3228).Reilly Frances - Diabelskie Nasienie

FRANCES REILLY Diabelskie nasienie Zakonnice zmieniły nasze życie w piekło

Josephine - za jej przyjaźń. Ta książka jest dla nas obu.

Frances Reilly nie zna daty swych urodzin. Najważniejszy okres kształtowania się osobowości spędziła zamknięta w murach klasztoru Ubogich Sióstr z Nazaretu, skąd w końcu uciekła dzięki pomocy miejscowej posłanki do parlamentu. Wyjechała do Anglii; mieszka w Clochester wraz z rodziną.

Podziękowania Moim synom Darrenowi i Christopherowi - dziękuję wam za dodawanie mi otuchy i wsparcie podczas pisania tej książki. Miało to dla mnie duże znaczenie. Mojej wnuczce Ellisie - dziękuję, kochanie, za wszystkie słowa zachęty i przysyłanie mi kartek i SMS - ów z życzeniami powodzenia. Kocham cię, całuski. Wnukowi Kieranowi - dziękuję, kochany synku, że tak we mnie wierzyłeś i wspierałeś. Kocham cię i przesyłam moc buziaków. Kevinowi Youngowi, mojemu byłemu mężowi i dobremu przyjacielowi, nie potrafię wystarczająco wyrazić wdzięczności za dodawanie mi otuchy podczas pisania i wsparcie w trakcie procesu sądowego. Jego trud i doradztwo na każdym etapie powstawania niniejszej książki były nieocenione. Ann - Marie Hannie dziękuję za pomoc przy tej pracy i znalezienie w sobie siły, by wystąpić jako świadek. Mam nadzieję, że książka nie obudziła w niej zbyt wielu bolesnych wspomnień. Szczególnie dziękuję mojemu agentowi, Robertowi Smithowi, za wielką wiarę we mnie i moją książkę, a zwłaszcza za determinację i pasję, by doprowadzić do jej publikacji. Dziękuję również za liczne rady i nieustającą przyjaźń. Dziękuję Rebece Cripps za wszystkie prace redakcyjne, a także Amandzie Harris i innym pracownikom wydawnictwa Orion za pomoc przy niniejszej publikacji. Specjalne wyrazy wdzięczności kieruję do mojej terapeutki, Merril Mathews, za wielką troskliwość. Rozmowy z nią pomogły mi spojrzeć na wszystko z dystansu, ułatwiając uporanie się z życiem. Jej ciepło i opiekuńczość czynią z niej naprawdę wyjątkową osobę.

Dziękuję dwóm policjantom z Child Rape Unit (Wydział do spraw Gwałtów na Nieletnich) w Belfaście (sami wiedzą, o kogo chodzi) za wyrozumiałość i potraktowanie mnie z szacunkiem. Na koniec wreszcie dziękuję grupie prawników reprezentujących mnie w Belfaście, a szczególnie adwokatowi Ceiranowi McAteerowi za łagodność, wyrozumiałość i udzieloną mi pomoc. Dziękuję również Emily, jego sekretarce, za ciężką pracę, nieustanne wsparcie i za to, że zawsze była uchwytna przez telefon. Frances Reilly maj 2008

Nota od Autorki Jest to prawdziwa historia mojego dzieciństwa spędzonego w przyklasztornym sierocińcu. Moja siostra Loretta miała sześć lat, a ja dwa, gdy zaczął się ten koszmar, więc pierwszy rozdział książki opiera się na tym, co mi później opowiadała; natomiast resztę pamiętam aż zbyt dobrze.

Prolog - Spójrz na to, Frances - powiedział Kevin, mój były mąż, pokazując artykuł w jednej z gazet. Zawirowało mi w oczach, gdy tylko przeczytałam pierwszy akapit. Grupa kobiet w Szkocji wniosła do sądu sprawę przeciwko pewnemu zakonowi, oskarżając siostry o maltretowanie ich w dzieciństwie. - Ubogie Siostry z Nazaretu - wyszeptałam. Zakręciło mi się w głowie i z trudem łapałam oddech. Te kobiety ze Szkocji podjęły kroki przeciwko tym samym zakonnicom, które znęcały się nade mną przez większą część mojego dzieciństwa. Niektóre z nich były mniej więcej w moim wieku. Odżyły wyraźne, niechciane wspomnienia. Miałam wrażenie, jakby to wszystko nie działo się ponad 30 lat temu nagle stało się tak świeże, jakby zdarzyło się zaledwie przed kilkoma miesiącami. Wpadłam w panikę i nie byłam w stanie czytać dalej, więc Kevin przeczytał artykuł na głos. Wszystkie opowieści tych kobiet brzmiały według mnie prawdziwie i potrafiłam odczuć ich ból. Nie byłam zdziwiona czy zaszokowana, jak zapewne inni czytelnicy, i miałam nadzieję, że ktoś naprawdę wysłucha tych kobiet i uwierzy im. Opuściłam klasztor jako osoba bardzo okaleczona psychicznie, z wieloma problemami emocjonalnymi. Często wpadałam w głęboką depresję i wielokrotnie miewałam myśli samobójcze. Wydawało mi się, że ktoś, kto nie był wychowywany w klasztorze, nie jest w stanie tego pojąć. Z powodu sytuacji politycznej w Irlandii Północnej miałam kontakt wyłącznie z katolikami i gdy tylko próbowałam coś powiedzieć o maltretowaniu, nikt mi nie wierzył. Ludzie nie chcieli słyszeć niczego złego o katolickich zakonach, nikt zatem nie występował przeciwko nim.

Dość szybko nauczyłam się trzymać język za zębami i tłumić uczucia. Starałam się wymazać z pamięci wszystkie złe wspomnienia, udawać, że nic się nie wydarzyło i zachowywać się normalnie. W ten sposób byłam łatwiej akceptowana przez społeczność katolickich osiedli, gdzie wówczas mieszkałam. Nie złożyłam doniesienia o molestowaniu na policji, ponieważ byłam pewna, że mi nie uwierzą albo nie będą chcieli słuchać. Kiedy przyjęłam do wiadomości, że ludzie nie chcą wierzyć w to, co mówię ani tego słuchać, musiałam znaleźć sposób na przetrwanie. Po pewnym czasie wypracowałam sobie dwa mechanizmy obronne. Po pierwsze, starałam się ukryć najbardziej bolesne wspomnienia, nadrabiając miną. Codziennie żyłam w kłamstwie. Na zewnątrz byłam otwarta i pogodna, ale wewnątrz wciąż odczuwałam cierpienie. Po drugie, stworzyłam wewnętrzne bariery, które miały mnie odgrodzić od innych ludzi - z wyjątkiem moich dzieci - by nie mogli mnie zranić. Dopóki byłam potrzebna dzieciom, te metody nieźle się sprawdzały, chociaż musiałam bardzo się starać, zwłaszcza w kontaktach z krewnymi. Czasami jednak nie dawałam rady: maska spadała, a ja wpadałam w głęboką depresję. Gdy dzieci zaczęły dorastać, moje mechanizmy obronne zaczęły szwankować, a gdy wyprowadziły się z domu, całkiem się załamały. Wspomnienia, które starałam się zdławić, wracały, by mnie prześladować, a wszelkie zbudowane przeze mnie bariery zaczęły pękać. Moje życie kompletnie się rozpadło. Coraz bardziej regularnie nawiedzały mnie obrazy przeżyć w klasztorze. Zaczęłam miewać częste ataki paniki i cierpiałam na poważną agorafobię (Agorafobia - zaburzenie psychiczne z grupy zaburzeń lękowych, charakteryzujące się silnym, często przybierającym objawy paniki, lękiem przed przebywaniem na otwartej przestrzeni, opuszczaniem domu, znajdowaniem się w tłumie i w miejscach publicznych, przed samotnym

podróżowaniem (przypisy w książce pochodzą od konsultantki, chyba że podano inaczej).). Zawsze nękała mnie okresowa depresja, ale teraz wyraźnie się zaostrzyła. Mój przymus czystości rozwinął się w nerwicę natręctw (Nerwica natręctw (zaburzenie obsesyjno - kompulsyjne) zaburzenie psychiczne z grupy zaburzeń nerwicowych, charakteryzujące się występowaniem u chorego natrętnych (obsesyjnych) myśli oraz przymusowych (kompulsyjnych) zachowań.). Byłam wykończona nieustannym czyszczeniem i sprzątaniem oraz wykonywaniem mnóstwa niepotrzebnych czynności. Wydawało mi się, że wszędzie są zarazki, więc muszę chronić przed nimi siebie i rodzinę. Wpadałam w panikę, gdy skończył się płyn do dezynfekcji i w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby iść do sklepu. Wystarczyło, że ktoś z rodziny ustawił nierówno w rzędzie którąś z kaset wideo, bym przez cały dzień była zdenerwowana. Potrafiłam się rozpłakać, gdy puszka z fasolką nie została pieczołowicie ustawiona na odpowiedniej półce, etykietką do przodu, i kupowałam jedzenie nie po to, by je jeść, ale by zachować ład w kredensie. Przestałam odżywiać się należycie i zaczęłam wpadać w anoreksję. Byłam w rozsypce. Miałam myśli samobójcze i wiedziałam, że muszę coś zmienić w moim życiu. W styczniu 1999 roku, pięć miesięcy po lekturze artykułu o procesie, wytoczonym przez kobiety ze Szkocji, znalazłam w sobie dość odwagi, by pójść do adwokata i szukać sprawiedliwości. Jednak po tylu latach tłumienia prawdziwych uczuć trudno mi było wykrztusić nawet najprostszy opis tego, co przeżyłam. Siedziałam w kancelarii i szlochałam niepowstrzymanie. Nie umiałam znaleźć słów. W końcu, po kilku wizytach, udało mi się wyjaśnić adwokatowi, co zdarzyło się w dzieciństwie. Zaczęła się walka o sprawiedliwość.

Rozdział I Przyjazd Omagh, Irlandia Północna, grudzień 1956 - Ciii... - powiedziała Loretta - Słyszycie coś? Moi bracia i ja zamilkliśmy. Z salonu na dole dochodziły jakieś głosy. Mama rozmawiała z jakimś mężczyzną, ale Loretta nie potrafiła go rozpoznać. Zbliżało się Boże Narodzenie i Loretta opowiadała nam o kartkach świątecznych i prezentach, które będzie przygotowywać w szkole następnego dnia. Teraz zerwała się, wyskoczyła z naszego wspólnego staroświeckiego łóżka i na palcach podeszła do szczytu schodów, skąd mogła lepiej słyszeć głosy z dołu. - Oczywiście, zabiorę was wcześnie rano, Agnes. Niech maluchy będą gotowe, do Belfastu będą miały długą drogę powiedział mężczyzna. Loretta wskoczyła z powrotem do pokoju i wślizgnęła się do łóżka obok mnie. - Jutro jedziemy do Belfastu! - powiedziała podekscytowana. Żadne z nas nie wyjeżdżało dotąd z naszego miasteczka Omagh, leżącego kilkadziesiąt kilometrów od Belfastu, była to więc prawdziwa nowina. - Wiedziałem, że na pewno dokądś jedziecie, bo ja i Michael mamy pojechać do ciotki Mary na cały dzień wyszeptał Sean. Sean dzielił z Michaelem drugie ze stojących w pokoju staroświeckich łóżek. Malutka Sinead spała obok nas w dziecinnym łóżeczku. - Dlaczego nie jedziecie z nami? - spytała zdziwiona Loretta. - Nie mam pojęcia - odparł Sean.

- Mam nadzieję, że nasza pani pozwoli mi zrobić świąteczne prezenty kiedy indziej. Sinead nagle się rozpłakała. - Szybko, uspokójmy się i chodźmy spać, zanim mama nas przyłapie! Było jeszcze ciemno, gdy mama obudziła nas rankiem następnego dnia. Loretta pomogła mi się umyć i ubrać w ulubiony czerwony komplecik ze spodenkami. Lubiła się mną opiekować, bo dzięki temu czuła się doroślej. W tym czasie mama zajmowała się Sinead, która miała osiem tygodni i była bardzo absorbująca. Loretta poszła ze mną do kuchni na śniadanie. Michael i Sean już skończyli, odstawili talerze do zlewu i wzięli płaszcze z korytarza. - To do zobaczenia! - krzyknął Michael i wybiegł z Seanem tylnymi drzwiami. - Loretta! Popilnuj przez chwilę małej - powiedziała mama, kładąc Sinead na fotelu. Słyszeliśmy, jak biega gwałtownie z pokoju do pokoju, gubiąc po drodze rzeczy. Teraz i mnie udzieliło się podniecenie mojej siostry przed podróżą, mimo że chłopcy nie jechali z nami. Jak stwierdziła Loretta, przynajmniej będziemy miały im co opowiadać po powrocie. Na zewnątrz rozległ się klakson. Mama zbiegła na dół i pomachała przez kuchenne okno mężczyźnie stojącemu obok czarnego samochodu. Wzięła Sinead z fotela i kazała Loretcie przyprowadzić mnie na dwór. W drodze do Belfastu panowało napięcie. Mama zazwyczaj zachowywała się bardzo głośno i dużo mówiła, a teraz prawie w ogóle się nie odzywała. Loretta zaczęła się martwić. Nagle poczuła, że coś jest nie tak z tą podróżą. Ja byłam jeszcze za mała, by wyczuć panujące napięcie i cieszyłam się jazdą. Jechaliśmy długo, a gdy zbliżyliśmy się

do Belfastu, pojawiły się pasma mgły, zmuszając kierowcę, by zwolnił. W końcu stanęliśmy. Trudno było stwierdzić, czy dotarliśmy do celu podróży. Wyglądając przez okno, mogłyśmy dostrzec jedynie wysoki ceglany mur wyłaniający się z mgły. Loretta wysiadła z samochodu, zadowolona, że może rozprostować nogi. Mama zaczęła gwałtownie szeptać z kierowcą i szybko przerwała, gdy tylko Loretta wróciła. Mama wysiadła, mówiąc do niej: - Popilnuj swojej młodszej siostry. Poszła wzdłuż muru. Loretta wzięła mnie za rękę. Spoglądając w górę, zauważyła, że ze szczytu muru sterczą kawałki szkła, a nad nimi rozciągnięto drut kolczasty. - To pewnie jest więzienie - powiedziała i ruszyłyśmy, by dogonić mamę. Zrównałyśmy się z nią, gdy stanęła przed wielką drewnianą bramą. Loretcie nie przyszło do głowy, by zajrzeć, co znajduje się po drugiej stronie muru, czuła jednak, że coś jest nie w porządku. Ścisnęła mnie mocno za rękę, aż krzyknęłam z bólu. Mama dała Sinead do niesienia Loretcie, która musiała mnie puścić, starając się utrzymać w ramionach niemowlę. - Teraz, Frances - powiedziała mama, patrząc na mnie trzymaj się Loretty. Niedługo po was wrócę. Loretta, daj to komuś, kto otworzy po dzwonku - i wręczyła siostrze list, pociągając za sznur wiszący przy bramie. Rzuciła się pędem do czekającego z włączonym silnikiem samochodu, który natychmiast odjechał. Obserwowałyśmy w przerażeniu, jak auto znikało w oddali, pozostawiając smugę spalin zmieszaną z mgłą. Zaczęłam płakać, krzyczeć i wołać, by mama wróciła. Zszokowana Loretta stała milcząc obok mnie i przytulała do siebie Sinead. Nie była w stanie płakać. Bardzo tego chciała,

ale łzy nie napływały. Zamiast tego popadła w zimne paraliżujące odrętwienie. Tylne światła samochodu zamrugały, zanim całkiem znikły we mgle. Brama w murze otworzyła się z nieprzyjemnym zgrzytem i jakaś kobieta powiedziała: - Nazywam się siostra Łucja. Czym mogę służyć? Oderwałyśmy wzrok od drogi. Przy bramie stała zakonnica. Jej ubranie targał wiatr. Spod habitu i welonu widać było jedynie okrągłą irlandzką twarz z zaróżowionymi od chłodu policzkami. Loretta w milczeniu wręczyła jej list naszej mamy. - Zabiorę was teraz do matki przełożonej. Chodźcie za mną - powiedziała zakonnica. Zamknęła bramę i poprowadziła nas przez pusty ogród otoczony murem. Szła szybko przed nami, z ramionami ukrytymi pod habitem. Naprzeciw nas wyrósł olbrzymi budynek z czerwonej cegły. Podeszłyśmy do drzwi z zakratowanymi szybami, które prowadziły do wysokiego hallu. Siostra Łucja kazała Loretcie dać jej Sinead. Loretta rozpaczliwie chciała nadal nieść siostrzyczkę, ale, czując swoją bezsilność, zrobiła, co jej kazano. Gdy szłyśmy przez cichy hall, pełen kwiatów, pojawiły się przed nami wysokie marmurowe posągi świętego Antoniego i Matki Boskiej. Hall szybko przeszedł w mroczny ponury korytarz, który zdawał się ciągnąć kilometrami. Powietrze było ciężkie od zapachu przypalonego jedzenia. Ciemne zielonobrązowe ściany miały niezdrowy wygląd. W pobliżu nie było nikogo. Panowała śmiertelna cisza. Gdy szłyśmy po zimnej kamiennej posadzce obok zamkniętych drewnianych drzwi z wielkimi metalowymi klamkami, Loretta wciąż nie była pewna, czy nie znalazłyśmy się w więzieniu. Co znajdowało się za drzwiami? Gdzie byli wszyscy?

W końcu siostra Łucja zatrzymała się przed wielkimi drzwiami i głośno zastukała. - Wejść - dobiegło z drugiej strony polecenie wypowiedziane takim tonem, że każdego przeszłyby ciarki, nie mówiąc o dziecku. Loretta zadrżała. Weszłyśmy. Siostra Łucja zamknęła za nami drzwi. Znalazłyśmy się w pokoju przypominającym niewielką bibliotekę. Na półkach stały tomy w twardych skórzanych oprawach, a na stołach leżały starannie ułożone niewielkie stosy książek. Wzdłuż jednej ściany stały rzędy szafek na akta i długie rzeźbione biurko. Za nim, pochylona nad książką, siedziała jakaś najwyraźniej ważna zakonnica. Po kilku minutach podniosła głowę i obrzuciła nas chłodnym, taksującym spojrzeniem. Miała przenikliwy wzrok, jak wiedźmy w bajkach. Z wyrazu jej twarzy jasno wynikało, że uważa nas za - w pewien sposób - nieczyste. Siostra Łucja położyła na biurku list od naszej mamy. Zakonnica wzięła go i zaczęła czytać. Znowu się rozpłakałam. Loretta stała obok mnie, bezradna i zmieszana. Zakonnica włożyła list do szafki na akta i odwróciła się w naszą stronę. - Podejdźcie bliżej. Jestem przełożoną tego klasztoru powiedziała. - Wasza matka wyraziła życzenie, byście zostały tu u nas i poświęciły życie Bogu - przerwała, obserwując nas chłodno. - Mamy wiele reguł, których musicie przestrzegać i radzę, byście szybko się ich nauczyły. Każdy, kto łamie zasady, będzie potraktowany surowo. Najpierw, zanim dołączycie do innych dziewcząt, musicie się wykąpać. Idźcie teraz z siostrą Łucją. Potem jeszcze się z wami spotkam. I od teraz macie zwracać się do mnie „matko przełożona". Wyszłyśmy z pokoju za siostrą Łucją. Gdy szłyśmy długim korytarzem, wyjaśniła nam, że jesteśmy w klasztorze, przy którym znajduje się przytułek dla niechcianych dzieci i

naturalnych sierot, które nie mają rodziców i którymi nie ma się kto zająć. Sierociniec ten nazywa się Zakonny Dom Nazaretański, a zakonnice to Ubogie Siostry z Nazaretu. Loretta jeszcze nie zdawała sobie sprawy, jak trafne było jej pierwsze wrażenie, czym jest ten klasztor. Naprawdę było to więzienie: więzienie dla dzieci - młodych dziewcząt i niemowląt - których jedyną zbrodnią było to, że przyszły na świat. Odłamki szkła na szczycie muru miały zatrzymać nas w środku, a nie bronić klasztoru przed dostępem kogoś z zewnątrz. Skręciłyśmy z korytarza w stronę wielkiej łazienki. Podłoga była wyłożona kaflami, a ściany pomalowane na ten sam niezdrowy kolor jak w korytarzu. Znajdowały się tam dwa rzędy umywalek, długi szereg ubikacji i rząd dużych białych wanien na nóżkach. - Przytrzymaj swoją siostrzyczkę, a ja pójdę po pomoc powiedziała siostra Łucja, podając Loretcie małą Sinead. Wyszła z łazienki i po kilku minutach wróciła z drugą zakonnicą. Włączyły światło w łazience, włożyły plastikowe fartuchy i zakasały rękawy. Siostra Łucja podniosła wielki kubeł i wlała do wanny jakiś ciemnobrązowy płyn. Loretta nie potrafiła odczytać napisu „Jeyes Fluid", jaki widniał na butelce, ale płyn nie pachniał zbyt ładnie. Siostra Łucja myła Sinead w jednej z dużych umywalek, a druga zakonnica kąpała Lorettę i mnie. Od brązowego płynu piekła nas skóra, ale siostra nie zwracała uwagi na to, że bardzo płaczemy i usiłujemy wyjść z wanny - po prostu szorowała nas i wpychała z powrotem do mętnej wody. Zanim skończyła i pozwoliła nam wyjść, miałyśmy skórę startą do żywego i rozpaczliwie szlochałyśmy. Do łazienki weszła matka przełożona. Przyniosła coś, co wyglądało jak worki na kartofle, jakieś długie szare skarpety, białe podkoszulki i granatowe majtki.

- Włóżcie to - powiedziała. Podniosła dwoma palcami nasze czyste ubrania, które wcześniej nosiłyśmy, i wrzuciła je do zielonej plastikowej torby. Na ten widok wyrwałam się zakonnicy, która wycierała mnie szorstkim ręcznikiem, i podbiegłam do matki przełożonej z krzykiem: - Chcę moje ubranie! Oddaj mi mój komplecik! Siostra Łucja odepchnęła mnie, a Loretta przez łzy wyjaśniała, że ten czerwony komplecik ze spodenkami był prezentem od naszego taty, który służył w wojsku w Indiach. Matka przełożona wyglądała na bardzo zagniewaną. - W domu Bożym nie mamy żadnej prywatnej własności! - warknęła, podnosząc głos coraz wyżej. - Każdy jest tu taki sam i musicie nauczyć się z tym żyć. Gdy to mówiła, Lorettę przebiegł paraliżujący dreszcz i po raz pierwszy w życiu naprawdę poczuła strach. Musiałam poczuć to samo, bo natychmiast przestałam płakać i zarzuciłam myśl o odzyskaniu mojego ubranka. Posłusznie włożyłyśmy klasztorne ubrania, a siostra Łucja przebrała Sinead w jasną dziecinną sukienkę. Potem poszłyśmy za matką przełożoną do innej sali. Nie wiedząc, co się za chwilę może wydarzyć, nie miałyśmy nic do roboty - mogłyśmy tylko siedzieć i czekać. Czas mijał powoli. Co chwila pytałam Lorettę, kiedy przyjdzie po nas mama. Za każdym razem odpowiadała: „Wkrótce", próbując mnie uspokoić. - Nie zostaniemy tu długo - powiedziała. - Mama przyjedzie i zabierze nas, jak tylko będzie mogła, więc musisz być bardzo dzielna. Nie miała oczywiście pojęcia, kiedy mama się zjawi. Powiedziała mi później, że miała nadzieję, że mama zaraz po nas wróci i powie, że zaszła po prostu jakaś pomyłka, ale w głębi duszy wiedziała, że się tak nie stanie.

Po upływie co najmniej godziny za drzwiami rozległy się jakieś głosy. Siedząc w milczeniu, starałyśmy się dosłyszeć poszczególne słowa. Zakonnice rozmawiały szeptem i trudno było coś wychwycić, ale Loretta usłyszała, że jedna z nich mówi: „Nie będzie im się podobało rozdzielenie". Drzwi się otworzyły i do pokoju weszły dwie siostry. Jedna wyrwała Sinead z ramion Loretty i szybko wybiegła, druga kazała nam iść za sobą. Szłyśmy długimi korytarzami, mijając kilka pięter. Nikt nic nie mówił - ani siostry, ani dziewczęta, które mijałyśmy po drodze. Wszędzie panowała nienaturalna cisza, a nas ogarnęła fala gwałtownej tęsknoty za domem. Dotarłyśmy do sypialni, przypominającej Loretcie oddział w szpitalu wojskowym, który widziała na starym zdjęciu. Była to wysoka sala z dużymi oknami. Na ścianach, pomalowanych na ten sam mdły zielonkawy kolor co korytarze, wisiały obrazki przedstawiające Jezusa i rozmaitych świętych. Na podłodze leżały twarde materace, wypchane końskim włosiem, posypane proszkiem DDT. W dwóch rzędach wzdłuż dłuższych ścian stały w wojskowym szyku żelazne łóżka, z pościelą starannie złożoną w nogach każdego z nich. Pomiędzy nie wciśnięto małe drewniane szafki. Siostra zaprowadziła Lorettę do łóżka w końcu sypialni. - To twoje łóżko. Zostań tutaj aż do dzwonka powiedziała. Ciągnąc mnie za sobą, skierowała się do wyjścia z sypialni. W panice zaczęłam krzyczeć i rozpaczliwie wyrywać się do Loretty, walcząc z zakonnicą ze wszystkich sił. - Loretta! Mamusiu! Nie! - krzyczałam histerycznie. Loretta podbiegła do drzwi sypialni i patrzyła zrozpaczona, jak siostra prowadzi mnie dalej, mimo mojej zażartej walki. Jeszcze długo po tym, jak znikłam w głębi korytarza, słyszała mój przenikliwy krzyk.

Podeszła do łóżka, usiłując zrozumieć, co się stało. Nie mogła pojąć, dlaczego nasza mama zostawiła nas pod bramą. Wyrwana z domu, oderwana od rodziny, rozdzielona z Sinead i ze mną, straciła wszystkich, których kochała - i nie wiedziała, dlaczego. Nie była w stanie myśleć logicznie, usiadła na skraju wysokiego łóżka i zaczęła cicho płakać. Co miałyśmy tu robić? Dokąd zakonnice zabrały Sinead i mnie? I kiedy mama po nas wróci?

Rozdział II W grupie juniorek Minęły cztery lata. Nasza matka nie wróciła. Prowadzone przez siostry „pranie mózgów" zrobiło swoje i byłyśmy teraz posłusznymi wychowankami klasztoru. Próba jakiejkolwiek walki nie miała sensu. Jedynym sposobem na przetrwanie było unikanie kłopotów. W nagrodę za dobre zachowanie Loretta mogła raz w tygodniu odwiedzać Sinead i mnie w oddziale dla małych dzieci. Oczekiwałyśmy jej wizyt i starałyśmy się jak najlepiej wykorzystać każdą chwilę jej pobytu. Śpiewała nam piosenki i opowiadała, że mama wróci i będziemy mieć duży dom, w którym zamieszkamy razem. Dzięki temu przez kilka chwil w tygodniu Sinead i ja mogłyśmy wyobrażać sobie, że wszystko jest normalnie. Loretta opowiadała nam również o naszej starszej siostrze, Marii, mieszkającej po przeciwnej stronie drogi za innym wysokim murem, w Zgromadzeniu Dobrego Pasterza. Wyjaśniła, że Maria wstąpiła tam przed moim urodzeniem i dlatego w ogóle jej nie pamiętałam. Była o kilka lat starsza od Loretty. W każde Boże Narodzenie przysyłała kartkę z życzeniami, a raz ktoś przemycił od niej jakąś wiadomość, ale ja nie miałam pojęcia, jak Maria wygląda i jaka jest. Moje wspomnienia z oddziału dla dzieci są bardzo mgliste; w pamięci pozostało mi tylko kilka wyraźnych obrazów. Sypiałyśmy w ustawionych rzędami łóżeczkach z metalowymi prętami, w wielkiej sali z pojedynczym przyciemnionym światłem. Pewnej nocy obudziłam się ze złego snu, spocona i przerażona. Stukając w pręty łóżeczka, wołałam i krzyczałam, by ktoś przyszedł, ale nikt się nie zjawił. Pamiętam też, że byłam wciąż sadzana na lodowatym nocniku, na którym kazano mi siedzieć aż do skutku, mimo że nie odczuwałam takiej potrzeby. Czasem napływają inne

wspomnienia: dziwny smak gorącego mleka podawanego w plastikowych kubkach, dźwięk metalowego kubka uderzającego o zęby, niekończące się posiłki składające się z czerstwego chleba rozmoczonego w mleku. Skończyłam wtedy sześć lat, co oznaczało, że zostanę przeniesiona do grupy juniorek. Loretta była w seniorkach, ale mogłam ją częściej widywać, bo mieszkałyśmy w tej samej części budynku. Starała się przygotować mnie na przejście do juniorek, mówiąc, jakie są im stawiane wymagania. Słuchałam jej uważnie, nie chcąc zrobić nic niewłaściwego. Dla mnie te przenosiny były zarówno ekscytujące, jak i przerażające. Jedna z moich najbliższych przyjaciółek, Mary, już należała do juniorek i cieszyłam się, że znowu ją zobaczę. Przy odrobinie szczęścia mogłam trafić do tej samej sypialni. Martwiłam się jednak rozstaniem z Sinead. Wiedziałam, że będę tęsknić za nią i małą Josephine. Josephine i ja bardzo się zaprzyjaźniłyśmy. Była do mnie przywiązana i chodziła za mną wszędzie, jak mały piesek. Przyszła po mnie siostra Thomas. Od razu się jej przestraszyłam. - Będziesz mieszkać w podlegającej mi sypialni powiedziała - i będę cię mieć na oku przez cały dzień. Jej ostry głos wywołał we mnie ciarki. Miała bardzo złośliwe spojrzenie. Szłyśmy w milczeniu przez teren klasztoru. Siostra Thomas zarządzała Dormitorium Świętego Józefa, które było najgorszą z sypialni, do której mogłam trafić, bo zdaniem Loretty ta siostra była najgorsza w całym klasztorze. W porównaniu z innymi zakonnicami była dość młoda i atrakcyjna, ale miała w sobie jakiś chłód i okrucieństwo, które dodawało jej rysom ostrości. Miała bardzo szerokie, gęste brwi i nigdy się nie śmiała, chyba że w obecności któregoś z księży lub gościa spoza klasztoru. W jej orzechowych oczach

czaiła się złość, a na twarzy zazwyczaj malowały się obrzydzenie lub odraza. W drodze do sypialni zatrzymałyśmy się przed magazynem z ubraniami. Wszystkie dziewczynki nosiły ubrania z darów, a w grupach juniorek i seniorek musiały także nosić bawełniane fartuszki w kratkę. Zakonnica magazynierka dała mi niebiesko - biały fartuszek i pokazała, jak go włożyć na wierzch na sukienkę i zapiąć na guziki na plecach. Wręczyła mi również parę ciężkich, czarnych, sznurowanych butów i skarpety, które, jak się zdaje, miały wystarczyć mi na cały rok. Powiedziała, że mam sama je sobie prać. Dała mi także ciemną granatową wstążkę do związania włosów z tyłu. W grupie juniorek i seniorek każda z dziewcząt miała numerek, który wywoływano, gdy rozdzielano nam pracę. Czasem byłyśmy wołane po nazwisku, a jedynie bardzo rzadko po imieniu. - Jesteś numerem cztery, Reilly - powiedziała siostra. Wyszyj sobie numer cztery na wszystkich ubraniach. Wkrótce weszłyśmy do cichej i pustej sypialni. Siostra Thomas wyjaśniła sucho, że inne dziewczynki są w kaplicy na modlitwie. Wskazała mi łóżko. - Przyślę po ciebie kogoś, gdy będzie obiad. Do tego czasu czekaj przy łóżku. Wyszła z sypialni. Odetchnęłam z ulgą i rozejrzałam się dookoła. Sala wydała mi się ogromna - zwłaszcza w porównaniu ze mną, wyjątkowo małą jak na swój wiek. Łóżka i szafki były dużo większe niż te, do których przywykłam w maluchach. Wdrapałam się na łóżko i usiadłam, machając w powietrzu nogami. Gapiłam się na puste posłania obok i zastanawiałam się, kto na nich śpi i jakie są te dziewczynki. Potem próbowałam sobie wyobrazić, jak będę się czuć tu w nocy. „Strasznie" - pomyślałam.

Byłam sama przez jakieś dwadzieścia minut, gdy usłyszałam kroki; ktoś podskakiwał lub biegł. Zeskoczyłam z łóżka, gdy do sypialni weszła Loretta z inną dziewczynką. Ucieszyłam się na widok siostry, a jeszcze bardziej, gdy powiedziała, że będzie spać w sąsiednim łóżku. W tej samej chwili poczułam skurcz serca na myśl o Sinead - siostrze, którą najlepiej znałam. Loretta i jej koleżanka przyszły po mnie, bym zeszła do refektarza na obiad. Musiałyśmy się spieszyć, by zdążyć na czas, więc dalszą pogawędkę trzeba było odłożyć na później, jak stwierdziła Loretta. Jednak po drodze - mimo że rozmowy na korytarzu były surowo zabronione - przedstawiała mnie wszystkim dziewczynkom, które spotkałyśmy. - To moja młodsza siostra - mówiła, najwyraźniej zadowolona, że może mnie przedstawić. Dołączyłyśmy do szeregu idących gęsiego dziewcząt i weszłyśmy do dużej sali zastawionej rzędami stołów i krzeseł. Każda dziewczynka podeszła do krzesła i stanęła za nim. Loretta znalazła dla mnie miejsce i ustawiła obok siebie. Po kilku minutach weszła matka przełożona i złożyłyśmy dłonie do modlitwy. Po odmówieniu błogosławieństwa dziewczynki siedzące przy jednym stole ustawiały się w kolejce do okienka w przeciwległej ścianie, w którym wydawano posiłki. - Chodź, musimy stanąć w kolejce po obiad - powiedziała Loretta. Ustawiła mnie pomiędzy dwiema młodszymi dziewczynkami. Zdawały się nie zwracać na to uwagi i najwyraźniej nie spieszyło się im do jedzenia, które zaraz miały dostać. Zrozumiałam dlaczego, gdy przyszła moja kolej i podałam talerz siostrze stojącej przy okienku. W nozdrza uderzył mnie okropny zapach. Loretta szepnęła, że to gotowana kapusta z kawałkami mięsa i że parę razy początkowo zrobiło jej się niedobrze, gdy poczuła, jak to pachnie. Zakonnica wzięła mój

talerz i nałożyła ziemniaki i kapustę z dwóch wielkich kotłów. Z chochli kapała woda, gdy wlewała jej zawartość na talerz. Potem dodała łyżkę czegoś, czego nie potrafiłam rozpoznać. Zabrałam talerz i poszłam za Lorettą do stołu, przy którym dziewczynki rozmawiały o czymś szeptem. Matka przełożona wyszła, ale po sali przechadzały się dwie zakonnice, pilnując porządku. - Nie zjem tego - powiedziałam, wpatrując się w breję z jakimiś chrząstkami. Jedzenie dla maluchów także nie było dobre, ale nie aż tak złe. W każdym razie zdenerwowałam się i przeraziłam, że z pewnością nie dam rady tego przełknąć. - Musisz to wszystko zjeść, bo inaczej będziesz to dostawała z powrotem na kolejny posiłek, dopóki nie zjesz. Uspokój się, tym razem zrobię to za ciebie. Ale musisz się przyzwyczaić, bo nie dostaniesz tu nic lepszego. Loretta zabrała mój talerz i zjadła wszystko w pośpiechu, żeby siostry nie zauważyły. Doceniałam jej gest, ale wiedziałam, że następnym razem będę musiała zjeść to sama. Jednak w tej chwili nie zamierzałam się tym martwić. Usłyszałam dzwonek i obejrzałam się, by zobaczyć, skąd dochodzi dźwięk. Jedna z zakonnic przechadzała się tam i z powrotem, dzwoniąc ręcznym dzwonkiem i nawołując. - Pudding! Myślę, że z tapioki - powiedziała Loretta i wepchnęła mnie do innej kolejki. Zakonnica niedbale wrzuciła kupkę tapioki do mojej miseczki. Loretta powiedziała, że tapioka zawsze przypomina jej żabi skrzek, który kiedyś pokazał jej ojciec. Dostała ją od razu pierwszego dnia swego pobytu w klasztorze i nie potrafiła sobie wyobrazić, że mogłaby coś takiego wziąć do ust i przełknąć. Jakaś dziewczynka zjadła ten pudding za nią, gdy żadna z zakonnic nie patrzyła.

Zanim obiad się skończył, wszyscy już wiedzieli, kim jestem. Przyjaciółki Loretty uśmiechały się do mnie i poczułam się nieco pewniej. Widziałam w refektarzu Mary, ale nie miałyśmy okazji porozmawiać. Znowu rozległ się dzwonek i wstałyśmy, by odmówić poobiednią modlitwę, a potem w milczeniu ustawiłyśmy się rzędem. - Dokąd teraz pójdziemy? - spytałam szeptem. - Na błogosławieństwo. Musisz być cicho, bo będziemy miały kłopoty. Przeszłyśmy w pojedynczej grupie z refektarza do kaplicy, gdzie zakonnica bacznie obserwowała, czy każda z dziewcząt przyklęka przed ołtarzem. Jedna nie dotknęła podłogi kolanem i gdy wstawała, zakonnica złapała ją za ucho i pociągnęła w dół, zmuszając, by kolano znalazło się na podłodze. Byłam na tyle ostrożna, by nie popełnić podobnego błędu. Po błogosławieństwie wyszłyśmy z budynku. Loretta wyjaśniła, że zostaniemy na dworze przez godzinę tzw. rekreacji. Był przymrozek i skóra mi ścierpła na chłodnym zimowym powietrzu. Dziewczynki zbiły się w małe grupki. Część z nich ścigała się dla rozgrzewki. Inne przytupywały lub grały w wymyślone przez siebie gry. Loretta i ja chodziłyśmy w kółko, a siostra wyjaśniała, jakie są moje obowiązki w grupie juniorek. Musiałam zapamiętać wiele zasad. Wyglądało na to, że cały dzień jest podporządkowany głównie modlitwom, sprzątaniu lub ustawianiu się w szeregu na dźwięk dzwonka. Codziennie dwie godziny były przeznaczone na rekreację: jedną zawsze musiałyśmy spędzać na dworze, ale drugą zimą można było spędzać w hallu. - Kiedy zakonnice wywołują twój numer - powiedziała Loretta - musisz odpowiedzieć: „tak, siostro". Do siebie nawzajem zwracamy się po imieniu, ale dla nich jesteśmy tylko numerami.

Usiadłyśmy na schodkach, podciągając wysoko kolana, by było nam cieplej. Loretta opowiedziała więcej szczegółów o pierwszym dniu swego pobytu w klasztorze. Wszystko wydawało jej się bardzo dziwne w porównaniu z domem: cisza, dzwonki, ustawione w szereg dziewczęta, ohydne jedzenie. Po raz pierwszy zaczęłam rozumieć, jak bardzo musiała być wstrząśnięta i jak bardzo martwiła się o mnie i o Sinead. Rozmawiałyśmy drżąc, dopóki dzwonek nie wezwał nas do szeregu. Przez cały dzień towarzyszyłam Loretcie, która pomagała mi przywyknąć do tutejszego porządku. Za każdym razem, gdy rozlegał się dzwonek, ustawiała mnie we właściwej kolejce. Spędziłyśmy popołudnie, pracując w pralni, gdzie dyżur pełniła siostra Mary. Siostra Mary nie robiła wrażenia tak surowej jak inne zakonnice i pozwoliła nam pracować razem, ale oczywiście wymagała, żeby wszystko było porządnie zrobione. Obsługiwałyśmy długą maglownicę. Loretta wkładała prześcieradła po jednej stronie, a ja wyjmowałam je z drugiej i składałam dokładanie tak, jak pokazała siostra Mary. Było to trudne i męczące zajęcie, ale przynajmniej grzała nas gorąca para. Czas mijał szybko i wkrótce znowu rozległ się dzwonek. Tym razem należało wrócić do kaplicy na różaniec, który zdawał się trwać w nieskończoność. Nie byłam przyzwyczajona do tak długich oficjalnych nabożeństw. W maluchach także dużo się modliłyśmy, ale nie odbywało się to w kaplicy w towarzystwie starszych dziewcząt. Potem wróciłyśmy do refektarza. Na podwieczorek był kawałek jakiejś białej gotowanej ryby i kromka czerstwego chleba z odrobiną masła. Tym razem zmusiłam się do jedzenia. Posiłek nie miał smaku, ale po pracy byłam już głodna.

Pomyślałam, jak to dobrze mieć starszą siostrę, która mnie oprowadziła i zaopiekowała się mną, ale naprawdę tęskniłam za Sinead, której do „juniorek" brakowało jeszcze dwóch lat. Loretta musiała zdawać sobie sprawę z tego, co czuję. - Nie martw się - powiedziała - będziemy się widywać z Sinead raz w tygodniu. Nie podobała mi się perspektywa spotkań z młodszą siostrą tylko przez kilka chwil raz w tygodniu. Wiedziałam, że muszę się z tym pogodzić, ale martwiłam się, że Sinead nie ma przy sobie nikogo bliskiego. Uznałam, że na razie mogę jej pomóc jedynie modląc się za nią, więc zamknęłam oczy i prosiłam Boga, by miał ją w szczególnej opiece. W końcu udało mi się spotkać z Mary w porze rekreacji. Byłyśmy tak zadowolone ze spotkania, że przegadałyśmy cały czas, aż rozległ się dzwonek, wzywający do hallu na irlandzkie tańce. Hall, z paskudnymi zielonkawymi ścianami i podłogą z gołych desek, był tak ponury jak reszta klasztoru, ale uwielbiałam irlandzkie tańce, a zakonnice twierdziły, że będę w nich dobra, jeśli się przyłożę. Każda dziewczynka musiała wybrać sobie partnerkę i byłam zadowolona, że Mary wskazała właśnie na mnie. Jedna z sióstr włączyła trzeszczący adapter, a my z Mary z zapałem tańczyłyśmy. Zauważyłam, że zakonnice siłą pociągnęły kilka dziewczynek do tańca. - Odrywaj nogi od podłogi, dziewczyno! - krzyknęła jedna z nich. Uderzyła podopieczną w twarz i w głowę. Patrzyłam w przerażeniu, jak twarz dziewczynki wykrzywiła się z bólu i zakłopotania. Reszta nadal tańczyła, jakby nie stało się nic niezwykłego. Nagle dziewczyna krzyknęła, a ja odwróciłam się i zobaczyłam, że zakonnica wyciąga ją z sali za włosy. Ciężkie drewniane drzwi hallu zatrzasnęły się z hukiem. Jeszcze przez chwilę rozbrzmiewały

stłumione krzyki, a potem zapanowała cisza, nie licząc dźwięków irlandzkiej muzyki. Współczułam tej dziewczynce, ale byłam zadowolona, że zakonnica nie uwzięła się na mnie. Mój pobyt w maluchach nie należał do przyjemności. Popychano mnie, szarpano, ostro karcono, bezustannie na mnie krzyczano, ale tutaj było o wiele gorzej. Nagle zdałam sobie sprawę, jak surowo mogą być traktowane juniorki, i postanowiłam być dobra we wszystkim, by zakonnice nie miały powodów, żeby mnie uderzyć. Po tańcach wróciłyśmy do sypialni, by przygotować się do snu. Najpierw umyłyśmy się, a potem stanęłyśmy rzędem i siostra Thomas sprawdzała czystość szyi, rąk i twarzy. - Dziękuję, siostro. Jestem numer cztery, siostro powiedziałam, kiedy przyszła moja kolej. Cieszyłam się, że już pora spać. To był długi dzień w porównaniu z dniem w maluchach. Położyłam się do łóżka i znowu myślałam o Sinead, o tym, że ją bardzo kocham i tęsknię za nią. Długo i żarliwie modliłam się za nią i byłam pewna, że Bóg będzie się nią opiekował. - Gasić światło i nie rozmawiać! - rozległ się w sypialni głos siostry Thomas. - Obserwuję cię, Reilly! - dodała. Zmroziło mnie. Dlaczego? Nie zrobiłam nic złego, prawda? Jak wszystkie dziewczynki, leżałam na plecach z rękoma splecionymi na piersiach, by nie mógł skusić mnie szatan, i starałam się być tak cicho, jak to tylko możliwe, by siostra nie uwzięła się na mnie. Światła w sypialni zgasły, ciężkie drzwi zamknęły się z trzaskiem, a odgłos kroków siostry Thomas ucichł w oddali, gdy odeszła korytarzem. - Wszystko w porządku, Frances? - spytała szeptem Loretta, leżąca na łóżku obok. Byłam jednak zbyt przestraszona, żeby odpowiedzieć, bo siostra Thomas mogła wrócić. Loretta wyskoczyła z łóżka i podeszła do mnie.

- Wszystko w porządku? - szepnęła znowu, kładąc mi uspokajająco rękę na ramieniu. - Tak - szepnęłam, nie chcąc jej martwić. Przez całą noc nie spałam ze strachu. Wyobrażałam sobie, że tak może czuć się więzień, gdy zostanie przeniesiony do więzienia o znacznie surowszym rygorze. Rozpaczliwie płakałam, a łzy ściekały mi po policzkach na poduszkę. Zasnęłam dopiero tuż przed świtem i niemal od razu - albo tak mi się zdawało - obudził mnie dźwięk dzwonka wzywającego na poranną modlitwę. Wyskoczyłam z dużego łóżka i uklękłam na podłodze, żeby się pomodlić. W sypialni rozległ się ostry i chłodny głos siostry Thomas, rozpoczynającej poranne pacierze. Byłam ledwie przytomna z niewyspania i śpiewałam modlitwy mechanicznie, świadoma, że mi się przygląda. Zanim modlitwy dobiegły końca, myślałam tylko o jednym: jak mam przeżyć ten dzień, nie narażając się siostrze Thomas i innym zakonnicom?

Rozdział III Josephine - Siostra Thomas idzie! - syknęła Bernadette. - W jakim jest humorze? - spytałam, wiedząc, że jeśli ma zły nastrój, to mi się dostanie. W ciągu tych kilku miesięcy po przeniesieniu mnie do juniorek codziennie dawała mi jasno do zrozumienia, że mnie nie cierpi. Jednak w żaden sposób nie mogłam się przygotować na to, co nastąpiło później. - Mamy w klasztorze pogankę! - krzyczała, wchodząc do sypialni i wywijając laską. - Gdzie ona jest? Schowałam się obok łóżka, rozpaczliwie łudząc się nadzieją, że nie chodzi o mnie. - Reilly! - wrzasnęła, wyciągając laskę w moją stronę. Jesteś poganką, dzieckiem Szatana! Nikt nie może się do ciebie zbliżać! Kolana ugięły się pode mną. Zaczęłam drżeć na całym ciele. Co to znaczy „poganka"? Co złego zrobiłam? - Siostro, proszę... - zaczęłam. - Milczeć! - krzyknęła, zwracając w moją stronę czerwoną z wściekłości twarz. - Masz w sobie diabła! Wybijemy go z ciebie teraz! - skoczyła ku mnie, a laska wylądowała na mojej głowie. Następną rzeczą, jaką pamiętam, było to, że goniła mnie po korytarzu, wrzeszcząc: - Dziecko diabła! Szatańskie nasienie! Zapędziła mnie do pokoju w części klasztoru zamieszkanej przez siostry, gdzie zaczęła okładać mnie ze wzmożoną energią. Niedługo potem do pokoju weszły siostry Francis i Kevin i przyłączyły się do niej, krzycząc, wrzeszcząc i tłukąc mnie niemiłosiernie. Leżałam skulona na podłodze, gdy siostra Thomas wymierzyła mi policzek, a inne waliły mnie po całym ciele. W chwilę potem zemdlałam.

Ocknęłam się na podłodze. Byłam sama. W głowie huczało mi z bólu, całe ciało miałam pokryte czerwonymi pręgami, bolały mnie wszystkie kości. Za drzwiami rozległ się jakiś dźwięk. Weszła młoda zakonnica z tacą. Patrząc na mnie nerwowo, postawiła ją na niewielkim drewnianym stoliku. Podniosłam głowę i próbowałam wstać. - Nie podchodź do mnie! - krzyknęła z trwogą. - Jesteś poganką! Niedługo wrócę po tacę - i wymknęła się z pokoju. Miałam mętlik w głowie. O co jej chodziło? Co to wszystko miało znaczyć? Nikt mi niczego nie wyjaśnił. Dopiero później sama poskładałam to w jakąś całość. Aby przystępować do komunii, trzeba być ochrzczonym w Kościele katolickim. Jeśli nie zostałaś ochrzczona, trafisz wprost do piekła. Gdy zatem zbliżała się moja Pierwsza Komunia, zakonnice zwróciły się do parafii mojej matki w Omagh po metrykę chrztu. Nieszczęśliwie dla mnie złożyło się, że chociaż świadectwa chrztu Loretty i Sinead zostały przesłane do klasztoru, to moje nie. Być może ksiądz gdzieś je zgubił lub matka naprawdę mnie nie ochrzciła - a zakonnice oczywiście uwierzyły w tę najgorszą wersję. Przez trzy dni siedziałam zamknięta w pokoju. Była to duża, pusta poczekalnia, z jednym wypolerowanym drewnianym stołem i staromodnymi krzesłami ustawionymi wzdłuż ścian. Nocą zestawiałam dwa krzesła i spałam zwinięta na nich, drżąc z chłodu bez koca czy kołdry. Widywałam jedynie zakonnice przynoszące mi jedzenie albo siostry Thomas, Francis i Kevin, które kilkakrotnie przychodziły, by „wybić ze mnie" diabła. Zanim zostałam zabrana do kaplicy na chrzest, zaczęłam wierzyć, że jestem chodzącym złem. Nie mogło być inaczej. Zakonnice były poślubione Bogu, więc musiały mieć rację. Urodziłam się zła i pełna grzechu, więc to, co się działo, było moją winą.

W kaplicy kazano mi stanąć na krześle i pochylić się nad chrzcielnicą. Byłam drobna jak na swój wiek i ledwie sięgałam tak daleko. Pani Montgomery, nauczycielka zatrudniona na pół etatu w klasztornej szkole, została moją matką chrzestną. Ksiądz śpiewał i żegnał się, a zakonnice modliły się wraz z nim. Nagle na moją twarz i ubranie spłynęła woda. Ksiądz popchnął mnie do przodu, przycisnął moją głowę do chrzcielnicy i nadal polewał mnie wodą. Całe ubranie od pasa w górę miałam przemoczone. Próbowali wypędzić ze mnie diabła. Były to raczej egzorcyzmy niż chrzest, a ja po prostu kompletnie nie rozumiałam, co się dzieje. Dwa tygodnie później przystąpiłam do Pierwszej Komunii, ubrana jak mała panna młoda, w białą suknię przypominającą zakonny habit, biały welon, białe skarpetki i tenisówki, posmarowane wybielaczem. Siostra Thomas miała teraz jakieś wytłumaczenie dla swego postępowania, chociaż i tak go nie potrzebowała, znalazła je bowiem od pierwszej chwili, gdy się spotkałyśmy. Wszystkie dziewczęta w naszej sypialni także o tym wiedziały. Słyszały, jak mówi do mnie, że mieszka we mnie diabeł i że pójdę wprost do piekła. Obserwowały, jak kazała mi wstawać z łóżka i modlić się dodatkowo, i widziały, że bije mnie w twarz, wali pięściami lub okłada laską. A to, czego nie widziały - bicia, gdy nikogo nie było w pobliżu - mogły sobie wyobrazić na podstawie sińców i skaleczeń na moich rękach i nogach. Siostra Thomas nie przejmowała się, że ktoś może zobaczyć rany, jakie mi zadawała - chyba że zbliżała się inspekcja. Wtedy była ostrożniejsza przy wymierzaniu ciosów. Czasami, gdy przechodziła obok mojego łóżka, dzwoniąc dzwonkiem na pobudkę, patrzyła na mnie

wzrokiem, który mówił: „Dzisiaj zamierzam dać ci popalić, Reilly". Ale tak jak ja byłam głównym obiektem jej złości, tak miała swoje ulubienice - grupę dziewcząt, które traktowała łagodniej od reszty, posuwając się nawet do tego, że dawała im owoce i inne przysmaki. Myślę, że wiedziały, iż zrobią jej przyjemność, gdy będą dla mnie niemiłe, więc dokuczały mi cały czas. Kilka innych dziewcząt zaczęło je naśladować, toteż okazało się, że mam mało koleżanek. Na szczęście nie należałam do osób, które lubią przebywać w grupie, ale oczywiście było mi trudno. Mary wyszła z klasztoru - znalazła się w nim jedynie na krótko i teraz wróciła do rodziny. Byłam więc naprawdę szczęśliwa, że moja mała przyjaciółka Josephine została przeniesiona do juniorek. Wprowadziłam ją we wszystkie obowiązujące zasady, tak jak Loretta ich mnie nauczyła. Stała się moją najbliższą koleżanką i spędzałyśmy razem większość wolnego czasu, rozmawiając o tym, co będziemy robić po wyjściu z klasztoru. Takie marzenia ułatwiały nam przetrwanie w naszej rozpaczliwej sytuacji, więc pozwalałyśmy wyobraźni bujać w obłokach. Oczywiście, od czasu do czasu się sprzeczałyśmy. Czasami złościłam się na Josephine, że chodzi za mną jak kurczak za kwoką, starając się zwrócić na siebie uwagę. Burczałam na nią, gdy łapała mnie pod brodę, bym na nią spojrzała, i dokuczałam jej, że kończy każde zdanie słowami: „no, wiesz". Jednak przez większość czasu byłyśmy nierozłączne. Żyłam jedynie myślą o godzinach rekreacji, gdy będę miała okazję porozmawiać z Josephine. Przez większą część dnia rozmowy w klasztorze były zakazane, więc możliwość pogawędzenia z przyjaciółką stanowiła prawdziwą ulgę.

Zima 1962 roku była najmroźniejsza w Irlandii od wielu lat. W przenikliwie chłodny bożonarodzeniowy ranek, gdy szłyśmy do kaplicy, siostra Austin wywołała Josephine z szeregu. - Pewna rodzina chciałaby cię adoptować - powiedziała ale najpierw spędzisz u nich weekend, żeby się przekonali, czy im się podobasz. Chodź ze mną i przygotuj się. Serce we mnie zamarło, gdy się o tym dowiedziałam. Oczywiście, cieszyłam się, że moja przyjaciółka opuści to straszne miejsce, ale czułam już ból utraty. Weekend bez Josephine ciągnął się bez końca. Zazdroszcząc jej, że znalazła się poza klasztorem, zastanawiałam się, co robi i próbowałam wyobrazić sobie, jak wygląda życie za jego murami. Jednak było to w zasadzie niemożliwe, więc postanowiłam poczekać do jej powrotu w niedzielę wieczorem. Miałam nadzieję, że będzie okazja do kilku rozmów, zanim na dobre wyjedzie - o ile ci ludzie, których odwiedziła, polubią ją. Ze względów egoistycznych chciałam, by tak się nie stało, bo wtedy zostałaby w klasztorze. Czułam do siebie wstręt za takie nieżyczliwe myśli i martwiłam się, że za karę będę smażyć się w piekle. W końcu nadeszła niedziela, ale do szóstej Josephine nie wróciła. Nikt nie wiedział, co ją zatrzymało. Przez cały wieczór coraz bardziej się niecierpliwiłam. W końcu siostra Austin została wezwana do telefonu, a gdy wróciła do sypialni, wyglądała, jakby zobaczyła ducha. - Co się stało, siostro? - spytała jedna z dziewcząt. Zakonnica jednak zachowywała się tak, jakby nagle oślepła i ogłuchła. Blada jak trup, przeszła przez sypialnię i weszła do swojej celi. Zostawiła uchylone drzwi, uklękła przy łóżku i zaczęła się modlić. Potem sprawy przybrały jeszcze dziwniejszy obrót. Dyżurujące zakonnice zostały gdzieś odwołane, wracały

blade, z zaciśniętymi ustami - o ile w ogóle wracały - a my wprost nie poznawałyśmy tych sióstr, które miały dyżur w refektarzu. Nikt na nas nie krzyczał za rozmowy, gdy stałyśmy w szeregu, i nikt nie sprawdzał, czy umyłyśmy się porządnie przed pójściem spać. Najwidoczniej zdarzyło się coś wyjątkowego, ale żadna z nas nie wiedziała, co. Zanim zgaszono światła, nabrałyśmy pewności, że było to coś złego. Leżałam w łóżku, zastanawiając się, co to wszystko znaczy. Przede wszystkim myślałam, w jakim stopniu może to dotyczyć moich sióstr i mnie. Zazwyczaj którejś z dziewcząt udawało się dowiedzieć czegoś, chociażby podsłuchując, o czym zakonnice rozmawiały na korytarzu. Ale tym razem zakonnice nic nie mówiły - ani do nas, ani do siebie nawzajem. Przynajmniej Josephine jest bezpieczna - pomyślałam. Ludzie, którzy zabrali ją na weekend, musieli polubić ją tak bardzo, że postanowili zatrzymać ją u siebie przez cały czas trwania procesu adopcyjnego. Zazwyczaj tak się nie działo, ale nie potrafiłam znaleźć innego wytłumaczenia. Miałam nadzieję, że Josephine miło spędza czas i że spodobała się jej nowa rodzina. Było mi tylko smutno, że nie miałam okazji, by się z nią porządnie pożegnać. Zapadając w sen pomyślałam, że ma szczęście, że jest na swobodzie. Zakonnice przez kilka dni były bardzo zajęte, a my nadal nie mogłyśmy znaleźć żadnego wyjaśnienia tej sytuacji. Josephine nie wróciła, więc zaczęłam spędzać godziny rekreacji z dziewczynką o imieniu Chrissie. Żadna z nas nie należała do grup tworzących się w porze wypoczynku, a gdy się poznałyśmy, stwierdziłyśmy, że mamy wiele wspólnego. Obie byłyśmy nieduże, lubiłyśmy irlandzkie tańce i wolałyśmy towarzystwo jednej czy dwóch bliskich koleżanek od uczestnictwa w grupie. Bardzo tęskniłam za Josephine i cały czas o niej opowiadałam. Chrissie to nie przeszkadzało:

miała nadzieję, że któregoś dnia staniemy się równie bliskimi przyjaciółkami, jakimi byłyśmy z Josephine. Za każdym razem czas rekreacji spędzałyśmy w ten sam sposób, rozmawiając cicho ze sobą i spacerując po wyznaczonym terenie. Jednak pewnego dnia ten porządek został zakłócony. Gdy przechadzałyśmy się z Chrissie, ramię w ramię, zwróciłyśmy uwagę na dwóch policjantów, idących w kierunku głównego gmachu klasztoru. Wszystkie wychowanki patrzyły ze zdumieniem, póki nie znikli z pola widzenia w cieniu budynków. Nad terenem rekreacyjnym zapadła cisza. Żadna z nas wcześniej nigdy nie widziała policjanta w murach klasztoru. Lubiłyśmy wszystko, co zakłócało monotonię klasztornego życia, a przybycie policjantów z pewnością było takim wydarzeniem. Wywołało we wszystkich dziewczynkach nowe, podniecające myśli. Każda z nas wymyślała rozmaite teorie na temat tego, co się wydarzyło albo co się mogło wydarzyć. Gdy nie odezwał się dzwonek, kończący porę rekreacji, poczułyśmy się jeszcze bardziej zaintrygowane. Jak było do przewidzenia, kilka dziewcząt nie potrafiło opanować ciekawości: zbijały się w małe grupki przed głównym budynkiem klasztoru i zaglądały przez okna do środka. W tym czasie na podwórzu została jedynie wiekowa siostra Clare, która miała tak kiepski wzrok, że nie widziała, co robimy. Jednak Chrissie i ja nie ruszyłyśmy się z miejsca. Siostra Clare mogła być ślepa jak kret, ale inne zakonnice mogły pojawić się w każdej chwili. Następnego dnia podczas porannej modlitwy siostra Thomas poprosiła, byśmy pomodliły się za Josephine, która już do nas nie wróci. Cieszyłam się ze względu na nią. Najwyraźniej wszystko w nowej rodzinie ułożyło się pomyślnie. Jednocześnie było mi naprawdę smutno, że już się nie zobaczymy. Łzy płynęły mi po policzkach, gdy

przyłączyłam się do modlitwy. Tego ranka modliłam się żarliwie, prosząc Boga, by Josephine była szczęśliwa u swych nowych rodziców. Gdy szłyśmy na mszę, w szeregach dziewcząt zaczęła krążyć powtarzana szeptem wiadomość. Któraś z nich złapała mnie za ramię i wyszeptała: - Josephine nie żyje. Utonęła w rzece Lagan. - To nieprawda. Została adoptowana - odparłam, nie poruszając głową, by nie przyłapano mnie na gadaniu. Zastanawiałam się, kto mógł szerzyć takie okropne plotki. Przez chwilę myślałam nawet, że to może być prawda, ale nie mogłam znieść przenikliwego bólu, który ogarniał mnie na samą myśl o tym, że Josephine nie żyje. Nie, to śmieszne. Josephine była bezpieczna u swej nowej rodziny. Na pewno wszystko było z nią w porządku. Złościłam się, że ktoś rozpuszcza takie pogłoski. Nie po raz pierwszy podobna historia krążyła po klasztorze, a żadna z nich nie okazała się prawdziwa, czemu więc ktoś miałby uwierzyć w nią tym razem? Gdy weszłyśmy do kaplicy, szepty ucichły. Ksiądz wyszedł przed ołtarz i rozpoczął słowami: - Dzisiejsza msza ofiarowana jest za Josephine McCann. Już nie ma jej wśród nas. Mamy nadzieję, że jest u Boga w niebie. Wasze dzisiejsze modlitwy mogą jej pomóc. Z pewnością Bóg miał swoje powody, by zabrać ją w tak młodym wieku. Ksiądz mówił coś jeszcze, widziałam, jak się poruszają jego wargi i słyszałam jakieś słowa, ale nie rozumiałam ich sensu. Nie potrafiłam przyjąć do wiadomości, że moja najlepsza przyjaciółka, jedyna prawdziwa przyjaciółka, nie żyje. Jednak jeszcze przed końcem mszy zaczęła do mnie docierać straszna prawda. Josephine umarła - nie jest szczęśliwa z nową rodziną, ale nie żyje! Czułam, jak uchodzi ze mnie życie - a potem uświadomiłam sobie, że jestem już na

zewnątrz kaplicy, a któraś z zakonnic każe mi włożyć głowę między podgięte nogi, bo zemdlałam. Nie rozpoznałam jej. Pomyślałam, że musi być nowa albo należeć do tych, które nie stykają się bezpośrednio z wychowankami klasztoru. Zaczęłam trochę dochodzić do siebie. Potem, gdy ponownie uświadomiłam sobie, że Josephine umarła, zrobiło mi się niedobrze i zaczęłam drżeć. Zakonnica spytała, jak się czuję, a ja wybuchnęłam głośnym płaczem. Josephine nie żyje! Była moją najlepszą przyjaciółką i nigdy już jej nie zobaczę! Wpadłam w rozpacz. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, co to znaczy umrzeć. Przychodziły mi do głowy obrazy piekła, niewyobrażalnego gorąca i płomieni. Ale przecież Josephine była dobra i na pewno tam nie trafiła. Wobec tego próbowałam wyobrazić ją sobie w niebie, w białej szacie, jako anioła. Znacznie przyjemniej było myśleć, że trafiła do nieba i stamtąd uśmiecha się do mnie i do wszystkich innych dziewcząt. Następne dni były okropne. Czułam się odrętwiała, jakby jakaś cząstka mnie umarła wraz z Josephine. Dopiero po jej śmierci naprawdę zrozumiałam, jak bardzo byłyśmy sobie bliskie. Okazało się, że najbardziej tęskniłam za tym, co mnie niegdyś w niej irytowało. Dałabym wszystko, by znowu była tutaj. Zawsze byłam raczej milcząca, ale teraz zupełnie zamknęłam się w sobie, reagując jedynie na dźwięk jej imienia. Do klasztoru zaczęły docierać opowieści, w jaki sposób umarła. Podobno wyszła któregoś wieczoru i zabłądziła, a członkowie rodziny, u której mieszkała, twierdzili, że sądzili, iż poszła kupić słodycze. Gdy zdali sobie sprawę, że zaginęła, dali znać policji. Policja ruszyła na poszukiwania z psami tropiącymi i masą ochotników. W końcu po paru dniach

policyjny pies znalazł ją na pustkowiu - jej chuda rączka wystawała z lodu na niewielkim zamarzniętym stawie. Nie rozumiałam tego. To wszystko nie miało sensu. Większą część swego życia Josephine spędziła w klasztorze, miała tylko sześć lat, była bardzo nieśmiała i przyzwyczajona do dokładnego wypełniania poleceń. Byłam pewna, że nie mogła nigdzie wyjść samodzielnie, zwłaszcza po ciemku. Skąd miałaby pieniądze na słodycze? I dlaczego jej nowa rodzina tak późno zorientowała się, że jej nie ma? Gdyby się o nią troszczyli, natychmiast zauważyliby jej brak. Jedna z krążących po klasztorze wersji głosiła, że rodzina gdzieś wyszła wieczorem i zostawiła Josephine samą w domu. Jednak nawet gdyby to była prawda, i tak nie potrafiłam wyobrazić sobie, by Josephine uciekła. Za bardzo by się bała. Rozmawiałam na ten temat z Lorettą. Przyznała mi rację - to wszystko nie miało sensu. Potem Loretta powiedziała mi, że jedna z dochodzących uczennic przeczytała w gazecie, że Josephine została znaleziona na jakichś nieużytkach nieopodal trasy Ml, około dwóch i pół mili od miejsca zamieszkania. Loretta podkreśliła, że dotarcie tam musiałoby jej zająć kilka godzin. Jak to się stało, że nikt jej nie zauważył? A jeśli nie uciekła, to dlaczego utonęła w stawie? Jeszcze przed pogrzebem nabrałam poważnych podejrzeń w stosunku do ludzi, którzy się nią zajęli, i byłam pewna, że musieli jej coś zrobić. Była zbyt bojaźliwa, by wyjść samej z domu, więc albo musiała być tak przerażona, że uznała, że musi uciekać, albo zrobili jej coś złego, a potem pozbyli się ciała. A co z zakonnicami? Jak mogły dopuścić, by coś takiego się stało? Przecież powinny były upewnić się, że ludzie, którzy zabierają Josephine, będą się nią odpowiednio opiekować. Teraz zakonnice mówiły, że może Josephine

próbowała wrócić do klasztoru. Być może. Chociaż nikt zdrowy na umyśle nie chciałby wracać do takiego miejsca. Moje ostatnie wspomnienie związane z Josephine dotyczy mszy odprawionej w jej intencji w klasztornej kaplicy. Było to przerażające doświadczenie. Gdy ktoś w klasztorze umierał, zakonnice zamawiały nabożeństwo za jego duszę. Ciało zazwyczaj którejś ze starszych zakonnic - leżało w otwartej trumnie ustawionej przed ołtarzem. Podczas nabożeństwa każdy musiał podejść do trumny i dotknąć zwłok. Wszystkie tego nienawidziłyśmy. Teraz, zamiast ciała zakonnicy, w otwartej białej drewnianej trumience przy ołtarzu spoczywała Josephine. Sytuację pogarszała obecność rodziny, która ją wzięła do siebie. Ludzie ci siedzieli z przodu, więc musiałam przejść obok nich, jakby nic się nie stało. Zauważyłam, że ubrali się w najlepsze niedzielne płaszcze i kapelusze, ale nikt z nich nie uronił nawet łzy. Ławki po jednej stronie kaplicy zajmowały modlące się zakonnice. Dziewczęta rzędem zbliżały się powoli do trumny, przy której stała zakonnica, pilnująca, by każda z nas dotknęła ciała zmarłej. Zaczęłam krzyczeć z przerażenia, gdy przyszła moja kolej. Nie wyobrażałam sobie, że miałabym dotknąć zimnych zwłok mojej przyjaciółki. Ale zakonnica złapała mnie i popchnęła w kierunku trumny, mimo że się wyrywałam i krzyczałam. Zmusiła mnie do dotknięcia ciała. Gdy pochyliłam się, zobaczyłam, że Josephine jest ubrana w białą sukienkę i welon, które nosiła przed paroma tygodniami podczas swej Pierwszej Komunii. Wyglądała spokojnie, jak maleńki aniołek. Jak Bóg mógł na to pozwolić? - zadawałam sobie pytanie. Nikt nie powinien umierać w tak młodym wieku, po tak krótkim, smutnym życiu, w którym prawie nie zaznał miłości.

Rozdział IV Sobotni porządek dnia Od poniedziałku do piątku było okropnie, ale soboty były najgorsze. Wszystkie ich nienawidziłyśmy. Było wtedy dwa razy więcej pracy niż w inne dni tygodnia, ponieważ następny dzień, niedziela, był poświęcony modlitwie. Ponadto w niedziele odbywały się wizyty, więc zanim zapadł sobotni wieczór, cały klasztor musiał wyglądać nieskazitelnie. Może gdybyśmy my, Reilly'ówny, miewały gości, których oczekiwałybyśmy w niedziele, soboty nie wydawałyby nam się takie złe, ale do nas nikt nigdy nie przychodził. Często marzyłam, że któregoś dnia ktoś nas odwiedza. Nieważne kto: po prostu ktoś, komu na tyle by na nas zależało, by przyjść. Jednak jak dotąd nic takiego się nie zdarzyło. Od ponad roku należałam już do grupy juniorek, więc przyzwyczaiłam się do sobotniego rozkładu zajęć. Dzień zaczynał się jak wszystkie inne, od dzwonka wzywającego na poranną modlitwę. Po modlitwie myłyśmy się i ubierałyśmy, a potem stawałyśmy przy łóżkach, by poddać się upokarzającej inspekcji czystości materacy i prześcieradeł. Jeśli materac lub prześcieradło były poplamione - choćby niewiele - wiadomo było, że tę osobę czekają upokarzające wymówki albo nawet bicie. Jeszcze gorzej, gdy ktoś zmoczył łóżko - wtedy trzeba było stać z zabrudzonym prześcieradłem rozpostartym nad głową tak długo, jak się spodobało siostrze Thomas, a potem zanieść je do pralni, gdzie siostra Mary biła delikwentkę laską. Na szczęście nie moczyłam się w nocy. Ale pamiętam, jak jedna z dziewczynek narobiła do łóżka. Zakonnica za karę wysmarowała jej twarz kałem. Po kontroli materacy i prześcieradeł szłyśmy na poranną mszę, a potem na śniadanie. Po śniadaniu ustawiałyśmy się rzędem i czekałyśmy na zakonnicę, która wyczytywała nasze numery i rozdzielała pracę na cały dzień, czyli głównie

sprzątanie, ale też pomoc w pralni i kuchni. Niezależnie od tego, kto jaką pracę dostał, wszystkie musiały być wykonane perfekcyjnie. Jeśli ktoś miał wyfroterować schody, a któraś z sióstr znalazła potem choć drobinę kurzu na klatce schodowej, osoba odpowiedzialna nie mogła pójść spać, zanim nie wysprzątała wszystkiego od nowa. Dlatego w soboty zawsze panowała napięta atmosfera. Byłam pewna, że dostanę najgorszą pracę i nie cierpiałam czekania na wywołanie mojego numerka. Soboty zawsze kojarzyły mi się z szorowaniem i froterowaniem podłóg i pod koniec dnia strasznie bolały mnie kolana i plecy. W tej samej chwili, gdy pomyślałam, że dobrze by było, gdybym tym razem nie dostała takiego zadania, zakonnica wywołała mój numer, odsyłając mnie do czyszczenia całego korytarza. Przedpołudnia spędzałyśmy na sprzątaniu, a potem wracałyśmy do kaplicy na Anioł Pański. Po nabożeństwie szłyśmy do refektarza na lunch, gdzie znowu modliłyśmy się przed i po jedzeniu, jakby nie dość było długich modlitw w kaplicy. Po lunchu ustawiałyśmy się w szeregu do kontroli włosów; zakonnice dokładnie sprawdzały, czy któraś z dziewcząt nie ma gnid. Jeśli tak było, golono jej natychmiast głowę. Jedyną rzeczą wyróżniającą mnie spośród pozostałych dziewczynek były długie, czarne włosy i umierałam ze strachu, by siostry mi ich nie ogoliły. W piątkowe noce, gdy tylko było to możliwe, Loretta i ja sprawdzałyśmy więc sobie nawzajem czystość głów. Następnego dnia, czekając w kolejce do kontroli, zawsze modliłam się, byśmy obie były czyste. Raz w tygodniu po specjalnej inspekcji zmieniałyśmy spodenki gimnastyczne. Musiałyśmy stać w półkolu ze zdjętymi spodenkami i zaprezentować ich wewnętrzny klin siostrze Thomas. Jeśli był na nim najmniejszy ślad brudu, siostra wymierzała klapsa i krzyczała, że ma do czynienia z

ohydnym, brudnym zwierzęciem. Należało powiedzieć: „Tak, siostro, dziękuję, siostro" i w końcu otrzymywało się czystą parę. Było to szczególnie upokarzające dla dziewcząt, które akurat miały okres. Czasami jakaś dziewczyna stała w tym półkolu tak długo, że krew zaczynała ściekać jej po nogach. Siostra Thomas zawsze zwracała nam na to uwagę, zanim zbiła dziewczynę i nawymyślała jej. Było to dla nas wszystkich niesłychanie poniżające przeżycie. Chociaż nienawidziłam tych specjalnych kontroli i szorowania, najgorszą rzeczą w soboty była kąpiel. Nie chodziło o to, że nie chciałam być czysta: w normalnych warunkach, w normalnym domu, uwielbiałabym poczucie komfortu i spokój, jakie daje gorąca kąpiel. Jednak w klasztorze nic, co wiązało się z porą kąpieli, nie było w najmniejszym stopniu normalne. Kąpiel kończyła sobotni wieczór. I chociaż na ogół w klasztorze bardzo przestrzegano skromności, to wydawać by się mogło, że w porze generalnego mycia obowiązywały inne zasady - podobnie jak podczas kontroli czystości majtek. Nie było wówczas żadnej intymności. Wstydziłam się i odczuwałam skrajne zakłopotanie. Dokładny przebieg kąpieli zmieniał się w zależności od tego, która z sióstr pełniła akurat dyżur. Na ogół kąpałyśmy się wspólnie, w trójkę lub czwórkę w jednej wannie i myłyśmy się nawzajem przy użyciu wielkiej kostki ostrego karbolowego mydła. Zanim pierwsza grupa dziewcząt się wykąpała, woda robiła się zimna i mętna, ale jej nie zmieniano. Pierwsze dziewczyny wychodziły, a następne wchodziły. Przez cały czas pilnowała nas siostra, przypominając, że „czystość jest niemal równie ważna jak pobożność" i „ludzie, którzy nie dbają o czystość, nie pójdą do nieba". Miałam wrażenie, że słyszę te słowa każdego dnia. Nie mogłam jednak

zrozumieć, dlaczego - skoro czystość jest aż tak ważna zakonnice kazały nam kąpać się razem i nie zmieniały wody. Pomyślałam, że może wcale nie chcą, byśmy poszły do nieba. Wszystko to sprawiało, że nie cierpiałam pory kąpieli, ale najbardziej przerażający w całym tym obrzędzie był „Jeyes Fluid". Używano go zawsze do czyszczenia - od mycia odpływów po szorowanie podłóg. Był to nieprzyjemny, gęsty, ciemnobrązowy płyn o wyjątkowo podłym zapachu. Do dziś, ile razy gdzieś go poczuję, natychmiast robi mi się niedobrze tak samo reagowałam wówczas. Zdaniem części zakonnic woda i mydło nie wystarczały, by dziewczęta były naprawdę czyste, i dlatego dodawały tego płynu do kąpieli. Nie tylko miał okropny zapach, ale składniki czyszczące, które zawierał, drażniły skórę, zwłaszcza w miejscach intymnych i w okolicach jakichkolwiek skaleczeń. Jeśli ktoś krzywił się z bólu, słyszał połajanki i po raz kolejny przypominano mu, że „czystość jest niemal równie ważna jak pobożność". Według mnie używanie „Jeyse Fluid" do mycia wszystkiego - w tym nas - nie miało żadnego sensu. Nie słyszałam, by Biblia nakazywała kąpać dzieci w tak okropnej substancji. Później nabrałam przekonania, że był to po prostu jeszcze jeden sposób, do którego uciekały się zakonnice, by wyładować na nas całą swoją frustrację. Mogły to robić bezkarnie, ponieważ nie było nikogo, kto by się za nami wstawił. Chociaż cotygodniowy rytuał nie zmieniał się szczególnie, jedna z sobót wyjątkowo zapadła mi w pamięć. Jak zwykle miałam wyszorować i wyfroterować podłogi, ale tym razem zostałam wysłana do pracy w nieznanej mi części klasztoru, używanej wyłącznie przez zakonnice. Zanim wyszłam, siostra Francis powiedziała mi, że gdy przyjdzie później sprawdzić wykonanie zadania, chce móc przejrzeć się w każdym kawałku wyczyszczonej powierzchni.

Zabrałam się za robotę, szorując z całych sił i nucąc coś dla dodania sobie animuszu. Wkrótce miałam pomarszczone ręce, bolały mnie ramiona, a kolana były zziębnięte i obolałe. Co jakiś czas zza jednych drzwi w korytarzu dobiegał dźwięk przypominający stłumiony jęk. Próbowałam nie zwracać na to uwagi. Ta część klasztoru była bardzo cicha i nie wyglądało na to, że jest tu jeszcze ktoś poza mną. Zanuciłam trochę głośniej i starałam się skupić na pracy. W chwili gdy szorowałam podłogę tuż pod drzwiami, usłyszałam kolejny jęk. Przestałam podśpiewywać i przez jakiś czas nasłuchiwałam, ale bez skutku. Poczułam się nieswojo, nie wiedząc, skąd się wziął ten dźwięk, więc zanuciłam trochę głośniej. - Kto tam? - zachrypiał głos zza drzwi. Zerwałam się na nogi. - Frances Reilly - odpowiedziałam, starając się mówić pewnie, ale byłam zdenerwowana. Nie chciałam otwierać drzwi ani wchodzić do pokoju. Usłyszałam kolejny jęk i słowa: - Pokaż mi się. Wytarłam ręce w roboczy fartuch i otworzyłam drzwi, stare, ciężkie i skrzypiące przy każdym ruchu. W pokoju leżała na łóżku wątła, stara zakonnica. Zamknęłam drzwi za sobą. - Podejdź bliżej, dziecko, żebym mogła cię zobaczyć. Podeszłam do łóżka, niepewna, czy dobrze robię. Miałam rozpaczliwą nadzieję, że nikt mnie tu nie znajdzie i nie oskarży o porzucenie pracy. Zakonnica wskazała kościstym palcem dzbanek z wodą, stojący na nocnej szafce. Obok była szklanka, więc nie tracąc czasu napełniłam ją i przystawiłam do ust zakonnicy. Wydawało się, że kilka drobnych łyków jest dla niej prawdziwym wysiłkiem. Gdy się napiła, opuściła głowę na poduszkę.

- Więc nazywasz się Frances Reilly - wymruczała. - Tak, siostro - odparłam, kierując się z wolna do drzwi, by uciec stamtąd. Już się jej nie bałam, ale martwiłam się, że dostanę burę za porzucenie pracy. Byłam prawie przy drzwiach, gdy odezwała się ponownie: - Jeśli podejdziesz do górnej szuflady, dziecko, znajdziesz tam kilka landrynek. Weź sobie trochę. Nie mogłam wprost w to uwierzyć. Nie jadłam słodyczy od kiedy znalazłam się w klasztorze. W obawie, że może zmienić zdanie, podbiegłam szybko do szuflady, otworzyłam ją i znalazłam brązową papierową torbę z kolorowymi landrynkami. Ślinka napłynęła mi do ust. Nie myśląc więcej o pracy ani o możliwych kłopotach, wzięłam cztery cukierki i zacisnęłam je w dłoni. - Dziękuję, siostro. - Teraz idź i rób dalej to, co masz zrobić. A czy wstąpisz do mnie, gdy skończysz? - Tak, siostro, dziękuję. Gdy znalazłam się z powrotem na korytarzu, rozwarłam dłoń i przyglądałam się skarbom, jakie tam miałam. To mój szczęśliwy dzień! - pomyślałam, wybierając pomarańczową landrynkę, która wydawała mi się jaśniejsza od pozostałych. Po raz ostatni rzuciłam okiem na piękny pomarańczowy cukierek, zanim wzięłam go do ust. Natychmiast poczułam wspaniały smak. Obracałam landrynkę w buzi, ssąc ją i napawając się jej cudownym owocowym smakiem. Co za błogość, jaka radość! Ze zdumieniem zdałam sobie sprawę, że się śmieję. Nagle poczułam się bardzo szczęśliwa. Wiedziałam, że zaraz muszę wracać do pracy, więc zaczęłam się zastanawiać, gdzie mogę ukryć pozostałe landrynki - czerwoną, żółtą i zieloną. Miałam wrażenie, że jestem posiadaczką niesamowitego skarbu, który należy tylko do mnie i nikt nie może go zobaczyć. Nie chciałam z nikim

dzielić się tymi słodyczami, nawet z własnymi siostrami czy najlepszą przyjaciółką. Nie pozwalano nam mieć kieszeni, więc początkowo nie mogłam wymyślić, gdzie ukryć cukierki. Potem wpadłam na pomysł. Wsunęłam je w mankiet rękawa, który podwinęłam aż do łokci. Uważnie sprawdziłam, czy nie widać na nim żadnych wybrzuszeń czy nierówności, które mogłyby mnie zdemaskować, a potem tak samo podwinęłam drugi rękaw. Byłam teraz w o wiele lepszym nastroju. Praca nie wydawała mi się już tak przykrym obowiązkiem i złapałam się na tym, że sobie podśpiewuję. Pracowałam szybciej niż zazwyczaj, bo chciałam ponownie odwiedzić starą zakonnicę częściowo dlatego, że miałam nadzieję na jeszcze więcej słodyczy, ale także dlatego, że ją polubiłam. Nic nie mogłam poradzić na to, że odniosłam wrażenie, iż jest milsza o wiele od innych zakonnic pełniących dyżury w klasztorze i zastanawiałam się, czy dawniej też była taka niedobra jak te, które znałam i znienawidziłam. Niektóre zakonnice były lepsze od innych, ale nawet one rzadko okazywały nam życzliwość. Może i ta tylko dlatego była teraz miła, że była stara i bardzo chora i chciała pojednać się z Bogiem. Uznałam, że pobudki jej działania nie mają dla mnie znaczenia. Po prostu cieszyłam się, że była dla mnie dobra i postanowiłam wślizgnąć się do niej ponownie, gdy tylko będę mogła. Po skończonej pracy, przed dzwonkiem, poszłam do niej sprawdzić, czy czegoś nie potrzebuje lub czy nie chce pić. Zapukałam do drzwi, ale nie odpowiedziała. Zapukałam jeszcze raz. Nie chcąc jej zbudzić, gdyby spała, weszłam cicho do pokoju i podeszłam do łóżka. - Siostro, to ja, Frances Reilly. Skończyłam pracę i przyszłam. Czy mam dać siostrze wody? Stara zakonnica nie odezwała się. Podeszłam jeszcze bliżej.

- Siostro, muszę zaraz iść - powiedziałam, pragnąc za wszelką cenę się pożegnać. Spojrzałam na jej twarz i przebiegł mnie dreszcz. Nadal miała otwarte oczy i usta, ale leżała zupełnie nieruchomo, a jej pomarszczona skóra nabrała trupio bladego odcienia. - O Boże, ona nie żyje! - powiedziałam na głos, naprawdę przerażona. Byłam w pokoju, w którym nie powinnam się była znaleźć, a w którym leżała martwa zakonnica. Jeśli jakaś inna siostra by mnie tu znalazła, z pewnością dostałabym lanie. Może nawet obwiniłyby mnie o śmierć starej zakonnicy. Chociaż było mi bardzo przykro z jej powodu, bałam się o własną skórę i wiedziałam, że jak najszybciej muszę się stamtąd wydostać. - Do widzenia, siostro. I dziękuję, siostro - powiedziałam, wierząc, że teraz patrzy na mnie z nieba. Gdy w pośpiechu zbierałam na korytarzu przybory do sprzątania, nagle poraziła mnie myśl: a może ona wcale nie umarła, tylko potrzebuje pomocy? Łamałam sobie głowę, jak postąpić. Może mogłabym coś dla niej zrobić, nie wpadając w tarapaty. Gdy tak stałam zakłopotana, jakaś młoda zakonnica przeszła obok mnie i weszła do jej pokoju. Kręciłam się w pobliżu, mając okropne poczucie, że nic nie zrobiłam. Młoda zakonnica wybiegła z pokoju i jak szalona popędziła korytarzem, niemal mnie przewracając. Mogło to znaczyć tylko jedno: staruszka rzeczywiście nie żyła, co bardzo mnie zasmuciło. Przerażała mnie także myśl, że rozmawiałam z nią niespełna pół godziny temu i byłam ostatnią osobą, która widziała ją żywą. Podczas nabożeństwa na Anioł Pański modliłam się za nią, bo okazała mi życzliwość. Zaczęłam odczuwać jej brak,

jakbym straciła przyjaciela, co było dziwne, bo przecież widziałyśmy się tylko przez chwilę. Byłam tak pogrążona w myślach, że zapomniałam o reszcie cukierków, aż do pory rekreacji. Postanowiłam, że zjem teraz szkliście czerwonego. Już wyobrażałam sobie jego smak. Dyżur miała siostra Kevin, więc, nie tracąc czasu, poprosiłam o pozwolenie na pójście do toalety. - Tak, idź, ale szybko wracaj - powiedziała, widząc moją desperację. - Dziękuję, siostro - odparłam, oddalając się pośpiesznie. Powiedziałam sobie, że stara zakonnica chciała sprawić mi radość tymi słodyczami. W kabinie oparłam się o drzwi, by nikt ich nie otworzył. Potem bardzo ostrożnie odwinęłam rękaw i wysypałam pozostałe trzy cukierki na dłoń. Długo im się przyglądałam, zanim odwinęłam czerwoną landrynkę i włożyłam ją do ust. Smakowała inaczej niż pomarańczowa, ale równie wspaniale. Jednak tym razem nie miałam czasu, by się rozkoszować jej smakiem, więc pogryzłam ją na kawałeczki, głośno chrupiąc. Na sekundę zamarłam w bezruchu w obawie, że ktoś mnie usłyszy, ale wyglądało na to, że nikogo nie było w pobliżu. Chrupałam więc dalej, dzięki czemu smak był intensywniejszy, ale słodycz nie trwała tak długo. Pomyślałam, że mam jeszcze czas na zjedzenie kolejnego cukierka, zanim wrócę na rekreację. Wybrałam zielonego, bo wydawało mi się, że najlepszy jest żółty, chciałam więc zachować go na koniec, gdy już będę leżeć w łóżku. Dzięki temu miałam na co czekać. Zawinęłam więc z powrotem żółtą landrynkę w rękaw, a zieloną włożyłam do buzi. Usłyszałam, że ktoś wchodzi do sąsiedniej kabiny, więc wstrzymałam oddech w obawie, że gdy głośniej westchnę, ten ktoś zorientuje się, co robię i zabierze mi ostatniego cukierka.

Stałam w bezruchu, aż usłyszałam, że ten ktoś wychodzi. Zielona landrynka była znakomita, ale miała delikatniejszy smak niż dwie poprzednie. Ugryzłam ją i podzieliłam w ustach na drobne ostre kawałeczki, przypominające okruchy szkła. Gdy połknęłam wszystkie i upewniłam się, że ostatni cukierek spoczywa bezpiecznie w rękawie, wróciłam do reszty dziewczynek na rekreację. Chciałam, by ten dzień już dobiegł końca, bym mogła pod kołdrą nacieszyć się schowaną landrynką. Godziny wlokły się długo, ale nareszcie nadeszła pora spania, a ja nie mogłam czekać już ani chwili dłużej. Gdy tylko światło zgasło, wślizgnęłam się pod kołdrę, wyjęłam cukierka z tymczasowego ukrycia pod poduszką i włożyłam do buzi. Ułożyłam się wygodnie i pomyślałam, że teraz mogę go spokojnie zjeść. Napawałam się jego cytrynowym smakiem. Część dziewczynek coś szeptała między sobą, ale nie chciało mi się przysłuchiwać, co mówią. Myślałam wyłącznie o tym dziwnym dniu, jaki przeżyłam. Czułam się, jakby ta stara zakonnica przyglądała mi się, jak z radością zjadam pod kołdrą ostatniego cukierka, i zasnęłam, czując jeszcze w ustach jego smak.

Rozdział V Boże dzieło Loretta i ja tęskniłyśmy za wyzwoleniem się z zimnego, ponurego, okrutnego świata, w którym żyłyśmy, świata poddanego kontroli potworów w czarno - białych habitach. Nie było niczego, na co mogłybyśmy z utęsknieniem oczekiwać: ani przyjęć, ani prezentów, ani zabawek, ani ładnych ubrań - nosiłyśmy tylko spłowiałe, brązowe klasztorne stroje, za duże na nas. Nie uznawano tu urodzin tym bardziej ich nie obchodzono - a Boże Narodzenie miało wyłącznie religijny charakter. Nigdy nie pozwolono nam czuć się normalnie, ładnie wyglądać i być szczęśliwymi dziećmi; nasze życie było pozbawione wszelkich kolorów. Wydawało nam się, że każda przyjemność jest grzechem, a siostra Thomas została osobiście przysłana przez Boga, by mógł mieć pewność, że nie będziemy mieć czasu na grzech, ponieważ siostra wypełniała nam każdą chwilę obowiązkami zwanymi przez nią „Bożym dziełem". Większość dziewcząt mieszkających w klasztorze regularnie chodziła na zajęcia, ale my i jeszcze kilka innych odbyłyśmy tylko kilka lekcji, nie licząc religii, więc nie nauczyłyśmy się czytać i pisać. W każde popołudnie szłyśmy do klasy, gdy sprawdzano dziennik, ale zazwyczaj potem ktoś stawał w drzwiach sali i mówił, że siostra Thomas nas woła. Wszystko zależało od kaprysu dyżurującej zakonnicy, a ponieważ siostra Thomas uważała, że Reilly'ówny to hołota i nadają się tylko do sprzątania, więc wywoływała nas z klasy niemal codziennie. Nie mając rodziców, którzy by się za nami wstawili, stanowiłyśmy łatwy cel jej szykan. W klasztorze nie było biblioteki, toteż nie miałyśmy dostępu do książek. Gdy inne dziewczynki były na lekcjach, my pracowałyśmy na terenie klasztoru, szorując i polerując korytarze i podłogi, myjąc ściany lub pracując w pralni czy kuchni. Nie miałyśmy

szczotek na kiju ani odkurzaczy, więc spędzałyśmy całe godziny na klęczkach, na zimnych kamiennych podłogach, które zdawały się ciągnąć kilometrami. „Boże dzieło" musiało być wykonywane codziennie, a zakonnice stale sprawdzały, czy jest zrobione na najwyższym poziomie. Pewnego zimnego, mroźnego poranka jak co dzień wstałyśmy z łóżek. Po dwóch mszach i nędznym śniadaniu powiedziałyśmy swoje numery i dostałyśmy przydział zadań na ten dzień. Modliłam się, by dostać cokolwiek innego, ale nie szorowanie podłóg. Po wielu tygodniach spędzonych na klęczkach strasznie bolały mnie kolana, które wyglądały jak u starej kobiety, a nie u ośmioletniego dziecka. Loretta i ja zostałyśmy wywołane razem. - Jestem, matko przełożona - powiedziałyśmy jednocześnie. Przynajmniej będziemy pracować obok siebie. Mycie korytarza. Spuściłam głowę. Wyglądało na to, że nie będziemy miały dziś chwili wytchnienia. Ale przynajmniej będę z Loretta. Każda chwila z nią spędzona była cenna. Obie dostałyśmy ciężkie metalowe wiadra z wodą i „Jeyes Fluid", wielką drewnianą szczotkę do szorowania, szmatę i kostkę szarego mydła. Zajęłyśmy pozycje na korytarzu i zaczęłyśmy szorować. Jak zwykle, okropny stęchły zapach „Jeyes Fluid" przyprawiał mnie o mdłości. Starałam się nie zwracać uwagi na ból kolan, ale po chwili prawie nie mogłam ruszać nogami. Loretta zauważyła, że nie mogę uporać się z wiadrem po swojej stronie korytarza. - Przerwij na chwilę, a ja popracuję szybciej - szepnęła. - Dzięki - odparłam i usiadłam, opierając się plecami o ścianę. Nie myślałam, że nie będę w stanie wstać o własnych siłach. Próbowałam przywrócić krążenie krwi w kolanach, rozcierając je mocno rękami.

- Wszystko w porządku? - spytała Loretta, szorując najprędzej jak mogła. - Za chwilę dojdę do siebie. Spróbowałam wstać, ale gdy się podniosłam, a krew zaczęła krążyć w nogach, poczułam paraliżujący ból, jakby wbijano w nie rozpalone igły i szpilki. Starałam się go przezwyciężyć, bo bałam się, co się stanie, gdy zostanę przyłapana na nieróbstwie; zmusiłam się do spaceru po korytarzu. Czucie z wolna wracało mi do nóg, gdy za zakrętem pojawiła się siostra Thomas. Zanim do nas podeszła, jej twarz poczerwieniała z gniewu. Złapała mnie za głowę i podniosła za włosy. Ból był nie do wytrzymania. Po kilku sekundach rozluźniła uścisk, a ja upadłam na podłogę jak worek kartofli. Pochyliła się i zaczęła gwałtownie bić mnie po twarzy i głowie. - To moja wina, siostro! - krzyknęła Loretta. - Nogi ją tak bolały, że kazałam jej na chwilę przerwać pracę. Siostra Thomas przerwała bicie. - Do mojego biura, obie. Wiedziałyśmy, co nas tam czeka i było to jeszcze gorsze. Pokuśtykałam, a serce biło mi tym szybciej, im bardziej zbliżałyśmy się do biura. Siostra Thomas biła ze złością, z autentycznym gniewem i wyglądało na to, że lubi zadawać ból. Nie mogłyśmy nic zrobić - chyba tylko liczyć na cud boski. Jednak wiedziałyśmy, że cud się nie zdarzy, bo modliłyśmy się o niego tyle razy i zawsze bezskutecznie. Pomyślałam sobie, że chyba nawet śmierć jest lepsza. Czekanie na karę było straszne; siostra Thomas wiedziała o tym, więc celowo je przeciągała. Im cięższe chwile przeżywała jej ofiara, tym bardziej ją to cieszyło. Czasem odsyłała dziewczynki na parę dni, zanim w końcu dawała im lanie, ale dziś była zbyt wściekła, by poczekać z okrucieństwem. Zaczęłam szlochać w oczekiwaniu tego, co

nastąpi. Loretta stała zupełnie spokojnie, z ponurym wyrazem twarzy. W ciągu wielu lat maltretowania Loretta nauczyła się okazywać obojętność w obliczu nawet najgorszych kar. Doszła w tym wręcz do perfekcji. Po prostu nie dawała zakonnicom satysfakcji, by kiedykolwiek zobaczyły jej łzy. Był to wyraz drobnego, ale ważnego buntu. Jednak odbywało się to znacznym kosztem, bo jej pozorna obojętność powodowała wzrost zajadłości bicia i wydłużała czas jego trwania. Podziwiałam ją i chciałam być tak samo silna jak ona, ale było mi do tego jeszcze daleko. Siostra Thomas podeszła do szafki i wzięła jedną z trzcinek do bicia. Zaczęła spacerować w tę i z powrotem, uderzając trzcinką w dłoń, jakby zastanawiając się, którą z nas ma zbić najpierw. Zaczęłam głośniej szlochać, a ona spojrzała na mnie zimno, a potem uniosła trzcinkę nad głowę i opuściła ją w dół ze świstem. - Ty będziesz pierwsza! - krzyknęła do mnie. - Wyciągnij rękę i nie ruszaj się, dopóki nie skończę, bo dostaniesz podwójnie. Wyciągnęłam rękę i zamknęłam oczy. Usłyszałam świst trzcinki i rozdzierający, pulsujący ból przeszył mnie aż po same koniuszki palców. Instynktownie cofnęłam dłoń i schowałam ją pod pachą, zanim zdałam sobie sprawę, że popełniłam błąd. - Wyciągnij rękę - wrzasnęła siostra Thomas, dostając wypieków z wściekłości. - Siostro, to nie była jej wina! - krzyknęła Loretta. Kazałam jej przerwać i powiedziałam, że wykonam jej pracę. Tak bardzo bolały ją nogi, że nie mogła klęczeć. - Nie przyjmę żadnych wymówek za niewykonanie Bożego dzieła! Siostra Thomas zaczęła bić mnie po całym ciele, coraz mocniej, aż w końcu trzcinką pękła na pół.

Leżałam skulona na podłodze biura, osłaniając głowę ramionami. Niemal natychmiast podciągnęła mnie w górę za włosy. - Stań na nogi, dziewczyno! - wrzasnęła. Gdy wstałam, dostałam mocne uderzenie w twarz, które sprawiło, że przeleciałam przez cały pokój. Odbiłam się od ściany i upadłam na podłogę, ogłuszona na chwilę. Potem usłyszałam krzyk Loretty: - Zostaw ją, natychmiast daj jej spokój! - a następnie odgłosy szamotaniny. Otarłam łzy rękawem, by zobaczyć, co się dzieje. Gdy udało mi się skupić, ujrzałam, że Loretta popycha i szarpie siostrę Thomas, która robi wszystko, by ją uderzyć lub złapać. - Boże, jeśli mnie słyszysz, błagam, dopomóż nam! modliłam się na głos. - Tylko Ty możesz nam pomóc. Proszę, wysłuchaj mojej modlitwy. Proszę, wysłuchaj mojej modlitwy. Siostra Thomas złapała Lorettę za ramiona i zaczęła nią trząść. - Wy, Reillyówny, jesteście dziećmi diabła! - krzyknęła. Nic dziwnego, że matka po was nie przychodzi. Nikt was nie chce, więc musimy się z wami użerać. Będziecie się smażyć w piekle, bo nie ma sposobu, byście dostały się do Królestwa Niebieskiego. To tak odpłacacie się zakonnicom za opiekę? No cóż, wkrótce wybijemy wam z głów nieposłuszeństwo. Przestała szarpać Lorettę i znowu zaczęła chodzić po pokoju. Wymieniłyśmy z Lorettą spojrzenia. Głęboki smutek, jaki wówczas poczułam, odbił się w oczach mojej dzielnej siostry. Aż do tej chwili nigdy nie przyszło nam do głowy, że matka nas nie kocha lub nas nie chce. Tak długo Loretta utrzymywała mnie w przekonaniu, że matka przeżywa naprawdę jakiś trudny okres i próbuje doprowadzić sprawy do porządku przed naszym powrotem, że nie potrafiłam w żaden

inny sposób wytłumaczyć sobie jej nieobecności. Ponieważ jej nie pamiętałam, stworzyłam sobie obraz zdenerwowanej, przepracowanej, otyłej kobiety przepasanej fartuszkiem: a teraz siostra Thomas mówiła o czymś nie do wyobrażenia. Może miała rację, twierdząc, że nasza matka nas nie chciała i nigdy po nas nie wróci? Jeśli to prawda, to jedyna rzecz, która przez te wszystkie lata trzymała nas przy życiu, była tylko złudzeniem. Siostra Thomas przerwała ciszę. - Przygotujcie się na modlitwę w kaplicy. Jestem już spóźniona, więc później się wami zajmę. I wierzcie mi, nie zapomnę! Po nabożeństwie zastanowię się, jak was ukarać. Gdy wyszłyśmy z biura, Loretta objęła mnie ramieniem. - Dobrze się czujesz? - spytała. Nie odpowiedziałam. Czułam się źle. Byłam w gruncie rzeczy jednym wielkim bólem: kolana mi skrzypiały przy chodzeniu, a całe ciało miałam obolałe tak, jakby ktoś używał go jako worka treningowego. Szłyśmy pustym korytarzem i długą klatką schodową prowadzącą do kaplicy. Przystanęłyśmy, nasłuchując odgłosów modlitwy reszty dziewcząt. Nie chciałyśmy wchodzić, bo wszystkie by na nas patrzyły jak na spóźnialskie, ale głównie dlatego, że nie miałyśmy odpowiedniej wymówki, dlaczego nie przyszłyśmy ze wszystkimi w szeregu do kaplicy, co mogło zainteresować matkę przełożoną. Jeśli była w dobrym humorze, mogłaby przyjąć nasze tłumaczenie, lecz jeśli nie, zostałybyśmy jeszcze raz ukarane. - To moja wina - zaszlochałam. - Wcale nie. Nic nie poradzisz, jeśli umierasz z bólu. Ale mam pomysł - powiedziała Loretta. - Zejdziemy schodami na korytarz, a gdy wszyscy będą przechodzić, spróbujemy dołączyć do szeregu tak, by zakonnice nie zauważyły. Myślę, że to się uda. Chodź, i tak jest za późno, żeby wejść.

Pomogła mi zejść ze schodów. Stanęłyśmy pod ścianą, gdzie byłyśmy niewidoczne. Zaraz potem wielkie drzwi kaplicy otworzyły się i usłyszałyśmy kroki na schodach. - Teraz cicho, bo idą - szepnęła Loretta, przyciskając mnie do ściany. Serca nam waliły. Pojawiła się siostra Anthony, za którą długim szeregiem szły dziewczęta. Nikt nas nie zauważył. Potem przeszła siostra Thomas, a za nią drugi szereg wychowanek. Wchodziła do kaplicy drzwiami obok ołtarza, których wolno było używać jedynie zakonnicom. W tym momencie Loretta zobaczyła kilka swoich przyjaciółek. Popchnęła mnie naprzód, a sama stanęła na schodku za mną i obie wtopiłyśmy się w szereg. - Gdzie byłyście? - wymruczała Bridget. - Później ci powiem. Szłyśmy dalej aż do refektarza. Do tej pory nikt nie zorientował się, że nie byłyśmy w kaplicy, ale nadal nie mogłyśmy się uspokoić. Kolejna kara od siostry Thomas wisiała nam nad głowami jak chmura gradowa. Zanim obiad dobiegł końca, Loretta opowiedziała wszystko Bridget, która nie mogła uwierzyć, że Loretta zaatakowała siostrę Thomas. Naprawdę się o nią martwiła. - Nie chciałabym być na twoim miejscu, Loretto, gdy dostanie cię w swoje łapy. Loretta odszukała mnie. - Chodź, Frances, za chwilę będzie dzwonek. Spróbowałam wstać, ale nogi mi całkiem zdrętwiały. - Nie mogę się ruszyć! Mam zablokowane kolana. Loretta pochyliła się, próbując rozprostować mi nogi, a siostra Justin podeszła, by zobaczyć, co się dzieje. Siostra Justin była otyłą zakonnicą dobiegająca sześćdziesiątki i chociaż traktowała nas bardzo surowo, nie była taka zła jak

siostra Thomas. Popatrzyła na mnie przez okulary w grubych oprawkach. - Masz zamiar siedzieć tutaj cały dzień? Zaraz będzie dzwonek. - Wiemy, siostro - powiedziała Loretta. - Próbujemy iść, ale ona nie może ruszyć nogami. - Dlaczego? Co się stało z twoimi nogami? - Nie wiem, siostro. Bolały mnie przez cały dzień, a teraz nie mogę nimi ruszać. - Musisz pójść do doktora Hanny. Loretta, zawołaj kogoś i niech ci pomoże zanieść ją do sypialni i położyć do łóżka. Gdyby ktoś pytał, co robicie, powiedzcie, że to ja wam kazałam. Zawołam lekarza, gdy tylko skończy dyżur. - Dziękuję, siostro. Wezmę ze sobą Bridget. - Pospieszcie się. Poczekałyśmy, aż wszystkie dziewczęta ustawią się w szeregu, a potem odeszłyśmy. Loretta i Bridget złapały się za ręce, robiąc dla mnie „krzesełko". Byłam bardzo drobna i lekka, więc nie miały problemu z doniesieniem mnie do sypialni. Nie tracąc czasu, ułożyły mnie na łóżku. Usiadły na jego skraju, rozmawiając, a ja się przysłuchiwałam. Wiedziałyśmy z doświadczenia, że minie pewien czas, zanim przyjdzie lekarz. Przychodził dopiero po dyżurze i obchodzie, było więc prawdopodobne, że dotrze do nas wczesnym wieczorem. Wśród dziewcząt krążyły dowcipy, że często towarzyszy mu wyraźny zapach irlandzkiej whisky. - Cóż , Frances, wygląda na to, że siostra Thomas zostawi cię teraz na pewien czas w spokoju. Ale na pewno odegra się na mnie - powiedziała Loretta. - Ale kiedy doktor powie, że coś złego dzieje się z moimi kolanami, będzie wiedziała, że mówiłyśmy prawdę. Nie może cię więc ukarać.

- Wiesz, że dla niej to bez znaczenia, czy mówiłyśmy prawdę, czy nie. Bicie nas sprawia jej frajdę. Dlaczego w ogóle chciała zostać zakonnicą? Było to dobre pytanie i często się nad tym zastanawiałyśmy. - Nie, Frances, będę musiała stawić się przed nią, zwłaszcza po tym, jak się na nią rzuciłam. Założę się, że ta stara wiedźma będzie z tym zwlekać, żebym dłużej cierpiała. Wybacz mi, Boże, ale marzę o tym, żeby ktoś przylał jej jedną z tych rózeg. Przydałaby jej się dawka takiego lekarstwa. Może pewnego dnia odpłacę jej za nas wszystkie. - O, Boże, Loretto! - krzyknęła Bridget. - Jak możesz nawet pomyśleć o zrobieniu czegoś takiego? Zrozumiałam, że Bridget nie wie, ile może znieść Loretta, zanim się załamie lub wybuchnie. Loretta zawsze zachowywała się dzielnie, ale czasami, tłumiąc ból i gniew, sprawiała wrażenie tykającej bomby, a do szału doprowadzało ją, gdy ktoś mnie krzywdził. - Czy wyobrażasz sobie w ogóle, co ci zrobią zakonnice? - mówiła dalej Bridget. - Jak będzie wyglądać twoje dalsze życie? Będzie po prostu straszne. Tutaj zawsze tylko one wygrywają. Są zupełnie bezkarne i nadal mają zapewnione miejsce w niebie, bo są zakonnicami. Na miłość boską, to nie w porządku, ale tak jest i nic nie możemy na to poradzić. - Będziemy mogły, gdy dorośniemy - powiedziałam. Pewnego dnia napiszę książkę o tym miejscu i pokażę całemu światu, jakie naprawdę są te „dobre siostry". - Ale przecież nawet nie potrafisz pisać - roześmiała się Bridget. - Cicho, ktoś idzie! - szepnęła Loretta. Obie z Bridget zerwały się na równe nogi, nie chcąc mieć kłopotów za przesiadywanie na łóżku. Usłyszałyśmy jakiś ruch na zewnątrz sypialni, a Loretta i Bridget zajęły się

porządkowaniem mojej pościeli, naciągając ją i wygładzając. Drzwi się otworzyły i weszła siostra Aloisius, by dokonać rutynowej kontroli. - A co wy tu robicie, dziewczynki? - zażądała wyjaśnień. Bridget wytłumaczyła, że chodzi o wizytę lekarza. - Cóż, wydaje mi się, że niepotrzebnie tu wszystkie siedzicie - powiedziała siostra Aloisius. - Lepiej idźcie. Jestem pewna, że macie co robić. - Tak, siostro - i obie spiesznie odeszły. Siostra Aloisius przechadzała się po sypialni, przesuwając palce po każdej dostępnej powierzchni, gdzie mógł zebrać się kurz, po parapetach, narożnikach i szafkach przy łóżkach. Zakończyła inspekcję dokładnym sprawdzeniem czystości podłóg pod każdym łóżkiem, zanim przeszła do rozmowy. Ta siostra lubiła mnie, a i ja wolałam ją od innych zakonnic. Zawsze uważałam, że jest w porządku, ale niestety spotykałyśmy się jedynie, gdy jadła obiad lub pełniła dyżur podczas rekreacji. Nigdy nie słyszałam, by kiedykolwiek uwzięła się na którąś z dziewcząt, chociaż potrafiła być równie surowa jak inne siostry, jeśli jej się sprzeciwiono. Często myślałam, że chciałabym, aby to ona sprawowała nadzór nad moją sypialnią, a nie siostra Thomas. Z pewnością życie byłoby wtedy znośniejsze. Jednak marzenie o tym, co się nie mogło ziścić, nie miało większego sensu. Powiedziałam jej, że bolą mnie nogi, a ona zaproponowała, byśmy się razem pomodliły. Gdy odeszła, leżałam przez kilka godzin w łóżku, zanim ktokolwiek się zjawił. Już samo to, że nie musiałam stać ani klęczeć, sprawiało mi prawdziwą ulgę. Po porannym biciu bolał mnie każdy kawałeczek ciała. W najgorszym stanie były ręce. Zrobiło się ciemno, więc nie mogłam dokładnie widzieć obrażeń, ale dostrzegłam długie czerwone pręgi na dłoniach i palcach. Bolały mnie zwłaszcza palce prawej ręki, szczególnie

gdy próbowałam nimi poruszyć. Znalazłam podobne rany na plecach, nogach, a przede wszystkim na ramionach, bo próbowałam osłonić nimi głowę. Tył głowy pulsował i miałam wielkiego guza za lewym uchem. Wiedziałam, że do rana siniaki staną się jeszcze wyraźniejsze i że będą mnie boleć przez kilka następnych dni. Jednak przynajmniej na razie bicie się skończyło. Bardziej martwiłam się tym, co siostra Thomas zrobi Loretcie. Byłam bardzo dumna, że moja rodzona siostra próbowała mnie obronić, ale wiedziałam, że zostanie za to ukarana. Uważałam, że jestem wszystkiemu winna. Gdybym nie przerwała pracy, nie doszłoby do tego wszystkiego. Zniechęcona i przekonana, że jestem nic niewarta, doszłam do wniosku, że lepiej by było dla reszty rodziny, a zwłaszcza dla Loretty, gdybym się w ogóle nie urodziła. W końcu przyszedł dr Hanna, cuchnąc alkoholem i zataczając się, i przepisał mi... rajstopy. Nie odpoczynek czy lżejszą prace, ale noszenie rajstop, by odizolować od podłogi moje nogi, gdy będę harować na klęczkach. Przypuszczam, że podszedł do sprawy praktycznie, ale wówczas liczyłam na większe wsparcie ze strony tak zwanej opieki medycznej. W nocy spałam niespokojnie i śniłam o mamie. „Nie martw się, wrócę po ciebie, Frances - mówiła w moim śnie. - Wrócę tak szybko, jak tylko będę mogła".

Rozdział VI Gość Od tego momentu Loretta i ja straciłyśmy resztki nadziei, że matka kiedykolwiek po nas wróci. Rozmawiałyśmy na ten temat i marzyłyśmy o tym, ale żadna z nas naprawdę nie myślała, że może to się w ogóle zdarzyć. Obie wiedziałyśmy, że czeka nas tylko smutna egzystencja w Domu Nazaretańskim, który bardziej przypominał więzienie niż dom dziecka. „Dobre siostry" kierowały nim żelazną ręką, z pełnym moralnym poparciem Kościoła katolickiego i zapewne całego społeczeństwa. Przyjmowałyśmy regularne bicie i inne kary - włącznie z utratą „przywileju" widywania młodszej siostry - jako normalny składnik naszego codziennego życia w klasztorze. Czy miałyśmy jakiś inny wybór? Teraz jednak martwiłyśmy się, ponieważ od dłuższego czasu nie widziałyśmy się z Sinead. Często, kiedy już miałyśmy się z nią spotkać, byłyśmy wzywane (lub jedna z nas) przez siostrę Thomas, która niesłusznie nas o coś oskarżała. Dostawałyśmy lanie, dopóki nie przyznałyśmy się do niepopełnionych czynów, a potem kolejne za obrazę; oczywiście siostra Thomas nie pozwalała nam wtedy odwiedzić Sinead. Jasne, że mogłyśmy przyznać się od razu, ale zawsze miałyśmy nadzieję, że tym razem może nam uwierzy. Poza tym pranie mózgu wpoiło nam przekonanie, że kłamstwo jest wielkim grzechem i ten, kto kłamie, będzie po wsze czasy smażył się w piekle. Bardzo chciałyśmy dowiedzieć się, jak się czuje Sinead, a ja stale o niej myślałam. Pocieszałam się, że przynajmniej ona nie ma w dzień i w nocy na głowie siostry Thomas. Pewnego dnia szorowałam podłogę w kuchni, gdy wpadła tam siostra Francis. - Reilly! Zostaw robotę i chodź ze mną! - krzyknęła.

Cóż znowu zrobiłam? Pomyślałam, że na pewno siostra Thomas po mnie przysłała. Moje obawy wydawały się słuszne, bo wepchnięto mnie do pustego pokoju wraz z Lorettą. Ale w tym momencie, niemal od razu, pojawiła się siostra Lucius z naręczem ubrań. - Proszę, włóżcie to na siebie. Macie gościa - powiedziała. Gościa? Wymieniłyśmy z Lorettą spojrzenia, ale obie wolałyśmy nie pytać, kto to był. Serce podeszło mi do gardła. Czy mogła być to... mama, która w końcu po nas wróciła? Daję głowę, że Lorettą myślała o tym samym. Może nasza mama wreszcie uporała się ze swoimi problemami i przyszła, żeby zabrać nas z tego okropnego miejsca? Może wejdziemy do pokoju dla gości i rzucimy się jej w ramiona, a ona nam powie, jak bardzo za nami tęskniła i że zabiera nas do domu do naszych braci. Boże, modliłam się, spraw, żeby to była nasza mama. - Macie zachowywać się jak najlepiej, zrozumiano? spytała siostra Lucius ostrym tonem. - Musicie opowiedzieć swemu gościowi, jak dobre były dla was siostry. Kilka minut później, ubrane w sukienki, których nigdy przedtem nie widziałyśmy, stanęłyśmy wraz z Sinead przed wielkimi drewnianymi drzwiami. Siostra Lucius zapukała, otworzyła i wprowadziła nas do środka, po czym zamknęła za nami drzwi. W głębi pokoju, przy nieużywanym kominku, siedział przystojny, jasnowłosy mężczyzna przed czterdziestką. Miał opaloną skórę, spłowiałe na słońcu włosy i nosił brytyjski mundur. Obok krzesła leżała laska. Na nasz widok spróbował wstać, ale natychmiast skrzywił się z bólu i opadł na krzesło. Wyciągnął ku nam ramiona. - Moje kochane dziewczynki - powiedział z miękkim irlandzkim akcentem. - Podejdźcie do mnie i ucałujcie tatusia.

Obie z Loretta spojrzałyśmy na niego zdumione. Czy to naprawdę był nasz tata? Był dla nas niewyraźną, niemal zapomnianą postacią - ostatnią osobą, której mogłybyśmy się spodziewać. I czyż nie przebywał gdzieś na końcu świata? Nie wiedziałyśmy wtedy, że przez wiele lat służył w armii w Indiach, ale wkrótce miał wyjść z wojska ze względów zdrowotnych: jego nogi zaatakowała gangrena. Przysyłał matce regularnie pieniądze, nie wiedząc, że oddała nas do klasztoru. A tuż przed jego powrotem do kraju przysłała mu list z wyjaśnieniem, co zrobiła i gdzie może nas znaleźć. Gdy tylko wrócił do Irlandii, przyjechał wprost do klasztoru. Nie mógł się nadziwić, jak bardzo urosłyśmy. Pogrzebał w kieszeni i wyjął wielką torbę słodyczy. - Podziel się z siostrami - powiedział, wręczając paczkę Loretcie, która schowała ją pod ubranie, dając nam kilka cukierków. - Zjedzcie je szybko i nie naśmiećcie - powiedziała. Sinead i ja cieszyłyśmy się ze słodyczy, a Loretta rozmawiała z ojcem. Ponieważ ostrzeżono nas, że mamy się jak najlepiej zachowywać, nie miała odwagi powiedzieć, jak źle nas tu traktowano. Słuchała natomiast z uwagą wszystkiego, co mówił ojciec. - Więc, Loretto, muszę ci coś powiedzieć i chcę, byś okazała się silna ze względu na siostry - oświadczył łagodnie. - Jutro idę do szpitala, ale nie chcę, żebyście się tym martwiły. Jakiś czas temu miałem wypadek, który uszkodził mi nogi. Lekarze muszą je trochę bardziej uszkodzić, żeby reszta wyzdrowiała. To oznacza, że gdy wyjdę ze szpitala, nie będę miał części nóg i będę jeździł na wózku. Loretta była przerażona. Ojciec wziął ją za rękę. - Rozumiem, że to dla ciebie szok, ale ja o tym wiem od dawna i zdążyłem przyzwyczaić się do tej myśli - ciągnął. Gdy tylko znowu będę w formie, wrócę po was. Chociaż będę

na wózku, mam nadzieję, że zabiorę was stąd i zamieszkamy razem, ale będziesz musiała pomóc mi przy siostrach. Mamy wiele do nadrobienia. Loretta nie mogła wprost uwierzyć w to, co usłyszała. - Oczywiście, że pomogę, tatusiu. Umiem naprawdę bardzo dobrze pracować - powiedziała. Nagle przestała się tak martwić jego operacją. Ojciec mówił bardzo optymistycznie o naszej wspólnej przyszłości i to dodało jej otuchy. Sinead w tym czasie zdążyła już rozmazać sobie czekoladę po całej twarzy i rękach. Loretta przeprosiła i wyszła ją umyć. Ojciec podniósł mnie i posadził na kolanach. Podobał mi się zapach jego ubrania i wody po goleniu. Był o wiele przyjemniejszy od zapachów, do jakich przywykłam w klasztorze. Tato opowiedział mi o swoim pobycie w Indiach. Pomyślałam, że ma miły, łagodny głos, a gdy mówił, robiło mi się ciepło w środku. Było to cudowne uczucie, do którego zupełnie nie byłam przyzwyczajona. Poczułam, że jestem najszczęśliwszą osobą na świecie. Mając gościa - w ogóle pierwszego gościa - czułam się kimś wyjątkowym i mogłabym tak siedzieć cały dzień, słuchając jego opowieści. Większość dziewczynek regularnie widywała członków swych rodzin, ale do nas przez te wszystkie lata nikt nie przychodził. Było niemożliwe, byśmy im nie zazdrościły, ale teraz przyszła kolej na nas, więc czułam się fantastycznie, wręcz niewiarygodnie. Było tak wspaniale mieć ojca tutaj i w końcu czuć się częścią prawdziwej rodziny. Oto nasz tatuś mówił nam, jak bardzo nas kocha i jak bardzo za nami tęsknił. Loretta wróciła z Sinead, dokładnie umytą i wyczyszczoną. Siedzieliśmy jeszcze dłuższą chwilę, rozmawiając o wszystkich rzeczach, które zrobimy po powrocie do domu. Potem przyszła po nas siostra Austin.

Kazała nam pożegnać się z ojcem i pójść wprost do kaplicy na różaniec. Tatuś pocałował i przytulił nas po kolei. - Wytrzymajcie tu jeszcze. Wrócę, gdy tylko będę mógł zabrać was do domu - powiedział z czułością. Siostra Austin pomogła mu wstać i podała laskę. - Odprowadzę pana - powiedziała, kierując go do drzwi. Uśmiechnęliśmy się do siebie i pomachaliśmy sobie na pożegnanie. - Proszę, niech siostra opiekuje się moimi córeczkami, zanim nie wrócę po nie - powiedział ojciec, kuśtykając. Siostra Austin skinęła głową i uśmiechnęła się. Tryskając radością, Loretta i ja dotarłyśmy do kaplicy na samym początku różańca. Wspaniale było spotkać się z ojcem i wiedzieć, że wkrótce wyjdziemy z klasztoru. Modliłyśmy się do Boga, by tata szybko odzyskał zdrowie i miał siłę uporać się ze wszystkim po operacji. Będzie mu trudno wychowywać córki, skoro zostanie unieruchomiony na wózku inwalidzkim. Loretta wiedziała, że liczy na jej pomoc przy Sinead, i była gotowa sprostać temu wyzwaniu. Ja także wiedziałam, że zrobię wszystko, co się da, by mu pomóc. Przecież nic nie mogło być równie trudne jak życie w klasztorze. Tyle myśli przelatywało mi przez głowę, że zupełnie nie mogłam skoncentrować się na modlitwie. W końcu rozbłysło światełko w tunelu. Nie mogłyśmy się doczekać, by powiedzieć o tym koleżankom. Wspaniale było czuć, że jest ktoś, komu naprawdę na nas zależy. Może teraz siostra Thomas zostawi nas w spokoju, ale jeśli nawet nie, to nie miało to już żadnego znaczenia. Potrafimy znieść wszystko, bo potrwa to już krótko. W końcu nabożeństwo różańcowe dobiegło końca i ustawiłyśmy się w rzędzie, by iść na rekreację. Nie było zbyt zimno - w każdym razie nie tak

zimno jak przez kilka poprzednich miesięcy. Złapałam Chrissie za rękę i powiedziałam jej, co się stało. Dostałyśmy słodycze i siedziałam u taty na kolanach, a on zabierze nas stąd, gdy tylko poczuje się lepiej. Ale teraz musi iść do szpitala na operację... Mówiłam tak szybko, że Chrissie nie mogła mnie zrozumieć. - Wolniej, Frances! - Och, przepraszam, Chrissie - powiedziałam, widząc, że łzy pociekły jej po twarzy. - Ale to najlepszy dzień w moim życiu. - Naprawdę cieszę się ze względu na ciebie, Frances, ale nie wiem, co zrobię, gdy wyjedziesz. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i będzie tu strasznie bez ciebie - powiedziała, ocierając rękawem łzy. Poczułam się okropnie. - Przyjdę cię odwiedzić, Chrissie, obiecuję. Jestem pewna, że tatuś nie będzie miał nic przeciw przywiezieniu mnie tutaj w dniu odwiedzin. Nadal będziesz moją najlepszą przyjaciółką. Przysięgam, że nigdy o tobie nie zapomnę. Chrissie uśmiechnęła się. - Ja też o tobie nie zapomnę, Frances. Bez ciebie będzie okropnie, ale jestem szczęśliwa, że przynajmniej jedna z nas opuści tę norę. Obiecaj, że będziesz mnie odwiedzać tak często, jak tylko będziesz mogła. - Obiecuję, Chrissie. Nie smuć się, proszę. W ciągu kilku następnych dni wszyscy zauważyli wielką różnicę w zachowaniu sióstr Reilly. Obowiązki wykonywałyśmy z uśmiechem. W kaplicy modliłyśmy się żarliwie o powrót naszego taty do zdrowia. Ale najważniejsze, że od czasu jego wizyty siostra Thomas nie oskarżała nas o żadne przewinienia. Po raz pierwszy w życiu wszystkie trzy byłyśmy szczęśliwe.

- Chodźcie, dziewczynki - rozległ się głos matki przełożonej, wzywającej nas dzwonkiem na poranną modlitwę. Miała tubalny głos, który obudziłby umarłego. Jednak jeszcze gorszy był natarczywy, przenikliwy dźwięk ręcznego dzwonka. Nienawidziłam codziennego wstawania o piątej rano na jego wezwanie. Wszystkie niechętnie zwlekałyśmy się z łóżek i klękałyśmy obok nich, zwłaszcza gdy było chłodno. Jednak dziś nie zwracałam na to specjalnej uwagi. Miałam wkrótce stąd odejść i budzić się, słysząc śpiew ptaków lub głos sióstr i taty. Może już dzisiaj po nas przyśle, a najdalej pod koniec tygodnia. Tak czy siak, nie ma to większego znaczenia. Gdy tylko wyzdrowieje, odejdziemy stąd. Wyskoczyłam z łóżka i uklękłam na lodowatej drewnianej podłodze. Kaloryfery znowu nie grzały, a my trzęsłyśmy się z zimna, czekając na poranną modlitwę. Zastanawiałam się, dlaczego ma ją poprowadzić matka przełożona, a nie siostra Thomas. - W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego, amen rozpoczęła poranną modlitwę. - Chcę ofiarować nasze dzisiejsze modły za ojca sióstr Reilly, który tej nocy zmarł w szpitalu - powiedziała matka przełożona bardzo rzeczowym głosem. - Niech odpoczywa w pokoju - i dalej odmawiała normalne poranne modlitwy. Nie, to nie mogła być prawda. Z pewnością to jakaś pomyłka! Jak mógłby umrzeć mój tatuś? Głowa mi opadła, ramiona obwisły i zaczęłam mimowolnie drżeć. W oczach wezbrały łzy i poczułam okropny skurcz żołądka. Próbowałam odmawiać zwykłe poranne modlitwy, ale coś dławiło mnie w gardle i nie mogłam powiedzieć ani słowa. Starałam się skupić na modlitwie, ale monotonny głos modlących się doprowadzał mnie do szału. Chciałam, żeby wszyscy zniknęli i zostawili mnie samą z moim smutkiem, ale wiedziałam, że zakonnice nie pozwolą mi na taki luksus. Zarówno po moich siostrach,

jak i po mnie oczekiwano zachowania zgodnego ze zwykłą klasztorną rutyną. Miałam wrażenie, że modlitwy i śpiewy trwają w nieskończoność. Chciałam krzyknąć: „Zamknijcie się!", ale nie ośmieliłam się tego zrobić. Wiedziałam, że tak będzie lepiej. Lata prowadzonego przez zakonnice prania mózgu nauczyły mnie, żeby nie okazywać własnych uczuć. Gdybym mogła natychmiast wstać i wybiec z sypialni, najchętniej bym to zrobiła. Jednak nie ruszyłam się - i dobrze zrobiłam, bo zakonnice, zwłaszcza siostra Thomas, nie miały już powodu, by się powstrzymywać i z pewnością by mnie ukarały. Klęczałam więc podczas ciągnących się w nieskończoność modłów, trzęsąc się z gniewu i smutku. Mój tatuś umarł i wraz z nim umarły wszystkie moje nadzieje: nadzieja na miłość, na wolność i normalne życie rodzinne. Zastanawiałam się, dlaczego Bóg do tego dopuścił. Najpierw straciłam Josephine, a teraz ojca. Co ja zrobiłam, że On każe mi tak cierpieć? Zakonnice często uczyły, że Bóg kocha wszystkie dzieci i opiekuje się nimi, ale trudno było mi w to uwierzyć. Jeśli nad nami czuwa, to dlaczego tyle musimy znosić? Biblia opisywała wiele cudów i przykładów wszechmocy Boga - Boga, który stworzył wszystko i uczynił nas na swoje podobieństwo. Dlaczego więc nie robił nic, by pomóc moim siostrom i mnie? Dlaczego nie powstrzymywał zakonnic? Dlaczego nie odsunął od nas bólu? Im więcej o tym myślałam, tym mniej miałam ochotę się modlić. Nie wierzyłam, by to miało jeszcze jakiś sens. Nie wiedząc, że modlitwa się skończyła, nie zdając sobie sprawy, co się dzieje wokół, klęczałam ciągle przy łóżku, drżąc na całym ciele, gdy inne dziewczynki poszły się myć i zaczęły się ubierać. Poczułam delikatne dotknięcie na ramieniu i usłyszałam głos Loretty:

- Chodź, Frances, modlitwy się skończyły. Gdy odwróciłam się do niej, zobaczyłam, że też płakała. Nigdy wcześniej nie widziałam jej łez. Nie sądziłam, że może w ogóle płakać: zawsze była taka dzielna. Chociaż nie mogłam znieść jej smutku, w jakiś sposób zbliżyło mnie to do niej. Zdałam sobie sprawę, że cierpi tak samo jak ja i że jest to nasz wspólny smutek, więc nie czułam się już tak bardzo osamotniona. Poszłyśmy razem umyć się i ubrać; właśnie kończyłyśmy słać łóżka, gdy rozległ się dzwonek na poranną mszę. Idąc w rzędzie wraz z innymi dziewczynkami, w oszołomieniu przemierzałyśmy znajome ponure korytarze. Wydawało mi się, że oczy wszystkich w kaplicy są zwrócone na nas. Z zakrystii wyszedł ojciec Hughes i wszystkie wstałyśmy. Stanął twarzą do zgromadzonych. - Już pewnie wiecie, że ojciec sióstr Reilly zmarł dziś w nocy. Ofiarujemy tę mszę za jego duszę w nadziei, że pomoże mu to dostać się do Królestwa Niebieskiego. Łzy popłynęły nam po twarzach. Znowu nie byłam w stanie przyłączyć się do wspólnych modlitw i śpiewania hymnów. Nie byłam pewna, czy nadal wierzę w Boga. Skazał nas na nędzne życie w klasztorze, zabierając nam jedyną osobę, która nas kochała i zamierzała stąd zabrać. Siostra Thomas patrzyła przez całą kaplicę wprost na nas świdrującym wzrokiem. Loretta odwzajemniła się jej spojrzeniem wyrażającym bunt i nienawiść, ale ja nie mogłam zmusić się do spojrzenia na nią. Po śmierci naszego taty nie było już nikogo, kto by nas chronił, i zdawałam sobie sprawę, że nie minie wiele czasu, by siostra Thomas znowu znalazła powód do dręczenia nas. Pewnie teraz będzie jeszcze gorzej, bo przez ostatnich kilka dni czuła się zmuszona do okazywania nam „sympatii", więc przy pierwszej nadarzającej się okazji znowu pokaże, kto tu rządzi.

Gdy szłyśmy na śniadanie, siostra Austin wywołała nas z szeregu, żeby porozmawiać. - Załatwiłam wam widzenie z Sinead po śniadaniu. Jeśli chcecie wyjść na teren rekreacyjny, przyprowadzimy tam Sinead. Przykro mi z powodu waszego taty. Był bardzo miłym człowiekiem i jestem pewna, że trafił do nieba. W jej głosie brzmiał prawdziwy smutek. - Dziękuję, siostro - powiedziała Loretta. Ja ciągle płakałam i nie byłam w stanie nic powiedzieć, ale obie doceniłyśmy jej miłe słowa. Zanim doszłyśmy do refektarza, śniadanie już się zaczęło. Jedzenie stało na stole, a oczy wszystkich były zwrócone na nas, gdy podchodziłyśmy do naszych krzeseł. Złożyłyśmy dłonie do modlitwy, pochyliłyśmy głowy i cicho odmówiłyśmy błogosławieństwo, bezmyślnie powtarzając słowa. Zrobiłyśmy to głównie z przyzwyczajenia, a także dlatego, że obserwowała nas siostra Mary Louise. Z pewnością nie odczuwałyśmy wtedy żadnej wdzięczności do Boga, zwłaszcza za jedzenie stojące przed nami. Zrobiło mi się niedobrze na sam widok ohydnej owsianki. Loretta zaczęła jeść. Pomyślałam, że byłoby lepiej, gdybym zjadła śniadanie, jeśli chcę zobaczyć się z Sinead. Poza tym, jeślibym teraz nie przełknęła owsianki, dostałabym ją na lunch. Gdy podnosiłam łyżkę do ust, Chrissie dotknęła mego ramienia. - Zjem to za ciebie. Przesuń miskę, gdy nikt nie będzie patrzył. - Dzięki, Chrissie - powiedziałam, czując ulgę z powodu przynajmniej tej jednej sprawy. Rozejrzałyśmy się badawczo po sali, a gdy było bezpiecznie, szybko przestawiłyśmy miseczki i Chrissie zjadła rozmokłą porcję mojej owsianki. Rozmowy w refektarzu były zabronione, więc nikt nie miał okazji porozmawiać z nami o tatusiu. Byłam z tego zadowolona: każde słowo wypowiedziane teraz na jego temat

tylko pogorszyłoby mój stan. Łzy, które z takim trudem powstrzymywałam, mogłyby znowu popłynąć, a nie chciałam, by ktokolwiek - a zwłaszcza zakonnice - widział, jak płaczę. Jednocześnie zauważyłam, że wiele dziewczynek chciałoby złożyć mi wyrazy współczucia. Próbowałam przestać myśleć o tatusiu, koncentrując się na spotkaniu z Sinead, ale chociaż się starałam, nie potrafiłam poradzić sobie z bólem. Po śniadaniu poszłam z Lorettą na teren rekreacyjny, gdzie czekałyśmy na Sinead przy metalowym płocie, oddzielającym teren dla maluchów od reszty klasztoru. Sinead wyglądała na zadowoloną z naszej obecności. Przytuliłybyśmy ją, gdyby nie ogrodzenie, które uniemożliwiało jakikolwiek bezpośredni kontakt. Czułyśmy, że ze względu na nią musimy być silne, więc próbowałyśmy powstrzymać łzy. Jednak gdy tak stała po drugiej stronie płotu, z jasnymi włoskami powiewającymi na wietrze i uśmiechem na twarzy, nagle uderzyło mnie, że zupełnie nie wygląda na zmartwioną. Może zakonnice w ogóle nie powiedziały jej o śmierci taty? Ostrożnie zapytałam, czy wie, że nasz ojciec nie żyje. Sinead spojrzała na mnie i zaczęła się śmiać. Dostałam ataku furii. Nagle ogarnęła mnie wściekłość. Zaczęłam wrzeszczeć: - Przestań się śmiać! Nasz tatuś nie żyje! Czy nie rozumiesz, że straciłyśmy wszystko? Poczułam się tak bardzo zraniona, że nie docierało do mnie, iż w wieku pięciu lat nie bardzo rozumie się pojęcie śmierci. Także koncepcja posiadania ojca lub opuszczenia klasztoru prawdopodobnie niewiele dla niej znaczyły. Jednak byłam tak rozzłoszczona, że nie potrafiłam myśleć logicznie. Loretta próbowała mnie uspokoić, bojąc się, że zwrócę na siebie uwagę zakonnic, ale zupełnie nie reagowałam na jej prośby. Nie mogąc stłumić gniewu i bólu, zaczęłam wyładowywać je na Sinead. Wetknęłam ręce między pręty

ogrodzenia i złapałam ją za włosy. Ścisnęłam jej głowę i przyciągnęłam z całych sił. Teraz wszystkie trzy wrzeszczałyśmy i płakałyśmy. Przybiegło kilka zakonnic, krzycząc, żebym przestała, ale ich nie słyszałam. Straciłam nad sobą kontrolę i nie wiedziałam, co się dzieje wokół. Próbowały mnie odciągnąć, ale nie rozluźniłam uścisku. Oślepiona gniewem, ciągnęłam głowę Sinead, aż cała przeszła między żelaznymi prętami i się tam zablokowała. Nadal krzyczałam na siostrę, mocno trzymając ją za włosy. W końcu zdałam sobie sprawę z obecności Loretty i zakonnic. Rozluźniłam palce i stałam, blada i zszokowana, trzymając w rękach wielką garść jasnych włosów Sinead. Jednak wcale nie było mi przykro z powodu tego, co zrobiłam. Bardzo kochałam siostrzyczkę, ale nie potrafiłam jej wybaczyć tego śmiechu. Zakonnice zajęły się Sinead, starając się pomóc siostrze, która próbowała przecisnąć głowę małej z powrotem między prętami ogrodzenia. Nie udało im się, a Sinead wpadła w panikę, mimo że Loretta starała się ją pocieszyć i uspokoić. Jedna z zakonnic poszła po matkę przełożoną. Loretcie i mnie kazano wejść do klasztoru i czekać na karę. Najwyraźniej odwiedziny Sinead dobiegły końca. Niedługo potem usłyszałyśmy syrenę straży pożarnej. Chociaż nie było alarmu, część dziewczynek przestraszyła się, że naprawdę się pali. Kiedy przyjechała straż, wiadomość o przygodzie Sinead rozeszła się wśród wychowanek. Zamknięta w innej części klasztoru, czekałam na karę. O tym, co się dzieje, dowiadywałam się od innych dziewcząt. Powiedziano mi, że Sinead została uwolniona i nic jej nie jest. Gdy się uspokoiłam i dotarło do mnie, co zrobiłam, poczułam się okropnie. Kochałam swoją małą siostrzyczkę i byłam zdumiona, że mogłam zrobić coś takiego. Loretta i Sinead

były moją jedyną rodziną, a wiedziałam, że teraz miną całe wieki, zanim zakonnice pozwolą Loretcie lub mnie znowu spotkać się z siostrą. Może nawet będziemy musiały poczekać, aż przejdzie do grupy juniorek. Poza tym było między nami silne uczucie, które powinno nas łączyć, a któremu się sprzeniewierzyłam. Byłam naprawdę zrozpaczona, że Sinead nie będzie już chciała się do mnie odezwać.

Rozdział VII Stopy mojego taty Rokrocznie w okolicach Bożego Narodzenia urządzałyśmy koncert dla wizytatorów i rodziców. Zazwyczaj była to składanka piosenek i irlandzkich tańców, chociaż raz wystawiłyśmy też Gondolierów. Przebierałyśmy się w rozmaite ubrania i zawijałyśmy na noc włosy na strzępki z prześcieradeł, by mieć loczki, ale ponieważ wszystko było traktowane bardzo poważnie, więc nie sprawiało nam radości. Ze względu na to, że nikt do mnie nie przychodził - i na widowni nie było nikogo, kto by coś dla mnie znaczył zupełnie nie ekscytowałam się tymi występami. Byłam zbyt onieśmielona, by śpiewać w obecności zakonnic, ponieważ zanadto się ich bałam. Martwiłam się, że usłyszę, że jestem kiepska. Z trudem wydobywałam z siebie głos, zarówno w kaplicy, jak i podczas przesłuchań przed koncertem. Zakonnice biły mnie po nogach, nakazując: „Śpiewaj", ale to tylko pogarszało sprawę. W końcu wszyscy nabrali przekonania, że nie umiem śpiewać. Polecono mi jedynie ruszać ustami, podobnie jak innym nieśpiewającym dziewczynkom. Musiałyśmy błyszczeć przed inspektorami albo być cicho. W tym roku przesłuchania odbywały się bez zakłóceń. Irlandzkie tańce i chór były prawie doskonałe - zakonnice jak zwykle nie zadowoliłyby się czymś na niższym poziomie. Pewnego wieczoru siostra Constantine poprosiła, bym została i zamiotła aulę. Była to jedna z milszych zakonnic. Miała w sobie jakąś miękkość, chociaż czasami także wpadała w złość. Wzięłam miotłę i zaczęłam zamiatać. Wszyscy już poszli do sypialni, więc zostałam sama. Patrząc ze sceny na krzesła, które trzeba było ustawić jedno na drugim, bym mogła pozamiatać, zdałam sobie sprawę, że zajmie mi to sporo czasu, ale się nie przejęłam. Dzięki temu mogłam zostać przez

kilka chwil sam na sam z własnymi myślami, do czego rzadko była okazja w klasztorze. Po głowie chodziła mi pewna piosenka, której Kathleen O'Neil nie potrafiła dobrze zaśpiewać podczas przesłuchania. Kathleen, z najstarszej grupy, była jedyną osobą śpiewającą solo na koncercie. Chociaż ćwiczyła tę piosenkę wiele razy, stale miała z nią kłopoty. Znałam tę balladę dobrze, a ponieważ byłam sama, zaśpiewałam ją przy sprzątaniu. Łatwo wzięłam wszystkie nuty i nie mogłam zrozumieć, dlaczego Kathleen ma z tym problem. Zaśpiewałam jeszcze raz, tym razem znacznie głośniej, wykorzystując w pełni akustykę auli i fakt, że jestem sama. Włożyłam w piosenkę serce i duszę, a zanim doszłam do kilku ostatnich taktów, scena była wysprzątana. Nagle usłyszałam brawa i pojawiła się siostra Constantine. - W przyszłości nie będziesz już miała wymówki, żeby nie śpiewać. Masz wspaniały dar, a jestem pewna, że nasz Pan dał ci go po to, byś z niego korzystała. Zmartwiałam, zdając sobie sprawę, że nie będę mogła się teraz wykręcić od śpiewania przed publicznością, chociaż mnie to przerażało. Siostra Constantine pomogła mi poustawiać krzesła i zamieść aulę, prosząc, żebym jeszcze pośpiewała podczas pracy. Wracając do sypialni czułam zadowolenie, że wyszły mi te piosenki, ale zastanawiałam się, czy umiałabym dobrze zaśpiewać je dla widzów. Wkrótce się o tym przekonałam. Siostra Constantine nie pozwoliła, by sprawa ucichła, i dołączyłam do chóru. Potem zostałam głównym głosem podczas nabożeństw w kaplicy. W następnym roku nawet śpiewałam solo podczas koncertu. Teraz, gdy weszłam do sypialni, nikogo tam nie było, ale słyszałam głosy dziewcząt w umywalni. Dwie zakonnice rozmawiały z grupką wychowanek w pobliżu drzwi do toalety.

Od razu wyczułam, że dzieje się coś dziwnego. Jedna z zakonnic krzyczała przez drzwi: - Chodź tu natychmiast! Otwieraj drzwi! Wśród dziewcząt dostrzegłam Chrissie i podeszłam do niej. - Co się dzieje? - szepnęłam. Chrissie wyjaśniła, że ktoś, kto zamknął się w toalecie, nie otwiera ani nie wychodzi. Zakonnice nie wiedzą, kto to jest, bo nikogo nie brakuje. Zamierzają więc wyważyć drzwi, jeśli ta osoba ich nie otworzy. Byłam tak zdumiona, jak wszyscy, i podeszłam do drzwi, by je popchnąć. Zanim zdążyłam ich dotknąć, nagle się otworzyły. Zaskoczona odskoczyłam do tyłu i zajrzałam, by zobaczyć, kto tam jest, ale kabina była pusta. Było to zadziwiające. Drzwi z pewnością były zamknięte, a nawet zablokowane, jak więc mogły się nagle otworzyć? Jedna z zakonnic weszła do kabiny i zaczęła kilkakrotnie bez kłopotu zamykać i otwierać drzwi. Odwróciła się i zrobiła przedziwną minę, a potem kazała wszystkim dziewczynkom uklęknąć i pomodlić się. Minęło kilka tygodni, podczas których nie zdarzyło się nic niezwykłego; dni płynęły dość monotonnie. Nie czułam się zbyt dobrze, ale próbowałam się z tym uporać. Właśnie zapadł wczesny wieczór i zaczęła się lekcja irlandzkich tańców. Odtańczyłam parę figur irlandzkiego tańca - reela - gdy nagle zrobiło mi się słabo. - Bardzo zbladłaś - powiedziała moja partnerka, Margaret. - Dobrze się czujesz? - O czym wy dwie szepczecie? - warknęła siostra Kevin. Podeszła, wskazując oskarżycielsko trzcinką w naszą stronę. - Przepraszam, siostro, ale sądzę, że Frances nie czuje się dobrze i po prostu powiedziałam jej, że jest bardzo blada.

- Czy sama nie możesz mówić we własnym imieniu, Reilly? - Tak, siostro - tylko tyle byłam w stanie wykrztusić. Zatkałam usta dłonią, próbując zatamować wymioty, które podeszły mi do gardła. - Wyjdź! Szybko, wyjdź! - krzyknęła. Zwymiotowałam na zewnątrz do studzienki ściekowej. Siostra Kevin stanęła za mną. - Teraz weź wiadro z wodą i „Jeyes Fluid" i posprzątaj to - warknęła. - Potem idź do sypialni. Nie przydasz mi się w takim stanie. Z wysiłkiem podeszłam do studzienki z wielkim metalowym wiadrem wypełnionym gorącą wodą z „Jeyes Fluid". Zapach tego płynu, widok i odór wymiotów znowu przyprawiły mnie o mdłości, ale zdołałam opanować torsje i dokładnie wymyłam odpływ. Kiedy upewniłam się, że nie ma już żadnych śladów, odniosłam wiadro i wolno poszłam do sypialni. Możliwość położenia się sprawiła mi ulgę. Nadal źle się czułam, ale nie tak fatalnie jak kilka minut wcześniej. Zamknęłam oczy i spróbowałam oderwać się w myślach od otoczenia, ale po jakichś dwudziestu minutach musiałam wstać i pójść do toalety. Zezłościło mnie to, bo rzadko udawało mi się znaleźć czas na chwilę relaksu. Jednak gdy usiadłam na sedesie, zdarzyło się coś najdziwniejszego w moim życiu. Popatrzyłam na podłogę i zobaczyłam przed sobą parę butów. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Buty były czarne, znoszone, z grubym zielonym suknem na górze, ale były puste, nie było w nich nóg. Zacisnęłam powieki, zakryłam oczy dłońmi, przekonana, że mam halucynacje. Niepewnie uniosłam nieco ręce, tak by zobaczyć podłogę. Z ulgą stwierdziłam, że nic tam nie ma. Ale w tym momencie, niemal natychmiast, buty pojawiły się

ponownie. Wyglądały tak naturalistycznie, że byłam pewna, że mogłabym ich dotknąć. Poczułam przerażenie, więc zamknęłam oczy, szybko podciągnęłam majtki i na oślep sięgnęłam do klamki. Gwałtownie otworzyłam drzwi, wyskoczyłam z kabiny, przebiegłam przez łazienkę i sypialnię, i zbiegłam po schodach. Nie wiedziałam, dokąd pędzę, i wpadłam wprost na matkę przełożoną. Początkowo wyglądała na zagniewaną, ale widząc, że strasznie się trzęsę i jestem blada jak upiór, zrozumiała, że coś mnie bardzo przestraszyło. Szybko odzyskała panowanie nad sobą i próbowała mnie uspokoić, pytając, czemu biegłam w panice. Nadal byłam w szoku i nie mogłam wydusić z siebie słowa. Starałam się wytłumaczyć, ale głos grzązł mi w gardle, więc zaprowadziła mnie do swego biura. Idąc obok niej, zastanawiałam się, czy będę mieć kłopoty. W biurze matka przełożona kazała mi usiąść. Sama zajęła miejsce za biurkiem i jeszcze raz kazała mi się uspokoić i wszystko wyjaśnić. Bałam się, że mi nie uwierzy, ale wkrótce wydobyła ze mnie prawdę. Wypytała mnie o buty i zielone sukno, a ja ze zdumieniem stwierdziłam, że potraktowała moją opowieść poważnie. Dostałaś od Boga specjalny dar widzenia takich rzeczy. Jestem pewna, że te stopy należały do twojego ojca. Wiesz, że był w wojsku, a buty, jakie opisałaś, wyglądają na takie, jakie nosił. Zielone sukno mogło być rodzajem wojskowych getrów. Sądzę, że ojciec prosi cię w ten sposób, byś się za niego modliła. Jego dusza może jeszcze nie być w niebie, tylko w czyśćcu. Tylko dzięki modlitwie trafi do nieba. Teraz musimy się pomodlić. Chodźmy do twojej sypialni. To, że mi uwierzyła, sprawiło mi ulgę. Zanim dotarłyśmy do sypialni, reszta dziewcząt wróciła po tańcach. Matka przełożona kazała nam uklęknąć przy łóżkach i modliła się wspólnie z nami. Zauważyłam, że niektóre dziewczynki nie są

zadowolone, że znowu muszą się modlić; pewnie uważały, że już dosyć czasu spędziły na klęczkach. Matka przełożona wytłumaczyła im, co się stało w toalecie i że modlimy się w intencji ojca Reilly, by mógł dostać się do nieba. Kilka starszych dziewczynek spojrzało na mnie z niechęcią. Czułam się okropnie z powodu tych dodatkowych modłów i martwiłam się, że może będą chciały się na mnie odegrać. Gdy się modliłyśmy, zastanawiałam się, czy ojciec znowu się mi ukaże i czy będzie to coś więcej, czy tylko buty? Miałam nadzieję, że jeszcze go zobaczę, i postanowiłam następnym razem z nim porozmawiać. Teraz, gdy wiedziałam, że to on, byłam pewna, że się wcale nie przestraszę. Może będzie miał dla mnie jakąś wiadomość. Matka przełożona przez pewien czas odmawiała z nami modlitwy, zanim z zadowoleniem uznała, że zrobiłyśmy wszystko, co w naszej mocy, dla duszy pana Reilly. Gdy wyszła z pokoju, usłyszałam, jak kilka dziewczynek nazywa mnie dziwolągiem, co mnie zabolało. Było oczywiste, że są na mnie złe z powodu dodatkowej modlitwy, ale już po tym, co się stało z drzwiami od toalety, zostałam uznana za skrajne dziwadło. Dziewczynki często wyzywały mnie od dziwolągów. Jednak Chrissie, moja najbliższa przyjaciółka, była tym zafascynowana i gdy tylko zostałyśmy same, o wszystkim jej opowiedziałam. Uznała, że to naprawdę niezwykłe móc widzieć coś takiego i powiedziała, że inne dziewczynki są pewnie zazdrosne o moje zdolności albo się ich boją. Cieszyłam się, że mam taką przyjaciółkę jak Chrissie.

Rozdział VIII Boże Narodzenie Kończyłyśmy próby kolęd, a siostra Francis, która dyrygowała chórem, robiła wrażenie zadowolonej z naszych wysiłków. Nie miałyśmy pojęcia, czemu tak dziwnie wymachuje rękami i dlaczego zawraca sobie tym głowę, ponieważ nie miało to żadnego wpływu na nasz sposób śpiewania, a siostra wyglądała śmiesznie. W każdym razie nasze głosy były dobrze zestrojone. Śpiewałyśmy akurat Cichą noc, gdy do auli weszły siostry Kevin i Thomas. Stanęły w milczeniu przy drzwiach i, słuchając kolędy, pochyliły z szacunkiem głowy. W końcu rozległ się dzwonek wzywający na obiad i ustawiłyśmy się w szeregu. - Ty nie, Reilly! - krzyknęła siostra Thomas. - Chodź ze mną. Co znowu? Próbowałam przypomnieć sobie, czy zrobiłam coś, co mogłoby wpędzić mnie w kłopoty, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Gdybym wiedziała, o co chodzi, może wymyśliłabym jakieś usprawiedliwienie. Gdy czekałam, aż reszta dziewcząt wyjdzie z hallu, zaczęłam naprawdę się martwić i poczułam, że mam dreszcze. Część dziewczynek patrzyła na mnie z niechęcią, jakby mówiąc: „Co znowu narozrabiałaś?". Gdy ostatnia z nich wyszła, zjawiły się Loretta i Sinead. Westchnęłam z ulgą. Nie wpadłam w tarapaty. Nagle dotarło do mnie, o co chodzi. Nie widziałyśmy naszej matki od dnia, gdy nas porzuciła przed klasztorem, ale co roku, gdy zbliżało się Boże Narodzenie, z Anglii przychodziła dla nas skrzynia wypełniona prezentami. Lubiłam wyobrażać sobie, że przez cały rok matka oszczędza i zbiera na to, by ją wypełnić.

Właśnie nadszedł czas, by przeżyć doroczny rytuał oglądania, co nam przysłała, a czego nie wolno nam było zatrzymać. Zawsze wszystkiego było po trzy - trzy lalki, trzy bombonierki, trzy komplety ubrań. Każdy przedmiot był wyjmowany, pokazywano nam go, a gdy dobrze wszystko obejrzałyśmy, zakonnice zabierały rzeczy, mówiąc, że przekażą je „tym, którzy bardziej na to zasługują". Nigdy do końca nie zrozumiałam, po co trudziły się pokazywaniem nam prezentów. Ale mimo że nie mogłyśmy żadnego z nich zatrzymać, cieszyłam się z tego, co mama przysłała. Poszłyśmy za zakonnicami do magazynu, gdzie stała wielka drewniana skrzynia oblepiona znaczkami pocztowymi, z adresem napisanym ręcznie pismem, które potrafiłam rozpoznać. Uważałam, że to dziwne, że chociaż nie wiem, jak wygląda nasza mamusia, dobrze znam jej charakter pisma. Ta skrzynia była dla nas jedynym dowodem, że matka żyje, nadal o nas myśli i może któregoś dnia po nas przyjedzie. Gdy patrzyłam na nią, czułam się dziwnie. Chciałam podejść jak najbliżej, bo mamusia dotykała tej skrzyni i wszystkiego, co było w środku. Wzbierał we mnie smutek. Dlaczego nigdy nie wróciła po nas ani nawet nas nie odwiedziła? Wewnątrz skrzyni był list. Siostra Thomas otworzyła go. Każdy list przychodzący do klasztoru był czytany najpierw przez zakonnicę, która decydowała, czy doręczyć go dziewczynce, do której był adresowany. Ta sama zasada dotyczyła korespondencji wychodzącej. Jeśli nie spodobała się zakonnicom, nie była wysyłana. Siostra Francis wyjęła ze skrzyni wielkie pudło. - To dla ciebie, Loretto Reilly - powiedziała, stawiając je na podłodze. Otworzyłam usta z podziwu. W pudełku była najpiękniejsza lalka, jaką w życiu widziałam. Miała strój

panny młodej, była tak duża jak Sinead, z kręconymi blond włosami, wyglądającymi jak prawdziwe, które można było układać w różne fryzury. Lalka miała twarz z prawdziwej porcelany. Oczy wyglądały tak naturalnie, że miałam wrażenie, że lalka się we mnie wpatruje. Siostra Kevin wyciągnęła dwa mniejsze pudełka, wielkości mniej więcej jednej trzeciej tego dla Loretty, i wręczyła po jednym Sinead i mnie. W moim była mała murzynka, ze złotymi kolczykami i krótkimi czarnymi lokami. Spojrzałam, co dostała Sinead - jej lalka była tej samej wielkości co moja, ubrana w różową sukienkę i miała długie blond włosy. Nasze lalki były ładne i starałam się nimi cieszyć, ale czułam głębokie rozczarowanie, że nie umywają się nawet do prezentu Loretty. Jeszcze raz przyjrzałam się pięknej pannie młodej w ślicznej satynowej sukni i odpowiednio dobranych butach. Nie mogłam nic na to poradzić, ale pomyślałam, że mama najbardziej kocha Lorettę. Podobnie było z pozostałymi prezentami. Loretta dostała największe i najlepsze, a ja i Sinead mniejsze. Były tam tabliczki i pudełka czekoladek, ubrania dla lalek, układanki, gry, rozmaite zabawki i mnóstwo ubrań. Wszystko było naprawdę śliczne, ale ja myślałam jedynie o tej wielkiej lalce. Sinead także nie zwracała na nic specjalnej uwagi i zdaje się, że czuła to samo, co ja. Objęłam ją ramieniem i powiedziałam: - Twoja lalka jest także śliczna. Nie odezwała się, ale była bliska płaczu. Siostra Thomas powiedziała nam, że mama napisała, że postara się nas odwiedzić, ale „jest to obecnie trudne". Pomyślałam, że zawsze tak pisze. Dawniej jej wierzyłam, ale tym razem nie chciałam robić sobie nadziei, które znowu okazałyby się płonne.

A teraz połóżcie swoje lalki na tym stoliku i dołączcie do innych dziewczynek na obiedzie - powiedziała siostra Thomas. - Te prezenty zostaną przekazane dzieciom, które bardziej na nie zasługują. - Nie mają prawa zabierać naszych rzeczy - mruczała gniewnie Loretta, gdy odchodziłyśmy. - To nie w porządku, całkiem nie w porządku zaszlochałam, ocierając łzy. Sinead nic nie mówiła. Po prostu szła ze spuszczoną głową. - Chodźcie, musimy być silne. Wyjdziemy stąd któregoś dnia, obiecuję, i mam nadzieję, że nastąpi to już niedługo powiedziała Loretta, starając się nas pocieszyć. Na krótką chwilę jej słowa podziałały. Otarłyśmy łzy i przybrałyśmy dzielne miny, zanim dołączyłyśmy do reszty dziewcząt w refektarzu. Jeden rzut oka na talerz z gulaszem sprawił, że zrobiło mi się niedobrze. Wolałabym w ogóle nie jeść obiadu. Jak zwykle na talerzu nie było nawet skrawka mięsa. Pogrzebałam widelcem w tłuszczu i chrząstkach, odsuwając chwilę, gdy będę musiała wziąć to do ust. - Można pomyśleć, że powinnyśmy przyzwyczaić się już do jedzenia tej brei - powiedziałam. - Nigdy się do niej nie przyzwyczaimy - odparła Mary zza stołu. - Założę się, że siostry tego nie jedzą - dodała Rita. - Już nigdy nie zjem ani kawałeczka tłuszczu, gdy wreszcie stąd wyjdę - oświadczyłam. Normalnie zjadałam wszystko, co mi dawano, bez grymasów. Przede wszystkim dlatego, że nie było sensu się skarżyć. Niczego by to nie zmieniło. Jednak dziś nie mogłam przestać myśleć o pięknej pannie młodej, którą dostała Loretta, i zżerało mnie straszne podejrzenie, że naszej mamusi

nie zależy na Sinead i na mnie tak bardzo, jak na Loretcie. Myślałam także o starszej siostrze, Marie, której nigdy nie spotkałam. Kilka dni wcześniej ktoś przemycił od niej kartkę z życzeniami na Boże Narodzenie. Loretta ją schowała. Dziwnie było dostać kartkę od siostry, której w ogóle nie znałam. Dużo o niej myślałam przez parę dni. Jak wygląda? Czy często o nas myśli? Czy zakonnice w jej klasztorze tak samo nie cierpią Reilly'ówien, jak te nasze? Dlaczego nasza mama oddała nas do osobnych klasztorów, zamiast byśmy były wszystkie razem? W tym momencie zastanawiałam się, czy Marie także dostała prezenty na Boże Narodzenie i czy dostała taką piękną lalkę jak Loretta. Poczułam, że robię się o nią zazdrosna. Zawsze wierzyłam, że matka kocha nas wszystkie jednakowo, ale teraz nie byłam już tego pewna. Znajdowałam dla niej niezliczone wymówki, gdy inne dziewczęta pytały, dlaczego nas nigdy nie odwiedza. Mówiłam, że jest bardzo chora albo że mieszka tak daleko, że nie stać jej na podróż. Powtarzałam te tłumaczenia tak często, że sama zaczęłam w nie wierzyć. Teraz jednak zastanawiałam się, jak jest naprawdę. Gdyby nasza mama rzeczywiście nas kochała, przecież by nas odwiedzała, prawda? Widząc moją rozpacz, Mary powiedziała: - Zjem to za ciebie, Frances, a ty mi też kiedyś zrobisz przysługę, gdy będę potrzebowała pomocy. Zsuń to na mój talerz, gdy nikt nie będzie się nam przyglądał. Poczułam, że twarz mi się rozjaśniła. - Jesteś pewna, Mary? Nie przyjaźniłyśmy się, więc byłam zaszokowana, że chce zjeść za mnie to obrzydliwe jedzenie. - Tak, jestem pewna. Pospiesz się, zanim zmienię zdanie. Oglądając się ukradkiem za siebie, przerzuciłam swój obiad na

jej talerz. Patrzyłam zdumiona, jak złapała te ochłapy i połykała po kawałku, nie gryząc, aż talerz stał się pusty.

Rozdział IX Na farmie - Chodź za mną, Reilly - przepełniony złością głos siostry Thomas wywołał we mnie dreszcz. Co tym razem zrobiłam? - Tak, siostro - skoczyłam na równe nogi, wrzucając do wiadra szczotkę do szorowania. Szła tak szybko korytarzem, że musiałam biec, by dotrzymać jej kroku. Dziewczynkom nie wolno było biegać, więc miałam szczęście, że nie zwróciła na to uwagi. Z drugiej strony wpadłabym w tarapaty, gdybym za nią nie nadążała. Bolały mnie kolana, a ręce miałam skostniałe, pokaleczone i mokre. Biegnąc obok, wytarłam je w spódnicę. Wkrótce dotarłyśmy do dużego, nieznanego mi pokoju, w którym grupa zakonnic, stojąc przy dużych drewnianych stołach, sortowała rozmaite rzeczy podarowane klasztorowi. Większość stanowiły dziecięce ubranka, ale były także pudełka zabawek, pościel i rozmaite drobiazgi. Na jednym stole zauważyłam kilka naprawdę ładnych sukienek, na drugim śliczny płaszczyk i pomyślałam, że cudownie byłoby móc zamienić szary klasztorny strój na niego i choć raz ubrać się jak normalne dziecko. Siostra Thomas najwyraźniej czytała w moich myślach. - Nie dostaniesz do noszenia niczego takiego, Reilly, więc się tak nie patrz. Powiedziała do niewysokiej, szczupłej zakonnicy, że pewna dobra katolicka rodzina spoza Belfastu zabiera mnie do siebie, więc potrzebuję jakichś odpowiednich ubrań i małej walizki, „jednak nic nadzwyczajnego, pamiętaj, że to jedna z Reillych". Zakonnica rzuciła siostrze Thomas znaczące spojrzenie i podeszła do wielkiej szafy, skąd zaczęła wyjmować spódnice i swetry. Siostra Thomas kazała mi rozebrać się do bielizny.

Wkrótce pojawiła się jeszcze jedna zakonnica z naręczem ubrań. - Przymierz to - powiedziała. Siostra Thomas wybrała rzeczy, odpowiednie jej zdaniem dla Reillych. Szczupła zakonnica wróciła z niedużą, zniszczoną, lecz wygodną brązową walizką, którą dała siostrze Thomas, i z płaszczem, który podała mnie. Płaszcz był dwurzędowy, beżowy z brązowym kołnierzem i sześcioma wielkimi brązowymi guzikami. Robił wrażenie ciężkiego i drapał mnie w gołe ramiona i nogi, ale zupełnie nie zwracałam na to uwagi. Był nie tylko znacznie lepszej jakości od rzeczy, które zazwyczaj nosiłam, ale symbolizował również życie poza klasztorem. - To będzie dobre - powiedziała siostra Thomas do zakonnicy. Spakowała do walizki ubrania, szczotkę do włosów, grzebień i szczoteczkę do zębów, zamknęła i podała mi. - Zanieś to do sypialni i czekaj tam na mnie. Idąc do sali, mijałam grupę dziewczynek pracujących na klęczkach. Każda miała obok siebie wiadro, a w rękach dużą drewnianą szczotkę do szorowania. Znajomy zapach płynu dezynfekcyjnego uderzył mnie w nos. Dziewczynki przyglądały mi się, gdy przechodziłam obok z walizką i płaszczem, jakby pytając: „Dokąd idziesz?". Jednak żadna nie odważyła się odezwać. Poczułam się dziwnie. Było jasne, że mam dokądś jechać, ale nie miałam pojęcia, dokąd. Zastanawiałam się, czy Loretta i Sinead także pojadą. Chociaż w klasztorze często byłyśmy od siebie odizolowane, miło było wiedzieć, że obie są blisko i przyzwyczaiłam się, że Sinead jest znowu ze mną, odkąd przeniesiono ją do grupy juniorek. Perspektywa oddalenia o wiele mil, być może na kilka dni, była przerażająca, ale starałam się o tym nie myśleć.

W sypialni nie było nikogo. Postawiłam walizkę na podłodze, ostrożnie ułożyłam płaszcz w nogach łóżka, usiadłam na skraju i czekałam, czując się dość oszołomiona. Po kilku minutach Mary przyszła po coś ze swej szafki. - Czy gdzieś wyjeżdżasz? - spytała. - Tak, myślę, że na weekend, ale nie jestem pewna. - Cóż, powodzenia. Chciałabym być na twoim miejscu wyglądała na jeszcze bardziej zgnębioną niż zazwyczaj, co mnie nie zdziwiło. Wszystkie marzyłyśmy o tym, żeby się stąd wydostać, a widząc, że któraś z nas opuszcza klasztor - nawet jeśli cieszyłyśmy się jej radością - czułyśmy się jeszcze bardziej uwięzione. Mary wyszła, a ja siedziałam sama, czekając na siostrę Thomas. Martwiłam się, co się jeszcze może zdarzyć. Po mniej więcej pół godzinie usłyszałam szybkie kroki. Zerwałam się, poprawiłam łóżko i czekałam grzecznie obok, gdy weszła do pokoju. - Spędzisz weekend na farmie u rodziny o nazwisku Murphy. Masz się zachowywać jak najlepiej, Reilly! Masz nie mówić nic złego o dobrych siostrach, które cię wzięły z ulicy i się tobą zaopiekowały. Rozumiesz? - Tak, siostro. Próbowałam sobie wyobrazić, dokąd jadę, co zobaczę i kogo spotkam. Czułam niepokój, ale także wielkie podniecenie. Trudno mi było wyobrazić sobie wiejski krajobraz, chociaż dzięki opowieściom innych dziewczynek, pochodzących głównie ze wsi, wyrobiłam sobie jakiś ogólny pogląd. - Pamiętaj, Bóg cały czas na ciebie patrzy, a my dostaniemy sprawozdanie od Murphych. Nie była najwyraźniej zadowolona, że mam pojechać na wycieczkę, i dalej mnie instruowała. Większość nakazów

dotyczyła spraw, o których mam nie mówić lub tego, jak odpowiadać na pytania. Słuchałam uważnie. Nie chciałam postąpić niewłaściwie, bo bałam się, co mogłaby zrobić mi siostra Thomas, gdyby rodzina Murphy miała mi coś do zarzucenia. Ludzie ci byli oczywiście zaprzyjaźnieni z klasztorem, więc będę musiała udawać, że siostry są wspaniałe. W chwili gdy zaczęłam nabierać podejrzenia, że lista nakazów i zakazów będzie się ciągnąć w nieskończoność, siostra Thomas powiedziała: - Teraz się przygotuj, bo oni zaraz się zjawią. Położyła walizkę na łóżku i otworzyła ją. Pogrzebała wewnątrz i wyjęła komplet ubrania. - Włóż to. Tylko szybko, Reilly! Przyjdę po ciebie, gdy przyjadą. I nie zapomnij, co ci mówiłam. Bóg na ciebie patrzy, Reilly! Po jej wyjściu odetchnęłam z ulgą - w końcu wiedziałam, co się dzieje. Gdy się przebierałam, zastanawiałam się nad tym, co powiedziała. Lista pouczeń była długa i nie mogłam sobie ich wszystkich przypomnieć, ale ogólna idea była wystarczająco jasna. Miałam udawać, że Ubogie Siostry z Nazaretu są aniołami i że wszystkie dziewczynki, a zwłaszcza Reilly'ówny, są bardzo wdzięczne i szczęśliwe, że właśnie one się nimi zaopiekowały. Gdyby nie zakonnice, gdzie byśmy się podziały? Siostra Thomas nie musiała się martwić. Niezależnie od tego, jak bardzo nienawidziłam zakonnic - a szczególnie jej przebywałam już w klasztorze na tyle długo, by znać zasady i rozumieć, że jakiekolwiek wystąpienie przeciwko nim byłoby bezcelowe. Nikt by mi nie uwierzył, gdybym powiedziała coś złego na temat Zgromadzenia. A gdybym spróbowała je skrytykować, dostałabym porządne lanie.

Nagle poczułam się chora. Usiadłam na brzegu łóżka, zastanawiając się, dlaczego nie cieszy mnie i nie podnieca perspektywa mojego pierwszego wyjścia poza mury klasztoru. Włożenie czyichś ubrań sprawiło, że poczułam się kimś innym - żółta sukienka i biały sweter były ładne, ale obce. Odkąd pamiętam, nosiłam tylko przepisowy strój zakonny, więc oswojenie się z innym ubraniem musiało trochę potrwać. Byłam tak zajęta swoim nowym ekwipunkiem, że nie zauważyłam Loretty, która weszła do sypialni. Stanęła przede mną, wyciągając ręce, by mnie przytulić. - Słyszałam, że wyjeżdżasz na weekend. Uważaj na siebie i przywieź coś dla mnie wracając, jeśli będziesz mogła. Uściskałyśmy się i od razu poczułam się znacznie lepiej. - Jeśli nie zobaczę się z Sinead, powiedz jej, że postaram się przywieźć coś także dla niej i że spotkam się z nią zaraz po powrocie - powiedziałam. - Jasne... Teraz jedź i baw się dobrze. Ja już lepiej pójdę. Zdaje się, że nie powinnam tu być. Cześć, Frances - i Loretta wybiegła z sypialni. Przyzwyczaiłam się do naszych krótkich spotkań - Loretta umiała sprytnie wymykać się, by zobaczyć się z Sinead lub ze mną. Warto było ryzykować, mimo że gdyby ją przyłapano, miałaby poważne kłopoty. Daremne byłoby tłumaczenie, że chciała po prostu się ze mną pożegnać. Czy dla zakonnic miało to jakieś znaczenie? Ledwo Loretta wyszła z sypialni, wróciła siostra Thomas. - Przyszli już po ciebie. Pamiętaj, Reilly, nie przynieś wstydu klasztorowi. Chodź za mną! Wzięłam walizkę i płaszcz i zeszłam za nią w dół schodami do hallu wejściowego. Gdy podeszłyśmy do głównych drzwi, zobaczyłam, że matka przełożona rozmawia z jakimś mężczyzną w średnim wieku. W jednej ręce trzymał czapkę, a w drugiej fajkę.

Stałam cicho obok siostry Thomas, jakiś metr od matki przełożonej i mężczyzny. Obserwowałam go przez chwilę, ale bałam się, że ktoś mnie na tym przyłapie, więc skierowałam wzrok na duży posąg Matki Boskiej. Zdawała się patrzeć wprost na mnie swymi smutnymi kamiennymi oczami. Po chwili jeszcze raz szybko spojrzałam na mężczyznę. Nosił ciemnobrązowe spodnie, jasnobrązowe buty i tweedową marynarkę. Miał olbrzymie dłonie. Zastanawiałam się, czy wszyscy farmerzy mają takie duże ręce. Był krótko ostrzyżony, szpakowaty, barczysty i wysoki, ale raczej dobrze zbudowany niż tęgi. - O, jest wreszcie. To Frances Reilly. Gdyby miał pan z nią jakiekolwiek kłopoty, po prostu niech pan ją od razu odwiezie z powrotem. Matka przełożona powiedziała to tak, jakby czekali na mnie przez cały dzień. Mężczyzna schylił się i podniósł moją walizkę. Matka przełożona oddaliła się korytarzem. - A więc, Frances - powiedziała siostra Thomas wyraźnie innym tonem niż zwracała się do mnie zazwyczaj - włóż płaszcz. Pożegnam się z tobą przy bramie. Byłam tak zaskoczona zmianą jej zachowania, że nie mogłam się powstrzymać i gapiłam się na nią. Zakonnice nigdy nie mówiły nam po imieniu i naprawdę dziwne było słyszeć, że siostra Thomas odezwała się w taki sposób, jakby jej na mnie zależało. Mężczyzna wziął mnie za rękę i poszliśmy za siostrą żwirowaną ścieżką w kierunku głównej bramy, gdzie powiedzieliśmy jej do widzenia. Wyszliśmy, a brama zamknęła się za nami. Dotychczas słuchałam odgłosu zamykającej się bramy na terenie klasztoru. Bardzo dziwnie poczułam się, słuchając tego dźwięku na zewnątrz murów. Poza tym znalazłam się na drodze do Belfastu po raz pierwszy od sześciu lat - od dnia, gdy ostatni raz widziałam swoją matkę. Patrząc na

przejeżdżające obok samochody, nie mogłam nie wspominać tamtego dnia z przytłaczającym poczuciem straty. Utraciłam matkę i dwóch braci i zastanawiałam się, czy ich jeszcze kiedyś zobaczę. Spojrzałam na drugą stronę ulicy na klasztor Dobrego Pasterza, gdzie mieszkała Maria, siostra, której w ogóle nie poznałam. W tym właśnie momencie, gdy zaczęłam o niej myśleć, nieznajomy mężczyzna trzymający mnie za rękę powiedział: - Jestem Tom Murphy, a ty masz na imię Frances, prawda? - Tak - odparłam, próbując przyzwyczaić się do zwracania się do mnie po imieniu. Pan Murphy wyjaśnił, że pojedziemy autobusem, a potem pociągiem do Moira, gdzie mieszka na małej farmie wraz z bratem, Barrym, bratową Siobhan i ich dziećmi. Powiedział, że wszyscy znajomi mówią do niego wujek Tom i będzie szczęśliwy, gdy też będę tak go nazywać. Spodobało mi się, że mogę mieć kogoś, kogo mogę nazywać wujkiem, bo poza siostrami nie miałam żadnej innej rodziny. Przyjemnie było trzymać go za rękę i zaczęłam czuć się inaczej niż w klasztorze, jakbym do kogoś chociaż trochę przynależała. Jednak zaraz serce we mnie zamarło na myśl, że Loretcie i Sinead to by się nie spodobało, bo nie poznały tego wujka. Nagle poczułam się okropnie i bardzo chciałam, by obie siostry były tu ze mną. Opowiedziałam wujkowi Tomowi o nich, mając nadzieję, że będzie mógł je również zabrać, ale chociaż okazał pewne zainteresowanie moimi słowami, to dał jasno do zrozumienia, że miejsce jest tylko dla mnie. - Po prostu dla jednej dziewczynki z klasztoru, by dopomóc Ubogim Siostrom, które czynią tyle dobrego powiedział, jakby dzięki temu miał dostać się do nieba. Doszliśmy na przystanek autobusowy i nie musieliśmy czekać zbyt długo. Tom zaprowadził mnie na miejsce w tyle

autobusu, a ja zafascynowana przyglądałam się, jak konduktor chodzi wzdłuż przejścia, inkasując pieniądze i wydając bilety. Gdy doszedł do nas, Tom poprosił o jeden cały i połówkę do dworca. Konduktor wydrukował je na specjalnej maszynce. - To pańska mała dziewczynka? Jak ładnie się zachowuje - powiedział, uśmiechając się do mnie. Ja także uśmiechnęłam się do niego. - To jedna z tych sierot z klasztoru. Zabieram ją na weekend - odparł Tom. Reszta pasażerów odwróciła się i popatrzyła na Toma, jakby był kimś w rodzaju męczennika. Jakaś kobieta wykrzyknęła: - Niech pana Bóg błogosławi! Poczułam zażenowanie, ale wyglądało na to, że Tomowi odpowiadało, że znalazł się w centrum uwagi. Kiwał głową, powtarzając: - Dziękuję, dziękuję. Schyliłam głowę, by ukryć twarz. Kiedy znowu podniosłam ją do góry, ludzie uśmiechali się do mnie, patrząc ze współczuciem. Nie miałam już ochoty uśmiechać się w odpowiedzi, więc siedziałam ze wzrokiem wbitym w podłogę. Autobus zatrzymał się kilka razy, zanim znowu podniosłam głowę. Ludzie wsiadali i wysiadali, i nikt już mi się nie przyglądał. Poczułam się lepiej i zaczęłam wyglądać przez okno. Starałam się cieszyć podróżą, ale niedługo dotarliśmy do dworca. Byłam ogłuszona widokiem tak wielu spieszących się ludzi. Oszołomiła mnie też myśl, jak wspaniale musi być móc robić, co się chce, i iść, dokąd się chce. Zazdrościłam tym ludziom wolności i zastanawiałam się, czy kiedykolwiek stanę się jedną z nich. Tom wyprowadził mnie z autobusu i zaprowadził na dworzec. Wyglądał na dobrze zorientowanego; powiedział, że musimy iść szybko na peron, bo nasz pociąg zaraz odjeżdża.

Trzymałam się go mocno, gdy biegliśmy przez tłum. Na peronie kolejarz ponaglał ludzi do wsiadania i zamykał drzwi pociągu. Tom podniósł mnie i posadził na miejscu. Naprzeciwko nas siedziała kobieta w średnim wieku z zakupami i młoda dziewczyna. Nie minęło wiele czasu, a Tom opowiedział im, że wziął na weekend sierotę z Domu Nazaretańskiego. Kobieta najwyraźniej się tym zainteresowała i powiedziała Tomowi, że według niej to cudownie, że zabiera mnie do siebie. Sięgnęła do torebki, wyjęła kilka monet i poprosiła go, by kupił mi trochę słodyczy. Rozglądając się po wagonie, znowu zobaczyłam litość w oczach ludzi. Twarz stanęła mi w pąsach i chciałam rozpłynąć się w powietrzu. Zrozumiałam już, że Tom nie przepuści żadnej okazji, by zaprezentować mnie jako małą sierotkę, którą wziął na weekend. Nienawidziłam słowa „sierota" i byłabym znacznie bardziej zadowolona, gdyby nie określał mnie w ten sposób. Mogłabym udawać, że jestem zwyczajnym dzieckiem, które jedzie z wujkiem na weekend, a nie czuć się jak okaz z zoo. Starałam się nie zwracać uwagi na wgapione we mnie twarze, koncentrując się na widoku za oknem. Pociąg wyjechał z Belfastu i znaleźliśmy się poza miastem. Byłam zbyt mała, gdy trafiłam do klasztoru, by mieć jakieś wyraźne wspomnienia spoza jego murów, więc niemal wszystko, co widziałam przez okno, było dla mnie nowe. Cudowność krajobrazu zdumiała mnie i kompletnie zwaliła z nóg. Wszystko było takie zielone. Nigdy wcześniej nie widziałam wielkich połaci lasu, porośniętych zbożem pól ani łąk. Na zielonych pastwiskach pasły się owce, biało - czarne krowy, od czasu do czasu widać było świnie - a ja nigdy nie widziałam żadnych takich zwierząt, nawet na obrazkach. W klasztorze nie było zwierząt, a nie pamiętam, bym kiedykolwiek przeglądała jakąś książeczkę z obrazkami. Jedynym chyba zwierzęciem, jakie znałam w wieku ośmiu lat

- poza kotem i psem - był osioł. A i to tylko dlatego, że Pan Jezus wjechał na nim do Jerozolimy. Niektóre dziewczynki opowiadały o koniach, więc zastanawiałam się, czy będą jakieś na farmie Toma. Lubiłam o nich myśleć. Starałam się wyobrazić sobie farmę i członków rodziny Toma. Wydawało się, że Tom mnie polubił, ale jak będzie z resztą? Miałam nadzieję, że też im się spodobam. Cieszyłam się, że jestem poza murami klasztoru i nie chciałam, by coś zakłóciło to uczucie. Podróż zdawała się trwać wieki i byłam zadowolona, gdy pociąg w końcu dotarł do Moira. Tom powiedział, że trzeba jeszcze dojść kawałek do farmy, ale to nam dobrze zrobi, a po drodze będziemy mogli zatrzymywać się w sklepach. Chciał kupić tytoń do fajki i słodycze dla mnie za pieniądze, które dostałam od tamtej kobiety. Nie miałam nic przeciwko spacerowi, zwłaszcza gdy wyszliśmy na wiejskie drogi. Po drodze z radością przyglądałam się krowom i owcom na polach. Wkrótce doszliśmy do rzędu domów. W jednym z nich mieścił się sklep. Sprzedawczyni wyglądała na dobrą znajomą Toma. - To ta mała sierotka, Tom? - spytała, nie przejmując się wcale, że słyszę jej słowa. Rozmawiali chwilę, zanim Tom kupił tytoń i słodycze dla bratanicy, bratanków i dla mnie. Powiedział, że ze sklepu jest już tylko 10 minut drogi do domu. Szliśmy po otwartej wiejskiej przestrzeni, mijając kilka małych farm. Nie mogłam wprost uwierzyć, że tutejszy krajobraz tak bardzo różni się od jednostajnych, ciemnych murów klasztoru i że jest tak pełny życia. Olśniewała mnie zieloność pól; chciałam poznać każde zwierzę, obok którego przechodziliśmy. - A więc jesteśmy - oświadczył Tom, wskazując na dom na końcu drogi, otoczony podwórzem z małymi zabudowaniami, stajniami i kilkoma zagrodami dla zwierząt.

Tom wziął mnie za rękę i poprowadził ścieżką do frontowych drzwi. Po obu stronach ścieżki kwitły jasne kolorowe kwiaty, a słodki zapach unosił się w powietrzu. Gdy podeszliśmy bliżej, zobaczyłam w oknach twarze domowników. Tom zaprowadził mnie do drzwi z tyłu domu. - Tylko przyjaciele i rodzina wchodzą kuchennymi drzwiami - powiedział z ciepłym uśmiechem. Rozgrzaną kuchnię wypełniał wspaniały zapach domowych wypieków. Świeżo upieczone bochenki chleba i bułeczki stygły na tacach na wielkim stole. Nigdy w życiu nie czułam równie pięknego zapachu i nagle odniosłam wrażenie, że jestem strasznie głodna. Miło wyglądająca pulchna kobieta nachylała się, by włożyć placki do bardzo gorącego piekarnika. Wyprostowała się i powiedziała: - Ach, to ty pewnie jesteś Frances. Chodź tutaj i usiądź. Dam ci filiżankę herbaty i coś do jedzenia. Z pewnością umierasz z głodu po podróży. Mam na imię Siobhan i jestem pewna, że będzie nam razem miło. Przysunęła mi krzesło do stołu. Usiadłam, uśmiechając się nieśmiało. Tom sam przysunął sobie krzesło, wyjął z kieszeni drewnianą fajkę i zaczął nabijać ją tytoniem kupionym po drodze. Robił wrażenie bardzo zadowolonego, gdy stukał ubijakiem i przedmuchiwał fajkę, by się dobrze paliła. Nie mogłam się powstrzymać, by na niego nie patrzeć. Nie wiedziałam, że może to sprawiać komuś tyle radości. Przyszło mi do głowy, że zapach fajki mi się podoba, bo nie kojarzy się z klasztorem. Siobhan rozmawiała z Tomem o tym, gdzie są inni członkowie rodziny, jednocześnie smarując chleb masłem i napełniając czajnik. Jej okrągła twarz była zaczerwieniona od ciepła panującego w kuchni. Fartuszek miała ubrudzony mąką, która przy każdym jej ruchu osypywała się na kamienną

podłogę. Jasnobrązowe włosy zebrała w koczek z tyłu głowy, ale po całym popołudniu pieczenia luźne kosmyki wiły się nad jej spoconą twarzą i szyją. Szybko przygotowała kanapki, babeczki, ciastka i kubki z herbatą. - Zjedz teraz, Frances. Jesteś strasznie chuda, sama skóra i kości - powiedziała, podsuwając mi talerz. Uważnie, by nie przynieść wstydu zakonnicom, odmówiłam błogosławieństwo, dziękując Bogu za tak wspaniałe jedzenie. Potem bardzo grzecznie zaczęłam jeść kanapki, popijając herbatą. - Masz znakomite maniery. Te zacne siostry robią tyle dobrego dla tych małych sierotek, które wzięły do siebie, nie sądzisz, Tom? - Robią wspaniałą robotę, Siobhan. Mam nadzieję, że dziewczęta to doceniają. Gdzie by były, gdyby nie zajął się nimi Kościół? Nie odezwałam się, bo nie chciałam, by odesłali mnie do klasztoru. Dla mnie to jedzenie było prawdziwą ucztą. Wszystko miało wspaniały smak w porównaniu z klasztornym pożywieniem, więc najadłam się do syta. Zmówiłam modlitwę dziękczynną po jedzeniu. Potem odniosłam kubek i talerzyk do dużego kwadratowego zlewu pod oknem. - Po prostu postaw je na suszarce - powiedziała Siobhan. Jakiś mężczyzna wszedł kuchennymi drzwiami, trzaskając nimi przy zamykaniu. Sapał i prychał, z trudem zdejmując kalosze. - To Barry, mój mąż - wyjaśniła mi Siobhan. - Pracuje przy gospodarstwie. Tom później ci wszystko pokaże. Lubisz zwierzęta? - Tak, myślę, że tak. Nie jestem pewna - poczułam zażenowanie i zaczerwieniłam się.

Z pozoru było to proste pytanie. Pewnie powinnam wiedzieć, czy lubię zwierzęta, ale tak naprawdę nigdy nie miałam z nimi kontaktu. - Mniejsza z tym - powiedział Barry. - Zdążysz je polubić, zanim wrócisz do klasztoru. Usiadł, nadal ciężko oddychając. Siobhan nalała kubek herbaty i postawiła przed nim na stole. Barry wyglądał inaczej niż jego brat. Był potężny jak on, ale jego tusza była najwyraźniej skutkiem przejadania się, bo oczywiście uwielbiał kuchnię żony. Brzuch tak rozpychał mu szelki, że zsuwały się bokiem po obu jego stronach, zamiast opadać z ramion na wprost. Słuchałam rozmowy obu mężczyzn, dotyczącej głównie wyścigów konnych. Tom powiedział, że porobił zakłady i wypełnił całą książeczkę. Barry wyglądał na podnieconego, gdy Tom sięgnął do wewnętrznej kieszeni i wyjął kilka kawałków papieru. Powiedział, że ma naprawdę dobre przeczucia. Z innej części domu dobiegały mnie głosy dzieci. Wydawało się, że się bawiły. Nagle Tom wstał, zniknął za drzwiami i krzyknął do dzieci, by przestały hałasować i przyszły przywitać się z gościem. Wrócił, prowadząc przed sobą trzech chłopców. Oceniłam ich wiek na sześć, siedem i dziesięć lat. Wszyscy byli podobnie ubrani: mieli wełniane kamizelki nałożone na koszule i łaty naszyte na kolanach brązowych sztruksowych spodni. - Cześć - powiedział najstarszy z uśmiechem. - Cześć - powiedziało dwóch młodszych. - Cześć - odparłam. Przez kilka sekund staliśmy obok, patrząc na siebie z zakłopotaniem. - To są Jimmy, Sean i Jerome, moi trzej najmłodsi chłopcy - powiedział Barry, wskazując na nich. Widać było, że jest z nich bardzo dumny.

- Później poznasz Edwarda, Declana i Maggie. A to jest Frances - dodał. - Zostanie z nami przez pewien czas. A teraz włóżcie kalosze, to oprowadzimy ją po farmie. Chłopcy przebiegli przez pokój i, przepychając się, wyciągnęli buty ze stosu obok kuchennych drzwi. W tym czasie Barry podniósł się, opierając się o stół. Jerome przyniósł mu kalosze i postawił przed nim. Nadal przytrzymując się stołu, Barry założył buty. Odniosłam wrażenie, że jest to dla niego duży wysiłek. Zanim wyszedł na zewnątrz, holowany przez chłopców, zabrakło mu tchu. Tom przyłączył się do nich, trzymając mnie za rękę. Pierwszą rzeczą, na którą zwróciłam uwagę, był głośny kwik, a drugą okropny zapach. Tom wyjaśnił, że na farmie hodują świnie i jest dużo młodych prosiąt. Gdy podeszliśmy do chlewu, kwiczenie stało się jeszcze głośniejsze, a smród wprost nie do wytrzymania. Zakryłam nos dłonią, ale to niewiele pomogło. Prosiątka były śliczne, ale nie chciałam patrzeć na dorosłe zwierzęta. Część z nich wyglądała naprawdę paskudnie. Jednak członkowie rodziny Murphych zdawali się nie zauważać ani smrodu, ani hałasu. Za chlewami były dwie duże stare stodoły pełne bel siana. Bele ułożono do góry, z wolną przestrzenią na szczycie. Obok jednego ze stogów siana stała długa drewniana drabina. - Czy chcesz wejść na górę i zobaczyć, gdzie kotka ma kocięta? - spytał Jerome. - Tak! - wspięłam się za nim po drabinie na siano. - Są tutaj - wskazał. Czarna kotka leżała zwinięta na kocu w kratkę, a do niej było przytulonych pięć małych kociąt. - Mają tylko tydzień - powiedział jakiś głos za mną. Jimmy i Sean wspięli się za nami, nie chcąc niczego stracić.

Bardzo podobało mi się przebywanie tak wysoko na sianie, a zapach był o wiele przyjemniejszy. - Są śliczne - powiedziałam cichutko, nie chcąc im przeszkadzać. Jerome podniósł dwa kocięta i podał mi je. Były takie ciepłe i malutkie. Głaskałam je przez chwilę, a potem oddałam Jeromemu. Wtedy Tom zawołał, abyśmy już zeszli. Byłam na dole pierwsza i gdy przyglądałam się chłopcom, schodzącym za mną, ze zdziwieniem stwierdziłam, że czuję się dobrze w ich towarzystwie. A przecież od lat nie widziałam w ogóle chłopca, a tym bardziej z żadnym nie rozmawiałam. Na zewnątrz stodoły biegało trochę kur i kogutów, ale większość siedziała zamknięta w kojcu naprzeciwko. - Możesz rano wybierać ze mną jajka, jeśli chcesz powiedział Tom, jakby chodziło o jakąś wyjątkową frajdę. Uśmiechnęłam się, lecz nic nie powiedziałam. Nie wiedziałam, czy chciałabym podchodzić tak blisko do kur. - Chodźmy do środka. Zaraz zaczną się wyścigi - wysapał Barry. Chłopcy zaprowadzili mnie przez kuchnię do salonu, gdzie usiedli na stojącej naprzeciwko kominka beżowo brązowej kanapie. Na kominku płonął ogień, a palenisko było obramowane ceramicznymi kafelkami. Po jego lewej stronie stał wygodny fotel z poduszkami. Z prawej, w rogu pokoju, znajdował się dość nowy biało - czarny telewizor. Nigdy wcześniej nie widziałam telewizora, ale dochodzące na naukę do klasztoru dziewczynki miały je w domach i opowiadały o programach. Nie mogłam się doczekać, żeby coś obejrzeć. Wszedł Barry, wysunął krzesło i usiadł przed telewizorem, z kuponami zakładów z wyścigów konnych w ręku. Siobhan szepnęła, że fotel przy kominku należy do Toma, który nie lubi, by ktoś na nim siadał. Potem przyszedł Tom, włączył

telewizor i zaczął majstrować przy antenie. Trzeszczący głos zapowiedział, że wyścigi konne zaraz się zaczną. - To najlepsze, co mogłem osiągnąć - wymruczał Tom po jakiejś minucie, wracając na miejsce przy kominku. Poprawił sobie poduszki, przeczyścił fajkę i spojrzał na mnie. - Chodź tu i usiądź mi na kolanach - powiedział, wyciągając ramiona. Podeszłam do niego, robiąc, o co prosił. Podniósł mnie i posadził na kolanach. Przy ogniu było przyjemnie i ciepło, więc siedziałam zadowolona, oglądając telewizję. Kiedy zaczęły się wyścigi, chłopcy pobiegli do swojego pokoju, by się bawić, ale Tom i Barry nie odrywali oczu od niewyraźnego obrazu. Ich napięcie i podniecenie rosło. Konie wprowadzono do boksów i przygotowano do startu; Tom i Barry dostrzegli te, które obstawili, i wpatrywali się w nie przez cały czas. Wyścig się zaczął, a oni krzyczeli, kibicując swoim koniom. Barry wyglądał, jakby do końca gonitwy nie panował nad sobą. Twarz mu poczerwieniała, spływał po niej pot. - Dalej, mały, dalej! - krzyczał do telewizora. Nie wiedziałam, który koń wygrał, ale miałam nadzieję, że jeden z tych, na które postawili, bo inaczej mogliby wpaść w zły humor. Nagle uświadomiłam sobie, że Tom gładzi mnie po nodze. Poczułam się bardzo niezręcznie, zwłaszcza gdy jego ręka powędrowała pod sukienkę. Odwróciłam się w jego stronę i ze zdumieniem zobaczyłam, że oczy ma cały czas utkwione w telewizorze, jakby nic się nie działo. - Przepraszam, ale muszę iść do toalety - powiedziałam, zeskakując z jego kolan. - Pokażę ci, gdzie jest łazienka - krzyknęła Siobhan, wychodząc z kuchni. Wytarła ręce w fartuch i wyprowadziła mnie z pokoju.

Kiedy wróciłam, na kanapie siedział elegancko ubrany młody mężczyzna po dwudziestce - Edward, jeden ze starszych synów Murphych. - Ty pewnie jesteś Frances - podał mi rękę na powitanie i zaczął opowiadać o sobie i swojej pracy w mieście. Nie miałam pojęcia, co powinnam mówić, ale przekonałam się, że po prostu dobrze się z nim czuję. Powiedział mi, że wszystkie piękne grządki z kwiatkami wzdłuż ścieżki do domu są jego dziełem. Poświęcał im całe weekendy - rośliny były jego pasją i bardzo się ożywiał, mówiąc o nich. Z przyjemnością słuchałam go i poczułam, że może zostać moim prawdziwym przyjacielem. Naszą rozmowę przerwał nagle wrzask Barry'ego: - Wygrałem, wygrałem! - zaczął machać swoim kuponem przed oczami Toma. Jeden z obstawionych przez niego koni przybiegł pierwszy. - Dobra robota, tatusiu! - krzyknął Edward ze swej kanapy. Wszyscy młodsi chłopcy wbiegli do pokoju, wykrzykując: - Ile wygrałeś, tato? Nie byłam przyzwyczajona, by wokół mnie panowało takie podniecenie. Biorąc pod uwagę to, co zdarzyło się już wcześniej tego dnia, trudno mi było połapać się w tym wszystkim. Barry nie powiedział, ile wygrał dokładnie, tylko że to „spora sumka". Przyszła Siobhan, by wszystkich uspokoić i oznajmić, że obiad gotowy. Edward z braćmi pobiegli do kuchni, ale Tom i Barry zostali, czekając na kolejną gonitwę. Nie wiedziałam, co mam zrobić, więc siedziałam na kanapie. Po kilku minutach Siobhan wróciła, niosąc obiad dla Barry'ego; postawiła go na stole w salonie. Wyszła i zjawiła się z talerzem dla Toma, który podała mu na kolana. - Czy podać ci twój obiad na tacy, Frances? - spytała.

- Tak, proszę - powiedziałam, chociaż tak naprawdę nie chciałam zostać w jednym pokoju z Tomem. Po kilku chwilach Siobhan wróciła do salonu wraz z dość poważnie wyglądającą, otyłą nastolatką. - To moja córka, Maggie. Właśnie przyjechała z miasta. Uśmiechnęłam się do pulchnej dziewczyny. - Cześć, miło cię poznać - powiedziałam grzecznie. Maggie usiłowała się uśmiechnąć, ale widać było, że robi to z przymusem. Nie sprawiała wrażenia zadowolonej z mojego pobytu w jej domu. Siobhan kazała jej pójść po obiad, zanim wystygnie. Matka i córka zniknęły w kuchni. Po tak długim dniu zapach dobrego jedzenia sprawił, że poczułam się naprawdę głodna, więc ucieszyłam się, gdy Siobhan wróciła, niosąc tacę dla mnie. Duży talerz prawdziwego irlandzkiego gulaszu wyglądał i pachniał wspaniale i wkrótce, po odmówieniu krótkiego błogosławieństwa, jadłam z apetytem. Jedzenie było wyśmienite, o niebo lepsze od klasztornego. Cieszyłam się każdym kęsem i po krótkiej chwili mój talerz był wymieciony do czysta. Siedziałam przez moment z tacą na kolanach, najedzona do syta i bardzo szczęśliwa, że znalazłam się poza klasztorem. Barry i Tom skończyli obiad i znowu zaczęli wykrzykiwać przed telewizorem. - Dalej, mały! Dawaj, dawaj! Gonitwa dobiegała końca, ale nie widziałam ekranu, bo obaj stanęli bezpośrednio przed nim. - Dalej, mały! - ponaglali konia. Wyścig się skończył, a ich koń przyszedł jako drugi, ale wyglądali na dość zadowolonych. Wrócił Edward i pogratulował ojcu i wujkowi. Siobhan przyłączyła się do gratulacji, ale w ogóle nie wyglądała na zainteresowaną

wynikiem. Zabrała ode mnie tacę i pochwaliła, że wszystko zjadłam. - Dzięki temu może się trochę utuczysz - dodała. Edward usiadł obok mnie. - Teraz będzie film - powiedział. - Czy chcesz usiąść mi na kolanach podczas oglądania? Z kuchni przyszli chłopcy i rozsiedli się na wolnych miejscach. Nie miałam pojęcia, co to znaczy film, ale wszyscy robili wrażenie przejętych, więc byłam pewna, że musi to być coś dobrego. Naprawdę nie mogłam się doczekać. Wolałam siedzieć z Edwardem, którego polubiłam, niż gdzieś blisko Toma, więc usiadłam mu wygodnie na kolanach. Nie pamiętam, kiedy czułam się tak dobrze. Tom znowu zaczął majstrować przy antenie. Obraz był świetny, gdy trzymał ją nad głową, ale gdy tylko stawiał antenę na odbiorniku, na ekranie znowu pojawiały się smugi. Przez kilka minut tak się gimnastykował, aż w końcu uznał, że lepiej już nie będzie. Przez ten czas zaczął się film Deszczowa piosenka. Byłam nim oczarowana. Wszystko było dla mnie nowe: śpiew, taniec, muzyka. W gruncie rzeczy niemal cały ten dzień był dla mnie nowym doświadczeniem. Wszyscy poza Maggie byli pochłonięci filmem. Ona zaś siedziała nadąsana na kanapie, z tym samym grymasem na twarzy, jaki miała, gdy się poznałyśmy. Co jakiś czas wzdychała i czekała na reakcję rodziców, ale oni albo byli zbyt zajęci filmem, by to zauważyć, albo celowo ją ignorowali. W pewnej chwili spotkałyśmy się oczami, a Maggie popatrzyła na mnie złym wzrokiem, jakby chciała powiedzieć: „Co robisz w mojej rodzinie?". Szybko ponownie skupiłam uwagę na filmie. Był to podniecający, ale i wyczerpujący dzień, więc okazało się, że zasnęłam na kolanach Edwarda jeszcze przed końcem filmu. Naprawdę usiłowałam mieć oczy otwarte, ale

w końcu poddałam się i straciłam finał opowieści. Był to mój pierwszy dzień poza klasztorem i pierwszy dzień na farmie, a poczucie swobody i przestrzeń chwilami mnie aż przytłaczały, chociaż je kochałam. Co więcej, widok nowych twarzy był w klasztorze rzadkością - nowe dziewczynki na ogół przybywały pojedynczo lub po dwie w nieregularnych odstępach - a dziś poznałam więcej osób niż normalnie w ciągu kilku miesięcy czy nawet przez cały rok. Polubiłam wieś i oczywiście jedzenie było tu wyśmienite. Nigdy nie sądziłam, że cokolwiek w ogóle może tak wspaniale smakować. Poza krótkim incydentem z Tomem, dzień był niemal doskonały. Jednak wyczerpał mnie zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie, i byłam tak zmęczona, że nie poruszyłam się, gdy Edward podniósł mnie i zaniósł do łóżka.

Rozdział X Kołysanie Tej pierwszej nocy mój sen w pewnej chwili przerwał jakiś kołyszący ruch. Miałam dziwne uczucie, że coś porusza się pomiędzy moimi udami. Przerażona otworzyłam oczy. Było bardzo ciemno i przez minutę czy dwie nie mogłam zorientować się, gdzie jestem. Potem przypomniałam sobie, że jestem na farmie Murphych. Jednak najwyraźniej nie spałam już na kolanach Edwarda. Leżałam w łóżku z kimś, kogo nie rozpoznawałam, ale coś mi mówiło, że to Tom lub Barry. Ktokolwiek to był, był nagi, podobnie jak ja. Byłam przerażona. Udając, że śpię, przesunęłam się na skraj łóżka, jak najdalej od tego kogoś, ale to tylko pogorszyło sprawę. Nagle zostałam podniesiona do góry i odwrócona tak, że wylądowałam przodem na brzuchu tego mężczyzny, z głową na jego owłosionej piersi. Chciałam krzyczeć, ale byłam zbyt przestraszona, by wydobyć z siebie głos. Zamiast tego, zsunęłam się z powrotem na łóżko i położyłam jak najdalej, mając nadzieję, że da mi spać. - Frances, kochanie, to ja, wujek Tom. Chodź tu na miłe przytulanki. Nie odezwałam się. Poczułam jego oddech na szyi i ramionach. Czuć go było nieświeżym tytoniem i whisky, a mnie zrobiło się niedobrze. Znowu poczułam, że podnosi mnie i kładzie sobie na brzuchu. Jego zgrubiałe dłonie głaskały mnie po plecach i pośladkach. Zaczął mnie kołysać, dość gwałtownie, do przodu i do tyłu, na czymś długim i twardym, co miał między nogami. - O tak, moja dobra dziewczynka - powtarzał, ale to, co się działo, było czymś złym i nieprzyjemnym i nie przypominało przytulania. - Nie, bo zaraz zrobi mi się niedobrze - prosiłam kilka razy, ale nie zwracał na to uwagi.

Zaczął kołysać mnie jeszcze szybciej. Sprężyny łóżka głośno skrzypiały. Ogarnęła mnie panika i czułam, że za chwilę uduszę się ze strachu i obrzydzenia. - Jeszcze tylko troszeczkę - powiedział, cały czas bujając mną w tył i w przód na swym obrzydliwym spoconym ciele. Po kilku minutach zsunął mnie na łóżko, gdzie leżałam cicho płacząc. Łóżko nadal się huśtało, a sprężyny skrzypiały najwidoczniej nadal coś robił. Nie chciałam o tym myśleć. Zacisnęłam mocno powieki i starałam się skupić na czymś innym. Jednak wymazanie z pamięci tego, co się właśnie stało, okazało się niemożliwe, chociaż byłam przyzwyczajona, że traktuje się mnie tak, jakbym się nie liczyła. Och, dlaczego urodziłam się jako Reilly? Zastanawiałam się, czy życie byłoby inne, gdybym nazywała się jakoś inaczej. Może z powodu nazwiska ciągle zdarzają mi się złe rzeczy. Zakonnice zawsze wymawiały „Reilly" tak, jakby odnosiło się to do kupy łajna - a ja dokładnie tak się w tym momencie czułam. Łóżko znieruchomiało. Leżałam bardzo cicho, modląc się, by Tom już mnie nie dotykał. Wstał i wyszedł z pokoju. Z przedpokoju docierało światło, dzięki czemu mogłam rozejrzeć się dookoła i dokładnie obejrzeć otoczenie. Meble były stare i nie pasowały do nowego domu. Dostrzegłam wzór patchworku na narzucie. Na koślawej szafce obok łóżka leżało kilka fajek Toma oraz stała popielniczka i kubek. W rogu pokoju na wytartym zielonym fotelu leżały jego ubrania. Na ich widok znowu zrobiło mi się niedobrze. Usłyszałam dźwięk spuszczanej wody w toalecie i jego kroki. Wracał, więc zamknęłam oczy i udałam, że śpię. Zamknął drzwi i w pokoju znowu zapanowały ciemności. Pokręcił się trochę po pokoju, a potem położył się do łóżka i wygodnie w nim umościł. W końcu zaczął chrapać, a ja trochę odetchnęłam, chociaż wiedziałam, że - mając w pamięci to, co się stało - będzie mi znacznie trudniej zasnąć niż Tomowi.

Poza tym nie mogłam zasnąć, bojąc się, że się obudzi. Tom jednak leżał nieruchomo, chrapiąc. Kiedy światło dzienne zaczęło przenikać przez zasłony, usiadłam i dokładnie obejrzałam pokój, szukając swoich ubrań. Musiałam je założyć. Nie mogąc ich odnaleźć, wpadłam w panikę. Musiałam je znaleźć, zanim wszyscy wstaną, zanim będę musiała pójść do toalety i co najważniejsze, zanim Tom się obudzi. Postanowiłam wyślizgnąć się z łóżka, by lepiej widzieć otoczenie. Postawiłam stopy na podłodze, wyczuwając jakiś skłębiony materiał. Moje ubranie! Wcześniej nie pomyślałam, by spojrzeć w dół. Szybko ubrałam się z uczuciem ulgi i cicho wyszłam z sypialni do łazienki, zamykając drzwi na klucz. Postanowiłam nie wychodzić stąd, zanim nie wstanie reszta domowników. Nie mając nic do roboty, mogłam tylko siedzieć i myśleć, a czas mijał bardzo powoli. Byłam wykończona i bardzo śpiąca, więc zdjęłam z haczyka na drzwiach jeden z chłopięcych szlafroków, zawinęłam się i położyłam na podłodze, by się zdrzemnąć. Zdawało mi się, że niewiele czasu minęło, gdy usłyszałam, że ktoś szarpie za klamkę. - Za chwilę wyjdę - krzyknęłam, zrywając się i szybko odwieszając szlafrok na miejsce. Na dworze było teraz o wiele jaśniej. Przygładziłam włosy i spuściłam wodę. - Czy to ty, Frances? - spytała Siobhan. Otworzyłam drzwi i z ulgą zobaczyłam, że to ona. - Poczekaj w kuchni, zaraz tam przyjdę - powiedziała, wchodząc do łazienki. Przeszłam przez salon do kuchni najciszej jak umiałam. Nikt więcej jeszcze nie wstał, co mi odpowiadało. Nie byłam gotowa, by spotkać się z resztą rodziny. Ostrożnie, by nie robić hałasu, usiadłam na krześle przy wielkim kuchennym

stole. Nadal czułam się bardzo zmęczona i czyniłam wysiłki, by nie zamykać oczu i stłumić ziewanie. Położyłam ręce na stole przed sobą, używając ich jako poduszki pod głowę. Pomyślałam, że odpocznę troszeczkę, zanim wróci Siobhan. Jednak do tego czasu już mocno spałam. - No, Frances, obudź się zaraz! - powiedziała, delikatnie mną potrząsając. Przetarłam oczy i spróbowałam się skupić. - Czy w nocy w ogóle nie spałaś? - zapytała, ale byłam zbyt zmęczona, by odpowiedzieć. Zaprowadziła mnie do salonu i położyła na kanapce. - Dam ci coś do przykrycia i możesz tu jeszcze trochę poleżeć. Po kilku minutach dokładnie otuliła mnie kocem. Kiedy ponownie się obudziłam, prawie wszyscy byli już na nogach. Usłyszałam głosy w kuchni - chyba byli to Siobhan, Edward i Barry, a młodsi chłopcy bawili się w położonej dalej sypialni. Z kuchni napływał wspaniały, chociaż nieznany mi zapach skwierczącego boczku. Po cichu podniosłam głowę i rozejrzałam się po pokoju. Paliło się w kominku, ale na szczęście byłam sama. Wślizgnęłam się znowu pod koc, nie chcąc, by ktokolwiek zauważył, że już się obudziłam. Za żadną cenę nie chciałam spotkać się z Tomem. Po tym, co stało się w nocy, czułam się brudna, wykorzystana i winna. Byłam też przekonana, że to wszystko moja wina, ponieważ jestem Reilly. Jak miałam przeżyć kolejny dzień? Czułam, że nie mogę nic powiedzieć innym członkom rodziny. Byłoby to bardzo krępujące, a oni i tak pewnie by mi nie uwierzyli. Mogliby nawet zawiadomić zakonnice i miałabym poważne kłopoty. A poza tym w tej chwili czułam się tu dobrze. Było mi przyjemnie i ciepło pod kocem. Zbliżała się pora obiadu, gdy poczułam, że Siobhan znowu lekko mną potrząsa.

- Wstawaj, Frances, masz jedzenie w kuchni. Przygotowała prawdziwe irlandzkie śniadanie, z chlebem ziemniaczanym i sodowym, jajkami, fasolką, kiełbaskami i bekonem oraz wielkim kubkiem herbaty do popicia. Nikogo nie było widać w pobliżu. Siobhan wyjaśniła, że Edward jest w pracy, Maggie pojechała do miasta, a inni pracują w gospodarstwie. Zabrałam się za jedzenie, utwierdzając się w przekonaniu, że Siobhan jest najlepszą kucharką na świecie. - Czy masz problemy z zasypianiem w obcym domu? spytała, siadając koło mnie. - Tak. Cały czas jadłam, nie mając odwagi spojrzeć jej w oczy. Czułam, że uszy mi płoną i pochyliłam się nad śniadaniem w nadziei, że nie mam wypieków na twarzy - a jeśli nawet tak, to że Siobhan ich nie zauważy. Chyba ich nie dostrzegła i spytała, co chcę robić później. Nagle wpadła na pomysł, że mogłabym pójść z Tomem do miasta. Uśmiechnęłam się, usiłując ukryć przerażenie. - A nie mogłabym zostać tutaj i pomóc? Jednak Siobhan uważała, że nie chciałabym przecież kręcić się cały dzień po domu, i że powinnam wyjść na dwór i zażyć trochę ruchu, dzięki czemu będę lepiej spała. Bardzo nie podobał mi się ten pomysł. Nie chciałam już w ogóle widzieć Toma, ale nie mogłam tego uniknąć. Siobhan podjęła decyzję. Natychmiast straciłam apetyt i odłożyłam na stół nóż i widelec. Popijałam łyczkami herbatę, mając nadzieję, że pomoże mi to zwalczyć mdłości. Otworzyły się kuchenne drzwi. Weszli Tom i Barry, zatrzymując się, by zdjąć kalosze. - Więc postanowiłaś w końcu wstać, leniuszku powiedział Tom jowialnym tonem. Przeprosiłam, wstając od stołu i poszłam do łazienki. Zamknęłam za sobą drzwi. Czułam się okropnie. Żołądek

podszedł mi do gardła, krople potu wystąpiły na twarz i po chwili zwymiotowałam całe śniadanie. Siobhan zastukała do drzwi, pytając, jak się czuję. Odpowiedziałam, że dobrze, i usłyszałam, jak odchodzi do kuchni. Wyczyściłam bryzgi wokół sedesu i doprowadziłam się do porządku. Wyszorowałam zęby, wyszczotkowałam włosy, opłukałam twarz zimną wodą. Poczułam się trochę lepiej, ale widok Toma w kuchni napełnił mnie taką odrazą, że nie mogłam się od tego uwolnić. Ktoś próbował wejść do łazienki. - Już kończę! - krzyknęłam, spuszczając wodę. Otworzyłam drzwi. To był Barry. Wracając do kuchni, mijałam salon i przez otwarte drzwi zobaczyłam Toma siedzącego przy kominku, z kubkiem herbaty w jednej ręce, a fajką w drugiej. Próbowałam przejść niezauważona, ale zawołał mnie właśnie w chwili, gdy już byłam przy drzwiach do kuchni. Odwróciłam się niechętnie z opuszczoną głową. Rzuciłam mu spojrzenie spod grzywki, nie mogąc zmusić się do popatrzenia wprost na niego. - Podejdź i usiądź na chwilę - powiedział, uderzając się w kolano. Czując się bezradna i bardzo samotna, podeszłam powoli do niego. Ogarnęła mnie rozpacz i odraza. Pochylił się, podniósł mnie i posadził sobie na kolanach. - A więc idziemy do miasta. Jeśli będziesz dobrą dziewczynką, kupię ci coś ładnego. Co byś chciała? podrzucał mnie na kolanach w górę i w dół. - Nie wiem - wyszeptałam, nie patrząc mu w oczy. Miałam nadzieję, że zaraz zjawi się Siobhan, gdy poczułam, że gładzi mnie po nodze. Zdrętwiałam. Przerwał na chwilę, a potem wsunął mi rękę pod spódniczkę, wepchnął między nogi tak, że jego palce znalazły się w moich majtkach. Zaczął mnie dotykać i głaskać. Chciałam krzyczeć, ale tylko siedziałam jak sparaliżowana, nie będąc w stanie wykonać żadnego ruchu.

Barry wszedł do pokoju, a Tom natychmiast wyciągnął rękę i palił dalej fajkę, jakby się nic nie stało. Barry włączył telewizor, by obejrzeć wiadomości i prognozę pogody. Młodsi chłopcy wrócili z zabawy na podwórku. Wszystko wokół znowu zdawało się radosne i normalne. Wyglądało na to, że cała rodzina kochała i szanowała Toma. Zdobyłam się na odwagę i wstałam z jego kolan. Usiadłam z chłopcami, którzy planowali zrobienie huśtawki ze sznura i starej opony od traktora. Znaleźli odpowiednie drzewo i byli naprawdę przejęci. Jerome powiedział, że będę mogła do nich przyjść po powrocie z miasta. Zapowiadała się dobra zabawa i nie mogłam się doczekać. Barry zaproponował, że po lunchu pomoże im zawiesić huśtawkę. Wkrótce Tom i ja znaleźliśmy się na wąskiej wiejskiej drodze do Moira. Tom trzymał mnie za rękę, gdy szliśmy porośniętym trawą poboczem, chociaż był tam mały ruch. Czułam się okropnie i rozpaczliwie chciałam się wyrwać, ale nie mogłam. Moja dziecięca dłoń była mała, a on miał bardzo mocny chwyt. Ponowny pobyt w plenerze powinien być cudowny, ale obecność Toma tak mnie przygnębiała, że nie byłam w stanie cieszyć się tą wyprawą. Żadne z nas nie mówiło zbyt wiele podczas tej wędrówki. W mieście było pełno ludzi robiących zakupy. Wszyscy sprawiali wrażenie, jakby znali Toma, który przystawał, by porozmawiać z przechodniami. Znowu musiałam wysłuchiwać jego wyjaśnień, że jestem z klasztoru. Znowu ludzie przyglądali mi się ze współczuciem. Było to poniżające. Jakaś kobieta dała mi pół korony, a mężczyzna sześciopensówkę. Tom powiedział, że mogę zatrzymać te pieniądze i zdecydować, na co je wydam. Najpierw zatrzymaliśmy się przy sklepie mięsnym. Tom najwyraźniej dobrze znał rzeźnika, z którym rozmawiał przez jakiś czas. Opowiedział mu o mnie, jak wcześniej innym

osobom. W tym czasie rozglądałam się po sklepie. Podobało mi się mięso na tackach i zapach trocin, które leżały grubą warstwą na podłodze. Zauważyłam, że rzeźnik dał Tomowi kilka dodatkowych kiełbasek, poza tymi, o które poprosił. - Bóg zapłać - powiedział Tom, gdy wychodziliśmy. To samo powtarzało się w każdym sklepie, w którym byliśmy. Przestałam już słuchać, skupiałam się na oglądaniu sklepów i ich klientów. Byłam tym zafascynowana. Po raz pierwszy widziałam, jak żyją normalni ludzie i jak bardzo ich życie różni się od mojego. Ci ludzie posiadali znacznie więcej ode mnie i zazdrościłam im tego, ale przede wszystkim zazdrościłam im swobody. Nikt nie musiał robić tego, na co nie miał ochoty. Bardzo chciałabym czuć się tak wolna jak inne dzieci, ładnie ubrane i proszące swoich rodziców o rzeczy, o których nie mogłam nawet marzyć. Jak im wszystkim było dobrze! Trudno było nie czuć zazdrości. W końcu poszliśmy do sklepu z ubraniami. Tom dodał trochę pieniędzy do tych, które dostałam, i kupiłam dwie pary białych skarpetek, jedną z myślą o porannej mszy. Wyglądały o wiele ładniej od tych, które miałam na sobie. Podekscytowana, niosłam je całą drogę powrotną na farmę. Kiedy dotarliśmy do domu, Siobhan była w kuchni z Maggie, która siedziała przy stole. Maggie skrzywiła się na mój widok i rzuciła mi najgorsze spojrzenie, na jakie mogła się zdobyć. Nie rozumiałam, czym jej się tak naraziłam. Tom usiadł na krześle i posadził mnie na kolanach. Maggie popatrzyła na mnie z jeszcze większą złością i wybiegła z kuchni w naprawdę fatalnym humorze. W chwilę potem Siobhan poszła za nią. Spytałam Toma, czy mogę zobaczyć, jak chłopcy się huśtają. - Są na polu za chlewami - powiedział, dodając, że sam przyjdzie pooglądać później.

Zeskoczyłam mu z kolan i wybiegłam kuchennymi drzwiami. Ominęłam stajnie i chlewy i pobiegłam w kierunku drzewa na polu, gdzie spodziewałam się znaleźć chłopców. Rozkoszowałam się biegiem, bo bieganie w klasztorze było zakazane. Po raz pierwszy w życiu czułam się wolna. Gdy znalazłam się bliżej drzewa, zobaczyłam wielką oponę od traktora kołyszącą się w tył i w przód i siedzącego w niej Seana. Sean huśtał się na skraju opony, pokrzykując na ojca, by jeszcze go rozkołysał. Barry starał się jak mógł, ale wkrótce nie mógł złapać tchu. Przeprosił i głośno sapiąc poszedł do domu napić się. Patrzyłam w ślad za nim, zastanawiając się, czy da sobie radę, ale chłopcy najwyraźniej nie czuli niepokoju. Pewnie byli przyzwyczajeni, że tata czasem tak wygląda, więc i ja się uspokoiłam i znowu zajęłam się huśtawką. - Czy chcesz się pobujać? - spytał Sean, zeskakując. Pohuśtamy się. Dokładnie sprawdziłam huśtawkę. Sznur był mocny i dobrze przywiązany do grubej gałęzi drzewa. W porządku. Chłopcy pomogli mi wejść, złapałam się opony, a oni popchnęli mnie i zaczęłam bujać się wysoko w powietrzu. Początkowo się bałam, ale gdy się przyzwyczaiłam, nie miałam dość zabawy, chociaż od czasu do czasu popychali mnie tak mocno, że myślałam, że rozbiję się o pień drzewa. Jerome powiedział, że zrobili to niechcący, bo jestem bardzo lekka i łatwo mnie rozbujać. Gdy szybowałam w powietrzu, śmiałam się i krzyczałam. Była to najbardziej ekscytująca rzecz, jaką przeżyłam, a przy tym świetna zabawa. Przynajmniej w tym momencie nie martwiłam się o klasztor, Toma, siostry czy cokolwiek innego. Chciałabym, żeby przez całe życie mogło być właśnie tak.

W końcu zeszłam z huśtawki i usiadłam na ziemi, by oglądać bujających się chłopców. Usłyszałam za sobą jakieś głosy, odwróciłam się i zobaczyłam Edwarda i Toma, którzy przyszli obejrzeć huśtawkę. W kołnierzyku i krawacie Edward wyglądał, jakby zjawił się wprost z pracy. Huśtawka zrobiła na nim wrażenie i zaproponował, że po obiedzie może jeszcze nas pobujać. Chłopcy natychmiast odpowiedzieli entuzjastycznym „tak!". - Chodźcie już, obiad jest prawie gotowy - powiedział Tom, przytrzymując oponę i sznur. Edward uśmiechnął się do mnie i podał mi rękę, którą skwapliwie schwyciłam. Gdy wracaliśmy do domu, radośnie z nim gawędziłam, opowiadając o wyprawie do miasta, o sklepach, ludziach, pieniądzach, a co najważniejsze, o skarpetkach, z których byłam bardzo zadowolona. Edward uśmiechnął się znowu. - Wujek Tom bardzo cię polubił. Cieszę się, że miałaś miły dzień. Spuściłam wzrok, nagle cichnąc i poważniejąc. W gruncie rzeczy chciałam powiedzieć, co naprawdę czuję w stosunku do Toma, ale rozumiałam, że oznaczałoby to koniec przyjaźni z Edwardem - a nie chciałam, żeby tak się stało. - Dobrze się czujesz? Jakoś zamilkłaś. Kiwnęłam głową. Kiedy doszliśmy do domu, kuchenne drzwi były otwarte, więc weszliśmy do kuchni. Zobaczyłam od razu, że Siobhan jest zajęta. Miała zaczerwienioną twarz, pognieciony i poplamiony fartuszek, a cudowny zapach wypełniał całe pomieszczenie. Natychmiast poczułam głód i ucieszyłam się, gdy ustawiła mój obiad na tacy, mówiąc, że mogę go zjeść na kanapce w towarzystwie Edwarda. Edward zaniósł moją tacę do salonu i wrócił po swoją. Przyjrzałam się zawartości wypełnionego po brzegi talerza. Były tam ziemniaki, warzywa i mięso zapiekane w

cieście, z mnóstwem sosu. Wszystko wyglądało i pachniało znakomicie. - Nie przyglądaj się, tylko jedz, zanim wystygnie powiedział Edward, wracając ze swoim jedzeniem. Przyszli Tom i Barry, a za nimi Siobhan, niosąca ich tace. Tom włączył telewizor i jedząc, oglądaliśmy western. Po obiedzie Edward zapowiedział, że zaraz idzie popracować na swoich grządkach. - Czy chciałabyś pójść ze mną, Frances? Powiem ci, jak się nazywają poszczególne kwiatki. Miałam niemal tak samo nikłe pojęcie o kwiatach jak o zwierzętach, ale nie wahałam się. - Bardzo bym chciała! Na grządkach kwitły kwiaty, nie wyglądające wcale na zaniedbane, ale Edward uważnie je oglądał, wyrywając tu i ówdzie jakieś zielsko. Pokazał mi, gdzie rosną chwasty, więc mogłam mu pomóc. Byłam przejęta. Bardzo polubiłam Edwarda i byłam podniecona, mogąc mu pomagać w czymś, co najwyraźniej było dla niego bardzo ważne. Jednak moja euforia natychmiast minęła, gdy natknęłam się na robaka. Odskoczyłam od grządki z krzykiem. Edward śmiał się, gdy zobaczył, co spowodowało całe zamieszanie. Aż do tej pory nie wiedziałam, że nienawidzę - rzeczywiście obrzydliwych robaków. - Będę stąd się przyglądać - powiedziałam w zakłopotaniu. Edward dalej pielił, a ja patrzyłam ze względnie bezpiecznej ścieżki. Bardzo podobały mi się kolory i zapachy kwiatów i z przyjemnością słuchałam, jak Edward o nich opowiada. Pomyślałam, że musi być naprawdę mądry, skoro wie tak dużo. Zanim skończył, zrobiło się zimno, więc z radością wróciłam do domu. Reszta rodziny nadal oglądała western w salonie i - poza odgłosami wystrzałów i okrzykami płynącymi

z ekranu - w domu panowała cisza. Zostaliśmy z Edwardem w kuchni. Straciliśmy większą część filmu i nie chcieliśmy przeszkadzać innym rozmową. Edward zrobił dzbanek herbaty i ukroił nam po sporym kawałku domowego ciasta roboty Siobhan. - Chciałabym, żeby moje siostry były tu ze mną powiedziałam. - Bardzo by im smakowało to ciasto. - Może mogłabyś wziąć trochę dla nich. Nie wyjaśniłam mu, że zakonnice skonfiskowałyby je, a moje siostry i tak by go nie skosztowały. - Nie, w porządku - powiedziałam, myśląc, że bardzo trudno byłoby ukryć ciasto. Nie dałoby się go schować w bucie ani pod ubraniem, bo nie zostałoby z niego nic poza okruchami. Rozśmieszyła mnie ta myśl i ugryzłam kolejny kawałek. Weszła Siobhan i powiedziała, że powinnam wykąpać się przed poranną mszą. - Zawołam cię, gdy napuszczę wody. W tym czasie znajdź swoją nocną koszulę - powiedziała, wychodząc z kuchni. Nagle poczułam się okropnie. Ogarnięta przerażeniem przed nocą podobną do poprzedniej, mogłam myśleć jedynie o spaniu i Tomie. Zastanawiałam się, jak mogłabym uniknąć powtórzenia się tej sytuacji. W desperacji wypaliłam: - Czy nie mogłabym dziś spać w nogach twojego łóżka, Edwardzie, dobrze? Spojrzał z pewnym zdziwieniem i wyjaśnił, że ma pojedyncze łóżko, w którym się nie zmieszczę, bo zajmuje je prawie całe. - Wujkowi Tomowi nie przeszkadza, że śpisz z nim. Ma ładne obszerne łóżko. A poza tym, chyba nie chcesz go urazić, prawda? Mógłby pomyśleć, że już go nie lubisz.

Serce podeszło mi do gardła, ale próbowałam zmusić się do uśmiechu. Siobhan zawołała mnie, więc pobiegłam szukać nocnej koszuli. W łazience pomogła mi się rozebrać i wejść do wody, ciepłej i czystej, zupełnie nieprzypominającej ciemnobrązowej cieczy, do której przywykłam w klasztorze. Po raz pierwszy, odkąd sięgałam pamięcią, woda mnie nie szczypała. Zbierałam ją w zagłębienie dłoni i polewałam sobie głowę, próbując zmyć koszmar minionej nocy. Trochę to pomogło. Siobhan odeszła, mówiąc, że wróci, żeby sprawdzić, czy się dobrze umyłam. Leżałam na plecach w wannie. Czułam się wspaniale w gorącej kąpieli. Ruszałam stopami, żeby wywołać małe fale, obmywające moje ciało. Zsunęłam się niżej, zanurzając pod wodę uszy i mocno zaciśnięte oczy. Odpoczywałam, a gorąca woda zmywała ze mnie kurz z całego dnia spędzonego na farmie. Nie słyszałam, jak Barry wszedł do łazienki, by skorzystać z toalety. Myślałam, że jestem sama i mogę napawać się intymnością i ciepłem, rozlewającym się po moim ciele. Zaskoczona i bardzo zdenerwowana, poczułam rękę, dotykającą mnie między nogami. Zerwałam się i usiadłam, wycierając oczy. Byłam przekonana, że zobaczę Toma, ale zaszokowana ujrzałam nad sobą wielki brzuch Barry'ego. Miał opuszczone szelki, rozpięty rozporek, a lewą rękę trzymał w spodniach, poruszając nią szybko. Byłam przerażona. - Ciii!!! - wyszeptał, gładząc mnie grubymi paluchami. O tutaj, dobra mała dziewczynka. Podobnie jak w przypadku Toma poprzedniej nocy, nie byłam w stanie zareagować na to, co się działo. Cała zesztywniałam, a do oczu napłynęły mi łzy, gdy Barry nadal dotykał mnie i jednocześnie siebie.

Ktoś złapał za klamkę. Barry w panice ogarniał się, myjąc ręce i wkładając koszulę w spodnie. Po kilku sekundach spuścił wodę. Otworzył drzwi łazienki, za którymi czekała Siobhan z ręcznikiem. Wyjaśnił, że nie mógł dłużej czekać na skorzystanie z toalety, i wyszedł, jakby nic się nie stało. Po jego wyjściu poczułam wielką ulgę. Chlapnęłam sobie wodą w twarz, by ukryć łzy, i znowu zaczęłam się zastanawiać, czym sobie zasłużyłam na to wszystko, co mnie spotyka. Teraz będę musiała unikać nie tylko Toma, ale i Barry'ego. I chociaż nienawidziłam klasztoru, to oczywiście będzie mi teraz bardzo trudno znowu przyjechać na farmę, jeśli zakonnice ponownie mnie tu wyślą. Siobhan pomogła mi wyjść z wanny i owinęła mnie ręcznikiem. Wytarłam się i jak najszybciej włożyłam nocną koszulę, by zaraz mogli wykąpać się młodsi chłopcy. Wszyscy musieli być czyści podczas porannej mszy. Gdy wymyłam zęby i wyszczotkowałam włosy, Siobhan powiedziała, że mogę jeszcze przez chwilę pooglądać telewizję. Spytałam, czy mogłabym spać na kanapce, ale jej zdaniem nie był to dobry pomysł. Powiedziała, że z pewnością bym się tam nie wyspała. Poszłam więc do salonu, gdzie Tom i Barry oglądali telewizję. - Chodź i usiądź ze mną - powiedział Tom, klepiąc się po kolanie. Chciałam umrzeć. - Właśnie idę napić się wody - powiedziałam, wybiegając z pokoju. W kuchni Edward czytał gazetę. - Masz ochotę na mleko, Frances? - spytał. - Tak, proszę - wysunęłam krzesło i usiadłam obok niego, nadal usiłując wymyślić, jak mogłabym uniknąć spania w łóżku Toma. Nic nie przychodziło mi do głowy. Edward postawił przede mną szklankę mleka.

- Nie miej takiej nieszczęśliwej miny. Czy to dlatego, że jutro wracasz do klasztoru? Zalałam się łzami. Podniósł mnie, przytulił i wziął na kolana. - Jestem pewny, że wkrótce będziesz mogła wrócić i znowu pobyć u nas. Wiesz, że już teraz bardzo cię polubiliśmy. Jego uspokajające słowa jeszcze bardziej mnie zdenerwowały, a łzy kapały mi do szklanki, gdy starałam się wypić mleko. Nie mogłam ich powstrzymać. Odstawiłam szklankę na stół, szlochając i wycierając oczy rękawem koszuli. Edward objął mnie i spytał, co się stało, ale jak mogłam mu powiedzieć, co jego ojciec i wujek mi zrobili? Wstydziłam się i nie byłam pewna, czy by mi uwierzył. Byłam też zbyt przestraszona, by powiedzieć coś na temat zakonnic, bo bałam się, co zrobią mi po powrocie. Właśnie wtedy weszła Maggie, by się czegoś napić. Wyglądała na zdenerwowaną, że jej brat mnie pociesza, i oczywiście myślała, że udaję. Edward nie zdawał sobie sprawy z niechętnych spojrzeń siostry. Usiłowałam przestać płakać i wziąć się w garść, bo chciałam pogodzić się z Maggie, chociaż żywiła do mnie taką niechęć. Nalała sobie trochę lemoniady i wyszła z kuchni. Edward jeszcze raz spytał, co się stało, a ja ponownie nic nie odpowiedziałam. - Chodź, zobaczymy, co jest w telewizji. To może oderwie cię od niemiłych myśli. Zaniósł mnie na barana na kanapkę. Usiadłam mu na kolanach, zanim Tom zdążył mnie zawołać. Nadawano wiadomości. Nudziłam się i zaczęłam przysypiać, ale martwiłam się, że całkiem zasnę. Miałam nadzieję, że jeśli Tom pójdzie do łóżka wcześniej ode mnie, może będzie zbyt zmęczony, by mnie

nękać, więc walczyłam z sennością. Wytrzymałam przez wiadomości i kawałek następnego programu, który również był dość nudny.

Rozdział XI Rodzina W końcu musiałam zasnąć, bo następną rzeczą, jaką pamiętam, było przebudzenie w łóżku obok Toma. Trzymał mocno moją małą dłoń i przesuwał nią w górę i w dół po czymś twardym między swoimi nogami. Było to mokre, lepkie i okropne. Z całej siły próbowałam się wyrwać, ale bezskutecznie. Mocniej chwycił moją rękę i poruszał nią w górę i w dół jeszcze szybciej, ciężko dysząc i pochrząkując jak świnia. Usiłowałam nie zwracać uwagi na to, co robi, ale nie mogłam i cicho się rozpłakałam. Dlaczego to znowu się działo? - Nic ci nie będzie, to wujek Tom - wychrypiał, nadal głaszcząc się moją ręką. - A teraz połóż się na mnie i przytul, a powiem zakonnicom, jaka byłaś grzeczna. Powiem, że bardzo chcemy zabrać cię na wakacje, chciałabyś, prawda? Dobrze ci u nas, prawda? A my lubimy, jak tu jesteś. A teraz bądź miła dla wujka Toma, jak dobra mała dziewczynka. Próbował położyć mnie na swym spoconym brzuchu. Byłam tak przerażona, że myślałam, że zwariuję. - Naprawdę muszę wyjść do toalety! - powiedziałam, starając się mu wyrwać. - Gdybym zdołała dostać się do łazienki, mogłabym zastanowić się, co dalej robić. Przewrócił się na bok i złapał mnie. - Cicho! Bo wszystkich obudzisz. - Ale muszę do toalety - powtórzyłam z uporem, głośniej nawet niż poprzednio. Wyglądał na zagniewanego, ale rozluźnił uścisk, a ja uciekłam z łóżka. Z poczuciem ulgi skierowałam się w stronę smugi światła, które sączyło się przez drzwi sypialni. Ręce mi drżały, gdy złapałam za klamkę, modląc się, by nie kazał mi wracać. Wyślizgnęłam się z sypialni, pobiegłam do łazienki i zamknęłam drzwi na klucz.

Nadal się trzęsłam, ale z wielką ulgą dotarłam do umywalki, odkręciłam gorącą wodę i bardzo długo myłam ręce. Ale chociaż zużyłam mnóstwo mydła, cały czas miałam wrażenie, że są brudne. Stałam koło umywalki, płacząc z poczuciem zbrukania i odrazy. Musiałam jednak wziąć się w garść i szybko pomyśleć. Potrzebowałam jakiejś wymówki, by nie wracać do łóżka Toma. Gdy się uspokoiłam, zdałam sobie sprawę, że w domu panuje kompletna cisza. Słychać było jedynie bulgotanie wody w rurach. Usiadłam na sedesie. Byłam zmarznięta, zmęczona, samotna i nieszczęśliwa. Najpierw chciałam zbudzić Edwarda i powiedzieć mu, że jestem chora, ale na pewno kazałby mi wracać do łóżka, żeby zaopiekował się mną wujek Tom. Pomyślałam, by obudzić Siobhan, ale ona spała z Barrym, a nie chciałam również znaleźć się w jego towarzystwie. Nie widziałam żadnego wyjścia z sytuacji. Do rana zostało jeszcze dużo czasu, a ja wiedziałam, że muszę szybko coś wymyślić. Modliłam się do Boga o pomoc, chociaż już tyle razy wcześniej bezskutecznie prosiłam go o ratunek. Miałam nadzieję, że tym razem będzie inaczej, ale gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że jestem zdana tylko na siebie. Usłyszałam, że Tom stoi przed drzwiami. - Jeśli skończyłaś, wracaj do łóżka - powiedział bardzo zniecierpliwiony, bo najwyraźniej czekał na mnie. - Nie mogę jeszcze wyjść. Nie czuję się dobrze i wkrótce pewnie zwymiotuję - szepnęłam przez drzwi. - Spróbuj przyjść do łóżka, to poczujesz się lepiej powiedział. Skurczyłam się na te słowa. - Nie mogę wrócić, niedobrze mi - powiedziałam z naciskiem. W tym momencie usłyszałam głos Siobhan. Spytała Toma, co się dzieje, a on wyjaśnił, że źle się poczułam. Serce we mnie podskoczyło. Może uda mi się

przekonać Siobhan, że nie powinnam wracać do Toma. Siobhan zapukała do drzwi i spytała, czy może wejść. Otworzyłam w chwili, gdy Tom wychodził do pokoju. Siobhan stała na zewnątrz w długiej różowej koszuli nocnej z falbankami u dołu. - Jak się czujesz? - spytała, przykładając mi dłoń co czoła. - Niezbyt dobrze, prawda? Przyjrzała mi się uważnie. Byłam blada i trzęsłam się ze strachu. - Chodź ze mną, dam ci gorącego mleka. Idąc do kuchni, zaczęłam martwić się, że mogę trafić do piekła za udawanie choroby. Uznałam jednak, że jeśli wyznam wszystko księdzu na spowiedzi po powrocie do klasztoru, może mi się jakoś upiecze. Siobhan zaczęła podgrzewać mleko w rondelku. Zdziwiłam się, że nie wygląda na zagniewaną, że ją obudzono. Dała mi miskę na wypadek, gdyby zrobiło mi się niedobrze i mogłabym nie zdążyć do toalety. - Powiedz mi, kiedy poczujesz się na tyle dobrze, żeby wracać do łóżka. Jeśli jesteś zbyt chora, posiedzę z tobą, a rano przyjdzie lekarz. Mam nadzieję, że nie zachorowałaś na coś poważnego. Siobhan sprawiała wrażenie naprawdę zatroskanej, a nie mogłam sobie przypomnieć, by ktoś dorosły kiedykolwiek wcześniej się o mnie martwił. Przypuszczałam, że tak jest, gdy ma się mamę. Było to dobre uczucie. Jednak w jakiś sposób musiałam ją przekonać, że jestem zbyt chora, by wrócić do łóżka Toma, a jednocześnie, by nie wzywała lekarza. Siobhan postawiła na stole mleko i herbatniki. - Masz, powinno ci to pomóc zasnąć. Popijałam mleko i pogryzłam ciasteczka. Siobhan zrobiła sobie herbatę, odkroiła duży kawałek domowego ciasta i usiadła, by dotrzymać mi towarzystwa.

- Będziesz miała sporo do opowiedzenia siostrom po powrocie, Frances. Przypuszczam, że tęsknisz za nimi powiedziała, by mnie rozerwać. Popatrzyłam na nią smutno, usiłując się uśmiechnąć. - Tak, brakuje mi ich. Będą chciały wiedzieć o wszystkim, gdy tylko się zobaczymy. Kiedy skończyłyśmy pić, przeniosłyśmy się do salonu. Siobhan zrobiła mi posłanie na kanapce i poszła z powrotem do kuchni. Po kilku minutach wróciła z butelką gorącej wody. Ułożyłam się wygodnie i poczułam się znacznie lepiej, gdy zrozumiałam, że nie muszę iść do Toma. Siobhan usiadła w nogach kanapki i rozmawiała ze mną aż do chwili, gdy zmęczenie wzięło górę i głęboko zasnęłam. Następnego ranka ponownie zbudził mnie zapach bekonu. Usłyszałam, jak Siobhan pyta: - Kto chce kaszanki? Nie miałam pojęcia, co to jest, ale wszyscy mieli na to ochotę. Słuchałam, jak zabierają się do śniadania. Dobiegające z kuchni odgłosy świadczyły, że to bardzo szczęśliwa rodzina, której członkowie dobrze się ze sobą czują. Pomyślałam, że bardzo chciałabym być częścią tej rodziny, gdyby nie Tom i Barry. Po śniadaniu z kuchni dobiegł jeszcze większy hałas, bo wszyscy wychodzili do kościoła. Drzwi trzasnęły po raz ostatni i zapadła cisza. Najpierw pomyślałam, że zostałam sama w domu, ale potem usłyszałam jakieś dźwięki dochodzące z kuchni, gdzie ktoś chodził. Były dość ciche, nikt nie rozmawiał, więc pomyślałam, że jest tam pewnie tylko jedna osoba. Miałam nadzieję, że to nie któryś z mężczyzn. Nagle poczułam się niewyraźnie. Jeśli byłby to Tom lub Barry i zostaliśmy sami w domu, to prawdopodobnie wkrótce do mnie przyjdzie.

Zamknęłam oczy, naciągnęłam koc na głowę i leżałam sztywno, nasłuchując i bojąc się poruszyć czy głośniej odetchnąć. Ogarnęło mnie poczucie olbrzymiej i całkowitej ulgi, gdy usłyszałam ciche nucenie Siobhan. Wstałam i poszłam do toalety. Gdy wróciłam, podała mi duży kubek herbaty. Była słodka, ciepła i dokładnie taka, jakiej mi było trzeba. - Jak się teraz czujesz? Zjesz coś na śniadanie? - spytała z macierzyńską troską. - Ciągle trochę słabo, ale o wiele lepiej niż w nocy... Chyba spróbuję zjeść śniadanie, poproszę. Wyglądała na zadowoloną, bo widocznie doszła do wniosku, że jeśli czuję się na tyle dobrze, by mieć na coś apetyt, to muszę wracać do zdrowia. Przyszło mi do głowy, że powinnam zjeść, ile się da, bo to ostatni dzień mojego pobytu poza klasztorem, a jedzenie Siobhan było wyśmienite. Niestety, teraz już wiedziałam, jak smakuje prawdziwe jedzenie, więc klasztorny wikt wydawał mi się w dwójnasób obrzydliwy, o ile to w ogóle było możliwe. Trudno mi było wyobrazić sobie, że znowu jem tę breję. Nie mogłam się doczekać, by opowiedzieć Loretcie i Sinead o kuchni Siobhan, ale miałam nadzieję, że nie będą mi zanadto zazdrościć. Niedługo potem Siobhan zawołała mnie do kuchni i postawiła przede mną duże domowe śniadanie. Wyglądało i pachniało cudownie. Potem dała mi wielki kubek herbaty i talerz tostów. Postanowiłam delektować się każdym kęsem i zabrać ze sobą do klasztoru wspomnienie o tym wspaniałym posiłku. W kuchni było bardzo ciepło i panowała domowa atmosfera; przez chwilę byłam naprawdę zadowolona. Siobhan spytała, czy podobało mi się u nich i czy chciałabym jeszcze kiedyś przyjechać. Powiedziałam, że było wspaniale, co pod wieloma względami odpowiadało prawdzie. Była taka zadowolona, że nie chciałam denerwować jej

opowiadaniem o tym, co wydarzyło się w nocy. Przecież nie mogłam powiedzieć jej o tym, że Tom i Barry dotykali mnie w szczególny sposób. I tak miałam wrócić na noc do klasztoru, więc już nie musiałam przez jakiś czas martwić się nimi. Z drugiej strony denerwowałam się, że już wracam, bo oznaczało to, że znowu będę musiała pilnować się, by nie narazić się siostrze Thomas, o ile to w ogóle było możliwe. A dziewczęta, które zazwyczaj mi dokuczały, będą prawdopodobnie gorsze niż zwykle, bo byłam przez kilka dni na swobodzie. Jednak przynajmniej w łóżku czułam się tam względnie bezpieczna. Po śniadaniu poszłam się ubrać. Siobhan dała mi ubrania z poprzedniego dnia, wyprane i wyprasowane, i upewniła się, że mam porządnie spakowaną walizkę, gotową do drogi. Nagle pod wpływem nagromadzonych emocji zaczęłam płakać. Siobhan uściskała mnie i powiedziała, że wkrótce mogę do nich przyjechać ponownie. Nie mogłam wydobyć z siebie głosu i tylko stałam, szlochając. Nie wiedziałam, dlaczego tak płaczę, ale nie mogłam nad tym zapanować. Byłam zadowolona, że nikogo więcej nie było w pobliżu i nikt mnie nie widzi. Siobhan zaprowadziła mnie do łazienki, żebym umyła twarz, zanim inni wrócą z kościoła. Na szczęście do czasu, gdy otworzyły się drzwi od podwórka i wszyscy weszli, przestałam płakać. - Czy jest herbata? - spytał ktoś. Siobhan wyjęła kubki i nalała herbaty Edwardowi, Tomowi i Barry'emu. Edward spytał, czy lepiej się czuję. Skinęłam głową i potwierdziłam. Barry zasugerował, że powinnam wyjść na dwór, by nawdychać się wiejskiego powietrza. Tom wziął kubek i wyszedł z salonu. Był wyraźnie w nie najlepszym humorze i nie odezwał się do mnie wcale.

- Czy możemy pobawić się na huśtawce? - spytał jeden z chłopców i zanim Siobhan zdążyła coś odpowiedzieć, wszyscy byli już przy kuchennych drzwiach. - Czemu też nie idziesz? - powiedział Edward. - Przyjdę do was za chwilę i was pobujam. Pobiegłam po buty i dogoniłam chłopców koło stodoły, gdzie rzucali kamieniami w starą puszkę. Znalazłam kilka kamieni i przyłączyłam się do zabawy. Seanowi wkrótce się znudziło i wolał uczyć mnie, jak należy rzucać prawidłowo. W końcu udało mi się trafić kilka razy w puszkę. W klasztorze nigdy nie robiłam czegoś takiego i teraz czułam się wspaniale. - Ścigajmy się do drzewa - powiedział Sean, biegnąc w kierunku pola. Reszta chłopców zostawiła kamienie i popędziła za nim, ale mnie zanadto podobało się coraz lepsze rzucanie do celu, by już przestać. Pomyślałam, że jestem w tym całkiem dobra, ale ponieważ nikt nie widział moich wyczynów, w końcu znudziło mi się i postanowiłam pójść do chłopców na huśtawkę. Pewnie dobrze się bawili. Pobiegłam przez pole do drzewa, gdzie wszyscy siedzieli na huśtawce, próbując się nawzajem pospychać. Usiadłam na ziemi i przez chwilę ich obserwowałam, ale już wkrótce sama się bujałam w tył i w przód. Było wspaniale. Po powrocie do klasztoru będzie mi brakowało takiego uczucia, więc zamknęłam oczy i napawałam się tą chwilą. Wiatr rozwiewał mi włosy i chłodził twarz, gdy szybowałam coraz wyżej. Nigdy nie sądziłam, że można czuć się aż tak wolnym. Wtedy usłyszałam głos Toma, krzyczącego na polu, i poczucie szczęścia ulotniło się. Jego głos brzmiał naprawdę gniewnie. - Przestańcie! - krzyknął na chłopców.

Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że idzie w moją stronę i ma lęk w oczach. Wyciągnął ramiona, zdjął mnie z huśtawki i skarcił chłopców za rozbujanie mnie tak mocno. - Co by było, gdyby spadła? Nie może przecież wrócić do klasztoru połamana. Co by sobie pomyślały zakonnice? Zupełnie nie macie rozumu, chłopcy. - Przepraszamy, wujku Tomie - powiedzieli po kolei. Próbowałam ująć się za nimi, wyjaśniając, że trzymałam się naprawdę mocno i nie mogłam spaść. Jednak Tom nie przyjmował tego do wiadomości. - Idę do sklepu. Możesz pójść ze mną. Zabrzmiało to bardziej jak polecenie niż zaproszenie, a ja nie chciałam być nieposłuszna, zwłaszcza gdy był tak rozgniewany, więc poszłam za nim. Minęliśmy dom i wyszliśmy przez bramę. Martwiłam się, że może powiedzieć zakonnicom coś złego na mój temat, co postawiłoby mnie w okropnym położeniu, szczególnie wobec siostry Thomas. Pewnie nadal złościł się na mnie, że nie wróciłam w nocy do jego łóżka. Nie powiedział nic na ten temat, ale teraz w stosunku do mnie zachowywał się inaczej. Wolałabym wrócić na huśtawkę do chłopców. Żadne z nas nie mówiło nic po drodze do sklepu. Nagle zaszła w nim zmiana i znowu stał się miły. Objął mnie ramieniem i spytał, jakie słodycze lubię. W drodze do domu miał znacznie lepszy humor, a ja odetchnęłam z ulgą, gdy rozluźnił uścisk - rozbolało mnie już ramię. - Czy powiesz zakonnicom, że miło spędziłaś czas? spytał, gdy dochodziliśmy do domu. - Tak. Dobrze się bawiłam. To chyba go ucieszyło i powiedział, że mogę wracać na huśtawkę, ale muszę być ostrożna. Pobiegłam więc, a gdy minęły dwie kolejki huśtania, Barry zawołał nas na niedzielny obiad.

Jedliśmy przy kuchennym stole, a Barry i Tom usiedli ze swymi tacami przed telewizorem. Siobhan była bardzo zgrzana i zmęczona gotowaniem, więc z wyraźną ulgą nareszcie usiadła. Chrupiąc wspaniałe pieczyste, przysłuchiwałam się uważnie, jak członkowie rodziny rozmawiają ze sobą. Chłopcy gawędzili swobodnie i luźno, mówiąc głównie o sznurowej huśtawce, ale też o wszystkim, co im wpadło do głowy, Edward opowiadał Siobhan o kwiatach, które planuje kupić na grządki. Maggie siedziała cicho i nie brała udziału w rozmowie. Chociaż wyglądało na to, że łączy ją coś z Siobhan, nie potrafiłam odkryć żadnej więzi między nią i jej braćmi. Po prostu ignorowali się nawzajem. Było to dziwne. Myślałam, że będą opiekuńczy wobec swej jedynej siostry, ale wyglądało na to, że tak nie jest. Od czasu do czasu Maggie patrzyła na mnie zza stołu złym wzrokiem, ale nie zwracałam na to uwagi. Jadłam tak długo, aż się napchałam i myślałam, że pęknę. Siobhan poprosiła Maggie, by zmyła talerze, a ona tymczasem poda deser. Na stole pojawiły się wielkie porcje jabłecznika z budyniem. Z mojej miseczki unosiła się para, porcja była olbrzymia i zastanawiałam się, jak dam radę zjeść chociaż trochę. Odpoczywałam przez chwilę, siedząc na krześle, podczas gdy reszta rodziny zajadała. Zanim wreszcie zabrałam się za skosztowanie mojego deseru, wszyscy wstali od stołu i poszli do salonu oglądać niedzielny program popołudniowy. Zjadłam kilka łyżeczek, a resztę wyrzuciłam do kuchennego kosza na odpadki, mając nadzieję, że Siobhan tego nie zauważy. Odstawiłam miseczkę i dołączyłam do reszty. Tom powiedział, że powinnam być gotowa do drogi, gdy tylko film się skończy. Myśl o wyjeździe wywołała kolejną falę rozmaitych emocji. Musiałam popłakać i gdy łzy zaczęły mi płynąć po twarzy, wyszłam z pokoju, zamykając za sobą drzwi do łazienki. Znowu nie umiałam dokładnie określić,

dlaczego płaczę. Jakaś cząstka mnie chciała zostać na farmie, ale inna wolała wyjechać. Czułam się bardzo poraniona wewnętrznie, a łzy były jedynym sposobem, by ból znalazł ujście. Z salonu dobiegały śmiechy. Najwidoczniej film był bardzo zabawny. Śmiech zamierał na parę minut, a potem rozlegał się znowu. Przybrałam wesołą minę i wślizgnęłam się do pokoju, by zobaczyć, co tracę. Film był przekomiczny i w ciągu kilku minut pochłonął mnie całkowicie. Nie zauważyłam nawet, jak Edward wziął mnie na kolana. Tak jak reszta rodziny wpatrywałam się w dwóch zabawnych mężczyzn na ekranie. Gdy film się skończył, Siobhan powiedziała, że przygotowała dobrą herbatę, którą możemy wypić, zanim wyjadę z Tomem. Młodsi chłopcy wyglądali na zmartwionych, podobnie Edward, chociaż lepiej potrafił to ukryć. Wiedziałam, że mi również będzie ich brakowało, i żegnałam się, popijając herbatę. W końcu Tom wstał, mówiąc: - Czy jesteś gotowa? Przełknęłam ostatni łyk. Siobhan przytuliła mnie i powiedziała, że wkrótce się zobaczymy. Potem objął mnie Edward. Barry zawołał: „Do widzenia!" z drugiego pokoju. Nigdzie nie było widać Maggie. Chłopcy odprowadzili nas do bramy i machali na pożegnanie, dopóki nie znikliśmy im z oczu. Szliśmy z Tomem spokojnymi wiejskimi drogami do Moira. Na myśl o powrocie do klasztoru czułam się nieszczęśliwa. Rozmawialiśmy niewiele, nic się nie działo, więc droga powrotna dłużyła mi się. Miasteczko było o wiele cichsze niż w dniu, kiedy przyjechałam. Teraz była niedziela, wszystkie sklepy pozamykano, a ulice praktycznie opustoszały.

Na dworcu Tom kupił dwa bilety i zaprowadził mnie na peron. - Chodź. To nasz pociąg. Gdy wyjechaliśmy ze stacji, Tom zaczął mnie wypytywać, co zamierzam powiedzieć zakonnicom. Wydawało się, że ma na tym punkcie obsesję. - Może będziesz chciała znowu przyjechać do nas, żeby przez jakiś czas odpocząć od zakonnic. Musisz więc powiedzieć im, że traktowaliśmy cię bardzo dobrze, bo mogą nie pozwolić ci znów do nas przyjechać. - Powiem im, że świetnie się bawiłam i że Siobhan jest bardzo dobrą kucharką - odpowiedziałam, dokładnie domyślając się, o czym nie powinnam opowiadać. Tom był usatysfakcjonowany. Zaczął rozmawiać z innym mężczyzną w wagonie, a ja wyglądałam przez okno, starając się nie myśleć o niczym. Targały mną rozmaite uczucia i wiedziałam, że jeżeli zacznę cokolwiek rozpamiętywać, rozpłaczę się. W końcu dotarliśmy do Belfastu. - Chodź już, to nasza stacja. Jego głos wyrwał mnie z zamyślenia. Zerwałam się szybko i wysiadłam za nim z pociągu. Byliśmy niedaleko od klasztoru i poczułam w żołądku okropnie nieprzyjemne ssanie. Nie chciałam wracać, ale również nie chciałam zostać z Tomem. Chciałam czegoś niemożliwego - wrócić na farmę, gdzie nie byłoby ani Toma, ani Barry'ego. Szliśmy w milczeniu, ale kiedy ujrzałam wysoki ceglany mur klasztoru, zaczęłam płakać. Nagle tego wszystkiego zrobiło się dla mnie za wiele. - To już tutaj - powiedział Tom, gdy dotarliśmy do bramy. - Nie denerwuj się. Jeszcze zakonnice pomyślą, że ci coś zrobiłem. Podał mi czystą lnianą chusteczkę. Otarłam łzy. Nie chciałam, żeby ktokolwiek widział, jak płaczę, bo wiedziałam,

że niektóre dziewczęta odbiorą to jako oznakę słabości i wykorzystają przeciwko mnie. Jeśli czegokolwiek nauczyłam się podczas kilkuletniego pobytu w klasztorze, to właśnie tego, by nie okazywać słabości. Jeśli którakolwiek dziewczynka płakała na oczach innych, wkrótce wszyscy o tym wiedzieli. Stanowiło to pożywkę dla dręczycielek, które dokuczały najsłabszym dziewczynkom, a te nie potrafiły się odwzajemnić. Czasami zostawiały mnie w spokoju, bo Loretta była moją siostrą, ale nie zawsze mogła być w pobliżu, by mnie bronić. Jako jedna z najmniejszych dziewczynek wśród rówieśniczek często w przeszłości obrywałam, co uodporniło mnie na szykany. Tom zadzwonił, a siostra Kevin otworzyła bramę. - Ach, Frances Reilly, idź wprost do sypialni i powiedz siostrze Thomas, że wróciłaś. Tom pochylił się, uściskał mnie i wręczył mi walizkę. Odwróciłam się i poszłam w kierunku głównego budynku klasztoru. Usłyszałam, jak siostra Kevin proponuje Tomowi herbatę. Zerknęłam do tyłu i zobaczyłam, że przechodzą przez bramę i idą do innej części gmachu, ale byli już zbyt daleko, bym mogła usłyszeć, o czym rozmawiają. Poszłam korytarzem i schodami do sypialni, mając nadzieję, że Tom nie powie nic złego na mój temat. W sypialni panował gwar. Dziewczęta, które właśnie wróciły z weekendu poza klasztorem, opowiadały o tym, co robiły za murami, i słuchały najnowszych zakonnych plotek. Siostry Thomas nie było i nikt nie wiedział, gdzie jest. Odczułam z tego powodu ulgę, bo nie chciałam jej jeszcze widzieć. Wszystkie dziewczyny pytały, czy dobrze się bawiłam, gdy wpadła Loretta i mocno mnie uściskała. - Czy przywiozłaś coś dla mnie? - spytała, mocno mnie przytulając. Wyjęłam słodycze z kieszeni i dałam jej. Wyglądała na bardzo

zadowoloną i zaraz włożyła część z nich do ust. - Czy ci ludzie byli mili? - spytała, a wyraz jej twarzy świadczył o tym, że chce się dowiedzieć wszystkiego. Opowiedziałam jej trochę o farmie, o rodzinie Murphych i o jedzeniu, ale wtedy przyszła siostra Thomas. Przestałyśmy rozmawiać i udawałyśmy, że jesteśmy bardzo zajęte. Podeszła wprost do Loretty. - Czy sądzisz, że możesz tu przebywać, Reilly? Nie powinnaś raczej czegoś zrobić? - Przepraszam, siostro, już idę i zaraz to zrobię! - Loretta wybiegła z sypialni. - A więc wróciłaś, Reilly - powiedziała siostra Thomas, skupiając teraz swą uwagę na mnie. - Przebierz się w zwykłe ubranie i oddaj rzeczy, które miałaś ze sobą. To wszystko musi wrócić do magazynu.

Rozdział XII Niewierny Tomasz Przez kilka następnych tygodni stale towarzyszyły mi wspomnienia z pobytu na farmie. Myślałam o dobrych rzeczach - o zabawie na huśtawce na drzewie, o grządkach Edwarda, a przede wszystkim o kuchni Siobhan. Uśmiechałam się do tych wspomnień, ale wtedy wypełzały inne, dotyczące Toma i Barry'ego. Próbowałam je od siebie odsuwać i wracać do milszych przeżyć, co się czasem udawało. Jednak i tak zbyt często miałam w pamięci obrazy i dźwięki związane z tymi okropnymi rzeczami, które ci mężczyźni mi zrobili. Przejmował mnie wtedy zimny, przenikliwy dreszcz i zbierało mi się na mdłości. Czasem, głównie nocą, gdy były zgaszone światła i nikt nie widział, płakałam. Działo się tak przez kilka dni. W pewnym momencie myślałam o czymś naprawdę przyjemnym - jak oglądanie kociąt w stodole - i byłam w prawdziwej euforii. Mimo wszystko, w ciągu tych kilku dni na farmie przeżyłam więcej miłych chwil niż w ciągu wielu lat spędzonych w klasztorze. Jednak w następnej minucie przypominałam sobie tych mężczyzn i czułam wyłącznie odrazę. Gdy myślałam dobrze o rodzinie Murphych, niemal pragnęłam nadal być na farmie, ale gdy nachodziły mnie wspomnienia o Tomie i Barrym, oddychałam z ulgą, że już tam nie jestem. Aż do tej pory nie sądziłam, że jest cokolwiek dobrego w przebywaniu w klasztorze, ale jednak znalazłam tę dobrą stronę: w nocy miałam moje łóżko wyłącznie dla siebie. Była godzina rekreacji. Dyżur pełniła siostra Francis, która dała swym ulubienicom piłki i skakanki. Reszta albo przyłączyła się do nich, albo zajmowała się czymś na własną rękę. Siedziałam sama na zimnym kamiennym stopniu. Nawiedziło mnie przenikliwe wyobrażenie Toma. Chciałabym móc przestać o tym myśleć, ponieważ te wspomnienia

wywoływały ból niemal nie do zniesienia. Spojrzałam w niebo, by oderwać się od tych myśli, i zobaczyłam lecący wysoko nade mną samolot. Dokądkolwiek leciał, również chciałabym w nim być. Po chwili zaczęłam płakać. Otarłam łzy ręką, ale nie przestawały płynąć. Rita, przyjaciółka Loretty ze starszej grupy, podeszła, by zobaczyć, co się stało. - Dobrze się czujesz? - spytała, siadając koło mnie. W jej głosie było tyle współczucia, że jeszcze bardziej się rozpłakałam. - Nie chcesz przecież obrywać, szczególnie od sióstr, bo wtedy one wygrają. Wiesz o tym, Frances. Na chwilę przestałam szlochać, ale nie patrzyłam jej w oczy. - Nie chodzi tylko o siostry - powiedziałam szeptem. - O cóż więc? Opowiedz mi, a ja ocenię, czy warto się tym martwić. Może tak być? Skręcając się z zakłopotania, zniżonym głosem opisałam swój pobyt na farmie Murphych. Rita uważnie wsłuchiwała się w każde słowo. Oświadczyła, że siostry muszą się o tym dowiedzieć, co sprawiło, że pożałowałam swego wyznania. Rita zapewniła mnie, że wszystko będzie dobrze i zaproponowała, że w moim imieniu opowie o tym siostrze dyżurnej. Zgodziłam się pod warunkiem, że nic nie powie Loretcie. Nie chciałam jej zdenerwować. Z niepokojem obserwowałam Ritę rozmawiającą z siostrą Francis i spoglądającą w moją stronę. Rozmawiały aż do dzwonka, ale były zbyt daleko, bym mogła zorientować się, co Rita powiedziała i jak zareagowała zakonnica. Dzwonek dzwonił, a my ustawiłyśmy się w rzędzie. Siostra Francis krzyknęła: - Wszystkie idą dalej, z wyjątkiem Frances Reilly.

Gdy inne dziewczęta odchodziły, wyszłam z szeregu i stanęłam obok niej. Natychmiast wyczułam, że opowiedzenie jej o wszystkim było błędem. - Słyszę, że opowiadasz jakieś niestworzone historie o rodzinie Murphy, która była tak dobra, że zabrała cię na weekend! - powiedziała z błyskiem w oczach. - Dlaczego wygadujesz takie plugawe kłamstwa? Jakie brudne myśli macie w rodzinie Reilly? Idź do sypialni i poczekaj na siostrę Thomas. I proś w tym czasie Boga, by ci wybaczył. Będzie mógł to zrobić, jeśli zwrócisz swój podły umysł ku modlitwie, zamiast tak wstrętnie kłamać! Żałując, że nie zaufałam swojemu instynktowi, powlokłam się do sypialni. Skoro siostra Francis nie dała wiary moim słowom, nie było mowy, by uwierzyła mi siostra Thomas. Próbowałam nie myśleć o tym, co się dalej stanie, ale mogło to być tylko coś złego, bardzo złego. Usiadłam ciężko na skraju łóżka, myśląc nad tym, co powiedziała zakonnica o modlitwie. Przypuszczałam, że dawniej modliłabym się mocno o wybaczenie i o to, by siostra Thomas mi uwierzyła, ale teraz po prostu siedziałam w milczeniu i czekałam. Wkrótce usłyszałam szybkie kroki i do sali wpadła siostra Thomas, z wykrzywioną z gniewu twarzą i ściągniętymi rysami, jakby coś ją mocno bolało. Taki wyraz twarzy miewała tylko wtedy, gdy była w najgorszym humorze, a jej mina mnie przeraziła. Jak burza przebiegła w milczeniu głównym przejściem w sypialni i uderzyła mnie w twarz z taką siłą, że przewróciłam się na podłogę i wjechałam do połowy pod łóżko. - Jesteś kłamczuchą, Reilly! Jak śmiesz oskarżać Murphych? - wrzasnęła. Starałam się jeszcze pozbierać po upadku, kiedy poczułam, że wywleka mnie spod łóżka. Część włosów

wplątała mi się w metalowe sprężyny pod materacem, a gdy siostra mnie wyciągała, całe ich kępy zostały wyrwane z korzeniami. Siostra Thomas postawiła mnie na nogi, uderzając moją głową w metalową ramę łóżka, i zaciągnęła do łazienki. - Myślę, że wiesz, co robimy z kłamcami - powiedziała. Wzięła wielki kawał szarego mydła z umywalki i wepchnęła mi w otwarte usta. Walczyłam zażarcie, usiłując oddychać. Biłam wokół siebie ramionami, ale jedną ręką trzymała mnie mocno za włosy, a drugą wpychała mi mydło jeszcze głębiej. W tamtej chwili chciałam ją zabić. Walczyłam dalej, chociaż wiedziałam, że nie ma to większego sensu. Nie mogłam wygrać. Nagle gwałtownie zwymiotowałam, a mydło jej się wyślizgnęło. Puściła moje włosy i cofnęła się z obrzydzeniem. Złapałam się umywalki i dalej wymiotowałam. Mydło przyczepiło mi się do zębów i puszczałam bańki nosem i ustami. - Umyj się, Reilly, i wracaj do sypialni - siostra Thomas wybiegła. Płukałam usta, ale nie mogłam pozbyć się smaku mydła. Ochlapałam twarz wodą i płakałam nad umywalką, aż w końcu łzy przestały płynąć. Wtedy wytarłam się, wyczyściłam umywalkę i wróciłam do sypialni dużo wcześniej niż przyszła tam siostra Thomas. Głowa nadal bardzo mnie bolała. Czułam, że na całej twarzy mam siniaki, a na policzku gorącą, czerwoną i piekącą pręgę od uderzenia. Jednak od fizycznego bólu gorszy był ból psychiczny wywołany tym atakiem. Siedziałam na skraju łóżka, przygnębiona i kompletnie opuszczona. Włosy miałam w nieładzie i potrzebowałam grzebienia. Szukając go w nocnej szafce, znowu wybuchnęłam płaczem, widząc ciemnobrązowe kępy zwisające ze sprężyn pod łóżkiem. Gdy delikatnie czesałam grzebieniem zmierzwione pozostałości, włosy wychodziły mi garściami. Zebrałam je na

łóżku i sformowałam z nich kulkę, która - po dodaniu paru kosmyków - zaczęła przypominać małe futrzane zwierzątko. Głowa bolała mnie tak bardzo, że postanowiłam nie związywać włosów z tyłu kokardą. Płacząc i drżąc, próbowałam się lepiej otulić i leżałam na łóżku, nasłuchując, czy siostra Thomas nie wraca. Mniej więcej pół godziny później usłyszałam kroki w hallu. Byłam tak wyczerpana, że niemal je przegapiłam, ale szybko się zerwałam. Jednak niepotrzebnie wpadłam w panikę. Była to tylko Rita. - Jezus, Maria, Józefie święty! Co ci się stało? - spytała. Wyglądała na zaszokowaną moim wyglądem. - Czy to przez to, co powiedziałam siostrze Francis? - Tak. One myślą, że kłamię na temat Murphych. - O Boże, naprawdę bardzo mi przykro. Czy chcesz, żebym przysłała do ciebie Lorettę? - Nie, nie chcę, żeby się dowiedziała. Wpadnie w szał i potem sama będzie znowu miała kłopoty. Poza tym, siostra Thomas wkrótce tu będzie. - Dobrze więc, jeśli tak chcesz. Wrócę tu później i zobaczę, czy czegoś ci nie trzeba. Spróbuję przynieść ci coś do jedzenia, jeśli nie będziesz mogła zejść na podwieczorek. - Dzięki. Usiłowałam się uśmiechnąć, ponieważ naprawdę wyglądała na zmartwioną, że spowodowała takie problemy, a nie chciałam, by zepsuło jej to humor. Przecież chciała tylko mi pomóc. Po wyjściu Rity spuściłam kłęby włosów w toalecie. Siedziałam ostrożnie na łóżku, by nie pognieść prześcieradeł, i zastanawiałam się, co będzie dalej. Nie musiałam czekać długo. Niebawem usłyszałam na schodach ciężkie kroki siostry Thomas. Ponownie zerwałam się z łóżka i wygładziłam pościel.

- Na kolana, Reilly, i zacznij modlić się do Boga o wybaczenie wszystkich swoich podłych kłamstw! Masz modlić się dotąd, aż każę ci przestać. I nie pójdziesz na podwieczorek z resztą dziewcząt. Uklękłam, przeżegnałam się i zaczęłam szeptać modlitwy najszybciej, jak umiałam. Miałam złożone ręce i mocno zaciśnięte powieki. Pewnie wyglądałam na osobę dość pobożną, ale w gruncie rzeczy usiłowałam nie myśleć o siostrze Thomas, klasztorze i bólu, który mnie przenikał. - Nie słyszę cię, Reilly! - krzyknęła siostra Thomas z drugiego końca sypialni. Zaczęłam odmawiać modlitwy głośniej, marząc o czymś do picia lub jedzenia, co zabiłoby smak mydła w ustach. Klepałam zdrowaśki i Ojcze nasz, aż wyszła z sypialni, a jej kroki całkiem umilkły. Pomodliłam się jeszcze przez jakiś czas - na wypadek, gdyby po cichu wróciła - aż doszłam do wniosku, że siostra Thomas naprawdę odeszła. Śmiało wyślizgnęłam się na korytarz i pobiegłam na podest na szczycie schodów. Wybrałam miejsce, z którego był dobry widok, a gdzie nikt nie mógł mnie pierwszy zauważyć, i usiadłam tam wygodnie. Z doświadczenia wiedziałam, że mam dużo czasu, by zdążyć stąd dobiec do sypialni, gdyby ktoś nadchodził. Było to o wiele milsze niż klęczenie przy łóżku i modlenie się, szczególnie że w ten sposób okłamywałam zakonnice. Przyjemnie było dla odmiany wykiwać je, zwłaszcza siostrę Thomas. Z mojego dogodnego punktu obserwacyjnego widziałam kilka poziomów schodów, aż do korytarza na dole. Mogłam słyszeć ludzi, którzy rozmawiali dużo niżej ode mnie. Ktoś zaczął śpiewać łagodną, spokojną piosenkę. Z trudem mogłam rozróżnić słowa: „Smutne filmy zawsze wywołują mój płacz śpiewała dziewczyna. - Powiedział, że ma robotę, więc poszłam do kina sama...".

Zadzwonił dzwonek i musiałam iść. Pobiegłam do sypialni. Po dziesięciu minutach ciszy rozległy się znajome głosy dziewcząt idących do refektarza na podwieczorek, po czym znowu usłyszałam kroki. Uklękłam i zamknęłam oczy. „Zdrowaś Mario, łaskiś pełna, Pan z Tobą....". - To wszystko, co udało mi się zdobyć - powiedziała Rita, podając mi kilka kromek zeschłego chleba. - Wystarczy, pomoże mi pozbyć się smaku mydła odparłam z wdzięcznością. Kilka pierwszych kęsów nadal smakowało wyłącznie mydłem, ale zanim skończyłam jeść, poczułam w końcu smak chleba. Rita wybiegła z sali. Miałam nadzieję, że nic jej nie będzie. Nie chciałam, żeby miała jakieś kłopoty dlatego, że starała się mi pomóc. Ponownie zapadła cisza. Zaczęłam się nudzić i chodziłam po sypialni tam i z powrotem. Od czasu do czasu robiłam przerwę i wyglądałam przez okno. Poniżej widziałam grupę rozmawiających zakonnic, które nie spoglądały do góry. Jeszcze trochę pospacerowałam, cały czas nasłuchując, czy nie nadchodzi siostra Thomas. Nadal byłam bardzo obolała i marzyłam o ciszy nocnej, gdy będę mogła położyć się do łóżka, zasnąć i zapomnieć o tym strasznym dniu. Było ciemno, gdy przyszły inne dziewczęta. Ucieszyłam się na ich widok, bo zmęczyła mnie samotność. Wracały małymi grupkami, a ze sposobu, w jaki ze sobą rozmawiały, wywnioskowałam, że nie ma z nimi żadnej zakonnicy. - Czy dacie wiarę? - powiedziała któraś. - Kathleen i Mary właśnie zobaczyły ducha w refektarzu! Większość dziewcząt była trochę spłoszona, ale kilka robiło wrażenie podnieconych. Nietrudno było zgadnąć, jak spędzimy najbliższą noc. Zdarzenie zapewne wyzwoli całą masę opowieści o duchach.

Uwielbiałam takie historie, jak większość dziewczyn, ale z pewnością jedna czy dwie z nas nie mogły potem zasnąć, więc taki sposób spędzania nocy często powodował kłopoty. To, co zdarzyło się Kathleen i Mary, wzbogacone o kilka porządnych niesamowitych opowieści mogło sprawić, że dziewczyny krzyczałyby, słysząc najmniejszy szelest, co ponownie doprowadziłoby siostrę Thomas do furii. O ile mogłam się zorientować, Kathleen i Mary zobaczyły ducha dziewczynki z długim warkoczem. Któraś powiedziała, że z pewnością żyła ona dawno temu, bo opis wskazywał, że nosiła staromodne stroje. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie zmyśliły tego wszystkiego, gdy do sypialni weszła Kathleen. Była bardzo rozczochrana, blada, mizerna i z trudem łapała oddech. Naprawdę wyglądała, jakby zobaczyła ducha. - Siostra Thomas zaraz tu będzie - szepnęła któraś z dziewcząt. Gwałtownie uklękłam, a inne dziewczyny zaczęły szykować się do snu. Siostra Thomas wkroczyła. Przyglądała mi się przez cały czas, gdy się modliłam, toteż nabrałam przekonania, że wymyśla dla mnie kolejną karę. Jej utkwiony we mnie wzrok budził strach i zdenerwowanie, więc starałam się skupić na modlitwie i nie zwracać na nią uwagi. Pragnęłam jedynie, by pozwoliła mi iść spać. Po odmówieniu modlitwy wszystkie dziewczynki położyły się do łóżek, ale ja nadal modliłam się, a siostra Thomas cały czas mi się przyglądała. Po kilku pełnych napięcia chwilach kazała mi pójść po nocnik, a potem powrócić do modlitwy. - Reilly modli się, by Bóg jej przebaczył wszystkie kłamstwa - oświadczyła koleżankom w sali, gdy wychodziłam. - Modli się, by nie pójść do piekła, chociaż wątpię, by w niebie znalazło się miejsce dla kogoś z rodziny Reillych.

Wróciłam z wielkim nocnikiem i ostrożnie postawiłam go na środku w przejściu między łóżkami. - Żadnej nie wolno odzywać się do Reilly - dodała. Wszystkie oczy były we mnie utkwione, gdy klęczałam obok łóżka. Zgaszono lampy i przez chwilę, zanim zapaliło się przyćmione światło,, było zupełnie ciemno. Po kilku minutach przyzwyczaiłam się do mroku na tyle, by widzieć nocnik stojący na środku sali. Nienawidziłam go. Zmuszanie wychowanek do korzystania z niego, chociaż łazienka znajdowała się tuż obok sypialni, było metodą celowego poniżania nas. Siostra Thomas wyszła, a my odczekałyśmy jakiś czas, by upewnić się, że naprawdę sobie poszła. W końcu jedna z dziewczyn zaczęła szeptem mówić coś o duchu. Kathleen powiedziała, że jej zdaniem ten duch chciał jej coś przekazać. Może tamta dziewczynka zmarła w budynku klasztoru i chciała opowiedzieć, jak to się stało. - Może zakonnice pobiły ją na śmierć - podsunęła Margaret - a potem pogrzebały jej zwłoki gdzieś na terenie klasztoru. Zadrżałam. Miałam okropne uczucie, że pod łóżkiem znajduje się coś dziwnego i już nie chciałam samotnie klęczeć na tej zimnej podłodze. Powiedziałam koleżankom, żeby mnie nie straszyły. - To nie w porządku. Wy nie klęczycie tu w ciemności powiedziałam. Jednak wkrótce szepty zaczęły się od nowa, więc zerwałam się i usiadłam na skraju łóżka z podwiniętymi nogami, tak by nic z dołu nie mogło mnie za nie złapać. Po kolei opowiadałyśmy sobie historie o duchach, wszystkie rzecz jasna prawdziwe, a niektóre z nich naprawdę wspaniałe. Kilka z nich słyszałyśmy już wcześniej, ale żadna z nas się

tym nie przejmowała. Tego rodzaju noce nie zdarzały się zbyt często i nie miałyśmy ochoty spać. Usłyszałyśmy czyjeś kroki i szepty zamarły. Znowu runęłam na kolana. Siostra Thomas wpadła z powrotem do sali i zaczęła przechadzać się wzdłuż łóżek, sprawdzając, kto jeszcze nie śpi. Byłam przekonana, że nas usłyszała, ale po tej inspekcji wyglądała na zadowoloną. Podeszła i stanęła w nogach mojego łóżka. - Kładź się teraz, Reilly. - Dziękuję, siostro - wsunęłam się pod kołdrę. Cudownie było móc się w końcu położyć. Zdałam sobie sprawę, że o wiele bardziej boję się siostry Thomas niż jakiegokolwiek upiora, i zastanawiałam się, czy dziewczynka, której ducha widziała Kathleen, została pobita na śmierć przez podobną do niej zakonnicę. Pamiętając o tym, jak bardzo nieraz obrywałam, czułam smutek i żałowałam owej dawno zmarłej dziewczynki. Następnego ranka obudziło mnie nieustanne dzwonienie, wyrywając mnie ze snu i przywracając do rzeczywistości. Nie po raz pierwszy miałam wielką ochotę wyszarpnąć dzwonek zakonnicy i wyrzucić go przez okno. Nienawidziłam tego okropnego dźwięku. Tego właśnie ranka, gdy głowa od poprzedniego wieczoru jeszcze mnie bolała, dźwięk dzwonka drażnił mnie bardziej niż zazwyczaj. Każde uderzenie wydawało się tysiąc razy głośniejsze niż normalnie i miałam wrażenie, że głowa mi pęknie. W końcu zaczęła się poranna modlitwa, a potem poszłyśmy przygotować się do mszy. Zrobiłam, co mogłam, by się ogarnąć, ale byłam w kiepskim stanie. Kiedy myłam twarz, usłyszałam krzyk siostry Thomas: - Reilly! Serce szaleńczo mi załomotało, jak zawsze, gdy mnie wołała. Podeszłam szybko, by zobaczyć, czego ode mnie chce.

- Nie obchodzi mnie, czyja to kolej, Reilly. Chcę, żebyś natychmiast opróżniła nocnik. Spojrzałam na środek sali. Nocnik był pełen i bardzo trudno było go podnieść, niczego nie rozlewając. A sądziłam, że tego właśnie chciała. - Dalej, Reilly, nie będę czekać cały ranek. Groźba w jej głosie wprawiła mnie w drżenie. Schyliłam się, by złapać za rączki po bokach i zaczęłam podnosić nocnik. Smród sprawił, że wszystko mi się przewróciło w żołądku i o mało nie zwymiotowałam, ale wiedziałam, że siostra jest gotowa rzucić się na mnie, jeśli wyleję chociaż kroplę. Nie chciałam dać jej tej satysfakcji. Było oczywiste, że bawi ją obserwowanie moich wysiłków. Miała nadzieję, że się potknę - i tak lepiej, niż gdybym zwymiotowała, a ona mogłaby mnie zbić, każąc posprzątać. Skupiając całą uwagę, szłam małymi kroczkami w kierunku łazienki, szurając nogami, i z ulgą tam dotarłam. Udało mi się wylać do toalety całą zawartość nocnika, nie rozlewając niczego po drodze. Gdy czyściłam sedes płynem dezynfekcyjnym, siostra zawołała: - Reilly, żebyś na pewno była gotowa na mszę, zanim będzie dzwonek. - Tak, siostro. Krążyła za moimi plecami, gdy pospiesznie się przygotowywałam, obserwując każdy mój ruch. Niebawem pozostało mi tylko uczesać się. Celowo zostawiłam to na koniec, ponieważ głowa mnie bardzo bolała i była wrażliwa na każdy dotyk. Delikatnie przeciągnęłam kilka razy szczotką po włosach, ale nawet najlżejsze pociągniecie wywoływało ból. Widząc w tym szansę dla siebie, siostra Thomas wyrwała mi szczotkę z ręki. - Tak masz to robić, Reilly - powiedziała, szarpiąc mnie energicznie za włosy.

Z trudem powstrzymywałam łzy i krzyki, gdy mocno szczotkowała pokrwawione, splątane kępki na mojej głowie. Twarda szczecina drapała skórę, zrywając strupy na ranach powstałych poprzedniego dnia. Siostra Thomas robiła to z prawdziwym zapałem aż do chwili, gdy - na szczęście zadzwonił dzwonek wzywający na mszę. Wtedy kazała mi zająć miejsce w szeregu. Głowa strasznie mnie bolała i nadal chciało mi się płakać z bólu, ale byłam dumna, że nie rozpłakałam się na jej oczach i wciąż się trzymałam. Następnego dnia siostra Thomas zbudziła nas wcześniej niż zwykle. - Dziś rano - powiedziała - chcę wam przeczytać przypowieść o niewiernym Tomaszu. Ta historia przypomina nam, co się dzieje, gdy wątpimy w to, co nam mówi Biblia i gdy tracimy wiarę w Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego. Co się dzieje, gdy przestajemy wierzyć, że Bóg cały czas nas widzi i zna wszystkie nasze kłamstwa. Odwróciła się i spojrzała wprost na mnie. Byłam pewna, że musi chodzić o Murphych. Otworzyła książkę i zaczęła czytać, a my tłumiłyśmy ziewanie. Słyszałyśmy tę historię tyle razy, że mogłyśmy recytować ją na wyrywki. Przestałam słuchać po kilku pierwszych linijkach. Zaczęłam natomiast zastanawiać się, co mam powiedzieć, gdy znowu się na mnie uweźmie. Nie chciałam kolejnego lania, ale samo tylko przyznanie, że kłamałam w sprawie Murphych, zapewne by mnie przed nim nie uchroniło. Próbowałam wymyślić coś, co złagodziłoby moje kłopoty, ale wiedziałam, że siostra Thomas jest tak okropna, że pewnie znowu zacznie mnie bić - nawet bez przyczyny. Nie mogłam z nią wygrać. Wróciłam myślami do biblijnej przypowieści, gdy siostra Thomas wyjaśniała, że wątpiący pójdą prosto do piekła. Zawsze mi powtarzano, że trafię do piekła, często jako jedyną przyczynę podając, że nazywam się Reilly. Zostałam

skazana na potępienie już tyle razy, że nie wiedziałam, w jaki sposób mogłabym dostać się do nieba - niezależnie od tego, jak gorliwie się modliłam i jak bardzo starałam się być dobra. Próbowałam nie wyobrażać sobie, jak będzie wyglądać wieczność w piekle, ale wiedziałam, że nie ma z niej ucieczki. W Biblii było mnóstwo odniesień do piekła, a zakonnice stale nas nim straszyły, zwłaszcza gdy nas beształy. W kaplicy mówiono nam, że jeśli będziemy źle postępować, to „spłoniemy w ogniu piekielnym" i że nie ma ucieczki od wywołanej przezeń męki. Było to zbyt straszne, by o tym myśleć, zwłaszcza dla dziecka. Co jakiś czas śniło mi się piekło, budziłam się spocona i modliłam się żarliwie do Boga, by mnie tam nie zsyłał. Na ogół bardzo starałam się być dobrą katoliczką i robić to, co należy. Jednak nigdy nie byłam pewna, czy to wystarczy. Przecież mimo wszystko cały czas należałam do rodziny Reillych. Przypowieść dobiegła końca, a siostra Thomas zaczęła odmawiać poranne modlitwy. Fizycznie czułam się gorzej niż poprzedniego dnia. Gdy szłam na mszę, zrobiło mi się słabo i nie mogłam przestać myśleć o piekle. Kazanie dotyczyło diabła i piekła, a ksiądz przypomniał, że jedynie wybrani dostaną się do nieba. Nie mogłam tego znieść i próbowałam myśleć o czymś innym. Nagle odniosłam wrażenie, że ktoś zgasił wszystkie światła. Kiedy znowu się zapaliły, obok mnie stała Loretta. - Czy teraz dobrze się czujesz, Frances? Starałam się wstać, ale kręciło mi się w głowie i byłam oszołomiona. - Zaraz poczujesz się lepiej, Frances. Po prostu zemdlałaś. Siostra Kevin kazała Loretcie odprowadzić mnie do sypialni. Loretta pomogła mi wstać i wolno odeszłyśmy.

- Czy nienawidzisz tego, że nazywasz się Reilly, Loretto, i czy boisz się, że pójdziesz do piekła? - spytałam drżącym głosem. - Nie ma nic złego w tym, że jesteśmy z rodziny Reillych! - oświadczyła. - Jestem z tego dumna. Gdybym nie nazywała się Reilly, nie byłabym twoją siostrą, a ja uwielbiam nią być. Leżałam na łóżku i płakałam. Loretta przytuliła mnie. - O co chodzi, Frances? Co się stało? Gdy mój szloch ucichł, wyrzuciłam z siebie wszystko - co wydarzyło się na farmie Murphych i jak ukarała mnie siostra Thomas. - A teraz w dodatku pójdę do piekła! - dokończyłam. Loretta wyglądała na zmartwioną. Kazała mi wytrzymać, zanim nie wymyśli dla nas jakiegoś wyjścia. - Będą musiały nas przecież wypuścić któregoś dnia. Nie mogą trzymać nas w nieskończoność. A kiedy wyjdziemy, będziemy mogły powiedzieć ludziom na zewnątrz, co się tutaj dzieje. Obiecuję, Frances, że coś wymyślimy. A teraz lepiej już pójdę. Postaram się przynieść ci coś na śniadanie. Opowiedzenie jej o wszystkim przyniosło mi pewną ulgę. Miałam nadzieję, że nie zrobi nic, co ściągnęłoby na nią kłopoty. Jednak doszłam do wniosku, że nie jest głupia i dobrze wie, że nie może otwarcie przeciwstawić się zakonnicom. Trochę się odprężyłam. Po wyjściu Loretty zakradły się do mnie Bernadette i Chrissie. - Dobrze się czujesz, Frances? - spytała Chrissie. - Powinnam się już do tego przyzwyczaić, ale nie mogę powiedziałam przez zaciśnięte zęby. - Tak bardzo nienawidzę siostry Thomas. Chciałabym móc się na niej zemścić. Nigdy wcześniej Chrissie nie widziała u mnie takiego wyrazu twarzy.

- Ale nie zrobisz niczego głupiego, prawda, Frances? spytała. - Nie martw się. Jeszcze nie upadłam na głowę. Ale ludzie powinni wiedzieć, co się tu dzieje! Bernadette przysiadła na skraju mojego łóżka. - Masz rację, Frances, ale jak mamy im to powiedzieć, nie wpadając w kłopoty? Przez chwilę się namyślałam. Potem nasunął mi się pewien pomysł. - Potrafisz robić samolociki z papieru, prawda, Bernadette? - Tak, ale... - Możemy napisać na nich wiadomość i wysłać je na drugą stronę muru, żeby ludzie idący do Belfastu to przeczytali. Jeśli udałoby się nam ujawnić prawdę, gazety mogłyby się tym zainteresować, a klasztor zostałby zamknięty. A nas przeniesiono by do lepszego domu. Bernadette i Chrissie zamilkły. Obserwowałam ich twarze. - Może masz rację, Frances - powiedziała Bernadette w zamyśleniu. - Spróbuję później zdobyć trochę papieru. Po ich wyjściu w sypialni zapanowała nienaturalna cisza i spokój. Nie mając nic do roboty, przyglądałam się wizerunkowi Jezusa Miłosiernego na ścianie. Był to jedyny kolorowy przedmiot w sali. Wkrótce odniosłam dziwne wrażenie, że oczy z obrazu patrzą wprost na mnie. Pomyślałam o wczorajszym dniu i duchu zmarłej dziewczynki. Może w tym obrazie mieszkał jakiś duch lub czyjaś dusza. Poczułam się trochę nieswojo, a moje ramiona pokryła gęsia skórka, gdy puściłam wodze wyobraźni. Coś nieodparcie ciągnęło mnie do obrazu i byłam teraz przekonana, że Jezus mi się przygląda. Było to naprawdę dziwne uczucie. Zamknęłam oczy w nadziei, że gdy znów je otworzę, obraz będzie wyglądał normalnie, a tamte oczy nie

będą tak realistyczne. Jednak to nie poskutkowało. Kiedy otworzyłam oczy, Jezus nadal na mnie patrzył. Ale gdzie był, kiedy naprawdę Go potrzebowałam?

Rozdział XIII Wizytacja Spotkałam się z Bernadette i Chrissie podczas rekreacji. Bernadette przyniosła pod swetrem trochę papieru na samolociki i ołówek. Zabrała je z klasy siostry Francis. - Co powinnyśmy napisać? - spytałam, zastanawiając się, co zrobić, by ludzie potraktowali nas poważnie. Znalazłyśmy sobie miejsce, by usiąść z dala od reszty dziewczynek i dwóch dyżurnych zakonnic. - Mogłybyśmy napisać: „Prosimy o pomoc. Zakonnice są okrutne" - podsunęła Chrissie. - Dobre. Możesz to napisać, Chrissie? - spytała Bernadette, wiedząc, że mam trudności z ortografią. Chrissie nie trzeba było prosić dwa razy. Wzięła ołówek i zaczęła pisać dużymi drukowanymi literami. Roześmiałam się widząc, jak wysuwa język z kącika ust, aby się lepiej skoncentrować. Gdy napisała ten sam tekst po obu stronach ośmiu kawałków papieru, Bernadette zaczęła robić z nich samolociki. Poszłyśmy za drzewo rosnące tuż koło muru. Chrissie stanęła na warcie, a gdy nie było nikogo, kiwnęła głową Bernadetcie i mnie; wtedy zaczęłyśmy rzucać papierowe samolociki najwyżej, jak umiałyśmy. Jeden z rzuconych przez Bernadettę przeleciał za mur, ale reszta spadła na ziemię koło nas. Śmiejąc się ze swej nieudolności, szybko je pozbierałyśmy i odczekałyśmy kilka chwil, by mieć pewność, że nikt nie patrzy. Powiedziałam, że tym razem ja stanę na czatach, by Chrissie mogła spróbować. Kiedy uznałam, że jest bezpiecznie, kiwnęłam im głową i obie rzucały znowu. Żaden samolocik tym razem nie przeleciał, ale obie bawiły się znakomicie. Bernadette zasugerowała, że ponieważ jestem najmniejsza i najlżejsza, powinnam stanąć na ramionach którejś z nich i przerzucić

resztę przez mur. Był to dobry pomysł, bardzo lubiłam się wspinać i miałam zmysł równowagi. - Możesz stanąć mi na ramionach, Frances. - W porządku, Chrissie, ale nie pozwól mi spaść. Musisz stać bardzo spokojnie! Kilka dziewczynek przeszło obok, a my udawałyśmy, że zbieramy z ziemi liście i usuwamy z nich zielone części blaszki, by została sama „siateczka" włókienek. Dziewczynki przyglądały się nam dziwnie, ale poszły dalej. Bernadette zajęła miejsce po drugiej stronie drzewa, by obserwować okolicę. Kiedy usłyszałyśmy z Chrissie: „Wszędzie czysto!", przysunęłyśmy się bliżej muru, a Chrisssie splotła ręce, by zrobić mi coś w rodzaju schodka. Podniosłam do góry nogę, postawiłam stopę na jej dłoniach i po kilku sekundach stanęłam na jej barkach. - Nadal spokój! - powiedziała Bernadette zza drzewa. Złapałam równowagę i z całych sił rzucałam samolociki. Udało mi się przerzucić pięć z nich przez mur, ale jeden spadł na ziemię po naszej stronie, a inny wplątał się w drut kolczasty. Dosięgłam go i zdjęłam stamtąd. - Nadchodzą seniorki! - ostrzegła Bernadette. Zeskoczyłam i znowu udawałyśmy, że szukamy czegoś pod drzewem. Seniorki jednak nie zwróciły na nas uwagi. - Myślę, że zrobiłyśmy wystarczająco dużo - powiedziała Chrissie. Do końca rekreacji zastanawiałyśmy się, czy ktoś pofatyguje się, by podnieść samolociki i przeczytać naszą wiadomość. - Mam nadzieję, że ten, kto je znajdzie, nie odda ich zakonnicom - powiedziałam. Nie było już odwrotu. Mogłyśmy tylko mieć nadzieję, że nasz plan się powiedzie i klasztor zostanie skontrolowany i zamknięty.

Po rekreacji poszłyśmy do sal lekcyjnych. Zostałam przeniesiona z klasy siostry Kevin do klasy siostry Francis. Bardzo mi się to nie podobało, bo siostra Francis miała długą tarninową rózgę, której używała, aby karcić dziewczęta, których nie lubiła. Nie uczyłyśmy się zbyt wiele. Tematem lekcji była prawie zawsze religia, a jeśli któraś z nas nie potrafiła odpowiedzieć na pytanie dotyczące Biblii, siostra dla przykładu stawiała taką delikwentkę na środku klasy i biła ją rózgą. Chodziłam do jej klasy od kilku tygodni i niemal codziennie obrywałam. Inaczej niż poprzednio, siostra Thomas dotychczas nie wywoływała mnie z lekcji, ale czułam, że to niebawem nastąpi, gdyż wolała, bym szorowała podłogi niż uczyła się czegokolwiek. Na razie tkwiłam w klasie, a ponieważ wcześniej opuściłam bardzo dużo zajęć, nie potrafiłam odpowiedzieć na rozmaite pytania i byłam bita za swą ignorancję. Co prawda, dość często znałam odpowiedź, ale gdy publicznie zadawano mi pytanie i wszyscy na mnie patrzyli, robiłam się czerwona i miałam kompletną pustkę w głowie. A im częściej nie odpowiadałam, tym częściej byłam pytana. Była to kolejna sytuacja bez wyjścia. Nie chciałam chodzić do tej klasy. Najwyraźniej do niej nie pasowałam. Jak wszystkie inne zakonnice, siostra Francis miała swoje ulubienice, których nigdy nie karała. Już po pierwszym dniu zajęć wiedziałam, które z dziewcząt do nich należą. Wyglądało to tak, jakby nie mogły zrobić nic złego, a nawet jeśli, to siostra Francis wcale tego nie dostrzegała. Trudno uwierzyć, ale zaczęłam marzyć, że nie będę posyłana na lekcje, tylko do sprzątania. Byłam do tego przyzwyczajona i przynajmniej nie czułam się zawstydzana. Siostra Francis ostrzegła nas, że mamy się bardzo dobrze zachowywać, bo przyjadą wizytatorzy z ministerstwa. Musiałyśmy się upewnić, czy w klasie jest porządek, a potem

umyć się, uczesać i przebrać w niedzielne ubrania. Gdy wróciłyśmy do sali, przećwiczyła z nami, co mamy odpowiadać na ewentualne pytania wizytatorów. Miałyśmy dokładnie stosować się do jej zaleceń - w przeciwnym razie zostaniemy surowo ukarane po wyjściu gości. Kazała nam uśmiechać się i mówić, że cieszymy się, że jesteśmy w klasztorze, bo „siostry robią dla nas wszystko, co mogą". Weszła siostra Kevin i szepnęła coś do siostry Francis. - Chcę, byście na głos recytowały Dziesięcioro Przykazań i trzymały rytm! - warknęła siostra Francis. - Idą tu wizytatorzy i chcę, by byli pod wrażeniem. Macie wyglądać tak, jakbyście bardzo lubiły te zajęcia. Obserwuję was! Wizytatorzy - dwóch mężczyzn i trzy kobiety - wkroczyli do sali, gdy doszłyśmy do piątego przykazania: „nie zabijaj"! Siostra Francis przywitała się, podając rękę wszystkim po kolei. Poczekali w milczeniu, aż skończymy. - Dzień dobry, dziewczynki! - powiedzieli. - Dzień dobry - odpowiedziałyśmy chórem, grzecznie się uśmiechając, jak nakazała siostra Francis. Przyglądali się nam, jakby obserwowali zwierzęta w zoo, a siostra Francis piorunowała nas wzrokiem, by mieć pewność, że zachowamy się właściwie. Potem inspektorzy przechadzali się po klasie, zadając pytania wybranym na chybił trafił uczennicom. Jeden z mężczyzn zatrzymał się obok mojej ławki. - Jak się nazywasz? - Frances Reilly, sir - odpowiedziałam potulnie. Dostałam wypieków. Kątem oka zobaczyłam, że siostra Francis bacznie mi się przygląda, wsłuchując się w każde moje słowo. - Czy podoba ci się w klasztorze? - Tak, sir, podoba - skłamałam, zmuszając się do uśmiechu. Chciałabym, żeby siostra Francis wyszła, bo

mogłabym wtedy powiedzieć mu, że zupełnie mi się tu nie podoba. - Więc masz za co dziękować tym dobrym siostrom. Za przygarnięcie cię i opiekowanie się tobą, prawda? Wszystko się we mnie zagotowało. - Tak, sir - powiedziałam, niemal dławiąc się tymi słowami. - Bardzo dobrze - poklepał mnie po głowie i podszedł do kolejnej dziewczynki. Inne uczennice odpowiadały podobnie na podobne pytania. Wszystkie świetnie grałyśmy, tworząc fałszywy obraz klasztornego życia, zwłaszcza ulubienice siostry Francis, które nie mogły się wprost nachwalić zakonnic. Wizytatorzy robili wrażenie usatysfakcjonowanych tym, co zobaczyli i usłyszeli, ale gdy już mieli wychodzić z klasy, jedna z kobiet spostrzegła w kącie sali długą tarninową rózgę, dumę i radość siostry Francis. Tak bardzo lubiła przechadzać się po sali, grożąc nią i bijąc dziewczynki! - Do czego jej siostra używa? - spytała kobieta, podnosząc rózgę. Siostra Francis poczerwieniała na twarzy i uśmiechnęła się fałszywie. - Och, to po prostu mój wskaźnik - powiedziała, wyciągając rękę po kijek. Kobieta oddała go z zagadkowym wyrazem twarzy. Siostra Francis zademonstrowała jego użycie, wskazując jakiś napis na górze tablicy. Dla mnie było oczywiste, że kłamie, ale wizytatorzy wyglądali na zadowolonych. Nic nie mogłam poradzić na to, że uważałam zakonnice za gromadę hipokrytek. Miałam wrażenie, że obowiązują je inne zasady niż nas. To siostra Francis powinna była powtarzać sobie Dziesięcioro Przykazań, a zwłaszcza ósme: „Nie mów fałszywego świadectwa...". - Do widzenia, dziewczynki - powiedziała kobieta.

- Do widzenia pani - odpowiedziałyśmy. Po ich wyjściu siostra Francis spojrzała na nas z dumą. Odegrałyśmy dobre przedstawienie. Później, gdy rządkiem szłyśmy do kaplicy na różaniec, usłyszałam za sobą głos Chrissie. - Czy sądzisz, że ci wizytatorzy przyszli dlatego, że ktoś znalazł nasze papierowe samolociki? Nie przyszło mi to do głowy i teraz przez chwilę się namyślałam. Wizytacja wyglądała na przygotowaną, ale było trochę dziwne, że zjawiła się akurat tego dnia, gdy wysłałyśmy za mur naszą wiadomość. Jeśli wizytatorzy przyszli na skutek naszego apelu o pomoc, to działali naprawdę szybko. Ale gdyby naprawdę chcieli dowiedzieć się prawdy, to nie powinni rozmawiać z nami w obecności zakonnic. Przez całe nabożeństwo różańcowe myślałam o samolocikach leżących po drugiej stronie muru. Próbowałam wyobrazić sobie ludzi, którzy je podnoszą i czytają. Zastanawiałam się, co bym zrobiła, gdybym była na ich miejscu. Trudno mi było skupić się na czymś innym i nie mogłam doczekać się ponownej rozmowy z Chrissie i Bernadette. Wspaniale było mieć wspólny sekret z przyjaciółkami i bardzo mi to pomogło przeżyć cały ten dzień.

Rozdział XIV Schowek U szczytu schodów, w sąsiedztwie sypialni, znajdował się magazyn. W gruncie rzeczy nie był na tyle duży, by określać go mianem pokoju; był nieco większy od spiżarni. Po wejściu do niego najpierw uderzał w nozdrza silny zapach środków sanitarnych - ostra mieszanka pasty do podłóg „Vim" i płynu do dezynfekcji „Jeyes Fluid". Na ścianach rozmieszczono rzędy przegródek, w których stały środki czystości i rozmaite przybory, takie jak szczotki do rąk, skrobaczki i ścierki. Pomieszczenie nazywano „schowkiem siostry Thomas". Miała do niego klucze i nadzorowała, kto tam wchodził i wychodził. Byłam w schowku wiele razy, ale moje pobyty nie miały zazwyczaj nic wspólnego ze sprzątaniem. Siostra Thomas zabierała mnie tam za karę - inne dziewczęta również. Nienawidziłam tego miejsca. Należał do najgorszych moich koszmarów. Dzisiaj wpadłam w tarapaty, bo przyglądałam się siostrze Thomas podczas mszy. Kilka tygodni temu wylądowałam tu dlatego, że się na nią nie patrzyłam. Początkowo zarzucała mi, że nie potrafię patrzeć ludziom prosto w oczy. Twierdziła, że patrzę w dół, wypatrując piekła. Więc tym razem patrzyłam wprost na nią, ale uznała to za obraźliwe. Idąc na górę po schodach pomyślałam, że to kolejna beznadziejna sytuacja. Już sam widok drzwi u szczytu schodów sprawił, że zaczęłam się bardzo bać i wpadłam w rozpacz. Moje drobne ciało drżało, nogi miałam jak z ołowiu, a każdy kolejny krok był trudniejszy od poprzedniego. Wiedziałam, co mnie czeka i z całego serca chciałam mieć to już za sobą. Siostra Thomas pogrzebała w dużym pęku kluczy, szukając tego od schowka. Zanim go otworzyła, spojrzała mi w oczy. Poznałam ten wyraz twarzy, który mówił: „Mam cię, Reilly, jesteś w moich rękach". Widywałam go niemal

codziennie, odkąd przeniosłam się do juniorek. Serce we mnie zamarło. Po wejściu do schowka siostra zapaliła światło i zamknęła za sobą drzwi. W kącie niewielkiego pomieszczenia stała stara drewniana skrzynka. Wyciągnęła ją na środek i usiadła, przyglądając mi się długo ostrym wzrokiem. Zaczęłam trząść się ze strachu pod swym brązowym klasztornym strojem. - Rozbieraj się i stań twarzą do ściany, Reilly! Rozkazy siostry Thomas musiały być wypełniane od razu albo robiło się jeszcze gorzej, więc odwróciłam się do niej plecami i zaczęłam zdejmować ubranie. Cała drżałam i nie mogłam trafić na guziki, by pozbyć się odzieży. Wydało mi się dziwne, że gdy rozbierałyśmy się w sypialni, musiałyśmy robić to pod długimi nocnymi koszulami i pokazanie nawet skrawka golizny było pretekstem do najsurowszej reprymendy ze strony zakonnicy, która teraz wpatrywała się intensywnie w moje ciało. Jednak w mojej sytuacji nie mogłam zadawać pytań. Starannie składałam każdą sztukę odzieży, tworząc z nich na podłodze zgrabny stosik, aż byłam całkiem naga, stojąc nadal twarzą do ściany. Siostra Thomas milczała. Wiedziałam, że jest to celowa gra mam jak najdłużej czekać na karę - i pozwoliłam sobie na pełen udręki szloch. - Nikt cię tu nie usłyszy, Reilly, więc natychmiast przestań! - krzyknęła. Próbowałam przestać płakać, więc wzięłam głęboki wdech i trzymałam powietrze najdłużej jak mogłam, stojąc całkiem bez ruchu i w ciszy. Po twarzy płynęły mi łzy, które ściekały z brody, tworząc mokre plamy na ciemnej drewnianej podłodze. Nie widziałam siostry Thomas, ale czułam, że jej oczy przewiercają mnie na wskroś. Stanowiło to część stałego schematu jej postępowania i było jasne, że przyglądanie mi się w tym stanie w jakiś sposób ją ekscytuje.

Byłam przyzwyczajona do brutalnych kar wymierzanych przez większość zakonnic, ale to, co wyprawiała siostra Thomas, wykraczało daleko poza te normy. Opuściłam głowę i czekałam. Niemal natychmiast poczułam z tyłu gwałtowny, przeszywający ból. Siła uderzenia była tak duża, że odrzuciła mnie na półki z przegródkami. Płacząc, starałam się utrzymać równowagę i odsunęłam się od ściany. - Wybiję z ciebie diabła, Reilly! Wznieś oczy do nieba! wrzasnęła siostra Thomas. Popatrzyłam w górę, mając nadzieję, że jeśli zrobię to, co każe, kara tym razem nie będzie tak surowa. - Odwróć się i stań twarzą do mnie, Reilly! Odwróciłam się, próbując nie spuszczać oczu, ale ponieważ były pełne łez, nie wiedziałam, gdzie patrzę. Gdy wytężyłam wzrok, dostrzegłam naprzeciwko zamgloną czarno - białą postać w sutannie, z ciężką drewnianą szczotką do ubrań wzniesioną ponad moją głową, przygotowaną do zadania ciosu. Szczotka opadła, a ja instynktownie uchyliłam się przed uderzeniem i uklękłam, zasłaniając rękami tył głowy. - Nie patrz na mnie, Reilly! - krzyknęła siostra Thomas. Poczułam kolejny ostry ból, gdy górna część szczotki walnęła mnie w plecy. Biła mnie raz za razem. Zwinięta na podłodze, nie miałam siły krzyczeć, a nawet gdybym krzyczała, nie zrobiłoby to na niej wrażenia. Cały czas mnie dręczyła: - Jeszcze nie masz dosyć, Reilly - wyśmiewała się, tłukąc mnie dalej szczotką. Leżałam na podłodze, histerycznie szlochając, a moje plecy, pośladki i nogi pulsowały bólem. Drżałam z zimna i strachu. Moje cierpienia potęgował fakt, że doskonale wiedziałam, że nikt nie przyjdzie mi na ratunek. W końcu dotarło do mnie, że bicie się skończyło. Trwało pewnie zaledwie kilka minut, ale czułam, jakby był to cały

wiek. Wystawiłam trochę głowę spod splecionych rąk i zobaczyłam, że siostra Thomas przemierza w tę i z powrotem ciasną przestrzeń schowka. Spróbowałam usiąść, ale nie miałam siły, leżałam więc, zdana na jej łaskę, w nadziei, że kara dobiegła końca. Niestety, okazało się, że nie. - Wstawaj, Reilly. Jeszcze z tobą nie skończyłam. Znowu próbowałam się podnieść. - Ruszaj się! - krzyknęła. Zdołałam powoli osiągnąć pozycję stojącą. Drżąc ze strachu, wstrząsana szlochem, stanęłam twarzą do niej. - Zostawiam cię tutaj, Reilly, żebyś przemyślała, czy chcesz być dzieckiem Boga, czy Szatana. Nie ruszysz się stąd, dopóki nie wrócę. I masz być cicho! Usłyszałam zamykanie drzwi i kroki siostry na schodach, ale nadal nie śmiałam się ruszyć. Wszędzie panowała cisza. Znieruchomiałam w jednym miejscu, byłam cała obolała i zobaczyłam, że na nogach i pośladkach tworzą mi się krwistoczerwone pręgi. Objęłam się ramionami, by się rozgrzać i lepiej poczuć. Mogłam tylko czekać. W jakimś sensie była to najgorsza część kary, bo nigdy nie wiedziałam, na jak długo mnie zamknęła. Czasem wracała po upływie godziny, ale często mijało wiele godzin, a czasami nawet kilka dni, zanim się ponownie zjawiała. Siostra sprawująca nadzór nad wychowanką mogła zrobić z nią, co chciała. Inne zakonnice nie śmiały interweniować. A gdy siostra Thomas w końcu wracała, niekoniecznie musiała zapowiadać swoje przyjście stukotem ciężkich zakonnych butów na schodach czy dzwonieniem kluczy. Często skradała się po cichu, trzymając buty w ręku i ściskając klucze, by nie hałasowały. Wiedziałam, że mam powody, by się bać i niezależnie od tego, że przemarzłam i zdrętwiałam, nie wolno mi było ruszyć się z

miejsca. Nie miałam zamiaru pogarszać swojej sytuacji, dając jej pretekst do przedłużenia czy zaostrzenia kary. Jakiś czas później usłyszałam dzwonek wzywający na obiad, a potem głosy dziewcząt idących do refektarza. Zastanawiałam się, czy siostra Thomas wróci i pozwoli mi wyjść, czy - co bardziej prawdopodobne - sprawdzi, czy nadal stoję w tym samym miejscu. Jednak nie pojawiała się. Słyszałam tylko dalekie odgłosy, gdy ostatnie dziewczynki ustawiały się za swoimi krzesłami, szykując się do modlitwy. Potem w klasztorze zapadła śmiertelna cisza. Nigdzie tej ciszy nie odczuwało się tak bardzo jak w schowku siostry Thomas. Nie było w nim ogrzewania, a ja drżałam i płakałam, próbując dla rozgrzewki rozetrzeć pokryte gęsią skórką ciało. Czas wlókł się, gdy czekałam na dźwięk poobiedniego dzwonka. Te dzwonki były moim zegarkiem, ale wydawało się, że oszukują, bo miałam wrażenie, że w schowku minęły już godziny, podczas gdy na zewnątrz upłynęły zaledwie minuty. Stojąc w miejscu, podnosiłam się na palcach w górę i w dół, by odzyskać czucie w nogach. Wkrótce zaczęłam podskakiwać, ale wtedy z przerażeniem uświadomiłam sobie, że muszę skorzystać z toalety. Do tej pory bardzo nie chciałam widzieć siostry Thomas, ale teraz zaczęłam się modlić, by wróciła, zanim natura zrobi swoje. Nie mogłam już dłużej wytrzymać, a wiedziałam, że wpadnie w szał, gdy po powrocie zobaczy, że się posiusiałam. Zanim rozległ się dzwonek na zakończenie obiadu, czułam, że pęcherz mi pęka. Może, jeśli siostra Thomas przyjdzie tu wprost z refektarza, wytrzymam i ubłagam ją, by pozwoliła mi skorzystać z ubikacji, a ona na pewno pozwoli mi wyjść. Nie chodzi o to, że przejmie się moją trudną sytuacja, ale nie chciałaby, by jej ukochana podłoga została zmoczona przez tę wstrętną Reilly. Jednak w tym momencie

pomyślałam sobie, że przecież tego właśnie zapewne chciała. Dowodziłoby to, że jestem okropnym dzieckiem i dało jej kolejny powód do dalszego karania mnie. Właśnie wtedy usłyszałam zbliżające się kroki. Proszę, proszę, proszę! błagałam w myślach, ale kroki oddaliły się i ucichły, a wraz z nimi zniknęła cała moja nadzieja. W pierwszej chwili nie uświadomiłam sobie, że przegrałam. Najpierw u góry nóg poczułam przyjemne ciepło, potem zelżał ból brzucha, a ja odczułam szaleńczą ulgę. Gorąca ciecz spływała mi po nogach, a wokół stóp gwałtownie powiększała się kałuża. Nie było już sensu się powstrzymywać, więc wysiusiałam się do końca. W efekcie stałam pośrodku kałuży moczu. Przytłaczający fetor wypełniał małe pomieszczenie. Siostra Thomas mnie zabije, pomyślałam, przyglądając się kałuży. - O Boże, co mam teraz zrobić? - wyszeptałam w ciemnościach. Wyszłam z kałuży, otrzepując stopy. Mocz początkowo ogrzał gołe nogi, ale gdy wyschły, zrobiło mi się jeszcze zimniej. Przeszukałam przegródki, by znaleźć coś do usunięcia plamy, by zakonnica niczego nie zauważyła. Jednak była to prywatna przestrzeń siostry Thomas. Gdybym coś wzięła, na pewno by poznała i ukarała mnie jeszcze dodatkowo za kradzież. Gdy głowiłam się nad tym problemem, usłyszałam kroki na korytarzu i dzwonienie kluczy. Ciężkie drewniane drzwi otworzyły się. Weszła siostra Thomas. Ręce miała założone przed sobą. Najwyraźniej zamierzała coś powiedzieć, ale szybko się odwróciła, zatrzasnęła za sobą drzwi i zamknęła je na klucz. Znów stanęła przodem do mnie. Byłam znowu na swoim miejscu, z oczami spuszczonymi w dół. Prast! Głowa odskoczyła mi do tyłu pod wpływem siły uderzenia, a ja upadłam na podłogę, wprost w kałużę.

- Jesteś odrażającym brudnym bydlęciem, Reilly! wrzasnęła i uderzyła mnie znowu, starannie omijając mocz. W końcu, gdy zmęczyła się okładaniem mnie, kazała mi wstać. - Przepraszam, siostro - zwróciłam się do niej - ale nie mogłam wytrzymać. - Zamknij się, Reilly! Złapała w garść moje włosy i pociągnęła głowę w dół, w kierunku kałuży. Używając mnie jak mopa, ciągnęła moją głowę w tę i z powrotem po podłodze, aż moje długie, rozpuszczone włosy ociekały moczem, a twarz i nos były mocno pokaleczone. W końcu mocnym szarpnięciem postawiła mnie na nogi. - Ubieraj się i natychmiast zrób tu porządek, Reilly. Nie myśl, że już z tobą skończyłam - puściła moje włosy. Nie patrzyłam na nią, gdy się ubierałam, ale wiedziałam, że śledzi każdy mój ruch. Gdy byłam gotowa, kazała mi pójść do łazienki po mopa i wiadro z wodą i płynem dezynfekcyjnym „Jeyes Fluid". Spełniłam jej polecenie i szybko wróciłam zmyć podłogę. Gdy skończyłam, zamknęła schowek i kazała mi jeszcze raz pójść do łazienki. Szłam przed nią, a z moich włosów wciąż kapał mocz. Zastanawiałam się, co będzie dalej. Modliłam się w myślach, bym miała siłę to wytrzymać. Gdy odstawiłam mopa i wiadro, usłyszałam, że leje się woda. Odwróciłam się i zobaczyłam, że siostra Thomas wlewa płyn dezynfekcyjny do wanny. Jak zwykle, jego zapach sprawił, że zrobiło mi się niedobrze. Wiedziałam, że ta kąpiel jest dla mnie i obserwowałam, jak siostra bierze drewnianą szczotkę do szorowania. Nie podobał mi się jej wzrok, gdy na mnie patrzyła, więc zdrętwiałam ze strachu, a ona zaczęła znowu na mnie wrzeszczeć. - Zbliż się tu, Reilly, ty paskudne zwierzę! Powoli powlokłam się w jej stronę.

- Rozbieraj się i wejdź do wanny - powiedziała. Zaczęłam się rozbierać. - Szybciej, Reilly! Przerażona zdejmowałam ubranie. Zimna woda jeszcze się lała, gdy weszłam do lodowatej kąpieli. Płyn dezynfekcyjny, który w najlepszym razie po prostu szczypał, wnikał jak sztylet w moje rany. Kiedy zanurzałam obite ciało w zimnej, mętnej cieczy, siostra Thomas położyła mi dłonie na ramionach i starała się wepchnąć mnie pod wodę. Z trudem się domyśliłam, co mnie przygniotło i byłam całkiem zdezorientowana. W panice złapałam się brzegów wanny i usiłowałam utrzymać głowę nad powierzchnią, ale siły mnie opuszczały i siostra powoli zwyciężała. Pod wodą, nie mogąc oddychać, nabrałam przekonania, że nie pozwoli mi wynurzyć się w porę. Miałam umrzeć. Wpadłam w panikę, a ona rozluźniła chwyt. Wydobyłam się na wierzch, z trudem łapiąc oddech. Obejrzałam się i zobaczyłam, że siostra wyciera ręce. Dzięki Bogu, już po wszystkim. Znowu zwróciła się w moim kierunku, a twarz miała czerwoną z wysiłku. Przód jej habitu był mokry, mimo że usilnie starała się go osuszyć, i najwyraźniej była - jak zwykle - w złym humorze. Położyła ręcznik na podłodze i wzięła szczotkę do szorowania. - Stań tutaj, Reilly, to nauczę cię, że czystość łączy się z pobożnością, a w niebie nie ma miejsca dla takich paskudnych zwierząt jak wy, z rodziny Reillych. Wszyscy pójdziecie wprost do piekła. Stałam, trzęsąc się z zimna i strachu. - Odwróć się, Reilly, i pochyl. Znowu zaczęłam płakać, prosząc ją: - Nie, siostro, błagam! Jednak to ją tylko jeszcze bardziej rozgniewało.

- No już, Reilly! - krzyknęła, tracąc cierpliwość. Odwróciłam się do niej plecami i pochyliłam, trzymając brzegu wanny. - Rozstaw szeroko nogi. Posłuchałam. Usłyszałam, jak naciera szczotkę do szorowania dużym kawałkiem szarego mydła i domyśliłam się, co będzie dalej. Miałam rację, bo zaraz poczułam ostre włosie ryżowej szczotki szarpiące intymne części mojego ciała. Ból i upokorzenie zdawały się nie do wytrzymania, ale jakoś musiałam to znieść. Co mi pozostało? Cały czas błagałam ją: „siostro, proszę, przestań!", ale robiła swoje dotąd, dopóki nie była całkiem zadowolona z wykonanego zadania. Kiedy szorowanie dobiegło końca, siedziałam w wodzie i płakałam. Ból intymnych części ciała był przeszywający, a cała reszta była mocno obolała w wyniku obrażeń doznanych przez cały dzień. - Ogarnij się teraz, Reilly, a gdy się ubierzesz, stój przed drzwiami magazynku, dopóki nie wrócę. - Tak, siostro - wyszeptałam, próbując powstrzymać szloch, aż jej kroki ucichły w oddali. Wyszłam z wanny, owinęłam się ręcznikiem i osunęłam na podłogę, płacząc spazmatycznie i trzęsąc się niepowstrzymanie.

Rozdział XV Ucieczka Kiedy do Loretty pocztą pantoflową dotarła wiadomość, że znowu byłam w schowku, wymknęła się z dyżuru i przyszła zobaczyć, jak się czuję. Zastała mnie leżącą w łóżku w sypialni, sparaliżowaną bólem i oszołomioną tymi wszystkimi dramatycznymi wydarzeniami, które przeżyłam. - Chcę po prostu umrzeć - zaszlochałam na jej widok. Jaki sens ma dalsze życie? Nic się nigdy nie zmieni. Loretta była zszokowana, widząc moje szramy, pręgi i sińce. Objęła mnie mocno, starając się mnie uspokoić. W tym momencie wbiegła jej najlepsza przyjaciółka Bridget. - Lepiej wracaj do roboty - ostrzegła Lorettę - bo siostra Austin wkrótce przyjdzie sprawdzić, co zrobiłaś. Na mój widok Bridget dodała: - Co się stało, Frances? - Ta stara wiedźma siostra Thomas znowu wzięła ją do schowka - powiedziała Loretta. - Och, nie - jęknęła Bridget. - Bardzo cię pobiła? Nie mogłam nic powiedzieć, więc tylko kiwnęłam głową. - Jezusie, Maryjo i Józefie święty! To nie może tak trwać. - Ale nie możemy nic na to poradzić! - wybuchnęłam, gdy już zbierała się do wyjścia. - Możemy spróbować wyrwać się z tej nory - powiedziała Loretta. Bridget zatrzymała się w pół kroku. - Jak ? - spytała. - Znam kilka dziewczyn, które uciekły - powiedziała Loretta. - Część z nich złapali, ale kilka dotarło do Dublina. Gdy dostaniesz się na południe, zakonnice nic ci nie mogą zrobić - ani nawet policja, bo jesteś już za granicą, w innym kraju. Loretta mówiła poważnie i najwyraźniej wszystko przemyślała. Przez chwilę milczałyśmy, ale pomysł ucieczki

zaczynał zapuszczać korzenie. Wkrótce byłyśmy całkiem zaabsorbowane tymi planami. Już samo ich omawianie i opracowywanie wlało w nas nowe życie, a ja prawie zapomniałam o swym bólu i sińcach. - Mogłabym zdobyć kilka zakonnych strojów z pralni powiedziała Bridget, która od kilku miesięcy każdego ranka pracowała w klasztornej pralni. - Tak! Przebierzemy się i wyjdziemy tylną bramą, którędy przyjeżdżają dostawcy - powiedziała Loretta. - Najlepszy będzie piątek, bo wtedy są śmieciarze, ale ktoś musi odwrócić uwagę siostry pilnującej bramy. - To zazwyczaj siostra Francis. Z pewnością wymyślimy coś, co odwróci jej uwagę na minutę czy dwie - oświadczyła Bridget. Usłyszałyśmy jakieś kroki. - Ciii! Ktoś idzie! Chodźmy stąd, Loretto! Obie wybiegły, zostawiając mnie pogrążoną w marzeniach o życiu poza klasztorem, daleko, bardzo daleko od siostry Thomas. Następnego ranka, gdy zadzwonił dzwonek na pobudkę, czułam się okropnie. W głowie mi huczało, plecy miałam sztywne, a kolana bolały bardziej niż zwykle. Jakoś zdołałam przetrwać modlitwę, nie płacząc. Gdy myłam się i ubierałam przed poranną mszą, zaczęłam powtarzać sobie, że muszę być dziś w formie, byśmy mogły dalej planować naszą ucieczkę. Wyjdziemy stąd w piątek, byłam tego pewna. Wyobrażałam sobie naszą trójkę przebraną w habity, wychodzącą śmiało przez tylną bramę. Nie przyszło mi do głowy, że będziemy mało przekonywającymi zakonnicami. Sądziłam, że nikt nic nie zauważy, jeśli włożymy szerokie zakonne stroje. - Dalej, Reilly, ruszaj się - krzyknęła siostra Thomas. Nagle uświadomiłam sobie, że wszystkie dziewczynki stoją już w rzędzie, by wyjść na mszę. Wskoczyłam do

szeregu i w milczeniu ruszyłyśmy do kaplicy. Tego ranka zwracałam baczną uwagę na to, w jaki sposób zakonnice noszą habity. Uważnie przyglądałam się welonom i starałam się domyślić, jak je wkładają. Kilka chyba zauważyło, że je obserwuję, więc szybko odwróciłam wzrok, bojąc się, że w jakiś sposób mogłyby domyślić się naszych planów. Tego ranka trudno mi było skupić się na mszy i w ogóle na czymkolwiek. Myślałam wyłącznie o ucieczce z klasztoru już na zawsze. Byłam gotowa na wszelkie wyzwania, czekające na zewnątrz. Wszystko było lepsze od życia tutaj - a jeśli to się szybko nie skończy, pewnie tu umrę. Nie mogłam doczekać się ponownego spotkania z Lorettą i Bridget, byśmy mogły opracować dobry plan działania. Poranek mijał, a ja wyobrażałam sobie swoje nowe życie i byłam niesamowicie podekscytowana. Ledwie wytrzymałam do przedpołudniowej godziny rekreacji. - Kiedy uciekniemy, Loretto? - Mogłyśmy dziś rano - powiedziała - gdybyśmy miały ubrania. - Zdobędę je później - powiedziała Bridget. - Jest jeszcze kilka innych dziewcząt, które chcą iść z nami, tak więc będzie nas około ośmiu. Loretta spojrzała na nią zdumiona. - Jak to około ośmiu? To za dużo. Zauważą nas. Bridget nie przejęła się tym zbytnio. - Po prostu powiedziałam paru dziewczynkom, które były tym zainteresowane, że mogłyby pójść z nami. One powiedziały następnym, i teraz jest nas osiem. Patrzyłyśmy na nią z niedowierzaniem. - Czyżbyś mogła zdobyć osiem habitów? - spytałam. - Nie ma problemu, mam dziś dyżur w pralni zakonnic. W jej głosie było tyle przekonania, że nie martwiłyśmy się więcej liczbą dziewcząt, ale skupiłyśmy się na dopracowaniu

do końca całego planu. Po dyskusji uzgodniłyśmy, że jeśli Bridget uda się zdobyć ubrania, uciekniemy dziś wieczorem. Loretta poprosi kogoś, by odwrócił uwagę siostry dyżurnej, a my wyślizgniemy się tylnym wyjściem. Miałam wielką nadzieję, że Bridget zdobędzie potrzebne nam stroje. Musiałam stąd się wydostać, po prostu musiałam. Nagle przyszła mi do głowy Sinead. Zasmuciła mnie myśl o pozostawieniu jej tu samej, ale musiałyśmy z Loretta uciec pierwsze, a dopiero potem mogłyśmy zastanawiać się, jak ją wydostać. Byłam pewna, że to zrozumie, ale koniecznie chciałam przedtem z nią porozmawiać. Mogło się to okazać trudne, bo Sinead leżała w izolatce z podejrzeniem świnki i nie można jej było odwiedzać. Wspięłam się po schodach do części szpitalnej i wślizgnęłam do środka. Na szczęście dyżurująca siostra była odwrócona do mnie plecami, więc przemknęłam do następnej sali, szukając Sinead. Leżała w łóżku przy oknie. Miałam nadzieję, że nie zdenerwuje się zanadto wiadomością o naszej ucieczce, bo gdyby płakała, jej łzy mogłyby mnie skłonić do pozostania. Uśmiechnęła się na mój widok. Nadal istniała między nami silna więź, pomimo że spędzałyśmy razem niewiele czasu. - Jak się masz? - spytałam, przytulając ją. Nie wyglądała na bardzo chorą. - Dobrze - powiedziała, odwzajemniając uścisk, najwyraźniej bardzo zadowolona, że przyszłam. Wysłuchałam tego, co ma mi do powiedzenia, a potem poinformowałam ją o naszych planach. Powiedziałam, że jakoś po nią wrócimy. - Nie zapomnimy o tobie - obiecałam. Nie wyglądała na szczególnie przejętą. W gruncie rzeczy robiła wrażenie zadowolonej, że spróbujemy uciec, nawet

dumnej z tego, i ani przez chwilę nie sądziła, że mogłybyśmy o niej zapomnieć. - Powodzenia! - powiedziała. Byłam zaskoczona jej reakcją, ale odczułam ulgę. Objęłyśmy się po raz ostatni, a gdy dyskretnie wymykałam się z powrotem, obejrzałam się i zobaczyłam, że uśmiecha się od ucha do ucha. Starałam się zapamiętać taki obraz Sinead, ale byłam tak poruszona pożegnaniem z nią, że łzy napłynęły mi do oczu. jednak nie było czasu na okazywanie słabości. Odwróciłam się od drzwi i szybko dołączyłam do reszty dziewczynek, zanim dzwonek oznajmił koniec rekreacji. Cieszyłam się, że odwiedziny minęły spokojnie. Przynajmniej teraz Sinead nie dozna szoku, gdy usłyszy, że jej siostry uciekły. Byłam pewna, że gdy Loretta i ja odnajdziemy naszą mamę i opowiemy jej prawdę o klasztorze, to ona wróci po Sinead. Czułam się tak zdenerwowana i podniecona, że naprawdę trudno mi było zachowywać się tak, jakby się nic nie działo. Jednak musiałam być czujna. Zbyt wiele było do stracenia, by popełnić jakieś głupstwo. Kluczową sprawą było, by zakonnice nie nabrały jakichś podejrzeń ani żeby nie zaczęły nas uważnie obserwować. Niemal czułam smak wolności. Żadnego bicia, wstrętnego klasztornego jedzenia i żadnej siostry Thomas. Wyobrażałam sobie, jak leżę pod drzewem w parku, w poczuciu całkowitej swobody, i to pobudzało mnie do działania. Potem, po wyjściu z kaplicy, gdy szłyśmy w kierunku refektarza na podwieczorek, Bridget szepnęła: - Mam je, Frances! Spotkajmy się w toalecie za parę minut. Uważałam, by się nie odwrócić i dalej szłam w szeregu, jakby się nic nie stało. Gdy dotarłyśmy do refektarza, spytałam siostry Kevin, czy mogę wyjść do toalety.

- Tak, Reilly, ale zwijaj się - powiedziała ostro. Wyglądało na to, że jest w złym nastroju, ale nie zamierzałam się tym przejmować - nie dzisiaj - i pospieszyłam do toalety. - Bridget już na mnie czekała. - Zdobyłam je! - powiedziała raz jeszcze. - A więc wychodzimy! - objęłam ją, podskakując i okręcając ją dookoła. Nie mogłam się powstrzymać. Nigdy nie czułam takiego podniecenia. - Wychodzimy stąd! Wychodzimy! - powtarzałam. Wbiegła Loretta i ostrzegła nas, żebyśmy były cicho, bo słychać nas aż w hallu. - Ile masz sztuk? - spytała. - Dla siedmiu osób - tylko tyle mogłam zdobyć. - A więc musimy powiedzieć którejś, że nie idzie z nami. To nie ułatwi sprawy. - Która nie pójdzie? - spytałam. - Musimy się nad tym zastanowić. Ale teraz wracajcie do refektarza, zanim siostra Kevin zacznie się dziwić, co tu robicie. - Zajęło ci to dużo czasu, Reilly. Zmów teraz modlitwę i siadaj. Nastrój siostry Kevin nie poprawił się. Szybko odszukałam swoje krzesło, przeżegnałam się i zaczęłam odmawiać modlitwę przed jedzeniem, dziękując Bogu za okropną breję, którą musiałam zjeść. - Co z tobą, Reilly? - usłyszałam głos siostry Kevin. Myśląc, że zwraca się do mnie, odwróciłam się i zobaczyłam Lorettę i Bridget wchodzące razem do refektarza. Bridget przeprosiła i wyjaśniła, że spóźniły się, bo kończyły dyżur w pralni. Kiedy usiadły, mrugnęły do mnie i uśmiechnęły się, bardzo z siebie zadowolone. Przypuszczałam, że dopracowały plan i miałam nadzieję, że uciekniemy po podwieczorku.

Rozpaczliwie pragnęłam zobaczyć klasztorny mur z drugiej strony. Po podwieczorku siostra Kevin zabrała nas do hallu na lekcję tańca irlandzkiego. Normalnie cieszyłabym się z tego, ale wiedziałam, że zostaniemy tam przeliczone, by siostra miała pewność, że wszystkie dziewczynki są obecne, a to oznaczało, że musimy opóźnić naszą ucieczkę. Siostra Thomas policzyła nas i podeszła do sceny, na której stał stary adapter i leżał mały stosik płyt. Wyjęła stary longplay z obwoluty, położyła na adapterze i opuściła głowicę. Najpierw rozległ się długi głośny trzask, a potem irlandzka muzyka. - Dobierzcie się w pary do tańca - powiedziała. - Ty będziesz moją partnerką - stwierdziła Loretta, biorąc mnie za rękę. Bardzo się ucieszyłam - nie tylko dlatego, że w przeciwnym razie musiałabym szukać wymówki, by z nią porozmawiać, ale także dlatego, że nie byłam skazana na kogoś przypadkowego. Obie byłyśmy dobrymi tancerkami, a niektóre dziewczynki nigdy nie mogły trafić w rytm i psuły efekt nawet najlepszej partnerce. Wtedy obie były karcone przez zakonnice. Siostra Thomas ustawiła maruderki w pary, wróciła na scenę i od nowa puściła płytę. - Stańcie na palcach i zaczynajcie - powiedziała. Gdy tańczyłyśmy, czujnie nas obserwowała, by doszukać się błędów, i chociaż nie mogła nic zarzucić naszej technice, musiałyśmy się pilnować. Na szczęście wkrótce zaczęła przyglądać się innym dziewczętom, ale i tak rozmowa na temat naszych planów byłaby zbyt niebezpieczna. W końcu udało nam się spotkać razem w sypialni. Wszystkie wtajemniczone dziewczynki zgromadziły się wokół mojego łóżka, co mnie zmartwiło, bo jakaś zakonnica mogła się nagle pojawić i domyślić, że coś planujemy. Rozmawiałyśmy szeptem. Mając tylko siedem habitów,

musiałyśmy zostawić w klasztorze jedną z nas, ale żadna dobrowolnie się na to nie zdecydowała. Wszystkie rozpaczliwie pragnęłyśmy uciec. - No cóż - powiedziała Loretta, przerywając milczenie Frances, Bridget i ja oczywiście idziemy, więc to musi być któraś z was. Jednak nadal żadna dziewczynka się nie zgłaszała. - Bernadette i tak ma wkrótce wyjść - powiedziałam z wahaniem. - A zakonnice nie dokuczają jej tak bardzo jak pozostałym, więc może ona mogłaby zostać. Bernadette nie mogła w gruncie rzeczy zaoponować. Nie wiodło się jej aż tak źle jak nam wszystkim, mimo że bardzo nienawidziła klasztoru, a za kilka miesięcy rodzina miała ją zabrać z powrotem do domu. - A więc w porządku - zgodziła się. - Skoro to mam być ja, czy mogę jakoś pomóc w ucieczce reszcie? - Potrzebujemy czegoś, by odwrócić uwagę sióstr powiedziała Loretta. - Trzeba to dobrze wymyślić, żebyśmy miały dość czasu, by wyjść. - Dam radę. Kiedy idziecie? - Jutro rano - odparła Loretta, wyraźnie zamyślona. Skorzystamy z pierwszej okazji, jaka się nadarzy, i wyjdziemy. Nie był to właściwie plan, ale lepsze to niż nic. Do sypialni weszła siostra Thomas, więc rozproszyłyśmy się, szykując do spania. Gdy rano rozległ się dzwonek wzywający na poranną modlitwę, pierwsza zerwałam się z łóżka. Nie spałam prawie całą noc, z trudem usiłując się uspokoić. Obserwowałam inne dziewczynki, które poruszyły się na okropny dźwięk dzwonka. Może już dziś znajdę się na wolności. Nie przeszkadzał mi chłód podłogi ani fakt, że byłam naprawdę zmęczona. Chciałam, by ranek minął najszybciej, jak to tylko możliwe.

Siostra Thomas zaczęła odmawiać modlitwę, chociaż Rita nadal grzebała się w łóżku. Prawie zawsze była ostatnia. Zazwyczaj nie zaczynano modlitwy, zanim wszystkie nie klęczałyśmy na podłodze, ale tego ranka siostra Thomas była wyraźnie myślami gdzie indziej. Szybko odmówiła z nami pacierz i wyszła z sali, każąc szykować się na mszę. Atmosfera w sypialni po jej wyjściu zrobiła się o wiele milsza i zanim się ubrałam, przez chwilę czułam odprężenie. Miałam uczucie, że to początek naprawdę dobrego dnia. Byłyśmy gotowe już pięć minut przed mszą. Siostra Thomas jeszcze nie przyszła i zastanawiałyśmy się, czy się coś stało. Jednak nie przejęłam się tym. Nie było nic ważniejszego od naszej ucieczki i dobrze, że siostry nie było w pobliżu. Kiedy zadźwięczał dzwonek, ustawiłyśmy się i poszłyśmy rzędem do kaplicy. Siostra Thomas pojawiła się na schodach. Wyglądała na wzburzoną. Przeliczyła nas, gdy przechodziłyśmy obok, i weszła za nami do środka. Modliłam się naprawdę gorąco, by udało nam się uciec. Kiedy po raz ostatni rozglądałam się po kaplicy, w brzuchu mi zaburczało i zrobiło mi się trochę niedobrze. Było to znane mi uczucie, pojawiające się zawsze wtedy, gdy denerwowałam się, że mogę wpaść w kłopoty. Przy śniadaniu Bridget i Loretta powiedziały, że wychodzimy najszybciej jak się da. Stroje zakonnic były w szafce Loretty w hallu, obok toalet. Miałyśmy zjawić się tam mniej więcej w tym samym czasie. - A dlaczego nie od razu? Mogłybyśmy zrobić to teraz, gdybyśmy wymyśliły coś, co odwróci od nas uwagę powiedziałam, nie chcąc czekać ani minuty dłużej. Dziewczęta szeptem przekazywały jedna drugiej tę wiadomość, aż dotarła do Bernadette. Potrzebowałyśmy

natychmiast jej pomocy. Po kilku minutach Bernadette spojrzała wprost na mnie i kiwnęła głową. - Ona coś zrobi, Loretto - powiedziałam zdenerwowana. Czułam, że drżę w oczekiwaniu. W tym momencie wybuchła bójka przy stole Bernadetty, angażując uwagę siostry dyżurnej i wielu dziewczynek. To była nasza szansa. Wstałyśmy od stołu i wymknęłyśmy się do hallu. - Loretta otworzyła szafkę i zaczęłyśmy wydzierać sobie ubrania. - Jestem najmniejsza - przypomniałam reszcie, wybierając rozmiar. Bridget objęła przywództwo i rozdała habity. Wywołało to trochę narzekań, ale nie było czasu do stracenia. Akcja Bernadetty sprawdziła się znakomicie i po minucie odgłosy walki w refektarzu jeszcze się nasiliły. Brzmiało to tak, jakby wszystkie dziewczyny brały w niej udział. Grzebałyśmy w ubraniach, starając się dobrać najbardziej pasujące rozmiary. Ja w swoim po prostu utonęłam. Welon sięgał mi do bioder, musiałam podwinąć do połowy spódnicę i zamotać ją w talii, żeby się o nią nie potknąć. - Musimy się pospieszyć! - powiedziała Loretta. Pomóżcie sobie nawzajem, żebyśmy dobrze wyglądały. Wkrótce byłyśmy gotowe - na ile to było możliwe. W habitach wyglądałyśmy naprawdę śmiesznie i część z nas zaczęła parodiować zakonnice. Bridget udawała, że jest siostrą Thomas. Robiła to bardzo dobrze, od razu odgadłyśmy, kogo naśladuje. Jednak w tym momencie zaczęłam się niepokoić. - Będzie dużo czasu na wygłupy, gdy się stąd wydostaniemy - powiedziałam.

Uchyliłam nieco drzwi. Nic nie mogłam zobaczyć, ale słyszałam gwar dochodzący z refektarza. Otworzyłam drzwi trochę szerzej. Wszędzie było pusto. - Chodźcie, idziemy. Wychodziłyśmy po kolei szeregiem i dotarłyśmy niezauważone do przebieralni. Było to dobre miejsce, by przystanąć i sprawdzić sytuację przy tylnej bramie. Ku naszemu zdumieniu zastałyśmy tam Bernadette, która czekała na nas z kluczami. - Jak ci się udało je zdobyć? Myślałam, że bierzesz udział w bijatyce - spytała Loretta. - Ja nie. Po prostu powiedziałam dziewczynom przy moim stole, że kilka innych je obgaduje, ale żeby nie wygadały, że to ja im o tym powiedziałam. Taki mały podstęp, ale wam się przydał. - A jak one wpadły ci w ręce? - spytałam, wskazując na klucze. - Nie pytaj, nie było to łatwe. No dalej, musicie już iść. Spokojnie podeszłyśmy do tylnej bramy. Bernadette otworzyła ją najszybciej jak umiała. - Powodzenia - powiedziała, zamykając ją pośpiesznie, by nikt nie zauważył. W końcu znalazłyśmy się po zewnętrznej stronie muru. Stałyśmy na chodniku, ze zdziwieniem przyglądając się mijającym nas samochodom - wreszcie byłyśmy w prawdziwym świecie, na wolności. Zaczęłyśmy ściskać się nawzajem z radości, ale zauważyłam, że obserwują nas przejeżdżający obok ludzie. - Chodźcie, ludzie się gapią. Musimy zachowywać się jak zakonnice, bo inaczej ktoś zawiadomi gliny. Opuściłyśmy w dół oczy, złożyłyśmy ręce i ruszyłyśmy chodnikiem, starając się jak najbardziej upodobnić do sióstr. Pięć minut później dotarłyśmy do parku Ormeau, gdzie przy

wejściach było bardzo dużo osób. W chwili gdy ludzie nas zobaczyli, zaczęli się śmiać, a ja poczułam, że mam wypieki i robię się czerwona. Po raz pierwszy przyszło mi do głowy, że nie za bardzo wyglądamy na zakonnice. Sądząc po reakcji ludzi w parku, wyglądałyśmy zapewne śmiesznie. - Przejdźmy przez park - powiedziałam. Chciałam zejść z głównej drogi. Miałam nadzieję, że w godzinach porannych w parku będzie niewiele osób. Reszta dziewczynek zgodziła się, że tam nie będziemy tak bardzo rzucać się w oczy. Minęłyśmy śmiejących się ludzi i weszłyśmy w bramę. Wyraźnie usłyszałam, jak jeden z mężczyzn mówił: „One prawdopodobnie uciekły z sierocińca, który jest dalej przy drodze". W parku panowała cisza. Znalazłyśmy miejsce wśród drzew i krzewów, gdzie usiadłyśmy, by porozmawiać. Loretta powiedziała, że nie powinnyśmy tu zostać zbyt długo, bo ludzie przy wejściu zapewne wezwą policję. A to będzie pierwsze miejsce, gdzie będą szukać. - Czy nie byłoby lepiej ukryć się tu aż do zmroku? spytała Bridget. - W nocy łatwiej będzie wymknąć się niepostrzeżenie. Trudno było zdecydować, co robić. Powiedziałam, że moim zdaniem Loretta ma chyba rację i powinnyśmy uciekać z parku. Wierzyłam jej instynktowi i nie chciałam siedzieć tu przez cały dzień i dać się złapać. Byłyśmy poza murami klasztoru, ale nadal niebezpiecznie blisko sióstr. Dalej rozważałyśmy swoje szanse. Minęło około dwudziestu minut, odkąd weszłyśmy do parku, i dotarło do mnie, że do tego czasu siostra Thomas i inne zakonnice na pewno zauważyły nasze zniknięcie. Miałam nadzieję, że Bernadette nie miała kłopotów za udzielenie nam pomocy. Przebiegł mnie dreszcz na myśl o karze, jaką otrzymamy, jeśli zostaniemy odstawione z powrotem do klasztoru. Reszta

dziewcząt spierała się, czy lepiej zostać w parku, czy ruszyć dalej. - Zagłosujmy - powiedziałam, próbując posunąć sprawy naprzód. Wszystkie z wyjątkiem Bridget głosowały za wyjściem z parku. - Nie jestem pewna, czy mamy dobre stroje stwierdziłam. - Wyglądamy naprawdę głupio. Zdejmijmy welony i udawajmy, że nosimy po prostu długie czarne sukienki. Zdjęłyśmy nakrycia głowy. Z ulgą potrząsnęłam włosami. Jak zakonnice mogły wytrzymać, mając je skrępowane pod welonami przez cały czas? Słyszałam pogłoski, że golą im głowy, gdy zostają nowicjuszkami. Zebrałam pozdejmowane welony i ukryłam je w najbliższym koszu na śmieci. - Chodźmy już - powiedziała Loretta. - Wyjdźmy z parku, zanim zjawi się policja. Możesz iść z nami, jeśli chcesz, Bridget albo zostać tu i szukać szczęścia na własną rękę. - W porządku, idę z wami. Nadal w jej głosie nie było przekonania, więc ruszyłyśmy, zanim zdążyła zmienić zdanie. Minęłyśmy kilka osób spacerujących z psami i powiedziałyśmy im „dzień dobry". Spacerowicze uśmiechnęli się do nas i odpowiedzieli na nasze powitanie, dzięki czemu poczułyśmy się znacznie pewniej. Wkrótce szłyśmy szybko wzdłuż Ormeau Road, usiłując robić wrażenie, że idziemy w jakichś codziennych sprawach, jednocześnie rozglądając się, czy nie ma gdzieś policji. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłyśmy - zwróciłam się do Loretty. - Siostra Thomas już na pewno wie, że uciekłyśmy, i dostaje świra. Założę się, że marzy, żeby nas dorwać w swoje ręce. Loretta roześmiała się.

- Masz rację, Frances. Pewnie dostała szału i opowiada wszystkim: „W tych siostrach Reilly mieszka diabeł i będą smażyć się w piekle". - Sądzisz, że pójdziemy do piekła? - Nie - odparła Loretta - ale mam nadzieję, że ona tak! Wkrótce dotarłyśmy do centrum Belfastu, gdzie panował większy ruch i było znacznie więcej ludzi. Szłyśmy wzdłuż szeregu wystaw sklepowych, zachwycając się pięknymi rzeczami, które oglądałyśmy. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek będę mogła mieć coś ładnego, jak inni ludzie. Minęłyśmy kawiarnię. Przez drzwi wejściowe wydobywał się wspaniały zapach smażonego bekonu. - Ochłapy, jakie dostawałyśmy, nigdy tak nie pachniały powiedziała Bridget. Miło było oglądać sklepy i wdychać wspaniałe zapachy jedzenia, mimo że nie miałyśmy na nic pieniędzy. Jednak nie zamierzałyśmy przebywać w mieście zbyt długo. Niebawem ruch nasilił się jeszcze bardziej, a w okolicy zapewne kręcili się jacyś policjanci. Po kilku minutach znalazłyśmy się nad rzeką Lagan, gdzie było znacznie spokojniej, i trochę się odprężyłyśmy. Loretta stwierdziła, że mimo wszystko odeszłyśmy dość daleko od klasztoru, chociaż właściwie nie wiedziałyśmy, dokąd idziemy. - Zatrzymajmy się tu na chwilę - zasugerowała. - Tu jest teraz najbezpieczniej. Znalazłyśmy miejsce, gdzie usiadłyśmy, nie czując już tak wielkiego zagrożenia. Pomyślałam, że możliwość siedzenia i zwykłego patrzenia na wodę to najwspanialsze uczucie na ziemi. Podskoczyłam z radości. - Zrobiłyśmy to! Jesteśmy wolne! - krzyknęłam do reszty. - Tak, udało się! - zawtórowała mi Bridget. Wydostaniemy się z Belfastu po zapadnięciu zmroku. A

potem przekroczymy granicę. Nie będą mogli nas tknąć, gdy znajdziemy się poza nią. Była to szalenie podniecająca perspektywa. Wkrótce zaczęłyśmy się śmiać i żartować. Zebrałam stos kamyków i rzucałam je do wody. Potem dołączyły do mnie inne dziewczynki, szukając czegokolwiek, co robi plusk. Rywalizowałyśmy, która rzuci dalej i wyżej. Rzucałyśmy patyki, kamienie, butelki po piwie, a nawet stary but znaleziony przez Bridget. Miałyśmy dużo uciechy. Loretta zaczęła śpiewać Santa Lucia. Wszystkie przyłączyłyśmy się do niej. Była to jedna z piosenek, które musiałyśmy śpiewać na corocznym koncercie, gdy przyjeżdżała wizytacja z ministerstwa. Śpiewałyśmy na głosy, a potem zaśpiewałyśmy kolejną piosenkę, i jeszcze następną. Ucichłyśmy, gdy zobaczyłyśmy mężczyznę z małym pieskiem, idącego powoli w naszą stronę. - Nie, nie przestawajcie - powiedział mężczyzna, przyspieszając kroku - to było po prostu śliczne. Zaczęłyśmy więc od nowa, śpiewając dla zachwyconej publiczności, złożonej z jednego mężczyzny i małego psa. Mężczyzna zamknął oczy i słuchał, jakby muzyka przeniosła go gdzie indziej. Był w średnim wieku, miał charakterystyczne siwe włosy i eleganckie ubranie, a ja pomyślałam sobie, że pewnie ma dużo pieniędzy i miłą rodzinę. Podziękował nam, kiedy wyczerpałyśmy cały znany nam repertuar. Jeszcze raz powiedział, że pięknie śpiewamy. Sięgnął do kieszeni i usłyszałyśmy, jak zabrzęczały monety. Wyciągnął garść i wybrał dużą srebrną monetę. - Macie tu pół korony. Kupcie sobie trochę słodyczy powiedział, wręczając monetę Bridget, która stała najbliżej.

Przyjęła ją bez wahania, bo nie miałyśmy ani grosza. Podziękowałyśmy mężczyźnie i popatrzyłyśmy na niego z wdzięcznością. - Co powinnyśmy za to kupić? Słodycze, chipsy czy jeszcze coś innego? - spytała Loretta. Zastanawiałyśmy się przez chwilę. - Mogłybyśmy pójść do sklepu i zobaczymy, na co nas stać - zasugerowała Bridget. Wydało się to dobrym pomysłem i wkrótce znalazłyśmy się w sklepie, otoczone oszałamiającym bogactwem cukierków, herbatników i ciastek. Sprzedawca zza lady pilnie nam się przyglądał. Najwyraźniej myślał, że zamierzamy coś ukraść. - Czym mogę służyć? - spytał. - Właśnie podejmujemy decyzję, co kupić, za chwilę będziemy gotowe - odparła uprzejmie Bridget. - Czy jesteście, dziewczynki, z klasztoru? Pokręciłyśmy głowami: - Nie. Znowu poczułam, że się rumienię. Nie lubiłam kłamać i byłam pewna, że Pan Bóg mnie za to ukarze. Loretta próbowała blefować, opowiadając, że gramy w przedstawieniu i nadal jesteśmy w kostiumach, ale nie wydawał się przekonany. Poprosiła go o mieszankę cukierków i podała mu pół korony. Nasypał słodycze z dużego słoja na wagę, a potem przesypał je do małych papierowych torebek. Zdawało się to trwać wieki i zaczęłyśmy się denerwować. Chciałyśmy już wyjść ze sklepu i wrócić nad rzekę, gdzie czułyśmy się bezpieczne. W końcu podał słodycze Loretcie. - Więc do jakiej szkoły chodzicie? - spytał. - Przepraszam, ale spieszymy się i nie mamy czasu na rozmowy - powiedziała Loretta. Szybko wyszłyśmy i podzieliłyśmy się cukierkami.

- Nie ufam mu. Był zbyt wścibski - oświadczyła. Wracajmy nad rzekę. On teraz pewnie dzwoni po policję. Popędziłyśmy dalej, ssąc cukierki. Byłyśmy już prawie nad rzeką, gdy natknęłyśmy się na policjanta. Dostrzegł nas i biegł wprost na nas. - Uciekajmy! - krzyknęłam. Nie musiałam powtarzać tego dwa razy. Unosząc w górę długie, ciężkie spódnice, biegłyśmy ile sił w nogach. Jednak policjant szybko nas dogonił. Pędziłam na czele grupy, chociaż byłam najmniejsza, i czułam, jakby serce miało mi wyskoczyć z piersi. Usłyszałam, jak Bridget krzyczy: - Nie! Puść mnie! - i obejrzałam się. Policjant złapał ją za ramię, a ona usiłowała się wyrwać. Teraz już biegłyśmy przez centrum Belfastu. Ludzie przystawali i patrzyli, jak pędzimy bez tchu, w panice, z rozwianymi spódnicami. Pomyślałam, że nie mogę wrócić do klasztoru. Po prostu nie mogę. Nagle, nie wiadomo jak, złapał mnie policjant. Serce we mnie zamarło. - Nie mogę tam wrócić! - krzyczałam. - Pan nie wie, jakie one są! Nic nie powiedział, po prostu zaprowadził mnie do samochodu i kazał wsiadać. Bridget już była w środku. Wybuchnęłam rzewnymi łzami. - Nie dawaj im satysfakcji, że płaczesz, Frances powiedziała. Policjant włączył silnik. - Odwiozę was obie tam, gdzie wasze miejsce powiedział z przekąsem. Chciałam wyskoczyć z samochodu. Myśl o powrocie do klasztoru była nie do zniesienia. - Wolałabym umrzeć - powiedziałam, mając wielką nadzieję, że może Loretta uciekła, że może odnajdzie naszą mamę i wróci po Sinead i mnie.

Matka przełożona stała koło głównych drzwi. Popatrzyła na nas z wściekłością, gdy przyjechałyśmy. - Dziękuję za przywiezienie ich z powrotem, panie oficerze - powiedziała. - Inne także powinny wrócić niebawem - powiedział policjant. - Funkcjonariusze gonią je teraz po całym mieście. Pójdę już, mogę być potrzebny, by przywieźć jeszcze którąś. Matka przełożona upewniła się, że wyszedł, zanim ponownie zwróciła się do nas. Miała czerwone policzki i wściekle wywracała oczami. Wyglądała tak, jakby w każdej chwili miała dostać szału. - Będziecie tu stać, dopóki reszta dziewcząt nie wróci. Da wam to czas do namysłu nad tym, coście zrobiły, i pozwoli zastanowić się nad odpowiednią karą. Myślałam, że zwymiotuję ze strachu. Patrząc na Bridget, która była blada i drżała na całym ciele, wiedziałam, że wyglądam tak samo jak ona. Po jakimś czasie - zdawało mi się, że minęły całe wieki - policjant wrócił z resztą dziewcząt. Straciłam ostatnią nadzieję, kiedy usłyszałam głos Loretty. Kazano im stać razem z nami, gdy matka przełożona rozmawiała z policjantem. Nie musiałyśmy sobie tłumaczyć, że przyłapanie nas teraz na rozmowie jeszcze pogorszyłoby naszą sytuację, ale żadna z nas nie zapomniała o słodyczach. Matka przełożona była odwrócona plecami, więc Loretta zdołała dyskretnie podzielić je między nas. Każda ukradkiem wsunęła cukierka do ust. Jednak słodycze były tylko chwilową przyjemnością i rozkoszując się ich wspaniałym smakiem, patrzyłyśmy na siebie zmartwione. Matka przełożona wyszła gdzieś z policjantem, a Loretta rozdała resztę cukierków.

- Cóż, przynajmniej nie uda im się ich nam odebrać szepnęłam. - Pewnie nie dostaniemy już dziś nic więcej do jedzenia powiedziała Loretta. - Obawiam się, że to będzie najmniejsze z naszych zmartwień, zanim się z nami nie rozprawią - dodała Bridget. - Następnym razem, gdy uciekniemy, zostaniemy na wolności - obiecała Loretta. - To znaczy, jeśli tego dożyjemy - powiedziałam, trzęsąc się ze strachu.

Rozdział XVI Przeczucie Przez trzy tygodnie starałam się być wszędzie tam, gdzie Margaret. Kręciłam się w pobliżu niej podczas rekreacji i stale przypominałam, by nie wchodziła na drabinę, nawet na polecenie zakonnicy. Początkowo Margaret schlebiało, że troszczę się o jej bezpieczeństwo, ale potem zaczęło ją denerwować, że wszędzie za nią łażę. Wszystko zaczęło się pewnego dnia w kaplicy podczas mszy. Gdy odmawiałyśmy modlitwy, miałam wyraźną wizję Margaret spadającej z wysokiej drabiny. Było to jak obraz z przeszłości, ale miałam nieodparte przeczucie, że odnosi się do przyszłości, a Margaret zostanie poważnie ranna. Jednak mijały tygodnie i nic się nie działo, a ona miała dość tego, że zawsze kręcę się obok, i nalegała, żebym przestała za nią chodzić. W pewnym sensie odczułam ulgę, bo zaczęłam sama być tym zmęczona. Kiedy po raz pierwszy miałam wizję, byłam pewna, że chodzi o swego rodzaju ostrzeżenie i tylko ode mnie zależy, czy zapobiegnę nieszczęściu. Jednak ponieważ przez tak długi czas nic się nie wydarzyło, nie mogłam zrozumieć, jaki to ma sens i uznałam, że muszę przestać się przejmować. Z Margaret było wszystko w porządku, więc mogłam zapomnieć o drabinie i zająć się czymś innym. Część dziewczynek zaczęła myśleć, że mam jakąś obsesję, co potrafiłam zrozumieć, kiedy się nad tym zastanowiłam. Cała sprawa była naprawdę dość niesamowita, więc ucieszyłam się, że mogę znowu spędzać porę rekreacji z Chrissie, zamiast pilnować Margaret. Chrissie ucieszyła się, że znowu ma mnie dla siebie. Zaczynała już myśleć, że przy moim uporze mogą minąć miesiące, zanim w końcu dojdę do wniosku, że nic złego się nie zdarzy. Fajnie było porozmawiać na inne tematy,

zwłaszcza o naszym życiu, gdy już wyjdziemy z klasztoru: o dużych domach, otwartych przestrzeniach, koniach i przyjaciołach. Pod koniec dnia całkiem zapomniałam o Margaret. Kilka kolejnych dni minęło bez żadnych incydentów. A potem któregoś wieczora, gdy kładłyśmy się spać, do sypialni wbiegła Mary, krzycząc, że po Margaret jedzie karetka pogotowia. Podobno siostra Francis poprosiła ją, by weszła na drabinę i zdjęła kilka piłek, które ktoś wrzucił na wysoką szafkę, a ona spadła. Byłam zaskoczona. - Czy jest ciężko ranna? - Chyba tak. Ale siostra Francis nie pozwoliła nikomu do niej podchodzić, dopóki nie przyjedzie karetka. - O Boże - usiadłam na łóżku, czując się dziwnie. Przyszła Chrissie zobaczyć, czy wszystko ze mną w porządku. - To nie twoja wina, Frances. Próbowałaś ją ostrzec, a ona uważała, że trochę ci odbiło. Może następnym razem ludzie cię usłuchają! - przyjaciółka starała się dodać mi otuchy, ale jej się nie udało. - Mam nadzieję, że nic jej nie będzie. Czuję się tak, jakby to była moja wina. Widziałam tak wyraźnie, jak to się dzieje i pomyśl tylko, Chrissie, miałam rację. Jeśli będę mieć jeszcze jakąś wizję - choć mam nadzieję, że nie - muszę uwierzyć, że to prawda. Nie rozumiem tylko, dlaczego widziałam upadek Margaret na kilka miesięcy wcześniej, zanim to się naprawdę stało. To niesamowite. Teraz inne dziewczyny uznają mnie za jeszcze większe dziwadło. - Dla mnie nie jesteś dziwadłem. Myślę, że to wspaniale, że możesz zobaczyć coś zawczasu i starać się temu przeciwdziałać. Też bym tak chciała. W każdym razie nie martw się, co pomyślą dziewczyny, jesteś lepsza od większości z nich.

Chrissie mówiła bardzo przekonywająco i poczułam się trochę lepiej. Przyszła Bernadette, mówiąc, że już przyjechał ambulans po Margaret. Kilka dziewczynek podbiegło do okien, by sprawdzić, czy coś zobaczą, ale my z Chrissie zostałyśmy na miejscu. Weszła siostra Thomas, krzycząc: - Odejdźcie od okien i uklęknijcie do modlitwy! - Czy Margaret wyzdrowieje, siostro? - spytała Rita. - Wygląda na to, że ma złamany nos - odpowiedziała szybko. - Będziemy wiedzieć na pewno, gdy wróci ze szpitala. Jestem przekonana, że jest w dobrych rękach. Gdy się umyłyśmy i ustawiłyśmy w szeregu do przeglądu, rozejrzała się po sypialni. - Czy jesteście już gotowe do modlitwy? Zrobiła znak krzyża i szybko odmówiłyśmy modlitwę. Potem zgasiła światło i wyszła w pośpiechu. - Frances, czy miałaś jakąś wizję związaną ze mną? zapytała Kathleen szeptem. - Nie, nie miałam, Kathleen - odparłam, mając nadzieję, że to zakończy sprawę, bo nadal byłam poruszona tym, co się stało. Ale to był dopiero początek. - A co ze mną? - spytała inna dziewczynka. - Czy miałaś jakąś wizję na mój temat? - Nie, tylko tę jedną o Margaret. Nie miałam wcześniej żadnej i nie wiedziałam, czy ta się spełni, ale teraz wiem, że tak. - Cóż, gdy będziesz kiedykolwiek coś wiedziała o mnie, uprzedź mnie wcześniej, bo po tym, co się stało, oczywiście ci wierzę - powiedziała Mary. Inne dziewczynki zawtórowały jej chórem: - Tak, ja też! - Naprawdę mam nadzieję, że to się nie powtórzy, ale jeśli tak, powiem wam - powiedziałam.

Zadawały jeszcze dużo dalszych pytań. Przynajmniej teraz żadna z nich nie będzie nazywała mnie dziwadłem. Większość wydawała się naprawdę zainteresowana moją wizją, która okazała się tylko jedną z wielu, jakich doświadczyłam w życiu. Zanim w końcu poszłyśmy spać, musiałam raz jeszcze dokładnie opowiedzieć im, co widziałam i jakie miałam przeczucie.

Rozdział XVII Powrót z farmy Właśnie wróciłam do klasztoru z wakacji na farmie Murphych. Byłam tam już wielokrotnie, ale tym razem pozwolono, by Sinead pojechała ze mną. Spędziłyśmy razem miłe chwile. Sinead zakosztowała cudownej kuchni Siobhan i bawiła się ze mną i chłopcami wokół farmy. Czuła się tam fantastycznie i wyglądała na zmartwioną, że trzeba wracać. Po dwóch tygodniach jedzenia cudownych przysmaków Siobhan żadna z nas nie chciała nawet myśleć o klasztornym wikcie. Tłuszcz, chrząstki i rozgotowane warzywa już nam nie wystarczały. Często bywałyśmy tak głodne, że jak owce czy krowy jadłyśmy trawę, by wypełnić sobie żołądki. Pobyt na farmie był prawdziwym wytchnieniem dla naszego podniebienia, ale oczywiście dobiegł końca w chwili, gdy wróciłyśmy do klasztoru i siostra Kevin nas obszukała. Znalazła nowe skarpetki i kilka paczuszek słodyczy, które desperacko starałyśmy się ukryć w zakamarkach ubrania. - Konfiskuję to. A teraz idźcie od razu do swoich sypialni. Sinead była bliska płaczu, a ja łatwo mogłam pójść w jej ślady, ale nie chciałam sprawić siostrze Kevin tej satysfakcji. - Będziesz miała dużo do opowiadania przyjaciółkom powiedziałam, by poprawić jej humor. Zdobyła się na lekki uśmiech, który odwzajemniłam, dumna ze swej dzielnej małej siostrzyczki. W sypialni dziewczynki opowiadały sobie o swoich wakacjach. Słuchałam z zazdrością tych, które pojechały do domów, do swoich rodzin. Siedząc cicho na łóżku, postanowiłam, że tym razem nie powiem nikomu, jak postępowali ze mną Tom i Barry. Nie miałoby to sensu. Musiałam po prostu pogodzić się z tym, że wolno im robić ze mną wszystko, na co mają ochotę i nikt ich nie powstrzyma.

Nagle stanęły mi przed oczami obrazy z pobytu na farmie. Sypialnia zniknęła, a ja byłam w stodole z Barrym. Zwabił mnie tam, udając, że chce mi coś pokazać. „Niespodzianka" powiedział, dysząc ciężko, gdy zaprowadził mnie za bele siana. Miałam przeczucie, co się zaraz stanie i próbowałam uciec, mówiąc, że muszę znaleźć Sinaed, ale Barry nie pozwolił mi odejść. Trzymając mnie mocno za ramię, powiedział, że z Sinead wszystko w porządku. Zaciągnął mnie na siano i zaczął dotykać pod sukienką. Zaczęłam krzyczeć, ale nie zwracał na to uwagi. Poczułam w majtkach jego brudne łapska i gmerające grube paluchy. - Muszę już iść! - krzyknęłam, wpadając w panikę. Ale nie mogłam poradzić sobie z potężnym mężczyzną, który pchał we mnie paluchy. Głośno sapiąc z podniecenia, zdawał się mnie nie dostrzegać, chociaż płakałam i mówiłam, że mnie to boli. W pewnym momencie przestał, ale tylko po to, by rozpiąć suwak w spodniach. Próbował włożyć tam moją rękę. Zwinęłam ją w pięść, dokładnie wiedząc, czego chce i zamknęłam oczy, żeby na niego nie patrzeć. Znieruchomiał, gdy usłyszał chłopców, bawiących się w pobliżu z Sinead, i szybko odskoczył ode mnie. - Wytrzyj twarz! - wysapał. - Nie możesz wyjść w takim stanie. W tym momencie ocknęłam się i znów byłam w sypialni, która pojawiła się równie gwałtownie jak wcześniej znikła. Uświadomiłam sobie, że dziewczynki nadal opowiadają sobie o wakacjach. Nagle usłyszałyśmy kroki siostry Thomas. Wszystkie dziewczynki rozpierzchły się. Skoczyłam na równe nogi, przyklepałam fałdy na narzucie i stanęłam przy łóżku, przestraszona, że zaraz się do mnie przyczepi. Tym razem się nie skradała, jak czasem, gdy chciała nas na czymś przyłapać. Kroczyła ostro i szybko, co znaczyło, że jest w fatalnym nastroju. Wpadła do sypialni jak szalona, twarz miała

wykrzywioną gniewem. Gdy tak wtargnęła z obłędem w oczach, zagrzechotały paciorki dużego różańca z wielkim krzyżem, który nosiła w talii, u boku. - Która sprowadziła diabła? - wrzasnęła, a jej twarz wyrażała wściekłość i obrzydzenie. Pochyliła się i zaczęła szukać czegoś pod łóżkami. - To nie ja, siostro! - powiedziałam. Inne dziewczynki przyłączyły się do mnie, jedna po drugiej. - I nie ja! - odpowiadały chórem, zaglądając pod łóżka. Skulona, by móc zajrzeć pod każde łóżko, zaczęła biegać po sypialni, jakby coś goniła. - Jest tutaj! - krzyknęła. Patrzyłyśmy przerażone, jak dalej biega wzdłuż stojących rzędami łóżek i rzuca się na podłogę. - Otwórzcie okno, mam go, złapałam Nicka! - krzyknęła, wynurzając się spod czyjegoś łóżka. Nazywała diabła Nickiem. Często mówiła nam, że czai się on pod naszymi łóżkami, wiedząc, że będziemy się bały. Wyglądała tak, jakby toczyła potworną walkę z kimś czy czymś, czego żadna z nas nie widziała. Idąc w stronę okna, zrobiła prawdziwe przedstawienie z wyrzucaniem diabła na zewnątrz. - Wynoś się, Nick, wynoś! - wrzeszczała. Obserwowałyśmy całą scenę w milczeniu. Chociaż byłyśmy przyzwyczajone do tego rodzaju zachowań siostry Thomas, zawsze trudno było nam je znieść, bo nie wiedziałyśmy, co zrobi dalej. Zaczęła przechadzać się wzdłuż łóżek, sprawdzając każdą dziewczynkę i zaglądając jej w oczy. Kiedy doszła do mnie, jej twarz wykrzywiła się z nienawiści i wiedziałam, że zaraz oskarży mnie o sprowadzenie diabła.

W chwili, gdy zastanawiałam się, co mogłabym powiedzieć na swoją obronę, podniosła rękę i wymierzyła mi policzek. Uderzyła mną o łóżko i tłukła moją głową o żelazną ramę. Oszołomiona, podniosłam się znowu. Cała głowa pulsowała mi potwornym bólem, łzy ściekały po policzkach. - To ty, Reilly! To ty znowu przywlokłaś z sobą Nicka! Łzy nie uratują cię od ognia piekielnego. Będziesz teraz miała powód do płaczu! - i zaczęła mnie okładać i walić po twarzy i głowie. - Przepraszam, siostro! - prosiłam ją. Zdawało mi się, że może naprawdę sprowadziłam diabła w związku z tym, co Tom i Barry mi zrobili. Może naprawdę byłam diabelskim nasieniem i siostra Thomas to we mnie dostrzegła. To tłumaczyłoby, dlaczego Tom i Barry tak ze mną postąpili, może oni także widzieli we mnie zło. Jednak nie chciałam w to uwierzyć. Nie chciałam iść do piekła. - Wstawaj, Reilly, albo ci przyłożę! - krzyknęła. Przestała mnie bić i stała nade mną, a ja leżałam na podłodze i osłaniałam rękami głowę. Kilka dziewczynek popatrzyło mi w oczy, gdy próbowałam wstać, ale żadna, nawet mimo najlepszej woli, nie była w stanie mi pomóc. Sinead stała obok swojego łóżka, odwracając głowę. Nie mogła znieść widoku, jak siostra Thomas traktuje mnie jak worek treningowy, ale nie mogła nic zrobić, by nie pogorszyć sprawy. Siostra Thomas uniosła rękę do kolejnego uderzenia: - Czy masz już dosyć, Reilly? - Tak, siostro - powiedziałam, obcierając twarz dłońmi. Opuściła ramię i kazała mi klęknąć przy łóżku i modlić się aż do odwołania. - Tak, siostro. Dziękuję, siostro. Uklękłam na twardej zimnej podłodze i przeżegnałam się, dobywając ostatków sił, by powstrzymać się od płaczu.

Siostra Thomas wymaszerowała z sypialni. Kilka dziewczynek popatrzyło na mnie ze współczuciem. Inne, zwłaszcza z grupy seniorek, nadal zajmowały się sobą, jakby nic się nie stało. - W porządku, Frances? - spytała Kathleen, gdy kroki siostry ucichły w oddali. Nie byłam w stanie odpowiedzieć. Gardło miałam tak ściśnięte, że nie mogłam wydobyć głosu. - Nie pozwól jej się ranić! Ona uwielbia cię dręczyć. Nie jesteś dzieckiem diabła. Nie przejmuj się tym, co mówi. Kiwnęłam głową i spróbowałam się uśmiechnąć, by pokazać Kathleen, że doceniam jej uspokajające słowa. Zadźwięczał dzwonek i wszystkie dziewczynki ustawiły się w rzędzie i wyszły z sypialni, zostawiając mnie samą. W pewien sposób odczułam ulgę, bo nie musiałam już grać i udawać, że wszystko w porządku. Łzy swobodnie płynęły mi po twarzy, kapiąc na ubranie. Przytrzymując się łóżka, podniosłam się z podłogi. Bolała mnie głowa i całe ciało. Otarłam łzy i chodziłam w tę i z powrotem między rzędami łóżek, próbując znaleźć jakiś sens w tym wszystkim, ale nie widziałam żadnego. Dlaczego Tom zabierał mnie do swojego łóżka, skoro było oczywiste, że tego nie chcę? Czyżby reszta rodziny Murphych nie wiedziała, jaki on jest? Dlaczego go nie powstrzymała? Dlaczego Barry miał możliwość bycia ze mną sam na sam i dotykania mnie tam, gdzie nie powinien? Dlaczego zostałam uwięziona w klasztorze, gdzie maltretowały mnie zakonnice? Nie znajdowałam odpowiedzi ani na te, ani na wiele innych pytań. W końcu położyłam się na łóżku i mocno zacisnęłam powieki, starając się uspokoić zawroty głowy i zapomnieć o psychicznym i fizycznym bólu. Po mniej więcej pół godzinie usłyszałam jakieś głosy. Ktokolwiek to był, znajdował się jeszcze dość daleko, ale

pomyślałam, że na wszelki wypadek lepiej znowu uklęknę na podłodze. Twarz mnie paliła od otrzymanych ciosów i policzków, ale ponieważ w klasztorze lustra były zakazane, nie mogłam obejrzeć swoich obrażeń. Sztywna z bólu zsunęłam się wolno obok łóżka, usuwając wszelkie ślady, że na nim leżałam. Nadal słyszałam jakieś ruchy i odgłosy, ale przez kolejną godzinę nikt nie przyszedł do sypialni. Ponieważ nic mnie nie rozpraszało, nie mogłam przestać myśleć o farmie. Ponownie wróciły obrazy z mojego tam pobytu. Tym razem byłam przy pracach nawadniających na pobliskich łąkach, gdzie dzieci Murphych często się bawiły. Była nas tam cała grupa - Maggie Murphy, jej bracia i kilkoro miejscowych dzieci. Zazwyczaj bawiliśmy się na rurach, z których małymi dziurkami wylewała się woda, gdy się obracały. Zabawa polegała na tym, by stanąć na rurach i trzymać się grubego drutu, którymi były przywiązane do słupa pośrodku. Odpychając się jedną nogą, można było wprawić w ruch obrotowy całą konstrukcję jak karuzelę i kręcić się coraz szybciej. Wszyscy świetnie się bawiliśmy, z wyjątkiem Maggie, która nie brała udziału w naszej zabawie. Była w jednym ze swych ponurych nastrojów. Jerome powiedział jej, żeby nie zachowywała się jak zazdrośnica i przyszła się bawić, ale odmówiła i zwaliła się na trawę. Gdy zmęczyła nas karuzela, podeszliśmy do prostokątnego ceglanego muru, otaczającego mały zbiornik wodny. Wewnątrz, na dole, znajdował się duży znak ostrzegawczy i napis: „Głębokość 13 stóp". Zaczęliśmy wrzucać do wody duże kamienie i kawałki cegieł, ciesząc się pluskiem, jakie wydawały. Maggie nadal spoglądała na mnie niechętnie i nie przyłączyła się do nas. Była z nami tylko dlatego, że Siobhan kazała jej wyjść na dwór i bawić się ze wszystkimi. Wspięłam się na mur i zaczęłam chodzić wzdłuż niego, rozkładając ramiona dla utrzymania równowagi. Reszta dzieci

siedziała na trawie i obserwowała. Uwielbiałam popisywać się przed publicznością, a skoro znalazłam się w centrum uwagi, postanowiłam im zaśpiewać. Gdy tylko zaczęłam piosenkę, Maggie wstała, podniosła z ziemi starą cegłę i rzuciła we mnie. Zniknęłam po drugiej stronie muru i z wielkim pluskiem wpadłam do wody. Wstrzymałam oddech, czując, że tonę. Ogarnęła mnie panika. Nie umiałam pływać i nie widziałam powierzchni wody. Nie wiedziałam, na jakiej jestem głębokości i zaczęłam się bać, czy wystarczy mi powietrza, zanim się wynurzę. Gwałtownie biłam wokół rękami i nogami, uporczywie starając się wydostać na powierzchnię. Czułam, że płuca mi zaraz pękną i zaczęłam myśleć, że nie uda mi się wypłynąć, co jeszcze spotęgowało moją panikę. Już miałam się poddać, gdy ujrzałam nad sobą światło. Robiłam coś, co przypominało ruchy psa, dzięki czemu wydostałam się nad wodę i nabrałam powietrza w płuca. Słyszałam gdzieś nad sobą głosy, nawołujące mnie. Spojrzałam w górę i zobaczyłam krąg wpatrzonych we mnie twarzy. - Trzymaj się, Frances, trzymaj się! - krzyczały dzieci. Obejrzałam mur, szukając, czego można się złapać, ale był zbyt gładki. Ramiona i nogi zaczynały mi słabnąć. - Trzymaj się, Frances, idziemy po pomoc. Wytrzymaj! Starałam się utrzymać nad powierzchnią wody najdłużej jak mogłam, ale wkrótce poczułam, że znowu tonę. Rozpaczliwie złapałam ostatni haust powietrza, zanim poszłam pod wodę. Pomyślałam, że umieram. Jeśli szybko nie zaczerpnę tchu, na pewno umrę. Walcząc o życie, waliłam wokół rękami i nogami, ale przychodziło mi to z coraz większym trudem.

Jakiś głos w głowie kazał mi uspokoić się i podjąć ostatni wysiłek wynurzenia się: „Nie panikuj, uspokój się!" usłyszałam. Wyciągałam ramiona nad głowę i zagarniając wodę opuszczałam je w dół. Za każdym razem posuwałam się powoli w górę. Głos w myślach mówił: „Dasz radę. Nie poddawaj się. Dalej, dalej". W końcu dotarłam na powierzchnię i nabrałam powietrza. Dzieci nadal wołały: - Trzymaj się, Frances, trzymaj się! Nie rozumiałam, dlaczego żadne mi nie pomaga. Dlaczego nie rzuca czegoś, czego bym się mogła złapać? Pomyślałam, że chcą popatrzeć, jak tonę. Tuż przedtem, zanim znowu poszłam pod wodę, usłyszałam, jak ktoś mówi: - Zaraz ci pomożemy! Wynurzałam się i tonęłam, wynurzałam i tonęłam, aż w końcu straciłam resztki sił. Nadzieja na ratunek znikała, gdy szłam na dno. Więc to koniec - pomyślałam. Nie miałam już siły. Poddałam się, a przez głowę przemknęły mi wizerunki moich sióstr, klasztoru i mojej przyjaciółki Josephine, która także utonęła. Najgorszy był strach, że zaraz zabierze mnie diabeł. Siostra Thomas niemal codziennie powtarzała, że pójdę wprost do piekła, a ja jej wierzyłam. Pogrążałam się coraz głębiej w wodzie, mając w płucach już tylko resztkę powietrza. Woda wdzierała mi się do nosa, zalewała usta i gardło. Nagle poczułam, że ktoś ciągnie mnie za włosy. Przesuwałam się do góry. W wodzie był poza mną ktoś jeszcze. Zmusiłam się, by nie otwierać ust, chociaż czułam, że już nie mam czym oddychać. Teraz ktoś ciągnął mnie za ubranie i zaczęłam poruszać się szybciej. W końcu znalazłam się znowu na powierzchni, kaszląc i prychając. Usłyszałam dobiegające z góry krzyki i wiwaty. Głowę podtrzymywało mi

niewidoczne ramię, dzięki czemu zobaczyłam nad sobą twarze reszty dzieci. Jeszcze nie widziałam swojego wybawiciela, ale byłam pewna, że ktokolwiek to jest, nie dopuści, bym znowu poszła pod wodę. Pozwoliłam więc na to, by mnie podtrzymywał przez kilka minut, zanim odzyskałam siły i zaczęłam normalnie oddychać. Następną rzeczą, która do mnie dotarła, było czyjeś pytanie: - Frances, jak się czujesz? Zorientowałam się, że ktoś odgarnia mi z twarzy mokre włosy. Otworzyłam oczy w promieniach słońca. Dzieci klęczały wokół mnie. Już nie musiałam się bać. Zostałam wyciągnięta z wody i oddychałam normalnie. Mogłam się rozluźnić. Drżąc z zimna, popatrzyłam na zmartwione twarze i zmusiłam się do lekkiego uśmiechu. Potem napotkałam wzrok Maggie, która była bardziej przejęta tym, że może mieć kłopoty, niż moim wypadkiem. Usłyszałam, jak mówi do braci: - Co mam zrobić? Nie mówcie nikomu, proszę. Odwróciłam oczy. W tym momencie nie chciałam mieć z nią do czynienia. A potem spojrzałam na kilkunastoletniego chłopca, chyba piętnastolatka, z którego również kapała woda. Poznałam, że to mieszkający obok sklepu Francy. - Bardzo ci dziękuję - powiedziałam. Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. - Nie ma za co, ale nie powinnaś się tam więcej bawić! odparł grzecznie i z troską. - Nie martw się, nie będę! Już nigdy nie chcę znaleźć się w pobliżu wody! - Ty drżysz, Frances - powiedział. - Zostań tu, a my nazbieramy trochę gałęzi i rozpalimy ognisko. Chłopaki,

przynieście tyle patyków, ile udźwigniecie! A ja pójdę do domu i przyniosę ręczniki i zapałki. Chłopcy rozbiegli się szukać drewna. Francy wrócił szybko z suchymi ubraniami. Podał mi duży ręcznik kąpielowy. - Proszę, owiń się i zdejmij mokre rzeczy, a my je wysuszymy. Zrobiłam, o co prosił, i wkrótce poczułam się znacznie lepiej, zawinięta w duży suchy ręcznik. - Wyżmę twoje rzeczy, Frances - powiedziała Maggie, udając, że się o mnie troszczy. Zaczęła wykręcać wodę z moich ubrań, a potem energicznie nimi wstrząsnęła, by rozprostować zagniecenia. Chłopcy ułożyli gałęzie i polana w stos i niebawem zapłonęło ognisko, początkowo trzaskając i sypiąc iskry. Potem paliło się jasnym płomieniem, roztaczając wokół cudowne ciepło. Ogrzewałam się przy nim, podczas gdy chłopcy ponownie pobiegli po drewno. Maggie przysunęła moje mokre ubrania do ognia i od czasu do czasu je odwracała. Nadal uśmiechała się do mnie, próbując mi się przypodobać, ale nie patrzyłam na nią. Wiedziałam, że nie jest szczera, bo nigdy wcześniej nie była dla mnie miła. Teraz po prostu nie chciała mieć kłopotów za to, że rzuciła cegłę. Gdy obserwowałam parę unoszącą się z moich ubrań, zaczęłam myśleć, że mam szczęście, że przeżyłam. Wrócił Francy z drewnem i dołożył do ogniska. Podziwiałam go za odwagę i marzyłam o tym, żeby móc mu jakoś podziękować. Nie miałam nic, co mogłabym mu ofiarować - ani pieniędzy, ani niczego własnego - więc obiecałam sobie, że na zawsze zapamiętam to, co dla mnie zrobił i może któregoś dnia będę mogła mu się odwdzięczyć. Siobhan uśmiechnęła się promienie, gdy w końcu przyszliśmy do domu na obiad.

- Byliście tak długo na dworze, że na pewno wszyscy umieracie z głodu. - Tak! - krzyknęliśmy, zdejmując buty. Przemknęłam do łazienki i przebrałam się, a potem wszyscy zasiedliśmy do wspaniałego obiadu Siobhan. - Sinead pomagała mi przy robieniu placka - powiedziała. Popatrzyłam na moją małą siostrzyczkę, której włosy i sukienka były przyprószone mąką. Było po niej widać, że doskonale się przy tym bawiła. Nagle rozmyślania o przeszłości przerwał tupot nóg powracających z refektarza dziewcząt. Nadal klęczałam przy łóżku i bolały mnie kolana. Przyszła Sinead, żeby zobaczyć, jak się czuję. - Dlaczego nie wstaniesz i nie rozprostujesz przez chwilę nóg? Siostry Thomas jeszcze tu nie ma - powiedziała. - Tak! Będę na nią uważać, Frances - dodała Mary. Wstań chociaż na chwilkę. Z wielkim wysiłkiem udało mi się stanąć. Trudno mi było rozprostować nogi. Z wolna poczułam, jak krew znowu zaczyna w nich krążyć, odczuwałam kłujące mrowienie. - O Boże, jak dobrze! Usiadłam na łóżku, masując nogi, a obok mnie Sinead. Mary pilnowała drzwi od sypialni. - W porządku, Frances? - spytała Sinead. - Tak. Powinnam już się do tego przyzwyczaić. Tak bardzo jej nienawidzę. Zastanawiam się, jakby sama zniosła coś takiego. - Ale nie zrobisz żadnego głupstwa, prawda, Frances? spytała Sinead. - Nie martw się. Nie chcę kolejnego lania. Po prostu marzę o tym, byśmy mogły stąd wyjść. Nienawidzę tego miejsca.

Bernadette przysiadła obok nas na łóżku. Zaczęła trajkotać bez przerwy, starając się mnie rozerwać i rozśmieszyć. - Szybko! Idzie! - krzyknęła Mary. Padłam z powrotem na kolana, a reszta pobiegła do swoich łóżek. Siostra Thomas kazała wszystkim szykować się do snu, więc wstałam. - Ty nie, Reilly! Idź na dół na werandę, gdzie są buty do wypastowania. Powinno wystarczyć ci pracy na całą noc. A jeśli nie będę mogła się w nich przejrzeć, gdy skończysz, będziesz czyścić je od nowa. Nie pójdziesz spać, zanim nie zrobisz wszystkiego jak należy. Rozumiesz, Reilly? - Tak, siostro. Wyszłam z sypialni i zeszłam schodami na półpiętro, gdzie było odludnie i niesamowicie. Przeszłam przez ciemny hall, mijając scenę i szafki, i znalazłam się na zimnej, słabo oświetlonej werandzie. Przede mną piętrzyły się stosy czarnych butów. Obok leżała pasta i szczotki. Widok tej góry obuwia doprowadził mnie do płaczu. Wiedziałam, że nie jestem w stanie skończyć roboty do rana. Usiadłam na zimnej kamiennej posadzce, owijając sukienkę wokół kolan. Przypomniałam sobie opowieść Siobhan o Rumpulstiltskin i poczułam się trochę jak córka młynarza, która miała zamienić słomę w złoto. - Lepiej zacznę, zanim siostra Thomas przyjdzie mnie podglądać - powiedziałam głośno. Mój głos odbił się echem i dotarło do mnie, że chyba wariuję, skoro mówię sama do siebie. Wzięłam na raz sześć par butów, nałożyłam pastę i ustawiłam je rzędem do wyschnięcia. Potem je wypolerowałam. Pracowałam ciężko, starając się dobrze wypełnić zadanie. Postanowiłam nie dać siostrze Thomas pretekstu, by kazała mi to robić od nowa. Uważałam, by nakładać pastę równomiernie na każdy but, sprawdzając

kilkakrotnie, czy jest wyczyszczony, zanim go odłożyłam. Była to mecząca praca, ale musiałam się ruszać, by nie zasnąć. Gdy weszłam w pewien rytm, zaczęłam nucić piosenkę i kołysać się w obie strony dla rozgrzewki. Jednak chłód bijący od posadzki nieuchronnie przenikał mnie do szpiku kości. Czekała mnie długa noc. Jednak musiałam dać sobie radę. Nie było sensu użalać się nad sobą. Przez kilka godzin utrzymywałam stałe tempo pracy, szczotkując buty do połysku, a na zakończenie polerując je szmatką, by nabrały ekstra błysku. Wyczyszczone przeze mnie buty, ustawione rzędami, wyglądały jak nowe, ale nadal było jeszcze mnóstwo niegotowych. Skończyłam kolejny szereg i próbowałam wstać, ale nogi zesztywniały mi z zimna. Powinnam była przerwać pracę i poruszać się, by przywrócić w nich czucie, ale siostra Thomas wściekłaby się na mnie, gdybym nie skończyła na czas. Jeszcze raz spróbowałam wstać. Nogi przeszył mi ból nie do wytrzymania. Zaczęłam mocno je masować, by przywrócić krążenie, a kiedy udało mi się stanąć, przez chwilę próbowałam biegać w miejscu. Dawało to pewien rezultat, bo ból stał się mniej intensywny. Pomyślałam sobie, siadając ponownie, że muszę pracować szybciej. Czyściłam buty całą noc, robiąc od czasu do czasu przerwy, aby przywrócić krążenie w nogach. Zanim skończyłam, byłam zdrętwiała z zimna, wyczerpana i cała obolała. Wstałam, przeciągnęłam się i zauważyłam, że przez szyby wpada już dzienne światło. Nie miałam pojęcia, która godzina. Po raz ostatni obejrzałam się, by mieć pewność, że niczego nie zaniedbałam, zgasiłam lampę i wróciłam do sypialni. Miałam nadzieję, że zdołam trochę odpocząć, zanim zadzwoni dzwonek na pobudkę. Wślizgnęłam się po cichu, włożyłam nocną koszulę i położyłam do łóżka. Natychmiast zasnęłam.

Kiedy siostra Thomas zadzwoniła na pobudkę, z trudem wstałam z łóżka i uklękłam do modlitwy. Oczy mnie kłuły i łzawiły. Podczas pacierza nie mogłam się skupić, ale wiedziałam, że siostra mnie obserwuje, więc robiłam, co mogłam, by wytrwać. - Jestem zdziwiona, że zdążyłaś się położyć, Reilly! powiedziała po skończonej modlitwie. - Mam nadzieję, że porządnie wypastowałaś wszystkie buty. Sprawdzę to po mszy i spodziewam się, że będą idealne. - Tak, siostro. Wiedziałam, że nie byłabym w stanie znieść kolejnego znęcania się nade mną, bo bym się załamała. Nie byłam pewna, co by się stało, gdyby siostry uznały, że oszalałam. Wiedziałam tylko, że nic dobrego. Skończyłabym w szpitalu dla wariatów, a słyszałam straszne historie o losach dziewcząt, które tam wysłano. Niezależnie od wszystkiego musiałam pozostać przy zdrowych zmysłach, chociaż żyłam w nienormalnym świecie. Przez kilka następnych tygodni starałam się nie myśleć o farmie. Nie chciałam stracić wspomnień o miłych chwilach, bo niewiele ich miałam z klasztoru, ale inne wspomnienia były tak okropne, że starałam się wymazać je z pamięci. Jednak znacznie gorsze od wspomnień były nawracające obrazy, które nie poddawały się kontroli. Kiedy mnie nachodziły, odczuwałam od nowa ból. Nie mogłam na to nic poradzić. W końcu powiedziałam księdzu podczas spowiedzi o molestowaniu mnie przez Toma i Barry'ego. Kazał mi odmówić różaniec jako pokutę, co sprawiło, że poczułam, jakby to była moja wina.

Rozdział XVIII Rozgrywka z seniorką Przez cały dzień lało jak z cebra i siostra Kevin, która pełniła dyżur podczas rekreacji, kazała nam iść do auli, bo było zbyt mokro, by wyjść na dwór. Chrissie i ja dotarłyśmy tam pierwsze i usiadłyśmy na krzesłach ustawionych rzędem z tyłu. Wkrótce reszta krzeseł została zajęta przez seniorki. Istniała w klasztorze niepisana zasada, że jeśli jakaś seniorka chciała usiąść, juniorka, nawet nieproszona, ustępowała jej miejsca. Wszystkie o tym wiedziałyśmy i większość juniorek odruchowo siadała od razu na podłodze. Siostra Kevin z założonymi rękami przechadzała się po auli i przysłuchiwała naszym rozmowom. Wszystkie zakonnice nas podsłuchiwały i nauczyłyśmy się zmieniać temat, gdy któraś się zbliżała, a gdy nas minęła, wracałyśmy do poprzedniego. Było to jakby włączanie i wyłączanie radia. Dwie seniorki, Ann i jej przyjaciółka, przyglądały się Chrissie i mnie z drugiej strony sali. Nie robiły wrażenia zadowolonych. - O co im chodzi? - szepnęłam. - Siedzimy na ich krzesłach - odparła Chrissie. Nadal należałyśmy do grupy juniorek, a Ann lubiła znęcać się nad młodszymi. Szczególnie upodobała sobie mnie, ale uważała, by nie posunąć się za daleko, bo bała się reakcji Loretty. Loretta obecnie była jedną z najstarszych seniorek, ale nawet wcześniej niewiele dziewcząt chciało jej się narazić. - Chodź , Frances, wstańmy - powiedziała Chrissie. Złapałam ją za ramię. - Nie, siedź na miejscu, Chrissie. Nie ma takiego przepisu, a ja mam dość nadskakiwania seniorkom. Za kogo one się uważają? Chrissie była kompletnie oszołomiona. Popatrzyła na mnie, jakby się spodziewała, że powiem, że żartowałam, ale

zrozumiała, że mówię poważnie. Skrzywiła się ze strachu. Gdy Ann zbliżała się do nas, wstała i odruchowo się odsunęła. - Daj spokój, Frances, nie warto! - poprosiła mnie. Ann była nie tylko starsza ode mnie, ale i dużo wyższa. Poza tym na ogół byłam dość bojaźliwa i chociaż w razie ataku broniłam się, w miarę możliwości unikałam walki. Jednak, pomimo błagań Chrissie, tym razem się nie ruszyłam. Siedziałam spokojnie i patrzyłam wprost na obie seniorki. Dawniej, nawet jeszcze wczoraj, zanadto bałabym się Ann, by zawczasu nie odejść, ale z jakiegoś niezrozumiałego powodu już mnie nie przerażała. Byłam zdecydowana, że nie ustąpię dwóm dręczycielkom. - Wynoś się z mojego krzesła! - zażądała Ann. - Nie widzę, by było na nim twoje nazwisko odparowałam. Biedna Chrissie nie wierzyła własnym uszom, reszta również. Widać było, że Ann jest zaskoczona i przez chwilę najwyraźniej nie wiedziała, co robić. - Wynocha z tego krzesła! Ale już! - wrzasnęła z gniewem. Poczułam nagły przypływ adrenaliny i szybkie bicie serca, ale siedziałam dalej z kamienną twarzą i zdecydowaniem. Nie wiedziałam, co się stanie, ale było dla mnie jasne, że muszę przez to przejść. Nie mogłam się wycofać. Do tego czasu wokół nas zgromadziła się mała grupka dziewcząt. Siostra Kevin była w drugim końcu auli, za sceną, zupełnie nieświadoma rozwoju sytuacji. Ann wyciągnęła rękę i złapała mnie za włosy. Potem pociągnęła z całej siły, próbując zmusić mnie do wstania z krzesła, ale trzymałam się mocno z obu stron siedzenia i zostałam na miejscu. Rozwścieczona, szarpnęła mocniej, tym razem starając się przyciągnąć moją głowę do podłogi.

Głowa mnie bardzo rozbolała i wiedziałam, że wkrótce będę musiała się poddać. Ale wtedy dostrzegłam szansę dla siebie: dłoń Ann była dokładnie na wysokości mojej twarzy. Złapałam ją zębami obok kciuka i ugryzłam tak mocno, jak tylko mogłam. Ann krzyknęła i rozluźniła uścisk. Ugryzłam ją mocniej, bo bałam się, że jak przestanę, natychmiast będzie górą. Słyszałam, jak niektóre dziewczynki krzykiem dodają mi otuchy. Chrissie krzyczała: - Dawaj, Frances! - i nagle poczułam się wspaniale. Trzymałam zęby mocno zaciśnięte na palcu Ann i patrzyłam jej prosto w twarz. Miała mordercze spojrzenie - z pewnością chciała mnie zabić. Zrozumiałam, że muszę doprowadzić tę potyczkę do zwycięskiego końca, jeśli chcę przetrwać w klasztorze. Wystarczyło już, że uwzięły się na mnie zakonnice. Nie wytrzymałabym, gdyby i seniorki się nade mną pastwiły. Im bardziej dziewczyny krzyczały: „Dawaj, Frances!", tym bardziej nabierałam wigoru. Ciągle trzymając kciuk Ann w zębach, położyłam się na jej nogach i kopałam ją z wściekłością, a miałam twarde klasztorne buty. Wiwaty nasiliły się. Siostra Kevin utorowała sobie drogę przez tłum dziewczynek, by przerwać bijatykę. Poczułam jej rękę na ramieniu. Odciągała mnie od Ann. - Skończcie natychmiast tę bójkę! - nakazała. Od razu rozluźniłam uścisk na kciuku Ann. Palec krwawił, a ona płakała. Nie mogłam w to uwierzyć - doprowadziłam ją do płaczu na oczach wszystkich koleżanek! Mogło się to skończyć dla mnie albo bardzo dobrze, albo bardzo źle. Nie wiedziałam tego wtedy, ale czułam się naprawdę fantastycznie. Siostra Kevin posłała nas obie do biura matki przełożonej. Nie patrzyłyśmy na siebie, gdy czekałyśmy na spotkanie z nią. Ann nadal cicho popłakiwała, opatrując sobie kciuk, a ja

stałam i gapiłam się w ścianę. Myślałam, że nawet jeśli matka przełożona wymierzy mi chłostę, to i tak było warto. Poprawiłam ubranie i spięłam włosy, tak że po paru minutach nie było zupełnie widać, że brałam udział w walce. Spojrzałam na Ann, która wyglądała naprawdę niechlujnie. Czułam zdumienie, że potrafiłam kogoś tak pokiereszować, ale patrząc na nią widziałam, że rzeczywiście byłam do tego zdolna. W tym momencie otworzyły się ciężkie drzwi i pojawiła się matka przełożona. - Dlaczego was tu przysłano? Ann nerwowo wpatrywała się w podłogę. - Siostra Kevin przysłała nas tu w związku z bójką, matko przełożona. - Ach tak? Wobec tego lepiej wejdźcie do środka powiedziała. Wydawało się, że matka przełożona taksuje nas wzrokiem, gdy stałyśmy przed jej biurkiem. Wyglądała na zdziwioną. Pomyślałam, że pewnie jest zaskoczona, że zostałam tu odesłana za bijatykę. Mogła być też zdziwiona, że najwyraźniej wyszłam z niej zwycięsko. Tak czy siak, wiedziałam, że jestem w poważnych tarapatach. Nadal się nam przyglądała. Potem z lekkim uśmiechem - a może to był złośliwy uśmieszek? - usiadła przy biurku. - Teraz proszę wyjaśnić, dlaczego się pobiłyście. Żadna z nas się nie odezwała. - Która z was mi to powie? Popatrzyłam zdenerwowana na Ann. - Czekam - powiedziała niecierpliwie matka przełożona. Pomyślałam, że lepiej coś powiedzieć, żeby nie pogarszać sprawy. - Ann próbowała mnie ściągnąć z krzesła za włosy, bo jestem juniorką i nie ustąpiłam jej miejsca, kiedy mi kazała. Wiedziałam, że zabrzmiało to bardzo głupio. Matka przełożona zastanawiała się przez kilka minut.

- Czy to prawda, Ann? - Tak, matko przełożona. Znowu zapadła cisza. Po minucie czy dwóch matka przełożona wstała i podeszła do Ann. Obejrzała jej nogi i poprosiła o pokazanie ręki. Ann wyciągnęła dłoń, by pokazać ranę na kciuku, który był spuchnięty i ciągle krwawił. Wyglądał okropnie i przez chwilę zrobiło mi się wstyd. Spodziewałam się surowej kary. Matka przełożona ponownie spojrzała na nogi Ann. Ich obrażenia wyglądały coraz gorzej. Pomyślałam, że już po mnie. Byłam pewna, że zostanę okrutnie ukarana, i poczułam takie zdenerwowanie, że prawa noga zaczęła mi drżeć w niekontrolowany sposób. Matka przełożona przyjrzała mi się bacznie. Robiła wrażenie zdziwionej, że nie mam żadnych obrażeń. O mało nie zemdlałam, gdy zdałam sobie sprawę, że próbuje powstrzymać się od śmiechu. Zanim wróciła za biurko i usiadła, rzeczywiście się uśmiechała. - Możesz odejść i wracać do swoich zajęć - zwróciła się do mnie. - To dobrze, że zaczęłaś walczyć o swoje, chociaż nie popieram bijatyk. Odwróciła się do Ann, która miała mocno zdumioną minę, i powiedziała: - Ty zostajesz. Nie wierzyłam swojemu szczęściu. - Dziękuję, matko przełożona - podziękowałam, szybko wychodząc z pokoju. Byłam rozradowana i nie mogłam doczekać się powrotu na rekreację, by opowiedzieć innym, co się stało. Czułam euforię. Po raz pierwszy miałam poczucie, że mam jakiś wpływ na własne życie, a zwłaszcza na to, jak jestem traktowana przez innych. Czułam się niezwyciężona, bo skoro potrafiłam przeciwstawić się Ann, nie musiałam już bać się

nikogo, nawet seniorek, które zazwyczaj się nade mną znęcały. Od tej chwili nikt nie powinien wchodzić mi w drogę. Kiedy wróciłam do auli, zebrał się wokół mnie tłum dziewczynek, głównie juniorek. Miałam wielką uciechę, opowiadając im, że matka przełożona pozwoliła mi wyjść, a Ann została w biurze. Śmiały się i mówiły, jak wspaniale poradziłam sobie z seniorką. Dotarło do mnie, że naprawdę zyskałam ich szacunek. Aż do tej pory byłam ofiarą, a w końcu, zbyt mocno przyciśnięta do muru, po raz pierwszy w życiu zaczęłam walczyć o swoje i wygrałam. W przyszłości ludzie będą patrzeć na mnie inaczej. Było to cudowne uczucie.

Rozdział XIX Dziwny związek Zastanawiałam się, dlaczego Doreen i siostra Francis są sobie tak bliskie. Doreen zawsze była ulubienicą tej zakonnicy, która traktowała ją znacznie lepiej od pozostałych dziewcząt. Z tego powodu nikt nie lubił jej towarzystwa. Nie miałyśmy do niej pełnego zaufania i nie zwierzałyśmy się z niczego z obawy, że powie siostrze Francis, która obdarowuje ją prezentami. Doreen udawała, że to goście przynoszą jej te prezenty, ale myśmy wiedziały, że pochodzą one od siostry Francis. Pewnego dnia, gdy idąc do toalety mijałam salę lekcyjną, która powinna być pusta, zobaczyłam, że Doreen i siostra Francis obejmują się i całują. Nie mogłam zrozumieć, że ktoś mógłby dobrowolnie całować siostrę Francis i byłam zadowolona, że nie jestem jej ulubienicą. Na ich widok przeszły mnie ciarki. Nigdy przedtem nie byłam świadkiem tego rodzaju kontaktu czy uczucia pomiędzy którąś z dziewczynek i zakonnicą. Nie mieściło mi się to w głowie. Pomyślałam, że może siostra Francis stara się zastąpić Doreen matkę. Jednak Doreen miała matkę, która ją kochała i odwiedzała w każdą niedzielę. Próbowałam wyprzeć ten okropny obraz z pamięci, ale nie mogłam. Zawsze czułam, że było coś dziwnego w ich wzajemnej relacji, a teraz byłam tego pewna. Z powodu deszczu porę rekreacji spędzałyśmy w auli. Siedziałam z boku sceny obserwując, jak koleżanki rozmawiają i bawią się w małych grupkach. Nie miałam nastroju, by się do którejś przyłączyć. Dyżur pełniła siostra Francis, która przechadzała się po auli i przyglądała, co kto robi. Towarzyszyła jej Doreen, uśmiechając się i rozmawiając. Złapałam się na tym, że się na nie patrzę zastanawiając, co mają sobie do powiedzenia.

- Nie masz nic przeciwko temu, bym z tobą usiadła, Frances, prawda? - spytała Rita. - Siadaj śmiało - powiedziałam z uśmiechem. Żadna z nas nie lubiła z nią się zadawać, bo Rita bardzo często śmierdziała moczem - a nawet gorzej. Jednak nie była w stanie nic na to poradzić. Najwyraźniej było z nią coś nie w porządku. Dziewczynki układały wierszyki i nabijały się z niej, a ja wiedziałam, jak bardzo czuła się przez to nieszczęśliwa. Normalnie i ja nie byłabym w stanie siedzieć koło niej z powodu okropnego zapachu i odeszłabym pod jakimś pretekstem. Jednak tym razem było wszystko w porządku, bo nie przydarzyła się jej żadna wpadka. - Dlaczego siedzisz tu sama? - spytała Rita. - Och, po prostu rozmyślam - odpowiedziałam. - A o czym myślisz, Frances, czy nie zechcesz mi powiedzieć? Zrobiło mi się jej żal. Najwyraźniej potrzebowała kogoś, z kim mogłaby porozmawiać. - Myślę o siostrze Francis i Doreen. Spacerują tu razem, jakby były rodziną lub czymś w tym rodzaju. Wcześniej widziałam, jak w klasie obejmowały się i całowały. Zrobiło mi się niedobrze. Zastanawiam się, jak ktoś mógłby chcieć całować siostrę Francis? Rita skrzywiła się z obrzydzeniem. - Cóż, ja na pewno nie obejmowałabym siostry Francis. Raczej bym umarła, ale wiesz, że Doreen jest jej ulubienicą. Czasem chodzi w nocy do celi siostry Francis i siada na jej łóżku. Parę razy naprawdę późną nocą widziałam, jak stamtąd wychodziła i miała słodycze. Słyszałam, jak je chrupała. Ona nie wie, że ją widziałam. Udawałam, że śpię. Pomyślałam, że to trochę dziwne, bo przecież nie wolno nam wchodzić do cel zakonnic, ale Doreen jest traktowana wyjątkowo.

- Zastanawiam się, o czym one rozmawiają. Nie ufam Doreen, ale przynajmniej nie mieszkam razem z nią w jednej sypialni - powiedziałam. - Chciałabym nie być z nią w jednej sypialni - odparła Rita. - Ona zaczęła dręczyć niektóre juniorki. Kelly powiedziała, że Doreen kazała jej ściągnąć majtki i dotykała jej miejsc intymnych, gdy nikogo nie było w pobliżu. Myślę, że robiła to także z innymi. Z najmniejszymi, które nic nie wygadają, bo się jej boją. Ale nie mów nikomu, że ja ci to powiedziałam, Frances, bo będę mieć kłopoty. Byłam przerażona tym, co usłyszałam, a Rita najwyraźniej odczuła ulgę, że to opowiedziała. Miałam wrażenie, że nikomu wcześniej o tym nie mówiła. - To wstrętna suka. Jak myślisz, Rita, dlaczego ona to robi? Rita wzruszyła ramionami. - Nie wiem, może ma nie po kolei w głowie. - Więc lepiej niech nie zbliża się do mnie, bo się wścieknę. Nieważne, czy wpadnę przez to w tarapaty. - Boże, ależ to miejsce daje w kość. Czasem myślę, że chciałabym umrzeć. Głos Rity brzmiał, jakby naprawdę miała wszystkiego dosyć. - Spróbuj tak nie myśleć, Rito. Kiedyś przecież stąd wyjdziesz. Ale wiem, o co ci chodzi. Też wiele razy się tak czułam. Musimy dawać sobie z tym radę najlepiej jak potrafimy. Rozległ się dzwonek. Dotrzymałam obietnicy danej Ricie i nikomu nie powiedziałam o naszej rozmowie, ale pod jej wpływem trudno mi było patrzeć na twarz Doreen. A sytuacja jeszcze się pogorszyła, gdy pewnego dnia weszłam do toalety i zauważyłam ją w kabinie z dwiema dziewczynkami z jej sypialni. Drzwi były uchylone i zobaczyłam, jak Doreen

szybko wyjmuje rękę z majtek jednej z dziewczynek i opuszcza jej sukienkę. Zapanowała niezręczna cisza, gdy weszłam do drugiej kabiny, zamykając za sobą drzwi. Nadal jednak słyszałam, jak się tam tłoczą. - Poczekaj tu, aż wyjdzie - wyszeptała Doreen. Kiedy wyszłam umyć ręce, drzwi od tamtej kabiny były zamknięte. Jednak dołem widziałam trzy pary nóg i odeszłam z przeświadczeniem, że Doreen robi coś bardzo złego. Niewiele mogłam zobaczyć, ale miałam wrażenie, że w czymś przeszkodziłam. Postanowiłam wrócić do swoich obowiązków i zapomnieć o tym, bo nie potrafiłam zrozumieć, co one właściwie robiły i nie chciałam sobie tego wyobrażać. Od tej pory postanowiłam ostatecznie trzymać się z dala od Doreen. Kilka tygodni później parę dziewczynek opowiadało sobie nocą historie o duchach. W pobliżu nie było żadnej zakonnicy - Bridget słyszała, że wszystkie poszły na jakieś spotkanie. Orlagh, nowa dziewczynka zajmująca łóżko naprzeciw mnie, była przestraszona. - Przestańcie, proszę! Śmiertelnie mnie przeraziłyście! powiedziała. Kilka dziewczynek zachichotało. - Zatkaj sobie uszy, tak jak robią inne strachajła powiedziała Margaret. - Poza tym, my tylko sobie szepczemy. - To wszystko dlatego, że część z nas lubi takie historie wyjaśniłam uprzejmie. - Wkrótce się do tego przyzwyczaisz. Musisz się uodpornić, by przeżyć w tym miejscu. Jeszcze nie zdążyłam dokończyć tych słów, gdy Orlagh krzyknęła: - O Boże, coś jest pod moim łóżkiem! Wyskoczyła z łóżka i wskoczyła do Margaret, która wpadła w panikę. - Będziemy mieć kłopoty, gdy przyjdzie siostra Thomas. Nie wolno nam wchodzić do cudzego łóżka! - ostrzegła.

- Nie mogę tam wrócić! - odparła Orlagh, szczękając zębami ze strachu. - Tam naprawdę coś jest. Bardzo się boję. - To tylko ja, Orlagh, chciałam ci zrobić kawał powiedziała Bernadette, wysuwając się spod łóżka Orlagh i wracając do siebie. Niestety, siostra Thomas wybrała tę właśnie chwilę, by otworzyć drzwi do sypialni i zapalić światło. Twarz miała nabrzmiałą i czerwoną. - Która tu piszczała? - krzyknęła, rozglądając się po pokoju. Jej gniewne spojrzenie skupiło się na łóżku Margaret. Margaret i Orlagh siedziały obok siebie, wyprostowane, zesztywniane ze strachu. Siostra Thomas wyglądała, jakby miały jej popękać żyły. Podbiegła do nich gwałtownie. - Wynoś się! - krzyknęła, wywlekając Margaret z łóżka za włosy. Pociągnęła ją po podłodze na drugi koniec łóżka. - Ja nic nie robiłam, siostro, przysięgam na Boga! krzyczała Margaret. Jednak siostra Thomas najwyraźniej nie miała zamiaru jej wysłuchać. Złapała garść włosów Orlagh drugą ręką i także wyciągnęła ją z łóżka. Orlagh wrzeszczała. - Cisza! - krzyknęła siostra Thomas jeszcze głośniej. Dziewczynki nie śpią wspólnie w domu Bożym. Dobrze wiem, czego wam trzeba do waszych brudnych myśli, wstrętne dziewuchy! Nadal trzymała obie dziewczynki za włosy i, ciągnąc je przez sypialnię, wywlokła za drzwi. - Reszta ma iść spać i gasić światło! - odwróciła się do nas. - Nie chcę już nic słyszeć. Żadna z nas przez chwilę nie powiedziała ani słowa w obawie, że siostra mogłaby wrócić. Potem usłyszałyśmy płacz i krzyki z sąsiedniego pokoju. - Proszę, siostro! Nie, siostro! - błagała Margaret.

Skuliłam się. Zbyt dobrze wiedziałam, jakie kary stosuje siostra Thomas i zaczęło mi być słabo. - Co się z nimi dzieje? To brzmi, jakby je mordowano szepnęłam. - Boże, pomóż im! - Podkradnę się bliżej i posłucham - powiedziała Bernadette. Uchyliła nieco drzwi. - Siostry Francis także tu nie ma. Ale słyszę jej głos. Otworzyła drzwi szerzej i wszystkie przysłuchiwałyśmy się głosom zakonnic i błaganiom dziewczynek, ale trudno było się zorientować, co się dzieje. W końcu Bernadette zamknęła drzwi i wskoczyła z powrotem do łóżka. - Myślę, że wrzuciły je do zimnej kąpieli. Słyszałam też kilka uderzeń w twarz. Nie jestem pewna, ile zakonnic jest tam z nimi. Tej nocy nie mogłam zasnąć. Chciałam, by kara dziewczynek dobiegła końca, ale od czasu do czasu słyszałam krzyki lub płacz, więc wiedziałam, że jeszcze trwa. Wzbierała we mnie głęboka nienawiść do zakonnic. Na poduszkę spływały łzy bezsilności.

Rozdział XX Ulubienice zakonnic Przez niemal dziesięć lat budził mnie okropny dźwięk porannego dzwonka, który codziennie przypominał mi, że nadal trwa mój koszmar w klasztorze. Dzisiaj było tak samo. Znowu obudził mnie dzwonek. Jednak kiedy, mrugając, otworzyłam oczy i wpatrzyłam się w sufit nad głową, poczułam, że coś lepkiego przylgnęło mi do podniebienia. Nie wiedziałam, co to jest. Gwałtownie cofnęłam się myślami do chwili przed zaśnięciem. Nie zdarzyło się wtedy nic niezwykłego, więc może to coś wpadło mi do ust w nocy. Siostra Thomas zaczęła poranne modlitwy; starałam się robić wrażenie, że w nich uczestniczę, ale nie mogłam mówić, bo bałam się, że dotknę językiem tego czegoś w ustach. Czułam, że nie mogę przełykać, bo to mogłoby wpaść mi do gardła. Miałam nadzieję, że pacierz szybko się skończy i będę mogła wymknąć się do toalety, by wypluć to coś. Na szczęście siostra Thomas chyba nie zauważyła, że trzymam złożone ręce na wysokości ust i tylko udaję, że odmawiam modlitwę. Rzeczywiście, byłam tak przerażona, że pewnie miałam naprawdę poważną minę. Zastanawiałam się, czy któraś z dziewcząt nie zrobiła mi kawału, i szybko rozejrzałam się po sypialni. Jednak nikt nie zwracał na mnie uwagi i nie widziałam, by któraś chichotała. Trwała zwykła poranna modlitwa. Kiedy pacierz dobiegł końca, wymknęłam się do najbliższej kabiny w toalecie i zamknęłam za sobą drzwi. Bałam się włożyć palec do ust i pogrzebać w nich. A jeśli to ślimak bez skorupki? Przygotowałam się na najgorsze. Pochylona nad toaletą, otworzyłam szeroko usta i poskrobałam palcem po podniebieniu, by usunąć wszystko od razu. Skulona wyciągnęłam przed siebie palec, by zobaczyć, co tam jest, ale

zamiast ślimaka zobaczyłam - ku swej radości - dużą, czerwoną galaretkę owocową. Szybko wsunęłam ją z powrotem do ust i zaczęłam się zastanawiać, skąd się tam wzięła. Gdy ranek mijał, byłam coraz bardziej zaintrygowana. Pytałam wszystkie dziewczynki dookoła, ale żadna nic nie wiedziała. Tego popołudnia siostra Austin kazała mi szorować podłogę w kuchni, gdy reszta dziewcząt poszła na rekreację. Była to kara za zbyt długie jedzenie kawałków tłuszczu w gulaszu, podanym na obiad. Kiedy szorowałam na klęczkach podłogę, weszły dwie ulubienice siostry Thomas - Gertruda i Agnes. Natychmiast zrozumiałam, że czekają mnie kłopoty. Były to rosłe dziewczynki, o wiele silniejsze ode mnie i miewałam z nimi utarczki - i z podobnymi do nich - od pierwszego dnia, gdy przeszłam do grupy juniorek. Zawsze mnie dręczyły i poniżały, a często stosowały też przemoc fizyczną. Nigdy nie było łatwo się z nimi uporać. W pewnym sensie było to trudniejsze do zniesienia niż znęcanie się zakonnic, bo uważałam, że my, dziewczynki, jedziemy na tym samym wózku i powinnyśmy trzymać się razem. Wolno podeszły do mnie. Starałam się je ignorować, pochyliłam głowę i dalej szorowałam podłogę. Gertruda kopnęła wiadro i obie wybuchnęły śmiechem. Powiedziałam do siebie: „Nie reaguj, zachowaj spokój". Z trudem usiłowałam nie okazywać, jak bardzo byłam wściekła, bo to tylko pogorszyłoby sprawę. Rozlały brudną wodę po całej kuchni. Nogi mi przemokły. Gdy wstałam, w butach i rajstopach mi chlupotało. Wiedziałam, że zakonnice ucieszą się, że będą mogły obwinić mnie za ten bałagan, więc przełknęłam przekleństwa, które miałam na końcu języka, zacisnęłam usta i zaczęłam sprzątać, zanim ktokolwiek coś zauważy.

Gotowało się we mnie, gdy wykręcałam ścierkę. Czułam się kiepsko, nie broniąc się, bo w istocie chciałam wstać i rzucić wiadrem w Gertrudę. Jednak nie spojrzałam na żadną z dziewczyn i udało mi się powstrzymać, chociaż czułam, że się na mnie gapią i słyszałam ich chichoty. Przez jakieś dwadzieścia minut czyściłam podłogę, a w tym czasie obie wyszły z kuchni. Pomyślałam, że później spróbuję spotkać się z Lorettą, jeśli uda mi się niepostrzeżenie wymknąć. Rzadko ją widywałam, odkąd zaczęła pracować w przyklasztornym domu starców, i bardzo za nią tęskniłam. Przyszło mi do głowy, że może będzie mogła mi doradzić, jak postępować z Agnes i Gertrudą. Na palcach przeszłam przez kuchnię, by nie zostawiać śladów na podłodze, i po raz ostatni rzuciłam na nią okiem, czy na pewno wszystko jest dobrze zrobione. Nagle Gertruda, Agnes i jeszcze dwie seniorki wepchnęły mnie z powrotem do kuchni. Poślizgnęłam się na mokrej podłodze i upadłam. Stłukłam sobie ręce i nogi, a w dodatku zauważyłam, że masa śladów już zniszczyła moją pracę. Myślałam tylko o tym, że znowu będę musiała myć podłogę, ale okazało się, że to najmniejszy z moich problemów. Gdy się podniosłam, złapały mnie cztery dziewczyny i popchnęły w kierunku zlewu. Zaczęły mi dokuczać i wyzywać mnie, nazywając „małą szmatą" i „brudną małą dziwką". Jedna z nich zaczęła popychać mnie mocno w pierś. - Powiedz, Reilly, że jesteś brudną małą szmatą. Powiedz to, Reilly, powiedz to! Starały się sprowokować moją reakcję i doczekały się. Zaczęłam się z nimi bić, odpychać je i krzyczeć. - Odczepcie się ode mnie, świnie. Odczepcie się! Jedna z nich złapała mnie i przewróciła na mokrą kuchenną podłogę, wyciągając mi ramiona nad głowę.

Kopałam i krzyczałam, ale wkrótce czyjeś ręce przycisnęły mi głowę, zatykając usta i częściowo nos oraz blokując dostęp powietrza. W panice walczyłam zaciekle. Zdołałam się wywinąć na tyle, by oddychać przez nos, ale wiedziałam, że mam poważne problemy. Przyduszona, mogłam jedynie gwałtownie kopać, ale wtedy ktoś pociągnął mnie za nogi i usiadł na nich. Byłam całkowicie bezradna. Mogłam równie dobrze poddać się, ale nie chciałam. Instynkt podpowiadał mi, by jak najbardziej utrudniać sytuację atakującym. - Przekonajmy się, ile ta mała dziwka wytrzyma powiedziała któraś z nich. Inne się roześmiały. Miałam straszną świadomość, że podwijają mi sukienkę na wysokość talii i próbują zdjąć majtki. Próbowałam wyrwać się resztką sił, jakie mi zostały, i przez chwilę wydawało się, że to się uda i zdołam się oswobodzić, ale przewróciły mnie jeszcze raz. Poczułam, że znowu ktoś zakrywa mi usta dłonią. Ugryzłam ją najmocniej, jak umiałam. - Przestań mnie gryźć, do cholery, ty mała suko! Ugryzłam jeszcze mocniej. Dziewczyna wrzasnęła i cofnęła rękę. Dzięki temu miałam wolne usta. - Niech ktoś mi pomoże! Zawołajcie moją siostrę! Zawołajcie Lorettę! - krzyczałam w nadziei, że usłyszy to któraś z jej przyjaciółek. Wtedy zakryły mi usta ręcznikiem. - Ta cholera mnie ugryzła! Ręka mi krwawi, mała dziwko. - Nie martw się, oberwie za to - śmiały się coraz bardziej. Poczułam, że majtki mam ściągnięte do kolan. Kątem oka dostrzegłam, że siostra Austin przygląda się, stojąc w drzwiach. Odeszła, uśmiechając się złośliwie. Dziewczyny nadal się śmiały. Jedna z nich trzymała wielką chochlę. Próbowała włożyć mi jej trzonek między nogi. Z całych sił

starałam się trzymać je mocno zaciśnięte. Trzonek chochli boleśnie dźgał mnie w uda, wrzynając się w skórę. Krzyczałam i broniłam się, ale bez skutku. Gdy już myślałam, że przegrałam, rozległ się dzwonek. Dziewczyny odstąpiły ode mnie. - To jeszcze nie koniec, Reilly - powiedziała jedna z nich, gdy wychodziły z kuchni. Z trudem podniosłam się na nogi i szybko wytarłam podłogę, zanim popędziłam na zbiórkę. Zdołałam stanąć na swoim miejscu w szeregu tak, że zakonnica nie zauważyła, że się spóźniłam. Usłyszałam kiedyś zdanie: „uratowana przez dzwonek" - i teraz była to prawda w odniesieniu do mnie. Zazwyczaj przeklinałam te dzwonki, a tym razem go błogosławiłam. Następnego dnia odwiedziłam Lorettę w oddziale dla starców - oprócz sierocińca zakonnice prowadziły w osobnym budynku dom opieki dla starszych i niedołężnych ludzi. Loretta układała ciało zmarłej niedawno kobiety. Czesząc jej włosy, tłumaczyła mi, że przygotowuje ją tak, by ładnie wyglądała w trumnie. Pomyślałam, że to niesamowite, ale Loretcie najwyraźniej to nie przeszkadzało. W gruncie rzeczy wyglądała, jakby to zajęcie sprawiało jej przyjemność. - Nie przejmuj się zmarłymi, oni nie mogą cię zranić. Bardziej się martwię żywymi - powiedziała. Miło było ją zobaczyć, więc zostałam na chwilę rozmowy, pomimo ryzyka. Loretta powiedziała, że kilka tygodni wcześniej miała poważne kłopoty. Dostała naprawdę mocne lanie od zakonnic i pokazała mi szramy na plecach, szerokie prawie na centymetr i bardzo długie. Siostry musiały być rozjuszone i bardzo jej współczułam. Powiedziała, że kiedy przestały ją bić, wzięły ją za ręce i nogi i wrzuciły do lodowatej kąpieli. Opowiadała to bardzo rzeczowo, ale nie mogłam się powstrzymać, by nie okazać gniewu.

- Nie martw się o mnie - uspokajała mnie Loretta. Jestem w stanie to wytrzymać i nie pozwolę tym sukom się złamać. Jej dzielność wywołała mój słodko - gorzki uśmiech. Obserwowałam, jak czesze zmarłą kobietę, nawijając sobie jej włosy na palec, by ładnie wyglądały, i zrozumiałam, że nie będę mogła opowiedzieć jej, co zrobiły mi ulubienice siostry Thomas. Nie chciałam, żeby znowu naraziła się zakonnicom, a wiedząc, jak się o mnie troszczy, przypuszczałam, że zaraz wybiegnie, by odnaleźć te dziewczyny i nie spocznie, zanim ich prawie nie pozabija. A wtedy znowu zostanie surowo ukarana i mocno pobita, a tego nie chciałam. Poza tym nie mogło tak być, by ona zawsze stawała w mojej obronie. Nadszedł czas, by zacząć samej o siebie walczyć. - Czy zjadłaś cukierka, którego ci włożyłam do ust któregoś wieczora? - spytała Loretta. - Było dość późno, i wszystkie spałyście. Nie chciałam cię budzić ani zostawiać go na stoliku, bo mogłaby go znaleźć siostra Thomas. W końcu moja ciekawość została zaspokojona. - Ach, więc to ty! Nie wiedziałam, co do licha mam w ustach, gdy się obudziłam. To mnie śmiertelnie przestraszyło. Powiedziałam, że bałam się, że to ślimak, i obie się uśmiałyśmy. - Wszystko w porządku, Frances? Wyglądasz, jakbyś była myślami gdzieś daleko - powiedziała. - Nic mi nie jest. Po prostu naprawdę chciałam cię zobaczyć. Brakowało mi naszych rozmów. Nagle klatka piersiowa zmarłej kobiety uniosła się i rozległo się długie głośne beknięcie. Wrzasnęłam i uciekłam z pokoju, przerażona, że zmarła ożyła. Zanim Loretta mnie złapała, śmiertelnie zbladłam i ledwie mogłam wydobyć z siebie głos. Tymczasem Loretta skręcała się ze śmiechu.

- To normalne - powiedziała, wyjaśniając, że ze zmarłych często uchodzą gazy i może to spowodować jakiś ruch ciała, zwłaszcza zanim całkiem obejmie je stężenie pośmiertne. Odmówiłam powrotu do pokoju, ale dostrzegłam także zabawną stronę tej historii. - Przynajmniej my, siostry Reilly, urodziłyśmy się z poczuciem czarnego humoru - powiedziała Loretta, ocierając załzawione ze śmiechu oczy. Uściskałyśmy się i wróciłam do swojej sypialni. Spotkanie z Loretta podniosło mnie na duchu, mimo że w pewnej chwili napędziło mi strachu. Nie mogłam się doczekać, by opowiedzieć przyjaciółkom o zmarłej kobiecie. To mogło być lepsze niż zmyślone historie o duchach. Tej nocy, po zgaszeniu światła, opowiedziałam o swym makabrycznym przeżyciu. Żadna nie miała mi za złe, że uciekłam przed bekającą nieboszczką, a niektóre dziewczynki naprawdę przeraziło takie zjawisko. Oczywiście moja relacja wywołała kolejne opowieści o duchach. Przez kilka następnych dni nieustannie wystrzegałam się Gertrudy, Agnes i innych seniorek. Potem pomyślałam, że może postanowiły dać mi spokój, być może dlatego, że bały się ewentualnego odwetu ze strony Loretty One jednak czekały tylko na dogodny moment. Pewnego ranka, gdy byłam sama w głównym hallu, wykonując polecenie jednej z zakonnic, napadły na mnie ponownie. Tym razem nie powstrzymał ich żaden dzwonek i postanowiły dokończyć dzieła. Atak był brutalny, ale miał okazać się ostatnim. Broniłam się zaciekle i z siłą, która zaskoczyła nawet mnie, szaleńczo tłukąc, kopiąc i drapiąc. Może gdybym nie walczyła tak mocno, szybciej by się to skończyło i nie zostałabym tak bestialsko pobita. Jednak zainkasowałam już dość - od Toma i Barry'ego Murphych, od zakonnic i ich ulubienic - i po prostu

nie chciałam obrywać już więcej, więc broniłam się nieważne jak. Jakiś czas zajęło im, by mnie unieruchomić, bo kilka razy udawało mi się je zrzucić i wyswobodzić. Jednak za każdym razem łapały mnie znowu i wlokły na matę gimnastyczną. Był to okropny atak i zdawało mi się, że nigdy się nie skończy. Cały czas starały się podwinąć mi spódnicę i brutalnie dotykać mnie pod majtkami, kopały mnie, biły po całym ciele i po twarzy tak, że myślałam, że zemdleję. Jednak nadal nie poddawałam się i broniłam. Nie mogłam okazać słabości. Gdybym przegrała, już zawsze by mnie dręczyły. W końcu oswobodziłam głowę i wbiłam zęby w czyjeś ramię tak mocno, że dziewczyna zaczęła krzyczeć i rozluźniła chwyt. Kopałam i waliłam, torując sobie drogę wśród pozostałych dziewczyn, a potem pobiegłam przez hall w stronę swojej szafki. Po tym, jak ostatnio zostałam napadnięta, ukradłam z kuchni nóż i schowałam go w szafce, mając nadzieję, że zaniosę go do sypialni przy nadarzającej się okazji. Teraz sięgnęłam do środka i wyciągnęłam go. Odwróciłam się do dziewczyn, przydusiłam jedną do podłogi i przystawiłam jej nóż do gardła. - Zabiję cię! - krzyknęłam, naciskając ostrzem na skórę. Słyszysz mnie? Zostaw mnie w spokoju, bo inaczej cię zabiję! Pozostałe cofnęły się, krzycząc histerycznie. Właśnie wtedy weszła jedna z zakonnic. Zostałam oczywiście uznana za winną i ukarana, ale stałam się inną osobą. Coś się we mnie przełamało i te cztery dziewczyny zaczęły się mnie bać. Czuły, że byłam bliska użycia noża. Gdyby w tym momencie nie weszła zakonnica, jedna z nich mogłaby zginąć. Po tym wydarzeniu trzymały się ode mnie z daleka. Nigdy nie mówiłyśmy o tym incydencie, ale wszystkie dziewczyny

były świadome, że zdarzyło się coś ważnego. Nagle seniorki miały się przede mną na baczności i wszystkie wyczuły, że zaszła we mnie jakaś zmiana. Na zewnątrz wyglądałam tak samo, ale wewnątrz coś się przeobraziło. Nie zamierzałam już dłużej być ofiarą.

Rozdział XXI Pasażerki na gapę Nie miałam pojęcia, że Loretta planuje ucieczkę. Nie ostrzegła mnie ani się nie pożegnała. Po prostu zniknęła. Byłam zdziwiona, gdy siostry zebrały nas w hallu i poinformowały o jej ucieczce. Nie mogłam w to uwierzyć. Nie mogłam pojąć, że odeszła, nie zabierając Sinead i mnie, a przynajmniej nie mówiąc nam, dokąd się udaje. Najwyraźniej zakonnice rozumowały tak samo. Szczególnie siostra Thomas była przekonana, że musiałam wcześniej coś wiedzieć. Loretta przewidziała to i nic mi nie powiedziała, więc nie mogły wydobyć ze mnie niczego biciem. Biły mnie mimo wszystko, łamiąc kolejne rózgi na mojej głowie, ramionach i nogach, a Loretta musiała wiedzieć, że tak właśnie będzie. Siostra Thomas postanowiła nie przestawać, dopóki nie wyznam tego, co wiem. To była jedna z najgorszych kar, przez jakie przeszłam w ciągu wielu lat pobytu w klasztorze. Potem usłyszałyśmy, że Loretta uciekła do Anglii dzięki pomocy chłopaka, który dostarczał chleb do klasztoru. Podobała mu się od dłuższego czasu i chociaż ona niczego do niego nie czuła, dostrzegła w nim przepustkę do wolności, więc udawała, że jest nim zainteresowana. Powiedział jej, że nazywa się Jack Nożownik, co uznała za zabawne. Nosił duży nóż sprężynowy, ale był słabowity i nie przypominał w niczym gangstera, co sugerowałoby jego przezwisko. Pół roku po ucieczce Loretty nadal byłam na nią zła. Odczuwałam ból z powodu jej zdrady. Jak mogła nas porzucić? Jak mogła zostawić nas bez opieki w tym piekle? Wiedziała, jak mi będzie źle po jej wyjeździe. Wiedziała, że dostanę takie lanie, że będę o włos od śmierci. To naprawdę mnie ubodło - że chociaż o tym wiedziała, i tak uciekła. Mogła

przynajmniej zaufać mi na tyle, żeby wiedzieć, że pomimo ostrego bicia nic nie powiem. Nie chciałam złościć się na nią, ale nie mogłam nic na to poradzić. Wyobrażałam sobie, że miło gdzieś spędza czas, ciesząc się życiem, i nawet nie myśli o Sinead i o mnie. Sinead nadal miała starszą siostrę. Ale dla mnie życie stało się jeszcze gorsze niż kiedykolwiek wcześniej. Gdy zabrakło Loretty, nagle zaczęły mi dokuczać rozmaite dręczycielki, które zostawiłyby mnie w spokoju, gdyby ona była w pobliżu. Poza tym dziewczyny, które miały jakiś żal do Loretty, teraz odgrywały się na mnie. A wszystko to zdarzyło się wtedy, gdy już zdawało się, że niektóre wychowanki klasztoru dadzą mi w końcu spokój. Od ucieczki Loretty stoczyłam kilka poważnych bójek. Nagle okazało się, że większy problem od zakonnic stanowią inne dziewczyny, których ataki miały coraz bardziej seksualny podtekst, co mnie przerażało. Od sióstr nauczyły się, jak być napastliwymi i złośliwymi, a wkrótce przewyższyły je pod tym względem. Miałam naprawdę dość. Powtarzałam Sinead, że jedynym rozwiązaniem jest ucieczka i przedostanie się na własną rękę do Anglii. Wyglądało jednak na to, że nie mamy żadnej szansy, by się wyrwać. Zostałyśmy bowiem zamknięte w izolatce za wdawanie się w bójki i pyskowanie zakonnicom, które odkryły, że potrafimy się sprzeczać. Siostra Francis wściekła się za to na nas. Nie po raz pierwszy jej odpyskowałam, a ona widocznie miała tego dosyć. Nie wolno nam było z nikim rozmawiać. W porze posiłków wsuwano nam na tacy ochłapy i nie miałyśmy nic do roboty, poza rozmową o tym, jak dostać się na statek do Anglii i odszukać tam Lorettę i naszą mamę. Przez dwie noce spałyśmy na gołej podłodze. Trzeciego dnia znowu pojawiła się taca z jakimiś pomyjami, ale nastąpił wyraźny wyłom w codziennej rutynie.

- Ona nie zamknęła drzwi na klucz! - szepnęłam do Sinead. - No to chodźmy stąd - powiedziała Sinead bez żadnych wahań. - Wszystko jest lepsze od siedzenia tu i czekania na kolejne lanie. Wymknęłyśmy się z pokoju i poszłyśmy w stronę bramy od podwórza. Nikogo nie było w pobliżu. Jakoś nazbyt łatwo znalazłyśmy klucz, wiszący na haku wbitym w mur. Otworzyłyśmy bramę i wyszłyśmy na zewnątrz, na Ormeau Road. Jednak coś nie dawało mi spokoju. Miałam dziwne wrażenie, że po ucieczce Loretty zakonnice postanowiły rozwiązać problem pozostałych sióstr Reillych, celowo ułatwiając nam ucieczkę. Było nie do pomyślenia, by nie wiedziały, że zostawiają otwarte drzwi, i by zostawiły klucz do bramy w tak oczywistym miejscu. To wszystko było zbyt łatwe i sprawiło, że zaczęłam odczuwać niepokój. Czekałam, co złego się stanie. - Będziemy potrzebowały pieniędzy, jeśli chcemy się dokądś dostać - powiedziała Sinead, patrząc znacząco na dwie duże drewniane skarbonki na zewnątrz klasztornej kaplicy. Stały na ciężkich cokołach po obu stronach drzwi, każda zamknięta na kłódkę. - Nie możemy ich zabrać, nie bądź głupia. Poszłybyśmy za to do piekła. A nawet jeśli to nie byłby grzech, nie damy rady ich unieść. Zobacz, jakie są wielkie! - powiedziałam. Sinead popatrzyła na mnie z rozpaczą. - Musimy coś zrobić. To nie będzie grzech, jeśli obiecamy, że zwrócimy pieniądze najszybciej, jak będziemy mogły. W każdym razie nie są przymocowane do podstawy. Oderwiemy je, jeśli tylko zdołamy je podnieść. - Ale nie jesteś tego pewna, prawda? - zdenerwowałam się, że w ogóle rozważamy możliwość kradzieży czegoś z

kościoła. Im dłużej o tym rozmawiałyśmy, tym bardziej czułam, że to zrobimy. - Musimy oddać wszystko co do grosza - powiedziałam. Sinead kiwnęła głową. - Dobrze, więc zróbmy to. Najszybciej jak się da. Rozejrzałyśmy się, czy na pewno nikt nas nie obserwuje. - Wszędzie czysto - powiedziała Sinead. - Chwyćmy je teraz! Podbiegła do jednej ze skarbonek, a ja do drugiej, ale żadnej nie udało się nam oderwać od postumentu. Sinead po prostu podniosła całość i zaczęła uciekać. Nie mając czasu do namysłu, zrobiłam to samo i pobiegłam za nią. Serca nam waliły i krew pulsowała w skroniach, gdy uciekałyśmy do parku. Przeczołgałyśmy się przez krzaki i ukryłyśmy na polance, ciągnąc za sobą skarbonki. Usiadłyśmy zziajane, by złapać oddech. Miałam nadzieję, że nikt nas nie widział. Wiedziałam, że gdyby teraz zjawiła się policja, nie dałabym rady uciekać, bo byłam zbyt wykończona. Mogliby zabrać mnie z powrotem bez walki, a naprawdę nie chciałam, by tak się stało. - Musimy znaleźć coś do otwarcia skarbonek powiedziała Sinead. Nic nie przychodziło mi do głowy, więc zasugerowałam, by zostawić skarbonki na polanie i poszukać szybko czegoś na terenie parku. Przykryłyśmy je liśćmi i gałęziami dla niepoznaki i pewne, że nikt ich nie znajdzie, wyczołgałyśmy się spod krzaków. Gdy przeszukiwałyśmy park, by znaleźć coś do podważenia wieka skarbonek, Sinead zaczęła nerwowo się śmiać. Płacząc ze śmiechu, wskazywała palcem na mnie i próbowała coś powiedzieć, ale nie mogłam zrozumieć, o co jej chodzi.

- Wyglądałaś jak aniołek, gdy biegłaś za mną, taszcząc tę skrzynkę - zdołała w końcu wykrztusić. Nie mogłam się powstrzymać, widząc zabawną stronę wydarzeń, i obie chichotałyśmy na myśl, jak dziwnie musiałyśmy wyglądać. Nie poszczęściło się nam w parku, więc wyszłyśmy przez bramę na drogę. - Nie miało sensu zabieranie ich, jeśli nie zdołamy ich otworzyć - powiedziałam, czując pewien rodzaj frustracji. - Możemy spróbować odwrócić je do góry nogami i mocno potrząsnąć - podsunęła Sinead. W drodze powrotnej zatrzymałyśmy się obok małego sklepiku z owocami i warzywami. Sprzedawcy nigdzie nie było widać, a owoce na wystawie wyglądały naprawdę zachęcająco. Byłyśmy bardzo głodne, więc kiedy Sinead powiedziała: „uważaj na właściciela", dobrze wiedziałam, co zamierza zrobić. Przypomniałam sobie, że ktoś mi powiedział, że kradzież z głodu nie jest grzechem, więc starałam się trzymać tej myśli. Gdy wypatrywałam właściciela, Sinead zabrała największy owoc z wystawy i pobiegła do parku. Podążyłam za nią. Zrównałam się z nią przy samej bramie i wkrótce zanurkowałyśmy ponownie do naszej kryjówki w krzakach. Nie miałyśmy pojęcia, co to za żółty owoc w kształcie piłki do rugby i jak smakuje. Sinead zabrała go po prostu dlatego, że był na tyle duży, że powinien wystarczyć dla nas obu. Przynajmniej przez jakiś czas nie będziemy głodować. - Teraz w parku jest znacznie więcej ludzi, Sinead. Lepiej zostańmy tu tylko chwilę - powiedziałam, mimo że nie miałam wrażenia, by ktokolwiek wezwał już policję. Obejrzałyśmy melona, zastanawiając się, jak mamy go zjeść.

- Spróbujmy uderzyć nim o skarbonkę, może pęknie mu skóra. Odgarnęłam liście i gałęzie z jednej ze skrzynek. - W porządku, czy jesteś gotowa? Podniosłam melona najwyżej jak mogłam, a Sinead uśmiechnęła się do mnie szeroko. Uderzyłam melonem o skarbonkę, co ledwie zarysowało skórkę, więc rzuciłam nim ponownie. Tym razem owoc pękł, a jego sok oblał mi ręce. Zdjęłam skórkę, by dostać się do środka, do miąższu i ziarenek, i zaczęłam wybierać je palcami. Ubrudziłam się przy tym, ale miałam nadzieję, że będzie warto. Ziarenka spadały na ziemię, tworząc wilgotne plamy, a ja wręczyłam duży kawał melona Sinead. Gdy zaczęłyśmy go gryźć, sok spływał nam po policzkach. - To jest wspaniałe! - zawołała Sinead. Wkrótce pozostała jej jedynie skórka. Skończyłam swój kawałek chwilę później. - Od razu lepiej - pogładziłam się po brzuchu. Teraz musiałyśmy spróbować wydostać pieniądze ze skarbonek. Mogło to wywołać hałas, więc Sinead stanęła na czatach, a ja podjęłam pierwszą próbę. - W porządku, Frances, wszędzie spokój. Mocno potrząsnęłam skrzynką i wypadło z niej kilka pensów. Potrząsnęłam silniej, a po sposobie, jak zagrzechotała, zorientowałam się, że wewnątrz jest jeszcze tylko kilka monet. - Te skarbonki były ostatnio opróżniane. Teraz prawie nie ma w nich pieniędzy - powiedziałam. Kilka kolejnych pensów upadło na ziemię. Sinead zeszła ze swego stanowiska obserwacyjnego i wpatrywała się w leżące na ziemi pensy. - To za mało - powiedziała, jakby to była moja wina.

Wyrwała mi skarbonkę i mocno nią potrząsnęła. Wypadła jeszcze jedna pensówka i grzechotanie ustało. Sinead ze złością rzuciła skrzynkę na ziemię. - Może więcej będzie w drugiej - powiedziała. Rzeczywiście było, ale i tak niewiele - kilka pensówek, sześciopensówki i pół korony. - To za mało, żebyśmy dostały się na statek - stwierdziła Sinead, po raz ostatni potrząsając skarbonką. Jednak była ona już całkiem pusta. - Powinnyśmy były wiedzieć, że nie będzie w nich zbyt wiele - powiedziałam, zbierając monety. - Gdyby były pełne, nie dałybyśmy rady ich podnieść i biec z nimi. Spędziłyśmy resztę dnia w parku, robiąc wypady z naszej kryjówki za każdym razem, gdy wokół panował spokój. Cieszyłyśmy się, że nie jesteśmy znowu zamknięte w klasztornym pokoju. Kiedy zaczęły zapadać ciemności, poszłyśmy w kierunku doków, nie wiedząc dokładnie, co zrobimy, gdy tam dotrzemy. Przynajmniej byłyśmy w drodze, z dala od zakonnic. Od innych dziewcząt słyszałyśmy, że doki znajdują się kilka mil dalej, po przeciwnej stronie Belfastu, więc musiałyśmy przejść przez centrum miasta. Wspaniale było tak swobodnie spacerować. Większość sklepów została już zamknięta albo była właśnie zamykana, ale działały puby i słyszałyśmy dobiegające z nich piosenki. Kilka razy przystawałyśmy, żeby posłuchać. Głosy ludzi brzmiały radośnie, widać było, że miło spędzają czas. Też chciałyśmy zakosztować trochę tej atmosfery. Kiedy kolejny raz się zatrzymałyśmy, jakiś mężczyzna zaprosił nas do środka. Weszłyśmy za nim do zadymionego baru.

- Cześć, dziewczynki, mam na imię Pat, czy macie ochotę na coś do picia? - zapytał, przekrzykując gwar rozmów i śpiewów. - Nie mamy pieniędzy - odkrzyknęłam. Rozejrzałyśmy się dookoła. Teraz wszyscy śpiewali, głośno uderzając butelkami lub pięściami o stoły i kontuar. Nigdy wcześniej nie widziałyśmy czegoś takiego. And it's no! Nay! Never! No, nay, never, no more Will I play the wild rover No, never, no more. (A teraz nie! Nie! Nigdy! Nie, nigdy, nigdy więcej, Nie będę bawić się w pirata Nie, nigdy, nigdy więcej.) Pat wskazał wolne miejsca i przyniósł nam po szklance lemoniady. Przeniknęło nas ciepłe, radosne uczucie, gdy tak siedziałyśmy, słuchając śpiewających ludzi. Zgromadzeni w pubie nie zwracali w ogóle uwagi na to, kim jesteśmy ani skąd przyszłyśmy. Wyglądało na to, że interesuje ich jedynie to, by miło spędzić czas. Czułyśmy się więc całkiem bezpieczne, siedząc tam przez chwilę dla rozgrzewki. Bar z wolna zapełniał się mężczyznami. Zauważyłam, że byłyśmy tam jedynymi osobami płci żeńskiej. To sprawiło, że poczułam się trochę nieswojo - i odpowiedzialna za Sinead - ale wszyscy robili bardzo przyjazne wrażenie, więc pomyślałam, że nic nie powinno nam się stać. - Czy któraś z was, dziewczynki, potrafi zaśpiewać jakąś piosenkę? - spytał mężczyzna, stojący przy barze z dużym kuflem ciemnego napoju. W tym momencie Sinead mnie wkopała. - Frances umie śpiewać - powiedziała szybko jak błyskawica. Zawsze bawiło ją, gdy widziała, jak się czerwienię z zakłopotania. Mężczyźni zebrali się wokół nas.

- Więc dalej, zaśpiewaj nam coś - powiedział jeden z nich. Byłam bardzo zażenowana i spojrzałam na Sinead. Uśmiechała się na myśl, jak udało jej się rozegrać tę sytuację. - Poczekajcie chwilę. Zaraz wam zaśpiewam powiedziałam, próbując sobie przypomnieć jakąś piosenkę. Wszyscy patrzyli na mnie w oczekiwaniu. Wzięłam głęboki oddech, zamknęłam oczy, by nie widzieć otoczenia. Gdy zaczęłam śpiewać, w barze zapanowała cisza. Oh, Danny boy, the pipes, the pipes are calling From glen to glen and down the mountainside.. . (Och, mały Danny, dudy, dudy nawołują Od doliny do doliny i w dół górskich zboczy...) (Jest to pochodzący z początków XX wieku nieoficjalny hymn Irlandii Północnej, popularny zwłaszcza wśród zwolenników separatystycznej partii Sinn Fein - przyp. tłum.) Śpiewałam z takim uczuciem, na jakie tylko mogłam się zdobyć. Kiedy skończyłam pierwszy wers, zaryzykowałam otwarcie oczu, żeby zobaczyć, czy zebranym się podoba. Gdy doszłam do refrenu, wyraźnie widziałam po twarzach mężczyzn, że tak. Odprężyłam się i śpiewanie zaczęło mi sprawiać radość. Moja piosenka nie była tak radosna, jak te śpiewane wcześniej, ale czułam, że jest dobrze przyjmowana, a zanim przeszłam do ostatniej zwrotki, kilku mężczyzn mi zawtórowało: But come ye back when summers in the meadow, Or when the valley's hushed and white with snow. 'Tis I'll be there in sunshine or in shadow, Oh, Danny boy, Oh Danny boy, I love you so. (Ale wróć, gdy na łące będzie trwało lato Lub dolina będzie cicha i biała pod śniegiem. Bo ja tam będę w słońcu albo w cieniu, Och, mały Danny, tak kocham cię.)

Wkrótce wszyscy śpiewali wraz ze mną, a gdy skończyłam, wszyscy bili brawo. Sinead uśmiechała się dumnie. Wypiłam łyk lemoniady. - Jeszcze! Zaśpiewaj coś jeszcze! - domagali się mężczyźni. - Zaśpiewaj inną piosenkę, ta była wspaniała - powiedział barman. Postawiłam szklankę na stole. Nie chciałam ich rozczarować, ale miałam pustkę w głowie. Nie mogłam sobie przypomnieć żadnej piosenki. Sinead podpowiedziała szeptem: The Wild Colonial Boy. I ponownie wszyscy się przyłączyli: There was a wild colonial boy Jack Duggen was his name. He was born and reared in Ireland. (Był sobie w koloniach szalony chłopak, Nazywał się Jack Duggen. Urodził się i dorastał w Irlandii.) Bawiłyśmy się świetnie, ale wiedziałam, że nie możemy zostać w tym pubie zbyt długo. Wkrótce musiałyśmy spróbować dotrzeć do doków i znaleźć jakiś prom płynący do Anglii. Widziałyśmy już dużą tablicę z rysunkiem łodzi, kierującą w stronę portu, więc wiedziałyśmy, że nie musimy daleko iść. Kiedy barman przyniósł nam jeszcze po szklaneczce lemoniady i paczuszkę orzeszków, serdecznie mu podziękowałyśmy. Kilku mężczyzn dało mi pieniądze za mój śpiew, mówiąc, byśmy sobie kupiły trochę słodyczy. Przeliczyłam je w drodze do portu. Nie sądzę, żeby to starczyło na bilety na statek, ale przynajmniej będziemy miały co jeść. Na nabrzeżu kłębiły się tłumy ludzi, stojących w kolejce na prom do Anglii i czekających na kontrolę biletów. Sprawdzał je mężczyzna stojący na końcu długiego trapu.

Zauważyłyśmy, że rodzice pozwalają dzieciom samodzielnie wbiegać po trapie na pokład, a sami stoją w kolejce. - Jeśli będziemy iść przy jakiejś parze, może to wyglądać, jakbyśmy były ich dziećmi - powiedziała Sinead. - Potem, gdy podejdziemy do kontrolera, po prostu pobiegniemy do przodu i wbiegniemy na prom. Był to dobry pomysł. Wyglądałam na znacznie młodszą niż w rzeczywistości, a Sinead miała tylko 10 lat, więc nikt nie będzie przypuszczał, że podróżujemy same. - Znajdźmy więc sobie mamę i tatę - powiedziałam. Zauważyłam parę stojącą na końcu kolejki. Robili wrażenie pogrążonych w rozmowie i pewnie nie dostrzegliby dwóch dziewczynek idących obok. Przecisnęłyśmy się za nich i nikt nie zwrócił na nas uwagi. Kiedy doszłyśmy z naszymi „rodzicami" do kontrolera, po prostu pobiegłyśmy dalej, nie zatrzymując się. Nie obejrzałyśmy się nawet na moment i przebiegłyśmy ostatni kawałek trapu, starając się wyglądać jak zwykłe dzieci mające bilety na prom. Udało się. Znalazłyśmy się na olbrzymim promie płynącym do Anglii. Biegałyśmy po pokładach, szukając miejsca, gdzie mogłyśmy się ukryć, zanim prom nie odbije od nabrzeża. Byłam pewna, że wszystko będzie dobrze, gdy wypłyniemy z portu. Kręciłyśmy się w kółko, aż zobaczyłam drzwi do toalety. - Tutaj! - zamknęłyśmy się na klucz w jednej z kabin. Zostaniemy tu, dopóki prom nie ruszy - powiedziałam. Byłyśmy naprawdę podniecone i dumne z siebie, że się na to odważyłyśmy. Kabina była mała, nie bardzo nadawała się dla dwóch osób, ale było w niej czysto i ciepło. Sinead usiadła na sedesie, a ja położyłam się naprzeciwko drzwi. Słyszałyśmy wchodzących i wychodzących ludzi, więc zachowywałyśmy się bardzo cicho. Czas bardzo nam się dłużył. Wreszcie usłyszałyśmy, że uruchomiono silniki.

- Ruszamy - szepnęłam podniecona. Zamknięta na niewielkiej przestrzeni, odczuwałam lekką klaustrofobię. Marzyłyśmy o tym, by wyjść i rozprostować nogi, ale nadal słyszałyśmy, jak ludzie rozmawiają i spuszczają wodę w toalecie. - Wyjdźmy stąd szybko - powiedziała Sinead. Ustąpiłam jej, chociaż instynkt podpowiadał mi, że powinnyśmy zostać na miejscu. Martwiłam się, że będzie wyglądać podejrzanie, że nie podróżujemy w towarzystwie dorosłych. Niepokoiłam się również tym, że będziemy musiały kłamać, gdy ktoś zapyta, kim jesteśmy. Byłam marnym kłamcą. Robiłam się czerwona i każdy zaraz wiedział, że nie mówię prawdy. - No to chodźmy - powiedziałam, gdy zdawało mi się, że wszyscy wyszli. - Chodźmy i znajdźmy sobie jakieś miejsce siedzące. Jeśli ktoś nas zaczepi, powiemy, że jesteśmy z mamą, ale ona poszła do naszej kabiny. - Dobrze - odparła Sinead. W wielkim pośpiechu wyszła z toalety. Gdy włóczyłyśmy się po pokładzie, pod stopami poczułyśmy drganie silników. Weszłyśmy do baru i zobaczyłyśmy kilka wolnych krzeseł. Wzięłam Sinead za rękę i skierowałam się w ich kierunku. Gdy rozsiadłyśmy się wygodnie, uświadomiłam sobie, że ludzie się nam przyglądają. - Z kim podróżujecie? - spytała otyła kobieta w chustce na głowie, siedząca naprzeciwko nas. Zanim Sinead zdążyła odpowiedzieć, pakując nas w tarapaty, odpowiedziałam: - Z naszą mamusią. Poszła zobaczyć, czy znajdzie się dla nas jakaś kabina. Kobieta popatrzyła na nas z troską i zdawała się wiedzieć, że kłamię. Poczułam niepokój.

- Już niedługo odbijamy - powiedział sąsiad Sinead. Nie mówił do nikogo konkretnego, ale kilka osób pokiwało głowami potakująco. Wtedy mnie olśniło. Silniki pracowały, ale prom nie odpływał. Wpadłam w panikę. Żeby tylko odpłynął! Byłam pewna, że wtedy byłybyśmy bezpieczne, a nie przewidywałam żadnych kłopotów, gdy dotrzemy do Liverpoolu. W tej samej chwili usłyszałam, jak jakiś mężczyzna mówi: - Więc jak się nazywacie? Spojrzałam w stronę pytającego. Stało nade mną dwóch mężczyzn w policyjnych mundurach. Nagle zrobiło mi się słabo. Rozejrzałam się w nadziei, że znikną. - Czy możemy was prosić o podanie nazwisk? - zwrócił się jeden z nich. Przez chwilę nie mogłam zebrać myśli. Wszyscy patrzyli na mnie. - Ja jestem Kathleen, a to moja siostra Ann powiedziałam. - Czy aby na pewno? Myślę, że jesteście siostrami Reilly. Może pójdziecie z nami i odpowiecie na kilka pytań? Nie mając innego wyboru, wstałyśmy zakłopotane. Policjanci wyprowadzili nas z promu i pod eskortą odstawili na posterunek na nabrzeżu. - A teraz, dziewczynki, może powiecie nam, kim naprawdę jesteście? Odpowiadacie opisowi dwóch sióstr Reilly, które uciekły z klasztoru Ubogich Sióstr z Nazaretu. Sinead wybuchnęła płaczem. - Nie możemy tam wrócić. Znowu dostaniemy baty załkała. Młodszy policjant wydawał się przejęty. - Daj spokój, nie denerwuj się. Zakonnice po prostu chcą, byśmy przyprowadzili was z powrotem. Pewnie się o was martwią. Wyszłyście na cały dzień - powiedział grzecznie. - Nie uciekałybyśmy stamtąd, gdyby to było miłe miejsce - powiedziałam, ocierając łzy z oczu. - One są okrutne i biją

nas. Zawsze mówią, że pójdziemy do piekła, że nikt nas nie chce, bo jesteśmy z rodziny Reillych! Czy nie mogliby panowie po prostu odprowadzić nas na prom? Prosimy! Chcemy odnaleźć w Anglii naszą mamusię. Funkcjonariusz spojrzał na starszego oficera. Chociaż nic nie powiedział, zrozumiałyśmy, że uwierzył naszym słowom, ale drugi powoli pokręcił głową. - Nie możemy odstawić was na prom. Musimy odprowadzić was do sióstr. Ale jeśli chcecie, porozmawiamy z nimi - powiedział. - To tylko pogorszy sprawę. Pan nie wie, jakie one są! powiedziałam z rozpaczą. - Jeszcze mocniej nas zbiją i ujdzie im to na sucho, bo są zakonnicami. Zakryłam twarz rękami i rozpłakałam się. Sinead nadal płakała, siedząc obok mnie. Zastanawiałam się, ile jeszcze zniesiemy, zanim oszalejemy. Pomyślałam, że złapię ją i wybiegnę przez drzwi. - Czy macie ochotę na herbatę? - spytał młodszy policjant, przerywając tok moich myśli. - Tak, prosimy - odrzekłam, starając się jak najbardziej odwlec powrót do klasztoru. Gdy piłyśmy herbatę, opowiedziałyśmy mu, jak trudne do zniesienia jest życie w klasztorze. Był zszokowany. Natomiast starszy siedział niewzruszony i unikał naszego wzroku. W środku rozmowy wyszedł, by zadzwonić do zakonnic i dać im znać, że wkrótce będziemy z powrotem. Młodszy z policjantów przeprosił na chwilę i wyszedł za nim. Słyszałam, jak szepcze na nasz temat. Usłyszałam, że on i jego żona nie mogą mieć dzieci i chętnie by nas wziął do siebie na jakiś czas. Jednak jego partner powiedział, by nie mieszał się do tej sprawy.

- Mówimy przecież o Kościele katolickim. Nie chcesz chyba z nimi zadzierać. Są ponad prawem i robią, co chcą. Wtedy nabrałam pewności, że i on nam uwierzył. Niedługo później zostałyśmy odprowadzone z terenu portu do policyjnego samochodu. Nikt się nie odezwał podczas całej drogi powrotnej. Obie z Sinead cały czas płakałyśmy. Gdy wróciłyśmy do klasztoru, nie musiałyśmy długo czekać na wybuch gniewu siostry Francis. Zostałyśmy zabrane ponownie do naszej zamkniętej izolatki i pobite. Rózga uderzała mocno i szybko, raz po razie, dopóki siostra się nie zmęczyła. Po jej wyjściu starałam się uspokoić Sinead, ale była niepocieszona. - Nienawidzę tych suk! - załkała. - Ja też, ale pewnego dnia dostaną za to, co nam zrobiły. Kiedyś wszyscy się dowiedzą, jakie one są. Postaram się o to powiedziałam. - Nikt ci nie uwierzy - odparła Sinead z przygnębieniem. Nigdy nam nie uwierzą. Pamiętaj, że nazywamy się Reilly.

Rozdział XXII Kolejna ucieczka Wyglądało na to, że zakonnice bawią się z nami w kotka i myszkę, bo następnego dnia nasza izolatka znowu nie była zamknięta na klucz. Po godzinie stałyśmy już na peronie dworca w Belfaście. - Pojedźmy do Moira odwiedzić Siobhan Murphy powiedziała Sinead. W pierwszej chwili nie odpowiedziałam. Chociaż zrobiłabym dla niej wszystko, miałam mieszane uczucia w kwestii powrotu na farmę. Jakąś cząstka mnie chciała się zobaczyć z Siobhan, która była jedyną osobą, jaką znałam, która okazała mi matczyne uczucia, jedyną, która w ciągu całego mojego życia mnie przytuliła. Z drugiej strony, Tom i Barry byli ostatnimi ludźmi na ziemi, których chciałabym ponownie spotkać, ale ponieważ Sinead nic na ich temat nie wiedziała, nie miałam pojęcia, co powiedzieć. - Proszę, Frances! - nalegała. - Po prostu pojedziemy tam, przywitamy się, zostaniemy na herbatę i pokażemy Siobhan, jak bardzo urosłyśmy. - No dobrze - powiedziałam niechętnie. - Ale pod warunkiem, że nie zostaniemy na długo. - To przecież lepsze niż włóczenie się po okolicy - dodała Sinead. Miała rację. Po wydostaniu się z klasztoru zwykle pojawiał się jakiś problem. Próbowałyśmy szczęścia w porcie, ale się nie udało, więc co innego mogłyśmy zrobić? Poza tym podobał mi się pomysł, by zobaczyć się z Siobhan po raz ostatni i pożegnać się z nią. Wymyśliłyśmy historyjkę, którą miałyśmy jej opowiedzieć, by nie zadzwoniła do zakonnic i nie zameldowała o naszym przybyciu. Chciałyśmy powiedzieć jej, że już nie mieszkamy w klasztorze, tylko z mamą w Belfaście. Pozwoliła nam przyjechać z wizytą, ale mamy tylko kilka

godzin do odjazdu pociągu powrotnego. Wszystko dokładnie z Sinead omówiłam, by nasze wersje sobie nie przeczyły. - O Boże! Mam nadzieję, że dobrze robimy. Siobhan jednak może nam nie uwierzyć - powiedziałam. To ja zawsze się martwiłam, zwłaszcza gdy sprawa dotyczyła także mojej młodszej siostry. Czułam się za nią odpowiedzialna, byłam bardziej jak matka niż jak siostra. - Nie martw się, na pewno będzie wspaniale - powiedziała Sinead spokojnie. Jak zwykle ustąpiłam jej. - Zaraz przyjedzie pociąg. Schowamy się w toalecie powiedziałam. Pociąg zatrzymał się z hałasem, a ludzie zaczęli wysiadać na peron. Odczekałyśmy kilka chwil, by przeszli, i wskoczyłyśmy do wagonu. Ponieważ nie miałyśmy pieniędzy na bilety, zamierzałyśmy po prostu zdać się na los. Właśnie wtedy spod płaszcza Sinead rozległ się skowyt. Idąc na dworzec, ukradła małego szczeniaka, boksera, ze sklepu ze zwierzętami. Wiedziałam, że będzie to dla nas dodatkowy kłopot i nie chciałam zabierać go z sobą, ale zawsze trudno mi było sprzeciwić się temu, czego chciała moja siostra. - Jeśli weźmiemy jednego, właściciel nie będzie za nim tęsknił - usprawiedliwiała się Sinead przed sklepem. Naprawdę się nim zajmę, Frances, obiecuję. Wobec tego zagadałam sprzedawcę, a ona uciekła z najśliczniejszym szczeniakiem. Postanowiła nazwać go Kim. Popchnęłam ją w kierunku toalety na końcu wagonu. Sinead usiadła na sedesie z Kimem na kolanach, głaszcząc pieska po łebku i próbując go uciszyć. Nawet jej się to udało. Piesek zaczął ssać jej palec. - Chyba jest głodny. Musimy znaleźć coś do jedzenia dla niego - powiedziałam.

Z pewnością będzie umierał z głodu, zanim dotrzemy do Siobhan. Ona da nam coś dla niego. Z toalety nie było nic widać, więc za każdym razem, gdy zatrzymywaliśmy się na stacji, wspinałam się, by przez mały otwór wentylacyjny zobaczyć, gdzie jesteśmy. Wyjeżdżaliśmy z Lisburn, gdy za drzwiami usłyszałam kontrolera, proszącego o bilety. Siedziałyśmy bardzo cicho, na szczęście Kim również. - Jak sądzisz, czy długo będziemy w czyśćcu za kradzież Kima i okłamywanie Siobhan? - spytałam. - Nie, myślę, że po prostu siostry uwielbiają nas tym straszyć. A poza tym, jeśli mamy tego świadomość, zawsze możemy iść do spowiedzi. Byłaby to niezła odmiana wyznawać jakieś prawdziwe grzechy, a nie stale je wymyślać. Roześmiałyśmy się na myśl o grzechach, które w ciągu tych lat wymyślałyśmy po to, by mieć o czym mówić podczas piątkowej spowiedzi. Na dworcu w Moira zmieszałyśmy się z tłumem, przeszłyśmy przez kontrolne barierki i ruszyłyśmy w kierunku farmy Murphych. Spacer na świeżym powietrzu był bardzo miły, a po drodze śmiałyśmy się i rozmawiałyśmy. Kiedy jednak w polu widzenia pojawiły się zabudowania farmy, nagle bardzo zmartwiłam się, że znowu zobaczę Toma i Barry'ego. Przed oczami jak żywe stanęły mi obrazy tego, co się działo u Murphych. Przez chwilę myślałam, że nie będę w stanie tam iść. W tym czasie Sinead poszła naprzód. - Poczekaj, nie jestem pewna, czy postępujemy właściwie - zawołałam. - Przestań się martwić, Frances. Przecież nie będziemy tam zbyt długo - zapewniła mnie Sinead. Wzięłam głęboki oddech i poszłam dalej, mając nadzieję, że mężczyzn nie będzie w domu. Nagle w naszą stronę zaczęła biec Siobhan, otwierając szeroko ramiona. Ani trochę się nie

zmieniła przez ten rok, gdy ostatnio ją widziałyśmy. Nadal miała fartuszek przysypany mąką i była zgrzana po wielu godzinach spędzonych przy piecu. Objęłam ją pierwsza. Miło było czuć jej ramiona, przytulające mnie, i wdychać znany zapach domowych wypieków. Ona tak zawsze pachniała, co przypomniało mi wspaniałe jedzenie, jakie dostawałam podczas każdego pobytu na farmie. - Co tu robicie? I czy siostry wiedzą, gdzie jesteście? Z zainteresowaniem słuchała naszej opowieści o życiu w Belfaście i wyglądała na naprawdę zadowoloną ze spotkania z nami, mimo zaskoczenia. Nagle Kim zaczął skamleć i wystawił łebek spod płaszcza Sinead. - Czyżbyście miały z sobą szczeniaczka? - spytała Siobhan. Rodzina Murphych kochała zwierzęta, toteż po krótkiej chwili Siobhan zaczęła roztkliwiać się nad Kimem. Najpierw wyłożyła tekturowe pudełko starym swetrem i postawiła je na podłodze. Potem wstawiła tam miskę z jedzeniem i miseczkę z mlekiem. Sinead włożyła Kima do pudełka i starała się zachęcić go do jedzenia, podczas gdy Siobhan szykowała herbatę i kanapki. Zadawała nam mnóstwo pytań dotyczących naszej matki. Udzielałyśmy jej obmyślonych wcześniej odpowiedzi i przez chwilę zdawało się nam, że we wszystko uwierzyła. Odczułam ulgę, że zastałyśmy w domu tylko ją. Dobrze było znów ją zobaczyć i posiedzieć w ciepłej kuchni, jedząc jej znakomite kanapki i popijając je gorącą słodką herbatą z wielkich kubków. Byłam zdziwiona, że jestem tak odprężona, a mój paniczny lęk zniknął. Czułam się szczęśliwa i myślałam sobie, że tak musi wyglądać życie w zwykłej normalnej rodzinie. Po paru minutach tylnymi drzwiami weszli Tom i Barry. Słyszałam, jak rozmawiają o świniakach, zdejmując kalosze. Byli zaskoczeni, widząc nas przy kuchennym stole. Siobhan

wyjaśniła im, jak się tu znalazłyśmy, nalała każdemu po kubku herbaty i zaczęła kroić chleb. Tom zapalił fajkę, a dym leciał wprost na mnie. Jego zapach przypomniał mi niemiłe chwile, więc utkwiłam wzrok w Siobhan, starając się nie patrzeć na żadnego z mężczyzn. Unikałam kontaktu wzrokowego z nimi. Na ich widok robiło mi się niedobrze. - Czy mogę wyjść i obejrzeć prosiaczki? - spytała Sinead. - Zeskoczyłam z krzesła i podeszłam do kuchennych drzwi. - Pójdę z tobą - powiedziałam, zadowolona z okazji, by oddalić się od mężczyzn. Znikłyśmy za kuchennymi drzwiami. Farma była dokładnie taka, jaką zapamiętałam. Nadal panował tu okropny zapach i słychać było przeraźliwy kwik świń. Po podwórku chodziły kury, wydziobując z ziemi rozmaite resztki. Miałam wrażenie, że świnie wiedzą, że mają zostać przerobione na kiełbaski i bekon, i było mi ich naprawdę żal. Nie były tak kochane jak psy i koty, karmiono je pomyjami i odpadkami. Nie mogłam nic poradzić na to, że im współczułam, bo z wielu względów rozumiałam, co to znaczy być traktowanym jak świnia. Zajrzałyśmy do chlewu. Wielka maciora leżała na ziemi, a prosięta tratowały się nawzajem, by móc ją possać. Szybko odeszłyśmy. Wracając do domu, przeszłyśmy obok okna w salonie, by popatrzeć na grządki Edwarda. - Pochyl się! - krzyknęłam, odciągając Sinead z pola widzenia. - Co się dzieje? Przytuliłyśmy się mocno do siebie, że nikt nas nie mógł zobaczyć i usłyszeć.

- Sprawdzają kieszenie w naszych płaszczach. Musimy natychmiast stąd odejść, zanim zadzwonią do zakonnic lub na policję. - Jak myślisz, czego szukają? - wyszeptała Sinead. - Nie jestem pewna, ale sądzę, że nie uwierzyli, że mieszkamy z mamą. Wracajmy i zabierzmy nasze rzeczy, ale nie pokazujmy po sobie, że widziałyśmy, jak je przeszukują. Powiemy im po prostu, że musimy już iść. Weszłyśmy tylnymi drzwiami, starając się zachowywać normalnie. Rodzina Murphych również udawała. - Czy widziałyście prosięta? - spytał Tom. Z uśmiechem odparłyśmy, że tak. - Musimy już iść, bo inaczej spóźnimy się na powrotny pociąg - powiedziałam, zabierając nasze płaszcze. Sinead wyjęła Kima z tekturowego pudła. - Nie mogłybyście zostać trochę dłużej, Frances? - spytał Tom. - Nie, lepiej już pójdziemy. Z pewnością przyjedziemy jeszcze z następną wizytą. Obserwowali nas uważnie, gdy wkładałyśmy płaszcze, i widać było, że nie chcieli, byśmy w tym momencie gdziekolwiek szły. Dziwnie było spokojnie mówić „do widzenia", gdy tak naprawdę chciałyśmy jedynie uciekać co sił w nogach. Tom zaproponował, że pójdzie z nami na stację, ale szybko odmówiłam. - Nie rób sobie kłopotu, damy sobie radę. Poza tym, musimy się spieszyć, żeby złapać pociąg. Oddalałyśmy się zwyczajnie od domu, mając świadomość, że każdy nasz krok jest obserwowany. Gdy znikłyśmy im z oczu, pobiegłyśmy, najszybciej jak mogłyśmy, wąską dróżką aż do bramy prowadzącej na otwartą przestrzeń. Wspięłyśmy się na bramę, przebiegłyśmy przez łąki, od czasu do czasu

zatrzymując się, aby złapać oddech. Niosłam Kima, by Sinead mogła nadążyć. Nie miałyśmy pojęcia, gdzie jesteśmy, ale przynajmniej nikt nas nie widział. - Myślę, że nam się udało - powiedziałam zdyszana. Możemy przez chwilę nie biegnąć, ale cały czas musimy uważać, żeby nikt nas nie zauważył. Zrozumiałam, że widziałam farmę po raz ostatni w życiu i miałam w związku z tym mieszane uczucia. Wiedziałam, że nigdy nie zapomnę spędzonego tam czasu, bo była to duża część mojego dzieciństwa i chciałam na zawsze zachować miłe wspomnienia. Ale jednocześnie zdawałam sobie sprawę, że te złe także nie dadzą mi spokoju. Od czasu do czasu czułam napływające do oczu łzy, ale zdołałam je powstrzymać. Nie chciałam denerwować Sinead ani doprowadzać jej do płaczu. Musiałam być silna za nas obydwie, bo byłyśmy teraz zupełnie same na świecie. Trzymając się blisko żywopłotów, szłyśmy bez celu naprzód, aż zrobiło się ciemno i zimno. Musiałyśmy znaleźć jakąś starą stajnię, by w niej przenocować. Gdy jednak nic nie znalazłyśmy, postanowiłyśmy wrócić na drogę. Wkrótce dotarłyśmy na teren jakiejś budowy. Kręciło się tam jeszcze kilku robotników, ale wyglądało na to, że zbierają się do domu. - Wrócimy za chwilę, gdy już sobie pójdą powiedziałam. Furgonetka z robotnikami odjechała pięć minut później. Kiedy znikła nam z oczu, zawróciłyśmy na budowę. Poszłyśmy na tyły jednego z nowo wybudowanych domów i stanęłyśmy przed tylnymi drzwiami. Szyba w ich górnej części została właśnie świeżo wstawiona i kit był jeszcze świeży i miękki. Sinead na próbę włożyła w niego palec. Ja złapałam za klamkę, ale drzwi były zamknięte. Obie byłyśmy już zmęczone, głodne i bardzo zziębnięte.

- Musimy jakoś wejść do środka. Nie możemy zostać na dworze przez całą noc - powiedziałam płaczliwie. Wpadłam na nowy pomysł. Podniosłam kawałek cegły i sprawdziłam, czy nikogo nie ma w pobliżu. - Musisz się trochę odsunąć, bo chcę stłuc szybę zwróciłam się do Sinead. Cofnęła się kilka kroków i słyszałam, jak mówi do Kima, by się nie denerwował. Rzuciłam cegłą w szybę. Tafla zazgrzytała, ale nie pękła. Rzuciłam ponownie, tym razem mocniej. Pomyślałam sobie, że mogę się niebezpiecznie skaleczyć, więc wzięłam płaszcz i owinęłam sobie rękę, zanim wycelowałam ponownie. Odłamki szkła spadły po obu stronach drzwi. Zobaczyłam klucz w zamku po wewnętrznej stronie, sięgnęłam i przekręciłam go. Szkło chrzęściło nam pod nogami, gdy wchodziłyśmy do domu. Zamknęłam drzwi na klucz i włożyłam go do kieszeni. Potem rozejrzałam się, czym przykryć dziurę wybitą w szybie. W końcu zatkałam ją własnym płaszczem, co wydało się skuteczne. Sinead chodziła z pokoju do pokoju, a ja przechadzałam się znacznie wolniej, szukając jak najcieplejszego miejsca do spania. W domu było cicho i nasze głosy wywoływały echo w pustych pomieszczeniach. Pomiędzy kuchnią a salonem znalazłam duży schowek z jakimś licznikiem. Był wystarczająco duży, byśmy się tam ułożyły i miały ciepło, jeśli zamkniemy drzwi. Sinead zdjęła płaszcz, złożyła go i położyła w kącie jednej z sypialni. Ostrożnie umieściłam tam Kima, głaszcząc go, aż się uspokoił. Wychodząc, zamknęłyśmy za sobą drzwi, by nie mógł się stamtąd wydostać i wejść na rozbite szkło. W naszym schowku było bardzo ciemno. Usiadłyśmy na drewnianej podłodze, oparte plecami o ścianę. Nie miałyśmy nic do roboty, poza odpoczynkiem do rana. Musiałyśmy

wcześnie opuścić ten dom, zanim pojawią się robotnicy. Ponadto byłam przekonana, że rodzina Murphych zawiadomiła zakonnice o naszym pobycie, a one dały znać na policję. Musimy odejść stąd najdalej jak damy radę, gdy tylko się rozjaśni. Nie mogłyśmy zbyt wiele planować, bo nie miałyśmy pieniędzy ani bladego pojęcia, gdzie jesteśmy. Nie miałyśmy dokąd pójść. Mimo to wszystko było lepsze niż powrót do klasztoru. Rozmawiałyśmy przez parę godzin, zanim umościłyśmy się do spania. Miałam zbyt wiele na głowie, by móc dobrze odpocząć, a twarda drewniana podłoga też temu nie sprzyjała. Sinead kopała i wierciła się przez sen, a Kim przedziwnie hałasował. Poszłam sprawdzić, co mu jest, ale nie chciałam przenosić go do naszego schowka, bo już obsiusiał całą podłogę w sypialni. Gdy nastał dzień, z zadowoleniem wstałam i rozprostowałam nogi, mimo że nie mogłam powstrzymać ziewania. Poszłyśmy do pokoju Kima, uważnie omijając psie kupki, które narobił w całym pokoju. Sinead delikatnie podniosła go i zaczęła głaskać, przemawiając do niego. - Musimy znaleźć coś, żeby tu posprzątać - powiedziałam, uważając, że nie byłoby w porządku zostawić dom w takim stanie. Dość szybko znalazłam kawałek sklejki. To będzie dobre. Zeskrobiemy te kupki i wyrzucimy je na dwór, a potem możemy iść. Właśnie zaczynałam sprzątać, gdy usłyszałam na zewnątrz męskie glosy. - Wracaj do schowka! - nakazałam Sinead. Poszłam za nią i zamknęłam drzwi, trzęsąc się ze strachu. Wyraźnie słyszałyśmy teraz głosy przy drzwiach z tyłu domu, rozmawiali o rozbitej szybie. Złapałam Sinead za ramię

i poczułam, że także drży. Ktoś pchnął drzwi, otworzył je i usłyszałyśmy chrzęst szkła. Wstrzymałam oddech, zacisnęłam powieki i nieustannie modliłam się, by nikt nie zajrzał do schowka. Kroki było nadal słychać w całym domu. Zastanawiałam się, czy powinnyśmy spróbować ucieczki, ale byłam jak sparaliżowana. Potem usłyszałyśmy hałas za drzwiami naszego schowka. Przez chwilę czułam, że serce przestało mi bić. Drzwi się otworzyły i ujrzałam dwóch policjantów. - Dalej, wychodźcie natychmiast - powiedział jeden z nich. - O Boże, Frances, nie możemy tam wrócić! - szepnęła Sinead. - No dalej, wychodźcie! - warknął gniewnie policjant. Nie mogłyśmy się nie poddać. Na zewnątrz, w policyjnym radiowozie, poproszono nas o potwierdzenie tożsamości. Tym razem nie było sensu zaprzeczać, że jesteśmy siostrami Reilly. Po powrocie do klasztoru złożyłyśmy zeznania. Policjanci pytali nas surowo, dlaczego włamałyśmy się do cudzego domu, a matka przełożona się temu przypatrywała. Nie ośmieliłyśmy się skarżyć na zakonnice. Ci policjanci w niczym nie przypominali tamtych z portu i nie sądziłyśmy, by nam współczuli. Z wyrazu twarzy matki przełożonej wyczytałyśmy, że tym razem nie skończy się na laniu. Do tej pory zakonnicom nie udało się nas złamać, ale wiedziałam, że nie zaprzestaną dalszych wysiłków. Bardzo bałam się o siebie - miałam nadzieję, że uda mi się wytrzymać wszystkie kary - ale jeszcze bardziej o Sinead. Próbowałam ją osłonić, więc powiedziałam policji, że to wszystko było moim pomysłem. Zeznałam, że nakłoniłam ją do pójścia ze mną, bo nie chciałam jej tu zostawić. Sinead uśmiechnęła się do mnie, gdy nikt nie patrzył, co odebrałam jako podziękowanie. W końcu

przesłuchanie się skończyło i policjanci wyszli, by porozmawiać na osobności z matką przełożoną. Zostałyśmy zamknięte w pokoju na resztę dnia, co dało nam mnóstwo czasu na pełne niepokoju rozmyślania o zbliżającej się karze. W końcu zapadła noc, ale byłyśmy zbyt zdenerwowane i zziębnięte, by usnąć. Po prostu przytuliłyśmy się do siebie na ławce i odpoczywałyśmy w miarę możliwości. To była długa noc. Gdy nie rozmawiałyśmy ani nie płakałyśmy, próbowałyśmy przygotować się psychicznie na mające nastąpić lanie. Nie miałyśmy pojęcia, jaką niespodziankę szykuje nam nadchodzący dzień.

Rozdział XXIII Schronisko dla nieletnich Gdy nastał ranek, zamiast dostać karę, zostałyśmy zaprowadzone do sypialni i powiedziano nam, że mamy włożyć nowe ubrania. Najwidoczniej miałyśmy dokądś jechać, ale nie miałyśmy pojęcia, dokąd. Siostra Francis przyszła sprawdzić nasze przygotowania. Wręczyła każdej z nas po nowej wstążce i kazała związać włosy. Zastanawiałam się, co się, u licha, dzieje. Po dwóch dramatycznych próbach ucieczki było to bardzo nieoczekiwane. Dlaczego siostry nie zbiły nas do krwi? - Tak będzie dobrze. Teraz chodźcie ze mną. Poszłyśmy za nią przez cały klasztor do głównego wejścia. Byłam przestraszona i zdezorientowana. Nie zabierała nas przecież na przechadzkę, więc o cóż mogło chodzić? Gdy dotarłyśmy do drzwi wejściowych, zobaczyłyśmy, że w naszą stronę idzie jakaś kobieta. Siostra Francis wyszła jej naprzeciw i wyciągnęła rękę. - Mam nadzieję, panno Reed, że nie czeka pani zbyt długo - powiedziała. - To są Frances i Sinead Reilly. - Witam, dziewczynki, musimy zaraz ruszać - odparła panna Reed. - Dokąd jedziemy? - spytałam. Nic nie odpowiedziała. Siostra Francis kazała mi o nic nie pytać i grzecznie się zachowywać. - Tak, siostro, przepraszam, siostro - powiedziałam, spuszczając głowę, zawstydzona, że zostałam skarcona w obecności nieznajomej. Tuż przed bramą do klasztoru stał stary czerwony samochód. Panna Reed otworzyła drzwiczki z tyłu, każąc nam wsiadać. Wkrótce jechałyśmy Ormeau Road. - Myślisz, że wiezie nas do naszej mamusi? - spytała szeptem Sinead.

- Nie wiem, ale nie sądzę - odpowiedziałam również szeptem, nie chcąc, by robiła sobie niepotrzebne nadzieje. Próbowałam przygotować się na wszelkie ewentualności, nawet gdyby to miało oznaczać ucieczkę. Gdy przejeżdżałyśmy przez centrum Belfastu, ze zdumieniem przypatrywałam się rozmaitym budynkom i sklepom. Ludzie kręcili się wokół swoich spraw, a my z Sinead również chciałybyśmy móc poruszać się tak swobodnie jak oni. Samochód zatrzymał się przed dużym gmachem i panna Reed kazała nam wysiąść. - Jesteśmy na miejscu - powiedziała, wskazując na wysokie drzwi. Zaprowadziła nas do krzeseł ustawionych rzędem wzdłuż korytarza. Usiadłyśmy. Jakaś kobieta z chłopcem siedziała na drugim końcu, rozmawiając z mężczyzną w eleganckim ciemnym garniturze. Nie mogłam się zorientować, o czym mówią, ale chłopiec robił wrażenie coraz bardziej zdenerwowanego i zaczął płakać. Usiłowałam uchwycić sens rozmowy, ponieważ mogłoby to stanowić jakąś wskazówkę, gdzie jesteśmy i dlaczego, ale płacz chłopca zagłuszał ich słowa. Kobieta starała się go uspokoić, gdy zobaczyła, że się im przyglądam. Odwróciłam wzrok i skupiłam się na pannie Reed. W brązowym płaszczu, brązowym kapeluszu i tego samego koloru butach wyglądała dość pospolicie i zwyczajnie, jak jedna z zakonnic ubrana w świeckie ubranie. W korytarzu zjawił się inny mężczyzna w garniturze. Panna Reed wstała i przywitała się z nim. Odeszli, rozmawiając cicho, więc nie mogłyśmy ich podsłuchać. Od czasu do czasu panna Reed wskazywała na nas, a mężczyzna przyglądał się nam, wolno kiwając głową. Nie podobało mi się to, co się działo.

- Musimy spróbować stąd uciec - powiedziałam zdenerwowana. - Kiedy panna Reed wróci, powiemy jej, że musimy iść do toalety. Może tam jest jakieś okienko, przez które się wydostaniemy. - Dobrze - odparła Sinead. - A w ogóle, co to za miejsce? - Nie wiem, ale nie podoba mi się. Panna Reed wróciła i usiadła z nami, a mężczyzna gdzieś odszedł. - Muszę iść do toalety, proszę pani - odezwała się Sinead, wiercąc się na krześle. - Ja też. Też muszę tam iść. Panna Reed zaprowadziła nas do damskiej toalety. - Poczekam tu na was - powiedziała, zostając na zewnątrz. Gdy znalazłam się w kabinie, wspięłam się do okna i otworzyłam je, okazało się jednak, że jest zakratowane. - Mają nas, Sinead, jesteśmy tu uwięzione powiedziałam. - No cóż, przypuszczam, że niebawem dowiemy się, co się dzieje. Panna Reed zastukała w drzwi. - Pospieszcie się, dziewczynki. Trzymała dwie butelki soku pomarańczowego i zaproponowała go każdej z nas. - Spędzimy tu pewnie jeszcze trochę czasu, więc pomyślałam, że może będziecie chciały coś na orzeźwienie powiedziała uprzejmie. Nie byłyśmy pewne, jak zareagować. Nie byłyśmy przyzwyczajone, by ludzie byli dla nas mili i nie ufałyśmy im. - Dziękujemy - odpowiedziałyśmy. Sok był naprawdę dobry i przez chwilę nie myślałyśmy o tym, co się dzieje, tylko po prostu siedziałyśmy i popijałyśmy go z przyjemnością. Panna Reed wyjaśniła, że pójdziemy do pokoju, w którym kilka miłych osób będzie nam zadawało pytania. Potem

zaczęła mówić o Ubogich Siostrach z Nazaretu, podkreślając, że sądzi, że są cudowne i naprawdę całkiem bezinteresownie opiekują się dużą liczbą potrzebujących dzieci. W tym momencie nie to chciałyśmy usłyszeć. Pomyślałam, że z pewnością nie spędziła dzieciństwa pod ich opieką. Uczciwie mówiąc, zapewne składała w klasztorze tylko krótkie wizyty, a zakonnice odgrywały wtedy role troskliwych opiekunek. Jednak wyraz jej twarzy wskazywał, że jest przekonana o tym, co mówi, więc nie odezwałyśmy się. Nie chciałyśmy, by przekazała cokolwiek siostrom, bo miałybyśmy jeszcze większe kłopoty. - Czasami, gdy się jest zbyt młodym, człowiek nie zdaje sobie sprawy, że dorośli chcą mu po prostu pomóc powiedziała. - Ale czy pomyślałyście, gdzie byście były w tej chwili, gdyby Siostry z Nazaretu nie zabrały was do siebie i nie zajęły się wami? Gdy słuchałam jej słów, przeszedł mnie okropny dreszcz, a Sinead także nie wyglądała na zbyt zadowoloną. Panna Reed najwyraźniej nie zmieniła opinii o wspaniałomyślności zakonnic. - Wkrótce będziecie wchodzić - mówiła dalej. - Mogą zadać wam kilka pytań, ale nie martwcie się. Po prostu odpowiadajcie jasno i nie pozwólcie upokorzyć sióstr. Pokażcie wszystkim na swoim przykładzie, jaką dobrą robotę wykonują. Wymieniłyśmy z Sinead spojrzenia, zastanawiając się, czy ta kobieta spadła z księżyca. Jeśliby zakonnice były takie cudowne, to dlaczego, jej zdaniem, miałybyśmy od nich stale uciekać? Wrócił mężczyzna w garniturze i powiedział, że możemy już wejść. Panna Reed zaprowadziła nas do dziwnie wyglądającego pokoju z drewnianą boazerią na ścianach i dużymi drewnianymi ławami. Przypominał mi kaplicę czy

inne miejsce modlitwy. Kazała nam usiąść. Dwaj mężczyźni i kobieta weszli innymi drzwiami i kazali nam wstać. Wszyscy troje usiedli przy wysokiej ławie, przodem do pokoju. - Usiądźcie - powiedziała panna Reed. Gdy zajęłyśmy miejsca, naprawdę spodziewałam się, że zaraz zacznie się modlitwa, bo gdy ksiądz wchodził do kaplicy, także wszyscy musieli wstawać na znak szacunku. Nie rozumiałam jednak, dlaczego przyszłyśmy tutaj się modlić. Nie miało to żadnego sensu. Mężczyźni i kobieta naprzeciwko nas zaczęli wertować stosy papierów. Od czasu do czasu szeptali między sobą i patrzyli w naszym kierunku. W końcu jeden z mężczyzn grzecznie spytał, czy zakonnice są dla nas dobre. Panna Reed trąciła mnie. Wstałam. - Tak, proszę pana - powiedziałam. Panna Reed uśmiechnęła się do mnie z dumą. Mężczyzna zwrócił się do panny Reed i powiedział, że dostał telegram od pani Reilly, która napisała, że ma problemy psychiczne i dlatego jej córki nie mogą z nią mieszkać. Podniósł telegram do góry. - Tak - odparła panna Reed - wiem o tym. Trzeba było kilku chwil, by ta nowa wiadomość do mnie dotarła. Łzy napłynęły mi do oczu, gdy wpatrywałam się w kawałek papieru w dłoni mężczyzny. Czy to naprawdę mogło być od naszej matki? Czy naprawdę nadal nas nie chciała? Jeśli tak, nie było żadnego sensu jej szukać. Byłam zdruzgotana. Nikt nas nie chciał. Byłyśmy zupełnie same. Usłyszałam, że siedząca za mną Sinead cicho płacze. Widząc, jak jesteśmy zdenerwowane, mężczyźni i kobieta poprosili pannę Reed, by podeszła do ich ławki. Rozmawiali przez chwilę szeptem, dając nam czas na otarcie łez i dojście do siebie.

Docierały do mnie strzępy ich rozmowy. Kobieta twierdziła, że pewnie dlatego tak często uciekamy, bo tęsknimy do matki. Jeden z mężczyzn powiedział, że sytuacja musi się zmienić, bo zakonnice nie mogą dać sobie z nami rady, skoro uciekamy, gdy tylko spuszczą nas z oczu. Coś jeszcze mówiono na temat domu, do którego się włamałyśmy. Przez głowę przebiegł mi tekst piosenki Dziecko niczyje. Nauczyła mnie jej Loretta, a znały ją wszystkie dziewczynki w klasztorze. Była to jedna z moich ulubionych piosenek pewnie dlatego, że mogłam się z nią utożsamiać. Chociaż wprawiała mnie w smutny nastrój, często nuciłam ją cicho, a Loretta czasami prosiła, bym ją zaśpiewała dla niej. Myśl o Loretcie uświadomiła mi, jak bardzo mi jej brak. Czułam się bardzo samotna i pozbawiona jakiegokolwiek wsparcia. Obawiając się, że uronię coś ważnego, zmusiłam się, by znowu przysłuchiwać się szeptom dorosłych. Jeden z mężczyzn wspomniał coś o schronisku, ale nie byłam pewna, co to znaczy. Potem panna Reed wróciła i usiadła z nami. Tamta trójka wstała, zamierzając wyjść z pokoju, a panna Reed trąciła nas, byśmy również się podniosły. Zrobiłyśmy, jak kazała. Wydawało mi się, że zachowywałyśmy się bardzo dobrze. Zrobiłyśmy wszystko, o co prosiła panna Reed i nie dałyśmy jej żadnego powodu, by naskarżyła na nas zakonnicom. Było jasne, że nie wiedziała, że próbowałyśmy uciec przez okno w toalecie. Nadal nie rozumiałam, co się dzieje i byłam przekonana, że teraz wrócimy wprost do klasztoru. Zaprowadziła nas z powrotem do samochodu. Zanim włączyła silnik, spojrzała na zegarek i powiedziała: - Jest pora lunchu. Czy jesteście głodne, dziewczynki? - Tak - potwierdziła Sinead.

Nic nie odpowiedziałam, ponieważ było mi niedobrze na myśl o tym, co zrobią z nami zakonnice po naszym powrocie. Jedzenie nie wchodziło w grę, szczególnie klasztorne. Wolałam raczej całkiem uniknąć lunchu. - Staniemy przed kawiarnią i coś zjemy - powiedziała panna Reed, uruchamiając samochód. Oczy rozbłysły nam na myśl o pójściu do kawiarni. - Poczekaj, niech tylko inne dziewczyny o tym usłyszą powiedziałam i wrócił mi apetyt. Wyjechałyśmy z miasta i zatrzymałyśmy się przy spokojnej kawiarence niedaleko Belfastu. Wewnątrz było tylko trzech innych klientów. Panna Reed wskazała nam stolik, wybierając jeden z najbardziej oddalonych od pozostałych gości. - Tu będzie dobrze - powiedziała, odsuwając krzesło. Usiadłyśmy i rozgościłyśmy się. Pomyślałam, że może panna Reed nie jest taka zła jak zakonnice, ale nadal jej nie ufałam, bo była z nimi najwyraźniej zaprzyjaźniona. Podszedł młody człowiek z uroczym uśmiechem i podał pannie Reed kartę. - Proszę mnie zawołać, gdy będą panie chciały złożyć zamówienie - powiedział serdecznym tonem. Spojrzał na mnie i jeszcze szerzej się uśmiechnął. - Rozchmurz się, jedzenie tutaj jest całkiem dobre zażartował. Nie wiedziałam, czy ze mną flirtował, czy zrobiło mu się mnie żal. W każdym razie doprowadził do tego, że się zaczerwieniłam i czułam, że dostaję wypieków. Opuściłam głowę w nadziei, że nikt ich nie zauważy. Zanim ją znowu podniosłam, chłopak odszedł, by porozmawiać z kimś przy innym stoliku. Po krótkiej dyskusji wszystkie zdecydowałyśmy się na dorsza, frytki i fasolkę. Panna Reed przywołała skinieniem ręki chłopaka z powrotem. Zapisał zamówienie w swoim bloczku.

- Czy podać pani i córkom coś do picia? - spytał. Tym razem to panna Reed się zaczerwieniła. Sinead i ja zachichotałyśmy. - Weźmiemy dzbanek herbaty i dwie coca - cole. Dziękuję - powiedziała. Odchodząc z zamówieniem, chłopak odwrócił się i ponownie uśmiechnął się do mnie. Ja także uśmiechnęłam się do niego uprzejmie. Jedzenie było bardzo dobre i gdy skończyłyśmy, nasze talerze były zupełnie puste. Gdy odjechałyśmy z kawiarni, panna Reed poinformowała nas, że nie wracamy do Domu Nazaretańskiego. Powiedziała, że pojedziemy do St Joseph's Training School w Middletown, niedaleko granicy w Monaghan. - To schronisko dla trudnej młodzieży - wyjaśniła. Sędziowie pokoju w sądzie dziś rano uznali, że tak będzie najlepiej dla was obu, ze względu na okoliczności. Byłam pewna, że wyczuwam dziwny ton w jej głosie, gdy teraz z nami rozmawiała, i zrozumiałam, że posiłek miał nas lepiej nastawić do tego, co nas czeka. - To będzie dość długa podróż, dziewczynki - powiedziała panna Reed. - Więc rozsiądźcie się wygodnie i nacieszcie się nią. Sinead i ja spoglądałyśmy na siebie bez słowa. Nie miałyśmy pojęcia, jak rozumieć tę całą sytuację. Pomyślałam, że niezależnie od wszystkiego dobrze się stało, że nie wracamy do Domu Nazaretańskiego, bo unikniemy kary. Zastanawiałam się, co sobie pomyślą moje przyjaciółki, gdy nie wrócimy. Wiedziałam, że zakonnice nic im nie powiedzą. Czy jeszcze zobaczę którąś z koleżanek? Niczego nie byłam pewna. Wiedziałam jedynie, że dla mnie i dla mojej siostry wszystko niebawem się zmieni: na lepsze lub na gorsze. Niewiele czasu minęło i Sinead zasnęła. Ja zdrzemnęłam się kilka razy, niezbyt długo, bo budziłam się, żeby zobaczyć,

czy dojeżdżamy już do naszego nowego domu. Podróż ciągnęła się w nieskończoność, a im dalej jechałyśmy, tym bardziej martwiłam się, co nas czeka. Czy będziemy pasować do innych dziewczyn i jak naprawdę „trudne" one są? W pewnym momencie panna Reed odwróciła się i zobaczyła, że jestem zdenerwowana i coraz bardziej niespokojna. - W St Joseph's nie jest tak źle, Frances - powiedziała. Bywam tam często i bardzo dobrze znam zakonnice i dziewczynki. Jestem pewna, że obie się dopasujecie. Pomyślałam, że łatwo jej mówić. Nie kazano jej tam mieszkać. Poza tym pamiętałam, co wcześniej mówiła o siostrach z Domu Nazaretańskiego i że nie mogła bardziej się mylić w ich ocenie. - I można tam robić cudowne spacery - dodała. - Dookoła są piękne tereny. Nadal nie byłam przekonana. - Jesteśmy na miejscu - powiedziała panna Reed, podjeżdżając do podwójnej żelaznej bramy. Pojawił się jakiś mężczyzna, by ją otworzyć; uśmiechnęli się do siebie z panną Reed i pomachali sobie na powitanie. Panna Reed wyjaśniła, że ten człowiek dba o otoczenie i wykonuje wszelkie dorywcze prace. Nie ma rzeczy, której by nie potrafił zrobić. Pomyślałam, że mężczyzna robi sympatyczne wrażenie. Obudziłam Sinead i powiedziałam, że dojechałyśmy. Wyglądała lepiej, gdy się trochę wyspała. Podjeżdżając do kompleksu budynków z czerwonej cegły, mijałyśmy kolorowe rabaty, rzędy rododendronów i duże, dobrze utrzymane, jasnozielone trawniki. - To część klasztoru przeznaczona dla zakonnic oraz kaplica - wyjaśniła panna Reed, gdy przejeżdżałyśmy obok pierwszego gmachu.

Zatrzymałyśmy się przed drugim budynkiem, stojącym jakieś 25 metrów dalej, i wyszłyśmy z auta. Panna Reed poprowadziła nas przez sklepioną bramę. Powiedziała, że w tym miejscu dziewczęta, które palą, za dziesięć ósma mogą zapalić wieczornego papierosa, jeśli się dobrze sprawują. Nie mogłam uwierzyć, że zakonnice w ogóle pozwalają dziewczynom palić, ale nie odezwałam się. Dwie dziewczyny pracowały na klatce schodowej, gdy wchodziłyśmy do budynku. Jedna polerowała drewniane poręcze, a druga szorowała schody. Jednak najbardziej pamiętne pierwsze wrażenie z pobytu w St Joseph's związane było z charakterystycznym zapachem płynu dezynfekcyjnego „Jeyes Fluid". Unosił się wszędzie. Gromadka dziewcząt zatrzymała się, by przywitać się z panną Reed i przyjrzeć się nowo przybyłym. Bardzo dziwnie było być nową. W Domu Nazaretańskim to zawsze my oprowadzałyśmy nowe dziewczęta po klasztorze. - Gdzie jest matka przełożona? - spytała panna Reed. - W swoim biurze - powiedziała dziewczyna szorująca schody. Panna Reed przeprosiła, że przechodzi po świeżo wyszorowanych przez nią schodach, i poszłyśmy na najwyższe piętro domu. Panna Reed zapukała w wielkie drewniane drzwi. - Proszę wejść - rozległ się głos. Kolejny klasztor, kolejna matka przełożona. Zrobiło mi się niedobrze, gdy panna Reed otworzyła drzwi. - Chodźcie, dziewczynki - zachęcała nas panna Reed. Matka przełożona wstała i podała jej rękę. Wpatrując się w nas twardo znad okularów, powiedziała: - Więc to wy jesteście siostrami Reilly, przysłanymi do nas z Domu Nazaretańskiego w Belfaście? - Tak, matko - odparłyśmy chórem.

Przez chwilę spoglądała na nas badawczo, z takim wyrazem twarzy, że poczułam się, jakbyśmy były parą morderczyń lub złodziejek. - Do widzenia, dziewczynki - powiedziała panna Reed, odwracając się do nas. - Zostawiam was w dobrych rękach matki Petroneli. Jestem pewna, że zobaczymy się znowu, gdy przyjadę z następną wizytą. Pożegnałyśmy się i panna Reed wyszła. Zwracając się do nas, matka Petronela powiedziała: - Wiem wszystko o was od matki przełożonej z Domu Nazaretańskiego. Nie zrobiło to na mnie wrażenia. Wasze wygłupy nie będą tu tolerowane. Czy to jasne? - Tak, matko. - Każda z dziewczyn znalazła się tutaj, bo nikt nie mógł sobie poradzić z nią i z problemami, które powodowała. Mamy sposoby, by uporać się z takimi awanturnicami jak wy. Rozumiecie? - Tak, matko - kolana zaczęły mi drżeć. Wyprowadzając nas ze swego biura, matka Petronela zawołała najbliższą dziewczynę. - Sadie - huknęła. - Chcę, żebyś oprowadziła te dziewczyny i objaśniła im, jakie zasady obowiązują w St Joseph's. Aha, i daj im jakieś odpowiednie ubrania. Ich rzeczy trzeba odesłać do Domu Nazaretańskiego. - Tak, matko - odpowiedziała dziewczyna. Sadie wyglądała na życzliwą osobę. Zadawała mnóstwo pytań na nasz temat, gdy pokazywała nam dom i przedstawiała kilku innym dziewczętom. Wprowadzając nas w porządek dnia obowiązujący w St Joseph's i udzielając informacji o każdej spotkanej dziewczynie, opowiedziała nam dość dużo o tym, jak zakonnice traktują wychowanki. - To po prostu sfrustrowane stare kobiety - powiedziała które mają frajdę, wyżywając się na nas za swoje nieszczęścia.

Podobała mi się jej szczerość. Wyglądało na to, że w St Joseph's jest bardzo podobnie jak w Domu Nazaretańskim, poza paleniem papierosów i przymusowymi codziennymi długimi spacerami w towarzystwie zakonnic. Ponadto istniała tu drużyna siatkówki. Grała przeciwko innym szkołom i dość często zdobywała puchar lokalnej ligi. Według Sadie inne szkoły nienawidziły dziewcząt z klasztoru i od czasu do czasu dochodziło do bójek między nimi. - One myślą, że jesteśmy hołotą, bo mieszkamy w schronisku - powiedziała Sadie. - Ale nie wszyscy dostali od życia równe szanse. Niektórzy są w czepku urodzeni, a innym zawsze wiatr w oczy wieje. - Tak, wiemy, co masz na myśli - powiedziałam żarliwie. Sinead potakująco pokiwała głową. Fajnie było znaleźć tak szybko przyjaciółkę. To z pewnością pomogło nam się zadomowić. Trochę później dostałyśmy nowe ubrania i wskazano nam łóżka w sypialni. Tak zaczęło się nasze nowe życie, niewiele różniące się od poprzedniego. Gdy dzwonił dzwonek, ustawiałyśmy się w szeregu. Wszystkie modlitwy i przeznaczone na nie godziny były takie same. Jedzenie było równie paskudne. Schronisko śmierdziało płynem dezynfekcyjnym „Jeyes Fluid", a zakonnice były zdziwaczałe, zgorzkniałe i okrutne. Była jednak pewna istotna różnica. Dziewczyny w St Joseph's nie były porzuconymi sierotami - były buntowniczkami, które nigdzie nie pasowały i były „niegrzeczne" z definicji. Panowała tu zupełnie inna atmosfera niż w Domu Nazaretańskim. Dziewczyny odczuwały o wiele mniej szacunku dla zakonnic, za to konflikty między wychowankami często były znacznie gorsze. Wciąż nie wiedziałam, komu ufać, a komu nie, co stawiało mnie w kiepskim położeniu. Ale z czasem, dzięki pomocy Sadie, zaczęłam się dobrze orientować.

Rozdział XXIV Bunt Nie sądziłam, że gdziekolwiek może być tak źle jak w Domu Nazaretańskim, ale reżim w St Joseph's był równie surowy i odcisnął na mnie podobne piętno, zarówno pod względem psychicznym, jak i fizycznym. Chociaż nie miałam codziennie nad sobą siostry Thomas i nikt nie dręczył mnie tylko dlatego, że nazywam się Reilly, i tak byłam wielokrotnie karana i bardzo często bita, a kilka dziewczyn naprawdę mnie przerażało. Nie trafiły do schroniska dlatego, że były sierotami lub pochodziły z rodzin z trudnościami; znalazły się tu, ponieważ popełniły przestępstwa lub dopuściły się aktów przemocy - począwszy od kradzieży w sklepie po ciężkie uszkodzenia ciała - lub dlatego, że ich rodzice nie umieli sobie poradzić z ich antyspołecznymi zachowaniami (Zachowania antyspołeczne - to zachowania charakteryzujące się nieprzestrzeganiem powszechnie przyjętych norm społecznych, dotyczących praw innych osób, poprzez działanie wobec nich w szkodliwy, wrogi lub agresywny sposób.). Były co najmniej nieposłuszne i zbuntowane, a kilka z nich zachowywało się niepokojąco agresywnie. W St Joseph's nieustannie musiałam oglądać się za siebie. Tu zdarzyć się mogło wszystko. Szłam korytarzem, a nagle jakaś dziewczyna wyskakiwała z cienia i atakowała mnie bez powodu. Budziłam się w środku nocy, bo ktoś pochylał się nade mną. Nawet najmniejsze nieporozumienie mogło przerodzić się w gwałtowną kłótnię lub bijatykę. Normą było znęcanie się, a przemoc stanowiła codzienne zjawisko. W ciągu kilku pierwszych tygodni niemal cały czas się bałam. To było piekło. Nigdy nie mogłam się odprężyć. Chociaż w pobliżu nie było siostry Thomas, to prześladowała mnie w bezsenne godziny i nawiedzała w nocnych koszmarach.

Codzienne spacery były męczarnią, bo ustawiano nas parami w długi szereg z dwiema zakonnicami z przodu i dwiema z tyłu. Nienawidziłam brnięcia przez pola w deszczu, śniegu czy gradzie, nie wiedząc, kto idzie za mną i co może mi zrobić. Treningi siatkówki były mordercze. Jeśli któraś z dziewcząt żywiła do innej najdrobniejszą urazę, ta ostatnia dostawała piłką w twarz lub kilka mocnych kopniaków, gdy nie patrzyła dyżurująca siostra. Nawet najskromniejsze rzeczy należące do dziewczyn były kradzione lub niszczone przez inne wychowanki. W otoczeniu trudnych do wytrzymania, nieznośnych nastolatek szybko się uodporniłam. Musiałam. Żeby przetrwać w St Joseph's, trzeba było buntować się wraz z innymi, a poza tym i tak wszystkich bez wyjątku ogarniały buntownicze nastroje. Po kilku miesiącach przestałam przejmować się zakonnicami i ich głupimi przepisami. Lekceważyłam je i pyskowałam im, chociaż wiedziałam, że zostanę za to surowo ukarana. Częściowo była to kwestia wieku - szybko wkraczałam w okres dojrzewania - a ponadto sądzę, że gniew na zakonnice z Domu Nazaretańskiego wyładowywałam na siostrach z St Joseph's, które były podobnie okrutne i napastliwe. Poza tym, jeśli inne wychowanki widziały, że ktoś hardo odpowiada zakonnicom, to zyskiwało się ich szacunek. Stopniowo zaczęłam być akceptowana przez część dziewczyn. Niestety, oddaliłyśmy się od siebie z Sinead, gdy zaczęła obracać się w grupie dziewczyn sprawiających największe kłopoty. Motorem ich działań była agresja i z przykrością obserwowałam, jak moja siostra zaczyna dręczyć słabszych. Kilkakrotnie próbowałam z nią porozmawiać na ten temat, ale nie chciała mnie słuchać, bo zanadto cieszyła ją świeżo zdobyta popularność i poczucie władzy. Dwa razy pobiły mnie jej przyjaciółki, a Sinead przeszła nad tym do porządku, by udowodnić swą lojalność wobec grupy. Po tym wydarzeniu

zaczęłam ją ignorować. Nie podobały mi się zmiany, jakie w niej zaszły. Przeżyłam kilka kolejnych lat, myśląc tylko o jednym: jak stąd uciec. Rozpaczliwie pragnęłam być wolna i próbowałam wszelkich sposobów, by wydostać się ze schroniska. Czasem, gdy podczas codziennego spaceru mijałyśmy pewien zakręt, podkradałam się z jeszcze jedną dziewczyną do żywopłotu i uciekałyśmy, gdy nikt nie widział. Innym razem znajdowałyśmy pretekst, by pójść do pralni na tyłach klasztoru, gdzie był kawałek muru poza zasięgiem wzroku zakonnic. Przełaziłam przez niego chyba pięćdziesiąt razy. Nigdy nie brakowało osób, które chciały uciekać ze mną, ale niestety zawsze nas łapano i odstawiano z powrotem. Problem polegał między innymi na tym, że każdego dnia przeliczano nas kilkakrotnie, więc szybko wychodziło na jaw, że kogoś brakuje. Zakonnice podnosiły alarm i zaraz policja deptała uciekinierkom po piętach. Mieli nawet obserwatorów na granicy. Znacznie lepiej było więc uciekać nocą, bo aż do rana nie zauważano zniknięcia, ale jednocześnie o wiele trudniej było wymknąć się z sypialni niż wyślizgnąć za dnia, pomiędzy kolejnymi dzwonkami. Myślałam wyłącznie o ucieczce i o tym, by nikt mnie już więcej nie bił. Moje marzenia o zewnętrznym świecie nie sięgały wiele dalej, ponieważ nie miałam pojęcia, jak powinno wyglądać życie bez stałego zagrożenia ze strony znęcających się nade mną zakonnic lub innych dziewcząt. Czasami wpadałam w głęboką depresję i czarne chmury wisiały nad moją głową przez wiele dni. Potem jednak rodził się pomysł na kolejną ucieczkę i znowu nadzieja wracała do mojego serca. Niemal każdą bezsenną chwilę poświęcałam na obmyślanie nowej trasy, mierząc wzrokiem okna i drzwi oraz obserwując rozkład zajęć zakonnic. Nie poddawałam się. Rozpaczliwie pragnęłam wydostać się stąd. Mogłam skupić

się jedynie na rozmaitych sposobach ucieczki. Im więcej prób podejmowałam, tym bardziej inne dziewczyny szanowały mnie. Byłam zdecydowana znów spróbować. Kiedy więc jedna z koleżanek, Marion, zasugerowała, że unieszkodliwimy zakonnice, dodając im środki przeczyszczające do wieczornego kakao, skwapliwie przyklasnęłam temu pomysłowi. - Jeśli uda nam się zdobyć trochę tego środka, to zakonnice będą musiały godzinami siedzieć w toalecie powiedziała Marion, a jej twarz promieniała radością. - Jasne, zróbmy to! - odparłam podniecona. Wkrótce potem Marion przekonała jednego ze swoich gości, by przyniósł jej trzy tabliczki przeczyszczającej czekolady. Schowałam je pod poduszką aż do czasu, gdy miałyśmy zrobić kakao dla dyżurujących tego wieczoru zakonnic. W St Joseph's żadna z dziewcząt nie próbowała nigdy odwodzić innej od podejmowania ryzyka. Niezależnie od tego, jak często z tobą walczyły czy kłóciły się o codzienne sprawy, zawsze były chętne do pomocy w ucieczce. Tym razem zorganizowałyśmy całą grupę dziewcząt, które miały zająć wszystkie toalety w naszym budynku. W ten sposób, gdy zaczną działać środki przeczyszczające, dyżurne zakonnice będą musiały pójść do ubikacji do innego budynku. Nasz plan udał się znakomicie. Widok zakonnic kurczowo trzymających się poręczy, gdy w brzuchach wyraźnie burczało im i bulgotało, był niesłychanie zabawny. Nie mogłam opanować śmiechu, chociaż denerwowałam się, jak mam wspiąć się na mur i uciec. Starania zakonnic, by dostać się do toalety, robiły przekomiczne wrażenie. Każda kabina, do której pukały, była zajęta, a wszystkie dziewczęta miały tę samą wymówkę:

- Przepraszam, siostro, ale mam zaparcie, siostro. - Jeśli się wygłupiacie, dziewczyny, zostaniecie ukarane! Nie uważam, żeby to było bardzo zabawne. - Nie wygłupiamy się, siostro. To prawda, siostro. Dyżurne zakonnice nie miały wyboru - musiały wyjść z budynku w poszukiwaniu wolnych toalet, a gdy wyszły, my również opuściłyśmy budynek. Dwie dziewczyny podsadziły nas do góry, obie z Marion przeskoczyłyśmy mur i pobiegłyśmy przez pole po drugiej stronie. Minęłyśmy wiele pustych terenów, aż w końcu dotarłyśmy do starego opuszczonego domu. Ogród był zarośnięty, okna powybijane i całe otoczenie sprawiało wrażenie, że nikt tu nie mieszkał od wielu lat. Uznałyśmy, że może to być dobra kryjówka, dopóki sprawa nie przycichnie i policja nie przestanie nas szukać. Weszłyśmy przez rozwaloną bramę i podeszłyśmy ścieżką do frontowych drzwi. Zapukałam na wypadek, gdyby ktoś był w środku - może jakiś włóczęga szukający schronienia. - Hej, czy jest tam kto? - zawołałam. Zastukałam znowu. Hej! - Daj spokój, Frances, kto by mieszkał w takim śmietniku? - zaśmiała się Marion. - Spójrz tylko dookoła. Nikogo tu nie było od lat. - Cóż, nie miej więc do mnie pretensji, jeśli wyskoczy na ciebie jakiś przerażający stary facet - ostrzegłam ją. Nie lubiłam, gdy ludzie wyśmiewali się z mojej ostrożności. Ostrożność stanowiła część mojej natury. Marion pchnęła drzwi i otworzyła je ze zgrzytem. Wewnątrz domu panował okropny bałagan, wszędzie był kurz i pajęczyny, a po starych meblach walały się rozmaite rupiecie. Wszędzie unosił się wstrętny zapach moczu, który sprawił, że chciałam wybiec na zewnątrz i znaleźć się znowu na polach. Panowała tam naprawdę niesamowita atmosfera.

- Tu jest obrzydliwie - powiedziałam. Nie było na czym usiąść, by się nie ubrudzić. - Chodźmy stąd, Marion, i po prostu idźmy dalej. To miejsce sprawia, że przechodzą mnie ciarki. - Poczekaj - powiedziała. Poszłam za nią po schodach do pokoju, w którym stał długi drewniany stół i krzesła. Marion zaczęła odkurzać stół starą zasłoną. Nagle wielki pająk przebiegł przez blat. Obie wrzasnęłyśmy, a on opuścił się na podłogę i znikł pod strzępkiem dywanu. Zachichotałyśmy z ulgą. W końcu stół był czysty, a my usiadłyśmy na nim. Siedziałyśmy bardzo blisko siebie i godzinami rozmawiałyśmy szeptem, ledwie widząc się nawzajem w ciemności. Nie mogłam wprost uwierzyć, że wyrwałyśmy się na wolność. Wraz z upływem nocy temperatura drastycznie spadła i cieszyłam się, że udało nam się znaleźć jakieś schronienie. Nie było mowy o spaniu, ale przynajmniej nie byłyśmy pod gołym niebem. Tuż przed świtem zaniepokoił nas hałas na zewnątrz. Ktoś chodził w pobliżu. Siedziałyśmy w milczeniu, obejmując się ramionami i szczękając zębami z zimna i strachu. Przez okno błysnęło światło latarki. - O Boże, mam nadzieję, że to nie policja, Marion. Uciekajmy stąd natychmiast! - Ktokolwiek to jest, jeszcze nie wie, że tu jesteśmy. Po prostu siedźmy cicho, a może odejdą - szepnęła Marion. Zaskrzypiały drzwi wejściowe i usłyszałyśmy kroki wewnątrz domu. Ktoś szedł po schodach na górę. Światło latarki oświetliło drzwi. - Chodźcie już, zabierzemy was z powrotem. Za kręgiem światła rozpoznałam mundur policyjny. Zgrzytnęłam zębami i przysięgłam sobie, że następnym razem ucieknę na dobre.

Zawsze jednak nas łapano, głównie dlatego, że nie miałyśmy dokąd i do kogo pójść. Mimo to nie traciłam nadziei i nie przestawałam planować. Był to jedyny sposób, by przeżyć. Z upływem czasu robiłam się coraz bardziej nieposłuszna. Nie bałam się już zakonnic i tak przywykłam do bicia, że potrafiłam przetrwać większość kar nie płacząc, niezależnie od tego, jak bardzo mnie bolało. A im częściej dostawałam lanie, tym bardziej szanowały mnie inne dziewczyny. Pewnego razu cała grupa zbuntowała się przeciwko nowej matce przełożonej. Matka De Richie wezwała nas wszystkie do refektarza. Chodziła po podium z rózgą w ręku i miała bardzo zacięty wyraz twarzy. Patrząc na nas z odrazą, powiedziała: - Część dziewcząt sądzi zapewne, że kradzież wina z zakrystii jest bardzo zabawna, ale ja tak nie uważam i nie będę tego tolerować! Chcę, by dziewczęta, które są za to odpowiedzialne, wystąpiły naprzód! Odpowiedziała jej cisza. Większość dziewczyn nic nie wiedziała o skradzionym winie i patrzyła na siebie, szukając na twarzach koleżanek oznak winy. Udawałam, że robię to samo, mimo że to ja wraz z dwiema innymi dziewczynami byłam winowajczynią. Przed kilkoma tygodniami, gdy sprzątałam zakrystię, znalazłam porzucony klucz do kredensu, w którym przechowywano wino mszalne. Pół godziny później podawałam przez okno butelki Kathleen i Mary. Wypiłyśmy je podczas rekreacji. Wymieniłam teraz spojrzenia z Kathleen i Mary i niemal słyszałam, jak proszą mnie, żebym nic nie mówiła. - Niech wystąpi ta, która odpowiada za kradzież wina z domu Bożego! - huknęła matka De Richie. Zadrżałam, ale stałam zupełnie spokojnie.

- Dobrze więc, zostawiam was na chwilę, żebyście pomyślały o grzechu popełnionym przeciwko naszemu Panu. Rozgniewa się na złodziejki, jeśli się nie ukorzą, i jestem pewna, że spłoną w piekle. Kiedy wrócę, mam nadzieję, że zamieszane w to dziewczyny będą już gotowe wyznać prawdę. Jeśli się nie przyznają, wszelkie przywileje zostaną zawieszone, a wakacje odwołane. Zaczęłyśmy szeptać w chwili, gdy wyszła z refektarza. Nikt się nie przejął kradzieżą wina, ale niektóre dziewczyny były złe, że się go nie napiły. - Którakolwiek je zabrała, niech jej wyjdzie na zdrowie powiedziała Sadie. - Zrobiłabym to samo, gdybym miała okazję. Wszystkie potakująco kiwnęły głowami. - W każdym razie te wszystkie zakonnice są hipokrytkami - powiedziała Rosemary ze złością. - Kradną najlepsze jedzenie, a nas żywią ochłapami. Czy któraś z nas dostaje kakao przed pójściem spać? Albo dobre mięso lub owoce? Kradną wszystko! A teraz mają czelność mówić, że wino mszalne należy do Boga, jakby On wpadał na kielicha do zakrystii od czasu do czasu. - Tak! - potwierdziła Sadie. - To cholernie nie w porządku! - Jasne, a czyż nie traktują nas jak woły robocze i nie biją, by pokonać w nas zło? - mówiła dalej Rosemary żarliwie, wygrażając pięścią. - Tak, traktują nas jak zwierzęta - odparła Sadie. - Nawet świnie jedzą lepsze odpadki - dodałam, myśląc o farmie Murphych. - Musimy coś z tym zrobić - powiedziała Mary z przygnębieniem, gładząc się po brzuchu. - Oddałabym wszystko, by dostać przyzwoity posiłek. - Powinnyśmy zrobić strajk i zażądać przyzwoitego jedzenia i lepszego traktowania - oznajmiła Bernadette.

W refektarzu zapadła cisza. Powinnyśmy tak postąpić pomyślałam. Powinnyśmy zrobić strajk. Okazało się, że sporo dziewcząt myślało podobnie. - Zróbmy to od razu! - powiedziała Kathleen. Zabarykadujmy się tutaj, dopóki nie dadzą nam tego, co chcemy. Nadszedł czas, by nas wysłuchały. - Zróbmy listę - wykrzyknęła Sadie. Fala podniecenia przebiegła przez refektarz. Jednak chociaż wszystkie dziewczyny chciały uczestniczyć w buncie, większość martwiła się, że stracą wakacje. Inne, jak moja najbliższa przyjaciółka, Patsy, miały niebawem opuścić schronisko i nie chciały ryzykować, że termin ich zwolnienia zostanie przesunięty. Zapadła więc decyzja, że dziewczyny, które z różnych powodów nie chcą uczestniczyć w strajku, powinny jako pierwsze ustawić się w kolejce do wyjścia z refektarza, a my pozwolimy im odejść. Po ich wyjściu reszta zamknie drzwi i zabarykaduje się od wewnątrz. Wróciła matka De Richie i stanęłyśmy na baczność. - Czy któraś zamierza wystąpić i przyznać się? Nikt się nie poruszył. - Dobrze, daję wam czas do jutra wieczorem, a jeśli do tej pory nie dowiem się prawdy, żadna nie pojedzie do domu na wakacje. A teraz idźcie do swoich sypialni. Stanęłyśmy w rzędzie i zaczęłyśmy wychodzić gęsiego przez drzwi refektarza. Jak było ustalone, Rosemary szła za ostatnią dziewczyną, która chciała wyjść, i nie tracąc czasu, zatrzasnęła za nią drzwi. Około tuzina wychowanek zostało w refektarzu. - Co tu się dzieje? Natychmiast otwórzcie drzwi! krzyknęła matka De Richie. - Szybko! - powiedziała Rosemary, z całych sił przytrzymując zamknięte drzwi.

Przyciągnęłam stół przez pokój, by ustawić go pod drzwiami, a Sinead dopchała ciężki wózek. Gdy postawiła go w drzwiach, spotkałyśmy się wzrokiem. Sinead uśmiechnęła się do mnie. W tym momencie wszystko jej wybaczyłam, a żal zniknął. Mimo wszystko była moją siostrą i zawsze czułam się jej opiekunką, a nawet kimś w rodzaju matki. Rozejrzałam się po refektarzu i zauważyłam, że nie ma większości dziewczyn z jej bandy. W tym czasie stoły, krzesła i wózki zostały ustawione dokładnie pod drzwiami. Nie można już było wejść ani wyjść, było więc za późno, by zmienić zdanie. Nie mogłam wprost uwierzyć, że robimy coś takiego. Wszystko stało się tak szybko. Usłyszałyśmy jak inna zakonnica, siostra Mary, krzyczy po drugiej stronie drzwi. - Lepiej wszystkie stamtąd wyjdźcie, zanim doliczę do dziesięciu! Kathleen zaczęła śpiewać We Shall Not Be Moved, a reszta przyłączyła się do niej. Pomyślałam, że jak się powiedziało „A", należy powiedzieć „B" i rozdałam dziewczynom duże łyżki, by stukały w stoły w rytm piosenki. To było ogromnie podniecające - chociaż raz przejąć kontrolę. Miałyśmy uczucie, że robimy coś, o czym będzie się mówiło jeszcze przez wiele następnych lat. Nasz nastrój stale się poprawiał i wkrótce śpiewałyśmy chórem, najgłośniej jak umiałyśmy: We shall not, we shall not be moved. We shall not, we shall not be moved Just like a tree that's standing by the water, We shall not be moved. (Nie damy się stąd ruszyć. Nie damy się stąd ruszyć, Jak drzewo stojące nad wodą. Nie damy się stąd ruszyć.) Za drzwiami zapanowała cisza. Gdy zastanawiałyśmy się, co zamierzają zrobić zakonnice, ktoś zapukał w okienko do

wydawania posiłków z kuchni. Zerwałyśmy się na równe nogi. - To tylko ja, otwórzcie - głos nie przypominał żadnej z zakonnic. Margaret uchyliła okienko. - To Nula. Przyniosła nam ołówek i papier - powiedziała. Podbiegłyśmy do okienka. - Gdzie są zakonnice? - spytała Sinead. - Są w biurze i rozmawiają na wasz temat - powiedziała Nula. - Robicie coś wspaniałego. Piosenka była fantastyczna, wszystkie śmiałyśmy się w sypialniach, ale wygląda na to, że zakonnice są naprawdę wściekłe. W każdym razie lepiej pójdę, zanim mnie tu złapią - wybiegła. - Powinnyśmy wziąć trochę jedzenia z kuchni, gdy siostry są zajęte - powiedziała Marion. - Kto jest na tyle mały, by przejść przez okienko do wydawania posiłków? - Frances, ty jesteś najmniejsza - powiedziała Sinead. Zawsze była dobra w zgłaszaniu mnie na ochotnika. Przecisnęłam się przez okienko i przetrząsnęłam kredensy w kuchni w poszukiwaniu jedzenia. Udało mi się zabrać trochę chleba, mleka i pudełko herbatników, przeznaczonych dla zakonnic, gdy usłyszałam głosy na schodach i dałam nura z powrotem. Wyjęłam sznurowadło i zawiązałam ciasno wokół klamki od okienka. - Świetnie się spisałaś, Frances. To pudełko herbatników jest prawie pełne - powiedziała Mary, wkładając czekoladowe ciasteczko do ust. Każda usiadła z porcją mleka i herbatnikiem, wiedząc, że być może będzie to nam musiało wystarczyć na długo. Matka De Richie znowu zastukała w drzwi. - Czy jesteście gotowe wyjść, dziewczęta? Nie odezwałyśmy się.

- Jeśli tego chcecie, mogę czekać znacznie dłużej niż wy - powiedziała. Nic nie odpowiedziałyśmy. Jeszcze nawet nie zaczęłyśmy robić listy żądań. Kiedy matka przełożona odeszła, zaczęłyśmy dyskutować, co napisać. Rosemary podjęła się pisania, a każda miała coś do powiedzenia. - Chcemy dodatkowej kromki chleba na podwieczorek. Jedna to za mało. - I trochę więcej masła. - Tak, z trudem wystarcza na jedną kromkę. - Porządnie ugotowanego jedzenia zamiast tych niedogotowanych ochłapów, które dostajemy. - Dodatkowych koców. - Prawdziwego mięsa. Rosemary zapisywała wszystko najszybciej jak umiała. Potem spytałam, czy na końcu może napisać, że przyznaję się do zabrania mszalnego wina. Nie chciałam, by ktokolwiek został ukarany z mojego powodu. Wyjazd do domu na wakacje był jedyną rzeczą, która trzymała część dziewcząt przy życiu. Jednak nie wspomniałam o udziale Kathleen i Mary w tej kradzieży. Uznałam, że decyzja, czy będą chciały się przyznać, należy do nich. - Naprawdę je zabrałaś? - spytała zdziwiona Sinead. Zwykle to ona organizowała takie rzeczy. Mnie uważano za bardziej rozsądną. - Matka De Richie zabije cię, gdy stąd wyjdziemy powiedziała Rosemary. Chciałam nacieszyć się obecną sytuacją, więc zmieniłam temat. - W każdym razie, co zrobimy z listą? - spytałam. - Jest prawie gotowa, chyba że któraś wymyśli coś jeszcze - Kathleen zaczęła ją odczytywać: „Dodatkowa kromka chleba na podwieczorek, więcej masła...".

Zaczęłyśmy się śmiać. - Wspaniale. Dlaczego nie przerzucimy jej przez okienko od razu? - spytała Sinead. Nasłuchiwała przy okienku, odwiązała sznurowadło, a Marion przepchnęła pismo do kuchni. Następnego dnia rano, po dwunastu godzinach od zamknięcia się w refektarzu, żadna z nas nie była zbyt wyspana, ale czułyśmy się świetnie. Właśnie zaczynałyśmy grę w szpiega, gdy matka De Richie zapukała do drzwi. - To już trwa wystarczająco długo! Lepiej wyjdźcie albo będzie znacznie gorzej, gdy w końcu wyjdziecie. - Nie wyjdziemy, dopóki nasze żądania nie zostaną spełnione - krzyknęła Kathleen. - Lista jest koło okienka do wydawania posiłków. Wstrzymałyśmy oddech, nasłuchując kroków zmierzających przez kuchnię w stronę okienka i z powrotem. Zachichotałam nerwowo. - O mój Boże, zastanawiam się, co one teraz zrobią. Po kilku minutach matka De Richie odpowiedziała: - Nie ustąpię wobec listy waszych żądań. Mogę czekać tak długo, jak będzie trzeba, byście wyszły. Nie możecie tam zostać na zawsze, a nie macie dokąd pójść. Więc po prostu poczekam, aż się bardzo zmęczycie i bardzo zgłodniejecie. W jej głosie brzmiało zadowolenie z siebie, które wcale mi się nie spodobało. Wyglądało na to, że nasze żądania nie zostały potraktowane poważnie. Wkrótce potem natura zaczęła domagać się swoich praw i doszło do tego, co nieuchronne. W nocy używałyśmy wiadra, ale teraz któraś powiedziała, że musi zrobić coś więcej niż siusiu. Okazało się, że taką potrzebę odczuwa większość z nas. Nie biorąc tego zawczasu pod uwagę, łamałyśmy sobie głowy, co teraz zrobić. Nagle nasz nastrój uległ zmianie.

Potrzeba wkrótce stała się rozpaczliwa, a kilka dziewczyn zaczęło mieć skurcze żołądka. Żadna z nas nie chciała się poddać, ale czas naglił. Postanowiłyśmy poczekać, aż wszyscy pójdą na śniadanie i wtedy wyślizgnąć się do toalety, ale chociaż rozbierałyśmy barykadę najciszej jak mogłyśmy, zakonnice wtargnęły do środka w chwili, gdy tylko złapałyśmy za klamkę. Bunt był skończony. Przeżyłyśmy swój moment chwały, a teraz musiałyśmy za to zapłacić. Jednak chociaż tego dnia zakonnice zbiły mnie niemal do utraty przytomności, nadal uważałam, że było warto.

Rozdział XXV Okno na górze W nocy przed opuszczeniem schroniska moja najlepsza przyjaciółka, Patsy, dała mi swój adres w Derry. - Jeśli uciekniesz, Frances, spróbuj dostać się do Derry i odszukaj mnie. Pomogę ci, moi przyjaciele również, obiecuję powiedziała. Widać było, że naprawdę zamierzała pomóc, więc uściskałam ją. Miałam już kolejny plan ucieczki. Tym razem, jeśli którakolwiek z dziewczyn chciałaby iść ze mną, powinna być tak mała jak ja. Będziemy także potrzebować pomocy wszystkich koleżanek z naszej sypialni, chociaż to nie powinno stanowić problemu. Gdy któraś uciekała, wszystkie jej kibicowały, niezależnie od tego, o kogo chodziło. Żadna nie chciała, by zakonnice i policja były górą. Tej nocy nie opowiadałyśmy sobie historyjek, tylko omawiałam nowy plan. Zamierzałam wydostać się przez okno w łazience obok sypialni - jedyne niezakratowane okno w budynku. Było niewielkie, ale byłam pewna, że uda mi się przez nie przecisnąć. Jedyną osobą poza mną, która mogła tego dokonać, była Mary Steel. Nie wybrałabym Mary, gdybym uciekała inną drogą. Nie byłyśmy wrogami, ale nie byłyśmy również szczególnie zaprzyjaźnione. Jednak Mary chciała iść, nawet zanim poznała cały plan, i była naprawdę bardzo podekscytowana. Wyjaśniłam, że po zgaszeniu świateł, gdy w pobliżu nie będzie żadnej z zakonnic, ściągniemy z łóżek prześcieradła i mocno je zwiążemy. Będą musiały wytrzymać nasz ciężar i być na tyle długie, by sięgnąć do dachu pralni. Gdy już wylądujemy bezpiecznie na dachu, koleżanki wciągną prześcieradła do środka i zaścielą na nowo nasze łóżka. Zarówno moje, jak i Mary musi wyglądać tak, jakbyśmy w nich spały - w ten sposób zakonnice aż do porannego dzwonka

na modlitwę nie zorientują się, że uciekłyśmy. Oczywiście zawiadomią wtedy policję, ale my będziemy już daleko od klasztoru. Późnym wieczorem szeptem omawiałyśmy plan, a im więcej dyskutowałyśmy na jego temat, tym bardziej nam się podobał. Nikt wcześniej nie próbował uciec tą drogą. Jedną z głównych zalet naszego planu było to, że miałyśmy uciekać nocą. Postanowiłyśmy zrobić to następnego wieczoru. Starałam się wyspać, by wypocząć przed ucieczką, ale trudno mi było znaleźć sobie miejsce - podniecała mnie myśl, że znowu będę wolna. Zapewne powinnam była skupić się na swym bezpieczeństwie, skoro okno znajdowało się na trzecim piętrze, ale nawet mi to przez myśl nie przeszło. W głowie mi się aż kręciło, gdyż miałam nadzieję, że wreszcie będę wolna. Następny dzień wlókł się bez końca, ale wreszcie nadeszła pora udawania się na spoczynek. Wszystkie dziewczyny były podekscytowane, ponieważ wiedziały, że po to, by plan się powiódł, każda musi odegrać swoją rolę. Bawiła je także myśl o zakonnicach, które będą głowić się, jak zdołałyśmy uciec. Ziewałyśmy i udawałyśmy zmęczenie, gdy siostra Mary oznajmiła: - Gasić światła. Pora spać, dziewczyny. - Dobranoc, siostro - odpowiedziałyśmy. Po kilku minutach, gdy upewniłyśmy się, że w pobliżu nie ma nikogo, wyskoczyłyśmy z łóżek. - Teraz wszystkie cicho! Nie uda nam się uciec, jeśli nie będziemy cicho jak myszki - szepnęłam. Mary i ja ubrałyśmy się, a inne dziewczyny krzątały się po sypialni, zdejmując prześcieradła z łóżek i wiążąc je razem ciasnymi supłami. W chwilę potem dziewczyny, jakby uczestnicząc w zawodach w przeciąganiu liny, próbowały w sypialni, czy zrobiony przez nie sznur jest wystarczająco mocny.

Wszystkie poszłyśmy do łazienki, a Mary otworzyła okno przy użyciu specjalnego pręta. Dwie dziewczyny weszły na umywalki, a trzecia stanęła im na ramionach. Przeciągnęły sznur z prześcieradeł i szybko go umocowały. Po kilku mocnych szarpnięciach uznałyśmy, że jest na tyle mocny, by nas utrzymać, i wyrzuciłyśmy go przez okno. Gdy spadł na dół, poczułam przypływ adrenaliny. Czy tym razem w końcu ucieknę na dobre? Nagle Mary zaczęła traktować mnie jak najlepszą przyjaciółkę, ale nie zwracałam na to szczególnej uwagi. Gdy uciekniemy, będziemy musiały w pełni na sobie polegać. Wspięłyśmy się na umywalkę, a reszta dziewczyn pomogła nam zająć taką pozycję, byśmy mogły wyślizgnąć się przez wąski otwór. Poszłam pierwsza. Przez chwilę motałam się, wychylona do połowy na zewnątrz, ale nie zamierzałam się poddawać. - Dasz radę, Frances - szepnęła któraś. Trzymając się prześcieradeł, ściskałam je mocno i przeciskałam się przez okno, drapiąc sobie twarz. Naprawdę bolało, ale byłam już na zewnątrz, wisząc na prześcieradłach. Popatrzyłam w dół, by sprawdzić, ile mam do przejścia i zobaczyłam, że sznur nie sięga do dachu pralni. Nie było innego wyjścia - musiałam skakać. Najpierw opuściłam się jak najniżej, przez chwilę wisiałam na jednej ręce, a potem wzięłam głęboki oddech i skoczyłam. Spadłam twardo, ale nic mi się nie stało. Spojrzałam w górę i zobaczyłam nogi Mary, dyndające z okna. Z uczuciem ulgi, że najtrudniejsze ma już za sobą, zachęcałam ją, by szła dalej. Postanowiłam nie mówić jej, że sznur jest za krótki i będzie musiała skakać, zanim nie znajdzie się na dole. W tym momencie się zaklinowała. Usłyszałam, jak mówi koleżankom, że nie może się ruszyć. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie przejść samej przez mur.

- Dasz radę, Mary - usłyszałam własny głos, powtarzający to zdanie kilkakrotnie. Wtedy pojawiła się na zewnątrz okna, wisząc na prześcieradłach. Inne dziewczyny pomachały mi, gdy Mary zsuwała się po sznurze. - Dobra, udało się jej - powiedziałam, machając im również. Gdy zbliżyła się do końca sznura, uznałam, że to dobry moment, by powiedzieć jej, że musi skoczyć, zanim sama to zauważy i przestraszy się. - Mary, musisz zaraz skoczyć. Nie jest tak źle, jak wygląda. Spojrzała w dół. - To za wysoko, Frances! Połamię nogi! - Nic ci nie będzie. Mnie się udało. - Nie potrafię! - No cóż, nie możesz wracać, prawda? Mary, zaufaj mi. Po prostu puść sznur i możemy stąd uciekać. Wszystkie na ciebie patrzą. No, dalej, po prostu skocz. Uwierzyła mi na słowo. Skoczyła i wylądowała z łoskotem na dachu. - Wszystko w porządku? - spytałam. - Tak, myślę, że tak - powiedziała, podnosząc się. Prześcieradła szybko zniknęły, wciągnięte przez okno. Wyobraziłam sobie, jak dziewczyny rozwiązują je i ścielą łóżka. Zastanawiałam się, czy będą pamiętać, by ułożyć je tak, by wyglądało, że Mary i ja jeszcze śpimy. Oczywiście, że tak zapewniłam samą siebie. Dziewczyny nie zamierzały ułatwiać zakonnicom złapania nas, bo wiedziały jak ważna jest ta ucieczka. Trudności naszej eskapady jeszcze się nie skończyły. Musiałyśmy wydostać się z dachu pralni, schodząc po rynnach. Zeszłam pierwsza, wolno zsuwając się z pochyłego dachu, aż stopy sięgnęły krawędzi rynny. Wykorzystując ją jako podporę, ostrożnie przesunęłam się do przodu.

Pochyliłam się i złapałam duży kawałek żelaza u góry rynny. Trzymając się mocno, zawisłam na nim i przywarłam do rynny, gotowa do opuszczenia się niżej. Teraz zbliżyła się do mnie Mary. Ściskając rynnę udami, nakierowałam jej stopy na krawędź rury i kazałam jej odwrócić się. Potem zaczęłam schodzić w dół rynny, która była miejscami zardzewiała, a gdzie indziej oślizgła, więc trudno było się jej trzymać. W pewnej chwili przyszło mi do głowy, że muszę być całkiem szalona, by robić coś takiego, ale w końcu zeszłam na dół. - O Boże - krzyknęła Mary, a ja spojrzałam w górę, by zobaczyć, co się dzieje. Jej nogi ześlizgnęły się z rynny i niebezpiecznie zawisła. - Świetnie ci idzie - powiedziałam. - Masz już niedaleko. Złapała się ponownie i zsunęła na dół. Odczekałyśmy chwilę, by złapać oddech i upewnić się, że w pobliżu nie ma żadnej zakonnicy. Przed pralnią znalazłyśmy duży wiklinowy kosz i zaniosłyśmy pod mur, by użyć go w charakterze schodka. Szybko przeszłyśmy przez ogrodzenie i pobiegłyśmy przez pole na zewnątrz klasztoru. Biegłam szybciej niż kiedykolwiek w życiu. Mary dotrzymywała mi kroku i przez jakiś czas nic nie mówiłyśmy. W końcu dotarłyśmy do drogi. Przez jakieś dwadzieścia minut nic nie jechało. Potem usłyszałyśmy silnik samochodu. Obejrzałam się na jaskrawe światła pewna, że to samochód policyjny, ale tak nie było. Nie zastanawiając się nad tym, co robię, uniosłam kciuk. Auto minęło nas, ale się zatrzymało. Mary spojrzała na mnie nerwowo, gdy zbliżyłyśmy się do okienka. Mężczyzna opuścił szybę i zapytał: - Dokąd jedziecie, dziewczynki? - Do Derry - odpowiedziałam.

- Nie mogę zawieźć was na miejsce, ale podrzucę was aż do Antrim. Wskakujcie. Z trudem uwierzyłyśmy we własne szczęście. Teraz mogłyśmy trochę odpocząć. Samochód skręcił, uwożąc nas daleko od schroniska. Kierowca był wyraźnie zadowolony, że ma towarzystwo, i pytał, co robimy w takiej odległości od domu, przypuszczając widocznie, że jesteśmy z Derry. Zmyśliłam historyjkę, że podróżowałyśmy samochodem z dwoma znajomymi chłopcami. Powiedziałam, że miałyśmy zostać tu przez jeden dzień, ale po kłótni chłopcy odjechali bez nas. Wydawało się, że mężczyzna uwierzył i stwierdził, że trzeba uważać, jakich przyjaciół się wybiera. Przyznałam mu rację i obiecałam, że w przyszłości będę o tym pamiętać. Odległość do Antrim wynosiła około 60 mil, a im dalej odjeżdżałyśmy, tym bardziej się odprężałam. Przez większą część podróży rozmawiałyśmy z kierowcą i czas mijał szybko. Mężczyzna powiedział, że gdyby miał wolną chwilę, zawiózłby nas do Derry, ale ktoś na niego czekał. - W porządku, damy sobie radę - odparłam - i jesteśmy naprawdę wdzięczne, że podwiózł nas pan aż do Antrim. Wysadził nas przy drodze do Derry. Pożegnałyśmy się i podziękowałyśmy mu. Było zimno, gdy stałyśmy przy drodze, więc postanowiłyśmy przejść się dla rozgrzewki. Szłyśmy i biegłyśmy wiele mil. Mijały nas samochody osobowe i ciężarówki, ale nikt się nie zatrzymał. Patrzyłyśmy na znaki i tablice przy drodze, by zorientować się, jak daleko zaszłyśmy. Był niemal świt, gdy złapałyśmy kolejną okazję. Nie miałyśmy wtedy pojęcia, gdzie jesteśmy. Kierowca ciężarówki wychylił się i powiedział, że jedzie do Newtownstewart. Wsiadłyśmy do ciepłej kabiny i podziękowałyśmy mu za zabranie nas. Kierowca nie był zbyt rozmowny, co nas ucieszyło, bo byłyśmy zmęczone i chciałyśmy odpocząć. Zrobiło się jasno i martwiłyśmy się, że

mężczyzna może zauważyć nasze ubrania wychowanek ze schroniska, ale nic nie powiedział. Podobało mi się, że siedzę wysoko w ciężarówce, spoglądając z góry na drogę. Gdy dotarliśmy do Newtownstewart, kierowca poinformował nas, że do Derry zostało około 30 mil. Wyskoczyłyśmy z szoferki, podziękowałyśmy mu i pomachałyśmy na pożegnanie. Byłyśmy zadowolone, że odjechałyśmy tak daleko, ale wiedziałyśmy, że nadal musimy być ostrożne. Do tej pory poranny dzwonek już zadzwonił i zakonnice zorientowały się, że uciekłyśmy, więc musiałyśmy uważać na policję. Zmęczone, głodne i spragnione, wpadłyśmy w paranoję i na odgłos każdego przejeżdżającego samochodu wskakiwałyśmy do przydrożnych ogrodów. Mleczarz już dostarczył mleko, więc zabrałyśmy dwie butelki z czyichś schodów i napiłyśmy się. Przez jakąś godzinę bezskutecznie zatrzymywałyśmy samochody, aż w końcu zabrała nas ciężarówka z przyczepą. Kierowca powiedział, że może podrzucić nas do Derry. Zadawał wiele pytań, na które odpowiadałyśmy, mając nadzieję, że zaspokoimy wreszcie jego ciekawość. Myślałam o tym, co dzieje się w St Joseph's. Zakonnice na pewno zastanawiały się, w jaki sposób udało nam się uciec. Szczyciły się tym, że uciekinierki zawsze były szybko łapane, więc teraz na pewno się wściekały. Uśmiechnęłam się z satysfakcją. Fajnie było pokonać zakonnice, zwłaszcza po tym, jak nas potraktowały. Kiedy dojechałyśmy do Derry, mężczyzna zapytał, dokąd idziemy. Mary odparła, że do Cragan Estate. - W porządku, podrzucę was tam - powiedział. Gdy szłyśmy przez Cragan Estate, mijałyśmy grupki dzieci idących do szkoły. Nie wiedziałyśmy, do której z nich chodzi Patsy, więc od czasu do czasu zatrzymywałyśmy kogoś i pytałyśmy, czy ją zna. W końcu jakaś dziewczynka

potwierdziła. Spytałam, czy może przekazać jej wiadomość, wyjaśniając, że jesteśmy przyjaciółkami Patsy i przebyłyśmy długą drogę, by ją zobaczyć. Dziewczynka powiedziała koleżankom, że je dogoni, i ponownie zwróciła się do mnie: - Byłyście w jednym schronisku z Patsy? - szepnęła, zasłaniając usta, jakby się bała, że ktoś może odczytać jej słowa z ruchu warg. Instynktownie poczułam do niej sympatię i zaufanie, więc powiedziałam prawdę. Przyznałam, że musimy szybko spotkać się z Patsy, zanim policja nas namierzy. - Chodźcie ze mną - powiedziała dziewczynka, prowadząc nas do ogródka jordanowskiego obok drogi. Zostańcie tu, aż wrócę z Patsy. I nie martwcie się, nikomu nie powiem, że tu jesteście. Powiedziała, że ma na imię Marie, i odeszła. - Sądzisz, że możemy jej zaufać? - spytała Mary. - Myślę, że jest w porządku. Zresztą nie mamy wyboru, jeśli chcemy znaleźć Patsy - odparłam. - Jak dotąd, wszystko idzie dobrze, więc bądźmy dobrej myśli. Czekałyśmy w parku około półtorej godziny i już zaczynałyśmy się niepokoić, gdy Mary przyprowadziła Patsy. - Myślałam, że już cię więcej nie zobaczę, Frances! powiedziała Patsy, obejmując mnie. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłyście. I że jesteście tutaj! Chciała dowiedzieć się wszystkiego o naszej ucieczce, więc usiadłyśmy na ławce i opowiedziałyśmy całą historię. Patsy słuchała z niedowierzaniem, a Marie miała usta otwarte ze zdziwienia. Gdy skończyłyśmy, spytała Patsy, czy my naprawdę siedzimy obok, jakby nie mogła w to uwierzyć. Patsy roześmiała się i powiedziała, że oczywiście tak. Podziękowałam Marie, że odszukała Patsy. - Nie ma o czym mówić. Teraz musimy zmyć się ze szkoły na cały dzień - odparła bardzo rzeczowym tonem.

Patsy i Marie poszły do sklepu i wróciły ze słodyczami i chrupkami dla nas wszystkich. Potem pokręciłyśmy się chwilę po parku, śmiejąc się i rozmawiając. Byłam wolna i szczęśliwsza niż kiedykolwiek wcześniej. Cały czas myślałam, jakie miny miały zakonnice, gdy zrozumiały, że uciekłyśmy. Wyobraziłam sobie, jak klepią moje pościelone łóżko, próbując mnie obudzić rano. - Damy wam jakieś inne ubrania w porze obiadu powiedziała Patsy. Do tego czasu kręciłyśmy się po parku. Było nam o wiele przyjemniej niż w schronisku. Patsy wróciła z Marie około pierwszej, jak obiecała, niosąc torby wypchane ubraniami. Poprosiła wszystkie przyjaciółki, by wydobyły, co tylko mogą, ze swoich szaf, tak by ich matki tego nie zauważyły. - Powinnyście znaleźć tu coś, co będzie na was pasować powiedziała. Wyjęłyśmy ubrania z toreb. Były naprawdę ładne, znacznie ładniejsze od tego, co miałyśmy na sobie kiedykolwiek wcześniej. Włożyłam dżinsy, nie zdejmując sukienki. Pasowały jak ulał, a Patsy oceniła, że świetnie na mnie wyglądają. Mary także znalazła spodnie, które bardzo jej się spodobały. Patsy i Marie stały na straży, gdy wkładałyśmy swetry. Patsy podała mi krótką dżinsową kurtkę, a Mary wybrała niebieski skafander. W tych nowych strojach nie wyglądałyśmy już jak uciekinierki, ale jak nasze rówieśnice. Patsy zaplotła moje długie czarne włosy w luźny warkocz, by zmienić mój wygląd, i powiedziała, że po lekcjach możemy przejść się z nią i jej koleżankami po mieście, by znaleźć jakąś kryjówkę. Byłam pewna, że policja mnie już teraz nie znajdzie. Odmieniony wygląd dał mi taką pewność siebie, jakiej nigdy wcześniej nie miałam. Gdy lekcje się skończyły, spotkałyśmy się z większą grupą koleżanek Patsy i poszłyśmy do kawiarni na frytki,

które były pyszne. Rozmawiałyśmy o tym, gdzie się ukryć. Dziewczyny wyglądały, jakby bardziej przejmowały się naszymi problemami niż tym, że mogą wpaść w tarapaty. Doceniałam to, że narażają się dla nas, i uważnie słuchałam wszystkiego, co mówiły. Były naprawdę miłe i szczere. Potrzebowałyśmy jakiegoś ciepłego i bezpiecznego miejsca, w którym mogłybyśmy spędzić noc. Po dłuższych rozważaniach zapadła decyzja, że najlepiej będzie schronić się w miejscowym kościele katolickim. Jeśli zdołamy się schować, gdy ksiądz będzie zamykał go na noc, będziemy mogły potem wyjść i przespać się na ławkach. Przyjaciółki Patsy po kolei będą zrywać się ze szkoły i co rano przynosić nam jedzenie - to, co uda im się zwinąć z domów. Wyglądało to na dobry plan, póki nie wymyślimy czegoś lepszego. Nie chciałyśmy wałęsać się po mieście w chłodzie przez całą noc, a Patsy i jej koleżanki zrobiły już wiele, by nam pomóc. Potem rozmowa zeszła na jednego ze znajomych Patsy, zwanego Ozzy. Okazało się, że mniej więcej dwa lata temu uciekł z domu poprawczego Borstal i dotychczas nie został schwytany. Każdą noc spędzał w innym miejscu. Dziewczyny nie widziały go od kilku dni, ale powiedziały, że nazajutrz postarają się go odszukać. - To fajny gość i pomoże wam, jeśli będzie mógł. Zna parlamentarzystkę Bernadette Devlin - powiedziała Patsy. Pomogła mu kilka razy i są prawdziwymi przyjaciółmi. Kilka godzin później Mary i ja ukryłyśmy się w kościele za filarem, nasłuchując, jak ksiądz kręci się po zakrystii. Nie musiałyśmy długo czekać na jego wyjście. Światła zgasły, trzasnęły zamykane drzwi i zazgrzytał klucz w zamku. Było to dziwne i niesamowite uczucie - zostać tu samym w nocy. Położyłyśmy się na ławkach i wyczerpane zasnęłyśmy. Obudziłyśmy się wcześnie, zdrętwiałe i obolałe, nie mając pojęcia, która jest godzina i kiedy zjawi się ksiądz.

Rozejrzałyśmy się za najlepszą kryjówką. Oceniłyśmy, że najbezpieczniej będzie pod ołtarzem. Było tam dużo miejsca, a leżący na ołtarzu obrus zasłaniał nas. Wczołgałyśmy się pod niego i za jakiś czas usłyszałyśmy odgłos otwieranych drzwi do kościoła. Siedziałyśmy bez ruchu, milcząc i nasłuchując kroków. Domyśliłam się, że w kościele jest kilka osób. Stłumiłam śmiech, gdy Mary wyciągnęła torbę wystygłych frytek z kieszeni skafandra i zaczęła jeść. - Umieram z głodu - szepnęła. Widok był tak dziwny i zabawny, że musiałam zakryć sobie usta ręką, by powstrzymać śmiech. Mary dała mi frytkę, więc uznałam, że mogę przyłączyć się do śniadania. Zagrały organy, a po chwili zobaczyłyśmy stopy księdza wsunięte pod skraj obrusa. Zaczęła się msza. Siedziałyśmy najciszej jak mogłyśmy, ale cały czas jadłyśmy zimne frytki. W pewnym momencie zachciało mi się kichać i musiałam uszczypnąć się w nos, co znowu nas rozbawiło. Z całej siły powstrzymywałyśmy śmiech. Odczułyśmy wielką ulgę, gdy msza się skończyła i ksiądz poszedł do zakrystii. - Musimy się stąd wyślizgnąć, gdy wszyscy wyjdą, i usiąść w ławce - powiedziałam. Zaczęłam odczuwać klaustrofobię. Usłyszałyśmy, że ktoś szepcze nasze imiona. Wyjrzałyśmy spod obrusa i z radością ujrzałyśmy jedną z przyjaciółek Patsy. Wyczołgałyśmy się spod ołtarza, wyszłyśmy na zewnątrz i zaczęłyśmy jeść kanapki, które nam przyniosła. Szybko weszłyśmy w pewien rytm. Za dnia wraz z Patsy i jej koleżankami kręciłyśmy się po mieście, a nocą ukrywałyśmy się w kościele. Byłyśmy w doskonałych nastrojach, bo w końcu byłyśmy wolne, z dala od dyscyplinujących dzwonków i zakonnic oraz stałego zagrożenia przemocą. Wspaniale było móc robić, na co ma się

ochotę i chodzić, gdzie się chce. Pewnej nocy Patsy zabrała nas na spotkanie z Ozzym, Bardzo chciałam go poznać, bo opowiadała o nim często z dużą sympatią. Siedział na schodkach prowadzących do dużego bloku komunalnego. - To właśnie jest Ozzy - powiedziała Patsy, podchodząc, by go uściskać. Wyglądał, jakby przez cale życie mieszkał na ulicy, ale pomyślałam, że i tak ma dużo wdzięku. Usiadłyśmy obok niego na schodach. Było mi zimno, ale on zdawał się nie zauważać chłodu. Gdy zaczął mówić, stało się jasne, że od dawna ukrywa się w różnych miejscach i bardzo go to ekscytuje. Nie potrafiłam wyobrazić go sobie żyjącego jak zwyczajny człowiek, który pracuje od dziewiątej do piątej i płaci podatki. Patsy miała rację - Ozzy był miły i wyglądał na szczerze przejętego naszą trudną sytuacją. Zaproponował, że zadzwoni do Bernadette Devlin, by spytać, czy będzie mogła nam jakoś pomóc. Nie byłam przekonana, czy parlamentarzystka będzie w stanie dla nas coś zrobić, ale warto było spróbować. Ozzy poszedł zadzwonić, a my czekałyśmy na schodach. Wrócił uśmiechnięty. - Mam was podrzucić do jej domu w Cookstown powiedział. - Samochód będzie za chwilę. Nie miałam pojęcia, gdzie jest Cookstown, ale nie było czasu się zastanawiać. Gdzieś niedaleko rozległ się dźwięk klaksonu. - To wasza podwózka. Nie martwcie się, ona jest świetna i wam pomoże. Ozzy i Patsy odprowadzili nas do samochodu, a kierowca kazał nam wsiadać. Pomachałyśmy Patsy na pożegnanie, nie wiedząc, kiedy znowu ją zobaczymy. Jechałyśmy długo, dobrze ponad godzinę, ale przynajmniej w aucie było ciepło.

Gdy dotarłyśmy do domu Bernadette Devlin, gospodyni stała w drzwiach, by nas przywitać. Wysiadłyśmy z samochodu, nieco niespokojne, po co nas zaprosiła. Była bardzo serdeczna, podała nam rękę, prosząc do środka, ale gdy wchodziłyśmy do domu, zauważyłam kątem oka kilka zakonnic i księdza, siedzących w salonie. Zadrżałam z gniewu, gdy zrozumiałam, że nas zdradziła. Odwróciłam się, by uciec. - Zaczekaj - powiedziała. - Wejdźcie do kuchni i porozmawiajmy. Nie ruszyłam się, mimo że zapewniła, że zakonnice zostaną w salonie. Powiedziała, że jako parlamentarzystka musi przestrzegać prawa, więc musiała poinformować ośrodek St Joseph's, że do niej przyjedziemy. Obiecała, że nikt nie będzie nam przeszkadzał i możemy uczciwie pomówić o krzywdach, jakie nas spotkały. Powstrzymałam chęć ucieczki i poszłam za nią do kuchni. Przy herbacie i ciasteczkach Mary i ja opisałyśmy życie w klasztorze, wyjaśniłyśmy, dlaczego uciekłyśmy i czemu nie możemy wrócić. Rozmawiałyśmy długo, ale cały czas miałam świadomość, że zakonnice są w salonie i nie byłam w stanie poczuć się swobodnie. Zapewne z rozkoszą obmyślały już dla nas karę. Bernadette Devlin robiła naprawdę miłe wrażenie, ale oświadczyła, że będzie nam mogła pomóc jedynie wtedy, jeśli w towarzystwie zakonnic wrócimy do schroniska. Oczywiście, wcale nam się to nie spodobało. - Pani nie wie, jakie one są! - powiedziałam. - Nie ujdzie nam na sucho ucieczka i to, co mówiłyśmy pani na ich temat. Wściekną się na nas! - Proszę nas nie odsyłać z powrotem, bo inaczej to wszystko będzie na próżno! - wypaliła Mary. Byłyśmy przerażone, ale wyglądało na to, że nieuchronnie zostaniemy odesłane do klasztoru.

- Jeśli chcecie, żebym wam pomogła, musicie mi zaufać powiedziała Bernadette. - Porozmawiam z zakonnicami przed waszym powrotem i nie sądzę, żeby tym razem was ukarały. Chodźcie, dziewczynki, możecie skorzystać z mojej łazienki, żeby umyć twarze i uczesać się. Czesałam się okrągłą drewnianą szczotką, gdy weszła, by powiedzieć, że omówiła sprawę z zakonnicami i pora jechać. Nie chcąc napotkać jej wzroku, ze smutkiem wpatrywałam się w szczotkę do włosów, którą miałam w ręku. - Możesz ją zatrzymać, jeśli chcesz. Weź ją sobie powiedziała Bernadette. Nie mogłam w to uwierzyć. To bardzo podniosłoby mój status po powrocie do St Joseph's. Pozwalano nam mieć kilka podstawowych rzeczy, jak ubrania czy zdjęcia, ale żadna z dziewczyn nie mogła pochwalić się, że jej szczotka do włosów należała wcześniej do parlamentarzystki Bernadette Devlin. Kilka miesięcy później siostra Mary przyszła po mnie do zakrystii. Klęczałam obok wiadra z wodą i płynem dezynfekcyjnym „Jeyes Fluid". - Reilly! - warknęła. - Idź do sypialni i pozbieraj swoje rzeczy. Wyjeżdżasz stąd dzisiaj. Odłożyłam szczotkę do szorowania i wstałam. - Jak mam to rozumieć? - wyjąkałam. - Dokąd mam jechać? - Będziesz pracować u porządnej katolickiej rodziny w Portadown, a mam nadzieję, że zmuszą cię do wysiłku, Reilly. Krzyżyk na drogę, tyle ci mogę powiedzieć. Nikt w St Joseph's nie będzie za tobą tęsknił, zapewniam cię. Samochód zawiezie cię tam o trzeciej. Otworzyłam usta ze zdumienia. - Wychodzę? Dzisiaj? - Już ci powiedziałam, Reilly. Idź teraz do sypialni, zbierz swoje rzeczy i zamelduj się u matki przełożonej.

- Tak, siostro. Odwróciłam się, by wybiec z zakrystii i przewróciłam wiadro z wodą i płynem dezynfekcyjnym. Siostra Mary krzyknęła, bym wróciła i posprzątała, ale pobiegłam dalej, jakbym jej nie usłyszała. Spieszyłam się, by znaleźć Sinead. Była w pralni z dwiema koleżankami. - Będę przyjeżdżać z wizytą najczęściej, jak będę mogła obiecałam. - Gdy przyjedziesz, nie zapomnij mi coś przywieźć powiedziała. - Ile tylko dam radę unieść - powiedziałam, obejmując ją. O trzeciej po południu, drżąc ze strachu i podniecenia, wyszłam z głównego gmachu klasztoru do czekającego samochodu. Miałam w walizce jedynie ubranie na zmianę, koszulę nocną, grzebień i szczoteczkę do zębów, wszystko otrzymane od zakonnic. Jakiś czas temu ktoś ukradł mi szczotkę do włosów od Bernadette Devlin, więc nie miałam niczego własnego, poza emocjonalnymi ranami, wyniesionymi z dzieciństwa, w którym byłam wykorzystywana i maltretowana. Gdy samochód odjeżdżał, odwróciłam się i zobaczyłam, że Sinead stoi na schodach i macha mi na pożegnanie. Także jej pomachałam i machałam dotąd, dopóki nie znikła mi z oczu. Gdy auto mijało klasztorną bramę, nie wiedziałam, co mnie czeka, ale jedno było pewne: w końcu byłam wolna.

Epilog Sinead opuściła schronisko dwa lata później. W tym czasie wróciłam do Omagh. Sinead odnalazła mnie i także się tam przeniosła. Po kolejnych kilku latach przeprowadziłam się do Antrim, a ona za mną. Kochałam ją, ale nigdy już nie byłyśmy sobie naprawdę bliskie. Potrafiłyśmy rozmawiać jedynie o klasztorze; trudno było się od tego uwolnić. Kilka lat później Sinead musiała się wyprowadzić i straciłyśmy ze sobą kontakt. Nie widziałam jej już od prawie trzydziestu lat. Gdy miałam 23 lata, ponownie spotkałam się z Lorettą. Mieszkała w Londynie z naszą matką i dwoma młodszymi braćmi. Pierwsze pytanie, jakie jej zadałam, brzmiało: „Dlaczego uciekłaś, nic nam nie mówiąc?". Nie odpowiedziała, tylko popatrzyła, jakby chciała powiedzieć: „Po prostu uciekłam, i co z tego?". Potem odwiedziłam ją jeszcze kilka razy, gdy wyniosła się od matki. Rozumiałyśmy się dobrze i zawsze cieszyłam się na jej widok, ale w istocie rzeczy łączyła nas jedynie przeszłość w klasztorze i matka. Obydwa te tematy były dla nas bardzo trudne. Loretta nadal nie umiała pisać, a blizny na jej plecach ciągle były bardzo widoczne. Wizyty u niej wywoływały bolesne wspomnienia i z upływem lat coraz rzadziej się widywałyśmy. Potem, po około dziesięciu latach, całkiem zaprzestałam tych odwiedzin. Chyba wolałabym w ogóle nie spotkać więcej matki: poznanie jej było dla mnie wielkim rozczarowaniem. Miałam nadzieję, że w jakimś stopniu będzie przypominać Siobhan, mieszkającą na farmie, bo to była jedyna matka, jaką poznałam. Byłam rozgoryczona, że zastałam własną matkę pijaną, gdy przyjechałam do niej o jedenastej przed południem. W domu panował bałagan. Spytałam, dlaczego zostawiła nas w klasztorze. - Nie chciałam, byście dorastając, kradły mi facetów odpowiedziała z ochrypłym śmiechem.

Uważnie przyjrzałam się jej i pomyślałam, że nigdy nie chciałabym być do niej podobna. Odwiedziłam ją jeszcze kilka razy, mając nadzieję na bardziej satysfakcjonujące wyjaśnienie i jakiś przebłysk żalu i wyrzutów sumienia. W końcu zrozumiałam, że się tego nie doczekam. Gdy miałam 25 lat, poznałam też Marię, najstarszą siostrę. Była cudowną kobietą, ale podobnie jak my wszystkie miała poważne blizny psychiczne wyniesione z dzieciństwa. Nadal bardzo lubiłam śpiewać i przez wiele lat pracowałam jako profesjonalna piosenkarka w pubach i klubach w południowo - wschodniej Anglii. Jednak od trzynastu lat, odkąd moje najmłodsze dziecko wyprowadziło się z domu, nie śpiewam już zawodowo. Nauczyłam się czytać i pisać jednocześnie z własnymi dziećmi, używając ich elementarzy i oglądając programy telewizyjne dla dzieci. Wkrótce sięgnęłam po książki dla dorosłych, omijając słowa, których nie rozumiałam. Bardzo cierpliwy sklepikarz uczył mnie liczyć pieniądze. Czekał, aż pozostali klienci wyjdą ze sklepu, a potem mówił: „Niech pani pokaże, ile pani ma pieniędzy, a ja pani powiem, co można za to kupić". Po wyjściu ze schroniska pogłębiło się również moje zainteresowanie zjawiskami nadprzyrodzonymi. Nadal miałam przeczucia, a czasem łapałam się na tym, że czytam w cudzych myślach. Zwykle nie miałam nad tym kontroli, ale często się to zdarzało, gdy byłam przygnębiona. Moi przyjaciele twierdzili, że mam dar czytania w cudzych myślach, ale ja sama nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. Nie spotkałam żadnej z dziewczyn, z którymi dorastałam, aż do zjazdu wychowanek Domu Nazaretańskiego w Belfaście kilka lat temu. To było dziwne przeżycie - grupa kobiet pytających się nawzajem: „jaki miałaś wtedy numer?". Potem trochę wypiłyśmy i zaczęłyśmy śpiewać piosenki z naszego

dzieciństwa. Pamiętałam słowa wszystkich piosenek, które nam towarzyszyły w tamtych złych latach. Kiedy powiedziałam koleżankom, że zamierzam postawić zakonnice przed sądem, odniosły się do tego bardzo pozytywnie, ale tylko jedna, Ann Marie, zdecydowała się mnie wesprzeć. Już wcześniej kontaktowała się z policją i została poproszona o złożenie oświadczenia, ale potem się wycofała, bo wiedziała, że bez pomocy innych ofiar przemocy nikt jej nie uwierzy. Wiedziałam, jak się czuła. Kontaktujemy się od tamtej pory i regularnie odwiedzam ją w Belfaście. Nie spotkałam już więcej Francy'ego, który uratował mnie, gdy się topiłam, ale nigdy o nim nie zapomniałam. Nie mogłabym opowiedzieć tej historii, gdyby nie jego odwaga. Dziękuję ci, Francy. Niedługo potem, jak podjęłam kroki prawne przeciwko zakonnicom, poczułam, że nie daję sobie rady z depresją i poszłam do lekarza rodzinnego. Lekarka poradziła mi, bym skonsultowała się z psychoterapeutką i umówiła mnie na wizytę z Merril Mathews. Merril była świetną terapeutką, a sesje z nią pozwoliły mi spojrzeć na wydarzenia z dzieciństwa z perspektywy. Podczas naszych spotkań ponownie przeżywałam swoje doświadczenia z klasztoru. Potem szłam do domu i spisywałam je, mając je świeżo w pamięci. Mniej więcej w tym właśnie czasie napisałam najtrudniejsze rozdziały tej książki. Zwrócenie się o pomoc do terapeutki okazało się najlepszą rzeczą, którą dla siebie zrobiłam. Pomogły mi nie tylko jej umiejętności terapeutyczne. Merril była troskliwa i ciepła; to naprawdę cudowna osoba, która podczas naszych sesji dzieliła ze mną ból. Uważam, że miałam dużo szczęścia, że znalazłam się w tak dobrych rękach. Nadal kontaktujemy się telefonicznie. Mam dla niej dużo szacunku i sympatii.

Przelanie na papier moich myśli było bardzo bolesne, ale przy jednoczesnej terapii pomogło mi zrozumieć to, co mi się przydarzyło. Ponadto - co było najważniejsze - pomogło mi uświadomić sobie, że to nie była moja wina. Bardzo powoli zaczynałam czuć, że zyskuję kontrolę nad wspomnieniami. Teraz, gdy myślę o swoim dzieciństwie, nadal jest to bolesne, ale nie czuję się już tak zdruzgotana, jak wtedy, gdy zaczynałam pisać. W końcu, po dziewięciu długich latach, moje działania prawne przeciwko Ubogim Siostrom z Nazaretu dobiegają końca. To była długa i trudna walka, ale w jej trakcie nabrałam siły i pewności siebie. Wiem, że nadal mam jeszcze dużo do zrobienia, ale przynajmniej mam poczucie, że moje życie toczy się we właściwym kierunku. Wiele osób pytało mnie, dlaczego po tak długim czasie tak ważne jest dla mnie prowadzenie tej sprawy. Dlaczego narażam się na cierpienie? Odpowiedź jest prosta: nie mam wyboru - moje życie się rozpadło i jeśli chcę pójść naprzód, muszę zmierzyć się z demonami przeszłości. Ważnym etapem na drodze do odzyskania zdrowia było dla mnie przelanie tych wspomnień na papier. Mam nadzieję, że publiczne opowiedzenie mojej historii nie tylko pomoże innym, ale również pozwoli im lepiej zrozumieć długotrwałe skutki, do jakich prowadzi nadużycie. Gdy w trakcie pisania tej książki kontaktowałam się z innymi wychowankami Domu Nazaretańskiego, przekonałam się, że wszystkie z nich są ofiarami, które zostały w jakimś stopniu zniszczone psychicznie. Po kolejnym spotkaniu doszłam do wniosku, że zbyt długo cierpiałyśmy w milczeniu. Przyszła pora opowiedzieć naszą historię.