Cassandra Clare Diabelskie Maszyny t 3 Mechaniczna Ksiezniczka

,,Mechaniczna Księżniczka” CASSANDRA CLARE * Tłumaczenie nieoficjalne: Drużyna Dobra * http://chomikuj.pl/Druzyna_Dobra

Prolog York, Północna Anglia, rok 1847. - Boję się - powiedziała mała dziewczynka siedząca na łóżku. - Dziadku, mógłbyś zostać ze mną? Aloysius Starkweather wydał ze swego gardła dźwięk zniecierpliwienia i przysunął krzesło bliżej łóżka. Ten niecierpliwy dźwięk był jedyną oznaką irytacji; tak naprawdę sprawiało mu przyjemność, że jego wnuczka tak bardzo mu ufała. Jego szorstki sposób bycia nigdy jej nie przeszkadzał, pomimo jej łagodnego charakteru. - Nie ma się czym martwić, Adele - powiedział. - Zobaczysz. Spojrzała na niego wielkimi oczyma. Zazwyczaj ceremonia nadania pierwszych run odbywała się w jednym z najwspanialszych pomieszczeń w Instytucie w Yorku, ale przez wzgląd na delikatne nerwy i kruche zdrowie Adele wyrażono zgodę, aby odbyła się w bezpiecznej przestrzeni jej sypialni. Siedziała u wezgłowia swojego łóżka z mocno wyprostowanymi plecami. Jej suknia ceremonialna była czerwona, z wstążką tego samego koloru zawiązaną na plecach. Miała jasne włosy, jej oczy wydawały się być zbyt ogromne względem szczupłej twarzy, a ramiona zbyt wąskie. Wszystko w niej było kruche, niczym chińska porcelana. - Cisi Bracia - zaczęła. - Co oni mi zrobią? - Podaj mi rękę - powiedział, a ona ufnie wyciągnęła dłoń w jego stronę. Obrócił ją i zobaczył bladoniebieską siateczkę żył pod jej skórą. - Użyją swoich steli - wiesz czym jest stela - by narysować na tobie Znak. Zazwyczaj zaczynają od runy Wzroku, co wiesz z nauk, ale w twoim przypadku zaczną od runy Siły. - Ponieważ nie jestem silna. - By wzmocnić twoje ciało. - Niczym bulion wołowy - Adele zmarszczyła nos. Roześmiał się. - Miejmy nadzieję, że nie będzie to nieprzyjemne. Poczujesz lekkie ukłucie,

więc musisz być dzielna i nie płakać, bo Nocni Łowcy nie płaczą z bólu. Potem ukłucie minie, a ty poczujesz się dużo silniejsza i zdrowsza. I to będzie koniec ceremonii, zejdziemy schodami na dół i zjemy lodowe ciasto w ramach świętowania. Adele zastukała obcasami. - Będzie przyjęcie! - Tak, przyjęcie. I prezenty – Poklepał się po kieszeni, w której spoczywało małe pudełko zawinięte w cieniutki błękitny papier, w którym znajdował się jeszcze mniejszy pierścień rodzinny. - Jeden z nich mam tutaj, przy sobie. Dostaniesz go wtedy, gdy zakończy się ceremonia nadania Znaków. - Nigdy nie miałam zorganizowanego przyjęcia na moją cześć. - To dlatego, że staniesz się Nocnym Łowcą - powiedział Aloysius. - Wiesz dlaczego to jest takie ważne, prawda? Twoje pierwsze Znaki będą oznaczać, że jesteś Nefilim, tak jak ja, jak twój ojciec i matka. Będą oznaczać, że jesteś częścią Clave. Częścią naszej rodziny wojowników. Kimś wyjątkowym i lepszym od innych. - Lepszym od innych - powtórzyła powoli, gdy drzwi jej pokoju otworzyły się i weszli doń dwaj Cisi Bracia. Aloysius ujrzał błysk strachu w oczach Adele. Wyciągnęła dłoń z jego uścisku. Zmarszczył brwi - nie lubił patrzeć na strach swojego potomstwa, lecz nie mógł zaprzeczyć, że Cisi Bracia byli straszni w tej swojej ciszy i swoich specyficznych, płynnych ruchach. Przeszli dookoła łóżka w stronę Adele, gdy drzwi znów się otworzyły i weszli przez nie rodzice dziewczyny: jej ojciec, syn Aloysiusa, w szkarłatnej zbroi; jego żona w czerwonej sukni wyciętej w pasie i złotym naszyjniku, na którym wisiała anielska runa. Uśmiechnęli się do córki, która odwzajemniła się drżącym uśmiechem, aż została otoczona przez Cichych Braci. Adele Lucinda Starkweather. Był to głos pierwszego z Cichych Braci, Brata Cimona. Jesteś w odpowiednim wieku. To pierwszy raz, kiedy zostaniesz obdarowana Znakami Anioła. Czy jesteś świadoma zaszczytu jakiego doznałaś, i zrobisz wszystko, co w twojej mocy, aby być ich godna? Adele skinęła posłusznie głową. - Tak. Czy akceptujesz te Anielskie Znaki, które będą już zawsze zdobić twe ciało, przypominając wszystko, co zawdzięczasz Aniołowi i o twoich świętych obowiązkach względem świata? Ponownie skinęła posłusznie. Serce Aloysius'a rozpierała duma. - Akceptuję - powiedziała. Wobec tego zaczynamy. Stela błysnęła w długiej, białej ręce Cichego Brata. Wziął drżącą dłoń Adele i przyłożył jej do skóry końcówkę steli, rozpoczynając rysować. Czarne linie kłębiły się pod jej czubkiem, a Adele przyglądała się ze

zdziwieniem jak symbol Siły nabierał kształtu na bladej skórze jej ramienia, subtelna linia krzyżowała się z innymi, przecinając jej żyły, okalając jej rękę. Jej ciało było napięte, jej małe zęby podążyły w kierunku dolnej wargi. Jej oczy błysnęły na Aloysiusa, a on spojrzał w nie i zobaczył to. Ból. Normalnym było, że w czasie przyjmowania Znaków odczuwało się odrobinę bólu, ale to, co ujrzał w oczach Adele było agonią. Aloysius zerwał się, posyłając krzesło na którym siedział za siebie. - Przestańcie! - zapłakał, lecz było już za późno. Runa została ukończona. Cichy Brat odsunął się, patrząc. Na steli była krew. Adele zaskomlała pomna przestrogi swego dziadka, że nie powinna płakać - lecz wtedy jej zakrwawiona, zraniona skóra zaczęła odchodzić od kości, czarniejąc i płonąc pod runą niczym ogień i nie mogła nic poradzić na to, że odchyliła głowę do tyłu i zaczęła krzyczeć, i krzyczeć, i krzyczeć... *** Londyn, rok 1873 - Will? - Charlotte Fairchild otworzyła drzwi pokoju treningowego Instytutu. Will, jesteś tutaj? Odpowiedział jej jedynie stłumiony pomruk. Drzwi otworzyły się na oścież, odsłaniając szeroki pokój z wysokim sufitem. Charlotte dorastała trenując w nim i bardzo dobrze znała każde wypaczenie w deskach podłogowych, każdą prastarą tarczę namalowaną na ścianie północnej, kwadratowe okna, tak stare, że ich dół był cieńszy niż góra. W środku tego pomieszczenia stał Will Herondale, dzierżący nóż w swej prawej dłoni. Odwrócił głowę w stronę Charlotte by na nią spojrzeć, a ona znowu zrozumiała, jakim dziwnym był dzieckiem - chociaż miał dwanaście lat, niewiele było w nim z chłopca. Był bardzo uroczy, z gęstymi czarnymi włosami, które delikatnie falowały w miejscu, gdzie dotykały jego, teraz mokrego od potu kołnierza i były przyklejone do jego czoła. Kiedy pierwszy raz pojawił się w Instytucie, jego skóra była opalona od wiejskiego powietrza i słońca, lecz 6 miesięcy życia w mieście pozbawiły go tego koloru, powodując, że na jego policzkach pojawiły się rumieńce. Jego oczy były niespotykanie błękitne. Mógłby się stać pewnego dnia naprawdę przystojnym mężczyzną, jeśliby tylko mógł coś zrobić z tym groźnym spojrzeniem stale wypaczającym jego oblicze. - O co chodzi, Charlotte? - warknął. Ciągle mówił z lekko walijskim akcentem, przeciągając samogłoski, co mogłoby się nawet wydawać szarmanckie, gdyby nie ten groźny ton.

Przetarł czoło rękawem, gdy weszła, po czym się zatrzymała. - Szukam cię od kilku godzin - powiedziała z dozą szorstkości, która miała wpływ na Willa. Niewiele rzeczy robiło to, gdy miał zły humor, który miał prawie zawsze. - Chyba nie zapomniałeś o tym, co powiedziałam ci wczoraj, że powitamy dzisiaj nowego przybysza? - Och, ależ pamiętam - Will rzucił swoim nożem. Wbił się tuż za okręgiem tarczy, pogłębiając jego groźne spojrzenie. - Tylko, że mnie to po prostu nie obchodzi. Chłopiec stojący za Charlotte wydał z siebie stłumiony dźwięk. Śmiech, mogłaby pomyśleć, ale jak mógłby go z siebie wydać? Została ostrzeżona, że chłopiec, który przybędzie z Szanghaju do Instytutu nie czuł się zbyt dobrze, lecz wciąż była w szoku; odkąd wyszedł z powozu, blady i drżący niczym trzcina na wietrze, jego czarne kręcone włosy były przetkane srebrem, jakby był mężczyzną w wieku lat osiemdziesięciu, a nie dwunastoletnim chłopcem. Jego oczy były szerokie i srebrno-czarne, dziwnie piękne, lecz natarczywe w jego delikatnej twarzy. - Will, powinieneś był być uprzejmy - powiedziała teraz i wyciągnęła chłopca zza swoich pleców, wprowadzając go do pokoju. - Nie przejmuj się Willem. On jest po prostu humorzasty. Willu Herondale, chciałabym cię przedstawić Jamesowi Carstairsowi z Instytutu w Szanghaju. - Jem - powiedział chłopiec. - Wszyscy mówią na mnie Jem. - Zrobił kolejny krok w stronę pokoju, jego skierowane na Willa spojrzenie wyrażało przyjacielską ciekawość. Mówił bez cienia akcentu, ku zaskoczeniu Charlotte, no ale w końcu jego ojciec jest - to znaczy był - Brytyjczykiem. - Wy też możecie. - Cóż, jeżeli wszyscy cię tak nazywają, to chyba dostąpiłbym ogromnego zaszczytu, nieprawdaż? - Ton Willa był zgryźliwy: jak na jego młody wiek był niesamowicie dobrze obeznany ze wszelkimi formami nieuprzejmości. - Sądzę, że wkrótce odkryjesz, Jamesie Carstairs, że dla nas obu byłoby najlepiej, gdybyś trzymał się z dala ode mnie i zostawił mnie samego. Charlotte westchnęła w duchu. Miała wielką nadzieję, że ten chłopiec, będący w wieku Willa, mógłby rozbroić gniew i złośliwość Willa, ale wydawało się oczywistym, że Will mówił prawdę, gdy mówił jej, że nie obchodzi go inny chłopiec będący Nocnym Łowcą, który przybędzie do Instytutu. Nie chciał mieć przyjaciół, ani też być nim dla kogoś. Spojrzała na Jema, spodziewając się, że ujrzy jego zaskoczenie, lub ból, ale on tylko uśmiechał się lekko, jakby Will był małym kotkiem, który chciał go ugryźć. - Nie trenowałem, odkąd opuściłem Szanghaj - powiedział Jem. - Szukam partnera, kogoś z kim mógłbym ćwiczyć. - Ja mógłbym - zaczął Will. - Ale potrzebuję kogoś, kto dorównałby mi kroku, a nie jakieś chore stworzonko, które wygląda, jakby wisiało nad grobem. Chociaż podejrzewam, że mógłbyś być przydatny w nauce trafiania do celu. Charlotte wiedząc, co uczyniła względem Jamesa Cartairsa - fakt, którym się

nie podzieliła z Willem - poczuła jakby spłynął na nią jakiś mdły horror. Wisi nad grobem, ach, dobry Boże. Co też powiedział jej ojciec? Że Jem jest zależny od pewnego narkotyku, dzięki niemu żyje, który jest w pewnym sensie rodzajem leku, który może przedłużyć jego życie, ale nie uchroni go od śmierci. Och, Will. Zaczynała wchodzić pomiędzy dwóch chłopców, jakby mogła uchronić Jema przed okrucieństwem Willa, bardziej straszliwym niż sobie zdawał sprawę w tym przypadku - i wtedy zatrzymała się. Wyraz twarzy Jema się nawet nie zmienił. - Jeżeli przez wiszenie nad grobem masz na myśli umieranie, to oto jestem powiedział. - Mam przed sobą dwa lata życia, trzy jeżeli dopisze mi szczęście, lub po prostu mi tak powiedziano. Nawet Will nie mógł ukryć swojego szoku; jego policzki zapłonęły czerwienią. - Ja… Ale Jem skierował swoje kroki w stronę namalowanej na ścianie tarczy; gdy tam dotarł, wyszarpnął nóż z drewna. Następnie się obrócił i skierował prosto w stronę Willa. Był delikatny niczym on, tego samego wzrostu. Stali zaledwie cale od siebie, ich oczy się spotkały i zatrzymały. - Możesz trenować na mnie rzucanie do celu, jeśli chcesz - rzucił Jem tak lekko, jakby rozmawiali o pogodzie. - Dla mnie oznacza to, że powinienem odczuwać trochę strachu, zważywszy na fakt, że nie jesteś zbyt dobrym strzelcem. Obrócił się, wycelował i rzucił nóż. Utkwił dokładnie w sercu tarczy, drżąc lekko. Lub - Jem wrócił, odwracając się w stronę Willa. - Możesz pozwolić mi uczyć ciebie. Ponieważ ja jestem bardzo dobrym strzelcem. Charlotte przyglądała im się. Przez pół roku obserwowała jak Will odtrącał każdego, kto próbował się do niego zbliżyć – nauczycieli, jej ojca, jej narzeczonego Henrego, obu braci Lightwoodów - z pewną kombinacją nienawiści i precyzyjnie dokładnego okrucieństwa. Jeśli nie byłaby jedyną osobą, która kiedykolwiek widziała go jak płacze, to już dawno temu porzuciłaby nadzieję, że będzie dla kogoś jakkolwiek dobry. A teraz stał tutaj, patrząc na Jema Carstairsa, chłopca o tak kruchym wyglądzie, że wyglądał, jakby był wykonany ze szkła, z pewnym siebie wyrazem twarzy, który zmieniał się powoli w niepewność. - Ty nie umierasz tak naprawdę - zaczął, najbardziej dziwnym, niepodobnym do swojego głosu Will. - Prawda? Jem skinął głową. - Tak mi powiedzieli. - Przykro mi - powiedział Will. - Nie - zaprzeczył James miękko. Odsunął swoją kurtkę i wyjął nóż zza paska

spodni. - Nie bądź taki banalny. Nie mów, że ci przykro. Powiedz, że będziesz ze mną trenował. Wyciągnął nóż rękojeścią w stronę Willa. Charlotte wstrzymała oddech, zbyt przerażona, by się ruszyć. Czuła się tak, jakby działo się coś bardzo ważnego, lecz nie potrafiła stwierdzić co. Will sięgnął i chwycił nóż, nie spuszczając oczu z twarzy Jema. Jego palce musnęły chłopca, kiedy odbierał od niego broń. To pierwszy raz, pomyślała Charlotte, kiedy widziała jak dotyka ochoczo jakiejś innej osoby. - Będę z tobą trenował - powiedział.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Cheska Korekta: Nata

Rozdział 1

Okropny zgiełk ,,Wyjdź za mąż: Dla zdrowia w poniedziałek, dla bogactwa we wtorek, w środę, gdyż to najlepszy dzień ze wszystkich, dla sprzeczek wybierz czwartek, dla strat piątek, a by nie zaznać szczęścia sobotę.'' — Ludowy Wierszyk.

- Grudzień jest wspaniałym okresem na małżeństwo - powiedziała krawcowa, w ustach trzymając pełno szpilek, co robiła z łatwością przez lata praktyki. - Jak to się mówi: "Kiedy grudniowy śnieg szybko spadnie, weź ślub, a prawdziwa miłość będzie trwała". - Umieściła ostatnią szpilkę w sukni i zrobiła krok do tyłu. - Już. Co o tym sądzisz? Jest wzorowana na jednym z projektów Worth'a1. Tessa spojrzała na swoje odbicie w zwierciadle w swojej sypialni. Suknia z jedwabiu miała głęboki, złoty kolor, co było zwyczajem Nocnych Łowców, którzy wierzyli, że biel była kolorem oznaczającym żałobę. Dlatego nie można było brać w niej ślubu, pomimo że Królowa Wiktoria wyznaczyła tę modę. Koronki pochodzenia flamandzkiego - o wzorach delikatnych kwiatów i liści - szczelnie obszywały dopasowany stanik i opadały z rękawów. - Jest piękna! - Charlotte klasnęła w dłonie i pochyliła się do przodu. Jej brązowe oczy błyszczały z radości. - Tessa, ten kolor tak dobrze na tobie wygląda. Tessa odwróciła się obróciła się przed lustrem. Złoto dodawało koloru jej policzkom. Gorset był w kształcie klepsydry, zakrzywiony tam gdzie powinien, a mechaniczny anioł zwisał z jej szyi, dodając jej otuchy swoim tykaniem. Pod nim spoczywał wisiorek z jadeitu, który dał jej Jem. Miała przedłużony łańcuszek by mogła je nosić naraz, nie musząc rezygnować z drugiego. - Nie myślisz, może, że koronka jako dodatek jest zbyt ozdobna? 1

Charles Frederick Worth

- Wcale nie! - Charlotte wyprostowała się z jedną dłonią spoczywającą nieświadomie na brzuchu. Zawsze była zbyt szczupła - chuda, by naprawdę potrzebować gorsetu, a teraz, gdy spodziewa się dziecka nosiła herbacianą suknię, w której wyglądała jak mały ptaszek. - To dzień twojego ślubu, Tesso. Jeżeli jest jakieś usprawiedliwienie na nazbyt ozdobne dodatki to jest nim ten dzień. Uświadom to sobie. Tessa spędziła wiele nocy robiąc to. Nie była jeszcze pewna, gdzie odbędzie się ślub, bo Rada wciąż rozpatrywała ich sytuację. Ale zawsze, kiedy sobie wyobrażała ślub był on w Kościele, gdzie była prowadzona do ołtarza, może trzymając ramię Henry'ego, nie patrząc w lewo czy prawo, a przed siebie, na narzeczonego, jak powinna to robić narzeczona. Jem będzie miał na sobie strój - nie z rodzaju tych, w których walczył, ale specjalnie zaprojektowany, podobny do wojskowego munduru uszytego specjalnie na tę okazję: czarne rękawy ze złotymi pasami, złote runy wzdłuż kołnierza i rozcięcia marynarki. Będzie on wyglądał tak młodo. Obydwoje są tak młodzi. Tessa wiedziała, że to było niespotykane, ożenić się w wieku siedemnastu i osiemnastu lat, ale ścigali się z czasem. Z zegarem życia Jema, zanim się zatrzyma. Przyłożyła dłoń do gardła i poczuła znajome wibracje swojego mechanicznego anioła, którego skrzydła drapały jej dłoń. Krawcowa spojrzała na nią z niepokojem. Była przyziemną, nie Nephilim, ale miała Wzrok, tak jak wszyscy którzy służyli Nocnym Łowcom. - Usunąć koronki, panienko? Zanim Tessa odpowiedziała, rozległo się pukanie do drzwi i usłyszała znajomy głos. - To ja, Jem. Tessa, jesteś tutaj? Charlotte usiadła prosto. - Och! Nie może cię zobaczyć w sukni! Tessa stała zdziwiona. - Dlaczegóż by nie? - To zwyczaj Nocnych Łowców, to przynosi pecha! - Charlotte wstała. Szybko! Ukryj się za szafą! - Za szafą? Ale... - Tessa urwała z okrzykiem, gdy Charlotte objęła ją w pasie i zaczęła ją prowadzić za szafę jak policjant ze szczególnie opierającym się przestępcą. Uwolniona dziewczyna zgarnęła swoją suknię i spojrzała na Charlotte. Obydwie zerknęły zza szafy na szwaczkę, która po posłaniu im zdziwionego spojrzenia otworzyła drzwi. Srebrzysta głowa Jema pojawiła się w przerwie pomiędzy drzwiami a framugą.

Wyglądał trochę niechlujnie z krzywo leżącą marynarką. Rozglądał się przez chwilę po pomieszczeniu z zakłopotaniem na twarzy, zanim dostrzegł Charlotte i Tessę, które w połowie ukrywały się za szafą. - Dzięki niebiosom - powiedział. - Nie miałem pomysłów gdzie mogłyście pójść. Gabriel Lightwood jest na dole, gdzie rozpętał okropny zgiełk. ***

- Napisz do nich, Will - powiedziała Cecily Herondale. - Proszę. Tylko jeden list. Will odrzucił swoje przepocone, ciemne włosy i spiorunował ją wzrokiem. - Ustaw swoje nogi w pozycji - Tylko tyle odpowiedział. Wskazał ostrzem sztyletu. - Tam i tam. Cecily westchnęła i poruszyła stopami. Wiedziała, że nie stała we właściwej pozycji: robiła to celowo, by zirytować Willa. Łatwo było zirytować jej brata. Tylko tyle zapamiętała z czasów, gdy miał dwanaście lat. Nawet rzucając mu wyzwanie, jak na przykład wspinanie się na stromy dach dwuspadowy w ich rezydencji - to wszystko powodowało to samo: wściekły, niebieski płomień w jego oczach, zaciśnięta szczęka i czasami złamaną nogę lub ramię Willa na sam koniec. Oczywiście ten brat, niemal dorosła wersja Willa, nie przypominał jej tego z dzieciństwa. Urósł, stając się podwójnie wybuchowy i zamknięty w sobie. Miał w sobie całe piękno ich matki i cały upór ich ojca - i, czego się obawiała, jego skłonność do nałogów, chociaż wnioskowała to jedynie z szeptów wśród mieszkańców Instytutu. - Podnieś ostrze - powiedział Will. Jego głos był chłodny i profesjonalny jak jej guwernantki. Cecily podniosła miecz. Zajęło jej trochę czasu, aby przyzwyczaić się do uczucia stroju treningowego na jej skórze: miała na sobie luźną tunikę i spodnie, oraz pasek wokół jej bioder. Teraz poruszała się w tym stroju ze swobodą, jakby była w luźnej koszuli nocnej. - Nie rozumiem dlaczego nie rozważysz napisania listu. Jednego listu. - Nie rozumiem dlaczego nie rozważysz powrotu do domu - odpowiedział Will. - Jeśli po prostu zgodziłabyś się wrócić do Yorkshire, przestałabyś martwić się o naszych rodziców, a ja mógłbym zorganizować... Cecily przerwała mu po usłyszeniu tego już tysięczny raz. - Może rozważysz zakład, Will? Dziewczyna była jednocześnie zadowolona i trochę rozczarowana, gdy zobaczyła błysk w oczach Willa, który pojawiły się w ten sam sposób co u ich ojca, zawsze gdy dżentelmenowi został zaproponowany zakład. Ludzie byli tacy

przewidywalni. - Jaki rodzaj zakładu? - Will zrobił krok do przodu. Miał na sobie strój treningowy; Cecily widziała Znaki, które wiły się wokół jego nadgarstków, runę pamięci na jego gardle. Zajęło jej trochę czasu, by widzieć Znaki jako coś innego niż niedoskonałości, których teraz używała: przyzwyczaiła się do stroju, do świetnych sal rozbrzmiewających echem w Instytucie i do ich dziwnych mieszkańców. Wycelowała w ścianę przed nimi. Na niej namalowany był czarny cel: środek tarczy wewnątrz większego koła. - Jeżeli trafię w środek trzy razy, to napiszesz do Taty i Mamy jak się masz. Musisz powiedzieć im o klątwie i dlaczego odszedłeś. Twarz Willa zamknęła się jak zawsze, kiedy go o to prosiła. - Nigdy nie trafisz trzy razy bez pudłowania, Cecy. - Cóż, ten cały zakład nie powinien być dla ciebie wielkim problemem, William. - Użyła jego pełnego imienia celowo. Wiedziała, że zdenerwuje go to, gdy używa go ona. Kiedy robił to jego najlepszy przyjaciel - nie, jego parabatai; odkąd przybyła do Instytutu dowiedziała się, że to były całkiem dwie różne rzeczy - Will wydawał się odbierać to jako wyraz sympatii. Może było tak dlatego, że wciąż pamiętał ją drepczącą za nim niepewnym krokiem, zadyszaną, wołająca za nim ,,Will, Will” z walijskim akcentem. Nigdy nie nazwała go ,,William", zawsze tylko ,,Will”, lub jego walijskim imieniem, Gwilym. Zmrużył oczy, o tych samym ciemnoniebieskim kolorze jak jej. Kiedy ich matka powiedziała czule, że gdy Will urośnie będzie łamaczem serc, Cecily zawsze patrzyła na nią z powątpiewaniem. Chłopak z brakiem koordynacji, chudy, zaniedbany i zawsze brudny. Teraz mogła to dostrzec, odkąd zobaczyła go pierwszy raz, gdy weszła do jadalni Instytutu i stał tam w zdumieniu, a ona pomyślała: To nie może być Will. Spojrzał na nią oczami ich matki i zobaczyła w nich gniew. Wcale nie był zadowolony jej widokiem. W jej wspomnieniach był chudym chłopcem z dzikim gąszczem czarnych włosów niczym u Cygana, z liśćmi w ubraniach, a teraz był w zamian wysokim, przerażającym mężczyzną. Słowa, które chciała powiedzieć po prostu uleciały, gdy oddała jego wzrok, błysk za błysk w oczach. I było tak odkąd Will zaczął ledwie znosić jej obecność, jakby była kamieniem w jego bucie, stałym, ale tym samym niewielkim problemem. Cecily wzięła głęboki wdech, uniosła podbródek i przygotowała się do pierwszego rzutu nożem. Will nie wiedział, nigdy się nie dowiedział o godzinach, które spędziła w tym pomieszczeniu sama, praktykując, ucząc się jak zrównoważyć ciężar noża w ręce i odkrywając, że dobry rzut nożem był ten rzucany z tyłu ciała. Trzymała obie ręce luźno, następnie uniosła prawą za głowę i zanim rzuciła, przeniosła wagę swojego ciała do przodu. Ostrze noża było ustawione prosto w sam środek tarczy. Rzuciła nim i szybko cofnęła rękę, wsysając gwałtownie powietrze.

Nóż zatrzymał się, wbity w punkt na ścianie, dokładnie w środku tarczy. - Jeden - powiedziała Cecily, posyłając Willowi wyniosły uśmiech. Spojrzał na nią kamiennym wzrokiem, wyszarpnął nóż ze ściany i podał go jej. Dziewczyna rzuciła. Drugi rzut, podobnie jak pierwszy, poleciał bezpośrednio do swojego celu i utknął w nim wibrując. - Dwa - powiedziała Cecily grobowym tonem. Will zacisnął szczękę, gdy wziął ponownie nóż i podał go jej. Wzięła go z uśmiechem. Pewność siebie płynęła w jej żyłach, jak nowa krew. Wiedziała, że może to zrobić. Zawsze była w stanie wspiąć się tak wysoko jak Will, biec tak samo szybko, wstrzymywać oddech tak samo długo... Rzuciła nożem. Uderzył w cel, a ona skoczyła w powietrze i klasnęła w dłonie, zapominając się przez chwilę w dreszczu emocji wywołanych zwycięstwem. Jej włosy wymsknęły się z wsuwek opadając na twarz; odgarnęła je do tyłu i uśmiechnęła do Willa. - Napiszesz ten list. Zgodziłeś się na zakład! Ku jej zaskoczeniu uśmiechnął się do niej. - Och, napiszę go - powiedział. - Napiszę go, a następnie wrzucę do ognia. Podniósł dłoń wyczuwając jej wybuch oburzenia. - Powiedziałem, że go napiszę. Nigdy nie powiedziałem, że wyślę. Cecily gwałtownie wypuściła powietrze. - Jak śmiałeś mnie tak oszukać! - Mówiłem ci, że nie jesteś zaznajomiona ze sprawami Nocnych Łowców. Nie spodziewałem się, że oszukanie cię będzie takie łatwe. Nie napiszę listu, Cecily. To jest niezgodne z prawem i tyle. - Mówisz, jakby obchodziło cię prawo! - Cecily tupnęła nogą i to ją zdenerwowało jeszcze bardziej; nienawidziła dziewczyn, które tupały ze złości. Will zmrużył oczy. - A ty nie dbasz o bycie Nocnym Łowcą. Wiesz, jak to powinno być? Powinienem napisać list i dać ci go, jeżeli obiecasz mi, że dostarczysz go do domu osobiście - i nigdy nie wrócisz. Cecily odsunęła się. Miała wiele wspomnień z Willem gdy się kłócili, przez porcelanowe lalki, które jej potłukł, zrzucając je z okna na poddaszu, ale były też dobre wspomnienia - brat, który opatrywał jej skaleczone kolano, bandażował je lub zawiązywał wstążki we włosach, gdy zaczęły się rozluźniać. Ta dobroć była nieobecna w Willu, który stał przed nią teraz. Mama płakała przez pierwszy rok lub dwa po odejściu Willa: mówiła, trzymając Cecily, że Nocni Łowcy, zabiorą z niego całą miłość. Są zimnymi ludźmi, mówiła do Cecily, ludźmi, którzy zabronili jej małżeństwa z mężem. Co on od nich

chciał, jej Will, jej mały? - Nie odejdę - zaczęła dziewczyna, patrząc na brata, który odwrócił wzrok. Ale jeżeli twierdzisz, że muszę, zrobię to... zrobię to... Drzwi na poddaszu rozsunęły się i zaraz ujrzeli w nich sylwetkę Jema. - Ach - powiedział - znowu się kłócicie, jak widzę. Czy to trwa całe popołudnie, czy właśnie się zaczęło? - On zaczął - mruknęła Cecily, wskazując brodą na brata, chociaż wiedziała, że to bezcelowe. Jem, parabatai Willa, mógł traktować ją z uprzejmością przeznaczoną dla młodszych sióstr przyjaciół, ale zawsze był po stronie Willa. Uprzejmie, ale stanowczo stawiał Willa ponad wszystko na świecie. No cóż, niemal wszystko. Najbardziej zaskoczył ją Jem, kiedy pierwszy raz zjawiła się w Instytucie – odznaczał się nieziemską, niezwykłą urodą ze swoimi srebrzystymi włosami oraz delikatnymi rysami twarzy. Wyglądał jak książę z bajki, a ona mogła wziąć pod uwagę to, czy nie obdarzyć go większymi względami gdyby nie fakt, że Jem był zakochany po uszy w Tessie Gray. Wodził za nią wzrokiem, a jego głos zmieniał się, gdy do niej mówił. Cecily usłyszała raz, jak matka mówi z rozbawieniem, że jeden z chłopców ich sąsiadów patrzył na dziewczynę, jakby była „jedyną gwiazdą na niebie”, i to był właśnie sposób, w jaki Jem patrzył na Tessę. Cecily nie żywiła wobec niego urazy: Tessa była dla niej miła i uprzejma, nawet nieco nieśmiała, a twarz zawsze miała schowaną w książce, jak Will. Należała do rodzaju dziewcząt, jakich pragnął Jem. Ona i on nigdy by do siebie nie pasowali – i im dłużej pozostawała w Instytucie, tym bardziej docierało do niej to, jak niezręczna wyniknie z tego sytuacja z Willem. Był nad wyraz opiekuńczy wobec Jema i obserwowałby ją nieustannie, na wypadek gdyby w jakikolwiek sposób miała go zasmucić albo zranić. Nie. Lepiej będzie, jeśli postanowi trzymać się od tego z daleka. - Tak sobie myślałem o związaniu Cecily i nakarmieniu nią kaczek w Hyde Park'u – powiedział Will, odgarniając mokre włosy do tyłu i nagradzając Jema tak rzadkim dla niego uśmiechem. – Przydałaby mi się twoja pomoc. - Niestety, obawiam się, że będziesz musiał przełożyć swoje plany dotyczące zamordowania siostry. Gabriel Lightwood jest na dole, a ja mam ci do powiedzenia dwa słowa. Dwa twoje ulubione słowa, a przynajmniej wtedy, gdy występują razem. - Żałosny półgłówek? – podpytywał Will. – Przeklęty parweniusz? Jem uśmiechnął się. - Demoniczna ospa. *** Sophie balansowała tacą w jednej dłoni z wdziękiem świadczącym o długim

doświadczeniu, a drugą ręką zapukała do drzwi pokoju Gideona Lightwooda. Usłyszała odgłos pośpiesznych kroków, a drzwi otworzyły się na oścież. Gideon stał przed nią w spodniach, szelkach i białej koszuli z podwiniętymi rękawami. Dłonie miał mokre, jak gdyby przed chwilą przeczesał nimi włosy, które również były wilgotne. Jej serce podskoczyło w piersi, nim znów się uspokoiło zmusiła się do tego, żeby na niego spojrzeć, marszcząc brwi. - Panie Lightwood – powiedziała. – Przyniosłam bułeczki, o które pan prosił, a Bridget przygotowała dla pana kanapki. Gideon odsunął się na bok i wpuścił ją do pokoju - wyglądał jak pozostałe pomieszczenia w Instytucie: stały tu ciężkie, ciemne meble, wielkie łoże z baldachimem na czterech słupkach, szeroki kominek oraz wysokie okna, które w tym przypadku wychodziły na dolny dziedziniec. Sophie czuła na sobie jego spojrzenie, gdy przeszła przez pokój, by położyć tacę na stoliku przed kominkiem. Wyprostowała się i odwróciła z dłońmi złożonymi na fartuchu. - Sophie… - zaczął Gideon. - Panie Lightwood – przerwała mu. – Czy potrzebuje pan czegoś jeszcze? Rzucił jej na wpół buntownicze, na wpół smutne spojrzenie. - Wolałbym, żebyś zwracała się do mnie Gideon. - Powiedziałam panu wcześniej, że nie mogę zwracać się do pana używając jego chrześcijańskiego imienia. - Jestem Nocnym Łowcą. Nie mam chrześcijańskiego imienia. Sophie, proszę. – Zbliżył się do niej o krok. – Zanim zamieszkałem w Instytucie, wydawało mi się, że wszystko zmierza ku temu, byśmy zostali przyjaciółmi. A mimo to, od dnia w którym przyjechałem, jesteś dla mnie zimna i obojętna. Dłonie Sophie zawędrowały bezwiednie ku jej twarzy. Przypomniała sobie panicza Teddy’ego, syna swojego chlebodawcy i okropny sposób w jaki osaczał ją w mrocznych kątach i przyciskał do ściany, wsuwając dłonie pod stanik jej sukni i mamrocząc do ucha, że jeśli wie, co jest dla niej najlepsze, to powinna być dla niego milsza. Ta myśl napełniała ją zgorszeniem nawet teraz. - Sophie – Wokół jego oczu pojawiły się zmarszczki świadczące o zmartwieniu. – O co chodzi? Jeśli zrobiłem ci coś złego, powiedz mi co to takiego, a ja postaram się to naprawić… - W niczym pan nie zawinił. Jest pan dżentelmenem, a ja służącą. Wszystko inne świadczyłoby o poufałości. Proszę, niech mnie pan dłużej nie wprawia w zakłopotanie, panie Lightwood. Gideon, który zdążył unieść dłoń, pozwolił, by opadła do jego boku. Wyglądał na tak zbolałego, że jej serce zmiękło. Mogę stracić wszystko, a on nie ma do stracenia nic, pomyślała. Właśnie to mówiła sobie co noc, leżąc w swoim wąskim łóżku, gdzie towarzyszyło jej wspomnienie oczu w kolorze burzy. - Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi – powiedział.

- Nie mogę być pańską przyjaciółką. Gideon postąpił krok naprzód. - Co jeśli chciałbym spytać… - Gideonie! – W drzwiach stanął zdyszany Henry ubrany w jedną z tych swoich okropnych pasiastych, zielono-pomarańczowych kamizelek. – Twój brat tu jest. Na dole… Gideon wytrzeszczył oczy ze zdziwienia. - Gabriel jest tutaj? - Tak. Wywrzaskuje coś o twoim ojcu, ale nie chce nam zdradzić ani słowa, póki ty się nie zjawisz. Chodź na dół. Gideon zawahał się, przenosząc spojrzenie z Henry’ego na Sophie, która starała się sprawiać wrażenie niewidzialnej. - Ja… - Chodź, Gideonie. – Henry rzadko kiedy odzywał się nieprzyjemnie ostrym tonem, a gdy już to robił, efekt był zaskakujący. - Jest umazany krwią. Gideon zbladł i sięgnął po miecz wiszący na dwóch kołkach stojących przy drzwiach. - Już idę. *** Gabriel Lightwood opierał się o ścianę za drzwiami do Instytutu. Jego kurtka zniknęła, a koszula i spodnie przesiąkły szkarłatem. Na zewnątrz, przez otwarte drzwi Tessa widziała powóz Lightwoodów z płomienistym herbem wymalowanym u stóp schodków. Gabriel musiał przyjechać tu sam. - Gabrielu – zaczęła łagodnym głosem Charlotte, jak gdyby chciała uspokoić narowistego konia. – Opowiedz nam co się stało. Gabriel – wysoki i smukły, z brązowymi włosami lepkimi od krwi – podrapał się po twarzy. Wzrok miał rozkojarzony. Jego dłonie również były pokryte krwią. - Gdzie jest mój brat? Muszę z nim porozmawiać. - Właśnie schodzi na dół. Posłałam po niego Henry’ego i kazałam Cyrilowi przygotować powóz. Gabrielu, jesteś ranny? Potrzebujesz iratze? – Charlotte mówiła matczynym tonem, tak jakby chłopak nigdy nie spoglądał na nią z góry zza krzesła Benedicta Lightwooda i nie spiskował z ojcem, by odebrać jej Instytut. - To całkiem spora ilość krwi – odezwała się Tessa, przepychając się naprzód. – Nie należy w całości do ciebie, prawda? Gabriel spojrzał na nią. To był pierwszy raz, pomyślała Tessa, kiedy miała

okazję oglądać go bez tej całej sztucznej fasady. W jego oczach widać było jedynie strach oraz… dezorientację. - Nie… To ich krew. - Ich? To znaczy czyja? – To był Gideon zbiegający w pośpiechu ze schodów z mieczem w prawej dłoni. Zaraz za nim zjawił się Henry, Jem, a za nimi Will i Cecily. Jem zatrzymał się na schodach, zaskoczony, a Tessa uświadomiła sobie, że właśnie zobaczył ją w sukni ślubnej. Jego oczy rozszerzyły się, lecz pozostali napierali, aż w końcu dał się ponieść jak liść płynący nurtem rzeki. - Czy ojciec jest ranny? – ciągnął Gideon, zatrzymując się tuż przed bratem. – Nic ci nie jest? – Uniósł dłoń i ujął nią twarz brata, chwytając go za podbródek i obracając w swoją stronę. Choć Gabriel był wyższy, wyraz twarzy młodszego bliźniaka był oczywisty – ulga, że brat był tutaj oraz cień urazy w jego stanowczym głosie. - Ojciec… - zaczął Gabriel. – Ojciec to pasożyt. Will wybuchnął krótkim śmiechem. Miał na sobie zbroję, jakby dopiero co wrócił z sali treningowej. Wilgotne włosy zwijały mu się przy skroniach. Nie patrzył na Tessę, ale ona zdążyła już do tego przywyknąć. Will rzadko kiedy na nią spoglądał, nie licząc wyjątków kiedy musiał. - To świetnie, że wreszcie zacząłeś widzieć rzeczy z naszej perspektywy, Gabrielu, ale to dość niecodzienny sposób, żeby to wyrazić. Gideon rzucił Willowi pełne wyrzutu spojrzenie nim odwrócił się w stronę brata. - Co masz na myśli, Gabrielu? Co takiego zrobił ojciec? Gabriel pokręcił głową. - To pasożyt – powtórzył bezbarwnym tonem. - Wiem. Sprowadził hańbę na ród Lightwoodów i okłamał nas obu. Okrył wstydem i zniszczył naszą matkę. Ale nie musimy być tacy jak on. Gabriel wyrwał się z uścisku brata. Jego zęby błysnęły nagle w gniewnym grymasie. - Nie słuchasz mnie – powiedział. – To pasożyt. Robak. Ogromny stwór podobny do węża. Odkąd Mortmain przestał przesyłać lekarstwo, jego stan się pogarszał. Ulegał zmianie. Te wrzody na jego rękach… zaczęły pokrywać całe jego ciało. Dłonie, szyję, twarz… - Zielone oczy Gabriela odszukały Willa. – To ospa, prawda? Wiesz o niej niemal wszystko, tak? Nie jesteś przypadkiem jakimś ekspertem? - Cóż, nie musisz się zachowywać tak, jakbym to ja ją wynalazł – odparł Will. – Ja tylko wierzę w jej istnienie. Można znaleźć jej przypadki… w starych opowieściach w bibliotece… - Demoniczna ospa? – wtrąciła się Cecily, z twarzą zmarszczoną od

zakłopotania. – Will, o czym on właściwie mówi? Will otworzył usta, a jego policzki pokrył lekki rumieniec. Tessa ukryła uśmiech. Minęły tygodnie, odkąd Cecily znalazła się w Instytucie, a jej obecność nadal irytowała Willa. Wyglądało na to, że nie ma pojęcia jak zachowywać się w obecności młodszej siostry, która nie była dzieckiem jakie zapamiętał, a którego obecność nie była mile widziana. Mimo to Tessa dostrzegła jak wodził za nią wzrokiem po pokoju z tą samą opiekuńczą miłością, którą czasami okazywał w stosunku do Jema. Oczywiste było, że obecność demonicznej ospy i sposób w jaki ktoś się nią zarażał, były ostatnimi rzeczami o których Will chciałby teraz rozprawiać. - O niczym co musiałabyś wiedzieć – wymamrotał. Gabriel przeniósł wzrok na Cecily, otwierając ze zdumienia usta. Tessa widziała jak dociera do niego, kim jest. Pomyślała, że rodzice Willa musieli być bardzo pięknymi ludźmi, ponieważ Cecily była równie śliczna, co William przystojny. Miała te same lśniące czarne włosy i zaskakujące niebieskie oczy. Cecily odwzajemniła śmiało spojrzenie z zaciekawionym wyrazem twarzy. Musiała się zastanawiać kim był ten chłopak, który tak bardzo nie znosił jej brata. - Czy ojciec nie żyje? – spytał Gideon, podnosząc głos. – Czy demoniczna ospa go zabiła? - Nie zabiła – odparł Gabriel. – Zmieniła. Zmieniła go. Kilka tygodni temu przeniósł naszą rodzinę do Chiswick. Nie powiedział dlaczego. Potem zamknął się w swoim gabinecie. Nie wychodził nawet w porze posiłku. Dziś rano poszedłem tam, żeby go obudzić. Drzwi zostały wyrwane z zawiasów. Zobaczyłem… ślad jakiejś lepkiej substancji prowadzący wzdłuż korytarza. Poszedłem za nim na dół i do ogrodu. – Rozejrzał się po pogrążonym w milczeniu wejściu. – Stał się robakiem. Właśnie to chcę ci powiedzieć. - Domyślam się, że niemożliwym będzie – odezwał się w ciszy Henry – by na niego... eee… nadepnąć? Gabriel rzucił mu zdegustowane spojrzenie. - Szukałem w ogrodzie. Znalazłem część służby. I kiedy mówię „część”, mam na myśli dokładnie to, co powiedziałem. Zostali rozerwani na… na strzępy. – Przełknął ślinę i obejrzał swoje zakrwawione ubranie. – Usłyszałem jakiś dźwięk. Wysokie, mrożące krew w żyłach wycie. Odwróciłem się i zobaczyłem jak rzuca się w moją stronę. Ogromny, ślepy robak - podobny do smoka z legendy. Paszczę miał szeroko otwartą, a w niej zęby podobne do sztyletów. Odwróciłem się i pobiegłem w stronę stajni. Popełznął za mną, ale udało mi się wskoczyć na powóz i wyjechać za bramę. Ten stwór – ojciec – nie podążył za mną. Wydaje mi się, że boi się wystawiać na widok publiczny. - Ach – odezwał się Henry. – W takim razie jest za duży, by na niego nadepnąć. - Nie powinienem był uciekać – powiedział Gabriel, patrząc na brata. – Powinienem był zostać i walczyć ze stworem. Może mógłbym mu przemówić do

rozsądku. Może ojciec jest gdzieś tam w jego wnętrzu. - A może ten robak przegryzłby cię na pół – odparł Will. – To, co opisujesz, transformację w demona, to ostatnie stadium demonicznej ospy. - Will! – Charlotte wyrzuciła ręce w górę w geście rozpaczy. – Dlaczego nie powiedziałeś tego wcześniej? - Jakby ktoś chciał wiedzieć, to książki dotyczące demonicznej ospy są dostępne w bibliotece – powiedział Will urażony tonem. – Przecież nie zabroniłem wam ich czytać. - Owszem, ale gdyby Benedict miał zamiar zmienić się w gigantycznego węża, można było się spodziewać, że chociaż o tym wspomnisz – dodała Charlotte. – W dobrym interesie nas wszystkich. - Po pierwsze – powiedział Will – nie wiedziałem, że zmieni się w olbrzymiego robala. Końcowym stadium ospy jest przemiana w demona. Jakiegokolwiek rodzaju. Po drugie, potrzeba tygodni żeby wystąpił proces transformacji. I pomyślałbym nawet, że dyplomowany idiota, jak Gabriel, zwróci na to uwagę i kogoś zawiadomi. - Powiadomi kogo? - spytał Jem z zainteresowaniem. Przysunął się bliżej Tessy w trakcie rozmowy. Gdy stali tuż obok siebie, za plecami trzymali się za dłonie. - Clave. Listonosza. Nas. Kogokolwiek - powiedział Will, posyłając szybkie, zirytowane spojrzenie na Gabriela, który zaczął nabierać kolorów i wyglądał na wściekłego. - Nie jestem dyplomowanym idiotą. - Brak poświadczenia ledwie dowodzi inteligencji - mruknął Will. - Jak mówiłem, ojciec zamknął się w swoim gabinecie w zeszłym tygodniu... - I nie zwróciłeś na to zbytnio uwagi? - spytał William. - Nie znasz naszego ojca. - odpowiedział Gideon swoim bezbarwnym tonem, który używał czasami, gdy rozmowa o jego rodzinie była nieunikniona. Odwrócił się do brata i położył dłonie na jego ramionach, mówiąc po cichu, takim tonem, by nikt z obecnych go nie usłyszał. Jem, obok Tessy, splótł swój najmniejszy palec z tym samym u dziewczyny. To był zwykły, czuły gest, którego Tessa używała w ciągu ostatnich miesięcy na tyle, że czasami wyciągała dłoń bez myślenia, gdy stał przy niej. - To twoja suknia ślubna? - spytał pod nosem. Tessa została uratowana przed odpowiedzią pojawieniem się Bridget, niosącą stroje. Gideon nagle odwrócił się do nich i powiedział: - Chiswick. Musimy iść. Gabriel i ja, nikt inny. - Sami? - spytała Tessa, zaskoczona na tyle by przemówić. - Dlaczego nie wezwiesz innych, by poszli z tobą...

- Clave - zaczął Will, a jego niebieskie oczy były przenikliwe. - Nie chce by dowiedzieli się o jego ojcu. - A ty chciałbyś? - spytał ostro Gabriel. - Jeżeli stałoby się to w twojej rodzinie? - Uniósł kącik ust. - Nie ważne. Nie znasz znaczenia lojalności... - Gabriel. - W głosie Gideona była nagana. - Nie mów do Willa w ten sposób. Gabriel spojrzał na niego zdziwiony, a Tessa nie mogła go winić. Gideon wiedział o klątwie Willa, o jego wierze w nią, która spowodowała wrogość i jego obcesowe zachowanie wobec wszystkich w Instytucie. Ale historia była ich prywatną sprawą i nikt z zewnątrz się o niej nie dowiedział. - Pójdziemy z wami. Oczywiście, że pójdziemy - powiedział Jem, uwalniając dłoń z ręki Tessy i robiąc krok do przodu. - Gideon nam zrobił przysługę. Nie zapomnieliśmy o tym, prawda, Charlotte? - Oczywiście, że nie - odpowiedziała, odwracając się. - Bridget, stroje... - Jestem już w stroju - powiedział Will, gdy Henry zdjął płaszcz i sięgnął po pas z bronią; Jem zrobił to samo i nagle przejście zrobiło się tłoczne. Charlotte mówiła coś cicho do Henry'ego, unosząc dłoń tuż nad jej brzuchem. Tessa odwróciła wzrok od prywatnej chwili i zobaczyła ciemną głowę wraz z jasną. Jem był po stronie Willa z wyciągniętą stelą, rysując runy po jednej stronie jego gardła. Cecily spojrzała na brata i skrzywiła się. - Ja też jestem już w stroju - oznajmiła. Will podniósł głowę, wywołując dźwięk protestu z ust Jema. - Cecily, absolutnie nie. - Nie masz prawa mi tego zabronić. - Jej oczy rozbłysły. - Idę. William skinął głową w stronę Henry'ego, który wzruszył ramionami. - Ma rację. Trenowała prawie dwa miesiące... - Jest małą dziewczynką! - Robiłeś to samo w wieku piętnastu lat - powiedział spokojnie Jem, a Will odwrócił się w jego stronę. Przez chwilę wszyscy wydawali się wstrzymywać oddech, nawet Gabriel. Jem wpatrywał się w Willa, stale, i nie po raz pierwszy Tessa wyczuwała między nimi niewypowiedziane słowa. Will westchnął i przymknął oczy. - Pewnie Tessa to kolejna osoba, która będzie chciała iść. - Oczywiście, że idę - powiedziała Tessa. - Może nie jestem Nocnym Łowcą, ale jestem przeszkolona. Jem nie pójdzie beze mnie. - Jesteś w sukni ślubnej - zaprotestował Will. - Cóż, wszyscy ją widzieliście, nie mogę jej założyć na ślub - odpowiedziała. Przynosi to pecha, jak wiesz.

Will jęknął coś po walijsku - niezrozumiale, ale wyraźnie, był to ton człowieka pokonanego. Po drugiej stronie Jem patrzył na Tessę z delikatnym, zmartwionym uśmiechem. Drzwi Instytutu otworzyły się i w korytarzu pojawił się blask jesiennego słońca. Cyril stał w progu, bez tchu. - Drugi powóz jest gotowy - powiedział. - Kto jedzie? *** Do: Konsula Josiah Wayland. Od: Rady. Drogi Panie, Jak jest pan zapewne świadomy, pana okres pracy jako Konsula, po dziesięciu latach, dobiega końca. Nadszedł czas, aby wyznaczyć następcę. Poważnie rozważamy powołanie Charlotte Branwell, z domu Fairchild. Wykonała dobrą pracę jako szef Instytutu w Londynie i wierzymy, że ma pańskie poparcie po tym, jak została wybrana przez pana po śmierci ojca. Ponieważ pańska opinia i szacunek są dla nas najwyżej wartości, docenilibyśmy jakąkolwiek pańską myśl, którą pan rozważa w związku z tą sprawą. Z pozdrowieniami, Victor Whitelaw, Inkwizytor, w imieniu Rady.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: EricaNorthnam, JimmyK Korekta: Domi

Rozdział 2

Robak zdobywca „Dużo Szaleństwa, więcej Grzechu, I Groza - sztuki treść.” — Edgar Allan Poe, „Robak zdobywca”2

Kiedy powóz Instytutu toczył się przez bramę rezydencji Lightwoodów w Chiswick, Tessa miała okazję podziwiać to miejsce, co było niemożliwe w czasie jej pierwszej wizyty z powodu panującej wtedy ciemności. Długa, żwirowana droga otoczona drzewami prowadziła do ogromnego białego budynku z okrągłym podjazdem. Dom był podobny do szkiców klasycznych greckich i rzymskich świątyń, które widziała; wraz ze swoimi symetrycznymi liniami i prostymi kolumnami. Przed schodami stał powóz, a żwirowane ścieżki rozchodziły się po ogrodach. A były to urocze ogrody. Nawet w październiku pełne kwiatów, późno kwitnących róż, a chryzantemy swoim brązem, pomarańczą, żółcią i ciemnym złotem otaczały czyste ścieżki ciągnące się między drzewami. Kiedy tylko Henry zatrzymał powóz, Tessa z pomocą Jema wyszła na zewnątrz i usłyszała szum wody, strumienia, jak podejrzewała, który płynął przez ogrody. Było to tak urocze miejsce, że ledwo mogła skojarzyć je z diabelskim balem wydanym przez Benedicta, chociaż dostrzegła ścieżkę wijącą się wzdłuż boku domu, którą szła tamtej nocy. Prowadziła do skrzydła budynku, które wyglądało, jakby zostało niedawno dobudowane... Powóz Lightwoodów kierowany przez Gideona zatrzymał się za nimi. Wyszli z niego Gabriel, Will i Cecily. Rodzeństwo Herondale'ów nadal się ze sobą sprzeczało, kiedy Gideon zszedł z woźnicy; Will, dowodząc swoich racji, żywo gestykulował ramionami. Cecily rzucała mu groźne spojrzenia. Wściekły wyraz twarzy tak bardzo upodabniał ją do brata, że w innych okolicznościach byłoby to zabawne. Gideon, jeszcze bledszy niż wcześniej, obrócił się wkoło, dobywając miecza. - Powóz Tatiany – powiedział krótko, kiedy Jem i Tessa do niego podeszli. Wskazał na pojazd stojący przy schodach. Wszystkie jego drzwi były otwarte. Musiała się zdecydować, by złożyć wizytę. 2

Przekład: Barbara Beaupré.

- Ze wszystkich momentów... - Gabriel brzmiał na wściekłego, ale jego zielone oczy były pełne strachu. Tatiana była ich siostrą, która niedawno wyszła za mąż. Herb zdobiący powóz, wieniec z cierni, musiał być symbolem rodziny jej męża, pomyślała Tessa. Grupa stała bez ruchu, patrząc, jak Gabriel zbliża się do pojazdu, wysuwając długą szablę ze swojego pasa. Zajrzał przez drzwi i głośno przeklął. Odsunął się, wzrokiem odszukując oczy Gideona. - Na siedzeniach jest krew – odezwał się. - I... to coś. - Końcówką szabli dźgnął koło; kiedy podniósł ją w górę, zwisało z niej pasmo śmierdzącego śluzu. Will dobył serafickiego noża ze swojego okrycia. - Eremiel! - wykrzyknął. Kiedy rozbłysło światłem niczym blada gwiazda w jesiennym słońcu, wskazał nim najpierw północ potem południe. - Ogrody roztaczają się wokół całego domu aż do rzeki – powiedział. - Powinno się zgadzać... Jednej nocy ścigałem tędy demona Marbasa. Gdziekolwiek znajduje się Benedict, wątpię, by opuścił te tereny. Za duże ryzyko, że go ktoś zobaczy. - Zajmiemy się zachodnią stroną domu. Wy weźcie wschód – zadecydował Gabriel. - Krzyczcie, jeśli coś dostrzeżecie, a my przybędziemy. Gabriel oczyścił swoją broń o żwir na podjeździe, po czym podążył za bratem w kierunku tyłów domu. Will skierował się w przeciwnym kierunku, za nim Jem, Cecily i Tessa. Zatrzymawszy się za rogiem budynku, Will rozejrzał się po ogrodzie, wyczulony na jakikolwiek widok lub dźwięk. Chwilę później skinął na resztę. Kiedy szli, Tessa zaczepiła obcasem o luźny kawałek żwiru. Zatoczyła się i mimo że od razu się wyprostowała, Will zerknął do tyłu i zgromił ją spojrzeniem. - Tessa – odezwał się. Był kiedyś czas, kiedy nazywał ją Tess. - Nie powinnaś być z nami. Nie jesteś przygotowana. Przynajmniej zaczekaj w powozie. - Nie zrobię tego – odparła Tessa buntowniczo. Will zwrócił się do Jema, który wyglądał, jakby ukrywał uśmiech. - Tessa jest twoją narzeczoną. Spraw, żeby dostrzegła w tym sens. Jem, trzymając w ręku swoją laskę z ostrzem, podszedł do Tessy. - Tesso, zrobiłabyś to dla mnie? - Myślisz, że nie umiem walczyć? - powiedziała Tessa, odsuwając się i krzyżując spojrzenie ze srebrnymi tęczówkami Jema. - Ponieważ jestem dziewczyną. - Nie sądzę, żebyś umiała walczyć, ponieważ masz na sobie suknię ślubną – odparł Jem. - Jeśli to coś da, powiem, że Will pewnie też nie umiałby w niej walczyć. - Możliwe – wtrącił Will, który miał słuch niczym nietoperz. - Ale byłbym zjawiskową panną młodą. Cecily uniosła rękę, wskazując coś w oddali. - Co to takiego?

Cała czwórka odwróciła się, by zobaczyć zbliżającą się do nich postać. Słońce świeciło na nich, więc zanim oczy Tessy przywykły do jasności, widziała jedynie zamazany obraz. Chwilę później mogła dostrzec, że w ich stronę biegła dziewczyna. Nie miała kapelusza, jej jasnobrązowe włosy rozwiewał wiatr. Była wysoka i chuda, miała na sobie suknię w kolorze jasnej fuksji, która prawdopodobnie kiedyś elegancka, teraz była podarta i cała we krwi. Piszczała, kiedy dotarła do nich, rzucając się w ramiona Willa. Chłopak zachwiał się, niemalże upuszczając Eremiela. - Tatiana... Tessa nie potrafiła określić, czy to Will ją odepchnął, czy Tatiana sama się odsunęła, ale w każdym razie dziewczyna oddaliła się od Willa, a Tessa po raz pierwszy ujrzała jej twarz. Była ona wąska i kanciasta. Miała włosy koloru piasku jak Gideon i zielone oczy Gabriela; mogłaby uchodzić za ładną, gdyby nie ten nieustający wyraz dezaprobaty na jej twarzy. Nawet jeśli była zapłakana i zdyszana, to w jej gestach było coś teatralnego, jakby była świadoma spoczywających na niej spojrzeniach – szczególnie wzroku Willa. - Wielki potwór – załkała. - Monstrum.. To coś porwało drogiego Ruperta z powozu i uciekło z nim! Will jeszcze bardziej ją od siebie odsunął. - Co masz na myśli, mówiąc „uciekło z nim”? Wskazała palcem. - Ta... Tam – wyjąkała. - Zaciągnęło go do włoskich ogrodów. Na początku Rupert zdołał uniknąć wylądowania w jego żołądku, ale potem uciekło z nim. Nieważne, jak głośno krzyczałam, to coś nie chciało go od... odstawić! - Tatiana wybuchła nowym spazmem płaczu. - Krzyczałaś – powtórzył Will. - To wszystko, na co się zdobyłaś? - Krzyczałam bardzo głośno i długo. - Tatiana brzmiała na urażoną. Całkiem odsunęła się od Willa i zmierzyła go wzrokiem. - Widzę, że jesteś nadal tak nieuprzejmy, jak byłeś. - Jej wzrok powędrował ku Tessie, Cecily i Jemowi. - Panie Carstairs – powitała go szorstko, jakby znajdowali się na przyjęciu w ogrodzie. Jej oczy zwęziły się, gdy napotkały Cecily. - A pani... - Och, na Anioła! - Will przepchnął się obok niej; Jem, uśmiechnąwszy się do Tessy, podążył za nim. - Pani musi być siostrą Willa – stwierdziła Tatiana w stronę Cecily, kiedy chłopcy zniknęli z pola widzenia. Wyraźnie ignorowała Tessę. Cecily spojrzała na nią z niedowierzaniem. - Jestem, chociaż nie rozumiem, jaką robi to różnicę. Tessa, idziesz? - Idę – odparła Tessa i dołączyła do niej; nieważne, czy Will lub Jem tego chcieli, nie mogła patrzeć, jak obaj się narażają i nie być wtedy z nimi. Po chwili

usłyszała niechętne kroki Tatiany na ścieżce za nimi. Oddalali się od domu, kierując się w stronę francuskich ogrodów w połowie ukrytych za ich wysokimi żywopłotami. W oddali słońce odbijało się od drewnianoszklanej altany z kopułą. Dzień był typowo jesienny: wiał rześki wiatr, w powietrzu unosił się zapach liści. Tessa usłyszała szelest i rzuciła okiem na dom za sobą. Jego gładki biały front wznosił się wysoko, przetykany gdzieniegdzie łukami balkonów. - Will – szepnęła, kiedy sięgnął, by rozplątać jej ręce ze swojego karku. Ściągnął jej rękawiczki, które dołączyły do maski i wsuwek Jessie na balkonowej podłodze. Zdjął też swoją maskę i odrzucił ją na bok, przebiegając dłońmi po ciemnych, wilgotnych włosach, odsuwając je ze swojego czoła. Dolna krawędź maski zostawiła ślady na jego wysokich kościach policzkowych, wyglądających niczym blizny; lecz kiedy sięgnęła, by ich dotknąć, on delikatnie złapał jej dłonie i pociągnął je w dół. - Nie - odezwał się. - Pozwól, bym ja dotknął cię pierwszy. Od zawsze pragnąłem... Rumieniąc się, Tessa odwróciła wzrok od domu i wspomnień, jakie przywoływał. Grupa dotarła do przerwy między żywopłotami po ich prawej. Przez nią dokładnie było widać „włoski ogród” otoczony listowiem. W środku okręgu szeregami stały naturalnej wielkości posągi antycznych bohaterów i postaci z mitów. Na głównej fontannie Wenus wylewała wodę z urny, a rzeźby wielkich historyków lub prawodawców – Cezar, Herodot, Tukidydes – patrzyły na siebie pustym wzrokiem oddzielone ścieżkami, które rozchodziły ze środka. Byli tam również poeci i dramatopisarze. Tessa, spiesząc się, przeszła obok Arystotelesa, Owidiusza, Homera – jego oczy niczym maska, by pokazać jego ślepotę – Wergiliusza i Sofoklesa, zanim rozdzierający uszy krzyk rozbrzmiał w powietrzu. Tessa obróciła się. Kilka metrów za nią stała sparaliżowana Tatiana z wytrzeszczonymi oczami. Tessa rzuciła się w jej stronę, reszta deptała jej po piętach; dotarła na miejsce pierwsza i Tatiana złapała się jej na ślepo, jakby zapominając, kim była Tessa. - Rupert – jęknęła Tatiana, wpatrując się w coś przed sobą. Tessa podążyła za jej wzrokiem i dostrzegła męskiego buta wystającego zza żywopłotu. Przez chwilę myślała, że musiał leżeć ogłuszony na ziemi, a reszta ciała ukryta za listowiem, ale kiedy się pochyliła, zdała sobie sprawę, że but – razem z kilkoma centymetrami poszarpanego, zakrwawionego ciała, które wystawało z cholewki – był wszystkim, co można było zobaczyć. *** - Dwunastometrowy robak? - mruknął Will do Jema, kiedy poruszali się przez włoski ogród, dzięki kilku runom Bezgłośności nie robiąc hałasu na żwirze. - Pomyśl tylko, jaką rybę moglibyśmy na niego złapać.

Usta Jema drgnęły. - To nie jest śmieszne, wiesz. - Trochę jest. - Nie możesz bagatelizować sytuacji do żartów o robakach, Will. Mowa jest o ojcu Gabriela i Gideona. - Nie tylko o nim rozmawiamy; ścigamy go przez ogród pełen rzeźb, ponieważ zmienił się w robaka. - Demonicznego robaka – poprawił go Jem, zatrzymując się, by wyjrzeć ostrożnie zza żywopłotu. - Wielki wąż. Czy to pomoże z twoim niestosownym humorem? - Był czas, kiedy mój niestosowny humor wywoływał u ciebie niemałe rozbawienie – westchnął Will. - Patrzcie, jak się robal postawił. - Will... Jemowi przeszkodził rozdzierający uszy wrzask. Obaj obrócili się, by zobaczyć, jak Tatiana Blackthorn zatacza się do tyłu w ramiona Tessy, która złapała ją. W tym czasie Cecily przeszła przez przerwę w żywopłocie, dobywając serafickiego noża ze swojego pasa z wprawą doświadczonego Nocnego Łowcy. Will nie dosłyszał, co powiedziała, ale ostrze zajaśniało w jej rękach, oświetlając twarz dziewczyny i wywołując skurcz strachu w żołądku Willa. Zaczął biec z Jemem za plecami. Tatiana zwisała bezwładnie w ramionach Tessy, wyrazem twarzy ukazując swój żal. - Rupert! Rupert! - zawodziła. Tessa walczyła z ciężarem drugiej kobiety, a Will chciał zatrzymać się, by jej pomóc, ale Jem zdążył już to zrobić; z ręką na ramieniu Tessy i to właśnie było rozsądne. To było miejsce Jema, jako jej narzeczonego. Will szybko skierował swoją uwagę z powrotem na swoją siostrę, która poruszała się pomiędzy przerwami w żywopłocie. Broń trzymała wysoko, kiedy zbliżała się do pozostałości po Rupercie Blackthorn. - Cecily! - krzyknął Will z rozdrażnieniem. Zaczęła się odwracać... I świat eksplodował. Fontanna brudu i błota wybuchła przed nimi, wystrzeliwując w niebo. Grudy ziemi i mułu opadały na nich niczym grad. W centrum gejzeru pojawiła się ogromna, ślepa glista koloru szaro-białego. Od niej pochodził zapach grobu. Tatiana zawyła i zemdlała, pociągając na ziemię również i Tessę. Robak zaczął kiwać się w tą i z powrotem, chcąc pozbyć się resztek ziemi. Miał otwartą paszczę, która bardziej niż na jamę ustną wyglądała raczej na bliznę dzielącą jego głowę i wypełnioną zębami jak u rekina. Z jego gardła wydobył się przenikliwy syk. - Stój! - wykrzyknęła Cecily. Przed sobą trzymała jaśniejący seraficki miecz;

wyglądała na nieustraszoną. - Cofnij się, przeklęty stworze! Robak ruszył w jej stronę. Cecily szybko przyjęła pozycję z bronią w ręku, podczas gdy szczęki potwora rozwarły się... I Will skoczył ku niej, zwalając ją z nóg. Obydwoje wtoczyli się w żywopłot, a głowa robaka uderzyła w miejsce, gdzie stała Cecily, zostawiając niemałych rozmiarów dół. - Will! - Cecily odsunęła się od niego, jednak nie dość szybko. Jej seraficki nóż przejechał po jego ramieniu, zostawiając czerwony ślad. Jej niebieskie oczy jarzyły się ogniem. - To nie było konieczne! - Nie jesteś wyszkolona! - krzyknął Will, w połowie oszalały z wściekłości i strachu. - Dasz się bez problemu zabić! Zostań tu, gdzie jesteś! - Sięgnął po jej broń, lecz Cecily zdążyła ją zabrać i stanąć na nogi. Chwilę później robak znów ruszył do przodu z otwartą paszczą. Will upuścił wcześniej swoją broń, śpiesząc do Cecily, teraz leżała kilka stóp dalej. Skoczył w bok, na centymetry unikając zębów bestii; wtedy pojawił się Jem ze swoją laską w dłoni. Uniósł sztylet do góry, mocno wbijając go w bok robaka. Piekielny wrzask opuścił jego gardło, kiedy szarpnął się do tyłu, rozchlapując wokół czarną krew. Z sykiem potwór zniknął za żywopłotem. Will odwrócił się. Ledwie mógł zobaczyć Cecily; Jem rzucił się między nią a Benedicta, był cały pokryty czarną substancją i błotem. Za Jemem, Tessie udało się wciągnąć Tatianę na swoje kolana; ich suknie splątały się, pstrokaty róż Tatiany zmieszał się ze zrujnowanym złotem ślubnej sukni Tessy, która teraz pochyliła się nad nią, chcąc ją jakby uchronić od widoku jej ojca. Przez to większość krwi demona wylądowało na włosach i ubraniach Tessy. Uniosła wzrok i jej oczy napotkały spojrzenie Willa. Na chwilę ogród, hałas, odór krwi i demon zniknęli, a Will był sam na sam z Tessą w cichym miejscu. Pragnął do niej podbiec, objąć ją ramionami. Ochronić ją. Ale to zadaniem Jema było to robić, nie jego. Nie jego. Chwila minęła i Tessa podniosła się z ziemi, ciągnąc za sobą Tatianę, przerzucając jej ramię przez swój kark, mimo że kobieta opierała się o nią na wpół nieprzytomna. - Musisz ją stąd zabrać. Inaczej zostanie zabita – powiedział Will, obrzucając wzrokiem ogród. - Nie ma żadnego wyszkolenia. Usta Tessy zaczynały się układać w znajomą, upartą linię. - Nie mam zamiaru was zostawiać. Cecily wyglądała na przerażoną. - Chyba nie sądzisz... Czy potwór by się nie powstrzymał? Ona jest jego córką. Jeśli to... jeśli on posiada jeszcze jakieś poszanowanie dla rodziny... - On skonsumował swojego zięcia, Cecy – warknął Will. - Tesso, idź z Tatianą, jeśli chcesz uratować jej życie. Nastałaby katastrofa, jeśli zdecydowałaby się tu wrócić. - Dziękuję, Will – wymruczał Jem, kiedy Tessa zabrała zataczającą się

dziewczynę tak szybko, jak tylko mogła; słowa Jema były niczym szpilki wbijające się w serce Willa. Za każdym razem, gdy Will robił coś, by chronić Tessę, Jem uważał, że to z jego powodu. I za każdym razem Will marzył, by Jem miał rację. Każda szpilka miała swoją własną nazwę. Wina. Wstyd. Miłość. Cecily wrzasnęła. Słońce zasłonił im cień, kiedy żywopłot przed Willem został rozdarty. Nagle Will zrozumiał, że wpatruje się w ciemnoczerwony przełyk olbrzymiego robaka. Strzępki śliny zwisały z jego ogromnych zębów. Will sięgnął po miecz przy swoim pasie, lecz robak już przygotowywał się do ataku; razem ze sztyletem sterczącym z jego boku. Will rozpoznał go bez problemu. Należał do Jema. Usłyszał, jak jego parabatai wykrzykuje ostrzeżenia, po czym w jego kierunku ruszył potwór. Will skierował swój miecz ku górze, wbijając go w szczękę stwora. Zza jego kłów trysnęła krew, ochlapując zbroję Willa z syczącym odgłosem. Coś go podcięło, więc, nieprzygotowany, poleciał do tyłu, ramionami mocno uderzając w ziemię. Zakrztusił się, kiedy z jego płuc uszło powietrze. Robak owinął swój cienki, pierścieniowaty ogon wokół jego kolan. Zaczął się szarpać, przed oczami mając gwiazdy, zaniepokojoną twarz Jema, niebieskie niebo nad nim... Myśl. W ogonie potwora, tuż nad kolanem Willa wylądowała strzała. Uścisk Benedicta zelżał, więc Will przetoczył się po błocie i podniósł się na kolana, by zobaczyć Gabriela i Gideona Lightwoodów biegnących w ich stronę po ścieżce. Gabriel trzymał w ręku łuk. Napinał go ponownie w czasie, gdy biegł, a Will zdał sobie sprawę z niemałym zaskoczeniem, że Gabriel Lightwood właśnie postrzelił swojego ojca, by uratować życie Willa. Robak cofnął się, a Will poczuł ręce pod swoimi ramionami, stawiające go na nogi. Jem. Puścił Willa, który odwrócił się i zobaczył, że jego parabatai trzymał już w ręku swoją broń i wpatrywał się przed siebie. Demon zdawał się wić w agonii, falując, kiedy jego wielka, ślepa głowa kiwała się z boku na bok, wyrywając tym samym krzewy z korzeniami. Powietrze wypełniły liście, a mała grupka Nocnych Łowców zakrztusiła się pyłem. Will słyszał kaszlącą Cecily chciał nakazać jej wrócić do domu, ale wiedział, że i tak by tego nie zrobiła. W jakiś sposób robak, kłapiąc szczęką, zdołał pozbyć się miecza; broń upadła na ziemię wśród krzewów róży, wysmarowana posoką. Robak zaczął pełznąć do tyłu, zostawiając za sobą smugę krwi i śluzu. Gideon skrzywił się i popędził przed siebie, by przez rękawicę podnieść z ziemi broń. Nagle Benedict uniósł się niczym kobra, otwierając ociekającą śliną szczękę. Gideon uniósł miecz, wyglądając na niesamowicie małego przy ogromnym cielsku potwora. - Gideon! - To był Gabriel, pobladły, unosił łuk; Will odsunął się, kiedy obok niego przemknęła strzała i wbiła się w ciało robaka. Demon zaskowyczał, szybko odsuwając się z daleka od nich. Kiedy odchodził, końcówka jego ogona złapała krawędź posągu i lekko ją ścisnęła; statua eksplodowała pyłem, rozsypując się w beznamiętną kupkę gruzu. - Na Anioła, to coś właśnie zniszczyło Sofoklesa – wytknął Will, kiedy robak

zniknął za dużą budowlą przypominającą kształtem grecką świątynię. - Czy w dzisiejszych czasach nikt już nie ma szacunku dla klasyków? Gabriel, oddychając ciężko, opuścił łuk. - Ty głupcze – powiedział do Gideona z furią w głosie. - Co sobie myślałeś, kiedy tak pędziłeś w jego stronę? Gideon odwrócił się, wskazując zakrwawionym mieczem w stronę Gabriela. - Nie „jego”. Tego czegoś. To nie jest nasz ojciec, Gabriel. Jeśli nie potrafisz stawić czoła prawdzie... - Postrzeliłem go! - krzyknął Gabriel. - Czego więcej ode mnie oczekujesz, Gideonie? Starszy z Lightwoodów tylko potrząsnął głową, jakby zdegustowany zachowaniem brata. Nawet Will, który nie lubił Gabriela, poczuł nutę współczucia. W końcu przecież postrzelił bestię. - Musimy za tym gonić – przemówił Gideon. - Schowało się za pałacykiem3... - Za czym? - wtrącił Will. - Pałacykiem, Will – powtórzył Jem. - To dekoracyjna budowla. Podejrzewam, że nie posiada wnętrza. Gideon pokręcił głową. - To tylko gips. Gdyby nasza dwójka zajęłaby jego jedną stronę, a ty i James drugą... - Cecily, co ty wyrabiasz? - Will przerwał Gideonowi. Wiedział, że zabrzmiał niczym rozproszony rodzic, ale nie obchodziło go to. Cecily wsunęła miecz za pas i wyglądało na to, że próbowała się wdrapać na jedno z niższych cisów w pierwszym rzędzie żywopłotu. - To nie jest czas na wdrapywanie się na drzewa! Zmierzyła go gniewnym spojrzeniem, jej czarne włosy smagały jej twarz. Otworzyła usta, by odpowiedzieć, lecz zanim zdążyła się odezwać, rozległ się hałas niczym przy trzęsieniu ziemi i pałacyk rozpadł się na kawałki. Robak pędził prosto w ich stronę z oszałamiającą prędkością pociągu. *** Z chwilą, gdy dotarły na podjazd domu Lightwoodów, Tessę bolała szyja i plecy. Pod ciężką suknią ślubną miała mocno zasznurowany gorset, a ciało łkającej Tatiany boleśnie obciążało jej lewe ramię. Ulżyło jej, gdy ujrzała powozy. Ulżyło, lecz również była oniemiała. Tu, pod domem było tak spokojnie: powozy stały tam, gdzie je pozostawiono, konie skubały trawę, budynek był nienaruszony. Po dociągnięciu Tatiany do jednego z pojazdów, 3

Z ang. folly – głupota, kaprys lub właśnie ozdobna miniatura pałacu stawiana w ogrodach. Stąd zapewne zdezorientowanie Willa.

Tessa otworzyła drzwiczki i pomogła jej wejść do środka, krzywiąc się, gdy ostre paznokcie Tatiany wbiły się w jej ramię w czasie, gdy ta podparła się całym ciałem o Tessę. - O, Boże – jęknęła Tatiana. - Wstyd, okropna hańba. Clave dowie się, co dopadło mojego ojca. Czy z litości nie mógł pomyśleć o mnie, chociaż przez chwilę? Tessa zamrugała. - To coś – zaczęła. - Nie sądzę, by było zdolne do myślenia o kimkolwiek, pani Blackthorn. Tatiana spojrzała na nią oszołomionym spojrzeniem i przez chwilę Tessa poczuła wstyd z powodu urazy, jaką odczuwała do dziewczyny. Nie podobało jej się to, że została odesłana z ogrodów, gdzie prawdopodobnie mogła jakoś pomóc... ale Tatiana była świadkiem, jak jej mąż jest rozrywany na kawałki przez jej własnego ojca. Zasługiwała na więcej współczucia niż to, co czuła do niej Tessa. Głos Tessy złagodniał. - Wiem, że przeżyłaś wielki szok. Gdybyś się położyła... - Jesteś bardzo wysoka – wytknęła Tatiana. - Czy panowie się na to skarżą? Tessa wpatrywała się w nią. - I jesteś ubrana jak panna młoda – kontynuowała. - Czy to nie jest bardzo dziwne? Czy nałożenie zbroi nie ułatwiłoby zadania? Rozumiem, że to się nie godzi i wymaga szatańskich pobudek, ale... Nagle rozległ się głośny trzask. Tessa wysiadła z powozu i rozejrzała się wokół; odgłos dobiegł z wnętrza domu. Henry, pomyślała Tessa. Henry poszedł do domu, sam. Oczywiście potwór był w ogrodzie, ale i tak... to był dom Benedicta. Przypomniała sobie o sali balowej pełnej demonów ostatnim razem, kiedy Tessa tu była i zebrała suknie w obie dłonie. - Proszę tutaj zostać, pani Blackthorn – powiedziała. - Muszę sprawdzić, co było przyczyną tego hałasu. - Nie! - Tatiana szybko siadła prosto. - Nie zostawiaj mnie! - Przykro mi. - Tessa cofnęła się, kręcąc głową. - Muszę. Proszę zostać w środku powozu! Tatiana krzyczała jeszcze coś za nią, ale Tessa zdążyła już dobiec do schodów. Przeszła przez drzwi frontowe i znalazła się w przestronnym holu wyłożonym białoczarnym marmurem na podobieństwo szachownicy. Z sufitu zwisał ogromny żyrandol, jednak nie paliła się żadna ze świec. Jedyne światło pochodziło zza wysokich okien. Kręte, majestatyczne schody prowadziły w górę. - Henry! - krzyknęła Tessa. - Henry, gdzie jesteś? W odpowiedzi usłyszała krzyk i kolejny trzask dobiegające z górnego piętra. Tessa popędziła schodami, potykając się, kiedy jej stopa trafiła na krawędź

sukni i rozerwał się szew. Niecierpliwym gestem odsunęła strzępki na bok i kontynuowała bieg długim korytarzem, którego ściany były pomalowane na pastelowy błękit i przyozdobione grawerunkami w pozłacanych ramkach, potem przez drzwi, aż do kolejnego pomieszczenia. Pokój najprawdopodobniej należał do mężczyzny, biblioteka lub gabinet: zasłony z ciężkiego i ciemnego materiału, olejne obrazy okrętów wojennych na ścianach pokrytych zieloną bogatą tapetą, chociaż wyglądała na pokrytą dziwnymi, ciemnymi plamami. Miejsce miało specyficzny zapach: podobny do tego przy brzegach Tamizy, gdzie rzeczy gniły w słabym świetle dnia. Dodatkowo ostry zapach krwi. Biblioteczka leżała wywrócona, kłębowisko potłuczonego szkła i drewna pokrywało podłogę, a na perskim dywanie obok stał Henry, złączony w zapaśniczym uścisku z czymś o szarej skórze i niezliczonej ilości ramion. Henry wrzeszczał i kopał swoimi długimi nogami, a to coś – bez wątpienia demon – rozrywało jego zbroję swoimi pazurami i paszczą podobną do wilczej, próbując dosięgnąć jego twarzy. Tessa rozejrzała się dziko wokół, wzięła do ręki pogrzebacz leżący obok wygasłego kominka i zamierzyła się. Próbowała przypomnieć sobie treningi – wszystkie godziny przemów Gideona na temat wymierzenia, prędkości i chwytu – ale i tak to czysty instynkt wydawał się pchnąć stalowy pręt w ciało stwora; tam, gdzie powinna być klatka piersiowa, jeśli byłoby to prawdziwe, ziemskie zwierzę. Usłyszała, jak coś chrupnęło, gdy broń zanurzyła się w środku. Demon zawył jak ujadający pies i stoczyło się z Henry'ego, a pogrzebacz upadł na ziemię. Rozlała się czarna ciecz, wypełniając pomieszczenie zapachem dymu i zgnilizny. Tessa zatoczyła się do tyłu, obcasem zahaczając o fragment sukni. Upadła na podłogę w chwili, gdy Henry dźwignął się do góry i klnąc pod nosem, ciął demona wzdłuż gardła bronią podobną do sztyletu, która jaśniała runami. Stwór wydał z siebie bulgoczący jęk i złożył się jak papier. Henry poderwał się na nogi, jego rude włosy były poplamione krwią i ciemną posoką. Miał rozdartą zbroję na ramieniu, krwawił. - Tessa – odezwał się i po chwili był przy niej, pomagając jej wstać. - Na Anioła, niezła z nas para – powiedział swoim pochmurnym tonem, patrząc na nią z zaniepokojeniem. - Nie jesteś ranna, prawda? Tessa zerknęła po sobie i zobaczyła, co miał na myśli. Jej suknia była przemoknięta plamami posoki, a na przedramieniu miała nieciekawą ranę po upadku na potłuczone szkło. Jeszcze nie bardzo ją bolało, ale pojawiła się krew. - Ze mną jest całkiem w porządku – odparła. - Co się stało, Henry? Co to było i dlaczego się tutaj znalazło? - Pilnujący demon. Przeszukiwałem biurko Benedicta i musiałem ruszyć lub dotknąć czegoś, co go obudziło. Z szuflady zaczął wydobywać się czarny dym, który uformował się w to. Ruszyło na mnie... - I zaatakowało pazurami. - Głos Tessy był pełen troski. - Krwawisz...

- Nie, sam to sobie zrobiłem. Upadłem na mój sztylet – przyznał nieśmiało Henry, wyjmując stelę ze swojego pasa. - Nie mów Charlotte. Tessa prawie się uśmiechnęła; po czym przypomniała sobie i popędziła w stronę okna. Odsłoniła jedną z kotar. Mogła dostrzec ogrody, jednak, co ją zdenerwowało, to nie ogrody włoskie. Znajdowała się po drugiej stronie domu. Przed nią roztaczały się zielone kwadraty żywopłotów i płaska trawa, brązowiejąca z powodu nadchodzącej zimy. - Muszę iść – powiedziała. - Will, Jem i Cecily... walczyli z potworem. To coś zabiło męża Tatiany Blackthorn. Musiałam doprowadzić ją do powozu, bo była bliska omdlenia. Nastała cisza. - Tessa – przemówił Henry dziwnym głosem, a ona odwróciła się, by na niego spojrzeć. Henry zastygł w połowie wykonywania sobie iratze na wnętrzu ramienia. Wpatrywał się w ścianę przed sobą; tę, o której Tessa wcześniej myślała, że jest pokryta plamami. Teraz dostrzegła, że nie był to przypadkowy bałagan. Na tapecie widniały litery, każda na stopę wysoka, wypisane czymś, co wyglądało jak wyschnięta czarna krew. DIABELSKIE MASZYNY NIE MAJĄ LITOŚCI. DIABELSKIE MASZYNY NIE ŻAŁUJĄ. DIABELSKIE MASZYNY SĄ NIEOGRANICZONEJ ILOŚCI. DIABELSKIE MASZYNY NIGDY NIE PRZESTANĄ PRZYBYWAĆ. I pod bazgrołami było ostatnie zdanie, które ledwo dało się odczytać, jakby autor tracił czucie w rękach. Wyobraziła sobie Benedicta zamkniętego w tym pokoju, powoli odchodzącego od zmysłów i piszącego te słowa własną czarną krwią. NIECH BÓG ZLITUJE SIĘ NAD NASZYMI DUSZAMI. *** Robak zanurkował w dół, a Will przetoczył się po ziemi, ledwo unikając jego kłapiących zębów. Uklęknął, potem podniósł się na nogi i obiegł podłużne cielsko robaka, aż dotarł do jego niszczycielskiego ogona. Obrócił się i ujrzał demona nachylającego się nad Gideonem i Gabrielem niczym kobra, chociaż ku jego zaskoczeniu potwór zdawał się zastygnąć, syczał, lecz nie atakował. Czy rozpoznał swoje dzieci? Czuł coś do nich? Nie dało się tego stwierdzić. Cecily była w połowie drzewa, wspinając się na jego gałąź. Licząc na to, że

zmądrzeje i tam zostanie, Will obrócił się w stronę Jema i uniósł dłoń tak, by jego parabatai mógł go zobaczyć. Dawno temu wypracowali zestaw gestów, którego używali, by porozumiewać się w czasie walki w momencie, gdy nie słyszeli swoich głosów. Oczy Jema błysnęły zrozumieniem i rzucił w jego stronę swoją laskę. W prostym locie dotarła do Willa, który złapał ją jedną ręką i przekręcił rączkę. Wysunął się sztylet i Will opuścił go szybko i mocno, zanurzając go w grubej skórze potwora. Robak szarpnął się do tyłu i zawył, kiedy Will znów uderzył, odcinając mu ogon. Benedict zaczął się rzucać, kiedy z rany trysnęła czarna ciecz, pokrywając Willa. Rzucił się w bok z krzykiem i poparzoną skórą. - Will! - Jem ruszył w jego stronę. Gideon i Gabriel cięli robaka w głowę, robiąc wszystko, co w ich mocy, by skupić na sobie jego uwagę. Kiedy Will wolną ręką wycierał parzącą ciecz z oczu, Cecily zeskoczyła z drzewa i wylądowała prosto na grzbiecie demona. Zszokowany Will upuścił laskę Jema na ziemię. Nigdy wcześniej mu się to nie zdarzyło, nigdy nie upuścił broni w czasie walki, ale teraz jego mała siostrzyczka trzymała się z groźną determinacją grzbietu robaka, niczym mała pchła uczepiona psiej sierści. Wpatrywał się z przerażeniem, jak Cecily wyciąga sztylet ze swojego pasa i wbija go zamaszyście w ciało demona. Co ona sobie myśli? Jakby mały sztylecik mógł zabić demona tych rozmiarów. - Will, Will – mówił Jem do jego ucha zniecierpliwionym głosem i Will zdał sobie sprawę, że wypowiedział to na głos. Na Anioła, teraz głowa robaka obracała się w stronę Cecily z otwartą paszczą, ogromną i wypełnioną zębami... Cecily puściła sztylet i zsunęła się z ciała demona. Jego szczęki minęły ją na grubość włosa i zacisnęły się na jego własnym korpusie. Wypłynęła czarna posoka, a robak szarpnął głową do tyłu i zawył niczym cierpiąca zjawa. Na boku miał ogromną ranę, a z zębów zwisały mu strzępki własnego mięsa. Kiedy Will się tylko wpatrywał, Gabriel uniósł łuk i wypuścił strzałę. Poleciała w stronę celu i zanurzyła się w jednym z nieosłoniętych powieką oczu robaka. Stwór cofnął się, a potem jego głowa poleciała do przodu, kurcząc się i zwijając, w końcu znikając, co spotykało wszystkie umierające demony. Łuk Gabriela upadł ze stukotem na ziemię, lecz Will ledwie to usłyszał. Zdeptana ziemia była pokryta krwią z poranionego ciała robaka. W środku tego wszystkiego Cecy podnosiła się na nogi, krzywiąc się na nadgarstek wygięty pod dziwnym kątem. Will nawet się nie zorientował, że biegnie w jej stronę – zdał sobie z tego sprawę, kiedy poczuł na ramieniu hamującą rękę Jema. Odwrócił się dziko w stronę swojego parabatai. - Moja siostra... - Twoja twarz – odparł Jem z niewiarygodnym spokojem, zważając na całą sytuację. - Jesteś cały pokryty krwią demona, William, i ona cię parzy. Muszę ci narysować irazte dopóki obrażenia da się odwrócić.

- Puść mnie – nalegał Will i chciał się odsunąć, ale chłodna dłoń Jema trzymała jego kark. Nagle poczuł parzącą stelę na swoim nadgarstku i ból, którego do tej pory nie czuł, zaczął maleć. Jem puścił go, sam sycząc z bólu, kiedy trochę czarnej krwi dotknęło jego palców. Will zatrzymał się, niezdecydowany, ale Jem machnął na niego ręką, sam przykładając stelę do dłoni. To był jedynie moment zwłoki, lecz w momencie, kiedy Will dotarł do swojej siostry, Gabriel już tam był. Jego dłoń była pod podbródkiem Cecily, a on zielonymi oczami wpatrywał się w jej twarz. Popatrzyła na Willa ze zdumieniem, kiedy ten podszedł do niej i złapał ją za ramię. - Odsuń się od mojej siostry – warknął i Gabriel cofnął się, zaciskając usta w cienką linię. Gideon stał za nim i razem kręcili się wokół, kiedy Will trzymał Cecily jedną ręką, drugą sięgając po stelę. Obserwowała go błyszczącymi oczami, jak rysował czarne iratze na jednym boku jej szyi oraz mendelin na drugiej. Jej czarne włosy wysunęły się z warkocza i wyglądała jak szalona dziewczynka, którą pamiętał, dzika i nieustraszona. - Jesteś ranna, cariad4? - Słowo opuściło jego usta zanim zdążył je powstrzymać. Czułe przezwisko z dzieciństwa, o którym prawie zapomniał. - Cariad? - powtórzyła z niedowierzaniem w oczach. - Właściwie nie jestem ranna. - Właściwie – zaznaczył Will, wskazując na skręcony nadgarstek i zadrapania na twarzy i rękach, które zaczęły się goić, z powodu działającego iratze. Złość tak się w nim kotłowała, że nie słyszał Jema za sobą, który zaczął kaszleć, a zazwyczaj ten dźwięk, który poruszyłby go do działania niczym iskra rzucona w suchą trawę. Cecily, co ty w ogóle sobie... - To była jedna z najbardziej śmiałych rzeczy, jaką widziałem, którą zrobił Nocny Łowca – wtrącił Gabriel. Nie patrzył na Willa, lecz na Cecily z zaskoczeniem i nutą czegoś jeszcze wypisanym na twarzy. We włosach miał błoto i krew tak, jak wszyscy, ale jego zielone oczy błyszczały. Cecily się zarumieniła. - Ja tylko... Urwała, wytrzeszczając oczy, kiedy spojrzała za Willa. Jem znowu kaszlał i tym razem Will to usłyszał. Odwrócił się w momencie, kiedy jego parabatai osunął się na kolana.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Firefly Korekta: KlaudiaBower

4

Z walijskiego: miłość. Tutaj: kochana, kochanie.

Rozdział 3

Do ostatniej godziny Nie, trupia otucho, Rozpaczy, ja nie, ja nie będę się sycił Twą padliną; ostatnich – niechby wiotkich – splotów męstwa w sobie Nie rozplączę, ani, znużony, nie jęknę Nie mogę już. Mogę; Mogę coś: mieć nadzieję, świt witać, nie szukać wyjścia w niebycie. —Gerard Manley Hopkins, “Trupia otucha”5

Jem opierał się o powóz należący do Instytutu. Miał zamknięte oczy, a twarz bladą jak ściana. Will stał obok niego, dłonią ściskając mocno ramię swojego parabatai. Tessa zrozumiała, gdy przybyła do nich w pośpiechu, że to nie był jedynie braterski gest. Tylko jego uścisk trzymał Jema w pionie. Ona i Henry słyszeli ostatni krzyk umierającego robaka. Gabriel odnalazł ich jakby wieki później, zbiegając z frontowych schodów. Powiedział im o ostatnim tchnieniu potwora, a potem o tym co stało się z Jemem. Po tym wszystkim Tessa pobladła, jakby nagle została mocno uderzona w twarz. To były słowa, których nie słyszała od dłuższego czasu, ale częściowo zawsze się ich spodziewała i dręczyły ją w koszmarach, które sprawiały, że zrywała się z łóżka próbując złapać oddech - „Jem”, „upadek”, „krew”. „Will”, „Will jest z nim”, „Will…” Oczywiście Will był z nim. Inni kręcili się dookoła, bracia Lightwoodowie ze swoją siostrą, nawet Tatiana była cicho, lub po prostu Tessa nie była w stanie usłyszeć jej histerii. Theresa zdawała sobie sprawę, że Cecily była w pobliżu, a Henry stał niezgrabnie obok niej, jakby chciał ją pocieszyć, ale nie wiedział jak zacząć. 5

Przekład: Stanisław Barańczak.

Oczy Willa napotkały wzrok Tessy, gdy podeszła bliżej. Znów prawie potknęła się o swoją rozdartą suknię. Przez moment łączyło ich doskonałe porozumienie. Dzięki Jem'owi wciąż mogli patrzyć w oczy innych dookoła. W sprawie chłopaka oboje byli zacięci i nieustępliwi. Tessa zobaczyła jak dłoń Willa zacisnęła się na rękawie przyjaciela. - Jest tutaj - powiedział. Jem powoli otworzył oczy. Tessa próbowała nie okazywać szoku na widok jego twarzy. Źrenice były jakby zgaszone, a jego tęczówki były cienkim pierścieniem wokół czerni. - Ni shou shang le ma, quin ai de - wyszeptał. Jem uczył Tessę Mandaryńskiego, bo go o to prosiła. Zrozumiała znaczenie ,,quin ai de,”, ale nie resztę. Moja droga, moja ukochana. Sięgnęła po jego dłoń i ścisnęła. - Jem… - Czy jesteś ranna, moja miła? - spytał Will. Jego głos wyrażał to samo co jego oczy i przez moment krew uderzyła do policzków Tessy. Spojrzała w dół na dłoń, którą obejmowała: palce Jema były bledsze niż jej, jak dłoni lalki zrobionej porcelany. Jakim cudem nie zauważyła, jak bardzo jest chory? - Dziękuję ci za przetłumaczenie mi tego, Willu - odpowiedziała, nie odrywając wzroku od narzeczonego. Obaj, mężczyźni byli zbryzgani czarną posoką, ale na podbródku i krtani Jema znajdowały się plamki czerwonej krwi. Jego własnej krwi. Nie jestem ranna - wyszeptała Tessa, a potem zastanowiła się. Nie, nie zrobię tego, w żaden sposób. Będę silna. Dla niego. Wyprostowała ramiona, nie wypuszczając dłoni Jema z uścisku. –

Gdzie jest jego lekarstwo? - spytała Willa. - Czy wziął je zanim opuściliśmy Instytut? –

Nie rozmawiajcie o mnie, jakby mnie tu nie było - powiedział Jem, ale w jego głosie nie było gniewu. Odwrócił głowę w bok i powiedział coś cicho pod nosem do Willa, który skinął głową i puścił jego ramię. Tessa mogła zauważyć napięcie w postawie Willa; był przyczajony, niczym kot, gotowy znów chwycić Jema, gdyby chłopak miał się pośliznąć lub upaść, ale Jem nadal stał. –

Jestem silniejszy, gdy Tessa tu jest, jak widzisz. Mówiłem ci. - powiedział Jem tym samym kojącym głosem. –

Po tym Will spuścił głowę, więc dziewczyna nie mogła zobaczyć jego oczu. - Widzę - powiedział. - Tesso, on nie ma przy sobie swojego leku. Myślę, że opuścił Instytut, nie biorąc go wystarczająco dużo, mimo iż się do tego nie przyzna. Jedź z nim z powrotem do Instytutu i czuwaj nad nim - ktoś musi.

Jem wziął szybki wdech. - Ale inni... - Będę powoził. To będzie mały kłopot. Balios i Xanthos znają drogę. Henry może pokierować Lightwoodów. - Will był energiczny i efektywny, zbyt energiczny i efektywny, aby mu nawet podziękować: nie wyglądał, jakby tego chciał. Pomógł Tessie wprowadzić Jema do powozu, bardzo uważając, aby nie otrzeć się o jej ramię, albo dotknąć jej dłoni. Podszedł do innych, aby poinformować ich co się dzieje. Tessa usłyszała Henry’ego mówiącego, że powinien usunąć księgi Benedicta z domu, zanim zamknęła drzwi powozu, odcinając siebie i Jema w upragnionej ciszy. Co się działo we wnętrzu domu? - zapytał Jem, gdy przejeżdżali przez otwartą bramę na skraju posiadłości Lightwoodów. Wciąż wyglądał upiornie. Ponownie oparł głowę na poduszkach powozu, jego oczy przymknięte, policzki lśniły od gorączki. –

–

Słyszałem, że Henry mówił o badaniach Benedicta…

- On tam oszalał - powiedziała, ocierając jego zimne dłonie o jej. - Dzień przed przemianą, kiedy Gabriel powiedział, że nie opuścił pokoju, musiał stracić zmysły. Napisał na ścianie czymś, co wyglądało jak krew zdanie o „Diabelskich Maszynach”. Że nie mają litości, że nigdy nie przestaną nadchodzić… - Musiał mieć na myśli armię automatów. - Musiał mieć. - Tessa wzdrygnęła się lekko i przysunęła bliżej Jema. Przypuszczam, że to było głupie z mojej strony, ale było tak spokojnie przez te ostatnie dwa miesiące… - Zapomniałaś o Mortmainie? - Nie. Nigdy nie zapomniałam. - Spojrzała w stronę okna, chociaż nie mogła nic przez nie zobaczyć; zaciągnęła zasłony, gdy światło zdawało się ranić oczy Jema. - Miałam nadzieję, po prostu, że może skupił swoją uwagę na czymś innym. - Nie wiemy, jak było. - Palce Jema zacisnęły się wokół jej. - Co prawda, śmierć Benedicta jest tragedią, ale koła były w ruchu już dawno temu. To nie ma nic wspólnego z tobą. - W bibliotece były różne rzeczy. Notatki i książki Benedicta. Dzienniki. Henry zabierze je ze sobą do Instytutu, aby je zbadać. Moje imię jest w nich. - Tessa urwała; jak mogła niepokoić Jema tym wszystkim, kiedy z nim było tak źle? Gdy Jem badał jej nastrój, jego palec przesunął się na jej nadgarstku, opierając lekko na miejscu, gdzie bił jej puls. - Tesso, to był tylko chwilowy atak. Nie ostatni. Wolałbym, abyś powiedziała mi prawdę, całą prawdę, jakkolwiek jest gorzka i przerażająca, żebym mógł ją dzielić z tobą. Nigdy nie pozwoliłbym skrzywdzić ciebie ani nikogo w Instytucie uśmiechnął się. - Twoje tętno przyśpieszyło.

Prawdę, całą prawdę, jakakolwiek jest gorzka i przerażająca. - Kocham cię - powiedziała. Spojrzał na nią. Jego twarz promieniała, co uczyniło ją piękniejszą. - Wo xi wang ni ming tian ke yi jia gei wo. - Ty… - zmarszczyła brwi. - Chcesz się ze mną ożenić? Ale jesteśmy już zaręczeni. Nie sądzę, że ktoś może zaręczyć się dwa razy. Zaśmiał się, co przerodziło się w kaszel; całe ciało Tessy zesztywniało, ale kaszel był niewielki i nie było w nim krwi. - Powiedziałem, że możemy wziąć ślub jutro, jeśli chcesz. Tessa udała, że potrząsa głową. - Jutrzejszy dzień mi nie odpowiada, sir. - Ale jesteś już stosownie odziana - powiedział z uśmiechem. Tessa spojrzała w dół na jej zniszczoną złotą suknię ślubną. - Jeśli wzięlibyśmy ślub w rzeźni - przyznała. - Ach, cóż. Nie podobała mi się aż tak bardzo. Była zbyt krzykliwa. - Sądziłem, że wyglądasz pięknie. - Jego głos był miękki. Tessa oparła głowę o jego ramię. - Będzie inny moment - powiedziała. - Inny dzień, inna suknia. Czas, gdy będziesz się dobrze czuł i wszystko będzie doskonałe. Jego głos wciąż był łagodny, ale wkradało się do niego potworne znużenie. - Nie ma takiej rzeczy jak doskonałość, Tesso. *** Sophie stała przy oknie w swojej małej sypialni, które było odsłonięte, a jej wzrok był wlepiony w dziedziniec. Minęły godziny odkąd ucichł turkot oddalających się powozów, a ona miała zmieść paleniska, ale szczotka i wiadro stały nietknięte u jej stóp. Słyszała głos Bridget unoszący się cicho z kuchni na dole: „Earl Richard miał córkę: Urodziwa z niej panna była. Powierzyła swą miłość Słodkiemu Williamowi, Jednak rangą mu równa nie była.” Czasami Bridget była w szczególnie śpiewnym nastroju. Sophie pomyślała o

podkradnięciu się na dół i wepchnięciu jej do pieca jak wiedźma w „Jasiu i Małgosi”. Ale Charlotte na pewno by tego nie zaaprobowała. Nawet jeśli Bridget śpiewała o niemożliwej miłości między klasami społecznymi dokładnie w tym momencie, gdy Sophie przeklinała samą siebie za ściskanie mocno zasłony, widząc szaro-zielone oczy w jej głowie, gdy zastanawiała się i martwiła - czy z Gideonem wszystko w porządku? Czy jest ranny? Czy musiał walczyć ze swoim ojcem? I jak straszne musiało to dla niego być, jeśli tak… Bramy Instytutu otworzyły się ze skrzypieniem i powóz zaturkotał w środku; Will powoził. Sophie rozpoznała go bez kapelusza, jego czarne włosy na wietrze. Zeskoczył z siedzenia woźnicy i podbiegł pomóc Tessie wysiąść z powozu - nawet z tak daleka Sophie widziała ponury wrak, jaki pozostał z jej złotej sukni - a potem Jema opartego ciężko o ramię swojego parabatai. Dziewczyna wciągnęła powietrze. Chociaż nie była już zakochana w Jemie, wciąż bardzo się o niego martwiła. To nie było trudne, biorąc pod uwagę jego dobre serce, słodycz i łaskawość. Nie było wcześniej nikogo, kto był tak niezwykle dla niej miły. Czuła ulgę przez ostatnie miesiące, gdy nie miał ani jednego ze swoich „złych okresów” jak to nazywała je Charlotte - że choć niestety nie wyzdrowiał, to wydawał się być silniejszy, zdrowszy… Cala trójka zniknęła wewnątrz Instytutu. Cyril przybył ze stajni i zajął się cicho rżącymi Baliosem i Xanthosem. Sophie wzięła głęboki oddech i pozwoliła zasłonie wypaść z jej dłoni. Charlotte mogła jej potrzebować do pomocy przy Jemie. Jeśli było cokolwiek, co mogła zrobić…. Odsunęła się od okna, pobiegła korytarzem i zeszła wąskimi schodami dla służby. W korytarzu na dole spotkała Tessę, bladą i spiętą, wahającą się przed sypialnią chłopaka. Przez częściowo otwarte drzwi Sophie widziała Charlotte pochylającą się nad Jemem, który siedział na łóżku; Willa opierającego się o kominek, ze skrzyżowanymi ramionami, napięciem widocznym w całym jego ciele. Dziewczyna podniosła głowę. Gdy zauważyła Sophie odrobina koloru wróciła na jej twarz. - Sophie - zapłakała cicho. - Sophie, z Jemem nie jest dobrze. Miał kolejny… kolejny atak choroby. - Wszytko będzie dobrze, panienko Tesso. Widziałam go wcześniej, gdy był bardzo chory i zawsze z tego wychodził. Tessa przymknęła oczy. Cienie pod nimi były szare. Nie trzeba było mówić, co one obie myślały - pewnego dnia nadejdzie chwila, kiedy będzie miał atak, z którego nie wyjdzie. - Powinnam przynieść gorącą wodę - dodała Sophie - i ubrania… - Ja powinnam to zrobić - powiedziała Tessa. - Zrobiłabym to, ale Charlotte powiedziała, że muszę zmienić tę suknię, że demoniczna krew może być niebezpieczna w kontakcie ze skórą. Wysłała Bridget po tkaniny i okłady, a Brat Enoch może przybyć w każdej chwili. I Jem raczej nie będzie słyszał, ale…

- Wystarczy - twierdziła Sophie stanowczo. - To nie będzie dobre dla niego, jeśli ty również zachorujesz. Pomogę ci z sukienką. Chodź, zajmiemy się tym szybko. Tessa zamrugała szybko. Droga, rozsądna Sophie. Oczywiście masz rację. - Zaczęła iść wzdłuż korytarza, w kierunku swojego pokoju. Przy drzwiach zatrzymała się i odwróciła, by spojrzeć na Sophie. Jej duże szare oczy studiowały twarz dziewczyny i wydawało się, jakby sama potwierdziła swoje przypuszczenia. –

–

Wszystko z nim w porządku, nie jest ranny.

- Panicz Jem? Tessa potrząsnęła głową. - Gideon Lightwood. Sophie zaczerwieniła się. *** Gabriel nie był całkowicie pewien, dlaczego znajdował się w salonie Instytutu – z wyjątkiem tego, że jego brat powiedział mu, żeby przyszedł tutaj i czekał, a po tym wszystkim, co się wydarzyło, wciąż zamierzał uczynić to, co powiedział Gideon. Był zaskoczony jak bardzo zwyczajny był ten pokój, w przeciwieństwie do wspaniałych salonów Lightwoodów, zarówno w Pilico czy drugi w Chiswick. Ściany były wytapetowane wyblakłym wzorem w róże stulistne, blat biurka poplamiony atramentem i porysowany znakami pozostawionymi przez otwieracze do listów i stalówki, a ruszt okopcony. Nad kominkiem wisiało poplamione lustro, oprawione w złotą ramę. Gabriel rzucił okiem na swoje odbicie. Jego odzież była rozdarta przy karku, a na jego szczęce widniało długie otarcie, które było w trakcie gojenia się. Krew znajdowała się na całym stroju bojowym - To była jego, czy jego ojca krew? Szybko przerwał te rozmyślania. To było dziwne, pomyślał, że to właśnie on wyglądał jak ich matka, Barbara. Ona była wysoka i szczupła, miała kręcone brązowe włosy, a jej oczy zapamiętał jako najczystszą zieleń, niczym trawa rosnąca nad brzegiem rzeki za ich domem. Gideon wyglądał jak ich ojciec: szeroki i krępy, o oczach bardziej szarych niż zielonych. To było ironiczne, ponieważ Gabriel był tym, który odziedziczył po ojcu temperament: uparty i skory do gniewu, nieskłonny do wybaczania. Gideon i Barbara byli spokojniejsi: cisi i opanowani, wierni swoim przekonaniom. Oboje byli bardziej jak… Charlotte Branwell weszła przez drzwi do salonu, ubrana w luźną sukienkę, o oczach bystrych jak u małego ptaka. Zawsze, kiedy Gabriel ją widział, był zaskoczony, jak była niska, jak góruje on nad nią. Co Konsul Wayland myślał dając temu małemu stworowi władzę nad Instytutem i wszystkimi Nocnymi Łowcami w

Londynie? - Gabrielu - skinęła głową. - Twój brat twierdzi, że nie odniosłeś obrażeń. Wszystko ze mną w porządku - powiedział krótko i natychmiast zrozumiał, że to zabrzmiało niegrzecznie. Nie to miał na celu. Jego ojciec wpajał mu przez lata, jaka to Charlotte jest głupia, bezużyteczna i jak łatwo ulega naciskom, a chociaż wiedział, że jego brat się z tym nie zgadzał – pozbycie się tego było trudne. –

–

Myślałem, że będziesz z Carstairsem.

Brat Enoch przybył z innym Cichym Bratem. Wyrzucili nas z pokoju Jema. Will przemierza korytarz jak pantera w klatce. Biedny chłopiec. - Charlotte spojrzała krótko na Gabriela przed tym jak podeszła do kominka. W jej spojrzeniu widać było wielką mądrość, którą szybko zamaskowała przez spuszczenie rzęs. –

Ale dość o tym. Rozumiem, że twoja siostra została dostarczona do rezydencji Blackthornsów w Kensington - powiedziała. - Czy jest ktoś, komu mam dostarczyć wiadomość od ciebie? –

- Wiadomość? Zatrzymała się przed kominkiem, składając ręce za plecami. - Musisz gdzieś pójść, Gabrielu, jeśli nie chcesz mnie zmusić, abym wyrzuciła cię za drzwi prosto na ulicę. Wyrzuca mnie za drzwi? Czy ta okropna kobieta rzeczywiście wyrzuca go z Instytutu? Pomyślał o tym, co ojciec zawsze mu mówił: Fairchildsowie nie dbają o nikogo poza sobą i Prawem. - Ja… dom w Pimlico… - Konsul zostanie wkrótce poinformowany o wszystkim, co miało miejsce w Domu Lightwoodów - powiedziała Charlotte. - obie z waszych rodzinnych rezydencji zostaną skonfiskowane w imieniu Clave, przynajmniej do czasu gdy zostaną przeszukane i będzie można stwierdzić, że twój ojciec nie pozostawił nic, co mogłoby być wskazówką dla Rady. - Wskazówką do czego? - Do planów twojego ojca. - powiedziała. - Do jego powiązań z planami Mortmaina. Do Diabelskich Maszyn. - Nigdy nawet nie słyszałem o krwawych Diabelskich Maszynach zaprotestował Gabriel i zaczerwienił się. Przysięgał przed kobietą. Nie, żeby Charlotte była jak inne kobiety. - Wierzę ci - stwierdziła. - Nie wiem czy Konsul Wayland także, ale to już twoja sprawa. Jeśli dasz mi adres… - Nie mam żadnego - powiedział Gabriel w desperacji. - Jak myślisz gdzie mam pójść?

Spojrzała na niego unosząc jedną brew. - Chcę zostać z bratem - wyznał ostatecznie, wiedząc, że brzmi na rozdrażnionego i złego, ale zupełnie nie wiedział, co ma z tym zrobić. - Ale twój brat mieszka tutaj - zaczęła. - A ty jasno wyraziłeś swoje uczucia o Instytucie i o moim sposobie prowadzenia go. Jem powiedział mi w co wierzysz. Że mój ojciec pchnął twojego wujka do samobójstwa. To nie prawda, wiesz, ale nie oczekuję, że mi uwierzysz. To jednak nakazuje mi się zastanowić, jednakże, dlaczego chcesz tu zostać. - Instytut jest schronieniem. - Czy twój ojciec planował wykorzystać go jako schronienie? - Nie wiem! Ja nie wiem, jakie ma plany - jakie miał! - Więc dlaczego poszedłeś z nimi? - Jej głos był miękki, ale bezlitosny. - Ponieważ był moim ojcem! - krzyknął Gabriel. Odwrócił się od Charlotte, jego oddech był urywany. Ledwie świadomy tego, co robi, otoczył się ramionami, szczelnie obejmując swoje własne ciało, jakby mógł powstrzymać się przed tym co nadchodziło. Wspomnienia ostatnich paru tygodni, wspomnienia tego, co Gabriel próbował wcisnąć do najdalszych zakamarków swojego umysłu, zagroziło wyjściem na światło dzienne: tygodnie w domu, po tym jak służący zostali odprawieni, słysząc odgłosy dochodzące z pokoi na górze, krzyki w nocy, krew na schodach nad ranem. Bełkot ojca zza zamkniętych drzwi biblioteki, jakby nie potrafił już dłużej sformułować słów po angielsku…. - Jeżeli zamierzasz wyrzucić mnie na ulicę - powiedział Gabriel z jakąś straszną desperacją. - Zrób to teraz. Nie chcę myśleć, że mam dom, jeśli tak nie jest. Nie chcę myśleć, że spotkam brata ponownie, jeśli tak się nie stanie. - Myślisz, że nie poszedłby za tobą? Znalazł cię gdziekolwiek byś był? - Myślę, że udowodnił on o kogo troszczy się bardziej - wyznał Gabriel. - I to nie jestem ja. - Wyprostował się powoli, zmniejszając uścisk. - Odeślij mnie, lub pozwól zostać. Nie będę cię o to błagał. Charlotte westchnęła. - Nie musisz - powiedziała. - Nigdy wcześniej nie odesłałam nikogo, kto powiedział mi, że nie ma gdzie pójść i nie zrobię tego teraz. Powiem ci tylko jedną rzecz. Pozwalając komuś mieszkać w Instytucie, w samym sercu Enklawy, to oznacza, że wierzę w twoje dobre intencje. Nie spraw, że będę żałować, że ci zaufałam, Gabrielu Lightwoodzie. *** Cienie rozciągały się w bibliotece. Tessa siedziała w kałuży światła padającego

z jednego z okien, przy zadaszonej niebieskiej lampie. Książka leżała otwarta na jej kolanach od paru godzin, ale nie była w stanie się na niej skupić. Jej oczy przebiegały przez słowa, bez przywiązywania do nich uwagi i często przyłapywała się na tym, że przerywała, próbując przypomnieć sobie, kim był bohater lub dlaczego robią to, co robią. Właśnie znów była w połowie rozdziału piątego, gdy skrzypienie desek podłogowych zaalarmowało ją i zobaczyła przed sobą Willa. Miał wilgotne włosy i rękawiczki na dłoniach. - Will. - Tessa położyła książkę na parapecie za nią. - Zaskoczyłeś mnie. - Nie chciałem ci przeszkadzać - powiedział niskim głosem. - Jeśli czytasz… zaczął się odwracać. - Nie czytam - przerwała mu, a on zatrzymał się, zerkając na nią przez ramię. Nie potrafię skupić się teraz na słowach. Nie potrafię uporządkować swoich myśli. - Ani ja - wyznał odwracając się teraz w pełni. Nie był już poplamiony krwią. Jego ubranie było czyste, a skóra prawie nienaruszona, chociaż widziała różowobiałe linie przecinające jego szyję, znikające pod kołnierzykiem koszuli, uzdrawiając się pod wpływem iratze. - Czy są jakieś wiadomości o moim… czy są wiadomości o Jemie? - Bez zmian - odpowiedział, chociaż ona sama to odgadła. Jeśli coś by się zmieniło, Willa nie byłoby tutaj. - Bracia wciąż nie pozwolili nikomu wejść do pokoju, nawet Charlotte... Dlaczego tu jesteś? - kontynuował. - Siedząc w ciemności? - Benedict napisał na ścianie o swoich badaniach - powiedziała niskim głosem. - Zanim zamienił się w tamtą istotę, jak sądzę, lub gdy to robił. „Diabelskie Maszyny nie mają litości. Diabelskie Maszyny nie żałują. Diabelskie Maszyny są nieograniczonej ilości. Diabelskie Maszyny nigdy nie przestaną przybywać.” - Diabelskie Maszyny? Zakładam, że miał na myśli mechaniczne istoty Mortmaina. Nie żebyśmy nie widzieli żadnych od miesięcy. - To nie znaczy, że nie wrócą - stwierdziła Tessa. Spojrzała na dół, na biblioteczny stół, jego zarysowany fornir. Jak często Will i Jem musieli siedzieć tu razem, ucząc się, rzeźbiąc swoje inicjały na powierzchni stołu tak, jak czynili znudzeni uczniowie. - Jestem tutaj dla was zagrożeniem. - Tesso, rozmawialiśmy o tym wcześniej. Nie jesteś dla nas zagrożeniem. Tak, jesteś tym, czego chce Mortmain. Jeśli nie będziesz tutaj chroniona, on łatwo cię dostanie i do jakich zniszczeń użyje twojej mocy? Nie wiemy. Wiemy tylko tyle, że chce od ciebie czegoś i to nasza szansa. Trzymać cię z dala od niego. To nie bezinteresowność. My, Nocni Łowcy, nie jesteśmy bezinteresowni. Podniosła wzrok na niego. - Uważam, że jesteś bardzo bezinteresowny. - Na dźwięk jego zaprzeczenia powiedziała: - Naprawdę musisz wiedzieć, że to co robisz jest wzorowe. Ta oziębłość Clave jest prawdą. Jesteśmy prochem i cieniami. Ale ty jesteś jak antyczni herosi, jak

Achilles i Jazon. - Achilles został zamordowany zatrutą strzałą, a Jazon umierał w samotności, zabity przez jego własny gnijący statek. Taki jest los bohaterów; tylko Anioł wie dlaczego ktoś chce być jednym z nich. Tessa spojrzała na niego. Miał cienie pod swoimi niebieskimi oczami, palcami szarpał mankiety, bezmyślnie, jakby nie był świadom tego, co robi. Miesiące, pomyślała. Minęły miesiące, odkąd byli razem sami dłużej niż przez chwilę. Mieli tylko przypadkowe spotkania w korytarzach, na dziedzińcu, niezdarnie wymieniali uprzejmości. Tęskniła za jego żartami, książkami, które jej przynosił, śladami uśmiechu w jego spojrzeniu. Złapała się na tym, że myśli o mniej skomplikowanym Willu, tym z przeszłości, i powiedziała bez zastanowienia: - Nie mogę zapomnieć o czymś, co powiedziałeś mi wcześniej - powiedziała. Spojrzał na nią zaskoczony. - Tak? O czym? - Że czasami, kiedy nie wiesz co zrobić, udajesz postać z książki, bo łatwiej ci wtedy podejmować decyzje. - Tak powiedziałem - przyznał Will - ale nie jestem kimś, kto powinien udzielać rad, jeśli szukasz szczęścia. - Nie szczęścia. Nie do końca. Ja chcę pomóc - czynić dobro… - urwała i westchnęła. - Odniosłam się do wielu książek, i jeżeli była w nich wskazówka, nie znalazłam jej. Mówiłeś, że jesteś Sydneyem Cartonem… Will westchnął i usiadł na krześle przy stole, naprzeciwko niej. Opuszczone rzęsy przesłoniły jego oczy. - I przypuszczam, że wiem co to znaczy dla reszty z nas - powiedziała. - Ale nie chcę być Lucie Manetce, która nie zrobiła nic aby uratować Charlesa; pozwalając Sydneyowi zrobić to wszystko. Była dla niego okrutna. - Dla Charlesa? - spytał Will. - Dla Sydneya - potwierdziła Tessa. - Chciał być lepszym człowiekiem, a ona mu nie pomogła. - Nie mogła. Była zaręczona z Charlesem Darleyem. - I tak to nie było miłe. Will zerwał się z krzesła tak szybko, jakby ktoś rzucił się na niego. Pochylił się, opierając dłonie na stole. Jego oczy był bardzo niebieskie w błękitnym świetle lampy. - Czasami musisz wybrać pomiędzy byciem miłym, a honorowym – powiedział. - Czasem nie da się połączyć tych obu rzeczy. - Co jest lepsze? - wyszeptała Tessa. Usta Willa wykrzywiły się w gorzkim uśmiechu.

- Sądzę, że to zależy od książki. Tessa wyciągnęła szyję, aby spojrzeć na niego. Znasz to uczucie - zaczęła - kiedy czytasz książkę i wiesz, że zmierza do stania się tragedią; możesz poczuć jak zbliża się zimno i ciemność, widzisz sieć otaczającą bohaterów, którzy żyją i oddychają na stronicach. Ale jesteś uzależniony od historii, jakbyś prowadził powóz i nie mógł zostawić go, lub zjechać na bok. - Jego niebieskie oczy pociemniały ze zrozumieniem. Oczywistym było, że Will rozumiał. Kontynuowała: –

Czuję jakby teraz działo się to samo, ale nie z bohaterami książki, ale z moimi ukochanymi przyjaciółmi i towarzyszami. Nie chcę siedzieć, kiedy tragedia zbliża się do nas. Nie będę stała z boku, tylko walczyła, aby odkryć, co mogę zrobić. –

- Martwisz się o Jema - stwierdził Will. - Tak - potwierdziła. - I o ciebie również. - Nie - powiedział William ochryple. - Nie marnuj tego na mnie, Tesso. Zanim zdążyła odpowiedzieć, drzwi biblioteki otworzyły się. To była Charlotte - wyglądała na wyczerpaną i zmęczoną. Will szybko odwrócił się do niej . - Co z Jemem? - zapytał. - Jest przytomny i rozmawia - powiedziała Charlotte. - Zażył trochę yin fen, a Cisi Bracia byli w stanie ustabilizować jego stan i zatrzymali krwotok wewnętrzny. Na wspomnienie krwotoku wewnętrznego Will wyglądał jakby miał zamiar zwymiotować; Tessa zdawała sobie sprawę, że wygląda prawie tak samo. - Może przyjmować gości - kontynuowała Charlotte. - Tak naprawdę prosił o to. Will i Tessa wymienili szybkie spojrzenie. Dziewczyna wiedziała o czym oboje pomyśleli: które z nich powinno być odwiedzającym? Tessa była narzeczoną Jema, ale Will był jego parabatai, co było święte same w sobie. Chłopak zaczął się cofać, kiedy Charlotte znów przemówiła, brzmiąc na znużoną do szpiku kości. - On pytał o ciebie, Will. Nocny Łowca wyglądał na zdziwionego, gdy zerknął na Tessę. - Ja… Theresa nie mogła zaprzeczyć przypływowi zaskoczenia - i prawie zazdrości, jaką poczuła w swojej klatce piersiowej - ale szybko odepchnęła te uczucia. Kochała Jema wystarczająco mocno, aby chcieć wszystkiego, czego on chciał dla siebie, względem czego miał swoje powody. - Idźcie - powiedziała delikatnie. - Oczywiście, że on chce cię zobaczyć. Will ruszył w kierunku drzwi za Charlotte. W połowie drogi odwrócił się i podszedł do dziewczyny.

- Tesso - zaczął - Kiedy będę z Jemem, możesz coś dla mnie zrobić? Dziewczyna spojrzała na niego i przełknęła ślinę. Był zbyt blisko, zbyt blisko. Wszystkie linie, kształty, kąty Willa zapełniały jej pole widzenia, a dźwięk jego głosu wypełnił jej uszy. - Tak, oczywiście - powiedziała. - O co chodzi? *** Do: Edmund and Linette Herondale Ravenscar Manor West Riding, Yorkshire Drodzy Tato i Mamo, Wiem, że to było tchórzostwo z mojej strony odejść, tak jak to zrobiłam: wczesnym rankiem, zanim się obudziliście, tylko z notatką wyjaśniającą moją nieobecność. Nie potrafiłam spojrzeć wam w oczy wiedząc, co postanowiłam zrobić i że byłam najgorszą z nieposłusznych córek. Jak ja wyjaśnię wam decyzję, jaką podjęłam, kiedy przyjechałam? Nawet teraz wydaje mi się to szaleństwem. Każdy dzień tak naprawdę jest bardziej szalony niż poprzedni. Nie kłamałeś Tato, mówiąc, że życie Nocnego Łowcy było jak w gorączkowym śnie… Cecily przekreśliła zaciekle zdania, które napisała, potem zgniotła papier w dłoni i oparła głowę na biurku. Zaczynała ten list tak wiele razy i wciąż nie dotarła do satysfakcjonującej wersji. Być może nie powinna teraz próbować, pomyślała - nie, kiedy próbowała uspokoić nerwy odkąd wrócili do Instytutu. Wszyscy tłoczyli się wokół Jema, a Will, po opatrzeniu jej urazów w ogrodzie, prawie nie odezwał się do niej ponownie. Henry pobiegł do Charlotte, Gideon wziął Gabriela na stronę, a Cecily znalazła się na schodach Instytutu zupełnie sama. Wślizgnęła się do swojej sypialni, nie przejmując się pozbyciem rynsztunku i skuliła się na miękkim łóżku z baldachimem. Gdy leżała pośród cieni, słuchając cichych odgłosów Londynu dochodzących z zewnątrz, jej serce ścisnęło się z nagłej, bolesnej tęsknoty. Myślała o zielonych wzgórzach Walii, o matce i ojcu i zerwała się z łóżka jak oparzona, w pośpiechu. Potykając się podbiegła do biurka i chwyciła pióro i kartkę. Atrament barwił jej palce, ale wciąż właściwe słowa nie nadchodziły. Czuła jakby krwawiła żalem i samotnością ze wszystkich miejsc, jednak ciągle nie potrafiła ukształtować swoich uczuć w słowa, jakie jej rodzice mogli znieść by je przeczytać.

W tamtym momencie ktoś zapukał do drzwi. Cecily złapała książkę leżącą na biurku, ułożyła ją, jakby czytała i zawołała. - Wejść. Drzwi otworzyły się. To była Tessa stojąca niepewnie na progu. Nie była już ubrana w zniszczoną sukienkę ślubną, ale w prostą suknię z niebieskiego muślinu i nosiła dwa błyszczące naszyjniki na szyi: mechanicznego anioła i jadeitowy wisiorek, który był jej prezentem ślubnym od Jema. Cecily patrzyła na Tessę z zaciekawieniem. Chociaż dwie dziewczyny były dla siebie przyjazne, nie były ze sobą blisko. Od Theresy biła niezwykła ostrożność, a Cecily obawiała się, że nie będzie potrafiła odkryć jej źródła; na dodatek było w niej coś niepokojącego i dziwnego. Wiedziała, że ta dziewczyna potrafi zmieniać postać, może przekształcić się na podobieństwo jakiejś innej osoby, ale Cecily nie mogła pozbyć się poczucia, że to było nienaturalne. Jak mogłeś poznać czyjąś prawdziwą twarz, jeśli mógł zmienić ją tak łatwo, jak ktoś inny może zmienić suknię? - Tak? - spytała Cecily. - Panno Gray? - Proszę mów mi Tessa - opowiedziała, zamykając drzwi za sobą. To nie był pierwszy raz, gdy prosiła Cecily o nazywanie jej po imieniu, ale nawyki i przekora powstrzymywały dziewczynę przed tym. - Przyszłam zobaczyć czy wszystko w porządku i czy czegoś nie potrzebujesz. - Ach. - Cecily poczuła lekkie uczucie rozczarowania. - Wszystko w porządku. Tessa poruszyła się do przodu nieznacznie. - Czy to „Wielkie Nadzieje?”. - Tak. - Cecily nie powiedziała, że widziała Willa czytającego to i wybrała ją, aby spróbować uzyskać wgląd w jego myśli. Dotychczas była żałośnie zagubiona. Pip był makabryczny, a Estella tak straszna, że Cecily miała ochotę nią potrząsnąć. - ,,Estello - zaczęła Tessa miękko - Aż do końca twojego życia będziesz stanowiła część mojej istoty i wszystkiego, co w niej jest dobrego i złego.’' - Więc zapamiętujesz fragmenty książek, tak jak Will? Lub ten jest twoim ulubionym? - Nie mam pamięci Willa - powiedziała Tessa, pesząc się odrobinę. - Lub jego runy pamięci. Ale kocham tę książkę. - Jej szare oczy badały twarz Cecily. - Wciąż jesteś w rynsztunku? - Myślałam o pójściu na górę do pokoju treningowego - odpowiedziała Nocna Łowczyni. - Zauważyłam, że mogę tam lepiej myśleć, nikt nie pilnuję jak i co robię. - Więcej treningu? Cecily, właśnie brałaś udział w bitwie! - zaprotestowała Tessa. - Wiem, że czasami potrzeba więcej niż jednej aplikacji run, aby całkowicie wyzdrowieć - zanim zaczniesz trening powinnam wezwać kogoś do ciebie, Charlotte, lub… - Lub Willa? - Cecily pękła. - Jeśli komukolwiek by zależało, byłby tu.

Tessa zatrzymała się przy łóżku. - Nie możesz myśleć, ze Will nie martwi się o ciebie. - Jego tu nie ma, czyż nie? - Przysłał mnie - odpowiedziała Theresa - ponieważ jest z Jemem. Jakby to wyjaśniało wszystko. Cecily podejrzewała, że w pewnym sensie tak było. Wiedziała, że Will i James są bliskimi przyjaciółmi, ale także, że było to coś więcej. Czytała o parabatai w Kodeksie i wiedziała, że ta więź nie istniała wśród przyziemnych; była czymś bliższym niż bracia, i czymś więcej niż krew. - Jem jest jego parabatai. Will ślubował być z nim w takich chwilach jak ta. - Powinien być tutaj, czy ślubował coś, czy nie. Powinien być tu zamiast ciebie. Ale nie przyszedł nawet aby zobaczyć czy nie potrzebuję iratze. - Cecy… - zaczęła Tessa. – Przekleństwo Willa… - To nie było prawdziwe przekleństwo! - Wiesz - zaczęła Tessa w zamyśleniu. - Na swój sposób było. On wierzył, że nikt nie może go kochać i jeśli on na to pozwoli, spowoduje śmierć kogoś bliskiego. Dlatego opuścił was wszystkich. Opuścił cię, aby zapewnić ci bezpieczeństwo, a teraz jesteś tutaj, dla niego to definicja niebezpieczeństwa. On nie może znieść przyjścia i patrzenia na twoje rany, ponieważ dla niego to tak, jakby sam je miał. - Wybrałam to. Bycie Nocnym Łowcą. Nie tylko dlatego, że chcę być z Willem. - Wiem to - powiedziała Tessa. - Ale gdy siedziałam z nim, gdy majaczył po kontakcie z krwią wampira, krztusząc się wodą święconą, słyszałam imię, jakie wołał. To było twoje. - Will wołał moje imię? - Och, tak. - Mały uśmiech wykrzywił kącik ust Tessy. - Nie powiedział mi kim byłaś, oczywiście, kiedy go zapytałam, i to prawie doprowadziło mnie do sza… przerwała i odwróciła wzrok. - Dlaczego? - Ciekawość - odpowiedziała Theresa, wzruszając ramionami, a na jej policzkach pojawił się rumieniec. - To mój największy grzech. W każdym razie, on cię kocha. Wiem, że z Willem wszystko jest odwrotnie. Nie ma go tutaj, co jest tylko kolejnym dowodem jak bardzo jesteś dla niego cenna. On zwykł odpychać wszystkich, których kocha, a im bardziej ciebie kocha, tym silniej będzie próbował tego nie okazać. - Ale nie ma klątwy… - Wieloletnich zwyczajów nie da się oduczyć tak szybko - powiedziała Tessa, a jej oczy wyrażały smutek. - Nie popełnij błędu myśląc, że on cię nie kocha, ponieważ nie okazuje troski, Cecily. Stań z nim twarzą w twarz i domagaj się prawdy, ale nie

popełnij błędu odrzucając go, ponieważ sądzisz, że sprawa jest przegrana. Nie wyrzucaj go ze swojego serca, bo jeśli to zrobisz, będziesz tego żałować. *** Do: Członkowie Rady Od: Konsul Josiah Wayland Wybaczcie moją spóźnioną odpowiedź, panowie. Chciałem być pewien, że nie udzielam mojej opinii jako pochodny osąd, ale raczej, że moje słowa są solidne i dobrze uzasadnione cierpliwymi przemyśleniami. Obawiam się, że nie mogę przyjąć waszej rekomendacji Charlotte Branwell jako mojego następcy. Chociaż posiada dobre serce, jest całkowicie zbyt lekkomyślna, żywiołowa i nieposłuszna, aby pełnić funkcję Konsula. Jak wiecie, płeć piękna ma swoje słabości, których mężczyźni nie posiadają i niestety ona posiada wszystkie z nich. Nie, nie mogę jej zarekomendować. Zachęcam was do rozważenia innego kandydata – mojego siostrzeńca, George’a Penhallow'a, który ukończy dwadzieścia pięć lat w listopadzie – jest wspaniałym Nocnym Łowcą i uczciwym młodym człowiekiem. Uważam, że ma całkowitą moralną pewność i silny charakter aby być liderem Nocnych Łowców w nowej dekadzie. W imię Razjela, Konsul Josiah Wayland

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Martinaza Korekta: Domi

Rozdział 4

Mieć rozum i kochać ,,Bowiem to siły przekracza człowieka – Kochać i mądrym być w tej samej chwili.” — William Szekspir, ,,Troilus i Kresyda”

- Myślałem, że uda ci się przynajmniej zrobić z tego piosenkę – powiedział Jem. Will spojrzał z zaciekawieniem na swojego parabatai. Choć Jem poprosił go o spotkanie, nie sprawiał wrażenia, jakby był w nastroju do rozmowy. Siedział w milczeniu na krawędzi swojego łóżka w czystych spodniach i koszuli, która była na niego za luźna i bardziej niż zwykle podkreślała jego mizerny wygląd. Wokół obojczyków nadal miał plamki zaschniętej krwi, wyglądające jak makabryczny naszyjnik. - Zrobić piosenkę z czego? Usta Jema drgnęły w uśmiechu. - Z naszego zwycięstwa nad robakiem? – podsunął. – Po tych wszystkich żartach, jakie opowiedziałeś… - W przeciągu kilku ostatnich godzin nie byłem w nastroju do żartów – odparł Will, zerkając ukradkiem na stertę zakrwawionych szmat zaścielających nocny stolik przy łóżku i do połowy pełną miskę różowawego płynu. - Nie marudź, Will. Wszyscy obchodzą się ze mną jak z jajkiem, a ja nie mogę dłużej tego tolerować. Chciałem się z tobą zobaczyć bo… bo ty byś tego nie robił. Dzięki tobie znów mam ochotę się śmiać. Will wyrzucił ręce do góry. - Och, w porządku. Co powiesz na to? ,,A zatem, nie będę dłużej trudził się na darmo,

By dowieść, że demoniczna ospa wypacza mózg. Więc choć to zmartwienie nie poszło na marne, Że zarażony nią robal trafił pod nóż. By mi uwierzyć, musicie spróbować już.” Jem wybuchnął śmiechem. - Cóż, to było okropne. - Raczej improwizowane! - Will, istnieje coś takiego jak mowa skandowana… - W jednej chwili wybuch śmiechu Jema zmienił się w atak kaszlu. William rzucił się w jego stronę, gdy James zgiął się w pół z bólu, a jego wąskie ramiona zaczęły drżeć. Krew spryskała białą narzutę na łóżku. - Jem… James wskazał ręką na pudełko na swoim stoliku nocnym. Will sięgnął po nie. Delikatnie wyrzeźbiona postać kobiety na wieczku, nalewająca wody z dzbana, była mu doskonale znana. Nienawidził jej widoku. Otworzył pudełko – i zamarł. To, co w środku wyglądało jak srebrzysty cukier puder, ledwie zakrywało drewniane dno. Być może zanim Cisi Bracia wyleczyli Jema, w pudełku był większy zapas. Will nie miał pojęcia. Wiedział jednak na pewno, że powinno zostać o wiele, wiele więcej. - Jem – odezwał się zduszonym głosem. – Jakim sposobem zostało tego tylko tyle? James przestał kasłać. Na ustach miał krew, a w miarę jak Will go obserwował, zbyt wstrząśnięty by ruszyć się z miejsca, Jem uniósł rękę i rękawem wytarł krew z twarzy. Materiał koszuli momentalnie pokrył się szkarłatem. Wyglądał na rozpalonego. Jego blada skóra lśniła, choć nie okazał żadnej zewnętrznej oznaki pobudzenia. - Will – powiedział przyciszonym głosem. - Dwa miesiące temu – zaczął William, a uświadomiwszy sobie, że podniósł głos, zmusił się żeby go nieco zniżyć. – Dwa miesiące temu kupiłem tyle yin fen, że powinno starczyć na rok. W spojrzeniu Jema mieszały się ze sobą wyzwanie i smutek. - Przyśpieszyłem proces przyjmowania proszku. - Przyśpieszyłeś? Jak bardzo? Jem unikał jego spojrzenia. - Brałem go dwa, może trzy razy dziennie. - Tyle, że tempo, w jakim przyjmujesz narkotyk, jest ściśle związane z pogorszeniem twojego stanu zdrowia – powiedział Will, a kiedy Jem przemilczał jego uwagę, jego głos podniósł się i załamał na jednym słowie: - Dlaczego?

- Nie chcę tak żyć… Chcę żyć pełnią życia. - W takim tempie nie dożyjesz nawet jednej piątej! – wrzasnął Will, wciągając gwałtownie powietrze. Wyraz twarzy Jema zmienił się, a jego parabatai musiał odłożyć z trzaskiem pudełko z powrotem na stolik, żeby powstrzymać się od ciśnięcia nim o ścianę. Jem usiadł wyprostowany, jego oczy płonęły. - W życiu chodzi o coś więcej niż o nieumieranie – powiedział. – Spójrz na to jak ty żyjesz, Will. Płoniesz jasno jak gwiazda. Brałem tylko tyle, żeby wystarczyło na utrzymanie mnie przy życiu, ale nie wystarczająco dużo, żebym czuł się dobrze. Nieco więcej przed walką, by dodać sobie więcej energii, ale dalej prowadziłem marną egzystencję, szary zmierzch życia… - Ale teraz zmieniłeś dawki, prawda? Od kiedy to trwa? Od czasu zaręczyn? – domagał się odpowiedzi Will. – Czy to z powodu Tessy? - Nie możesz jej za to obwiniać. To była moja decyzja. Ona nie ma o niczym pojęcia. - Chciałaby, żebyś żył, James… - Niedługo i tak nie będę żył! – Jem zerwał się na równe nogi. Na jego policzkach wykwitły rumieńce. Will pomyślał, że to jego najbardziej rozwścieczone oblicze, jakie kiedykolwiek widział. – Nie będę żył i mogę być dla niej taki, jaki jestem, płonąć tak mocno, jak tylko będę chciał, i to o wiele krócej. Nie mam zamiaru obarczać jej kimś, kto będzie żył w połowie tak jak ja przez długi czas. To mój wybór, Williamie, i nie odwiedziesz mnie od niego. - Możliwe, że mi się uda. Przecież to ja kupowałem dla ciebie yin fen… Krew odpłynęła z twarzy Jema. - Jeśli odmówisz, sam będę go kupował. Zawsze byłem do tego skłonny. Powiedziałeś, że to ty wolisz mi go kupować. A skoro już o tym mowa… - Ściągnął z palca rodzinny pierścień Carstairsów i podał Willowi. – Weź go. William zerknął na pierścień, a potem wrócił spojrzeniem do twarzy Jema. Co najmniej tuzin paskudnych rzeczy, które mógł powiedzieć lub zrobić, przeszło mu przez myśl. Nikt nie zrzucał tak szybko maski. Przez wiele lat udawał okrutnego, że pozory były pierwszą rzeczą po jaką sięgał, tak jak człowiek bezwiednie zawracający powóz w stronę domu, w którym mieszkał przez całe życie, pomimo faktu, że niedawno się wyprowadził. - Teraz to ze mną chcesz się ożenić? – spytał w końcu. - Sprzedaj pierścień – odparł Jem. – Dla pieniędzy. Mówiłem ci już, że nie powinieneś płacić za moje narkotyki. Kiedyś ja zapłaciłem za twoje i już znam to uczucie. Nie było przyjemne. Will skrzywił się, a potem spojrzał na symbol rodziny Carstairsów połyskujący w bladej, pokrytej bliznami dłoni. Ujął delikatnie rękę swojego przyjaciela, zaciskając palce wokół pierścienia.

- Od kiedy to ty jesteś bezmyślny, a ja rozważny? Jak to się stało, że teraz to ja muszę cię chronić przed tobą samym? To ty zawsze ochraniałeś mnie. – Przyjrzał się twarzy Jema. – Pomóż mi cię zrozumieć. James stał w całkowitym bezruchu. W końcu powiedział: - Na początku, kiedy uświadomiłem sobie, że kocham Tessę, nie sądziłem, że to miłość sprawia, że czuję się lepiej. Od tak dawna nie miałem ataku. Kiedy poprosiłem ją żeby została moją żoną, opowiedziałem jej o tym. Że miłość mnie uzdrawia. Więc kiedy pierwszy raz byłem… kiedy atak się powtórzył, nie mogłem jej tego powiedzieć, żeby nie pomyślała, że przez to moja miłość do niej osłabła. Brałem coraz większe dawki, by odpędzić pozostałe choroby. Potem zacząłem brać jeszcze więcej, żeby móc trzymać się na nogach na co dzień, a nie jak wtedy, gdy dawka wystarczała mi na tydzień. Nie zostało mi wiele lat, Will. Może nawet nie miesięcy. Nie chcę, żeby Tessa o tym wiedziała. Proszę, nie mów jej. Nie przez wzgląd na nią, tylko na mnie. Niemal na przekór swojej woli, Will poczuł, że zaczyna rozumieć. Zrobiłby wszystko, powiedziałby każde kłamstwo, żeby tylko Tessa go pokochała. Zrobiłby… Niemal wszystko. Nie zdradziłby jednak Jamesa. Tylko tego nie mógłby zrobić. A Jem stał tutaj przed nim, z dłonią w jego dłoni i spojrzeniem proszącym o odrobinę współczucia, zrozumienia. I niby jak miałby go nie okazać? Przypomniał sobie jak stał w salonie Magnusa błagając, żeby wysłał go do królestwa demonów, żeby nie musiał już znosić kolejnej minuty swojego życia. - Umierasz więc z powodu miłości – powiedział w końcu Will stłumionym głosem. - Umieram nieco szybciej. Istnieją o wiele gorsze rzeczy, dla których można umrzeć. William puścił dłoń Jamesa. Jem przeniósł pytające spojrzenie z niego na pierścień. - Will… - Pojadę do Whitechapel – odparł William. – Dziś wieczór. Kupię dla ciebie cały zapas yin fen jaki tam znajdę, wszystko czego będziesz potrzebował. Jem pokręcił głową. - Nie mogę prosić cię o zrobienie czegoś, co kłóci się z twoim sumieniem. - Moje sumienie – szepnął Will. – Ty jesteś moim sumieniem. Zawsze nim byłeś, Jamesie Carstairs. Zrobię to dla ciebie, ale w zamian poproszę cię o złożenie pewnej obietnicy. - Jakiej? - Lata temu poprosiłeś mnie, żebym przestał szukać dla ciebie lekarstwa – powiedział Will. – Chcę, żebyś uwolnił mnie od tej obietnicy. Pozwól mi przynajmniej poszukać.

Jem spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Kiedy już myślę, że znam cię na wylot, znowu mnie zaskakujesz. Dobrze, uwolnię cię od tej obietnicy. Szukaj. Rób, co musisz. Nie mogę ignorować twoich dobrych intencji. To by było okrutne. Poza tym zrobiłbym dla ciebie to samo, gdybym był na twoim miejscu. Wiesz o tym, prawda? - Wiem. – Will zrobił krok do przodu. Położył dłonie na ramionach Jema, czując pod nimi jego ostre, wystające kości. – To nie jest pusta obietnica, James. Wierz mi, nie ma nikogo kto wiedziałby o bólu i fałszywej nadziei więcej ode mnie. Zacznę szukać. Jeśli jest szansa na znalezienie czegokolwiek. Ale do tego momentu… masz prawo żyć tak jak chcesz. Niewiarygodne, ale na twarzy Jema pojawił się uśmiech. - Wiem o tym – powiedział. – Ale to łaskawe z twojej strony, że mi o tym przypominasz. - Jestem łaskawy – dodał Will. – Utkwił wzrok w twarzy Jema, która była dla niego równie znajoma co jego własna. – I zdeterminowany. Nie zostawisz mnie. Nie, kiedy żyję. James otworzył szeroko oczy, ale nie odezwał się ani słowem. Nie zostało już nic do powiedzenia. William zdjął dłonie z ramion swojego parabatai i odwrócił się w stronę drzwi. *** Cecily stała w miejscu, które obrała sobie wcześniej, z nożem w prawej dłoni. Wycelowała go na linii wzroku, odciągnęła w tył i rzuciła przed siebie. Wbił się w ścianę, tuż za narysowanym na niej kręgiem. Rozmowa z Tessą nie ukoiła jej nerwów. Wręcz odwrotnie, jeszcze pogorszyła sytuację. Otaczała ją aura pełnego rezygnacji smutku, która przyprawiała Cecily o niepokój i zdenerwowanie. Choć była wściekła na Willa, nie mogła nie zauważyć, że Tessa żywiła w stosunku do niego jakiś strach, o którym nie chciała rozmawiać, a który tkwił głęboko w jej sercu. Chciała wiedzieć, co to było. Niby jak miała chronić swojego brata, skoro nie wiedziała, przed kim należało go chronić? Po tym, jak wyjęła nóż, znów uniosła go na wysokość ramienia i rzuciła. Tym razem wbił się jeszcze dalej od celu. Cecily westchnęła ze złością. - Uffern nef! – wymamrotała po walijsku. Jej matka byłaby wstrząśnięta, ale z drugiej strony, nie było jej tutaj. - Pięć – odezwał się czyjś głos z korytarza na zewnątrz. Cecily odwróciła się, zaskoczona. W przejściu majaczył jakiś cień, który w miarę jak się zbliżał, przybrał postać Gabriela Lightwooda z burzą brązowych włosów i przenikliwymi, zielonymi oczami. Był równie wysoki co Will, może nawet

wyższy i szczuplejszy od brata. - Nie rozumiem, o co panu chodzi, panie Lightwood. - Twój rzut – powiedział, wskazując elegancko dłonią. – Jak dla mnie był na pięć punktów. Twoje umiejętności i technika być może wymagają doszlifowania, ale z pewnością masz wrodzony talent. Potrzeba ci tylko nieco praktyki. - Will mnie trenuje – odparła, gdy podszedł bliżej. Kącik jego ust drgnął w uśmiechu. - Tak jak powiedziałem. - Wydaje mi się, że mógłbyś zrobić więcej. Zatrzymał się, wyrywając nóż ze ściany. Ostrze zaiskrzyło w jego palcach. - Mógłbym – dodał. – Zostałem wyszkolony przez najlepszych. Trenowałem pannę Collins i pannę Grey… - Słyszałem. Aż w końcu ci się znudziło. Nie jest to rodzaj zaangażowania, którego uczeń mógłby spodziewać się po swoim nauczycielu. – Cecily mówiła zrównoważonym głosem. Pamiętała dotyk dłoni Gabriela, gdy pomógł jej się podnieść po upadku w Domu Lightwoodów, ale wiedziała, że Will nie darzy go sympatią, lecz dystans w jego głosie działał jej na nerwy. Gabriel dotknął ostrza opuszkiem palca i po chwili ukazała się nim kropla krwi. Miał palce pokryte zgrubieniami i odciskami, a grzbiety jego dłoni były upstrzone piegami. - Zmieniłaś strój bojowy. - Byłam pokryta krwią i śluzem. – Spojrzała na niego, taksując go spojrzeniem od stóp do głów. – Widzę, że ty nie. Dziwny wyraz przemknął po jego twarzy. Chwilę później zniknął, ale wystarczająco dużo razy widziała, jak jej brat ukrywa emocje, żeby rozpoznać oznaki. - Nie mam tu żadnych swoich ubrań – powiedział. – Nie mam pojęcia, gdzie będę mieszkał. Mógłbym wrócić do jednej z naszych rodzinnych rezydencji, ale… - Bierzesz pod uwagę pozostanie w Instytucie? – spytała zaskoczona Cecily, wyczytując to z jego twarzy. – Co powiedziała Charlotte? - Pozwoli mi na to. – Wyraz twarzy Gabriela zmienił się na sekundę. Nagła bezbronność pojawiła się w miejscu, w którym przed chwilą była jedynie zawziętość. – Mój brat tu jest. - Tak – odparła Cecily. – Mój również. Gabriel umilkł na chwilę, zupełnie jakby nie przeszło mu to przez myśl. - Will – powiedział. – Wyglądasz zupełnie jak on. To… potrafi wytrącić z równowagi. – Pokręcił głową, jakby otrząsał się z zamyślenia. – Przed chwilą widziałem twojego brata. Zbiegał po frontowych schodach Instytutu tak szybko,

jakby goniło go czterech jeźdźców Apokalipsy. Domyślam się, że nie wiesz o co mogło mu chodzić? Cel. Serce Cecily podskoczyło w piersi. Wyjęła nóż z dłoni Gabriela, ignorując jego pełen zaskoczenia okrzyk. - Nie mam pojęcia, ale zamierzam się tego dowiedzieć. *** W chwili, w której Londyn pogrążał się we śnie wraz z końcem dnia pracy, East End dopiero budził się do życia. Will poruszał się ulicami obstawionymi straganami, gdzie sprzedawano ubrania i buty z drugiej ręki. Handlarze starzyzną i ostrzyciele noży pchali swoje wózki bocznymi drogami, zachwalając swoje towary ochrypłymi głosami. Rzeźnicy opierali się w drzwiach z fartuchami zachlapanymi krwią. Zwierzęce półtusze wisiały w ich witrynach. Praczki nawoływały się wzajemnie głosami, w których słychać było tak ciężki akcent, że równie dobrze mogły mówić po rosyjsku. Zaczął siąpić drobny deszcz, mocząc Willowi włosy, gdy minął zamknięty sklep właściciela z wyrobami tytoniowymi. Skręcił w jeszcze węższą uliczkę. W oddali widział wieże kościoła w Whitechapel. Cienie otaczały to miejsce, mgła była gruba i miękka, w powietrzu unosił się zapach żelaza i śmieci. Rynną biegnącą środkiem ulicy płynęła cuchnąca woda. Tuż przed nim były drzwi, a lampy gazowe wiszące po bokach oświetlały je. Gdy je mijał, nagle przyparł do ściany i wyciągnął rękę. Rozległ się krzyk, a on przyciągnął do siebie wąską postać, ubraną w czarny płaszcz – to była Cecily, która próbowała mu się wyrwać. Ciemne włosy rozsypały się na jej plecach, a on patrzył na nią niebieskimi oczami pałającymi wściekłością. - Puść mnie! - Dlaczego mnie śledzisz mała idiotko? - potrząsnął nią lekko. Jej oczy zwęziły się. - Dzisiaj rano byłam cariad, a teraz jestem idiotką? - Te ulice są niebezpieczne - powiedział Will. - Nie znasz ich. Nie użyłaś nawet runy niewidzialności. Może i nie musisz się niczego bać, gdy żyjesz w małym miasteczku, ale to jest Londyn. - Nie boję się Londynu - stwierdziła wyzywająco Cecily. Will nachylił się do niej, sycząc jej do ucha: - Fyddai’n wneud unrhyw dda yn ddweud wrthych i fynd adref? Zaśmiała się. - Nie, to, że każesz mi iść do domu, nic nie zdziała. Rwyt ti fy mrawd ac rwy

eisiau mynd efo chi. Zamrugał, gdy usłyszał jej słowa. Jesteś moim bratem i chcę z tobą iść. Był przyzwyczajony, że coś takiego mówi Jem, a choć Cecily nie była do niego ani trochę podobna, to mieli jedną wspólną cechę: upór. Kiedy jego siostra mówiła, że czegoś chce, to nie mówiła tego z prośbą lecz z żelazną determinacją. - Czy obchodzi cię w ogóle, gdzie idę? - spytał. - Co być zrobiła, gdybym szedł do piekła? - Zawsze chciałam zobaczyć piekło - odpowiedziała mu spokojnie. - A ty nie chciałeś? - Większość z nas stara się trzymać od niego z daleka - powiedział Will. - Idę do jaskini Ifrytów, jeśli musisz wiedzieć. Muszę kupić narkotyki. To miejsce jest pełne przemocy i rozwiązłości. Mogą sobie ciebie upatrzyć i sprzedać. - Nie zatrzymasz ich wtedy? - Wszystko zależy od tego, ile by mi zapłacili. Potrząsnęła głową. - Jem jest twoim parabatai - powiedziała. - Jest twoim bratem danym ci przez Clave. A ja jestem twoją siostrą z krwi. Dlaczego robisz dla niego coś niebezpiecznego, a chcesz, abym ja poszła do domu? - Skąd wiesz, że te leki są dla Jema? - Nie jestem głupia, Will. - Nie, ale szkoda... - mruknął. - Jem... Jem jest lepszą częścią mnie. Nie spodziewam się, że to zrozumiesz. Wiele mu zawdzięczam. - A kim ja dla ciebie jestem? - zapytała Cecily. William westchnął, zbyt zdenerwowany, by się opanować. - Ty jesteś moją słabością. - A Tessa jest twoim sercem - powiedziała nie ze złością, lecz z namysłem. Nie jestem głupia, już ci mówiłam - dodała, gdy spojrzał na nią zaskoczony. - Wiem, że ją kochasz. Złapał się za głowę, jakby jej słowa wywołały ból. - Powiedziałaś komuś? Nie możesz, Cecily. Nikt o tym nie wie i tak ma pozostać. - Nikomu nie powiedziałam. - Nie i przypuszczam, że nie powiesz, prawda? - mówił mocnym głosem. Musisz się wstydzić uczuć twojego brata do narzeczonej jego parabatai... - Nie wstydzę się ciebie, Will. Cokolwiek czujesz, nie masz na to wpływu i sądzę, że każdy z nas pragnie czegoś, czego nie może mieć. - Och? - spytał. - A ty czego chcesz, czego mieć nie możesz?

- Chcę, byś wrócił do domu. - Kosmyk czarnych włosów przykleił jej się do policzka przez co wyglądała, jakby płakała, choć wiedział, że się nie rozpłacze. - Moim domem jest Instytut. - Will westchnął i oparł głowę o ścianę. - Nie mogę tu stać i sprzeczać się z tobą cały wieczór, Cecily. Jeśli jesteś zdecydowana, by pójść ze mną do piekła, nie mogę cię powstrzymać. - Nareszcie zrozumiałeś. Wiedziałam, że tak jest: mimo wszystko jesteś do mnie przywiązany. Zwalczył chęć, by znowu nią potrząsnąć. - Gotowa? Skinęła głową, a Will uniósł rękę i zapukał do drzwi. *** Drzwi otworzyły się i Gideon stanął w progu swojej sypialni mrugając, jakby z ciemnego pomieszczenia wyszedł na słońce. Ubrania miał pomarszczone, a jedna z jego szelek zsunęła mu się do połowy ramienia. - Panie Lightwood? - spytała Sophie, wahając się w progu. W dłoniach miała tacę z herbatę i bułeczkami. - Bridget mi powiedziała, że prosił pan o coś do jedzenia. - Tak. Oczywiście, że tak. Wejdź, proszę. - Wyglądał, jakby już wrócił do rzeczywistości. Wyprostował się i przepuścił ją w progu. Swoje buty kopnął w kąt. Miał bałagan. Kurtkę przerzucił przez oparcie krzesła - Sophie skrzywiła się w środku, gdy na szafce zobaczyła zjedzone do połowy jabłko. Na łóżku leżał Gabriel Lightwood. Spał. Z pewnością miał na sobie ubrania brata, bo były z krótkie. Odkrywały jego nadgarstki i kostki. Gdy spał, wyglądał młodziej, bo napięcie znikało z jego twarzy. Jedną ręką obejmował poduszkę, jakby dla otuchy. - Nie mogłem go obudzić - powiedział Gideon, nieświadomie obejmując się ramionami. - Powinienem go odesłać do jego pokoju, ale... - westchnął. - Nie mogłem się zmusić. - Czy on tu zostanie? - zapytała Sophie, stawiając tacę na stoliku. - W Instytucie, rzecz jasna. - Ja... nie wiem. Myślę, że tak. Charlotte powiedziała mu, że jest tu mile widziany. Chyba go przeraża. - Gideon uśmiechnął się lekko. - Pani Barnwell? - Sophie zjeżyła się, jak zawsze, gdy uważała, że ktoś krytykuje jej panią. - Przecież to najłagodniejsza osoba na świecie! - Tak i właśnie dlatego myślę, że go przeraża. Objęła go i powiedziała mu, że jeśli chce tu zostać, to zapomni o incydencie z ojcem. Nie jestem pewien, jaki incydent z moim ojcem miała na myśli - dodał oschle. - Najprawdopodobniej ten, w

którym Gabriel poparł ojca w chęci przejęcia Instytutu. - Myśli pan, że nie miała na myśli tego najnowszego? - Sophie wepchnęła kosmyk włosów z powrotem pod czepek. - Z… - Ogromnym robakiem? Nie sądzę. To nie jest w naturze mojego brata, by oczekiwać przebaczenia. W każdej kwestii. On rozumie tylko najsurowszą dyscyplinę. On może myśleć, że Charlotte próbuje go przekabacić, albo zrobić z niego idiotę. Była dla niego dobra, ale myślę, że tym go wystraszyła. Przyszedł mi o tym powiedzieć i zasnął. - Gideon westchnął z mieszaniną miłości, rozdrażnienia i smutku, przez co serce Sophie zabiło mocniej. - Pańska siostra... - zaczęła. - Och, Tatiana nigdy by tu nie została, nawet na chwilę - powiedział Gideon. Ona uciekła do Blackthornów, jej teściów. I było to dobre posunięcie. Nie jest w rzeczywistości tak głupią dziewczyną. Jest dość inteligentna, ale uważa się za najważniejszą i jest strasznie próżna. Ale ona kocha mojego brata. A on czuwał przez ostatnie dwa tygodnie. Czekał w tym przeklętym domu, pod drzwiami biblioteki, waląc w drzwi, a gdy ojciec nie odpowiadał... - Czuje się pan za niego odpowiedzialny - stwierdziła. - Oczywiście, że tak; jest moim młodszym bratem. - Podszedł do łóżka i przeczesał rozczochrane włosy Gabriela, a ten mruknął coś niespokojnie, ale się nie obudził. - Myślałam, że nie wybaczy panu tego, że odwrócił się pan od ojca powiedziała Sophie. – Powiedział pan, że się o niego boi. Że on zastanawia się, czy przypadkiem pańskie działania nie były zdradą Lightwoodów. - Myślę, że kwestionował nazwisko Lightwoodów. Tak samo jak ja, w Madrycie - odszedł od łóżka. Sophie opuściła głowę. - Przepraszam - powiedziała. - Przykro mi z powodu pańskiego ojca. Cokolwiek o nim mówiono i cokolwiek zrobił, nadal był pańskim ojcem. Odwrócił się w jej stronę. - Ale Sophie... Nie zwróciła mu uwagi na to, że zwrócił się do niej po imieniu. - Wiem, że uczynił wiele złych rzeczy - zaczęła - ale powinien go pan opłakiwać. Nikt nie może tego panu odebrać, jedynie pan sam. Dotknął lekko palcami jej policzka. - Czy wiesz, że twoje imię oznacza "mądrość"? To bardzo trafne. Sophie przełknęła ślinę. - Panie Loghtwood. Ale on objął jej policzek dłonią i pochylił się, by ją pocałować.

- Sophie - szepnął, a potem ich usta zetknęły się. Najpierw lekko, potem coraz mocniej. Gideon pochylił się bardziej, a ona objęła jego szyję ramionami - dłonie miała szorstkie od prania i dźwigania, czyszczenia rusztu, odkurzania i polerowania, ale nie wyglądało na to, by mu to jakoś specjalnie przeszkadzało, gdy zarzuciła mu je na szyję. Potem przysunęła się do niego, ale potknęła się i zaczęła upadać, a Gideon chwycił ją mocniej i przewrócili się razem na dywan. Sophie czuła zakłopotanie: dobry Boże, żeby tylko nie pomyślał, że to było celowo, że jest rozwiązła i próbuje coś zainicjować. Jej czepek spadł, loki rozsypały się wokół jej głowy. Dywan pod nią był miękki, a Gideon unosił się nad nią na łokciach i szeptał wciąż jej imię. Odwróciła głowę, jej policzki płonęły. Spojrzała pod jego łóżko z baldachimem. - Panie Lightwood - powiedziała, unoszą się na łokciach - Czy pod pana łóżkiem leżą bułeczki? Gideon zamarł i wyglądał jak królik osaczony przez psy. - Co? - Tam. - Wskazała na ciemne kształty pod meblem. - Pod pańskim łóżkiem leży sterta bułeczek. Co one robią na ziemi? Gideon usiadł, przeczesując włosy. Sophie odsunęła się od niego, wygładzając spódnicę. - Ja... - Prosił pan o te bułeczki, panie Lightwood. Po co pan to robił, skoro ich pan nie chciał? Spłonął rumieńcem. - To był jedyny sposób na to, by cię zobaczyć. Nie chciałaś ze mną rozmawiać, nie chciałaś mnie słuchać, gdy prosiłem cię o rozmowę... - Więc kłamał pan? - Sophie zabrała swój czepek i wstała. - Czy zdaje sobie pan sprawę z tego, ile ja mam pracy, panie Lightwood? Noszenie węgla i ciepłej wody, odkurzanie, polerowanie, sprzątanie po sobie i innych i nie mam nic przeciwko temu, ale jak pan śmie dodawać mi jeszcze pracy prosząc, bym przynosiła panu coś, czego pan nawet nie chce? Gideon podniósł się z ziemi, a jego ubranie było jeszcze bardziej pogniecione. - Wybacz mi - powiedział. - Nie pomyślałem. - Nie - Sophie z wściekłością wcisnęła włosy pod czepek. - Nie robi pan tego za często, prawda? Po tych słowach wyszła z pokoju, zostawiając Gideona wpatrującego się ze smutkiem w drzwi. - Dobra robota, bracie - powiedział Gabriel, patrząc na Gideona zaspanymi, zielonymi oczami.

Gideon rzucił w niego bułeczką. *** - Henry - Charlotte kroczyła po podłodze krypty. Pochodnie płonęły tak jasno, jakby był dzień, choć wiedziała, że jest już około północy. Henry pochylał się nad największym z drewnianych stołów porozstawianych po pomieszczeniu. Coś wstrętnego płonęło w zlewce na innym stole, wydzielając kłęby dymu i lawendowy zapach. Duża płachta papieru, jakiego rzeźnicy używają do zawijania towaru, leżała rozłożona na stole, a Henry na niej coś pisał: szyfry i obliczenia. - Henry, kochanie, nie jesteś zmęczony? Jesteś tu od kilku godzin. Przerwał pisanie i spojrzał w górę, zdejmując okulary. - Charlotte! - Wydawał się zdziwiony, że ją widział. Kobieta pomyślała cierpko, że to wręcz zaskakujące, że widzi własną żonę w ich własnym domu. - Aniele, co ty tu robisz? Jest zimno. To może zaszkodzić dziecku. - Charlotte zaśmiała się, ale nie zaprotestowała, kiedy Henry podbiegł do niej i delikatnie uścisnął. Odkąd dowiedział się, że będą mieli dziecko, traktował ją jak delikatną porcelanę. Złożył pocałunek na czubku jej głowy, cofnął się i zaczął studiować jej twarz. - Prawdę mówiąc, wyglądasz trochę blado. Może zamiast kolacji powinnaś poprosić Sophie, by przyniosła ci do twojego pokoju trochę bulionu na wzmocnienie. Mogę pójść i… - Henry. Zdecydowaliśmy nie robić kolacji kilka godzin temu; wszyscy zanieśli sobie kanapki do swoich pokoi. Jem nadal jest zbyt chory by jeść, a Lightwoodowie zbyt wstrząśnięci. Poza tym wiesz jaki jest Will, kiedy Jem nie jest zdrowy. No i oczywiście Tessa. Naprawdę, cały dom rozpada się na kawałki. - Kanapki? - spytał Henry, który wydawał się usłyszeć tylko tę część wypowiedzi Charlotte, wyglądając na zdumionego. Kobieta uśmiechnęła się. - Jest ich kilka dla ciebie na górze, Henry, jeżeli potrafisz oderwać się od pracy. Powinnam cię skarcić - przejrzałam dzienniki Benedicta i są nawet fascynujące - podczas gdy nad czym pracujesz? - Nad portalem - powiedział Henry z zapałem. - Forma transportu. Coś, co może szybko przenieść Nocnych Łowców z jednego miejsca na ziemi do innego w zaledwie kilka sekund. To pierścienie Mortmaina podsunęły mi pomysł. Oczy Charlotte rozszerzyły się ze zdumienia. - Pierścienie Mortmaina są zapewne stworzone dzięki czarnej magii…

- Ale to nie jest... Och, jest jeszcze coś. Chodź. To dla Buforda. Charlotte pozwoliła swojemu mężowi wziąć ją za nadgarstek i poprowadzić przez pokój. - Mówiłam ci tysiąc razy, Henry, że nasz syn nigdy nie będzie miał na imię Buford... Na Anioła, czy to kołyska? Henry rozpromienił się. - To lepsze niż kołyska! - zakomunikował, wyciągając dłoń do solidnie wyglądającego łóżka dziecięcego. Było ono zawieszone pomiędzy dwoma dyszami tak, że można było kołysać nim z boku na bok. Charlotte musiała przyznać, że to całkiem ładnie wyglądający mebel. - To samo-bujająca się kołyska! - Co? - spytała słabo Charlotte. - Patrz. Dumny Henry podszedł do mebla i nacisnął jakiś niewidzialny przycisk. Kołyska zaczęła się delikatnie bujać z boku na bok. Charlotte wypuściła powietrze. - To urocze, kochanie. - Podoba ci się? - Henry uśmiechnął się radośnie - Tutaj, teraz kołysze się trochę szybciej. Wraz z gwałtowniejszym kołysaniem się, Charlotte poczuła, że zaczyna dryfować na lekko wzburzonym morzu. - Hm - zaczęła - Henry, jest coś o czym chciałabym z tobą porozmawiać. Coś ważnego. - Coś ważniejszego od naszego dziecka będącego kołysanego do snu każdej nocy? - Clave zdecydowało wypuścić Jessamine - powiedziała Charlotte. - Wraca do Instytutu za dwa dni. Henry odwrócił się do niej z niedowierzaniem wypisanym na twarzy. Kołyska za nim bujała się jeszcze szybciej, jak kareta szybko pędząca naprzód. - Wraca tutaj? - Henry, ona nie ma gdzie się podziać. Mężczyzna otworzył usta by odpowiedzieć, ale zanim to zrobił, usłyszeli straszny dźwięk pękania czegoś. Kołyska wyrwała się ze swojego miejsca i przeleciała przez pokój, by rozbić się na ścianie, gdzie zostały po niej tylko drzazgi. Oddech Charlotte przyspieszył, a jej dłoń powędrowała do ust. Henry zmarszczył brwi. - Może dzięki kilku udoskonaleniom... - Nie, Henry – powiedziała Charlotte stanowczo.

- Ale… - W żadnym wypadku – głos kobiety był ostry. Henry westchnął. - Dobrze, kochanie. *** Diabelskie Maszyny nie mają litości. Diabelskie Maszyny nie żałują. Diabelskie Maszyny są nieograniczonej ilości. Diabelskie Maszyny nigdy nie przestaną przybywać. Słowa napisane na ścianie biura Benedicta echem brzmiały w głowie Tessy, gdy usiadła przy łóżku Jema, patrząc jak śpi. Nie była pewna, która jest godzina: ale na pewno było ,,w godzinach rannych'', jakby to powiedziała Bridget, czyli bez wątpienia po północy. Jem obudził się, gdy przyszła, zaraz po tym jak wyszedł Will. Usiadł i czuł się na tyle dobrze, by wypić trochę herbaty i zjeść tosta. Był bardziej zdyszany i bledszy niż sobie wyobrażała. Sophie przyszła później, by wziąć jedzenie. Uśmiechnęła się do Tessy. - Napusz mu poduszki - zasugerowała szeptem. Gdy Theresa to robiła, Jem spoglądał na nią z rozbawieniem, jak robi to nazbyt dokładnie. Tessa nie miała dużego doświadczenia związanego z zajmowaniem się chorym. Dbanie o brata, gdy był pijany, było bardziej zbliżone do tego, że zachowywała się jak opiekunka. Teraz jej to nie przeszkadzało, bo był to Jem. Nie przeszkadzało jej, że siedzi trzymając jego dłoń, gdy oddychał cicho, o na wpół zamkniętych oczach i rzęsach, które drżą nad jego kośćmi policzkowymi. - To nie było zbyt bohaterskie - powiedział spokojnie, nie otwierając oczu. Tessa spojrzała na niego, pochylając się w jego stronę. Wsunęła swoje palce między jego, a ich złączone dłonie leżały na łóżku. Skórę miał chłodniejszą od niej, jego puls był spokojny. - Co masz na myśli? - Dzisiaj - zaczął półgłosem i zakaszlał. - Ukrywanie się i zakaszlenie krwią całego terenu wokół domu Lightwoodów... - To tylko poprawi wygląd temu miejscu - stwierdziła Tessa. - Teraz mówisz jak Will. - Jem posłał jej senny uśmiech. - I zmieniasz temat tak, jak on to robił. - Oczywiście, że to robię. Jakbym mogła przestać kiedykolwiek myśleć o tym, że jesteś chory; wiesz, że nie przestanę. Jesteś dzisiaj w pewnym sensie bohaterem. Mimo, że Will mówił wcześniej - dodała - że wszyscy herosi źle kończą, jak i to, że

nie wie, dlaczego ktokolwiek chciałby być jednym z nich. - Ach. - Jem ścisnął jej dłoń na krótko, a następnie ją puścił. - Cóż, Will patrzy na to pod kątem widzenia bohatera, prawda? Ale dla reszty z nas jest to łatwa odpowiedź. - Tak? - Oczywiście. Znosimy Herosów, bo ich potrzebujemy. Nie dla samych siebie. - Mówisz o nich tak, jakbyś nie był jednym z nich. - Sięgnęła ręką, by odgarnąć mu włosy z czoła. Wtulił się w jej dłoń, przymykając oczy. - Jem, czy kiedykolwiek... - zawahała się. - Czy kiedykolwiek myślałeś o sposobach przedłużenia swojego życia, które nie będą zawierać narkotyku jako lekarstwa? Wytrzeszczył oczy na te słowa. - Co masz na myśli? Pomyślała o Willu, który siedział na podłodze na poddaszu, dławiąc się wodą święconą. - Stanie się wampirem. Mógłbyś żyć wiecznie... Uniósł się do góry na poduszkach. - Tessa, nie. Nie - nie myśl w ten sposób. Odwróciła od niego wzrok. - Czy myśl o staniu się podziemnym jest naprawdę dla ciebie taka straszna? - Tessa... - westchnął. - Jestem Nocnym Łowcą. Nephilim. Tak jak moi rodzice. To w pewnym sensie dziedzictwo, które odziedziczyłem po nich, coś co jest częścią mnie. Honorem jest to, co mi dali: krew Anioła, pokładane we mnie nadzieję, przysięgi, które złożyłem. Ani myślę być wampirem. Oni gardzą nami. Czasami przemieniają Nephilim, w akcie żartu, ale te przemienione wampiry są lekceważone przez innych. Mamy w żyłach chęć zwycięstwa, ogień Aniołów - wszystko czego nienawidzą. Unikaliby mnie, a tym samym Nephilim. Nie byłbym dłużej parabatai Willa, nie byłbym już mile widziany w Instytucie. Nie, Tesso. Wolałbym umrzeć, odrodzić się i zobaczyć ponownie słońce, niż żyć do końca świata bez światła dziennego. - A stanie się Cichym Bratem? - spytała. - Kodeks mówi, że runy, które na siebie nakładają, są tak potężne, że zatrzymują ich śmiertelność. - Cisi Bracia nie mogą się ożenić, Tesso. - Podniósł podbródek. Dziewczyna wiedziała od dawna, że pod swoją łagodnością Jem był tak mocno uparty jak Will. Teraz to widziała, stal pod jedwabiem. - Wiesz, wolałabym widzieć ciebie żywego, niż jako mojego męża... - Słowa uwięzły jej w gardle. Jego wzrok złagodniał. - Ścieżka Braterstwa z Braćmi nie jest dla mnie otwarta. Z yin fen w mojej

krwi, która jest przez to skażona, nie dam rady przeżyć runy, którą umieszczają na skórze. Musiałbym przestać brać leki. Moja krew musiałaby być czysta, a to najprawdopodobniej by mnie zabiło. - Musiał zobaczyć coś w wyrazie jej twarzy, bo jego głos złagodniał. - Niewiele z życia mają Cisi Bracia, cienie i ciemności, cisza i... brak muzyki. - Przełknął ślinę. - A poza tym, nie chcę żyć wiecznie. - Ja może będę żyła wiecznie - powiedziała Tessa. Sens tych słów był czymś, czego jeszcze nie mogła pojąć. To było ciężkie do zrozumienia, że twoje życie nigdy się nie skończy, jak i to, że może się skończyć. - Wiem - powiedział Jem. - Przykro mi z tego powodu, bo myślę, że nie każdy uniósłby taki ciężar. Wiesz, że wierzę w drugie życie. Wrócę, ale nie w tym ciele. Kochające siebie dusze przyciągają się w kolejnym życiu. Zobaczę Willa, moich rodziców, wujków, Charlotte i Henry’ego… - Ale nie zobaczysz mnie. - Nie po raz pierwszy tak pomyślała. Często odpychała te myśli od siebie, gdy narastały. - Jeżeli jestem nieśmiertelna, to mam tylko to, to jedno życie. Nie będę miała szansy powrotu jak ty, James. Nie zobaczę cię w Niebie, czy na brzegu rzeki, lub w jakimkolwiek innym życiu poza tym. - Widzę cię teraz. - Wyciągnął rękę i położył dłoń na jej policzku, a jego przejrzyste srebrno-szare oczy odszukały jej. - A ja widzę ciebie - szepnęła, a on uśmiechnął się ze zmęczeniem, zamykając oczy. Włożyła dłoń w jego, a swój policzek przycisnęła do wnętrza jego drugiej dłoni. Usiadła bez słowa. Jego palce były chłodne na jej skórze. Jego oddech zwolnił, palce stały się kruche w jej dłoniach: zasnął. Ze smutnym uśmiechem opuściła jego dłoń delikatnie tak, aby spoczywała na kołdrze, u jego boku. Drzwi sypialni otworzyły się; Tessa odwróciła się na krześle i zobaczyła Willa stojącego w progu: nadal w płaszczu i rękawiczkach. Jedno spojrzenie na jego poważną, zrozpaczoną twarz postawiło ją na nogi i podążyła za Willem na korytarz. William pośpiesznie pędził w głąb korytarza jak człowiek, który ma diabła za uszami. Tessa ostrożnie zamknęła drzwi sypialni i pobiegła za nim. - Will? Co się stało? - Właśnie wróciłem z East End - W jego głosie był ból, którego nie słyszała od czasu tamtego dnia w salonie, kiedy powiedziała mu, że jest zaręczona z Jem’em. Poszedłem poszukać więcej yin fen, ale nic już nie ma. Will odwrócił się do niej, schodząc tyłem po schodach. - Zabrakło - dodał szorstko. - Nie chciał, żebyś wiedziała, ale nie było jak tego ukryć. Zabrakło i nie mogę znaleźć nic więcej. Zawsze byłem tym, który pierwszy to kupuje. Miałem dostawców - ale oni też zniknęli albo przychodzili z pustymi rękoma. Najpierw poszedłem do tego miejsca, gdzie przyszliście i mnie znaleźliście, ty i Jem, razem. Nie mieli yin fen. - Gdzieś indziej...

- Byłem wszędzie - powiedział Will, odwracając się. Wyszli na korytarz na drugim piętrze Instytutu: znajdowała się tutaj biblioteka i salon. Drzwi obu pomieszczeń były otwarte, rzucając na korytarz żółte światło. - Wszędzie. W ostatnim miejscu, w jakim byłem, ktoś powiedział mi, że ciągu ostatnich kilku tygodni wykupiono wszystko celowo. Nie ma zupełnie nic. - Ale Jem - zaczęła Tessa, a szok przetoczył się przez nią jak ogień. - Bez yin fen... - Umrze. - Will zatrzymał się na chwilę przed drzwiami biblioteki, a jego oczy napotkały jej. - Tylko tego południa pozwolił mi poszukać swojego lekarstwa. Żeby wszystko sprawdzić. A teraz umrze, ponieważ nie mogę utrzymać go przy życiu na tyle, by je znaleźć. - Nie - powiedziała Tessa. - On nie umrze: nie pozwolimy mu na to. Will wszedł do biblioteki z Theresą u boku, jego wzrok przesunął się po znanym pokoju, stołach, półkach pełnych starych woluminów. - Tutaj były książki - powiedział, kiedy nic nie powiedziała. - Książki, które sprawdzałem, woluminy o rzadkich truciznach. - Odsunął się od niej i podszedł do pobliskiej półki, jego rękawiczki przesunęły się gorączkowo po stojących tam tomach. - To było rok temu, zanim Jem zakazał jakichkolwiek poszukiwań. Zapomniałem... Tessa podeszła do niego, a spódnice zafalowały wokół jej kostek. - Will, przestań. - Ale muszę pamiętać. - Przeniósł się do innej półki, a potem następnej, jego długie smukłe ciało rzucało ukośne cienie na podłogę. - Muszę znaleźć... - Will, nie możesz przeczytać każdej książki w tej bibliotece na raz. Zatrzymaj się. - Podeszła do niego, na tyle blisko, żeby zobaczyć, że kołnierz jego marynarki jest wilgotny od deszczu. - To nie pomoże Jem'owi. - Więc co będzie? Co? - Sięgnął do innej książki, spojrzał na nią i rzucił na podłogę: Tessa odskoczyła. - Stop. - powiedziała ponownie, i złapała go za rękaw, odwracając do siebie. Był cały czerwony, bez tchu, a jego ramię było napięte jak żelazo w jej uścisku. Kiedy wcześniej szukałeś lekarstwa, nie wiedziałeś wtedy tego, co teraz. Nie miałeś takich sojuszników. Pójdziemy i poprosimy Magnusa Bane'a. On ma uszy i oczy w świecie podziemnym, wie o wszystkich rodzajach magii. Pomógł ci z tym przekleństwem: teraz również może nam pomóc. - Nie było żadnego przekleństwa - powiedział William, jakby recytował wiersz, a jego oczy były szkliste. - Will, posłuchaj mnie. Proszę. Pójdziemy do Magnusa. On może pomóc. Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Tessa obserwowała go. Nie pomagała,

tak go obserwując, kiedy wiedziała, że nie może jej zobaczyć - pukle ciemnych loków, rzęsy rzucających cienie na kości policzkowe i słaby niebieski odcień powiek. - Tak, - odezwał się w końcu - Tak. Oczywiście. Tessa, dziękuję. Nie pomyślałem. - Zasmuciłeś się - powiedziała, nagle świadoma, że wciąż trzyma go za rękę i że są na tyle blisko, że mogła złożyć na jego policzku pocałunek, lub objąć wokół szyi, aby go pocieszyć. Cofnęła się, uwalniając go. Otworzył oczy. - Myślałeś, że na zawsze zakazał ci szukania tego lekarstwa. Wiesz, że nigdy się z tym nie pogodziłam. Myślałam wcześniej o Magnusie. Oczy miał utkwione w jej twarzy. - Ale nigdy go nie zapytałaś? Pokręciła głową. - Jem tego nie chciał. Ale teraz... Teraz wszystko się zmieniło. - Tak. - Cofnął się, nadal na nią patrząc. - Pójdę na dół i wezwę Cyrila, aby przygotował powóz. Spotkamy się na podwórzu. *** Do: Konsul Josiah Wayland Od: Członkowie Rady Szanowny Panie, Możemy jedynie wyrazić nasz wielki niepokój po otrzymaniu listu. Byliśmy pewni, że Charlotte Branwell była wyborem, który całym sercem przyjęliśmy, a sama udowodniła, że jest godna posady lidera londyńskiego Instytutu. Nasz Inkwizytor Whitelaw dobrze mówi o niej i o sposobie, w jaki sprostała wyzwaniu wymierzonemu przeciwko jej rządom przez Benedicta Lightwooda. Naszym zdaniem, jako organu, Georg Penhallow nie jest następcą na miejsce Konsula. Odmiennie od Pani Branwell, nie okazał się przywódcą innych. To prawda, że Pani Branwell jest młoda i zaciekła, ale rola Konsula jest tą, która wymaga zaciekłości. Radzimy odłożyć przemyślenia o Panu Penhallow, który jest za młody i za zielony na tę posadę oraz ponownie przemyśleć ewentualność Pani Branwell. W imię Raziela, Członkowie Rady

Drużyna Dobra Tłumaczenie: EricaNorthman Korekta: Domi

Rozdział 5

Rozdarte serce ,,Myślę, że Bóg szukał tego wystarczająco dokładnie, By zrozumieć, że nie ma brzmiącej rzeczy we mnie. Myślę, że przeszukał wszystkie moje żyły dokładnie, I możliwe, że nie znalazł nic istotnego poza miłością.” — Algernon Charles Swinburne, “Laus Veneris”

Do: Członkowie Rady Od: Josiah Wayland, Konsul Z ciężkim sercem wziąłem moje pióro, aby napisać do was, panowie. Wielu z was zna mnie dobrych kilka lat i wieloma dowodziłem jako Konsul. Wierzę, że dowodziłem wami dobrze i najlepiej jak potrafiłem służyłem Aniołowi. Jednakże ludzie popełniają błędy i sądzę, iż zrobiłem taki mianując Charlotte Branwell dyrektorem Londyńskiego Instytutu. Kiedy przyznawałem jej stanowisko, wierzyłem, że pójdzie ona w ślady swego ojca i wykaże się jako wierny przywódca, posłuszny zasadom Clave. Wierzyłem również, że jej mąż powstrzyma jej naturalne, kobiece tendencje do impulsywności oraz bezmyślności. Niestety, tak się nie stało. Henremu Branwell brakuje siły charakteru, aby wyhamować swoją żonę i nieograniczona przez kobiecy obowiązek, zostawiła ona cnoty posłuszeństwa daleko w tyle. Niedawno odkryłem, że Charlotte wydała rozkaz, aby szpieg - Jessamine Lovelace - powróciła do Instytutu po zwolnieniu z Cichego Miasta, pomimo moich wyraźnych pragnień, by została wysłana do Idrisu. Podejrzewam też, że słucha tych, którzy nie są przyjaźni sprawom Nephilim i w istocie może mieć konszachty z Mortmainem, tak jak wilkołak Woolsey Scott. Rada nie służy Konsulowi; zawsze było na odwrót. Jestem symbolem władzy Rady i Clave. Gdy mój autorytet jest podważany przez nieposłuszeństwo, to podważa autorytet nas wszystkich. Lepszy pełen oddania chłopiec, jak mój siostrzeniec, którego wartości są niesprawdzone, niż ten, którego wartości zostały sprawdzone, ale

są niewystarczające. W imieniu Anioła, Konsul Josiah Wayland *** Will pamiętał. To było niedawno - miesiąc temu, w sypialni Jema. Deszcz bębnił w okna Instytutu, pokrywając szyby przezroczystymi liniami. - I to wszystko? – zapytał Jem. – To jest całość? Prawda? – Siedział przy swoim biurku, jedną z nóg podkurczył pod krzesłem; wyglądał bardzo młodo. Jego skrzypce stały oparte o fotel. Grał na nich, kiedy Will wszedł do pokoju i bez żadnych wstępów ogłosił, że koniec z udawaniem – miał przyznać się do tego, co zrobił i miał to zrobić teraz. Jem przerwał grać Bacha i odłożył skrzypce na miejsce. Jego wzrok wciąż był utkwiony w twarzy Willa. Patrzył na niego z lękiem kwitnącym za srebrnymi oczami w trakcie, kiedy William mówił w pośpiechu. Robił to szybko, dopóki nie zabrakło mu słów. - To wszystko – powiedział w końcu Will, kiedy skończył. – I nie winię cię jeśli mnie znienawidzisz. Mogę to zrozumieć. Nastąpiła długa cisza. Spojrzenie Jema było opanowane, stałe i srebrne w migoczącym świetle płomieni. - Nigdy nie mógłbym cię znienawidzić, William. Odwaga Willa została teraz znokautowana widząc parę opanowanych szaroniebieskich oczu patrzących na niego. - Próbowałem cię nienawidzić, Will, ale nie potrafiłem tego zrobić – stwierdził W tym momencie Will był boleśnie świadom, że to, co powiedział Jemowi, nie było „całością”. Było coś jeszcze. Jego miłość do Tessy. Ale to był jego ciężar do niesienia, nie Jema. To było coś, co musi być ukryte, by James mógł być szczęśliwy. - Zasługuję na twoją nienawiść – powiedział Will, załamany. – Naraziłem cię na niebezpieczeństwo. Wierzyłem, że zostałem przeklęty i że wszyscy, na których mi zależało, mogą umrzeć; pozwoliłem sobie, aby zależało mi na tobie i żebyś był dla mnie bratem, narażając cię na niebezpieczeństwo… - Nie było żadnego niebezpieczeństwa. - Ale wierzyłem, że było. Jeśli przyłożyłbym ci rewolwer do głowy, James i pociągnął za spust, to czy byłoby naprawdę ważne, że nie wiem, że jest nienaładowany?

Oczy Jema się rozszerzyły, a następnie zaśmiał się cicho. - Myślisz, że nie wiedziałem, że coś przede mną ukrywasz? – zapytał. – Myślisz, że wszedłem do naszej przyjaźni z zamkniętymi oczami? Nie znałem natury ciężaru, który nosiłeś. Ale wiedziałem, że był ciężarem. – Wstał. – Wiedziałem, że myślałeś, że zatruwasz wszystkich wokół ciebie – dodał. – Wiedziałem, że myślałeś, że musi być w tym jakaś destruktywna siła, która by mnie złamała. Miałem zamiar pokazać ci, że się nie złamię, że ta miłość nie była tak krucha. Udało mi się to? Will wzruszył bezradnie ramionami. Prawie życzył sobie, by Jem był na niego zły. Byłoby łatwiej. Nigdy nie czuł się tak mały tak jak wtedy, gdy stanął twarzą w twarz z wylewną dobrocią Jema. Pomyślał o szatanie Miltona. Speszony Diabeł stanął i poczuł jak straszna jest dobroć. - Uratowałeś mi życie – powiedział Will. Uśmiech na twarzy Jema powiększył się, tak olśniewający, jak wschód słońca nad Tamizą. - To wszystko czego kiedykolwiek chciałem. - Will? – Delikatny głos wyrwał go z zadumy. Tessa siedząca naprzeciw niego wewnątrz powozu, patrząc na niego szarymi oczami w kolorze deszczu w przyćmionym świetle. - Słucham? Z trudem wycofał się ze wspomnień i skupił wzrok na twarzy Tessy. Nie miała kapelusza, a kaptur jej błyszczącego płaszcza spadł do tyłu. Jej twarz była blada – szersza przez kości policzkowe, lekko ostry podbródek. Pomyślał, że nigdy nie widział twarzy, która miała taką siłę ekspresji: każdy jej uśmiech rozdzierał mu serce, jak piorun może rozedrzeć osmolone drzewo, tak samo jak jej każde smutne spojrzenie. W tej chwili wpatrywała się w niego ze smutnym niepokojem, który chwycił go za serce. - Jem – powiedział zgodnie z prawdą. – Myślałem o jego reakcji, kiedy powiedziałem mu o klątwie Marbas. - Czuł tylko żal do ciebie – odpowiedziała natychmiast. – Wiem, że tak; powiedział mi jak bardzo. - Żal, ale nie litość – mruknął Will. – Jem zawsze dawał mi to, czego potrzebowałem w sposób, w jaki tego potrzebowałem, nawet wtedy, gdy nie wiedziałem, czego sam wymagam. Wszyscy parabatai są sobie oddani. Musimy być, by dać tak wiele z siebie drugiej osobie, nawet jeśli wzrastamy przez to w siłę. Ale z Jemem jest inaczej. Przez tyle lat potrzebowałem go by żyć, a on utrzymywał mnie przy życiu. Myślałem, że on nie wiedział, że to robi, ale najprawdopodobniej byłem w błędzie. - Być może – powiedziała Tessa. – On nigdy nie powiedziałby, że taki wysiłek to marnowanie czasu. - Mówił ci o tym?

Potrząsnęła głową. Jej małe dłonie w białych rękawiczkach były zaciśnięte w pięści na jej kolanach. - Gdy mówi o tobie, Will, robił to z narastającą dumą – stwierdziła. – On podziwia cię bardziej niż mogłeś kiedykolwiek wiedzieć. Kiedy dowiedział się o klątwie był zrozpaczony, ale było to też tak jakby… - Usprawiedliwienie? Skinęła głową - On zawsze wierzył, że jesteś dobry – powiedziała. – A potem zostało to udowodnione. - Och, nie wiem – mruknął z goryczą. – Być dobrym i być przeklętym to nie to samo. Pochyliła się do przodu i złapała go za dłoń, wciskając ją między jej własne. Jej dotyk był niczym ogień płynący przez jego żyły. Nie mógł wyczuć jej skóry, tylko tkaninę rękawiczek, a jednak to nie miało znaczenia. Podpaliłaś mnie, stertę popiołów, którą jestem. Zastanawiał się kiedyś, dlaczego miłość była zawsze ujmowana pod względem spalania. Pożar w jego własnych żyłach dał mu teraz odpowiedź. - Jesteś dobry, Will – wyznała. - Nie ma nikogo, kto mógłby ci powiedzieć bardziej prawdziwie niż ja, jak dobry jesteś. Mówił powoli nie chcąc, by zabrała swoje dłonie: - Wiesz, gdy mieliśmy piętnaście lat, Yanluo, demon, który zamordował rodziców Jema, został ostatecznie zabity. Wujek Jamesa postanowił przenieść się z Chin do Idrisu i zaprosił Jema, aby do niego przyjechał i zamieszkał z nim. Jem odmówił – dla mnie. Powiedział, że nie wolno porzucać swojego parabatai, że to część przysięgi. „Lud twój będzie ludem moim.” Zastanawiam się, gdybym miał okazję powrócić do mojej rodziny, czy zrobiłbym to samo dla niego. - Robisz to – powiedziała Tessa. – Nie myśl, że nie wiem, że Cecily chce, abyś wrócił z nią do domu. I nie myśl, że nie wiem, że pozostajesz tu przez wzgląd na Jema. - I twój – dodał, zanim zdążył się powstrzymać. Zabrała swoje ręce, a on przeklął siebie cicho i brutalnie: jak mogłeś być tak głupi? Jak mogłeś zrobić to po dwóch miesiącach? Byłeś tak uważny. Twoja miłość jest dla niej ciężarem, który znosi z grzeczności. Pamiętaj o tym. Ale Tessa pociągnęła jedynie za zasłonkę, gdy powóz się zatrzymał. Wjechali na ulicę6, na której wjeździe wisiał ogromny napis: wszystkich kierowców upomina się, aby przeprowadzili swoje konie podczas przejazdu pod tym łukiem. - Dojechaliśmy – powiedziała, jakby nie słyszała, co przed chwilą powiedział. Być może tego nie zrobił, pomyślał Will. Być może nie mówił głośno. Być może on 6

W oryginale mews - ulica wzdłuż, której znajdują się budynki przerobione z dawnych stajni

tylko traci rozum. Z pewnością nie było to niemożliwe w tych okolicznościach. Kiedy drzwi powozu się otworzyły, przyniosło to ze sobą podmuch chłodnego powietrza Chelsea. Zobaczył, jak Tessa podniosła swoją głowę, gdy Cyryl pomógł jej zejść. Dołączył do dziewczyny na bruku. Miejsce to pachniało Tamizą. Zanim Wybrzeże zostało zbudowane, rzeka była blisko nadbrzeżnych domów, a oświetlenie gazowe w ciemnościach zmiękczało ich ostre krawędzie. Teraz rzeka była oddzielona, ale wciąż można było poczuć intensywny zapach słonej wody. Front numeru 16 był gregoriański, wykonany z prostej, czerwonej cegły, z wykuszowym oknem, które wystawało nad frontowymi drzwiami. Był tam niewielki wybrukowany dziedziniec z ogródkiem za eleganckim ogrodzeniem z wieloma delikatnymi wyrobami kowalstwa artystycznego. Brama była już otwarta. Tessa przeszła przez nią i ruszyła w górę frontowych schodów, a następnie zapukała do drzwi. Will był tylko kilka schodków za nią. Drzwi otworzył Woolsey Scott, mający na sobie kanarkowo żółty, brokatowy, jedwabny szlafrok narzucony na spodnie i koszulę. Miał złoty monokl umieszczony na jednym oku i przyglądał się dwójce przez niego ze wstrętem. - Szkoda - stwierdził. - Miałem wysłać lokaja, by was odesłał, ale myślałem, że jesteście kimś innym. - Kim? – zapytała dziewczyna, co nie wydawało się związane z tematem dla Willa, ale to była Tessa – zawsze zadawała pytania; zostaw ją samą w pokoju, a zacznie zadawać pytania meblom i roślinom. - Kogoś z piołunówką. - Wypijesz tego dostatecznie dużo i myślisz, że jesteś kimś innym – stwierdził Will. – Poszukujemy Magnusa Bane, a jeśli go tu nie ma, to po prostu nam powiedz gdzie jest, a my nie będziemy już marnować twojego cennego czasu. Woolsey westchnął tak, jakby go przekonał. - Magnus – zwołał. – To twój niebieskooki chłopiec. Rozległy się kroki na korytarzu i za Woolseyem pojawił się Magnus w całości ubrany w strój wieczorowy, jakby właśnie wrócił z balu. Wykrochmalony gors i makiety, czarny frak, a włosy wyglądały jak poszarpane frędzle czarnego jedwabiu. - Przysługa – stwierdził Will i poprawił się, gdy Magnus uniósł brwi. – Sprawa. Woolsey westchnął i odsunął się od drzwi. - Bardzo dobrze. Przejdźmy do bawialni. Nikt nie zaproponował, że weźmie ich kapelusze lub płaszcze, a gdy dotarli do bawialni Tessa zdjęła rękawiczki i stanęła blisko ognia, drżąc nieznacznie. Jej włosy były wilgotną masą loków przy karku. Will odwrócił wzrok, zanim mógłby sobie przypomnieć jak to jest przeczesać dłońmi jej włosy, czuć kosmyki skręcające się na jego palcach. Było to łatwiejsze w Instytucie z Jemem i innymi odwracającymi jego uwagę, co przypominało mu, że Tessa nie jest jego, że nie mógł jej wspominać w taki sposób. Tutaj, z nią u boku, uczucie, że była tu dla niego zamiast - całkiem rozsądnie

- dla zdrowia swojego narzeczonego, było prawie niemożliwe. Woolsey rzucił się na fotel w kwieciste wzory. Wyszarpnął monokl ze swojego oka i zaczął kołysać nim wokół palców na jego długim, złotym łańcuszku. - Po prostu nie mogę się doczekać, aby usłyszeć o co chodzi. Magnus podszedł do kominka i oparł się o gzyms, co było typowym obrazem niespieszącego się młodzieńca. Pokój był pomalowany na jasnoniebiesko i ozdobiony obrazami, które przedstawiały olbrzymie pola granitu; błyszczące, niebieskie morze i ludzi w klasycznych strojach. Will sądził, że rozpoznał reprodukcję Alma-Tadema – lub przynajmniej to musiało być reprodukcją, prawda? - Nie gap się na ścian,y Will – powiedział Magnus. – Byłeś nieobecny prawie miesiącami, więc co cię sprowadza tu teraz? - Nie chciałem ci przeszkadzać – wymamrotał William. To była tylko częściowo prawda. Gdy Magnus udowodnił, że klątwa obciążająca Willa jest fałszywa, zaczął unikać czarownika – nie dlatego, że był zły na niego, albo go już więcej nie potrzebował, ale ponieważ widok Magnusa sprawiał mu ból. Napisał do niego krótki list, mówiący co się stało i że jego sekret nie jest już więcej sekretem. pisał o zaręczynach Tessy i Jema. Poprosił Magnusa, aby ten nie odpowiadał. – Ale to jest – to jest kryzys. Kocie oczy Magnusa się rozszerzyły. - O jaki kryzys ci chodzi? - Yin fen – powiedział Will. - Nieźle – stwierdził Woolsey – nie mów mi, że moja paczka znowu to bierze? - Nie – odpowiedział William. – W ogóle tego nie ma. - Zobaczył zrozumienie na twarzy Magnusa i zaczął kontynuować wyjaśnianie sytuacji najlepiej jak umiał. Podczas, gdy Will mówił, wyraz twarzy czarownika nie zmienił się bardziej niż Churcha, kiedy ktoś się do niego odzywał. Magnus tylko obserwował swymi złoto-zielonymi oczami dopóki Will nie skończył. - I bez yin fen…? – spytał w końcu Magnus. - Umrze – powiedziała Tessa, odwracając się od kominka. Jej policzki były zaróżowione, ale czy od ognia, czy ze stresu, tego już Will nie mógł powiedzieć. – Nie od razu, ale… w przeciągu tygodnia. Jego organizm nie może funkcjonować bez proszku. - Jak go zażywał? – zapytał Woolsey. - Rozpuszczał go w wodzie lub wziewał – co to ma do rzeczy? – zażądał Will. - Nic – odpowiedział Scott. – Zastanawiałem się tylko. Narkotyki demonów są ciekawą rzeczą. - Dla nas, którzy go kochają, jest to coś o wiele więcej niż ciekawe – powiedziała Tessa.

Jej podbródek był uniesiony i Will przypomniał sobie co kiedyś do niej powiedział, o tym jaka była Boadicea. Była odważna i uwielbiał ją za to, nawet jeśli robiła to w obronie swojej miłości do kogo innego. - Dlaczego przychodzisz z tym do mnie? – Głos Magnusa był cichy. - Pomogłeś nam wcześniej – przypomniała mu Tessa. – Myśleliśmy, że możesz nam pomóc jeszcze raz. Pomogłeś z de Quincey'em – i Willowi z jego klątwą… - Nie jestem na każde twoje zawołanie – powiedział czarownik. – Pomogłem z de Quincey’em, ponieważ zażądała tego ode mnie Camille, a Will zaproponował mi przysługę w zamian. Jestem czarownikiem i nie służę Nocnym Łowcom za darmo. - A ja nie jestem Nocnym Łowcom – sprzeciwiła się Tessa. Zapadła cisza. Następnie: - Hmm – zaczął Magnus, odwracając się od ognia. - Rozumiem Tesso, że mamy ci pogratulować? - Ja… - Twoich zaręczyn z Jamesem Carstairs. - Och. – Zarumieniła się, a jej ręka powędrowała do szyi, na której zawsze nosiła naszyjnik mamy Jema: jego prezent dla niej. – Tak, dziękuję. Will bardziej poczuł, niż zobaczył, spojrzenie Woolsey’a skupione na ich trójce – przesuwał je od jednego do drugiego, jego umysł badał, dedukował, cieszył się. Ramiona Willa zesztywniały. - Byłbym szczęśliwy mogąc ci cokolwiek zaoferować w zamian – powiedział. – Inną przysługę lub cokolwiek byś chciał za yin fen. Jeśli to zapłata to, mogę zorganizować – to znaczy, mógłbym spróbować…. - Mogłem pomóc ci wcześniej – odpowiedział Magnus. – Ale to… - westchnął. – Pomyślcie. Jeśli ktoś kupuje cały zapas yin fen w kraju, wtedy ten ktoś musi mieć jakiś powód. A kto ma powód, żeby to zrobić? - Mortmain – wyszeptała Tessa, zanim Will mógł to powiedzieć. Wciąż pamiętał swój głos: - Sługusy Mortmaina skupowały zapasy yin fen na East End. Potwierdziłem to. Jeśli by ci zabrakło, a on byłby jedynym dostawcą… - Zostalibyśmy na łasce i niełasce jego mocy – powiedział Jem. – Jeśli nie jesteś gotów pozwolić mi umrzeć, co oczywiście byłoby rozsądnym sposobem postępowania. Ale z wystarczającą ilością yin fen przez ostatnie dwanaście miesięcy Will myślał, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa. Myślał, że Mortmain znajdzie inny sposób nękania i dręczenia ich, z pewnością zobaczyłby, że ten plan nie mógł się

udać. Will nie spodziewał się że zapas wystarczający na rok skończy się w ciągu 8 tygodni - Nie chcesz nam pomóc – stwierdził Will. – Nie chcesz postawić siebie jako wroga Mortmaina. - Nie można go za to winić. – Woolsey wstał w fałdach żółtego jedwabiu. – Co ewentualnie masz mu do zaoferowania, że uczyniłoby to warte tego ryzyka? - Dam ci wszystko – powiedziała Tessa głosem, którego Will poczuł w kościach. – Cokolwiek, jeśli możesz nam pomóc, pomóc Jemowi. Magnus chwycił garść swoich czarnych włosów. - Boże, ta wasza dwójka... Mogę popytać, wyśledzić niektóre bardziej niespotykane szlaki żeglugowe. Stara Molly… - Byłem u niej – powiedział Will. – Coś przeraziło ją tak bardzo, że nawet nie wychodzi ze swojego grobu. Woolsey prychnął. - I nic ci to nie mówi, mały Nocny Łowco? Czy to wszystko jest warte tego, aby przedłużyć życie twojego przyjaciela na kilka kolejnych miesięcy, kolejny rok? On i tak umrze. Im prędzej umrze, tym szybciej będziesz mógł mieć jego narzeczoną, tę w której jesteś zakochany. – Posłał rozbawione spojrzenie Tessie. – Naprawdę powinieneś odliczać dni do jego śmierci z wielkim zapałem. William nie wiedział co się później stało; wszystko nagle zrobiło się białe, a monokl Woolsey’a leciał przez pokój. Głowa Willa boleśnie w coś uderzyła, a wilkołak pod nim kopał go i przeklinał, gdy toczyli się w poprzek dywanu, aż nagle na nadgarstku poczuł ostry ból w miejscu, w którym podrapał go Woolsey. Ból rozjaśnił mu w głowie i zdał sobie sprawę, że wilkołak przyciskał go do ziemi, jego oczy zrobiły się żółte, a zęby, ostre jak sztylety, gotowe były by go ugryźć. - Przestań, przestań! – Tessa przy kominku chwyciła za pogrzebacz; Will wykrztusił coś i położył rękę na twarzy Woolsey’a, odpychając go. Wilkołak krzyknął i nagle jego ciężar znikł z klatki piersiowej Williama; Magnus podniósł wilkołaka i odepchnął go. Następnie ręce czarownika zacisnęły się na marynarce Willa i zaczął wywlekać go z pokoju. Woolsey gapił się na Willa, przykładając jedną rękę do twarzy w miejscu, w którym William poparzył mu skórę srebrnym pierścieniem. - Puść mnie! Puszczaj! – Will walczył, ale chwyt Magnusa był żelazny. Zaciągnął Williama do na wpół oświetlonej biblioteki. Will poderwał się, jak tylko Magnus go puścił, w wyniku czego nieelegancko się potknął lądując na aksamitnej, czerwonej kanapie. - Nie mogę zostawić Tessy samej z Woolsey’em… - Jej cnota jest z nim bezpieczna – powiedział Magnus oschle. – Woolsey będzie się zachowywać, czego nie można powiedzieć o tobie. Will odwrócił się powoli, wycierając krew z twarzy.

- Gapisz się na mnie – mruknął Will do Magnusa. – Wyglądasz jak Church, zanim kogoś ugryzie. - Wdałeś się w bójkę z głową Praetor Lupus – zaczął czarownik gorzko. – Wiesz, co jego paczka zrobiłaby ci, jeśli mieliby wymówkę? Ty chcesz umrzeć, prawda? - Nie chcę – odpowiedział Will, zaskakując trochę nawet siebie. - Nie mam pojęcia, dlaczego ja ci w ogóle kiedykolwiek pomogłem. - Lubisz zepsute rzeczy. Magnus zrobił dwa kroki w jego stronę i chwycił twarz Willa w swoje długie palce, zmuszając go do uniesienia podbródka. - Nie jesteś Sydneyem Cartonem - stwierdził. – Co dobrego wyniknie z tego, że umrzesz za Jamesa Carstairsa, jeśli on i tak umiera? - Bo jeśli go uratuję, to warto to… - Boże! – Magnus zmrużył oczy. – Co jest tego warte? Co może być tego warte? - Wszystko to, co straciłem! – wykrzyknął Will. – Tesse! Czarownik zabrał dłoń z twarzy Willa. Zrobił kilka kroków do tyłu, oddychał powoli, jakby mentalnie licząc do dziesięciu. - Przykro mi – powiedział w końcu. – Za to, co powiedział Woolsey. - Jeśli Jem umrze, nie będę mógł być z Tessą – wyznał Will. – Bo to by wyglądało tak, jakbym czekał aż umrze lub czerpał radość z jego śmierci, bo to pozwoliło mi ją mieć. A ja nie będę taką osobą. Nie będę wykorzystywać jego śmierci. On musi żyć. – Opuścił ramiona, jego rękaw był cały we krwi. – To jedyny sposób spośród tego, co miało kiedykolwiek znaczenie. W przeciwnym razie to jest tylko… - Bezcelowe, niepotrzebne cierpienie i ból? Nie sądzę, że to pomoże, jeśli powiem ci, że takie jest życie. Dobry cierpi, zły dobrze prosperuje, a wszystko, co jest śmiertelne, przemija. - Chcę więcej – stwierdził Will. – Sprawiłeś, że chcę czegoś więcej niż to. Pokazałeś mi, że byłem przeklęty tylko dlatego, iż postanowiłem w to wierzyć. Powiedziałeś mi, że było jakieś wyjście. A teraz odwracasz się od tego, co stworzyłeś. Magnus zaśmiał się krótko. - Jesteś niepoprawny. - Słyszałem to. – Will podniósł się z kanapy, krzywiąc się. – Pomożesz nam? - Pomogę. – Magnus sięgną do gorsu i wyciągnął coś, co wisiało na łańcuszku, coś, co świeciło delikatnym, czerwonym światłem. Kwadratowy czerwony kamień. Weź to.

Położył to na dłoni Willa. William spojrzał na niego zmieszany. - To należało do Camille. - Dałem jej to w prezencie – mruknął Magnus z lekkim żalem błąkającym się na jego ustach. – Zwróciła mi wszystkie prezenty, jakie jej dałem w zeszłym miesiącu. Równie dobrze możesz to wziąć. Ostrzega, kiedy demony są blisko. Może będzie działać na te mechaniczne maszyny Mortmaina. - Prawdziwa miłość nie może umrzeć – powiedział Will, tłumacząc napis na odwrocie kamienia w świetle korytarza. – Nie mogę tego nosić, Magnusie. Jest zbyt ładny jak na mężczyznę. - Tak jak ty. Idź do domu i umyj się. Wezwę was, jak tylko zdobędę jakieś informacje. – Spojrzał bacznie na Willa. – W między czasie rób co w twojej mocy, abyś zasłużył na moją pomoc. *** - Jeśli się do mnie zbliżysz, walnę cię w łeb tym pogrzebaczem – powiedziała Tessa, wymachując narzędziem kominkowym w kierunku Woolsey’a Scott, jak gdyby był mieczem. - Nie mam wątpliwości, że byś to zrobiła – stwierdził, patrząc na nią z niechętnym szacunkiem, kiedy wycierał krew ze swojej brody chustką z monogramem. Will też był we krwi, swojej własnej i Woolsey’a; był on teraz z Magnusem w innym pokoju, roznosząc wszędzie krew. William nigdy nie był zbytnio schludny, a jeszcze mniej gdy władały nim emocje. - Widzę, że zaczynasz być taka jak oni – Nocni Łowcy. Wydajesz się uwielbiać ich tak bardzo. Co cię opętało, żeby zaręczyć się z jednym z nich? Do tego umierającym? Wściekłość zapłonęła w Tessie, przez co walnęła Woolsey’a pogrzebaczem, nie zważając na to, czy się do niej zbliżył czy nie. Poruszał się bardzo szybko podczas walki z Willem i nawet nie przypuszczała, że ma jakiekolwiek szanse. - Nie znasz Jamesa Carstairsa. Nie mów o nim. - Kochasz go, prawda? – Woosley sprawił, że zabrzmiało to nieprzyjemnie. – Ale kochasz też Willa. Tessę zmroziło. Wiedziała, że Magnus wiedział o miłości Williama do niej, ale pomysł, że to, co ona czuła do niego było wypisane na jej twarzy, był zbyt przerażający, by go rozważyć. - To nieprawda. - Kłamiesz – zauważył Woolsey. – Naprawdę, jaka to różnica jak i tak jeden z nich umrze? Zawsze masz znakomitą drugą opcję.

Tessa pomyślała o Jemie, o kształcie jego twarzy, o jego oczach zamkniętych w koncentracji, kiedy grał na skrzypcach, krzywiźnie jego ust, gdy się uśmiechał, o jego delikatnych palcach – o każdym wyznaniu miłości do niej. - Jeśli miałbyś dwoje dzieci – zaczęła – powiedziałbyś, że jest w porządku, jakby jedno z nich zmarło, bo wciąż masz to drugie? - Można kochać dwoje dzieci. Ale serce może być poddane tylko jednej romantycznej miłości – powiedział Woolsey. – To jest natura Erosa, prawda? Opowieści przekażą nam coś, w czym sami nie mamy żadnego doświadczenia. - Zrozumiałam coś dzięki powieści. - I co to jest? - To, że nie są prawdziwe. Woolsey uniósł brew. - Zabawna jesteś – stwierdził. – Powiedziałbym, że nie wiem, co w tobie widzą ci chłopcy, ale… - Wzruszył ramionami. Jego żółty szlafrok miał teraz na sobie krwawą plamę. - Kobiety nie są czymś, co kiedykolwiek zrozumiałem. - Co uważasz w nich za tajemnicze, sir? - Głównie sam ich sens. - Cóż, musisz mieć matkę – powiedziała Tessa. - Ktoś mnie takim urodził – odpowiedział Woolsey bez entuzjazmu. – Pamiętam ją trochę. - Być może, ale nie mógłbyś istnieć bez kobiety, prawda? Jakkolwiek mało dla ciebie znaczymy, jesteśmy bystrzejsze i bardziej zdeterminowane oraz bardziej cierpliwe niż mężczyźni. Mężczyźni mogą być silni, ale to kobiety są tymi, które to znoszą. - To jest to co robisz? Znosisz? Zaręczona kobieta powinna być szczęśliwsza. – Jego oczy obserwowały ją bacznie. – Podzielone serce nie może się ostać, jak to mówią. Kochasz ich obydwu, a to cię niszczy. - Dom – powiedziała Tessa. Uniósł brwi. - Co? - Dom podzielony nie może się ostać, a nie serce. Być może nie powinieneś próbować cytować, jeśli nie umiesz zrobić tego poprawnie. - A ty może powinnaś przestać użalać się nad sobą – powiedział. – Większość ludzi jest szczęśliwa mając jedną wielką miłość w swoim życiu. Ty znalazłaś dwie. - Mówi mężczyzna, który nie ma żadnej. - Och! – Woolsey cofnął się, chwytając się za pierś i udając, że zabolało go serce.

- Gołąbeczek gryzie. Bardzo dobrze, jeśli nie chcesz omawiać swoich prywatnych spraw to może porozmawiamy o czymś bardziej ogólnym? Twoja własna natura? Magnus wydaje się być przekonany, że jesteś czarownicą, ale ja nie jestem tego taki pewien. Myślę, że masz w sobie trochę krwi faerie, ale co to za magia zmiany kształtu, jeśli nie magia iluzji? I kim są mistrzowie magii i iluzji, jeśli nie Fair Folk? Tessa pomyślała o niebieskich włosach kobiety faerie na przyjęciu Benedicta, która twierdziła, że zna jej matkę i oddech uwiązł jej w gardle. Zanim zdążyła odpowiedzieć, Magnus i William wrócili. Will, tak ja przewidywała, tak samo zakrwawiony jak wcześniej, marszczący brwi. Jego spojrzenie przeniosło się z Tessy na Woolsey'a i roześmiał się. - Przypuszczam, że miałeś rację, Magnusie – stwierdził. – Tessie nie grozi żadne niebezpieczeństwo z jego strony. Nie można powiedzieć tego o drugiej stronie. - Tessa, kochanie odłóż pogrzebacz – powiedział czarownik wyciągając rękę. – Woolsey może być okropny, ale są lepsze sposoby na znoszenie jego humorów. Patrząc się na Woolsey’a, Tessa podała pogrzebacz Magnusowi. Ledwie zwracała na cokolwiek uwagę; była zbyt skupiona na Willu. Poznała już po jego minie, że cokolwiek on i czarownik powiedzieli sobie na osobności, nie rozwiązało to problemu z narkotykami Jema. Wyglądał na przygnębionego i trochę przerażonego, a plamy z krwi - pokrywające jego wydatne kości policzkowe - sprawiały, że błękit jego oczu bardziej zaskakiwał. Magnus wyprowadził ich z bawialni na zewnątrz do frontowych drzwi, gdzie chłodne powietrze uderzyło Tessę jak fala. Założyła rękawiczki i kiwnęła głową na pożegnanie czarownikowi, który zamknął drzwi, zostawiając ich dwójkę na zewnątrz w nocy. Tamiza znajdowała się za trzema drzewami, ulica i Nasyp oraz lampy gazowe na Battersea Bridge błyszczały w odbiciu wody pośród złoto-niebieskiej nocy. Cień powozu był widoczny pomiędzy drzewami przy bramie. Nad nimi pojawił się księżyc, który zaraz znikł pomiędzy obłokami szarych chmur. Will był zupełnie nieruchomy. - Tessa – powiedział. Jego głos był zdławiony i dziwny. Theresa zeszła szybko niżej i stanęła naprzeciwko niego, patrząc mu w oczy. Twarz Willa była często tak samo zmienna jak księżyc; nigdy wcześniej nie widziała jej takiej bez emocjonalnej. - Powiedział, że pomoże? – wyszeptała. – Magnus? - Spróbuje, ale – sposób w jaki na mnie patrzył – współczuł mi, Tess. To znaczy, że nie ma nadziei, prawda? Jeśli nawet Magnus myśli, że to przedsięwzięcie jest skazane na porażkę, to nie ma nic więcej co mogę uczynić, prawda? Położyła dłoń na jego ramieniu. Nie poruszył się. To było dziwne, być tak blisko niego, czuć znajome uczucie jego obecności, gdy przez miesiące unikali

swojego towarzystwa i prawie wcale ze sobą nie rozmawiali. Nie chciał nawet spojrzeć jej w oczy. A teraz był tu, pachnący mydłem, deszczem i krwią. Sobą. - Zrobiłeś tak wiele – szepnęła. – Magnus postara się pomóc, a my będziemy szukać i może coś w końcu uda się zrobić. Nie można porzucać nadziei. - Wiem. Wiem to. I czuję taki strach w sercu, jakby to były ostatnie godziny mojego życia. Czułem taką rozpacz wcześniej, Tess, ale nigdy nie czułem takiego strachu. A jednak znałem to uczucie – zawsze wiedziałem… Że Jem umrze. Nie powiedziała tego. Zawisło to pomiędzy nimi niewypowiedziane. - Kim jestem? – wyszeptał. – Przez wiele lat udawałem kogoś innego, a potem czułem dumę, że mogę powrócić do prawdy, tylko nie było już żadnej prawdy, do której mogłem wrócić. Byłem zwyczajnym dzieckiem, a następnie niedobrym mężczyzną, a teraz nie wiem, jak być którymkolwiek z nich. Nie wiem kim jestem, a kiedy Jem odejdzie, nie będzie już nikogo by mi to pokazał. - Ja wiem, kim jesteś. Jesteś Willem Herondale. – To było wszystko, co powiedziała i nagle była w jego uścisku, a jego głowa leżała na jej ramieniu. Na początku zamarła z czystego zdziwienia, a następnie odwzajemniła uścisk, trzymała go w ramionach, ponieważ drżał. Nie płakał; to było coś innego, coś w rodzaju ataku, jakby się dusił. Wiedziała, że nie powinna go dotykać, ale nie mogła sobie wyobrazić, by Jem chciał, aby odepchnęła Willa w takim momencie. Nie może być Jemem dla niego, pomyślała, nie może być jego kompasem, który zawsze wskazywał północ, ale jeśli było coś, co mogła zrobić, to uczynić jego ciężar lżejszym do niesienia. *** - Chcesz tą straszną tabakierkę, którą ktoś mi dał? Jest ze srebra, więc nie mogę jej dotknąć – zaproponował Woolsey. Magnus stał przy wykuszowym oknie salonu. Odsunął zasłonę nieco na bok, aby móc zobaczyć Tessę i Willa na frontowych schodach, tulących się do siebie, jakby od tego zależało ich życie. Nucił wymijająco w odpowiedzi. Woolsey przewrócił oczami. - Ciągle tam są, prawda? - Cicho. - Skomplikowany jest ten romantyczny biznes – powiedział Woolsey. Znacznie lepiej robić to, co my robimy. Biznesowe sprawy.

–

- Rzeczywiście. – Will i Tessa w końcu się od siebie odsunęli, ale wciąż trzymali się za ręce. William wydawał się być ciągnięty przez Tessę na dół. – Ożeniłbyś się, gdybyś nie miał żadnych siostrzeńców, którzy przekazaliby nazwisko? - Przypuszczam, że tak. Boże dopomóż Anglii, Harremu, świętemu Jerzemu i

Preator Lupus! – Woolsey zaśmiał się; nalał sobie kieliszek czerwonego wina z karafki na kredensie i mieszał go teraz spoglądając na jego zawartość. – Dałeś Willowi naszyjnik Camille – zauważył. - Skąd wiesz? – Magnus poświęcał tylko połowę swojej uwagi rozmowie; druga połowa skupiała się na idących w kierunku powozu Willu i Tessie. Jakoś, pomimo różnicy w ich wzroście i budowie, to ona wydawała się być osobą, która jest oparciem dla Williama. - Nosiłeś go, gdy wychodziłeś z nim z pokoju, ale gdy wróciłeś, już go na sobie nie miałeś. Przypuszczam, że nie powiedziałeś mu ile to jest warte? Że nosi na sobie rubin, który jest wart więcej niż Instytut? - Nie chciałem go – powiedział czarownik. - Tragicznie przypominał o utraconej miłości? - Nie pasował do mojej cery. – Will i Tessa byli teraz w powozie, a ich kierowca uderzył lejcami. – Myślisz, że jest dla niego szansa? - Szansa dla kogo? - Willa Herondale. Żeby być szczęśliwym. Woosley odstawił kieliszek i westchnął. - Czy jest szansa dla ciebie, żebyś był szczęśliwy, jeśli on nie jest? Magnus nic nie odpowiedział. - Zakochałeś się w nim? – zapytał Woolsey, z ciekawości, nie zazdrości. Czarownik zastanawiał się, jak to jest mieć takie serce – a raczej nie mieć go w ogóle. - Nie – powiedział Magnus. – Zastanawiałem się nad tym, ale nie. To coś innego. Czuję, że jestem mu to winny. Słyszałem, że jak uratujesz komuś życie, to jesteś za to życie odpowiedzialny. Czuję się odpowiedzialny za tego chłopaka. Jeśli nigdy nie znajdzie szczęścia, będę czuł, że go zawiodłem. Jeśli nie może mieć dziewczyny, którą kocha, będę czuł, że go zawiodłem. Jeśli nie utrzymam jego parabatai przy życiu, będę czuł, że go zawiodłem. - W takim razie zawiedziesz go – stwierdził Woolsey. – W między czasie, gdy ty będziesz rozczulać się nad sobą i szukać yin fen, myślę, że wybiorę się w podróż. Zobaczyć okolicę. Miasto zimą mnie przygnębia. - Rób jak chcesz. – Magnus pozwolił by zasłony opadły na swoje miejsce, zasłaniając mu widok na powóz Willa i Tessy, gdy znikał z pola widzenia. *** Do: Konsul Josiah Wayland Od: Inkwizytor Victor Whitelaw

Josiah, Byłem głęboko zaniepokojony z powodu twojego listu do Rady w sprawie Charlotte Branwell. Jako starzy znajomi, miałem nadzieję, że będziesz mówił do mnie bardziej swobodniej niż do nich. Czy jest jakiś problem w związku z nią, który dotyczy ciebie? Jej ojciec był naszym serdecznym przyjacielem i nic nie wiem o tym, żeby zrobiła jakąś hańbiącą rzecz. Pozdrawiam w niepokoju, Victor Whitelaw

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Nata Korekta: Domi

Rozdział 6

Niechaj nastanie ciemność ,,Pozwól Miłości objąć Smutek, aby obydwie nas nie pogrążyły, Pozwól ciemności zachować jej kruczoczarny połysk: Ach, słodziej jest być pijanym po stracie, Tańcząc ze śmiercią, upadając na ziemię.'' —Alfred, Lord Tennyson, “Ku pamięci A.H.H.”

Do: Inkwizytor Victor Whitelaw Od: Konsul Josiah Wayland Oznaką niepokoju jest to, że piszę do ciebie ten list, Victor, kiedy to znamy siebie już ładnych kilka lat. Czuję się trochę jak prorokini Cassandra, skazany na znanie prawdy i nie znanie nikogo, kto w nią wierzy. Być może to była oznaka mojej pychy, umieszczenie Charlotte Branwell na miejscu, które teraz zajmuje, z którego mnie drażni. Wciąż podważa mój autorytet, a jej niestabilność - czego się obawiam - może przyczynić się do tego, że będzie to dotkliwe dla Clave. To, co powinno być dla niej katastrofą - odkrycie, że trzyma pod swoim dachem szpiegów: dziewczynę Lovelace, która brała współudział w planach Mistrza - zostało przekształcone w triumf. Enklawa chwali mieszkańców Instytutu jako tych, którzy odnaleźli Mistrza i wygnali go z Londynu. Nie widziano go - jak i nie słyszano o nim - od kilku miesięcy, co jest przypisane Charlotte i jest to dobry znak, chociaż podejrzewam, że wycofał się specjalnie i przegrupował swoje oddziały. Chociaż jestem Konsulem i kieruję Clave, to wiele dla mnie znaczy to, że te wydarzenia przejdą do historii jako czas Charlotte Branwell, jaki i to, że moje dziedzictwo zostanie utracone...

Do: Inkwizytor Victor Whitelaw Od: Konsul Josiah Wayland Victor, Twoja troska jest bardzo cieniona, ale nie czuję żadnego niepokoju względem Charlotte Branwell, której bym nie umieścił w swoim liście do Rady. Możesz nabrać wiary dzięki sile Anioła w tych trudnych czasach, Josiah Wayland *** Śniadanie na początku odbywało się w spokojnej atmosferze. Gideon i Gabriel przyszli razem, obydwoje przygnębieni. Ten drugi powiedział zaledwie słowo, prócz pytania skierowanego do Henrego o to, by podał mu masło. Cecily usadowiła się na drugim końcu stołu i czytała w czasie posiłku książkę; Tessa chciała przeczytać tytuł, ale dziewczyna umieściła książkę pod takim kątem, że nie mogła tego zrobić. Will, który siedział naprzeciwko Theresy, miał cienie pod oczami przez nieprzespaną, pełną wydarzeń noc. Tessa bez entuzjazmu dłubała w swojej potrawce z ryżu w ciszy, dopóki drzwi otworzyły się i wszedł Jem. Spojrzała w górę z zaskoczeniem, jak i radością. Nie wyglądał wyjątkowo źle, był tylko zmęczony i blady. Wsunął się z gracją na krzesełko obok niej. - Dzień dobry. - Wyglądasz dużo lepiej, Jemmy. - Zaobserwowała z zachwytem Charlotte. Jemmy? Tessa spojrzała na Jema z rozbawieniem: wzruszył ramionami i posłał jej skromny uśmiech. Spojrzała nad stołem i odnalazła wzrok Willa, który ich obserwował. Gdy na siebie patrzyli, zauważył w jej oczach pytanie. Czy jest jakaś szansa, że znalazł zamiennik yin gen w czasie, gdy wracał do domu bądź też rano? Ale nie, spojrzał na nią z zaskoczeniem, tak jak przeczuwała. - Czuję się dobrze - powiedział Jem. - Cisi Bracia bardzo mi pomogli. - Sięgnął i zaczął nalewać sobie filiżankę herbaty, a Tessa przyjrzała się jak kości i ścięgna poruszając się w jego wąskim nadgarstku, niepokojąco widoczne. Gdy odstawił dzbanek, sięgnęła swoją dłonią pod stół i ścisnęła jego dłoń. Jego szczupłe palce splotły się z jej, co było dla niej uspokajające. Głos Bridget wydobywał się z kuchni na zewnątrz. ,,Chłodny wiatr wieje dzisiaj, ukochany,

Zimne są krople deszczu; Prawdziwa pierwsza miłość, jaką miałam Została pogrzebana w lesie. Zrobię tak wiele dla mojego ukochanego, Jak tylko młoda kobieta może: Usiądę tuż przy jego grobie i będę nosić żałobę Dwunastomiesięczną żałość i jeszcze jeden dzień dłużej.” - Na Anioła, jest przygnębiająca. - stwierdził Henry, odkładając swoją gazetę wprost na swój talerz, co spowodowało, że jej brzegi przesiąkły żółtkiem. Charlotte otworzyła usta, jakby chciała zaprotestować, ale zamknęła je. - Te wszystkie złamane serca, śmierci i nieodwzajemnione miłości. - Cóż, o tym jest właśnie większość piosenek - zaczął Will - Bo chociaż odwzajemniona miłość jest do nich idealna, nie ma wiele wspólnego z balladą. Jem spojrzał w górę, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, potężny rozbrzmiał zabrzmiał w Instytucie. Tessa była wystarczająco zaznajomiona ze swoim Londyńskim domem, że poznała ten dźwięk, dzwonek do drzwi. Wszyscy spojrzeli jednocześnie na Charlotte, jakby ich głowy były złączone z resztą ciała sprężyną. Charlotte, wyglądając na zaskoczoną, odłożyła widelec. - Och, kochanie - zaczęła - Jest coś, co chciałam ci powiedzieć, ale... - Madam? - To była Sophie, wchodząc do pokoju z tacą w jednej dłoni. Tessa nie mogła nie zauważyć tego, że Gideon wpatrywał się w nią, a ona rozmyślnie unikała jego wzroku. Jej policzki zrobiły się delikatnie różowe. - Konsul Wayland jest na dole. Prosił o rozmowę z panią. Charlotte wzięła złożony pergamin z tacy, przeczytała jego zawartość, westchnęła i powiedziała: - Cóż, niech wejdzie. Sophie zniknęła, a spódnica zawirowała wokół jej nóg. - Charlotte? - Henry brzmiał na zdziwionego. - Co się dzieje? - Właśnie - Will położył sztućce z brzękiem na talerzu. - Konsul? Przerywający nasz czas na śniadanie? Co będzie następne? Inkwizytor na herbatce? Piknik z Cichymi Braćmi? - Paszteciki z kaczki w parku - dodał Jem pod nosem. On i Will posłali sobie szybki uśmiech, zanim drzwi otworzyły się i wszedł przez nie Konsul. Konsul Wayland był rosłym człowiekiem, o szerokim torsie, dobrze uzbrojonym. Szata zawsze wydawała się trochę niezgrabnie zwisać z jego szerokich ramion. Miał blond brodę jak Viking, a w tej chwili ekspresja jego twarzy była burzliwa. - Charlotte - powiedział bez przywitania się. - Jestem tutaj by porozmawiać z tobą o Benedict’cie Lightwoodzie.

Rozległ się słaby szelest: Gabriel zacisnął dłoń na obrusie. Gideon położył dłoń na nadgarstku brata, uspokajając go, ale Konsul już na nich patrzył. - Gabriel – zaczął - myślałem o tym, żebyś udał się do domu Blackthornsów wraz z siostrą. Gabriel ścisnął drugą dłonią uchwyt szklanki z wodą. - Są całkowicie pochłonięci w żalu przez Ruperta - odpowiedział. - Nie sądziłem, że jest to odpowiedni czas na zamieszkanie z nimi. - Cóż, a ty opłakujesz śmierć swojego ojca, prawda? - spytał Konsul. Dzielenie się smutkiem sprawia, że jest mniejszy, tak mówią. - Konsulu... - zaczął Gideon, spoglądając szybko z zaniepokojeniem na brata. - Chociaż dzielenie się z siostrą może być dość niewygodne, biorąc pod uwagę to, że wniosła skargę przeciwko tobie za morderstwo. Gabriel wydał z siebie odgłos, jakby ktoś wylał na niego wodę. Gideon rzucił serwetkę na stół i wstał. - Co Tatiana zrobiła? - spytał. - Słyszałeś mnie - odpowiedział Konsul. - To nie było morderstwo - powiedział Jem. - Jak już mówiłem - zaczął Konsul - Zostałem poinformowany, że tak właśnie było. - Zostałeś też poinformowany, że Benedict przemienił się w gigantycznego robaka? - spytał Will, a Gabriel spojrzał na niego z dziwieniem, jakby nie oczekiwał, że będzie broniony przez niego. - Will, proszę - powiedziała Charlotte. - Konsulu, napisałam ci wczoraj, że Benedict Lightwood jest w ostatnim stadium przem.... - Powiedziałaś mi, że odbyła się walka i umarł. - odpowiedział Konsul. - Ale to, co słyszałem to to, że był chory na ospę, został wytropiony i zabity, jak i to, że nie stawiał oporu. Will, którego oczy były podejrzanie błyszczące, otworzył usta. Jem wyciągnął dłoń i mu je zasłonił. - Nie rozumiem - powiedział James, zagłuszając stłumione protesty Willa. Skąd możesz wiedzieć, że Benedict Lightwood nie żyje nie wiedząc jak zginął. Nie ma ciała, które można znaleźć, ponieważ stał się bardziej demonem, niż człowiekiem, a jak wiadomo, zniknął po śmierci tak, jak robią to demony. A zaginieni służący, śmierć męża Tatiany... Konsul wyglądał na znużonego. - Tatiana Blackthorn powiedziała, że grupa Nocnych Łowców z Instytutu zabiła jej ojca, a Rupert został zabity przypadkowo, podczas bójki. - Czy wspomniała, że jej ojciec zjadł jej męża? - spytał Henry, patrząc w górę

znad gazety. - Och, tak. Zjadł go. Pozostał po nim zakrwawiony but w ogrodzie. Były na nim znaki zębów. Chciałbym wiedzieć, dlaczego jest to uważane jako przypadek. - Pomyślałbym nawet, że spowodowany był on stawianiem oporu - dodał William. - Zjedzenie jedynego zięcia. Chociaż, przypuszczam, że w każdej rodzinie zdarzają się sprzeczki - Nie mówi pan poważnie, - zaczęła Charlotte - że robak, którym był Benedict, powinien uspokoić się i powstrzymać, prawda, Josiah? Był w ostatnim stadium ospy! Oszalał i stał się robakiem! - Mógł się stać robakiem, a dopiero następnie oszaleć - powiedział dyplomatycznie Will. - Nie jesteśmy całkowicie pewni. - Tatiana jest zmartwiona - zaczął Konsul - Rozważa domagania się zadośćuczynienia za... - W takim razie zapłacę jej - powiedział Gabriel, odpychając swoje krzesło od stołu i wstając. – Będę oddawał swojej niedorzecznej siostrze każdą moją pensję, do końca życia, jeżeli tego zechce. Tak, przebiłem strzałą jego oko. I zrobiłbym to jeszcze raz. Czymkolwiek to coś było, nie był to już mój ojciec. Nastała cisza. Nawet Wayland wydawał się nie wiedzieć co powiedzieć. Cecily odłożyła książkę i wpatrywała się raz w Gabriela, raz w Konsula i z powrotem. - Wybacz, Konsulu, ale cokolwiek powiedziała ci Tatiana, nie znała prawdy o sytuacji. - powiedział Gabriel. - Tylko ja byłem w domu z ojcem, gdy zachorował. Byłem z nim sam, gdy w ciągu ostatnich dwóch tygodni zaczął wariować. W końcu przyszedłem tutaj: błagałem brata o pomoc - ciągnął. - Charlotte życzliwie ofiarowała mi pomoc swoich Nocnych Łowców. Do czasu, gdy przybyliśmy z powrotem do domu, to coś, czym stał się mój ojciec, rozszarpało męża mojej siostry. Zapewniam cię, Konsulu, nie było sposobu na uratowanie naszego ojca. Walczyliśmy o swoje życia. - Dlaczego więc Tatiana... - Ponieważ została upokorzona - odpowiedziała Tessa. To były je pierwsze słowa, odkąd Konsul pojawił się w pokoju. - Tak mi powiedziała. Wierzy, że to będzie ciążyć na jej rodzinnym nazwisku, jeżeli ktoś dowie się o demonicznej ospie: Przypuszczam, że próbowała zmienić trochę zdarzenia w nadziei, że powtórzysz je Radzie. Ale nie mówiła prawdy. - Naprawdę, Konsulu - zaczął Gideon - czy to ma sens? Że wszyscy pobiegliśmy jak szaleni by zabić mojego ojca, że jego synowie chcą to ukryć, czy też, że Tatiana kłamie? Ona nigdy nie zastanawia się dostatecznie nad czymkolwiek: wiesz o tym. Gabriel stał z dłonią na oparciu krzesła jego brata. - Jeżeli sądzisz, że tak łatwo pozwoliłbym na zabicie ojca, proszę bardzo, zabierz mnie do Cichego Miasta, żebym został tam przesłuchany. - To będzie najrozsądniejsze rozwiązanie - stwierdził Konsul.

Cecily postawiła filiżankę na dole z hukiem, co sprawiło, że wszyscy przy stole podskoczyli. - To nie fair. - powiedziała. - On mówi prawdę. Tak jak my wszyscy. Musisz to wiedzieć. Konsul posłał jej długie, uważne spojrzenie, a następnie odwrócił się do Charlotte. - Oczekujesz mojego zaufania? - spytał. - A mimo to ukrywasz swoje czyny przede mną. Czyny wywierają konsekwencję, Charlotte. - Josiah, poinformowałam cię, co stało się przy domu Lightwoodów w momencie, gdy wszyscy wrócili do domu i po upewnieniu się, że wszystko z nimi w porządku... - Powinnaś mi powiedzieć wcześniej - przerwał jej stanowczo Konsul. - W momencie, gdy przybył Gabriel. To nie była rutynowa misja. Postawiłaś się w pozycji, w której muszę cię bronić pomimo faktu, że nie przestrzegałaś protokołu i wyruszyłaś na misję bez zgody Rady. - Nie było czasu... - Dosyć - powiedział Konsul takim tonem, żeby przestali się tłumaczyć. Gideon i Gabriel, udacie się ze mną do Cichego Miasta na przesłuchanie. - Charlotte zaczęła protestować, ale Wayland uniósł dłoń. - Zaprowadzenie Gabriela i Gideona do Braci jest już postanowione; unikniemy w ten sposób zamieszania i pozwoli mi to szybko odpowiedzieć na prośbę Tatiany o odszkodowanie. Wy dwaj - Konsul odwrócił się do braci Lightwood. - Pójdźcie na dół do mojej karocy i poczekajcie tam na mnie. W trójkę udamy się do Cichego Miasta; kiedy Cisi Bracia skończą z wami, a jeśli nie znajdą nic interesującego, wrócicie tutaj. - Nic nie znajdą - powiedział Gideon zdegustowanym tonem. Położył dłonie na ramionach brata i zaczął go wyprowadzać z pokoju. Kiedy Gideon zamknął drzwi za nimi, Tessa zauważyła coś błyszczącego w jego dłoni. Znów miał swój pierścień rodzinny Lightwoodów. - Dobrze - zaczął Konsul, odwracając się do Charlotte. - Dlaczego mi nie powiedziałaś - w odpowiednim czasie - że twoi Nocni Łowcy wrócili i powiedzieli ci, że Benedict jest martwy? Charlotte utkwiła wzrok w swojej herbacie. Usta miała mocno ściągnięte w linię. - Chciałam ochronić chłopaków - zaczęła. - Chciałam, by mieli trochę czasu na uspokojenie się, wyciszenie. Potrzebowali trochę zwłoki, po tym, jak zobaczyli umierającego ojca, zanim zacząłbyś im zadawać pytania, Josiah! - Te wszystkie - kontynuował Konsul, ignorując jej odpowiedź - książki i papiery Benedicta, Tatiana powiedziała nam o nich. Przeszukaliśmy jego dom, ale jego dzienniki zniknęły, jego biurko jest puste. To nie twoje dochodzenie, Charlotte; te papiery należą do Clave.

- Czego będziecie w nich szukać? - spytał Henry, odsuwając swoją gazetę z talerza. Brzmiał na pozornie niezainteresowanego odpowiedzią, ale błysk w jego oczach zdradzał prawdę. - Informacji na temat jego powiązania z Mortmainem. Informacji o innych członkach Clave, którzy mogą być w zmowie z Mortmainem. Wskazówek co do jego miejsca pobytu... - A jego urządzenia? - spytał Henry. Konsul urwał w połowie zdania. - Jego urządzenia? - Diabelskie Maszyny. Jego armia automatów, stworzona w celu zniszczenia Nocnych Łowców, którą chce nas zaatakować. - Charlotte, która wydawała się pozornie wrócić do siebie, powiedziała to, odkładając serwetkę w dół. - Faktem jest to, że prędzej czy później rozszyfrujemy coraz mniej zrozumiałe notatki Benedicta. - A więc wzięłaś jego notatki i dzienniki. Inkwizytor był przekonany co do tego. - Konsul potarł wierzchem dłoni oczy. - Oczywiście, że tak. I oczywiście, że ci je oddam. Od początku to planowałam. - Wybitnie opanowana Charlotte podniosła mały srebrny dzwonek z talerzyka i zadzwoniła nim; kiedy Sophie się pojawiła, szepnęła jej coś krótko, a dziewczyna, dygając w stronę Konsula, wymknęła się z pokoju. - Powinnaś zostawić papiery tam, gdzie były, Charlotte. To wymagana procedura - powiedział Konsul. - Nie było żadnego powodu, dla którego nie powinnam do nich zaglądać... - Musisz zaufać mojemu osądowi i Prawu. Ochrona chłopaków Lightwood nie jest większym priorytetem niż odkrycie, gdzie jest Mortmain, Charlotte. Nie postępujesz prawidłowo względem Clave. Jesteś częścią Enklawy, powinnaś to zgłosić do mnie. Czy to jasne? - Tak, Konsulu - powiedziała Charlotte, gdy Sophie wróciła do pokoju z pakietem papierów, które cicho oddała Konsulowi. - Następnym razem, gdy jeden z naszych cenionych członków zamieni się w robaka i zje innego szanowanego członka, poinformujemy cię niezwłocznie. Konsul zacisnął szczękę. - Twój ojciec był moim przyjacielem – zaczął. - Ufałem mu i przez to ufam też tobie. Nie zmuszaj mnie, bym pożałował powołania cię na to stanowisko, bądź też wstawiania się za tobą, gdy Benedict Lightwoodowi podważał twoją pozycję. - Byłeś po stronie Benedicta! - krzyknęła Charlotte. - Gdy zasugerował, by dać mi dwa tygodnie na zakończenie zadania, co było niemożliwe, a ty zgodziłeś się na to! Nie powiedziałeś słowa w mojej obronie! Gdybym nie była kobietą, nie traktowałbyś mnie tak. - Jeżeli nie byłabyś kobietą - zaczął Konsul - nie musiałbym tego robić.

I mówiąc to, odszedł, w wirze ciemnych szat i lekkim skrzeniu run. Zaraz po tym, jak zamknęły się za nim drzwi, Will syknął: - Jak mogłaś mu dać te papiery? Potrzebujemy ich... Charlotte, która osunęła się na krześle, powiedziała: - Will, całą noc kopiowałam istotne urywki. Większość z nich było... - Bełkotem? - zasugerował Jem. - Pornofrafią? - spytał Will w tym samym czasie co James. - Albo to i to. Słyszałaś wcześniej o pornograficznym bełkocie? Jem uśmiechnął się, a Charlotte oparła głowę na dłoniach. - Było więcej tego pierwszego, niż drugiego, jeżeli musisz wiedzieć powiedziała. - Skopiowałam wszystko, co mogłam, z nieocenioną pomocą Sophie. Uniosła wzrok. - Will, musisz o tym pamiętać. To nie jest już nasza sprawa. Mortmain jest problemem Clave, co zresztą tak postrzegają. Był czas, gdy byliśmy odpowiedzialni za Mortmaina, ale... - Jesteśmy odpowiedzialni za ochronę Tessy! - powiedział Will ostro, czym zaskoczył nawet Tessę. Chłopak lekko pobladł, gdy zdał sobie sprawę, że wszyscy patrzą na niego ze zdziwieniem, ale szybko wytłumaczył się: - Mortmain wciąż jej chce. Nie możemy sobie wmówić, że odpuścił. Może wrócić z automatami, wraz z czarami, ogniem, zdradą, ale przyjdzie. - Oczywiście, będziemy ją chronić - zaczęła Charlotte - Nie potrzebujemy przypomnienia, Will. Jest teraz jedną z nas. A mówiąc o nas... - spojrzała na talerz. Jessamine wróci jutro. - Co? - Will przewrócił swoją filiżankę, której zawartość zmoczyła obrus. Wokół stołu zapanował chaos, któremu Cecily przyglądała się ze zdziwieniem. Tessa, po ostrym wciągnięciu powietrza, zamilkła. Pamiętała ostatni raz, gdy widziała Jessamine: w Cichym Mieście, bladą, o czerwonych oczach, rozpłakaną i przerażoną... - Próbowała nas zdradzić, Charlotte. A ty po prostu pozwalasz jej wrócić? - Nie ma innej rodziny, a jej majątek został skonfiskowany przez Clave i nie jest w stanie żyć na własną rękę. Dwa miesiące przesłuchiwań w Mieście Kości sprawiło, że prawie oszalała. Nie sądzę, by stanowiła dla nas zagrożenie. - Nikt z nas wcześniej też nie myślał, że będzie dla nas niebezpieczna - zaczął Jem, silniejszym głosem, niż Tessa mogła od niego oczekiwać. - Gdy swoim postępowaniem prawie oddała Tessę w ręce Mortmaina, a resztę nas okryła wstydem. Charlotte potrząsnęła głową. - Musimy okazać jej miłosierdzie i litość. Jessamine nie jest tym, kim była – co niektórzy z was mieli tego świadomość, gdy odwiedzaliście ją w Cichym Mieście. - Nie odwiedzam zdrajców - powiedział chłodno Will. - Czy wciąż bełkocze o

Mortmainie, który przebywa w Idris? - Tak, to dlatego Cisi Bracia się poddali; nie było już sensu. Nie ma tajemnic, nic wartego, co wie. I ona to rozumie. Czuje się bezwartościowa. Jeżeli postawiłbyś się w jej sytuacji... - Och, nie ma wątpliwości, że robi to na pokaz przed tobą, Charlotte, płacząc i rozdzierając swoje ubrania... - Cóż, skoro rozdziera swoje ciuchy… - zaczął Jem, uśmiechając się do swojego parabatai. - Musisz wiedzieć, jak bardzo Jessamine je lubi. Will uśmiechnął się do niego nie z niechęcią, ale szczerze. Charlotte zauważyła, że ma przewagę. - Nawet jej nie poznasz, gdy ją zobaczysz, obiecuję ci to - powiedziała. - Daj jej tydzień, jedynie tydzień, a jeżeli nikt nie będzie jej mógł tutaj znieść, przeniosę ją do Idrisu - odepchnęła talerz. - A teraz idę przeglądać kopi papierów Benedicta. Ktoś chce mi towarzyszyć? *** Do: Konsul Josiah Wayland Od: Rady Szanowny Panie, Dopóki nie otrzymaliśmy twojego ostatniego listu, myśleliśmy o różnicach w naszym myśleniu na temat Charlotte Branwell, co było kwestią opinii. Chociaż nie dałeś wyraźnej zgody na przeniesienie Jessamine Lovelance do Instytutu, stało się to za zgodą Bractwa, które jest odpowiedzialne za takie sprawy. Wydaje nam się, umożliwienie dziewczynie powrót do jedynego domu, który zna, mimo jej wykroczenia, jest hojnym darem. Tak uważa Woolsey Scott, który prowadzi Praetor Lupus, organizacje, którą od dawna rozważamy jako nowych sojuszników. Twoja sugestia, że Pani Branwell powinna mieć na oku tych, którzy nie mają najlepszych intencji względem Clave jest głęboko niepokojąca. Na podstawie tych informacji nie jesteśmy chętni wyciągać konsekwencji. W imieniu Raziela, Członkowie Rady Nephilim. ***

Karoca Konsula była czerwona, czterokołowa, lśniąca i miała pięć szyb. Na jej boku widniały cztery litery C - znak Clave. Była ciągnięta przez parę nieskazitelnych, szarych ogierów. To był deszczowy dzień, lekko mżyło; woźnica siedział skulony na siedzeniu z przodu, całkowicie ukryty pod kapeluszem i płaszczem. Krzywiąc się Konsul, który nie powiedział słowa odkąd opuścił pokój śniadaniowy, wprowadził Gideona i Gabriela do powozu, wspiął się do niego i zatrzasnął drzwi. Gdy karoca wyruszyła spod kościoła, Gabriel odwrócił się by spojrzeć przez okno. Czuł lekkie, palące kłucie w oczach i żołądku. Pojawiał się i znikał, od wczorajszego dnia, a czasami czuł to tak mocno, że myślał, że jest chory. Gigantyczny robak... ostatnie etapy astrioli.... demonicznej ospy. Kiedy Charlotte i reszta z nich przedstawili pierwszy raz swoje oskarżenia przeciwko jego ojcu, nie chciał im uwierzyć. Odejście Gideona wydawało mu się być szalone, bo ta zdrada mogła być wytłumaczona tylko i wyłącznie jako szaleństwo. Ojciec obiecał, że Gideon przemyśli swoje decyzję, że wróci by pomóc prowadzić dom i zajmować się sprawami, które należały do Lightwoodów. Ale nie wrócił, a gdy dnie robiły się krótsze i ciemniejsze, a Gabriel widział coraz mniej i mniej swojego ojca, po raz pierwszy zaczął rozmyślać, a następnie czuł się przerażony. Benedict był ścigany i został zabity. Ścigany i zabity. Gabriel powtarzał w kółko te słowa w głowie, ale nie miały dla niego sensu. Zabił potwora, do czego był trenowany, a ten stwór nie był jego ojcem. Jego ojciec jest tam gdzieś, żywy, a Gabriel może w każdej chwili spojrzeć przez okno na dom i zobaczyć go, gdy spaceruje po ogrodzie. Jego długi, szary płaszcz trzepocze na wietrze, a jego ostry profil jest widoczny na tle nieba. - Gabriel. - Głos należał do jego brata, który przerwał mu rozmyślania. Gabriel, Konsul zadał ci pytanie. Chłopak spojrzał w gorę. Wayland spoglądał na niego, a w jego ciemnych oczach było wyczekiwanie. Powóz jechał przez Fleet Street, gdzie dziennikarze, adwokaci i straganiarze pędzili tam i z powrotem wśród ruchu ulicznego. - Spytałem cię - zaczął Konsul - jak się czujesz, korzystając z gościnności Instytutu. Gabriel zamrugał. Wśród mgły, którą było kilka ostatnich dni, przypomniał sobie wyróżniające się chwile. Charlotte, która go objęła. Gideon zmywający krew z dłoni. Twarz Cecily, która była jak promienisty, wściekły kwiat. - Wszystko w porządku, tak sądzę - powiedział zachrypniętym głosem. - Ale to nie jest mój dom. - Cóż, Dom Lightwoodów jest wspaniały - zaczął Konsul - Zbudowany dzięki łupom i krwi, oczywiście. Gabriel patrzył na niego, nie rozumiejąc. Gideon spoglądał przez okno, wyglądając tak, jakby się rozchorował.

- Myślałem, że chcesz rozmawiać z nami o Tatianie - powiedział. - Znam Tatianę - stwierdził Konsul. - Nie ma nic z rozsądku waszego ojca, czy też dobroci waszej matki. To dla niej raczej zły interes, obawiam się. Jej prośba o odszkodowanie zostanie odrzucona, oczywiście. Gideon poprawił się w siedzeniu i spojrzał z niedowierzaniem na Konsula. - Jeżeli ufasz jej relacjom tak mało, dlaczego tutaj jesteśmy? - Żebym mógł porozmawiać z wami w odosobnieniu - odpowiedział Wayland. - Chyba rozumiecie, że gdy przekazałem Instytut Charlotte myślałem, że prowadzenie go przez kobietę będzie dobre dla tego miejsca. Granville Fairchild był jednym z najsurowszych ludzi, jakich znałem. Chociaż zarządzał Instytutem zgodnie z prawem, było to zimne, zniechęcające miejsce. Tu, w Londynie, najwspanialszym mieście na świecie, Instytut nie był dla Nocnych Łowców odczuwany jako dom. Wzruszył płynnie ramionami. - Pomyślałem, że przekazując zarządzanie Instytutem Charlotte pomoże to w zmienieniu tego. - Charlotte i Henry’emu. - poprawił Gideon. - Henry jest przykrywką - odpowiedział Konsul - Wszyscy wiemy, jak to się mówiło... Że szara klacz jest lepszym koniem w tym małżeństwie. Henry miał nigdy nie ingerować w jakiekolwiek sprawy. Ale nie Charlotte. Miała być posłuszna i wypełniać moje życzenia. Zawiodła mnie w tym do głębi. - Poparłeś ją przeciwko naszemu ojcowi - wypalił Gabriel i natychmiast pożałował, że to powiedział. Gideon posłał mu stłumione, gniewne spojrzenie, a Gabriel splótł mocno dłonie na kolanach, zaciskając wargi. Konsul uniósł brwi. - A czy twój ojciec byłby posłuszny? - spytał. - Były dwa silne końce i wybrałem lepszy z nich. Wciąż mam nadzieję, że będę mógł ją kontrolować. Ale teraz... - Proszę pana - Gideon przerwał mu swoim najbardziej uprzejmym tonem. Dlaczego nam to pan mówi? - Ach - zaczął Konsul, patrząc na okno, za którym deszcz lał się strugami. Jesteśmy. - Zapukał w okno karocy. - Richard! Zatrzymaj powóz przy Argent Rooms. Gabriel powiódł wzrokiem po bracie, który wzruszył w zdumieniu ramionami. Argent Rooms, był to znany budynek z salą koncertową i klubem dżentelmenów przy Piccadilly Circus. Kobiety o złej reputacji przebywały w tym miejscu i słyszano nawet pogłoski, że to miejsce jest własnością Podziemnych, a w niektóre wieczory odbywają się tam ,,pokazy magiczne”, gdzie stosuje się prawdziwą magię. - Zwykłem przychodzić tu z waszym ojcem - powiedział Konsul, gdy cała trójka wysiadła z wozu. Gideon i Gabriel patrzyli w górę przez mżawkę na front budynku w włoskim stylu teatralnym, który był wyraźnie przebudowany ze skromnych budynków, które stały tam wcześniej. Miał potrójną loggię, z których niektóre były pomalowane niebieską farbą. - Policja cofnęła licencję Alhambra,

ponieważ zarząd pozwolił tańczyć kankana na jego terenie. Ale wtedy Alhambra zaczęła być prowadzona przez normalnych ludzi. To jest bardziej zadowalające. Wchodzimy? Jego ton nie pozostawiał miejsca na sprzeciw. Gabriel podążył za Konsulem pod arkadowym wejściem, gdzie pieniądze zostały zamienione na bilety, które zostały zakupione dla każdego z nich. Gabriel spojrzał na bilet ze zdziwieniem. Zrobiono go w formie reklamy, która obiecywała najlepsza rozrywkę w Londynie! - Pokazy siły - Czytał Gideonowi, gdy torowali sobie drogę w dół korytarza. Tresowane zwierzęta, kobiety siłaczki, pokazy cyrkowe i komiczni śpiewacy. Gideon mruczał coś pod nosem. - I akrobaci - dodał wesoło Gabriel. - Wygląda na to, że jest tutaj kobieta, która może postawić stopę na jej... - Na Anioła, to miejsce jest lepsze niż penny gaff - powiedział Gideon. Gabriel, nie patrz na nic, dopóki nie powiem ci, że wszystko jest w porządku. Gabriel przewrócił oczami, gdy brat złapał go mocno za łokieć i popchnął do tego, co było najwyraźniej wielkim salonem - ogromne pomieszczenie, na którego ścianach została namalowana reprodukcja Italian Great Masters, jak i Narodziny Wenus Botticellego, teraz zniszczona i przydymiona. Lichtarz, którego światło wypełniało pokój żółtawym światłem, zawieszony był na pozłacanej, półkolistej formie z tynku. Koło ścian stały szeregiem aksamitne ławy, na których siedziały skulone postacie - dżentelmeni otoczeni paniami, które były ubrane zbyt jaskrawo i śmiały się zbyt głośno. Muzyka wylewała się ze sceny, która znajdowała się na froncie pomieszczenia. Konsul podszedł do nich z uśmiechem. Kobieta w cylindrze i fraku chodziła po scenie, śpiewając utwór zatytułowany: ,,To nieprzyzwoite, ale miłe''. Gdy odwróciła się, jej oczy błysnęły zielenią w świetle lichtarzu. Wilkołak, pomyślał Gabriel. - Poczekajcie tutaj chwilę, chłopcy. - powiedział Konsul i zniknął w tłumie. - Uroczo - mruknął Gideon i przysunął się bliżej Gabriela, gdy kobieta w jaskrawej sukni ominęła ich. Pachniała ginem i czymś innym, czymś słodkim i mrocznym, trochę jak James Carstairs, jakby spalonym cukrem. - Kto by się spodziewał, że Konsul ma takie odchyły? - spytał Gabriel. - Nie mógł poczekać, aż weźmie nas do Cichego Miasta? - Nie zabiera nas tam. - Gideon mocno zaciskał usta. - Nie? - Nie bądź półgłówkiem, Gabriel. Oczywiście, że nie. Chce od nas czegoś innego. Nie wiem tylko czego. Wziął nas tutaj, żeby nas zaniepokoić - nie robiłby tego, gdyby nie był pewny, że ma coś na nas, czego nie chce nam powiedzieć przy Charlotte lub kimkolwiek innym. - Może miał zwyczaj przyjeżdżać tutaj z ojcem.

- Być może, ale nie jesteśmy tutaj z tego powodu - powiedział z rezygnacją Gideon. Zacisnął palce na ramieniu brata, gdy Konsul wrócił, niosąc ze sobą małą butelkę z czymś, co wyglądało jak gazowana woda, ale jak Gabriel zgadywał, miał w niej zapewne dwa pensy spirytusu. - Co, nic dla nas? - spytał Gabriel, przez co spotkał się z piorunującym spojrzeniem brata i kwaśnym uśmiechem Konsula. Gabriel zdał sobie sprawę, że nie wie, czy Konsul ma rodzinę, czy też dzieci. Był po prostu Konsulem. - Czy wy, chłopcy, macie pojęcie - zaczął - w jakim jesteście niebezpieczeństwie? - Niebezpieczeństwie? Ze strony Charlotte? - spytał z niedowierzaniem Gideon. - Nie Charlotte – Konsul spojrzał na nich. - Twój ojciec nie tylko złamał prawo; on je sprofanował. Nie tylko zadawał się z demonami; ale był między nimi. Jesteście Lightwoodami - tylko wy pozostaliście z tej rodziny. Nie macie kuzynów, ciotek czy też wujków. Mógłbym całą waszą rodzinę wykreślić z rejestrów Nephilim, wyrzucić was i waszą siostrę na ulicę, żebyście głodowali i błagali o życie wśród Przyziemnych. Mam w zasięgu Clave i Radę, mogę to zrobić. Jak myślicie, kto was wesprze? Kto będzie mówił w waszej obronie? Gideon bardzo zbladł, mocniej zacisnął rękę na ramieniu brata. - To nie fair – zaczął - nie wiedzieliśmy. Mój brat ufał ojcu. Nie może ponieść odpowiedzialności... - Ufał mu? I wymierzył mu śmiertelny cios, prawda? - spytał Konsul. - Och, obydwoje się do tego przyczyniliście, chociaż to on zadał coup de grâce waszemu ojcu, co raczej wskazuje na to, że wiedział dokładnie, kim był. Gabriel był świadomy tego, że Gideon spogląda na niego z niepokojem. Powietrze w Argent Rooms było gorące i gęste, przez co ciężko mu się oddychało. Kobieta na scenie śpiewała teraz piosenkę ,,To wszystko przez uprzejmość damy'', wciąż krążąc po scenie, przy czym uderzała w parkiet końcówką jej laski, co sprawiało, że podłoga drżała. - Grzechy ojców przechodzą na dzieci. Możesz zostać ukarany za swoje zbrodnie, jeżeli tak postanowię. Co zrobisz, Gideonie, gdy runy twojego brata i Tatiany zostaną wypalone? Będziesz stał i patrzył na to? Prawa ręka Gabriela drgnęła; był pewny, że wyciągnąłby ją i zacisnął na gardle Konsula, jeśli Gideon nie chwyciłby go za nadgarstek. - Czego od nas chcesz? - spytał Gideon, kontrolując swój głos. - Nie przyprowadziłeś nas tutaj, żeby nam po prostu grozić, nie, jeżeli chcesz czegoś w zamian. A jeżeli chciałbyś spytać o coś, co jest legalne i proste, dostałbyś to w Cichym Mieście. - Bystry chłopak - zaczął Konsul - Chcę, żebyście coś dla mnie zrobili. Zróbcie to, a ja zobaczę co da się zrobić, bo chociaż dom Lightwoodów może zostać

skonfiskowany, możecie zachować swój honor i imię, jak i swoje ziemie w Idrisie, a także miejsce wśród Nocnych Łowców. - Czego od nas chcesz? - Chciałbym, żebyście obserwowali Charlotte. Najbardziej zależy mi na jej korespondencji. Będziecie mi mówić jakie listy wysyła i odbiera, zwłaszcza z i do Idrisu. - Chcesz, żebyśmy ją szpiegowali - stwierdził Gideon stłumionym głosem. - Nie chcę żadnych niespodzianek, jak ta z waszym ojcem. - powiedział Konsul - Nigdy nie powinna ukrywać przede mną swoich sekretów. - Musiała - zaczął Gideon - To był warunek jaki mieli... Konsul zacisnął wargi. - Charlotte Branwell nie miała prawa do zawierania umów w tym zakresie bez konsultacji ze mną. Jestem jej przełożonym. Nie powinna i nie może podejmować takich decyzji. Ona i ta grupa w Instytucie zachowuje się tak, jakby byli w ich własnym kraju, w którym obowiązują ich prawa. Zobaczcie, co stało się z Jessamine Lovelance. Zdradziła nas wszystkich, doprowadzając prawie do naszej zagłady. James Carstairs jest umierającym narkomanem. Gray, dziewczyna która jest odmieńcem, czy też czarownicą, dla której nie ma miejsca w Instytucie, jest zaręczona, co zostanie potępione. I Will Herondale, który jest kłamcą i rozpieszczonym bachorem, który wyrośnie na kryminalistę, jeżeli w ogóle kiedyś dorośnie. - Konsul urwał, oddychając ciężko. - Charlotte może to miejsce traktować jako swoją własność, ale nim nie jest. To jest Instytut, z którego powinny przychodzić raporty do Konsula. I tak będzie. - Charlotte nie zrobiła nic, by zasłużyć na zdradę z mojej strony - powiedział Gideon. Konsul wskazał palcem w jego kierunku. - Właśnie o tym mówię. Twoja lojalność nie powinna być skierowana względem niej, tak nie może być. Powinna być skierowana do mnie. Rozumiesz to? - A jeżeli powiem „nie”? - Wtedy stracisz wszystko. Dom, ziemie, nazwisko, swoje pochodzenie, cel. - Zrobimy to - powiedział Gabriel, zanim Gideon miał szansę coś powiedzieć. Będziemy ją obserwować dla ciebie. - Gabriel... - zaczął Gideon. Gabriel odwrócił się do brata. - Nie - przerwał mu. - To zbyt wiele. Nie chcesz być kłamcą, rozumiem to. Ale nasza lojalność jest na pierwszym miejscu, lojalność wobec rodziny. Rodzina Blackthorn może wyrzucić Tati na ulicę, gdzie nie przetrwa długo. Ona i dziecko... Gideon zbladł.

- Tatiana będzie mieć dziecko? Mimo grozy sytuacji Gabriel poczuł chwilowe zadowolenie, że wiedział coś, o czym nie miał pojęcia jego brat. - Tak - zaczął - Wiedziałbyś o tym, gdybyś był nadal częścią naszej rodziny. Gideon rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając znajomych twarzy, następnie spojrzał bezradnie na brata i Konsula. - Ja... Wayland uśmiechnął się chłodno do Gabriela, a następnie do jego brata. - Mamy umowę, panowie? Po dłuższej chwili Gideon przytaknął. - Zrobimy to. Gabriel nie zapomni szybko o wyrazie twarzy Konsula. Była w niej satysfakcja, jak i lekkie zaskoczenie. Było jasne, że nie oczekiwał nic innego - nic lepszego - od chłopaków Lightwood. *** - Bułeczki? - spytała z niedowierzaniem Tessa. Usta Sophie drgnęły, a następnie wygięły się w uśmiechu. Klęczała na podłodze ze szmatką w dłoni i wiadrem pełnym wody z mydłem, które stało koło niej. - Można mnie było rozłożyć na łopatki, taka byłam zaskoczona... Dziesiątki bułeczek. - potwierdziła. - Pod jego łóżkiem, wszystkie twarde jak skała. - Mój Boże - powiedziała Tessa, przesuwając się na brzeg łóżka, gdzie oparła się w tyle na rękach. Ilekroć Sophie sprzątała w jej pokoju, Tessa chciała jej pomóc, w ścieraniu kurzów, czy też z krzesiwem. Próbowała to zrobić przy kilku okazjach, ale po tym, jak Sophie powiedziała czwarty raz Tessie delikatnie, ale stanowczo, że nie potrzebuje jej pomocy, poddała się. - Byłaś zła? - spytała Tessa. - Oczywiście, że tak! Dołożył mi pracy, którą było donoszenie bułeczek po schodach. Nie zdziwi mnie, jeżeli wraz z końcem jesieni będziemy mieć myszy. Tessa skinęła głową, poważnie rozważając potencjalne zagrożenie gryzoniami. - Ale nie jest to w pewnym aspekcie pochlebianie, że posunął się do tego, by ciebie zobaczyć? Sophie usiadła prosto. - To nie jest pochlebianie. On nie myślał. Jest Nocnym Łowcą, a ja Przyziemną. Nie mogę niczego od niego oczekiwać. W najlepszym wypadku zaoferuje mi stanie się jego kochanką, gdy poślubi Nocną Łowczynię.

Gardło Tessy zacisnęło się, gdy przypomniała sobie Willa na dachu, który oferował jej to, wstyd i hańbę, przez co czuła się bezwartościowa, jakby była nikim. To było kłamstwo, ale to wspomnienie wciąż wywoływało u niej ból. - Nie - zaczęła Sophie, patrząc z powrotem w dół na jej czerwone, zniszczone pracą dłonie. - Będzie lepiej, jeżeli nigdy nie będę mieć okazji podejmować takiej decyzji. Wtedy nikt nie będzie zawiedziony. - Mężczyźni z rodziny Lightwood nie są tacy - stwierdziła Tessa. Sophie odgarnęła włosy z twarzy, a jej palce delikatnie dotknęły blizny, która szpeciła jej policzek. - Czasami myślę, że wcale tak nie jest. *** Ani Gideon ani Gabriel nie rozmawiali, gdy ich powóz jechał przez West End w drodze do Instytutu. Nadal padał deszcz, a krople uderzały w powóz tak głośno, że Gabriel wątpił czy ktokolwiek usłyszałby go, gdyby coś powiedział. Gideon wpatrywał się w swoje buty i nie spojrzał w górę, gdy wjechali na teren Instytutu. Konsul sięgnął koło Gabriela do drzwi i otworzył je, by wysiedli. - Ufam wam, chłopcy - powiedział - Sprawcie teraz, żeby Charlotte też to zrobiła. I nie mówcie nikomu o naszej rozmowie. Tak długo, jak was nie było , spędziliście czas z Braćmi. Gideon wyszedł z powozu bez słowa, a Gabriel podążył za nim. Powóz zakołysał się i z szarpnięciem odjechał w Londyńskie, szare popołudnie. Niebo było czarno-żółte, mżawka ciężka jak ołowiane kulki, a mgła tak gęsta, że Gabriel ledwo widział bramy Instytutu, gdy te zamknęły się za powozem. Z pewnością nie widział rąk brata, kiedy ten rzucił się do przodu, chwycił go za kołnierz marynarki i zaciągnął go w środek boku Instytutu. Niemal upadł, gdy Gideon popchnął go na kamienną ścianę starego kościoła. Byli niedaleko stajen, w połowie ukryci dzięki jednej z podpór, jednak nie chroniła ich przed deszczem. Zimne krople zaatakowały głowę i szyję Gabriela, zsuwając się pod jego koszulę. - Gideon… - zaprotestował, ślizgając się na zabłoconym chodniku. - Bądź cicho. - Oczy Gideona były wielkie i szare w ciemnym świetle, lekko zabarwione zielenią. - Masz rację - Gabriel zniżył głos. - Powinniśmy ustalić wspólną wersję wydarzeń. Kiedy zapytają nas co robiliśmy dzisiejszego popołudnia, nasze odpowiedzi muszą się świetnie harmonizować, albo nie będziemy wiarygodni… - Powiedziałem, bądź cicho. - Gideon przycisnął ramiona brata do ściany

wystarczająco mocno, by ten sapnął z bólu. - Nie powiemy Charlotte o naszej rozmowie z Konsulem, ale również nie będziemy jej szpiegować. Gabriel, jesteś moim bratem i kocham cię. Zrobię wszystko, aby cię chronić, ale nie sprzedam twojej i mojej duszy. Gabriel spojrzał na brata. Deszcz zmoczył włosy Gideona i kapał na kołnierz jego płaszcza. - Umrzemy na ulicy, jeżeli zdradzimy to, co nam powiedział Konsul. - Nie zamierzam okłamywać Charlotte – powiedział Gideon. - Gideon… - Widziałeś wyraz twarzy Konsula? - Przerwał mu brat. - Kiedy zgodziliśmy szpiegować dla niego, by zdradzić gospodarzy tego domu, którzy nas goszczą? Nie był w najmniejszym stopniu zaskoczony. Nie było chwili, żeby w nas wątpił. Nie oczekiwał niczego poza zdradą Lightwoodów. To jest naszym pierworództwem – zacisnął dłonie ramionach Gabriela. - Życie to coś więcej niż jego przetrwanie powiedział. - Mamy honor, jesteśmy Nephilim. Jeśli nam to zabierze, nie będziemy mieli już nic. - Dlaczego? - spytał Gabriel - Dlaczego jesteś taki pewny, że strona Charlotte jest tą właściwą? - Ponieważ naszego ojca nie była - powiedział Gideon - Ponieważ znam Charlotte. Żyłem wśród tych ludzi przez miesiące i są to dobrzy ludzie. Bo Charlotte Branwell zawsze była dla mnie miła. I Sophie ją kocha. - A ty kochasz Sophie. Usta Gideona napięły się. - Ona jest Przyziemną i służącą - zaczął Gabriel - Nie wiem czego oczekujesz, Gideon. - Niczego - odpowiedział szorstko Gideon - Niczego nie oczekuję, ale prawda jest taka, że przypuszczasz, iż powinienem pokazać, że nasz ojciec wychował nas w wierze, iż powinnyśmy robić dobre rzeczy tylko wtedy, kiedy przyniosą one rezultat. Nie zdradzę słowa, które dałem Charlotte. Takie jest moje zdanie, Gabriel. Jeżeli nie chcesz być jego częścią, wyślę cię Tatiany i Blackthornów. Jestem pewny, że cię przyjmą, ale nie okłamię Charlotte. - Owszem, okłamiesz. - powiedział Gabriel - Obaj okłamiemy, bo okłamiemy też Konsula. Gideon zmrużył oczy. Krople deszczu kapały z jego rzęs. - Co masz na myśli? - Zrobimy tak, jak powiedział Konsul. Będziemy czytać korespondencję Charlotte. Później zgłosimy raport, ale będzie on fałszywy. - Jeżeli mamy mu wysyłać fałszywy raport to po co czytać jej korespondencję?

- Żeby wiedzieć czego mamy nie mówić - odpowiedział Gabriel. Poczuł w ustach dziwny smak, który pochodził z wody która kapała z dachu Instytutu. Czuł brud i coś gorzkiego. - Aby uniknąć przypadkowego powiedzenia mu prawdy. - Jeśli nas przyłapie, możemy zostać ukarani z największą surowością. Gabriel splunął deszczówką. - Powiedz mi więc. Chcesz zaryzykować dla mieszkańców Instytutu, czy nie? Bo ja… ja robię to dla ciebie i dlatego, że… - Dlaczego? - Bo popełniłem błąd. Myliłem się co do naszego ojca. Wierzyłem mu, a nie powinienem. - Gabriel wziął głęboki wdech. - Myliłem się i staram się to cofnąć, a jeżeli jest cena, którą należy zapłacić, zrobię to. Gideon spoglądał na niego przez dłuższy czas. - Cały czas miałeś ten plan? Gdy zgodziłeś się na żądania Konsula w Argent Rooms, już go miałeś? Gabriel odwrócił się od brata, w stronę deszczowego dziedzińca. W myślach widział ich dwóch, o wiele młodszych, stojących tam, gdzie Tamiza przepływała niedaleko ich domu. Gideon pokazywał mu bezpieczne ścieżki przez bagnisty grunt. Jego brat zawsze był przy nim, by pokazać mu bezpieczną drogę. Był czas, gdy ufali sobie bezgranicznie i nie wiedział nawet kiedy to się skończyło. Serce wciąż bolało go po stracie ojca. - Czy uwierzysz mi - powiedział z goryczą - jeżeli powiem ci, że tak? To prawda. Gideon stał przez dłuższą chwilę. Następnie Gabriel zrozumiał, że zaczyna przechylać się do przodu, a jego twarz zderzyła się z mokrym, wełnianym płaszczem Gideona, który złapał go w ramionach i wymamrotał: - Wszystko się ułoży, bracie. Wszystko będzie w porządku. - mówił, gdy kołysał się z bratem w tył i przód w deszczu. *** Do: Członków Rady Od: Konsul Josiah Wayland Cóż, panowie - w tej sprawie proszę was tylko o cierpliwość i o to, byście nie działali w pośpiechu. Jeżeli chcecie dowodu, dostarczę go wam. Napiszę ponownie na ten temat wkrótce. W imieniu Razjela i w obronie swojego honoru,

Konsul Josiah Wayland.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: JimmyK Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 7

Ośmiel się marzyć „Gdybym ponownie mogła przeżyć ubiegły rok, I miałabym wybrać między dobrem i zepsuciem Czy przyjęłabym przyjemność z cierpieniem? Czy wolałabym, byśmy się nigdy nie spotkali?” - Augusta, Lady Gregory „If the Past Year Were Offered Me Again”

Do: Konsul Wayland Od: Gabriel i Gideon Lightwood Szanowny Panie! Jesteśmy bardzo wdzięczni za to, że wyznaczył nas Pan do obserwowania zachowania Pani Branwell. Kobiety, jak wiemy, muszą być pilnowane, aby nie zbłądziły. Z przykrością informujemy, że mamy szokujące wieści. Zarządzanie domostwem jest najważniejszym obowiązkiem kobiety, a jej najważniejszą cechą jest skromność. Jednakże wydaje się, iż Pani Branwell jest uzależniona od wydatków i nie dba o nic poza wulgarną wystawnością. Chociaż może ubiera się skromnie, kiedy Pan składa jej wizytę, ze smutkiem informujemy, że w wolnym czasie stroi się w najświetniejsze jedwabie i ozdabia najbardziej kosztowną biżuterią, jaką można sobie wyobrazić. Poprosił nas Pan i choć nie mieliśmy ochoty naruszać prywatności damy, jednak uczyniliśmy to. Moglibyśmy wyłożyć wszystkie szczegóły listu od niej do modniarki7, ale obawiamy się, iż byłoby to zbyt wiele. Wystarczy powiedzieć, że sumy przeznaczane na kapelusze są porównywalne z dochodami dużego hrabstwa lub małego państwa. Nie rozumiemy, po co tak drobnej kobiecie potrzebne jest tyle kapeluszy. Nieprawdopodobne, by ukrywała dodatkowe głowy przy swoim ciele. Jesteśmy zbyt dobrze wychowani, by komentować kobiecy ubiór, jednakże ma on szkodliwy wpływ na nasze obowiązki. W przerażającym stopniu żałuje pieniędzy na podstawowe domowe wydatki. Co wieczór zasiadamy do kolacji złożonej z kleiku, podczas gdy ona ocieka klejnotami i ozdóbkami. Może Pan sobie wyobrazić, że to marna strawa dla Twych walecznych Nocnych Łowców. Jesteśmy tak osłabieni, że w 7

Krawcowa od kapeluszy (przyp. Firefly)

ostatni wtorek prawie pokonały nas demony Behemoth, a przecież te kreatury składają się głównie z lepkiej substancji. W szczytowej formie i wspomagani odpowiednim posiłkiem każdy z nas byłby w stanie rozdeptać tuzin tych demonów naraz. Mamy wielką nadzieję, iż udzieli nam Pan w tej sprawie pomocy i że wydatki Pani Branwell na kapelusze – oraz inne kobiece części garderoby, których nazw nawet nie próbujemy wymawiać – zostaną sprawdzone. Pańscy, Gideon i Gabriel Lightwood. - Co to takiego błyskotki? - spytał Gabriel, mrugając niczym sowa na list, który przed chwilą pomagał pisać. Właściwie to Gideon podyktował większość; Gabriel jedynie to spisał. Zaczął podejrzewać, że pod oschłością jego brata kryje się geniusz komizmu. Gideon machnął lekceważąco ręką. - To nie ma znaczenia. Zapieczętuj kopertę i dostarcz Cyrylowi by mogła zostać wysłana poranną pocztą. *** Minęło kilka dni od walki z ogromnym robakiem, a Cecily znów była w sali treningowej. Zaczynała się zastanawiać nad przeniesieniem tutaj swojego łóżka i innych mebli, skoro spędzała tu większość czasu. Sypialnia, którą dała jej Charlotte, była niemal całkowicie pozbawiona ozdób lub czegokolwiek, co przypominałoby jej o domu. Nie wzięła ze sobą żadnych osobistych rzeczy z Walii, jako że nie oczekiwała pozostać tu długo. Przynajmniej tutaj, w pokoju z bronią, czuła się bezpiecznie. Może dlatego, że w miejscu, gdzie dorastała, nie było takiego pomieszczenia; należało ono tylko do świata Nocnych Łowców. Nic tutaj nie mogło wywołać u niej tęsknoty za domem. Na ścianach wisiały tuziny broni. Pierwsza lekcja z Willem, kiedy jej brat nadal trząsł się z wściekłości, że Cecily w ogóle tu była, polegała na zapamiętywaniu ich nazw i tego, jak działały. Katany z Japonii, oburęczne pałasze, mizerykordia8 o cienkich ostrzach, korbacze9 i maczugi, zakrzywione tureckie klingi, kusze i proce oraz małe rurki, przez które wydmuchiwało się zatrute igły. Przypomniała sobie, jak Will wypluwał z siebie słowa, jakby i one były zatrute. Wściekaj się, ile chcesz, braciszku, pomyślała wtedy. Może teraz udaję, że chcę zostać Nocnym łowcą, ponieważ to zmusza cię do zatrzymania mnie tutaj. Ale 8 9

Wg Wikipedii: krótki, wąski sztylet służący do dobijania rannego lub konającego przeciwnika Jest to krótki kij z przymocowaną do niego na łańcuchu kulą z kolcami.

udowodnię ci, że te osoby nie są twoją rodziną. Zabiorę cię do domu. Wzięła ze ściany miecz i zważyła go w dłoni. Will wyjaśnił jej, że oburęczną broń trzyma się tuż pod klatką piersiową, kierując ostrze przed siebie. Ciężar ciała musi być rozłożony po równo na obie nogi, a zamach ma wychodzić z barków, nie z ramion, by śmiercionośny cios był jak najpotężniejszy. Śmiercionośny cios. Przez tyle lat była wściekła na swojego brata za zostawienie ich dla Nocnych Łowców w Londynie, za oddanie się - jak nazywała to ich matka - życiu pełnym bezmyślnego mordowania, broni, krwi i śmierci. Co było gorszego w zielonych wzgórzach Walii? Czego brakowało jego rodzinie? Dlaczego odrzucać najbardziej błękitne ze wszystkich wód dla czegoś tak pustego, jak to wszystko? Mimo to była tu, woląc spędzać czas samotnie w sali treningowej z milczącym zbiorem uzbrojenia. Ciężar broni w ręku uspokajał ją, prawie jakby ustawiała ona barierę między sobą a jej uczuciami. Kilka nocy wcześniej razem z Willem przeszła cały Londyn, od spelun z opium przez hazardowe piekła, po miejsca spotkań ifrytów; mieszanka kolorów, zapachów i świateł. Will nie był specjalnie miły, jednak Cecily wiedziała, że w jego przypadku zgodzenie się, by towarzyszyła mu w tak delikatnej sprawie, było wyjątkowym gestem. Cecily podobała się ich wspólna wyprawa tamtej nocy. Czuła się, jakby odzyskała brata, jednak wraz z upływem wieczoru, Will stawał się coraz bardziej milczący, a kiedy dotarli do Instytutu, odszedł bez słowa, najwyraźniej chcąc być sam. Cecily nie mogła zrobić nic innego niż pójść do pokoju i do rana wpatrywać się w sufit. Kiedy planowała przyjazd tutaj, myślała, że więzi, które trzymają tu Willa, nie mogą być tak mocne. Przywiązanie do tych ludzi nie może być podobne do przywiązania rodzinnego. Mijała noc, a ona widziała jego nadzieję, następnie rozczarowanie przy każdym miejscu, gdzie pytał o yin fen, a którego nikt nie miał, zrozumiała – och, mówiono już jej o tym wcześniej, wiedziała to wcześniej, jednak to nie to samo, co zrozumienie – że więzi, które go tu trzymają są tak samo mocne jak więzy krwi. Teraz była zmęczona i choć trzymała miecz tak, jak nauczył ją Will – prawa ręka pod jelcem, lewa na gałce rękojeści – wyślizgnął się z jej uchwytu i poleciał do przodu, wbijając się ostrzem w podłogę. - Och, kochanie – odezwał się głos spod drzwi. - Obawiam się, że tej próbie mógłbym dać trzy. Może cztery, jeśli dodałbym jeden punkt za ćwiczenie rzutów mieczem w sukni popołudniowej. Cecily, która rzeczywiście nie przejęła się przebraniem w zbroję, obróciła głowę i zgromiła spojrzeniem Gabriela Lightwooda, który pojawił się w wejściu niczym przekorny chochlik. - Może nie jestem zainteresowana pańską opinią, sir.

- Może - Ruszył w głąb pomieszczenia. - Anioł wie, że pański brat nigdy nie był. - To nas łączy – zauważyła Cecily, podnosząc miecz. - Ale niewiele więcej. - Gabriel przesunął się, by stanąć za nią. Ich odbicia były widoczne w lustrze treningowym; Gabriel był wyższy o głowę, mogła dostrzec jego twarz ponad własnym ramieniem. Jego rysy były ostre: z jednej strony był przystojny, a z drugiej intrygująco interesujący. Na podbródku miał małą, białą bliznę, jakby został tu zadraśnięty cienkim ostrzem. - Czy zechciałaby pani, bym pokazał jej, jak właściwie należy trzymać miecz? - Jeśli pan musi. Nie odpowiedział, lecz wyciągnął wokół niej ramiona, poprawiając jej uchwyt na gałce rękojeści. - Nie należy trzymać miecza ostrzem do dołu – powiedział. - Proszę trzymać w ten sposób, ostrze w górę, bo kiedy pański przeciwnik zaatakuje, nadzieje się na nie. Cecily posłuchała porady. Jej myśli pędziły. Przez tak długi czas uważała Nocnych Łowców za potwory, kreatury, które porwały jej brata, a siebie za bohaterkę, która go ratuje, mimo że on nie zdaje sobie sprawy, że potrzebuje uwolnienia. Stopniowo dochodziła do dziwnego wniosku, jak bardzo byli ludzcy. Mogła poczuć ciepło ciała Gabriela, jego oddech poruszający kosmykami jej włosów i och, to było osobliwe – dostrzegać tyle rzeczy w kimś innym: to, jak się czuli; to, jak stykała się ich skóra; to, jak pachnieli... - Widziałem, jak pani walczyła w Domu Lightwoodów – wymruczał Gabriel. Jego szorstka dłoń musnęła jej palce i Cecily zwalczyła delikatny dreszcz. - Źle? - spytała, siląc się na żartobliwy ton. - Z uczuciem. Są ci, którzy walczą, gdyż jest to ich obowiązek i ci, którzy to kochają. Pani to uwielbia. - Ja nie... - zaczęła Cecily, ale przerwało jej głośne trzaśnięcie otwieranych drzwi sali treningowej. To był Will, wypełniając wejście swoją wysoką postacią o szerokich ramionach. Jego niebieskie oczy piorunowały. - Co ty tutaj robisz? - zapytał. I tyle z ich namiastki pokoju, jaką osiągnęli ostatniej nocy. - Ćwiczę – odparła Cecily. - Powiedziałeś mi, że nie będę lepsza, jeśli nie będę trenować. - Nie ty. Gabriel Lightworm10. - Will skinął podbródkiem na drugiego chłopaka. - Przepraszam. Lightwood. Gabriel powoli zabrał ramiona, którymi obejmował Cecily. 10

Worm z ang. to robak.

- Ktokolwiek uczył twoją siostrę rzutu mieczem, przekazał jej wiele złych nawyków. Ja jedynie próbowałem pomóc. - Powiedziałam, że to w porządku – wtrąciła Cecily, nie mając pojęcia, dlaczego broniła Gabriela, poza tym, że spodziewała się zdenerwować Willa. Tak się stało. Zmrużył oczy. - A czy on powiedział tobie, że od lat szuka sposobu, by zemścić się na mnie za coś, co on uważa za obrazę jego siostry? Cecily odwróciła szybko głowę, by spojrzeć na Gabriela, którego wyraz twarzy był mieszanką zirytowania oraz oporu. - Czy to prawda? On nie odpowiedział jej, lecz słowa skierował do Willa. - Jeżeli mamy mieszkać w tym samym domu, Herondale, musimy nauczyć się traktować siebie nawzajem z serdecznością. Nie zgodzisz się? - Dopóki złamanie ci ręki jest dla mnie tak łatwe, jak patrzenie na ciebie, nie mogę się na coś takiego zgodzić. - Will sięgnął ręką i ściągnął ze ściany rapier. Teraz idź stąd, Gabriel. I zostaw moją siostrę w spokoju. Z pogardliwym wyrazem twarzy Gabriel przeszedł obok Williama i opuścił pomieszczenie. - Czy to było absolutnie konieczne, Will? - spytała Cecily w chwili, kiedy drzwi zamknęły się za chłopakiem. - Znam Gabriela Lightwooda, ty nie. Proponuję, byś pozostawiła mi rolę najlepszego sędzi w kwestii jego charakteru. On chce cię wykorzystać, żeby mnie skrzywdzić... - Naprawdę nie bierzesz pod uwagę opcji, że motyw, jaki nim kieruje, nie dotyczy ciebie? - Znam go – powtórzył Will. - Udowodnił, że jest kłamcą i zdrajcą... - Ludzie się zmieniają. - Nie aż tak. - Ty się zmieniłeś – wytknęła Cecily, przechodząc przez pokój i rzucając z brzękiem swój miecz na ławkę. - Ty również – odparł Will, zaskakując ją. Odwróciła się w jego stronę. - Ja się zmieniłam? Jak? - Kiedy tu przybyłaś, bez przerwy mówiłaś o zabraniu mnie do domu. Nie przepadałaś za treningami. Udawałaś, że jest inaczej, ale przejrzałem cię. Potem „Will, musisz wrócić do domu” zmieniło się w „Napisz list, Will” i zaczęłaś lubić ćwiczenia. Gabriel Lightwood to kanalia, ale w jednej sprawie miał rację: podobała ci się walka z robakiem w Domu Lightwoodów. Krew Nocnego Łowcy jest jak proch strzelniczy w twoich żyłach, Cecy. Zapalona raz jest niełatwa do zgaszenia. Zostań tu

jeszcze trochę, a jest prawdopodobieństwo, że staniesz się taka jak ja: zbyt przywiązana, by odejść. Cecily spojrzała na brata. Jego koszula nie była zapięta przy kołnierzu, ukazując coś szkarłatnego, błyszczącego w zagłębieniu szyi. - Czy ty masz na sobie kobiecy naszyjnik, Will? Chłopak przyłożył dłoń do szyi ze zdziwionym wyrazem twarzy, lecz zanim mógł odpowiedzieć, drzwi do sali znów się otworzyły i tym razem stała tam niespokojna Sophie. - Paniczu Will, panienko Herondale – odezwała się. - Szukałam was. Charlotte zażądała, by wszyscy zjawili się natychmiast w salonie. To pilna sprawa. *** Cecily zawsze była samotnym dzieckiem. Trudno, by było inaczej, skoro dwójka starszego rodzeństwa była albo nieżywa, albo zaginiona, a w pobliżu nie było młodych ludzi, których jej rodzice uznaliby za odpowiednich towarzyszy. Wcześnie nauczyła się zabawiać obserwowaniem ludzi, nie dzieląc się tym z nikim, lecz zachowując dla siebie, by móc zastanawiać się nad nimi, kiedy była sama. Nawyki z całego życia nie ustępowały tak szybko i chociaż Cecily nie była już samotna odkąd przybyła do Instytutu osiem tygodni temu, uczyniła mieszkańców obiektem swoich dokładnych obserwacji. W końcu to byli Nocni Łowcy – na początku wróg, lecz z czasem, kiedy jej poglądy ulegały zmianie, stali się tematem jej zainteresowania. Przypatrywała im się teraz, kiedy za Willem wchodziła do salonu. Na początku była Charlotte siedząca za biurkiem. Cecily nie znała jej długo, ale już wiedziała, że była typem kobiety, która nawet pod presją zachowywała spokój. Była drobna, lecz silna, trochę jak matka Cecily, choć bez zamiłowania do narzekania po walijsku. Następnie Henry. To on mógł być pierwszym, który przekonał Cecily, że choć Nocni Łowcy byli inni, to nie byli niebezpiecznie odcięci od świata. Nic w Henrym nie wywoływało strachu. Same długie nogi, nachylenia, kiedy stał oparty o biurko Charlotte. Jej oczy spoczęły na Gideonie - niższym i bardziej przysadzistym niż jego brat. Gideon, który szarozielonymi oczami zazwyczaj śledził Sophie, niczym pełen nadziei szczeniak. Cecily zastanawiała się, czy inni w Instytucie zauważyli jego przywiązanie do służącej i co myślała o tym Sophie. Następny był Gabriel. Przemyślenia na jego temat były poplątane i dezorientujące. Jego oczy jaśniały, ciało miał napięte niczym zwinięta sprężyna, kiedy opierał się o fotel brata. Na ciemnej aksamitnej sofie naprzeciw Lightwoodów siedział Jem z Tessą obok. Podniósł wzrok, kiedy drzwi się otworzyły i jak zawsze po zobaczeniu Willa, zdawał się rozpromieniać. To było równie dziwne w przypadku ich

obu i Cecily zastanawiała się, czy to normalne dla parabatai, czy oni są wyjątkiem. Tak czy inaczej, to musiało przerażać – być tak mocno związanym z drugą osobą, szczególnie kiedy jedna z nich była tak krucha jak Jem. Kiedy Cecily ich obserwowała, Tessa przykryła dłoń Jema swoją i powiedziała mu coś cicho, co wywołało jego uśmiech. Potem szybko zerknęła na Willa, ale on tylko przeszedł przez pokój i jak zawsze oparł się o półkę nad kominkiem. Cecily nigdy nie umiała zdecydować, czy było mu wyjątkowo zimno, czy może uważał, że wygląda oszałamiająco, stojąc przed buchającymi płomieniami. Musisz się wstydzić swojego brata – żywiącym niepoprawne uczucia do narzeczonej swojego parabatai, powiedział jej Will. Jeśli chodziłoby o kogoś innego, powiedziałaby, że trzymanie tego w tajemnicy nie ma sensu. Prawda w końcu wyjdzie na jaw. Ale nie była tego pewna w przypadku Willa. Miał umiejętność ukrywania i udawania przez lata. Był mistrzem aktorstwa. Gdyby nie to, że była jego siostrą, gdyby nie to, że widziała jego twarz w chwilach, kiedy Jem nie patrzył, sama chyba by tego nie zauważyła. Druzgocąca prawda była taka, że nie będzie musiał ukrywać się do końca życia. Tylko dopóki żyje Jem. Gdyby James Carstairs nie byłby tak zawzięcie miły i o dobrych intencjach, myślała Cecily, to mogłaby go nienawidzić za Willa. Nie tylko żenił się z dziewczyną, którą kochał William, ale poza tym, kiedy umrze, Cecily bała się, że jej brat nigdy nie dojdzie do siebie. Ale nie możesz winić kogoś za to, że umiera. Za to, że odchodzi bez celu, możliwe, jak to zrobił Will jej i ich rodzicom, ale nie za to, że umiera – była to siła poza zasięgiem każdego człowieka. - Cieszę się, że wszyscy tu jesteście – odezwała się Charlotte spiętym głosem, który wyrwał Cecily z jej zamyślenia. Charlotte posępnie wpatrywała się w wypolerowaną tacę na swoim biurku, na której leżał otwarty list i paczuszka opakowana w woskowany papier. - Otrzymałam niepokojącą przesyłkę. Od Mistrza. - Od Mortmaina? - Tessa nachyliła się do przodu, a mechaniczny aniołek, który zawsze nosiła, zwisał luźno z jej szyi, błyszcząc w blasku ognia. - Napisał do ciebie? - Nie po to, by spytać o twoje zdrowie, jak można przypuszczać – wtrącił Will. - Czego chce? Charlotte wzięła głęboki oddech. - Przeczytam wam list. Moja Droga Pani Branwell, Proszę mi wybaczyć, że niepokoję w tak stresujących chwilach dla Pani domostwa. Przykro mi było słyszeć, choć nie były to szokujące wieści, o poważnej niedyspozycji Pana Carstairsa. Ufam, że zdaje sobie Pani sprawę, że jestem szczęśliwym posiadaczem dużej – można nawet powiedzieć ogromnej – ilości leku, którego Pan Carstairs potrzebuje, by

poprawić swój stan zdrowia. W taki sposób zostaliśmy postawieni w bardzo interesującej sytuacji, którą z chęcią rozwiążę tak, aby obie strony były usatysfakcjonowane. Chciałbym dokonać wymiany: jeśli zechciałaby Pani oddać pod mą pieczę Panią Gray, ja oddam Pani pokaźną porcję yin fen. Wysyłam dowód dobrych intencji. Proszę dać mi znać o Pańskiej decyzji poprzez list. Jeżeli odpowiedni ciąg cyfr, który zapisany jest pod tym listem, zostanie wypowiedziany do automatu, na pewno go dostanę. Pański, Axel Mortmain - To wszystko – zakończyła Charlotte, składając list na pół i kładąc go z powrotem na tacę. - Są jeszcze instrukcje, jak przyzwać automat, któremu mamy podać odpowiedź oraz cyfry, o których pisze, ale nic nie daje wskazówki na temat miejsca jego pobytu. Nastała zadziwiająca cisza. Cecily, która siedziała w małym fotelu we wzorki w kwiaty zerknęła na Willa i dostrzegła, jak szybko się obraca, jakby chcąc ukryć swój wyraz twarzy. Jem zbladł, jego twarz nabrała koloru popiołu, a Tessa... Siedziała nieruchomo, a światło płomieni rzucało cienie na jej twarz. - Mortmain chce mnie – powiedziała w końcu, przerywając milczenie. - W zamian za yin fen dla Jema. - To niedorzeczne – powiedział James. - Nie do wytrzymania. List powinien być przekazany Clave, a może uda im się zdobyć informacje na temat lokalizacji Mortmaina, ale to wszystko. - Nie uda im się niczego dowiedzieć – stwierdził Will cicho. - Mistrz wiele razy udowodnił, że jest na to zbyt inteligentny. - To nie jest inteligencja – powiedział Jem. - To najbardziej ordynarna forma szantażu... - Nie przeczę – przyznał mu Will. - Proponuję wziąć paczkę jako błogosławieństwo, tą garść więcej yin fen dla ciebie i zignorować resztę. - Mortmain napisał w liście o mnie – Tessa przerwała im obu. - Decyzja powinna należeć do mnie - Pochyliła się w stronę Charlotte. - Pójdę. Znów nastała martwa cisza. Charlotte zbladła; Cecily czuła, jak pocą jej się dłonie, które zaciskała na swoim podołku. Widać, że bracia Lightwood czuli się bardzo niekomfortowo. Gabriel wyglądał, jakby pragnął być gdziekolwiek indziej, byle nie tutaj. Cecily nie mogła ich za to winić. Napięcie pomiędzy Willem, Jemem i Tessą było niczym beczka z prochem, która potrzebuje jedynie zapałki, by wybuchnąć. - Nie – odezwał się w końcu Jem, wstając. - Tesso, nie możesz.

Powtórzyła jego ruch, również podnosząc się na nogi. - Mogę. Jesteś moim narzeczonym. Nie mogę pozwolić ci umrzeć, kiedy jestem w stanie ci pomóc, a Mortmain nie zamierza mnie fizycznie skrzywdzić... - Nie wiemy, co on zamierza! Jemu nie można ufać! - krzyknął nagle Will, po czym spuścił głowę, zaciskając dłonie na półce nad kominkiem tak mocno, że zbielały mu palce. Cecily wiedziała, że walczy ze sobą, by się nie odezwać. - Gdyby to ciebie chciał Mortmain, Will, poszedłbyś – stwierdziła Tessa, patrząc na brata Cecily wzrokiem nie znoszącym sprzeciwu. William wzdrygnął się na jej słowa. - Nie – odezwał się Jem. - Jemu również bym nie pozwolił. Tessa odwróciła się do niego z rozgniewaną miną, pierwszą, jaką Cecily widziała u niej skierowaną do Jamesa. - Nie możesz mi zabronić... Tak jak nie możesz Willowi... - Mogę – przerwał jej Jem. - Z prostej przyczyny. Narkotyk nie jest lekarstwem, Tesso. On tylko wydłuża moje życie. Nie pozwolę, byś straciła swoje życie za pozostałości mojego. Jeśli pójdziesz z Mortmainem, to na próżno. I tak nie wezmę narkotyku. Will uniósł głowę. - James... Ale Tessa i Jem wpatrywali się w siebie, krzyżując spojrzenia. - Nie zrobiłbyś tego – wysapała Tessa. - Nie znieważyłbyś mnie tak, by rzucić mi w twarz poświęceniem, jakie bym dla ciebie poniosła. Jem przeszedł przez pokój i wziął do ręki paczkę razem z listem z biurka Charlotte. - Wolałbym cię znieważyć niż stracić – powiedział i zanim ktokolwiek zdążył go powstrzymać, wrzucił oba przedmioty w ogień. Pokój wypełnił się krzykami. Henry ruszył do przodu, ale Will już padł na kolana przed kominkiem i sięgnął dłońmi w płomienie. Cecily rzuciła się na nogi. - Will! - krzyknęła i popędziła w stronę swojego brata. Złapała za materiał jego okrycia i odciągnęła od ognia. Zatoczył się do tyłu, a z jego rąk wypadła nadal paląca się paczuszka. Chwilę później znalazł się tam Gideon, depcząc małe płomienie, zostawiając na dywanie bałagan ze spalonego papieru i srebrnego proszku. Cecily wpatrzyła się w kominek. List z instrukcją odnośnie tego, w jaki sposób wezwać automat Mortmaina, zmienił się w popiół. - Will – zaczął Jem. Wyglądał, jakby miał mdłości. Upadł na kolana obok Cecily, która nadal trzymała brata za ramiona, i wyciągnął stelę ze swojego płaszcza.

Dłonie Willa były ciemnoczerwone i pokryte sadzą, a na skórze pojawiały się już białe pęcherze. Oddychał ostro i z przerwami przy uchu Cecily – było to sapanie z bólu; tak samo brzmiał, kiedy, mając dziewięć lat, spadł z dachu ich domu i połamał kości w lewej ręce. - Byddwch yn iawn, Will – powiedziała, podczas gdy Jem przyłożył stelę do ramienia jej brata i zaczął szybko rysować runę. - Wszystko będzie w porządku. - Will – sapnął Jem. - Will, tak mi przykro, przepraszam. Will... Urywany oddech Williama zwalniał, kiedy zaczęło działać iratze, a skóra zaczęła powracać do normalnego koloru. - Nadal jest trochę yin fen do zebrania – powiedział Will, opierając się o Cecily. Pachniał jak dym i żelazo. Czuła przez jego plecy, jak wali mu serce. - Lepiej, żebyśmy je zebrali, zanim cokolwiek... - Tutaj. - To była Tessa, klęcząca obok. Cecily widziała jak przez mgłę, że pozostali stali, Charlotte przykryła usta dłonią w szoku. W prawej ręce Tessy była chusteczka, na której było prawdopodobnie pół garści yin fen, wszystko, co Willowi udało się uratować z płomieni. - Weź to – powiedziała, kładąc chusteczkę w wolnej dłoni Jema, w której nie trzymał steli. Wyglądał, jakby chciał coś do niej powiedzieć, lecz ona już zdążyła wstać. Wyglądając na zrozpaczonego, obserwował jak wychodzi z pokoju. *** - Och, Will. I co my z tobą zrobimy? William, czując się raczej nie na miejscu, siedział w fotelu w kwiaty w salonie, pozwalając Charlotte, która przysiadła na małym stołku u jego boku, na rozsmarowywanie balsamu na jego dłoniach. Po trzech iratze już go nie bolały i powróciły do normalnego koloru, ale Charlotte nalegała, by i tak je leczyć. Pozostali wyszli, poza Cecily i Jemem. Cecily siedziała obok niego na ramieniu fotela, a Jem klęczał na spalonym dywanie ze stelą w rękach, nie dotykając Willa, lecz trzymając się blisko niego. Odmówili, by wyjść nawet wtedy, gdy reszta zniknęła, a Charlotte wysłała Henry'ego do pracy w jego krypcie. W końcu i tak nic więcej nie dało się zrobić. Instrukcja, odnośnie sposobu skontaktowania się z Mortmainem zmieniła się w popiół, więc nie trzeba było podejmować żadnej decyzji. Charlotte nalegała, by Will został, aby mogła mu nasmarować dłonie, a Cecily i Jem odmówili opuszczenia go. William musiał przyznać, że podobało mu się to: siostra na krawędzi jego fotela, rzucająca ogniste spojrzenia pełne troski na kogokolwiek, kto zbliżył się do jej brata, nawet na słodką i nieszkodliwą Charlotte z jej balsamem i matczynym gadaniem. I Jem u jego stóp, opierający się nieco o jego fotel, jak to robił wiele razy, kiedy Will był opatrywany z powodu ran, jakie odnosił w walce.

- Pamiętasz, jak Meliorn próbował wybić ci zęby za to, że nazwałeś leniem ze szpiczastymi uszami? - spytał Jem. Zażył nieco yin fen od Mortmaina, więc na jego policzkach znów pojawił się kolor. Will mimo wszystko uśmiechnął się; nie mógł się powstrzymać. To była jedyna rzecz, która na przestrzeni lat sprawiała, że czuł się szczęściarzem: że miał kogoś w swoim życiu, kto go znał, kto wiedział, co ma na myśli, zanim zdążył to powiedzieć. - Też bym mu wybił, ale kiedy chciałem go znów odnaleźć, okazało się, że wyjechał do Ameryki – powiedział Will. - Bez wątpienia, by uniknąć mojego gniewu. - Hmph – westchnęła Charlotte, jak to robiła za każdym razem, kiedy uważała, że Will się przemądrzał. - Według mnie miał wielu wrogów w Londynie. - Dydw I ddim yn gwybod pwy yw unrhyw un o'r bobl yr ydych yn siarad amdano – jęknęła Cecily. - Możesz nie wiedzieć, o kim rozmawiamy, ale nikt inny nie wie, co mówisz – stwierdził Will, chociaż jego ton nie miał w sobie żadnej nagany. Mógł usłyszeć wyczerpanie we własnym głosie. Brak snu z poprzedniej nocy zaczynał dawać się we znaki. - Mów po angielsku, Cecy. Charlotte wstała i powróciwszy do swojego biurka, postawiła na nim słoik z maścią. Cecily pociągnęła Willa za kosmyk włosów. - Pokaż mi swoje dłonie. Uniósł je w górę. Przypomniał sobie płomienie, rozgrzany do białości ból i ponad wszystko zszokowaną twarz Tessy. Wiedział, że zrozumie, dlaczego to zrobił, dlaczego tego nie przemyślał, ale jej wzrok – jakby jej serce złamało się z jego powodu. Chciałby tylko, by nadal tu była. Przyjemnie było siedzieć tu z Jemem, Cecily i Charlotte, otoczonym ich zainteresowaniem, ale bez niej zawsze będzie mu czegoś brakować. Z serca została mu wycięta część należąca do Tessy, której już nigdy nie odzyska. Cecily dotknęła jego palców, które wyglądały teraz całkiem normalnie, nie licząc sadzy pod paznokciami. - To niesamowite – stwierdziła i lekko poklepała go po dłoniach, uważając, by nie wytrzeć balsamu. - Will zawsze miał skłonności, by robić sobie krzywdę – dodała w uczuciem w głosie. - Nie potrafię zliczyć złamanych kości, które miał, kiedy byliśmy dziećmi; zadrapania, blizny. Jem bardziej oparł się o fotel, wpatrując się w ogień. - To powinny być moje dłonie – powiedział. Will potrząsnął głową. Wyczerpanie rozmywało pomieszczenia, czyniąc z wzorzystej tapety ciemną plamę.

krawędzie

całego

- Nie. Tylko nie twoje dłonie. Potrzebujesz ich do skrzypiec. Po co mi moje? - Powinienem był wiedzieć, co zrobisz – stwierdził Jem niskim głosem. -

Zawsze przewiduję twoje zachowanie. Powinienem był też przewidzieć, że sięgniesz dłońmi w ogień. - A ja powinienem był wiedzieć, że wrzucisz paczkę do kominka – odparł Will bez złośliwości. - To było coś szalonego, ale szlachetnego. Rozumiem, dlaczego to zrobiłeś. - Myślałem o Tessie. - Jem przyciągnął kolana do klatki piersiowej i oparł o nie podbródek, po czym lekko się zaśmiał. Coś szalonego, ale szlachetnego. Czy to nie jest twoja działka? Nagle to ja robię niedorzeczne rzeczy, a ty mnie powstrzymujesz? - Boże – odezwał się Will. - Kiedy zamieniliśmy się rolami? Światło płomieni tańczyło na twarzy i włosach Jema, kiedy potrząsnął głową. - To bardzo dziwna sprawa, być zakochanym – stwierdził. - Zmienia cię. Will spojrzał w dół na Jema i bardziej niż zazdrość, bardziej niż cokolwiek innego, czuł pragnienie współczucia przyjacielowi, chęć wyznania mu uczuć, które nosił w sercu. Bo czy nie były to takie same uczucia? Czyż nie kochali w taki sam sposób tej samej osoby? - Chciałbym, abyś nie ryzykował swojego życia. - Jednak powiedział tylko tyle. Jem wstał. - Zawsze pragnąłem tego dla ciebie. Will uniósł wzrok tak zaspany i zmęczony od zaaplikowanych mu runów, że widział Jema jako cień figury na tle blasku płomieni. - Idziesz? - Tak, idę spać. - Jem lekko dotknął palcami dłoni Williama. - Odpocznij, Will. Oczy Willa były już zamknięte, gdy James się odwracał, by wyjść. Nie usłyszał zamykających się za nim drzwi. Gdzieś na korytarzu śpiewała Bridget, jej głos unosił się ponad trzaskaniem ognia. Will nie uważał tego za irytujące jak zazwyczaj, raczej za kołysankę, którą przed snem śpiewała mu matka. „Och, cóż jest jaśniejsze od światła? Cóż jest mroczniejsze od nocy? Cóż ostrzejsze od topora? Cóż delikatniejsze od topionego wosku? Prawda jest jaśniejsza od światła. Obłuda mroczniejsza od nocy. Zemsta ostrzejsza jest od topora. A miłość delikatniejsza od topionego wosku.” - Zagadkowa piosenka – stwierdziła Cecily zaspanym głosem. - Zawsze takie

lubiłam. Pamiętasz, jak Mama nam śpiewała? - Trochę – przyznał Will. Gdyby nie był tak zmęczony, w ogóle by tego nie potwierdził. Ich matka zawsze uwielbiała śpiewać, wypełniając muzyką każdy kąt ich rezydencji. Śpiewała spacerując brzegiem ujścia rzeki Mawddach lub wśród żonkili w ogrodzie. Llawn yw'r coed o ddail a blode, llawn o goriad merch wyf inne. - Pamiętasz jezioro? - spytał, ciężkim od wykończenia głosem. - Jezioro Tal-yLlyn? W Londynie nie ma nic tak błękitnego. Usłyszał, jak Cecily nabiera ostro powietrza. - Oczywiście, że pamiętam. Myślałam, że ty zapomniałeś. Senne obrazy zaczęły pojawiać się pod powiekami Willa, sen porywał go niczym przypływ, odciągając go od słonecznego wybrzeża. - Nie sądzę, bym był w stanie wstać z tego fotela, Cecy – wymruczał. - Dziś tu będę spał. Ona uniosła rękę, odszukała jego dłoń i ujęła ją lekko. - W takim razie zostaję z tobą – powiedziała, a jej głos stał się prądem, który pociągnął go do snu, kołysząc nim na wszystkie strony. *** Do: Gabriel i Gideon Lightwood Od: Konsul Josiah Wayland Byłem bardzo zaskoczony, otrzymawszy Wasz list. Nie potrafię doszukać się, jak mógłbym wyrazić się jaśniej. Proszę, byście przekazywali mi szczegóły korespondencji Pani Branwell z jej krewnymi i przyjaciółmi z Idrisu. Nie prosiłem o drwiny z modniarki tej kobiety. Nie interesuje mnie ani jej styl ubierania się, ani Wasz codzienny jadłospis. Proszę, by następny list zawierał wartościowe informacje. Mam również szczerą nadzieję, że będzie on bardziej odpowiedni dla Nocnych Łowców, a nie dla szaleńców. W imieniu Razjela, Konsul Wayland

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Firefly Korekta: Semper

Rozdział 8

Ogień z ognia Nazywasz to oczekiwaniem - ten ogień z ognia! Ale jest to agonia pożądania. —Edgar Allan Poe, “Tamerlane”

Tessa usiadła przy toaletce, raz po raz przeczesując włosy. Powietrze na zewnątrz było chłodne, ale wilgotne. Wydawałoby się, że zatrzymuje wodę z Tamizy, pachnącą żelazem i miejskim brudem. To był ten typ pogody, podczas której końcówki jej falowanych włosów skręcały się na końcach. To nie to, że jej uwaga była skupiona na rozczesywaniu włosów. Ten wciąż powtarzający się ruch pozwalał jej zachować rodzaj silnego spokoju. Wciąż miała w głowie obraz Jema, wstrząśniętego listem od Mortmaina, który przeczytała Charlotte, poparzone ręce Willa i odrobinę yin fen, który zdołała zebrać z podłogi. Widziała Cecily, która trzymała w objęciach swojego brata, cierpienie Jema, gdy ten przepraszał Willa. Tak mi przykro, tak mi przykro. Nie była w stanie tego znieść. Byli w agonii, obaj, a ona kochała ich obu. To przez nią cierpieli – ona była tą, którą chciał dostać Mortmain. Ona była przyczyną braku yin fen i cierpienia Willa. Kiedy odwróciła się i wybiegła z pokoju to dlatego, że nie mogła tego dłużej znieść. Jakim cudem troje ludzi, którym zależy na jednej osobie, mogą ją doprowadzać do takiego bólu? Przeczesała włosy jeszcze raz i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Widać było, że jest wyczerpana – wskazywały na to sine ślady pod oczami. Wyglądała jak Will przez cały dzień, kiedy usiadł z nią w bibliotece i pomógł z dokumentami Charlotte i Benedicta, tłumacząc niektóre fragmenty, które były napisane w języku łacińskim, greckim lub Purgatic. Siedział z pochylona głową, jego pióro szybko poruszało się na papierze. Dziwnie się czuła patrząc na Willa w świetle dnia, pamiętając jednocześnie kiedy trzymał ją, jakby była łodzią ratunkową podczas sztormu, na schodach domu Woolsey'a. Twarz Willa w słońcu nie wyrażała zaniepokojenia, jednak nie dało się też z niej niczego odczytać. Nie bił od niego chłód, nie zachowywał się niesympatycznie, lecz też nie patrzył na nią, nie uśmiechał

się, nie dał po sobie poznać, że pamięta wydarzenia z ostatniej nocy. Chciała go zapytać, czy rozmawiał ostatnio z Magnusem, chciała mu powiedzieć: Nikt nie rozumie, co czujesz z wyjątkiem mnie i nikt nie rozumie, co ja czuję z wyjątkiem ciebie, więc czy nie możemy czuć razem? Ale jeśli Magnus by się z nim kontaktował, powiedziałby to jej; w tej kwestii był uczciwy. Oni wszyscy byli uczciwi. Gdyby tak nie było, pomyślała, jednocześnie spuszczając wzrok na swoje dłonie, być może to wszystko nie byłoby takie okropne. Propozycja pójścia do Mortmaina była głupia - teraz to wiedziała - lecz ta myśl chwyciła ją i nie chciała odejść. Nie mogła być powodem tych wszystkich zmartwień i nie robić nic, żeby to wszystko załagodzić. Jeśli oddałaby się w ręce Mortmaina, Jem żyłby dłużej, Will i James mieliby siebie i byłoby tak, jakby nigdy nie zjawiła się w Instytucie. Lecz teraz, w zimne godziny poranka wiedziała, że nic nie mogła zrobić, by cofnąć czas. Nie mogła też zlikwidować uczuć, które ich wszystkich łączyły. Czuła pustkę, jakby zgubiła jakiś kawałek siebie. Jakaś jej część chciała podbiec do Willa, by zobaczyć czy jego ręce są wyleczone i powiedzieć, że rozumie. Reszta chciała przejść przez korytarz prosto do pokoju Jema i błagać, go, by jej wybaczył. Nigdy wcześniej się na siebie nie wściekali i nie wiedziała, jak porozmawiać z Jemem, który był wściekły. Czy chciałby zerwać zaręczyny? Byłby nią rozczarowany? W jakiś sposób ta myśl była trudna do zniesienia. Że mogła go rozczarować. Usłyszała drapanie. Podniosła głowę i rozejrzała się po pomieszczeniu – był to ledwo słyszalny dźwięk. Być może jej się to tylko wydawało? Była zmęczona; może to był czas, by zawołać Sophie, która pomoże jej z suknią i następnie położyć się do łóżka z książką w ręku. Była w trakcie The Castle of Otranto i zaczęła odnajdywać w tym prawdziwą rozrywkę. Podniosła się z krzesła i poszła zadzwonić dzwonkiem dla służących, kiedy ponownie usłyszała ten dziwny głos, tym razem bardziej natarczywy. Skrobanie dochodziło zza drzwi do jej sypialni. Z lekkim niepokojem zbliżyła się do drzwi i otworzyła je gwałtownie. Church przyczaił się po drugiej stronie, jego niebiesko-szare futro nastroszyło się z wściekłości. Wokół szyi miał zawiązaną srebrną koronkową wstążkę i dołączony do tego kawałek zrolowanego papieru, który wyglądał jak mały zwój. Tessa opadła na kolana i sięgnęła po wstążkę by ją rozwiązać. Kiedy skończyła, kot natychmiast pognał w głąb korytarza. Zza wstążki wypadł zwój. Tessa podniosła go z podłogi i rozwinęła. Zobaczyła znajome zapętlone litery wzdłuż strony. Spotkajmy się w pokoju muzycznym -J ***

- Nic tu nie ma – powiedział Gabriel. Razem z Gideonem byli w pokoju gościnnym. W pomieszczeniu było dosyć ciemno, zważając na zasunięte zasłony; gdyby nie magiczne światło, nic nie można by było zobaczyć. Gabriel zamierzał po raz drugi szybko przejrzeć korespondencję leżącą na biurku Charlotte. - Co masz na myśli mówiąc „nic”? – zapytał Gideon, stojąc przy drzwiach. – Jest tu mnóstwo listów, na pewno w którymś musi coś… - Nic, co by wywołało skandal – przerwał mu Gabriel, zatrzaskując szufladę. – Lub nawet co by było warte uwagi. Kilka listów od wuja z Idrisu. Chyba ma artretyzm. - Fascynujące – mruknął Gideon. - Jeden dowód nic nie wskóra, ale zastanów się, co dokładnie Konsul podejrzewa w związku z Charlotte. Myśli, że zdradziła Radę? – Gabriel podniósł plik listów i skrzywił się. – Moglibyśmy zapewnić go, że Charlotte jest niewinna, jeśli tylko byśmy wiedzieli, o co ją podejrzewa. - Jakbym uwierzył, że chce dowieść jej niewinności – powiedział Gideon. – Chodzi mu raczej o złapanie jej na gorącym uczynku. – Wyciągnął dłoń. – Daj mi ten list. - Ten do jej wuja? – zapytał Gabriel niepewnie, ale podał mu go. W drugiej ręce trzymał magiczne światło, oświetlające biurko. Gideon pochylił się, żeby przywłaszczyć sobie jedno z piór Charlotte i po chwili już skrobał pismo do Konsula. Już dmuchał na atrament, by go wysuszyć, kiedy nagle drzwi do pokoju gościnnego powoli się otworzyły. Gideon wyprostował się gwałtownie. Do pokoju wpłynęła żółta poświata, dużo jaśniejsza niż magiczne światło; Gabriel zamrugał i zasłonił dłonią oczy. Powinien mieć znak widzenia w ciemności, pomyślał, lecz nie mieli na to czasu, a nawet gdyby, to byłoby to podejrzane. W chwili, kiedy jego wzrok przyzwyczajał się do światła, usłyszał, jak jego brat woła z przerażeniem: - Sophie? - Mówiłam panu, żeby mnie pan tak nie nazywał, panie Lightwood. – Ton jej głosu był zimny. Wzrok Gabriela wrócił już do normalności i zobaczył, że służąca stoi w drzwiach, trzymając w jednej ręce zapaloną lampę. Sophie zmrużyła oczy. Jej wzrok spoczął na liście Charlotte, który Gabriel wciąż trzymał w dłoni. – Czy pan… Czy to korespondencja pani Branwell? Gabriel szybko upuścił listy na biurko. - Ja… My… - Czytał pan prywatne listy pani Branwell? – Sophie wyglądała na wściekłą, niczym anioł zemsty. Gabriel szybko zerknął na brata, lecz ten wydawał się stracić zdolność mowy.

Gabriel nie pamiętał, żeby w całym swoim życiu widział, jak jego brat, nawet na najpiękniejszą Nocną Łowczynię choćby zerka. A tym razem patrzył on na przestraszoną Przyziemną służącą, jakby była wschodem słońca. Było to niewytłumaczalne, ale też niezaprzeczalne. Widział przerażenie na twarzy brata, kiedy jego dobre imię roztrzaskało się na drobne kawałeczki w oczach Sophie. - Tak – powiedział Gabriel. – Tak, istotnie przeglądamy jej korespondencję. Sophie zrobiła krok do tyłu. - Powinnam natychmiast pójść po panią Branwell… - Nie. – Gabriel zatrzymał ją gestem dłoni. – To nie to, co myślisz. Czekaj. – Pospiesznie wyjaśnił jej, co się stało: groźby Konsula, prośbę, by szpiegowali Charlotte oraz ich rozwiązanie tego problemu. – Nie chcieliśmy zdradzać żadnego napisanego przez nią słowa – zakończył. – Mieliśmy na celu chronić Charlotte. Podejrzliwy wyraz twarzy się nie zmienił. – A dlaczegóż to miałabym uwierzyć w jakiekolwiek pańskie słowo, panie Lightwood? Gideon wreszcie przemówił. – Panno Collins – powiedział. – Wiem, że od czasu… incydentu z bułeczkami… nie masz do mnie żadnego szacunku, lecz proszę mi uwierzyć, że nie zdradziłbym zaufania, jakie do mnie żywi Charlotte, nie odwdzięczyłbym się zdradą za jej życzliwość. Sophie zawahała się przez chwilę i spuściła wzrok. – Proszę mi wybaczyć, panie Lightwood, chciałabym panu uwierzyć, lecz chodzi tu o panią Branwell, a muszę być wobec niej lojalna. Gabriel porwał z biurka list, który przed chwilą napisał jego brat. - Panno Collins, proszę to przeczytać. To jest to, co chcieliśmy przekazać Konsulowi. Jeśli po przeczytaniu tego będzie pani nadal chciała pójść po panią Branwell, nie będziemy pani zatrzymywać. Sophie przeniosła wzrok na Gideona. Następnie pochyliła głowę, przeszła przez pokój i postawiła lampę na biurku. Wzięła list od Gideona, rozwinęła go i przeczytała na głos: Do: Konsul Josiah Wayland Od: Gideon i Gabriel Lightwood Szanowny Panie, Jak zwykle wykazał się Pan wielką mądrością, prosząc nas o sprawdzenie listów pani Branwell, które wysyłała do Idrisu. Rzuciliśmy okiem na wspomnianą przez Pana korespondencję i informujemy, że pani Branwell jest w stałym kontakcie z jej

stryjecznym wujem Roderickiem Fairchild. Kontekst tych listów może być dla Pana szokująca i rozczarowująca. Obrobiono nas z naszej wiary w płeć piękną. Pani Branwell wykazuje najbardziej bezduszną i nieludzką postawę wobec jego ciężkiej choroby. Zaleca stosowanie mniejszej ilości alkoholu, by wyleczyć jego artretyzm, wykazuje niewątpliwe oznaki rozbawienia jego wzmiankami o opuchliźnie i całkowicie go ignoruje, kiedy pisze o podejrzanej substancji formującej się w jego uszach i innych otworach. Oznaki troski, jakich można oczekiwać od kobiety dla swojego męskiego krewnego i szacunek, jaki każda młoda kobieta powinna okazać starszemu od siebie człowiekowi – nie ma tu żadnej z tych rzeczy! Obawiamy się, że władza może panią Branwell doprowadzić do szaleństwa. Trzeba ją powstrzymać, nim będzie za późno i wielu odważnych Nocnych Łowców upadnie ze względu na brak kobiecej opieki. Z wyrazami szacunku Gideon i Gabriel Lightwood Kiedy Sophie skończyła czytać list, zapadła długa cisza, która wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Patrzyła się na papier szeroko otwartymi oczami. W końcu zapytała: - Który z panów to napisał? Gideon odchrząknął. – Ja. Podniosła wzrok. Zacisnęła usta, które zaczęły drżeć. Przez jedną, straszną chwilę Gabriel myślał, że Sophie zaraz się rozpłacze. – Och, mój łaskawy – powiedziała. – I to jest pierwszy? - Nie, było jeszcze wiele innych – odpowiedział Gabriel. – Wcześniejszy był o kapeluszach Charlotte. - O kapeluszach? – Z jej ust wydobył się niekontrolowany chichot, a Gideon spojrzał na nią, jakby w życiu nie widział czegoś tak cudownego. Gabriel musiał przyznać mu rację, wyglądała całkiem ładnie, kiedy się śmiała. Z blizną czy bez. – Konsul był wściekły? - Wręcz morderczo – powiedział Gideon. - Zamierza pani o tym wszystkim powiedzieć pani Branwell? – dopytywał się Gabriel, który nie mógł już znieść tej niepewności ani chwili dłużej. Sophie przestała się śmiać. – Nie powiem – odrzekła. – Po pierwsze, nie chcę panów skompromitować w oczach Konsula, a po drugie: myślę, że ta wiadomość mogłaby ją zranić i nie skończyłoby się to dla niej dobrze. Żeby śledzić ją w taki sposób, okropny człowiek! – Jej oczy ciskały gromy. – Jeśli chciałby pan udaremnić plany Konsula z

przyjemnością dostarczę mu ten list. Proszę mi go dać, a ja zadbam o to, żeby go mu jutro dostarczono. *** Pokój muzyczny nie był tak zakurzony, jak Tessa to zapamiętała – miała wrażenie, jakby ostatnio ktoś solidnie go posprzątał; aksamitne drewno, z którego były zrobione parapety i podłoga, błyszczało jak wielki fortepian stojący w rogu pomieszczenia. Ogień trzaskał w kominku i rzucał poświatę na stojącego przed nim Jema, który odwrócił się, kiedy ją usłyszał. Uśmiechnął się nerwowo. Wszystko w pokoju wydawało się delikatne, wyciszone jak akwarela – światło ognia budziło do życia instrumenty przykryte białym prześcieradłem, jak duchy, ciemny błysk fortepianu, płomienie odbijały się przyciemnionym złotem w szybach okiennych. Mogła w nich dostrzec siebie i Jema, stojących razem twarzą w twarz: dziewczyna w ciemnoniebieskiej, wieczorowej sukni i cienki kształt chłopca z szopą srebrzystobiałych włosów, jego czarny płaszcz wisiał zbyt luźno na jego szczupłych ramionach. Jego ukryta w cieniu twarz była jakby podatna na zranienie, niepokój wykrzywiał jego usta. – Nie byłem pewien, czy przyjdziesz. W odpowiedzi zrobiła krok w jego stronę, chcąc rzucić mu się w objęcia, jednak zatrzymała się. Musiała najpierw coś powiedzieć. – Oczywiście, że przyszłam. Jem, tak bardzo mi przykro. Nie mogę tego wyjaśnić – to było szaleństwo. Nie zniosłabym myśli, że mogłoby ci się coś stać z mojej winy, bo w pewien sposób jestem połączona z Mortmainem, a on ze mną. - To nie twoja wina. Nie wybrałaś tego. - Nie widziałam w tym sensu. Will miał rację; Mortmain'owi nie można ufać. Nawet gdybym sama do niego poszła, nie można mieć pewności, że dotrzyma on swojej części umowy. I ja mogłabym być tą, która wręczy broń prosto w ręce wroga. Nie wiem, do czego chce mnie wykorzystać, ale nie będzie to dobre dla Nocnych Łowców; tego możemy być pewni. Mogłabym nawet być przyczyną waszych ran. – Oczy zaszły jej łzami, lecz zmusiła się, aby je powstrzymać. – Wybacz mi, Jem. Nie możemy tracić czasu na wściekanie się na siebie. Rozumiem, czemu zrobiłeś to, co zrobiłeś. Zrobiłabym dla ciebie to samo. Jego oczy były spokojne i srebrne, kiedy wyszeptał: - Zhe shi jie shang, wo shi zui ai ne de. Zrozumiała, co powiedział. W całym świecie jesteś tym, co kocham najbardziej. - Jem…

- Wiesz to. Musisz to wiedzieć. Nigdy nie pozwoliłbym, żebyś była w niebezpieczeństwie, nie, póki jeszcze oddycham. – Podniósł rękę, zanim chciała zrobić krok w jego stronę. – Poczekaj. – Pochylił się, a kiedy się wyprostował, trzymał kwadratową walizkę na swoje skrzypce i skłonił się w jej stronę. – Ja… jest coś, coś chciałbym ci dać. Prezent ślubny. Chciałbym ci go dać teraz, jeśli mi pozwolisz. - Prezent? – zapytała ze zdumieniem. – Po… ale my się pokłóciliśmy! Uśmiechnął się na te słowa. Ten uroczy uśmiech, który wykrzywia jego usta i od razu zapominasz, jak wątło i mizernie wygląda. - Nieodzowna część życia małżeńskiego, jak mnie poinformowano. To będzie dobre ćwiczenie. - Ale… - Tesso, czy ty myślałaś, że jakakolwiek kłótnia – czy duża czy mała – mogłaby sprawić, że przestałbym cię kochać? – W jego głosie brzmiało zdumienie, a Tessa pomyślała nagle o Willu. O tych wszystkich latach, kiedy wystawiał lojalność Jema na próbę, kiedy doprowadzał go do szaleństwa jego kłamstwami, oszustwami i samookaleczeniem. I pomimo tego wszystkiego miłość Jema do swojego brata krwi nie osłabła. - Bałam się – powiedziała delikatnie. – I… ja nie mam prezentu dla ciebie. - Owszem, masz – powiedział to cicho, lecz w jego głosie pobrzmiewała stanowczość. – Usiądź, Tesso, proszę. Czy pamiętasz, jak się poznaliśmy? Tessa usiadła na niskim krześle z pozłacanymi podłokietnikami. Jej spódnice zmarszczyły się wokół niej. - Wparowałam do twojego pokoju w środku nocy jak jakaś wariatka. Zaśmiał się. – Wparowałaś wdzięcznie do mojego pokoju i zastałaś mnie, jak gram na skrzypcach. – Ściskał śrubkę od walizki; Zdjął ją, uniósł wieko i wyrazem miłości na twarzy wyjął skrzypce. – Nie miałabyś nic przeciwko, gdybym teraz dla ciebie zagrał? - Wiesz, że kocham słuchać, kiedy grasz. – To była prawda. Kochała nawet kiedy mówił o swoich skrzypcach, pomimo, że niewiele z tego rozumiała. Mogła słuchać, jak nawija namiętnie godzinami o kalafonii, kołkach, spiralach, ustawieniach palców i o strunie A, która miała tendencję do zrywania się – nie nudziło jej to. - Wo wei ni xie de – powiedział i podniósł instrument do swojego lewego ramienia i wetknął pod podbródek. Powiedział jej kiedyś, że wielu skrzypków używa reszty ramienia, ale on tak nie robił. Na boku szyi, tam, gdzie spoczywały skrzypce, miał niewielkie znamię. - Ty… zrobiłeś coś dla mnie? - Napisałem coś dla ciebie – poprawił ją z uśmiechem i zaczął grać.

Obserwowała go ze zdumieniem. Zaczął prosto, delikatnie, lekko trzymając instrument na zgięciu szyi i wydając z niego delikatne, harmonijne dźwięki. Melodia wypełniła ją, chłodna i słodka jak woda, tak pełna nadziei i piękna jak wschód słońca. Patrzyła, jak jego palce z fascynacją i wspaniałością układają się na strunach, by wydobyć z nich kolejne nuty. Dźwięk pogłębił się, kiedy smyczek poruszał się po strunach coraz szybciej. Przedramię Jema poruszało się w tę i z powrotem, jego szczupłe ciało wydawało się zgrać z ruchem ramienia. Jego palce nieznacznie przesuwały się w górę i w dół, ton muzyki pogłębił się, chmury burzowe zebrały się na jasnym niebie, rzeka przerodziła się w potok. Nuty rozbijały się o jej stopy i wzrastały, by ją otoczyć; całe ciało Jema wydawało się podążać za muzyką, mimo że wiedziała, że jego stopy stabilnie spoczywały na podłodze. Jej serce biło zgodnie z tempem muzyki; oczy Jema były zamknięte, kąciki ust skierowane nieznacznie w dół, jakby w cierpieniu. Jakaś część jej chciała do niego podejść i go objąć. Ta druga część pragnęła jednak słuchać pięknego dźwięku muzyki. To było tak, jakby Jem wziął smyczek i użył go jak pędzla na płótnie, na którym jego dusza była wyraźnie widoczna. Ostatnie nuty były coraz wyższe, wspinające się jakby ku Niebu. Tessa była świadoma tego, że jej twarz była mokra od łez, ale dopiero wtedy, gdy ucichły ostatnie dźwięki muzyki i Jem opuścił skrzypce zorientowała się, że płacze. Jem powoli odłożył instrument razem ze smyczkiem z powrotem do walizki. Wyprostował się o odwrócił w jej stronę. Miał nieśmiały wyraz twarzy, jednak jego biała koszula była mokra od potu, a puls na jego szyi był mocno przyspieszony. Tessa oniemiała. - Podobało ci się? – zapytał. – Mogłem dać ci… biżuterię, lecz pragnąłem ci podarować coś, co by należało tylko do ciebie. Czego nikt nie mógł sobie przywłaszczyć lub posiąść. Nie jestem dobry w słowach, więc wyraziłem to, co do ciebie czuję, za pomocą muzyki – urwał. – Podobało ci się? – zapytał ponownie, a lekkie zrezygnowanie, które dało się usłyszeć w jego głosie wskazywało, że spodziewa się negatywnej odpowiedzi. Tessa uniosła głowę tak, że James mógł dostrzec łzy na jej twarzy. - Jem. Upadł przed nią na kolana z wyrazem żalu na twarzy. - Ni jue de tong man, qin aide? - Nie… nie – powiedziała na wpół płacząc, na wpół śmiejąc się. – Nie jestem ranna. Ani nieszczęśliwa. Ani trochę. Delikatny uśmiech wykrzywił jego usta, a w oczach pojawiło się światło. – Więc ci się podobało. - Czułam się jakbym w nutach dostrzegła duszę. To było piękne. – Pochyliła się i dotknęła lekko jego twarzy, delikatna skóra na jego twardej kości policzkowej, jego włosy jak pióra ocierające się o jej dłoń. – Widziałam rzeki, łodzie, kwiaty,

wszystkie kolory nocnego nieba. Jem westchnął, opadając na podłogę obok jej krzesła, jakby to wszystko pozbawiło go sił. – To rzadka magia. - Pochylił się i oparł głowę na jej kolanie. Przytrzymała ją i zaczęła głaskać jego włosy, rozkoszując się ich miękkością. - Moi rodzice kochali muzykę – powiedział nagle. – Ojciec grał na skrzypcach, matka na qin11. Wybrałem skrzypce, choć miałem wybór. Czasem tego żałowałem przez te wszystkie chińskie pieśni, których nie potrafiłem zagrać na skrzypcach, a moja matka pragnęła, bym umiał. Opowiadała mi kiedyś historię o Yu Boya12, który potrafił doskonale grać na qin. Miał przyjaciela, drwala. Nazywał się Hong Ziai i właśnie dla niego grał. Powiadali, że kiedy Yu Boya grał pieśń wody, jego przyjaciel natychmiast wiedział, że Yu opisuje rzeki. Kiedy grał pieśń gór, Ziai widział ich szczyty. I Yu Boya mawiał: „To dlatego, że rozumiesz moją muzykę”. – Jem spojrzał w dół na swoją dłoń zaciśniętą na kolanie. – Ludzie nadal używają wyrażenia „zhi yin”, jako „bliscy przyjaciele” lub „bratnie dusze”. Lecz tak naprawdę znaczy to „zrozumienie muzyki”. - Wyciągnął dłoń i ujął ją za rękę. – Kiedy grałem, widziałaś to, co widziałem ja. Rozumiesz moją muzykę. - Nic nie wiem o muzyce, Jem. Nie potrafię ci powiedzieć teraz sonaty ze szczegó… - Nie – przerwał jej, podnosząc się z kolan i opierając ręce na podłokietnikach jej krzesła. Byli na tyle blisko, że mogła widzieć miejsca, gdzie jego włosy, mokre od potu, kleiły mu się do skroni i karku. Pachniały tak jak zwykle – żywicą i spalonym cukrem. - To nie jest rodzaj muzyki, o który mi chodziło. Mam na myśli to, że… Wydał z siebie dźwięk frustracji, ujął jej dłoń i przycisnął ją do swojej piersi. Poczuła pod palcami stałe bicie jego serca. – Każde serce ma swoją melodię, według której bije – powiedział. – Ty znasz moją. - Co się z nimi stało? – wyszeptała Tessa. – Z drwalem i muzykiem? Jem uśmiechnął się smutno. – Zhong Ziqi umarł, a Yu Boya ostatnią pieśń w swoim życiu zagrał stojąc nad jego grobem. Potem zniszczył qin i nigdy więcej już nie grał. Tessa poczuła, jak pod powiekami zbierają jej się łzy. - To okropna historia. - Naprawdę? – Serce Jema podskoczyło pod jej palcami. – Byli przyjaciółmi za życia, Yu Boya napisał parę największych utworów muzycznych, jakie znamy. Myślisz, ze byłby w stanie dokonać tego wszystkiego sam? Nasze serca, każde 11

http://pl.wikipedia.org/wiki/Guqin

12

http://polish.cri.cn/236/2006/07/03/[email protected]

potrzebuje swojego własnego odbicia. Widzimy swoje lepsze ja w oczach tych, którzy nas kochają. Jest to łatwe i zwięzłe – i to jest piękne w tym wszystkim. – Spuścił wzrok, lecz zaraz znów spojrzał jej w oczy. – Mógłbym dać ci z siebie dosłownie wszystko – powiedział. – Dałbym ci w ciągu dwóch tygodni więcej, niż większość mężczyzn dałaby ci to samo w ciągu całego życia. - Nie ma nic, czego mi nie ofiarowałeś, nic, z czego byłabym niezadowolona… - Właśnie, że jest coś jeszcze – przerwał jej. – Chcę się z tobą ożenić. Mógłbym czekać całą wieczność, ale… Ale nie mamy całej wieczności. - Nie mam żadnej rodziny – powiedziała wolno Tessa, patrząc mu się prosto w oczy. – Żadnego opiekuna, nikogo, kto mógłby… oburzyć się… tak nagłym małżeństwem. Oczy Jema rozszerzyły się lekko. – Ja… Co masz na myśli? Nie chciałbym, żebyś nie miała wystarczająco dużo czasu na przygotowania. - O jaki rodzaj przygotowań ci chodzi? – zapytała Tessa i w tej samej chwili przypomniała sobie chwilę, kiedy Will wyciągnął dłonie w ogień, by ocalić lekarstwo Jema i jak go wtedy obserwowała, nie mogąc mu wtedy pomóc. Pamiętała dzień, w którym powiedział jej, że ją kocha i wyszedł po tym z salonu, a ona zamknęła dłoń wokół rozgrzanego pogrzebacza. Pamiętała ten rozdzierający ból, który mógłby chociaż na chwilę przyćmić ból w jej sercu. Will. Okłamała go wtedy – może nie dosłownie. Pozwoliła mu myśleć, że nie odwzajemnia jego uczuć. Ta myśl wciąż sprawiała jej ból, ale nie żałowała tego, co zrobiła. Nie było innego wyjścia. Znała jednak Willa – nie byłby z nią nawet wtedy, kiedy nie udałoby jej się z Jemem. Nie mógłby znieść miłości, która byłaby ceną jego szczęścia jako parabatai. I jeśli była w niej jakaś część należąca tylko do Willa, ujawnienie jej nikomu nie wyszłoby na dobre. Kochała Jema – teraz nawet bardziej niż wtedy, kiedy zgodziła się, aby zostać jego żoną. Czasem człowiek musi wybrać między uprzejmością a honorem – powiedział do niej kiedyś Will. Czasem nie da się wybrać tylko jednego. Być może to jednak zależało od książki, pomyślała. Ale w tym, w powieści jej życia, sposobem na dyshonor była tylko nieuprzejmość. Nawet, gdyby skrzywdziła Willa wtedy w pokoju gościnnym, przez ten cały czas, kiedy jego uczucia do niej osłabły, podziękowałby jej po tym wszystkim, że go uwolniła. Wierzyła w to. Nie mógł przecież wiecznie jej kochać. Już dawno przez to przeszła. Kochała Jema i pomimo, że jakaś część jej kochała też Willa, to było najlepsze, co mogła im obojgu dać i żaden z nich nie powinien i tym wiedzieć. - Nie wiem - powiedział Jem, patrząc na nią z dołu. Na jego twarzy widać było

mieszaninę nadziei i niedowierzania. - Rada jeszcze nie zgodziła się na naszą prośbę... i ty nie masz sukni... - Nie obchodzi mnie, co myśli Rada. I nie obchodzi mnie, w co się ubiorę, jeśli ty też na to nie zwracasz uwagi. Jeśli o to chodzi, Jem, poślubię cię, kiedy tylko chcesz. - Tessa - odetchnął. Sięgnął po nią, jakby tonął. Pochyliła się w jego stronę, by przycisnąć swoje usta do jego warg. Jem podniósł się z kolan. Jego usta musnęły jej jeden raz, potem kolejny. Poczuła słodki smak spalonego cukru. - Za daleko stoisz wyszeptał i objął ją, przysuwając tak, że między nimi nie było już żadnej przestrzeni. Ściągnął ją z krzesła i po chwili oboje, spleceni, klęczeli na podłodze. Przyciskał ją do siebie, a ona śledziła palcami kształt jego twarzy, ostrych kości policzkowych. Są takie ostre, zbyt ostre, puls bije zbyt blisko powierzchni skóry, kości policzkowe są tak twarde jak naszyjnik z metalu. Jego ręce ślizgały się od jej talii do ramion, wargi muskały skórę na obojczykach i gardle w trakcie, kiedy jej palce ściskały jego koszulę, podciągając ją do góry, by zaraz potem przesuwać się po jego nagiej piersi. Był bardzo chudy, jego kręgosłup był bardzo ostry pod jej dotykiem. W świetle ognia mogła zobaczyć jego sylwetkę, ognistą ścieżkę płomieni zmieniającą włosy Jema w złoto. Kocham cię, powiedział. W całym świecie jesteś tym, co kocham najbardziej. Znów poczuła gorący nacisk jego ust na swoim gardle, potem niżej. Jego pocałunki kończyły się tam, gdzie zaczynał się materiał sukni. Poczuła bicie własnego serca pod jego ustami, jakby chciało go dosięgnąć, jakby biło tylko dla niego. Poczuła jak nieśmiało ślizga dłonią po jej ciele tam, gdzie znajdowały się zapięcia sukni... Drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem, a oni oderwali się od siebie dysząc, jakby właśnie biegli w wyścigu. Tessa słyszała, jak jej krew głośno szumi w uszach kiedy spojrzała w stronę drzwi. Nikt tam nie stał. Słyszała, jak dyszenie Jema zmienia się w atak śmiechu. - Co... - zaczęła. - Church - powiedział, a Tessa opuściła wzrok i zobaczyła kota przechodzącego przez drzwi pokoju gościnnego, otwierając je szturchnięciem. Wyglądał na ucieszonego. - Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby kot był taki zadowolony z siebie stwierdziła, kiedy Church - ignorujący ją, jak zwykle - podszedł do Jema i zaczął go szturchać głową. - Kiedy mówiłem, że możemy potrzebować przyzwoitki, to nie to miałem na myśli - powiedział Jem, ale pogłaskał Churcha i uśmiechnął się do niej kącikiem ust. - Tessa - zaczął - To miałaś na myśli? Że mogłabyś za mnie wyjść już jutro? Uniosła podbródek i spojrzała mu prosto w oczy. Nie mogłaby znieść czekania

i utraty kolejnych chwil jego życia. Chciała być już trwale do niego przywiązana - w chorobie, zdrowiu, w lepszych i gorszych momentach - przywiązana do niego obietnicą i dać mu słowo i miłość, bez możliwości powstrzymania się od tego. - Właśnie to miałam na myśli - powiedziała. *** Jadalnia nie była całkowicie zapełniona, nie wszyscy jeszcze dotarli na śniadanie, kiedy Jem ogłosił: - Tessa i ja zamierzamy się pobrać - powiedział, bardzo spokojnie, wygładzając serwetkę na kolanach. - Miało to nas zaskoczyć? - zapytał Gabriel, ubrany w strój treningowy, jakby miał zamiar trenować po śniadaniu. Właśnie wziął cały bekon, jaki podano, a Henry patrzył się na niego ponuro. - Czy przypadkiem już się nie zaręczyliście? - Data ślubu była wyznaczona na grudzień - odparł Jem, sięgając przez stół po rękę Tessy, ściskając ją uspokajająco. - Ale zmieniliśmy zdanie. Zamierzamy się pobrać już jutro. Reakcja była natychmiastowa. Henry zakrztusił się herbatą, aż Charlotte musiała go poklepać w plecy, żeby doszedł do siebie. Ona z kolei zaniemówiła. Gideon opuścił filiżankę z trzaskiem na spodek i nawet Gabriel zamarł, trzymając widelec z jedzeniem w połowie drogi do ust. Sophie, która dopiero weszła do kuchni niosąc talerz z tostami, wydyszała: - Ale nie możecie! Suknia panny Gray jest zniszczona, a na nową jeszcze trzeba długo poczekać! - Może założyć jakąkolwiek suknię - powiedział Jem. - Nie musi nosić koniecznie złotej, przecież nie jest Nocnym Łowcą. Ma parę naprawdę ładnych sukni, może wybrać swoją ulubioną. - Kiwnął nieśmiało głową w stronę Tessy. - To znaczy, jeśli ty nie masz oczywiście nic przeciwko. Tessa nie odpowiedziała i w tym momencie do jadalni weszli Will i Cecily. - Mam potworny skurcz szyi - powiedziała Cecily z uśmiechem. - Jestem pewna, że będę musiała zasypiać w bardzo dziwnej pozy... Urwała, kiedy oboje zdali sobie sprawę z atmosfery panującej w pomieszczeniu. Will wydawał się w lepszym nastroju niż dzień wcześniej i zadowolony, że był z Cecily, jednak jego dobry nastrój wyraźnie wyparował, kiedy rozejrzał się po pomieszczeniu widząc emocje na twarzach ludzi wokół. - Co się dzieje? - zapytał. - Stało się coś? - Zdecydowaliśmy z Tessą przyspieszyć datę ślubu - odparł Jem. - Pobierzemy się w przeciągu następnych paru dni.

Will nic nie odpowiedział i wyraz jego twarzy się nie zmienił, lecz straszliwie zbladł. Nie patrzył na Tessę. - Jem, Clave... - powiedziała Charlotte, przestając klepać Henry'ego po plecach. Wyprostowała się, a na jej twarzy można było dostrzec zmieszanie. - Oni jeszcze nie zaakceptowali waszego małżeństwa. Nie możesz wystąpić przeciwko nim... - Nie możemy też na nich czekać - przerwał je Jem. - Może to trwać całe miesiące, nawet rok... wiesz jak lubią opóźniać odpowiedź, która może ci się nie spodobać. - I na pewno nasze małżeństwo nie jest ich głównym tematem rozmów w tym momencie - powiedziała Tessa. - Dokumenty Benedicta Lightwooda, poszukiwania Mortmaina - to jest dla nich najważniejsze. A to jest sprawa prywatna. - Dla Clave nie ma czegoś takiego jak prywatne sprawy - powiedział Will. Jego głos był dziwnie pusty, jakby myślami był gdzie indziej. Tessa pomyślała o relacjach pomiędzy nią a Willem, które już zaczęły się odbudowywać i zastanawiała się czy teraz tego nie zniszczyła, rozbijając to na kawałki, niczym statek o skały. - Moi rodzice... - Są prawa mówiące o ślubach z Przyziemnymi. Nie ma natomiast żadnych o ślubach Nephilim z tym, czym Tessa jest. I jeśli będę musiał, tak jak twój ojciec, zrezygnować z bycia Nocnym Łowcą, to zrobię to. - James… - Myślałem, że przynajmniej ty jeden to zrozumiesz – powiedział Jem patrząc na Willa, a w jego spojrzeniu widać było zakłopotanie i ból. - Nie mówię, że nie rozumiem. Chcę po prostu, żebyś się nad tym zastanowił… - Zastanowiłem się – odparł. – Mam licencję na przyziemny ślub, prawnie zamówiony i podpisany. Moglibyśmy wejść do jakiegokolwiek kościoła, nawet dzisiaj. Chciałbym, żebyście przy tym byli, ale jeśli nie możecie, zrobimy to nie zważając na nic i na nikogo. - By poślubić dziewczynę po to tylko, żeby niedługo zrobić z niej wdowę – powiedział Gabriel Lightwood. Wielu by powiedziało, że to nieuprzejme. Jem zesztywniał stojąc obok Tessy, nadal trzymając ją za dłoń. Will zaczął iść w ich stronę, lecz Tessa już stała na nogach, piorunując wzrokiem Gabriela Lightwooda. - Nie śmiej mówić o tym, jakby to tylko Jem miał wybór w tej kwestii – powiedziała, nie spuszczając wzroku z jego twarzy. – On nie zmusił mnie do tych zaręczyn, nie mam też żadnych złudzeń co do jego zdrowia. Wybrałam bycie z nim na nie wiadomo ile dni lub minut nam zostało i będę się cieszyć z każdej tej minuty, że je w ogóle mamy. Oczy Gabriela były tak zimne, jak zimna jest woda na wybrzeżach Nowej

Finlandii. – Troszczę się tylko o pani dobro, panno Gray. - Lepiej, żeby troszczył się pan o własne – rzuciła Tessa. Gabriel zmrużył oczy. – To znaczy? - Myślę, że lady miała na myśli to – wycedził Will – że ona nie jest tą, która zabiła swojego ojca. Już tak szybko ochłonąłeś po tej sytuacji, że nie musimy się martwić o twoją wrażliwość, Gabriel? Cecily westchnęła. Gabriel stanął na nogi, a na jego twarzy Tessa zobaczyła znowu tego młodzieńca, który zmierzył się z Willem w pojedynku podczas pierwszego spotkania – cała arogancja, twardość i nienawiść były teraz znowu widoczne. – Jeśli kiedykolwiek byś… - zaczął. - Stop – powiedziała Charlotte… i urwała, kiedy usłyszeli skrzypienie otwierającej się zardzewiałej bramy Instytutu i odgłos końskich kopyt na bruku. – Och, na Anioła. Jessamine. – Charlotte wstała, odkładając serwetkę na talerz. – Chodźmy, musimy się z nią przywitać. Okazało się, że niefortunny przyjazd w tej sytuacji akurat doskonale rozpraszał. Nastąpiło niewielkie poruszenie i na twarzach Cecily i Gabriela pojawiło się zdezorientowanie. Żadne z nich nie wiedziało, kto to był, lub jaką Jessamine odegrała rolę w życiu Instytutu. Szli korytarzem Instytutu. Tessa trzymała się nieco z tyłu; była bez tchu. Jakby właśnie ktoś jej sznurował gorset zbyt mocno. Pomyślała o ostatniej nocy, o Jemie trzymającym ją w ramionach w pokoju muzycznym, kiedy całowali się i całe godziny szeptali o ślubie, jaki mogliby mieć, o miejscu, w jakim mogliby żyć – jakby mieli na to całą wieczność. Jakby małżeństwo mogło im zagwarantować nieśmiertelność, pomimo że wiedziała, że tak nie było. W momencie, kiedy przechodziła przez drzwi wejściowe, potknęła się, rozproszona. Poczuła dłoń na swoim ramieniu. Podniosła wzrok i zobaczyła Willa. Stali tak przez chwilę, nieruchomi jak posągi. Wszyscy byli właśnie w drodze na dół, ich głosy niosły się niczym dym. Ręka Willa delikatnie spoczywała na ramieniu Tessy, pomimo że jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, jakby wyrzeźbiona z marmuru. - Nie zgadzasz się z pozostałymi, prawda? – zapytała ostrzejszym tonem niż zamierzała. – Że nie powinnam dzisiaj wychodzić za Jema. Zapytałeś mnie, czy kocham Jema na tyle, żeby za niego wyjść i uczynić go szczęśliwym i powiedziałam, że tak. Nie wiem czy uczynię go całkowicie szczęśliwym, ale mogę próbować. - Jeśli ktokolwiek potrafi, to ty – powiedział, napotykając jej spojrzenie. - Inni myślą, że jego zdrowie to jest tylko moja iluzja. - Miejmy nadzieję, że to nie iluzja.

Słowa były motywujące, lecz w jego głosie było coś martwego, co ją przeraziło. - Will – złapała go za nadgarstek. – Nie powinieneś mnie teraz opuszczać – nie zostawiaj mnie jako jedynej szukającej lekarstwa. Nie zrobię tego bez twojej pomocy. Wziął głęboki oddech, przymykając ciemnoniebieskie oczy. – Oczywiście że nie. Nie mógłbym go zawieść. Albo ciebie. Pomogę. Pociągnę to dalej. To tylko… - urwał i odwrócił od niej twarz. Światło wpadające przez okno rzucało poświatę na jego policzek, podbródek i krzywiznę jego szczęki. - Tylko co? - Pamiętasz co ci jeszcze powiedziałem tego dnia w pokoju gościnnym? – zapytał. – Chcę, żebyś była szczęśliwa i żebyś uczyniła szczęśliwym także jego. I jeszcze, kiedy przejdziesz przez ten korytarz i dołączysz do niego na wieczność, zawsze będziesz stąpać na niewidzialnej ścieżce zbudowanej z odłamków mojego serca, Tessa. Przełożyłbym twoje życie nad swoje własne, poświęciłbym nawet swoje życie, byś była szczęśliwa. Myślałem, że być może kiedy powiedziałaś mi, że mnie nie kochasz, moje uczucia zanikną. Ale tak nie było. Rosły z każdym dniem. Kocham cię teraz bardziej rozpaczliwie, w tym momencie, niż kochałem cię kiedykolwiek wcześniej. I w ciągu godziny będę cię kochał jeszcze bardziej. To jest niesprawiedliwe, że mówię ci to w tym momencie. – Wziął drżący wdech. – Jak ty musisz mną gardzić. Tessa poczuła, jakby pod nią zapadła się ziemia. Pamiętała, co sobie pomyślała zeszłej nocy: że z pewnością uczucia Willa do niej zblakły. Że na przestrzeni lat jego ból będzie mniejszy od jej własnego. Wierzyła w to, ale teraz… - Nie gardzę tobą, Will. Nie pokazałeś nic, co by było nieuczciwe – w tym wszystkim było więcej uczciwości, niż mogłabym cię poprosić… - Nie – odpowiedział twardo. – Myślę, że niczego ode mnie nie oczekiwałaś. - Wszystkiego od ciebie oczekiwałam, Will – wyszeptała. – Więcej, niż sam od siebie kiedykolwiek oczekiwałeś. Lecz dałeś z siebie jeszcze więcej. – Głos jej zadrżał. – Mówią, że nie można dzielić swojego serca, a jednak… - Will! Tessa! – To była Charlotte. Wołała ich, stojąc w drzwiach wejściowych. – Co się tak guzdrzecie? Może ktoś sprowadzić Cyrila? Możemy potrzebować pomocy przy bagażu, jeśli Cisi Bracia w ogóle mają zamiar zostać. Tessa spojrzała bezradnie na Willa, ale wydawał się już nie myśleć o tym, co sobie przed chwilą powiedzieli; jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. Znikła desperacja, którą przed chwilą okazywał. Odciął się, jakby między nimi było tysiące zamkniętych drzwi. – Ty idź. Ja będę zaraz za tobą – powiedział sztywno, potem odwrócił się i wbiegł z powrotem na górę po schodach. Tessa położyła dłoń na ścianie, kiedy zaczęła schodzić dalej w dół. Co ona

prawie zrobiła? Co prawie powiedziała Willowi? A jednak cię kocham. Ale na Boga, co dobrego mogłoby z tego wyniknąć? Jakie korzyści by to przyniosło komukolwiek? Ściągnęłoby to na niego tylko okropne brzemię, bo będzie wiedział, co do niego czuje i nie będzie potrafił sobie z tym poradzić. I mogłoby to go do niej przywiązać tak mocno, że nigdy już nie mógłby się uwolnić i pokochać kogoś innego – kogoś, kto nie byłby zaręczony z jego najlepszym przyjacielem. Pokochać kogoś innego. Wyszła z budynku na schody z przodu Instytutu, czując chłodny wiatr przenikający przez jej sukienkę niczym ostrza noży. Inni już tu byli, gromadzili się na schodach. Cała sytuacja była nieco niezręczna, szczególnie dla Cecily i Gabriela, którzy wyglądali, jakby się zastanawiali, co do diabła oni tutaj w ogóle robią. Tessa ledwo ich zauważyła. Czuła chłód w sercu i wiedziała, że to nie przez zimno. To była wizja Willa zakochanego w kimś innym. Ale to był czysty egoizm. Gdyby Will kogoś znalazł, cierpiałaby z tego powodu, tak jak on cierpiał przez jej zaręczyny z Jemem. Zawdzięczała mu tak wiele, pomyślała, w trakcie kiedy ciemny powóz prowadzony przez człowieka w pergaminowej szacie Cichych Braci wjechał przez bramę wjazdową do Instytutu. Zawdzięczała Willowi to, że zachował się uczciwie. Powóz zatrzymał się u stóp schodów. Tessa poczuła, jak za nią Charlotte porusza się niespokojnie. – Jeszcze jeden powóz? – zapytała, a Tessa skierowała wzrok we wskazane przez nią miejsce i faktycznie zobaczyła jeszcze jeden powóz. Cały czarny, bez herbu, kołyszący się cicho za pierwszym. - Eskorta – powiedział Gabriel. – Być może Cisi Bracia obawiają się, że będzie próbowała uciec. - Nie – zaprotestowała Charlotte słabym głosem. – Nie powinna… Cichy Brat prowadzący pierwszy powóz odłożył wodze, zsiadł z konia i zbliżył się do drzwi powozu. W tym momencie drugi pojazd zatrzymał się obok niego. Odwrócił się. Tessa mogła nie zobaczyć emocji na jego twarzy, głowę miał przykrytą kapturem, ale coś w jego postawie wyrażało zaskoczenie. Zmrużyła oczy – coś dziwnego było w koniach prowadzących drugi powóz: ich sierść nie błyszczała się jak u zwykłych zwierząt tylko metaliczny i poruszały się nienaturalnie szybko. Kierowca drugiego powozu zeskoczył z siedzenia, lądując twardo na bruku. Tessa zobaczyła błysk metalu, kiedy jego dłoń powędrowała do zapięcia jego pergaminowego płaszcza i po chwili go ściągnął. Pod nim skrywało się metaliczne ciało z owalną głową, pozbawione oczu, miedziane nity przytrzymujące razem stawy łokci, kolan i ramion. Jego prawa ręka, jeśli można tak to nazwać, kończyła się grubą, brązową kuszą. Podniósł to ramię i zgiął je w łokciu. Stalowa strzała zrobiona z czarnego metalu przecięła powietrze i wbiła się w pierś pierwszego Cichego Brata, wyrzucając go parę metrów w powietrze, zanim twardo uderzył w ziemię, mocząc płaszcz na piersi krwią.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Domi Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 9

Wygrawerowane w metalu ,,Ów płynną rudę w już przygotowane Formy napuszczał, z których swe narzędzia Najpierw wykonał, a później to wszystko, Co można odlać lub odkuć w metalu.'' — John Milton, Raj utracony

Cisi Bracia, na których Tessa patrzyła zszokowana, krwawili jak każdy normalny śmiertelnik. Usłyszała jak Charlotte wykrzykuje polecenia, a następnie Henry gna w dół schodów, w stronę pierwszego powozu. Szarpnięciem otworzył drzwi, a Jessamine wpadła mu w ramiona. Jej ciało było bezwładne, oczy półprzymknięte. Miała na sobie podartą, białą suknie, w której Tessa widziała ją, gdy odwiedziła dziewczynę w Cichym Mieście. Jej śliczne blond włosy były ostrzyżone blisko jej czaszki, jak u chorego pacjenta. - Henry - zaszlochała głośno, chwytając go za klapy od marynarki. - Pomóż mi, Henry. Zanieś mnie do Instytutu, proszę... Henry wyprostował się i odwrócił, trzymając Jessamine w ramionach, podczas gdy drzwi drugiego powozu nagle się otworzyły. Wyszły z niego automaty, dołączając do tych pierwszych. Wydawały się ustawiać w określonych miejscach, gdy wychodziły jak papierowe zabawki dzieci - jeden, dwa, trzy. Tessa straciła rachubę, gdy Nocni Łowcy wokół niej wyciągnęli zza pasków bronie. Dostrzegła błysk metalu czubka mieczo-laski Jema, i usłyszała pomruki po łacinie, gdy serafickie ostrza buchnęły światłem wokół niej, niczym koło ze świętego ognia. Automaty rzuciły się w ich stronę. Jeden z nich popędził do Henrego i Jessamine, podczas gdy inni zbiegli ze schodów. Usłyszała jak Jem woła jej imię i

zdała sobie sprawę, że nie ma żadnej broni. Nie planowała dzisiaj trenować. Rozejrzała się szybko za czymkolwiek: za ciężkim kamieniem lub nawet za patykiem. Wewnątrz, w korytarzu, była powieszona broń na ścianach - jako ozdoba, ale broń była bronią. Wbiegła do środka i wyciągnęła miecz z haków, które przytwierdzały go do ściany, a następnie odwróciła się i wybiegła z powrotem na zewnątrz. Scena, którą zobaczyła była istnym chaosem. Jessamine z opuszczoną głową kucała na ziemi obok koła jej powozu. Henry stał koło niej z serafickim ostrzem w dłoniach, którym machał w tę i z powrotem, gdy odpierał atak automatów, próbujących się za niego przedostać, a ich ostre, mechaniczne ręce sięgały po Jessamine. Reszta maszyn rozstawiła się w poprzek względem schodów, napierając na Nocnych Łowców. Gdy Tessa podniosła miecz, jej wzrok powędrował na dziedziniec. Te automaty były inne od tych, które widziała wcześniej. Poruszały się szybciej, bardziej zwinnie, a ich miedziane stawy składały się i rozkładały płynniej. Na najniższym stopniu Gideon, jak i Gabriel, walczył wściekle z mechanicznym potworem, który miał dziesięć stóp wysokości. Machał on swoimi ostrymi, mechanicznymi dłońmi w dół, w stronę Nocnych Łowców, jakby były one maczugami. Gabriel miał już szerokie rozcięcie w poprzek swojego ramienia, z którego płynęła krew. Pomimo to on i jego brat walczyli ze stworzeniem, jeden z przodu, drugi z tyłu. Jem podniósł się z przysiadu, wznosząc swój lasko-miecz wprost w stronę głowy innego automatu. Mechanizm poruszał ramionami próbując wyszarpnąć z siebie broń, ale miecz utkwił w metalowej czaszce. Jem wyjął swoje ostrze, a kiedy automat zaatakował go jeszcze raz, wymachiwał nim w stronę nóg mechanizmu. Jedną z nich uciął, przez co automat przechylił się na bok, przewracając na bruk. Gdzieś obok Tessy bicz Charlotte błysnął w powietrzu niczym błyskawica, przecinając ramię jednego z pierwszych automatów, które było skonstruowane tak, że przypominało kuszę. To nawet nie spowolniło jego ruchów. Dotarł do niej w sekundę, wymachując szponiastym ramieniem. Tessa wbiegła między nich i zamachnęła się mieczem w sposób, w jaki uczył ją Gideon: użyła całego swojego ciała, by włożyć w ten ruch jak najwięcej siły, uderzając z góry, aby mieć dodatkową siłę grawitacyjną. Sztylet pognał w dół, odcinając mechanizmowi drugie ramię, a czarny płyn wypłynął z jego rany. Automat zachował swój kurs, schylając się tak w stronę Charlotte, że zobaczyła krótkie i ostre ostrza wystające z jego głowy. Krzyknęła, gdy uderzyły w jej ramię. Następnie jej bat ze srebrno-złotego elektrum błysnął, owijając się wokół gardła automatu. Nocna Łowczyni szarpnęła dłonią w swoją stronę, a odcięta głowa spadła na dół. Stwór wreszcie runął, a ciemny płyn zaczął powoli wypływać z rozcięć jego metalowej konstrukcji. Tessa dysząc odrzuciła głowę do tyłu: pot przykleił jej włosy do czoła i skroni, ale potrzebowała obydwóch dłoni do trzymania ciężkiego miecza i nie mogła ich odgarnąć. Włosy zakuły ją w oczy, gdy spojrzała na Gabriela i Gideona. Sprawili, że

automat z którym walczyli leżał na ziemi i wciąż zadawali ciosy. Za nimi był Henry, który w ostatniej chwili uchylił się od ciosu, a automat, który mu go zadał, osaczył go przy powozie. Jego ręka w kształcie maczugi uderzyła w okno powozu, które rozbite spadło na Jessamine. Krzyknęła zakrywając głowę. Henry wbił świecące serafickie ostrze w tors automatu. Tessa był przyzwyczajona, by te ostrza paliły demony, przemieniając je w nicość, ale automat jedynie cofnął się, a następnie zbliżył, a świecące ostrze w jego piersi płonęło jak pochodnia. Z krzykiem Charlotte zaczęła zbiegać ze schodów w stronę męża. Tessa rozejrzała się - i nie zobaczyła Jema. Jej serce zabiło mocniej. Zrobiła krok do przodu... Ciemna postać wyrosła tuż przed nią. Czarne rękawiczki pokrywały jej dłonie i miała czarne buty na nogach. Tessa nie widziała nic poza śnieżnobiałą twarzą, która była otoczona fałdami czarnego kaptura, co było dla niej jak powracający koszmar znany i straszny. - Witam, panno Gray - powiedziała pani Black. *** Pomimo zaglądania do każdego pokoju Will nie znalazł Cyrila. Był tym zirytowany, a ten jego nerwowy humor nie sprzyjał mu też podczas spotkania z Tessą na schodach. Po dwóch miesiącach bycia ostrożnym wobec niej, przez co czuł się tak, jakby chodził po ostrzu brzytwy, chciał powiedzieć wszystko co czuł, co było jak krew wypływająca z otwartej rany. Tylko wołanie Charlotte stanęło na przeszkodzie jego głupoty, a tym samym doprowadzenia do katastrofy. A jednak wciąż jej odpowiedź błąkała się w jego głowie, gdy ruszył w głąb korytarza mijając kuchnię. Mówią, że nie można dzielić swojego serca, a jednak... A jednak co? Co chciała powiedzieć? Śpiewny głos Bridget wydobył się z kuchni, gdzie ona i Sophie sprzątały. ,,Och, Mamo, Mamo, zaściel mi łoże, Spraw, by było miękkie i zadbaj o to drobiazgowo, Gdyż mój William umarł z miłości do mnie, A ja umrę ze smutku. Pochowano ją na starym cmentarzu. Grób Słodkiego Williama był blisko jej A z jego grobu wyrosła czerwona, czerwona róża A z jej grobu dzika róża. Rosły i rosły w górę, w stronę starej wieży Kościoła Dopóki nie mogły urosnąć wyżej

I tam połączyły się, w prawdziwym węźle miłości, Czerwona, czerwona róża i dzika róża.” Will czasami zastanawiał się, jak Sophie powstrzymuje się od uderzenia Bridget w głowę talerzem. Nagle coś sprawiło, że przeszedł przez jego ciało wstrząs, jakby został uderzony w klatkę piersiową. Oparł się plecami o ścianę, nabierając szybko powietrza, dłoń przykładając do gardła. Czuł coś tam, co biło, jakby drugie serce tuż przy jego. Łańcuszek i wisiorek, który dał mu Magnus, były zimne w dotyku. Wyciągnął je spod koszuli i spojrzał na przywieszkę, która zadyndała, gdy ją wydostał. Miała intensywny, czerwony kolor i pulsowała szkarłatnym światłem, jakby była w centrum płomienia. Nawet nie zauważył, że Bridget przestała śpiewać, a obie dziewczyny pojawiły się w drzwiach jadalni, patrząc na niego dużymi, zdziwionymi oczami. Puścił wisiorek pozwalając mu upaść na jego pierś. - O co chodzi, paniczu Willu? - spytała Sophie. Przestała nazywać go "panem Herondale" odkąd prawda o jego klątwie wyszła na jaw, chociaż wciąż zastanawiał się, czy go lubi. - Wszystko w porządku? - To nie chodzi o mnie - zaczął - musimy iść na dół, szybko. Dzieje się coś złego. *** - Ale ty nie żyjesz - wydyszała Tessa, cofając się o krok. - Widziałam jak umierasz... Urwała z krzykiem, gdy owinęły ją z tyłu długie, metalowe ramiona, które były jak obręcze, a następnie uniosły ją do góry. Miecz upadł z brzękiem na ziemię, gdy uchwyt automatu zrobił się silniejszy. Pani Black uśmiechnęła się do niej przerażająco zimnym uśmiechem. - Już dobrze, panno Gray. Nie cieszysz się chociaż trochę na mój widok? Po tym wszystkim, co się stało, ja pierwsza powitałam cię w Anglii. Chociaż teraz zapewne jest dla ciebie jak dom, jak sądzę. - Puść mnie! - Tessa próbowała się uwolnić, ale automat jedynie zniżył głowę w jej stronę, sprawiając że ugryzła się mocno w wargę. Zaczęła kaszleć i splunęła: śliną i krwią, które rozbryzgały się na wciąż bladej twarzy pani Black. - Wolę umrzeć niż iść z tobą... Mroczna Siostra wytarła się rękawiczką i skrzywiła z niesmakiem. - Niestety, nie taki mam plan. Mortmain chce cię żywą. - Strzeliła palcami w stronę automatu. - Weź ją do powozu. Automat zrobił krok do przodu wraz z Tessą w ramionach i upadł. Dziewczyna miała ledwie czas na to, by wyciągnąć dłonie zanim uderzy w ziemię, wraz z mechaniczną kreaturą na niej. Ból przeszył jej prawy nadgarstek, ale odepchnęła go,

a krzyk wydostał się z jej gardła, gdy się wyrwała, uciekając w bok o kilka kroków. Wrzask frustracji pani Black odbijał się echem w jej uszach. Rozejrzała się, podczas gdy kręciło jej się w głowie. Pani Black zniknęła. Automat, który trzymał Tessę, leżał teraz ukosem na schodach, a część jego metalowego ciała była odcięta. Dziewczyna szybko spojrzała na to, co miał w środku: mechanizmy i przekładnie, jak i przezroczyste rurki, przez które był pompowany słonawy płyn. Jem stał za nim oddychając ciężko. Był poplamiony czarną, tłustą krwią automatu. Jego twarz była blada i skupiona. Spojrzał na nią szybko, oceniając czy wszystko z nią w porządku, a następnie zeskoczył ze schodów, atakując automat i oddzielając jego nogi od torsu. Zaczął się wić jak umierający wąż, a jego ocalałe ramie wystrzeliło i złapało Jema za kostkę, mocno za nią szarpiąc. Jem został ścięty z nóg, przez co upadł z łoskotem na ziemię i zaczął się staczać w dół schodów, wraz z automatem, który mocno go trzymał. Okropny hałas, wywoływany przez spadający mechanizm, przypominał metal ocierający się o kamień. Gdy uderzyli razem o ziemię siła upadku sprawiła, że rozłączyli się. Tessa patrzyła z przerażeniem jak Jem wstaje chwiejnie, a jego ubrania są pokryte jego krwią zmieszaną z czarnym płynem. Jego lasko-miecz zniknął - leżał na jednym z kamiennych schodów, gdzie chłopak upuścił go podczas upadku. - Jem - szepnęła i uniosła się na kolana. Usiłowała się do niego doczołgać, ale jej nadgarstek na to nie pozwolił, przez co upadła z powrotem na kolana i sięgnęła po laskę... Wtedy objęły ją ramiona, podnosząc z szarpnięciem. Usłyszała syk pani Black tuż przy uchu. - Nie walcz, panno Gray, bo to będzie bardzo dla ciebie złe, naprawdę bardzo złe. Tessa próbowała się wykręcić, ale coś miękkiego dotknęło jej ust i nosa. Pachniało mdłym, słodkim zapachem. Po chwili ciemność zastąpiła jej widok i doprowadziła do stracenia przytomności.

*** Z serafickim ostrzem w dłoni Will wyskoczył przez otwarte drzwi Instytutu wprost na scenę, która była pogrążona w chaosie. Automatycznie poszukał wzrokiem Tessy, ale nigdzie jej nie było - dzięki Bogu. Musiała się gdzieś ukryć. Czarny powóz był przy schodach. Oparta o jedno z kół pośród sterty tłuczonego szkła była Jessamine. Po obu jej stronach znajdowali się Henry z mieczem i Charlotte ze swoim biczem. Odpierali oni trzy długonogie metalowe automaty z ostrzami zamiast ramion i gładkimi kulami zamiast starannie zrobionych głów. Mieczo-laska Jema leżała na schodach, które wszędzie był śliskie od tłustej czarnej cieczy. Blisko drzwi Gabriel i Gideon walczyli z dwoma

automatami. Było widać, że są dwoma wojownikami którzy trenowali wspólnie od lat. Cecily klęczała nad ciałem Cichego Brata, którego szaty były zabarwione szkarłatną krwią. Bramy Instytutu były otwarte. Drugi powóz wyjeżdżał przez nie z dala od nich na najwyższych obrotach. Jednak Will nie zaprzątał sobie tym głowy, ponieważ u podnóża schodów był Jem. Blady jak papier, ale stojący prosto, cofał się przed automatem idącym w jego stronę. W osłupienie wprawiało go to, jak chwiejnym krokiem, z połową tułowia, bez ramienia, automat szedł w stronę nieuzbrojonego Jema. Gwałtowne, zimne uczucie chęci walki ogarnęło Willem, a wszystko wokół niego wydawało się spowolnić. Był świadomy, że Sophie i Bridget, obydwie uzbrojone, są po obydwóch jego stronach. Sophie pobiegła w stronę Cecily, a Bridget, w wirze swoich czerwonych włosów, tnąc ostrzami, zaskakująco szybko zlikwidowała ogromny automat, zmieniając go w stos metalowego złomu. Zrobiła to z takim okrucieństwem, które w innej sytuacji zadziwiłoby Willa. Ale teraz jego świat zwężał się do automatów i Jema, który, patrząc w górę, zobaczył go i wyciągnął dłoń. Zbiegał co cztery stopnie, ślizgając się przy tym na boki, Will chwycił laskomiecz Jema i rzucił nią. James złapał ją w powietrzu, podczas gdy automat skoczył na niego, na co chłopak zamachnął się i przeciął go idealnie na pół. Jego górna połowa odpadła, zostały jeszcze nogi i dół torsu, które teraz wypompowywały z siebie nadmiar ohydnych płynów, czarnych i zielonych, idąc nadal ku niemu. Jem obrócił się lekko, zamachnął i uciął maszynie nogi w miejscu kolan. W końcu upadł, a jego oddzielne kawałki wciąż jeszcze drgały. Jem odwrócił głowę i spojrzał na Willa. Ich wzrok spotkał się na chwilę i Will uśmiechnął się - ale James nie odwzajemnił tego; był biały jak sól, a William nie mógł odczytać nic z jego oczu. Czy był ranny? Miał na sobie wiele oleju i płynu, przez co Will nie mógł stwierdzić, czy krwawi. Nagle poczuł lęk i chłopak zaczął zbiegać ze schodów w stronę Jema - a gdy minął kilka schodów James odwrócił się i zaczął biec w stronę bramy. Will patrzył zdziwiony na to, jak James znika za bramą, a następnie w ulicy za nią. Will zerwał się by biec - i zatrzymał się na dole schodów, gdy automat pojawił się przed nim, poruszając się szybko i płynnie jak woda, blokując mu drogę. Jego ramiona były zakończone długi nożycami; Will zrobił unik, gdy jeden z nich ciął w stronę jego twarzy i wbił serafickie ostrze w mechaniczną pierś. Rozległ się odgłos rozcinania metalu, ale automat jedynie cofnął się o krok i rzucił ponownie. Will uchylił się od jego nożycowatych dłoni, chwytając za sztylet, który miał włożony za pas. Odwrócił się, tnąc ostrzem - zobaczył, jak automat nagle rozpada się na wielkie plastry, co przypominało obieranie pomarańczy ze skórki. Prysnął czarny płyn i poplamił jego twarz, gdy to coś - teraz w kawałkach - upadło. Wpatrywał się w to. Bridget spokojnie spojrzała na niego - stojącego nad zniszczonym metalowym ciałem. Jej potargane włosy wyglądały jak burza

czerwonych loków wokół jej głowy, a jej biały fartuch był pokryty czarną krwią. Wydawało się, że dziewczyna nie jest niczym poruszona. - Powinieneś być bardziej ostrożny - zaczęła - nie sądzisz? Will był osłupiał; na szczęście Bridget nie czekała na jego odpowiedź. Odrzuciła włosy i ruszyła w stronę Henrego, który walczył ze szczególnie groźnie wyglądającym automatem, mającym co najmniej czternaście stóp wysokości. Henry pozbawił go jednego z ramion, ale druga, długa kończyna, która kończyła się zgiętym ostrzem jak kindżał, była skierowana w jego stronę. Bridget podeszła do nich cicho od tyłu i wbiła ostrze w złącze tułowia. Pojawiły się iskry i kreatura zaczęła się chwiać. Jessamine, która wciąż kucała przy kole powozu, wydała krzyk i zaczęła czołgać się na rękach i kolanach w kierunku Willa. Will zdziwiony patrzył na nią w oszołomieniu przez chwilę, gdy raniła sobie ręce i kolana o odłamki szkła - rozbite okno powozu - wciąż czołgając się, chociaż krwawiła. Następnie, jakby coś pchnęło go do działania, ruszył do przodu, mijając Bridget, dopóki nie dotarł do Jessie. Wsunął pod nią ręce, podnosząc ją z ziemi. Wydała z siebie cichy szept - może jego imię, tak pomyślał - a następnie opadła bezwładnie, a jedynie jej ręce były mocno zaciśnięte na jego klapach. Zabrał ją z daleka od powozu, obserwując co dzieje się na dziedzińcu. Charlotte dobiła swój automat, a Bridget i Henry byli w trakcie niszczenia drugiego na kawałki. Sophie, Gideon, Gabriel i Cecily powalili dwa automaty na ziemie między sobą i wbijali w nie swoje ostrza jak w świąteczną pieczeń. Jem nie wrócił. - Will - zaczęła Jessie słabym głosem. - Will, proszę, połóż mnie. - Muszę dostać się do środka, Jessamine. - Nie. - Zakaszlała, a Will z przerażeniem zobaczył jak krew pojawia się w kącikach jej ust. - Nie dożyję tego. Will - jeżeli kiedykolwiek zależało ci na mnie, nawet trochę, połóż mnie. Will osunął się na końcu schodów z Jessie w ramionach, próbując jak najlepiej i ostrożniej ułożyć jej głowę na swoim ramieniu. Krew swobodnie spływała po jej gardle i na przodzie jej sukienki, przyklejając materiał do ciała. Była przerażająco chuda; jej obojczyki sterczały jak skrzydła ptaka, a policzki były zapadnięte. Przypominała bardziej pacjenta, który wyszedł z Bedlam, niż ładną dziewczynę, która opuściła ich zaledwie osiem tygodni temu. - Jess - powiedział łagodnie - Jessie. Gdzie jesteś ranna? Uśmiechnęła się upiornie. Czerwień oprawiała krawędzi jej zębów. - Jedna z tych kreatur zraniła mnie w plecy swoimi szponami. - szepnęła. Rzeczywiście, gdy Will spojrzał w dół zobaczył, że tył jej sukienki był przesiąknięty krwią. Barwiła ona jego dłonie, spodnie, koszulę - napełniając jego gardło smakiem miedzi. - Przekuła moje serce. Czuję to. - Iratze... - zaczął Will, zaczynając szukać zza swojego paska swojej steli.

- Iratze nie pomoże mi teraz. - Jej głos był pewny. - Cisi Bracia... - Nawet z ich mocami nie mogą mnie uratować. Poza tym, nie zniosę ich kolejnego dotyku. Wolę umrzeć. I umieram, z czego jestem zadowolona. Will spojrzał na nią, oszołomiony. Pamiętał, gdy Jessie przyszła do Instytutu w wieku czternastu lat. Była nieznośna jak rozjuszony kot, który rzucał się na nich z pazurami. Nigdy nie był dla niej miły, ona dla niego też - był miły tylko dla Jema. Na szczęście Jessie zaoszczędziła mu kłopotu żałowania tego. Wciąż podziwiał ją w dziwny sposób, siłę jej nienawiści, woli. - Jessie. - Położył dłoń na jej policzku, niezdarnie rozmazując krew. - Nie musisz tego robić. - Zakaszlała ponownie. - Nie musisz być miły. Wiem, że mnie nienawidzisz. - Nie nienawidzę cię. - Nigdy mnie nie odwiedziłeś w Cichym Mieście. Inni przyszli. Tessa i Jem, Henry i Charlotte. Ale nie ty. Nie jesteś wyrozumiały, Will. - Nie jestem - powiedział. To była prawda, część jego z jakiegoś powodu nie lubiła Jessamine, możliwe że dlatego, że w pewien sposób przypominała mu jego samego. - Jem jest tym, który jest wyrozumiały. - A mimo to zawszę lubiłam cię bardziej. - Jej oczy biegały po jego twarzy w zamyśleniu. - Och, nie, nie rób tego. Nie waż się. Sposób, w jaki nienawidzisz siebie... Rozumiem to. Jem zawsze dawał mi szansę, Charlotte też. Ale nie chciałam darów od hojnych serc. Chciałam być postrzegana taka, jaka jestem. A ty nie żałowałeś mnie. Wiem, że jeżeli spytałabym cię o coś, zrobiłbyś to. Nabrała oddechu. Krew utworzyła pęcherzyki koło jej ust. Will wiedział co to oznacza: Jej płuca zostały przebite - lub w jakiś sposób naruszone - przez co zaczęły się napełniać krwią. - O co chodzi? - spytał ponaglająco. - Co chcesz żebym zrobił? - Dbaj o nich - szepnęła. - O dzieci Jessie i innych. Zajęło Willowi chwilę zanim zdał sobie sprawę, że ma na myśli swoje lalki. - Nie pozwolę żeby ktoś zniszczył żadną z twoich rzeczy, Jessamine. Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. - Pomyślałam, że mogliby nie chcieć niczego, co przypomina im o mnie. - Nie jesteś znienawidzona, Jessamine. Jakikolwiek świat leży poza tym, nie idź do niego myśląc w ten sposób. - Och, nie? - Zamknęła oczy. - Wszyscy na pewno bardziej byście mnie lubili, gdybym wam powiedziała gdzie jest Mortmain. Nie straciłabym wtedy waszej miłości. - Powiedź mi teraz - Will namawiał ją. - Powiedź mi, jeżeli możesz, a

otrzymasz tę miłość z powrotem... - Idris - szepnęła. - Jessamine, obydwoje wiemy, że to nieprawda... Jess otworzyła oczy. Ich białka były teraz zabarwione krwią, jak woda szkarłatem. - Ty - zaczęła - Ty ze wszystkich ludzi powinieneś zrozumieć. - Nagle zacisnęła mocno swoje palce na jego klapie. - Jesteś okropnym Walijczykiem powiedziała niewyraźnie, a następnie jej pierś opadła i nie podniosła się już ponownie. Umarła. Jej oczy były wciąż otwarte, wpatrzone w jego twarz. Zamknął jej powieki, a na jego kciuku i palcu wskazującym zostały krwawe odciski. - Ave atque vale, Jessamine Lovelance. - Nie! - To była Charlotte. Will spojrzał do góry przez mgłę wywołaną szokiem, by zobaczyć innych zebranych wokół nich. Charlotte, osunięta w ramionach Henrego; Cecily z szeroko otwartymi oczami; i Bridget, trzymającą dwa poplamione olejem ostrza, całkowicie bez wyrazu. Za nimi Gideon siedział na schodach Instytutu z bratem i Sophie obydwoje byli po jego obu stronach. Był odchylony do tyłu, bardzo blady, bez marynarki; podarty pas materiału został przywiązany do jednej z jego nóg, a Gabriel rysował na nim coś co było podobne do uzdrawiającej runy. Henry trącił nosem Charlotte w szyję i szeptał jakieś kojące rzeczy, gdy łzy spływały po twarzy jego żony. Will spojrzał na nich, a następnie na siostrę. - Jem - zaczął, a w jego imieniu było zawarte pytanie. - Pobiegł za Tessą - powiedziała Cecily. Spoglądała w dół na Jessamine, a jej twarz wyrażała mieszaninę litości i przerażenia. Biało światło zdawało się zapulsować w oczach Willa. - Pobiegł za Tessą? Co masz na myśli? - Jeden - jeden z automatów złapał ją i wrzucił do powozu. - Zacięty głos Cecily załamał się. - Nikt nie mógł za nią podążyć. Te stworzenia nas zablokowały. A wtedy Jem wybiegł przez bramę. Sądziłam... Will zorientował się, że jego dłonie są zaciśnięte - całkiem nieświadomie - na ramionach Jessamine, pozostawiając sine ślady na jej skórze. - Niech ktoś zabierze ode mnie Jessamine - powiedział ochryple - Muszę biec za nimi. - Will, nie... - zaczęła Charlotte. - Charlotte. - Słowo utkwiło mu w gardle. - Muszę iść... Rozbrzmiał dźwięk zamykanych bram Instytutu. Will gwałtownie obrócił gwałtownie głowę i ujrzał Jema.

Bramy zamknęły się tuż za nim, gdy przeszedł przez nie. Poruszał się wolno, jakby był pijany lub zraniony, a gdy tylko się zbliżył, Will ujrzał, że był on pokryty krwią. Czarna jak węgiel krew automatów, ale także wiele czerwonej krwi znajdowało się na jego koszuli, spływając po jego twarzy, rękach i włosach. Zbliżył się do nich i zatrzymał. Jego wzrok był taki sam jak Thomasa, kiedy to Will znalazł go na schodach Instytutu, krwawiącego, bliskiego śmierci. - James? - spytał Will. W tym jednym słowie zawarte były miliony pytań. - Odeszła - powiedział Jem głosem bez emocji. - Biegłem za powozem , ale nabierał szybkości i nie mogłem ich dogonić. Straciłem ich z oczu niedaleko Temple Bar. - Jego oczy skierowały się ku Jessamine, ale nie zdawał się widzieć jej ciała, lub Willa, który ją trzymał. - Gdybym tylko mógł biec szybciej... - powiedział i padł jakby został powalony, duszony przez kaszel. Uderzył w ziemię kolanami i łokciami, rozpryskując krew na podłożu. Zacisnął palce na kamieniu. Następnie przewrócił się na plecy i znieruchomiał.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: JimmyK Korekta: Domi

Rozdział 10

Jak woda na piasku ,,Dziwiłem się, że inni śmiertelni ludzie żyją jeszcze, skoro umarł ten, którego tak kochałem, jakby nigdy nie miał umrzeć. A zwłaszcza dziwiłem się, że po jego śmierci żyję ja, który byłem połową jego duszy. Trafnie to ktoś powiedział o przyjacielu: „Połowa duszy mej". Odczuwałem to tak, że jego i moja dusza były jedną duszą w dwóch ciałach. Dlatego też przerażało mnie życie, bo nie chciałem przez nie kroczyć będąc tylko połową siebie. Może też właśnie dlatego tak bardzo bałem się umrzeć, aby ze mną nie umarł już cały ten, którego tak kochałem.'' — Święty Augustyn, Wyznania, Księga IV

Cecily opuszkami palców popchnęła drzwi do sypialni Jema i weszła do środka. Pokój był pogrążony w ciszy, prawie dało się usłyszeć bicie serca. Dwaj Cisi Bracia stali przy łóżku Jema z Charlotte pomiędzy nimi. Miała grobowy wyraz twarzy, a na policzkach ślady łez. Will klęczał przy łóżku, ciągle w ubraniach splamionych krwią po walce na dziedzińcu. Głowę miał spuszczoną, a ramiona skrzyżowane, wyglądał jakby się modlił. Przez to wydawał się młodszy, podatny na zranienia i zdesperowany, ale pomimo jej sprzecznych uczuć, część Cecily pragnęła wejść do pokoju i go pocieszyć. Reszta jej widziała nieruchomą, białą postać, leżącą na łóżku i czuła lęk. Była tu na razie bardzo krótko; czuła tylko, że narzuca się mieszkańcom Instytutu – ale też ich gniew, smutek. Ale musiała porozmawiać z Willem. To było konieczne. Ruszyła naprzód...

Poczuła jednak rękę na ramieniu, odciągającą ją. Jej plecy uderzyły w ścianę korytarza, a Gabriel Lightwood od razu ją puścił. Spojrzała na niego zaskoczona. Wyglądał na wyczerpanego, cienie rysowały się pod jego zielonymi oczami, włosy oraz mankiety koszuli znaczyła krew. Kołnierz był wilgotny. Najwyraźniej wracał z pokoju brata. Gideon miał poważnie zranioną nogę przez ostrze automatu, pomyśleć, że iratze już pomogło i wydawało się, że zrobiło tyle, ile mogło – miało swój limit w leczeniu. Zarówno Sophie, jak i Gabriel towarzyszyli mu w drodze do pokoju, a on protestował przez cały czas, kiedy cała uwaga powinna być skupiona na Jemie. - Nie wchodź tam – powiedział Gabriel niskim głosem. – Próbują ocalić Jema. Twój brat potrzebuje być tam dla niego. - Być tam dla niego? Co on może zrobić? Will nie jest lekarzem. - Nawet nieświadomie, Jem korzysta z sił swojego parabatai. - Muszę porozmawiać z Willem tylko przez chwilę. Gabriel przebiegł ręką po jego potarganych włosach. - Nie byłaś z Nocnymi Łowcami bardzo długo – powiedział. – Możesz tego nie rozumieć. Stracić swojego parabatai – to nie jest mała rzecz. Traktujemy to tak poważnie, jak stracić męża, żonę, czy brata lub siostrę. To tak, jakby również leżeć w tym łóżku. - Will nie przejmowałby się tak, gdybym to ja była na miejscu Jema. Gabriel prychnął. - Twój brat nie zadawałby sobie problemu ostrzegając cię przed mną, gdyby o ciebie nie dbał, panno Herondale. - Nie, po prostu cię nie lubi. Czemu tak jest? Czemu dajesz mi rady odnośnie jego, właśnie teraz? W końcu też go nie lubisz. - Nie – powiedział Gabriel. – To nie jest dokładnie tak. Nie lubię Willa Herondale’a. Nie darzymy się sympatią od lat. W zasadzie, raz złamał mi rękę. - Naprawdę? – Brwi Cecily uniosły się mimo jej woli. - A teraz zaczynam rozumieć, że rzeczy, które zawsze były pewne, nie są takie. A Will zalicza się właśnie do takich niepewnych rzeczy. Byłem przekonany, że to łajdak, ale Gideon opowiedział mi o nim więcej i zaczynam rozumieć jego bardzo specyficzne poczucie humoru. - I szanujesz je. - Chciałbym szanować. Chciałbym również rozumieć to wszystko. James Carstairs jest jednym z najlepszych z nas; nawet jeśli nienawidziłem Willa, chciałbym ulżyć mu, z uwagi na Jema. - Ta rzecz, którą muszę powiedzieć bratu – Cecily powiedziała. – Jem chciałby, żebym to zrobiła. To jest wystarczająco ważne. Zajmie dosłownie chwilę.

Gabriel potarł skórę na skroniach. Był bardzo wysoki – wydawał się górować nad Cecily, mimo że był bardzo szczupły. Miał ostre rysy twarzy, a ta nie była całkiem ładna, ale szarmancka, a jego dolna warga ukształtowana była prawie w idealny łuk. - W porządku – powiedział. – Pójdę po niego. - Czemu ty? A nie ja? - Jeśli jest zły, pogrążony w smutku to lepiej, żebym to ja go najpierw zobaczył, będzie wtedy wściekły na mnie, a nie na ciebie. – powiedział rzeczowo Gabriel. – Wierzę, panno Herondale, że jest to ważne. Mam nadzieje, że nie zawiedziesz mnie. Cecily nic na to nie odpowiedziała, patrzyła po prostu, jak Gabriel popchnął drzwi, otwierając je i wchodząc. Oparła się o ścianę, a jej serce waliło, gdy strzępki rozmów dobiegały ze środka. Mogła usłyszeć Charlotte mówiącą coś o runach transfuzji krwi, które zdawały się być niebezpieczne – wtedy drzwi się otworzyły i wyszedł Gabriel. Wyprostowała się. - Czy Will… Oczy Gabriela błysnęły na nią, a moment później pojawił się Will, depczący mu po piętach, sięgając, by zamknąć za nimi drzwi. Gabriel skinął do Cecily i podążył w głąb korytarza, zostawiając ją samą z bratem. Zawsze się zastanawiała, jak można być samotnym, będąc z kimś. Będąc Czy bycie z kimś nie powinno być gwarancją na nie samotność? Ale ona czuła się teraz całkiem sama, Will wydawał się być kompletnie gdzie indziej. Nie wyglądał nawet na złego. Oparł się o ścianę przy drzwiach, obok niej i zdawał się być bezcielesny, jak duch. - Will – powiedziała. Jakby jej nie usłyszał. Cały drżał, jego ręce się trzęsły z przemęczenia i napięcia. - Gwilym Owaim – Spróbowała znowu, bardziej delikatnie. Przynajmniej odwrócił głowę, by spojrzeć na nią, jego oczy były niebieskie i zimne, jak woda Llyn Mwyngil pod osłoną gór. - Pierwszy raz przyszedłem tu, kiedy miałem dwanaście lat – powiedział. - Wiem – odparła Cecily, osłupiała. Myśli, że mogłaby zapomnieć? Utrata Elli, a potem Willa - jej najdroższego starszego brata w ciągu kilku dni? Will wydawał się jej nie usłyszeć . - To było, będąc dokładnym, dziesiątego listopada. Nawet rok później, w rocznicę tego dnia, mógłbym wpaść w czarną otchłań rozpaczy. To był ten dzień – moich urodzin – który najbardziej przypominał mi o mamie i tacie, tobie. Wiedziałem, że żyliście, że byliście gdzieś tam, że chcieliście mnie z powrotem, ale

nie mogłem wrócić, nawet wysłać listu. Napisałem ich dziesiątki, a potem spaliłem. Powinniście mnie nienawidzić i winić za śmierć Elli. - Nigdy cię nie winiliśmy. - Po pierwszym roku, nawet myśl, by zbliżyć się, budziła mój strach. Zacząłem zauważać, że Jem zawsze starał się coś ze mną robić, co roku, dziesiątego listopada. Razem ćwiczyliśmy, szukał miejsc, do których mógłby mnie wziąć, na koniec miasta w zimną, mokrą pogodę. Byłem oczywiście oburzony. Czasami przez to chorował, zdarzało mu się również zapomnieć o narkotyku i było gorzej przez dzień - kaszlał krwią i był zdolny jedynie leżeć w łóżku – to mogło być dla niego wyrokiem śmierci. Dopiero kiedy stało się to trzeci raz – byłem niesamowicie głupi, Cecy, myślałem tylko o sobie – zdałem sobie sprawę, że on robił to dla mnie. Pamiętał tej dzień i robił wszystko, by odciągnąć od niego moje myśli. Cecily stała wyprostowana jak struna, wpatrując się w niego. Mimo słów, obijających się jej w głowie, domagających się wypowiedzenia, nie mogła wydusić z siebie dźwięku. To było tak, jakby ciężar lat spadł, a ona w końcu widziała swojego brata, kiedy była dzieckiem, a on pocieszał ją niezgrabnie, gdy się zraniła, zasypiającego na dywanie przy kominku z otwartą i leżącą na jego klatce piersiowej książce, wychodzącego z jeziora i strząsającego wodę z jego czarnych włosów. Will bez swojej bariery między nim, a resztą świata. Skrzyżował ramiona jakby było mu zimno. - Nie wiem kim byłby bez niego – powiedział. – Tessy nie ma, każdy moment bez niej jest jak nóż rozrywający mnie od środka. Nie ma jej, oni nie mogą jej śledzić, nie mam pojęcia, gdzie pójść, co dalej robić, a jedyną osobą, z którą mógłbym porozmawiać o tym, jest ktoś, kto nic nie wie o tym, gdzie jest. Nawet jeśli by nie umierał. - Will. Will. – Położyła rękę na jego ramieniu. – Proszę, wysłuchaj mnie. Chcę powiedzieć ci coś o szukaniu Tessy. Wierzę, że wiem, gdzie jest Mortmain. Jego oczy otworzyły się szeroko. - Skąd ty mogłabyś wiedzieć? - Byłam wystarczająco blisko ciebie, by usłyszeć co mówiła Jessamine, kiedy umierała – powiedziała Cecily, czując pulsującą krew pod jego skórą. Jego serce łomotało. – Powiedziała, że byłeś okropnym Walijczykiem. - Jessamine? – Był oszołomiony, ale w końcu zauważyła błysk w jego oku. Byś może nieświadomie, myślał w ten sam sposób, jak ona. - Powtarzała, że Mortmain był w Idrisie. Ale Clave twierdzi, że nie – powiedziała Cecily szybko. – Nie znałeś Mortmaina, kiedy mieszkał w Walii, ale ja tak. On dobrze to wie. Ty również. Dorastaliśmy w cieniu gór, Will. Pomyśl. Wpatrywał się w nią. - Myślisz… Cadair Idris? - Zna te góry, Will – odparła. – Mógłby uznać to za zabawny żart, którym

mógłby ośmieszyć ciebie i resztę Nephilim. Biorąc ją dokładnie tam, skąd pochodzisz. Zabrał ją do naszego domu. *** - Posset?13 –spytał Gideon, biorąc parujący kubek od Sophie. – Znowu czuję się jak dzieciak. - W środku jest przyprawa korzenna i wino. Dobrze ci zrobi. Pomoże na krew. – Sophie się zmieszała i nie patrząc na Gideona, odstawiła tacę na szafkę obok jego łóżka. Usiadł wyprostowany, jedna z nogawek jego spodni była odcięta poniżej kolana, sam zawinął nogę bandażem. Jego włosy wciąż były w nieładzie od czasu walki, mimo że dano mu czyste ubrania do przebrania się. Nadal lekko pachniał krwią i potem. - To pomaga na krew – powiedział, wyciągając ręce z dwoma runami uzupełniającymi krew, Sangliers. - Czy to ma oznaczać, że nie lubisz posset? – zapytała, kładąc ręce na biodrach. Ciągle pamiętała, jak zirytował ją plackami, ale wybaczyła mu to całkowicie ostatniej nocy, kiedy czytała jego list do Konsula (którego nie miała szansy jeszcze dostarczyć – wciąż był w kieszeni jej zakrwawionego fartucha). Dzisiaj, kiedy automaty uszkodziły jego nogę na stopniach Instytutu i upadł z krwawiącą raną, jej serce zadrżało, co przeraziło ją samą. - Wszyscy nie lubią possetów – powiedział z lekkim, ale uroczym uśmiechem. - Mam zostać tutaj i dopilnować, być to wypił, czy masz zamiar wylać to pod łóżkiem? Muszę wiedzieć, bo nie chcę tutaj myszy. Przynajmniej wyglądał na zawstydzonego; Sophie żałowała, że nie dane jej było tutaj być, kiedy Bridget wpadła do jego pokoju i oznajmiła, że przyszła posprzątać bułeczki spod łóżka. - Sophie – zaczął, ale kiedy posłała mu surowe spojrzenie, pośpiesznie wziął łyk possetu. – Panienko Collins. Nie było jeszcze okazji, bym mógł przeprosić, więc proszę pozwól mi zrobić to teraz. Wybacz za tak bezczelne zachowanie. Nie miałem zamiaru okazać braku szacunku. Mam nadzieję, że nie myślisz, że myślę o tobie choć trochę gorzej, ze względu na twoją pozycję w domu. Jesteś jedną z najlepszych i najodważniejszych kobiet, które miałem przyjemność poznać. Sophie zdjęła dłonie z bioder. - Cóż – powiedziała. Nie było wielu mężczyzn, którzy przeprosiliby służącą. – To bardzo ładne przeprosiny. - Jestem pewny, że bułeczki są bardzo dobre – dodał pospiesznie. – Po prostu nie przepadam za nimi. W zasadzie nigdy ich nie lubiłem. Nie chodzi tylko o twoje 13

Napój typu hot drink wynaleziony przez anglików składający się z gorącego wina, mleka oraz ziół.

bułeczki. - Proszę przestań mówić ,bułeczki’, panie Lightwood. - W porządku. - I to nie były moje bułeczki; zrobiła je Bridget. - Rozumiem. - Nie pijesz possetu. Otworzył usta, by chwilę potem je zamknąć i wziąć łyk z kubka. Kiedy patrzył na nią, pijąc jednocześnie, ustąpiła i uśmiechnęła się. Jego oczy się rozjaśniły. - Bardzo dobrze – powiedziała. – Nie lubisz bułeczek. A co powiesz na ciasto biszkoptowe? *** Było wczesne popołudnie, słońce świeciło wysoko i blado na niebie. Kilkunastu Nocnych Łowców Enklawy i kilku Cichych Braci rozproszyło się wokół Instytutu. Już wcześniej wzięli ciało Jessamine i jednego z Cichych Braci, którego imienia Cecily nie znała. Mogła usłyszeć głosy dobiegające z dziedzińca, szczękanie metalu, kiedy Enklawa zajmowała się szczątkami automatów. W pokoju gościnnym jednakże, najgłośniejszy dźwięk wydobywał się z zegara w rogu. Kotary zostały odsłonięte, blade słoneczne światło omiatało sylwetkę Konsula, stojącego z posępnym wyrazem twarzy, jego grube ramiona krzyżowały się na klatce piersiowej. - To szaleństwo, Charlotte – zaczął – całkowite szaleństwo, bazujące na dziecięcych fantazjach. - Nie jestem dzieckiem – odparła Cecily. Siedziała na krześle przy kominku, na tym samym, na którym zasnął Will ostatniej nocy – czy to było tak niedawno? Will stał za nią, patrząc gniewnie. Nie zmienił ubrań. Henry był w pokoju Jema z Cichym Bratem; Jem ciągle jeszcze nie odzyskał przytomności i tylko przybycie Konsula odciągnęło Charlotte i Willa od jego boku. – Moi rodzice znali Mortmaina, jak pan wie. Zaprzyjaźnił się z moją rodziną, ojcem. Dał nam Revenscar Manor, kiedy mój ojciec… kiedy straciliśmy dom blisko Dolgellau. - To prawda – potwierdziła Charlotte, która stała za biurkiem, papiery zaściełały całą powierzchnię blatu. – Rozmawiałam z tobą o tym tego lata, gdy Ragnor Fell doniósł mi o Herondalach. Will włożył ręce w kieszenie i spojrzał groźnie na Konsula. - To był żart Mortmaina, dać naszej rodzinie ten dom! Bawił się nami. Czemu nie miałby powiększyć żartu do większych rozmiarów? - Tutaj, Josiah – powiedziała Charlotte, wskazując na jednym z papierów,

leżących na biurku przed nią. Mapa Walii. – Tu jest Lake Lyn w Idrysie, a tu – jezioro Tal-y-Llyn, u stóp Cadair Idris. - Llyn oznacza jezioro – uzupełniła Cecily z rozdrażnieniem w głosie. – Nazywamy je również Llyn Mwyngil, a niektórzy Tal-u-Llyn. - Prawdopodobnie są inne miejsca na świecie, które mają w nazwie Idris – rzucił Konsul, zanim zdał sobie sprawę, że kłóci się z piętnastolatką i ustąpił. - Ale ta jedna coś znaczy – powiedział Will. – Mówi się, że jeziora otoczone przez góry są bezdenne – góra sama w sobie jest pusta, ale w środku czuwa Cwn Annwn14, Ogar z Podziemi. - Dzikie polowanie15 - powiedziała Charlotte. - Tak – Will zgarnął swoje czarne włosy do tyłu. – Jesteśmy Nephilim. Wierzymy w legendy, mity. Wszystkie historie są prawdziwe. Gdzie lepiej, niż w pustych górach, już kojarzonych z czarną magią i zwiastunami śmierci, ukryć siebie i swoje urządzenia? Nikomu dziwne odgłosy z gór nie wydawały by się nie na miejscu, a nikt z miejscowych nie dociekałby. Co innego sprowadziłoby go w tamte tereny? Zawsze zastanawiałem się, czemu zainteresował się naszą rodziną. Może chodziło o zbliżenie się do Nephilim – okazję na zemstę. Nie mógł oprzeć się pokusie. Konsul opierał się o biurko, jego oczy śledziły mapę pod dłoniami Charlotte. - To nie wystarczy. - Nie wystarczy? Nie wystarczy do czego? – krzyknęła Cecily. - By przekonać Clave – wyjaśnił Konsul. – Charlotte, musisz zrozumieć. Kierując siły przeciw Mortmainowi, zakładając, że jest w Walii, musimy zwołać posiedzenie Rady. Nie możemy ryzykować wysyłając mały oddział i obawiać się przewagi liczebnej, szczególnie przeciwko tym kreaturom – jak dużo z nich było tu dzisiejszego ranka, kiedy zostaliście zaatakowani? - Sześć albo siedem, nie licząc tej, która zabrała Tessę – odpowiedziała Charlotte. – Wierzymy, że potrafią się złożyć w jedno, więc były w stanie zmieścić się w małym, ciasnym powozie. - A ja wierzę, że Mortmain nie zdawał sobie sprawy z obecności Gabriela i Gideona Lightwoodów tutaj, więc źle oszacował ilość, którą tu posłał. W innym wypadku moglibyście być martwi. - Lightwoodowie – mruknął Will. – Nie docenił Bridget. Posiekała te stwory, jak indyka na Święto Dziękczynienia. Konsul wyrzucił ręce w górę. - Czytaliśmy zapiski Benedicta Lightwooda. Utrzymuje w nich, że Mortmain zabunkrował się na obrzeżach Londynu, a Mortmain zamierza wysłać swoje siły 14

W mitologii brytańskiej były białymi, czerwonouchymi ogarami-duchami z Annwn, czyli krainy zmarłych. Dzikie Polowanie – mit; głównym jego założeniem – niezależnie od wersji – są łowy, w których udział bierze gromada myśliwychzjaw, w pełnym rynsztunku myśliwskim, gnających konno jak szaleni przez nieboskłon, z towarzyszącymi im psami i innymi nieodłącznymi elementami polowań.

15

przeciwko londyńskiej Enklawie. - Benedict Lightwood popadał w szaleństwo, kiedy to pisał – przerwała Charlotte. – Dlaczego Mortmain miałby podzielić się z nim swoimi prawdziwymi planami? - No i co dalej? – Głos Konsula był zgryźliwy, ale jednocześnie śmiertelnie lodowaty. – Benedict nie miał powodu, by kłamać w swoich własnych dziennikach, Charlotte, których ty nie powinnaś była czytać. Jeśli nie byłabyś tak przekonana, że musisz wiedzieć nawet więcej od Rady, oddałabyś je natychmiast. Taki przejaw posłuszeństwa nie przemawia na twoją korzyść i zwiększa szanse na moje zaufanie tobie. Jeśli musisz, możesz poddać to pod głosowanie na zgromadzeniu Rady, które odbędzie się za dwa tygodnie. - Dwa tygodnie? – Głos Willa podniósł się, był blady, a na jego policzkach pojawiły się czerwone plamy. – Tessa została zabrana dzisiaj. Ona nie ma dwóch tygodni. - Mistrz chce jej nietkniętej. Wiesz to, Will – powiedziała Charlotte cichym głosem. - On chce ją również poślubić! Wolałaby umrzeć niż zostać jego zabawką! Może ją poślubić nawet jutro. - Do diabła, niech i to zrobi! – powiedział Konsul. – Jedna dziewczyna, która nie jest w dodatku Nephilim, nie jest i nie może być naszym priorytetem! - Ona jest moim priorytetem! – odkrzyknął Will. Zapanowała cisza. Cecily mogła usłyszeć dźwięk trzaskających drzew w kominku. Mgła, która majaczyła za oknem miała kolor ciemno-żółty. Twarz Konsula schowana była w cieniu. - Myślałem, że jest narzeczoną twojego parabatai – powiedział bez ogródek. – A nie twoją. Will uniósł głowę. – Jeśli jest narzeczoną Jema, to moim obowiązkiem jest traktować ją jak swoją. To znaczy dla mnie być parabatai. - Och tak – Głos Konsula ociekał sarkazmem. – Taka lojalność jest chlubą. – Potrząsnął głową. – Herondale’owie. Uparci jak skały. Pamiętam, jak twój ojciec chciał poślubić twoją matkę. Nic by go nie powstrzymało, chociaż nie byłą odpowiednią kandydatką do przemiany w Nocną Łowczynię. Miałem nadzieję, że dzieci będą bardziej odpowiedzialne. - Wybacz, że z siostrą nie zgodzimy się z tobą – powiedział Will. – Gdyby nasz ojciec był bardziej uległy, tak jak mówisz, nie bylibyśmy tu teraz. Konsul potrząsnął głową. - To jest wojna – odparł. – Nie akcja ratunkowa. - A to nie jest zwykła dziewczyna – powiedziała Charlotte. – Jest bronią w

rękach wroga. Mówię ci, Mortmain może użyć jej przeciwko nam. - Wystarczy – Konsul chwycił swój płaszcz z oparcia krzesła i narzucił go na siebie. – To jest bezsensowna rozmowa. Charlotte, zwróć uwagę na swoich Nocnych Łowców. – Jego wzrok podążył do Willa i Cecily. – Wydają się być…nadmiernie podnieceni. - Rozumiem, że nie możemy skłonić cię do współpracy, Konsulu – Twarz Charlotte była jak wyciosana w kamieniu. – Ale pamiętaj, że cię ostrzegałam i poinformowałam o sytuacji. Jeśli okaże się, że mieliśmy rację i twoja ignorancja spowoduje katastrofę, wtedy wszystkie konsekwencje poniesiesz ty. Cecily spodziewała się, że Konsul zareaguje złością, zamiast tego narzucił tylko kaptur, chowając się pod nim. - To właśnie znaczy być Konsulem, Charlotte. *** Krew. Krew na kamiennych płytach podwórza. Krew plamiąca schody domu. Krew na liściach w ogrodzie, pozostałości, które zostały po szwagrze Gabriela, leżące w kałużach krzepnącej krwi, gorące strumienie krwi rozbryzgujące się na Lightwoodzie, kiedy strzała, którą wypuścił, utkwiła w oku jego ojca. - Żałujesz swojej decyzji pozostania w Instytucie, Gabrielu? – Zimny, znajomy głos uciął myśli chłopaka i spojrzał w górę, łapiąc krótki oddech. Konsul stał nad nim, otoczony przez słabe słoneczne światło. Ubrany był w ciężki płaszcz, okulary, patrzył na Gabriela tak, jakby zrobił coś, co by go rozbawiło. - Ja… - Gabriel wziął kolejny oddech, zmagając się ze słowami. – Nie, oczywiście, że nie. Konsul uniósł brew. - Więc to dlatego jesteś po tej stronie kościoła, przyczajony, w zakrwawionych ubraniach, bojąc się, że ktoś mógłby cię znaleźć. Gabriel zerwał się na nogi, wdzięczny za ścianę, o którą mógł się oprzeć. Spojrzał na Konsula. - Sugerujesz, że nie walczyłem? Że uciekłem? - Nic nie sugeruję – powiedział łagodnie Konsul. – Wiem, że zostałeś. Wiem, że twój brat został zraniony. Gabriel wziął krótki, urywany oddech, a oczy Konsula się zwęziły. - Ach – zaczął – Więc to tak? Widziałeś, jak umiera twój ojciec, więc myślałeś, że zobaczysz śmierć brata? Gabriel miał ochotę zaryć dłońmi w ścianę. Chciał uderzyć Konsula w tę jego obłudną, fałszywie współczującą twarz. Chciał pobiec na górę i rzucić się koło łóżka

brata tak, jak Will klęczał przy łóżku Jema, dopóki Gabriel go stamtąd nie wyciągnął. William był lepszym bratem dla Jamesa, niż Gideon kiedykolwiek był dla swojego pomyślał z goryczą - a nie było między nimi więzów krwi. To spowodowało jego powrót do Instytutu, do jego kryjówki za stajnią. Był pewien, że nikt nie będzie go tu szukał. Mylił się. Ale robił to często, co robi różnicę ten kolejny raz? - Widziałeś, jak twój brat krwawił – zaczął Konsul tym samym głosem. - I przypomniałeś sobie… - Zabiłem swojego ojca – odparł Gabriel. – Posłałem strzałę w jego oko, rozlałem jego krew. Myślisz, że nie wiem co to znaczy? Jego krew będzie wołać mnie z ziemi, jak krew Abla wołała Kaina. Wszyscy mówią, że nie był już moim ojcem, ale ciągle były w nim jego szczątki. Był jednym z Lightwoodów. A Gideon mógł dzisiaj zginąć. Mogłem go stracić. - Wiedziałeś co mam na myśli - powiedział Konsul - Kiedy mówiłem o Charlotte i jej odmowie względem dostosowania się do prawa. To mogło kosztować kogoś życie. Mogłaby poświęcić życie twojego brata, dla swojej dumy. - Nie wydaje się być dumna. - Więc dlatego to napisałeś? – Konsul wyciągnął ze swego płaszcza pierwszy list, który napisał do niego wraz z Gideonem. Spojrzał na niego ze wzgardą, a potem upuścił go na ziemię. – To niedorzeczna wiadomość, próbowałeś mnie zdenerwować? - A podziałało? Przez moment Gabriel myślał, że Wayland go uderzy. Ale złość tak szybko jak się pojawiła, zniknęła z oczu mężczyzny; kiedy odezwał się ponownie, był spokojny. - Powinienem przepuszczać, że nie mogę liczyć na odpowiednią reakcję po szantażu u Lightwooda. Twój ojciec by tego dobrze nie przyjął. Przyznaję myślałem, że jesteś słabszy. - Jeśli masz zamiar spróbować czegoś innego, nie kłopocz się – oznajmił Gabriel. – Nie ma sensu. - Naprawdę? Jesteś lojalny Charlotte Branwell, po tym, co jej rodzina zrobiła twojej? Mógłbym się tego spodziewać po Gideonie – jest jak twoja matka. Zbyt ufny z natury. Ale nie po tobie, Gabrielu. Od ciebie oczekiwałem więcej dumy, przez wzgląd na pochodzenie. Gabriel oparł głowę o ścianę. - Nie ma nic – odparł. – Rozumiesz? Nie ma nic w korespondencji Charlotte, co by cię zainteresowało, by zainteresowało kogokolwiek. Powiedziałeś, że mógłbyś nas zniszczyć, gdybyśmy nie dostarczali ci raportów, ale nie ma z czego ich zdawać. Nie dałeś nam wyboru. - Mogłeś powiedzieć mi prawdę. - Nie chciałbyś jej słyszeć – odpowiedział Gabriel. – Nie jestem głupi, nie

jestem moim bratem. Chcesz się pozbyć Charlotte z Instytutu, ale wolałbyś nie być tym, który to zrobi. Chciałbyś odkryć jej udział w czymś nielegalnym. Ale prawda jest taka, że nie ma czego odkrywać. - Prawda jest pojęciem względnym. Prawda może być odkryta, z pewnością, ale może być również stworzona. Gabriel rzucił spojrzenie na twarz Konsula. - Wolałbyś, żebym ci skłamał? - Och, nie – zaprzeczył Konsul. – Nie mnie – położył rękę na ramieniu chłopaka. – Lightwoodowie zawsze byli honorowi. Twój ojciec popełniał błędy. Nie powinieneś za nie płacić. Pozwól zwrócić sobie to, co straciłeś. Mógłbym zwrócić ci posiadłość Lightwoodów, dobre imię twojej rodziny. Mógłbyś żyć w tym domu razem z bratem i siostrą. Nie musiałbyś być dłużej zależny i zdany na łaskę Enklawy. Łaska. Gorzkie słowo. Gabriel pomyślał o krwi brata, rozlanej na betonowych płytach Instytutu. Gdyby Charlotte nie była tak nierozsądna, tak zdeterminowana by wziąć zmienną dziewczynę pod dach Instytutu, mimo sprzeciwu Clave i Konsula, Mistrz nie posłałby swych sił przeciw nim. Krew Gideona nie zostałaby rozlana. W zasadzie, szeptał cichy głosik w jego głowie, gdyby nie Charlotte, sekret mojego ojca nie ujrzałby światła dziennego. Benedict nie zostałby zmuszony do zdrady Mistrza. Nie zostałby odcięty od swojego lekarstwa na astriolę. Nigdy by się nie zmienił. Jego synowie nigdy nie dowiedzieliby się o jego grzechach. Lightwoodowie mogli by żyć dalej w błogiej nieświadomości. - Gabrielu – rzekł Konsul. – Ta oferta dotyczy tylko ciebie. Musi być zachowana w sekrecie przed twoim bratem. On jest jak twoja matka, zbyt lojalny. Lojalny Charlotte. Jego lojalność może w jego przypadku zapunktować, ale nie pomoże nam. Powiedz mu, że znudziły mnie wasze wyskoki; że nie oczekuje już żadnych działań z waszej strony. Umiesz dobrze kłamać – uśmiechnął się z pewnością. – Jestem pewny, że umiesz go przekonać. Co na to powiesz? Gabriel zacisnął szczękę. - Co miałbym zrobić? *** Will wiercił się w fotelu przy łóżku Jema. Był tu już od wielu godzin, jego plecy sztywniały, ale nie chciał się oddalać. Jem mógłby się obudzić i oczekiwać jego obecności. Przynajmniej było ciepło. Bridget napaliła w kominku; wilgotne drewno trzeszczało i trzaskało, sporadycznie strzelając iskierkami. Noc za oknem była ciemna, bez niebieskich cieni czy chmur. Za szybą malowała się tylko ciemność. Skrzypce Jema stały oparte o jego łóżko, a jego laska, ciągle ubrudzona krwią

podczas walki stała obok. Jem leżał oparty o poduszki, bez kolorów na jego bladej twarzy. Will czuł się tak, jakby widział go po raz pierwszy od dawna, jak wtedy, kiedy zauważa się zmiany na znajomej twarzy, zanim stają się one z powrotem normalne. Jem był tak chudy – jak Will mógł tego nie zauważyć? – kości ostro rysowały się na jego twarzy, policzki, broda, szczęka i czoło, wszystkie zagłębienia i kąty były widoczne. Zamknięte powieki przybrały siny kolor, tak samo jak usta. Jego obojczyki rysowały się mocno, jak dzioby statków. William zganił sam siebie. Jak mógł nie zdawać sobie sprawy z tych miesięcy, kiedy umierał Jem – tak szybko, tak wcześnie? Jak mógł tego wszystkiego nie zauważyć? - Will – Dobiegł go szept ze strony drzwi. Obrócił się i zobaczył stojącą tam Charlotte, w zasadzie tylko jej głowę. - Jest ktoś… kto przyszedł tu zobaczyć się z tobą. Zamrugał, kiedy Charlotte się przesunęła, a Magnus Bane wszedł do pokoju. Przez chwilę William nie mógł wymyślić, co powiedzieć. - Mówi, że go wzywałeś – powiedziała Charlotte trochę niepewnie. Magnus stanął, patrząc obojętnie, w ciemno-grafitowym garniturze. Powoli zsunął ciemnoszare rękawiczki, ze szczupłych, opalonych dłoni. - Tak, wzywałem go – powiedział Will, czując się tak, jakby się budził. – Dziękuję, Charlotte. Charlotte spojrzała na niego z mieszaniną sympatii i niewypowiedzianych słów ,Otrząśnij się, Willu Herondale' i wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. - Przyszedłeś – powiedział William, świadomy tego, jak głupio to zabrzmiało. Nigdy nie lubił ludzi, którzy mówili oczywiste rzeczy na głos, a teraz zrobił to samo. Nie mógł odeprzeć od siebie zawstydzenia, które powodowało, że czuł się zmieszany. Widząc Magnusa tutaj, na środku sypialni Jema, to jak zobaczyć żołnierza faerie siedzącego pośród adwokatów w białych perukach w Old Baileyl. Magnus rzucił swoje rękawiczki na stolik i skierował się w stronę łóżka. Wyciągnął rękę, by oprzeć się o jedną z kolumn, kiedy patrzył w dół na Jema, bladego jak ściana, jakby już jedną nogą był w grobie. - James Carstairs – powiedział, mrucząc pod nosem, jakby te słowa miały jakąś moc. - On umiera – rzekł William. - To dość oczywiste. – To mogłoby zabrzmieć bezdusznie, ale słychać było smutek w głosie Magnusa, smutek, który zbliżył Willa do niego. – Myślałem, że mówiłeś, że ma on jeszcze kilka dni, może tygodni. - To nie tylko brak lekarstwa. – Głos Willa brzmiał szorstko; odchrząknął. – W zasadzie mamy go jeszcze trochę i podaliśmy mu je. Ale po południu stoczyliśmy walkę, stracił sporo krwi, co go osłabiło. Nie jest wystarczająco silny, boimy się, że nie poradzi sobie.

Magnus sięgnął w stronę Jema i z wielką delikatnością uniósł dłoń chorego. Na jasnej skórze jego palców były blizny, białe żyły jak mapa znaczyły jego nadgarstki. - Czy on cierpi? - Tego nie wiemy. - Może byłoby dla niego lepiej, gdyby umarł. – Czarownik spojrzał na Williama, jego ciemnymi złoto-zielonymi oczami. – Każde życie kiedyś się kończy, Will. Kiedy go wybierałeś, wiedziałeś, że umrze przed tobą. William patrzył przed siebie. Czuł, jakby spadał w dół ciemnego tunelu, który nie ma końca, żadnych krawędzi, by spowolnić upadek. - Więc myślisz, że to byłoby dla niego najlepsze. - Will – Głos Magnusa był delikatny, lecz naglący. – Poprosiłeś, żebym tu przyszedł, bo miałeś nadzieję, że mogę mu pomóc? Will spojrzał na niego bezwiednie. - Nie wiem, czemu to zrobiłem – powiedział. – Nie sądzę, iż dlatego, bo wierzyłem, że jest coś, co można zrobić. Myślę, że jesteś jedyną osobą, która może zrozumieć. Magnus wyglądał na zaskoczonego. - Jedyny, który może zrozumieć? - Żyjesz tak długo – zaczął Will. – Musiałeś widzieć tak wiele umierających osób, tak dużo, których kochałeś. Ale przetrwałeś i ruszyłeś dalej. Magnus wciąż był zdziwiony. - Wezwałeś mnie, czarownika, tutaj do Instytutu, zaraz po bitwie, która zmiotła prawie was wszystkich, żeby porozmawiać? - Z tobą łatwo mi się rozmawia – odpowiedział Will. – Nie mogę nawet powiedzieć czemu. Magnus wolno potrząsnął swoją głową i oparł się o ramę łóżka. - Jesteś tak młody – wymruczał. – Chyba żaden z Nocnych Łowców nigdy nie wezwał mnie tylko po to, by porozmawiać i razem czuwać. - Nie wiem co robić – powiedział William. – Mortmain zabrał Tessę, wierzę, że wiem, gdzie ona może być. Jedna część mnie chce jedynie po nią iść. Ale nie mogę zostawić Jema. Przysięgałem to. I co, jeśli obudzi się w nocy i dowie się, że nie ma mnie tu? – Wyglądał jak zagubione dziecko. – Pomyśli, że zostawiłem go z własnej woli, nie martwiąc się o to, czy umrze. Nie wiedziałby. Jeśli mógłby mówić, czy powiedziałby mi, że mam iść po Tessę? Czy to nie jest to, czego by chciał? – Will schował twarz w dłoniach. – Nie wiem tego, to rozrywa mnie na pół. Magnus patrzył na niego w ciszy przez długi moment. - Czy on wie, że kochasz Tessę?

- Nie – Will uniósł głowę, zszokowany. – Nie. I nigdy się o tym nie dowie. To nie jest jego problem. Magnus wziął głęboki oddech i przemówił łagodnie. - Will. Zapytałeś mnie o wiedzę, która posiada ktoś, kto przeżył wiele pokoleń i pochował sporo swoich miłości. Mogę ci powiedzieć, że koniec życia to suma miłości, które w nie włożyłeś. Cokolwiek myślisz, bycie tutaj, gdy życie Jema się kończy nie jest ważne. Byłeś z nim w każdym jego momencie. Odkąd go poznałeś, nie zostawiłeś go, ani nie przestałeś kochać. To się naprawdę liczy. - Naprawdę tak sądzisz? – spytał Will, zastanawiając się. – Czemu jesteś dla mnie taki miły? Wciąż jestem ci dłużny przysługę, prawda? Pamiętam, wiem o tym, ale nigdy nie poprosiłeś o odwdzięczenie się. - Nie prosiłem? – spytał Magnus i uśmiechnął się do niego. – Will, traktujesz mnie jakbym był człowiekiem, osobą taką, jak ty sam jesteś; Nocni Łowcy rzadko mają taki stosunek do czarowników. Nie jestem tak bezduszny, by poprosić chłopca ze złamanym sercem o przysługę. Choć sądzę, że ten chłopiec pewnego dnia będzie bardzo dobrym mężczyzną. Więc powiem ci to. Zostanę tu, kiedy pójdziesz, będę czuwał przy Jemie zamiast ciebie, a kiedy się obudzi, powiem mu, gdzie się udałeś i że robisz to dla niego. I zrobię, co mogę, by pomóc mu przeżyć. Nie mam yin fen, ale uprawiam magię, możliwe, że w księdze zaklęć jest coś, czego mógłbym użyć, by mu pomóc. - To wielka przysługa – odparł Will. Magnus wyprostował się, przyglądając się Jem’owi. Na jego twarzy widniał smutek, chociaż zwykle była wesoła, sardoniczna lub obojętna. Ten smutek zdziwił Willa. - „Bo czyż nie dlatego właśnie tamten ból zdołał mnie tak łatwo dosięgnąć i tak głęboko przeniknąć, że rozlałem duszę moją jak wodę na piasku, kochając istotę śmiertelną tak, jakby nigdy nie miała umrzeć?” – wyrecytował Magnus. Will spojrzał na niego. - Co to było? - Wyznania świętego Augusta – odpowiedział Magnus. – zapytałeś mnie, jak będąc nieśmiertelnym, przetrwałem tyle śmierci. To nie jest wielka tajemnica. Wytrzymujesz to, co pozornie nie jest możliwe do wytrzymania i cierpisz. To wszystko. – Odsunął się od łóżka. – Dam ci chwilę sam na sam z nim, by się pożegnać. Będę czekał w bibliotece. Will skinął głową bez słowa, Magnus wziął rękawiczki i obrócił się, opuszczając pokój. Myśli Willa spędziły jak szalone. Ponownie spojrzał na Jema, leżącego nieruchomo w łóżku. Muszę pogodzić się z tym, że to koniec, pomyślał. Jego myśli wydawały się być puste i odległe. Muszę zaakceptować fakt, że Jem nigdy więcej na mnie nie spojrzy, nie przemówi do mnie. Wytrzymujesz to, co pozornie jest niemożliwe do wytrzymania i cierpisz. To wszystko.

To wszystko ciągle wydawało się nierealne, jakby to był sen. Wstał i schylił się nad Jemem. Dotknął delikatnie policzka swojego parabatai. Był zimny. - Atque in perpetuum, frater, ave atque vale – wyszeptał. Słowa wiersza nigdy nie wydawały się tak pasujące. Na wieki wieków, mój bracie, witaj i żegnaj. William zaczął się prostować, by odwrócić się od łóżka. Kiedy to robił, poczuł uścisk na nadgarstku. Spojrzał w dół i zobaczył rękę Jema, ściskającą jego własną. Przez moment był zbyt zszokowany, by zrobić coś poza gapieniem się. - Jeszcze nie umarłem, Will – powiedział Jem cichym głosem, cienkim, ale silnym jak stal. – Co Magnus miał na myśli, pytając cię, czy wiem, że jesteś zakochany w Tessie?

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Dillay Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 11

Obawiając się nocy ,,Choć moja dusza może pogrążyć się w ciemnościach, wzrośnie do doskonałego światła; Kochałem gwiazdy zbyt czule by obawiać się nocy.'' — Sarah Williams, “Stary Astronom”

-Will? Po tak długiej ciszy, przerywanej jedynie przez nierówny oddech Jema, Will myślał, że to tylko jego własna wyobraźnia, głos jego najlepszego przyjaciela mówiący do niego w półmroku. Gdy tylko Jem poluzował swój chwyt na nadgarstku Willa, William opadł na fotel obok łóżka. Jego serce waliło, w połowie z ulgi, a w połowie z chorobliwego strachu. Jem odwrócił głowę na poduszce w jego stronę. Oczy miał ciemne, ich srebro zostało pochłonięte przez czerń. Przez chwilę obaj młodzi mężczyźni po prostu patrzyli się na siebie. To było tylko jedne ciche zaangażowanie w walkę, pomyślał Will, kiedy jego myśli uciekły i nieuchronność wzięła górę. - Will – powtórzył Jem i zakaszlał, zasłaniając dłonią usta. Kiedy ją odsunął, na jego palcach była krew. – Czy ja śniłem? William wyprostował się. Jem brzmiał tak wyraźnie, tak pewnie. Co Magnus miał na myśli pytając cię czy wiem o tym, że jesteś zakochany w Tessie? Ale to było tak, jakby ten wybuch siły go opuścił i brzmiał on teraz na oszołomionego i zadziwionego. Jem naprawdę słyszał to, co powiedział do niego Magnus? A jeśli tak, to czy była jakakolwiek szansa, aby wcisnąć mu to jako sen lub halucynację? Myśli Willa były przepełnione mieszaniną ulgi i rozczarowania. - Co ci się śniło? Jem spojrzał na swoją zakrwawioną dłoń i powoli zacisnął ją w pięść.

- Walka na dziedzińcu. Śmierć Jessamine. I zabrali ją, prawda? Tessę. - Tak – wyszeptał Will i powtórzył słowa Charlotte wypowiedziane do niego wcześniej. Podniosły go one na duchu, być może zrobią to samo z Jemem. – Tak, ale nie sądzę, żeby ją skrzywdzili. Pamiętaj, potrzebuje jej jako całą i zdrową. - Musimy ją znaleźć. Wiesz o tym, Will. Musimy… - Jem zmagał się z utrzymaniem w pozycji siedzącej i natychmiast zaczął znowu walczyć z kaszlem. Krew pobrudziła białą kołdrę. William przytrzymał wątłe ciało Jema i trzęsące się ramiona, aż kaszel przestał szarpać jego ciałem. Następnie wziął jedną z wilgotnych ściereczek na stoliku i zaczął czyścić Jemowi ręce. Gdy dotarł do wytarcia krwi z twarzy parabatai, James delikatnie wziął od niego ściereczkę i spojrzał na niego z powagą. – Nie jestem dzieckiem, Will. - Wiem. – William zabrał ręce. Nie mył się od czasu ich walki na dziedzińcu i zaschnięta krew Jessamine zmieszała się na palcach ze świeżą krwią Jema. James wziął głęboki oddech. Zarówno on jak i Will czekali na kolejny spazm kaszlu, ale kiedy nie nadszedł, Jem powiedział: - Magnus powiedział, że jesteś zakochany w Tessie. Czy to prawda? - Tak – powiedział Will czując się, jakby spadał z klifu. – Tak, to prawda. Oczy Jema były szeroko otwarte i świeciły w ciemności. - Czy ona cię kocha? - Nie – głos Willa załamał się. – Powiedziałem jej, że ją kocham, ale ona nigdy nie zawahała się co do ciebie. Tylko ciebie kocha. Jem rozluźnił chwyt na tkaninie. - Powiedziałeś jej – rzucił. – Że jesteś w niej zakochany. - Jem… - Kiedy to się stało i co cię do tego zmusiło? - To było zanim dowiedziałem się o waszych zaręczynach. W dniu dniu, w którym okazało się, że nie ma żadnej klątwy – mówił Will niepewnie – Poszedłem do Tessy i powiedziałem, że ją kocham. Była tak miła mówiąc mi, że kocha ciebie, a nie mnie i że już się zaręczyliście. – Will spuścił wzrok. – Nie wiem czy uczyni to dla ciebie jakąś różnicę, James. Ale naprawdę nie miałem pojęcia, że ci na niej zależy. Byłem całkowicie opętany moimi własnymi uczuciami. Jem przygryzł swoja wargę, aż zbielała. - Wybacz mi, że pytam, ale to nie jest chwilowy kaprys, przemijająca fantazja…? – Urwał, patrząc na twarz Willa. – Nie – mruknął. – Widzę, że nie jest. - Kocham ją na tyle, że kiedy zapewniła mnie, że będzie z tobą szczęśliwa, przysiągłem sobie, że już nigdy więcej nie będę mówić o moich pragnieniach, nigdy nie wspomnę o nich słowem lub gestem, nigdy działaniami lub mową nie naruszę jej szczęścia. Moje uczucia się nie zmieniły, a jednak zależy mi na niej i na tobie na tyle,

by nie powiedzieć o tym, czego się dowiedziałeś, ani słowem. – Słowa wypłynęły z ust Willa; wydawało się, że nie było żadnego powodu, aby je odwoływać. Jem go znienawidzi, będzie go nienawidził za prawdę, nie za kłamstwo. Jem wyglądał na dotkniętego. - Przykro mi Will. Tak, bardzo, bardzo przykro. Gdybym tylko wiedział… William opadł na fotel. - Co byś zrobił? - Mógłbym odwołać zaręczyny… - I złamać serca wam obojgu? Jaką przyniosłoby mi to korzyść? Jesteś mi tak bliski, jak druga połowa duszy, Jem. Nie mógłbym być szczęśliwy, gdybyś ty był nieszczęśliwy. A Tessa, ona kocha ciebie. Jakim byłbym okropnym potworem czerpiąc radość z tego, że sprawiam ból dwóm osobom, które kocham najbardziej na świecie, aby po prostu mieć satysfakcję z tego, że jeśli Tessa nie może być moja, nie może być niczyja? - Ale jesteś moim parabatai. Jeśli odczuwasz ból, pragnę to zmienić… - To – powiedział Will – jest jedyna rzecz, w której nie możesz mnie pokrzepić. Jem pokręcił głową. - Ale jak mogłem tego nie zauważyć? Mówiłem ci, wiedziałem, że te ściany wokół twojego serca runą. Myślałem... Myślałem, że wiedziałem dlaczego; mówiłem ci, że zawsze wiedziałem, że niesiesz ciężar i wiedziałem, że poszedłeś zobaczyć się z Magnusem. Myślałem, że być może znalazłeś jakieś wykorzystanie jego magii, aby uwolnić się od jakiejś wyimaginowanej winy. Gdybym kiedykolwiek wiedział, że to z powodu Tessy, musisz wiedzieć Will, nigdy nie żywiłbym do niej uczuć. - Jak mógłbyś się domyślić? – Nieszczęśliwy, pomyślał Will, ale poczuł się wolny, jakby pozbył się ciężkiego brzemienia. - Zrobiłem wszystko co mogłem, aby to ukryć i zaprzeczyć temu. Ty nigdy nie kryłeś się ze swoimi uczuciami. Patrząc wstecz to było jasne i proste, a jednak nigdy tego nie dostrzegłem. Byłem zdumiony, kiedy Tessa powiedziała mi, że się zaręczyliście. Zawsze byłeś źródłem dobrych rzeczy w moim życiu, James. Nigdy nie sądziłem, że będziesz źródłem bólu i, co najgorsze, nigdy nie myślałem o twoich uczuciach. I to dlatego byłem tak ślepy. Jem zamknął swoje oczy. Jego powieki były jak pergamin. - Jestem zasmucony twoim bólem – zaczął – Ale cieszę się, że ją kochasz. - Cieszysz się? - To wszystko ułatwia – powiedział Jem. – Aby poprosić cię, żebyś zrobił to co chcę, żebyś zrobił: zostawił mnie i poszedł po Tessę. - Teraz? W takim stanie? James, chociaż było to niewiarygodne, uśmiechnął się. - Czy nie to robiłeś, kiedy złapałem cię za rękę?

- Ale nie wierzyłem, że odzyskasz przytomność. To różnica. Nie mogę cię zostawić w takim stanie; nie możesz stawać do walki w pojedynkę, gdziekolwiek byś miał…. Jem wyciągnął rękę i przez chwilę Will myślał, że sięga po jego dłoń, ale zamiast tego on zacisnął palce na materiale rękawa przyjaciela. - Jesteś moim parabatai – powiedział. – Powiedziałeś, że mogę cię prosić o wszystko. - Ale przysięgałem pozostać z tobą. Jeśli coś innego niż śmierć oddzieli mnie od ciebie... - Śmierć nas rozdzieli. - Wiesz, że słowa przysięgi pochodzą z dłuższego fragmentu – powiedział Will. – „Błagaj mnie, żebym cię nie zostawił, albo powrócił po ciebie: dokąd pójdziesz, pójdę.” Jem krzyknął z całej pozostałej mu siły. - Nie możesz pójść tam, gdzie ja idę! Nawet nie chciałbym tego dla ciebie! - Ani ja nie mogę odejść i zostawić cię na pewną śmierć! Właśnie. Will powiedział to, powiedział to słowo, uznał tę możliwość. Śmierć. - Nikomu innemu nie mogę z tym zaufać. – Oczy Jema były szkliste, rozgorączkowane, niemal dzikie. – Czy uważasz, że nie wiem, że jeśli ty po nią nie pójdziesz to nikt tego nie zrobi? Myślisz, że mnie nie zabija to, że nie mogę iść lub przynajmniej pójść z tobą. – Pochylił się do Willa. Jego skóra była blada jak matowy abażur lampy, zdawało się jakby światło biło od niego z jakiegoś wewnętrznego źródła. Przesunął dłońmi po narzucie. - Weź moje ręce, Will. William tępo zacisnął swoje dłonie wokół Jema. Wyobraził sobie, że mógłby poczuć pulsujący ból w runie parabatai na jego piersi, jakby wiedziała to czego, on nie wiedział i ostrzegała go o nadchodzącym cierpieniu. Cierpieniu tak wielkim, że nie mógł sobie wyobrazić, jak by mógł je wytrzymać i z nim żyć. Jem jest moim wielkim grzechem, powiedział Magnusowi i to teraz było karą za to. Myślał, że strata Tessy było jego pokutą; nie myślał, jak to będzie, kiedy straci ich oboje. - Will – powiedział Jem. – Przez te wszystkie lata starałem się dać ci to, czego ty nie mogłeś dać sobie. Dłonie Willa zacisnęły się na Jema, które były cienkie jak wiązki gałązek. - I co to jest? - Wiara – powiedział Jem. – To, że jesteś lepszy niż ci się wydawało. Przebaczenie, że nie musisz wiecznie siebie karać. Zawsze cię kochałem, Will, nieważne co zrobiłeś. I teraz potrzebuję, byś zrobił dla mnie to, czego sam nie mogę zrobić dla siebie. Abyś był moimi oczami, gdy ich nie mam. Abyś był moimi rękoma, gdy nie mogę użyć własnych. Abyś był moim sercem, kiedy moje przestanie bić.

- Nie – zaczął Will gwałtownie – Nie, nie, nie. Nie będę żadną z tych rzeczy. Twoje oczy będą widzieć, twoje ręce będą czuć, twoje serce będzie bić. - Ale jeśli nie, Will… - Gdybym mógł się rozdwoić, zrobiłbym to, połowa mnie by pozostała z tobą, a druga szukałaby Tessy… - Połowa ciebie nie byłaby dobra dla żadnego z nas – powiedział Jem. – Nie ma nikogo innego, komu mógłbym zaufać, aby po nią poszedł, nikogo kto oddał by własne życie, jak ja bym to zrobił, żeby ją uratować. Poprosiłbym cię, żebyś podjął się tej misji, nawet jakbym nie znał twoich uczuć, ale będąc pewnym, że kochasz ją tak samo, jak ja, Will, ufam ci nade wszystko i wierzę w ciebie nade wszystko wiedząc, że jak zawsze twoje serce jest zespolone z moim w tej sprawie. Wo men shi jie bai xiong di – jesteśmy więcej niż braćmi, Will. Podejmując tę podróż, nie podejmujesz jej sam, ale my obaj. - Nie mogę zostawić cię samego stawiającego czoła śmierci – wyszeptał Will, ale wiedział, że został pokonany; piaski jego woli się wyczerpały. Jem dotknął runy parabatai na swoim ramieniu, znajdującą się pod cienkim materiałem jego koszuli nocnej. - Nie jestem sam – powiedział. – Gdziekolwiek jesteśmy, jesteśmy jednym. Will powoli się podniósł. Nie mógł uwierzyć, że robi to, co robi, ale było to tak jasne jak obwódki wokół czarnych oczu Jema. - Jeśli jest jakieś życie po tym – zaczął – Pozwól mi się w nim poznać, Jamesie Cairstairs. - Tam będzie inne życie – Jem wyciągnął swoją dłoń i przez moment ściskali swoje ręce tak, jak robili to podczas ich rytuału parabatai, sięgając poprzez dwa pierścienie ognia splatając ze sobą swoje palce. - Świat jest kołem – powiedział. – Kiedy wzrastamy lub spadamy, robimy to razem. William zacisnął palce na dłoni Jema. - No cóż – rzekł przez zaciśnięte gardło. – Od kiedy powiedziałeś, że będzie inne życie dla mnie, módlmy się, żebym nie uczynił w nim tak olbrzymiego bałaganu, jaki mam w tym. Jem uśmiechnął się do niego tym uśmiechem, który zawsze, nawet w najczarniejsze dni Willa, uspokajał go. - Myślę, że jest jeszcze dla ciebie nadzieja, Willu Herondale. - Postaram się nauczyć jak ją zdobyć bez twojej pomocy. - Tessa – powiedział Jem. – Ona również zna rozpacz i nadzieję. Możecie się uczyć od siebie nawzajem. Znajdź ją, Will i powiedz jej, że zawsze ją kochałem. Jeśli czemuś warto błogosławić, to błogosławię wam obojgu.

Ich oczy spotkały się na krótką chwilę. Will nie mógł się zdobyć na pożegnanie lub cokolwiek innego. Chwycił Jema po raz ostatni za rękę, a kiedy to sobie uświadomił, odwrócił się i ruszył do drzwi. *** Konie były trzymane na zewnątrz za Instytutem. W trakcie dnia było to terytorium Cyrila, gdzie reszta z nich rzadko się zapuszczała. Stajnia była kiedyś plebanią i podłogę z nierównego kamienia zamiatano, doskonale czyszczono. Boksy znajdowały się wzdłuż ścian, jednak tylko dwa były zajęte: jeden przez Baliosa, a inny przez Xanthosa, oboje twardo spali, lekko machając swoimi ogonami, tak jak to robią konie podczas snu. Ich żłoby były wypełnione świeżym sianem, a lśniący, wypolerowany do perfekcji sprzęt do osiodłania koni wisiał na ścianie. Will postanowił, że jeśli wróci z misji żywy, to upewni się, że powie Charlotte o tym, jak świetnie spisuje się Cyril. Will obudził Baliosa cichym szeptaniem i wyciągnął go z jego boksu. Był nauczony jak osiodłać i nałożyć uzdę koniowi, gdy był jeszcze chłopcem - zanim przyszedł do Instytutu. Pozwolił, by jego umysł błądził daleko, gdy robił to teraz, poprawiając puśliska, sprawdzając obydwie strony siodła i dociągając dokładnie popręg pod Bailosem. Nie zostawił żadnego listu, żadnej wiadomości dla kogoś z Instytutu. Jem powie im, gdzie poszedł i Will stwierdził, że teraz, kiedy najbardziej potrzebował słów, które zazwyczaj znajdował tak łatwo, żadne mu nie przychodziły na myśl. Nie mógł sobie wyobrazić siebie mówiącego do widzenia, więc myślami krążył wokół tego, co zapakował do torby przy siodle: ubrania, czystą koszulę i kołnierz (kto wie kiedy trzeba będzie wyglądać jak dżentelmen?), dwie stele, tyle broni ile udało mu się zmieścić, chleb, ser, suszone owoce i pieniądze przyziemnych. Gdy Will zapiął popręg, Balios podniósł głowę i zarżał. Will odwrócił się. Drobna, kobieca figura stała w drzwiach stajni. Podczas, gdy Will patrzył się na nią, ona uniosła prawą rękę i czarodziejskie światło rozbłysło jej dłoni, oświetlając jej twarz. To była Cecily, owinięta w niebieski, aksamitny płaszcz. Miała rozpuszczone włosy, a jej stopy wystające spod rąbka płaszcza były gołe. Wyprostował się. - Cecy, co ty tu robisz? Zrobiła krok do przodu, a następnie zatrzymała się w progu, spoglądając w dół na jej bose stopy. - Mogłabym cię zapytać o to samo. - Lubię mówić do koni w nocy. Są dobrymi towarzyszami. A ty nie powinnaś wychodzić na zewnątrz w koszuli nocnej. Lightwoodowie przechadzają się tymi korytarzami.

- Bardzo zabawne. Gdzie się wybierasz, Will? Jeśli zamierzasz szukać więcej yin fen, zabierz mnie ze sobą. - Nie idę szukać yin fen. Zrozumienie zaświtało w jej niebieskich oczach. - Jedziesz po Tessę. Do Cadair Idris. Will pokiwał głową. - Zabierz mnie – powiedziała. – Zabierz mnie ze sobą. Will nie mógł na nią patrzeć; poszedł po wędzidło i uzdę, jego ręce drżały, jak je zdejmował, odwrócił się, i wrócił do Baliosa. - Nie mogę wziąć cię ze sobą. Nie umiesz jeździć na Xanthosie, nie masz szkolenia, a zwykły koń tylko spowolni naszą podróż. - Konie powozu są automatami. Nie łudź się, że je dogonisz… - Nie oczekuję tego. Balios może być najszybszym koniem w Anglii, ale musi odpoczywać i spać. Pogodziłem się już z tym. Nie uda mi się dogonić Tessy w drodze. Mogę mieć tylko nadzieję, że przybędę do Cadair Idris zanim będzie za późno. - Więc pozwól mi jechać za tobą i nie przejmuj się, jeśli mnie wyprzedzisz. - Bądź rozsądna, Cecy! - Rozsądna? – wybuchła. – Wszystko co widzę, to mój brat, który znowu mnie zostawia! Minęły lata, Will! Lata! Przybyłam do Londynu, aby cię odnaleźć, a teraz, kiedy znowu jesteśmy razem, ty wyjeżdżasz! Balios poruszył się niespokojnie, gdy William włożył mu wędzidło do pyska i wsunął uzdę na jego głowę. Will delikatnie położył dłoń na jego szyi. - Will – Cecily brzmiała niebezpiecznie. – Spójrz na mnie. Mam iść i obudzić wszystkich domowników, żeby cię zatrzymali? Przysięgam, że to zrobię. William oparł głowę na szyi konia i zamknął oczy. Czuł zapach siana i koni, i ubrań, i potu, i słodkawy zapach dymu kominka w pokoju Jema, którym przesiąkły jego ubrania. - Cecily – zaczął – Muszę wiedzieć, że jesteś tutaj, tak bezpieczna jak to możliwe, w innym wypadku nie mogę jechać. Nie mogę obawiać się o Tessę przede mną i o ciebie za mną, inaczej strach mnie złamie. Już zbyt wiele tych co kocham jest w niebezpieczeństwie. Zapadła długa cisza. Will mógł słyszeć bicie serca Baliosa, ale nic więcej. Zastanawiał się czy Cecily poszła teraz, czy poszła kiedy jeszcze mówił, być może obudzić domowników. Podniósł głowę. Ale nie, Cecily nadal tam była, stała w tym samym miejscu, czarodziejskie światło świeciło w jej dłoni. - Tessa powiedziała, że wołałeś mnie raz – powiedziała. – Kiedy byłeś chory.

Czemu mnie, Will? - Cecily. – To słowo było delikatnym szeptem. – Przez lata byłaś moim talizmanem. Myślałem, że zabiłem Ellę. Opuściłem Walię, abyś była bezpieczna. Tak długo, jak mogłem sobie wyobrazić, jak dobrze i szczęśliwie dorastasz, ból z tęsknoty za tobą i Mamą, i Tatą był tego warty. - Nigdy nie rozumiałam, dlaczego odszedłeś – powiedziała Cecily. – I myślałam, że Nocni Łowcy są potworami. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego tu przyszedłeś i myślałam, zawsze myślałam, że kiedy będę wystarczająco duża, to przyjdę i będę udawać, że chcę być Nocnym Łowcą tak długo, aż zdołam cię przekonać, abyś wrócił do domu. Kiedy dowiedziałam się o klątwie, nie wiedziałam już co myśleć. Rozumiem, czemu tu przyszedłeś, ale nie rozumiem, czemu tu zostałeś. - Jem… - Ale nawet, gdyby on umarł – zaczęła, a on wzdrygnął się – Nie wróciłbyś do Mamy i Taty, prawda? Jesteś Nocnym Łowcą w każdym calu. Podczas gdy Ojciec nigdy nim nie był. To dlatego byłeś tak uparty w pisaniu do nich. Nie wiesz, jak jednocześnie prosić o przebaczenie i powiedzieć, że nie wracasz do domu. - Nie mogę wrócić do domu, Cecily, lub przynajmniej to nie jest już mój dom. Jestem Nocnym Łowcą. Mam to we krwi. - Wiesz, że jestem twoją siostrą, prawda? – zapytała. – To jest także w mojej krwi. - Mówiłaś, że udajesz. – Obserwował jej twarz przez chwilę i powiedział powoli: - Ale nie robisz tego, prawda? Widziałem cię trenującą, walczącą. Czułaś się tak jak ja. Jakby podłoga Instytutu była pierwszym prawdziwie solidnym gruntem pod twoimi stopami. Jakbyś znalazła miejsce, do którego należysz. Jesteś Nocnym Łowcą. Cecily nic nie powiedziała. Will poczuł jak na jego ustach pojawia się uśmiech. - Cieszę się – powiedział. – Cieszę się, że będzie Herondale w Instytucie, nawet jeśli… - Nawet jeśli nie wrócisz? Will, pozwól mi jechać z sobą, pozwól mi pomóc… - Nie, Cecily. Nie wystarczy, że się zgodziłem, żebyś wybrała to życie, życie walk i niebezpieczeństwa, choć zawsze chciałem, żebyś była bezpieczna? Nie, nie mogę pozwolić ci jechać, nawet jeśli mnie przez to znienawidzisz. Cecily westchnęła. - Nie bądź taki dramatyczny, Will. Musisz zawsze uparcie twierdzić, że ludzie cię znienawidzą, chociaż tego nie zrobią? - Jestem dramatyczny – stwierdził William. – Jeśli nie byłbym Nocnym Łowcą, miałbym przyszłość na scenie. Nie mam wątpliwości, że byłbym witany z uznaniem.

Cecily to nie rozbawiło. Will nie mógł jej winić. - Nie interesuje mnie twoja interpretacja Hamleta – powiedziała. – Jeśli nie mogę iść z tobą to obiecaj mi, że jeśli teraz pójdziesz, to wrócisz. - Nie mogę tego obiecać – przyznał Will. – Ale jeśli będę mógł wrócić do ciebie, zrobię to. I jeśli wrócę, napiszę do Mamy i Taty. Tyle mogę obiecać. - Nie – powiedziała Cecily. – Żadnych listów. Obiecaj mi, że jeśli wrócisz, wrócisz ze mną do Matki i Ojca i powiesz im, czemu odszedłeś i że nie winisz ich oraz że ciągle ich kochasz. Nie proszę cię o to, żebyś wrócił do domu na stałe. Ani ty ani ja nie możemy wrócić do domu na stałe, ale aby ich pocieszyć wystarczy zapytać. Nie mów mi, że jest to niezgodne z przepisami, Will, bo wiem, aż za dobrze, jak lubisz je łamać. - Widzisz? – zapytał Will. – Znasz swojego brata po tym wszystkim. Daję ci słowo, że wszystkie twoje warunki zostaną spełnione, zrobię to, o co prosisz. Jej ramiona i twarz odprężyły się. Wyglądała na małą i bezbronną kiedy opuścił ją gniew, chociaż wiedział, że taka nie była. - I Cecy – powiedział cicho. – Zanim pójdę chcę ci dać jeszcze jedną rzecz. Sięgnął pod swoją koszulę i zdjął naszyjnik, który dał mu Magnus. Zakołysał się, świecąc intensywnym ciemnoczerwonym blaskiem w przyćmionym świetle stajni. - Twój dziewczyński naszyjnik? – spytała Cecily. – No cóż muszę przyznać, że ci on nie pasuje. Podszedł do Cecily i założył jej wisiorek. Rubin ułożył się tak, jakby został wykonany dla niej. Spojrzała na niego, jej oczy były poważne. - Noś to zawsze. Ostrzeże cię, kiedy demony będą blisko – powiedział Will. Pomoże ci chronić się, co jest tym, czego ja chcę i pomoże ci być wojowniczką, co jest tym, czego ty chcesz. Położyła dłoń na jego policzku. - Da bo ti, Gwilym. Byddaf yn dy golli di. - I ty – powiedział. Nie patrząc na nią więcej, odwrócił się do Baliosa i wsiadł na siodło. Cofnęła się, gdy on popędził konia w kierunku drzwi stajni, pochylając głowę przed wiatrem, wygalopował na zewnątrz w noc. *** Ze snu o krwi i metalowych potworach, Tessa obudziła się dysząc. Leżała skulona jak dziecko na kanapie dużego powozu, którego okna były całkowicie zasłonięte aksamitnymi kotarami. Siedzenie było twarde i niewygodne ze sprężynami, które kuły ją w boki przez materiał sukni, podartej i poplamionej. Jej

włosy wisiały strąkami wokół jej twarzy. Po przeciwnej stronie w rogu powozu siedziała nieruchoma, zakapturzona postać, całkowicie okryta grubym, czarnym, futrzanym płaszczem. W powozie nie było nikogo więcej. Tessa walczyła z ogarniającymi ją mdłościami i zawrotami głowy. Położyła rękę na brzuchu i próbowała głęboko oddychać, choć powietrze wewnątrz powozu niewiele pomagało w tym, by uspokoić jej żołądek. Położyła rękę na piersi, czując jak pot spływa po górnej części jej sukienki. - Nie będziesz chorować, prawda? – powiedział ktoś zachrypniętym głosem. – Po chloroformie występują czasem efektu uboczne. Zakapturzona twarz pochyliła się ku niej i Tessa zobaczyła, że to pani Black. Była zbyt zszokowana na schodach Instytutu, by dokładnie poznać oblicze swojego dawnego porywacza. Teraz, gdy mogła go zobaczyć z bliska, zadrżała. Skóra miała zielonkawy odcień, oczy były czarne, a usta obwisłe, przez które było widać szary język. - Gdzie mnie zabierasz? - zażądała Tessa. To było pierwsze pytanie, jakie bohaterki zadawały w Gotyckich powieściach, gdy zostały porwane. To zawsze ją irytowało, ale zdała sobie sprawę, że te słowa mają jednak sens. W tego typu sytuacjach pierwszą rzeczą, jaką chcesz wiedzieć to, gdzie ciebie zabierają. - Do Mortmaina - powiedziała Pani Black. - To wszystkie informacje jakie uzyskasz ode mnie, dziewczyno. Otrzymałam ścisłe instrukcje. To było coś, czego Tessa oczekiwała, ale mimo to czuła ucisk w klatce piersiowej i oddychała płytko. Pod wpływem impulsu odsunęła się od pani Black i odsłoniła okno. Na zewnątrz było ciemno, a księżyc w połowie zakrywały chmury. Krajobraz był górzysty i kanciasty, bez plam światła, które oznaczałyby, że niedaleko znajdują się domy. Stos czarnych kamieni pokrywał ziemię. Tessa sięgnęła nieznacznie w stronę klamki od drzwi i nacisnęła ją: były zamknięte na klucz. - Nie kłopocz się - powiedziała Mroczna Siostra. - Nie możesz otworzyć drzwi, a gdybyś chciała uciec, złapię cię. Jestem teraz o wiele szybsza niż pamiętam. - To w taki sposób zniknęłaś na schodach? - spytała Tessa. - Przy Instytucie? Pani Black posłała jej wywyższający się uśmiech. - Zniknęłam w twoich oczach, a jedynie ruszyłam się szybko i wróciłam. Mortmain dał mi ten dar. - To dlatego to robisz? - Tessa prychnęła. - Z wdzięczności dla Mortmaina? On o tobie nie myśli. Wysłał Jema i Willa by zabili cię, gdy myślał, że powrócisz. W momencie, gdy wypowiedziała imię Jema i Willa, zobaczyła słaby błysk wspomnienia. Została porwana, gdy Nocni Łowcy walczyli desperacko o swoje życia przy schodach Instytutu. Czy odparli atak automatów? Czy którykolwiek z nich był ranny, lub - broń Boże - nie żyje? Ale zapewne wiedziałaby, czułaby to, gdyby coś

takiego stało się z Jemem lub Willem? Była świadoma ich obydwu jakby byli kawałkami jej serca. - Nie - powiedziała pani Black. - To odpowiedź na pytanie w twoich oczach. Nie wiedziałabyś czy któryś z nich żyje, ci śliczni Nocni Łowcy, których tak bardzo lubisz. Ludzie zawsze wyobrażają sobie, że istnieje magiczna więź, jak u parabatai, ale to jak bujanie w obłokach. Gdy ich opuszczałam, walczyli o życia. - Uśmiechnęła się, a jej zęby zalśniły metalicznie w półmroku. - Gdybym nie dostała rozkazów od Mortmaina by przyprowadzać cię całą i zdrową, zostawiłabym cię tam, by cię poćwiartowano. - Dlaczego chciał, żebyś przyprowadziła mnie zdrową? - Ty i te twoje pytania. Niemal zapomniałam, jakie to było denerwujące. Chce jakiś informacji, których tylko ty możesz mu dostarczyć. I wciąż chce cię poślubić. Głupiec z niego. Zrobisz coś dla niego, na co czekał całe życie, coś co mogę sobie tylko wyobrazić. Gdy to zrobisz dostanę to, co od niego chcę, a następnie odejdę. - Nie wiem nic o interesach Mortmaina! Pani Black prychnęła. - Jesteś taka młoda i głupia. Nie jesteś człowiekiem, panno Gray i nie zdajesz sobie sprawy z tego, co możesz zrobić. Mogłyśmy nauczyć cię więcej, ale byłaś zbyt oporna. Znajdziesz się u Mortmaina, mniej pobłażliwego nauczyciela. - Pobłażliwego? - warknęła Tessa. - Pobiłaś mnie do krwi. - Są gorsze rzeczy od bólu fizycznego, panno Gray. Mortmain ma trochę litości. - Właśnie. - Tessa pochyliła się, a jej Mechaniczny Anioł bił dwa razy szybciej pod jej suknią. - Dlaczego spytał ciebie? Wiesz, że nie możesz mu ufać. Wiesz, że może po prostu cię zniszczyć... - Potrzebuje tego, co mi dał - powiedziała pani Black. - I będę robić to, co muszę, by to zdobyć. - Co to jest? - spytała Tessa. Usłyszała śmiech pani Black; jej kaptur opadł i rozpięła kołnierz płaszcza. Tessa czytała w książkach historycznych o głowach nabitych na pale ponad London Bridge, ale nigdy nie wyobrażała sobie, jak okropnie by one wyglądały. Cokolwiek pojawiało się u Pani Black pod głową - która była ucięta - nie było pokryte. Poszarpana, szara skóra zwisała z metalowego kolca, który był wbity w jej czaszkę. Nie miała ciała, jedynie gładki metal, z którego wychodziły dwie ręce. Szare, skórzane rękawiczki, które pokrywały coś w rodzaju dłoni, sterczały z końców jej rąk, dodając im makabrycznego charakteru. Tessa krzyknęła.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Nata262 Korekta: Domi

Rozdział 12

Duchy w drodze ,,Och, zawsze uroczy, zawsze przyjazny! Powiedź, Czy w Niebie przestępstwem jest kochać zbyt mocno? Nieść zbyt wiele czułości lub zbyt zdecydowane mieć serce, By grać kochanka lub po części Rzymianina? Czy nie ma żadnego jasnego znaku na niebie, Dla tych, którzy silnie wierzą lub dzielnie umierają?'' —Alexander Pope, ,,Elegia ku Pamięci Nieszczęśliwej Damy”

Will stał na szczycie niskiego wzgórza z dłońmi wetkniętymi w kieszenie. Z niecierpliwością patrzył na spokojny, wiejski widok Bedfordshire, który rozciągał się pod nim. Jechał najszybciej jak tylko mógł na Baliosie z Londynu, w kierunku Great North Road. Wyruszenie przed świtem oznaczało, że ulice będą praktycznie puste, gdy będzie jechał przez Islington, Holloway i Highgate. Minął kilka powozów straganiarzy, jednego lub dwóch pieszych i nic poza tym nie sprawiło, że zwolnił. Jako, że Balios nie męczył się tak szybko jak przeciętny koń, Will szybko wyjechał z Barnet i galopem przejechał przez South Mimms oraz London Colney. Will kochał jechać galopem - praktycznie kładł się na końskim grzbiecie z wiatrem rozwiewającym jego włosy i odgłosem kopyt Bailosa, gdy pokonywali drogę. Teraz, gdy opuścił Londyn, odczuwał jednocześnie rozrywający go ból jak i dziwną wolność. To było dziwne, czuć te uczucia naraz, ale nie mógł przestać tego robić. Niedaleko Colney były sadzawki: zatrzymał się przy wodzie by napoić Baliosa przed dalszą podróżą. Teraz, niemal trzydzieści mil na północ od Londynu, nie mógł przestać wracać do wspomnień z okresu, gdy podróżował tą drogą do Instytutu lata temu. Zabrał wtedy jednego z koni ojca na podróż z Walii, jednak sprzedał go w Staffordshire, gdy zdał sobie sprawę, że nie ma pieniędzy na nic podczas drogi. Teraz wiedział, że dostał za niego bardzo niską kwotę, a samo pożegnanie się z Hengroenem, koniem na którym uczył się jeździć, gdy dorastał, było jeszcze większym wysiłkiem niż pokonanie pozostałych mil do Londynu piechotą. W czasie, gdy dotarł do Instytutu, jego stopy krwawiły, tak samo jak dłonie, gdy upadał i kaleczył je.

Spojrzał teraz w dół na swoje dłonie, które przypominały tamte, poranione. Długie, szczupłe dłonie z długimi placami - wszyscy Herondale'owie takie mieli. Jem zawsze mówił, że to wstyd, że nie ma chociaż trochę talentu muzycznego i że jego ręce są stworzone do grania na pianinie. Myśl o Jemie była jak ukłucie igłą; Will odepchnął pamięć o nim i odwrócił się do Baliosa. Zatrzymał się tutaj nie tylko by koń mógł się napić, ale też żeby nakarmić go garścią owsa - dobrego dla zwiększenia szybkości i wytrzymałości – a także po to, by pozwolić mu odpocząć. Często słyszał o kawalerii, która zajeżdżała swoje konie na śmierć, ale mimo to, jak zdesperowany był, by dostać się do Tessy, nie mógł wyobrazić sobie, że zrobiłby coś tak okrutnego. Panował duży ruch; powozy na drogach, konie, które ciągnęły przyczepy z beczkami z piwem, przetworami mlecznymi, a nawet dziwny, ciągnięty przez nie bus. Doprawdy, czy ci wszyscy ludzie muszą być teraz na zewnątrz, w środę, w południe, zapełniając drogi? Przynajmniej nie było rozbójników; koleje, płatne drogi i odpowiedni nadzór policji wieki temu położył kres rabusiom w takich miejscach. Will byłby zły, gdyby musiał marnować czas na zabicie kogokolwiek. Ominął Saint Albans, nie zatrzymując się na lunch, by w pośpiechu wjechać na Watling Street - starożytną drogę rzymską, która rozwidlała się na Wroxeter- jedna prowadziła do Szkocji, druga przecinała Anglię aż do portu Holyhead w Walii. Były tutaj duchy - Will słyszał szepty starego Anglo-Sasa, nazywającego drogę Woecelinga Street i mówiącego o ostatnim zatrzymaniu się na niej kompanii wojska Boadicei, którzy zostali pokonani przez Rzymian przy tej drodze wiele lat temu. Teraz, z dłońmi w kieszeniach, przyglądał się wiejskim krajobrazom. Była trzecia po południu, a niebo zaczynało się ściemniać, co oznaczało, że Will wkrótce będzie musiał rozważyć co z nocą; znaleźć miejsce gdzie mógłby się zatrzymać, by koń odpoczął i przespał się. Nie mógł przestać myśleć o tym, gdy powiedział Tessie, że Boadicea udowodniła, że kobiety też mogą być wojowniczkami. Nie powiedział jej wtedy, że czytał jej listy, że kochał jej waleczną duszę, ukrytą za spokojnymi, szarymi oczami. Przypomniał sobie swój sen, niebieskie niebo i Tessa siedząca przy nim na zielonym wzgórzu. Zawsze będziesz dla mnie najważniejsza. Gwałtowna wściekłość zakwitła w jego duszy. Jak Mortmain śmiał jej dotknąć. Ona była jedną z nich. Nie należała do Willa - to do niej nie pasowało, należenie do kogoś, nawet Jema - ale należała do nich. Cicho przeklął na Konsula za to, że tego nie widział. Znajdzie ją. Znajdzie i sprowadzi z powrotem do domu - nawet jeżeli nigdy go nie kochała. Wszystko będzie dobrze, zrobi to dla niej, jak i dla siebie samego. Odwrócił się w stronę Baliosa, który spoglądał na niego złowrogo. Will usiadł w siodle. - No dalej, staruszku – powiedział. - Słońce zachodzi i powinniśmy dotrzeć przed zmrokiem do Hockliffe, bo zapowiada się, że będzie deszcz. Szturchnął piętami boki konia i Balios, jakby rozumiał słowa jeźdźca, wystartował jak strzała.

*** - Podróżuje do Walii samotnie? - spytała Charlotte. - Jak mogłeś pozwolić mu na zrobienie czegoś... czegoś tak głupiego? Magnus wzruszył ramionami. - Nie jestem odpowiedzialny - i nigdy nie będę – za zajmowanie się krnąbrnymi Nocnymi Łowcami. Tak naprawdę nie wiem, dlaczego jestem za to winiony. Spędziłem noc w bibliotece, czekając aż Will po mnie przyjdzie, porozmawia ze mną, do czego nie doszło. Ostatecznie usnąłem w sekcji o wściekliznach i likantropach. Woolsey czasami mnie gryzie, co mnie niepokoi. Nikt nie zareagował na tę informację, chociaż Charlotte wyglądała tak, jakby martwiła się teraz bardziej niż kiedykolwiek. To było ciche śniadanie, z całkiem sporą ilością pustych miejsc przy stole. Nieobecność Willa nie była zaskoczeniem. Przypuszczali, że William jest przy boku swojego parabatai. Tak zresztą było, dopóki do środka nie wpadł zdyszany i wzburzony Cyril by donieść, że Balios zniknął ze swojego boksu, przez co podniesiono alarm. Poszukiwania w Instytucie przyniosły jedynie to, że znaleziono Magnusa Bane'a śpiącego w kącie biblioteki. Charlotte potrząsnęła nim lekko, by go obudzić. Na pytanie, gdzie według niego jest Will, Czarownik odpowiedział - całkowicie szczerze - że William najprawdopodobniej jedzie do Walii. Jego priorytetem jest odkrycie miejsca pobytu Tessy i sprowadzenie jej z powrotem do Instytutu, nawet jeżeli będzie musiał użyć podstępu lub całej swojej siły. Te informacje, ku zdumieniu wszystkich sprawiły, że Charlotte popadła w panikę i zwołała w bibliotece naradę wszystkich Nocnych Łowców z Instytutu, którzy mieli stawić się obowiązkowo poza Jemem. Pojawił się nawet Gideon - utykając, chwiejąc się i poruszając za pomocą laski. - Czy ktoś wie, kiedy Will wyruszył? - spytała Charlotte, stojąc u szczytu długiego stołu, wokół którego siedziała reszta. Cecily, która miała dłonie złożone przed sobą, nagle stała się bardzo zainteresowana studiowaniem dywanu. - To bardzo ładny kamień, ten, który nosisz, Cecily - stwierdziła Charlotte, zwężając oczy, gdy patrzyła na gardło dziewczyny. - Nie pamiętam byś miała go wczoraj. Pamiętam, że miał go Will. Kiedy ci go dał? Cecily skrzyżowała ręce. - Nic nie powiem. To decyzja Willa. Próbowaliśmy wyjaśnić Konsulowi, co powinniśmy zrobić. Odkąd Clave nie chciało pomóc, Will wziął sprawy w swoje ręce. Nie wiem, dlaczego oczekiwałaś czegoś innego. - Nie pomyślałabym, że zostawił Jema - powiedziała Charlotte. Gdy to zrobiła wyglądała na zszokowaną. - Ja... Ja nawet nie wiem jak mu to powiemy, gdy się obudzi.

- Jem wie... - zaczęła z oburzeniem Cecily, ale przerwał jej, co było dla niej zdziwieniem, Gabriel. - Oczywiście, że wie – stwierdził. - Will jedynie wypełnia swój obowiązek bycia parabatai. Robi to, co Jem by robił, gdyby mógł. Jest teraz na miejscu Jema. To jest to, co powinien robić parabatai. - Bronisz Willa? - spytał Gideon. - Po tym, jak go zawsze traktowałeś? Po tym, jak mówiłeś przy każdej nadarzającej się okazji, że źle sobie dobrał parabatai? - Will może i jest kimś, kto zachowuje się nagannie, ale mimo to nie dowodzi temu, że jest nagannym Nocnym Łowcą. - powiedział Gabriel, a następnie napotkał spojrzenie Cecily i dodał: - Możliwe, że nie jest kimś zachowującym się całkowicie karygodnie. - Bardzo łaskawe oświadczenie, Gideon - powiedział Magnus. - Jestem Gabriel. Czarownik machnął ręką. - Wszyscy Lightwoodowie wyglądają dla mnie tak samo... - Ekhm - Gideon przerwał, zanim Gabriel miał szansę by podnieś coś i rzucić tym w Magnusa. - Niezależnie od cech osobistych, czy też wad kogokolwiek lub niezdolność odróżnienia jednego Lightwooda od drugiego, pozostaje pytanie: wyruszymy po Willa? - Gdyby Will potrzebował pomocy, nie wyruszyłby konno w środku nocy, bez powiedzenia tego nikomu - powiedziała Cecily. - Tak - zgodził się Gideon - ponieważ Will znany jest z tego, że podejmuje decyzje po przemyśleniu i z rozwagą. - Ukradł naszego najszybszego konia - zauważył Henry - Co świadczy o przezorności, w pewnym sensie. - Nie możemy pozwolić Willowi wyruszyć na bitwę z Mortmainem samemu. To będzie masakra - powiedział Gideon. - Jeżeli wyruszył w środku nocy, wciąż mamy szansę, by wyprzedzić go... - Ma najszybszego konia - przypomniał mu Henry, a Magnus prychnął pod nosem. - Właściwie to nie jest nieunikniona masakra - powiedział Gabriel. - Wszyscy możemy jechać za Willem, na pewno, ale faktem jest, że taka grupa, wysłana przeciwko Mistrzowi, będzie bardziej zauważalna niż jeden chłopak na koniu. Najlepszą nadzieją dla Willa jest pozostanie niezauważonym. Po tym wszystkim nie wyruszył na wojnę. Chce ocalić Tessę. Ostrożnie i dyskretnie, tak jak powinno się robić podczas takich misji... Charlotte uderzyła dłonią w stół z taką siłą, że dźwięk odbił się echem po pomieszczeniu. - Niech wszyscy zamilkną - powiedziała tak władczym tonem, że nawet

Magnus wyglądał na zaalarmowanego. - Gabriel, Gideon, macie rację. Będzie lepiej dla Willa, jeżeli nie wyruszymy za nim. Nie możemy pozwolić na to, by ktokolwiek z nas zginął. Mistrz jest poza naszym zasięgiem; odbędzie się zebranie Rady, na którym zdecydują, co robić. Nie ma teraz nic, co możemy zrobić. Dlatego też musimy poświęcić całą naszą energię by uratować Jema. Umiera, ale jeszcze żyje. Część sił Willa jest w nim, a on jest jednym z nas. W końcu pozwolił nam na szukanie lekarstwa i dlatego musimy to robić. - Ale... - zaczął Gabriel. - Cisza - powiedziała Charlotte. - Jestem szefem Instytutu; przypomnij sobie, kto uratował cię przed ojcem i okaż mu szacunek. - Dobrze, to zepchnie Gideona na jego miejsce - stwierdził Magnus z satysfakcją. Charlotte spojrzała na niego płonącym wzrokiem. - Ty też, Czarowniku; może Will ciebie tutaj wezwał, ale pozostajesz tutaj dzięki mojej łasce. Z tego, co powiedziałeś rano zrozumiałam, iż obiecałeś Willowi, że zrobisz wszystko by pomóc znaleźć lekarstwo dla Jema, zanim William wróci. Będziesz mówił Gabrielowi i Cecily, w którym sklepie będą mogli nabyć potrzebne składniki. Gideon, ponieważ jesteś ranny, będziesz w bibliotece szukać jakiejkolwiek książki o jaką Magnus poprosi; jeżeli będziesz potrzebował jakiejkolwiek pomocy, mojej lub Sophie, pomożemy ci. Henry, może Magnus użyje twojej krypty jako laboratorium, chyba że masz jakiś projekt, w który jesteś zaangażowany, a który to wyklucza? - Spojrzała na męża z uniesionymi brwiami. - Jest - powiedział niepewnie Henry - Ale może to pomóc Jemowi i byłbym zadowolony z tego, że pan Bane stałby się moim asystentem. W zamian za to mógłby skorzystać z każdych moich naukowych narzędzi. Magnus spojrzał na niego z zaciekawieniem. - Nad czym pracujesz, tak dokładnie? - Cóż, wiesz że nie preferujemy magii, panie Bane wyglądając na zadowolonego, że ktoś zainteresował się jego Pracuję nad naukową wersją urządzenia, które będzie podobne teleportacji. Otworzy ono drzwi do jakiegokolwiek miejsca, do udać...

powiedział Henry, eksperymentami. trochę do zaklęcia którego chcesz się

- Na przykład do magazynu pełnego yin fen w Chinach? - spytał Magnus z błyskiem w oczach. - W rzeczy samej, to brzmi bardzo ciekawie, bardzo interesująco. - Nie, wcale nie - mruknął Gabriel. Charlotte posłała mu spojrzenie ostre niczym ostrze. - Panie Lightwood, dosyć. Wszyscy macie przydzielone zadania. Idźcie i wykonajcie je. Mam nadzieję nic od was nie usłyszeć, dopóki nie przyniesiecie mi raportów, które będą dla nas postępem. Będę z Jemem. Mówiąc to wyszła z pomieszczenia.

*** - Co za zadowalająca odpowiedź - rzekła Pani Black. Tessa spiorunowała ją wzrokiem. Siedziała ściśnięta w rogu powozu, tak daleko jak tylko mogła znaleźć się od istoty, którą kiedyś była Pani Black. Krzyczała, gdy ją zobaczyła pierwszy raz i pośpiesznie przyłożyła dłoń do ust; ale było za późno. Pani Black była najwyraźniej zachwycona jej przerażeniem. - Odcięto ci głowę - powiedziała Tessa - Jak żyjesz? W jaki sposób? - Magia - odpowiedziała Pani Black. - To twój brat zasugerował Mortmainowi, że w tej formie mogę być dla niego użyteczna. To twój brat, który przelał krew, umożliwił mi kontynuowanie mojego istnienia. Życie za życie. Uśmiechnęła się upiornie, a Tessa pomyślała o bracie, umierającym w jej ramionach. Nie wiesz o wszystkim, co zrobiłem, Tessie. Przełknęła żółć. Po tym, jak jej brat umarł, chciała się w niego zmienić, wydobyć z niego informację o Mortmainie, jednak znalazła tam jedynie mieszaninę gniewu, goryczy i ambicji; nic poza tym. Poczuła nową jeszcze większą nienawiść do Mortmaina, który odkrył słabości jej brata i wykorzystał je. Mistrz, który przetrzymuje narkotyk Jema by sprawdzić czy Nocni Łowcy zatańczą tak, jak im zagra. Nawet pani Black była w pewien sposób jego więźniem, którym manipulował. - Robisz to, co nakazał ci Mortmain, ponieważ myślisz, że da ci ciało powiedziała Tessa. - Nie to… to co masz, ale jakieś bardziej realne, ludzkie ciało. - Ludzkie - Pani Black prychnęła. - Oczekuję lepszego niż ludzkiego. Lepszego niż tego; jakiegoś, które pomoże mi przejść niezauważoną między normalnymi ludźmi i kontynuować swoją pracę. Wiem, że Mistrz może to zrobić - dzięki tobie. Wkrótce będzie wszechmocny, a ty mu w tym pomożesz. - Jesteś głupia wierząc, że cię wynagrodzi. Szare usta Pani Black wygięły się w uśmiechu. - Och, zrobi to. Przysiągł, a ja zrobię wszystko co obiecałam. Oto jestem, dostarczając mu jego doskonałą narzeczoną, którą wyszkoliłam! Na Azazela, pamiętam kiedy wyszłaś ze statku z Ameryki. Wyglądałaś na taką niewinną, zwyczajną, bezużyteczną. Zrozpaczona zaczęłam cię trenować, żebyś stała się przydatna. Z wystarczającą ilością brutalności wszystko może zostać ukształtowane. Będziesz teraz służyć dobrze. - Nie wszystko, co jest śmiertelne, jest jednocześnie bezużyteczne. Pani Black prychnęła. - Mówisz tak ze względu na powiązanie z Nephilim. Byłaś z nimi zbyt długo, dłużej niż ze swoim rodzajem. - Jakim rodzajem? Ja nie mam rodzaju. Jessamine powiedziała, że moja mama

była Nocnym Łowcą... - Była - powiedziała Pani Black. - Ale twój ojciec nie. Serce Tessy przestało na chwilę bić. - Był demonem? - Nie był aniołem - uśmiechnęła się złośliwie Pani Black. - Mistrz wszystko wyjaśni tobie w odpowiednim czasie - kim jesteś, dlaczego żyjesz, do czego zostałaś stworzona. - Oparła się o siedzenie, czemu towarzyszyło skrzypienie jej stawów. Muszę przyznać, że byłam pod wrażeniem, gdy uciekłaś z chłopcem, Nocnym Łowcą. No wiesz, to udowodniło, że masz ducha. Tak naprawdę okazało się, że to było korzystne dla Mistrza, że spędziłaś tyle czasu z Nephilim. Jesteś teraz zaznajomiona z Podziemnymi, zaprezentowałaś się jako im równa. Byłaś zmuszona do użycia swojego talentu w ciężkich warunkach. Testy, jakie stworzyłam dla ciebie, nie były tak ambitne i nie dostarczały tej samej nauki oraz pewności siebie. Widzę różnicę w tobie. Będzie z ciebie idealna panna młoda dla Mistrza. Tessa wydała z siebie dźwięk niedowierzania. - Dlaczego? Jestem zmuszona by go poślubić. Jaką różnicę robi to, czy mam ducha, czy też jestem wyszkolona? Dlaczego o to dba? - Och, będziesz więcej niż jego panną młodą, Panno Gray. Będziesz końcem dla Nephilim. To dlatego zostałaś stworzona. Czym więcej wiedzy o nich masz, czym bardziej cię lubią, tym bardziej efektywną bronią będziesz by zrównać ich z ziemią. Tessa poczuła, że uszło z niej powietrze. - Nie dbam o to, co Mortmain chce zrobić. Nie pomogę mu przy krzywdzeniu Nocnych Łowców. Mogę być torturowana lub umrzeć - nie zrobię tego. - Nie jest ważne to, co chcesz. Odkryjesz, że nie możesz się sprzeciwić jego woli. Nie musisz niczego robić by zniszczyć Nephilim poza tym, że jesteś sobą. Wyjdziesz za Mortmaina, który nie wymaga żadnego działania z twojej strony. - Jestem zaręczona z kimś innym - warknęła Tessa. - Z Jamesem Carstairsem. - Och, kochanie - powiedziała Pani Black. - Obawiam się, że Mistrz go zastąpi. Poza tym, James Carstairs będzie martwy do wtorku. Mortmain kupił całe zapasy yin fen w Anglii i zablokował nowe dostawy. Powinnaś to rozważyć, taką sytuację, zanim zakochasz się w kimś uzależnionym. Chociaż myślałam, że to będzie ten niebieskooki - zamyśliła się. - Czy dziewczyny, zazwyczaj, nie zakochują się w swoich...wybawcach? Tessa czuła przez płaszcz potworne zimno. Nie mogła uwierzyć, że była tu, uwięziona w powozie z panią Black i że ta mechaniczna kobieta omawia udręki z jej miłosnego życia. Odwróciła się w stronę okna. Księżyc świecił w górze, a Tessa zauważyła, że jadą wąską ścieżką, na którą powóz rzucał cień. W dole roztaczała się przepaść niknąca w ciemności. - Jest wiele sposobów na ratunek.

- Cóż - powiedziała pani Black, w uśmiechu prezentując swoje okropne zęby. Możesz być pewna, że nikt cię teraz nie uratuje. Jesteś zniszczeniem dla Nephilim. - A więc będę musiała uratować się sama - odpowiedziała Tessa. Pani Black spojrzała na nią z uniesionymi brwiami. Widać było, że jest skonsternowana. Tessa zebrała całą się w nogach, jaką miała, tak, jak ją uczono. Uderzyła w drzwi najmocniej, jak tylko umiała. Usłyszała trzask puszczającego zamka i poczuła, jak metalowa ręka chwyta ją za kołnierz, który się rozdarł. Tessa wypadła, uderzając w skały na brzegu drogi, a pani Black darła się na kierowcę, by zatrzymał powóz. Wiatr huczał w uszach Tessy, a ona machała szaleńczo rękoma, gdy zaczęła się zsuwać w przepaść. Miała nadzieję, że szczelina jest płytka i że upadek nie będzie śmiertelny. Gdy spojrzała w dół, dostrzegła bystry strumień płynący między ostrymi skałami i zdała sobie sprawę, że jeżeli spadnie, to roztrzaska się jak porcelana po upadku na podłogę. Zamknęła oczy i prosiła, by koniec był szybki. *** Will stał na szczycie zielonego wzgórza i patrzył na morze. Niebo i woda były tego samego koloru i wydawało się, że są jednością. Mewy i rybitwy kołowały w górze i skrzeczały, a wiatr rozwiewał mu włosy. Było ciepło jak latem, jego kurtka leżała na trawie - stał w koszuli i szelkach, a jego ręce były opalone. - Will - odwrócił się, gdy usłyszał znajomy głos i zobaczył Tessę idącą pod górę w jego stronę. Ścieżka biegła stromo po zboczu wzgórza, a wzdłuż niej ciągnęły się pasy białych kwiatów. Tessa również wyglądała jak kwiat, w białej sukni, którą miała w noc, gdy pocałował ją na balkonie Benedicta Lightwooda. Jej długie, czarne włosy powiewały na wietrze. Zdjęła maskę i pomachała do niego z uśmiechem, jakby była zadowolona z tego, że go widzi. On był więcej, niż zadowolony. Jej widok był dla niego największą radością, a jego serce aż podskakiwało w euforii. - Tess - zawołał i wyciągnął rękę, jakby chciał przyciągnąć ją ku sobie, ale była w takiej odległości, iż wydawało się, że jest zarówno blisko i daleko. Widział każdy szczegół jej twarzy, ale nie mógł jej dotknąć i stał tak, czekając i pragnąc, a jego serce biło szaleńczo w klatce piersiowej. W końcu była na tyle blisko, że mógł zauważyć, jak trawa ugina się pod jej stopami. Wyciągnął w jej stronę ręce, a ona je chwyciła. Stali tak, uśmiechając się do siebie, a Will czuł jej ciepłe dłonie w swoich. - Czekałem na ciebie - powiedział, a ona spojrzała na niego z uśmiechem, który nagle zniknął z jej twarzy, gdy straciła równowagę i przechyliła się w stronę urwiska. Jej ręce wysunęły się z jego - spadała w milczeniu. Była białą plamą na tle niebieskiego horyzontu…

Will usiadł na łóżku, a jego serce tłukło się o żebra. Jego pokój w White Horse był skąpany w blasku księżyca, który delikatnie oświetlał meble: umywalka i stół, na którym leżały kopie "Kazań Fordycea do Młodych Kobiet", wyściełany fotel przy kominku, w którym żarzyły się drwa. Pościel była chłodna, ale on cały ociekał potem. Opuścił nogi na podłogę, wstał z łóżka i podszedł do okna. W wazonie na parapecie stało kilk ususzonych kwiatów. Odsunął je na bok, czując w dłoni ból. Bolał go każdy fragment ciała. Jeszcze nigdy nie jechał tak długo i jeszcze nigdy nie był tak wykończony o obolały. Nim ruszy jutro w podróż, będzie musiał użyć Iratze. Okno otwierało się na zewnątrz, a zimne powietrze uderzyło w jego twarz, chłodząc skórę. Ból w okolicy żeber nie miał nic wspólnego z jazdą. Czy było to spowodowane rozłąką z Jemem czy też niepokojem o Tessę - tego nie wiedział. Wciąż miał przed oczami ich rozłączające się dłonie, jej upadek. Nigdy nie wierzył w prorocze sny, jednak nie mógł pozbyć się niepokoju skręcającego jego żołądek i uspokoić drżącego oddechu. Widział w szybie odbicie swojej twarzy. Dotknął lekko okna, jego palce zetknęły się z chłodnym szkłem. Zastanawiał się, co powie Tessie, gdy już ją znajdzie - jak jej wytłumaczy, że to on przyjechał ją uratować, a nie Jem. Jeśli na tym świecie jest łaska, to przynajmniej będzie mógł smucić się razem z nią. Jeżeli nigdy nie wierzyła w to, że on naprawdę ją kocha, przynajmniej będą mogli dzielić ze sobą rozpacz. Nie mogąc znieść tego, jak bardzo potrzebował jej siły, zamknął oczy i oparł czoło o chłodną szybę. *** Kiedy pokonywali kręte uliczki East End od stacji Limehouse ku Gill Street, Gabriel nie mógł uwierzyć, że Cecily była u jego boku. Odznaczali się wśród innych, co było przydatne, jako że ich pojawienie się w tej części Londynu w przeciwnym razie bez wątpienia wywołałoby podekscytowany komentarz i być może pociągnęłoby ich do sklepu maklerskiego, by chcąc nie chcąc oglądać towary na sprzedaż. W trakcie marszu Cecily była bardzo ciekawa tego, co ją otacza – zatrzymywała się niemal co chwilę, patrząc przez okna sklepów i obserwując to, co było w środku – nie tylko modystki i wytwórców czepków, ale też wszystko: od past do butów, przez książki do ołowianych żołnierzyków. Gabriel musiał sobie przypomnieć, że przyjechała ze wsi i prawdopodobnie nigdy na własne oczy nie widziała tętniącego życiem miasta, a już tym bardziej takiego jak Londyn. Żałował, że nie wziął jej gdzieś, gdzie byłaby przyzwyczajona – sklepy Burlington Arcade lub Piccadilly, nie te ciemne, pobliskie ulice. Nie wiedział, czego oczekiwał od siostry Willa Herondale. Że mogłaby być tak samo niesympatyczna? Że będzie wyglądać niepokojąco, jak on i jednocześnie będzie tak niewiarygodnie piękna? Ostatnio spojrzał na twarz Willa bez chęci uderzenia jej, lecz twarz Cecily była dużo bardziej fascynująca. Ostatnio złapał się na tym, że

chciał napisać wiersz o tym, że jej oczy są niczym światło gwiazd, a włosy jak noc, lecz nie spodziewał się, że utwór będzie dobry. Tatiana była raczej przerażona jego poezją. Poza tym nie powinno się umieszczać w wierszach pewnych rzeczy. Na przykład takich jak sposób, w jaki pewna dziewczyna wygina usta, który powoduje, że chciałoby się pochylić w jej stronę i… - Panie Lightwood – powiedziała Cecily niecierpliwym tonem dając do zrozumienia, że to nie był pierwszy raz, kiedy próbowała zwrócić uwagę Gabriela. – Chyba właśnie przegapiliśmy ten sklep. Gabriel zaklął pod nosem i odwrócił się. Faktycznie przegapili numer budynku, który dał im Magnus; odtwarzali swoje kroki, dopóki nie znaleźli się przed ciemnym, brzydkim sklepem z brudnymi oknami. Przez zamazane szkło można było dostrzec półki, na których umieszczone były różnego rodzaju elementy – słoiki, w których pływały martwe węże z otwartymi białymi oczami; lalki, których głowy zastąpione były małymi, złotymi klatkami dla ptaków; i ułożone w stos bransolety zrobione z ludzkich zębów. - Ojej – powiedziała Cecily. – Jakie to wszystko paskudne. - Nie chcesz wchodzić do środka? – Gabriel odwrócił się w jej stronę. – Mógłbym pójść… - I zostawić mnie tutaj samą na tym zimnie? Jakież to kulturalne. Oczywiście że nie. – Sięgnęła do gałki i otworzyła drzwi, potrącając mały dzwoneczek zawieszony gdzieś w środku. – Za mną, panie Lightwood. Gabriel zamrugał i wszedł za nią do słabo oświetlonego sklepu. Wewnątrz nie było bardziej gościnnie niż na zewnątrz. Długie rzędy zakurzonych półek ciągnęły się w stronę ciemnej lady. Okna wydawały się być umazane jakąś ciemną maścią, blokującą dostęp światła słonecznego. Półki były strasznie zagracone – mosiężne dzwony z uchwytami w kształcie kości, tłuste świece, których wosk był wypchany owadami i kwiatami, piękne złote korony o osobliwym kształcie i średnicy, która nie pozwalała na to, żeby którakolwiek z nich weszła na ludzką głowę. Na półkach leżały noże, misy z miedzi i kamienia oznaczone specyficznymi brązowymi plamami. Były tam też sterty rękawiczek we wszystkich rozmiarach, niektóre miały więcej niż pięć palców u jednej ręki. W przedniej części sklepu na cienkim kablu wisiał kościotrup, leniwie obracając się w powietrzu, chociaż nie było żadnego wiatru. Gabriel zerknął szybko na Cecily by sprawdzić, czy się bała. Nie okazywała jednak strachu. Wyglądała raczej na zirytowaną. - Ktoś zdecydowanie powinien tutaj odkurzyć – oświadczyła. Drobne kwiaty na jej kapeluszu podskakiwały, kiedy przechodziła na tylną część sklepu. Gabriel pokręcił głową. Podszedł do Cecily w chwili, kiedy przejechała dłonią w rękawiczce po mosiężnym dzwonku postawionym na ladzie. Rozległo się niecierpliwe dzwonienie. - Halo? – zawołała Cecily. – Czy ktoś tu jest? - Stoję dokładnie przed tobą, pani – usłyszeli zirytowany głos, dochodzący z

dołu i z lewej strony. Oboje wychylili poza ladę. Zaraz za krawędzią mebla widać było czubek głowy niskiego człowieka. Niezupełnie człowieka, pomyślał Gabriel, kiedy zobaczył jego twarz rozjaśnioną przez niewielką ilość światła. To satyr. Miał na sobie spodnie i kamizelkę, ale bez koszuli, stopy miał rozszczepione, a na głowie zgrabnie zwijały mu się rogi kozła. Ostro zakończoną szczękę porastała mu starannie przycięta broda, a prostokątne źrenice w połowie ukryte były za okularami. - Łaskawy – odezwała się Cecily. – Pan musi być panem Sallows. - Nephilim – zauważył ponuro właściciel sklepu. – Nie cierpię Nephilim. - Hmph - mruknęła Cecily. – Jest pan oczarowany, jak sądzę. Gabriel pomyślał, że czas, by się odezwać. - Skąd pan wiedział, że jesteśmy Nocnymi Łowcami? – przerwał im. Sallows uniósł brwi. - Wasze Znaki, panie. Są dobrze widoczna na waszych dłoniach i gardłach – powiedział, jakby mówił do dziecka. – A co do dziewczyny, wygląda dokładnie tak jak jej brat. - Skąd pan zna mojego brata? – zażądała Cecily, podnosząc głos. - Nie widuje się tutaj zbyt często waszej rasy. Jest to godne uwagi, kiedy któryś z was się tu kręci. Twój brat Will był tu niedawno, jakieś dwa miesiące temu. Załatwiał coś dla tego czarownika Magnusa Bane. Też szedł w dół Cross Bones, niepokojąc Starą Mol. Will Herondale jest dobrze znany w Podziemnym Świcie, mimo że zwykle trzyma się z dala od kłopotów. - To jest niezwykle zaskakująca wiadomość – powiedział Gabriel. Cecily obrzuciła go zimnym spojrzeniem. - Jesteśmy tutaj ze względu na Charlotte Branwell – powiedziała. – Jest głową londyńskiego Instytutu. Satyr uniósł dłoń. – Wiecie, nie obchodzi mnie, kto wami kieruje. Prawdę mówiąc nikogo z Fair Folk to nie interesuje. Powiedzcie mi po prostu, czego chcecie, a ja wyznaczę wam za to odpowiednią cenę. Gabriel rozwinął papier, który dostał od Magnusa i podał mu go. - Ocet złodziei, korzeń głowy nietoperza16, belladonnę17, dzięgiel18, liść damiany19, sproszkowane syrenie łuski i sześć gwoździ pochodzących z trumny dziewicy. - Cóż… - powiedział Sallows. – Nie słyszy się tu zbytnio o tego rodzaju rzeczach. Będę musiał sprawdzić na zapleczu. - Cóż, jeśli nie słyszy się tu zbytnio o tego typu rzeczach, to o jakich się słyszy? – zapytał Gabriel, tracąc cierpliwość. – Co to jest, kwiaciarnia? 16

http://www.ruhr-uni-bochum.de/boga/html/Tacca.chantrierei.ka3.jpg http://pl.wikipedia.org/wiki/Pokrzyk_wilcza_jagoda 18 http://pl.wikipedia.org/wiki/Dzi%C4%99giel_litwor 19 http://pl.wikipedia.org/wiki/Turnera_diffusa 17

- Panie Lightwood – zbeształa go Cecily pod nosem, jednak powiedziała to na tyle głośno, że Sallows ją usłyszał, a jego okulary drgnęły mu na nosie. - Pan Lightwood? – zapytał. – Syn Benedicta Lightwood? Gabriel poczuł, jak krew uderza mu do policzków. Niemal nikomu nie mówił o ojcu od chwili jego śmierci – jeśli to coś, co umarło we włoskim ogrodzie można nazwać jego ojcem. Kiedyś on ze swoją rodziną byli przeciwko całemu światu, Lightwoodowie stali nad innymi, ale teraz… ich nazwisko jest kojarzone ze wstydem, tak jak kiedyś z dumą. Gabriel nie wiedział, co powiedzieć. - Tak – odpowiedział w końcu. – Jestem synem Benedicta Lightwood. - Wspaniale. Otrzymałem parę zamówień od twojego ojca. Zacząłem się zastanawiać czy kiedykolwiek przyjdzie i je odbierze. Kiedy satyr krzątał się na zapleczu, Gabriel zajął się badaniem ściany. Wisiały tam szkice krajobrazów i mapy, ale kiedy przyjrzał im się dokładniej, stwierdził, że nie zna żadnego z miejsc, które były tam przedstawione. Był tam przedstawiony oczywiście Idris z Lasem Brocelind i Alicante na jego wzgórzu, ale mapa pokazywała kontynenty, których Gabriel nigdy wcześniej nie widział – i co to było Srebrne Morze? Góry Cierniowe? Jaki kraj miał fioletowe niebo? - Gabriel – odezwała się za nim Cecily niskim tonem. To był pierwszy raz, kiedy zwracając się do niego użyła jego chrześcijańskiego imienia. Zaczął się odwracać w jej stronę w chwili, kiedy Sallows wyłonił się zza zaplecza. W jednej ręce niósł zawiązaną paczkę, którą podał Gabrielowi. Była dosyć grudkowata – z pewnością zawierała składniki Magnusa. W drugiej ręce Sallows trzymał stos papierów, które położył na ladzie. - Zamówienie pana ojca – powiedział ze złośliwym uśmiechem. Gabriel opuścił wzrok na dokumenty – i szczęka mu opadła z przerażenia. - Łaskawy – rzekła Cecily. – Jest pan pewien, że to nie jest możliwe? Satyr wyciągnął szyję by zobaczyć, na co patrzyła. - Cóż, nie, jeżeli zrobi to jedna osoba, ale demon Vetis i najprawdopodobniej kozioł. – Odwrócił się do Gabriela. – No, masz pieniądze na to wszystko, czy nie? Twój ojciec jest do tyłu jeśli chodzi o długi, a nie może wiecznie kupować na kredyt. To jak będzie, Lightwood? *** - Czy Charlotte zapytała cię kiedykolwiek, czy chcesz być Nocną Łowczynią? – zapytał Gideon. W połowie drogi na dół, stojąc na drabinie z książką w ręku, Sophie zastygła w bezruchu. Gideon siedział na jednym z długich bibliotecznych stołów niedaleko okna wykuszowego z widokiem na dziedziniec. Książki i dokumenty leżały rozrzucone

przed nim. Razem z Sophie spędzili kilka przyjemnych godzin na przeglądaniu ich w poszukiwaniu jakichś spisów lub historii zaklęć, szczegółów dotyczących yin fen i konkretów na temat wiedzy ludowej na temat ziół. Mimo, że noga Gideona szybko się wyleczyła, siedział podpierając ją na dwóch krzesłach stojących przed nim, a Sophie wesoło zaproponowała, że zrobi wszystkie te rzeczy, które wymagały wspinania się na drabinę, by sięgnąć po najwyżej położone książki. Trzymała teraz jedną w ręku. Nazywała się Pseudomonarchia Daemonum, która miała dość śliską w dotyku okładkę i Sophie najchętniej by ją odłożyła, jednak pytanie Gideona zaskoczyło ją na tyle, żeby zatrzymać się w połowie drogi po drabinie na górę. - Co masz na myśli? – zapytała, kontynuując schodzenie z drabiny. – Dlaczego Charlotte miałaby mnie pytać o coś takiego? Gideon wyglądał blado. Lub to magiczne światło rzucało na niego bladą poświatę. - Panno Collins – powiedział. – Jest pani jedną z najlepszych wojowniczek, jakie kiedykolwiek trenowałem, wliczając Nocne Łowczynie. Dlatego pytam. To wstyd marnować taki talent. Mimo, że być może to nie jest coś, czego pani chce? Sophie odłożyła książkę na stół i usiadła naprzeciwko Gideona. Wiedziała, że powinna się zawahać, zastanowić się nad pytaniem, ale odpowiedź była już na jej ustach, zanim mogła ją powstrzymać. - Wszystko, czego chciałam, to bycie Nocnym Łowcą. Pochylił się w jej stronę, a magiczne światło odbiło się w jego oczach, zmywając ich kolor. - Nie boisz się niebezpieczeństwa? Ten starszy jest wtedy, kiedy ktoś podlega Rytuałowi Przejścia – temu bardziej ryzykownemu procesowi. Słyszałem, że mają obniżyć wiek przystąpienia do Rytuału Przejścia do czternastu lub nawet dwunastu lat. Sophie pokręciła głową. - Nigdy nie bałam się ryzyka. Zniosłabym to wszystko z przyjemnością. Tylko jednego się obawiam – boję się, że jeśli się na to godzę, pani Branwell pomyśli, że nie jestem godna jej poświęcenia dla mnie. Uratowała mi życie i wychowała mnie. Zapewniła mi bezpieczeństwo i dach nad głową. Nie mogłabym odwdzięczyć jej się za to wszystko porzucając u niej służbę. - Nie. – Gideon pokręcił głową. – Sophie… Panno Collins… jesteś wolną służącą w domu Nocnych Łowców. Masz Wzrok. Wiesz już wszystko, co musisz wiedzieć o Podziemnych i Nephilim. Jesteś idealną kandydatką do Rytuału Wstąpienia. Położył rękę na wierzchu książki o demonologii. - Jestem głosem Rady. Mógłbym do ciebie mówić. - Nie mogę – powiedziała Sophie delikatnie. Czy on nie wiedział, co jej proponował? Że to była pokusa? – A z pewnością nie teraz.

- Nie, nie teraz, oczywiście że nie. Nie, kiedy Jem jest w takim ciężkim stanie – powiedział Gideon pośpiesznie. – Ale w przyszłości? Byłoby to możliwe? – Jego oczy odszukały jej spojrzenie, a ona poczuła, że rumieniec zaczyna powoli zalewać jej szyję. Najbardziej oczywistym i powszechnym sposobem na zostanie Nocnym Łowcą przez Przyziemną było poślubienie Nocnego Łowcy. Zastanawiała się, dlaczego wydawał się być tak bardzo zdeterminowany, by o tym nie wspominać. – Ale kiedy zapytałem cię o to, byłaś zdecydowana. Powiedziałaś, że bycie Nocnym Łowcą to wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłaś. Dlaczego? To może być dla ciebie okrutne życie. - Każde życie może okazać się okrutne – odpowiedziała. – Moje życie przed tym, jak przyszłam do Instytutu, z pewnością nie było zbyt słodkie. Przypuszczam, że częściowo wiem, dlaczego chcę zostać Nocnym Łowcą. Jeżeli kiedyś jakiś mężczyzna napadnie na mnie z nożem w ręku, tak jak to zrobił mój dawny pracodawca, mogłabym go z miejsca zabić. – Kiedy mówiła, dotknęła swojego policzka. Był to nieświadomy gest, nad którym nie mogła zapanować. Poczuła fakturę blizn pod opuszkami palców. Zobaczyła wyraz twarzy Gideona – szok zmieszany ze skrępowaniem – i opuściła rękę. - Nie wiedziałem, że to tego się boisz - powiedział. Odwróciła wzrok. - Teraz powiesz, że nie jest aż taka szpetna, że jej nawet nie zauważałeś albo coś w tym stylu. - Widzę ją - odpowiedział cicho. - Nie jestem ślepy. Jesteśmy ludźmi, którym blizny nie są obce. Widzę twoją, ale nie jest szpetna. to tylko kolejna część najpiękniejszej dziewczyny, jaką kiedykolwiek widziałem. Tym razem Sophie zarumieniła się - czuła, jak płoną jej policzki. Gideon pochylił się nad stołem, oczy płonęły mu intensywną, rozmytą zielenią. Wzięła głęboki, pewny oddech. Nie był jak jej poprzedni pracodawca. To był Gideon. Nie chciała go odtrącić tym razem. Drzwi do biblioteki powoli się otworzyły. Charlotte stanęła w progu. Wyglądała na zmęczoną; jej niebieska suknia była poplamiona w niektórych miejscach, a w jej oczach widać było wyczerpanie. Sophie natychmiast stanęła na nogi. - Pani Branwell? - Och, Sophie - westchnęła Charlotte. - Miałam nadzieję, że mogłabyś usiąść na chwilę przy Jemie. Jeszcze się nie obudził, ale Bridget musi zrobić kolację, a ja myślę, że jej okropne pieśni przysporzą Jemowi koszmarów. - Oczywiście. - Sophie pospieszyła do drzwi, nie patrząc na Gideona. kiedy zamykała za sobą drzwi, mogłaby przysiąc że słyszała, jak sfrustrowany przeklina cicho po hiszpańsku.

*** - Wiesz - powiedziała Cecily. - Naprawdę nie musiałeś wyrzucać tego mężczyzny przez okno. - To nie był mężczyzna - powiedział Gabriel, krzywiąc się na widok sterty rzeczy, które trzymał w rękach. Wziął paczkę składników dla Magnusa, które wcześniej przygotował dla nich Sallows oraz kilka przedmiotów z półek wyglądających na przydatne. Ostentacyjnie wszystkie dokumenty zostawione przez jego ojca zostawił na ladzie, gdzie położył je wcześniej Sallows – po tym, jak Gabriel cisnął satyra przez jedno z zabrudzonych okien. Poczuł wielką satysfakcję widząc rozrzucone wokół odłamki szkła. Ta siła potrąciła nawet wiszący wcześniej szkielet, który ze stukotem rozpadł się na pojedyncze kości. - To był faerie z Ciemnego Dworu. Jeden z tych niegrzecznych. - To dlatego goniłeś go w dół ulicy? - Nie powinien pokazywać takich obrazków damie – wymamrotał Gabriel. Trzeba było jednak przyznać, że owa dama ledwo wykazała w tym pytaniu jakiś cień zmartwienia. Wydawała się raczej poirytowana reakcją Gabriela niż zaintrygowana jego rycerskością. - I myślę, że wrzucanie go do kanału, to już była przesada. - Umie pływać. Kąciki ust Cecily drgnęły. - To było naprawdę niewłaściwe. - Śmiejesz się – powiedział Gabriel zdziwiony. - Wcale nie. – Cecily uniosła podbródek, odwracając twarz, ale Gabriel zdążył jeszcze zauważyć uśmiech, który pojawił się na jej twarzy. To go zaskoczyło. Po tym całym lekceważeniu i pyskowaniu, był prawie pewien, że jego ostatni wybuch skłoniłby ją do opowiadania tej całej historii Charlotte, lecz zamiast tego wyglądała na rozbawioną. Pokręcił głową, kiedy skręcali w Garnet Street. Nigdy nie zrozumie Herondale’ów. *** - Mógłby pan podać mi tę fiolkę stojącą na tamtej półce, panie Bane? – zapytał Henry. Magnus tak zrobił. Stał w centrum laboratorium Henry’ego, patrząc na świecące kształty rozpościerające się na stołach wokół niego. - Co to za wszystkie ustrojstwa, jeśli mogę spytać?

- Henry, który miał na sobie dwie pary okularów – jedną na głowie a drugą na nosie – wyglądał jednocześnie na zadowolonego i podenerwowanego pytaniem. (Magnus mniemał, że założenie dwóch par okularów było z roztargnienia, ale w przypadku pogoni za modą, wolał nie pytać). Henry podniósł kwadratowy, mosiężny przedmiot z wieloma przyciskami. - Cóż, to tam, to jest Sensor. Reaguje, kiedy demony są w pobliżu. – Zrobił parę kroków w stronę Magnusa, a Sensor wydał z siebie głośny, zawodzący dźwięk. - Imponujące! – zawołał Magnus, zadowolony. Podniósł konstrukcję z tkaniny z dużym ptakiem na jej szczycie. – A to co? - Śmiercionośny czepek - oznajmił Henry - Ach – powiedział Magnus. – W razie potrzeby panie mogą przerobić go na broń, by zabić tym wrogów. - Cóż, nie – przyznał Henry. – To jest dużo lepszy pomysł lepszy pomysł. Szkoda, że nie byłeś na miejscu, kiedy na to wpadłem. Niestety ten czepek owija się wokół szyi ofiary i dusi ją, pod warunkiem że ma ona ten czepek na sobie. - Wyobrażam sobie, że przekonanie Mortmaina to włożenia czepka nie będzie łatwe - zauważył Magnus. – Choć kolor mógłby mu się spodobać. Henry wybuchnął śmiechem. – Bardzo zabawne, panie Bane. - Proszę, mów mi Magnus. - Dobrze! – Henry przerzucił czepek przez ramię i podniósł słoik iskrzącej się substancji. – To jest proszek, którego wyrzucenie w powietrze powoduje, że duchy stają się widzialne – powiedział. Magnus przechylił słoik w stronę lampy z podziwem na twarzy, a kiedy Henry uśmiechnął się zachęcająco, zdjął pokrywkę. - Wydaje się w porządku – powiedział i bez zapowiedzi wysypał substancję na swoją dłoń. Pokryła jego brązową skórę niczym rękawiczka połyskującej luminescencji. – Poza jego praktycznym zastosowaniem, wydaje się być dobrym zastosowaniem do celów kosmetycznych. Ten proszek mógłby już na zawsze rozświetlić każdą skórę. Henry zmarszczył brwi. – Nie na zawsze – powiedział, lecz zaraz twarz mu się rozjaśniła. – Ale mógłbym zrobić ci inną serię, jeśli chcesz! - Mógłbym świecić do woli! – Magnus zaśmiał się do Henry’ego. – To są naprawdę fascynujące rzeczy, panie Branwell. Widzi pan świat inaczej niż inny Nocni Łowcy, z którymi się kiedykolwiek spotkałem. Przyznaję, myślałem, że ludziom pana pokroju brakuje wyobraźni, pomimo własnych przeżyć, lecz dzięki panu zmieniłem zdanie! Z pewnością społeczność Nocnych Łowców musi okazywać ci wielki szacunek i traktować szacunkiem jako gentelmana, który jest odpowiedzialny za rozwijanie się ich rasy. - Nie – odpowiedział smutno Henry. – Większość z nich chcą, żebym zaprzestał wynajdywanie nowych wynalazków i skończył z podpalaniem różnych

rzeczy. - Ale każdy nowy wynalazek wiąże się z ryzykiem! – krzyknął Magnus. – Widziałem, jak wynalazki zmieniały świat – maszyna parowa, rozprzestrzenianie się druku, fabryk i młynów, dzięki którym oblicze Anglii jest teraz nie do poznania. Przyziemni wzięli świat w swoje ręce i zrobili z niego coś cudownego. Czarownicy przez lata wymyślali różne perfekcyjne zaklęcia, by zmieniać świat. Czy Nocni Łowcy mogliby być tymi, którzy stoją w miejscu, są niezmienni, a potem przez to zgubieni? Jak mogą zadzierać nosy widząc cały geniusz, który prezentujesz? To jak odwracanie się od światła. Na policzkach Henry’ego wykwity szkarłatne rumieńce. Było jasne, że nikt wcześniej nie zachwalał jego wynalazków, z wyjątkiem może Charlotte. - Zawstydza mnie pan, panie Bane. - Magnus – przypomniał mu czarownik. – Mogę zobaczyć tę twoją pracę nad tym portalem, którą mi opisywałeś? Wynalazek, który przenosi żywą istotę z jednego miejsca do drugiego? - Oczywiście. – Henry wziął wielki stos papierów listowych z jednego rogu zaśmieconego stołu i przepchnął go w stronę Magnusa. Czarownik wziął go i przejrzał strony z zainteresowaniem. Każda pojedyncza strona była pokryta nieczytelnym, pajęczym pismem i mnóstwem równań matematycznych i runów zachowanych w zaskakującej harmonii. Serce Magnusa przyśpieszyło, kiedy przeglądał te wszystkie notatki – ten człowiek był geniuszem, prawdziwym geniuszem. Był tylko jeden problem. - Rozumiem, do czego próbujesz dojść – powiedział. – I to jest prawie perfekcyjne, ale… - Właśnie, prawie. – Henry przeczesał dłonią rude włosy, zdejmując przy okazji okulary. - Portal można otworzyć, ale nie ma żadnego sposobu, żeby go nakierować. Nie wiemy, czy jeśli przez niego przejdziesz, dotrzesz do miejsca usytuowanego w tym świecie, czy w innym, nawet w Piekle. To zbyt ryzykowne i przez to Portal jest bezużyteczny. - Nie możesz tego zrobić za pomocą tych run – powiedział Magnus. – Potrzebujesz innych. Henry pokręcił głową. - Możemy używać run pochodzących tylko i wyłącznie z Szarej Księgi. Jakiekolwiek inne są magiczne. Nephilim nie posługują się magią. Jest to coś, czego nie powinniśmy uprawiać. Magnus patrzył się przez moment w zamyśleniu na Henry’ego. - Jest to coś, co ja mogę zrobić – oznajmił i popchnął stos papierów z powrotem w jego stronę.

*** Faerie Ciemnego Dworu nie lubiły zbyt dużej ilości światła. Pierwszą rzeczą, jaką Sallows – nie było to jego prawdziwe imię – zrobił po powrocie do sklepu, było obklejenie papierami okna, które Nephilim tak lekkomyślnie wybił. Okulary także zgubił – gdzieś w wodach Limehouse Cut. I wyglądało na to, że nikt nie miał zamiaru zapłacić mu za te bardzo drogie zamówienia dla Benedicta Lightwood. Ogólnie rzecz biorąc był to dla satyra bardzo zły dzień. Uniósł głowę z rozdrażnieniem, kiedy usłyszał dzwonienie. Był to dzwonek sklepowy, zwiastujący otwarcie drzwi. Zamarł. Myślał, że je zamknął. - Znowu ty, Nephilim? – rzucił. – Nie wystarczy ci, że już raz mnie wrzuciłeś do rzeki? Chcesz to zrobić znowu? Pamiętaj, że mam wpływowych przyjaciół… - Nie wątpię, naciągaczu. – Wysoka, zakapturzona postać pojawiła się w wejściu i zamknęła za sobą drzwi. – Ciekaw jestem więcej na ich temat. – Zimne, żelazne ostrze zabłysło w półmroku. Oczy satyra rozszerzyły się ze strachu. – Mam do ciebie kilka pytań – powiedział mężczyzna stojący w drzwiach. – I na twoim miejscu nie próbowałbym uciekać. Nie, jeśli chcesz, by twoje palce były nadal połączone z resztą ciała…

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Domi, JimmyK Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 13

Wzgórza umysłów ,,O, myśl, myśl w sobie góry ma: jeśli na szczycie Staniesz, pod tobą urwisk stromość niezgłębiona. Jak straszna – wie ten tylko, to z nich zwisał. Czy się Długo da w dłoniach otchłań utrzymać? Osłona Czeka, nieszczęsny, schroń się przed wichurą: życie Wszelkie kończy się w śmierci, każdy dzień w śnie kona.'' Gerard Manley Hopkins - „Nie ma dna udręk”

Tessa nie mogła sobie później przypomnieć, czy krzyczała w czasie spadania. Pamiętała tylko długi i cichy lot, przybliżającą się do niej rzekę i kamienie oraz niebo u jej stóp. Wiatr dmuchał w jej twarz i włosy, kiedy przekręciła się w powietrzu, nagle czując ostre szarpnięcie przy szyi. Uniosła dłonie. Naszyjnik z aniołkiem wznosił się nad jej głową, jak gdyby z nieba pojawiła się ogromna ręka i chciała go zdjąć. Otoczył ją zamazany widok metalu, para ogromnych skrzydeł otworzyła się niczym brama i coś ją złapało, asekurując jej ciało przy upadku. Wytrzeszczyła oczy – to było niemożliwe, niewyobrażalne – jej aniołek, jej mechaniczny aniołek, w jakiś sposób urósł do rozmiarów człowieka i obejmował ją, jego mechaniczne skrzydła tłukły powietrze. Tessa wpatrywała się w piękną, pustą twarz – twarz figury wykutej z metalu – bez wyrazu, jak nigdy, jednakże anioł miał ręce rozmiaru jej własnych i obejmował ją, podtrzymując, kiedy on machał i machał swoimi skrzydłami. Teraz opadała powoli i delikatnie, niczym pyłek mlecza unoszony przez wiatr. Może ja umieram, pomyślała Tessa. I, To nie może się dziać naprawdę. Ale kiedy anioł ją trzymał i razem dryfowali ku ziemi, jej wzrok zaczął się wyostrzać. Mogła dostrzec pojedyncze kamienie na brzegu strumienia, jego nurt i promienie słońca odbijające się od powierzchni wody. W dole pojawił się cień ogromnych skrzydeł i powiększał się, aż w końcu cała się w nim zanurzyła. Razem z aniołem wylądowali pośród miękkiego błota i ostrych skał na brzegu rzeki. Tessa zaczerpnęła powietrza, kiedy zetknęła się z ziemią, bardziej z szoku niż z powodu zderzenia. Wyciągnęła ręce, chcąc jakby osłonić anioła, jednak on już się kurczył, składając swoje skrzydła, aż upadł na ziemię znów będąc rozmiarów zabawki. Sięgnęła w jego stronę i podniosła go drżącą dłonią. Leżała na nierównych

kamieniach, będąc w połowie zanurzona w strumyku. Jej suknia już przemakała zimną wodą. Ścisnęła naszyjnik w dłoni i resztkami sił wyczołgała się na brzeg rzeki, po czym w końcu opadła na suchą ziemię z aniołkiem przyciśniętym do piersi, który znajomo tykał tuż przy jej sercu. ***

Sophie siedziała w fotelu u boku łóżka Jema na miejscu, które zawsze należało do Willa i przyglądała się śpiącemu. Był taki czas, kiedy byłaby niemalże wdzięczna za okazję, za szansę przebywania tak blisko niego, przykładania chłodnych szmatek do jego czoła, kiedy on wiercił się i mruczał w gorączce. I chociaż już go nie kochała tak, jak kiedyś – tak, jak kocha drugą osobą, gdy nie ma o tym pojęcia, z podziwem i na dystans, pomyślała – nadal jego widok łamał jej serce. Jedna dziewczyna z miasta, w którym dorastała Sophie, umarła na gruźlicę i Sophie przypomniała sobie, jak wszyscy mówili o tym, że zanim ją zabiła, choroba sprawiła, że wyglądała piękniej: bladziej, szczuplej, a jej twarz zdobiły wypieki spowodowane gorączką. Jem również miał takie rumieńce, kiedy rzucał się w pościeli; jego srebrzystobiałe włosy były jakby pokryte szronem, a palce nieustannie zaciskał na kocu. Co chwilę się odzywał, jednak słowa były po mandaryńsku, którego Sophie nie znała. Wołał Tessę. Wo ai ni, Tessa. Bu lu run, he qing kuang fa sheng, wo men dou hui zai yi qi. Wzywał też imię Willa, sheng si zhi jiao, w sposób, który sprawiał, że Sophie chciała ująć jego dłoń i tak trzymać, chociaż gdy sięgnęła, by go dotknąć, był rozgorączkowany i zabrał rękę z jękiem. Sophie skurczyła się w fotelu, zastanawiając się, czy nie powinna wezwać Charlotte. Na pewno chciałaby wiedzieć, że stan Jema się pogorszył. Już miała wstawać, kiedy Jem westchnął i otworzył oczy. Sophie usiadła z powrotem, wpatrując się w chłopaka. Jego tęczówki były tak jasnosrebrne, że wyglądały na białe. - Will? - odezwał się. - Will, czy to ty? - Nie – odparła Sophie, prawie obawiając się poruszyć. - To Sophie. Jem odetchnął lekko i obrócił głowę w jej stronę. Widziała, jaki wysiłek wkładał w to, by skupić na niej wzrok. Nagle, ku jej zaskoczeniu, na jego ustach pojawił się uśmiech pełen słodyczy, którym kiedyś podbił jej serce. - Oczywiście – powiedział. - Will nie jest... Odesłałem Willa. - Podążył za Tessą – dodała Sophie. - Dobrze. - Długie palce Jema szarpnęły koc, zaciskając się w pięści, po czym rozluźniły się. - Ja... cieszę się. - Pan za nim tęskni – stwierdziła. Jem powoli skinął głową.

- Mogę to wyczuć... Odległość między nami jest jak sznur zaciśnięty wewnątrz mnie. Nie spodziewałem się tego. Nie byliśmy osobno odkąd zostaliśmy parabatai. - Cecily powiedziała, że go pan odesłał. - Tak – potwierdził Jem. - Trudno było go przekonać. Myślę, że gdyby nie był zakochany w Tessie, nie byłbym w stanie go zmusić. Sophie otworzyła szeroko usta. - Pan wiedział? - Od niedawna – powiedział Jem. - Nie, nie byłbym tak okrutny. Gdybym wiedział, nigdy bym się nie oświadczył. Usunąłbym się z drogi. Nie wiedziałem. Ale mimo to teraz, kiedy wszystko ode mnie odchodzi, różne sprawy widzę w tak jasnym świetle, że pewnie i tak bym się domyślił, nawet gdyby mi nie powiedział. Pod sam koniec bym już wiedział. - Uśmiechnął się lekko, dostrzegając sparaliżowany wyraz twarzy Sophie. - Cieszę się jednak, że nie musiałem czekać do końca, by się dowiedzieć. - Nie jest pan zły? - Cieszę się – powtórzył. - Będą mogli zadbać o siebie nawzajem, kiedy mnie nie będzie lub przynajmniej taką mam nadzieję. Will mówi, że Tessa go nie kocha, jednak... na pewno z czasem go pokocha. Willa łatwo obdarzyć uczuciem, a on oddał jej całe swoje serce. Widzę to. Mam nadzieję, że Tessa go nie złamie. Sophie nie umiała znaleźć słów, by się odezwać. Nie miała pojęcia, co ktokolwiek mógłby powiedzieć w obliczu takiej miłości, jak ta – pełnej wyrozumiałości, wytrzymałości i nadziei. Wiele razy w ciągu tych ostatnich miesięcy żałowała, że kiedykolwiek źle pomyślała o Willu, kiedy widziała, jak odsunął się, pozwalając Tessie być szczęśliwej z Jemem. Wiedziała o bólu, jaki Tessa znosiła wraz z radością – spowodowany świadomością, iż krzywdzi Willa. Tylko Sophie wiedziała, że czasem Tessa przez sen wołała imię Willa. Tylko Sophie wiedziała, że blizna na dłoni Tessy to nie była przypadkowa styczność z pogrzebaczem, tylko świadome zadanie sobie bólu, którym pragnęła dorównać cierpieniu psychicznemu, jaki czuła po odrzuceniu Willa. Sophie trzymała Tessę w ramionach, kiedy ta szlochała i wyrywała z włosów kwiaty w kolorze oczu Willa, Sophie też ukrywała pod warstwą pudru dowody łez i nieprzespanych nocy Powinna mu powiedzieć? Sophie się zastanawiała. Czy dobrym uczynkiem byłoby powiedzieć mu: Tak, Tessa również go kocha; próbowała to zwalczyć, ale jednak go kocha? Czy jakikolwiek mężczyzna szczerze chciałby usłyszeć takie słowa o kobiecie, z którą zamierzał wziąć ślub? - Panna Gray ma wielki wpływ na uczucia pana Herondale i uważam, że tak łatwo nie złamie mu serca. Ale wolałabym, by nie mówił pan tak, jakby pańska śmierć była czymś nieuchronnym, panie Carstairs. W tej właśnie chwili pani Branwell i inni są pełni nadziei w odnalezieniu lekarstwa. Sądzę, że w szczęściu dożyje pan starości razem z panną Gray. Uśmiechnął się, jakby wiedział o czymś, co dla niej było tajemnicą.

- Bardzo miłe słowa, Sophie. Wiem, że jestem Nocnym Łowcą, a my tak łatwo nie opuszczamy tego świata. Walczymy do końca. Pochodzimy z królestwa aniołów a mimo to się go obawiamy. A ja uważam, że człowiek powinien stawić czoła końcowi bez uginania kolan wobec śmierci. Śmierć nigdy nie będzie miała nade mną władzy. Sophie popatrzyła na niego lekko zaniepokojona. Brzmiał na opętanego gorączką. - Panie Carstairs? Czy powinnam wezwać Charlotte? - Za chwilę, ale, Sophie... twój wyraz twarzy, przed chwilą, kiedy mówiłem... Pochylił się w jej stronę. - A więc to prawda? - Co ma być prawdą? - spytała słabym głosem, chociaż wiedziała, jak zabrzmi pytanie, a one nie była w stanie okłamać Jema. ***

Will był w beznadziejnym humorze. Zaświtał mglisty, wilgotny i okropny dzień. Obudził się z uczuciem mdłości i ledwo był w stanie przełknąć gumowate jajka i zimny bekon, który podała mu żona gospodarza w zatłoczonym salonie. Każda część jego ciała rwała się, by kontynuować podróż. Atak deszczu wywoływał nieustające dreszcze mimo, iż bez przerwy używał runów ogrzewających. Baliosowi nie podobało się błoto przylepiające się do jego kopyt, kiedy pędzili drogą. Will zrzędliwie narzekał, jak to w ogóle możliwe, by mgła skraplała się wewnątrz jego ubrania. Dotarł chociaż do Northamptonshire, a to było coś, jednak przebył jedynie 20 mil i uparcie odmówił postoju, mimo błagalnego wzroku Baliosa w czasie przejazdu przez Towcester, jakby proszącego o ciepłą stajnię i trochę owsa, a Will niemal mu uległ. Zalało go poczucie bezsilności zimne i nieuchronne niczym deszcz. Co on sobie myślał? Czy naprawdę sądził, że w ten sposób znajdzie Tessę? Czy był głupcem? Przejeżdżali teraz przez nieprzyjemne tereny, gdzie błoto uczyniło ścieżkę zdradliwą. Po jednej stronie wznosił się ogromny klif zasłaniający niebo. Druga strona ścieżki opadała ostro w wąwóz pełen ostrych skał. W dole migotały wody mętnego strumyka. Will trzymał łeb Baliosa prosto, z dala od uskoku, jednak koń nadal był niespokojny, obawiając się upadku. Sam Will swoją głowę trzymał nisko, ochraniając ją kołnierzem, by uniknąć deszczu. Jedynie przypadkiem, zerkając na chwilę w bok, dostrzegł błysk zieleni i złota pomiędzy kamieniami na brzegu strumienia. Natychmiast zatrzymał Baliosa i już po chwili schodził w dół wąwozu tak szybko, że niemal wywrócił się na błocie. Deszcz padał jeszcze bardziej teraz, kiedy klęknął, by przyjrzeć się złotemu naszyjnikowi, który zaplątał się wokół jednego z ostrych kamieni. Ostrożnie wziął go do rąk. Był to nefrytowy, okrągły wisior ze słowami wyrytymi na drugiej stronie. Bardzo dobrze wiedział, co one oznaczały. Kiedy ludzie są jednością w sercach, złamią nawet siłę żelaza czy brązu.

Podarunek Jema dla Tessy z okazji oświadczyn. Will zacisnął na nim dłoń. Przypomniał sobie spotkanie z nią na klatce schodowej – łańcuszek nefrytowego wisiorka na jej szyi okrutnie przypominał mu o Jemie – kiedy powiedziała: Mówią, że nie da się podzielić serca, a jednak... - Tessa! - zawołał nagle, kamienne ściany odbijały jego głos. - Tessa! Stał przez chwilę na brzegu drogi wstrząsany dreszczami. Nie wiedział, czego oczekiwał – odpowiedzi? Nieprawdopodobne, by była tutaj, chowała się między rozrzuconymi skałami. Panowała cisza, nie licząc odgłosów wiatru i deszczu. Jednak bez wątpienia był to naszyjnik Tessy. Może zerwała go ze swojej szyi i wyrzuciła przez okno powozu, by zaznaczyć dla niego drogę, niczym Jaś i Małgosia i ich ścieżka z okruszków chleba. Tak postąpiłaby bohaterka powieści, a więc tak zrobiłaby i jego Tessa. Może odnajdzie więcej śladów na swojej drodze. Po raz pierwszy nadzieja rozpaliła mu żyły. Bez wahania dopadł do Baliosa i wskoczył na siodło. Nie będzie żadnego zwalniania; dotrą do Staffordshire przed nocą. Kiedy kierował konia z powrotem na drogę, wsunął naszyjnik do kieszeni, gdzie wyryte na nim słowa miłości i przywiązania paliły niczym piętno. ***

Charlotte nigdy wcześniej nie czuła się tak zmęczona. Dziecko w jej łonie wykańczało ją bardziej, niż na początku przypuszczała, więc nie spała całą noc, a w dzień kręciła się po domu. Na jej sukni widniały plamy z krypty Henry'ego, bolały ją kostki od nieustannego chodzenia po schodach i drabinach w bibliotece. Mimo tego wszystkiego, kiedy otworzyła drzwi do sypialni Jema i ujrzała go nie tylko przytomnego, ale siedzącego i rozmawiającego z Sophie, zapomniała o swoim zmęczeniu i poczuła, jak na jej twarzy pojawia się uśmiech pełen ulgi. - James! - wykrzyknęła. - Zastanawiałam się... to znaczy... cieszę się, że się obudziłeś. Sophie, która wyglądała na niecodziennie zarumienioną, wstała. - Wyjść, pani Branwell? - Och, tak, proszę, Sophie. Bridget ma jeden ze swoich nastrojów; mówi, że nie może znaleźć Bang Mary, a ja nie mam najmniejszego pojęcia, o co jej chodzi. Sophie prawie się uśmiechnęła – zrobiłaby to, gdyby jej serce nie łomotało w piersi, gdyż prawdopodobnie uczyniła coś strasznego. - Bain-marie20 -poprawiła ją. - Poszukam tego dla niej. - Ruszyła w stronę drzwi, po czym zatrzymawszy się na chwilę, rzuciła przez ramię osobliwe spojrzenie w stronę Jema, który opierał się o poduszki, wyglądając na wycieńczonego i spokojnego. Zanim Charlotte zdążyła się odezwać, Sophie już nie było, a Jem 20

Rodzaj podgrzewacza na wózkach.

przyciągał uwagę Charlotte swoim zmęczonym uśmiechem. - Charlotte, byłabyś tak łaskawa i... Mogłabyś podać mi moje skrzypce? - Oczywiście. - Charlotte podeszła do stolika stojącego przy oknie, na którym leżał futerał z drzewa różanego, gdzie przetrzymywane były skrzypce ze smyczkiem i okrągłym pojemniczkiem z kalafonią. Podniosła instrument i podała Jemowi, który delikatnie wyjął go z jej dłoni, a Charlotte wdzięcznie opadła na fotel. - Och – westchnęła chwilę później. - Przepraszam. Zapomniałam smyczka. Chciałeś zagrać? - W porządku. - Lekko szarpnął struny opuszkami palców, co wywołało cichy, wibrujący dźwięk. - To pizzicato, pierwsza rzecz, jaką nauczył mnie robić ojciec, kiedy pokazał mi skrzypce. Przypomina mi czasy, kiedy byłem dzieckiem. Ty nadal jesteś dzieckiem, chciała powiedzieć Charlotte, jednak tego nie zrobiła. Tylko kilka tygodni dzieliło go od osiemnastych urodzin, kiedy to Nocni Łowcy stawali się dorośli. Nawet jeśli, kiedy na niego patrzyła, nadal widziała ciemnowłosego chłopca, który przybył z Szanghaju, kurczowo trzymającego skrzypce, z dużymi oczami na bladej twarzy, nie znaczyło to, że nie dorósł. Sięgnęła po pojemnik z yin fen stojący na szafce przy łóżku. Został jedynie mały kopczyk na dnie, ledwie łyżeczka. Przełknęła ślinę przez zaciśnięte gardło i wysypała resztkę proszku do szklanki, po czym zalała ją wodą z karafki, pozwalając, by yin fen rozpuściło się niczym cukier. Kiedy podała naczynie Jemowi, on odłożył skrzypce i wziął szklankę do rąk. Wpatrywał się w płyn zamyślonym wzrokiem. - To ostatnia porcja? - spytał. - Magnus pracuje nad lekarstwem – powiedziała Charlotte. - Wszyscy pracujemy. Gabriel i Cecily kupują składniki na lek, który cię wzmocni, a Sophie, Gideon i ja prowadzimy poszukiwania. Robimy wszystko. Wszystko. Jem wyglądał na nieco zaskoczonego. - Nie zdawałem sobie sprawy. - Ale oczywiście, że tak jest. Jesteśmy twoją rodziną. Zrobilibyśmy dla ciebie wszystko. Proszę, nie trać nadziei, Jem. Musisz być silny. - Cała moja siła należy do was – wyznał tajemniczo. Przełknął rozpuszczone yin fen i podał jej pustą szklankę. - Charlotte? - Tak? - Wygrałaś już bitwę o imię dla dziecka? Charlotte, zaskoczona, roześmiała się. Dziwne wydawało jej się teraz myślenie o dziecku, ale dlaczego nie? W obliczu śmierci, jesteśmy życiem. Był to temat do rozważań, który nie dotyczył choroby, zniknięcia Tessy lub niebezpiecznej wyprawy Willa. - Jeszcze nie – przyznała. - Henry nadal nalega na Bufforda.

- Uda ci się - stwierdził Jem. - Jak zawsze. Byłabyś wspaniałym Konsulem, Charlotte. Zmarszczyła brwi. - Kobieta Konsulem? Po wszystkich kłopotach jakie miałam z samego prowadzenia Instytutu! - Zawsze musi być ten pierwszy raz. Niełatwo jest nim być i nie zawsze się opłaca, ale jest to bardzo ważne. - Schylił głowę. - Nosisz w sobie jeden z mych niewielu żali. Charlotte spojrzała na niego zdezorientowana. - Chciałem zobaczyć dziecko. Były to proste, tęskne słowa, które wbiły się w serce Charlotte niczym odłamki szkła. Zaczęła płakać, łzy cicho płynęły po jej twarzy. - Charlotte – powiedział Jem, jakby chcąc ją pocieszyć. - Zawsze o mnie dbałaś. Zdumiewająco dobrze zajmiesz się i dzieckiem. Będziesz cudowną matką. - Nie możesz się poddać, Jem – wyjąkała. - Kiedy cię do mnie przyprowadzili, powiedzieli, że przeżyjesz jedynie rok lub dwa. Przeżyłeś niemal sześć. Proszę, żyj jeszcze przez kilka dni. Te kilka dni dla mnie. Jem obdarzył ją delikatnym, spokojnym spojrzeniem. - Żyłem dla ciebie – stwierdził. - Żyłem dla Willa i potem żyłem dla Tessy. No i dla siebie, ponieważ pragnąłem z nią być. Ale nie mogę wiecznie żyć dla innych ludzi. Nie można powiedzieć, by śmierć znalazła we mnie chętnego kompana lub że łatwo się jej poddałem. Powiesz, że mnie potrzebujesz, a będę żył dla ciebie tak długo, jak potrafię. Będę żył dla ciebie i twoich, odejdę waleczną śmiercią aż zostaną ze mnie roztrzaskane kości. Ale to nie będzie mój wybór. - W takim razie... - Charlotte popatrzyła na niego niepewnie. - Jaki będzie twój wybór? Przełknął ślinę i opuścił rękę, by dotknąć skrzypiec leżących u jego boku. - Podjąłem decyzję. Zrobiłem to, kiedy kazałem Willowi wyjechać. - Schylił głowę, po czym podniósł wzrok na Charlotte, skupiając blade, niebieskoszare oczy na jej twarzy, jakby zmuszając ją, by zrozumiała. - Chcę, by to się skończyło – wyznał. Sophie mówi, że wszyscy nadal szukają dla mnie lekarstwa. Wiem, że dałem Willowi swoje pozwolenie, ale chcę, żebyście zaprzestali poszukiwań, Charlotte. To koniec. ***

Ściemniało się, kiedy Cecily i Gabriel wrócili do Instytutu. Przebywanie na zewnątrz z kimś poza Charlotte i jej bratem było wyjątkowym doświadczeniem dla Cecily i była zadziwiona tym, jak dobrym towarzyszem okazał się Gabriel Lightwood. Rozśmieszał ją, choć za wszelką cenę starała się to ukryć, a nawet

usłużnie niósł wszystkie pakunki, chociaż spodziewała się, że zaprotestuje przeciw byciu traktowanym jak nędzny lokaj. Prawda, nie powinien był wyrzucać tego Podziemnego przez okno sklepowe – tak jak i potem wrzucać go do Kanału Limehouse. Jednak nie mogła go winić. Doskonale wiedziała, że nie zdenerwowało go to, że satyr pokazał jej nieodpowiednie obrazki, lecz samo wspomnienie jego ojca było powodem jego złości. Dziwne, pomyślała, kiedy wspinali się po schodach Instytutu, jak bardzo jest niepodobny do swojego brata. Cecily polubiła Gideona od razu po swoim przybyciu do Londynu, choć uważała go za cichego i opanowanego. Nie odzywał się często i nawet jeśli czasem pomagał Willowi ją trenować, to cały czas zachowywał się ozięble i z zamyśleniem wobec wszystkich oprócz Sophie. Jedynie przy niej pokazywał odrobinę poczucia humoru. Jeśliby chciał, mógłby być nawet zabawny. Miał usposobienie ponurego obserwatora ze spokojnym wnętrzem. Z fragmentów rozmów Tessy, Willa i Charlotte Cecily z trudem ułożyła historię rodziny Lightwoodów i zaczęła rozumieć, dlaczego Gideon był taki cichy. Podobnie jak Will i Cecily umyślnie odwrócił się plecami do swojej rodziny i nosił piętno tej decyzji. Wybór Gabriela był inny. Został przy ojcu i patrzył na powolny rozkład jego ciała i umysłu. Co sobie myślał, kiedy się to działo? Kiedy zorientował się, że podjęta przez niego decyzja była zła? Gabriel pchnął drzwi Instytutu i przepuścił Cecily przodem; przywitał ich dochodzący z góry głos Bridget. „Och, czyż nie widzisz tej wąskiej drogi, Tak gęsto naznaczonej cierniami i kolcami róż? Jest to ścieżka prawości, Choć tylko nieliczni jej szukają. I czyż nie widzisz tej szerokiej, szerokiej drogi Biegnącej przez jezioro lilii? Jest to ścieżka niegodziwości, Choć niektórzy zwą ją drogą do Nieba.21” - Śpiewa – powiedziała Cecily, wpatrując się w schody. - Znowu. Gabriel zgrabnie trzymając pakunki, wydał z siebie ciche westchnienie. - Umieram z głodu. Zastanawiam się, czy poczęstuje mnie w kuchni zimnym kurczakiem i chlebem, jeśli powiem jej, że te pieśni mi nie przeszkadzają? - Wszystkim przeszkadzają te piosenki. - Cecily spojrzała na niego z ukosa. Miał okropnie urodziwy profil. Gideon również był przystojny, lecz to uroda Gabriela z tymi ostrymi rysami, zarysowanym podbródkiem i kościami policzkowymi wydawała się jej bardziej wyrafinowana. - Wiesz, to nie jest twoja wina. 21

Autorstwa Thomasa Rymera.

- Co nie jest moją winą? - Schodami weszli na korytarz drugiego piętra. Hol wydawał się mroczny, czarodziejskie światło było jakby przytłumione. Nadal słyszała śpiew Bridget: „To była ciemna, ciemna noc, bezgwiezdna, A oni po kolana brodzili w szkarłatnej krwi; Ponieważ wszystka krew przelana na Ziemi Płynie przez doliny tego kraju.” - Twój ojciec – powiedziała Cecily. Rysy twarzy Gabriela stwardniały. Przez chwilę myślała, że odpowie złośliwą ripostą, jednak zamiast tego usłyszała: - To może być lub nie być moją winą, lecz to ja zadecydowałem być ślepym na jego zbrodnie. Wierzyłem mu wtedy, gdy nie powinienem. A on zbezcześcił nazwisko Lightwood. Cecily milczała przez jakiś czas. - Przybyłam tutaj, ponieważ wierzyłam, że Nocni Łowcy to potwory, które porwały mojego brata. Wierzyłam w to, bo tak uważali moi rodzice. Ale oni się mylili. Nie jesteśmy naszymi rodzicami, Gabrielu. Nie musimy nosić ciężaru ich decyzji czy grzechów. Ty możesz sprawić, że nazwisko Lightwood znów zabłyśnie. - To nas różni – stwierdził Gabriel z nutą rozgoryczenia. - Ty sama wybrałaś, by się tu znaleźć. Ja zostałem wygnany z mojego domu... Wypędzony aż tutaj przez potwora, który kiedyś był moim ojcem. - Cóż – zaczęła delikatnie Cecily. - Nie pędził za tobą aż tutaj. Wydaje mi się, że tylko na terenie Chiswick. - Co... Uśmiechnęła się do niego. - Jestem siostrą Willa Herondale. Nie oczekuj, że będę poważna przez cały czas. Wyraz jego twarzy był tak komiczny, że zachichotała; nadal się śmiała, kiedy otworzyli drzwi biblioteki, chcąc wejść do środka – jednak zatrzymali się w progu. Charlotte, Henry i Gideon siedzieli przy jednym z długich stołów. W oddali przy oknie stał Magnus z rękami splecionymi za sobą. Jego plecy były sztywne i wyprostowane. Henry wyglądał na zmęczonego i nieszczęśliwego, Charlotte była zapuchnięta od płaczu, twarz Gideona przypominała maskę. Śmiech zamarł na ustach Cecily. - Co się dzieje? Są jakieś wiadomość? Czy Will... - Nie chodzi o Willa – przerwała jej Charlotte. - Tylko o Jema. - Cecily przygryzła wargę, choć serce zwolniło rytm z poczuciem ulgi. Najpierw pomyślała o

swoim bracie, ale przecież to życie jego parabatai było bardziej zagrożone. - Jem? - wyjąkała. - Nadal żyje – Henry odpowiedział na niewypowiedziane pytanie. - Dobrze więc. Mamy wszystko – odezwał się Gabriel, kładąc wszystkie pakunki na stole. - Wszystko, o co prosił Magnus. Damianę 22, nasadę głowy nietoperza... - Dziękuję – przemówił spod okna Magnus, nie odwracając się w ich stronę. - Tak, dziękujemy – powtórzyła Charlotte. - Zrobiliście to, o co was prosiłam i jestem wdzięczna. Ale obawiam się, że wasz wysiłek był daremny. - Spuściła wzrok na paczki, po czym znów spojrzała na nich. Widać było, że mówienie sprawiało jej trud. - Jem podjął decyzję. Chce, byśmy przestali szukać lekarstwa. Zażył ostatnią porcję yin fen, nie zostało nic więcej, a wszystko jest kwestią godzin. Wezwałam już Cichych Braci. Czas się pożegnać. ***

W pokoju treningowym było ciemno. Na podłodze widniały cienie, a przez wysokie okna wpadał blask księżyca. Cecily siedziała na jednej z wygładzonych ławek i wpatrywała się we wzory, jakie tworzyło na ziemi światło zza okien. Jej ręka bezwiednie powędrowała w stronę czerwonego wisiora na jej szyi. Nie mogła powstrzymać myśli o swoim bracie. Część jej umysłu była tutaj, w Instytucie, lecz reszta znajdowała się przy Willu: na grzbiecie konia, chroniąc się od wiatru, pędząc drogami dzielącymi Londyn i Dolgellau. Zastanawiała się, czy Will się bał. Zastanawiała się, czy jeszcze go zobaczy. Była tak zamyślona, że podskoczyła na dźwięk otwieranych drzwi. Na podłogę padł długi cień, a kiedy podniosła wzrok, ujrzała Gabriela Lightwooda, mrugającego z zaskoczenia. - Chowasz się tu? - odezwał się. - To... dziwne. - Dlaczego? - Była zdziwiona tym, jak normalnie brzmiał jej głos, tak spokojnie. - Bo sam zamierzałem się tu ukryć. Cecily milczała przez chwilę. Gabriel wyglądał na niepewnego, co w jego przypadku było dziwne – zazwyczaj był bardzo pewny siebie. Choć była to delikatniejsza pewność siebie, niż u jego brata. Było zbyt ciemno, by mogła zobaczyć kolor jego oczu lub włosów, więc po raz pierwszy była w stanie dostrzec podobieństwo między nim a Gideonem. Mieli tak samo zarysowane podbródki, szeroko rozstawione oczy i ostrożną postawę. - Możesz się tu chować ze mną – powiedziała. - Jeśli chcesz. 22

Gatunek krzewu, od wieków używana w postaci herbaty jako afrodyzjak.

Kiwnął głową i przeszedł przez pokój do miejsca, gdzie siedziała, ale zamiast do niej dołączyć, podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. - Powóz Cichych Braci jest tutaj – zauważył. - Tak – potwierdziła Cecily. Po lekturze Kodeksu wiedziała, że Cisi Bracia byli jednocześnie lekarzami i kapłanami w świecie Nocnych Łowców; można ich znaleźć przy łożach umierających, jak i przy dziecięcych kołyskach. - Sądziłam, że powinnam zobaczyć się z Jemem. Za Willa. Ale nie... Ale nie mogłam tego zrobić. Jestem tchórzem – dodała po namyśle. Nigdy wcześniej tak o sobie nie myślała. - W takim razie ja też jestem tchórzem – odparł Gabriel. Blask księżyca padał na jedną stronę jego twarzy, sprawiając, że wyglądał jakby miał na sobie maskę. Przyszedłem tutaj, by pobyć sam i, szczerze mówiąc, by być z dala od Braci, ponieważ wywołują u mnie dreszcze. Pomyślałem, żeby pograć w pasjansa. Możemy, jeśli masz ochotę, zagrać w Beggar My Neighbor23. - Niczym Pip i Estella w Wielkich Nadziejach – zauważyła Cecily z nutą rozbawiania. - Ale nie... Nie umiem grać w karty. Mama starała się trzymać je z dala od domu, jako że mój ojciec... miał do nich słabość. - Podniosła wzrok na Gabriela. Wiesz, w pewnym sensie jesteśmy tacy sami. Nasi bracia nas opuścili, zostaliśmy sami, bez rodzeństwa z podupadającym ojcem. Mojemu pogorszyło się nieco po odejściu Willa i śmierci Elli. Lata zajęło mu dojście do siebie, w międzyczasie straciliśmy dom. Tak jak ty utraciłeś Chiswick. - Chiswick zostało nam odebrane – powiedział Gabriel z kwaśną nutą rozgoryczenia. - I będąc szczerym, jednocześnie mi żal i nie. Moje wspomnienia z tego miejsca... - Zadrżał. - Mój ojciec był zamknięty w swoim gabinecie przez dwa tygodnie zanim przyprowadziłem pomoc. Powinienem był zjawić się wcześniej, ale byłem zbyt dumny. Nie chciałem się przyznać, że myliłem się odnośnie własnego Ojca. W czasie tych dwóch tygodni ledwie mogłem spać. Waliłem w drzwi gabinetu i błagałem ojca, by wyszedł i ze mną porozmawiał, ale w odpowiedzi słyszałem jedynie nieludzkie odgłosy. W nocy zamykałem swój pokój na klucz, a rano na schodach widniała krew. Wmawiałem sobie, że służba uciekła. Wiedziałem jednak lepiej. Więc nie, Cecily, nie jesteśmy tacy sami, bo ty odeszłaś. Byłaś odważna. Ja zostałem, aż nie miałem wyboru poza odejściem. Zostałem, mimo że wiedziałem, iż jest to złe. - Jesteś Lightwood – powiedziała Cecily. - Zostałeś, ponieważ byłeś wierny swojej rodzinie. To nie jest tchórzostwo. - Na pewno? Czy wierność jest zaszczytną cechą, nawet wobec nieodpowiednich osób? Cecily otworzyła usta, po czym znów je zamknęła. Gabriel patrzył na nią, jego oczy odbijały blask księżyca. Wydawał się desperacko pragnąć jej odpowiedzi. Zastanawiała się, czy miał kogoś jeszcze, z kim mógłby porozmawiać. Domyślała się, że zwierzanie się ze swoich niepokojów Gideonowi mogło być przerażającym doświadczeniem. Wydawał się być niezachwiany, jakby nigdy w siebie nie wątpił i 23

Rodzaj gry w karty, podobny do „wojny”.

nie rozumiał tych, którzy to robili. - Sądzę – zaczęła, starannie dobierając słowa. - Że każda dobra chęć może się zmienić w coś złego. Popatrz na Magistra. Robi to, co robi, ponieważ nienawidzi Nocnych Łowców z powodu wierności wobec swoich rodziców, którzy się o niego troszczyli i którzy zostali zabici. To da się zrozumieć. Jednak nic nie usprawiedliwia skutków. Myślę, że kiedy podejmujemy decyzje, a każdy wybór jest niezależny od poprzednich, powinniśmy przeanalizować nie tylko nasz motywy, ale i skutki i czy nasze decyzje nie skrzywdzą dobrych ludzi. Nastąpiła chwila ciszy. Potem: - Jesteś bardzo inteligenta, Cecily Herondale. - Nie żałuj za bardzo decyzji, jakie podjąłeś w przeszłości, Gabrielu – powiedziała, zdając sobie sprawę, że używa jego chrześcijańskiego imienia, ale nie mogła się powstrzymać. - Za to podejmuj właściwe w przyszłości. Zawsze jesteśmy zdolni do zmiany i zawsze zdolni do bycia lepszymi. - Mój ojciec nie chciałby, bym był właśnie taki i mimo wszystko niechętnie odrzucam nadzieję na jego akceptację. Cecily westchnęła. - Możemy robić wszystko, co w naszej mocy, Gabrielu. Próbowałam być taka, jak chcieli rodzice; być damą. Odeszłam, by sprowadzić Willa, ponieważ uznałam, że to właśnie powinnam zrobić. Wiem, że byli zrozpaczeni, ponieważ wybrał inną drogę... która jest dla niego odpowiednia, choć dotarł na nią w dziwny sposób. To jego droga. Nie wybieraj ścieżki, którą wybrałby twój ojciec lub brat. Bądź takim Nocnym Łowcą, jakim chcesz być. Brzmiał bardzo młodo, kiedy jej odpowiadał. - Skąd możesz wiedzieć, że dokonam właściwego wyboru? Za oknem słychać było odgłos kopyt na kamieniach dziedzińca. Odjeżdżający Cisi Bracia. Jem, pomyślała Cecily z ukłuciem w sercu. Jej brat zawsze spoglądał na niego jak na swego rodzaju Gwiazdę Polarną, kompas, który zawsze wskazywał mu właściwą decyzję. Nigdy wcześniej nie uważała Willa za szczęściarza i z pewnością nie spodziewała się tak pomyśleć akurat dzisiaj, lecz... Jednak w pewien sposób miał szczęście. Zawsze mieć do kogo się zwrócić, bez obawy, że patrzy się na niewłaściwe gwiazdy. Starała się uczynić swój głos tak zacięty i silny, jak tylko mogła - dla siebie i dla chłopca przy oknie. - Może, Gabrielu Lightwoodzie, wierzę w ciebie.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Firefly Korekta: Domi

Rozdział 14

Parabatai ,,Spokojnie, spokojnie! On nie jest martwy, nie śpi, Został zbudzony ze snu o życiu; To my, zagubieni w burzliwych wizjach, trzymamy Z upiorami niekorzystne konflikty, I w szalonym transie bronimy naszą duszę przed kosą, Jak i niezniszczalnymi drobnostkami. Gnijemy, jak zwłoki w kostnicy; strach i żal Wstrząsają nami i wyniszczają nas z dnia na dzień, A chłodne nadzieje wiją się jak robaki w naszym martwym ciele.'' — Percy Bysshe Shelley, “Adonais: Elegia po śmierci Johna Keats'a”

Dziedziniec Green Man Inn był błotnisty w czasie, gdy Will przyjechał na swoim zmęczonym koniu i zsunął się z jego szerokiego grzbietu. Był zmęczony, spięty, miał obtarcia od siodła, a z powodu złego stanu dróg oraz jego wyczerpania i konia, jazda w ciągu ostatnich kilku godzin była okropna. Było już całkowicie ciemno. Zobaczył z ulgą stajennego spieszącego w jego stronę. Jego buty rozpryskiwały błoto do kolan. Niósł latarnię sztormową, która dawała ciepłą, żółtą poświatę. - Och, ale deszczowy wieczór, panie - powiedział chłopak ochoczo, gdy Will znalazł się bliżej niego. Wyglądał jak normalne ludzkie dziecko, ale było w nim coś psotliwego, podobnego do chochlika - krew faerie może być przekazywana z pokolenia na pokolenie, ujawniając się u ludzi, a nawet u Nocnych Łowców, w zakrzywieniu oka lub w jasnym blasku źrenicy. Oczywiście chłopak miał Wzrok. Green Man było znanym miejscem przez Podziemnych. Will miał nadzieję dotrzeć tutaj przed zmrokiem. Był zmęczony udawaniem przed Przyziemnymi, zmęczony przez używanie Znaku Niewidzialności, zmęczony ukrywaniem się. - Deszczowy? Tak sądzisz? - wymruczał Will, gdy woda spływała z jego włosów na rzęsy. Wpatrywał się w drzwi frontowe gospody, przez które wylewało się zapraszające żółte światło. Ponad ich głowami całe wszystkie gwiazdy prawie zgasły

na niebie. Ciężkie, ciemne chmury były nad nimi, wraz z obietnicą o większej ilości deszczu. Chłopiec wziął uzdę Baliosa. - Masz jednego z tych magicznych koni - wykrzyknął. - Tak. - Will oparł się o parujący bok konia. - Potrzebuje odpoczynku i wyjątkowej opieki. Chłopak skinął głową. - Jesteś więc Nocnym Łowcą? Nie mamy ich wielu w tych okolicach. Jeden tutaj był, jakiś czas temu, nieprzyjemny staruszek... - Posłuchaj - zaczął Will. - Są wolne pokoje? - Nie jestem pewien, czy są wolne prywatne, panie. - Cóż, poczekam na prywatny, tak będzie lepiej. I jeszcze stajnię dla konia na tę noc oraz kąpiel i jedzenie. Odprowadź konia, a ja zobaczę, co powiedzą twoi pracodawcy. Pracodawca był uprzejmy, w przeciwieństwie do chłopaka, i nie komentował Znaków na dłoniach i gardle Willa. Zadawał on tylko standardowe pytania: Chcesz swoją strawę w prywatnym salonie, czy też w sali dla wszystkich, panie? Wolisz wziąć kąpiel przed, czy po kolacji? Will, który był ubrudzony błotem, zgodził się na to, by wziąć na początku kąpiel, a następnie kolację w sali dla wszystkich. Wziął ze sobą dużą kwotę ludzkich pieniędzy, ale prywatny salon na kolację był niepotrzebnym wydatkiem, szczególnie, gdy wcale go nie obchodziło, co je. Jedzenie było jak paliwo na dalszą podróż i tyle. Chociaż właściciel nie zwracał uwagi na fakt, że Will jest Nephilim, to inni w pomieszczeniu wręcz przeciwnie. Kiedy William oparł się o ladę, grupa młodych wilkołaków przy wielkim kominku, którzy popijali tanie piwo przez cały dzień, zaczęli szeptać coś do siebie. Will starał się nie zwracać na nich uwagi, gdy zamawiał butelki z gorącą wodą dla siebie i zacier z owsa dla konia. Robił to z arbitralnością, jak każdy młody dżentelmen, ale czuł na sobie bystre oczy, patrzyły z zachłannością na każdy szczegół; począwszy od jego ociekających wodą włosów, zabłoconych butów po ciężki płaszcz, pod którym nie było widać, czy ma przy sobie pas z bronią. - Spokojnie, chłopaki - powiedział najwyższy z grupy. Siedział tyłem do kominka, przez co jego twarz była w cieniu. Ogień rzucał światło na jego długie palce, gdy wyjął majolikowe pudełko z cygarami i postukał zamyślony w jego zamknięcie. - Znam go. - Znasz go? - spytał jeden z młodszych wilkołaków z niedowierzaniem. - Tego Nephilim? To jeden z twoich przyjaciół, Scott? - Och, nie przyjaciel. Nie do końca. - Woolsey Scott zapalił cygaro zapałką i przyglądał się chłopcu przez pokój, skąpany w słabym świetle płomieni, z uśmiechem igrającym na ustach. - Ale to bardzo interesujące, że jest tutaj. Bardzo interesujące.

*** - Tessa! - Głos odbił się echem w jej uszach jak strzał. Siedziała wyprostowana na brzegu rzeki, a jej ciało drżało. - Will? - Wstała i rozejrzała się. Księżyc ukrył się za chmurami. Niebo nad nią było jak ciemny, szary marmur poprzecinany czarnymi żyłami. Przed nią płynęła rzeka, ciemnoszara w słabym świetle. Rozglądając się wokół, zobaczyła sękate drzewa, strome urwisko w dole, z którego spadała, rozciągający się szeroki pas zieleni po drugiej stronie; pola i kamienne ogrodzenia, okazjonalnie oddalone daleko od domku, czy też domostwa. Nie było to nic w rodzaju miasta lub miasteczka, nie było nawet świateł, które wskazywałyby na to, że była to mała wioska. - Will - szepnęła ponownie, obejmując się ramionami. Była pewna, że to jego głos wołał jej imię. Nikt inny tak nie brzmiał. Ale to było niedorzeczne. Nie było go tutaj. Nie mógł być. Może, jak Jane Eyre, która słyszała głos pana Rochestera z wrzosowisk, była w półśnie? Ale był to sen, który obudził ją z nieprzytomności. Wiatr był jak zimne ostrze, tnące jej ubrania - miała na sobie jedynie cienką suknię przeznaczoną do noszenia w pomieszczeniach, żadnego płaszcza, czy też kapelusza - oraz swoją skórę. Jej spódnice były wciąż mokre od wody w rzece, jej suknia i pończochy były podarte i poplamione krwią. Anioł uratował jej życie, tak jej się wydawało, ale nie uchronił jej przed ranami. Dotknęła go teraz, licząc na poradę, ale był taki, jak zawsze; spokojny i milczący. Kiedy zdjęła dłoń z gardła, jak myślała, usłyszała głos Willa w głowie: - Czasami, kiedy muszę zrobić coś, czego nie chcę, udaję postać z książki. Łatwiej mi wtedy podejmować decyzję. Bohater z książki, pomyślała Tessa. Ten dobry, rozsądny płynąłby z prądem. Wiedziałby, że ludzkie domostwa i miasta są często zbudowane przez wodę, szukałby pomocy, zamiast niezdarnie poruszać się w stronę lasu. Splotła stanowczo ręce i ruszyła w dół rzeki. *** W tym czasie Will – wykąpany, ogolony i ubrany w czystą koszulę oraz kołnierz – wrócił do pokoju dziennego na kolację. Pomieszczenie było w połowie zapełnione ludźmi. Cóż, niezupełnie ludźmi. Kiedy zbliżył się do jednego ze stołów zobaczył, że przy drugim siedziały trolle, wspólnie pochylający się nad piwem, wyglądający

pokryci guzami mężczyźni – z wyjątkiem kłów wystających z ich dolnych szczęk. Szczupły czarownik z burzą brązowych włosów i trzecim okiem na środku kroił cielęce kotlety. Jakaś grupa usiadła przy stole obok kominka – wilkołaki, wywnioskował Will z ich napakowanej postawy. Pokój pachniał wilgocią, żarem i jedzeniem. Żołądek Willa zaburczał na ten zapach; nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo był głodny. Will przeglądał mapę Walii pijąc wino (cierpkie i octowe) i jedząc kolację (udziec sarny z ziemniakami). Starał się ze wszystkich sił ignorować spojrzenia klientów. Przypuszczał, że stajenny miał rację; nie widywano tu zbyt często Nephilim. Czuł się, jakby jego Znaki były wypalonym piętnem na jego skórze. Kiedy talerz już był pusty, wyjął kartkę I napisał list: Charlotte, Przepraszam za opuszczenie Instytutu bez twojej zgody. Proszę cię o wybaczenie; czułem, że nie mam innego wyboru, niż tego. Ale to nie jest mój powód dlaczego wysyłam ci list. Na drodze znalazłem dowód obecności Tessy. Jakoś udało jej się upuścić swój jadeitowy naszyjnik z okna powozu. Wierzę, że za jego pomocą możemy ją wyśledzić. Mam go ze sobą. To niepodważalny powód naszych przypuszczań gdzie jest Mortmain. Musi być w Cadair Idris. Musisz napisać do Konsula i domagać się by wysłał oddziały w góry. Will Herondale Po zapieczętowaniu listu Will zawołał gospodarza i przypieczętował go za pół korony. Chłopiec miał dostarczyć go do powozu dostawczego. Po dokonaniu wpłaty Will usiadł, zastanawiając się, czy powinien wypić jeszcze jeden kieliszek wina, aby mógł spać, kiedy ostry, kłujący ból przeszył jego klatkę piersiową. Było to jak przebicie strzałą. Szarpnął się do tyłu. Kieliszek wina runął na podłogę i się roztrzaskał. On zerwał się na obie nogi, opierając obie ręce na stole. Był ledwo świadomy niespokojnego głosu właściciela, ale ból był zbyt silny by myśleć racjonalnie, niemal zbyt silny, by oddychać. Jego klatka piersiowa ścisnęła się. To, o czym myślał jak o końcu sznura, wiążącego go z Jemem, napięło się tak bardzo, że tłumiło bicie jego serca. Zatoczył się od stolika, przepychając się przez klientów obok baru, ruszając w stronę drzwi frontowych gospody. Wszystko, o czym myślał, to powietrze - o dostarczeniu go do płuc, by mógł odetchnąć. Pchnął drzwi i wypadł w noc. Przez chwilę ból w klatce piersiowej zmalał, a on oparł się o ścianę gospody. Deszcz lał się z nieba strugami, mocząc jego włosy i ubranie. Sapnął, a w sercu czuł mieszaninę przerażenia i rozpaczy. Czy to rozstanie z Jem’em tak na niego wpływa? Nigdy czegoś takiego nie czuł, nawet gdy Jem był w stanie krytycznym, nawet, gdy był ranny i Will czuwał przy nim, dzieląc cierpienie swojego parabatai.

Połączenie pękło. Przez chwilę wszystko było białe, jakby wypalone przez kwas. Niewidzialna siła pchnęła go na kolana, po czym zwrócił kolację. Gdy skurcze minęły, uniósł się chwiejnie na nogach i ruszył przed siebie na oślep, próbując odgonić od siebie ból. Wpadł do stajni, opierając się o ścianę tuż przy korycie dla konia. Padł na kolana i zanurzył ręce w wodzie. Zobaczył swoją twarz, bladą jak śmierć i koszulę, na której przodzie zaczęła się robić coraz większa plama krwi. Mokrymi rękami chwycił za klapy koszuli i rozerwał ją. W bladym świetle bijącym od karczmy ujrzał, że to jego runa parabatai krwawi. Ręce miał pokryte krwią, która mieszała się z deszczem. Woda spłukiwała szkarłat z jego piersi, ukazując runę, która z czarnej zamieniała się w srebrną, niszcząc wszystko, co miało w życiu Willa sens. Jem umarł. *** Tessa wędrowała godzinami, a jej cienkie buty porwały się od ostrych skał ciągnących się wzdłuż koryta rzeki. Wcześniej biegła, ale teraz zimno i zmęczenie dopadły ją, a ona ledwo szła, kulejąc, lecz była zdeterminowana. Przemoczony materiał spódnicy obciążał ją jak kotwica, która zatrzymuje w miejscu statek. Przez mile nie widziała żadnej obecności ludzi w tych miejscach i ogarniała ją rozpacz, gdy nagle ujrzała polanę. Zaczynało lekko padać, ale nawet przez niewielki deszcz widziała niski, kamienny budynek. Kiedy podeszła bliżej, zorientowała się, że to mały domek pokryty strzechą, z zarośniętą ścieżką prowadzącą do drzwi. Przyspieszyła, myśląc o łagodnym farmerze i jego żonie, o książkach, gdzie ludzie pomagali młodej dziewczynie skontaktować się z rodziną, tak jak Rivers zrobił to dla Jane Eyre. Zbliżając się dostrzegła, że okna są brudne, a strzechę porasta trawa. Jej serce zamarło. Dom był opuszczony. Drzwi były częściowo otwarte, napęczniałe od deszczu. Było w tym domu coś przerażającego, ale Tessa rozpaczliwie potrzebowała schronienia zarówno przed deszczem i jak prześladowcami, których Mortmain zapewne za nią wysłał. Trzymała się nadziei, że Pani Black pomyśli, że umarła od upadku, ale wątpiła, iż Mortmain odpuści tak łatwo. Jeżeli ktokolwiek miałby wiedzieć o umiejętnościach aniołka, to na pewno będzie to on. Przed deski podłogowe przebijała się trawa, palenisko było zabrudzone, a nad nim wisiał poczerniały od nieużywania ruszt. Ściany pokrywała pleśń. Przy drzwiach walały się rzeczy wyglądające na narzędzia rolnicze. Jedna z tych rzeczy przypominała zakrzywiony na końcu, metalowy pręt. Przypomniała sobie, że może potrzebować ochrony, więc wzięła to do ręki i przeniosła się do innego pomieszczenia; była to sypialnia z małym łóżkiem, na którym leżał koc przesiąknięty zapachem stęchlizny.

Spojrzała bezradnie na swoją mokrą suknię. Wieki zajmie jej zdjęcie ubrania bez pomocy Sophie, poza tym chciała jak najszybciej się ogrzać. Owinęła się kocem, nie zdejmując mokrej sukni i skuliła się na materacu wypchanym sianem. Cuchnął i pewnie miały w nim swoje legowisko myszy, ale w tym momencie był to dla niej największy luksus. Tessa wiedziała, że niemądrze będzie usnąć, ale mimo wszystko nie mogła już dłużej wytrzymać wyczerpania i bólu poobijanego ciała. Ściskając przy piersi metalową broń, odpłynęła w krainę snów. *** - A więc to on? Nephilim? Will nie wiedział, jak długo siedział oparty o ścianę stajni, coraz bardziej moknąc. Usłyszał głosy. Podniósł głowę, jednak zbyt późno, by odeprzeć atak. Ktoś złapał go za kołnierz i postawił na nogi. Patrzył przed siebie oczami pociemniałymi od agonii na grupę pięciu wilkołaków stojących wokół niego. Jeden z nich popchnął go na ścianę, ręce zaciskając na jego zakrwawionej koszuli. Wszyscy byli ubrani w podobne, czarne stroje, całkowicie przemoknięte. Były tak nasiąknięte wodą, że błyszczały jak sztormiaki. Żaden z wilkołaków nie miał nakrycia głowy, a ich długie włosy opadały w mokrych strąkach. - Nie dotykaj mnie - powiedział Will. - Prawo zabrania dotykania Nephilim, jeżeli nie sprowokowali... - Sprowokowali? - Wilkołak przyciągnął go do siebie i ponownie cisnął nim o ścianę. W normalnych okolicznościach sprawiłoby mu to pewnie ból, ale to nie były zwyczajne okoliczności. Ból fizyczny wywołany znikającą runą parabatai zmalał, ale jego ciało było puste, jakby uleciał z niego sens życia. - Powiedziałbym, że sprowokowałeś. Gdyby nie ty, Nephilim, Magister nigdy nie pojawiłby się u nas po narkotyki z tymi jego plugawymi kłamstwami... Will patrzył na wilkołaki niemal z rozbawieniem. Czy oni naprawdę myślą, że mogą go zranić po tym, co stracił? Przez pięć lat to była jego zasada. Jem i Will. Will i Jem. Will Herondale żył, dlatego też Jem Carstairs również żył. Quod erat demonstrandum24. Wyobrażał sobie, że strata nogi lub ręki jest bolesna, ale strata najprawdziwszej prawdy w życiu była niemal śmiertelna. - Brudne narkotyki i plugawe kłamstwa - wycedził Will. - To bardzo brzydko brzmi. Chociaż, powiedz mi, czy to prawda, że zamiast się myć, wilkołaki liżą się raz do roku? A może liżą siebie nawzajem? Tak przynajmniej słyszałem. Ręce na jego koszuli zacisnęły się mocniej. 24

Z łaciny: Co było do udowodnienia.

- Powinieneś mieć nieco więcej szacunku, Nocny Łowco. - Nie - powiedział Will. - Nie, naprawdę nie. - Słyszeliśmy o tobie, Willu Herondale - powiedział jeden z pozostałych wilkołaków. - Zawsze czołgający się do Podziemnych o pomoc. Chcielibyśmy zobaczyć, jak czołgasz się teraz. - Musielibyście mnie najpierw powalić na kolana. - O to - powiedział wilkołak trzymający Willa – możemy się postarać. Will wziął się do roboty. Uderzył głową w twarz wilkołak stojącego naprzeciw niego. Zarówno poczuł i usłyszał chrzęst łamanej kości, gorąca krew trysnęła na jego twarz, gdy wyrwał się z uścisku i odskoczył na bok. Wilkołak upadł na kolana, trzymając się za nos, próbując zatamować krwawienie. Czyjaś ręka chwyciła Willa za ramię, pazury przecięły jego koszulę. Odwrócił się, by stawić przeciwnikowi czoła i ujrzał w blasku księżyca srebrny błysk ostrza. Zielono-złote oczy napastnika błyszczały ze zgrozą. Oni nie przyszli tu, by ze mnie szydzić, lub poobijać, zrozumiał. Przyszli tu, by mnie zabić. Przez chwilę kusiło go, by im na to pozwolić. Myśl ta dawała mu ulgę, wolność od odpowiedzialności, zapomnienie. Stał bez ruchu, gdy nóż był coraz bliżej niego. Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie, błysk noża, szyderczy wyraz twarzy wilkołaka zamazany przez deszcz. Obraz ze snu przebiegł pod jego powiekami: Tessa biegnąca do niego zieloną ścieżką. Tessa. Jego ręka automatyczne chwyciła za nadgarstek, gdy zrobił unik, przeskakując pod ramieniem wilka. Wygiął jego ramę brutalnie, aż usłyszał trzask. likantrop krzyczał, a Will czerpał z tego satysfakcję. Sztylet upadł na bruk, gdy Will kopnął przecinka, a następnie uderzył łokciem w jego twarz. Wilkołak upadł i już się nie podniósł. Will chwycił sztylet i odwrócił się do pozostałych. Było ich już tylko trzech i nie wyglądali na tak pewnych siebie, jak wczesnej. Nocny Łowca uśmiechnął się, chłodno i przerażająco, czuł w ustach posmak krwi i deszczu. - Podejdźcie do mnie i zabijcie - powiedział. - Zabijcie, jeżeli uważacie, że potraficie. - Kopnął ich przyjaciela leżącego u jego stóp. - Może będziecie umieli zrobić to lepiej niż wasz kumpel. Rzuciły się na niego ze skowytem, a Will upadł, uderzając głową o bruk. Pazury rozorały jego ramię, a on zamachnął się sztyletem. Usłyszał skowyt bólu, a ciężar napierających na niego ciał zmalał. Przekręcił się na bok i zerwał na równe nogi, odwracając się. Jeden z wilkołaków leżał na ziemi w kałuży własnej krwi i deszczu. Był martwy. Pozostałe dwa podniosły się, całe w błocie. Will krwawił z rany, którą zrobił mu jeden z likantropów, ale ten ból był wspaniały. Zaśmiał się, cały w błocie i krwi, deszcz zmywał krew z ostrza sztyletu, który trzymał. - Znowu - powiedział i ledwo rozpoznał swój własny głos, pełen napięcia i

grozy. - Znowu. Jeden z wilkołaków zachwiał się i znowu upadł. Will ruszył w kierunku ostatniego przeciwnika, który stał nieruchomo. Miał wysunięte pazur - ze strachu czy odwagi, tego Will nie wiedział. Czuł się, jakby sztylet był przedłużeniem jego ramienia. Jeden dobry cios, szarpnięcie w górę i mógłby przebić się przez kości, zmierzając w kierunku serca... - Przestańcie – głos był twardy, władczy, znajomy. Will odwrócił się. Krocząc przez dziedziniec, z ramionami kulącymi się przed deszczem, z twarzą wyrażającą wściekłość, szedł Woolsey Scott. – Rozkazuje wam obojgu, Przestańcie w tej chwili! Wilkołak natychmiast opuścił ręce, jego pazury zniknęły. Pochylił głowę w klasycznym geście uległości. - Mistrzu… Wielka fala złości zalała Will’a, zacierając racjonalność, rozsądek, wszystko poza wściekłością. Wyciągnął rękę i szarpnął wilkołaka ku sobie, jego ręka owinęła szyję mężczyzny, ostrze przytknął mu do gardła. Woosley - zaledwie kilka stóp od nich - podszedł szybko, a jego wielkie, zielone oczy ciskały gromy. - Tylko podejdź bliżej – zaczął William – A rozetnę to małe, wilcze gardło. - Powiedziałem wam, żebyście przestali – powiedział Woosley spokojnym tonem. Nosił, jak zawsze, świetnie dopasowany garnitur, a na nim brokatowy jeździecki płaszcz; teraz wszystko było przesiąknięte wodą. Jego jasne włosy przyklejone do twarzy i szyi były bezbarwne. – Obydwaj. - Ale ja nie muszę cię słuchać! – krzyknął Will – Wygrywałem. Wygrywałem! Rozejrzał się po dziedzińcu, na trzy rozproszone ciała wilkołaków, które walczyły – dwójka była nieprzytomna, jeden martwy – Twoja paczka zaatakowała mnie bez powodu. Zerwali Porozumienia! Broniłem się. – Jego głos był donośny, szorstki i nieznajomy – Jestem winien ich krwi i zdobędę ją! - Tak, tak, wiadra krwi – powiedział Woosley – I co zrobisz z tą krwią jak będziesz ją miał? Nie obchodzi cię ten wilkołak. Pozwól mu odejść. - Nie. - W takim razie wypuść go, by mógł walczyć – powiedział Woosley. Will zawahał się, następnie zwolnił swój uścisk na wilkołaku, którego trzymał, a ten w obliczu przywódcy swojej watahy wyglądał na przerażonego. Woosley pstryknął palcami w kierunku wilka. - Uciekaj, Conrad – powiedział – Szybko. Teraz. Wilkołakowi nie trzeba było dwa razy powtarzać, odwrócił się na pięcie i pobiegł daleko, znikając ze stajni. Will odwrócił się do Woosley’a z drwiną. - Więc w twojej watasze są sami tchórze? – zapytał. – Pięć na jednego Nocnego Łowcę? Tak teraz jest? - Nie powiedziałem im, żeby po ciebie przyszli. Są młodzi , głupi, i porywczy,

a połowa z nich została zabita przez Mormaina. Winią o to takich jak ty – Woolsey podszedł trochę bliżej, a jego spojrzenie, zimne jak zielony lód, przesuwało się po Willu. – Zakładam więc, że twój parabatai nie żyje – dodał z szokującą niedbałością. Will nie był wcale gotowy na te słowa . Nie mógłby być. Bitwa na chwilę oczyściła jego głowę z bólu. Teraz on powracał, przerażająco wszechogarniający . Z trudem łapał oddech, jakby Woolsey go uderzył. Zrobił mimowolny krok do tyłu. - Czy to z tego powodu próbujesz zginąć, chłopcze Nephilim? O to ci chodzi? Will odsunął swoje mokre włosy z twarzy i spojrzał na Woosley’a z nienawiścią. - Może właśnie tak jest. - W ten sposób chcesz szanować pamięć o nim? - A czy to ma znaczenie? – zapytał Will. – On nie żyje. Nigdy nie dowie się co zrobiłem, a czego nie zrobiłem. - Mój brat nie żyje – powiedział Woolsey. – A mimo to wciąż walczę, żeby kontynuować Praetor Lupus, tak jak on sobie tego życzył i aby żyć, jak on by tego chciał. Nie uważaj mnie za człowieka, który przyszedłby tutaj, aby żreć świńską lurę i pić ocet. Po co miałbym stać po kolana w błocie i oglądać jak jakiś nudny Nocny Łowca bachor niszczy więcej niż dotychczas posiadam, gdyby nie fakt, że służę celowi, który przewyższa moje pragnienia i smutki? Tak samo jak ty Nocny Łowco. Tak samo jak ty. „O Boże” – pomyślał Will. Sztylet wypadł mu z ręki i wylądował u jego stóp. - I co ja teraz zrobię – wyszeptał. Nie wiedział dlaczego zapytał o to Woolsey’a. Do głowy przychodził mu jedynie fakt, że nie było na świecie nikogo innego, kogo mógłby o to zapytać. Nie było tak nawet wtedy kiedy myślał, że jest przeklęty i czuł się taki samotny. Dosięgło go chłodne spojrzenie Woolsey’a. - Zrób to, czego chciałby twój brat – powiedział i odwrócił się, ruszając w kierunku gospody.

Drużyna Dobra

Rozdział 15

Gwiazdy, skryjcie światło „Gwiazdy, skryjcie światło; Czystych swych blasków nie rzucajcie na tło.” — William Shakespeare, Makbet

Konsulu Waylandzie! Piszę do Pana w sprawie najwyższej wagi. Jeden z Nocnych Łowców z mojego instytutu – William Herondale jest w drodze do Cadair Idris, jak już pisałam. Odkrył on niezaprzeczalne znaki, które świadczą o przekroczeniu granicy panny Gray. Załączam list, aby mógł Pan się z nim uważnie zapoznać, ale jestem pewna, iż zgodzi się Pan ze mną, że miejsce pobytu Mortmaina zostało ustalone i nie ma co do niego wątpliwości. Uważam, iż należy niezwłocznie zgromadzić wszystkie siły, którymi dysponujemy i udać się do Cadair Idris. Mortmain wykazał się w przeszłości niezwykłą zdolnością do umykania z każdych sideł, które na niego zastawiamy. Musimy wykorzystać odpowiednią chwilę i uderzyć w niego całą potęgą, którą dysponujemy. Oczekuję Pana odpowiedzi. Charlotte Branwell ***

W pokoju było zimno. Ogień już dawno zgasł w palenisku. Na zewnątrz wył przeraźliwie wiatr, powodując trzaskanie i grzechotanie szyb w oknach. Lampa na nocnym stoliku została zrzucona na podłogę. Tessa zadrżała w fotelu przy łóżku mimo szala ciasno owiniętego wokół jej ramion. Jem spał w łóżku, z głową ułożoną na własnych dłoniach, oddychał wystarczają głęboko, aby swoją klatką piersiową unosić lekko koce, lecz jego twarz nadal była tak blada jak poduszka. Tessa wstała, pozwalając szalowi zsunąć się z jej ramion. Miała na sobie koszulę nocną, tak jak w trakcie jej pierwszego spotkania z Jemem, weszła wtedy do jego pokoju i ujrzała go grającego na skrzypcach obok okna. - Will? – spytał wtedy. - Will, czy to ty? Poruszył się i mruknął, gdy położyła się w łóżku obok niego i przykryła się jego kocem. Splotła swoje palce z jego palcami i położyła delikatnie dłonie między nimi. Przysunęła się bliżej i pocałowała go w zimny policzek, ogrzewając jego skórę swoim oddechem. Nagle poczuła, jak zaczął się poruszać koło niej, jakby obecność Tessy przywracała go do życia. Otworzył oczy i spojrzał na nią. Jego tęczówki były niebieskie, zadziwiająco niebieskie, o kolorze błękitnego nieba, w miejscu, w którym spotyka się z morzem. - Tessa? – powiedział, a ona zdała sobie sprawę, że trzymała w ramionach Willa, Williamaa który umierał. Brata Cecily, który wydawał z siebie swoje ostatnie tchnienie… Na jego koszuli była krew, wielka czerwona, rozprzestrzeniająca się plama krwi tuż nad sercem… Tessa gwałtownie usiadła, ciężko dysząc. Przez chwilę rozglądała się wokół zdezorientowana. Znajdowała się w małym, ciemnym pokoju; stęchły koc był owinięty wokół jej ciała, ubranie było wilgotne, a posiniaczone ciało wydawało się obce. Nagle przypomniała sobie wszystko i zalała ją fala mdłości. Tęskniła za Instytutem w sposób, w który nigdy nie tęskniła nawet za swoim starym domem w Nowym Yorku. Tęskniła za władczym, ale opiekuńczym głosem Charlotte, za zrozumieniem Sophie, bałaganiarstwem Henrego i oczywiście – nie mogła nic na to poradzić - brakowało jej Jema i Willa. Bała się o Jamesa i jego zdrowie, ale nie były jej również obojętne losy Williama. Bitwa na dziedzińcu była krwawa i okrutna. Każdy z nich mógł zostać ranny lub zabity. Czy takie było znaczenie snu? Jem zamieniający się w Willa, Jem był chory, lub życie Williama było w niebezpieczeństwie. Błagam, żeby nic się nie stało, modliła się po cichu. Proszę pozwól mi umrzeć zanim jednemu z nich stanie się krzywda. Nagły hałas wyrwał ją z zadumy – tępe skrobanie, które wywołało u niej dreszcz przebiegający wzdłuż kręgosłupa. Zamarła. To na pewno było tylko drapanie gałęzi o szybę w oknie, ale skrobanie powróciło. Drażniący uszy, nieprzyjemny hałas. Tessa w ciągu sekundy była na nogach, z kocem wciąż owiniętym wokół ramion. Poczuła strach, narastającą panikę. Zaczęła sobie przypominać wszystkie opowieści o potworach kryjących się w lasach. Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Przed oczami stanął jej obraz armii automatów przed wejściem do Instytutu, ich sylwetki rzucały wydłużone cienie przypominające kształtem ludzi. Otuliła się jeszcze ciaśniej kocem, jej palce

zacisnęły się na materiale. Automaty przyszły po nią, stoją tuż przed Instytutem. Nie były one jednak bardzo inteligentne, potrafiły wykonywać tylko proste polecenia, rozpoznawać poszczególne istoty ludzkie i, co najważniejsze, nie były zdolne do samodzielnego myślenia. Były tylko maszynami, a maszyny można oszukać. Koc był patchworkowy, prawdopodobnie został uszyty przez kobietę. Kobietę, która mieszkała w tym domu. Tessa wciągnęła głęboko powietrze przez nos. Złapała mocniej koc, szukając choćby przebłysku własności, informacji o tym, jaka osoba go stworzyła i kto był jego właścicielem. To było ja zanurzanie rąk w czarnej wodzie i szukanie jakiegoś obiektu jedynie przy pomocy rąk. Po krótkim czasie, który wydawał się jej wiecznością, zauważyła w ciemności migotanie jakiejś duszy. Przywarła do niej i owinęła się nią jak kocem który ściskała. Zmiana była teraz łatwiejsza, mniej bolesna. Widziała jak jej palce zmieniają się, jej dłonie pokryły się odciskami, były artretyczne – należały do starej kobiety. Na jej skórze pojawiły się plamy wątrobowe, jej plecy się zgarbiły, poczuła, że sukienka wisi luźno na jej wychudzonym ciele. Gdy włosy opadły jej na oczy spostrzegła, że są śnieżnobiałe. Ponownie usłyszała dziwne skrobanie. W umyśle Tessy odezwał się głos, głos narzekającej starej kobiety, która chciała się dowiedzieć kto przebywa w jej domu. Tessa potknęła się, podchodząc do drzwi, jej oddech był płytki. Jej serce łomotało w piersi, w uszach słyszała szum własnej krwi. Jakaś niewidzialna siła poprowadziła ją do salonu. Przez moment nie była w stanie niczego dostrzec. Jej oczy były słabe, przemęczone, wszystkie kształty wydawały się zamazane i odległe. Nagle coś pojawiło się obok kominka, Tessa cofnęła się o krok i krzyknęła. To był automat. Został zbudowany tak, by wyglądać jak człowiek. Miał szeroką klatkę piersiową, na którą narzucony był szary garnitur, lecz jego wystające zza mankietów przedramiona były chude jak patyki. Miał dłonie w kształcie łopaty, a jego głowa była gładka i jajowata. Bulwiaste oczy były głęboko osadzone, lecz maszyna nie miała żadnych innych znajdujących się u człowieka części twarzy. - Kim jesteś? – spytała Tessa głosem starej kobiety, wymachując ostrym kilofem, który wzięła wcześniej. – Co robisz w moim domu, ty kreaturo? Automat zaczął szumieć, trzaskać i turkotać, był oczywiście zdezorientowany. Chwilę później drzwi wejściowe się otworzyły i do środka weszła pani Black. Była owinięta w ciemny płaszcz, jej biała twarz płonęła pod kapturem. - Co tutaj się dzieje ? – spytała. – Czy znalazłeś … - urwała, gdy dostrzegła Tessę. - „Co się tutaj dzieje”? – spytała Tessa wysokim, jęczącym głosem staruszki. – Powinnam was o to zapytać. Włamywanie się do domów przyzwoitych ludzi … Zamrugała jakby nie była w stanie widzieć wyraźnie. – Wynoś mi się stąd i zabierz swojego przyjaciela – zamachnęła się obiektem, który trzymała (kopystka25 powiedział głos starej kobiety - używałaś go do czyszczenia kopyt końskich, głupia 25 Narzędzie służące do czyszczenia kopyt końskich, co jest zresztą dalej napisane, wygląda jak szczotka połączona z małą metalową łopatką.

dziewczyno) - ze sobą. Tutaj nie ma nic wartościowego, byś mogła to ukraść. Przez moment myślała, że jej się udało. Twarz pani Black była pozbawiona wyrazu. Zrobiła krok do przodu. - Nie widziałaś nigdzie w okolicy młodej dziewczyny, nieprawdaż? - zapytała. – Ładnie ubrana, brązowe włosy, szare oczy. Mogła wyglądać na zagubioną. Jej znajomi jej szukają i oferują kusząca nagrodę. - Bardzo prawdopodobna historia. Szukanie młodej dziewczyny. – Tessa brzmiała tak niemiło, jak tylko umiała, co nie było trudne. Stara kobieta, której wygląd przybrała, miała naturalnie skrzywioną twarz i gburowaty ton głosu. – Powiedziałam wynoś się! Automat zaburczał. Pani Black nagle ścisnęła mocno wargi jak gdyby powstrzymywała się od śmiechu. - Rozumiem – powiedziała. – Czy mogę powiedzieć, iż posiadasz na szyi całkiem ładny naszyjnik, stara kobieto? Ręka Tessy podniosła się automatycznie do jej szyi, ale było już za późno. Mechaniczny anioł był tam, całkowicie widoczny, tykając cichutko. - Zabierz ją – rozkazała pani Black znudzonym głosem. Automat ruszył do przodu pragnąc dosięgnąć Tessy. Dziewczyna upuściła koc i się cofnęła wymachując kopystkiem. Udało jej się zamachnąć siekierą w momencie, gdy maszyna dotarła do niej i złapała ją za ramię. Kopystko upadło z brzdękiem na posadzkę. Tessa krzyknęła z bólu, w chwili, kiedy drzwi otworzyły się gwałtownie, a automaty zaczęły zapełniać pomieszczenie, ich ramiona zaczęły wyciągać się w jej stronę, ich mechaniczne ręce zaciskać na jej ciele. Wiedząc, że została obezwładniona i zdając sobie sprawę, że już nic nie wskóra, pozwoliła sobie krzyczeć. *** Promienie słońca padające na twarz obudziły Willa. Zamrugał, otwierając powoli oczy. Niebieskie niebo. Obrócił się i usiadł. Znajdował się na szczycie zielonego wzgórza, tuż poza zasięgiem wzroku z drogi Shrewsbury-Welshpool. Nie mógł dostrzec nic w oddali poza słabo widocznymi farmami. Podczas jego szalonej ucieczki z Green Man o północy udało mu się minąć zaledwie kilka małych wiosek, następnie zsunął się wyczerpany z grzbietu Baliosa i uderzył w ziemię z siłą, która mogłaby połamać mu wszystkie kości. Na pół idąc, a na pół czołgając się dotarł do obniżenia terenu, gdzie skulił się i zasnął, nie zważając na zimny deszcz, który nadal padał. Gdzieś pomiędzy tamtymi wydarzeniami, a chwilą obecną wzeszło słońce i wysuszyło jego mokre ubrania i włosy, lecz wciąż był brudny. Jego koszulka była cała oblepiona krwią i błotem. Podniósł się na nogi i poczuł, że boli go całe ciało. Nie zadał sobie trudu zeszłej nocy,

by narysować na ciele jakąkolwiek uzdrawiającą runę. Pojechał do zajazdu, zostawiając za sobą kałuże błota i wody deszczowej, tylko po to, by zabrać swoje rzeczy. Następnie udał się do stajni, by zabrać Baliosa i uciec. Rany, które odniósł w pojedynku z watahą Woodseya wciąż sprawiały mu ból, tak jak siniaki spowodowane upadkiem z konia. Pokuśtykał sztywno w stronę wierzchowca, który skubał trawę obok rzucającego cień dębu. Szperając w sakwie wyjął stelę i garść suszonych owoców. Użył pierwszego do narysowania przeciwbólowej i uzdrawiającej runy pomiędzy kolejnymi gryzami tego drugiego. Wydarzenia poprzedniej nocy zdawały się odbywać tysiące mil od tego miejsca. Pamiętał walkę z wilkołakami, kawałki kości i smak własnej krwi, błota i deszczu. Pamiętał ból zerwania więzi z Jemem, choć nie mógł go więcej wyczuć. Zamiast bólu czuł pustkę. Jakby jakaś potężna ręka sięgnęła po niego i odcięła wszystko, co czyniło go człowiekiem, całe jego wnętrze, zostawiając tylko pustą muszle. Kiedy zjadł śniadanie, wrzucił stelę do sakwy, przyjrzał się swojej zrujnowanej koszulce i zmienił ją na czystą. Gdy to zrobił, nie mógł się powstrzymać i spojrzał na runę parabatai na swojej piersi. Nie była już czarna, lecz srebrno- biała, jak blizna. Will mógł usłyszeć głos Jema w swojej głowie - spokojny, poważny i taki znajomy. „I stało się… Dusza Jonathana została związana z duszą Davida, a Jonathan kochał go jak swoją duszę… Następnie Jonathan i David zawarli przymierze, ponieważ kochał go jak własną duszę” Byli dwoma wojownikami, a ich dusze zostały połączone przez Niebo, właśnie stąd Jonathan Nocny Łowca wziął ideę parabatai i włączył ją do Kodeksu. Przez wiele lat ten Znak i Jem byli wszystkim, co dawało Willowi świadomość, że był przez kogoś kochany. Wszystko co musiał wiedzieć to to, że był prawdziwy i istniał. Przejechał palcem po krawędzi wyblakłej runy. Myślał, że będzie nienawidził tego, w jaki sposób błyszczała w świetle słonecznym, ale uświadomił sobie zaskoczony, że tak się nie stało. Cieszył się, że runa parabatai tak po prostu nie zniknęła. Znak, który mówił o utracie, był wciąż znakiem, przypomnieniem. Nie można stracić tego, czego się nigdy nie posiadało. Z sakwy wyjął nóż, który dostał od Jema. Miał on wąskie ostrze i misternie zdobioną srebrną rączkę. W cieniu dęba przeciął ostrzem wewnętrzną stronę dłoni i patrzył, jak krew spływa po jego palcach i nadaje ziemi szkarłatny kolor. Następnie ukląkł i zanurzył ostrze w krwawej glebie. Klęcząc zawahał się z ręką na rękojeści. - Jamesie Carstairs – powiedział i przełknął ślinę. Zawsze tak było, gdy potrzebował słów, brakowało mu ich i nie był w stanie nic powiedzieć. Słowa biblijnej przysięgi parabatai rozbrzmiały w jego głowie : Nie błagaj mnie bym za tobą podążał i bym cię nie opuścił, ponieważ tam, gdzie ty pójdziesz i ja pójdę. Twój lud będzie moim ludem, a twój Bóg moim Bogiem. Gdzie ty umrzesz i ja umrę, i zostanę pogrzebany. Anioł uczynił to mi, i sprawił, że nic więcej, poza śmiercią, nie rozdzieli mnie i ciebie. Ale nie. Wyrecytowaliście to, gdy byliście razem, a nie osobno - pomyślał. David i Jonathan także zostali odseparowani przez śmierć. Odseparowani, a nie

rozdzieleni. - Mówiłem ci już wcześniej Jem, że mnie nie opuścisz. – Jego zakrwawiona ręka wciąż trzymała rękojeść noża. – I jesteś ciągle ze mną. Kiedy oddycham, myślę o tobie, bo bez ciebie już dawno byłbym martwy. Kiedy się budzę, kiedy śpię, kiedy podnoszę ręce by się bronić i kiedy będę się kłaść by umrzeć, zawsze będziesz ze mną. Powiedziałeś, że urodziliśmy się i narodzimy ponownie. Ja uważam, że istnieje rzeka, która dzieli dwa światy - umarłych i żywych. Jedyne co wiem to to, że jeśli narodzimy się ponownie, to spotkam cię tam - w innym życiu, a jeśli rzeka istnieje, to wiem, że będziesz na mnie czekał na jej brzegu, byśmy mogli przekroczyć ją razem. Will wziął głęboki oddech i wypuścił z ręki nóż. Cofnął rękę. Cięcie na jego dłoni było już niewidoczne, co zapewne było wynikiem pół tuzina iratze na jego skórze. - Słyszysz to Jamesie Carstairs? Jesteśmy powiązani, ty i ja poza granicami śmierci. Na zawsze. Wstał i spojrzał na nóż. Nóż Jema, jego krew. To miejsce, czy kiedykolwiek będzie mógł je odnaleźć, czy będzie żyć by móc spróbować, nie zależnie od tego należało do nich - Willa i Jema. Obrócił się i ruszył w stronę Baliosa, w stronę Walii i Tessy. Nie obejrzał się za siebie. *** Do: Charlotte Branwell Od: Konsul Josiah Wayland Przez lokaja Moja Droga Pani Branwell Nie jestem pewny, czy dokładnie zrozumiałem Pani wiadomość. Wydaje mi się niesamowite, że tak rozsądna kobieta jak Pani brała pod uwagę taką niepotwierdzoną informację , szczególnie, iż pochodziła ona od notorycznie lekkomyślnego i niewiarygodnego chłopca, jakim jest William Herondale, co udowodnił osobiście już wiele razy. Zapewnię Panią, iż nie postąpię według Pani wskazówek. Pan Herondale, jak wynika z jego własnego listu, oddalił się w dzikim pościgu zorganizowanym bez Pani wiedzy. Jak zapewne Pani wie, jest on zdolny do „produkowania” informacji, które mogą wesprzeć jego cele. Nie będę wysyłał najpotężniejszej grupy moich Nocnych Łowców ze względu na kaprys i nieostrożne słowa chłopca. Proszę, zaprzestać pytać mnie w sprawie Cadair Idris. Radzę pamiętać, że jestem Konsulem. Rozkazuję armii Nocnych Łowców, nie Pani. Uważam, że lepiej by Pani postąpiła, zastanawiając się raczej, jak lepiej utrzymać swoich Nocnych Łowców w ryzach.

Z poważaniem, Josiah Wayland, Konsul *** - Jest tutaj człowiek, który chce się z panią widzieć, pani Branwell. Charlotte podniosła wzrok ze znużeniem, by ujrzeć Sophie stojącą w drzwiach. Wyglądała na zmęczoną – zresztą tak jak wszyscy mieszkańcy Instytutu. Na jej twarzy widać było ślady płaczu. Charlotte rozpoznała te znaki – widziała je dziś rano, spoglądając w lustro. Usiadła za biurkiem w salonie patrząc na list, który trzymała w dłoni. Nie oczekiwała od Konsula Waylanda radości z powodu dostarczenia nowych informacji, lecz nie spodziewała się pogardy i odmowy. Rozkazuję armii Nocnych Łowców, nie Pani. Uważam, że lepiej by Pani postąpiła zastanawiając się raczej jak lepiej utrzymać swoich Nocnych Łowców w ryzach. Utrzymać w ryzach. Charlotte wpadła we wściekłość. Jak gdyby oni wszyscy byli dziećmi, a ona nie byłaby nikim innym tylko guwernantką lub ich niańką, pokazując ich Konsulowi, gdy byli umyci i ubrani, a chowając w bawialni przez resztę czasu, żeby nie przeszkadzali. Byli Nocnymi Łowcami tak jak ona. I jeśli on myślał, że Will nie miał racji, to był głupcem. Wiedział o klątwie, sama mu o tym powiedziała. Szaleństwo Willa zawsze przypominało jej Hamleta: pół gra, a pół prawdziwa dzikość, wszystko zmierzające ku pewnemu końcowi. Ogień trzaskał w kominku, na zewnątrz deszcz stukał o pomalowane w srebrne paski framugi okien. Tego ranka, gdy minęła sypialnię Jema, drzwi były otwarte, z łózka była zdjęta pościel, a wszystkie przedmioty osobiste były uprzątnięte. Pokój wyglądał, jakby do nikogo nie należał. Wszystkie dowody świadczące o jego obecności zostały stamtąd zabrane. Oparła się o ścianę w korytarzu. Na jej czole pojawił się pot i poczuła się, jakby jej oczy płonęły. Rajzelu, czy postąpiłam słusznie? Przetarła ręką oczy. - Akurat w tej chwili? To nie jest Konsul Wayland, nieprawdaż? - Nie proszę pani. – Sophie potrząsnęła głową . – To Aloysius Starkweather. Powiedział, że to naprawdę pilna sprawa. - Aloysius Starkweather? - Charlotte westchnęła. Z dnia na dzień jej życie stawało się coraz bardziej męczące. – Pozwól mu wejść. Złożyła list, który pisała w odpowiedzi do Konsula i właśnie go zaklejała, kiedy Sophie wprowadziła do pokoju z Aloysiusem Starkwetherem, a następnie wyszła. Charlotte nie wstała zza biurka. Starkweather wyglądał dokładnie tak samo jak gdy go widziała ostatnim razem: bardzo skostniały, miało się wrażenie, że nie mógł być ani młodszy, ani się zestarzeć. Jego twarz była pokryta siateczką zmarszczek i obramowana śnieżnobiałą broda i włosami. Jego ubrania były suche. Sophie musiała powiesić jego płaszcz na dole. Garnitur musiał wyjść z mody jakieś dziesięć lat temu i pachniał lekko naftaliną.

- Proszę usiąść, panie Starkweather – powiedziała Charlotte tak uprzejmie, jak tylko mogła do osoby, która jej nie lubiła, a jej ojca nienawidziła. Ale on nie usiadł. Jego dłonie były splecione za plecami. Gdy się obrócił, obrzucił uważnym spojrzeniem cały pokój. Charlotte zauważyła nagle, że jego rękawy są ubrudzone krwią. - Panie Starkweather - powiedziała tym razem wstając. – Czy jest pan ranny? Może powinnam wezwać Cichych Braci ? - Ranny? – spytał. – Dlaczego miałbym być ranny? - Pana rękaw. – Zwróciła uwagę. Podniósł rękę i przyjrzał się z uwagą rękawowi, a następnie wybuchnął śmiechem. - To nie jest moja krew – powiedział. – Zanim tu przyszedłem, walczyłem. Należy do kogoś kto sprzeciwił mi się… - W sprawie czego? - Poodcinaniu mu wszystkich palców, a następnie poderżnięciu gardła – powiedział Starkweather, napotykając jej wzrok. Jego oczy były szaro-czarne niczym kamienie. - Aloysiusie – Charlotte zapomniała o uprzejmości. – Porozumienie zabrania nieuzasadnionych ataków na Podziemnych. - Nieuzasadnionych? Powiedziałbym, że to było uzasadnione, wręcz sprowokowane. Jego ludzie zamordowali moją wnuczkę, moja córka prawie umarła z żalu i tęsknoty. Moja rodzina legła w gruzach… - Aloysiusie! – Charlotte była teraz naprawdę zaniepokojona. –Twoja rodzina nie jest zniszczona. Jej członkowie są nadal w Idrisie. Nie mówię tego, by zminimalizować twój ból, niektóre straty będą nam zawsze towarzyszyć. Jem, pomyślała odruchowo, a żal i tęsknota pchnęły ją z powrotem na krzesło. Oparła łokcie na stole i ukryła twarz w dłoniach. - Nie rozumiem, dlaczego przyszedłeś do mnie teraz – wymamrotała. – Czy nie widziałeś run na drzwiach instytutu? Jesteśmy teraz pogrążeni w żałobie… - Przyszedłem tutaj, bo to jest ważne – zdenerwował się Aloysius. – To dotyczy Mortmaina i Tessy Gray. Charlotte opuściła ręce. - Co wiesz na temat Tessy Gray? Aloysius obrócił się i stanął twarzą w stronę kominka. Jego długi cień padał na perski dywan. - Nie jestem człowiekiem, który zawraca sobie głowę Porozumieniem – powiedział. – Co zresztą wiesz, w końcu byliśmy kiedyś razem członkami Rady. Urodziłem się wierząc, że wszystko, co zostało dotknięte przez demony, było

skorumpowane. Nocni Łowcy mają we krwi obowiązek zabijania tych stworzeń i przejmowanie jako zdobycze ich skarbów oraz mienia. Pokój… w Instytucie w Yorku był pod moją opieką do momentu, gdy ustanowiono nowe prawo – skrzywił się. - Niech zgadnę – powiedziała Charlotte. - Nie przestałeś zbierać trofeów. - Oczywiście, że nie – przyznał Aloysius. – Czym są prawa ludzkie w porównaniu do Anioła. Wiem, że to jest poprawny sposób postępowania. Robię to rzadziej, lecz nie przestaję zbierać łupów lub niszczyć tych Podziemnych, którzy stanęli na mojej drodze. Jednym z nich był John Shade. - Ojciec Mortmaina. - Czarnoksiężnicy nie mogą mieć dzieci – warknął Starkweather. – Jakiegoś ludzkiego chłopca. Znaleźli go i przeszkolili. Shade nauczył go tego przeklętego majsterkowania. Zdobył jego zaufanie. - To mało prawdopodobne, by Shade’owie ukradli go jego rodzicom – powiedziała Charlotte. – Był prawdopodobnie chłopcem, który umarłby w przytułku, bądź innym miejscu. - To było nienaturalne. Czarnoksiężnicy nie mogą wychowywać ludzkich dzieci. – Aloysius wpatrywał się intensywnie w czerwone płomienie w kominku. – Właśnie dlatego zaatakowaliśmy dom Shade'ów. Zabiliśmy go i jego żonę. Chłopiec uciekł. Mechaniczny książę Shada – parsknął. - Zabraliśmy kilka jego rzeczy do Instytutu, lecz nikt nie miał pojęcia, co z nimi zrobić ani do czego służą. To było wszystko co zazwyczaj dzieje się podczas rutynowej napaści. Wszystko zgodnie z planem. To znaczy dopóki moja wnuczka się nie urodziła. Adele. - Wiem, że zmarła podczas ceremonii nakładania pierwszej runy. – Ręka Charlotte automatycznie dotknęła brzucha. – Przykro mi. To wielki smutek posiadać chorowite dziecko. - Ona nie urodziła się chorowita! – warknął. – Była zdrowym niemowlęciem, pięknym, miała oczy mojego syna. Wszyscy szaleli za nią, aż pewnego ranka moja synowa obudziła nas z krzykiem. Twierdziła, że dziecko w kołysce nie było jej córką, choć wyglądało tak samo. Przysięgała, że zna swoje własne dziecko i to nie było ono. Myśleliśmy, że oszalała. Nawet kiedy oczy dziecka zmieniły się z niebieskich na szare, co się często zdarza u niemowląt. Tak było do momentu, gdy odbyła się ceremonia nakładania pierwszego znaku, wtedy zdałem sobie sprawę, że moja synowa ma rację. Adele – ten ból był dla nie niej do zniesienia. Krzyczała i krzyczała, i wiła się. Jej skóra zaczynała płonąć w miejscach, gdzie dotknęła jej stela. Cisi Bracia zrobili wszystko co mogli, lecz następnego dnia była martwa. – Alousius przerwał i milczał przez długi czas, wpatrując się w ogień z zafascynowaniem. – Moja synowa prawie oszalała. Nie była w stanie pozostać w Instytucie. Ja zostałem. Wiedziałem, że miała rację, Adele nie była moją wnuczką. Słyszałem pogłoski o faerie i innych, którzy chwalili się Podziemnym, że zemścili się na Starkweatherach, zabrali jedno z ich dzieci i zamienili z jakimś chorowitym ludzkim niemowlęciem. Żadne z moich poszukiwań nie odniosło rezultatu, ale byłem zdeterminowany by dowiedzieć się, co się stało z moją wnuczką. – Pochylił się w stronę kominka. – Już

prawie się poddałem, ale wtedy Tessa Gray przybyła do mojego Instytutu w towarzystwie twoich dwóch Nocnych Łowców. Mogłaby być duchem mojej synowej, tak podobnie wyglądała, lecz nie wyglądało na to by w jej żyłach płynęło choć odrobinę krwi Nocnych Łowców. To było zagadką, którą rozwiązałem. Faerie, którego dziś przesłuchiwałem, odkrył przede mną ostatni kawałek układanki. Gdy moja wnuczka była niemowlęciem, została zastąpiona porwanym i chorowitym ludzkim niemowlęciem, chorą istotą, która zmarła, gdy na jej skórze zaczęto rysować runę, ponieważ nie była Nefilim. – Jego głos zaczął się załamywać, jakby powstała szczelina w kamieniu. – Moja wnuczka została zostawiona w rodzinie Przyziemych, by mogli ją wychować, a ich chora córka – Elisabeth została wybrana ze względu na powierzchowne podobieństwo do Adele i zastąpiła naszą zdrowa dziewczynkę. To była zemsta Podziemnych. Wierzyli, że ja zabiłem ich dzieci, wiec oni zabiją Adele. – Jego spojrzenie było chłodne, gdy spoczęło na Charlotte. – Adele – Elisabeth wyrosła na dorosłą kobietę w rodzinie Przyziemnych nigdy nie wiedząc, kim była. Potem wyszła za mąż. Za Przyziemnego. Nazywał się Richard. Richard Gray. - Twoja wnuczka – zaczęła Charlotte powoli – Była matką Tessy? Elisabeth Gray? Matka Tessy była Nocnym Łowcą? - Tak. - To, o czym mi opowiadasz, to są zbrodnie, Aloysiusie. Powinieneś pójść z tym do Rady… - Ich nie obchodzi Tessa Gray – powiedział twardo Aloysius. – Ale ty tak. Rada wysłucha tej historii ze względu na ciebie i wtedy powinna mi pomóc. - Może… - Charlotte urwała. – Jeżeli uważasz, że tak powinnam zrobić… Ale wciąż nie rozumiem w jaki sposób jest to związane z Mortmainem. Aloysius poruszył się niespokojnie. - Mortmain dowiedział się, co się stało i zdecydował, że wykorzysta Elizabeth Gray, Nocnego Łowce, który nie wiedział, że jest Nocnym Łowcą. Wydaje mi się, że Mortmain zabiegał o zatrudnienie Richarda Graya jako swojego pracownika w celu uzyskania dostępu do Elizabeth, następnie uwolnił demona Eidolona, rozkazał mu przybrać wygląd Richarda i napuścił na moja wnuczkę, w celu stworzenia Tessy. Tessa zawsze była celem. Dzieckiem Nocnego Łowcy i demona. - Ale przecież potomstwo Nocnych Łowców i demonów rodzi się martwe – powiedziała automatycznie Charlotte. - Nawet jeśli Nocny Łowca nie wie, że jest Nocnym Łowcą? – spytał Starkweather. – Nawet jeśli nie ma run? - Ja... - Charlotte zamknęła usta. Nie miała bladego pojęcia, co odpowiedzieć. Taka sytuacja nigdy się nie zdarzyła. Nocni Łowcy otrzymywali swe pierwsze runy gdy byli dziećmi i chłopcy, i dziewczynki, wszyscy. Ale Elisabeth Gray ich nie otrzymała. - Wiedziałem, ze dziewczyna jest zmiennokształtną – powiedział Starkweather. – Ale nigdy nie myślałem, że to z tego powodu Mortmain ją chce. Jest coś innego, co

pragnie by zrobiła. Coś, co tylko on potrafi. Ona jest kluczem. - Kluczem do czego? - To było ostatnie, co powiedział mi faerie dziś po południu – Starkweather spojrzał na krew na rękawie. – Powiedział „ona będzie naszą zemstą za wszystkie śmierci Podziemnych. Ona przyniesie klęskę Nefilim, sprawi, że Londyn stanie w płomieniach, a wtedy rządzić będzie Mistrz, a ty nie będziesz niczym więcej niż zagrodą dla krów”. Nawet jeśli Konsul nie chce iść po Tessę dla jej własnego dobra, powinien to zrobić by zapobiec tragedii. - Jeśli w to uwierzą – powiedziała Charlotte. - Jeśli ty im to powiesz to na pewno – stwierdził Starkweather. – Jeśli to usłyszy ode mnie, wyśmieją mnie jako starego, szalonego człowieka, jak już to robią od lat. - Och, Aloysiusie. Przeceniasz moją pozycje, jeżeli chodzi o zaufanie Konsula. On powie, że jestem głupią, łatwowierną kobietą. Stwierdzi, że faerie cię okłamał – one nie mogą kłamać, ale przekręcać prawdę, lub powtarzać informacje, które według nich są prawdą. Starkweather obrócił się i odrzekł: - Tessa jest kluczem do planu Mortmaina – powtórzył. – Nie wiem w jaki sposób, ale jest. Przyszedłem do ciebie, bo nie ufam Konsulowi w sprawie Tessy. Jest po części demonem. Pamiętam, co sam w przeszłości robiłem istotom, które były po części demonami lub były choć nadnaturalne. - Tessa nie jest przedmiotem – upomniała go Charlotte. – Ona jest dziewczyną, która została porwana i prawdopodobnie jest przerażona. Myślisz, że gdybym znalazła sposób na uratowanie jej, siedziałabym tu teraz przed tobą? - Źle postąpiłem – powiedział Aloysius. – Chce to naprawić. Moja krew płynie w żyłach tej dziewczyny, nawet jeśli znajduje się tam też ta demoniczna. Jest moja prawnuczką – podniósł głowę, a jego blade oczy zaczerwieniły się. – Proszę cię Charlotte tylko o jedną rzecz. Gdy znajdziecie Tessę Gray, a na pewno znajdziecie, przekażcie jej tylko, że jest mile widziana w domu Starkweatherów. *** - Nie każ mi żałować, że ci zaufałem Gabrielu Lightwood Gabriel siedział przy biurku w swoim pokoju, przed nim leżał kawałek papieru, w dłoni trzymał pióro. Lampy w pokoju nie były zapalone, a w kątach pokoju i na ziemi widoczne były długie cienie. Do: Konsul Josiah Wayland

Od: Gabriel Lightwood Szanowny Konsulu! Piszę do Pana dziś z informacjami, tak jak mi Pan polecił. Spodziewałem się, że będą one pochodzić z Idrisu, ale – jak się okazało – ich źródło znajduje się znacznie bliżej. Dziś Aloysius Starkweather, głowa Instytutu w Youku, przybył aby porozmawiać z Panią Branwell. Odłożył pióro i wziął głęboki oddech. Słyszał dzwonek do drzwi i osobiście widział, jak Sophie wprowadza Starkweathera do domu, a następnie do salonu. Łatwo było stanąć pod drzwiami i słuchać wszystkiego, o czym rozmawiali w środku. Charlotte mimo wszystko nie spodziewała się, by ktoś ja szpiegował. Jest on starym, oszalałym z rozpaczy człowiekiem. Będąc w takim stanie jego wyobraźnia stworzyła historię, w której tłumaczy on sobie swoją wielką stratę. Jego żal jest zrozumiały, lecz nie należy traktować go poważnie, a już na pewno działania Rady nie powinny się opierać na jego historiach, które są szalone i nieprawdopodobne. Deski zaskrzypiały; Gabriel podniósł gwałtownie głowę. Serce mu waliło. Jeśli to Gideon… Gideon będzie przerażony jeśli odkryje, co on robi. Oni wszyscy będą. Pomyślał o wyrazie drobnej twarzy Charlotte, gdyby dowiedziała się o jego zdradzie. Pomyślał o oszołomieniu i gniewie Henrego. Przede wszystkim jednak myślał on o parze błękitnych oczu i twarzy w kształcie serca oraz wyrazie rozczarowania, który by na niej zobaczył. Może w ciebie wierzę Gabrielu Lightwood. Kiedy ponownie wziął do ręki pióro i zaczął nim pisać użył przy tym takiej siły, że prawie przedziurawił kartkę. Żałuję, iż muszę Pana o tym poinformować, ale oboje wspominali i o Konsulu, i o Radzie z dużą dozą braku szacunku. Oczywiste jest, że Pani Branwell jest niezadowolona niepotrzebnym przerywaniem jej. Podczas spotkania z Panem Starkweatherem usłyszała jego szalone teorie jak na przykład taka, iż Mortmain połączył Nocnego Łowcę z demonem, co jest oczywiście niemożliwe i niespotykane. Wynika z tego, że miał Pan rację i jest ona zbyt uparta i zbyt podatna na wpływy innych, by rządzić Instytutem. Gabriel przygryzł wargi i zmusił się by nie myśleć o Cecily, zamiast tego skierował swoje rozmyślania w stronę Domu Lightwoodów, miejsca, do którego przynależał; dobre imię Lightwoodów przywrócone; bezpieczeństwo jego brata i siostry. Tak naprawdę nie szkodził Charlotte. To było kwestionowanie jej pozycji, a nie

bezpieczeństwa. Konsul nie miał żadnych mrocznych planów w stosunku do niej. Z pewnością byłaby szczęśliwsza w Idrisie, jakimś wiejskim domku, patrząc, jak jej dzieci biegają po zielonej trawie w ogrodzie, kompletnie nie martwiąc się losem Nocnych Łowców. Pani Branwell wspominała Panu o posłaniu armii Nocnych Łowców do Cadair Idris. Uważam, że każdy, kto wysłuchuje i wierzy szaleńcowi, nie powinien zasługiwać na zaufanie. Jeśli istnieje taka potrzeba, mogę przysięgać na Miecz Anioła, iż wszystko o czym tu wspomniałem jest prawdą. W imieniu Raziela, Gabriel Lightwood

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Candy Korekta: Domi

Rozdział 16

Mechaniczna Księżniczka ,,O miłości! Kto zawierzy kruchości tych rzeczy, kto wybierze słabość dla twojego łoża, twojego domu i twojego snu?'' — Percy Bysshe Shelley, „Wersy: Gdy Lampa Jest Rozbita”

Do: Konsul Josiah Wayland Od: Charlotte Branwell Drogi Konsulu Waylandzie, W tej chwili otrzymałam nowinę dotyczącą bardzo ważnej sprawy, o której Tobie pisałam. Informator, którego nazwiska nie mogę w tej chwili wyjawić, ale za którego wiarygodność mogę ręczyć, przekazał mi szczegóły, które sugerują, że Panna Gray nie jest już przepustką dla Mortmain’a, lecz kluczem do jego głównego celu: a konkretniej, do zagłady Nas wszystkich. Kupuje działki, żeby konstruować na nich maszyny o mocy potężniejszej, niż ktokolwiek kiedyś widział i niezwykle niepokoi mnie, czy wyjątkowe umiejętności Panny Gray mogą mu pomóc w tym przedsięwzięciu. Nigdy nie zainteresuje jej wyrządzenie Nam jakiejkolwiek szkody, jednak nie wiemy, jakimi zagrożeniami i zniewagami posłuży się Mortmain. Koniecznym jest, aby ją uratować, zarówno dla Naszego, jak i jej dobra. W świetle tych nowych informacji, raz jeszcze błagam Cię, aby zebrać jak najwięcej ludzi i wyruszyć w stronę Idrisu. Z poważaniem, pogrążona w smutku, Charlotte Branwell.

***

Tessa zbudziła się powoli, jakby jej świadomość znajdowała się na końcu długiego, ciemnego tunelu, a ona zmierzała w jego kierunku z wyciągniętą ręką, w ślimaczym tempie. W końcu dotarła i otworzyła drzwi, aby ujrzeć… Oślepiające światło. Złote, a nie blade niczym to z magicznego kamienia. Usiadła i rozejrzała się wokół siebie. Była w zwyczajnym, mosiężnym łóżku, którego drugi materac - ten u góry był gruby, wypchany pierzem, a ciężka pościel z pierza leżała na niej. Pomieszczenie, w którym było, wyglądało tak, jakby zostało wydrążone w jaskini. Znajdowała się w nim wysoka komoda i toaletka, na której stał niebieski dzbanek; była tam też szafa, której drzwi otwierały się na tyle, aby Tessa mogła zobaczyć wiszące w niej stroje. Nie było w tym pokoju żadnych okien i był kominek, w którym wesoło trzaskał ogień. Naprzeciwko kominka wisiały portrety. Zsunęła się z łóżka i zadrżała, gdy jej nagie stopy dotknęły zimnego kamienia. To nie było tak bolesne, jak się spodziewała, biorąc pod uwagę jej marny stan. Gdy spojrzała w dół, doznała podwójnego szoku; pierwszym było to, że jedynym co na sobie miała był bezwymiarowy, czarny i jedwabny szlafrok. Drugim było to, że jej siniaki i skaleczenia wydawały się zniknąć. Nadal czuła się obolała, ale jej skóra, blada na tle czarnego jedwabiu, była nieskazitelna. Dotykając swoich włosów poczuła, że są czyste i rozpuszczone, już nie brudne od błota i krwi. To z kolei wywołało pytanie kto ją umył, uleczył i położył do łóżka. Tessa nie pamiętała niczego oprócz zmagań z automatami w małym wiejskim domu, kiedy pani Black się śmiała. Ostatecznie, jeden z nich dusił ją do nieprzytomności, aż ogarnęła ją ciemność. Mimo to pomysł, że pani Black rozbierała i kąpała ją wydawał się straszny, aczkolwiek nie tak straszny jak pomysł, że zrobił to Mortmain. Większość mebli w pokoju była ustawiona po jednej stronie. Ściana naprzeciwko była prawie pusta, choć widziała prostokątny, czarny otwór w drzwiach. Po rozejrzeniu się, ruszyła w ich stronę. W celu zorientowania się w sytuacji, pokonała połowę krótkiego pomieszczenia, napotykając się na coś boleśnie. Cofnęła się, owijając się ciaśniej szlafrokiem, a jej czoło bolało ją w miejscu, gdzie w coś uderzyła. Ostrożnie wyciągnęła ręce, badając nimi przestrzeń przed sobą. Poczuła coś twardego i solidnego, jakby idealnie czysta szklana ściana oddzielała ją od reszty pokoju. Rozpłaszczyła na niej swoje dłonie. Być może było to niewidzialne, ale było również twarde niczym diament. Podniosła ręce, by sprawdzić, jak wysoko może sięgać ta ściana… - Nie trudziłbym się - powiedział zimny, znajomy głos spod drzwi. - Została skonstruowana na całą długość pokoju, od ściany do ściany, od podłogi do sufitu.

Jesteś za nią uwięziona. Tessa już sięgała ku górze; lecz gdy usłyszała głos, opadła na pięty i zrobiła krok do tyłu. Mortmain. Był dokładnie taki, jakim go pamiętała. Żylasty mężczyzna, niewysoki z wyblakłą twarzą i starannie przyciętym zarostem. Nadzwyczajnie zwyczajny, poza oczami, zimnymi i szarymi jak śnieżna burza. Miał na sobie kostium w gołębim kolorze, nienadmiernie formalny; jedna z rzeczy, które dżentelmen powinien ubrać wieczorem do klubu. Jego buty były wypolerowane na wysoki połysk. Tessa nic nie powiedziała, jedynie zawiązała szlafrok jeszcze mocniej. Był obszerny i okrył całe jej ciało, jednak bez halki i gorsetu, pończoch i turniury, czuła się naga i odkryta. - Nie panikuj - zaczął Mortmain. - Nie możesz mnie dosięgnąć przez tą ścianę, ale ja również nie mogę dosięgnąć ciebie. Nie bez usunięcia jej, a to by zajęło trochę czasu – przerwał. - Chciałbym, abyś czuła się bardziej bezpiecznie. - Jeśli chcesz, żeby czuła się bezpiecznie, powinieneś był zostawić mnie w Instytucie. – Ton Tessy był przerażająco do chłodny. Mortmain nic na to nie odpowiedział, jedynie przechylił głowę i spojrzał na nią, jak marynarz patrzy na horyzont. - Moje kondolencje z powodu śmierci twojego brata. Nie chciałem, aby tak wyszło. Tessa poczuła, że jej usta wykrzywiły się w przerażający grymas. Minęły dwa miesiące, odkąd Nate umarł w jej ramionach, ale ani tego nie zapomniała, ani nie wybaczyła. - Nie chcę twojej litości. Albo twoich dobrych chęci. Zrobiłeś z niego swoje narzędzie, a potem umarł. To była twoja wina; to było tak, jakbyś zastrzelił go na ulicy. - Podejrzewam, że powinienem podkreślić, że to on był tym, który mnie szukał. - Był tylko chłopcem - powiedziała Tessa. Chciała upaść na kolana, rzucić się na niewidzialną barierę z pięściami, lecz stała wyprostowana i zimna. - Nie miał nawet dwudziestu lat. Mortmain włożył dłonie do kieszeni. - Czy wiesz, jakie dla mnie wszystko było, gdy byłem chłopcem? - spytał, tonem spokojnym, jakby siedział obok niej na przyjęciu i starał się podtrzymać rozmowę. Tessa pomyślała o obrazach, jakie zobaczyła w umyśle Aloysius’a Starkweather’a.

Mężczyzna był wysoki, szeroki w ramionach… i zielono-skóry, niczym jaszczurka. Miał czarne włosy. Z kolei dziecko, które trzymał za rękę, co było kontrastem, wyglądało tak normalnie, jak tylko dziecko potrafi - małe, z pyzatymi piąstkami, z różową skórą. Tessa znała imię mężczyzny, bo Starkweather je znał. John Shade. Shade wziął dziecko w swoje ramiona, kiedy przez drzwi domu wlewały się dziwne metalowe kreatury, niczym dziecięce zabawki, tylko że w rozmiarze człowieka i ze skórą zrobioną z błyszczącego metalu. Istoty te były bezpłciowe. Jakkolwiek dziwne, jednak nosiły ubrania - szorstkie kombinezony pracownicze rolników z Yorkshire bądź też muślinowe sukienki. Automaty złączyły ręce i zaczęły sunąć, jakby tańcząc country. Dziecko śmiało się i klaskało w ręce. - Dobrze się przyjrzyj, mój synu - zaczął zielono-skóry mężczyzna - pewnego dnia zostanę ich królem, a ty będziesz ich księciem. - Wiem, że twoi adopcyjni rodzice byli czarownikami - powiedziała. - Wiem, że o ciebie dbali. Wiem, że twój ojciec wymyślił diabelskie maszyny, którymi jesteś oczarowany. - I wiesz, co się z nimi stało. Pokój był pogrążony w chaosie. Zębatki, krzywki i inne metalowe narzędzia, rozrzucone wszędzie, wyciekający olej, czarny, niczym krew, zielono-skóry mężczyzna i niebieskowłosa kobieta, leżący martwi wśród gruzu... Tessa spojrzała za siebie. - Pozwól mi opowiedzieć o swoim dzieciństwie - powiedział Mortmain. Mówisz o nich adopcyjni rodzice, ale byli oni moimi rodzicami bardziej, niż mogłaby to sprawić jakakolwiek krew. Wychowali mnie z troską i miłością, tak, jak twoi wychowali ciebie. - Wykonał gest w stronę kominka i Tessa doznała lekkiego szoku, że portrety na ścianie przedstawiały jej własnych rodziców; jasnowłosą matkę i zamyślonego ojca o brązowym oczach i z krzywo zawiązanym krawatem. - A potem zostali zabici przez Nocnych Łowców. Mój ojciec chciał stworzyć te piękne automaty, diabelskie maszyny, jak je nazywasz. Mogłyby być najpotężniejszymi maszynami jakie kiedykolwiek powstały, marzył o tym, i mogłyby ochraniać Podziemnych przed Nocnymi Łowcami, którzy regularnie mordowali i okradali. Widziałaś niektóre miejsca w Instytucie Starkweatherów. - Wypluł ostatnie słowo. Widziałaś fragment moich rodziców. Zamknął w słoiku krew mojej matki. I szczątki czarowników. Zmumifikowane szponiaste dłonie, takie, jak pani Black. Obnażona czaszka, całkowicie oberwana z mięsa, ludzka, pomijając kły zamiast zębów. Fiolki mętnej krwi.

Tessa przełknęła ślinę. Krew mojej matki w słoiku. Nie mogłaby powiedzieć, że nie rozumiała jego złości. I wreszcie pomyślała o Jemie, rodzicach umierających na jego oczach, jego własnym zniszczonym życiu i wreszcie, o tym, że nigdy nie szukał zemsty. - Tak, to było straszne - powiedziała Tessa. - Ale to nie usprawiedliwia rzeczy, które zrobiłeś. W jego oczach coś zabłysło: wściekłości, ale szybko zniknęła. - Pozwól mi powiedzieć co zrobiłem – zaczął. - Stworzyłem armię. Armię, która po dodaniu ostatniego elementu układanki będzie niepokonana. - A ostatnim elementem tej układanki… - Jesteś ty - dokończył Mortmain. - W kółko to powtarzasz, ale musisz wreszcie to wyjaśnić - powiedziała Tessa. - Wymagasz mojej współpracy i potem nic mi nie mówisz. Uwięziłeś mnie tutaj, lecz nie możesz zmusić bym z tobą rozmawiała, albo sprzyjała ci, jeśli wybiorę drugą opcję… - Jesteś pół-Nocnym Łowcą, pół-demonem - zaczął Mortmain. - To pierwsza rzecz, którą powinnaś wiedzieć. Tessa, odwracająca się od niego, zamarła. - To niemożliwe. Dzieci Nocnych Łowców i demonów umierają. - Istotnie - przyznał - umierają. Krew Nocnych Łowców i runy na ich ciele są śmiertelne dla dziecka czarownika w łonie matki. Lecz twoja matka nie miała Znaków. - Moja matka nie była Nocnym Łowcą! - Tessa spojrzała z furią na portret Elizabeth Gray nad kominkiem. – Albo sugerujesz, że moja matka okłamała ojca, okłamała każdego w swoim życiu… - Ona nie wiedziała - powiedział Mortmain. - Nocni Łowcy o tym nie wiedzieli. Nie było nikogo, kto by jej powiedział. Mój ojciec zbudował twojego mechanicznego anioła, wiesz o tym. Miał być prezentem dla mojej matki. Zawiera odrobinę duszy anioła, rzadkiej rzeczy, czegoś, co trzymał przy sobie od czasu Krucjat. Mechanizm został zbudowany po to, żeby za każdym razem, gdy mojej mamie miałoby grozić niebezpieczeństwo, anioł ją ochronił. Aczkolwiek mój ojciec nigdy nie miał szansy go skończyć. Został zamordowany jako pierwszy. - Mortmain westchnął. - Moi rodzice nie byli jedynymi zamordowanymi, oczywiście. Starkweather i jego rodzaj zachwycali się ubojem Podziemnych - bogacili się ich nieszczęściem - i wystarczyłby najmniejszy pretekst, by usprawiedliwić przemoc przeciwko nim. Przez to był znienawidzony przez Podziemnych. Rycerz fearie pomógł mi uciec, kiedy moi rodzice zostali zabici i doglądał mnie, póki Nocni Łowcy nie przestali szukać. - Zaczerpnął urywanego oddechu. - Lata później, kiedy zdecydowali, że chcą rewanżu, pomogłem im. Instytuty są chronione przed Podziemnymi, ale nie przeciwko normalnym ludziom i oczywiście, przeciw

automatom. Uśmiechnął się w potwornym uśmiechu. - To byłem ja. Z pomocą jednego z wynalazków mojego ojca wszedłem do Instytutu w Yorku i podmieniłem dziecko w łóżeczku na zwykłego człowieka. Wnuczkę Starkweather’a, Adele. - Adele - wyszeptała Tessa. - Widziałam jej portret. Bardzo młoda dziewczyna z długimi, jasnymi włosami, ubrana w staromodną, dziecięcą sukienkę, z wielką wstążka zawiązaną na małej główce. Jej twarz była wąska, blada i chorowita, ale jasne oczy błyszczały. - Umarła, gdy zostały na nią nałożone pierwsze runy - powiedział Mortmain, rozkoszując się tym. - Umarła krzycząc, tak jak wcześniej wielu Podziemnych w rękach Nocnych Łowców. Teraz zabili kogoś, kogo kochali. Uczciwa cena. Tessa patrzyła na niego z nienawiścią. Jak ktokolwiek mój pomyśleć, że śmierć w męczarniach niewinnego dziecka jest uczciwą ceną? Znowu pomyślała o Jemie, jego łagodnych rękach na skrzypcach. - Elizabeth, twoja matka, dorastała nie wiedząc, że jest Nocnym Łowcą. Nie nadano jej żadnych run. Oczywiście, śledziłem jej postępy, a gdy wyszła za Richarda Graya upewniłem się, że go zatrudnię. Wierzyłem, że brak run u twojej matki oznacza, że może począć dziecko, które będzie pół-demonem, pół-Nocnym Łowcą i sprawdziłem tę teorię, wysyłając do niej demona w przebraniu twojego ojca. Nie poczuła różnicy. Jedynie pustka w żołądku Tessy uchroniła ją przed zwymiotowaniem. - Ty… co takiego zrobiłeś mojej matce? Demon? Jestem pół-demonem? - To był Wielki Demon, jeśli ci to poprawi humor. Większość z nich była kiedyś aniołami, działały słusznie w swojej sprawie - Mortmain uśmiechnął się. Przed tym, jak twoja matka zaszła w ciążę, przez lata pracowałem nad ukończeniem anioła mojego ojca. Skończyłem go i po tym, jak zostałaś stworzona, wdrożyłem go do twojego życia. Mój największy wynalazek. - Ale dlaczego moja matka miałaby go nosić? - By cię chronić - powiedział Mortmain. - Twoja matka zauważyła, że coś jest nie tak, kiedy zaszła w ciążę. Noszenie dziecka czarownika nie jest identyczne, jak noszenie dziecka człowieka. Wtedy do niej przyszedłem i podarowałem jej mechanicznego anioła. Powiedziałem jej, że noszenie go może uchronić życie jej dziecka. Uwierzyła mi. Nie kłamałem. Jesteś nieśmiertelna, dziewczyno, ale nie jesteś niezniszczalna. Można cię zabić. Anioł jest sprzężony z twoim życiem; jest zaprojektowany by cię chronić, gdybyś umierała. Mógł cię ochronić setki razy, zanim się urodziłaś i wciąż cię chroni. Pomyśl o chwilach, kiedy prawie umarłaś. Pomyśl o sposobach, w jakie ci pomógł. Tessa spojrzała wstecz - sposób, w jaki anioł wzleciał nad automat, który ją osaczył; odparł ostrza stworzenia, które zaatakowało ją przy Ravenscar Manor;

trzymał ją nad ostrymi głazami wąwozu. - Lecz nie uchroniło mnie to od tortur – ani ciała ani umysłu. - Nie. To jest część ludzkiej egzystencji. - Mogę umrzeć - powiedziała Tessa. - Nie jestem człowiekiem i pozwoliłeś Mrocznym Siostrom torturować mnie. Nigdy nie będę w stanie ci tego wybaczyć. Nawet, jeśli przekonałeś mnie, że śmierć mojego brata była jego winą, że śmierć Thomasa była uzasadniona, że twoja nienawiść jest usprawiedliwiona, nigdy ci tego nie wybaczę. Mortmain podniósł pudło leżące u jego stóp i odwrócił je do góry spodem. Wydobyło się z niego grzechotanie i trzask zębatek, gdy coś wypadało. Były tam także krzywki i koła zębate, ścięte kawałki metalu pokryte czarnym płynem, i wreszcie, wyróżniająca się na szczycie tych śmieci głowa. Pani Black. - Zniszczyłem ją - powiedział. - Dla ciebie. Chciałem cię przekonać o moich szczerych zamiarach, panno Gray. - Jakich zamiarach? - domagała się Tessa. - Dlaczego zrobiłeś to wszystko? Dlaczego mnie stworzyłeś? Jego wargi zadrżały nieznacznie; to nie był uśmiech, nie prawdziwy. - Z dwóch powodów. Pierwszym jest to, że możesz urodzić dzieci. - Ale czarownicy nie mogą… - Nie - powiedział Mortmain. - Ale ty nie jesteś zwykłym czarownikiem. Jest w tobie krew demonów i aniołów, którzy walczyli w Niebie, a anioły zwyciężyły. Nie jesteś Nocnym Łowcą, lecz czarownikiem też nie. Jesteś czymś nowym, czymś całkowicie innym. Nocni Łowcy - zaczął - Wszystkie hybrydy Nocnych Łowców i demonów umierają, a Nefilim są z tego dumni, zadowoleni z tego, że ich krew nigdy nie zostanie splugawiona, ich linia zbrudzona magią. Lecz ty. Ty jesteś zdolna do uprawiania magii. Możesz mieć dzieci, jak każda inna kobieta. Nie w ciągu kilku najbliższych lat, lecz kiedy osiągniesz pełną dojrzałość. Najwięksi żyjący czarownicy przekonali mnie o tym. Razem możemy stworzyć nową rasę, z pięknem Nocnych Łowców i bez znaków czarowników. To będzie rasa, która zniszczy arogancję Nocnych Łowców, zastępując ich na ziemi. Nogi Tessy poddały się zmęczeniu. Opadła na podłogę, jej szlafrok rozlał się wokół niej niczym woda. - Ty… ty chcesz mnie użyć do urodzenia twoich dzieci? Szeroko się uśmiechnął. - Nie jestem mężczyzną pozbawionym honoru - zaczął - Proponuję ci małżeństwo. Od zawsze to planowałem. - Wskazał na stos poszarpanego metalu, który był ciałem pani Black. - Ułatwiłabyś mi sprawę, gdybyś była chętna. I mogę ci obiecać, że stawię czoła wszystkich twoim wrogom.

Twoim wrogom. Pomyślała o swoim bracie, jego dłoni zaciśniętej na jej, kiedy umierał, zakrwawionej, otulającej ją. Znów pomyślała o Jemie, który nigdy nie narzekał na swój los, ale dzielnie się z nimi mierzył; pomyślała o Charlotte, która płakała nad Jessamine, pomimo tego, że Jessie ją zdradziła; i pomyślała o Willu, który oddał jej i Jemowi swoje serce, bo kochał ich bardziej niż samego siebie. Istniała na świecie dobroć, pomyślała - ale dogoniły ją pragnienia i marzenia, żal i gorycz, urazy i przywileje, ale to wszystko siedziało w jej głowie i Mortmain nigdy tego nie dostrzeże. - Nigdy nie zrozumiesz - powiedziała. - Mówisz, że budujesz, że wynajdujesz, ale ja znam wynalazcę - Henrego Branwella - a ty nie jesteś jak on. Sprawia, że rzeczy ożywają; ty tylko niszczysz. I teraz przynosisz mi następnego martwego demona, zupełnie jakby to były kwiatki, a nie śmierć. Nie masz uczuć, panie Mortmain, nie masz dla nikogo empatii. Gdybym wiedziała wcześniej, byłoby oczywistym, że próbowałbyś wykorzystać chorobę Jamesa Carstairsa, żeby mnie zmusić, abym tu przyjechała. Choć umiera z twojego powodu, nie pozwolił mi tu przyjść - nie wziął twojego yin fen. W ten sposób zachowują się porządni ludzie. Zobaczyła wyraz jego twarzy. Rozczarowanie. Było tam jedynie przez chwilę, choć zanim zniknęło, ujrzała przenikliwe spojrzenie. - Nie pozwolił ci przyjść? - spytał. - Nie osądzam cię; zrobiłabyś to. Przyszłabyś do mnie, tutaj, z miłości. - Ale nie z miłości do ciebie. - Nie - powiedział w zamyśleniu. - Nie do mnie. – Po tych słowach wyciągnął z kieszeni przedmiot, który Tessa już widziała. Spojrzała na zegarek, który wyciągnął w jej stronę, zwisający na złotym łańcuszku. Nie był nakręcony. Wskazówki dawno przestały chodzić, zatrzymane na północy. Z jego tyłu widniał elegancki grawer J. T. S. - Powiedziałem, że były dwa powody, dla których cię stworzyłem - powiedział. - To jest drugi. Na świecie istnieją zmiennokształtni; demony i magicy, którzy mogą przywoływać innych. Lecz jedynie ty możesz naprawdę stać się kimś innym. Ten zegarek należał do mojego ojca. John Thaddeus Shade. Błagam cię, byś wzięła ten zegarek i się w niego Przemieniła, bym mógł z nim porozmawiać jeszcze ten jeden raz. Jeśli to zrobisz, wyślę cały yin fen, który mam w swojej posiadłości - a jest to znaczna ilość - do James’a Carstairs’a. - Nie weźmie go - powiedziała natychmiast Tessa. - Dlaczego nie? - spytał zdziwiony. - Nie jesteś już ceną leku. To prezent, dany za darmo. Byłoby głupotą odesłać go z powrotem i nie wykorzystać go. Robiąc dla mnie tę małą przysługę, mogłabyś ocalić życie swojego ukochanego. Co na to powiesz, Tesso Gray? ***

Will. Will, obudź się. Był to bez wątpienia głos Tessy i to wyprostowało go w siodle. Poklepał Baliosa po szyi i rozejrzał się nieprzytomnie. Zielony, szary, niebieski. Widok walijskiej ziemi rozpościerał się u jego stóp. Minął Welshpool i granicę dzielącą Walię od Anglii koło świtu. Nie pamiętał za bardzo swojej podróży, tylko drogę, kolejne mijane miejsca: Norton, Atcham, Emstrey, Wepping Cross, skierował konia do Shrewbury i w końcu granicę Walii widoczną w oddali. Byli niczym duchy w świetle poranka, pośród wszystkiego spowitego mgłą, spalaną powoli we wschodzącym słońcu. Pomyślał, że musi być w okolicy Llangadfan. To była piękna droga, leżąca na starym rzymskim poboczu, ale w większości niezamieszkana, oprócz sporadycznych gospodarstw. Wydawała się nieskończenie długa, dłuższa od szarego nieba nad jego głową. Zmusił się do zatrzymania w Hotelu Urzędowym w Cann, żeby coś zjeść, ale tylko na chwilę. Podróż była dla niego najważniejsza. Teraz, kiedy był w Walii, czuł to - siłę ciągnącą go do miejsca, w którym się urodził. Nie czuł powiązania z tym miejscem, nawet po usłyszeniu słów Cecily, ale teraz… świeże, walijskie powietrze, widok kolorów Walii: zieleń pól, szarość łupków i nieba, bladość białych domków z kamienia, owce w kolorze kości słoniowej wśród traw. Drzewa sosnowe i dębowe, ciemno-szmaragdowe gdy były w oddali i zmieniające swój kolor na zielono-szary i ochry, im bliżej się znajdował. W miarę, jak zmierzał wgłąb kraju, delikatna zieleń wzgórz zniknęła, ścieżka stała się stroma, a słońce zaczęło tonąć za dalekim obrazem gór. Już wiedział, gdzie jest, wiedział, kiedy wkroczył w Dyfi Valley i wyłoniły się przed nim góry, sztywne i poszarpane. Szczyt Car Afron był po jego lewej stronie, toczący się szary łupek i gont, niczym złamana pajęcza sieć po jego drugiej stronie. Droga była stroma i długa, a kiedy Will zachęcał Baliosa do wspinania się w górę, osunął się w siodle, a jego myśli odpłynęły. Marzył o Cecily i Elli, biegających w górę i w dół wzgórza, wołające za nim, „Will! Chodź i pobiegaj z nami, Will!”, marzył o Tessie i jej obejmujących go dłoniach i wiedział, że nie może się zatrzymać, póki do niej nie dotrze. Nawet, jeśli w życiu nie patrzyła na niego tak, jak w snach, nawet jeśli miękkość w jej oczach była przeznaczona dla kogoś innego. A czasami, tak jak teraz, jego ręka wślizgiwała się do kieszeni, aby zamknąć się wokół jadeitowego wisiorka. Coś uderzyło go mocno w bok, a on puścił wisiorek w trawę pełną kamieni, na pobocze drogi. Ból przeszył jego rękę, a on obrócił się w samą porę, aby nie zostać zgniecionym przez Baliosa. Zajęło mu chwilę uświadomienie sobie, że nie został zaatakowany. Jego koń, zbyt zmęczony, by dalej iść, zawalił się pod nim. Will dźwignął się na kolana i podczołgał w stronę Baliosa. Czarny koń leżał, krztusząc się śliną, z oczami wpatrzonymi ze zmęczeniem w Willa, kiedy zbliżał się do niego i przewiesił ramię wokół jego grzbietu. Ku jego uldze, puls konia był mocny i stabilny.

- Balios. Balios - wyszeptał, głaszcząc grzywę zwierzęcia. - Przykro mi. Nie powinienem tak jechać. Przypomniał sobie, jak Henry kupił konie i próbował zdecydować, jak je nazwać. Will był jedynym, który zasugerował ich imiona: Balios i Xanthos, po legendarnych koniach Achillesa. We dwóch możemy lecieć szybko niczym Zefir, który, jak mówią, jest najlotniejszym ze wszystkich wiatrów. Ale tamte konie były nieśmiertelne, a Balios nie był. Silniejszy i szybszy, niż zwykły koń, ale jak każde stworzenie, ma swoje granice. Will położył się, obrócił głowę i spojrzał w niebo, szare niczym arkusz papieru, tu i tam przesłonięte czarnymi chmurami. Myślał czasem, w krótkich chwilach pomiędzy zniesieniem „przekleństwa”, a ogłoszeniem zaręczyn Tessy i Jema, że mógłby zabrać Tessę tutaj, do Walii, by pokazać jej miejsca, gdzie dorastał. Chciał zaprowadzić ją do Pembrokeshire, chodzić wokół Katedry św. Davida i zobaczyć kwiaty na klifie, aby podziwiać błękitne morze z Tenby i muszelki na linii brzegu. To wszystko wydawało się teraz odległymi fantazjami dziecka. Przed nim była jedynie droga, więcej jazdy i większe wyczerpanie i, prawdopodobnie, na końcu wszystkiego, śmierć. Oddychając głęboko, Will dźwignął się na kolana, a potem na nogi. Walcząc z zawrotami głowy, zszedł, utykając, ze szczytu wzgórza i spojrzał w dół. Pod nim leżała mała dolina, oraz kamienna wioska, nieco większa od wsi. Wyciągnął zza paska stelę i ze znużeniem narysował runę Widzenia na lewym nadgarstku. Pozwoliło mu to zobaczyć, że wieś była staroświecka i miała mały kościół. Tam na pewno mógł znaleźć jakieś publiczne miejsce na nocleg. Wszystko w jego sercu krzyczało, aby iść dalej, aby to zakończyć - nie mógł być dalej niż dwadzieścia mil od celu, ale dalsza droga zabiłaby konia, a i on sam przybyłby do Cadair Idris niezdolny do walki z kimkolwiek. Odwrócił się ku Baliosowi i z odpowiednią dawką pieszczot i owsa, postawił konia na nogi. Trzymając lejce w ręku i mrużąc oczy w słońcu, zaczął prowadzić Baliosa w dół wzgórza, w stronę wioski. *** Krzesło, na którym siedziała Tessa miało wysokie, bogato rzeźbione oparcie, które wbijało się w jej plecy niczym paznokcie. Przed nią stało biurko, po jednej stronie zawalone stosem książek. Na środku leżała czysta kartka papieru, kałamarz i pióro. Pomiędzy pergaminami leżał kieszonkowy zegarek Johna Shade'a. Po jej bokach stały dwa masywne automaty - nie wysilono się, by wyglądały jak ludzie. Były niemalże trójkątne, miały grube ramiona – jedno zakończone sztyletem. Tessa nie mogła nic na to poradzić, ale myślała, że gdyby na jej miejscu siedział Will to uznałby, że wyglądają jak rzepy i być może napisałby o tym

piosenkę. - Podnieś zegarek - powiedział Mortmain. - I Zmień się. Usiadł naprzeciwko niej, w ogromnym fotelu z zakrzywionym oparciem, w takim samym jak jej. Byli w innej jaskini przerobionej na gabinet. Gdy prowadziły ją tu automaty, pokój oświetlały płomienie z ogromnego kominka, na tyle mocne, że widziała Mortmaina, którego twarz była w cieniu, a palce splecione pod brodą. Tessa podniosła zegarek. Był ciężki i chłodny. Zamknęła oczy. Miała tylko słowo Mortmaina, że wyśle yin fen, ale musiała mu wierzyć. Nie miał żadnego powodu, by ją okłamać. Co to dla niego za różnica, czy Jem Carstrais pożyje trochę dłużej? Już nie był narzędziem w negocjacjach, by ją zdobyć. Yin fen nie było mu już potrzebne. Usłyszała, jak Mortmain oddycha przez zęby i zacisnęła mocniej dłoń na zegarku. Miała wrażenie, jakby przedmiot zacząć pulsować w jej dłoni, tak jak aniołek - jakby żył własnym życiem. Poczuła w ręku szarpnięcie, aż nagle zmieniła się - nie musiała skupiać się na tym całkowicie, tak jak wcześniej. Oddychała ciężko, gdy przemiana się przyjmowała - poczuła w sobie i wokół siebie obecność Johna Shade'a. Poczuła ból w ramieniu i upuściła zegarek. Upadł na biurko, ale zmiana się nie cofała. Jej ciało powiększyło się pod szlafrokiem, jej palce stawały się zielone, a kolor rozprzestrzeniał się po jej ciele jak grynszpan ponad miedzią. Podniosła głowę. Czuła się, jakby napierał na nią ogromny ciężar. Patrząc w dół mogła dostrzec duże, męskie i pokrzywione dłonie. Poczuła narastającą panikę ale była niewielka, jak iskierka w ogromnych ciemnościach. Jeszcze nigdy po przemianie nie była tak zagubiona. Mortmain wyprostował się. Wpatrywał się w nią oniemiały, z rozchylonymi wargami, a jego oczy błyszczały. - Ojcze - powiedział. Tessa nie odpowiedziała. Nie mogła odpowiedzieć. Głos, który się z niej wydobył, nie należał do niej. - Mój mechaniczny książę - odpowiedział Shade. Światło w oczach Mortmaina rozbłysło jeszcze bardziej. Pochylił się do przodu, spychając papiery, by być bliżej Tessy. - Ojcze - zaczął - Potrzebuję pomocy i to szybko. Mam Pyxis. I wiem, jak je otworzyć. Mam automaty. Muszę tylko poznać zaklęcie, które zwiąże ducha demona z maszyną. Napisz je dla mnie, a będę miał ostatni element układanki. Mały błysk paniki ogarnął Tessę, rozrastając się. To nie było wzruszające spotkanie ojca z synem. Mortmain potrzebował Johna Shade'a jako czarownika. Zaczęła walczyć, próbowała przerwać przemianę, ale trzymała ją w żelaznych kleszczach. To nie dlatego, że Mroczne Siostry źle ją

trenowały - to John Shade więził ją w jej własnym ciele. Z przerażeniem ujrzała, jak jego ręka unosi się, sięga po pióro i zaczyna pisać. Pióro sunęło po papierze. Mortmain pochylił się do przodu. Oddychał ciężko, jakby się zmęczył. Za nim, w kominku, trzaskał ogień. - To jest to - powiedział, oblizując wargi. - Widzę, jak to zadziała. To jest to. Tessa spojrzała w dół. Na papierze widniały słowa i symbole w nieznanym jej języku, a także liczby. Znowu próbowała walczyć i czuła postępy. Ręka nadal trzymała pióro i zapisywała zaklęcie na kartce, jednak zaczęła się gwałtownie trząść. Tessa zagryzła wargi, aż poczuła krew w ustach: część z niej zaczęła kapać na papier. Shade nadal pisał, rozmazując szkarłatną ciecz na kartce. - To jest to - mruczał Mortmain. - Ojcze... Pióro złamało się, trzasnęło, a dźwięk ten odbił się echem od ścian jaskini. Tessa nadal trzymała je, gdy opadła wyczerpana na krzesło. Zieleń znikała z jej skóry, jej ciało kurczyło się, a włosy przybrały brązowego koloru i opadły na jej ramiona. Wciąż czuła smak krwi w ustach. - Nie - szepnęła i sięgnęła po papier. - Nie... Ale zrobiła to zbyt wolno przez ból Przemiany, a Mortmain był szybszy. Śmiejąc się, wziął papier sprzed jej dłoni i wstał. - Bardzo dobrze - powiedział. - Dziękuję, moja magiczna dziewczyno. Dałaś mi wszystko, czego potrzebuję. Automaty, proszę odprowadzić panią Gray z powrotem do jej pokoju. Metalowa ręka chwyciła Tessę za ramię i podniosła ją. Świat wirował w jej oczach. Mortmain podniósł złoty zegarek, który upadł na biurko. Uśmiechnął się do niej dziko, z obłędem. - Będziesz ze mnie dumny, ojcze - zaczął - Nie wątpię w to. Tessa, nie mogąc znieść dłużej jego widoku, zamknęła oczy. Co ja zrobiłam? pomyślała, gdy automat wypchnął ją z pokoju. Mój Boże, co ja zrobiłam?

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Cheska Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 17

Jedynie szlachetny będzie tym dobrym ,,Jednakże to nastanie, tak mi się wydaje, Że tylko ktoś szlachetny będzie tym dobrym. Życzliwe serca są czymś więcej niż diademy, A zwykłe wierzenia czymś więcej niż normańska krew.'' —Alfred, Lord Tennyson, “Lady Clara Vere de Vere”

Charlotte pochylała głowę nad listem, gdy Gabriel wszedł do salonu. W pomieszczeniu było chłodno, ogień zgasł w kominku. Gabriel zastanawiał się, dlaczego Sophie go nie rozpaliła ponownie - pewnie za dużo czasu spędza na treningach. Jego ojciec nie miałby do niej cierpliwości. Lubił służących, którzy byli wyszkoleni, ale wiedzieli, gdzie jest ich miejsce. Charlotte podniosła wzrok. - Gabriel - powiedziała. - Chciałaś mnie widzieć? - Starał się, by jego głos brzmiał normalnie. Nie mógł wyzbyć się wrażenia, że ciemne oczy Charlotte przewiercają go na wskroś, jakby był zrobiony ze szkła. Uciekł wzrokiem do kartki leżącej na biurku. - Co to jest? Zawahała się. - List od Konsula. - Jej usta były zaciśnięte w wąską linię. Spojrzała na niego ponownie i westchnęła. - Wszystko, czego kiedykolwiek chciałam, to prowadzić ten Instytut tak jak mój ojciec. Nigdy nie sądziłam, że będzie aż tak ciężko. Miałam mu odpisać, ale... - urwała, uśmiechając się nieszczerze. - Nie prosiłam cię tu, by opowiadać o sobie - powiedziała. - Gabrielu, wyglądałeś przez ostatnie kilka dni na zmęczonego... i spiętego. Wiem, że wszyscy jesteśmy teraz w trudnej sytuacji i

obawiam się, że przez to twoja sytuacja mogła zostać nieco zepchnięta na bok. - Moja sytuacja? - Twój ojciec - wyjaśniła, wstając z krzesła i zbliżyła się do niego. - Masz przecież po nim żałobę. - A co z Gideonem? - zapytał. - Przecież to i jego ojciec. - Gideon pochował swojego ojca o wiele wcześniej - powiedziała i, ku jego zdziwieniu, stanęła obok niego. - Dla ciebie to musi być nowe i trudne. Nie chciałam, byś myślał, że zapomniałam. - Po tym wszystkim, co się stało - zaczął ze ściśniętym gardłem. - Bez Jema, Willa, Jessamine a także Tessy, to miejsce prawie opustoszało, a ty chcesz mnie zapewnić, że o mnie nie zapomniałaś? Położyła dłoń na jego ramieniu. - Te straty nie czynią twojej straty mniejszą... - To nie może być to - powiedział. - Nie chcesz mnie pocieszyć, tylko upewnić się, komu jestem lojalny - nadal ojcu czy Instytutowi. - Gabrielu, nie. Nic z tych rzeczy. - Nie mogę dać ci odpowiedzi, której pragniesz - przyznał. - Nie mogę zapomnieć, że został ze mną. Moja mama umarła, Gideon odszedł, a Tatiana jest bezużyteczną idiotką - nie miałem nikogo poza ojcem. Tylko nas dwoje… A teraz ty i Gideon oczekujecie, że zacznę nim gardzić, ale ja tak nie potrafię. To był mój ojciec, a ja... - jego głos się załamał. - Kochałeś go - stwierdziła łagodnie. - Wiesz, pamiętam cię, gdy byłeś jeszcze małym chłopcem. Pamiętam też twoją mamę i pamiętam twojego brata, który zawsze był obok ciebie. I rękę twojego ojca na twoim ramieniu. Jeśli to ma znaczenie, wierzę, że on też bardzo cię kochał. - To nie ma znaczenia. Bo to ja go zabiłem - powiedział drżącym głosem. Wsadziłem mu strzałę prosto w oko - polała się krew. Ojcobójstwo... - To nie było ojcobójstwo. On już nie był twoim ojcem. - Jeżeli to nie był mój ojciec, jeśli nie zakończyłem jego życia, to gdzie on jest? - szepnął Gabriel. - Gdzie jest mój ojciec? - Charlotte z czułością wyciągnęła ręce i objęła go. Krztusił się, wtulając twarz w jej ramię, a łzy uwięzły mu w gardle. Nie był w stanie uronić ani jednej. - Gdzie jest mój ojciec? - Powiedział znowu, a gdy objęła go jeszcze mocniej, zaczął się zastanawiać, jak kiedykolwiek mógł myśleć, że ta drobna kobieta była słaba. *** Do: Charlotte Branwell

Od: Konsul Josiah Wayland Droga Pani Branwell, Informator, którego nazwiska nie można Pani ujawnić? Zaryzykowałbym stwierdzenie, że informatora brak i że to wszystko jest Pani wymysłem, taktyką na przekonanie mnie do Pani słuszności. Proszę przestać powtarzać mi "Marsz na Cadair Idris" prawie w każdej minucie dnia i zająć się prawidłowym pełnieniem obowiązków opiekuna Instytutu. W przeciwnym wypadku obawiam się, że będę musiał założyć, iż nie jest Pani zdolna do zajmowania tego stanowiska i będę musiał Panią zwolnić. Aby wszystko było jasne, muszę prosić, by zaprzestała Pani mówienia o całej tej sprawie i bezowocnych poszukiwaniach. Jeśli dotrze do mnie informacja, że roztrząsa Pani tę sprawę przed Enklawą, uznam to jako nieposłuszeństwo i wyciągnę konsekwencje. Josiah Wayland, Konsul Clave Sophie przyniosła Charlotte list w trakcie śniadania. Charlotte otworzyła kopertę nożem do masła, rozrywając pieczęć Waylanda (podkowa z C pod nią) i po wyjęciu kartki, zaczęła czytać. Pozostali obserwowali ją, a na twarzy Henry'go widać było zaniepokojenie, gdy na policzkach Charlotte wykwitły dwie czerwone plamy. Reszta się nie ruszała, ignorując jedzenie i Cecily nie mogła nic poradzić na to, że było to dla niej dziwne, że mężczyźni aż tak pilnie potrafią czekać na reakcję kobiety. Grupa była mniejsza niż zwykle. Nieobecność Willa i Jema była dla niej niczym rana, ale jeszcze czysta, niesplamiona krwią, co nie zmieniało faktu, że bardzo ją to bolało. - Co to jest? - zapytał Henry niespokojnie. - Charlotte, kochanie... Charlotte odczytała list, który wywołał w niej istny huragan. Gdy skończyła, odsunęła od siebie list, wciąż się w niego wpatrując. - Ja po prostu nie mogę... - zaczęła. - Nie rozumiem. Henry zaczerwienił się pod swoimi piegami. - Jak on śmiał w ten sposób do ciebie pisać - powiedział z nieoczekiwanym okrucieństwem. - Jak śmiał zwrócić się tak do ciebie i tak perfidnie zbyć twoje obawy... - Może ma rację. A może jest szalony... A może i my wszyscy... - urwała Charlotte. - Nie jesteśmy! - wykrzyknęła Cecily. Zauważyła, jak Gabriel patrzy na nią z

ukosa. Jego twarz była nieprzenikniona. Był blady od czasu, gdy przyszedł do jadalni, nic nie mówił i prawie nic nie jadł, a jedynie wpatrywał się w obrus, jakby na nim były zapisane odpowiedzi na wszystkie pytania. - Magister jest w Cadair Idris. Jestem tego pewna. - Wierzę ci - powiedział. - Wszyscy wierzą, ale bez pozwolenia Konsula nie możemy tego przedstawić przed Radą, a bez pomocy Rady nic nie wskóramy. - Portal jest prawie gotowy - zaczął Henry. - Kiedy zadziała, powinniśmy być w stanie przetransportować tylu Nocnych Łowców, ilu będzie trzeba. - Ale my nie będziemy mieli Nefilim do przetransportowania - powiedziała Charlotte. - Spójrz tutaj, Konsul zabronił mi o tym mówić przed Enklawą. Jego władza jest większa niż moja. Nie mogę złamać jego zakazu – moglibyśmy przez to stracić Instytut. - I? - Cecily domagała się wyjaśnień. - Bardziej zależy ci na stanowisku niż na Willu i Tessie? - Panno Herondale - zaczął Henry, ale Charlotte uciszyła go gestem ręki. Wyglądała na bardzo zmęczoną. - Nie, Cecily, to nie tak. Po prostu pozycja w Instytucie zapewni nam ochronę. Bez tego nasze szanse na pomoc im są znikome. Jako głowa Instytutu mogę jeszcze cokolwiek zdziałać, ale jako pojedynczy Nocny Łowca nie mogłabym... - Nie - sprzeciwił się Gabriel. Odsunął swój talerz, a jego smukłe palce były białe i napięte, gdy zaciskał je na blacie stołu. - Nie mogę. - Gabriel? - Gideon odezwał się pytającym głosem. - Nie będę milczał - powiedział Gabriel i wstał, jakby chciał wygłosić przemówienie, bądź odejść od stołu. Cecily nie była pewna. Wbił swoje zielone oczy w Charlotte. - W dniu, gdy Konsul przywiózł mnie tu i mojego brata na przesłuchanie, groził nam, dopóki nie obiecałem, że będę cię dla niego szpiegować. Charlotte zbladła. Henry zaczął się podnosić. Gideon wyrzucił ręce w błagalnym geście. - Charlotte - powiedział. - Nigdy tego nie zrobiliśmy. Nie powiedzieliśmy mu ani słowa. Nic, co byłoby prawdą - rozglądał się po pomieszczeniu, zmieszany, a pozostali obserwowali go. - Tylko trochę kłamstw. By go zmylić. Przestał pytać po wysłaniu dwóch listów. Wiedział, że to nie ma sensu. - To prawda, proszę pani. - W rogu pokoju rozległ się głos Sophie. Cecily prawie jej nie widziała, bladej w jej fartuchu. - Sophie - Henry brzmiał na zszokowanego. - Wiedziałaś o tym? - Tak, ale... - Mówiła drżącym głosem. - Te groźby wobec Gideona i Gabriela były straszne, panie Branwell. Powiedział im, że wykreśli Lightwoodów z zapisów Nocnych Łowców, by wylądowali na bruku. Nic mu nie powiedzieli. Kiedy przestał pytać, myślałam, że zdał sobie sprawę, że wszystko jest w porządku, że niczego się

nie dowie i po prostu odpuścił. Tak mi przykro. Po prostu... - Ona nie chciała was skrzywdzić - powiedział rozpaczliwie Gideon. - Proszę, pani Branwell. Niech pani nie obwinia za to Sophie. - Nie zamierzam - stwierdziła Charlotte, ciemnymi oczami patrząc to na Gabriela, to na Gideona, by w końcu przyjrzeć się Sophie. - Ale sądzę, że to nie koniec historii. Czyż nie? - To wszystko, naprawdę... - zaczął Gideon. - Nie - powiedział Gabriel. - To nie koniec. Gdy przyszedłem do ciebie, Gideonie i powiedziałem ci, że Konsul nie chce już więcej informacji na temat Charlotte, kłamałem. - Co? - Gideon wyglądał na przerażonego. - Wziął mnie na bok w dzień ataku na Instytut - powiedział Gabriel. Stwierdził, że jeśli pomogę mu znaleźć jakieś wykroczenia obciążające Charlotte, to odzyskamy majątek Lightwoodów, a to pomoże odzyskać honor naszej rodziny, a przy okazji zatuszuje to, co nasz ojciec... - wziął głęboki oddech. - Powiedziałem mu, że to zrobię. - Gabriel - jęknął Gideon i ukrył twarz w dłoniach. Gabriel wyglądał jakby miał się rozchorować, chwiał się lekko na nogach. Cecily była rozdarta pomiędzy współczuciem i przerażeniem przypominając sobie, jak w nocy, w sali treningowej powiedziała mu, że wierzy w niego i w to, iż będzie dokonywał właściwych wyborów. - To dlatego wyglądałeś na tak przerażonego, gdy wezwałam cię, byś ze mną porozmawiał - stwierdziła Charlotte, patrząc na Gabriela. - Myślałeś, że się dowiedziałam. Henry zaczął wstawać, a jego przyjemna, otwarta twarz poszarzała od gniewu, jakiego Cecily nigdy u niego nie widziała. - Gabrielu Lightwood - zaczął - Moja żona nie okazała wam nic oprócz dobroci, a wy w ten sposób jej się odpłaciliście? Charlotte położyła dłoń na ramieniu męża. - Henry, czekaj - powiedziała. - Gabrielu, co zrobiłeś? - Podsłuchałem twoją rozmowę z Aloysiusem Starkweatherem - przyznał się Gabriel bez emocji. - Napisałem list do Konsula, w którym stwierdziłem, że opierasz swoje oskarżenia ataku na Walię na słowach szaleńca, że jesteś łatwowierna, zbyt uparta... Spojrzenie Charlotte przeszyło Gabriela jak paznokcie; Cecily nie chciałaby, żeby kiedykolwiek ktoś na nią tak spojrzał. - Napisałeś to - zaczęła - Ale czy wysłałeś? Gabriel wziął głęboki oddech.

- Nie - powiedział i sięgnął do rękawa. Wyciągnął złożoną kartkę papieru i położył ją na stole. Była cała ubrudzona odciskami palców i zniszczona na brzegach, jakby ktoś ją składał i rozkładał wiele razy. - Nie mogłem tego zrobić. Nic mu o tym nie powiedziałem. Cecily odetchnęła. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że wstrzymuje oddech. Sophie wydała cichy dźwięk; skierowała się ku Gideonowi, który patrzył na nią, jakby ktoś uderzył go w brzuch. Charlotte była jedyną spokojną osobą w pomieszczeniu. Wyciągnęła rękę, podniosła list, przyjrzała mu się i z powrotem odłożyła go na stół. - Dlaczego go nie wysłałeś? - zapytała. Spojrzał na nią dziwnym wzrokiem, jakby porozumiewał się z nią bez słów, po czym powiedział: - Miałem swoje powody, by tego nie robić. - Dlaczego nie przyszedłeś z tym do mnie? - zapytał Gideon. - Gabrielu, jesteś przecież moim bratem... - Nie możesz podejmować za mnie wszystkich decyzji, Gideonie. Czasami muszę zrobić coś sam. Jako Nocni Łowcy mamy być bezinteresowni. Umrzeć za Przyziemnych, za Anioła, ale przede wszystkim za siebie. To są nasze zasady. Charlotte żyje według nich; Ojciec nigdy tego nie robił. Zdałem sobie sprawę, że byłem w błędzie, zanim wywyższyłem lojalność ponad wszystkie inne zasady. I zrozumiałem, że Konsul mylił się co do Charlotte. - Gabriel urwał gwałtownie, zaciskając usta w wąską linię. - Był w błędzie - odwrócił się do Charlotte. - Nie mogę cofnąć tego, co zrobiłem w przeszłości lub planowałem zrobić. Nie znam sposobu na udowodnienie wam, że nie wątpię w waszą pieczę na Instytutem, ani na wyrażenie wam wdzięczności za okazanie mi życzliwości. Jedyne, co mogę zrobić, to powiedzieć wam, co wiem: nie możecie czekać na potwierdzenie od Konsula Waylanda, że nie nadejdzie. On chce tu przybyć, Charlotte. Nie zgadza się z tym, byś opiekowała się Instytutem. Chce się ciebie pozbyć. Zastąpić cię. - Ale to on mnie tu przydzielił... - powiedziała Charlotte. - Poparł mnie... - Bo myślał, że jesteś słaba - odparł Gabriel. - Ponieważ wierzy, że kobiety są słabe, że można nimi z łatwością manipulować... Ale okazało się, że ty taka nie jesteś i to zrujnowało jego plany. On nie chce ot tak sobie cię zdyskredytować: on tego potrzebuje. Był dość bezpośredni w rozmowie ze mną. Powiedział, że nawet jeśli nie jestem w stanie odkryć jakichś brudów dotyczących ciebie, to on jest gotów kłamać. Tak długo, jak tylko będzie musiał. Charlotte zacisnęła usta. - Więc on nigdy we mnie nie wierzył - wyszeptała. - Nigdy. Henry zacisnął palce na jej ramieniu. - A powinien - powiedział. - Docenił cię wreszcie i to nie jest tragedia. Okazałaś się lepsza, mądrzejsza i silniejsza, niż ktokolwiek mógł się spodziewać,

Charlotte - to powód do triumfu. Charlotte przełknęła ślinę i Cecily zastanowiła się przez chwilę, jak by to było mieć kogoś takiego, kto patrzyłby na nią tak, jak Henry na Charlotte: jakby była cudem na ziemi. - Co ja mam zrobić? - To, co uważasz za słuszne, kochanie - poradził Henry. - Jesteś przewodniczącą Enklawy i zarządzasz Instytutem - powiedział Gabriel. - Wierzymy w ciebie, nawet jeśli Konsul nie. - Pochylił głowę. - Od dnia dzisiejszego masz moją lojalność. Bez względu na wszystko. - To wiele dla mnie znaczy - stwierdziła Charlotte, a coś w jej głosie, cichy autorytet sprawił, że Cecily również zapragnęła przysięgać jej lojalność, usłyszeć od niej słowa aprobaty. Cecily nie była w stanie wyobrazić sobie tego, jaki naprawdę jest Konsul. To dlatego jej nienawidzi, pomyślała. Bo jest kobietą, a mimo to wie, że może dowodzić i zyskać sprzymierzeńców tak, jak on nie umie. - Uznajmy, że tej sprawy nie było - Charlotte kontynuowała. - Jeśli jest zdeterminowany i dalej będzie chciał się mnie pozbyć, to nie mam nic do ukrycia. Musimy tylko robić to, co robiliśmy do tej pory, zanim zyska szansę na zatrzymanie nas. Henry, kiedy twój wynalazek będzie gotowy? - Jutro - odpowiedział szybko. - Będę pracował w nocy... - To będzie pierwszy raz dla tego urządzenia - zauważył Gideon. - Czy nie wydaję się to nieco ryzykowne? - Nie mamy innego sposobu na dostanie się do Walii na czas - powiedziała Charlotte. - Gdy wyślę wiadomość, będziemy mieli bardzo mało czasu, nim Konsul przybędzie mnie zwolnić z mojego stanowiska. - Jaką wiadomość? - Cecily była zdezorientowana. - Zamierzam wysłać wiadomość do wszystkich członków Clave odpowiedziała Charlotte. - Nie do Enklawy. Do Clave. - Ale tylko Konsul ma prawo... - Henry zaczął, ale po chwili zamknął usta jak pudełko. - Ach... - Opowiem im, jak wygląda sytuacja i poproszę o pomoc - mówiła dalej Charlotte. - Nie jestem pewna, na jaką odpowiedź możemy liczyć, ale na pewno niektórzy opowiedzą się za nami. - Stanę za tobą - powiedziała Cecily. - I ja również - odparł Gabriel. Miał zrezygnowany i zdenerwowany wyraz twarzy, ale był zdecydowany. Cecily nigdy nie lubiła go bardziej. - I ja - dodał Gideon. - Choć - spojrzał ze zdenerwowaniem na brata - jest nas tylko szóstka, z czego jedna osoba ledwo wyszkolona, na siły zebrane przez Mortmaina. - Cecily zrobiło się ciepło na sercu, że wliczył ją do ich grupy, a z drugiej strony zirytowała się na wzmiankę o jej słabym przeszkoleniu. - To może być

samobójcza misja. Sophie odezwała się cichym głosem. - Ma pani po swojej stronie sześciu Nocnych Łowców, ale dziewięciu wojowników. Zostałam przeszkolona i również chciałabym stanąć u twego boku. Tak samo Bridget i Cyryl. Charlotte spojrzała na nią z zadowoleniem, ale także z zaskoczeniem. - Ależ Sophie, dopiero zaczęłaś szkolenie... - Szkoliłam się dłużej, niż panna Herondale - powiedziała Sophie. - Cecily jest Nefilim... - Panna Collins ma naturalny talent - powiedział Gideon. Słowa wypowiadał powoli, na jego twarzy widać było, że nie chciał tego mówić. Nie chciał, by Sophie brała udział w trudnych walkach, ale nie mógł skłamać na temat jej zdolności. Powinna mieć prawo do Rytuału, by stać się Nocną Łowczynią. - Gideon... - zaczęła Sophie, zaskoczona, ale Charlotte już na nią patrzyła z błyskiem w oku. - Czy tego chcesz, Sophie, moja droga? Rytuału? Sophie wyjąkała: - Ja... to jest to, czego zawsze chciałam, pani Branwell, ale nie wtedy, gdy musiałabym zostawić pracę. Jest pani dla mnie tak miła, nie chciałabym... - Nonsens - powiedziała Charlotte. - Mogę znaleźć inną służącą, ale nie mogę znaleźć innej Sophie. Jeśli bycie Nefilim to twoje marzenie, tak więc się stanie. Mogłam pójść do niego, nim doszło do kłótni. Mimo to, kiedy wrócimy... Urwała, a Cecily usłyszała w głowie echo jej słów: Jeśli wrócimy. - Kiedy wrócimy, przystąpisz do Rytuału. - Będę się za tym opowiadał - powiedział Gideon. - Po tym wszystkim zyskuję w Radzie miejsce po ojcu, jego przyjaciele będą mnie słuchać, wciąż lojalni wobec naszej rodziny, a poza tym, jak inaczej moglibyśmy się pobrać? - Co? - spytał Gabriel, wykonując dziki gest ręką, przez który przypadkiem strącił na podłogę wazon. - Ślub? - powiedział Henry. - Chcesz poślubić któregoś z przyjaciół twojego ojca w Radzie? Którego z nich? Gideon zrobił się zielonkawy na twarzy; nie miał na myśli tego, co zrozumiał Henry, ale nie wiedział, jak to teraz odkręcić. Patrzył na Sophie z przerażeniem, ale nie sądził, by to coś pomogło. Wyglądała jak zszokowana ryba, którą ktoś porzucił na lądzie. Cecily wstała i położyła serwetkę na talerzu. - Dobrze - powiedziała, próbując naśladować głos swojej mamy, gdy chciała

coś zdziałać w domu. - Wszyscy wychodzą z pokoju. Charlotte, Henry i Gideon zaczęli się podnosić. Cecily wyrzuciła ręce w górę. - Nie ty, Gideonie Lightwood - zaczęła. - Litości! Ale ty - skinęła na Gabriela przestań się gapić. I rusz się. - Pociągnęła go za tył kurtki i na wpół wyciągnęła go z pokoju, a Charlotte i Henry podążyli za nimi do wyjścia. Po opuszczeniu jadalni Charlotte udała się do salonu, by napisać wiadomość do Clave, a Henry jej towarzyszył. (Zatrzymała się na chwilę i odwróciła na zakręcie, aby spojrzeć na Garbiela z rozbawieniem na twarzy, ale Cecily sądziła, że tego nie zauważył). Cecily szybko go puściła i podeszła do drzwi, by podsłuchać rozmowę Gideona i Sophie. Gabriel po chwili oparł się o ścianę obok drzwi. Był blady i nieco oburzony, a źrenice miał rozszerzone ze zdziwienia. - Nie powinnaś tego robić - odezwał się w końcu. - Podsłuchiwanie jest bardzo nieprawidłowe, panno Herondale. - To twój brat - szepnęła Cecily, przykładając ucho do drzwi. Słyszała wewnątrz głosy, ale nie rozróżniała słów. - Pomyślałam, że chcesz wiedzieć. Przeczesał obiema rękami włosy i westchnął. Po tym odwrócił się do niej i sięgnął po stelę schowaną w kieszeni kamizelki. Narysował na nadgarstku runę i położył płasko dłoń na drzwiach. - Chcę wiedzieć. Cecily patrzyła na jego rękę z zaciekawieniem, po czym spojrzała mu w oczy. - Słyszysz ich? - zapytała. - Och, to nie jest fair! - To bardzo romantyczne - powiedział, a po chwili zmarszczył brwi. - Ale wkrótce może nie być, jeśli mój brat nie przestanie brzmieć jak dławiąca się żaba. Obawiam się, że przejdzie do historii jako jeden z największych światowych nieudaczników. Cecily skrzyżowała ramiona w złości. - Nie rozumiem, dlaczego to dla ciebie takie trudne - powiedziała. - A może przeszkadza ci, że twój brat zamierza poślubić służącą? Mina Gabriela była zacięta, a Cecily nagle pożałowała, że była wobec niego uszczypliwa. - Nic, co on zrobi, nie może być gorsze od tego, co uczynił nasz ojciec. On przynajmniej interesuje się ludzkimi kobietami. Tak trudno było wyciągnąć coś od niego. Był taki zgorzkniały. - Będzie mu dobrze z taką kobietą, jaką jest Sophie. Gabriel wyglądał, jakby chciał powiedzieć coś złośliwego, ale się rozmyślił. - Nie miałem na myśli, że coś jest nie tak. Jest naprawdę w porządku i będzie świetną Nocną Łowczynią, gdy przejdzie Rytuał. Przyniesie zaszczyt naszej rodzinie,

a Anioł wie, jak bardzo tego potrzebujemy. - Wierzę, że ty również przyniesiesz zaszczyt swojej rodzinie - powiedziała cicho Cecily. - To, co właśnie zrobiłeś... przyznałeś się Charlotte do wszystkiego - to dowód twojego honoru. Gabriel zamyślił się na chwilę. Potem wyciągnął rękę w jej kierunku. - Weź mnie za rękę - powiedział. - Będziesz mogła przeze mnie usłyszeć, co się dzieje w jadalni, jeśli chcesz. Po chwili wahania, Cecily chwyciła Gabriela za rękę. Była ciepła i szorstka. Poczuła impuls przechodzący z jego dłoni na jej i rzeczywiście, dzięki Gabrielowi słyszała, co się dzieje za drzwiami: cichy i niezdecydowany głos Gideona, a także delikatny głos Sophie. Zamknęła oczy i słuchała. - Och - jęknęła Sophie i usiadła na jednym z foteli. - Och, mój... Nie mogła nic na to poradzić, chwiała się na nogach i czuła się nieswojo. Tymczasem Gideon stał przy kredensie, patrząc na nią z paniką w oczach. Jego brązowo-blond włosy były potargane, jakby nieustannie przeczesywał je palcami. - Moja droga panno Collins - zaczął. - To... - zaczęła Sophie i nagle urwała. - Ja nie... To nieco... zaskakujące. - Naprawdę? - Gideon odepchnął się od kredensu i oparł ręce o blat stołu, a rękawy koszuli miał podwinięte do łokci, przez co Sophie mogła zauważyć stare blizny po runach. - Musiałaś zauważyć, jaki mam do ciebie szacunek. I jak mnie zachwycasz. - Cóż... - powiedziała. - Zachwyt. - Brzmiała bardzo słabo. Gideon zaczerwienił się. - Moja droga panno Collins - zaczął ponownie. - To prawda, moje uczucia wykraczają daleko poza podziw. Mogę to nazwać bardzo żarliwym uczuciem. Twoja dobroć, piękno, twoje hojne serce oczarowały mnie i to dlatego wyskoczyłem z tym tak szybko. Nie wiem, co mnie napadło, by mówić o mych największych marzeniach głośno. Proszę nie czuć się zobowiązaną do przyjęcia mojej propozycji tylko dlatego, że powiedziałem to publicznie. Wszystkie konsekwencje przyjmę na siebie. Sophie spojrzała na niego. Kolory wróciły na jej policzki, co dało Gideonowi odpowiedź. - Ale nie złożyłeś mi żadnej propozycji. Gideon wyglądał na zaskoczonego. - Ja... Co? - Nie zaproponowałeś - powiedziała Sophie ze spokojem. - Ogłosiłeś tylko wszystkim w trakcie śniadania, że chcesz ożenić się ze mną, ale to nie były oświadczyny. To tylko deklaracja. Byłoby to propozycją, gdybyś mnie zapytał.

- To pokaże mojemu bratu, gdzie jego miejsce - powiedział Gabriel, patrząc z zadowoleniem. Wyglądał na dumnego z siebie, jak każde młodsze rodzeństwo, gdy tym starszym coś nie wychodziło. - Och, zamknij się! - wyszeptała Cecily, ściskając mocniej jego dłoń. - Chcę usłyszeć, co mówi pan Lightwood. - Więc proszę bardzo - powiedział Gideon ze zdecydowaniem (choć jeszcze nieco przerażony), jak Saint George tuż przed wyruszeniem do walki ze smokiem. Oświadczę się. Sophie uważnie go obserwowała, gdy przeszedł przez pokój i ukląkł u jej stóp. Życie było pełne niepewności, ale zdarzały się w nim momenty warte pamięci, pomimo decyzji podjętej po jakimś czasie, jak kwiat włożony między kartki książki, który usycha, a nie traci nic ze swojej piękności. Wiedziała, że nigdy nie zapomni jak Gideon do niej poszedł, ani jak sięgnął drżącą ręką po jej dłoń i zagryzł wargę, zanim zaczął mówić. - Moja droga panno Collins - zaczął. - Proszę mi wybaczyć to całe zamieszanie. To wszystko przez to, że tak bardzo cię szanuję i wielbię. Przez to czuję się tak, jakbym musiał wszystkim to wykrzyczeć. I to nie raz. Odkąd tu jestem, z dnia na dzień coraz bardziej zaskakujesz mnie swoim pięknem, odwagą i swoją szlachetnością. To dla mnie ogromny zaszczyt i nigdy nie mogłem zasłużyć na kogoś lepszego od ciebie. Pragnę, byś była tylko moja. Czy zgodzisz się wyjść za mnie? - Ładnie - powiedziała Sophie z zaskoczeniem. - Długo to ćwiczyłeś? Gideon zamrugał. - Zapewniam cię, że improwizowałem. - Cóż, to było piękne - Sophie zacisnęła dłonie. - Tak. Tak, kocham cię i tak, wyjdę za ciebie, Gideonie. Szeroki uśmiech pojawił się na jego twarzy, gdy zerwał się z podłogi i pocałował ją w usta. Przytrzymała jego twarz rękami, gdy ją całował. Smakował liśćmi herbaty, jego usta były miękkie, a pocałunek słodki. Sophie zatraciła się w chwili i w poczuciu bezpieczeństwa do momentu, gdy z kuchni rozbrzmiał głos śpiewającej Bridget. ,,We wtorek wzięli ślub, A w piątek już nie żyli. Pochowano ich obok siebie na cmentarzu, Och, moja miłości, Pochowano ich obok siebie na cmentarzu.” Sophie z niechęcią oderwała się od Gideona i wstała, otrzepując suknię. - Proszę mi wybaczyć, panie Lightwood... znaczy Gideonie, ale muszę iść zamordować kucharkę. Za chwilę wracam.

- Oooooch - westchnęła Cecily. - To było takie romantyczne! Gabriel odsunął rękę od drzwi i uśmiechnął się do niej. Gdy się uśmiechał jego twarz zmieniała się: wszystkie ostre rysy łagodniały, a jego oczy były zielone jak liście w wiosennym słońcu. - Czy pani płacze, panno Herondale? Zamrugała. Miała wilgotne rzęsy i nagle uświadomiła sobie, że nadal trzyma za rękę Gabriela –wciąż czuła lekkie uderzenia tętna w nadgarstku. Pochylił się ku niej, a ona poczuła jego zapach: herbata i mydło do golenia. Odsunęła się szybko, uwalniając rękę. - Dziękuję za umożliwienie mi podsłuchania - powiedziała. - Ja muszę... muszę iść teraz do biblioteki. Muszę coś jeszcze zrobić. Zmarszczył brwi, zdezorientowany. - Cecily... Ale on już spieszyła przed siebie, nie oglądając się. *** Do: Edmund i Linette Herondale Ravenscar Manor West Riding, Yorkshire Drodzy Mamo i Tato, Zaczęłam pisać ten list do Was wiele razy, ale nigdy go nie wysłałam. Na początku czułam się winna. Wiedziałam, że opuściłam Was umyślnie i nie potrafię wyrazić tego wszystkiego czarnymi literami na kartce. Tęsknię. Tęsknię za Wami bardzo. Tęsknię za zielonymi wzgórzami wokół domu, za wrzosami i śpiewem Mamy w ogrodzie. Tutaj jest zimno, wszystko jest czarne, brązowe i szare. Ciągle jest wilgotno i dookoła unosi się mgła. Myślałam, że umrę samotnie, ale w jak sposób miałam to Wam powiedzieć? Po tym podjęłam decyzję. A potem był smutek. Planowałam przybyć tu i zabrać Willa z powrotem, sprawić, by zrozumiał, że go potrzebujemy. Jednak Will ma swoje własne idee o honorze i obietnicach, które złożył. Przybyłam tu, by dowiedzieć się, że nie potrafię skłonić go do powrotu do domu, skoro on w nim jest. Nie wiedziałam, jak Wam to wyjaśnić. A potem było szczęście. Może Wam się to wydawać dziwne, tak jak i dla mnie, że nie mogę wrócić, bo tu znalazłam szczęście. Nauczyłam się, jak być Nocną Łowczynią, poczułam to we krwi. Poczułam się tak samo jak Ty, Mamo, gdy wracaliśmy z Welshpool z widokiem na Dyfi Valley. Z serafickim ostrzem w dłoni jestem kimś

więcej, niż Cecily Herondale, najmłodszą z trójki, córką dobrych rodziców, którzy kiedyś się pobrali i dzięki nim zaistniałam. Jestem Cecily Herondale, Nocną Łowczynią, a jest to dla mnie wysokie i chwalebne stanowisko. Chwała. Takie dziwne słowo. Kobiety nie powinny tego pragnąć, ale nie każda z nas jest królową triumfatorką, prawda? Czy ona przypadkiem nie nazywała się królową Bess Glorianą? Ale jak mogę Wam powiedzieć, że wybrałam chwałę zamiast pokoju? By żyć w pokoju, opuściliście Clave i odebraliście nam możliwość poznania tego życia. A za jaką cenę? Jak mogę powiedzieć, że byłam szczęśliwa nie będąc Nefilim, skoro tak nie było? To życie, od którego się odwróciliście, życie, od którego niebezpieczeństw chcieliście uchronić Willa, mnie i Ellę. Jak mam Wam to powiedzieć, by nie złamać Wam serc? A co do Willa i sprowadzenia go do domu: Wiem, Mamo, boisz się, że Nocni Łowcy odebrali Ci całą miłość z Twojego delikatnego chłopca. Ale on kocha i jest kochany. On się nie zmienił. I kocha Was, tak samo jak ja. Pamiętajcie o mnie, bo ja zawsze będę pamiętać o Was. Wasza kochająca córka, Cecily. *** Do: Członkowie Clave, Nefilim Od: Charlotte Barnwell Drodzy Bracia i Siostry, Moim smutnym obowiązkiem jest zwrócić się do Was wszystkich, pomimo że przedstawiłam Kosulowi Waylandowi wszelkie dowody od jednego z moich Nocnych Łowców dotyczące tego, że Mortmain jest największym zagrożeniem dla Nefilim i rezyduje w Cadar Idris w Walii - jednak nasz szanowny Konsul tajemniczo postanowił zignorować tę informację. Osobiście zna lokalizację naszego wroga i każdy szczegół planu zniszczenia naszej rasy. Poprzez dostarczone do mnie przez mojego męża, znanego wynalazcy Henrego Barnwella, informacje, Nocni Łowcy mają do dyspozycji transport z londyńskiego Instytutu wprost do Cadar Idris, gdzie mogą stracić życie, próbując powstrzymać Mortmaina. Jestem zasmucona tym, że muszę pozostawić Instytut bez opieki, ale jeśli Konsul zamierza działać, to może wysłać strażników, by pilnowali opuszczonego budynku. Jest nas dziewięcioro, z czego trójka nie jest Nocnymi Łowcami lecz Przyziemnymi, ale zostali przeszkoleni i z dumą staną u naszego boku. Nie mogę powiedzieć, że nasze szanse są duże, ale wiem, że musimy spróbować. Oczywiście nie mogę namawiać żadnego z Was do przyłączenia się. Jak powiedział Konsul Wayland

- nie jestem w stanie dowodzić siłami Nefilim, ale byłabym bardzo zobowiązana, jeśli ktoś z Was zgodzi się pomóc pokonać Mortmaina. Chętni niech zjawią się jutro w południe w Instytucie i ofiarują nam swą pomoc. Z poważaniem, Charlotte Barnwell, głowa Instytutu w Londynie.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: KlaudiaBower Korekta: Domi

Rozdział 18

Z samotności ,,Z samotności w Śmierci zasiałem Gniew, który przechowuję w sercu: Położył nasze życia tak daleko, Iż nie możemy usłyszeć siebie nawzajem.'' — Alfred, Lord Tennyson, “Ku czci A.H.H.”

Tessa stała na skraju przepaści w kraju, którego nie znała. Wzgórza dookoła były zielone, zbocza klifów opadały w stronę błękitnego morza. Mewa latała nad nią w koło, nawołując pozostałe ptaki. Szara ścieżka wiła się jak wąż wzdłuż krawędzi klifu. Tuż naprzeciwko niej na drodze stał Will. Miał na sobie czarny strój, a na niego narzucony czarny płaszcz ubrudzony błotem tuż przy rąbku. Nie miał kapelusza ani rękawiczek, a jego włosy były potargane przez wiatr. Podmuchy morskiej bryzy unosiły loki Tessy, niosąc ze sobą zapach soli i nadmorskich roślin. Przypominało jej to o rejsie do Main. - Will! - zawołała. Było w nim coś tak samotnego, jak w Tristanie, gdy patrzył, jak statek, na którego pokładzie była Izolda, odpływając wgłąb Morza Irlandzkiego. Nie odwrócił się, gdy zawołała, jedynie uniósł ręce, a jego płaszcz powiewał za nim. Poczuła w sercu strach. Izolda wróciła do Tristana, ale było za późno. Umarł z żalu. - Will! - zawołała ponownie. Zrobił krok do przodu, skoczył z klifu. Podbiegła do krawędzi i spojrzała w dół, ale nie było tam nic poza szaro-niebieską wodą odbijającą się od skał. Fale zdawały się nieść ze sobą głos. - Zbudź się Tessa. Zbudź się. - Pobudka, Panno Gray. Panno Gray!

Tessa podskoczyła. Zasnęła na krześle przy kominku w swojej celi; ktoś narzucił na nią koc, choć nie pamięta, by o niego prosiła. Pokój był oświetlony przez pochodnię, a drewno w kominku żarzyło się lekko. Trudno było stwierdzić czy to dzień czy noc. Mortmain stał przed nią wraz z automatem - jednym z najbardziej ludzkich, jakie dotąd widziała. Był nawet ubrany, jako jeden z niewielu. Miał na sobie spodnie i tunikę do walki. Ubranie sprawiło, że głowa wystająca ponad sztywnym kołnierzykiem wyglądała jeszcze bardziej niesamowicie z jego zbyt gładkimi rysami i metaliczną łysiną. I jego oczy - wiedziała, że to szkło i kryształ, błyszczące na czerwono w blasku ognia, ale sposób, w jakie się w nią wpatrywały... - Zmarzłaś - powiedział Mortmain. Tessa westchnęła, a z jej ust wydobył się biały obłoczek. - Ciepło twojej gościny pozostawia wiele do życzenia. Uśmiechnął się chłodno. - Bardzo zabawne. - Jak zwykle, ubrany był w ciężki, astrachański płaszcz narzucony na szary garnitur. Zawsze wyglądał jak biznesmen. - Panno Gray, miałem problem z obudzeniem pani. Przyszedłem, ponieważ chcę, by zobaczyła pani, co osiągnąłem dzięki mojemu ojcu. - Wskazał dumnie na automat stojący u jego boku. - Kolejny automat? - powiedziała Tessa beznamiętnie. - Jak niegrzecznie z mojej strony - Mortmain zwrócił się do kreatury. Przedstaw się. Automat otworzył usta, a Tessa zauważyła błysk mosiądzu. To coś mówiło. - Jestem Armaros - powiedział. - Przez miliardy lat błądziłem w otchłaniach między światami. Walczyłem z Jonathanem Nocnym Łowcą na równinach Brocelind. Przez ponad tysiąc lat byłem więziony w Pyxis. Teraz mój mistrz mnie uwolnił, a ja będę mu służył. Tessa znieruchomiała, koc zsunął się na jej nogi. Automat ją obserwował. Jego oczy były pełne mrocznej inteligencji, co uświadomiło jej, że nie jest taki automat, jakie widziała wcześniej. - Co to jest? - powiedziała szeptem. - Automat zasilany duchem demona. Podziemni mają swoje sposoby na wykorzystywanie demonicznej energii. Użyłem ich do zasilenia automatów, które wcześniej widziałaś. Armaros i jego bracia różnią się od tamtych. Są demonami w ciałach maszyn. Mogą myśleć. Niełatwo je przechytrzyć. A jeszcze trudniej zabić. Armaros poruszył się - Tessa spostrzegła, że zrobił to płynnie, sprawnie, nie tak wolno, jak automaty, które widziała wcześniej. Poruszał się jak człowiek. Wyciągnął miecz, który miał za pasem i wyciągnął go w stronę Mortmaina. Ostrze było pokryte runami, które zdobiły ostrza Nocnych Łowców. Runy, które był zabójcze dla demonów. Patrzenie na tę broń powinno powalić Armarosa na łopatki, a co dopiero, gdy ją trzymał.

Jej żołądek zacisnął się. Demon podał miecz Mortmainowi. Ten odebrał go od niego z precyzją wieloletniego oficera marynarki wojennej. Obrócił ostrze i zatopił je w piersi demona. Rozległ się dźwięk rozdzieranego metalu. Tessa była przyzwyczajona do tego, że gdy atakowało się automat, rozlewał się czarny płyn. Ale demon stał, nie mrugając i nie ruszając się, jak jaszczurka na słońcu. Mortmain przekręcił brutalnie rękojeść i wyszarpnął ją. Ostrze rozsypało się w popiół, jak drewno w ogniu. - Widzisz - powiedział. - One są przeznaczone do zniszczenia Nocnych Łowców. Armaros był jedynym automatem, u którego Tessa spostrzegła uśmiech; nie miała nawet pojęcia, że ich twarze są do tego zdolne. Demon powiedział: - Zniszczyli wielu z mojego gatunku. Czystą przyjemnością będzie zabicie ich wszystkich. Tessa przełknęła ślinę, ale starała się nie pokazywać strachu. Jego spojrzenie przeskakiwało z nią na demona i z powrotem. Trudno było stwierdzić, który z nich był bardziej zadowolony. Tessa miała ochotę krzyczeć, rzucić się na Mortmaina i rozorać mu twarz paznokciami. Ale dzieliła ich niewidzialna ściana, mieniąc się lekko, a ona wiedziała, że nie może go tknąć. Och, jesteś czymś więcej, niż jego narzeczoną, panno Gray, powiedziała pani Black. Jesteś zagładą Nephilim. Po to zostałaś stworzona. Mortmain wzruszył ramionami. - Nocni Łowcy będą bezużyteczni w walce ze stworami, na które ich broń nie działa. To ich osłabi. Tych automatów jest wiele. Miło będzie popatrzeć, jak próbują odeprzeć atak. - Przechylił głowę na bok. - Widzisz teraz geniusz tego, co wymyśliłem? Ale muszę pani podziękować, panno Gray, za ostatni element układanki. Myślałem, że może będziesz... podziwiała... to, co razem stworzyliśmy. Podziwiać? Spojrzała mu w oczy z kpiną, ale było w nich szczere pytanie, ciekawość zmieszana z chłodem . Myślała o tym, jak długo to trwa, od kiedy jest takim człowiekiem. Wzięła krótki oddech. - Jesteś, oczywiście, wielkim wynalazcą - powiedziała. Mortmain uśmiechnął się z zadowoleniem. Tessa była świadoma tego, że demon ją obserwuje, jego napięcie i gotowość, ale bardziej świadoma była tego, że patrzy na nią Mortmain. Jej serce biło ciężko w piersi. Miała wrażenie, że tak jak we śnie, unosi się nad przepaścią. Rozmowa z Mortmainem była ryzykowna, mogła spaść bądź wznieść się. Ale musiała spróbować. - Rozumiem, dlaczego mnie tu sprowadziłeś - powiedziała. - Nie tylko z powodu tajemnic twojego ojca. W jego oczach była złość, ale również zmieszanie. Nie zachowywała się tak,

jak on się tego spodziewał. - Co masz na myśli? - Jesteś samotny - powiedziała. - Otaczasz się istotami, które nie są prawdziwe, nie żyją. Widzimy nasze dusze w oczach innych. Ile czasu minęło od momentu, gdy widziałeś swoją duszę? Mortmain zmrużył oczy. - Miałem duszę. Wypaliła się przez to, dla czego poświęciłem życie; sprawiedliwości i odpłaty. - Nie nazywaj zemsty sprawiedliwością. Demon zachichotał niskim głosem, choć nie było w tym pogardy, a rozbawienie, jakby oglądał wybryki małego kotka. - Czy powinieneś jej pozwalać mówić tak do ciebie Mistrzu? - powiedział. Mogę wyciąć jej język dla ciebie, uciszyć ją na zawsze. - To nic nie da. Ma moc o jakiej nie śniłeś - odpowiedział Mortmain, patrząc na Tessę. - Jest takie stare, chińskie powiedzenie - być może narzeczony cię z nim zapoznał. Brzmi ono "Człowiek nie może żyć w tym samym Niebie, w którym żyje morderca jego ojca". Zamierzam zmieść Nocnych Łowców z powierzchni ziemi. Nie staraj się odwoływać do mojej lepszej natury, Tesso, bo jej nie mam. Tessa nie mogła się powstrzymać - pomyślała o "Opowieści o dwóch miastach", o tym, jak Lucie odwoływała się do lepszej natury Sydney'a Cartona. Zawsze uważała, że Will jest jak Sydney, pogrążony w grzechu i rozpaczy, wbrew jego woli. Ale Will okazał się dobrym człowiekiem - lepszym niż Carton kiedykolwiek był. A Mortmain nie był w ogóle człowiekiem. To nie do jego lepszej części apelowała, lecz do próżności. Każdy człowiek przekonywał się w którymś momencie życia, że jest dobry. Nikt nie robił z siebie czarnego charakteru. Wzięła głęboki oddech. - Na pewno tak nie jest... Na pewno możesz być jeszcze godny i dobry. Zrobiłeś to, co obrałeś sobie na cel. Umieściłeś w tych Diabelskich Maszynach życie i rozum. Stworzyłeś coś, co może zniszczyć Nocnych Łowców. Całe życie szukałeś zemsty, ponieważ wierzyłeś, że Nocni Łowcy żyją w błędzie i zepsuciu. Teraz, jeśli postawisz na swoim, wygrasz. Pokażesz, że jesteś lepszy, niż oni. Lustrowała twarz Mortmaina. Widziała na niej wahanie - widziała jego drżące wargi i z pewnością widziała jego napięte ramiona. Jego usta wykrzywiły się w uśmiechu - Myślisz więc, że mogę być lepszym człowiekiem? I gdybym zrobił tak jak mówisz – postawił na swoim – to uwierzyłabyś we mnie i patrzyłabyś na to z podziwem? Nie wróciłabyś do Nocnych Łowców? - Ależ oczywiście, panie Mortmain. Przysięgam. - Przełknęła gorycz, jaką poczuła w gardle. Jeśli miała pozostać z Mortmainem, aby ocalić Willa, Jema, a także

Henry'ego i Charlotte, zrobi to. - Uważam, że może pan znaleźć swoje lepsze „ja”; wierzę, że każdy może. Ponownie się uśmiechnął. - Jest już południe, panno Gray - powiedział. - Nie chciałem pani budzić wcześniej. Chodź ze mną, poza góry. Chodź i zobacz coś, nad czym pracowałem i co chciałbym, żebyś zobaczyła. Poczuła na plecach zimny dreszcz. Wyprostowała się. - A co to jest? - Coś, na co czekałem. *** Do: Konsul Josiah Wayland Od: Inkwizytor Victor Whitelaw Josiah: wybacz mi moją swobodę, ale piszę w pośpiechu. Jestem pewny, że to nie będzie jedyny list, jaki otrzymasz na ten temat; właściwie, nie jest on pewnie pierwszy. Ja otrzymałem już wiele. Każdy pyta o to samo: Czy informacje Charlotte Barnwell są prawdziwe? Jeżeli to prawda, to wydaje mi się bardziej niż prawdopodobne, że Magister jest w Walii. Znam twoje wątpliwości co do prawdomówności Williama Herondale'a, ale oboje znaliśmy jego ojca. Był porywczy i żył chwilą, ale uczciwszej osoby nie znałem. Nie sądzę, by młodszy Herondale kłamał. Niezależnie od tego, po otrzymaniu informacji od Charlotte w Clave panuje chaos. Twierdzą, że musimy zwołać specjalne posiedzenie Rady. Natychmiastowo. Jeżeli tego nie zrobimy, bezpowrotnie stracą zaufanie w rządy Konsula i Inkwizytora. Zostawiam ustalenie daty spotkania w Twoich rękach, ale to nie jest prośba. Wyślij wezwania na zebranie Rady lub zrezygnuję z mojej pozycji i nie będę się z tego tłumaczył. Victor Whitelaw Willa obudziły krzyki. Lata szkolenia ujawniły się natychmiastowo: wylądował w półprzysiadzie na podłodze, nim jeszcze zdążył się obudzić. Rozglądając się zauważył, że jego mały pokój w karczmie jest pusty, a meble - wąskie łóżko i stół ledwo widoczny w cieniu nienaruszone. Ponownie usłyszał krzyki - tym razem głośniejsze. Dobywały się zza okna. Will wyprostował się, przeszedł bezgłośnie przez pokój i lekko odsunął jedną z zasłon, by wyjrzeć na zewnątrz.

Ledwie pamiętał podróż do miasta, gdy prowadził za sobą wyczerpanego Baliosa. Małe walijskie miasteczko, do którego trafił, nie wyróżniało się niczym na tle pozostałych. Znalazł karczmę, oddał konia stajennym, a sobie zamówił gorące otręby. Fakt, że umiał mówić po walijsku uspokoił karczmarza, dzięki czemu szybko dostał osobny pokój, gdzie natychmiast położył się na łóżku, nie zdejmując ubrań i usnął. Księżyc świecił jasno, a to wskazywało na późny wieczór. Zdawało się, że nad miastem unoszą się szare obłoki. Przez chwilę myślał, że to mgła. Ale gdy wziął wdech, uświadomił sobie, że to dym. Dookoła płonęły budynki. Zmrużył oczy. Wszędzie widział szybko poruszające się cienie. Coraz więcej ludzi krzyczało słyszał dźwięki, jakie mogły wydawać tylko miecze... Wybiegł za drzwi z na wpół ubranymi butami i serafickim ostrzem w ręku. Zbiegł po schodach do głównej sali karczmy. Było ciemno i zimno, w kominku nie płonął ogień, a okna były powybijane, przez co do środka dostawał się chłód. Szkło zaśmiecało podłogę jak kawałki lodu. Drzwi stały otworem, a gdy się do nich zbliżył, zdał sobie sprawę, że zostały wyrwane z górnego zawiasu. Wyśliznął się na zewnątrz i skierował w stronę stajni. Zapach dymu był tu silniejszy, a on rzucił się przed siebie i prawie potknął o leżące na ziemi ciało. Był to stajenny z poderżniętym gardłem. Wokół niego krew tworzyła z ziemią błoto. Will dotknął jego policzka. Był zimny. Przełknął żółć, wyprostował się i automatycznie ruszył w stronę stajni. Jego umysł pracował na najwyższych obrotach. Atak demonów? To coś nadprzyrodzonego, morderca czy Bóg wie co? Jedno, czego mógł być pewien to to, że nikt nie zwracał na niego uwagi. Słyszał niespokojne rżenie Baliosa, gdy wszedł do stajni. Okazało się że sufit z jakiegoś powodu popękał i spore jego części spadły na ziemię. Nie było tu żadnego konia poza Baliosem, który właśnie wybiegł z boksu i prawie staranował Willa, gnając do wyjścia. - Balios! - Will zaklął i rzucił się w pogoń za zwierzęciem. Przebiegł koło głównego wejścia do karczmy i wypadł na ulicę. Zamarł. Dookoła panował chaos. Ciała leżały na poboczach, powyginane, zakrwawione, zostawione jak śmieci. Domy były pootwierane na oścież, okna zostały wybite. Ludzie biegali dookoła krzycząc i nawołując siebie nawzajem. Kilka domów płonęło. Will z przerażeniem obserwował, jak jedna rodzina ucieka z palącego się budynku - ojciec w koszuli nocnej, kaszląc i dusząc się, a za nim kobieta z małą dziewczynką na rękach. Ledwo stał na nogach, gdy z cienia wyłoniły się kształty. W świetle księżyca zabłyszczał metal. Automaty. Poruszały się płynnie, zupełnie nie tak, jak tamte maszyny. Miały mundury (niektóre z nich Will rozpoznawał) i broń. Ich twarze były z metalu, podobnie jak ręce, w których trzymały miecze. Było ich trzech: jeden, w obszarpanym mundurze

ruszył przed siebie, śmiejąc się, a ojciec próbował ukryć za sobą żonę z dzieckiem, potykając się na zakrwawionej, brukowanej drodze. To trwało chwilę, za szybko nawet dla Willa. Błysnęło ostrze, a trzy ciała padły na ziemię. - To jest to - powiedział automat w poszarpanej tunice. - Podpalcie domy i wykurzcie ich jak szczury. Zabijajcie, gdy zaczną uciekać. - Automat podniósł głowę i zauważył Willa. Nawet z tej odległości czuł siłę spojrzenia kreatury. Will uniósł serafickie ostrze. - Nakir. Ostrze rozbłysło, oświetlając ulicę białym światłem wśród czerwonych płomieni. Widział, jak automat kroczy w jego stronę. Długi miecz trzymał w lewej dłoni. Ręka była metalowa, ale dobrze skonstruowana i trzymała miecz, jakby to była ludzka dłoń. - Nephilim - powiedziała kreatura, zatrzymując się zaledwie stopę od Willa. Nie spodziewaliśmy się tutaj kogoś twojego rodzaju. - Oczywiście - odpowiedział Will. Zrobił krok do przodu i wbił ostrze w pierś automatu. Usłyszał ciche skwierczenie, jakby ktoś smażył boczek na patelni. Automat patrzył z konsternacją na rozsypującego się Nakira, a ręka Willa zaciskała się na rękojeści bez ostrza. Automat zachichotał, podnosząc wzrok na Nocnego Łowcę. Jego oczy były pełne życia i inteligencji i chłopak czuł w sercu, że patrzy na coś, czego jeszcze nigdy w życiu nie widział. To nie była tylko istota, która potrafiła zniszczyć serafickie ostrze, ale też myśląca maszyna, mająca wolę, spryt, a także zdolność strategicznego myślenia. Potrafiły bez problemu wybić ludzi z wioski. - Teraz widzisz - powiedział demon, czy cokolwiek to było, stojąc przed nim. Przez te wszystkie lata wy, Nephilim, wypędzaliście nas z tego świata swoimi ostrzami. Teraz mamy ciała, którym wasza broń nie zagraża. Teraz ten świat będzie nasz. Will wstrzymał oddech i cofnął się, gdy automat podniósł rękę z bronią. W następnej chwili coś wielkiego i czarnego staranowało kreaturę i rozległ się tylko dźwięk gniecionego metalu. Balios. Will złapał po omacku za jego grzywę. Demon zerwał się na nogi i zaatakował, gdy koń skręcił i pobiegł przed siebie, wożąc Willa na grzbiecie. Nocny Łowca pochylił się, gdy jechali ulicą. Wiatr rozwiewał mu włosy, czuł na twarzy wilgoć czy była to krew czy łzy - tego nie wiedział. ***

Tessa usiadła na podłodze w pokoju przydzielonym jej przez Mortmaina tępo patrząc się w ogień. Płomienie tworzyły cienie na jej rękach i niebieskiej sukni, którą miała na sobie. Była cała we krwi. Nie wiedziała, jak to się stało; miała obtarty nadgarstek i przypomniało jej się, że mógł to zrobić automat, z którym się szarpała, by się uwolnić. Nie mogła pozbyć się z głowy obrazów, które ukazywały makabryczne sceny ze zniszczenia wsi w dolinie. Zabrano ją stamtąd z zawiązanymi oczami, prowadziły ją automaty, nim bezceremonialnie pchnięto ją na wystające skały z widokiem na miasto. - Patrz - powiedział Mortmain, nie patrząc na nią. - Obserwuj, panno Gray, a potem porozmawiaj ze mną o odkupieniu. Tessa stała na wzgórzu, trzymana od tyłu przez automat, który zatykał jej usta dłonią, a Mortmain mamrotał cicho pod nosem, co z nią zrobi, gdy wywiezie ją ze wsi. Mogła tylko patrzeć bezradnie, jak automaty szły przez wieś i wyrzynały niewinnych mężczyzn i kobiety. Czerwony księżyc unosił się w górze, rzucając nikłą poświatę na maszyny podpalające kolejne domy, mordujące rodziny, siejące terror. Mortmain zaśmiał się. - Teraz widzisz - powiedział. - Te stworzenia są zdolne do myślenia, mają rozum i myślą strategicznie. Jak ludzie. A są przecież niezniszczalne. Spójrz tam, na tego głupka ze strzelbą. Tessa nie chciała patrzeć, ale nie miała wyboru. Patrzyła ponurym wzrokiem, jak postać w oddali celuje bronią. Wystrzelił i kilka maszyn upadło na ziemię, ale nie zostały zniszczone. Podeszły do niego, jedna z nich wyrwała mu broń z ręki i odrzuciła w bok. A potem rozerwały go na strzępy. - Demony - wymruczał cicho. - Są dzikie i kochają zniszczenie. - Proszę. - Tessa się zakrztusiła. - Proszę, przestań, już koniec. Zrobię, co tylko zechcesz, ale proszę, oszczędź wioskę. Mortmain zachichotał. - Mechaniczne stworzenia nie mają serca, panno Gray - powiedział. - Nie znają litości, są jak ogień lub woda. Równie dobrze można prosić wodę lub płomienie, by zaprzestały niszczyć wszystko na swojej drodze. - Ja nie proszę ich - powiedziała. Kątem oka zauważyła jeźdźca na czarnym koniu oddalającego się od wioski. Z dala od rzezi. - Błagam ciebie. Spojrzał na nią chłodnym wzrokiem, jego oczy były puste jak niebo. - W moim sercu nie ma litości. Możesz się odwoływać do mojego wcześniejszego "ja"; odeszło wiele lat temu. - Przecież zrobiłam to, co chciałeś - powiedziała rozpaczliwie. - Nie musisz

tego dłużej robić, nie dla mnie... - Nie robię tego dla ciebie - odwrócił od niej wzrok. - Musiałem przetestować automaty, nim wyślę je do walki. To prosta nauka. Są inteligentne. Potrafią myśleć strategicznie. Nic nie może stanąć na ich drodze. - One odwrócą się od ciebie. - Nie zrobią tego. Ich istnienie jest powiązane z moim życiem. Jeśli zginę, one również. Dlatego będą mnie chronić. - Jego spojrzenie było chłodne. - Wystarczy. Przyprowadziłem cię tu, byś zobaczyła, że jestem tym, kim jestem, a ty musisz to zaakceptować. Anioł chroni twoje życie, ale życie tych ludzi jest w moich, a więc i twoich rękach. Nie sprawdzaj mnie, a nie będzie drugiego takiego miasteczka. Nie chcę więcej słyszeć żadnych protestów. Anioł chroni twoje życie. Położyła na nim rękę i poczuła znajome tykanie pod palcami. Zamknęła oczy, ale pod jej powiekami przewinęły się straszne obrazy. Widziała Nephilim uciekających przed automatami, martwych mieszkańców wioski, Jema rozszarpanego przez maszyny, Willa dźgniętego metalowym ostrzem, płonących Henry'ego i Charlotte... Zacisnęła gwałtownie palce wokół anioła i zerwała go z szyi, rzucając na podłogę, ale ten odbił się i wpadł w ogień, wzbijając w powietrze kolumnę czerwonych iskier. W ich świetle ujrzała swoją dłoń, a na niej bliznę, po oparzeniu z dnia, kiedy powiedziała Willowi, że Jem jej się oświadczył. Tak jak tamtego dnia, sięgnęła po pogrzebacz. Podniosła go, czując jego ciężar w dłoni. Ogień wzniósł się wyżej. Wszystko widziała przez złotą mgłę, gdy wsadziła pogrzebacz w ogień i wyciągnęła na nim mechanicznego anioła. Pogrzebacz zamienił się w metaliczny proszek, opadając na podłogę lśniącą chmurą. Tuż przed jej kolanami leżał mechaniczny anioł - nietknięty, bez żadnego uszczerbku. A potem zaczął się zmieniać. Jego skrzydełka zadrżały, a jej oczy poraziło białe światło, wylewające się z wisiorka na wszystkie strony. Wyglądało to podobnie jak rozbłyskująca Gwiazda Betlejemska, którą widziała na obrazach. Powoli ze światła zaczął powstawać kształt. Była to postać anioła. Migotliwe światło było tak ostre, że nie można było w nie patrzeć. Tessa widziała w tej poświacie słaby zarys sylwetki człowieka. Widziała oczy bez tęczówek, które wyglądały jak dwa kryształy jarzące się w świetle ognia. Skrzydła anioła rozkładały się szeroko na boki, a każde pióro lśniło jak wypolerowany metal. Ręce wdzięcznie zaciskał na rękojeści miecza. Puste, świecące oczy spoczęły na niej. Dlaczego próbujesz mnie zniszczyć? Jego głos był słodki, rozbrzmiewał w jej głowie jak muzyka. Chronię cię. Pomyślała o Jemie, który opadł nagle na poduszki z bladą i lśniącą twarzą. Są ważniejsze rzeczy niż życie. - To nie ciebie staram się zniszczyć, lecz siebie.

Ale dlaczego to robisz? Życie jest darem. - Staram się postępować dobrze - powiedziała. - Ratując mnie pozwalasz istnieć ogromnemu złu. Zło. Głos był zamyślony. Tak długo byłem w tym mechanicznym więzieniu, że zapomniałem o dobru i złu. - Mechaniczne więzienie? - wyszeptała Tessa. - Ale jak anioł może zostać uwięziony? Osobą, która mnie uwięziła był John Thaddeus Shade. Zamknął mą duszę wewnątrz zaklęciem i w ten sposób stałem się więźniem tego wisiorka. - Tak jak Pyxis - powiedziała Tessa. - Tylko tym razem uwięziono anioła zamiast demona. Jestem aniołem przepowiedni, powiedział anioł, unosząc się przed nią. Jestem bratem Sijila, Kurabiego i Zuraha, Fravashisa i Dakinisa. - I... to jest twoja prawdziwa forma? To tak wyglądasz? Widzisz tylko część tego, jak wglądam. W prawdziwej postaci jestem śmiertelnie chwalebny. Zanim zostałem schwytany i tobie powierzony, moją wolnością było Niebo - Przykro mi - wyszeptała. Nie jesteś winna. Nie uwięziłaś mnie. Nasze dusze są związane, to prawda, ale gdy chroniłem cię w łonie matki, już wtedy wiedziałem, że jesteś niewinna. - Mój anioł stróż. Niewielu może powiedzieć, że mają anioła, który ich strzeże. Ale ty możesz. - Nie chcę się domagać twojej opieki - powiedziała Tessa. - Chcę umrzeć na własnych warunkach, nie chcę zostać zmuszona do życia na warunkach Mortmaina. Nie pozwolę ci umrzeć. Głos anioła był pełen smutku. Tessa przypomniała sobie skrzypce Jema i to, jak grał prosto z serca. To mój obowiązek. Tessa uniosła głowę. Blask przebijał się przez anioła jak światło słoneczne przez kryształ, rzucając kolorowe refleksy na ściany jaskini. To nie było odrażające ustrojstwo skręcone i powyginane przez Mortmaina, lecz dzieło boskie. - Kiedy byłeś aniołem - zaczęła. - Jak miałeś na imię? Miałem na imię Ithuriel, powiedział anioł. - Ithuriel - wyszeptała i wyciągnęła rękę do anioła, jakby mogła go jakoś dosięgnąć, pocieszyć. Ale jej palce na nic nie natrafiły. Anioł mienił się i blaknął, pozostawiając tylko blask. Pod jej powiekami wybuchło światło. Fala zimna uderzyła Tessę, a ona szarpnęła się, otworzyła szeroko oczy. Leżała na zimnej, kamiennej podłodze, a ogień w kominku prawie zgasł. W pokoju było ciepło, drewno żarzyło się delikatnie, dając nikłą poświatę. Położyła rękę na gardle i natrafiła na mechanicznego anioła.

Sen. Tessa poczuła w sercu smutek. To był tylko sen. Nie została skąpana w świetle anioła. Pokój był zimny, otaczała ją ciemność, a mechaniczny anioł tykał pod jej palcami, jakby nigdy miał nie przestać. *** Will stał na szczycie Cadair Idris, w rękach trzymał wodze. Gdy jechał do Dolgellau, widział masywy Cadair Idris górujące nad Mawddach i teraz stracił oddech - był tutaj. Wspinał się na tę górę wcześniej, jako dziecko z ojcem i te wspomnienia trzymały się go odkąd jechał drogą Dinas Mawddwy na Baliosie, który chyba chciał wrócić do świateł we wsi, która zostawała za nimi. Dalej mijał górskie jezioro, które mógł ujrzeć z jednej strony, a z drugiej widniał szczyt Snowdon, aż w końcu dotarł do doliny przy Cadair Idris. Wieś Dolgellau rozbłyskiwała sporadycznie światłami, co z tej wysokości stanowiło nawet ładny widok, ale Will nie zamierzał go podziwiać. Runa widzenia w ciemności pozwalała mu tropić ślady automatów. Było ich na tyle dużo, że zostawiły ślady, za którymi Will podążył. Prowadził konia z szybko bijącym sercem. Zbliżał się do szczytu góry. Ich ślady urywały się na masywie głazów, a Will zapamiętał, że nazwano je morenowymi. Tworzyły one mur chroniący Cwm Cau, niewielką dolinę na szczycie góry, w której sercu znajdował się polodowcowe jezioro Llyn Cau. Ślady znowu pojawiły się na zboczu prowadzącym do brzegu jeziora. Tuż przy brzegu urwały się. Will zatrzymał konia i zsiadł, patrząc na czystą, zimną wodę. Pamiętał, że w świetle dziennym widok był niesamowity: czyste i niebieskie Llyn Cau otoczone zieloną trawą i słońce dotykające ostrych jak brzytwa krawędzi Mynydd Pencoed, klifów otaczających jezioro. Czuł się tak, jakby był miliony mil od Londynu. Odbicie księżyca lśniło na tafli wody. Westchnął. Woda zalewała brzeg jeziora, ale nie mogła zmazać śladów automatów. Było wiadomo, gdzie poszły. Wyciągnął rękę i poklepał Baliosa po szyi. - Zaczekaj tu na mnie - powiedział. - A jeśli nie wrócę, wróć do Instytutu. Będą zadowoleni, że wróciłeś, stary. Koń zarżał delikatnie i pociągnął go za rękaw, ale Will tylko westchnął i zaczął brodzić w wodach Llyn Cau. Zimna ciecz dostała się do jego butów i przemoczyła jego spodnie, zamrażając jego skórę. Sapnął w szoku. - Znowu mokry - powiedział ponuro i zanurzył się w lodowatych wodach jeziora. Wydawało mu się, że wciąga go jak ruchome piaski. Ledwie zdążył wziąć wdech, gdy lodowata woda pociągnęła go w dół. ***

Do: Charlotte Barnwel Od: Konsul Wayland Pani Branwell Jest pani zwolniona ze stanowiska głowy Instytutu. Mógłbym powiedzieć o moim rozczarowaniu panią, lub też jak się na pani zawiodłem. Ale słowa są zbędne w obliczu tak ogromnej zdrady. W chwili, gdy pojawię się w Instytucie, pani i pani mąż macie już stamtąd wyjechać i zabrać swoje rzeczy. Następstwem niedostosowania się do mojego zalecenia będzie najcięższa z przewidzianych w prawie kar. Josiah Wayland, Konsul Clave.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: KlaudiaBower Korekta: Domi

Rozdział 19

Leżeć i płonąć ,,Teraz spalę cię I choć zrobię to, Chociaż będę za to potępiony, We dwóch będziemy leżeć I płonąć. '' — Charlotte Mew, ,,Cmentarz w Nunhead”

Było ciemno, tylko przez chwilę. Lodowata woda ciągnęła Willa w dół, ale on obrócił się, wypłynął na powierzchnię i wydostał się na ląd. Upadając, stracił oddech. Zakrztusił się i przewrócił na brzuch, po czym podciągnął się do pozycji klęczącej, a jego ubrania przesiąkły wodą. Sięgnął po czarodziejskie światło, ale opuścił rękę, bo blaskiem kamienia zwróciłby na siebie uwagę. Musiał sobie zrobić runę widzenia. To wystarczyło, by zauważył, że jest w grocie. Patrząc w górę widział refleksy odbijające się od falujących wód jeziora. Tunele były nijak oznakowane i nie było wiadomo, dokąd mogą prowadzić. Podniósł się i na chybił trafił wybrał korytarz z lewej strony. Ostrożnie ruszył w nieprzeniknioną ciemność. Tunel był szeroki, z wygładzonym podłożem i nic nie wskazywało na to, że przechodziły tędy mechaniczne kreatury. Ściany były z szorstkiej skały wulkanicznej. Pamiętał wspinaczki po górach Cadar Idris, na które wybierał się wraz z ojcem lata temu. Słyszał wiele legend o górach: że były krzesłem dla giganta, który usiadł na nich i stworzył gwiazdy; że Król Artur wraz z rycerzami spał między wzgórzami i czekał, aż Brytania znów będzie ich potrzebowała, a on wtedy powstanie; że każdy, kto spędził noc na zboczu góry, budził się poetą bądź szaleńcem. Gdyby ktokolwiek wiedział, pomyślał Will, wkraczając do wielkiej jaskini - nie ważne, jak dziwne to jest. Jaskinia była ogromna, a na jej drugim końcu widać było nikły blask światła. Miejscami ściany migotały srebrzyście, a Will sądził, że to przez strumienie płynące

przez jaskinię. Okazało się jednak, że są to żyły krystalicznego kwarcu. Wkroczył w półmrok. Poczuł, jak jego serce szybko bije w piersi i starał się oddychać równomiernie, by je uspokoić. Znał powód przyspieszonego bicia serca. Tessa. Jeśli Mortmain ją ma, to jest tutaj - blisko. Musi ją znaleźć gdzieś tu, w tunelach. Usłyszał w głowie głos Jema, tak, jakby jego parabatai stał tuż obok, doradzając mu. Zawsze mówił, że Will myśli na sam koniec, zamiast postępować rozważnie i szukając, mając plan, a nie pędząc po omacku. Zamknął na chwilę oczy. Wiedział, że Jem miał rację, ale trudno mu było się do tego stosować, gdy szukał dziewczyny, którą kocha. Otworzył oczy i ruszył na drugi koniec jaskini. Ziemia pod nim była gładka, ani jednego kamyczka czy pęknięcia, jak marmur. Światło rozbłysło przed nim i tylko wieloletnie szkolenie na Nocnego Łowcę uratowało go przed śmiercią. Podłoga zakończyła się przepaścią. Stał na skalnej półce, patrząc na otoczenie, które przypominało amfiteatr. Było tam mnóstwo automatów. Milczeli nieporuszeni, jak mechaniczne zabawki. Każdy z nich miał na sobie mundur, stali jeden za drugim, jak ołowiane żołnierzyki. W samym centrum była kamienna platforma, a na stole leżał automat, jak trup na stole sekcyjnym. Jego głowa była z metalu, ale na resztę ciała naciągnięto skórę, na której widniały runy. Gdy im się przyglądał, rozpoznawał je: Pamięć, Zwinność, Szybkość, widzenie w ciemności. One nie zadziałają na metalu i skórze ludzkiej. Może to wprawdzie zdezorientować Nocnych Łowców stojących w dużej odległości, ale... Ale co, jeśli jest to skóra Nefilim? szepnął głos w głowie Willa. Co on może w ten sposób stworzyć? Na widok i myśl o runach nieba wypisanych na takich istotach poczuł mdłości; szarpnął się i zatoczył do tyłu, wpadając plecami na zimną, kamienną ścianę. Ręce miał lepkie od potu. W jego umyśle pojawiły się wioski, trupy na ulicach, słyszał syk maszyn, mówiących do niego: Przez te wszystkie lata niszczyliście nas swoimi magicznymi ostrzami. Teraz mamy ciała, które są odporne na tę broń i ten świat wkrótce będzie nasz. Poczuł, jak przez jego żyły przepływa płomień szaleństwa. Oderwał się od ściany i ruszył szybko w dół wąskim tunelem, z dala od tej sali. Idąc, usłyszał za sobą dźwięk - szum, jakby mechanizmu jakiegoś zegara, lecz kiedy się odwrócił, nie zobaczył nic poza gładkimi ścianami jaskiń i nieruchomymi cieniami. Tunel zaczynał się zwężać z każdym jego krokiem, aż w końcu musiał się przeciskać przez szczelinę w skale. Jeżeli zwężał się dalej, wiedział, że będzie musiał zawrócić do pieczary; ta myśl popędziła go do przodu z nową siłą. Przeciskał się tak, aż wypadł na szeroki korytarz. Przypominał trochę korytarze w Instytucie, tyle tylko, że tutaj ściany były z litej skały, a co kilka metrów na spornikach umieszczone były płonące pochodnie.

Obok każdej pochodni były drzwi, również kamienne. Pierwsze dwa pomieszczenia były puste. Z trzecimi drzwiami była Tessa. Nie zauważył jej od razu, gdy wkroczył do pokoju. Kamienne drzwi zamknęły się za nim, ale zauważył, że w środku nie jest całkowicie ciemno. W kącie pobłyskiwały płomienie rozpalone w kominku. Ku jego zdziwieniu, pokój został urządzony jak w karczmie, z łóżkiem i umywalką, dywanem, a nawet zasłonami na ścianach, ale wisiały one na gołej ścianie, a nie w oknach. Przy kominku dostrzegł szczupły cień skulony na ziemi. Jego ręka automatycznie powędrowała do sztyletu, ale wtedy cień odwrócił się i dojrzał jej twarz zza kurtyny włosów. Tessa. Opuścił rękę, jego serce szarpnęło się w piersi niemożliwie, boleśnie. Widział, jak zmienia się wyraz jej twarzy: ciekawość, zdumienie, niedowierzanie. Wstała, spódnica rozłożyła się wokół niej, gdy stanęła prosto. Widział jej wyciągniętą dłoń. - Will? - spytała. To było jak klucz zwalniający blokadę. Ruszył przed siebie. Odległość między nim a Tessą jeszcze nigdy nie była tak ogromna jak w tym momencie. Miał wrażenie, że pokój jest długi, jak odległość między Londynem, a górami Cadair, ale nic nie stało mu na przeszkodzie. Poczuł dreszcz, jakby opór, gdy szedł do niej. Widział, jak Tessa trzyma rękę przy piersi, a jej usta układają się w jakieś słowo, a już po chwili znalazła się w jego ramionach. Ich ciała zderzyły się ze sobą, obojga pozbawiając oddechu. Stanęła na palcach i objęła jego szyję ramionami, szepcząc jego imię: - Will, Will, Will - Ukrył twarz w jej szyi, zanurzył nos w jej włosach; pachniała dymem i fiołkami. Objął ją jeszcze mocniej, a ona zacisnęła palce na jego kołnierzyku. W tym momencie smutek, który otaczał go jak żelazna pięść w chwili śmierci Jema, wydawał się go opuszczać, przez co zabrakło mu tchu. Pomyślał o piekle, przez jakie przeszedł, odkąd opuścił Londyn - dni jazdy bez zatrzymania, nieprzespane noce. Krew, strata, ból i walka. Wszystko to doprowadziło go tutaj. Do Tessy. - Will - powiedziała jeszcze raz, a on spojrzał na jej zapłakaną twarz. Miała na policzku siniaka. Ktoś ją uderzył, a na tę myśl poczuł narastającą wściekłość. Znajdzie tego, kto to zrobił i zabije go. Jeśli zrobił to Mortmain, zabije go tylko wtedy, gdy zrówna jego laboratorium z ziemią, by ten szaleniec mógł zobaczyć ruinę swego dzieła. - Will - powtórzyła Tessa, wyrywając go z zamyślenia. Mówiła niemal bezgłośnie. - Will, jesteś idiotą. Jego myśli zatrzymały się z piskiem tak, jak dorożka jadąca przez Fleet Street. - Ja... Co?

- Och, Will - powiedziała. Jej usta drżały; wyglądała jakby nie mogła się zdecydować, czy się śmiać czy płakać. - Pamiętasz, jak powiedziałeś mi, że młody pan, który przyszedł na ratunek, nigdy się nie myli, nawet wtedy, gdy mówi, że niebo jest fioletowe i wykonane z jeży? - Wtedy pierwszy raz cię zobaczyłem. Tak. - Och, mój Will. - Wyplątała się delikatnie z jego uścisku, odgarnęła splątany kosmyk włosów za ucho. Nadal się w niego wpatrywała. - Nie mogę sobie wyobrazić, jak się tu dostałeś, by mnie znaleźć, jak trudne musiało to być. To niesamowite. Ale... Naprawdę sądzisz, że Mortmain zostawiłby mnie niestrzeżoną w otwartym pokoju? - Odwróciła się, przeszła kilka kroków i zatrzymała się nagle. Tutaj - powiedziała i uniosła rękę, rozczapierzając palce. - Powietrze w tym miejscu jest tak solidne, jak ściana. To więzienie, Will, i teraz jesteś w nim razem ze mną. Ruszył w jej kierunku i stanął za nią, spodziewając się tego, co zastanie. Przypomniał sobie opór, jaki czuł przechodząc przez pokój. Powietrze zafalowało, kiedy dotknął je palcem, lecz było twardsze niż zamarznięta woda w jeziorze. - Znam tę konfigurację – powiedział. – Clave używa czasami jakiejś tego wersji. – Jego dłoń zacisnęła się w pięść i uderzył nią w twarde powietrze na tyle mocno, że mógłby stłuc w niej wszystkie kości. – Uffern gwaedlyd – przeklął po walijsku. – Przebyłem tę całą cholerną drogę, by cię znaleźć, a nawet tego nie potrafię zrobić dobrze. W chwili, kiedy cię ujrzałem, jedyne, o czym mogłem myśleć, byłaś ty. Na Anioła, Tessa… - Will! – Złapała go za ramię. – Nawet nie waż się przepraszać. Rozumiesz, co oznacza dla mnie twoja obecność tutaj? To jest jak cud albo bezpośredni znak od Nieba, odpowiedź na moje przedśmiertne modlitwy do tych wszystkich twarzy ludzi, na których najbardziej mi zależy. – Mówiła nieskomplikowanie, bezpośrednio – to była jedna z rzeczy, które w niej kochał, że niczego nie udawała ani nie ukrywała, tylko wyrażała myśli bez żadnego upiększania. - Kiedy byłam w Mrocznym Domu, nikt nie dbał o to, aby mnie odszukać. Potem znalazłeś mnie ty, przez przypadek. Teraz… - Teraz skazałem nas oboje na ten sam los – powiedział niskim głosem. Wyszarpnął sztylet zza paska i przytknął go do niewidzialnej ściany. Pokryte runami srebrne ostrze sztyletu rozbiło się o jej powierzchnię, Will odrzucił na bok złamaną rękojeść przeklinając pod nosem. Tessa położyła mu lekko dłoń na ramieniu. - Nie jesteśmy potępieni – powiedziała. – Na pewno nie przyszedłeś tu z własnej inicjatywy, Will. Henry albo Jem - znajdą nas. Z drugiej strony ściany może ktoś nas uwolnić. Widziałam, jak Mortmain to robi… Will nie wiedział, co stało się później. Wyraz jego twarzy musiał ulec zmianie, kiedy Tessa wymówiła imię Jema, bo widział, jak blednie. Jej dłoń zacisnęła się na jego ramieniu. - Tessa – zaczął – Przyszedłem sam.

Jego głos załamał się na słowie „sam”. Czuł w ustach gorycz. - Jem? – zapytała. To było więcej niż pytanie. Will nic nie odpowiedział; wydawało się, jakby nie potrafił nic powiedzieć. Chciał wydostać ją stąd, zanim powiedziałby jej o Jemie, wyobrażał sobie, jak mówi jej to w jakimś bezpiecznym miejscu, gdzieś, gdzie byłoby na to miejsce i czas. Wiedział, że był głupi myśląc w ten sposób, wyobrażając sobie, że to co stracił, nie byłoby wypisane na jego twarzy. Resztki koloru zniknęły z jej twarzy; to było jakby obserwował niewielki płomień, który zaraz zgasł. - Nie – wyszeptała. - Tessa… Cofnęła się od niego o krok, kręcąc głową. - Nie, to niemożliwe. Wiedziałabym… to nie może być prawda. Wyciągnął do niej dłoń. - Tess… Zaczęła się gwałtownie trząść. - Nie – powtórzyła. – Nie mów tego. Jeśli tego nie powiesz, nie będzie to prawdą. To nie może być prawdą. To niesprawiedliwe. - Przykro mi – szepnął. Jej twarz zmarszczyła się, jakby roztrzaskała pod wpływem zbyt dużej ilości emocji. Opadła na kolana, zginając się wpół. Zacisnęła ramiona wokół ciała – tak ciasno, jakby chciała zapobiec przed rozerwaniem się na strzępy. Will poczuł świeżą falę bezradności i cierpienia, których doświadczył już na dziedzińcu Green Man. Co on zrobił? Przyszedł tu, by ją uratować, ale zamiast tego zadał jej ból. Było to, jakby naprawdę został przeklęty – przynosił jedynie cierpienie tym, których kochał. - Przykro mi – powtórzył, wkładając w to całe swoje serce. – Tak bardzo mi przykro. Mógłbym umrzeć zamiast niego, jeśli byłaby taka możliwość. Kiedy to powiedział, w końcu podniosła głowę. Spodziewał się zobaczyć w jej oczach oskarżenie, lecz nie było go. Zamiast tego wyciągnęła dłoń w jego stronę bez słowa. Ujął ją z zaskoczeniem i pozwolił jej się pociągnąć w dół, aż w końcu klęczał obok niej. Jej twarz była zalana łzami, okolona burzą włosów, w których od światła płomieni odbijały się złote refleksy. - Ja też bym mogła – powiedziała. – Och, Will. To wszystko moja wina. Zmarnował dla mnie życie. Jeśli brałby lekarstwo oszczędniej… jeśli pozwoliłby sobie odpoczywać i być chorym zamiast udawać, że się dobrze czuje ze względu na mnie… - Nie! – Chwycił ją za ramiona i obrócił ku sobie. – To nie twoja wina. Nikt nie

mógł przewidzieć, że to było… Potrząsnęła głową. - Jak możesz w ogóle znosić moją obecność? – zapytała rozpaczliwie. – Odebrałam ci twojego parabatai. A teraz oboje tu umrzemy. Przeze mnie. - Tessa – wyszeptał zszokowany. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz był w takiej sytuacji, ostatni raz, kiedy musiał pocieszyć osobę, której serce było złamane i rzeczywiście był w stanie to zrobić, zamiast odwrócić się i uciec. Poczuł się tak niezdarnie, jakby był dzieckiem, kiedy upuszczał sztylety z dłoni zanim Jem nauczył go, jak ich używać. Odchrząknął. - Tessa, chodź tutaj. – Przyciągnął ją do siebie i trzymał, dopóki nie usiadł na ziemi, a ona leżała oparta o jego ciało, trzymając mu głowę na ramieniu. Palcami przeczesywał jej włosy. Czuł, jak drżała przy jego ciele, ale nie odsunęła się. Zamiast tego trzymała się go kurczowo, jakby jego obecność ją odprężała. I jeśli pomyślał o tym, jak ciepła była w jego ramionach albo o uczuciu jej oddechu na jego skórze, to tylko przez chwilę. Mógł tylko udawać, że trwało to dłużej. Płakała, a Will trzymał ją mocno, jakby nigdy nie miał pozwolić jej odejść, z wyjątkiem, gdy wstał i dorzucił drewna do kominka. Natychmiast do niej wrócił i usiadł przy niej. Oboje opierali się plecami o niewidzialną ścianę. Dotknęła jego koszuli w miejscu, gdzie łzy przesiąkły przez materiał. - Przepraszam – powiedziała. Nie mogła zliczyć, ile razy go przepraszała w ciągu ostatnich kilku godzin, kiedy dzielili się opowieściami, co im się przydarzyło od rozdzielenia ich pod Instytutem. Mówił jej o tym, jak pożegnał się z Jemem i Cecily, jak jechał przez wsie, o chwili, kiedy uświadomił sobie, że James nie żyje. Ona z kolei powiedziała mu o tym, czego wymagał od niej Mortmain, że Zmieniła się w jego ojca i przekazała mu ostatni element układanki, który mógłby obrócić jego armię automatów w niepowstrzymany oddział. - Nie masz za co przepraszać, Tess - powiedział Will. Wpatrywał się w ogień, jedyne źródło światła w pomieszczeniu. Jego cień był czarno złoty w blasku płomieni. Cienie pod jego powiekami były fioletowe. Kształt jego kości policzkowych i obojczyków był wyraźnie zarysowany. - Cierpiałaś tak jak ja. Kiedy zobaczyłem tę zniszczoną wioskę… - Byliśmy tam w tym samym czasie – powiedziała ze zdumieniem. – Gdybym wiedziała, że jesteś w pobliżu… - Gdybym wiedział że ty byłaś niedaleko, zawróciłbym Baliosa w twoją stronę, kierując się w górę wzgórza. - I zostałbyś zamordowany przez stwory Mortmaina, zgodnie z planem. Lepiej, że nie wiedziałeś. – Podążyła za nim wzrokiem w stronę ogniska. – Ostatecznie mnie znalazłeś; tylko to się liczy. - Oczywiście, że cię znalazłem. Obiecałem to Jemowi – powiedział. –

Niektórych obietnic nie można nie dotrzymać. Wziął płytki oddech. Poczuła to: była w połowie zwinięta tuż przy jego ciele, jego dłonie drżały, niemal niezauważalnie, kiedy ją trzymał. W głębi wiedziała, że nie powinna pozwolić trzymać ją w ten sposób żadnemu chłopcu, który nie jest jej bratem bądź narzeczonym – lecz jej brat i narzeczony nie żyli, a jutro prawdopodobnie Mortmain znajdzie ich oboje i ukarze. Nie mogła się jednak zmusić, w obliczu tego wszystkiego, do jakiejkolwiek przyzwoitości. - Jaki jest cel tego całego cierpienia? – zapytała. – Tak bardzo go kochałam, a nawet nie byłam przy nim w chwili jego śmierci. Will pogładził ją po plecach – lekko i pospiesznie, jakby obawiał się, że się odsunie. - Ani ja – powiedział. – Byłem w karczmie, w połowie drogi do Walii, kiedy się dowiedziałem. Poczułem to. Kiedy więź między nami została przerwana. To było jakby wielka para nożyc wycięła połowę mojego serca. - Will… - odezwała się Tessa. Jego smutek był aż namacalny. Zmieszany z jej własnym, tworząc rozpacz, którą łatwiej było znieść wspólnie, choć trudno było powiedzieć, kto teraz kogo pociesza. – Zawsze byłeś połową jego serca. - To ja zapytałem go, czy chce być moim parabatai – powiedział. – Niechętnie się na to zgodził. Chciał, bym zrozumiał, że chciałem nawiązać więź z kimś, komu niewiele zostało z życia. Chciałem tego, ślepo, ale chciałem. Pragnąłem jakiegoś dowodu, że nie jestem sam, pokazać mu, że zawdzięczam mu wszystko. A on w zamian wskazał mi drogę, kiedy ja nie potrafiłem jej odnaleźć. Zawsze to robił. - Nie – powiedziała Tessa. – Jem nie był męczennikiem. Bycie twoim parabatai nie było dla niego karą. Byłeś dla niego jak brat – a nawet więcej, za to, że go wybrałeś. Kiedy mówił o tobie, było to przepełnione wiernością i miłością, nie było w tym żadnego zwątpienia. - Pokłóciłem się z nim – kontynuował. – Kiedy dowiedziałem się, że wziął więcej yin fen niż potrzebował. Byłem wściekły. Zarzuciłem mu, że marnuje swoje życie. On powiedział „Sam mogę zdecydować, jak bardzo chcę dla niej żyć i jak jasno chcę dla niej świecić”. Tessa wydała cichy, gardłowy dźwięk. - To był jego wybór, Tessa. Do niczego go nie zmuszałaś. Nigdy nie był tak szczęśliwy, jak wtedy, kiedy był z tobą. – Nie patrzył na nią, lecz na ogień. – Cokolwiek ci powiedziałem, nieważne co, cieszę się, że był z tobą. Ty też powinnaś. - Nie brzmisz na szczęśliwego. Will nadal patrzył na ogień. Kiedy wszedł do pokoju, jego włosy były wilgotne. Teraz wyschły, niedbale skręcając się na skroniach i czole. - Zawiodłem go – powiedział. – Kazał mi cię odszukać i bezpiecznie sprowadzić do domu. A ostatecznie zawiodłem. – W końcu odwrócił się i spojrzał na nią niewidzącymi niebieskimi oczami. – Mogłem go nie zostawiać. Mogłem zostać z

nim aż do śmierci, jeśli by mnie o to poprosił. Ale kazał mi cię odszukać… - Zrobiłeś po prostu to, o co cię poprosił. Nie zawiodłeś go. - Ale chciało tego również moje serca – powiedział. – Nie potrafię teraz oddzielić egoizmu od bezinteresowności. Kiedy śniłem o uratowaniu cię, o sposobie, w jaki na mnie patrzysz… - urwał gwałtownie. – Zostałem już wystarczająco ukarany za tę arogancką dumę. - A ja zostałam nagrodzona. – Tessa wsunęła dłoń w jego. Była bardzo szorstka. Zobaczyła, jak jego pierś unosi się, kiedy wziął głęboki oddech. – Tym, że nie jestem sama; Mam ciebie. Nie możemy tracić nadziei. Musi być jeszcze jakaś szansa. Żeby pokonać Mortmaina albo mu się wyślizgnąć. Jeśli ktoś może to zrobić, to tylko ty. Zwrócił ku niej wzrok. Jego rzęsy rzucały cienie na jego policzki, kiedy powiedział: - Jesteś zdumiewająca, Tesso Gray. Pokładasz we mnie tak wiele wiary, mimo, że nic nie zrobiłem, aby na nią zasłużyć. - Nic? – podniosła głos. – Nic nie zrobiłeś żeby na nią zasłużyć? Will, uratowałeś mnie przed Mrocznymi Siostrami, odrzucałeś mnie, by mnie uratować, ratowałeś mnie wiele razy. Jesteś dobrym człowiekiem, jednym z najlepszych, jakich w życiu poznałam. Will wyglądał na tak zszokowanego, jakby go odepchnęła. Oblizał wyschnięte usta. - Chyba wolałbym, żebyś tego nie mówiła – wyszeptał. Pochyliła się w jego stronę. Jego twarz była ukryta w cieniu, składała się z kątów i płaszczyzn; chciała go dotykać: konturu jego ust, łuku rzęs, policzków. W jego oczach odbijał się ogień, jasne punkty światła. - Will – powiedziała. – Kiedy zobaczyłam cię po raz pierwszy, pomyślałam, że wyglądasz jak bohater z bajki dla dzieci. Żartowałeś i byłeś jak Sir Galahad. Pamiętasz? I przez ten długi czas starałam się ciebie zrozumieć w ten sposób – jakbyś był panem Darcy, Lancelotem albo biednym, nieszczęśliwym Sydney’em Cartonem… to była istna katastrofa. Długo się nad tym zastanawiałam, aż w końcu zrozumiałam – nie jesteś bohaterem książki. Will wydał z siebie krótki, pełen niedowierzania śmiech. - To prawda – powiedział. – Żaden ze mnie bohater. - Nie – odezwała się Tessa. – Jesteś człowiekiem, tak samo jak ja. - Jego oczy wyrażające zakłopotanie odszukały jej twarz; ścisnęła mocnej jego dłoń, splatając swoje palce z jego palcami. – Nie rozumiesz, Will? Jesteś dokładnie taki jak ja. Mówisz rzeczy, o których myślę, lecz nie wymawiam ich na głos. Czytamy te same książki. Kochamy tę samą poezję. Rozśmieszasz mnie tymi swoimi bezsensownymi żartami i sposobem, w jaki patrzysz na świat. Czuję, jakbyś potrafił wniknąć w moje myśli i zobaczyć dosłownie wszystko, również to, jak dziwna i nietypowa jestem i

dopasować się do tego poprzez bycie tak samo dziwnym i nietypowym. – Dłonią, która nie trzymała jego dłoni, dotknęła lekko jego policzka. – Jesteśmy tacy sami. Will zamknął oczy. Powieki mu przy tym zadrżały; poczuła pod palcami jego rzęsy. Kiedy znów się odezwał, jego głos był zachrypnięty, ale pod kontrolą. - Nie mów mi tych wszystkich rzeczy, Tessa. Nie mów. - Dlaczego nie? - Powiedziałaś, że jestem dobrym człowiekiem – zaczął. – Ale katastrofalnie w tobie zakochanym. - Will… - Kocham cię tak bardzo, że trudno to sobie wyobrazić – kontynuował. – I kiedy jesteś tak blisko mnie, zapominam, kim jesteś. Zapominam, że należysz do Jema. Byłbym najgorszym człowiekiem z najgorszych, myśląc o tym, o czym teraz myślę. Ale myślę o tym. - Kochałam Jema – powiedziała. – Nadal go kocham i on mnie kochał, ale do nikogo nie należę, Will. Moje serce jest tylko moje. A ty możesz je kontrolować. Oczy Williama były nadal zamknięte. Jego pierś powoli unosiła się i opadała, a Tessa mogła usłyszeć ciężkie uderzenia jego serca pod klatką piersiową. Od jego ciała biło ciepło i życie. Pomyślała o automatach, o ich zimnych dłoniach na jej ciele i zimnych oczach Mortmaina. Pomyślała o tym, co by się stało, gdyby przeżyła, a Mortmain osiągnął swój cel i całe jej życie byłoby skute kajdanami – zależne od człowieka którego nie kochała, a mało tego, gardziła nim. Pomyślała o tych zimnych dłoniach, że to mogłyby być ostatnie dłonie, jakie dotykałyby jej ciała. - Jak myślisz, Will, co jutro się stanie? – wyszeptała. – Kiedy Mortmain nas znajdzie. Powiedz mi szczerze. Jego ręka przesunęła się ostrożnie po jej włosach i szyi. Zastanawiała się, czy czuł jej przyspieszony puls, odpowiadający jego własnemu. - Myślę, że Mortmain mnie zabije. Albo żeby być skrupulatny, każe to zrobić automatom. Jestem dobrze wyszkolonym Nocnym Łowcą, Tesso, ale te maszyny… nie można ich powstrzymać. Ostrza pokryte runami służą im równie dobrze jak zwykła broń, a serafickie noże nie mogą im nic zrobić. - Ale ty się nie boisz. - Jest wiele gorszych rzeczy niż śmierć – nie być kochanym albo nie być zdolnym, by pokochać kogokolwiek: to jest gorsze. A śmierć w walce, czyli taka, jaką powinien ponieść Nocny Łowca, nie jest hańbą. A honorowa śmierć… zawsze takiej chciałem. Przez ciało Tessy przeszedł dreszcz. - Są dwie rzeczy, których pragnę – powiedziała i była zaskoczona stabilnością własnego głosu. – Jeśli myślisz, że Mortmain cię jutro zabije, chciałabym mieć broń. Pozbawiłabym siebie mechanicznego anioła i walczyłabym u twojego boku, a jeżeli

zginiemy, to tylko razem. Ja też pragnę honorowej śmierci – jak Boadicea. - Tess… - Wolałabym umrzeć niż być narzędziem w rękach Mortmaina. Daj mi broń, Will. Poczuła jak zadrżał. - Mogę to zrobić – powiedział w końcu słabym głosem. – A druga rzecz? Przełknęła ślinę. - Chcę cię pocałować ostatni raz, zanim umrę. Wytrzeszczył oczy. Były niebieskie, niebieskie niczym morze w jej śnie, kiedy skoczył z klifu, niebieskie niczym kwiaty, które Sophie wkładała jej we włosy. - Nie… - … mów nic, czego nie mam na myśli – dokończyła za niego. – Wiem. Nie mówię. Chcę tego, Will. I zdaję sobie sprawę, że prosząc o to, wykraczam poza wszelkie granice przyzwoitości. Wiem, że mogę wydawać się nieco zła. – Spojrzała w dół, a potem znów podniosła wzrok, zbierając się na odwagę. – A jeśli możesz powiedzieć, że chcesz jutro umrzeć już nigdy mnie nie całując i nie żałując tego, po prostu mi to powiedz, a ja przestanę cię o to prosić wiedząc, że nie miałam racji… Nie dokończyła, ponieważ Will przyciągnął ją gwałtownie do siebie, a jej wargi zostały zmiażdżone jego własnymi. Przez sekundę było to niemal bolesne, przepełnione gwałtownością i desperacją, niczym niepowstrzymywany głód. Czuła sól i jego gorący oddech w swoich ustach. I wtedy złagodniał, poczuła dotyk jego warg na swoich ustach i siłę, jaką włożył w opanowanie. Czuła wzajemną grę języków i zębów, w jednej chwili zmieniającą ból w przyjemność. Na balkonie Lightwoodów był bardzo ostrożny, w przeciwieństwie do tego, jaki był teraz. Jego dłonie przesuwały się brutalnie w dół jej pleców, plątając włosy, niedbale ściskając materiał sukni. Na wpół uniósł ją tak, że ich ciała prawie się ze sobą zderzyły; przyciskał ją do swojego szczupłego, długiego ciała, zarazem mocno i delikatnie. Kiedy oderwał się od jej ust, przechyliła głowę. Nie całowali się, lecz pożerali nawzajem. Chwyciła go palcami za włosy tak mocno, że musiało go to zaboleć, a zębami muskała jego dolną wargę. Jęknął i przyciągnął ją mocniej do siebie, a ona sapnęła. - Will – wyszeptała, a on wstał, ciągnąc ją za sobą, wciąż całując. Trzymała się go kurczowo, kiedy ją podniósł i położył na łóżku. Była już bosa. Will zdjął pośpiesznie buty i wspiął się na łóżko, by położyć zaraz przy niej. Część jej szkolenia polegała na tym, jak pozbyć się ubrania. Szybko i z lekkością zdejmowała je z Willa, odpinając klamry pasa i odrzucając je na bok. Odsunął się niecierpliwie i ukląkł, wyciągając do końca pas z bronią. Obserwowała go, ciężko przełykając ślinę. Jeśli chciała mu powiedzieć, żeby przestał, to był właśnie ten moment. Jego ręce pokryte bliznami były zwinne, kiedy rozpinały części ubrania, a kiedy odwrócił się, by zrzucić pas na podłogę, jego

koszula – wilgotna od potu i przyklejająca się do ciała – podciągnęła się i odsłoniła dolną część brzucha i kości biodrowe. Zawsze wiedziała, że Will jest piękny; jego oczy, usta i twarz. Lecz nigdy nie myślała o jego ciele w ten sposób. Kształt miało idealny, niczym płaszczyzny i kąty Dawida Michała Anioła. Sięgnęła w jego stronę, aby go dotknąć, by przebiec po nim palcami tak delikatnie, jakby muskała pajęczą sieć, wzdłuż twardych mięśni brzucha. Jego reakcja była natychmiastowa i zaskakująca. Wciągnął z sykiem powietrze i zamknął oczy, uspokajając ciało. Przebiegła palcami wzdłuż jego paska od spodni. Jej serce waliło, zdając sobie sprawę, co robi – kierował nią instynkt, nie mogła tego wyjaśnić. Zacisnęła dłonie na jego bokach, kciukami muskając kości biodrowe, ciągnąc go w dół. Nakrył ją ciałem, powoli, opierając łokcie po obu jej stronach. Ich oczy się spotkały. Dotykali swoich ciał nic nie mówiąc. Gardło ją bolało: czuła zarówno uwielbienie jak i złamane serce. - Pocałuj mnie – powiedziała. Pochylał się w jej stronę powoli, aż dotknął jej warg. Wygięła się w jego stronę, chcąc przycisnąć swoje wargi do jego, lecz Will odsunął się, trącając nosem jej policzek, muskając ustami kącik jej ust – następnie linię szczęki, kierując się dalej w dół, po jej gardle, wysyłając małe impulsy zadziwiającej przyjemności przez całe jej ciało. Zawsze myślała o swoich ramionach, dłoniach i szyi jako o części ubioru – lecz teraz jej skóra w całości była delikatną kopertą, a każdy dotyk jego ust odczuwała aż w stopach. - Will. – Złapała jego koszulę i zaczęła ją ściągać, rozrywając guziki. Potrząsnął głową, teraz uwolniony od zbędnego materiału, eksponując ciemne włosy, niczym Heathcliff na wrzosowiskach. Jego dłonie nie były mniej pewne na jej sukni. Ściągnęły ją przez głowę, odrzucając na bok i zostawiając Tessę w samej halce i gorsecie. Nie ruszyła się, zszokowana, że ktoś oprócz Sophie widzi ją rozebraną. Will spojrzał na gorset. W jego oczach była dzikość, co stanowiło tylko część pożądania. - Jak… - powiedział. – Jak to się zdejmuje? Tessa nie mogła nic na to poradzić; pomimo całej sytuacji, zaśmiała się. - Rozsznurowuje – szepnęła. – Z tyłu. – Poprowadziła jego ręce wokół swojego ciała, aż jego palce spoczęły na sznurkach gorsetu. Zadrżała, lecz nie z zimna, ale intymności. Will przyciągnął ją do siebie, tym razem delikatnie i ponownie zaczął składać pocałunki na jej szyi i ramionach, gdzie halka ich nie zakrywała. Jego oddech był delikatny i gorący na jej skórze, oddychała ciężko. Dłońmi gładziła jego barki, ramiona i boki. Całowała białe blizny zostawione przez Znaki, obejmując jego ciało, aż ich ręce i nogi były plątaniną kończyn, a ona wręcz połykała jego oddech. - Tess – wyszeptał. – Tess… jeśli chcesz, żebym przestał… Pokręciła głową bez słowa. Ogień w palenisku już prawie zgasł; ciało Willa zmieniło się w kąty i cienie, czuła delikatną i twardą skórę przy swojej skórze. Nie.

- Chcesz tego? – zapytał zachrypniętym głosem. - Tak – powiedziała. – A ty? Musnął palcami kontur jej ust. - Mógłbym być za to przeklęty na wieczność. Mógłbym za to wyzbyć się wszystkiego. Poczuła, jak pod powiekami zbierają jej się łzy. Jej rzęsy były mokre. - Will… - Dw i’n dy garu di am byth – powiedział. – Kocham cię. Zawsze będę cię kochał. – Poruszył się, by nakryć jej ciało swoim własnym. Późno w nocy lub wcześniej rano, Tessa obudziła się. Ogień już zgasł, lecz pokój był oświetlony dziwnym światłem pochodni, które wydawało się włączać i wyłączać, bez ładu i składu. Cofnęła się, opierając na łokciu. Will spał obok niej, pochłonięty we śnie, zupełnie wyczerpany. Tessa jeszcze nigdy nie widziała go tak spokojnego. Oddychał równo, oczy szybko poruszały mu się pod powiekami. Tessa zasnęła trzymając głowę na jego ramieniu, z mechanicznym aniołem zwisającym z jej szyi, spoczywającym na barku Willa, na lewo od obojczyków. Odsunęła się, a mechaniczny anioł się ześlizgnął. Zobaczyła w zdumieniu, że tam, gdzie leżał przed chwilą, widnieje – nie większe od szylinga – znamię w kształcie białej gwiazdy.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Domi Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 20

Diabelskie Maszyny ,,Jak giętkie druciane są automaty, Tak szczupły rysuje się szkielet, Szedł przemykając chyłkiem wśród powolnego kadryla, Wtem wziął dłoń za siebie, I zatańczył dostojnie sarabandę, A ich przenikliwe, cienkie śmiechy odbił się echem.” - Oskar Wilde - ,,Izba Nierządnicy”.

- To jest piękne - westchnął Henry. Nocni Łowcy Instytutu londyńskiego - wraz z Magnusem Bane'em - stali w luźnym półkolu w krypcie, patrząc na jeden z nagich, kamiennych murów - lub, dokładniej, na coś co się na nim pojawiło. Było to jarzące się, sklepione przejście o wysokości dziesięciu stóp i mniej więcej pięciu wszerz. Nie było ono wyrzeźbione w kamieniu, ale raczej stworzone przez jarzące się znaki runiczne, które wiły się wokół siebie niczym winorośl na treliażu. Runy te nie pochodziły z Szarej Księgi - Gabriel rozpoznałby je - ale tych nie widział nigdy wcześniej. Przypominały mu one sytuacje, gdy słyszało się kogoś mówiącego w innym języku; był on - jak każdy inny - wyrazisty i piękny, szeptał pieśń o podróży i odległości, ciemnej przestrzeni która dzieliła te dwa oddzielne światy. Błyszczały w ciemności jasną i ostrą zielenią. Przestrzeń w ścianie, utworzona przez runy, była pusta - widoczna była nieprzenikniona pustka, jakby była to wielka otchłań ciemności. - To jest naprawdę niesamowite - powiedział Magnus. Wszyscy prócz czarownika byli ubrani w stroje bojowe i mieli ze sobą mnóstwo broni. Gabriel miał swój ulubiony, obosieczny miecz - zwieszony na plecach tak, by mógł dłoniami w rękawicach sięgnąć z łatwością po niego rękojeść. Choć lubił łuk i strzały, został wytrenowany w używaniu miecza przez mistrza, który wzorował się na własnym mistrzu Lichtenauerze. Gabriel mógł śmiało stwierdzić, że miecz był jego specjalnością. Poza tym łuk i strzały dawały mniejsze rezultaty

przeciwko automatom niż broń, która mogła je posiekać na części składowe. - To wszystko dzięki tobie, Magnus - powiedział Henry. Promieniał - lub, jak Gabriel przypuszczał, było to efektem świateł run oświetlających jego twarz. - Wcale nie - odpowiedział czarownik - gdyby nie twój geniusz, nigdy by to wszystko nie powstało. - Cieszę się na tę wymianę uprzejmości - powiedział Gabriel widząc, że Henry chce coś odpowiedzieć. – Pozostaje jednak kilka - rutynowych - pytań na temat tego wynalazku. Henry spojrzał na niego niezrozumiale. - Takich jak? - Myślę, Henry, że chce on zapytać czy te... drzwi - zaczęła Charlotte. - Nazywamy to Portalem - powiedział Henry. Waga tego słowa była bardzo wyraźna w jego tonie. - Czy to działa - dokończyła Charlotte. - Wypróbowałeś to? Henry wyglądał na poruszonego. - Cóż, nie. Nie było czasu. Ale zapewniam cię, że nasze obliczenia są bez zarzutu. Każdy – prócz Henrego i Magnusa – spoglądał na Portal z rosnącą obawą. - Henry... - zaczęła Charlotte. - Cóż, myślę że Henry i Magnus powinni iść pierwsi - powiedział Gabriel. - To oni wynaleźli to cholerstwo. Wszyscy odwrócili się w jego stronę. - Jest tak, jakby zastąpił on miejsce Willa - stwierdził Gideon, unosząc brwi. Mówią takie same rzeczy. - Nie jestem jak Will! – warknął Gabriel. - I taką mam nadzieję – odpowiedziała Cecily, ale tak cicho, że zastanawiał się czy ktokolwiek inny też ją usłyszał. Wyglądała dzisiaj wyjątkowo pięknie, chociaż nie miał pojęcia dlaczego. Była ubrana w ten sam czarny kobiecy strój bojowy co Charlotte; jej włosy były lekko spięte z tyłu, a rubinowa przywieszka wisząca na naszyjniku lśniła na jej skórze. Jednakże, przypomniał sobie natychmiast Gabriel, w chwili śmiertelnego niebezpieczeństwa nie powinien myśleć o Cecily. Natychmiast kazał sobie przestać. - Nie jestem jak Will Herondale - powtórzył. - Jestem w pełni gotowy, by iść jako pierwszy - powiedział Magnus, z miną nauczyciela, który skrycie męczy się w klasie pełnej źle wychowanych uczniów. – Jest kilka rzeczy, których potrzebuję; chciałbym jakiś ekstra strój bojowy i bronie, by zapewnić sobie bezpieczeństwo. Mamy nadzieję, że Tessa tam będzie, Will również.

Planuję, oczywiście, czekać na was po drugiej stronie, a jeżeli będzie tam jakikolwiek nieoczekiwany zwrot wydarzeń, zawsze trzeba się do niego dobrze przygotować. Charlotte kiwnęła głową. - Tak.. oczywiście. - Spuściła na chwilę wzrok. - Nie mogę uwierzyć, że nikt nie przyszedł, by nam pomóc. Myślałam, że po moim liście chociaż kilku z nich... – urwała, przełknęła ślinę i podniosła brodę. – Pozwól mi zawołać Sophie. Zbierze rzeczy, których potrzebujesz, Magnusie. Ona, Cyril i Bridget wkrótce do nas dołączą. - Zniknęła w górze schodów, odprowadzona zmartwionym, czułym spojrzeniem Henrego. Gabriel nie obwiniał go. To było oczywiste, że brak odpowiedzi na wezwanie Charlotte, by inni przyszli i pomogli jej, było dla niej mocnym ciosem - mogli przynajmniej odpisać, że nie mogą przyjść. Ludzie z natury byli samolubni i wielu z nich nie mogło znieść tego, że kobieta kieruje Instytutem. Nie pakowaliby się w dla niej w kłopoty. Kilka tygodni temu powiedziałby to samo sobie. Teraz, znając Charlotte, odkrył ku swojemu zaskoczeniu, że narażanie się dla niej było dla niego honorowe, jak to, że większość Anglików narażałoby się dla królowej. - Jak działa Portal? - spytała Cecily wpatrując się w świecące, sklepione przejście, jakby było obrazem w galerii, z ciemną głową przekrzywioną w bok. - Przeniesie cię bezpośrednio z jednego miejsca do innego - wyjaśnił Henry. Ta część, sztuka tkwi w... cóż, działa dzięki magii. - Ostatnie słowo powiedział z nutką zdenerwowania w głosie. - Musisz wyobrazić sobie miejsce, gdzie chcesz się znaleźć - powiedział Magnus. - To nie podziała, gdy będziesz chciała znaleźć się w miejscu, gdzie nigdy nie byłaś, lub którego nie możesz sobie wyobrazić. W tym przypadku, by dostać się do Cadair Idris potrzebujemy Cecily. Cecily, jak blisko Cadair Idris możesz nas zabrać? - Na szczyt - powiedziała pewnie Cecily. - Jest tam kilka ścieżek, które zaprowadzą nas na szczyt góry. Szłam dwiema z nich z moim ojcem. Pamiętam czubek góry. - Doskonale - stwierdził Henry. - Cecily, stań przed Portalem i wyobraź sobie nasz cel... - Ale ona nie pójdzie pierwsza, prawda? - spytał Gabriel. Był zaskoczony, gdy te słowa wydobyły się z jego ust, bo nie miał zamiaru ich wypowiedzieć. Ach, cóż, skoro powiedziało się A, należy powiedzieć B, pomyślał. – Chodzi mi o to, że ona jest najmniej wyszkolona z nas wszystkich i nie będzie to dla niej bezpieczne. - Mogę iść pierwsza. - powiedziała Cecily, wyglądając tak, jakby nie była wdzięczna za wsparcie Gabriela. - Nie widzę powodu dlaczego... - Henry! - To była Charlotte, pojawiając się w dole schodów. Za nią byli służący Instytutu, wszyscy w strojach bojowych - Bridget, wyglądając jakby wyszła na poranny spacer; Cyril, gotowy i zdeterminowany; i

Sophie, niosąc dużą torbę skórzaną. Za nimi podążała trójka ludzi; wysocy mężczyźni, w pergaminowych szatach, poruszający się wyjątkowo płynnie. Cisi Bracia. W przeciwieństwie do innych Cichych Braci, których widział Gabriel, ci byli uzbrojeni. Pod szatami mieli pasy z bronią, z których zwisały długie, zgięte ostrza, a ich rękojeści zrobione były z mieniącego się adamastu - materiału, którego używało się do robienia steli i serafickich ostrzy. Henry podniósł wzrok, zdziwiony - następnie z miną winowajcy przeniósł wzrok z Portalu na Braci. Jego lekko pokryta piegami twarz zbladła. - Bracie Enochu - zaczął - Ja... Uspokój się. Głos Cichego Brata rozległ się w głowach wszystkich. Nie przyszliśmy tutaj, by ostrzec cię przez możliwością naruszenia Prawa, Henry Branwellrze. Przyszliśmy tutaj, by walczyć u waszego boku. - Walczyć u naszego boku? - Gideon wyglądał na zdziwionego. - Ale Cisi Bracia nie... Mam na myśli, że nie są wojownikami... To nie jest prawdą. Nocnymi Łowcami - którymi byliśmy - wciąż jesteśmy, nawet gdy stajemy się Braćmi. Zostaliśmy zapoczątkowani przez Jonathana Nocnego Łowcę i choć żyjemy wśród ksiąg, możemy zginąć od miecza, jeżeli tak zadecydujemy. Charlotte promieniała. - Odczytali moją wiadomość - powiedziała. - Przyszli. Brat Enoch, Brat Micah i Brat Zachariasz. Dwóch Braci za Enochem skinęło głowami w milczeniu. Gabriel powstrzymał dreszcz. Zawsze uważał Cichych Braci za upiornych, chociaż wiedział, że są oni nieodłączną częścią Nocnych Łowców. - Brat Enoch powiedział mi również dlaczego nikt inny nie przyszedł. - mówiła dalej Charlotte, a uśmiech zniknął z jej twarzy. - Konsul Wayland zwołał posiedzenie Rady tego ranka, o którym nam nie powiedział. Obecność wszystkich Nocnych Łowców była obowiązkowa na mocy Prawa. Herny wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby. - Ten ze - zepsuty człowiek. - dokończył, spoglądając szybko na Cecily, która przewróciła oczami. - W jakiej sprawie zwołał posiedzenie Rady? - Chce odebrać nam Instytut i oddać go komuś innemu - odpowiedziała Charlotte. - Wciąż wierzy, że Mortmain zaatakuje Londyn, przez co potrzebny jest silny lider, który stanie przeciwko mechanicznej armii. - Pani Branwell! – Sophie będąca w trakcie podawania torby Magnusowi, którą trzymała, prawie ją upuściła. - Nie mogą tego zrobić!

- Och, mogą - odpowiedziała Charlotte. Rozejrzała się wokół po twarzach i uniosła podbródek. W tej chwili, mimo jej niewielkiego wzrostu, Gabriel myślał, że wydawała się przerastać Konsula. - Wszyscy wiedzieliśmy, że to nadejdzie powiedziała - Ale to nie ma znaczenia. Jesteśmy Nocnymi Łowcami i naszym obowiązkiem jest bycie nimi, jak i to, by postępować słusznie. Wierzymy Willowi i wierzymy w niego. Wiara zaprowadziła nas tak daleko i zaprowadzi jeszcze dalej. Anioł czuwa nas nami, a my zwyciężymy. Wszyscy milczeli. Gabriel rozejrzał się wokół po twarzach - wszystkie były zdeterminowane. Nawet Magnus wydawał się - jeżeli nie poruszony, czy też pewny siebie - skupiony i pełen szacunku. - Pani Branwell - powiedział w końcu. - Jeżeli Konsul Wayland nie widzi w pani lidera, to jest głupcem. Charlotte skierowała lekko głowę w jego kierunku. - Dziękuje - odpowiedziała - Ale nie możemy tracić więcej czasu - musimy iść, i to szybko, bo ta sprawa nie może już dłużej czekać. Henry spoglądał przez dłuższą chwilę na żonę, a następnie przeniósł wzrok na Cecily. - Jesteś gotowa? Siostra Willa skinęła głową i ruszyła do przodu, by stanąć przed Portalem. Jego światło - pochodzące z nieznanych run - rzucało cienie na jej drobną, zdeterminowaną twarz. - Wizualizuj sobie - zaczął Magnus. - Wyobraź sobie, tak bardzo, jak tylko możesz, że szukasz góry w Cadair Idris. Cecily zacisnęła dłonie przy bokach. Gdy patrzyła, Portal zaczął się poruszać, a runy zaczęły falować i zmieniać się. Ciemność rozjaśniła się. Nagle Gabriel nie patrzył już na mrok. Spoglądał na portret krajobrazu, który był stworzony w Portalu zielone zakrzywienie szczytu góry, jezioro niebieskie i żywe jak niebo. Cecily zaczerpnęła powietrza - i wtedy, spontanicznie, zrobiła krok do przodu i zniknęła w przejściu. To było jak oglądanie szkicu, który został zmazany. Najpierw jej ręce zniknęły w Portalu, później ramiona, rozpostarte, a następnie całe ciało. I zniknęła. - Henry! - wydała z siebie zduszony krzyk Charlotte. Gabriel usłyszał szum. Słyszał jak Henry pociesza Charlotte, że to jest sposób w jaki działa Portal, że nie stało się nic złego, że jest to jakby dźwięk piosenki w pół słyszalny z innego pomieszczenia, jak echo niezrozumiałych słów. Wiedział, że Cecily jest najbardziej odważna z nich wszystkich, gdy przeszła przez niesprawdzone przejście i zniknęła. Nie mógł pozwolić jej odejść samej. Ruszył do przodu. Słyszał jak brat woła jego imię, ale zignorował go; odepchnął Gideona, następnie dopadł do Portalu i przeszedł przez niego.

Przez chwilę nie było nic prócz ciemności. Następnie wielka dłoń wydawała się sięgnąć po niego w mroku i złapać go, wciągając w wirujący, atramentowy wir. *** W ogromniej sali Rady panował chaos. Na podeście - na środku sali - stał Konsul Wayland, wpatrując się w tłum krzyczących ludzi, których wyrazy twarzy zdradzał wściekłość i zniecierpliwienie. Jego ciemne oczy omiotły Nocnych Łowców zgromadzonych przed nim. George Penhallow krzyczał, całkowicie pogrążony w starciu z Sorą Kaidou z Instytutu w Tokyo. Vijay Malhotr szczupłym palcem dotykał klatki piersiowej Japhetha Pangborna, który w ostatnich dniach rzadko opuszczał swój dwór na wsi w Idrisie – był czerwony jak pomidor, jakby go znieważono. Dwóch Blackwellów uspokajało Amalie Morgenstern ujadającą w ich stronę po niemiecku. Aloysius Starkweather, cały w czerni, stał obok jednej z drewnianych ław, a swoje żylaste dłonie miał przyciśnięte do uszu, podczas gdy piorunował wzrokiem podium swoimi szarymi, bystrymi oczami. Inkwizytor, stojący obok Konsula Waylanda, uderzył swoją drewnianą laską o podłogę na tyle mocno, by prawie pękły deski podłogowe. - DOSYĆ! - ryknął. - Powinniście być cicho i od teraz tak macie się zachowywać. USIĄDŹCIE. Fala szoku przebiegła przez pomieszczenie - i, ku ewidentnemu zdumieniu Konsula, usiedli. Nie zrobili tego w ciszy, ale zrobili to co kazał - wszyscy. Sala była napełniona po brzegi; tak wielu Nocnych Łowców rzadko pojawiało się na jednym spotkaniu. Obecni byli wszyscy przedstawiciele Instytutów - Nowy Jork, Bangkok, Genewa, Bombaj, Kioto, Buenos Aires. Jedynie ten z Londyńskiego, Charlotte Branwell i jej ludzie, byli nieobecni. Tylko Aloysius Starkweather wciąż stał, a jego postrzępiony, ciemny płaszcz trzepotał na nim jak kura swoimi skrzydłami. - Gdzie jest Charlotte Branwell? - spytał. - Zawarłeś w swojej wiadomości, że będzie tutaj, by wyjaśnić zawartość swojego listu Radzie. - Ja wyjaśnię zawartość jej listu - powiedział Konsul przez zaciśnięte zęby. - Lepiej byłoby usłyszeć to od niej - stwierdził Malhotra. Jego oczy błądziły między Konsulem, a Inkwizytorem. Ten drugi wyglądał na wyczerpanego, jakby cierpiał ostatnio na bezsenność; kąciki jego ust były mocno zaciśnięte. - Charlotte Branwell przesadziła - powiedział Wayland. - Biorę całą odpowiedzialność za umieszczenie jej jako głowy Instytutu Londyńskiego. To jest coś, czego nigdy nie powinienem zrobić. Została zwolniona ze swojej pozycji. - Miałem okazję spotkać się i porozmawiać z panią Branwell - zaczął Starkweather swoim ochrypłym akcentem nabytego w Yorkshire. - Nie rzuciło mi się

w oczy, by była kimś, kto tak po prostu przesadza. Wyglądając, jakby przypomniał sobie dlaczego był zadowolony z tego, że Starkweather przestał uczestniczyć w posiedzeniach Rady, Konsul powiedział krótko: - Jest w swój sposób delikatna i przypuszczam, że staje się... zagubiona. Rozległy się rozmowy i nastało zamieszanie. Inkwizytor spojrzał na Waylanda i posłał mu szybkie spojrzenie wyrażające niesmak. Konsul je odwzajemnił, a jego oczy zabłysły. To było jasne, że ta dwójka mężczyzn sprzeczała się ze sobą; Wayland był czerwony ze złości, a wzrok, jaki posłał Inkwizytorowi, był pełny wyrazu zdrady. Widać było wyraźnie, że Whitelaw nie zgadzał się ze słowami Konsula. Kobieta podniosła się z zatłoczonych ław. Miała białe włosy, które piętrzyły się na jej głowie i posiadała władczy sposób bycia. Konsul wyglądał tak, jakby jęknął w duchu. Callida Fairchild, ciotka Charlotte Branwell. - Jeżeli sugerujesz - zaczęła chłodnym tonem - że moja siostrzenica podejmuje niedorzeczne i irracjonalne decyzje, ponieważ generacja kolejnych Nocnych Łowców jej to sugeruje, Konsulu, radzę, żebyś to przemyślał jeszcze raz. Wayland zazgrzytał zębami. - Nie ma żadnego dowodu, że oświadczenie Charlotte Branwell o tym, że Mortmain przebywa Walii, jest prawdziwe - powiedział. - To wszystko jest oparte na sprawozdaniach Willa Herondale, który jest tylko chłopcem, do tego nagannie nieodpowiedzialnym. Wszystkie dowody, w tym dzienniki Benedicta Lightwooda, wskazują Londyn jako miejsce ataku i tak musimy zebrać swoje siły. Przez pomieszczenie echem rozeszły się słowa „atak na Londyn”. Amalia Morgenstern wachlowała się koronkową chusteczką, a Lilian Highsmith gładziła rękojeść sztyletu wystającego ponad jej rękawiczkę, rozglądając się z zadowoleniem. - Dowody - sapnęła Callida. - Słowa mojej siostrzenicy są dowodem. Rozległ się szelest, a młoda kobieta wstała. Była ubrana w jasnozieloną sukienkę i miała wyzywający wyraz twarzy. Ostatnim razem Konsul widział ją w tym pomieszczeniu szlochającą i domagającą się sprawiedliwości. Tatiana Blackthorn, z domu Lightwood. - Konsul ma rację co do Charlotte Barnwell! - zawołała. - Charlotte Barnwell i William Herondale zawinili śmierci mojego ojca! - Och! - głos Inkwizytora Whitelaw ociekał sarkazmem. - Kto dokładnie zabił pani ojca? Czy był to Will? Rozległ się pomruk zdziwienia. Tatiana była oburzona. - To nie była wina mojego ojca... - Wręcz przeciwnie - przerwał jej Inkwizytor. - Miało to pozostać tajemnicą, ale nie pozostawia mi pani wyboru, pani Blackthorn. Wszczęto dochodzenie w sprawie śmierci pani męża i ustalono, że to była wina pani ojca. Ogromna wina. Gdyby nie pani bracia, a także William Herondale i Charlotte Barnwell - nazwisko Lightwood zostałoby wykreślone z rejestrów Nocnych Łowców i do końca życia

byłaby pani Przyziemną. Tatiana zrobiła się czerwona jak burak i zacisnęła pięści. - William Herondale zwracał się do mnie obraźliwie i bez szacunku - wobec damy... - Nie rozumiem, co to ma do tej sprawy - powiedział Inkwizytor. - Można być nieuprzejmym w sprawach osobistych, lecz prawidłowym jeżeli chodzi o sprawy większe. - Zabraliście nasz dom! - krzyknęła Tatiana. - Jestem zmuszona polegać na hojności rodziny mojego męża niczym głodujący żebrak! Oczy Inkwizytora błyszczały jak kamienie w jego pierścieniach. - Wasz dom został skonfiskowany, pani Blackthorn, nie ukradziony. Przeszukaliśmy dom rodziny Lightwood'ów - mówił dalej, podnosząc głos. - Było tam pełno dowodów na jego powiązania z Mortmainem, dzienniki z treściami wyjątkowo podłymi. Konsul cytował urywki z dzienników Benedicta mówiące o ataku na Londyn, a także o tym, że pan Lightwood był chory na demoniczną ospę. Nie jest prawdopodobne, by Mortmain zdradził komukolwiek swoje plany, gdyby był zdrowy psychicznie. Niemal z desperacją Konsul Wayland przerwał Inkwizytorowi. - Kwestia Benedicta Lightwooda została zamknięta i nie ma znaczenia. Jesteśmy tu, by omówić sprawy Mortmaina i Instytutu. Po pierwsze, Charlotte Branwell została usunięta ze stanowiska, a my musimy się skoncentrować na Londynie. Potrzebujemy nowego przewodniczącego londyńskiej Enklawy. Czy ktoś zgłasza się na chętnego by pełnić to stanowisko? Rozległy się szmery i szelesty. George Penhallow zaczął się podnosić, gdy Inkwizytor powiedział ze wściekłością: - To niedorzeczne, Josiah. Jeszcze nie mamy dowodu na to, że Mortmaina nie ma tam, gdzie mówiła Charlotte. Jeszcze nawet nie zaczęliśmy dyskusji o wysłaniu jej posiłków... - Wysłać jej posiłki? Co masz na myśli? Inkwizytor zatoczył ręką łuk. - Nie ma jej tutaj. Jak myślisz, gdzie są teraz mieszkańcy londyńskiego Instytutu? Poszli do Cadair Idris, po Mistrza. A jednak, zamiast przedyskutować, czy wyślemy im posiłki, omawiamy usunięcie Charlotte ze stanowiska? Konsul warknął. - Nie pomożemy! - ryknął. - Nigdy nie pomożemy tym, którzy... Ale Rada nigdy nie dowiedziała się, co chciał powiedzieć, bo w tym momencie błysnęło stalowe ostrze i głowa Konsula została odcięta. Inkwizytor odskoczył do tyłu, gdy trysnęła na niego krew, a ciało Konsula

upadło na podest, a wokół niego zbierała się kałuża krwi. Jego głowa potoczyła się po podłodze jak piłka tenisowa. Tam, gdzie jeszcze przed chwilą stał, pojawił się automat - chudy jak szkielet człowieka, ubrany w poszarpaną tunikę wojskową. Chowając zabrudzone krwią ostrze, przyglądał się oniemiałym Nocnym Łowcom. Jedynym dźwiękiem w pomieszczeniu by łagodny i cichy śmiech Aloysiusa Starweathera, który mówił do siebie: - Powiedziała ci... powiedziała, co się stanie... Chwilę później automat ruszył przed siebie, wyrzucił rękę do przodu i chwyciła Aloysiusa za gardło. Trysnęła krew, gdy automat podniósł starca w górę, jednak on nadal się uśmiechał. Nocni Łowcy zaczęli krzyczeć, a wtedy drzwi otworzyły się i do środka wpadło więcej mechanicznych stworzeń. - Cóż - powiedział ktoś bardzo rozbawionym głosem. – To dopiero niespodzianka. *** Tessa usiadła, owijając się szczelnie kołdrą. Obok niej Will, zdezorientowany, unosił się na łokciach i właśnie otwierał zaspane oczy. - Co... Pokój był zalany światłem. Tessa widziała ich ubrania porozrzucane na łóżku i podłodze, zwinięty dywanik pod kominkiem, a także kolor pościeli, pod którą spali. Po drugiej stronie niewidzialnej bariery, oparta o ścianę, stała znajoma postać w eleganckim stroju. Jeden kciuk miał wciśnięty za pasek, a kocie oczy błyszczały mu z rozbawienia. Magnus Bane. - Może zechcielibyście wstać - powiedział. - Zrobi się tu trochę tłoczno, gdy przyjdą was uratować. Sądzę, że chcielibyście być wtedy ubrani. - Wzruszył ramionami. - Jeżeli o mnie chodzi, to jestem dość nieśmiały. Will zaklął po walijsku. Usiadł nagle, przykryty do pasa i robił, co mógł, aby zasłonić Tessę własnym ciałem przed wzrokiem Magnusa. Nie miał koszuli i Tessa mogła zobaczyć w świetle kontrast między rękami i twarzą a bledszą klatką piersiową i ramionami. Biała gwiazdka błyszczała na jego ramieniu i zauważyła, że Magnus na nią patrzy, a jego źrenice zwężają się - Ciekawe - powiedział. Will wydał z siebie dziwny dźwięk na znak protestu. - Ciekawe? Na Anioła, Magnus... Czarownik posłał mu krzywe spojrzenie. Było w nim coś - coś, przez co Tessa poczuła, że Magnus wie o czymś, o czym oni nie wiedzą.

- Gdybym kimś innym, miałbym teraz wiele do powiedzenia. - Doceniam umiar. - Niedługo przestaniesz - rzucił krótko Magnus. Po tym wyciągnął rękę w stronę niewidzialnej bariery i postukał w nią. Wyglądało to tak, jakby zanurzył w niej dłoń - od miejsca, gdzie zetknęła się z osłoną rozeszły się fale i ściana zniknęła w strumieniu niebieskich iskier. - Proszę - powiedział czarownik i rzucił im pod łóżko skórzaną torbę. Przyniosłem ubrania. Pomyślałem, że będzie ich potrzebować, ale nie sądziłem, że aż tak. Tessa spojrzała na niego. - Jak nas tu znalazłeś? Skąd wiedziałeś... kto z tobą jest? Czy wszystko z nimi w porządku? - Tak. Przybyli tu sporą grupką, pędząc wam na ratunek - powiedział i odwrócił się do ściany, dając im trochę prywatności. Tessa z upokorzeniem sięgnęła po torbę i grzebała w niej, dopóki nie znalazła stroju dla siebie. Wstała, owinięta kołdrą i schowała się za wysokim, chińskim parawanem stojącym w rogu pokoju. Nie patrzyła na Willa; nie mogła się do tego zmusić. Jak mogła na niego patrzeć, nie myśląc o tym, co zrobili? Zastanawiała się, czy był przerażony, jakby nie mógł uwierzyć, że zrobili to zaraz po tym, jak Jem... Ubierała się niemal z brutalnością. Dzięki Bogu, że strój bojowy, w przeciwieństwie do sukienki, mogła założyć sama, bez niczyjej pomocy. Przez parawan usłyszała jak Magnus wyjaśnia Willowi, że razem z Henrym, dzięki połączeniu pomysłu i magii stworzyli portal, który przetransportował ich z Londynu do Cadair Idris. Widziała jedynie ich sylwetki, ale dostrzegła, jak Will kiwa głową z ulgą, gdy Magnus wymieniał, kto przyszedł - Henry, Charlotte, bracia Lightwood, Cyryl, Sophie, Cecily, Bridget, a także grupa Cichych Braci. Na wspomnienie siostrze Will zaczął ubierać się jeszcze szybciej, a gdy Tessa wyszła zza parawanu, był całkowicie ubrany; buty miał zasznurowane, ochraniacze założone, pas z bronią zapięty. Gdy ją zobaczył, posłał jej niepewny uśmiech. - Wszyscy tu są i was szukają - powiedział Magnus. - Rozdzieliliśmy się i ustaliliśmy, że spotkamy się w głównej grocie za pół godziny. Dam wam jeszcze chwilę. - Uśmiechnął się i wskazał drzwi. - Będę na korytarzu. Gdy drzwi zamknęły się za nim, Tessa była już w ramionach Willa, zakładając mu ręce na szyję. - Och, na Anioła - powiedziała. - To było upokarzające. Will wsunął ręce w jej włosy i zaczął ją całować: jej włosy, powieki, policzki, a potem usta. Szybko, ale z zapałem i koncentracją, jakby nie było nic ważniejszego. - Powiedziałaś „aa Anioła” - Jak Nocny Łowca. - Pocałował kącik jej ust. -

Kocham cię. Boże, kocham cię. Tak długo czekałem, żeby móc ci to powiedzieć. Objęła go rękami w pasie, czując pod dłońmi szorstki materiał jego stroju. - Will... - powiedziała z wahaniem. - Nie jest ci... przykro? - Przykro? - spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Nage ddim - jesteś szalona, jeżeli sądzisz, że jest mi przykro Tess. - Jego zarost drapał ją w policzek. - Jest jeszcze dużo rzeczy, które chcę ci powiedzieć... - Niemożliwe - zażartowała. - Will Herondale ma jeszcze więcej do powiedzenia? Zignorował to. - Ale teraz nie czas na to - z oddechem Mortmaina na naszych karkach i Magnusem za drzwiami. Teraz jest czas, by to wszystko zakończyć, ale potem Tess, potem powiem ci wszystko, co zawsze chciałem powiedzieć. Jak na razie - pocałował ją w skroń i puścił - muszę ufać, że wierzysz, kiedy mówię, że cię kocham. To tyle. - Wierzę we wszystko, co mówisz - powiedziała z uśmiechem, zsuwając rękę na jego pas z bronią. Złapała rękojeść jednego ze sztyletów i wyszarpnęła go, uśmiechając się, gdy patrzył na nią ze zdziwieniem. Pocałowała go w policzek i cofnęła się. - Mimo wszystko - powiedziała. - Nie kłamałeś z tym tatuażem walijskiego smoka, prawda? *** Pokój w środku przypominał Cecily wnętrze katedry świętego Pawła, którą odwiedziła kiedyś z Willem. Według niej był to jeden z najmniej przykrych dni, odkąd przyjechała do Londynu. Budowla miała najpiękniejsze wnętrze, jakie kiedykolwiek widziała. Testowali echo swoich głosów w Galerii Szeptów i czytali napis pozostawiony przez Christophera Wrena; Si monumentum requiris, circumspice. ,,Jeżeli szukasz Jego pomnika, rozejrzyj się dookoła”. Will wyjaśnił jej co to znaczy. Wren wolał być zapamiętany przez budowle, które tworzył, niż dzięki grobowcowi. Cała katedra była pomnikiem jego twórczości - jak, w pewnym sensie, ten cały labirynt pod górą, zwłaszcza pokoje, były pomnikami Mortmaina. Sufit tutaj był sklepiony; nie było okien, jedynie w górze rozciągały się wydrążone w kamieniu zagłębienia. Okrągła galeria rozciągała się w górnej części kopuły, na której była platforma - najprawdopodobniej służąca do stania i spoglądania w dół na podłogę z gładkiego kamienia. Na ścianie był napis. Cztery zdania, wycięte w błyszczącym kwarcu.

DIABELSKIE MASZYNY NIE MAJĄ LITOŚCI. DIABELSKIE MASZYNY NIE ŻAŁUJĄ. DIABELSKIE MASZYNY SĄ NIEOGRANICZONEJ ILOŚCI. DIABELSKIE MASZYNY NIGDY NIE PRZESTANĄ PRZYBYWAĆ. Na kamiennej podłodze znajdowały się setki automatów. Miały na sobie barwny asortyment mundurów wojskowych i leżały martwe bez ruchu, a ich metalowe oczy były zamknięte. Blaszani żołnierze, pomyślała Cecy, ludzkiego wzrostu. Diabelskie Maszyny. Największe dzieło Mortmaina – nieprzezwyciężona armia, która sprowadzi klęskę na Nocnych Łowców i będzie mordować bez wyrzutów sumienia. Sophie pierwsza odkryła ten pokój; kiedy krzyknęła, wszyscy zebrali się przy niej, by zobaczyć co się stało. Zastali ją stojącą, trzęsącą się, pomiędzy nieruchomymi mechanicznymi stworzeniami. Jeden z nich leżał u jej stóp; odcięła mu nogi szerokim zamachnięciem ostrza, a mechanizm upadł jak kukiełka, której ucięto sznurki. Pozostałe maszyny nie poruszyły się, pomimo losu ich towarzyszy, co dodało Nocnym Łowcą nieco odwagi, by wejść pomiędzy nie. Henry właśnie klęczał obok jednego z nieruchomych z automatów; rozciął jego mundur, otworzył metalową pierś i zbadał co było w środku. Koło niego stali Cisi Bracia oraz Charlotte, Sophie i Bridget. Gideon z Gabrielem też wrócili i jak było widać, ich poszukiwania okazały się bezowocne. Jedynie Magnus i Cyril jeszcze nie wrócili. Cecily nie mogła wyzbyć uczucia niepokoju – nie przez automaty, ale przez nieobecność jej brata. Nikt go jeszcze nie znalazł. A może w ogóle go tu nie było? Jednak nic nie mówiła. Przysięgła sobie, że jako Nocny Łowca nigdy nie będzie wszczynać niepokoju, ani nie będzie krzyczeć, nieważne, co się stanie. - Spójrzcie na to - mruknął cicho Henry. Wewnątrz klatki piersiowej mechanicznego stworzenia był bałagan wśród przewodów i coś, co wyglądało dla Cecily jak metalowe pudełko z rodzajów tych, gdzie można było trzymać tytoń. Wyryty był na nim symbol węża połykającego własny ogon. - Uroboros26. Symbol ograniczenia demonicznej energii. - Jak Pyxis - dodała Charlotte. - Które Mortmain ukradł nam - potwierdził Henry. - To mnie niepokoiło, dlaczego Mortmain nam je ukradł. - I co on próbuje z nim zrobić? - spytał Gabriel. Był zaczerwieniony, a jego zielone oczy błyszczały. Pobłogosław Gabrielowi, pomyślała Cecily, za zadawanie tych samych pytań, które miała w głowie. - Ożywić automaty - powiedział z roztargnieniem Henry, sięgając po pudełko. Dając im świadomość, że nawet jeżeli... Przerwał, gdy jego palce dotknęły pudełka, które rozbłysło nagle jasnym 26

http://pl.wikipedia.org/wiki/Uroboros

światłem. Było podobne do tego z magicznego kamienia, pochodziło z pudełka stworzonego dzięki uroboros. Henry rzucił się do tyłu z krzykiem, ale było za późno. Kreatura usiadła piorunująco szybko i chwyciła go. Charlotte wrzasnęła i rzuciła się do przodu, ale było za późno. Automat z wciąż upiornie otwartą klatką piersiową, złapał Henrego ramionami i sprawił, że z jego ciała wydobył się odgłos przypominający strzał z bata. Był to straszny dźwięk chrupnięcia. Henry zwiotczał. Automat rzucił Nocnego Łowcę na bok i odwrócił się, by uderzyć brutalnie Charlotte w twarz. Upadła obok ciała męża, gdy mechaniczna istota zrobiła krok do przodu i sięgnęła po Brata Micaha. Maszyna wydała z siebie pomruk, który brzmiał jak śmiech, wyciągnęła rękę i rozerwała gardło Cichego Brata. Krew rozbryznęła się po pomieszczeniu, a Cecily zrobiła dokładnie to, co obiecała sobie, że już nigdy nie zrobi: krzyknęła.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: JimmyK, KlaudiaBower Korekta: Domi

Rozdział 21

Płonące złoto ,,Mój łuk złocisty niech przyniosą: I moje strzały pożądania: I moją włócznię: O niebiosa! Mój rydwan ognia niech tu stanie.''27 William Blake - „Jeruzalem”

Trening Tessy w Instytucie nigdy nie ostrzegał, jak trudno biegnie się z bronią przypiętą u boku. Z każdym susem sztylet obijał się o jej nogę, końcówką drapiąc skórę. Wiedziała, że powinien być osłonięty – i pewnie był przy pasie Willa – lecz nie było sensu tego teraz rozpamiętywać. Will i Magnus chaotycznie biegli wzdłuż skalistych korytarzy wewnątrz Cadair Idris, a ona robiła wszystko, by za nimi nadążyć. To Magnus prowadził i wydawał się najlepiej wiedzieć, gdzie zmierzają. Tessa ani razu nie szła plątaniną zdradliwych korytarzy bez zakrytych oczu, a Will przyznał, że niewiele pamięta ze swojej samotnej podróży z zeszłej nocy. Tunele bez przerwy zwężały się i poszerzały, podczas gdy ich trójka poruszała się przez labirynt bez ustalonego trasy czy wzoru. W końcu, kiedy znaleźli się w szerszym tunelu, usłyszeli coś – odległy wrzask pełen przerażenia. Całe ciało Magnusa się spięło. Will gwałtownie uniósł głowę. - Cecily – powiedział i już po chwili biegł dwa razy szybciej niż dotychczas, Magnus i Tessa pędzili za nim. Przemykali obok nieznanych komnat: drzwi jednej wydawały się być zbryzgane krwią; inną Tessa rozpoznała jako pomieszczenie z biurkiem, gdzie Mortmain zmusił ją do Przemiany i kolejna, w której ogromna żelazno-miedziana kratownica wygięła się od niewidocznego wiatru. Kiedy biegli przed siebie, dźwięki krzyków i bitwy przybierały na sile, by w końcu zmaterializować się w ogromną, okrągłą komnatę. Była ona pełna automatów. Rząd za rządem, tyle, ile wyruszyło na wioskę zeszłej nocy, podczas gdy Tessa bezsilnie się temu przyglądała. Większość z nich nie ruszała się, ale mała grupa na środku pomieszczenia była w ruchu – w ruchu i zajęta zaciekłą walką. Było to tak, jakby znowu przyglądała się temu, co działo się na 27

Przełożył: Maciej Froński

schodach Instytutu, kiedy ją porwano: bracia Lightwood walczący ramię w ramię, Cecily machająca błyszczącym serafickim mieczem, ciało Cichego Brata leżące skulone na podłodze. Tessa kątem oka zauważyła dwóch pozostałych Braci walczących pośród Nocnych Łowców, anonimowi w swoich pergaminowych szatach, jednak jej uwaga nie skupiała się na nich. Powędrowała ona w stronę Henry'ego, który leżał spokojnie i bez ruchu na podłodze. Charlotte skulona na kolanach obejmowała go ramionami, jakby chcąc ochronić od kłębiącej się wokół walki, choć Tessa zgadywała po bladości jego twarzy i bezruchu ciała, iż było za późno, by chronić Henry'ego przed czymkolwiek. Will pospieszył przed siebie. - Żadnych serafickich mieczy! - wykrzyknął. - Walczcie z nimi inną bronią! Anielskie ostrza są bezużyteczne! Cecily usłyszawszy go, szarpnęła się do tyłu, choć jej seraficki miecz dosięgnął automatu, z którym walczyła – i pokruszył się niczym suchy szron, jego blask zniknął. Zdążyła schylić się pod zamachem ramienia robota, po czym dotarli do niej Cyryl i Bridget, Cyryl zamierzając się na niego solidnym drągiem. Automat upadł pod ciosem Cyryla, podczas gdy Bridget, latająca burza rudych włosów i stalowych ostrzy, przemknęła obok nich, rozcinając dwa roboty, zanim odwróciła się plecami do Charlotte, jakby chcąc chronić głowę Instytutu własnym życiem. Nagle Tessa poczuła na ramionach mocny uścisk dłoni Willa. Kątem oka ujrzała jego bladą, napiętą twarz, kiedy popychał ją w stronę Magnusa. - Zostań z nią! – wysyczał. Tessa chciała zaprotestować, ale Magnus już ją trzymał i ciągnął w tył, podczas gdy Will przepychał się przez pole walki w stronę swojej siostry. Cecily walczyła z ogromnym automatem o szerokiej piersi z dwoma ramionami po prawej stronie. Odrzuciwszy serafickie ostrze, miała w dłoni jedynie krótki miecz do obrony. Jej włosy zaczynały wymykać się z upięcia, kiedy ruszyła do ataku, wbijając broń w ramię robota. Zaryczał niczym byk, a Tessa dostała dreszczy. Boże, te kreatury wydawały takie dźwięki; zanim Mortmain je zmieniał, były ciche – wcześniej były rzeczami, teraz istotami. Wrogimi, zabójczymi istotami. Tessa ruszyła do przodu, kiedy automat, z którym walczyła Cecily, złapał ostrze jej broni i wyrwał ją z jej rąk, ciągnąc Cecily ją do przodu... Usłyszała Willa krzyczącego imię swojej siostry. A Cecily została złapana i odsunięta na bok przez jednego z Cichych Braci. Szeleszcząc pergaminową szatą, odwrócił się w stronę automatu, trzymając przed sobą potężną laskę. Kiedy robot ruszył w jego stronę, Brat zamachnął się na niego laską z taką szybkością i siłą, że odrzucił kreaturę z wgnieceniem na piersi. Automat znów próbował zaatakować, jednak jego ciało było zbyt zdeformowane. Wydało z siebie odgłos wściekłości, a Cecily, podnosząca się na nogi, wrzasnęła ostrzeżenie. Obok tamtego pojawił się nowy automat. Kiedy Cichy Brat się odwrócił, robot wytrącił mu broń z ręki, złapał go i uniósł nad ziemię, obejmując go od tyłu swoimi metalowymi ramionami w parodii uścisku. Kaptur Brata się zsunął, odkrywając

srebrne włosy, błyszczące w przytłumionym świetle komnaty. W jednej chwili całe powietrze uleciało z płuc Tessy. Cichy Brat to Jem. Jem. Czuła, jakby cały świat się zatrzymał. Nikt się nie poruszał, nawet automaty, wszystko było niczym zmrożone w czasie. Tessa wpatrywała się w Jema, a on odwzajemnił spojrzenie. Jem w pergaminowych szatach Cichego Brata. Jem, którego srebrne włosy zasłaniające twarz, były poprzetykane czernią. Jem, którego policzki były naznaczone dwoma czerwonymi nacięciami, identycznymi po obu stronach. Jem, który nie był martwy. Tessa otrząsnęła się z szoku słysząc, że Magnus coś do niej mówi, czując, jak ujmuje jej ramię, ale wyrwała się i ruszyła w stronę pola walki. Czarownik krzyczał za nią, ale ona widziała tylko Jema – Jema ściskającego ramię automatu, które oplatało jego szyję, jego palce szukające zaczepienia w gładkim metalu. Uścisk się wzmocnił, a twarz chłopaka nabiegła krwią, kiedy zaczął się dusić. Wyciągnęła sztylet, tnąc nim przed sobą, chcąc oczyścić sobie drogę, ale wiedziała, że to niemożliwe; wiedziała, że nie dotrze do niego na czas... Automat wydał z siebie ryk i runął do przodu. Od tyłu zostały mu podcięte nogi, a kiedy upadał, Tessa ujrzała Willa wstającego z klęczek i trzymającego w dłoni miecz z długim ostrzem. Sięgnął w stronę robota, jakby chcąc go złapać, zapobiec jego upadkowi, ale zdążył już paść na podłogę w połowie przykrywając Jema, którego kij wyleciał mu z ręki. Jem leżał bez ruchu przygnieciony ogromną maszyną. Tessa popędziła do przodu, schylając się pod ramieniem mechanicznego stwora. Słyszała, jak krzyczy coś do niej Magnus, lecz zignorowała to. Gdyby tylko mogła dotrzeć do Jema zanim stanie mu się coś poważnego, zanim zostanie zmiażdżony... Ale kiedy biegła, widok zasłonił jej cień. Zatrzymała się i popatrzyła w górę na pełną pożądania twarz automatu, który wyciągał w jej stronę łapy z pazurami. *** Siła upadku i ciężar automatu wybiły powietrze z płuc Jema, kiedy zderzył się z ziemią, mocno się kalecząc. Przez chwilę przed oczami tańczyły mu gwiazdy, gdy walczył o oddech, jego klatka piersiowa poruszała się spazmatycznie. Zanim został Cichym Bratem, zanim po raz pierwszy przyłożyli rytualny nóż do jego skóry i wycięli znaki, które rozpoczęły proces transformacji, ten upadek i odniesione rany mogłyby go zabić. Teraz, kiedy powietrze wróciło do jego płuc, podświadomie już sięgał po swoją broń, nawet gdy ręka automatu zacisnęła się na jego ramieniu... Ciało kreatury zadrżało, słychać też było zgrzyt metalu o metal. Jem wziął do ręki broń i wbił ją do góry, pozbawiając robota głowy razem z połową jego górnej części ciała. Zrzucił z siebie ciężar leżący na jego nogach, a obok pojawił się Will,

klękając przy nim. Jego twarz była koloru popiołu. - Jem – odezwał się. Wokół nich panował spokój, jakby przerwa w walce, dziwna, nieskończona cisza. Głos Willa był pełen wszystkiego: niedowierzania i zdumienia, ulgi i poczucia zdrady. Jem zaczął podnosić się na łokciach, kiedy broń Willa usmarowana czarnym olejem upadła z brzdękiem na podłogę - Ty nie żyjesz. Czułem, jak umierasz. - Will położył sobie dłoń na sercu, na poplamionej krwią koszuli, gdzie znajdowała się jego runa parabatai. - Tutaj. Jem sięgnął po rękę Willa, ujął ją we własną i przycisnął palce swojego brata do własnego nadgarstka. Chciał, by jego parabatai zrozumiał. Poczuj mój puls, płynącą krew pod skórą, Cisi Bracia mają serca, które biją. Oczy Willa się rozszerzyły. - Ja nie umarłem. Zmieniłem się. Jeślibym ci powiedział... Jeśli byłby sposób... Will wpatrywał się w niego, szybko oddychając. Automat rozszarpał jedną stronę jego twarzy. Krwawił z kilku głębokich zadrapań, ale wydawał się tego nie zauważać. Zabrał dłoń z uścisku Willa i lekko odetchnął. - Roeddwn i'n meddwl dy fod wedi mynd am byth – powiedział. Przemówił bez namysłu po walijsku, jednak Jem i tak go zrozumiał. Runy Cichych Braci oznaczały, że żaden język nie był mu nieznany. Myślałem, że odszedłeś na zawsze. - Nadal tu jestem – odparł Jem, kątem oka dostrzegając błysk. Szybko się poruszył, odsuwając się na bok. Przez miejsce, gdzie przed chwilą był przeleciał metalowy topór i z łoskotem upadł na ziemię. Otoczyły ich automaty, byli okrążeni wibrującym metalem. Will już był na nogach z mieczem w dłoni; stanęli do siebie plecami. - Nie działa na nie żadna runa, trzeba je rozcinać siłą... - Zauważyłem. - Jem ścisnął swoją broń i mocno się nią zamachnął, posyłając jeden z automatów w stronę pobliskiej ściany. Z jego metalowego pancerza strzelały iskry. Will machnął swoim mieczem, rozcinając zawiasy będące kolanami kreatur. - Podoba mi się ten twój kijek – przyznał. - To laska. - Jem powalił kolejnego robota. - Wykonana przez Żelazne Siostry, specjalnie dla Cichych Braci. Will zaatakował, rozcinając mieczem szyję kolejnej kreatury. Jego głowa potoczyła się po podłodze, a z rozszarpanego gardła wyciekła mieszanka oleju i oparów. - Każdy umie zaostrzyć kij.

- To laska – powtórzył Jem i niespodziewanie ujrzał uśmiech Willa. Jem chciał odwzajemnić gest – był czas, kiedy zrobiłby to podświadomie, ale coś się zmieniło, sprawiając, że czuł, jakby całe lata dzieliły go od tak prostych, przyziemnych gestów. Pomieszczenie było kłębowiskiem poruszających się postaci. Jem nie mógł dostrzec żadnego z Nocnych Łowców. Był świadom obecności Willa obok siebie, dopasowującego swoje tempo do Jema, wykonującego identyczne ruchy. Metal zgrzytał o metal, a jakaś wewnętrzna część Jema – ta zaginiona, której braku do tej pory nie zauważał – poczuła chęć walki z Willem ten ostatni raz. - Skoro tak mówisz, James – poddał się Will. - Skoro tak mówisz. *** Tessa zamachnęła się, unosząc sztylet i wbijając go w metalowy pancerz automatu. Ostrze przebiło się przez nie z nieprzyjemnym, przeszywającym odgłosem, po którym – przy czym jej serce stanęło – rozbrzmiał chrapliwy śmiech. - Panno Gray – usłyszała głęboki głos, a Tessa uniosła wzrok, by spojrzeć w gładką twarz Armarosa. - Na pewno zdajesz już sobie sprawę. Tak mała broń nie może mnie zranić, a ty nie masz dość siły. Tessa otworzyła usta, by krzyknąć, ale on porwał ją w swoje ręce i przerzucił w ramionach, zakrywając jej usta dłonią, by stłumić krzyk. Przez mgłę poruszenia w pomieszczeniu, błysków mieczy i metalu, dostrzegła Willa rozcinającego robota, który przygniatał Jema. Sięgnął, by go przesunąć, kiedy Armaros wysyczał do jej ucha: - Może i jestem z metalu, ale mam serce demona i ono pragnie uczty z twojego ciała. Armaros zaczął nieść Tessę na tyły przez tłum walczących, nawet kiedy go kopała. Złapał ją za głowę i odciągnął na bok, ostrymi pazurami rozcinając skórę na policzku. - Nie możesz mnie zabić – wydyszała. - Aniołek, którego noszę, chroni moje życie... - Och, nie. To prawda. Nie mogę cię zabić, ale jestem w stanie cię skrzywdzić. A potrafię zadawać wyborne rany. Nie mam ciała, by móc poczuć przyjemność, więc jedyna przyjemna rzecz, jaka mnie może spotkać, to zadawanie bólu. Skoro aniołek na twojej szyi cię chroni, tak jak i rozkazy Magistra, muszę się powstrzymywać, ale gdy tylko moc aniołka zawiedzie, kiedykolwiek w przyszłości, rozerwę cię na kawałki moimi metalowymi szponami. Znajdowali się teraz poza kręgiem walczących, a demon niósł ją w stronę niszy skrytej za kamiennym filarem. - Zrób to. Wolę zginąć z twoich rąk niż poślubić Mortmaina.

- Nie martw się – powiedział, a kiedy mówił na wydechu, jego słowa były niczym szept przy samej skórze, co wywoływało drżenie jej ramion. Zimne metalowe palce otoczyły jej ręce niczym imadło, kiedy kierował ją w stronę cieni. - Zadbam o obie sprawy. *** Cecily patrzyła, jak jej brat rozcina automat atakujący Brata Zachariasza. Zgrzyt metalu, kiedy padł na ziemię, ranił jej uszy. Ruszyła w stronę Willa, dobywając sztyletu ze swojego pasa... po czym poleciała do przodu, kiedy coś złapało ją za kostkę, zwalając z nóg. Uderzyła łokciami i kolanami w podłogę, po czym obróciła się, by zobaczyć, że złapała ją dłoń automatu oddzielona od reszty ciała. Była odcięta tuż przy nadgarstku, ciemny płyn nadal sączył się z wystających kabli, wbijając palce w materiał jej zbroi. Cecily kręciła się i obracała, tnąc przedmiot, dopóki uścisk nie zelżał, a odcięta dłoń nie upadła z brzdękiem na podłogę niczym martwy krab, drgając lekko. Jęknęła z obrzydzeniem i podniosła się z trudem na nogi, by dostrzec, że nie widzi już ani Willa, ani Brata Zachariasza. Pomieszczenie było rozmazaną plamą ruchu pełną chaosu. Ujrzała Gabriela stojącego plecy w plecy ze swoim bratem; u ich nóg leżał kopiec martwych automatów. Zbroja Gabriela podarła się na ramieniu, a on krwawił. Cyryl leżał skulony na podłodze. Sophie zbliżyła się do niego, wycinając wokół siebie koło swoim mieczem; na jej bladej twarzy wyróżniała się blizna. Cecily nie mogła znaleźć Magnusa, ale widziała znaki niebieskich iskier w powietrzu, co zwiastowało jego obecność. Była też Bridget, widoczna chwilami pomiędzy poruszającymi się ciałami mechanicznych kreatur; jej broń była smugą, czerwone włosy niczym płonąca flaga. A u jej stóp... Cecily zaczęła przepychać się przez tłum w ich stronę. W połowie drogi upuściła swój sztylet, biorąc za to jeden z metalowych toporów, które upuściły automaty. Był zaskakująco lekki w jej dłoniach i wydał zadowalający chrzęst, kiedy wbiła ostrze w pierś jednego z mechanicznych demonów, który chciał ją porwać, odrzucając go tym samym do tyłu. Potem musiała przeskoczyć nad skupiskiem leżących automatów, z których większość była porozcinana na kawałki z odciętymi kończynami – bez wątpienia stąd pochodziła ręka, która złapała jej kostkę. Po drugiej stronie kopca była Bridget, obracająca się wokół własnej osi, odpierając mechaniczne potwory z dala od Charlotte i Henry'ego. Bridget obrzuciła tylko Cecily spojrzeniem, kiedy młodsza dziewczyna przemknęła obok niej, po czym padła na kolanach obok głowy Instytutu. - Charlotte – wyszeptała Cecily. Kobieta podniosła wzrok. Jej twarz była śmiertelnie blada z szoku, źrenice miała tak rozszerzone, że wydawały się pochłonąć jasny brąz jej oczu. Ramionami

oplatała Henry'ego, jego głowa opierała się o jej delikatne ramię, dłonie miała splecione na jego piersi. Wyglądał na całkowicie bezwładnego. - Charlotte – zaczęła znowu Cecily. - Nie uda nam się wygrać tej walki. Musimy się wycofać. - Nie mogę zostawić Henry'ego! - Charlotte... jemu już nie możemy pomóc. - To nieprawda – zaprzeczyła dziko Charlotte. - Nadal czuję jego puls. Cecily wyciągnęła rękę. - Charlotte... - Ja nie oszalałam! On żyje! Żyje, a ja go nie zostawię! - Charlotte, dziecko – przypomniała Cecily. - Henry chciałby, byście się uratowali. Coś mignęło w oczach Charlotte – wzmocniła swój uścisk. - Nie możemy odejść bez Henry'ego – powiedziała. – Nie możemy zrobić Portalu. Jesteśmy uwięzieni w tej górze. Cecily wypuściła powietrze jednym krótkim wydechem. O tym nie pomyślała. Jej serce pompowało druzgocącą wiadomość przez jej żyły: Umrzemy. Wszyscy umrzemy. Dlaczego to wybrała? O Boże, cóż ona zrobiła? Uniosła głowę, kątem oka dostrzegając znajomy błysk błękitu – Will? Ten błękit przypomniał jej o czymś... O iskrach unoszących się nad dymem... - Bridget – odezwała się. - Przywołaj Magnusa. Bridget potrząsnęła głową. - Jeśli państwo zostawię, umrzecie w ciągu kilku minut – stwierdziła. Chcąc jakby udowodnić, że ma rację, opuściła miecz na pędzący automat, jakby rąbała drewno na opał. Kreatura padła na ziemię, rozcięta w środku na dwie równe części. - Nie rozumiesz – powiedziała Cecily. - Potrzebujemy Magnusa... - Jestem tutaj. - I był, pojawiając się za Cecily tak szybko i bezszelestnie, że zdusiła krzyk. Wzdłuż kołnierza miał długie rozcięcie, płytkie, lecz obficie krwawiące. Wygląda więc na to, że czarownicy krwawią taką czerwienią jak ludzie. Jego wzrok spoczął na Henrym i okropny, niezmierzony smutek pojawił się na jego twarzy. Była to mina człowieka, który widział, jak umierają setki, który stracił, stracił, tracił i znów miał stracić. - Boże. Był dobrym człowiekiem. - Nie – zaprotestowała Charlotte. - Mówię wam, że wyczułam jego puls... Nie mówcie o nim, jakby już odszedł... Magnus opadł na kolana i wyciągnął rękę, by dotknąć powiek Henry'ego. Cecily zastanawiała się, czy zamierzał powiedzieć „ave atque vale”, obowiązkowe pożegnanie Nocnych Łowców, lecz on zamiast tego cofnął rękę, mrużąc oczy. Chwilę później przyłożył palce do szyi Henry'ego. Mruknął coś pod

nosem w języku, którego Cecily nie znała, po czym przysunął się bliżej i ujął twarz Henry'ego w swoją dłoń. - Wolno – powiedział jakby do siebie. - Wolno, ale jego serce naprawdę bije. Charlotte wzięła urywany oddech. - Mówiłam wam. Oczy Magnusa powędrowały ku niej. - Mówiłaś. Wybacz, że nie posłuchałem. - Znów popatrzył na Henry'ego. – Teraz wszyscy bądźcie cicho. - Uniósł rękę, której nie przykładał do szyi Henry'ego i pstryknął palcami. Od razu powietrze wokół nich zaczęło jakby gęstnieć i paczyć niczym stara szyba. Pojawiła się nad nimi masywna kopuła, zamykając Henry'ego, Charlotte, Cecily i Magnusa w połyskującej bańce ciszy. Mimo to Cecily nadal widziała pomieszczenie wokół nich: walczące automaty, Bridget siejącą postrach wokół siebie swoim mieczem, czarnym od oleju. Wewnątrz panowała cisza. Zerknęła szybko na Magnusa. - Utworzyłeś ochronną ścianę. - Tak. - Jego uwaga była skupiona na Henrym. - Bardzo dobrze. - Nie mogłeś po prostu zrobić takiej wokół już na początku i utrzymać ją? Żeby nas ochronić? Magnus potrząsnął głową. - Magia zabiera energię, nawet jej mała ilość. Byłbym w stanie utrzymać taką ochronę tylko przez krótki czas, a kiedy by opadła, oni by nas dopadli. - Pochylił się do przodu, mrucząc coś pod nosem, a z jego palców wyleciały niebieskie iskry, lądując na skórze Henry'ego. Jasnoniebieski płomień zdawał się wtapiać w ciało, wywołując przepływ ognia przez żyły Henry'ego, jak gdyby Magnus dotknął zapałką usypanej linii prochu strzelniczego; ślady ognia szły wzdłuż jego ramion, znacząc szyję i twarz. Trzymającej go Charlotte zaparło dech, kiedy jego ciało drgnęło, a głowa poderwała się do góry. Oczy Henry'ego się otworzyły. Były naznaczone tym samym niebieskim płomieniem, który płynął przez jego żyły. - Ja... - Jego głos był zachrypnięty. - Co się stało? Charlotte wybuchła płaczem. - Henry! Och, mój drogi Henry! - Objęła go i całowała gorączkowo, a on wplótł ręce w jej włosy, podtrzymując ją w tej pozycji. Magnus i Cecily odwrócili wzrok. Gdy w końcu Charlotte puściła Henry'ego, nadal jednak przeczesując mu włosy i szepcząc do niego, Henry próbował podnieść się na nogi, lecz z powrotem opadł na plecy. Spojrzenia jego i Magnusa się skrzyżowały. Magnus popatrzył w dół, potem w bok, opuszczając powieki ze zmęczenia i czegoś jeszcze. Czegoś, co spowodowało, że serce Cecily się skurczyło.

- Henry – odezwała się Charlotte, brzmiąc na nieco przestraszoną. - Bardzo cię boli? Możesz wstać? - Ból jest do zniesienia – odparł Henry. - Ale nie mogę wstać. W ogóle nie czuję nóg. Magnus nadal wpatrywał się w podłogę. - Przykro mi – powiedział. - Są rzeczy, których magia nie naprawi; rany, którym nie pomoże. Widok wyrazu twarzy Charlotte był okropny. - Henry... - Nadal mogę zrobić portal – przerwał jej Henry. Z kącika ust ciekła mu krew; wytarł ją rękawem. - Możemy stąd uciec. Musimy się wycofać. - Próbował się odwrócić, by rozejrzeć się wokół, ale skrzywił się tylko i zbladł. - Co się dzieje? - Mają zdecydowaną przewagę liczebną – powiedziała Cecily. - Wszyscy walczą o życie... - O życie? Nie, by wygrać? - spytał Henry. Magnus pokręcił głową. - Nie możemy wygrać. Nie ma na to nadziei. Jest ich za dużo. - A Tessa i Will? - Will ją odnalazł – odparła Cecily. - Są tutaj, w komnacie. Henry przymknął powieki, odetchnął głęboko, po czym znów je otworzył. Błękitny odcień już zaczynał blaknąć. - W takim razie musimy stworzyć Portal. Ale najpierw trzeba przykuć uwagę reszty, oddzielić ich od automatów, żeby nie wessało ich razem z nami przez Portal do Instytutu. Ostatnie, czego potrzebujemy, to te diabelskie maszyny w Londynie. Popatrzył na Magnusa. - Sięgnij do kieszeni mojego płaszcza. Kiedy Magnus wyciągnął rękę, Cecily zauważyła, że jego dłoń trzęsła się lekko. Widocznie utrzymanie bytu ochronnej ściany wokół nich zaczęło go wykańczać. Czarownik wyciągnął rękę z kieszeni Henry'ego. W dłoni trzymał małe złote pudełeczko bez żadnych widocznych zawiasów czy otworu. Mówienie przychodziło Henry'emu z trudem. - Cecily... weź to, proszę. Weź i rzuć. Jak najmocniej i najdalej, jak tylko możesz. Magnus podał pojemnik Cecily drżącą ręką. Skrzyneczka była ciepła w dotyku. Nie umiała powiedzieć, czy było to spowodowane jakimś wewnętrznym czynnikiem czy może był to skutek przebywania w kieszeni Henry'ego. Spojrzała na Magnusa. Miał wynędzniałą twarz.

- Opuszczę teraz ścianę. Rzucaj, Cecily. Uniósł swoje ręce. Trysnęły iskry; ściana błysnęła i zniknęła. Cecily wzięła zamach i rzuciła pudełkiem. Przez chwilę nic się nie działo. Potem nastąpiła tępa implozja – dźwięki zostały zassane, jakby ściągała je ogromna studzienka ściekowa. Cecily strzeliło w uszach i opadła na kolana, przyciskając dłonie do skroni. Magnus też klęczał; ich mała grupka zgromadziła się razem, kiedy ogromny podmuch przeleciał przez pomieszczenie. Wiatr huczał, a do tego odgłosu dołączyły dźwięki gniecionego i rozdzieranego metalu, kiedy mechaniczne kreatury zaczęły się zataczać i potykać. Cecily dostrzegła, jak Gabriel usuwa się z drogi upadającemu automatowi, który rzucał się po podłodze, młócąc powietrze kończynami jakby w gorączce choroby. Jej wzrok powędrował w stronę Willa i Cichego Brata, który walczył obok i którego kaptur osunął się z głowy. Nawet mimo wszystkiego, co działo się wokół, Cecily poczuła falę szoku. Brat Zachariasz to... Jem. Wiedziała, wszyscy wiedzieli, że Jem wyruszył do Cichego Miasta, by stać się Cichym Bratem lub umrzeć, starając się nim zostać. Ale że będzie z nim na tyle dobrze, by mógł tu być, razem z nimi, walcząc obok Willa jak kiedyś, że będzie na tyle silny... Rozbrzmiał trzask, kiedy mechaniczny potwór upadł na podłogę między Willem i Jemem, zmuszając ich do odskoku na bok. Powietrze pachniało jak przed burzą. - Henry... - Kosmyki włosów Charlotte oplatały jej twarz. Wyraz twarzy Henry'ego był napięty z bólu. - To jest... Coś jak Pyxis. Ma za zadanie oddzielać duszę demonów od ich ciał. Przed śmiercią. Nie miałem czasu... By to dopracować. Ale wygląda na to, że warto próbować. Magnus podniósł się na nogi. Jego głos wzniósł się ponad dźwięki zgniatanego metalu i wysokich jęków automatów. - Chodźcie tutaj! Wszyscy! Zbierzcie się, Nocni Łowcy! Bridget się nie ruszyła, nadal walcząc z dwoma robotami, których ruchy stały się gwałtowne i niezsynchronizowane, jednak reszta zaczęła biec w ich stronę: Will, Jem, Gabriel... Ale Tessa? Gdzie była Tessa? Cecily dostrzegła, jak Will zdaje sobie sprawę z jej nieobecności w tej samej chwili, co ona; odwrócił się i kładąc rękę na ramieniu Jema, rozejrzał się po pomieszczeniu. Widziała, że jego usta ułożyły się w „Tessa”, choć nie mogła usłyszeć ani słowa z powodu odgłosu wycia wiatru i drgania metalu... - Stop. Błysk srebrzystobiałego światła strzelił z góry i rozpadł się na całe pomieszczenie jak iskry z ognistego koła. Wiatr uspokoił się i ustał, pozostawiając komnatę w dźwięczącej ciszy.

Cecily uniosła wzrok. Na galerii w połowie wysokości kopuły stał mężczyzna w ciemnym garniturze szytym na miarę; mężczyzna, którego natychmiast rozpoznała. To był Mortmain. *** - Stop. Głos rozbrzmiał w pomieszczeniu, wywołując u Tessy dreszcze. Mortmain. Poznała jego mowę i głos, mimo że nie widziała nic zza filaru, który zasłaniał alkowę, do której zaciągnął ją Armaros. Demon w ciele automatu trzymał ją mocno nawet wtedy, gdy pomieszczeniem wstrząsnęła eksplozja, a potem gdy przeszywający, zdradliwy wiatr szumiał między nimi, nie czyniąc im żadnej krzywdy. Teraz nastała cisza i Tessa desperacko pragnęła wyrwać się z trzymających ją metalowych ramion, wybiec do komnaty i sprawdzić, czy któryś z jej przyjaciół, których tak kochała, był ranny lub nawet zabity. Ale walka z automatem była jak kopanie ściany. Jednak nadal próbowała, kiedy znów usłyszała głos Mortmaina. - Gdzie jest panna Gray? Przyprowadź ją do mnie. Armaros wydał z siebie pomruk i gwałtownie ruszył z alkowy. Unosząc Tessę za ramiona, wniósł ją do komnaty. W środku panował chaos. Automaty stały bez ruchu, wpatrując się w swojego pana. Wiele leżało zgniecionych na ziemi lub rozwalonych na kawałki. Podłoga była śliska od krwi i oleju. Na środku w kole stali Nocni łowcy i ich towarzysze. Cyryl klęczał na ziemi, naderwany kawałek zakrwawionego bandaża miał owinięty wokół nogi. Niedaleko był Henry, półleżąc w ramionach Charlotte. Był blady, taki blady.... Wzrok Tessy skrzyżował się z Willa, kiedy ten podniósł głowę i ją ujrzał. Na jego twarzy pojawił się wyraz przerażenia, więc ruszył w jej stronę. Jem złapał go za rękaw. Jego oczy również spoczywały na Tessie; były rozszerzone, ciemne i pełne zgrozy. Odwróciła od nich wzrok, kierując go ku Mortmainowi. Stał przy poręczy na galerii nad nimi niczym pastor przy katedrze. Uśmiechnął się do niej z przekąsem. - Panienko Gray – zaczął. - Miło, że pani do nas dołączyła. Tessa splunęła, czując smak krwi w ustach tam, gdzie palce automatu wbiły się w jej policzek. Mortmain uniósł brew. - Usadź ją – nakazał Armarosowi. - Trzymaj ręce na jej ramionach. Demon posłuchał rozkazu, chichocząc. W chwili, gdy nogi Tessy dotknęły podłogi, wyprostowała się, uniosła policzek i zmierzyła Mortmaina ostrym spojrzeniem.

- To pech widzieć panną młodą przed ślubem. - To prawda – przyznał Mortmain. - Ale pech dla kogo? Tessa nie spojrzała wokół siebie. Widok takiej ilości robotów wobec grupki Nocnych Łowców stojących naprzeciw, był zbyt bolesny. - Nefilim już zdołali wejść do twojej twierdzy – powiedziała. - Za nimi nadejdą inni. Stłamszą twoje automaty i je zniszczą. Poddaj się teraz, a może ocalisz swoje życie. Mortmain odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. - Brawo, madame. Stoisz tutaj, otoczona porażką i żądasz mojego poddania się. - Nie odnieśliśmy porażki... - zaczął Will, ale Mortmain syknął przez zęby, co było słychać dzięki niosącemu się echu. W tym samym momencie wszystkie automaty zwróciły swoje głowy w stronę Willa, przerażający widok. - Ani słowa więcej, Nefilim – powiedział Mortmain. - Następny raz, kiedy się odezwiesz, będzie ostatnim, kiedy zaczerpniesz oddechu. - Wypuść ich – przemówiła Tessa. - Oni nie mają z tym nic wspólnego. Wypuść ich, a mnie zatrzymaj. - Targujesz się, mimo że nic nie posiadasz. Mylisz się, jeśli uważasz, że inni Nocni Łowcy przybędą wam na pomoc. W tym właśnie momencie znacząca część mojej armii wybija Radę, co do ostatniego członka. - Tessa usłyszała, jak Charlotte nabiera powietrza, krótki, zduszony dźwięk. - To mądre ze strony Nefilim, by zebrać się w jednym miejscu, bym mógł za jednym razem zetrzeć ich wszystkich. - Proszę – zaczęła Tessa. - Odwróć od nich swój gniew. Twój uraz do Nefilim jest uzasadniony. Ale jeśli wszyscy zginą, kto zaczerpnie naukę z twojej zemsty? Kto będzie za to pokutował? Jeżeli nie będzie nikogo, by wynieść lekcję z przeszłości, nikt nie poda dalej tej nauki. Pozwól im żyć. Daj im przekazać twoją lekcję przyszłym pokoleniom. Oni mogą być twoją spuścizną. Mortmain skinął głową w zamyśleniu, jakby rozważając jej słowa. - Tak, ocalę ich... Będę trzymał ich tutaj jako naszych więźniów. Ich niewola zadowoli cię, ale też sprawi, że będziesz posłuszna – jego głos stwardniał. - Ponieważ ich kochasz i jeśli kiedykolwiek spróbujesz uciec, zabiję ich wszystkich. - Zamilkł. Co na to powiesz, panienko Gray? Jestem łaskawy i oczekuję wdzięczności. Jedynym dźwiękiem brzmiącym w pokoju był stukot automatów i szum krwi w głowie Tessy. Zdała sobie sprawę, co miała na myśli pani Black, wtedy, w powozie. Czym więcej wiedzy o nich masz, czym bardziej cię lubią, tym bardziej efektywną bronią będziesz by zrównać ich z ziemią. Tessa stała się jedną z Nocnych Łowców, jeśli nie taką sama jak oni. Zależało jej na nich, kochała ich, a Mortmain chciał te uczucia wykorzystać, by trzymać ją w garści. Chcąc ocalić tych, których kocha, będzie również ich przekleństwem. Ale skazanie Willa i Jema, Charlotte i Henry'ego, Cecily i reszty było nie do pomyślenia. - Dobrze. - Usłyszała jak Jem lub może był to Will, wydaje z siebie

niezrozumiały odgłos. - Tak, przyjmuję tę umowę. Nakaż demonowi mnie puścić, a podejdę do ciebie. Dostrzegła, jak oczy Mortmaina się zwęziły. - Nie – przemówił. - Armarosie, przyprowadź ją do mnie. Ręce automatu zacisnęły się na jej ramionach; Tessa przygryzła wargę z bólu. Jakby ze współczucia aniołek drgnął przy jej szyi. Niewielu może powiedzieć, że mają anioła, który ich strzeże. Ale ty możesz. Jej dłoń powędrowała do gardła. Aniołek wydawał się dudnić pod jej palcami, jakby oddychając, jakby starając się jej coś przekazać. Zacisnęła na nim dłoń, w którą wbiły się krawędzie skrzydeł. Pomyślała o swoim śnie. To tak wyglądasz? Widzisz tylko część tego, jak wyglądam. W prawdziwej postaci jestem śmiertelną chwałą. Ręce Armarosa zacisnęły się na ramionach Tessy. Twój mechaniczny aniołek zawiera w sobie trochę duszy anioła, powiedział kiedyś Mortmain. Pomyślała o bliźnie w kształcie gwiazdy, którą aniołek zostawił na ramieniu Willa. Pomyślała o gładkiej, nieruchomej twarzy anioła, chłodnych rękach, które trzymały ją, kiedy wypadła z powozu pani Black w stronę wzburzonych wód strumienia. Demon zaczynał ją podnosić. Tessa pomyślała o swoim śnie. Wzięła głęboki oddech. Nie wiedziała, czy to, co zamierza zrobić, jest w ogóle możliwe, czy to jedynie szaleństwo. Kiedy Armaros wziął ją na ręce, ona zamknęła oczy, sięgając daleko umysłem, sięgając do aniołka. Przez chwilę błądziła po ciemnej przestrzeni, potem w szarej otchłani, szukając tego światła, iskierki duszy, tego życia... I je odnalazła, rozbłyskające nagłym płomieniem, ognisko jaśniejsze niż jakakolwiek iskierka, jaką widziała w życiu. Wyciągnęła dłoń, oplatając się nią, kosmyki ognia parzyły i wypalały jej skórę. Krzyknęła głośno... I się Zmieniła. Przez jej żyły buchnął biały ogień. Wystrzeliła w górę, powłoka była za ciasna, rwała się i opadała, a wokół niej panowało światło. Ona była płomieniem. Była spadającą gwiazdą. Ręce Armarosa zostały oderwane od jej ciała – bez żadnego dźwięku stopił się i zniknął, poparzony blaskiem bijącym od Tessy. Ona leciała; leciała do góry. Nie, unosiła się, rosła. Kości rozciągnęły się i wydłużyły, belkowanie sufitu wyginało się, kiedy ona niesamowicie rosła. Kolor skóry zmienił się w złoty, a jej powierzchnia rozciągała się i rwała, podczas gdy ona wędrowała w górę niczym łodyga fasolki ze starej baśni, a gdzie skóra się nadrywała, z rany wypływała złota ciecz. Loki podobne do skrawków białego metalu wyrosły z

jej głowy, otaczając twarz. A z pleców wychyliły się skrzydła – ogromne, większe niż jakiegokolwiek ptaka. Myślała sobie, że powinna się bać. Spoglądając w dół, ujrzała Nocnych Łowców obserwujących ją z otwartymi ustami. Cały pokój był wypełniony światłem, światłem pochodzącym od niej. Stała się Ithurielem. Boży ogień anielski przepływał przez nią, wypalając jej oczy. Lecz Tessa czuła tylko nieugięty spokój. Miała teraz 20 stóp wysokości. Stała twarzą w twarz z Mortmainem, który zamarł w przerażeniu, zaciskając dłonie na poręczy galerii, aż zbielały mu kostki. Mechaniczny Anioł był w końcu prezentem dla mojej mamy właśnie od niego. Z pewnością nie wyobrażał sobie, że zostanie użyty do takiego celu. - To jest niemożliwe – wychrypiał. - Niemożliwe... Uwięziłeś anioła z Nieba, powiedziała Tessa, chociaż czuła się jakby to nie jej głos mówił, ale Ithuriel komunikował się przez jej ciało. Słowa odbijały się od ścian umysłu Tessy niczym gong. Luźno zastanawiała się, czy jej serce biło – czy anioły mają serca? Czy to ją zabije? Nawet jeśli, było warto. Próbowałeś stworzyć życie. A życie to sprawa boska. A Niebo nie obnosi się łagodnie z uzurpatorami. Mortmain próbował uciekać. Ale był taki wolny, wszyscy ludzie są powolni. Tessa wyciągnęła swoją rękę, dłoń Ithuriela, i zacisnęła go na jego ciele, unosząc go nad ziemię. Krzyczał, kiedy uścisk anioła zaczął go palić. Wił się z bólu, jego ciało się paliło, kiedy Tessa mocniej zacisnęła dłoń, krusząc go do miazgi czerwonej krwi i białych kości. Otworzyła rękę. Ciało Mortmaina spadło, roztrzaskując się o ziemię pośród jego własnych automatów. Nastąpił przenikliwy skrzek metalu niczym przy walącym się budynku, kiedy roboty zaczęły upadać jeden za drugim, lądując na podłodze bez życia, które podtrzymywał w nich tylko Magister. Był to ogród metalowych kwiatów, wysuszonych i umierających ze stojącymi na środku Nocnymi łowcami, którzy spoglądali na siebie zdziwieni. Wtedy Tessa zdała sobie sprawę, że miała serce, które zabiło z radości, że byli żywi i bezpieczni. Jednak kiedy wyciągnęła do nich swoje złote ręce – jedną z nich miała umazaną szkarłatem, krew Mortmaina mieszała się ze złotą posoką Ithuriela – odsunęli się od otaczającego ją blasku. Nie, nie, chciała powiedzieć, nigdy bym was nie skrzywdziła, ale słowa nie chciały płynąć. Nie mogła mówić, oparzenia były zbyt wielkie. Walczyła, by wrócić do siebie, by Zmienić się z powrotem w Tessę, ale zgubiła się w blasku płomieni, jak gdyby wpadła w środek słońca. Fala ogromnego, palącego bólu przeszła przez jej ciało i poczuła, jak spada. Mechaniczny aniołek był niczym rozgrzane do czerwoności lina wokół jej szyi. Proszę, pomyślała, ale widziała tylko ogień i płomienie, więc opadła bez zmysłów w stronę światła.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Firefly Korekta: Domi

Rozdział 22

Ryk grzmotu ,,Gdy ryk grzmotu zagrzmi, Dusze mogą oddzielić się od ciała, ale nie my Jeden od drugiego.'' — Algernon Charles Swinburne, ,,Laus Veneris”

Mechaniczne kreatury szponami wyciągnęły Tessę z mgły. Ogień biegł przez jej żyły, a gdy spojrzała w dół, zobaczyła, że jej skóra była popękana i pokryta pęcherzami, pościel owinięta wokół jej ramion przesiąknięta była złotą posoką. Zobaczyła nieskończone pola Raju, niebo tonące w ogniu, którego blask mógłby oślepić każdego człowieka. Zobaczyła srebrne chmury z krawędziami ostrymi jak brzytwa i poczuła lodowatą pustkę wypełniającą serca aniołów. - Tessa. - To był Will; wszędzie poznałaby jego głos. - Tessa, obudź się, obudź się. Tessa, proszę. Słyszała ból w jego głosie i chciała go ukoić, lecz gdy uniosła ramiona, ogień buchnął i zwęglił jej palce. Tessa rzuciła się na łóżku, odurzona gorączką i koszmarami. Pościel zwinęła się wokół niej, ona sama była pokryta potem, włosy przykleiły się do jej skroni. Jej zawsze blada skóra była teraz niemal przezroczysta, widać było pod nią siateczkę żył i kształt kości. Mechaniczny Anioł zwisał z jej szyi, a za każdym razem, gdy chciały go złapać, zaczynała krzyczeć stłumionym głosem, jakby sam jego dotyk sprawiał jej ból. - Bardzo cierpi. - Charlotte zanurzyła kawałek materiału w zimnej wodzie i przyłożyła go do rozpalonego czoła Tessy. Dziewczyna wydała z siebie cichy odgłos protestu, ale nie odepchnęła ręki Charlotte. Charlotte mogłaby pomyśleć, że to z powodu ulgi, jaką przynosił jej zimny materiał, ale prawda była taka, że Tessa była zbyt wyczerpana, by to zrobić. - Nie ma już nic, co moglibyśmy zrobić? Anielski ogień opuszcza jej ciało, powiedział Brat Enoch stojący przy Charlotte swoim strasznym, wielokierunkowym szeptem.

- Ale przeżyje? Przeżyła już tak wiele – głos Cichego Brata brzmiał ponuro. Ogień powinien był ją zabić. Zabiłby każdego zwykłego człowieka. Ale ona jest częściowo Nocnym Łowcą, częściowo demonem i była chroniona przez anioła, którego ogień ją zajął. Ochronił ją, nawet jeśli w tych ostatnich chwilach jego cielesna forma została spalona. Charlotte nic nie mogła poradzić na to, że pamiętała okrągły pokój w Cadair Idris, Tessę idącą do przodu i Zmieniającą się w płonącą dziewczynę, świecącą niczym kolumna ognia, której włosy przemieniły się w iskrzące kosmyki. Światło bijące od niej oślepiało i przerażało. Kucała na podłodze obok ciała Henry’ego. Charlotte zastanawiała się w jaki sposób, nawet taka istota jak anioł, może tak płonąć i nie umrzeć. Gdy anioł opuścił Tessę, ta upadła, jej ubrania wisiały na niej w strzępach, a skóra była niczym wypalona przez znaki. Część Nocnych Łowców rzuciła się w jej stronę pomiędzy zgniecione automaty, Charlotte pamiętała to wszystko jak przez mgłę – sceny oglądane przez pryzmat troski o Henry’ego; Will niosący Tessę w ramionach, Magister starający się ich tam zamknąć, trzaśnięcie drzwi, gdy ścigali go korytarzem, niebieski ogień Magnusa, oświetlający im drogę ucieczki. Otwarcie drugiego Portalu. Więcej Cichych Braci czekających na nich w Instytucie, ręce i twarze pokryte bliznami, zamknięcie go, kiedy znaleźli się tam z Henry’m i Tessą. Will skierował się do Jem’a, był wyraźnie poruszony. Zatroskany o swojego parabatai. - James - powiedział. - Wiedziałeś… co by jej zrobili… gdyby żyła… Lecz Brat Enoch wszedł pomiędzy nich. Jego imię to nie James Carstairs, powiedział. Teraz to Brat Zachariasz. Will spojrzał na niego wymownie i odsunął jego rękę. - Pozwól mi z nim porozmawiać. Lecz Jem jedynie się odwrócił i odszedł od nich, od Instytutu, zostawiając Willa patrzącego na jego pełne zrezygnowania odejście i na Charlotte pamiętającą dzień, w którym się poznali: Naprawdę umierasz? Przykro mi. To był Will, ciągle wyglądał na oszołomionego i pozbawionego nadziei, kiedy z wahaniem wyjaśniał wszystkim historię Tessy: znaczenie mechanicznego anioła, opowieść o chorowitym losie Starkweather’ów i nieortodoksyjny28 sposób przeznaczenia Tessy. Aloysius miał rację, zorientowała się Charlotte. Tessa była jego prawnuczką. Potomkiem, o którym nigdy się nie dowie, bo zginął w czasie rzezi Rady. Charlotte nie mogła pozbyć się widoku otwierających się drzwi do Sali Obrad i wlewających się tam automatów. Rady nie musiały być nieuzbrojone, lecz nie były też przygotowane do walki. Większość Nocnych Łowców nie zmierzyło się z automatami. Nawet samo wyobrażenie tej rzezi ją zmroziło. Została przytłoczona ogromem strat poniesionych przez świat Nocnych Łowców, choć byłyby one 28

Żyjący według kultury i tradycji, mocno w niej zakorzeniony.

znacznie większe, gdyby nie poświęcenie Tessy. Wszystkie automaty upadły w chwili śmierci Mortmaina, nawet te w pokoju Rady; choć nie obyło się bez ofiar - w tym śmierci Konsula. - Częściowo demon i częściowo Nocny Łowca - wymamrotała Charlotte patrząc w dół na Tessę. - Czym ją to czyni? Krew Nephilim jest dominująca. Nowy rodzaj Nocnego Łowcy. Nowe, nie zawsze oznacza złe, Charlotte. To z powodu krwi Nephilim pozwolili sobie na nałożenie run uzdrawiających na Tessie, lecz po chwili zatopiły się w jej skórze i zniknęły niczym słowa napisane na wodzie. Charlotte sięgnęła ręką, by dotknąć obojczyka Tessy tam, gdzie została namalowana runa. Jej skóra była gorąca w dotyku. - Jej mechaniczny anioł - zauważyła Charlotte. - Przestał chodzić. Anioł go opuścił. Ithuriel jest wolny, a Tessa nie jest chroniona, jakkolwiek wraz ze śmiercią Magistra, po staniu się Nephilim, będzie raczej bezpieczna. Tak długo, jak nie będzie się starała znowu przemienić w anioła. To na pewno mogłoby ją zabić. - Istnieją inne niebezpieczeństwa. My wszyscy musimy stawiać czoła niebezpieczeństwom, powiedział Brat Enoch. To był ten sam chłód, niewzruszony mentalny głos, który powiedział jej, że Henry przeżyje, ale już nigdy nie będzie chodził. Tessa rzucała się na łóżku, krzycząc głośno. Miała wysuszone gardło. W jej śnie podczas bitwy, wykrzykiwała imiona. Wołała Nate’a i swoją ciotkę, i Charlotte. - Jem - wyszeptała teraz, chwytając niespokojnie za kocyk. Charlotte odwróciła się od Brata Enocha, kiedy ponownie sięgnęła po kompres, by go zwilżyć w zimnej wodzie i położyć na czole Tessy. Wiedziała, że nie powinna o to pytać. Jeszcze nie… - Jak się czuje? Nasz Jem? Czy on… przystosowuje się do Cichych Braci? Poczuła uraz Enocha. Wiesz, że nie mogę ci tego powiedzieć. To nie jest już wasz Jem. Teraz to Brat Zachariasz. Musisz o nim zapomnieć. - Zapomnieć o nim? Nie mogę o nim zapomnieć - powiedziała Charlotte. - On nie jest jak inni twoi Bracia, Enochu, wiesz o tym. Rytuał zostania Cichym Bratem jest naszym najgłębszym sekretem. - Nie pytam o rytuały - odpowiedziała Charlotte. - Ale wiem, że większość Cichych Braci przed wejściem do Bractwa zrywa wszelkie więzi z ich śmiertelnym życiem, a James nie mógł tego zrobić. Nadal ma coś, co trzyma go w na świecie. Spojrzała w dół na Tessę, jej powieki drżały, gdy oddychała ciężko. – Jeśli jedna osoba łączy drugą z tym światem, może to im obojgu zaszkodzić, jeśli prawidłowo się nie pożegnają.

*** ,,Ona nadchodzi, moja, moja słodka; Czy kiedykolwiek tak przestronne bieżnika, Moje serce usłyszy ją i zabije, Gdyby ziemia w ziemistym łóżku; Mój kurz usłyszy ją i pokaże, Gdybym leżał w wieku zmarłych; Czy się zacznie i zadrży pod jej stopami, A kwiat w kolorze fioletowym i czerwonym.” - Och, na litość boską - powiedział Henry z irytacją, podciągając poplamione tuszem rękawy szlafroka. - Nie można przeczytać czegoś mniej przygnębiającego? Czegoś z dobrą bitwą w tle? -To Tennyson - wytłumaczył Will, przysuwając swoje nogi bliżej ognia. Byli w salonie, krzesło Henry’ego stało w pobliżu ogniska, a on sam siedział z otwartym na kolanach szkicownikiem. Nadal był blady, od czasu bitwy w Cadair Idris powoli jego twarz zaczęła nabierać kolorów. - To poprawi kondycję twojego umysłu. Zanim Henry zdążył odpowiedzieć, drzwi się otworzyły i weszła przez nie Charlotte. Wyglądała na zmęczoną, poszarpane koronki zwisały z krawędzi jej przesiąkniętej wodą sukni. Will natychmiast odłożył książkę, a Henry spojrzał na żonę pytająco znad szkicownika. Charlotte z kolei popatrzyła ze zdziwieniem na jednego i drugiego, zauważając książkę na stoliku, leżącą przy srebrnym serwisie do herbaty. - Czytałeś Henry’emu, Will? - Tak, nieco okropną rzecz, pełną poezji. - Henry trzymał pióro w jednej ręce, a wokół jego nóg porozrzucane były papiery. Henry wykazał się ogromnym męstwem, gdy się okazało, że nawet Cisi Bracia nie są w stanie mu pomóc odzyskać władzy w nogach. I to jego przekonanie, że musi zbudować sobie krzesło, takie jak ma Beth, tylko na kółkach, które sam może napędzać oraz z kilkoma innymi udogodnieniami. Postanowił, że będzie w stanie sam poruszać się po schodach, w górę i w dół, więc mógł zabrać z pracowni swoje wynalazki. Przez całą godzinę bazgrał na krześle jakieś wzory. Will czytał mu w tym czasie „Maud”, lecz poezja nie znajdowała się w obszarze jego zainteresowań. - Cóż, jesteś zwolniony z czytania, Will i Henry, jesteś zwolniony z poezji. powiedziała Charlotte. - Jeśli chcesz, kochanie, mogę zebrać twoje notatki… Pochyliła się i sięgnęła za fotel, pomagając zgarnąć jego rozrzucone papiery w jedną stertę. Wziął ją za rękę, kiedy się przesunął i spojrzał na nią – z takim

zaufaniem i adoracją, że Will czuł się, jakby małe noże robiły nacięcia na jego skórze. To nie tak, żeby żałował Charlotte i Henry’emu ich szczęścia - był daleki od tego. Ale nie mógł nic poradzić na to, że myślał o Tessie. Z nadzieją, że nie dbał o coś, by później to zniszczyć. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek na niego tak spojrzała. Nie wydawało mu się. Pracował bardzo ciężko, by zniszczyć jej zaufanie, jednakże wszystko czego chciał, było szansą na jego odbudowanie. Nie mógł już nic na to poradzić, ale strach… Odepchnął ciemne myśli i wstał mówiąc, że idzie zobaczyć Tessę. Zanim zdążył coś powiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi i weszła Sophie, patrząc z przerażeniem w oczach, którego źródła nie znał. Został on wyjaśniony chwilę później, gdy za nią do pokoju wszedł Inkwizytor. Will był przyzwyczajony do oglądania go w ceremonialnych szatach na posiedzeniach Rady, która prawie nie uznaje luźno wyglądających ludzi w szarych płaszczach i ciemnych spodniach. Miał siną bliznę na policzku, której nie było tam wcześniej. - Inkwizytor Whitelaw. - Charlotte wyprostowała się, jej twarz stała przybrała poważny wyraz. - Czemu zawdzięczamy pańską wizytę? - Charlotte - powiedział Inkwizytor i wyciągnął rękę. Wręczył jej list przypieczętowany pieczęcią Rady. - Przyniosłem dla ciebie wiadomość. Charlotte spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Nie można było po prostu wysłać go pocztą? - To list wysokiej wagi. Konieczne jest, abyś go teraz przeczytała. Charlotte powoli wyciągnęła rękę i wzięła go. Następnie zmarszczyła brwi i przeszła przez pokój, aby wziąć otwieracz do listów ze swojego biura. Przy okazji zerkała ukradkiem na Inkwizytora. Mężczyzna zmarszczył brwi patrząc na Charlotte, ignorując Will’a. Nie mógł nic na to poradzić, ale zastanawiał się, czy blizna na policzku Inkwizytora nie była reliktem od Rady za walkę z automatami Mortmaina. Will był przekonany, że umrą, razem, w Cadair Idris, kiedy Tessa zaświeciła pełnią chwały anioła i uderzyła Mortmaina, tak jak piorun uderza w drzewo. To była jedna z najcudowniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widział, ale jego marzenia zostały szybko zastąpione przez grozę, gdy Tessa upadła po Przemianie, krwawiąca i nieprzytomna, jednak próbował ją obudzić. Bliskiemu wyczerpania Magnusowi z pomocą Henry’ego ledwo udało się otworzyć z powrotem Portal do Instytutu i wspomnienie tego było jedynie rozmytą plamą. Wyczerpanie, krew i strach, Cisi Bracia zostali wezwani do opatrywania rannych i przekazania wieści z Rady dotyczących wszystkich, którzy zginęli w walce z Automatami, zniszczonymi po śmierci Mortmaina. I Tessa - milcząca, nieprzytomna, niesiona do swojego pokoju przez Cichych Braci, a on nie mógł za nią iść. Nie będąc ani bratem, ani mężem mógł tylko stać i patrzeć za nią, zaciskając i rozluźniając swoje zakrwawione pięści. Nigdy nie czuł się bardziej bezradny. Chciał znaleźć Jem’a, kogoś z kim mógłby dzielić

swój strach - z jedyną osobą na świecie, która kochała Tessę, tak bardzo jak on. Lecz Jem’a nie było, został z powrotem przeniesiony na zlecenie braci do Cichego Miasta. Odszedł, nawet bez słowa pożegnania. - Lottie - powiedział Henry patrząc w górę na swoją żonę z lękiem i miłością. Lottie, co to jest, coś nie tak?- spojrzała na niego, potem na Inkwizytora. - Nie – zaczęła. - Nie znam odpowiedzi. Jeszcze nie. - Rada nie chce… - urwał, kiedy zauważył Willa. - Chciałbym porozmawiać z tobą na osobności, Charlotte. Wyprostowała się gwałtownie. - Nie będę stąd odsyłać ani Willa, ani Henry’ego. Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie, mrugając ze zdziwieniem. Will wiedział, że Henry patrzył na niego z niepokojem. W wyniku nieporozumienia Charlotte z konsulem i śmierci Rady, wszyscy spodziewali się jakiejś złej wiadomości. Ich przyszłość w Instytucie stała pod znakiem zapytania. Will widział to w drżeniu rąk Charlotte i jej zaciśniętych ustach. Nagle pożałował, że nie było tam Jem’a lub Tessy - kogoś, z kim mógłby porozmawiać, kogo mógłby zapytać, co powinien zrobić dla Charlotte, której zawdzięczał tak wiele. - Wszystko w porządku - powiedział wstając. Chciał zobaczyć Tessę, nawet jeśli ona będzie miała zamknięte oczy, nie rozpozna go. - I tak chciałem już iść. -Will - Charlotte zaprotestowała. - Wszystko w porządku, Charlotte - powiedział Will ponownie i przepchnął się obok Inkwizytora idąc w stronę drzwi. Gdy był na korytarzu, oparł się na chwilę o ścianę, by zebrać myśli. Nie mógł nic poradzić na to, że pamiętał własne słowa Boże, wydawało się milion lat temu, nie było już ani trochę zabawne: Konsul? Wpada w połowie naszego śniadania? Co dalej? Inkwizytor wpadający na herbatę? Jeśli Instytut zostanie odebrany Charlotte ... Jeśli wszyscy stracą dach nad głową ... Jeśli Tessa ... Nie mógł przestać o tym myśleć. Tessa będzie żyć; musi żyć. Kiedy podążył na dół korytarzem, rozmyślał o błękitach, zieleniach i szarościach Walii. Prawdopodobnie mógł tam wrócić razem z Cecily, jeśli Instytut zostałby im odebrany, stworzyć jakieś nowe życie w ich domu rodzinnym na wsi. To nie byłoby życie Nocnych Łowców, ale bez Charlotte, bez Henry’ego, bez Jem’a, albo Tessy, albo Sophie, albo nawet tych nieznośnych Lightwoodów nie chciał być Nocnym Łowcą. Byli jego rodziną, jego skarbem, po prostu innym celem, który przyszedł zbyt późno. - Tessa. Obudź się. Proszę, obudź się. Głos Sophie, przebijający się przez ciemność. Tessa walczyła, próbując zmusić

swoje oczy do otwarcia. Zobaczyła swój pokój w Instytucie, przyjazne meble, odsunięte zasłony, słabe światło rzucające kwadratowe wzory na podłogę. Walczyła, by utrzymać siew tym stanie. To było tak, jakby krótkie okresy jasności przeplatały się między gorączką i koszmarami- nigdy na tyle dużo czasu, aby dotrzeć, porozmawiać. „Sophie”, chciała szeptać, ale z jej suchych ust nie wychodziły słowa. Zobaczyła światło, odciągające od niej świat. Krzyknęła bezgłośnie, kiedy Instytut rozpadł się i rzucił się w ciemność. To był Cyryl, który w końcu powiedział Gabrielowi, że Cecily była w stajni po tym, jak młodszy z braci Lightwood spędził większość dnia szukając jej bezskutecznie, choć miał nadzieję znaleźć ją w Instytucie. Nadszedł zmierzch, a stajnia była zalana ciepłym, żółtym światłem i pachniała końmi. Cecily stała przy boksie Baliosa, opierając głowę o jego szyję. Jej włosy, czarne jak atrament, opadały luźno na jej ramiona. Gdy odwróciła się, by na niego spojrzeć, Gabriel zobaczył czerwony rubin zawieszony na jej szyi. Przez jej twarz przebiegł cień obawy. - Czy coś się stało Willowi? - Willowi? - Gabriel był zaskoczony. - Po prostu myślałam... wyraz twojej twarzy... - westchnęła. - Był taki zrozpaczony przez ostatnie kilka dni. Jakby nie wystarczało to, że Tessa jest chora i ranna i fakt, co się stało z Jemem... - Pokręciła głową. - Próbowałam z nim o tym rozmawiać, ale nic nie powiedział. - Myślę, że teraz rozmawia z Jemem - odpowiedział Gabriel. - Przyznaję, że nie wiem, w jakim stanie jest jego umysł. Jeśli chcesz, mógłbym... - Nie - głos Cecily był cichy. Jej niebieskie oczy były utkwione w czymś w oddali. - Niech rozmawia. Gabriel zrobił kilka kroków do przodu. Miękkie, żółte światło lampy u stóp Cecily rzucało słabą poświatę na jej skórę. Nie miała rękawiczek i jej ręce wydawały się strasznie blade na tle czarnej, końskiej sierści. - Ja... - zaczął. - Wydaje się, że bardzo polubiłaś tego konia. Przeklął cicho samego siebie. Pamiętał, jak raz ojciec mówił mu, że kobiety delikatna płeć - lubią zaloty z uroczymi słówkami i zwięzłymi zwrotami. Nie był pewien, czym są zwięzłe zwroty, ale był pewien, że "Wydaje się, że bardzo polubiłaś tego konia" nie był jednym z nich. Zdawało się, że Cecily nie zwraca na to uwagi. Nim odwróciła się do niego, poklepała konia po szyi. - Balios uratował życie mojemu bratu. - Zamierzasz wyjechać? - zapytał nagle Gabriel. Jej oczy się rozszerzyły. - Co to było, panie Lightwood?

- Nie - uniósł ręce do góry. - Nie nazywaj mnie panem Lightwood, proszę. Jesteśmy Nocnymi Łowcami. Dla ciebie jestem Gabrielem. Jej policzki zaróżowiły się. - A więc Gabriel. Dlaczego mnie zapytałeś czy wyjeżdżam? - Przyjechałaś tu, żeby sprowadzić brata do domu - powiedział. - Ale jasne jest, że on nie wróci, prawda? Jest zakochany w Tessie. Zostanie tam, gdzie ona. - Tessa może tu nie zostać - rzuciła Cecily z nieprzeniknionym spojrzeniem. - Myślę, że zostanie. A nawet jeśli nie, to on pójdzie za nią. I Jem... Jem stał się Cichym Bratem. Wciąż jest Nephilim. Jeśli Will ma nadzieję na ponowne spotkanie z nim, co wiem, że nastąpi, zostanie tu. Te wszystkie lata zmieniły go, Cecily. Ma tu rodzinę. - Myślisz, że sama tego nie zauważyłam? Serce Willa jest tutaj, nie w Yorkshire, w domu, w którym nigdy nie mieszkał i z rodzicami, których nie widział od lat. - Więc jeśli on nie wróci do domu... pomyślałem, że ty chciałabyś. - Cóż, moi rodzice nie są sami. Tak. Mogę się domyślać, dlaczego tak pomyślałeś - zawahała się. - Wiesz, oczywiście za kilka lat musiałabym wyjść za mąż i uniezależnić się od rodziców. - Ale mogłabyś z nimi znowu porozmawiać. Zostali wygnani, Cecily. Jeśli tu pozostaniesz, będziesz musiała się od nich odciąć. - Mówisz tak, jakbyś przekonywał mnie, żebym wróciła do domu. - Mówię to, ponieważ obawiam się, że to zrobisz. - Słowa padły z jego ust, nim zdążył pomyśleć; mógł tylko patrzeć na nią ze wstydem zalewającym mu twarz. Zrobiła krok w jego stronę. Jej oczy wpatrzone w niego były szeroko otwarte. Zastanawiał się, kiedy przestały kojarzyć mu się one z oczami Willa; były tylko oczami Cecily, o niebieskim odcieniu, który należał tylko do niej. - Kiedy tu przyjechałam - zaczęła. - Myślałam, że Nocni Łowcy są potworami. Myślałam, że muszę ratować mojego brata. Myślałam, że wrócimy razem do domu, a moi rodzice będą z nas dumni. Że nasza rodzina znowu będzie razem. Ale wtedy zdałam sobie sprawę... Ty pomogłeś mi zrozumieć... - Ja ci pomogłem? Jak? - Twój ojciec nie dawał ci wyboru - powiedziała. - Żądał, abyś robił to, co on chciał. I to podzieliło twoją rodzinę. Ale mój ojciec postanowił opuścić Nefilim i poślubić moją matkę. To był jego wybór, tak samo jak pozostanie z Nocnymi Łowcami jest decyzją Willa. Wybieranie między miłością i wojną: oba wybory są odważne, każdy na swój sposób. I nie sądzę, by rodzice mieli żal do Willa o jego decyzję. Najważniejsze dla nich jest to, aby był szczęśliwy. - Ale co z tobą? - spytał Gabriel. Stali bardzo blisko siebie, prawie się dotykali.

- To jest twoja decyzja, którą musisz teraz podjąć: zostać lub odejść. - Zostanę - powiedziała Cecily. - Wybieram wojnę. Gabriel wypuścił powietrze z płuc. Nawet nie wiedział, że wstrzymywał oddech. - Zostawisz swój dom? - Stary dom w Yorkshire? - zapytała. - To jest Londyn. - I pozostawisz to, co jest ci znane? - To, co znam jest nudne. - I poświęcisz możliwość widywania się z rodzicami? To jest niezgodne z Prawem... Uśmiechnęła się lekko. - Każdy łamie Prawo. - Cecy - szepnął i pokonał niewielką odległość między nimi, po czym ją pocałował - oparł niewygodnie ręce na jej ramionach, ale potem przesunął je po sztywnym materiale sukni i wplótł w jej miękkie włosy. Na początku zesztywniała z zaskoczenia, gdy rozchylił jej usta, smakując ich słodyczy. Kiedy odsunęła się od niego, poczuł lekkie zawroty głowy. - Cecy? – powtórzył zachrypniętym głosem. - Pięć - powiedziała. Jej usta i policzki były zaczerwienione, ale wzrok miała pewny. - Pięć? - powtórzył tępo. - Moja ocena - odpowiedziała i uśmiechnęła się do niego. - Masz jakieś umiejętności i technikę, ale wymagają one pracy, choć z pewnością jesteś utalentowany. Jedyne, czego potrzebujesz, to praktyka. - A ty jesteś gotowa być moją nauczycielką? - Byłabym szczerze obrażona, gdybyś wybrał inną - powiedziała i stanęła na palcach, by pocałować go ponownie. *** Gdy Will przyszedł do pokoju Tessy, Sophie siedziała przy jej łóżku, mrucząc coś cicho. Odwróciła się w jego stronę, kiedy zamknął a sobą drzwi. Usta miała zaciśnięte i wyglądała na zmartwioną. - Co z nią? - zapytał Will, wciskając ręce do kieszeni. Patrzenie na Tessę w takim stanie bolało, jakby ktoś wsadzał mu drzazgi pod żebra i kopał w jego serce. Sophie zaplotła długie, brązowe włosy Tessy tak, żeby nie plątały się, gdy potrząsała niespokojnie głową na poduszkach. Oddychała szybko, jej klatka piersiowa opadała i unosiła się gwałtownie, oczy wyraźnie poruszały się pod jej powiekami. Zastanawiał

się, o czym śniła. - To samo - Sophie wstała z wdziękiem, ustępując mu krzesła przy łóżku. Wciąż woła. - Kogoś konkretnego? - zapytał Will i zrobiło mu się głupio, że o to zapytał. Z pewnością jego motywy były śmiesznie oczywiste. Sophie nie patrzyła na niego. - Brata - powiedziała. - Jeżeli chce pan spędzić z nią chwilę sam na sam... - Tak, proszę, Sophie. Zatrzymała się przy drzwiach. - Paniczu Williamie - zwróciła się do niego. Spojrzał na nią, gdy usiadł na krześle. - Przepraszam za to, jak źle o panu mówiłam przez te wszystkie lat powiedziała Sophie. - Teraz rozumiem , że robił pan to, co każdy by zrobił. Dla naszego dobra. Will wyciągnął rękę i położył ją na dłoni Tessy, która skubała gorączkowo koc. - Dziękuję - odpowiedział, nie patrząc na Sophie; po chwili usłyszał, jak cicho zamyka za sobą drzwi. Spojrzał na Tessę. Milczała, jej powieki trzepotały, gdy oddychała. Cienie pod oczami były ciemnoniebieskie, widział cienkie żyły na jej skroniach i nadgarstkach. Gdy przypomniał sobie, jak jaśniała w chwale, nie mógł uwierzyć, że jest tak delikatna jak w tym momencie. Dłoń, którą trzymał, była gorąca, a gdy dotknął jej policzka, poczuł jak jej skóra wręcz parzy. - Tess - wyszeptał. - W piekle jest zimno. Pamiętasz, kiedy mi to powiedziałaś? Byliśmy wtedy w piwnicy Mrocznego Domu. Każda inna osoba by panikowała, ale ty byłaś spokojna, jak guwernantka, mówiąc mi, że Piekło jest skute lodem. Jeżeli to ogień Nieba mi cię odbierze, będzie to okrutna ironia. Odetchnęła ciężko i przez chwilę jego serce biło jak szalone - czy usłyszała go? Ale jej oczy były nadal zamknięte. Jego dłoń zacisnęła się na jej. - Wróć - powiedział. - Wróć do mnie, Tessa. Henry powiedział, że być może, gdy zetknęłaś się z duszą anioła, zaczęłaś marzyć o Niebie, zastępach aniołów i płonących kwiatach. Może jesteś w tym śnie szczęśliwa. Ale mówię to z czystego egoizmu. Wróć do mnie. Bo nie mogę stracić całego mojego serca. Jej głowa powoli przekręciła się w jego stronę, rozchyliła usta, jakby chciała coś powiedzieć. Pochylił nad nią głowę, jego serce łomotało w piersi. - Jem? - spytała. Zamarł w bezruchu, nadal ściskając jej dłoń. Mrugała szybko, a jej oczy były szare jak niebo przed deszczem, jak szare wzgórza Walii. Miały kolor łez.

Spojrzała na niego, przez niego, jakby go w ogóle nie widziała. - Jem - powtórzyła. - Jem, tak mi przykro. To wszystko moja wina. Will pochylił się jeszcze bardziej. Nie mógł się powstrzymać. Mówiła składnie, po raz pierwszy od kilku dni. Nawet, jeśli nie zwracała się do niego. - To nie twoja wina - odpowiedział. Zacisnęła gorącą rękę na jego dłoni; wydawało się, jakby każdy jej palec płonął. - Jest - powiedziała. - To przeze mnie Mortmain odebrał ci yin fen. To przeze mnie wszyscy byli w niebezpieczeństwie. Tak bardzo cię kochałam i przez to skróciłam twoje życie. Will wziął urywany oddech. Odłamek lodu wbił się w jego serce i czuł, jakby nie mógł oddychać. To nie była zazdrość, ale smutek – wiedział, że już wcześniej go czuł. Pomyślał o Cartonie Sydneyu. Pamiętaj teraz i później, że jest człowiek, który oddałby życie, by utrzymać przy życiu osobę, którą kochasz. Tak, zrobiłby to dla Tessy - umarł i zachował dla niej kogoś, kogo potrzebuje - a Jem zrobiłby to też dla niego, lub dla Tessy, ona też, pomyślał, dla nich obydwojga. To była niezrozumiała plątanina, wśród ich trójki, ale było pewnie to, że nie brakowało miłości między nimi. Jestem dość silny, by to zrobić, powiedział sobie, podnosząc delikatnie jej dłoń. - Życie nie polega tylko na walce o przetrwanie – powiedział. – Jest jeszcze szczęście. Znasz swojego James’a, Tessa. Wiesz, że wybrałby miłość zamiast tych wszystkich jego długich lat życia. Lecz głowa Tessy jedynie opadła niespokojnie na poduszkę. - Gdzie jesteś, James? Szukałam cię w ciemności, lecz nie mogłam cię znaleźć. Jesteś moim celem; powinniśmy być zobowiązani względem siebie przez więź, której nie można zerwać. A kiedy umierałeś, nie było mnie przy tobie, nigdy się z tobą nie pożegnałam. - W jakiej ciemności? Tessa, gdzie jesteś? – Will chwycił jej dłoń. – Wskaż mi drogę, bym cię znalazł. Tessa nagle wygięła się w łuk powstrzymując jego rękę. - Przepraszam! – wydyszała. – Jem… tak mi przykro… Krzywdziłam cię… Potwornie cie krzywdziłam… - Tessa! – Will podniósł się na nogi, lecz Tessa już opadła bezwładnie na materac, ciężko oddychając. Nie mógł nic na to poradzić. Zawołał Charlotte jakby był małym dzieckiem, które właśnie obudziło się z koszmaru. On nigdy nie pozwolił sobie krzyczeć, kiedy był dzieckiem, budząc się w obcym Instytucie z tęsknotą za pocieszeniem, lecz wiedział, że nie przyjąłby go. Charlotte już biegła przez Instytut jak zawsze, kiedy ją wołał. Wpadła do pomieszczenia przerażona i bez tchu; skierowała wzrok na Tessę leżącą na łóżku i

Willa trzymającego jej dłoń. I wtedy Will ujrzał, jak przerażenie opuszcza jej twarz, zastąpione przez cichy żal. - Will… Will delikatnie wyjął swoją dłoń z uścisku Tessy, zwracając się w stronę drzwi. - Charlotte – powiedział. – Nigdy nie prosiłem cię, żebyś użyła swojej pozycji jako głowy Instytutu żeby mi pomóc… - Moja pozycja nie może uzdrowić Tessy. - Może. Musisz tylko przyprowadzić tu Jema. - Nie mogę tego wymagać – powiedziała Charlotte. – Jem dopiero co zaczął swoją służbę w Cichym Mieście. Nowicjusze nie rezygnują z tego wszystkiego już w pierwszym roku… - Przybył na bitwę. Charlotte odsunęła z twarzy zbłąkany lok. Czasem wyglądała niezwykle młodo, tak jak teraz, lecz wcześniej, rozmawiając z Inkwizytorem w bawialni już się taka nie wydawała. - To był wybór Brata Enocha. Pewność sprawiła, że Will się wyprostował. Przez te wszystkie lata wątpił w to, co ma w sercu. Lecz teraz nie miał co do tego wątpliwości. - Tessa potrzebuje Jema – powiedział. – Znam Prawo. Wiem, że nie może wrócić do domu, ale… Cisi Bracia mają za zadanie zerwać każdą więź, która ich łączy ze śmiertelnym światem zanim dołączą do Bractwa. To też jest Prawo. Więź pomiędzy Tessą a Jemem nie została zerwana. Jak Tessa może powrócić do świata żywych, kiedy nie może zobaczyć Jema ten ostatni raz? Charlotte długo nie odpowiadała. Na jej twarzy był cień, którego Will nie mógł określić. Z pewnością tego chciała, dla Jema, dla Tessy, dla nich obojga. - Dobrze – odpowiedziała w końcu. – Zobaczę, co da się zrobić. ,,Sięgnęła

w dół by wypić Z czystego źródła, które płynie, I tam dostrzegła krew swojego ukochanego, Płynącą w dół wraz ze strumieniem. ,Wytrzymaj, wytrzymaj, Lordzie Williamie' - rzekła, ,Lecz obawiam się, żeś zabity': ,To nic, że twoje ubrania są zabarwione szkarłatem, Który skrzy się w dole strumienia”. - Och, na litość boską - mruknęła Sophie, gdy mijała kuchnię. Czy Bridget naprawdę była taka schorzała w jej wszystkich piosenkach i czy używała w nich wszystkich imienia Willa? Jakby ten biedny chłopak nie przeszedł wystarczająco... Cień zmaterializował się z ciemności.

- Sophie? Dziewczyna krzyknęła i prawie upuściła szczotę do dywanu. Światło magiczne rozbłysło w ciemnym korytarzu i zobaczyła znajome szaro-brązowe oczy. - Gideon! - wykrzyknęła. - Na niebiosa, powyżej nas, prawie przestraszyłaś mnie na śmierć. Spojrzał na nią przepraszająco. - Przepraszam. Chciałem Ci jedynie życzyć, byś miała dobrą noc - i uśmiechałaś się, gdy szłaś. Myślałem, że... - Myślałam o panie Willu - powiedziała, a następnie uśmiechnęła się na jego przerażony wyraz twarzy. - Rok temu, jeżeli ktoś powiedziałby mi, że ktoś go dręczy, byłabym zachwycona, ale teraz rozumiem go. To wszystko. Spojrzał na nią ze zrozumieniem. - Też go teraz rozumiem. Każdego dnia, gdy Tessa się nie budzi, można zobaczyć jak życie uchodzi z niego. - Jeżeli Pan Jem byłby tutaj... - westchnęła Sophie. - Ale nie ma go. - Jest teraz wielu, bez których musimy nauczyć się żyć wśród tych dni. Gideon dotknął jej policzka palcami. Były one szorstkie i stwardniałe. Nie takie jak palce dżentelmena. Sophie uśmiechnęła się do niego. - Nie patrzyłaś na mnie w trakcie kolacji - powiedział, zniżając głos. To była prawda. Kolacja przebiegła szybko - z zimnym, pieczonym kurczakiem i ziemniakami. Nikt nie wydawał się mieć apetyt, poza Gabrielem i Cecily, którzy jedli tak, jakby spędzili cały dzień trenując. A zapewne tak było. - Byłam zaniepokojona Panią Branwell - wyznała Sophie. - Tak martwiła się o Pana Branwell'a i o Tessę. Ona marnieje, a dziecko... - Przygryzła wargę. - Martwię się - powiedziała ponownie. Nie mogła pozwolić sobie na powiedzenie więcej. To było ciężkie, stracić powściągliwość bycia sługą, nawet jeśli została zaangażowana do stania się Nocnym Łowcą. - Masz wrażliwe serce - powiedział Gideon, przesuwając palcami po jej policzku do ust, co było jak delikatny pocałunek. Następnie się cofnął. - Wiedziałem Charlotte samą w bawialni, parę chwil temu. Może powinnaś porozmawiać z nią o twoim niepokoju? - Nie mogę... - Sophie - zaczął Gideon - Nie jesteś tylko pokojówką Charlotte; jesteś jej przyjaciółką. Jeżeli będzie chciała z kimś porozmawiać, będziesz to ty. *** W bawialni było chłodno i ciemno. W kominki nie palił się ogień i żadna z

lamp nie była zapalona, by chronić przed płaszczem nocy, która skrywała komnatę w ciemności i cieniu. Sophie zajęło chwilę, by zorientować się, że jednym z tych cieni była Charlotte, mały, ciemny kształt siedzący na krześle przy biurku. - Pani Branwell – odezwała się czując bijące od niej skrępowanie, pomimo zachęcających słów Gideona. Dwa dni temu razem z Charlotte walczyły ramię w ramię w Cadair Idris. Teraz ponownie była służącą, czyszcząc palenisko i odkurzając pokoje przez następne dni służby. Stała z wiadrem węgla w jednej ręce i krzesiwem w kieszeni fartucha. - Przepraszam… nie chciałam pani przeszkadzać. - Nie przeszkadzasz mi, Sophie. To nic ważnego. – Głos Charlotte… Sophie nigdy wcześniej nie słyszała, żeby tak brzmiał. Tak cicho, jakby wyrażał porażkę. Sophie postawiła węgiel przy kominku i z wahaniem zbliżyła się do swojej pani. Charlotte siedziała trzymając łokcie na biurku, z twarzą w dłoniach. List leżał na blacie z rozerwaną pieczęcią Rady. Serce Sophie przyspieszyło. Pamiętała, jak Konsul nakazał im jeszcze przed bitwą w Cadair Idris opuścić Instytut. Lecz przecież z pewnością dowiedli, że mieli rację? Na pewno pokonanie Mortmaina cofnęło dekret Konsula, zwłaszcza teraz, kiedy był już martwy? Czy… czy wszystko w porządku, pani? Charlotte bezradnym ruchem ręki wskazała na list. Czując zimno narastające w środku, pospieszyła do biurka i wzięła list do ręki. Pani Branwell Rozważywszy charakter korespondencji, którą wymieniała pani z moim starym przyjacielem Konsulem Waylandem, będzie pani mile zaskoczona otrzymując ten list. Clave będące w sytuacji poszukiwania nowego Konsula zrobiło głosowanie, byśmy wybrali najbardziej odpowiadającego nam kandydata. Dobrze rozumiem, że może być pani usatysfakcjonowana samym prowadzeniem Instytutu i nie życzy sobie pani możliwości zajęcia pozycji jako Konsula, w szczególności zważając na urazy odniesione przez pani męża w dzielnej bitwie przeciwko Magistrowi. Jednakże czuję, że to mój obowiązek, oferując pani tę możliwość, nie tylko dlatego, że jest pani najbardziej pożądaną osobą na stanowisko Konsula, lecz dlatego, że biorąc pod uwagę to, że widziałem, czego pani dokonała myślę, iż byłaby pani jednym z najlepszych Konsulów, którym miałem obowiązek służyć. Z wyrazami największego szacunku, Inkwizytor Whitelaw

- Konsul! - wydyszała Sophie, a papier wymsknął jej się z palców. - Chcą, abyś została Konsulem! - Na to wygląda - głos Charlotte nie wyrażał żadnych uczuć. - Ja... - Sophie szukała słów. Myśl, że Instytut Londyński nie będzie prowadzony przez Charlotte, była straszna. A jednak, stanowisko Konsula było zaszczytne, najwyższym jakie Clave mogło dać, i widząc Charlotte czyniącej ten honor, o którego tak się starała... - Nie ma nikogo kto bardziej zasługuje na to niż ty powiedziała w końcu. - Och, Sophie, nie. To ja byłam tym, kto zdecydował się posłać nas do Cadair Idris. To przeze mnie Henry nie będzie nigdy chodzić. To moja wina. - On nie może ciebie o to obwiniać i nie robi tego. - Nie, nie robi tego, ale mimo to winię siebie. Jak mogę być Konsulem i wysyłać Nocnych Łowców na śmierć? Nie chcę być za to odpowiedzialna. Sophie wzięła dłoń Charlotte w swoją i ścisnęła ją. - Charlotte - zaczęła - To nie tylko wysyłanie Nocnych Łowców do walki; czasami chodzi o to, by ich zatrzymać. Masz serce pełne współczucia i wnikliwy umysł. Prowadziłaś Enklawę przez lata. Oczywiście twoje serce jest złamane przez Pana Branwella, ale bycie Konsulem nie oznacza jedynie odbierania żyć, ale i ocalenie ich. To nie była twoja wina, ale Konsula Waylanda, względem tego ilu Nocnych Łowców umarło z rąk kreatur Mortmaina. Charlotte spojrzała w dół na czerwoną, szorstką od pracy dłoń Sophie i ścisnęła ją. - Sophie - powiedziała. - Kiedy stałaś się tak roztropna? Dziewczyna zarumieniła się. - Nauczyłam się tego od pani. - Och, nie - powiedziała Charlotte. - Przed chwilą nazwałaś mnie Charlotte. Jako przyszły Nocny Łowca, Sophie, będziesz nazywać mnie od teraz po imieniu. Przyjmiemy inną pokojówkę na twoje miejsce, żebyś miała czas na przygotowanie się do Rytuału. - Dziękuje - szepnęła Sophie. - Przyjmiesz ofertę? Staniesz się Konsulem? Charlotte delikatnie uwolniła dłoń dziewczyny i wzięła pióro. - Tak - powiedziała - Ale pod trzema warunkami. - Jakie? - Po pierwsze, że będę głową Clave prowadząc go z Instytutu, tutaj, bez przenoszenia siebie i mojej rodziny do Idrisu - w ciągu kilku pierwszych lat. Nie chcę zostawić tutaj was wszystkich i chcę tu być, by uczyć Willa jak przejąć Instytut po mnie, gdy odejdę. - Will? - spytała ze zdziwieniem Sophie. - Przejąć Instytut?

Charlotte uśmiechnęła się. - Oczywiście – zaczęła. - To mój drugi warunek. - A trzeci? Uśmiech Charlotte zbladł, zastąpiony wyrazem determinacji. - O tym przekonasz się jutro, jeżeli to zostanie zaakceptowane - odpowiedziała i pochyliła głowę, rozpoczynając pisanie.

Drużyna Dobra

Rozdział 23

Od wszelkiego zła ,,Chodź, pozwól nam odejść; twe policzki są blade Bo pół życia zostawiłem za sobą Wydaje się mi, mój przyjaciel bogato ozdobiony Powinienem odejść; moja praca zawiedzie Słyszę to teraz ta dam, ta dam Wieczne pozdrowienie dla zmarłego I rzekł „ Ave, Ave, Ave Adieu, adieu, na wieki wieków.'' —Alfred, Lord Tennyson, ,,Ku pamięci A.H.H.”

Tessa zadrżała. Lodowata woda otaczała ją całkowitą ciemnością. Pomyślała, że może leży na samym dnie wszechświata, gdzie rzeka zapomnienia dzieli świat na dwie części, a może znajdowała się w strumieniu, do którego wpadła po wyskoczeniu z karety Mrocznych Sióstr, a wszystko, co się potem stało było tylko snem. Cadair Idris, Mortmain, mechaniczna armia, ramiona Willa obejmujące ją – poczuła ukłucie winy i smutku, odchyliła się do tyłu, błądząc rękami po omacku w ciemnościach. Poczuła, że w jej żyłach płonie ogień, tysiące małych rozgałęzień przepełnionych agonią. Tessa zaczęła ciężko dyszeć. Poczuła, że coś zimnego obija się o jej zęby, rozchyla jej wargi, a jej usta wypełnił lodowaty kwas. Przełknęła ślinę dławiąc się, aż nagle uczucie ognia zniknęło. Przez jej ciało przebiegł dreszcz. Otworzyła oczy, a obraz wyostrzył się. Pierwszą rzeczą, którą ujrzała były blade, szczupłe dłonie, które odsuwały od jej ust fiolkę – chłód dookoła niej, gorzki posmak na języku – kontury jej pokoju w Instytucie. - Tessa – powiedział znajomy głos. – To sprawi, że będziesz świadoma przez jakiś czas, lecz nie możesz więcej pozwolić sobie zapaść się w świat ciemności i snów. Zesztywniała, nie mając wystarczająco dużo odwagi by spojrzeć. - Jem – wyszeptała.

Rozległ się dźwięk fiolki odstawianej na stolik nocny, a następnie westchnienie. - Tak – powiedział. – Tesso, proszę, czy mogłabyś na mnie spojrzeć? Obróciła się i spojrzała. Wciągnęła głęboko powietrze. To był Jem, ale jednak nie Jem. Miał na sobie pergaminowe szaty Cichych Braci, rozchylone przy szyi i odsłaniające kołnierzyk zwykłej koszuli. Kaptur miał odrzucony na plecy, tak by odsłonić twarz. Mogła zobaczyć zmiany, które w nim zaszły. Nie spostrzegła ich tak wyraźnie w zgiełku i zamieszaniu bitwy w Cadair Idris. Jego delikatne kości policzkowe oszpecone były runami, które zauważyła już wcześniej. Po jednej na każdy policzek, długie ukośnie blizny, które nie przypominały zwykłych run Nocnych Łowców. Jego włosy już nie były srebrne - pociemniały i stały się czarnobrązowe, bez wątpienia był to ich naturalny kolor. Jego rzęsy również stały się czarne. Wyglądały jak cienkie jedwabne nici na tle jego bladej skóry, która nie była już taka blada, jak ją zapamiętała. - Jak to możliwe – wyszeptała. – To, że tutaj jesteś? - Zostałem wezwany z Cichego Miasta przez Radę. - Jego głos również się zmienił. Mówił szeptem, lecz słychać było w nim chłód, którego wcześniej nie było. – Wpływ Charlotte. Dano mi do zrozumienia, że mogę spędzić z tobą godzinę, nie więcej. - Godzinę – powtórzyła Tessa oszołomiona. Podniosła rękę by odrzucić włosy z twarzy. Musiała wyglądać strasznie w pogniecionej koszuli nocnej, z włosami splątanymi w strąki i suchymi, popękanymi ustami. Sięgnęła po mechanicznego anioła, w znajomym, uspakajającym geście, lecz nie było go tam. – Jem, myślałam, że nie żyjesz. - Tak – powiedział, a w jego głosie usłyszała dystans, który przypominał jej góry lodowe, które widziała podczas rejsu z Main, kry dryfujące po lodowatej wodzie. – Przepraszam. Przepraszam, że nie mogłem jakoś… W jakiś sposób ci powiedzieć. - Myślałam, że nie żyjesz – powtórzyła Tessa. – Nie mogę uwierzyć, że jesteś tutaj, prawdziwy. Śniłam o tobie, wciąż i wciąż. Był tam ciemny korytarz, a ty odchodziłeś ode mnie, za każdym razem, gdy cię wołałam, nie mogłeś, nie obróciłeś się by na mnie spojrzeć. Prawdopodobnie to po prostu kolejny sen. - To nie jest sen – Jem podniósł się i stanął przed nią, splótł blade dłonie przed sobą. Nie mogła zapomnieć o tym, jak właśnie w ten sposób oświadczył jej się – stojąc, podczas gdy ona siedziała na łóżku, patrząc na niego z niedowierzaniem, tak jak teraz. Powoli otworzył swoje dłonie, a Tessa ujrzała na nich, tak jak na policzkach, wielkie, czarne runy. Nie była wystarczająco zaznajomiona z Kodeksem, by je rozpoznać, lecz instynktownie wiedziała, że nie są to runy zwykłego Nocnego Łowcy. Czuła bijącą od nich moc. - Powiedziałeś mi, że to niemożliwe – wyszeptała. – Że nie mogłeś stać się Cichym Bratem.

Odwrócił się od niej. Jego sposób poruszania zmienił się, było w nim widać lekki styl Cichych Braci. Było to i piękne i przerażające. Co on robił? Czy nie mógł na nią patrzeć? - Powiedziałem ci to, w co wierzyłem – powiedział, zwrócony twarzą w stronę okna. Na jego profilu zauważyła, że twarz Jema nie była już tak boleśnie wychudła. Jego kości policzkowe nie były już tak wyraźnie zarysowane, a na skroniach nie było już uderzających wgłębień. – I to, co było prawdą. Yin fen w mojej krwi zapobiegał nałożeniu na skórę run Bractwa. – Ze zdziwieniem zauważyła, że jego klatka piersiowa podnosi się rytmicznie i opada pod szatami Cichych Braci. To wydawało się takie ludzkie – potrzeba oddychania. - Każdy wysiłek, który został podjęty, by odzwyczaić mnie od yin fen, prawie mnie zabił. Kiedy przestałem go brać, ponieważ się skończył, czułem się jakby moje ciało rozkładało się od wewnątrz. Pomyślałem, że nie mam już nic więcej do stracenia – głos Jema ocieplił się i zaczął brzmieć jakby był ludzki, jakby zbroja stworzona przez Cichych Braci zaczęła pękać. – Poprosiłem Charlotte by zwołała Cichych Braci i spytała, czy umieszczą na mnie runy Bractwa, w ostatecznym momencie, gdy życie opuszczało moje ciało. Wiedziałem, że runy mogły sprawić, że umierałbym śmiercią przepełnioną agonią, lecz była to jedyna szansa. - Ale powiedziałeś, że nie chcesz zostać Cichym Bratem, że nie chcesz żyć wiecznie. Jem przeszedł przez pokój i zatrzymał się przy toaletce. Pochyli się i wyjął coś małego i błyszczącego z pudełka na biżuterię. Tessa z niedowierzaniem zdała sobie sprawę, że to jej mechaniczny anioł. - Nie działa – stwierdził. Nie mogła odczytać tonu jego głosu, był odległy, gładki i twardy jak kamień. - Jego serce odeszło. Gdy zamieniłam się w anioła, uwolniłam go z mechanicznego więzienia. Nie ma go już w środku. Nie chroni mnie. Jego dłoń zacisnęła się na aniołku. Jego skrzydełka trzeszczały w zaciśniętej pięści Jema. - Musze ci coś powiedzieć – zaczął. – Gdy otrzymałem polecenie Charlotte, by przybyć tutaj, odbyło się to było wbrew mojej woli. - Nie chciałeś mnie zobaczyć? - Nie, nie chciałem byś patrzyła na mnie w sposób, w jaki robisz to teraz. - Jem… - Przełknęła ślinę, czując gorzki smak na języku, który spowodowały jego słowa. Otoczył ja wir wspomnień; ciemność w Cadair Idris, miasteczko w płomieniach, ramiona Willa obejmujące ją – Will. Ale wtedy myślała, że Jem nie żyje. – Jem… - powiedziała znowu. – Kiedy zobaczyłam, że żyjesz – tam pod Cadair Idris, myślałam, że to kłamstwo lub sen. Myślałam, że nie żyjesz, to były najmroczniejsze chwile mojego życia. Uwierz mi, uwierz mi proszę, że naprawdę cieszę się, że cię widzę, a myślałam że już nigdy nie będę mogła. Tylko ja …

Jem odłożył mechanicznego anioła, a Tessa zobaczyła krwawe linie na jego dłoni, w miejscu gdzie skrzydła anioła przecięły mu skórę. - Jestem dla ciebie obcy. Nie jestem człowiekiem. - Dla mnie zawsze będziesz człowiekiem – wyszeptała. – Ale po prostu nie widzę już w tobie mojego dawnego Jema. Zamknął oczy. Tessa była przyzwyczajona do tego, że pod jego powiekami widnieją ciemne cienie. Teraz ich nie było. - Nie miałem wyboru. Zostałaś porwana, a Will w moim imieniu pojechał cię odnaleźć. Nie bałem się śmierci lecz tego, że utracę was oboje. To… to był mój jedyny powód. Pragnąłem żyć, by stanąć do walki. – W jego głosie słychać było coraz więcej emocji. Była w nim pasja, tuż pod przykryciem Cichych Braci. – Wiedziałem co stracę. Dawniej patrzyłaś na mnie rozumiejąc moją muzykę, teraz spoglądasz na mnie jakbyś mnie nie znała, jakbyś nigdy mnie nie kochała. Tessa wysunęła się spod kołdry i stanęła. To był błąd. Poczuła jak jej głowa opada, a kolana uginają się pod nią. Wyciągnęła przed siebie rękę starając się złapać jednej z kolumn łóżka, lecz zamiast nich jej ręka chwyciła się szat Jema. Rzucił się on w jej stronę z wdziękiem charakterystycznym dla Cichych Braci - poruszał się cicho i płynnie jak dym - a następnie objął ją ramionami i przytrzymał. Wciąż była w jego ramionach. Był blisko niej, tak blisko, że powinna czuć ciepło jego ciała, lecz tak się nie stało. Jego zwyczajny zapach przesycony dymem i palonym cukrem zniknął. Czuła jedynie słaby zapach czegoś suchego i zimnego, jak kamień, lub papier. Wyczuwała rytmiczne bicie jego serca i była w stanie dostrzec tętno na jego szyi. Patrzyła na niego w podziwie, zapamiętując wszystkie rysy i wgłębienia na twarzy, blizny na policzkach, szorstki jedwab jego rzęs i łuk jego ust. - Tessa – powiedział i jęknął tak, jakby go uderzyła. Na jego policzkach widać było delikatne rumieńce, jak krew pod śniegiem. – O Boże - dodał i ukrył twarz w zagięciu jej szyi, gdzie zaczynała się krzywizna ramienia. Jego policzek dotykał włosów Tessy. Jego dłonie leżały na jej plecach, tak że przyciskał dziewczynę mocno do siebie. Czuła jak drży. Przez moment była zdezorientowana, przez siłę uczuć, których doznała. Ręce Jamesa tak blisko niej. Prawdopodobnie nie wierzyła, że to naprawdę Jem, do momentu gdy go dotknęła. A teraz był tutaj. Ten, o którym myślała, że nie żyje, trzymając ją, oddychając i żyjąc. - Czujesz to samo – powiedziała. – Lecz wyglądasz inaczej, jesteś inny. Odsunął się od niej, z wielkim wysiłkiem, który spowodował, że przygryzł wargę i napiął mięśnie ramion. Trzymając Tessę delikatnie za ramiona posadził ją na krawędzi łóżka. Kiedy ją puścił zacisnął dłonie w pięści, a następnie cofnął się o krok do tyłu. Mogła zobaczyć jak oddycha i jak przyspiesza mu puls na szyi. - Jestem inny – zaczął cicho. – Zmieniłem się. I nikt nie jest w stanie tego cofnąć. - Ale nie jesteś jeszcze do końca jednym z nich – stwierdziła. – Możesz mówić.. i czuć...

Jem westchnął powoli. Wpatrywał się w kolumnę łóżka, tak jakby skrywała tajemnice wszechświata. - To jest proces. Ciąg rytuałów i procedur. Nie, nie jestem jeszcze do końca Cichym Bratem. Lecz niedługo będę. - Więc yin fen nie zapobiegł temu. - Prawie. Odczuwałem ból, gdy mnie przemieniali. Wielki ból, który prawie mnie zabił. Cisi Bracia zrobili to, co było w ich mocy, lecz nigdy nie będę do końca taki jak oni. – Spojrzał w dół, na ziemię, a rzęsy przysłoniły mu oczy. – Nie będę zupełnie taki jak oni. Będę mniej potężny, ponieważ wciąż są runy, których nie jestem w stanie przyjąć. - Nie mogą po prostu poczekać aż yin fen całkowicie opuści twój organizm? - Tak się nie stanie. Moje ciało zostało zatrzymane w takim stanie, w jakim było, gdy nałożyli pierwszą runę – Wskazał bliznę na policzku. – Z tego powodu istnieją umiejętności, których nie mogę posiąść. O wiele więcej czasu zajmie mi też opanowanie perfekcyjnej mowy i wizji umysłowej. - Czy to oznacza, że nie odbiorą ci oczu i nie zaszyją ust? - Nie wiem. – Jego głos był teraz miękki, prawie taki sam jak głos Jema, którego dawniej znała. Jego policzki były zaczerwienione i Tessa pomyślała o marmurowych kolumnach powoli napełnianych ludzką krwią. – Będę w ich szeregach przez długi czas. Prawdopodobnie przez wieczność. Nie mogę powiedzieć, co się stanie. Przystąpiłem do nich. Mój los jest teraz w ich rękach. - Gdybyśmy mogli cię od nich uwolnić… - Wtedy yin fen, który pozostał we mnie, zacząłby powodować ogromny ból i byłbym taki, jak wcześniej. Uzależniony i umierający. To jest mój wybór, Tesso, wiesz, że drugą alternatywą jest śmierć. Wiesz, że tak jest. Nie chcę cię opuszczać. Nawet wiedząc, że zostanie Cichym Bratem mnie uratuje, walczyłem, jakby to oznaczało zamknięcie w więzieniu. Cisi Braci nie mogą się żenić. Nie mogą mieć parabatai. Mogą mieszkać tylko w Cichym Mieście. Nie mogą się śmiać. Nie mogą grać na skrzypcach. - Och, Jem – powiedziała Tessa. – Może Cisi Bracia nie mogą grać na skrzypcach, ale umarli też nie. Jeśli to jedyny sposób, byś mógł żyć, to w głębi duszy cieszę, choć moje serce jest przepełnione smutkiem. - Znam cię zbyt dobrze, by myśleć, że będziesz się czuła inaczej. - A ja znam cię wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że czujesz się winny. Tylko dlaczego? Przecież nie zrobiłeś nic złego. Pochylił głowę do przodu i oparł czoło na kolumnie łóżka. Zamknął oczy. - To jest właśnie z tego powodu nie chciałem tutaj przyjść. - Ale ja się nie gniewam… - Nie spodziewałem się tego, że będziesz – Jem wybuchnął. To było jak lód

pękający na zamarzniętym wodospadzie, uwalniający potok. – Byliśmy zaręczeni, Tesso. Oświadczyny – propozycja małżeństwa – to obietnica. Obietnica, która mówi o tym, że zawsze będziesz kogoś kochał i się o niego troszczył. Nie chciałem jej złamać. Ale miałem wybór, albo złamię to przyrzeczenie albo umrę. Chciałem poczekać, ożenić się z tobą i żyć z tobą razem przez wiele lat, lecz to nie było możliwe. Zbyt szybko umierałem. Oddałbym to – to wszystko – by być twoim mężem choć przez jeden dzień. Niestety ten dzień nigdy nie nadejdzie. Ty przypominasz mi o wszystkim, co tracę, o życiu, którego nigdy nie będę miał. - Oddać całe swoje życie za jeden dzień bycia moim mężem – to nie jest tego warte – powiedziała Tessa. Jej serce biło głośno w piersi, jak gdyby chciało jej przypomnieć o ramionach Willa obejmujących ją, jego ustach na jej, o wszystkim, co się wydarzyło w jaskiniach w Cadair Idris. Ona nie zasługuje na łagodne wyznania Jema, jego skruchę lud tęsknotę. – Jem, muszę ci coś powiedzieć. Spojrzał na nią. Mogła dostrzec czerń w jego oczach, tuż obok srebrnych nitek. Piękne i zarazem zadziwiające. - To dotyczy Willa. Willa i mnie. - Oni cię kocha – powiedział Jem. – Wiem, że cię kocha. Rozmawialiśmy o tym zanim wyjechał cię szukać. W jego głosie nie słychać już było chłodu, wydawał się wręcz nienaturalnie spokojny. Tessa była w szoku. - Nie wiedziałam, że rozmawialiście ze sobą na ten temat. Will nigdy o tym nie wspominał. - A czy ty kiedykolwiek powiedziałaś mi o jego uczuciach, choć wiedziałaś od dawna? Wszyscy mamy sekrety, których nie chcemy wyjawić, by nie skrzywdzić osób, które nas kochają – usłyszała w jego głosie ostrzegawczą nutę, a może tylko ją sobie wyobraziła? - Nie chcę dłużej trzymać tego przed tobą w sekrecie – powiedziała Tessa. – Myślałam, że nie żyjesz. Will i ja, oboje myśleliśmy. W Cadair Idris … - Czy kochałaś mnie? – przerwał. Wydawało się to dosyć dziwne pytanie, zadał je bez najmniejszego śladu zmieszania lub wrogości i czekał spokojnie na odpowiedź. Spojrzała na niego i przypomniała sobie słowa Woosley’a, jak szepty podczas modlitwy : „Większość ludzi jest szczęśliwa mając jedna wielką miłość w swoim życiu. Ty znalazłaś dwie.” Przez moment Tessa przestała zważać na swoje własne wyznania. - Tak, kochałam cię. Nadal cię kocham. Kocham też Willa. Nie potrafię tego wyjaśnić. Nie wiedziałam tego w momencie, gdy zdecydowałam się wyjść za ciebie za mąż. Kocham cię. Wciąż cię kocham. Nigdy nie kochałam cię mniej, dlatego, że jego też darzyłam uczuciem. Wiem, że to brzmi szalenie, ale jeśli ktokolwiek mógłby

zrozumieć … - Rozumiem – powiedział Jem. – Nie musisz mi już niczego więcej mówić o sobie i Willu. Nic nie sprawiłoby, że przestał kochać którekolwiek z was. Will jest częścią mnie, moją własną duszą i jeśli ja nie jestem w stanie otrzymać twojego serca, nie ma nikogo, kto lepiej czyniłby ten honor. Kiedy odejdę, będziesz musiała pomóc Willowi. To będzie… to będzie dla niego trudne. Tessa spojrzała na jego twarz. Był blady, lecz opanowany. Jego szczęka była zaciśnięta. Co oznaczało jasne przesłanie : Nie mów mi nic więcej. Nie chcę wiedzieć. Niektóre sekrety, pomyślała, lepiej jest wyjawić, a o niektórych lepiej po prostu zapomnieć i ukryć je głęboko, by nie sprawić innym bólu. To dlatego nie powiedziała Willowi, że go kochała, kiedy żadne z nich nie mogło nic na to poradzić. Zamknęła usta i powiedziała po prostu. - Nie wiem jak dam sobie radę bez ciebie. - Zadaję sobie to samo pytanie. Nie chcę cię opuścić. Nie mogę cię opuścić, lecz jeśli zostanę, umrę. - Nie. Nie możesz tu zostać. Nie zostaniesz tutaj, Jem. Obiecaj, że odejdziesz. Odejdziesz, zostaniesz Cichym Bratem i będziesz żył. Powiem ci, że cię nienawidzę, jeśli to sprawi, że uwierzysz mi i odejdziesz. Chce byś żył, nawet jeśli to oznacza, że cię nigdy więcej nie zobaczę. - Zobaczysz mnie – powiedział cicho, podnosząc głowę. – W rzeczywistości jest szansa… Tylko szansa, ale… - Ale co? Przerwał, zawahał się tak, jakby nad czymś intensywnie myślał. - Nic. Nieważne. - Jem. - Zobaczysz mnie ponownie, ale to nie będzie dziać się często. Dopiero zaczynam swoją podróż, jest wiele zasad i kodeksów, którymi kierują się Cisi Bracia. Będę się coraz bardziej oddalał od mojego poprzedniego życia. Nie mogę powiedzieć, jak będę wyglądał, lub jakie blizny będę miał. Nie mogę powiedzieć, jak bardzo będę się różnił. Boję się, że utracę samego siebie i moją muzykę. Boje się, że stanę się czymś innym, nie w pełni człowiekiem. Wiem, że nie będę już twoim Jemem. Tessa mogła jedynie potrząsnąć głową. - Ale Cisi Bracia, oni odwiedzają – współpracują z Nocnymi Łowcami. Dlaczego ty nie … - Nie w trakcie szkolenia. A nawet potem, bardzo rzadko. Widzisz nas kiedy ktoś jest chory lub umiera, gdy rodzi się dziecko, podczas rytuału nakładania pierwszej runy, bądź runy parabatai… Nie pojawiamy się w domach Nocnych Łowców, jeśli nie jesteśmy wezwani.

- W takim razie Charlotte cię wezwie. - Wezwała mnie tutaj, tym razem, wyjątkowo, ale nie może tego robić ciągle. Nocni Łowcy nie mogą wzywać Cichych Braci bez powodu. - Ja nie jestem Nocnym Łowcą – powiedziała Tessa. – Nie naprawdę. Zapadła długa cisza, a on patrzyli się na siebie. Oboje uparci. Oboje nieruchomi. W końcu odezwał się Jem - Pamiętasz, tamtą chwilę, gdy staliśmy razem na Blackfriars Bridge? – zapytał delikatnie, jego oczy były jak noc, czarne ze srebrnymi przebłyskami. - Oczywiście, że pamiętam. - To był moment, w którym po raz pierwszy uświadomiłem sobie, że cię kocham – powiedział Jem. – Obiecam ci coś, Tesso. Każdego roku, jednego dnia spotkam się z tobą na tamtym moście. Przyjdę z Cichego Miasta i spotkam się z tobą , będziemy razem, przez jedną godzinę. Ale nie możesz o tym nikomu powiedzieć. - Godzina rocznie – wyszeptała. – To nie jest dużo – Tessa upomniała samą siebie i wzięła głęboki oddech. – Ale będziesz żył . Będziesz żył i tylko to się liczy. Nie będę odwiedzać twojego grobu. - Nie. Nie przez długi czas – powiedział, a w jego głosie ponownie słychać było dystans. - W takim razie to cud – powiedziała Tessa. - A nikt nie kwestionuje cudów, ani nie narzeka, że idealnie nie spełniają naszych oczekiwań – podniosła rękę do gardła i dotknęła jadeitowego naszyjnika. – Czy mam ci to zwrócić? - Nie – zaprzeczył. – Nie wyjdę już nigdy za nikogo, a nie powinienem zabierać prezentu ślubnego mojej matki do Cichego Miasta – wyciągnął rękę i dotknął dłonią jej twarzy, delikatnie ocierając opuszkami palców o jej policzek. – Kiedy jestem w ciemności, chcę myśleć o tym świetle z tobą – powiedział, wyprostował się i ruszył w stronę drzwi. Pergaminowe szaty Cichych Braci falowały wokół jego nóg, gdy się poruszał, a Tessa patrzyła na niego sparaliżowana. Każde uderzenie jej serca układało się w słowa, których nie była w stanie wypowiedzieć : Żegnaj. Żegnaj. Żegnaj. Jem zatrzymał się przy drzwiach. - Do zobaczenia na Blackfriars Bridge, Tesso. I już go nie było. *** Gdyby Will zamknął oczy, usłyszałby otaczające go dźwięki budzącego się do życia Instytutu, albo przynajmniej wyobraziłby sobie je: Sophie nakrywającą do stołu

na śniadanie, Charlotte i Cyril pomagający Henremu usiąść w jego fotelu, bracia Lightwood wlekący się sennie przez korytarz, Cecily z powątpiewaniem zaglądająca do jego pokoju, jak robiła to już kilka razy z rzędu próbując, choć jej się nie udało, ukryć swój oczywisty niepokój. W pokoju obok, Tessa rozmawiała z Jemem. Wiedział, że Jem tam był, ponieważ powóz Cichych Braci stał na dziedzińcu Instytutu. Mógł go dostrzec z okien sali treningowej. Teraz nie był w stanie o tym myśleć. To on poprosił Charlotte, by wezwała Jema, lecz teraz, kiedy był tak blisko nie mógł, nie był w stanie sobie z tym poradzić. Poszedł w miejsce, w które chodził zawsze, gdy był zmartwiony i próbował zebrać swoje myśli. Teraz stał tam i rzucał nożami w ścianę, tuż przed wschodu słońca. Jego koszula była przesiąknięta potem i kleiła mu się do pleców. Tum. Tum. Tum. Noże uderzały w ścianę, każdy w środek tarczy. Przypomniał sobie, że gdy miał dwanaście lat, trafienie nożem choćby w obręb tarczy wydało mu się nierealne. Jem pomógł mu, nauczył go, jak trzymać ostrze i odpowiednio wymierzyć w cel i rzucić. Ze wszystkich miejsc w Instytucie sala treningowa była najbardziej związana z Jemem – pokój, który kiedyś do niego należał, został pozbawiony wszystkich jego przedmiotów osobistych. Był kolejnym pustym pokojem w Instytucie, czekającym na kolejnego Nocnego Łowcę by w nim zamieszkał. Nawet Church nie chciał tam wchodzić, stawał czasem przed drzwiami i czekał tak, jak robią to koty, lecz nie spał już tak jak kiedyś, na tamtym łóżku. Will zadrżał – w sali treningowej było zimno, w szarym świetle poranka. Ogień w palenisku się wypalił, na podłodze widać było kanciaste cienie rzucane przez wciąż tlący się żar. William mógł zobaczyć, oczyma wyobraźni, dwóch chłopców stojących twarzą zwróconych w stronę płomieni, znajdujących się w tym samym pokoju. Jeden o czarnych włosach, a drugi o włosach tak jasnych jak śnieg. Will uczył Jema jak grać w Écarté29 przy pomocy tali kart, którą zabrali z bawialni. W pewnym momencie po przegranej Will z wściekłością wrzucił swoją część kart do kominka i zafascynowany patrzył jak zaczynają płonąć jedna po drugiej, a w ich błyszczącym białym papierze tworzą się dziury. Jem roześmiał się. - Nie możesz w ten sposób wygrać. - Czasami, to jest jedyny sposób, by wygrać - powiedział Will. - Spalić to wszystko. Podszedł do ściany, by powyrywać tkwiące w niej noże, skrzywił się. Spalić to wszystko. Całe ciało nadal go bolało. Gdy wyciągał ostrza, zauważył na ramionach zielono-niebieskie siniaki, które zostały, pomimo nałożenia Iratze, tak samo jak blizny po bitwie w Cadair Idris, które będzie miał do końca życia. Pomyślał o walczeniu z Jemem ramię w ramię podczas bitwy. Może on nawet tego nie dostrzegł. 29

Gra karciana, podobna do Jokera, w którą gra się w dwie osoby.

To był ostatni raz, kiedy tak walczyli, ostatni raz. Jak gdyby w odpowiedzi na jego myśli na drzwi padł cień. Will spojrzał w górę i prawie upuścił nóż, który trzymał. - Jem – powiedział. – Czy to ty, James? - A kim inny mógłbym być – usłyszał głos Jema. Gdy wszedł do pokoju kaptur jego pergaminowej szaty opadł mu na plecy, a on patrzył prosto na twarz przyjaciela. Jego twarz, oczy, takie znajome. Ale Will zawsze był w stanie wyczuć Jema, jego odejście i przybycie. Fakt, że zaskoczył go swoim przybyciem, było przypomnieniem o zmianach zachodzących w jego parabatai. On już nie jest dłużej twoim parabatai, powiedział głos w jego umyśle. Jem wszedł do pokoju bezgłośnie, tak jak to robili Cisi Bracia i zamknął za sobą drzwi. Will nie ruszył się z miejsca, w którym stał. Wydawało mu się, że nie jest do tego zdolny. Widok Jema w Cadair Idris był dla niego szokiem, wydawało mus się to straszne i niesamowite zarazem. Niesamowite dlatego, że Jem żył, a straszne, ponieważ żył, lecz zmienił się, nie był taki sam. - Ale… – powiedział. – Jesteś tutaj by zobaczyć się z Tessą. Jem spojrzał na niego spokojnie. Jego oczy były szaro czarne, jak łupek z kilkoma smugami obsydianu. - I myślałeś, że nie skorzystam ze sposobności, jakiejkolwiek sposobności, by cię zobaczyć? - Nie wiem, odszedłeś z pola bitwy bez pożegnania. Jem zrobił kilka kroków do przodu, wchodząc głębiej do pokoju. Will poczuł mrowienie wzdłuż kręgosłupa. Było w nim coś dziwnego, czuł to w kościach, coś w sposobie poruszania się. To nie była gracja Nocnych Łowców, Will ćwiczył ją przez lata by dojść do perfekcji. Leczto… to było coś dziwnego, obcego i nowego. Jem musiał zauważyć coś w wyrazie twarzy Willa i się zatrzymał. - Jak mogłem się pożegnać – powiedział. – Z tobą? Will pozwolił nożowi wypaść z dłoni, a on utkwił głęboko w drewnianej podłodze. - Tak jak robią to Nocni Łowcy. Ave atque vale. No zawsze bracie, witaj i żegnaj. - Ale to są słowa wypowiadane, gdy ktoś umrze. Catullus wyszeptał je stojąc nad grobem swojego brata, nieprawdaż? Multas per gentes et multa per aequora vectus advenio has miseras, frater, ad inferias… Will znał te słowa. Przez wiele mórz przeszedłem, by bok twego smutnego grobu zasiąść i ostatni prezent dać zmarłemu. Na wieki wieków bracie. Na wieki wieków, żegnaj. - Ty zapamiętałeś wiersz po łacinie. Zawsze byłeś tym, który zapamiętywał muzykę i dźwięki, a nie słowa… - przerwał i zaśmiał się krótko. – Nie szkodzi. Rytuały przeprowadzone przez Bractwo musiały to zmienić – obrócił się, przeszedł

kilka kroków i stanął twarzą w twarz z Jemem. – Twoje skrzypce są w pokoju muzycznym. Myślałem, że będziesz chciał je ze sobą zabrać. Tak ci na nich zależało… - Nie możemy zabierać do Cichego Miasta nic, oprócz naszych ciał i umysłów – powiedział Jem. – Zostawię te skrzypce tutaj, może jakiś Nocny Łowca, który przybędzie w przyszłości będzie chciał na nich grać. - Więc nie zostawisz ich dla mnie. - Byłbym zaszczycony, gdybyś je wziął i się nimi zaopiekował. Ale tobie zostawiłem coś innego. W twoim pokoju jest moja szkatułka na yin fen. Myślałem, że chciałbyś ją zatrzymać. - To trochę okrutny prezent – zauważył Will. – To będzie przypominać … o tym, co mi ciebie odebrało, o tym co sprawiło ci cierpienie. Będzie przypominać o tym, czego szukałem, a nie mogłem znaleźć. O tym, jak zawiodłem. - Tak się nie stanie – powiedział Jem, który jak zawsze rozumiał Willa bez konieczności wyjaśniania. – To nie zawsze było miejsce, w którym trzymałem moje narkotyki. Należało kiedyś do mojej matki. Kwan yin jest boginią umieszczoną na wieczku. Mówi się, że gdy umarła i stanęła przed wrotami raju, zatrzymała się, bo usłyszała krzyki cierpienia dochodzące ze świata ludzi. Nie mogła ich zostawić. Postanowiła pomagać śmiertelnikom w momencie, gdy oni nie mogli sami sobie pomóc. Ona jest ukojeniem dla wszystkich cierpiących serc. - To pudełko mnie nie ukoi. - Zmiana nie oznacza straty. Nie zawsze. Will przeczesał dłonią swoje wilgotne włosy. - O tak – powiedział z goryczą. – Być może w innym życiu, po tym obecnym, kiedy przekroczymy rzekę, albo będziemy żyć w kółko, albo jakichkolwiek słów chcesz użyć by opisać opuszczanie tego świata, powinienem znaleźć mojego przyjaciela, mojego parabatai. Ale straciłem cię teraz, teraz, gdy potrzebowałem cię bardziej niż kiedykolwiek! Jem przeszedł przez pokój, jak migotliwy cień, było w tym widać grację Cichych Braci. Stanął obok paleniska. Światło bijące od płomieni oświetlało jego twarz, a Will zauważył, że zdawał się wręcz pałać światłem, którego wcześniej tam nie było. Jem zawsze zdawał się promienieć ogromem chęci życia i dobroci, lecz to było coś innego. Światłość w Jemie wydawała się wręcz płonąć, była odległa i samotna, jak światło gwiazdy. - Nie potrzebujesz mnie, Will. Will spojrzał na siebie, nóż u jego stóp i przypomniał sobie o sztylecie, który zakopał u stóp drzewa przy Shrewsbury-Welshpool Road, poplamione krwią jego i Jema. - Całe moje życie, od momentu gdy przyjechałeś do Instytutu, byłeś zwierciadłem mojej duszy. Zobaczyłem w sobie i w tobie dobro. W twoich oczach

sam znalazłem łaskę. Kiedy odejdziesz, kto będzie spostrzegał mnie w taki sposób? Zapadła cisza. Jem stał nieruchomo jak posąg. Will poszukał wzrokiem runy parabatai na jego ramieniu. Taka jak jego własna, zniknęła i stała się białą blizną. W końcu Jem odezwał się. W jego głosie nie było słychać już chłodnego dystansu. Will oddychał ciężko, przypominając sobie jak bardzo ten głos ukształtował jego młodzieńcze lata. Jego stała, życzliwa latarnia w ciemnościach. - Miej wiarę w siebie. Sam możesz być swoim zwierciadłem. - Co, jeśli nie mogę? – wyszeptał Will. – Bez ciebie nie wiem nawet, w jaki sposób mam być Nocnym Łowcą. Walczyłem zawsze mając cię u swego boku. Jem zrobił krok do przodu, a Will nie poruszył się, by go nie zniechęcić. Podszedł wystarczająco blisko by mieć możliwość dotknięcia go. Will pomyślał z roztargnieniem, że nigdy nie znajdował się tak blisko Cichego Brata, że tkanina, z której pergaminowa szata została utkana to dziwny materiał, blada i szorstka jak kora drzew i że zimno zdawało się emanować ze skóry Jema, w sposób, w który skała pozostaje chłodna nawet w upalny dzień. Jem położył palec pod brodą Willa i zmusił go, by ten spojrzał prosto na niego. Jego dotyk był chłodny. Will zagryzł wargę. To miał być prawdopodobnie ostatni raz, kiedy Jem, jako Jem, go dotykał. Jego umysł przeszyło, jak nóż, ostre wspomnienie – Jem w jego ramionach, jego ręce wyciągnięte w stronę Willa by mu pomóc, gdy upadał, Jem uspakajający go, gdy ogarnęła go wściekłość, jego własne ręce na chudych ramionach Jema, gdy ten kaszlał krwią i brudził koszulę. - Posłuchaj mnie. Odchodzę, ale nadal będę żyć. Nie odetnę się od ciebie całkowicie, Will. Kiedy będziesz walczył, wciąż będę przy tobie. Kiedy będziesz szedł przez ten świat, będę światłem oświetlającym ziemię pod twoimi stopami, siłą, która napędza miecz w twojej dłoni. Jesteśmy połączeni, nawet jeśli przysięga została złamana. Znaki tego nie zmieniły. Przysięga tego nie zmieniła. Po prostu nazwała coś, co już wcześniej istniało. - Ale co z tobą? – zapytał Will. – Powiedz mi, co mogę zrobić. Jesteś moim parabatai i nie chcę, byś odszedł w ciemności Cichego Miasta sam. - Nie mam wyboru. Ale jest jedna rzecz, o którą cię poproszę, jeśli sprawi, że będziesz szczęśliwy. Pragnę byś miał rodzinę i zestarzał się z tymi, którzy cię kochają. Jeśli pragniesz poślubić Tessę, nie pozwól wspomnieniom o mnie was rozdzielić. - Ona mnie nie chce, wiesz o tym – powiedział Will. Jem uśmiechnął się przelotnie. - Myślę, że to zależy od ciebie. Will też się uśmiechnął. W tym momencie byli ponownie Jemem i Willem. William mógł zobaczyć Jema, a także dostrzec przebłyski jego przyjaciela. Pamiętał o tym jak we dwoje biegali po ciemnych ulicach Londynu, o tym, jak skakali z dachu na dach, a lśniące serafickie ostrza odbijały światło księżyca, godziny spędzone w

sali treningowej, wrzucanie siebie nawzajem w kałuże błota, rzucanie w Jessamine śnieżkami zza śnieżnego fortu na podwórzu i spanie jak szczeniaczki na dywanie przed kominkiem. Ave atque vale, pomyślał. Witaj i żegnaj. Nigdy przedtem nie myślał o znaczeniu tych słów, nie myślał o tym, że nie były one tylko pożegnaniem, lecz tez pozdrowieniem. Każdy spotkanie prowadzi do rozstania i będzie tak zawsze, do końca życia. W każdym spotkaniu był się smutek spowodowany koniecznością rozstania, lecz w każdym rozstaniu była też radość spowodowana spotkaniem. On nie zamierza zapomnieć o radości. - Rozmawialiśmy o tym jak się pożegnać – powiedział Jem. – Gdy Jonathan pożegnał Davida powiedział: „ Odejdź w pokoju tak, jak przysięgliśmy oboje, że Pan będzie pomiędzy nami na zawsze”. Nie zobaczyli się już nigdy więcej, ale pamiętali o sobie nawzajem. Tak również stanie się z nami. Gdy będę Bratem Zachariaszem, kiedy nie będę już więcej oglądał świata moimi ludzkimi oczami, wciąż będę częściowo Jemem, którego znałeś i będę cię widział moim sercem. - Wo men shi sheng si ji jiao – powiedział Will i zobaczył, że oczy Jema rozszerzają się nieznacznie, a w ich wnętrzu pojawia się błysk rozbawienia. – Odejdź w pokoju, Jamesie Carstairs. Stali w bezruchu, wpatrując się w siebie przez długi moment, potem Jem narzucił na głowę kaptur kryjąc swoją twarz w cieniu i odwrócił się. Will zamknął oczy. Nie był w stanie usłyszeć, jak Jem odchodzi i nie chciał usłyszeć momentu, w którym odchodzi, a on zostaje sam. Nie chciał wiedzieć, kiedy rozpoczął się jego pierwszy dzień jako Nocnego Łowcy pozbawionego parabatai. Tuż nad jego sercem, w miejscu gdzie była runa parabatai poczuł piekący ból w momencie, gdy drzwi zamknęły się za Jemem. Próbował sobie wytłumaczyć to jako zabłąkany niedopałek z kominka. Oparł się plecami o ścianę, a następnie zaczął osuwać się w dół, do momentu aż usiadł na podłogę, tuż obok jednego z rzuconych noży. Nie wiedział, jak długo tam siedział, ale słyszał rżące konie na dziedzińcu, grzechot powozu Cichych Braci ruszającego w drogę. Brzęk zamykanej bramy. Prochem i cieniem jesteśmy. - Will? – podniósł wzrok, nie zauważył drobnej postaci stojącej w drzwiach sali treningowej, dopóki nie przemówiła. Charlotte zrobiła krok w przód i się do niego uśmiechnęła. Jej uśmiech był życzliwy, tak jak zawsze. Walczył ze sobą, by nie pozwolić napłynąć wspomnieniom – Charlotte w drzwiach tego samego pokoju. Chyba nie zapomniałeś o tym, co powiedziałam ci wczoraj, że powitamy dzisiaj nowego przybysza? … James Carstairs … - Will – powiedziała, ponownie i wyrwała go z rozmyślań. – Will, miałeś rację. Podniósł głowę, ręce zwisały mu luźno między kolanami. - Rację w czym? - O Jemie i Tessie – powiedziała. – Zaręczyny zostały zerwane. Tessa się obudziła i dopytuje o ciebie.

*** Kiedy jestem w ciemności, chcę myśleć o tym w świetle z tobą. Tessa usiadła na poduszkach, które Sophie starannie ułożyła dla niej (obydwie się objęły, a następnie Sophie zaczęła rozczesywać jej poplątane włosy i powtarzać w kółko „ błogosławieństwo, błogosławieństwo” tak, że Tessa kazała jej przestać zanim obie się rozpłaczą) i spojrzała na jadeitowy wisiorek w jej dłoniach. Czuła się tak, jakby podzielono ją na dwie różne osoby. Jedna cieszyła się z tego, że Jem był żywy i zobaczy jeszcze po raz kolejny wschód słońca, że trujący narkotyk, który sprawiał mu cierpienie, nie spowoduje, że umrze. Druga osoba … - Tess? – powiedział miękki głos dobiegający od strony drzwi. Podniosła wzrok i zobaczyła Willa, jego sylwetkę oświetlona przez światło z korytarza. Will. Pomyślała o chłopcu, który przyszedł do jej pokoju w Mrocznym Domu i rozpraszał jej strach rozmawiając o Tennysonie, jeżach i dżentelmenie, który przychodzi ją ratować i o tym, że on zawsze ma racje. Myślała wtedy, że był naprawdę przystojny, ale teraz stwierdziła, że było to coś innego. To był Will, pełen swoich doskonałych niedoskonałości; Will, którego serce było delikatne, które tak łatwo można było złamać, lecz było też tak pilnie strzeżone. Will, który kochał mądrze i oddawał przy tym wszystko, co miał. - Tessa – powtórzył z wahaniem, wszedł do pokoju i przymknął drzwi.- Ja … Charlotte powiedziała, że chciałaś ze mną rozmawiać. - Will – powiedziała. Wiedział, że jej skóra była blada, mokra od łez, miała zaczerwienione oczy, ale nie przejęła się tym, bo to był Will. Wyciągnęła ręce przed siebie, a on podszedł do przodu i ujął jej dłonie, a następnie nakrył własnymi - Jak się czujesz? - zapytał, wzrokiem błądząc po jej twarzy. – Muszę z tobą porozmawiać, ale nie chcę cię obciążać, dopóki nie będziesz w pełni zdrowa. - Czuję się dobrze – ściskając jego palce. – Zobaczenie Jema oczyściło mój umysł. Czy tobie też to pomogło? Odwrócił wzrok od jej twarzy, jednak nie poluzował uścisku. - Pomogło, ale nie do końca. - To oczyściło twój umysł – powiedziała. - Lecz nie twoje serce. - Tak. Tak, dokładnie o to mi chodziło. Znasz mnie tak dobrze, Tess – posłał jej uśmiech pełen wdzięczności. – Jem żyje i za to dziękuję Bogu, ale wybrał ścieżkę samotności. Bracia … oni jedzą sami, chodzą sami i przeżywają noc sami. Chciałbym mu tego oszczędzić, jeśli byłbym w stanie. - Oszczędziłeś mu wszystkich nieprzyjemności, których byłeś w stanie oszczędzić – powiedziała Tessa cicho. – Tak jak on oszczędził tobie wiele zła. My wszyscy staramy się sobą nawzajem opiekować , ale na koniec musimy sami

dokonywać naszych wyborów. - Mówisz, że nie powinienem się smucić? - Nie. Smuć się. Oboje będziemy się smucić, ale nie obwiniaj się za coś, za co nie jesteś odpowiedzialny. Spojrzał w dół, na ich złączone dłonie, bardzo powoli pogładził jej kostki kciukami. - Być może nie – powiedział. – Ale są inni, którzy również się obwiniają. Tessa wzięła krótki, płytki oddech. Jego głos był niski, ochrypnięty, taki który po raz ostatni słyszała podczas… Jego oddech był delikatny i ciepły na jej skórze, dopóki nie zaczęła ciężko oddychać. Objęła jego ramiona… Zamrugała szybko i wysunęła dłonie z jego uścisku. Nie patrzyła już na niego, lecz na blask ognia odbijający się w ścianach jaskini, słysząc jego głos w swojej głowie. Wydawało jej się, jakby śniła na jawie, miejsca, tak jakby ktoś wyciągnął je z jej przeszłości i wepchnął do głowy. Nawet teraz nie była w stanie uwierzyć, że to się już stało. - Tessa? – jego głos był niepewny, przytłumiony. Jej część pragnęła pozostać w tym śnie, przyciągnąć go do siebie i pocałować, zatracić się w Willu, tak jak już to zrobiła wcześniej. Był skuteczny jak lek. Wtedy przypomniała sobie oczy Willa o kolorze chmur, kiedy znajdował się w palarni opium, o marzeniach i szczęściu, które zniknęły w momencie, gdy narkotyk przestał działać. Nie. Z niektórymi rzeczami można sobie poradzić tylko i wyłącznie stawiając im czoła. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na Willa. - Wiem, co chcesz powiedzieć – rzekła. – Chcesz porozmawiać o tym, co zaszło między nami w Cadair Idris, ponieważ myśleliśmy, że Jem nie żyje i że my też umrzemy. Jesteś człowiekiem honoru Will i dobrze wiesz, co powinieneś teraz zrobić. Zaproponować mi małżeństwo. Will, który był bardzo spokojny, udowodnił, że wciąż jest w stanie ją zaskoczyć i roześmiał się. To był delikatny, a zarazem smutny śmiech. - Nie spodziewałem się, że będziesz taka bezpośrednia, a przypuszczam, że powinienem był. Przecież znam moją Tessę. - Jestem twoją Tessą – powiedziała. – Ale nie chcę teraz rozmawiać. Nie o małżeństwie i składaniu obietnic. Usiadł na skraju łóżka. Był ubrany w strój treningowy. Rękawy luźnej koszuli podciągnięte były na wysokość łokci, zza kołnierzyka widać było ślady wielu bitew, runy leczące. Zobaczyła też zalążek bólu kiełkujący w jego oczach. - Żałujesz tego, co się wydarzyło pomiędzy nami? - Mam żałować rzeczy, która była nierozsądna, ale mimo wszystko piękna? – powiedziała, a ból w jego oczach zmieniał się w dezorientację.

- Tessa, jeśli boisz się, że czuje niechęć, zobowiązanie… - Nie – podniosła ręce. – Tylko, że twoje serce musi być jedną wielką plątaniną smutku, rozpaczy, ulgi, szczęścia, zagubienia, a ja nie chcę, byś składał jakiekolwiek obietnice, gdy jesteś taki przytłoczony. Nie mów mi, że nie jesteś przytłoczony, Will. Żadne z nas nie jest w stanie odpowiednim do podejmowania decyzji. Przez moment Will zawahał się. Jego palce uniosły się nad jego serce, w miejscu gdzie znajdowała się runa parabatai i dotknął jej lekko. Tessa zastanowił się, czy zdawał sobie sprawę, że to robi. - Czasami obawiam się, że możesz być zbyt mądra Tesso. - Cóż – zaczęła – Jedno z nas musi być. - Czy jest w takim razie coś, co mogę zrobić?- powiedział Will. – Wolałbym raczej cię nie opuszczać. Chyba, że tego chcesz. Tessa opuściła wzrok i spojrzała na stolik nocy, gdzie leżały książki czytane przez nią jeszcze przed atakiem automatów na Instytut – zdawało się jakby to było tysiące lat temu. - Mógłbyś mi poczytać – powiedziała. – Jeśli nie miałbyś nic przeciwko. Will spojrzał na książki i się uśmiechnął. Był to surowy, dziwny uśmiech, ale prawdziwy i należał do Willa. Tessa też się uśmiechnęła. - Nie mam nic przeciwko – stwierdził. – W zupełności. Jakiś kwadrans później Will siedział w fotelu i czytał Davida Copperfielda, kiedy Charlotte pchnęła palcami drzwi do pokoju Tessy, uchyliła je i zajrzała do środka. Nie mogła nic na to poradzić, że była niespokojna – Will wyglądał na takiego zdesperowanego, kiedy osunął się na podłogę w sali treningowej, takiego samotnego. Przypomniała sobie strach, który zawsze odczuwała, gdy myślała o tym, że jak Jem ich opuści to zabierze ze sobą wszystko, co dobre w Willu. Tak samo z Tessą, była taka krucha… Miękki głos Willa wypełnił pokój, wraz z przyćmionym blaskiem płomieni z kominka. Tessa leżała na boku, jej włosy były porozrzucane po poduszce, patrząc na willa, który pochylił twarz nad książką. W jego oczach była czułość, która była odczuwalna w głosie, gdy czytał. Ta tkliwość była tak intymna i taka głęboka, że Charlotte natychmiast cofnęła się z powrotem na korytarz, pozwalając drzwiom zamknąć się bezgłośnie. Głos Willa ciągnął się za nią, gdy szła przez korytarz, jej serce było o wiele lżejsze niż przed chwilą. „… nie mogę się nim zajmować, ogląda się za nim i z min przebywać, jeśli nie jest to zbyt śmiałe by tak powiedzieć, tak blisko jak bym chciał. Ale jeśli oszustwo i zdrada jest w stosunku do niego praktykowana, mam nadzieję że miłość i prawda pozostaną silne do końca. Myślę, że prawdziwa miłość i szczerość są silniejsze od wszelkiego zła i nieszczęścia na świecie”

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Candy Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 24

Miara miłości „Miarą miłości jest miłość bez miary.'' —przypisane świętemu Augustynowi

Pokój Rady był pełen światła. Wielki podwójny krąg został namalowany na podwyższeniu podium mieszczącym się na przedzie sali, a w pustym miejscu pomiędzy pierścieniami znajdowały się runy: runy wiązania, runy mądrości, runy umiejętności i zręczności oraz runy symbolizujące imię Sophie. Dziewczyna uklękła w środku kręgu. Jej czarne włosy były rozpuszczone i opadały na jej talię, fale ciemnych loków na jeszcze ciemniejszym tle. Wyglądała bardzo pięknie w świetle spływającym z przeszklonej kopuły powyżej, blizna na jej policzku była czerwona jak róża. Konsul stanęła nad nią, trzymając w wyciągniętych dłoniach Kielich Anioła. Charlotte nosiła proste, szkarłatne szaty, które falowały wokół niej. Jej drobna twarz była poważna i surowa. - Weź Kielich, Sophie Collins – powiedziała. Wszyscy w sali milczeli, byli bez tchu. Pomieszczenie Rady nie było pełne, ale w rzędzie Tessy na końcu siedzieli: Gideon i Gabriel, Cecily i Henry, ona i Will. Wszyscy pochyleni z niecierpliwością, czekając na dopełnienie się Rytuału Sophii. W każdym końcu podium stał Cichy Brat z pochyloną głową. Ich pergaminowe twarze wyglądały jak wykute z marmuru. Charlotte opuściła Kielich i wyciągnęła go do Sophie, która wzięła go ostrożnie. - Sophie Collins, czy przysięgasz porzucić doczesny świat i kroczyć ścieżką Nocnych Łowców? Czy przyjmiesz krew Anioła Razjela i będziesz ją czcić? Czy przysięgasz służyć Clave, podążać za Prawem, jak określiło Przymierze oraz słuchać słów Rady? Czy będziesz bronić tego co ludzkie i śmiertelne wiedząc, że nie będzie za to nagrody ani podziękowań, lecz honor? - Przysięgam – powiedziała Sophie, jej głos był opanowany. - Czy będziesz potrafiła być tarczą dla słabych, światłem w ciemności, prawdą pośród kłamstw, wieżą wśród powodzi, okiem, aby widzieć, gdy inni będą ślepi? - Będę.

- A gdy umrzesz, oddasz swoje ciało Nephilim, aby zostało spalone, by twoje prochy mogły być użyte do budowy Miasta Popiołów? - Tak. - Napij się – rzekła Charlotte. Tessa usłyszała, jak Gideon wstrzymał oddech. To była najniebezpieczniejsza część rytuału, gdzie niewykwalifikowani i niegodni mogli umrzeć. Sophie pochyliła swoją ciemnowłosą głowę i uniosła Kielich do ust. Tessa siedziała wyczekując, jej serce ścisnęło się z lękiem. Czuła dłoń Willa na jej własnej, jej ciepło, kojący ciężar. Krtań Sophie poruszyła się i przełknęła krew. Krąg otaczający ją i Charlotte zapłonął zimnym, niebiesko-białym światłem, zasłaniając je obie. Kiedy zniknęło, Tessa widziała migające gwiazdy, gdy światło osłabło. Zamrugała szybko i zobaczyła Sophie trzymającą Kielich. Naczynie rozbłysło, gdy podała je z powrotem Charlotte, która uśmiechnęła się szeroko. - Teraz jesteś Nephilim – powiedziała. – Nazywam cię: Sophie Nocna Łowczyni z krwi Jonathana Nocnego Łowcy, dziecko Nephilim. Powstań Sophie. I Sophie wstała pośród dopingu tłumu, Gideon był najgłośniejszy ze wszystkich. Ona z kolei uśmiechała się, cała jej twarz promieniała w zimowych promieniach słonecznych, które przebijały się przez przezroczysty świetlik. Cienie poruszały się po podłodze, energiczne i szybkie. Tessa spojrzała na cudo – białe smugi, wirujące łagodnie za oknem. - Śnieg – rzekł łagodnie Will do jej ucha. – Wesołych Świąt, Tesso. *** To była noc tegorocznego bożonarodzeniowego przyjęcia Enklawy. Tessa po raz pierwszy widziała wielką salę balową w Instytucie, szeroko otwartą i pełną ludzi. Ogromne okna lśniły odbitym światłem, rzucającym złotą poświatę na całą polerowaną podłogę. Za ciemnym szkłem widać było padający śnieg w formie miękkich, białych płatków, ale wewnątrz Instytutu wszystko było ciepłe, złote i bezpieczne. Boże Narodzenie wśród Nocnych Łowców nie było Bożym Narodzeniem, jakie znała Tessa. Brakowało adwentowych wieńców, śpiewania kolęd, a nawet cukierków z niespodzianką. Było drzewko, ale nieudekorowane w tradycyjny sposób. Wielka jodła, wzrostem sięgająca prawie sufitu sali balowej (gdy Wiil zapytał Charlotte, jak na Boga ona się tam znalazła, tylko machnęła rękami i powiedziała coś o Magnusie). Świece znajdowały się na każdej gałęzi, mimo że Tessa nie widziała w jaki sposób zostały umocowane lub podparte. Bijące od nich światło było jeszcze bardziej złote. Do gałęzi drzewka były przywiązane – i zwisające z kinkietów, z kandelabrów na stołach, z gałek drzwi – krystalicznie połyskujące runy – każda jasna jak szkło –

lekko załamujące światło i rzucające migotliwe tęcze w pomieszczeniu. Ściany zostały udekorowane wieńcami splecionymi z ostrokrzewu i bluszczu, czerwone jagody żarzyły się na zielonych liściach. Tu i ówdzie umieszczono gałązki jemioły z białymi owocami. Jedna została nawet przywiązana do obroży Churcha, który rozłożył się na jednym z bożonarodzeniowych stolików i wyglądał na wściekłego. Tessa nigdy nie sądziła, że zobaczy tak wiele jedzenia. Stoły uginały się od ciężaru pokrojonego kurczaka i indyka, ptaków łownych i zająca, świątecznych szynek i pasztecików, kanapek cienkich jak opłatek, lodów i kremowych deserów, galaretek o kolorze rubinu, ‘podchmielonego ciasta’ i bożonarodzeniowego puddingu z brandy, mrożonego sorbetu, grzanego wina oraz srebrnej misy zawierającej bożonarodzeniowy poncz Biskupa. Były tam rogi z mnóstwem rozrzuconych przekąsek i cukierków, a także worki Świętego Mikołaja, każdy zawierający kawałek węgla, trochę cukru, kroplę cytryny, aby poinformować obdarowanego, czy jego zachowanie w zeszłym roku było złośliwe, słodkie lub kwaśne. Na stole znajdowała się herbata, a wcześniej prezenty tylko dla mieszkańców Instytutu, grupa z nich wymieniła się podarunkami zanim przybyli goście – Charlotte próbująca złapać równowagę na kolanach Henry’ego, gdy siedział na swoim obrotowym krześle, otwierała prezenty dla dziecka, które miało przyjść na świat w kwietniu. Jego imię, jak postanowiła, miało brzmieć Charles. - Charles Fairchild – powiedziała Charlotte z dumą, unosząc mały kocyk, który Sophie zrobiła dla niej na drutach, ze zgrabnym C. F. w rogu. - Charles Buford Fairchild – poprawił Henry. Charlotte skrzywiła się. Tessa zapytała rozbawiona: - Fairchild? Nie Branwell? Charlotte posłała jej nieśmiały uśmiech. - Jestem Konsulem. Zdecydowaliśmy, że w związku z tym dziecko będzie nosić moje nazwisko. Henry nie ma nic przeciwko, prawda Henry? - Oczywiście że nie – odrzekł. – Zwłaszcza, że Charles Buford Branwell brzmi raczej głupio, ale Charles Buford Fairchild pasuje idealnie. - Henry… Tessa uśmiechnęła się do swoich wspomnień. Stała obok świątecznego drzewka obserwując członków Enklawy w ich odświętnych strojach – kobiety w klejnotach koloru głębokich odcieni zimy, odziane w czerwoną satynę, szafirowy jedwab i złotą taftę, mężczyźni w eleganckich wieczorowych garniturach – gdy rozmawiali i śmiali się. Sophie stała z Gideonem, rozpromieniona i zrelaksowana, w eleganckiej zielonej sukni z aksamitu; Cecily w błękicie, kręcąca się tu i tam, patrząca na wszystko z zachwytem na i Gabriel, o długich kończynach i zmierzwionych włosach podążający za nią z radosnym uwielbieniem. Wielki Yule log30, owinięty wieńcami z bluszczu i ostrokrzewu, palił się w dużym kamiennym kominku, nad którym wisiały siatki ze złotymi jabłkami, orzechami włoskimi, 30

Kłoda tradycyjnie stawiana w kominku na okres Bożego Narodzenia w krajach anglosaskich.

prażoną kukurydzą i cukierkami. Grała muzyka, delikatna i wpadająca w ucho i wydawało się, że Charlotte w końcu znalazła zastosowanie dla śpiewu Bridget, który wznosił się ponad dźwięki instrumentów, melodyjny i słodki. „Moja miłość, źle uczyniła dając mi rolę bez sądnego I miałem kochać cię z tak długim zachwytem w twoim towarzystwie Greensleeves była cała moją radością Greensleeves była moją przyjemnością Greensleeves była moim złotym sercem I kto prócz Lady Greensleeves...31'' - Niech teraz niebo deszczy kartoflami – powiedział ktoś zamyślonym głosem. – Niech grzmi na nutę Greensleeves.32 Tessa podskoczyła i odwróciła się. Will w jakiś sposób pojawił się za jej plecami, co było irytujące, ponieważ szukała go odkąd weszła do pomieszczenia i nie widziała żadnych oznak jego obecności. Jak zawsze westchnęła na widok jego wieczorowego stroju – całego w odcieniach niebieskiego, bieli i czerni – ponownie wzięła głęboki oddech i ukryła ucisk w klatce piersiowej uśmiechem. - Szekspir – powiedziała. - Wesołe kumoszki z Windsoru. - Nie jest jedną z najlepszych sztuk – rzekł Will, mrużąc niebieskie oczy, gdy się jej przyglądał. Tessa zdecydowała się założyć tej nocy różowy jedwab i nie miała na sobie biżuterii z wyjątkiem atłasowej wstążki, zwiniętej podwójnie na jej gardle i wywiniętej do góry. Sophie ułożyła jej włosy – z uprzejmości, już nie jako pokojówka – i wplotła małe białe jagody w jej zaczesane do góry loki. Tessa czuła się bardzo luksusowo i zwracała uwagę. – Mimo, że miała swoje momenty. - Jak zawsze krytyk literacki – westchnęła Tessa, ponad nim w kierunku drugiego końca pomieszczenia, gdzie Charlotte prowadziła rozmowę z wysokim, jasnowłosym mężczyzną, którego Tessa nie rozpoznawała. Will pochylił się w jej stronę. Pachniał słabo czymś zielonym i zimowym, jodłą, lipą lub cyprysem. - W twoich włosach są owoce jemioły – powiedział. Poczuła jego oddech na swoim policzku. – Technicznie rzecz biorąc sądzę, że to oznacza, że każdy może cię pocałować w każdej chwili. Tessa otworzyła szeroko oczy. - Uważasz, że spróbowaliby? Dotknął lekko jej policzka; miał na sobie białe zamszowe rękawiczki, ale czuła jakby to była jego skóra. - Zabiję każdego, kto spróbuje. 31

32

Tłumaczenie by tekstowo.pl Cytat z dramatu Szekspira „Wesołe kumoszki z Windsoru”. Tłumaczenie Leona Ulricha.

- Cóż – odrzekła Tessa. – To nie będzie pierwszy raz, kiedy zrobisz coś skandalicznego w Boże Narodzenie. Will zamilkł na chwilę, a potem uśmiechnął się, tym rzadkim uśmiechem, który rozświetlał jego twarz i całkiem zmieniał jej wygląd. Tessa martwiła się, że ten uśmiech zniknął na zawsze, zniknął z chwilą, gdy Jem zszedł w ciemności Cichego Miasta. Jem nie był martwy, ale część Willa odeszła razem z nim, a jego serce zostało tam złamane i doszczętnie spalone. Tessa martwiła się od pierwszego tygodnia po tamtym zdarzeniu, że nie odzyska Willa, że już zawsze będzie rodzajem ducha, wędrującym po Instytucie, odwracającym się, aby porozmawiać z kimś, kogo tam nie było. Światło na jego twarzy zgasło, gdy sobie o tym przypomniał i zamilkł. Ale ona była zdeterminowana. Jej własne serce zostało złamane, ale gdy uleczy serce Willa, to była pewna, że jej również zostanie uleczone w jakiś sposób. Postanowiła – tak długo jak będzie w stanie – przynosić mu herbatę, której nie chciał, książki, które chciał i nękała go, wyciągała z biblioteki i żądała, aby pomógł jej w szkoleniu. Powiedziała Charlotte, aby przestała go traktować jak szkło, które mogłoby się w każdej chwili potłuc i wysłała go do miasta, żeby walczył, tak jak robiła to wcześniej, tylko z Gabrielem i Gideonem zamiast Jema. Kobieta zrobiła to, niechętnie, ale gdy Will wrócił zakrwawiony i posiniaczony, jego oczy były żywe i błyszczące. - To był dobry pomysł – powiedziała później Cecily stojąc przy oknie i patrząc, jak Will i Gabriel rozmawiają na dziedzińcu. – Bycie Nephilim dało mojemu bratu cel. Bycie Nocnym Łowcą naprawi w nim pęknięcia. Tak samo jak w tobie. Tessa pozwoliła kurtynie opaść z rozmysłem. Ona i Will nie rozmawiali o tym, co wydarzyło się w Cadair Idris, o nocy, którą spędzili razem. Tak naprawdę to wydawało się odległe niczym sen. Jakby to przydarzyło się innej osobie, nie jej, nie Tessie. Nie wiedziała, czy Will myśli tak samo. Była pewna, że Jem wiedział, lub domyślał się i wybaczył im obojgu, ale Will nie podszedł do niej ponownie, nie powiedział, że ją kocha, nie zapytał, czy ona kocha jego od czasu, gdy Jem odszedł. Wydawało się, że minęły wieki, choć były to zaledwie dwa tygodnie, zanim Will przyszedł i znalazł ją samą w bibliotece i zapytał – raczej niespodziewanie – czy zechce następnego dnia wybrać się z nim na przejażdżkę powozem. Zaintrygowana Tessa zgodziła się zastanawiając, czy istnieje jakiś szczególny powód, dlaczego chciał jej towarzystwa. Tajemnica do odkrycia? Wyznanie? Ale nie, to była prosta przejażdżka powozem przez park. Robiło się coraz chłodniej i lód oszronił brzegi stawów. Nagie gałęzie drzew były ponure i piękne, a Will prowadził z nią grzeczną rozmowę o pogodzie i miejskich atrakcjach. Wydawał się zdeterminowany, aby zacząć jej londyńską edukację w miejscu, gdzie Jem ją skończył. Byli w Muzeum Brytyjskim i w Galerii Narodowej, w Królewskich Ogrodach Botanicznych w Kew oraz w Katedrze Świętego Pawła, gdzie w Tessa zupełnie straciła nad sobą panowanie. Stali w słynnej Galerii Szeptów33, Tessa opierała się o barierkę i patrzyła na 33 Galeria Szeptów (Whispering Gallery) - jest znana ze świetnej akustyki, umożliwiającej porozumiewanie się szeptem z odległości 30 m

katedrę znajdującą się poniżej. Will tłumaczył łaciński napis na krypcie, gdzie był pochowany Christopher Wren – „jeśli szukasz jego grobu, rozejrzyj się wokół”. Kiedy Tessa kompletnie rozkojarzona wsunęła swoją dłoń w jego, natychmiast się odsunął, czerwieniąc się. Spojrzała na niego zaskoczona. - Coś nie tak? - Nie – powiedział zbyt szybko. – Ja po prostu – nie zabrałem cię tutaj, aby cię szarpać w Galerii Szeptów. Tessa straciła nad sobą panowanie. - Nie prosiłam cię abyś mnie szarpał w Galerii Szeptów! Ale na Anioła, Will, czy nie możesz przestać być taki uprzejmy? Spojrzał na nią ze zdumieniem. - Ale czy nie wolisz… - Nie wolę. Nie chcę, żebyś był uprzejmy! Chcę żebyś był Willem! Nie chcę, żebyś pokazywał mi punkty architektoniczne, które mnie interesują jak przewodnik Baedeker! Chcę, żebyś mówił szalone, zabawne rzeczy, układał piosenki i był… Willem, w którym się zakochałam prawie powiedziała. – I był Willem. – zakończyła zamiast tego. – Albo uderzę cię parasolką. - Próbuję o ciebie zabiegać – rzekł Will zirytowany. – Zabiegać o ciebie we właściwy sposób. To wszystko się do tego sprowadza. Wiesz o tym, prawda? - Pan Rochester nigdy nie zabiegał o Jane Eyre. – zauważyła Tessa. - Nie, on przebrał się za kobietę i straszliwie przeraził biedną dziewczynę. Tego byś chciała? - Byłbyś bardzo brzydką kobietą. - Nieprawda. Byłbym olśniewający. Tessa zaśmiała się. - To – powiedziała. – To jest Will. Czy tak nie jest lepiej? Jak sądzisz? - Nie wiem – odrzekł Will spoglądając na nią. – Boję się odpowiadać. Słyszałem, że gdy mówię sprawiam, że Amerykanki chcą mnie uderzyć parasolkami. Tessa znowu się roześmiała, a potem śmiali się oboje, ich stłumiony chichot odbijał się od ścian Galerii Szeptów. Po tym ich relacje między nimi były zdecydowanie bliższe, a uśmiech Willa, gdy pomagał jej wysiąść z powozu po powrocie, był jasny i prawdziwy. Dziwny prezent, pomyślała. Tej nocy Tessa usłyszała ciche stukanie do swoich drzwi, a gdy podeszła, aby je otworzyć, nikogo tam nie było, tylko książka spoczywająca na podłodze korytarza. Opowieść o Dwóch Miastach. To była kopia książki z biblioteki, którą czytała tak często, jak miała ochotę, ale ta była zupełnie nowa, ze znakiem księgarni Hatchards na stronie tytułowej. Dopiero gdy zabrała ją ze sobą do łóżka uświadomiła sobie, że

na pierwszej stronie jest także dedykacja. Tess, Tess, Tesso. Czy może być coś piękniejszego niż dźwięk twojego imienia? Gdy wymawiam je głośno, moje serce bije niczym dzwon. Ciężko to sobie wyobrazić, czyż nie – serce bije jak dzwon? Ale gdy mnie dotykasz, czuję jakby moje serce dzwoniło w piersi i dźwięk rozchodził się po moich żyłach i radośnie roztrzaskiwał moje kości. Dlaczego piszę te słowa na książce? Z twojego powodu. Nauczyłaś mnie kochać tę powieść, mimo że wcześniej nią gardziłem. Kiedy przeczytałem ją po raz drugi, z otwartym umysłem i sercem, czułem kompletną desperację i zazdrość wobec Sydney Cartona – tak, Sydneya, który nawet jeśli nie mógł mieć nadziei, że kobieta, którą kochał odwzajemni jego uczucie, ostatecznie mógł jej powiedzieć o swojej miłości. Przynajmniej mógł zrobić coś, co dowodziło jego namiętności, nawet jeśli tą rzeczą była śmierć. Wybrałbym śmierć, gdybym miał szansę powiedzieć Ci prawdę Tesso, jeśli mógłbym być pewien, że śmierć będzie moją własnością. I właśnie dlatego zazdrościłem Synderowi, bo był wolny. I w końcu jestem wolny i mogę ci powiedzieć, wreszcie bez strachu, że narażę Cię na niebezpieczeństwo mówiąc o wszystkim, co czuję. Nie jesteś moim ostatnim marzeniem mojej duszy. Jesteś moim pierwszym marzeniem, jedynym marzeniem, o którym nie mogłem przestać myśleć. Jesteś pierwszym marzeniem mojej duszy i mam nadzieję, że z tym marzeniem przyjdą wszystkie inne marzenia, życie nabierze wartości. Wreszcie z nadzieją, Will Herondale Po tym długo siedziała trzymając książkę bez czytania jej i oglądając świt wschodzący nad Londynem. Rankiem ubrała się dość pobieżnie, zanim chwyciła tom i zbiegła z nim na dół. Natknęła się na Willa, który wychodził ze swojej sypialni, jego włosy wciąż były wilgotne. Rzuciła się na niego, chwytając klapy jego marynarki i przyciągnęła go do siebie, zanurzając twarz w jego piersi. Książka upadła na podłogę pomiędzy nimi, gdy przytrzymał ją, gładząc po rozpuszczonych włosach i szepcząc cicho. - Tesso, co się dzieje, coś nie tak? Czy nie spodobało ci się… - Nikt nigdy nie napisał mi czegoś tak pięknego – powiedziała, znów dociskając twarz do jego piersi, słyszała ciche bicie jego serca pod koszulą i marynarką. – Nigdy.

- Napisałem go zaraz po tym, kiedy odkryłem, że klątwa była fałszywa – rzekł Will. – Chciałem ci to dać później, ale – zacisnął dłoń na jej włosach – kiedy dowiedziałem się, że jesteś zaręczona z Jemem odłożyłem go. Nie wiedziałem, kiedy będę mógł, kiedy powinienem go dać. A potem wczoraj, kiedy chciałaś, żebym z powrotem był sobą, miałem nadzieję, że wystarczy rozbudzić te stare marzenia, odświeżyć i dać je tobie. Tego dnia poszli do parku, chociaż było tam tak zimno jak jasno i nie kręciło się zbyt wielu ludzi. Serpenitine błyszczało od zimowego słońca, a Will pokazał jej miejsce gdzie on i Jem karmili kaczki drobiowymi pasztecikami. To był pierwszy raz, kiedy zobaczyła uśmiech na jego twarzy, gdy mówił o Jemie. Wiedziała, że nie może zastąpić Willowi Jema. Nikt nie mógł. Ale powoli puste miejsce w jego sercu zapełniało się. Cecily była pociechą dla Willa; Tessa widywała ich jak siedzieli razem przy kominku, rozmawiając cicho po walijsku i jego oczy błyszczały; udało mu się nawet polubić Gabriela i Gideona, którzy zostali jego przyjaciółmi, choć żaden nie takim jak Jem. I oczywiście miłość Charlotte i Henry’ego była silniejsza niż kiedykolwiek. Tessa wiedziała, że rany Willa i jej nigdy się nie zagoją, jednak z czasem, gdy na dworze robiło się coraz zimniej, Will więcej się uśmiechał, jadł bardziej regularnie i przestał straszyć swoim wyglądem, ona zaczęła łatwiej oddychać, wiedząc, że on nie wygląda jak umierający. - Hmmm – powiedział teraz, kołysząc się lekko na piętach, gdy wpatrywał się w podłogę sali balowej. – Możesz mieć rację. Sadzę, że to było gdzieś w okolicy Bożego Naradzenia, kiedy zrobiłem sobie tatuaż ze smokiem walijskim. Słysząc to, Tessa usilnie starała się nie zarumienić. - Jak do tego doszło? Will wykonał nonszalancki gest dłonią. - Byłem pijany. - Nonsens. Nigdy nie byłeś naprawdę pijany. - Przeciwnie – aby nauczyć się jak udawać że jest się pijanym, trzeba być pijanym przynajmniej raz, aby mieć punkt odniesienia. Sześciopalczasty Nigel był na grzanym cydrze34… - Chyba nie uważasz, że to naprawdę był Sześciopalczasty Nigel? - Oczywiście, że tak… - zaczął Will z uśmiechem, który nagle zbladł; popatrzył ponad Tessą na salę balową. Odwróciła się podążając za jego wzrokiem i zobaczyła tego samego wysokiego, jasnowłosego mężczyznę, który wcześniej rozmawiał z Charlotte, przepychającego się przez tłum w ich kierunku. Był krępy, prawdopodobnie przed trzydziestką, z blizną biegnącą wzdłuż szczęki. Jego włosy były potargane i wyblakłe, a skóra opalona od słońca. Wyglądała na ciemniejszą w zestawieniu z wykrochmalonym białym gorsem35. Było w nim coś znajomego, coś, co ocierało się o brzegi wspomnień Tessy. 34

35

Cydr to inaczej jabłecznik – napój alkoholowy, przefermentowany sok z dojrzałych jabłek. Krochmalony na sztywno przód męskiej koszuli frakowej

Zatrzymał się przed nimi. Przeniósł wzrok na Willa. Oczy miał bledsze niż chłopak, kolorem zbliżone do chabrów. Skóra wokół nich była opalona i pokryta kurzymi łapkami. - Jesteś William Herondale – powiedział. Will skinął głową bez słowa. - Nazywam się Elias Carstairs – rzekł mężczyzna. – Jem Carstairs był moim siostrzeńcem. Will pobladł, a Tessa uświadomiła sobie, co w tym mężczyźnie wydawało się jej znajome – było w nim coś, coś w sposobie poruszania się i w kształcie dłoni, co przypominało jej Jema. Will wydał się nie być w stanie rozmawiać, więc Tessa powiedziała: - Tak, to Will Herondale. A ja jestem Teresa Gray. - Ta zmiennokształtna dziewczyna – odparł mężczyzna – Elias, przypomniała sobie Tessa; Nocni Łowcy mówili sobie po imieniu. - Byłaś zaręczona z Jamesem zanim został Cichym Bratem. - Byłam – odpowiedziała cicho Tessa. – Bardzo go kochałam. Obrzucił ją spojrzeniem – nie wrogim ani wyzywającym, tylko ciekawskim. Potem przeniósł wzrok na Willa. - Ty byłeś jego parabatai? Will odzyskał głos. - Wciąż jestem – powiedział i zacisnął szczęki z uporem. - James mówił mi o tobie – rzekł Elias. – Po opuszczeniu Chin, kiedy wróciłem do Idrisu, zapytałem go czy uda się tam i zamieszka ze mną. Zabraliśmy go z Szanghaju, biorąc pod uwagę, że to było dla niego niebezpieczne, gdy słudzy Yanluo byli na wolności, wciąż szukając zemsty. Ale kiedy zapytałem go, czy uda się ze mną do Idrisu, powiedział że nie, że nie może. Poprosiłem go o wyjaśnienie. Powiedziałem mu, że jestem jego rodziną, jego krewnym. Ale odpowiedział, że nie może zostawić swojego parabatai, że są rzeczy ważniejsze niż więzy krwi. – Jasne oczy Eliasa były spokojne. – Przywiozłem ci podarek, Willu Herondale. Coś, co zamierzałem dać jemu, kiedy nadejdzie czas, ponieważ jego ojciec nie dożył tej chwili. Ale nie mogę dać mu tego teraz. Will był cały napięty, jak cięciwa łuku naciągnięta zbyt mocno. Rzekł: - Nie zrobiłem nic, aby zasłużyć na ten prezent. - Uważam, że zrobiłeś. – Elias wyciągnął zza pasa na jego talii krótki miecz w misternej pochwie. Podał go Willowi, który po chwili go wziął. Pochwa została pokryta skomplikowanym wzorem z liści i run, pieczołowicie wykonana, lśniąca pod złotym światłem. Stanowczym gestem Will uwolnił miecz i zatrzymał go przed twarzą. Rękojeść była pokryta tym samym wzorem z run i liści, ale ostrze było proste i

nagie, z wyjątkiem linii słów przechodzących przez jego środek. Tessa pochyliła się, aby odczytać słowa na metalu. Jestem Cortana, z tej samej stali i hartu jak Joyeuse i Durendal. - Joyeuse był mieczem Karola Wielkiego – powiedział Will, jego głos wciąż był odrętwiały. Tessa zdawała sobie sprawę, że próbuje powstrzymać emocje. – Durendal należał do Rolanda. Ten miecz – on jest zrodzony z legendy. - Wykuty przez pierwszego twórcę mieczy Nocnych Łowców, Wayland the Smith. W rękojeści zawiera pióro ze skrzydła Anioła – odparł Elias. – Od wieków jest w rodzie Carstairsów. Ojciec Jema polecił mi, bym mu go dał, kiedy skończy osiemnaście lat. Ale Cisi Bracia nie przyjmują prezentów. – Spojrzał na Willa. – Byłeś jego parabatai. Powinieneś go mieć. Will włożył miecz z powrotem do pochwy. - Nie mogę go wziąć. Nie zrobię tego. Elias wyglądał na oszołomionego. - Ale musisz – powiedział. – Byłeś jego parabatai, a on cię kochał. Will wyciągnął miecz z powrotem do Eliasa Carstaira, rękojeścią do przodu. Po chwili Elias zabrał go, a Will odwrócił się i odszedł, znikając w tłumie. Elias patrzył za nim z niedowierzaniem - Nie chciałem go urazić. - Mówiłeś o Jemie w czasie przeszłym – powiedziała Tessa. – Jem nie jest jednym z nas, ale nie jest martwy. Will… on nie może znieść, że myśli się o Jemie, jakby był stracony lub zapomniany. - Nie zamierzam o nim zapomnieć – rzekł Elias. – Miałem tylko na myśli, że Cisi Bracia nie mają takich emocji jak my. Oni nie czują tak jak my. Jeśli oni kochają… - Jem wciąż kocha Willa. – przerwała Tessa. Czy jest Cichy Bratem czy nie. Są rzeczy, których magia nie może zniszczyć, ponieważ mają magię w sobie. Nigdy nie widziałeś ich razem, ale ja tak. - Chciałem dać mu Cortanę – powiedział Elias. – Nie mogłem dać jej Jemowi, więc sądziłem, że jego parabatai powinien ją mieć. - Chciałeś dobrze – odparła Tessa. – Lecz, wybacz mi moją impertynencję, panie Carstairs – nigdy nie chciałeś mieć własnych dzieci? Jego oczy się rozszerzyły. - Nie myślałem o tym… Tessa spojrzała na połyskujące ostrze, a następnie na mężczyznę, który je trzymał. Mogła zobaczyć w nim odrobinę Jema, jakby patrzyła na odbicie tego, co kochała w zmąconej wodzie. Ta miłość, którą pamiętała i była nadal obecna, sprawiła, że jej głos złagodniał, kiedy mówiła:

- Jeśli nie jesteś pewien – powiedziała. – Zatrzymaj go. Przechowaj dla twoich własnych dzieci. Will chciałby tego. Ponieważ nie potrzebuje miecza, aby pamiętać Jema. Jednakże jego rodowód jest znakomity. *** Na schodach instytutu było chłodno, zimno tam, gdzie Will stał bez płaszcza i kapelusza, patrząc na przysypaną mrozem noc. Wiatr zawiewał małe zaspy śniegu na jego policzki i nagie dłonie, a on słyszał tak jak zawsze głos Jema w swojej głowie, mówiący mu, żeby nie był śmieszny, żeby wrócił do środka zanim złapie grypę. Zima zawsze wydawała się być najczystszą porą roku dla Willa – nawet dymy i brud Londynu chwycił chłód, zamroził i oczyścił. Tego ranka połamał warstwę lodu, która utworzyła się na jego dzbanku z wodą, zanim polał zimną cieczą twarz i drżał, gdy wyglądał przez okno, jego mokre włosy wyglądały jak czarne paski na jego twarzy. Pierwszy bożonarodzeniowy poranek bez Jema od sześciu lat. Najczystszy chłód przynosił najczystszy ból. - Will. – Usłyszał szept, o bardzo znajomym brzmieniu. Odwrócił głowę, obraz Starej Molly powstał w jego umyśle – ale duchy rzadko opuszczały miejsce, gdzie umarły lub zostały pochowane i poza tym, co ona mogła od niego chcieć w tym momencie? Spojrzenie ducha spotkało jego, zrównoważone i ciemne. Reszta jej postaci nie była tak bardzo przezroczysta. Wydawała się obrysowana srebrem: blond włosy, śliczna twarz lalki, biała suknia, w której umarła. Krew czerwona jak kwiat na jej piersi. - Jessamine – powiedział Will. - Wesołych Świąt Will. Jego serce, które zatrzymało się na moment, zaczęło bić znowu, krew zaczęła szybciej krążyć w jego żyłach. - Jessamine, dlaczego… co ty tu robisz? Żachnęła się lekko. - Jestem tutaj, ponieważ umarłam tutaj – powiedziała, jej głos rósł w siłę. To nie było niezwyczajne dla duchów osiągnąć trwalszą formę i moc słuchową, gdy były blisko ludzi, szczególnie tych, którzy mogli je usłyszeć. Wskazała na dziedziniec przed nimi, gdzie Will trzymał ją w momencie śmieci, gdzie jej krew spływała po płytach chodnika. – Nie cieszysz się, że mnie widzisz, Will? - Powinienem? – rzekł. – Jessie, zazwyczaj gdy widzę duchy, dzieje się to dlatego, że istnieją jakieś niedokończone przez nie sprawy lub jakiś smutek trzyma je na tym świecie. Zmarszczyła czoło, patrząc na śnieg. Chociaż padał na nią, była przezeń

nietknięta, jakby stała pod szkłem. - A gdybym miała jakiś smutek, czy pomógłbyś mi go uleczyć? Nigdy nie troszczyłeś się on mnie zbyt mocno, gdy żyłam. - Robiłem to – powiedział Will. – I naprawdę przepraszam, jeśli sprawiałem wrażenie, że nie dbałem o ciebie lub nienawidziłem cię, Jessamine. Sądzę, że przypominałaś mi mnie samego bardziej niż chciałem przyznać i dlatego oceniałem cię z tą samą surowością, z jaką oceniałbym siebie. Na te słowa spojrzała na niego. - Skąd ta bezpośrednia szczerość, Willu? Bardzo się zmieniłeś. – Zrobiła krok do tyłu i mógł zobaczyć, że jej stopy nie robiły nic ze śniegiem, którym oprószone były stopnie. – Jestem tutaj, ponieważ za życia nie chciałam być Nocnym Łowcą, żołnierzem Nephilim. Powierzono mi teraz ochronę Instytutu tak długo, jak będzie jej potrzebował. - A ty nie masz nic przeciwko? – zapytał. – Przeciwko byciu tutaj, z nami, gdy mogłaś iść dalej… Zmarszczyła nos. - Nie obchodzi mnie, że coś pominę. Tak wiele wymagało ode mnie życie, Anioł wie co będzie potem. Nie, jestem tutaj szczęśliwa, oglądając was wszystkich, cichych, dryfujących i niewidzialnych. – Jej srebrzyste włosy zalśniły w świetle księżyca gdy odwróciła głowę w jego kierunku. – Chociaż ty jesteś bliski doprowadzenia mnie do szaleństwa. - Ja? - Tak. Zawsze mówiłam, że będziesz strasznym zalotnikiem, Will i prawie to potwierdziłeś. - Naprawdę? – powiedział Will. – Wróciłaś z martwych, jak duch starego Marley’a36, aby suszyć mi głowę o moje romantyczne nadzieje? - Jakie nadzieje? Wziąłeś Tessę na tyle przejażdżek dorożką, że założę się, iż będzie umiała narysować mapę Londynu z pamięci, oświadczyłeś się jej? Nie zrobiłeś tego. Dama nie może oświadczyć się samej sobie, William i nie może powiedzieć ci, że cię kocha, jeśli nie wyrazisz swoich zamiarów! Will pokręcił głową. - Jessamine, jesteś niepoprawna. - Ale mam rację - zauważyła. – Czego się boisz? - Boję się, że jeśli wyrażę swoje zamiary ona powie mi, że mnie nie kocha, nie tak, jak kochała Jema. - Ona nie będzie cię kochać tak, jak kochała Jema. Będzie cię kochać tak, jak kocha ciebie Will, zupełnie inną osobę. Chcesz żeby nie kochała Jema? - Nie, ale nie chcę też poślubić kogoś, kto mnie nie kocha. 36

Duch Marley’a prześladował Ebenezera Scrooga, by zmienił swoje zachowanie - „Opowieść Wigilijna” Karola Dickensa.

- Musisz ją o to zapytać, żeby się dowiedzieć – powiedziała Jessamine – Życie jest pełne zagrożeń. Śmierć jest znacznie prostsza. - Dlaczego zobaczyłem cię dopiero dzisiaj, skoro jesteś tu przez cały czas? – zapytał. - Nie mogę jeszcze wejść do Instytutu, a kiedy wychodzisz na dziedziniec zawsze ktoś z tobą jest. Próbowałam przejść przez drzwi, ale jakaś siła mnie powstrzymała. Jest lepiej niż wcześniej. Na początku mogłam przejść tylko kilka kroków. A teraz, jak widzisz. – Wskazała na siebie siedzącą na schodach. – Pewnego dnia będę w stanie wejść do środka. - A kiedy to zrobisz, zobaczysz, że twój pokój wygląda tak jak zawsze, twoje lalki również – powiedział Will. Jessamine uśmiechnęła się, co sprawiło, że Will zastanowił się, czy ona zawsze była taka smutna, czy to śmierć zmieniła ją bardziej niż przypuszczał. Zanim zdążył się odezwać, ujrzał zaniepokojony wyraz jej twarzy, po czym zniknęła w wirze śniegu. Will odwrócił się, by zobaczyć co ją przestraszyło. Drzwi od Instytutu otworzyły się i wyłonił się zza nich Magnus. Miał na sobie astrachański wełniany płaszcz i wysoki, jedwabny kapelusz, który został obsypany przez spadające płatki śniegu. - Powinienem wiedzieć, że znajdę cię tutaj starającego się zamienić w sopel lodu – powiedział Magnus, schodząc ze schodów, dopóki nie stanął obok Willa patrząc na dziedziniec. Will nie chciał wspominać o Jessamine. Zdał sobie sprawę, że nie chciałaby tego. - Opuszczasz przyjęcie, czy po prostu mnie szukałeś? - I to i to – powiedział Magnus, wyciągając parę białych rękawiczek. – Właściwie, wyjeżdżam z Londynu. - Opuszczasz Londyn? – powiedział Will z niepokojem. – Chyba nie masz tego na myśli. - Dlaczego nie? – Magnus pstryknął palcami na zbłąkany płatek śniegu. Zaiskrzył na niebiesko i zniknął. – Nie jestem londyńczykiem Will. Zatrzymałem się z Woolsey’em na jakiś czas, ale jego dom nie jest moim domem. Poza tym Woosley i ja wyczerpaliśmy swoje towarzystwo po niedługim czasie. - Dokąd pójdziesz? - Nowy Jork. Nowy Świat! Nowe życie, nowy kontynent. – Magnus wyrzucił ręce w górę. - Mogę nawet zabrać ze sobą waszego kota. Charlotte powiedziała, że jest w żałobie odkąd odszedł Jem. - Cóż, wszystkich gryzie. Proszę bardzo, weź go. Myślisz, że polubi Nowy Jork? - Kto wie? Dowiemy się razem. Ciekawość to coś, co powstrzymuje mnie przed zastojem.

- Ci z nas, którzy nie żyją wiecznie, nie chcą zmian, być może tak bardzo jak ci, którzy ich chcą. Jestem zmęczony traceniem bliskich osób – powiedział Will. - Ja też. – powiedział Magnus. – Ale jest tak jak mówiłem, prawda? Nauczysz się jak to znosić. - Słyszałem, że czasami ludzie, którzy stracili rękę albo nogę czują ból w kończynach, chociaż ich nie ma – powiedział Will – Czasem tak jest. Mogę poczuć, że Jem jest ze mną, chociaż go nie ma. To jest tak, jakby brakowało mi części siebie. - Ale tak nie jest. – powiedział Magnus. – On nie jest martwy Will. On żyje, ponieważ mu na to pozwoliłeś. Zostałby z tobą i umarłby, gdybyś go poprosił, ale kochałeś go wystarczająco i wolałeś by żył nawet z dala od ciebie. I to dowodzi, że nie jesteś jak Sydney Carton, Will, twoja miłość nie jest z rodzaju tych, które mogą być odkupione tylko przez niszczenie. To jest to, co w tobie zobaczyłem, to, co zawsze w tobie widziałem, co sprawiło, że chciałem ci pomóc. To, że nigdy nie tracisz nadziei. Że masz w sobie nieskończoną zdolność do radości. – Położył dłoń w rękawiczce pod brodą Willa i uniósł jego twarz. Niewiele było osób przy których Will musiał unosić głowę, by spojrzeć im w oczy, ale Magnus był jedną z nich. – Jasna gwiazda. – powiedział Magnus, a jego wzrok był zamyślony jakby przypominał sobie coś lub kogoś. – Ci z was, którzy są śmiertelni, spalają się gwałtownie. A ty najgwałtowniej ze wszystkich, Will. Nigdy cię nie zapomnę. - Ani ja ciebie – powiedział Will. - Dużo ci zawdzięczam. Złamałeś moją klątwę. - Nie byłeś przeklęty. - Tak, byłem – zaprzeczył Will – Byłem. Dziękuje ci Magnus za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Jeśli wcześniej tego nie powiedziałem, robię to teraz. Dziękuje. Magnus opuścił rękę. - Nie sadzę, aby kiedykolwiek Nocny Łowca mi podziękował. Will uśmiechnął się krzywo. - Nie przyzwyczajałbym się do tego na twoim miejscu. Nie jesteśmy zbyt wdzięczną rasą. - Nie – zaśmiał się Magnus. – Nie, nie będę się przyzwyczajał. – Jego jasne, kocie oczy zwęziły się. – Zostawiam cię w dobrych rękach, tak myślę Willu Herondale. - Masz na myśli Tessę. - Tak, mam na myśli Tessę. Czy może zaprzeczysz, że to ona posiadła twoje serce? –Magnus zaczął schodzić ze schodów, zatrzymał się i spojrzał na Willa. - Nie – rzekł Will. – Będzie jej przykro, że wyjechałeś bez pożegnania się z nią. - Och – powiedział Magnus, odwracając się na dole schodów z dziwnym uśmiechem na ustach. – Nie sadzę, aby było to konieczne. Powiedz jej, że jeszcze się

zobaczymy. Will skinął głową. Magnus odwrócił się i z rękami w kieszeniach płaszcza zaczął iść w kierunku bramy Instytutu. Will patrzył, dopóki jego postać nie rozpłynęła się w bieli spadającego śniegu. *** Tessa wyślizgnęła się z sali balowej niezauważona. Nawet bystrooka Charlotte była rozproszona, siedząc obok Henry’ego – siedzącego w krześle na kółkach – z dłonią spoczywającą w jego, śmiejąc się z wygłupów muzyków. Znalezienie Willa nie trwało długo. Zgadywała, gdzie może być i miała rację – stał na frontowych schodach Instytutu, bez płaszcza czy kapelusza, pozwalając, aby śnieg padał na jego głowę i ramiona. Wszystko na dziedzińcu było obsypane świeżym śniegiem niczym cukrem pudrem, powozy ustawione w jednej linii wyglądały jakby były polukrowane, czarna żelazna brama, bruk na którym umarła Jessamine. Will patrzył uważnie przed siebie, jakby chciał coś dostrzec przez spadające płatki. - Will – powiedziała Tessa, a on odwrócił się i na nią spojrzał. Miała na sobie jedynie jedwabny szal zamiast czegoś cieplejszego, poczuła chłodne ukłucia płatków śniegu na nagiej skórze szyi i ramion. - Powinienem być bardziej uprzejmy dla Eliasa Carstairs – powiedział Will jako odpowiedź. Patrzył w niebo, gdzie blady sierp księżyca przemykał między gęstą mgłą i chmurami. Białe płatki śniegu spadały i mieszały się z jego czarnymi włosami. Policzki i usta miał zaczerwienione od zimna. Był przystojniejszy niż go zapamiętała. – Zamiast tego zachowałem się tak jak wcześniej. Tessa wiedziała co miał na myśli. Dla Willa istniało to, co było przedtem i potem. - Masz prawo wpadać w złość – powiedziała Tessa, schodząc z ostatniego schodka, aby stanąć obok niego. – W środku właśnie grają w „dokończ cytat wiersza”. Możesz dać niezły pokaz. Nie sądzę, że jest ktoś, kto może zakwestionować twoją wiedzę o literaturze. - Poza tobą. - Rzeczywiście byłabym trudnym konkurentem. Być może moglibyśmy stworzyć pewnego rodzaju zespół i podzielić się wygraną. - To nie byłoby mile widziane – przemówił Will z roztargnieniem, odchylając głowę do tyłu. Śnieg krążył biało wokół nich jak gdyby stali na samym dole wiru. – Dziś, kiedy Sophie przeszła Rytuał… - Tak? - Czy to jest coś, czego byś chciała? – odwrócił się, aby na nią spojrzeć, białe płatki śniegu opadały na jego ciemne rzęsy – Dla siebie?

- Wiesz, że to nie jest możliwe, Will. Jestem czarownikiem. Albo przynajmniej to najbliżej określa czym jestem. Nigdy nie mogłabym być w pełni Nefilim. - Wiem. – Spuścił wzrok na swoje ręce, rozchylił palce pozwalając płatkom śniegu topnieć w jego dłoniach – Ale w Cadair Idris powiedziałaś, że masz nadzieję zostać Nocnym Łowcą, że Mortmain zniweczył te nadzieje. - I tak czułam w tamtym momencie - przyznała. – Ale kiedy stałam się Ithurielem, kiedy się Przemieniłam i zniszczyłam Mortmaina – jak mogłabym nienawidzić czegoś, co pozwoliło mi obronić tych, na których mi zależało? Nie jest łatwo być innym, a tym bardziej być unikalnym. Ale zaczynam myśleć, że nie była mi pisana łatwa droga. Will się roześmiał. - Łatwa droga? Nie, to nie dla ciebie, moja Tesso. - Jestem twoją Tessą? – owinęła się ciaśniej szalem udając, że dreszcz przeszedł ją z zimna. – Przeszkadza ci to, czym jestem, Will? Że nie jestem taka jak ty? Słowa wisiały między nimi, niewypowiedziane: Nie ma przyszłości dla Nocnego Łowcy, który flirtuje z czarownikami. Will zbladł. - Te rzeczy, które powiedziałem na dachu, tak dawno temu, wiesz, nie miałem ich na myśli. - Wiem. - Nie chcę, żebyś była inna, Tesso. Jesteś tym, kim jesteś i kocham cię. Nie kocham tylko tych części ciebie, które spotykają się z aprobatą Clave. Uniosła brwi. - Jesteś gotów znieść resztę? Przeczesał dłonią ciemne, zwilżone śniegiem włosy. - Nie. Nie wyraziłem się właściwie. Nie ma w tobie nic, czego nie mógłbym nie kochać. Naprawdę myślisz, że jest dla mnie ważne, byś była Nefilim? Moja matka nie jest Nocnym Łowcą. Kiedy zobaczyłem, jak zmieniasz się w Anioła - że płoniesz niebiańskim ogniem - to było wspaniałe, Tess. – Zrobił krok w jej stronę. – To kim jesteś, co możesz zrobić, to jest jak jakiś wielki cud na ziemi, jak ogień, polne kwiaty lub morskie fale. Jesteś tak samo wyjątkowa na świecie jak i w moim sercu, i nie będzie takiego czasu, kiedy nie będę cię kochał. Kochałbym cię nawet, gdybyś nie była po części Nocnym Łowcą Usta jej zadrżały w uśmiechu. - Ale cieszę się, że nim jestem, nawet jeśli tylko w połowie – powiedziała. – Ponieważ oznacza to, że mogę zostać z tobą tutaj w Instytucie. Rodzina, którą tutaj znalazłam może nią pozostać. Charlotte powiedziała, że jeśli będę chciała, mogłabym zrezygnować z nazwiska Gray i wziąć nazwisko moje matki, które miała przed

swoim ślubem. Mogłabym nazywać się Starkweather. Mogłabym mieć prawdziwe nazwisko Nocnego Łowcy. Usłyszała jak Will wypuszcza powietrze. Biały obłok wzbił się do góry. Jego oczy były niebieskie, duże i jasne, skupione na jej twarzy. Wyglądał jak człowiek, który zdobył się na zrobienie przerażającej rzeczy. – Oczywiście, że możesz mieć nazwisko Nocnego Łowcy – powiedział Will. – Możesz mieć moje. Tessa spojrzała na niego, cały czarno biały na tle czarno białego śniegu i kamieni. - Twoje nazwisko? Will zrobił krok w jej stronę, aż stanęli twarzą w twarz. Potem sięgnął po jej dłoń i zsunął z niej rękawiczkę, którą włożył do swojej kieszeni. Trzymał jej nagą dłoń w swojej, zacisnął palce wokół jej. Rękę miał ciepłą i zgrubiałą, a jej dotyk przyprawił ją o dreszcz. Jego oczy były stałe i niebieskie; były wszystkim, czym był Will: prawdziwy i czuły, ostry i dowcipny, kochający i miły. – Wyjdź za mnie – powiedział. – Wyjdź za mnie, Tess. Wyjdź za mnie i bądź Tessą Herondale. Albo Tessą Gray, jakkolwiek chcesz się nazywać, ale wyjdź za mnie i zostań ze mną, i nigdy mnie nie opuszczaj, bo nie mógłbym bez ciebie znieść kolejnego dnia mojego życia. Śnieg wirował wokół nich, biały, zimny i doskonały. Chmury nad nimi rozstąpiły się, a przez przerwy między nimi widać było gwiazdy. - Jem powiedział mi, co Ragnor Fell mówił o moim ojcu – kontynuował Will. – Dla niego istniała tylko jedna kobieta, którą kochał, tylko ona była mu pisana, żadna inna. Dla mnie ty nią jesteś. Kocham cię i będę cię kochał aż do śmierci. - Will! Zagryzł wargę. Jego włosy i rzęsy były pełne płatków śniegu. – Czy to zbyt wielkie oświadczenie? Przestraszyłem cię? Wiesz jaki jestem w słowach. - Och tak, wiem. - Przypomniało mi się, co mi kiedyś powiedziałaś – mówił dalej. – Że słowa mają moc zmieniania nas. Twoje słowa mnie zmieniły Tess, uczyniły mnie lepszym człowiekiem niżbym kiedykolwiek był. Życie jest książką i istnieje tysiąc stron, których jeszcze nie przeczytałem. Przeczytałbym je razem z tobą, tyle ile bym mógł, zanim umrę. Położyła dłoń na jego piersi, tuż nad sercem, czuła jego rytm pod palcami, unikalny rytm, który był tylko jego. – Chcę tylko, byś nie mówił o umieraniu – powiedziała. – Lecz wiem jaki jesteś w słowach i Will, kocham je wszystkie. Każde słowo, które mówisz. Te głupie, szalone, piękne, czy te wypowiedziane tylko do mnie. Kocham je i kocham ciebie. Will zaczął mówić, ale Tessa zakryła mu usta dłonią. - Kocham twoje słowa, mój Willu, ale na razie nic nie mów – powiedziała i

uśmiechnęła się do niego. – Pomyśl o wszystkich słowach, które ukrywałam wewnątrz przez ten cały czas, kiedy nie wiedziałam, jakie masz intencje. Kiedy przyszedłeś do mnie do salonu i powiedziałeś mi, że mnie kochasz, odesłanie cię było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłam. Powiedziałeś, że kochasz słowa mego serca i kształt mojej duszy. Pamiętam. Pamiętam każde słowo, jakie powiedziałeś do tej pory. Nigdy ich nie zapomnę. Jest tak wiele słów, które chciałabym ci powiedzieć i tak wiele chciałabym usłyszeć od ciebie. Mam nadzieje, że mamy całe życie, aby sobie je powiedzieć. - Więc wyjdziesz za mnie? – powiedział Will, wyglądał na oszołomionego. Jakby nie do końca wierzył w swoje szczęście. - Tak – powiedziała ostatnie, najprostsze i najważniejsze słowo ze wszystkich. Wtedy Will, który zawsze miał coś do powiedzenia otworzył usta i zamknął je bez słowa, zamiast tego przyciągną ją do siebie. Jej szal spadł na schody, ale jego ręce wokół niej były ciepłe, a usta naprzeciwko jej ust były gorące, gdy pochylił się nad nią, by ją pocałować. Smakował jak płatki śniegu i wino, jak zima i Will, jak Londyn. Jego usta były miękkie, ręce w jej włosach rozrzucały białe jagody po całych kamiennych schodach. Tessa trzymała się Willa, kiedy śnieg wirował wokół nich. Przez okna Instytutu mogła usłyszeć cichy dźwięk muzyki grającej w sali balowej: fortepianu, wiolonczeli i wznoszący się ponad wszystkimi jak iskry skaczące w stronę nieba słodki uroczysty szept skrzypiec. *** - Nie mogę uwierzyć, że naprawdę wracamy do domu – powiedziała Cecily. Jej ręce były splecione na piersi, podskakiwała w górę i w dół w swoich białych dziecinnych butach. Była ubrana w czerwony zimowy płaszcz, stanowiła najjaśniejszą rzecz w ciemnej krypcie, oprócz wielkiego, srebrnego i świecącego Portalu pod ścianą. Tessa mogła dostrzec za nim przebłysk błękitnego nieba (niebo na zewnątrz Instytutu zabarwiło Londyn na szaro) i posypanych śniegiem wzgórz. Will stał obok niej, jego ramie szturchało jej. Był blady i zdenerwowany, pragnęła wziąć go za rękę. - Nie wracamy do domu, Cecily – powiedział – Nie na stałe. Idziemy w odwiedzimy. Pragnę przedstawić moich rodziców mojej narzeczonej. – Nie był już taki blady, wykrzywił wargi w uśmiechu. – Chcę, aby poznali dziewczynę, którą mam zamiar poślubić. - Och, bzdury – odrzekła Cecily. – Możemy użyć Portalu, aby zobaczyć ich w dowolnym momencie! Charlotte jest Konsulem, więc nie możemy wpaść przez to w kłopoty. Charlotte jęknęła. - Cecily, to pojedyncza wyprawa. To nie jest zabawka. Nie możesz używać

Portalu, kiedy tylko chcesz, a ta wycieczka musi pozostać utrzymana w tajemnicy. Nikt nie może wiedzieć, że pozwoliłam wam odwiedzić rodziców, że pozwoliłam wam złamać Prawo! - Nikomu nie powiem! – zaprotestowała Cecily – Gabriel też nie. – spojrzała na chłopca u jej boku. – Nie zrobisz tego, prawda? - Jeszcze raz, dlaczego bierzemy go ze sobą? – zapytał Will cały świat, ale również swoją siostrę. Cecily położyła ręce na biodrach. - Dlaczego zabierasz ze sobą Tessę? - Bo Tessa i ja zamierzamy się pobrać – powiedział Will. Tessa uśmiechnęła się; sposób, w jaki siostra Willa działała mu na nerwy, ciągle ją zadziwiał. - Cóż, Gabriel i ja też możemy się pobrać – powiedziała Cecily. – Pewnego dnia. Gabriel wydał zdławiony dźwięk, jego twarz przybrała niepokojący odcień fioletu. Will wyrzucił ręce w górę. - Nie możesz wyjść za mąż, Cecily! Masz tylko piętnaście lat! Kiedy ja będę brał ślub, będę miał osiemnaście! Będę dorosły! Cecily nie była pod wrażeniem. - Możemy mieć długie zaręczyny – odpowiedziała. – Ale nie mogę zrozumieć, dlaczego radzisz mi poślubić człowieka, którego moi rodzice nigdy nie poznali. Will prychnął. - Nie radzę ci, abyś poślubiła człowieka, którego rodzice nigdy nie spotkali! - Więc jesteśmy zgodni. Gabriel musi poznać mamę i tatę. – Cecily odwróciła się do Henry’ego. – Czy Portal jest już gotowy? Tessa nachyliła się do Willa. – Kocham sposób, w jaki tobą rządzi – szepnęła. – To dość zabawne do oglądania. - Poczekaj, aż poznasz moją mamę – powiedział Will i wsuną swoją dłoń w jej. Jego palce były zimne, serce musiało mu galopować. Tessa wiedziała, że nie spał całą noc. Pomysł zobaczenia rodziców po tak wielu latach był dla niego tak samo przerażający jak i radosny. Wiedziała, że domieszka nadziei i strachu jest o wiele gorsza niż jedno z tych uczuć. - Portal jest już gotowy – odezwał się Henry. – I pamiętajcie, za godzinę otworzę go ponownie żebyście mogli przez niego wrócić. - Rozumiem, że jest to jednorazowa sytuacja. – powiedziała Charlotte z niepokojem. – Nawet jeśli jestem Konsulem, nie mogę pozwolić wam na odwiedzanie waszej przyziemnej rodziny. - Nawet w Boże Narodzenie? – powiedziała Cecily z dużymi, udręczonymi

oczami. Charlotte wyraźnie osłabła. - No, może Boże Narodzenie… - Urodziny – odezwała się Tessa. – Urodziny są wyjątkowe. Charlotte schowała twarz w dłoniach - Och, na Anioła. Henry roześmiał się i wskazał ręką drzwi. - Możecie przechodzić – powiedział i Cecily ruszyła pierwsza, znikając w Portalu, jakby przeszła przez wodospad. Gabriel był po niej, następnie Will i Tessa trzymając się kurczowo za ręce. Tessa skupiła się na cieple dłoni Willa, na pulsie krwi przepływającej pod jego skórą, kiedy chłód i ciemność zabrały ich w wir młodzieńczych wspomnień, które pozbawiały ich tchu. Światło zalało jej oczy, gdy nagle wynurzyła się z ciemności, mrugając i potykając się. Will złapał ją, powstrzymując przed upadkiem. Stali na szerokim, zakrzywionym podjeździe przed Ravenscar Manor. Tessa widziała to miejsce z góry, kiedy ona, Jem i Will odwiedzili Yorkshire, nie zdawała sobie wtedy sprawy, że rodzina Willa zamieszkuje ten dom. Przypomniała sobie, że dwór leży w dolinie z zamaszystymi górami po obu stronach, pokrytych kolcolistem37 i wrzosami, które były teraz przysypane warstewką śniegu. Drzewa były wtedy zielone, teraz nie miały liści, a z ciemnych dachówek zwisały błyszczące sople lodu. Pośrodku drzwi z ciemnego dębu widniała ciężka, mosiężna kołatka. Will spojrzał na swoją siostrę, która ledwo zauważalnie kiwnęła mu głową, wyprostowała się, sięgnęła po nią i zastukała. Powstały hałas rozbrzmiał echem w dolinie, a Will zaklął pod nosem. Tessa dotknęła lekko jego nadgarstka - Bądź odważny –powiedziała. – To nie jest kaczka, prawda? Odwrócił się, by się do niej uśmiechnąć, ciemne włosy opadły mu na oczy, kiedy drzwi się otworzyły ukazując elegancko ubraną pokojówkę w czarnej sukience i białym czepku. Spojrzała na grupę u progu drzwi i jej oczy rozszerzyły się tak, że wyglądały jak spodki. - Panna Cecily – wysapała, po czym przeniosła wzrok na Willa. Zakryła dłonią usta, odwróciła się i czmychnęła z powrotem do domu. - O Boże – powiedziała Tessa. - Tak działam na kobiety – wyjaśnił Will. – Prawdopodobnie powinienem cię uprzedzić, zanim zgodziłaś się za mnie wyjść. - Wciąż mogę zmienić zdanie – rzekła słodko Tessa. - Ani mi się waż… - zaczął z zapierającym dech półuśmiechem, gdy nagle w drzwiach pojawiło się dwoje ludzi – wysoki mężczyzna, szeroki w ramionach z masą 37

http://pl.wikipedia.org/wiki/Kolcolist

jasnych włosów przeplecionych pasmami siwizny i jasnymi, niebieskimi oczami. Tuż za nim stała kobieta: szczupła i zaskakująco piękna, z włosami czarnymi jak atrament, jak u Willa i Cecily i z oczami niebieskimi i ciemnymi jak fiołki. Krzyknęła w chwili, gdy jej wzrok padł na Willa, poruszyła rękami niczym fruwające białe ptaki spłoszone przez podmuch wiatru. Tessa puściła dłoń Willa. Wyglądał jakby go zmroziło - jak lis, kiedy psy chcą go dopaść. - No dalej – powiedziała miękko Tessa, a on zrobił krok do przodu, wtedy jego matka objęła go i powiedziała: - Wiedziałam, że wrócisz. Wiedziałam, że tak będzie. – Po czym wypowiedziała potok walijskich słów, z których Tessa mogła zrozumieć tylko imię Willa. Ich ojciec był oszołomiony, ale uśmiechnięty, wyciągnął ręce do Cecily, która podeszła do nich z taką życzliwością, jakiej Tessa u niej nigdy nie widziała. Przez kilka następnych chwil Tessa i Gabriel stali niezręcznie na progu, nie całkiem patrząc na siebie, ale nie wiedząc też gdzie podziać wzrok . Po dłuższej chwili Will odsunął się od matki, klepiąc ją delikatnie w ramię. Śmiała się, choć jej oczy były pełne łez, powiedziała coś po walijsku, Tessa podejrzewała, że skomentowała fakt, iż Will jest teraz wyższy od niej. - Mała mama – powiedział czule, potwierdzając podejrzenia Tessy. Odwrócił się gwałtownie, kiedy spojrzenie jego matki spoczęło na Tessie, a potem na Gabrielu, jej oczy się rozszerzyły. - Mamo, tato, to Theresa Gray. Jesteśmy zaręczeni, w przyszłym roku się pobieramy. Matka Willa westchnęła – choć bardziej z zaskoczenia, niż czegoś innego, ku uldze Tessy, wzrok ojca Willa przeniósł się natychmiast na Gabriela, a potem na Cecily. - A kim jest ten dżentelmen? Will uśmiechnął się szerzej - Och on. – powiedział. – To przyjaciel Cecily, Pan Gabriel Lightworm. Gabriel był w połowie wyciągania ręki by powitać pana Herondale kiedy zamarł w przerażeniu - Lightwood – wybełkotał. – Gabriel Lightwood. - Will! – powiedziała Cecily i oderwała się od ojca by spojrzeć na brata. Will popatrzył na Tessę, jego niebieskie oczy lśniły. Otworzyła usta, aby go upomnieć, by powiedzieć „Will!” jak Cecily przed chwilą, ale było już za późno, ponieważ się śmiała.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Marta, Avis Korekta: Domi

Epilog ,,Powiadam, iż grobowiec, który na wieczność jest zamknięty, Otwiera Niebiańską salę; Jesteśmy tam, ostatecznie, ofiarując swe sprawy Co jest pierwszym krokiem nas wszystkich.'' —Victor Hugo, ,,W Villequier”

London, Blackfriars Bridge, 2008. Wiatr był ostry, unosił żwir i rozrzucał śmieci – torebki po chipsach, oderwane strony gazet, stare paragony – chodnikiem szła Tessa, rozglądając się wokół, patrząc na samochody zmierzające w stronę mostu Blackfriars. Dla każdego przechodnia wyglądała jak zwykła dziewczyna: mogli jej dawać nie więcej niż dwadzieścia lat. Nogawki od dżinsów wciśnięte w buty, niebieski kaszmirowy top, który kupiła podczas styczniowej wyprzedaży i długie, brązowe włosy, lekko skręcające się przez wilgoć, opadające kaskadą na jej plecy. Jeśli ktoś był dobrym znawcą mody, przypuszczałby, że wzorzysta apaszka, którą miała na sobie, był tanią podróbką paręset letniego oryginału, a bransolety owinięte wokół jej nadgarstków przeżyły już swoje. Dostała je jednak od swojego męża jako prezent ślubny w latach trzydziestych. Tessa zwolniła kroku i sięgnęła po jeden z kamieni z zagłębienia zrobionego w ścianie mostu. Z nich właśnie zostały zbudowane cementowe ławki. Można było na nich usiąść i spojrzeć na szaro-zieloną wodę rozbryzgującą się o powierzchnię mostu lub na Saint Paul, które było położone nieco dalej. Miast żyło – słychać było dźwięki ruchu ulicznego: klaksony, dudnienie dwupiętrowych autobusów; dzwonienie telefonów komórkowych; trajkotanie pieszych; słabe dźwięki muzyki pochodzącej z białych iPodów. Tessa usiadła na ławce, podciągając nogi pod siebie. Ze zdziwieniem zauważyła, że powietrze było czyste i przejrzyste – bez tego całego dymu i zanieczyszczeń, które powodowały jego żółknięcie i czernienie, tak jak to pamiętała

za czasów, kiedy jako dziecko opuszczała Amerykę. Niebo było szaroniebieskie niczym marmur. Zniknął też ten szkaradny wiadukt kolejowy Dover i Chatham; tylko wystające z wody pale przypominały o tym, czym były kiedyś. Żółte boje podskakiwały, łódki turystyczne telepały się na wodzie, a podniosłe głosy przewodników wycieczek dochodziły z głośników. Autobusy czerwone jak cukierkowe serca pędziły wzdłuż mostu, zmiatając liście w stronę krawężników. Spojrzała na zegarek, który miała zapięty na nadgarstku. Dochodziło południe. Była tu nieco wcześniej, tak jak zawsze, przed ich spotkaniem. Mogła wtedy pomyśleć – rozpamiętywać i przypomnieć sobie wszystko, a nie było na to lepszego miejsca niż tu, na moście Blackfriars, jedynym miejscu, w którym w ogóle rozmawiali. Przy zegarku miała założoną perłową bransoletę, której nigdy nie zdjęła. Dostała ją od Willa, kiedy byli małżeństwem. Uśmiechał się, kiedy zapinał ją na jej nadgarstku. We włosach miał już wtedy prześwity siwizny, pomimo że nigdy jej tak naprawdę nie zauważała. Jakby w zamian za jej miłość ofiarował jej możliwość mentalnego starzenia się, nie ważne ile upłynęło czasu, zawsze, kiedy na niego patrzyła, widziała dzikiego, czarnowłosego chłopca, w którym się zakochała. Wydawało jej się niewiarygodne, że byli w stanie razem się zestarzeć, ona i Will Heroldale, któremu Gabriel Lightwood kiedyś powiedział, że nie dożyje lat dziewiętnastu. Lightwoodowie byli dla nich dobrymi przyjaciółmi przez te wszystkie lata. Oczywiście Willowi trudno było zaprzyjaźnić się z człowiekiem, który poślubił jego siostrę. Cecily i Gabriel odwiedzili Willa w dniu, kiedy umarł, tak samo Sophie, pomimo że Gideon umarł parę lat wcześniej. Tessa dobrze pamiętała ten dzień, kiedy Cisi Bracia powiedzieli, że nie ma nic, co może jeszcze utrzymać Willa przy życiu. Nie był wtedy w stanie opuścić ich łóżka. Tessa wyprostowała ramiona i poszła przekazać przykrą wiadomość przyjaciołom i rodzinie, próbując być tak spokojna, jak tylko potrafiła, pomimo że czuła się, jakby jej serce zostało wyrwane z ciała. Był to czerwiec, jasne i upalne lato 1937 roku. Przez odsłonięte okna wpadało dużo światła słonecznego, a ich dzieci – jej i Willa - ich wnuki, siostrzenice i siostrzeńcy - niebieskoocy synowie Cecy, wysocy i przystojni oraz dwie córki Gideona i Sophie – i ci, którzy byli dla nich tak bliscy jakby byli rodziną: siwowłosa i wyprostowana Charlotte oraz synowie i córki noszący nazwisko Fairchild z kręconymi, rudymi włosami jak kiedyś u Henry’ego. Cały dzień Tessa siedziała na łóżku razem z Willem opartym o jej ramię. Dla innych mogło to wyglądać dziwnie, młoda dama czule przytula do siebie mężczyznę, który był na tyle stary, że mógłby być jej dziadkiem. Palce splotła z jego własnymi. Dla ich rodziny nie było to jednak obce – zawsze istnieli tylko Tessa i Will. A ponieważ zawsze istnieli tylko Tessa i Will, inni przychodzili i odchodzili przez cały dzień, tak jak Nocny Łowca robi to przy łożu śmierci, opowiadali historie z życia Willa i rzeczy, które Tessa zrobiła w ciągu tych lat, które razem spędzili.

Dzieci opowiadały z czułością o sposobie, w jaki zawsze kochał ich mamę, żarliwie i całym sercem, sposobie, w jaki na nią patrzył i jak ich rodzice pokazali rodzaj pięknej miłości – takiej jaką mieli nadzieję kiedyś odnaleźć w swoim życiu. Mówiły o jego szacunku do książek i o tym, jak im przekazał miłość do nich, jak nauczył szanować każdą stronę i czcić każdą opowieść, którą te strony zawierały. Mówiły o tym, jak wciąż przeklinał po walijsku, kiedy coś upuszczał, pomimo że rzadko używał tego języka i pomimo faktu, że jego proza była znakomita – napisał kilka historii o Nocnych Łowcach, kiedy odszedł na emeryturę, które cieszyły się wielkim szacunkiem – jego poezja zawsze była okropna, lecz nie zważając na to, nadal ją recytował. Ich najstarszy syn, James, opowiadał ze śmiechem o tym, jak Will panicznie bał się kaczek i o jego ciągłej bitwie, by trzymały się z dala od sadzawki przy rodzinnym domu w Yorkshire. Ich wnuki przypomniały mu piosenkę o demonicznej ospie, której ich nauczył – byli o wiele za młodzi, żeby wszystko zapamiętać, jak zawsze uważała Tessa. Śpiewali ją wszyscy, razem z koszmarnie fałszującą Sophie. Ze łzami spływającymi po twarzy Cecily przypomniała mu o chwili, kiedy podczas jej ślubu z Gabrielem wygłosił piękną przemowę, błogosławiąc im obojgu, a na końcu oznajmił: „Dobry Boże, myślałem, że wychodzi za Gideona. Cofam wszystko, co powiedziałem”, tym samym zirytował nie tylko Cecily i Gabriela, ale również Sophie – a Will, mimo że był zbyt zmęczony, żeby się śmiać, uśmiechnął się do siostry i uścisnął jej dłoń. Wszyscy śmiali się z jego nawyku zabierania Tessy na romantyczne „wakacje” do miejsc z gotyckich powieści, w tym na szkaradne wrzosowiska, gdzie ktoś umarł, do pełnych przeciągów nawiedzonych przez duchy zamków i oczywiście na plac paryski, na którym, jak uważał, Sydney Carton został zgilotynowany. Will okropnie przeraził wtedy przechodnia, krzycząc po francusku „Widzę krew na bruku!”. Pod koniec dnia, kiedy niebo się ściemniało, rodzina zebrała się wokół łóżka Willa i każdy z obecnych całował go, opuszczając później po kolei pokój, zostawiając go sam na sam z Tessą. Położyła się przy nim, pogłaskała go po włosach i położyła głowę na jego piersi, słuchając jego słabego bicia serca. Leżąc w ciemności, szeptali do siebie, przypominając sobie nawzajem opowieści, o których wiedzieli tylko oni. O dziewczynie, która uderzyła w głowę dzbankiem chłopca przybywającego jej na ratunek i jak w tamtej chwili się w niej zakochał. O sali balowej i balkonie, i księżycu płynącym po niebie niczym statek. O trzepocie skrzydeł mechanicznego anioła. O wodzie święconej i krwi. Około północy drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł Jem. Tessa przypuszczała, że powinna go nazywać Bratem Zachariaszem, lecz ani Will, ani Tessa nigdy nie użyli tego imienia. Przyszedł, niczym cień w jasnych szatach, a Tessa wzięła głęboki oddech, kiedy go zobaczyła. Wiedziała, że to była chwila, na którą Will czekał. Nie podszedł od razu do Williama, lecz wpierw przeszedł przez pokój w

kierunku pudełka z drzewa różanego, które leżało na komodzie. Will zatrzymał skrzypce dla Jema - tak jak obiecał. Były utrzymane w czystości i porządku: zawiasy pudełka nie zaskrzypiały, kiedy Jem je otworzył i wyjął ze środka instrument. Obserwowali go, kiedy wziął do ręki drewniany smyczek. Jego blade nadgarstki zostały zakryte przez blady materiał pergaminowej szaty Cichych Braci. Przytknął skrzypce do ramienia, uniósł smyczek i zagrał. Zhiyin. Jem powiedział jej kiedyś, że oznacza to „rozumienie muzyki”, a także więź silniejszą niż przyjaźń. James grał i w ten sposób opowiadał o latach życia Willa i o tym, jak się poznali. Grał o dwóch małych chłopcach w sali treningowej, jak jeden pokazywał drugiemu, w jaki sposób rzuca się nożami, a także o rytuale parabatai: o ogniu, przysiędze i płonących runach. Opowiadał o dwóch młodych mężczyznach uciekających w ciemności przez ulice Londynu, opierających się o ściany i śmianiu się razem. Zagrał o dniu w bibliotece, gdy razem z Willem opowiedzieli Tessie o kaczkach, a także o podróży pociągiem do Yorkshire, gdy Jem powiedział, że parabatai powinni kochać siebie nawzajem tak, jak własne dusze. Grał o miłości, o swoim uczuciu do Tessy i jej uczuciach do nich, o tym, jak Will powiedział „W twoich oczach zawsze znajdowałem łaskę”. Melodia mówiła o tych kilku razach, gdy odwiedził ich w Instytucie jako Cichy Brat; o czasie, gdy Will został ugryziony przez demona Shaxa i prawie umarł i jak Jem trwał przy nim całą noc, ryzykując odkrycie i karę. Zagrał także o narodzinach ich pierwszego syna, o ceremonii ochrony, która odbyła się w Cichym Mieście. Will życzył sobie, aby to Jem dokonał rytuału. Jem opowiedział też o tym, jak zakrył rękoma z przerażeniem swoją twarz i odwrócił się, gdy odkrył, że dziecko ma na imię James. Grał o miłości, stracie i latach milczenia, o niewypowiedzianych słowach i przysięgach, a także o odległości między ich sercami; a gdy skończył, odłożył skrzypce z powrotem do pudełka. William miał zamknięte oczy, a Tessy były pełne łez. Jem odłożył smyczek i podszedł do łóżka, zdejmując z głowy kaptur, a Theresa mogła zobaczyć jego zamknięte oczy i blizny na twarzy. Usiadł obok nich na łóżku i sięgnął po tę dłoń Willa, której ona nie trzymała. Usłyszała w głowie jego głos. Trzymam cię za rękę, bracie, więc możesz odejść w pokoju. Will otworzył niebieskie oczy, które nie straciły swego koloru przez te wszystkie lata i spojrzał na Jema i na nią - uśmiechnął się i umarł, z głową Tessy na swoim ramieniu i dłonią w uścisku Jamesa. Pamięć o śmierci Williama nigdy nie przestała boleć. Po jego odejściu Tessa uciekła. Jej dzieci dorastały, miały własne dzieci, a ona powiedziała sobie, że już jej nie potrzebują i ukryła w głębi umysłu gnębiącą ją myśl: nie mogła tu pozostać i patrzeć, jak stają się starsi od niej. To była jedyna rzecz, która mogła pomóc przetrwać śmierć jej męża. Aby znieść śmierć swoich dzieci, nie mogła siedzieć i tego oglądać. To się wydarzy, musi się wydarzyć, ale ona nie musi tam być. Poza tym, było coś, o co Will ją poprosił.

Droga prowadząca z Shrewsbury do Welshpool nie była już taka sama, jak wtedy, gdy jechał tamtędy w złości, z bezwzględnymi myślami, by ją ocalić przed Mortmainem. Will poinstruował ją, przedstawił detale, opisy miast i pewnego dębowego drzewa. Błądziła w obie strony drogi Morris Minos, aż w końcu znalazła je: drzewo, które opisał w dzienniku, który jej podarował. Jego dłoń nieco drżała, ale pamięć miał dobrą. Sztylet tkwił między korzeniami drzew, które obrosły rękojeść. Musiała usunąć niektóre z nich, a także rozkopywać ziemię, by go wydostać. Ostrze Jema, zabrudzone przez upływ czasu. Przyniosła je Jamesowi tego lata na most. Był to 1937 rok, gdy Nalot jeszcze nie zrównał z ziemią budynków wokół Saint Paul, kiedy to z nieba ostrzelano i spalono mury miasta, które Tessa kochała. Mimo to nad światem unosił się cień, zapowiedź nadchodzącej ciemności. - Zabijają siebie nawzajem i nic nie możemy z tym zrobić - powiedziała Tessa, opierając dłonie o kamienną barierę mostu. Myślała o Wielkiej Wojnie, o marnotrawieniu życia. Nie o wojnie Nocnych Łowców, lecz o rozlewie krwi, z którego narodziły się demony, które Nefilim mieli obowiązek powstrzymać, nim zaczną siać jeszcze większe zniszczenie. Nie możemy ich ocalić przed nimi samymi, odpowiedział Jem. Miał zarzucony na głowę kaptur, ale wiatr uchylał jego rąbek, ukazując kawałek oszpeconego policzka. - Coś się zbliża. Coś tak przerażającego, co tylko Mortmain mógł sobie wyobrazić. Czuję to w kościach. Nikt nie może uwolnić świata od zła, Tesso. Gdy wyciągnęła z kieszeni płaszcza sztylet owinięty w jedwab, nadal ubrudzony ziemią i krwią Willa, podała mu go, a on pochylił głowę i trzymał go, mocno dociskając do piersi, jakby chroniąc ranę w sercu. - Will chciał, być go zobaczył - powiedziała. - Wiem, że nie możesz go ze sobą zabrać. Zatrzymaj go dla mnie. Może kiedyś nadejdzie dzień. Nie zapytała go, co miał na myśli, ale zatrzymała go. Miała go nadal, gdy opuszczała Anglię, białe klify Dover oddalające się jak chmury, gdy mijała kanał. W Paryżu spotkała Magnusa, który mieszkał w mansardowym mieszkaniu i malował, choć w ogóle nie miał do tego talentu. Pozwolił jej spać na materacu, przy oknie, a w nocy, gdy obudziła się z imieniem Willa na ustach, przyszedł do niej i obejmował ją, otaczając zapachem terpentyny. - Pierwszy raz zawsze jest najtrudniejszy - rzekł. - Pierwszy raz? - Pierwszy raz, gdy umiera ktoś, kogo kochasz - odpowiedział. - Później to staje się łatwiejsze.

Kiedy w Paryżu wybuchła wojna, wyjechali razem do Nowego Yorku, do miasta, gdzie się urodziła - do ruchliwej, jasnej, tętniącej życiem metropolii, której nie poznała, gdzie pojazdy zapełniały ulice jak mrówki, a pociągi jeździły ze świstem po wysokich platformach. Tego roku nie widziała Jema, bo Londyn został ostrzelany przez samoloty Luftwaffe, a spotkanie w takich warunkach było zbyt niebezpieczne, ale kilka lat później... - Tessa? Jej serce zatrzymało się. Poczuła szarpnięcie i ogromne zawroty głowy i przez chwilę zastanawiała się, czy nie oszalała, czy po tylu minionych latach jej wspomnienia nie pomieszały się i teraz nie była w stanie odróżnić złudzenia od jawy. Głos, który usłyszała nie był miękki i cichy, jak ten Brata Zachariasza z jej głowy. Nie jak ten, który słyszała co roku przez sto trzydzieści lat. To był głos, który wyciągnął z jej głowy wspomnienia tak niewyraźne, jak papier wielokrotnie rozwijany i zwijany. Głos, który przywiódł jak fala wspomnienie pewnego dnia na tym moście, wieczór sprzed lat, gdy wszystko było czarno-srebrne, a rzeka umykała szybko pod jej stopami... Jej serce biło tak mocno, że czuła się tak, jakby miało rozerwać jej klatkę piersiową. Powoli odwróciła się od balustrady. I patrzyła. Stał przed nią, na chodniku. Uśmiechał się nieśmiało, a ręce trzymał w kieszeniach bardzo nowoczesnych dżinsów. Miał na sobie niebieski, bawełniany sweter z rękawami podwiniętymi do łokci. Widziała blizny po runach na jego rękach. Dostrzegła dokładnie kształt runy Milczenia, która niegdyś była czarna, a teraz wyblakła i ledwie odcinała się srebrem na jego skórze. - Jem? - wyszeptała, zdając sobie sprawę, dlaczego go nie zauważyła, gdy obserwowała tłum. Szukała Brata Zachariasza, ubranego w białe, pergaminowe szaty, niewidocznego dla tłumu Londyńczyków. Ale to nie był Brat Zachariasz. To był Jem. Nie mogła oderwać od niego wzroku. Zawsze myślała, że Jem był piękny. Teraz był dla niej niemniej przystojny. Kiedyś miał srebrzystobiałe włosy i oczy szare jak niebo. Teraz jego włosy były kruczoczarne, lekko kręciły się od wilgoci w powietrzu, a jego ciemnobrązowe oczy miały akcenty złota. Kiedyś jego skóra była blada, ale teraz nabrała kolorów. W przeszłości, nim stał się Cichym Bratem i nałożono na niego runy Bractwa, na jego twarzy nie było żadnej skazy. Teraz na obu łukach kości policzkowych widniały jaskrawe blizny. Kołnierz jego swetra był nieco rozchylony i mogła dojrzeć delikatny zarys runy parabatai, która wiązała go z Willem. Ona może ich łączyć nadal, jeśli dusz nie da się rozdzielić nawet po śmierci. - Jem - szepnęła ponownie. Na pierwszy rzut oka wyglądał na dziewiętnaście,

może dwadzieścia lat. Wydawał się nieco starszy niż wtedy, gdy stał się Cichym Bratem, lecz gdy przyjrzała mu się uważniej, dostrzegła w jego oczach ból i mądrość wielu przeżytych lat. - Jesteś... - W jej głosie słychać było nadzieję. - Czy to trwałe? Nie musisz być dłużej Cichym Bratem? - Nie - odpowiedział. Wziął szybki wdech; patrzył na nią, jakby nie miał pojęcia, jaka będzie jej reakcja na jego pojawienie się. - Nie muszę. - Lek... Znalazłeś go? - Nie sam - powiedział powoli. - Ale... został znaleziony. - Widziałam Magnusa zaledwie pięć miesięcy temu. Rozmawialiśmy o tobie. Nie wspomniał... - Nie wiedział - odpowiedział Jem. – To był trudny rok, mroczny rok dla Nocnych Łowców. Ale rozlew krwi i ogień, strata i smutek przyniosły wspaniałe zmiany. - Wyciągnął ramiona jakby z dezaprobatą i odrobiną zdziwienia w głosie, gdy kontynuował. - I sam też się zmieniłem. - Jak... - Opowiem ci o tym historię. Inną historię o Lightwood'ach, Herondale'ach i Fairchild'ach, ale to zajmie, jak mniemam, więcej niż godzinę, a tobie musi być zimno. - Ruszył do przodu, jakby chciał dotknąć jej ramienia, ale potem jakby się opamiętał i opuścił rękę. - Ja... - słowa zawiodły ją. Nadal była w szoku, że go widzi – w głębokim szoku. Owszem, widziała go co roku, tutaj, w tym miejscu, na moście. Ale aż do tego momentu nie zdawała sobie sprawy z tego, jak Jem się wtedy zmienił. Ale to... To było jak powrót do przeszłości, cały miniony wiek został wymazany i przez to poczuła zawroty głowy, podniecenie, a zarazem przerażenie. - A po dzisiejszym dniu? Gdzie pójdziesz? Do Idrisu? Patrzył na nią przez chwilę, szczerze oszołomiony, że pomimo upływu lat ona wyglądała tak samo, tak młodo. - Nie wiem - odpowiedział. - Nigdy wcześniej nie musiałem niczego planować. - A więc... Do innego Instytutu? - Nie odchodź, chciała powiedzieć. Zostań. Proszę. - Nie sądzę, bym poszedł do Idrisu bądź innego Instytutu - powiedział po chwili tak długiej, że czuła się tak, jakby kolana miały się pod nią ugiąć, jeżeli się nie odezwie. - Nie wiem nawet, jak żyć w świecie Nocnych Łowców bez Willa. Nadal jestem parabatai, ale już nie mam swojej drugiej połówki. Gdybym poszedł do innego Instytutu i poprosił by mnie przyjęli, nigdy bym o tym nie zapomniał. Już nigdy nie poczułbym się... cały. - A więc... - To zależy od ciebie.

- Ode mnie? - Poczuła jakiś rodzaj przerażenia. Wiedziała, co chce mu powiedzieć, ale wydawało jej się to niemożliwe. Cały czas, od momentu, gdy stał się Cichym Bratem, wydawał jej się odległy. Nie niedobry czy nieczuły, ale jakby od świata dzieliła go gruba warstwa szkła. Pamiętała chłopca, którego znała, chłopca, który dawał swoją miłość tak swobodnie, jak oddech, ale to nie był człowiek, którego spotykała raz do roku, przez cały wiek. Była przekonana, że ten długi czas ją zmienił. Jak bardzo musiał zmienić jego? Nie wiedziała, czego może chcieć od swojego nowego życia lub, konkretniej, od niej samej. Chciała mu powiedzieć wszystko, co on chciał usłyszeć, chciała chwycić go i trzymać, dotknąć jego dłoni i uspokajać się pod ich dotykiem, ale nie miała odwagi. Nie w sytuacji, gdy nie wiedziała, czego od niej oczekuje. Minęło tak wiele lat. Jak mogła przypuszczać, że on nadal czuje do niej to, co kiedyś? - Ja... - Spojrzał na swoje smukłe dłonie, zaciskające się na betonowej balustradzie mostu. - Przez sto trzydzieści lat każda godzina mojego życia była zaplanowana. Często myślałem o tym, co bym robił, gdybym był wolny lub znalazłbym lekarstwo. Myślałem, że natychmiast bym się wzbił, jak ptak uwolniony z klatki. Nie wyobrażałem sobie, że po powrocie zobaczę świat tak zmieniony, tak zdesperowany. Cały w ogniu i krwi. Chciałem to przetrwać, ale tylko z jednego powodu. Chciałem... - Czego chciałeś? Nie odpowiedział. Zamiast tego wyciągnął rękę, by dotknąć perły w jej bransoletce. - To twoja bransoletka na trzydziestolecie - powiedział. - Wciąż ją nosisz. Tessa przełknęła ślinę. Poczuła na skórze iskry, jej puls przyspieszył. Zdała sobie sprawę, że nie czuła tego, tej szczególnej mieszaniny zdenerwowania i podekscytowania od tak wielu lat, że niemal zapomniała, jak to jest. - Tak. - Czy od czasu Willa kochałaś kogokolwiek innego? - Nie znasz odpowiedzi na to pytanie? - Nie mam na myśli tego, jak kochasz swoje dzieci bądź przyjaciół. - Nie wiem - stwierdziła. - Myślę, że to ty musisz mi powiedzieć. - Kiedyś mieliśmy się pobrać - powiedział. - A ja kochałem cię przez cały ten czas - półtora wieku. Ja wiem, że kochałaś Willa. Widziałem was przez te wszystkie lata. I wiem, że ta miłość przerasta wszystkie inne miłości, nawet tą jedną, z czasów naszej młodości, która wydaje się teraz mała i nieważna. Kochaliście się przez tyle lat, Tessa. Przez wiele lat. Dzieci. Wspomnienia. I nie mogę liczyć na to.... - Urwał z gwałtownym sapnięciem. - Nie - zaczął, opuszczając rękę. - Nie mogę tego zrobić. Byłem głupi myśląc, że... Tessa, wybacz mi - powiedział i odsunął się od niej, wkraczając w tłum ludzi idących mostem. Tessa stała przez moment, zszokowana; ale ta chwila wystarczyła, by zniknął.

Wyciągnęła rękę i oparła ją o balustradę, by się uspokoić. Kamień był chłodny pod jej palcami - zimny tak, jak wtedy w nocy, gdy po raz pierwszy przyszli w to miejsce i po raz pierwszy rozmawiali. Był pierwszą osobą, która wyraziła ten sam strach, który ona odczuwała: że jej moc sprawiała, że była inna, kimś nieludzkim. Jesteś człowiekiem, powiedział wtedy, w każdym tego słowa znaczeniu. Pamiętała go, pamiętała kochanego, umierającego chłopca, który poświęcił czas, by pocieszać przerażoną dziewczynę, której nie znał i nie umiał wrazić słowami własnego strachu. Oczywiście zostawił po sobie ślad w jej sercu. Jakże mogło być inaczej? Pamiętała chwilę, gdy podarował jej jadeitowy wisiorek swojej mamy, zaciśnięty w jego drżącej dłoni. Pamiętała pocałunek w wozie. Pamiętała, jak weszła do jego pokoju, zalanego blaskiem księżyca i srebrzystego chłopca stojącego przy oknie, tworzącego muzykę piękniejszą niż pragnienie, wydobywającą się ze skrzypiec w jego rękach. Will, powiedział wtedy. Czy to ty, Will? William. Przez moment jej serce się zawahało. Przypomniała sobie, gdy umarł, jej cierpienie, długie i samotne noce, szukanie go obok ręką każdego ranka, gdy wstawała, lata oczekiwania na to, że w końcu go tam znajdzie i powolne przyzwyczajanie się do tego, że druga strona łóżka już zawsze pozostanie pusta. Chwile, gdy znajdowała coś śmiesznego i odwracała się by podzielić się z nim żartem i szok, że go tam nie ma. Najgorsze chwile, gdy siedząc samotnie przy śniadaniu zdawała sobie sprawę, że nie pamiętała dokładnie błękitu jego oczu, głębię uśmiechu; tak jak dźwięk skrzypiec Jema, cichnący w oddali, gdzie wspomnienia milkły. Jem był teraz śmiertelnikiem. Zestarzeje się tak jak Will i tak jak William umrze, a ona nie wiedziała, czy zniesie to ponownie. A jednak. Większość ludzi jest szczęściarzami mając w swoim życiu wielką miłość. Ty znalazłaś dwie. Nagle jej nogi poruszyły się, prawie bez udziału jej woli. Rzuciła się w tłum, przepychając między ludźmi, nie przepraszając, gdy potykała się o ich nogi lub trąciła kogoś łokciem. Nie dbała o to. Biegła przez most, ślizgając się na samym końcu, gdzie wąskie, kamienne schody prowadziły do wód Tamizy. Schodziła po dwa na raz, ślizgając się na wilgotnym kamieniu. Na samym końcu schodów zaczynał się wąski, betonowy chodnik odgrodzony metalową poręczą. Woda była wysoko i dostawała się między szczeliny w barierce, zalewając małą przestrzeń i roznosząc zapach mułu. Jem stał przy poręczy, patrząc na wodę. Ręce miał wciśnięte w kieszenie i garbił się, jakby chcąc ochronić się przed wiatrem. Patrzył przed siebie tak zaparcie, że nie sądziła, by usłyszał ją, gdy do niego podeszła. Złapała go za rękaw, odwracając go twarzą do siebie. - O co... - zaczęła bez tchu. - O co próbowałeś mnie zapytać, Jem?

Otworzył szeroko oczy. Jego policzki były zaczerwienione, od ucieczki lub od zimna, tego nie była pewna. Patrzył na nią, jakby była jakąś dziwną rośliną i wyrosła przed nim niespodziewanie. - Tessa... Przyszłaś za mną? - Oczywiście, że za tobą przyszłam. Uciekłeś w połowie zdania! - To nie było dobre zdanie. - Spojrzał w ziemię, a potem znowu na nią, uśmiechając się, jakby jakieś wspomnienie samo uniosło kąciki jego ust. Doszło do niej wtedy, że zgubiła wspomnienia, ale nie zapomniała: uśmiech Jema zawsze był jak promień słońca. - To nie ja byłem tym dobrym w słowach - powiedział. - Gdybym miał swoje skrzypce, zagrałbym to, co chciałem powiedzieć. - Spróbuj. - Ja nie... nie jestem pewien, czy mogę. Miałem przygotowane sześć albo siedem wypowiedzi i wymieszały mi się wszystkie, tak sądzę. Ręce miał wciśnięte głęboko do kieszeni, więc Tessa ujęła go delikatnie za nadgarstki. - Cóż, ja jestem dobra w słowach - powiedziała. - Więc pozwól mi zadać ci pytanie. Wyjął ręce z kieszeni i pozwolił jej objąć palcami jego nadgarstki. Stali tak, a Jem patrzył na nią spod swoich ciemnych włosów - wiatr zwiewał mu je na twarz. Zauważyła w nich smugę srebra. Zapomniała, jak to jest tęsknić za dotykiem kogoś, kogo się kocha. Zmusiła się, by go puścić i sięgnęła z ociąganiem do kołnierzyka swojej bluzki. Ostrożnie ujęła łańcuszek założony na szyję i wyjęła go, by mógł zobaczyć jadeitowy wisiorek, który jej kiedyś podarował. Napis na nim jaśniał jak nowy: „Kiedy dwoje ludzi kocha się tak bardzo iż stanowi jedność, są w stanie złamać nawet żelazo i brąz”. - Pamiętasz, że mi go zostawiłeś? - zapytała. - Nigdy go nie zdjęłam. Zamknął oczy. Ciemne rzęsy rzucały cienie na jego policzki. - Przez te wszystkie lata - powiedział, a jego głos był szeptem, ale to nie był już głos chłopca z przeszłości, lecz nadal go kochała. - Przez te wszystkie lata go nosiłaś? Nie wiedziałem. Wydawało mi się, że to tylko by cię obciążyło, gdy byłem Cichym Bratem. Bałem się, że możesz sobie pomyśleć, że mam wobec ciebie jakieś oczekiwania, których nie jesteś w stanie spełnić. Milczał przez długi czas. Tessa słyszała szum rzeki, ruch drogowy w oddali. Zdawało jej się, że słyszy chmury płynące po niebie. Każdy nerw w jej ciele krzyczał, ale ona czekała: obserwowała, jak wyraz jego twarzy zmienia się co chwilę, aż w końcu się odezwał. - Bycie Cichym Bratem - zaczął - to jak widzenie wszystkiego i niczego zarazem. Widziałem wielkie mapy życia rozłożone przede mną. Widziałem nurty

świata. A życie ludzkie stawało się rodzajem zabawy, grą na odległość. Gdy zdjęli ze mnie runy Bractwa, poczułem się, jakby wybudzono mnie z długiego snu, a tarcza wokół mnie rozstała rozbita. Poczułem wszystko, tak szybko, tak gwałtownie. Cała ludzkość, którą zaklęcia Bractwa trzymały ode mnie z daleka. To wszystko wróciło do mnie... dzięki tobie. Gdybym nie miał ciebie, Tessa, gdyby nie te coroczne spotkania, które były dla mnie kotwicą, nie wiem, czy bym wrócił. W jego ciemnych oczach było światło, a jej serce rosło w piersi. W swoim życiu kochała dwóch mężczyzn i nigdy nie sądziła, że będzie jej dane zobaczyć twarz tego drugiego. - Ale zrobiłeś to - szepnęła - I jest to cudem. Pamiętasz, co kiedyś powiedziałam ci o cudach? Uśmiechnął się na jej słowa. - „Niektórzy nie kwestionują cudów lub skarżą się, że nie są dostosowane idealnie do każdego gustu.” Przypuszczam, że to prawda. Marzyłem, że będę mógł wrócić do ciebie wcześniej. Chcę być tym samym chłopakiem, jak wtedy, gdy mnie kochałaś. Obawiam się, że te lata zmieniły mnie w kogoś innego. Tessa zbadała wzrokiem jego twarz. W oddali słyszała odgłosy ruchu na drodze, ale tutaj, przy brzegu rzeki, prawie mogła wyobrazić sobie, że wciąż jest tamtą dziewczyną, pośród powietrza pełnego mgły i dymu, słysząc terkoczące dźwięki kolei. - Te lata też zmieniły i mnie - powiedziała. - Byłam matką i babką, zobaczyłam śmierć tych, których kochałam, to, jak inni przychodzili na świat. Mówisz o nurtach świata. Też je widziałam. Jeżeli jestem wciąż tą samą dziewczyną, którą poznałeś na początku, nie będę w stanie rozmawiać o swoich uczuciach względem ciebie tak swobodnie jak teraz. Nie byłabym w stanie spytać cię o to, o co spytam cię teraz. Podniósł słoń i ujął nią jej policzek. Widziała powoli wzrastającą w nim nadzieję. - O co spytasz? - Pójdziesz ze mną?– zaczęła. - Zostań ze mną. Bądź ze mną. Zobacz wszystko ze mną. Podróżowałam po świecie i widziałam wiele, ale jest tego o wiele więcej i nikogo innego prócz ciebie nie chciałabym tam zobaczyć. Chciałabym pójść wszędzie, w każde miejsce, z tobą, Jamesie Carstairs. Przesunął kciukiem po jej policzku. Zadrżała. To było tak dawno, gdy ktoś patrzył na nią w ten sposób, jakby była największym cudem świata i wiedziała, że ona patrzy na niego podobnie. - To wydaje się nierealne - powiedział ochryple. - Kocham cię tak długo. Jak to może być prawdziwe? - To jedna z wielkich prawd w moim życiu - odpowiedziała Tessa. - Pójdziesz ze mną? Nie mogę się doczekać, by dzielić świat z tobą, Jem. Jest tyle do zobaczenia. Nie była pewna, kto kogo objął pierwszy, tylko tego, że chwilę później była w

jego ramionach. - Tak, oczywiście, że tak - szepnął jej we włosy. Zaczął szukać jej ust - czuła jego delikatne napięcie, ciężar lat od ich ostatniego pocałunku. Sięgnęła, by położyć dłoń na jego karku, zniżyła jego głowę i szepnęła: - Biezhaoji. ,,Nie martw się, nie martw.'' Pocałowała jego policzek, kącik ust i wreszcie usta. Nacisk jego warg na jej był intensywny i cudowny i och, bicie jego serca, smak jego ust, rytm jego oddechu. Jej zmysły zalały niewyraźne wspomnienia: tego jak był szczupły, dotyk jego ramienia - ostrego jak ostrze - pod materiałem koszuli, którą kiedyś nosił. Teraz, gdy go obejmowała, czuła silne, solidne mięśnie. Czuła, jak jego ciało emanuje zdrowiem, gdy jej dotykał, podczas gdy ona dotykała miękkiego materiału jego bluzy. Tessa była świadoma, że wokół nich nieliczni ludzie nadal chodzą wzdłuż mostu Blackfriars, jak i tego, że prawdopodobnie patrzą na nich, ale nie dbała o to. Po tylu latach nauczyła się, co jest ważne, a co nie. A to było ważne: Jem, którego serce biło szybko i też nierytmicznie, delikatny dotyk jego dłoni, które przesuwały się na jej policzki, jego miękkie usta przypominające sobie kształt jej warg. Jego ciepło urzeczywistniało go. Pierwszy raz, od wielu lat, czuła jak jej serce otwiera się i wiedziała, że miłość jest czymś więcej niż pamięcią. Nie, ostatnią rzeczą o jaką dbała było to, że ludzie wpatrywali się w chłopaka i dziewczynę całujących się przy rzece, w Londynie, w mieście wież i kościołów, mostów i ulic, krążących wokół nich jak pamięć o śnie. I jeżeli Tamiza, która płynęła obok nich, srebrzysta w popołudniowym świetle, przypominała noc dawno temu, gdy księżyc świecił jasno jak szyling, z tą samą dziewczyną i chłopcem na moście. Jeśli kamienie Blackfriars pamiętały kroki ich stóp, myślała sobie: W końcu koło zatoczyło pełen krąg, a oni zachowają milczenie.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: KlaudiaBower Korekta: Domi