3.Katarzyna Michalak - Dla Ciebie wszystko

Katarzyna Michalak

Dla Ciebie wszystko

Tylko człowiek zupełnie samotny może sobie pozwolić na zmarnowanie własnego życia. Jeśli jednak zasłużył choć na jedną ludzką miłość, ktoś oprócz niego płaci za jakość jego istnienia. Autor nieznany

Małemu, porzuconemu chłopczykowi, któremu mogłam przynieść tylko herbatkę…

PROLOG Co czuje mały, czteroletni chłopczyk, którego mama przywozi do szpitala? Strach. Już raz był w szpitalu. Wie, że będą zadawać mu ból. On będzie jęczał cichutko, a mama się popłacze, głaszcząc go po głowie i obiecując szeptem, gdy ludzie w fartuchach wbiją mu grubą igłę w rączkę, że to jeszcze chwilka, jeszcze troszkę musi wytrzymać i wszystko będzie dobrze. Ale nie było. Z dnia na dzień chłopczyk był coraz słabszy i słabszy, choroba coraz potężniejsza, i w końcu usłyszał słowa, od których ścisnęło się jego czteroletnie serduszko: — Musimy jechać do szpitala. Przypomniał sobie tamten ból i poczuł strach. Zaczął błagać mamę i przyrzekać, że będzie więcej jadł. I nie będzie marudził podczas łykania lekarstw. Wszystko był gotów obiecać, byle tylko mama nie zawiozła go z powrotem w tamto straszne, obce miejsce, gdzie znów będą wbijali mu grube igły w chude ramionka. Ale wtedy chłopczyk nie wiedział jeszcze, co to prawdziwy strach i prawdziwe cierpienie… Za pierwszym razem wytrzymał dzielnie wszystkie zabiegi i wrócił z mamą do domu. Do ich malutkiego, ciemnego mieszkanka, po którego ścianach pięła się pleśń, bo zimą było tu zimno, a latem wilgotno. Do ich biednych, wysłużonych sprzętów, bo na nowe nie było stać spracowanej, zaszczutej przez los dziewczyny, wychowującej samotnie synka. Do swojego własnego łóżeczka, z którego już właściwie wyrósł, ale na nowe nie było pieniędzy. O czym mały chłopczyk nie wiedział. Nie wiedział, że powinien chodzić w ładnych, nowych ubrankach, mieć rowerek, mnóstwo samochodzików i całe pudło klocków Lego — bo jego ojciec mógł sobie na to wszystko pozwolić, ale mama już nie… O wielu rzeczach wtedy jeszcze czteroletni Piotruś nie miał pojęcia, bo Dorota, jego matka, starała się chronić synka przed złem tego świata. Nie uchroniła go jednak przed podstępną, straszną chorobą. Za drugim razem malec tak samo ściskał ją za rękę, gdy niosła go do gabinetu zabiegowego, a potem jeszcze mocniej, gdy pobierali mu krew do badań. Znów nie krzyczał, tylko pojękiwał cichutko, żałośnie. Potem siedział wtulony w matkę, gdy czekali na wyniki badań. Wszystko się zmieniło, gdy wyszedł doktor z plikiem wydruków, omiótł nieprzyjaznym spojrzeniem zabiedzoną, skuloną na krześle młodą kobietę — byłaby nawet ładna, gdyby zadbała o siebie i nie przywoziła dziecka do szpitala podpita, na miłość boską! — i rzekł krótko: — To dziecko musi być operowane. Jak najszybciej. Dziewczyna zbladła i przycisnęła synka do siebie tak mocno, że ten stracił oddech. — Ale… — zaczęła, patrząc na lekarza z przerażeniem. — Nie ma żadnego „ale”, zapisałem już chłopca na zabieg. Jutro o dziewiątej rano. Proszę przejść z nim teraz do sali numer osiem i tam go zostawić. — Ale… ja chciałabym z nim zostać do rana… — wyszeptała, a mały chłopczyk uczepił się nadziei, że mówią o jakimś innym „nim”. O innym dziecku. — Pokój dla matki z dzieckiem kosztuje sto złotych za dobę… — lekarz zawiesił głos. Dziewczyna spuściła głowę. Nie miała nawet połowy tej kwoty. — Sala numer osiem. Jutro rano, po operacji, może go pani odwiedzić. Odszedł, nie obejrzawszy się już ani na matkę, ani na chłopca. Ale co sobie w duchu pomyślał o patologii, której powinno się odbierać tak zaniedbane dzieciaki, to jego. Dziewczyna zaś wstała, cały czas tuląc do siebie synka, odnalazła salę numer osiem — ładny, jasny pokoik z dwoma łóżeczkami, posadziła Piotrusia na jednym z nich i powiedziała:

— Musisz tu zostać, synuniu. Ale mama wróci do ciebie z samego rana. Potem długo próbowała wyswobodzić się z czepiających się jej rozpaczliwie rączek dziecka i wreszcie, łykając łzy i przyrzekając raz po raz: — „Mamusia wróci po ciebie jutro rano”, wybiegła. Z pokoju. Ze szpitala… Chłopczyk został sam. Płakał. Na początku cichutko, tak jak zawsze, gdy działa mu się krzywda, potem coraz głośniej. Po prostu nie mógł inaczej. — Mamusiu! Mamusiu! — Niosło się szpitalnym korytarzem, aż wreszcie do pokoju wpadła pielęgniarka, pochyliła się nad dzieckiem, które natychmiast się skuliło, chowając głowę w ramiona, i wysyczała: — Jeśli się natychmiast nie uspokoisz, to porwie cię diabeł i zamknie w czarnej dziurze! Chłopczyk zmartwiał. Patrzył na purpurową, spoconą twarz kobiety wielkimi niebieskimi oczami, wypełnionymi takim przerażeniem, że ta zawstydziła się w duchu swoich słów. Burknęła: — No, tak już lepiej, jeśli będziesz grzeczny, mama do ciebie szybko wróci. I wyszła. Chłopczyk zaś pozostał tak, jak go zostawiła. Sztywny ze strachu, z rączkami wyciągniętymi wzdłuż chudego ciałka i wielkimi oczami wbitymi w drzwi, w których mógł w każdej chwili pojawić się diabeł. Albo doktor. Ale też mama… Przeleżał bez ruchu do świtu. Cichy. Tak cichy, że ta sama pielęgniarka kilka razy sprawdzała, czy nic mu nie jest. Nad ranem kazała mu wstać. Spodnie szpitalnej piżamki były mokre. Prześcieradło i kołdra również. Pielęgniarka znów spurpurowiała na twarzy. — Matka nie nauczyła cię korzystać z ubikacji? Taki duży chłopak i zasikał całe łóżko! Chłopczyk tylko na nią patrzył, a oczy niemal wychodziły mu z orbit. Głupek jakiś — pomyślała kobieta, która już dawno powinna zostać wyrzucona z pracy, ale że miała jakieś układy z dyrektorem szpitala, nikt nie śmiał się na nią poskarżyć. Przebrała dziecko, nie trudząc się obmywaniem z moczu jego nóżek i pupy, po czym pociągnęła je za sobą do gabinetu zabiegowego, posadziła na tym samym krześle, na którym wczoraj siedział z mamą, i skinęła na drugą pielęgniarkę. — Przytrzymaj mi go. Na widok igły chłopczyk przełknął głośno ślinę, ale gdy zakładały mu wenflon, nawet nie pisnął. Zaczął się tylko trząść z zimna i przerażenia narastającego do granic wytrzymałości. — No już, już, uspokój się — druga pielęgniarka pogładziła go zdawkowo po głowie. — To dzieciak tej… — szepnęła słowo, którego chłopczyk by nie zrozumiał, nawet gdyby je usłyszał. Ta pierwsza skinęła głową. Do gabinetu wjechało łóżko na kółkach. Położyły na nim dziecko, spojrzały na siebie, widząc jego chude, trzęsące się ramionka, a potem powiozły przez niekończące się korytarze na salę przedoperacyjną. Tam w końcu podano chłopcu środek uspokajający i jego biedne, udręczone ciało mogło wreszcie odetchnąć. — Mamusiu — chciał wyszeptać jeszcze półprzytomny po narkozie, ale gardło otarte rurką intubacyjną nie przepuściło nawet jednego słowa. Miejsce, gdzie się znajdował, było ciche, światło przyciemnione, dookoła coś pikało i syczało złowrogo. Dziecko zakwiliło z bólu i strachu. Natychmiast pojawiła się przy nim pielęgniarka. — Obudziłeś się, Piotrusiu? Boli? Chłopczyk spojrzał na nią tylko wielkimi niebieskimi oczami, z których na poduszkę skapywały łzy. Kobieta dodała do kroplówki środek przeciwbólowy i dziecko ucichło. Zasnęło, z małą nadzieją w małym sercu, że gdy się obudzi, koszmar się skończy, mama wróci i zabierze

go do domu, ale ta nadzieja zaczęła umierać już od następnego ranka. I umierała tak od długich tygodni… Co czuje mały, czteroletni chłopczyk, którego mama przywiozła do szpitala i więcej się nie pojawiła? Gdy mija ból pociętego i pozszywanego ciała, pozostaje cierpienie nie do wyobrażenia: cierpienie porzuconego dziecka. Najpierw jest wyczekiwanie dzień po dniu, godzina po godzinie, że może zaraz, już za chwilę, mama stanie w drzwiach sali numer osiem i wrócą do domu, ale gdy nadchodzi noc i światła na oddziale dziecięcym gasną, przychodzi rozpacz tak wielka, że chłopczyk krzyczałby na głos z tej rozpaczy, ale leży cicho, pamiętając groźbę pielęgniarki i tylko po policzkach spływają mu ciche łzy, a z gardła wyrywa się szept niemilknący do rana: — Mamusiu… mamusiu… Rano salowa przynosi mu śniadanie, ogarnia mały pokój, nakłada dziecku na pupę nowego pampersa — tak, znów chłopczyk nosi pieluchy, bo „to ten dzieciak, co się moczy”, a przecież nie będą zmieniać mu pościeli dzień w dzień. Potem zaczyna się szpitalna codzienność: obchód lekarski, kiedy to do sali wchodzi kilka osób. Któraś z nich bierze kartę pacjenta, ktoś pyta, czy matka dziecka w końcu się po nie zgłosi, kto inny zadaje retoryczne pytanie: „ile jeszcze będziemy je tu trzymać?”. Wychodzą, nawet nie patrząc na chłopczyka. Leży cicho, spogląda przez oszklone drzwi na przechodzących korytarzem ludzi. Z nadzieją, że którąś z tych osób będzie jego mama. Ale są tylko mamy innych dzieci… Przynoszą mu obiad. Zjada wszystko. Wypija kompot. I znów czeka. Aż do wieczora, do kolacji. Nadzieja powoli gaśnie w małym sercu. Dziś mama nie przyjdzie. Gasną światła. Po chudych policzkach dziecka zaczynają płynąć łzy. Rozpacz dławi gardło, z którego wydobywa się cichutki jęk: — Mamusiu… Koszmar dziecka trwa. I nie chce się skończyć. Jego mama nie wraca…

ROZDZIAŁ I Świeżo upieczona pani doktor Ania Kraska, zwana też przez kolegów i przyjaciół Anią z Jabłoniowego Wzgórza, wracała do domu. Do Koniecdrogi, gdzie wśród lasów, łąk i pagórków stał otoczony jabłoniowym sadem stary piękny dwór. Już tam jej wypatrywano z niecierpliwością i wytęsknieniem, a i ona nie mogła się doczekać, kiedy jej wysłużony, lecz dzielny punto podjedzie pod ganek wsparty na czterech kolumienkach, z domu wybiegną ciocia Marysia z dziadkiem Edwardem, ona, Ania, rzuci się im w ramiona, a potem wyściskana i wycałowana, będzie mogła oznajmić z dumą: — Ukończyłam studia z pierwszą lokatą! Jestem prawdziwym lekarzem! Droga wiła się wzdłuż strumienia, ocieniona lipami, które właśnie zaczęły kwitnąć. Ania otworzyła okno i cieszyła się tym pięknym letnim popołudniem, słońcem rozświetlającym las dookoła i lekkim wiatrem, który rozwiewał jej długie włosy. Jak cudnie było wracać do domu! Wreszcie zamajaczył na końcu drogi mur z czerwonej cegły, otaczający posiadłość, dziewczyna przyspieszyła, wjechała przez szeroko otwartą bramę i… — Ania! Anulka nasza przyjechała! Wnusieńka ukochana! — Maria już biegła ku niej z rozpostartymi ramionami. Za nią starał się kroczyć dumnie i spokojnie Edward Jabłonowski, ale widać było, że i on chętnie wybiegłby wnuczce naprzeciw. A tak musiał poczekać, aż wypuści Anię z objęć jego żona… — Jesteś wreszcie — mruknął z wyrzutem, który miał zamaskować ogromne wzruszenie, przytulił dziewczynę i ucałował jej pachnące wiatrem i lasem włosy, barwy dogasającego ogniska. — Jak droga? Głodna jesteś? — No pewnie, że głodna! — Maria wzruszyła ramionami i już ciągnęła roześmianą dziewczynę do jadalni, gdzie czekał stół zastawiony samymi frykasami. Maleńkie pierożki, domowy rosół, poziomki z bitą śmietanką, sernik przed chwilą wyjęty z piekarnika… To wszystko, czym delektowała się każdego lata, gdy przyjeżdżała na kilka tygodni z Warszawy do domu, dziś również na Anię czekało. — Siadaj, zajadaj i opowiadaj — wydała polecenie Maria. I Ania, między jedną łyżką rosołu a drugą, między jednym kęsem pierożka a następnym, opowiadała, co też się wydarzyło w jej studenckim życiu od czasu świąt Wielkiej Nocy, kiedy była tu po raz ostatni. — Ukończyłam studia jako najlepsza na roku! Z pierwszą lokatą! — to powiedziała im na samym początku. Edward pokiwał głową: Ania uwielbiała medycynę, to było jej powołanie, jej przeznaczenie, a że oprócz tego była inteligentna i pracowita… Nie mogło być inaczej. Maria klasnęła w ręce, spontaniczna jak zawsze, a potem przechyliła się przez stół i raz jeszcze ucałowała swą przyszywaną wnuczkę. Ania opowiadała dalej. O kolegach i koleżankach, o… takim jednym… lekarzu… którego poznała rok temu na praktykach i tak im się jakoś fajnie przez ten rok korespondowało… że chyba odwiedzi go w Gdańsku. Obiecał przedstawić ją ojcu, ordynatorowi chirurgii, i może się czegoś ona, Ania, nowego nauczy, zanim… — Już widzę, jak cię ten szemrany doktorek czegokolwiek uczy — przerwał jej Edward. — Co to za zwyczaje, dziewczynę w pierwszej kolejności swojemu ojcu przedstawiać, zamiast się u nas, jak należy, najpierw pojawić… — Oj, dziadku! Poglądy masz z ubiegłego wieku! — jęknęła Ania.

— Bo urodziłem się w ubiegłym wieku — przypomniał jej. — Obiecał, że mi staż załatwi… — Nikt niczego nie musi ci załatwiać! Ukończyłaś studia z pierwszą lokatą i każdy szpital przyjmie cię z otwartymi ramionami! Ania pokręciła głową, nieprzekonana. Dziadek miał wprawdzie rację, dostała już parę propozycji stażu, a nawet rezydentury, ale… ona chciała do Gdańska, do doktora Tomasza Niedziałkowskiego, w którym zdążyła się chyba zakochać! Tylko jak powiedzieć dziadkowi, który zastępował jej ojca i matkę przez tyle lat i poglądy miał rzeczywiście przedpotopowe, że ma zamiar zamieszkać — bez ślubu! — z młodym doktorem w jego kawalerce i posmakować życia we dwoje, zanim… To będzie jeszcze trudniejsze do przekazania… Może jutro… — Pojedziemy do Tucholi i Człuchowa — odezwał się Edward stanowczym tonem, biorąc milczenie dziewczyny za cichą zgodę. — Jeśli tam cię nie przyjmą, spróbujemy… — Edziu — Maria położyła dłoń na jego ręce, uciszając męża na chwilę. — Ania jest dorosła i skoro umyśliła sobie Gdańsk, pojedzie do Gdańska. — Ale ledwo co wróciła z Warszawy! — Zostanę z wami, dziadku, tydzień albo dwa i dopiero… — Tydzień albo dwa! — prychnął i wstał od stołu tak gwałtownie, aż brzęknęły naczynia. Maria z przyganą pokręciła głową. Wyszedł, a one uśmiechnęły się porozumiewawczo do siebie. Edward Jabłonowski słynął z gwałtownego charakteru, a wnuczkę, której swego czasu nie chciał znać, ukochał nad życie. Gdyby to od niego zależało, zatrzymałby ją na Jabłoniowym Wzgórzu i nie wypuszczał spod opiekuńczych skrzydeł, bo wiadomo, jaki świat jest okrutny i jak okrutni bywają mężczyźni. Widać zapomniał — albo przeciwnie, pamiętał bardzo dobrze — jak on sam obszedł się z babcią Ani, jej córką i z samą Anią, gdy rozpaczliwie potrzebowały jego pomocy. Tak, tak, Ania najbezpieczniejsza będzie tutaj, w domu — myślał Edward. — Może dojeżdżać do szpitala w Tucholi — już jego, Jabłonowskiego głowa, by ją tam zatrudnili, choćby on sam miał jej płacić pensję — ale jej miejsce jest tutaj, w Jabłoniowym Wzgórzu, ot co! — Dziadku… — usłyszał cichy głos wnuczki, ale nie odwrócił się, nie spojrzał w jej zielone jak liść brzozy oczy. — Gdańsk będzie tylko przystankiem przed dłuższą podróżą, bo zaprosił mnie do swojej kliniki doktor Anderman. Edward obrócił się w jej stronę gwałtownie. W pierwszym momencie poczuł w sercu dumę ze swojej małej dziewczynki, która piętnaście lat temu przybyła tu zabiedzona i samotna, a wyrosła na śliczną młodą panią doktor, którą chce mieć u siebie międzynarodowa sława neurochirurgii, w następnym aż jęknął w duchu… — Do Hamburga czy do Stanów? — zapytał cicho. — Do Stanów. Ponownie stłumił jęk, choć na zewnątrz udał opanowanie. Nie zobaczy wnuczki tak szybko… skończą się przyjazdy na święta i na wakacje… — To może niech będzie ten Gdańsk? — w głosie tego niemal sześćdziesięcioletniego, silnego mężczyzny zabrzmiało błaganie. Ania objęła go za szyję i przytuliła się z całych sił. — Wiesz, dziadku, że taka szansa zdarza się raz na całe życie i nie mogę jej stracić — mówiła cicho, gładząc szczupłą dłonią jego przygarbione plecy. — Przyrzekłam mamie i sobie też, wtedy, gdy umierała… — Wiem, Aniu — szepnął, z trudem powstrzymując łzy. — Kiedy lecisz do tych Stanów? — Jesienią. We wrześniu zwalnia się jedno miejsce. Doktor Anderman zaoferował je właśnie mnie. To niewyobrażalny zaszczyt. Jabłonowski musiał się z nią zgodzić. Charles Anderman był najznamienitszym

neurochirurgiem na świecie, operującym nowotwory mózgu, których usunięcia nikt inny nie chciał się podjąć. To on uratował życie Małgosi Krasce, mamie Ani, gdy dziesięcioletnia dziewczynka przybyła na Jabłoniowe Wzgórze, prosząc o pomoc. Małgorzata żyła po operacji jeszcze tylko sześć lat, ale dla Ani, jej córeczki, był to bezcenny dar. Za ten dar będzie dziadkowi, który zdobył pieniądze na operację, i doktorowi Andermanowi wdzięczna do końca życia. Tylko jak pogodzić chęć kształcenia się w wymarzonym zawodzie z pragnieniem dziadka, by została tutaj, w Koniecdrodze? Westchnęła ciężko. On również. Spojrzeli na siebie. Ania uśmiechnęła się nieśmiało, odpowiedział smutnym uśmiechem. Wrócili zgodnie, ramię w ramię, do domu, by dokończyć pyszny obiad. — Będziesz bliżej ojca — zauważył Jabłonowski, gdy dziewczyna przekazała Marii wieść o zaproszeniu do Stanów. Rzeczywiście, Ned, ojciec Ani, i jego żona, Weronika, przez ostatnie kilka lat podróżowali po świecie to tu, to tam, szukając swojego miejsca na ziemi. „Zupełnie, jakby Polska była dla nich za mała”, sarkał Jabłonowski. Ania jednak swym kochającym cały świat i wszystkich jego mieszkańców sercem rozumiała niespokojnego ducha, jakim był jej ojciec, i ciekawą tego świata dziennikarkę, jaką była Weronika. Pewnie zanim ona, Ania, do tych Stanów doleci, Weronika z Nedem zdążą przenieść się do Australii albo na Wyspy Wielkanocne czy gdzie tam sobie umyślą… To właśnie odpowiedziała dziadkowi. Maria parsknęła śmiechem, zgadzając się w pełni z dziewczyną. Po kolacji obie sprzątnęły ze stołu, a potem poszły do stajni, gdzie Edward przed wieczorem zajmował się końmi. Stado arabów, z których swego czasu był tak dumny, skurczyło się do trzech klaczy i jednego wałacha pod siodło, ale też siły Jabłonowski miał już nie te co piętnaście lat temu, gdy jego hodowla słynęła z championów i championek. Teraz nie przyjmował już do pomocy ludzi, a głównym źródłem dochodu starego dworu byli letnicy. No właśnie, coś tutaj za cicho jak na pierwsze dni lipca… Ania obejrzała się na dom. — Nie ma gości? Nikt nie przyjechał? — Nikogo w te wakacje nie zapraszaliśmy — odburknął Edward, nim Maria zdążyła odpowiedzieć. — Miałem nadzieję, że pomieszkamy we troje, spokojnie, zanim zaczniesz pracę, ale teraz… — Machnął ręką. Ania znów poczuła ukłucie winy. Nie chciała dziadka i Marii rozczarowywać, ale naprawdę ciągnęło ją do Gdańska. I do Tomka Niedziałkowskiego, którego palący dotyk dłoni i namiętne pocałunki pamięta do dziś, choć od ostatniego ich spotkania minęło ładnych parę miesięcy. Zaczerwieniła się, mając nadzieję, że dziadkowie nie widzą tych zdradliwych rumieńców, ale Edward miał bystry wzrok. Posłał dziewczynie uważne spojrzenie, a ta zapytała jak gdyby nigdy nic: — Mogę przejechać się na Dżihadzie? — Takie imię nosił najspokojniejszy koń w stajni. — Do nocy zostało jeszcze parę godzin, a ja tak dawno nie siedziałam w siodle… O, takie tematy Jabłonowski lubił. Konie. Żadnych Gdańsków i podejrzanych doktorków. Parę minut później Ania, napominana, żeby nie wjeżdżać zbyt głęboko w las — zupełnie jakby po piętnastu latach wędrówek po leśnych ścieżkach mogła się tu zgubić — ruszała na samotną przejażdżkę, za którą tęskniła przez wszystkie miesiące uwięzienia w gwarnej, dusznej stolicy. Tylko ona, pusta droga, brzozy po obu stronach, silny koński grzbiet pod pupą i miarowy odgłos kopyt, przerywany parskaniem. To dopiero jest prawdziwe życie! Może dziadek ma rację?

Może powinna tu zostać, zakręcić się koło stażu w najbliższych szpitalach i wieść taką sielankę na co dzień? Zaśmiała się cicho do siebie. Ona mogła zostać. Kochała Jabłoniowe Wzgórze i nie ciągnęło jej w daleki świat jak ojca, ale… uśmiech dziewczyny zgasł… coś obiecała mamie i sobie: zostanie chirurgiem i będzie ratowała życie chorym na raka, by choć jedna kobieta i jedna dziewczynka nie cierpiały tak strasznie jak ona sama i jej matka przed piętnastu laty. A dane słowo zobowiązuje. Koń, jakby się z nią zgadzał, podrzucił głową i parsknął, a potem zastrzygł uszami. — Co jest, Dżihad? — Ania uniosła się nieco w strzemionach, patrząc na drogę przed sobą, która łagodnie skręcała w kierunku szosy. Wśród wysokich traw, tuż przy strumieniu, wzdłuż którego jechała, leżał… człowiek. Krzyknąwszy cicho, raczej ze zdziwienia niż ze strachu, Ania zeskoczyła na ziemię w momencie, gdy koń zrównał się z leżącym nieruchomo kształtem. „Pewnie pijany” — to pierwsze, co każdemu, znającemu te okolice i upodobania mieszkańców, przychodzi do głowy, ale… nie tym razem. Dziewczyna przyklękła obok nieprzytomnego mężczyzny, obrzucając szybkim, lecz uważnym spojrzeniem białą, poznaczoną plamami krwi koszulę, czarne spodnie od garnituru i drogie skórzane buty — w takich nie szlajają się po okolicy wiejscy pijaczkowie. Leżał na brzuchu z jedną, zakrwawioną ręką wyciągniętą ku drodze, ale twarz miał zwróconą w stronę strumienia. Krew ściekała mu też po karku, tworząc wokół głowy krzepnącą kałużę. Ania, która w pierwszej chwili chciała spanikować, wskoczyć z powrotem na koński grzbiet i ruszyć pędem po pomoc, w następnej poczuła znajomy spokój, niemal chłód lekarza ratującego ludzkie życie. Sprawdziła puls na szyi rannego — serce biło słabo i wolno, ale biło. Ostrożnie odwróciła mężczyznę na plecy, by ocenić, jakie rany zagrażają wykrwawieniem się, i aż wciągnęła powietrze. Ten człowiek nie miał wypadku gdzieś tam na drodze i nie przyczołgał się tutaj nie wiadomo po co, on został zmasakrowany. Po prostu skatowany niemal na śmierć! Ania opanowała gniew — kto ze wsi mógł drugiemu coś takiego zrobić?!, w Koniecdrodze nie było bandytów! — i sięgnęła odruchowo do kieszonki szortów, gdzie powinna być… no właśnie, powinna. Komórkę zostawiła w domu, bo po co komu na konnej przejażdżce telefon? Rozejrzała się bezradnie dookoła, szukając pomocy, ale tą drogą jeździło się tylko wtedy, gdy szosa była nieprzejezdna, czyli w zasadzie nigdy. Czym opatrzy rannemu głowę, nim ten się wykrwawi na amen?! Delikatnie zaczęła ściągać mu z ramion, sinych od uderzeń jakimś tępym narzędziem — Ani przyszło na myśl, że kijem bejsbolowym — koszulę. Oddarła jednym szarpnięciem rękaw i owinęła krwawiącą głowę. Na do widzenia musieli go zdzielić w potylicę, albo sam ją sobie rozciął, padając bez przytomności. Krwotok ustał, gdy mocno zacisnęła węzeł. Teraz musi natychmiast przetransportować rannego do szpitala. Pytanie tylko: czym? Tuż obok stał spokojnie Dżihad, ale Ania zdawała sobie sprawę, że nieprzytomnego mężczyzny nie wciągnie na koński grzbiet. Może szybko pojechać do domu i wrócić z pomocą? A ranny wtedy umrze, pozostawiony sam sobie… Co robić? Co robić?! Mężczyzna jęknął. Pochyliła się nad nim, zanurzyła strzęp koszuli w strumieniu i obmyła mu obitą twarz. Uchylił nieco powieki i Ania ze zdumieniem ujrzała błysk przytomności w jego spojrzeniu.

— Jestem lekarzem, pomogę panu, proszę się nie ruszać — powiedziała szybko wyświechtaną formułkę, choć nie miała pojęcia, jak mu pomóc, a on nie miał sił, by gdziekolwiek się ruszać. — Mój samochód — wyszeptał. Ani rozbłysły oczy. No tak! Musiał tu czymś przyjechać! Szosa była kawałek stąd, ale konno dotrze tam w kilka minut. Tyle ten człowiek wytrzyma. Musi wytrzymać! — Gdzie są kluczyki? — zapytała, widząc, że błysk przytomności w jego oczach gaśnie. Rozwarł palce. Podłużny przedmiot wypadł na trawę. Ania porwała go, niemal jednym skokiem dosiadła Dżihada i, zawracając w kierunku szosy, zmusiła zwierzę do galopu. Parę minut później, ku swemu zdumieniu, ujrzała zaparkowaną jak gdyby nigdy nic na poboczu, lśniącą nowością terenową mazdę. Kliknięciem pilota otworzyła drzwiczki od strony kierowcy i już miała wsiadać i ruszać rannemu na pomoc, gdy pojawił się kolejny problem: koń. Dżihad to mądre zwierzę, ale za samochodem sam z siebie nie pobiegnie, a tu liczyła się każda minuta! Ania odpięła jeden koniec wodzy i prowadząc zwierzę jak na lince, mogła usiąść za kierownicą mazdy. Ruszyła na początku wolno, jedną ręką zmieniając biegi, drugą trzymając koniec wodzy z Dżihadem. W życiu tak nie dojadą do cywilizacji! Zatrzymała samochód i przywiązała linkę do haka. Teraz miała dwie ręce wolne i mogła nieco przyspieszyć, oglądając się raz po raz, czy ukochany koń dziadka nadąża. Truchtał za samochodem bez wysiłku. Odetchnęła i skupiła się na drodze. Chwilę później już pochylała się nad rannym. Był nieprzytomny, ale nie krwawił. Chociaż tyle dobrego. Otworzyła tylne drzwi potężnego SUV-a, wzięła mężczyznę pod pachy i wytężając wszystkie siły, spróbowała unieść go i pociągnąć do samochodu. Może nie tak powinna wyglądać pierwsza pomoc, ale Ania nie miała wyboru: pogotowia wezwać nie mogła, na dłużej rannego, pod opieką konia, również nie zostawi. Ku jej ogromnemu zdumieniu — człowiek w takim stanie powinien nie żyć — mężczyzna oprzytomniał ponownie. Przytrzymał się jej ramienia i ze stłumionym jękiem próbował wstać, ale osunął się na kolana, podtrzymany przez dziewczynę. — Zabiorę pana do szpitala, tam… Na jej nadgarstku z zadziwiającą siłą zacisnęły się palce nieznajomego. — Tylko nie szpital. Proszę mnie zawieźć do najbliższego hotelu. Tylko nie szpital — wyszeptał, puścił ją i zemdlał. — No, no — mruknęła do siebie — jeśli masz tyle siły, by mnie powstrzymywać, nie może być z tobą tak źle. Tylko dlaczego boisz się szpitali? Dowie się tego w swoim czasie. Teraz musi wciągnąć rannego do samochodu i skoro nie jadą do szpitala, zawieźć go do dworu. Tam razem z Marią i dziadkiem zadecydują, co dalej. I tak miała najpierw jechać do Jabłoniowego Wzgórza, żeby zostawić konia. Z Dżihadem, prowadzonym na lince, do Tucholi przecież nie dojedzie… Ruszyła wolno, raz po raz zerkając a to na rannego, a to na kłusującego za samochodem wałacha. Takiej przejażdżki doprawdy się nie spodziewała… Droga, która zajęłaby jej, nawet konno, najwyżej kwadrans, teraz wlokła się bez końca. Ranny pojękiwał na co większych wybojach, lecz Ania dzięki temu wiedziała, że mężczyzna jeszcze żyje. Nie mogła przyspieszyć. Nie mogła wezwać pomocy. Właściwie niewiele mogła, tylko jechać naprzód. Do domu. W pewnym momencie obejrzała się za siebie i napotkała przytomne spojrzenie jego oczu. Twarz miał obitą, zakrwawioną i spuchniętą, musiał cierpieć męki, ale wzrok miał ostry

i uważny. — Dokąd mnie pani wiezie? — zapytał popękanymi od ciosów wargami. Ania pomyślała, że ten człowiek musi mieć niesamowitą siłę wewnętrzną, po prostu niezłomną wolę, by w takim stanie próbować usiąść prosto i jeszcze zadawać pytania. — Do domu — odparła, rzucając mu spojrzenie przez ramię. Siedział w miarę prosto, odchylił głowę do tyłu i odpoczywał po nadludzkim wysiłku, jakiego przed chwilą dokonał. — Prosiłem: do najbliższego hotelu — wyszeptał. — Nikt by pana nie przyjął w takim stanie, zresztą muszę odprowadzić do stajni konia, potem zdecydujemy dokąd… — Urwała i zahamowała gwałtownie, bo ranny pociągnął klamkę od drzwi, próbując je otworzyć. Wyskoczyła z samochodu, zatrzasnęła drzwi z powrotem i krzyknęła, sfrustrowana do granic: — Proszę siedzieć spokojnie! Bo wezwę pogotowie i ono już się panem zajmie! Nie tak delikatnie jak ja! Rzucił jej spojrzenie spod opuchniętych powiek i kiwnął głową. Mogła usiąść za kierownicą i powoli ruszyć dalej. — Jak ma pan na imię? — zapytała, widząc, że nadal jest przytomny. Znów ten wzrok. Uważny, badawczy. — A jak jest w dowodzie? — odpowiedział pytaniem. Ania uniosła brwi. Stracił pamięć? Dopiero teraz zauważyła na siedzeniu obok porzuconą marynarkę, z której kieszeni wystawał portfel. — Nie legitymowałam pana — mruknęła. — Próbowałam zatamować krwotok. — Dziękuję — szepnął, zamykając oczy. Ania skupiła się na prowadzeniu. Coś nie dawało jej spokoju. Ten człowiek najwyraźniej został zatrzymany na drodze, wyciągnięty z samochodu, zawleczony do lasu i pobity. Może ci, co to zrobili, chcieli go nawet zabić. A jednak… nie ruszyli ani drogiego auta, ani marynarki z portfelem, a on sam najwyraźniej wolał się wykrwawić, niż trafić do szpitala, gdzie spisaliby jego tożsamość, zgłosili pobicie policji… Ty się boisz policji — pomyślała, czując nieprzyjemny dreszcz. — A porachunki w lesie załatwia mafia. Zajechała pod dom, zatrzymała samochód i siedziała nieruchomo tak długo, aż z dworu wybiegła zaaferowana Maria, myśląc, że to letnicy, a ze stajni wyszedł zdziwiony Edward, widząc Anię za kierownicą nowiutkiej terenówki i konia, na którym wyruszyła, przywiązanego na lince do haka. Dopiero wtedy dziewczyna wysiadła i rzekła do obojga: — Znalazłam w lesie rannego człowieka. Musimy mu pomóc. Maria na widok posiniaczonej, zakrwawionej twarzy mężczyzny przytknęła obie dłonie do ust, by powstrzymać krzyk. Edward przy pomocy Ani pomógł mu wysiąść i we troje przenieśli go do pokoju na parterze, który kiedyś zajmowała Małgosia Kraska. Gdy opadł ciężko na poduszki, Edward ruszył do drzwi ze słowami: — Wezwę pogotowie. Ale… Ania przytrzymała go za rękę. — Dziadku, masz lekarza tu, na miejscu. Umyjemy go z ciocią Marysią, opatrzę jego rany, zszyję głowę. Damy sobie radę bez pogotowia. Edward spojrzał na wnuczkę z niedowierzaniem. Mają tu ledwo żywego człowieka, a ona zamiast czym prędzej wzywać pomoc, powstrzymuje go?

— Może mieć obrażenia wewnętrzne. Pękniętą wątrobę, obite nerki… — zaczął. Ania pokręciła głową. Gdyby miał, na pewno nie próbowałby uciec z jadącego samochodu, ale tego dziadkowi nie powie. — Zbadam go. Bardzo, bardzo dokładnie. Jeśli coś mnie zaniepokoi, na pewno zawieziemy go do szpitala. To brzmiało rozsądnie. Maria pobiegła po ręczniki, by obmyć rannego z krwi, Ania poszła do swojego pokoju po torbę lekarską, w której spoczywał, oprócz stetoskopu i najróżniejszych medykamentów, nowiutki zestaw chirurgiczny z kilkoma opakowaniami igieł i nici. Miała czym pozszywać tego biedaka. Nieee, „biedak” nie było adekwatnym określeniem. Nim wróciła do pokoju, gdzie leżał mężczyzna, wyszła na podjazd, wyciągnęła z kieszeni marynarki jego portfel i otworzyła szeroko oczy na widok nietkniętych pieniędzy i kart kredytowych, czy raczej ich ilości. Potem wyciągnęła dowód osobisty. Ze zdjęcia patrzyła na nią przystojna, bardzo przystojna męska twarz i ciemnoszare oczy, których ostre, uważne spojrzenie miała świeżo w pamięci. Znała tę twarz, znała imię i nazwisko człowieka, którego znalazła w lesie. Znała go prawdopodobnie cała Polska, a może nawet pół Europy… I mimo że w dowodzie miał wpisane „Jan Szydłowski”, Ania wyszeptała z satysfakcją: — Witaj w Jabłoniowym Wzgórzu, Danielu van der Welt.

ROZDZIAŁ II Gdy wróciła do pokoju, Edward z Marią zdążyli zdjąć z rannego mężczyzny zakrwawione ubranie i teraz próbowali namoczonymi w ciepłej wodzie ręcznikami obmyć jego ciało z krwi. Głowę nadal miał owiniętą rękawem własnej koszuli. Widać przy próbie zdjęcia opatrunku rana znów się otworzyła. — Zostawcie mnie z nim na chwilę — odezwała się, stając w progu z torbą lekarską w dłoni. W jej głosie brzmiała nie prośba, a polecenie lekarza, które oboje — Edward z Marią — wykonali bez szemrania, trochę zdziwieni, a trochę dumni z dziewczyny i jej stanowczości. To nie była już ich urocza, kochana Ania, to była doktor Anna Kraska. Gdy drzwi się za nimi zamknęły, pochyliła się nad rannym i zaczęła go dokładnie badać. Osłuchała płuca i serce. Obejrzała spojówki. Sprawdziła, czy źrenice prawidłowo reagują na światło. Zbadała jamę brzuszną, wszystkie kości, żebra, czaszkę… Wyglądało na to, że życiu tego człowieka nic nie zagraża, co też — wiedząc, że jest przytomny, bo podczas jej zabiegów próbował powstrzymać się od jęków — powiedziała: — Chcieli pana zabić, ale im się nie udało. Wydał z siebie coś, co zabrzmiało jak parsknięcie. — Gdyby chcieli mnie zabić, na pewno by im się udało — odparł, z trudem wymawiając słowa. — Czego więc chcieli, Danielu van der Welt? — rzuciła, patrząc mu prosto w oczy. Nie odwrócił wzroku. Nawet powieka mu nie drgnęła, choć wiedział, że ta młoda lekarka go zdemaskowała i za chwilę pewnie wezwie policję. — Forsy — odrzekł krótko. — Portfela nie tknęli. Znów to parsknięcie. — Jestem im winien trochę więcej niż parę setek. — I nie tylko im — zauważyła. — Ściga pana cały Interpol. Jak można być tak głupim i wrócić do kraju, z którego udało się panu uciec? Wbił w nią to swoje ciemnoszare i teraz bardzo jadowite spojrzenie, a potem odrzekł powoli: — Czasem trzeba głupio zaryzykować. Zamknął oczy. Rozmowa była skończona. Ania pokręciła głową, z wysiłkiem — choć starał się pomagać, jak mógł — odwróciła go na brzuch i zajęła się raną na potylicy. Musiał bardzo cierpieć, gdy szyła mu ją bez znieczulenia, ale nie wydał z siebie ani jednego jęku. Tylko gdy opadł z powrotem na poduszkę, był blady jak śmierć, a czoło pokrył mu zimny pot. — Spokojnie, spokojnie, nie wejdzie mi pan teraz we wstrząs. Nie po tym, co zniósł pan tam, w lesie — mruknęła, podając mu ampułkę kortykosterydu i drugą, środka przeciwbólowego. Nie zareagował ani na jedno, ani na drugie, śmiertelnie wyczerpany. Ania raz jeszcze zbadała go tak dokładnie, jak chyba żadnego pacjenta dotąd w swojej krótkiej lekarskiej karierze, a potem pochyliła się nad nim i szepnęła: — Na razie jest pan bezpieczny, Janie Szydłowski. Wrzuciła do torby jego portfel, zatrzasnęła zamek i ruszyła do drzwi. Maria z Edwardem czekali w jadalni. — Wygląda na to, że nic mu nie będzie — zaczęła Ania, patrząc w zamyśleniu przed siebie. — Jak można tak człowieka skatować, no jak? — Maria wstała, by wrócić do rannego

i dokończyć obmywanie z krwi, ale Ania zatrzymała ją w progu: — Zasnął. Dajmy mu, ciociu, odetchnąć. Nie byłam zbyt delikatna. — Nie rozumiem, czemu nie wezwiemy pogotowia — odezwał się Edward. Ania zwróciła na niego to swoje dziwne, zamyślone spojrzenie. Sama tego nie rozumiała. Miała w pamięci urywki artykułów na temat mężczyzny, który leżał w pokoju obok, zdany na ich łaskę i niełaskę. Był hakerem, genialnym hakerem, okradał banki. Za to go ścigano. Ale też… Musi wiedzieć więcej. Dopiero wtedy postanowi co dalej. Teraz odezwała się na głos: — Będę się nim opiekowała dotąd, aż wydobrzeje. Edward uniósł brwi i nagle zaświtała mu w głowie mała nadzieja. — Nie pojedziesz do Gdańska? Zostaniesz tutaj, żeby się opiekować tym znajdą? — Pojadę na dzień czy dwa, bo obiecałam — znów to nieobecne, tak niepodobne do żywiołowej, szczerej Ani spojrzenie w okno — ale wrócę. To mój pierwszy prawdziwy pacjent — patrzyła teraz dziadkowi prosto w oczy. — Gdzie będzie miał lepszą opiekę, jak nie u nas, w Jabłoniowym Wzgórzu? Wstawała do niego w nocy kilka razy. Musiał cierpieć męki, oczy miał zmętniałe od gorączki i bólu, ale nie poskarżył się ani słowem, nie jęknął, gdy była przy nim, zastanawiając się, czy jego stan zagraża życiu i jeśli natychmiast nie wezwie pogotowia, będzie miała tego mężczyznę na sumieniu — i pójdzie do więzienia — czy też poczekać jeszcze, podać mu leki, które ma, i… chronić go przed aresztowaniem. — Wytrzymam — szeptał, błagając ją wzrokiem, by nie dzwoniła pod 112. A gdy widział jej wahanie, mówił: — Odjadę. Proszę tylko pomóc mi dojść do samochodu. — Bredzisz, człowieku — sarkała, zła na siebie, że w ogóle się zastanawia. — W takim stanie umrzesz po drodze, a ja i tak będę cię miała na sumieniu. Wstawał świt, gdy zeszła do niego po raz kolejny. Tym razem leżał tak spokojnie, że Ani serce stanęło w pół uderzenia. Dopadła doń, potrząsnęła za ramię. Uchylił spuchnięte powieki, a ona mało nie rozpłakała się z ulgi i złości. Na siebie i na niego. — Dzwonię! — rzuciła przez zaciśnięte zęby. — Mam tego dosyć… — Zrobiłem to dla siostry — przerwał jej cichym, rwącym się głosem. — Wróciłem do siostry. Jest chora. Ciężko chora. Proszę mi pomóc, pani doktor… Ani krzyk uwiązł w gardle. Bo też przypomniała sobie jeszcze parę informacji o tym mężczyźnie, które znalazła w internecie. Miał dwie siostry bliźniaczki. Wspomagał liczne organizacje charytatywne. I uratował życie chłopczykowi z chorym sercem. Jeśli o nią chodzi, zasługiwał przynajmniej na to, by wyjść z Jabłoniowego Dworu jako wolny człowiek. Potem niech go sobie policja ściga do woli. Trzy dni później Jan Szydłowski wyglądał chyba jeszcze gorzej, jeśli to w ogóle możliwe. Sińce na ciele przybrały barwę fioletową, ciało opuchło od uderzeń, ale… Ania, badając go tak uważnie jak wczoraj i przedwczoraj, stwierdziła, że może i wygląda okropnie, ale jego stan ogólny stanowczo się poprawił. Gorączka zaczęła spadać. Zjadł trochę rosołu z lanymi kluskami i pił posłusznie wszystko, co Ania czy Maria podsuwały mu pod nos. Wprawdzie przy każdej próbie wstania z łóżka tracił niemal przytomność, mimo to… Ania uśmiechnęła się, odejmując stetoskop od piersi chorego. — Jest pan nie do zdarcia, co? Ile razy był pan w takim stanie? Uchylił powieki tak spuchnięte, że prawie nie było widać źrenic. — Mówiłem: oni wiedzą, jak bić, żeby nie zabić. — Bo cenniejszy jest pan żywy, a nie martwy? Tak, rzeczywiście coś pan wspominał. Ta

blizna to po kuli? — Wskazała okrągły ślad na ramieniu. Nie odpowiedział. Zarobił tę kulę osłaniając siostrę. Ale ta młoda lekarka nie musi o tym wiedzieć. Siostra. Danka. O nią i tylko o nią się teraz martwił. On leży tutaj, bezczynnie gapiąc się w sufit, a ona… — Mam prośbę, pani doktor… — musiał zaufać tej dziewczynie. Po prostu musiał. Zwróciła ku niemu oczy, tak intensywnie zielone, że w samej tej zieleni można się było zatracić. Odgarnęła z czoła kosmyk włosów barwy dogasającego ogniska i śmiesznie, nie, nie śmiesznie, lecz uroczo zmarszczyła nos usiany piegami. Ciekawe, czy zdawała sobie sprawę z tego, jaka jest piękna… — Tak? — ponagliła go, bo umilkł. — W samochodzie, pod kołem zapasowym, ukryty jest telefon. Mogłaby go pani przynieść? — Tylko tyle? Myślałam, że mam włamać się na serwer Interpolu i wyczyścić pana kartotekę — zaśmiała się, wstając. Już wychodziła z pokoju, gdy dobiegł ją jego głos: — Gdyby to było takie proste, dawno bym to zrobił. Ania zaśmiała się po raz drugi. Nic nie mogła poradzić na to, że zafascynował ją ten człowiek. Nie jako mężczyzna, rzecz jasna, lecz jako przypadek lekarski, poprawiła się w duchu. Jej pierwszy, własny, najprawdziwszy pacjent. Bo przecież zakochana była w doktorze Niedziałkowskim, prawda? Parę minut później wracała z telefonem, który był ukryty tam, gdzie jej powiedziano. Korciło ją, by zerknąć do książki adresowej czy otworzyć skrzynkę odbiorczą, ale zasady moralne wzięły górę nad ciekawością i podała mężczyźnie komórkę, nie szperając w jej pamięci. Próbował ująć telefon w dłoń, ale nie mógł utrzymać go w palcach. — Czy może pani wybrać numer? — poprosił cicho. Widać było, że nie lubił albo nie umiał prosić o pomoc. Otworzyła książkę adresową. Była pusta. Zupełnie pusta. — Tu nic nie ma — rzekła, przenosząc na mężczyznę zdumione spojrzenie. Przyglądał się jej chwilę spod spuchniętych powiek. Każda inna stwierdziłaby to wcześniej, nim oddałaby mu telefon. Ta dziewczyna nie uczyniła tego. Warto zapamiętać. — Podyktuję numer. Podał długi szereg cyfr, który ona pracowicie wystukała na klawiaturze nokii. Chwilę później odezwał się sygnał połączenia. Potem drugi i… — Proszę się rozłączyć. Zrobiła posłusznie to, co kazał. Znów zaczął dyktować numer. I znów po dwóch sygnałach poprosił, by przerwała połączenie, a Ania zrozumiała, że to umówiony sygnał. Trzeciego razu nie było. Telefon rozdzwonił się jej w ręku. Spojrzała na mężczyznę pytająco, po czym wcisnęła zieloną słuchaweczkę i przytknęła mu komórkę do ucha. — Słuchaj, dorwali mnie — zaczął. — Nie policja. Nasi przyjaciele z… czarnego vana. Jestem w bezpiecznym miejscu — mówił wolno, ważąc każde słowo i patrząc przy tym dziewczynie prosto w oczy, bo ta siłą rzeczy przysłuchiwała się rozmowie. — Ale… tym razem nie żartowali. Oddaj im te pieniądze co do centa, przynajmniej ich musimy mieć z głowy, a potem przyjedź po mnie. Jestem… — urwał, rozejrzał się dookoła, po czym spojrzał pytająco na Anię. Ta uśmiechnęła się przekornie i wyszeptała, tak by nie słyszał jej rozmówca: — Niech pan zajrzy w szklaną kulę. Odejdzie pan stąd wtedy, gdy ja, pański lekarz, na to pozwolę. Parsknął śmiechem i w następnej chwili skrzywił się z bólu. — Nie wiem, gdzie jestem, ale to nieważne. Teraz trzeba ratować Dankę. Tak. Masz moją

zgodę. Na wszystko. Rozmowa była zakończona. Oddał dziewczynie telefon. — Co się stało pana siostrze? — zapytała Ania, biorąc komórkę do ręki. — Jestem lekarzem, może potrafiłabym… — Próbowała się zabić — uciął. — Przeze mnie. Anno Krasko, kobieto, puchu marniawy, jak mawiał twój kumpel, Jacek, w co ty się wpakowałaś?! — to było dobre pytanie i Ania, jadąc swym starym, ale niezawodnym punto do Gdańska, zadawała je sobie od dobrych paru kwadransów. — Poszukiwany przez policję i Interpol haker pod dachem nic nie podejrzewającego dziadka i cioci Marysi… Przestępca, któremu ty ofiarnie niesiesz pomoc, zamiast równie ofiarnie wspomóc w jego pojmaniu wymiar sprawiedliwości!? A gdyby to uciekał twój tata, Ned? Też byś na niego doniosła? — zapytało sumienie. — Daniel van der Welt owszem, jest złodziejem, ale twój własny ojciec jest mordercą. Zabił w obronie dziecka, ale zabił. I nie tobie osądzać mężczyznę, którego uratowałaś, nie wysłuchawszy, co ma na swoją obronę. Jeśli zechce się oczywiście bronić, bo najpewniej zniknie któregoś dnia albo którejś nocy, nie zostawiając nawet głupiej kartki z „Dziękuję”. Tak sobie rozmyślała doktor Kraska, jadąc do swojego ukochanego w ten jasny, lipcowy poranek. Godzinę później narzucała na siebie śnieżnobiały fartuch, przypinała z dumą identyfikator i pytała ubierającego się obok młodego mężczyznę: — Jak wyglądam? Objął ją, wycisnął na miękkich, ciepłych ustach dziewczyny namiętny pocałunek i wymruczał: — Tak apetycznie, że chętnie bym cię skonsumował raz jeszcze, ale nie mogę spóźnić się na dyżur. Był rezydentem w Szpitalu Dziecięcym w Gdańsku Oruni i miał zamiar wymóc na ojcu staż dla Ani. Pragnął bowiem mieć tę niezwykłą, uroczą istotę jak najbliżej siebie przez cały dzień, a jeszcze chętniej całą noc, gdy godziny dyżuru dłużą się w nieskończoność, a na oddziale nie ma chętnej na parę namiętnych minut pielęgniarki. Od dziś będzie miał swoją Anię. Swoją śliczną, rudowłosą Anię Kraskę, którą poznał podczas ubiegłorocznych praktyk i dotąd ją czarował swoją lekarskością, elokwencją i poczuciem humoru, dotąd uwodził i osaczał, aż w końcu serce dwudziestoczteroletniej wtedy studentki zapomniało o poprzednich rozczarowaniach i pozwoliło sobie na zakochanie w przystojnym, młodym lekarzu, synu ordynatora chirurgii dziecięcej szpitala na Żuławskiej. W wakacje nie rozstawali się właściwie ani na chwilę: na praktykach studenckich Ania mogła przesiadywać w szpitalu całe dnie i noce. Ale gdy zaczął się ostatni rok studiów, odjechała do Warszawy, a Tomek pozostał w Gdańsku. Dopiero dziś rano Ania wróciła na dobre, a przynajmniej tak się młodemu, pewnemu siebie mężczyźnie wydawało, i mógł planować wspólną przyszłość, którą zaczęli rok temu od namiętnej nocy w jego kawalerce. Ania miała jednak swoje tajemnice, ale na ich wyjawienie przyjdzie czas. Dziś zaczynała wolontariat, a może nawet staż w gdańskim szpitalu, który potrwa nieco krócej, niż myślał Tomek, bo… całkiem niedawno zaproponował jej współpracę ktoś znacznie ważniejszy. Ale jak powiedzieć o tym zakochanemu mężczyźnie? Później przyjdzie odpowiednia pora. Teraz oboje spieszą się do szpitala. Już się nie mogła doczekać!

Jak ona kochała ten zawód! Jak pragnęła pomagać pacjentom, szczególnie tym najmłodszym! Dziś po raz pierwszy przekraczała bramy szpitala jako pani doktor, a nie jakaś tam studentka. Szczęśliwa i pełna radości, jak to ona, po prostu świeciła własnym blaskiem. Pielęgniarki — nawet ta wiecznie skwaszona — uśmiechnęły się na widok młodej dziewczyny, która w zeszłe wakacje, będąc jeszcze studentką, zaskarbiła sobie ich sympatię, pomagając we wszystkich, nawet w najmniej wdzięcznych pracach każdemu, kto poprosił o pomoc, a czasem nawet nie zdążył poprosić. Nie bała się pobrudzić białych rączek, szorując toalety czy podłogi sali operacyjnej zachlapane krwią. Naprawdę dała się lubić, choć gdy zakręcił się koło niej syn ordynatora, już nie było mowy o poprzedniej zażyłości i ploteczkach przy kawie… Ania nie zdawała sobie sprawy z rosnącego dystansu. Wkrótce potem wyjechała na studia. Dziś wracała tu jak do własnego domu, stęskniona za atmosferą gdańskiego szpitala, i przyjęto ją równie serdecznie jak rok temu. Tak się przynajmniej kochającej cały świat dziewczynie wydawało. Pielęgniarki poczęstowały ją domowymi ciasteczkami, które przyniosła jedna z nich. Ordynator z uśmiechem uścisnął jej dłoń, „witając z powrotem na pokładzie, ale nie obiecując zbyt wiele na początek”. Dwie lekarki, których nie znała, przywitały się nieco chłodno, ale przecież nie mogą się sobie od razu rzucać na szyję, nawet Ania to rozumiała i… mogła zaczynać lekarskie życie! Od własnego, prywatnego obchodu. Bo do tego oficjalnego, o godzinie dziesiątej, zostało jeszcze parę godzin. Na piętrze znajdowało się szesnaście sal, w każdej po dwoje, troje lub czworo dzieci. Już teraz, mimo że godzina była wczesna, we wszystkich pokojach krzątały się mamy albo babcie małych pacjentów, nie czyniąc różnicy między swoimi dziećmi a obcymi. Ania, widząc to, przypominała sobie z uśmiechem, że „wszystkie dzieci nasze są”. Dopiero kiedy weszła do sali numer osiem, ostatniej podczas tego krótkiego „zwiedzania”, ten uśmiech zgasł. Pokój, w przeciwieństwie do wszystkich innych, był cichy i pusty. Tu nie krzątała się koło małego chłopczyka mama czy babcia. Gdy Ania weszła do środka, dziecko uniosło nieco głowę, spojrzało na nią niebieskimi oczami, tak dużymi, że tylko te oczy było widać w wychudzonej buzi, blask, który rozjaśnił je na chwilę, zgasł, po czym głowa opadła na poduszkę, a dziecko wyszeptało spieczonymi wargami: — Ciociu, czy mogę trochę herbatki? Ani ścisnęło się serce. — Tak, oczywiście, zaraz ci przyniosę — powiedziała szybko i wybiegła do kuchni. Wróciła chwilę później i podała płyn dziecku. Zaczął pić wielkimi łykami, próbując zaspokoić pragnienie jak najszybciej, nim ciocia wyrwie mu kubek, warknie: „Wystarczy”, i wyjdzie. Gdy zakrztusił się, Ania poklepała go po pleckach, mówiąc łagodnie: — Powolutku, kochanie. Przyniosę więcej… Chłopczyk posłał jej znad kubka tylko nieufne spojrzenie. Wyszła ze smutkiem w sercu. Nieraz podczas praktyk widziała w szpitalach dzieci, których rodzice nie odwiedzali. Takie właśnie dzieci jak ten chłopczyk. I starała się opiekować nimi w trójnasób, by stać się choć namiastką tych, którzy powinni być przy dzieciach w tych trudnych, szpitalnych chwilach. Nie mogła przypuszczać, że mały Piotruś z ósemki nie jest po prostu pacjentem, którego rodzice nie odwiedzają. On został w tym szpitalu porzucony. Z rosnącym niedowierzaniem słuchała suchych słów ordynatora, dla którego Piotr Rogucki

był prawdziwym utrapieniem. Doktor Niedziałkowski nie miał pojęcia, co z tym dzieckiem zrobić. Już dawno powinien je wypisać, ale komu niby miał ten wypis wręczyć, skoro z matką nie było od sześciu tygodni żadnego kontaktu? Kto miał odebrać dziecko? — Tak, wiem, powinienem zgłosić to na policję, ale cały czas się łudzę, że poszła po prostu w Polskę, wytrzeźwieje w końcu, przypomni sobie o dziecku i je odbierze — mówił Ani, słuchającej ze zgrozą jego słów. — Już gdy przyjmowaliśmy tego małego, miałem niedobre przeczucia. Może matka nie była pijana, gdy go przywoziła, ale czuć od niej było alkohol. Taka młoda dziewczyna… Za to zdawała się naprawdę kochać to dziecko, a mały najwyraźniej kochał matkę. I oto na co mi przyszło: od miesiąca Rogucki powinien być w domu, a jest tutaj. Lecz dość tego! Przyrzekłem sobie: do końca tego tygodnia dam jej szansę, potem wzywam opiekę społeczną i niech zdejmą mi ten problem z głowy. Mam własnych po kokardę — skwitował i wreszcie spojrzał na słuchającą go uważnie młodą kobietę o wspaniałych kasztanowych włosach, spiętych w koński ogon, i niezwykłych zielonych oczach. — Sumienie sumieniem, a dyrektor, gdyby wiedział, że na oddziale od miesiąca zajmuje miejsce taki pacjent… — Aż sapnął. — Nie zdradzi nas pani? Ania zaprzeczyła. — To co, zaczynamy obchód? Do ósemki lekarze i pielęgniarki już nawet nie zaglądali. Nikomu nie chciało się po tylu tygodniach zadawać tych samych pytań: „Gdzie jest matka chłopca?” i „Co z nim zrobić?”. Ania za to kilka razy w ciągu tego dnia odwiedzała opuszczone dziecko i za każdym razem serce po prostu pękało jej z żalu nad biednym małym chłopczykiem. Leżał nieruchomo, z rączkami przyklejonymi do boków, patrząc na nią z rosnącym niepokojem i nic nie mówiąc. Od tego jedynego: „Ciociu, czy mogę trochę herbatki?”, nie odezwał się więcej, choć Ania próbowała do niego zagadać, czule, wesoło, jak to ona. Ku zdziwieniu dziewczyny dziecko zdawało się bać jej coraz bardziej. Wreszcie, gdy zajrzała do Piotrusia po południu, nawet na nią nie spojrzał. Leżał ze wzrokiem wbitym w sufit, sparaliżowany ze strachu. Pewnie malec myśli, że przyszła go zabrać. A on przecież czekał na mamę… Pogładziła dziecko po zlepionych potem, dawno nie mytych włoskach — po prostu nie mogła się powstrzymać przed tym zwykłym ludzkim gestem, którym częstowała każdego małego pacjenta — i wyszła ze ściśniętym sercem. Sześć dni. Im obojgu — temu dziecku i Ani — zostało sześć dni, nim chłopca rzeczywiście stąd zabiorą i już nigdy nie oddadzą matce, która go porzuciła. Sześć dni, Aniu Krasko, albo blask w tych niebieskich, wypełnionych cierpieniem, rozpaczą i tęsknotą oczach niewinnego dziecka zgaśnie zupełnie… Co robić? Jak ona, sama jedna, ma odnaleźć zaginioną kobietę?

ROZDZIAŁ III Nie miała ochoty na miłość. Na przytulanki także nie. Tomek, urażony jej chłodem, odsunął się w końcu. Ania siedziała na łóżku, wpatrzona w zachodzące nad blokami słońce i milczała, co było zupełnie do niej niepodobne. Każdy inny zapytałby, co się stało, ale nie zapatrzony w siebie, rozpieszczany przez kobiety synalek ordynatora. On wolał się obrazić. Ostentacyjnie więc odwrócił się i już miał włączyć telewizor, gdy Ania wstała nagle. — Jadę — rzuciła, sięgając po leżące na fotelu dżinsy. Dopiero to go zastanowiło. Ania nie miewała humorów. Była prosta w uczuciach, jak… jak to wiejska dziewucha. Może ma PMS? O to zapytał ją czułym tonem, bo to jako lekarz mógł zrozumieć. Ale ten nagły chłód i zaskakujące „jadę”? — Muszę wracać do domu. Teraz — odparła, nakładając bluzkę, którą przed chwilą z niej zdarł. — Do domu miałaś jechać w weekend. Starasz się o staż. To nie będzie dobrze wyglądało w oczach mojego ojca… — Wypiszesz mi zwolnienie — odparła tonem, jakiego nie słyszał u niej nigdy i naprawdę się zaniepokoił. — Zrobiłem coś nie tak? Przepraszam — rzekł, przytrzymując ją za rękę. Spojrzała na niego ze zdziwieniem. Uśmiechnęła się. Wreszcie! — Nie, to nie ma żadnego związku z tobą. Na oddziale jest porzucony chłopczyk. Muszę coś z tym zrobić. — Aaa, ten dzieciak… on, z tego co pamiętam, jest porzucony od jakiegoś miesiąca czy dwóch. Już dawno nie ty, ale ojciec powinien coś z tym zrobić… Ania nie słuchała go ani chwili dłużej. Wybiegła z mieszkania, szukając w torebce kluczyków do swojego punto. Półtorej godziny później zajeżdżała pod ukochane Jabłoniowe Wzgórze i tonęła najpierw w ciepłych, pulchnych i kochanych ramionach Marii, potem w mocnym uścisku dziadka. Wzruszyła ją, jak zawsze, serdeczność i niezmienność obojga. Jeżeli ktokolwiek mógł pomóc małemu chłopczykowi, to tylko oni. Ale — ku zdziwieniu, a nawet rozpaczy Ani — Edward, wysłuchawszy historii małego Piotrusia, był innego zdania. — Aniu, kochanie, nieba bym ci przychylił, ale jak sobie wyobrażasz pomóc temu dziecku w ciągu niecałego tygodnia? Spróbuję dowiedzieć się, czy możemy z Marią zostać rodziną zastępczą, ale to potrwa. Maluch i tak trafi do domu dziecka i… może tak będzie dla niego lepiej? Mówiłaś, że w szpitalu nie dbają o niego jak należy… — Dbają jak mogą — poczuła się w obowiązku bronić personelu gdańskiego szpitala — ale wiesz, jakie zaharowane i sfrustrowane są pielęgniarki. Takie dziecko, które samo nie pójdzie do ubikacji czy po posiłek, jest dla nich po prostu utrapieniem. Nie lubią tego chłopczyka. Całymi dniami leży w łóżeczku zupełnie sam! — Ma cztery latka, powinien umieć korzystać z toalety — zauważyła Maria, bo coś w opowieści Ani nie dawało jej spokoju. Ania coś przemilczała. Coś istotnego. Widać to było po łzach, które teraz rozbłysły w jasnych do tej pory oczach dziewczyny… — On nie może wstać z łóżeczka, które jest dla niego za wysokie, bo… — Ania zachłysnęła się własnym oddechem. — Stracił nóżkę. Dlatego znalazł się w szpitalu: amputowali mu nóżkę, a nie ma protezy. I nikt go nie nauczył, jak ma sobie radzić. Leży w pustym pokoju i czeka na

mamę, która go opuściła… Ania rozpłakała się. Wspomnienia, gdy jej własna mama też ją opuściła, choć przecież była w tym samym pokoju, to jednak nieobecna duchem, wróciły. Doskonale czuła ból małego chłopczyka, jego dojmującą tęsknotę i rozpacz odczuwała jak swoje własne sprzed lat i po prostu… nie potrafiła tego znieść. Nie mogła przejść nad cierpieniem tego dziecka, okaleczonego także fizycznie, do porządku dziennego. Musi coś zrobić. Musi! Poczuła serdeczny uścisk Marii, poczuła dłoń dziadka zamykającą się na jej dłoni. Ale co oni mogli? Czy w ogóle sąd weźmie pod uwagę sześćdziesięcioletniego pana i sześćdziesięciopięcioletnią panią jako rodzinę zastępczą dla czterolatka, na dodatek niepełnosprawnego? Ania oparła czoło na splecionych na stole ramionach i łkała z bezradności i żalu, a tych dwoje, którzy kochali ją bezgranicznie, mogło równie bezradnie patrzeć na jej ból i łzy. Za to ten trzeci… nie. Stał w drzwiach jadalni, wspierając się o framugę drzwi, bo poruszał się na trasie sypialniatoaleta dopiero od dzisiejszego ranka i nie dość, że nadal bolało go całe poobijane ciało, to na dodatek czuł zawroty głowy, gdy tylko wykonał gwałtowniejszy ruch, ale patrzył i słuchał. Cierpienie nieznanego, porzuconego chłopczyka czuł jak swoje własne, bo on też wychowywał się bez matki i poniewierał po bidulach. Równie mocno poruszyły go łzy dziewczyny, lekarki, która znając jego, Daniela, przeszłość, nie zdradziła go do tej pory i… chyba nie zamierzała zdradzić. Był jej coś winien, a Daniel van der Welt spłacał swoje długi… Nie chcąc dłużej patrzeć na drżące ramiona młodej kobiety i jej łzy skapujące na blat stołu, poruszył się gwałtownie, co wyrwało mu z gardła mimowolny jęk. Wszyscy troje zwrócili się ku mężczyźnie. Ania poderwała się i przyskoczyła doń, podtrzymując go pod ramię. — Co pan wyrabia? Kto pozwolił panu wstać? — zapytała surowo, zapominając o łzach. — Potrzeba fizjologiczna — odparł. — Trzeba było zawołać Marię albo dziadka… — Potrafię już sam się… sobą zająć. Chciałbym wziąć prysznic. — I zemdleć w łazience? Dawno nie miał pan rozbitej głowy? — Prowadziła go pod ramię do toalety, wyrzucając z siebie gniewne słowa, żeby nie domyślił się jej niedawnych łez. Nie wiedziała, że widział te łzy i słuchał jej łkania. Czy raczej nie mógł słuchać. Zatrzymał się w połowie korytarza, ona stanęła również. Gdy oparł się o ścianę, spojrzała na niego z niepokojem. — Prawdę mówiąc, chciałem z panią zamienić kilka słów sam na sam — zaczął powoli, z namysłem. — Tutaj? W holu? Też sobie pan wybrał miejsce… — Znów ujęła go pod ramię, ale jego następne słowa sprawiły, że ręka jej opadła. — Mogę odnaleźć matkę tego chłopca. Ania podniosła nań błyszczące oczy. Mrok panujący w korytarzu powodował, że przybrały barwę mchu. — Jak? — szepnęła. Usłyszał w jej głosie nadzieję zmieszaną z bezradnością. — Wie pani, kim jestem. Przytaknęła. — Dla mnie zdobycie informacji, jakiejkolwiek informacji, to tylko kwestia czasu. — Mamy sześć dni.

— Za sześć dni już mnie tu nie będzie, ale jeżeli ta kobieta żyje, odnajdę ją. Jeśli nie żyje, być może również. Jedynym problemem są… — Urwał, czując, że zaraz zemdleje. Od dnia pobicia nie wstawał na tak długo. Ania pochwyciła go, gdy osuwał się po ścianie. Zawołała o pomoc. Przybiegli Edward z Marią i znów we troje to nieśli, to prowadzili niesfornego pacjenta do łóżka. — Jasiu, Jasiu, mówiłam, nie wstawaj, chłopcze — gderała tym razem starsza kobieta. — Wystarczyło zawołać, ktoś z nas pomógłby wstać, dojść do łazienki. Leż, serdeńko, odpoczywaj, my się tobą zaopiekujemy… Dobra była kobieta z tej Marii. Daniel, opadając na poduszkę, czuł się podwójnie parszywie: nie tylko znów wszystko go bolało, każda stłuczona i skopana komórka, ale też łgał tym troskliwym, serdecznym ludziom prosto w oczy, udając zwykłego Jasia Szydłowskiego, zamiast otwarcie powiedzieć, że goszczą pod swoim dachem ściganego przez pół świata przestępcę. Gdy Maria z Edwardem wyszli, nie śmiał spojrzeć w oczy Ani, która stała obok łóżka i patrzyła na Daniela, marszcząc brwi. — Wiem, że problemem są pieniądze. Domyślam się, że pana usługi nie są tanie… — zaczęła. Zwrócił gwałtownie twarz w jej stronę. O czym ona mówi?! — Ale zapłacimy tyle, ile będzie trzeba. Proszę tylko powiedzieć, jaką kwotę mam uzbierać. Aż zgrzytnął zębami ze złości, że tak podłe ma o nim zdanie. — A na ile wycenia pani mój pobyt tutaj i prywatną opiekę lekarską? — wycedził. — Co też pan…?! Nie zajęłam się panem dla pieniędzy! Jestem lekarzem! — A ja hakerem — uciął. — Pani altruistycznie udzieliła mi pomocy, ja zrewanżuję się, pomagając temu chłopcu. Jedynym problemem są władze szpitala, to właśnie chciałem powiedzieć, nim… zrobiło mi się trochę słabo w tym dusznym korytarzu. Władze te musimy… podejść. To znaczy pani musi, bo ja nie mam jeszcze takich możliwości. — Zrobię co trzeba — odparła cicho Ania. — Potrzebna mi kopia przyjęcia dziecka do szpitala. Ze wszystkimi danymi chłopca. I podpisem jego matki. — Dostanie pan to wszystko. Jutro. Spojrzał na dziewczynę z nieukrywaną ciekawością. — Włamie się pani do archiwum? — Nie. Poproszę mojego… chłopaka. Jest synem ordynatora i lekarzem na tym oddziale. Jemu nie odmówią — odparła. — Jeżeli odmówią… wtedy dopiero się włamię. — Musi pani bardzo zależeć na tym dziecku… — odezwał się po dłuższej chwili. Wzruszyła ramionami. — Wiem, jak to jest stracić matkę. — Ja też — szepnął tak cicho, że mogła się tych słów jedynie domyślić. W tym momencie zadzwonił telefon, z którym mężczyzna się nie rozstawał. Ania poznała numer, ten sam, który wybierała wczoraj kilka razy. Chciała wyjść, ale Daniel, czy też może Jan, nie miała pojęcia, jak się do niego zwracać, zatrzymał ją gestem dłoni i odebrał połączenie. — Mów — rzucił do telefonu, słuchał przez chwilę, a potem stłumił przekleństwo. — Drogo sobie cenią moją skromną osobę. Zapłać im. Tak. Całą kwotę. A gdy już naszych „przyjaciół” będziemy mieć z głowy, zajmiesz się jeszcze jedną sprawą. Przyjedziesz tutaj, do mnie… — uniósł wzrok na Anię i powtórzył za nią — do Jabłoniowego Wzgórza, Koniecdroga 17, po dokładne instrukcje i dokumenty. Ale najpierw zajmij się Danką. Ona jest w tej chwili najważniejsza. Jeszcze jedno, Ari: bądź dla „przyjaciół” uprzejmy. Mogą nam się jeszcze przydać. — Rozłączył się i wsunął telefon pod poduszkę.

— „Przyjaciele” to ci, co pana pobili? — odezwała się Ania, nie patrząc mu w oczy. — Mafia? — Tak — odparł krótko. — I mimo to pozostaniecie „przyjaciółmi”? — Nie było w tym nic osobistego. Chodziło tylko o pieniądze. Wreszcie spojrzała nań smutnym, zgaszonym wzrokiem. — Trudno było mi ukrywać przed dziadkiem i ciocią, że jest pan poszukiwanym hakerem. Tego, że należy pan do mafii, nie potrafię przed nimi zataić. Powiem im jutro. Rano. Przykro mi… Wyszła bez pożegnania. Daniel rozluźnił napięte mięśnie. Telefon miał w zasięgu ręki, portfel i kluczyki leżały tuż obok, na stoliku. Spodnie i marynarkę, uprane i odprasowane, oraz koszulę, pewnie należącą do właściciela dworu, złożono na krześle. Mógł w każdej chwili wstać, ubrać się, wsiąść do samochodu i odjechać. Jeszcze dziś byłby w Kołobrzegu, jutro na pełnym morzu, a pojutrze choćby na drugiej półkuli. Mógłby. Gdyby nie miał długu wdzięczności w stosunku do ludzi, którzy go przyjęli bez zadawania pytań pod swój dach, a szczególnie do pewnej zielonookiej pani doktor. I gdyby nie bolało go całe ciało, tak cholernie, że przy pierwszej próbie nałożenia spodni niemal stracił przytomność. Leżał przez chwilę, łapiąc oddech, wpatrzony niewidzącym spojrzeniem w malowany na biało sufit. Jak on zwieje w takim stanie, gdy jutro dwór zostanie otoczony przez uzbrojony po zęby oddział AT? No jak?

ROZDZIAŁ IV Lipcowy ranek na Jabłoniowym Wzgórzu wstał jak zwykle słoneczny i ciepły. Maria podśpiewywała coś pod nosem, krzątając się po kuchni, Edward zniknął w stajniach, oporządzając konie, Ania nakrywała stół do śniadania, gdy do jadalni wszedł tamten. Jan-Daniel. Niechętnie skinęła głową, słysząc jego „dzień dobry”. Omiotła mężczyznę spojrzeniem lekarza, konstatując, że siniaki zmieniają barwę na żółtawą, z twarzy znika opuchlizna i niedługo będzie podobny do siebie ze zdjęcia. Czy też raczej ze zdjęć, jakie chętnie rok temu drukowały wszystkie gazety w kraju. W Polsce nie zdoła długo się ukrywać… — Niech pan siada — wskazała mu krzesło przy stole. Usiadł posłusznie, choć Ania nie miała złudzeń, iż temu człowiekowi mogła rozkazywać jedynie dlatego, że była mu potrzebna. Jeszcze przez dzień, najwyżej dwa. Pojutrze będzie w stanie na tyle dobrym, że odjedzie swoją czarną mazdą, nawet się nie oglądając. — Z mafią zadarła nieświadomie moja siostra, nie ja — odezwał się pozornie bez związku. — Ja jedynie przejąłem jej długi. Ręce, kładące przed nim talerz i sztućce, zamarły na moment. Dlaczego mam ci wierzyć? — pytały zielone oczy. — Wolałem wziąć to na siebie, bo… nie darowałbym sobie, gdyby to Danka wpadła w ich łapy. Mnie tylko skatowali — mówił półgłosem, ni to do Ani, ni do siebie, patrząc na własne posiniaczone ręce. — Ją najpierw by zgwałcili, a potem dopiero skatowali. Wtedy musiałbym kogoś zabić. A mordercą nie jestem — dokończył cicho. Za to mój ojciec, owszem — przemknęło Ani przez myśl. Zimny dreszcz spłynął po kręgosłupie, gdy pomyślała, że mogła znaleźć nad strumieniem nie tego mężczyznę, całego we krwi, a jego siostrę… Wiedziała, czuła całym sercem, że Daniel mówi prawdę i nie mogła, po prostu nie potrafiła na niego donieść. Owszem, stanowił dla nich jakieś tam zagrożenie, chociaż na jego polecenie „przyjaciele” mają zostać spłaceni i dadzą mu spokój. Ale policja nie da spokoju Ani, Edwardowi i Marii, gdy się dowie, że przez tydzień ukrywali Daniela van der Welt! Lecz o tym wie tylko ona, Ania, i… niech na razie tak zostanie. — Zdobędę dokumenty Piotrusia — odezwała się cicho — i przyniosę je panu. Dziadkom na razie nic nie powiem, bo dziecko jest ważniejsze, ale jeśli ktoś przez pana ich skrzywdzi… — Jutro już mnie tu nie będzie — mruknął. — Tylko mój przyjaciel wie, gdzie jestem. — No i mafia. Rzucił jej ostre spojrzenie. — Nie przyszło pani do głowy, że za zniknięciem młodej kobiety może stać właśnie mafia? I że warto byłoby pytać o matkę chłopca u źródeł? Ania aż usiadła. Nie, to jej do głowy nie przyszło. Jemu owszem. To dlatego kazał swojemu przyjacielowi być dla tamtych „uprzejmym”, dlatego mogli mu się przydać, prawda? — o to zapytała na głos. — Jestem hakerem — przypomniał jej — nie gangsterem. Brzydzę się nimi tak samo jak pani, ale dla dobra porzuconego dziecka potrafię ukryć to obrzydzenie, tak jak pani będzie potrafiła włamać się do archiwum. Lub oczarować swojego chłopaka. — A właśnie, kiedy go poznamy? — usłyszeli od progu głos Edwarda i drgnęli oboje, odsuwając się od siebie. — Czy doktor jak mu tam zamierza przedstawić się najbliższej rodzinie swojej narzeczonej?

— Nie jestem jego narzeczoną, dziadku! — sprostowała Ania z mimowolną złością, choć jeszcze kilka dni temu nie miałaby nic przeciwko temu określeniu. — A chciałaś z nim zamieszkać — zauważył Jabłonowski, siadając u szczytu stołu. — To chyba rozsądniejsze, niż tłuc się codziennie do Gdańska tam i z powrotem!? — Jakoś tłuczesz się od trzech dni i wcale nie narzekasz. — Edward jak gdyby nigdy nic wziął kawałek chleba od Marii, która właśnie wniosła pachnący, pokrojony na kromki bochenek, i zaczął smarować go masłem. — Bo mam tutaj pacjenta — zauważyła Ania, siadając naprzeciw Daniela. — Który jutro wyjeżdża — wpadł jej w słowo. — Dziękuję państwu z całego serca za opiekę. Postaram się odwdzięczyć… Maria zamachała rękami: — Niech pan zdrowieje, panie Jasiu! Nie ma jeszcze mowy o wyjeździe! Gdzież z taką poobijaną twarzą do ludzi! Tutaj są wolne pokoje, nikt pana nie wypędza, a jedzenia też starczy. — Raz jeszcze dziękuję za tak niezwykłe w tych czasach przyjęcie, jednak… — Jesteś tu bezpieczny, chłopcze — wpadł mu w słowo Jabłonowski. Daniel podziękował mu uśmiechem i spuścił wzrok, pilnie smarując masłem swoją kromkę. Ania również zajęła się śniadaniem. Edward zaś patrzył przez chwilę to na jedno, to na drugie. Młodego mężczyzny nie znał, za to w swojej wnuczce czytał jak w otwartej księdze. Nie umiała kręcić, nie umiała kłamać, a jednak coś przed nimi ukrywała. Przed Jabłonowskim i Marią, bo przecież nie przed tamtym. Może… zakochała się w swoim pierwszym pacjencie, jak to się czasem zdarza? Wprawdzie taki spuchnięty i posiniaczony na amanta nie wygląda, ale któż to wie, co młodym kobietom do głowy strzeli? Oj, chyba już lepszy ten doktorek z Gdańska niż podejrzany typ, co niby dobrym wozem jeździ, ale znajdują go na drodze niemal martwego. Należałoby uważnie mu się przyjrzeć, a najlepiej, gdyby przyjrzał się temu człowiekowi zaprzyjaźniony aspirant z Czerska. Ostrożności nigdy za wiele… Jabłonowski nie zdawał sobie sprawy, jak bystrym obserwatorem jest siedzący obok niego młody mężczyzna i jak łatwo odczytał jego myśli i emocje. Na początku była to obojętność z odrobiną współczucia, może nawet sympatii. Zastąpiła je podejrzliwość, a ta najczęściej kończy się niewygodnymi pytaniami. I to pytaniami niekoniecznie u źródła, jakim był on, Daniel, lecz na najbliższym posterunku policji… Ile czasu mu zostało, zanim Edward Jabłonowski wsiądzie w stojącego przed domem dżipa i wróci z odpowiedzią? Za mało. Na pewno uczyni to zaraz po śniadaniu, a doktor Kraska nie zdąży do tego czasu zdobyć dokumentów. Więc teraz albo nigdy, Szakal. Uniósł nagle głowę, zdecydowany wyznać tym dobrym ludziom, kogo goszczą pod swoim dachem, kim naprawdę jest, ale nim zdążył rzec choć słowo, poczuł zaciskającą się na swojej ręce dłoń i usłyszał głos… Ani: — Pojedzie pan dziś ze mną. Posłał jej zdumione spojrzenie. — Nim ruszy pan swoją drogą, chcę obejrzeć pana płuca na zdjęciu rentgenowskim. Nie podobało mi się to, co dzisiaj w nich usłyszałam. „Nie badała mnie pani dzisiaj” — mógł odpowiedzieć, ale w milczeniu skinął głową. Domyślił się, że i ona odgadła zamiary dziadka, wiedział, że zależy jej na małym, porzuconym chłopczyku, ale… nie spodziewał się, że aż tak! Była gotowa nadal okłamywać najbliższych, gdy on, Daniel, właśnie zamierzał się zdekonspirować! — Jedźmy, skoro mamy jechać — wstała. Podniósł się i on. — A śniadanie, moje dzieci?! — wykrzyknęła oburzona Maria. Chyba tylko ona nie zdawała

sobie sprawy, co tak naprawdę dzieje się w jej spokojnym, bezpiecznym domu w ten letni słoneczny poranek. Już byli w drzwiach, gdy odezwał się Jabłonowski: — Jedźcie, skoro wam tak pilno, ale po powrocie będę miał do ciebie, moja panno, parę pytań. Do pana również miałbym, ale podejrzewam, że widzimy się po raz ostatni. Ania chciała coś odpowiedzieć, ale… umysł miała zupełnie pusty. Daniel za to odwrócił się i odrzekł: — Nie śmiałbym odejść bez pożegnania. — Śmiałbyś, śmiał — mruknął Jabłonowski, gdy dwoje młodych zniknęło za drzwiami. — Bo jesteś wypisz wymaluj jak Ned Starski, gdy przybył tu pewnego dnia piętnaście lat temu… Pomagała mu się ubierać, a on czuł się jak… Głupio się czuł, widząc młodą dziewczynę, klęczącą przed nim, by naciągnąć mu nogawki spodni na stopy. Gdy próbował oponować, uniosła nań te niesamowite zielone oczy i ofuknęła go: — Jestem lekarzem. Widziałam pana nago. Nawet więcej niż widziałam, bo myłam pana nie raz i nie dwa. Niczym mnie pan już nie zaskoczy. — Mógłbym spróbować — odmruknął, a Ania parsknęła śmiechem. — Zawsze był pan taki uparty? Uparty? Raczej poniżony! Owszem, parę razy oberwał i wszystkie te czynności ktoś za niego wykonywał, najczęściej Ariel, bliższy mu niż brat. Jednak ta dziewczyna to nie Ariel. Dotyk jej rąk aż parzył. Nie mógł też patrzeć, jak klęczy u jego stóp. Wstała wreszcie. Sięgnęła do suwaka spodni, ale odtrącił jej rękę stanowczo i mimo że palce rwały bólem, gdy je zginał, sam dopiął roporek. A potem rzucił sucho, odpowiadając na jej pytanie: — Zawsze. Guzików koszuli nie był w stanie zapiąć. W tym pozwolił sobie pomóc. Buty też musiała mu zasznurować. Z trudem przełknął dumę i gdy skończyła, z ulgą ruszył za nią do wyjścia. Portfel z dowodem osobistym, którego zdjęcie mogło go zdradzić przed Jabłonowskim, tkwił bezpiecznie w kieszeni marynarki. Telefon — jedyny środek łączności z Arielem — również. Kluczyki do mazdy ciążyły w drugiej. Ania, cmoknąwszy Marię w policzek, podeszła, nie jak można się było spodziewać do swego punto, ale właśnie do potężnego czarnego SUV-a, zaparkowanego pod zadaszeniem stajni. Obejrzała się na Daniela i stanowczym gestem wyciągnęła dłoń. Bez słowa podał jej kluczyki i patrzył, jak siada za kierownicą. Jakie plany ma ta dziewczyna? Dlaczego tak ostentacyjnie odjeżdża z nim, Danielem, już podejrzewanym przez jej dziadka o Bóg wie co, tym właśnie samochodem? — Proszę wsiadać. Przecież nie będziemy tłuc się do Gdańska i z powrotem moim punto, skoro mamy coś lepszego — powiedziała tak głośno, by Jabłonowski, krzątający się przy koniach, mógł słyszeć. — Tylko prowadź ostrożnie! — usłyszeli jego głos. Daniel usiadł na miejscu pasażera i ruszyli. Przez długą chwilę jechali w milczeniu. — Nie potrafię pana rozgryźć — odezwała się nagle, nie odrywając wzroku od wstążki szosy. To tak jak ja ciebie, dobra wróżko — pomyślał. — Z jednej strony jest pan przestępcą, złodziejem, kumplującym się z mafią, z drugiej

ryzykuje pan życie, a na pewno wolność, by zobaczyć się z chorą siostrą, za której długi omal nie zatłuczono pana na śmierć. Tak nie postępuje zły, zepsuty do szpiku kości człowiek. Czekała chwilę na jego odpowiedź, ale on milczał, patrząc beznamiętnie przed siebie. — Nie mógłby pan się zmienić? Skończyć z tym? — A po co? — odpowiedział pytaniem. — By żyć normalnie, jak człowiek, a nie jak ścigane zwierzę! — Ale ja żyję jak człowiek — odparł z lekkim uśmiechem. — Więcej: żyję bardzo wygodnie, jak bardzo bogaty człowiek. Na ogół. — Tylko czasami ktoś skatuje pana do nieprzytomności albo oberwie pan zbłąkaną kulą? — Ryzyko zawodowe. Ania prychnęła tylko. — Proszę mi wierzyć, pani doktor, że mam piękny dom w pięknym miejscu, jeszcze wspanialszy jacht, który czeka na mnie w jednym z polskich portów, a taki samochód jak ten, na który panią długo jeszcze nie będzie stać, porzucę na portowym parkingu bez żalu, bez mrugnięcia okiem, bo tam, gdzie mieszkam, jeżdżę lepszym. Nie brakuje mi niczego… — Mimowolnie zawiesił głos, bo jednak mu czegoś brakowało. I tego nie można było kupić za żadne pieniądze. Ania bezbłędnie to odgadła. — Oprócz miłości, prawda? — ni to stwierdziła, ni zapytała. — I siostry, którą zostawił pan w Polsce na pastwę mafii. — Mafia nic do niej nie ma! — rzucił ostro. — To ze mną mieli porachunki, już raz to pani tłumaczyłem. — Jaką więc krzywdę wyrządził pan siostrze, że próbowała się zabić? — zapytała cicho. Milczał długą chwilę, aż pomyślała, że nie odpowie, ale Daniel bywał uczciwy aż do bólu. Szczególnie w stosunku do samego siebie. — Odebrałem jej właśnie to, czego nie można kupić: miłość. Zakochała się w moim przyjacielu, z wzajemnością zresztą. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo go kocha, a może właśnie zdawałem? Pozwoliłem im spędzić ze sobą dwa tygodnie w najpiękniejszym miejscu na Ziemi, a potem ją odesłałem do Polski, a jemu zabroniłem jakichkolwiek kontaktów. — Posłuchał? Bez protestów? Taki niby zakochany? — Nie miał wyboru. — Znów ten ostry, bezwzględny ton, przyprawiający o dreszcze. Nie chciałaby mieć wroga w tym mężczyźnie. Jak dobrze, że niedługo ich drogi się rozejdą… — On wie, jak wygląda życie ściganego zwierzęcia i nie skazałby na taki los kobiety, którą kocha. — A jednak… Te wasze wille, jachty i samochody to nie taka znów bajka… — Na ogół bajka — odparł, patrząc obojętnie w okno. — Po której zastrzyk adrenaliny bywa całkiem przyjemny. — Kiedy ten zastrzyk adrenaliny jest najprzyjemniejszy? Gdy okładają pana kijami bejsbolowymi, strzelają do pana z pistoletu czy może gdy okrada pan ludzi? — Okradam bogatych ludzi. I to tak, że nawet tego nie zauważają. — Co to za tłumaczenie?! Mimo to jest pan zwykłym złodziejem! — Nie tłumaczę się przed panią, tylko odpowiadam na pytania — wyjaśnił uprzejmym tonem, który Anię doprowadził do takiej furii, aż musiała umilknąć. — Mam prośbę — tym razem on się odezwał pierwszy. — Czy mogłaby mówić mi pani po imieniu? Spodziewała się różnych próśb, ale nie takiej. Na dodatek nadal nie ochłonęła ze złości. — To znaczy? Daniel? Janek? Piotrek? Adaś? Jakiego imienia pan obecnie używa? — zapytała z gryzącą ironią.

— A jakie mam w dowodzie? Mimo woli parsknęła śmiechem. — Jest pan niesamowity, Danielu van der Welt. Jest pan niesamowitym draniem — sprostowała. — „Jesteś”. — Niech będzie: jesteś. A ja jestem Ania. Tylko Ania. Jedno imię, jedna tożsamość. — Wyciągnęła do niego dłoń. Uścisnął silnie, po męsku, ale w następnej chwili uniósł do ust i ucałował. — Dziękuję — powiedział po prostu. Wyswobodziła się, zawstydzona jego gestem i tą wdzięcznością w głosie. Przez jakiś czas jechali w zgodnym milczeniu, które przerwał im dźwięk komórki. Daniel, nagle spięty, sięgnął do kieszeni i odebrał. Usłyszał jedno jedyne zdanie i z westchnieniem ulgi oparł głowę o zagłówek fotela. Danka, jego kochana, niesforna, uparta siostra, była bezpieczna.

ROZDZIAŁ V Przez ponad półtora roku trzymała się jakoś, żyjąc od telefonu do telefonu. Bo Daniel, jej podły, okrutny brat, pozwalał Arielowi dzwonić co jakiś czas. Może gdyby nie te krótkie, kilkuminutowe rozmowy, szybciej wyrzuciłaby tę miłość z serca, a tamte dwa tygodnie z pamięci, ale… wystarczyło jedno słowo Ariela, jego cudownie męskie, głębokie: „Cześć, kochana, to ja…”, a Danka znów czuła tę rozpaczliwą tęsknotę, z którą próbowała jakoś żyć. Nie rozstawała się z telefonem, czekając niczym narkoman na głodzie, aż wyświetli się jakiś egzotyczny numer, a ona zaspokoi ten rozpaczliwy głód ochłapami, jakimi raczył nakarmić ją Daniel. Słuchała głosu ukochanego mężczyzny, od czasu do czasu wtrącając kilka słów, nabrzmiałych łzami, aż padało gdzieś w tle suche: „Kończ”, i Ariel żegnał ją szybko, zdawkowo, wiedząc, że za chwilę tamten po prostu wyrwie mu z ręki telefon. Jak ona w tych chwilach nienawidziła i jego, i tego drania, Daniela. Jak żałowała, że pojawili się w jej spokojnym, szczęśliwym życiu… Później próbowała sobie tłumaczyć, że to dzięki bratu poznała swoją siostrę, Danusię, że przynajmniej ona jest szczęśliwa w Wiśniowym Dworku, ale… dławiąca tęsknota i miłość do mężczyzny, którego przez Daniela straciła, nie pozwalała Dance cieszyć się szczęściem siostry, a z czasem w ogóle cieszyć się czymkolwiek. „Odnajdę cię choćby na końcu świata” — tak sobie przyrzekła w dniu, kiedy go straciła, ale… jak szukać kogoś, kogo nie potrafił odnaleźć Interpol? Wiedziała jednak, kto potrafi tego dokonać i… po długich wahaniach postanowiła poprosić o pomoc. Otrzymała odpowiedź odmową. Nawet mafia miała ją i jej cierpienie gdzieś. Ariel nie dzwonił już od tak dawna… Wreszcie — i to był koniec — dostała od niego kolorową pocztówkę z palmą i błękitnym morzem. I z jedną linijką tekstu na odwrocie: „Z nami koniec. Ariel”. Gdyby powiedział jej to prosto w twarz, czy chociaż przez telefon, nie załamałaby się tak strasznie, ale pocztówka i cztery słowa…? Odratowali ją tylko dlatego, że łyknęła za dużo prochów naraz. Może gdyby była cierpliwsza, a ból mniej dotkliwy, zabiłaby się skutecznie. A tak trafiła na oddział zamknięty, a rodzice i Danusia niemal zwariowali ze strachu o nią. I tak sobie leżała na tym oddziale, łykając grzecznie leki przeciwdepresyjne i, mimo tych leków, nadal nie miała chęci do życia, do czego nikomu by się nie przyznała. A na pewno nie rodzicom i siostrze. Jutro miała wyjść ze szpitala, chociaż… wolałaby tu zostać, wśród surowych białych ścian i pacjentów tak samo poharatanych przez los jak ona. Lekarze uznali jednak, że musi wrócić do życia, do normalności, że czas zapomnieć i zacząć wszystko od nowa. Jutro miała więc wyjść. Pojutrze mogła znów spróbować… Gdy Ariel stanął w drzwiach sali numer trzy, w której spędziła ostatnie dwa miesiące, w pierwszej chwili nie uwierzyła. Mam zwidy, znów podali mi jakieś psychotropy — to było pierwsze, co przyszło Dance do głowy. Ale gdy podszedł do niej, pochylił się nad łóżkiem i po prostu porwał ją w ramiona, a potem przytulił z całych sił… rozszlochała się ze szczęścia i ulgi. I żalu, że musiała niemal umrzeć, by go odzyskać. Uratowałeś mi życie, draniu…

Ariel zrozumiał słowa szefa: „Teraz trzeba ratować Dankę. Masz moją zgodę. Na wszystko”, dosłownie, tak jak miał je zrozumieć. — Przebierz się w cywilne ciuchy, zabieram cię stąd — powiedział, gdy skończył ją tulić i całować. Ona zaś po prostu zrobiła to, co kazał. Ale wyjść z oddziału zamkniętego nie było tak łatwo, jak tu trafić. — Wypis dostanę dopiero jutro — odezwała się, gdy prowadził ją za rękę do zamkniętych na klucz stalowych drzwi. — Mam dla ciebie przepustkę — wyjął z kieszeni świstek papieru i podał go pielęgniarce, która poznawszy podpis lekarza bez słowa przekręciła klucz. Gdy drzwi oddziału zamknęły się za nimi, Danka obejrzała się z niedowierzaniem. I już? To takie proste? Przecież i tak musi wrócić tu na noc. Ale do nocy jeszcze dużo, dużo godzin. Przez ten czas będzie myślała tylko o Arielu, będzie cieszyła się silnym uściskiem jego palców, splecionych z jej palcami, gdy ciągnął ją za sobą, coraz szybciej, przez szpitalne korytarze, potem przez hol i wreszcie parking. Puścił jej dłoń tylko na chwilę, aby mogła wsiąść do samochodu, niepozornej toyoty yaris, a potem gdy w hotelu podawał recepcjonistce dowód osobisty i brał klucz. I jeszcze gdy — już w pokoju hotelowym — dzwonił do Daniela, mówiąc: — Danka jest ze mną. Bezpieczna. Potem nie wypuścił już jej z ramion ani na chwilę, kochając ją tak czule, a zarazem żarliwie, jak wtedy, przez te darowane im rok temu dwa tygodnie. Z miłością i rozpaczą, jakby jutra miało nie być. Jakby to był znów ich ostatni raz… Leżeli spleceni ze sobą tak ciasno, jakby stanowili jedność. Bo w tej chwili tak właśnie było. On wypełniał jej wnętrze i duszę sobą, ona jego serce miłością, jakiej nie zaznał nigdy w życiu. — Nie pozwól mu — wyszeptała nagle. — Nie pozwól, żeby znów nas rozdzielił. W jej głosie zabrzmiała rozpacz, która nie raz i nie dwa podczas ich rzadkich telefonicznych rozmów łamała Arielowi serce. Scałował łzy z jej policzków i wyszeptał: — Już nikt nigdy nas nie rozdzieli. Zabieram cię ze sobą. Nie pytała dokąd. Nie była jej ta wiedza do niczego potrzebna. Potrzebowała do życia tylko Ariela i jego miłości. Z Danielem… rozmówi się w swoim czasie i jej podły braciszek odpowie za to, co jej zrobił. Za to, jak przez cały długi rok ją krzywdził. Za to, że omal jej nie zabił, również.

ROZDZIAŁ VI Dojeżdżali do Gdańska. Od czasu, kiedy dostał przez telefon wiadomość, Daniel siedział z przymkniętymi powiekami, nie odzywając się. Ania też więc milczała. Przelatywały jej przez głowę tysiące myśli, chciała zadać mu tysiące pytań, ale nie wydawał się skory do rozmowy. — Gdy tylko dostanę dokumenty tego dziecka, wyjadę z kraju — odezwał się wreszcie. Ania spojrzała na niego zdumiona i rozczarowana jednocześnie. — Przecież obiecałeś, że odnajdziesz jego mamę — w jej głosie zabrzmiał żal. — Nie jestem do tego potrzebny osobiście, a gdy ktoś mnie rozpozna, z aresztu niewiele zdziałam. Każdy dzień w Polsce to niepotrzebne ryzyko. Rozumiesz to przecież. Kiwnęła głową. Tak, to było oczywiste: przyjechał tu tylko po to, by zabrać siostrę. Miał wyjechać nazajutrz, ale „przyjaciele” nieco pokrzyżowali mu plany. Teraz jego siostra jest bezpieczna, co więc mogłoby go tu trzymać? Żal, który czuła w sercu, przybrał na sile. — Nie zobaczymy się więcej? — Usłyszała ze zdumieniem swój głos. — Nie. Bez żadnych „może, kiedyś”, bez „wybacz, ale raczej nie”. Po prostu krótkie, suche „nie”, jakby fakt, że uratowała mu życie i ukrywała go we własnym domu, nie miał dla tego mężczyzny żadnego znaczenia. Teraz rozumiała, że mógł zniszczyć miłość własnej siostry takim właśnie jednym, krótkim „nie”. — Wyślę na twoją komórkę numer tego telefonu. — Uniósł nokię, z którą nie rozstawał się ani na moment. — Zna go tylko jedna osoba: Ariel. Teraz również ty. — To komplement czy groźba? — zapytała pół żartem, pół serio. — Dowód zaufania. — Posłał jej poważne spojrzenie. — Wyślij mi esemesa tylko wtedy, gdy zdobędziesz dokumenty. Nie dzwoń bez potrzeby, rozmawiać możemy zaledwie parę minut, nim mnie namierzą. Ania coraz bardziej czuła się jak bohaterka filmu gangsterskiego, w którym sama, z własnej woli, gra jedną z głównych ról. — Zadam ci teraz pytanie. Zastanów się nad odpowiedzią. — Daniel nadal był poważny. Śmiertelnie poważny, można by rzec. — Wątpię, czy uda mi się odnaleźć matkę dziecka w kilka zaledwie dni, nawet ja nie jestem cudotwórcą. Zamierzam tego chłopczyka jutro, najpóźniej pojutrze, wyciągnąć ze szpitala i wywieźć w bezpieczne miejsce. — Anię zatkało. — Czy tym miejscem może być Jabłoniowe Wzgórze, czy mam szukać innego? Zjechała gwałtownie na pobocze, włączyła światła awaryjne i dopiero wtedy spojrzała na niego zogromniałymi z niedowierzania oczami. — Zamierzasz zabrać… wykraść… Jak?! — O tym za chwilę. Odpowiedz na pytanie: czy mam przywieźć go do was, do Koniecdrogi, czy szukać dla niego domu? — Wykradniesz dziecko ze szpitala i… — Wykradniemy — sprostował. — Dokumenty, o które cię proszę, potrzebne są mi po to, by moja siostra otrzymała od matki chłopca poświadczone notarialnie pełnomocnictwo. Na jego podstawie szpital odda dziecko Dance. — Ale… przecież matka Piotrusia zaginęła! Jak udzieli tego pełnomocnictwa, skoro… — urwała.

Daniel patrzył jej prosto w oczy, czekając, aż sama sobie odpowie. — Podrobisz je. Albo przekupisz notariusza — wyszeptała. Lekki uśmiech wystarczył za odpowiedź. — Zastanów się. Masz jeszcze czas. Jeszcze jesteś niewinna, Anno Krasko. No, może oprócz drobnego faktu, że przez kilka dni ukrywałaś przestępcę… Ania tkwiła nieruchomo, zaciskając palce na kierownicy. A jeśli on porwie dziecko i wywiezie Bóg wie gdzie? Posłała mężczyźnie ukradkowe spojrzenie. Siedział spokojny, rozluźniony, patrząc przed siebie i czekając, aż ona ruszy. Właściwie po co byłby mu ten chłopiec, chory chłopiec bez nóżki? — odpowiedziała sama sobie. — Zresztą to ty prosiłaś go o pomoc. — A czy ja nie mogłabym dostać tego pełnomocnictwa? — zapytała cicho, niemal błagalnie. — Wzbudziłoby to podejrzenie ordynatora, nie uważasz? Matka nie zgłasza się od kilku tygodni i nagle ty spadasz jak z nieba, a nazajutrz wracasz z dokumentem przez ową matkę podpisanym. Skubaniec, przewidział wszystko — jej podziw dla tego mężczyzny wzrósł jeszcze bardziej, o ile to możliwe. — Nie bój się. Możesz zaparkować pod samą bramą szpitala, Danka przyniesie chłopca wprost do ciebie. Jest taka sama jak ty. — Mam nadzieję, że to już był komplement. — Tak — uśmiechnął się, a Ania opadła z ulgą na fotel. Jeżeli będzie miała wszystko pod kontrolą — o ile tego mężczyznę da się kontrolować — jeśli będzie widziała, jak siostra Daniela wychodzi z chłopczykiem ze szpitala… W każdej chwili może przecież podnieść alarm i tamtej odbiorą dziecko, prawda? — Aniu — odezwał się miękko Daniel. Jej imię wypowiedziane tym tonem zabrzmiało tak pięknie, że poczuła wilgoć pod powiekami. — Nam ten chłopczyk do niczego nie jest potrzebny. Tylko spowolni ucieczkę z kraju, a wiesz przecież, że musimy uciekać jak najszybciej. Próbuję mu pomóc tylko ze względu na ciebie. Ponownie, jak kwadrans temu, ujął jej bezwładną dłoń i ucałował. A potem uścisnął mocno i puścił. — Ruszaj, nim policja się nami zainteresuje — dodał już zupełnie innym tonem. Zamrugała, otarła oczy wierzchem dłoni i po chwili jechali w stronę szpitala. Ona z jeszcze większym mętlikiem w głowie, on zupełnie spokojny, jakby tej rozmowy wcale nie było. Wreszcie skręciła na szpitalny parking, znalazła wolne miejsce, wyłączyła silnik i siedziała, niezdolna do wykonania najmniejszego ruchu. Teraz się pożegnają i… — W skrytce, w której znalazłaś telefon, są dokumenty tego samochodu. Jest czysty. Kupiony legalnie w salonie. Tu masz dowód rejestracyjny, a tu kluczyki. — Co to znaczy…? — Oddaję ci tę mazdę w podzięce za uratowanie życia. No i musisz czymś wrócić do domu. Z chłopcem czy bez — wyjaśnił. — Dajesz mi samochód wart ze sto tysięcy? — Spojrzała na Daniela z niedowierzaniem. — Sto trzydzieści parę, gwoli ścisłości — sprostował. — I tak musiałbym go porzucić. Na jacht się nie zmieści. — Wzruszył ramionami, a do niej chyba dopiero teraz dotarło, z kim tak naprawdę miała do czynienia. To był Daniel van der Welt, genialny haker, bogaty i hojny altruista, który uratował życie już niejednemu dziecku, ale przede wszystkim… ścigany przez policję przestępca. Nie liczący się z nikim i niczym. — Pamiętaj: masz jeszcze czas na zmianę decyzji. Gdy oddasz mi dokumenty, nie będzie odwrotu. Czy to jasne? — W jego głosie zabrzmiały znajome ostre tony. Tu żarty się kończą. Tu

chodzi o złamanie prawa. Ale też o dobro małego chłopczyka. I to ona, Ania, musi dokonać wyboru, czy zostawić Piotrusia własnemu losowi, czy… — Przyniosę te dokumenty i zabiorę dziecko do Jabłoniowego Wzgórza — usłyszała własną, stanowczą odpowiedź. — Masz jeszcze czas — powtórzył i wysiadł. — Dokąd idziesz?! — krzyknęła, jakby wraz z jego odejściem traciła… coś ważnego. I traciła. Choćby poczucie bezpieczeństwa, co biorąc pod uwagę, że znajomość z Danielem van der Welt była raczej niebezpieczna, zdawało się irracjonalne. On obejrzał się przez ramię, patrzył na nią długą chwilę, jakby chciał na zawsze zapamiętać jej twarz. — Żegnaj, Aniu z Jabłoniowego Wzgórza — powiedział miękko, uśmiechnął i odszedł. Ariel odebrał esemesa, cmoknął Dankę w nagie ramię i wstał. — Ubieraj się, kochana, zaraz będzie tu twój brat, a wiesz, jaki on jest… Dziewczyna poderwała się, zasłaniając odruchowo kołdrą, i zaczęła zbierać rozrzucone po pokoju rzeczy. Nie tracili czasu na składanie ich w kostkę czy wieszanie w szafie. Zdzierali z siebie nawzajem dżinsy, koszulę, bluzkę byle szybciej, byle już poczuć nagą, rozpaloną pragnieniem skórę. Teraz równie szybko ubierali się, kradnąc sobie przy okazji pocałunki. — Nie pozwól mu znów nas rozdzielić — poprosiła, słysząc kroki na korytarzu. — Nie pozwolę — przyrzekł, całując ją po raz ostatni. Słysząc pukanie, otworzył drzwi i… zamarł z szeroko otwartymi oczami. Spodziewał się, że Daniel może być poobijany, skoro dorwała go mafia, ale… widok jego sinej twarzy był przerażający. — O ja cię, szefie… — wymamrotał. Daniel minął go i stanął przed siostrą, która zszokowana zatkała usta dłonią, by nie krzyczeć. Chciał rzucić coś z nonszalancją, ale… przy zielonookiej pani doktor mógł grać bohatera, mógł udawać, że te parę siniaków nic dla niego nie znaczy. Przy siostrze i przyjacielu nie musiał udawać nic. Poczuł, że nogi się pod nim uginają, zrobiło mu się czarno przed oczami, usłyszał krzyk Danki, chwytającej go w pół, a potem, wreszcie mogąc sobie pozwolić na słabość, po prostu zemdlał. Przenieśli go na łóżko. Danka, która miała przywitać brata słowami pełnymi gniewu i żalu, niemal nienawiści, teraz usiadła obok niego i walcząc ze łzami, gładziła go po włosach. Ariel pobiegł do łazienki i przyniósł mokry ręcznik, którym zaczął ocierać twarz przyjaciela. W duchu dziękował Bogu i sobie za jedno: od razu po tamtym telefonie przelał pieniądze na konto mafii. Drugiego ostrzeżenia Daniel by nie przeżył. Ania wpadła na oddział dziecięcy pełna sprzecznych uczuć. Jeszcze przed chwilą była zdecydowana ratować chłopczyka przed sierocińcem za wszelką cenę, lecz wraz z odejściem Daniela ta stanowczość prysła. Może rzeczywiście nie powinna się w to mieszać? Opieka społeczna zajmie się chłopczykiem najlepiej jak tylko można, prawda? Przekonująca samą siebie, skierowała się do sali numer osiem i w jej progu… stanęła jak wryta. Otyła pielęgniarka, ta najgorsza ze wszystkich, sycząc pełne nienawiści słowa, zmieniała dziecku pieluchę, poszarpując je bez litości. — Zesrałeś się, mały diable, jak zwierzę, pod siebie, zamiast zwlec się z łóżka i poleźć do ubikacji albo zawołać którąś z nas. Ale nie, ty wolałeś popuścić w pieluchę, bym miała dodatkową robotę. Co za podły, wredny bachor z ciebie….

Chłopczyk płakał bezgłośnie. Ania widziała jego zaczerwienioną, odparzoną pupę i była pewna, że dziecko próbowało prosić o pomoc, że powstrzymywało się nie wiadomo jak długo i w końcu po prostu nie wytrzymało, a potem leżało w brudnym pampersie równie długo, bojąc się do tego przyznać. Dziewczynie pękło serce i rozsypało się na kawałeczki. — Dlaczego pani tak szarpie to dziecko?! — krzyknęła, wpadając do środka. — Proszę go puścić! Pielęgniarka, nic sobie nie robiąc z młodej lekarki, która nawet nie była stażystką, wyprostowała się, wsparła ręce na biodrach, obrzuciła Anię wyzywającym spojrzeniem i wycedziła: — To może szanowna pani doktor obmyje tego szczeniaka z gówna? Ale nie, bo trzeba by ubrudzić białe rączki! Niech więc wyjdzie i da mi spokojnie dokończyć. Ale Ania nie wyszła. Wyrwała tamtej z rąk ręcznik i odrzekła takim samym tonem: — To pani stąd wyjdzie. Natychmiast. Albo następnym razem nagram to wszystko na komórkę i puszczę w świat. Niech ludzie zobaczą, jak w gdańskim szpitalu dobra ciocia znęca się nad małym okaleczonym chłopczykiem. Tamta spurpurowiała na nalanej twarzy jeszcze bardziej, jeśli to w ogóle możliwe, odwróciła się na pięcie i odeszła z godnością, mamrocząc pod nosem: — Popamiętasz mnie, gówniaro, już ty mnie popamiętasz. Ania nie słuchała już babsztyla, pochylając się nad dzieckiem. Chłopczyk poznał ją, ale był tak przerażony, że skulił ramionka, spodziewając się się kolejnego szarpnięcia. — Piotrusiu… — zaczęła łagodnie, choć zdławione gardło z trudem przepuszczało słowa. — Nic się nie stało. Umyję cię, a potem poczytam ci książeczkę, chcesz? Nie odpowiedział, patrząc na nią jak ranne pisklę. Zaczęła go obmywać ręcznikiem i chusteczkami, wiedząc, że sprawia dziecku ból. Skórę miał aż purpurową od odparzeń, ale nie poskarżył się ani słowem, nawet nie jęknął, tylko łzy nieprzerwanie płynęły po jego chudych, zapadniętych policzkach. Gdy skończyła, nałożyła mu czystą pieluchę i naciągnęła spodenki, starając się omijać wzrokiem kikut nóżki. Wtedy dopiero wyszeptał, patrząc na nią wielkimi, przerażonymi oczami: — Przyniesiesz mi, ciociu, herbatki? I Ania znów poczuła, jak serce zaczyna jej krwawić. — Przyniosę. Poczekaj chwilkę. Potem patrzyła, jak malec łapczywie łyka płyn, krztusząc się nieomal i przyrzekała w duchu sobie i jemu: „Zabiorę cię stąd. Zabiorę, choćbym miała uciekać z tobą na koniec świata…”. Słysząc otwierające się drzwi, oderwała wzrok od dziecka. Do pokoju wchodził Tomasz, mając minę prawie tak wściekłą jak tamta „dobra ciocia”. — Co ty wyrabiasz?! — warknął na powitanie, zaciskając palce na ramieniu dziewczyny. — Wiesz, co wygadują o tobie pielęgniarki? Że jeszcze nie zostałaś przyjęta na staż, a już nimi pomiatasz i że one zgłoszą protest do ordynatora! Ojciec cię nie przyjmie, jeśli nie dość, że urywasz się z pracy pierwszego dnia, to trzy dni później siejesz na oddziale ferment! Najpierw wyswobodziła z jego uścisku ramię. Później wstała, żeby nie patrzył na nią z góry, na koniec chciała wyjaśnić w dobitnych słowach, co myśli o takim oddziale, takich pielęgniarkach i takim szpitalu, ale… ugryzła się w język. I przypomniała sobie słowa Daniela: „Musisz zdobyć dokumenty chłopca”. Bez dokumentów Piotrusiowi nie pomoże. Tomek, który spodziewał się ostrej odpowiedzi, zbaraniał, gdy zamiast tego Ania zarzuciła mu ręce na szyję, wtuliła się weń całym ciałem, aż poczuł pożądanie, i wyszeptała mu do ucha,

tylko to pożądanie wzmagając: — Przepraszam. Już będę potulna i uległa. Daj mi szansę. Przełknął głośno i objął dziewczynę, myśląc tylko o jednym: jak zaciągnąć ją do jakiegoś pustego pokoiku i wziąć od przodu, od tyłu, wszystko jedno, byle zaspokoić pragnienie, które rozrywało mu niemal spodnie. — Załatwię to — odmruknął. — Chodź… Pociągnął ją ku drzwiom. Poszła za nim bez słowa protestu, zostawiając chłopczyka samego. Dokumenty. Musiała zdobyć je za wszelką cenę. Z pomocą napalonego Tomka albo bez niej… Na szczęście za progiem pokoju natknęli się na ordynatora i młodszy Niedziałkowski musiał na razie obejść się smakiem, dziękując w duchu losowi, że lekarski fartuch zasłania wypukłość między nogami. — O, doktor Kraska — odezwał się ordynator surowym tonem na widok Ani. — Proszę wybaczyć szczerość, pani doktor, ale jeśli zależy pani na stażu w tym szpitalu, musi się pani bardziej postarać. Przeziębienie to marna wymówka dla trzydniowej nieobecności, i to na samym początku. Myślałem, że traktuje pani swój zawód poważnie. Ania stała ze spuszczoną głową, nie mogąc przecież bronić się, że przez te trzy dni ratowała ciężko rannego człowieka. Gangstera. Przestępcę. — Postaram się bardziej — odrzekła cicho, bo doktor Niedziałkowski czekał na te właśnie słowa, a ona nie mogła go do siebie zrażać. Jeszcze nie, dopóki w jego rękach był mały, opuszczony chłopczyk. — Przepraszam — dodała jeszcze i podniosła nań oczy, których spojrzenie mogło stopić każde serce. Ordynator uśmiechnął się mimowolnie, choć chciał pozostać surowy. Pogroził jej żartobliwie palcem i odszedł w swoich sprawach. Jego syn tymczasem ochłonął. — Masz szczęście, że jesteś taka śliczna. Oczy spaniela, cichutkie „przepraszam” i… — Gdzie jest karta przyjęcia tego chłopca? — przerwała mu. — Chcę znaleźć jego matkę. Ktoś w ogóle próbował się z nią skontaktować? Wzruszył ramionami. — Pewnie tak. Ojciec musiał do niej dzwonić. Może posłał kogoś do mieszkania. Tak, na pewno posłał, nie raz i nie dwa, jak go znam. On nie zaniedbuje swoich obowiązków — „jak ty”, dokończył w myślach. — Pójdę tam jeszcze raz. Wyciągniesz dla mnie te papiery? — A co dostanę w zamian? — zapytał półgłosem, przybliżając twarz do jej twarzy, mimo że znajdowali się na korytarzu, pełnym spieszących się w swoich sprawach ludzi. — Zobaczysz — uśmiechnęła się filuternie i odepchnęła go lekko, a potem patrzyła, jak młody mężczyzna rusza spiesznie ku windom, z rękami w kieszeniach, by nikt nie dostrzegł, jak znów robi mu się ciasno w spodniach. Ania mogła wrócić do pokoju Piotrusia. Chłopczyk uniósł głowę i na jej widok odetchnął leciutko. — Jadłeś śniadanko, skarbie? — zapytała, by zacząć jakoś rozmowę. Skinął pospiesznie głową, chociaż dzisiaj o nim zapomniano. Nie pierwszy raz zresztą, gdy dyżur miała tamta straszna pielęgniarka. — Chcesz, żebym wyniosła cię na korytarz? Do świetlicy? Do innych dzieci? Pokręcił główką i odważył się wyszeptać: — Czekam na mamusię. Ona wróci. Ileż desperacji było w głosie tego dziecka. I rozpaczy zarazem. Ania mogła tylko przytaknąć, a potem wzięła ze stolika pozostawioną przez kogoś książeczkę i zaczęła czytać cichym,

łagodnym głosem. Chłopczyk słuchał…

ROZDZIAŁ VII Wszyscy troje dali się podejść, jak szczeniaki. Danka dostała pożegnalną kartkę, napisaną bynajmniej nie przez Ariela, i połknęła wszystkie proszki, jakie miała w domu, a Daniel z Arielem, gdy tylko się o tym dowiedzieli, przyjechali do Polski. Ariel był w miarę bezpieczny. Nikomu nieznany cień Szakala. Nie notowany. Policja nie miała jego zdjęcia, mafia się nim nie interesowała, bo to nie on był im winien pieniądze, tylko jego szef. „Przyjaciołom” był potrzebny tylko po to, by za jego pomocą ściągnąć Daniela do kraju. A że mieli na oku obie siostry… Postanowili dobrać się najpierw do Danki, uznając — jak widać słusznie — że pozostawiona sama sobie, bez męża, który czuwał nad Danusią, i rodziców, którzy mieszkali na Mazurach, będzie łatwiejszym celem. Pogrążona w depresji, okazała się celem aż za łatwym. Przeczytała „Z nami koniec”, łyknęła pół apteczki i odratowano ją tylko dlatego, że ktoś — teraz już domyślała się, że tym kimś byli „przyjaciele” — wezwał pogotowie. I Danusię. Siostra zaś musiała wysłać wiadomość do tego, kto był właściwym celem tego polowania: do Daniela van der Welt. A on, zwykle taki ostrożny, dał się podejść jak gówniarz. Czy obserwowali porty, do których mógł wpłynąć jacht? Tego nie wiedział. Możliwe, że wytropili go wcześniej i potem po prostu czekali, aż dotrze do Polski i zakupionym przez Ariela samochodem, który śledzili pewnie od wyjazdu z salonu, ruszy do szpitala, gdzie leżała Danka. Na pustej szosie dogoniły czarną mazdę dwie beemki z przyciemnionymi szybami, pełne zbirów, którzy mierzyli w Daniela z broni krótkiej i długiej, do wyboru, do koloru. Nie miał innego wyjścia, jak zjechać na pobocze. Wysiadł z samochodu i bez słowa pozwolił poprowadzić się w głąb lasu. Tam rzucili mu pod nogi łopatę. Nie zaszczycając żadnego z ośmiu napakowanych drabów ani jednym spojrzeniem, podwinął rękawy koszuli i spokojnie, niemal metodycznie, zaczął kopać dla siebie grób, w duchu żegnając się z życiem i prosząc wszystkich, których skrzywdził, a najbardziej Dankę, o wybaczenie. Szybko znudziło im się patrzeć, jak ofiara, zamiast skamleć o litość czy próbować ucieczki, po prostu robi to, co każą, z bezczelnym, wręcz proszącym się o manto wyrazem twarzy. — Może wcale nie takiś twardy, panie Szakal — odezwał się jeden z nich, przywódca, i zaczął pierwszy. Kopnięciem w krzyż. Daniel padł na kolana jak podcięty. Ból na chwilę odebrał mu zdolność rozumowania. I godność. A to był dopiero początek. To jeszcze nie był ten ból. Z trudem, podpierając się ręką, wstał. Cios pięścią w twarz cisnął nim o ziemię. I znów kopnięcie, tym razem w nerki, które wyrwało mu jęk z piersi. Przeszywający jak dźgnięcie nożem ból odebrał mu oddech. Przez chwilę myślał, że umiera, ale… żył. A skoro żył, to wstał raz jeszcze. Po następnym ciosie, w krzyż, a potem w głowę, już się nie podniósł. Katowali go metodycznie, raz za razem, dotąd, aż jeden cios więcej by go zabił. Potem zostawili ten strzęp człowieka w płytkim dole, który zdążył wykopać, i bez słowa odeszli. Szakal nie był głupi. Zrozumiał przesłanie. Odda forsę, o ile przeżyje. Jeśli nie przeżyje — cóż, wypadek przy pracy. Leżał nieprzytomny… jak długo? Pół dnia? Gdy odzyskał świadomość, najpierw, czepiając się trawy i mchu rwącymi bólem palcami, które jeden z siepaczy zmiażdżył obcasem, wypełzł z grobu. Zemdlał. Ocknął się jakiś czas później i zaczął pełznąć w kierunku szemrzącego gdzieś nieopodal strumienia, tracąc po drodze przytomność jeszcze dwukrotnie. Wreszcie dotarł do chłodnej, czystej wody, ale nie miał sił, by napić się choć kilka łyków, że o obmyciu twarzy i rąk z krwi nie wspomnieć. Umierał z bólu i pragnienia, gdy znalazła go Ania Kraska. Rudowłosa

pani doktor, której łgał od samego początku: owszem, tamci wiedzieli, jak bić, żeby nie zabić, ale gdyby nie ona, Daniel nie dożyłby następnego dnia, wykrwawiając się na poboczu zarośniętej leśnej ścieżki… Anna Kraska… Teraz, leżąc w miękkim łóżku, bezpieczny, otoczony czułą opieką siostry i przyjaciela, nie umiał wyrzucić z pamięci tej dziewczyny. Spokojnej, stanowczej, niezłomnej, a przy tym tak delikatnej i wrażliwej… Kasztanowe włosy, pachnące łąką i latem, zielone oczy, to jasne jak listek koniczynki, to ciemne jak las o zmroku, szczupłe dłonie, obmywające z najwyższą ostrożnością jego poranione, obolałe ciało… Poczuł dotyk dłoni na policzku i ucieszył się, że jego siostra nie widziała go w takim stanie, w jakim był jeszcze kilka dni temu. Przytrzymał tę dłoń i wtulił usta w jej wnętrze. Wiedziała, że prosi ją tym gestem o wybaczenie i jak jeszcze wczoraj przeklinała brata z całego serca, tak teraz, łykając łzy, wyszeptała: — Wybaczam ci, draniu, tylko wyzdrowiej jak najszybciej i uciekajmy. Pozwolił tej chwili trwać, po czym rzekł półgłosem: — Mam do ciebie prośbę, Danuśka… — Dla ciebie wszystko — odparła bez namysłu. — To będzie trudne do spełnienia. Wzruszyła ramionami. — Musimy przed wyjazdem jeszcze coś załatwić, wszyscy troje — odparł, unosząc się nieco. Ariel podparł go poduszką. — Wpieprzymy synalkowi bossa, tak jak oni wpieprzyli tobie? — zapytał tak zwyczajnym tonem, jakby pytał o pogodę na jutro. Daniel pokręcił głową. — Przeżyłem. Spłaciłem ich. Nie mam zamiaru się mścić. Poza tym… — zawahał się — możemy naszych „przyjaciół” jeszcze potrzebować — dokończył, wcale tym niezachwycony. — Ale to później. Tu niedaleko, w szpitalu, leży porzucone przez matkę dziecko. Przywiozła je na operację i nie odebrała. Musimy wyciągnąć tego malucha i wywieźć w bezpieczne miejsce, dopóki nie odnajdziemy jego matki. Danka chciała wykrzyczeć: „Jak?! Jak chcesz to zrobić?!”, ale milczała. Ariel tylko słuchał uważnie. On już dawno nauczył się bezgranicznie ufać temu człowiekowi. — Doktor Anna Kraska, która… uratowała mi życie… zajmie się chłopczykiem, gdy tylko wyniesiesz go ze szpitala. — Ja?! — wykrzyknęła Danka. — Mam wkraść się na oddział i wyjść z dzieckiem na rękach?! Tak… w biały dzień?! — Wysłuchaj mnie do końca i dopiero potem zadawaj pytania, jeśli jeszcze będziesz jakieś miała — odrzekł spokojnie, a gdy umilkła, mówił dalej: — Ariel skombinuje dla ciebie nowy dowód osobisty z danymi matki tego chłopca. Pójdziesz z nim do notariusza i zupełnie legalnie, w świetle prawa, przekażesz pełnomocnictwo do odebrania synka… sobie samej. Dance wszystko opadło. Po prostu odebrało jej mowę. — Oczywiście notariusz nie będzie wiedział, że nie jesteś matką Piotrusia — pospieszył z uspokojeniem. — Dowód będzie podrobiony perfekcyjnie, już Ariela w tym głowa. Chłopak przytaknął. Za pieniądze można mieć wszystko. Jeśli się wie, gdzie te pieniądze wydawać. On wiedział. — Z pełnomocnictwem pójdziesz do szpitala i już jako ty, Danka Lucińska, odbierzesz chłopca. Na parkingu oddasz go doktor Krasce, która na pewno będzie was niecierpliwie wyglądać i… to wszystko. Odjedziecie z Arielem i spotkamy się na jachcie.

— Myślisz, że to takie proste?! — wybuchnęła, ale przerwał jej zimno: — Jeżeli nie dasz rady, poproszę kogo innego. Mam w tym mieście parę znajomych, które chętnie wyświadczą mi przysługę. Danka spuściła głowę. Nigdy świadomie nie złamała prawa, chociaż… chroniła przecież brata-przestępcę. Teraz ma ukraść dziecko. Dla niego. Dla tego brata, który tak bardzo ją skrzywdził. — Dlaczego mi to robisz? — wyszeptała, znów czując tamten ból. — Przepraszam. Masz rację — usłyszała w następnej chwili i podniosła na niego pełne łez oczy. — Zapomnij o sprawie. Wpatrywała się w Daniela, nie wiedząc, czy mówi serio, czy kpi, czy jest na nią wściekły. Jeśli to ostatnie, jutro po przebudzeniu może nie zastać w tym pokoju ani jego, ani… Ariela. A po raz drugi tej straty by nie zniosła! — Zrobię to — odparła szybko. Za szybko. Daniela jednak nie tak łatwo było zwieść. — Nie — uciął krótko. — Ariel zorganizuje wszystko. Ty będziesz tutaj, ze mną. — Przyrzekam, że zrobię, co chcesz, tylko nie odbieraj mi go! — wykrzyknęła z rozpaczą i — ona, ta dumna młoda kobieta — padła przed bratem na kolana, chwytając go za rękę. Szarpnął ją w górę, zaciskając zęby z bólu i wściekłości. Wściekłości na samego siebie. — Nie zamierzam was rozdzielać już nigdy więcej! Możecie zgnić we wspólnej celi, gdy w końcu wpadniemy! O to nie musisz się martwić i nie musisz pomagać mi ze strachu! Poprosiłem ciebie, bo myślałem, że zrozumiesz… zrozumiesz, dlaczego muszę to zrobić! Umilkł, walcząc przez chwilę ze łzami duszącymi gardło. — Muszę spłacić dług wdzięczności wobec dziewczyny, która mi, bandziorowi, uratowała życie, i chcę uratować małego chłopczyka przed tak parszywym dzieciństwem, jakie sam miałem! Rozumiesz?! Nie pozwolę, by ten kaleki chłopczyk poniewierał się po zasranych bidulach i skończył w poprawczaku! Opadł na poduszki, zupełnie wyprany z sił. Ariel milczał. Danka łkała cicho, ocierając łzy, ze wzrokiem wbitym w podłogę. — Żadne z was nie może sobie wyobrazić, co to za życie dla dziecka. Bez rodziny, bez nadziei, bez przyszłości — odezwał się cicho, ale takim tonem, że Dance szloch uwiązł w gardle. — Ty byłaś wypieszczoną księżniczką, Ariel księciem, który zszedł na złą drogę. Pomożecie temu chłopcu albo możecie się wynosić już teraz, oboje. Na cholerne Karaiby czy Seszele. Ja zostaję. — Proszę bardzo — Tomek cisnął cienką teczkę na stolik, Ania, czytająca cały czas książeczkę, poderwała się w chwili, gdy wszedł, a teraz patrzyła na plik dokumentów z niedowierzaniem. To już? Tak łatwo? Otworzyła teczkę, pilnując, by ręce jej nie drżały z podekscytowania i… tak! Było tu wszystko! Adres i dane matki chłopca, Doroty Roguckiej, na samym zaś dole jej podpis. Ania przycisnęła bezcenne dokumenty do piersi, czując jednocześnie radość i… strach. Spojrzała na małego chłopczyka, który jeszcze parę chwil wcześniej słuchał uważnie, jak czyta, wpatrując się w nią swymi niebieskimi oczami, a teraz w obecności lekarza leżał sztywno z rączkami wzdłuż ciała. Czy ona, Ania, jest w stanie zaopiekować się tym dzieckiem, nie w porywach, parę godzin w ciągu dnia, zmieniając mu pieluchę, myjąc odparzoną pupę, wreszcie pojąc herbatką, ale… tak na stałe? Dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, dotąd aż Daniel odnajdzie jego mamę? A co będzie, jeśli jej nie odnajdzie? I mały Piotruś zostanie w Jabłoniowym Wzgórzu na zawsze?

A jeżeli… oni zdążą go pokochać, a on pokocha ich, a pewnego pięknego dnia zjawi się opieka społeczna i zabierze chłopczyka? Ciężko… bardzo ciężko zrobiło się dziewczynie na duszy. Może poddać się od razu? Będzie odwiedzać maluszka, dokądkolwiek trafi, postara się, by miał w domu dziecka dobrą opiekę, nie opuści go przecież… Ty tchórzu. Ciekawe, gdzie byś była, gdyby ktoś piętnaście lat temu na ciebie machnął ręką! Pamiętasz, jak bałaś się sierocińca? Pamiętasz?! I co, teraz chcesz skazać na takie życie dziecko, któremu możesz pomóc? Bo możesz mu pomóc, Anno Krasko, tak jak ktoś kiedyś pomógł tobie! Masz dług wdzięczności wobec losu i ten dług właśnie zaczynasz spłacać. Teraz! Zdecydowanym gestem zamknęła teczkę i chciała wyjść z pokoju, by poszukać jakieś ksero, ale Tomasz przytrzymał ją za rękę. — Obiecałaś nagrodę. Spojrzała na niego jak obudzona ze snu. Nagle stał się jej zupełnie obcy. Jeszcze wczoraj myślała, że go… no może nie kocha, ale jest zakochana w tym mężczyźnie, dziś mierził ją dotyk jego rąk. Nagle uświadomiła sobie, że takiego Tomasza Niedziałkowskiego znała od początku: zawsze coś za coś, nigdy nic bezinteresownie. Pomógłby staruszce przejść przez ulicę tylko wtedy, gdyby dostał za to piątaka. Co ona, Ania, widziała w tym człowieku oprócz przystojnej twarzy i lekarskiego fartucha?! I czy jest w stanie odwdzięczyć się mu teraz tak, jak tego oczekiwał? — Wieczorem — odezwała się słabym głosem. — Po pracy. Puścił ją ze złością. Niemal odepchnął. Wyszarpnął z jej rąk teczkę i wycedził: — W takim razie dostaniesz ją wieczorem. Po pracy. Wyszedł, a Ania została z rozpaczą w sercu. Było tak blisko!

ROZDZIAŁ VIII Nie było Danielowi dane odpoczywać i nabierać sił. Nim skończył z Danką i Arielem — oboje potulnie zapewnili, że pomogą mu we wszystkim, co postanowi — rozległo się pukanie do drzwi pokoju hotelowego i w następnej chwili do środka wpadała… druga z jego sióstr, Danusia Wrzesień. W paru skokach znalazła się przy Dance, chwyciła ją za ramiona i krzyknęła, bliska łez ze złości i ulgi jednocześnie: — Jak mogłaś mi to zrobić?! Jak mogłaś uciec ze szpitala?! Niemal osiwiałam ze strachu, zanim łaskawie wysłałaś wiadomość, gdzie się podziewasz! Miałaś wyjść jutro rano! Przyjechalibyśmy z Rogerem po ciebie! Twoi rodzice też! A ty, niewdzięcznico… — Usiadła na brzegu łóżka i rozpłakała się. W pokoju panowała przez długą chwilę cisza, przerywana tylko łkaniem dziewczyny, które z sekundy na sekundę cichło. Coś było nie tak. Danusia uniosła mokre od łez oczy na siostrę. I nagle zobaczyła obok niej znajomego mężczyznę. — Ariel… — To zabrzmiało jak jęk, a chłopak nie bardzo wiedział, czy ucieszyła się na jego widok, czy wręcz przeciwnie. — To ty ją porwałeś! Ty, przez którego zrobiła to, co zrobiła! Niech cię szlag, Ariel, niech cię jasny szlag! Cóż… już wiedział. Ale mimo to się nie odezwał. Milczała też Danka, która przecież powinna jakoś zareagować. Wzrok Danusi spoczął więc na kimś, kogo w pierwszej chwili nie poznała, tak miał zmasakrowaną twarz. W następnej wyrwał jej się z piersi krótki szloch. I wypowiedziane szeptem imię: — Daniel…? Wstała, podeszła do niego i uklękła, mając twarz przy jego twarzy. Dotknęła z niedowierzaniem opuchniętego policzka, dotknęła popękanych ust i włosów, jeszcze sklejonych zaschniętą krwią. — Kto ci to zrobił? — nadal szeptała, bojąc się, że za chwilę zacznie krzyczeć. — Nieważne — odmruknął. — Długi spłaciłem. Żadna z was nie musi się już nikogo obawiać. — O ciebie się boimy, nie o siebie! — wybuchnęła Danusia. — Co wieczór modlę się, by nie usłyszeć w wiadomościach, że pojmano słynnego Szakala! Albo że znaleziono jego ciało gdzieś w lesie! Jesteś bliska prawdy — pomyślał, unosząc dłoń i gładząc jej wierzchem policzek siostry. — Załatwię tu w Polsce jeszcze parę spraw i wypływam na bezpieczniejsze wody — uspokoił ją, czy też w swoim mniemaniu uspokoił, bo Danusia spojrzała na niego oczami zranionej sarny i zapytała: — Nie możesz z tym skończyć raz na zawsze i żyć jak normalny człowiek? Tak, żebyśmy nie musiały się już więcej o ciebie bać? Całkiem niedawno ktoś zadał mu takie samo pytanie. Pewna pani doktor. Odpowiedział jej wtedy, że jest całkiem zadowolony ze swojego życia, ale nie mógł tego samego powiedzieć siostrze, bo oczy by mu chyba wydrapała. Te oczy, które chciał w końcu zamknąć choć na kilka godzin i odespać ostatnie dni… — Mam na karku Interpol, w sumie ze trzysta lat wyroku, jak sobie to wyobrażasz: skończyć z tym i żyć normalnie? — odparł zmęczonym tonem. — W pierdlu mam siedzieć do końca życia? Dziękuję, wolę na Karaibach. Widział, jak opadają jej ramiona. Jak smutnieje.

— Kiedy musisz wyjechać? — zapytała cicho. — Jeżeli śledził cię nasz przyjaciel inspektor, nie muszę się już nigdzie spieszyć. Pewnie otaczają właśnie hotel — prychnął. Obie aż zesztywniały z przerażenia. Ariel jak gdyby nigdy nic przysunął się do okna i dyskretnie wyjrzał zza firanki. Nie zauważył niczego podejrzanego, ale był napięty jak struna. Wiedział, że w razie czego on ma uciekać, zostawić Daniela i siostry swojemu losowi, bo tylko wolny może się im później na coś przydać. Jeśli wpadną obaj — już po nich. Daniel spojrzał na niego, myśląc to samo. Nie od dziś rozumieli się bez słów. — Sprawdź to — rzucił. Ariel, nadal czując każdy mięsień ciała gotowy do ucieczki, sięgnął po swój portfel i komórkę, wsunął do kieszeni kluczyki yariski i niezatrzymywany ani przez Danusię, ani przez Dankę wyszedł z pokoju. — Musisz… musimy… — zaczęła Danka, patrząc w napięciu na brata. — Nie zostawię cię tu. — Sorry, w takim stanie tym z antyterrorystycznej daleko nie ucieknę — odparł z udaną nonszalancją. — Wracaj z Danusią do domu. Poradzę sobie. — Nie zostawię cię tu — powtórzyła Danka i dla podkreślenia swych słów usiadła w fotelu. Danusia nadal tkwiła przy łóżku brata, trzymając go za rękę i zaciskając palce tak silnie, że musiał się w końcu wyswobodzić. Czekali. Pół godziny później, cholerne trzydzieści niekończących się minut później, wrócił Ariel, rzucając od drzwi: — Cisza i spokój. Psy w budzie. Bliźniaczki niemal rozpłakały się z ulgi, a Daniel mógł wreszcie zamknąć oczy i odpłynąć. Ale nim zapadł się w czarną studnię nieświadomości, ujrzał jeszcze, jak Ariel podchodzi do Danki, jak splata palce z jej drżącymi palcami, i pyta cicho: — Będziesz umiała tak żyć? Ania śledziła ukradkiem Tomasza, który szedł szybkim krokiem przez szpitalne korytarze, kipiąc z gniewu i frustracji. Nie znosił, jak dziewczyna wabi go, podnieca do nieprzytomności, a potem daje po łapach. Nie cierpiał takich gierek, nie spodziewał się ich po prostolinijnej Ance i zupełnie nie rozumiał, co odbiło tej idiotce, by kompromitować go w oczach ojca i personelu. Rok temu wydawała się taka potulna, tak łatwo było ją kontrolować. Od kiedy skończyła studia i przyjechała z tym swoim pieprzonym dyplomem, odbiło gówniarze zupełnie! „Wieczorem. Po pracy” — już ja ci dam popalić wieczorem, aż zgrzytnął zębami, czując wściekłe pożądanie wrzące w całym ciele, a szczególnie tam, w lędźwiach. Musi się wyładować sam albo z czyjąś pomocą, bo zaraz eksploduje! Wpadł do męskiej toalety, cisnął teczkę na półkę przy umywalce, zamknął się w ubikacji i wreszcie ulżył sobie własną ręką. Gdy wyszedł parę minut później, nie zwrócił uwagi na to, że teczka zniknęła. A kiedy sobie o niej godzinę później przypomniał, leżała tam, gdzie ją zostawił. Ania zaś, jak gdyby nigdy nic, czytała bajkę małemu, kalekiemu chłopcu. Piknął esemes. Ariel ujął telefon, leżący obok głowy śpiącego mężczyzny, delikatnie, by go nie obudzić. Patrzył przez chwilę na komórkę podejrzliwym wzrokiem. Tylko on znał ten numer. Czyżby Daniel zaufał komuś jeszcze? Wahał się chwilę, nim otworzył wiadomość. To mogło być coś ważnego albo coś zupełnie błahego, informacja o nowej promocji na przykład, a naprawdę

bez potrzeby nie chciał szefa budzić. Daniel był w ciężkim stanie i mogłoby to mieć opłakane skutki… „Mam dokumenty. Gdzie je dostarczyć? Ania K.” A więc to pani doktor zdobyła dane małego pacjenta i… zaufanie Daniela van der Welt tak duże, że dał jej numer swojego telefonu, którego nie znały nawet jego siostry. No, no, no… „Proszę czekać z nimi w samochodzie. Przyjadę za dziesięć minut. Ariel” — odpisał. Pani doktor nie znał, ale czarną mazdę, którą sam kupował — owszem. Dokładnie dziesięć minut później, tak jak napisał w wiadomości, poznał również panią doktor. I musiał przyznać jedno: Daniel miał naprawdę dobry gust… — Co teraz? — pytała Ania młodego mężczyznę, który usiadł na miejscu pasażera, zamknął drzwi, przedstawił się imieniem, znanym jej wcześniej, i wyciągnął rękę po ksero karty Piotrusia Roguckiego. — Muszę mieć parę dni na… papierkową robotę — odezwał się oględnie, nie wiedząc, jak bardzo ta niewinnie wyglądająca osóbka jest wtajemniczona w plany Daniela. — Pani przez ten czas powinna chyba przygotować chłopca do wyjścia ze szpitala. — Jest gotów wyjść w każdej chwili — zapewniła gorąco Ania i… sama zastanowiła się nad swoimi słowami. Piotruś czeka na mamę. Nie ufa nikomu, kto wchodzi do pokoju, zraniony do granic wytrzymałości małego serduszka. Czy pójdzie z obcą kobietą, ot tak, nawet jeśli Danka, bo to ona go przecież odbierze, powie mu, że idą spotkać się z jego mamą, czy też podniesie krzyk i cała intryga, wszystkie starania tylu osób pójdą na marne? Ten młody chłopak miał rację. Ania musi zdobyć zaufanie dziecka, a potem wtajemniczyć je w cały plan. Inaczej chłopczyk skończy w domu dziecka, a oni wszyscy w więzieniu. — Zrobię to — rzekła stanowczo. — Piotruś będzie gotowy, gdy przyjdziecie go zabrać. A ja tutaj, przy bramie, będę na niego czekała — to zabrzmiało jak ostrzeżenie. Ariel skinął głową. Już miał wysiadać, gdy zatrzymało go ciche pytanie: — Jak on się czuje? Śliczna, rudowłosa doktor Kraska pyta o Daniela? No, no, no… — W miarę, chociaż… nigdy nie widziałem go w aż tak złym stanie — odparł z wahaniem. — Nawet po postrzale wyglądał lepiej, a krwawił wtedy… — Skrzywił się. — Uratowała mu pani życie. Dziękuję — rzekł z głębi serca. Wzruszyła lekko ramionami. — Jestem lekarzem — odparła, jakby to wszystko wyjaśniało. — A wie pani, kim on jest? — zapytał ostrożnie, bo tego Daniel mu nie wyjawił. — Kimś, kto ryzykuje głowę, by ocalić małego, nieznajomego chłopczyka. Jak dla mnie — wystarczy. — Pani też sporo ryzykuje — zauważył. Znów to lekkie wzruszenie ramion. — Wiem, jak to jest utracić w dzieciństwie matkę. Znam strach przed sierocińcem — odparła po prostu, a Ariel pomyślał: „Dobraliście się jak w korcu maku”. I nie było w tym ani krzty ironii. — Uprzedzę panią, kiedy będziemy mogli odebrać Piotrusia. Pożegnał się i wysiadł, Ania zaś wróciła do szpitala, by jeszcze przez parę godzin, które zostały do zamknięcia oddziału, oswajać strwożone zwierzątko, jakim stał się przez spędzone tu tygodnie mały czteroletni chłopczyk. — Przyjdziesz jutro, ciociu? — zapytał cicho, gdy pochylała się, by okryć go kołderką i ucałować na pożegnanie. — Z samego rana, skarbie. Będę przychodziła codziennie…

— Aż wróci mamusia — wpadł jej w słowo. Przed Anią było trudne zadanie. Przed Danką również. Właśnie tłumaczyła siostrze przyciszonym głosem, by nie zbudzić Daniela, dlaczego nie może ani wracać z nią do Wiśniowego Dworku, ani… — tu musiała się zawahać, wiedząc, jaka będzie reakcja siostry — uciekać z bratem i Arielem już teraz, gdy tylko Daniel się obudzi. Ku jej zdziwieniu Danusia przyjęła to spokojnie. Widziała, jak przez niemal dwa lata siostra cierpi, kochając wspomnienie mężczyzny, którego nie wolno jej było kochać. Widziała ją w szpitalu, w dzień po próbie samobójczej i… wolała Dankę szczęśliwą u boku Ariela, choćby miała ją stracić, niż… martwą. Dopiero wyjaśnienie powodu, dla którego muszą odłożyć nieco ucieczkę, taaak, to Danusię zaskoczyło. — Chcecie wykraść ze szpitala dziecko? — zapytała, unosząc brwi. — Czyje? — Niczyje. — Daniela? — Przecież mówię, że niczyje! — Ciiii… bo go obudzisz… — Nasz brat zakochał się w lekarce, której zależy na porzuconym przez matkę chłopczyku. To dla niej ta cała chryja i konspiracja. — Nasz brat zakochany? — Danusia pokręciła głową, choć nie powinno ją to dziwić. Daniel miał bądź co bądź trzydzieści dwa lata, był stuprocentowym facetem, do tego pięknym jak młody bóg, obecnie ciężko pobity młody bóg… — A ta lekarka nie może legalnie zająć się dzieckiem? Wystąpić o adopcję czy status rodziny zastępczej? — Ten chłopczyk ma mało czasu. Za kilka dni ordynator zgłosi porzucenie opiece społecznej i wiesz, co będzie. Nim ta kobieta go wyrwie z łap biurokratów, zdążą złamać dzieciaka na całe życie, jak naszego brata. — Daniel jest ostatnim człowiekiem na ziemi, o którym powiedziałabym „złamany przez życie”. Nie znam drugiego tak silnego i mądrego faceta — odrzekła Danusia stanowczo, patrząc na śpiącego brata z miłością i dumą. — W przerwach, gdy go nie katują lub do niego nie strzelają — dodała gwoli ścisłości. — Daniel jest przestępcą — powiedziała cicho Danka. — I nic tego faktu nie zmieni. — I tak go kocham i kochać będę. — Danusia wzruszyła ramionami. Dzięki bratu zyskała siostrę i miejsce na ziemi, które po prostu uwielbiała: piękny, stary dworek na krańcach Polski. Tam czekał na nią równie kochany mąż, którego również w dalekiej Kanadzie odnalazł Daniel. Jej wdzięczności i miłości do brata nie zmieni nikt ani nic. — A ona, ta lekarka? Co o niej wiesz? Może ma jakieś niecne zamiary? — W stosunku do Daniela? — Do dziecka! Danka, czy tobie widok Ariego rozum odebrał? — Tak jakby… — odmruknęła Danka, na co jej siostra musiała parsknąć śmiechem. — Pamiętaj, że to ona najwięcej ryzykuje, bo ja tylko… — Tu skrzywiła się, dochodząc do najtrudniejszej części wyznań, czyli jej, Danki, roli w tym wszystkim, a to się Danusi nie spodoba. — Ja tylko wystąpię jako pełnomocnik matki chłopca i zabiorę go ze szpitala, by oddać dziecko lekarce. — Skoro jesteś pełnomocnikiem, to w czym problem? Po co ta cała konspiracja? Matka chłopca się zgodziła, więc… — …więc, moja droga siostro, matka chłopca zaginęła ponad miesiąc temu, a pełnomocnikiem dopiero się stanę. Podając się za ową matkę.

Danusia otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Usta również. Tak… szatański… absurdalny plan mógł wymyślić tylko Daniel van der Welt. Ich brat. — Nie dasz rady, Danka — mówiła chwilę później, gdy już odzyskała głos. — No dzięki! Dzięki za tak potrzebne mi właśnie teraz wsparcie i słowa otuchy! — Ciii… bo obudzisz Daniela. Nie dasz rady być i tym, i tym. I matką, i pełnomocnikiem. To… zupełnie szalone i bezsensowne. Nasz ukochany braciszek musiał być bardzo zdesperowany albo półprzytomny, gdy to wymyślił. Danka nie mogła zaprzeczyć: Daniel stanowczo, od chwili gdy ujrzała go w drzwiach, sprawiał wrażenie półprzytomnego. Ale plan był precyzyjny i znając tych dwóch, brata i Ariela, mógł się powieść. O ile ona, Danka, nie nawali… — Ty będziesz matką, ja odbiorę chłopca — usłyszała nagle stanowczy głos Danusi i… tym razem ona oniemiała. — Taki stres dla ciebie jest doprawdy wystarczający, przypominam, że powinnaś jeszcze leżeć na oddziale nerwic i depresji, mnie zaś dzieci lubią i obdarzają zaufaniem. — Dlatego narazisz się na areszt, więzienie lub Bóg wie co?! Bo dzieci cię lubią?! — Nie. Bo kocham ciebie. I mojego brata. I tych, których on kocha. Proste to były słowa. I piękne. Danka poczuła łzy pod powiekami. Ileż miała szczęścia, odnajdując Danusię i Daniela. Gdyby nie oni… siedziałaby za pranie brudnych pieniędzy, wmanewrowana w to przez mafię, a może… gniłaby na dnie Wisły… Przytuliła siostrę z całych sił i ucałowała mokre od łez policzki. Tak sobie siedziały i płakały ze wzruszenia, gdy do pokoju wszedł Ariel. — Mam dokumenty — oznajmił, unosząc plik papierów. — Możemy zaczynać. — Od czego? — odezwały się obie naraz. Uśmiechnął się, wiedząc, co umyśliły. Znając Daniela, znał też obie siostry: jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. — Która z was jest matką Piotrusia? — Ja — Danka uniosła dwa place do góry. — Więc ćwicz jej podpis — podał dziewczynie ostatnią kartkę, na której kilka tygodni temu prawdziwa Dorota Rogucka złożyła autograf i zniknęła. — Ma być perfekcyjny. Ty, Danusia, chodź ze mną do fotografa. Wyrobimy ci nowy dowód. Jesteś podobna do Danki jak dwie krople wody, może więc sfotografować ciebie zamiast niej. Będziesz robiła i za matkę, i za pełnomocnika. — Jesteście szaleni obaj, wiesz? — odezwała się Danka znad kartki, którą jej podał. — Wiem. I za to nas kochacie — uśmiechnął się szelmowsko i wyszedł, ciągnąc za sobą Danusię.

ROZDZIAŁ IX Ledwo żywa wracała do domu. Dzień, który miała za sobą, zdawał się ciągnąć bez końca. Czy rzeczywiście dziś rano wsiadała do czarnej mazdy, by ocalić Daniela van der Welt przed aresztowaniem? Od tamtej pory zdążyła złamać prawo i pokłócić się z chłopakiem, a także stracić możliwość stażu w gdańskim szpitalu. Nie była tam już mile widziana, ale nie mogli jej po prostu wyrzucić. Mogli jedynie uprzykrzać życie i na pewno to uczynią. Nie ma to jednak znaczenia. Wytrzyma. Małe bezbronne dziecko wytrzymało tyle tygodni, to i ona da radę przez kilka dni. Przed nią jeszcze poważna rozmowa z dziadkiem i ciocią Marysią. Co ona im powie? Co powie? Czy przyzna się do tego, że świadomie zataiła prawdziwą tożsamość rannego mężczyzny? Nie musi tego czynić, dziadek nie zdołał go rozpoznać. Ale jak powiedzieć, że za parę dni wróci do domu z obcym dzieckiem? Nie mając na to zgody ani matki, ani szpitala, ani w ogóle nikogo, oprócz własnego sumienia? A to przecież musi dziadkom wyjawić! Wcześniej, nim uczyni to policja, gdy któregoś dnia uprowadzenie chłopca wyjdzie na jaw i po niego przyjdą! Co robić? Stanęła pośrodku drogi, niedaleko miejsca, gdzie znalazła Daniela, oparła czoło o kierownicę i tkwiła tak długie minuty, zupełnie bezradna. Wreszcie ruszyła, czując, że serce ma tak ciężkie jak jeszcze chyba nigdy… Gdy podjechała pod dom, Maria już na nią czekała na schodkach ganku. — Aniu, kochanie, wykończą cię te podróże! — krzyknęła zła na dziewczynę, widząc, jak bardzo jest ona wyczerpana. — Albo rzeczywiście zamieszkaj w Gdańsku, albo znajdź pracę bliżej domu, bo rozchorujesz się od tego wszystkiego! — Masz rację, ciociu, jestem ledwo żywa. — Chodź, zjesz kolację i pójdziesz prosto do łóżka… — A gdzie nasza znajda? — usłyszały za plecami głos Edwarda. Ania spojrzała na niego. — Został w Gdańsku — odparła zgodnie z prawdą. — I pożyczył ci samochód? Dobry z niego samarytanin — sarknął Jabłonowski. — Przecież mu go nie ukradłam. — Skończcie te dyskusje! — ucięła Maria, prowadząc dziewczynę do domu. — Kolacja i spać! Ania usiadła na krześle, oparła głowę na splecionych ramionach i tkwiła tak, pozwalając Marii nakrywać do stołu, kroić dla niej chleb, smarować masłem, nalewać herbatę do kubka i słodzić łyżeczką cukru, tak jak lubiła. Jabłonowski siedział na swoim miejscu i milczał chmurnie. Ania nagle zebrała się w sobie, uniosła głowę i rzekła, patrząc dziadkowi prosto w oczy: — On nie wróci. I nie nazywa się żaden Jan. To znany haker, przestępca, Daniel van der Welt. W tym momencie Maria wciągnęła powietrze, splatając ręce na piersiach. Jabłonowski milczał. — Wiedziałam o tym od samego początku, ale nie chciałam, by go aresztowano w naszym domu. By go w ogóle aresztowano — ciągnęła Ania desperacko. — Wywiozłam go więc do

Gdańska, nim ty, dziadku, zacząłeś mu się baczniej przypatrywać. Podarował mi samochód i teraz już pewnie odpływa w siną dal… — Głos się jej załamał, więc umilkła. Ciągle miała przed oczami jedno ze zdjęć Daniela, które znalazła w internecie: zaraz po aresztowaniu, skuty kajdankami, idzie z podniesioną głową, wyprostowany, nie ukrywając twarzy pod kurtką, i patrzy prosto w obiektyw aparatu swymi szarymi jak burzowe niebo oczami, zupełnie jakby mówił bez słów: „Ja potrafię co rano spojrzeć w lustro, a ty?”. — No to chyba po kłopocie… — zaczęła ostrożnie Maria. — Kłopoty dopiero się zaczynają, moim zdaniem — odezwał się wreszcie Jabłonowski. — Jak mogłaś być tak… lekkomyślna, by jeździć kradzionym samochodem? — Nie mieściło mu się to w głowie. Znał Anię jako rozsądną dziewczynkę, która wyrosła na mądrą kobietę, tymczasem… — Nie jest kradziony. Legalnie kupiono go w salonie — zaoponowała. — Mam komplet dokumentów i kluczyków! — Nie zdając sobie z tego sprawy, podniosła głos. — Daniel podarował mi go z wdzięczności. I tak musiałby porzucić auto, bo na jacht… — Rozpłakała się. Na samo słowo „porzucić”, które kojarzyło się jej z Piotrusiem Roguckim, po prostu się rozpłakała. Maria od razu zaczęła ją uspokajać i gładzić po plecach. Edward siedział nieporuszony, choć na widok łez ukochanej wnuczki krajało mu się serce. Ten bandyta mógł ich pozarzynać we śnie, spalić im dach nad głową, a ona, Ania, cały czas go kryła! To właśnie powiedział, gdy uspokoiła się wreszcie. Odpowiedziała mu… Maria, z niezwykłą jak na nią złością: — Nie pamiętasz, jak ty sam, piętnaście lat temu, przyjąłeś pod ten dach mordercę z wyrokiem, również zapominając mnie uprzedzić!? — Daniel nie jest mordercą — odezwała się Ania. — Nigdy nikogo nie skrzywdził. — Nieee, on tylko kradnie! — prychnął Jabłonowski. — Mojego ojca, mimo że zabił człowieka, zaakceptowałeś. — Bo zrobił to w obronie dziecka! — Daniel, w obronie dziecka właśnie, ryzykuje, że go złapią i przymkną! Na jakieś trzysta lat! — krzyknęła Ania, doprowadzona do ostateczności. — Ooo, to już nie odpływa w siną dal? Mamy jakieś dziecko? — zakpił Edward. — Nie wiem, czy wy będziecie mieć, bo ja owszem! — wypaliła Ania i opadła na krzesło. Maria uniosła brwi w niebotycznym zdumieniu. Jabłonowskiemu odebrało mowę. I nagle… — Aniu, kochanie, co za nowina! — krzyknęła uszczęśliwiona kobieta, ściskając przybraną wnuczkę z całych sił. — Gdybym wiedziała, nie pozwoliłabym tak cię denerwować! — Czy on je uzna? — pytał srogim głosem dziadek, choć i jemu głos drżał podejrzanie ze wzruszenia. — Przyznaj, spotkałaś go już wcześniej… — Kogo, na miłość boską? — Ania wyswobodziła się z objęć Marii. — O czym wy mówicie? — O twoim maleństwie. Powiedziałaś przed chwilą, że jesteś w ciąży. Musiała się roześmiać. Przez łzy, ale jednak. — Nie jestem w ciąży. Ale za kilka dni przyjadę tu z małym chłopczykiem. Jeśli nas przyjmiecie oczywiście. Jeśli nie, pójdę gdzie indziej. — To jego syn? — zapytał surowo Jabłonowski. — Nie jego. — Ania pokręciła ze znużeniem głową. Miała naprawdę dosyć całego dnia i tej rozmowy. — To ten porzucony chłopczyk, o którym wam opowiadałam. Nie jestem w stanie patrzeć na jego cierpienie, po prostu nie mogę. I nie mogę też znieść myśli, że za tydzień trafi do sierocińca. Przywiozę go więc tutaj, a Daniel…

— No właśnie, jaka jest w tym wszystkim rola słynnego Daniela van der Welt, bo tego nie pojmuję. — Jabłonowski nie potrafił ukryć sarkazmu w głosie. — Podrobi dokumenty, żebym mogła zabrać małego ze szpitala, a potem odnajdzie matkę Piotrusia. Obiecał mi to. — Dziewczyna wstała i bez pożegnania powlokła się na górę, do swojego pokoju, zostawiając dziadków samych z ich myślami i sumieniem. Obudziła się bladym świtem i kwadrans później odjeżdżała czarną mazdą, wiedząc, że gdy poczeka do śniadania, znów będzie musiała się zmierzyć z dziadkiem, a na następną słowną utarczkę nie była gotowa. Maria stanęłaby pewnie po jej stronie — ta kochana kobieta była czuła na ludzkie nieszczęście, a już cierpienie dziecka łamało jej serce tak jak Ani — ale… Co innego łamać serce, co innego prawo. Jak to się stało, że poukładane życie, jakie Ania dotąd wiodła, i jasne plany, które miała na przyszłość, runęły w jednej chwili? „Jeszcze nie jest za późno” — przypomniała sobie słowa Daniela. Dopóki nie wykradną ze szpitala Piotrusia, przynajmniej ona, Ania, nie popełniła jeszcze przestępstwa. No, oprócz zatajenia tożsamości znalezionego w lesie mężczyzny. Gdyby miała go teraz przy sobie, gdyby słuchała stanowczego głosu i widziała w szarych oczach tę nieugiętość, może sama nabrałaby znowu odwagi, jaką miała jeszcze wczoraj. To on, Daniel, samą swoją obecnością dodawał jej wiary we własne siły. Dziś, gdy jechała do szpitala sama, czuła kompletne zagubienie i niepewność. Może gdy zobaczy Piotrusia, na powrót odnajdzie w sobie determinację? To przywróciło Ani siły. Przyspieszyła, bo dotąd wlokła się niczym karawan, i godzinę później parkowała pod szpitalem. Niemal w biegu narzuciła na ramiona lekarski fartuch, przywitała się zdawkowo z pielęgniarkami i wpadła do sali numer osiem. Była pusta. Dzwonek telefonu wbił się w otumaniony snem i lekami przeciwbólowymi mózg mężczyzny. Uchylił powieki, omiótł hotelowy pokój spojrzeniem, by stwierdzić, że w łóżku obok śpi Danka, a na rozkładanej sofie Ariel. Z trudem wróciły wspomnienia wczorajszego wieczoru, urywające się na wtargnięciu drugiej siostry… Telefon zadzwonił ponownie. Nagląco. Rzucił okiem na wyświetlacz i odebrał. Choćby po to, by usłyszeć jej głos. Głos łamiący się z rozpaczy. — Daniel, nie ma Piotrusia. Zabrali go! Oprzytomniał natychmiast. — Dokąd? Może na badania? — Ordynator zgłosił wczoraj wieczorem porzucenie i po prostu oddał dziecko tym z pogotowia opiekuńczego! — Słyszał, jak dziewczyna tłumi łkanie, i zaciskał coraz silniej palce na komórce. — Po pierwsze: uspokój się. Po drugie: to naszych planów nie zmienia. Czy ze szpitala, czy z pogotowia, i tak wyciągniemy dzieciaka. Bądź tylko przy nim. Daj mu choć odrobinę poczucia bezpieczeństwa. Ja spróbuję przyspieszyć całą resztę. Nim zdążyła przytaknąć, rozłączył się. Rozejrzała się błyszczącymi od łez oczami po pustym pokoiku, gdzie jeszcze wczoraj czytała książeczkę małemu chłopcu. Jej wzrok zatrzymał się na stojącym po drugiej stronie zamkniętych drzwi doktorze Niedziałkowskim. Tomaszu Niedziałkowskim. Posłał jej krzywy uśmiech, a Ania już wiedziała, kto i z jakiego powodu zadzwonił wczoraj na policję, zgłaszając porzucenie dziecka.

Ty mściwy bydlaku — pomyślała, zaciskając pięści w bezradnej wściekłości. — Na mnie mogłeś się odegrać za zranione ego, ale dlaczego skrzywdziłeś niewinne dziecko? Ruszyła do drzwi, minęła byłego chłopaka, nie zaszczyciwszy go nawet spojrzeniem, a on nie próbował jej zatrzymywać. Rozdział pod tytułem „Szpital na Żuławskiej” został zamknięty. Ten drugi „Tomasz Niedziałkowski” też. Piotruś na jej widok zaskomlał jak zbity psiak i wyciągnął rączki w błagalnym geście. Ania chwyciła go i przytuliła z całych sił. Drżał na całym ciele, aż i ona zaczęła się trząść, błagając w myślach Daniela van der Welta, by się pospieszył. By dokonał cudu, dzięki któremu to dziecko wreszcie przestanie umierać z przerażenia. — Jestem, już jestem przy tobie — szeptała, głaszcząc chłopczyka po plecach i rozglądając się po pomieszczeniu, jakby to była jej własna cela. Pokój niczym się nie różnił od szpitalnego. Proste, łatwe do utrzymania w czystości sprzęty, białe ściany, pobazgrane gdzieniegdzie przez poprzednich pensjonariuszy, i kobieta o surowym wyrazie twarzy, spod drzwi przyglądająca się Ani tulącej dziecko. — Nie należy pani do rodziny chłopca? — padło pytanie. Po raz drugi to samo. Za pierwszym razem głupio zaprzeczyła, zamiast skłamać, że jest daleką krewną, ale mimo to wpuścili ją do dziecka. Teraz nie mogła już mówić inaczej. — Jestem lekarką, która zajmowała się Piotrusiem w szpitalu. — Niezbyt dobrze, sądząc po zaniedbaniu dziecka — usłyszała w odpowiedzi. — Przepraszam, krótko był pod moją opieką — odparła pokornie, ale co to było za tłumaczenie. — Czy możemy spędzić ze sobą trochę czasu? — Widzę, że jest do pani przywiązany, nie będę więc go siłą odrywała. Jutro jest piątek, więc przez weekend jeszcze tu zostanie, a później będzie przewieziony do domu dziecka. Z nimi musi pani rozmawiać w sprawie dalszych odwiedzin. Ania tylko silniej przytuliła dziecko, a ono silniej zacisnęło chude ramionka na jej szyi. Pospiesz się, Daniel, błagam… — Ari, wstawaj — obudził półgłosem przyjaciela, ponaglając go szarpnięciem za ramię. Ten poderwał się, natychmiast gotów do ucieczki. — Spokojnie, nikt nas jeszcze nie namierzył, ale zabrali chłopczyka. Musisz zdobyć to pełnomocnictwo jak najszybciej. Chłopak skinął głową i pobiegł do łazienki ogarnąć się przed wyjściem. Danka podniosła głowę, patrząc na brata z niepokojem. Ten próbował uśmiechnąć się uspokajająco, chociaż… wspomnienia z jego pobytu na pogotowiu opiekuńczym zdławiły mu gardło. — Powiesz mi, co mam robić? — Danka zajrzała w pociemniałe oczy brata, widząc w nich tamto cierpienie, którego nie potrafił wyrzucić z pamięci. — Czekać — uciął. — Nasz plan nieco się skomplikował, ale ogólnie pozostaje w mocy. Ćwicz ten cholerny podpis, bo razem z chłopcem szpital na pewno przekazał ksero dokumentów, a ci z pogotowia będą bardziej podejrzliwi… — Przerwało mu pukanie do drzwi i chwilę potem byli już we troje, z Danusią, świeżą i promienną jak ten lipcowy poranek. Od razu zorientowała się, że coś jest nie tak, a gdy Danka przekazała jej informacje… siostra usiadła na łóżku i zamyśliła się. — Ten wasz plan od początku był bez sensu — odezwała się w chwili, gdy Ariel, ogolony i przebrany, wyszedł z łazienki. — Jak to sobie wyobrażałeś, że dziecko może rozpłynąć się w powietrzu i nikt nie zacznie o nie rozpytywać? Chyba pani doktor za bardzo namieszała ci w głowie, braciszku, albo za mocno oberwałeś od tamtych. — Spojrzała na Daniela z politowaniem, czego szczerze nie cierpiał.

— Masz lepszy? — wycedził. — Owszem, choć początek, z tym pełnomocnictwem, jest całkiem niezły — pochwaliła go łaskawie. — To oświeć nas co do ciągu dalszego. — Jako pełnomocnik odbiorę chłopca bez problemu, ale potem nie oddam go twojej pani doktor — chciał zaprotestować, że Ania nie jest żadna „jego”, ale zmilczał — lecz zabiorę go do najlepszej rodziny zastępczej, jaką mógłbyś sobie wymarzyć. I wskazała na siebie. Oboje, Danka z Danielem, przez sekundę czy dwie siedzieli nieruchomo, naraz Danka poderwała się i rzuciła siostrze na szyję, a Daniel… gdyby nie musiał trzymać fasonu, palnąłby się w czoło. Przecież wiedział, że Danusia z Rogerem nie mogą mieć dzieci, więc w ciągu ostatniego roku adoptowali małą, niepełnosprawną dziewczynkę, a dla dwojga innych dzieci byli właśnie rodziną zastępczą. Przeszli szkolenia, zostali dokładnie sprawdzeni przez kuratora sądowego i z doskonałą opinią mogli teraz wystąpić o opiekę nad Piotrusiem Roguckim, jeśli rzecz jasna Danusia podoła ciężarowi wychowania jeszcze jednego dziecka, a Roger wyrazi zgodę na jego przygarnięcie. — To właśnie powiedział na głos. — Wiesz, przez całą dobę mamy dom pełen dzieci, nie tylko tych moich, ale i sąsiadów. Jeden mały Piotruś naprawdę nie zrobi nam różnicy — zapewniła go pobłażliwie. — Jest po amputacji nóżki, niepełnosprawny — poczuł się w obowiązku jej przypomnieć. — Będzie pasował do Agatki — odrzekła, mówiąc o adoptowanej córeczce, ale zaraz spoważniała. — Jedynym problemem będzie twoja pani doktor, która może nie zgodzić się na lekką zmianę planów, jeśli zapragnęła zatrzymać to dziecko dla siebie. — Ten problem pozostaw mnie — odparł cicho, spojrzał na leżącą obok komórkę i sięgnął po nią z wahaniem. Ryzykował. Naprawdę ryzykował coraz bardziej, i to już nie własną głowę, ale bezpieczeństwo Danki i Ariela, lecz… musiał doprowadzić sprawę do końca. A tak naprawdę chciał jeszcze raz zobaczyć zielonooką, rudowłosą Anię z Jabłoniowego Wzgórza…

ROZDZIAŁ X Do tej pory Daniel zajmował pokój Ariela i Danki, bo tak jak wpadł do nich wczoraj rano i zemdlał siostrze w ramionach, tak został, ale teraz przeszedł do swojego apartamentu, który również, chociaż dwa piętra niżej, wynajął na fałszywy dowód osobisty Ariel. Wreszcie bez asysty mógł wejść pod prysznic i umyć się sam, co przyniosło mu utraconą gdzieś w lesie, nad własnym grobem godność. Krzywiąc się z bólu, bo ślady po uderzeniach nadal dawały o sobie znać, namydlił ciało i włosy, mimowolnie dotykając szwu na potylicy, który założyła mu doktor Kraska, po czym spłukał pianę przyjemnie ciepłą wodą, wytarł się puszystym ręcznikiem i stanął przed lustrem, przyglądając się własnemu odbiciu. — Piękny to ty nie jesteś — mruknął. Opuchlizna zeszła, rysy twarzy miał własne, ale sińce nie dodawały mu uroku. Wyglądał jak menel spod budki z piwem po porządnym mordobiciu. Ogolił się po raz pierwszy również sam, choć nie odzyskał jeszcze do końca pełnej sprawności w palcach, otarł twarz do sucha, nałożył kupioną mu przez Ariela koszulkę polo i sportowe spodnie, by wreszcie poczuć się jak dawniej. Oto z lustra spoglądał Daniel van der Welt, niezniszczalny, nieuchwytny Szakal. W samą porę, bo właśnie rozległo się delikatne pukanie do drzwi i po chwili stanęła w nich Ania. Zaprosił ją do środka. Weszła, obrzucając go uważnym spojrzeniem nie kobiety, a lekarki. Poczuł mimowolne rozczarowanie, bo wolałby, żeby widziała w nim mężczyznę, a nie li tylko pacjenta, ale w duchu musiał przyznać, że nie wygląda zbyt pociągająco z podbitymi oczami i rozciętą wargą… Ona za to, mimo smutku i zmęczenia na szczupłej twarzyczce, mogła podobać się każdemu mężczyźnie… — Jak się czujesz? Mogę cię zbadać? — zapytała. Pokręcił głową. Nie zniósłby spokojnie dotyku jej dłoni na nagim ciele, nawet gdyby to było całkiem niewinne osłuchanie płuc. Dawno nie miałeś kobiety — zganił się w myślach. — Opanuj żądze, skończ to, co zacząłeś, i wyjedź czym prędzej, by zapomnieć o Ani Krasce w ramionach pięknej señority… — Mam się całkiem nieźle, porozmawiajmy o chłopcu. Oczy dziewczyny posmutniały. — Jest jeszcze bardziej przerażony, choć wydawało się to niemożliwe. Musieli odrywać go ode mnie siłą, a on tak cichutko powtarzał: „Ciociu, nie zostawiaj mnie, ciociu…”. Daniel, mów, co masz do powiedzenia, bo serce mi pęknie z żalu, jeśli zaraz tam nie wrócę. — Znalazłem dla Piotrusia rodzinę zastępczą — odrzekł prosto z mostu. Ania poczuła, jakby ją zdradził. Jakby wbił jej nóż w plecy. — Przecież miałeś oddać go mnie, a nie jakimś obcym! — Moja siostra i jej mąż mają adoptowaną córeczkę i dwoje dzieci przysposobionych. To najlepsze ręce, w jakie może trafić ten chłopczyk — dokończył spokojnie, a Ania… aż osłabła z ulgi. Nie będzie musiała porywać dziecka i ukrywać go w Jabłoniowym Wzgórzu, nie będzie musiała walczyć z własną rodziną, by pomagali jej w łamaniu prawa, chłopczyk legalnie trafi do rodziny zastępczej, w najlepsze ręce, jakie mogą być, bo siostrze Daniela ufała jak jemu samemu. — Mówiłeś, że próbowała się zabić i zabierasz ją ze sobą — przypomniała sobie nagle. Nadzieja nagle przygasła. — Mam jeszcze drugą siostrę, która wiedzie normalne, szczęśliwe życie u boku kochającego

ją i dzieciaki męża. Za Danusię mogę ręczyć własną głową. Zresztą… za moment tu będzie. Poznasz ją osobiście. Podszedł do telefonu hotelowego i wybrał numer wewnętrzny. Parę chwil później przed Anią stała najbardziej urocza istota, jaką poznała w życiu. Danusia, z jej niegasnącym optymizmem i uśmiechem na pełnej uroku, miłej twarzy, zjednywała sobie dzieci, ludzi i zwierzęta od pierwszego wejrzenia. Nie dało się jej nie lubić, nie dało się jej nie ufać. Daniel wprawdzie wiedział, co z niej za ziółko i jak potrafi namieszać, choćby zamieniając się z Danką miejscami, ale nie miał zamiaru o tym opowiadać. Stał z boku i patrzył, jak Danusia z Anią od razu nabierają do siebie sympatii i zaufania. Jak pani doktor opowiada z przejęciem o małym Piotrusiu, a pani „uczycielka” z równym przejęciem o niego wypytuje. Po chwili gadały jak najlepsze przyjaciółki, a Daniel… chłonął obraz roziskrzonych nadzieją zielonych oczu, by zatrzymać go w pamięci na zawsze. — Kiedy? Kiedy możemy go stamtąd zabrać? — padło nagle pytanie. Ania musiała zadać je po raz drugi, dopiero wtedy mężczyzna drgnął, jakby obudziła go ze snu i odpowiedział: — Nie wiem. Ariel na pewno staje na głowie, by zdobyć dokumenty jak najszybciej, ale wyrobienie fałszywego dowodu musi potrwać. Obie dziewczyny spochmurniały. Obu przypomniał, że działają poza prawem, do czasu, kiedy Danusię i jej męża sąd ustanowi tymczasowym opiekunem dziecka, albo… Daniel nie odnajdzie jego mamy. Co powiedziała właśnie Ania. Nie musiała mu o tym przypominać. Po prostu wczoraj nie miał sił zająć się i tą sprawą. Dziś za to, gdy tylko obie wyjdą, usiądzie do komputera, podłączy się do netu i odda się temu, co nadawało sens jego życiu i kręciło go nie mniej niż seks: trudnym wyzwaniom. — Cieszę się, że mogłam cię poznać — powiedziała Ania, żegnając się z Danusią. Ta uścisnęła ją serdecznie i wyszła. Pozostało pożegnać się jeszcze z Danielem. — Dziękuję, że pomagasz temu chłopcu — odezwała się, podnosząc nań poważne, pełne wdzięczności oczy. — Zostaniesz do końca, aż Piotruś bezpiecznie trafi do Wiśniowego Dworku? — To pytanie powinno brzmieć: „Czy zobaczymy się jeszcze?”. Odpowiedź była tak samo krótka i stanowcza: — Nie. — To samo mówiłeś nie dalej jak wczoraj — uśmiechnęła się, a on miał ochotę dotknąć jej rozchylonych w uśmiechu ust. Tylko dotknąć, opuszką palca. — Czasem nawet ja się mylę — odmruknął zamiast tego. — Mimo wszystko mówię „do widzenia”, a nie „żegnaj”. — Więc nie wiesz, co mówisz. — Tymi słowami zgasił jej uśmiech. Zmrużyła lekko oczy, mierząc go spojrzeniem niemal tak ostrym jak on w tej chwili ją. — Jestem pewna, Danielu van der Welt, że gdybyś chciał, znalazłbyś sposób, by zakończyć grę na swoich warunkach — powiedziała wolno i dobitnie. Stali naprzeciw siebie długie chwile jak wrogowie, a nie przyjaciele, po czym on wycedził słowo po słowie: — Przecenia mnie pani, pani doktor. Patrzyła nań jeszcze przez chwilę, po czym odwróciła się i wyszła. A on podszedł do łóżka i padł na wznak. Miał dosyć. Dosyć problemów z kobietami, które są inteligentne, silne i uparte, a przy tym delikatne i wrażliwe, jak jego siostry. I Anna Kraska. Jutro… nie, jeszcze dziś przekaże dowodzenie Arielowi, a sam pojedzie do Kołobrzegu, wsiądzie na jacht i odpłynie jak najdalej od owych kobiet, by zapomnieć przynajmniej o tej

ostatniej.

ROZDZIAŁ XI Mały, zaledwie czteroletni chłopczyk leżał zupełnie nieruchomo, z rączkami wzdłuż ciała i oczami wypełnionymi zgrozą. Zabrano go z miejsca, gdzie zostawiła go mama, mówiąc: „Wrócę do ciebie”. Z miejsca, gdzie jedna zła kobieta tak bardzo go dręczyła… gdzie ciągle był głodny i chciało mu się pić… gdzie musiał robić siusiu i kupę w pieluchę jak mały dzidziuś, a gdy zrobił, bo już nie mógł wytrzymać, krzyczeli na niego, tarli piekącą skórę na pupie, tak że nie mógł nic poradzić na płacz… a gdy zaczynał płakać, ta kobieta chciała go oddać diabłu… Straszne to było miejsce, ale mały chłopczyk nauczył się w nim trwać. Wystarczyło leżeć zupełnie nieruchomo, cichutko, prawie nie oddychając i źli ludzie zapominali o tobie. Ale to miejsce znała mama. Tam miała wrócić po małego synka, tymczasem… Zabrano go gdzie indziej! Jak teraz mama go odnajdzie?! Serce małego dziecka trzepotało się w piersi jak schwytany w klatkę ptak. Rozpacz dławiła gardło, tak że gdyby chciał zapłakać, nie wydałby z siebie nawet jęku. Nadzieja, która umierała powoli przez całe te długie tygodnie, teraz zgasła zupełnie. Mama nie wróci już nigdy. Ta straszna myśl sprawiła, że chłopczyk usiadł na łóżku, spuścił zdrową nóżkę na podłogę, upadł na kolana i zaczął czołgać się do drzwi. Uchyliły się pod naporem małej rączki. Pełznął więc dalej do następnych drzwi, które widział na końcu korytarza. Jeżeli mama nie może odnaleźć jego, to on odnajdzie mamę. Mały chłopczyk po prostu nie godził się na nic innego. Na to, że już nigdy matki nie zobaczy. Była zawsze, więc teraz też musi gdzieś być i on ją odnajdzie. Ktoś za jego plecami krzyknął. Nie oglądając się, przyspieszył, choć bez jednej nóżki trudno było pełznąć szybciej. I wtedy przez drzwi, do których zdążał z taką determinacją, weszła ciocia. Ta dobra, która czytała mu bajki i dawała herbatkę. Przy której nie musiał tak strasznie się bać. Stanęła jak wryta, krzyknęła: „Piotruś!”, i rzuciła się ku niemu, ale gruby, zły człowiek w czarnym ubraniu chwycił ją za rękę i zatrzymał. Chłopczyk, płacząc z wysiłku i rozpaczy, popełzł jeszcze szybciej ku wołającej go i wyrywającej się tamtemu dziewczynie. Pochwyciły go czyjeś dłonie i uniosły. Zaskowyczał i próbował się wyswobodzić, a potem ugryzł jedną z tych dłoni, mocno, do krwi. Puściły go. Upadł boleśnie na twardą podłogę, podniósł się na kolanka i znów zaczął pełznąć, najszybciej jak tylko zdołał. Ciocia wyrwała się wreszcie i rzuciła ku niemu. Ale nie zdążyła dobiec. Znów ją pochwycono, a jego, Piotrusia, zatrzymały teraz inne, silniejsze ręce. — Ciociu, ratuj mnie! Ciociu, ratuj! — zaczął krzyczeć, a Ania, wyprowadzana przemocą za drzwi, raz jeszcze próbowała się wyszarpnąć do dziecka, ale trzymano ją równie mocno. Wijącego się i krzyczącego na całe gardło chłopczyka obce ręce zaniosły do pokoju. Potrząsnęły nim tak silnie, że przygryzł sobie język i umilkł. Płacz cioci oddalał się. Wreszcie ucichł za drzwiami tego strasznego miejsca. Do dziecka ktoś coś mówił ochrypłym, złym głosem. Ktoś na nie krzyczał, ale ono było już gdzie indziej. Leżało z powrotem w obcym pokoju i obcym łóżku, nieruchomo, z rączkami wzdłuż ciała i patrzyło niewidzącym spojrzeniem w sufit. Trwać. Cichutko, niemal niezauważalnie. Trwać do chwili, gdy… Mały chłopczyk nie wiedział już, po co ma trwać i dla kogo. Nic już nie wiedział…

Krążyła po pokoju, wyłamując palce z bezsilności i gniewu. Po swoim ślicznym jasnym pokoju, w którym mieszkała od piętnastu lat. Kochała to miejsce, jasnokremowe ściany i białe meble, malowane w różyczki, okna z muślinowymi firankami i miękki dywanik przy łóżku. Czuła się tu bezpieczna i szczęśliwa, choć życie jej nie oszczędzało. Jednak miała swój pokój, swój dom i rodzinę, która kochała Anię tak jak ona ich wszystkich. Dziadek Edward, ciocia Maria, tata, Weronika — oni nie pozwoliliby jej skrzywdzić nikomu, mimo że ma teraz więcej lat niż wtedy, gdy tu trafiła, i potrafi sobie radzić sama. Wiedziała, że nadal może na nich liczyć, cokolwiek by uczyniła, jakiekolwiek głupstwo by popełniła. Miłość jest bezwarunkowa. Kocha się nie za coś, lecz mimo wszystko. Akceptując nie tylko tę jasną i piękną, ale i ciemną stronę tego, kogo kochamy. Ania miała szczęście, bo w najczarniejszej chwili swojego życia trafiła do miejsca, gdzie tak właśnie ją pokochano. Co by się z nią stało, gdyby drzwi Jabłoniowego Wzgórza okazały się wtedy dla niej zamknięte? Dokąd by trafiła? Kim byłaby dzisiaj? Czy na pewno uroczą panią doktor, najlepszą studentką na roku, zawsze miłą, dobrą i uśmiechniętą? Usiadła na łóżku, schowała głowę w ramionach i tkwiła tak, odrętwiała z rozpaczy, aż zaniepokojona Maria zapukała do drzwi, a potem weszła, nie usłyszawszy „proszę”. — Aniu, dziecko kochane, nie możesz się tak zamartwiać… — Objęła dziewczynę i przytuliła. — Jest tyle zła na świecie, tyle podłości i cierpienia. Sama jedna go nie naprawisz. — Nie chcę naprawiać świata, nawet o tym nie marzę, chcę uratować mały świat jednego małego dziecka! Czy to za wiele? — wydusiła Ania. — Zrobiłaś wszystko, co mogłaś. Nie masz sobie nic do zarzucenia… — Nie zrobiłam nic! Kompletnie nic! Więcej: jestem pewna, że to przeze mnie wyrzucono Piotrusia ze szpitala! Bo nie dałam się przelecieć synowi ordynatora! — Aniu, co też ty… — obruszyła się Maria, ale dziewczyna wyswobodziła się z jej objęć, wstała i podeszła do okna. — Nie wiem, co mam robić — wyszeptała. — A co powiedział… ten mężczyzna…? Którego tutaj ratowaliśmy? — On? On właśnie płynie na Karaiby! Co go obchodzi jakiś bachor z Polski!? Maria sapnęła tylko. — Co za człowiek bez serca… Uratowałaś mu skórę, a ten… na Karaiby… Obie się myliły. Od Karaibów dzieliło Daniela van der Welt kilka mórz i kawałek oceanu. Pewna obietnica. I zielone oczy takiej jednej pani doktor. Ariel wpadł do pokoju jak burza. — Mam! Wreszcie mam! — Triumfalnym gestem uniósł do góry dłoń, w której ściskał dowód osobisty. Nie swój oczywiście, lecz Doroty Roguckiej. Ze zdjęciem Danusi zresztą. — Kosztowało to kilka setek więcej, wiesz, szefie, za ekspres, ale mam. Daniel odetchnął głęboko. Może jeszcze im się uda i wyciągnąć z pogotowia chłopca, i uciec, dopóki droga ucieczki jest wolna. Widząc wpadającego do pokoju Ariela, w pierwszym momencie pomyślał, że już za późno… — Jutro z samego rana Danka pójdzie do notariusza — odezwał się. — A dla ciebie na dzisiejszy wieczór mam jeszcze jedno zadanie. Przeczeszesz mieszkanie Roguckiej, dokładnie, centymetr po centymetrze, tak by znaleźć najmniejszy chociaż ślad, który nas do niej zaprowadzi. I zgarniesz stamtąd wszystkie dokumenty. Szczególnie interesuje mnie akt urodzenia Piotrusia. — Trochę to potrwa… — mruknął Ariel.

Miał nadzieję na noc w ramionach Danki, a spędzi ją w pustym, obcym mieszkaniu. Daniel posłał mu domyślne spojrzenie. — Możesz Dankę zabrać ze sobą, tobie przyda się pomoc, a ona niech się przyzwyczaja do takich akcji. — Mówisz serio? — Ariel nie wiedział, czy cieszyć się z takiego prezentu, czy wręcz przeciwnie. — Serio — uciął Daniel. — Tylko pamiętaj, po co tam jedziesz: nie tylko obściskiwać się z moją siostrą, lecz przede wszystkim wykonać zadanie. — Jasne, szefie. Ale co się przy okazji troszeczkę poobściskują, to ich. Wypadł z pokoju tak samo gwałtownie, jak się w nim znalazł, a Daniel pokręcił tylko głową, unosząc kącik ust w uśmiechu. Na całą noc ma tych dwoje z głowy. Może się skupić na swoich poszukiwaniach. Miał już pewne podejrzenia. Był mu potrzebny jeszcze mocny dowód, a ten — o ile on, Daniel, się nie myli — mógł mu dostarczyć ktoś, z kim i tak chciał się spotkać przed wyjazdem… — Mamy się tam włamać? — spytała szeptem Danka, czając się obok Ariela za murem starej kamienicy. Uliczka była pusta i cicha. Spacer w podłej dzielnicy o tej porze był kiepskim pomysłem. — A jeśli sąsiedzi wezwą policję? — Zaufaj mi. Nie wezwą. Zdecydowanym krokiem przemierzył jezdnię, wszedł na cuchnącą moczem klatkę schodową i chwilę później stał pod drzwiami mieszkania Roguckich. Ale nie zaczął majstrować przy zamku. Jeszcze nie. Odwrócił się na pięcie i stanowczo zapukał do drzwi sąsiadów. Coś zaszurało po drugiej stronie. Wizjer pociemniał na chwilę. — Czego tam? — padło pytanie zadane odpychającym tonem. Machnął przed wizjerem prawem jazdy i rzekł stanowczo: — Policja do Doroty Roguckiej. Musimy przeszukać jej mieszkanie. — To przeszukujcie, co mi do tego? — Kiedy ostatnio ją pan widział? — Kilka tygodni temu. Dacie spać porządnym ludziom? Nie mam nic do tamtej. Nie zawracajcie mi głowy. — Gdyby miał pan jakieś podejrzenia, gdzie przebywa, proszę dzwonić na policję. Będziemy wdzięczni… — A jużci! — usłyszał prychnięcie zza drugiej strony zamkniętych drzwi i oddalające się kroki. Światło na klatce schodowej zgasło jak na zawołanie. Ariel w minutę czy dwie poradził sobie z tanim zamkiem i wszedł do domu Roguckiej jak do siebie, bez wahania włączając światło w maleńkiej kuchni, prowadzącej do równie niedużego pokoju. Danka, wstrzymując oddech, ruszyła za nim, zamykając za sobą drzwi. — A jeśli jednak wezwie policję? — szepnęła, mimo że była pod wrażeniem bezczelnej pewności siebie chłopaka. — My jesteśmy policją — uśmiechnął się do niej szelmowsko i wtem był tuż przy niej, zagarniał ją ramieniem i całował żarliwie jej miękkie, uległe usta. Puścił dziewczynę jednak tak nagle, jak ją pochwycił. Aż zamrugała, zdezorientowana. — Najpierw obowiązki, potem przyjemności — wyjaśnił przepraszającym tonem.

— Czego właściwie mamy szukać? — A co zostawia po sobie ktoś, kto nie zamierza nigdy wrócić? — List pożegnalny? Ariel przytaknął. — Ale jeżeli zginęła gdzieś po drodze ze szpitala do domu? — To również stwierdzimy. Przeszukiwali mieszkanie Doroty Roguckiej metodycznie, szafka po szafce, szuflada po szufladzie. Ariel zgarniał do worka marynarskiego, który ze sobą przyniósł, wszystkie dokumenty, jakie mogły pomóc w odnalezieniu kobiety. Może podzielą się nimi kiedyś z policją, a może nie. — Ona była chyba… prostytutką — wykrztusiła w pewnym momencie Danka i podała Arielowi pudełko ulotek agencji towarzyskiej. Nowiutkie, równo ułożone, czekały na wręczenie klientom. Ariel tylko skinął głową, mając nadzieję, że nie przyjmowała tych klientów w domu, przy synku. Danka musiała pomyśleć o tym samym, bo poczerwieniała z zażenowania. W innej szufladzie znaleźli spory zapas prezerwatyw. To już nie pozostawiało żadnych wątpliwości co do profesji Doroty Roguckiej. Ale też nie przybliżało ich ani na krok do tajemnicy jej zniknięcia. Odeszła sama, zostawiając dziecko w szpitalu, gdzie w jej mniemaniu lepiej się nim zajmą, czy też ktoś pomógł jej zniknąć? Daniel miał rację, jak zwykle. Oni mogą wiedzieć… — przyszło na myśl Arielowi i tego spokojnego zazwyczaj chłopaka ogarnął nagły gniew. Kobieta, jak dla niego, mogła się prostytuować do woli, była dorosła, podejmowała świadome decyzje i ponosiła ich konsekwencje, ale dlaczego krzywdziła tym niewinne dziecko? Swoje dziecko? Tego nie mógł pojąć — on, który zetknął się w swym krótkim, ale jakże odmiennym od normalnego, życiu z każdym chyba brudem tego świata, a na dodatek był przyjacielem i prawą ręką poszukiwanego międzynarodowym listem gończym przestępcy. Nie zdążył podzielić się swoimi przypuszczeniami z Danką, bo usłyszał coś, co kazało mu natychmiast chwycić dziewczynę za rękę i pociągnąć ku drzwiom, na korytarz, schodami w górę, aż na strych. Biegła za nim, ledwo łapiąc oddech z przerażenia. Zatrzymał się gwałtownie, przygarnął ją do siebie i zatkał jej usta dłonią w momencie, gdy na dole rozbrzmiały czyjeś kroki i głosy. Otworzył bezszelestnie drzwi na poddasze i nadal uciszając dziewczynę dłonią, poprowadził ją za sobą w mrok. Drzwi zamknęły się za nimi równie cicho. Przez chwilę przyzwyczajali oczy do panujących tutaj ciemności, a potem przemknęli na drugą stronę, tam gdzie ktoś składował graty i stare meble. Ariel wciągnął Dankę za wiekową szafę i dopiero wtedy mogli odetchnąć głębiej. — To policja? — wyszeptała tak cicho, że raczej się tego pytania domyślił, niż je usłyszał. Kiwnął głową. Nasłuchiwali długie chwile, wstrzymując oddech, aż wreszcie — po kwadransie czy dwóch — głosy na dole ucichły, kroki na schodach też, a samochód, którego dźwięk zaniepokoił Ariela, odjechał. — Musimy odczekać z godzinę — szepnął. Tym razem ona przytaknęła. — Mamy wszystko, czego potrzebował Daniel. Nie musimy tam wracać — uspokoił ją, widząc jej błyszczące w mroku przerażone oczy. Znów była zdolna jedynie do potaknięcia. — To wcale nie znaczy, że mamy tu siedzieć bezczynnie — przybliżył usta do jej ucha, aż owionął ją gorący oddech chłopaka. Zaczął całować jej szyję, jedną ręką przyciskając dziewczynę do siebie

coraz mocniej, drugą wsuwając pod bluzkę. Jęknęła z niedowierzania i zarazem wzmagającego się pragnienia. — Chyba nie zamierzasz się teraz kochać? — szepnęła. — Masz lepszy pomysł? Parsknęła śmiechem, aż zakneblował ją powtórnie, a niedawna groza i absurdalność całej sytuacji odebrała jej resztę rozsądku. Bez najmniejszego odgłosu, bez słowa protestu pozwoliła mu rozpiąć suwak spodni i zsunąć je do połowy ud. Czuła, nie poruszywszy się ani na centymetr, jak rozpina swoje, i czekała, czekała w takim napięciu, jak nigdy wcześniej, aż uwolni męskość i, przyciskając dziewczynę do siebie, po prostu w nią wtargnie. Zrobił to, a ona stłumiła jęk przemożnej rozkoszy. Przygarnęła jego głowę obiema rękami i zaczęła całować usta, głęboko, zachłannie, on poruszał się w niej coraz szybciej, nadal bez najmniejszego odgłosu. Nie było słychać nic oprócz ich przyspieszonych oddechów. Wreszcie wbił się jednym mocnym pchnięciem, odrzucił głowę do tyłu, zaciskając powieki i zagryzając zęby, by nie jęknąć, a ona niemal zemdlała z ekstazy tak nagłej, tak bezgranicznej, jakiej nie zaznała jeszcze nigdy. Pochylił głowę, całując z bezbrzeżną czułością jej usta, policzek, zamknięte powieki. Nadal tkwił głęboko w jej wnętrzu, niezdolny je opuścić. Zwrócił twarz dziewczyny ku sobie, aż spojrzała na niego i wyszeptał, patrząc w jej szeroko otwarte oczy: — Kocham cię. Ona, jeszcze do końca nie wierząc w to, co zrobili, jeszcze nie do końca przytomna po przeżytym przed chwilą uniesieniu, powtórzyła za nim: — Kocham cię. — Nie mogła się jednak powstrzymać, by nie dorzucić, tłumiąc śmiech: — Jesteś szalony… Przytuleni do siebie, siedzieli w ciemnościach dłużej niż godzinę. Seks, którym oboje rozładowali napięcie, nie był im już potrzebny, wystarczyła sama bliskość i nią się teraz rozkoszowali. Ariel obejmował dziewczynę, ogrzewając ją własnym ciałem, ona gładziła go opuszkami palców po dłoni. Mogli tak siedzieć w nieskończoność, ale był ktoś, kto na nich czekał. Daniel ogarnął wchodzącego do pokoju przyjaciela i siostrę jednym długim wymownym spojrzeniem. Danka spuściła wzrok, Ariel przeciwnie: wyzywająco uniósł podbródek. — Nie mogłeś wysłać chociaż głupiego esemesa, że wszystko w porządku? — zapytał Daniel, tłumiąc gniew. — Policja dostała zgłoszenie włamania. Myślałem, że was zgarnęli. — Mnie przyłapaliby na tak prostej robocie? — odparł chłopak z typową dla siebie nonszalancją. — Mam nadzieję, że mówisz o przeszukaniu mieszkania, a nie o tym… — Daniel wskazał rozpięty rozporek jego spodni. Oboje, i Ariel, i Danka, zaczerwienili się po cebulki włosów, aż musiał się roześmiać. Oni nie wydawali się rozbawieni. — Znaleźliście coś… w międzyczasie? — zapytał złośliwie. Naprawdę się o nich martwił, a tych dwoje szczeniaków, zamiast wysłać uspokajającą wiadomość… — Mamy wszystko, czego potrzebujesz. — Ariel wysypał zawartość marynarskiego worka na łóżko. — Z aktem urodzenia chłopca włącznie. — Ja też coś mam — odrzekł Daniel, odwracając ku nim ekran laptopa. Widząc zdjęcie, Danka jęknęła i chwyciła się ramienia Ariela…

ROZDZIAŁ XII Zaraz po ich wyjściu „na akcję” Daniel sięgnął po telefon, wyciągnął z portfela kartę SIM i wymienił z tą, którą miał do tej pory w komórce. Wszedł do książki adresowej i uśmiechnął się na widok długiej, długiej listy kontaktów. Tak, numer tego telefonu był znany nieco większej liczbie osób niż poprzedni. O, nawet widniał tu kontakt do pewnego inspektora, który raz już Daniela przyskrzynił, ale to nie z inspektorem chciał sobie uciąć krótką pogawędkę… Wyciągnął się wygodnie w fotelu i wybrał numer podpisany „King”. Po dwóch sygnałach odebrano połączenie, ale nikt się nie odezwał, dopiero gdy Daniel się przedstawił, usłyszał głos tego, z kim chciał się spotkać: — Witam, panie van der Welt, jak zdrowie? Kwadrans później Stanisław Królewicz, znany w mafijnym półświatku jako King, wchodził do pokoju hotelowego i wyciągał do Daniela rękę. Ten bez wahania podał swoją i nawet powieka mu nie drgnęła, gdy King tę dłoń, posiniaczoną i obitą przez swoich własnych siepaczy, zamknął w stalowym uścisku. Spodobało się to człowiekowi, który trzymał za gardło całą pomorską mafię i sam był tak twardy jak stojący przed nim mężczyzna. Haker. Szakal, ścigany przez policję z większą zajadłością niż swego czasu on sam. — Chciałbym przeprosić za moich ludzi — zaczął, machnąwszy ręką w kierunku dwóch osiłków, którzy weszli za nim. Jednego z nich Daniel doskonale pamiętał, pamiętał również jego pierwszy cios — w krzyż, i ostatni — w potylicę. Zmierzyli się zimnym spojrzeniem, tamten pierwszy odwrócił wzrok. — Nieco ich poniosło, jak widzę — mówił dalej King — ale z tego, co słyszałem, nie chciał pan współpracować… Daniel przeniósł spojrzenie ze zbira na jego szefa. — Jeżeli to, że nie padłem na kolana i nie błagałem o litość, można nazwać brakiem współpracy, to rzeczywiście, byłem dość oporny. — Raz jeszcze przepraszam — odparł tamten głosem zupełnie odartym ze skruchy. — Mam nadzieję, że nie żywi pan do mnie o to urazy. Dług został spłacony. Między nami nie ma już żadnych nieporozumień. Oprócz tego, że dogadaliśmy się co do pierwotnej sumy, a ty, gnoju, złamałeś umowę, żadnych — zgodził się w duchu Daniel. Ale jedynie w duchu. Mafią się brzydził, osobiście skręciłby temu bandziorowi kark, mimo to obaj stali w tym samym pokoju i gawędzili przyjaźnie. Więcej: bandzior, który handlował ludźmi, bronią i prochami, wydawał wyroki śmierci na niepokornych i ściągał haracze z całego Pomorza, całkiem niedawno został wypuszczony z aresztu po odsiedzeniu śmiesznych trzech lat, bo sąd nie znalazł niezbitych dowodów jego winy, i jako porządny obywatel mógł wieść spokojne życie, gdyby oczywiście nie wrócił „do zawodu”, natomiast Daniel był i będzie ścigany do końca swoich dni. Bo czymże jest zakatowanie paru ludzi, przerzucanie nastoletnich prostytutek do Niemiec czy rozprowadzanie prochów wśród uczniów gimnazjów wobec okradania banków? — Te właśnie myśli, pełne goryczy, przebiegły Danielowi przez głowę i być może o tym samym myślał tamten, choć w zupełnie beznamiętnej twarzy nie dało się nic wyczytać. — Przejdźmy do drugiego pokoju — odezwał się Daniel. — Chcę zamienić z panem parę słów na osobności. Nim King zrobił krok w kierunku drzwi, jeden z goryli rzucił się, by obszukać van der Welta,

ale wściekły błysk szarych oczu i stanowcze: „Zostaw”, szefa, sprawiły, że cofnął się i opuścił ręce. Gdy zostali sami, Daniel zaczął bez wstępów: — Szukam pewnej kobiety, prostytutki… — Dobrze pan trafił — wpadł mu tamten w słowo z szerokim uśmiechem. — Dla pana wszystko co najlepsze… — Źle mnie pan zrozumiał. Ta kobieta zaginęła mniej więcej miesiąc temu. Muszę ją odnaleźć. Żywą albo martwą. Uśmiech zgasł. Twarz mafiosa znów zmieniła się w maskę bez wyrazu. — Coś bliższego? — zapytał, sięgając po papierosa, mimo że w całym hotelu obowiązywał zakaz palenia. — Nazywa się Dorota Rogucka. Nic. Nawet drgnięciem powieki King nie dał po sobie poznać, że mówi mu coś to nazwisko. — Nasze dziewczyny używają ksywek — zauważył. — Nie znam jej ksywki. — Jak wyglądała? — Nie wiem. O, tu Daniel zdołał zaskoczyć Kinga. Rzeczywiście nie znalazł w sieci zdjęcia poszukiwanej. Owszem, kilka kobiet nosiło to imię i nazwisko, ale żadna nie była dwudziestodwuletnią mieszkanką Trójmiasta, na dodatek trudniącą się prostytucją. A policyjne archiwa Doroty Roguckiej nie odnotowały. — Czy dobrze zrozumiałem, że szuka pan kogoś, kogo pan na oczy nie widział? Daniel przytaknął. Bandziora wydającego wyroki na ludzi, których również nie znał, to akurat nie powinno dziwić… — Ta mała czymś panu podpadła? — zapytał King, wypuszczając w kierunku okna kłąb dymu. To pytanie było jednocześnie odpowiedzią i Daniel nabrał pewności, że mafioso Dorotę zna. Albo znał. — Zostawiła w szpitalu czteroletniego synka i nigdy po niego nie wróciła. Chłopczyk od miesiąca czeka na matkę. Chcę się nim zająć. — To pana syn? Daniel parsknął śmiechem. — Przecież mówiłem, że nie wiem, jak wygląda Dorota Rogucka, a ja raczej pamiętam twarze kobiet, z którymi sypiam. King milczał, ważąc w myślach jego słowa i swoją odpowiedź. — Porzuconych dzieciaków są setki w całej Polsce. Dlaczego interesuje pana właśnie ten? — Bo pokochała go kobieta, wobec której mam dług wdzięczności — odparł powoli Daniel. — Lekarka, która uratowała mi życie, gdy pańscy siepacze zatłukli mnie niemal na śmierć i zostawili w lesie, bym zdechł. A ja spłacam swoje długi, jak pan wie. — Przy małej zachęcie, ale rzeczywiście spłaca pan — odparował tamten. Daniel zacisnął szczęki i odetchął głęboko, by nie wybuchnąć: „Ty skurwielu, doskonale wiesz, że nie byłem wam nic winien! Wiesz również, co się stało z matką tego dziecka! I drwisz sobie ze mnie?!”. King obserwował go spod zmrużonych powiek. Van der Welt był jednym z niewielu ludzi na tej planecie, których szanował. Chętnie przygarnąłby genialnego hakera pod swoje skrzydła, ale nawet nie zaproponował mu współpracy, wiedząc, że Szakal gardzi i nim, i całym światem mafijnym. A być może światem jako takim w ogóle. Troszczył się jedynie o swoje siostry. I jak widać o synka prostytutki.

— Co pan zrobi z tym dzieciakiem, gdyby się okazało, że matka nie żyje? — odezwał się. — Oddam go mojej siostrze na wychowanie. Kocha dzieci. Już teraz ma trójkę adoptowanych. Nieruchoma dotychczas twarz Kinga złagodniała na sekundę, może dwie. — A co, myślał pan, że wywiozę go do Rosji i sprzedam na narządy? — prychnął Daniel. — Proszę nie mierzyć innych własną miarą. — Nie handluję dziećmi! — żachnął się gangster. — Mam nadzieję — uciął Daniel. — Muszę odnaleźć jego matkę albo mieć pewność, że nie żyje. Od tego zależy los chłopczyka i bezpieczeństwo mojej siostry — dodał już mniej spokojnie. W jego głosie zabrzmiała nuta doskonale Kingowi znana — on sam zwracał się tak do kogoś, z kim kończył zabawę. Już miał po przyjacielsku radzić młodemu mężczyźnie, by zmienił ton, gdy Daniel dorzucił: — Pętanie się po sierocińcach to marny los dla kalekiego dziecka…. — Kalekiego? — Ma amputowaną nóżkę. Jeżeli to gangstera w jakiś sposób poruszyło, nie dał po sobie poznać. — I takiego dzieciaka, bez nogi, prawdopodobnie syna dziwki, chce pan podrzucić siostrze? — Nawet gdyby to był pański syn, a jest to przecież możliwe, zrobiłbym dla niego to samo — odparł Daniel spokojnie. — Dziecko nie jest niczemu winne. Czy powie mi pan, co się stało z jego matką? King wypuścił powoli następny kłąb dymu, przyglądając się młodemu mężczyźnie spod zmrużonych powiek, i rzekł w końcu: — Nie żyje. Daniel patrzył mu prosto w oczy długie, długie chwile. Tamten zniósł jego wzrok, po czym zaczął wolno, ważąc słowa: — Jakieś sześć tygodni temu jedna z naszych dziewczyn została… hmm… uduszona. Wypadek przy pracy. Klient… powiedzmy, że zapomniał się. Zajęliśmy się klientem, ale… dziewczyna już nie żyła. Nie wiem, czy to jest ta, której pan szuka… — Wyciągnął z kieszeni iPada, czegoś chwilę szukał, po czym pokazał Danielowi zdjęcie młodej blondynki, która, leżąc na łóżku, z kołdrą podciągniętą pod pachy i rękami ułożonymi wzdłuż ciała, sprawiałaby wrażenie śpiącej, gdyby nie sińce na gardle i popielata twarz. Daniel wypuścił wstrzymywany mimowolnie oddech. Widział gorsze zdjęcia pokazywane codziennie w internecie i prasie, ale mimo wszystko świadomość, że to być może matka małego opuszczonego chłopczyka, wstrząsnęła nim. — Kolekcjonuje pan takie obrazki? — wydusił, by coś powiedzieć. Gangster pokręcił głową. — Nim spuściliśmy wpierdol klientowi, musieliśmy mu pokazać za co. To jeden z takich, którym by pan nie podskoczył, chociaż… pan, panie van der Welt, stawiałby się chyba każdemu. I proszę to przyjąć jako komplement. Komplement od bandziora — prychnął w duchu Daniel. — Jestem doprawdy zaszczycony… — Prześlę panu to zdjęcie. Może się przydać… Nim Daniel zdążył zaprotestować, już na jego mail wchodził plik z makabryczną fotografią. Niebezpieczny plik, gdyby laptop wpadł w niepowołane ręce, i zarazem bardzo przydatny, by stwierdzić, czy zamordowana kobieta to rzeczywiście Dorota Rogucka. — Domyślam się, że zwłoki leżą dwa metry pod ziemią albo na dnie Wełtawy? — A ma to jakieś znaczenie? — zapytał gangster takim tonem, jakby rozmawiali o pogodzie. — Dla dziecka, owszem. Gdyby policja za jakiś czas, powiedzmy za pół roku, znalazła ciało

i potwierdziła tożsamość tej kobiety, moja siostra mogłaby adoptować Piotrusia. W przeciwnym razie chłopczyk wciąż będzie pod opieką państwa, a obaj wiemy, jakie to państwo… — Co racja, to racja. Podrzucimy psom trop za pół roku, jak pan sugeruje, niech to będzie nasza rekompensata za ten… wypadek. Czyli co? Sprawa załatwiona? Rozstajemy się w przyjaźni? — Gangster wyciągnął do Daniela rękę. Ten uścisnął ją i rzekł bardzo spokojnie i bardzo uprzejmie: — Dziękuję za pomoc. A na wypadek, gdyby przyszło panu do głowy raz jeszcze przypieprzyć się do mnie albo mojej rodziny, uprzedzam, że rekompensata będzie dużo wyższa. Wszystkie pieniądze, jakie pan zgromadził w całym swoim życiu, także te, które pan dopiero uzbiera, ze wszystkich kont, nawet tych, których pan jeszcze nie ma, zostaną przekazane na cele charytatywne. King oniemiał. Ten, ten gnojek śmie mu grozić? Zapomniał chyba, jak kopał dla siebie grób nie dawniej niż kilka dni temu! — Takiś mocny? — wycedził, poczerwieniawszy na twarzy. Daniel uniósł kącik ust w uśmieszku, za który aż się chciało przywalić mu w i tak posiniaczoną gębę. — A chcesz się przekonać? — zapytał i nie czekając na odpowiedź, usiadł przy biurku, otworzył laptop i rzucił przez ramię do stojącego pośrodku pokoju gangstera. — Z twojego konta w Fideuram Bank. Ile? Milion? Dwa? I na co? Na schronisko dla bezdomnych psów? Nieco blefował, bo włamać się na konto szwajcarskiego banku to nie była bułka z masłem, ale sam fakt, że wiedział, w którym z setek szwajcarskich banków King trzyma pieniądze i jakie jest saldo na rachunku… taaak, to zrobiło na przestępcy piorunujące wrażenie. Daniel zatrzasnął laptop i wstał. W jego oczach był ten sam śmiertelny chłód, co w spojrzeniu Kinga. — Jeżeli mimo wszystko pana chłopcy nie będą potrafili utrzymać rąk przy sobie i moim siostrom albo mi przydarzy się wypadek, jest ktoś, kto dopilnuje, by stał się pan tak szczodrobliwy, jak obiecałem. Gangster milczał długą chwilę, mierząc młodego mężczyznę tym właśnie lodowatym wzrokiem, i nagle uśmiechnął się z przymusem. — Niewielu ośmieliłoby się szantażować Stanisława Królewicza alias King, przepraszam, źle się wyraziłem: „uprzedzać”, nie szantażować. Jeden telefon od anonimowego informatora i dzisiejszą noc oraz wszystkie następne spędziłby pan w przytulnym gdańskim areszcie. Daniel patrzył na niego z nieruchomą twarzą, lecz jego lekko zmrużone oczy mówiły: tylko spróbuj… — Ale przecież King swój honor ma — dokończył gangster, a Daniel powstrzymał ironiczne prychnięcie. Według niego bandzior z mafii nie miał ni krzty honoru. Nie po tym, jak mimo uzgodnień skatował go, by wyrwać więcej pieniędzy. — Między nami kwita. Pańskie siostry mogą spać spokojnie. Za pana głowę ręczyć nie mogę, bo podpadł pan dużo większym rybom niż ja. Rekinom, powiedziałbym nawet. Nie ryzykowałbym więcej powrotu do Europy, że o naszym pięknym kraju nie wspomnę. — Wiem o tym — skwitował krótko Daniel. Tamten skinął mu głową i skierował się do drzwi. Już wychodził, gdy rzucił jeszcze przez ramię: — Godny z pana przeciwnik. Drzwi zamknęły się za nim cicho, a Daniel mógł wreszcie odetchnąć. Rozmowa z tym człowiekiem, z facetem, który był zwykłym zbirem, choć w garniturze i z nienagannymi manierami, była jak igranie z grzechotnikiem. A na szantaż można było sobie

pozwolić dopiero wtedy, gdy trzymało się gada za gardło. Albo na bezpieczną odległość. Daniel miał nadzieję, że taką właśnie odległość sobie zapewnił. Jeżeli nie… dla jednego z nich źle się to skończy… Parę kwadransów później wrócili z rekonesansu w domu Doroty Roguckiej Danka z Arielem i Daniel mógł pokazać im zdjęcie zamordowanej kobiety. — O nie… — jęknęła Danka, widząc makabryczną fotografię, a potem wyjęła ze stosu rzeczy znalezionych w mieszkaniu Roguckich zdjęcie oprawione w ramkę i podała je Danielowi. Nie było wątpliwości, że na jednym i na drugim jest to matka Piotrusia. — To nie zmienia naszych najbliższych planów — odezwał się Daniel ostrzejszym, niżby chciał, tonem. Co innego oglądać zdjęcie zwłok, a co innego patrzeć na uśmiechającą się smutno młodą dziewczynę, tulącą do siebie małego chłopczyka. — Przede wszystkim musimy zająć się dzieckiem, bo ona już tego nie zrobi… — Posłał ostatnie spojrzenie dziewczynie z portretu. — Z samego rana idziesz do notariusza i wracasz z pełnomocnictwem. Potem do akcji wkracza Danusia. Czy to jasne? Danka kiwnęła głową, walcząc ze łzami. Choć nie znała matki chłopca, choć tamta była prostytutką, jej śmierć i miłość do dziecka, bijąca ze zdjęcia, a potem to drugie, na którym leżała martwa, z sińcami na szyi, wstrząsnęły dziewczyną. Ariel wyciągnął do niej rękę, której uczepiła się, jakby tonęła. Przyciągnął Dankę do siebie, przytulił i czekał na dalsze słowa szefa. — Musisz sfałszować datę na pełnomocnictwie, tak by wyglądało na spisane przed śmiercią tej kobiety. No tak, gdyby przynieśli do ośrodka świeżo podpisane, mogliby mieć wkrótce poważne kłopoty. Nie, nie oni, bo oni już niedługo będą na pewnej małej wyspie pośrodku oceanu. Kłopoty miałaby Danusia, która zostanie z chłopcem, zdana tylko na siebie. — Myślę, że to nie jest dobry pomysł, szefie — odezwał się Ariel. — W pogotowiu na pewno zrobią ksero, ktoś kiedyś będzie chciał to sprawdzić, pójdzie do notariusza i jesteśmy utopieni. Nie my, znaczy się, bo nas nie będzie, ale twoja siostra. A przecież ta lekarka mogła odnaleźć mamę chłopca wczoraj czy dziś, poszły do notariusza, upełnomocniły jej przyjaciółkę… I tak igramy z ogniem, Daniel. Tym razem nie chodzi o parę milionów to tu, to tam. Tym razem możemy zostać wrobieni w morderstwo. Papiery muszą być clear, nie do podważenia. Daniel długo milczał, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem. Nie ponaglali go. — Mi jest wszystko jedno, ja jeśli wpadnę i tak nie wyjdę z więzienia do końca życia — odezwał się wreszcie i przeniósł wzrok na siostrę. — Ty możesz się jeszcze wycofać. — Teraz?! Po tym wszystkim?! — wykrzyknęła z niedowierzaniem Danka. — Jeszcze nic się nie wydarzyło. W nic się nie wplątałaś. Danusia także nie — odrzekł, akcentując każde słowo. — Jest jeszcze czas, by trzymać się od tego — wskazał zdjęcie zwłok — z daleka. — Od tego także? — Danka podniosła to drugie, na którym nieszczęsna dziewczyna tuli synka. Milczał. Gdyby ryzykował jedynie własną głowę, nie wahałby się ani chwili, ale pociągał za sobą obie siostry, a to już nie było takie proste. Wstał nagle, podjąwszy decyzję. — Normalne, szczęśliwe dzieciństwo tego chłopca jest warte naszego ryzyka — rzekł zdecydowanym głosem. — Nie my zabiliśmy jego matkę. Nie my zrobiliśmy z niego sierotę. My możemy dać mu kochających rodziców i prawdziwy dom. Jak dla mnie, sprawa jest jasna. Ariel z Danką zgodnie przytaknęli.

— Muszę dać jeszcze wybór Danusi i Rogerowi, bo to oni zostaną z tym wszystkim — bez wahania sięgnął po telefon i mimo że był środek nocy, zadzwonił do Wiśniowego Dworku. Odpowiedź przyszła po kilku minutach i była równie jasna jak jego słowa: — Przyjeżdżam jutro po Piotrusia. Miejcie tylko dla mnie to pełnomocnictwo, na litość boską!

ROZDZIAŁ XIII Gdy Ariel z Danką wyszli, by przed świtem złapać jeszcze parę godzin snu, albo miłości, kto ich tam wie, Daniel zamknął laptop, spakował rzeczy Doroty z powrotem do worka i wyciągnął się na łóżku, ale… nie mógł zasnąć. Nie mam tu już nic do roboty — myślał, leżąc ze wzrokiem wbitym w sufit. — Wszystko jest uzgodnione i zaplanowane. Zaczynam przypominać wreszcie siebie sprzed pobicia i niedługo byle gliniarz mnie rozpozna. Dlaczego nie wsiadam właśnie teraz do toyoty Ariego i nie jadę do Kołobrzegu, gdzie czeka na mnie w porcie moja śliczna „Daisy Blue”? Co cię opętało, Szakal, że tak głupio wystawiasz siebie i innych na niebezpieczeństwo? — Muszę raz jeszcze ją zobaczyć. Ostatni raz — odpowiedział sam sobie, po czym wstał, wysłał Arielowi wiadomość: „Spotykamy się niedaleko brzegu”, i chwilę później jechał… nie w kierunku bezpiecznego portu, gdzie czekał gotowy do wypłynięcia jacht, lecz nieco bardziej na południe, gdzie wśród uśpionych lasów i wzgórz stał stary jabłoniowy dwór, a w jego oknie… pewna pani doktor. Tak, tak, Ania też nie mogła zasnąć tej nocy… Skręcił w znajomą drogę, z której nie miał miłych wspomnień. Całkiem niedawno prowadzono go tędy — był pewien, że na śmierć, a jakiś czas później tu, do tego strumienia doczołgał się resztkami sił i byłby skonał, gdyby nie doktor Kraska. Słońce wschodziło nad lasem, rzucając poprzez gałęzie drzew promienie światła. Magiczny był to widok. Daniel zatrzymał samochód pośrodku drogi, wyciągnął telefon i wpatrywał się w niego z wahaniem długie chwile. Wyśle jej wiadomość — postanowił wreszcie. Jest piąta rano, pewnie ma wyłączoną komórkę, a może nie zechce się z nim spotkać, bo kto normalny biegłby o świcie na randkę z niedawno poznanym kryminalistą, ale on… ma sporo czasu, by się rozczarować. Napisał: „Czekam na Ciebie tam, gdzie mnie znalazłaś”, i już bez zbędnych wahań nacisnął „wyślij”. Wyjął z torby kurtkę, choć ranek zapowiadał upalny dzień, położył ją na mokrej od rosy trawie, usiadł i zapatrzył się na skaczący po kamieniach strumień. Ciepło słońca, ogrzewające zmarznięte serce, śpiew ptaków, rozbrzmiewający dookoła, szmer strumienia… czegóż chcieć więcej w ten lipcowy ranek? Jej. Ania stała w oknie, za którym budził się nowy dzień. Pięknie wschodziło słońce zza wzgórza i zwykle pełna zachwytu podziwiałaby ten spektakl, ale tym razem patrzyła przed siebie niewidzącym spojrzeniem. Oczy piekły ją od niewyspania i łez. Co przyłożyła głowę do poduszki i próbowała zasnąć, widziała pełznącego ku niej ze wszystkich sił kalekiego chłopczyka, słyszała jego krzyk: „Ciociu, ratuj mnie, ciociu!!!”, patrzyła, jak chwyta go opiekunka, upuszcza na podłogę, on pełznie dalej, ale znów go łapią, niczym rakarze psiaka, i zabierają do pustego pokoju… Czuła palce ochroniarza, wbijające się w jej ramię tak silnie, że zostawiły siniaki, słyszała jego zionący nieprzetrawionym alkoholem warkot, a serce wyrywające się do dziecka rozpadało się na kawałki… Podrywała głowę, rozglądając się półprzytomnie po swoim ślicznym, bezpiecznym pokoiku i zaczynała łkać w poduszkę, z bezradności, ale i gniewu. Na tego zdrajcę Tomka, na nieczułych opiekunów z pogotowia, na siebie samą, wreszcie na Daniela, który dużo naobiecywał i… telefon zadźwięczał cicho. Ania odwróciła się od okna, spojrzała na wyświetlacz, przeczytała

wiadomość, potem jeszcze raz, nie dowierzając własnym oczom i… w następnej chwili zakładała spodnie, w szaleńczym tempie narzucała na ramiona bluzkę i kurtkę, by w końcu zbiegać po cichu jak złodziej — choć złodziej raczej wkrada się do domu, niż z niego wykrada — na parter, wyciągając z torebki, o której przypomniała sobie w ostatniej chwili, kluczyki do czarnej mazdy. Wsiadła do samochodu i ruszyła, nie zastanawiając się, po co on ją wzywa i czy w ogóle tę wiadomość wysłał Daniel van der Welt. Mógł przecież wpaść w łapy policji. Albo mafii. Ale tylko ona, Ania, wiedziała przecież, gdzie po raz pierwszy się spotkali. Słysząc nadjeżdżający samochód, podniósł się i wyszedł na drogę. Zatrzymała się parę metrów przed nim, wyskoczyła z auta, ruszyła ku mężczyźnie niemal biegiem i nagle stanęła w pół kroku, nie wiedząc, w jakim celu ją wezwał. Dopiero teraz dotarło do niej, że jest dość wczesna godzina jak na kurtuazyjne spotkania, a ona chętnie, zbyt chętnie i szybko, za szybko na to spotkanie przybiegła. Jakże łatwa musiała się wydać temu niezaprzeczalnie najinteligentniejszemu człowiekowi, jakiego spotkała w życiu… Wbiła wzrok w ścieżkę i nie wiedząc, co zrobić z rękami, przygładziła włosy. — Masz jakieś wiadomości? — zapytała niepewnie i nagle… poczuła jego dłoń w swojej, ciepłe usta dotykające skóry i palce splatające się na moment, tak krótki, by nie wydawało się to niczym więcej, z jej palcami. — Mam — odrzekł, wiedząc, że magiczna chwila skończyła się tak szybko, jak zaczęła. Jak jeszcze nie zdążyła się zacząć na dobre… Teraz powie doktor Krasce o śmierci matki Piotrusia i będzie mógł odejść swoją drogą, zostawiając wstrząśniętą dziewczynę samej sobie. A przecież przyjechał po to, by zobaczyć uśmiech w zielonych oczach, a nie rozpacz… — Jeszcze dziś zabieramy Piotrusia do Wiśniowego Dworku — odezwał się i natychmiast został nagrodzony tym, po co tu przyjechał. Ania podniosła nań rozpromienione oczy i aż przytknęła dłoń do ust, by nie krzyczeć z radości. Wyrwą dziecko z łap opieki społecznej, chłopczyk trafi do kochających ludzi, nie do sierocińca, który do dziś męczył ją w koszmarnych snach. Będzie dorastał w pięknym miejscu — jeżeli nie w Wiśniowym Dworku, to tutaj, na Jabłoniowym Wzgórzu, otoczony najczulszą opieką, zamiast być kolejnym dzieciakiem z bidula, kalekim na dodatek. Pisnęła jak mała dziewczynka, zarzuciła Danielowi ręce na szyję i całując go w policzek, szepnęła z głębi serca: — Dziękuję. A potem obdarzyła go najpiękniejszym uśmiechem, jaki mógł sobie wymarzyć. I natychmiast cofnęła się, zażenowana. — Przepraszam, to z radości. Czasami jestem zbyt spontaniczna — zaczęła tłumaczyć, a Daniel od niechcenia ujął jej dłoń, pogładził kciukiem wnętrze i rzekł miękko: — Podoba mi się taka spontaniczność. Powinna cofnąć rękę, powinna podziękować i odjechać. Tak, powinna. Tymczasem stała nieruchomo, bojąc się spłoszyć magię chwili, i pozwalała się temu obcemu, niebezpiecznemu mężczyźnie gładzić, ot tak, zupełnie niewinnie wnętrze swojej dłoni, i… uwodzić. Bo Daniel na tym nie poprzestał. Uniósł bezwładną rękę dziewczyny i zagłębił usta w tym właśnie miejscu, przed chwilą ugłaskanym, oswojonym. Przez całe ciało Ani, zwykle rozsądnej i opanowanej, przeniknął dreszcz. Dotyk ust mężczyzny — całujących przecież jej dłoń, tylko ją! — poczuła w każdej komóreczce ciała. Znieruchomiała, czując, że nogi zaczynają się pod nią uginać i zaraz poprosi go o więcej, co on zrozumiał jako odrzucenie. Delikatnie wypuścił jej rękę ze swojej. Odetchnęła głęboko, nie zdając sobie sprawy, że przez

cały czas, gdy ją całował, wstrzymywała oddech. — Przepraszam — odezwał się nadal tym miękkim, niemal czułym głosem, a potem dodał nieco żartobliwie: — Marzyłem o tym od chwili, gdy zakładałaś mi szwy na potylicy. — Aha, więc to nie próba uwiedzenia lekarki przez pacjenta, tylko taka mała zemsta! — wykrzyknęła półgłosem, walcząc jednocześnie z ulgą, rozbawieniem jak i… rozczarowaniem, że tak szybko skończył. — Stanowczo próba uwiedzenia — stwierdził. — Nieudana niestety. Gdybyś wiedział, Danielu van der Welt, jak bardzo udana — pomyślała Ania, tłumiąc westchnienie… — Jak się czujesz? — przybrała swój lekarski ton. — Za kilka dni trzeba zdjąć szwy… — Ariel się tym zajmie — odrzekł niefrasobliwie. — Jest w tym dobry. — Następnym razem, gdy zawitasz do Polski, by dostać manto, służę fachową pomocą w opatrywaniu ran i zakładaniu szwów. — Miało to zabrzmieć żartobliwie, ale zabrzmiało bardziej ostro, niż chciała, co zauważyła po lekkim zmrużeniu jego szarych oczu. Odczuł to jako atak, tego Ania była pewna. — Nie chciałam cię urazić — odezwała się więc w następnej chwili. — Po prostu… teraz, gdy cię poznałam… będę się o ciebie bała. — Następna do kompletu — prychnął, ale bez złości. — Danka, Danusia i Ania Kraska. Dobrze, że chociaż tę pierwszą zabieram za sobą. — To już postanowione? Twoja siostra płynie z tobą? — Nie tyle ze mną, ile z Arielem. To bez niego nie może żyć. — A gdyby był ktoś, bez kogo ty nie mógłbyś żyć? — zapytała cicho, podnosząc nań te swoje niesamowicie zielone oczy, twarz w kształcie serca, okoloną płomienistymi kędziorkami, i lekko rozchylone usta, które przed chwilą zadały pytanie. Nie chciał na nie odpowiadać, bo teraz właśnie zapragnął nawinąć na palec kosmyk lśniących niczym czyste złoto włosów, ująć tę twarz pod brodę i całować miękkie, ciepłe usta, aż obojgu zabraknie tchu. Aż ugną się pod nimi kolana, a on złoży dziewczynę na schnącej w promieniach słońca trawie i będzie ją kochał dotąd, aż wyszepcze w chwili uniesienia jej imię… I to będzie odpowiedź na pytanie. Widziała to pragnienie w nagle pociemniałych oczach mężczyzny. Stali tak blisko siebie, że czuła jego pożądanie, a on na pewno czuł, jak chętnie by mu uległa. Jedno z nich musiało zrobić krok w tył. To on się cofnął. Kolejna chwila pełna magii prysła bezpowrotnie. — Nigdy nie skrzywdziłbym ukochanej kobiety życiem, jakie wiodę. Życiem ściganego zwierzęcia. Tego właśnie chciałem oszczędzić Dance, ale ona wybrała… — tu skrzywił się lekko — miłość. Nie mogę sobie tego darować. — Że to twój przyjaciel jest aż tak kochany, a nie ty? — zapytała. Posłał jej ostre spojrzenie, ale z jej strony to nie była złośliwość. Zwykłe pytanie, którego sam sobie nie śmiał zadać, bo znał odpowiedź i wcale mu się ta odpowiedź nie podobała. — Nie jestem zazdrosny o ich miłość. Boję się o siostrę — odparł zimno. — Ty i tylko ty mógłbyś to zmienić. — Dla podkreślenia tych słów dźgnęła go palcem w mostek. — Próbowałem. Odseparowałem ich od siebie, jak tylko było to możliwe, licząc, że przejdzie im to gówniarskie zauroczenie i mało nie zabiłem tym siostry. Prychnęła kpiąco. — Doskonale wiesz, że nie to miałam na myśli. Możesz wszystko zmienić. Skończyć z tym, co robisz, i wreszcie przestać uciekać. Wiesz jak, Danielu van der Welt, jestem pewna, że wiesz, ale takie życie po prostu cię kręci. Znów lekkie zmrużenie oczu i wściekły błysk szarych źrenic.

— Mam na karku policję połowy świata… — Ze trzysta lat wyroku… — podpowiedziała mu usłużnie. — Za późno na poddanie się, akt skruchy i powrót na łono praworządnego społeczeństwa — cedził te słowa, z trudem hamując wściekłość. — Nie spędzę reszty życia w więzieniu, rozumiesz? Nie po to wyrwałem się z… ech… — Machnął ręką. — Co będę tłumaczył komuś, kto — przez całe życie rozpieszczany przez los i kochającą rodzinę — nie wie, co to głód czy strach małego, bezradnego dziecka. Tym razem to jej oczy pociemniały. I w nich pojawił się ostry błysk. — I tu się mylisz — zaczęła powoli. — Moja mama przez pół roku umierała na raka mózgu, a ja chodziłam głodna, żeby kupić jej leki przeciwbólowe. Nie miałam nikogo, kto by mnie rozpieszczał, bo ojca nie znałam, a dziadek wyrzucił nas z domu kilka lat wcześniej. Nie mów mi, że nie wiem, co to głód, strach i bezradność, bo gdy zaczniemy się licytować na nieszczęścia, możesz przegrać. Odwróciła się i chciała odejść, by nie dojrzał łez w jej oczach, ale nie pozwolił na to. Chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie. Znów czuła ciepło jego ciała, ale tym razem nic więcej oprócz strasznego żalu, który dławił w gardle. Otarł dwie łzy, które spłynęły po policzkach dziewczyny, i powiedział cicho: — Czasem zapominam, że nie tylko ja miałem przerąbane w dzieciństwie. Nie tylko mi los dopieprzył tak, że odgrywam się za wszystko aż po dziś dzień. Ty przynajmniej miałaś mamę, która do śmierci cię kochała, ja… — urwał, a Ania po raz pierwszy, od kiedy poznała tego człowieka, ujrzała łzy także w jego oczach. Objęła go i przytuliła łagodnie, nim zdążył poczuć te łzy, odtrącić ją i odejść, tym razem na zawsze. — Żyjesz, Daniel, ja też. Oboje przeszliśmy przez piekło, choć każde przez własne. A dopóki żyjemy, dopóty jest nadzieja — mówiła cicho, jakby oswajała ranne zwierzę. — Nie jest za późno… nie przerywaj mi — objęła go mocniej, bo w tej chwili próbował się wyszarpnąć. — Gdyby ktokolwiek inny powiedział mi, że to koniec, nie ma dla niego nadziei, może bym uwierzyła, ale nie ty, Daniel. Nie człowiek, którego uważam za najinteligentniejszego, najmądrzejszego, jakiego dane mi było poznać. Zobacz… — Puściła go jedną ręką i wyszukała w telefonie zdjęcie — to, na którym dumnie, niemal wyzywająco, mimo skutych rąk, pozwala się prowadzić do aresztu. Aż uniósł brwi ze zdumienia, widząc tę fotografię w jej komórce. — Tak, tak, Daniel, to cały ty. Arogancki, nieugięty, niezłomny aż do końca. Wiesz, co zrobić, by nigdy więcej nie uciekać, prawda? Spójrz mi w oczy i zaprzecz, a rozmowa będzie skończona. Odsunęła go na wyciągnięcie ramion i czekała. Wreszcie uniósł wzrok, pochmurny jak tafla jeziora przed burzą. — Pochlebia mi twoja wiara we mnie i moją inteligencję — zaczął mało przyjaznym tonem. — I rzeczywiście wiem, co zrobić, by zmienić swoje życie, ale widzisz, Anno Krasko, nie mam dla kogo tego uczynić. Uderzył ją tymi słowami. Zranił do głębi serca. Potem patrzył, jak jej dłonie zsuwają się z jego ramion, i wiedział, choć czuł się z tym parszywie, że o jedną kobietę, która będzie się o niego bała, mniej. — Dzisiaj Danusia zabiera chłopca do siebie, do Wiśniowego Dworku. Jesteś tam zawsze mile widziana — rzekł na pożegnanie, odwrócił się i odszedł w las, mijając swój samochód. Musiał być sam. Dotąd, aż usłyszy odjeżdżającą Anię i będzie mógł spokojnie wykrzyczeć milczącym sosnom, jakim jest podłym, okrutnym bydlakiem. Jak podłym i okrutnym bydlakiem uczynił go nie los czy parszywe dzieciństwo, ale on sam. — Daniel! — usłyszał jeszcze jej krzyk, nabrzmiały łzami, ale nie odwrócił się, nie zatrzymał.

Chwilę później jego telefon rozbrzmiał sygnałem przychodzącej wiadomości. Odruchowo otworzył ją i przeczytał: „Jesteś dobrym człowiekiem. Pamiętaj o tym”. Gardło zacisnęło mu się boleśnie. Długo trzymał telefon w dłoni, patrząc na te kilka słów, a potem… wyjął kartę SIM, złamał ją w palcach, cisnął za siebie i szepnął: — Wybacz mi, Aniu z Jabłoniowego Wzgórza… Stała z opuszczonymi ramionami, patrząc w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą był on. Wiedziała, że Daniel nie wróci, dopóki ona nie odjedzie, ale nie była w stanie ot tak wsiąść do czarnej mazdy, zawrócić na wąskiej drodze i… zamknąć kolejny rozdział swego życia zatytułowany tym razem: „Daniel van der Welt”. Życie jednak zamyka czasem rozdziały, czy tego chcemy, czy nie. Dźwięk komórki, którą Ania trzymała w ręku, zmusił ją do oderwania wzroku od leśnej ścieżki i powrotu do rzeczywistości. Tej bez Daniela. Dzwonił dziadek Edward i Ania aż przymknęła oczy, szykując się na ostrą reprymendę. No tak, wymknęła się z domu, gdy wszyscy spali, nie zostawiając nawet karteczki na stole, że niedługo wróci. Nacisnęła zieloną słuchaweczkę i zaczęła: — Przepraszam, dziadku… Przerwał jej takim tonem, że serce dziewczyny zamarło w pół uderzenia. — Aniu, gdzie jesteś? Wracaj do domu. Maria… Marysia… — Co z ciocią?! — krzyknęła, biegnąc do samochodu. — Wracaj, Aniu. Wezwałem już pogotowie. Dojechała wcześniej niż karetka. Wpadła do domu i od razu ruszyła ku sypialni dziadków. Edward siedział na brzegu łóżka, gładząc żonę po ręce, tak blady, iż Ania pomyślała, że to nim powinna się najpierw zająć. Dopiero kiedy dopadła Marii i sprawdziła odruchem lekarza puls na tętnicy szyjnej… Pulsu nie było. Dziewczyna zaczęła reanimację. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć… Wdech i wydech, wdech i wydech. Raz, dwa, trzy… Ręce mdlały jej z wysiłku, Jabłonowski próbował pomóc, ale trząsł się tak, że odsunęła go i sama, co sił, próbowała przywrócić życie cioci, którą pokochała całym sercem. Tak jak piętnaście lat temu Maria pokochała ją, Anię. Raz, dwa, trzy… Przeciągły sygnał karetki powitała z ulgą i nadzieją. Jeden z ratowników natychmiast zaczął masaż serca, drugi sztuczne oddychanie, ale lekarz, który przyjechał z nimi… Spojrzał na Anię i pokręcił głową. Dziewczyna jęknęła głucho i oparła się o ścianę, bo byłaby upadła. Doktor podtrzymał ją za ramię, ale to nie ona potrzebowała w tej chwili pomocy… Edward trzymał się na nogach tylko siłą woli. Patrząc na nieruchomą, spokojną twarz żony, wiedział, że odeszła we śnie, gdy on był tuż obok… Jak to możliwe? Jak możliwe, by ta dobra kobieta, która nigdy nikogo nie skrzywdziła, umarła, mając zaledwie sześćdziesiąt pięć lat, a on spał spokojnie i nawet nie zauważył jej umierania? Nie zdążył pożegnać się z nią, przeprosić za swoją szorstkość, za to, że tak rzadko jej mówił, jak bardzo jest mu bliska i droga, a chyba nigdy, nigdy nie powiedział tej wspaniałej, najdroższej przyjaciółce i towarzyszce życia słów, na które czekała: „Kocham cię”. — Kocham cię — wyszeptał. Za późno.

ROZDZIAŁ XIV Ból był nie do zniesienia. Gdyby Maria chorowała, gdyby mieli szansę się z nią pożegnać — może ten ból byłby mniejszy, może szok nie tak potworny, ale ona jeszcze wczoraj była pełną życia i radości kobietą! Planowała na dziś wielkie mycie okien! I zgasła tak nagle jak zdmuchnięta przez Boga świeca… Ania nie pamiętała pierwszych godzin po odjeździe pogotowia. Nie wiedziała nawet, że mijają jakieś godziny. Siedzieli z dziadkiem przy łóżku Marii, wtuleni w siebie, zapłakani, i patrzyli na jej dobrą, miłą twarz, zawsze życzliwie uśmiechniętą, a teraz… nieruchomą. Martwą. — Dobrze, że nie cierpiała, że umarła we śnie — to było jedyne pocieszenie. A po nim znów potok łez. Bo cierpieli strasznie. Dzwonek telefonu z trudem przedarł się do otumanionych umysłów. Komórka Ani nie dawała spokojnie przeżywać bólu po odejściu Marii. Dzwoniła dotąd, aż dziewczyna wysunęła się z ramion Edwarda, pozostawiając go w oszołomieniu i rozpaczy, po czym ruszyła na poszukiwanie telefonu, który gdzieś tam w kieszeni kurtki wyśpiewywał naglącą melodyjkę. Może to Daniel — pomyślała z nadzieją. Ta strata bolała również. Chłodne pożegnanie jeszcze bardziej, ale… czym był tamten ból w porównaniu z tym, który przeżywała teraz? Odebrała połączenie i usłyszała miły głos: — Dzień dobry, Aniu, to ja, Danusia, siostra Daniela. Mam pełnomocnictwo! Chcę odebrać Piotrusia z pogotowia, czy mogłabyś… mogłabyś przyjechać? Wiem, że masz kawał drogi do Gdańska, ale ten maluch jest tak przerażony… Myślę, że przydałaby się twoja obecność. No tak, Piotruś! — Ania uchwyciła się myśli o chłopczyku, która na moment pozwalała nie myśleć o Marii. — Już jadę — odpowiedziała. — Czy… czy coś się stało? — padło po drugiej stronie ostrożne pytanie. Danusia była niezwykle empatyczna, natychmiast wyczuła w głosie Ani nuty, których nie było, gdy się spotkały po raz pierwszy. — Czy to przez Daniela? — następne pytanie, nim Ania zdążyła zebrać się w sobie i odpowiedzieć. Już chciała zaprzeczyć albo potwierdzić, albo i to, i to, ale wiedziała, że gdy się odezwie, zacznie łkać i nie przestanie. Teraz najważniejsze na świecie jest wyrwanie dziecka z rąk opieki społecznej. Na płacz przyjdzie czas później… — Już jadę — powtórzyła i rozłączyła się. Danusia czekała od półtorej godziny na parkingu nieopodal miejsca, w którym mieściło się pogotowie opiekuńcze, ze strachu i niecierpliwości obgryzając paznokcie, czego od dzieciństwa nie robiła. Roger został w Wiśniowym Dworku — nie można było przecież pozostawić reszty dzieci bez opieki, poza tym podejrzewała, że małego Piotrusia, i tak przerażonego, obecność mężczyzny wystraszyłaby tylko jeszcze bardziej. Nawet ona sama nie chciała pierwsza pokazywać się dziecku, które przecież nigdy wcześniej nie widziało jej na oczy. Musiała czekać na Anię, mając czas na rozmyślania i rosnący strach. Czy nie wpadną z pełnomocnictwem…? Czy uda się im zabrać Piotrusia…? Czy dziecko ich zaakceptuje…? Czy opieka nad nim nie okaże się ponad ich siły…? Z trójką, którą już przygarnęli, nie było żadnych kłopotów, dzieci od pierwszej chwili przylepiły się z nadzieją do Danusi i Rogera i nie chciały wypuścić ich rąk ze swoich drobnych

rączek, ale Piotruś, który czekał na mamę i tylko na nią… Wreszcie! Na parking wjechała czarna mazda i Danusia poczuła, że wątpliwości pierzchają, a zastępuje je kojąca pewność, jaką daje obecność niektórych istot — do takich należała doktor Kraska. Kobieta podbiegła z uśmiechem do samochodu i… uśmiech zgasł na widok zapuchniętych od łez zielonych oczu, które zapamiętała jako błyszczące radością życia. Takie oczy, pełne beznadziei, widziała tylko raz, u swojej siostry Danki. Czyżbyś zdążył zranić i tę dziewczynę, braciszku? — przemknęło Danusi przez myśl, gdy wyciągała dłoń, kładła ją delikatnie na ramieniu Ani i zaglądała pytająco w jej twarz. — Nad ranem zmarła moja ciocia, która była dla mnie jak matka — wyszeptała Ania. — Nic tego nie zapowiadało, przecież wiedziałabym, jestem lekarzem. Odeszła we śnie, tak nagle… Nie mogę się pozbierać… Danusia bez słowa przytuliła dziewczynę i trwały tak przez parę chwil, ale potem odsunęła się, zacisnęła dłonie na ramionach Ani i rzekła stanowczym, choć pełnym współczucia głosem: — Na najbliższe pół godziny, mam nadzieję, że nie dłużej, musisz wziąć się w garść, aby nie budzić podejrzeń. Naszym zadaniem jest zabrać stąd chłopczyka. Ania kiwnęła głową — tak, to było w tym momencie najważniejsze — otarła łzy, wyprostowała plecy i razem z Danusią wkroczyły do jaskini lwa. Ochroniarz, który nie dalej jak wczoraj wyrzucał stąd rudowłosą kobietę, na jej widok wstał powoli, ale ona, razem z drugą, wyglądającą na pewną siebie urzędniczkę, przeszła obok, nie zaszczycając go ani jednym spojrzeniem. Poszły prosto do dyrektora, który skrzywił się lekko na widok wchodzącej do pokoju Ani. — To pełnomocnik matki Piotra Roguckiego — przedstawiła Danusię ostrym głosem. Dyrektor też wczoraj pomagał przy rozdzieleniu jej z dzieckiem i po jego palcach również miała sińce na ramionach. Danusia bez słowa, z miną tak pewną siebie, jakby rzeczywiście sama Dorota Rogucka udzieliła jej błogosławieństwa do opieki nad synkiem, wręczyła ponuremu mężczyźnie kartkę papieru z mnóstwem czerwonych pieczęci. Autentyczność pełnomocnictwa nieodwołalnego, poświadczonego notarialnie nie budziła żadnych wątpliwości, zresztą nawet gdyby dyrektor je miał — a nie było ku temu powodów — wolał się ich wyzbyć. I szybko oddać kłopotliwego pensjonariusza kobietom, z których jedna okazała się równie kłopotliwa. On sam miał na rękach krwawe pręgi po jej paznokciach… — Opiekunka wyda paniom dziecko. „Wyda”. Wydać można uprany garnitur, ale nie dziecko — prychnęła w myślach Ania, odwracając się na pięcie i ruszając w stronę pokoju, gdzie jeszcze wczoraj był Piotruś. Jeśli dziś i ten pokój okaże się pusty… chyba zacznie krzyczeć i nikt jej nie uciszy. Na szczęście chłopczyk leżał na łóżku, tak jak go wczoraj zostawiono. Wystarczyło przekręcić klucz w drzwiach — od próby jego ucieczki zamykano drzwi na klucz — i już Ania była w środku, już klękała przy łóżku, już brała dziecko w objęcia i tuliła do siebie. W pierwszej chwili zesztywniało jeszcze bardziej, w następnej z ni to szlochem, ni skowytem zarzuciło Ani rączki na szyję i… już nie puściło. Opiekunka mówiła coś o zmianie pampersa. Rzeczywiście dziecko cuchnęło kałem. Próbowała tłumaczyć się nawałem porannych zajęć, ale Danusia pchnęła tylko Anię z chłopczykiem do wyjścia, pożegnała się chłodno i… to wydawało się aż niemożliwe!… po chwili siedziały w czarnej maździe. Z dzieckiem! Bezpiecznym! Ich! — Jedźmy stąd — wydusiła Ania, powstrzymując szczękanie zębami. Z chłopczykiem nadal uczepionym jej szyi jakoś wyprowadziła samochód z parkingu.

Danusia ruszyła za nią serbrnym volvo. Dwie przecznice dalej, w spokojnej, pustej uliczce zatrzymały się i wysiadły. Ania oderwała dziecko od siebie. Wpatrzyło się w nią wielkimi niebieskimi oczami, w których było przerażenie zaszczutego niemal na śmierć zwierzątka. Od tamtego skowytu Piotruś nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Teraz też tylko patrzył i… czekał na to, co strasznego się jeszcze wydarzy. Czy ciocia zawiezie go z powrotem do szpitala, gdzie pani o wielkiej czerwonej twarzy będzie na niego krzyczeć i nim szarpać? — Piotruniu, skarbeczku, to jest ciocia Danusia — odezwała się Ania miękko. — Zabierze cię do swojego domu, gdzie będziesz bezpieczny. Jest dobra i miła. Zobacz, już cię pokochała… Danusia stanęła obok Ani. Jasnowłosa, szarooka, szczupła i bardzo podobna do mamy dziecka, której obraz powoli zaczynał się w jego pamięci zacierać. Ale uśmiech pamiętał. I oczy pełne miłości też. Trzymał się kurczowo jedynej znanej sobie opiekunki, która go nie skrzywdziła, ale… pozwolił, by wzięła go na ręce tamta druga, podobna do mamy, a gdy przytuliła go… niby tak samo jak ta pierwsza ciocia, ale zupełnie inaczej… jak mama… zamknął oczy i westchnął tylko. — Zawiozę was do Wiśniowego Dworku — zdecydowała Ania, chociaż serce miała rozdarte. Powinna wracać do domu, być przy dziadku w tej najczarniejszej godzinie jego życia, lecz mały chłopczyk potrzebował jej bardziej. Jeszcze przez te kilka godzin… Teraz musiałyby oderwać go od Danusi, posadzić w foteliku, zapiąć pasami… Dalsza samotna jazda też nie wchodziła w grę. Dziecko na pewno zaczęłoby krzyczeć i wyrywać się do opiekunki, a to mogło skończyć się jeśli nie wypadkiem, to spotkaniem z policją. Bardzo niepożądanym… Danusia, myśląc widać podobnie, skinęła głową, zamknęła volvo i wsunęła się z Piotrusiem w objęciach na tylne siedzenie mazdy. Przypięła się pasem razem z chłopczykiem — tyle musi wystarczyć — i samochód ruszył. Po drodze opowiedziała Ani o zupełnie niesamowitym spotkaniu sprzed dwóch lat, kiedy to za sprawą Daniela odkryła, że ma jeszcze dwoje rodzeństwa. Nieznośnego brata i równie nieznośną siostrę, których pokochała całym sercem. To Daniel i Danka nadali sens jej życiu. To dzięki nim miała teraz cudownego męża i żyła w najpiękniejszym miejscu na ziemi, Wiśniowym Dworku. Ania prowadziła szybko, choć ostrożnie, w milczeniu słuchając niezwykłej opowieści. Na szczęście Danusia szanowała jej ból i nie wymagała towarzyskiej konwersacji. — Do tej pory bałam się o Daniela. Teraz będę się bała i o Dankę… — Danusia westchnęła w którymś momencie. — O ile uda im się uciec z Polski. Nigdy nie przypuszczałam, że będę się modliła o szczęśliwą ucieczkę przestępcy… — Tak o nim myślisz? Jako o przestępcy? — odezwała się Ania po raz pierwszy podczas tej podróży. — Tyle razy mi o tym przypominał… Ale nie. Wcale tak nie myślę. — Danusia dla podkreślenia tych słów stanowczo pokręciła głową. — Daniel to wspaniały, prawdziwie dobry człowiek. Gdyby dano mu szansę… gdyby sam sobie dał szansę… — Właśnie, gdyby tylko chciał… — szepnęła Ania. Spojrzała we wsteczne lusterko, napotykając wzrok Danusi i jej pociemniałe ze smutku oczy. — Wiesz, że to nie od niego zależy — odparła cicho Danusia. — Gdybyś wiedziała, jak bezwzględnie go ścigają… Co wyrabiała z nim policja po aresztowaniu… Wyszedł za kaucją wyższą niż pospolity bandzior, który na zlecenie zamordował troje ludzi… Nie chcę, żeby złapali Daniela po raz drugi, i będę się codziennie modliła, by uciekł jak najdalej. Uciekli, bo teraz dołączyła do niego Danka. Westchnęła z głębi serca, a potem ukryła twarz w jasnych włoskach dziecka, które siedziało

nieruchomo i cicho na jej kolanach, wtulone w nią całym ciałem. — Najgorsze jest to czekanie — mówiła dalej, walcząc ze łzami. — Na wiadomość. Albo od niego, albo o jego… aresztowaniu czy… czymś gorszym… Myślałam, że nauczyłam się żyć z tym strachem, ale teraz, gdy zobaczyłam, jak go pobili… Dziękuję, Aniu, że mu pomogłaś. On potrafi się odwdzięczyć… — Już to zrobił — przerwała jej Ania bardziej ostro, niż chciała. — Uratował Piotrusia. Żadnej innej wdzięczności od twojego brata nie chcę. Danusia uniosła głowę i spojrzała na dziewczynę. Na jej dłonie zaciśnięte na kierownicy tak kurczowo, aż pobielały knykcie, na drżące usta i wilgotniejące oczy, utkwione w drodze. Znając Daniela, domyśliła się, że odprawił swoją wybawicielkę tak chłodno i bezdusznie jak swego czasu Dankę. — Wybacz mu — poprosiła. Ania spojrzała we wsteczne lusterko. — Wybacz.

ROZDZIAŁ XV Wiśniowy Dworek był piękny. Można było zakochać się w tym miejscu od pierwszego wejrzenia i Ania wcale nie dziwiła się Danusi, że jest tutaj szczęśliwa. Jabłoniowe Wzgórze dorównywało mu urodą, owszem, ale sprawiało wrażenie znacznie stateczniejsze, bardziej… mroczne. Tymczasem niewielki biały dworek na polanie rozświetlonej potokami słońca, a przede wszystkim gromada rozszczebiotanych, roześmianych dzieciaków, które wybiegły im naprzeciw, dodawały uroku i radości temu i tak już uroczemu miejscu. Pierwszy gnał ku wjeżdżającej wąską ścieżką maździe chłopiec, pchający wózek inwalidzki ze śmiejącą się na cały głos dziewczynką, za nim cała gromada dzieci w różnym wieku, na końcu szedł pilnujący owego stadka mężczyzna, przystojny, uśmiechnięty, wyraźnie wyczekujący przybyłych. Ania poczuła, że po pierwsze, wzruszenie ściska ją za gardło tak, iż nie będzie mogła słowa wykrztusić, po drugie, że chciałaby być witana i oczekiwana jak Danusia tutaj, a po trzecie, że Piotruś, to przerażone, skulone w ramionach Danusi zwierzątko, będzie tu szczęśliwy… Warto było walczyć ze sobą i z całym światem, by przywieźć tu tę poranioną istotkę. Zatrzymała samochód pośrodku drogi, bojąc się, że przejedzie niechcący po którymś z oblepiających go dzieci, i została w nim, patrząc, jak Danusia przy pomocy Rogera wysiada z Piotrusiem na rękach, jak dzieciaki jedno przez drugie obściskują ich oboje, próbują ucałować kobietę w policzek, przytulić się choć na chwilę, jak głaszczą chłopczyka po głowie albo przyjacielsko poklepują go po plecach, wreszcie jak dziecko wyraźnie, z każdą sekundą, się rozluźnia, rączki kurczowo zaciśnięte na szyi Danusi rozwierają się, jak chłopczyk bierze od jakiejś dziewczynki misia, a od chłopca w jego wieku samochodzik. Nadal bez uśmiechu, nadal oszołomiony, ale… po raz pierwszy od wielu tygodni bez panicznego strachu, malującego się na buzi. Bez oczu wychodzących z orbit na odgłos kroków. Bez szklistego spojrzenia wbitego w sufit. Obejrzał się na Anię. Musiała wysiąść i pożegnać się, choć Roger z Danusią chętnie zatrzymaliby miłego gościa na obiedzie. — Piotruniu, muszę wracać do domu, ale ciocia Danusia się tobą zaopiekuje — powiedziała, walcząc ze łzami. — Będziesz szczęśliwy wśród tych dzieci. Patrz, jakie są radosne. Zostaniesz w Wiśniowym Dworku? — zapytała błagalnie. Usta dziecka wygięły się w podkówkę, ale… w tym momencie chłopiec, najstarszy, który przywiózł tu pędem dziewczynkę na wózku, chwycił Piotrusia pod pachy, posadził go tej dziewczynce na kolanach, ona objęła dziecko wpół i z okrzykiem: „Pewnie, że zostanie!”, pognali z powrotem w kierunku domu. Piotruś obejrzał się raz jeszcze. Na jego buzi widać było zaskoczenie, ale… także cień uśmiechu. Gdy cała trójka, wśród biegnącej dookoła dzieciarni, zawróciła ku Ani i wózek zahamował tuż przed nią, ze spokojem w sercu mogła pochylić się nad dzieckiem i powiedzieć: — No, uciekaj bawić się z dziećmi. Odwiedzę cię niedługo. Potem razem z Rogerem i Danusią patrzyli, jak wózek z dwójką dzieci okrąża klomb… — To nie będzie takie łatwe, jak się na pierwszy rzut oka wydaje — odezwała się Danusia. — Wzięły go małe diablęta przez zaskoczenie, ale gdy się otrząśnie, znów zacznie tęsknić za matką. Mimo wszystko jestem dobrej myśli. — Nie mógł lepiej trafić… — Ania objęła kobietę serdecznie, dziękując jej bez słów. — Nie

wiem tylko, co będzie, gdy Dorota się odnajdzie i… — umilkła, widząc zmianę na twarzy Danusi. — Ona nie żyje. Nie miałam kiedy ci o tym powiedzieć, bo przecież nie mogłam mówić przy dziecku, ale mama Piotrusia nie żyje. Została zamordowana. — Och… Jeszcze jeden wstrząs tego dnia… Dla Ani było tego naprawdę za wiele… Zapragnęła jak najszybciej znaleźć się w swoim pokoiku na poddaszu Jabłoniowego Wzgórza i płakać. Płakać dotąd, aż zabraknie łez i ból zelżeje choć trochę. Danusia i Roger z troską patrzyli, jak pobladła, ze ściągniętą cierpieniem twarzą, wsiada do samochodu, niezdolna wykrztusić ani słowa pożegnania. — Jedź ostrożnie — poprosiła kobieta. Ania machinalnie skinęła głową. Już włączyła silnik i miała ruszać, gdy… musiała, po prostu musiała to powiedzieć: — Daj mi znać, gdy otrzymasz wiadomość, że Daniel jest bezpieczny. Danusia uśmiechnęła się i odrzekła: — A ty daj mi znać, jeśli będziesz potrzebowała czegokolwiek, jakiejkolwiek pomocy. Przyrzeknij. Ania zdobyła się jedynie na ponowne przytaknięcie. Słowo „przyrzekam” nie przeszłoby przez ściśniętą z żalu i wzruszenia krtań. Dopiero wiele kilometrów dalej, gdy mogła już oddychać spokojnie i łzy przestały płynąć po policzkach, zjechała na pobocze i sięgnęła po telefon. Chciała powiedzieć Danielowi, że chłopczyk, o którego tak walczył, jest w Wiśniowym Dworku, ale tak naprawdę jeszcze raz chciała usłyszeć jego głos. Tylko raz. Ostatni. Tak, była głupia, owszem, zdawała sobie sprawę, że się mu narzuca, bo przecież dał jej do zrozumienia, że jest dla niego nikim więcej, jak tylko pielęgniarką, której winien był wdzięczność i właśnie spłacił dług, ale… mimo to wybrała numer jego komórki. W następnej chwili ręka z telefonem opadła bezwładnie. Nie było już takiego numeru. Kolejny cios tego dnia sprawił, że Ania, czując zupełną pustkę w sercu, ruszyła, otumaniona tą pustką, do domu. Okrężną drogą, by nie przejeżdżać obok strumienia, gdzie znalazła tamtego mężczyznę. I gdzie widziała go ostatni raz. Żeby nic go Ani nie przypominało. Już nigdy więcej. Gdy pokochasz miejsce, które nazwiesz domem, staje się ono czymś więcej niż czterema ścianami, w których zamknięta jest twoja historia, ale i marzenia na przyszłość. To azyl, ostoja, jedyny stały, jasny punkt w zmieniającej się ciągle rzeczywistości. Miejsce, w którym się chronisz, gdy świat dookoła i twoje życie nagle się rozsypują, do którego wracasz z rosnącą w sercu radością i tęsknotą, wreszcie z nadzieją, że tam czeka cię bezpieczna przystań. To właśnie czuła Ania za każdym razem, gdy wracała do Jabłoniowego Wzgórza. Tylko nie dziś. Dzisiaj nie miała nadziei, że na ganek wybiegnie kochana, stęskniona Maria, która wychowywała ją w zastępstwie mamy przez dziewięć lat, kochając Anię jak własne dziecko. Że obok niej pojawi się dziadek, który pod maską spokoju i chłodu skrywa taką samą radość na widok wnuczki, jak jego żona. Maria nie żyje. Dziadek trwa przy niej, całkiem załamany. To nie on tym razem zaopiekuje się osieroconą dziewczynką, to ona musi zaopiekować się nim. Tak myśląc, podjechała pod dom i weszła do środka. Spodziewała się, że Edward będzie pogrążony w rozpaczy, tak jak go zostawiła, ale nie

mogła przypuszczać, jak wielka jest ta rozpacz. Śmierć kobiety, która trwała u jego boku od kilku dziesięcioleci, cicho i niewzruszenie mimo nie najłatwiejszego charakteru mężczyzny, po prostu złamała tego silnego skądinąd człowieka. W ciągu jednego zaledwie dnia postarzał się o dwadzieścia lat. Jeszcze wczoraj był zdrowym, twardym mężczyzną pod sześćdziesiątkę, teraz, gdy Ania stanęła w progu pokoju, ujrzała staruszka. — Dziadku! — Przypadła doń z płaczem. Zamknął wnuczkę w słabym uścisku, nadal patrząc niewidzącym wzrokiem na miejsce, gdzie jeszcze wczoraj zasypiał spokojnie obok żony, pewien, że nazajutrz czeka ich zwykły, pracowity dzień. Teraz łóżko było puste. Z salonu rozlegały się przyciszone głosy sąsiadów, wstrząśniętych nagłym odejściem Marii. Tych samych sąsiadów, którzy parę lat temu skazali Marię na ostracyzm, głupio zazdrośni, że ona, niczym niewyróżniająca się stara panna, złapała na starość taką partię jak Edward Jabłonowski. Dziś wspominali ją jako dobrą sąsiadkę, dobrego człowieka, wypominając sobie w duchu, że jeszcze niedawno potrafili nie odpowiedzieć na jej pozdrowienie w sklepie… Maria im to wybaczała, ale czy oni wybaczą sobie? Ania nie chciała się jeszcze widzieć z żałobnikami. Poszła na górę, do swojego pokoju, przekręciła w drzwiach klucz, by nikt jej nie przeszkadzał, i znowu wyciągnęła telefon. Trzeba było powiadomić Neda i Weronikę… Dziadek pewnie o nich nie pomyślał. Abonent poza zasięgiem… Nagrała wiadomość, wysłała esemesa, chciała napisać jeszcze maila, gdy… ujrzała w skrzynce odbiorczej mail właśnie od Neda i Weroniki: wyjechali na Alaskę, wrócą do cywilizacji za jakiś miesiąc, może dwa… Ania po raz pierwszy tego dnia oprócz żalu poczuła coś jeszcze: gniew — być może bezpodstawny — na bezduszność i egoizm tych dwojga, którzy wyjeżdżają na kolejną włóczęgę, zupełnie nie licząc się z tym, że gdzieś tam są ich bliscy, którym mogą być potrzebni. Że Ned gdzieś tam zostawił jakąś córkę, która w tej właśnie chwili jest półprzytomna z rozpaczy. Zatrzasnęła gwałtownie laptop. Padła na łóżko, krzycząc w poduszkę. — Nienawidzę cię! — zawyła, nie zastanawiając się nawet, kogo nienawidzi. Czy ojca, czy Weroniki, czy może zupełnie kogoś innego. Walnęła pięścią w poduszkę. Raz, drugi, kolejny. Przyniosło to ulgę. Choć na chwilę. Gniew, który płonął w sercu niczym żagiew, przygasł. Wróciła rozpacz i bezradność. Usiadła, zupełnie pozbawiona sił, zapatrzyła się przed siebie niewidzącym wzrokiem. — Weź się w garść. Jest ktoś, kto ciebie teraz potrzebuje. Powinnaś spłacić własne długi, Aniu Krasko, bo ty też jesteś komuś winna wdzięczność…

ROZDZIAŁ XVI Ania wiedziała, że czekają ich teraz ciężkie dni, tygodnie, miesiące… Edward pewnie nie pozbiera się przez długie lata. Dobrze, że letników w tym roku nie przyjęli, bo kto by im teraz gotował i po nich sprzątał? Z drugiej strony dwór nie przynosił dochodów, a trzeba było za coś żyć. Czy dziadek miał jakieś oszczędności…? Musiała z nim o tym porozmawiać kilka zaledwie dni po pogrzebie Marii, bo to ona, Ania była teraz głową rodziny. Edward siedział na tarasie od strony ogrodu i zapatrzony nie tyle przed siebie, co w siebie, wracał do najszczęśliwszych dni, jakie przeżył w tym domu. A w tej szczęśliwej przeszłości zawsze były dwie istoty: Ania i Maria. Jeszcze tylko rano i wieczorem oporządzał konie. Jeszcze o swoje ukochane araby dbał, ale wszystko inne oprócz wspomnień przestało mieć dla Jabłonowskiego znaczenie. Lipiec dobiegał końca. Ania nie wiedziała, co robić i nie miała z kim porozmawiać o swoich kłopotach: starała się o staż w dwóch najbliższych szpitalach, ale jak na razie zaproponowano jej tylko wolontariat, a ona musiała zarabiać! Rozesłała maile do gości, którzy odwiedzili dwór w ubiegłych latach, ale nikt nie odpisał — parę miesięcy wcześniej, gdy chcieli zarezerwować pokój w wakacje, odmówiono im grzecznie, ale stanowczo, więc pojechali gdzie indziej. Nie można było mieć o to do nich żalu. Edward dał Ani kartę płatniczą, dostęp do konta i mogła zarządzać dworem i pieniędzmi do woli, tylko że do zarządzania został jedynie dwór, oszczędności były niewielkie. Jeden większy, a niespodziewany wydatek i… zaczną się prawdziwe kłopoty… Ania siedziała przed komputerem, patrząc pustym wzrokiem na historię rachunku. Równie pustą, jak jej spojrzenie. Musi zdobyć pieniądze! Tylko jak, na miłość boską?! Rozejrzała się po pokoiku, w którym spędziła tyle szczęśliwych lat, oceniając, co można będzie w ostateczności sprzedać… Czuła się tak bezradna jak wtedy, gdy umierała jej mama, a ona, dziesięcioletnia zaledwie dziewczynka, musiała jakoś wyżywić i siebie, i ją. I jeszcze zdobyć pieniądze na leki, by mama nie gryzła rąk z bólu… Dziewczyna wstała gwałtownie od biurka, zbiegła na parter i zaczęła obchodzić cały dwór, pokój po pokoju, przyglądając się meblom, bibelotom, obrazom. Wiele było zapewne cennych, ale z ich sprzedaży długo nie utrzyma tego domu. Minęła jadalnię, na której tarasie jak zwykle od śmierci Marii siedział dziadek, patrząc przed siebie. Przeszła do stajni. Stanęła przy barierce padoku. Cztery konie natychmiast do niej podeszły, wtulając miękkie chrapy w puste dłonie dziewczyny. Gładziła ich lśniące szyje, przeczesywała palcami grzywy, patrzyła na gładkie boki i… oceniała. Czy któryś z tych koni w razie czego uratuje dwór? I jak dziadek zniesie sprzedaż resztki swego wspaniałego niegdyś stada? Poczuła obok siebie czyjąś obecność. To Edward ruszył się ze swojego miejsca i stał teraz obok wnuczki, bez słowa patrząc na konie. Może to był dobry moment, by z nim porozmawiać poważnie o problemach i ich rozwiązaniu? — Dziadku, jeśli nie przyciągnę letników, a marne są na to szanse w połowie sezonu, może być ciężko… — zaczęła. — Poradzisz sobie — odrzekł martwym głosem, potargał jej włosy niczym małej dziewczynce i wrócił do siebie, na taras. Ona zaś weszła do cichej, ciemnej, chłodnej stajni, usiadła w najdalszym boksie na kostce

siana, podwinęła nogi i… rozpłakała się. Bezradność i beznadzieja — znała te dwa słowa nie od dziś. Czy mogła przypuszczać, że znów wrócą i uderzą z taką siłą jak piętnaście lat temu? W kieszeni zawibrowała komórka. Niechętnie uniosła telefon do oczu, ale na widok imienia, które się wyświetliło, musiała się uśmiechnąć. Danusia. Może ma jakieś wiadomości…?! Miała. Same dobre. — Nasza trójka bezpiecznie wypłynęła na szerokie wody — szepnęła oględnie, bo jej telefon mógł być na podsłuchu. — A Piotruś powoli zaczyna się na nas otwierać, choć przez kilka pierwszych dni, tak jak przypuszczałam, było ciężko. Przerażało mnie to jego leżenie z rączkami sztywno wzdłuż ciała i pusty wzrok, dopóki nie zasnął. Musi też znów nosić pieluchy, bo zapomina zawołać, gdy chce kupę albo siusiu, a może nadal się boi prosić kogokolwiek o pomoc, ale radzimy sobie… Ania przytakiwała każdemu jej słowu, szczęśliwa, że tam przynajmniej życie płynie tak, jak powinno. — Pyta o mamę, ale nie mam jeszcze serca mu powiedzieć, że jego mama już nigdy nie wróci. Może za kilka dni… Niech jeszcze nabierze do nas zaufania. Niech poczuje się bezpieczniej. Prawda? — Mnie niepewność zabijała — odparła cicho Ania. — Chyba wolałabym najgorszą wiadomość niż to straszne wyczekiwanie. Ale to tylko moje zdanie. Ty znasz Piotrusia dużo lepiej niż ja. Jesteś z nim na co dzień od… tygodnia? — Trzech, Aniu. Od dnia, w którym go przywiozłyśmy do Wiśniowego Dworku, minęły trzy tygodnie. Trzy tygodnie? Od śmierci Marii minęły już trzy tygodnie? Jak to możliwe? Przecież kilka dni temu pożegnali ją na miejscowym cmentarzu i od kilku dni zaledwie próbuje znaleźć rozwiązanie, jak ocalić dwór przed bankructwem. — Czy u ciebie… wszystko w miarę w porządku? — usłyszała pełne troski pytanie Danusi i już miała automatycznie odpowiedzieć to, co mówiła równie troskliwym sąsiadom: „Tak, oczywiście, wszystko w najlepszym porządku!”. Ale przypomniała sobie dobre oczy kobiety, jej prawdziwe współczucie i… po prostu nie potrafiła skłamać. — Nic nie jest w porządku — wydusiła z siebie pierwsze słowa. Następne popłynęły szeroką strugą, wstrzymywane przez wszystkie te dni. — Nie mamy wczasowiczów, nie wiem, skąd wziąć pieniądze na utrzymanie dworu — mówiła, łykając łzy. — Dziadek niczym się nie interesuje, tylko swoją stratą. Mnie nie chcą nigdzie zatrudnić mimo świetnego dyplomu. Ja… ja nie wiem, co robić, Danusiu. Naprawdę nie wiem. — Skończyła i tylko łzy nadal spływały po policzkach. Ocierała je gniewnym gestem, wściekła na siebie, na dziadka i nawet na Marię, bo to jej śmierć sprawiła, że rozsypali się oboje. Jej rozmówczyni milczała. — Przepraszam, że cię obciążam moimi problemami po tym, jak wcisnęłam ci niepełnosprawne dziecko, ale… ja naprawdę nie wiem, jak utrzymam ten wielki dom do czasu, gdy dziadek będzie mógł się nim zająć. — Jesteś zupełnie sama, prawda? — To nie była odpowiedź na kłopoty Ani, mimo to… — Tak. Zupełnie sama. Rodzice bujają po Alasce i nie odpowiadają na maile i telefony. Dziadek… właściwie nie kontaktuje. Gładzi mnie po głowie i powtarza, że sobie poradzę. Jestem zupełnie sama, Danusiu… — Łzy znów popłynęły. Po drugiej stronie zaś ponownie zapanowała cisza. Wreszcie Danusia odezwała się stanowczym tonem: — To spodziewaj się gości dziś wieczorem. I to całkiem sporej gromady.

Po czym, nie czekając na jakąkolwiek reakcję dziewczyny, rozłączyła się. Jabłoniowe Wzgórze, jeszcze parę godzin temu smutne i wymarłe, nagle wypełniło się rwetesem podekscytowanych dzieci, powitaniami i śmiechem. Ania wybiegła naprzeciw nadjeżdżającemu vanowi pełnemu Wrześniów — mimo że Danusia przyjęła po ślubie nazwisko Rogera, Nicely, wszyscy mówili o nich „Wrześniowie”, czemu dobroduszny Roger się nie sprzeciwiał — i tak już została pośrodku podjazdu, otoczona przez dzieci, ściskana przez Danusię i Rogera, ciągnięta za rękę przez spragnionego jej uwagi Piotrusia. Jaka zmiana zaszła w tym chłopczyku w ciągu zaledwie trzech tygodni! Nie było już mowy o sztywnym z przerażenia ciałku, wyprostowanych rączkach i wielkich oszołomionych oczach wbitych w sufit. Malec nadal był drobny i chudziutki, ale pełen życia, a buzia, jeszcze niedawno nieruchoma, teraz uśmiechała się nieśmiało do cioci Ani, którą zapamiętał jako swoją wybawczynię. — Uratowałaś mnie, ciociu, uratowałaś — powtarzał, patrząc na dziewczynę z taką wdzięcznością, do jakiej zdolne są tylko istoty wyrwane znad przepaści. — Zamówiliśmy dla Piotrusia protezę, ale jeszcze nie jest gotowa — wyjaśniał Roger, a Ania ze zdumieniem obserwowała mężczyznę, który obce dziecko traktował z tak naturalną miłością, jakby to było jego własne. Bez użalania się nad kalekim Piotrusiem, bez fałszywej litości, mówił o nim zwyczajnie i przygarnął go tak samo serdecznym gestem jak swoją, ukochaną nad życie, co było widać w jego oczach, żonę Danusię. — Teraz mały radzi sobie o kulach albo Dosia zabiera go do swojej karety. — Wszyscy troje patrzyli, jak najstarszy chłopiec do wyniesionego z bagażnika wózka sadza adoptowaną córeczkę Wrześniów, uśmiechniętą i podekscytowaną nowym otoczeniem. Oboje podjechali do rodziców, a Piotruś z powagą przytaknął: — Gdy bolą mnie ramionka od tych kulek — pokazał na dwie podpory — przysiadam się do Dosi i jeździmy razem. Mateusz ćwiczy zbite psy. Ania uniosła brwi. Danusia parsknęła śmiechem, a najstarszy chłopiec, Mateusz, przewrócił oczami i sprostował cierpliwie: — Bicepsy, dzieciaku, bicepsy. Dziewczynie po prostu serce topniało, gdy patrzyła na tę rodzinę. Dwoje dorosłych, kochających się ludzi i pokaleczona przez los, ale jednak dzięki tym dwojgu szczęśliwa, czwórka dzieci. Dwoje niepełnosprawnych, uratowanych przed sierocińcem, i dwoje wyrwanych z łap tatuśka, co najpierw zakatował żonę, potem zabrał się za synów. Gdyby nie Danusia i Roger… — Jesteście… jesteście… niesamowici — wykrztusiła Ania przez zaciśnięte gardło. — I właśnie że masz rację! — krzyknęła Danusia. — Pół dnia w jednym samochodzie z wyjącą złote przeboje czeredą! Święty by nie wytrzymał, zwłaszcza że Roger nie zna jeszcze zbyt dobrze polskich przebojów i strasznie fałszuje! — Ja?! Ja fałszuję?! — żachnął się mężczyzna. — Fałszujesz, tato — skwitowała spokojnie dziewczynka na wózku, po czym chwyciła Piotrusia pod pachy, posadziła sobie na kolanach i zapytała rzeczowo: — Dostaniemy coś do jedzenia? Umieram z głodu. Wieczór był tak piękny, że wynieśli stół i krzesła na taras, zajmowany do tej pory przez Edwarda, który nie pokazał się gościom ani razu od początku wizyty. Ania prosiła go i błagała przed ich przyjazdem, ale wymówił się pilną pracą przy koniach i zniknął w stajni. Nic więcej oprócz próśb uczynić nie mogła, nie potrafiła zmusić starszego mężczyzny, by choć przywitał się z gośćmi. Miała jedynie nadzieję, że Wrześniowie zrozumieją nieobecność gospodarza,

pogrążonego w żałobie, i nie będą mieli mu tego za złe. Biesiadowali, gawędząc o wszystkim i o niczym do późnej nocy, aż dzieci zmęczone podróżą, pysznym jedzeniem przygotowanym w wielkim pośpiechu przez Anię, a potem gonitwami po ogrodzie i taplaniem się w stawie, nie opadły z sił. Bez protestów pozwoliły się zaprowadzić do sypialni, które Ania porządnie przewietrzyła. Po czterech szybkich kąpielach każde powędrowało do łóżka, zasłanego pachnącą, wykrochmaloną i uprasowaną jeszcze rękami Marii pościelą. Chwilę później w sypialniach zapanowała cisza. Ania z Danusią i Rogerem zostali na tarasie, wpatrzeni w rozgwieżdżone niebo. — Pięknie tu u was — odezwał się Roger. — Otoczenie jak z bajki, duży dom, pełen stylowych mebli, pokoje gościnne na najwyższym poziomie, jedzenie wyśmienite, staw do kąpieli, dużo miejsca dla dzieci. Nie rozumiem, skąd twoje kłopoty, Aniu. Powinnaś mieć rezerwacje od czerwca do września… — Dziadek odmówił w tym roku wczasowiczom — odezwała się cicho, walcząc z poczuciem winy. — Z mojego powodu. Skończyłam studia, chciał mieć dom tylko dla nas, nim zacznę pracę. Domyślał się, że nie zostanę długo z nim i Marią. — Nieco to krótkowzroczne — zauważył rozsądny do bólu Roger. — Skoro letnicy utrzymują dwór przez resztę roku… — Chciał dobrze! — Ania poczuła się w obowiązku bronić dziadka. — Poza tym… przeglądałam rachunki i zauważyłam, że chyba znalazł inne źródło dochodów. Kupił sporo akcji funduszu inwestycyjnego. Z tego, co się zorientowałam, szybko zyskują na wartości. Gdy konto będzie zupełnie puste, spróbuję go namówić, by sprzedał te akcje i odzyskał gotówkę. — Zrób to, zanim konto będzie puste — poradził Roger. — Z funduszami inwestycyjnymi jest tak — pstryknął palcami. — Jednego dnia przynoszą zyski, następnego nie ma po nich i waszych pieniądzach ani śladu. — I to mówi ten, kto wszystko, co odłożymy, inwestuje — zauważyła z lekką przyganą Danusia. Widziała zmieszanie Ani, domyślała się, jak niewielki wpływ ma teraz na dziadka, który dotąd, mimo że zapadła już noc, nie przywitał się nawet z gośćmi, wypełniającymi jego dom. Wiedziała, jak trudno dziewczynie, zupełnie osamotnionej, prowadzić tak wielki dwór bez wsparcia najbliższych, stąd brała się jej irytacja na własnego męża, który nie dość, że nie dodawał Ani otuchy, to wyraźnie odbierał jej resztki pewności. — Inwestuję w firmę rodzinną w Kanadzie — odparł mężczyzna. — Sorry, kochanie, ale tam pieniądze są bezpieczne i na pewno ich nie stracimy. Aniu, tobie radzę jak najszybciej odzyskać te z funduszu. Musisz mieć gotówkę w garści. To da ci poczucie bezpieczeństwa, bo — wybacz szczerość — twój dziadek nie jest w stanie rozsądnie postępować, skoro… — Nie znasz go! Nie wolno ci źle oceniać Edwarda tylko dlatego, że nie przyszedł się przywitać! Ma sporo zajęć. Musi… — urwała. Dziadek cały ten czas spędził w stajni, nawet nie udając, że zajmuje się końmi. Po prostu siedział na kostce słomy, tak jak przez całe dnie w fotelu na tarasie. — Trzy tygodnie temu stracił ukochaną żonę. Byłabym bez serca, gdybym nie pozwoliła mu na rozpacz i żałobę — dokończyła łamiącym się głosem. — Pogrąży się w jeszcze głębszej, gdy straci również ten dom — zauważył Roger, a Danusia aż trzepnęła go po ręce. — Od kiedy jesteś tak bezduszny?! Nie poznaję cię! — Jestem rozsądny i szczery do bólu, a nie bezduszny — sprostował. — A ja dziękuję za głos rozsądku — rozległo się za ich plecami. Jabłonowski od dłuższego czasu przysłuchiwał się ich rozmowie, nie ujawniając się ze swoją obecnością. Dopiero teraz, widząc, że Ania jest bliska łez, postanowił wyjść z kryjówki

i wreszcie porozmawiać z gośćmi. Roger, niezmieszany jego nagłym pojawieniem się i swoimi wcześniejszymi słowami, rzeczywiście oddającymi powagę sytuacji, w jakiej znaleźli się Ania z Edwardem i Jabłoniowe Wzgórze, spokojnie podał dłoń gospodarzowi. Danusia, widząc, że ten nie żywi urazy, również odetchnęła z ulgą. I tylko Ania… ona nie śmiała spojrzeć dziadkowi w twarz. Czuła się jak zdrajczyni, dzieląc się kłopotami, które powinny zostać w rodzinie, z obcymi ludźmi, bo sama nie może dać sobie rady … — Skoro tak źle stoimy z pieniędzmi, sprzedam te udziały — odezwał się Edward, siadając w swym ulubionym fotelu. Nie mógł wiedzieć, że nazajutrz wybuchnie afera z Silver Gold, a swoich oszczędności już nigdy nie zobaczy…

ROZDZIAŁ XVII Gdy panowie się pożegnali, Ania została jeszcze z Danusią na tarasie, bo dobrze im było w swoim towarzystwie. Przez chwilę milczały, rozkoszując się ciszą nocy, mąconą jedynie przez śpiew słowika i nawoływanie sowy. Pierwsza odezwała się Ania: — Nie wiesz, jak jestem ci wdzięczna za opiekę nad Piotrusiem. Gdy przypomnę sobie, jak do mnie pełznął, krzycząc „Ratuj mnie, ciociu, ratuj”… I moją bezradność… Wypychana przez ochroniarza nie mogłam zrobić nic, kompletnie nic, tylko patrzeć, jak zabierają wyrywające się dziecko z powrotem do pokoju i zamykają na klucz. Myślałam, że mi serce pęknie, a co musiał czuć ten maluch… Danusia ujęła jej dłoń i uścisnęła lekko. — Sama byłabym równie bezradna jak ty. Jedynie Daniel potrafił dokonać cudu i chłopczyk jest już bezpieczny. Wybaczyłaś mu? — Było jasne, że pyta o brata. — Jakże mogłam mu nie wybaczyć, gdy zobaczyłam dziś uśmiech na buzi Piotrusia? — odrzekła cicho Ania, chociaż w sercu nadal czuła żal. Gdyby Daniel chciał… gdyby tylko chciał… mógł zerwać z przeszłością, była pewna, że znalazłby jakiś sposób… może zwrócił bankom te ich pieniądze… sam przecież powiedział, że wie, co robić, tylko nie ma dla kogo. Bolały te słowa. Zwłaszcza że miał dwie kochające go siostry, dwie kobiety, obawiające się o jego życie. I ją, Anię, jako trzecią. — Ja Danielowi zawdzięczam równie dużo, jeśli nie więcej — odezwała się półgłosem Danusia. — Tylko dzięki niemu mam męża, dom i rodzinę, których uwielbiam. I siostrę, o której istnieniu przez trzydzieści lat nie miałam pojęcia. Gdyby nie Daniel, Wiśniowy Dworek właśnie byłby przerabiany na rezydencję miejscowego bogacza albo równany z ziemią pod nowoczesną willę, a ja… ja byłabym „uczycielką” gdzieś w mieście, z sercem pękającym z tęsknoty za utraconym domem. Nawet nie wiesz, jak Daniel potrafił się poświęcić dla mnie i dla Danki… Ją uratował przed więzieniem, albo nawet przed śmiercią… Oberwał kulę, która była przeznaczona dla niej… — Tu Ania wciągnęła powietrze, przypominając sobie bliznę na ramieniu mężczyzny. — Odnalazł spadkobiercę dworu, już wystawionego na sprzedaż… Jak się domyślasz, tym spadkobiercą jest Roger. A Daniela aresztowali tylko dlatego, że przyjechał na nasz ślub. On zawsze głupio dla mnie i dla Danki ryzykował. Teraz też… nie mogę sobie darować, że go wezwałam. Jakoś byśmy sobie z Danką i jej depresją poradzili… Ale nie, musiałam wysłać wiadomość mojemu bratu, a ten natychmiast przyjechał i wpadł w łapy mafii. Widziałaś, co z nim zrobili… Tak, ty też już wiesz, jak potrafi ryzykować dla tych, których kocha… Ania milczała, zasłuchana w tę opowieść. Danusia mówiła dalej. O tym, jak urodziły się trojaczki, jak je rozłączono, jak ona została przy ojcu, a Dankę sprzedano małżeństwu, które nie mogło mieć dzieci, Daniela zaś handlarka zostawiła dla siebie, a gdy zaczął sprawiać kłopoty, pozbyła się go jak niechcianego psa… Skończyłby bardzo źle, gdyby nie dobrzy ludzie, nauczyciele z powołania, którzy w ostatniej chwili wyciągnęli rękę do krnąbrnego, trudnego, lecz genialnego dzieciaka i pomogli mu wyrwać się z bagna. — Do którego on z własnej woli wrócił — wtrąciła cicho Ania. Danusia nic nie potrafiła na to odpowiedzieć. — Mimo wszystko to najlepszy brat i najlepszy człowiek na świecie — rzekła w końcu z przekonaniem. — Codziennie modlę się, by go nie złapano, i nie pozwolę złego słowa o nim powiedzieć.

To zabrzmiało jak ostrzeżenie. Jeżeli Ania chciała pozostać z Danusią w przyjaźni, musiała to zrozumieć i zaakceptować. Ania odnalazła w mroku jej rękę i uścisnęła mocno. — To jest nas już dwie. Bo widzisz… — to było najtrudniejsze wyznanie w całym jej życiu — …ja się chyba w nim zakochałam. Zapadła cisza. Danusia milczała. Milczała i Ania, porażona prawdziwością swoich słów i tym, że odważyła się je wypowiedzieć na głos, przy tej właśnie kobiecie, siostrze Daniela, która w końcu, ważąc każdą niemal głoskę, odezwała się: — Chciałabym powiedzieć, że to wspaniale. Chciałabym cieszyć się, że tak cudowna kobieta jak ty pokochała mojego brata i mieć nadzieję, że niedługo zostaniemy siostrami, ale… zbyt dobrze ci życzę, Aniu, i zamiast tego proszę, wręcz błagam: zapomnij o nim. Nie wiesz, jakie to straszne być śledzoną przez policję, nie wiesz, jakie to uczucie, gdy na twoich oczach z twojego ślubu wyprowadzają tego, kogo kochasz, w kajdankach, jak zbrodniarza, a potem nie możesz go nawet odwiedzić w areszcie i tylko czytasz w brukowcach, co się z nim dzieje. Nie wiesz, jak strasznie boli widok jego zmasakrowanej twarzy, bo znów głupio ryzykował dla ciebie czy twojej siostry i wrócił… a potem wpadł w łapy mafii albo policji. Dlatego proszę cię, kochana, zapomnij o nim. I jeszcze jedno, choć może ci się te słowa wydadzą okrutne: mam nadzieję, że Daniel nie zakochał się w tobie, bo staniesz się dla niego zagrożeniem. Gdyby coś mu się z twojego powodu stało… — Pokręciła głową. — Nie potrafiłabyś sobie tego darować. Jak ja. Znów zapadła cisza. Gwiazdy beznamiętnie przyglądały się łzom, ściekającym po policzkach Ani. — Spróbuję — wykrztusiła w końcu, wiedziała jednak, że nie zapomni o nim nigdy. Mimo tej rozmowy i kończących ją łez w tę noc usypiała nieco spokojniejsza. Wiedziała, że nie jest już sama. Że zyskała przyjaciółkę w osobie kochanej, ciepłej, serdecznej Danusi i przyjaciela, jakim był jej rozsądny, gotów pospieszyć z dobrą radą mąż. Piętro niżej spały dzieci, a wśród nich ten najbliższy sercu pani doktor, mały Piotruś, osierocony przez matkę, który miał szczęście trafić do tak wspaniałej i kochającej się rodziny. — Dziękuję, Daniel — wyszeptała z głębi serca, nim w końcu zmorzył ją sen… Mili goście wyjeżdżali nazajutrz. Chętnie przedłużyliby wizytę w Jabłoniowym Wzgórzu, ale wzywał ich własny dwór, pozostawione tam zwierzaki, trawnik i różane klomby, które podczas upałów należało podlewać, a także inne przyziemne sprawy, na które składa się zwykłe życie, choćby wiedzione w niezwykłym miejscu. Danusia z Anią zaraz po śniadaniu zabrały Piotrusia do zacisznego zakątka ogrodu, by powiedzieć mu o śmierci jego mamy. Chłopczyk siedział na kolanach Danusi, ściskając też rękę Ani i patrzył na nie oczami, w których znów był lęk. Chcą go oddać? Odwiozą go do tamtego strasznego miejsca? — Skarbie, twoja mamusia już nie wróci — powiedziała cicho Ania, patrząc w te niebieskie niczym niezapominajki oczy, teraz pociemniałe z przerażenia. — Wróci — odparło dziecko z przekonaniem. — Obiecała. Tylko nie wie, gdzie jestem. — Broda się chłopczykowi zatrzęsła, bo nagle uświadomił sobie, że powinien czekać na mamę w szpitalu. A jest zupełnie gdzie indziej. — Kochanie, twoja mama nie żyje. Umarła — odezwała się Danusia, przytulając dziecko mocniej. — Poszła do nieba, tam, wysoko, i z góry uśmiecha się do ciebie, ale już nie wróci. Nigdy. Chłopczyk zmartwiał. Danusia czuła, jak jego chude ciało sztywnieje z szoku

i niedowierzania. Spojrzał w górę, w niebo, a potem na nią. — Wróci, obiecała mi, że wróci — wyszeptał, ale tak słabym głosikiem, bez tej pewności, którą czuł jeszcze przed chwilą, że Ani łzy napłynęły do oczu, choć przyrzekła sobie, że nie będzie płakać. — Jest bardzo, bardzo daleko i może się do ciebie jedynie stamtąd uśmiechać, ale… — Danusia ucałowała jasne włoski chłopca. Powtarzanie mu, że mama nie wróci, wydało się jej zbyt okrutne. — Masz mnie i ciocię Anię. Masz wujka Rogera i Dosię, i Mateuszka, i Robika. Wszyscy bardzo cię kochamy… — A mama? — zapytał chłopczyk, wpatrując się w niebo, jakby chciał tam odnaleźć jej twarz. — Mama też kocha cię nad życie, ale zobacz, jak to daleko… — To może ja polecę do niej? Samolotem? — W głosie Piotrusia znów zabrzmiała nadzieja. — Gdy dorośniesz, na pewno polecisz samolotem. — Nie było to kłamstwo, a mimo wszystko Danusia czuła się bardzo źle. Czy jednak komukolwiek sprawiłoby przyjemność przekazywanie dziecku wiadomości o śmierci matki? — Na razie zostaniesz w Wiśniowym Dworku, z nami, i będziesz rósł, nabierał sił. — Żeby kiedyś polecieć samolotem do mamy? Danusia nie zdobyła się na kiwnięcie głową. Ania wbiła wzrok w swoje dłonie. Chłopczyk jednak uczepił się tej nowej nadziei. Strach, że będzie musiał wrócić do szpitala, znikł. Niebieskie oczy pojaśniały. Drżące ciałko uspokoiło się. Najtrudniejszą rozmowę Ania z Danusią miały za sobą. Wrócili do reszty Wrześniów, którzy po uprzątnięciu jadalni wysypali się przed dwór i teraz wśród krzyków i przekomarzań, jak to dzieci, pakowali się do vana. Roger ze stoickim spokojem przyglądał się gromadce dzieci, nie swoich, a jednak kochanych jak własne, czekając na Danusię z najmłodszym. Gdy w końcu nadeszli, wziął chłopczyka na ręce, posadził w foteliku i przypiął pasami. Przyszła pora, by się pożegnać. — Przekaż podziękowania za gościnę panu Edwardowi — rzekł Roger, bo gospodarz nie pokazał się od rana, znów zaszyty w stajni. — I odwiedź nas jak najszybciej — dodała Danusia. — Pamiętaj, że nie jesteś sama. Ania uśmiechnęła się, czując mimo wszystko lekkość w sercu. Takie słowa były jej bardzo potrzebne. — Przyjadę. Może w przyszłym tygodniu? Tylko dopilnuję, by dziadek wycofał te udziały i wtedy już, spokojna o jego przyszłość, do was przyjadę. — Obiecujesz? — Obiecuję. I jak to bywa w życiu, pragniemy dotrzymać danego słowa, a los ma je za nic. Ania nie dotrzyma tej obietnicy i paru innych też nie… Odnalazła Edwarda w najdalszym boksie, tam, gdzie sama niedawno płakała z bezradności i zagubienia. Siedział na kostce słomy, zgarbiony, postarzały i patrzył przed siebie, jakby nic się od wczoraj nie zmieniło. Jakby znów nie potrafił być dawnym sobą, chociaż na tyle, by pożegnać gości. — Dziadku… — zaczęła z wyrzutem Ania. — Doprawdy… — Splotła ręce na piersiach, a on posłał jej spojrzenie zbitego psiaka. Jak można się było nań gniewać? — Ja… chyba nie lubię obecności obcych… — próbował się usprawiedliwić. — Nigdy nie

lubiłem. Ania musiała się z nim zgodzić. Był odludkiem, od kiedy pamięta. Wakacyjnych gości traktował jak dopust boży, li tylko jako źródło gotówki, choć był uprzejmy i nie dawał im tego odczuć. Po śmierci Marii nie miał już widać sił nawet na to, by tę uprzejmość udawać… Jak utrzyma tak wielki dom bez żadnych dochodów? — Pojedziemy do miasta, zamienisz papiery inwestycyjne na gotówkę — zadecydowała stanowczo. O dziwo, podniósł się bez protestów, poszedł się przebrać i ogolić i pół godziny później jechali w stronę Tczewa, gdzie był najbliższy oddział Silver Gold i gdzie co kilka miesięcy Jabłonowski przywoził swoje oszczędności. Już wjeżdżając w ulicę, na której kłębił się tłum wzburzonych ludzi, Ania nabrała złych przeczuć… Przeczucia te stały się rzeczywistością, gdy próbując przecisnąć się ku drzwiom do banku, usłyszała słowa, które ścisnęły jej serce przerażeniem: — Zbankrutowali! Okradli nas i uciekli z naszymi pieniędzmi, bandyci! Jabłonowski, który szedł za nią krok w krok, też słyszał krzyki coraz bardziej zrozpaczonych i wściekłych ludzi. Rozumiał, że stracił oszczędności swoje i Marii, które odkładali na starość czy ciężkie czasy, ale… czym była strata pieniędzy wobec straty żony? Ania obejrzała się na niego z przerażeniem w oczach. — Słyszysz, co mówią?! Ten bank, w którym miałeś oszczędności, zbankrutował! Jest zamknięty! Jak to możliwe, by bank upadł?! Dziadku, słyszysz?! — Słyszę, Aniu, słyszę — odparł obojętnie. — Chodźmy stąd — pociągnął ją za ramię. Nie dowierzając temu wszystkiemu — i wiadomości, która po prostu zbiła ją z nóg (jak ona utrzyma ten dwór, do cholery?!, skąd weźmie pieniądze na paszę dla koni, na ogrzewanie, na jedzenie?!), i zupełnej obojętności, z jaką przyjął to dziadek — pozwoliła się wyprowadzić z tłumu, usiadła za kierownicą terenówki i oparła na niej głowę. Nie miała już nawet łez, by zapłakać. — Nie martw się, wnusiu, poradzisz sobie — usłyszała głos Edwarda i nagle… spojrzała nań uważnie. Czyżby… tracił zmysły? — Tak, dziadku, poradzę sobie — odparła, pilnując, by głos jej nie zadrżał, i ruszyła powoli. Ciężar w sercu, który wczoraj zelżał, dziś wydał się Ani Krasce ponad siły. A jednak powtórzyła z uporem: — Poradzę sobie.

ROZDZIAŁ XVIII Jacht pruł wody oceanu, prowadzony pewną ręką kapitana. Na pokładzie byli tylko on, Danka i Ariel, a cel stanowiła niewielka karaibska wysepka, gdzie Szakal miał swoją kryjówkę. Owszem, dom był piękny, jednocześnie nowoczesny i przytulny. Owszem, teraz gdy zamieszkała w nim również Danka, Daniel czuł się, jakby oprócz namiastki raju miał tutaj namiastkę rodziny. Ariela od dawna traktował bardziej jak młodszego brata niż podwładnego czy przyjaciela, teraz po domu szarogęsiła się nieznośna siostra, próbując wprowadzić do kawalerskiego życia własne porządki. A to już było trudniejsze do zniesienia. Jeszcze trudniejsze dla samotnego wilka, jakim stał się Daniel, było patrzenie na miłość tych dwojga, którą wyrażali każdym spojrzeniem, każdym gestem. Danka z Arielem starali się być dyskretni, nie obściskiwali się namiętnie w obecności Daniela, oboje nią skrępowani, ale on i tak czuł atmosferę wysyconą pożądaniem, niemal iskrzącą od uczucia łączącego dwoje młodych ludzi. Drażniło go to coraz bardziej. Za długo obywał się bez kobiety. Za długo bez seksu. Kiedy on był w kimś zakochany? Ostatnio chyba w tej pięknej jak marzenie Wenezuelce, którą spotkał w jednym z portów i noc w noc wracał do restauracji, gdzie była kelnerką, by patrzeć, jak się porusza, by czuć dotyk jej dłoni, gdy wręczał napiwek, i jej zapach, gdy ocierała się o jego ramię, podając mu kawę czy drinka. Na pierwszą randkę czekał ponad miesiąc, nie dlatego że dziewczyna była niechętna obłędnie przystojnemu blondynowi o szarych oczach, przeciwnie, prowokowała go przez całe cztery tygodnie, to on zwlekał, oddalając chwilę przyjemności jak najdłużej, by w końcu zaczerpnąć jej pełną garścią, zatracić się w niej bez reszty. Tak było z tamtą kobietą. Dała mu rozkosz, o jakiej nie mógł nawet marzyć. I nic więcej. Bogaty biznesmen był dla takiej dziewczyny jak ona przepustką do lepszego życia. Gotowa była zrobić wszystko, by tę przepustkę otrzymać. Dosłownie wszystko. Mimo że zniknął z jej życia bez słowa kilka miesięcy temu, był pewien, że przyjęłaby go z powrotem i dała mu to, czego chciał. Ale Daniel nie pragnął niewolnicy, która kocha go za jego pieniądze, jacht i willę. Pragnął… zacisnął dłonie na sterze jachtu tak mocno, aż pobielały mu knykcie… rudowłosej Ani z Jabłoniowego Wzgórza. — Chyba zidiociałeś — prychnął, zły na samego siebie. — Wybij sobie tę dziewczynę z głowy! Zgrzytnął zębami z frustracji. Potrzebował kobiety. Natychmiast. Tej jedynej kobiety, której na pewno nie będzie miał. — Już wystarczy, że przeciągnąłeś własną siostrę na ciemną stronę mocy. Choćby za to powinieneś smażyć się w piekle. Wprawdzie Danka nie wyglądała na nieszczęśliwą, teraz już nie, ale Daniel doskonale pamiętał, w jakim stanie dotarła na jacht po akcji z pełnomocnictwem: do tej pory uczciwa i prawdomówna z natury, musiała, ściskając w ręku podrobiony dowód osobisty, podać się za zamordowaną dziewczynę i przed notariuszem przekazać pełnomocnictwo do opieki nad nieswoim dzieckiem własnej siostrze… Te kilka kwadransów spędzonych w kancelarii notarialnej były dla Danki po prostu… czymś, co nieomal ją złamało. Trzymała się do końca, choć ręce jej się trochę trzęsły, gdy składała perfekcyjnie podrobiony podpis jako Dorota Rogucka. Po wyjściu z kancelarii oddała dokument zdenerwowanej, ale nie spanikowanej Danusi,

uściskała siostrę ze łzami w oczach, wiedząc, że nieprędko się zobaczą, a potem w miarę spokojnym, pewnym krokiem przeszła przez ulicę i wsiadła do niepozornego clio, gdzie czekał na nią Ariel. Dopiero w samochodzie rozsypała się kompletnie. Skulona na tylnym siedzeniu — tam kazał się jej położyć zaniepokojony chłopak — na zmianę szlochała, trzęsąc się na całym ciele, i wymiotowała do plastikowej reklamówki. Ariel rozumiał to, sam pamiętał swój pierwszy raz, zakończonym upiciem się do nieprzytomności, gdy pomagał przygodnie spotkanemu facetowi uciekać przed policją. Tym facetem był Szakal, o którym później usłyszy cały świat… Teraz bardzo chciałby przytulić Dankę i zapewnić, że już po wszystkim, że jest bezpieczna, ale zamiast tego musiał jak najszybciej dojechać do Kołobrzegu, nie łamiąc broń Boże przepisów drogowych, sprawdzić, czy jacht cumuje tam, gdzie go zostawili, dyskretnie upewnić się, że nie zastawiono na nich pułapki, i dopiero wtedy słaniającą się na nogach, zarzyganą i zapłakaną dziewczynę przemycić pod osłoną nocy na pokład. Na szczęście sprawiała wrażenie mocno wstawionej lali, wspartej na ramieniu zażenowanego tym chłoptasia, a do takiego widoku ochrona portu przywykła. Daniel za to nie. — Coś ty z nią zrobił?! — wykrzyknął z wściekłością na widok Danki, gdy Ariel wniósł ją do pierwszej z brzegu sypialni i położył na łóżku. — Spiłeś mi siostrę?! Odpieprzyło ci?! Doskoczył do chłopaka, by mu przylać, ale ten odepchnął go i wykrzyczał równie wkurzony, bo to on przez kilka godzin patrzył bezsilnie na cierpienie ukochanej dziewczyny: — Tak z niej schodzi stres! To był twój pomysł, by zrobić z siostry Dorotę Rogucką! Zamordowaną miesiąc temu na dodatek! Pomóż mi ją lepiej umyć, przebrać i w końcu rzeczywiście upić, a może nie zwariuje… Już w tamtej chwili Daniel wiedział, że Danka, wydawałoby się taka silna i niezłomna, jest w rzeczywistości najbardziej krucha z nich wszystkich. I nie nadaje się na dziewczynę gangstera, którym Ariel był przecież tak samo jak on, Daniel. Danka dostała dopiero przedsmak tego, jak wygląda życie poza prawem, o życiu ściganej ofiary nie miała pojęcia żadnego, a już odchorowała to załamaniem nerwowym, które trwało na szczęście krótko, ale… dawało do myślenia. Pod słońcem Karaibów zapomniała o tamtym dniu. I o wszystkich, przez które tęskniła do miłości swojego życia tak bardzo, że utraciwszy ją próbowała się zabić, również. Miała tę swoją miłość blisko, na wyciągnięcie ręki. Do upojenia — gdy tylko brat nie widział — i była szczęśliwa. Ów brat jednak wiedział swoje. Danka musi wrócić do Polski. Z Arielem. I był coraz bliższy podjęcia decyzji, która albo będzie dla niego przepustką do wolności, albo kulą w łeb. Tak po prostu. Ponownie zacisnął dłonie na sterze. Jacht zwolnił. Zbliżali się do domu. O ile Szakal jakiekolwiek miejsce na ziemi mógł nazwać swoim domem… Nagle komórka zawibrowała mu w kieszeni. Odebrał, rzucając okiem na wyświetlacz, i usłyszał: — Namierzyli cię. Spieprzaj. W pierwszym odruchu chciał zrobić ostry skręt i uciekać na pełne morze, ale był pewien, że i tam na niego czekają, płynął więc dalej, jak gdyby nigdy nic, ku wyspie, rozważając w ułamkach sekund wszystkie rozwiązania. Wreszcie podjął decyzję… Jacht zawrócił szerokim łukiem i zaczął przyspieszać. Nagle, dosłownie znikąd, pojawiły się dwa śmigłowce. Daniel nie miał wątpliwości, że

przylecieli po niego i są zdecydowani go pojmać albo zatopić razem z łodzią. Ariel i Danka patrzyli na groźne, uzbrojone w szybkostrzelne działka maszyny rosnącymi z przerażenia oczami. Łódź cięła fale coraz szybciej. Jeden z helikopterów przegonił ją jednak bez problemu i parę chwil leciał przed jachtem, jakby chciał wciągnąć go jeszcze dalej w morskie odmęty. Nagle rozległ się ostry głos wzmocniony przez megafon: — Kapitanie van der Welt, proszę zwolnić i wyjść na pokład wraz z załogą. Ręce na karku! — Dalej, „Daisy Blue”, pokaż sukinsynom, na co cię stać! — syknął Daniel w odpowiedzi. Tamten powtórzył żądanie i dodał: — Jeżeli się nie poddacie, otworzymy ogień. Nie było odpowiedzi. Łódź przyspieszała z każdą sekundą. Śmigłowiec zawisł może trzysta metrów od niej, drugi usunął mu się płynnie z linii strzału. Długa seria prosto w mostek kapitański wstrząsnęła jachtem, który skręcił gwałtownie w prawo, a w następnej chwili… z ogłuszającym hukiem eksplodował. Kula ognia rozbłysła niczym supernowa, tryskając płonącymi odłamkami w powietrze. Spadały jeszcze długo po eksplozji, dopalając się na powierzchni oceanu… Danusia wczesnym rankiem wyszła na ganek Wiśniowego Dworku. Dzieci jeszcze spały, Roger też, ona zaś, ranny ptaszek, lubiła usiąść na schodkach i popijając kawę, patrzeć na piękno otaczającego ją świata, słuchać śpiewu ptaków i dziękować Bogu za każdą chwilę szczęścia i spokoju. Ona dobrze wiedziała, jak kruche bywa i to szczęście, i ten spokój… Ciszę zmącił nagle dźwięk podjeżdżającego pod zamkniętą bramę samochodu. Kobieta osłoniła oczy od słońca, a potem… wstała powoli, poznając wysiadającego z szarego volkswagena mężczyznę. Westchnęła z głębi duszy i przyspieszyła kroku, by inspektor Nowicki — ten sam, który aresztował Daniela w dniu jej, Danusi, ślubu — nie musiał za długo czekać przy zamkniętej bramie. Wiedziała, że wizyta policji nie zwiastuje niczego dobrego, i już przygotowywała się wewnętrznie na szereg pytań, mając nadzieję, że będą one dotyczyły jej brata, a nie Piotrusia, lecz… nie była przygotowana na to, co zaraz usłyszy. — Dzień dobry, pani Danuto — zaczął inspektor, gdy tylko wpuściła go przez furtkę. Odpowiedziała na powitanie i próbowała się uśmiechnąć, ale twarz policjanta była tak poważna, że… — Co się stało? — wyszeptała blednąc. — Miała pani ostatnio wiadomości od brata? Zaprzeczyła. Kilka tygodni temu dał znać, że są bezpieczni, ale tego przecież policji nie powie, bo musiałaby zdradzić, że Daniel był tutaj, w Polsce, i zostawił jej na wychowanie porzuconego chłopczyka. Stąd bliska droga do odebrania im Piotrusia… — Nie dzwonił wczoraj albo dziś? — Nie. — Mogę sprawdzić pani telefon? — Proszę bardzo, choć powinien pan mieć chyba nakaz prokuratorski. Podała mu komórkę, którą wyjęła z kieszeni spodni. Bez ciekawości zajrzał do historii połączeń, potem rzucił okiem na skrzynkę odbiorczą i oddał jej telefon. Uniosła brwi. To już? Tak szybko? A przesłuchanie? A krzyżowy ogień pytań? — Pani brat, Daniel van der Welt, nie żyje — powiedział nagle, a Danusi serce stanęło w pół uderzenia. — Przykro mi — dodał. Kobieta stała, blada jak śmierć, i wpatrywała się w inspektora wielkimi szarymi oczami.

— Przecież… przecież pytał pan przed chwilą, czy Daniel do mnie dzwonił — wyszeptała. — Dlaczego… skoro… Nie wierzę panu! To podła prowokacja! — Wybuchnęła nagle gniewem. — Jak pan śmie, proszę się wynosić! — Pani Danuto, wczoraj CIA próbowało go aresztować. Doszło do strzelaniny. Jacht, którym płynął pani brat, eksplodował. Zostały z niego szczątki. Przykro mi… Danusia słuchała jego słów, blednąc jeszcze bardziej, o ile to możliwe, a potem, nim zdążył ją podtrzymać, nogi się pod nią ugięły i zwinęła się wpół, krzycząc bezgłośnie. Inspektor stał nad nią, nie wiedząc, co robić. Czasem powiadamiał rodziny o śmierci najbliższych i wtedy nie wahał się z gestem czy słowem pocieszenia. W tym jednak przypadku zabito przestępcę, którego on sam bezwzględnie ścigał. Czy siostra Daniela życzyła sobie pocieszeń policjanta, który na niego polował? Mimo wszystko pochylił się nad zwiniętą z bólu kobietą i próbował ująć ją pod ramię, postawić na nogi, ale odtrąciła go. Przez łzy zdołała jedynie powtórzyć: — Niech pan stąd idzie. Odwrócił się więc i ruszył w kierunku samochodu, zostawiając zwiniętą pośrodku drogi postać. Danusię odnalazł Roger. Zaniepokojony ciszą panującą w domu, wyszedł na ganek, zobaczył leżącą na ścieżce żonę i rzucił się ku niej biegiem. — Na miłość boską, co się stało?! — krzyknął, przypadając do niej i przytulając ją do siebie. Szloch raz po raz wstrząsał jej ciałem. — Daniel, tak? Aresztowali go? Danusia, mów! — Potrząsnął kobietą i zmusił, by podniosła na niego zapłakane oczy. — Nie żyje — wykrztusiła. — Próbowali go złapać, jacht eksplodował… Jestem pewna, że Danka z Arielem też tam byli, bo przecież od nich bym się dowiedziała, a nie od policji… Nie żyją… wszyscy troje… Przytulił ją z całych sił, czując, że i jemu łzy napływają do oczu. Znał i mimo wszystko lubił Daniela, a na pewno szanował go za błyskotliwy umysł i troskę o siostry. Serdecznie lubił Dankę, postrzelone alter ego swojej żony. Ich nagła strata… była ciosem. Strasznym ciosem… Ukrył twarz we włosach Danusi i pozwolił popłynąć łzom. Za chwilę z domu wysypią się dzieci, którym muszą pokazać spokojne twarze i jasne oczy. Przez krótki czas oboje mogą sobie pozwolić na bezbrzeżną rozpacz… Roger zabrał dzieci na poranny piknik, bo Danusia była spłakanym i roztrzęsionym cieniem samej siebie. Szczególnie gdy przeszukała internet i znalazła krótką notatkę z całego zajścia, „okraszoną” zdjęciami płonących szczątków jachtu. Szakal nie pozwolił wziąć się żywcem — taki był tytuł. Prawie nic nie widziała przez łzy, ale też nie podano zbyt wielu szczegółów. Daniel został zabity. Danka też. Jak ona, Danusia, będzie teraz żyć? Czuła, jakby umarła większa część jej duszy… Musi zadzwonić do rodziców Danki i powiedzieć im… powiedzieć… Nie. Jeszcze nie dziś. Może ona chociaż przeżyła. Może jest gdzieś ukryta, dowie się o śmierci Daniela i da jej, Danusi, znać, że przeżyła. Że nic jej nie jest. Że bezpieczna wraca do Polski… Ale z kimś, komu Daniel był choć trochę bliski, Danusia musi porozmawiać.

ROZDZIAŁ XIX Ania powoli traciła siły i cierpliwość. Edward, od kiedy wrócili z Tczewa, przestał się w ogóle odzywać. Całymi dniami siedział na tarasie albo w oknie wychodzącym na ogród i patrzył przed siebie. Ania zmuszała dziadka, by coś zjadł, by ogarnął się po wstaniu z łóżka i przed położeniem się spać, coraz bardziej pewna, że jest mu potrzebna pomoc psychiatry. Edward miał głęboką depresję. Ania mogła przepisać mu leki, ale nie czuła się na siłach stawiać diagnozy. Nie była specjalistką. Dopiero gdy piątego dnia po upadku Silver Gold i utracie wszystkich oszczędności Jabłonowski w ogóle nie wstał z łóżka, a gdy do niego przyszła, odburknął, że źle się czuje i żeby dała mu spokój, zaniepokoiła się poważnie i wezwała lekarza do Jabłoniowego Wzgórza. Ten wiele nie pomógł, oprócz wystawienia recepty na psychotropy i rzucenia wyświechtanej formułki „czas leczy rany”. Przykazał Ani, by dopilnowała zażywania leków przez pacjenta, zainkasował dwieście złotych za prywatną wizytę i zostawił dziewczynę samej sobie. I oto Ania, jak piętnaście lat temu zajmowała się chorą matką, tak teraz musiała zająć się chorym dziadkiem. Dziewczyna, patrząc na starego mężczyznę, który jak niegdyś Małgosia leżał nieruchomo w ciemnym pokoju i patrzył w sufit, poczuła się jak w filmie puszczonym od początku. W matni, z której nie ma ucieczki. Sama miała serce wypełnione przemożną rozpaczą. Czuła się opuszczona i samotna — zupełnie jak wtedy. I jak wtedy, piętnaście lat temu, po prostu stanęła do walki. Czy Edward chciał, czy nie, zmuszała go do połknięcia leków, do zjedzenia choć jednego talerza rosołu, do wyjścia na zewnątrz, na słońce. Prowadziła dziadka, niczym krnąbrne, naburmuszone dziecko do koni biegających po wybiegu, wierząc, że hipoterapia czyni cuda, i wydawało się, że tak jest. Tydzień po wizycie doktora, gdy leki zaczęły działać, Jabłonowski po raz pierwszy bez nalegań wstał i zszedł na śniadanie. Ania nieśmiało, z cichutką nadzieją, że będzie dobrze, uśmiechnęła się do niego, smarując świeży chleb masłem i konfiturą z porzeczek, którą przyrządziła jeszcze Maria, i już miała zaproponować dziadkowi spacer nad rzekę, gdy zadzwonił telefon. Danusia. Dziewczyna porwała komórkę i wybiegła na ganek, by móc rozmawiać swobodnie. Może Daniel skontaktował się z siostrą? A może znów całą gromadką chcą odwiedzić Jabłoniowe Wzgórze? Już jej imię, wyszeptane głosem nabrzmiałym łzami, sprawiło, że dziewczyna usiadła na schodkach… — Aniu… — powtórzyła Danusia, trzymając telefon w drżącej dłoni. — Daniel nie żyje… Dziewczyna wydała stłumiony krzyk, po czym zacisnęła usta dłonią, by nie krzyczeć na głos. — Dopadli go Amerykanie, ostrzelali jacht… nic nie zostało. Aniu… boję się, że Danka była z nim na tym jachcie… Aniu… — rozpłakała się. Ania z jednej strony pragnęła przytulić przyjaciółkę z całych sił, spróbować ją jakoś pocieszyć po stracie siostry i brata, z drugiej… sama potrzebowała, by ktoś zamknął ją w ramionach i trzymał dotąd, aż wykrzyczy cały ból, jaki sama w tej chwili czuje. Daniel van der Welt nie żyje. Zabili go. Jego i Dankę. Dwoje ludzi, którzy bez wahania ryzykowali życie czy wolność, by uratować obcego chłopczyka… Dwoje dobrych ludzi… Płakała razem z Danusią, nie mogąc wykrztusić ani słowa pocieszenia. Wreszcie, słysząc

ponaglający głos Edwarda, musiała przełknąć łzy i otrzeć policzki. — Przyjadę do ciebie. Jutro. Dzisiaj… muszę się pozbierać… Danusia kiwnęła głową. Nie miała innych przyjaciół, z którymi mogła rozmawiać o Danielu, jedynie Rogera. Ania nie miała nikogo… Siedziała na stopniach ganku, trzymając milczący telefon w opuszczonej ręce. Czuła się tak, jakby już nigdy nie miała wstać z tych schodów. Tego było za dużo. Za dużo nieszczęść w tak krótkim czasie. Śmierć Marii, utrata stażu w szpitalu, choroba dziadka, strata pieniędzy na utrzymanie dworu, a teraz… jakby tego było mało… Uniosła komórkę, odszukała zdjęcie Daniela, które nadal miała w telefonie. Spojrzała w jego dumną twarz, w szare oczy i zgięła się w pół, szlochając bezgłośnie. Ukryła się ze swym bólem w stajni. W ciszy i półmroku, wśród zapachu słomy i parskania koni siedziała w jednym z boksów, oparta plecami o chropowatą, drewnianą ścianę i… po prostu trwała. Podniesie się. O tak. Jest przecież silna. Niezłomna. Zniosła walkę z chorobą mamy, zniosła jej śmierć, więc i teraz się nie podda, ale… było jej tak ciężko. Tak trudno. Usłyszała szuranie. To Edward, niegdyś równie silny, zdecydowany mężczyzna, teraz złamany jak i ona, niepewnie wszedł do stajni, powłócząc nogami. Ania otarła mokre policzki i wstała. — Tu jestem, dziadku — rzekła cicho, nie patrząc mu w oczy. — Płakałaś? — podszedł bliżej i zajrzał jej w twarz. — Mamy kłopoty — odparła wymijająco. — Nie wiem, z czego utrzymać dwór. Nie ma w tym roku letników. Nie ma żadnych dochodów. Myślałam… myślałam, żeby sprzedać jedną z klaczy. Co ty na to, dziadku? Uniosła na niego wzrok i… zatkało ją. Edward poczerwieniał na twarzy, oczy niemal wyszły mu z orbit, w następnej sekundzie wpadł w furię, zupełnie nieadekwatną do słów dziewczyny. Wymachując rękoma, zaczął wrzeszczeć, że już raz sprzedawał przez nią konie, że on sobie da radę, jeżeli nie będzie miał na karku takiego darmozjada jak Ania, że jest niewdzięczna, bo przez tyle lat troszczył się o nią, łożył na jej studia, utrzymywał, ubierał, karmił… Ania każde jego słowo odbierała jak uderzenie. Cofała się z wyciągniętymi przed siebie rękami, a on podążał za nią krok w krok i nie przestawał krzyczeć. Pomstował na jej babkę, klął jej matkę i nagle… gdy dziewczyna oparła się niemal plecami o ścianę i nie miała już dokąd uciekać, znieruchomiał z wyrazem przerażenia i bólu na twarzy, a potem nogi się pod nim ugięły i nim zdążyła go pochwycić, upadł. — Dziadku!!! — w sekundę była przy nim. Jeszcze przed chwilą zszokowana jego wybuchem, teraz pewna, że nie żyje. Żył. Trzęsącymi się dłońmi wybrała 112 i wezwała pomoc. — Proszę — krzyczała do telefonu — jestem lekarzem, mój dziadek ma udar, pomóżcie mi! — Skąd pani dzwoni? — usłyszała spokojny głos dyspozytora. — Koniecdroga, Jabłoniowe Wzgórze. — Wysyłam karetkę i uprzedzę Szpital Wojskowy w Bydgoszczy, że będą mieli pacjenta. Proszę udzielić pierwszej pomocy i czekać na pogotowie. — Dziękuję, będę czekała, tylko pospieszcie się, błagam! Ułożyła Edwarda na boku, a potem długie minuty klęczała przy nim, wiedząc, że w żaden inny sposób nie potrafi mu pomóc, jak tylko głaszcząc go po ręce.

— Wytrzymaj, dziadku. Nie zostawiaj mnie — błagała przez łzy i także wtedy, gdy ratownicy kładli mężczyznę na nosze, nie wypuściła jego ręki ze swojej. Dopiero gdy drzwi karetki zamknęły się i auto ruszyło na sygnale, a Ania została sama, znów sama, na podjeździe, dopiero w tej chwili, gdy straciła ostatnią bliską osobę, dogłębnie poczuła, co znaczy samotność. Do szpitala dojechała kwadrans później niż pogotowie. Prowadząc czarną mazdę, skupiła się na umykającej do tyłu drodze. Nie chciała wspominać jej poprzedniego właściciela, nie dziś, teraz trzeba dojechać jak najszybciej do Bydgoszczy. Edwarda przygotowywano już do operacji. Parę minut wcześniej miał tomografię, której obraz nie pozostawiał wątpliwości: udar śródmózgowy. Chirurg, który przebierał się w fartuch, pozwolił Ani, bądź co bądź koleżance po fachu, być przy pacjencie do ostatniej chwili, potem jednak rzekł stanowczo: — Pani doktor, proszę czekać na korytarzu i modlić się o udany zabieg. Tylko tyle może pani w tej chwili dla dziadka uczynić. Kiwnęła głową. Długie godziny spędziła na szpitalnym korytarzu, wędrując jak wiele lat wcześniej, gdy jej mama została po raz pierwszy przyjęta na oddział, w tę i z powrotem… Takie godziny trwogi i oczekiwania — albo na najgorsze, albo na cud — jednocześnie ciągną się w nieskończoność, tak że jesteś pewna, iż nie doczekasz ich końca, pozostając przy zdrowych zmysłach, a gdy wreszcie lekarz staje przed tobą, by przekazać ci wiadomość, nie pamiętasz z nich ani minuty… Chirurg wyszedł Ani naprzeciw. Ruszyła ku niemu biegiem, ale już po jego minie poznała, że nie ma dobrych wiadomości. — Żyje? — Tylko to chciała wiedzieć. — Panie doktorze, żyje? — Tak — padła krótka odpowiedź, po której nogi się pod Anią ugięły. Lekarz podtrzymał ją za ramię i doprowadził do najbliższego krzesła. Rodzina innego pacjenta, tak jak Ania do tej pory krążąca po korytarzu, spojrzała na bladą, drżącą dziewczynę jednocześnie ze współczuciem i zazdrością. Jak bardzo chcieliby usłyszeć to krótkie „tak”… — Pan Jabłonowski zniósł zabieg dobrze, odzyskał już przytomność, ale przed wami trudne chwile: ma prawostronny paraliż. — Ania kiwnęła głową. Wiedziała przecież, jakie spustoszenie czyni krwotok śródmózgowy. — Żywię jednak nadzieję, i tej nadziei proszę się trzymać, że szybko rozpoczęta rehabilitacja da efekty. Jednak… nie mogę obiecać, że poprawa nastąpi w ciągu najbliższych tygodni czy miesięcy… Ania przytakiwała każdemu słowu doktora. Wiedziała to wszystko! Miała niemal fotograficzną pamięć i ta pamięć podsuwała jej bardzo usłużnie wszystkie informacje na temat powikłań poudarowych. Doktor pożegnał się i odszedł, zgadzając się jeszcze, by Ania odwiedziła dziadka na minutę czy dwie. Poszła więc ze ściśniętym sercem na oddział pooperacyjny i chwilę później znów trzymała Edwarda za rękę, gładząc go po ramieniu. W szpitalnym łóżku jakby zapadł się w sobie, zmalał, wydawał się taki bezradny, jak lata temu jego córka, Małgosia. Ania nic nie mogła poradzić na to, że ciągle wracały wspomnienia, wciąż i wciąż widziała siebie jako dziesięcioletnią, wynędzniałą, zrozpaczoną dziewczynkę, która walczy ze wszystkich, wątłych przecież sił o życie mamy. Ale tym razem to był dziadek. Silny Edward Jabłonowski, właściciel dworu na Jabłoniowym Wzgórzu, i Ania zamierzała mu o tym przypominać… Patrzyła na jego groteskowo wykrzywioną twarz, w połowie próbującą się uśmiechnąć, podczas gdy druga połowa była zupełnie nieruchoma, i szeptała słowa pełne miłości i otuchy, takie, jakie powinien słyszeć każdy chory, na którym komuś zależy:

— Wyzdrowiejesz, dziadku, już moja w tym głowa, byś doszedł do siebie. Wszystko będzie dobrze, prawda? Nie poddasz się? Będziesz walczył? Dla mnie? Z lewego oka mężczyzny popłynęła łza, Ania starła ją wierzchem dłoni gestem tak czułym, że gardło Edwarda zacisnęło się boleśnie. Pamiętał ostatnie minuty, nim straszliwy ból rozsadzający czaszkę odebrał mu świadomość. Pamiętał, jak wpadł w nagłą furię — ale dlaczego? o co? — i wydzierał się na ukochaną wnuczkę, klnąc i pomstując na czym świat stoi. Pamiętał, jak cofała się przed nim przerażona — Ania!, przed nim!, bo chciał ją uderzyć!, uderzyć Anię! — i… serce mu pękało z rozpaczy i poczucia winy. A ona, ta kochana dziewczynka, zamiast skląć go i pozostawić własnemu losowi, jak on pozostawił kiedyś ją i jej matkę, gładziła go po ręce i ścierała łzy z policzka. Próbował coś powiedzieć, ale z jego ust wydobył się tylko niezrozumiały bełkot. Podniósł więc dłoń Ani i przycisnął do ust, prosząc ją tym gestem o wybaczenie. Dziewczyna przytuliła jego rękę do policzka. Nie potrzeba było żadnych słów… Wracała do Jabłoniowego Wzgórza półprzytomna ze zmęczenia. Gdyby mogła, zostałaby w szpitalu na noc, ale przecież ktoś musiał zająć się domem i końmi. A tym kimś była jedynie ona. Na opłacenie robotników nie mogła sobie pozwolić i… nie chciała. Żadnych obcych w domu nie potrafiłaby w tej chwili znieść. Dwór czekał na nią cichy i ciemny w tę sierpniową noc. Nad jego spadzistym dachem gromadziły się chmury, powoli zasnuwając rozgwieżdżone do tej pory niebo. Zapowiadały niedaleką jesień… Ania upewniła się, że konie zamknięte są w boksach i mają pod dostatkiem siana i wody, powlokła się z powrotem do domu, usiadła w kuchni nad kubkiem herbaty i siedziała długie chwile, nieruchomo wpatrzona przed siebie. Zupełnie jak dziadek jeszcze dziś rano… Jeszcze dziś rano myślała, że najgorsze ma za sobą — zaczął powoli wychodzić z depresji — miała nadzieję, że niedługo ten mężczyzna, który przez piętnaście lat wykazywał się żelazną wolą, pozbiera się po śmierci żony i wymyśli sposób na wyjście z tarapatów finansowych do czasu, gdy Ania zacznie zarabiać pieniądze na stażu u doktora Andermana. Zaśmiała się do siebie smutno. Jakaż była naiwna, sądząc, że los jej odpuści… Najpierw straszny cios — wiadomość o śmierci Daniela, a potem cios powtórny… I o stażu w Ameryce mogła zapomnieć. Nie zostawi przecież dziadka samemu sobie. Nie pozwoli, by zamknięto go w domu opieki, a Jabłoniowe Wzgórze zaczęło popadać w ruinę. Oparła głowę na splecionych ramionach i… tak już została, zasypiając przy stole w pustej kuchni, po której jeszcze dwa miesiące temu krzątała się urocza, kochana Maria Jabłonowska. Wraz z jej śmiercią odszedł dobry duch tego miejsca. Umilkł śmiech. Czy kiedykolwiek jeszcze będzie rozbrzmiewał w ścianach starego dworu? Ania dzieliła teraz czas między dom i szpital. Budziła się wcześnie rano, ruszała jeszcze półprzytomna oporządzić konie, po czym jechała do Bydgoszczy, żeby aż do wieczora towarzyszyć dziadkowi. Wiedziała, że on musi czuć jej miłość, musi być pewien, że jest jej potrzebny, że Ania go nie opuści. Że parędziesiąt kilometrów stąd czeka na niego własne łóżko, we własnym domu. Że nic się nie zmieniło, że ma dokąd wrócić i o co walczyć. Walczył. Przynajmniej próbował. Ale kalectwo — brak czucia w prawej stronie ciała — doprowadzało go na przemian do wściekłości i rozpaczy. Przy wnuczce ukazywał pogodną twarz, pogodną

połowę twarzy, bo druga nadal była sparaliżowana, ale gdy Ania żegnała go pocałunkiem w policzek i wychodziła… Nieraz jego poduszka była mokra od łez. Nieraz bolała go pięść od uderzania w materac. Bezsilność i wściekłość na samego siebie, na swoje niedołęstwo, dobijały Jabłonowskiego. Jednak Ania nie mogła o tym wiedzieć. Miała wystarczająco dużo kłopotów. Do Danusi dzwoniła codziennie. — Są jakieś wiadomości? — Codziennie zadawała to samo pytanie, wiedząc, że kobieta usiłuje sprowadzić ciało brata do Polski, by go pochować. Zbywano ją jednak niejasnymi odpowiedziami. Ciało zaginęło. Jak? Gdzie? Tego nikt nie potrafił powiedzieć. Czy znaleziono jeszcze kogoś, kto mógł razem z Danielem płynąć jachtem? Nie. Ale łódź rozpadła się na kawałki, nikt, kto znajdował się na pokładzie, nie mógł przeżyć takiej eksplozji. To powtarzała potem Ani, płacząc do telefonu, jeśli w pobliżu nie było dzieci. Tylko przy małym Piotrusiu nie ukrywała łez, wiedząc, że dziecko ją rozumie mimo swoich czterech lat i samo opłakuje mamę, która też nigdy nie wróci. — Przyjadę do was, muszę zobaczyć Piotrusia, muszę cię uściskać i wypłakać się porządnie — obiecywała Ania, wiedząc, że na razie nie może dotrzymać obietnicy, a Danusia nie naciskała, nie wymuszała tego przyjazdu, znając stan Edwarda i rozpaczliwe wysiłki dziewczyny, by utrzymać dwór, za wszelką cenę. Utrzymanie w porządku gościnnych pokoi, salonu, jadalni i kuchni było wystarczająco trudne, koszenie wciąż zarastającego trawnika, zamiatanie brukowanego podjazdu, dbanie o zwierzęta, wreszcie gotowanie dla siebie i dziadka… to wszystko zaczęło powoli odbierać dziewczynie siły. Już i tak szczupła, teraz wychudła i zmarniała, w zapadłej, poszarzałej twarzy jedynie oczy płonęły zabójczą wręcz determinacją. W przeddzień powrotu dziadka do domu podjęła decyzję: sprzedaje Dżihada. To zapewni im utrzymanie przez miesiąc, może trochę dłużej, jeśli będzie oszczędzać. Po miesiącu zastanowi się co dalej. Gdy nazajutrz przywieziono Edwarda karetką, koń miał już nowy dom, a Ania, z plikiem banknotów ukrytych w szufladzie biurka, po raz pierwszy od wielu tygodni mogła zasnąć spokojnie… Doktor Anderman przypomniał o sobie w ostatnich dniach sierpnia. — We’ll waiting for you, dear Anne1 — rzekł swym ciepłym, głębokim głosem, a Ania… o mało się pod ziemię nie zapadła ze wstydu i zmieszania. Zapomniała zadzwonić do znamienitego chirurga, powiedzieć o swojej sytuacji i zrezygnować ze stażu! Teraz więc mówiła rwącym się głosem: — Przepraszam, panie doktorze, mój dziadek miał krwotok śródmózgowy, po śmierci żony pozostałam mu tylko ja, nie mogę go opuścić. Charles Anderman rozumiał, oczywiście, ale Ania też musi zrozumieć, że nie może w nieskończoność trzymać miejsca, na które jest wielu chętnych. Miesiąc może na nią poczekać, lecz ani dnia dłużej. — Czy do końca września ureguluje pani swoje sprawy osobiste, dear Anne? Powinna odpowiedzieć prawdę: „Nie wiem”. Ale wtedy rozmowa byłaby zakończona. Doktor Anderman, najsławniejszy neurochirurg na świecie, nie zrozumiałby jej „nie wiem” i nie przyjął do wiadomości. Jeśli chodzi o szansę, jaką dawał bardzo nielicznym, szansę kariery u swego boku, nie było miejsca na żadne wahania. Powiedziała więc potulnie: — Oczywiście, panie doktorze. Dziękuję, że jeszcze mnie pan nie przekreślił. — Jeszcze nie — odrzekł, pożegnał się, równie miło jak przywitał, i rozłączył.

Jabłonowski, przysłuchujący się całej rozmowie, patrzył, jak Ania odkłada powoli telefon, jak jej ramiona przygarbiają się, a blask w oczach gaśnie. I serce mu pękało, że przez niego i dla niego ukochana wnuczka poświęca swoje największe marzenie. — Aniu, zo-aw ie — wybełkotał, co miało znaczyć „zostaw mnie”. — O-aj ie o omu ojeki a ama edź. „Oddaj mnie do domu opieki, a sama jedź”. Przez wszystkie te dni nauczyła się rozumieć jego bełkotliwą mowę. — Oszę, ób o la mnie. „Proszę, zrób to dla mnie”… Ania spojrzała na dziadka, lekko mrużąc zielone oczy. Przysiadła na brzegu łóżka, którego ścielenie było cotygodniową katorgą, bo musiała unieść ciężkiego mężczyznę, zmienić pod nim pościel, przenieść go z powrotem i nikt, nikt jej w tym nie pomagał, tak jak nie pomagał myć Edwarda, przynosić mu basen, karmić, golić i czesać, co on znosił z pokorą, wdzięcznością i… gniewem. Siedziała tak chwilę, milcząc, a potem zaczęła powoli: — Wiesz, dziadku, kiedyś, gdy coś się zepsuło, ludzie próbowali to naprawić. Zepsuła się pralka, nieśli ją do mechanika. Przetarły się skarpetki, więc się je cerowało. Zaczynało źle się dziać w małżeństwie, to cała rodzina próbowała pomóc, naprawić związek, a mąż i żona, zamiast od razu biec do sądu z pozwem rozwodowym, próbowali ratować związek. Dziś wszystko jest jednorazowe. Pralki, telewizory, komputery… zepsują się, to na złom i do sklepu po nowe. Starzy rodzice, zepsuci, nie przydadzą się na nic? To do domu opieki, na śmietnik. Niedługo zacznie się wyrzucać zepsute dzieci, bo chore, bo niegrzeczne, bo nieładne… Jak ja po tym, co dla mnie zrobiłeś, mogłabym cię teraz wyrzucić? No jak? O moją mamę, której nawet nie znałeś, a która dogorywała już w hospicjum, walczyłeś do końca, a ja cię oddam do domu opieki, żeby robić karierę w Stanach? No dziadku, jakbym mogła spojrzeć sobie co rano w lustro, powiedz sam? — Znów otarła mu łzy, które ciekły po lewym policzku, takim samym czułym, dobrym gestem jak w szpitalu. — Zostanę, dziadku, bo tak trzeba. Ty zrobiłeś dla mnie wszystko i ja wszystko zrobię dla ciebie. Bo po prostu tak trzeba. (ang.) Czekamy na ciebie, droga Aniu. [wróć]

ROZDZIAŁ XX Podjęcie decyzji przyniosło Ani Krasce ulgę. Nazajutrz obudziła się wczesnym rankiem, sprawdziła, czy Edward jeszcze śpi, czy może już jej potrzebuje, ale oczy miał zamknięte, wyszła więc na palcach z sypialni, umyła się, związała włosy w koński ogon, przebrała we flanelową koszulę w kratkę i ogrodniczki i poszła do stajni, gdzie czekała na nią przyczepa słomy do zrzucenia. Na jej widok jęknęła w głębi ducha. Wczoraj nie znalazła już sił, by ją rozładować, a dziś sąsiad, który był tak dobry i nie tylko przywiózł słomę, lecz także nie wziął za to grosza, chciał odebrać przyczepę. Musiała się z jej rozładowaniem uporać do południa. Zajrzała do trzech klaczy, pogładziła je po pyskach, szukających w jej dłoniach marchewki czy jabłka, zagadała cicho. Odpowiedziały parsknięciami. Ich mądre oczy zaglądały w smutną, przygaszoną twarz dziewczyny, która wiedziała, że niedługo z którąś z nich będzie musiała się pożegnać. Przed zimą musi sprzedać następnego konia, by kupić węgiel do ogrzania domu… Westchnęła powtórnie i chwyciła sznury wiążące pierwszą kostkę słomy. Szarpnęła z całych sił, by ściągnąć ciężar na ziemię. Kostka ważyła połowę tego, co Ania, a była pierwszą z kilkudziesięciu, które dziewczyna musi przenieść do pustego boksu i ułożyć porządnie w stos. Po godzinie słaniała się na nogach, niemal płacząc ze zmęczenia, a słomy na przyczepie nie ubywało. Zepchnęła na ziemię kolejną kostkę. Zeskoczyła, pociągnęła za sznurek. Pękł. Kostka rozpadła się. Tego było za wiele. Ania przytknęła wierzch brudnej dłoni do oczu, by siłą powstrzymać łzy. Nie możesz płakać jak małe głupie dziecko, to bez sensu. Po prostu odpocznij i pracuj dalej — nakazała sobie w myślach, ale łzy i tak zaczęły płynąć po zakurzonych policzkach. — Nie mam już siły — szepnęła, pochylając się, by zebrać rozsypaną słomę, i w tym momencie… Silne ramiona poderwały Anię w górę i zamknęły w uścisku. Znieruchomiała w szoku, ale już w następnej sekundzie zacisnęła palce na niebieskiej koszuli tak mocno, że aż zabolało, i wypowiedziała jedno słowo, które zabrzmiało jak szloch: — Daniel… Przez długie minuty to śmiała się, to płakała na przemian. To ściskała go z całych sił, to okładała pięściami, wymyślając mu od podłych bydlaków. To przytulała go, to odpychała, by wciąż i wciąż widzieć go żywym i zdrowym, tu, blisko, na wyciągnięcie ręki, a Daniel był pewien, że takie samo powitanie spotka go ze strony Danusi. — Opłakujemy cię od miesiąca! Ciebie i Dankę! Jak mogłeś nie dać choć znaku życia, ty draniu?! Podły, nieczuły bydlaku?! Znów uderzyła mizerną piąstką w muskularną pierś mężczyzny, a potem nie dając mu dojść do słowa, zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się tak mocno, by czuć pod palcami mocne, równe bicie jego serca. Żył! Jakimś cudem żył! Boże, co za radość dla Danusi… Nagle Ania zamarła. — Danka? — rzuciła, patrząc pociemniałymi oczami w jego szare, teraz błyszczące ze wzruszenia źrenice. — Nic jej nie jest.

Ania aż osłabła z ulgi. Podtrzymał ją, obejmując wpół, i wreszcie zapytał: — Czy mogę cię pocałować, a potem wyjaśnić wszystko? — Nawet musisz! — parsknęła jak rozzłoszczona kotka, nie zawracając sobie głowy, czy to wypada, czy nie, by całować się z nieznajomym właściwie mężczyzną w pustej stajni, pełnej zachęcająco miękkiego siana… Pocałował ją więc. Pocałował tak, że znów musiał ją podtrzymać, bo zaczęła omdlewać z obezwładniającej rozkoszy. Nic nie mogła — i nie chciała — poradzić na to, że kochała tego mężczyznę. Gdy usiedli w boksie najbardziej oddalonym od drzwi — Daniel tak, żeby widzieć wejście — objął Anię i przytulił, a potem zaczął opowiadać, jakby zdziwiony tym, że znowu udało mu się ujść pogoni… — Wracaliśmy do domu na małej karaibskiej wysepce, gdy dostałem wiadomość: „Namierzyli cię! Spieprzaj!”. Przymknął oczy. Wspomnienia wróciły… To dzwoniła Pamela, droga, kochana Pamela, jedna z międzynarodowej paczki hakerów, którzy znali się jedynie z sieci, ale o swoich dbali. Już raz uratowała mu skórę, pomagając w ucieczce z Polski, potem połączył ich na krótki czas gorący romans, bo musieli jakoś odreagować tułanie się po bezdrożach Białorusi i Ukrainy, a w końcu zostali serdecznymi przyjaciółmi, choć Daniel podejrzewał, że dziewczyna nadal się w nim podkochuje. I dzięki Bogu, bo to ona — może właśnie przez sentyment do Szakala — od czasu do czasu zaglądała na serwery służb specjalnych, sprawdzając, czy za bardzo nie interesują się Danielem van der Welt. Zainteresowały się. A Pamela zdążyła z ostrzeżeniem w ostatniej chwili. Rozłączyła się, nim zdążył rzucić „dziękuję”, a on natychmiast przystąpił do działania: zawrócił na pełne morze, choć gończych psów nie było nigdzie widać, a wyspa wydawała się oazą spokoju i bezpieczeństwa, w całkowitej ciszy obudził Dankę i Ariela, włączył autopilota, po czym wszyscy troje wyskoczyli za burtę. Daniel wyprowadził łódź tak, by przepłynąć w pobliżu skalistej, niezamieszkanej wysepki, do której nie było dostępu — wysoki, poszarpany klif pełen był zatoczek i jaskiń, chronionych przez ostre skały, o które rozbijały się fale oceanu i o które oni mało się nie rozbili. Ale dla zdesperowanych, ściganych ludzi nadmorskie skały nie są przeszkodą. Jacht gnał przed siebie. Daniel, ukryty za skałami, miał go jak na dłoni. Danka i Ariel, wyglądający mu zza ramienia, też. Pojawiły się dwa śmigłowce. Kapitan został wezwany do zatrzymania się, ale oczywiście nie posłuchał, bo kapitana na jachcie już nie było. Gdy pierwszy helikopter ustawił się do strzału, Daniel również zajął pozycję strzelecką, bo z łodzi zabrał tylko dwie rzeczy: telefon i sztucer. Danka wielkimi z przerażenia oczami patrzyła, jak brat przymierza się do strzału, zupełnie nie pojmując oszalałym ze strachu umysłem, co chce zrobić. Gdy śmigłowiec otworzył ogień, krzyknęła krótko. Daniel w tej samej chwili pociągnął za spust, celując w zbiornik paliwa. Jacht eksplodował. Danka uchwyciła się ramienia Ariela, by nie zemdleć. Miała tam być. W tej chwili spałaby spokojnie w kajucie, składając bezpieczeństwo i życie w ręce brata. Nawet nie wiedziałaby, że umiera. Miała tam być… — Spieprzamy — usłyszała nakazujący głos Daniela, ale nie zareagowała. Chwycił ją za ramiona, potrząsnął, a gdy to nie podziałało, uderzył w twarz. Spojrzała nań przytomniej.

— Spieprzamy stąd — powtórzył i pchnął ją ku jednej z jaskiń, do której musieli dopłynąć. Daniel wiedział, że mimo eksplozji ścigający będą szukać ciał. Nie mogli ich dopaść! Nie po tym, jak cudem udało im się uciec! Odrzucił sztucer, który znikł pod czarną powierzchnią wody i ruszył za Danką i Arielem. Zanurzeni po szyję w wodzie, płynęli w głąb jaskini, która zdawała się nie mieć końca. Było tak ciemno, że nie widzieli nawzajem swoich twarzy. Nie widzieli nic. Dotykając ręką ściany, Daniel prowadził ich jak najdalej od tych, co będą szukać śladów życia albo śmierci. Wiedział, że Amerykanie woleliby pojmać go żywcem, ostrzegli przecież dwukrotnie, by się zatrzymał. Gdyby nie oddał strzału w bak pełen paliwa i nie wysadził własnoręcznie swojego jachtu w powietrze, teraz wchodziliby na pokład, licząc, że to nie Szakala znajdą zmasakrowanego na mostku, lecz kogoś z załogi. Z jachtu pozostały jednak dopalające się na falach oceanu drzazgi. Skoro tak, jedynym dowodem śmierci przestępcy byłyby jego zwłoki, których teraz będą szukać. Daniel nie zamierzał im tego ułatwiać. Nie zamierzał też mówić i tak przerażonej Dance, że w tych wodach roi się od rekinów. W tym momencie te bydlaki były jego sprzymierzeńcami, bo w parę chwil pożarłyby zakrwawione strzępy ciał, ale siostra nie musi wiedzieć, że drapieżniki płyną być może tuż obok niej. Tego by już chyba nie zniosła. Wreszcie dotarli do końca ciemnego tunelu. Wdrapali się na półkę skalną i skuleni, wtulili w siebie. — Blisko było — mruknął Ariel, choć wiedział, że powinien zachować ciszę. On sam też był wstrząśnięty. Objął Dankę ciasno, żeby oddać jej choć trochę ciepła, i pocałował w drżące, nagie ramię. — Danka? — szepnął pytająco Daniel. Odnalazła w ciemności jego rękę. Uścisnął ją mocno. — Trzymaj się. Musisz wytrzymać. Słyszał, jak szczęka zębami z zimna i szoku, i nie mógł jej w żaden sposób pomóc, jedynie trzymać rękę siostry w silnym, pewnym uścisku. — Oni chcieli nas zabić — wydusiła. — Oni chcieli mnie zabić, a to różnica — odparł i właśnie w tym momencie podjął decyzję, którą z żelazną konsekwencją miał zrealizować… Gdyby nie gorący klimat Karaibów, wyziębiliby się na śmierć, bo Daniel pozwolił im opuścić jaskinię dopiero następnego dnia. Najpierw sam się przekonał, że ocean jest pusty aż po horyzont, wrócił do siostry i przyjaciela, pozwolił im wyjść i rozgrzać się na skałach niegościnnej wysepki, a sam… stanął nad morską kipielą, wpatrzony w kawałek zielonego lądu, odległy stąd o jakieś trzy kilometry. — Nawet o tym nie myśl — usłyszał głos Ariela. Chłopak patrzył w tym samym kierunku, po czym przeniósł zaniepokojone spojrzenie na Daniela. — A co, ty popłyniesz? — Daniel nie czekał na odpowiedź. Po prostu skoczył. Kondycję miał dobrą, ćwiczył, biegał, surfował, ale co innego zmuszać mięśnie do wysiłku na siłowni, a co innego walczyć ze zmęczeniem i zalewającymi cię falami, wiedząc, że dookoła krążą rekiny, a każdy ruch ramion i ud pali żywym ogniem. Trzy kilometry, może więcej… Nieraz podczas tego maratonu myślał, że mięśnie odmówią mu posłuszeństwa i pójdzie na dno, ale wtedy przypominał sobie przerażone oczy siostry i mając świadomość, że od jego silnej woli zależy jej życie, zaciskał zęby i zmuszał ciało do dalszego wysiłku.

Musiał dopłynąć. Daniel van der Welt nie poddawał się bez walki, ale chyba po raz pierwszy był tak blisko śmierci jak tym razem. I po raz pierwszy poczuł, jak bardzo pragnie żyć. Jeszcze tylko dwa kilometry… Jeszcze jeden… Jeszcze kilkaset metrów… Gdy w końcu wypełzł na ciepły piasek plaży, odwrócił się na plecy, zapatrzył niewidzącym wzrokiem w pierwsze gwiazdy i przez długie chwile miał wrażenie, że już się nie podniesie. W końcu, wiedząc, że oni tam rozpaczliwie wyczekują pomocy, wstał i słaniając się na nogach, powlókł przed siebie. Do domu nie mógł wrócić, już i tak ryzykował płynąc na wyspę. Przejście do miasteczka i znalezienie chłopaka, który gotów był uratować rozbitków i nie oddać ich natychmiast w ręce policji, zajęło mu następne dwie godziny. Gdy niewielka motorówka przybiła do skalistej wysepki, Danka rozpłakała się z ulgi. Przez długie godziny oczekiwania na powrót brata umierała ze strachu. Każda minuta niepewności była torturą… Ciemnoskóry chłopak, właściciel łódki, najpierw podał im butelki z wodą, potem suche ubrania, a na końcu bez zadawania pytań zawiózł całą trójkę na Arubę, gdzie bez trudu wtopili się w tłum turystów. Na Arubie, której Daniel, jako obywatel holenderski, był pełnoprawnym mieszkańcem, przyczaili się na kilka tygodni. Stamtąd, mając w kieszeni jak zwykle fałszywy paszport, wrócił do Europy w jednym, jedynym celu… — Jaki to cel? — Ania, słuchająca dotąd z zapartym tchem tej opowieści, zupełnie niewiarygodnej dla kogoś, kto nigdy nie złamał prawa, podniosła na mężczyznę oczy, w których zieleni mógł się zatracić. — Skończyć z tym — odparł krótko. Aż pokręciła głową z niedowierzaniem. — Miałaś rację, wiem, jak to zrobić. Od zawsze wiedziałem. Nie miałem jedynie powodów, by się nawrócić na praworządność. Teraz mam. Danka nie może wieść życia ściganej ofiary. Po prostu nie wytrzyma psychicznie kolejnej obławy, a wcześniej czy później znów ktoś na nas zapoluje, taki los. Musi więc wrócić do kraju. Z Arielem. Bo bez niego żyć nie może. — Przewrócił oczami, co powinno rozbawić dziewczynę, ale ona… czekała na inne słowa. A Daniel doskonale o tym wiedział od chwili, gdy zostawiał ją na pustej leśnej drodze… Teraz, tak jak wtedy, ujął jej dłoń, przytknął do ust i powiedział zupełnie co innego niż poprzednio. — Jest ktoś, dla kogo chcę zmienić swoje życie. Jej oczy pociemniały. Zastygła w bezruchu, czekając na kolejny cios, ale on dokończył miękko: — Ty, Aniu. Od tych słów, dwóch prostych słów, czy może od tonu, jakim zostały wypowiedziane, dziewczyna roztopiła się jak lody waniliowe. Niezdolna, by wypowiedzieć choćby jego imię, bo gardło miała zaciśnięte ze wzruszenia i niedowierzania, uczyniła coś, co zastępowało wszelkie słowa. Po prostu go pocałowała. Znów pierwsza. Przygarnął ją desperackim gestem, wsunął palce w kasztanowe włosy i zatracił się w pocałunku, w smaku jej ust, w zapachu delikatnej skóry, w palącym dotyku rąk. Ale nie było czasu na miłość. Nie mógł pozwolić sobie choć na chwilę zapomnienia. — Nie teraz — wyszeptał, gdy oderwali się od siebie, by zaczerpnąć oddechu. — Gdy wrócę. Już jako wolny człowiek. Czekaj na mnie. Kiwnęła głową, czując pod powiekami piekące łzy. Nie rozczarowania, że odrzuca ją w momencie, gdy całe jej ciało wyrywa się do niego, lecz ze strachu, że on może nie wrócić… — Pożyczysz mi swoje punto? — zapytał, gdy wyszli przed stajnię. — Muszę jak

najszybciej znaleźć się w Warszawie, w ambasadzie amerykańskiej. Wtedy i tylko wtedy uda mi się wyrwać z matni na moich warunkach. Nie dopytywała o szczegóły, po prostu pobiegła do domu i wróciła z kluczykami do czarnej mazdy. Daniel pokręcił głową. — Ten samochód za bardzo rzuca się w oczy, a ja już nie chcę prowokować naszych służb. Podała mu więc kluczyki i dokumenty swego fiata. — Mam do ciebie prośbę, Aniu — zaczął, idąc w stronę samochodu. — Pojedź do Danusi, nie dzwoń, tylko pojedź, i przekaż wiadomość, że żyjemy. — Zrobię to jeszcze dziś, gdy tylko rozładuję tę przeklętą przyczepę. Zatrzymał się w pół kroku. Obejrzał za siebie. — Sama? Wzruszyła ramionami. — Dziadek miał udar, a na pomocników mnie nie stać. Dopiero teraz przyjrzał się uważnie stojącej w pełnym słońcu dziewczynie. Jej wychudzonemu ciału, zapadniętym policzkom, cieniom pod oczami i… wyrazowi zaciekłej determinacji, jakiej poprzednio, zaledwie kilka tygodni temu, na jej twarzy nie było. — Jest aż tak źle? — zapytał, gładząc wierzchem dłoni policzek dziewczyny. Ten gest zawsze ją rozbrajał. Może gdyby nie on, zaprzeczyłaby, wzruszyła z nonszalancją ramionami i rzuciłaby nieśmiertelne „radzę sobie”, ale gdy poczuła dłoń przyjaciela na policzku, popłynęły pełne goryczy słowa: — Zostałam zupełnie sama, bez pieniędzy, z chorym dziadkiem, wielkim domem i stadem koni do wykarmienia. Rodzice bujają gdzieś na Alasce i nic ich nie obchodzę ani ja, ani Edward. Pseudobank, w którym dziadek trzymał oszczędności, właśnie zbankrutował, a mnie szpitale oferują bezpłatny staż… — Miałaś jechać do Stanów, proponował ci pracę znany neurochirurg, mówiłaś mi o tym — zauważył spokojnie, choć krew się w nim burzyła na widok tej drobnej kobietki dźwigającej na wątłych ramionach ciężar stanowczo za duży. — Nie słuchałeś mnie chyba uważnie — podniosła nań pociemniałe oczy. — Dziadek miał udar, nie zostawię go na łaskę opieki społecznej tylko dlatego, żeby spełnić swój kaprys. — Staż u boku międzynarodowej sławy nazywasz kaprysem? — Uniósł brew. — Ja powiedziałbym, że to szansa, jaką dostaje się raz w życiu. Zwiesiła głowę, by ukryć łzy, które w tym momencie napłynęły jej do oczu. — To było moje marzenie od dnia, gdy doktor Anderman uratował moją mamę — wyszeptała. — Ale nie mogę zostawić dziadka, rozumiesz? Bo to właściwie nie Anderman, a dziadek to uczynił. To on poświęcił swoje marzenia dla niej. Jak mogłabym odwrócić się od niego, gdy teraz on potrzebuje mojej pomocy? No jak? Daniel słuchał jej w milczeniu, czując, że kocha tę dziewczynę z każdym jej słowem i każdym uderzeniem swojego serca coraz bardziej i bardziej. — Może… jeśli stanie się cud… i dziadek do końca września wyzdrowieje… Tyle czasu dał mi doktor Anderman — dokończyła, unosząc głowę, znów spokojna i pogodzona z losem. — O ile do tego czasu nie umrzesz z głodu — mruknął Daniel. — Dlaczego nie sprzedałaś mazdy? — zapytał surowym tonem. — To nowy samochód, wart ze sto tysięcy… — To twój samochód! Jakżebym mogła go sprzedać? — Podarowałem go tobie. Możesz z nim uczynić, co chcesz, a jeśli będzie trzeba, również sprzedać, rozumiesz? Przytaknęła, zaskoczona jego ostrym tonem. A Daniel po prostu był wściekły na siebie, że nie próbował wcześniej dowiedzieć się, jak Ania sobie radzi. Że nie wiedział o niej właściwie

nic. I aż do dziś tak naprawdę nic nie obchodził go jej los. Założył, że ma się dobrze, szczęśliwa w dużym pięknym dworze, otoczona miłością Jabłonowskich… A właśnie, przecież opiekowała się nim, Danielem, jeszcze żona gospodarza. Maria. Zapytał o nią Anię. — Umarła we śnie, zupełnie niespodziewanie, w dniu, w którym wyjechałeś — odparła cicho dziewczyna. — Wraz z jej śmiercią i twoim odejściem wszystko… się skończyło. Wysłuchał jej słów w milczeniu. A potem wyjął z kieszeni portfel i chciał jej oddać wszystkie pieniądze, jakie miał, ale schowała ręce za siebie, kręcąc odmownie głową. — Dam sobie radę — rzuciła przez zaciśnięte zęby, kogoś bardzo tym uporem i tą niezłomnością przypominając. — Dasz, oczywiście — zgodził się — ale teraz musisz kogoś zatrudnić, by rozładował przyczepę, a sama masz inne zadanie. Danusia nie może opłakiwać mnie i Danki ani chwili dłużej. Rozumiesz to przecież, prawda? Tym razem musiała przytaknąć. Ujął jej dłoń, położył plik stuzłotówek i zacisnął na nich palce dziewczyny. — Przyjmij to, proszę. Nie mógłbym spać spokojnie, wiedząc, że przymierasz tu głodem — poprosił miękko, a Ania nie potrafiła odmówić, gdy zwracał się do niej z taką czułością. — Nie było aż tak źle, bym przymierała głodem — odrzekła półgłosem. — To chyba nie widziałaś siebie ostatnio w lustrze. Schudłaś tak, że patykowate modelki to przy tobie muzy Rubensa. Zaśmiała się z tego porównania. On ujął jej twarz ciepłymi dłońmi i raz jeszcze, ostatni, pocałował ją w usta, rozkoszując się ich ciepłem i miękkością, po czym wsiadł do samochodu i już miał ruszać, gdy uprzedził Anię jeszcze: — Znów zrobi się szum w mediach na mój temat, ale nie przejmujcie się tym. Jeżeli dobrze to rozegram, a tak właśnie zamierzam, niedługo będę wolnym człowiekiem. — Uważaj na siebie — poprosiła błagalnie. Posłał jej ostatni uśmiech i odjechał.

ROZDZIAŁ XXI Ania zaraz po tym, jak punto znikło jej z oczu, pobiegła do dziadka, po drodze wybierając numer komórki sąsiada. Pieniądze paliły ją w dłoń, ale była za nie wdzięczna Danielowi całym sercem. Przecież ona dla niego zrobiłaby to samo. Umówiła się z sąsiadem, że kogoś przyśle do tej słomy, weszła do domu i przysiadła obok leżącego nieruchomo Edwarda. Jedną powiekę, tę sparaliżowaną, miał zamkniętą, drugim okiem przyglądał się wnuczce. Tak podekscytowanej i radosnej dawno Ani nie widział. — O ie ało? „Co się stało?” Daniel żyje! Był tutaj! Całowaliśmy się do utraty tchu i jestem w nim beznadziejnie zakochana! Ale co najważniejsze i najpiękniejsze: właśnie dla mnie, dla jakiejś tam Ani Kraski, skończy z życiem przestępcy i może już niedługo będę go mogła kochać otwarcie! Bez strachu, że każdy pocałunek jest tym ostatnim! To się stało, dziadku, ale nie mogę ci tego powiedzieć, jeszcze nie teraz. Gdy Daniel będzie bezpieczny, wtedy tak… — Muszę wyjechać na kilka godzin. Wpadnie tu Michałowski z żoną. Pani Basia zajmie się domem i tobą, dziadku, on końmi. Wrócę przed wieczorem. Nie dała mu dojść do słowa. Nie miał zresztą w tym momencie nic do powiedzenia. Ania musiała jechać do Wiśniowego Dworku teraz, natychmiast! I to właśnie zrobiła. Ucałowała Edwarda w policzek, wybiegła przed dom, wskoczyła do czarnej mazdy i ruszyła na północny wschód, celowo przejeżdżając drogą, gdzie znalazła Daniela. Tym razem chciała, by wszystko, dosłownie wszystko jej o nim przypominało! Trawnik przed Wiśniowym Dworkiem jak zwykle był pełen dzieciarni nie tylko „osobistej”, czyli adoptowanej przed Wrześniów, ale i okolicznej, która właściwie spędzała wakacje u ukochanej „uczycielki”, gdzie zawsze czekał talerz pysznej zupy i dobre słowo, a nie wrzaski, jak w rodzinnych domach. Gdy tylko Ania przejechała przez bramę, jak zwykle gościnnie otwartą, dzieci ruszyły w stronę samochodu, poganiając się i przekrzykując nawzajem. Musiała, jak poprzednio, zatrzymać auto w połowie podjazdu, z obawy, że może któreś niechcący przejechać. Najmłodszego, Piotrusia, który już z daleka wyciągał do niej rączki, trzymał na kolanach Roger i coś majstrował przy nowej protezce, którą kupili dla chłopczyka. Malec chciał zeskoczyć mu z kolan i pobiec jak reszta dzieci do Ani, ale mężczyzna wziął go na ręce i razem podeszli do wysiadającej z samochodu dziewczyny. Ta natychmiast chwyciła Piotrusia w ramiona i przytuliła mocno, czując podwójną radość, że widzi uśmiech na buzi dziecka i że ten uśmiech jest tylko dzięki Danielowi. Gdyby nie on… Wolała nie myśleć, co stałoby się z tym dzieckiem, gdyby nie Daniel. — Gdzie Danusia? — zapytała, gdy tylko przywitała się z Rogerem i wszystkimi dziećmi, tak samo serdecznie jak z najmłodszym. Twarz mężczyzny, na której jeszcze przed chwilą gościł uśmiech, spoważniała. — W swoim pokoju na piętrze. Nie jest z nią najlepiej i cieszę się, że przyjechałaś, bo… Nie dokończył, bo Ania już biegła do domu, już po dwa stopnie pokonywała schody na piętro, już wpadała do pokoju Danusi, która siedziała przy biurku z zeszytem i długopisem w dłoni, patrząc przed siebie szklistym wzrokiem. Na widok Ani uśmiechnęła się, ale w następnej chwili oczy jej zogromniały, bo dziewczyna bez słowa chwyciła ją za rękę i pociągnęła na dół, do ogrodu na tyłach dworu, tam, gdzie na

pewno nikt nie mógł ich podsłuchać. I nie o Rogera ani dzieci tu chodziło… — Daniel i Danka żyją! — wykrzyknęła Ania półgłosem. — Rano przyjechał do mnie, mówił, że z Danką jest wszystko w porządku i… ej, Danusia, kochana, nie mdlej! No, już, proszę cię, stań prosto, bo cię nie utrzymam, oddychaj głęboko… Tak lepiej. Danusia, ledwo trzymając się na nogach z obezwładniającej ulgi i szczęścia, zarzuciła Ani ręce na szyję i stały tak, przytulone, długą chwilę. Wreszcie obie otarły łzy i Danusia, gdy tylko krtań przepuściła pierwsze słowa, mogła wydusić: — Mów, opowiadaj, jak udało im się uciec. A potem powiedz, gdzie on jest, bym mogła osobiście go zamordować za ten miesiąc rozpaczy… Roger, który znalazł je w ogrodzie, zatopione w rozmowie, rozpromienił się na widok szczęścia na twarzy ukochanej żony. Ania nie musiała mu niczego mówić, sam się domyślił: Danielowi i Dance udało się przeżyć. Danusia nie pogrąży się w depresji, czego zaczął się obawiać. Tylko to się liczyło. Usiadł z boku, przysłuchiwał się opowiadaniu miłego gościa, który przyniósł tak wspaniałe nowiny i… powaga wracała na jego twarz. Miał nadzieję, że Daniel po prostu przysłał maila albo zadzwonił. Ale nie, ten szaleniec musiał osobiście przyjechać do Polski, chyba tylko po to, by dać się złapać i żeby Danusia znów przeżywała koszmar sprzed dwóch lat. To właśnie powiedział na głos, gdy Ania skończyła swoją opowieść. — Mylisz się, Roger — dziewczyna pokręciła głową dla podkreślenia swych słów. — Tym razem to koniec gry. Game over. Daniel van der Welt wychodzi z ukrycia, żeby zacząć normalne życie. Bez włamań na konta bankowe, bez ucieczek przed Interpolem i niebezpiecznych zabaw z mafią. Nie wiem, jak to zrobi, bo nie wdawał się w szczegóły, ale to właśnie miałam Danusi przekazać — zwróciła się do słuchającej jej kobiety — dla Danki, dla ciebie i… dla mnie kończy z życiem przestępcy. Ale na swoich warunkach — to podkreślił bardzo dobitnie. Jakie to były warunki, mieli się dowiedzieć już następnego dnia, z internetu i gazet… Daniel dojechał do Warszawy, trzymając się przepisów drogowych, nie chciał na ostatniej prostej, tuż przed metą wpaść w ręce policji jak jakiś pętak. Zaparkował niedaleko Alei Ujazdowskich i chwilę później był pod ambasadą amerykańską. Wszedł do biura obsługi interesantów, rozejrzał się po czekających na swoją kolej ludziach, po czym wyjął z kieszeni marynarki portfel, a z niego… bezcenny biały prostokącik z logo znanej na całym świecie instytucji, pod którą widniało imię, nazwisko oraz telefon komórkowy. Oficer CIA — to on kiedyś wręczył Danielowi swą wizytówkę razem z pewną propozycją — odebrał po pierwszym sygnale, mimo iż po drugiej stronie Atlantyku pora była raczej wczesna. — Good morning, Mr Jackobson — zaczął Daniel. Tamten natychmiast poznał go po głosie. — Witam, panie van der Welt — odparł. — Doszły mnie słuchy, że nieznani sprawcy wysłali pana na tamten świat… — Nie tacy znowu nieznani — zaśmiał się cicho Daniel. — To była wasza robota. Ma pan niepowtarzalną okazję, aby uczynić to skuteczniej albo… wprost przeciwnie. Jestem właśnie w Warszawie, w waszej ambasadzie, by porozmawiać o pańskiej propozycji sprzed trzech lat. Jeśli oczywiście jest aktualna. — Dzwoni pan z amerykańskiej ambasady? Z Polski? — powtórzył tamten powoli, a w jego głosie zabrzmiało niedowierzanie. I szacunek. Zmartwychwstać po akcji amerykańskich komandosów, a potem jak gdyby nigdy nic przebyć pół świata i wylądować w kraju, którego policja ścigała Szakala chyba najzajadlej, to trzeba mieć

tupet… I żelazne nerwy. Oraz bystry umysł. Daniel miał wszystkie te cechy, a takich ludzi w CIA ceniono jak nigdzie indziej. — Tak. Jeżeli jesteście zainteresowani współpracą, proszę kogoś po mnie przysłać. Kogoś na tyle poważnego, by zapewnił mi bezpieczeństwo. Jeśli nie, paręset metrów dalej jest inna ambasada, której szefowie swego czasu złożyli mi propozycję podobną do pańskiej. Nie blefował. Nie tylko Stany chciały przygarnąć hakera tak zdolnego jak van der Welt. Rosja również była zainteresowana i również miała środki i możliwości, by wyczyścić jego kartotekę i wynegocjować z rządami krajów, którym podpadł, warunki ugody. Skoro jednak miał wybierać, wolał zamordyzm amerykański niż rosyjski… — Proszę dać mi parę minut, panie van der Welt. Rzeczywiście z panem powinien rozmawiać ktoś… odpowiedni. Daniel usiadł więc na jednym ze stojących pod ścianą krzeseł i czekał, ciekaw, czy przyjdzie po niego oddział SWAT, rzucą się na niego we czterech, cisną nim o podłogę i wyprowadzą w kajdankach, czy też może spodziewać się cieplejszego przyjęcia. Bądź co bądź przyszedł tu dobrowolnie, w rękami w górze, powiewając białą flagą. — Pan van der Welt? — Olśniewającej urody blondynka, co najmniej Miss Alabamy, podeszła do niego z uśmiechem wprost z reklamy Colgate. Wyciągnęła do niego dłoń, którą uścisnął krótko, po czym rzekła aksamitnym, niemal zmysłowym głosem: — Proszę za mną. Jest pan oczekiwany. Piekło rozpętało się następnego dnia, gdy ktoś puścił do prasy informację, że w ambasadzie amerykańskiej w Warszawie przetrzymywany jest znany na całym świecie przestępca, haker ścigany międzynarodowym listem gończym, obywatel Holandii (i paru innych krajów) Daniel van der Welt. Reporter, który akurat znalazł się pod ambasadą, pstryknął parę fotek, gdy wyprowadzano go w kajdankach, wsadzano do samochodu z niebieską tablicą korpusu dyplomatycznego i wywożono w nieznanym kierunku. To Danielowi zależało na tym, by o jego aresztowaniu dowiedział się cały świat. Teraz znajdował się pod ochroną Stanów Zjednoczonych i właśnie to chciał przekazać reszcie gończych psów. Niech dogadują się z jego nowym panem, któremu w zamian za wolność zaoferował swoje usługi. Po przewiezieniu do USA będzie robił dokładnie to samo co dotychczas: włamywał się na pilnie strzeżone serwery, kradł tajemnice państwowe i gospodarcze, łamał hasła i kody, ale od tej pory wszystko w świetle prawa, na dodatek za sowitym wynagrodzeniem, tak hojnym, by nie przyszło mu do głowy nawiązać współpracę z konkurencją… Daniel, jadąc przez Warszawę na tylnym siedzeniu limuzyny z przyciemnianymi szybami, uśmiechnął się do siebie. Co za hipokryzja… Właśnie dlatego do końca chciał pozostać wolny, bo wolał być przestępcą niż przestępcą na usługach rządu. Sprzedał się. Tak właśnie o sobie w tej chwili myślał, jak o sprzedajnym kundlu, co za kością pobiegnie tam, gdzie pan mu każe, zaraz jednak przypomniał sobie poszarzałą z szoku twarz Danki, która patrzyła na wylatujący w powietrze jacht, łzy w oczach Danusi, gdy policja wyprowadzała go z jej ślubu, ściągniętą bólem twarz Ariela, któremu wyrywał z dłoni komórkę, gdy dzwonił do swej ukochanej, wreszcie pewną uroczą, rudowłosą dziewczynę, dla której warto było uczynić to, co uczynił. Dla miłości tak dobrej, tak niesamowitej istoty warto było poświęcić wszystko. Kajdanki ocierały mu skórę na nadgarstkach, ale nie skarżył się. Nie takie niewygody potrafił znosić, że nie wspomnieć o niemal całej dobie spędzonej całkiem niedawno w ciemnej i zimnej jaskini, czy równie niedawnym kopaniu dla siebie grobu… Oficer, jeden z czterech, którzy go eskortowali, obiecał, że na pokładzie samolotu go rozkują.

Władze polskie do końca musiały wierzyć, że Daniel van der Welt został aresztowany na terenie należącym do Stanów Zjednoczonych i jest owych Stanów więźniem. W przeciwnym razie mogłyby próbować zagarnąć go dla siebie, a wtedy do końca życia siedziałby w jakimś plugawym pudle, walcząc z próbującymi go gwałcić współwięźniami. Dzięki wielkie. Z Amerykanami układ był prosty: współpraca w zamian za wolność. I dzień później był wolny. Wprawdzie nosił na nadgarstku elegancką bransoletę z wbudowanym GPS-em, której nie wolno mu było zdjąć nawet do kąpieli, ale jednak był wolny. I mógł zupełnie bez obaw zadzwonić do Danki — choć uprzedzono go, że każdy jego telefon będzie na podsłuchu — by uspokoić siostrę, która przez trzy dni umierała o niego ze strachu, że żyje i żyć będzie. — Danka, kochana, jestem w Stanach, bezpieczny. Możecie przyjechać tutaj do mnie, możesz wracać do kraju. Twój wybór. — A… nasz przyjaciel? — zapytała ostrożnie, nie wiedząc, czy Daniel mówi tak, bo to prawda, czy dlatego, że ma lufę pistoletu przystawioną do skroni. — Ariel również jest wolny. Jeśli wasz ślub odbędzie się tutaj, w Ameryce, mogę być drużbą. Wszędzie indziej prawdopodobnie skończyłoby się to tak, jak na ślubie Danusi. Jakże swobodnym tonem o tym mówił… Dankę aż zatykało ze szczęścia, że i ona, i Ariel, i jej niesforny, wspaniały brat rzeczywiście mogą zakosztować czegoś, czego sama była spragniona od niemal dwóch lat, czyli od czasu, gdy Daniel się pojawił w jej życiu: poczucia bezpieczeństwa. Do Daniela jeszcze to nie docierało, bo nigdy nigdzie nie czuł się bezpieczny. Zawsze przed czymś uciekał, z czymś walczył, ale kiedyś zakosztuje, jak to jest wychodzić na spacer z ukochaną pod rękę i nie oglądać się za siebie, czy ktoś cię nie śledzi, czy za chwilę tego spaceru nie skończą siepacze z mafii albo oddział antyterrorystyczny z uprzejmym, acz stanowczym inspektorem Nowickim na czele… Tak, Daniel kiedyś nauczy się spać spokojnie u boku Ani z Jabłoniowego Wzgórza. Na razie jednak czuł się jak wilk schwytany w potrzask i zamknięty w klatce. Tyle tylko, że tą klatką był cały ogromny kraj… Wyciągnął się w wannie, przymykając oczy. Apartament, który oddano do jego dyspozycji, był niewielki, ot, dwa pokoje z salonem i kuchnią — gdzie mu tam do wspaniałej willi, którą Daniel zostawił na Karaibach — ale wygodny. Znajdował się w bezpiecznej dzielnicy, pół godziny drogi od Firmy. To Danielowi na razie wystarczyło. Niedługo jednak cieszył się odprężającą kąpielą. Telefon, z którego przed chwilą rozmawiał z siostrą, rozdzwonił się melodyjką zarezerwowaną dla Mr Jackobsona, bezpośredniego zwierzchnika Daniela od chwili, kiedy postawił stopę na amerykańskiej ziemi. — Mam nadzieję, że podróż minęła panu przyjemnie, panie van der Welt — odezwał się mężczyzna uprzejmie. — Bardzo przyjemnie. I proszę zwracać się do mnie po imieniu. — Oczywiście. Ja jestem Claude. Mamy tutaj pewien problem i przydałaby się nam twoja pomoc… Daniel uchylił powieki i uniósł kącik ust w ironicznym uśmieszku. Mówiłeś coś o wolności? — zapytał w myślach sam siebie. Wylądował zaledwie godzinę temu, przeprowadzono go przez kontrolę przejściem dyplomatycznym, nałożono bransoletkę, uprzedzono o kilku sprawach, między innymi o takim drobiazgu, że jego telefon i maile będą kontrolowane, po czym podwieziono pod

apartamentowiec i życzono miłego odpoczynku po całej dobie bez snu. Nie zdążył nawet przyłożyć głowy do poduszki… — Nie ma sprawy. — To pilne… — Właśnie biorę kąpiel. Mam przybiec, jak mnie Pan Bóg stworzył, ociekający wodą, czy pozwolicie mi się przynajmniej wytrzeć do sucha i ubrać. Głos po drugiej stronie nie poznał się na żarcie. — Oczywiście możesz się wytrzeć i ubrać. Jednak to pilne… Daniel już w tej chwili żałował, że wybrał wolność.

ROZDZIAŁ XXII Widok zdjęć w prasie, na których znów prowadzono Daniela skutego niczym pospolity bandzior, był dla Danusi szokiem, dla Ani również, obie jednak pocieszały się myślą, że po pierwsze żyje, po drugie wie, co robi. Tak przecież Anię przed wyjazdem zapewnił. Dopiero dwa dni później uspokoił ją przez telefon, że plan się powiódł, pracuje dla rządu Stanów Zjednoczonych i może ona, Ania, przyjechałaby… kiedyś… gdy Edward będzie na tyle sprawny, by poradzić sobie bez pomocy wnuczki przez parę dni? Ania obejrzała się przez ramię, patrząc na dziadka, który nadal był zdany na jej łaskę i niełaskę. Spustoszenia wywołane przez krwotok nie ustępowały tak łatwo, jak życzyłby sobie tego Daniel, że o Ani i Edwardzie nie wspomnieć. To nie była zwykła rana, którą zszyje się, zabandażuje, poda antybiotyk i po dwóch tygodniach pozostaje po niej bardziej lub mniej elegancka blizna. Udar uszkadzał najdelikatniejszą tkankę w organizmie, tkankę, która regenerowała się najwolniej albo wcale: mózg. — Nie wiem, Daniel, kiedy będzie to możliwe — odpowiedziała, wychodząc z sypialni. — Widzę minimalną poprawę, ale rehabilitacja potrwa kilka miesięcy. — Ja będę na ciebie czekał. A ty? — odparł tym swoim miękkim, czułym tonem, od którego dziewczynie robiło się gorąco. Wspomnienie pocałunku, dotyku jego ust i dłoni sprawiło, że to gorąco zmieniło się w żar i dojmującą tęsknotę… Jakże chciałaby mieć tego silnego, niezłomnego mężczyznę przy sobie. Jak chętnie oddałaby w jego ręce swój los, na jego barki złożyła wszystkie troski… Pieniądze, które wcisnął jej w dłoń przed wyjazdem, wystarczą do końca września. Co potem, Ania nie miała pojęcia. Na to, że wydarzy się cud i Edward przed końcem miesiąca stanie na nogi, a ona będzie mogła wyjechać na upragniony staż do doktora Andermana, dawno straciła nadzieję. Miała tylko jeden cel: dotrwać do następnych wakacji i ściągnąć do Jabłoniowego Wzgórza jak najwięcej gości. Tylko wczasowicze mogli uratować ukochany dom… Jej przedłużające się milczenie Daniel uznał za odpowiedź. — Rozumiem — rzekł cicho. — Bądź szczęśliwa, Aniu Krasko. Rozłączył się, nim zdążyła zawołać, że ona też będzie na niego czekać. Do końca życia! Już chciała dzwonić i zapewniać go o tym, ale… czy taki mężczyzna jak Daniel van der Welt, obłędnie przystojny, inteligentny i uroczy, będzie w nieskończoność obywał się rozmowami przez ocean? Czy mężczyzna z krwi i kości, otoczony chętnymi Amerykankami, z których żadna nim nie pogardzi, długo wytrzyma bez kobiecego ciała? Bez seksu? Co ona sama miała mu do zaoferowania oprócz słów i zapewnień? A może będzie uwiązana u boku dziadka tutaj, w Jabłoniowym Wzgórzu, przez ładnych kilka lat? Ma prosić Daniela, by żył w celibacie nie wiadomo jak długo w imię… czego? Znali się tak krótko. Przeskoczyła między nimi iskra. Połączył jeden namiętny pocałunek. I podzielił ocean i stary człowiek. To trochę za mało, by wymagać dotrzymania obietnic i samej je składać. Będę na ciebie czekała — odpowiedziała mu w myślach. — Będę kochała cię do końca swoich dni, wiem o tym, ale ciebie zwalniam z obietnicy. Zapomnij o mnie, Daniel, i bądź szczęśliwy… Straszny żal zacisnął gardło dziewczyny w bolesny węzeł. Oczy zaszkliły się łzami. Otarła je i wróciła do domu. Wzywał ją bełkotliwy głos dziadka…

Gdy wieczorem zamykała stajnię, zaniepokoiło ją zachowanie jednej z klaczy. Koń był najwyraźniej chory. Stał sztywno i postękiwał z bólu. Ania nie czekała z wezwaniem pomocy. Weterynarz przyjechał pół godziny później, podał leki. Przez trzy dni oboje walczyli o życie zwierzęcia i zwyciężyli, ale pieniądze, które miały Ani wystarczyć do końca września, wydała na leki i honorarium w ciągu tych trzech długich dni, pełnych niepokoju o piękną arabską klacz. I znów zrozpaczona i niepewna jutra wyłamywała palce, nie wiedząc, co robić, skąd wziąć środki na życie. Los jest jednak pełen niespodzianek i najpierw zesłał Ani… przelew. Okrągłymi ze zdumienia oczami patrzyła na kwotę, która pojawiła się znikąd na koncie Edwarda. Dwa tysiące dolarów. Oczywiście od Daniela! Już miała dzwonić do niego, by jednocześnie dziękować z całego serca za poratowanie, ale też prosić, by nie przysyłał więcej jałmużny, gdy los dla równowagi zesłał na Anię kolejną plagę… Słysząc podjeżdżający pod dwór samochód, dziewczyna oderwała się od komputera, na którym sprawdzała stan konta i właśnie gapiła się, oniemiała ze zdumienia, na pieniądze, jakie przesłał jej Daniel. Wybiegła na ganek, z nadzieją, że to Danusia z Rogerem i dzieciakami złożyli jej niezapowiedzianą wizytę, i… stanęła jak wryta na widok gościa, którego nie widziano w Jabłoniowym Wzgórzu od czasu ślubu Edwarda z Marią. Marlena Jabłonowska, która właśnie wysiadała z taksówki, pomachała Ani koniuszkami palców i podeszła za kierowcą do bagażnika, by dopilnować wyjmowania bagaży. Jedna walizka… druga… — Zaraz, zaraz! — Ania zbiegła po schodkach i chwyciła taksówkarza za rękę w momencie, gdy sięgał po trzecią walizę. — Co to ma znaczyć?! — Zwróciła się do Marleny, która uniosła brwi ni to zdumiona, ni to urażona takim przyjęciem przez najbliższą kuzynkę. — Uprzedziłam dziadka w mailu, że przyjeżdżam, i oto jestem — odparła, spoglądając ponad ramieniem Ani na ganek najwidoczniej w oczekiwaniu, że zaraz ukaże się tam Edward, a ona, Lena, zostanie przez niego przywitana z otwartymi ramionami. Była przecież bratanicą Jabłonowskiego, prawda? — A ja cię uprzedziłam, że Maria nie żyje, a dziadek jest chory — odparła Ania lodowatym tonem. — Tak, wiem, nie mogłam przyjechać na pogrzeb. — Marlena machnęła ręką, a dziewczynę ten gest, lekceważący, uwłaczający kobiecie tak dobrej, jaką była Maria, ugodził w samo serce. Tamta musiała zobaczyć coś w oczach Ani i próbowała uśmiechnąć się przepraszająco, ale wyszło to upiornie. Marlena kiedyś była ładną nastolatką, a teraz chociaż miała dwadzieścia osiem lat, wyglądała właśnie jak postarzały upiór: oczy miała podkreślone grubymi czarnymi kreskami, czarny cień na powiekach i nieco rozmazana krwistoczerwona szminka nie dodawały jej urody… I jeszcze ten krzywy uśmiech… — To ja mam wypakowywać czy pakować z powrotem? — zapytał zniecierpliwiony taksówkarz. — Pakować z powrotem — wycedziła Ania, nim Lena zdążyła otworzyć usta. Ten ton i zielone oczy, ciskające błyskawice, nie spodobały się starszej pannie Jabłonowskiej, o nie… — A ty jakie masz prawo decydować? — syknęła, robiąc krok w przód. Ania musiała się cofnąć. Zawsze bała się Marleny i jej powrotu do Jabłoniowego Wzgórza. I oto zły sen się ziścił. — Edward jedynie może mnie stąd wyrzucić. Ty jak byłaś przybłędą, tak będziesz. Pan niech wypakowuje — rzuciła przez ramię do taksówkarza, wcisnęła mu do ręki banknot i ruszyła, pewna siebie, z wysoko uniesionym podbródkiem, do domu. — Dziadku? — krzyknęła na progu.

Gdzieś z głębi dobiegł ją czyjś głos. Ruszyła w tamtym kierunku. Przekroczyła próg sypialni i… stanęła jak wryta na widok ciężko chorego człowieka, którego twarz była w połowie wykrzywioną maską. Wybełkotał na jej widok coś zupełnie niezrozumiałego. Tkwiła w drzwiach długie chwile, nie będąc w stanie zrobić kroku ani w przód, ani w tył. — No co? — usłyszała za plecami głos Ani, zimny, niemal nienawistny. — Napatrzyłaś się? Czy może przyjechałaś pomóc mi w opiece nad dziadkiem? Będziesz go myła codziennie rano? Przekładała z boku na bok, żeby nie porobiły się odleżyny? A może pampersa mu zmienisz, gdy się zmoczy? Marlena odwróciła się powoli i stanęła twarzą w twarz z kuzynką. Oczy miała pełne łez. — Mam depresję — wypaliła nagle. Tym razem Ania zaniemówiła. To ma być odpowiedź? — Zostałam zupełnie sama. Monique, moja partnerka, nie chce mnie znać, wyrzuciła mnie z domu, moja matka jeździ gdzieś po świecie z nowym gachem i nie odpowiada na telefony. Nie mam gdzie się podziać. A przecież… to nie moja wina, prawda? Nie tylko ja ją atakowałam! „Atakowałam”, za dużo powiedziane, krytykowałam. To była konstruktywna krytyka. Jeśli ktoś publikuje swoje wypociny, musi liczyć się z głosami krytyki, prawda? Nie moja wina, że okazała się tak słaba psychicznie! No powiedz sama, moja? Moja?! — O czym ty mówisz? — Anię zmroziło straszne podejrzenie. Na początku tej tyrady, okraszonej łzami, które wraz z czarnym tuszem spływały po policzkach Jabłonowskiej, myślała, że ta mówi o swojej matce, tymczasem… — Ta Anka, moja przyjaciółka, pamiętasz ją, bo od żmij mnie nawyzywałaś… — Marlena spuściła wzrok. — Co jej zrobiłaś? — wyszeptała dziewczyna i nie chciała chyba usłyszeć odpowiedzi. Przypadek niepełnosprawnej poetki, dziewczyny z porażeniem mózgowym, która — zaszczuta przez hejterów — popełniła samobójstwo, odbił się szerokim echem w internecie. Ania nie czytała wrednych komentarzy, których nie szczędzono dziewczynie nawet po śmierci, w ogóle nie mogła czytać takich rzeczy, a teraz ma przed sobą… — Przecież nie ja wypchnęłam ją z okna! Nie moja wina, że… — Dowiedziała się, że to ty, jej wieloletnia przyjaciółka, ją niszczysz — dokończyła Ania szeptem, bojąc się, że zaraz zacznie krzyczeć. Że rzuci się z pazurami na tę wredną, podłą żmiję, przeorze jej twarz, zacznie kopać i gryźć gdzie popadnie i to ją zamkną, a Marlence jak zwykle się upiecze. — Oj tam, oj tam, zaraz „niszczysz”. Po prostu nie udźwignęła ciężaru popularności. Sława ją zabiła. — Ty ją zabiłaś — wycedziła Ania. — Do spółki z tobie podobnymi zerami. A teraz, skoro się już napatrzyłaś na dziadka, wynoś się z tego domu. Morderców pod ten dach nie przyjmujemy! — Chyba że tym mordercą jest własny tatuś, co? — odgryzła się Jabłonowska. — Nie porównuj się, żmijo, do mojego ojca. Jesteś warta mniej niż mały paznokieć u jego ręki. Wynoś się albo wzywam policję… — Ania znów czuła wściekłą nienawiść, do jakiej wydawało się, że nie jest zdolna. — I co powiesz policji? — Tamta wzięła się pod boki i spojrzała na dziewczynę wyzywająco. — Że wyrzucasz z domu krewną, która na dodatek ma stwierdzoną przez psychiatrę depresję? — To właśnie im powiem. — Ania sięgnęła po telefon, ale Marlena wyrwała jej komórkę z ręki i pomachała dziewczynie telefonem przed nosem. Krzywy uśmieszek oszpecił i tak wstrętną twarz.

— Dobrze. — Ania nagle skapitulowała. Drobniejsza i słabsza, nie wypchnie jej z domu siłą. Po pomoc nie zadzwoni. Była bezradna, a tamta doskonale sobie z jej bezradności zdawała sprawę. — Zostań tu, musztardówo… Marlena uniosła mimowolnie brwi. — Musztardówo? — Skoro kolorem zazdrości jest żółć, to zawiść ma barwę, smak i konsystencję musztardy, i tak ciebie będę od dziś nazywać, bo „hejter” brzmi za dobrze — wyjaśniła Ania, wychodząc z domu. Marlena poszła za nią. — Dokąd idziesz? — zapytała nagle zaniepokojona. — Do stajni. Nie zamierzam spędzić z tobą pod jednym dachem ani minuty dłużej. — Ania przeszła przez podwórze. — W nocy dziadkowi podaj wodę do picia i zmień mu pieluchę. Weszła do pokoju, który kiedyś zajmował Ned i zatrzasnęła kuzynce drzwi przed nosem. — Ja nie umiem zmieniać pieluch! Mam depresję! — usłyszała. — Masz musztardę zamiast mózgu, a nie depresję — odparła, przekręcając w zamku klucz. Tu była bezpieczna. Od dziś aż do chwili, gdy tamta wyjedzie, to będzie jej dom… Nazajutrz rano Ania obudziła się z głębokim poczuciem beznadziei. A już wydawało się, że los będzie dla niej łaskawszy… Nie wyobrażała sobie życia pod jednym dachem z Marlenkążmiją-Jabłonowską. Miała w pamięci wszystkie jej podłości, wszystkie krzywdy, jakie tamta wyrządziła jej rodzinie poprzednim razem i była pewna, że teraz będzie jeszcze gorzej. Na kim będzie się wyżywać? Na niej, Ani, czy może na bezbronnym dziadku? Ania miała wybór, mogła uciec choćby do Danusi. W Wiśniowym Dworku powitano by ją z otwartymi ramionami, ale dziadek? Ania nie zostawi go przecież samego. A jeszcze na pastwę tej… Powlokła się do domu, by zacząć dzień jak zwykle, od przywitania się z Edwardem i umycia gąbką starczego ciała. Jego nagość na początku Anię krępowała, choć przecież jako lekarz widziała wiele nagich ciał. Teraz po prostu było to zadanie do wykonania. Jabłonowski natomiast, który myśli miał jasne tak samo jak przed udarem, nie mógł pogodzić się z upokorzeniem, że sam nie potrafi o siebie zadbać. Że jego, który powinien być przecież w pełni sił, myje własna wnuczka… Nie ułatwiał jej tego, o nie, mamrocząc coś połową ust i unikając dotyku rąk dziewczyny, jak tylko mógł. — Leż spokojnie, dziadku — napomniała go zmęczonym głosem. Każdego dnia, każdego ranka to samo: walka z Edwardem podczas mycia, walka podczas karmienia, walka przy rehabilitacji i nakładaniu pieluchy. Ania była zmęczona tą walką, a Edward tym bardziej nienawidził własnego niedołężnego ciała, im więcej zmęczenia widział w oczach wnuczki. Gdyby mógł, skończyłby ze sobą, uwolnił Anię od tego ciężaru, ale nie miał pomysłu jak, w połowie sparaliżowany, może to uczynić… Gdyby przewrócił się w nocy, tak żeby Ania nie słyszała i spadł na podłogę, twarzą w miękki dywanik pod łóżkiem, może wtedy… Ale Ania spała czujnie. Mimo że piętro wyżej, budził ją każdy podejrzany szmer. Jednak wczoraj przyjechał do dworu niespodziewany gość: Marlena. I ona nie była już tak uważna jak Ania. Przy Marlenie może się udać… — takie myśli krążyły Edwardowi po głowie, podczas gdy Ania siłowała się z przeciąganiem go na czyste prześcieradło. Jeszcze trochę wytrzymaj, kruszyno — prosił ją bezgłośnie. — Może tej nocy mi się uda. Jeszcze trochę, Aniutko, moja kochana… Marlena stała od dłuższej chwili w progu sypialni i przyglądała się wysiłkom Ani z rękami splecionymi na piersiach. — Dlaczego nie oddasz go do domu starców? — rzuciła tonem tak obojętnym, jakby mówiła

o zepsutym fotelu. — A dlaczego ty się stąd nie wyniesiesz? — odpowiedziała pytaniem dziewczyna, ocierając przedramieniem mokre od potu czoło. Tamta wzruszyła ramionami. — Masz coś na śniadanie? — zmieniła temat. — Dla ciebie? Nie. — Czemu jesteś taka niemiła? Nie mogłybyśmy żyć w zgodzie przez jakiś czas? Znajdę pracę, znajdę mieszkanie i będziesz miała mnie z głowy. Ale nim zacznę tej pracy szukać, muszę wyzdrowieć. Mam depresję. — Nie masz — ucięła Ania. — Jesteś pusta w środku jak rura od odkurzacza. Nie ma w tobie żadnych uczuć, a depresja jakimś jednak jest. Nie możesz mieć wyrzutów sumienia, bo nie masz sumienia. Nie czujesz żalu po śmierci tamtej dziewczyny, bo nie wiesz, co to żal. Na pewno po niej nie rozpaczasz, bo musiałabyś ją chociaż lubić, a ty lubisz jedynie siebie i swoje odbicie w lustrze. Ale… — Ania, która przez cały ten czas zajmowała się Edwardem, spojrzała na Marlenę ponownie — …nawet to odbicie nie lubi ciebie. — Nikt mnie nie lubi! — wykrzyknęła Lena, ukrywając teatralnie twarz w dłoniach. Ania, która kiedyś rzuciłaby się ją pocieszać, teraz wyprostowała się i rzekła krótko: — Nikt. Po czym wyszła z pokoju, przygotować śniadanie dla siebie i dziadka. Marlena zaś zacisnęła zęby, aż zgrzytnęło, wybiegła z domu uspokoić skołatane nerwy na świeżym powietrzu, i jak wybiegła, tak… stanęła. By w następnej sekundzie wysyczeć: — Tego skurwiela jeszcze tu brakowało… Bo właśnie na podjazd wjeżdżał samochód, który prowadził… Ned Starski. — O, Marlena — rzekł, wysiadając. — Odwieźć cię na dworzec? — Pierdol się! — warknęła i pobiegła do ogrodu, znikając Nedowi i jego żonie z oczu. Spojrzeli na siebie. — Mam nadzieję, że Ani nie dobił przyjazd tej mendy — mruknął, wchodząc po schodkach na ganek i… omal nie został zbity z nóg przez własną córkę, która z krzykiem brzmiącym raczej jak szloch: — Tatusiu! Nareszcie! — wypadła z domu i zawisła mu na szyi. Nie była w stanie powstrzymać łez. Szlochała, zaciskając palce na koszuli ojca, a on gładził ją po plecach, włosach, ramionach, przytulał i próbował uspokajać tak długo, aż w końcu Ania wypłakała cały żal, jaki miała do niego, cały strach, niepewność i bezradność, jakie czuła przez wszystkie te miesiące, kiedy pragnęła, by ktokolwiek stanął przy niej do walki z losem, ale nikogo nie było. Płacz umilkł powoli, drżenie całego ciała ustało, Ania uspokoiła się, uciszyła… Dopiero wtedy ujął jej mokre od łez policzki w dłonie i powiedział serdecznie: — Wróciłem, córeczko. Nie jesteś już sama.

ROZDZIAŁ XXIII Ned i Weronika, choć oboje po czterdziestce, nadal młodsi duchem niż niejeden zblazowany nastolatek, uwielbiali włóczęgi po bezdrożach, życie pełne przygód, ucieczki od cywilizacji i co jakiś czas, gdy obojgu znudziło się spokojne, podmiejskie życie, wsiadali w pociąg, samolot czy jak w tym przypadku w greyhounda i jechali w nieznane, czasem zupełnie odcinając się od rzeczywistości. Dotąd miało to niezaprzeczalny urok, do tej pory ich włóczęgi były ich sprawą, ale tym razem, znikając na dwa miesiące, przegięli. Po prostu przegięli. To wygarnęła ojcu i przybranej matce Ania, gdy odzyskała głos. — Umarła Maria, okej, prawie jej nie znaliście, co was mogła obchodzić jej śmierć. Dziadek dostał udaru, też okej, przecież zostawiliście w Polsce córkę, lekarkę, która się nim zajęła, ale co by było, gdybym to ja zginęła w wypadku któregoś dnia? Jakbyście się dziś czuli, gdyby naprzeciw wyszedł wam Edward i powiedział, sorry, ale wasza córka, a moja wnuczka, nie żyje od dwóch miesięcy. Nie mogłem czekać z pogrzebem, aż jej rodzice wrócą z Alaski. Jakbyście się czuli? — Aniu, przepraszam… — Ned po raz nie wiadomo który odezwał się błagalnym tonem. Gdy tylko stęsknieni za własnym łóżkiem wrócili do domu w Nevadzie, Ned włączył komputer i telefon, zobaczył nagłówki pierwszych wiadomości od Ani, błagające go, by przyjeżdżał do Polski, przeczytał pobieżnie maile, chwycił Weronikę za rękę i pobiegli na lotnisko tak jak stali, nawet nie przebierając się po podróży, by złapać najbliższy samolot do Warszawy. Po drodze przeczytali wszystkie wiadomości i jadąc do Jabłoniowego Wzgórza, wiedzieli już, czego się spodziewać: pustego domu, sparaliżowanego Edwarda i zrozpaczonej córki. I to właśnie zastali. — Jesteście skrajnie egoistyczni. O, prawie tak jak ta, musztardówa. — Ania wskazała Marlenę, czającą się na progu kuchni, gdzie Starscy jedli śniadanie. Musztardówa? — Ned odwrócił się, zmierzył dziewczynę zimnym spojrzeniem i powrócił do rozmowy z córką. — Masz rację i więcej się to nie powtórzy. Po prostu nam wybacz, zjedz śniadanie, a potem idź odpocząć, bo wyglądasz jak cień samej siebie. — To wy powinniście po długiej podróży… — My odpoczęliśmy przez te dwa miesiące wystarczająco — przerwała jej łagodnie, ale stanowczo Weronika. — Powiedziałabym, że aż za bardzo. Idź, kochana, do siebie i spróbuj zasnąć, bo widać po tobie nieprzespane noce. My z Nedem wszystkim się zajmiemy. — Ja też nie spałam — wtrąciła się Marlena. — Cierpię na depresję i bezsenność. — Cierpisz na głupotę i podłość i z tego, co pamiętam, Edward zabronił ci wstępu do tego domu — zauważył zimno Ned. — Niech mi to powie prosto w twarz, to odejdę — zaśmiała się szyderczo. Edward, ten stary, zramolały dziadyga, mógł jej co najwyżej nabełkotać w twarz, a i tak nadal był panem tego domu, zaś Starski li tylko parobkiem. Byłym parobkiem na dodatek. — I co mi zrobisz? — Uniosła wyzywająco podbródek, widząc, jak Ned blednie. — Laniem zagrozisz? Wyrzucisz z domu? Ostrzegam, będę się broniła, a potem zażądam obdukcji. — Wysunęła butnie podbródek, wiedząc, że nic nie mogą jej zrobić. Była bratanicą właściciela domu. Miała takie samo prawo tu zostać, dopóki ów właściciel jej nie wyprosi, jak każde z nich.

Przynajmniej tak się Marlence wydawało. Ania już miała się odezwać, lecz Ned uciszył ją gestem ręki. Jego oczy pociemniały z gniewu, ale twarz pozostała spokojna. Wstał. Marlena cofnęła się na wszelki wypadek. — Ciebie nie wyrzucę — rzekł, mijając ją w drzwiach, po czym zniknął na schodach prowadzących na piętro. Po chwili przez okno z pokoju Marleny wyleciała jedna walizka, za nią druga, a na końcu trzecia. Wpadły prosto… do stawu. Marlena wrzasnęła dziko i pobiegła ratować swój dobytek. Weronika wymieniła z Anią spojrzenia i obie parsknęły śmiechem. — Ojciec zawsze umiał sobie z nią poradzić — szepnęła dziewczyna i znów się zaśmiała. Ned zszedł na dół, stanął w drzwiach wychodzących na taras, przyglądał się przez chwilę Marlenie, próbującej grabiami wyciągnąć walizki ze stawu albo chociaż pojedyncze ciuchy, po czym odezwał się: — Wracaj do Anglii, bo następnym razem… — Nie będzie następnego razu, pierdolony morderco! Wyjeżdżam natychmiast, a ty mi za to zapłacisz! Sięgnął do kieszeni, niedbałym ruchem wyciągnął portfel i zapytał: — Ile? Dwie stówy wystarczą? — Udław się nimi! Znajdę coś na ciebie, gnido, i wtedy… wtedy… — Rozpłakała się z wściekłości, ale jego te łzy nie wzruszyły. Już kiedyś się nad nią ulitował, uwierzył w bajeczkę o molestowanej dziewczynce, a ona za dobre serce odpłaciła mu podłością, skrzywdziła dziesięcioletnią wówczas Anię, zwróciła przeciw niemu całą społeczność, tak że musiał zostawić córeczkę i uciekać na koniec świata. Nigdy więcej — to sobie wtedy obiecał — nie da się podejść Marlenie Jabłonowskiej. Nigdy. Chciał się odezwać, ale uprzedziła go Ania, patrząc na kuzynkę z taką samą odrazą, co Ned: — Jeśli tylko spróbujesz, ja zgłoszę prokuraturze, że zaszczułaś na śmierć Annę Drobek. Ona — wskazała ojcu Marlenę — z innymi musztardowymi prześladowała poetkę, swoją „przyjaciółkę” dotąd, aż dziewczyna wyskoczyła z siódmego piętra. Nie było co zbierać. Stwierdzono samobójstwo. Nikogo nie ukarano. Ale oto stoi przed nami Marlenka, która ma krew tamtej dziewczyny na rękach. — I swojego ojca również — dodała Weronika. — Wiesz — zwróciła się do Marleny słodkim głosem — ja chyba o tobie artykuł napiszę. Taki na całą Polskę. Będziesz sławna, bo to sławy tamtej dziewczynie zazdrościłaś, co? Ale to później, gdy już zajmie się tobą prokurator. Będzie to miało mocniejszy wydźwięk… — Pierdoleni szantażyści! — wysyczała Marlena, patrząc na nich z taką nienawiścią, że gdyby wzrok mógł palić, spopieliłaby wszystkich troje. Anię przeraził jej dziki wzrok, ale Ned bez strachu spojrzał na Marlenę i zauważył: — To ty miałaś coś na mnie znaleźć, wredna mendo, i wtedy… no właśnie, nie dowiedziałem się co wtedy. Dam ci pewną radę, choć nie wiem doprawdy, dlaczego jeszcze z tobą rozmawiam: idź do jakiegoś dobrego psychologa i zrób coś ze swoim życiem, bo na nienawiści długo nie pociągniesz, a zawiścią się nie najesz. Tutaj nie ma miejsca dla takich jak ty. — To zabrzmiało jak zatrzaśnięcie drzwi. Raz na zawsze. Marlena nagle pojęła, że przegrała. Jedyne miejsce, gdzie te drzwi zdawały się choć uchylone, okazało się dla niej zamknięte. Nie pomyślała, że to przez jej podłość nie chcą jej nigdzie widzieć. Że własna matka nie potrafiła z nią wytrzymać, bo z kimś tak przeżartym nienawiścią do całego świata nie da się po prostu żyć. Nie. Marlena nadal obwiniała wszystkich, łącznie z wrażliwą przyjaciółką-poetką, „bo ta się, głupia, zabiła”, oprócz siebie.

— Ja się zmienię — wyszeptała błagalnie, czując, że pora zmienić ton. — Może. Kiedyś — zgodził się Ned. — Ale mnie to nie obchodzi. I nikogo w tym domu też nie. — Jestem zupełnie sama! Nikt mnie nie chce! Nikt! — krzyknęła z rozpaczą. — I cholernie sobie na to zasłużyłaś — odparł Ned. — Poradziłbym, żebyś kupiła sobie kota, ale pewnie zadręczyłabyś biedne zwierzę na śmierć, więc zmilczę. — Aniu, może ty mnie zrozumiesz… — jęknęła, wyciągając ręce do dziewczyny, a tej mimowolnie serce się ścisnęło. Ale… przypomniała sobie poprzednią noc, którą zmuszona była przespać w stajni… I przestała się nad Marleną litować. Stali we troje na najwyższym stopniu ganku. Ona na podjeździe. Walizki, z którymi tu przyjechała, utonęły w stawie. Została jej tylko błyszcząca torebka z dokumentami i to, co miała na sobie. — Dawaj te dwie stówy — wywarczała, a gdy Ned wyciągnął pieniądze, wyrwała mu je z ręki, odwróciła się na pięcie i odeszła. — Ja tu jeszcze wrócę! Jeszcze z wami nie skończyłam! — krzyknęła z bezpiecznej odległości, a oni westchnęli w tym samym momencie. Marlena Jabłonowska była jak zaraza. Przychodziła, czyniła spustoszenie i odchodziła. Wiedzieli, że pewnego dnia wróci, by znów kogoś krzywdzić. Tacy ludzie się nie zmienią. Nigdy. Odetchnęli dopiero, gdy zniknęła im z oczu. Weronika objęła Anię, znów pobladłą i roztrzęsioną, zupełnie jak piętnaście lat temu, i przytuliła serdecznie. — Idź odpocznij, kochanie. My wszystkim się zajmiemy. Dziewczyna kiwnęła głową, powlokła się do swojego pokoiku na piętrze, zrzuciła z siebie spodnie i bluzkę i w samej bieliźnie wyciągnęła we własnym, miękkim łóżku. Chwilę później spała, po raz pierwszy od wielu tygodni czując się spokojnie i bezpiecznie… Nie wiedziała, na całe szczęście, że w tym domu, pod tym dachem śpi po raz ostatni, bo serce by jej chyba pękło. Obudziła się późnym popołudniem. Weronika krzątała się po domu, Ned w stajni. Kobieta na widok zaczerwienionej od snu dziewczyny uśmiechnęła się i bez pytania postawiła przed nią talerz rosołu z lanymi kluseczkami, jaki Ania uwielbiała od dziecka, a co Weronika zapamiętała. — Nie wiem, jakim cudem radziłaś sobie ze wszystkim sama — odezwała się, patrząc z miłością na zajadającą rosół dziewczynę. — My z Nedem próbujemy ogarnąć Edwarda, dom i konie od rana i średnio nam to wychodzi. Na dodatek nie rozumiem kompletnie, co Edward mówi. I jego to frustruje, i mnie, ale damy sobie radę. Spokojna głowa. Ty jutro wyjeżdżasz. Ania poderwała głowę znad talerza. — Dokąd? — zapytała zdziwiona. — Do Minnesoty. Zaprosił cię przecież na staż sam Charles Anderman. Nie zamierzasz chyba dłużej wystawiać jego dobrej woli na próbę. Ania zaniemówiła. — Mówisz serio? — wykrztusiła wreszcie, gdy zdołała odzyskać głos. — Mogę jechać? — Nie tylko możesz, a musisz. Takiej szansy nie wolno zmarnować. Przyrzekłaś coś sobie i mamie, pamiętasz? Dziewczyna kiwnęła głową, pociągając ze wzruszenia nosem. Tak pragnęła rozpocząć pracę i naukę u boku wspaniałego neurochirurga. Tak żałowała, że nie może tego uczynić ze względu na Edwarda. Chyba sama przed sobą się nie przyznawała jak bardzo.

— A dziadek? A dom? A konie? — Wróciliśmy. Teraz nasza kolej. Ty masz zawalczyć o swoje marzenia. Jutro lecisz do Stanów. I nie ma przeproś. Wizę masz? Ania przytaknęła. Gdy tylko Anderman zaprosił ją na staż, wystąpiła z wnioskiem o wizę i dostała ją bez problemu. Rzeczywiście mogła wsiadać do samolotu i lecieć do Ameryki. Tam, gdzie czekał na Anię nie tylko znany neurochirurg, ale i… Zarumieniła się na wspomnienie Daniela. Weronika, bystra jak zawsze, ujęła dziewczynę pod brodę i zajrzała w jej błyszczące niczym dwa szmaragdy oczy. — Zakochałaś się w kimś? — Uśmiechnęła się domyślnie. Dziewczyna spłoniła się jeszcze bardziej. — Znam go? Nic w mailach na ten temat nie pisałaś. — Mimo wszystko go znasz — zaczęła Ania i… umilkła zakłopotana. Ned nie będzie zachwycony, że jedynaczka pokochała z wzajemnością przestępcę. „Byłego przestępcę” — poprawiła się w myślach. Daniel zawarł umowę z rządem amerykańskim: czysta kartoteka w zamian za współpracę i jak na razie ów rząd dotrzymywał obietnicy, po kolei zawierając ugody w imieniu van der Welta ze wszystkimi, którzy go do tej pory ścigali. Może kiedyś i tutaj, do Polski, będzie mógł przyjechać? Do kuchni wszedł Ned. — Co tu tak cicho? Myślałem, że plotkujecie, jak to dziewczyny. — Ania się zakochała w kimś, kogo podobno znam — odparła powoli Weronika — ale jakoś nie chce mi zdradzić, kto to taki. I nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Ned spojrzał na córkę podejrzliwie. Gdyby od niego zależało, otoczyłby jedynaczkę wysokim murem tudzież zamknął w wieży, by żaden samiec nie miał do niej dostępu i nie skrzywdził jej tak, jak on, Ned, skrzywdził Małgosię, matkę Ani… Dziewczyna nagle podniosła głowę i spojrzała na nich oboje wyzywająco. Nie będzie się wstydziła swojej miłości! — To Daniel van der Welt. Haker. Do niedawna ścigany przez Interpol. Ned wciągnął ze świstem powietrze. — I moja śliczna, mądra, urocza córka z całego świata pełnego mężczyzn musiała sobie wybrać akurat jego? Ania wzruszyła ramionami. — Tak wyszło. Weronika zaśmiała się nagle. — To cię śmieszy? — Naskoczył na nią mąż. — Że moja córka zakochała się w przestępcy? — Ja też swego czasu pokochałam kogoś z wyrokiem. W zawieszeniu, ale jednak. — Objęła Neda i pocałowała go prosto w usta. — A ten van der Welt to niezwykle bystry facet. Użyłabym nawet słowa „genialny”. No i niesamowicie przystojny — dodała rozmarzonym tonem. — Dobry gust ma nasza Ania. — Znów się zaśmiała, jak to ona, uroczo, nieco złośliwie i tak, że Ned też musiał się uśmiechnąć. — Taka cicha woda — patrzyła na dziewczynę, lekko mrużąc oczy i przekrzywiając zabawnie głowę — nigdy nawet mandatu za złe parkowanie nie dostała i wyrywa najprzystojniejszego gangstera na świecie. Ania musiała się roześmiać. A potem sprostować: — Daniel nie jest gangsterem i nigdy nie był. Poznałam go właśnie wtedy, gdy prawdziwi gangsterzy go dopadli, niedaleko naszego domu, i zakatowali niemal na śmierć. Opiekowałam się nim, opiekowałam i… — „Zakochałam” — dokończyła za nią Weronika. — Ryzykując aresztowanie, uratował porzuconego w szpitalu chłopczyka. To dobry człowiek

— powiedziała Ania cicho. — Przed wyjazdem chciałabym jeszcze zobaczyć Piotrusia, tak ma ten chłopczyk na imię… Z sypialni Edwarda rozległo się wołanie. Ania pobiegła do niego, zapominając na chwilę o Piotrusiu i Danielu. Czy dziadek zrozumie i wybaczy jej odejście? Usiadła na brzegu łóżka, podetknęła Edwardowi do ust kubek z herbatą i patrzyła przez chwilę, jak pije. — Dziadku, Ned z Weroniką zaproponowali, że się tobą zaopiekują — zaczęła z trudem. — Jeśli się zgodzisz, ja wyjadę do Stanów, do kliniki doktora Andermana, na staż. Nie chcę cię zostawiać, ale wiesz, że… — urwała, czując straszliwe wyrzuty sumienia. Jabłonowski ujął władną ręką dłoń dziewczyny i uniósł do ust, jak kiedyś. Próbowała ją cofnąć, zmieszana i wzruszona jednocześnie, ale przytrzymał jeszcze chwilę. — Edź oana. Ędę eśiwy e enisz aenia. „Jedź, kochana. Będę szczęśliwy, że spełnisz marzenia”. Teraz to ona przytuliła dłoń starego mężczyzny do policzka, czując, jak ściśnięte serce zaczyna bić coraz szybciej, coraz lżej, wypełnione szczęściem nie do opisania i nadzieją. Na wszystko, co najlepsze. Na dobrą, jasną, radosną przyszłość. Nie wierząc, że to się dzieje naprawdę — jeszcze dziś rano budziła się w poczuciu zupełnej beznadziei — Ania spakowała się do jednej sporej walizki, ucałowała i uściskała dziadka, z trudem powstrzymując łzy, bo rozstawali się przecież na nie wiadomo jak długo, po czym obiecała Nedowi, że będzie ostrożna, Weronice, że będzie dzwoniła albo pisała maile i… mogła ruszać w podróż swego życia. Najpierw do Wiśniowego Dworku. Dzieci już spały, gdy późną nocą dotarła w jego gościnne progi. Danusia powitała ją, niczym siostrę, bo tak też się czuły obie, połączone miłością do tego samego mężczyzny. — Jak ja ci zazdroszczę — westchnęła kobieta z głębi serca. — Już jutro go zobaczysz. Spotkasz się z nim bez strachu, jaki zawsze towarzyszył naszym spotkaniom, bez rozglądania się, czy ktoś was nie śledzi, nie obserwuje… — Daniel jest podobno pod stałą obserwacją — zauważyła Ania. Danusia machnęła ręką. — Wiesz, o czym mówię. Teraz go jedynie pilnują, poprzednio na niego polowali. To różnica, wierz mi. Chociaż podejrzewam, że dla mojego brata żadna. On nie bał się niczego ani nikogo. Bał się jedynie o kogoś. A dokładniej o nas dwie. — Nagle ujęła ręce dziewczyny i uścisnęła mocno. — Dziękuję ci, kochana. Dla ciebie to zrobił. Ania pokręciła głową zakłopotana. — Dla Danki, nie dla mnie. Naprawdę mnie przeceniasz. — Gdyby chodziło tylko o nią, odesłałby Dankę razem z Arielem do Polski i odciął się od nas trojga. Znalazłby nowego wspólnika i żył tak jak do tej pory: jednego dnia pływając luksusowym jachtem i wygrzewając się na karaibskiej plaży, innego kopiąc dla siebie grób. Dzięki tobie zakończył tę dziką grę o własne życie. — Pokręciła głową, nie pojmując, jak brat, jeden z trojaczków, mógł być tak różny od niej, spokojnej, praworządnej Danusi i do niedawna równie praworządnej, choć nieco mniej spokojnej Danki… — Ależ się musi teraz nudzić! Leć czym prędzej do niego i zajmij go wiciem miłosnego gniazdka, żeby znów się w coś nie wplątał! Ania pokraśniała, czego na szczęście w mroku nocy nie było widać. Siedziały na ganku, zapatrzone w gwiazdy, gawędząc półgłosem. Roger zostawił je samym sobie i poszedł spać. Ktoś jutro rano musi być na nogach, gdy obudzi się pierwsza z pociech, i tym razem padło na niego,

żeby kobietki mogły sobie pogadać. O facetach oczywiście. — Przeceniasz mnie — szepnęła Ania. — Nie wiem, czy jestem w stanie powstrzymać Daniela przed czymkolwiek. On jest… tak silny i niezależny… — Ale pragnie mieć normalną, kochającą się rodzinę, jak chyba nikt na świecie. Bo nigdy takiej nie miał — odpowiedziała Danusia równie cicho. — Nie skrzywdź go, Aniu. Proszę cię. On naprawdę wiele w życiu wycierpiał… Ja miałabym go skrzywdzić? Ja?! — chciała wykrzyknąć dziewczyna, ale odrzekła: — Prawie się z Danielem nie znamy, lecz jeśli on jest moim przeznaczeniem, a mam nadzieję, że jest… Możesz być spokojna. Nigdy go nie zdradzę, nigdy nie opuszczę. Danusia spojrzała na dziewczynę. W mroku błyszczały jej oczy. — Wierzę ci — szepnęła. W tym momencie horyzont przecięła jasna smuga, rozbłysła i zgasła. — Życzenie! — Pomyślałaś? — Zdążyłaś? — A jakie? — zasypały siebie nawzajem pytaniami. — Nie mówi się na głos, bo się nie spełni! — Ale i tak się domyślam… — Ja też. Danusia spoważniała. — Nie mogę się doczekać powrotu Danki. Przez trzydzieści lat żyłyśmy, nie wiedząc o swoim istnieniu, a teraz nie możemy wytrzymać bez siebie. Niesamowite, prawda? Cieszę się, że moje dzieci mają trójkę rodzeństwa, bo nigdy nie będą same. „Moje dzieci” — tak Danusia, która ponad wszystko pragnęła urodzić własne maleństwo, ale z jakichś powodów nie było to możliwe — mówiła o adoptowanej córeczce i trójce przysposobionych chłopców. Anię zalała fala wdzięczności do tej kochanej, dobrej kobiety i do losu, że Piotruś, już i tak skrzywdzony przez życie i ludzi, trafił w jej ręce, pod ten dach. Będzie tu rósł kochany i szczęśliwy. Nawet jego własna matka nie uczyniłaby dla niego więcej niż Danusia z Rogerem… Ania mogła opuścić nazajutrz rano ten gościnny dom, będąc spokojna o los chłopczyka. Popłynęło trochę łez, bo malec kochał ciocię całym wdzięcznym serduszkiem, ale tym razem były to dobre łzy. Danusia odwiozła ją do Białegostoku, stamtąd dziewczyna wsiadła w pociąg do Warszawy. Następnym przystankiem miały być już Stany Zjednoczone i lotnisko w Minneapolis. Dokładnie w przeciwnym kierunku zdążała… Marlena.

ROZDZIAŁ XXIV Są ludzie urodzeni do miłości, są urodzeni li tylko do nienawiści. I nic tego nie zmieni. Kochająca rodzina nie zmiękczy serca z kamienia, a dzieciństwo bez miłości nie zamieni serca stworzonego do kochania w kamień. Daniel potrafił kochać, mimo że los potraktował go okrutnie, Marlena Jabłonowska karmiła się nienawiścią, chociaż gdy była dzieckiem, nie brakowało jej niczego. Daniel, owszem, wkroczył świadomie na drogę przestępstwa, mszcząc się za doznane krzywdy na wszystkim i wszystkich, w głębi duszy pozostał jednak dobrym człowiekiem, który rozpaczliwie pragnął kochać i być kochanym. Marlena mściła się na dobrych ludziach kompletnie za nic, dla czystej przyjemności, jak to u rasowych psychopatów bywa. A co najgorsze, jego ścigano, ona zaś pozostawała bezkarna. Przegnana precz z Jabłoniowego Wzgórza, nie machnęła ręką i nie zajęła się własnym życiem, jak to poradził jej z dobrego, choć wściekłego wówczas serca, Ned. Nie. W pierwszej chwili rzeczywiście chciała odpuścić. Niech sobie ta banda siedzi w rozwalającym się dworze, kit im w oko. Pojechała do Warszawy i włóczyła się po mieście, użalając się nad sobą, ale… Marleny Jabłonowskiej nic tak nigdy nie napędzało, jak dobry powód do zemsty. To dlatego prześladowała Ankę-poetkę, bo tamta kiedyś zupełnie nieświadomie ośmieszyła Marlenę w oczach klasy, wygrywając konkurs recytatorski. Takie nic, brzydkie i powykręcane, dostało burzę oklasków i zgarnęło nagrodę, a ona, Marlena, nie przeszła nawet do drugiego etapu! No to ja ci pokażę… I Marlena pokazała. Niemal dwadzieścia lat zajęła jej zemsta, ale za to z jakim skutkiem! Gdy zaś osiągnęła cel i Bogu ducha winna dziewczyna zapłaciła za wszystkie krzywdy Jabłonowskiej, życie Leny stało się dziwnie puste. Zupełnie jakby prześladowana przez podobnych Marlenie psychopatów kumpelka stanowiła sens jej życia. Po samobójczej śmierci poetki „towarzystwo wzajemnej adoracji” się rozpadło. Nie było już z kogo szydzić, nie było z kim rozmawiać choćby wirtualnie, bo przyjaciele-hejterzy się wystraszyli i umilkli, a innych Marlena nie miała. Teraz bez ofiary, którą można było gnębić, bez „hejterki”, która dawała tyle radości, bez obłudnego pocieszania zranionej „przyjaciółki” i jej łez, Marlena czuła, jakby umarła razem z Anką. Żal z powodu utraty ofiary pomyliła w swoim chorym umyśle z żalem za utraconą „przyjaciółką”, a poczucie winy z poczuciem krzywdy. Doprawdy Marlenka byłaby doskonałym obiektem badań dla psychopatologa… Ania, Ned i Weronika, nowi wrogowie, którym należało pokazać, czy raczej dać popalić, przywrócili jej cel i chęć do życia. Depresja przeszła jak ręką odjął i w momencie, gdy Ania jechała do Warszawy, Marlena wracała w okolice Koniecdrogi. Gdy Ania wsiadała na pokład samolotu, tamta wynajmowała w Tucholi za psi grosz rozpadającą się chałupę i zgłaszała się do pracy w pośredniaku, gotowa zamiatać ulice. Nie liczyło się nic, oprócz przebywania blisko celu, który mogła sobie codziennie oglądać przez lornetkę. Oglądać i czekać na odpowiedni moment. O taaak, Marlena miała czas. Miała dużo czasu. A im bardziej deser jest wyczekiwany, tym smaczniejszy. Czyż nie?

Podróż do Stanów była jednocześnie męcząca jak i ekscytująca. W samolocie Ania nie zmrużyła oka mimo zmęczenia całym długim dniem, odprawa paszportowo-wizowa ciągnęła się bez końca, a dziewczyna, jak zresztą wszyscy przybysze z Polski, nie była pewna, czy zostanie wpuszczona na terytorium USA, czy też odeślą ją najbliższym lotem do domu. Nie chciała wracać. Pragnęła spotkać się z Danielem, poczuć jego ramiona obejmujące ją wpół, dotyk ust na ustach, bliskość i siłę, o której marzyła od wielu tygodni, miesięcy, a może od zawsze. Potem pojadą do mieszkania, które wynajęła dla niej klinika i tam… tam Ania weźmie szybki prysznic, przebierze się po podróży w świeże ciuchy i pobiegnie na spotkanie z doktorem Andermanem, bo jak słusznie stwierdziła Weronika, nie wolno dziewczynie wystawiać jego cierpliwości na próbę ani sekundy dłużej. Dopiero wtedy wróci do swego nowego domu i jeśli Daniel będzie na nią czekał… to może… może… Daniel czekał. Choć halę przylotów wypełniał tłum ludzi, wypatrzyła go w tym samym momencie co on ją. Chwilę później zawisła mu z piskiem radości na szyi, a on przytulił Anię z całych sił, tak jak to sobie wymarzyła, ukrył twarz w jej kasztanowych włosach i tak trwali długie minuty, nie mogąc się od siebie oderwać. Magiczna to była chwila. Oboje zapamiętają ją do końca życia. Wreszcie Ania podniosła nań swe piękne oczy, lśniące niczym listek brzozy po deszczu, i wyszeptała: — No to jestem, Danielu van der Welt. — Agencie van der Welt — poprawił ją półgłosem i uśmiechnął się szelmowsko. Pokręciła głową. Tylko temu mężczyźnie mogło się to udać: jednego dnia ścigany, następnego opłacany przez ten sam rząd za tę samą działalność. No, może oprócz okradania banków… Ujął rączkę jej walizki i poprowadził na parking, gdzie czekało na nich małe, czarne porsche 911 z rejestracją wypożyczalni. — Ale słabość do czarnych aut nadal pozostała, co, agencie van der Welt? — Ania szturchnęła go łokciem w bok. — I do zielonookich lekarek również — odparł, siadając za kierownicą. — Dokąd sobie pani życzy, panno Krasko? Do domu czy od razu do kliniki? — Muszę się umyć i przebrać. — Ania spojrzała po sobie. Bluzka i spodnie kleiły się nieprzyjemnie do ciała. Samochód ruszył, prowadzony pewną ręką mężczyzny. Ania co chwila zerkała na Daniela, jeszcze nie wierząc, że ma go tuż obok, blisko, bliziutko… Że jadą sobie ot tak przez miasto, nikt ich nie ściga, przed nikim nie uciekają. Ona wprawdzie nie doświadczyła tego na własnej skórze, ale potrafiła sobie wyobrazić, choćby z opowiadań Danusi, jak wyglądało dotychczasowe życie Daniela. I jego sióstr, które w to wciągnął. — Niesamowite, prawda? — odezwał się, myśląc pewnie o tym samym. — Teraz, gdy robię legalnie to, co robiłem łamiąc prawo, i nawet mi za to całkiem nieźle płacą, przestało mnie to kręcić. Po prostu chodzę do pracy jak każdy porządny obywatel i, może już nie jak każdy, włamuję się i kradnę. Czasem wezwą mnie w trybie pilnym, bo gdzieś na świecie wybucha jakiś kryzys, i wtedy czuję pewną ekscytację… — …ale nie taką, jak czułeś kopiąc sobie grób — wpadła mu Ania w słowo. Zaśmiali się oboje. — Piękna jesteś, gdy się śmiejesz tak beztrosko, wiesz? — powiedział tym swoim niskim, aksamitnym głosem, od którego Anię od razu ogarnęło gorąco. Prowadząc jedną ręką, ujął jej

dłoń i wtulił w nią usta. — Nie wierzę, że tu jesteś i długo jeszcze nie będę mógł uwierzyć — dodał cicho, nie wypuszczając dłoni dziewczyny ze swojej. — Będę ci o tym przypominać. — Każdej nocy i każdego dnia — zgodził się. Spojrzała na niego, trochę niepewnie, trochę pytająco. Daniel pracował w Langley. Czyżby przeniesiono go tutaj, do Minneapolis? Zamieszkają razem? — Esemesami — dodał uspokajająco i roześmiał się, widząc zarówno rozczarowanie, jak i ulgę na twarzy dziewczyny. — Ależ ty jesteś prostolinijna, to komplement!, nie potrafisz kłamać, nie prowadzisz żadnych gierek, wszystkie uczucia masz wypisane na twarzy, wszystkie widać w twoich oczach… Nie zamierzam cię osaczać, Aniu. Czekałem tyle czasu na kobietę taką jak ty, że poczekam jeszcze trochę. Będziemy się spotykać na randkach, kiedy oboje znajdziemy na nie parę chwil, a gdy kiedyś będziesz gotowa na poważny związek, wtedy… — Jestem gotowa na poważny związek! — Nie jesteś — odparł. — Nadal się mnie boisz i nadal mi nie ufasz… — Ufam ci! — …dlatego zaczniemy od randek, a skończymy… Zatrzymał samochód pod budynkiem, w którym Ania miała zamieszkać, i spojrzał na dziewczynę. Ona patrzyła na niego z napięciem. — Skończymy? — ponagliła go, bo milczał, przyglądając się jej lekko zmrużonymi oczami. — W małym domku na przedmieściach, otoczeni gromadą wnuków — rzekł wreszcie, z trudem zachowując powagę. Palnęła go w ramię i otworzyła drzwiczki. Stanęła przed wejściem do pięciopiętrowej kamienicy, która pamiętała lata trzydzieste, zadarła głowę. Tutaj, na drugim piętrze, będzie od dziś jej dom. Rozejrzała się z niedowierzaniem. Była w Stanach, spełniała swoje marzenia. Niesamowite! Daniel wniósł jej walizki, Ania otworzyła drzwi kluczem, który dostała od administratora, i oto znaleźli się w maleńkim przedpokoiku, który prowadził do równie niedużej kuchni, saloniku, łazienki i sypialni. W sam raz dla młodej pani doktor. — Ale się szarpnęli — prychnął mężczyzna. — To już moja Firma ma większy gest. — Mi się tu podoba — sprzeciwiła się Ania i ruszyła na zwiedzanie mieszkania, co zajęło jej może dwie minuty. Skończyła w przedpokoiku, gdzie nadal stał Daniel z walizką. — Poczekasz, aż się ogarnę? Chciał odpowiedzieć, że wejdzie razem z nią pod prysznic i będzie ją pod tym prysznicem kochał, bo tego właśnie w tej chwili pragnął tak bardzo, mając dziewczynę tuż obok, że to pragnienie aż bolało, wiedział jednak, że mógłby ją tylko spłoszyć. I wtedy, by odzyskać jej zaufanie, musiałby czekać jeszcze dłużej. Uznając jego milczenie za odpowiedź, dziewczyna weszła do łazienki, zamykając za sobą drzwi, a potem po cichu, by tego nie słyszał, przekręciła w nich kluczyk. Daniel znał ją lepiej, niż ona znała samą siebie. Dopiero w momencie, gdy zamykała się przed nim na klucz, przyznała mu rację: bała się go. Nie jako mężczyzny, bo była pewna, że nigdy jej nie skrzywdzi, lecz siły swoich uczuć do niego, gdy wreszcie sobie na te uczucia pozwoli. Musi mu zaufać. Uwierzyć, że on kocha ją równie mocno jak ona jego. Że w ogóle się kochają, a nie jest to li tylko zauroczenie! W przeciwnym razie jedno z nich zostanie ze złamanym sercem… Gdy wychodziła z łazienki, przebrana w czyste rzeczy, przedpokój był pusty. Na zakurzonym lustrze Daniel narysował serce i wpisał w nie dwa słowa: „Będę czekał”. I znów Ania poczuła

jednocześnie ulgę i rozczarowanie. Miała bowiem nadzieję choć na jeden pocałunek. Daniel widać tego pocałunku nie potrzebował. Potrzebował, i to bardzo, jak bardzo — czuł w spodniach — dlatego właśnie wyszedł z mieszkania, nim dziewczyna skończyła się kąpać. Wyobrażenie jej nagiego ciała pod prysznicem działało na niego tak, że w pewnym momencie musiał użyć całej siły woli, by nie wyłamać drzwi, zamkniętych na kluczyk — doskonale słyszał, jak Ania go przekręca w zamku — i… — Żadnego „i”, Szakal. Wracasz do domu — rzekł do siebie półgłosem i sfrustrowany do granic wyszedł. Jak nigdy wcześniej pragnął kobiety, której nie mógł po prostu sobie wziąć… Gdy Ania wybiegła z domu, po czarnym porsche nie zostało śladu, za to czekała na nią taksówka. Pomyślałeś o wszystkim, draniu, tylko nie o tym, że to na ciebie chciałabym patrzeć jeszcze przez parę chwil, a nie na taksówkarza — przemknęło dziewczynie przez myśl, gdy wsiadała do samochodu. To i jeszcze coś: zupełnie szalony pomysł, który przerodził się w decyzję.

ROZDZIAŁ XXV Doktor Anderman szczerze się ucieszył na widok młodej pani doktor. Korespondowali ze sobą przez te wszystkie lata, ale co innego maile, a co innego spotkanie twarzą w twarz. Chirurgowi spodobała się i uroda Ani, i jej pełne zapału, roziskrzone, zielone oczy, i determinacja na drobnej twarzy, którą to determinację doktor bardzo sobie cenił. — Nie mogę poświęcić pani więcej czasu, mam zaraz pilny zabieg, ale witam w zespole — podał dziewczynie dłoń, którą ta uścisnęła z szacunkiem. — Dziś proszę wypocząć po podróży, bo chirurg musi mieć jasny umysł i pewną rękę, ale od jutra możemy zaczynać? — Możemy — odparła Ania głosem zdławionym z przejęcia. Czuła całą sobą, że znajduje się w miejscu, w którym powinna się znaleźć. W swoim własnym, małym wszechświecie pełnym wyzwań, zwycięstw i porażek. Tu, gdzie przyrzekła mamie i sobie, że kiedyś się znajdzie. Jako lekarz, nie pacjent. Tym miejscem była właśnie klinika doktora Andermana. On nakrył jej dłoń swoją, raz jeszcze uścisnął serdecznie i odszedł spiesznie, wzywany przez pielęgniarkę. Ania rozejrzała się błyszczącymi z podekscytowania oczami po jasnym, nieskazitelnie czystym korytarzu i rzekła cicho: — Wrócę tutaj. Jutro. Dziś… zaszaleję. I zaszalała. Los jej sprzyjał. Załapała się w ostatniej chwili na samolot do Waszyngtonu. Przez cały lot spała jak zabita, bo zmęczenie wreszcie wzięło nad nią górę, i chociaż trwał krótko, nieco ponad dwie godziny, to wychodziła z samolotu znacznie przytomniejsza, niż do niego wsiadała. Później taksówka zawiozła Anię pod apartamentowiec, w którym mieszkał Daniel. Wysiadła, ściskając w dłoni klucz do jego mieszkania, który dał dziewczynie zaraz po ich spotkaniu na lotnisku w Minneapolis, i weszła do holu. Portier spojrzał na nią obojętnie. — Czy pan van der Welt jest w domu? — zapytała. Zaprzeczył. — Poczekam w jego apartamencie — pokazała tamtemu klucz. — A pani to kto? — Znajoma pana van der Welta. Portier spojrzał na dziewczynę spod zmarszczonych groźnie brwi. — My tu nie wpuszczamy znajomych. To budynek rządowy. — Nie dostałabym klucza, gdyby pan van der Welt nie chciał mnie wpuścić, prawda? — zauważyła przytomnie. — Klucz można podrobić — odparł tamten odpychająco. — Do apartamentu numer dziewięć może wejść… Niech spojrzę… — Otworzył gruby zeszyt i kartkował go chwilę z namaszczeniem. — O, mam, Mister van der Welt, Miss Anne Kraska… — To ja! — wykrzyknęła dziewczyna, wyciągnęła z torby paszport i otworzyła na pierwszej stronie, gdzie tuż obok jej zdjęcia stało jak wół: Anna Kraska. Portier rozpogodził się od razu. — Bardzo panią przepraszam, muszę chronić mieszkańców przed niepożądanymi gośćmi. Proszę, piętro piąte. Z dumnie uniesioną głową Ania wsiadła do windy i po chwili stała przed drzwiami apartamentu numer dziewięć. Zapukała, nie widząc nigdzie dzwonka, ale nikt nie otworzył. Spróbowała poinformować Daniela przez telefon, że właśnie do niego przyjechała, ale telefon był

wyłączony albo nie miał zasięgu gdzieś w podziemnych bunkrach CIA — tego Ania nie wiedziała. Wiedziała jednak, że może czuć się w jego domu jak we własnym — tak Daniel powiedział, wręczając jej klucz. Z mocno bijącym sercem przekręciła klucz w zamku i weszła do środka. Pierwsze, co rzuciło się jej w oczy, to damska torebka na szafce przy drzwiach i płaszcz wiszący na wieszaku. Nagle gdzieś w głębi mieszkania, w łazience, przez szum prysznica przebił się przeciągły jęk. Jęk rozkoszy. Ania zamarła. Z łazienki dobiegły ją odgłosy nie pozostawiające złudzeń. Daniel nie był sam. Był z kobietą. Pod Anią ugięły się nogi. Oparła się o ścianę, bo byłaby upadła. Przycisnęła dłoń do ust, by powstrzymać krzyk, otworzyła cicho drzwi, wyszła na korytarz i zamknęła je za sobą. Stała przez chwilę, łapiąc oddech. Ból rozsadzał jej klatkę piersiową. Łzy płynęły po twarzy, z czego nie zdawała sobie sprawy, dopóki nie zaczęły kapać na posadzkę. Otarła je wierzchem dłoni, próbując opanować drżenie ciała, te łzy i ten ból. Oddychaj, spokojnie, głęboko. Jeszcze nic się nie stało. Jeszcze zdążysz o nim zapomnieć. Oddychaj, Aniu… Wszystko się stało! — zawyła w duchu. — Zdążyłam cię pokochać! Myślałam, że i ty mnie kochasz! Jak szybko zapomniałeś o obietnicach… Jak szybko się pocieszyłeś… Drzwi windy rozsunęły się z cichym szmerem. Czyjeś kroki zabrzmiały na korytarzu. Ania uniosła głowę i… krzyknęła zdławionym głosem. — Co ty tu robisz, Aniu z Jabłoniowego Wzgórza, obecnie z Minneapolis? — zapytał Daniel. — I dlaczego płaczesz? Znów, jak parę tygodni wcześniej, gdy pojawił się w Jabłoniowym Wzgórzu, a ona zdążyła opłakać jego śmierć, zaciskała palce na koszuli mężczyzny i szlochała cicho z twarzą ukrytą na jego piersi. Z urywanych słów dziewczyny zrozumiał, że on, Daniel, właśnie uprawia seks z inną kobietą w łazience pod prysznicem. — Jak zauważyłaś, moja droga — odezwał się, zachowując należytą powagę — jestem tu, z tobą, pod drzwiami mojego mieszkania i niestety nie uprawiam z tobą seksu, choć bardzo bym chciał. Ania uniosła na niego oczy jeszcze pełne od łez, ale w sercu czuła taką ulgę i wdzięczność, do losu i do Daniela, że gdyby jej nie podtrzymywał, pewnie osunęłaby się na podłogę. — A wczoraj użyczyłem mieszkania mojej nieznośnej siostrze i równie nieznośnemu przyjacielowi, prosząc ich i błagając, by nie robili tego przynajmniej w moim łóżku. Obiecali, że nie będą, i jak widać, dotrzymali obietnicy, kochając się pod prysznicem. Miałem wrócić dopiero jutro, licząc, że pewna rudowłosa pani doktor będzie na tyle stęskniona za moją osobą, bym zatrzymał się u niej na noc, ale niestety… Po prostu zamknęła mu usta pocałunkiem. Całowali się na klatce schodowej tak żarliwie, jak Danka i Ariel pod prysznicem. I tak jak tamtym, nie było im siebie dosyć. Daniel oparł dziewczynę o ścianę obok drzwi do mieszkania, wsunął palce jednej ręki w jej włosy, by nie mogła uciec ustami — zupełnie jakby o tym marzyła — i całował te usta, szyję, powieki dziewczyny, drugą rękę wsuwając między jej nogi, aż jęknęła błagalnie. — Nie możemy… — zaczęła. Ale on szepnął: — Ciii…

Po czym naparł na nią całym ciałem, nie wyjmując dłoni spomiędzy jej ud. Oboje mieli na sobie dżinsy, obojgu to przeszkadzało, ale kochali się w miejscu publicznym i raczej nie mogli ich zrzucić … Ania zatraciła się w tym szaleństwie tak samo jak Daniel. Pozwalała się pieścić dłoni mężczyzny, próbując zaspokoić go własną dłonią. Całowała jego usta mocno, niemal do krwi, i zaciskała drugą rękę na jego karku, by on całował ją jeszcze mocniej. Czując, że jego oddech przyspiesza, że on jest już blisko spełnienia, naparła na niego biodrami, równie spragniona, obiema dłońmi przyciągnęła go do siebie jeszcze silniej, by nagle poczuć to obezwładniające uczucie rozkoszy, które eksplodowało tam na dole z taką siłą, że pod dziewczyną ugięły się nogi. On wydał stłumiony jęk, osiągając spełnienie w tej samej chwili. Osunęli się po ścianie na chłodną posadzkę korytarza. Chwilę trwali bez ruchu, próbując dojść do siebie. Daniel przytknął czoło do czoła dziewczyny. — Widzisz, co ze mną robisz? — wyszeptał. Podniosła na niego oczy i odpowiedziała również szeptem: — Po prostu kocham cię. Wykradzione godziny, które pozostały do świtu, spędzili w najbliższym hotelu. Dance i Arielowi nie chcieli przeszkadzać — chociaż Daniel wszedł do środka, by zmienić spodnie — a ze sobą też jeszcze rozstać się nie mogli. Nie dziś. Nie po tym, jak Daniel rozczarowany wrócił do Waszyngtonu, choć liczył na coś więcej niż jeden pocałunek na lotnisku. Nie po tym, jak Ania przed chwilą rozpaczała nad utraconą miłością. Nie po tym, jak przez kilka godzin wydawało im się, że się zagubili, by nagle cudownie się odnaleźć. Pod drzwiami apartamentu numer dziewięć. Kochali się aż do świtu, aż wschód słońca ozłocił ich nagie, jeszcze nie dość syte siebie ciała. Ania uniosła powieki, napotkała srebrzyste spojrzenie Daniela i powtórzyła: — Po prostu cię kocham. Odwiózł ją na lotnisko. — Jesteś ledwie żywa, zdrzemnij się w samolocie — odezwał się z troską, gładząc dziewczynę po zapadniętym policzku. — Powinnaś była odpocząć, zamiast… — Żałujesz? — przerwała mu, uśmiechając się filuternie. Zaśmiał się niskim, zmysłowym śmiechem, jak to on. Kilka kobiet, słysząc ten śmiech, obejrzało się, mierząc tych dwoje: rudowłosą dziewczynę i przystojnego jasnowłosego faceta, pełnym zazdrości spojrzeniem. Od tej pory tak właśnie miały wyglądać ich spotkania: może nie na korytarzu pod drzwiami apartamentu, ale zawsze za krótkie, zawsze opłacone bólem rozstania. Ania wracała do domu po dyżurze, trwającym nieraz okrągłą dobę, przebierała się szybko w czyste, ładne ciuszki i wsiadała w najbliższy samolot do Waszyngtonu. Potem jechała do mieszkania Daniela, padała na łóżko jak ścięta i spała dotąd, aż budził ją pocałunkiem. Często nie miał serca jej budzić, więc siadał obok i z czułością w oczach patrzył, jak dziewczyna śpi. Gdy przytomniała, karmił ją tym, co akurat miał w lodówce, a zawsze starał się coś przygotować, a potem… potem kochali się aż po świt, gdy Ania musiała wracać do Minnesoty, a Daniel do Langley. On nie mógł opuścić Waszyngtonu jeszcze przez dwa lata. Przez ten czas CIA miało nabrać do Daniela zaufania na tyle, by pozwolić mu pracować przez internet w dowolnym miejscu na kuli ziemskiej. Ania rozumiała to i godziła się z tym. Takie były warunki umowy. Za taką cenę

Daniel zyskał wolność, choć nieco ograniczoną, a ona, Ania, zyskała Daniela. Jemu nie przyszło do głowy prosić Anię, by zrezygnowała ze stażu i zamieszkała w Waszyngtonie. Owszem, pragnął tego. Chciał mieć ukochaną kobietę blisko siebie, zawsze, kiedy jej zapragnął, ale nie kosztem jej marzeń. Czasem wyrzucał sobie, że dziewczyna, i tak już za chuda i zbyt wyczerpana, zamiast porządnie wypocząć, tłucze się trzy godziny, by się z nim spotkać, ale… nie miał na tyle silnej woli, by jej to wyperswadować. Musiał jednak spróbować. — Kochana moja, może przyleciałabyś dopiero w weekend? — zapytał pewnego październikowego dnia, odbierając z lotniska siną z zimna i zmęczenia dziewczynę. Spojrzała na niego z takim przerażeniem, że dalsze słowa utknęły mu w gardle. — Nie chcesz… nie chcesz się już ze mną spotykać? — wyjąkała. — Niedługo nie będę miał się z kim spotykać — mruknął, włączając silnik i ogrzewanie na całą moc. — Zostanie z ciebie tylko cień. Ale ten cień też będę kochał — dodał z przekonaniem. Prowadził szybko, sam tego dnia zmęczony po długich godzinach ślęczenia przy komputerze, w podziemnych kazamatach Firmy. — Ariel i Danka biorą ślub… — zaczął ostrożnie i rzucił Ani pytające spojrzenie. Spała z głową przytuloną do szyby. Gdyby żądał od niej dowodu miłości, właśnie go dostał: była śmiertelnie zmęczona, a jednak przyleciała, by choć parę godzin spędzić w jego, Daniela, ramionach. Zatrzymał samochód pod budynkiem i czekał, nie wyłączając ogrzewania, aż ona się obudzi. Wreszcie ułożył ją wygodniej, nakrył marynarką i sam zasnął z głową dziewczyny na kolanach i dłonią zaplątaną w jej włosy. Obudziła się po kilku godzinach. Uniosła głowę, zupełnie zdezorientowana. Daniel drgnął i otworzył oczy. — Robiliśmy to w samochodzie? Pod twoim domem? — wyszeptała z niedowierzaniem, kraśniejąc ze wstydu. — Chyba nie. Pamiętałbym przecież — odparł, rozbawiony jej zmieszaniem. Westchnęła z udanym ubolewaniem. — A byłam kiedyś tak pruderyjna i wstydliwa. Widzisz, co ze mną wyrabiasz, Danielu van der Welt? — Widzę i bardzo mi się to podoba — wymruczał, przyciągając dziewczynę do siebie. — I wiesz co? Może zrobimy to jednak w samochodzie? Pod moim domem? Wyrwała się i dała mu po łapach. — Tak bez ślubu? — rzuciła w żartach. Spoważniał. — A kto powiedział, że bez ślubu? Ania spojrzała na niego błyszczącymi niedowierzaniem oczami. Uniósł jej dłoń i przycisnął do ust. — Czy zechcesz zostać moją żoną, Anno Krasko? Zaniemówiła. — Ty… żartujesz czy pytasz na serio? — Nie mam pierścionka, bo czeka na tę chwilę pięć pięter wyżej, ale pytam zupełnie poważnie, tu i teraz: wyjdziesz za mnie, kochana moja? Uprzedzam, że nie wypuszczę cię, dopóki nie powiesz „tak”. — Na potwierdzenie tych słów szczęknęła blokada drzwi. — To szantaż! I porwanie! — Próbowała się wyrwać ze śmiechem, ale unieruchomił ją w ramionach i zapytał po raz trzeci, po każdym słowie całując w usta:

— Wyjdziesz za mnie? Nie zdążyła odpowiedzieć. Telefon w kieszeni jej kurtki rozdzwonił się nagląco. — To Weronika — szepnęła do Daniela, naciskając zieloną słuchaweczkę. — Cześć, co u was…? — zaczęła i umilkła, słuchając pierwszych słów kobiety. Daniel patrzył, jak Ania blednie i… serce mu zamarło. Edward nie żyje. — Jak to się stało? — zapytała dziewczyna nieswoim głosem. — Rozumiem — powiedziała po paru chwilach. — Dobrze. Czekam na was. Rozłączyła się i spojrzała na Daniela pociemniałymi ze zgrozy oczami. — Dwór spłonął doszczętnie. Podczas burzy. Wszyscy są cali i bezpieczni, ale… — Słowa zamarły jej na ustach. I nagle uderzyło ją prosto w serce to, co przed chwilą powiedziała. Jabłoniowe Wzgórze, jej ukochany dom, dwór, który przetrwał zabory i dwie wojny światowe, spłonął do fundamentów. Nie ma już pokoiku na poddaszu. Nie ma białych mebli w różyczki. Nie ma nic. Zgięła się w bólu i trwała tak dotąd, bez najmniejszego jęku, bez jednej łzy, aż Daniel wysiadł z samochodu, wziął ją na ręce i przytulił mocno. Objęła go ramionami. Tylko on dawał jej jeszcze na tym pełnym zła świecie poczucie bezpieczeństwa. Jeśli jego zabraknie… — Tak, Daniel — wyszeptała — wyjdę za ciebie, jeśli jeszcze chcesz mnie, bezdomną żebraczkę za żonę. Postawił ją przed sobą, uniósł twarz dziewczyny pod brodę i spojrzał prosto w pociemniałe z bólu źrenice. — Oboje nie mamy nic i zarazem bardzo wiele: mamy siebie — rzekł. W jego głosie nie było zwykłej miękkości, z jaką zwracał się do dziewczyny. Była stanowczość i siła. To, co Ani tak bardzo było w tej chwili potrzebne. Dotknęła dłonią jego policzka, musnęła jasne włosy, na które spadały pierwsze płatki śniegu, opuszką palca przeciągnęła po ustach mężczyzny, które rozchyliły się lekko pod tą delikatną, pełną czułości pieszczotą. — Masz rację. Mamy siebie. A to więcej niż wszystko.

EPILOG Szli powoli drogą, którą kiedyś Ania wiozła półżywego Daniela do domu. Tego domu, którego już nie ma. Las otworzył się na wzgórze, na którym kiedyś stał stary dwór otoczony równie wiekowymi drzewami. Ania zatrzymała się, zaciskając palce na dłoni Daniela. Widok był… porażający. Z dworu, który przetrwał zabory i dwie wojny światowe, ale pokonała go nienawiść jednej, przesyconej złem kreatury, pozostała sterta osmalonych belek i poczerniałe fundamenty. Dookoła zieleniły się nieśmiało nieliczne ocalałe jabłonie. Ania dopiero teraz poczuła, że naprawdę utraciła dom, który tak bardzo kochała… Ogień podłożono na strychu, w nocy, podczas burzy, licząc, że będzie to wyglądało na uderzenie pioruna, jednak eksperci pożarnictwa stwierdzili jednoznacznie: podpalenie. Kto to zrobił? Komu Jabłonowski czy może Ned albo Weronika — bo oni mieszkali wtedy we dworze — tak zaleźli za skórę, by próbował spalić ich żywcem? Tego śledztwo nie wykazało. Ślady, jakie mógł zostawić podpalacz, strawił ogień, zmył ulewny deszcz. Jednak po wsi krążyły domysły, a parę osób miało nawet pewność: to szalona bratanica Jabłonowskiego, która jakiś czas mieszkała podobno w okolicy, a po pożarze zniknęła jak kamfora, podpaliła dwór. Marlenie i tym razem się upiekło. Była sprytna i pewna siebie, rozlewając benzynę na strychu starego dworu. Jedna zapałka i płomienie rozpełzły się po drewnianej podłodze, by zaraz potem sięgnąć krokwi. Podziwiała przez chwilę swoje dzieło, po czym uciekła, wiedząc, że ulewa zatrze ślady. To, że zostawia troje ludzi, śpiących dwa piętra niżej, na pastwę ognia, zupełnie jej nie obeszło. Przecież zasłużyli sobie, no nie? Lecz Bóg w końcu wystawia rachunek. Uwolnił świat od tej zepsutej do szpiku kości kreatury niecały rok później: zaćpała się na śmierć w wynajętym, dość plugawym mieszkanku gdzieś pod Londynem. Leżała tak długie tygodnie, bo nikt jej zniknięcia nie zauważył i gdyby właściciel mieszkania nie zaczął domagać się zaległego czynszu, gniłaby w ciemnej, cuchnącej klitce pewnie do dziś. Zaraz po pożarze Ned i Weronika, zabierając ze sobą wciąż sparaliżowanego Edwarda, wyjechali do Stanów. Tu, dzięki dobrej opiece i długiej rehabilitacji, pod czułą opieką Ani i jej rodziców, Jabłonowski doszedł wreszcie do siebie, odzyskując niemal całkowitą sprawność, a pieniądze z odszkodowania pozwoliły mu na skromne, ale wygodne życie. Do Polski nie miał po co wracać. Ned z Weroniką także nie. Tylko Ania pragnęła po raz ostatni ujrzeć miejsce, gdzie przyjechała, będąc dziesięcioletnią, zrozpaczoną, samotną dziewczynką i gdzie przygarnięto ją i pokochano. Musiała jednak czekać dwa lata, żeby przyjechać tu z Danielem, którego CIA nie chciało wcześniej spuścić ze smyczy. Sama nie zniosłaby widoku zgliszczy, gdyby tuż obok nie stał ten silny, niezłomny mężczyzna. Jej mąż. Daniel van der Welt. Do Polski przylecieli dziś rano i od razu wsiedli w wynajęty samochód, kierując się na północ, ku Koniecdrodze. Ania nie chciała zwlekać ani chwili dłużej, a Daniel rozumiał to. Aż do teraz. Stał nieruchomo, splatając palce z jej palcami, patrzył w milczeniu na puste miejsce po pięknym staropolskim dworze, i czuł, jak dziewczyna, którą kochał ponad życie, drży na całym ciele w bezgłośnej rozpaczy. Chciał objąć ją i sprowadzić na dół, do samochodu, a potem odjechać, nie oglądając się więcej za siebie, lecz nagle… uścisnął mocniej jej dłoń i rzekł:

— Odbuduję dla ciebie ten dom. Ania drgnęła jak obudzona z koszmarnego snu. Spojrzała na Daniela z niedowierzaniem, a on powtórzył tak spokojnie, jakby mówił o czymś zupełnie oczywistym: — Odbuduję go dla ciebie. — Zrobiłbyś to? Dla mnie? — wyszeptała, patrząc nań ogromnymi, pełnymi nadziei oczami. — Tego właśnie pragniesz. Tu mieć swój dom. — Nasz dom — poprawiła go, jeszcze nie wierząc jego słowom. — Nasz dom. W szarych oczach Daniela ujrzała coś, co nie pozwoliło jej dalej wątpić: jasną, czystą miłość. Taką samą, jaką widziała w źrenicach Danki, gdy ta patrzyła na Ariela i w oczach Neda, który spoglądał na Weronikę. Ta miłość jaśniała w błękitnych oczach Piotrusia, który niedawno został synem Danusi i Rogera Wrześniów. Wreszcie miłość, jaką ona sama, Anna van der Welt, czuła do wszystkich tych kochanych, dobrych ludzi, których los postawił na jej drodze, a szczególnie do jednego z nich… Spojrzała na miejsce, gdzie kiedyś będzie stał dom jej i Daniela. I maleństwa, które od kilku tygodni nosi pod sercem. Radość, którą poczuła, i wdzięczność do ukochanego mężczyzny, po prostu odebrały Ani oddech. Daniel puścił jej rękę, którą dotąd trzymał zamkniętą w silnym uścisku, podszedł do zgliszczy, chwycił za pierwszą z brzegu, poczerniałą od ognia belkę i zapytał, unosząc kącik ust w uśmiechu: — To co, zaczynamy? Ania chwyciła drugi koniec i odpowiedziała z takim samym uśmiechem: — Dla ciebie wszystko. Warszawa, 24 czerwca 2014