´ tutaj – odparł, odwracaja˛c sie˛ do dzieci – trzeba jednak wracac´ do mamusi. – Jeszcze chwila, juz˙ prawie kon´ czymy! – zawołała

114

ODWAGA NA POKAZ

Maggie. – Moz˙ e bys´ na razie sam wro´ cił do Marie i powiedział, z˙ e za kilka minut do was doła˛czymy, przynosza˛c herbate˛ i ciasteczka zrobione własnore˛cznie przez jej dzieci? – No dobrze – mrukna˛ł. Uznał, z˙ e nie ma sensu stawiac´ na swoim. Mijał kolejny dzien´ . Hugo us´ wiadomił sobie, z˙ e ani o krok nie posuna˛ł sie˛ ze swoim planem, by przemienic´ przyjaz´ n´ z Joan w gora˛cy romans. Zdecydował, z˙ e trzeba działac´ szybko. Pech w tym, z˙ e najbliz˙ szy weekend nie wchodził w gre˛, poniewaz˙ Joan wyjez˙ dz˙ a do Dunedin, by pokazac´ włas´ cicielowi galerii kilka swoich prac. Nie mieli tez˙ okazji spotkac´ sie˛ po jej powrocie, bo naste˛pnego dnia zadzwoniła do niego do domu z przeprosinami, wyjas´ niaja˛c, z˙ e nagle zachorowała jej matka. – Mam nadzieje˛, z˙ e to nic powaz˙ nego? – zmartwił sie˛ Hugo, obserwuja˛c, jak Maggie krza˛ta sie˛ po kuchni. – Gdybym mo´ gł pomo´ c, jestem do dyspozycji. – Dzie˛kuje˛, jakos´ sobie poradze˛ – odparła Joan. – To chyba zwykłe przezie˛bienie. – Miejmy nadzieje˛. Zapomniałem spytac´ , jak ci poszło w Dunedin? – Doskonale! Włas´ cicielowi ogromnie podobały sie˛ moje dzieła. Chciałabym cie˛ zaprosic´ na wystawe˛ w sobote˛ o pia˛tej. Nawet nie masz poje˛cia, jaka jestem podniecona. – Domys´ lam sie˛. Bardzo sie˛ ciesze˛, z˙ e ci sie˛ udało przebic´ , Joan. – Zerkna˛ł w kierunku Maggie. Teraz lez˙ ała na podłodze przed kominkiem, jedna˛

ODWAGA NA POKAZ

115

re˛ka˛ przygarniaja˛c Lass, druga˛ drapia˛c Tucka po brzuchu. Pomys´ lał, z˙ e zaproszenie na wystawe˛ to dobra okazja na realizacje˛ planu. Zwłaszcza z˙ e zatrzymaja˛ sie˛ w Dunedin na noc. – W sobote˛, powiadasz? Zgoda, przyjade˛.

´ SMY ROZDZIAŁ O

W sobote˛ rano okazało sie˛, z˙ e drogi nadal sa˛ pokryte grubo szronem. – Chyba nie jestes´ na tyle nierozsa˛dny, z˙ eby jechac´ tak wczes´ nie? – zapytała Maggie, wygla˛daja˛c przez okno. – Na drogach jest jedna wielka s´ lizgawica. – Masz racje˛, poczekam do południa. Do Dunedin sa˛ cztery godziny jazdy, powinienem zda˛z˙ yc´ na pocza˛tek wystawy. – Pod twoja˛ nieobecnos´ c´ zajme˛ sie˛ gospodarstwem, a takz˙ e twoja˛ psia˛ rodzina˛. – Maggie spojrzała na zwierzaki, kto´ re zacze˛ły z zapałem merdac´ ogonami. – Prawda, pieski? Hugo us´ miechna˛ł sie˛ melancholijnie. Wcale nie miał ochoty jechac´ . Przez chwile˛ zmywali naczynia w milczeniu. Gdy skon´ czyli, Maggie zaproponowała: – Ubieraj sie˛. Wyskoczymy z psami na spacer. Juz˙ sie˛ nie moga˛ doczekac´ , widzisz? Obejrzał sie˛ za siebie. Jego trzy leciwe psy stały pod drzwiami. Na widok Maggie oz˙ ywiły sie˛, a jeden z nich, Seth, wydał cos´ w rodzaju cichego radosnego szczeknie˛cia. Maggie rozes´ miała sie˛ i uniosła wyz˙ ej trzymana˛ w re˛ku torbe˛. – Spokojnie. To nie dla was – poinformowała swo´ j

ODWAGA NA POKAZ

117

psi klub wielbicieli. – To dla rybek. Powinnys´ cie juz˙ to wiedziec´ . Hugo z us´ miechem pokre˛cił głowa˛ i zacza˛ł wkładac´ ciepłe ubranie. Nadal nie potrafił zrozumiec´ , jak to sie˛ dzieje, z˙ e najbardziej prozaiczny aspekt z˙ ycia staje sie˛ czyms´ niezwykłym, gdy bierze w nim udział Maggie. Postanowił jej pokazac´ malownicze pejzaz˙ e, jakie potrafi tworzyc´ gruby szron – białe kwadraty na siatce ogrodzenia, konary drzew i krzaki pokryte biała˛ zmarzlina˛ niczym puchem. Wydawało mu sie˛, z˙ e szronowe dzieła sztuki nigdy jeszcze nie osia˛gne˛ły takiej perfekcji. Moz˙ e dlatego, z˙ e miał u swojego boku Maggie? – Czuje˛ sie˛ jak w krainie Narni! – wołała Maggie, chłona˛c z zachwytem otaczaja˛cy ich krajobraz. – Tylko czekac´ , jak zza wzgo´ rza wyłoni sie˛ biała wiedz´ ma na saniach, machnie ro´ z˙ dz˙ ka˛ i zamieni nas w kamien´ . Us´ miechna˛ł sie˛ w duchu. Pomys´ lał, z˙ e wiedz´ ma musiałaby miec´ pote˛z˙ na˛ ro´ z˙ dz˙ ke˛, z˙ eby unieruchomic´ kogos´ tak pełnego z˙ ycia jak Maggie. – No, dos´ c´ tego ogla˛dania! – zawołał. – Czas na codzienny spacer nad jeziorem, skoro chciałas´ nakarmic´ ryby. Lekka bryza marszczyła powierzchnie˛ jeziora, a unosza˛ce sie˛ opary mgły nadawały mu tajemniczy charakter. Jednoczes´ nie sprawiały, z˙ e trudno było odro´ z˙ nic´ brzeg od miejsca, w kto´ rym zaczynało sie˛ jezioro. – Nie zbliz˙ aj sie˛ do brzegu – ostrzegł Hugo. – Jest piekielnie s´ lisko. – Dobrze, dobrze. Nie martw sie˛. Przed pojawieniem sie˛ Maggie nigdy nie przyszłoby mu do głowy, z˙ eby zima˛ karmic´ pstra˛gi. Uwaz˙ ał, z˙ e to

118

ODWAGA NA POKAZ

niemoz˙ liwe, bo ryby musza˛ tkwic´ w letargu. Lecz Maggie sie˛ uparła i od kilku tygodni dzien´ w dzien´ rzucała rybom okruszki chleba. Jej wysiłki w kon´ cu przyniosły efekt, tak jak dzis´ . – Sa˛! Widze˛ je. Cztery, nie, szes´ c´ pstra˛go´ w! – wołała w podnieceniu. – To doskonale, ale uwaz˙ aj – powto´ rnie ostrzegł Hugo. Stała na niewielkim pomos´ cie, a obok niej czatowały psy w nadziei, z˙ e jakis´ kawałek chleba dostanie sie˛ im. – No, ostatnia porcja! – Zamachne˛ła sie˛ i rzuciła gars´ c´ chleba w strone˛ wody. Cze˛s´ c´ nie dotarła do celu, lecz spadła na pomost. Psy w jednej chwili rzuciły sie˛ po zdobycz. – Lass! – krzykna˛ł Hugo. – Seth, Tuck, wracajcie! Zagwizdał z całych sił. Tuck i Seth nieche˛tnie posłuchały, natomiast Lass nie. Juz˙ sie˛gała pyskiem kawałko´ w chleba, gdy nagle jej łapa pos´ lizne˛ła sie˛. Rozległ sie˛ plusk i pies znikna˛ł pod powierzchnia˛ wody. – Lass! – krzykne˛ła przeraz˙ ona Maggie. – O Boz˙ e! – Sto´ j, Maggie! – krzykna˛ł ro´ wnie rozpaczliwie. W ułamku sekundy domys´ lił sie˛, co Maggie zamierza, ale było za po´ z´ no. Wprawdzie Lass wynurzyła sie˛ i zacze˛ła płyna˛c´ do brzegu, ale Maggie tego nie widziała i ruszyła w kierunku, gdzie pies znikna˛ł. Rozległ sie˛ głos´ ny plusk. W przeciwien´ stwie do psa Maggie miała na sobie cie˛z˙ kie zimowe ubranie i buty, kto´ re w mgnieniu oka pocia˛gne˛ły ja˛w do´ ł. Szok, jakiego doznała, wpadaja˛c do lodowatej wody, sparaliz˙ ował jej ruchy. Miała wraz˙enie, z˙ e czas sie˛ zatrzymał i nie posuwa sie˛ ani o centymetr, pro´ buja˛c wypłyna˛c´ na powierzchnie˛ .

ODWAGA NA POKAZ

119

Co sie˛ dzieje? Dlaczego tak opornie jej to idzie? Przeciez˙ jezioro nie jest głe˛bokie. Domys´ lała sie˛, z˙ e to wraz˙ enie bezruchu bierze sie˛ z panicznego le˛ku. W kon´ cu wynurzyła głowe˛. Zauwaz˙ yła, z˙ e Lass płynie dzielnie do brzegu. A takz˙ e z˙ e w strone˛ jeziora biegnie Hugo, by skoczyc´ jej na ratunek. – Nic mi nie jest! – zawołała. – Zostan´ na brzegu, Hugo. – Lodowata temperatura paraliz˙ owała jej oddech. Po kaz˙ dych kilku ruchach musiała sie˛ zatrzymywac´ , ale w kon´ cu sie˛gne˛ła stopami dna. – Juz˙ jestem, widzisz! Brodziła w strone˛ brzegu, pomagaja˛c sobie dłon´ mi. Hugo wbiegł do wody i złapał ja˛ za re˛ke˛. W tym momencie Maggie poczuła, z˙ e zaczyna dygotac´ . Wiedziała, z˙ e to nie przelewki. Hugo chwycił ja˛ w ostatniej chwili, ratuja˛c przed upadkiem. – Ty wariatko! – wrzasna˛ł ws´ ciekły. – Przepraszam – wyja˛kała, szcze˛kaja˛c ze˛bami. Z prawdziwym niepokojem odkrywała u siebie kolejne symptomy mocnego wyzie˛bienia organizmu. Dłonie i stopy miała juz˙ dre˛twe, nie ustawały tez˙ problemy z oddychaniem. Choc´ wydostała sie˛ z wody, temperatura jej ciała nadal spadała. Po chwili Hugo wpadł do domu, ale nie zatrzymał sie˛ koło pieca. – Gdzie mnie niesiesz? – wykrztusiła Maggie. – Pod gora˛cy prysznic – odwarkna˛ł. Posadził ja˛na desce klozetowej i odkre˛cił maksymalny strumien´ gora˛cej wody. – Rozbieraj sie˛. – Alez˙ ... ˙ adnych ale! – warkna˛ł. – Masz poje˛cie, jaka – Z

120

ODWAGA NA POKAZ

zimna jest woda w jeziorze? A na zewna˛trz nadal trzyma mro´ z. Chyba nie musze˛ ci wyjas´ niac´ , czym jest hipotermia? Wolała nie wdawac´ sie˛ w dyskusje˛. Podniosła re˛ce z cie˛z˙ kimi od wody re˛kawicami, ale nie mogła ruszyc´ nawet palcem. – Hugo! – je˛kne˛ła z rozpacza˛. – Nie moge˛. Zakla˛ł i zacza˛ł ja˛ szybko rozbierac´ . Sytuacja była tak dramatyczna, a ona tak przeraz˙ ona, z˙ e nie mys´ lała o wstydzie. Z przeraz˙ eniem zerkne˛ła na palce u sto´ p. Były trupio blade, co jeszcze bardziej sie˛ uwidaczniało przy czerwonym lakierze, kto´ rym pomalowała paznokcie, wybieraja˛c sie˛ na bal. Gdy s´ cia˛gał z niej sztywne od wody dz˙ insy, miała wraz˙ enie, z˙ e zdziera z niej sko´ re˛. Widza˛c, z˙ e jego palce sa˛zbyt zgrabiałe z zimna, by poradzic´ sobie z zapie˛ciem bluzki, po prostu gwałtownie ja˛ rozerwał. Guziki potoczyły sie˛ po podłodze z chrze˛stem. Potem natychmiast podnio´ sł Maggie i zaprowadził ja˛ w strone˛ kabiny. – Właz´ ! – zawołał. – Bielizna moz˙ e zostac´ . Siedz´ tak długo, az˙ zrobi ci sie˛ ciepło. Po kilku minutach Maggie zawołała: – Juz˙ nie mam zdre˛twiałych sto´ p i dłoni. Sko´ ra zaczyna sie˛ ro´ z˙ owic´ . – W takim razie wyjdz´ i wysusz sie˛ dokładnie. Dałem ci do ło´ z˙ ka elektryczny koc. Nie moz˙ na dopus´ cic´ , z˙ eby temperatura ciała spadła jeszcze bardziej. Zawinie˛ta w re˛czniki przybiegła do sypialni, z trudem panuja˛c nad nadal sztywnymi nogami. – Dobrze. Gdzie masz pidz˙ ame˛ lub koszule˛ nocna˛? – Nie uz˙ ywam – odparła.

ODWAGA NA POKAZ

121

Patrza˛c nieco w bok, szybkim ruchem zerwała re˛cznik i wskoczyła pod koc. Hugo wcia˛gna˛ł gwałtownie powietrze. Jes´ li dotychczas uwaz˙ ał, z˙ e Maggie na niego nie działa, to widok jej zgrabnych no´ g i je˛drnych piersi całkowicie zachwiał ta˛wiara˛. Musi jak najszybciej uciec z jej pokoju, najpierw jednak sprawdzi, czy na pewno nic juz˙ jej nie grozi. Czuja˛c, jak wreszcie zaczyna sie˛ rozgrzewac´ , Maggie zaproponowała sennie: – Wskakuj ze mna˛ do ło´ z˙ ka, Hugo. – Co takiego? Maggie! – Przeciez˙ tez˙ przemarzłes´ . Nawet nie zda˛z˙ yłes´ s´ cia˛gna˛c´ mokrych spodni. – Zaraz to zrobie˛. – Zro´ b to teraz. Jaka˛s´ cze˛s´ cia˛ swojego umysłu Maggie zastanawiała sie˛, co prowokuje ja˛ do takich sło´ w, ale nie potrafiła sie˛ skupic´ . To, z˙ e unikne˛ła cudem s´ mierci, wprawiło ja˛ w dziwny stan. Nie obchodziło ja˛, czy Hugo wie, co do niego czuje. Wie˛cej nawet, chciała, by sie˛ dowiedział, z˙ e go kocha. A przede wszystkim, by odwzajemnił jej uczucia. Nic innego w tym momencie sie˛ nie liczy. – Prosze˛, Hugo. – Ze˛by zno´ w zacze˛ły jej szcze˛kac´ . Pomys´ lał, z˙ e nie czas na umoralniaja˛ce gadki. Maggie chyba rzeczywis´ cie potrzebuje jego obecnos´ ci. Po swoim wypadku, kto´ ry mo´ gł skon´ czyc´ sie˛ tragicznie, pragnie emocjonalnego ciepła, czyjegos´ dotyku. A kto´ z˙ moz˙ e ofiarowac´ jej wie˛cej niz˙ on – człowiek, kto´ rego zawsze uwaz˙ ała za starszego brata? Istniał tez˙ inny powo´ d. Rzeczywis´ cie musiał jak

122

ODWAGA NA POKAZ

najszybciej s´ cia˛gna˛c´ dz˙ insy, bo nogi juz˙ zupełnie mu zdre˛twiały, a wolał na razie nie zostawiac´ Maggie samej w obawie, z˙ e jej stan sie˛ pogorszy. – Zgoda, ale tylko na minutke˛, az˙ ogrzeje˛ nogi. Z Maggie natychmiast uleciała sennos´ c´ , uste˛puja˛c miejsca podnieceniu. Ilez˙ razy marzyła o takiej chwili. Wprawdzie niezupełnie tak ja˛ sobie wyobraz˙ ała, ale nawet taka rzeczywistos´ c´ jest lepsza niz˙ tysia˛ce marzen´ . Po chwili Hugo połoz˙ ył sie˛ obok i mocno ja˛ obja˛ł. Zawsze wiedziała, z˙ e w podobnej chwili, z głowa˛ na jego silnym ramieniu, be˛dzie sie˛ czuła włas´ nie tak cudownie. Z rozkoszy przymkne˛ła oczy i wsune˛ła dłon´ pod jego koszule˛. Czuja˛c jej dotyk, Hugo zacisna˛ł ze˛by i chwycił jej re˛ke˛. Wiedział, z˙ e inaczej mogłoby sie˛ skon´ czyc´ bardzo z´ le. Tylko dlaczego on tak sie˛ torturuje? Przeciez˙ poz˙ a˛da Maggie az˙ do bo´ lu, a taka sytuacja daje mu pretekst, by przytulac´ ja˛ ile sił. Czy miał jednak pewnos´ c´ , z˙ e na tym sie˛ skon´ czy? – Alez˙ milutko... – wymruczała. Hugo tylko westchna˛ł i nadal mocno trzymał jej re˛ke˛. Bał sie˛, z˙ e gdyby ja˛ pus´ cił, przesune˛łaby sie˛ w inne miejsce i Maggie natychmiast by odkryła, jak ogromna˛ fizyczna˛ przyjemnos´ c´ mu sprawia. Odchrza˛kna˛ł i, staraja˛c sie˛ nadac´ głosowi beznamie˛tne brzmienie, spytał: – Cieplej juz˙ , Maggie? – Tak, ale czuje˛ sie˛ troche˛ dziwnie. – W jakim sensie? – Morzy mnie sen. – To normalne po takim szoku. Sen dobrze ci zrobi.

ODWAGA NA POKAZ

123

– Ale ja nie czuje˛ sie˛ zme˛czona – zaprotestowała. – Dlatego włas´ nie to dziwne. Czuje˛ sie˛ podniecona. Mocniej zacisna˛ł ze˛by, czuja˛c, z˙ e Maggie jeszcze bardziej sie˛ w niego wtula. Miał wraz˙ enie, jak gdyby komo´ rki jego ciała poła˛czyły sie˛ z komo´ rkami ciała Maggie w jednym harmonijnym i cudownym doznaniu przyjemnos´ ci. Musi jak najszybciej wycofac´ sie˛ z tego ło´ z˙ ka, zanim zrobi cos´ , czego oboje be˛da˛ z˙ ałowali. Maggie natychmiast wyczuła, z˙ e cos´ jest nie tak. – Chyba nie masz zamiaru wstawac´ ? Nadal jest mi zimno. – Moz˙ e w takim razie nie jest to najlepszy sposo´ b na rozgrzanie cie˛? – Przeciwnie. – Maggie uwolniła dłon´ i przejechała nia˛ powoli po jego klatce piersiowej, az˙ do pasa. Zebrał wszystkie siły, by zwalczyc´ pokuse˛ i nie odpowiedziec´ na pieszczote˛. Musiał wzia˛c´ sie˛ w gars´ c´ . Fizyczny i psychiczny wstrza˛s sprawiły, z˙ e Maggie zachowuje sie˛ jak odurzona. On przeciez˙ nie moz˙ e tego wykorzystywac´ . – Zbyt wiele przeszlis´ my razem, Maggie – rzekł ostroz˙ nie. – Ła˛czy nas masa wspomnien´ i cudowna przyjaz´ n´ . Seks moz˙ e to wszystko zniszczyc´ , co wcale nie znaczy, z˙ e nie miałbym ochoty. Waz˙ ne tez˙ , z˙ e moglibys´ my kogos´ skrzywdzic´ . – Jak to? – Zbierała mys´ li. Czyz˙ by mu chodziło o Donalda? Przeciez˙ Donald nic dla niej nie znaczy. – Chodzi o Joan – sprecyzował Hugo. Zastanawiał sie˛, czy bardziej stara sie˛ przekonac´ siebie czy Maggie. Jednak musi znalez´ c´ jakies´ wyjs´ cie,

124

ODWAGA NA POKAZ

a przypomnienie o istnieniu Joan daje mu moz˙ liwos´ c´ ochronienia Maggie przed sama˛ soba˛ i przed nim. Nie pomylił sie˛. – Masz racje˛, nie pomys´ lałam o niej. – Odsune˛ła sie˛ od niego. – Przepraszam, Hugo. Zapomnij o tych wszystkich bzdurach, kto´ re powiedziałam. – Juz˙ zapomniałem – rzekł pospiesznie. – Cieplej? – Tak. – Mocno zamkne˛ła oczy. – Teraz chyba rzeczywis´ cie sie˛ zdrzemne˛. – Dobry pomysł. Ostroz˙ nie wysuna˛ł sie˛ spod koca i natychmiast poczuł otaczaja˛cy go chło´ d. Jednak chło´ d, jaki czuł w sercu, był jeszcze intensywniejszy. Schylił sie˛ po swoje spodnie i nagle zatrzymał w po´ ł ruchu. – Pozostajemy przyjacio´ łmi, Maggie? – Oczywis´ cie – odparła sennym głosem, po czym odwro´ ciła sie˛ plecami i dodała: – Jestes´ my przyjacio´ łmi, Hugo. Przez kilka naste˛pnych dni sprawdzał, czy niebezpieczna przygoda nad jeziorem nie spowodowała jakiegos´ stałego uszczerbku na zdrowiu Maggie. – Jestes´ pewna, z˙ e nic ci nie jest? – dopytywał sie˛. – Nie odczuwasz objawo´ w zapalenia płuc czy czegos´ podobnego? – Nie, wszystko dobrze. Nie widziałes´ gdzies´ moich buto´ w? – Lez˙ a˛ pod stołem. – A gdziez˙ by indziej! – mrukne˛ła z sarkazmem. – Alez˙ ze mnie bałaganiara. Chyba komus´ tak porza˛dnemu jak ty trudno ze mna˛ wytrzymac´ ?

ODWAGA NA POKAZ

125

– Nie narzekam, wre˛cz przeciwnie – odparł łagodnie, niemal pieszczotliwie. Ta deklaracja i jej forma były chyba jedyna˛ aluzja˛ do sytuacji sprzed kilku dni, gdy znalez´ li sie˛ razem w ło´ z˙ ku. Kro´ tka cisza, kto´ ra nasta˛piła, us´ wiadomiła obojgu, z˙ e pamie˛taja˛ kaz˙ de słowo i kaz˙ dy ruch z tamtego dnia. – Czy Joan dzisiaj wraca? – spytała w kon´ cu Maggie, zmieniaja˛c temat. – Chyba nie. Stan jej matki nie polepszył sie˛. – Mam nadzieje˛, z˙ e nie jest ws´ ciekła z powodu twojej nieobecnos´ ci na wystawie? – Nie. Wyjas´ niłem, co sie˛ stało. – To s´ wietnie. Maggie nadrabiała mina˛, staraja˛c sie˛ nie pokazywac´ , z˙ e zwia˛zek Hugona z Joan wcale nie jest jej oboje˛tny. Jednoczes´ nie dre˛czyła ja˛ gorzka mys´ l, z˙ e gdyby Hugo poro´ wnywał ja˛ z Joan, musiałaby wypas´ c´ bardzo blado, jako wzo´ r nieodpowiedzialnos´ ci. Taka postrzelona młoda ge˛s´ , mimo wieku. Tak, w poro´ wnaniu z nia˛ Joan jest uosobieniem dojrzałos´ ci, tak wie˛c i ona musi pokazac´ , z˙ e ta cecha nie jest jej obca. – Postanowiłam wynaja˛c´ poko´ j w mieszkaniu Jasona – oznajmiła. Starała sie˛ mo´ wic´ swobodnie, ale jej głos zabrzmiał nieco piskliwie. Odchrza˛kne˛ła i juz˙ swoim zwykłym tonem dodała: – Wyprowadzam sie˛ w pia˛tek. – Jestes´ pewna, z˙ e to dobra decyzja? – spytał Hugo, czuja˛c nagły ucisk w z˙ oła˛dku. Unikała jego wzroku, uwaz˙ ała bowiem, z˙ e to bardzo zła decyzja. Lecz nie chciała dłuz˙ ej cierpiec´ , przebywaja˛c w tym samym mieszkaniu co Hugo, kochaja˛c go tak

126

ODWAGA NA POKAZ

bardzo i wiedza˛c, z˙ e on nigdy nie odwzajemni jej uczucia. Po wypadku nad jeziorem stało sie˛ dla niej jasne, z˙ e jej obecnos´ c´ w tym domu jest dla Hugona kre˛puja˛ca. Wyczuwała w nim takie samo napie˛cie i zdenerwowanie jak pierwszego dnia, gdy tu przyjechała. Wtedy jednak ich z´ ro´ dłem były niewyjas´ nione fakty z przeszłos´ ci dotycza˛cej jego siostry. Tym razem czuła sie˛ podobnie, poniewaz˙ go kochała, jednak on zwia˛zany był z inna˛. I choc´ z pewnos´ cia˛ kochał ja˛, Maggie, to tylko jak siostre˛, nie jak kobiete˛. Nie ma wie˛c szans, by to sie˛ zmieniło, tylko z˙ e Hugo jest zbyt delikatny, by jej to os´ wiadczyc´ , ona zas´ wstydziłaby sie˛ spytac´ go wprost. – Tak, mys´ le˛, z˙ e to dobra decyzja – odparła i z udawanym entuzjazmem dodała: – Uwaz˙ am, z˙ e be˛dzie fantastycznie. Pewnie przez cały czas be˛dziemy organizowali imprezy. ˙ ycie pełne wydarzen´ – No tak. – Pokiwał głowa˛. – Z to ostatecznie two´ j z˙ ywioł. – Włas´ nie – odparła z us´ miechem i natychmiast odwro´ ciła głowe˛, bo czuła, z˙ e jeszcze chwila, a wybuchnie płaczem. Tak, przekonywała sama˛ siebie, pora nauczyc´ sie˛ dojrzałos´ ci. Na pewno sobie poradzi. Musi. Okazało sie˛, z˙ e przyzwyczajenie sie˛ do nowej sytuacji poszło łatwiej, niz˙ przypuszczała. Przede wszystkim oderwała sie˛ mys´ lami od Hugona, a to było najwaz˙ niejsze. Nowa sytuacja pomogła jej takz˙ e sprecyzowac´ własne da˛z˙ enia i odczucia.

ODWAGA NA POKAZ

127

Kiedy kilka dni po´ z´ niej Donald zaproponował jej wspo´ lny lunch, odparła: – Przykro mi, Donaldzie, nic z tego. Nie sa˛dze˛, z˙ eby to sie˛ spodobało twojej z˙ onie. – Alez˙ jestes´ my w separacji, juz˙ ci mo´ wiłem! – Ja słyszałam inaczej. Donald przez chwile˛ milczał. – No dobrze, be˛de˛ z toba˛ szczery, Maggie. Nadal mieszkam z z˙ ona˛, ale jedynie tymczasowo. Mielis´ my pewne problemy i nadal je mamy, wie˛c nie ma szans na scementowanie naszego zwia˛zku. – Wcale mnie to nie dziwi – odparła chłodno – a ja nie mam ochoty stac´ sie˛ kolejnym problemem w waszym małz˙ en´ stwie, kto´ ry tym bardziej by wam to uniemoz˙ liwił. Tak zdecydowane załatwienie sprawy mniej ja˛cieszyło, niz˙ oczekiwała. Us´ wiadomiła sobie, z˙ e odprawienie Donalda niczego nie zmieniło. Cia˛gle be˛dzie odprawiała kolejnych me˛z˙ czyzn, poniewaz˙ z˙aden z nich nie ma szans w poro´ wnaniu z Hugonem Pattersonem. Wesoła i beztroska atmosfera panuja˛ca w nowym mieszkaniu bardzo dobrze jej robiła, jednak nie potrafiła wypełnic´ pustki, kto´ ra ja˛ osaczyła po wyprowadzce od Hugona. Upłyna˛ł juz˙ tydzien´ . W tym czasie rzadko widywała go takz˙ e w pracy, co tylko zwie˛kszało jej te˛sknote˛. Pokonanie tego uczucia okazało sie˛ trudniejsze, niz˙ sie˛ spodziewała, wie˛c pozostawało jej jedynie przeczekac´ najgorszy okres. W czwartek siedziała na dyz˙ urze z Jasonem. Nagle zadzwonił telefon. Jason podnio´ sł słuchawke˛ i je˛kna˛ł.

128

ODWAGA NA POKAZ

– Znowu Dulcie Payne. Nie ma jej od godziny. Trzeba szybko ruszyc´ w teren, z˙ eby sie˛ nie nabawiła hipotermii. Maggie i Jason wsiedli do karetki i wyruszyli na poszukiwania. Dulcie Payne znaleziono dopiero koło o´ smej. Lez˙ ała na cmentarzu ze złamanym nadgarstkiem i była mocno wyzie˛biona. Maggie i Jason natychmiast sie˛ nia˛ zaje˛li, a po powrocie do szpitala oddali ja˛ w re˛ce radiologa i Hugona, kto´ ry akurat pełnił dyz˙ ur. Gdy Hugo wraz z Maggie czekali na zdje˛cia, doła˛czył do nich ma˛z˙ Dulcie, Tom. – Re˛ke˛ pan´ skiej z˙ ony wsadzilis´ my juz˙ w gips – odezwał sie˛ Hugo – a teraz staramy sie˛, z˙ eby temperatura jej ciała wro´ ciła do normy. Wyliz˙ e sie˛ z tego, ale czas najwyz˙ szy porozmawiac´ o przyszłos´ ci. To nie moz˙ e dłuz˙ ej trwac´ . Nie dacie sobie rady. – Nie chce˛ oddawac´ jej do domu opieki – powiedział cicho Tom i po jego pobruz˙ dz˙ onych policzkach spłyne˛ły łzy. Maggie wzie˛ła go za dłon´ . – Prosze˛ nam wierzyc´ , Tom, wiemy, jaka to trudna decyzja. Kocha pan Dulcie i chciałby pan przychylic´ jej nieba. – Tom pokiwał głowa˛. Wolna˛ re˛ka˛ wycia˛gna˛ł z kieszeni ogromna˛ chusteczke˛ i wytarł nos. – Ona tez˙ pana kocha, choc´ czasami nie jest w stanie tego sobie przypomniec´ . A skoro pana kocha, chciałaby dla pana jak najlepiej, prawda? – To fakt, zawsze sie˛ o mnie troszczyła – odparł Tom łamia˛cym sie˛ głosem. – Zawsze o mnie dbała. Jestes´ my razem szes´ c´ dziesia˛t lat. Nie chce˛ sie˛ z nia˛ rozstawac´ . – Moz˙ e nie be˛dzie trzeba – rzekła Maggie i zwro´ ciła

ODWAGA NA POKAZ

129

głowe˛ w strone˛ Hugona. – Czy macie tu gdzies´ w pobliz˙ u osiedla dla emeryto´ w ze stała˛ opieka˛ medyczna˛? – Owszem. – Hugo spojrzał na nia˛ bystro. – Jedno z nich jest niedaleko szpitala. – Sa˛ tam mieszkania dla małz˙ en´ stw? – Tak, tylko z˙ e ogromnie drogie. – To niewaz˙ ne. – Twarz Toma pojas´ niała. – Mam pienia˛dze. Tylko najpierw musiałbym obejrzec´ to miejsce, zanim podejme˛ decyzje˛. – W takim razie pojedz´ my razem – zaproponowała Maggie. – Mam dos´ wiadczenie i nosa w takich sprawach. Zgłosze˛ sie˛ do pana za kilka dni, tylko poznam szczego´ ły. A na razie do widzenia, musze˛ biec do siebie. Przez chwile˛ obaj me˛z˙ czyz´ ni spogla˛dali za Maggie. Po raz pierwszy od długiego czasu na ustach Toma pojawił sie˛ us´ miech. – Alez˙ to przemiła dziewczyna – mo´ wił zachwycony. – Przypomina mi moja˛ Dulcie sprzed szes´ c´ dziesie˛ciu lat. Hugo tylko pokiwał głowa˛. Wcia˛z˙ jeszcze nie ochłona˛ł ze zdumienia, widza˛c, w jak ma˛dry, a jednoczes´ nie taktowny sposo´ b Maggie poradziła sobie z trudnym problemem. Tym bardziej us´ wiadomił sobie ogromna˛pustke˛, jaka˛ odczuwał od dnia, gdy wyprowadziła sie˛ z jego domu.

ROZDZIAŁ DZIEWIA˛TY

– Witaj, Joan, miło cie˛ zno´ w zobaczyc´ . – Witaj, Hugo. – A juz˙ sie˛ bałem, z˙ e nigdy nie wro´ cisz. – Powaz˙ nie? – Joan rozes´ miała sie˛. – Siadaj, zrobie˛ kawe˛. Zdawał sobie sprawe˛, z˙ e jego us´ miech jest nieco wymuszony. Teraz, gdy zobaczył Joan po dłuz˙ szym czasie, us´ wiadomił sobie, z˙ e nie wyobraz˙ a sobie tej kobiety u swojego boku. Musiał jasno postawic´ sprawe˛ i nie wiedział, jak to zrobic´ , by jej nie zranic´ . Zawsze starał sie˛ poste˛powac´ uczciwie, a poza tym ła˛czyła go z Joan prawdziwa przyjaz´ n´ . Siadaja˛c na sofie, przesuna˛ł na bok sporych rozmiaro´ w walizke˛. – Musiałas´ przywiez´ c´ mase˛ rzeczy. Wygla˛da, jakbys´ sie˛ pakowała. – Bo tak jest w istocie. – Joan postawiła przed nim filiz˙ anke˛ kawy. – Musimy porozmawiac´ , Hugo. Kiwna˛ł głowa˛. Włas´ nie to samo miał jej zaproponowac´ . Zdziwił go tylko wyraz jej twarzy. Czyz˙ by domys´ lała sie˛, co jej chciał zakomunikowac´ ? A moz˙ e chodzi o cos´ innego? Moz˙ e Joan ma jakis´ problem? – Nadal martwisz sie˛ o matke˛? – Nie, na szcze˛s´ cie czuje sie˛ juz˙ lepiej. Chodzi o cos´

ODWAGA NA POKAZ

131

innego... – Joan zawiesiła głos. – Chciałam ci oznajmic´ , z˙ e podczas naszej wczorajszej rozmowy telefonicznej nie byłam do kon´ ca z toba˛ szczera. – To znaczy? – Hugo gubił sie˛ w domysłach, o co Joan chodzi, tym bardziej z˙ e miała niezwykle powaz˙ na˛ mine˛. – Jestes´ my przyjacio´ łmi, prawda, Hugo? – odezwała sie˛ w kon´ cu z wahaniem. – Oczywis´ cie. Nawet bardzo dobrymi. – A przyjaciele powinni byc´ ze soba˛ szczerzy, zgodzisz sie˛ ze mna˛? – Najzupełniej – potwierdził. Odpowiadał ostroz˙ nie, staraja˛c sie˛ dociec, w jakim kierunku zmierza ta rozmowa. Moz˙ e podczas swej nieobecnos´ ci w Queenstown Joan doszła do podobnych wniosko´ w co on, z˙ e albo ich znajomos´ c´ przeistoczy sie˛ w pełny zwia˛zek kobiety i me˛z˙ czyzny, albo ogranicza˛ sie˛ tylko do przyjaz´ ni? – Se˛k w tym – cia˛gne˛ła Joan – z˙ e nie wyszlis´ my poza ramy przyjaz´ ni. – To prawda. Miałem jednak nadzieje˛, z˙ e z czasem nam sie˛ to uda. – Podobnie jak ja. No i nie udało sie˛. – Na to wygla˛da... – Hugo waz˙ ył słowa. – Bardzo cie˛ lubie˛, Joan, i podziwiam zaro´ wno za prace˛ w szpitalu, jak i talent malarski. – Dzie˛kuje˛ za miłe słowa. Nie zmienia to faktu, z˙ e po prostu sie˛ nie kochamy. – No tak... – przyznał, zaskoczony niezwykła˛ bezpos´ rednios´ cia˛ Joan. – Pewne jest natomiast, z˙ e bardzo sie˛ lubimy...

132

ODWAGA NA POKAZ

– Lubienie kogos´ to nie to samo co miłos´ c´ . – Joan posłała mu słaby us´ miech. – Wielu ludziom sie˛ wydaje, z˙ e tak jest, wie˛c sie˛ pobieraja˛ i cze˛sto ich małz˙ en´ stwa okazuja˛ sie˛ udane. Mnie taka perspektywa wydaje sie˛ smutna, poniewaz˙ gdy pozna sie˛ prawdziwe uczucie, trudno zgodzic´ sie˛ na mniej. W kto´ ryms´ momencie naszej znajomos´ ci mys´ lałam nawet, z˙ e cie˛ kocham... Teraz wiem, z˙ e tak nie było. – Ska˛d ta pewnos´ c´ ? – spytał, lecz nagle dostrzegł w oczach Joan błysk, kto´ rego nie znał, i domys´ lił sie˛ prawdy, zanim odpowiedziała. – Poniewaz˙ kochasz kogos´ innego, czy tak? – Włas´ nie... – Lewisa Evansa? Pokiwała głowa˛. – Nie wiem, jak to sie˛ stało, Hugo. Moz˙ liwe, z˙ e cos´ mie˛dzy nami zacze˛ło sie˛ juz˙ na balu lub nawet nieco wczes´ niej, kiedy podziwiał moje obrazy. Potem, podczas wystawy, zaopiekował sie˛ mna˛, kiedy zobaczył, jak jestem rozczarowana, z˙ e nie przyjechałes´ . Po wernisaz˙ u zaprosił mnie na kolacje˛, a po kilku dniach os´ wiadczył mi sie˛. Przyje˛łam jego os´ wiadczyny, Hugo. – W takim razie moje serdeczne gratulacje. – Nie miał poje˛cia, co w takiej sytuacji mo´ gł innego powiedziec´ . – Mam nadzieje˛, z˙ e be˛dziecie szcze˛s´ liwi. Joan s´ cisne˛ła go lekko za re˛ke˛. – Nie martw sie˛, ty tez˙ sobie kogos´ znajdziesz. Zakochasz sie˛ i tak jak ja odkryjesz, czym jest prawdziwa miłos´ c´ . Siedział w milczeniu. Powinien czuc´ ulge˛, poniewaz˙ Joan zaoszcze˛dziła mu trudnych wyjas´ nien´ . Widza˛c

ODWAGA NA POKAZ

133

jednak, jak jest szcze˛s´ liwa, odkrył ku swojemu zdumieniu, z˙ e jej zazdros´ ci. Zazdros´ ci Joan, poniewaz˙ znalazła miłos´ c´ . – Moz˙ e i mnie uda sie˛ w kon´ cu spotkac´ kogos´ odpowiedniego... – wyrwało mu sie˛ bezwiednie. – Z pewnos´ cia˛– odparła zdecydowanie Joan – a wtedy zobaczysz, z˙ e ani przez chwile˛ nie be˛dziesz chciał ˙ e bez przerwy be˛dziesz o niej mys´ lał byc´ bez tej osoby. Z i za nia˛ te˛sknił, jes´ li cos´ was rozdzieli. Słuchaja˛c Joan, Hugo us´ wiadomił sobie nagle, z˙ e bardzo te˛skni za Maggie, z˙ e przez cały czas o niej mys´ li i z˙ e ani na chwile˛ nie chce bez niej byc´ . Tymczasem Joan cia˛gne˛ła: – Osoba, kto´ ra˛ kochasz, bez przerwy be˛dzie cie˛ rozs´ mieszac´ , choc´ to, co be˛dzie mo´ wic´ , niekoniecznie be˛dzie wydawac´ sie˛ s´ mieszne innym. Maggie bez przerwy mnie rozs´ miesza, mys´ lał Hugo. W ostatnich tygodniach, gdy mieszkali razem, s´ miał sie˛ cze˛s´ ciej i che˛tniej niz˙ przez wiele ostatnich lat. – I nie be˛dziesz sie˛ zastanawiał przez rok – zakon´ czyła Joan z lekka˛ przygana˛w głosie – czy is´ c´ z ta˛ osoba˛ do ło´ z˙ ka. – Masz racje˛... – westchna˛ł. – A na koniec zwro´ ce˛ ci jeszcze uwage˛ – powiedziała lekko Joan – z˙ e nie musisz szukac´ daleko. Maggie cie˛ kocha. – Oczywis´ cie, z˙ e mnie kocha – odparł Hugo – jak siostra starszego brata. I podobnie ja ja˛ kocham. Ale to nie ten rodzaj miłos´ ci, o kto´ rym teraz mo´ wisz. – Alez˙ ten, ten! – przekonywała go ze s´ miechem. – Kiedy ja˛ spotkałam po raz pierwszy i zobaczyłam, jak

134

ODWAGA NA POKAZ

na ciebie patrzy, poczułam ukłucie zazdros´ ci. Wtedy nie wiedziałam, dlaczego, teraz juz˙ wiem, poniewaz˙ tak samo ja patrze˛ na Lewisa, kiedy rozmawia z inna˛ kobieta˛. To, co Maggie czuje do ciebie, dalekie jest od platonicznej miłos´ ci, uwierz mi. Zreszta˛ to naturalne, bo Maggie nie jest twoja˛ siostra˛ i z pewnos´ cia˛ nie chce nia˛ byc´ . – Nawet gdyby rzeczywis´ cie Maggie mnie kochała, to nasz zwia˛zek nie miałby szans. Ona doprowadziłaby mnie do szału. Jest nieodpowiedzialna, lekkomys´ lna, a w dodatku straszna z niej bałaganiara. – Us´ miechna˛ł sie˛ melancholijnie. – Czasami jest zupełnie nieznos´ na, jak dziecko. – Moz˙ e wie˛c potrzebuje kogos´ takiego jak ty? – Moz˙ liwe – przyznał. Jednoczes´ nie pomys´ lał, z˙ e jego ocena Maggie jest jednostronna i bardzo niesprawiedliwa. Poniewaz˙ w pracy jest szczytem profesjonalizmu i odpowiedzialnos´ ci, a poza tym ma mase˛ cech, kto´ re ro´ wnowaz˙ a˛jej niedostatki: jest odwaz˙ na, fascynuja˛ca i urocza. Jest po prostu... soba˛. – Nie moz˙ liwe, tylko na pewno! – zawołała z przekonaniem Joan i odprowadziła go do drzwi. W progu us´ ciskała go i spytała: – Nadal jestes´ my przyjacio´ łmi, Hugo? – Oczywis´ cie, Joan. Jada˛c dz˙ ipem, zastanawiał sie˛ nad ta˛rozmowa˛. Pokusa, by uwierzyc´ w to, co mo´ wiła Joan, była ogromna. Przeciez˙ to Maggie poprosiła go, by sie˛ z nia˛ połoz˙ ył do ło´ z˙ ka po tym, jak wpadła do jeziora, i po jej zachowaniu mo´ gł wnioskowac´ , z˙ e nie skon´ czyłoby sie˛ na tym.

ODWAGA NA POKAZ

135

Wo´ wczas, w przekonaniu, z˙ e czyni tak dla dobra obojga, udało mu sie˛ wywina˛c´ z niezre˛cznej sytuacji, bo przypomniał o swym zwia˛zku z Joan. Ale co be˛dzie jutro, gdy po szpitalu rozejdzie sie˛ wies´ c´ o jej zare˛czynach z Lewisem? Nie be˛dzie juz˙ przeszkody, kto´ ra broniłaby jemu i Maggie zbliz˙ enia. Pod warunkiem, z˙ e Maggie takz˙ e be˛dzie tego chciała. Na mys´ l, z˙ e mogłoby byc´ inaczej, ogarne˛ła go panika. Miał ochote˛ zawro´ cic´ w strone˛ domu Maggie, by natychmiast wybadac´ , jaka byłaby jej reakcja, gdyby jej powiedział, z˙ e istnieje szansa na ich zwia˛zek. Jednakz˙ e wia˛z˙ e sie˛ z tym pewne ryzyko. Jes´ li Joan sie˛ myli, to jego wyznanie miłos´ ci moz˙ e go os´ mieszyc´ . Przeciez˙ tak naprawde˛ nic nie wskazywało na to, by Maggie była w nim zadurzona – pro´ cz, oczywis´ cie, sytuacji po wypadku nad jeziorem, kto´ ra˛ tłumaczył jej oszołomieniem. Przeciwnie, zbyt wiele przemawiało za tym, z˙ e jest dla Maggie nieodpowiedni, z˙ e ona szuka kogos´ zupełnie innego. Kogos´ , kto by nie s´ cia˛gał jej na ziemie˛, nie torpedował szalonych pomysło´ w. W tym sensie on, podobnie jak poprzedni partner Maggie, musi wydawac´ sie˛ jej okropnym nudziarzem. Jego wa˛tpliwos´ ci z minuty na minute˛ rosły. Skoro Maggie go kocha, jak twierdzi Joan, to dlaczego sie˛ wyprowadziła? Czyz˙ nie był to wyraz´ ny sygnał, z˙ e jego towarzystwo jej nie odpowiada? Westchna˛ł i z cie˛z˙ kim sercem jechał dalej. Obiecał sobie tylko, z˙ e jutro postara sie˛ porozmawiac´ z Maggie i jes´ li to moz˙ liwe, wyjas´ nic´ sytuacje˛, bo me˛czenie sie˛ tak dłuz˙ ej zaczynało byc´ ponad jego siły.

136

ODWAGA NA POKAZ

Upłyne˛ły trzy dni od czasu, gdy Maggie widziała go po raz ostatni. Po wyprowadzce z domku nad jeziorem siła˛ rzeczy ich kontakty uległy ograniczeniu. Nie widywała go takz˙ e w szpitalu i wre˛cz szukała pretekstu, by choc´ na moment sie˛ z nim spotkac´ . Nie mogła jednakz˙ e odwiedzic´ go bez waz˙ nego powodu, poniewaz˙ dowiedziała sie˛, jak wszyscy, o zare˛czynach Joan z Lewisem i nie chciała, by Hugo zinterpretował jej wizyte˛ jako wyraz wspo´ łczucia lub sondaz˙ u, czy u jego boku jest juz˙ wolne miejsce. Jej rozmys´ lania przerwał brze˛czyk telefonu. Dzwoniła Marie Jessop. Jej miesie˛czna co´ reczka miała jakies´ dolegliwos´ ci, kto´ re mocno ja˛ niepokoiły. Sama nie mogła przyjechac´ do szpitala, bo jak zwykle jej ma˛z˙ był w trasie, a ona miała na głowie czwo´ rke˛ dzieci. Maggie i Jason natychmiast wsiedli do karetki i po chwili witali sie˛ z Marie. Na widok Maggie dwuletnia Michelle podbiegła do niej z otwartymi ramionami, a bliz´ niaki Christopher i Max zawołali: – Ciasteczka! Chcemy zno´ w piec ciasteczka! – Dzis´ nie da rady – odparła z us´ miechem. Pogłaskała obu chłopco´ w po jasnych czuprynach i zwro´ ciła sie˛ do Marie: – Co sie˛ dzieje? – Opowiem wszystko w drodze – zaproponowała Marie. Wzie˛ła co´ reczke˛ na re˛ce i, zostawiwszy starsze dzieci pod opieka˛ sa˛siada, wsiadła do karetki. – Przede wszystkim martwi mnie gora˛czka Lucy i to, z˙ e nie moge˛ dociec objawo´ w.

ODWAGA NA POKAZ

137

Jedynie tyle zda˛z˙ yła wyjas´ nic´ , bo dojechali do szpitala, gdzie czekał juz˙ Hugo. Spojrzenia Maggie i Hugona spotkały sie˛ na kro´ tka˛ chwile˛. Maggie wydawało sie˛, z˙ e w jego wzroku zauwaz˙ a błysk rados´ ci, kto´ ra ogarne˛ła takz˙ e ja˛. Nie miała jednak czasu, by utwierdzic´ sie˛ w swym przekonaniu, poniewaz˙ trzeba sie˛ było zaja˛c´ chora˛ dziewczynka˛. – Prosze˛ opowiedziec´ – Hugo zwro´ cił sie˛ do Marie – co sie˛ dokładnie dzieje? – Od rana mała jest nieswoja. Płacze, nie ma apetytu i jest apatyczna. – W dodatku ma przyspieszona˛ akcje˛ serca i dos´ c´ wysoka˛ temperature˛ – wła˛czyła sie˛ Maggie. – Az˙ trzydzies´ ci dziewie˛c´ i po´ ł stopnia. Jednoczes´ nie brak szmero´ w w płucach, nie ma tez˙ oznak zatrucia pokarmowego, wymioto´ w czy biegunki. – Dzie˛kuje˛, Maggie. – Hugo posłał jej us´ miech i odwro´ cił sie˛ do Marie. – Zaraz obejrzymy pani co´ reczke˛. Prosze˛ usia˛s´ c´ na kozetce i trzymac´ ja˛ w ramionach. – Moz˙ e zostane˛ – zaproponowała Maggie. – Jestem juz˙ po dyz˙ urze i che˛tnie pomoge˛. – Byłbym ci bardzo wdzie˛czny – odparł z zadowoleniem Hugo. Maggie juz˙ niemal zapomniała, jaki ma wyraz twarzy, gdy sie˛ us´ miecha. Jednoczes´ nie podziwiała jego fachowos´ c´ i sposo´ b obchodzenia sie˛ z malutka˛ pacjentka˛. Trzymał dziewczynke˛ w ramionach jak najdroz˙ szy skarb. Maggie poczuła ucisk w gardle. Te˛skniła za Hugonem bardziej, niz˙ jej sie˛ zdawało.

138

ODWAGA NA POKAZ

– Gora˛czka jest rzeczywis´ cie wysoka – przyznał Hugo, zbadawszy dziewczynke˛ – lecz na razie trudno jednoznacznie stwierdzic´ jej przyczyny. – Nie jest to, nie daj Boz˙ e, zapalenie opon mo´ zgowych? – spytała Marie z przeraz˙ eniem. – Zrobimy dodatkowe badania, z˙ eby sie˛ upewnic´ , ale raczej wykluczam taka˛ moz˙ liwos´ c´ – odparł uspokajaja˛co Hugo. – Gdybym miała takie podejrzenie – wła˛czyła sie˛ Maggie – pe˛dziłabym do szpitala na złamanie karku. Hugo podnio´ sł wzrok i us´ miechna˛ł sie˛ porozumiewawczo do Marie. – Prosze˛ sie˛ cieszyc´ , z˙ e to pania˛ omine˛ło. Kiedy Maggie siedzi za ko´ łkiem i wła˛cza syrene˛ alarmowa˛, wste˛puje w nia˛ prawdziwy diabeł. – W kro´ tkim spojrzeniu, kto´ re jej rzucił, było tyle ciepła i uznania, z˙ e Maggie cudem opanowała zmieszanie. – Wygla˛da na to, z˙ e Lucy ma jaka˛s´ infekcje˛ – cia˛gna˛ł powaz˙ niejszym tonem. – Trzeba zrobic´ badania krwi i moczu, a takz˙ e wymaz z gardła. Niestety, potrzebna be˛dzie takz˙ e punkcja, z˙ eby wykluczyc´ zapalenie opon. – O nie! – wykrzykne˛ła Marie z pobladła˛ twarza˛. – Prosze˛ sie˛ nie przejmowac´ – uspokoił ja˛ łagodnie. – Zabieg nie jest ani groz´ ny, ani bolesny. W dodatku damy jej miejscowe znieczulenie, wie˛c nic nie poczuje. To raczej na pewno infekcja, a kiedy juz˙ be˛dziemy mieli wyniki, podamy co´ reczce antybiotyk w kroplo´ wce. Poprosimy Maggie, z˙ eby sie˛ tym zaje˛ła. Zanim została ratowniczka˛, pracowała jako piele˛gniarka pediatryczna. Pomoz˙ esz mi, Maggie, prawda? – Zwro´ cił na nia˛ pytaja˛cy wzrok.

ODWAGA NA POKAZ

139

– Oczywis´ cie. Maggie zrobiło sie˛ ciepło koło serca. Zdawała sobie sprawe˛, z˙ e Hugo mo´ głby poprosic´ o pomoc kogos´ z personelu, a jednak wybrał ja˛. Us´ miechne˛ła sie˛ do Marie. – Prosze˛ sie˛ nie martwic´ . Zajmiemy sie˛ Lucy najlepiej jak moz˙ na. Wykonanie testo´ w okazało sie˛ dos´ c´ pracochłonne, a zrobienie punkcji tak malutkiemu dziecku wymagało ogromnej koncentracji. Nie było wie˛c mowy, by Maggie i Hugo mogli porozmawiac´ na tematy bardziej osobiste. Gdy w kon´ cu skon´ czyli, Hugo zagadna˛ł: – Przydałaby ci sie˛ filiz˙ anka kawy. Masz jeszcze troche˛ czasu? – Owszem. – Z trudem zdobywała sie˛ na lekki ton. Przeciez˙ o takiej chwili marzyła od kilku dni. Ida˛c obok niego korytarzem, czuła, jak wali jej serce. Nie miała wa˛tpliwos´ ci, z˙ e ucieszył sie˛ na jej widok. Jeszcze bardziej uradowało ja˛ spostrzez˙ enie, z˙ e ani troche˛ nie wydaje sie˛ przygne˛biony zerwaniem z Joan. Czy to jednak oznacza, z˙ e goto´ w jest do nowego zwia˛zku, zwłaszcza z nia˛? – Kon´ czysz juz˙ dyz˙ ur? – zapytała. – Jeszcze nie. Musze˛ poczekac´ na wyniki Lucy. Sama wiesz, z˙ e infekcja u tak małego dziecka moz˙ e byc´ groz´ na. Nie jestem pewien, czy nie przyjdzie mi spe˛dzic´ w szpitalu całej nocy. – Moz˙ e w takim razie pojade˛ do ciebie, nakarmie˛ psy, a potem wyprowadze˛ je na spacer? Nie martw sie˛ – dorzuciła szybko – robie˛ to z czystego egoizmu. Ogromnie za nimi te˛sknie˛.

140

ODWAGA NA POKAZ

– A one za toba˛ – rzekł markotnie Hugo. – Odka˛d wyjechałas´ , mam wraz˙ enie, z˙ e sie˛ postarzały o kilka lat. – Daj spoko´ j! – parskne˛ła, kryja˛c zmieszanie. – Mieszkałam z wami zaledwie kilka tygodni. To zbyt kro´ tki okres, z˙ eby zmienic´ czyjes´ z˙ ycie. – Moje zmieniłas´ – powiedział cicho. Jak gdyby na jakis´ niewidoczny sygnał nagle oboje przystane˛li, odwro´ cili sie˛ do siebie i stoja˛c w milczeniu w pustym, ska˛po os´ wietlonym korytarzu patrzyli sobie w oczy. Maggie miała wraz˙ enie, jak gdyby za sprawa˛ jakiejs´ tajemnej siły powietrze woko´ ł nich naelektryzowało sie˛ i oz˙ yło. – Te˛sknie˛ za toba˛, Maggie – wyszeptał Hugo. Wyraz jego oczu poruszył ja˛ do głe˛bi, a słowa dotkne˛ły jakiejs´ jej cza˛stki, do kto´ rej nikt jeszcze nie miał doste˛pu. Odniosła wraz˙ enie, z˙ e cały s´ wiat wstrzymuje oddech, czekaja˛c wraz z nia˛ na naste˛pne słowa. W kon´ cu Hugo powiedział ledwie słyszalnie: – Mys´ le˛... Mys´ le˛, z˙ e cie˛ kocham. Przez chwile˛ nie mogła wydobyc´ głosu. Wpatrywała sie˛ w twarz Hugona i powtarzała w mys´ lach jego słowa. W kon´ cu zaczerpne˛ła powietrza i łamia˛cym sie˛ głosem spytała: – Mys´ lisz... To znaczy, z˙ e nie wiesz na pewno? – Alez˙ tak, wiem! – zawołał. Czuł narastaja˛ca˛ panike˛. Nadeszła przeciez˙ chwila, na kto´ ra˛ czekał. Musi podja˛c´ ryzyko. Nie ma juz˙ z˙ adnych zobowia˛zan´ wobec Joan, moz˙ e kochac´ Maggie pełnym uczuciem me˛z˙ czyzny do kobiety, a tu nagle zaczyna przeraz˙ ac´ go mys´ l, z˙ e Maggie nie pragnie go tak

ODWAGA NA POKAZ

141

bardzo jak on jej. Albo z˙ e nieostroz˙ nym słowem lub zachowaniem moz˙ e zniszczyc´ cos´ , czego juz˙ nigdy w z˙ yciu nie dos´ wiadczy. – Wiesz, z˙ e zawsze kochałem cie˛ jak siostre˛ – pospiesznie mo´ wił dalej – a teraz kocham cie˛ jak kobiete˛. Nie wyobraz˙ am sobie bez ciebie z˙ ycia. Pragne˛ cie˛ bardziej, niz˙ to moz˙ na wyrazic´ , lecz z powodu naszego siostrzano-braterskiego układu uwaz˙ ałem, z˙ e to uczucie jest nie ma miejscu. No i nie wiedziałem, czy i ty mnie pragniesz... – Och... – Na ustach Maggie pojawił sie˛ łobuzerski us´ miech. – Ten problem łatwo moz˙ na rozwia˛zac´ . – Jak? – Miał wraz˙ enie, z˙ e nie wytrzyma juz˙ dłuz˙ ej napie˛cia. Us´ miech Maggie znikł, a jej twarz stała sie˛ tak skupiona i powaz˙ na jak wtedy, gdy zajmowała sie˛ pacjentami. – Trudno wyrazic´ , jaka jestem szcze˛s´ liwa, Hugo – powiedziała cicho. – Poniewaz˙ i ja cie˛ kocham. Od zawsze. Widza˛c jej roziskrzone oczy, marzył, by wycia˛gna˛c´ re˛ke˛, zanurzyc´ palce w jej kasztanowe loki i dotkna˛c´ wargami jej ust. Wiedział, z˙ e Maggie pragnie tego samego, czuł to. Otaczaja˛ce ich elektryzuja˛ce napie˛cie miało swoje z´ ro´ dło w poz˙ a˛daniu i nie byłoby tak silne, gdyby emanowało jedynie z niego. Powstrzymał sie˛, by jej nie obja˛c´ z całych sił, lecz wymagało to ogromnego wysiłku. – Nie chciałbym niczego zepsuc´ – powiedział zduszonym głosem – stracic´ tego, co juz˙ mamy, Maggie. Poczucia, z˙ e jestes´ my przyjacio´ łmi, wre˛cz rodzina˛, bo to

142

ODWAGA NA POKAZ

bezcenny dar. Mam na mys´ li emocjonalne bezpieczen´ stwo, poczucie akceptacji, wie˛z´ , kto´ rej nic nie moz˙ e zniszczyc´ . – I nie stracimy tego! – zapewniła go gora˛co. – Poniewaz˙ ta wie˛z´ jest cze˛s´ cia˛ nas juz˙ na zawsze. Zostaja˛c kochankami, tylko ja˛ wzmocnimy i nadamy nowy wymiar naszej przyjaz´ ni. Kochankowie... Samo to słowo wzbudziło w nim dreszcz, gdy pomys´ lał o sobie i Maggie. Nadal jednak nie miał pewnos´ ci, czy powinni uczynic´ ten krok. – Bardzo bym tego pragna˛ł... jednak nie chciałbym tłumic´ twojej z˙ ywotnos´ ci, powstrzymywac´ szalonych pomysło´ w, z kto´ rych słyniesz, bo szybko bys´ mnie znienawidziła. – Ja zas´ nie chciałabym cie˛ denerwowac´ swoimi nieodpowiedzialnymi wyskokami. – Us´ miechne˛ła sie˛. – Moz˙ e uda nam sie˛ znalez´ c´ wspo´ lny grunt? – Innymi słowy, ty be˛dziesz wymys´ lac´ ro´ z˙ ne fantastyczne rzeczy, a moim zadaniem, jako nadwornego nudziarza, be˛dzie torpedowanie twoich pomysło´ w, czy tak? – Cos´ w tym stylu. – W oczach Maggie zno´ w pojawił sie˛ ten łobuzerski błysk, kto´ ry tak uwielbiał. – Jeden z tych pomysło´ w włas´ nie przyszedł mi do głowy. Chce˛, z˙ ebys´ mnie pocałował. Tu, w tej chwili. – A ja twoim zdaniem powinienem odpowiedziec´ , z˙ e byłoby to zachowanie niegodne dorosłych oso´ b. Maggie milczała. Ich spojrzenia spotkały sie˛. W tym samym momencie Hugo zanurzył palce w jej włosy, przesuna˛ł pieszczotliwie dłonia˛ po jej karku, a ona

ODWAGA NA POKAZ

143

zarzuciła mu re˛ce na szyje˛, przycia˛gaja˛c go z całych sił do siebie. Ich usta spotkały sie˛ delikatnie i na kro´ tko, potem jeszcze raz. Po chwili oderwali sie˛ od siebie i zacze˛li taksowac´ sie˛ wzrokiem, jak gdyby zobaczyli sie˛ po raz pierwszy. A potem całowali sie˛ ponownie, tym razem bardzo długo i namie˛tnie. Oboje mieli wraz˙ enie, z˙ e nikt nigdy tak sie˛ jeszcze nie całował.

ROZDZIAŁ DZIESIA˛TY

Wiedziała, z˙ e ten pocałunek zapamie˛ta na zawsze. Stoja˛c przed lustrem w łazience, przesune˛ła palcami po wargach. Na wspomnienie dotyku ust Hugona przeszył ja˛ dreszcz. Marzyła o tym, z˙ e ich pocałunek be˛dzie cudowny, ale nie podejrzewała, z˙ e az˙ takie wywrze na niej wraz˙ enie. A to był jedynie pocałunek. Niedługo, moz˙ e nawet dzis´ wieczorem, ich znajomos´ c´ przybierze inny wymiar, co niesie z soba˛obietnice˛ niezbadanych rozkoszy. Nie ma sie˛ jednak co spieszyc´ . Czas, gdy poła˛cza˛ sie˛ w pełnym zwia˛zku kobiety i me˛z˙ czyzny, nadejdzie naturalnie, jak ich pierwszy pocałunek. I doznaja˛ podobnego uczucia spełnienia i wszechogarniaja˛cej harmonii. Tak, kochała Hugona. Zawsze tak było i zawsze be˛dzie. Kochała go za inteligencje˛, poczucie humoru, a nawet za to jego rozsa˛dne podejs´ cie do z˙ ycia – poniewaz˙ dzie˛ki temu był jak skała. Dawał poczucie mocnego, solidnego oparcia. Zawsze moz˙ na było na niego liczyc´ – na jego opieke˛, na wskazo´ wki i pomoc, gdy cos´ poszło nie tak. Kiedy go przekonywała o moz˙ liwos´ ci znalezienia wspo´ lnego gruntu, nie były to czcze słowa. Rzeczywis´ cie uwaz˙ ała, z˙ e moz˙ e duz˙ o skorzystac´ na rozsa˛dku

ODWAGA NA POKAZ

145

Hugona i jego wywaz˙ onej ocenie sytuacji. Ona zas´ moz˙ e wnies´ c´ w jego s´ wiat oz˙ ywienie, sprawic´ , by nigdy nie przeistoczył sie˛ w nudnego sztywniaka. Ujmuja˛c rzecz symbolicznie, nie pozwoli, by Hugo kiedykolwiek pojawił sie˛ na balu przebieran´ co´ w w nieskazitelnym garniturze. Nie potrafiła przewidziec´ , na ile taki układ sie˛ sprawdzi. Jednego była pewna: zostana˛ ze soba˛ do kon´ ca z˙ ycia, be˛da˛ mieli gromadke˛ dzieci i sfore˛ pso´ w i nadal be˛da˛ mieszkac´ nad jeziorem pomie˛dzy go´ rami, kto´ re pokochała tak samo jak Hugona. Gdy kon´ czyła, do drzwi łazienki zastukał Jason. – Po południu robimy wypad w go´ ry! – zawołał. – Erin i Micky chca˛ spro´ bowac´ jazdy na skuterze s´ niez˙ nym. Przyła˛czysz sie˛? – Jade˛ odwiedzic´ Hugona. – Maggie starała sie˛, by jej głos brzmiał naturalnie. – Wyskoczymy z psami na spacer. – Hm, ekscytuja˛cy pomysł – mrukna˛ł Jason. Maggie us´ miechne˛ła sie˛. Ska˛d Jason moz˙ e miec´ poje˛cie, z˙ e spacer z Hugonem jest dla niej najbardziej ekscytuja˛ca˛ rzecza˛ pod słon´ cem? Jej samej wydawało sie˛ to dziwne, z˙ e tak zwykła czynnos´ c´ przyprawia ja˛ o bicie serca. Spotkanie ze znajomymi nie pocia˛gało jej takz˙ e z innych wzgle˛do´ w. Chciała byc´ z Hugonem sama. Jego obecnos´ c´ wystarcza jej za cały s´ wiat. Gdy dojez˙ dz˙ ała do domku nad jeziorem, z trudem panowała nad podnieceniem. Hugo otworzył drzwi, lecz zanim zda˛z˙ ył cos´ powiedziec´ , w strone˛ Maggie rzuciły sie˛ trzy oszalałe z rados´ ci psy.

146

ODWAGA NA POKAZ

W kon´ cu, gdy umilkł jazgot, Hugo oznajmił: – Włas´ nie miałem telefon ze szpitala, z˙ e mam wolne. Okazało sie˛, z˙ e Lucy ma lekkie zakaz˙ enie dro´ g moczowych. Zaleciłem odpowiedni antybiotyk i juz˙ jest lepiej. Tak wie˛c jestem całkowicie do twojej dyspozycji – zakon´ czył z szerokim us´ miechem. Ton jego głosu i błysk w oczach sprawiły, z˙ e Maggie zrobiło sie˛ gora˛co. Oboje wiedzieli, z˙ e krok po kroku zbliz˙ aja˛ sie˛ do momentu, gdy zostana˛ kochankami. Intensywnos´ c´ oczekiwania i zwia˛zane z nim podniecenie były tak wielkie, z˙ e Maggie chyba po raz pierwszy w z˙ yciu poczuła onies´ mielenie i musiała odwro´ cic´ głowe˛, aby unikna˛c´ pala˛cego wzroku Hugona. – Mys´ lałam... – wyja˛kała – z˙ e po´ jdziemy z psami na spacer... – Juz˙ je wyprowadziłem. – Jego głos brzmiał dziwnie głucho, totez˙ domys´ liła sie˛, z˙ e czuje sie˛ ro´ wnie nieswojo jak ona. – W ramach poszukiwania wspo´ lnego gruntu pomys´ lałem, z˙ e masz ochote˛ na cos´ bardziej ryzykownego, niz˙ wyprowadzanie pso´ w na spacer. Tak wie˛c proponuje˛ gdzies´ wyskoczyc´ , a potem... – tym razem zmieszany odwro´ cił wzrok – a potem wro´ cimy do domu, zjemy kolacje˛, napijemy sie˛ dobrego wina i... Nie musiał kon´ czyc´ . Oboje wiedzieli, co sie˛ stanie potem, na dywanie przed kominkiem czy moz˙ e w ło´ z˙ ku. Pewnos´ c´ , z˙ e taki be˛dzie finał dzisiejszego dnia, podziałała na nich kre˛puja˛co. Napie˛cie płyna˛ce z oczekiwania było ogromnie przyjemne, choc´ szarpało nerwy. Ale nie było wyboru. Nie potrafili, ot tak, rzucic´ sie˛ od razu na siebie w s´ wietle dnia.

ODWAGA NA POKAZ

147

Maggie podchwyciła spojrzenie Hugona i domys´ liła sie˛, z˙ e on jest takiego samego zdania. Przypomniała sobie, co przed chwila˛ powiedział o wspo´ lnym wypadzie. Pomys´ lała, z˙ e włas´ ciwie to dobre rozwia˛zanie. Powinni spe˛dzic´ troche˛ czasu ze soba˛, by odwaz˙ yc´ sie˛ na krok, kto´ ry ich dzieli od fizycznego spełnienia. Ska˛dina˛d bardzo ja˛ zaskoczyła ta gotowos´ c´ z jego strony, by dostarczyc´ jej rozrywki, czy nawet ryzyka, kosztem swojego spokoju, i tym bardziej go za to kochała. – To co bys´ chciał zrobic´ ? – spytała Maggie. – Poskakac´ na bungy? Przyja˛ł jej z˙ art z kamienna˛ twarza˛. – Jes´ li włas´ nie na to masz ochote˛, z przyjemnos´ cia˛! – Nie – odrzekła ze s´ miechem – z˙ artowałam. Chciałam tylko sprawdzic´ , jak daleko sie˛ga twoje pos´ wie˛cenie. Moz˙ e bys´ my sie˛ wybrali pojez´ dzic´ na skuterze s´ niez˙ nym razem z Jasonem i Erin? – A chciałabys´ ? – Tak naprawde˛, to nie. Chciałabym byc´ dzisiaj tylko z toba˛. – A ja z toba˛. – Jego twarz wyraz´ nie pojas´ niała. – W takim razie wez´ my cos´ do jedzenia i wyskoczmy na spacer w go´ ry. – Doskonały pomysł. – Trzeba tylko sprawdzic´ rozkład jazdy kolejki. – Przeciez˙ mo´ wiłes´ , z˙ e chcesz byc´ tylko ze mna˛? Moz˙ emy pojechac´ autem. – Ale... – Nie dokon´ czył mys´ li. Jazda autem w go´ rach w zimie jest bardzo niebezpieczna. Z drugiej strony wypad kolejka˛ go´ rska˛ musi

148

ODWAGA NA POKAZ

wydawac´ sie˛ Maggie piekielnie prozaiczny, a on z całych sił starał sie˛ jej udowodnic´ , z˙ e nie zanudzi sie˛ przy nim na s´ mierc´ . – Masz racje˛, ale ty prowadzisz – dodał. – Jestes´ lepszym kierowca˛ode mnie, a na szcze˛s´ cie nie masz pod re˛ka˛ syreny alarmowej, wie˛c nie ryzykuje˛, z˙ e poniesie cie˛ fantazja. – Zgoda, w takim razie bierzemy dz˙ ipa. Be˛dziemy w nim bezpieczni jak w domu przed kominkiem. Okazało sie˛ jednak, z˙ e nie mogli jechac´ dz˙ ipem. Hugo nie domkna˛ł drzwi i pala˛ce sie˛ przez cała˛ noc s´ wiatełko wyczerpało akumulator. – W takim razie musimy wzia˛c´ two´ j samocho´ d – os´ wiadczył Hugo. Spojrzała na niego niespokojnie. Czy on zdaje sobie sprawe˛, jak niebezpieczna jest jazda jej niewielkim autem po oblodzonej go´ rskiej drodze? – Na pewno? – Oczywis´ cie. – Jestes´ absolutnie wspaniały, Hugo! W takim razie wskakujemy do samochodu i jazda. Wzia˛ł z soba˛ przewodnik i podczas jazdy opisywał Maggie wszystkie ciekawsze miejsca. Ona wolała jednak nie rozgla˛dac´ sie˛ zanadto, poniewaz˙ jako profesjonalny kierowca wiedziała, co oznacza jazda s´ liska˛ go´ rska˛ droga˛. Zwłaszcza gdy przebiega ona nad kanionem, kto´ rego brzegi na dodatek były pokryte s´ niegiem i zaspami, co nie pozwalało stwierdzic´ , gdzie dokładnie kon´ czy sie˛ droga, a zaczyna przepas´ c´ .

ODWAGA NA POKAZ

149

Maggie wiedziała tylko, z˙ e po´ ki koncentruje uwage˛ na jez´ dzie i w miare˛ moz˙ liwos´ ci trzyma sie˛ s´ rodka drogi, sa˛ bezpieczni. Co pewien czas przystawali, by w spokoju obejrzec´ jakies´ szczego´ lnie malownicze miejsce. Maggie najbardziej podobały sie˛ kaskady zrobione przed laty przez poszukiwaczy złota. – Shotover River, na kto´ ra˛ patrzysz – wyjas´ nił Hugo – uznawano za najbogatsza˛ w złoto rzeke˛ na s´ wiecie. – Szkoda, z˙ e nie mamy dz˙ ipa – zauwaz˙ yła Maggie. – Pojechalibys´ my jeszcze wyz˙ ej. – Wyprawimy sie˛ na sam szczyt innego dnia. Moglibys´ my oczywis´ cie po´ js´ c´ na piechote˛, ale zaje˛łoby to jakies´ dwie godziny, i wro´ cilibys´ my do samochodu o zmierzchu. A nawet z takim mistrzem kierownicy jak ty bałbym sie˛ wracac´ po ciemku. – Masz racje˛. Mnie z kolei nie pocia˛ga wycieczka przy takim mrozie. To co, wracamy? – Tak. Nie wiem jak ty, ale ja nabrałem ogromnego apetytu. Nie wiedziała, jak interpretowac´ jego słowa, zwłaszcza z˙ e uja˛ł jej dłon´ i lekko us´ cisna˛ł. Miała wraz˙ enie, z˙ e Hugo wcale nie mys´ li o jedzeniu. – Ja ro´ wniez˙ – odrzekła cicho. – Wracajmy. Przypuszczalnie to mys´ l o tym, co ich czeka po powrocie, sprawiła, z˙ e Maggie tym razem jechała nieco szybciej. Moz˙ liwe tez˙ , z˙ e rozpraszała ja˛ bliskos´ c´ Hugona. A moz˙ e denerwowała ja˛ niewielka moc samochodu, kto´ ry na wzniesieniach ledwie pia˛ł sie˛ w go´ re˛. Tak czy owak, Maggie cze˛sto naciskała pedał gazu. Teraz włas´ nie z wyciem silnika wjez˙ dz˙ ała na kolejne

150

ODWAGA NA POKAZ

wzniesienie. Nie zorientowała sie˛, z˙ e potem droga opada gwałtownie w do´ ł, totez˙ po przejechaniu szczytu rozpe˛dzony samocho´ d pognał do przodu. Wolała nie ryzykowac´ gwałtownego hamowania w obawie przed pos´ lizgiem. Zanim pomys´ lała, co robic´ dalej, lewe koła wjechały na pas s´ niegu tuz˙ obok urwiska. Kierownica zupełnie przestała reagowac´ na jej ruchy. Samocho´ d uderzył bokiem w zaspe˛ i zacza˛ł sie˛ obracac´ . Maggie wiedziała, z˙ e nie ma juz˙ nadziei. Przednie koła zjechały całkowicie z drogi. Podwozie auta zaszorowało po s´ niegu zmieszanym ze z˙ wirem, a jego przo´ d nieubłaganie skierował sie˛ w strone˛ przepas´ ci. Wszystko wydarzyło sie˛ zbyt szybko, by poczuła strach, a tym bardziej, by mogła zareagowac´ , nawet gdyby było to moz˙ liwe. Z całych sił chwyciła Hugona za re˛ke˛ i zamkne˛ła oczy. Przez głowe˛ przemkne˛ła jej mys´ l, z˙ e jes´ li maja˛ zgina˛c´ , to zgina˛ razem. – Maggie – usłyszała po chwili jego głos. Był dziwnie spokojny i opanowany. – Kochanie, otwo´ rz oczy. Zmusiła sie˛ do podniesienia powiek, ale pocza˛tkowo nie potrafiła zinterpretowac´ tego, co ujrzała. Odwro´ ciła głowe˛ i poczuła nagle kołysza˛cy ruch, kto´ ry przyprawił ja˛ o ciarki. – Nie ruszaj sie˛ – poprosił Hugo. – Postaraj sie˛, z˙ eby ci nie drgna˛ł nawet muskuł. Zatrzymalis´ my sie˛ na samej krawe˛dzi. Przednimi kołami wystajemy nad przepas´ c´ . Na razie nic nam nie grozi, ale musimy ogromnie uwaz˙ ac´ . – O Boz˙ e! – je˛kne˛ła w kon´ cu Maggie. – Co ja narobiłam? Przepraszam cie˛, Hugo... – Za nic sie˛ nie win´ . – Mimo grozy sytuacji głos

ODWAGA NA POKAZ

151

˙ yjemy i to jest Hugona brzmiał spokojnie i koja˛co. – Z najwaz˙ niejsze. A teraz słuchaj... – Tak... – wyja˛kała potulnie. – Musimy obcia˛z˙ yc´ tył samochodu. Najpierw odepniemy pasy bezpieczen´ stwa, tylko powolutku, potem jeszcze ostroz˙ niej odchylimy oparcia maksymalnie do tyłu. Zgoda? – Zgoda – odrzekła z trudem. Na mys´ l o tym, co by sie˛ stało, gdyby cie˛z˙ ar samochodu z przodu sie˛ zwie˛kszył, poczuła, jak po plecach spływa jej stro´ z˙ ka potu. Hugo powoli pus´ cił jej dłon´ i z najwie˛ksza˛ ostroz˙ nos´ cia˛ odpia˛ł pas bezpieczen´ stwa. Maggie poszła w jego s´ lady, lecz nie potrafiła powstrzymac´ drz˙ enia. – Spokojnie, skarbie. Nic nam nie be˛dzie. – Mimo grozy sytuacji ani na chwile˛ nie tracił spokoju i opanowania. – Teraz powoli sie˛gnij do lewarka pod siedzeniem i delikatnie unies´ go do go´ ry, a potem oprzyj sie˛ powoli całymi plecami na oparciu fotela. Gdy Maggie zesztywniałymi dłon´ mi wykonywała polecenie, takz˙ e i Hugo zacza˛ł powoli odchylac´ sie˛ do tyłu. Po chwili obydwoje znalez´ li sie˛ niemal w pozycji lez˙ a˛cej. W tym momencie rozległ sie˛ chrze˛st tocza˛cych sie˛ spod podwozia kamieni, a Maggie miała wraz˙ enie, z˙ e ze strachu oszaleje. – Spokojnie, nic sie˛ nie stało – szepna˛ł uspokajaja˛co. – A teraz słuchaj dalej. Powoli przeczołgamy sie˛ na tył samochodu. – Jak to? Po co? – wyja˛kała przeraz˙ ona. – Nie moz˙ emy poczekac´ , az˙ nadejdzie pomoc?

152

ODWAGA NA POKAZ

– A ile samochodo´ w mijalis´ my dzis´ po drodze, Maggie? ˙ adnego... – wyszeptała. – Z A to oznacza, z˙ e sa˛ zdani na własne siły. – Widzisz wie˛c – mo´ wił dalej – z˙ e musimy sami wydobyc´ sie˛ z tarapato´ w. Miała ochote˛ krzyczec´ z ws´ ciekłos´ ci i strachu. To ona wpakowała ich w takie tarapaty. W dodatku strach zbyt mocno ja˛ paraliz˙ ował, by mogła samodzielnie mys´ lec´ i działac´ . – Poradzisz sobie, kochanie – mo´ wił koja˛cym głosem Hugo, widza˛c wyraz jej twarzy. – Oboje sobie poradzimy. Ruszyła do tyłu pierwsza. Mimo z˙ e przesuwała sie˛ centymetr po centymetrze, poczuła, z˙ e samocho´ d drgna˛ł i ponownie usłyszała potworny zgrzyt podwozia o z˙ wir. Gdy w kon´ cu dotarła na tylne siedzenie, przez chwile˛ oboje nasłuchiwali z zapartym tchem, czy zgrzyt sie˛ nie powto´ rzy. Na szcze˛s´ cie auto stało nieruchomo. – Teraz ja przesune˛ sie˛ do ciebie – rzekł Hugo po´ łgłosem – potem rozbijemy szybe˛ i wydostaniemy sie˛ na zewna˛trz. Gdy zacza˛ł przesuwac´ sie˛ powolutku do tyłu, auto zno´ w lekko sie˛ zakołysało. Maggie zadrz˙ ała, z trudem łapia˛c oddech. Pragne˛ła z całych sił, by Hugo znalazł sie˛ juz˙ przy niej. Jego spoko´ j i pewnos´ c´ siebie dodałyby jej sił, a słowa wyszeptane do ucha – odwagi. Jednakz˙ e szybko odkryli, z˙ e z tyłu samochodu jest za mało miejsca dla dwo´ ch oso´ b. Trzeba było zmienic´ plan. – Musisz wybic´ okno, kochanie – powiedział cicho. – Ale nie mam czym!

ODWAGA NA POKAZ

153

– Z tyłu powinna byc´ apteczka. Nie masz w niej czegos´ metalowego? Na przykład latarki? Maggie nawet nie drgne˛ła. Bała sie˛ ruszyc´ choc´ by o milimetr. – Skarbie, musisz to zrobic´ – szeptał Hugo. – Uda ci sie˛, zobaczysz. Wzie˛ła sie˛ w gars´ c´ i wymacała apteczke˛. W tym momencie z jej ust wydobył sie˛ nerwowy s´ miech. – Włas´ nie sobie us´ wiadomiłam, z˙ e w apteczce mam zbijak do okien. Jak mogłam zapomniec´ ? Wymierzyła dokładnie w ro´ g okna i uderzyła, staraja˛c sie˛, by impet uderzenia nie rozkołysał samochodu. Z ulga˛ usłyszeli zgrzyt ostrza wbijaja˛cego sie˛ w szybe˛, choc´ sam odgłos w napie˛tej ciszy zabrzmiał jak wystrzał, a Maggie instynktownie sie˛ skuliła. Przy kolejnym uderzeniu szyba rozprysła sie˛ na kawałki. Samocho´ d drgna˛ł minimalnie, i tym razem takz˙ e głos Hugona lekko zadrz˙ ał. – Doskonała robota – przyznał. – Jeszcze troche˛, i be˛dziemy wolni. Maggie usune˛ła wszystkie stercza˛ce fragmenty szkła. Na umo´ wiony znak zacze˛ła powoli wypełzac´ przez okno, a Hugo ro´ wnoczes´ nie przesuwał sie˛ na miejsce, kto´ re ona zwalniała. Musieli zachowac´ skoordynowany jednostajny ruch, by zapobiec rozkołysaniu samochodu. Poza tym w chwili, gdy Maggie wyskoczy z auta, tył musi byc´ obcia˛z˙ ony co najmniej tak samo jak poprzednio. Gdy upewniła sie˛, z˙ e Hugo jest tuz˙ za nia˛, wysune˛ła ˛ sie z auta i wyla˛dowała na drodze. W oknie pojawiła sie˛ głowa Hugona. Jego ruch

154

ODWAGA NA POKAZ

spowodował, z˙ e auto lekko sie˛ zachybotało. Hugo poczuł, z˙ e jedna jego stopa uwie˛zła mie˛dzy fotelami. W ostatniej sekundzie przekre˛cił sie˛ na bok, uwalniaja˛c noge˛ i wysuwaja˛c sie˛ jednoczes´ nie z samochodu. W tym momencie auto rune˛ło w przepas´ c´ . Lez˙a˛c na drodze, słyszeli huk blachy uderzaja˛cej o kamienie i łoskot spadaja˛cej lawiny. Po chwili dobiegło ich echo odbite od s´ ciany kanionu, jak gdyby i po drugiej stronie wydarzył sie˛ podobny wypadek. Hałas był tak potworny, z˙ e Maggie skuliła sie˛ ze strachu. Hugo obja˛ł ja˛ i przytulił twarz do jej policzka, az˙ ucichł ostatni przeraz˙ aja˛cy dz´ wie˛k. Przez chwile˛ jeszcze lez˙ eli, boja˛c sie˛ poruszyc´ , wczepieni w siebie tak, jakby nadal zagraz˙ ało im niebezpieczen´ stwo. Po paru sekundach ciałem Maggie wstrza˛sna˛ł szloch. Zacze˛ła sie˛ reakcja na chwile grozy. – Jestes´ cała? – spytał Hugo. Nie była w stanie wydusic´ słowa. Pokiwała tylko głowa˛. Widza˛c, co sie˛ z nia˛ dzieje, Hugo zamilkł. Trzymał ja˛ w ramionach, szepcza˛c uspokajaja˛ce serdeczne słowa, az˙ powoli sie˛ uspokajała. – Omal nie doprowadziłam do tragedii – powiedziała łamia˛cym sie˛ głosem. – Nie wiem, jak cie˛ przepraszac´ ... – Nie musisz. To był wpadek, Maggie. Najwaz˙ niejsze, z˙ e z˙ yjemy. Nie wiem jak ty, ale ja bardzo lubie˛ ten stan. Co wie˛cej, nigdy jeszcze nie cieszyłem sie˛ tak bardzo z z˙ ycia. Us´ miechna˛ł sie˛, ale lekkie drz˙ enie głosu zdradzało, z˙ e z trudem dochodzi do siebie.

ODWAGA NA POKAZ

155

– Moge˛ tylko obiecac´ – mo´ wiła Maggie – z˙ e od teraz we wszystkim be˛de˛ sie˛ ciebie słuchała. Be˛de˛ tak rozsa˛dna, z˙ e mnie nie poznasz. – Lepiej nie. – Us´ miechna˛ł sie˛ i pocałował ja˛delikatnie. – Kocham cie˛ taka˛, jaka jestes´ , i ufam, z˙ e pomoz˙ esz mi cieszyc´ sie˛ pełnia˛ z˙ ycia. – Pod warunkiem, z˙ e be˛dziesz studził moje pomysły. Jak widac´ , bywam groz´ na. – Tylko czasami – odparł ciepło. – W takim razie be˛de˛ czuwał, z˙ eby chronic´ cie˛ przed niebezpieczen´ stwem. – Obiecujesz? – Obiecuje˛. I niech to be˛dzie nasza umowa: ty postarasz sie˛, z˙ eby nasze z˙ ycie było interesuja˛ce, a ja, z˙ eby było bezpieczne. Pasujemy do siebie jak ulał. Przytuliła sie˛ do niego jeszcze mocniej. Zupełnie nie czuła chłodu zapadaja˛cego zmierzchu. – Co teraz? – zapytała. – Zadzwonie˛ na policje˛ i zaczniemy schodzic´ w do´ ł, z˙ eby sie˛ rozgrzac´ . Pomo´ gł jej podnies´ c´ sie˛ na nogi. Czuła, z˙ e kolana nadal ma jak z waty. Spojrzała w miejsce, w kto´ rym jeszcze przed chwila˛ stał samocho´ d, i z trudem stłumiła ponowna˛ fale˛ przeraz˙ enia. – Omal nie zgine˛lis´ my... – wyszeptała. Hugo obja˛ł ja˛ ramieniem. – Przynajmniej zgine˛libys´ my razem. – Odwro´ cił Maggie do siebie i pocałował z czułos´ cia˛. – Nie chciałbym bez ciebie z˙ yc´ , kochanie. To była pierwsza mys´ l, kto´ ra mi zas´ witała w głowie podczas tego wypadku. – Teraz mnie masz, i to na wieki. Zawsze tak było, choc´ kiedys´ tego nie chciałes´ .

156

ODWAGA NA POKAZ

– To sie˛ zmieniło. Postaram sie˛ pokazac´ ci, jak bardzo. Poczekaj tylko, az˙ wro´ cimy do domu. Do naszego domu – jego us´ miech rozszerzył sie˛ – i do naszego ło´ z˙ ka. – Juz˙ nie moge˛ sie˛ doczekac´ – szepne˛ła. – Moz˙ e w takim razie chodz´ my szybciej. Mam nadzieje˛, z˙ e nie zme˛czymy sie˛ za bardzo, zanim dotrzemy do domu. Ich spojrzenia spotkały sie˛. Wiedzieli, z˙ e nigdy sie˛ nie zme˛cza˛. Rozes´ miali sie˛ i schwyciwszy sie˛ za re˛ce, zacze˛li ostroz˙ nie schodzic´ w do´ ł. Unikne˛li s´ mierci. Razem. A teraz zamierzali z˙ yc´ . Ro´ wniez˙ razem.