1. Michalak Katarzyna - Poczekajka

Katarzyna Michalak Poczekajka

„Bądź sobą, a zwłaszcza nie udawaj uczuć. I nie bądź cyniczna wobec miłości, albowiem w obliczu wszelkiej oschłości i rozczarowań, ona jest wieczna jak trawa". Desiderata Tobie, Amre, kimkolwiek jesteś.

PROLOG Prolog, jak to prolog: o wszystkim i o niczym Domek koloru serca margerytki, zanurzony w słonecznym, letnim popołudniu, zdawał się drzemać. Półprzymknięte okiennice sprawiały wrażenie opadających sennie powiek. Pszczoły, polatujące nad słodkoróżowymi kwiatami pnących róż, nuciły sobie tylko znaną mantrę. Bury kot sąsiada leżał

rozkosznie wyciągnięty na stercie zdjętej ze sznura pościeli, znacząc biel prześcieradeł pieczątką łap. Było letnie, pachnące miodem popołudnie... Nagle w ciszę wdarł się ostry szczek, sprawiając, że kot, dom i pszczoły wstrzymały na chwilę oddech. Wielki, czarny jak kłąb burzowych chmur pies zaszczekał ponownie. Ochryple. Przejmująco. Wsparł się łapami na cembrowinie studni. Pochylił się, zaglądając do środka. Zaskomlał. Spojrzała w górę, gdzie na tle niewzruszenie błękitnego nieba kleksem czerniał łeb zwierzęcia. -— Co ja tu robię? — rzuciła pytanie, a echo odbiło je od ścian studni. Nikt nie odpowiedział. Omdlewające od wielogodzinnego wysiłku ręce ześlizgneły się z łańcucha. Przerażona objęła go ramionami i zastygła w bezruchu. Gdyby z jej słynnego poczucia humoru pozostał choć ogryzek, stwierdziłaby, że wygląda jak skrzyżowanie pingwina z misiem koala. Niestety, ogryzek pożarł

zwątpienie i strach. — Co ja robię w tej pieprzonej Poczekajce?!

ROZDZIAŁ I 0 Czarnym Księciu prosto z marzeń, sabacie, na który trafić nie można, i trzonku od sekatora, co przytomności pozbawia Zaszedł ją od tyłu. Cicho. Jak wojownik plemienia Czukczów, Dakotów czy jakoś tak. Zresztą Patrycję, zaczytaną, oderwaną od lecznicowej rzeczywistości, bujającą wśród czarów, zaklęć i uroków, nietrudno było podejść. Prawdopodobnie nawet trąby jerychońskie musiałyby się bardzo wysilić, by zwrócić uwagę uroczej pani doktor. A co dopiero jacyś tam pacjenci, obowiązki wiceszefowej, praca... Jaka znów praca?! Tu! Klepnęła otwartą dłonią w okładkę periodyku, tutaj jest prawdziwe życie! Właśnie to prawdziwe życie wyrwał z rąk Patrycji Ten Wstrętny Artur, w skrócie TWA. Rzuciła się nań z pazurami jak kotka broniąca swych... Nie, to oklepane

porównanie. Jeszcze raz. Rzuciła się na niego jak... jak... no, jak rozbitek tkwiący piąty rok na zaludnionej nim jedynym wyspie, któremu wyrywano ukochaną lekturę. — Co ty czytasz, wariatko?! — TWA spojrzał na okładkę i prychnął na pół z rozbawieniem, na pół z ironią — „Wiedźma Polska", no cóż by innego... - Oddaj! warknęła, ale uciekł do sąsiedniego gabinetu, zatrzasnął jej drzwi przed nosem i przytrzymał nogą Po chwili usłyszała ryk śmiechu. — Jak wyczarować nowego kochanka, Pipi, bo umrę, ty starego sobie najpierw wyczaruj! Wziąć wódki czystej dwie kwarty... A bimber może być? Mocniejszy jest, wyjdzie ci facet czerwonoskóry. Nie chciałabyś takiego Indianina, popijającego wodę ognistą na ławeczce przed swoim tipi? Szałwi, rozmarynu i lubczyku kapkę, kapkę z nosa chyba... Słuchaj! To jest dobre: Krwi miesięcznej kropli dwie — i kroplomierz to sobie gdzie wsadzisz? I co z tą krwią, bo nie piszą? Kółko

na czole masz namalować? Sobie czy jemu? — Spadaj, Artur! - wrzasnęła. 1 oddawaj moją gazetę! — No to albo mam spadać, albo oddawać. Wolę spaść, bo ciekawa jest... — W tym momencie zapadła niepokojąca cisza, a po niej nastąpił kolejny ryk, zmieniający się niemal w kwilenie. Mogła sobie wyobrazić, jak Artur za drzwiami zatacza się ze śmiechu i łzy spływają mu po policzkach, Słuchaj, Pa... Patrycja — wykrztusił — koniec jest najlepszy A gdy już miłosna nalewka się przegryzie, wypij na zdrowie. Kochanek sam się znajdzie. Do końca dnia była totalnie rozkojarzona. Zresztą TWA nie omieszkał dokuczać jej przy każdej okazji, wywrzaskując — bezpiecznie zamknięty w sali operacyjnej — złośliwe komentarze albo uwagi. — Masz jeszcze jakieś uroki miłosne w tym periodyku? Tylko proszę cię, nie praktykuj na mnie! Oddam ci uą dobrowolnie, byleby tylko ani kapki krwi miesięcznej...

- Zamknij się! — A na sabat kiedy się wybierasz? Masz już miotłę? Błyskawicę czy Nimbusa dwa tysiące? Jak na niej latasz, nie podwiewa ci sukienki, bo chciałbym popatrzeć... — Zamknij się!!! — A zapalenia ten... tego... przydatków od tych lotów nie dostaniesz? Złapała lancet, by zadźgać sukinsyna, ale ten, wciąż się śmiejąc, zamknął się w swoim gabinecie. Że też musiała czytać to cholerstwo, gdy tylko kupiła... Szit! Szit! Do końca życia Ten Wstrętny Artur będzie sobie z niej dworował! Już chyba wolała, kiedy pędził życie rozpieszczonego synalka bogatego szefa z dala od lecznicy, clubbingując co noc, a potem śpiąc do wieczora (innymi słowy: nie istniejąc w Patrysinej rzeczywistości), niż jak udawał lekarza, czając się pod drzwiami jej gabinetu, obserwując skrycie każdy jej ruch i przyprawiając o zawał serca niespodziewanym pojawianiem się, wtrącaniem we wszystko tudzież głupimi komentarzami. Pod koniec dyżuru TWA ostrożnie uchylił drzwi

gabinetu, podszedł do Patrycji odkażającej stół po ostatnim pacjencie i pociągnął ją lekko, niemal pieszczotliwie, za warkoczyk. — Ej, nie gniewaj się, co? Znasz mnie przecież, lubię pożartować. A tego kochanka naprawdę nie musisz szukać, masz go przed sobą. — Przyklęknął na jedno kolano. — Dasz się przeprosić, pani mego serca? — Artur nadal się przekomarzał, choć wyczuła w jego głosie poważniejszą nutę, której się obawiała, od kiedy po raz pierwszy dała chłopakowi do zrozumienia, że między nimi może być tylko przyjaźń. Widać nie był przyzwyczajony do odpowiedzi odmownych, bo ponawiał starania o Patrysiną rękę (bądź jedynie cnotę — na jedno wychodzi). Ody więc teraz odwrócił dłoń Patrycji i ucałował jej wnętrze, cofnęła się, ale nie puścił. Pokręciła głową, coraz bardziej zła: — Przestań się wygłupiać. Wstań. — Tylko jeśli zgodzisz się towarzyszyć mi jako przyszła oblubienica na dzisiejszej imprezie. Szykują się

całkiem niezłe balety. Zobaczysz, fajnie będzie. — Wstał z klęczek, ujął dłoń Patrycji i przyciągnął dziewczynę do siebie. Potańczymy, poprzytulamy się jak za dawnych dobrych czasów. Napijemy się piwka... — Do tego piwka to ty pierwszy — zauważyła zgryźliwie. — Swego czasu, mając do wyboru mnie albo piwko, wybrałeś... — To było na studiach — przerwał jej. — Szczenięce lata. Teraz to teraz, a impreza zapowiada się... — Taak — tym razem ona wpadła chłopakowi w słowo. — W temacie imprez jesteś ekspertem. Nie opuściłeś żadnej, od kiedy otrzymałeś dyplom lekarza i wróciłeś do Warszawy. Imprezujesz noc w noc... — Stać mnie, to imprezuję. Najwyraźniej trafiła w czuły punkt przeciwnika. — Twojego ojca stać, nie ciebie. — Uśmiechnęła się ironicznie. — Ty, nierobie, nawet na kufel piwa od roku nie zapracowałeś. Artur odepchnął dziewczynę od siebie i wycedził: — Więc może ty, wiedźmo, zabierzesz mnie na sabat? Cisnął w nią gazetą i wyszedł, trzasnąwszy drzwiami tak

mocno, że plakat reklamujący szczepionkę spadł ze ściany. Patrycja, nie mogąc opanować drżenia dłoni, przetarła stół raz jeszcze, po czym opadła na krzesło. Co do Artura - niech spada z tymi imprezami. Co do sabatu — owszem. Wybiera się. W najbliższą sobotę. Szkoda tylko że adres podany w ogłoszeniu nie istnieje. Siedziała smutne i zła na ławce koło dworca PKS-u, zastanawiając się nad powrotem. Z autobusów co chwila wysiadały kobiety, bynajmniej nie wyglądające na autochtonki, chyba że w tutejszej miejscowości na co dzień gania się w długich czarnych kieckach i wymyślnych fryzurach. Usiłowała podążać za nimi, udając, że ona tak tylko z psem spaceruje, ale nic z tego. Za każdym razem dochodziły do tego samego zakrętu i znikały za nim jak zaczarowane. Czego można się było przecież spodziewać. Patrycja siedziała więc w parku, z coraz większym zniechęceniem patrząc na kolejny pekaes wypełniony zapewne sabatowiczkami, gdy... aż krzyknęła z zaskoczenia: przed

nią, tam, gdzie jeszcze przed chwilą nie było sic, a przynajmniej nic godnego uwagi, stała kobieta w długiej sukni I czarnego aksamitu. Kocie oczy mrużyła w przyjaznym uśmiechu. Długie kasztanowe włosy, w promieniach zachodzącego słońca płonące czerwienią, splecione w niedbały warkocz, miała przerzucone przez ramię. Nie można było powiedzieć o nieznajomej, że jest piękna a jednak emanowało z niej jakieś dostojeństwo, szlachetność czy może tajemnica - które sprawiały, że nie dało się minąć nieznajomej obojętnie. Również przepiękny medalion na jej szyi — kamień oprawiony w srebro — przyciągał wzrok. - Na sabat? — Było to raczej stwierdzenie niż pytanie. Patrycja potaknęła gorliwie, odrywając oczy od medalionu. - Chyba nie myślałaś, że podamy prawdziwy adres? Po prawdzie, Patrycja tak właśnie myślała. — Jeszcze by się jakichś oszołomów nazlatywało... — Nieznajoma wykonała niesprecyzowany ruch ręką.

— Potrzebna ci miotła i kot! - Dźgnęła palcem powietrze, po czym... zniknęła tak nagle, jak się pojawiła. Miotła i kot, powtórzyła dziewczyna w myślach, gapiąc się z niemądrze otwartym ustami w miejsce, gdzie jeszcze przed momentem stała czarownica. Otrząsnęła się po chwili, tocząc ciężkim wzrokiem po parku, aż wreszcie jej spojrzenie zatrzymało się na dziadku zamiatającym alejkę. Twarz dziewczyny wykrzywił paskudny uśmiech. Dziadek, widząc to spojrzenie i ten uśmiech, przycisnął miotłę do piersi jak najcenniejszy skarb i zaczął uciekać, Patrycja dopadła go jednak bez trudu... Przyciskając miotłę do piersi jak najcenniejszy skarb, Patrycja stała przed drzwiami lecznicy dla zwierząt, zastanawiając się: wejść czy nie. No, same kłody pod nogi jej dzisiaj rzucają; najpierw zmuszając do rozboju w biały dzień, potem do bezowocnych poszukiwań kota chętnego na sabat Niestety, kotów w tym miasteczku nie uświadczysz. Zapewne wszystkie

bawiły obecnie na tajnym wiedźmińskim zlocie, żłopiąc nalewkę z waleriany i gawędząc leniwie z czarownicami, choć to nie Wigilia. Ja też tak chcę! Zdecydowana na wszystko, pchnęła drzwi lecznicy. Owionął ją znajomy zapach medykamentów i zwierzęcego strachu. -Na sabat? — zapytał z dobrodusznym uśmiechem lekarz. Czy oni tutaj powariowali?! Patrycja spłoniła się po cebulki włosów. Całe miasteczko wie, że na sabat przyjechała?! Widać to po niej, czy co? No, okej, trochę widać: czarna suknia, rozwiane włosy, medalion, no i ta cholerna... — Potrzebny pani kot do kompletu? — Wskazał brodą nieszczęsną miotłą. Patrycja zdobyła się jedynie na słabe skinięcie głową. — Pożyczę swojego. Pafnucy uwielbia latać. —- Latać?! — Jej brwi same poderwały się do góry. — A po co pani miotła? Aaaa... To pani pierwszy raz? — Zaraz, zaraz, o jakim pierwszym razie on mówi? —

No to powodzenia! — Klepnął dziewczynę w plecy dłonią wielką jak patelnia, skutecznie wyduszając resztki oddechu, po czym wręczył jej wielkiego, pręgowanego, mruczącego jak silnik diesla kocura. Chwyciła zwierzę pod pachę, pod druga pachę wzięła miotłę — zdobycz wojenną — i ruszyła z powrotem do parku. — I co dalej, w mordę jeża?.' — pytała samą siebie. Zaszyta w najciemniejszych krzakach, siedziała okrakiem na miotle, trzymając przed sobą mruczącego nieprzerwanie kocura. — Mam się odbić? — Spróbowała, czując się jeszcze bardziej głupio. Tak to robił Harry Potter. Niestety, nie była Harrym... Mając w oczach łzy rozczarowania, zamarła nagle bez ruchu. Ktoś przedzierał się ku niej przez chaszcze. Może to obrabowany dziadek?! Nie odda miotły póki sił! — Szit! — usłyszała przekleństwo i odetchnęła z ulgą. To była znajoma czarownica. Na widok Patrycji uniosła brew. — Co ty wyprawiasz z tą miotłą? Nie zamierzasz

chyba na niej latać? O! Cześć, Pafnucy, ty to zawsze się załapiesz... — Wiedźma podrapała kocura za uchem, na co rozmruczał się jak opętany. — J-jak nie do latania, to do czego? — zająknęła się Patrycja. — Sprawdzian determinacji. — Czarownica parsknęła śmiechem. — Pafnucy miał sterować, czy wypatrywać lądu? — Chichotała jeszcze chwilę, po czym spoważniała. — Co tu robisz? Patrycja rozejrzała się, główkując, co by tu odpowiedzieć. Nic inteligentnego nie przychodziło jej do głowy. — Nie pytam, czemu siedzisz w tych krzakach, tylko po co przyjechałaś?! — Czarownica zirytowała się Patrysiną ignorancją. — Chcę odnaleźć Amrego. — A szukałaś w schroniskach dla zwierząt? — zapytała kobieta ze współczuciem. — To nie pies, to mój Wymarzony Ukochany! — wykrzyknęła Patrycja święcie oburzona. Amre... W schronisku dla zwierząt... No, też coś! — Tak go roboczo

nazwałam. — Aaaa... Więc chcesz sobie wyczarować nowego kochanka? Dziewczyna przytaknęła gorliwie. — No cóż... Skoro musisz... Będziesz musiała wykazać się wiarą i odwagą. Przytaknęła jeszcze gorliwiej. — Niezwykłą wiarą i odwagą! — powtórzyła czarownica z naciskiem, na co Patrycja przytaknęła nąjgorliwiej, jak potrafiła. — Okej. Niech ci się przyjrzę... — Położyła na ramionach Patrycji obie dłonie i z tym samym przyjaznym uśmiechem obejrzała sobie dziewczynę od stóp do głów. — Fajna podopieczna mi się trafiła. Jestem Berenika, twoja przewodniczka od teraz aż do końca. — Do końca czego? — Patrycja poczuła, jak włoski jeżą jej się na karku. — Och — znów to niesprecyzowane machniecie ręką— ty zadecydujesz. Czy wiesz, jak zostaje się wiedźmą? Oczywiście nie wiesz, bo niby skąd — odpowiedziała sama so-

bie. — Gdy odchodzi jedna z nas, zbieramy się na sabacie takim jak ten dzisiejszy i przyjmujemy do naszego grona nową adeptkę. Dzisiaj będziesz to ty. — Wiedziałyście, że przyjadę?! — wykrzyknęła z niedowierzaniem Patrycja. — Moja droga — tym razem jej uśmiech zrobił się protekcjonalny — tutaj nie zlatuje się byle kto, co to karty potrafi rozłożyć czy w szklaną kulę godzinami się gapi, aż mu oczy wypływają i mózg się lasuje. Spotkasz dziś śmietankę polskiego wiedźmiństwa, co przyszłość potrafi przepowiedzieć ot, tak! — Pstryknęła palcami i roześmiała się, ale tym razem był to śmiech tak sympatyczny, że Patrycja zawtórowała jej z wyraźną ulgą. — Rozumiem, że wkraczam w zaklęty krąg na miejsce którejś z pani przyjaciółek? Berenika zamyśliła się. — Nie nazwałabym Matyldy czyjąkolwiek przyjaciółką — nie musimy się przyjaźnić, by tworzyć Krąg — mimo to będzie nam jej brakowało. Może nie tyk jej, co tych

pysznych grzybków. Marynowanych. — Puściła oko. — Chodź ze mną. Z wiedźmą przewodniczką okazało się, że na sabat jest całkiem blisko. Za zakrętem, za którym do tej pory czarownice tajemniczo znikały, w żywopłocie było niewidoczne z chodnika przejście. Patrycja stanęła przed nim z miną ni to zdegustowaną, ni rozczarowaną. — Tak po prostu? Przez dziurę w żywopłocie? — A co ty myślałaś, że portal ci otworzę? — Berenika spojrzała na podopieczną z przyganą. — Harrych Potterów się za dużo naczytałaś. No, ruszaj przez dziurę i ciesz się, że możesz dziś wieczorem z nami być. Stary dwór, do którego przywiedziono Patrycję, wprost stworzony do goszczenia wiedźm, czarownic i innych odmieńców, z zewnątrz wprawdzie wyglądał jak wymarły, w środku jednak tętnił tej nocy życiem. I magią. Wierzeje otworzyły się same i Patrycja oczarowana stanęła w progu. Sala balowa w pełni zasługiwała na to miano. W

srebrnych kandelabrach płonęły setki świec, rzucając rozmigotane refleksy na twarze zgromadzonych wiedźm. Było ich — wiedźm — około trzydziestu. Stały rozszczebiotane w grupkach, przechwalając się jak małe dziewczynki, a to fryzurą, a to krojem sukni, a to wymyślnym makijażem. Podtykały pod oczy rozmówczyń magiczne medaliony, dzieląc się nowo odkrytym zaklęciem czy urokiem specjalnie na tę okazję wyszperanym w czarnoksięskich annałach. Wyglądałyby jak stado przekupek, gdyby nie oczy... W oczach tych kobiet była mądrość wielu pokoleń poprzedniczek. Tych spalonych na stosie i łamanych kołem za to tylko, że miały rude włosy czy spojrzały nie tak. Tych wyrzuconych poza nawias społeczności, o których przypominano sobie, gdy krowa zachorzała czy kurzajka na nosie nie dała się zdrapać. Tych, które służyły na dworach jako jasnowidzące doradczynie władców, za co na koniec płacono im zawsze tą samą monetą: śmiercią. Rzadko szybką

i bezbolesną. — Witaj w klubie — Berenika przerwała Patrycji te ponure rozmyślania, podając kubeczek z bursztynowym napojem. — Trucizna? — Nie. Kolejny sprawdzian determinacji. — Dużo ich jeszcze przede mną? Berenika z uśmiechem pokiwała głową ale kocie oczy pozostały poważne. Patrycja gestem desperata wychyliła kieliszek do dna i straszliwie się rozkaszlała. — No, no, Nalewkę Wiedźmuni pijemy małymi łyczkami i nigdy do końca — pouczyła Patrycję czarnowłosa czarownica, odziana w przepiękną ciemnozieloną suknię, stojąca obok Bereniki. — Ostatnie krople należą się naszej pani — Magii. Strząsnęła resztkę płynu ze swojego naczynka do ognia płonącego na kominku. Płomień buchnął jadowitą zielenią. Patrycja, jej wzorem, oddała ostami łyk ogniowi płonącemu na kominku i... nagle poczuła się jak u siebie. Na jej ustach pojawił się wniebowzięty uśmiech, na

policzkach rumieńce, w ciele siła i odwaga cywilna. Wstała nieco chwiejnie i klasnęła. Wiedźmy ucichły, przyglądając się dziewczynie z ciekawością i sympatią. — Frzypyłam tutaj, szepy wyszarooować sobie noweho chochanka. To znaszy Amreho. Amre to nie pies, tylko mój chuchochany — wyjaśniła, zastanawiając się, ale jakoś tak 2 boku, czy mówi wystarczająco układnie i na temat. Pomożecie? — Pomożemy! — zakrzyknęły chórem wiedźmy. Roześmiały się z dawno przebrzmiałego żartu który swego czasu żartem nie był i, przepychając się jedna przez drugą, zaczęły tworzyć krąg ze splecionych ramion. Ręka za rękę, łokieć przy łokciu, powoli zamykały Patrycję wewnątrz magicznego oka cyklonu, który za chwila miał dziewczynę porwać i unieść daleko ponad czas i przestań, tam, gdzie czekał on. Patrycja, podtrzymywana za ramiona przez Berenikę. zamknęła oczy i pozwoliła się ponieść tej potędze. Potędze Kręgu, wirującego coraz szybciej w rytm gardłowego "mmmm" unoszącego włoski na karku, odbierającego zmysły.

Kolory, światło i cień, rozmazujące się w jedną szarą smugę. Twarze zlewające się w jedną twarz. Twarz znajomą. Moją twarz. Moje oczy — o źrenicach rozszerzonych podnieceniem, moje włosy rozwiane, jakby przez salę przelatywał orkan, moje usta, nucące to — odbierające zdrowe zmysły — ,,mmmmm". Patrycja czuła, jak unosi się razem z wirującym Kręgiem ponad salę, ponad dach, ponad chmury, jak ulatuje wprost w rozgwieżdżone niebo i nagle spada niczym jastrząb na ofiarę ofiarę. I widzi, jak... ...pod domkiem koloru serca margerytki zjawia się jeździec na wspaniałym, czarnym jak źrenica kota rumaku, pochyla się ku Patrycji i mówi: — Dokumenty poproszę. Wrócił! Jakie dokumenty?! Patrycja zamrugała, rozglądając się półprzytomnie. Skostniała z zimna siedziała na ławce w parku, tym samym, z którego wyruszyła za Bereniką. Przed nią, miast jeźdźca na wspaniałym, czarnym jak źrenica i tak dalej, stał policjant z dezaprobatą wypisaną

na pucołowatej twarzy. Jak to, policjant?! A Amre?! Przecież to miał być Amre! Patrycja bliska łez sięgnęła do torebki po dowód. Policjant przypatrywał się jej jeszcze chwilę. — Pani z sabatu wraca? — zapytał domyślnie i już machał na nią ręką, już wracał do radiowozu, odjeżdżając w siną dal. Nawet nie zdążyła skrzywić ust w czymś, co z założenia miało być uroczym uśmiechem, choć pewnie i tak by nie wyszło. Zamiast walczyć z mimiką oparła ciężką głowę na rękach. Rany boskie, ależ mnie łeb nap... boli. Co ja piłam?! Chciało jej się wyyy...ć. Opanowała z niejakim trudem ową chęć i rozejrzała się jeszcze raz. Krajobraz nie różnił się od tego sprzed sabatu. W parku pod kasztanem nie wyrosła żółta jak kurczątko Chatka. Czarny Książę nie zmaterializował się na drodze do niej prowadzącej. — To był tylko sen. — Patrycja potrząsnęła głową czując napływające do oczu łzy. — Piękny, ale tylko sen. Wstała, by powlec się na dworzec PKS-u gdy... pierwsze promienie słońca zatańczyły na medalionie który

jeszcze niedawno zdobił dekolt Bereniki, a lśnił na szyi Patrycji. Z niedowierzaniem uniosła klejnot do oczu. Pod kryształem górskim oprawionym w srebro, widniała sentencja; „Bądzi wierna, Idź". To nie był sen. W blasku świecy litery zdawały się płonąć żywym ogniem. „Bądź wierna" Komu, u może czemu? „Idź", Kiedy i dokąd? Gdzie szukać odpowiedzi na te pytania? Gdzie szukać Jego - mężczyzny z wizji? Patrycja się rozejrzała. Siedziała przy sekretarzyku w swej sypialnio-jadalnio-bawialni (maleńka kawalerka spełniała wszystkie te role), będąc pewna jednego: na sto procent nie jest to Chatką z wizji i na dwieście procent nie ma tu Amrego. Jedyną istotą żywą, oprócz Patrycji, rzecz jasna, była Panda-pies Patrysina przyjaciółka, powierniczka i towarzyszka wszelakich niedoli, obecnie zajmująca pół dywanu - - suka rasy czarny terier rosyjski, która z założenia miała być psem obronnym. Niestety, nawet po kursie prowadzonym przez policjanta pozostała łagodna jak czarna

włochata owca, co Patrycji snu z powiek nie spędzało. Osobiście, mając na co dzień do czynienia z psami siejącymi postrach wśród przechodniów, wolała mieć w domu czarną owieczkę zamiast psa mordercy. I miała. Dywanik przed łóżkiem, o który potykała się co rano, Tenża dywanik, słysząc szeptane przez pańcię słowa, uniósł włochate ucho. - "Bądź wierna. Idź" - Powtórzyła na glos Patrycja. Na słowo "idź" Panda-pies poderwała się z miejsca, gotowa wyruszyć natychmiast. Dokądkolwiek. Jej pani pokręciła jednak głową. - Widzisz?- Skierowała pysk psa tam, gdzie tykał zegar. — Nie widzisz.- Odgarnęła z oczu psa gęstą grzywkę. - O której jest spacerek? No właśni., A która jest teraz? No właśnie, Śpij. — Pies z ciężkim westchnieniem opadł na podłogę, ponownie zmieniając się w dywan, Patrycja zaś zamyśliła się głęboko. Magii może pomóc tylko magia. A odnaleźć to, co niezgubione, można tylko za pomocą... Zza oprawionych w skórę tomów Sienkiewiczowskiej Trylogii, które do-

stała od matki na osiemnastkę, wyciągnęła almanach pt. Szkoła czarownic. Zatrzymała się na chwilę na bardzo interesującym rozdziale - Zdejmowanie (tudzież rzucanie) klątw i uroków, po czym przeszła do właściwego, zatytułowanego rzeczywiście Odnajdowanie tego, co niezgubione. -Weź cukru naparstek, dwie garstki soli, z nimi m wschód idź- po kiego grzyba? — Patrycja zdumiała się głośno. Panda-pies podniosła ucho. - To nie do ciebie, Pandzia. Czytajmy dalej, niczemu się nie dziwiąc. Ciekawe, jak daleko na ten wschód, bo nie precyzują, A wpierw do spowiedzi - nie no, rady dla czarownicy... Wahadełko ładnie proś, potem kręć do woli, sama się nie turbuj, niech się ono biedzi. Ten przepis mi sie podobał — wykrzyknęła. Cukier, sól i wahadełko. Spowiedź i wschód innym razem... Z pudełeczka wyścielanego aksamitem wyciągnęła wahadełko i poczęła nim jeździć po mapie Polski. Ono zaś

z tysięcy miejscowości istniejących w Polsce stanowczo wskazało maleńką kropkę na Mazurach, otoczoną pradawną puszczą, zwaną Stare Kiełbonki. Patrycja, podekscytowana, skoczyła na równe nogi. Tak! Tak! To musi być to! Wahadełko nigdy się nie myli! No, oprócz tych przypadków, kiedy się myli. Ledwo doczekawszy do weekendu, uzbrojona w prowiant, lekturę i cierpliwość, wsiadła w pekaes (o dziwo, Warszawą z Kiełbonkami łączyła bezpośrednia linia), po czym mszyła ku Amremu. Jak ruszyła, tak — po pięciu godzinach — stanęła. Przez całą drogę, zamiast czytać kolejny numer „Wiedźmy Polskiej", imaginowała sobie, jak to wysiada z autobusu pośrodku pradawnej puszczy, zagłębia się w las wąską ścieżyną, dzielnie pokonuje kilometry dzielące ją od chatki zagubionej pośród wiekowych dębów. Oczyma wyobraźni widziała, jak staje przed małym żółtym domkiem, słyszy tętent końskich kopyt i wtedy...

Ziiiuuuuu... Ziiiiuuuu... Kiełbonki, miast siedliskiem Amrego, okazały się być przeloTIRówką. Pradawną puszczę wycięto Bóg wie kiedy, zaś na jej miejscu wyrosło skrzyżowanie tras wschód zachód i północ południe. Po kilku minutach spędzonych na owym skrzyżowaniu Patrycja wolałaby już szukać Chatki na Marszałkowskiej w godzinach szczytu. Efekt byłby podobny, a przynajmniej do Domów Centrum można było na zakupy wstąpić i pizzę zjeść. Tu zaś, oprócz skrzyżowania, nie było zupełnie nic. Co gorsza, z Kiełbonek nie było także ucieczki —jak już do nich trafiłaś, musiałaś tam pozostać, bo jedynym połączeniem z cywilizacją był autobus, którym Patrycja właśnie przyjechała. Wracał nazajutrz i gdyby nie sympatyczny kiełboniak ze stacji paliw, który wynajął niebodze pokój za jedyne sto złotych, dziewczyna nocowałaby na przystanku. Gdy w końcu wsiadała do autobusu, niemal

ucałowała kierowcę. Amre nie jest kiełboniakiem. A wahadełko jest głupie. Trzeba sięgnąć po tarota, a jeśli i on nakłamie... Może szklana kula? oczu niemali się ścinały - bo ni stąd, ni zowąd siadła klimatyzacja. Ciekawe, jak długo jeszcze będzie błądziła po omacku, goniąc za cieniem? Kiedy podda się całkowitemu zwątpieniu i zaprzestanie poszukiwań? Ostatni raz — wymamrotała zdrętwiałymi z zimna ustami. — To będzie ostatni raz! Aha. Tarot jest głupi. Szklana kula też. Tym ostatnim razem wylądowała w... szpitalu. Choć po prawdzie miejscem docelowym była Ukraina, bowiem atlas otworzył się Patrycji na stronie setnej, a palcem utrafiła (doprawdy mogłaby przedtem podejrzeć) w okolice Rymaczi. Hmm... Amre nie jest kiełboniakiem, nie jest świniarówczykiem, nie jest tokarczykiem, nie jest wyłazyjczykiem, więc może jest... rymaczijczykiem (rymaczem?), a te

wszystkie poprzednie nietrafione miejscowości to sprawdziany determinacji, w których lubowała się Berenika? Bo Berenika miała nieustannie tę samą odpowiedź na wszelkie Patrysine pytania, tudzież wątpliwości: „Bądź wierna. Idź". Namierzywszy cel na mapie, Patrycja zaopatrzyła się w suchy i mokry (bo upał był, jak na maj w strefie umiarkowanej przystało, nic z tej ziemi) prowiant, nową porcję nadziei i paczkę psiej karmy dla Pandy-psa. Dosiadła swego srebrzystego rumaka (czytaj: forda z prawie sprawną klimatyzacją) i ruszyła na spotkanie z przygodą. Granicę w Dorohusku przekroczyła już następnego dnia rano, rycząc na cały głos z wyjącą jej do wtóru suką: Ląły, aj mister ląłyt aj hew nołbady ooł maj ooooooołn. Celnik, patrzył na nią podejrzliwie, wysłuchał mętnych wyjaśnień typu; „zapragnęłam zażyć kąpieli w tym pięknym, czystym jeziorze...eee... jak mu tam było... niech sprawdzę... w Jagodzińskim! No właśnie! Jagodzińskim" „A

ten pies szczepiony aby?" - „No,masz! " Tym razem miała przeczucie, rozpaczliwe przeczucie, i nikt — dosłownie nikt! nic powstrzymałby Patrycji przed poszukiwaniem Amrego w okolicach miejscowości... jak jej tam było? Rymaczi. Wracając do tematu: granicą przekroczyła rano. Poszwendała się po Ukrainie do południe i pod okiem tego samego celnika — „Jak tam kąpiel? Udana? Hehehe" — wróciła na łono ojczyzny. Cokolwiek zrozpaczona. Oraz wściekła i zła. Nie w smak jej było wracać do wiezienia, jakim zdała się jej nagle być Warszawa. Kurde! Przecież była już nawet za granicą! To nic, że parę godzin, ale była! Gdzie, do jasnej cholery, ukrywa się ta chałupa?! Czy naprawdę jest skazana na żywot zdziwaczałej starej panny od kotków i piesków? Zjechała na pobocze, oparła głową na kierownicy i zatkała z żalu nad sobą. Widziała już oczyma wyobraźni siebie za lat paręnaście, otoczoną tabunem kwadratowych yorków z różowymi wstążeczkami na główkach, wracającą

do domu, w którym nikt, oprócz setki kotów, na nią nie czekał. Ani Amre, ani... Panda-pies, której wyobraźnia całe szczęście nie sięgała tabunu yorków, szczeknęła radośnie. Patrycja uniosła głowę i nagle przestała się spieszyć, bo jej wzrok padł na wyglądającą całkiem miło tabliczką z nazwą restauracji. O! I jakiś pałac jest całkiem niedaleko, a te Patrycja była entuzjastką dworków, zamków i pałaców wszelakich, skręciła bez namysłu w tamtym kierunku. Asfaltowa droga znudziła się Patrycji równie szybko jak poprzednio. - Pojedziemy na skróty — rzuciła do Pandy-psa i wjechała w las, z każdym uderzeniem serca oddalając się od dorohuskiej przelotówki. Droga na skróty ma zazwyczaj ten urok, że okazuje się być parę razy dłuższa niż ta, którą miała skracać. Tak było i w tym przypadku, ale Patrycji nawet się podobało: jechała wąską, wytyczoną przez koleiny dróżką, rozkoszowała się cieniem rzucanym przez

wiekowe drzewiszcza, zapachem sosen i krzakami, które za wszelką cenę próbowały dostać się do środka samochodu przez zapraszająco otwarte okna. Tak, tak, Patrycja z właściwą sobie radością rozkoszowała się spacerem po lesie. Do czasu. Śpiewała właśnie razem z Pandą-psem Lecą, bo chcą, gdy samochód zakrztusił się i stanął. Nie chciał dalej lecieć. O losie, losie... Za co?! Za co mnie doświadczasz tak ciężko?! Patrycja po raz kolejny obchodziła piekielną maszynę, co i rusz kopiąc ją w koło — tak, jak to widziała na filmach. Z tym, że na filmach po paru kopnięciach samochód ruszał. Po chwili udało się Patrycji podnieść maskę, rozgonić ręką kłęby pary, wydobywające się z rozwartej paszczy auta, i zajrzeć — z nieukrywaną ciekawością—do środka. Ostatni raz oglądała to, co kryje się pod maską, przy zakupie forda, a i wtedy patrzyła raczej na taką fajną część, co robiła „ping!", a nie na to, co pokazywał sprzedawca. Teraz

więc powtórnie podziwiała tę fajną część, co robi „ping!", i dopiero skowyt Pandy-psa, zamkniętej w dusznym wnętrzu, sprawił, że dziewczyna oprzytomniała. Zebrała do kupy informacje, którymi dysponował jej ścisły umysł: 1. Samochód jest niewątpliwie zepsuty. 2. Znajduje się. w samym sercu puszczy. 3. Jest głodna, pies też, chce im się pić i wyć. 4. Komórka — no jakżeby inaczej! — nie ma zasięgu. W takiej sytuacji należy iść na północ, czyli tam, gdzie na drzewach rośnie mech. Mech rośnie po stronie północnej czy południowej? Kurczę, trzeba rzucić monetą. Orzeł, a więc na północnej... Dywagacje Patrycji na temat marszruty przerwał dźwięk coraz natarczywiej domagający się jej uwagi. Był to warkot traktora. Stanęła pośrodku dróżki, gotowa zatrzymać pojazd nawet za cenę życia. Zamachała rozpaczliwie rękami. Traktor zawarczał zdumiony, by po chwili znieruchomieć. Z jego wnętrza wykaraskał się... Ha! I tu powinien się

pojawić elf, A najlepiej elfi książę. Ale „życie to nie je bajka"; z wnętrza wykaraskał się chłopak mniej więcej w wieku Patrycji, w czarnym berecie z antenką (mimo trzydziestu stopni w cieniu) i szarej pikowanej kamizeli made in PRL. Miał ci on miłą, pucołowatą twarz zroszoną potem, oczy jak węgielki i ręce jak dwa bochny chleba. Jednym słowem, sprawiał całkiem miłe i swojskie wrażenie, a Patrycji ani przez moment nie przyszło do głowy, że znajdują się sami w lesie oraz że może stać twarzą w twarz z gwałcicielem nieletnich. Prawie rzuciła się chłopakowi na szyję. Przystopowała dosłownie krok od niego. — Hę? — zapytał. - Zepsuł się. — Patrycja machnęła ręką w kierunku krnąbrnego forda. Nieznajomy rzucił okiem w stronę parującego samochodu. - Ma wodą? — zapytał. Patrycja przyjrzała się fordowi. Na akwarium nie wyglądał. - Nie ma — odparła pewnie.

- No to bierzom go! — Chłopak wyciągnął zza pazuchy linkę (czy to normalne, by facet nosił za pazuchą linkę holowniczą?), uwiązał forda niczym krasulę do haka i dosiadł z powrotem swego mechanicznego rumaka. Dopiero warkot silnika wytrącił Patrycję ze stanu zdumienia. Juz po chwili znów rozkoszowała się spacerem po lesie, i radością śpiewając: Wiec chodź, pomaluj mój świat, na żółto i na niebiesko, a Panda-pies wyła jej do wtóru. Tak, tik, były uratowane! Świat odzyskał kolory, a komórka zasięg — dzień znów zrobił się pogodny. Słońce zatańczyło na mijanym drogowskazie „POCZEKAJKA 1"—jaka sympatyczna nazwa — niech na niebie stanie tęcza, malowana twoją... staaać! - Stój! Zatrzymaj się! — krzyknęła Patrycja, ale ogłuszony warkotem traktora chłopak ani myślał się zatrzymać. Nic zastanawiając się dłużej, wyskoczyła z samochodu, bowiem przed chwilą na własne niedowierzające

oczy ujrzała domek z wizji. - To jego kombaaajn Bizooon. To jego kombaaajn Bizooon — mruczał pod nosem Janek. Nie śmiał śpiewać na głos, mając za plecami słuchaczkę. No właśnie, jak się ma ta dziwna istota, którą znalazł chwil kilku temu na leśnej ścieżce? Odwrócił się i wrzasnął co sił w płucach. Silnik zgasł. I Janek wyskoczył z szoferki i pognał przed siebie, jakby ruszyło za nim stado bizonów. Oglądając: się raz po raz, wiedział jedno potrzebno mu wsparcie, bowiem znaleziona w lesie istota... ...zamieniła się w miedźwiedzia - - szeptał po raz kolejny, streszczając wydarzenia, których był świadkiem. Dwaj towarzyszący mu mężczyźni, pucołowaty blondyn i rudowłosy wąsacz, kręcili z niedowierzaniem głowami, ale — uzbrojeni w młotek oraz siekierę, ot tak, profilaktycznie — postępowali za Jankiem, Dotarli do stojącego na środku drogi ciągnika, przycupnęli za nim i po chwili

wyjrzeli ostrożnie. Za kierownicą srebrnego forda siedział... — A nie mówiłem! — szepnął Janek, a w szepcie tym zabrzmiał triumf. — Miedźwiedź! Wąsacz poklepał go z uznaniem w ramię. Szykowało się niezłe polowanko. Tak zastała ich Patrycja wracająca spod chatki. Nie potrafiła opanować podekscytowania, ale widząc zaaferowanych czymś, poszeptujących między sobą, uzbrojonych w młotek, siekierę i widły, mężczyzn — jakoś specjalnie nie zdziwiła się, że jest ich trzech, a był jeden — zwolniła kroku, pochyliła się jak i oni, po czym — ponad ich ramionami — wyjrzała zza traktora. - Co jest? - - zapytała cicho. Mężczyźni wrzasnęli. Wrzasnęła i ona. Panda-pies, zasiadająca za kierownicą forda, rozszczekała się jak nawiedzono. Przez chwilę wszyscy czworo, nie licząc psa, przyglądali się sobie w osłupieniu, po czym mężczyźni spurpurowieli na twarzach i uciekli wzrokiem. — Miedźwiedź, co? — Wąsacz szturchnął Janka

łokciem. Patrycja, nic nie rozumiejąc, miała zamiar — tak jak na filmach — przedstawić się w języku na wpół migowym: — Ja — Patrycja. Wy — kto? — ale nie zdążyła. Janek, najwidoczniej skonfundowany, wskoczył na siodełko ciągnika, dwaj jego kumple za nim. Spojrzeli wyczekująco na dziewczynę, więc rada nierada wgramoliła się z powrotem do forda. O Chatkę zapyta, gdy dotrą do centrum Poczekajki. Na szczęście do owego centrum było blisko. Centralnym punktem Poczekajki był „Sklep Sporzywczy" (dokładnie tak: „Sporzywczy") i stojąca naprzeciw chałupa z napisem „PAB" nad drzwiami. Dwóch sprawiedliwych, wygrzewających się na ławeczce przed „Sporzywczym", przeniosło leniwe spojrzenia z butelek piwa, które dzierżyli w dłoniach, na podjeżdżający zaprzęg. Ujrzawszy srebrnego forda, wyraźnie się ożywili; jak na komendę unieśli butelki do ust i osuszyli do dna.

Janek z kumplami wysypali się z ciągnika. — Dziękuję za podwiezienie do cywilizacji. — Patrycja uśmiechnęła się przyjaźnie. — Znajdę tu jakiegoś mechanika? — Każden tu mechanik, ale tu potrzebna raczej woda — odparł Janek. — Woda? — zdziwiła się. — Dla psa? — Nie, dla chłodnicy. — Aha. Zresztą, mniejsza o wodę... A ten domek to czyj był? - Jaki domek? — Tym razem on się zdziwił. - Ten taki ledwo żywy. Po drodze go mijaliśmy. Tam, gdzie ja wyskoczyłam, a potem panowie wyskoczyliście.,. — Aaaa... Chatka Wiedźmy? - Wiedźmy? Mieszkała w niej prawdziwa wiedźma? — rozentuzjazmowała się. — E tam, zaraz prawdziwa. Jedno czarowanie, co jej wychodziło, to rzucanie uroków miłosnych na poczekajczan — zaśmiał się pucołowaty blondyn. Reszta mężczyzn mu zawtórowała. — I coście z nią zrobili? Spłonęła na stosie? — Patrycja już oczyma duszy widziała dramatyczną scenę: piękna wie-

dźma o płomiennym spojrzeniu i rozwianych kruczych włosach dumnie wchodzi na stos. Potyka się niechcący o jeden, rzuca „urwę nać!" — ale tego nie było w scenariuszu buchają płomienie i... blondyn kręci głową: — Została ślabantową w Gotówce, Patrycję zatchnęło. — Co to jest ślabantową? — Ślabantową to ta, co podnosi i opuszcza ślabanty — wyjaśnił przysłuchujący się do tej pory dryblas z wąsami. — „Dróżniczka" na to mówią w wielkim świecie. — A dlaczego w gotówce? Kupiono ją czy co? — Niewolnictwo tu uprawiają? — Gotówka to miasteczko za lasem. - Szkoda — westchnęła Patrycja. Zapowiadało się tak romantycznie, a skończyło jak zwykłe prozaicznie. A Chatka czyja jest w takim razie? Okazało się, że Chatka jest bezpańska. A skoro nie ma właściciela, nic nie stoi na przeszkodzie, by jej właścicielem mogła stać się Patrycja] Nadciągało południe, a samochód jak stał, tak stał. Nadal nic chciał lecieć, Zebrało się nad nim całe konsylium poczekajczan z antenkami na głowach, a srebrny ford kpił

i Z dołowanej do chłodnicy wody, i ze zmienianego na jakiś dziwny oleju, i z kopania w koło, i z robienia „ping" tą fajną rzeczą, którą miał pod maską, Patrycja, nieco znudzona magicznymi zabiegami, które nie dawały rezultatu, przywiązała Pandę-psa do sołtysowego płota. Pozostawiwszy samochód i Pandę-psa w dobrych rękach Janka, ruszyła na piechotę ku Gotówce, chcąc dopytać w urzędzie gminy o wymarzony domek. Gotówka zaś jak to gotówka: nie za wiele jej, na najważniejsze sprawy wystarczy, na większe jej brak. Miłe panie urzędniczki — bo tylko w takich właśnie maleńkich sennych Gotówkach panie urzędniczki bywają jeszcze miłe, a już dla wnoszących nieco ożywienia w codzienną rutynę warszawianek, chcących nabyć „nieruchomość rolną zabudowaną", w której ponoć straszy, potrafią być wręcz przemiłe — wytłumaczyły Patrycji, że Chatka, owszem, może być

jej, pod warunkiem, że wygra na nią przetarg. Na razie, coby urocze dziecko — bo Patrycja na swoje dwadzieścia pięć lat nie wyglądała, a już na pewno nie w krótkich spodenkach i warkoczykach — spało spokojnie, mogą jej ową Chatkę dać w dzierżawę, a przetarg ogłosić ograniczony i z prawem pierwokupu. Patrycja w rewanżu nakupowała ptasich mleczek — paniom w prezencie i sobie na śniadanioobiadokolację, bo robiło się nieco późno, gdy ruszyła w drogę powrotną do Poczekajki. Po drodze opędzlowała połową pudełka, drugą połową dzieląc się z przygodnie spotkanymi kawkami. Mijająca Patrycją kobieta na rowerze prychnęła; „Tym miastowym to się we łbie przewraca. Do czego to podobne, żeby wrony czekoladą karmić!". Patrycja uśmiechnęła się, zmieszana, a potem, gdy kobieta zatknęła za zakrętem, z tym większą przyjemnością rzucała kawkom kawałki czekoladek. Matka patrzyłaby na nią z takim samym potępieniem jak nieznajoma. I rzuciłaby taką

samą uwagę. — Macie, ptice! - Patrycja cisnęła w górę garść okruchów. Do Chatki dotarta tuż po zachodzie słońca. Gdy zza drzew wyłoniło się wytęsknione siedlisko, zwolniła, by rozkoszować się chwilą ni to trimufu, ni głębokiej wdzięczności losowi (i sobie), że dotrwała, że znalazła, że... uwierzyła. Las tulący Chatkę w objęciach milczał teraz tym szczególnym rodzajem przedwieczornej ciszy, gotując się do snu. Powietrze pachniało zniewalająco: maciejką samosiejką i żywicznymi sosnami. Patrycja, wstrzymując oddech, by nie zakłócić tej ciszy i tego spokoju, przeszła przez furtkę i ruszyła zarośniętą ścieżką ku domowi. Zdążyła zrobić parę kroków, gdy... coś krzyknęło, coś ogromnego przed nią wyrosło, coś ciosem w skroń wyniosło ją na orbitę, by za chwilę majtnąć o glebę, a potem... Potem ujrzała niebo pełne niepokojąco jasnych

gwiazd i... wszystko zgasło, — O Boże... czyjeś westchnienie, może nawet jej własne. — Zabiłem ją! Żyje pani? — Nie, to nie mogło być jej własne, bo nawet po uderzeniu czymś ciężkim w głowę nie mówiłaby do siebie per pani, Chyba, — Żyje pani?! Zamrugała i usiłowała zogniskować wzrok na czarnej plamie wołającej doń głębokim basem, — Żyje... — Plama westchnęła, tym razem z ulgą, i zaczęła mamrotać modlitwę, jak się Patrycji wydało, za zmarłych. Dziewczyna uniosła głowę i zaklęła z bólu tak strasznie, że sama się zdziwiła. Do tej pory nie umiała przecież kląć. — Nie, nie! Proszę nie wstawać! Wezwałem pogotowie! — Ktoś mnie napadł — poskarżyła się Plamie płaczliwym tonem. Nadal nie widziała twarzy, — Nie ktoś. To ja, — Plama umilkła -— czy raczej umilkł, bo to był ten Plama — zawstydzony.- Zrywałem zioła. Nagle pani tak znienacka na mnie wyskoczyła, no to ja się odwinąłem, łokciem niechcący potraktowałem,.. No tak, jeśli Plama ma łokieć tak potężny jak głos, to

nic dziwnego, że pozbawił Patrycję przytomności. — ...i chyba nawet trzonkiem sekatora — to by wyjaśniało krew spływającą z czoła. — Ja wiem, że to nie przystoi zioła w opuszczonym siedlisku szabrować, dlatego wieczorem się zakradam, żeby ludzie nie widzieli, ale przecież w zbożnych intencjach. Ziołami pomagam leczyć. I ludzi, i zwierzęta... - Mam prośba - Patrycja uniosła ciążące powieki, przerywając Plamie w pół zdania. Czy mógłby mi pan zabandażować czymś głowę? Krew mi oczy zalew i jakoś tak mi... I jakoś tak film jej się urwał ponownie, A potem znów ruszył, — Hej, jak się mamy? — Młody doktor o głosie radosnym jak poranek — choć było już naprawdę późno — pochylił się nad przytomniejącą Patrycją, światło latarki zaświeciło prosto w załzawione oczy. Nie czekał na odpowiedź. Zakomenderował „na trzy!" i Patrycja na „trzy"

została przerzucona z ziemi na nosze. W następnej chwili nosze rąbnęły o ściankę szoferki, aż dziewczynie podskoczyła rozłupana przez Plamę głowa. Nadal nie miała okazji odpowiedzieć na pytanie, jak się mają. — Niech ksiądz wskakuje — usłyszała i odpowiedź uwięzła jej w krtani. — Ksiądz?! Po co mi ksiądz?! Ja jeszcze żyję! — krzyknęła, próbując zeskoczyć z noszy. — N ic jest ze mną tak źle! Doktor zaśmiał się: — Sprawca zdarzenia jest księdzem. Plama kradnący zioła po nocy jest księdzem?! Patrycji głowa sama opadła. Nie, no... To już przechodzi wszelkie pojęcie. Można zrozumieć, że ją napadli - to się zdarza—ale żeby napadającym przy użyciu trzonka ostrego narzędzia był ksiądz wielkości dzwonnicy, kradnący po ciemku zioła w wiedźmim ogrodzie?! Mniejsza o zioła! On jej mało nie zabił!!! Plama usiadł przy noszach, poklepał ramię dziewczyny krzepiącym gestem i uśmiechnął się przepraszająco.

Był wielki niczym yeti, tylko — w przeciwieństwie do yeti czarny, a nie biały. Drzwi karetki się zatrzasnęły. — Trzymajmy się! — rzucił w przestrzeń ksiądz. — Jak znam tego kierow... Samochód ruszył z kopyta. Zatelepało nim i noszami wewnątrz także. Wpadł w dziurę na drodze. I zaraz wyskoczył z niej jak rasowy rumak. Ksiądz wyrżnął słowa w sufit. Patrycja byłaby spadła z noszy, a potem poniewierała się gdzieś po podłodze, gdyby nie pasy, którymi ją przypięto. Oboje spojrzeli po sobie oczyma rozszerzonymi przerażeniem. Ksiądz zaczął szeptać modlitwy, ale kolejny wybój, na którym podskoczyli, sprawił, że przygryzł sobie język. Umilkł więc i tylko patrzył... Patrycja leżała jak trusia. Podczas dwudziestokilometrowej podróży do zamojskiego szpitala miała wielokrotnie pożałować nie tylko przybycia do Poczekajki, nie tylko wdarcia się po nocy do cudzego

obejścia, lecz także faktu własnych narodzin. Ale już następnego dnia o tej samej porze była najszczęśliwszą Patrycją na świecie.

ROZDZIAŁ II O żyrafie Matyldzie, trzech skarbach najcenniejszych i zlej macosze, która wypuścić rajskiego ptaka z klatki nie chce Ksiądz Plama — Patrycja nadal go tak nazywała, choć naprawdę miał na imię Antoni — od samego rana rozpieszczał poszkodowaną. Jeszcze przed śniadaniem, ale już po tym, jak Patrycja wykombinowała, że po południu wypisze się na własną prośbę, bo co będzie w szpitalu gnić i łóżko zajmować (choć przyjemnie się leżało w izolatce, do której co i rusz zaglądał któryś z lekarzy), przyniósł naręcze jaśminu, a także: sok z buraków (na odnowę czerwonych krwinek), pomarańcze (na witaminę C), winogrona (na ładną kupę) oraz prasę codzienną — „Codziennik Zamojski" — i kobiecą,

czyli tygodnik „Hallo!", popularny wśród kobiet znających jedynie pismo obrazkowe, bo treści pisanej było w nim mniej więcej tyle, co w książeczkach do kolorowania. Pogwarzyli, jak starzy znajomi, o podróży karetką (niedola zbliża), a potem o sprawach praktycznych. — Panda-pies ma się dobrze, pani Patrycjo — zapewnił. — Z upodobaniem poluje na moje kury, a gdy uda jej się jakąś złapać — a udaje się rzadko — przynosi, kładzie koło nóg i śmieje się całym pyskiem, jakby mówiła: „Zobacz, jakie toto fajne, jak szturchniesz nosem, to tak śmiesznie zaczyna uciekać, no zobacz" - szturcha nosem, a kura, drąc się w niebogłosy, zaczyna zwiewać... - Roześmiali się oboje. — Może niech ksiądz Pandę-psa uwiąże, może skrzywdzić jakąś niebogę, nawet niechący. — Prędzej kury pozamykam, bo jak ktoś ma tu komuś krzywdę zrobić, to szybciej kury pani psu, a nie na odwrót — już jedna taka próbowała Pandzi trzecią

dziurkę w nosie dziobem wykłuć. Za kumata to ta pani sunia nie jest, ale prezencję ma odpowiednią. W końcu rozmowa zeszła na ziołolecznictwo, bo obojga ten temat interesował, choć Patrycja była tylko teoretykiem amatorem, a Plama praktykiem profesjonalistą. — Naparstnica rośnie jedynie w ogródku wiedź... to znaczy Kamionkowej, po nią - - naprastnicę — właśnie się wieczorami zakradam. Teraz szczególnie mi potrzebna, bo żyrafę próbuję leczyć. — Żyrafę?! — wykrzyknęła dziewczyna ze zrozumiałą ciekawością. Może się Plama przejęzyczył, może chciał powiedzieć „krowę", ale mu nie wyszło? — Żyrafę — potwierdził, jakby żyrafy stadami wałęsały się po polskich dróżkach, powszechne niczym mućki. — Żyrafę Matyldę. W naszym zoo. Ja zootechnikę też kończyłem i kierownikiem hodowli w zamojskim zoo jestem — dodał, jakby to wszystko tłumaczyło. - - Ten konował, co był ostatnio - - miesiąc na szczęście - nie wiedział, co

Matyldzie zaaplikować, a mnie to na niewydolność serca wygląda, więc jej naparstnicy podrzucam. Mam nadzieją, że nowy lekarz nie będzie miał nic przeciwko temu, bo zwierzakowi się wyraźnie poprawia. Patrycja opadła na poduszki. Praca w zoo była dla niej szczytem marzeń. Szczytem tak odległym, że nawet głośno się do tego marzenia nie przyznawała. Przerzucała w klinice pieski, kotki i chomiki, ale tak naprawdę chciała leczyć zebry z niewydolnością. Westchnęła. Była dziewczyną. Żaden normalny zoodyrektor nie zatrudni baby w roli lekarza. Doktor Kolasiński — ten z pogotowia, co ją wczoraj przywiózł — w tym momencie wsadził głowę przez uchylone drzwi i zapytał wesoło: — Jak się mamy, pani doktor? — To pani jest lekarzem? — zdziwił się Plama, nie wiedzieć czemu. — Nieludzkim. Nieludzkim! — zaśmiał się Piotrek. — Jest pani lekarką weterynarii?! — wykrzyknął ksiądz nieco podejrzanym tonem. Przytaknęła niepewnie.

— Czy to grzech? — Z nieba nam pani spadła! — Wam, czyli komu? — zapytała ostrożnie. — Dyrektorowi! Żyrafie! Mnie! — zaczął wyliczać z emfazą, a Patrycja poczuła nagle jak coś, co przed chwilą było żalem, że „żaden zoo-dyrektor baby nie zatrudni", rozlewa się cichą nadzieją w sercu i poza nim. — O, tutaj, tutaj pani ma, Patrycjo droga! — Trzęsącymi się z podekscytowania dłońmi otworzył „Codziennik" na stronie z ogłoszeniami, gdzie jak wół stało w ramce i wytłuszczonym drukiem: Ogród Zoologiczny w Zamościu poszukuje lekarza weterynarii. Patrycja nie doczytała do końca, zerwała się z łoża boleści, niepomna na wstyd dziewiczy i przykrótką szpitalną koszulkę, po czym rozkrzyczała się: — Panie doktorze! Doktorze Piotrku Kolasiński! Ja muszę się natychmiast wypisać! Na własne żądanie! Nic nie było w stanie powstrzymać Patrycji przed ucieczką ze szpitala do zoo. Sekretarka Ylonka — tak przedstawił blond bóstwo Pla-

ma — udawała, że Patrycji nie dostrzega. Siedziały w trudnym do zniesienia milczeniu—Ylonka, piłując tipsy, Patrycja, obgryzając skórki—i obie miały pewność, że nigdy się nie polubią. Patrycja nawet potrafiła tamtą zrozumieć: po pierwsze sekretarka z założenia miała zniechęcać petentów odpychającym zachowaniem, coby szefowi du... głowy nie zawracali, po drugie: kochała się w Dyrektorze na zabój, więc każdy osobnik płci pięknej był dla Ylonki zagrożeniem, po trzecie: Patrycja musiała przedstawiać sobą dziwny widok, z głową owiniętą śnieżnobiałym bandażem i włosami sterczącymi sponad niego wyglądała na zbiega z oddziału zamkniętego. Zabrzęczał interkom. — Niech wchodzi. — Ylonka skończyła piłowanie paznokci i odprowadziła Patrycję podejrzliwym spojrzeniem. Gdyby to od niej zależało, postawiłaby na progu wykrywacz metali, a gdyby jeszcze bardziej zależało, zrobiłaby każdemu

wchodzącemu rewizję osobistą, coby nikt niczym ukochanemu Dyrektorowi nie zagroził. Patrycja, nieco przygaszona takim przyjęciem — zwykle potencjalni szefowie witali ją milej — przekroczyła zaczarowny próg dyrektorskiego gabinetu, wstrzymując oddech. Dyrektor, który zapewne wiele niezwykłych zjawisk oraz istot w życiu widział, zaniemówił na długą chwilę, po czym przeniósł spojrzenie na zarumienionego z radości i przejęcia Plamę, który entuzjastycznie przedstawiał Patrycję. „Po co mi przyprowadziłeś to coś?", zdawały się pytać brązowe oczy. „Jako eksponat?". Niee... Patrycja pokręciła lekko głową. Dyrektor nie wyglądał na takiego, który obraza kogokolwiek nawet w myślach. Wyglądał na człowieka prawdziwie dobrego. I takim się okazał. Po pierwszym zaskoczeniu zaproponował Patrycji herbatę i wciągnął dziewczynę w niezobowiązującą pogawędkę

o ogrodach zoologiczych. Podczas owej ,,niezobowiązującej" wyciągnął z rozmówczyni wszystko, co chciał wiedzieć o jej dotychczasowym doświadczeniu lekarskoweterynaryjnym (całkiem sporym, jak na młody wiek, bowiem zaczęła praktykować jeszcze przed studiami w zaprzyjaźnionej lecznicy) oraz zoologiczno-weterynaryjnym (zerowym, jeśli nie liczyć wycieczek do zoo w charakterze zwiedzającej). — Dużo czytałam — zapewniła Dyrektora żarliwie, bo bardzo pragnęła zostać tu już na zawsze, to znaczy nie w jego gabinecie, ale w Ogrodzie. — Czytałam o leczeniu gadów. I świnek morskich! — To dobrze — pokiwał głową—mamy tu sporo świnek morskich. W pierwszej chwili myślała, że z niej kpi, ale nie — był śmiertelnie poważny. No, może nie tak śmiertelnie; w oczach miał uśmiech. — Na karmę — wyjaśnił, nim zdążyła się stropić. — Dla gadów. Bo ich mamy też sporo.

„Sporo" okazała się sporym niedomówieniem, o czym Patrycji miała się już, niedługo przekonać. - Chyba nie boi się pani węży? — Dyrektor zajrzał ciekawie w pociemniałe źrenice dziewczyny i sięgnął do terrarium stojącego w rogu gabinetu, - Nie, no skąd! - odparła, pilnując, by głos jej nie zadrżał. W życiu nie miała w rękach węża i wcale nie pragnęla mieć. To zimne, oślizgłe...- nagle znalazło się na kolanach Patrycji. Dzielnie powstrzymała okrzyk zgrozy i odruch ucieczki. Następnie, równie dzielnie, zmusiła własną dłoń — powątpiewając( czy to aby na pewno jej dłoń — do dotknięciu skóry zwierzaka. Ku zaskoczeniu dziewczyny wąż okazał się całkiem miły w dotyku. Był wygrzany pod lampą i suchutki. Pod palcami przyjemnie przesuwały się drobne łuski, lśniące i gładkie. Gad wysunął języczek, by obejrzeć głaszczącą go rękę. - Łał! — wykrzyknęła zaskoczona. — Chyba nie jest jadowity? — To młody boa. On nie gryzie, on dusi. — Dyrektor uśmiechnął się. - No i? Nadal ma pani ochotę zająć się

leczeniem nie kotków i piesków, u pytonów i anakond, że o tygrysach nie wspomnę? W odpowiedzi podniosła nań rozjaśnione szczęściem oczy, w których drukowanymi literami wypisane było 3xTAK: Chatka, Amre, zoo. Decyzje zostały podjęte i wprowadzone w życie w tempie natychmiastowym. Z gabinetu Dyrektora wypadła, dzierżąc w dłoniach umowę na okres próbny. Pobiegła do najbliższego bankomatu, by wypłacił całe jej oszczędności potrzebne na wadium za Chatkę, i pognała na dworzec PKS-u, by zdążyć do Gotówki, nim zamkną urząd gminy. Miłe panie urzędniczki, wspominając ptasie mleczko, wydały potrzebne dokumenty bez zbędnego grymaszenia. Patrzyły na dziewczynę z mieszaniną sympatii i pobłażania Ot, letniak sobie bogata warszawianka upatrzyła, niech więc się cieszy, urocze dziecko, że oddamy jej niechcianą przez nikogo ruderę. Przynajmniej straszyć nie będzie porządnych

ludzi, wracających nocną porą przez krzyżówki. Chatka była od tej pory niemal Patrysina... Patrycja stanęła przed furtką. Serce łomotało jej tak, jakby za chwilę miało ruszyć do skuwania odpadającego ze ścian tynku, kruszejących murów, pękniętych nadproży. Dziewczyna wstrzymała oddech i przekroczyła zaczarowaną granicę między ich a moje. Odetchnęła głęboko, podeszła do drzwi, rozejrzała się, czy nikt nie patrzy, uklękła i pocałowała próg. Zaśmiała się pełną piersią, radośnie jak małe dziecko na widok upragnionej zabawki. Miała ukochaną pracę, miała upragnioną Chatkę, miała — prawie — obiecanego księcia. Była wolna! Chwyciła za klamkę, by wejść do środka. Klamka została jej w ręku. Hmm... Przyjrzała się kawałkowi żelastwa, niepewna, co z nim zrobić, po czym pchnęła poczerniałe ze starości drzwi. Drgnęły jak obudzone z długiego snu, a potem... po prosta padły na wznak. Z wewnątrz, wprost w twarz nowej właścicielki tego domu i tych drzwi, i nawet klamki,

buchnęła chmura kurzu. Patrycja, krztusząc się i prychając, otarła twarz, otrzepała włosy i już, niczym niezrażona, miała przekroczyć próg domostwa, gdy... Chatka zaczęła trzeszczeć niepokojąco, jakby lada moment miała lec w gruzach. - Tylko się nie przewróć! — Patrycja złożyła dłonie jak do modlitwy i powtórzyła zbielałymi wargami: — Tylko się nie przewróć! Książę musi pod ciebie podjechać! W środku runęło coś z hukiem i dziewczynę obsypała kolejna chmura pyłu. Stała przez chwilę, wstrzymując oddech. Chatka też stała. — Dobry domek. — Patrycja poklepała pozbawioną drzwi ościeżnicę. — Wrócę do ciebie. Z fachowcem. Tylko doczekaj. — Chyba do końca zdumiałaś! — Hanka, zjawiskowo piękna blondynka, do tej pory spokojnie przypatrująca się dość chaotycznemu pakowaniu, wytrzeszczyła oczęta pomalowane na wściekły błękit. Przyjaciółka Patrycji zwykła mówić to, co myśli bez owijania w bawełnę. — Jak to: na

stałe? — Ojejku, tobie trzeba wszystko wielkimi literami powtarzać? — Patrycja spokojnie owinęła w bibułkę jednorożca z alabastru i włożyła go do pudełka, — Rzucam miasto i wyprowadzam się na wieś. Ręka z pilniczkiem, pracowicie opiłowująca i tak doskonale opiłowane paznokcie, opadła. Kiedy Hanka przerywała j manicure, znaczyło, że jest naprawdę poruszona. — I co ty tam będziesz robiła? W bierki grała? Patrycja posłała przyjaciółce pełne urazy spojrzenie. — Nie wiem, czy pamiętasz, ale jestem lekarzem weterynarii i to całkiem niezłym. — Owszem, od psów, kotów i chomików, ale nie od zoo! — Och — Patrycja machnęła niefrasobliwie ręką — bizon to jak większy pies, tygrys jak kot, a anakonda — tu I opuściła ją wena twórcza — anakonda... no... jak chomik, tyle że bez łap. Hanka przez chwilę marszczyła brwi, usiłując wyobrazić sobie bizona prowadzonego na smyczy, tygrysa wygrzewającego się. na parapecie i chomika rozciągniętego w anakondę.

Bez łap. Nie bardzo jej to wychodziło. Chomikowi również nie. Patrycja zaś spokojnie sięgnęła po kolejnego jednorożca. Hanka wyrwała jej figurkę z ręki i dziewczyna zmartwiała na dwa uderzenia serca, sądząc, że tamta chce roztrzaskać cenny przedmiot o ścianę, ale ona zakrzyknęła tylko dramatycznie: — Porozmawiaj ze mną! — A co innego robię? — zdziwiła się Patrycja. — Pakujesz się! No przecież widzę. — Z ociąganiem odłożyła jednorożca. — Aha. No tak. Dobrze. — Patrycja usiadła przy stole i wskazała przyjaciółce krzesło naprzeciwko siebie. — Napijesz się jaśminowej herbatki? — Chrzanię herbatkę! Twoja matka się wścieknie, gdy rzucisz pracę w klinice! — Będę miała własną. — Tym bardziej się wścieknie, że masz coś własnego! A gdy oznajmisz, że tę klinikę będziesz miała nie pod jej nosem, a na jakimś zadupiu... — Hanka pokręciła głową z dezaprobatą. — Gdybyś mi powiedziała, dlaczego tak

naprawdę to robisz. Zakochałaś się w jakimś przystojniaku i potrzebujesz czasu, by go usidlić? Patrycja pokręciła głową z uśmiechem godnym Mony — Przecież możesz mi zaufać — indagowała Hanka. — Jestem twoją przyjaciółką od zawsze. Patrycja położyła dłonie na jej ramionach i uścisnęła lekko. To proste: przynajmniej raz w życiu chcę spełnić moje marzenie, a nie matki. Przynajmniej raz w życiu chce pójść moją drogą, a nie tą, którą powinnam iść, bo tak twierdzicie wy. - Chcemy dla ciebie jak najlepiej! - - Hanka strąciła ramion dłonie przyjaciółki. - Skąd wiesz? Skąd wiesz, że to, czego ty chcesz, jest najlepsze dla mnie? Ty papież jesteś?! Masz monopol na nieomylność?! - wybuchła Patrycja. — To moje życie, mój wybór i moje marzenia! Ty i te twoje marzenia... Jak nie książę na białym koniu, to... Zaraz, zaraz! — Hanka złapała Patrycję za rękę w chwili, gdy dziewczyna chciała umknąć z jednorożcem pod pachą do kuchni. — Jedziesz tam czekać na tego cholernego Amrego! No niee... Nie wierzę, nie wierzę, że ty

— inteligentna i wykształcona kobieta — uwierzyłaś w pijacką wizję... - Uwierzyłam - - wycedziła Patrycja. — Właśnie zaczęła się spełniać. Chatka nie jest już wytworem mojej wyobraźni. Jest jak najbardziej realna. -Kupa rąbniętych bab wmówiła ci, że pod tą pieprzoną ruderę podjedzie książę z bajki! — Hanka straciła resztki opanowania. — Właśnie, że podjedzie! Na mózg ci się rzuciło z samotności! Powinni cię zamknąć w psychiatrowie! Stały naprzeciw siebie jak dwa gotowe do walki koguty. No, kury. Jeżeli jesteś moją przyjaciółką... — zaczęła groźnie Patrycja, — Od dwudziestu lat jestem, jeśli nie zauważyłaś! Myślisz, że łatwo przyjaźnić się takiemu komuś jak ja z córką mecenas Marynowskiej?! Wiesz, jak trudno wytrzymać z twoją matką?! — No, to akurat wiem. Hanka zachłysnęła się następnym oskarżeniem, ściągnęła

brwi i zastanowiła nad absurdalnością tego, co powiedziała. Patrycja parsknęła śmiechem. Obydwie nagle otrzeźwiały i, chichocąc, opadły na krzesła. — Zamordują cię w tym lesie albo, co gorsza, zgwałcą— sapnęła Hanka, ale już bez przekonania Patrycja tylko się uśmiechnęła. Doprawdy, priorytety Hanki bywały mało zrozumiałe. — Nie możesz jej powiedzieć o sabacie i wizjach. Gotowa naprawdę cię zamknąć. — Hanka odruchowo ściszyła głos, jakby obie działały w konspiracji. — Jeśli tylko miaukniesz o Amrem, koniec z tobą. Pamiętaj, że twoja matka, najwspanialsza pani mecenas, jaką ziemia nosiła, ma—jeśli nie w kieszeni, to w mackach ośmiornicy — pół Warszawy. — Nie bój się. Nawet nie miauknę — odparła Patrycja nonszalancko, ale jej serce skuliło się jak kuropatwa na widok jastrzębia. Faktycznie, koneksji Haliny Marynowskiej nie można było lekceważyć. — Zamydl jej oczy tym ogrodem zoologicznym.

Zawsze miałaś hopla na punkcie zoo. Powiedz, że masz umowę tylko na dwa miesiące. Wiedząc, że szybko wrócisz, łatwiej wypuści cię z rąk. — Masz rację. Od kiedy ty taka mądra się zrobiłaś? •— Patrycja przyjrzała się przyjaciółce tak, jakby pierwszy raz widziała ją na oczy. Kamuflowałam się. Musiałam wykazać się niezłym sprytem, by - będąc twoją przyjaciółką nie stać się automatycznie jej wrogiem — uśmiechnęła się Hanka. Trzeba się nieźle nagimnastykować, żeby uśpić jej czujność, a tak jak ty jesteś dobrym lekarzem, tak ja dobrą aktorką. I gra w serialu mózgu mi bynajmniej nie wyżarła. Wręcz przeciwnie. — Wiem, - - Patrycja przytuliła się do przyjaciółki. — W naszym duecie ja byłam tą mądrą, a ty tą piękną. — Dlatego przetrwał dwadzieścia lat. Może czas, by stało się na odwrót? Spóźnisz się. - - Hanka rzuciła okiem na zegar. — Lepiej jej nie drażnić. Patrycja miała więc jedyną przyjaciółkę po swojej

stronie, a to już coś. Teraz musiała wygrać znacznie trudniejszą batalię, Ale też walczyła o to, co najcenniejsze — o wolność. Im bliżej była pola bitwy, tym wolniej szła. Kremowy budynek, lśniący świeżo położoną dachówką sprowadzoną z Włoch, już wyglądał ciekawie zza gęstego żywopłotu. Nienawidziła tego domu, mimo że miejsce, w którym stał — Żoliborz Oficerski! (co zawsze podkreślała pani Halina) — było naprawdę prześliczne. Uliczka cicha i czysta. Park pełen rozśpiewanych ptaków. Kwitnące jaśminy. A Patrycja czuła, jakby z każdym jej krokiem zapadał mrok. Nie mogła zatrzymać czasu, szczególnie w chwili, gdy na ganku stanęła matka. Jak zwykle nienagannie ubrana, uczesana, jakby przed chwilą opuściła salon fryzjerski, z nieodłączną szmatką w ręce. Bo dom musiał być — i był — tak jak całe życie mecenas Marynowskiej, nieskazitelnie czysty. Od piwnic po dach panował w nim ład i porządek. Był czysty niczym izolatka

w szpitalu zakaźnym tuż po dezynfekcji. Był czysty niczym niebo w letni słoneczny dzień. Był czysty niczym toaleta w McDonaldzie. Był tak czysty, że nawet kot czułby się zobowiązany do wycierania łapek przed przekroczeniem jego progu. Oczywiście, nie było mowy o żadnym kocie. Pani Halina nie znosiła zwierząt. Nie znosiła też kawalerki swojej córki, w której — dla równowagi — panował zawsze twórczy bur... łagan. Nie ma się co Patrycji dziwić; bidula musiała jakoś odreagować osiemnaście lat ścierania nieobecnego kurzu, składania ubrań pod linijkę i mycia rąk po każdej czynności, nawet jeśli tą czynnością było mycie naczyń. Ojciec Patrycji wytrzymał tylko dwa lata i odszedł któregoś dnia do Krainy Wiecznych Łowów, gdzie nie było przeraźliwie czystych pałaców. Jego córka miała mniej szczęścia. Musiała dożyć do pełnoletności i dopiero potem

uciec na studia do Wrocławia, który był na tyle daleko, że matce nie chciało się co tydzień jej nawiedzać. Do Warszawy wróciła tylko dlatego, że matka obiecała płacić za wynajęcie kawalerki — na Żoliborzu oczywiście, a Artur, odrzucony ze sto razy adorator ze studiów, załatwił Patrycji pracę w klinice swego ojca. Dziwnym trafem, nad którym wolała się się nigdy nie zastanawiać, Patrycja nie mogła znaleźć pracy w żadnej z lecznic wrocławskich. Powrót wiązał się wprawdzie z zamieszkaniem niedaleko rodzicielki — a Patrycja wolałaby być raczej dalej niż bliżej — ale przynajmniej pani Halina rekompensowała inspekcje, to jest wizyty u córki, hojnym napiwkiem zostawianym dyskretnie na środku stołu, który zajmował pół maleńkiej jak chustka do nosa, za to bardzo przytulnej, kuchenki. Cóż, zwiaxki uczuciowe Patrycji z matką były skomplikowane. Teraz dziewczyna siedziała jak na szpilkach w salonie żoliborskiego pałacu, denerwując sie,ze na szkle

kryjącym blat stołu zostawila wyraźny odcisk palca, mogący posłużyć jako dowód rzeczowy przeciwko niej. Mecenas Marynowaka uniosła wyregulowane brwi w zdumieniu połączonym z narastającą dezaprobatą. Patrycja zawsze miała wrażenie, ze zaraz odlecą niczym dwie kawki, wypuszczone litościwie z klatki. Co spotkanie podrywały się tak, gotowe do opuszczenia swej właścicielki raz na zawsze. I zawsze zostawały, by przy następnej okazji poszybować w górę. Patrycja nienawidziła i tych brwi, i tej dezaprobaty dla wszystkiego, co czyniła nie po myśli matki. Od przyjścia na świat począwszy. — Zmieniasz. Więc. Pracą — rzekła matka, po każdym wyrazie stawiając wyraźną kropką. Dzięki temu zwykłe stwierdzenie nabierało dramatyzmu. Patrycja na razie przyznała się do najmniejszego „przestępstwa", a już wierciła się na twardym krześle niczym uczniak. — Na. Jaką? — Otwieram prywatną praktykę.

Boże, wybacz mi to małe kłamstwo. Przecież wiesz, że ona i tak wyciągnie ze mnie całą prawdę. Kawki, to znaczy brwi, opadły. Klaun zmienił maskę z gniewnej na aprobującą, — No, bardzo ładnie, córko, bardzo. Zawsze cię do tego namawiałam. Do czego to podobne, by Marynowska, z tych Marynowskich, pracowała niczym wyrobnik u podrzędnego lekarzyny, - Zaraz, zarazi Doktor Herc, właściciel paru klinik, na wspomnienie którego matka zawsze piała, teraz został zdegradowany do „podrzędnego lekarzyny"?! — Otworzymy prywatną kliniką. Oczywiście nie martw się o pieniądze. Myślę, że domek ogrodnika dałoby się przerobić na gabinet, a ty znów zamieszkasz ze mną — musisz przecież być dyspozycyjna całą dobę. Jedyny warunek: psa będziesz musiała oddać! Ale... — To będzie mała praktyka. — Patrycja desperacko przerwała wzbierający słowotok. Matka, kiedy chciała, potrafiła mówić szybko i dużo. — Pod Warszawą. Zamość przecież też leży pod Warszawą no nie?

Brwi mało nie odleciały. Tym razem na dobre. — Będziesz. Dojeżdżała? — Znów to cedzenie starannie wyselekcjonowanych słów. — Zamieszkam na wsi. Wyprowadzam się. Powiedziałam to? Powiedziałam! Na głos! Ha! Jestem wielka! Nie boję się! Wygrałam bitwę, a jakbym już wygrała całą wojnę! No i co teraz, kochana mateczko? Spierzesz mnie po buzi? Zwiążesz i zmusisz, żebym została w Warszawie? No? Co teraz zrobisz? A może zemdlejesz widowiskowo i będę mogła wymknąć się niepostrzeżenie? — Nie chcę mieszkać w tym domu. Wiesz, że nigdy go nie lubiłam. Chcę mieć własne życie daleko stąd. Jak najdalej od ciebie, dokończyła w myślach. Pani Halina stała przez długą chwilę, milcząc. Jak zawsze w takich momentach, umysł kobiety skupiał się na jednej jedynej myśli: jak z jej łona mógł wyjść ktoś tak diametralnie od niej różny? Były z Patrycją jak ogień i woda. Biel i czerń. Cisza i burza. Różne porównania przychodziły jej do głowy, gdy myślała o córce. A co jedno, to trafniejsze. Pani mecenas

nie akceptowała prostego faktu, że żywa istota niekoniecznie musi być klonem tego, kto ją począł (owieczka Dolly była wyjątkiem potwierdzającym regułę). Ulokowała w jedynacz ce wszystkie ambicje, prowadziła Patrycję od urodzenia przez najlepsze przedszkola z dwoma językami obcymi, najbardziej snobistyczne prywatne podstawówki i licea Pierwszy bunt nastąpił, gdy córka stanowczo odmówiła pójścia na stadia prawnicze — nie chciała kroczyć wygodną, wytyczoną przez matkę drogą. Chciała leczyć te małe śmierdzące stworzenia zwane psami i kotami, o chomikach me wspomninając, których nigdy w domu mecenas Marynowskiej nie było, nie ma i nie będzie. Drugi bunt pani Halina zażegnała błyskawicznie. Patrycja nie dostała pracy we Wrocławiu i, chcąc nie chcąc, musiała wrócić do Warszawy, gdzie zaproponowano jej staż w jednej z najlepszych klinik. Tym razem to jedynaczka

postawiła warunek: nie będzie mieszkała w żoliborskim pałacu wynajmie kawalerkę. Życie zawodowe mecenas Marynowskiej to sztuka kompromisu. Znalazła wiec córce maleńkie, urocze mieszkanko tak daleko, by Patrycja nie czuła się kontrolowana, a zarazem tak blisko, by jej matka mogła codziennie wpaść z niezapowiedzianą wizytą. „Po sąsiedzku", jak mówiła, śmiejąc się, choć Patrycji było coraz mniej do śmiechu. Pod czujnym okiem matki była jak rajski ptak zamknięty w złotej klatce, ze złotym łańcuszkiem owiniętym wokół skrzydeł, by broń Boże ich nie rozwinął i nic odleciał, gdy ta, co go więzi, nieopatrznie zostawi drzwiczki klatki uchylone. Teraz było inaczej. Łańcuch pętający skrzydła pękał, drzwiczki były otwarte na całą szerokość. Za nimi wabiło błękitne, czyste niebo oznaczające wolność. — Zaproponowano mi stanowisko ordynatora w tamtejszym ogrodzie zoologicznym. Na okres próbny, dwa

miesiące, ale chcę — muszę! — podjąć to wyzwanie. — Będziesz ordynatorem w zoo?! — Matka opadła na antyczną otomanę, która, nigdy nieużywana w tak drastyczny sposób, zaskrzypiała w proteście. — Ordynatorem w zoo — wyszeptała pani Halina. — Jak ja to powiem Izie?! A Joli Rojnowskiej?! Ceniły cię jako chirurga w sławnej Klinice Świętego Franciszka. Teraz... ordynator w zoo. Nie! — Zerwała się na równe nogi. — Zabraniam ci! — Nie możesz mi zabronić — rzekła Patrycja cicho ze spokojną pewnością w głosie. — Odchodzę. Wyjeżdżam. Rozpoczynam własne życie. Musisz się z tym pogodzić i muszą się z tym pogodzić twoje przyjaciółki. — Nie zrobisz mi takiego wstydu. Nie pozwolę na taką kompromitację! Stały naprzeciw siebie. Matka i córka. Wrogowie. — Kompromitacja? O czym ty mówisz?! Nie wyjeżdżam do Irlandii na zmywak! Będę jednym z nielicznych specjalistów...

— ...w zoo — dokończyła matka jadowitym tonem. Patrycji łzy stanęły w oczach. Argumenty skończyły się nagle, zresztą od początku były zbędne. Jak wiele razy przedtem, mogła tylko wybiec, trzasnąwszy drzwiami. Nieee, ten raz od poprzednich coś różniło! Za drzwiami czekało czyste, błękitne niebo... Mecenas Marynowska opadła na krzesło. Na jej twarzy nadal malowały się szok i niedowierzanie. I strach. Traciła kontrolę nad dzieckiem, a utrata kontroli nad jakimkolwiek puzzlem w życiu tej kobiety oznaczała potencjalną porażkę. Zagrażała karierze i ambicjom, które bynajmniej nie kończyły się na stanowisku sędziego Trybunału Konstytucyjnego. Poczucie bezpieczeństwa, jakie pani Halina zyskała przez ostatnie lata, zaczęło się chwiać, a ona nie mogła dopuścić, by cały jej świat legł w gruzach przez zwykły kaprys jej córki. No tak. Matka mogła uczynić tylko jedno:

śmiertelnie obrażona rzekła, że jej noga nie postanie w domu Patrycji, póki ta nie zmądrzeje, co znaczyło — oprócz radosnej swobody — obcięcie wszelkich subwencji tudzież dotacji mieszkaniowych. Całkiem niezła, jak się Patrycji do tej pory wydawało, pensja, z ledwością wystarczała na czynsz za wynajem, jakieś tam opłaty i wyżywienie. O drobnych szaleństwach takich jak książka czy kolejny jednorożec Patrycja mogła zapomnieć. Teraz oddawała się tym smętnym rozmyślaniom, pakując naczynia do kartonów. Spodziewała się wprawdzie, że matka okaże niezadowolnie, trochę się podąsa, ale w końcu stanie po stronie córki w zmaganiach z losem, widząc, jak bardzo Patrycja sama zmagać się chce i potrzebuje. Jak bardzo pragnie zamieszkać w Chatce i pracować w zamojskim zoo. Po cichu Patrycja liczyła na hojne kieszonkowe, z którego po wyjeździe zamierzała się utrzymywać, bo

wynagrodzenie zaproponowane jej w zoo było doprawdy skromne. Jednak nic z tego. Nie ma zlituj się dla wyklętych pociech. Jeżeli oczekiwanie na Amrego się przeciągnie, a ona się nie sprawdzi i nie przedłużą jej umowy — straci szansę na wykup Chatki, a wtedy z podkulonym ogonem będzie musiała wrócić do Warszawy i zostanie — wśród fanfar i triumfów — zupełnie ubezwłasnowolniona. Wyjeżdżając, kupuje bilet w jedną stronę. Hanka, zerkając raz po raz na zatroskaną minę przyjaciółki, ofiarnie wiązała niezliczone książki sznurkiem i układała je w stos pod oknem. — Jak długo zamierzasz czekać? To pytanie nie dawało Patrycji spokoju. Jak długo może czekać na zapadłej wsi, dojeżdżając do pracy dzień w dzień ponad dwadzieścia kilosów, na bliżej nieokreślonego osobnika, którego twarzy nawet nie widziała? Jak dalece zawierzyć może wizji, będącej prawdopodobnie niczym więcej

jak tylko skutkiem czarciej nalewki? Tylko Berenika znała odpowiedź. Czarownica z iście elfim refleksem przykryła ekran komputera, na którym to bezczelnie rżnęła w pasjansa, wzorzystą brokatową narzutą, i z zawstydzonym uśmiechem zwróciła się do Patrycji: — Czasem lubię podpytać Los za pomocą nowocześniejszych metod — wyjaśniła. Dziewczyna wzruszyła ramionami. Miała poważniejszy problem na głowie niż pasjanse Bereniki. — Nie wiem, czy dobrze robię, wyprowadzając się. Nie wiem, ile przyjdzie mi czekać — wyrzuciła z siebie jednym tchem. — Moja matka... — urwała, czując dławienie w gardle. — Tak. Twoja matka — mruknęła Berenika, zapalając dwie świece stojące w rogach małego stolika nakrytego czarnym płótnem. — Cesarzowa, której imperium rozsypuje się w gruzy. Zobaczmy. — Sięgnęła po talię kart drzemiącą do tej pory w jedwabnym woreczku. Głupiec —

pierwszy z Wielkich Arkanów — zerknął na Patrycję z ciekawością w błękitaych oczętach... Czarownica rozłożyła karty i ściągnęła brwi. — A, jest tutaj, jest. — Popukała palcem w kartę z kobietą na tronie. — Masz jednak potężnych sprzymierzeńców. Tego chciałabym poznać. — Uniosła kartę z Eremitą. — 0, ja też jestem! — ucieszyła się jak mała dziewczynka, odsłaniając kartę Najwyższej Kapłanki, ale zaraz spoważniała, odwracając rewersem następną kartę. — Dziesiątka buław. Ciężkie brzemię nieść będziesz, kurde. Ugniesz się pod nim i upadniesz nie raz. Ale powstaniesz, by dojść do końca drogi. Tutaj — rzuciła Patrycji Rycerza Mieczy —jest twój Amre. Ani blisko, ani daleko. Zawieszony pośród marzeń i snów. Ha! Poetka się ze mnie zrobiła. — Powiedziałaś, że ani blisko, ani daleko. Mogę prosić bardziej precyzyjnie? — Patrycja obracała w dłoniach kartę przedstawiającą Czarnego Księcia.

— Nosisz go w sercu, jednocześnie nie wierząc w jego istnienie. I dopóki weń nie uwierzysz, nie spotkacie się. — Faktycznie. Mam wątpliwości, czy przybędzie. Obie opadły na oparcia krzeseł i sięgnęły po filiżanki z aromatyczną herbatą. — Gdybym miała pewność, czekałabym do końca życia — zapewniła Patrycja z nagłym żarem w głosie. Czarownica wzruszyła ramionami. — Moja droga, pewna możesz być tylko śmierci. — Ale przecież wizja! — Nawet magia jest bezsilna wobec zwątpienia. Przecież w nią nie wątpię — mruknęła dziewczyna bez przekonania, - Przyszłość jest zmienna i ty sama ją kreujesz swoimi wyborami. Swoim myśleniem — pozytywnym, negatywnym... — Skoro przyszłość jest zmienna, jak mówisz... — Patrycja uśmiechnęła się przebiegle. i. — ...skąd wiedziałyśmy, że przybędziesz na sabat? — dokończyła za nią Berenika i roześmiała się z głupiej miny podopiecznej. — To akurat było pewne jak w banku. Tak pewne, jak Chatka z wizji. Dla prawdziwie wierzącej

ona sama byłaby wystarczającym dowodem na istnienie Amrego — zganiła Patrycję łagodnie. — Co mam więc robić? - Karty mówią wyraźnie: „Bądź wierna. Idź". Z tym „błogosławieństwem" dziewczyna wyszła, a Berenika niespiesznie sięgnęła po telefon. Wystukała numer i aż parsknęła śmiechem, słysząc nieśmiertelne: — Cześć, wnusiu. - Skąd wiedziałeś, że to ja? Jasnowidzem jesteś? - To swoją drogą. Numer mi się wyświetlił. Czego potrzebuje moja protegowana? Berenika uśmiechnęła się z rozrzewnieniem na myśl o latach spędzonych u boku mentora. — Wysyłam do ciebie przesyłkę, dziadku. Priorytetową! - Będę czekała do skutku — rzekła Patrycja, streściwszy Hance ezoteryczny seans z Berenika, i dźwignęła ostatnie pudło z książkami. — Przyjadę, gdy się już urządzisz, sprawdzić, czy nie zbaczasz na złą drogę. - Przyjaciółka odprowadziła Patrycje do samochodu. — W naszym duecie od zbaczania na złą drogę jesteś ty. Uściskały się serdecznie. Otarły łzy.

Matką się nie martw. Będę nad nią pracowała szepnęła Hanka na pożegnanie. Gdy za Patrycją prowadzącą srebrnego forda pozostał warszawski smog, potem lubelski, a potem zamojski i gościnnie otwarły swe potężne ramiona bory otaczające Poczekajkę, odetchnęła pełną piersią. Była, kurde blaszka, wolna. Cała wieś wyległa na powitanie nowej mieszkanki. No, no, słowo „powitanie" było stanowczo nieadekwatne do sytuacji. Mężczyźni, odziani w nieśmiertelne kufajki i bereciki z antenką, kobiety w chustach na głowach, z umorusanymi dzieciakami przyczepionymi do spódnic — wszyscy oni stali w całkowitej ciszy, przyglądając się, jak Patrycja wypakowuje z bagażnika cały swój majątek. Nikt nic pomógł w dźwiganiu ciężkich pudeł. Nikt nie przytrzymał furtki, zamykającej się co i rusz z upiornym skrzypieniem. Nawet Janek — wybawca z lasu — nie wyciągnął pomocnej dłoni. Co innego bowiem wskazać drogę

zbłąkanej przejezdnej, co innego przed całą wsią opowiedzieć się po stronie przybłędy, która wydzierżawiła wyklęte domostwo z zamiarem osiedlenia się w nim na stałe. Mieszkać na wsi oznacza: palić drewnem, czerpać wodę ze studni, gdy prąd siądzie, zakopywać się zimą w zaspach, latem w piachu, jesienią i wiosną w błocie, by dobrnąć do najbliższego kościoła Niee... Miasto zamieniać na wieś? Ten absurdalny pomysł nie mieścił się w lotnych, skądinąd, umysłach ludzi na mieszkanie na tej wsi skazanych. Żadne z nich nie pozostałoby tutaj ni sekundy dłużej, gdyby dostali wybór miedzy Poczekajką a Warszawą. A może Przybłęda ma w tym jakiś ukryty cel? Może jest... sowieckim szpiegiem?! Niee... Ostatnim była Ślabantową. Ale Przybłęda zamieszka w jej chacie! To zbieg okoliczności. Zbieg jak zbieg, lepiej trzymać się od Przybłędy z daleka, a nuż to jednak szpieg? Ludzie milczeli złowrogo, I wtedy, gdy przedstawienie dobiegało końca, a Patrycja,

zupełnie nieświadoma powyższych dywagacji, taszczyła do kuchni letniej — będącej jej tymczasowym dachem nad głową — ostatnie pudło z książkami, przez tłumek przepchnął się rosły, jasnowłosy młodzian ubrany w stylu KrólaWiecznie-Żywego, czyli EIvisa Presleya. Zastąpił Patrycji drogę i rzekł: - Jestem Bąk. Zenek Bąk. Parsknęła śmiechem. No, nic nie mogła na to poradzić. On nie stropił się zbytnio. Pochylił się te niej i szepnął konfidencjonalnie, wionąc nieświeżym oddechem prosto w twarz dziewczyny: — Te, lalunia, pomóc ci? Opanowała mimikę. Nie to, żeby się zdenerwowała, ale jakoś straciła dobry humor. — Telalunia? Jaka znów telalunia? Dla ciebie jestem pani doktor! — Z tymi słowy wyminęła podrywacza, kopnęła furtkę i weszła na podwórze. Uparty był, nic dał się spławić tak łatwo. Poszedł za nią, — Panda-pies!

Czarna kupa kłaków, przed chwilą jeszcze jakby nieżywa, zastąpiła Zenkowi drogę i wywiesiła jęzor. Gdy facet, nadrabiając miną, mimo wszystko zrobił następny krok, jęzor znikł, za to z gardła psa wydobyło się wymowne: — Hau. No, hau, mówię! Panda-pies sprawiała wrażenie wiecznie naćpanego misia koala, jednak swego czasu przeszła szkolenie na psa obrońcę i potrafiła odpowiednio, choć z właściwym sobie opóźnieniem i po głębokim namyśle, reagować na krótkie „Panda-pies!" wypowiedziane przez pańcię innym niż zwykle głosem. Młodzian, sztywny jakby tężca dostał, wycofał się poza ogrodzenie i już tam pozostał do czasu, gdy Patrycja zamknęła się w kuchni, a mieszkańcy zaczęli się rozchodzić. Zmartwionym wzrokiem potoczyła po swym obecnym lokum. Kuchnia letnia może i była w lepszym stanie niż Chatka, przynajmniej nie groziła zawaleniem, ale i ten stan

pozostawiał wiele do życzenia. Nie ma co wspominać o braku bieżącej wody — to zrozumiałe, że jej nie ma i nie będzie — okopconym ścianom przydałoby się jednak malowanie. Patrycja nie miała czasu o tym pomyśleć i teraz, czując się jak mysz w norze, szczerze żałowała pochopnej decyzji o przeprowadzce, która wyglądała raczej na pospieszną rejteradę. No cóż, o wygodach pomyślimy jutro. Dobrze, że prąd chociaż jest. Bo jest, prawda? Prawda?! Prądu nie było. Noc zaglądała przez okno klitki oświetlonej płomykiem jednej świecy, gdy Patrycja skończyła przystosowywanie kuchni do swoich najskromniejszych potrzeb. Na klepisku położyła dywan — dziwne to było bowiem uczucie, czuć pod stopami nierówność ziemi, na burych ścianach powiesiła wesołe plakaty przedstawiające lato na Karaibach. Pod okienkiem postawiła biurko, a na nim laptopa, który kłócił się z otoczeniem bardziej niż te Karaiby. Niestety,

nie było prądu, nie było pisania powieści (Patrycja z powołania była nie tylko lekarzem weterynarii, lecz także grafomanką, z zapamiętaniem tworzącą dzieła swojego życia: rozliczne romanse ze sobą w roli głównej). W ciemnościach rozpraszanych nikłym płomykiem jednej świecy mogła co najwyżej naskrobać parę słów do Amrego, oczywiście wiecznym piórem, na pięknym czerpanym papierze. Drogi Amre! Od dziś jestem pełnoprawną mieszkanką zadup... (kurczę, czym to zetrzeć?) uroczej wioski zwanej Poczekajką. Poddając się nastrojowi, postanowiłam napisać do Ciebie ten list, byś wiedział, że jestem tu i czekam na Ciebie. Mam nadzieję, że odnajdziesz mnie raczej wcześniej niż później, bo długo tu, mimo całego uroku Poczekajki, nie wytrzymam. Jest strasznie, a nawet gorzej niż strasznie. Nie ma wody. Nie ma prądu. Nie ma neostrady. Normalnie

pora umierać. Mimo to, a może właśnie dlatego (zawsze lubiłam wyzwania) postaram się dotrwać do momentu, gdy przybędziesz, jak mam to obiecane w wizji: w czarnej koszuli, czarnych bryczesach, na czarnym rumaku, z czarnym rozwianym włosem. Czy Ty jesteś w żałobie? Na zawsze Twoja Ana — Szit! — warknęła, bo zrobił się kleks. Sięgając po nową kartkę, gwałtownym ruchem ręki przewróciła świecę. Zapadły egipskie ciemności. — Szit! — powtórzyła, macając dookoła w poszukiwaniu kaganka. Nadaremnie. Noc zapowiadała się ciekawie. Światło księżyca pozwoliło Patrycji odnaleźć świecę. Przy jej chwiejnym blasku, leżąc już w miarę wygodnym prehistorycznym łóżku woniejącym pleśnią i czymś, czego wolała nie identyfikować, Patrycja czytała wstęp do Poradnika oneironautki — czyli jak śnić świadomie: Pamiętaj: sen w nowym miejscu zawsze się spełnia. Dwa

staje się osiem, a trzynaście jednością. Wprawdzie Patrycja nijak nie mogła pojąć tych wyliczeń, a autorka zapomniała wyjaśnić ich sens (zresztą rachuby owe mogły być pozbawione wszelakiego sensu), jednak zdanie o spełnianiu się snu było jak najbardziej jasne i logiczne. Zasnąć. Zaśnie. Zapamiętać. Proste. Przytuliła głowę do poduszki, gotowa wypełnić trzy Zet, zamknęła oczy i... czyjeś ciche, szybkie kroki po dachu sprawiły, że usiadła z wrażenia. Panda-pies-obronny, z włosem zjeżonym na karku, tyłem próbowała wejść pod łóżko, ale była za duża, więc szczeknęła niepewnie: — Hau? Dziewczyna uciszyła zwierzę ostrym syknięciem. Obie wstrzymały oddech, nasłuchując. Znów! Jakby nad ich głowami przebiegł krasnoludek! Rany boskie, czyżby mieli tu krasnoludki? A może to włamywacz liliput? Liliput gwałciciel?! Patrycja drżącymi rękami zapaliła świecę, wstała cicho jak duch (zresztą przy-

pominała ducha w tej zwiewnej koszulinie) i sięgnęła po pogrzebacz leżący obok kuchni węglowej. Łopatka na węgiel rąbnęła o podłogę. Patrycja podskoczyła z przerażenia, a Panda-pies-obronny wskoczyła do łóżka i schowała łeb pod kołdrą. Patrycja siedziała do świta ze wzrokiem utkwionym w pociemniałym ze starości suficie, jedną dłonią zaciśniętą na zgasłej świecy, drugą na pogrzebaczu, mamrocząc: „Dwa staje się ilością, a trzynaście jedenaście", czy coś równie bezsensownego, a małe, bose stopki tupały i tupały... Gdy wzeszło słońce, rozkleiła powieki, przetarła czerwone z niewyspania oczy i sięgnęła po Poradnik oneironautki. Może jakieś czary da się uskutecznić, gdy pierwszej — tak ważnej — nocy w nowym miejscu snu nie było? Niestety, almanach nie przewidywał takiego przypadku. Kurczę, czyżby autorka spała w każdych warunkach? Nawet podczas przemarszu nad głową oddziału nieprzyjacielskich,

zdradliwych krasnali? Patrycja zatrzasnęła ze złością książkę i zaczęła się ociężale ubierać. Ładnie zaczyna pobyt w Poczekajce. Ładnie zaprezentuje się nastawionej nieprzyjaźnie miejscowej ludności.

ROZDZIAŁ III O Tańczącej z Wężami, która płaksiwa bywa, Dziadku, co uroki rzuca i Holendrze — po raz pierwszy Panda-pies, idąca grzecznie przy nodze, z doskonałą obojętnością znosiła ujadające na nią wściekle wiejskie burki. Prawdopodobnie dlatego, że poprzez gęstą grzywkę wcale ich nie widziała. Jej pani natomiast widziała aż za dużo. Czuła śledzące ją nieprzyjazne spojrzenia, słyszała dobiegające zewsząd komentarze, szepty i chichoty. Nic to, trzeba zacisnąć zęby i naprzód! „Sklep Sporzywczy" (tak, tak: „Sporzywczy"!) zachęca! do odwiedzin szeroko otwartymi drzwiami i zapachem świeżego chleba. Dziewczyna na wszelki wypadek

przypięła psu smycz, uwiązała go do chybotliwego płotu i weszła do środka. Wygrzewający się w porannym słońcu trzej poczekajczanie natychmiast podążyli za nią. Młoda, całkiem ładna ekspedientka, obrzuciła całą czwórkę spojrzeniem wrogim i posępnym. — Dzień dobry pani — zagaiła Patrycja z miłym uśmiechem. — Czy jest chleb? - Nie ma — odwarknęła tamta. Patrycja uniosła brwi w niemym zdumieniu. Bądź co bądź miała przed oczyma półkę uginającą się od bochenków chleba. Zamrugała, czy aby na pewno nie jest to fatamorgana. Nie była. Sklepikowa zasłoniła własnym ciałem regał z pieczywem, jakby Patrycja była co najmniej sklepowym złodziejem czyhającym tylko, by bochny porwać i wywieźć za granicę. — Skończył się? — Patrycja zapytała łagodnie, zaglądając Sklepikowej przez ramię. — Dla niej nie ma. I nie będzie. Ach, to tak?! Chcą Patrycję głodem z Poczekajki wy-

kurzyć! — Maki mogę sprzedać, niech se upiecze. — Sprzedawczyni podparła się pod boki gestem przyuważonym w telewizji i zadarła hardo podbródek. Trzej obserwatorzy zachichotali, trącając się łokciami. Jeszcze chwila, a zaczną robić zakłady o to, która wygra. — Zamiast chleba mąkę, zamiast jajek kurę, a zamiast mleka krowę poproszę. — Głos Patrycji, miast ociekać jadem, zaczął się niebezpiecznie łamać. — Zapakować. I z dostawą do domu. — Teraz ona podniosła podbródek i chciała wymaszerować przez drzwi, ale zatrzymała się na staruszku, który właśnie do „Sporzywczego" chciał wejść. — Przepraszam. — Patrycja już chciała go wyminąć, gdy ten, oparłszy dłonie na jej ramionach, przytrzymał ją przed sobą. — Kłopoty, wnusiu? — zapytał szemrzącym, starczym głosem. Zaskoczona, zajrzała w wyblakłe ze starości oczy, błękitne jak płatki niezapominajki. Zajrzała w mądrą

twarz przeoraną zmarszczkami. Uśmiechnął się, a serce Patrycji nagłe odtajało. Ściśnięte gardło złapało głęboki wdech. Świat pojaśniaŁ — Sklepikowa chleba nie chciała sprzedać? — zapytał zadziwiająco domyślnie. Dziewczyna zdobyła się tylko na skiniecie głową. — Zazdrosna. Do tej pory była jedyną panną na wydaniu w Poczekajce, a tu nagłe konkurentka się pojawia. Oj, Marzenko, Marzenko... — Pokręcił głową, na co sprzedawczyni pokraśniała po cebulki włosów. — Bo kurzajek dostaniesz... — Sprzedawczyni niespokojnie potarła wierzch dłoni. — Nie tym razem. — Dziadek machnął dobrotliwie ręką i zwrócił się do Patrycji: — Nie płaczemy, wnusiu, tylko idziemy do dziadka na śniadanko, stół zastawiony czeka... No już! — popędził ją. widząc, że stoi nieporuszona ze zdumieniem wypisanym na twarzy. — Cieszę się, że dotarłaś — dodał ciepło. Stół, nakryty śnieżnobiałym obrusem, faktycznie był zasta-

wiony — na dwie osoby. Patrycja wolała nie dociekać, czy Dziadek spodziewał się czyjejś wizyty, czy zawsze oczekiwał zbłąkanego wędrowca, czy też wiedział, że ze sklepu wróci z Patrycją. Doprawdy wolała tego nie wiedzieć, tak jak wolała nie słyszeć ciągłego „wnusiu" i nie widzieć małego stolika, identycznego jak u Bereniki, na którym — tego Patrycja była pewna — pod brokatową kapą stał lichtarz i drzemał tarot. Przyjęła staruszka z całym dobrodziejstwem dziwactw i teraz zajadała jajecznicę ze skwarkami. — I tak biegały, i biegały calutką noc — dokończyła między jednym kęsem pysznego wiejskiego chleba a drugim. — Oka nie zmrużyłam. To na pewno chochliki podłe jakieś. — Może być chochliki—zgodził się staruszek, wycierając brodą serwetką w krasnale — ale pewniej to kuna harcowała. Patrycja zakrztusiła się, zakryła usta dłonią i pokraśniała. No tak! Ona tu — zamiast podejść do problemu jak wy-

kształcony bądź co bądź człowiek i wynaleźć inne, bardziej racjonalne wytłumaczenie — o chochlikach nawija. Ale wstyd... — Chochliki niegroźne, ino grzywy koniom splączą, a kuna kury wymorduje, jak się jej harcować pozwoli. — Dziadek wyciągnął stareńką jak i on fajeczkę i zaczął powoli nabijać ją tytoniem. — A chcę dać ci trzy kurki, córciu, po Szarogęsiej. Cała Poczekajka mi ich zazdrości. Pilnuj ich jak oka w głowie i przed kuną chroń. Przed poczekąjczanami także. Nie to, żebym swoim nie ufał, ale strzyżonego Pan Bóg strzyże. — Strzeże — poprawiła go Patrycja odruchowo. Dziadek zaśmiał się krótko. — Bystra jesteś. Kurek upilnujesz. Uśmiechnęła się. — Nie śmiałabym wziąć ich od ciebie, Dziadku. Wiesz, ja nie za bardzo znam się na hodowli drobiu i nie wiem, jak kury przed kuną obronić. Pewnie kupię gdzieś takie normalne kury, żeby nie było szkoda, jak... — Takich jak te po Szarogęsiej nigdzie nie kupisz.

One uczone są. Wiedzą, gdzie nieść się porządna kura powinna, a gdzie nie. Wiedzą, czego skubnąć, by żółtko w jajeczku ładną barwę miało. O, tak... Byle czego do dzioba nie wezmą jak moja Szarogęsia nieboszczka... — Zamyślił się i puścił kółko z dymu. — A kuna też człowiek, posilić się musi. Jak nie u mnie, to u ciebie—dodał filozoficznie. Jakiś sens w jego rozumowaniu był, niezaprzeczalnie. — Masz psa? Masz. Zostawisz go na noc w obejściu, raz dwa się z kuną porachuje. W rym samym momencie obydwoje spojrzeli na Pandę, psa, rozwaloną rozkosznie na grzbiecie pośrodku dziadkowej chatki. - No dobrze. — Dziadek widocznie doszedł do tego samego wniosku co Patrycja. — Pożyczą ci mojego Kajtusia. Już on kunie do rozsądku przemówi. Brzydki jak noc październikowa kundel Dziadka, usłyszawszy, że o nim mowa, zamerdał namiastką ogona. Patrycja już chciała podziękować grzecznie za ewentualną

pomoc: - Jeśli już miałabym się zająć hodowlą, wolałabym krówkę mleczną... — Umilkła, bo patrząc w błękitne oczy staruszka i w zasnute bielmem źrenice nie mniej wiekowego kundla, po prostu nie mogła odmówić. - A teraz chodźmy, wnusiu, do pokoju. Napijemy się dobrej, poziomkowej herbatki. Wierzaj mi: nigdy takiej nie piłaś... Podczas gdy oni delektowali się czarodziejskim napojem, powałą wielki, czarny, włochaty pająk zaczął tkać swą Filiżanka z angielskiej porcelany, odstawiona gwałtownie na spodeczek, zaprotestowała cicho. — Wyobraża pan to sobie?! — Kobieta była bardzo wzburzona. — Rzuciła wspaniałą pracę, rzuciła mnie i wyprowadziła się do tej... Zaczekajki! — Poczekajki — Artur poprawił ją odruchowo, ale machnęła gniewnie ręką. — Co za idiotyzm! Co za... Tyle pieniędzy utopiłam

w tych jej studiach, tyle nerwów i łez... A ona?! Odrzuca. To. Wszystko. — Uderzyła otwartą dłonią w blat

stołu. — Żadnego szacunku, żadnej wdzięczności! Tylko ta ślepa pogoń za mrzonką... „Przynajmniej raz w życiu chcę spełnić moje marzenia". Zaglądanie bizonom pod ogony zamiast praktyki w stołecznej klinice?! Oszalała! Może powinnam ją ubezwłasnowolnić? — Na to nie ma pani szans. Patrycja jest zupełnie normalna. Pop... dziwna, ale normalna. Mecenas Marynowska westchnęła ciężko. Otarła niewidoczną łzę. — Panie Arturze, ja nie mogę jej stracić. Nie mogę stracić kontroli nad moją córką, ona jest taka nieprzystosowana. Potrafi się zapomnieć. Potrafi zbłądzić, byle tylko... Nie pozwolę się skompromitować! — krzyknęła nagle, ponownie uderzając otwartą dłonią w stół. Artur aż drgnął, bo tak wyprowadzonej z równowagi pani Halinki nie widział nigdy. A spotykali się za plecami Patrycji dosyć często, by omówić strategię postępowania. Mecenas

Marynowskiej zależało na synu doktora Herca, właściciela sieci warszawskich klinik, bynajmniej nie weterynaryjnych, Arturowi zaś zależało na skoligaceniu się z rodziną Marynowskich. Mniejsza o chęci Patrycji — głównej zainteresowanej. To „dzięki" Arturowi i pani Halince dziewczyna nie znalazła pracy we Wrocławiu. Dzięki nim dwojgu musiała wrócić do Warszawy, wpadając wprost w otwarte ramiona matki i odrzuconego amanta. Artur, wpatrzony w filiżankę z herbatą, mieszał cukier srebrną łyżeczką, by nagle mściwie zmrużyć oczy. - Proszę się nie martwić, pani Halinko. — Uniósł wzrok i poklepał kobietę po drżącej dłoni. Pohamowała się, by jej nie cofnąć. — Coś przyszło mi do głowy. Jest pewien mężczyzna... — zwiesił głos. Pani Halina zgodnie z przewidywaniem dała się złapać na haczyk. — Mężczyzna? — zapytała z nadzieją. — Specjalizuje się w porwaniach? Przywiezie Patrycję z powrotem? — Wbrew jej woli? Nie te czasy. A nawet gdyby, to

co? Trzymałaby pani córkę w piwnicy? Pani Halinko... — Artur z udaną przyganą pokręcił głową. — Niee... On działa inaczej. Wie, jak podejść kobietę, jak ją zdobyć. Jak oswoić, omotać... A potem zranić, mocno zranić, tak, żeby zabolało. — Artur uśmiechnął się wrednie. — Wybije pani córci z głowy te wszystkie romantyczne brednie. Da jej trochę ułudy, a potem brutalnie sprowadzi na ziemię. Odrze z marzeń. Aż Patrycja pokornie, z podkulonym ogonem, wróci do pani i do mnie. I więcej nie będzie się buntować. — Dobry jest? — Nie znam lepszego. — Drogi? — Cóż, jakość kosztuje — westchnął teatralnie. Pani Halina bez słowa wyciągnęła z torebki plik banknotów o najwyższym nominale. Przeliczała dotąd, aż skinął głową. — Na początek wystarczy. — Artur schował pieniądze do wewnętrznej kieszeni marynarki. — Panie Arturze, pan spróbuje sprowadzić moją

córkę swoimi metodami, ja użyję swoich wpływów. Jeśli straci pracę w tym zoo... — Obawiam się, że dyrektor zamojskiego zoo jest poza ; pani wpływami — prychnął kpiąco, nim zdał sobie sprawę j z tego, co powiedział. — Zdziwiłby się pan — głos kobiety stwardniał nagle, a Artur zobaczył po raz pierwszy od rozpoczęcia tej pogawędki, że ma przed sobą nie tylko zrozpaczoną matkę, której córcia zeszła z drogi cnoty, ale bezwględną mecenas Marynowską, której macki w postaci wdzięcznych klientów i znajomych z palestry sięgają Bóg jeden wie, jak daleko. Każdy ma jakiś słaby punkt, wystarczy znaleźć i uderzyć. „Dajcie mi człowieka, a znajdę na niego paragraf — jak mawiał Stalin. — Artur wzdrygnął się mimowolnie. — Proszę pokwitować. — Pani Halinka podsunęła mężczyźnie kartkę z paroma skreślonymi pospiesznie słowami. — Podpisał bez protestu. — I zabrać się do roboty. Nie jesteście

tani, więc bądźcie skuteczni. Posłusznie sięgnął po leżącą na stole nokię. Łukasz stanął przed lustrem. Nagi i piękny. Przeczesał palcami krucze włosy, wciągnął brzuch. Zajrzał głęboko w swe czarne oczy, połyskujące tajemniczo niczym tafla studni bez dna, i uśmiechnął się do siebie tak, jak to tylko on potrafił: pół szelmowsko, pół uwodzicielsko. Ileż kobiet poszło na zatracenie za samym tym uśmiechem! Głupie baby. Jedna w jedną. Kto sieje takie idiotki?! Patrząc na swe odbicie w lustrzanej tafli, zaśmiał się nieprzyjemnie. Cynicznie. O tak! Taki też się sobie podobał: zimny, wyrachowany drań. Gracz najwyższej klasy. Supergracz! Naprężył muskuły. Zagrały pod skórą opaloną na piękny brąz. Kiedyś to one się śmiały z pryszczatego, grubego, chorobliwie nieśmiałego nastolatka. Teraz... teraz miał każdą, po którą tylko chciało mu się wyciągnąć rękę. I z przy jemnością, gdy już nacieszył się kolejną ofiarą i kolejnym

zwycięstwem, niszczył. Sycił się zemstą za lata poniżenia i wyśmiewań. Wtem jego wzrok zatrzymał się na bliźnie „zdobiącej" policzek. W oczach kobiet nawet ona dodawała Łukaszowi uroku, w nim mi wzbudzała wstręt do samego siebie i pasję. Gdyby dostał w swe ręce tego, który tak go oszpecił... Czarne oczy zwęziły się w wąskie, gniewne szparki. Piękną twarz zeszpecił grymas nienawiści. Gabriel Romocki. To hrabia Gabriel Romocki zostawił na policzku Łukasza pamiątkę po sobie i rodowym sygnecie. - Dorwę cię kiedyś — szepnął, dotykając opuszką palca bladej kreski. — Odnajdę cię na końcu świata, niech tylko ogary złapią trop... Łukasz wzdrygnął się, a potem wszedł pod prysznic, by ostrym, lodowatym strumieniem zmyć z siebie wspomnienia dawnych uczuć... A wszystko to, bo ciebie kocham, wygrywane przez telefon komórkowy przerwało tę chłostę. Zerknął na wyświetlacz „numer prywatny". Odchrząknął i niskim,

aksamitnym głosem rzekł: — Haloo? Słysząc dziki śmiech Artura po drugiej stronie, warknął już bynajmniej nie aksamitnie: — Czego chcesz, palancie?! Gra się rozpoczęła. Pochylony nad ekranem błyszczącego, cieniutkiego jak płatek laptopa (pamiątka po jednej takiej naiwnej pani country manager) wpatrywał się beznamiętnie w zdjęcie uśmiechniętej dziewczyny. Na pierwszy rzut oka — nic szczególnego. Ot, kolejna milutka, głupiutka lasencja. Łukasz westchnął, pokręcił głową, otworzył plik pod nazwą „Pipi" i... — No, niee! Magia, tarot, czarne koty... I zoo?! Ona jakaś rąbnięta, w mordę, jest! Coś ty mi tu podesłał?! — Nie rąbnięta, tylko normalna inaczej — sprostował Artur. — Piękna, młoda i bogata do tego, spodoba ci się. Zresztą ty nie jesteś zbyt wybredny, co? — Szturchnął Łukasza pod żebrem. — Nie jestem. — Zgodził się tamten z uśmieszkiem szpecącym piękną twarz. — O, ja pieprzę! Biały koń! Skąd

ja jej, w mordę, taką chabetę wytrzasnę?! — Holender ma tam stajnię—rzucił od niechcenia Artur. Zmrużone oczy Łukasza błysnęły stalą. — Holender, mówisz... — Słowa te zostały wypowiedziane w tak szczególny sposób, że nawet po plecach gruboskórnego Artura przebiegł dreszcz. — Jeszcze nie zapomniałeś? — Ja nigdy nie zapominam zniewagi. — A tam, znowu zniewagi. Mordę ci obił i tyle. Zresztą, Bogiem a prawdą, należało ci się po prostu. Narzeczoną mu tuż przed ślubem rozdziewiczyłeś. — Artur zaśmiał się krótko. — A wiesz, że to ujma na hrabiowskim honorze. Cóż to było za szalone lato... — Rozparł się na fotelu, opierając głowę o splecione ręce. — Pachnące seksem i krwią. — Poeta się z ciebie robi — prychnął Łukasz. — Dworek Holendra, Janeczka śliczna jak marzenie... Nasz pierwszy zakład, twoja pierwsza wygrana i jednocześnie przegrana. — Zamknij się, Artur! - Pamiętam, jak wpadłem do mieszkania: ona w kałuży

krwi, ty skomlący pod oknem i Holender w jakimś opętańczym szale, niszczący wszystko, co mu wpadło w ręce... - Zamknij mordę! — wysyczał ponownie Łukasz i tym razem tamten posłuchał. — Jak go znalazłeś? - Przypadkiem. Wrzucasz w Google „Poczekajka" i na którejś tam stronie wyskakuje artykulik ze zdjęciem, o— takim malutkim — o Holendrze i jego azylu dla ocalonych z transportu śmierci chabet. Samarytanin pieprzony. - Pokażesz mi później tę stronę. Wróćmy do Pipi... - ...tylko jej tak nie nazwij przypadkiem, nie cierpi, jak tak do niej mówię! Na płytce są jej upodobania, wiesz: ulubiona muzyka, książki, kiecki, zwierzaki, takie tam pierdoły, wszystko, co zapamiętałem. No i typ faceta... - Niech zgadnę — wpadł mu w słowo Łukasz — rycerski, szarmancki, trochę dziki i niepokorny, najlepiej w typie tego, no, jak mu tam, Aragorna. Taki, co to o poezji pogada, a i w pysk przyleje, gdy trzeba. - No chyba nie jej?! — przestraszył się Artur. Nie jej! Wrogowi! — Łukasz przewrócił oczyma i za-

jął się wertowaniem zawartości pliku. — Boże, jakie to sztampowe. Każda jedna na to leci... — westchnął ciężko, opadł na oparcie krzesła i teatralnym ruchem przeczesał palcami włosy. Ułożyły się pod dotykiem jego ręki jak obłaskawiony czarny kot. Ciężki sygnet ze srebra i obsydianu, zdobiący serdeczny palec, błysnął w świetle lampy. Artur zmarszczył brwi: - Ale to trofeum się Patrysi nie spodoba. Holendra też lepiej nim nie drażnić... Łukasz ściągnął pierścień. Z doskonale zagranym, rozmarzonym uśmiechem przyglądał się przez chwilę grze świateł na jego powierzchni, po czym wypalił: — Warto było. Gabryś za jednym zamachem stracił rodowy sygnet i cnotę Janeczki. Artur wybuchnął śmiechem. — Tę dupę też mu sprzed nosa sprzątnę... — dodał Łukasz, pukając w zdjęcie Patrycji, uśmiechającej się do nich z ekranu laptopa. — Stary, stary, tylko nie dupę! — Artur zaprotestował

gwałtownie. — Jak się tak przy niej wyrazisz... Z twarzy Łukasza zniknął cwaniacki uśmieszek, w oczach błysnęła znajoma stal. — Za kogo ty mnie masz, co? — zapytał twardym, odpychającym tonem. — Jestem pro-fe-sjo-na-li-stą. — Wstał, podszedł do lustra, w którym tak niedawno podziwiał swoją sylwetkę, wziął kilka głębokich oddechów, zrobił parę min zmieniających jego twarz w plastyczną maskę, po czym odwrócił się do przyjaciela, zaskakując go po raz tysięczny. Stał w spojrzeniu pierzchła, ustępując miejsca melancholii. Rysy twarzy zmiękły. Na usta zbłądził zadumany uśmiech. Dłonie, splecione na piersiach, nie przypominały już krogulczych pazurów. Niskim, kojącym głosem zaczął: — Miasto... Szum, spaliny, ludzie o pustych twarzach... Cementowy moloch tłamszący ambitną jednostkę. Ja potrzebuję ciszy, czasu na przemyślenie tak wielu spraw! Tylko tu — zatoczył dłońmi krąg, wskazując wyimaginowaną łąkę, zalaną potokiem słonecznych promieni—człowiek może

być naprawdę sobą. Tylko tu może spotkać prawdziwą miłość. — I przeniósł spojrzenie na horyzont, jakby miał przed sobą niekończące się łany zbóż, a nie... ścianę zapuszczonej garsoniery. Artur dopiero po dłuższej chwili odzyskał głos i władzę w dłoniach i, rechocząc, zaczął bić brawo niezrównanemu aktorowi, co ten skwitował zadowolonym uśmieszkiem. — No dobra, wracając do naszego biznesu. Co ta twoja Pipi ma do wzięcia? — Trochę oszczędności i samochód. I bogatą jak sto pięćdziesiąt matkę. — Matkę zostawiam na deser. Kto pokrywa koszty uboczne? Artur rzucił na stół plik banknotów. — Matka. — Żartujesz?! — Łukasz wytrzeszczył oczy. — Matka wystawia mi własną córkę? — Owszem — uciął krótko Artur. — I to nie byle jaka matka, tylko pani mecenas Marynowska. Tak, tak: ta Marynowska — od mafii i tym podobnego gówna. Lepiej więc, żebyś wywiązał się z umowy, bo ktoś cię niechcący może

w kolano postrzelić. Łukasz przez chwilę milczał, patrząc na zdjęcie uśmiechniętej Patrycji. — Ile można wyciągnąć za to zlecenie? — Dziesięć, dwadzieścia... Nie bądź zbyt pazerny. Zawsze — jak wspomniałeś — pozostaje na deser sama pani Halinka, a ją wyceniam na ładnych parę milionów. Plus dom i samochód. — Gdzie mieszka i czym jeździ? — Ma pałac na Żoliborzu i czarne volvo. Łukasz gwizdnął cicho. — I do tej pory mi o niej nie wspomniałeś? Miałbym utrzymanie do końca życia... — A ja wroga w Patrycji. Do końca życia. — Jakieś warunki? Pipi ma wrócić zdrowa psychicznie i względnie nienaruszona do sponsorki. — Pierwszy raz wystawiasz mi jakąś znajomą. Musicie jej bardzo nie lubić, ty i pani Halinka — zadumał się Łukasz, patrząc na pieniądze. — Kosza ci dała czy co? — Kto? Pani Halinka?! — Artur aż się wzdrygnął. — Nie, Patrysia. — Dała mi, i to nie raz. — Artur spochmurniał. — To masz prawo dupencji nie lubić... — Ależ ja ją lubię! Jest taka sympatycznie

popieprzona... Łubię słodką małą Pipi, ale bardziej lubię zakładać się z tobą. — Chłopak uśmiechnął się szeroko. Łukasz uniósł w uśmiechu kącik ust. — Stawka jak zwykle? — Taa... Zwycięzca bierze wszystko, łącznie z Patrysiną cnotą. — Żartujesz? Ona jest jeszcze...?! — Taa... Ostatnia dziewica Rzeczypospolitej. — Biorę ją! Przebili. Tymczasem nieświadoma stawki (cnota, wolność i samochód) Patrycja usiadła za rozchybotanym stołem, starszym od węgla kamiennego, i zapaliła kaganek oświaty, czyli lampę naftową. Rozłożyła z namaszczeniem piękną (najpiękniejszą w sklepie z magicznymi precjozami „taką — wie pani — żeby urok miłosny wyszedł") papeterię i, strzepnąwszy wieczne pióro, zaczęła gryzmolić zawzięcie. Skrzypiała stalówką tak niemiłosiernie, że Panda-pies po raz pierwszy zasnęła w budzie na zewnątrz.

Amre najmilszy! Za mną pierwszy dzień w pracy. Ale było! Mało nie postradałam ręki! Zaczęło się zupełnie niewinnie Wąż to taka rurka pusta w środku, przemknęło jej przez myśl. Trzymetrowy pyton, teraz zwinięty w ciasny kłębek w najdalszym rogu terrarium, wgapiał się bez mrugnięcia okiem (jemu było łatwo, bo węże nie mają powiek) w Patrycję, a Patrycja wgapiała się w niego. Gdy tylko przekroczyła próg gadziarni i stanęła jak urzeczona przed pierwszym z pacjentów, usłyszała od Kierownika krótkie: — Nie je. Patrycja uniosła brwi, powstrzymując się od wzruszenia ramionami. Cóż. Ona też czasem nie jadła. Albo zapomniała, albo akurat się odchudzała, albo była zakochana Co za prob...? - Od pół roku nie je — sprecyzowała opiekunka. Ramiona same Patrycji opadły. Właściwie to wszystko jej opadło. — To jak on żyje?! — zdziwiła się zdziwieniem czysto

ludzkim, a nie lekarskim. - Karmimy go na siłę — wyjaśnił Kierownik — ale wolałbym, żeby sam zaczął jeść. A ona dopowiedziała sobie w myślach: " I wcale nie wierzę, że się to uda takiej gówniarze jak ty, dopiero co po studiach. Skoro nie wyleczył go doktor Lewandowski, to ty na pewno...". — A co by było, gdybyście przestali go karmić? — przerwała własny myślotok Teraz on uniósł krzaczaste brwi. - Zdechłby! — Co za ignorantka! Miał te słowa wypisane na chudej pociągłej twarzy. Patrycja się wkurzyła. Wprawdzie Kierownik pracował ..na gadach" pięć lat dłużej niż ona żyje, ale to nie znaczy. że z góry może ją przekreślać jako lekarza. — No, facet — zmrużyła zielone oczy, patrząc na węża — albo ja, albo ty. Pyton (Kierownik chyba też) znienawidził mnie od pierwszego wejrzenia. A ja — między Bogiem a prawdą — wcale mu się nie dziwię. Od pół roku, co parę dni łapano go za łeb, wyciągano z miło ogrzanej klatki, ciskano na zimną kamienną podłogę i zaczynano się znęcać na wszelkie możliwe sposoby. Na dzień dobry sondowanie żołądka z podaniem

leku o konsystencji i barwie biegunki (o smaku się nie wypowiem, bo nie próbowałam). Potem kilka zastrzyków. Tak od serca. A co jeden to boleśniejszy. Na do widzeniu pobranie wymazów z najróżniejszych otworów cielesnych. Sama bym siebie na miejscu pytona znienawidziła... — Tu się pani wbija domięśniowo. — Odchodzący za obopólnym porozumieniem lekarz, który w tempie natychmiastowym wprowadzał Patrycję w tajniki weterynarii zoologicznej, dźgnął węża w grzbiet serdelkowatym paluchem. — Ale można i tu, i tu, i w ogóle wszędzie — tył od przodu niewiele się różni — byle nie w kręgosłup, bo go sparaliżuje i będzie dziwnie pełzał. — Mężczyzna zarechotał. — Tutaj („pani Luciu, proszę otworzyć pysk — nie swój, a pytona, hehe") bydlę ma tchawicę, a tam gardło, radze nie pomylić. To chyba wszystko. Powodzenia — klepał dziewczynę po plecach i ulotnił się z wyraźną ulgą

Patrycja odprowadziła go nieco oszołomionym spojrzeniem. Po chwili jednak otrząsnęła się i pochyliła nad pytonem. Trzymany przez trzech pielęgniarzy i opiekunkę zwisał smętnie pół metra nad ziemią. Nowo mianowana pani doktor pochyliła się z ciekawością nad rozwartą paszczą. Zawsze myślała, że wąż to taka rurka pusta w środku, a tu proszę: ma i tchawicę, i przełyk. Całkiem podobny do rozciągniętego na parę metrów jamnika, któremu odjęło łapy. Ciekawe, jak się toto leczy... Pyton był sprytny. Niby taki nieruchawy. Cicha woda. A swój rozum (wielkości pestki wiśni) miał. Udawał przez pierwsze minuty pytona umierającego z głodu, by w pewnej chwili pokazać, kto tu tak naprawdę rządzi. Manipuluję sobie przy rozwartym pytonim pysku, zaglądam do środka (naprawdę byłam ciekawa, czy jest, czy nie jest pusty). — Za blisko trzyma pani ręce, pani doktor— zdążyłam

usłyszeć, gdy... Słuchaj, Amre, to była sekunda. Pyton zebrał się w sobie i wystrzelił jak sprężyna, za nic mając uwieszonych u jego ciała trzech mężczyzn. Celował w moją dłoń i nie wierzę, że brał ją za świnkę morską (kurczę, nie mam tak owłosionych dłoni). Nie. On brał ją za to, czym była. I miał szczere chęci pożreć mnie w całości, od tej ręki poczynając. Do teraz nie wiem, jakim cudem zdążyłam cofnąć dłoń. Kierownik, który nie lubi kobiet, nie znosi lekarzy, a już kobieta lekarz w ogóle nie przekracza dolnej granicy jego systemu wartości, pokiwał nade mną głową i poszedł wysiadywać jajka (w inkubatorze). Ja zajęłam się udawaniem, że wcale, ale to wcale nie jestem w szoku i nie drżą mi ręce. — No i jak tam, pani doktor? — usłyszała nad głową tubalny bas Plamy. - Pierwsze koty za płoty? — Jakby to był kot, to miałby coś więcej niż ogon mruknęła, pochylona nad Księgą leczenia zwierząt, do której usiłowała wpisać pierwszych pacjentów: pytona, makaka z czymś dziwnym na tyłku i... — Jak się nazywało to małe ruchliwe, które leczyłam dzisiaj na biegunkę? — zapytała, pochylając się

jeszcze niżej. Zdradziło ją drżenie głosu. — Ej, ej, tańcząca z wężami! — Plama podniósł twarz dziewczyny ujmując ją pod brodę i nim zdążyła umknąć, dojrzał dwie łzy spływające po policzkach. Otarła je gniewnym ruchem ręki i pochyliła się znów nad Księgą, — Początki zawsze są trudne, ale ja tam w panią wierzę. — I tylko pan. — No, nie tylko. Pyton też. Może nawet makak z wrzodem na du... pośladku. — Uśmiechnęła się blado. Jeśli chodzi o Poczekajkę, to porażka. Nie mam tu do kogo ust otworzyć. Panda-pies, gdy zaczynam do niej nawijać, tylko ziewa w odpowiedzi ( czy ja naprawdę jestem taka nudna i monotematyczna? No wiem, że mówię tylko o zoo albo o Tobie, ale żeby własny pies...). Poczekajczanie, widząc mnie, trąbią na butelkach piwa. Poczekajczanki, gdy mówię im „dzień dobry", umykają wzrokiem (dobrze, że nie czynią znaku krzyża i nie plują przez lewe ramię). A z Dziadkiem jedynym mi życzliwym — nie mogę widywać się zbyt często,

„bo by nas ludzie na języki wzięli" (to jego słowa, Amre, kurde, on jest starszy ode mnie o parę wieków!). Przyznam szczerze, że to wyobcowanie z jednej strony mnie irytuje, bo do tej pory byłam raczej lubiana, z drugiej potrzebuję ciszy, spokoju i samotności. Mam o czym myśleć. Wiesz, Kochany, gdy o zmierzchu — to moja ulubiona pora — siadam na schodkach i wsłuchuję się w tę łagodną ciszę, gdy razem z całym otaczającym mnie światem pozwalam opaść powiekom... czuję wtedy, że jestem tam, gdzie być powinnam. Ze zawsze marzyłam o tym miejscu i o tej ciszy, że kocham Chatkę, kocham tę ciszę, kocham usypiający las i będę tu trwała. Aż do końca. Boże, ależ ja egzaltowana jestem... W Poczekajce nie mam pacjentów. Jako lekarzowi też nikt mi tutaj nie ufa. Jestem obca i koniec. Równie dobrze mogłabym być zielona, mieć antenki i pochodzić z Marsa. Czy z Wenus... Wszystko jedno. Jak długo trwa wnikanie w lokalną społeczność? I co, do cholery, mam zrobić, żeby pozwolili mi wniknąć?

Chyba nie muszę wyjść za mąż za Zenka, co? Nie mów, że muszę, pliss! No dobra, nie rozczulamy się nad sobą. Jutro jest, bądź co bądź, nowy dzień. Chyba. Twoja A.

ROZDZIAŁ IV O księżniczce z bajki zwanej Anaelą, Wiedźmie, co komórki wtranżala i... księciu, który się zmaterializował — chyba...? może...? na pewno! Anaela, mimo ponagleń, długą chwilę stała przed oficerem. Chciała coś powiedzieć. Podziękować? Przeprosić? Zabrakło słów. Jakie słowa wyraża wdzięczność za uratowanie życia? Jakie przyniosą wybaczenie za to, że opuszcza go właśnie teraz, gdy powinna przy nim trwać? Oczy, utkwione w twarzy Amrego, zwilgotniały. Oparła twarz na jego piersi, by nie widział jej łez, a potem zdecydowanym gestem zerwała z szyi medalion, wcisnęła go Amremu w dłoń, zamknęła na bezcennym klejnocie jego palce i

szepnęła: — Pamiętaj o mnie. Amre patrzył przed siebie. Na chmurnej twarzy oficera nie widać było żadnych uczuć. Może tylko mocniej zacisnął szczęki. Może tylko szare oczy jeszcze bardziej pociemniały... Chciał powiedzieć, że nigdy o niej nie zapomni. Chciał prosić, by została. Chciał wyjaśnić, dlaczego zostać nie powinna. Ale nie rzekł nic. Wżynający się w dłoń medalion Anaeli, na którym zacisnął palce aż do bólu, był zapowiedzią cierpienia, jakie rozłąka obojgu miała przynieść. Gdy odchodziła, odprowadził spojrzeniem drobna postać. — O Boże, jakie to smutne... — załkała Patrycja, padając czołem w klawiaturą. — Dwudziesta siódma strona, a już ich rozdzielają... I jak ja tych dwoje teraz skleję? Przecież Amrego mają zaraz ściąć! — Pani Patrycjo, mogę poderwać? Do rozpaczającej nad Amrem dziewczyny pytanie dotarło z niejakim opóźnieniem. Jego sens także. Rozejrzała

się półprzytomnie, bo jeszcze przed chwilą była w zaklętym Lesie Tysiąca. Zamrugała. Wizja prowadzonego na rzeź oficera i opuszczającej go Anaeli odfrunęła, zamiast nich ujrzała... — Mnie ksiądz będzie podrywał? — Nie! — Plama, bo to on pytał, podniósł ręce w geście obronnym, a potem, przestraszywszy się widać, że tak radykalne odrzucenie może dziewczynę urazić, sprostował, czerwieniąc się: — To znaczy, bardzo chętnie, gdybym nie był księdzem. Patrycja z westchnieniem ulgi opadła z powrotem na krzesło. Nie to, żeby miała coś przeciwko Plamie, ale... - Ziół chcę poderwać w pani ogródku. Przecież nie będę się nocą zakradał. — Bardzo proszę. — Wykonała szeroki gest dłonią. Nocą raczej nie, bo znów trzonkiem sekatora oberwę. — Zaśmiała się, ocierając dyskretnie dwie łzy zastygłe w kącikach oczu. — Zioła w tamtym kierunku, proszę księdza— dodała, wskazując brodą drzwi, po dłuższej chwili jego

milczenia. Spojrzała w górę. Plama bardziej niż zielskiem zainteresowany był tym, co Patrycja przed chwilą spłodziła. Właśnie czytał dziewczynie przez ramię o tym, jak Anaela... Zamknęła gwałtownie laptopa. Ksiądz podskoczył. — Ej, no, pani Patrycjo. Niech pani nie będzie taka nieużyta. Dobre było! Tylko jak ona mogła mu ten wisiorek dać, skoro miał ręce związane z tyłu? — Oj, czepia się ksiądz. Jakoś sobie poradziła. I nie żaden tam „wisiorek", a medalion! — Lubi pani fantasy? — To było raczej stwierdzenie niż pytanie, bo Plama podchodził właśnie do półki wypełnionej szczelnie książkami i przeciągał palcem po grzbietach, — No, no, cały Gabriel A. Mroczny. — Uwielbiam go! — Ja też! — przytaknął z zapałem równym jej entuzjazmowi. Patrycja poderwała się z krzesła. Sięgnęła po jedną z książek. — Ta jest niesamowita. Te Cienie... Kocham jego Cienie! — I Trzy barwy magii! — Plama wyciągnął inną książkę ulubionego autora. Dziewczyna spojrzała zdumiona na odzianego w sutannę mężczyznę, któremu gardło podżynała koloratka.

— Magia? Przecież jest pan księdzem! Nie wolno panu... tak o magii. Kościół zabrania — Czytać zabrania? Nie wiedziałem — uśmiechnął się. — Ja tylko ziołami leczę, droga pani doktor. Nie magia. Właśnie po garść naparstnicy dla Matyldy przyszedłem. jakby jej się polepszyło, nie uważa pani? Idę podrywać naparstnicę. — Zaśmiał się i wyszedł, zostawiwszy Patrycję ze wspomnieniem żyrafy i ich pierwszego — dramatycznego w przebiegu — spotkania. Dziewczyna uśmiechnęła się i wróciła do pisania, wiążąc tym razem Amremu ręce z przodu. Pukanie do drzwi sprawiło, że Patrycja oderwała rozanielone spojrzenie od ekranu komputera, na którym właśnie elfi oddział z nieziemsko przystojnym dowódcą na czele odbijał Amrego z rąk oprawców. Z niejakim zdumieniem ujrzała wielki łysy łeb wsuwający się przez okno. Panda-pies miast się zdziwić, rzuciła się na ów łeb z przeciągłym warkotem, co spowodowało jego

natychmiastowe zniknięcie. I nie była to sprawka magii. Patrycja przewróciła oczami — jak nie Plama to Łysy Łeb, przecież ona nigdy nie dobrnie do szczęśliwego zakończenia tej powieści! Nakazała suce zamknąć jadaczkę i pilnować domu, a sama wyszła przed kuchnię letnią. Czekała tam na nią ekipa siedmiu przerośniętych krasnoludków. Dziadek Aureliusz nas przysyła. W sprawie rozbiórki Tej chałupy. — Fachowiec rzucił zdegustowane spojrzenie na Chatkę. - Ona jest do remontu! — Patrycja zapłonęła szczerym oburzeniem. Jak się szefowa uprze, to i wyrejmontujem, chociaż taniej byłoby postawić nową. Na logikę rzecz biorąc, rację facet ma, ale jak tu wyamaczyć Fachowcowi, że pod tę właśnie Chatkę — nie żadną nową! — ma w bliżej nieokreślonej przyszłości podjechać bliżej nieznany osobnik, roboczo nazwany Amrem. Za psychiczną by ją uznał i remontu by się nie podjął, czyż nie? - Rejmont? Może być i rejmont.

Fachowiec śmiało przestąpił próg Chatki, niepomny na mitygujące gesty Patrycji tudzież jej nieśmiałe: „Może byśmy porozmawiali przed domem?". Chatka zaś zatrzeszczała ostrzegawczo, zionęła chmurą pyłu, ale wytrzymała. - Pani droga — Fachowiec zaśmiał się, choć brzmiało to raczej jak krztusiec —ja niejeden dom, co to do rozbiórki się ino nadawał, wyrejmontowałem. Tu szefowa da stempelek, tam wesprzemy słupeczkiem, ówdzie wymienimy deseczki... — Fachowiec nawijał infantylnie przez dobre pół godziny, nie bacząc na protesty starego domu, Patrycja zaś chodziła za Fachowcem na paluszkach, starając się nie oddychać. — Trochę roboty i chałupka będzie jak malowanie! — Klepnął od serca pokrytą grzybem ścianę. — O ile się nie zawali. — Zafrasował się nagle. Chatka w odpowiedzi zatrzeszczała znacząco. - No dobrze. — Patrycja z ulgą wyszła na światło dnia. - Ile to będzie kosztowało? Fachowiec umilkł i począł drapać się w łysiejącą głowę.

Długo się drapał. Tak długo, że Patrycja zaczęła obawiać się inwazji wszy i już miała polecić Fachowcowi jakiegoś Raida w sprayu, gdy nagle... rzucił cenę. Dziewczyna usiadła tam, gdzie stała. - Sto tysięcy?! — wykrzyknęła. — Za sto tysięcy to ja pałac postawię! — Pałac to może i nie, ale nową chałupę dałoby się wyrychtować — zgodził się Fachowiec. — Przecie uprze— Te wszystkie stempelki i słupeczki to chyba ze złota będą! — Z dębu. — To chyba z dębu Bartka! — Jak szefowa nie chce, to nie — obraził się Fachowiec. — Chcę, jak najbardziej, ale za połowę tej ceny! Tylko tyle kredytu dostałam... — Stoi! — Fachowiec napluł w prawicę i wyciągnął ją do dziewczyny. Jęknęła. Nie tyle ze zgrozy, że będzie musiała zaplutą rękę ściskać, co z rozpaczy nad własną głupotą Gdyby potargowała się dłużej, Fachowiec powstawiałby te słupeczki za jedną dziesiątą ceny wywoławczej. Ściskanie

obślinionej prawicy zostało Patrycji oszczędzone: — Hej tam! — Czyjś głos, dobiegający z podwórka, odwrócił uwagę Fachowca od przybijania piątki. — Zamawiał ktosik krowę z dostawą do domu? Rany Boskie! Jaka krowa?! przemknęło Patrycji przez myśl. Wypadła przed dom. Wprawdzie wspomniała Dziadkowi, że chętnie napiłaby się co rano mleka prosto od krowy, bo Sklepikowa nadal była obrażona, ale to była ot, taka uwaga, rzucona mimochodem, a nie żadna samospełniająca się przepowiednia! Owa przepowiednia stała teraz uwiązana do płotu, żując w zamyśleniu pąki pnących róż, i patrzyła na Patrycję przepastnymi oczyma rasowej dżersejki. Wyglądała wypisz wymaluj jak krówka z kreskówki Disneya. Beżowa, długorzęsa, sarniooka. Czy takim oczom można odmówić? Wprawdzie cena, jaką zaśpiewał sobie hodowca rodowodowej żywizny, przyprawiła Patrycję po raz drugi tego dnia o palpitację serca, wprawdzie nie bardzo było gdzie nowej mieszkanki ulokować, bo stareńka obora groziła

wzorem Chatki zawaleniem, a w kuchni letniej we trzy mieszkać nie będą, mimo to Patrycja nie oparła się pokusie posiadania — nie wiadomo tylko, czy mleka, czy krowy. Fachowiec przyglądał się negocjacjom z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Na początku mruknął tylko: „Ja bym tego nie robił", ale, zgromiony wzrokiem przez właściciela krowy, umilkł. Patrycja oczywiście, zapatrzona w krowie oczęta, nawet tego nie zauważyła. Zapłaciła, uroczyście przejęła postronek wraz z krową i — po pospiesznym odjeździe byłego właściciela — powróciła do Fachowca i dyskusji na temat Chatki. Nawet nie zdążyli przejść do szczegółów. Dźwięk miażdżonego plastiku sprawił, że obydwoje odwrócili się jak na komendę, z włosem zjeżonym na głowach. — Dzięki Bogu to pani — Fachowiec odetchnął z ulgą, macając się po kieszeni. — Co j-ja? — wyjąkała Patrycja, tak jak i on wlepiając

oczy w krowi pysk. — Pani komórka. To bydlę ma szczególne upodobanie do wtranżalania telefonów. Już myślałem, że to mój... Patrycja schyliła się, ujęła w dwa palce kawałek czegoś, co jeszcze przed chwilą — mogłaby przysiąc! — było jej motorolką, po czym przeniosła pełne wyrzutu spojrzenie z krowy na Fachowca. — Przecie uprzedzałem. Fachowiec był szybki w gębie, ale i szybki w rękach. Do remontu przystąpił z rana następnego dnia, czemu z wielkim upodobaniem przyglądali się mieszkańcy Poczekajki, zbici w zwarte stadko za płotem. Ściany zatrzęsły się od głuchych uderzeń młota. Kurz wylatywał drzwiami i oknami. Strzecha drżała jak nerwowy koń, czekający li tylko na starter, by ruszyć do... No, drżała po prostu. Patrycja — w odróżnieniu od Fachowca i poczekajczan — spoglądała na krzątaninę z niejaką obawą. Obawa stała się ciałem, gdy nagle młoty zamilkły, a zamiast nich

rozległo się przeraźliwe trzeszczenie. Przez drzwi wyprysnęli robotnicy, rojąc się na podwórku jak pszczoły przerażone pożarem ula. Trzeszczenie przybrało na sile i przy przeciągłym „Ooooch" widowni... część dachu runęła. Fachowiec podrapał się zafrasowany po głowie i spojrzał niepewnie na osłupiałą właścicielkę czegoś, co jeszcze przed chwilą w przypływie dobrych chęci można było nazwać domem, a teraz było już li tylko jego połową. Przez głowę właścicielki przelatywały natomiast następujące myśli: ***!!! ***!!! ***!!! Mówiłam, że tak się to skończy!!! — Szefowa się nie martwi — Fachowiec uśmiechnął się krzepiąco. — Naprawim i chata będzie jak... — umilkł, widząc minę Patrycji. Widocznie dotarło doń to „3 x ***!!!". Ona natomiast rozwarła zaciśnięte pięści, obróciła się na pięcie i zniknęła w oborze, by odreagować stres. Na wejście kopnęła tak od serca słup podtrzymujący strop,

gdy jednak ów strop zatrzeszczał, jakby mówił: „Słuchaj, ty mnie, lalunia, nie kop, bo jak oddam...", Patrycja dała sobie spokój z odreagowywaniem i zajęła się rozpakowywaniem nowiutkiej akumulatorowej dojarki. Właściwie po co Chatce strzecha? Blachodachówka rys pikna. Niee... Nie może być blachodachówka, Chatka z wizji miała strzechę! Ale może ta wizja była przeterminowana? Należałoby rzucić monetą. Tylko skąd wziąć monetę w oborze pełnej pożerającej wszystko co niejadalne krowy? Wyżej wymieniona, jakby na potwierdzenie, machnęła ogonem, uderzając pochyloną ku wymieniu Patrycję prosto w twarz. Łypnęła oczami, których nie powstydziłaby się osławiona ranna łania, czy aby dobrze trafiła, i chlasnęła jeszcze raz. Dobrze trafiła. Dziewczyna spojrzała na zwierzę z wyrzutem, otarła policzek z krowiej kupy, ale nie rzekła ani słowa. Włączyła dojarkę, sprawdziła ssanie i zręcznie — tak jak ją uczono na zajęciach z mleka — podłączyła zwierzę do

urządzenia. Krowa stała spokojnie, czekając widać na odpowiednią chwilę. Ten pozorny spokój uśpił czujność Patrycji i w tym właśnie momencie... Zwierzę wierzgnęło w bok, trafiając swą panią w kolano, i wyprysnęło na podwórze, ciągnąc za sobą warczącą cicho i groźnie dojarkę. Tłumek wydał kolejne „Ooooch", dżersejka zaś runęła przez uchyloną furtkę prosto w las. Patrycja, kuśtykając, za nią. Toyota z warszawską rejestracją zatrzymała się pośrodku zamiecionego podwórza. — No to co — Łukasz uśmiechnął się do Artura rozpartego na miejscu pasażera — zaczynamy show? — Ty zaczynasz. Ja jestem w odwodzie, w razie jakby Holedrowi znowu szajba odbiła. — Tym razem nie jestem nagi i bezbronny — zaśmiał się Łukasz. Sprężyna otwieranego noża jęknęła cichutko. Ostrze wyskoczyło z rękojeści. — Jeżeli znów ma się polać krew, to na pewno nie moja. - Daj spokój — zdenerwował się Artur — mieliśmy

tylko po konia przyjechać. Nie uprzedzałeś, że będziesz się mścił. - Bo nie będę. — Sprężyna jęknęła powtórnie. Ostrze znikło w paszczy oprawki z kości słoniowej. — Zostań przy samochodzie. Nie zagrasz zaskoczenia tak dobrze jak ja. — Chciałbym zobaczyć minę Holendra... — Artur zaśmiał się krótko. — Jeszcze się napatrzysz na jego miny do porzygania. Łukasz zniknął w podcieniu stajni. Gabriel Romocki, zwany także Holendrem — od hopla na punkcie wiatraków — nadział na widły klocek słomy i przerzucił go do boksu śnieżnobiałego Ofira. Koń spojrzał na swego pana wielkimi czarnymi oczyma pełnymi miłości. Bo Gabriela kochały wszystkie stworzenia duże i małe. Nie przeszkadzało im, że chodzi zarośnięty jak jakiś pustelnik, że koszule nosi rozchełstane i nie zawsze czyste, że wzrok ma ponury, a sposób bycia jeszcze gorszy. Nie. Dla zwierząt był czulszy niż dla ludzi, bo one

potrafiły wybaczać, a ludzie nie. Neska-pies-wyjątkowo-obronny siedziała jak na szpilkach z patykiem w pysku. Jej oczy, wpatrzone w ukochanego pana, mówiły: „Wiesz, właśnie wszedł do stajni jakiś obcy, ale widzisz — przyniosłam ci patysia — może rzuciłbyś mi go ostami, ostatniusieńki! raz, nim zajmiesz się rozmową z tym kimś?". Gabriel podniósł niechętnie wzrok, a potem wyprostował się i osłonił oczy dłonią, by w oślepiającym świetle dnia widzieć, kto też go nawiedził. - Daj spokój, Neska — mruknął i ruszył ku drzwiom. Nagłe. — Witajcie, gospodarzu — sprawiło, że drgnął jak dźgnięty ostrzem noża. Znał ten głos. Aż za dobrze. W pierwszym momencie chciał cofnąć się w przyjazny mrok stajni, ale było za późno, ruszył więc ku przybyszowi. Tamten wszedł. Suka zawarczała, ale na znak swego pana usiadła, upuszczając patyk. — Dzień dob... — Łukasz urwał, wpatrując się z

niedowierzaniem w twarz Gabriela. — Proszę, proszę, co za spotkanie — zaczął wolno. — Artur! — krzyknął do czekającego przy samochodzie chłopaka — Nie zgadniesz, kto w stajni gnój przerzuca! Sam jaśnie hrabia Gabriel Romocki! — Żartujesz! — Trzaśniecie drzwiami i do środka wbiegł trzeci aktor tej psychodramy. Brakowało już tylko głównej postaci żeńskiej... —No, faktycznie, hrabia Gabryś jak żywy. Weź może zwierzynę na łańcuch, żeby nam spodni nie poszarpała — wskazał powarkującą owczarkę — bo będziemy musieli jej nogi z dupy powyrywać w ramach rewanżu. Holender skinął ręką suka wstała i z miną obrażonej księżniczki powlokła się do budy. — Ty — Artur zwrócił się do Łukasza — co on taki podejrzanie zgodny się zrobił? Nie rzuca się z pięściami, nie grozi... — Znaleźliście mnie więc — stwierdził cicho Holender. — Przypadkiem, przyjacielu, przypadkiem — odparł

pogodnie główny rozgrywający. — Nie jestem twoim przyjacielem — wycedził tamten. — Patrz, jaki pamiętliwy — wtrącił się Artur. — Może by mu obić to i owo, to grzeczniejszy się stanie? — Poradzimy sobie bez obijania. Tak więc, przyjacielu, szukaliśmy stajni w pobliżu i polecono nam tę właśnie. Skąd mogłem wiedzieć, że sam hrabia ją prowadzi? Jak zdrowie niedoszłej pani hrabiny? Wybacz to pytanie, ale ostatnim razem widziałem ją w kałuży krwi, stąd moja troska. Wzrok Holendra powędrował nad jego ramieniem. Za plecami Artura, cicho jak duch, pojawiła się zjawiskowa postać. Dziewczyna, z rozpuszczonymi włosami sięgającymi pasa, ubrana była w suknię, która, kiedyś może śnieżnobiała, teraz wyglądała jak odzienie zbłąkanej duszy. Piękne chabrowe oczy utkwione były w Łukaszu, który odwrócił się powoli i cofnął nagle z cichym okrzykiem. W tych oczach,

niegdyś pełnych opętańczej miłości, znalazł tylko... obłęd. — Ja pieprzę — usłyszał stłumiony głos Artura i absurdalnie ucieszył się, że to było tylko „pieprzę". — Aleś ją urządził. — To stwierdzenie było skierowane do Gabriela. — Pozwól, Janeczko — usłyszeli łagodny głos Holendra — to Łukasz i Artur. Pamiętasz ich? Zjawa zniknęła tak nagle, jak się pojawiła Gabriel odetchnął. Odetchnęli też Łukasz i Artur. — Czego chcecie? — W głosie mężczyzny było jedynie znużenie. Jakby nagle całe napięcie, cały gniew spłynął i pozostało tylko owo znużenie. I jeszcze brak nadziei. — Nie zaprosisz nas na herbatę? Gdzie się podziały hrabiowskie maniery? — Zostały w mieszkaniu Janki, na Mokotowie — mruknął Holender, ale chcąc nie chcąc poprowadził ich do domu. Łukasz wszedł do wnętrza wiatraka niczym właściciel, — Tu się więc ukrył nasz zbój. — Jego głos wręcz ociekał kpiną. — Uciekł przed sprawiedliwością, by wieść bogoboj-

ne życie ze śliczną Janeczką u boku... — Nie uciekłem. — Głos Holendra również ociekał, narastającą furią. — Swoje odsiedziałem. Jedynie ty wyszedłeś ze wszystkiego bez szwanku. — Mylisz się, jaśnie hrabio. — Łukasz stanął tak, by światło padało na jego twarz, na policzek przeorany swego czasu sygnetem. — Ja wyszedłem pobliźniony, Janeczka szajbnięta po tym, jak rozwaliłeś jej śliczną główkę o kaloryfer. I tylko ty masz się kwitnąco w tym spokojnym zaścianku. Usiadł za stołem. Holender, przymuszony spojrzeniem, usiadł naprzeciw niego. — Czego chcesz? — warknął. — Żadnej herbatki? Żadnym winem domowej roboty nie poczęstujesz? — Łukasz pokręcił głową z udawaną dezaprobatą. — Nie ciebie, skurwielu! — Spokorniej, Gabrielu Romocki, dobrze ci radzę — syknął Łukasz. — Masz wyrok w zawiasach i jeśli nie będziesz grzeczniejszy, pójdziesz siedzieć ponownie, wystarczy jeden

mój telefon i podbite oko... — zwiesił głos dla większego efektu. I nagle zmienił melodię: — Co tam. Stare dzieje. Przyjechaliśmy w te okolice na zasłużony wypoczynek. Odetchnąć świeżym powietrzem. Zażyć nieco słońca... ruchu... — Patrzył, jak z każdym jego słowem przeciwnik odpręża się, jak mięśnie Gabriela powoli się rozluźniają. — Będziemy konie pożyczać — rzucił i z przyjemnością obserwował, jak tamten znów spina się niczym tygrys gotowy do ataku. Tygrys z powybijanymi zębami i spiłowanymi pazurami... -Nie ode mnie — wycedził Holender. - Miejscowi nie wiedzą, jak potraktowałeś narzeczoną w dniu ślubu? — Gabriel pokręcił niechętnie głową. — Nie wiedzą, że siedziałeś w pierdlu? No tak, przegnaliby cię jak psa albo spalili to cudo nad głową. Holender opuścił głowę, bo wiedział, że przegrał. - Będę konia pożyczał. Siwka, którego widziałem w stajni — powtórzył twardo Łukasz. — Tylko to. Płacę gotówką za dwa miesiące. — Wielkopańskim gestem

cisnął na stół zwitek banknotów. — I nie bój się. Żaden z nas słowa nie piśnie o tobie, o Jance, o nas. O konia też możesz być spokojny. Zadbam o niego lepiej niż ty o narzeczoną. — Z tymi słowami, pozostawiając Holendra z głową zwieszoną na piersi, wyszedł. A za nim Artur. - Ale go załatwiłeś, bez pudła! — W głosie chłopaka był podziw, ale i strach. - „Załatwiłeś"?! — prychnął Łukasz. — Ja się dopiero rozkręcam! Ruszył prosto do stajni, wiedząc, że każdy jego krok jest śledzony. Wyprowadził śnieżnobiałego araba na podwórze, spokojnie osiodłał i rzucił już z wysokości końskiego grzbietu — A teraz jadę zapolować. Spiął konia i pognał drogą ku Poczekajce. Artur spojrzał w okno. Holender miał na twarzy ten sam wyraz szoku, bezsilności i pogardy do samego siebie, co lata temu, gdy narzeczona leżała u jego stóp, wykrwawiając się minuta po minucie, niemal na śmierć... — Ty jesteś wiedźma, nie Zosia! Wracaj, bydlę jedno,

bo się do pracy spóźnię! Wiedźmo, stóóójjjj!! — Patrycja gnała za krową, ledwo łapiąc oddech. Zwierzę o kondycji prawdziwej sportsmenki (musiało widać dużo ćwiczyć) nawet się na swą właścicielkę nie obejrzało. Truchtało zawzięcie leśną ścieżką, pomrukując z ukontentowania. Dojarkę dawno diabli wzięli. Wprawdzie Fachowiec zdążył krzyknąć: — Niech szefowa da jej pobiegać! To bydlę samo wraca. Jak zaraza! — Nie mogła jednak zostawić rodowodowej dżersejki, której nikt nie chciał, na pastwę... Pandypsa? Gdzieś za placami usłyszała tętent konia. Może to porywacz krów? Przyspieszyła. Tętent umilkł. Zwolniła. Właściwie do pracy się nie spieszy. Gdyby mieli nagły przypadek, już by dawno dzwonili... Nie, nie dzwoniliby, bo od wczoraj znów była bez komórki — za sprawą Wiedzmy Zosi oczywiście. Pokręciła głową i zawróciła. Krowa, nawet tak rasowa jak Patrysina, przegrywała w konkurencji z bezcen-

nymi ginącymi gatunkami. - Muszę kupić nowy telefon — westchnęła Patrycja i stanęła jak wryta. Zapominając o krowie... Śnieżnobiały rumak wdzięcznie przeskoczył nad pniem zwalonego drzewa. Jeździec w białej koszuli i czarnych bryczesach zachwiał się. Po chwili odzyskał równowagę i jedną ręką prowadząc wierzchowca ku środkowi polany, drugą uniósł... miecz. Prawdziwy! Jednym cięciem skrócił o głowę mijaną krzewinę. Zeskoczył na ziemię lekko jak elf. Miecz świsnął w powietrzu i wbił się w drzewo, jąknąwszy cicho. Patrycja przytknęła do ust obie dłonie. Jej oczy zalśniły. Na policzki wystąpił rumieniec podekscytowania. Trwała jednak w bezruchu, by nie spłoszyć cudnego zjawiska, jakim był jeździec i koń. Ten pierwszy podszedł do drzewa, wyswobodził oręż i... Spojrzenie czarnych oczu spoczęło na Patrycji. Mężczyzna zmieszał się wyraźnie, ale trwało to tylko chwilkę. Przeczesał palcami włosy potargane przez

wiatr, po czym podszedł do dziewczyny i skłonił się nisko. — Witaj, rusałko. Zjawiłaś się, by zwieść mnie nad skraj leśnego jeziorka i porwać w odmęty? — Ja... eee... yyy... za krową. Oczy nieznajomego rozjaśnił uśmiech. — Rusałko najśliczniejsza, czarem mnie omamiłaś. Pójdę za tobą choćby na kraj świata. Za jeden twój uśmiech oddam pół życia, za pocałunek karminowych ust — drugie pół, tylko duszę mi pozostaw. Co on pitoli? przemknęło Patrycji przez myśl zupełnie mimowolnie. Albo czytał w myślach, albo w oczach, bo natychmiast zaczął zakłopotany: — Proszę wybaczyć, zagalopowałem się i to dosłownie. Kim więc pani jest, jeśli nie rusałką? — Pa... Pa... — Moja droga, tylko na tyle cię stać?! Masz przed sobą mężczyznę twych marzeń i nawet konwersacji na jako takim poziomie poprowadzić nie umiesz?! Wstydź się, dziewczyno, wstydź! Jednak nie umiała. — Papa! — pomachała nieznajomemu tuż przed nosem

i chciała umknąć, chora z zażenowania, ale przytrzymał jej dłoń w delikatnym uścisku. - Już pani ucieka? Nie wyjawiwszy chociaż imienia? Z daleka dobiegło tęskne muczenie. Patrycja drgnęła jak wyrwana z objęć snu. Pytał o imię. Machnęła ręką w tamtym kierunku: — Wiedźma Zosia. Łukasz przyglądał się Patrycji w milczeniu, z trudem skrywając pod maską zainteresowania narastającą złość. Na Artura oczywiście. Czy mu palma odbiła? On, Łukasz Rowiński, słynny uwodziciel, ma zapolować na tę niedorozwiniętą dziewuchę? No, owszem, wygląda niczego sobie, ale inteligencja ci u niej na poziomie tej krowy, za którą to „eee..." oraz „yyy...". Co ten kretyn mu podesłał?! — Ja tu mieszkam. A ty... yyy... a pan? — Patrycja wyczuła szóstym zmysłem mieszane uczucia nieznajomego i płakać jej się nad własną indolencją umysłową zachciało. Nic jednak nie mogła poradzić — Amre w ludzkiej postaci, który właśnie się objawił, odbierał dziewczynie rozum.

— Och, ja? — westchnął. — Niestety, jeszcze tu nie mieszkam. Choć chciałbym, naprawdę chciałbym! To piękne miejsce. — Rozejrzał się z żalem, po czym zerwał margerytkę i wręczył ją ze smutnym uśmiechem Patrycji. Przyjęła odruchowo, dopiero po chwili kraśniejąc z zawstydzenia. — Ech, marzyciel ze mnie, naiwny romantyk. Ale już wkrótce... — Wkrótce? — wpadła mu w słowo, nie śmiąc odetchnąć głośniej, by nie spłoszyć nadziei trzepocącej sercem. — Tak, już wkrótce. Dwa-trzy dni zdjęciowe i kończę z tym wszystkim, zaczynam nowe życie! — Dni zdjęciowe? — powtórzyła niemądrze, ale już niczego mądrego się po sobie nie spodziewała. Jestem aktorem. — Nieznajomy z zakłopotaniem przeczesał włosy. — Kręcimy właśnie reklamą jogurtów, stąd ten miecz,.. Proszę nie pytać, co ma miecz do jogurtów, sam się nad tym zastanawiam. — Uśmiechnął się z uroczą autoironią, a ona pomyślała, że za sam ten uśmiech poszłaby za nim do nieba. Albo nawet i do piekła. Dokądkolwiek.

To tylko reklama, ale chciałem trochę potrenować. Nawet do takich ról — tu skrzywił się lekko i nawet z tym było mu do twarzy — podchodzę serio. Ale to mój ostatni występ. Zamieszkam gdzieś na wsi, będę malował, może pisał... Koniec z chałturami! — Za dwa-trzy dni? — upewniła się Patrycja. Przytaknął. — Tak... nagle pan to rzuci? Przemyślałem to, przemyślałem dokładnie. — Kiwnął z przekonaniem głową. — Mam dosyć świata ułudy, silikonowych kobiet i rozmów o pieniądzach! Orałem w teatrach klasyków, ale — proszę sobie wyobrazić w środę Beckett, a w piątek jogurty albo proszki. A tu potoczył wokół tęsknym wzrokiem — tu nic będzie takich dylematów. „Tak! Tak!", chciała zakrzyknąć. „Tu nie będzie! Zostań ze mną! Zamieszkajmy w Chatce Wiedźmy i żyjmy długo i szczęśliwie!" Ale na szczęście się pohamowała. Łukasz otrząsnął się nagle z rozmarzenia, widać było jednak, że powrót na ziemię jest dlań bolesny. Pani wybaczy. — Ujął jej dłoń, ucałował delikatnie

i przytrzymał, zaglądając Patrycji głęboko w oczy. Tak głęboko, jakby chciał zajrzeć na dno jej duszy. — Muszę ruszać. Świat komercji wzywa. — Uśmiechnął się przepraszająco, po czym z miejsca wskoczył na swego rumaka i odjechał leśną drogą. „Jak cię odnaleźć?!", chciała krzyknąć, ale znikał już za zakrętem. Odjechał na taką odległość, by mieć pewność, że dziewczyna go nie usłyszy, i wybuchnął nieprzyjemnym śmiechem. — Trafiony, zatopiony! — Nie ciesz się tak, nie ciesz — odezwała się postać oparta niedbale o pień sosny. — Ona nie jest taka łatwa, jak się na pierwszy rzut oka wydaje. — Artur, bo to był on, wyszedł na dróżkę. Krowa Patrycji, szarpnięta brutalnie za łańcuch, mruknęła z dezaprobatą i usiłowała go ubóść, ale strzelił ją wierzchem dłoni w nos. — Powzdycha do ciebie, powzdycha, ale jak otrzeźwieje, da ci w pysk i za drzwi

wyrzuci. Już ja ją znam. — Więc nie pozwolę jej wytrzeźwieć. Niech spija z mych ust słodki nektar, niech syci nim zmysły i ciało... — Stary — Artur przewrócił oczyma — to Pipi masz czarować, nie mnie — rzekł, po czym wręczył Łukaszowi łańcuch, na którego końcu tkwiła, łypiąc nań ponuro, Patrysina „eee...yyy...". — No dobra, ja wracam do cywilizacji, ty sobie oswajaj rusałki. Resztę dnia nieszczęsna Patrycja spędziła jak w transie. Chyba coś robiła. A tak, była przecież w zoo. Podrzucili jej parę zakichanych lemurów. Właściwie to samica była zakichana, a samiec zasmarkany. Pół godziny minęło, nim zwierzaki pozwoliły się złapać w sieć do badania. Najpierw odstawiły rytuał pt. „Wakacje w dżungli", czyli obrzuciły Patrycję i pielęgniarza, którzy wtargnęli w niecnych celach do ich klatki, wszystkim, co miały pod ręką: były tam resztki owoców ze śniadania, ale mogła się też trafić jakaś kupa. W końcu zmęczone i zrezyg-

nowane wpadły w zastawioną przez pielęgniarza pułapkę. — Ona jest w porządku. — Patrycja odjęła stetoskop od piersi samicy. — Teraz podam długo działający antybiotyk, a potem dokończymy tabletkami. — Ale on... — Przeniosła spojrzenie na samca. Leżał zaplątany w sieć i wbijał spojrzenie wielkich bursztynowych oczu w swych oprawców. Oddychał dużo ciężej niż małżonka. — Jemu muszę podać serię zastrzyków w dupsko. — Pani doktor, litości! —jęknął pielęgniarz. — Będziemy go codziennie odławiać?! — Będziemy — przytaknęła. — Wiem, wiem, że to gorsze niż odcinek Zaginionych, ale nie zaryzykuję zapalenia płuc u tego lemura. Dyrektor by mnie zabił. To kolejny ginący gatunek. — Nasz Dyrektor? — pielęgniarz uniósł brwi. — Też. Im dłużej Patrycja pracowała w tym miejscu, tym bardziej — jak wszyscy inni — zakochana była w Pierwszym Po Bogu. Ten człowiek, odpowiedzialny bądź co

bądź za ponad trzy tysiące zwierząt i kilkudziesięciu opiekujących się nimi ludzi, był uosobieniem spokoju i opanowania Kochał Ogród, kochał zwierzęta, kochał swoją pracę i spędzał tu całe dnie, a i prawdopodobnie noce, mimo że miał służbowe mieszkanie gdzieś w Zamościu. Plama powiedział kiedyś w żartach (a jak wiadomo, w każdym żarcie jest trochę prawdy): „Jeśli Starego nie ma na miejscu, znaczy że nie żyje". Dyrektor przyglądał się pracy Patrycji z oddalenia, a może w ogóle się nie przyglądał? Spotykała go czasami podczas obchodu, wymieniali uwagi o leczonych akurat zwierzętach i to było wszystko. Teraz zbierała się w sobie, by odbyć z Pierwszym Po Bogu dłuższą rozmowę. W almanachu na temat weterynarii zoologicznej dobrnęła właśnie do rozdziału o małpiatkach, a ten temat interesował ją bardzo — od tygodni leczyła sparaliżowaną małpkę, używając więcej magii niż leków, bo na niedowład

nóżek prędzej cud pomoże niż medycyna konwencjonalna. Tak stwierdził Plama po obejrzeniu pacjentki, a jako ksiądz na cudach się przecież znał. Siedziała właśnie przed klatką z najmniejszymi na świecie małpkami, z książką na kolanach, i wpatrywała się w swoją pacjentkę. Zwierzątko było niewiele większe od Patrysinej dłoni. Mimo niewielkich rozmiarów, mordkę, ciało, a przede wszystkim łapki, miało zdumiewająco ludzkie. — No i czemu się nie drzesz? — zagadała do małpki. Ta bowiem na widok Patrycji zwykle zaczynała wrzeszczeć wniebogłosy. Dziewczyna wcale się jej nie dziwiła: w dni parzyste aplikowała zwierzęciu serię zastrzyków (a tylko małpka masochistka lubiłaby zastrzyki w maleńki ku perek), a w nieparzyste — żeby mięśnie odpoczęły od bolesnych ukłuć — masaż i naświetlania lampą solarną. Po paru tygodniach małpka w dni parzyste na widok Patrycji się darła,

a w nieparzyste — nie. Skąd zwierzak wiedział, kiedy jest dzień zastrzyków, a kiedy masażu i ciepełka, pozostawało dla wszystkich zagadką Teraz też sparaliżowana pigmejka leżała na piasku wyściełającym dno klatki i pogryzała kawałek winogrona. — Ty, patrz. — Agatka, asystentka Kierownika, która właśnie nadeszła ze zwiniętym na ramieniu pytonem czy innym boa, przyglądała się małpce z rozbawieniem. — Wygląda jak na wczasach. Dałabyś jej leżaczek, parasol i drinka z palemką i może biuro podróży reklamować. Patrycja parsknęła śmiechem. — Co ona taka cicha? — indagowała Aga. — Zwykle, gdy ciebie widzi, to nawet my na gadach słyszymy. — Dzisiaj jest dzień fizjoterapii. Wiesz: masaż erotyczny i solarium. — Aaaa... To może i ja się załapię? — Jak cię paraliż pokręci, to się załapiesz. — Dobra. Rezygnuję. Niosę ci żółwia na sekcję. — Pomachała Patrycji przed nosem torbą, której zawartość woniała podejrzanie. — I pytona na cesarkę. — Podniosła

ramię, na którym zwinięty był wąż. Patrycja spojrzała z odrazą na śmierdzącą coraz bardziej reklamówkę. — Żółw: zwyrodnienie tłuszczowe wątroby. Aga się roześmiała. — Jasnowidz jakaś czy co? — Nie, Agatko — odparła słodko Patrycja. — Każdy żółw, którego zwłoki mi przynosisz, ma otłuszczoną wątrobę, bo je przekarmiacie. A tego kroić nie będę, bo pływa. — To wodny żółw. Musi pływać. — Źle się wyraziłam: on w środku pływa, jest w stanie płynnego rozkładu. Przyniosłaś mi żółwia w płynie. A ja uprzedzałam, że przyjmuję tylko świeże trupy. Nie będę go kroić. — Pipi... — zaczęła prosząco Agatka. — Nie mów do mnie „Pipi" — przerwała jej groźnie Patrycja. — Już wystarczy, że „Paprycja" mówisz. - No dobra, pozostanę przy "Paprycji" jeśli zrobisz sekcje, temu pitolonemu żółwiowi. — Okej, ale jeśli stwierdzę — na twoich oczach — po raz setny otłuszczoną wątrobę, to primo: obcinacie żółwiom racje żywnościowe, secundo: więcej nie kroje. — Zgoda. — Aga poniosła rękę, której kurczowo ucze-

piony był wąż. Przybiły. — A co z nią? — wskazała pytonkę. — Jajek znieść nie może — właściwie to dobrze, po cholerę nam następne pokolenie pytonów? — ale męczy się biedaczka. — Chętnie za nią urodzę, gdy tylko wrócę z audiencji u szefa. — Patrycja popukała znacząco w almanach otwarty na stronie z małpiatkami. — Znalazłam coś ciekawego. Myślę, że ta turystka — wskazała opalającą się beztrosko pigmejkę — będzie jeszcze chodzić. — Tylko pamiętaj: wzorek do wzorka, bo mnie Kierownik zabije. — Aga stała nad Patrycją jak kat nad dobrą duszą, pilnując, by ta prawidłowo zszyła brzuch pytonki po cesarskim cięciu. — Ładnie ci to wychodzi — pochwaliła po paru minutach, widząc równy ścieg i zgadzające się wzroki. — Musisz z nudów ćwiczyć całymi dniami na tym zadupiu zwanym Poczekajką. Przecież tam nie ma cywilizacji. Psy dupami szczekają. — I tu się mylisz. Wiejskie kundle szczekają

normalnie, tylko co do Pandy-psa pewna nie jestem, bo ona ma przód i tył jednakowe. Panda-pies faktycznie może szczekać drugą stroną, tylko do tej pory tego nie zauważyłam, ale przyjrzę się, przyjrzę. Roześmiały się. - Nie nudzisz się? Co tam można po pracy robić? Patrycja pokręciła głową. — Czytam. I piszę. - Co? Co piszesz?! — Takie tam... harlequiny fantasy. — Dasz przeczytać? Paprycja, dasz?! Dziewczyna ponownie pokręciła głową i rzekła niechętnie: — To taka tam grafomania... — Skąd wiesz? Wydawca ci odrzucił? Patrycja się roześmiała. — Wydawca? Nikomu tego nie posyłałam! Polonistka w liceum powiedziała, że jestem grafomanką. Nigdy z żadnego wypracowania nie dostałam więcej niż trzy z minusem. — Cóż... — zasępiła się Aga, ale zaraz dodała pogodnie: — Grafoman też człowiek. Nie boisz się mieszkać sama na takim odludziu? — zmieniła temat. — Gdybym zaczęła się bać, nie mogłabym tam

mieszkać. — Patrycja wzruszyła ramionami. — Wiesz, co jest najfajniejszego w samotnym pomieszkiwaniu? — Podniosła na Agę spojrzenie. — Nie musisz sprzątać! — Ty, masz rację! — podchwyciła tamta i zaczęły razem nucić radośnie: Przewróciło się, niech leży, cały luksus polega na tym, że nie muszę go podnosić, będę się potykał czasem... — Ponoć po czterech latach brud sam z siebie przestaje narastać — zauważyła Agatka. — Nie no, bez przesady. Aż tak zapuszczać domu nie zamierzam, ale wiesz, nie muszę się bać, że matka wpadnie z wizytacją i na widok paru nieumytych naczyń uniesie brwi. Kurczę, nie musiała nic mówić. Już same brwi wystarczały, że czułam się jak najgorsza... Ech...! — Wiem, o czym mówisz... — Aga pokiwała głową. zawijając zszytą pytonkę w bawełniany koc, by wężowi po operacji było cieplej. Wyszły przed ambulatorium i rozsiadły się na schodkach. — Ja, kiedy rodzice gdzieś wyjadą, zmy-

wam naczynia dopiero, jak czyste mi się skończą. — Mnie czasem nawet dorodna pleśń się zalęgnie — wyznała Patrycja trochę ze wstydem, trochę z radością, że ktoś jej nie tylko nie potępia, ale nawet rozumie. — A tam, pleśń. Pleśnią mnie nie przebijesz. — Aga lekceważąco machnęła ręką. — Pewnego pięknego lata, kiedy moi starzy wyjechali na wczasy... —Zapatrzyła się rozmarzona w rozciągającą się przed ambulatorium panoramę zoo. — No? — Nastawiłam pranie... — No i? No i? — ...i muszki owocówki mi się w nim zalęgły. — Wygrałaś! — wykrztusiła Patrycja i padła ze śmiechu. Teraz, przypomniawszy sobie o własnym praniu, dociskała pedał gazu. Kurczę, chyba jeszcze gatki i skarpetki nie próbują odlatywać? Cholera, w misce moczyła się też jedyna wyjściowa biała koszula do kompletu z żakietem. Wspomnienie owej koszuli (może nie tyle samej koszuli, co tego, kto był w takową odziany — oszałamiającego bruneta na białym rumaku) sprawiło, że Patrycja zwolniła,

a potem zatrzymała forda na poboczu. To tu, na tej polance, Go spotkała. Zatrzymała samochód i wysiadła, wdychając, gdy już opadł kurz, czyste leśne powietrze. Pachniało słońcem i miłością, i jeszcze białym rumakiem, który zostawił na polanie kilka pączków na Patrycja usiadła na pniu, który rano tak pięknym skokiem pokonał Nieznajomy. No, prawdę mówiąc, mało przy tyj nie spadł ze swego rumaka, ale nawet jakby spadł, to zrobiłby to — Patrycja była tego pewna — równie malowniczo. A ona mogłaby udzielić rannemu pierwszej pomocy. Na pewno uderzyłby czołem w pień drzewa. Patrycja zbladłaby w pierwszym momencie, ale już w następnym pochylałaby się nad nieprzytomnym, kładła jego krwawiącą głowę na kolanach, odrywałaby falbankę sukienki (mniejsza o to, że dziś ma krótkie spodenki), by powstrzymać krwotok i tym samym uratować rannemu życie. On otworzyłby wtedy oczy,

ich spojrzenia spotkałyby się i... - To jego kombaaajn. Bizooon. To jego kombaaajn. Bizooon. O, dzień dobry, pani doktor. Janek zdjął dwornym gestem beret i otarł nim spocone czoło. - Znów się zepsuł? — Wskazał forda. Patrycja patrzyła na chłopaka nieco nieprzytomnie. Właśnie spotykała się spojrzeniem z Nieznajomym. No, ale nie z Jankiem przecież! - A nie, nie. Tak sobie przysiadłam. Nogi rozprostować. — Dopiero po chwili zdumionego milczenia dotarł do Patrycji absurd tego, co powiedziała. — Ano, jak nogi rozprostować, to nie przeszkadzam. — Janek pokiwał poważnie głową, włożył beret i odjechał swoim bizonem. Po powrocie do domu, nadal w transie hipnotycznym, miesiła ciasto. Odstawiała, by urosło, gapiąc się na niewidoczne gołym okiem, pracowicie rozmnażające się drożdże. Mogłaby mieć z nim dzieci... Potem znów miesiła to ciasto, chyba z godzinę... Wzdychając ciężko, wspominała każdy gest Nieznajomego,

każdy uśmiech. Skóra na dłoni, w miejscu, gdzie musnął ją ustami, wciąż paliła. — Mam wszelkie symptomy zakochania — rzekła do swego odbicia w lustrze. — Tylko obiekt zniknął i nie wiadomo, czy się jeszcze kiedykolwiek pojawi. Jedną mam pewność: istnieje. Widziałam go. Dotykałam. Ratowałam mu życie. A nie, to chyba robiłam w wyobraźni. Jest rzeczywisty, a nie wymyślony. Może tu wróci. Może zamieszka gdzieś niedaleko, a ja będę przychodziła doń pojeździć konno... — rozmarzyła się. Zapatrzyła przed siebie. Z piekarnika zaczęły się wydobywać kłęby dymu, które zauważyła dopiero wtedy, gdy przysłoniły jej widok za oknem. Chleb się oczywiście spalił. Chleb pieczony na kolację z Dziadkiem. Musi koniecznie opowiedzieć o Nieznajomym Dziadkowi Aureliuszowi! Może on będzie wiedział, kto zacz. Skrobała przy studni przypaloną formę, gdy skrzypienie

furtki kazało Patrycji podnieść głowę i... forma wypadła jej z rąk. Prosto do studni. To był On! Ten sam czarnowłosy, nieziemsko przystojny Amre, który zstąpił z marzeń na ziemię! — Przyprowadziłem zgubę — rzekł miękko, wskazując Wiedźmę, która za wszelką cenę usiłowała zagarnąć jęzorem cholewę jego buta. — Moja krowa — skonstatowała Patrycja niezbyt mądrze, ale znów jej rozum odebrało. — Dziękuję. — Wymyśl coś! Wymyśl natychmiast, jak zatrzymać tego faceta na dłużej! — Zaprosiłabym pana na kolację, ale — rozgoniła dłonią dym — chleb mi się przypalił. Jeżeli zadowoli się pan samą jajecznicą... — Nie, nie, ja tylko na chwilę, krówkę odprowadzić. Błąkała się po lesie. Samotna. Zagubiona. — Niski tembr głosu znów zahipnotyzował Patrycję. Ocknęła się, gdy odwracał się, by zniknąć w pomroce dziejów. — Czy ma pan jakieś imię? — Och, wybacz, księżniczko, to twój urok tak na mnie

działa, że przedstawić się zapominam. Jestem Łukasz. Łukasz? Tak prozaicznie? Zmarkotniała nieco. — A ja... — Patrycja. Piękne imię. Szlachetne. Skąd je znam? Cała okolica o pani mówi. Patrzył, jak dziewczyna rumieni się z zakłopotania. Ładnie jej było z tym rumieńcem, to musiał przyznać. W ogóle była ładniutka. Tylko przyciężkawa na umyśle, ale może się rozkręci. Może ta kolacja to nie jest taki zły pomysł? — Pozdrowienie. — Bas, który nagle zahuczał Łukaszowi tuż nad uchem, wybił mu z głowy pomysł kolacji. Odwrócił się na pięcie, by stanąć oko w oko z wielkim czarno odzianym konkurentem (dla Łukasza każdy mężczyzna był konkurencją). — Kolega po fachu? — Monstrum przechyliło głowę, patrząc nań z góry. — Aktor od jogurtów — wyjaśnienie Patrycji sprawiło, że gigant uśmiechnął się przyjaźnie. — Ksiądz po zioła? — Jej pytanie z kolei sprawiło, że Łukaszowi uśmiech spełzł

z twarzy. Nie dość, że wielki, to jeszcze ksiądz. Niepotrzebnie, oj niepotrzebnie na drodze staje. Patrysinej cnoty będzie strzegł... Nie zdążył się poważniej zmartwić: A wszystko to, bo ciebie kocham kazało mu wyciągnąć komórkę i zerknąć na wyświetlacz. — To ja się pożegnam, reżyser wzywa. — Niedbale wrzucił telefon do kieszeni, czując na sobie badawcze spojrzenie księdza. — Ale... — zaoponowała dziewczyna. — Wpadnę któregoś dnia zapytać o zdrowie Wiedźmy. — Uśmiechnął się, zasalutował żartobliwie i, wskakując na grzbiet siwka, odjechał w zakurzoną dal. — Ja go chyba skądś znam... — Plama się zamyślił. — No bo to aktor — podsunęła usłużnie Patrycja. Beckett, jogurty... Biały koń przyspieszył, poznając drogę do domu. Minął, prychając z dezaprobatą, zaparkowaną na podwórzu toyotę z warszawską rejestracją. Szarpnął głową, chcąc pozbyć się jeźdźca tuż przed drzwiami wiatraka. Ten mało nie przeleciał przez koński łeb—dosłownie w ostatniej chwili

przytrzymał się łęku. Zsiadł, trzepnął zwierzę po pysku i wszedł do środka. Mrużył przez chwilę oczy, przyzwyczajając się do światła. Jego wzrok spoczął na siedzącym pośrodku obszernego wnętrza Gabrielu, który uniósł właśnie głowę i posłał wchodzącemu pełne nienawiści spojrzenie. Przy stole siedział pilnujący więźnia Artur. Wpatrzony tępo w komórkę, grał w jakąś głupawą gierkę. — I jak? — zapytał, nie odrywając wzroku od wyświetlacza. — Jak zwykle — mruknął Łukasz, otrzepując bryczesy. — Nie jak zwykle, bo przed świtem wróciłeś. Co, łóżeczko pani doktor zimne było? — Zaśmiał się złośliwie. - Odwołałeś mnie, palancie - odwarknął tamten. Gdyby nie ty, zaliczyłbym ją już dzisiaj. - Świętą Pipisię? Chciałbym to zobaczyć... — Na pewno nie będziesz na to patrzył, chyba że zapłacisz ekstra. Wyłącz to cholerstwo, bo musze pogadać z naszym przyjacielem. — Może twoim, bo nie moim. Źle mu z oczu patrzy — rzekł Artur, ale posłusznie odłożył telefon.

Łukasz rozparł się na wolnym krześle, powoli zapalił papierosa i poprzez kłęby dymu przyglądał się Holendrowi. Tamten milczał ze spojrzeniem wbitym w dębowy blat. — Ja do ciebie nic nie mam, Holender—zaczął. —Żyj sobie, jak żyłeś, hoduj Janeczkę i swoje bydlaki, a nikomu nie stanie się krzywda. Artur wyjedzie, bo po co on nam tu, ja zostanę na jakiś czas — na wakacje przecież przyjechałem.., Konika będziesz mi wynajmował. Niewiele żądam, co nie? Milczenie było jedyną odpowiedzią. — No co, brodaczu, będziesz współpracował? — Artur pochylił się ku Holendrowi. Indagowany milczał. Patrzcie go, jaki uparty — zdenerwował się Artur. — Stary, może mu obić to i owo, to się bardziej rozmowny zrobi. — Szkoda czasu. — Łukasz się skrzywił. — Zresztą on mściwy jest. Pamiętaj — zwrócił się do brodatego — od pani doktor Marynowskiej masz się trzymać z daleka. - Bo co?! Co mi zrobisz, żłobie?! — To były pierwsze

słowa, jakie padły z ust Holendra tego wieczoru. Łukasz bez słowa cisnął na podłogę niedopałek papierosa Przez chwile wszyscy trzej wpatrywali się w ogieniek pożerający dywanik pleciony ze skrawków materiału. Wreszcie Łukasz zadeptał ogień, a Holender szepnął: - Zrozumiałem. Lukasz patrzył w pociemniałe z nienawiści oczy. Uśmiechnął się krzywo, po czym wstał powoli. Holender podniósł wzrok i nadzieją, że niechciany gość zbiera się do wyjścia, tamten tytko na to czekał. Z całej siły trzasnął Gabriela pięścią w twarz. Chlusnęła krew z rozbitego nosa. Łukasz pochylił się ku Holendrowi i wysyczał: - Nigdy więcej nie mów do mnie „żłobie". — Skinął na Artura i wyszedł. Staruszek odjął kompres od Gabrielowej twarzy. Krew przestała płynąć, ale nos i oko wyglądały nieciekawie. — Dzięki — mruknął Holender. Cała przyjemność po mojej stronie — zażartował Aureliusz. — Kto cię tak urządził? Odpowiedziało mu wrogie milczenie.

— Nie chcesz, to nie mów, i tak się dowiem. Holender wzruszył tylko ramionami. Jeśli chciał, potrafił być naprawdę odpychający. — Mam do ciebie prośbę. — Dziadek zignorował te pozory niechęci. Już ja znam te twoje prośby — mruknął Holender w odpowiedzi. — Mam uratować kolejną chabetę. Zgadłem? wiesz, ile mnie kosztuje utrzymanie tych bydlaków? - Daj spokój, Gabrielu, przecież ty je kochasz. Tym razem poproszę cię o coś zupełnie innego. Coś całkiem przyjemnego. — Czekał na słowo zachęty, ale na próżno. — Poczekajce przybyła nowa mieszkanka... " Jaworowa urodziła? — W głosie brodacza zabrzmiał cień zainteresowania. Dziadek pokręcił głową. - Pudło, chłopie. W Chatce Wiedźmy zamieszkała dziewczyna. Urocza dziewczyna. — Już jej nie lubię... — Grunt, że ja ją lubię — odparował Aureliusz. - Tylko nie próbuj mnie swatać! Wiesz, jak się to skończyło poprzednim razem... - No właśnie nie wiem. Nigdy mi nie powiedziałeś. — I nie powiem. - Okej, okej. — Staruszek uniósł ręce. — Zatrzyma swoje sekrety dla siebie. Mam do ciebie prośbę...

— Już mówiłeś. — ...zaopiekuj się nią. - O nie! — zaperzył się Holender. — Co i rusz podrzucasz mi jakąś ofiarę losu! Co ja, pieprzony samarytanin jestem?! - Jesteś — przytaknął Dziadek. — A ona nie jest ofiarą, ale łatwo może się nią stać. Po prostu bądź przy niej, tak jak ja byłem przy tobie... — A teraz jeszcze posuwasz się do szantażu?! — Gabrysiu, proszę tylko: bądź przy niej, kiedy zwróci się do ciebie o pomoc. Tylko tyle. Nie musisz się nią zajmować, nie musisz jej widywać. Ale kiedy przyjdzie do ciebie, nie odtrącaj jej tylko dlatego, że jest kobietą. Czy możesz mi to obiecać? — Położył dłonie na ramionach mężczyzny i zajrzał głęboko w oczy szare jak niebo przed burzą. — A mam wybór? — odwarknął Holender, zżymając się na siebie za brak silnej woli. Ale Dziadkowi nie potrafił odmówić. — Kim ona jest? Letniczka? - Nie. Wyobraź sobie, że jest lekarzem weterynarii w zamojskim zoo. Pani doktor Patrycja Marynowska A to-

bie co znowu?! - wykrzyknął, bo Holender nagle wstał i wyszedł, trzasnąwszy drzwiami. Aureliusz zapalił świece tkwiące w dziwnym lichtarzu kształtu głowy smoka. Przykrył stół czarnym płótnem i sięgnął po talię tarota owiniętą w jedwab. Karty przemówiły do niego pieszczotliwym szeptem. Lubiły swego właściciela. — No, to teraz powiedzcie mi, moje drogie, kto stanął na drodze Gabriela. Umilkły, a potem... — Proszę, proszę... — Dziadek pokręcił głową — Szatan w ludzkiej skórze i Władca Denarów przybyli do Poczekajki. Ciekawe, po co... I karty powiedziały, po co...

ROZDZIAŁ V O czarodziejskim ogrodzie, litach do Amrego i tej, od której należy trzymać się z daleka, choć to trudne nieco Najdroższy Amre! Nasz ogród zoologiczny jest miejscem absolutnie ma-

gicznym. To, co widujemy jako zwiedzający, ma się nijak do tego, co widuję jako pracownik Całe życie Ogrodu toczy się na zapleczu. Tam znajduje się większość zwierząt—dziwne, prawda? Zawsze myślałam, że zoo jest po to, by pokazywać zwierzęta, a nie je ukrywać, ale może tak jest tylko w naszym Ogrodzie, bo na wystawówce nie znalazłoby się miejsce dla tysiąca gadów. O czym to ja pisałam...? O zapleczu. To tam toczą się małe codzienne wojny, rodzą się nowe sojusze i wygasają stare: ptaki przeciwko kopytnym, drapieżne przeciwko ptakom, a wszyscy przeciwko gadziarni, a konkretnie przeciw jej Kierownikowi. No właśnie. Nasze zoo dzieli się na gadziarnię i całą resztę (tu widzę oczyma duszy mojej lekceważące machnięcie ręki Tego-Którego-Nikt-Nie-Lubi). Facet - Kierównik gadziarni — ma pod sześćdziesiątkę, wygląda jak piaskowy dziadek, przeżył już ze trzech dyrektorów, kilku kierowników hodowli i kilkunastu lekarzy wet. Na gadach (.. W herpetarium, pani doktor, w herpetarium!" — jak

mnie zawsze z naciskiem poprawia) pracuje paręnaście lat dłużej niż ja żyję, wyobraź więc sobie jego konsternację i wściekłość, gdy nagle przysyłają mu taką smarkulę (to jego opinia o mnie), która zna się li tylko na chomikach, i każą jemu wykonywać polecenia tejże dotyczące leczenia ukochanych gadzią). Ten-Którego-Nikt-Nie~Lubi od wieków jest w ciągłej opozycji do wszystkich pracowników zoo i dlatego nikt go nie lubi. A skoro nikt jego, to i on nikogo i kółko się zamyka: ot, taki miejscowy czarny charakter—w każdym stadzie taki jest. W opozycji do powyższego stoi Plama (no wiesz, ksiądz Antoni) — kierownik całego działu hodowli, czyli wszystkiego, co się rusza, który dzieli swój czas między ukochane zoo a zbłąkane duszyczki. Plama w hierarchii ogrodowej jest zaraz po Dyrektorze, Ten-KtóregoNikt•Nie-Lubi podlega Plamie i za to go nienawidzi, ale on każdego nienawidzi, więc spoko. Ja go za to trochę

lubię, bo, jak wiesz, lubię pozytywnie popieprzonych na jakimś punkcie, nawet jeśli tym punktem są gady, których mamy przerażającą ilość. Największą w Polsce, a może nawet w naszej galaktyce. Samych kobr gnieździ się na zapleczu siedemdziesiąt sześć sztuk (po cholerę nam tyle kobr?) i nie wiadomo, co z nimi zrobić — żadne normalne zoo tego badziewia nie chce od nas wziąć nawet za dopłatą, bo żeby mieć kobry czy inne jadowite, trzeba mieć w zanadrzu i surowicę przeciwko ich jadowi, a surowica pochłania miliony złotych. No,setki. I trzeba je wszystkie karmić,sprzątć i w ogóle, a spróbuj włożyć rękę do klatki z siedemdziesięcioma sześcioma kobrami. No właśnie. Gdybyśmy nie byli ogrodem zoologicznym, moglibyśmy przechandlować parę kobr fakirom, ale żadne szanujące się zoo niczego sprzedawać nie może — takie są zasady i przepisy międzynarodowe. Toniemy więc w powodzi węzy, a Kierownik gadziarni jest znienawidzony przez pracowników, między innymi za to, ze rozmnaża te

gady bez opamiętania. Wszystkie zniesione jaja są pieczołowicie umieszczane w inkubatorze i tam wysiadywane przez Kierownika. Odbiegłam od tematu. Ten-Którego... jest zatem na każdym moim obchodzie i podważa każdą diagnozę, opinię tudzież ordynację leków. Podważał. Do dziś. Wpis W Księdze brzmiał: żółw morski karetta — nie je. I dopisek Kierownika: Jest bardzo cenny, to najstarszy żółw w Polsce. Chcę być przy badaniu. Cóż, Polska to wolny kraj, każdy może chcieć. Patrycja wzruszyła ramionami, czytając podkreślone na czerwono słowo. Nim będzie miała nad głową upierdliwego piaskowego dziadka, musi się przyjrzeć bezcennemu żółwiowi w samotności. No, ostatecznie, w towarzystwie Agi. Aga to równa babka, szczególnie jak niosła Patrycji do ambulatorium przez całe zoo węża owiniętego wokół ramienia, wzniecając popłoch wśród zwiedzających. We dwie stanęły przed akwarium z żółwiem, który wolno

i majestatycznie pływał za pięciocentymetrową szybą to wte to wewte, - Nie je od kilku dni — zagaiła Aga. — Nooo... — mruknęła Patrycja, dogłębnie badając żółwia oczyma przez ową szybę. — Zdechnie, jak nie zacznie jeść. — Nooo... — Sama też bym przestała żreć i zdechła, gdybym miała pływać w takich zlewkach. — No? — Pani doktor nagle się ożywiła. Każde światełko w tunelu, które rozjaśniłoby pomroczność jej umysłu, było cenne i pożądane. Każda wskazówka mogła poprowadzić do zwycięstwa. — Co masz na myśli, mówiąc „zlewki"? — To żółwie akwarium jest strasznie duże, jak widzisz. Wymiana wody na czystą, dosalanie jej, odpienianie i tak dalej kosztowałoby majątek, więc przy okazji wymiany w akwariach morskich, zlewamy ją z tamtych akwariów do karetty, a w nich wymieniamy na nową. I mamy połowę kosztów z głowy.

— A żółw karettuje w zlewkach i właśnie ogłosił strajk głodowy — podsumowała Patrycja. — Nooo... Ha! Miałam rozpoznanie: zatrucie czymśtam (żeby ładnie wyglądało nagryzmoliłam coś po łacinie, tylko nieczytelnie). W zaleceniach dla gadziarni wpisałam: wymieniać wodę na CZYSTĄ (tu podwójne podkreślenie). I zaczęło się piekło. Najpierw wezwał mnie na dywanik Ten-KtóregoNiktNie-Lubi, by zapytać, czy wiem, co piszę, na jakie koszty narażam jego dział, i czy rzeczywiście zbadałam pacjenta na tyle dokładnie, by ordynować takie zalecenia. Hmm... Zwykle wiem, co piszę, bo pisać zaczęłam wcześnie — gdzieś koło piątego roku życia — koszty mnie nie interesują, tylko zdrowie powierzonych mi zwierząt, a pacjenta zbadałam dokładnie, naocznie i przez szybę. Sama z siebie poszłam na dywanik do Plamy i mówię mu: — Jeśli karetta nie będzie miała czystej wody — zmieni się w karawwan. O dziwo, po raz pierwszy nie zyskałam poparcia. Wię-

cej: zostałam wezwana na dywanik do Dyrektora, który próbował mi delikatnie wyjaśnić, jak wysokie są koszty wymiany wody w przeogromnym akwarium żółwia morskiego. Amre, byłbyś ze mnie dumny. Postawiłam się szefowi równie delikatnie: przeprosiłam go na chwilę, przytargałam z gabinetu Plamy Księgę leczenia zwierząt, otworzyłam na wpisie z niejedzącym żółwiem, drukowanymi literami w rubryce „zalecenia" wpisałam: WYMIENIAĆ WODĘ NA CZYSTĄ, po czym przystawiłam pieczątkę i podpisałam się. I dopiero wtedy spojrzałam w oczy Dyrektorowi. — Powierzył mi pan ponad trzy tysiące zwierząt. Odpowiadam głową za ich zdrowie — rzekłam grobowym głosem. Kurczę. Bałam się jak wszyscy diabli, że facet wywali mnie z hukiem za tak demonstracyjne sprzeniewierzanie się jego woli, ale — kocham go! — on uśmiechnął się i rzeki: — Racja, pani doktor.

I środki finansowe na odsalanie, czy tam dosalanie, zostały skądś wytrzaśnięte. Efekt: dzisiaj karetta zaczęła jeść, a Kierownik po raz pierwszy spojrzał na mnie z niechętnym uznaniem, Twoja kochająca Anaela Patrycja pieczołowicie złożyła kartkę na cztery, wsunęła do pięknej ozdobnej koperty, oblizała brzegi, krzywiąc się nieco (doprawdy, powinni stosować smaczniejsze kleje w tych ekskluzywnych papeteriach!) i zakleiła list. Amre. Skrytka Pocztowa 34. 07-746 Lublin — zaadresowała i przyjrzała się swemu dziełu z ukontentowaniem. Oczywiście, pod skrytką pocztową numer 34 nie krył się żaden Amre, bo ten istniał jedynie w Patrysinych snach i na kartach ukochanych książek, jednak sam adres i odbiorca nie był li tylko wytworem wyobraźni. Ktoś Patrycji bliski odbierał te listy i zapewne czytał. Nigdy nie spotkała tego kogoś. Nie wiedziała, jak wygląda. Nie wiedziała, w jakim jest wieku — skrzętnie ukrywał wszelkie informacje o sobie.

Równie dobrze mógł mieć lat dwadzieścia, jak sześćdziesiąt. Patrycja mogła więc sobie wyobrażać odbiorcę listów, jak chciała. A chciała jako Czarnego Księcia na wspaniałym, czarnym jak źrenica oka rumaku — tak jak on sam opisywał w swych książkach mrocznego bohatera: Amrego Shanona. Tak jak on opisywał... Bo właściciel skrytki numer 34 był pisarzem. Dobrym pisarzem. Najlepszym. Holender stanął przy stole, na którym od wczoraj leżał zwitek banknotów. Przypominały mu o porażce, jaką poniósł w starciu ze znienawidzonym rywalem. Przypominały o poniżeniu. Pozbyć się tej forsy! — to była pierwsza myśl, jaka przyszła mężczyźnie do głowy. Oddać Dziadkowi czy komukolwiek! Wziął pieniądze do ręki i wtedy wypadła spomiędzy nich złożona na czworo karteczka. Mimo że parzyła go w palce, rozwinął i przeleciał ją wzrokiem. Ja, niżej podpisany, przyjąłem 5000 zł (słownie: pięć tysięcy złotych) zaliczki od Haliny Marynowskiej za

usługi Łukasza Rowińskiego. Artur Herc. Za usługi Łukasza Rowińskiego... Holender prychnął pogardliwie. Wspomniany Łukasz R. świadczył tylko jeden rodzaj usług — pieprzona męska dziwka! — zgrzytnął zębami. Popłatny zawód, swoją drogą Ciekawe, która to za owe „usługi" gotowa była zapłacić aż pięć tysięcy. Musiała być ułomna jakaś. Albo dwa razy starsza od Dziadka. Albo bardzo, bardzo zakochana w pieprzonym Łukaszku. A ten cały Arturek też nie lepszy, robi widać za alfonsa. Dwa bydlaki — jeden gorszy od drugiego. Usiadł ciężko za stołem, pochylił głowę i wczepił palce we włosy. Za spokojnie mu się żyło ostatnimi czasy. Powoli zapominał o przeszłości. Przestał być czujny. Aż teraz przeszłość wróciła i uderzyła weń z całą mocą strachu, rozpaczy i bezsilności. Komórka zaśpiewała swoją melodyjkę. Zerknął na wyświetlacz i odebrał. — Słyszę po głosie, że czymś jesteś zafrasowany, przy-

jacielu. — Rozmówca bezbłędnie wyczuł jego nastrój. — Łukasz mnie odnalazł — odmruknął Holender. — Będzie się mścił. — Ma za co? Przecież to on zniszczył życie tobie i Jaśce, a nie na odwrót. — Był tu wczoraj. Szantażował mnie. Czyni zakusy na panią doktor o imieniu Patrycja. Tylko tyle z jego wywodów zapamiętałem. Mówi ci coś to imię, Andrzeju, prawda? — Mówi—odparł krótko zapytany. — Jest lekarzem w zoo. — Właśnie. — Musimy ją chronić... — Nie! Nie chcę się w to mieszać! Nie chcę nic wiedzieć! Mam wyrok w zawiasach, o czym to bydlę, pierniczony Łukaszek, doskonale wie! — Gabrysiu, spokojnie! — zmitygował go tamten. — Ponosi cię wyobraźnia! To nie powieść fantasy... Panią doktor mam pod opieką. Nie spadnie jej włos z głowy. — Łukasz nie sięga po jej włosy. — Gabriel zaśmiał się ponuro. — Jeszcze jedno: niejaka Halina

Marynowska zapłaciła całkiem niedawno pięć tysięcy za jego usługi. Mam przed sobą pokwitowanie. I nie ponosi mnie wyobraźnia! — Może trawnik jej skosił... — Nago chyba. Z kokardką na... wiesz czym. Roześmiali się obydwaj, a Gabriel poczuł, że ciężar na piersiach nieco zelżał. — Czy podziękowałem ci kiedykolwiek za wyciągnięcie pomocnej dłoni, gdy wszyscy się ode mnie odwrócili? — zapytał rozmówcę. — Owszem. Jeżeli mnie pamięć nie myli — w każdej książce. Dzień pojaśniał. Zza chmur wyjrzało słońce. Holender przyczesał włosy i uznawszy, że uczynił zadość przyzwoitości, ruszył ku wsi. Łukasz nie Łukasz, jeść trzeba... „W Chatce Wiedźmy zamieszkała młoda śliczna dziewczyna, zaopiekuj się nią". „Pięć tysięcy za usługi". „Jest lekarzem w zoo", takie myśli pałętały się Gabrielowi po głowie, gdy zbliżał się do Chatki. Już z daleka widział, jak domek szpanuje nowym makija-

żem: dachówka lśniła ceglastą czerwienią, ramy okien kłuły w oczy bielą, okiennice zielenią. Na podwórku zaś królował świeżo wypucowany ford z warszawską rejestracją. Dziewczyna, którą dziadek wczoraj polecił jego opiece, nie dość, że „urocza", musiała być także bogata. Tym bardziej jej nie lubił... Kolejna zblazowana warszawianka letnisko na zapadłej wsi znalazła i bawić się w dziouchę w wianku na głowie będzie. Holender wzruszył ramionami. Nic mu do tego. Niech biega świtem po rosie i zapalenia korzonków dostanie. Zatrzymał się przed furtką by rzucić okiem na mosiężną tabliczkę: PATRYCJA MARYNOWSKA LEKARZ WETERYNARII Rozwinął pokwitowanie znalezione w pliku banknotów. Tu Halina Marynowska, a ta Patrycja Marynowska. Może pani Halinka to jakaś dobra ciocia, wynajmująca męską dziwkę dla siostrzenicy, żeby jej się na wsi me nudziło? Pieprzyć to! Niech się obie kochają z Łukaszkiem do

utraty tchu! Przypomniawszy sobie prośbę Dziadka: „chroń ją", Holender wzruszył ramionami. Kogo tu ponosi wyobraźnia? Przede wszystkim musi chronić siebie i trzymać się od całej intrygi z daleka. Jak dla niego pani doktor może się za pieniądze cioteczki cieszyć Łukaszkiem do woli — seksu nigdy za wiele. Uśmiechnął się, ale w tym uśmiechu był smutek. Tak Bogiem a prawdą był pewien, że Łukaszkowi i tajemniczej pani Halince nie chodzi o dogadzanie komukolwiek. Przeciwnie: ową Patrycję usiłują w coś wrobić, ale... to sprawa tych trojga. On nie zamierza tym razem mieszać Łukaszkowi szyków. Już wystarczy, że mu kradną konia i straszą podpaleniem. Miał minąć domek i ruszyć w dalszą drogę, gdy z ogródka dobiegł go cichy śpiew... Dziewczyna, wyglądająca raczej na uczennicę liceum niż panią doktor, nucąc miłym dla ucha, dźwięcznym głosem

Ląly, aj mister ląly, mydliła., krowę. Dżersejka, znana w całej okolicy z podłego charakteru, stała nad podziw spokojnie, wsłuchana — tak jak teraz i on — w aj hew nołbady ooł majn oooooołn. Dookoła unosił się zapach truskawkowej piany. Holender sporo niecodziennych zjawisk widział w swoim życiu, ale czegoś takiego —jeszcze nigdy. Patrzył więc jak urzeczony i na zwierzę, i na dziewczynę, gdy parsknięcie konia — jego Ofira! — kazało mu się odwrócić. Łukasz z wysokości końskiego grzbietu syknął cicho: — Wara ci od niej! Holender zmrużył oczy: — A co? Boisz się konkurencji? Tamten skrzywił usta w kpiącym uśmiechu: — Nie jesteś dla mnie żadną konkurencją, przyjacielu. — Nie jestem twoim przyjacielem! — W głosie Holendra zabrzmiały pierwsze pomruki furii. — Jesteś, jesteś. Koniem się dzielisz. O, patrz— uśmiech stał się jeszcze bardziej jadowity — jest i nasza wspólna narzeczona... — Wskazał przyczajoną pod płotem postać. Holender spojrzał w tamtym kierunku.

Janka kuliła się pod płotem, patrząc to na Łukasza, to na Holendra, to wreszcie na Patrycję ogromnymi, błękitnymi jak niebo nad Poczekajką oczyma. Oczyma, w których czaił się obłęd. I nienawiść. Paląca, bezgraniczna nienawiść. Chorobliwie bladą i wychudzoną twarz szpeciło to samo uczucie, które płonęło w podkrążonych oczach. Paznokcie palców, to wczepiających się w sztachety płotu, to znów gładzących je, poobgryzała do krwi. Zrobiła krok ku Łukaszowi. Ten zimno spojrzał na dziewczynę. Skuliła się jeszcze bardziej. — Daj jej spokój. — W głosie Holendra brzmiała prośba. — Jest chora. — Janka to twój problem, nie mój, stary. Ja mam uroczą panią doktor i radzę nie wchodzić mi w drogę, bo... Nie musiał kończyć. Holender przygarbił się, jakby mu nagle przybyło lat, i odwrócił w stronę Janki, ale jej już tam nie było. Zniknęła tak cicho, jak się pojawiła. I on ruszył więc swoją drogą, nie oglądając się już ani na ofiarę

zajętą myciem krowy, ani na drapieżnika ku niej zdążającego. Jedynym pocieszeniem był trabant listonosza, który właśnie podjechał z trąbieniem pod Chatkę, płosząc Ofira. Koń poniósł jeźdźca w siną dal i tym razem to twarz Holendra wykrzywił uśmiech ponurej satysfakcji. Edzio Listonosz podał Patrycji list zaadresowany eleganckim, staroświeckim pismem, i nie kwapił się do odejścia, ciekaw, co jest w środku. Oparł się o płot i zajrzał Patrycji przez ramię. Dziewczyna obróciła kopertę nie było nadawcy. Dziwne. Nie spodziewała się korespondencji. Matka się do niej nie odzywała, Hanka nie umiała pisać. Odręcznie, oczywiście. Maile wychodziły jej całkiem zgrabne. Otworzyła kopertę. Karta tarota, tyko jedna, niemal parzyła w palce. Patrycja spojrzała na rewers i upuściła ją z cichym okrzykiem. Karta ta była najgorsza w całej tali. Gorsza nawet niż karta śmierci. Pochyliła się. wpatrzona razem ze zdumionym

listonoszem w rysunek Szatana trzymającego na łańcuchu dwoje nagich kochanków, gdy parsknięcie konia kazało im podnieść wzrok. Przy płocie stał... Łukasz! Serce zamarło Patrycji w pół uderzenia, a na policzku wystąpił rumieniec. Natychmiast zapomniała o karcie, odruchowo przygładzając sukienkę, żółtą jak wykłute przed chwilą kurczę. Oto znów miała przed sobą księcia ze swych snów, niedbale dosiadającego białego rumaka. Jedną rękę wspartą miał o łęk, drugą skierował konia ku furtce. Zeskoczył na ziemię i podszedł bliżej. Tym razem miał na sobie błękitną koszulę i sprane dżinsy. Pięknie mu w nich było, Patrycja kiwnęła mu głową na powitanie i—co ty znowu robisz, Patrycjo droga!? — zwiała do ogródka. Tam. udając, że nic to, dzień jak co dzień — rano dojenie ogródka, w południe pielenie krowy — oddała się prze-

rwanej czynności, którą było mydlenie Wiedzmy truskawkowym płynem do kąpieli dla niemówląt. Sięgnęła po różową butelkę. Ręka trafiła na nicość. Krowa zaś spojrzała na właścicielkę wielkimi zdziwionymi oczyma Z nozdrza zwierzęcia uniosła się banka mydlana. A potem druga. — Wiedźmo, jesteś debilką — oznajmiła uroczyście Patrycja. Słodka na pierwszy rzut oka dżersejka okazała się upiorem, z satysfakcją pożerającym wszystko, co niejadalne (telefon komórkowy: sztuk 2; trzepaczka druciana: pół sztuki — sama rączka; kalosze: sztuk 3 — jak na razie; sznur do bielizny: 3 metry + spinacze: ilość nieodgadniona). Patrycja pobiegła do kuchni, sięgnęła na półkę z lekami po jakiś odpieniacz i, odwróciwszy się na pięcie, wpadła na Łukasza. — Dlaczego przede mną uciekasz? — Stał oparty niedbale o framugę, przyzwyczajając wzrok do

panującego w sieni półmroku. — Uciekam? Nie, no skąd! — Patrycja rozejrzała się zrozpaczona, szukając tematu zastępczego. — Wiedźmę Zosię kąpię. Gdzieżbym tam uciekała... Mężczyzna zrobił dwa kroki i już stał przed nią zagradzając drogę. — Nie bój się mnie — wymruczał pieszczotliwym głosem, odgarniając z czoła dziewczyny kosmyk włosów. — Zostaw krówkę niech schnie na słońcu, i jedź ze mną. Przyrzekam, że nie zwiodę cię na manowce. Już to zrobiłeś, pomyślała Patrycja. — Tylko krótka konna przejażdżka. Na łąkę i z powrotem. Nie wjedziemy nawet do lasu, żebyś nie czuła się zagrożona. — Nie czuję się — szepnęła. Nie no, w ogóle! — Na łąkę i z powrotem? — Przyrzekam, Patrycjo. — Musnął ustami jej dłoń. Samo to sprawiło, że dziewczynie zmiękły nieco nogi. Ale zaraz wzięła się w garść i dzielnie pozwoliła się wsadzić bokiem na grzbiet Ofira. Łukasz usiadł za dziewczyną objął ją w pasie i mocno przycisnął do siebie. Cmoknął na zwierzę,

a ono ruszyło żwawym stępem. Patrycja skrzywiła się mimowolnie, a mężczyzna natychmiast zauważył zmianę na jej twarzy. — Nie podoba ci się spacer, księżniczko? Miała dzielnie zaprzeczyć, że skąd, bardzo się podoba, jest tak romantycznie i w ogóle, ale — znów się krzywiąc — pokręciła głową. — Przepraszam—próbowała się uśmiechnąć—ale łęk tak mi się w pupę memiłosiernie wżyna, że długo nie wytrzymam. A gdy pomyślę, że zechcesz ruszyć kłusem, czy — nie daj Boże! — galopem, chce mi się krzyczeć. I to nie z rozkoszy. Milczał chwilę, a potem wybuchnął szczerym śmiechem. Śmiał się tak długo, aż w końcu do niego dołączyła, a potem posunął się nieco do tyłu, by „branka" mogła wygodnie się umościć. Teraz, siedząc tak blisko, czuła nacisk jego ciała, czuła ciepło bijące od opalonej na brąz skóry. Wdychała zapach wody po goleniu, miły zapach świeżo zdjętej ze

sznura koszuli, zapach dymu z ogniska zaplątany we włosy i woń— tę najtrudniejszą do uchwycenia — prawdziwego mężczyzny, zdobywcy, dzikiego drapieżnika, od której zakręciło jej się w głowie tak, że musiała zamknąć oczy i... przylgnąć do jeźdźca całym ciałem. W jej podbrzuszu rozlało się bolesne gorąco; on też zareagował na tę bliskość —jak to prawdziwy mężczyzna. Na policzki Patrycji wystąpił rumieniec zawstydzenia. Ukryła twarz na jego piersi, ale on na to nie pozwolił. Uniósł twarz dziewczyny pod brodę i szepnął: — Jesteś taka śliczna, gdy się rumienisz. Nie ukrywaj się przede mną. — Jego usta lekko jak skrzydło motyla musnęły usta dziewczyny. Dłoń wsunęła się we włosy i... Patrycja gwałtownie cofnęła usta. odtrąciła dłoń i — nie namyślając się długo, no dobrze, zupełnie bezmyślnie - zeskoczyła na ziemię. Był to karkołomny skok, bo Ofir należał do rosłych ogierów. Patrycja jęknęła tylko i chwyciła się za zwichniętą kostkę

Łukasz ściągnął wodze i zeskoczył na ziemię. - No i po co to było? Wystarczyło słówko „nie". — Pokręcił głową, biorąc Patrycję na ręce i przytulając ją Zamrugała, strzepując z rzęs łzy. — Zaniosę cię do domu. — Ja nie płaczę z bólu. — Spróbowała uwolnić się z jego ramion, ale trzymał ją mocno. — Ja... ja nie wiem, co się ze mną dzieje. Ja nie jestem sobą. Puść mnie, proszę. Gdyby w tym momencie spojrzała w górę, przeraziłby ją grymas wściekłości, który zeszpecił piękną twarz Łukasza. O taaak... Był wściekły! Tak doskonała okazja na romantyczne tete-a-tete, a ona — ta cholerna dziewucha — ją zniweczyła. Ile będzie siedział na tym zadupiu, co?! Jak długo jeszcze będzie się mizdrzył do nawiedzonej weterynarki, zamiast balować na salonach stolicy?! W ułamku sekundy opanował mimikę, bo „nawiedzona weterynarka" właśnie podnosiła nań oczy zranionej łani. Uśmiechnął się do nich czule... — Chodź, mała księżniczko, zawiozę cię do domu. — Nic, nic, dziękuję! — Wyswobodziła się

stanowczo z jego ramion. — Wrócę sama! — Skrzywiła się lekko, stając na uszkodzonej kończynie i prawie biegiem pokuśtykała w stronę Chatki. Wieczorem kostka miała się dużo lepiej. Tak prawdę mówiąc, cały czas miała się zupełnie dobrze, będąc tylko wymówką, by nie jechać z Łukaszem na łąkę. By nie być z nim sam na sam ani minuty dłużej. By nie tracić niemal przytomności z rozkoszy, od dotyku jego rąk i ust. Tylko dlaczego, na bogów?! Dlaczego tak broniła się przed mężczyzną swoich snów?! Bo nie jest jego godna. Bo niemożliwe, by zainteresowanie mężczyzny było szczere. Nie nią. Nie Patrycją M. Ot, co! Stanęła przed lustrem i przyjrzała się sobie krytycznie. "Włosy koloru dojrzałego kasztana. Mogłyby być nieco dłuższe. Najlepiej do pasa. Jak to piszą w powieściach: układające się w miękkie fale albo spływające ciężkimi puklami na plecy. Kupa. Sięgały zaledwie do ramion,

bo aa hodowanie dłuższych nie miała cierpliwości. Oczy. Niby ładne, o długich czarnych rzęsach. Kolor tęczówek był jednak taki... niezdecydowany. Ani zielone, am złote. Kocie. Albo wiedźmie, jak to ktoś kiedyś określił. Z rosnącym niezadowoleniem przyjrzała się swojej figurze. Była za chuda Właściwie nic nie miała przeciwko swojej wadze — lubiła czuć się lekka — ale w niektórych hmm... miejscach... mogłaby być obficiej wyposażona przez naturę, zamiast —jak to kiedyś określił Artur na studenckim basenie: „Aleś ty oścista; masz żebra jak puszka sardynek". Romantyk jeden. Uśmiechnęła się mimowolnie. O taak. uśmiech ma ładny. Może właśnie on spodobał się księciu na białym koniu? Bo co innego mogło przyciągnąć do niepozornej Patrycji takiego faceta jak Łukasz? No właśnie, czym go zainteresowała? Może mieć każdą dziewczynę, jakiej zapragnie, a pragnie najwidoczniej jej — Patrycji Marynowskiej!

„Za dużo myślisz, ktoś jej kiedyś powiedział. Poddaj się intuicji i płyń, miękko kołysana na falach uczucia". Łukasz — Amre? Amre — Łukasz? Nie podjechał pod Chatkę tak jak w wizji — podszepnął głos zdrowego rozsądku, o ile zdrowy rozsądek mógł wypowiadać się na temat wizji wszelakich. Ale wizja może się mylić. Może ją zmącić rodzące się właśnie uczucie. Mała, cicha nadzieja... — Artur, w mordę, ja się wycofuję — to były pierwsze słowa, jakie wywarczał do słuchawki. — Bierz kesz, póki go nie wydałem, i spadaj razem ze swoją Pipi. Ja się poddaję. Ona nie dość, że jest dzika, to jeszcze zupełnie popieprzona! Wygląda na to, że zostanie w tej zapadłej wsi do usranej śmierci. A ja tu długo nie wytrzymam, już mnie dupa od siodła rozbolała! Gdybym miał polować na nią w Warszawie, to proszę bardzo, moglibyśmy się założyć o skrzynkę piwa, że w tydzień będzie moja, ale tutaj? Ja nie mam nawet HBO!

Po drugiej stronie Artur uśmiechnął się ze złośliwą satysfakcją. Mówił, ostrzegał, że Pipi nie jest pierwszą lepszą napaloną krową, która poleci na wdzięki Łukaszka. Ale nie! Ten w całym swym zadufaniu nie słuchał i potraktował ją właśnie jak pierwszą lepszą. Pociągnął łyk whisky prosto z gwinta. Nie ma to jak dobry alkohol i szybka kobieta. Czy może na odwrót? — Co?! — krzyknął do słuchawki, bo pogrążony w dywagacjach na temat alkoholu i kobiet chyba źle usłyszał. — Potrzebny mi jesteś na gwałt — powtórzył wolno Łukasz. Nawet przez telefon słychać było w jego głosie powstrzymywaną furię. — Będziesz mnie... gwałcił? — Artur wybuchnął śmiechem. — Nie ciebie, stary, nie ciebie...

ROZDZIAŁ VI O zaginionej kobrze z dwunastki, wypadku, co nie do końca był wypadkiem, i bandziorze po Poczekajce grasującym

Najdroższy Amre! Ależ się dzisiaj działo... Main Gott, jeszcze teraz, gdy sobie przypomnę, to jednocześnie chce mi się śmiać i mam dreszcze. Czarny kot leżał wyciągnięty na rozgrzanym piasku, mrużąc w słońcu oczy. Wydawał się nie zwracać uwagi na otoczenie, jednak koniuszek ogona, uderzający rytmicznie o piasek, przeczył tej pozornej drzemce. Czarna pantera — jak zwykle płuca, tak właśnie brzmiał fachowy wpis skreślony ręką Plamy, kierownika hodowli, w urzędowym dokumencie, jakim była Księga leczenia zwierząt (zwana potocznie Księgą skarg i zażaleń). Westchnęła. Jaga—jej ulubienica — znów miała zapalenie płuc... Teraz Patrycja zdążała ku wybiegowi pantery, by potwierdzić precyzyjną diagnozę Plamy i zastanowić się, jakim 135 lekiem tym razem (a wypróbowała już niemal wszystkie)

będzie do biduli strzelać. Przed klatką wielkiego kota siedział nieznajomy mężczyzną szkicując zwierzę w rozłożonym na kolanach notatniku. To właśnie on był powodem tańczącego na piasku ogona. Dzikie koty nie znosiły, gdy jakikolwiek człowiek za bardzo się nimi interesował. Mogło to oznaczać tylko jedno— zastrzyk w pupę. Patrycja, nie chcąc płoszyć ani mężczyzny, ani pozującej do szkicu modelki, podeszła bezszelestnie i, wstrzymując oddech, zerknęła rysującemu przez ramię. Kot na obrazku wydawał się nie mniej żywy od tego w naturze. — Ładnie to tak zakradać się od tyłu? — zapytał nagle nieznajomy, nie odrywając wzroku od kartki. Patrycja niemal podskoczyła. Koci ogon zamarł na moment, wygięty w znak zapytania. — Ponoć nieźle pani sobie radzi z tym zwierzyńcem. Andrzej bardzo panią chwali jako lekarza. — Mężczyzna nadal nie patrzył na dziewczynę, a ona nie widziała nic oprócz czarnych długich włosów zakrywających

pół twarzy i gęstej brody zakrywającej pozostałe pół. — Andrzej? Ręka wróciła do szkicowania, koniuszek ogona do wybijania rytmu. — Dyrektor zoo. Jesteśmy zaprzyjaźnieni — wyjaśnił nieznajomy. Wprawdzie Patrycja nie widziała jego oczu (Bogiem a prawdą niczego prócz gęstwiny włosów nie widziała), ale już sam jego głos — głęboki, męski, nieco surowy—jej się podobał. No i to, co wychodziło spod jego palców. Kreska coś mgliście przypominała, ale nie miała teraz czasu na głębsze zastanowienie. — Kurczę, nie wiedziałam, że Dyrektor w ogóle mnie zauważa, a tu proszę, nawet chwali... — zaśmiała się, szczerze uradowana. — A z rysowaniem radzą się pospieszyć. Zaraz będę do niej strzelać. — Wskazała czarną panterę. Ogon na słowo „strzelać" ponownie znieruchomiał. Z gardła kota wydobyło się głuche ostrzegawcze warczenie. — Już prawie skończyłem Proszę sobie nie przeszkadzać. Cóż. Nie to nie. Patrycja wzruszyła lekko ramionami.

Nieznajomy, a raczej znajomy, tylko nie jej, a Dyrektora, nie zamierzał wchodzić w bliższą komitywę z jakąś tam weterynarką, choćby poprzez przedstawienie się. Gdzie tam przedstawienie się—uniesienie wzroku! Grzeczności widać tu w zoo nie uczą. Gdy wróciła z Kubą i strzelbą już go nie było, natomiast czarna pantera... oszalała. Jeszcze wczoraj zgarnęłaby szorstkim językiem źdźbło trawy spomiędzy Patrysinych palców—za to między innymi Patrycja Jagę lubiła, za radochę pasienia trawą której widać wielki kot potrzebował — dziś natomiast na widok Patrycji, Kuby i strzelby była gotowa roznieść klatkę. Dziewczyna wcale się jej nie dziwiła, Jaga miała nawracające zapalenie płuc od dawna i co jakiś czas dostawała serię zastrzyków (a igła strzykawki stosowanej u dzikich zwierząt była naprawdę gruba i jedynie osobniki o skłonnościach sadomaso byłyby prawdziwie usatysfakcjonowane, dostając nią strzał w cztery litery). Jaga mogła mieć

dość. Patrycja też miała dość. — Wiesz co, Kuba — zmrużyła oczy, patrząc na miotającą się po klatce panterę i usiłującego wcelować w nią pomocnika — następnym razem chcę wiedzieć, co tak naprawdę leczę. Gdy tylko ją wyciągnę z tego zapalenia podamy Jadze narkozę i zrobimy komplet badań. Łącznie z rentgenem. - Będzie pani wiozła czarną panterą przez pół miasta? — Kuba nacisnął spust. Strzykawka śmignęła w powietrzu i wbiła się w zad zwierzęcia, w ułamku sekundy detonując swą zawartość. W następnym ułamku została wyrwana z wściekłością i zmiażdżona w panterzych zębach. — Następna z głowy. Na same strzykawki wydamy fortunę — westchnął zootechnik. — Wracając do tematu, będzie pani jechała z nią do lecznicy? — Lecznica do nas raczej nie przyjedzie.—Jedyny aparat rentgenowski znajdował się w klinice doktora Lewandowskie-

go, który przez długie lata zajmował się zwierzętami w zoo, ale z braku czasu i rozrastającej się prywatnej praktyki musiał zrezygnować z zoologicznych pacjentów. Nadal jednak służył Patrycji pomocą i wsparciem w trudniejszych przypadkach. To właśnie doktora Lewandowskiego stawiał dziewczynie za wzór Ten-Którego-Nikt-Nie-Lubi, gdy chciał ją wkurzyć. — Ale sam dojazd w jedną stronę zajmie z pół godziny — zaoponował Kuba. — Jak amen w pacierzu zacznie się nam wybudzać po drodze. Patrycja wiedziała, czego technik się obawia. Dzikie koty, oprócz wielu innych właściwości, równie dziwnych, miały i tę, że były nieobliczalne i budziły się z narkozy w zupełnie nieoczekiwanych momentach. Minutę wcześniej znarkoryzowane tak, że ani łapką, ani pazurkiem, już za moment wstawały zwarte i gotowe, by ruszyć w świat i pożreć wszystko, co stanie na drodze. Patrycja doświadczyła tego, gdy przenosili jaguara z jednej

klatki (mieszczącej się w jednym końcu ogrodu) do drugiej (mieszczącej się w przeciwległym końcu oczywiście). Kot spał niczym niemowlę, gdy kładli go na noszach i okrywali brezentem. Chrapał słodko przez większość drogi i nagle chrapanie przerodziło się w podnoszące włosy na głowie warczenie. Patrycja, trzymając dłoń na klatce piersiowej zwierzęcia, wyczuła tę wibrację — od koniuszków palców po cebulki włosowe. — O kurna — sapnęła. — Budzi się! Czterej pielęgniarze dźwigający stupięćdziesięciokilogramowego kota jak jeden mąż puścili nosze i odskoczyli na bezpieczną odległość. Jaguar zaczął już podnosić głowę, a cała kawalkada znajdowała się pośrodku Ogrodu. Nic, tylko zaraz zeskoczy z noszy i zwieje. A wtedy... Wtedy... będzie... gorąco. Na szczęście Patrycja trzymała w drugiej ręce strzykawkę z narkozą. Wbiła się, niemal nie patrząc gdzie, byle w kota, i zwierzę po chwili opadło na nosze. Mężczyźni też opadli—na trawę — odetchnąć sekundkę po tych

nieprzewidzianych atrakcjach, a potem niemal biegiem donieśli jaguara do nowego lokum i pozbyli się ciężaru z wyraźną ulgą. Teraz Patrycja, patrząc niewidzącym wzrokiem na Jagę, zastanawiała się, ile momentów grozy przeżyją podczas usypiania zwierzęcia, pobierania krwi, wiezienia kota na rentgen, prześwietlania go i wiezienia z powrotem. — Muszę to zrobić — powiedziała. — Wkurza mnie to badanie przez kraty z odległości pięciu metrów. Chcę wiedzieć, co jej jest, i w końcu skutecznie Jagę wyleczyć. Kuba wzruszył ramionami, co znaczyło: ty tu jesteś szefem, pamiętaj, że ostrzegałem. — Dobra. Idę na gady. — Spakowała torbę lekarską — No co? — rzuciła, widząc dziwny uśmieszek na twarzy swego pomocnika. — Nic, nic. Niech pani patrzy pod nogi. Nim doszłam do herpetarium, ze trzy osoby uprzedziły mnie, z tym samym tajemniczym uśmieszkiem, bym w gadziarni patrzyła pod nogi. Byłam coraz bardziej pod-

ekscytowana. Coś się dzieje! Będzie fajnie! I było. Do czasu. To znaczy nim dotarłam do progu, na którym zatrzymała mnie opiekunka jadowitych i — nieco bledsza niż zwykle — szepnęła: — Pani doktor, proszę patrzeć pod nogi. Zginęła kobra. Stanęłam jak wryta. — Jak to zginęła? Zdechła?! — Żeby zdechła... Zniknęła. W dwunastce brakuje jednej kobry. Rozejrzałam się w panice, omiotłam wzrokiem ściany i sufit (zupełnie, jakby kobra mogła udawać Spidermana), po czym schyliłam się, by sprawdzić pod klatkami, czy tam nie czai się gotowy do ataku gad. — Nie, nie, tutaj wszędzie szukaliśmy. Ma pani surowicę? Cholera wie, pomyślałam brzydko. Przy moim szczęściu, jeśli ta kobra ma kogoś dopaść, to będę ja. Z ulgą (pod pretekstem poszukania surowicy) pognałam do ambulatorium. Była. Nawet nieprzeterminowana (surowica, nie kobra oczywiście). Postanowiłam przeczekać na zapleczu drapieżnych, aż znajdą gada i dopiero wtedy zacząć obchód, ale gada nie znaleźli — znaleźli

mnie. Kiedyś wyślę komórkę w przestrzeń kosmiczną... — Paprycja, my wyłapiemy kobry z dwunastki, a ty zawieziesz je na rentgen. Okej? — Kurczę, a po cholerę? Mam sprawdzać, czy me są w ciąży, czy co? — Nieee, czy nie zeżarły tej brakującej. Aha, no jasne. Jak chcieli, tak zrobiłam. Z fiolką surowicy w kieszeni i Agą, beztrosko wymachującą trzema kobrami zapakowanymi do bawełnianych woreczków, pojechałam na drugi koniec Zamościa do zaprzyjaźnionej lecznicy, na prześwietlenie. Rentgen był zajęty. Siedziały jak na szpilkach w poczekalni, trzymając na kolanach poruszające się niemrawo białe bawełniane woreczki. — Słuchaj, one nie użrą przez materiał? — zapytała szeptem Patrycja. — Co ty myślisz, że ja kobry codziennie na rentgen targam? Pracuję na gadach miesiąc dłużej od ciebie... — odparła Aga również szeptem. — Spoko, dowiemy się jak użrą Patrycja zbladła i położyła „bagaże" na podłodze. — Bierz na kolana, bo zmarzną! — warknęła Aga. — Już wolę żeby zmarzły... — odrnruknęła Patrycja,

ale posłusznie wzięła kobry na kolanka. — Pamiętaj: jeżeli nagle wrzasnę majtnę kobrami o ścianę i zacznę sinieć, będziesz miała trzy minuty na podanie surowicy. Potem padnę trapem — dorzuciła mściwie. — No, nie pocieszyłaś mnie tym, nie pocieszyłaś... Korpulentna niewiasta z lewej, tuląca kwadratowego ratlerka, pochyliła się z ciekawością ku siedzącym sztywno dziewczętom. — A co panie tu mają? Chomiczki? — Sięgnęła do tasiemki jednego z woreczków, najwidoczniej chcąc zajrzeć do środka. Patrycja osłupiała. Aga była przytomniejsza — trzepnęła pańcię po ręce i rzekła grobowym głosem: — Kobry, dobra kobieto, cholernie jadowite kobry. Szum rozmów ucichł jak nożem uciął. Ratlerkowa pani dwie dziewczynki z królikiem i pan z rottweilerem gapili się z otwartymi ustami to na Agę, to na woreczki. Pańcia nagle się roześmiała: — Dobry żart! Roześmiały się też z ulgą dziewczynki, królik i pies. Tylko pan rottweilera nadal patrzył na woreczki.

— One... one pełzają... — wyjąkał nagle. — Chodź, Brutus! — poderwał się z miejsca. — Zaszczepimy cię innym razem. Spieszę się do pracy. — Filon wcale nie ma zapalenia gruczołków — oznajmiła pańcia ratlerka, patrząc przed siebie, po czym wymaszerowała z poczekalni w ślad za rottweilerem. — Ty nie idziesz dzisiaj na angielski? — Jedna z dziewczynek szarpnęła drugą za rękaw. — Idę! — Wstały obie, ruszając pospiesznie do wyjścia. — Ej, dzieciaki, królika zabierzcie! — krzyknęła za nimi Aga. — Ale wrażenie zrobiłam — zachichotała, gdy poczekalnia zaświeciła pustkami. — Taa — odmruknęła Patrycja, kładąc woreczki na wolnym krześle. — Szkoda, że nie pomachałaś im kobrą przed nosem. Dopiero byś zrobiła wrażenie. Kobra na zdjęciu wygląda jak ryba: takie zwinięte w precelek ości nawleczone na kręgosłup. Zabij mnie, ale nie znalazłabym ani płuca, ani serca, ani nawet pojedynczej nerki (węże mają wszystkiego po jednej sztuce). W miejscu, gdzie normalne zwierzę ma szyję,

wąż ma ogon, w miejscu, gdzie zwierzę ma brzuch, wąż ma nadal ogon; jak możesz się spodziewać: w miejscu, gdzie wszystko inne ma ogon, wąż na szczęście też ma ogon. Jedyne, co wypatrzyłabym w tym czarno-białym galimatiasie, to drugi waż. Niestety, szóstej kobry — zaginionej w czeluściach którejś z tych pięciu — nie znalazłam. Musimy nadal patrzeć pod nogi... Po drodze usłyszałam o wszystkich przypadkach ukąszeń pracowników przez jadowite węże. Raz, na przykład, opiekunka jadowitych miała bliskie spotkanie trzeciego stopnia z grzechotnikiem. Gdy zawieźli biedaczkę (razem z surowicą) na pogotowie, pogotowie rozbiegło się w panice po kątach, a kobietka siedziała w poczekalni z puchnącą radośnie ręką i odpływała w niebyt. Wreszcie Plama bohatersko podał biedaczce antidotum — myślisz, że nie ma w tym nic bohaterskiego? Mylisz się, Kochany, bo gdyby kobietka była uczulona na surowicę, zeszłaby

śmiertelnie, a Plama zaraz po niej — na zawał i wyrzuty sumienia. Cóż, od jutra ćwiczę na ludzkich ochotnikach iniekcje dożylne i systematycznie sprawdzam termin ważności surowic. Cały personel zaś przeszukuje Ogród, patrząc pod nogi. Za znalezienie zbiegłej kobry—żywej lub martwej — wyznaczono nagrodę: uścisk ręki wdzięcznych pracowników. Twoja jak zwykle Anaelcia PS Właśnie zadzwoniła Aga. Muszę streścić Ci tę rozmowę, bo o mało się nie posikałam ze śmiechu. Aga: Paprycja, czy musisz mieć badania z tych próbek, co je dzisiaj do laboratorium wieźliśmy? Ja: Muszę. Aga: Czy to naprawdę było coś ważnego? Nie możesz pobrać jeszcze raz? Ja: To była wątróbka małej alpaki, której się wzięło i zdechło zaraz po urodzeniu. Cholera wie, co w niej siedziało. Pobrać jeszcze raz nie mogę, bo alpaka jest już skremowana. Aga: Na krem ją przerobiłaś? (chichocząc głupio) Ja: Tak. Odmładza o dziesięć lat. Co się stało z prób-

kami? Aga: Wiesz... Zaparkowaliśmy pod sklepem i podczas załadunku materaców zgubiliśmy je. Ja: Materace? Aga: Nie! Próbki! Ale się nie irytuj! Znaleźliśmy... Ja: Uff... Całe szczęście. Aga: Nie ciesz się jeszcze. Były pod kołami naszego samochodu. Chyba po nich przejechaliśmy, jak Józek cofał. Ja: (milczę). Aga: Jesteś tam? Słuchaj, torebka się trochę rozdarła, ale wątróbka alpaki nadal w niej była, tylko... trochę bardziej płaska. Właściwie to... no wiesz: całkiem rozplaskana. No dobra, będę szczera: w płynie. Zawieźliśmy ją tam, gdzie kazałaś, i kobietka w laboratorium dała słowo, że coś z tego wykrzesze. Ale jak nie wykrzesze to...? Ja: (zwijam się ze śmiechu). I jak tu nie uwielbiać tej pracy? Wysiadła z samochodu, chichocąc na wspomnienie rozmowy z Agą, i... siatka z zakupami wypadła jej z rąk. Jeden z ludzi Fachowca malował właśnie jej ukochany domek na obrzydliwy musztardowy kolor. Sam Fachowiec, który zawsze zjawiał się w odpowiednim momencie, spojrzał dziew-

czynie w oczy z niemym uwielbieniem niczym wierny pies. - Co to za kolor?! — wybuchła Patrycja, gdy odzyskała głos. — Miał być ciepłożółty! — A jest ciepłozielony. A co? Nieładny? — zmartwił się, drapiąc swoim zwyczajem po głowie. Nieładny?! Jest obleśny! Okropny! chciała zakrzyknąć, ale się pohamowała. Krzyk na nic by się nie zdał. Już to z Fachowcem przećwiczyła. Na tego faceta działała tylko łagodna perswazja okraszona uroczym uśmiechem i trzepotaniem rzęsami. Przynajmniej trzepotać rzęsami się nauczyła. — To ja pojadę zamienić farbę — zaofiarował się po "zabiegu" trzepotania i okraszania — Nie, nie! Ja pojadę! — Przestraszyła się, że wybierze kolor jeszcze gorszy. — Czy mogę ci towarzyszyć? — usłyszała za plecami słowa wypowiedziane aksamitnym głosem. Odwróciła się na pięcie i aż westchnęła: tym razem—widocznie z powodu tropikalnego upału — Łukasz miał na sobie tylko bryczesy. Jego wspaniale umięśniony tors był nagi. Opalona na złoty

brąz skóra opinała mięśnie, ścięgna i kości. Na ciele mężczyzny nie było ani grama tłuszczu. Pochylał się ku Patrycji, wyraźnie czekając na odpowiedź, tyle że dziewczyna z wrażenia zapomniała jakie było pytanie... Zapomniała, że padło jakiekolwiek pytanie. — Mogę? — Uśmiechnął się. — Oczywiście — odparła w ciemno. I nadal stałą kontemplując w niemym zachwyceniu ten przyjemny widok. — Jedźmy więc — zaproponował po chwili, mimo że wrażenie, jakie wywierał na płci niewieściej, zawsze sprawiało mu przyjemność. — Dokąd? — zapytała ostrożnie i w tym momencie ją olśniło. — No tak, po farbę! — odrzuciła do tyłu włosy (mając nadzieję, że uczyniła to w sposób naturalny i z niejaką swadą) i ruszyła ku koniowi żującemu gałąź jabłoni. — Może samochodem? — zaproponował Łukasz, z trudem utrzymując powagę. Patrycja zatrzymała się w pół kroku. Przez jej głowę przeleciały setki myśli. Jedną z nich była: No niee! Z takim facetem w jednym samochodzie?

Jak ona to zniesie? Przecież... przecież... Zaciskała dłonie w pięści, by nie widział, jak drżą. Spoglądała co chwila — ukradkiem, oczywiście — na mężczyznę, słuchając, jak opowiada o teatrze, filmie, telewizji... Był znakomitym mówcą. Mogłaby słuchać jego głosu — samego brzmienia — godzinami. To, że mówił głównie o sobie, nie bardzo przejmując się nieśmiałymi próbami Patrysinych zwierzeń, było nieco kłopotliwe — bądź co bądź, nawet najbardziej zakochana kobieta czasem chce pomówić zamiast posłuchać — ale Patrycja na razie mogła słuchać bez końca. Słuchając, wpatrywała się z uwielbieniem w dłonie Łukasza o smukłych palcach i wypielęgnowanych paznokciach spoczywające na kierownicy forda. Prowadził szybko i pewnie, jak przystało na prawdziwego mężczyznę... Niechętnie odwróciła spojrzenie i skierowała je na drogę. Daleko przed nimi jechał poboczem jeździec na

gniadym wierzchowcu. Jechał na oklep, lekkim galopem, prowadząc konia jedną ręką, druga zwisała swobodnie. Trzymał się na grzbiecie zwierzęcia tak pewnie, jakby stanowił z nim jedną całość — niczym centaur. Patrycja pokręciła z uznaniem głową. - W życiu nic widziałam lepszego jeźdźca — rzekła z zachwytem. Łukasz posłał krótkie spojrzenie najpierw jej, potem nieznajomemu. — Holender — rzucił cicho dziwnym tonem. Myślała, że zaklął, ale... — Uważaj... — szepnął w następnej chwili. Spojrzała zdziwiona na twarz wykrzywioną nieprzyjemnym uśmieszkiem. — Sprawdzimy, czy rzeczywiście jest taki świetny. Podjechali do jeźdźca, który nie zwrócił na nich uwagi, i w chwili, gdy mieli się z nim zrównać... Łukasz zatrąbił przeraźliwie. Koń stanął dęba. Jeździec runął ciężko na ziemię. Pies, biegnący do tej pory poboczem, rzucił się przestraszony w bok, wpadając wprost pod koła forda.

To zadziało się tak szybko i niespodziewanie, że Patrycja nie zdążyła nawet krzyknąć. Pisk hamulców. Głuche uderzenie o zderzak. " A to sukinsyn!" Łukasza. I ryk silnika samochodu przyspieszającego gwałtownie. Dopiero ten ryk otrzeźwił dziewczynę. — Coś ty zrobił?! Zatrzymaj się! — krzyknęła. Gdy to nie podziałało, wrzasnęła: — Stawaj! — i szarpnęła kierownicą do siebie. Samochód zatańczył na jezdni. Znów pisnęły hamulce, nastąpiło wściekłe szarpnięcie, po czym zapanowała martwa — tak, to adekwatne słowo — cisza. W jednej chwili była na zewnątrz. W następnej biegła do podnoszącego się właśnie nieznajomego. Gniady koń pochylał się nad swym panem, rżąc cichutko. Dopadła mężczyzny. — Nic panu nie jest?! — Przerażonymi oczyma omiotła zakrwawioną twarz i przyciśniętą do boku rękę. — Neska. co z Neską? — wychrypiał, wsparł się na zdrowej ręce i próbował podpełznąć do nieruchomego psa. Patrycja rzuciła się ku zwierzęciu. Wielki kudłaty ow-

czarek leżał na boku, pierś unosiła się w szybkim, płytkim oddechu. Z rozbitego nosa ciekła krew. Dziewczyna spraw, dziła puls. Serce pracowało. Widząc nadchodzącego niespiesznie Łukasza, warknęła: — Przynieś mi torbę lekarską. Jest w bagażniku. — Daj spokój, Pati. Jedźmy stąd, nim nas policja namierzy. Spojrzała na niego z niedowierzaniem. Nagłe się zreflektował. Szybko przyniósł torbę. Sięgnęła do przegródki z lekami. Podała psu środek powstrzymujący krwawienie i drugi — przeciwstrząsowy. Wbiła się dożylnie i podłączyła psa do kroplówki. Łukasz obserwował te zabiegi w milczeniu. Ranny mężczyzna również. Pies poruszył się, zaskomlał i otworzył oczy. Patrycja odetchnęła głęboko i otarła łzy ulgi wierzchem zakrwawionej dłoni. W tym samym momencie przypomniała sobie o nieznajomym. Przeniosła spojrzenie z owczarka na rannego. — Przepraszam — wyszeptała, klękając przy nim, by pomóc mu wstać. Odtrącił ją z furią.

— Zapłacisz za to, suko — wysyczał. — Zrobiłaś to celowo! Chciała gorąco zaprzeczyć, ale łzy w oczach mężczyzny sprawiły, że umilkła. — Nesia. Co z nią? Co z moim psem ? — Jest trochę potłuczona. Jeśli pan pozwoli, zabiorę ją do domu i... — Nigdzie jej me zabierzesz! — syknął. - Nie tkniesz więcej mojego psa! — Zdrową ręką sięgnął do tylnej kieszeni spodni, z której wystawała komórka i... z przeciągłym jękiem opadł z powrotem na piach pobocza. — Podaj mi telefon. — Potulnie wykonała polecenie, — Przywiąż konia do drzewa, ściągnij Neskę z asfaltu i znikaj. Policzę się z tobą później. Z tym skurwysynem, twoim kochasiem, również. — Zmrużonymi z nienawiści oczyma patrzył na stojacego przy fordzie Łukasza, który jakby nigdy nie palił papierosa. W Patrycji wreszcie zawrzał słuszny gniew. — Po pierwsze: on nie jest moim kochasiem. Po drugie: to nie ja prowadziłam samochód i nie ja trąbiłam —

to miał być chyba głupi żart głupiego Łukasza. Po trzecie: nie zostawię pana, nim nie przyjedzie pogotowie. Po czwarte: mojej pacjentki również nie zostawię. Pana do karetki z psem nie wezmą. Z koniem również nie. Sięgnęła do apteczki po bandaż. — Czy mogę? — Wskazała zakrwawioną głowę i otartą do krwi dłoń mężczyzny. Wzruszył ramionami, co uznała za przyzwolenie. Opatrując ranę, zaczęła się tłumaczyć, mimo wrogiego milczenia: — Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła. Musi mi pan uwierzyć. — Podniosła na mężczyznę proszące spojrzenie, lecz odwrócił wzrok. - Proszę pozwolić zająć się Nesią. Jestem dobrym lekarzem, zrobię wszystko... Może to pieszczotliwe zdrobnienie, którym sam nazywał psa, sprawiło, że twarz mężczyzny złagodniała, - Wiem, że jest pani dobrym lekarzem i że zrobi pani wszystko. — Skąd pan wie...? — Mamy wspólnych znajomych. Pomogła mężczyźnie podnieść się z ziemi i wtedy—

gdy już siedział ze zwieszoną głową, oddychając głęboko, by nie stracić przytomności — Patrycję olśniło. O Boże! Ten głos! Te włosy! Już wiedziała, dlaczego nieznajomy wydawał się jej przez cały czas nie do końca nieznajomym. Te on rysował portret Jagi w zoo! To on przyjaźnił się z Dyrektorem! Przejechała przyjaciela szefa! To koniec. Straci ukochaną pracę... Łykając łzy, wróciła do bandażowania rany na jego dłoni. Z daleka dobiegł sygnał karetki. — Wystarczy. — Mężczyzna wyjął z rąk Patrycji bandaż. — Jeśli nie chce mieć pani prawdziwych kłopotów, proszę wracać do samochodu i znikać. Zgłoszę się wieczorem po psa. — Pokręciła głową ani myśląc zostawiać rannego, ale ton mężczyzny był stanowczy. — Wieczorem przyjadę po psa. Wtedy się policzymy. — Serce Patrycji zamarło na pól uderzenia, bo zabrzmiało to naprawdę złowróżbnie. Gdy usiadła obok Łukasza, ruszył bez słowa Nie patrząc na dziewczynę, ujął jej zimną zakrwawioną dłoń.

— Moja dzielna samarytanka — wymruczał pieszczotliwie, ale wyszarpnęła rękę. Rzucił dziewczynie pytające spojrzenie, ale ona patrzyła nieruchomym wzrokiem wprost przed siebie. — Przepraszam, Pati, nie wiem, co mi strzeliło do głowy. Milczała, mając w pamięci to dziwne słowo „Holender", które nie było przekleństwem i ton, jakim Łukasz je wypowiedział. Znał tamtego mężczyznę i chciał zrobić właśnie to, co zrobił. — Dlaczego to zrobiłeś? Kim on jest? — zapytała. I w tym momencie zaczęły drżeć jej ręce. Drżenie przeszło na całe ciało. Po chwili dygotała, szczękając zębami. - Co z tobą?! — wykrzyknął, patrząc na nią raz po raz. — Nic. Szok ze mnie schodzi — wykrztusiła z trudem pomiędzy szczęknięciami. Obejrzała się na psa. Leżał spokojnie, oddychając miarowo. Chyba spał. — Kim on jest? — To Holender. Nieciekawe indywiduum. — Łukasz się skrzywił. — Nie lubią go w Poczekajce, oj nie lubią...

— Mieszka w Poczekajce? Nigdy go nie spotkałam. W którym domu? — dopytywała się. Szok powoli mijał. — Na Wzgórzu Wisielca. Nie widać z drogi. — Skąd wiesz, że go nie lubią i dlaczego? Odwrócił twarz do szyby, żeby nie widziała grymasu. który wykrzywił jego usta. Natychmiast jednak przywołał żartobliwy uśmiech. — Ej, moja śliczna, chyba się nie zakochałaś w tym bandziorze? Słowo „bandzior" podziałało na Patrycję jak zimny prysznic. Nie lubiła, oj, nie lubiła bandziorów wszelakich. I już nie chciała wiedzieć o wyżej wymienionym nic więcej, ale... — Dyrektor nie przyjaźniłby się z bandziorem — rzekła cicho. — Co tamten zrobił, że... Samochód zahamował ostro. Byli pod Chatką. Łukasz, naraz bardzo chętny do pomocy, otworzył tylne drzwi i chwycił owczarkę za przednie łapy. — Ostrożnie! — Patrycja dźwignęła tył zwierzaka. Otworzyła kopnięciem furtkę. Ponieśli psa do kuchni letniej przerobionej na prowizoryczny gabinet. Wtem brzęknęła miska. Miska Pandy-psa. Kajtek, unosząc w pysku pętko kiełbasy, wymknął się przez furtkę. — Czemu objadasz moją Pandę?! — krzyknęła za

nim dziewczyna. — Kradzione nie tuczy! Zajętej targaniem trzydziestokilogramowego pacjenta nie zastanowiło, skąd w misce Pandy-psa miałaby się znaleźć kiełbasa. Patrycja, jako żywo, jej tam nie wkładała. Gdy złożyli już Neskę na posłaniu, Patrycja przywiązała kroplówkę do wbitego w ścianę haka. wyregulowała szybkość przepływu, sprawdziła stan pacjentki i wstała z westchnieniem ulgi: — Będzie żyć. Łukasz objął dziewczynę wpół. — Wybaczysz mi ten głupi żart? — Zajrzał prosząco w zielone oczy. — Muszę wrócić po konia. — Wywinęła się z jego ramion. — Gdyby ktoś go ukradł, Holender chyba by mnie ukatrupił. Miała nadzieję, że Łukasz zaoferuje pomoc — podjadą oboje na miejsce wypadku i jedno z nich wróci samochodem, drugie wierzchem — bądź co bądź to on był sprawcą. Miała też nadzieję, że po drodze wypyta Łukasza jakie grzechy ciążą na sumieniu człowieka nazwanego przezeń

bandziorem, ale obydwie nadzieje naiwnej Patrycji okazały się płonne. — Ja też muszę wracać. Mam spotkanie — rzekł, cmoknął oniemiałą dziewczynę w policzek i już go nie było. Dopiero po długiej chwili otrząsnęła się ze zdumienia i niedowierzania. Oraz rozczarowania Tak. Ten dzień byt dniem rozczarowań... A jeszcze się nie skończył. Chcąc nie chcąc, przeszła te parę kilometrów sama parę kilometrów szosą rozgrzaną do czerwoności! Gniada klacz o imieniu Asta była stara jak węgiel kamienny, ale zadbana i odkarmiona. Bandzior czy nie, Holender dbał o swoje zwierzęta. Gdy zmordowana Patrycja do niej dotarła, ta leżała spokojnie w cieniu przydrożnego drzewa, pogryzając od niechcenia rosnącą bujnie trawę. Bez protestu wstała, pozwoliła się dosiąść i poprowadzić ku Poczekajce. Dopiero pod sam koniec wymuszonej przejażdżki stary koń pokazał, kto tu rządzi: na rozwidleniu dróg nagle ściąg-

nął amazonkę przez łeb. Patrycja padła na wznak. Niby piach na drodze nie był twardy, ale poczuła ten upadek w każdej komórce ciała. Koń spokojnie nad nią przeszedł. Spojrzał za siebie, jakby sprawdzał, czy były jeździec żyje, i poczłapał dróżką skręcającą w prawo — ku wznoszącym się za lasem wzgórzom. Patrycja zaś, wypatrując gwiazd na słonecznym niebie, podniosła się z trudem i jęcząc, i klnąc na przemian, powlokła do Chatki. Ból w krzyżu minął jak ręką odjął, gdy ujrzała czekającego pod furtką Dziadka z Kajtkiem na rękach. - Ratuj, wnusiu, Kajtka, bo coś zachorzał. — Staruszek wyciągnął ręce, błagalnym gestem podając Patrycji zwierzę. Poszli razem do kuchni letniej, gdzie na widok Dziadka zawinięta w bandaże owczarka machnęła ogonem. — O, Nesia! — zdziwił się. — Co ci się stało, maluśka? - Pochylił się nad suką i z niezwykłą nawet jak na niego czułością począł gładzić ją po łbie.

- Potrącił...am ją niechcący—wyjaśniła Patrycja, czerwieniąc się. Dziadek spojrzał na nią bystro. — Co jest Kajtkowi? — zapytała, zmieniając temat. - Krwawi z przodu i z tyłu — zafrasował się staruszek, pochylając się tym razem nad swoim własnym psem. Jakby na potwierdzenie jego słów chudym ciałkiem psiaka wstrząsnęły gwałtowne torsje. Patrycja zmarszczyła brwi. Raz, na szczęście tylko raz, spotkała się z podobnym przypadkiem. Jeśli rozpoznanie jest trafne... Było trafne. Kajtek odszedł zaraz potem i było to niełatwe umieranie. — Otruli mi Kajtusia... Patrycja, sama płacząc z bezradności i żalu, patrzyła na rozpacz Dziadka. Trutka na szczury, której psiak się nałykał, nie dała pani doktor żadnych szans. Miała nadzieję, że Dziadek to zrozumie. Nie rozumiała tylko, kto chciałby skrzywdzić ogólnie lubianego i szanowanego staruszka. Zaraz, zaraz... Kiełbasa nafaszerowana trucizną pochodziła z miski.. Pandy! Patrycja krzyknęła i poderwała się

na równe nogi. Zajęta Neską i Kajtkiem, nie sprawdziła stanu swego własnego inwentarza! Jak szalona wpadła do domu i z nagłej ulgi nogi się pod nią ugięły. Panda-pies, pochylona nad miską, uniosła głowę i spokojnie pomachała do swej pańci kikutem ogona. — Kajtek uratował ci życie. — Patrycja objęła psa za szyję i wtuliła twarz w miękkie czarne kędziory. — To ciebie ktoś chciał otruć. To mnie ktoś chciał skrzywdzić. Gdy wróciła, Aureliusz zdołał się uspokoić. Nie patrząc na zwłoki Kajtka przykryte ręcznikiem, głaskał w zamyśleniu łeb leżącej na materacu suki Holendra. — Teraz opowiedz mi, wnusiu — rzekł na widok nadal jeszcze bladej jak śmierć Patrycji — skąd się wzięła u ciebie Nesia i gdzie się podziewa jej pan. — Och... — Patrycja znów poczerwieniała ze wstydu. — Jechaliśmy z Łukaszem po farbę. I... Coś mu odbiło, zatrąbił, gdy przejeżdżał obok Holendra — tak go nazywa. Koń się spłoszył. Holender spadł, a Nesia wbiegła pod

samochód. Ja zajęłam się psem, Holendra zabrało pogotowie. — Pogotowie?! — Dziadek poderwał się od stołu. — Jest ranny?! Potaknęła, opuszczając głowę. — Ciężko?! Co mówią lekarze? — Nie wiem. Nie zdążyłam zadzwonić... Dziadek, już bez zbędnych słów, wziął od Patrycji komórkę, wybrał numer, zamienił kilka słów z lekarzem dyżurnym, podziękował z uśmiechem i, oddając telefon, spojrzał na Patrycję z ulgą wypisaną na twarzy. — Nic mu nie będzie. Stłuczona głowa, zwichnięty staw barkowy. Wychodził z gorszych opresji. — Złego złe nie weźmie — mruknęła bezmyślnie. — Złego?! — Brwi Dziadka poderwały się do góry niczym dwa białe gołębie. — A któż ci powiedział, że złego? — Och — Patrycja była coraz bardziej stropiona — Łukasz nazwał go bandziorem. — No tak... Łukaszek...—Dziadek podrapał się po brodzie. — A jest? — zapytała po długiej chwili milczenia. — Co? Kto? A, Gabryś? Bandziorem? — Staruszek uśmiechnął się i jednocześnie przygarbił, jakby nagle poczuł

brzemię lat. — To człowiek o złotym sercu, ale... Poznasz go, to sama ocenisz. -Co z Neską? — To było pierwsze pytanie, jakie zadał Holender na widok Patrycji. — A z Astą? — Uspokojony zapewnieniem, że z psem i koniem wszystko w porządku, opadł na poduszki i przymknął oczy, najwyraźniej dając do zrozumienia, że audiencja skończona. Dziewczyna, najwyraźniej nie rozumiejąc aluzji, przysiadła na szpitalnym stołku. Przez chwilę zbierała się na śmiałość, by zagaić rozmowę. Potem jednak zrezygnowała. Uniosła tylko wzrok, by przyjrzeć się „bandziorowi". Rzeczywiście wyglądał na bandziora. Pół twarzy zakrywała niechlujnie przycięta broda. Drugie pół — zwisające w strąkach włosy — od dawna domagające się fryzjera. I szamponu. Szrama na policzku również nie przydawała mężczyźnie urody. Jedno ramię, opalone i muskularne, trzymał pod głową. I to wszystko, co Patrycja zdołała stwierdzić,

bo resztę zakrywała kołdra. Dopiero gdy ponownie otworzył oczy, zdziwiony ciągłą obecnością nieproszonego gościa, coś drgnęło w sercu Patrycji. Nie, bandzior nie miałby tak dobrych, łagodnych oczu. Nie pytałby bez przerwy o psa. Nie kazałby znikać jej z miejsca wypadku, by ratowała własną skórę. Być może coś przeskrobał, ale któż tak naprawdę ma całkiem czyste sumienie? Być może nawet jest kryminalistą — byłym kryminalistą, skoro wyszedł na wolność — ale miał oczy dobrego człowieka. No i ręczyło za niego dwóch ludzi, którym Patrycja wierzyła bardziej niż samej sobie. Dziadek i Dyrektor. To wystarczyło. — Przyniosłam panu książkę. Moją najukochańszą Nie wiem, czy lubi pan fantasy, ale... — Wyciągnęła doń nieśmiało Trzy barwy magii, zaczytane niemal doszczętnie. Holender wyciągnął powoli rękę i wziął od Patrycji powieść z dziwnym wyrazem twarzy. Na pewno był zaskoczony, ale

oprócz zdziwienia spojrzenie wyrażało coś jeszcze. Rozbawienie? — Nawet jeśli do tej pory nie czytał pan fantasy, proszę spróbować. Jest genialna. — Dziękuję — mruknął, odkładając książkę na stolik. — Jutro wychodzę. Przyjdę po psa. — Znów próbował odprawić dziewczynę. — Nesi jest u mnie całkiem dobrze. Nawet Pandapies łaskawie ją przyjęła do stada. — Patrycja uśmiechnęła się. — Proszę spokojnie zdrowieć. Będę pana odwiedzała. — Wolałbym... — Wolałbym, żebyś dała mi święty spokój, pomyślał i zawstydził się nagle. Nie, aż takim chamem, człowieku, nie jesteś. To nie wina tej dziewczyny, że stanęła między tobą a pierniczonym Łukaszkiem. — Wolałbym, by następnym razem uprzedziła mnie pani o wizycie. Ogarnę się trochę. — Uprzedzam więc: będę jutro. Ale nazajutrz łóżko Holendra było puste. Neska biegła przodem przez łąki. Mimo że bardzo spie-

szyło jej się do pana, przystawała czasem, oglądała się na Patrycję, zawracała, obiegała ją dookoła, jak przystało na dobrze ułożonego psa pasterskiego i znów gnała przed siebie, szczęśliwa. Panda-pies dreptała u boku swej pani z ozorem wywieszonym niczym różowy krawat. Droga, w którą wczoraj skręcił koń Holendra, pozbywając się przy tym balastu, prowadziła — jak to pani doktor wyjaśniono — na Wzgórze Wisielca, zwane tak, odkąd ktoś się kiedyś tam powiesił — nieszczęśliwie zakochany, a może bankrut (Patrycja wolała wierzyć w to pierwsze), a które obrał sobie za siedlisko Holender. Tfu. Faktycznie nie był w Poczekajce lubiany. Dotarły — wszystkie trzy — na szczyt wzniesienia i wtedy zza ściany lasu ukazał się... Patrycja westchnęła oczarowana. Wiatrak był piękny, po prostu piękny. Niebosiężne skrzydła, skrzypiąc, obracały się powoli. Majestatyczne. Wyszczerbione przez wiatry i burze. Pokryte patyną czasu.

Wspaniale. Patrycja podchodziła coraz bliżej, zwalniając kroku i coraz bardziej zadzierając głowę. Milczała zachwycona. Nie, zły człowiek nie mógłby postawić czegoś tak pięknego. Wiatr rozwiewał włosy dziewczyny i szarpał sukienką. Powoli rozłożyła ręce i zaczęła pochylać się tak, jak czyniły to skrzydła wiatraka. Wolność... Wiara... Nadzieja... Zachłysnęła się tymi uczuciami, uniosła się na ich skrzydłach aż pod niebo. Była tutaj, na swoim miejscu we Wszechświecie. Miała całe życie i cały swój świat u stóp... Chatka i zoo — już je miała. Amre — był tak blisko — czuła to każdą komórką ciała. Wtem psi nos szturchnął ją niecierpliwie w łydkę. Tak. Poczuła. Otworzyła oczy i spadła z niebios na ziemie. Przebudzenia bywały bolesne. To było zimne i mokre. Stanęła w progu, przyzwyczajając oczy do mroku panującego wewnątrz. Pierwsze, co rzuciło jej się w oczy, to porządek, tak niepasujący do powierzchowności właściciela. Parter był

rozległą przestrzenią, oświetioną zaledwie małym okienkiem i drzwiami otwartymi na oścież. Jedynymi sprzętami w owym pomieszczeniu były: stara kuchnia węglowa i przylegający do niej kaflowy piec, duży stary dębowy stół o wyszorowanym do białości blacie, cztery dębowe krzesła i — zajmujący przeciwległy kąt — stojak na siodła oraz wieszak na uprzęże. Na wyższe piętra prowadziły kręcone schody. Będąc całkowicie pod urokiem tego miejsca, ze wstrzymanym oddechem, ruszyła schodami na górę. Pokój Holendra był bardzo jasny. Słońce wdzierało się czterema oknami, wychodzącymi na cztery strony świata. On sam leżał w łożu boleści, pieszcząc i tarmosząc swego owczarka, pies zaś usiłował zrewanżować się panu tym samym. Mężczyzna mruczał miłosne zapewne zaklęcia, sunia skomlała w odpowiedzi. Poczuwszy czyjaś obecność, Holender uniósł głowę i, zmieszany, odepchnął psa. — Miała pani uprzedzać — mruknął. I — Przecież powiedziałam, że będę jutro — odparła.

— I jestem jutro. — Zaśmiała się. Chciałam osobiście odprowadzić psa i sprawdzić, czy jego właścicielowi niczego nie brakuje. — Niczego, oprócz świętego spokoju. — Ja jednak, wprost proporcjonalnie do pana niechęci wobec mojej osoby, jestem żywo zainteresowana pana powrotem do zdrowia. Ponawiam więc pytanie: czy mogę w czymś pomóc? — Gdyby była pani zainteresowana odwrotnie proporcjonalnie, szybciej wróciłbym do zdrowia. No, no, ten człowiek nie dość, że ma poczucie humoru, choć stara się go nie okazywać, to jeszcze czai matnię — zdziwiła się w duchu Patrycja. Skrzyżowała ręce na piersi, by poczuć się pewniej. - Herbata? Kawa? Obiad? Jadł pan coś w ogóle? — W ogóle czy dzisiaj? Jadłem. — Pospieszył z odpowiedzią, nim ona sprecyzowała pytanie. — Naprawdę me ma pani tutaj nic do roboty. Poza tym... — zawiesił głos. — Janka się mną zajmuje. — Spojrzał ponad

ramieniem Patrycji. — Janeczko, to jest pani doktor, która zajęła się Nesią. Patrycja obejrzała się i mimowolnie cofnęła o krok. Potem drugi. Janka stała tuż za nią. Przyczajona jak do skoku, z wyciągniętymi przed siebie dłońmi, których palce to zwierały się, to rozwierały — to chwytając, to wypuszczając ofiarę. Oczy wypełnione miała po brzegi obłędem i dziką nienawiścią. Patrycja wydała z siebie nieartykułowany dźwięk, po czym, nie żegnając się z gospodarzem ani z szaloną gospodynią tego domu, wyminęła Jankę i pognała schodami na dół. Dysząc ciężko jak po maratońskim biegu, wybiegła przed wiatrak, wpadając prosto pod kopyta... Ofira. Łukasz ledwo zdążył ściągnąć wodze. Łukasz?! — Co ty tutaj robisz?! — krzyknęli jednocześnie unisono. I oboje zamilkli, czekając na odpowiedź tego drugiego. — Ja odwiedziłam chorego. A ty?

— Pożyczam siwka — uciął. — Od bandziora? — zdziwiła się. — Koń niczemu nie winien. — A bandzior wie, że pożyczasz? — Oczywiście! Przyszedłem złożyć wyrazy ubolewania i dostałem rozgrzeszenie. Jedziemy? — Wyciągnął do Patrycji rękę. — A powiesz mi, co takiego Holender przeskrobał? Łukasz uniósł głową, i widząc w oknie na piętrze twarz mężczyzny, rzekł głośno, tak by tamten usłyszał; — Siedział za usiłowanie zabójstwa. Zbladła. A potem milczała długo. Bardzo długo. Łukasz czekał, lekko zmrużonymi oczyma przyglądając się dziewczynie. Wreszcie podniosła na niego spojrzenie zranionej łani. Czy Dyrektor o tym wie? — zapytała cicho. — Co ty z tym Dyrektorem?! — wybuchnął. — To nie jego ten skurwiel o mało nie zabił! — A... kogo? — Musiała zadać to pytanie, choć nie bardzo chciała usłyszeć odpowiedź. — Moją dziewczynę. Jankę. Zakatował ją niemal na śmierć. — W głosie Łukasza zabrzmiała czysta, mordercza nienawiść. — Zwariowała przez niego. Odjechał, nie oglądając się.

Drogi Amre! Dłoń trzymająca wieczne pióro zawisła nad czystą, nieskalaną nawet jednym kleksem kartką. Po raz pierwszy Patrycja nie wiedziała, co napisać. Do tej pory miała cichą nadzieję, że to, co zrobił Holender, nie było aż tak straszne. Że, poznawszy tajemniczego mężczyznę bliżej, mogłaby zrozumieć występek, po którym został nazwany „bandziorem". Ale okazał się on zbyt okropny. Tylko dlaczego tak ją to zabolało? Spotkała faceta, niedomytego na dodatek, trzy razy w życiu, usłyszała od niego parę przykrych słów, no dobra, rozwaliła mu pośrednio głowę i omal nie zabiła psiaka, ale to go nie tłumaczy. No, okej, trochę tłumaczy, ale przecież... Ma Łukasza! Zakochanego w niej po cebulki włosów! Dlaczego nie odwzajemnia tego uczucia, martwiąc się, że jakiś tam obdartus, który od początku wyglądał na mordercę, mordercą się okazał? Drogi Amre ! — zaczęła raz jeszcze.

Zawsze, nim wydała wyrok, starała się poznać wersję drugiej strony. Taką miała wewnętrzną potrzebę. Czy jednak w tym wypadku była jakakolwiek prawda? Czy mężczyzna, który używa przemocy w stosunku do kobiety, ma cokolwiek na swoje usprawiedliwienie? Czy chciałabym usłyszeć jego tłumaczenia? Co mógłby mi powiedzieć? Jak mógłby wytłumaczyć „zakatowanie niemal na śmierć "? „ Zupa była za słona "? „Miałem zły dzień"? Łukasz ma rację, Amre. Będę się trzymała od Holendra z daleka. Nie chciałabym się stać, za cenę poznania prawdy, jego drugą ofiarą... Wiesz, chce mi się ryczeć, płakać dotąd, aż zabraknie mi łez... Gardło mam tak ściśnięte, że nawet na Pandę-psa, która mi znów wlazła do łóżka, nie mogę nakrzyczeć. A przecież ten facet jest mi całkowicie obcy i obojętny! Ładnie rysuje i to wszystko! Cholera. Klina klinem. Musi teraz, natychmiast, rzucić na siebie urok miłosny. Dzwoni do Bereniki! Przepis czarownicy był prosty: odprawić odpowiedni

rytualik w odpowiedniej oprawie — „Masz to w Almanachu Wiedźmy, moja kochana" — uwarzyć miłosną nalewkę, spić siebie i wybranego. Tylko wykonanie nastręczyło nieco... hmm... trudności... Patrycja przemykała nago przez ogród, szukając czegoś, co byłoby podobne do lubczyku. W życiu nie widziała tego zielska, ale skoro Berenika mówi, że ona — Patrycja — na pewno ma je w swoim zapuszczonym ogrodzie, to jej — Patrycji — nie pozostaje nic innego, niż... — Lubczyk o północy nago rwać. Pogięło ją, jak Boga kocham — szeptała do siebie, rozgarniając zarośla. I naraz... wrzasnęła, kucając. Plama też wrzasnął. Patrycja usiłowała zasłonić swą nagość liśćmi łopianu, podczas gdy odwrócony plecami ksiądz zaczął się tłumaczyć: — Pani Patrycjo kochana, przepraszam za niezapowiedziane najście... Pełnia dzisiaj jest... — I co z tego?! — krzyknęła, zmieszana i wściekła. Hormony w księdzu buzują?!

— Nie we mnie, Patrycjo droga, w ziołach... — To mógł ksiądz uprzedzić! — Udało jej się wyrwać jeden łopianowy liść. Drugi był bardziej oporny. — Ale ciemno już u pani było. Nie chciałem budzić... Zaklęła tylko, szarpiąc się z liściem. — To ja już pójdę. — Plama przygarbił się. — Obiecuję następnym razem... — Nie będzie żadnego następnego razu! — wrzasnęła Patrycja, doprowadzona do ostateczności. — Ma ksiądz zakaz wstępu do mojego ogrodu! Bo psem poszczuję! I Wiedźmą! Plama obejrzał się przez ramię z tak nieszczęśliwą miną, że Patrycja — przykucnięta i obłopianowana — musiała się roześmiać. Bądź co bądź, całe to zdarzenie — ona biegająca nago, on kradnący ukochane zioła — było naprawdę komiczne. Jeszcze tylko ciosu sekatorem brakowało. — Jezuu, nie wyrwę ropusze nogi — mruczała nieco później, szturchając palcem wgapiającą się w nią ropuchę. — Mogłabym co najwyżej purchle na jej grzbiecie wycisnąć, ale do Rygi bym pojechała na jakiś tydzień. No i za skarby nie wypiłabym nalewki z ropuszych purchli!

— Krwi miesięcznej nie ma i nie będzie, chyba wolałabym już nalewkę z ropuchy... Musi wystarczyć — auć! — zwykła — syknęła z bólu, nakłuwając serdeczny palec. — Co tam dalej... „Koci pazur, kurze pióro, wina kwarty dwie". Da się zrobić. No, ale z tym to przesadziła: „łza dziewicy"! Gdzie ja jej, kurna, o północy dziewicę znajdę? Łzawiącą na dodatek? Właściwie to... — zawahała się — gdybym poczytała coś smutnego... E tam, chrzanię, najwyżej urok mi nie wyjdzie. — Energicznie potrząsnęła butelką. — Teraz niech się przegryza.

ROZDZIAŁ VI O legwanie mordercy, wróżbach z papieru toaletowego, drogowskazach na slupie elektrycznym i tym, który powinien być Amrem, a nim nie jest, wiec kto jest? Kochany Mój! Dzień zaczął się zupełnie przeciętnie: najpierw jakieś witaminki dla surykatek, których roiło się ze trzysta, a przynajmniej tyle się wydawało — są takie

ruchliwe. (Lubię bawić się z nimi kluczami, gdy nikt nie patrzy: grzechocą przy szybie, za którą natychmiast zbiera się ciekawski tłumek, a surykatki maleńkimi dłońmi, one mają bardzo ludzkie łapki, próbując te klucze pochwycić). Dział ptaków zgłosił okulałego bażanta złocistego — obejrzałam łapkę wyrywającego się rozpaczliwie pacjenta, spojrzałam w niebo, by wymyślić jakąś ładną diagnozę, i zaaplikowałam kilka zastrzyków. Gdy skończyli się „normalni" pacjenci, ruszyłam ku „ normalnym inaczej ", czyli do gadziarni. O dziwo, oprócz zwyczajowego „Pyton albinos nadał nie je!", był tylko jeden wpis w Księdze skarg i zażaleń: „legwan ma coś na nosie ", Lubię taką precyzję... Ponieważ miałam dobry humor, dopisałam wołami: „Ludzie! Księga skarg i zażaleń jest dokumentem państwowym! Proszą o używanie języka fachowego! (natychmiast ktoś odpisał — to znaczy Plama, nie ktoś — w tej samej Księdze: „Droga Pani Doktor, gdy zacznie pani wpisywać diagnozy w ludzkim języku, a nie w suahili, my zaczniemy używać jezyka

fachowego". Złośliwa bestia. Odpisałam, że używam łaciny, a nie suahili). Patrycja niespiesznie ruszyła wzdłuż terrariów ku temu zajmowanemu przez rodzinę legwanów. Mimo wszystko, to znaczy, mimo że gadów faktycznie było dużo za dużo, a ona wolała leczyć raczej lwy i tygrysy, lubiła to miejsce. W gadziarni zazwyczaj panowała cisza i półmrok. I zawsze było ciepło. Bez względu na pogodę rezydenci mieli tutaj swoje trzydzieści stopni, a w upalne dni (takie jak dzisiaj) może i pięćdziesiąt — w cieniu. Pani Lucia, pielęgniarka jadowitych, która dzisiaj zajmowała się także jaszczurkami, podeszła do Patrycji. - Ten największy. Samiec. Widzi pani doktor? Ma coś na nosie. Ano rzeczywiście. Miał. Przez parę chwil Patrycja dokonywała dogłębnej diagnozy przez taflę grubego na palec szkła — tu, w Ogrodzie, mogła jedynie pomarzyć o badaniu lekarskim, jakie zlecało się psu czy kotu w lecznicy. Mierzenie temperatury?

Sprawdzanie węzłów chłonnych? Oglądanie spojówek? Zapomnij! - To wygląda na ropień. Przygotuję skalpel, gdyby trzeba było nacinać, i parę zastrzyków, żeby go dwa razy nie łapać — odezwała się dziewczyna, na co pani Lucia kiwnęła z aprobatą głową. Po pawilonie kręcili się zwiedzający, a personel nie przepadał za odłapywaniem zwierząt w obecności gości. Zaraz w „Codzienniku Zamojskim" ukazywały się listy do redakcji, że w zoo znęcają się nad zwierzętami i należy zamknąć nie tylko tych sadystów, lecz także wszystkie ogrody zoologiczne w Polsce. Patrycja już to przerabiała, gdy w pierwszym tygodniu pracy przy zwiedzających odławiała pelikany do przycinania lotek. Od tamtej pory, łagodnie napomniana ze strony Dyrektora i napiętnowana w miejscowej prasie, wszelkich interwencji lekarskich dokonywała przed otwarciem podwojów zoo. Dziś jednak zamarudziła przy ptakach i surykatkach. Skutek był taki, że legwan został wyciągnięty z

terrarium na oczach zachwyconej widowni. Widownię tę stanowiło ze dwudziestu pierwszoklasistów na wycieczce szkolnej (bo raczej nie na wagarach). Dzieciaki zbiegły się i otoczyły zwartym kręgiem trójkę aktorów, to jest panią Lucię, Patrycję oraz legwana w roli głównej. Przedstawienie się rozpoczęło: pani Lucia, zaciskając z niezadowołeniem usta, usiłowała zniewolić wyrywające się zwierzę, Patrycja w nieco drżącej dłoni dzierżyła oręż— skalpel i dwie strzykawki z lekami, a legwan jak to legwan — wyrywał się... W ogrodzie zoologicznym istnieje pewne niepisane prawo: to pielęgniarz daje lekarzowi sygnał, że zwierzę jest gotowe do zabiegu, i dopiero wtedy lekarz do owego zabiegu przystępuje. Patrycja respektowała to prawo. Aż do dziś. Nie wiedzieć czemu, zwykłe cierpliwa i opanowana, teraz się pospieszyła. Może chciała zakończyć przedstawienie? Może

te pięćdziesiąt stopni w cieniu osłabiło jej czujność? Może jej instynkt samozachowawczy poszedł właśnie na lunch, a wyrobione odruchy zrobiły sobie przerwę na papierosa? Nie wiadomo. Grunt, że nim Patrycja usłyszała od opiekunki: „gotowe", wyciągnęła rękę w stronę wijącego się legwana i... Zwierzę kłapnęło szczękami. Dwa palce zniknęły w jaszczurzej paszczy. Dzieciarnia wydała zgodne „oooch". A Patrycja... Gdyby wykazała się hartem ducha i poczekała, aż opiekunka uwolni przytrzaśniętą kończynę, skończyłoby się może na dwóch rankach. Ale dziewczyna odruchowo wyszarpnęła dłoń z paszczy lwa. I to był jej błąd. Na twarze aktorów i widzów trysnęła krew. Dzieciarnia, wychowawczyni, Patrycja, pani Lucia i nawet legwan przez moment trwali w ciszy i bezruchu, zahipnotyzowani widokiem broczących obficie palców. W następnej chwili rozległy się krzyki. Świat zaczął się chwiać niebezpiecznie. — Pani Luciu, podam zastrzyki — wyszeptała dziewczyna bielejącymi wargami.

Wbiła igłę, prawie nie patrząc, byle w legwana, i nacisnęła tłoczek strzykawki. Potem, czując się jak umierający żołnierz, który spełnił swój patriotyczny obowiązek, powlokła się, znacząc drogę przemarszu kroplami purpury, do gabinetu Plamy, gdzie, jak pamiętała, wisiała najbliższa apteczka. Świat chwiał się coraz bardziej. W drzwiach zamajaczyła czyjaś sylwetka, one same odpłynęły... Dyrektor złapał osuwającą się dziewczynę wpół. Zaniósł do gabinetu, posadził na krześle i pochylił głowę rannej ku przodowi. — Proszę głęboko oddychać, pani doktor — usłyszała głos jak zza grobu. — To ja nie oddycham? — zdziwiła się, ale tak jakoś niespecjalnie. Przytomność umysłu wracała powoli. Patrycja podniosła wzrok, patrząc na zatroskaną twarz Dyrektora. Jest bezpieczna. Może umierać... Głowa dziewczyny znów opadła. Dyrektor potrząsnął Patrycją. — Proszę nie mdleć!

Muszę wiedzieć, co to było! Coś jadowitego? — Pokręciła głową. Odetchnął z ulgą. Gdyby ukąsiła ją kobra, miałby mało czasu na podanie surowicy... — No dobrze. Proszę to wypić. — Pode tknął jej szklankę lodowato zimnej wody. O dziwo, podziałało! Świat odzyskał kontury i znieruchomiał jak należy. — Tak lepiej. Zdezynfekujemy, a potem zabandażujemy. — Dyrektor zniknął z jej poła widzenia, ale zaraz znów się pojawił. — Trochę zaboli — uprzedził i... „Trochę?!", chciała wrzasnąć, gdy chlusnął na otwartą ranę jodyną. To było trochę?! Dyrektor już delikatniej zaczął bandażować nieszczęsne palce. — Bardzo jest pani wrażliwa — monologował przy tym. — Jak sobie pani radzi na widok krwi podczas operacji? - O ile to operacja nie na mnie i nie moja krew całkiem nieźle — odparła. Była to święta prawda Jako rasowy chirurg mogła nurzać się we krwi—czyjejś krwi! po łokcie. — I po bólu! - zakrzyknął raźno Dyrektor, wiążąc

węzeł tak mocno, że Patrycji świeczki w oczach stanęły Powinno się zagoić, o ile koniuszki nie poodpadają. Dosyć głębokie te rany. Słowa podzięki uwięzły dziewczynie w gardle. Koniuszki nie poodpadają?! Ale ona kocha swoje koniuszkli Po policzkach dwiema gorącymi strugami popłynęły łzy. - No, no, będzie dobrze, pani doktor. — Dyrektor poklepał Patrycję po plecach przygniecionych rozpaczą za (potencjalnie) postradanymi koniuszkami. — Jak mi aligator dłoń poszarpał, sam sobie szyłem i proszę — podetknął Patrycji rękę pod zasmarkany nos — nawet śladów nie ma. Nie pocieszyło jej to zbytnio. Amre, śladów może i kiedyś nie będzie, ale boli kurew... jak skurczybyk. Gdy, słaniając się, dotarłam do mojego gabinetu, pod którym parkuję forda, Kuba już czekał z nićmi chirurgicznymi, mając widać nadzieję na udzielenie mi fachowej pomocy, czyli założenie szwów. Obok niego stał jeden z pomocników pomocników

pielęgniarza — wielki kudłaty młodzieniec, którego od początku trochę się obawiam. Jest dziwny — cóż, ja też jestem dziwna — ale on... On sprawia wrażenie normalnego inaczej. Tenże Kudłaty wykrzyknął na widok mojej sponiewieranej osoby: — Ja! Ja, pani doktor! — Co... ty? —zapytałam ostrożnie i nie mniej ostrożnie otworzyłam drzwi do ambulatorium. Palec rwał tak strasznie, że chciało mi się wyć, a nie mogłam. Musiałam być twarda, nie miętka. Aż do końca. — No, zszyję! Mam doświadczenie! — Kudłaty wydarł nici z ręki Kuby. — Ja w prosektorium trupy szyłem! Amre. Cóż rzec. Ty jesteś wojownikiem i rozerwany palec to dla ciebie pikuś. Ja wytrzymywałam wystarczająco długo. Gdy Kud(u łaty chwycił mnie za ranną kończynę i zerwał bandaż... chyba zemdlałam. Od dwóch dni jestem na zwolnieniu. Ręka boli mnie cała, od czubka naderwanych palców do łokcia. Piotrek, chirurg z karetki, szprycuje mnie

zastrzykami („za późno się zgłosiłaś, serdeńko ") — więc boli mnie także dupsko. Skoro i tak nie mogę pracować, jadę do Warszawy. Hance wypłaczę się na ramieniu i opowiem o moich zoologicznych przygodach (tutaj nie mam komu), a potem wstąpię do Bereniki. Po radę i dobre słowo na twój temat. Twoja zbolała Anaela PS Pieprzonemu legwanowi zaczęło się poprawiać. Oby zdechł. Hanka siedziała z rakami pod brodą, chłonąc opowieść Patrycji. Maile to jedno, a relacja z pola bitwy na żywo, to całkiem coś innego. — Taki był, o taaki — dziewczyna, obrazowo gestykulując ręką zabandażowaną aż do łokcia, rozłożyła ramiona na całą szerokość. Całkiem nieświadomie powiększyła przy tym legwana co najmniej dwukrotnie. — A z ogonem to jeszcze większy! — Trzykrotnie. — Czworo ludzi go trzymało — (czterokrotnie?) — a on wił się i rzucał nimi na wszystkie strony. Ale ja nie mogłam okazać strachu.

O niee. „No, bestio" — mówię. — „Albo ja, albo ty". Widocznie zrozumiał, bo w tym momencie zaatakował. Normalnie rzucił się na mnie, strząsając z siebie trzymających go ludzi jak pies kleszcze. Nie miałam szans... — Patrycja zwiesiła głowę. Hance łzy stanęły w oczach. — Wgryzł mi się w dłoń i zaczął szarpać na wszystkie strony. — Pięciokrotnie. — Krew lała się po ścianach i suficie. Ludzie mdleli... - Pisałaś w mailu, że tylko ty zemdlałaś — wtrąciła przytomnie przyjaciółka. — Skoro zemdlałam, jak mogłam widzieć, kto mdlał jeszcze? Opowiadano mi o tym potem, gdy erka wiozła mnie na OIOM. Podobno byłam w stanie śmierci klinicznej... Ledwo mnie odratowali. Do dziś mam ślady po elektrodach: tu i tu. — Patrycja wskazała swój wątły biust Niemal widziała te ślady, tak dała się ponieść fantazji. - O Boże! — Hanka płakała już otwarcie. — Gdybyś umarła, nigdy bym sobie nie darowała naszej ostatniej kłótni! I tego, że siłą nie zatrzymałam cię w Warszawie! Nigdzie nie wracasz, słyszysz?! Do żadnej

Poczekajki! Do żadnego zoo! Nie no, spokojnie, kochana. Przecież żyję. Rany okazały się powierzchowne, to tylko ja tak reaguję na krew, wiesz przecież... - Co będzie, gdy ta bestia ucieknie z klatki i zaatakuje ponownie? Cóż, pani Lucia chwyci legwana za ogon, przytrzyma za kark i wrzuci z powrotem, odpowiedziała w myślach Patrycja, a na głos zapewniła: — Jest trzymany w odosobnieniu i pod strażą. Na drzwiach są żelazne sztaby i ze cztery kłódki. - Uff... — Przyjaciółka opadła na oparcie krzesła — Dobrze, że nie był to lew. - Dobrze?! Dobrze, gdyby to był lew! To, moja droga, był legwan! Mało koniuszków nie postradałam! — Dlaczego nie zadzwoniłaś? Do mnie, do matki? Otarłaś się o śmierć, a my nic o tym nie wiedziałyśmy. Jesteś podłą, bezmyślną egoistką! — No, no... — Patrycja poklepała dłoń przyjaciółki. — Nie dramatyzuj. Czy ty, telepana elektrowstrząsami, miałabyś głowę do telefonów? — I nagle dotarło do dziewczyny,

jak bardzo się zagalopowała. Parsknęła cicho, a potem roześmiała się na głos. Hanka patrzyła na nią w zdumionym milczeniu, które powoli przeradzało się we wściekłość. — Znów mnie nabrałaś! — wrzasnęła. — Noo... Ale i tak mnie lubisz. Trzaśniecie drzwiami starczyło za odpowiedź. — To nie on. — Berenika z uporem kręciła głową. — Tobie przeznaczony jest Rycerz Mieczy. — Popukała palcem w kartę, przedstawiającą czarnego księcia wspartego o czarny miecz, a przy tobie kręci się Król Denarów, władca pieniądza. Hochsztapler. — Łukasz nie jest żadnym hochsztaplerem! — oburzyła się Patrycja. — Jest wspaniałym mężczyzną... — ...i tarot ci go zazdrości, co? — Czarownica wpadła dziewczynie w słowo. — Tarot jest głupi. — Patrycja, nadąsana jak małe dziecko, splotła ręce na piersi. — To ty jesteś głupia — skwitowała Berenika. — Karty mówią głosem twojej podświadomości, twojej intuicji, której zaprzeczasz. Nie potrzebuję tarota, by słyszeć ten

głos. Równie dobrze mogłabym zapytać o Łukasza pocięty na kawałki papier toaletowy... No nie. Z tym papierem toaletowym, wypowiadającym się na temat Wymarzonego Ukochanego to przesadziła! — To czemu nie wróżysz z papieru toaletowego? — Patrycja zmrużyła ironicznie oczy. — Tarot ładniej wygląda. — Berenika zebrała rozsypane na stole karty i z charakterystycznym stuknięciem połączyła w talią. — Coś ci pokażę, chcesz? Dziewczyna wzruszyła ramionami. Czarownica mogłaby jej teraz taniec brzucha pokazać, a ona i tak nie uwierzy, że... Berenika wróciła, trzymając w dłoni trzy kawałki papieru toaletowego w stokrotki. Rzuciła je na stół przed osłupiałą Patrycją. — Masz. Pisz. Na jednym: Łukasz. Na drugim: Amre. Trzeci pozostaw pusty. No, pisz! — Dziewczyna ujęła długopis w zdrową dłoń. Ta zadrżała lekko. — Dobra. A teraz zwiń je w kulki. Potrzymaj w dłoniach, potrząśnij,

żeby się wymieszały. Patrycja wykonywała polecenia wiedźmy, czując narastający strach. I Moc. Moc krążącą dookoła niczym zgłodniały lew. — Okej, wystarczy. Rzuć je na stół. A teraz, moja droga... — Berenika zwiesiła głos, patrząc poważnie w czarne źrenice Patrycji. — Teraz wybierz swoją przyszłość. Albo Łukasza, albo Amrego, albo... samotność. — Uniosła wyczekująco brew. Nie! Nie chcę! Nie zrobię tego! rozkrzyczały się głosy w umyśle dziewczyny. — No co? Czego się boisz? To tylko papier toaletowy! —Berenika roześmiała się nieprzyjemnie. — Wybieraj — powtórzyła twardo — jedną z nich. Patrycja zacisnęła powieki. Proszę, niech to będzie... Proszę, niech to będzie...! Wstrzymując oddech, rozwinęła papierową kulkę. I z przeciągłym westchnieniem ulgi wypuściła powietrze, widząc słowo: AMRE. — O! — krzyknęła z udawanym zdziwieniem Bereni-

ka. — Jednak nie Łukaszek? — Patrycja milczała obejmując się ramionami. — Nie robimy sobie żartów z Magii, moja panno — rzekła cicho i groźnie czarownica — Pamiętasz jej prawa? Złagodniała, widząc łzy w oczach dziewczyny. — Bądź cierpliwa, twój Amre jest coraz bliżej, musisz tylko wskazać mu drogę. — No jasne — chlipnęła Patrycja. — Postawię drogowskaz: „Tu mieszka samotna, wyposzczona..." — Symbole domowego ogniska są potrzebne! — Berenika dźgnęła palcem powietrze. Drogi Amre! Podobno jesteś coraz bliżej, ale Ty to nie Ty. Tb znaczy Łukasz to nie Ty. Jeżeli on to nie Ty, to nie wtem. kto bardziej może być Tobą. Wiem jedno: nigdy więcej nie będę pytała papieru toaletowego o cokolwiek. Przepraszam Cię, ale w tym miejscu muszę zanotować, póki nie zapomnę: 1. Bocianie gniazdo 2. Suknia ślubna 3. Rodzinne zdjęcie 4. Kot 5. Podkowa

Twoja na wieki... Sorry, muszę kończyć, bo Janek przywiózł bronę. - Czy pani doktor wie, co robi? — Janek popatrzy) na Patrycję spode łba. — To kiepski pomysł. — Przeniósł wzrok na opartą o słup starą, zardzewiałą bronę. — Muszę mieć bocianie gniazdo przed domem. — Dziewczyna jednym stanowczym pociągnięciem skreśliła punkt pierwszy na liście drogowskazów. — Ale dlaczego na bronie? — W Kajtkowych przygodach było na bronie. — Czy aby na pewno żelaznej i na pewno na słupie elektrycznym? Żaden normalny bociek się tu nie osiedli. Pierwsza burza i skwarka z niego zostanie. — Panie Janeczku, boćka proszę zostawić mnie — odparła zdecydowanie. Mają być symbole domowego ogniska, to będą. Nawet za cenę skwarek. Właściwie, to nie bocian jej potrzebny, a samo gniazdo. Postawi w nim takiego sztucznego, jak na reklamie kleju Atlas. Powinno wystarczyć. Janek wzruszył ramionami i zaczął wciągać żelazo na słup. Cała wieś patrzyła na to w niemym zadziwieniu.

Suknia ślubna (punkt drugi), kupiona w Gotówce za psi grosz, cieszyła wzrok. Patrycja powiesiła ją na drzwiach starej jak sama Chatka szafy i pogładziła pieszczotliwie miękki kremowy atłas. Przeciągnęła palcami po ślicznej koronce i maleńkich brylancikach zdobiących rękawy, gorset i dekolt. Przymknęła oczy, wyobrażając sobie siebie w tej sukni, idącą do ołtarza u boku... Szit! Mimo swojej słynnej, nieokiełznanej wyobraźni, za Chiny nie mogła umiejscowić w tym marzeniu Łukasza. Mężczyzną prowadzącym ją do ślubu był Amre bez twarzy. Nic na to nie mogła poradzić. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie wywiesić sukni na zewnątrz — jak drogowskaz, to drogowskaz — ale bez przesady. Powiewać kremowym atłasem niczym transparentem: „Tu mieszka samotna i wyposzczona"? Już bez tego jest miejscową atrakcją turystyczną. Siadła do laptopa, otworzyła piracki program graficzny

i z pełnym poczucia winy westchnieniem: — Nie kradnę torebek, nie kradnę samochodów, tylko fotoszopa ukradłam — zajęła się montowaniem z kilku fotek jednej idealnej rodziny. Pracowała do późnej nocy, mało oczy jej nie wypłynęły z wysiłku. Wreszcie ukontentowana wydrukowała fotomontaż (punkt trzeci) przedstawiający ją — Patrycję — w objęciach Bohuna-Domogarowa (uosobienie Amrego), z dwójką śliczniuchnych dzieciaczków, igrających wesoło na podwórku przed Chatką. Całość, powieszona nad łóżkiem, robiła naprawdę imponujące wrażenie. — Kurczę, patrzeć, a Domogarow do Poczekajki zajedzie — szepnęła rozmarzona. Właściwie nie miałaby nic przeciwko, chociaż on żonaty i pijący jest. No, ostatnio bardziej pijący niż żonaty. — Muszę cię chyba wyciąć z tego zdjęcia, Bohunku — zmarkotniała. — Nie chcę ani żonatego, ani trzeźwego inaczej.

Po ostatniej wizycie u Bereniki nabrała do Magii takiego szacunku, że wolała Domogarowa jednak nie przyciągać... Od rana biegała po wsi, szukając kota na bezrobociu, bo co jak co, ale kot na pewno jest symbolem domowego ogniska. Już miała się poddać, bo w Poczekajce nie było widać bezdomnych kotów, gdy jej uwagą przyciągnęło cichutkie kwilenie. Zamarła ze zgrozy: Karolakowa — sąsiadka zza „Sporzywczego", rozsiadłszy się wygodnie na schodkach ganku, ekspediowała właśnie nowo narodzone kocięta do Krainy I Wiecznych Łowów via wiadro z wodą. Patrycji pociemniało w oczach. Była lekarzem. Nieraz usypiała niechciane noworodki, więc i ona miała parę istnień na sumieniu, ale topienie... I to tak... bezdusznie, jakby kobieta krowę doiła... Wpadła na podwórze. Kundel-półstołek, wściekle ujadając, usiłował chapnąć ją w łydkę. Karolakowa podniosła zdumiony wzrok i ręka z ostatnim kocięciem zawisła w po-

wietrzu. — Ja! — Patrycja wyrwała zwierzątko z jej dłoni. — Ja je wezmę! — Nie dam! — zaperzyła się kobieta i kociak zmienił właścicielkę. — Chciała go pani utopić! — Kąpałam, bo zapchlony. Dobrego kota nie oddam. Łowny jest. — Łowny? Jest nie większy od chomika! Odkupię — wywarczała Patrycja, z trudem hamując się, by nie strzelić sąsiadki między oczy. — A jeśli nie, to doniosę, komu trzeba, że tu nad zwierzętami niehumanitarnie się znęcacie. Kobieta natychmiast zmalała. Widać słowo „niehumanitarnie" ją poraziło. — Tu ma pani dziesięć złotych — Patrycja wcisnęła babie banknot w rękę. — I proszę wyjąć te pozostałe trzy. Wykąpała ja pani na śmierć. Unosząc zdobycz (drogowskaz numer 4), potknęła są niemal o oszalałą z rozpaczy kocią mamę. Wróciły do domu we trzy: Patrycja, kocia kluska i wychudzona, wy liniała czarna kotka — po odchuchaniu, od-!

pasieniu i odgłaskaniu powinna w sam raz pasować na kota wiedźmy i strażniczkę, domowego ogniska. — Nie wiem, po co ci, wnusiu, to żelastwo, ale chciałaś, to masz. — Dziadek z westchnieniem ulgi postawił wiadro podków na schodkach przed Chatką. — Magia — odrzekła krótko Patrycja, oddając kociątko miauczącej prosząco matce. — Oho, zaraz będą miała sajgon, a nie magię — mruknęła, widząc zbliżającą się aa sztywnych łapach Pandę-psa. Kotka zjeżyła się cała, przypominając jako żywo kominiarską szczotkę. Kociak zakwilił i nagle... jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, sierść na karku psa opadłą kotka zmalała do normalnych rozmiarów i obie pochyliły się nad pręgowaną kluską pełznącą nieporadnie po ziemi. Panda-pies szturchnęła maleństwo nosem wielkości pomidora, kotka polizała je po głowie, stawiając futerko na Czirokeza. — Zwierzęta to nie ludzie — mruknął Dziadek na ten

widok. — Zawsze dojdą do porozumienia. — Pando-psie—zwróciła się Patrycja do suki z wymówką w głosie—miałaś pilnować chałupy, a nie włóczyć się po wsi. Popłoch wzbudzasz. Na łańcuch cię wezmę.—Suka spojrzała przepraszająco na swoją panią—chyba spojrzała—bo gęsta grzywka skutecznie zasłaniała oczy kolom bursztynu. — Dlaczego mówisz do niej zawsze Panda-pies? — zainteresował się Dziadek. — Bo jest psem, a nie na przykład koniem — odparła Patrycja zdziwiona jego zdziwieniem. — No, jest. Każdy głuchy to widzi — zgodził się staruszek. — Nie każdy. Artur powiedział kiedyś złośliwie: „Twoja Panda to dupa, nie pies". Od tamtej pory, żeby nie było wątpliwości... Dziadek roześmiał się serdecznie. Poklepał dziewczynę po ramieniu i ruszył w stronę wsi, chichocąc jeszcze długo potem. Patrycja zaś dotargała wiadro z podkowami do domu. Po chwili przybijała pordzewiałe żelastwo dosłownie

wszędzie. Zawsze miała skłonności do przesady. W pokoju, w kuchni nad drzwiami, pod progiem — tak, by potencjalny Amre mógł się o jakąś potknąć. Zmęczona nieco tymi rytuałami opadła na fotel i poderwała się natychmiast, czując pod pupą kocią kluskę. Suka i kotka spojrzały na dziewczynę z wyrzutem. — Słuchajcie no, Pando-psie i bezimienny na razie kocie, umawiamy się: koty i psy mają kuchnię i sień, ja mam pokój i sypialnię. Tu, o tu! jest cienka czerwona linia, które przekraczać nie wolno! Wynocha mi stąd wszystkie trzy! Kotka posłała swej nowej pani proszące spojrzenie. Fajnie by ci było — mówiły złote oczy — tak razem z nami. Jak w rodzinie. Ty się trochę posuniesz, my się ścieśnimy... Zmieścimy się, dobra? — Nie. Nie dobra! — odparła stanowczo Patrycja. —-Ja: pokój i sypialnię. Wy: resztę. Kotka, gdyby umiała, wzruszyłaby z rezygnacją ramionami mi. Panda-pies bez szemrania wzięła delikatnie

maleństwo w zęby, żeby wynieść je do kuchni. W następnym jednak momencie Kluska pacnęła o podłogą: suka musiała mieć wolne usta, to znaczy pysk, by ponuro zawarczeć. - Przerabiasz Chatką na kuźnią? — zapytał Łukasz, stając na progu. — Cześć, Pandzia. — Podrapał psa za uchem. — Od kiedy ty na mnie warczysz? Od zawsze, odpowiedziało się Patrycji. Dziwne, ale Panda-pies, w przeciwieństwie do właścicielki, nie pałała miłością do faceta, który drapał ją za uchem. Łukasz minął psa i... potknął sią o podkową przybitą na progu. — Czy to pułapka? — Jakbyś zgadł — odparła Patrycją jak zwykle prostolinijnie. — Symbol domowego ogniska. Muszę zwabić do chatki mężczyznę z marzeń. — Już to zrobiłaś, moja mała czarownico — wymruczał Łukasz, przyciągając dziewczynę do siebie. Pandapies znów zawarczała, a gdy to nie pomogło... uosobienie psiej łagodności bezceremonialnie złapało Łukasza za nogawkę

spodni i... szarpnęło. Pandemonium, jakie się rozpętało po tym akcie psiej przemocy, trwało dobre pół godziny. Patrycja nie bardzo wiedziała, za kim gonić: za Pandą-psem, by ją skarcić, czy za Łukaszem, by go przepraszać. Zrezygnowana padła w końcu na fotel i natychmiast poderwała się, czując pod pupą Kluskę. Czarna kotka zaś myła jak gdyby nigdy nic uszka i czesała wąsy.

ROZDZIAŁ VII O „Jaga, nie umieraj!", o gwałcicielu przebrzydłym kolankiem potraktowanym i Holendrze (który się kimś innym okazał) — po raz drugi Jak wspominałam, Kochany, wielkie koty należą do moich ulubieńców. Poniższa opowieść tego faktu nie zmienia, ale po dzisiejszym dniu nawet moja oporna podświadomość pojęła, że zoologiczni pacjenci mają się do dotychczasowych — psów i kotów — jak orzeł do gołąbka pokoju. Tygrys nie jest dużym kotem. Nawet oswojony. Nawet z cyrku. W Ogrodzie rezydowała od dwóch lat tygrysica Sabin-

ka, właśnie z cyrku, która na co dzień była uroczym, uroczym kotem: w te pędy przybiegała na wołanie, łasiła się przez kraty, można ją było głaskać po nosie, a wtedy mruczała jak opętana. Wszyscy pracownicy Ogrodu za Sabiną przepadali, a jednak nikt nigdy nie wszedł do klatki, kiedy była przytomna. Gdy była nieprzytomna, owszem. Dziś miała się odbyć akcja pt. „Pobieranie tygrysowi krwi". Właściwie każdy większy zabieg na zwierzęciu w zoo to cała akcja z udziałem licznych aktorów i statystów. Zawsze obowiązkowo uczestniczy w niej kierownik hodowli (stary, kochany ksiądz Plama), kierownik działu, pielęgniarze, kierowcy i obserwatorzy (w tym konkretnym przypadku ekipa miejscowej telewizji). Sabinka, jak każdy inteligentny zwierzak zoologiczny, na widok strzelby do usypiania przedzierzgnęła się ze słodkiego kociaka w kota mordercę. Tygrysa ludojada. Kto nie widział dzikiego kota w akcji, ten nie nie widział. Trzysta kilogramów mięśni, miotających się w szewskiej

pasji po klatce, robiło piorunujące wrażenie. Nie wiem, czy zwierzaczki mają świadomość tego wrażenia i czy wywierają je celowo, ale znam lwa, starego Otto, który chyba ma. Nasze pierwsze bliskie spotkania drugiego stopnia miało miejsce, gdy przyjechał do zamojskiego zoo z Holandii. Gdy weszłam na zaplecze drapieżnych, żeby obejrzeć nowego rezydenta, od progu uprzedzono mnie, że Otto straszy. Oczywiście zaciekawiło mnie to. Stanęłam w odległości jakiegoś metra od krat, zastanawiając się, jak to też może straszyć dwieście kilo rozleniwionego tłuszczu. Lew leżał pod ścianą, na drewnianym podeście, wlepiając we mnie żółte oczy. Koniuszek ogona rytmicznie uderzał o deski. I nagle... To była sekunda — wierz mi! — jak wielki kot, z dzikim rykiem rzucił się obiema łapami uzbrojonymi w pazury na kraty klatki. Gdybym mnie w tym momencie nie zamurowało, odskoczyłabym na bezpieczniejszą odległość, a tak tylko

zbladłam i ani drgnęłam, otrzymując niezasłużenie opinię Nieustraszonej. Amre, najdroższy, między bajki należy włożyć tarzanie się Tarzana z lwem w wyrównanej walce. Po tym, jak widziałam atakującego Otto, nigdy w coś takiego nie uwierzę. Wierzę natomiast, że lew uderzeniem łapy miażdży kark zebrze. Wcale nie musi używać zębów, by zabijać. Ilekroć wchodzę na zaplecze, Otto zawsze bawi się w szalenie groźne dzikie zwierzę ". I, cholera, za każdym razem daję się nabrać i dostaję mikrozawału serca. Wracając do Sabiny. Właśnie polujemy na nią z zastrzykiem usypiającym, a ona szaleje po klatce Wreszcie: bingo! Dostała w pupę... Po kilku minutach zasnęła sobie spokojnie, co musiałam stwierdzić osobiście — obowiązuje niepisana zasada, że ten, kto usypia, pierwszy wchodzi do klatki. Zgadzam się tą zasadą w całej rozciągłości. Jeżeli ktoś miałby zostać rozerwany na smętne krwawe strzępki z powodu zbyt niskiej dawki narkozy, wolałabym to być ja. Sabinka spała. Mogłam spokojnie przystąpić do pobierania krwi.

Wiesz że zwykle nie mam problemów z wbijaniem się dożylnie. Nawet kamera specjalnie mi nie przeszkadzała, bo skupiona na zabiegu, zupełnie o niej zapomniałam. Ręka mi nie zadrżała, gdy spokojnie i metodycznie goliłam przednią część tygrysiej łapy, odkażałam, nakładałam stazę i takie tam... No dobra, staza zaciśnięta na sabinkowym przedramieniu. Z przygotowaną igłą czekam na pojawienie się żyły i... nic. Kurde, myślę sobie, tygrysy żył nie mają, czy co? Wbijam się w ciemno, tam gdzie powinna być żyła — u każdego normalnego zwierzęcia jest i... nic A kamera filmuje Trochę głupio nie znaleźć żyły u czegoś, co jest parokrotnie większe od człowieka, więc i żyły powinno mieć grubsze. Golę drugą łapę z nadzieją, że tylko tamta była nieukrwiona. Pudło: ta też widać nie jest. Może już dawno uschła, tylko ja tego nie zauważyłam? Po kilku minutach przydługich poszukiwań, gdy pod dłonią zaczęłam czuć znajomą wibrację oznaczającą

budzenie się pacjentki, byłam już naprawdę zdesperowana. Mniejsza o telewizję. Ja naprawdę musiałam pobrać tę cholerną krew! — uczyniłam więc krok kamikadze: wbiłam się w żyłę na szyi, którą ma każdy zwierzak (chyba nawet wąż — rurka pusta w środku). Tym razem udało się: krew trysnęła żywym strumieniem. W tym momencie usłyszałam za sobą łomot — to gruchnęła głową o posadzkę pani redaktor komentująca do kamery przebieg akcji Na pomoc ruszył jej Plama, a ja zajęłam się łapaniem krwi do probówek (trochę się rozlało, bo z żyły jarzmowej tryska jak z fontanny). Drugi łomot był głośniejszy — to zemdlał kamerzysta. Mniejsza o kamerzystę — tygrysica zaczęła warczeć, co znaczyło, że muszę kończyć albo skończę rozerwana na strzępki. Koniec końców: dwa i pół do jednego — telewizja miała dwa półtrupy i kawałek materiału filmowego, a ja swój materiał do badań na tygrysią chorobę. Padam z nóg. Twoja na zawsze.

Nie zdążyła podpisać tego, najdłuższego w historii korespondencji z nieistniejącym Amrem listu, bo na biurku nagląco rozćwierkał się telefon. Chwilę później wychodziła w mrok nocy z torbą lekarską pod pachą. — Panda-pies, idziemy!—zawołała raźno do chrapiącej pod schodami suki. — No to sobie idźcie — odmruknęła tamta w odpowiedz pokazując łapę, w którą wieczorem wbiła sobie kolec akacji, i przewróciła się na drugi boczek... Las stał sobie w całkowitej ciszy i ciemności co wole wędrującej przezeń dziewczynie nie przeszkadzało. Nie bała się ani ciemności, ani ciszy, ani lasu, bo gdyby zaczęła się bać, nie mogłaby tu mieszkać. Tak więc postanowiła: nie boję się. Wprawdzie co potkniecie o przygodny korzeń mruczała inwektywy pod adresem nie tyle korzenia, co pacjenta, z których najmniej niewybredna była — "Dżizes, tez sobie porę na chorowanie wybrał", a najbardziej

niewybredna — „3x***", ale spacer po lesie nocą całkiem się Patrycji podobał. Jeszcze kilka dni temu jechałaby swoją srebrną strzała ale pod wpływem impulsu, a raczej pod wpływem pięknych oczu pewnej klaczki czystej krwi arabskiej, zamieniła forda na sarniooką, czarną jak noc rodowodową Sheridanę al Kahan. Nazajutrz owa piękność miała przyjechać. Szła więc sobie Patrycja, wymachując dziarsko latarką, zatopiona w marzeniach o galopadach na grzbiecie Sheridany, z Łukaszem podążającym za nią krok w krok na śnieżnobiałym rumaku. Wiatr rozwiewał długie płomienne włosy amazonki, suknia furkotała jak stado spłoszonych gołębi (może nie gołębi — te bestie natychmiast obtegowałyby i suknię, i amazonkę, a może nawet Łukasza! Lepsze będą kuropatwy). Więc jeszcze raz: suknia z ciemnozielonego aksamitu furkotała jak stado spłoszonych kuropatw. Dziewczyna wdzięcznie

przeskoczyła przez rów, wzniecając fontanny wody (potknęła się po raz setny o jakiś cholerny korzeń, wracając z marzeń na ziemię) i w tym momencie, niczym w prawdziwej powieści... ...coś czy raczej ktoś złapał Patrycję za gardło i szarpnął w tył. Z zaskoczenia sapnęła tylko. Zaraz miała sapnąć ponownie, bo przed nią — Patrycja zamrugała, starając się odpędzić widmo — wyrosła Autorka przeczytanego kiedyś (chyba z nudów) poradnika Nauka samoobrony w weekend. Poradnik ów Autorka ściskała w ręku. Gdy napastnik unieruchomił Patrycji ramiona, a drugą ręką poprawił chwyt, zatykając jej usta, szarpnęła się bez przekonania raz i drugi, nadal bardziej zaskoczona widmową Autorką niż facetem z niecnymi zamiarami. Gdy jednak poczuła, że ten unosi ją w górę tak, że tylko może sobie w powietrzu nogami pomajtać, i za chwilę zaciągnie ją w krzaki, a tam... — tam wyobraźnia Patrycji nie

sięgała — dziewczyna posłała Autorce błagalne spojrzenie. Ta otworzyła podręcznik na odpowiedniej stronie "i zaczęła: — Najpierw spróbuj nawiązać dialog z napastnikiem. Patrycja, kneblowana przez owego, wywróciła oczyma. — Cóż... — Autorka nałożyła okulary, nie zważając na coraz rozpaczliwsze spojrzenia posyłane jej przez dziewczynę. — Gdzie to było... A, mam! Gdy dialog z różnych przyczyn nie jest możliwy... No nie jest, do cholery, nic jest! — Gryź i kop. Najpierw ugryzła więc kneblującą ją dłoń całą mocą szczęk, a gdy napastnik ze skowytem ją puścił, kopnęła go niczym Chuck Norris: z półobrotu. Prosto w klejnoty. Przez chwilę z radosnym zdumieniem patrzyła, jak okominiarkowany gwałciciel zwija się u jej stóp. Kontemplacje przerwała Patrycji Autorka: Jeżeli napastnik padł nieprzytomny, gratuluję! Zdobywasz Medal Pogromczyni Pierwszego Stopnia, jeżeli jednak podryguje... Podryguje.

— ...i jęczy... — Jęczy. - ...musisz popracować nad celnością. Ale głowa do góry! Ćwiczenie czyni mistrza! Patrycja posłusznie uniosła stopę, kierując piętę w dół; — Mam poprawić? Spod kominiarki błysnęły przerażone oczy napastnika. - Nie, nie! — Autorka skrzywiła się na taką profanację sztuki samoobrony. — Temu już wystarczy. Zedrzyj mu tylko z głowy tę kretyńską kominiarkę, by stwierdzić, kto zacz. Poznaj wroga swego, możesz mieć gorszego — to motto na dziś, siostro. Do zdzierania kominiarek Patrycja nie potrzebowała już instrukcji Autorki, ale... nie dana jej była ta satysfakcja. Gdy pochylała się nad znokautowanym facetem, rozbłysk świateł samochodowych niemal oślepił i ją, i zapewne jego. Osłoniła oczy przedramieniem. Samochód ruszył zza zakrętu niczym Latający Holender — mogłaby przysiąc, że nie słyszała, jak nadjeżdżał — i zahamował gwałtownie tuż

przed nimi, wzbijając chmurą kurzu. Zza kierownicy wyskoczył — no któżby inny? — Łukasz. — Patrycja? - zdziwił sią, nie mniej zaskoczony niż ona. — Co ty o tej porze...? — Jego wzrok spoczął na zwiniętym wpół, zamaskowanym gwałcicielu. — Co tu się...? — Zgroza sprawiła, że głos uwiązł Łukaszowi w gardle. Z niewróżącym niczego dobrego wyrazem twarzy podszedł bliżej. — Ja go tak, nieszkodliwie... — zająknęła się Patrycja. — Podręcznikowo wręcz... Naraz, widząc morderczą minę mężczyzny, zrobiło jej się żal gwałciciela, który już nawet jęczeć nie śmiał. - Ożeż ty zboczeńcu cholerny! — Łukasz z rozmachem kopnął napastnika w żebra, a ten stęknął tylko. - Daj mu spokój, swoje dostał, żebyś widział, jak podrygiwał i jęczał! — Twarz Patrycji mimowolnie pojaśniała z dumy. Łukasz spojrzał na dziewczynę z niedowierzaniem. - Przecież on ciebie skrzywdzić chciał... Bydlę zboczone! — Chciał kopnąć po raz drugi, ale Patrycja pociągnęła go w tył. - Czy ja wiem, jakiś taki niezdecydowany był. Może

ćwiczył do filmu czy co? - Ty naprawdę... się nie przestraszyłaś? Nie miałam czasu. — Pokręciła głową. O tym, że była zajęta dialogiem z Autorką, nigdy mu nie powie. — Broniłam swej czci. - Spierniczaj, pókim dobry! — Na takie dictum napastnik podniósł się i, zataczając, zniknął w krzakach rosnących po obu stronach drogi, które dopiero teraz wydobyło z ciemności światło reflektorów. — Boże, jak ja się o ciebie bałem. —Łukasz objął Patrycję i mocno przytulił. Czując jego serce tłukące się w piersi, nie zwróciła uwagi na to, że pobać się nie zdążył: nadjechał, gdy napastnik jęczał u jej stóp. Nie zwróciła uwagi, pozwalając się przytulać. Chętnie. Tym chętniej, że właśnie dotarło do niej, czym mogło się spotkanie ze zboczeń cem skończyć i... kto mógł się ukrywać pod kominiarki, — Czy to był on? — wyszeptała ze zgrozą, podnosząc na Łukasza pociemniałe oczy. — Holender? — Możliwe. To niebezpieczne bydlę. Jak sobię którąś upatrzy...

— Nie no, zaraz, zaraz — zreflektowała się Patrycja, A gips ze zwichniętą ręką do kieszeni schował? I co właściwie robisz o tej porze w tym miejscu? Skąd wiedziałeś, że będę tędy szła? — Nagle cała ta sytuacja wydała się naszej bohaterce mocno podejrzana. — Zadzwonili do mnie, żebym cię odwołał. — Aha. Knur ozdrawiał? —- Parsknęła śmiechem. — Kto? — Knur. Ten, do którego mnie wezwano. — No właśnie, ozdrawiał. — Ale on miał złamaną nogę. Zrosła mu się w kwadrans, czy co? — Wyzdrowiał radykalnie — odrzekł Łukasz, kładąc nacisk na słowo „radykalnie", — Dość już pytań, odwiozę cię do domu... Niedługo potem Łukasz zatrzymał samochód w tym samym miejscu, wysiadł i... roześmiał się na cały głos. — Śmiej się, śmiej, ty draniu — dobiegło z krzaków.Tego kopa w żebra ci nie daruję. — Na drogę wytoczył się, nadal obolały... Artur. — Czemuś się spóźnił, palancie? Miałeś ją „uratować"! — Wiem, wiem, ale nie mogłem oprzeć się ciekawości,

jak nasza Pipi sobie z gwałcicielem poradzi. I poradziła. Podręcznikowo wręcz. — Łukasz zaniósł się śmiechem, aż łzy pociekły mu po policzkach. Zreflektował się jednak, widząc minę Artura. — Masz. — Rzucił mu piersiówkę. Artur pociągnął spory łyk, zakasłał. — Mocna sztuka. — Noo, tutejszy bimber. — Nie o tym szajsie mówię, a o Patrycji — westchnął. — Ciężko z nią będzie. — Zależy komu. — Łukasz wsiadł do samochodu. Owszem, Pipi nie jest łatwa, szczególnie po tym, gdy pokpił sprawę z Holendrem (nie mógł sobie darować tego wypadku na drodze), ale nigdy, nigdy nie zdarzyło mu się nie dostać dziewczyny, skoro jakąś zechciał. A Patrycji Marynowskiej zaczynał chcieć na serio. Bądź co bądź, jest drapieżnikiem i nie cierpi, gdy ofiara wymyka mu się z rąk. Czarny kot miękko stawiał łapę za łapą. Dochodził do kraty, robił zwrot, nie spuszczając przy tym

bursztynowego spojrzenia ze stojącej pod klatką drobnej figurki odzianej w zielony fartuch. Amre. Zrobiłam dziś z siebie... Już nie powiem co. Dyrektor, gdyby nie był najlepszym, najszlachetniejszym i najcierpliwszym człowiekiem, jakiego spotkałam na tym łez padole (czy możliwe, że Dyrektor to ty?), wywaliłby mnie natychmiast, nie czekając na nieumyślne uśmiercenie ostatniego przedstawiciela wymierającego gatunku. — Jaga, skarbie — Patrycja podeszła błiżej krat chcesz trawkę? — Schyliła się po źdźbło. Gdyby to była „trawka", czarna pantera pewnie by nie pogardziła. Przydałby się kocicy lekki odlot przed tym, co ją dzisiaj czekało. A propos trawy: gdy opiekunka drapieżnych, kobieta z wieloletnim doświadczeniem, którą lubią i szanuje, po raz pierwszy zobaczyła, jak podsuwam Jadze parę źdźbeł trawy, a ona zgarnia je szorstkim jęzorem z moich paków, mało zawału nie dostała. I natychmiast opowiedziała, jak została upolowana

przez wielkiego kota. — Czarne pantery, pani doktor—zaczęła—są najgroźniejszymi z kotów drapieżnych, bo za cel swego żyda obierają: upolować człowieka. Taką mają ambicję: dopaść i uszkodzić. Jeden jedyny raz oparłam się o kraty klatki przy podnoszeniu drzwiczek. To były ułamki sekund, nie wiem, kiedy kot zaatakował, nie zauważyłam ruchu. W jednej chwili leżał po drugiej stronie klatki, rozkosznie rozwalony na słoneczku, w następnej orał mi pazurami przedramię. — Tu pokazała blizny... Głębokie i paskudne. Źdźbło trawy jakoś tak samo wypadło mi z ręki. Ale już nazajutrz karmiłam Jagę trawą jak zwykle. Tylko bardziej uważałam. Chyba była rozczarowana, że obiekt polowania stał się ostrożniejszy. Dzisiaj kot, wyczuwając szóstym zmysłem, że wizyta "Patrycji bynajmniej nie jest bezinteresowna, że nie będzie wiązała się tylko z karmieniem zieleniną, miotał się po klatce wte i wewte niczym prawdziwa dzika bestia, którą był.

Gdy pod wybieg podjechały dwa samochody, a z jednego na dodatek wyskoczył Kuba z nieodłączną strzelbą palmerką, Jaga profilaktycznie umknęła na zaplecze i schowała się w najdalszym kącie klatki. Jak już wspomniałam, z Jagą łączyły mnie więzy sympatii —jednostronnej — i gdy dwa tygodnie temu ujrzałam ją chorą, zasmarkaną i ciężko dyszącą, postanowiłam wreszcie zdiagnozować to coś, to jest zbadać kocicę naprawdę, a nie z odległości pięciu metrów i to przez kraty. Przeleczyłam ją antybiotykiem, a gdy kotu poprawiło się na tyle, że mogłam ryzykować narkozę, postanowiłam ryzykować. Wiesz, to wydaje się takie proste, wydać polecenie: „Dziś kładziemy Jagę". W rzeczywistości to cała akcja, na którą zebrało się ośmiu ludzi: pielęgniarze, Plama, kierowcy dwóch samochodów, no i ja—gwiazda poranka. Jaga — druga gwiazda, wyczuwszy, że coś niespokojnie się dookoła jej klatki robi, profilaktycznie dała dyla na zaplecze. I dobrze. Tam miała być.

Gryplan był taki: kładziemy Jagę, po czym jadę z nią na rentgen do lecznicy (notabene przez całe miasto), a drugi samochód z wszelkimi materiałami, które pobiorę (krew, wydzielina z nocha i co tam chcę) jedzie w tym samym czasie do zaprzyjaźnionego szpitala, gdzie na cito zrobią badania, tak bym niewybudzonemu kotu mogła zrobić to, co będzie trzeba. Czyli na pewno jakieś kuku. Okej, jak mówią Rosjanie. Kocica dostała w dupsko dosyć niską dawkę narkozy (zawsze przecież mogłam dorzucić), zamknęliśmy drzwi, co by sobie przysypiała spokojnie, i oddaliśmy się pogawędkom. Po trzech minutach poszłam sprawdzić, jak się ma moja ulubiona pacjentka. Wchodzę na zaplecze, patrzę, a tu moja Jaga leży z sinym jęzorem na wierzchu, wytrzeszczonymi oczyma i... dusi się. Tylko rzężenie słychać. I teraz Amre, zagadka: co w tej sytuacji robi doświadczona weterynarka ogrodu zoologicznego? Odpowiedź: nic. A co zrobiłam ja? Wpadłam do klatki (z żywą panterą,

która to całe życie poluje na człowieka, przypominam), zostawiając drzwi otwarte, padłam na kolana, chwyciłam głowę kota w objęcia i — o wstydzie! — zalewając się łzami, zaczęłam błagać: — Jaga, nie umieraj! Jaga, nie umieraj! Na szczęście Jaga umarła. Gdyby nie umarła, nie pisałabym tych słów. W następnej chwili poczułam na ramieniu żelazny uścisk dłoni Plamy i zostałam wyciągnięta z klatki. Na mój słaby protest rzekł tylko jedno słowo: — Milczeć! — Pani doktor, jest pani proszona do Dyrektora. — Kuba, równie markotny jak Patrycja, odłożył słuchawkę telefonu. — Może skończę? — wskazał głową rozciągnięte na stole sekcyjnym ciało Jagi. Patrycja pokręciła głową. — Dyrektor poczeka. Ty mi lepiej wytrzyj nos. — Sama, odziana w rękawice do łokci unurzane we krwi, mogła się co najwyżej łokciem po nosie podrapać, a ten, od chwili, gdy wyciągnięto panią doktor z klatki dogorywającego kota, ciągle siąpił. Jak i pani doktor zresztą.

Kuba posłusznie podetknął jej pod nos kawał ligniny. Patrycja mogła wrócić do sekcji. — No i zobacz, facet, czym ona niby miała oddychać? Raczysko zeżarło jej całe płuca. Rzeczywiście, większą część klatki piersiowej pantery zajmował nowotwór, zwierzę zaś oddychało strzępkiem wielkości Patrysinej dłoni. Nie miało szans na wyleczenie, co trochę — trochę — pocieszyło zabójczynię. — Fajek nie paliła, a zdechła na raka płuc. — Kuba pokiwał z zadumą głową. — Może niech pani już idzie do Starego, ja Jagę ładnie pozszywam i pogrzeb wyprawię. Wie pani: głos Ylonki (tak mówił o sekretarce Dyrektora) brzmiał jak rozkaz, a nie zaproszenie. Patrycja westchnęła ciężko. Dyrektor po raz drugi miał prawo ją wywalić. Za pierwszym razem naraziła, pośrednio, zdrowie, a nawet życie jego przyjaciela, teraz pracowników. Tak. Miał prawo być na Patrycję wściekły... — Cieszę się, że panią widzę całą i zdrową — tymi słowami przywitał Patrycję Pierwszy Po Bogu. — Pani wyczyn przejdzie do historii tego Ogrodu. „Jaga nie umieraj,

Jaga nie umieraj". Że też mnie przy tym nie było... Patrycja poderwała głowę. W oczach Dyrektora ujrzała, owszem, dezaprobatę, ale i iskierki rozbawienia. Troskę. I chyba też zrozumienie. — Ja naprawdę bardzo ją lubiłam — rzekła cicho. — Domyślam się. Czarną panterę trzeba naprawdę bardzo lubić, by rzucać się jej na szyję. Musiała się uśmiechnąć. — Kiedyś sam miałem takiego ulubieńca. Lwa. Wychowałem go na butelce. Chodził za mną po całym Ogrodzie, krok w krok, jak pies. — Dyrektor uśmiechnął się do wspomnień, a Patrycja, widząc oczyma duszy tę scenę: mężczyznę z drepcącym obok potężnym lwiskiem, aż westchnęła w zachwycie. — I co się z nim stało? Został w Szczecinie? — wiedziała, że Dyrektor tam właśnie wcześniej pracował. — Nie. — Twarz mężczyzny spochmurniała. — Otruli mi go. Opadła na oparcie krzesła. Cóż można było na to powiedzieć. — Wracając do pani dzisiejszego wyczynu...

— Nie zwolni mnie pan, prawda? — miauknęła błagalnie. Pokręcił głową. — Byłbym głupcem, gdybym to uczynił, ale kara musi być... — zwiesił głos. — Od tej pory pierwszy do klatki wchodzi kierownik hodowli. Czy pani zrozumiała, pani doktor? — w głosie Dyrektora zabrzmiała stal. — Zrozumiałam, ale... — Pani doktor, powtarzam: od tej pory pierwszy... Nieprzyjemnie zabrzęczał interkom. Mężczyzna podniósł słuchawkę, po czym rzekł do sekretarki: — Niech wejdzie. Nasz przyjaciel — mrugnął do Patrycji. — Nie wiem, jak pani, ale ja uwielbiam jego książki. W drzwiach stanął... Holender. — Wybacz, nie wiedziałem, że jesteś zajęty. — Chciał się wycofać, widząc oniemiałą Patrycję, ale Dyrektor już wyciągał doń rękę, już — poklepując żartobliwie gips zdobiący drugie ramię gościa — sadzał go w fotelu. — Będziesz miał o czym pisać. Pani doktor, jak zauważyłem, bohaterka twej najnowszej powieści, dzisiaj wyprawiła na tamten świat twoją ulubioną modelką,

czarną panterą. Ale najpierw utuliła ją czule do wiecznego snu. Holender zmarszczył brwi, nic nie rozumiejąc. Patrycji straszne podejrzenie zjeżyło włosy na głowie. Jaga — modelka. Holender — Gabriel. Pani doktor — bohaterka powieści. Dyrektor sięgnął na półkę uginającą się od dziesiątków tomów i wyciągnął jeden z nich. Na okładce skradała się czarna pantera. Tytuł brzmiał: Cień Wielkiego Kota. Autorem był Gabriel A. Mroczny — posiadacz skrytki numer 34 na poczcie w Lublinie. Z gardła dziewczyny wydobyło się żałosne jęknięcie: — O, Jezu... — Ja do niego listy pisałam! — płakała z twarzą ukrytą w dłoniach. Do tej chwili trzymała się w miarę dzielnie. Po tym „O, Jezu" wypadła z gabinetu Dyrektora i, nie zważając na czyjeś wołania, zwiała w kierunku na Poczekajkę. Urywający się telefon wyłączyła. Starając się odegnać wszelkie myśli, marzyła o jednym: zaszyć się w swoim pokoju i już nigdy z niego nie wyjść. Umrzeć spokojnie,

nikogo więcej nie widząc. Może na serce? Albo jakiś udar? Ale nawet na taką śmierć, w cichości i zapomnieniu, widać nie zasłużyła, bo gdy już dopełzła do drzwi, okazało się, że w jej własnym domu, przy jej własnym stole oczekuje nieproszony gość: Dziadek. Nim opadła na krzesło, wsparła łokcie o blat i zaniosła się płaczem, zdążyła podziękować bogom, że nie zesłali w roli pocieszyciela Łukasza. Plamy. Albo — tego by już nic zniosła — Holendra. — Ja do niego listy pisałam! — krzyczała teraz. — No... Wielu do niego pisze. Raz w tygodniu całą paczkę Edzio Listonosz z Lublina przywozi. — Ale ja do Amrego pisałam! — Nic już nie rozumiem. Mówiłaś, że do Gabrysk — Bo sobie wyobraziłam, że Gabriel A. Mroczny to mój Amre! Boże, co za wstyd... — Łokcie rozjechały się i Patrycja szlochała teraz nosem w stół. — O wszystkim mu pisałam. Od paru lat. O moich miłosnych wzlotach i upadkach. O sabacie i o wizji. O poszukiwaniach Chatki. 0 Łukaszu, że powinnam go chcieć, ale nie mogę. I ten ostatni, o Holendrze kryminaliście, też zdążyłam mu wysłać.

Dlaczego mi nie powiedziałeś?! — wybuchła nagle. Dziadek niemal podskoczył. - Ale o czym, wnusiu? Że Holender to kryminalista? Myślisz, że chodzę i to rozgłaszam...? — Że Holender to Gabriel! — Ale... przecież wiedziałaś, że ma na imię Gabriel. — Ale nie wiedziałam, że to ten Gabriel! — No, no — obruszył się Dziadek — w myślach czytać nie umiem. Jasnowidzem nie jestem. — Właśnie, że jesteś!!! — wrzasnęła. Ucieszył go jej gniew. Lepszy gniew niż rozpacz — No może i jestem... — Wiedziałeś, że ja nie wiem, a on wie! I on też wiedział, że ja nie wiem! Kupa pieprzonych spiskowców! Nienawidzę was!!! Panda-pies, do tej pory udająca dywanik przed łóżkiem, profilaktycznie przeniosła się pod łóżko. - No dobrze—staruszek podniósł ręce w geście kapitulaicji—wszyscy wiedzieli, że ty nie wiesz, że wszyscy wiedzą. Ale powiedz mi, wnusiu, o co ty się właściwie tak pieklisz? No właśnie. Patrycja stanęła nagle sama ze sobą twarzą w twarz. O co się właściwie tak wścieka?

Jak to: o co?! — Bo mój Amre, mój wspaniały wymarzony Amre, okazał się parszywym, podłym bandziorem. Skurwielem, który kobietę zakatował niemal na śmierć. — Każde słowo, wypowiedziane wolno i dobitnie sprawiało, że staruszek kurczył się w sobie. — A ja zdążyłam go pokochać. — Kogo? Amrego czy Gabriela? Odwróciła się na pięcie i... ...wyszłaby, gdyby w drzwiach nie wpadła na wyżej wymienionego Gabriela A. Mrocznego. Zbladła, widząc jego ciemną, ponurą sylwetkę, mrok w oczach i usta ściągnięte w wąską kreskę. Próbowała przemknąć obok, ale zacisnął dłoń na jej ramieniu i wprowadził z powrotem do kuchni, gdzie — spokojnie popijając herbatę — siedział Dziadek. Gdyby nie obecność staruszka, zaczęłaby krzyczeć, a tak tylko usiadła tam, gdzie Holender zmusił ją, by usiadła i oczyma okrągłymi ze strachu wpatrywała się w jego twarz. Stał nad nią ponury niczym Saetin z jego powieści. Na

chwilę odzyskała odwagę i szarpnęła się, ale przygwoździł jej ramiona dwoma ciężkimi dłońmi, a potem zaczął mówić do milczącego Dziadka, ale patrząc w oczy Patrycji: — Nie wiem, co mnie opętało tamtego dnia. Nigdy, a znasz mnie od dziecka, nie skrzywdziłbym kobiety, a jednak siedziałem za pobicie mojej narzeczonej, która oszalała. Tak, tak, zrobiłem z ukochanej wariatkę, rozwalając jej głowę o kaloryfer. I tak już ciemne oczy jeszcze bardziej pociemniały. Przez chwilę zaciskał szczęki, próbując odzyskać panowanie nad sobą. Dotyk jego dłoni wręcz palił, — Możesz się mnie nie bać — tym razem mówi do Patrycji — od tamtej pory nie tknąłem kobiety, — Jakby na potwierdzenie tych słów, uwolnił jej ramiona, — Trzymam się od was, parszywe, zdradliwe żmije, na bezpieczną odległość. — W szarych oczach błysnęła pogarda. — A twoje listy... — zawiesił głos, zawahał się, widząc czarne źrenice utkwione w jego twarzy, wypełnione nadzieją, gniewem i łzami — gówno dla mnie znaczą. Palę nimi w

kominki, 1 I wyszedł.

ROZDZIAŁ VIII Który smutno się zaczyna, a magicznie kończy Długo w noc, otulona kocem, siedziała na progu Chatki, patrząc niewidzącymi szklistymi oczyma na milczącą ścianę lasu. To samo milczenie wypełniało i ją. Bolesna cisza rozkrzyczana tysiącami pytań bez odpowiedzi. „Nesia. Co z nią? Co z Neską?". „To człowiek o złotym sercu". „Nasz wspólny przyjaciel. Uwielbiam jego książki". „Nigdy, a znasz mnie od dziecka, nie skrzywdziłbym kobiety". Jaki jesteś, Gabrielu A. Mroczny, autorze najwspanialszych opowieści, jakie czytałam, w których dobro zawsze triumfuje nad złem, a miłość nad nienawiścią? Kim jesteś, stwórco całego wspaniałego świata, ukryty przed światem rzeczywistym w swej jaskini zwanej Poczekajką. Zresztą, to już nieważne. Wstała, roztarta zdrętwiałe nogi i wróciła do domu.

„Twoje listy gówno mnie obchodzą. Palę mm. w kominku". Ja nigdy nie spaliłabym twoich książek. Wróciwszy do domu, spakowała wszystkie tomy Gabrielowych powieści w karton i wyniosła na strych, upychając w najdalszym kącie, bo ich widok okazał się nie do zniesienia. To już nieważne. Odetchnęła głęboko. Była wolna. Od zauroczenia i Holendrem, i Gabrielem A. Mrocznym... Walenie do drzwi rozległo się dokładnie pół godziny po tym, jak przyłożyła głowę do poduszki. — Czy pani doktor zna się na krowach? — Janek, nie czekając, aż dziewczyna zarzuci na siebie cokolwiek, wetknął głowę przez otwarte okno i czekał na odpowiedź. Patrycja patrzyła nań, mrugając z niedowierzaniem. Czy to jawa, czy sen? — Jałówka Franka nie może się ocielić. — Jednak jawa. — A tam, zaraz nie może — dobiegł gdzieś z podwórka wściekły głos Franka. — Do rana będzie mogła. — Do rana, durny, to stracisz i krowę, i cielaka. Zna się pani doktor?

Cóż, jak przystało na wiejskiego oraz zoologicznego lekarza, Patrycja znała się na wszystkim. Wyprosiła łeb Janka na dwór, zamknęła w sieni Pandę-psa, która najwyraźniej miała ochotę zjeść Frankowi but razem z golenią, ubrała się w stare dżinsy i wielką koszulę, odziedziczoną Bóg wie po kim. Chwyciła torbę lekarską, dwa pojemniki z narzędziami, podręcznik położnictwa i ruszyła na spotkanie z kolejną nocną przygodą. Podczas gdy dwaj mężczyźni w ponurym milczeniu wieźli ją bezdrożami do pacjentki, ona zdążyła przeczytać rozdział o cesarskim cięciu u krów, koni oraz kóz i owiec na wszelki wypadek. Na miejscu czekał na panią doktor niemały tłumek żądnych sensacji poczekajczan. Dziewczyna spokojnie założyła gumową rąkawicę sięgającą aż do pachy, zbadała krowę, po czym rzekła: — Przodowanie pośladkowe. — Co?! — Franek wytrzeszczył oczy. — Znaczy dupą cielak idzie — przetłumaczył Janek.

— Aaaa... — rozległo się chóralnie, a wszyscy pokiwali głowami ze zrozumieniem. — Trzeba ciąć — orzekła Patrycja. — Cielaka? — Krowę, durny — wyjaśnił Janek. — Będziem czekać, aż Powiatowy wytrzeźwieje — odparł Franek, kończąc dyskusję. A przynajmniej wydawało mu się, że skończył. — Trzeba operować natychmiast. Do rana stracisz pan i krowę, i cielaka. — Gówno tam, niech zdychają. Babie kroić nie dam. — Splunął i chciał wyjść, gdy zatrzymało go spokojne: — Zapłacisz pan, gdy operacja się uda. Jeśli nie, ja zapłacę: i za krowę, i za cielaka. Tym razem nie tylko Franek, ale i wszyscy zebrani wytrzeszczyli na Patrycję oczy, po czym zaraz rozległy się szepty: „Nie bądź głupi, nic nie tracisz", „Kasę zbierzesz, jak się nie uda, a tak to do piachu pójdzie". — A doktorowa cesarkowała już kiedyś? — zapytał nieśmiało Janek. — Asystowałam. No więc? — Niech kroi. — Franek, nie patrząc na dziewczynę,

nów splunął i wyszedł, trzymając ostentacyjnie ręce w kieszeniach. Patrycja związała włosy frotką, włożyła fartuch, nabrała do strzykawki środek znieczulający i nim wbiła igłą grubości małego palca w skórę zwierzęcia, rzekła głośno i wyraźnie: — Zostaje ten, kto pomaga, reszcie dziękujemy. Przy krowie nagle zaroiło się od pomagierów. Ze czterech położyło bynajmniej nieopierające się zwierzę na boku, kolejni zaczęli wiązać nogi nieszczęsnej pacjentki, pozostali tłoczyli się w drzwiach obory chętni do natychmiastowej pomocy. Patrycja uśmiechnęła się lekko, znieczuliła okolicę cięcia, odkaziła, poczekała, aż środek znieczulający zadziała, po czym zmówiła w myślach zdrowaśkę, wzięła głęboki oddech i... jednym pociągnięciem skalpela rozcięła krowie brzuch. Trysnęła krew. Jeden z pomagierów padł jak długi. Patrycja uśmiechnęła się, uniosła skalpel ponownie (ot

tak, dla szpanu). Reszta widzów czmychnęła czym prędzej w czerń nocy. Operację dokończyła w towarzystwie Janka i małoletniego Józka — Frankowego syna, który dzielnie usiłował nie zwymiotować w pole operacyjne. — No i co tam? — Franek postanowił przeprosić się z panią doktor. — Dobrze, że pan jest. Proszę rozcierać cielaka. — Przecie zdechły. — Trzyj pan, skoro mówię! — Trzyj, Franek — poparł Patrycję Janek, patrząc rozanielony na dziewczynę. Podkochiwał się w niej od czasu pierwszego spotkania w lesie, ale wiedział, że on — taki wiejski kundel — nie ma żadnych szans. Westchnął boleśnie. Franek złapał wiecheć słomy i zaczął pocierać boki nieruchomego zwierzaka z taką pasją, jakby chciał żywcem obedrzeć nieszczęśnika ze skóry. Patrycja zaś zakładała ostatnie szwy skórne — równiutkie, eleganckie krzyżyki — omdlewającymi z wysiłku rękami.

Wreszcie wstała, skinęła na mężczyzn i chłopaka, by rozwiązali krowę, po czym wstrzymała oddech — nadeszła chwila prawdy — i z całej siły trzasnęła zwierzę otwartą dłonią w zad. Krowa podskoczyła i wstała, chwiejnie, ale wstała. W tym samym momencie na chudziutkich jak patyczki nóżkach zakołysał się cielaczek. Gdzieś w oddali zabrzmiały triumfalne dźwięki Ody do radości. A może tak się tylko Patrycji wydawało? Prawie martwa padła twarzą w poduszkę. Natychmiast pożeglowała do krainy snów, a raczej pożeglowałaby, gdyby nie... pukanie do drzwi. Zacisnęła powieki. Zacisnęła zęby. Rany boskie, jeżeli to kolejny pacjent, to przekwalifikuję się. Grabarzem zostanę. Albo kwiaciarką. — Cześć, moja kochana, sorry, że tak późno, ale ostatni autobus mi uciekł i stopem jechałam. Nie uprzedziłam o odwiedzinach, bo to był taki, wiesz, impuls. Zostanę kilka dni, bo wzięłam wolne. Pisałaś, że jest tu tak fajnie i siano-

kosy się zbliżają. Pomogę ci. Cieszysz się? — ten słowotok mógł się wylać tylko z jednych ust. Patrycja uniosła głowę. Hanka — bo to ona była — właśnie targała do środka walizkę ogromnych rozmiarów. To koniec, przemknęło Patrycji przez myśl. Pora umierać. Ponownie padła twarzą w posłanie. Nazajutrz rano, podczas udoju, kiwała się nad krowim wymieniem, słuchając monologu przyjaciółki. — ...mówię mu, że nasz związek nie ma szans. A on mi na to, że nie przyszedł mnie prosić o rękę, tylko o samochód, bo mu ukradli. Patrycja, czy ty mnie słuchasz? Patrycja, przyłapana na przysypianiu, poderwała głowę. — Oczywiście! Ukradli mu rękę! — Widząc wściekłą minę Hanki, spróbowała jeszcze raz: — Nasz związek nie miałby szans? — Pomyślałam, że on jeszcze nie wie, że mnie kocha, i że muszę mu to udowodnić. A że nie mam samochodu, przyjechałam do ciebie. — Żeby mu udowodnić?! — Po samochód! Jezu, ty, kobieto na tej wsi upośledziłaś się czy co?

Patrycja, ignorując obelgę, wskazała z niejaką uciechą czarną klacz żującą owies w boksie obok. Hania, nic nie rozumiejąc, patrzyła przez jakiś czas to na przyjaciółkę, to na konia i wreszcie... zrozumiała. — Niee... Nie wierzę... Nie rób mi tego! Zamieniłaś forda na...?! — Zawsze marzyłam o rasowej klaczy. Czarnej jak noc. A jestem tu po to, by spełniać swoje marzenia. Hanka wywróciła oczami. — I co z nią robisz? - Uprawiam seks. W tym momencie w drzwiach obory stanął Łukasz. Oparł się o framugę i, przygryzając źdźbło trawy, przyglądał się obu dziewczętom. Przyjaciółka na widok zjawiskowo pięknego faceta zrobiła wielkie oczy. — Nie lepiej z nim? — szepnęła konspiracyjnie. Łukasz otaksował dziewczynę od stóp do głów i uśmiechnął się leniwie, po czym przeniósł spojrzenie na ziewającą rozpaczliwie Patrycję i zapytał miękko: — Jedziemy, moja śliczna?

Sheridana, najpiękniejsza na świecie kruczoczarna klacz czystej krwi arabskiej, stała spokojnie, międląc od niechcenia wędzidło. Patrycja nieco mniej spokojnie siłowała się. z siodłem. — Ja tam bym się bała. Temu koniu jakoś dziwnie z oczu patrzy. — Hania stała w bezpiecznej odległości ze skrzyżowanymi na piersiach rękami. — Dobrze, że patrzy. Gorzej byłoby, gdyby okazała się ślepa — warknęła Patrycja, szarpiąc za skórzany pas. Koń po raz wtóry nadął się jak beczka, uniemożliwiając dopięcie popręgu. — Jesteś pewna, że chcesz na to coś wsiąść? — Spoko, to koń na biegunach. — Patrycja wreszcie mogła wdrapać się na siodło. — Przynajmniej tak mówił poprzedni właścicieeeeeeeee... Klacz z miejsca wyrwała do przodu. Wściekłym galopem stratowała ogród, zerwała głową Patrycji prześcieradło ze sznura, przeskoczyła przez płot i pognała w kierunku wsi. Łukasz, Hanka i przechodzący drogą Janek

popatrzyli za znikającą w chmurze pyłu amazonką. — Niezła jest. — Ten pierwszy pokiwał głową z uznaniem, po czym wyciągnął rękę do Patrysinej przyjaciółki: — Chodź, kochanie, poszukamy naszej zguby. Hanka bez wahania pozwoliła się posadzić w siodle. Wtuliła się w mężczyznę, a on objął ją ramieniem, wbił pięty w bok Ofira i ruszył w kierunku przeciwnym niż zguba. Odpoczywający przed całym dniem pracy rolnicy siedzieli sobie właśnie pod „PABEM", popijając zimne piwo, gdy... ręce dźwigające butelki zastygły w połowie drogi do spragnionych ust. Przed nimi przemknął jak burza czarny demon, z uczepioną grzbietu zjawą okutaną w powiewające niczym sztandar prześcieradło. Mężczyźni wymienili zdumione spojrzenia. Demon i zjawa zniknęli w zagajniku. Po chwili dobiegło stamtąd przejmujące rżenie, a po następnej, tuż przed oczyma coraz bardziej zdziwionych poczekajczkan, przemknął

tenże sam demon. I ta sama zjawa. Tym razem bez prześcieradła. Mężczyźni podejrzliwie popatrzyli na butelki. Gdy po raz trzeci bestia zaczęła zbliżać się w ich kierunku, wstali powoli, gotowi umknąć do „PABU". Nie było jednak takiej potrzeby. Klacz zaryła wszystkimi czterema nogami przed samym płotem i szarpnęła głową, ściągając amazonkę piętro w dół. Patrycja wdzięcznym łukiem przeleciała ponad sztachetami, po czym pacnęła u stóp oniemiałych facetów. Długą chwilę leżała tak nieruchomo, jak oni stali. Wreszcie zebrała się w sobie, podniosła, otrzepała zakurzone odzienie, odgarnęła podpatrzonym na westernach gestem włosy i chwiejnym krokiem weszła do środka. Mężczyźni usiedli zaś ciężko i jak jeden mąż unieśli do ust butelki, opróżniając je do dna. — Niezła z pani doktorowej kowbojka, bez dwóch zdań. — Janek podsunął Patrycji setkę wódki. — Ten skok przez płot... — Który? Ten pierwszy czy ten ostatni? — Patrycja

uniosła kieliszek, pilnując, by dłoń jej nie drżała. Jednym haustem wychyliła zawartość i... zatkało ją. Zanim odzyskała oddech, miała wrażenie, że właśnie poległa — drugi raz tego samego dnia. Łzy trysnęły wszystkimi możliwymi otworami. Rozkasłała się straszliwie. Janek poklepał ją przyjacielsko po plecach. — Tylko pić jeszcze nie umie, ale nauczymy... Nauczymy... Nagle umilkł, patrząc ponad ramieniem Patrycji. Umilkli także wszyscy pozostali goście knajpki. Do środka wszedł... — Holender! — zabrzmiało jak przekleństwo. Patrycja zesztywniała. Mężczyzna nawet na nią nie spojrzał. — Widziałeś Dziadka? — To pytanie skierowane było do barmana, ale tyczyło się wszystkich. Drzwi skrzypnęły, otwierając się ponownie. Tym razem stał w nich Łukasz. Za nim zerkała do środka Hanka. — Co się stało z Dziadkiem? — przerwała ciszę Patrycja. Dopiero teraz Holender raczył ją zauważyć. - To ja chciałbym panią o to zapytać. Co się stało z Dziadkiem i jego zabytkowym kredensem? Ponoć

bardzo się pani podobał. — Przeszył ją jadowitym spojrzeniem szarych oczu. — Dziadek czy kredens? — odparowała. Można zrozumieć, że facet jej nie lubi, ale to nie znaczy, że może Patrycji bezkarnie zarzucać kradzież mebla i staruszka. Uniosła hardo podbródek. — Wzięłam dziś obu pod pachę i zakopałam na progu Chatki. Jak panu tak bardzo zależy, może pan ich sobie odkopać. Pewnie jeszcze tam są. Paru poczekąjczan parsknęło śmiechem. Holender zacisnął szczęki i zrobił krok w kierunku Patrycji. — Czego chcesz od mojej dziewczyny? — Łukasz już był przy nich. Już obronnym gestem obejmował Patrycję. Holender powoli rozluźnił napięte mięśnie, zmrużył oczy w pogardliwym uśmiechu, nie wiadomo, kim gardząc: nią czy nim, odwrócił się na pięcie i wyszedł. Patrycja patrzyła za nim... Miłosna nalewka! Zaraz, natychmiast jest jej potrzebna miłosna nalewka, bo czuła, że nadal zauroczona jest nie w tym facecie, co potrzeba! — Chodź! — Pociągnęła Łukasza za sobą i pognała

do Chatki, gdzie pod płotem grzecznie czekała czarna klacz. Ku jej rozpaczy nalewki nie było. Jakaś cholera ukradła butelkę z urocznym winem i teraz zapewne zakochiwała się w pierwszej istocie, którą napotkała na swej drodze. — Oby to koza była, złodzieju parszywy! — rzuciła zrozpaczona w przestrzeń. Następna pełnia będzie dopiero za miesiąc, a jak sobie przypomniała rwanie nago lubczyku i wyciskanie purchli na ropusze... — Dziadku, potrzebuję, twojej pomocy — zagaiła Patrycja, siadając za stołem. Aureliusz, który oczywiście odnalazł się tego samego dnia (czego nie można było powiedzieć o pięknym, starym jak on sam, kredensie), spojrzał na nią znad imbryka poziomkowej herbatki. Kojące, przytulne, przyjazne otoczenie sprawiło, że dziewczyna po raz pierwszy od paru tygodni zapragnęła zwierzyć się ze wszystkich kłopotów i rozterek jakiejś dobrej duszy. Byleby nie był to nikt z rodziny, żaden

facet do wzięcia ani przyjaciółka, która najwyraźniej robi podchody do potencjalnego Amrego-Łukasza. — Mów, wnusiu — zachęcił ją. I od razu podał chusteczkę. A ona od razu zaczęła w nią siąpić. Wyznała Aureliuszowi wszystko. Jak uciekła tutaj, by czekać na księcia z wizji, którego kocha. Jak powinna się zakochać, bo ten książę się pojawił, ale jest chyba zakochana w kimś, w kim absolutnie być nie powinna. I jak, na domiar złego, jakaś cholera ukradła jej — tu Patrycja rozpłakała się na głos — miłosną nalewkę, która by się przydała, bo ile ten książę może czekać, aż ona się w nim zakocha? W końcu dla Sklepikowej ją — Patrycję — porzuci. Jest bardziej chętna. Staruszek wysłuchał wszystkiego, nie przerywając. Dopiero, kiedy dziewczyna skończyła — i upewniwszy się, że skończyła — rzekł spokojnie: — To ja ci ją ukradłem. Tę nalewkę. Patrycja zachłysnęła się herbatą. — Ale... po co? Gdybyś poprosił, podzieliłabym się z tobą!

— Nie „po co", wnusiu, tylko „dlaczego". Nie chcę, żebyś wiązała się siłami Magii z Łukaszkiem. Patrycja opadła na oparcie krzesła. — Dziaaadku — jęknęła. — Jak nie z nim, to z kim? Innych kandydatów do mojej ręki jakoś nie widzę. No, oprócz Artura, kumpla ze studiów, ale... — Z nim też nie — przerwał jej spokojnie Dziadek. — Przecież go nie znasz! — Jak to „nie znasz". Znam obu, i Artura, i Łukasza: Diabła w ludzkiej skórze i Władcę Pieniądza. Patrycji odebrało mowę. — Niee, no. Następny o Diable i Hochsztaplerze będzie mi opowiadał. — Pokręciła głową. — Zmówiliście się z Bereniką, czy co? — Znasz jakąś Berenikę? — zapytał ciekawie dziadek. — W kartach sobie sprawdź — wypaliła, rozczarowana i zła. — Pasuje do ciebie, a ty do niej. — Tak jak ty z Gabrysiem. — Myślałam, że zakończyliśmy ten temat... — Moja droga, jeszcze go nie zaczęliśmy. Artura i Łukasza znam, choć nie osobiście, a z opowiadań, od lat. Pojawili się w życiu Gabriela, gdy ten kończył studia i zamierzał żenić się z Janeczką, a musisz wiedzieć, że Ja-

neczka jest... była... jest — zaplątał się Dziadek, wreszcie machnął ręką — największą miłością Gabrielowego życia. Największą i jedyną niestety. Tamci dwaj pojawili się więc, narobili zamieszania i zniknęli. A zamieszanie zostało. Biedne szalone zamieszanie, które pojawia się w życiu Gabriela zawsze wtedy, gdy nie powinno... Patrycja westchnęła ciężko. Potarła oczy. — To może masz, Dziadku, jakąś nalewkę na odkochanie się? — A czemu masz się odkochiwać? — zapytał przekornie. — Gabriel jest dobrym człowiekiem, pracuje, opiekuje się chorą Janką, mimo że wcale nie musi. Co masz przeciwko niemu? — A co ty masz przeciwko Łukaszowi?! — Poderwała się z krzesła nieszczęśliwa i zła. — Jeszcze nie wiem, ale się dowiem. — Uśmiechnął się tajemniczo. — A na drodze do szczęścia nie zamierzam ci stawać, wnusiu. Twoje życie, twój wybór, twoja nalewka.

Butelka z mrocznym winem stuknęła o blat stołu.

ROZDZIAŁ IX O polowaniu na bizony, ale też o gwieździe Poczekajki i urocznej nalewce, która prawie cnoty pozbawia Najdroższy Amre! Patrycja nie potrafiła się powstrzymać od pisania listów, powstrzymywała się jedynie od ich wysyłania. Wprawdzie samo skrobanie po papierze straciło urok, gdy nie było odbiorcy, ale jakoś tak weszło w nawyk... To, co do tej pory parę razy nazwałam bonanzą, to był pikuś w porównaniu z tym, co przeżyłam dzisiaj. Dzisiaj bowiem miałam prawdziwą bonanzę z prawdziwymi bizonami w roli głównej, a mną i... Ty wiesz kim, w rolach drugoplanowych, ale równie ważnych. Amre kochany... oj, działo się, działo. Gdy stanęła przed bramką, ochroniarz, którego przecież widywała codziennie, nie poznał jej. A gdy już poznał, gapił się jeszcze chwilę z otwartymi ustami, po czym

cmoknął z uznaniem. — No, no, pani doktor... Łukasz zaborczym gestem objął Patrycję wpół. Faktycznie, takiej jej jeszcze tutaj nie oglądali: w czarnej obcisłej mini, z włosami upiętymi przez całkiem zdolną, gotówkową fryzjerkę i w pełnym makijażu, czyli cieniu na powiekach i wytuszowanych rzęsach — jak na Patrycję był to pełny makijaż. Zawsze szczupła i zgrabna, co teraz podkreślała dobrze skrojona sukienka, przyciągała wzrok każdego mężczyzny na ognisku. No właśnie, jak co roku Ogród zorganizował spotkanie integracyjne dla pracowników i gości. Z winem, muzyką, tańcami, wspomnianym już ogniskiem i pieczeniem dziczyzny (ową dziczyzną okazał się odstrzelony parę dni temu jeleń, beznadziejnie poraniony przez przewodnika stada — częstowana pieczystym Patrycja musiała odmawiać, tłumacząc, że pacjentów nie jada).

Siedziała sobie szczęśliwa, mając u jednego boku Plamę, u drugiego Dyrektora (Łukasz z Hanią gdzieś się zapodziali w tłumie tańczących), obu wspaniałych gawędziarzy, gdy do ich stołu podszedł, mający popołudniowy dyżur, pielęgniarz — Piotrek z drapieżnych. — Przepraszam, że przeszkadzam, panie kierowniku — zwrócił się do Plamy — ale mamy problem... Faktycznie mieli. Za chwilę miała ten problem i Patrycja. Samica bizona utknęła po pachy w gów... błocie. Wybieg dla bizonów opada łagodnie i na dole, szczególnie po deszczu, zawsze robi się apetyczne błocko, w którym zwierzaki uwielbiają się taplać. Bizonka taplała się tak skutecznie, że ugrzęzła. — Nie psułbym pani zabawy, ale może trzeba będzie drania odstrzelić. — Plama, który był na miejscu przed Patrycją, wskazał resztę bizoniego stada: samca i cztery samice, które przyglądały się zaniepokojone równie zaniepokojonym pracownikom zebranym po drugiej stronie ogro-

dzenia. — Przewodnik stada nie pozwoli do niej podejść — wyjaśnił. — Dobra, idę po flintę. Jest Kuba? — Patrycja umiała strzelać nabojami usypiającymi, ale... jakoś mało celnie. Wolała więc, by strzelaniem zajmował się jej pomocnik. Plama skrzywił się lekko. — Jest, ale... już niedysponowany. Wie pani: kobiety, wino i śpiew. A przede wszystkim to wino. No tak, impreza rozkręcała się na całego — nawet tutaj, do wybiegu bizonów, najbardziej oddalonego od polany, dobiegały dźwięki muzyki i śmiech. Ale zarówno Patrycji, jak i bardziej dysponowanym pracownikom, coraz mniej było do śmiechu. — My spróbujemy je gdzieś zagonić, a pani doktor niech biegnie po palmerkę. Patrycja bez słowa odwróciła się na pięcie i pognała do ambulatorium po strzelbę. Za chwilę miała zrobić coś, czego absolutnie robić nie było wolno. W przypadkach naprawdę dużych zwierząt używamy środka, który je kładzie, w małych dawkach i dosyć szybko. Nie po piętnastu minutach, a po trzech

(filmy, na których zwierzę po oddaniu strzału pada na pysk, należy między bajki włożyć, chyba że na tych filmach podają mu coś, czego ja nie znam). Ten cud-specyfik ma jedną wadę. Hmm... Poważną wadę. Jest śmiertelnie niebezpieczny dla człowieka. Wystarczy, że zakłujesz się igłą, którą nabierałeś immobilon, a schodzisz śmiertelnie. Serio. Legendy, które krążą o tym leku, sprawiają, że lekarz nigdy nie tknie fiolki, jeśli nie ma w zasięgu ręki drugiej — z odtrutką. A w wielu ogrodach jest wymóg, że musi asystować lekarzowi ktoś, kto w przypadku kontaktu z tym zajzajerem będzie na tyle przytomny, by umierającemu w drgawkach i z pianą na ustach (tak właściwie nie wiem, jak się na to umiera, wiem, że szybko) wbić się dożylnie i podać antidotum. W moim też był taki obowiązek. Sama go wprowadziłam. A skoro wprowadziłam, to na chwilę mogłam wyprowadzić, no nie? — Łukasz! — Mój towarzysz, który przed chwilą się

zmaterializował, oglądał z obrzydzeniem (ale i z fascynacją) zdechlaki przygotowane do porannej sekcji. — Jakbym nagle zaczęła umierać, podaj mi to. — Wręczyłam mu strzykawkę z odtrutką. Zawsze, zawsze! Najpierw przygotowujemy antidotum, potem dopiero lek mordercę. — Najlepiej dożylnie, ałe jak się nie da, to gdziekolwiek. Byle szybko. — Zrobię ci sztuczne oddychanie usta-usta — uśmiechnął się szeroko. — To później. Najpierw musisz podać to. — Powtórnie wcisnęłam mu do ręki strzykawkę. Chyba zrozumiał powagę sytuacji, bo zamilkł i skupiony zaczął obserwować nabijanie strzykawki immobiłonem dla bizona. Nabijanie przeżyłam. Łukasz, stwierdziwszy, że nie jest mi już potrzebny, bo ubłocenia jedynej czystej koszuli nie zaryzykuje, zdematerializował się. Ja na sukienkę narzuciłam fartuch, szpilki zamieniłam na kalosze, przewiesiłam sobie strzelbę przez ramię i po-

gnałam na wybieg. Zgromadzeni dookoła mężczyźni z obsługi parsknęli na mój widok śmiechem. Spojrzałam na siebie skonsternowana. — Wygląda pani jak dziecko wojny. No tak, palmerka sięgała mi od ramienia po kostki, bo ja krótka jestem, obijając się o te ostatnie boleśnie. — Gryplan jest taki: wy odganiacie, my przeciągamy pasy, żeby podczepić gadzinę pod ciągnik, Patrycja w razie czego strzela. Kapewu? — Plama, nie czekając na potwierdzenie, przeszedł pod barierką. Przy bizonce znaleźli się we czworo: Plama, Piotrek od drapieżnych, Darek z ptaków i (ewentualnie) strzelająca, czyli Patrycja. Bizonka leżała spokojnie, tylko po wielkich oczach widać było, jak bardzo jest przerażona. — My z Piotrkiem ją uniesiemy, Darek spróbuje przeciągnąć pas — wydał rozkazy Plama. Może w roli księdza był i łagodny, ale w roli kierownika hodowli — szczególnie w takich sytuacjach jak ta — budził respekt. Dwaj mężczyźni podeszli do samicy i wsparli się o jej

bok — zwierzę ważyło z osiemset kilogramów, a zanurzone w błocie pewnie dwa razy tyle. Trzeci zanurzył ręce aż po łokcie i — sapiąc z wysiłku — próbował wykonać polecenie kierownika. Patrycja stała ze strzelbą w objęciach, bo bała się zamoczyć lufę. Mogła tylko bezradnie kręcić głową i dawać dobre rady, patrząc, jak raz po raz wszyscy trzej ponawiają wysiłki. Gdy po którejś dobrej radzie Plama posłał dziewczynie mordercze spojrzenie, umilkła, ograniczając się tylko do kręnia głową. Nagły krzyk z góry: — Uciekajcie! Lecą! — sprawił, ze serce zamarło jej w pół uderzenia. Gnało na nich stado bizonów. Kierownik i dwaj pielęgniarze bez namysłu puścili pasy, dopadli barierki i przeskoczyli na drugą stronę, ale Patrycja... Patrycja mogła tylko stać jak słup soli i ogromniejącymi oczyma wpatrywać się w galopującą śmierć. Słyszała krzyki: — Na Boga, uciekaj! — Co ona robi?!

— Uciekaj, kobieto! Ale nie mogła uciekać. Mogła tylko patrzeć. Wtem ktoś wyszarpnął strzelbę z jej objęć, a potem stanął między nią i szarżującymi bizonami. Holender strzelił, prawie nie celując. Amre... może w filmie miało się to prawo zdarzyć, ale nie w prawdziwym życiu. Bizon dostał prosto między oczy... Stanął jak wryty — a wraz z nim stanęły i samice — i tak stał długą chwilę, zezując na czerwony frędzel znaczący strzykawkę — wyglądał przekomicznie z tym pomponikiem na czole — może w innej sytuacji bym się uśmiała, ale... w tej straciłam poczucie humoru. — Odwróćcie ich uwagę! — krzyknął Holender do sparaliżowanych z przerażenia pracowników. To ich otrzeźwiło. Wysypali się na wybieg. — A ty — rzucił przez ramię do Patrycji — jesteś tak głupia czy tak odważna?! Uciekaj, kretynko! — Nie mogę — wykrztusiła przez zaciśnięte gardło. — Kalosze mi wessało. — Co?! — W pierwszej chwili nie zrozumiał, wywarczała więc: — Kalosze mi błoto wessało. Nie mogę się ruszyć.

— Jezu! — Chwycił Patrycję pod pachę, szarpnął w górę i uniósł, zwisającą z gołymi nogami, ze sobą. Paroma susami pokonał wybieg, a potem przerzucił dziewczynę przez barierkę i sam przeskoczył. Oboje, łapiąc ciężko oddech, patrzyli, jak bizon rusza truchtem w stronę Plamy i reszty, by po kilku coraz bardziej chwiejnych krokach osunąć się powoli na ziemię. Samice otoczyły go zwartym kręgiem, patrząc na ludzi spode łba, ale nie atakowały. Byli uratowani. Holender odetchnął głęboko. Patrycja oparła czoło o barierkę i przytrzymała się jej z całych sił, czując, że uginają się pod nią nogi. Odruchowo objął ją wpół i trzymał dotąd, aż uznał, że dziewczyna dochodzi do siebie. Gdy znów stała o własnych siłach, cofnął ramię. — Dziękuję. — Oczy błyszczące od łez odszukały chmurne spojrzenie Holendra. — Jest za co — mruknął. Pokręcił głową, wcisnął palmerkę w jej objęcia,

prychnął: „Kalosze mi wessało", i odszedł z rękami w kieszeniach. Dalej to już była bułka z masłem: po kilkunastu próbach przeciągnęliśmy pitolone pasy pod pachami bizonki, ciągnik wywlókł zwierzaka z błota i... mogłam wracać na ognisko. Hehehe, nie mogłam. Od stóp do głów utytłana byłam w woniejącym bizonimi ekskrementami biocie. Miałam je na gołych nogach, miałam je na fartuchu i pod fartuchem. Miałam je na twarzy i we włosach. Śliczną czarną minióweczkę trafił szlag. A Dyrektor znowu mnie opieprzył. Plama, który nadal nie mógł się otrząsnąć po przygodzie z bizonami, odwoził Patrycję do domu, monologując od czasu do czasu. Dziewczyna milczała, patrząc na wijącą się przed nimi asfaltową wstążkę. — Co właściwie robił tam Holender? — zapytała nagle. — Wyciągał panią z kaloszy — mruknął ksiądz. Nie mógł sobie darować, że naraził dziewczynę na niebezpie-

czeństwo, zostawiając ją za sobą. — Został zaproszony przez Starego na ognisko i na szczęście był. Nawet nie wiedziałem, że umie tak strzelać. Gdzie on się tego nauczył? To chodząca łagodność. — Ładna mi łagodność. — Patrycja przypomniała sobie wszystkie okrutne słowa, którymi pan Gabriel w trakcie ich krótkiej, acz burzliwej znajomości ją uraczył. — Jeżeli chodzi o zwierzęta — sprecyzował Plama. — Za ludźmi nie przepada. O, z tym się mogła zgodzić. — A za kobietami w szczególności — dorzuciła. Ksiądz spojrzał na nią z ukosa. — Wcale mu się nie dziwię. Janka nieźle zalazła biedakowi za skórę. Ej, ej, to coś nowego! Po raz pierwszy ktoś oprócz Dziadka — ale on nie był obiektywny — ujmował się za katem, zamiast za ofiarą. Jak? — wykrzyknęła. — Jak mu zalazła? — Może Plama przybliży jej mroczne dzieje Gabriela i jego narzeczonej. Ale ksiądz pokręcił głową i wymigał się tajemnicą

spowiedzi. Dobre sobie, tajemnica, o której wiedzą wszyscy oprócz Patrycji... Podobną tajemnicą było to, gdzie się podziewa Łukasz, który powinien teraz Patrycję odwozić do domu (bądź co bądź, z nim na ognisko przyjechała) i Hanka (z którą też bądź co bądź...). Hanka z dnia na dzień stała się gwiazdą Poczekajki. Może dlatego, że była niczym egzotyczny motyl w tym mało egzotycznym miejscu, może dlatego, że w przeciwieństwie do nieprzystępnej pani doktor była bardzo przystępna. Aż za bardzo... Gdy po dwóch dniach od jej przyjazdu szły przez Poczekajkę — Patrycja w zwykłych szortach i podwiązanej bluzeczce (upał był jak sto pięćdziesiąt), a Haneczka w pełnym makijażu, sukni wieczorowej niemalże i szpilkach, w których jej nogi na wybojach chwiały się komicznie - stanowiły źródło dodatkowej uciechy dla znudzonych mieszkańców. Natomiast

dla mężczyzn stanu wolnego, których to była we wsi ponad połowa, stanowiły obiekt westchnień. Tudzież pogwizdywań. Po dwóch dniach Patrycja zaprzestała wspólnych spacerów, Hanka natomiast rozspacerowała się na dobre. Trzeciego dnia spotkały się przypadkiem pod „Sporzywczym". Patrycja prowadziła na dalszą łąkę Wiedźmę, a jej przyjaciółka pozwoliła się poczęstować piwem Jankowi i Ziutkowi. Reszta widać pracowała przy sianokosach albo odpoczywała przed pracą. Hance towarzyszył także Łukasz, jak zwykle oparty niedbale o drzwi, z nieodłącznym źdźbłem trawy w ustach. Patrycja musiała przyznać, że widok Łukasza adorującego przyjaciółkę sprawia jej przykrość. E tam, przykrość: wkurza cholernie! — Cześć, mała księżniczko. — Łukasz mszył ku Patrycji. — Ty znów za yyy... eee... krową? — Ten niewinny żart, zamiast rozśmieszyć, też sprawił przykrość. —

Hej, rusałko, nie dąsaj się. — Pochylił się ku dziewczynie i pieszczotliwie pociągnął za warkoczyk. Odepchnęła jego dłoń, co bynajmniej mężczyzny nie stropiło. — Jutro jest dyskoteka w Gotówce. Ubierz się szałowo i... — Wybacz, ale ja nie chadzam na takie imprezy — ucięła chłodno. — Ze mną pójdziesz. — Nie pójdę. — Więc pójdę bez ciebie. Z Hanią. — Jakoś to przeżyję. — Urażona do żywego, wyjęła mu z ręki koniec łańcucha i szarpnęła Wiedźmę, wyżerającą kwiaty z przysklepowego ogródka. Miała jedynie tyle sił witalnych, by dowlec się z Wiedźmą na tę cholerną łąkę. Tam, zamiast przybić krowę palikiem i wracać do Chatki, by wypatrywać Amrego, dopełzła do cienia rzucanego przez rachityczną gruszę i, opierając się o pień, zaczęła pleść wianek z koniczyny. Na nucenie wesołej piosneczki sił jej już zabrakło. Gdy ujrzała idącego w jej kierunku wystrojonego jak

na odpust Zenka, westchnęła cicho. Ten stanął przed nią w całej okazałości: od wyprasowanych w kant spodni po białą koszulę i nałożony na nią sweter. Tylko berecika z antenką brakowało. — Ładnie jej będzie — zauważył, wskazując wianek, który z takim zapałem Patrycja plotła. — Wiedźmie we wszystkim ładnie. — Dziewczyna wstała, podeszła do leżącej w cieniu krowy, żującej coś pod nosem i — ku konsternacji Zenka — nałożyła wianek na krowi łeb. Faktycznie. Było jej ładnie. — Da się zaprosić na dysko? — przeszedł do sedna sprawy, bo po co tracić czas. — Dziękuję, ale nie tańczę. — Z Łukaszem to by poszła — zawarczał. Widać nie spodziewał się odmowy. Jemu — Zenkowi Bąkowi się nie odmawia! — Zaproszę pannę Haneczkę i pożałuje! — Och, nie wątpię, że pożałuje. Szczególnie, że panna Haneczka jest już zaproszona. Przez Łukasza zresztą. Zenek zacisnął pięści w bezsilnym gniewie. — I-i bardzo jej tak dobrze! I zdechnie jako stara pan-

na! — wykrzyczał Patrycji prosto w twarz. Dziewczyna pogubiła się nieco. — Kto zdechnie: ja, Hanka czy może Wiedźma? Wymamrotał przekleństwo i odszedł w siną dal. Patrycja, zmęczona konwersacją, wyciągnęła się na trawie z rękoma pod głową i oddała smutnym rozmyślaniom, jakie to jej życie do pewnego sabatu było proste. Pracadom-praca-dom... — Da się...? — rozbrzmiało tuż nad jej głową. Usiadła gwałtownie. — Dżizes, przestraszył mnie pan! — krzyknęła na widok Janka wyłaniającego się zza gruszy. - Przepraszam — spłonił się. — Chciałem tylko zapytać, czy da się pani doktor zaprosić na tańce. Co oni z tym tańcami?! Oszaleli? Ktoś im afrodyzjaki do piwa dorzuca? — Proszę wybaczyć, ale nie tańczę. I proszę mnie za to nie przeklinać i nie prorokować staropanieństwa. — Ależ skąd, droga pani doktor! — oburzył się. — Gdzieżbym śmiał! Ale skoro pani nie tańczy — zawiesił na chwilę głos — to może chociaż postoimy? Założyłem

się z chłopakami, że zaproszę panią doktor na tańce — wyjaśnił prostolinijnie. Patrycja doceniała prostolinijność. — A o co się pan założył? Stropił się z lekka. — A może pani doktor nie pytać? Zaprzeczyła. — O całusa. — Mam pana na dodatek pocałować?! — Nie, nie, nie pani! — zaprzeczył gorąco. — Gdzieżbym śmiał! Ziutek! — Będzie się pan całował z Ziutkiem? — Zgroza zjeżyła Patrycji włos na karku. — On mnie będzie całował. W dupę. Nie no. To Patrycja musiała ujrzeć na własne zachwycone oczy. W końcu więc znalazła się na dysku. Szła środkiem sali u boku dumnego jak paw Janka. Nie zwracając — no dobrze: próbując nie zwracać uwagi na szepty i chichoty obgadujących ją par. Na widok niewyraźnej miny Ziutka, któremu Janek rzucił bezgłośne: „Pocałuj mnie w dupę", parsknęła

śmiechem. Lecz śmiech zamarł jej na ustach na widok miny kogoś innego. Zenek stał im na drodze do stołu z przekąskami i winem. — Ze mną to nie chciała iść? — wysyczał wściekle, już nieźle podcięty. Patrycja wykonała niesprecyzowany ruch ręką, za to Janek jak najbardziej sprecyzowany: objął dziewczynę i z triumfującym uśmiechem, jakby nagle cały świat stał się jego własnością, rzucił: — Kudy ci do pani doktor! Masz Jankę! Faktycznie, Janka, jak zwykle z nienawiścią wpatrująca się w Patrycję, przyczaiła się za Zenkowymi plecami. — Ożeż ty kundlu! — wpieklił się Zenek. — Wyłaź na zewnątrz, pogadamy na migi! Janek uśmiechnął się jeszcze szerzej, przeprosił Patrycję, szarmancko całując w dłoń, i z niezrozumiałą dla dziewczyny chęcią, pognał na podwórze przed remizą. Ona oczywiście za nim, próbując mitygować zwaśnionych. Wszyscy obecni również wysypali się na podwórze, gdzie

ci dwaj już stali naprzeciw siebie z zaciśniętymi pięściami, wpatrując się w przeciwnika ponurym wzrokiem. Tylko olstrów u bioder i zawieszonych w nich rewolwerów brakowało, bo byłoby W samo południe. Nagle Janek wyrwał do przodu i głową uderzył Zenka w tors. Ten nakrył się kopytami, po czym wstał, otrzepał się i rzucił: — Bodziesz? Jak bydle? Bier sztachetę, bij się jak człowiek! Skoczył do płotu, wyrwał obluzowaną po wielu takich dyskach sztachetę i ruszył na Janka. Patrycja, zszokowana i zachwycona jednocześnie, przy" tknęła obie dłonie do ust i... - Powinna pani wracać do domu. Robi się niebezpieo nie. — Cichy głos. Dotknięcie dłoni na ramieniu. Patrycja odwróciła się: to był on — Holender. Obdarzyła mężczyznę nieśmiałym uśmiechem. — Jeszcze sekundkę, ja tylko popatrzę... — Złożyła dłonie jak do modlitwy. On jednak pokręcił głową, uchylił się przed przelatującym niczym UFO wyszczerbionym talerzem,

ujął dziewczynę za łokieć i pociągnął za sobą. Rejwach bijatyki, do której przyłączyli się chyba wszyscy dyskotekujący faceci, potęgowany przez bardziej lub mniej udawane krzyki kobiet, ucichł, gdy tylko znaleźli się na drodze do Poczekajki. — Nigdy nikt się o mnie nie bił — szepnęła Patrycja bardziej do siebie niż do milczącego towarzysza. Ten nie zdążył odpowiedzieć. Prawy sierpowy Łukasza — który to Łukasz pojawił się nie wiadomo skąd — powalił Holendra na ziemię. — Pilnuj swojego wiatraka, bydlaku, a od mojej dziewczyny trzymaj się z daleka — wycedził Łukasz, po czym przyciągnął do siebie zszokowaną Patrycję i — mimo że wiła się jak piskorz — wycisnął na ustach dziewczyny długi pocałunek, cały czas patrząc prosto w oczy leżącemu u stóp rywalowi. Amre, Miły Mój! Widziałam dzisiaj prawdziwą wiejską zadymę. Mówią Ci, ale było. Jednego żałuję: że to nie Ty się o mnie biłeś.

No, ale Ty zaraz chwyciłbyś za miecz i zamiast rozbitych, potoczyłyby się odcięte łby. Żałuję także, że to Łukasz, a nie Holender mnie całował, chociaż absolutnie nie wolno mi tego żałować. Łukasz to Ty, Ty to Łukasz, tak było w wizji. Tylko koń był biały, a nie czarny, ale nie można mieć wszystkiego. Żebym jeszcze miała pewność, którą mają oczy, usta, ciało, a której nie czuje serce... Daj mi tę pewność, Amre. Kocham Cię. Anaela Zakleiła kopertę, podpisała jak zwykle , "Amre" i szybko wrzuciła do sekretnej szuflady, słysząc kroki Hanki. Przyjaciółka wyszła z łazienki: wykąpana, wypachniona. Bez postarzającego ją o naście lat makijażu i dziesięciocentymetrowych szpilek wyglądała wreszcie po ludzku. Z westchnieniem ulgi opadła na łóżko. — Wiesz, zazdroszczę ci... Patrycja uniosła pytająco brew, rozglądając się po pokoju. Czego Hanka może jej zazdrościć? Pleśniejącej Chatki? Chrapiącej Pandy-psa czy Kluski robiącej właśnie

kupę pod krzesłem? — Wszyscy tu mają fioła na twoim punkcie. Gotowi są całować się po czterech literach i okładać sztachetami, bylebyś tylko zwróciła swe śliczne oczęta w ich stronę. Jak ty to robisz? Rzuciłaś urok na całą męską część Poczekajki? Nie doczekała się odpowiedzi. Patrycja siedziała obok z podkulonymi nogami, wpatrzona w ogieniek świecy. — Patrz, Łukasz, obłędnie przystojny, inteligentny, bogaty. Świetny, po prostu świetny facet, mógłby mieć każdą, a cały wieczór tylko „Patrycja to, Patrycja tamto". Do porzygania. Tu Patrycja-to-Patrycja-tamto musiała parsknąć śmiechem. — Ale na dysko poszedł z tobą — zauważyła. — Bo staje na głowie, żeby zazdrość w tobie wzbudzić! I udało mu się, przyznaj! — Hania cisnęła w przyjaciółką poduszką. — Szczęściaro... Bierz go w końcu albo oddaj mnie. Patrycja tylko się uśmiechnęła.

— Słuchaj, a od tego bandziora, z którym się z dysko urwałaś, trzymaj się z daleka — zaszeptała Hanka. On podobno straszne rzeczy... — Trzymam się, jak mogę — ucięła Patrycja. — Chodźmy spać. Jutro od rana szykuje się niezła zabawa... Nieruchoma postać oczekiwała wracającego z balangi Łukasza tuż przed wynajętym przezeń domem. Zdrowo pijany, zeskakiwał właśnie na ziemię z Ofirowego grzbietu, gdy owa postać doskoczyła doń, łapiąc za koszulę. — Możesz kraść mojego konia... - - zaczął Holender przez zaciśnięte zęby. — Pożyczać, stary, pożyczać — poprawił go ironicznie Łukasz. — Możesz mnie gnoić i szantażować. Ale tamtej Patrycji skrzywdzić nie pozwolę. — Ty nie pozwolisz?! Ty?! — Łukasz roześmiał mu się w twarz, posyłając porozumiewawcze spojrzenie Arturowi stojącemu za plecami Holendra. Ten uniósł wyniesioną z pola walki sztachetę i z rozmachem uderzył niczego niespodziewającego się mężczyznę w krzyż.

Holender padł jak ścięte drzewo. Ból obitych nerek mało nie odebrał mu przytomności. — Co, bydlaku — Artur złapał leżącego za włosy, by zajrzeć mu w twarz — sam masz ochotę na panią doktor? Ona najpóźniej za trzy tygodnie ma trafić z powrotem w ręce swojej matki. Nie w twoje, Gabrysiu, i nie w twoje, Łukasz. Ty, Holender, trzymaj gębę na kłódkę, ty, przyjacielu, ręce z daleka, to nikomu nie stanie się krzywda. Odrzucił głowę Gabriela, aż rąbnęła o ziemię. Wstał i znalazł się twarzą w twarz z Łukaszem. — A jeżeli nie będę trzymał? — ten rzucił hardo. Artur pochylił się ku niemu: — To Pipi dowie się, że zamierzasz ją zerżnąć za pieniądze — szepnął tak cicho, by dotarło to tylko do uszu Łukasza. — Uważaj, żeby się nie dowiedziała, za pomocą czego ty rżniesz swoje laski — odparł tamten równie cicho, chwycił Artura za ramię i odciągnął na taką odległość, by jego dalsze słowa nie dotarły do półprzytomnego Gabriela. — To co robisz ty, panie weterynarz, jest karalne. W tym momencie Artur wybuchnął śmiechem,

takim śmiechem, który podnosi włosy na głowie. — Tak samo jak to, co zafundowałeś Jance. Myślę, że z nas dwóch dostałbyś wyższy wyrok. — Tym razem Łukasz pobladł. — Nie szantażuj mnie, męska dziwko, nigdy więcej. Niedługo przyjeżdża matka Patrycji z drugą ratą. Chce się z tobą spotkać osobiście. I wyjechać z córcią. Rozespana Haneczka, która cała w przezroczystych tiulach i koronkach, stanęła w drzwiach Chatki, przeciągając, i ziewając rozkosznie, nagle oprzytomniała, widząc przyjaciółkę zaprzęgającą do wozu drabiniastego swą rasową klacz. - Przebierz się w coś normalnego. Obiecałam ci dobrą zabawę. — Patrycja dopięła sprzączkę chomąta. Koń wierzgnął, trafił w dyszel i się zdziwił. — Co to będzie? Wyścigi konne? — Będziemy zwozić siano. — Zołzą? — Zołzą. — Takie imię nosiła Sheridana od czasu pamiętnej galopady, zakończonej iście kaskaderskim szczupakiem przez płot, pierwszej i ostatniej w karierze jej pani.

Więcej Patrycja ryzykować życiem nie zamierzała. — Niech chociaż do tego się przyda ten darmozjad. — No, Zołzo, wio! — Klepnęła klacz w zad, a ta parsknęła wściekle i chciała oddać uderzenie, ale kopyto ponownie nadziało się na dyszel wozu. Obejrzała się zdumiona, by w następnej chwili swoim zwyczajem wyrwać z kopyta, ale tym razem się nie dało. Wóz był za ciężki i nie chciał skakać przez płot. Koń, istota o mózgu nie większym od mandarynki, doszedł do wniosku, że w tej sytuacji najlepiej... się położyć. Zołzą więc się nie dało. Należało postawić na nowoczesność. To znaczy na traktor Janka. — To proste, pani doktor, jak budowa cepa. Tu są biegi jak w samochodzie. — Janek ofiarnie udzielał Patrycji pierwszej w życiu lekcji prowadzenia ciągnika marki Bizon. — Tutaj sprzęgło, gaz i hamulec. Tylko wsiąść, przekręcić kluczyk i... Patrycja przekręciła kluczyk i bizonem szarpnęło do

przodu tak wściekle, że dziewczyna wyrżnęła mostkiem w kierownicę. Na moment ją zatchnęło. - Patrycja, żyjesz? — zaniepokoiła się Hanka, widząc, jak przyjaciółka sinieje na twarzy. — Żyję — wykrztusiła w końcu. — Jak to było, panie Janku, z tym sprzęgłem, gazem i hamulcem? Cierpliwie powtórzył. Następnym razem bizon posłusznie ruszył, tylko nie do przodu, jak powinien, a... do tyłu. — Patrycja, uważaj na studnię! — wrzasnęła Hanka. — Na budę! Na schody! Na... Patrycja, tylko nie w dom!!! Silnik zdechł sam z siebie w momencie, gdy ciągnik wjechał niemal na ganek Chatki. — O Boże... — Patrycja oparła głowę o kierownicę. — To gorsze niż cesarka u krowy. Panie Janku, może pan powtórzyć...? Przekręcając kluczyk drżącą dłonią po raz trzeci i mając pewność, że traktor ruszy z kopyta do przodu, modliła się tylko o jedno: byle trafić w bramę... w bramę! Prawie trafiła. Zahaczając o słupek, pociągnęła bramę za sobą. — Bizonów mam dosyć na resztę życia — oświadczyła,

zwracając kluczyki Jankowi. Obsiadłszy wóz drabiniasty, ciągnięty przez bizona, którym powoził Janek, jechali całą rozchichotaną gromadą na łąkę. Słońce grzało od serca, choć na horyzoncie gromadziły się chmury burzowe. W piątkę jednak: Hanka, Patrycja, Zenek, Łukasz i Janek — one układające pachnące koniczyną siano na wozie, oni podający snopki widłami, uwinęli się błyskawicznie. Zmordowani, ale szczęśliwi, że zdążyli przed nadciągającą burzą, zlegli w stodole na pachnącym łąką sianie. Hanka, najmniej zmęczona (po prawdzie robiła za catering managera, donosząc kanapki, piwo i wodę mineralną a jak zabrakło mineralnej, to zwykłą kranówkę), pobiegła do kuchni po coś mocniejszego, pasującego do radosnego nastroju sianokosów. Podała Patrycji i Łukaszowi szklanki cudnie wiśniowym napojem, sama położyła się obok Zenka. Po chwili rozległy

się z ich kąta chichoty, a potem zapadła cisza.No, może niezupełnie. Karminowe wino i zapach siana powoli uderzały Patrycji do głowy. Pozwoliła objąć się Łukaszowi, a potem tulić długo. Pozwoliła delikatnymi muśnięciami dłoni pieścić jej nagie ramiona. Hanka z Zenkiem poderwali się nagle i wyszli,zostawiając ich samych. Patrycja resztką instynktu samozachowawczego chciała ruszyć za nimi, ale Łukasz przytrzymał ją za rękę. — Nie uciekaj. Pozwól nacieszyć się chwilą. — Jego usta, wędrujące od nadgarstka ku ramieniu i dalej, do szyi karku, sprawiły, że nagle zapragnęła i ona cieszyć się chwilą w ramionach tego właśnie mężczyzny. — Pokochałem cię od pierwszego wejrzenia - wyszeptał między pocałunkami. — Nie wiem, jakim cudem mnie opętałaś, nigdy mi się to nie zdarzyło. Ja mogłem mieć każdą, ale żadna nie mogła mieć mnie — Łukasza Rowińskiego. Rzuciłaś na mnie urok, mała, śliczna cza-

równico... — Noo... — wymruczała przepraszająco, ale on zajęty był całowaniem każdego centymetra jej nagiej skóry i nie zwrócił na to wyznanie uwagi. Zresztą i Patrycja przestawała zwracać uwagę na cokolwiek innego niż usta, dłonie i napór jego... no... usta i dłonie. To ta nalewka, myśl nadciągnęła leniwie i równie leniwie powinna zniknąć, ale... Patrycja poderwała się nagle, zrzucając z siebie Łukasza. Skąd Hanka ją wytrzasnęła? W Chatce nie było żadnego wina oprócz... Nie zważając na protesty niedoszłego kochanka, pognała do domu. Pusta butelka po miłosnym wywarze zdawała się szydzić z tej, która ją sporządziła. Świat powoli zaczął różowieć, nabierając barw czarodziejskiej nalewki... Gdy Łukasz pojawił się w drzwiach, dziewczyna stała pośrodku kuchni, wpatrując się z natężeniem w trzymaną oburącz butelkę po winie. Czując obecność mężczyzny, powoli przeniosła nań wzrok. Kurczę, jaki fajny jest ten Łukasz. Jeździ konno,

macha mieczem, gra w jogurtach. Uśmiecha się — jak teraz na przykład — tak, że chciałoby się scałować ten uśmiech z jego ust. No, po prostu superfacet! — Wyciągnęła ku niemu ręce. — Kochana moja, ty jesteś pijana! — wykrzyknął z udaną zgrozą. — O tak, pijana, bardzo pijana. Miłością! W oczach mężczyzny pojawił się niepokojący błysk. Głodnym, zaborczym gestem chwycił Patrycję wpół. Zarzuciła mu ramiona na szyję i przylgnęła doń całym ciałem. Przez cienką sukienkę czuł, jak drży. Wsunął palce we włosy dziewczyny, odchylił jej głowę i wpił się w rozchylone zapraszająco usta. Z równą żarliwością oddała pocałunek. Napierał na nią, ona cofała się, by po chwili oprzeć się plecami o ścianę. Gdy przesunął gorącą dłonią po nagim udzie dziewczyny, jęknęła i mocniej przyciągnęła go do siebie. Wbiła palce w nagie plecy mężczyzny, aż jęknął i on.

Całowali się do utraty tchu, powoli, centymetr po centymetrze osuwając na podłogę. Jednym szarpnięciem zdarł z dziewczyny koronkowe majteczki. Zesztywniała na moment, ale uspokoił ją kojącym dotykiem dłoni. Zatraciła się w kolejnym pocałunku. Przez chwilę siłował się ze sprzączką paska, ustąpiła wreszcie. Rozpiął spodnie, podwinął sukienkę Patrycji i... — Pozdrowienie — zahuczał bas tuż nad jego głową. — Nie przeszkadzam? Łukaszowi wszystko opadło. — Owszem. Przeszkadza ksiądz, co chyba widać — warknął. — Nie mógłby ksiądz przeszkodzić Hance z Zenkiem? — Nie mógłbym — odparł dobrodusznie Plama. Łukasz zaklął. Podniósł się, zakrywając sukienką nagie uda Patrycji. Dziewczyna, uśmiechając się błogo, zapadała właśnie w ni to sen, ni letarg. — Tak bez ślubu? Pijaną dziewicę wykorzystywać? Panie Łukaszu... — Ksiądz pogroził mężczyźnie palcem. — Nieładnie, oj nieładnie. — Nieładnie to się wpieprzać, gdzie księdza nie proszą. — Łukasz zmierzył wielkoluda wściekłym

spojrzeniem. — A może ksiądz sam ma chrapkę na śliczną, pijaną panią doktor? — Nie czekał na odpowiedź. Zapiął spodnie, zarzucił koszulę na perlące się potem plecy i wyszedł, nie oglądając się za siebie. Plama, odmawiając po cichu jakąś modlitwę (pewnie znów za zmarłych), przykrył dziewczynę kocem (nie śmiał przenosić nieprzytomnej i hmm... nie do końca ubranej na panieńskie łóżko), po czym bez pośpiechu zaparzył sobie herbaty, usiadł za stołem, wziął pierwszą z brzegu książkę i pogrążył się w lekturze. Senne majaki — wyjątkowo tej nocy przyjemne — odchodziły wraz z pierwszymi promieniami słońca. Ciepłe światło musnęło pocałunkiem policzek budzącej się dziewczyny. W oborze Wiedźma zamuczała tęsknie. Zaszczekał gdzieś pies. Patrycja uśmiechnęła się do snów. Czegóż ona w tych snach nie wyrabiała! I to z kim...! Zachichotała i otworzyła

radosne, pełne nadziei na wspaniały słoneczny dzień, oczęta. — O Boże! — krzyknęła w następnej chwili, kuląc się pod kocem. — Nie wzywaj Pana Boga swego nadaremno — odruchowo wyrecytował Plama, nie podnosząc wzroku znad książki. — Ale ja go nie wzywam nadaremno, tylko na pomoc! Co ksiądz porabia nad ranem w mojej kuchni? — Czytam. — Widzę! Ale to moja książka, moja kuchnia i moje rano! — No i? — Uniósł zdziwione oczy, jakby jego obecność w tym miejscu i o tej porze była czymś zwyczajnym. Patrycję zatkało. 1 dopiero teraz analityczny umysł dziewczyny zaczął łączyć fakty. Po pierwsze: spała na podłodze. Po drugie: w kuchni. Po trzecie w sukience, a nie w nocnej koszulce. A po czwarte... po czwarte... majtki się jej gdzieś zawieruszyły. Zaczerwieniła się po koniuszki włosów. — No właśnie. — Ksiądz wstał, stwierdziwszy, że misja zakończyła się powodzeniem. — Są tam — wskazał

brodą koronkowy strzępek. — Miłego dnia, pani Patrycjo.

ROZDZIAŁ X O pierścionku z brylantem, truskawkowym mydle i polowaniu na czarownice, czyli robi się straszno... Amre, kochany, jestem dziś z siebie bardzo zadowolona. Uratowałam ginący gatunek w postaci tukanki, a pigmejkę — wreszcie zdrową — wyprawiłam do Warszawy. Ponoć bardzo jej pragnęli (chyba nie seksualnie!). Odkryłam także i opisałam nowy gatunek: „żółw bezgłowy", m ale po kolei... Tukanka chorowała od kilku tygodni. Gdzieś na początkuj kariery Patrycji w zamojskim zoo nagle przestała latać. Siedziała na brzegu baseniku, gapiła się w przestrzeń rozmarzonym spojrzeniem (po prawdzie wyglądała, jakby się naćpała) i nic. Opiekunka odłowiła zwierzaka, Patrycja obadała, obejrżała, osłuchała. Na jej oko ptaszydło było zdrowe.

Co by tu, cholera, wymyślić, żeby ładnie brzmiało w Księdze leczenia zwierząt, i co by tu wymyślić, żeby — na oko i zdrowe zwierzę — było jeszcze zdrowsze? Spojrzała zamyślona w sufit, jakby tam wypisano odpowiedź. Plama, jak zwykle, stanął obok i — jak zwykle — „pocieszył" dziewczynę: - Nic nie mówię, pani doktor, ale to ginący gatunek. Bezcenny! Czyli w tłumaczeniu na nasze: „Jak nie uratujesz bydlaka, Szef — a z nim reszta świata — pogrąży się w rozpaczy, a ciebie obciążymy kosztami". W zoo większość zwierząt należy do gatunków ginących czy zagrożonych — po to założono ogrody zoologiczne, by owe gatunki ratować. W przyrodzie miałyby dziesięć procent szansy na przeżycie, a tu mają sto dziesięć, jak na ten przykład kobry. Patrycja tyle razy słyszała owo: „Nic nie mówię, ale to...", że te słowa nie robiły już na niej wrażenia — ostatni smok czy popieprzony misiek brunatny, którego

nienawidzi całe zoo, miały u niej równe prawa. I jednego, i drugiego leczyłaby z takim samym zaangażowaniem i zrobiłaby wszystko, by wyleczyć. Nad tukanką pracowałam więc bardzo intensywnie: zastrzyki, masaże (ta nie lata, tamta nie chodzi... zmówiły się, czy co?), nawet homeopatię uskuteczniłam i dziś już od progu doniesiono mi, że — alleluja!—siedzi na gałęzi obok swego małżonka, cała szczęśliwa i latająca. Jestem wielka! Przeszłam do pigmejki, która na mój widok jak zwykle zaczęła się drzeć. Dziwne. Skąd ona wie, że dziś dzień zastrzyków? Może to pigmejka jasnowidz? Gdyby umiała gadać, zapytałabym ją o Ciebie. Leczyłam niedowłady tych jej nóżek tygodniami. Dostała cały galeon leków, doustnie i domięśniowo. Wymasowałam ją tak, że mogłabym pracować jako masażystka pigmejek (może się przekwalifikuję, jak mi pacjenci będą głowę po nocy za często zawracać). Nikt, powtarzam:

nikt nie wierzył, że mi się uda. Ja sama też nie. Gdy więc powoli zaczęła łapinami poruszać, zdobyłam kolejny punki w oczach Plamy. Nawet Dyrektor to zauważył i udzielił mi ustnej pochwały trzeciego stopnia. Dziś był ostatni zastrzyk. Pigmejka chodzi. Jutro jedzie do Warszawy. Mam nadzieję, że tam docenią moje starania i będą o tę małpę dbali. Polubiłam gadzinę. Aha, napomknęłam o nowym gatunku: żółwiu bezgłowym. Jeszcze bardziej niż kobr nienawidzą tu żółwi, które ciągle nam ktoś ze zwiedzających do terrarium podrzuca — rozumiesz: ludzik kupuje sobie ślicznego żółwika wielkości pudełka zapałek, a tu naraz urasta bydlę do wielkości talerza. Co z takim zrobić? Zanieść do zoo i, gdy nikt nie patrzy, wrzucić do baseniku z żółwiami. Tyle ich się tam kotłuje, że nikt różnicy nie zauważy. No właśnie! A my się potem nie możemy ich doliczyć, bo stan ciągle rośnie! No nic, to problem hodowlanki, nie mój. Moim było, jak pamiętasz, tuczenie biedaków na śmierć (kurczę, tak tu dobrze karmią te zwierzaki, że sama się chyba pod taką stołówkę podepnę...).

Po zapoznaniu się z kolejnym rozdziałem Leczenia zwierząt egzotycznych w weekend i krótką, acz zwycięską bitwą, najpierw z Agą, potem z Kierownikiem, zmniejszyłam liczbę karmień. Na wątrobę zdychać przestały, za to dziś Aga już z daleka machała do mnie śmierdzącą reklamówką. — No niee... Nie mów, że to żółw... — wyjęczałam. Przytaknęła radośnie. Uwielbiała patrzeć, jak za pomocą tępej piły, klnąc straszliwie, usiłuję dostać się do środka przyszłej popielniczki. — To nowy gatunek — Aga zniżyła głos do konspiracyjnego szeptu — „żółw bezgłowy". Faktycznie. Z głodu zeżarły mu głowę! Kanibale przebrzydłe! Chyba jednak, ku satysfakcji Kierownika, zwiększę im dawkę pokarmu. Wolę, żeby zdychały na wątrobę, niż zżerały sobie łby. Właśnie dostałam telefon z zoo: tukanka spadła z gałęzi i — nim ktoś to zauważył — utopiła się w baseniku wielkości nocnika. No comments. Normalnie: no comments! I tak Cię kocham, nawet jeśli jesteś wymierającym gatunkiem.

Anaela PS Zapomniałabym: znalazła się zaginiona kobra. W klatce obok. Aga akurat stała przy niej, gdy nadeszłam, cała zdziwiona i uradowana, że wreszcie nie muszę na gadach patrzeć pod nogi. — Słuchaj, jak ona to zrobiła?! — wykrzyknęłam, gapiąc się na kobrę. Aga uniosła palec w górę i odrzekła z powagą: — Teleportacja. Jak zwykle umarłam ze śmiechu. Poziomki mają to do siebie, że nie da się ich zrywać. To znaczy da się, oczywiście, tylko że te, już zerwane, zamiast powędrować na stół w towarzystwie śmietanki jako deser, trafiają wprost do ust. Te właśnie usta, słodkie od poziomkowego soku, próbował teraz całować Łukasz, gdy drogą przechodził Holender. Mężczyzna zatrzymał się, lekko zdegustowany, widząc sielankową scenę w Patrysinym ogródku, a potem ściągnął brwi na widok przyczajonej za płotem Janki, również w tę scenę wpatrzonej. Łukasz widział ich oboje. I Jankę, i Holendra. I

dlaczego właściwie miał ich nie podrażnić, właśnie teraz? Nieświadoma intrygi Patrycja po raz kolejny umknęła ze śmiechem Łukaszowi. Zagarnął ją ramieniem. — Może to cię do mnie przekona, moja słodka poziomeczko... — W dłoni mężczyzny pojawiło się małe aksamitne pudełeczko. Powoli uniósł wieczko. Oczy dziewczyny rozszerzyły się w zachwycie na widok prześlicznego klejnociku spoczywającego wewnątrz. Łukasz przyklęknął i chciał wsunąć pierścionek na serdeczny palec dziewczyny... Tylko w bajkach i romansach made in Hollywood zdarza się, by pierścionek idealnie pasował. Ponieważ jednak nie był to romans, tylko życie, okazał się nieco za ciasny i po kilku próbach połamania Patrycji palca, Łukasz musiał zrezygnować. — Cóż, dopasujemy później, teraz chcę prosić cię o rękę i usłyszeć: „tak". Patrycja odzyskała głos. I przytomność umysłu. Rozejrzała

się zawstydzona tym przedstawieniem, a ujrzawszy Holendra, patrzącego na nią z ironicznym uśmieszkiem, umknęła do domu, ciągnąc Łukasza za sobą. — Nie mogłeś kameralniej? — syknęła w sieni. — Musiałeś na oczach wszystkich? — Mówisz o tej łajzie? Holender to jeszcze nie wszyscy. No, już, już, schowaj pazurki! Czego miałem się wstydzić? Że proszę o rękę najfantastyczniejszą dziewczynę na tej planecie? — Dlaczego? — To krótkie pytanie, mające w sobie jakiś sens, sprawiło, że Łukasz uniósł brwi. — Co: „dlaczego"? — zapytał. — Dlaczego chcesz się ze mną ożenić? — Patrycja spokojnie patrzyła w ciemne oczy, obracając pierścionek w palcach. — Znamy się nieco przykrótko. — Jak dla mnie wystarczająco — mruknął i roześmiał się z przymusem. — Wczorajsza noc cię do tego — podetknęła Łukaszowi pod nos pierścionek — zachęciła? — Znów to badawcze

spojrzenie. — Owszem — chwycił ją znienacka i pociągnął na siebie. — A ciebie nie? — Tak jak wczoraj, wsunął palce we włosy dziewczyny i odchylił jej głowę, odsłaniając miejsce w zagłębieniu obojczyka, stworzone do całowania. Przylgnął doń ustami. Patrycja łapała przez chwilę oddech, czując wszechogarniającą (i co tu ukrywać: całkiem przyjemną) słabość, ale — powoli odzyskując panowanie nad własnym ciałem — odsunęła łagodnie głowę mężczyzny, choć doprawdy dużo silnej woli ją to kosztowało. — Po ślubie — uśmiechnęła się, oddając mu pierścionek. Hanka weszła do obory, kręcąc nosem. Tym razem zapach był całkiem przyjemny. Dziwne. — Czym ty ją myjesz? — zapytała przyjaciółkę w zamyśleniu mydlącą Wiedźmę. — Płynem do kąpieli dla niemowląt. Truskawkowym. Czasem mandarynkowym. Na malinowy jest uczulona.

Hanka wydęła usta na tak jawną kpinę. — Serio. Co jakiś czas lubię czuć przy dojeniu zapach truskawek albo mandarynki — wyjaśniła Patrycja. Widać Wiedźma też to lubiła, bo stała, jak na nią, zadziwiająco spokojnie. Hanka wzięła ogon krowy i zaczęła rozczesywać palcami chwost na jego końcu. — Wiesz, chciałam ci powiedzieć, że przyjazd tutaj był fantastycznym pomysłem. Chyba zostanę na dłużej... — U mnie?! — przeraziła się Patrycja. Łazienka okupowana godzinami, ciuchy, buty i kosmetyki, o które potykała się na każdym kroku. Śniadania, obiady i kolacje serwowane o ściśle określonych porach... Tydzień mogła taki reżim wytrzymać, ale — na Boga! — nie dłużej! — Nie, nie u ciebie — uspokoiła ją przyjaciółka. — Zenobiusz poprosił mnie o rękę. Chyba się zgodzę. — Spuściła skromnie oczęta (podkreślone wściekle niebieskim cieniem) i poczęła kręcić nóżką jak panienka z okienka. Z tym, że tamta kręciłaby, no, na warszawskim bruku, a Hanka kręciła w kupie Wiedźmy. Na szczęście tego nie zauważyła.

— Kim jest Zenobiusz? — zapytała wolno Patrycja, gdy tylko odzyskała głos. — O rany. Zenek. Zenek Bąk. — I będziesz... panią Bąkową? — Naprawdę starała się zachować powagę. — Będę! — odparła stanowczo Hania. — Ale... na wsi trzeba pracować. Prowadzić gospodarkę, jak to mówią. Ja przy jednej krowie i drugiej Zołzie (i tobie, dodała w myśli) mam wystarczająco dużo roboty, a Zenobiusz ma nieco więcej żywizny i hektarów. Ty nie umiesz nawet obiadu ugotować. — Chcesz mnie obrazić czy odstręczyć od małżeństwa z Zenobiuszem? A może jesteś o niego zazdrosna? — Tak, tak, szczególnie to ostatnie. Kochana... — objęła przyjaciółkę i przytuliła. Hanka jaka była, taka była, ale przecież... — Jesteśmy tu po to, aby spełniać nasze marzenia. Ja spełniam swoje, ty spełnij swoje. Myślałam wprawdzie, że lecisz raczej na mojego Łukasza, a nie na Zenka, ale widać miłość czyni cuda.

Uściskały się serdeczne, uroniwszy parę łez. — Uwarz mi, moja droga, parę butelek swojej nalewki na wesele. Była po prostu niesamowita. — Hanka się roześmiała. Patrycji śmiech uwiązł w gardle. To nie była miłość. To była nalewka. Następnego dnia o świcie obudziło Patrycję szturchnięcie w ramię. — Spadaj, Panda! — wymamrotała, nie otwierając oczu, i odwróciła się na drugi bok. — To ja, nie Panda. Wychodzę. — Usłyszała głos Hanki. — Za mąż? Wychodź. — Ale sprawdź, czy tak mam być ubrana. — I już wiedziała, że musi otworzyć oczy, odwrócić się ku Hance i... Z wrażenia aż usiadła na łóżku. Przyjaciółka była hmm... No, właściwie była ubrana: w gumiaki do pasa. No i koszulkę. Wyglądała jak tirówka-wędkarka. — Wybierasz się na ryby? — wykrztusiła. — Zenobiusz będzie mnie uczył krowy doić. — Na rybach? — Co ty z tymi rybami?! — zdenerwowała się Hanka.

— Bo te gumiaki. W takich się ryby łowi. — Aaa, o to chodzi. Nie było innych, a kazał wziąć gumiaki. Mogą być? — Spokojnie. Na strychu jest jeszcze kapelusz z woalką Taki dla pszczelarza. Pasuje. Hanka zbyła tę kpinę wydęciem umalowanych na krwisty karmin usteczek. — A ty nie wstajesz na poranny udój? Już świta! — rzuciła z emfazą. — Wiedźma jest krową luksusową. Lubi pospać dłużej. Jak ja. Odwróciła się na drugi bok i już miała z rozkoszą zanurzyć się we śnie, gdy natarczywy klakson przed Chatką sprawił, że usiadła ponownie, a potem zerwała się na równe nogi. Cholera! Zapomniała o imprezie! Amre, Kochany! Zaczynam od wieści z zoo. Dzisiaj byłam razem z reprezentacją naszego Ogrodu w Lublinie na obchodach którejś tam rocznicy czegoś tam. Milo było jechać z moich ukochanym Dyrektorem i gawędzić o zwierzakach. Ten facet ma niesamowitą wiedzę i mogę go słuchać godzinami. Nie bądź zazdrosny. Ja

go tylko tak. Platonicznie. Po przybyciu na miejsce i wysłuchaniu mów, dyrekcja lubelskiego zoo obwiozła nas kolejką po Ogrodzie, pokazując co ważniejsze cuda. Jednym z nich była ciężarna samica białego nosorożca. Oczywiście wymierająca. Gatunkowo. Stoimy przed wybiegiem z nosorożczynią, szef lubelskiego Ogrodu rozpływa się nad nią, ja wgapiam się w to cudo i potakuję słowom faceta, rzucając: „Niesamowite!", „ Fantastyczne!", żeby mu miło było. Nagle ten milknie. Patrzę, a nas jest tylko dwoje. Cała reszta: reprezentacje ze wszystkich polskich ogrodów zoologicznych, miast podziwiać jedyną w Europie ciężarną i tak dalej, podziwiają, owszem, ale faceta z odkurzaczem do liści! Mówiąc dokładnie to samo, co ja przed chwilą: „ Niesamowite!", „ Fantastyczne! ". Zaczęłam się strasznie śmiać, co chyba nie spodobało się dyrektorowi lubelskiego zoo. Umknęłam

więc pod opiekuńcze skrzydła Pawła — tamtejszego lekarza. On momentalnie rozłożył mnie na łopatki (tylko nie miej robaczywych myśli! — to była przenośnia poetycka!). Posłuchaj. Siedzimy sobie w pokoiku obok sali zabiegowej (fajną ma, też bym taką chciała, ale nasze zoo jest biedniejsze niż jego, więc mogę tylko pozazdrościć; pokoik też ma fajny, cały w trofeach lekarskich: rogi, skóry, pióra etc.) i gadamy. On mnie przepytuje na okoliczność gadów (siłą rzeczy stałam się ogólnopolską specjalistką od wszystkiego, co beznogie), a ja jego na okoliczność zbliżającego się rozwiązania naszej lwicy, która będzie rodzić po raz pierwszy i a nuż widelec potrzebna będzie cesarka. Zatroskał się. — Cesarki u dzikich kotów nie wychodzą. — Jak to? — zdziwiłam się. Mnie u krowy wyszła, to i u kota... — Zdejmują sobie wszystkie szwy, jakich byś im nie założyła. Ostatnio próbowałem u tygrysicy. Szyłem ją trzy razy... — zwiesił głos. — I co? ! co? — Stoisz na niej. Spojrzałam w dół. Stałam na pięknej tygrysiej skórze.

W pierwszej chwili mnie zamurowało, w następnej popłakałam się ze śmiechu. Chyba staję się bezduszna... Z Lublina Plama przywiózł coś niesamowitego (to jego słowa, nie moje). Nie mówiłam Ci jeszcze, ale on ma hopla na punkcie ryb. I dobrze, bo gdy podpisywałam kontrakt, zastrzegłam żartobliwie, że ryb i pająków nie leczę. Z rybami Plama świetnie radzi sobie sam, z pająkami, niestety, muszę walczyć ja, na szczęście mamy tylko trzy: dwa ptaszniki i jedną tarantulę — nawet przyjemne w dotyku — które nie chorują (za to je lubię). Plama więc przez całą drogę powrotną przyciskał do piersi niczym złoty samorodek — dokładnie tak jak Ten-Którego-Nikt-Nie-Lubi przyciska jajka przemycane do inkubatora — słój z tym czymś (miałam tylko nadzieję, że nie jest to mózg). Gdy dojechaliśmy, Plama ulotnił się przy akwariach a potem zostałam uroczyście wezwana, by podziwiać: endemit! Ryby, które żyją tylko w jednym miejscu naszej galaktyki — w ujściu jakiejś meksykańskiej rzeki (jak

opowiadał po drodze). Kurczę, idąc do akwariów, wyobrażałam sobie, że te unikaty są bajecznie kolorowe i najeżone kolcami, a może płaskie jak płaszczki i w ciapki, a może przeciwnie: zupełnie przezroczyste? Z oczami na wierzchu albo bez oczu (nie myśl sobie, że jak zwykłe ponosi mnie wyobraźnia: przyroda jest naprawdę pomysłowa)? Stanęłam przed akwarium z owym ósmym cudem świata i osłupiałam. Przy tych wyblakłych, szaroburych patynkach nawet sardynki w puszce wyglądają bardziej egzotycznie, Plama, widząc zawód na mojej twarzy, zapytał: — Co, nie podobają się? — Nie no, piękne — skłamałam dzielnie. — A to czasem nie gupiki? Przewrócił oczyma na moją ignorancję i poszedł pocieszyć się karmieniem owych endemitów jakąś specjalną mieszanką dla pstynek. Mam nadzieję, że Ty nie hodujesz ryb. Always Yours. Anaela. PS Pigmejka zdechła w tej głupiej Warszawie. Na zapalenie płuc. Czy ja po to... — Chyba musisz to zobaczyć. — Ton głosu Hanki spra-

wił, że pióro zawisło nad kartką papieru, a potem potoczyło się po stole. W następnej chwili Patrycja pochylała się z niedowierzaniem nad skuloną pod progiem Kluską. Martwą Kluską. Czarna bezimienna kotka próbowała liźnięciami obudzić córeczkę, a Panda-pies podniosła łeb i zaskomlała cichutko. Hanka tuliła przyjaciółkę, nie mogąc znaleźć słów pocieszenia. Patrycja szlochała tak rozpaczliwie, jakby umarło jej własne dziecko. I nie dlatego, że kociak nie żył, tylko dlatego, że ktoś z tutejszych przyłożył rękę do uśmiercenia go. — Otruli mi ją, skurwysyny! — Twarz Patrycji wykrzywił grymas nienawiści. — Dlaczego? Czemu, zamiast na mnie, mszczą się na kocie?! — Bo za ciebie poszliby do pierdla — ucięła Hanka. — Odprowadzisz mnie jutro na autobus? Zaczynam się bać. — A Zenobiusz? Udój? Ślub? — Patrycja próbowała uśmiechnąć się przez łzy. — Oprzytomniałam. To nie jest miejsce dla mnie ani

dla ciebie. Wróć ze mną. Patrycja wyrwała się z ramion przyjaciółki, podeszła do kuchni i z pasją dorzuciła do ognia. — Amre jest blisko. Czuję to. I oni, kimkolwiek są, też to czują. Dlatego próbują mnie stąd wygryźć. I dlatego nie mogę się poddać. Nie wtedy, gdy On jest na wyciągnięcie ręki. Pukanie do drzwi i: — Pochwalony! — Listonosza przerwało wywody na temat Amrego. Kopertę, zaadresowaną dziwnie znajomym pismem, Patrycja wzięła w dwa palce, jakby ją parzyła. W poprzedniej była karta „Diabeł", a w tej? W tej był „Wisielec". — Ktoś życzliwy cię ostrzega... — ...albo straszy — wpadła Berenice w słowo. — Głupia jesteś. I wystarczająco wystraszona. Jak mówię, że ostrzega, to ostrzega. Pokaż tę poprzednią (i czemu nic o niej nie powiedziałaś?!). Przed Szatanem w ludzkiej skórze i przed zawiśnięciem. Co wy w tej Poczekajce, samych kryminalistów macie?

— Nie samych. Jednego. — Zajrzyjmy w karty. No, faktycznie, jest tu ten bandzior. Bardzo blisko ciebie. Trzymaj się od niego, kochana, z daleka albo wracaj do domu. — Ale Amre... — Amre też jest przy tobie. — Wiem, już zdążył się oświadczyć. — To Król Denarów! — Ty znowu z tymi denarami... — No nic na to nie poradzę. Masz przy sobie ich obu: Władcę Pieniądza i Rycerza Mieczy. I jeden z nich jest tym, przed którym ktoś życzliwy cię ostrzega. — Albo straszy. Życzliwy ostrzegał, a Patrycja nie posłuchała ostrzeżenia.

ROZDZIAŁ XI Gabriel vs. Łukaszek, Patrycja vs. Janeczka, a na dodatek Dyrektor, czyli wszyscy przeciwko wszystkim Domek koloru serca margerytki, zanurzony w słonecznym, letnim popołudniu, zdawał się drzemać. Półprzymknięte okiennice sprawiały wrażenie opadających sennie

powiek. Pszczoły, polatujące nad słodkoróżowymi kwiatami pnących róż, nuciły sobie tylko znaną mantrę. Bury kot sąsiada, nieczuły na wdzięki wpatrzonej weń czarnej kotki, leżał rozkosznie wyciągnięty na stercie świeżo zdjętej ze sznura pościeli, znacząc biel prześcieradeł pieczątką łap. Było senne, pachnące miodem popołudnie... Nagle w ciszę wdarł się ostry szczek, sprawiając, że kot, dom i pszczoły wstrzymały na chwilę oddech. Wielki, czarny jak kłąb burzowych chmur pies zaszczekał ponownie. Ochryple. Przejmująco. Wsparł się łapami na cembrowinie studni. Pochylił się, zaglądając do środka. Zaskomlał. Spojrzała w górę, gdzie na tle niewzruszenie błękitnego nieba kleksem czerniał łeb zwierzęcia. 252 W pierwszym momencie, gdy — pchnięta od tyłu — poleciała w dół t wpadła do lodowato zimnej wody, myślała, że to jej ostatnie chwile. Zakrztusiła się i zaczęła topić, nie

puszczając jednak zbawczego łańcucha. Potem nogi wyczuły wiadro, dłonie mocniej pochwyciły łańcuch i jakoś wygramoliła się nad powierzchnię wody. Stanęła pewniej, a nikła nadzieja, że będzie żyć, razem z dopływem adrenaliny rozgrzała ciało i serce. Wtedy też podniosła głowę, by wołać o pomoc i... krzyk zamarł jej w gardle. Nad studnią pochylała się... Janka. I nagle Patrycja zrozumiała, kto chciał się jej pozbyć: kto próbował otruć Pandę-psa, kto wykończył małą Kluskę i kto czekał teraz, z oczyma nieruchomo utkwionymi w jej twarzy, oczyma wypełnionymi chorą nadzieją i nie mniej chorą nienawiścią, aż rywalka pójdzie na dno. — Pomóż mi — poprosiła Patrycja, wiedząc, że prosi na próżno. Janka milczała. Oczy miała zimne i nieruchome jak rekin. — Nie jesteś morderczynią. Pomóż mi. — Patrycja, patrząc w te oczy, wiedziała, że nie pomogą ani błagania, ani

krzyki. Janki tutaj nie było — nad studnią pochylało się jedynie ciało obłąkanej, a dusza szybowała gdzieś między światami. Głowa zniknęła. Wraz z nią nadzieja na rychłe ocalenie. Pozostało czekanie. I wiara w psa. Ręce, kurczowo uczepione łańcucha, omdlewały z wysiłku. W nogach, zanurzonych w lodowatej wodzie, już dawno straciła czucie. Co jakiś czas klęła albo wołała o pomoc i za każdym razem widziała pochylającą się nad cembrowiną głowę. Ale to była głowa Pandy-psa. Nie wiedziała, jak długo tu wisi, a co gorsza, nie wiedziała, jak długo przyjdzie jej jeszcze wisieć i czy w ogóle dowisi do końca tego koszmaru. Być może jutro, pojutrze albo za miesiąc wyłowią sine, napuchnięte zwłoki... Oj, przestań krakać i trzymaj się, póki sił! Opuściła głowę, szlochając cicho. Gdzie jesteś, Łukaszu, gdy tak bardzo cię potrzebuję? A ty, Dziadku? Ponoć jasnowidzący?

— Co ja tu robię? — rzuciła pytanie, a echo odbiło je od ścian studni. Nikt nie odpowiedział. Zdrętwiałe od wielogodzinnego wysiłku ręce ześlizgnęły się. Przerażona objęła kurczowo zbawienny łańcuch ramionami i zastygła w bezruchu. Gdyby z jej słynnego poczucia humoru pozostał choć ogryzek, stwierdziłaby, że wygląda jak skrzyżowanie pingwina z misiem koala. Niestety, ogryzek pożarły zwątpienie i strach. — Co ja robię w tej pieprzonej Poczekajce?! Panda-pies znów zaskomlała. Patrycja uniosła głowę. — Trzymaj się! — usłyszała głos Holendra i łańcuch powoli ruszył w górę. Trzymała się z całych sił. Dopiero gdy chwycił ją za ręce, wyciągnął i położył na trawie, pozwoliła sobie zemdleć. Świadomość powracała leniwie i niechętnie. Zupełnie jakby robiła właścicielce łaskę. Najpierw była to świadomość bardzo upragnionego ciepła, potem czyichś dłoni rozcierających zlodowaciałe nogi — to, że czuła nogi,

wydało się Patrycji pocieszające, choć jeszcze nie wiedziała dlaczego. Znów odpłynęła w niebyt. Następnym wrażeniem był ból poranionych dłoni, które ktoś teraz delikatnie opatrywał. Poczuła dotyk palca smarującego rany jakąś maścią, a potem miękki chłód bandaży. Otworzyła oczy i napotkała zmartwione spojrzenie Holendra. — Wiem, że boli — mruknął. - - Ale na pewno nie bardziej niż wtedy, gdy pani opatrywała moje. Uśmiechnęła się. — Już cieplej? Przytaknęła. — Mogę przynieść herbatę? Nie zemdleje pani? Po chwili, wsunąwszy pod głowę dziewczyny dłoń, podetknął jej pod usta kubek parującej lipowej herbaty. Nie była ani gorąca, ani chłodna — taka w sam raz. Po raz pierwszy w życiu ktoś troszczył się o nią, a nie ona o kogoś, i sprawiało to Patrycji niezwykłą przyjemność, rozczulającą do łez. Więc się rozpłakała. — Pójdę po jeszcze trochę tej herbaty. — Zmieszany chciał wyjść, ale przytrzymała go za rękę. Przysiadł na

brzegu łóżka. — To ze wzruszenia, że tak się pan mną zajmuje. — Nie „pan", proszę. Mam na imię Gabriel. Jak mógłbym się nie zajmować? — Z tego, co o panu... o tobie... opowiadają, mógłbyś. Uśmiechnął się smutno. — Ja? Ja raczej... — umilkł, a potem zmienił temat: Usiłowanie morderstwa jest karalne. Bo to nie był wypadek, prawda? — Pokręciła głową, spuszczając wzrok. Komu pani... - Patrycjo. — ...Patrycjo aż tak za lazłaś za skore, że chciał cię zabić? — Temu, kto chciał otruć moją Pandę-psa i komu udało się uśmiercić Klusie. — To znaczy? Masz jakieś podejrzenia? Podejrzenia?! — prychnęła w duchu. Ja mam pewność! To twoja szalona Janka! Ale te słowa nie chciały Patrycji przejść przez gardło. Nie miała zamiaru ranić go po tym, jak kolejny raz uratował jej życie. — Zastanawiam się nie od dziś, co tu w ogóle robisz? — Gabriel patrzył zamyślony w mrok za oknem. —

Przecież proponowano ci pokój gościnny w zoo. W Poczekajce pacjentów nie masz, tylko same kłopoty. Dojeżdżasz codziennie pekaesem dwadzieścia kilometrów. Tutejsi boją się ciebie i nienawidzą za odmienność — tak jak mnie. Dlaczego tu jesteś? Kaprys stęsknionej za wsią warszawianki? Patrycja uniosła do ust kubek z herbatą. Przecież czytał te głupie listy, powinien wiedzieć! — Czy to tajemnica? — indagował łagodnie. — To raczej głupota, nie tajemnica — prychnęła, zła sama na siebie. — Czekam na księcia na białym — właściwie to czarnym — koniu. A raczej czekałam, bo już się zjawił... — Łukasz? — W głosie Holendra zabrzmiał gniew. Kiwnęła głową, pochmurniejąc. — To podrabiany książę na kradzionym koniu. — Proszę go nie oczerniać! To mój narzeczony! Nastrój chwili prysł jak bańka mydlana. — Przepraszam. — Uniósł ręce w obronnym geście i wstał z krzywym uśmieszkiem. — Jak go spotkasz, zapytaj, co twój książę na moim koniu robił z twoją przyjaciółką w młodniku, podczas gdy ty gniłaś w studni.

Skierował się ku drzwiom, w których stali właśnie Patrysiny książę i Patrysina przyjaciółka. On blady z targającej nim pasji, ona zaczerwieniona z zażenowania. - Szukaliśmy Patrycji. To właśnie robiliśmy, cholerny intrygancie. Holender minął ich bez słowa. — Mówiłem, że będą z nim kłopoty. Zlekceważyłeś go. Znowu. — Artur siedział rozwalony na kanapie, za to Łukasz krążył po pokoju jak wściekły pies po klatce. — Odwal się! Damy sobie radę! — Taa... Damy. Jak w mordę mu damy. — Pogadam z nim i... — Nagadałeś się wystarczająco, a Pipi jak siedziała na tym zadupiu, tak siedzi. Jak się do jej cnoty nie dobrałeś, tak nie dobrałeś. Jak jej w sobie do szaleństwa nie rozkochałeś... Jeszcze gotowa zostać tu dla pieprzonego Holendra, a ja nie chcę stracić tej forsy. Trzeba oba problemy załatwić jednym cięciem. Tak, żeby on zniknął raz na zawsze, a ona raz na zawsze wróciła do pieprzonej pani Halinki. — Coś sugerujesz? — Łukasz zatrzymał się nagle i

spojrzał na przyjaciela zmrużonymi oczami. Artur wzruszył ramionami. — Potrzebna mi będzie butelka po wódce, benzyna i zapałki. Wystrzelimy Holendra w kosmos. — I pójdziemy siedzieć. — Masz rację. To musi wypaść naturalnie. Poczekamy na burzę. A potem, jeśli ty nie zmożesz Pipisi — Artur zaśmiał się krótko — wprowadzimy plan „Jot" jak „Janeczka". Jeśli Gabryś nie zrozumie ostrzeżenia, znów pójdzie siedzieć. Tym razem za Patrycją. I to na dłuuugo... — Pani Patrycjo, co to było tym razem? Aligator? — To były pierwsze słowa Plamy, jakimi powitał dziewczynę nazajutrz podczas obchodu. Mówił oczywiście ojej zabandażowanych dłoniach. — Strasznie śmieszne — prychnęła, ale potem mimo wszystko uśmiechnęła się do ogromnego mężczyzny. Szczerze go lubiła. Z wzajemnością. — Bawiłam się w misia koala we własnej studni. - Musi mi pani wszystko opowiedzieć, ale najpierw proszę do Szefa, Jest pani pilnie wzywana i, sądząc

po minie Starego, nie będą to dobre wiadomości. Patrycja z duszą na ramieniu, a może nawet wyżej — w gardle (o ile dusza może się przemieszczać) mszyła w stronę sekretariatu. Po chwili pukała już do drzwi dyrektorskiego gabinetu. — Mam dla pani złe wieści, pani doktor — przywitał ją od progu Pierwszy Po Bogu. Faktycznie musiały być złe, bo tak zafrasawanego widziała Dyrektora podczas swego pobytu tutaj tylko raz — gdy wyprawiła niechcący na tamten świat parę unikatowych żab, traktując ich akwarium środkiem żabobójczym (o czym na opakowaniu nie raczyli wspomnieć). — Wiem, wiem, krokodylowi nadal łuska nie odrastają, a i boa.., — wyłamywała nerwowo palce. Pewnie Kierownik gadziarni złożył na nią skargę. — Mniejsza o krokodyla — przerwał jej Dyrektor — Może niech pani usiądzie. — N-nie chce mnie pan chyba zwolnić? — Straszne podejrzenie ścięło Patrycji krew w żyłach. Tego by chyba

nie zniosła... — Nie mogę dać pani etatu — wypalił jednym tchem, by dłużej nie trzymać dziewczyny w strachu i niepewności. — Jeżeli pani zechce, mogę przedłużyć umowę na kolejne trzy miesiące. Patrycja siedziała jak rażona piorunem. — Ale... panie dyrektorze... obiecał mi pan — wyszeptała wreszcie. Mężczyzna ciężko opadł na fotel. — Wiem, droga pani doktor. Obiecałem, że po okresie próbnym dostanie pani etat i byłem gotów dotrzymać słowa, jednak dziś dostałem pismo z urzędu miasta: nie wyrażają zgody na etat dla lekarza weterynarii. Nie uznają takiej potrzeby — prychnął ze złością, rzucając papier w jej stronę. Drżącą ręką ujęła kartkę upstrzoną czerwonymi pieczęciami. — Ale... panie dyrektorze... — zaczęła ponownie, z trudem panując nad łzami — jeżeli nie będę zatrudniona na stałe, bank nie da mi kredytu na Chatkę... Za miesiąc

jest przetarg... Miałam nadzieję... — Umilkła, patrząc błagalnie w twarz Dyrektora. Wytrzymał jej spojrzenie — nie miał zwyczaju uciekać wzrokiem, gdy czuł się winny, nawet nie za swoje przewinienia. — Pani Patrycjo, na dzień dzisiejszy nie mogę zatrudnić pani na umowę o pracę, ale pomyślę — wszyscy pomyślimy — jak można pani pomóc. Jeszcze dziś napiszę do urzędu protest w tej sprawie i ponowię żądanie etatu. Może uda mi się wygospodarować jakiś, łącząc etatowe połówki. Proszę być dobrej myśli, pani doktor. Jest pani ostatnią osobą, którą chciałbym stracić przez głupotę urzędników. - I co, strasznie było? — zapytał Plama, gdy tylko wyszła z dyrektorskiego gabinetu. — Głupi urząd miasta nie chce mi dać etatu — wymamrotała, jeszcze w to nie wierząc. — A to oznacza, że głupi bank odmówi mi kredytu na Chatkę. A to oznacza, że będzie

mógł ją kupić każdy, kto ma forsę. Tylko nie ja. — Głowa do góry, pani doktor! — Plama palnął Patrycją w plecy od serca, aż dziewczynie dech zaparło. — Jeśli nie pani, ja ją kupię. — Proszę tak nawet nie żartować! — żachnęła się. — Musiałabym księdza za to zabić! Zafrasowani mszyli w stronę wybiegu dla lam, gdzie jedna z nich zaczęła właśnie rodzić. Ani pani doktorowej, ani kierownikowi hodowli specjalnie się z tego powodu nie spieszyło, bo zwierzęta w zoo, tak jak na wolności, zazwyczaj radziły sobie same i z narodzinami, i ze śmiercią. — A propos miśka — zaczął Plama — w klatce Mordercy znów znaleźliśmy ludzki palec. — Nie! — wykrzyknęła. Niedźwiedź brunatny, którego tak jak kobr nienawidziło całe zoo, nie od parady zwany był Mordercą. Lubował się w urywaniu zwiedzającym palców: podchodził taki dumy człeczyna do klatki z misiem, podawał mu ciasteczko albo kukurydzianego chrupka, a misio, zamiast za

ciasteczko, łapał za palec i ciągnął dotąd, aż... Do tej pory, a Morderca mieszkał w zamojskim zoo dopiero dwa lata, upolował w ten sposób dwie ofiary wypadała jedna na rok, choć z tego, co przed chwilą powiedział Plama, było już trzy do zera. — Wie pani, co jest najśmieszniejsze? Patrycja uniosła brwi. Co mogło być śmiesznego w tym, że Morderca urwał komuś palec? — Tym razem nikt się po niego nie zgłosił. — Po Mordercę? — Po palec! — Plama roześmiał się na głos. — Ktoś nie zauważył, że misiek urwał mu wskazującego palucha! Patrycja milczała. Jeszcze to do niej nie dotarło. — Oj, widzę, że dziś muszę pani drukowanymi literami wszystko opowiadać: wczoraj ekipa górali świętowała ukończenie pawilonu dla papug. Jeden ze świętujących chciał widać nakarmić Mordercę i nakarmił! Musiał być facet nieźle wstawiony, żeby nie zauważyć, że palec w zoo zostawił. Teraz roześmiała się i Patrycja.

— Widzę to! Po prostu widzę, jak nazajutrz budzi się bidok skacowany, i czuje, że coś go — oprócz głowy — pobolewa. Patrzy, a tu, kurczę, palca u ręki mu brakuje. Rozgląda się: gdzie może być? Pod łóżkiem? W kibelku? Chichocąc, dotarli do wybiegu dla lam. Stanęli oparci o drewnianą barierkę. Rodząca samica też stanęła, w bezpiecznej odległości. — Powinnam ją zbadać, czy nie będzie komplikacji — rzuciła w przestrzeń Patrycja. — Niech pani próbuje. — Plama uśmiechnął się nieco złośliwie. — Najwyżej panią opluje i skopie. A gdy w obronie rodzącej ruszy reszta stada — wskazał brodą przyglądające im się podejrzliwie zwierzęta — może znajdzie się w pobliżu jakiś Gabriel, który panią z kaloszy wyciągnie. — Strasznie śmieszne. — Skoro więc udało mi się panią rozbawić, proszę opowiedzieć o tym koalowaniu w studni. Mamy czas... Opowiedziała. Plama milczał, posępniejąc coraz bardziej. — Janka powinna wrócić na oddział zamknięty. Staje

się niebezpieczna. — A tam, zaraz niebezpieczna. Truje tylko psy, koty i wpycha konkurencję do studni. — Patrycja z udaną nonszalancją wzruszyła ramionami. — Strasznie śmieszne. Jeszcze dziś porozmawiam z ordynatorem. — Umilkł, marszcząc czoło. — No i mamy nowego lamiaka — ucieszył się w następnej chwili, wskazując nowo narodzone zwierzątko. Amre, Kochany! Plama znów dziękował dziś niebiosom za istnienie niejakiego Holendra i pojawianie się tegoż w momentach dla mnie kluczowych. Fakt faktem: facet co i rusz romantycznie ratuje mi życie. Nic, tylko harleąuina napisać. Szkoda tylko, że bohater powieści nie lubi luda, a w szczególności kobiet. Gdybym była sponiewieraną przez los klaczą, najlepiej z powyłamywanymi nogami, zajmowałby się mną czule, szeptał do ucha miłosne zaklęcia i zagłaskiwał na śmierć. Niestety, należę do gatunku homo sapiens, wobec czego zostałam z góry przez Holendra przekreślona.

Nie będzie czułości, miłosnych zaklęć i zagłaskiwania i właściwie wcale mi na tym nie zależy. Kij mu w oko. Tylko... On tak fajnie i delikatnie bandażował mi ręce... Czy wypada udać się do niego na zmianę opatrunku? Zawsze to jakiś pretekst, no nie? Patrycja, ze słoikiem domowej konfitury pod pachą, wspięła się na Wzgórze Wisielca i ponownie urzekł ją widok wiatraka. O, jak dobrze rozumiała Holendra. Jak bardzo chciałaby być na jego miejscu... Chciałaby mieszkać w czarodziejskim wnętrzu, słuchając co noc uspokajającego poskrzypywania skrzydeł. Chciałaby wdychać woń gorącego drewna i gorącego... drewna. Wystarczy. Chciałaby... Wiele rzeczy by chciała. Gdyby nie miała swojej ślicznej, malutkiej, żółciutkiej jak kaczuszka Chatki... Usiadła na trawie, odstawiając słoik z konfiturą i z rozmarzeniem patrzyła na obracające się powoli z cichym skrzypieniem skrzydła wiatraka. To skrzy-

pienie powinno irytować, ale nie — zupełnie jakby skrzydła szeptały między sobą... I nagle wiatrak zmienił się w Czarnego Księcia z dwoma mieczami w rękach i dwoma skrzydłami u ramion. Patrycja opadła na pachnącą słońcem trawę, osłoniła oczy przedramieniem i udała się na kolejną ze swych wędrówek po świecie marzeń. Czarny Książę na czarnym rumaku pognał za nią. Gabriel pochylił się nad śpiącą Patrycją. Wyglądała tak ślicznie i niewinnie... Miękniesz na starość, chłopie, ofuknął się. Śliczne i niewinne to one są, dopóki na czworaka świat zwiedzają, ale gdy tylko staną na nogi, gdy po raz pierwszy rozpuszczą język... Wzdrygnął się, jakby przewiał go chłodny wiatr, niechętnie zdjął kurtkę i przykrył nią śpiącą Patrycję, a ta przez sen uśmiechnęła się z wdzięcznością. Już miał odejść, frasując się nieco, czy drzemka na słońcu nie zaszkodzi dziewczynie, gdy Nesia, zajęta do tej pory rozkopywaniem kreciej nory, przypomniała sobie o

obowiązkach psa towarzyszącego, przybiegła do pana (z patykiem zwisającym z pyska niczym cygaro) i, ujrzawszy ukochaną panią, rzuciła się ją witać unurzanym w ziemi pyskiem, nosem i jęzorem. Powrót ze świata marzeń był dosłowny — na ziemię. Patrycja z jękiem rozczarowania usiadła, a potem poderwała się na równe nogi. — No właśnie, ja do pana, ciebie znaczy, na zmianę opatrunku przyszłam — zaczęła się tłumaczyć. Gabriel bez słowa podniósł słoik z konfiturą i ruszył przodem, swoim zwyczajem „zapraszając" dziewczynę do środka. Rozsiedli się w wygodnych fotelach, takich, co „to usiądź i zostań na wieki" — pod okapem, w cieniu, na herbatkę z konfiturą przyniesioną przez Patrycję. Neska położyła głowę na jego kolanach, a on począł gładzić łeb suki, przyglądając się, jak Patrycja kroi chrupiący chleb, smaruje kromki zimnym świeżym masłem prosto od Wiedźmy, a potem kładzie na każdą kromkę dużą łyżkę konfitury malinowej. No, niebo w gębie, niebo w gębie to

było. Nagle kanapka wędrująca do ust zamarła w pół drogi, spojrzenie Holendra, do tej pory nieopuszczające słodkiej twarzyczki i roześmianych oczu towarzyszki, pomroczniało i powędrowało gdzie indziej. Zesztywniał cały. Nastrój chwili prysł. Poderwał się i pobiegł za dom. Nim zdążyła umknąć, dogonił ją i złapał za ramiona. — Janeczko — zaczął miękko — dlaczego śledzisz Patrycję? Janka milczała jak zawsze. Od dwóch lat nie wypowiedziała ani słowa. — Jesteś zazdrosna o Łukasza? Przecież wiesz, jakim on jest kobieciarzem. To nie wina Patrycji, że ją sobie upatrzył. Może... już czas, byś wróciła do szpitala? Wyrwała się i pomknęła ścieżką prowadzącą do wsi, mijając po drodze Dziadka. Obejrzał się za nią i pokręcił głową. Gabriel zmierzył Dziadka nieprzyjaznym spojrzeniem. — Najwyższy czas, by tym domem i tobą pokierowała ręka kobiety. I to nie obłąkanej, która nie pomaga, a wręcz

przeciwnie, a o — tej tam. — Dziadek wskazał brodą gryzącą jabłko Patrycję. — Może już czas, byś odesłał Jankę do ośrodka, Łukaszka do wszystkich diabłów — tam, gdzie jego miejsce — i zajął się własnym życiem? I nie zwodził dłużej ani tej biednej Patrycji, która nie wie, w kim tak naprawdę jest zakochana, ani siebie samego, który nie wie, że w ogóle jest zakochany? — Poeta się z ciebie zrobił na stare lata. Lepiej pozostań przy magii — odmruknął Gabriel. — Nie wypędzę Janki. Przyjamniej to jestem jej winien. Gdyby nie ona, do dziś gniłbym w więzieniu za usiłowanie zabójstwa. A wracając do „uroczej pani doktor", nie lubię... — ...kobiet. Wiem, wiem. — Dziadek westchnął, po czym strzepnął z ramienia Holendra niewidoczny włos. — Masz rację, pozostanę przy magii. — Mam was, moje dzieci — rzekł nieco później w swoim domu, splatając ów włos z kasztanowym włosem Patrycji. Świeca płonąca w dziwacznym lichtarzu rzucała na

twarz staruszka i symbole wypisane na stole niepokojący, migotliwy blask. — Teraz jeszcze tylko trzeba otworzyć puszkę Pandory.

ROZDZIAŁ XII O huraganie „Katrina", co budy z Pandami-psami przetacza, i pożarze trawiącym wszystko To był jeden z tych letnich dni, z tych upalnych letnich dni, gdy człowiekowi nic się nie chce. Słońce, królując na bezchmurnym niebie, obdarzyło Poczekajkę łaską czterdziestu stopni w cieniu, ale gdzieś za horyzontem czaiły się czarne chmury. W gorącym, nieruchomym powietrzu czuć było burzę. — Kości mi mówią, że zbliża się tak potężna nawałnica, jakiej tu nigdy nie widziano. Moja chata przeżyje nawet mnie, ale twój wiatrak aż się prosi o podpałkę. — Ma piorunochron — odparł Gabriel. — I dobrze. — Milczał przez chwilę. — Wiatrakowi może i dobrze, nie wiem, bo nie pytałem. Chatce Patrycji

nieco gorzej. Ta metalowa brona na elektrycznym słupie to nie był najlepszy z jej pomysłów. Ściągnie pioruny z całej okolicy i przerazi dziewczynę na śmierć, a przecież nie chcemy stracić naszej pani doktor. Idź do Patrycji. — Dziadek stanowczo wypchnął Holendra za drzwi i nim tamten zdołał zaprotestować, sam wyszedł. Zamknął drzwi wiatraka i przekręcił klucz, chowając go do kieszeni na piersiach i poklepując z zadowolonym uśmiechem. — No, nie mów, że mienie przerażonej dziewicy będzie ci niemiłe. — Uśmiechnął się szeroko, ale widząc wściekłą minę Gabriela, nagle spoważniał. — Kiedyś prosiłem cię, żebyś był przy niej w niebezpieczeństwie — właśnie nadszedł ten czas. Idź już i podtrzymuj ją na duchu, choć, znając tę szaloną dziewczynę, zamiast się bać, stanie pod broną i będzie podziwiać pioruny. Pogwizdując radośnie, ruszył ku swojej chacie. Powietrze stało nieruchomo. Pociemniało, jakby zapadł przedwczesny wieczór.

Patrycja zamknęła wszystkie okna, zaciągnęła zasłony i — po raz pierwszy sama od dłuższego czasu (Hanka wczoraj wyjechała; łazienka wolna!) — z błogim westchnieniem wyciągnęła się na łóżku. Uwielbiała, po prostu uwielbiała! ciche wieczory spędzane sam na sam z dobrą książką (skoro nie miała pod ręką Amrego). Z ukontentowaniem otworzyła ukochany Cień wielkiego kota pióra niejakiego Gabriela A. Mrocznego, zwanego również Holendrem, którą to powieść niedawno, w tajemnicy przed samą sobą, ściągnęła ze strychu... Pierwsze krople deszczu, brzmiące niczym werble, przyjęła uśmiechem. Pukanie do drzwi również, tyle że ze smutnym. Żegnaj, samotności. Kto tym razem? Łukasz? Zenek? Wiedźma? Zołza? — Patrycja, klnąc pod nosem, wygrzebała się spod koca i powlokła do drzwi Na widok Holendra zrobiło się jej ciepło w okolicach serca. I nie tylko tam, mówiąc szczerze.

— Wejdź... — Przysyła mnie... — zaczęli równocześnie i zaraz zawstydzeni umilkli. Zapowiadał się ciekawy wieczór. Burza się rozkręcała, ale była jeszcze daleko. Za to atmosfera w Chatce naładowana była elektrycznoscią. Szczególnie zaś iskrzyło miedzy gospodynią a gościem.-. Holender siedział przy stole z kubkiem pigwowej herbaty w rękach (dowiedziawszy się, że jest to wyrób domowej roboty, usiłował dzielnie znosić niemożliwą do zniesienia cierpkość napoju), Patrycja natomiast z przyjemnością, zdającą się mu być wręcz masochistyczną, popijała ów czarci napar i gadaniem o niczym usiłowała zamaskować onieśmielenie. Gawędzili tak do momentu, aż burza postanowiła uderzyć w Poczekajkę. Deszcz i odległe grzmoty, do tej pory umilające momenty niezręcznego milczenia, nagle ucichły. Cisza ta była tak niesamowita, że ucichła i Patrycja. Spojrzeli na siebie z Holendrem i równocześnie wstali od

stołu. Zaniepokojeni wyjrzeli na dwór. Mimo wczesnego popołudnia, na zewnątrz panował mrok. Nie taki zwykły, burzowy, gdy słońce zasnuwają chmury, błyska się, grzmi i w ogóle jest fajowo. Nie. Było ciemno jak późnym wieczorem, a od północy nadciągało... to coś. Huragan „Katrina" co najmniej. I nagle niebo z ciemnoszarego stało się purpurowe. Pierwszy podmuch wichru uderzył w wieś niczym taran. Potem nie było już podmuchów, tylko jeden wielki oszalały żywioł. Ale najbardziej przerażało nieprzerwane dudnienie, narastające z każdą sekundą. — Do kuchni! — krzyknął Holender. W pierwszej chwili nie zrozumiała, ale nie czekał, aż pojmie, że żywioł powybija wszystkie szyby w Chatce, zerwie dach i z pewnością o ile przyjdzie mu taka fantazja—powali lipę rosnącą nad domkiem. Kuchnia letnia zaś miała jedno małe okienko i nie rosło nad nią żadne drzewo.

Poza tym stała najdalej od słupa z broną. Gdy zmieniali lokal, w bronę uderzył właśnie pierwszy piorun. Patrycja stanęła jak wryta. Nie wiadomo, czy hardziej wstrząśnięta przeszywającym trzaskiem i przeraźliwym hukiem, czy oczarowana pięknem zjawiska, Holender szarpnął ją za sobą w chwili, gdy w bronę uderzył drugi piorun, a nawałnica przetoczyła przez podwórko psią budę — na szczęście bez zawartości, bo Pandapies ewakuowała się widać już wcześniej. Gabriel wepchnął Patrycję do środka, przez chwilę walczył z drzwiami (walki tej nie ułatwiała mu uratowana, podskakując nad jego ramieniem, by dojrzeć, co też się wyrabia na zewnątrz), zatrzasnął je, zamknął na zasuwę i oparł się o nie plecami z przeciągłym westchnieniem ulgi. — Nie boisz się burzy? — Jego słowa były raczej stwierdzeniem nie pytaniem. Patrycja pokręciła głową, stwierdzając jednocześnie: — Oczywiście, że się boję. W następnej chwili zapaliła stojącą na stole świeczkę.

Nagle zrobiło się przytulnie i nastrojowo, mimo szalejącej na zewnątrz nawałnicy. Holender ogarnął wzrokiem pomieszczenie, które na początku kariery służyło Patrycji za mieszkanie. Jego spojrzenie zatrzymało się na sukni ślubnej. Uniósł brwi. — Ledwo zaręczyny i już ślub? — Spojrzał znacząco na płaski brzuch Patrycji, a ona odruchowo przygładziła sukienkę. — To nie to, co myślisz! — oburzyła się. — Jestem dziew... — urwała, zmieszana. Dziewictwo w jej wieku nie było raczej powodem do dumy. — Wisiała w Chatce — wskazała brodą suknię — jako ten, no... drogowskaz, ale przestałam móc na nią patrzeć. Nagle, dotykając mokrego materiału, który przylepił się do ciała, zdała sobie sprawę z dwóch rzeczy: z tego, że znajduje się w ciasnym zamkniętym pomieszczeniu z—ponoć niebezpiecznym obcym mężczyzną — oraz z tego, że mokra sukienka niczego nie ukrywa. Holender widać zauważył nagość stojącej przed nim dzie-

wczyny w tym samym momencie, bo rzucił, z trudem przełykając: — Przebierz się, bo zmarzniesz. — Tylko w co? — Odwróciła się do niego bokiem, żeby widział jak najmniej. — W tę suknię. Spodobała się Patrycji ta myśl. Holender ostentacyjnie odwrócił się do ściany, a gdy usłyszał, że już, aż westchnął. W kremowym atłasie, koronkach i perełkach Patrycja wyglądała... Wyglądała... No. Wyglądała. Stała z rękami splecionymi z tyłu, spłoniona jak mała dziewczynka w sukience od pierwszej komunii. Uśmiechnięta. Zachwycona jego zachwytem. Wstał, nie bardzo wiedząc, czy ma natychmiast uciekać, pal licho burzą i pioruny, czy wziąć tę zachwycającą istotę w ramiona i... — Zdejmij koszulę, bo ty zmarzniesz, - Te słowa sprawiły, że nagle wybór okazał się prosty. Jeżeli tylko ona... Gdy ściągał lepiącą się do ciała koszulę, odwróciła lojalnie wzrok, ale gdy już ściągnął... Tym razem ona nie

potrafiła powstrzymać westchnienia. Mimo postarzającej go brody, miał ciało nastolatka. Tak wspaniale umięśnionego mężczyzny, o tak pięknie opalonej, lśniącej i gładkiej skórze nie widziała w całym swoim dwudziesto-z-hakiemletnim życiu, No dobra, szczerze, w ogóle niewielu półnagich facetów oglądała. Teraz więc gapiła się tak zauroczona nim jak on nią. W bronę trzasnął piorun. I zupełnie naturalnie znalazła się w jego ramionach. Wtuliła się w Gabriela całym ciałem, a on zagarnął ją, zamykając w mocnym, odbierającym dech uścisku ramion, jakby się bał, że za chwilę to cudowne zjawisko, które dostał na chwilę od dobrego losu, umknie, odejdzie, zniknie. Trwali tak nie wiedzieć jak długo: ona w bieli, on w czerni, stając się z każdym uderzeniem serca coraz bardziej sobie bliscy, mimo że już bardziej bliscy sobie być nie mogli, Przytuliła twarz do jego nagiej piersi, a on pochylił głowę, chłonąc zapach mokrych włosów dziewczyny. Serca

obojga łomotały coraz szybciej, z jednakim pragnieniem, które zaczęło zagarniać w posiadanie także ich ciała, Lecz jedno nie myślało o wypuszczeniu z objęć tego drugiego, a drugie nie pragnęło zostać uwolnione. Dwa ciała oddzielała jej suknia i jego spodnie, ale nagość nie była im potrzebna... Wsunęła palce w jego włosy, by przyciągnąć głowę i usta mężczyzny ku sobie. Jęknął, po czym przelał żar trawiący lędźwie w jeden pocałunek. Tylko jeden, ale wystarczyło, by dziewczyna zaczęła osuwać się w jego ramionach, niemal tracąc przytomność. — Ja już... — wyszeptała łamiącym się głosem —ja już chyba dłużej nie wytrzymam. Proszę cię... Zrozumiał. Uniósł ją lekko jak piórko i złożył na posłaniu. Dla łoża miłości tego było stanowczo za wiele. Jeszcze drobną Patrycję mogło czasem znosić, ale dwa ciała naraz? Z przeraźliwym trzaskiem łoże zarwało się pośrodku jak pierwszej nocy, którą dziewczyna spędziła w Poczekąjce,

i kochankowie wylądowali na podłodze. Przez chwilę patrzyli na siebie oszołomieni. Pierwsza chichotać zaczęła Patrycja. Po chwili dołączył do niej Gabriel. — Ponoć pierwszy raz pamięta się do końca życia — ! wykrztusiła między napadami śmiechu. — Zapamiętam. Przyrzekam, że zapamiętam. — Umilkła, czując że Gabriel sztywnieje. — To rzeczywiście twój pierwszy raz? — upewnił się. Gdy, zdeprymowana tonem jego głosu, kiwnęła głową, wsta! i drżącymi rękami począł się ubierać. — Dlaczego? — jęknęła, podrywając się. — Co ci zrobiłam?! Desperackim gestem chwycił ją za ramiona, wpił palce w gładką skórę, nie myśląc, że zadaje jej tym ból, i wyszeptał: — Jesteś pewna, że ja mam być twoim pierwszym mężczyzną? Zamknęła mu usta pocałunkiem, a potem ujęła jego twarz w dłonie i, zaglądając poprzez szare jak zmierzch

żrenice na samo dno jego duszy, rzekła po prosta: — Jestem pewna. — Płonie ognisko i szumią knieje. — Artur wylał kanister benzyny na drewnianą podłogę. Łukasz cofnął się pod drzwi i nieprzekonany pokręcił głową. — Nie podoba mi się to. — Drużynowy jest wśród nas... Wyjdź. Poprawię od wewnątrz. Opowiada starodawne dzieje... Wypadli na zewnątrz, nie mogąc znieść smrodu benzyny. Wicher rzucił nimi o ścianę wiatraka, mimo ża stali po zawietrznej. Artur, przytrzymując się drewnianej belki, polał ścianę, którą przed deszczem chronił szeroki okap, — I teraz jedną zapałką! — krzyknął do Łukasza, choć ten stał tuż obok. — Ty czy ja? — Wicher zdmuchnie cię razem z zapałką, głupku! Łukasz wahał się, ściskając w dłoni zapalniczkę, Artur, widząc to wahanie, wyrwał mu z ręki zapalniczkę, pstryknął i natychmiast odskoczył w popłochu. Płomień z furią buchnął mu w twarz, W jednej chwili wiatrak — wspaniały, ukochany wiatrak

znienawidzonego Holendra — stanął w ogniu. Obaj, zafascynowani i przerażeni zarazem, zrobili kilka kroków w tył, pal licho szalejący dookoła huragan, przypadając się płomieniom. Wreszcie, nie mogąc się dłużej utrzymać na nogach, pobiegli do stajni. Prychając jak wyciągnięci z topieli, zatrzasnęli drzwi i oparli się o nie całym ciałem. - Ech, wzruszyłem się. - - Głos Artura ociekał cynizmem. — Prawie jak na obozie. Tylko ognisko nieco większe i skakać przez nie się nie da. Ale upiec co nieco można by... — Artur rozejrzał się, omiatając wzrokiem suche bele siana i słomy, — Wystarczy. — Głos Łukasza był stanowczy. Wrogi. — Szaszłyk z Ofirka... — Dosyć, powiedziałem. — Holender zrozumie? — Nie jest głupi. Zrozumie. Janka, skulona pod daszkiem ganku, wyjęła zza pazuchy butelkę wódki i chlusnęła przed siebie. A potem jeszcze raz. Zapaliła zapałkę. Wicher zdmuchnął ogienek. Ukryła się za stojącym na ganku fotelem, wylała

resztę wódki. Tym razem udało się. Suchy jak pieprz fotel natychmiast zajął się ogniem. Janka rozszerzonymi oczyma wpatrywała się w szalejące u jej stóp płomienie. Do chwili, gdy poczuła ich żar na swoim ciele. Krzyknęła ze strachu. Krzyknęła z narastającej rozkoszy. Wbiła palce w ramiona mężczyzny. Ból pierwszego razu już dawno odszedł w niepamięć, teraz dwa ciała, dwie dusze, dwa serca, przeznaczone sobie od zawsze, gnały jak stado dzikich koni tam, gdzie czekało spełnienie. I na gnaniu, zdaje się, miały poprzestać. — Proszę! — krzyknęła raz jeszcze, ale on, zamiast dać jej upragnioną rozkosz, nagle znieruchomiał. Uniósł głowę. Jego oczy rozszerzyły się nienaturalnie, po czym pocałował dziewczynę w usta, poderwał się i zaczął wciągać spodnie. - Dlaczego? — jęknęła z niedowierzaniem. — Spójrz w okno! — krzyknął i wypadł na zewnątrz. Chatka płonęła. Płonęła także biegnąca drogą postać. Narzuciła na siebie jego koszulę, w biegu dopinając guziki, i wypadła na podwórze. Oślepiło ją uderzenie

pioruna i ogłuszył wściekły ryk grzmotu. Stanęła w strugach deszczu, nie wiedząc, czy ma gasić płonący dom, czy biec za Holendrem. Pieprzyć dom! Rzuciła się ku Jance, którą — wijącą się pośrodku drogi — Gabriel usiłował ugasić gołymi rękami. W biegu zerwała z płotu jakąś szmatę, ciężką od deszczu. Przypadła do tamtych dwojga i narzuciła materiał na ciało dziewczyny. Po chwili znieruchomiało. Płomienie zgasły. — Przenieś ją do kuchni! — krzyknęła. — Ja dzwonię po pogotowie, potem przygotuję coś przeciwwstrząsowego! — Wicher zagłuszał jej słowa, ale Holender kiwnął głową, chwytając nieprzytomną na ręce. Patrycja ruszyła biegiem do Chatki, rejestrując częścią umysłu — co przyniosło jakąś ulgę — że domek dzielnie opiera się ogniowi, a strugi wody ugasiły płonący ganek. Już miała wpaść do kuchni letniej, gdzie zostawiła telefon, gdy... stanęła jak wryta. Niebo za lasem - - nad Wzgórzem Wisielca —

rozświetlała łuna. Pogotowie przyjechało w ciągu kilku minut, zawrócone przez dyspozytorkę od jakiejś stłuczki. Zabrało obydwoje: Jankę i Gabriela, którego poparzone dłonie drżały tak jak całe ciało, wstrząsane bólem i szokiem. W momencie, gdy karetka odjechała na sygnale, Patrycja mogła ruszyć ku wzgórzu, na którym dopalała się miłość Holendra. Stała samotnie, patrząc szeroko otwartymi oczyma na stos płonących belek, który jeszcze tego ranka był sięgającym nieba wiatrakiem. Resztki wielkich skrzydeł, niczym lotki Ikara, tliły się u jej stóp. — To niemożliwe. Nie zgadzam się... — wyszeptała, obejmując się ramionami. A potem powoli, jakby nagle puszczono w zwolnionym tempie film, opadła na kolana, zgięta wpół, i zaczęła rozpaczliwie szlochać. Całym rozdygotanym ciałem czuła, że dopala się i jej miłość... — A ty dokąd?! — wrzasnął Artur, przekrzykując

uderzenie pioruna, i szarpnął Łukasza w tył. Ukryci w lesie widzieli jak na dłoni płonący wiatrak i skuloną przed nim, wstrząsaną łkaniem, drobną postać Patrycji. To właśnie do niej wyrwał Łukasz, gwałtownie powstrzymany przez przyjaciela. — Idę ją pocieszyć — mruknął, strząsając z ramienia dłoń tamtego. — Któż nie utuli niewiasty lepiej niż książę na białym koniu... — Książę i koń poczekają, aż nadejdzie więcej ludzi. Teraz twoje pojawienie się byłoby podejrzane — skwitował Artur. — Czemu ona się właściwie tak maże? Rozumiem, że gdyby to jej cholerna chata się hajcowała, ale wiatrak Holendra? — Może miała nadzieję w nim zamieszkać? — uśmiechnął się krzywo Łukasz. — Słuchaj, dlaczego właściwie spaliliśmy wiatrak, a nie chatę? Łukasz aż się wzdrygnął. Spalić Patrycji Chatkę nad głową...?! — Bo nie lubimy Holendra — odrzekł.

Ze wsi nadbiegli pierwsi ludzie i stanęli, ogłuszeni wyciem ognia, oślepieni szalejącymi płomieniami, oniemiali z przerażenia. Huragan przeminął, ale deszcz nadal siekł bezlitośnie nagie ramiona i plecy Patrycji, okryte tylko cienkim materiałem Gabrielowej koszuli. Któryś z mieszkańców wsi próbował ją postawić na nogi, ale wyślizgnęła mu się z rąk i padła na kolana. Łzy mieszały się na jej twarzy z kroplami deszczu. — Chodź. Nic tu po tobie. — Czyjeś ramiona objęły ją i uniosły. Nieprzemakalna kurtka okryła drżące ciało. Próbowała się wyrwać, ale nie miała siły. Gdy niósł ją, próbowała tłumaczyć: — Zobacz... taki piękny... ukochany... spalił się... — Ale słowa się rwały, nie potrafiły przekazać tego, co działo się w duszy dziewczyny. — Wiem, wiem — powtarzał Łukasz bezradnie, tuląc ją do siebie. Chciał wejść w swoją rolę: playboya uwodzącego

na zlecenie, twardziela, co to żadnej nie przepuści, cynika, 048zcałym okrucieństwem grającego ludzkimi uczuciami i ludźmi w ogóle, ale... gardło zacisnęło się jak pięść. W żołądku zaciążyło żelazo, gdy tak przyciskał do tłukącego serca kwilącą dziewczynę. Po raz pierwszy czuł... Zaklął. Odgarnął lepiące się włosy. Nie chciał czuć. Drzwi Chatki były zatarasowane na wpół spalonym fotelem. Łukasz ze zgrozą ogarnął zniszczenia spowodowane nie przez burzę, a przez podpalacza. Widać nie tylko oni dwaj wpadli na genialny pomysł wykorzystania żywiołu do swoich celów. Skierował się do kuchni letniej i położył Patrycję na zarwanym łóżku. Sam był przemoknięty na wskroś, ale nie przejmował się sobą — bardziej niepokoił go stan dziewczyny. Dygotała pod kołdrą i kocami tak, że słychać było szczękanie zęba o ząb. To nie było spowodowane zimnem. To był szok. Zajrzał do kredensu. W kącie stało zapomniane pół litra

jakiejś ohydnej wódki. Nalał pełen kieliszek i wmusił w Patrycję. Na chwilę przestała dygotać i zaczęła się krztusić, łapiąc powietrze jak topiony w studni psiak. Podsunął kubek z herbatą. Popiła i padła z powrotem na łóżko wyczerpana do cna. Zaniknęła oczy. Po długiej chwili przestała wreszcie dygotać. — Co tu się stało? — zapytał cicho, wskazując zakrwawioną pościel. — Ktoś cię napadł? Jeżeli to ten skurwiel... — Tak, to ten „skurwiel" — przerwała gniewnie. — I nie napadł mnie, tylko... tylko... — zarumieniła się, a potem odetchnęła głęboko. Jakie to teraz miało znaczenie? — Kochaliśmy się. Był moim pierwszym mężczyzną. — Podniosła wyzywająco podbródek, czekając na reakcje Łukasza. — Podczas gdy myśmy to robili, Janka podpaliła Chatkę, a potem siebie. — Wstrząsnęła się na wspomnienie tego koszmarnego widoku płonącej kobiety. — Gabriel ledwo zdołał

ją ugasić. Oboje zabrała karetka — dokończyła cicho i łzy znów zalśniły w jej oczach. — Rozumiem. — Głos Łukasza był wyprany z emocji, mimo że wewnątrz szalała furia. — I wybaczam ci. Podniosła nań nic nierozumiejące spojrzenie. Co tu wybaczać? Sięgnął do kieszonki na piersi i wyjął pierścionek ze szmaragdowym oczkiem. Aha, to. — Mimo wszystko chciałbym, byś go włożyła. Właśnie wracałem od jubilera, gdy zatrzymała mnie ta burza. — Podniósł bezwładną rękę dziewczyny i wsunął klejnocik na palec serdeczny. — Nadal pragnę, byś została moją żoną. — Ale... Ale ja chcę być jego żoną! — wykrzyknęła, rzucając się całym ciałem w tył. — On już ma żonę. Oniemiała. Patrzył beznamiętnie, jak twarz Patrycji wykrzywia szok. Jak dziewczyna kręci głową, cofając się pod ścianę, byle dalej od niego — Łukasza. I nie pozbawił się przyjmności dobicia i jej, i znienawidzonego rywala: — Co, twój Wymarzony Ukochany nie przyznał się,

nim cię rozdziewiczył, że urocza Janeczka jest jaśnie hrabiną? Patrycja usiłowała coś powiedzieć, ale każde słowo więzło jej w gardle. Nalał drugi kieliszek: — Pij — rzucił sucho. Desperackim ruchem chwyciła szkło i wychyliła palący płyn do dna. — A teraz siadaj i słuchaj. — Usiadła, wpatrzona w mężczyznę jak skazaniec w swego kata. — Gabriel Romocki to zakłamany skurwiel. Zniszczył ją, zniszczyłby i ciebie. Daję ci drugą szansę, bo i sam nie jestem bez winy — trochę popuściłem sobie cugli a Hanką, gdy ty opędzałaś się ode mnie jak od wściekłego psa. Zresztą robiłem to, by wzbudzić w tobie zazdrość — bez rezultatów, niestety. Tak więc oboje zgrzeszyliśmy, ale me aż tak, jak on wzglądem ciebie i żony. Holender. -To słowo zabrzmiało niczym splunięcie w twarz. Patrycja skuliła się tylko. - Tak więc zatrzymaj pierścionek. Ja nie będę więcej naciskał. Nie będę łaził za tobą i skomlał o jedno spojrzenie. Może nie zauważyłaś, ale

mam swój honor. Ody będziesz gotowa, weźmiemy ślub. Wstał. Strzepnął na progu kurtkę i wyszedł w deszcz. Pół godziny potem rozgrzewał się przy kominku, rozpalonym przez Artura. - I jak? Pocieszyłeś Pipisię po stracie miłosnego gniazdka? - Myślę, że skutecznie odstraszyłem ją od Holendra. Artur podniósł na Łukasza zaciekawione spojrzenie. - Obawiam się, że gdy spotka bydlaka, strzeli go w pysk. — Zaczął się śmiać. -Bo widzisz... Zełgałem, że jest żonaty. Z Janeczką. - Ej! - wykrzyknął Artur - przecież to może być prawda! Zaraz sprawdzimy, czy mamy szczęście (i czy Holender je ma), czy pecha. Wybrał numer szpitala w Gotówce. Czekał na połączenie, postukując niecierpliwie palcami o blat stołu, w końcu zaczął: — Przywieziono dziś do was dwoje moich przyjaciół... Gabriela Romockiego i jego żonę Janinę. - Znów czekał z rosnącym napięciem, aż rejestratorka sprawdzi w dokumentach.-Tak. Janina Romocka. Do Siemianowic?

Bardzo pani dziękuję. -Rozłączył się i z niedowierzającym uśmiechem zwrócił do Łukasza. -Bingo, stary ! Niech cię uściskam! Pijemy! Gabriel stał niezdecydowany w progu, przyzwyczajając wzrok do ciemności panującej w sieni.

ROZDZIAŁ XIII A w nimkrótki przepis, jak zniszczyć sobie i komuś życie — Odchodzisz. Poddajesz się. — Jej ciche słowa, w których nie było wyrzutu czy potępienia, a tylko suche stwierdzenie faktu, trafiły prosto w jego zbolałe serce. Stała w mroku, by nie mógł jej widzieć. — Nic ani nikt mnie tu nie trzyma — odparł odpychającym tonem. — A ja? — zapytała cicho. Nadal nie widział jej twarzy. — Wybacz, nawet dla ciebie tutaj nie zostanę. Milczała. — Mógłbym odbudować wiatrak, był przecież ubezpieczony — zaczął, chcąc przerwać to potworne, pełne wyrzutu milczenie — ale... Zrozum. Dla nas nie ma miejsca w

takich Poczekajkach. Jesteśmy oboje odmieńcami: i ja, i ty. Odejdź, póki i tobie nie spalą dachu nad głową. — Odejść? — Wyszła wreszcie z cienia i mógł zobaczyć jej oczy pełne cierpienia. Wahała się długą chwilę, wiedząc. że tym, co zaraz powie, albo wszystko straci, albo zyska._ Z tobą? Uniosła wzrok, zajrzała pytająco w szare oczy i już wiedziała, że przegrała. Tak jak one teraz wyglądałby ptak schwytany w dłoń. Strach i odraza — te dwa uczucia widziała tylko przez ułamek sekundy: mignęły w oczach, ściągnęły rysy twarzy. Szklaną taflą odcięły jej drogę do tego mężczyzny. Holender natychmiast odzyskał panowanie nad mimiką. Uśmiechnął się łagodnie, unosząc dłoń dziewczyny i przyglądając się pierścionkowi ze szmaragdem. — Ze mną? — Uniósł ironicznie brew. — Ty przecież wychodzisz za Łukasza — puścił jej dłoń; opadła bezwładnie — którego nie kochasz.

— On przynajmniej nie jest żonaty — odparła takim tonem, jakiego po tej łagodnej dziewczynie się nie spodziewał. — Skąd... skąd wiesz? — zająknął się. O tym, że wziął z Janką ślub, nie wiedział nawet Dziadek. — Dlaczego mi to zrobiłeś? — Patrycja zrobiła krok do przodu. — Wiedziałeś, że cię kocham. Wiedziałeś, że ci się oddaję jako pierwszemu i... wziąłeś mnie, mając żonę. — Jaką żoną może być dla mnie Janka? — mruknął, odwracając wzrok. — Więc dlatego? Żeby zaspokoić swoje potrzeby na pierwszej lepszej? — Patrycjo, proszę, wiesz, że to nieprawda... — Wyciągnął do niej rękę, ale odtrąciła go z narastającą furią. — Nie mogłeś patrzeć, jak uwodzi mnie Łukasz, więc ty to zrobiłeś? Masz z tego jakąś satysfakcję? — Sama nie wierzysz w to, co mówisz — zaczął łagodnie, odgarniając kosmyk włosów z jej twarzy. — Pragnąłem ciebie tak, jak ty pragnęłaś mnie. Gdyby nie Janka... — Odchodzisz, nie oglądając się ani na Jankę, ani na mnie — przerwała mu, a on już wolałby wybuch nienawiści

niż tę spokojną, zimną pogardę. — Łukasz jest przynajmniej uczciwy. Ty łżesz, zdradzasz i wykorzystujesz. — Co ty bredzisz, dziewczyno?! Łukasz uczciwy?! — wybuchnął. — To najgorszy kawał skur... Trzasnęła go w twarz. — Licz się ze słowami, pieprzony zazdrośniku. Mówisz w moim domu o moim narzeczonym — wysyczała. Zaśmiał się nieprzyjemnie, trzymając za piekący policzek. — Odpieprzyło ci z samotności: Łukasz to nie Amre, a ta twoja rudera to nie wieża z uwięzioną księżniczką. — Jakoś nie przeszkadzało ci to tamtego wieczoru, gdy pieprzyłeś księżniczkę w tej ruderze! — Tym razem wybuchnęła ona. — Księżniczka nie byłaby taka łatwa! — odparował. — Przespałaś się ze mną, żeby złapać męża? — Ożeż ty skurwielu! — Doskoczyła do niego z zaciśniętymi pięściami. Złapał ją za ręce i przytrzymał. Jego oczy przybrały barwę stalowego ostrza. — Przespałam się, bo myślałam, że jesteś Amrem! A z ciebie zwykły zdrajca i kryminalista!

Wziął zamach, by ją trzasnąć w twarz. — No uderz! — krzyknęła. — Uderz! Rozwal mi łeb o kaloryfer! Tylko to potrafisz! Zacisnął szczęki tak, że ząb zgrzytnął o ząb. Podniesiona ręka opadła. Mierząc go nienawistnym spojrzeniem, roztarta nadgarstki. — Już wolę podrabianego księcia na kradzionym koniu niż takiego... ciebie. — W ostatnim słowie zawarła pogardę i nienawiść — i rozpacz — które targały jej sercem. — Jak cię już będzie ratował, ten twój książę — on z kolei zaczął tonem, który zmroził dziewczynę do szpiku kości — zapytaj, tak przy okazji, za jakie usługi płaci mu twoja matka. Osłupiała. — Coś ty powiedział? — wyszeptała, gdy mogła już wydobyć głos. Stał przez chwilę, wahając się, czy ma zrobić to, co zamierza, czy jednak nie. Wreszcie wyjął z kieszeni świstek papieru i rzucił go na blat, nakazując Patrycji wzrokiem, by zapoznała się z jego treścią. Z przeczuciem czegoś... czegoś strasznego, wzięła karteczkę w dwa palce. Halina Marynowska? Artur

Herc? Pokwitowanie za usługi Łukasza Rowińskiego. — Oto twój Amre. Drżącymi rękami dopinała popręg. Gabriel, oparty o framugę drzwi, przyglądał się temu z twarzą całkowicie pozbawioną uczuć. Ktoś musiał ściągnąć tę dziewczynę na ziemię, otworzyć te ufne, niewinne oczęta na prawdziwe oblicze świata i rzeczywistości. Tylko dlaczego tym kimś, do cholery, miał być właśnie on?! Od jego bezmyślnego i okrutnego „Oto twój Amre" odezwała się tylko raz: — Poprowadzisz mnie. Nie wiem, gdzie mój narzeczony mieszka. Nie widział wtedy jej twarzy, a nawet gdyby, nie śmiałby w nią spojrzeć — nie mógłby znieść wstydu w oczach dziewczyny, która zaręczyła się z facetem, nie znając nawet jego adresu. Patrzył teraz, jak cierpi w milczeniu, omdlewającymi dłońmi mocując się z siodłem. Całe ciało dziewczyny było jednym wielkim krzykiem. Ale nic nie mógł dla niej zrobić.

Nie przyjęłaby słów pocieszenia. Sheridana przestępowała niecierpliwie z nogi na nogę, kładąc uszy po sobie i gryząc wędzidło. I jej udzielił się nastrój tych dwojga. — Weź chociaż moją Astę — poprosił cicho. — Ten koń jest niebezpieczny... — Poradzę sobie — odparła takim tonem, że umilkł, a potem wsiadła na grzbiet czarnej klaczy i strzeliła szpicrutą. Koń parsknął, skoczył do przodu, ale ponowny świst szpicruty i chlaśnięcie prosto w słabiznę, a potem wściekłe szarpnięcie wodzami, tak że klacz uderzyła niemal pyskiem we własną pierś, pokazały zwierzęciu, kto tym razem tutaj rządzi. Jej pani nie była już tym słodkim, łagodnym stworzeniem, które można było zrzucić przed byle płotem. Była wiedźmą, a wiedźmy nie należało drażnić. Pani Halina zdegustowanym spojrzeniem obrzuciła wnętrze typowej męskiej garsoniery. Nieład. Bałagan. Jak można tak mieszkać? Usiadła za stołem, tam, gdzie wskazał gos-

podarz, starając się nie dotykać zaplamionej, lepkiej ceraty. — Napijesz się herbaty? Drgnęła, słysząc to pytanie. Ale nie dlatego, że mężczyzna, którego przed chwilą pierwszy raz w życiu ujrzała na oczy, zwrócił się do niej — będącej w wieku jego matki — na "ty". Nie. To tembr głosu sprawił, że zdumiona przeniosła spojrzenie z poplamionej ceraty na Łukasza. Jakiż on piękny, przemknęło pani Halinie przez myśl. Zaczerwieniła się i natychmiast wróciła do studiowania plam szpecących ceratę, ałe nagle odczuła dawno zapomniane ciepło rozlewające się w podbrzuszu i na policzkach. Zacisnęła dłonie na torebce. - Wybacz bałagan, nie spodziewałem się gości. — Aksamitny głos znów ją otulił. — Odwieszę żakiet. — Nim zdołała zaprotestować, poczuła jego dłoń na ramieniu. A potem, niby przypadkiem, ta dłoń — paląca tak jak płomień w podbrzuszu — musnęła jej kark. Mimowolnie westchnęła.

Patrycja szarpnięciem ściągnęła wodze i zeskoczyła na ziemię. Gabriel nadjechał chwilę później, dziękując Bogu, że dziewczyna dotarła na miejsce cała i zdrowa. Zatrzymał się przy Sheridanie, by biernie czekać na rozwój wypadków, na które nie miał już żadnego wpływu: nie mógł zatrzymać bladej jak śmierć Patrycji, biegnącej dróżką w stronę domu wynajmowanego przez Łukasza. Kuchenne okno rzucało prostokąt światła na skąpany w mroku trawnik. Przyciągało wzrok. By podejść do drzwi, musiała je minąć, ale... nie zdołała, bo ugięły się pod nią kolana. Usiadł niespiesznie naprzeciwko kobiety, mierząc ją leniwym spojrzeniem. Pani Halina, unikając tego spojrzenia, sięgnęła nerwowym ruchem do torebki, wyjmując plik banknotów. Zaczęła odliczać, gdy... mężczyzna nagle ujął ją za nadgarstek, uniósł dłoń zwróconą wnętrzem do ust i zaczął całować, powoli, niespiesznie, patrząc prosto w

ogromniejące oczy kobiety... Odchyliła głowę, nie mogąc powstrzymać kolejnego westchnienia. "Na swoje szczęście nie widziała w tym momencie wyrazu twarzy mężczyzny. Malowały się na niej tylko dwa uczucia: triumf i pogarda. Czoło stuknęło o szybę. Łukasz podniósł wzrok. Napotkał niedowierzające oczy Patrycji, a potem twarz dziewczyny zniknęła. Osunęła się po ścianie domu, zatykając ręką usta. Żółć podeszła do gardła. Podbiegła do płotu, pochyliła się i zwymiotowała. Gabriel w jednej chwili był przy niej. — Co się...? Rzucił okiem na oświetlony niczym scena w teatrze prostokąt okna i zrozumiał. Położył delikatnie dłoń na ramieniu dziewczyny. - Anaelo... — zaczął miękko, mając nadzieję, że imię, którym podpisywała listy... Patrycja wyprostowała się powoli. Świst szpicruty. Zduszony krzyk mężczyzny chwytającego się za płonący

krwawą pręgą policzek. Szalone z nienawiści oczy dziewczyny, mierzącej końcem szpicruty prosto w jego twarz. I trzy słowa: — Nie. Dotykaj. Mnie. Szła przed siebie, nie myśląc, nie widząc, nie czując. Stawiała nogę za nogą mechanicznie, nie wiedząc, dokąd właściwie idzie w tę czarną pustą noc. — Nie. Nie będę o tym myśleć! — powtarzała czasami na głos, by w następnej chwili pochylać się, targana torsjami. Co jakiś czas syczała: — Ssspieprzaj! — do wracających z pobliskiej dyskoteki podejrzanych indywiduów, którzy proponowali „podwiezienie" za dziesiątaka. Po którejś z kolei „propozycji" wzruszyła tylko ramionami, nie mając siły nawet na to „ssspieprzaj", a potem znów szła, aż do następnego przymusowego postoju. Tym razem okazał się nim być jakiś zboczeniec. Wyskoczył z samochodu i — rozchylając poły płaszcza — postanowił wytłumaczyć Patrycji, samotnie wracającej w tak piękny wieczór, co straci, jeśli nie skorzysta z jego

usług. Dziewczyna stanęła jak wryta i półprzytomnym wzrokiem spojrzała na jego nagie, sterczące dumnie przyrodzenie. Zamrugała. Zboczeniec już miał wyartykuować propozycję nie do odrzucenia, gdy... Świst szpiruty i oset, rosnący nieopodal, stracił główkę. Teraz szpicruta mierzyła wprost w przyrodzenie zboczeńca. 289 - To się myje,nie wietrzy — wycedziła Patrycja,. Zboczeniec cofnął się powoli o jeden kroczek,potem drugi. — Zaszlo małe nieporozumienie...—próbował się usprawiedliwić,pospiesznie zapinając spodnie. Machnęła tylko ręką i powlokła się dalej. Świt zastał ją na progu zamojskiego zoo—to tu, ku ostoi spokoju i bezpieczeństwa zdążała, nie dając sobie z tego sprawy przez całą tą straszną noc. Siedziała przed pustą klatką Jagi. Łzy dawno pzestały płynąć. Nie czuła już ani obrzydzenia, ani nienawiści. Ciało drżało leciutko, może od poran-

nego chłodu, ale ona nie zważała na chłód czy dreszcze. Dusza dziewczyny leżała zwiniąta w kłębek gdzieś na samym dnie jaźni i miała zamiar tam pozostać do końca świata. Plama usiadł obok i siedział spokojnie patrząc przed siebie. Długo trwali w bezruchu i milczeniu. — Jaka pusta—wypaliła nagle. Drgnął i obrzucił dziewczynę badawczym spojrzeniem. — Nie jesteś kapustą. Patrycjo — rzekł łagodnie. — Jaka pusta — powtórzyła, wskazując klatką. — Jak całe moje parszywe życia. Czy mogę się wyspowiadać? — Podniosła na księdza wypełnione cierpieniem oczy. Zdziwiony tą prośbą pokiwał głową. Patrycja uklękła. Oparła czoło o jego kolana — Najpierw mnie Gabriel... żonaty... A potem moja matka... mojego narzyczonego... za pieniądze. A ja za to Gabriela szpicrutą po twarzy — zaczęła szlochać tak rozpaczliwie, jakby zaraz miało jej pęknąć serce. Plama położył wielką dłoń na głowie Patrycji. — To nie twoje grzechy, moje dziecko. — Może da mi ksiądz dokończyć?! — wybuchła. — To moja spowiedź, no nie?! Płaciła... temu skurwielowi... za

usługi... — wyrzucała z siebie, uderzając pięścią w ławkę — A on mnie... prawie... Ksiądz ujął dziewczynę za ramiona i zdecydowanym gestem postawił przed sobą. — No właśnie: prawie. I tym na twoim miejscu bym się pocieszał. — Ujął ją za brodę i spojrzał w oczy. — Prawie. — Artur... — głos w słuchawce umilkł na chwilę, by zmienić się w śmiech. — No? Przeleciałeś ją nareszcie? Łukasz po drugiej stronie zaczął śmiać się jeszcze głośniej. — Przeleciałem, ale nie ją. Jej mamuśkę. Patrysię możesz zatrzymać dla siebie. Po raz pierwszy wygrałeś zakład. Teraz roześmiał się Artur. — Przyjedź do Gotówki po odbiór nagrody. Przy okazji urządzimy balangę. Trzeba oblać czarne volvo i pałac na Żoliborzu. Wyrwij się na weekend. — Co ty tu robisz, staruchu?! — wykrzyknęli obydwaj na widok Dziadka Aureliusza. Staruszek siedział przy Łukaszowym stole i bez pośpiechu sączył pachnącą poziomkami herbatę.

— Czekam na was, gołąbeczki. Siadajcie, czujcie się jak u siebie. Możecie nawet herbatki sobie nalać, choć obawiam się, że zaraz stanie wam kością w gardle. Choć to niewinna herbata. - Chrzanię twoją herbatę! — wykrzyknął Łukasz. - Twoją herbatę — poprawił go pogodnie Dziadek. — Moją herbatę! — Mów, po co przy lazłeś i wypierdalaj z tego domu — zaczął groźnie Artur, ale nagle Łukasz przytrzymał go za ramię i usiadł powoli naprzeciwko gościa, czując, że ten nie wpadł tylko po sąsiedzku. Nie mylił się. Aureliusz rzucił na stół srebrną zapalniczkę. Mężczyźni zbledli. — A teraz powiesz mi, Łukaszku — zaczął Aureliusz, nabijając niespiesznie fajkę — kto podpalił wiatrak. Pamiętające czasy secesji cacko leżało pośrodku stołu między trzema mężczyznami i spokojnie oskarżało. Światło lampy odbijało się w nadtopionym przez ogień srebrze. — Co zamierzasz z tym zrobić, staruchu? — Łukasz wziął zapalniczkę w dwa palce, obrócił ją, stuknął o blat stołu. — A co ty byś zrobił, wnusiu? — odpowiedział

pytaniem Dziadek. — Nie jestem, w mordę, twoim wnusiem! — I bardzom z tego rad — skwitował tamten. — Jest stary, może jakiś zawalik czy wylew krwi do mózgownicy? — podsunął Artur. Łukasz spojrzał na niego zdumiony. — Chcesz ze mnie zrobić pieprzonego mordercę?! Już wystarczy, że patrzyłem, jak wiatrak podpalasz! Artur zmrużył wściekle oczy. — Jeśli ty wrobisz mnie w wiatrak, sam pójdziesz siedzieć za gwałt na Jance. 292 Umilkł raptownie. Aureliusz poderwał głową. — Gwałt? — powtórzył wolno. — Na Jance? ** * Gdy Gabriel, Łukasz i Artur przekroczyli próg remizy, w której okoliczna młodzież dyskotekowała zawzięcie, piosenka właśnie się skończyła. Szum rozmów milkł wraz z każdym krokiem Trzech Wspaniałych, jak sami o sobie mówili, i jak ich we wsi nazywano. Bo też bez wątpienia Glinianki Wielkie nie gościły jeszcze nigdy takich mężczyzn. Gabriel hrabia Romocki uwodził okoliczne panny

szarmanckim zachowaniem, kwiecistą wymową i zadumanym spojrzeniem romantycznego rycerza, który tylko czeka, by damy z opresji ratować. Z Arturem Hercem można było śmiać się i pić aż do rana — jego ostry język i błyskotliwy dowcip zjednywały mu tyle samo przyjaciół co wrogów — nieraz dwaj towarzysze musieli go bronić przed miejscowym amantem rozsierdzonym jakimś głupim żartem. Łukasz, piękny jak z żurnala, nie musiał być ani szarmancki, ani dowcipny — wystarczyło, że był. I jak zawsze szedł pierwszy, za nim krok w krok postępowali Gabriel i Artur. Didżej puścił kolejny kawałek, miejscowi pozdrowili nowo przybyłych mniej lub bardziej powściągliwymi kiwnięciami głów. Dziewczęta rozbiegły się po kątach, by chichotliwie skomentować pojawienie wyczekiwanych gości. Ci zaś poprosili o piwo, po czym rozparli się na barowych stołkach,

ze zblazowanymi minami obserwując zabawę. W tym momencie drzwi uchyliły się i do środka wślizgnęły się jeszcze dwie dyskotekowiczki. Jedna czarnowłosa, smagła, w drapieżnym makijażu i odważnej minisukience, druga jasnowłosa i śliczna niczym panna z dworku, zamiatająca długą falbaniastą spódnicą deski tanecznego parkietu. - Patrzcie, jakie lale — odezwał się Artur. — Ja zamawiam tę czarną, zawsze rajcowały mnie takie cyganeczki. - A ja tę jasnowłosą, zawsze rajcowały mnie miejscowe dziewice — zaśmiał się Łukasz i już się podnosił, już ruszał na łów, gdy zatrzymała go dłoń Gabriela. I cztery słowa: - Tę jasnowłosą biorę ja. Obóz dobiegał końca. Po raz ostami Trzech Wspaniałych przekraczało próg remizy w Gliniankach Wielkich. Tym razem u ramienia Artura uwieszona była Magda, czarnowłosa piękność, natomiast Gabriel otaczał ni to zaborczym, ni opiekuńczym gestem zapatrzoną weń pannę z dworku — Janeczkę.

I tylko Łukasz pozostał sam. Akurat grali jakąś przytulankę. Janka i Gabriel poszli zatańczyć. Magda usiłowała wyciągnąć na parkiet Artura, ale ten był już zbyt pijany — albo takiego udawał — by utrzymać się w pionie wystarczająco długo. Obrażona poszła więc z pierwszym, który ją do tańca poprosił. Artur opadł na barowy stołek, wsparł głowę na rękach i rzucił Łukaszowi krótkie, bardzo przytomne spojrzenie. — Nawet o tym nie myśl, to laska kumpla. Łukasz przeniósł wzrok z wtulonej w Gabriela Janki na Artura. — I co z tego? Od kiedy to w naszym zawodzie przejmujemy się kumplami? Artur parsknął śmiechem, zapluwając barowy blat. Barman trzepnął go szmatą przez łeb. Następne zdanie Łukasza dmuchnęło z twarzy tamtego uśmiech. - Wiesz, ile razy wyobracałem twoją Madzię? — Pieprzysz! — wykrzyknął Artur z niedowierzaniem i wściekłością. — Siadaj, stary. — Łukasz pociągnął go za rękaw. — Nic

nie ubyło ani jej, ani tobie. Postawię ci za to drinka. Szkocką z lodem, poprosimy, podwójną! — krzyknął do barmana. Artur usiadł ciężko, mamrocąc coś do siebie, wreszcie wzruszył ramionami, wychylił jednym haustem szklaneczkę wódki i poklepał przyjaciela po plecach. — Madzię może i wyobracałeś, one tu wszystkie tylko nogami przebierają, żeby ci do łózia wskoczyć, ale Janeczce się do cnoty nie dobrałeś, co? Od dwóch tygodni się do niej ślinisz, a ta nic! — Obaj podążyli wzrokiem ku Jance wpatrzonej w Gabriela. Właśnie coś cicho do niej powiedział. Parsknęła śmiechem. Wokół pojaśniało od jej roześmianych oczu. — Zamiast księcia woli hrabiego! — Artur zarechotał. — E tam, nie brałem się za nią na poważnie — mruknął Łukasz, patrząc na dno pustej szklanki. — Sam powiedziałeś: laska kumpla. — Gówno prawda, stary. Nie masz, bo nigdy nie miałeś, skrupułów, tylko się jej dobrać do dupy nie potrafisz. —

Artur bezwstydnie prowokował przyjaciela. — To co, kolejny zakładzik? — Łukasz z cynicznym uśmiechem wyciągnął do niego dłoń. — Stoi. Przybili. Wieczór kawalerski miał się ku końcowi. Jedynie Łukasz i Gabriel trzymali się na nogach. Reszta gości spała na stole albo pod nim. b — I co, Gabryś, od jutra koniec z balangami? — Łukasz objął przyjaciela pijackim gestem. — Janeczka pod pantofel cię weźmie i my, starzy kumple, pójdziemy w odstawkę. — Pewnie tak — zadumał się Gabriel. — Warta przynajmniej tego? Dobra w łóżku? — Nie wiem. Nie dała mi się tknąć — zaśmiał się cicho| zapytany. — Czekamy na noc poślubną. Ona bardziej niż ja. — Nie chcesz mi chyba powiedzieć... — zaczął Łukasz. — Owszem. Pijemy za dziewictwo mojej przyszłej żony. — Stuknął szklanką kieliszek Łukasza. Tamten siedział jeszcze chwilę, po czym zaczął się śmiać. W drinku Janki wylądowała mała biała tabletka. Od

chwili, gdy wychyliła kieliszek z likierem, była w ręku tego, który jej ową tabletkę podrzucił. A ten ktoś był tym razem wyjątkowo bezwzględny i zdeterminowany. Łukasz bowiem nigdy nie przegrał żadnego zakładu, więc tego o cnotę Janeczki też przegrać nie zamierzał. Pół godziny temu dziewczyna wpuściła go do domu — rozchichotana, rozszczebiotana i trochę już pijana, mimo że nie do twarzy jej było z alkoholem. — Patrzcie, kto przyszedł! — Pociągnęła go do przyjaciółek. — Książę Łukasz zaszczycił nas swą obecnością. Striptiz przyszedł zrobić. — Janka, nie poznaję ciebie! — krzyknęła któraś. — A co! Jak się bawić, to się bawić. Wyskakuj, Łukaszku, ze spodni, wdrapuj się na stół, kankana tańczyć! Dziewczęta się roześmiały. Łukasz również. Potrafił się bawić, jeżeli chciał, potrafił też czekać, jeżeli musiał. Odpowiednia chwila nadeszła. Przyjaciółki jutrzejszej panny młodej zaczęły się żegnać. On trochę zamarudził, czekając, aż za ostatnią

zamkną się drzwi. Janka pomachała koleżankom przez okno i uśmiechnięta odwróciła się do Łukasza. — Musimy poważnie porozmawiać — zaczął. — Dopij do końca. — Wskazał drinka. — Usiądź i słuchaj. Twój Gabryś ma pewną tajemnicę. Lepiej, żebyś o niej, jako przyszła żona, wiedziała. Dziewczyna zbladła lekko. Zacisnęła palce na szklaneczce, aż zbielały jej knykcie. Pokój zachwiał się, potem zawirował. Janka otworzyła szeroko oczy, potrząsnęła głową Wstała na chwiejnych nogach i w następnej chwili osunęła się w nadstawione ręce Łukasza. — Tym sekretem jest to — wyszeptał do ucha nieprzytomnej dziewczyny — że do ołtarza nie poprowadzi dziewicy. Nie przewidział jednego: że półprzytomny Gabriel wpadnie tej nocy, by czule pożegnać jeszcze narzeczoną, ale już prawie żonę. Nie przewidział też, że na widok dziewczyny,

śpiącej słodko w ramionach rywala, słynący z opanowania hrabia wpadnie w furię. Pierwszy cios rozorał Łukaszowi, wyciągniętemu z łóżka za włosy, krwawą pręgą policzek. Uderzony zakwilił, patrząc z niedowierzaniem to na krew, to na Gabriela. Drugie uderzenie miotnęło nim o drzwi łazienki. Kolejny cios sprawił, że Łukasz zakrztusił się krwią z rozbitego nosa. Krzyknął z gniewu i bólu i chciał oddać, ale oślepiony gniewem Gabriel nie zważał na bezładne uderzęnia tamtego. Precyzyjnie wymierzonym kopnięciem sprawił, że Łukasz ze straszliwym jękiem zgiął się wpół. — Co ty...?! Co tu...?! — Janka podniosła się na łokciu, wpatrzona ogromniejącymi oczami w ofiarę i kata. — Co on...?! —jąkała się, patrząc, jak narzeczony katuje zwinięte w kłębek, jęczące, nagie ciało. Wyskoczyła z łóżka, nie zważając na własną nagość i wstyd. Szarpnęła Gabriela za ramię: — Przestań! Natychmiast przestań! — Precz, szmato! — wrzasnął i odepchnął ją z furią. Głuche uderzenie. Nagła cisza za plecami.

Oprzytomniał. Rozejrzał się spanikowany. Łukasz kulił się pod drzwiami łazienki. Janka leżała w przedpokoju. Z jej głowy, rozbitej o kaloryfer, nieprzerawnym strumieniem płynęła krew. — Przyznaję się do winy! — krzyczał rozpaczliwie, gdy sanitariusze wynosili nieprzytomną Jankę do czekającej pod blokiem karetki. — Przyznaję się! — krzyczał, jakby to cokolwiek mogło zmienić, wyprowadzany przez policję. Na miejscu pobojowiska zostali Łukasz i Artur. To ten ostatni wezwał pogotowie i dotąd nie mógł otrząsnąć się ze zgrozy. Widok Gabriela, kiwającego się to w tył, to w przód z zakrwawioną, umierającą dziewczyną w ramionach, miał go od tej pory prześladować w niejedną noc. — Co ci odbiło?! — wyrzucił z siebie, gdy odzyskał głos. — Co ci odpierdoliło?! Łukasz przeniósł otępiałe spojrzenie z chusteczki, którą przyciskał do krwawiącego policzka, na Artura. A potem rozwarł dłoń, w której do tej pory zaciskał... rodowy sygnet

hrabiego Romockiego. — Wygrałem — rzekł takim głosem, że Artur aż się cofnął, i zaczął się śmiać. Gabriel wyszedł z aresztu po kilku długich miesiącach. Tylko dzięki Jance, która nie wniosła oskarżenia. Sąd potraktował mężczyznę łagodnie, dając mu wyrok w zawieszeniu, bo ten wielokrotnie okazał skruchę, a dziewczyna utrzymywała, że był to nieszczęśliwy wypadek. — Tylko to mogłam dla ciebie zrobić — powiedziała, gdy rozstawali się przed salą rozpraw. Nie mógł przypuszczać, że są to ostatnie słowa, jakie Janka wypowie. Uratował ją kot, który dotąd miauczał za zamkniętymi drzwiami, aż Gabriel, dobijający się bezskutecznie przez kwadrans, po prostu je wyważył. A potem... potem znalazł nieprzytomną narzeczoną, zwiniętą w łóżku, ściskającą w dłoni ich zdjęcie zrobione tego lata, gdy się poznali: roześmiana, jasnowłosa panna z dworku w czułym uścisku Gabrielowych ramion. Po podłodze rozsypane były różnokolorowe tabletki... Nie odzyskała przytomności ani tej nocy, ani

następnej. Przez dwa dni jej życie było zawieszone między być a nie być. Dusza zastanawiała się widać, czy wracać, czy nie. Trzeciego dnia organizm dziewczyny poradził sobie z trucizną, ale umysł Janki poddał się na zawsze. *** Dziadek sięgnął do kieszonki tut piersi i wyjął z niej telefon komórkowy. Włączony. - Słyszałeś to, Stasiu? - zapytał rozmówcy. — To komendant policji. Mój stary druh — mrugnął do sparaliżowanych tymi słowami mężczyzn. — Mamy tu podpalenie, gwałt i groźby karalne... Nic, nic. Poradzą sobie. Jak wiesz, potrafię wymierzać sprawiedliwość. Tak tylko cię informuję, gdybym jutra nie dożył. Pobądź przez parę chwil na linii, bo mam do nich jeszcze jedno pytanie. Aureliusz schował telefon do kieszeni. Z jego twarzy zniknął dobrotliwy uśmiech. Łukasz i Artur, którzy na moment rozprężyli napięte mięśnie, słysząc, że więzienie im nie grozi, bo miejscowy szaman weźmie zemstę w swoje ręce, ponownie zesztywnieli.

Dziadek wyjął z tej samej kieszonki zwitek papieru i cisnął go na stół obok zapalniczki. Przeniósł ciężkie spojrzenie z karteluszka na Łukasza i rzekł głosem niewróżącym niczego dobrego: — Teraz chcę wiedzieć, za co płaciła ci matka Patrycji. Amre, Odchodzi lato zaczyna się złota polska jesień, nadejdzie zima. Życie toczy się jak gdyby nigdy nic, podczas gdy we mnie umarła dusza. Nie mam już marzeń. Nie mogę pisać. Codziennie zmuszam się do wstania z łóżka, oporządzonia Wiedźmy (po Zołzie, którą zostawiłam uwiązaną do płotu togo parszywca, przepadł wszelki silad) i Pandypsa, która od czasu śmierci Kluski, mojego upadku do studni i pożaru jest chyba jeszcze smutniejsza ode mnie. Praca w zoo przestała tak cieszyć, jak cieszyła. Gdy przekraczam zaczarowane niegdyś podwoje, dziwią się, że tutaj nic się nie zmieniło. Że ten świat nadal trwa, chociaż mój przestał istnieć. Najchętniej leżałabym całymi dniami, gapiąc się bezmyślnie w sufit, więc przeklinam zoo, że leżeć i gapić

się nie mogę, bo obowiązek wzywa. Kiedyś każdy dzień był wspaniałą niewiadomą. Jajkiem z niespodzianką, w którym znajdowałam a to antylopę z raciczkami wymagającymi manikiuru, a to lwa z łapą do szycia. Tańczyłam z pytonami, opłakiwałam Jagę, śmiałam się z bezgłowych żółwi, flirtowałam — broń mnie Panie Boże — z Kudłatym... Teraz każdy dzień przynosi strach przed beznadzieją. Tak bardzo mi Go brak... Plama próbuje wyrwać mnie z marazmu, Dyrektor przygląda mi się z daleka: pewnie się zastanawia, czy już mnie wywalić, czy jeszcze poczekać. Dziadek Aureliusz znikł właśnie wtedy, gdy jest mi potrzebna jakaś przyjazna dusza. Jedyne, co trzyma mnie przy życiu i zdrowych zmysłach, to mój żółty domeczek, pod który ma przyjechać pieprzony Czarny Książę... Telefon zaćwierkał. Odruchowo wyciągnęła po niego rękę, ale widząc na wyświetlaczu „Holender", zawahała się. Od czasu... tamtej nocy... nie odezwał się. Ona tym

bardziej nie mogła do niego zadzwonić. I nie wiedziała, co bardziej boli: czy jego słowa, okrutne, choć prawdziwe, czy pręga po szpicrucie na jego policzku. Niezasłużona. Telefon dzwonił uparcie. Jeżeli on wybaczył jej to uderzenie, ona wybaczy jeniu I sobie. I spróbują... Drżącymi rękami wzięła komórkę. — Wnusiu — usłyszała głos Aureliusza i w jej oczach błysnęły łzy. Nie wybaczył. — To ja — dodał Dziadek jakby nie wiedziała. — Jesteś tam? — Jestem, jestem — odparła dzielnie. — Ale nie dzwoń więcej z tego telefonu, bo mogę nie odebrać. — Wnusiu... — powiedział takim tonem, że umilkła, łapiąc spazmatycznie powietrze. Co mogło się wydarzyć gorszego niż to, co już przeżyła? Co mogło sprawić, że głos Dziadka łamał się tak jak jej? — Gabriel! Co z nim?! — U Gabriela wszystko w porządku. Tylko... sprzedali twoją Chatkę.

ROZDZIAŁ XIV Tam, gdzie kończą marzenia

Kochany, Cholerny Amre... Dom wariatów wcale nie jest taki głupi. To jedyne miejsce w całej galaktyce, gdzie możesz sobie całymi dniami spać, ryczeć pod kołdrą — albo i otwarcie — na cały głos, tak, że aż cię gardło zaczyna boleć i wtedy przestajesz (no, przestajesz, bo podają ci jakąś tam głupią hydroksyzyna) albo po prostu gapić się w sufit. Całymi dniami leżeć i gapić się w sufit i nikt nie pyta, co ty tam widzisz. Pielęgniarki są chyba miłe — nie wiem tego na pewno, bo ich nie zauważam. Trzy razy dziennie przynoszą mi pokarm do pokoju i wynoszą, bo nie jestem w stanie przełknąć ani kęsa —zaraz zaczynam ryczeć. Lekarze też są mili, zwłaszcza mój prowadzący. To staruszek w wieku węgla kamiennego, który przez całe życie leczył wariatów takich jak ja. Serdecznie mu współczuję — całe życie być zamkniętym w psychiatryku... Nic więc nie jest w stanie wytrącić mojego prowadzącego z równowagi i nic nie

jest w stanie go zdziwić. Nawet taka idiotka, co sobie żyły przez starą, głupią chałupą podcina. Codziennie siada podczas obchodu w nogach łóżka i patrzy na mnie, ja na niego, a potem odchodzi. Raz, na samym początku, zapytał, czy może coś dla mnie zrobić. Odpowiedziałam, że tak: zabić tych, co kupili mój domek. Więcej już nie pytał. Zresztą od razu zaczęłam ryczeć, więc niewiele bym mu powiedziała. Odwiedza mnie podobno dużo osób. Wiem, bo za każdym razem pielęgniarka przerywa mi kontemplację sufitu i pyta, czy chcę widzieć kogoś tam a kogoś — niektórych nazwisk nawet nie znam. Na chwilę odrywam wzrok od bieli ściany i odpowiadam, że nie, za co zostaję nagrodzona pluszakiem albo kwiatami. Fajnie być w psychiatryku. Co nie powiesz — nagródka. Gościem, który nic sobie nie robi z mojego „nie" i wchodzi bez pytania, jest doktor Piotrek z chirurgii, ten, co kiedyś wiózł mnie karetką, a teraz — po tej głupocie, jak się wyraził — szył mi nadgarstek (ponoć tak, że nawet

śladu nie będzie — wierzę mu). Codziennie wpada do mojego jednoosobowego apartamentu i woła: — Jak się ma moja kochana wariatka? — A ja nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać i co właściwie daje mu prawo do nazywania mnie wariatką. Gdy go o to zapytałam, spoważniał i zapytał, czy wiem, co nawyrabiałam, nim mnie tu przywieźli. Szczerze mówiąc, nie wiedziałam. Nie wiedziałam, że najpierw upiłam się spirytusem do odkażania stołu zabiegowego, potem zjadłam całe opakowanie środków uspokajających dla psów i drugie, ale dla kotów (że też ogon mi za karę nie wyrósł!). Większej ilości trutek widać nie znalazłam, bo postanowiłam dokończyć dzieła jednym precyzyjnym cięciem. A myślałam, że jestem estetką i jeżeli już, to umierać będę bardziej romantycznie... Życie uratował mi — nieproszony—Dziadek Aureliusz i miałam durne szczęście, że upadłam na krwawiącą rękę, własnym ciałem tamując krwotok. Żeby potrójnego sa-

mobójstwa nie móc popełnić spokojnie, to trzeba mieć pecha. Dziadek też mnie odwiedza i na nic zdają się moje zakazy — on nigdy z żadnych zakazów nic sobie nie robił, zresztą nieuciążliwy jest i nawet miło mi się z nim milczy. Dziwne, Amre cholerny, niech cię szlag, ale każdy ból po jakimś czasie zmienia się w dokuczliwe ćmienie, czasem zakłuje, a z czasem o nim zapominasz. Gdzieś tam jest na dnie duszy, ale zaczynasz poza szpitalnym sufitem zauważać też świat za oknem. I ten tutejszy — szpitalny. Zaczyna ci smakować szpitalna herbatka, choć doprawdy nie wiem, jak to możliwe. Zaczynasz, jak pies Pawłowa, w godzinach posiłków czuć głód i wypatrujesz wtedy niecierpliwie Dziadka, który przynosi domowy obiadek, żebym nie musiała wtranżalać tutejszego. Czas leczy rany — ten głupi truizm jest prawdziwy. Zaczynasz wierzyć, że świat nie kończy się na Chatce. Zaczynasz godzić się z tym, że Czarny Książę nigdy pod

nią nie podjedzie — i choć na początku wywołuje to znów fontannę łez — z czasem przywykasz do świadomości, że był tylko mrzonką. Marzeniem utkanym z twych nadziei i potrzeby kochania. Wczoraj była u mnie Hania — łaskawie zgodziłam się ją przyjąć — i to też jest fajne, że zgadzam się kogoś przyjmować łaskawie (podejrzewam, że od początku wszystko wiedziała i była z tymi podłymi intrygantami w zmowie, ale niech tam, wybaczam jej, bo w naszym duecie ja pozostałam mądra, a ona ładna) ...tu musiałam sobie trochę popłakać, stąd przerwa. No więc była u mnie Hanka, mówiąc, że matka chce mnie widzieć i co ja na to. Powiedziałam, że ma ją zrzucić ze schodów. Hanka odparła: „Dla ciebie wszystko", i przez tę idiotkę zaczęłam się śmiać. Objęła mnie, niemal przyduszając na tym łóżku, i po chwili obydwie śmiałyśmy się i płakałyśmy jednocześnie... Dziadek z promiennym uśmiechem przekroczył próg szpitalnego pokoju. — Jutro wychodzisz, wnusieńko.

— Szkoda... — westchnęła. — Tak tu fajnie było... — Jesteś chyba jedyną pacjentką tego przybytku, która twierdzi, że jej tu fajnie. — A czego mi tu brakowało? Sufit był, chusteczek do nosa w bród, czuła opieka całego personelu medycznego aż do porzygania, i jeszcze tyle kwiatów i pluszaków, że mogę kwiaciarnię ze sklepem zabawkowym otworzyć. Zaśmiali się obydwoje, ale Patrycja nagle spoważniała. — Opowiesz mi? Staruszek wzruszył ramionami, a dziewczyna dopiero teraz spostrzegła, że jest zmęczony życiem nie mniej niż ona. — Artur od lat trudnił się rozprowadzaniem w kręgach dubbingowych pigułki gwałtu. Jako lekarz weterynarii miał do tego specyfiku nieograniczony dostęp... — To one są stosowane w weterynarii? — wpadła mu w słowo. — Nigdy o tym nie słyszałam! — O wielu rzeczach nie słyszałaś, naiwna dziewczynko. — Aureliusz uśmiechnął się smutno i opowiedział historię Janki i Gabriela. Gdy skończył, oboje z Patrycją mieli

łzy w oczach. — Jak udało im się pozbawić mnie dachu nad głową? — zapytała po długim milczeniu. Wobec tragedii tamtych dwojga jej własna zdawała się być mniej znacząca. — Trochę to szyte grubymi nićmi i widać w tym rękę mecenas Marynowskiej. Otóż gmina wystawiła Chatkę do przetargu ograniczonego, o którym upomniano" ciebie poinformować. Wiesz: telefony się zepsuły, a list pożarł Edzio Listonosz. Chatkę chciał kupić Łukasz, podstawiony przez twoją matkę — za to mu właśnie płaciła (tu Aureliusz postanowił dyplomatycznie nagiąć prawdę — nijak nie przeszłoby mu przez gardło, za jakie usługi tak naprawdę płaciła Łukaszkowi matka Patrycji) i na wszelki wypadek ja (zastawiłem na wadium mój zabytkowy kredens), ale Agencja Nieruchomości Rolnych skorzystała z prawa pierwokupu, jakie jej ustawowo przysługuje, więc twój domek nadal należy do państwa, czyli do nikogo. Może kiedyś uda cl się

go odzyskać... Dziewczyna pokręciła głową. Nie chciała już odzyskiwać Chatki, naiwności i marzeń. — Co z Łukaszem i Arturem? Przeprosili i wyjechali? Ot, tak? — Nie martw się. Zostali przykładnie ukarani. — Dziadek poklepał dziewczynę po ręce. — Więzienie? — Nie. — Pokręcił głową i uśmiechnął się tajemniczo. — Gorzej... Uniosła brwi. Co może być gorszego od... Impotencja. Parsknęła śmiechem, myśląc, że staruszek żartuje, ale oa mówił serio. — Rzuciłeś na nich urok? - Rzuciłem sugestię. A oni w nią uwierzyli i będą wierzyli jeszcze przez jakiś czas. Powiedzmy dwa lata. — Chyba woleliby już iść do paki... — Też tak myślę — zgodził się z nią Aureliusz. — Ta kara wydała mi się jednak skuteczniejsza i bardziej adekwatna do przewinienia. — Czarna magia... No, ładnie, ładnie... — Pokręciła głową. Dziadek prychnął jak rozzłoszczony kot: — Nie istnieje żadna magia, dziewczyno, zrozum to

raz na zawsze! Magia to nic innego, jak siła albo słabość ludzkiego umysłu. Moc, której używasz, wiara w nią i odwaga, by wierzyć — to jest właśnie magia! Wiara, odwaga i moc — nie trzeba niczego więcej! Umilkł, a ona odwróciła twarz do okna. Widać nie starczyło jej ani wiary, ani mocy, ani odwagi, bo pozwoliła marzeniom rozwiać się jak porannym mgłom... — To wszystko brednie — szepnęła. — Mamiliście mnie od początku: ty i Berenika, Łukasz, Artur i Holender, matka i Hanka... Uroczne wina i magia miłości, zakładziki i gierki, kontrola i manipulacja. Dobrze się bawiliście, wszyscy razem i każde z osobna, patrząc, jak wikłam się i miotam w waszych lepkich sieciach? — Wnusiu... — zaczął Dziadek pojednawczym tonem. — Nie mów tak do mnie nigdy więcej! — Spojrzała na niego oczyma wypełnionymi nienawiścią. — Prawdziwej wnuczki nie pozwoliłbyś tak skrzywdzić!

— Patrycjo — w głosie staruszka zabrzmiała stal, źrenice błysnęły lodowatym błękitem — to był twój wybór. Nikogo innego. To ty wybrałaś Poczekajkę, pociągając za sobą nas wszystkich — począwszy od własnej matki, skończywszy na Gabrielu. Twoje decyzje i twoje wybory doprowadziły ciebie — i nas — do tego miejsca... — Zamrugał, rozglądając się po szpitalnym pokoju jak człowiek obudzony z koszmarnego snu. Dziewczyna opadła na poduszki, czując, jak zabija ją każdym — prawdziwym przecież — słowem. — Wybacz, Patrycjo — lodowaty błękit stopniał — to było okrutne. Niepotrzebnie zraniłem tę, której jestem winien wdzięczność: dzięki tobie Gabriel zyskał szansę na nowe życie... Poderwała głowę. — A ja ją straciłam! Dziadek spojrzał prosto w płonące gniewem oczy dziewczyny i następnym zdaniem: — Tak, ty ją straciłaś — zgasił ten gniew. — To był również twój wybór.

Przez chwilę milczała, ogłuszona prawdziwością i okrucieństwem jego słów, a potem wycedziła: — Nie mówi się takich rzeczy osobie po próbie samobójczej. — Odwróciła się i nakryła kołdrą aż po czubek głowy. Nie zatrzymywała staruszka, gdy wychodził, bardziej przygarbiony niż zwykle. Hanka, trzymając przyjaciółkę kurczowo za rękę, jakby ta chciała znów uciec na koniec świata, podprowadziła Patrycję do samochodu, posadziła — zupełnie powolną i zobojętniała — na miejscu pasażera i przypięła pasami. Pojedziemy po twoje rzeczy do tej cholernej Poczekajki i już nigdy więcej nie chcę o niej słyszeć — powiedziała, siadając za kierownicą. Patrycja, zapatrzona przed siebie niewidzącym spojrzeniem, odparła cicho: — Najpierw do Ogrodu. Siedziała w tym samym miejscu, co wieki — zdawałoby się — temu: naprzeciwko Dyrektora. Ale wieki temu jej oczy jaśniały nadzieją, a potem bezgranicznym

szczęściem. Dzisiaj zaś... Wbiła wzrok w miętolące rąbek sukienki dłonie, walcząc ze łzami. Bała się, że gdy spojrzy Dyrektorowi w twarz, ujrzy zawód, jaki sprawiła temu człowiekowi swoją rezygnacją. Ale jeszcze bardziej bała się, że zamiast zawodu zobaczy... ulgę, że to ona odchodzi. Że to nie on musi ją zwolnić. Dyrektor zaś milczał. Milczał tak długo, aż w końcu musiała nań spojrzeć. — Być może powinienem był powiedzieć to wcześniej, może moje słowa coś by zmieniły... — Umilkł. Pełne dobroci oczy człowieka, którego ceniła i szanowała najbardziej na świecie, zwilgotniały. Uniósł jej dłoń do ust i ucałował. — Jest pani najlepszym lekarzem, z jakim miałem zaszczyt pracować. To miejsce będzie na panią czekało. Żadne inne słowa nie były potrzebne. Zamknęła za sobą drzwi gabinetu i oparła się o nie. Jeszcze nie teraz. Jeszcze musi przejść przez Ogród, wsiąść do samochodu i dopiero wtedy może pozwolić sobie

na rozpacz. Przyłożyła wierzch dłoni do oczu, jakby siłą chciała powstrzymać łzy. - Pani doktor... — usłyszała głos Kierownika gadziarni. Pokręciła głową, podnosząc nań smutne oczy: - Nie jestem już panią doktor. Starszy człowiek przygarbił się, a ona nagle uświadomiła sobie, że od początku darzyła Tego-Którego-NiktNie-Lubi sympatią i szacunkiem—za pasję i oddanie takie same jak jej. — Ja chciałem tylko powiedzieć... Wiem, co chciałeś powiedzieć, Piaskowy Dziadku, pomyślała znużona. Czytałam twój wpis: Pyton albinos zdechł. Zawiodłam nawet głupiego węża. - Ten pyton-albinos... — Kierownik umilkł, przełykając Z trudem. — To był ginący gatunek, ale... pani była cenniejsza. Nawet od niego. Mężczyzna odwrócił się i odszedł spiesznie. - Patrycja! — zatrzymało ją, gdy już miała przekroczyć bramę Ogrodu. Aga dogoniła ją, z trudem łapiąc powietrze. — Wiem, wiem, nie lubisz pożegnań i takie tam

pierdoły, ale mam coś dla ciebie na pamiątkę. - Mam nadzieję, że nie żółwia w płynie. - Nie. — Agatka wcisnęła Patrycji w rękę małe pudełeczko przewiązane wstążką. - Jajka kobry, żebym miała co wysiadywać w Warszawie? Roześmiały się przez łzy. - Prawie trafiłaś. — Aga otarła oczy. — Skórka grzechotnika. Noś w portfelu, a będziesz bogatsza od Billa Gatesa. No, idź już. Ja też nie znoszę pożegnań i takich tam pierdół. się na pięcie i uciekła. Gdy Patrycja po raz ostatni mijała bramę Ogrodu, podniosła głowę, patrząc na neon. Przypomniała sobie, jak bardzo szczęśliwa stała pod nim parę miesięcy temu, jak ręce same unosiły się do trzech wielkich liter — ZOO — składających się na cały magiczny świat. Teraz odchodziła, wiedząc, że nigdy nie pogodzi się z tą stratą, że żadna inna praca nie da jej takiej satysfakcji i poczucia spełnienia jak ta, którą zostawia za plecami. Przemknęło dziewczynie przez myśl, że już lepiej

byłoby utopić się w studni, niż znosić także i ten ból. W wynoszeniu pudeł, spakowanych wcześniej przez Hankę, pomagała cała wieś. Nagle wszystkim poczekajczanom Patrycja stała się bliska i droga. Kobiety naznosiły domowych wiktuałów, „żeby pani doktor do zdrowia szybciej doszła", i stały teraz, ocierając łzy. Mężczyźni, zwłaszcza ci młodsi, próbowali trzymać fason i pokrzykiwali jedni na drugich, coby się cosik nie zbiło, a to pudło to trzeba przestawić, a tamto znowu, w którym upakowano cenne jednorożce, to może by na tylne siedzenie zamiast do bagażnika. Ze ściśniętym sercem po raz ostami przeszła przez swojsko skrzypiącą furtkę. Panda-pies usiłowała wyrwać się Hance i dołączyć do Patrycji. Nie rozumiała, dlaczego mają opuścić ten raj na ziemi i spędzić resztę życia w małym, gorącym domku na kółkach — dalej psia wyobraźnia nie sięgała. Janek nie brał udziału w całym tym zamieszaniu. Stał z boku, trzymając na łańcuchu Wiedźmę i gładził ją

po głowie, tak jak chciałby pogładzić jej byłą właścicielkę. Patrycja podeszła do niego. Chciała coś powiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle. — Wiem, wiem, pani Patrycjo — po raz pierwszy odważył się powiedzieć do niej po imieniu — raz w miesiącu kąpać w truskawkach. — Albo...? — W mandarynkach. Doić koło ósmej, bo jest krową luksusową. Będę o nią dbał, tak jak dbałbym... — zaciął się i umilkł zmieszany. — Wiem. Dziękuję. — A co zrobiła pani z tym wściekłym koniem? Od tamtej nocy, kiedy straciła złudzenia, nie widziała Zołzy, co nie było takie najgorsze. Odwróciła głowę, by Janek nie widział uczuć, jakie nią teraz miotały. Zapatrzyła się na wzgórze, gdzie kiedyś stał, a potem na jej oczach płonął wiatrak. Tak... Najgorsze było to, że od tamtej nocy nie widziała też... Gabriela. A tego ostatniego jeszcze choć raz, jeden jedyny raz, chciałaby ujrzeć.

I powiedzieć mu... Powiedzieć, że... Nie. Najpierw przeprosić. A potem... — On o tym wie. Te słowa padły tak nagle, że drgnęła zaskoczona. — On o tym wie — powtórzył Dziadek, stając przed nią. — Opowiedziałem mu prawdę, tak jak tobie, wysłuchał i... wybaczył. Łukaszowi, Arturowi, Jance i... sobie. — Jest dobrym człowiekiem — szepnęła Patrycja. — Zawsze to czułam. Powiedz mu... Przekaż... — Patrycjo, możesz kończyć?! — Dobiegające z samochodu i coraz rozpaczliwsze skomlenie Pandy-psa nie dało czasu na wyrwanie z poranionego serca i zdławionego łzami 313 gardła tych najważniejszych słów. „Powiedz, że go kocham!", krzyczały jedynie oczy Patrycji. „Zawsze będę go kochała! Powiedz mu to!". Chciała chwycić Aureliusza za rękę, jakby to była ostatnia deska ratunku, ale nic już nie mogło uratować Patrycji uratować przed zsyłką do świata, gdzie nie ma marzeń. Tego, kto mógłby, nie było. Dłoń opadła bezwładnie. Po

policzkach popłynęły łzy. Dziadek spojrzał gdzieś ponad jej ramieniem i jego twarz pojaśniała nagle. Położył dłonie na ramionach dziewczyny i rzekł mocnym głosem: — Wykazałaś się wiarą i odwagą. Niezwykłą wiarą i odwagą. Te słowa! Przecież nie mógł ich znać! Mógł?! Mieszkańcy rozstąpili się nagle, szmer rozmów ucichł, zmieniając się w pełne podziwu i respektu milczenie. Wolnym krokiem, ze swym tajemniczym uśmiechem na twarzy, nadeszła Berenika, zamiatając kurz drogi pyszną ciemnozieloną suknią. Mógł. Dziadek pochylił się, całując czarownicę w rękę, a potem sięgnął do kieszeni i wyciągnął kopertę zaadresowaną do Patrycji. Pismo było dziwnie znajome. Zawartość również. Karta tarota. Tylko jedna. „Kochankowie". Odwrócił oniemiałą Patrycję w stronę łąk, przez które na złamanie karku gnał jeździec na czarnym jak źrenica kota rumaku.

Pokręciła głową, nie wierząc w to, co widzi. Przez jej pusty nagle umysł przemknęła myśl: w życiu nie widziałam lepszego jeźdźca. Wydawało się, że wieki temu powiedziała to samo, a to było zaledwie kilkadziesiąt stron wcześniej... Jeździec, skręcając na drogę prowadzącą do Chatki, zwolnił. Na jego twarzy widać było ulgę, że zdążył. Że Ona jeszcze nie odeszła. Miał czarną bluzę rozpiętą pod szyją i czarne bryczesy— dokładnie jak w wizji. Włosy, czarne jak sierść Sheridany. świeżo umyte i przycięte tuż nad karkiem, lśniły w promieniach słońca. Twarz, teraz gładko ogolona, przypominała nieco dawnego Gabriela, ale... jaśniała trudnymi do opisania uczuciami. Był wolnym człowiekiem. Zwrócono mu wolność i honor. Miał prawo chodzić z podniesioną głową, miał prawo szanować siebie samego i... kochać tego, kogo pragnął kochać. Uśmiechał się leciutko, samym kącikiem ust — No, idź do niego! — Dziadek pchnął lekko

Patrycję. Zrobiła jeden krok niczym lunatyczka, a potem, jakby nagle uniosło ją ze sobą stadko wróbli, ruszyła biegiem w stronę Gabriela. Ten zaś zeskoczył na ziemię lekko jak elf i czekał. Zatrzymali się o krok od siebie. Serca i dusze tych dwojga, przeznaczonych sobie od zawsze, wyrywały się do siebie, ale słowa, które padły, czyny, które się dokonały, nagle szklaną taflą odgrodziły dwa ciała. Ślad po szpicrucie nadal szpecił policzek Gabriela, w pamięci Patrycji zaś rozbrzmiewało kpiące: "księżniczka nie byłaby taka łatwa". Nagle wyciągnął dłoń i dotknął medalionu zawieszonego na szyi dziewczyny. — „Bądź wierna. Idź". Uniosła głowę i zajrzała głęboko w jego szare oczy. Sięgnął do sakwy przytroczonej do siodła i podał jej... Podał gruby plik listów przewiązany wstążką. — Tylko one ocalały z pożaru. Spojrzała na niego, a potem znów na listy adresowane jej ręką na skrytkę pocztową numer 34 w Lublinie.

Uniósł kącik ust w uśmiechu. - Czekałaś na mnie, Anaelo? — Na ciebie, Amre. Szklana tafla pękła. Ze stłumionym szlochem zarzuciła mu ręce na szyję, garnąc się do niego całym ciałem. On zaś powoli, jeszcze nie wierząc swemu szczęściu, zamknął ją w ramionach i przytulił tak mocno, by oboje mieli pewność, że nigdy już jej nie wypuści. Nigdy.

EPILOG Który niczego nie kończy, a wszystko zaczyna Stanął na progu, przyzwyczajając oczy do panującego wewnątrz półmroku. Pomieszczenie zdawało się być puste. W pewnej chwili dojrzał w rogu jakiś ruch. Cielaczek na patykowatych nóżkach, barwą, wielkimi uszami i czarnymi oczyma przypominający raczej samiątko, skrył się za swoją mamą, krową Zosią, Wiedźmą zwaną.

Łukasz podszedł do dżersejki, spokojnie przeżuwającej coś jak zwykle niejadalnego. Przeciągnął dłonią po lśniącym czystością grzbiecie zwierzęcia. Doleciał go zapach truskawek; widać Janek dotrzymywał obietnicy i kąpał krowę co miesiąc w mydle dla niemowląt. Łukasz uśmiechnął się mimowolnie. Z zakamarków pamięci dobiegł go cichy śpiew: Ląly, aj mister ląly, aj hew nołbady, ooł maj ooołn. Krowa Zosia, zupełnie jakby usłyszała głos swej pani, odwróciła głowę i wpatrzyła się w Łukasza przepastnymi, czarnymi oczyma. Pogładził zwierzę po pysku. Tak. Tylko ona, Patrycja, była sobą. Oni wszyscy grali317 Łukasz, Arturek, nawet wspaniały, szlachetny Gabriel. Każdy z nich odgrywał przed dziewczyną swoją rolę, a ona — jedyna prawdziwa i tak głupio ufna — dawała sią zwodzić. Przypomniał sobie jej zachwycone spojrzenie, gdy pierw-

szy raz ujrzała go na leśnej drodze... Kobiety na widok Łukasza reagowały różnie: jedne zaczynały się bezwstydnie łasić i uwodzić pięknego samca, drugie prowokowały, by on wykonał pierwszy ruch, inne znowu — te starsze i doświadczone w damskomęskich gierkach — bezceremonialnie pytały: kiedy, gdzie i za ile. I tylko jedna Patrycja, widząc go, miała za każdym razem szczery zachwyt i szczęście w oczach, krzyczących: „Znalazłam cię!". Te oczy zgasły w chwili, gdy po raz pierwszy pokazał swoją prawdziwą twarz. I już nie odzyskały blasku. Zamrugał, napotykając uważne spojrzenie dżersejki. Prychnął, zły nie wiadomo na kogo, wyjął z kieszeni komórkę, na którą krowa łypnęła pożądliwie. Wystukał numer. — Spotkajmy się jutro. Tam, gdzie zwykle. Jesteś mi potrzebny. Zamknął klapkę komórki, po czym trzepnął zwierzę wierzchem dłoni w pysk i wyszedł.