2 Mistrz Katarzyna Michalak

2/400

3/400

4/400

KATARZYNA MICHALAK

MISTRZ wydawnictwo FILIA

Dla F. Jeden dzień może zmienić wszystko, ale czasem jedna noc zmienia jeszcze więcej.

5/400

Dziewczyna była niesamowita! Dokładnie taka, jakiej zleceniodawca potrzebował, jaką zamówił: piękna, młoda, bystra i... chętna. O tak, widać było po sposobie, w jaki splata długie, opalone nogi, w jaki oblizuje niby mimochodem pełne usta pociągnięte pomadką w odważnym kolorze, w jaki przechyla głowę, by kosmyk włosów barwy dojrzałego kasztana spadał zalotnie na czoło i wreszcie... jak przyszła na to spotkanie ubrana - mógłby przysiąc, że pod obcisłą sukienką nie ma majtek, bo stanika nie miała na pewno - po tym wszystkim widać było, że jest urodzoną uwodzicielką, choć wbrew pozorom nie dziwką. Co do tego również nie miał wątpliwości: pochodziła ze zbyt dobrej rodziny i otrzymała zbyt dobre wykształcenie, by się puszczać za pieniądze. Poprawiła się leniwym ruchem na krześle, założyła noga na nogę - dokładnie tak jak Sharon Stone w pewnym znanym filmie - i zyskał pewność: nie miała majtek. Mimo że panował nad sobą w stu procentach, teraz musiał przełknąć ślinę i poprawić krawat. Uśmiechnęła się leciutko. W jej zadziwiających oczach, barwy ni to zielonej, ni niebieskiej, które okalały długie, gęste

6/400

rzęsy, ujrzał politowanie, niepasujące do tak młodej osoby. Żachnął się w duchu, podniósł jej CV i zagłębił się w lekturze. Czekała, nadal unosząc kącik ust w uśmiechu, w pełni świadoma, że on nie szuka ani sekretarki, ani pomocy domowej. - Do czego jest pani zdolna się posunąć, by osiągnąć cel? zapytał, nie podnosząc oczu znad zadrukowanych kartek. - A czego pan oczekuje? - Ten bezczelny uśmieszek i prowokacyjny ton. - Pozwoli pani, że ja będę zadawał pytania. -Zmarszczył brwi, choć wiedział, że jej tym nie zdeprymuje. - Zadanie, jakie chciałbym pani powierzyć, jest wyjątkowo delikatne. -

Tak delikatne, jak to, co ma pan między nogami?

Wciągnął głośno powietrze, wstał i podszedł do okna, skąd miał wspaniały widok na panoramę Warszawy, by nieco ostudzić zmysły. Andżelika Herman była... bezczelna i arogancka! Nie takiej dziewczyny poszukiwał zleceniodawca! Ten, którego obrano za cel, przejrzy natychmiast zbyt jawną prowokację! Chociaż... obiekt był stuprocentowym mężczyzną, samcem, a ta młoda samica była doprawdy grzechu warta. Obrzucił

7/400

dziewczynę uważnym spojrzeniem, tym razem oceniając ją nie jako facet, a jako pracodawca - może od początku tak powinien na nią patrzeć - i pokręcił wolno głową. Uśmieszek znikł. - Nie, jednak nie mam pani nic do zaproponowania. Dziękuję za poświęcony mi czas. Wstał i wyciągnął do dziewczyny rękę. Ta wstała również. Poważna i skupiona. I nagle, bez tych uśmieszków i prowokacyjnych spojrzeń wydała się słodka i niewinna. Dokładnie taka, jak trzeba. - Panie Robercie, ja mam wiele twarzy. Jestem dobrą aktorką. Potrafię wpasować się w każdą rolę, jaką mi pan wyznaczy - powiedziała cichym, ale pewnym głosem. Długo mierzyli się spojrzeniem, wreszcie on kiwnął głową. Usiedli z powrotem po przeciwnych stronach dębowego biurka. - Obiektem pani starań byłby ten człowiek. - Przesunął ku dziewczynie zdjęcie. Ujęła je w dwa palce. Oooch...! Mężczyzna na fotografii był piękny, po prostu piękny! Cudne męskie ciacho do

8/400

schrupania! Odetchnęła w duchu, bo już zaczęła się obawiać, że ma uwieść jakiegoś obleśnego starucha... - Raul de Luca - przeczytała półgłosem podpis z drugiej strony fotografii. - Francuz? -

Jego ojciec był Francuzem.

Andżelika uśmiechnęła się szeroko. Miłość francuska... miodzio, po prostu miodzio! Ale jej rozmówca był poważny. - Proszę się tak nie cieszyć. On jest bystry i inteligentny. W sekundę odkryje każdy podstęp. Nie wystarczy wskoczyć mu do łóżka. Musi go pani w sobie rozkochać i zyskać jego zaufanie, a to nie będzie łatwe. -

Sądzę, że dam sobie radę - odparła.

Chciałbym, żeby zdała sobie niebezpieczny jest to człowiek... -

pani

sprawę,

jak

Domyślam się, że nie zajmuje się hodowlą kotów.

- Brzmiało to żartobliwie, ale przez twarz mężczyzny nie przemknął nawet cień uśmiechu.

9/400

- Bez skrupułów zniszczy każdego, kto mu w jakikolwiek sposób zagrozi. Fizycznie zniszczy. - Nie chciał użyć słowa „zabije", by jej nie wystraszyć. Skinęła tylko głową. - Jeżeli sprosta pani zadaniu, wynagrodzenie będzie co najmniej zadowalające. -

To znaczy?

Na odwrocie zdjęcia napisał kwotę, która rzeczywiście była zadowalająca. Teraz to dziewczyna musiała wciągnąć powietrze. Ile ciuchów sobie za to kupi! Ile kosmetyków! Wystarczy jej na to forsy do końca życia! - Biorę to zlecenie. - Zdecydowanym ruchem sięgnęła po zdjęcie i w następnej chwili uczyniła coś, czym mu zaimponowała: wyciągnęła zapalniczkę i podpaliła fotografię wraz z ceną za „usługę", trzymając za rożek dotąd, aż płomień zaczął parzyć w palce. Rozparł się na fotelu, patrząc na swoją nową podopieczną z prawdziwą satysfakcją. Odpowiedziała swym irytującym, bezczelnym uśmieszkiem. - Czy może pani, droga Andżeliko, na dobry początek zaprezentować swoje umiejętności?

10/400

-

Oczywiście.

Wstała, obeszła biurko, uklękła między jego kolanami i sięgnęła do rozporka, jednym ruchem smukłej dłoni uwalniając nabrzmiałą, gotową do działania męskość. Uśmiechnęła się, wymruczała z zadowoleniem: Jak ja to lubię..." bez zbędnych ceregieli wzięła członek w usta, po czym zaczęła z dużym oddaniem pracować językiem i karminowymi od pomadki wargami.

Sonia szła szybko pustymi ulicami Warszawy, mając duszę na ramieniu i oczy dookoła głowy. Dochodziła północ i nie była to pora odpowiednia do spacerów po parku. Nawet za dnia był miejscem spotkań podejrzanego towarzystwa, co dopiero w nocy... Ale przecież musiała się jakoś dostać do domu! Taksówka, na którą szarpnęła się w chwili rozpaczy, jak na ironię zepsuła się skrzyżowanie wcześniej. Na przystanku nocować przecież nie będzie! Przyspieszyła kroku. Teraz najgorsze: biegnące pod ulicami przejście podziemne, którego zawsze się obawiała... Zbiegła po schodach. Jarzeniówki na suficie dawały mdłe światło, ale przynajmniej jakieś dawały - w ubiegłym tygodniu panowały tu egipskie ciemności i Sonia nie odważyła się

11/400

zejść do podziemi, musiała przez to nadkładać drogi o dobre paręset metrów. Szła szybko, przyciskając do boku mały plecak. Adidasy nie wydawały dźwięku. Na szczęście nie musiała zakładać dziś szpilek, bo teraz, w tym tunelu, ich stukot przyprawiłby dziewczynę o zawał serca. Była w połowie drogi, gdy... zwolniła kroku. Ktoś zbiegał po schodach! Mężczyzna! Facet w pustych podziemiach o północy! „Idź jak gdyby nigdy nic. Z jednym dasz sobie radę" - zapewniła w myślach siebie samą. Tamten na szczęście nie wydawał się nią zainteresowany. Biegł ku drugiemu krańcowi tunelu, nie posławszy dziewczynie ani jednego spojrzenia. Zupełnie jakby go ktoś gonił. Nagle stanął. Sonia stanęła również, czując serce podchodzące do gardła: po schodach naprzeciw niej zbiegało właśnie czterech drabów w rozpiętych czarnych marynarkach, wyglądających na... Nie miała chęci ani czasu zastanawiać się, czy bardziej wyglądają

12/400

na tajnych agentów, czy na eleganckich bandytów, bo za jej plecami rozległ się stukot butów. Jeszcze czterech! I ona, i ten, który im uciekał, znaleźli się w potrzasku! Milion myśli przeleciało dziewczynie przez głowę. „Ukryj się!" - to była najważniejsza. Tylko gdzie? Rozejrzała się po pustym tunelu z rozpaczą w oczach, natykając się na wzrok uciekającego. Chciał coś powiedzieć. Otworzył usta, ale nagle zrezygnował i wyszarpnął zza poły marynarki pistolet. Oczy Soni zo-gromniały. Mężczyzna spojrzał gdzieś ponad jej ramieniem i rzekł mocnym, zabarwionym sarkazmem głosem: - Wygrałeś, Raul, ale nie do końca. Przyłożył lufę do skroni i nacisnął spust. Sonia krzyknęła dziko, widząc tryskającą krew i strzępki mózgu. Uciekać!!! Rzuciła się w tył. I stanęła...

13/400

Nadchodzili niespiesznie, krok za krokiem, z bronią wycelowaną właśnie w nią. Obejrzała się - tamci czterej także się zbliżali. I też trzymali gotowe do strzału pistolety. Panika kazała jej uciekać mimo to. Obiegła kolumnę podpierającą strop, oparła się o nią plecami, zacisnęła powieki i osunęła do klęczek, w dziecinnej naiwności sądząc, że gdy zamknie oczy i skuli się niczym embrion, zniknie. Oni jej nie znajdą. Siadła, objęła rękami kolana i opierając na nich głowę, załkała bezradnie. -

Bierzcie ją - padł rozkaz.

Bez oporu dała się postawić na nogi. Dwóch trzymało ją za ramiona, trzeci stał przed nią, pozostali gdzieś zniknęli. Czuła, że za chwilę umrze. Oni zastrzelą ją jak psa, potem zakopią w lesie i nikt się o tym nie dowie. Nikt jej nie znajdzie... I ta świadomość, że zniknie ot tak, jak zdmuchnięty płomień świecy, sprawiła, że Sonia zebrała się w sobie, uniosła głowę i spojrzała śmierci w oczy. Śmierć miała oczy czarne i bezwzględne. - Kto cię przysłał? - Pytanie dotarło do otępiałego umysłu dopiero po dłuższej chwili.

14/400

Zamrugała, zaskoczona tymi słowami. „Kto mnie przysłał? Kto mógł mnie przysłać?!" -Spojrzała w bok, szukając dobrej odpowiedzi, ale szarpnięcie za włosy unieruchomiło jej głowę. Zmusiło, by patrzyła czarnookiemu mężczyźnie prosto w oczy. - Kto cię przysłał? - powtórzył niskim, dźwięcznym głosem, w którym brzmiała śmiertelna groźba. W innych okolicznościach i ten głos, i pytający wydaliby się Soni niebywale pociągający: mężczyzna był nie tyle przystojny, co wręcz piękny - każda kobieta, bez wyjątku, marzyłaby o paru chwilach w jego towarzystwie - teraz jednak miał w sobie tyle uroku co atakujący grzechotnik i Sonia pragnęła jednego: znaleźć się jak najdalej od niego. - Powiesz tu i teraz czy mam cię zmusić? - Czarne oczy zwęziły się w szparki, uniósł broń i przystawił lufę do czoła dziewczyny. Zachłysnęła się oddechem i zaczęła wyrzucać z siebie potok słów: - Nikt! Proszę! Wracałam do domu! Z treningu! Zginął mi plecak, szukałam go... I spóźniłam się na autobus. A taksówka zepsuła się, o tam, za skrzyżowaniem. Musiałam... Zbiegłam tutaj. I ten człowiek! I wy! I pan! A potem on! Strzelił sobie w głowę! Nie chciałam uciekać, ale... Proszę mi wierzyć! Nic nikomu nie powiem, tylko mnie puśćcie! Ja...

15/400

Puścił ją. Rzeczywiście zrobił to, o co błagała. Uwolnił włosy dziewczyny, trzymane dotąd pełną garścią, i odepchnął jej głowę tak mocno, aż uderzyła o ścianę. - Przeszukaj ją - rzucił do stojącego obok mężczyzny, posturą i wyrazem twarzy przypominającego goryla. Ten schował broń do kabury pod marynarką i bezceremonialnie obmacał dziewczynę, szczególnie pilnie szukając czegoś między jej nogami. W następnej chwili wyrwał z jej objęć plecak i wysypał całą zawartość na ziemię. Klęknął. Portfel ze skromną zawartością nie wzbudził jego zainteresowania, ale notes owszem. „Goryl" uniósł brwi, wyciągnął zza skórzanej okładki małą płaską paczuszkę, skoczył na równe nogi i... strzelił dziewczynę na odlew w twarz. Krzyknęła, łapiąc się za policzek. - Nic nie wiesz?! Nikt cię nie przysłał?! - wrzasnął, machając jej przed oczami paczuszką. - Patrz, szefie, Złoty Pył! Rzucił czarnookiemu znaleziony przedmiot i zamierzył się powtórnie, ale tamten chwycił go za nadgarstek i syknął: -

Wystarczy.

16/400

„Goryl" prychnął niezadowolony - najwyraźniej lubił bić. Sonia odetchnęła cichutko, unosząc drżącą dłoń do policzka. Czarnooki spojrzał na nią równie zimno jak na tamtego. - I tak powiesz wszystko, co chcę wiedzieć - stwierdził. Paweł - zwrócił się do jasnowłosego mężczyzny, który stał obok niego - ciało do bagażnika, ją... - urwał, zmierzył dziewczynę od stóp do głów lodowatym spojrzeniem. - Z nią pogadam po drodze. Sprzątnijcie tutaj rzucił „gorylowi", po czym odwrócił się na pięcie i, sięgając po telefon, ruszył w kierunku schodów. Jeden z mężczyzn, nazwany Pawłem, pochylił się nad zwłokami tego, który nie zdołał uciec, sięgnął do wewnętrznej kieszeni jego marynarki, wyjął portfel, a z niego dokumenty. Sonia poczuła, jak żółć podchodzi jej do gardła. Jęknęła mimowolnie, odwracając głowę. Takaś delikatna? - mruknął. - Było go nam nie wystawiać... Wstał, zacisnął palce na ramieniu dziewczyny i pociągnął ją za sobą. Nie próbowała stawiać oporu. Nawet przez myśl jej to nie przeszło. Bała się tak strasznie, jak jeszcze nigdy w życiu. Nawet tamtego dnia przed dwoma laty, gdy do drzwi zapukało dwóch policjantów, nie była tak przerażona jak teraz.

17/400

Wyprowadził ją na zewnątrz. Zdążyła spojrzeć oczami pełnymi łez w rozgwieżdżone niebo, gdy wepchnął ją do zaparkowanej nieopodal limuzyny. Drzwi trzasnęły cicho. Otarła oczy wierzchem dłoni i zamarła. Naprzeciw siebie znów miała mężczyznę o oczach czarnych jak śmierć. Siedział rozparły wygodnie i patrzył wprost na nią. Samochód ruszył z piskiem opon. Ostro wzięty zakręt rzucił dziewczyną o drzwi. Szczęknęła automatyczna blokada. - To dla twojego bezpieczeństwa. Za nic nie chcę, byś wypadła i zrobiła sobie krzywdę - zakpił i ta kpina dobrze na Sonię podziałała. Usiadła wyprostowana i rzuciła mężczyźnie niemal wyzywające spojrzenie. - O, tak już lepiej. - Uniósł kącik ust w uśmiechu, który jednak nie sięgnął oczu. - Może teraz porozmawiamy spokojnie i bez histerii na interesujący mnie temat. Więc... - Wiem, wiem - przerwała mu gniewnie. - Kto mnie przysłał. Wyjaśnię to panu, a przynajmniej będę się starała: ja jestem nikim. Nikim ważnym, przynajmniej dla pana. Studiuję biologię na uniwersytecie, po zajęciach chodzę na taekwondo. Wracałam właśnie z treningu, gdy... - Czy wiesz, co my z tobą zrobimy? - wpadł jej w słowo takim tonem, że aż się skuliła.

18/400

-

Proszę mi wierzyć - wyszeptała drętwiejącymi ustami.

- Kochanie - zaczął ze zwodniczą miękkością -wychodzisz na spotkanie kurierowi, on popełnia spektakularne samobójstwo, po czym ty, jedyny świadek, nie licząc moich ludzi, próbujesz mi wmówić, że nie miałaś z tym nic wspólnego i właśnie tego dnia o północy spieszyłaś do domu na kolację z rodzicami? Sonia cofnęła się, jakby ją uderzył. - Wszystko by się zgadzało, proszę pana - zaczęła cicho, podnosząc na niego pociemniałe z bólu oczy -oprócz tego, że ja nie mam rodziców. Dwa lata temu zginęli w wypadku. Zapadła cisza, podczas której on lustrował uważnie twarz dziewczyny. Wytrzymała jego spojrzenie. - Nie znam człowieka, który się zastrzelił. Prawdę mówiąc, w tym mieście nie znam nikogo. Miesiąc temu przyjechałam na studia. Mieszkam sama w wynajętej kawalerce. Możecie mnie zabić i nikt po mnie nie zapłacze. - Odwróciła twarz do okna, nagle daleka i obojętna. - Sprawdzimy to - odezwał się półgłosem i niespodziewanie miękkim gestem ujął ją za ramię. Spojrzała nań zaskoczona w momencie, gdy wbijał poprzez materiał jej bluzki igłę. Nim zdążyła się wyrwać, nacisnął tłok strzykawki i narkotyk

19/400

pomknął żyłami ku sercu dziewczyny, a potem wprost do mózgu. Zapadła się w rozkołysaną czerń... •

•

Balansowała na czubkach palców, z rękami związanymi czarną jedwabną szarfą wysoko nad głową. Włosy, lśniąc jak płynne złoto, spływały po nagich ramionach aż do talii. Powiew wiatru wzburzył cienkie zasłony, spływające z sufitu niczym karminowy deszcz. Zafalowały dookoła niej, muskając różowe sutki, delikatne jak płatki fuksji. Opaska z czarnego jedwabiu, która kneblowała jej usta, stłumiła jęk. Ręce, związane w nadgarstkach zaczęły rwać trudnym do opisania bólem, mimo to - a może właśnie dlatego - czuła narastającą rozkosz. Ciało płonęło. Czarnooki mężczyzna zadawał pytanie za pytaniem, trzymając ją jedną ręką za kark, palce drugiej raz za razem zagłębiając w wilgotną, gorącą płeć. Wiła się, zawieszona na wyciągniętych rękach, jednocześnie próbując się uwolnić, jak i nadziać na te śliskie od soków palce jeszcze głębiej. Była blisko, tak blisko spełnienia... Ból narastał. Z zakneblowanych jedwabną szarfą ust wydarł się głęboki, gardłowy jęk pełen błagania i udręki. ◦ Paweł zakrztusił się kawałkiem wędzonej ryby. Vinc ◦ - Raul, ja... ja już nie mogę - wyjęczała, czując ◦ Sonia chciała zaprzeczyć, ale musiała przyznać mu ◦ Cztery miliardy euro w banknotach i drugie tyle w

Balansowała na czubkach palców, z rękami związanymi czarną jedwabną szarfą wysoko nad głową. Włosy, lśniąc jak płynne złoto, spływały po nagich ramionach aż do talii. Powiew wiatru wzburzył cienkie zasłony, spływające z sufitu niczym karminowy deszcz. Zafalowały dookoła niej, muskając różowe sutki, delikatne jak płatki fuksji. Opaska z czarnego jedwabiu, która kneblowała jej usta, stłumiła jęk. On pojawił się znikąd, ale poczuła jego obecność całą sobą. Włoski na karku i ramionach podniosły się, jakby jej nerwami przemknął elektryczny impuls. Biegł od czubka głowy, po palce stóp, na koniec uderzając w samo źródło. Zacisnęła zęby na opasce, by nie jęknąć powtórnie. On stanął tuż za nią. Odgarnął palącą dłonią włosy z jej karku i pocałował gładką skórę nad obojczykiem. Drugą dłonią zagarnął jej pierś. Zakwiliła, czując, jak nogi uginają się pod nią, a podbrzusze zaczyna płonąć dzikim pożądaniem. Obszedł brankę niespiesznie, stając przed nią i mierząc uważnym spojrzeniem czarnych oczu. Był kompletnie ubrany. W czerń, od stóp do głów. Nagle zagarnął ją ramieniem, drugą rękę wsunął między jej uda, zanurzając pałce głęboko w śliskie ciepło, a ona... ona wygięła się w łuk, pojękując cicho, błagalnie...

21/400

- Coś ty jej podał? - Paweł, który na wezwanie szefa przesiadł się do lincolna, patrzył przez parę chwil na wijące się w udręce ciało dziewczyny. - Złoty Pył - odparł Raul, przytrzymując ją za ramiona, by nie spadła z siedzenia. -

I to tak działa?

-

Nie wiem. Nie sprawdzałem na sobie - od-mruknął.

Może powinieneś? - zażartował lekarz, ale zaraz spoważniał. - Czego ode mnie oczekujesz? Ze ją zaspokoję? Tym razem przez twarz Raula przemknął cień uśmiechu, ale zaraz znikł. -

Że ją przesłuchasz.

Tutaj? W samochodzie? Nie mogłeś poczekać, aż dojedziemy? - Spojrzał z przyganą na Raula. Tylko Pawłowi krytykowanie szefa uchodziło na sucho, bo ten lubił jasnowłosego mężczyznę, cenił go i ufał mu bez zastrzeżeń. Teraz jednak zgromił go wzrokiem. -

Nie mogłem.

Rzucił polecenie kierowcy i samochód stanął.

22/400

Paweł objął palcami nadgarstek nieprzytomnej, sprawdzając puls. - Słuchaj, Raul, ja nie wiem, jak ten narkotyk wchodzi w interakcję z amytalem - mówił o serum prawdy, które miał podać dziewczynie. - Może jej siąść serce... - Więc będzie miała przyjemną śmierć. I tak jest już martwa. Zaczynaj. Paweł pokręcił głową, ale bez dalszych protestów wyjął z lekarskiej torby stazę i zacisnął na ramieniu nieprzytomnej. Wbił się do żyły i podał ściśle odmierzoną dawkę amytalu sodu. Dziewczyna szarpnęła się jak w agonii i opadła na siedzenie lincolna.

Ręce, związane w nadgarstkach zaczęły rwać trudnym do opisania bólem, mimo to - a może właśnie dlatego - czuła narastającą rozkosz. Ciało płonęło. Czarnooki mężczyzna zadawał pytanie za pytaniem, trzymając ją jedną ręką za kark, palce drugiej raz za razem zagłębiając w wilgotną, gorącą płeć. Wiła się, zawieszona na wyciągniętych rękach, jednocześnie próbując się uwolnić, jak i nadziać na te śliskie od soków palce jeszcze głębiej. Była blisko, tak blisko spełnienia... Ból narastał. Z zakneblowanych jedwabną szarfą ust wydarł się głęboki, gardłowy jęk pełen błagania i udręki. Ale On bawił się jej ciałem bez litości. Rozkosz stawała się torturą, ogień zaczynał parzyć, nie było ucieczki od tego ognia i od jego dłoni... Kwadrans później obaj mężczyźni spojrzeli na siebie skonsternowani. - Ona rzeczywiście nic nie wie. - Paweł podsumował na głos to, czego się dowiedzieli czy raczej czego się nie dowiedzieli. - Albo zadaliśmy niewłaściwe pytania. Ktoś mógł wysłać ją na spotkanie pod byle pretekstem, do notesu podrzucić Złoty Pył, by kurier mógł ją zidentyfikować i... - To od początku wydawało się zbyt oczywiste -przerwał mu Raul. - Zgubiony plecak, zepsuta taksówka, kurier i działka narkotyku, którego jeszcze nie ma na rynku. Mnie

24/400

interesuje jedno: dlaczego nasz przyjaciel Artur tak szybko tę działkę odnalazł. Nie szukał w portfelu, nie szukał po kieszeniach, tylko zajrzał od razu pod okładkę notesu i jak królika z kapelusza wyciągnął to, co nas zainteresuje. -

Podejrzewasz, że Artur pracuje dla kogoś innego?

Raul zmierzył pytającego wzrokiem. - Ja nie podejrzewam. Ja mam pewność. Co do niej... spojrzał na rzucającą się w narkotycznych majakach dziewczynę - jeszcze tej pewności nie mam. -

To co z tym fantem zrobimy?

Poczekamy. Tym czasem budź ją. Wyspała się wystarczająco. Obudził ją własny jęk. Całe ciało drżało z szoku. Zęby szczękały jak w febrze. Próbowała unieść pękającą z bólu głowę, ale opadła bezwładnie na skórzane siedzenie samochodu. - Leż spokojnie - usłyszała głos mężczyzny ze snu i mimowolnie zacisnęła uda. Nie! Nie rób mi tego! Odejdź! Błagam, nie rób mi krzywdy! chciała wykrzyczeć, ale nie mogła wydobyć głosu.

25/400

Mężczyzna pochylił się ku niej, dotknął zimnego od potu czoła dziewczyny, zajrzał w przerażone oczy i zacisnął palce na jej nadgarstku, mierząc puls, ale Sonia, nadal w ponarkotykowym szoku, zrozumiała to inaczej. W oczach błysnęły łzy. On ją teraz... on ją... - Proszę... - zdobyła się wreszcie na szept. - Proszę nie robić mi krzywdy... Uniósł brwi i zrozumiawszy, czego ona się obawia, pokręcił głową, po czym cofnął się na swoje siedzenie i zapatrzył w mrok za oknem. Spróbowała usiąść prosto i po kilku próbach, na które on nie zwrócił uwagi, w końcu jej się to udało. Marna to była pociecha, ale mimo wszystko w pozycji pionowej poczuła się lepiej. Autem zakołysało. Zjeżdżali z asfaltu w polną drogę, by po chwili zagłębić się w las. Sonia po raz kolejny tej nocy zesztywniała z przerażenia. - Czy pan mnie... - Pytanie nie chciało przejść przez zaciśnięte gardło. - Czy pan mnie zabije? - wykrztusiła wreszcie. On spojrzał na nią obojętnie.

26/400

- Nie jestem mordercą - odparł, a widząc błysk nadziei w oczach dziewczyny, natychmiast tę nadzieję zgasił: Zazwyczaj nie. Lincoln stał pośrodku wąskiej leśnej drogi. Zaraz za nim zatrzymało się drugie auto, z którego wysiadło czterech mężczyzn. Na widok „goryla" Sonia odruchowo przytknęła dłoń do posiniaczonego policzka. Bała się tego faceta bardziej niż jego czarnookiego szefa. On obdarzył dziewczynę ponurym spojrzeniem, po czym otworzył bagażnik i wyciągnął dwie łopaty. Podał je jednemu z mężczyzn i skinął na dwóch kolejnych, by zajęli się zwłokami. Po chwili odeszli w głąb lasu, przygięci pod ich ciężarem, „goryl" zaś zawrócił do samochodu. Stanął po stronie kierowcy i zapalił papierosa, przyglądając się spod zmrużonych powiek drżącej z chłodu dziewczynie, która próbowała omijać go spojrzeniem. Raul stał oparty o bok lincolna z rękami splecionymi na piersiach. Pozornie nie zwracał na tych dwoje uwagi, jednak w rzeczywistości... Musiał sprowokować jedno albo drugie, a najlepiej oboje. Skinął na Pawła. - Dopilnuj, by nie spartolili roboty - rzekł, patrząc na majaczące w oddali sylwetki.

27/400

Lekarz ruszył w ich kierunku, Raul zaś odszedł w przeciwnym, wyciągając z kieszeni telefon. Nie zamierzał jednak do nikogo dzwonić. Chciał zostawić dziewczynę na łaskę Artura i zobaczyć, co będzie dalej. Niedługo musiał czekać. „Goryl" zgasił papierosa, obejrzał się na szefa, a potem widząc, że ten nie zwraca na nich uwagi - podszedł do Soni. Ta znieruchomiała, rękami obejmując ramiona. On chwycił ją za spuchnięty policzek, aż musiała przygryźć wargę, by nie jęknąć z bólu. Drugą ręką ścisnął jej pierś. Wciągnęła powietrze, jakby chciała krzyknąć, ale ciche, groźne warknięcie: - Milcz! - uciszyło ją. Pewien, że dziewczyna nie wyda z siebie głosu, wpił się w jej usta, brutalnie miażdżąc rozciętą wargę i wpychając język tak głęboko, że straciła oddech. Wytrzymała dotąd, aż skończył. - No, to lubię - zaśmiał się cicho. - Obić wam buzię i od razu robicie się grzeczniejsze. Teraz dam ci spokój, bo szef nie lubi takich zabaw, ale gdy dojedziemy na miejsce... masz mnie i mojego fiuta jak w banku. - Mlasnął obleśnie tuż koło ucha półprzytomnej ze strachu i obrzydzenia dziewczyny, po czym puścił ją wreszcie. Odskoczyła, trafiając plecami na bok samochodu, otworzyła drżącymi rękami drzwi i uciekła do ciemnego, bezpiecznego wnętrza.

28/400

Wiedziała, była pewna, że ten straszny człowiek dotrzyma obietnicy. Gdy tylko znajdą się na miejscu - cokolwiek to może oznaczać - on ją dopadnie i wtedy nie skończy się na wepchnięciu języka niemal do gardła. Co robić? Co robić?! Uciekać! - podpowiedziała usłużnie podświadomość. Sonia uniosła głowę i ostrożnie wyjrzała przez szybę. „Goryl" palił papierosa przy drugim aucie. Czarnookiego nie było widać. Nie wahała się ani sekundy dłużej, bo nie mogła się wahać to była jej ostatnia szansa. Otworzyła cichu-sieńko drzwi po drugiej stronie i wypełzła na zewnątrz. Zamarła, przywierając do ziemi, ale... nic się nie stało. Nikt nad nią nie wyrósł ze spluwą gotową do strzału. Na czworakach, z brzuchem przy ziemi zaczęła pełznąć w głąb lasu. Do najbliższych zarośli miała nieskończenie długą drogę - tak się przerażonej dziewczynie wydawało. Gdy wreszcie do nich dotarła, obejrzała się przez ramię. Nadal nic. „Goryl" dopalał peta, gapiąc się bezmyślnie przed siebie. Sonia ruszyła dalej.

29/400

Może gdyby wykazała się większym opanowaniem, ucieczka by się powiodła. Może gdyby nie śledziła tej ucieczki para uważnych, czarnych oczu, dziewczyna zdołałaby umknąć w mrok nocy. Ale ona nie była tak cierpliwa, a Raul nie był taki głupi... Zerwała się na równe nogi i rzuciła do szaleńczego biegu w momencie, w którym on postanowił jej w tym przeszkodzić. W tej samej chwili pilnujący dziewczyny „goryl" zorientował się, że nie ma już kogo pilnować i... nagle wypadki nabrały tempa. Dziewczyna umykała niczym zając, klucząc między krzakami. „Goryl" zaklął i rzucił się nie w jej kierunku - czego można się było spodziewać - a do otwartego bagażnika. Jednym ruchem wyciągnął ze środka sztu-cer, wziął na cel głowę uciekającej i... Raul w ostatniej chwili wyrwał mu broń. Dziewczyna była coraz dalej. Jeszcze sekunda i rzeczywiście im umknie! Raul spokojnie przyłożył sztucer do ramienia, zmrużył oko, naprowadzając dwie skrzyżowane linie na cel, a potem delikatnie pociągnął za spust. Padł strzał. Zaraz po nim rozległ się krzyk. Dziewczyna upadła.

30/400

-

Spudłowałeś, szefie - prychnął „goryl".

- Czyżby? - Raul rzucił mu krótkie, ostre spojrzenie i ruszył ku upolowanej zdobyczy. - Zostań przy samochodach! warknął, gdy tamten chciał za nim ruszyć. - Przyspieszcie z tym pogrzebem! - krzyknął do dwóch mężczyzn zaalarmowanych strzałem. Paweł, dotąd stojący obok nich, już biegł tam, gdzie leżał nieruchomy kształt. Był pewien, że Raul zastrzelił dziewczynę. Dopadł jej pierwszy i widząc drżące plecy rannej i palce zaciśnięte kurczowo na krwawiącym ramieniu, odetchnął z ulgą... Leżała z twarzą wciśniętą w mech. Ból i przerażenie sprawiały, że z trudem łapała oddech, ale płakała bezgłośnie, wiedząc, że jęk zdradzi miejsce, w którym upadła, i przyciągnie prześladowców. W bliskim obłędu umyśle dziewczyny roiło się, że taka jak teraz - cicha i nieruchoma - może wydać się martwa, a oni stwierdziwszy, że strzał był skuteczny, zostawią ją tutaj, w lesie, i odejdą. Czując dotknięcie ręki na plecach, zagryzła wargi do krwi. Nadzieja okazała się płonna. Zapłakała bezradnie jak maleńkie dziecko i próbowała odepchnąć tamtą dłoń, ale odwrócono ją na plecy.

31/400

- Jeżeli chciałeś ją zabić, kiepsko ci poszło. - Paweł pokręcił głową, wyciągnął z kieszeni smycz, na której nosił klucze, i zacisnął ją powyżej rany, rzucając klucze Raulowi. - Gdybym chciał ją zabić, już by nie żyła - od-mruknął tamten. - Kończ te zabiegi i spadamy stąd. Odwrócił się, nie poświęcając już dziewczynie uwagi i skierował się do samochodu. Paweł chwycił ranną na ręce, nie zważając na jej próby wyswobodzenia się, i ruszył za nim. Dziewczyna była jeszcze drobniejsza niż się wydawało. Zacisnęła kurczowo palce na jego koszuli -jedynie w tym mężczyźnie wyczuwając odrobinę współczucia - i próbowała nie jęczeć z bólu przy każdym kroku. Podziwiał ją za to w głębi ducha. Rana postrzałowa była bardzo bolesna, już on coś o tym wiedział. Doszedłszy do samochodu postawił ją przy lincolnie, a sam poszedł szukać apteczki - chciał założyć opatrunek, bo nim dojadą na miejsce, dziewczyna gotowa się wykrwawić. Sonia oparła się o bok auta, walcząc z nadciągającą ciemnością. Na tę chwilę czekał „goryl". Przyskoczył do dziewczyny i wrzasnąwszy: - Ja ci ucieknę, kurwo! - z całej siły strzelił ją w twarz. Poleciała w bok niczym szmaciana lalka, ale nie pozwolił jej upaść. Chwycił za ranne

32/400

ramię, aż zaskowyczała z bólu, zamachnął się do powtórnego ciosu i... zamarł z uniesioną pięścią. To był jeden płynny ruch: wyciągnięcie pistoletu, odbezpieczenie go, przeładowanie i przystawienie „gorylowi" do czoła - te cztery czynności zajęły Rau-lowi nie więcej niż sekundę. Tamten przełknął głośno ślinę, patrząc w pociemniałe z furii oczy mężczyzny. W lufę sig sauera kaliber .45 wolał nie spoglądać. Raul zaczął cicho i powoli: - Jeszcze raz tkniesz ją ręką albo czymkolwiek innym - tak, tak, nie myśl, że nie widziałem, jak się do niej dobierałeś - a zabiję jak parszywego psa. Zrozumiałeś, Artur? Ten kiwnął głową, puszczając ramię dziewczyny i unosząc powoli ręce. -

Sorry, szefie, poniosło mnie.

- Ona jest moja - dokończył Raul dobitnie i na tyle głośno, by usłyszeli te słowa dwaj pozostali, stojący przy czarnym volvo, i kierowca lincolna. Żaden z mężczyzn nie zgłosił zastrzeżeń. Znali swojego szefa na tyle, by wiedzieć, że dotrzymuje słowa. - Wynoście się stąd -warknął, a oni posłusznie zniknęli we wnętrzu auta.

33/400

Powrócił wzrokiem do „goryla". „Może nie powinienem czekać, aż to bydlę wpakuje mi kulę w plecy? Może należy już teraz pociągnąć za spust?" przemknęło Raulowi przez myśl. Artur, stojący nadal z rękami w górze, widział to wahanie. Pot wystąpił mu na czoło, ale nie śmiał go otrzeć. - Szefie, nie tknę jej już nigdy - zapewnił pospiesznie. - Je st twoja! Raul wahał się jeszcze sekundę, po czym opuścił broń, zabezpieczył i schował do kabury na piersi. „Goryl" odetchnął głęboko i zemknął do czarnego volvo. Odetchnęła również dziewczyna, stojąca dotąd tak samo nieruchomo jak jej oprawca. A gdy Raul na nią przeniósł spojrzenie, w którym nadal był cień furii... po prostu zemdlała. Pierwszym wrażeniem, jakie Sonia odebrała po powrocie z nieświadomości, był narastający ból ramienia. Poruszyła się w ciemnościach, rozjaśnianych światłami ulicznych latarni i... aż dech jej zaparło. Ból wgryzł się w mięśnie z taką siłą jak pitbull w gardło ofiary. I szarpnął równie silnie. Jęknęła przeciągle, wbijając paznokcie w skórzaną tapicerkę.

34/400

- Nie ruszaj się. Jesteś ranna - usłyszała głos, którego miała nadzieję nigdy więcej nie słyszeć. Zatem to nie był senny koszmar. On, ten czarnooki, rzeczywiście istniał. Schwytał ją w podziemnym przejściu, zabrał do limuzyny, podał jakiś narkotyk, a potem... tu Soni mieszała się jawa z narkotycznymi majakami. Ktoś do niej strzelał tylko tego była pewna - i trafił. Ból w ranie narastał. Zaczęła cicho pojękiwać. Każde silniejsze drgnięcie samochodu było torturą. Mężczyzna pochylił się ku dziewczynie i musnął wierzchem dłoni rozpalone czoło. -

Paweł, podaj jej tramadol - powiedział półgłosem.

- Do tego koktajlu jeszcze tramadol?! - zirytował się lekarz, ale sięgnął po strzykawkę. Sonia poczuła, jak igła wbija się w żyłę przedramienia i... w następnej chwili odleciała. Początek misji stanowczo nie należał do najlepszych. Andżelika najpierw nie mogła znaleźć dojścia do obiektu niebezpiecznego mężczyzny o imieniu Raul - później zaś było tylko gorzej. Już, już złapała kontakt z jego najbliższym współpracownikiem, już miała umówić się na spotkanie, gdy ten wszelkie spotkania odwołał, a jego telefon zamilkł.

35/400

Zleceniodawca nie mógł albo nie chciał jej pomóc. Widać sama musiała zapracować na sześciocyfrowe wynagrodzenie... Czas płynął, pieniądze dorywczo otrzymywane od „sponsorów" szybko się kończyły, te od rodziców nie wystarczały na podstawowe potrzeby normalnej dwudziestolatki i zaczęła ogarniać ją determinacja, gdy... no wreszcie! Los wyciągnął do potrzebującej pomocną dłoń i w końcu złapała kontakt. I to jaki! Wracała właśnie z godzinnej galopady leśnymi ścieżkami, gdy na dziedzińcu podwarszawskiej posiadłości, w której Andżelika jeździła konno, pojawił się On. Wysoki, szczupły, jasnowłosy mężczyzna, tak cholernie przystojny, że aż dziewczynę zakłuło w podbrzuszu. Miał na sobie obcisłe bryczesy, niepozostawiające zbyt wiele pola do wyobraźni i błękitną koszulę podkreślającą opaleniznę. Prowadził za luźno zwisające wodze rosłego gniadosza, równie pięknego jak on sam. Wstrzymała swoją klacz, by móc popatrzeć na te dwa wspaniałe samce nieco dłużej. W tym momencie mężczyzna spojrzał na nią i uśmiechnął się. - Ładna klaczka - zagadnął niskim, przyjemnym barytonem, który trafiał wprost tam.

36/400

- Ładny ogier - odparła natychmiast, odgarniając z czoła kosmyk włosów. Wiedziała, że ten gest w połączeniu z jej urodą robi na facetach piorunujące wrażenie. Czy zrobił? Nie była pewna. Uwagę tamtego odwrócił stajenny, podbiegając z dżinsową kurtką w ręku. - Panie de Luca, zapomniał pan! - krzyknął, a Andżelika... ona mało nie spadła z konia. De Luca! To nazwisko! Niewielu mężczyzn w tym kraju je nosiło! Czyżby miała przed sobą kogoś z rodziny Raula? Nie mogła go jednak zapytać wprost. Patrzyła, jak jasnowłosy mężczyzna odbiera kurtkę od stajennego i zarzuca ją na ramiona. Jeszcze chwila, a dosiądzie swego gniadosza i zniknie z jej życia tak nagle, jak się pojawił, bo widziała go tu po raz pierwszy i być może ostatni. Nie może wypuścić takiej okazji z rąk! Podjąw-szy nagłą decyzję, zeskoczyła na ziemię tuż przy nim i... i po raz pierwszy w życiu zabrakło jej konceptu, jak zacząć rozmowę. Jasnowłosy odezwał się pierwszy: -

Masz minę jak kotka na widok tłustej myszy.

Drgnęła, słysząc leciutki francuski akcent. To musi być ten de Luca!

37/400

-

A pan jak kocur na widok tej kotki - odpaliła.

- „Pan"? Wyglądam tak staro? - żachnął się pół żartem, pół serio. Czy wyglądał staro? Przeciwnie! Mógł mieć najwyżej dwadzieścia sześć lat. Czyli tyle, ile idealny kochanek powinien mieć. I doprawdy... nie miałaby nic przeciwko bzykanku z takim przystojniakiem, bez względu na nazwisko, jakie nosi. Musiał dojrzeć to w jej kocich oczach, bo zaproponował bezceremonialnie: -

Masz ochotę na... przejażdżkę?

„Oczywiście!" krzyknęła w duchu, ale na głos odparła: -

Moja klacz jest zmęczona. Muszę...

- Mój ogier za to wypoczęty - wpadł jej w słowo, po czym jednym skokiem był w siodle i z wysokości końskiego grzbietu wyciągał do dziewczyny dłoń. Zawahała się: czy przyjmując jego dwuznaczne zaproszenie, nie wyda się zbyt łatwa? Ale przecież to tylko przejażdżka parkowymi ścieżkami! Nic zdrożnego robić nie mogą, nawet gdyby chcieli! Skinęła na chłopaka zajmującego się końmi, oddała mu wodze swojej klaczy i podała mężczyźnie rękę. Ten jednym ruchem muskularnego ramienia posadził ją przed

38/400

sobą w siodle, przycisnął do siebie i... natychmiast poczuła pośladkiem jego potężną erekcję. Coś mnie uwiera. - Poruszyła się z niewinnym uśmiechem. Mężczyzna zaśmiał się gardłowo i cmoknął na gniadosza. Ruszyli wyciągniętym stępem. - Jak masz na imię? - zapytał, przyciskając dziewczynę do piersi. - Andżelika - odparła, seksownie rozciągając samogłoski. A ty? - Vincent. Dla przyjaciół Vini. Bo zostaniemy przyjaciółmi, prawda? Poprawiła się w siodle, napierając pośladkami na jego męskość, a on mimowolnie wstrzymał oddech. - Z miłą chęcią - odrzekła lekkim tonem. To że była podniecona tak samo jak nowy znajomy, nie znaczyło, że nad sobą nie panuje. Lubisz konie? - Padło następne pytanie, równie dwuznaczne.

39/400

- Zależy jakie. Chętne, potężne i nie do zajeżdżenia owszem - odparła. Zaśmiał się gardłowo. -

Ostra z ciebie sztuka - rzucił.

-

Z ciebie również. Nadal mnie coś uwiera.

- Może ulżymy temu czemuś, by nie czyniło dyskomfortu ani tobie, ani mnie? - zaproponował i nie czekając na odpowiedź, wstrzymał konia, zeskoczył na ziemię i ściągnął dziewczynę za sobą. Stała z rękami na jego piersiach, unosząc lekko głowę, by móc spojrzeć mu w oczy. Był nieprawdopodobnie przystojny. Teraz i ona poczuła „dyskomfort", ale... jak niby mają to zrobić? - Tutaj? W parku? Zwiną nas, nim zdążysz zdjąć spodnie wyszeptała. - Niekoniecznie muszę je zdejmować - odparł chrapliwie. Potrafisz chyba zdziałać cuda tymi pięknymi ustami? Wystarczy, że przejdziemy się, o tam... - Wskazał kępę krzaków, puścił wodze i pociągnął dziewczynę w tamtym kierunku.

40/400

Nie opierała się zbytnio. Przeciwnie: czuła, że jeśli natychmiast nie weźmie go w usta, oszaleje! Gdy tylko zniknęli przygodnym spacerowiczom z oczu, padła na kolana i w sekundę uwolniła nabrzmiały członek. Jeeezu, jak fantastycznie było wchłonąć go aż po jądra, zanurzyć twarz w czarnych, pachnących piżmem kędziorach... Vincent wstrzymał oddech, zacisnął palce na głowie dziewczyny i trwali tak bez ruchu przez kilka uderzeń serca. A potem ona zaczęła to, co potrafiła najlepiej: zaczęła ssać. Doszedł szybko. Nie cofnęła się, gdy wytrysnął prosto w jej usta. Przełknęła, patrząc w górę, w zastygłą z rozkoszy twarz mężczyzny. Odrzucił głowę do tyłu, trwał tak przez parę sekund, a potem wypuścił ze świstem powietrze i powiedział, obejmując twarz dziewczyny gorącymi dłońmi: - Jesteś niesamowita. Chodź, czas na rewanż. - Podniósł ją i pociągnął za sobą z powrotem na ścieżkę. - Gdzie? Tutaj?! - szepnęła, widząc nadchodzącą parę zakochanych. Uniósł kącik ust w uśmiechu. - Robiłaś to kiedyś na koniu? - zapytał półgłosem. W szarych oczach igrały diabelskie ogniki.

41/400

- Dosłownie czy w przenośni? - odpowiedziała pytaniem, tłumiąc śmiech. -Dosłownie. -

Żartujesz?! Ty chyba nie...

Bez dalszych wyjaśnień podszedł do pasącego się spokojnie ogiera, podprowadził go ku ścieżce, po czym z miejsca skoczył w siodło i wyciągnął do dziewczyny dłoń jak poprzednio. Bez wahania podała mu swoją, umierając z ciekawości. I podniecenia. Gdy siedzieli - ona wciskając pośladki w jego krocze, on znów gotów - zdjął kurtkę i przełożył ją przez siodło, nakrywając uda dziewczyny. Prowadząc ogiera jedną ręką, drugą wsunął w jej bryczesy. Gdy zanurzył palce głęboko w rozpaloną szparkę, dziewczyna jęknęła przeciągle, wygięła się w tył i chwyciła mężczyznę za kark. Pochylił się do jej ucha, przeciągnął po nim językiem i szepnął: -

Ciiicho, ludzie patrzą.

No właśnie dlatego było to tak masakrycznie podniecające! -

Zabierz ręce, udawaj obojętną, to dopiero odlot

42/400

- szeptał dalej, a ona, drżąc w oczekiwaniu, zrobiła, co kazał. Wyprostowała się, czując cały czas jego palce w środku, oparła dłonie na łęku siodła i zrobiła minę doskonale obojętną. Koński grzbiet unosił się i opadał. Palce wsuwały i wysuwały. Andżelika przygryzła wargę i spojrzała na nadchodzących alejką ludzi jak gdyby nigdy nic. Vini uśmiechnął się do spacerowiczów, a gdy ich mijali, jednym szybkim ruchem wbił palce w jej wnętrze głęboko, aż po dno, drugą dłonią natychmiast dziewczynę kneblując. Wiedział, co robi: gdyby nie zatkał jej ust, krzyknęłaby na całe gardło, szczytując w jednym obłędnym rozbłysku rozkoszy. W następnej chwili zwisła bez sił w ramionach mężczyzny. Pocałował z czułością mokry od potu kark dziewczyny i chciał szepnąć, że jakby co, on znów jest gotowy, lecz w tym momencie zadzwonił telefon. Wyjął komórkę z kieszeni, spojrzał na wyświetlacz i mruknął: -

Sorry, muszę odebrać. To mój brat, Raul.

„Raul?! - zakrzyczała w myślach, przytomniejąc natychmiast. - Twój brat Raul?!". I w następnej chwili uśmiechnęła się szeroko. Bingo! Miała go. - Co tam, braciszku? - Vincent odezwał się do telefonu, nie wyjmując dłoni spomiędzy ud dziewczyny. Słuchając

43/400

odpowiedzi, leniwymi ruchami kciuka pieścił jej łechtaczkę. Na oczach następnych spacerowiczów! Gdyby nie koncentrowała się na wymianie zdań między braćmi, normalnie doszłaby po raz drugi! - Wracać? - Mężczyzna zmarszczył brwi. - Przecież dopiero co mnie puściłeś! Kłopoty... Ty masz zawsze kłopoty. Zabawiłbyś się od czasu do czasu... - W tym momencie wsunął palec głębiej w jej nabrzmiałe wnętrze, aż przygryzła wargę, by nie jęknąć. - Dobrze, już dobrze, wracam. Aha: nie będę sam. Przywiozę ze sobą znajomą. - W następnej chwili oderwał telefon od ucha, bo rozmówca wybuchnął potokiem słów, i zaklął cicho, by tamten nie słyszał. - Raul, ja rozumiem: masz kłopoty - przerwał bratu - ale nie jestem twoim pierdolonym niewolnikiem! Wrócę z narzeczoną albo w ogóle! - Rozłączył się, nie czekając na odpowiedź. - Ale się wkurzył - mruknął i w następnej chwili, ku rozczarowaniu Andżeliki cofnął dłoń. - Dokończymy następnym razem. - Cmoknął dziewczynę w ucho i zawrócił konia. - Bo będzie następny raz, no nie? -

To nie było pytanie, tylko twierdzenie.

Kiwnęła głową choć nie podobało jej się słowo „narzeczona", którego użył w rozmowie z bratem. Nie życzyła sobie żadnej konkurencji!

44/400

- Zabrałbym cię do VillaRosy już dzisiaj, ale mój braciszek naprawdę jest podminowany Wolę mu nie podpadać, bo trzyma łapę na forsie. Pomógł Andżelice zsiąść przed budynkiem stajni, po czym sam zeskoczył na ziemię, oddał wodze stajennemu i ponownie wyciągnął komórkę. - Podaj mi swój numer. Zadzwonię i umówimy się na powtórkę. Wyrecytowała bez tchu szereg cyfr. Na pożegnanie zagarnął ją ramieniem. - Jesteśmy dla siebie stworzeni - szepnął i pocałował miękko, z niezwykłą czułością wilgotne, rozchylone usta dziewczyny, by w następnej chwili ugryźć ją boleśnie. Jęknęła, czując liźnięcie żaru w podbrzuszu. Rzeczywiście byli dla siebie stworzeni, choć to na jego brata miała zlecenie, nie na niego, lecz długo musiała czekać na telefon. Długo na następne spotkanie z Vincentem i poznanie jego brata - Raula de Luci, pana i władcy VillaRosy... Gdy Sonia ponownie uchyliła powieki, był jasny dzień. Słońce wpadało do środka sypialni przez wielkie okna, sięgające od podłogi do sufitu. Wpatrywała się w nie przez chwilę,

45/400

nie unosząc głowy. Stąd, z łóżka, widziała czubki sosen i skrawek nieba. Zza uchylonego skrzydła dochodził szum morza. Wielkie okna, sosny i szum morza?! Dziewczyna poderwała się, by w następnym momencie opaść na poduszki z tłumionym jękiem. Ramię zabolało. Może nie tak jak w nocy, ale zabolało. Bardziej jednak bolało co innego: z Warszawy nad morze było ładnych paręset kilometrów. Gdzie oni ją wywieźli?! Usiadła ostrożnie i rozejrzała się. Pokój był przepiękny: duży, jasny, w kolorach ecru i surowego lnu. Naprzeciw okien stało wielkie miękkie łóżko, po prawej stronie, również z oknem, stolik z dwoma fotelami obitymi kremową skórą, po lewej wbudowana w ścianę szafa z lustrzanymi drzwiami, a obok wejście do łazienki. Jeżeli Sonia została porwana i uwięziona, było to luksusowe więzienie. Wstała ostrożnie, spoglądając na ranne ramię. Bandaż był śnieżnobiały i suchy - ani śladu krwi. Pewnie ktoś niedawno zmieniał opatrunek. Dbali o nią... Po co? Dlaczego? Odpowiedzi na te pytania nie znała. Na wiele innych także nie, ale pewnie niebawem się dowie. Podeszła do uchylonego okna i wyszła na taras.

46/400

Morze. Z trzech stron rezydencję - bo niezaprzeczalnie była to rezydencja, nie hotel - otaczał morski bezmiar. Znajdowała się na półwyspie. Sonia przechyliła się przez barierkę i spojrzała w dół. Dwa piętra niżej oprócz zejścia na plażę pokrytą białym piaskiem znajdował się wspaniale utrzymany ogród z basenem. Do tego słońce i ze trzydzieści stopni w cieniu. Wywieźli ją za granicę?! - Widzę, że śpiąca królewna się obudziła - usłyszała nagle i odwróciła się przestraszona. Jasnowłosy mężczyzna stał w drzwiach tarasu i patrzył na Sonię z lekkim uśmiechem. Poznawała go. W lesie, gdy została postrzelona, on ją wziął na ręce, zaniósł do samochodu i opatrzył. Jedyny, do którego czuła odrobinę zaufania, jedyny, którego nie bała się tak strasznie. I którego mogła teraz zapytać: - Gdzie ja jestem? - wyszeptała, patrząc w twarz mężczyzny wielkimi oczami barwy nieba. - W bezpiecznym miejscu - odparł wymijająco, po czym cofnął się do przedpokoju, podszedł do inter-komu i rzucił: Odzyskała przytomność. W następnej chwili z powrotem był przy Soni na tarasie.

47/400

- Wróć do pokoju, jesteś jeszcze bardzo słaba. Ta rana potrzebuje kilku dni, by całkiem się zagoić. Dotknęła palcem bandaża. -

Pan mnie opatrzył?

-

J e st e m lekarzem.

Lekarzem na usługach... - Chciała powiedzieć „bandytów", ale ugryzła się w język. Nie mogła tracić jedynego sprzymierzeńca, o ile ten mężczyzna nim był. - Wracaj do łóżka - rzekł bardziej stanowczym tonem. Muszę zmienić opatrunek. Potulnie przeszła obok niego, ale nie położyła się, lecz usiadła na brzeżku materaca. Ujął jej szczupłe ramię i zaczął odwijać bandaż. Sonia odwróciła wzrok. Nie cierpiała widoku krwi. - Jak ma pan na imię? - zapytała, by powiedzieć cokolwiek. Krępowało ją milczenie w obcej sypialni w towarzystwie nieznanego mężczyzny. - Paweł. Zwracaj się do mnie właśnie tak. Tu nikt nie używa słowa „pan".

48/400

Kiwnęła głową. - Goi się całkiem ładnie - odezwał się po chwili. -Zmierzę ci tętno. - Nałożył na nadgarstek dziewczyny mały pulsometr i czekał przez chwilę ze zmarszczonymi brwiami. - Tak jak myślałem, niskie. Nie wstawaj zbyt gwałtownie, bo zemdlejesz. Po siedmiu dniach leżenia musisz zachować... - Siedmiu dniach?! - wpadła mu w słowo przerażona. Jestem tu od siedmiu dni?! - Owszem. Tydzień temu, w noc gdy zostałaś ranna podałem ci przeciwbólowy opioid, nie wiedząc, że jesteś na niego uczulona. Doznałaś szoku anafilaktycz-nego i zapadłaś w śpiączkę. Ledwo cię odratowałem. - Mówił to tak spokojnie, jakby opowiadał o pogodzie. Sonia była wstrząśnięta. - Przynajmniej rana dobrze się zasklepiła dokończył. - Choć przez pierwszą dobę rzucałaś się w gorączce tak, że musieliśmy cię związać... Poczuła, że zaraz zemdleje. Leżała związana, zdana na łaskę i niełaskę bandziorów, którzy na pewno ją... Zacisnęła powieki, czując łzy napływające do oczu. - Nie bój się. Nikt tu nie wykorzystuje nieprzytomnych kobiet - usłyszała kpiący głos i gwałtownie otworzyła oczy. I zapragnęła zamknąć je powtórnie, by nie widzieć tego, który

49/400

wszedł właśnie do sypialni. Czarnookiego mężczyzny wprost z sennych koszmarów. Tego, który ją porwał i który do niej strzelił. -

Jak się czujesz? - zapytał, podchodząc bliżej.

W panice cofnęła się w głąb łóżka. - Mówiłem, że możesz się o swoje bezcenne dziewictwo nie obawiać - powtórzył. Pokraśniała. -

S-skąd pan wie? - zająknęła się.

-

O tym, że jesteś dziewicą? Krwawiłaś, Paweł cię zbadał...

- Krwawiłam z ramienia! Postrzelił mnie pan! Wystarczyło odwinąć rękaw bluzki! - Krwawiłaś z pochwy - sprostował rzeczowym tonem, ona za to zapragnęła wpełznąć pod kołdrę. - Dlatego musiał wciskać mi pan tam paluchy?! Nie przyszło panu do głowy, że mam... - urwała, bo spojrzenie, jakie jej posłał, mogło zabić.

50/400

- Różne rzeczy przychodzą mi do głowy - powiedział wolno, cedząc słowa. - Teraz na przykład zastanawiam się, dlaczego ty jeszcze żyjesz. Paweł w tym momencie wstał i ze słowami: - Zostawiam was na chwilę samych. Spróbujcie się nie pozabijać - wyszedł, posyłając Raulowi pełne przygany spojrzenie. Ten nie poświęcając mu uwagi, mierzył wzrokiem skuloną pośrodku łóżka dziewczynę. - Widzę, że bardziej dbasz o cnotę niż o własne życie, więc zapewniam cię, że ta pierwsza jest bezpieczna. Opuściła wzrok, bo tak to rzeczywiście mogło wyglądać... - Nie jestem gwałcicielem, Paweł również nie -mówił dalej - a do tego pokoju mamy dostęp tylko my dwaj. Wejście jest kodowane. Kodowane! Więc rzeczywiście znalazła się w więzieniu! Ale przynajmniej żyła. Jeszcze żyła. Do czasu kiedy ten tutaj postanowi inaczej. Nie miała wątpliwości, że gdy dojdzie co do czego, on się nie zawaha i po prostu ją zabije. Wzdrygnęła się mimowolnie. Raul przyglądał się z uwagą delikatnej twarzy dziewczyny, jakby chciał odczytać jej myśli. Dużo by dał za odpowiedź na pytanie, kto i w jakim celu posłużył się tą dziewczyną...

51/400

-

Co robiłaś w tunelu? - zapytał nagle.

- Wracałam do domu. Proszę mi uwierzyć, ja nic nie wiem! - dodała z rozpaczą. Chwilę przewiercał ją na wylot spojrzeniem czarnych, niczego dobrego niewróżących oczu. -

Zobaczymy - rzucił i skierował się do drzwi.

Sonia patrzyła za nim przez chwilę, po czym spuściła nogi na miękki kremowy dywan i pobiegła za nim. Dopadła go w chwili, gdy przemierzał salon i podchodził do drzwi. - Proszę pana! - Chwyciła go za ramię i zaraz cofnęła rękę. Czy... czy ja mogę odejść? Nikomu nie pisnę ani słowa, przyrzekam! Odwrócił się powoli. W niebieskich oczach miała błaganie, szczerość i nadzieję. A on po raz kolejny musiał tę nadzieję zgasić. -

Nie - rzekł krótko i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Szarpnęła za klamkę - ani drgnęły. Uderzyła pięścią w chłodne drewno - żadnej reakcji z drugiej strony. Łykając łzy, opuściła ramiona i cofnęła się do pokoju. Nie cieszył ją ani duży, tak samo ładny i jasny salon, w którym

52/400

zmieściłyby się dwa jej maleńkie mieszkanka, ani taras, wychodzący na morze, ani łazienka... Nie, łazienka ją akurat ucieszyła, bo po tym wszystkim, czego się przed chwilą dowiedziała - tydzień nieświadomości, wiązanie w łóżku przez dwóch obcych mężczyzn i to... krwawienie - poczuła się zbrukana. Uchyliła więc drzwi i weszła do... nie, to nie była zwykła łazienka, a salon kąpielowy. Tutaj też królowały jasne kolory: śnieżnobiały marmur, kremowe ręczniki, dywan przy wannie i ona sama, wielka, królewska, co najmniej dla dwojga, a i troje spokojnie by się w niej zmieściło. Sonia znów poczuła zażenowanie i niepokój na myśl, że ktoś może ją kiedyś zmusić do wspólnej kąpieli. Po co by ją tu trzymali, jeśli nie dla zabawy? Pukanie do drzwi sprawiło, że drgnęła przestraszona. - Mogę wejść? - dobiegł ją głos Pawła, który po chwili stał obok niej. - Ładny pokój, prawda? - Wyjrzał przez okno nad wanną, wychodzące na nadmorską plażę. - Raul rzadko jest tak uprzejmy dla nieproszonych gości. Ciekawe, czym sobie zasłużyłaś? - zapytał, nie oczekując odpowiedzi. - Przyniosłem ci parę rzeczy: sukienka, bielizna, sandałki... Gdy podasz mi swoje wymiary, wyślę kogoś do miasta i kupi, co tam sobie życzysz.

53/400

Nie mogłeś tych wymiarów zdjąć, gdy leżałam nieprzytomna? - zapytała ironicznie, natychmiast wyrzucając sobie tę ironię. On się jednak nie przejął. - Byłem zajęty zdejmowaniem czego innego - odparł z równą ironią i mrugnął dwuznacznie okiem. I zaraz dodał, widząc że pobladła: - Spokojnie, żartowałem! Powtórzę to, co mówił Raul: jesteś tutaj, w swoim apartamencie, zupełnie bezpieczna. -

A poza nim? - zapytała cicho.

- Również - odparł. - Żaden z chłopców nie zaryzykuje głową dla paru chwil przyjemności. Raul dobitnie wyjaśnił im twój status. -

A jaki on jest?

-

Raul?

-

Nie. Status.

Paweł zawahał się. Czy należało mówić tej dziewczynie, że należy do szefa? Że de Luca tak się właśnie wyraził: „Ona należy do mnie"? Nie jest głupia i wcześniej czy później do niej dotrze, że Raul jest panem jej życia i śmierci, a im szybciej Sonia się z tym pogodzi, tym lepiej.

54/400

-

Jesteś tu na prawach domownika - odparł powoli.

- Niedługo będziesz mogła wyjść na zewnątrz. Masz do dyspozycji ogród, basen, plażę, park... - Ale odejść nie mogę? - upewniła się, choć znała odpowiedź. Pokręcił głową. - Uciekać też nie radzę. Stąd jest tylko jedna droga na wolność: przez morze. No, dwie, druga... - Wskazał wymownym gestem ziemię. - Bo tym razem Raul nie będzie mierzył w ramię. Wierz mi. Mam nadzieję, że nabierzesz rozsądku. A teraz weź kąpiel i przebierz się. Za kwadrans masz być gotowa. Rzucił na toaletkę przyniesione ciuchy i wyszedł. Po chwili szczęknął zamek w drzwiach. Sonia stała nieruchomo jakiś czas, porażona jego słowami. Musisz się z tym pogodzić! - nakazała sobie wreszcie. - Porwano cię, ale żyjesz i nikt się nad tobą nie znęca. - Dotknęła odruchowo policzka, w który uderzył ją jeden z nich, „goryl". Jego! Jego musiała się strzec! Była pewna, że ten straszny człowiek jej nie odpuści. Widziała to w zwężonych niczym u żmii oczach, gdy bił ją na odlew. Widziała we wściekłym

55/400

spojrzeniu, jakie jej posłał, odchodząc. Tak. Ten bydlak, który lubi znęcać się nad bezbronnymi, poczeka, aż Soni nie będzie chronił Raul czy Paweł. Wtedy ją dopadnie i... nie skończy się na obleśnym brutalnym pocałunku. Drżąc z obrzydzenia, weszła pod prysznic i odkręciła wodę. Dopiero po długiej, długiej chwili poczuła, jak gorący strumień zmywa z niej wszystkie uczucia ostatnich dni. Była gotowa stawić czoła losowi. I całemu światu, jeśli zajdzie taka potrzeba. Sukienka była ładna: błękitna w białe groszki, majteczki zaś i stanik odwrotnie: białe w niebieskie kropki. Ktoś musiał mieć dobry gust, kupując te rzeczy i przypuszczalnie nie był to Paweł tylko jakaś kobieta. Może także tu mieszka? Może się dzisiaj spotkają i porozmawiają? Może... może się nawet zaprzyjaźnią? Bo tak jak Sonia nie była jeszcze gotowa na miłość, tak na przyjaźń jak najbardziej. Miłość?! Co też ci się roi, dziewczyno! - pokręciła głową, rozbawiona własną głupotą. - Trafiłaś w ręce bandytów, którzy zakopują w lesie zwłoki. W kim miałabyś się tu zakochać? W Raulu - odszepnęło coś w jej duszy.

56/400

- Idiotka! - prychnęła na głos, ale... gdyby potrafiła się przyznać sama przed sobą, to właśnie ten czarnooki mężczyzna wzbudzał w Soni dawno zapomniane uczucia. Gdyby kiedyś, będąc nastolatką, miała opisać księcia ze snów, byłby właśnie taki, jak ten, który ją porwał: niebywale przystojny, wysoki, szczupły, o ciemniejszej karnacji, czarnowłosy, czarnooki... I jeszcze do tego ten lekki francuski akcent... to gardłowe „r"... Sonia poczuła ciepło w podbrzuszu i się zawstydziła. Nie ma to jak snuć erotyczne marzenia o gangsterze. Ale przecież nie była księżniczką z lodu! Zachowała do dziś dnia dziewictwo tylko dlatego, że nie otrząsnęła się do tej pory ze śmierci rodziców. Odeszli oboje, dwa lata temu, w wypadku samochodowym, zostawiając swojąjedynaczkę wtedy niespełna osiemnastoletnią - zupełnie samą, zdaną na siebie. Dom, w którym się wychowała i traktowała jak własny, zajął bank, żadnej innej rodziny nie miała, przez pierwsze miesiące snuła się w oszołomieniu po ulicach, nie jedząc, śpiąc tam, gdzie padła z wyczerpania. Wyglądała na obłąkaną i pewnie w jakimś stopniu straciła rozum. Nie mogła wrócić do szkoły, bo nie umiała się na niczym skupić, nie mogła podjąć pracy, bo nie rozumiała, co do niej mówią. Po prostu trwała z minuty na minutę, nie rozróżniając pór dnia i nocy, nie rozróżniając koszmarnej jawy od koszmarnego snu.

57/400

Otrząsnęła się któregoś dnia, grzebiąc w śmietniku w poszukiwaniu resztek jedzenia. Poczuła nagle głód. Głód życia. Rozejrzała się dookoła zdumiona, nie tylko tym, jak nisko upadła ona sama, ale również tym, że Ziemia, nie zważając na ludzkie tragedie, nadal się kręci, i postanowiła albo wsiąść z powrotem na tę karuzelę, albo ze sobą skończyć. Wola życia była silniejsza. Z opieki społecznej dostała czyste ubranie, podjęła skromną pracę, wynajęła maleńkie mieszkanko, zdała maturę i dostała się na studia - to wszystko, powrót do normalności - zajęło jej półtora roku. Gdzie niby miała znaleźć miejsce dla miłości? Czy jakikolwiek chłopak zrozumiałby, przez co przeszła, i cierpliwie czekał, aż ona zaufa i otworzy się na nowy związek? Nie. A Sonia nawet nie próbowała takiego chłopaka szukać. Dawniej, w poprzednim życiu, była taka jak inne dziewczyny: obściskiwała się z „narzeczonymi" na tylnym siedzeniu, pozwalała wtykać łapy pod sukienkę czy między nogi, całowała się do utraty tchu. Nie poszła na całość tylko dlatego, że marzyła o wielkiej miłości.

58/400

Marzenia prysły tamtego dnia, gdy zginęli rodzice, a dziś... dzisiaj były chyba jeszcze bardziej nierealne, bo coś Soni podpowiadało, że nie wyjdzie z tego żywa. Ci gangsterzy nie wypuszczą z rąk niewygodnego świadka, podejrzanego na dodatek o... no właśnie: o co? Co według nich robiła w tym tunelu? Dlaczego znalazła się w podziemnym przejściu właśnie tego dnia dokładnie o tej godzinie, gdy zbiegał po schodach kurier? I kto, na Boga, podrzucił jej paczuszkę ze złotym proszkiem?! Nie znała odpowiedzi na te jak i na wiele innych pytań. Otrząsnęła się z zamyślenia, stojąc przed lustrem w samych majtkach i staniku, z sukienką w groszki w ręku. W panice „Za kwadrans masz być gotowa" - przebiegła do salonu i spojrzała na zegar. Zostały jej trzy minuty. Porwała swój plecaczek leżący na nocnej szafce. Portfela, notesu ani komórki w nim nie było, ale tusz do rzęs, kredka i błękitny cień podkreślający barwę jej oczu - owszem. W mistrzowskim tempie zrobiła sobie delikatny, dziewczęcy makijaż pasujący do sukienki i gdy rozległo się pukanie do drzwi, była gotowa. Paweł uśmiechnął się szeroko na jej widok.

59/400

- Nie wiedziałem, że jesteś taka ładna - rzekł żartobliwie. Odpowiedziała nieśmiałym uśmiechem. Ciekawe, czy Raul podzieli jego zdanie... Lekarz poprowadził ją przez hol, szerokimi schodami w dół, przez następny hol, potem wielki salon, aż do dużej, urządzonej ze smakiem jadalni. Tak jak mijane po drodze pomieszczenia były nowoczesne, w odcieniach kości słoniowej, łamanej czernią i czerwienią, tak w jadalni królowały mahoniowe drewno, klasyka i elegancja. Raul siedział przy stole, w jednym ręku trzymając widelec, w drugim telefon. Słuchał kogoś po drugiej stronie, przytakując od czasu do czasu. Wreszcie pożegnał się krótkim: „Rozumiem. Okej", odrzucił komórkę na stół i... spojrzał wprost na podchodzącą do stołu dziewczynę. Czy rzeczywiście przez nieruchomą twarz mężczyzny przemknął cień uznania, a brew uniosła się lekko z zaskoczenia przemianą Soni, czy też jej się tylko wydawało? - Usiądź. - Paweł wskazał jej miejsce obok siebie, a naprzeciw Raula i odsunął dżentelmeńskim gestem krzesło. Usiadła posłusznie. - Chcesz kawę czy herbatę? - Herbatę poproszę - odrzekła cicho, przesuwając sztućce leżące obok nakrycia. Ale wolałabym, żebyś nie odchodził na

60/400

długo! - chciała zawołać, lecz oczywiście milczała. Paweł zniknął w kuchni. Została sam na sam z Raulem. - Częstuj się. - Wskazał szerokim gestem suto zastawiony stół. Sonia poczuła, jak ślinka napływa jej do ust. Była głodna, bardzo głodna, a mimo to nie śmiała sięgnąć po cokolwiek. - Na co masz ochotę? - zapytał, podając dziewczynie półmisek z wędlinami. Wbiła widelec w pierwszy plasterek z brzegu i... odetchnęła z ulgą, widząc powracającego z herbatą Pawła. -

Co tu tak cicho? - zagadnął, siadając obok Soni.

- To stypa czy zwykłe rodzinne śniadanie? - Rodzinne śniadanie! - padło od progu. Wszyscy troje spojrzeli na tego, który swobodnym krokiem wchodził do jadalni. - O, mamy apetyczną przystawkę! - wykrzyknął na widok Soni, a ona musiała się uśmiechnąć. Młody mężczyzna rozbrajał uśmiechem i łobuzerskim błyskiem w szarych oczach. Był uroczy i bezpośredni, jakże inny od dotychczas spotkanych. Podszedł do Soni, ujął jej dłoń i uniósł do ust, przytrzymując na chwilę: -

Jestem Vincent, a ty, laleczko?

-

Sonia.

61/400

-

Rosjanka?

Pokręciła przecząco głową i sprostowała: -

Zofia, ale rodzice mówili do mnie Sonia.

-

Rozumiem, witaj na pokładzie, ślicznotko.

- Chciał pocałować dłoń dziewczyny, ale w ostatnim momencie się rozmyślił i cmoknął ją prosto w usta. Zarumieniła się, a on... on spojrzał na Raula i natychmiast wypuścił dłoń dziewczyny, unosząc ręce w geście poddania. - Sorry, sorry, braciszku. Nie wiedziałem, że to twoja narzeczona. Raul jeszcze chwilę patrzył nań, po czym wrócił do śniadania. Vincent zaś usiadł po prawej stronie dziewczyny i od razu nałożył sobie kopiasty talerz smakołyków. - Skąd się tu wzięłaś? - zapytał, nalewając jej i sobie herbaty z czajniczka. Spojrzała spłoszona na Raula. Ile i czy w ogóle mogła powiedzieć? -

Była świadkiem śmierci kuriera - odpowiedział za nią.

62/400

-

I żyje? - zdziwił się Vincent.

- Miała przy sobie działkę Złotego Pyłu - dodał Paweł, jakby to wszystko wyjaśniało. -

Przecież tego nie ma jeszcze na rynku...

- Właśnie. Ktoś od nas musiał jej to podrzucić, a my chcemy wiedzieć kto i w jakim celu. - Cel jest jasny: miała zaprowadzić kuriera do miejsca, gdzie ukryto towar. Przeszukaliście jej mieszanie? Dziewczyna coraz większymi oczami patrzyła to na Raula, to na jego brata. Jak swobodnie rozmawiali przy niej o narkotykach! Ten pierwszy przeniósł spojrzenie z Vincenta właśnie na nią. - Jeszcze nie - odparł wolno, nie spuszczając wzroku z szeroko otwartych oczu dziewczyny. - Myślę, że czeka nas tam niespodzianka, a ja nie lubię niespodzianek. Vincent gwizdnął przez zęby -

Takaś sprytna? - Rzucił dziewczynie kose spojrzenie.

- Ona nic nie wie - wtrącił się do rozmowy milczący dotąd Paweł.

63/400

-

I cię o tym zapewniła, a ty uwierzyłeś? - prychnął Vini.

Lekarz uniósł kącik ust w uśmiechu, choć jego oczy pozostały poważne. -

Owszem, ślicznym dziewczętom wierzę na słowo.

Sonia posłała mu niedowierzające spojrzenie i też próbowała się uśmiechnąć. - A propos ślicznych dziewcząt, poznałem kogoś. -Vincent zmienił nagłe temat. - Przywiozę ją tu... -

Nie ma mowy - uciął Raul.

- Przypominam ci, że to również mój dom - wycedził tamten. - I jeśli mam ochotę kogoś tutaj gościć, to właśnie to zrobię. Mierzyli się przez chwilę morderczym wzrokiem, po czym pierwszy ustąpił, ku zdziwieniu Soni, Raul. - Nie wtajemniczaj łaskawie nowej znajomej w nasze sprawy - rzekł tylko, nakładając na talerz parę plasterków sera. -

Sonię mogłeś wtajemniczyć? - zapytał zaczepnie Vincent.

64/400

- Sonia sama się wtajemniczyła i tutaj zostanie. Twoja znajoma będzie zapewne chciała wrócić do domu. - Tu Raul mógł się zdziwić, choć jeszcze o tym nie wiedział. - Skończ śniadanie i wracaj do łóżka -zwrócił się do dziewczyny. Jutro oprowadzę cię po VillaRosie. - Wstał, cisnął serwetkę na stół i wyszedł. Vini odprowadził go wzrokiem. - Czy ty musisz go wkurzać właśnie teraz? - zapytał retorycznie Paweł. Pewnie był świadkiem niejednej takiej awantury między braćmi. Vincent wzruszył ramionami. - Teraz czy kiedy indziej, co za różnica? Raul od zawsze był świętą krową w naszej rodzinie i wszyscy się z nim cackali. Sonia patrzyła na nachmurzoną twarz młodego mężczyzny i bała się głębiej odetchnąć. Nie ma to jak wejść między dwóch skłóconych gangsterów... Mimo to zwróciła na siebie uwagę. Może ja ciebie oprowadzę zamiast Raula? Jestem przyjemniejszym towarzyszem... Wziął w rękę dłoń dziewczyny i zaczął od niechcenia bawić się jej palcami. Posłała Pawłowi spłoszone spojrzenie, nie wiedząc, czy ma się wyrwać, czy siedzieć spokojnie i znosić te karesy.

65/400

- Daj spokój, Vini - odezwał się wolno lekarz. -Tych kłopotów naprawdę ci nie trzeba. Przywieź tę swoją znajomą i z nią zaszalej. Sonia nie jest dla ciebie. - To się jeszcze zobaczy. - Vincent posłał dziewczynie uśmiech, który jednak nie sięgnął jego szarych oczu, po czym wstał, skinął Pawłowi głową i już go nie było. Lekarz westchnął, patrząc za nim, i zwrócił się do Soni: - Dokończ śniadanie i odpocznij. Mogę przynieść ci kilka książek, mamy tu pokaźną bibliotekę. Jaką literaturę preferujesz? - A może... mogłabym sama... do tej biblioteki? -zapytała nieśmiało. Zaśmiał się i pokręcił głową. - Zbłądziłabyś w kierunku bramy i próbowała zwiać. Nie zaryzykuję. Musiała również się uśmiechnąć. Paweł przejrzał ją na wylot. A ona i tak spróbuje uciec przy najbliższej okazji... Mimo to dziś nie był dobry dzień na ucieczkę, rana na ramieniu potrzebowała trochę czasu, by zagoić się całkowicie. Sonia potulnie dokończyła posiłek, po czym pozwoliła się

66/400

odprowadzić do pokoju i zamknąć. Tego dnia nie zobaczyła już Raula, nie pozwolono jej też opuścić więzienia, ale... jutro jest przecież nowy dzień i nowe szanse, czyż nie? Andżelika weszła do cypryjskiego biura Avia Co. i rozejrzała się z uznaniem. Hol był przestronny i przeszklony, sufit kilka pięter wyżej, recepcjonistka ubrana w dobrze skrojony mundur stewardesy, jak przystało na reprezentantkę linii lotniczych. - Czym mogę pani służyć? - zapytała z zawodowym uśmiechem. -

Ja do pana Vincenta de Luci.

-

Czy była pani umówiona?

- Nieee - odparła z wahaniem, ale zaraz dodała, pewna siebie: - Mimo to pan de Luca mnie oczekuje. Rzeczywiście, Vini zadzwonił do Andżeliki dziś rano i zaproponował spotkanie. Nie powiedział jednak, gdzie i kiedy, ale dziewczyna odnalazła go w internecie i zaprosiła się do jego firmy - z informacji wynikało, że jest prezesem nowych linii lotniczych, co na Andżelice zrobiło kolosalne wrażenie. Do tej pory myślała, że rodzina de Luca zajmuje się podejrzanymi interesami, a tu proszę: linie lotnicze. Niestety na temat Raula internet milczał...

67/400

- Kogo mam zapowiedzieć? - pytała dalej recepcjonistka, beznamiętnie przyglądając się młodej dziewczynie. Jeśli miała jakąś opinię na temat mocno wymalowanych i wyzywająco ubranych przyjaciółek pana prezesa, nawet cień dezaprobaty nie przemknął przez twarz kobiety. -

Andżelika Herman. Pan de Luca prosił mnie

0

spotkanie.

„Czy aby na pewno w biurze i w godzinach pracy?" - przemknęło tamtej przez myśl, ale nadal uśmiechała się do Andżeliki uprzejmie. Podniosła słuchawkę telefonu, wystukała numer 1 zapytała rozmówcę słodkim głosem, czy ma wprowadzić gościa. Chwilę później Andżelika z kartą dostępu zawieszoną na szyi jechała przeszkloną windą na najwyższe piętro, podziwiając widoki. Z jednej strony miała hol i mijane piętra, z drugiej panoramę miasta. Było to doprawdy... imponujące. Jaka szkoda, że to nie Vini był celem jej zabiegów. Drzwi rozsunęły się bezszelestnie i Andżelika weszła wprost do sekretariatu, gdzie następna kobieta w mundurze linii lotniczych z takim samym uprzejmym uśmiechem poprowadziła ją do dużych drzwi z ciemnego drewna.

68/400

- Andżelika! Co za niespodzianka! - Vincent wyszedł zza biurka i ruszył dziewczynie na spotkanie. -Marto, daj mi kwadrans i nie łącz z nikim. - Ale panie prezesie, jest pan umówiony z dyrektorem Hasco! - Przesuń spotkanie na dziesiątą trzydzieści. Do tego czasu nie ma mnie dla nikogo. - W głosie de Luci zabrzmiał groźny pomruk. - Czy to jasne? - Oczywiście, panie prezesie, przepraszam. - Kobieta potulnie wycofała się i zamknęła za sobą drzwi. -

Ach te sekretarki - westchnął teatralnie Vini.

- Nie rozumieją, że człowiek musi mieć chwilę dla siebie. Ty przeciwnie, nie rozumiesz, czym jest ciężka praca, czyż nie? Objął dziewczynę w pół, drugą ręką unieruchomił głowę i zaczął wodzić językiem po jej pełnych, karminowych wargach. Natychmiast poczuła, że chce tego mężczyzny. Teraz. On też jej pragnął - to również czuła. Na swoim udzie, które wziął między nogi.

69/400

Próbowała uklęknąć, dobrać się do rozporka mężczyzny i zaspokoić choć jego, ale wymruczał wprost w wilgotne usta dziewczyny: -

O nie, nie, moja droga, obiecałem rewanż.

- Przecież... zaspokoiłeś mnie... wtedy... na koniu... wydyszała. -

Ręką. To się nie liczy.

Uniósł ją, posadził na biurku, rozwarł jej szczupłe opalone uda i, podwijając obcisłą czerwoną sukienkę, którą dziś założyła, uśmiechnął się z aprobatą: pod spodem nie miała nic. Nic oprócz chętnej, lśniącej wilgocią, rozpalonej cipki. Wziął dziewczynę pod kolana i szarpnął ku sobie, zacisnął palce na jej pośladkach i uniósł do ust. - Jezu, Vincent, co ty chcesz, co tyyyy... ?! - Ostatnie słowo przeszło w jęk niedowierzania i rozkoszy, bo mężczyzna zamiast odpowiedzieć, wbił język w śliskie ciepło. Dziewczyna wygięła się w łuk. - Jeeeezuuu, Viniiii...!! - Tylko to była w stanie z siebie wydobyć, podczas gdy on lizał. Lizał jak spragniony pies, lizał jakby to była muszla pełna waniliowych lodów. Lizał tak, jakby miał za chwilę umrzeć z pragnienia, a jej soki były jedynym napojem w zasięgu ust. Lizał łapczywie, zagłębiając język raz po raz, aż do końca, aż

70/400

po samo dno. Odrywał się, by zaczerpnąć oddech i powracał do pachnącej piżmem szparki, pieścił łechtaczkę i lizał, ssał, wwiercał język w słodką dziurkę... Dziewczyna wiła się pod tą pieszczotą, czując, że zaraz albo umrze, albo zacznie krzyczeć. Albo jedno i drugie. Jeeezuuu, dochodzę... Jeeezuuu, Vini, weź mnie... Viniiii...!!!- zaskomlała, szukając dłonią rozporka jego spodni, ale Vincent uciekł biodrem, wbił się językiem jeszcze głębiej, zacisnął palce na jej pośladkach tak silnie, aż zgrzytnęła zębami i... w następnej chwili szarpnęła się w orgazmie, raz, drugi, trzeci, krzycząc jego imię. I opadła na śliski od soków blat. Vincent uniósł głowę i rzekł z zadowoleniem: -

Dobre to było.

Andżelika otworzyła zamglone od rozkoszy oczy i spojrzała nań z niedowierzaniem. Po raz pierwszy spotkała faceta, który w ten sposób zaspokoił kobietę. I to jak zaspokoił! - Chciałabym tobie zrobić dobrze - wyszeptała - ale nie mam siły... - dokończyła z rozbrajającą szczerością. -

Nie szkodzi - odparł z łobuzerskim uśmiechem.

71/400

- Pozwolisz, że sam się obsłużę? Kiwnęła głową, myśląc, że zacznie się na jej oczach zaspokajać ręką, ale nie znała jeszcze pomysłowości Vincenta de Luci. Usiadł na krześle stojącym za biurkiem, rozłożył nogi, rozpiął rozporek, wyjął nabrzmiały członek, po czym uniósł dziewczynę nad kolanami i osunął w dół, nadziewając na sterczący w górę pal. Tylko jęknęła: „Ooooch, Viniii...", objęła mężczyznę ciasno ramionami i pozwoliła, by zaczął unosić ją i opuszczać. Z początku wolno, potem coraz szybciej, coraz mocniej, coraz głębiej. Oparła czoło na jego ramieniu i patrzyła z niedowierzaniem, jak jej cipka pochłania go i wypuszcza. Jak czerwone nabrzmiałe lśniące od soków prącie wysuwa się z niej i wbija aż po nasadę. Jeszcze parę ruchów, jeszcze kilka pchnięć i... Zadzwonił interkom. Znieruchomieli oboje. - Nie odbieraj! - wyszeptała Andżelika, półprzytomna z pragnienia. - Nie dzwoniłaby bez powodu - sapnął, naciskając klawisz odbioru.

72/400

- Panie prezesie, idzie tu! Pana brat tu idzie! Jest już w windzie! - wyrzuciła bez tchu recepcjonistka. Vincent zaklął. - Zabije mnie - stwierdził tak po prostu, ale w następnej chwili uśmiechnął się po swojemu, zrzucił dziewczynę z kolan i szepnął: - Pod biurko. Zanurkowała między jego nogi w tej samej chwili, gdy do gabinetu wchodził Raul. - Cześć, braciszku - odezwał się Vincent swobodnym tonem. - Co cię sprow... - Zakrztusił się w pół słowa, bo dłoń dziewczyny zacisnęła się na jego prąciu. Raul stanął po drugiej stronie biurka, nie mając pojęcia, co się dzieje pod blatem, a owa dłoń, uzbrojona w sprytne paluszki, zaczęła suwać w górę i w dół. Chwilę później Vini poczuł zaciskające się na członku wargi dziewczyny. Całą siłą woli przybrał nieruchomy wyraz twarzy. -

Potrzebne mi dwa dodatkowe rejsy tygodniowo

- odparł Raul, mierząc brata uważnym spojrzeniem. -Na trasie... - urwał i zmrużył czarne oczy. Vincent zacisnął uda.

73/400

Andżelika wypuściła go z ust. -

Dokończymy rozmowę, gdy skończysz z dziwką

- rzekł Raul, rzucając bratu miażdżące spojrzenie, odwrócił się na pięcie i wyszedł, trzasnąwszy drzwiami. Przez moment w gabinecie panowała cisza. Przerwał ją chichot spod biurka. Dołączył do tego chichotu cichy, gardłowy śmiech Vincenta. Słyszałaś, kochanie? - Spojrzał w dół, wprost w roziskrzone oczy dziewczyny. - Możesz spokojnie dokończyć. Mamy błogosławieństwo mojego brata. Nie trzeba jej było dłużej zachęcać... Parę minut później dopinał rozporek, a ona obciągała sukienkę. Oboje zaś byli syci i zadowoleni. Nagle Andżelika zamarła z rękami uniesionymi do włosów, które próbowała spiąć w grzeczny kok. Jeśli Raul zorientuje się, że to ona figlowała pod biurkiem z fiutem Viniego, nigdy w życiu nie pozwoli, by przestąpiła próg VillaRosy! Będzie mu się wydawać tanią dziwką, a nie dziewczyną godną miłości, a przecież ona, Andżelika, ma Raula rozkochać, a nie zaliczyć!

74/400

Co robić? - rozejrzała się w panice dookoła. - Słuchaj, Vini, twój brat nie może mnie tutaj zobaczyć - zaczęła stłumionym głosem. Młody mężczyzna uniósł brwi. -

Dlaczego? Myślisz, że on jest świętszy ode mnie?

Pokręciła głową. Co tu odpowiedzieć?! Nie może przecież zdradzić Vincentowi swoich celów! Na szczęście mężczyzna odpowiedział sam sobie: - Masz rację, Raul nie lubi takich numerów. Jeśli chcemy przemycić cię do VillaRosy, a chcemy, musisz grać rolę niewinnej dziewicy. - Tu roześmiał się, patrząc na nabrzmiałe jeszcze po niedawnym seksie usta dziewczyny. - Tak słodkiej dziurki między stado napalonych facetów nie wpuści. - Zanurkował palcem między uda dziewczyny, ale ta trzepnęła go po dłoni. - Poczekaj, sprawdzę, czy droga wolna. - Vini wezwał przez interkom sekretarkę. Weszła, zapukawszy uprzednio. - Panie prezesie, pański brat opuścił już biura Avia Co. Zostawił wiadomość.

75/400

Podała Vincentowi kopertę. „Gdańsk - Antalya. Dwa loty tygodniowo. Pilne!" -

przeczytał bezgłośnie i westchnął.

Musi jeszcze dzisiaj zlecić utworzenie regularnego połączenia na tej trasie, co nie jest takie proste. Samoloty ma do dyspozycji, ludzi też, ale cała oprawa... atrakcyjne wycieczki do Turcji po promocyjnych cenach... może nawet nowe biuro podróży... Ech, dzisiaj sobie z Andżeliką nie poszaleją. Może jutro? Pocieszony tą myślą klepnął dziewczynę w krągły tyłeczek, nie bacząc na obecność sekretarki i szepnął: - Jutro. O tej samej porze. Czekaj na mnie w barku przy recepcji. Andżelika uśmiechnęła się, cmoknęła go w usta i już jej nie było. Vincent mógł zająć się pracą: tworzeniem nowego kanału przerzutowego. VillaRosa zawdzięczała swą nazwę tysiącom krzewów hibiskusa, zwanych chińską różą, które kwitły przez cały rok w ogrodzie otaczającym dom, tworząc barwne żywopłoty wzdłuż alej i dookoła basenu.

76/400

Sonia stanęła na schodach prowadzących do ogrodu, oczarowana i zdumiona tym kwietnym przepychem. Uniosła głowę, patrząc w intensywnie błękitne niebo przecinane liśćmi palm. Nie miała już wątpliwości, że została wywieziona z Polski, chciała tylko wiedzieć, dokąd. Może zaraz otrzyma odpowiedź na to i inne pytania? Raul, rozmawiający z nieznajomym mężczyzną, odwrócił się, słysząc za sobą lekkie kroki, i uśmiechnął na widok dziewczyny. W jasnych spodniach i kremowej koszuli z podwiniętymi rękawami wyglądał... wyglądał... normalnie... Sonia musiała po raz kolejny przyznać przed samą sobą, że trafiła w ręce wyjątkowo pięknego mężczyzny. Raul powrócił do rozmowy: Dopilnuj tego - rzekł do mężczyzny, który mimo panującego upału ubrany był w białą koszulę, czarne spodnie i takąż marynarkę, a potem zwrócił się do Soni: - To Stanley, dowódca ochrony. Mężczyzna skinął głową, mierząc Sonię uważnym, ale nie wrogim spojrzeniem, i odszedł, dopinając marynarkę, lecz dziewczyna i tak zdążyła dojrzeć potężny pistolet w kaburze na jego piersi. - Przejdziemy się? - Raul wskazał zachęcającym gestem dłoni ogród.

77/400

Dziewczyna kiwnęła głową i ruszyła u jego boku, zachwycona otoczeniem, mimo że była tu uwięziona. - Czy może mi pan powiedzieć, gdzie jesteśmy? -zapytała nieśmiało po paru krokach. Nadal bała się tego mężczyzny, który na pozór opanowany i spokojny, skrywał w sobie silne emocje i gwałtowny charakter - tego była pewna. - Zwracaj się do mnie po imieniu. - To nie była prośba, a rozkaz. -

Przepraszam, Raul.

- Już lepiej - mruknął. - To półwysep niedaleko Kyrenii, nieoficjalnej stolicy Północnego Cypru. -

Cypru?! Jestem na Cyprze?! - Sonia stanęła jak wryta.

Wszelkie jej nadzieje na ucieczkę nagle zmalały do zera. Cypr był wyspą na Morzu Śródziemnym. Z wyspy tak łatwo się nie ucieka! Może gdyby to była Hiszpania albo Włochy... Ale Cypr? Do tego północny? Zajęty siłą przez Turcję? Chyba lepszego miejsca na jej uwięzienie ta banda gangsterów nie mogła znaleźć. Gdyby była teraz sama, a nie w towarzystwie jednego z nich, usiadłaby tam gdzie stoi i zapłakała...

78/400

Lecz mimo to, mimo beznadziejnej sytuacji spróbuje! A nuż się uda... ? Raul czytał w twarzy dziewczyny jak w otwartej książce. Pierwszy szok ustąpił miejsca rozpaczy, ta zaś zmieniła się w bunt. Będę miał z nią same kłopoty - westchnął w duchu i ruszył dalej. Chcąc nie chcąc Sonia pospieszyła za nim i znów musiała ulec urokowi tego miejsca. Rajski ogród zmierzał ku przepięknej plaży pokrytej drobnym, białym piaskiem. Pióropusze palm chwiały się lekko, poruszane morską bryzą, fale łasiły się do stóp, morze miało barwę tak niesamowitą, że Sonia stanęła w niemym zachwycie. Nigdy nie opuściła granic Polski, rodzice byli zbyt biedni na zagraniczne wojaże, i teraz ten wspaniały śródziemnomorski krajobraz, oglądany dotąd na obrazach i w internecie, wyciskał łzy wzruszenia z oczu dziewczyny. Od zawsze marzyła, by znaleźć się na takiej plaży, marzyła, by zanurzyć w takim morzu. Marzyła o takim słońcu i takim niebie i nagle te marzenia się spełniły. Wszystkie na raz. No, może z wyjątkiem jednego: w marzeniach po upojnej wycieczce wracała do domu. Za to tutaj znalazła się w towarzystwie niezwykle przystojnego mężczyzny.

79/400

Posłała Raulowi ukradkowe spojrzenie. Patrzył zamyślony na roziskrzony morski bezmiar, a jego oczy, zwykle czujne i drapieżne, miały wyraz bezbronnego, wrażliwego chłopca. Sonia aż wstrzymała oddech, by nie psuć tej ulotnej chwili, w której mogła wierzyć, że ten mężczyzna... to miejsce... ona sama... Krzyk mewy wyrwał Raula z zamyślenia. Zamrugał jak obudzony ze snu, wracając na ziemię. Spojrzenie czarnych oczu znów wyostrzyło się, twarz spo-chmurniała. - Jutro przyjeżdża na dłużej mój brat, Vincent. Poznałaś go wczoraj, przy śniadaniu. Sonia kiwnęła głową, nie wiedząc, do czego Raul zmierza. - Uważaj na niego. Ma ambicje przelecieć wszystko w zasięgu wzroku, a ty rzuciłaś mu się w oczy. Twoja bezcenna cnota to dla Viniego tylko większe wyzwanie. - Czy on... czy on mnie...? - Słowo „gwałt" nie chciało przejść Soni przez gardło. - Nie, siłą cię nie weźmie. Sama mu się oddasz i to z ochotą. -

Nie zrobię tego! - krzyknęła, czerwieniąc się.

80/400

- Źle mnie zrozumiałaś, Soniu. - Raul pokręcił głową. - Nikt nie będzie cię do niczego przymuszał. Vinni cię uwiedzie ot tak. - Pstryknął palcami. - To jedyne, w czym jest naprawdę dobry. -

Masz nie najlepsze zdanie o rodzonym bracie

- zauważyła po chwili milczenia, gdy szli brzegiem morza w kierunku widniejących paręset metrów dalej skał. - Przybranym bracie - sprostował. - Moi rodzice adoptowali go, gdy on miał dwa lata, a ja dziesięć. Rzeczywiście często mnie irytuje, rzeczywiście mierzi mnie jego styl życia, ale... jest moim bratem. Wybaczę mu wiele, jeśli nie wszystko dokończył. Uwiedzenie mnie też? - chciała zapytać, ale przed chwilą odpowiedział na to pytanie. Kim zresztą była dla Raula de Luci? - Morze otacza VillaRosę z trzech stron - mówił dalej, jakby temat brata był zamknięty. - Teren jest duży, kilka hektarów ogrodu, parku i plaży. Gdy zyskam pewność, że jesteś godna zaufania, będziesz mogła swobodnie poruszać się w granicach posiadłości. -

Naprawdę?! - wykrzyknęła z niedowierzaniem

81/400

i nadzieją. Raul stanął tak raptownie, że niemal na niego wpadła. Odwrócił się, mając dziewczynę na odległość ramienia. Próbowała się cofnąć, ale... nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Patrzył prosto w ogromniejące z sekundy na sekundę oczy dziewczyny tak samo hipnotyzowany jej spojrzeniem, jak ona jego. Gestem tak łagodnym jakby chciał schwytać płochliwą sarnę, ujął ją za ramiona i zaczął miękkim, niemal czułym głosem: - Soniu, proszę cię... proszę - powtórzył z naciskiem - byś nie próbowała uciekać. Teren jest ogrodzony, strzeżony przez całą dobę. Ucieczka może się dla ciebie źle skończyć. -

Może się też udać - szepnęła bez tchu.

Pokręcił głową. - Jeżeli spróbujesz, będę zmuszony wysłać za tobą Artura. To ten, który cię uderzył. - Raul dotknął wierzchem dłoni policzka dziewczyny, na którym widniał jeszcze ślad, a ona zapragnęła przytrzymać tę dłoń. - Ten sam, który zastrzeliłby cię wtedy, w lesie, gdybym nie odebrał mu broni. Jeżeli zawiedziesz moje zaufanie, będę musiał oddać cię Arturowi. Rozumiesz, prawda?

82/400

Kiwnęła głową, czując łzy napływające do oczu. -

Nie ucieknę. Obiecuję - szepnęła.

Raul patrzył w źrenice dziewczyny, teraz tak duże, że wypełniały niemal tęczówki i... chciał jej wierzyć. Po prostu chciał. Zapragnął również, by została tutaj, w VillaRosie z własnej nieprzymuszonej woli. I jeszcze czegoś zapragnął... Nagie, szczupłe ramiona dziewczyny parzyły go w dłonie. Czuł pod palcami gładką skórę, wdychał delikatny zapach jej perfum, patrzył, jak rozchyla bezwiednie usta i... -

Raul! - Głos Pawła przerwał tę magiczną chwilę.

Mężczyzna wciągnął ze świstem powietrze, dziewczyna zamrugała jak wyrwana z sennego marzenia. - Raul! Mam dla ciebie pilną wiadomość! - Paweł szedł ku nim szybkim krokiem, niemal biegł. Nawet jeśli widział, co przed chwilą między tą dwójką się wydarzyło, nie zważał na to. Nie zważał na nic, tylko wetknął Raulowi do rąk tablet i rzucił: -

Patrz.

Raul osłonił ekran od słońca dłonią i obaj pochylili się nad niewielkim obrazem.

83/400

Sonia stała obok, pogrążona we własnych myślach i miotana tak sprzecznymi uczuciami, że chciało jej się płakać. Gdy Raul parę minut temu ujął ją za ramiona, poczuła jak potężna siła, dotąd uśpiona, bierze ją w posiadanie. Jak budzą się zmysły i uczucia, o których istnieniu nie miała dotąd pojęcia: wszechogarniające pragnienie oddania się temu mężczyźnie. Bez względu na miejsce i czas, bez względu na przeszłość i to, co jej zrobił. Należała do niego i pragnęła, by on należał do niej. I poczuła, że zrobi wszystko, wszystko!, by tak się stało. Jeżeli będzie musiała go uwieść - zrobi to. Jeżeli będzie musiała wywołać jego zazdrość - zrobi to. Jeżeli będzie musiała zaryzykować życiem - zrobi to. Dla niego. Dla Raula. Przeniosła spojrzenie z błękitnego nieba na mężczyznę, gotowa wyznać mu, nawet teraz, przy Pawle, wszystkie te uczucia, gdy... wyraz twarzy Raula przeraził ją. Co takiego zobaczył na ekranie tabletu, że aż zacisnął szczęki? Dlaczego pobladł? Co się, do cholery, stało?! - Soniu! - Spojrzał na dziewczynę, a w jego oczach nie było nawet cienia czułości. - Mówiłaś, że mieszkasz sama. Przytaknęła, niepewna do czego zmierza.

84/400

- Wynajmuję małe mieszkanie w starej kamienicy na Pradze. Nie mam przyjaciół ani znajomych. Ani nikogo innego - zapewniła zaniepokojona wyrazem jego oczu. Raul milczał przez chwilę, a potem krzyknął z furią: -

W co ty ze mną grasz?!

Cofnęła się, przerażona tym wybuchem. - Kto cię podstawił?! Dla kogo pracujesz?! Ile ci zapłacili, byś mnie wystawiła, co?! - Ja nie... nie... - Cofała się przed napierającym mężczyzną, próbując odepchnąć go rękoma. - Mnie nikt... ! Proszę, uwierz mi! Ja... -

Raul, opanuj się! - dobiegł ich głos Pawła.

Raul stanął w pół kroku, próbując uspokoić oddech i zapanować nad wszechogarniającym gniewem i rozczarowaniem. Zdrada tej, której chwilę wcześniej chciał zaufać, zabolała jak żadna przedtem. - Ty nie? - zapytał już spokojnie, podstawiając dziewczynie pod nos tablet, a w nim krótki film i zbliżenie na cały ekran. Uniosła brwi.

85/400

-

Kto to jest? - zapytała z nieudawanym zdziwieniem.

Zdjęcie przedstawiało ją, Sonię, w objęciach mężczyzny. Zrobiono je parę dni przed wydarzeniami w tunelu. Film natomiast był z dnia dzisiejszego, pokazywał tego samego mężczyznę, jak wygląda ukradkiem zza firanki... -

Kto to jest? - powtórzyła, przenosząc wzrok na Raula.

- Ty mi to powiedz - wycedził, odwrócił się na pięcie i odszedł z rękami wciśniętymi w kieszenie. - Paweł, co się dzieje? Ja nic nie rozumiem! - Spojrzała błagalnie na lekarza, ale ten był równie poruszony co Raul. Chwycił dziewczynę za ramię i z krótkim: - Idziemy! - pociągnął ją za sobą. Próbowała się opierać, nie zważał jednak na to, coraz silniej zaciskając palce na jej przedramieniu. - Paweł, ja nie mam pojęcia, o co wam chodzi! Kim jest ten człowiek w moim mieszkaniu? Co on tam robi? A to zdjęcie? Dlaczego jestem na nim z jakimś typem? W co mnie chcecie wrobić?! Raul idący parę kroków przed nimi zatrzymał się nagle.

86/400

- Daj ten tablet - rzucił do Pawła przez zaciśnięte zęby. Chwilę studiował uważnie i film, i zdjęcie... - Film jest autentyczny, co do tego nie mam wątpliwości. Ale zdjęcie... Kto je robił? - Ten, co obserwuje mieszkanie - odpowiedział ostrożnie lekarz, spoglądając na Sonię. Czy rzeczywiście powinni to omawiać przy niej? - Obserwuje od czasu wpadki w tunelu - zgodził się Raul. Zdjęcie zrobiono wcześniej. Chcę wiedzieć, kto jest jego autorem i jakim cudem podrzucił je na nasz serwer. Kto, do cholery, oprócz nas dwóch zna hasła?! Uspokoił się tak nagle, jak wpadł w gniew. - Sprawdź to - powiedział do Pawła swoim zwykłym, chłodnym tonem. - Ja przygotuję akcję w Warszawie. Do czasu wyjaśnienia wszystkich wątpliwości nasza księżniczka - tu rzucił Soni mordercze spojrzenie - pozostanie w swojej wieży. Ruszaj! - warknął, popychając dziewczynę przed sobą. Potulnie poszła przodem, ocierając wierzchem dłoni łzy. - Paweł - usłyszała jeszcze za plecami, nim zatrzasnęły się za nią drzwi pokoju - wezwij Vincenta. Jego poślę do Polski.

87/400

Stali we dwóch w niedużym salonie na najwyższym piętrze było to królestwo Raula i nikt, oprócz najbardziej zaufanych współpracowników, nie miał do niego dostępu. Paweł bez wątpienia do nich należał. Przy innych Raul mógł się na niego wściekać, a on zwracał się doń „szefie", ale tutaj byli przyjaciółmi na śmierć i życie. Paweł nalał do dwóch szklaneczek starą dobrą whisky, usiedli w wygodnych fotelach przy oknach wychodzących na morze i Raul rzucił na stół tablet z trefnym filmem. -

Co o tym myślisz? - zapytał.

W jego głosie nie było ani odrobiny wcześniejszych emocji. Wściekłość czy rozczarowanie zostawiał dla innych. Przy lekarzu był całkowicie sobą: wytrawnym, zimnym graczem. Paweł w odpowiedzi na jego pytanie wzruszył ramionami. - Prawdopodobnie fotomontaż. Ktoś nas wkręca. I nas, i ją. - Nie musiał dodawać, że ma na myśli Sonię. - W mieszkaniu jest kocioł... - urwał na chwilę, pociągnął łyk bursztynowego płynu. - Zdajesz sobie sprawę, że gdyby Artur się nie sypnął swą nadgorliwością, wpadłbyś w zasadzkę? Raul kiwnął głową. Miał tego pełną świadomość. Tylko głupocie tamtego zawdzięczał wolność, a pewnie i życie.

88/400

Ostrożnie, bo ostrożnie, ale poszedłby do mieszkania dziewczyny - z odpowiednią obstawą rzecz jasna - a wtedy... Kto wie, co dla niego przewidziano... Zamiast tego zlecił obserwację kamienicy i dało to efekty: któryś z tych, co czekali w środku, nie wytrzymał bezczynności i odcięcia od świata, podszedł do okna i wyjrzał na ulicę. Trwało to parę sekund, ale wystarczyło. -

To było do przewidzenia - mówił dalej Paweł.

- Wiedzieliśmy, że wcześniej czy później ktoś będzie próbował cię zdjąć z rynku. Jesteś za mocny. Kłujesz w oczy bogactwem i obrotnością, a już status łącznika między Południem a Wschodem to mistrzostwo świata. Nie podoba mi się co innego... - zawiesił głos, zapatrzył się w zawartość szklanki. -

Dno?

-

Słucham? - Paweł podniósł na Raula zaskoczony wzrok.

- Dno pustej szklanki ci się nie podoba? Zaraz doleję. - Raul wstał, uśmiechając się lekko, i przyniósł do stołu pełną butelkę. Napełnił szkło ponownie. - Mów. - Spoważniał. - Wiesz, że możesz być ze mną całkowicie szczery...

89/400

Nie podoba mi się, że za dużo gadasz przy tej dziewczynie. -

Przy Soni?

Paweł przytaknął. - Rozumiem - tablet, chciałeś usłyszeć, co ma do powiedzenia, po to ci go zresztą na plażę przyniosłem, ale już szczegóły operacji... to, że wysyłasz do Warszawy Vincenta... - Prowokuję ją - odrzekł krótko Raul. - Albo jest niewinna i rzeczywiście ktoś się nią posłużył, albo jest genialną aktorką. Jedno z dwojga. A nawet najlepsza aktorka musi się kiedyś sypnąć. To było dobre wytłumaczenie i Paweł przyjąłby je do wiadomości, gdyby nie jedno ale... - Na tej plaży, nim wam przerwałem, wyglądaliście na zakochanych. I to mocno. Raul parsknął śmiechem. -

Rzeczywiście?

-

Owszem - odparł Paweł całkowicie poważnie.

-

Zapomniałeś, że ja nie potrafię kochać...

90/400

-

To tylko tobie się tak wydaje, przyjacielu.

Raul ważył przez chwilę słowa Pawła, patrząc nań zmrużonymi oczami, a potem rzucił: -

Uwiedziesz ją.

Paweł zakrztusił się whisky. -

Słucham?

- Uwiedziesz Sonię. Rozkochasz ją w sobie. Po pierwsze: przytrzyma ją to w VillaRosie, bo nadal jej w głowie ucieczki, po drugie: w łóżku nie ma tajemnic. - To sam ją sobie uwodź! Jesteś w tym lepszy! -wybuchnął Paweł. - Masz każdą kobietę na jedno skinienie! Wystarczy, że na którąś spojrzysz i jest twoja. Sonię już masz w garści, więc zaciśnij tę garść, a mnie w to nie mieszaj! Raul wysłuchał gniewnych słów w skupieniu, a gdy lekarz skończył, zanurzając usta w alkoholu, zapytał kpiąco: - Pawełku, czyżby nasza śliczna branka zawróciła ci w głowie? -

Pieprz się, Raul!

Paweł wstał i chciał wyjść, ale tamten zastąpił mu drogę.

91/400

-

Usiądź. Jeszcze nie skończyliśmy.

-

Nie jestem twoim podwładnym - wycedził.

-

Wiem, mimo to usiądź. To prośba, nie rozkaz.

Paweł z powrotem zagłębił się w fotelu, milcząc wściekle. Czyżby Raul miał rację? Sonia rzeczywiście była pełną uroku młodą kobietą. Przez tydzień zajmował się nią, gdy była nieprzytomna, słuchał jej majaczeń o rodzicach, o domu, o... Raulu. Teraz zaś, w błękitnej sukience w białe groszki, którą osobiście dla niej kupił, wyglądała zachwycająco. Zwłaszcza dla mężczyzny, który spędzał w VillaRosie miejscu bez kobiet - więcej czasu niż inni. Czyżby więc przyjaciel dojrzał to, do czego Paweł przed samym sobą się nie przyznawał: zachwyt młodą piękną kobietą? On, Paweł, musi zdusić to uczucie w zarodku! Nim wymknie się spod kontroli i narobi kłopotów i jemu, i Raulowi! Tego jeszcze brakowało, by obaj zakochali się w tej samej dziewczynie... -

Sam ją sobie uwodź. Na mnie nie licz - mruknął.

- Dlaczego puszczasz do Polski Vincenta? To zbyt ważna sprawa, by powierzać ją twojemu bratu...

92/400

- Mam parę powodów - odparł wymijająco Raul. -Raz jeszcze cię proszę: zajmij się Sonią. Przytrzymaj ją tutaj, nim wpadnie na ogrodzenie pod napięciem. - Nie jest głupia. Nie wpadnie. Dlaczego właściwie jej nie wypuścisz? Sprawdź ją, znajdź zdrajcę i jeśli ona rzeczywiście jest czysta, zawieź na lotnisko albo wsadź w nasz samolot, wciśnij do ręki rekompensatę za straty moralne i niech wraca do dawnego życia, póki za wiele o naszym nie wie. Z każdym dniem jest jednak coraz bardziej w ten biznes zamieszana i niedługo na taki gest będzie za późno. Raul wysłuchał przyjaciela w zamyśleniu. - J u ż jest za późno - odpowiedział wreszcie. - Widziałeś zdjęcie nowej miłości mojego brata? - zmienił raptownie temat. Paweł kiwnął głową. - Niezła jest. Dopilnuj, by Vini przywiózł ją tutaj, nim wyjedzie do Warszawy. -

Ty masz na nią chęć?! Na Andżelikę Herman?

O niej mówimy?! - O niej - uciął krótko Raul. - Sprawdź, czy mój brat zorganizował nowe połączenie lotnicze między Gdańskiem a

93/400

Antalyą. Z mocnym alibi. Ten kanał niedługo będzie nam potrzebny. -

Co tym razem? Prochy?

-

Broń.

Paweł gwizdnął przez zęby. -

Z kim? Z Turkami?

Raul pokręcił głową. -

Z Okręgiem Kaliningradzkim.

-

Tym razem ruska mafia?

-

Dokładnie.

W milczeniu dopili whisky. Najbliższe dni i tygodnie zapowiadały się arcycie-kawie... Już mieli się ruszać każdy do swoich zajęć, gdy Raul wrócił do tematu dziewczyny. -

Zajmiesz się Sonią?

-

Pieprz się - odwarknął.

94/400

-

Tym razem to jest rozkaz, przyjacielu, nie prośba.

Paweł posłał mu długie, wymowne spojrzenie, po czym skinął głową. -

Zrobię co w mojej mocy - rzekł kpiąco.

Wychodził, gdy zatrzymało go w progu: -

Paweł!

Przewrócił oczami. -

Tak, szefie?

- Gdy nasza księżniczka wystarczająco wynudzi się pod kluczem, zabierzesz ją na wycieczkę jachtem. Tylko wy dwoje, rozgrzana plaża, zachód słońca, romantyczna kolacja... Raul uniósł kącik ust w uśmiechu. - Sonia będzie zachwycona. Lekarz spojrzał na niego autentycznie zdumiony. -

Ty rzeczywiście wpychasz ją w moje ramiona!

-

J a k najbardziej - odparł spokojnie Raul.

95/400

A gdy tamten, kręcąc głową, wyszedł, już mniej spokojnie cisnął szklaneczką o ścianę, rozbijając szkło w drobny mak. Andżelika nie mogła usiedzieć w miejscu. Vini zabierał ją na kilka dni do VillaRosy! Już jej, Andżeliki, głowa w tym, by wizyta potrwała dłużej. Dotąd, aż wypełni zadanie. O co dokładnie chodziło tajemniczemu zleceniodawcy, nie miała pojęcia. Na pewno nie chodziło li tylko o wyhaczenie Raula, to byłoby zbyt proste. Zleceniodawca nie życzył sobie także jego śmierci -

Andżelika nie była morderczynią. Ona lubiła jedynie

- lub aż, zależy jak na to patrzeć - seks. Seks w każdej postaci: klasyczny, oralny, analny... Byle męsko-damski i bez zboczeń. Nastoletni chłopcy odpadali. Zwierzęta też. Może kiedyś spróbuje z jakąś apetyczną kobitką, ale to kiedyś. Do tego trzeba pewnie dojrzeć. Na razie rajcowały Andżelikę duże twarde fiuty. Ot co! Teraz siedziała w holu Avia Co., na Cyprze, dokąd przyleciała przed godziną, ściskając w dłoni rączkę jednej z walizek, i czekała na Vincenta. Mijani mężczyźni popatrywali na piękną apetyczną dziewczynę z mieszaniną smutku i pożądania. Smutku, bo nie dla psa kiełbasa, a pożądania wiadomo dlaczego. Gdy któryś gapił się zbyt nachalnie, ona albo oblizywała lubieżnie wargi, oczywiście pomalowane na

96/400

wściekle czerwony kolor, albo wypinała do przodu zgrabne, jędrne piersi, tak że sterczące sutki niemal przebijały cienki materiał - nie miała oczywiście stanika, albo ulubionym zwyczajem zakładała nogę na nogę, nie mając oczywiście majtek. Facet wpadał zwykle na popielniczkę, słup czy kolegę z pracy i miała natręta z głowy. Dziś liczył się tylko Vini. Jutro ustąpi miejsca bratu. Koniec. Kropka. Andżelika była monogamistką. Pojedyncze wyskoki typu zrobienie loda dziekanowi wydziału, żeby zdać na drugi rok, się przecież nie liczyły! Zresztą mineta się nie liczy. Tak jak palcem, zdaniem słodkiego, kochanego Vincenta, też się nie liczy. No wreeeszcie! Andżelika, widząc wychodzącego z windy prezesa Avia Co., poderwała się z miejsca, przebiegła przez hol, zawisła mężczyźnie na szyi i wpiła się namiętnie w jego usta, wpychając język niemal do gardła. Vini, nic sobie nie robiąc z przyglądającego się temu personelu, pozwolił na pocałunek, po czym zagarnął dziewczynę ramieniem, skinął na portiera, by ten wziął jej bagaże i wyszli przed budynek, gdzie już czekał kabriolet koloru krwi. Lub ust Andżeliki, jak kto woli.

97/400

Vincent rzucił marynarkę na tylne siedzenie, podwinął rękawy białej koszuli, nałożył przeciwsłoneczne okulary, wskoczył za kierownicę, poczekał, aż dziewczyna umości się na miejscu pasażera i ruszył z piskiem opon jak na rasowego macho przystało. Gnali na zachód dwupasmówką wzdłuż wybrzeża, wyprzedzając co chwila wolniejszych czy raczej -mniej szalonych kierowców. Vincent nie zdejmował nogi z gazu. Andżelika przez kilka kilometrów siedziała spokojnie, rozkoszując się widokami za oknem, ale w pewnym momencie poczuła, że szybka jazda, świetny wóz, a przede wszystkim zabójczo przystojny kierowca, działają na nią jak najlepszy afrodyzjak. Oparła, jak gdyby nigdy nic, dłoń na gałce skrzyni biegów i... zaczęła ją pieścić. Vincent uniósł brwi, posłał dziewczynie pytające spojrzenie, a w następnej chwili błysnął zębami w uśmiechu. - Ją możesz zaspokoić, do mnie się nie dobieraj -powiedział takim tonem, że znaczyło to dokładnie coś przeciwnego. - Dlaczego? - zapytała niewinnie, a dłoń z gałki spełzła na udo mężczyzny. -

Prowadzę.

98/400

- Mi to nie przeszkadza - zaśmiała się, po czym położyła mu głowę na kolanach i po chwili z rozporka wyskakiwał na wolność gotowy do zabawy członek. -

Jezu , dziewczyno! - Vini sapnął w proteście.

- Prowadź, prowadź, nie przeszkadzaj sobie - odrzekła, patrząc w górę na jego piękne ręce, zaciśnięte na kierownicy tak silnie, aż pobielały knykcie i ni to wściekłą, ni zachęcającą minę. A potem... potem... wzięła go jednym głębokim haustem. Samochód zatańczył na drodze. Szybkość, niebezpieczeństwo i gorące wargi - to była niesamowita mieszanka. Vini doszedł w kilka sekund. Dosłownie przesunęła językiem w górę i w dół, a on już szczytował. - Kurrrwa! - wydusił, wyrównując jazdę, bo niemal zahaczyli o pobocze i... roześmiał się. Andżelika, zadowolona jak syty kot, zapięła mężczyźnie pieczołowicie rozporek, zapięła guzik, poklepała gestem pani, która chwali pieska, wypukłość w spodniach, po czym usiadła, lekko rozchylając nogi. -

Pozwolisz? - zapytała uprzejmie, ujmując jego dłoń.

Pokręcił tylko głową, nadal szczerząc śnieżnobiałe zęby w uśmiechu. Bez dalszych ceregieli wcisnęła sobie jego rękę między uda, nakierowując palec wskazujący na pulsującą,

99/400

nabrzmiałą łechtaczkę. Wystarczyło parę ruchów tego palca, kilka mijanych w obłędnym tempie samochodów, twarze kierowców, patrzących na nią, zabawiającą się ręką Viniego, i... szarpnęła lędźwiami w przód, nadziewając się na śliską dłoń, odgięła głowę do tyłu i krzyknęła na całe gardło, czując, jak orgazm przeszywa ją od czubków palców po cebulki włosów. Vini poczekał, aż Andżelika opadnie na siedzenie, pogłaskał ją po mokrym wzgórku i cofnął rękę. - Vincencie de Luca, powiem ci jedno... - odezwała się niskim, jeszcze nabrzmiałym rozkoszą głosem, gdy mogła go już z siebie wydobyć. - Jesteś mistrzem. Pieprzonym mistrzem świata w pieprzeniu. - I vice versa, kochanie, vice versa. - Sięgnął po dłoń dziewczyny i ucałował ją. - Nie wiem, jak to się stało, bo nie zauważyłem mijanych kilometrów, ale jesteśmy na miejscu. Rzeczywiście. Samochód wjechał w boczną drogę, po której obu stronach rosły strzeliste palmy, i zatrzymał się przed szeroką bramą, od której w obie strony biegł wysoki mur, otynkowany na biało. Kamera, zainstalowana na jego szczycie, skierowała czujne oko na samochód, po czym ciężkie stalowe wrota zaczęły się powoli i majestatycznie otwierać.

100/400

Wjechali do środka. Podskoczyli na progu z ukrytymi kolcami, minęli pas ziemi pozbawiony roślinności, potem drugie ogrodzenie z metalowej siatki zwieńczone drutem kolczastym, wreszcie budkę wartownika, który zasalutował Vincentowi, omiatając Andżelikę obojętnym spojrzeniem. - Rany, to jakaś pieprzona twierdza - wyszeptała z mieszaniną podziwu i niepokoju. Jeżeli chcieliby ją tu zatrzymać na siłę... Na szczęście przyjechała do tego miejsca chętnie i bez przymusu i miała nadzieję zostać tu jak najdłużej, bo już widziała, że VillaRosa jest małym, prywatnym rajem na Ziemi. Jechali wolno szeroką aleją, przez ni to park, ni las piniowych sosen wydzielających upajającą woń żywicy. Sosny w pewnym momencie rozstąpiły się i oczom zachwyconej dziewczyny ukazał się ogród jak z bajki, tonący w różnokolorowym kwieciu hibiskusa, ciemnozielonych listkach benjamina, różach pnących się po pergolach i intensywnie fioletowych bugenwillach, ale to nie było wszystko... Gdy zza drzew wyłonił się dom, Andżelika jęknęła z zachwytu. Biała kilkupoziomowa willa wznosząca się na klifie przypominała statek, który lada chwila ma wypłynąć w morze. Zbudowano ją w stylu nowoczesnym, lecz jednocześnie prostym i klasycznym. Ogromne okna wychodzące na cztery

101/400

strony świata wpuszczały do środka potoki słonecznego światła. Tutaj, na Cyprze, zwykle zasłaniano szyby w dzień żaluzjami czy ciężkimi storami. Pan VillaRosy lubił widać słońce, żaluzje zastępując sprawnie działającą klimatyzacją. - Chodź, chodź... - Vini ponaglił gapiącą się na dom z otwartymi ustami dziewczynę. - W środku jest jeszcze lepiej. Czego jak czego, ale gustu memu bratu nie brakuje. Rzeczywiście, w środku dom prezentował się jeszcze wspanialej: lśniący marmur na podłogach, białe dywany, kremowe obicia mebli, a wszędzie szkło, światło i mnóstwo zieleni... taaak, VillaRosa była przepiękna. Andżelika stąpała po miękkich dywanach i rozglądała się dookoła z niemądrą miną. Jej rodzice, owszem, byli bogaci, ale nie aż tak! Stanęła przy tarasie, z którego roztaczał się widok na basen, ogród i morze zapierający dech w piersiach, i pomyślała, że tego domu nic nie przebije. Myliła się jednak. Gdy po schodach prowadzących do salonu zszedł Raul de Luca, po prostu oniemiała. Zdjęcie nawet w części nie oddawało urody tego mężczyzny. Nie był po prostu przystojny - przystojnych to ona miała na pęczki - był ucieleśnieniem męskiego piękna. Uosobieniem klasy samej w sobie. Księciem z bajki, o jakim marzy każda dziewczyna. Przy Raulu Vini wydawał się... pospolity.

102/400

Dziewczyna po raz pierwszy pojęła znaczenie słowa charme i poczuła je głęboko w podbrzuszu. Nie było to zwykłe pożądanie, o nie. Andżelika przepadła z kretesem! Zakochała się w Raulu de Luca, ot co! On zatrzymał się, mierząc nowo przybyłą uważnym spojrzeniem czarnych oczu, uniósł do ust bezwładną dłoń dziewczyny i przedstawił się tak seksownym głosem, że niemal odleciała. - Andżelika - szepnęła bez tchu. - Andżelika Herman. - Miło mi ciebie poznać. Czuj się jak u siebie w domu. Vincent zaprowadzi cię do twojego pokoju. Tam możesz się odświeżyć przed kolacją. Kiwnęła tylko głową, bo słowa nie przechodziły jej przez gardło, ściśnięte tak boleśnie, jak tam poniżej co innego. Pragnęła tego mężczyzny jak nigdy nikogo wcześniej! Gdyby mogła, zerwałaby zeń tę błękitną koszulę, zsunęła lniane spodnie, przewróciłaby go na sofę, nadziała się na jego męskość i ujeżdżała dotąd, aż by umarła z rozkoszy. Tak po prostu. Oczywiście nie uszło to uwagi ani Raula, ani jego brata. Ten pierwszy uśmiechnął się zdawkowo, skinął Vincentowi głową i zniknął w kuchni. Ten drugi zaś... Poczuł, jak wzbiera

103/400

w nim wściekła zazdrość. Jak furia, skierowana do brata, musi znaleźć ujście. Pociągnął dziewczynę za sobą. - Przestań się ślinić, jak suka w rui! - warknął, wpychając ją do jednej z sypialni. -

Ale ja... - jęknęła żałośnie.

Nie czekał, aż zbierze myśli i dokończy, co ona... Jednym ruchem zdarł z niej sukienkę, aż guziczki rozsypały się po całym pokoju, obrócił ją tyłem do siebie, pchnął brutalnie na łóżko, aż padła twarzą w materac, a potem wbił się w rozpalone wnętrze tak silnie, że dziewczyna krzyknęła z zaskoczenia. -

Zamknij się! - warknął.

Umilkła posłusznie. Zaczął uderzać tak, jakby chciał przeorać ją na wylot. Tak, jakby próbował przebić jej serce. Była gotowa i śliska, ale nie na myśl o nim, Vincencie, a o jego bracie, więc suwał raz po raz, uderzając jądrami o jej płeć, jakby chciał wybić jej Raula z głowy. Jednym ramieniem zagarnął z całych sił lędźwie dziewczyny, drugą ręką ścisnął pierś, aż krzyknęła po raz drugi i uderzał,

104/400

raz, drugi, trzeci, dziesiąty, dotąd, aż oboje w tym samym momencie wystrzelili w kosmos, przez parę uderzeń serca kwitowali wśród gwiazd, pojękując z rozkoszy, a potem runęli w przepaść. Andżelika padła bez sił na mokry od potu i soków materac. Vincent wysunął się z niej, położył na plecach i długą chwilę oddychał chrapliwie, zaciskając powieki. Wreszcie wsparł się na łokciu, uniósł głowę dziewczyny za włosy, zmusił, by spojrzała mu w oczy i powiedział niskim głosem przesyconym śmiertelną groźbą: -

Nie waż się myśleć o moim bracie, póki ja tu jestem.

- Dobrze, Vini, nie będę - szepnęła, czując że byłby ją gotów zabić, gdyby jednak pomyślała. Przyciągnął jej usta do swoich i ugryzł boleśnie. - Wierz mi, w tych sprawach Raul nie sięga mi do pięt czy raczej do fiuta. -

Wierzę, Vini - odparła potulnie.

Spojrzenie mężczyzny złagodniało. Już nie gryzł, a całował słone od łez wargi dziewczyny.

105/400

- Za parę dni wyjeżdżam i możesz robić co chcesz, ale do tego czasu nie waż się nawet na niego spojrzeć. -

Nie spojrzę.

Strzelił ją w nagi pośladek, zostawiając czerwony odcisk dłoni, po czym wstał, wciągnął spodnie, zarzucił na ramiona koszulę i wyszedł. Dziewczyna długie chwile leżała bez ruchu z twarzą wtuloną w kołdrę, zastanawiając się, czy to był gwałt, czy nie. Czy jednak gwałcona przeżywa kosmiczne orgazmy? Wreszcie otarła oczy, podniosła sukienkę i zwlokła się z łóżka, obolała wewnątrz i... nadal niezaspokojona. Ten, który mógł to uczynić, był na razie nieosiągalny. - Raul, masz jakąś błyskotkę na zbyciu? - Vincent dołączył do brata siedzącego na tarasie. Ten oderwał wzrok od ekranu laptopa, niezadowolony, że się mu przerywa pracę. - Potraktowałem moją panią nieco brutalnie i chciałbym ją przebłagać, bo mnie do łóżka nie wpuści - wyjaśnił Vini swobodnym tonem. - Co według ciebie znaczy „nieco brutalnie"? -Raul zadał to pytanie głosem tak zimnym, jak zimne były w tym momencie jego oczy. - Zgwałciłeś ją? Tutaj? Pod moim dachem?

106/400

- „Nieco brutalnie" znaczy dokładnie to: przesadziłem z namiętnością. Tylko tyle - odrzekł Vini. Widział, że brat jest coraz bardziej wściekły - święty Raul i te jego zasady! - i cieszyło go to. Lubił wkurzać Raula. - Gdzie ona teraz jest? Chcę, żeby Paweł ją zbadał. Natychmiast! -

Zwariowałeś? - Viniego zaniepokoił ten wybuch.

- Nic jej nie jest, na Boga! Przecież nie skrzywdziłbym kobiety! Co z tobą? Nie wierzysz mi?! - Zbliża się dzień, do którego przygotowywałem się ładnych parę lat, a ty ryzykujesz oskarżeniem o gwałt i wizytą glin? Raul powiedział to na pozór spokojnie. Na pozór. - A przetrzymywanie porwanej ci nie przeszkadza? - Vincent, zamiast się bronić, zaatakował. - Tak w ogóle gdzie ona jest? Żyje jeszcze czy zdążyłeś ją najpierw zerżnąć, a potem kropnąć? Raul poderwał się, doskoczył do brata i chwycił go za koszulę na piersiach. Cisnął nim o ścianę budynku i, trzymając jedną ręką, drugą uniósł do ciosu. Vincent patrzył mu prosto w oczy z leciutkim, niemal kpiącym uśmiechem. Dawno się nie bili. Z przyjemnością przyłożyłby Raulowi z pięści, tak od serca i poczułby jego pięść na policzku. Może to oczyściłoby coraz

107/400

bardziej napięte relacje między nimi? Może zapobiegłoby katastrofie? - Przepraszam. Nie przeszkadzam? - padło naraz i Andżelika, bo to ona była, wyjrzała niepewnie na taras. Widząc obu mężczyzn gotowych do walki, cofnęła się w popłochu. - Widzisz, łajzo? Moja dziewczyna jest cała i zdrowa. Pokaż swoją - wysyczał Vincent i odepchnął brata tak silnie, że ten musiał go puścić. - Chodź, kochanie - Vini zwrócił się do Andżeliki. - Zaraz usiądziemy do kolacji. Musisz być głodna. Seks zaostrza apetyt, co? Ostentacyjnie zagarnął dziewczynę ramieniem, patrząc na Raula, ale ten nie dał się powtórnie sprowokować. Nagle daleki i obojętny, podszedł do interkomu. - Paweł, zejdź na kolację. Zabierz po drodze Sonię. Zje dzisiaj z nami. Sonia? Co za Sonia? - zaniepokoiła się Andżelika. Niepotrzebne jej nowe komplikacje w osobie konkurentki! W następnej chwili westchnęła w duchu. Zlecenie, z pozoru proste, stawało się coraz bardziej skomplikowane. Sonia od dwóch dni zamknięta była w swoim luksusowym więzieniu. Odwiedzał ją tylko Paweł, a i to na krótko,

108/400

przynosząc posiłki czy książkę. Pierwszego dnia za każdym razem, gdy go widziała, prosiła i błagała, by ją wypuścił, przyrzekając na wszystkie świętości, że nie ucieknie, nie sprawi problemów, będzie współpracować i zrobi wszystko, co zechcą, ale drugiego dnia rano, gdy mężczyzna zapukał, wszedł i postawił na stole tacę ze śniadaniem, wyczuł, że coś się zmieniło. Dziewczyna stanęła w progu sypialni, rzuciła mu ostre spojrzenie, powiedziała krótko: „Dziękuję" i cofnęła się, zatrzaskując za sobą drzwi. Uniósł brwi, ale ucieszyła go ta zmiana frontu. Najwyższy czas, by Sonia pokazała charakter, którego jej - w to wierzył nie brakuje. Zapukał do drzwi. W odpowiedzi coś w nie tylko łomotnęło. Prawdopodobnie książka. - Kup mi jakieś ciuchy! - krzyknęła. - Nie mogę bez przerwy chodzić w tej jednej głupiej sukience i dwóch parach majtek! Słyszysz?! Zaśmiał się cicho, by nie zdenerwować dziewczyny jeszcze bardziej, po czym się wycofał. Na obiad przyniósł nie tylko tacę pełną smakołyków, ale i torbę wypełnioną ciuszkami. Ekspedientka w butiku przejęła się historią ubogiej krewnej i wyposażyła cioteczną siostrę uroczego cudzoziemca od stóp do głów w parę kompletów sukienek, szortów, bluzeczek,

109/400

sandałków, adidasów i oczywiście bielizny. Zapłacił kartą Visa Platinium, nie patrząc na wysokość rachunku. Uwielbiała takich klientów i chciała mu dać to odczuć, ale podziękował uprzejmie, wziął torby do ręki i tyle go widziała. Za to Sonia mogła teraz oglądać zakupy, ale... nie otworzyła drzwi. - Nie wyjdę, dopóki mnie stąd nie wypuścisz! -Walnęła pięścią z drugiej strony. - Rozumiesz?! - Rozumiem, rozumiem, mała wiedźmo - mruknął. Pogadam z Raulem... -

Każ mu się wypchać i zamarynować, ja chcę stąd wyjść!

-

Przekażę twoje pozdrowienia.

Znów coś łomotnęło. Tłumiąc śmiech, wycofał się pospiesznie, ale kodu wprowadzić nie zapomniał. Dziś miał wreszcie dla więźnia dobre wiadomości. - Ubierz się ładnie, uczesz, umaluj. Mamy gości. Raul zaprasza cię na kolację - powiedział do drzwi, bo Sonia go oczywiście nie wpuściła. -

Nie skorzystam z zaproszenia! - krzyknęła.

110/400

-

Jak sobie chcesz. Następna taka okazja za tydzień.

Momentalnie wyskoczyła z sypialni. - Daj mi pięć minut. Będę gotowa - rzekła bez tchu, łapiąc po drodze do łazienki jakiś ciuch. Tylko gołe, opalone, szczupłe nogi migały pod białym krótkim szlafroczkiem. Zapatrzył się na ten apetyczny widok, rozmarzył nieco... Tak jak obiecała, pięć minut później wyszła z łazienki odmieniona w uroczą młodą damę. Jasne włosy spięła w kok, wypuszczając na policzki kilka swobodnych pasem, oczy podkreśliła kredką i cieniem, rzęsy wytuszowała, ale co najlepsze - włożyła jedną z odważniejszych sukienek, którą wybrał dla niej on sam, nie ekspedientka: piękną i lekką jak błękitny obłok. Ta nowa Sonia bardzo przypadła Pawłowi do gustu. Uśmiechnął się z aprobatą. - Chodź, zaprezentuję cię towarzystwu. - Wyciągnął do niej rękę. Bez wahania podała swoją. W jadalni przy elegancko zastawionym stole siedzieli Vincent, Raul i nieznajoma dziewczyna. Vin-cent na widok Soni gwizdnął z uznaniem, co bardzo nie spodobało się nieznajomej - ta wydęła błyszczące od pomadki czerwone usta i obcięła Sonię od stóp do głów niezbyt przyjaznym spojrzeniem.

111/400

Jednak Sonia nie patrzyła ani na jedno, ani na drugie, dla niej liczył się tylko Raul. On zaś odłożył powoli widelec, wstał, odsunął krzesło tuż przy swoim i czekał, aż dziewczyna usiądzie po jego prawej stronie. Gdy siadała, dziękując uśmiechem, musnął dłonią - niechcący albo celowo - jej nagie ramię, a Sonia... aż wstrzymała oddech. Dotyk mężczyzny odczuła jak przeskok iskry, która - maleńka, ale poruszająca -spłynęła od czubka głowy aż do stóp, by w powrotnej drodze uderzyć tam. Uniosła na mężczyznę zdumione spojrzenie: czy on też to poczuł? Raul uśmiechnął się tylko. -

Jedzcie, częstujcie się - rzekł. - Ja zaraz wracam.

- Masz więc na imię Sonia? - zapytała dziewczyna w karminowej sukience odsłaniającej tak wiele, że mogłaby jej spokojnie nie nosić. Paweł przed chwilą dokonał prezentacji i tamta, zamiast zająć się kolacją, wbijała w Sonię spojrzenie zielonych oczu. Ona zaś niezbyt pewnie czuła się pod ich ostrzałem. - Skąd Raul cię wytrzasnął? Z ruskiego burdelu?

Paweł zakrztusił się kawałkiem wędzonej ryby. Vincent zgromił towarzyszkę wzrokiem, ona jednak czekała na reakcję zaatakowanej. Sonia uniosła brwi. -

Nie pamiętasz mnie? - odpowiedziała pytaniem.

- Przyjmowałyśmy klientów w tym samym pokoju. Lekarz zaśmiał się, Vincent również, Andżelika prychnęła, zaś wchodzący właśnie do jadalni Raul stwierdził krótko: - Szach mat. Nie obrażaj moich gości pod moim dachem dodał, patrząc na Andżelikę. Ta mruknęła jakieś przeprosiny i spuściła oczy, zajmując się własnym talerzem. Raul minął ją, nie zaszczycając już więcej swą uwagą, i stanął przy Soni. Podniosła nań spłoszony wzrok. - Podaj lewą rękę - poprosił, po czym wyjął z podłużnego pudełka barwy nocnego nieba... bransoletkę. Błysnęła w świetle kryształowych lamp złotem i błękitem. Objął nią nadgarstek dziewczyny i dopiął maleńką zapinkę, a potem ujął dłoń Soni i przyjrzał się bransoletce z zadowoleniem. Pasuje idealnie. Do sukienki, do koloru twoich oczu i do twej urody. Usiadł obok i powrócił do kolacji.

113/400

Sonia zaś... przyglądała się bransoletce, nie wiedząc, co powiedzieć. Jakich użyć słów. -

Dziękuję - wykrztusiła wreszcie.

Skinął głową. Obracała bransoletkę na nadgarstku, z rosnącym zachwytem, podziwiając mieniące się kamienie. -

Domyślam się, że jest... cenna? To nie tombak i szkiełka?

Parsknął śmiechem. - Nie, Soniu, to czternastokaratowe złoto i błękitne diamenty. Prawdopodobnie kupiłabyś za nią małe mieszkanko. Może nie w stolicy, ale na peryferiach na pewno. - Ja . . . nie mogę jej przyjąć. - Z żalem odwróciła nadgarstek i zaczęła manipulować przy zapince, co jedną ręką nie było łatwe. Nakrył ją swoją dłonią i przytrzymał, a dziewczyna znów poczuła płomień mknący od tej dłoni do jej serca. I nie tylko serca. - To prezent. Za wszystko, czego doświadczyłaś z mojej ręki. Zatrzymaj ją, jeśli potrafisz wybaczyć, jeśli nie, oddasz ubogim, gdy opuścisz to miejsce.

114/400

- A opuszczę?! - Aż podskoczyła na krześle, co natychmiast zwróciło uwagę Andżeliki. Czyżby tę małą przetrzymywali tu dla zabawy? Takich prezentów - jeśli to rzeczywiście było złoto i diamenty, a nie tania podróbka - nie daje się każdemu z gości, który zaszczycił swą obecnością VillaRosę, bo ona, Andżelika, na przykład nic nie dostała... - Oczywiście, że tak - odparł spokojnie Raul, ale twarz, dotąd pogodna, spochmurniała, ton ochłódł o kilka stopni. Sonia zrozumiała nieme ostrzeżenie i opuściła wzrok na pusty talerz. Raul swobodnym gestem nałożył jej wędliny i sałatkę. -

Jedz. Musisz nabierać sił po wypadku.

Rzeczywiście dziewczyna nadal miała na ramieniu bandaż. Bez przekonania zaczęła dłubać widelcem w potrawach, zatopiona we własnych myślach, jednym uchem przysłuchując się konwersacji. Najpierw Vincent roztoczył przed Andżeliką barwną opowieść o podwodnych polowaniach z harpunem, potem Paweł zaczął ją wprowadzać w panujące tu zwyczaje. To nagle Sonię zainteresowało. Widelec z kawałkiem szynki zastygł w drodze do ust, a ona wbiła w lekarza uważne

115/400

spojrzenie. On, zdając się tego nie zauważać, mówił do Andżeliki: - Cały teren, jak zauważyłaś przy wjeździe, jest otoczony murem i ogrodzeniem pod napięciem. Nie sprawdzaj czasami, czy przez parkan rzeczywiście płynie prąd. Płynie. Gdybyś podeszła zbyt blisko, zostaniesz ostrzeżona sygnałem świetlnym i głosowym, a pewnie i ochrona nie pozwoli ci dotknąć siatki, ja jednak proszę, byś tego nie próbowała. Dlaczego Sonia miała wrażenie, że Paweł patrzy wprawdzie na Andżelikę, ale mówi do niej, Soni? Tamta wzruszyła obojętnie ramionami: - Oczywiście, że nie będę. Nie jestem głupia. Po co miałabym sprawdzać, czy ogrodzenie jest pod prądem? Wystarczy, że powiem: „Vini, chcę wrócić do domu" i wyjadę stąd tak, jak przyjechałam, no nie? To nie żaden pieprzony harem, mam nadzieję? Jeszcze byś się zdziwiła - pomyślała ze smutkiem Sonia. - Miałabyś coś przeciwko? - zapytał Vincent z niewinnym uśmiechem, kładąc Andżelice na udzie dłoń. Zaśmiała się gardłowo i trzepnęła go po ręce. - Idziemy popływać? - Nie czekając na odpowiedź, wstał i pociągnął Andżelikę za sobą.

116/400

-

Nie mam kostiumu - szepnęła, oglądając się na Raula.

- Co za problem - roześmiał się Vini, zaciskając tylko silniej palce na jej nadgarstku. Wyszli w noc, rozjaśnianą księżycem w pełni i lampami solarnymi stojącymi po obu stronach alejki. Sonia patrzyła za nimi z mieszaniną zażenowania - ona nigdy nie pozwoliłaby sobie na taką... dwuznaczność ale i zazdrości: Andżelika nie dostała wspaniałej, drogiej bransoletki, w drodze nie towarzyszył jej najpiękniejszy mężczyzna pod słońcem, nie, on został tutaj, z Sonią, w jadalni, podtykając dziewczynie co smakowitsze kąski, ale... Andżelika była wolna. Mogła stąd odejść, kiedy tylko zapragnie, zaś Sonia zostanie tutaj, z bransoletką na ręku, dopóki Raul jej nie wypuści. Czegoś jeszcze pozazdrościła Andżelice Sonia w momencie, gdy z plaży dobiegł tłumiony krzyk. I nie było to wołanie o pomoc... Andżelika, oparta obiema rękami o murek, poddawała się uderzeniom potężnego prącia. Vincent, w sekundę po tym, jak rzęsiście oświetlony dom zniknął za krzewami hibiskusa, obrócił ją plecami do siebie,

117/400

zmuszając, by się pochyliła i chwyciła zimnych kamieni. Wiedział, że są za blisko, wiedział, że w domu słychać będzie krzyki rozkoszy i... dokładnie o to mu chodziło: by tamci słyszeli. Ten prawie że ekshibicjonizm - i to pod bokiem brata -kurewsko jego, Vincenta, podniecał! Gdy tylko zadarł czerwoną sukienkę i dojrzał między wypiętymi, opalonymi pośladkami połyskującą od soków szparkę, wbił się w nią z impetem, niczym oszalały ogier. Andżelika wygięła plecy w łuk, poddając się tej zwierzęcej żądzy, tak samo podniecona jak Vini. Jakby on rzeczywiście był atakującym ogierem, a ona klaczą w rui. - Mocniej, Vini, mocniej! - dyszała, chwytając go za pośladki i nadziewając się jeszcze głębiej. - Bierz mnie! Moooocnooo! Pochylił się, wgryzł w jej kark, tak jak pies przytrzymuje krnąbrną sukę, i uderzał. Raz po raz. Coraz mocniej, coraz szybciej. Dochodziła. On też był blisko. - Krzycz. Słyszysz? Krzycz, kurwa! - warknął i jednym silnym pchnięciem wbił się po samo dno.

118/400

Krzyknęła na całe gardło, podrzucając tyłkiem w niekontrolowanych drgawkach. Mężczyzna wytrysnął wprost w kurczące się wnętrze. Sczepione ciała drgały, wstrząsane rozkoszą. Krzyk przeszedł w pojękiwanie, by wreszcie umilknąć. Andżelika opadła na kolana, całkiem wyczerpana. Vini stał nad dziewczyną z zamkniętymi oczami i głową odrzuconą w tył. Chłodna bryza owiewała spoconą skórę. - Daliśmy czadu. - Uśmiechnął się zadowolony, otworzył oczy i zapatrzył w rozgwieżdżone niebo. -Mam nadzieję, że słyszeli i nie zepsuło im to apetytu. Andżelika zachichotała. Spojrzał w dół, na jej uniesione, błyszczące pośladki, na połyskującą w mroku szparę i poczuł, że... miękki, skurczony członek... podnosi głowę. - Słuchaj, Andżela, nie wiem jak ty, ale ja znów mogę rzekł z nieudawanym zdumieniem. Dziewczyna stłumiła westchnienie, uniosła się na miękkich nogach i bez słowa nadstawiła ponownie. - Paweł, idź i ucisz ich! - Raul cisnął na stół serwetkę. - To nie burdel, do cholery!

119/400

Z plaży dobiegł właśnie kolejny krzyk. Sonia wbiła wzrok w talerz, spłoniona po cebulki włosów. Lekarz już się podnosił, gdy Raul zatrzymał go gestem dłoni. -

Poczekaj, sam to zrobię.

Wstał, odrzucając w tył krzesło, podszedł do kredensu, sięgnął na najwyższą półkę i... wyciągnął sztu-cer. Sonia wciągnęła powietrze, Paweł pokręcił głową, zaś Raul wypadł na taras, przyłożył broń do ramienia, spojrzał w lunetę, mierząc uważnie, i wypalił. Strzał przeciął ciszę nocy niczym potężny grom. Bo też i sztucer miał potężny kaliber. Andżelika, omdlała po ostatnim orgazmie - tym razem udawanym - wrzasnęła i oprzytomniała w jednej chwili. - Co jest...?! Co się dzieje?! - Rozglądała się w panice, obciągając sukienkę i ocierając koszulą Viniego wnętrze ud, nie wiedząc, czy uciekać, a jeśli tak, to dokąd. - Spokojnie. To mój popieprzony brat daje wyraz swemu niezadowoleniu. Albo zazdrości. Vincent bez pośpiechu naciągnął spodnie.

120/400

- Chodź, przejdziemy się na skały i pobaraszkuje-my jeszcze troszeczkę. Klepnął Andżelikę w tyłek, ale ta pokręciła głową. - Sorry, Vini, ale ja już nie dam rady. Poobijałeś mnie jak dziki kozak. Ledwo stoję na nogach... -

Okej. Idź się połóż. Dołączę do ciebie później.

- Vincent podał jej rękę, wprowadzając dziewczynę na ścieżkę i ruszyli ku domowi. - Nie masz nic przeciwko temu, bym zabrał na krótki spacer tę rosyjską księżniczkę? Sonię? Owszem! Miała coś przeciwko temu! Ale Vincent nie pytał jej, Andżeliki, o zdanie. On ją tylko informował. Weszli do jadalni w momencie, gdy tamtych troje solidarnie sprzątało ze stołu. -

Wyobraźcie sobie, że Andżelika zobaczyła węża

-

rzekł Vincent, puszczając do dziewczyny oczko.

-

A nawet dwa. Wrzasnęła jak idiotka...

- Ja nie... - zaczęła z oburzeniem, ale urwała, widząc porozumiewawczy uśmiech na twarzy Vincenta.

121/400

-

Gdybyś nie wypłoszył tych gadów strzałem...

-

ciągnął niewinnie, patrząc na brata.

- Przestań pieprzyć! - przerwał mu Raul. - I to dosłownie! Zbieraj siły na jutrzejszy wyjazd, bo przyrzekam ci, że będziesz ich potrzebował. Wstajesz o trzeciej nad ranem. Co do minuty. Paweł przypilnuje, byś kwadrans później siedział w swoim wozie i ruszał na wschód. Panna Rozpalona może tu zostać do twojego powrotu, o ile oczywiście ma na to ochotę. - Przeniósł na Andżelikę zimne spojrzenie, ona - to niebywale! - zarumieniła się jak dziewica przyłapana na masturbacji. Chyba trochę przegięła z tymi krzykami... -

Przepraszam - szepnęła, spuszczając wzrok.

-

Mogę pójść do swojego pokoju?

- Możesz robić, co ci się żywnie podoba - odpowiedział. Bylebyś nie przekraczała granic przyzwoitości. Potrafisz to? -

Potrafię.

Jak skarcony pies, nie podnosząc oczu na nikogo, pobiegła do sypialni, w której przebierała się do kolacji, wpadła do środka i przekręciła w drzwiach klucz. Jeżeli Vincent będzie znów

122/400

miał chęć, będzie musiał wyważyć drzwi, bo ona, Andżelika, tej nocy ma dosyć. W jadalni pozostali Sonia, Paweł i Vini. Raul pożegnał się i zniknął na schodach prowadzących do swojej części domu. Sonia z Pawłem kończyli sprzątanie po kolacji, zaś Vincent... On wodził za dziewczyną zamyślonym spojrzeniem. Nie podniecała go ona sama - sorry, Soniu, ale Andżelice w seksapilu to ty nie dorastasz do pięt czy raczej do cipki - lecz fakt, że jasnowłosą dziewczyną zainteresowany był starszy brat. A ona - coś się tak Vinie-mu zdawało - była nietknięta. Skąd Raul w dwudziestym pierwszym wieku wytrzasnął pełnoletnią, do tego śliczną i ponętną dziewicę?! Skok na klasztor zrobił czy co?! Trzeba się tego dowiedzieć i... spróbować uszczknąć tej brzoskwinki. - Skarbie, masz ochotę na spacer w świetle księżyca? zapytał, podając dziewczynie, wkładającej naczynia do zmywarki, filiżankę i talerzyk po deserze. Sonia spojrzała na mężczyznę zmieszana. Na spacer z nim nie miała najmniejszych chęci, ale po - ile to już trwa? - kilkudniowym uwięzieniu myśl o łyku wolności była nie do odparcia.

123/400

-

Mogę? - zapytała Pawła.

- Oczywiście, że możesz! - wykrzyknął Vini. - Co to za pytanie? Niewolnicą Raula jesteś czy co? - Daj spokój, Vini - odezwał się Paweł i to „daj spokój" miało wiele znaczeń. Vincent uśmiechnął się, kładąc Soni rękę na ramieniu i prowadząc ją w stronę drzwi. - Przecież nic jej nie zrobię. Nic, czego ona sama nie będzie chciała - rzucił przez ramię i wyszli. Trzymała się od mężczyzny na odległość ramienia. On nie próbował się do niej zbliżać. Szli wolno, krok za krokiem, plażą omywaną przez spokojne fale. Sonia chłonęła piękno chwili całą sobą. Zanurzała nagie stopy w morzu tak ciepłym i przejrzystym, jakiego nie widziała w całym swoim życiu. Mimo późnej nocy i cienkiej sukienki z odsłoniętymi ramionami nie było dziewczynie zimno, przeciwnie: świadomość, że idzie oto wspaniałą cypryjską plażą, mając nad głową niebo pełne jasnych, bliskich gwiazd, a u boku przystojnego, nieobliczalnego mężczyznę, rozgrzewała. Powietrze pachniało słoną wodą i kwiatami kwitnącymi po zmroku. Śpiewały cykady. Była przecudna gorąca noc...

124/400

- Odpowiesz szczerze na dwa pytania? - odezwał się Vincent cichym głosem. Widać on też poddał się urokowi chwili. Sonia spojrzała nań i skinęła głową bez przekonania. -

Rzeczywiście byłaś świadkiem spotkania z kurierem?

To chyba nie było już dla nikogo tajemnicą. Mogła przytaknąć. -

I rzeczywiście jesteś dziewicą?

Aż stanęła, zmieszana i oburzona. Czy wiedzą już o tym wszyscy w VillaRosie?! A może wszyscy na Cyprze?! Czy chociaż tego Raul nie mógł zatrzymać dla siebie?! Czy Pawła nie obowiązuje tajemnica lekarska?! Vincent zaśmiał się cicho. Strzelał trochę na oślep, ale trafił w dziesiątkę. Jednym kocim ruchem znalazł się przed dziewczyną i brał ją w objęcia. Zesztywniała z zaskoczenia. - Spokojnie - wymruczał, odgarniając jej włosy za płatek ucha. - Poradzimy coś na to. Pochylił się i musnął usta dziewczyny swoimi wargami. Z początku lekko, pytająco, potem coraz natarczywiej.

125/400

Rozchylił zęby językiem i... ona cofnęła głowę, próbując go odepchnąć. -

Proszę mnie puścić! Puść mnie!

Zaśmiał się tylko, unieruchamiając głowę dziewczyny jedną ręką, drugą krępując złączone z tyłu nadgarstki. - Puść mnie, bo zacznę krzyczeć! A Raul potrafi odróżnić, czy krzyczę z bólu, czy... Na dźwięk tego imienia Vincent cofnął się, unosząc ręce w geście poddania. - Sorry, musiałem spróbować - rzekł z rozbrajającą szczerością. - Już taki jestem, że rajcują mnie piękne dziewczyny. Obiecuję trzymać ręce przy sobie. Wpatrywała się weń przez parę chwil, oceniając, czy mówi prawdę i można mu zaufać, czy też lepiej wracać do domu. Nagle ujrzała coś, co ją uspokoiło: na niedalekiej latarni, której światło nie dochodziło jednak do miejsca, gdzie stali, błyskała co parę sekund czerwona dioda. Na pewno, ale to na pewno! plażę obserwowały kamery, a więc ktoś przed ekranami monitorów. I ten ktoś w razie czego podniesie alarm, bo Raul nie pozwoli jej, Soni, skrzywdzić! Vincent podążył wzrokiem za spojrzeniem dziewczyny i skinął głową, potwierdzając te przypuszczenia.

126/400

-

Tu wszędzie są kamery.

Wzruszył ramionami, jakby mało go to obeszło. -

A gdzie ich nie ma?

- Na klifie. - Wskazał majaczące w ciemnościach skały, o które rozbijały się morskie fale. - Chcesz wracać czy przejdziemy się jeszcze kawałek? Bez słowa ruszyła dalej, spięta i gotowa do ucieczki na każdy gwałtowniejszy gest, ale Vincent albo poczuł zmęczenie, albo dał spokój, bo szedł obok z rękami w kieszeniach, pogrążony we własnych myślach. - Dlaczego ty go tak nienawidzisz? - przerwała naraz milczenie. - Nienawidzę?! Raula?! - wykrzyknął z nieudawa-nym zdumieniem. - Co ci przyszło do głowy?! Przecież to mój brat! Milczała. - Owszem, lubię go wkurzać, owszem, często się żremy, ale skoczyłbym za nim w ogień, możesz mi wierzyć. Dlaczego to powiedziałaś? - Tam, w jadalni przez chwilę patrzyłeś na niego, jakbyś chciał go zabić - odezwała się cicho.

127/400

Zaśmiał się niskim, gardłowym głosem. - Bo chcę. Co najmniej raz dziennie mam ochotę Raula zamordować. Co nie znaczy, że go nie kocham. I że nie oddałbym za niego życia, gdyby było trzeba. Mówił to poważnie i bez cienia kpiny. Sonia uwierzyła w szczerość tych słów, bo nie można było nie uwierzyć. Chciałaby mieć kogoś takiego, kto bez wahania za nią skoczyłby w ogień... - Szczerość, za szczerość... - odezwał się po długiej chwili, gdy krok za krokiem zbliżali się do końca plaży. Dalej były skały sięgające coraz wyżej i zwieńczone klifem... Sonia spojrzała nań pytająco. -

Co ty do niego czujesz? Do Raula?

Wciągnęła powietrze. Doprawdy trudne pytanie. I wcale nie miała ochoty na nie odpowiadać. -

Boję się go - rzekła krótko.

Vincent uniósł kącik ust w uśmiechu. -

Tylko tyle?

128/400

Nie zamierzała mu się zwierzać, odpowiedziała więc pytaniem: -

Pływałeś kiedyś nago?

Aż zatrzymał się w pół kroku ze zdumienia. -

Ty mnie pytasz, czy pływałem nago?

Obejrzała się nań przez ramię. - Ja nie pływałam - powiedziała rzeczowo, za tą rzeczowością próbując ukryć zawstydzenie. -

A... masz ochotę?

Wzruszyła ramionami. Pływanie to jeszcze nie seks. Ponoć jest bardzo przyjemne. Mówię o pływaniu nago. I bez porównania z takim, no wiesz, w kostiumie. - Taaak, jest bardzo przyjemne i rzeczywiście bez porównania - odrzekł wolno. Czyżby mylił się co do tej dziewczyny? Czyżby była bardziej chętna i gotowa, niż na to wyglądała? Owszem.

129/400

Sonia była chętna i gotowa, ale na coś zupełnie innego, o czym Vini miał się zaraz przekonać. Raul wyciągnął się na fotelu, splótł ręce na karku i nie spuszczał wzroku ze ściany monitorów. Tutaj, w małym pokoju obok swego gabinetu, mógł śledzić obraz z każdej kamery, jaka zainstalowana była w posiadłości. Mógł widzieć, nie ruszając się ze swoich apartamentów, co się dzieje w każdym, najdalszym zakątku VillaRosy. Obraz był niemy, ale wyraźny, a w miarę potrzeby mógł go przybliżyć i powiększyć. Wcześniej widział, jak Vincent zaczyna obłapiać wyrywającą się dziewczynę i już miał wysłać na plażę ochronę albo biec sam, gdy tamten puścił Sonię i od tej pory zachowywał się przyzwoicie. Wiedział przecież, że jest obserwowany i kogo jak kogo, ale tej dziewczyny bezkarnie molestował nie będzie. Teraz Raul obserwował, jak zbliżają się do skał, pogrążeni w rozmowie. Dużo by dał, żeby podsłuchać, o czym rozmawiają, ale kamera nawet jeśli zbierała dźwięk, to z takiej odległości Raul nie odróżniłby słów. Nagle poderwał się z pozycji półleżącej do pionu. Co na Boga?!

130/400

Powiększył obraz z jednego monitora na całą ścianę... Sonia znikała za skałami, a Vincent zdejmował spodnie. Czyżby Raul mylił się jednak co do tej dziewczyny? Czyżby... ? Czekał w napięciu, aż Sonia znów się pojawi w zasięgu kamer i jednocześnie tego nie chciał. Nie chciał się rozczarować. Chyba nie zniósłby widoku jej nagiej w objęciach swego brata... Ale Sonia nie wracała. Vincent przeciągnął się rozkosznie. Kąpiel nago, jak go pan Bóg stworzył, w ciepłym morzu, nocą, była rozkosznym pomysłem. Gdy jeszcze Sonia pozwoli się zbliżyć, gdy da zgodę na małe podwodne przytulanki, na kilka niewinnych, słonych pocałunków... Członek stanął na baczność, równie chętny na takie igraszki co jego pan. Vini wziął go w dłoń i potarł. - Już, już, nie bądź taki wyrywny, bo możesz się rozczarować - mruknął, wchodząc po kolana do wody. - Gdzie ona jest?

131/400

Spojrzał w kierunku skał. Chwilę wcześniej zniknęła za nimi dziewczyna, tłumacząc: - Nie mogę... nie potrafię rozebrać się przy tobie i przy... tym - machnęła ręką, wskazując niewidoczne kamery, a on, Vini, nawet w mroku widział rumieniec wstydu na jej policzkach. Posłała mu przepraszające spojrzenie i rozpłynęła się w mroku nocy. Czekał cierpliwie minutę, drugą, trzecią, gładząc wzwiedzione prącie. Dziewica, nie dziewica, fiuta chyba widziała? Zresztą sama zaproponowała kąpiel nago, a musiała wiedzieć, jak na niego, Vincenta działa. Potarł mocniej. Gdzie ona jest? Jeśli za chwilę się nie zjawi... - O kurwa - rzucił nagle. - Zrobiła mnie w konia. Raul mnie zabije - stwierdził, schylając się po spodnie. Wepchnął do środka niepokorny pal, zapiął rozporek, uważając, by go sobie nie przyciąć, i rzucił się w kierunku skał. W tym samym momencie Raul poderwał się z fotela i ruszył do drzwi, wciskając po drodze guzik alarmu.

132/400

Cała VillaRosa rozbłysła nagle tysiącem lamp, a w oddali rozległo się wycie syren. - Co jest?! - Z sypialni na pierwszym piętrze wypadł rozespany Paweł. - Sonia zwiała - odrzekł krótko Raul. - Jest na skałach. Nie muszę ci mówić, co znaczy klif nocą. Stanley - rzucił do telefonu. - Sonia ucieka przez skały na zachód od domu. Musimy ją zatrzymać, nim zrobi sobie krzywdę. Niech nikt nie waży się strzelać, rozumiesz? Aha, Artur ma zostać w wartowni. Odpowiadasz głową za swoich ludzi i bezpieczny powrót tej dziewczyny. Mówił to wszystko, biegnąc w kierunku plaży. Bał się, że nie zdąży, że któryś dopadnie jej pierwszy, że ona stanie na klifie i mając do wyboru wolność albo śmierć, wybierze to drugie. A wiedział, wiedział to na sto procent!, że jeżeli ktokolwiek może powstrzymać Sonię przed skokiem w przepaść, to tylko on, Raul. - Słuchaj, może wypuścić psy? - poddał pomysł Paweł biegnący tuż za nim. Ona nad przepaścią kontra trzy rottweilery? Myśl, człowieku!

133/400

Ale... Paweł poddał mu inny pomysł. Noktowizorów tutaj nie mieli - wydawało się, że wystarczą kamery na podczerwień ale celownik sztucera był wyposażony i w noktowizor, który pozwalał widzieć w nocy, i - co ważniejsze - w celownik termowizyjny, który pokazywał obiekty o ciepłocie wyższej niż otoczenie. Raul zawrócił, niemal zbijając Pawła z nóg, i po chwili miał broń w ręku. -

Nie będziesz chyba do niej strzelał?! - przeraził się lekarz.

Raul nie odpowiedział. Do niej nie, ale na plaży był ktoś, kogo chętnie by zabił... Sonia zsunęła się bezszelestnie w morską toń w tym samym momencie, w którym Vincent pochylił się ku nogawce spodni. Jedną ręką trzymając się śliskiej skały, płynęła, kołysana falą, coraz dalej od plaży, coraz głębiej w noc. Strach łapał dziewczynę za gardło, pętał ruchy rąk, ciągnął w dół, na dno czarnego, groźnego morza - to nie był już ten rozkoszny błękit co za dnia - ale ona, zaciskając zęby, płynęła. Fale stawały się coraz większe, musiała podjąć decyzję: albo odpłynie na bezpieczną odległość, albo wdrapie się na

134/400

skalną półkę i spróbuje dostać się na klif, gdzie - jeśli wierzyć Viniemu - nie ma kamer, a potem... Co będzie potem, umysł dziewczyny nie próbował objąć, skupiony na teraźniejszości. Morze podjęło decyzję za nią: fala urosła nagle i miotnęła dziewczyną o pionową skalną ścianę. Sonia krzyknęła ze strachu i z bólu. Zupełnie jakby uderzył w nią samochód! Próbowała się uczepić czegokolwiek palcami, czując, że drugiego razu może nie przeżyć, ale fala zgarnęła ją ze sobą. W panice zaczęła młócić rękami i nogami, zachłystując się słoną wodą. Uspokój się! Opanuj! - nakazała sobie. Poczuła, że morze wzbiera pod nią, wybrzusza się i pchają do góry. Teraz albo nigdy! Tym razem nie była zaskoczona potężnym uderzeniem o skały i wpiła palce w pierwszy występ, jaki w tej krótkiej chwili wyczuła. Przylgnęła całym ciałem do kamieni, nie pozwoliła się zabrać. Gdy morze wypuściło ją z objęć, poderwała się i w gorączkowym tempie zaczęła się wspinać. Kaleczyła palce rąk i nóg, ale musiała pełznąć w górę! Albo zmyje ją następna fala, a wtedy ona, Sonia, nie zbierze powtórnie sił, by zawalczyć o życie ponownie.

135/400

Ręce napotkały wgłębienie w skałach, nogi wsparły się o jeden występ, drugi... Sonia ostatkiem sił wpełzła na skalną półkę, przywarła do podłoża i zamknęła oczy, chrapliwie łapiąc oddech. Chwilowo była bezpieczna. Poza zasięgiem morskiego odmętu, ale... wiedziała, że nadchodzi przypływ. Jak szybko dotrze tutaj? Jak szybko zmyje ją ze skalnej półki? Spojrzała w górę. Skały wznosiły się pionowo na kilka pięter. Przecież nie da rady dotrzeć na szczyt! Co ona sobie myślała, decydując się na ten debilny krok?! Bo ucieczka nocą, przez skaliste nabrzeże nie była głupotą, była debilizmem! Czuła, że skóra, otarta w kilku miejscach zaczyna krwawić. Do ran dostała się morska sól i piekły żywym ogniem. Zacisnęła zęby i raz jeszcze spojrzała w górę. To jedyna droga. Musi spróbować. Musi wspiąć się na szczyt. Albo już teraz może skoczyć w dół. - Ty gnoju! - ryknął Raul, dopadając brata. Gdyby nie miał ręki zajętej bronią, zacząłby tłuc Vincenta i może by go w końcu zatłukł. - Po co ci mózg, skoro myślisz fiutem?! - Słuchaj... - zaczął Vini tonem zaczepno-obron-nym, ale tamten nie miał zamiaru go słuchać. Ruszył wąską pnącą się ostro w górę ścieżką wzdłuż ciągnącego się w dole urwiska.

136/400

Wiedział, że po drugiej stronie klifu, tam gdzie do pionowych skał dochodziło ogrodzenie pod napięciem i mur otaczający całą posiadłość, sąjuż jego ludzie i ruszają ku niemu. Jeśli Sonia znajdzie się między nimi, muszą ją znaleźć, jeśli nie... - Raul, skąd masz pewność, że ona pobiegła tą ścieżką? zapytał Paweł idący tuż za jego plecami. Raul zatrzymał się. -

Myślisz, że próbowała uciec dołem?

To nie było aż tak niedorzeczne... To znaczy owszem, było, ale zdesperowana dziewczyna mogła to właśnie uczynić, myśląc, że morze i skały dobrze ją ukryją. -

Idź z Vincentem dalej, ja zacznę jej szukać na dole

- odpowiedział i podszedł na sam skraj przepaści. Ukląkł, bo tutaj nawet jemu ciarki przebiegały przez grzbiet, przełączył lunetę Beretty na termowizjer i metr po metrze zaczął przeczesywać przepaść pod sobą. Jeżeli Sonia żyje, znajdzie ją. Żyła. Jeszcze żyła. Tkwiła w połowie drogi między morzem a powierzchnią skał, na kolejnej wąskiej skalnej półce i

137/400

wiedziała jedno: nie zrobi ani kroku więcej. Nie zdobędzie się na ani jeden ruch. Pieprzyć przypływ, który sięgał coraz wyżej... Morze, tam na plaży takie łagodne, tutaj pokazywało kły. Wysoko nad głową słyszała ludzkie głosy - albo się jej tylko tak wydawało - i chciała krzyknąć, lecz szorstkie od słonej wody gardło odmówiło posłuszeństwa. Ręce zaczęły omdlewać, palce rwały trudnym do opisania bólem, odrętwiałych nóg w ogóle nie czuła. Jeszcze chwila i spadnie w przepaść. Spojrzała błagalnie w górę i szepnęła: -

Raul. . .

W tym momencie ją dostrzegł. Wisiała nad przepaścią kilkanaście metrów od niego. Poderwał się i rzucił biegiem w tamtym kierunku, instruując przez komórkę swoich ludzi. Dopadł miejsca, gdzie pięć metrów niżej utkwiła dziewczyna, przechylił się i zawołał jej imię. -

Trzymaj się! Idę po ciebie! - krzyknął.

Kiwnęła głową i oparła czoło o zimny kamień. Nie była pewna, czy dotrwa...

138/400

A on nie był pewien, czy zdąży. Potrzebował liny i paru ludzi do pomocy. Ktoś zawróci do terenówki i przyniesie linę, nim jednak tutaj dotrą... Co, na Boga, ma robić?! Zejść do niej - odpowiedział sam sobie. Zerwał z ramion koszulę - wprawdzie chroniłaby ciało przed ostrymi krawędziami skał, ale biały materiał świetnie znaczył miejsce, w którym mają ich szukać - i bez dłuższego namysłu zaczął schodzić w dół. Niekończące się minuty później stanął na tym samym wąskim występie, na którym tkwiła Sonia, zacisnął palce na jej ramieniu i rzucił przez zaciśnięte z wysiłku zęby: -

Trzymam cię. Jeśli spadniemy, to razem.

Zwróciła ku niemu twarz, przyciskając mokry od łez policzek do skały i patrzyła na mężczyznę szeroko otwartymi oczami. On milczał, próbując utrzymać w miejscu ich oboje, i tylko spojrzeniem przyrzekał, że nie wypuści Soni z rąk...

139/400

Ile to trwało? Dwie minuty? Trzy? Pięć? Dla tych na górze pewnie zbyt krótko, dla zawieszonych nad przepaścią za długo. Fala rozbiła się blisko, wystrzeliła w górę miriadem słonych kropli. Sonia krzyknęła cicho i runęła w dół. Chwycił ją z całych sił. Zawisła nad morską kipielą. Przez kilka uderzeń serca wbijał palce drugiej dłoni w śliski kamień, zaciskając powieki w ogromnym wysiłku, po czym powoli zaczął ciągnąć dziewczynę w górę, z powrotem na skalną półkę. Wreszcie trafiła stopami na uskok. Stanęła o własnych siłach. Powoli otworzył oczy, rozluźnił chwyt. Żyli. Nadal żyli oboje. Znów patrzyła nań oczami pełnymi przerażenia, ale i... Nad ich głowami rozległy się wołania. Spojrzał w górę, na pochyloną ku nim twarz Pawła. Sekundę później w dół poleciała lina. Raul uwolnił jedną rękę, puszczając na chwilę dziewczynę, owinął sobie śliski sznur dookoła przedramienia, chwycił Sonię z powrotem za rękę i rzucił: -

Wciągnę nas na górę. Puść się.

140/400

Pokręciła głową, panika rozszerzyła jej źrenice, wyparła rozsądek. -

Zaufaj mi - powiedział łagodnie. - Puść.

Sekundę czy dwie patrzyła mu w oczy, po czym rozwarła palce, oddając życie w ręce mężczyzny. Sapnął z wysiłku i zaczął powoli, centymetr po centymetrze wspinać się do góry, dodatkowo podciągany przez Pawła i resztę mężczyzn. Wreszcie pochwycili i jego, i Sonię. Wciągnęli na bezpieczny brzeg... Paweł pierwszy pochylił się nad dziewczyną. W świetle latarek zbadał ją pobieżnie. Była w szoku, dygotała z zimna i przerażenia, w paru miejscach skóra krwawiła, ale nic nie zagrażało jej życiu - to powiedział stojącemu obok Raulowi. Ten kiwnął głową i pozwolił, sam ledwo trzymając się na nogach, by Paweł wziął dziewczynę na ręce, okrył ją marynarką i pospieszył w kierunku domu. Raul narzucił na ramiona koszulę i ruszył za nim. I jak ruszył, tak stanął.

141/400

To Vincent go zatrzymał. Zacisnął palce na ramieniu brata, obrzucając go zaniepokojonym spojrzeniem i zaczął: -

Cały jesteś? Sorry, za to wszystko. Ja...

Ale Raul nie miał zamiaru wysłuchiwać durnych tłumaczeń. Strząsnął dłoń Vincenta z ramienia, spojrzał na zegarek i warknął: - Trzecia dwadzieścia. Dlaczego nie jesteś w drodze na lotnisko? Andżelika wiedziała, że w domu zaczęła się jakaś chryja, ale nie zamierzała się ujawniać. Stała cichutko przy uchylonych na parę centymetrów drzwiach i śledziła rozwój wydarzeń. Zwiała ta ruska cizia? Super! Ona, Andżela, ma swoje zadanie, do którego nie należy pomoc w łapaniu uciekinierki przeciwnie, ta ucieczka mogła wszystko ułatwić. Dziś rano, nim pobiegła na spotkanie z Vinim, który przywiózł Andżelikę tutaj, do VillaRosy, miała wizytę... tajemniczego zleceniodawcy. To znaczy nie jego we własnej osobie, a facia, który ją w zastępstwie szefa przyjmował Roberta jakiegoś tam.

142/400

Na dobry początek obciągnęła mu laskę, a potem wysłuchała z uwagą, czego właściwie zleceniodawca od Andżeliki chce. Otóż chciał niebieskiej koperty, bezpiecznie ukrytej w sejfie Raula. Dokładnie: w sejfie, który mieścił się w niedostępnej dla byle kogo sypialni Raula, ale Andżelika nie była przecież byle kim! Miała... potencjał. Pierwsze spotkanie z panem VillaRosy wypadło tak sobie: ten głupi Vini zmusił ją do publicznego seksu - nie to, żeby Andżelika nie lubiła, ale Raul miał chyba coś przeciwko temu, bo mało nie poodstrzelał im gołych tyłków. Na przyszłość należy się wystrzegać takich odlotów, a teraz trzeba Raula jakoś do siebie przekonać. Oswoić, zachęcić... Gdyby jeszcze z horyzontu zniknęła ta mała głupia Sonia, szanse Andżeliki wzrosłyby niepomiernie. Stojąc za drzwiami swojej sypialni, rozważała, czy nie przyłączyć się jednak do pogoni, a przy nadarzającej się okazji nie zepchnąć rywalki ze skał, ale przypomniała sobie, że ona, Andżelika, nie jest przecież morderczynią! Teraz, w tym momencie, mogła uczynić jedno: wykorzystać chwilę, w której dom był pusty, całkiem i zupełnie pusty, bo w pogoń ruszył każdy kto żyw

143/400

- miała powodzenie ruska dziwka, oj miała - i... rozejrzeć się po rezydencji, a może nawet pomyszkować po sypialni pana domu. Gdy tylko mężczyźni wybiegli na poszukiwania, Andżelika ruszyła zwiedzać VillaRosę. I kwadrans później wiedziała jedno: do apartamentu Raula, zajmującego całe drugie piętro można dostać się z powietrza tu przydałby się śmigłowiec - albo... z sypialni słodkiej dziurki, czyli Sonieczki. A dokładniej z jej tarasu, nad którym znajdował się taras Raula. Drzwi do pokoju Soni były uchylone i Andżelika bez chwili wahania weszła do środka. Rozejrzała się po jasnym, przytulnym pokoju, pomyszkowała w szafie, znajdując tam nieliczną, ale markową odzież - ma smarkula gust albo sponsor go ma - i żachnęła się w duchu, że ona, Andżelika ma niedużą sypialnię, którą będzie pewnie dzielić z Vinim, a Sonia, ta ofiara losu, ma apartament z salonem, gabinetem, sypialnią i łazienką. Gdzie tu sprawiedliwość? Trzeba czym prędzej wygryźć tę ofiarę losu i zająć jej miejsce... Przeszukując sypialnię dziewczyny, znalazła jeszcze coś ciekawego: ozdobny sznur wiążący kotary, z którego dałoby

144/400

się związać genialną linkę, po której to lince... powolutku, po cichutku Andżelika wespnie się na taras Raula i - ta-dam! znajdzie się w jego sypialni. Kodu do sejfu nie zna - zleceniodawca również nie - ale spróbuje zgadnąć. Jeśli się nie uda, musi wkraść się w łaski Raula na tyle, by zaczął sypiać z nią, Andżelą, i kiedyś on jej zaufa, podając kod, albo ona podejrzy Raula, gdy będzie otwierał sejf i zapamięta ten bezcenny szyfr. Proste! Teraz jednak musiała, po prostu musiała zajrzeć piętro wyżej! Grubą, ozdobną linę obciążyła mosiężną figurką i przerzuciła przez poręcz powyżej. Była wysportowana, więc zwinnie zaczęła się wspinać. Po chwili miała głowę na wysokości posadzki tarasu, wychyliła się ostrożnie i rozejrzała w poszukiwaniu kamer, ale... wyglądało na to, że taras nie jest strzeżony. Chwyciła się rękami poręczy, podciągnęła jeszcze trochę, przerzuciła nogę przez barierkę i - ta-dam! - stała u progu królestwa Raula de Luci. I co było w tym takiego trudnego? Ano to, o czym Andżelika nie miała pojęcia - taras jednak był monitorowany i to skuteczniej niż reszta domu. Niewidoczne dla oka promienie podczerwieni tworzyły szczelną kurtynę, a sygnał o jej naruszeniu natychmiast został wysłany w dwa

145/400

miejsca: do wartowni, gdzie odebrał go Artur, i... wprost na ekran komórki Raula. „Goryl" zaalarmowany sygnałem z tarasu włączył skaner podczerwieni i natychmiast rozpoznał intruza. Zaklął, zerwał się na równe nogi i podbiegł do interkomu. W sypialni Raula mały ekran tuż przy drzwiach rozjaśnił się i pisnął. Andżelika, majstrująca przy sejfie, zamarła bez ruchu. Spojrzała przez ramię. Na ekranie widniała twarz ochroniarza, chwilę później rozległ się jego wściekły, przytłumiony głos: - Mam nadzieję, że mnie widzisz i słyszysz, głupia kurwo. Masz stamtąd natychmiast spierdalać! Słyszysz?! Raul wie, że ktoś wszedł przez taras i zaraz tam będzie. Wypierdalaj. I to szybko!! Andżelika uniosła brwi. A ten cieć co ma niby do tego, gdzie ona chodzi? Raul, owszem, mógłby mieć coś przeciwko, to jego dom, ale ochroniarz? A może... może to człowiek zleceniodawcy? Uciekać czy nie? Odpowiedź dostała w następnej chwili. -

Co, Panno Rozpalona, robisz w mojej sypialni?

Poderwała się na równe nogi.

146/400

Raul stał może metr od niej. Był półnagi od pasa w górę, skórę miał wilgotną od potu i morskiej mgły, przedramię otarte do krwi. I był piękny, po prostu piękny! Andżelika poczuła między nogami, jak bardzo... Odrzuciła w tył wspaniałe włosy, uśmiechnęła się na wpół figlarnie, na wpół wyzywająco i rzekła: - Szukam złota i klejnotów - po czym wyciągnęła rękę ku jego lędźwiom. Raul nie cofnął się, o nie. Zacisnął palce na nadgarstku dziewczyny i przytrzymał. Uwolniła dłoń. Wcale nie zdeprymowana rozejrzała się po pokoju, jakby przyszła pozwiedzać i zaczęła z udanym namysłem: Chętnie uwiłabym tutaj gniazdko. Na początek moglibyśmy zabawić się w lekarza, a potem... Któż to wie? Usiadła na szerokim, miękkim łóżku, patrząc mężczyźnie w oczy, po czym wyciągnęła się rozkosznie. Biały krótki szlafroczek odsłonił długie, szczupłe uda dziewczyny i nie tylko uda. Raul przyglądał się jej z namysłem, ale ten namysł nie miał nic wspólnego z rozważaniem: wziąć ją czy nie. Przeciwnie, zastanawiał się, czy wyrzucić Andżelikę z posiadłości natychmiast, czy zatrzymać i przesłuchać... Jej obecność w tym

147/400

pokoju była nieprzypadkowa. I nie chodziło tu o „złoto i klejnoty" - w sejfie zamknięte było coś cenniejszego niż kilka sztabek i ładna bransoletka. Ktoś zadał sobie niemało trudu, by wprowadzić do VillaRosy kolejnego szpiega i Raul chciałby wiedzieć, kim ów ktoś był, ale... zbliżał się dzień największego przerzutu w dziejach narko-biznesu. Było do przewidzenia, że wszyscy, którzy liczą się w branży, będą próbowali przejąć transport Złotego Pyłu. A żeby to uczynić, musieli poznać zawartość sejfu. To, co zostało zdeponowane w niebieskiej kopercie... Powrócił spojrzeniem do rozciągniętej na łóżku dziewczyny, która powoli, niczym małż muszlę, rozchyliła nogi i zaczęła gładzić zachęcająco wilgotny wzgórek. - Wynoś się stąd. Nie jestem zainteresowany - rzekł zimno. - Ostrzegam: jeszcze raz przestąpisz próg tego pokoju i cię odstrzelę. Uniosła kącik ust w niedowierzającym uśmiechu, lecz... mężczyzna nie żartował. W czarnych oczach miał śmiertelną groźbę, a w zasięgu ręki, na nocnej szafce, pistolet. Andżelika nie wątpiła, że prawdziwy. Poderwała się w jednej chwili, otuliła szlafroczkiem i ruszyła ku drzwiom.

148/400

- Gdybyś jednak był chętny, wiesz, gdzie mnie szukać - rzuciła przez ramię. -

Nigdy nie rezygnujesz, co? - mruknął.

-

Z takiego faceta, jak ty? Nigdy.

Mimowolnie uśmiechnął się. Skąd Vincent wytrzasnął tę dziewczynę? Pasowali do siebie idealnie: oboje bez zasad, oboje bezczelni i lekkomyślni. Vini potrafił jednak nad sobą zapanować i przynajmniej robotę wykonywał bez zarzutu. Nowe połączenie lotnicze i cala otoczka, która miała odwrócić uwagę - i tak skorumpowanych służb - od tego, co właściwie jest przewożone, to był majstersztyk. Może Raul za ostro brata potraktował? Podszedł do panelu sterowania, wyłączył wciąż sygnalizujący włamanie alarm i - zamykając za sobą dokładnie drzwi zszedł dwa piętra niżej, gdzie Vini właśnie szykował się do wyjazdu. -

Vincent, usiądź, porozmawiajmy - zatrzymał brata.

Ten wzruszył ramionami i wyciągnął się na fotelu. - Wkurzyłeś mnie. Kilkakrotnie dzisiejszego wieczoru... zaczął Raul powoli, bo przyznanie się do błędu przychodziło mu z trudem.

149/400

-

Dałeś mi to odczuć - odparował Vini.

- Bo ty dałeś mi powody! - krzyknął Raul. - Poczekaj... dodał zaraz, bo Vincent wstał, uważając rozmowę za skończoną. - Nie chcę, żeby spotkała cię przykra niespodzianka tam, w Warszawie. Owszem, jesteś wnerwiający, ale jesteś też moim bratem i... - Tu się zaciął. Nigdy nie powiedział Vincentowi, że go kocha. Jeśli ten liczył, że usłyszy to właśnie teraz, to rozczarował się po raz kolejny. - W mieszkaniu Soni jest zasadzka, w którą miałem wpaść ja, to już wiesz. Zabierasz ze sobą Artura, bo to on na sto procent za tym stoi. -

A jeżeli nie on?

-

To go odstrzelą.

- Rozumiem, że jeśli Artur ją zorganizował, to wróci żywy i cały i kropniesz go ty? Raul nie musiał odpowiadać. -

Słuchaj, po co mieliby zastawiać na ciebie pułapkę?

- pytał dalej Vini. - Tylko ty znasz kody, jesteś bezcenny dla obu stron. Komu zależałoby na twojej śmierci?

150/400

- Na śmierci nikomu, z trupa nie wydobędzie się informacji. Z żyjącego - owszem. -

Przecież nie zdradzisz kodów nawet na torturach!

Raul uniósł kącik ust w uśmiechu. Vini był jeszcze taki młody i tak niewiele - oprócz urozmaiconego seksu przeżył... Istnieją, bracie, takie metody tortur, na których wyśpiewasz wszystko, nawet to, czego nie wiesz. Oczywiście ten, który chce zdobyć niebieską kopertę, nie może mnie uprowadzić ot tak, sprzed nosa obu kontrahentów, jestem więc w miarę bezpieczny do dnia przerzutu, ale... może temu komuś nie zależy na sfinalizowaniu transakcji między dwiema największymi rodzinami? - Dlaczego mi to mówisz? - Głos Vincenta był zimny, niemal odpychający. - Bo komuś muszę przekazać szyfr na wypadek, gdybym jednak wpadł w ręce konkurencji. A komu mogę zaufać jak nie bratu? Vini milczał długo, mierząc Raula podejrzliwym spojrzeniem. W firmie zajmował stanowisko ważne, ale nie kluczowe - to Paweł był prawą ręką szefa i każdy liczył się tylko z nim -

151/400

teraz Raul chce powierzyć najpilniej strzeżoną tajemnicę właśnie jemu, Vincentowi... Raul wstał, podszedł do brata i położył mu ręce na ramionach. -

To jak, Vini, mogę ci zaufać?

-

Przecież wiesz, że tak - odparł cicho.

- Jedź więc do Warszawy, dopilnuj, by Artur się sypnął albo sam wydobądź informacje od tych, którzy zastawili pułapkę. Możesz nie przebierać w środkach. Uważaj na siebie i wracaj szczęśliwie. - Uścisnął go lekko. - Pamiętaj: z dnia na dzień będzie coraz goręcej... - Jasne - odrzekł nonszalancko Vini. - Co do nowego połączenia: w najbliższą środę masz do dyspozycji samolot z napalonymi na totalne last minute turystami. Sprzedaliśmy im wycieczkę marzeń po absurdalnie niskiej cenie i zysku z niej mieć nie będziesz, za to samolot jest pełen i nie zwróci niczyjej uwagi. - O to mi chodziło - mruknął Raul. - Dzięki. Jedź już, ja muszę zajrzeć do Soni. Vini, który już wychodził, spojrzał przez ramię i uśmiechnął się.

152/400

-

I ciebie w końcu wzięło, braciszku.

-

Bredzisz - uciął Raul. - Mam z nią same problemy.

- To się zamieńmy: oddam gorącą Andżelę w zamian za zimną Sonię. Co ty na to? - Nie ma problemu - odparł Raul. - Jeżeli cię zechce, możesz ją brać. -

Serio? - zdumiał się Vini.

Jeszcze bardziej zaskoczyło go, gdy Raul odparł bez wahania: - Mówię zupełnie serio. Ta dziewczyna nic dla mnie nie znaczy. - T rzym am za słowo. - Vini uśmiechnął się jak kot pewien zdobyczy i wyszedł, słysząc jeszcze: -

Kiedy ty dorośniesz...?

- Umiesz przekonująco łgać - odezwał się Paweł od paru minut przysłuchujący się tej rozmowie. - I Viniego może przekonałeś, ale mnie nie. - Co z nią? - zapytał Raul w odpowiedzi i ruszył w kierunku schodów na piętro.

153/400

- Nie jest źle. Poraniona, poobijana, przemarznięta, ale poza tym się trzyma. Chciała z tobą rozmawiać. -

To za chwilę porozmawia - mruknął Raul.

Podszedł do zamkniętych na cyfrowy zamek drzwi, wystukał szyfr i wszedł do środka. Dochodziła czwarta nad ranem. Dla niego, Rau-la, praca na pełnych obrotach po kilkanaście godzin na dobę nie była niczym nowym, ale dziewczyna powinna być wyczerpana po przeżyciach tego wieczoru i pewnie była. Mimo to czekała na niego, wpatrzona w rozjaśniane wczesną jutrznią morze. Przysiadł na brzegu łóżka, patrząc na jej delikatny profil. Vini miał rację: wzięło go. Paweł też miał rację: umiał przekonująco kłamać. I będzie łgał do końca. Wszystkim. Jej także. Odwróciła ku niemu twarz. Spodziewał się słów wdzięczności za ocalenie życia i już przygotował odpowiedź, ale... Sonia zaskoczyła go pytaniem: -

Po co to zrobiłeś? Po co ratowałeś mi życie, skoro

i tak nie opuszczę tego domu żywa?

154/400

- Dlaczego tak uważasz? - odparł, kryjąc zaskoczenie pod maską spokoju i opanowania. - Nie wiem, dlaczego mnie tu przetrzymujesz, ale gdybyś miał mnie wypuścić, zrobiłbyś to już parę dni temu. Doskonale wiesz, że jestem nikim ważnym w tej twojej... działalności i nie będziesz miał ze mnie żadnego pożytku, a jednak więzisz mnie w tej złotej klatce. Po co? I dlaczego ratowałeś mi życie, skoro wcześniej czy później... - Utonęłabyś - przerwał jej. - To trudna śmierć. Zasługujesz na łagodniejszą. Gdy będę chciał cię zabić, zrobię to tak, byś nie czuła, że umierasz. Wraził jej te słowa prosto w serce. Zabił ją nimi. Chwilę patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, po czym zachłystując się szlochem, wydusiła: - Wtedy, na skale, myślałam... myślałam... że coś dla ciebie znaczę, że mnie choć trochę... że... -

Myliłaś się.

Wstał i wyszedł. Po prostu wyszedł.

155/400

Minął bez słowa czekającego po drugiej stronie drzwi Pawła. Ten, słysząc dobiegający ze środka płacz, szarpnął go za ramię. -

Coś ty jej zrobił, do cholery?!

Raul spojrzał na zatrzymującą go dłoń takim wzrokiem, że ta opadła bezwładnie. - Właściwie nic. Powiedziałem tylko, że gdy będę chciał ją zabić, zrobię to szybko i bezboleśnie. Niekoniecznie chcę patrzeć, jak spada w przepaść i tonie. - Żartujesz czy... ? To powiedziałeś dziewczynie, po którą godzinę temu w tę przepaść skoczyłeś?! Ale z ciebie kawał bydlaka... - Paweł z niedowierzaniem pokręcił głową. Wiedział, że Raul musi być twardy i bezwzględny, ale nigdy nie był okrutny bez powodu! To właśnie wykrzyczał w następnej chwili. - Idź do niej. - Raul przerwał lekarzowi, nic sobie z jego oburzenia nie robiąc. - Przypominam, że otrzymałeś polecenie służbowe: masz Sonię w sobie rozkochać - dodał zimno. Paweł cofnął się, jakby dostał w twarz. -

Myślałem, że... że nie jest ci obojętna! Że...

156/400

- Ty również? Widać nie do końca panuję nad uczuciami. Mniejsza o to. Idź do Soni. Uspokój ją, utul. Teraz masz dobrą okazję, by u niej zapunktować. Minął Pawła i już znikał na schodach, gdy zatrzymały go słowa: - Wiesz co, Raul? Jesteś mistrzem. Pieprzonym mistrzem manipulacji. I cynizmu. Odwrócił się przez ramię i odparł ironicznie: -

Dzięki za uznanie, przyjacielu.

Szedł przez ciemne pokoje, starając się nie słyszeć dobiegającego z piętra łkania. Musiał sprawdzić, czy druga tymczasowa mieszkanka VillaRosy śpi w swojej sypialni, czy znów zwiedza rezydencję w sobie tylko znanym celu. Zapukał lekko do drzwi pokoju Andżeliki, nacisnął klamkę. Ustąpiły. Dał krok do środka, sam się sobie dziwiąc, dlaczego to robi. Czekała na niego. Dopadła go w następnej chwili. Zdarła z ramion koszulę, przylgnąwszy do jego torsu całym ciałem. Zarzuciła ręce na

157/400

szyję, wpiła się ustami w usta mężczyzny i całowała długą chwilę, a on... on na to pozwalał. Pozwalał, by wsunęła mu między wargi język, rozchylając nim zaciśnięte zęby. By zanurkowała dłonią do spodni, sięgając po męskość nabrzmiałą od kilku długich chwil, od momentu, gdy przysiadł na łóżku Soni. Pozwalał, by zaczęła pieścić go palcami... Do cholery, było mu to potrzebne! Potrzebował chwili zapomnienia w ramionach kobiety, która go nie obchodziła i która nigdy obchodzić go nie będzie. Gorącej, namiętnej kobiety, z którą będzie mógł uprawiać seks. Czysty, niezobowiązujący seks. Potrzebował takiej właśnie Andżeliki. - Jezu, Raul, ale mnie kręcisz - wydyszała. - Sam zobacz... Nadal nie uwalniając jego członka, chwyciła dłoń mężczyzny i skierowała między uda. Gdy jego palce dotknęły nabrzmiałej łechtaczki, jęknęła przeciągle. - Jak... jak chcesz to zrobić? Tutaj? Czy w łóżku? Może chcesz od razu...? Nie czekając na odpowiedź, osunęła się na kolana i zaczęła szarpać z guzikiem u spodni. Ręce miała tak samo niecierpliwe jak całe ciało domagające się wypełnienia, ale... on, Raul, ma pierwszeństwo. To jego najpierw zaspokoi. I to w najlepszym stylu! Zrobi mu dobrze tak, że nigdy już nie

158/400

pomyśli o żadnej innej, a na pewno nie o tej głupiej małej dziwce. Wreszcie uparty guzik puścił i... I w następnym momencie nadgarstek Andżeliki pochwyciła dłoń Raula. Zacisnął palce tak silnie, że musiała je rozewrzeć. Odepchnął dziewczynę od siebie, aż zatoczyła się na łóżko. Bez słowa dopiął rozporek. Zapiął guzik spodni. Bez słowa naciągnął na ramiona koszulę. Wyszedł, zamykając za sobą drzwi również bez słowa. I nie zatrzymał się - zupełnie jak parę minut wcześniej - słysząc stłumiony szloch kolejnej skrzywdzonej przez siebie kobiety. Słońce wspinało się nad horyzont, zapowiadając kolejny piękny cypryjski dzień, gdy Raul wstał w końcu od biurka w swoim urządzonym surowo, po męsku, gabinecie, zatrzasnął laptop i przeszedł do łazienki. Był na nogach od dwudziestu czterech godzin, zaliczył parę kłótni z Vinim, zaliczył wiszenie nad przepaścią i p r a w i e zaliczył dziewczynę brata. Jakby tego było mało, zranił słowami na szczęście - Sonię i Pawła. Była to, doprawdy, udana doba...

159/400

Zrzucił ubranie i stanął nago przed dużą szklaną taflą, lustrując uważnie swoje ciało. Było szczupłe, umięśnione i wysportowane. Na parę zadrapań, powierzchownych ran i otarć w ogóle nie zwrócił uwagi, ból zranionej skóry hartował. Miał dwie blizny po kulach: jedną nad prawą piersią, drugą w okolicach wątroby. I z jednego, i z drugiego postrzału ledwo się wykaraskał, prawdę mówiąc lekarze cudem go odratowali, ale dzięki temu był dzisiaj tym, kim jest: nie tylko liczącym się w narkobiznesie przywódcą północnocy-pryjskiej mafii, mającym doskonałe kanały przerzutowe we wszystkich kierunkach świata, ale też kimś więcej. Był łącznikiem między Wschodem a Południem. Na swoją reputację - twardego gangstera z zasadami - pracował dziesięć lat. Tyle czasu zajęło Raulo-wi zdobycie zaufania największych mafijnych rodzin w Rosji i w Ameryce Południowej. Za kilka dni ta praca zbierze owoce: głowy mafii kaliningradzkiej, reprezentującej Rosję i kolumbijskiego kartelu, spotkają się w miejscu, którego współrzędnych nie znał nawet Raul - leżały bezpiecznie zdeponowane w sejfie Villa-Rosy, w niebieskiej kopercie, tak pożądanej przez jego wrogów... Tego dnia z Południa zostanie przerzucony do Rosji, a potem do Europy kilkudziesięciotonowy ładunek narkotyku, jakiego na rynku jeszcze nie było: Złotego Pyłu. I który, biorąc pod uwagę właściwości

160/400

- silną halucynogenność, niesamowicie pobudzającą erotycznie, niemal zerową wykrywalność i uzależnienie od pierwszej działki - miał szansę zawojować świat. Jeszcze tylko kilkanaście dni... Bossowie mafii podadzą sobie ręce, jeden dostanie walizkę pieniędzy, dokładnie jak na filmach gangsterskich, drugi dopilnuje, by dwa kontenery Złotego Pyłu zostały przeniesione z ładowni do ładowni, obaj podziękują Raulowi za pośrednictwo, bo gdyby nie on do współpracy by nie doszło, na jego konto wpłyną przeprane w kilku bankach pieniądze i... będzie wolny. Tak właśnie postanowił: to ostatnia „akcja" w jego życiu. Tego dnia, gdy wszystko szczęśliwie dobiegnie końca, Raul wycofa się z biznesu, zaszyje w swojej VillaRosie i znajdzie sobie towarzyszkę życia, z którą założy normalną, kochającą się rodzinę. Z gromadą dzieci biegających po plaży i ogrodzie... Zobaczył je oczami wyobraźni i przez napiętą twarz mężczyzny przemknął uśmiech. Synek i córeczka. Oboje jasnowłosi i niebieskoocy. Oboje podobni kropla w kroplę do... RoseMarie. RoseMarie... Wspomnienie pierwszej miłości zabolało... To dlatego zabrał Sonię z Warszawy, choć powinien albo ją wypuścić, albo zabić. Ale... pragnął ją mieć blisko, przy sobie. Od pierwszej chwili, od pierwszego wejrzenia. Nie

161/400

chciał jej stracić. Nie zniósłby tego, bo delikatna jak niezapominajka Sonia była tak podobna, tak bardzo podobna do RoseMarie... Uśmiech zgasł. - A jednak cię wzięło - mruknął, patrząc prosto w oczy swojemu odbiciu, a potem odwrócił twarz. -Zrób coś z tym, bo to się kiepsko i dla ciebie, i dla niej skończy. Wziął szybki prysznic, wrócił do sypialni i padł na łóżko, natychmiast zapadając w sen. Sonia obudziła się wcześnie, mniej więcej w tym czasie, gdy Raul zasnął. Przez te kilka godzin snu męczyły ją koszmary o bezdennej głębi i wzburzonym morzu, na przemian z... marzeniami o Raulu. Dosyć... niegrzecznymi marzeniami. Prawdę mówiąc - erotycznymi. W których Raul ją... a potem ona jego... Wyrwała się z tych snów rozdygotana, sfrustrowana i nieszczęśliwa. Ale wstający nad morzem nowy dzień niósł ukojenie. Długie chwile leżała cicho, zapatrzona na błękitne niebo bez jednej chmurki i takiż bezmiar wód Morza Śródziemnego, po czym wstała, wzięła prysznic - zagryzając z bólu wargi, bo otarcia z wczorajszej nocy diabelnie piekły - wyszukała w

162/400

szafie szorty i krótką bluzeczkę, bo dzień zapowiadał się upalny i... zastanowiła się, co dalej. Ani Paweł, ani Raul nie wypowiedzieli się wyraźnie co do jej statusu w dniu dzisiejszym, po próbie ucieczki przez klify. Pawła może udałoby się Soni ubłagać - wczorajszej nocy przyszedł zaraz po Raulu, usiadł przy Soni i trzymał ją za rękę dotąd, aż zmęczona płaczem usnęła. Ale Raul... jego Sonia nie potrafiłaby ugłaskać i nawet nie będzie próbowała. Przypomniała sobie jego okrutne słowa: „Gdy będę chciał cię zabić, zrobię to tak, byś nie czuła, że umierasz" i przebiegł jej po plecach zimny dreszcz. Co z niego za człowiek?! Co za zimne, nieczułe bydlę?! Raz tkwi nad przepaścią, patrząc na Sonię, jakby była najdroższą mu istotą na świecie, by chwilę później obiecać bezbolesną śmierć ze swojej ręki?! Czyli potrafiłby się z nią kochać i zaraz potem skręcić jej kark?! Nie chcę tego! Nie chcę, nie chcę, nie chcę! - załkała w duchu. - Masz wybić sobie tego mordercę z głowy, słyszysz?! Od początku nie zostawił ci żadnych złudzeń, od pierwszej chwili, gdy dorwał cię w tunelu! To on do ciebie strzelał, pamiętasz? A ty, jak idiotka, roisz sobie, że... Idiotka, skończona, naiwna kretynka! Jedynym dobrym człowiekiem, który nie zrobiłby ci krzywdy, jest Paweł, idź, spróbuj go znaleźć i zrób wszystko, by zdobyć jego sympatię i zaufanie.

163/400

W decydującym momencie może chociaż on się za tobą, głupia kobieto, ujmie... Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, jeśli Raul zafundował jej za karę kolejne dni więzienia. Podeszła do drzwi, nacisnęła klamkę i... o dziwo, ta ustąpiła. Sonia ostrożnie wyjrzała na korytarz. Nikogo! Przemknęła przez hol, potem schodami w dół i... zatrzymała się na najniższym stopniu. Żeby wyjść na zewnątrz, musiała minąć salon. Jeśli ktoś w nim jest, nie uda się jej wymknąć z domu. Wyjrzała ostrożnie zza węgła. Nikogo... Na palcach przeszła przez stumetrowe pomieszczenie i już kładła dłoń na klamce drzwi wyjściowych, już tylko jeden krok dzielił ją od wolności, gdy za jej plecami padło: - Ty znów uciekasz? Odwróciła się na pięcie. Paweł stał na progu jadalni i unosząc do ust kubek z kawą, patrzył na Sonię z mieszaniną rozbawienia i irytacji. - Ja... ja tylko chciałam... - machnęła ręką w nie-sprecyzowanym kierunku.

164/400

-

Widzę, co chciałaś.

-

Ja tylko do ogrodu...! Pospacerować!

Podszedł do dziewczyny, zdjął z jej ramienia plecaczek, z którym tu przybyła, i zajrzał do środka. - Na przechadzkę po ogrodzie zawsze zabierasz portfel z dokumentami? Poczerwieniała jak piwonia i wyrwała mu plecaczek z ręki. - Nie mam dokumentów. Zabraliście mi. Pieniędzy też nie rzuciła ze złością i bliska płaczu zawróciła w stronę schodów na piętro. - Mam dla ciebie dobre wieści - ponownie zatrzymał ją głos Pawła. - Możesz swobodnie poruszać się po całej posiadłości. Tylko bez wygłupów. Ogrodzenie jest pod napięciem, gdybyś myślała o tej drodze ucieczki, brzeg morza patrolowany, klify pilnie strzeżone... Sonia zamiast się ucieszyć, wybuchnęła gniewem: -

Jestem, do cholery, aż tak cenna?!

- Ty? Nie - przerwał jej spokojnie. - Towar, który przyjdzie dziś wieczorem - owszem.

165/400

Oniemiała. Bo co niby mogła odpowiedzieć? Zapytać, co to za towar i czy odpalą jej działkę? - Mogę pójść na spacer? - upewniła się po paru sekundach, kładąc plecak na stopniu. - Naprawdę mogę? Kiwnął głową i wrócił do jadalni. Ta nagła wolność czy raczej namiastka wolności zaskoczyła Sonię. Nagle nie wiedziała, dokąd właściwie chce iść. Na dobry początek wyszła z domu i... wciągnęła pełną piersią powietrze do płuc. Pachniało pięknie: słońcem, morską bryzą i kwiatami. Ruszyła szeroką aleją główną, która daleko przed nią zakręcała łagodnie, zdając się nie mieć końca. Po drodze minęła mężczyznę przycinającego krzewy hibiskusa. Pozdrowił ją skinieniem głowy. Uśmiechnęła się nieśmiało w odpowiedzi. Wolnym krokiem, rozkoszując się każdą minutą tego spaceru, dotarła do zakrętu i... zatrzymała się, znów niepewna. Dwieście, może trzysta metrów przed nią, na końcu alei, stała wartownia ze szlabanem i zaczynało się ogrodzenie z metalowej siatki, zwieńczone drutem kolczastym. Za nim w obie strony ciągnął się wysoki mur.

166/400

Sonia stała pośrodku alei, zastanawiając się, czy jak podejdzie bliżej, ci z wartowni ją zastrzelą, czy nie. Ale przecież zostali uprzedzeni, że wychodzi na zewnątrz, prawda? Zostali. Przynajmniej ten, który wyszedł na jej spotkanie. - Dzień dobry, pani Soniu - odezwał się tonem ani ciepłym, ani chłodnym, zupełnie obojętnym. Dziewczyna przypomniała sobie, że ma na imię Stanley i jest szefem ochrony. A skoro tak, to brał pewnie udział w jej poszukiwaniach, w nocy, na klifie, bo widać było zmęczenie na jego twarzy. Mimo to był uprzejmy. -

Piękny dzień na przechadzkę. Jak ramię? Goi się?

- Wskazał na ranę po kuli. Sonia poklepała plaster i odrzekła: -

Goi. Dziękuję.

Tak naprawdę dziękowała mężczyźnie nie za zainteresowanie postrzałem, a za chwilę zwykłej rozmowy. Do tej pory jej tutaj grożono albo... oferowano łatwą, bezbolesną śmierć. - Słyszałam, że wieczorem spodziewacie się dostawy towaru - rzuciła niewinnie i zapragnęła palnąć się w usta. I po życzliwej rozmowie... Oczy mężczyzny natychmiast stały się

167/400

czujne, z twarzy zniknął cień uśmiechu. Co tu jest grane? To prowokacja? Raul go sprawdza? - Taaak - odparł powoli. - Posterunki są wzmocnione. Proszę przekazać Raulowi, że nie przewiduję problemów. - Ja... ja przekażę, chociaż... nie wiem, gdzie on jest i czy będzie chciał ze mną rozmawiać. Ale jeśli go spotkam, przekażę na pewno. - Sonia, stropiona i zła na samą siebie, zaczęła się wycofywać w kierunku, skąd przyszła. Mężczyzna patrzył na nią jeszcze chwilę, po czym rzekł z wahaniem: - Pani Soniu, ta alejka jest bardzo malownicza. -Wskazał ginącą wśród krzewów azalii ścieżkę. - Polecam na pierwszy spacer. Sonia uniosła brwi. Tym razem ona podejrzewała podstęp, ale Stanley znów miał na twarzy cień życzliwości. Musiała się jednak upewnić: -

Nie strzeli mi pan w plecy?

Parsknął śmiechem -

Nie, dziewczyno. Nie mam takiego rozkazu.

168/400

Kręcąc głową, wrócił do wartowni, a ona... ona ruszyła wskazaną alejką. VillaRosa była ogromna! Ścieżki w lesie, bo to był raczej las niż park, krzyżowały się, skręcały, wiły i Sonia co rusz traciła poczucie kierunku. Za każdym jednak razem trafiała albo na ogrodzenie, albo na morze. O tym, że Paweł nie straszył jej bezpodstawnie, przekonała się już za pierwszym razem: siatka, do której zbliżyła się ostrożnie, brzęczała cicho. Gdy podeszła na jakieś dwa metry, rozległ się ostry sygnał. Odskoczyła w tył i zamarła z ręką przyciśniętą do piersi, ledwo łapiąc oddech. Spojrzała w lewo, spojrzała w prawo, oczekując brygady antyterrorystycznej czy raczej właśnie terrorystycznej, ale... nic się nie stało. Tylko kamera na słupie podtrzymującym siatkę, skierowała na Sonię czarne, szklane oko. Dziewczyna pomachała niepewnie ręką do kamery i wycofała się do lasu. Od tej pory nie próbowała już zbliżać się do siatki. Za to do morza jak najbardziej. Klify w świetle dnia nie wyglądały tak przerażająco jak w nocy. Stanęła nad urwiskiem i spojrzała w dół. Morze łagodnie uderzało w skały ładnych parę pięter poniżej. Upadku ze skalnej ściany nie przeżyłaby ani ona, ani ten, który ruszył jej na pomoc.

169/400

Raul. Wspomnienie ubiegłej nocy zabolało. „Gdy będę chciał cię zabić...". Ale przecież nie chce i może nie zechce! Po co miałby ją, Sonię, zabijać? W jakim celu? Z jakiego powodu? Mogą tu przecież mieszkać oboje, jak... jak rodzina, siostra i brat, do dnia, w którym on stwierdzi, że Sonia już mu w niczym nie zagraża i ją wypuści na wolność. Wtedy ona wróci do... Czy rzeczywiście ostatnie półtora roku spędziła w brzydkiej, małej kawalerce w ohydnej kamienicy, mając za sąsiadów najgorsze męty warszawskiej Pragi? I czy rzeczywiście, po wspaniałościach VillaRosy, chce do tamtego życia wrócić? - Chcesz czy nie, jesteś uczciwą kobietą i na pewno nie dołączysz do gangsterów handlujących Bóg wie czym odpowiedziała sobie stanowczo i ruszyła ku plaży. Parę minut później mijała po prawej stronie dom, ale nie zatrzymała się, ciekawa, co jest po drugiej stronie półwyspu. Raul wszedł do biblioteki - ulubionego miejsca pracy Pawła oparł się dłońmi o blat biurka, przy którym tamten siedział, szukając czegoś w internecie, i zapytał: -

Czy wiesz, gdzie w tej chwili jest twoja dziewczyna?

Paweł zdziwiony oderwał wzrok od ekranu komputera.

170/400

-

Pytasz o Berettę?

Tamten parsknął śmiechem. No, no, Raul i śmiech? -

Pytam o Sonię.

- Czyli o swoją dziewczynę. Dlaczego mam wiedzieć, gdzie ona jest? -

Bo wypuściłeś ją na zewnątrz bez mojej zgody.

Paweł przewrócił oczami. - Człowieku, to nie jest pies, którego wypuszcza się na zewnątrz! To młoda kobieta, jak już wiemy całkiem niewinna - w przenośni i dosłownie - która miała pecha trafić w twoje ręce. A ty nie dość, że więzisz ją w VillaRosie, to jeszcze chcesz przetrzymywać w pokoju?! Proszę bardzo, ale sam ją sobie zamykaj i wypuszczaj! Wyrzuciwszy to, co miał na sercu, powrócił do pracy. Raul milczał przez chwilę, po czym rzekł: - Twoja-moja dziewczyna w tej chwili wędruje w kierunku przystani. Jestem pewien, że będzie próbowała zwiać jachtem albo łodzią. Paweł westchnął i ponownie spojrzał na niego.

171/400

- A kluczyki dorobi jej krab. Przecież są tutaj, w kasetce przy drzwiach. -

Sprawdziłeś?

- Tak! Daj mi popracować, skoro chcesz mieć analizę rynku na wczoraj! -

A jeśli potrafi odpalić silnik przez krótkie spięcie?

Na te słowa Paweł opadł na oparcie krzesła, splótł ręce na piersiach i pokręcił głową. - Sorry, Raul, ale muszę ci to powiedzieć: masz paranoję. Odbiło ci na punkcie Soni. Albo ją bierz, albo się lecz, bo... Ale Raul nie słuchał jego dalszych wywodów. Wychodząc z biblioteki, rzucił tylko przez ramię: - Odpowiadasz za nią głową i lepiej sprawdź, co na tej przystani kombinuje. Paweł patrzył chwilę na drzwi, w których jego szef zniknął, po czym dokończył monitoring nowojorskiej giełdy, zamknął laptop, westchnął, podniósł się od biurka i ruszył na poszukiwanie podopiecznej. I jak ruszył, tak stanął.

172/400

W kuchni, którą chciał minąć, Raul szykował dla siebie spóźnione śniadanie, a towarzyszyła mu... Andżelika. Ona też miała w pamięci wydarzenia ostatniej nocy. Także to, jak Raul ją potraktował. Jak najpierw rozpalił - no, ona sama się rozpaliła, ale która byłaby obojętna wobec uroku tego faceta? - a potem odepchnął i wyszedł bez słowa usprawiedliwienia. A przecież stanął mu! I stał do końca, Andżelika to widziała! Miała jego fiuta w ręku! Niemal w ustach! Jaki więc Raul miał z nią problem? Oczywiście wprost o to nie zapyta, bo też on na takie pytanie nie odpowie, może ślubował czystość? - tu zachichotała do siebie - musi jednak wybadać sytuację, nim dobierze się do pana VillaRosy po raz drugi i skuteczny. Pal sześć zlecenie! Andżelika sama z siebie zapragnęła zdobyć tego mężczyznę, bo po prostu... po prostu musiała go mieć. Nim wyszła ze swej sypialni, poświęciła godzinę na przygotowania. Skoro nie rajcuje Raula obcisła sukienka, goła cipka pod nią i piersi niemal na wierzchu, trzeba spróbować czegoś innego. Na taką ewentualność Andżela była również przygotowana: z przepastnej walizki wyciągnęła uroczą, dziewczęcą sukienkę w kolorze pistacji, niby skromną, ale pięknie podkreślającą kształty dziewczyny, podkreślającą zieleń jej oczu i wspaniałą

173/400

tycjanowską miedź włosów, które związała w grzeczny koński ogon. Jeszcze dopracowany do perfekcji makijaż, który przeistoczył wczorajszego wampa w dziewiczą niewinność i... była gotowa na drugą odsłonę polowania. Wsunęła stopy w pasujące do sukienki sandałki, wyszła z pokoju i ruszyła na poszukiwania swojego celu. Znalazła Raula w kuchni. Właśnie wstawiał kawę w ekspresie. - Dzień dobry - rzuciła od progu miłym, dziewczęcym głosem. Nie odwrócił się, ale odpowiedział na powitanie. Zrobisz i dla mnie? Sięgnął po drugi kubek. Andżelika przyglądała się mężczyźnie spod oka. Dziś miał na sobie czarne spodnie i czarny podkoszulek, tak genialnie podkreślający jego szczupłe, umięśnione ciało, że Andżelika musiała z całych sił opanować chęć zdarcia tego podkoszulka, zatopienia ząbków w opalonej skórze jego piersi i... Przełknęła głośno. - Jesteś głodna? - zapytał, odwracając się wreszcie ku dziewczynie.

174/400

„O tak! - chciała zawołać. - Chętnie cię skonsumuję tutaj, w tej kuchni. Wolisz na podłodze, na kuchennym blacie czy na stole?". -

Mogę zrobić kanapki - odparła zamiast tego.

Machnął ręką, zostawiając całe pomieszczenie do jej dyspozycji i chciał przejść do jadalni, ale zastąpiła mu drogę. Zatrzymał się krok od dziewczyny i podniósł kubek z kawą do ust, chcąc ukryć za tym gestem zmieszanie. Owszem, mógł udawać obojętność, ale przecież był stuprocentowym facetem i czy chciał, czy nie, działała na niego. Szczególnie dziś, śliczna i delikatna, pachnąca subtelnymi perfumami, w tej jasnozielonej dziewczęcej sukience, patrząc mu prosto w twarz niezwykłymi oczami barwy listka brzozy. -

Dlaczego taki jesteś? - zapytała cicho.

-

Jaki? - zapytał wbrew sobie.

Powinien minąć dziewczynę bez słowa i zniknąć w swoim pokoju, gdzie miałby święty spokój aż do wieczora. -

Taki nieczuły.

Uniosła dłoń i położyła ją na piersi mężczyzny, czując pod ręką bicie jego serca.

175/400

- Jestem bardzo czuły - odparł, wiedząc, że powinien strącić tę dłoń i po prostu wyjść - ale... -

Ale dla Soni, nie dla mnie - dokończyła.

Ku jej zdziwieniu zaśmiał się krótko. -

Nie zgadłaś. Dla Soni tym bardziej nie.

- Może więc...? - Nie dokończyła. Jedną rękę nadal trzymając na jego piersi, drugą uniosła do ust mężczyzny, dotykając ich pytająco opuszką palca. W tym momencie w drzwiach stanął Paweł. I aż cofnął się pół kroku, widząc Raula i Andżelikę w tej bądź co bądź jednoznacznej sytuacji. - Przepraszam - wymamrotał i chciał odejść, ale zatrzymał go głos Raula, znów opanowany i zimny. -

Wejdź. My właśnie kończymy.

Raul minął Andżelikę i podał Pawłowi kubek z kawą, który cały czas trzymał w ręku, po czym zniknął na schodach. Dziewczyna westchnęła ciężko i odwróciła się ku lekarzowi ze wściekłą miną. -

Jesteś strażnikiem jego cnoty czy co?!

176/400

-

Raul sam potrafi zadbać o swoją cnotę.

-

To po co się między nas wpieprzasz?!

- Bo tu mieszkam? - Uniósł brew, nadal spokojny, choć coraz więcej go ten spokój kosztował. Nie lubił Andżeliki i zaczynała go wkurzać jej obecność w tym domu. Wkurzało go także to, że Raul zabawiał się kosztem jego, Pawła, i Soni. - Jeśli masz chęć się migdalić z Vincentem czy z Raulem, bo już nie nadążam, rób to nieco dyskretniej, a nie jak tania dziwka pod latarnią. Andżelika zachłysnęła się oburzeniem. W następnej chwili zamierzyła się, chcąc spoliczkować mężczyznę, ale ten chwycił ją za nadgarstek, jakby chwytał żmiję. -

Uważaj, bo oddam - syknął, rąbnął kubkiem

o stół tak, że kawa chlapnęła na wszystkie strony, odepchnął dziewczynę i wyszedł. Andżelika rozejrzała się bezradnie po kuchni. Co za popieprzone towarzystwo! I co ona ma zrobić z resztą dnia? Nikt nie uprzedził Soni, że tu, w VillaRosie, będzie tak pięknie. Biały piasek, szmaragdowo-błękitne morze i takież niebo nad głową. Żółte skały, schodzące do wody tam, gdzie kończyła się plaża, zielone pióro -pusze palm, czerwień

177/400

hibiskusa... Mały, prywatny raj na Ziemi. A ta przystań... ! Niewielką zatokę osłaniał dodatkowo od strony morza wysoki na dwa metry kamienny mur. Chodnik po stronie zatoki wyłożony był płytami z białego, lśniącego w słońcu marmuru. Przy pomostach cumowały dwie łodzie: ogromny, przepiękny jacht, jaki Sonia widziała po raz pierwszy w życiu, i mniejszy, ale równie wspaniały. Takie luksusy widywała w telewizji: szalenie przystojny mężczyzna stał zwykle za sterem gnającej po wodzie łodzi, a na dziobie wdzięczyła się obłędnej urody dziewczyna mająca na sobie kostium kąpielowy, a czasem i to nie.. Sonia też chętnie by się powdzięczyła. Gdyby miała do kogo... Nagle zapragnęła wejść na pokład mniejszej łodzi, zajrzeć do kabiny, stanąć na dziobie, oprzeć się plecami o barierkę, udając bogatą, rozpieszczoną panienkę. Rozejrzała się ostrożnie, czy nikt jej nie śledzi, ale plaża była pusta. Jednak na dwóch latarniach, teraz w dzień zgaszonych, zauważyła kamery, zbierające zapewne obraz z całej przystani. Wzruszyła lekko ramionami. Przecież nie chce ukraść jachtu, chce go tylko zwiedzić!

178/400

Weszła na pomost i po chwili stała na pokładzie Margaritty tak głosił napis na burcie mniejszej łodzi. Drugi jacht, ten wielki, nosił piękne imię Ballerina. Sonia chciała zajrzeć najpierw do kajuty pod pokładem, ale kokpit przyciągał dziewczynę niczym magnes. Stanęła na wprost dziobu, ujęła ster w obie dłonie, przejechała palcem po stacyjce, dotknęła manetki gazu... Gdyby tak mieć kluczyk... Pyk! Przekręcić, potem pewnie pchnąć dźwignię do przodu i... płyniemy! Na północ. Do Włoch. Tylko gdzie mogą trzymać ten kluczyk? Może tu? - otworzyła podręczny schowek. Ale znalazła tylko mapy i walkie-talkie. Może więc tutaj...? Zafascynowana kolejną możliwością ucieczki, nie zwróciła w pierwszym momencie uwagi na narastający z każdą sekundą dźwięk. Gdy w końcu poderwała się z klęczek, przeszukawszy jeszcze dwa schowki, było nieco za późno. Dwie motorówki właśnie wpływały do niewielkiego portu z dwóch stron. W obu znajdowało się po czterech mężczyzn, wszyscy uzbrojeni po zęby. Sonia rozejrzała się w panice. Jedyną drogą ucieczki był falochron, prowadzący na plażę, ale po chwili i ta droga została dziewczynie odcięta, bo od strony plaży gnały dwa jeepy, również pełne mężczyzn w czarnych garniturach i pod bronią.

179/400

Sonia zmartwiała na kilka uderzeń serca, po czym skoczyła na równe nogi i podniosła ręce do góry. Patrzyła przerażonymi oczami, jak na pomost wyskakują ci z motorówek. Patrzyła, jak obie terenówki hamują, a tamci, którzy nimi przyjechali, wysypują się na plażę i ustawiają w szpaler. Nawet gdyby dziewczyna nagle zmalała do rozmiarów myszy, nie miałaby szans prześlizgnąć się przez tak gęstą sieć. Jeden z mężczyzn zwrócił się w kierunku Soni, a ona z odrobiną ulgi rozpoznała w nim Stanleya, dowódcę ochrony. Może jej jednak nie zastrzelą? On obrzucił dziewczynę ostrym spojrzeniem, ale jego uwagę bardziej przyciągało coś na morzu. Powiedział kilka szybkich słów do krótkofalówki, którą trzymał w dłoni, i wreszcie ruszył w kierunku Soni, stojącej nadal z rękami w górze. - Proszę opuścić ręce - rzekł tonem ani przyjaznym, ani gniewnym. - Greg, odprowadź panią Sonię do samochodu i odwieź do domu. Jeden z jego ludzi, nazwany Gregiem, podszedł do dziewczyny i ujął ją łagodnie, ale stanowczo pod łokieć. - I dopilnuj, na miłość boską, by nie zbłądziła po drodze na klify! - To już było powiedziane z pewnym zniecierpliwieniem.

180/400

Sonia spojrzała na Stanleya z urazą. - Ja uczę się na swoich błędach. Przez klify uciekałam raz i to wystarczy. Stanley pokręcił tylko głową, uśmiechając się lekko, ale natychmiast spoważniał. Maleńki punkt na horyzoncie rósł z każdą chwilą. - Zabieraj ją stąd - warknął do podwładnego i Sonia nie mogła już zobaczyć, jak wielki biały jacht wpływa do przystani, cumuje tuż obok Balleriny i chwilę później zaczyna się przeładunek ciężkich drewnianych skrzyń wypełnionych bronią. Nie. Tego Sonia nie mogła już widzieć, bo właśnie była transportowana jeepem z powrotem do rezydencji. Dom zdawał się pusty. Sonia zajrzała do pomieszczeń na parterze - salonu, kuchni, jadalni, biblioteki - ale panowała tu cisza i spokój, zupełnie jakby Villa-Rosa nie była siedzibą szefa mafii, a zwykłym letnim domkiem na plaży. Dziewczyna weszła na pierwsze piętro, którego jedynym mieszkańcem oprócz niej była Andżelika, stanęła pod drzwiami jej sypialni i chciała zapukać, ale... zamarła z

181/400

uniesioną dłonią, bo ze środka dobiegły Sonię dziwnie znajome dźwięki. Słyszała je wczorajszego wieczoru: jęki, mlaśnięcia, postękiwania... Oparła czoło o chłodną powierzchnię drzwi i zacisnęła powieki. Dłoń opadła bezwładnie. Wiedziała, kto jest po drugiej stronie, wiedziała, kto zabawia się z Andżeliką i zapragnęła umrzeć. - Raul, dlaczego z nią? - wyszeptała, czując łzy napływające do oczu. - Dlaczego właśnie z nią? Nie do końca zdając sobie sprawę z tego, co robi, nacisnęła klamkę. Drzwi uchyliły się bezszelestnie. Weszła do środka, minęła krótki korytarz i - też nie wiedząc, dlaczego to robi zajrzała do sypialni. Nogi ugięły się pod nią z ulgi, tak że musiała przytrzymać się ściany. To nie był Raul. Choć rzeczywiście pośrodku szerokiego łoża królowała Andżelika. Andżelika z szeroko rozstawionymi nogami, między którymi rytmicznie poruszał się nagi tyłek nieznajomego mężczyzny. Unosił pośladki dziewczyny na obu dłoniach i wbijał się z całych sił, popędzany jej gardłowymi okrzykami:

182/400

- No dalej, dalej, ogierze! Tylko na tyle cię stać? Mocniej! Rżnij mnie, fiucie, mooocniej! Andżelika leżała wygięta w łuk, z szeroko rozrzuconymi rękami, poddając się uderzeniom tamtego. Powieki miała zaciśnięte, zaciskała także zęby, przez co jej twarz nabrała wyrazu nie ekstazy, a nienawiści. - Bierz mnie, gnoju! - wyrzuciła z siebie i nagle wbiła długie paznokcie w pośladki mężczyzny. Ten zaklął, strzelił ją otwartą dłonią w udo i wrył się penisem jeszcze głębiej. Andżelika jęknęła przeciągle, otworzyła szeroko zielone oczy i... jej wzrok padł na przytuloną do ściany... Sonię. Zamarła na chwilę, zdumiona. Mężczyzna nie zwrócił na to uwagi, suwając rytmicznie. W następnej chwili Andżelika uśmiechnęła się z mieszaniną politowania i kpiny i... rozsunęła nogi jeszcze szerzej, wystawiła biodra jeszcze chętniej. Sonia zaś... stała i patrzyła. Po prostu nie była zdolna wykonać kroku w tył i umknąć tak cicho, jak się tu znalazła. Nigdy w życiu nie była świadkiem takiej sceny. Na pary migdalące się zbyt ostentacyjnie w miejscach publicznych patrzyła z zażenowaniem i szybko odwracała wzrok. Owszem, widziała parę filmików pornograficznych, jeszcze w czasach gdy była normalną, dopiero co rozbudzoną nastolatką, ciekawą tych spraw, ale... na żywo? Ona, Sonia,

183/400

co sama nie posunęła się dalej niż macanki na tylnym siedzeniu samochodu? Dlaczego więc teraz stała w drzwiach i szeroko otwartymi oczami patrzyła, jak jakiś facet posuwa Andżelikę? Dlaczego słuchała wszystkich tych jęków, przekleństw, uderzeń nagich lędźwi o nagie łono? Dlaczego patrzyła wprost w oczy Andżeliki, a ta... ta nie tylko nie krzyknęła: - Dosyć! Ktoś nas podgląda! -ale zdawała się być tym jeszcze bardziej podniecona? Sonia, czując że sama wilgotnieje, zrozumiała nagle - co ci odbiło, dziewczyno?! - że gdyby na miejscu tego faceta był Raul, ona, Sonia, bez namysłu dołączyłaby do nich. Zrobiłaby to, co tamta: rozrzuciła nogi i naparła biodrami na jego lędźwie, by poczuć wdzierające się do wnętrza prącie, wielkie, gorące i twarde i potem, tak jak tamta, jęczeć i błagać: -

Bierz mnie, mocniej, o Jeeezu, tak, mooocniej!

I tak jak tamta zadrżeć nagle od stóp do głów, zadygotać, wygiąć się w łuk i jęcząc: - Taaak, taaaak, ooooch! - zatracić się w orgazmie. A potem opaść na skotłowaną pościel, bezwładnie, bez tchu i czekać, aż dojdzie także... Sonia zacisnęła uda.

184/400

Facet, którego nie znała nawet z imienia, uderzył jeszcze parę razy, po czym odrzucił głowę do tyłu, krzyknął krótko, i opadł na łóżko, wysuwając się z wnętrza dziewczyny. Leżeli obok siebie, dysząc ciężko, Andżelika na plecach, on na brzuchu. Sonia nie mogła oderwać zszokowanego spojrzenia od wilgotnego sromu tamtej. Od falujących piersi, od sterczących sutków dziewczyny i... od nagich pośladków mężczyzny, poznaczonych długimi czerwonymi pręgami od jej paznokci. -

Chcesz się przyłączyć? - padło nagle pytanie.

Andżelika znów patrzyła wprost na nią. Sonia zamrugała. Mężczyzna poderwał głowę, spojrzał na nią przez ramię, zaklął i, okrywając się narzutą, przemknął do łazienki. Andżelika zamknęła szczupłe uda, jakby zamykała księgę, i zapytała kpiąco: -

Podobało się? Zabawimy się we troje?

Sonia zaprzeczyła gwałtownie, po czym odwróciła się na pięcie i wybiegła z pokoju.

185/400

Uciekać! Schronić się w swoim pokoju i wymazać z pamięci to, co przed chwilą widziała! Zapomnieć o tym, czego przez moment pragnęła! Półprzytomna z odrazy do samej siebie potknęła się o pierwszy schodek i... wpadła wprost w ramiona mężczyzny. Odskoczyła z krzykiem. Zacisnął palce na jej ramionach i potrząsnął. -

Soniu, to ja! Co się stało?

- Och, Raul... - jęknęła i wtuliwszy twarz w koszulę na jego piersiach, rozpłakała się. Objął dziewczynę, przycisnął do siebie. -

Co się stało?! Ktoś cię skrzywdził?!

Pokręciła głową. -

Ja... ja widziałam...

Przecież nie powie mu! Nie przyzna się, kogo widziała i o czym marzyła! Raul nie może się dowiedzieć, jak bardzo go w tej chwili pragnie. Jak chętnie poszłaby z nim na górę, do swojej sypialni i... Podniósł twarz dziewczyny pod brodę.

186/400

- Co widziałaś? - zapytał łagodnie, a Sonia zapragnęła go uderzyć. Za tę zwodniczą łagodność. I za to, że Raul nie porwie jej teraz na ręce, nie zaniesie... gdziekolwiek! I nie weźmie... Po prostu jej sobie nie weźmie. - Byłam na przystani, podpłynęli ludzie w motorówkach, z bronią - wyrzuciła z siebie jednym tchem. Mów cokolwiek, byle nie dojrzał palącego pożądania w twoich oczach! - I to ciebie aż tak poruszyło? - wymruczał, nie wierząc w ani jedno jej słowo. - Te sprawy ciebie nie dotyczą - dodał, dotknął jej rozpalonego policzka i chciał odejść, ale przytrzymała go desperackim gestem za rękę. Odwrócił się, spojrzał pytająco w błyszczące gorączkowo oczy dziewczyny. Ujęła jego twarz w dłonie i... I zabrakło jej odwagi na cokolwiek więcej. Raul powoli pochylił się ku dziewczynie i pocałował jej ciepłe, miękkie usta. - Powinnaś trzymać się ode mnie z daleka, Soniu wyszeptał. - Jestem niebezpieczny.

187/400

- Wiem i... nie mogę. - Ona również szeptała. -Próbowałam, ale nie mogę. Ja... ja cię... - Ups! Chyba przeszkadzam! - Andżelika stała w drzwiach swojej sypialni i, przekrzywiwszy głowę jak ciekawski ptak, patrzyła na nich z drwiącym uśmiechem. Sonia cofnęła się spłoszona, Raul posłał tamtej złe spojrzenie. - Taki piękny dzień, a ty w domu? - zapytał, nie będąc ciekaw odpowiedzi, ale Andżelika pospieszyła z wyjaśnieniem, czy Raul tego chciał, czy nie: -

Testowałam sprawność twojej ochrony.

-

Słucham? - Pytanie było grzeczne, ale już ton...

Andżelika uchyliła zachęcająco drzwi swojego pokoju, a tam facet, z którym przed chwilą się zabawiała, podskakiwał na jednej nodze, wciągając na drugą nogawkę spodni. Na widok Raula zastygł w tej tragikomicznej pozie. Raul wyciągnął powoli komórkę z kieszeni spodni, wybrał numer i zapytał z pozornym spokojem: - Stanley, dlaczego jeden z twoich ludzi, zamiast patrolować teren, pieprzy się w moim domu z moim gościem? -

Z Sonią?!

188/400

- Gdyby tknął Sonię, już by nie żył - wycedził Raul, patrząc prosto w oczy znieruchomiałemu mężczyźnie. - Przyjedź tu i zrób to, co zwykle robimy w takich wypadkach. Tamten, nadal z jedną nogą w spodniach, pobladł. Andżelika poczuła lekkie wyrzuty sumienia. Lekkie, bo ona tego faceta - jak on ma właściwie na imię? - przemocą do łóżka nie ciągnęła, a udo po klapsie, jaki jej wymierzył, piekło do tej pory. Mimo to odezwała się mitygującym tonem: - Słuchaj, Raul, to było zupełnie niewinne. Nawet nie zdążyliśmy, no wiesz... Ledwie ściągnął spodnie, gdy usłyszałam głosy na schodach, wyjrzałam, a tu ty z Sonią. Ale uwierz, do niczego między mną a tym kolesiem nie doszło. Sonia uniosła brwi. Do niczego nie doszło?! Andżelika posłała jej ostrzegawcze spojrzenie. Ochroniarz zdołał wreszcie nałożyć spodnie, teraz rozglądał się za marynarką. Raul, patrząc beznamiętnie na jedno i drugie, czekał na Stanleya. -

Chciałam tylko... - Andżelika zająknęła się.

189/400

- Chciałam wzbudzić w tobie zazdrość, Raul... - Podeszła do niego i położyła dłoń na piersi mężczyzny, znów czując pod palcami bicie jego serca. - Dziś w nocy też do mnie przyjdziesz? - zapytała przymilnie. Soni oddech uwiązł w gardle. Też?! Dziś w nocy t e ż do niej przyjdzie?! Spojrzała z niedowierzaniem na Raula, ale on... zamiast zaprzeczyć, wykrzyczeć: - Jakie „też"?! Nie byłem u ciebie i nie będę! Nigdy! - przyglądał się Andżelice równie beznamiętnie co przed chwilą. Może tylko szczęki zacisnął mocniej i odrobinę zmrużył czarne oczy, na których dnie płonęła złość. Gdy przeniósł spojrzenie na Sonię, dziewczyny już nie było. Usłyszeli tylko trzaśnięcie drzwi. -

Zadowolona? - zapytał lodowatym tonem.

Andżelika wzruszyła ramionami. -

Mam się wynosić? - odpowiedziała pytaniem.

Zastanawiał się nad tym od wczoraj, gdy tu przyjechała. -

Nie - odparł wolno. - Jeszcze mi się przydasz.

Odetchnęła ledwo zauważalnie. Miała przecież zadanie do wykonania, a jak do tej pory wszystko robi nie tak. To przez

190/400

niego, Raula. To jego widok, jego obecność, jego niedostępność, jego dzika pierwotna męskość odbiera Andżeli rozum. - Przepraszam cię za tego tam. - Machnęła ręką w stronę ochroniarza. - Zapomniałam się. - Pochyliła się ku Raulowi i wyszeptała, by tamten nie usłyszał: - Działasz na mnie, jak nikt nigdy dotąd, a... nie mogę cię mieć. To dlatego. Patrzył na nią jak na karalucha. -

Nie zabijesz tego facia? - musiała się upewnić.

Raul zaśmiał się krótko. - Nie. Nie zabijam ludzi tylko za to, że zaliczyli szybki numerek z łatwą laską. -

Ja nie jestem taka, jak myślisz!

- Och, oczywiście, że nie... - Uśmiechnął się na pół kpiąco, na pół pogardliwie i widząc wbiegającego do domu Stanleya, odwrócił się ku niemu. - Przeładunek skończyliście? - Kończymy. Wszystko jest w porządku. Tutaj, widzę, mniej.

191/400

-

Drobiazg. Ale daj mu nauczkę.

-

Jasne, szefie.

Raul obrzucił wszystkich troje uważnym spojrzeniem. Stanley wyśle tamtego na jakiś parszywy posterunek - tę sprawę może uznać za załatwioną - ale nadal nie wie, co tu właściwie robi, i z czyjego polecenia, Andżelika Herman. Wzrok Raula spoczął właśnie na niej. -

Masz ochotę na spacer plażą? - zapytał nagle.

Posłała mu zdumione spojrzenie. Po tym wszystkim zaprasza ją na romantyczną przechadzkę?! Chyba nie chce jej na tym spacerze kropnąć? Może... może ona, Andżelika, jednak choć trochę się księciu z lodu podoba? Obciągnęła sukienkę, która podwinęła się nieco za wysoko, nawinęła pasemko włosów na palec, jakby się namyślała, a potem odrzekła: -

Chętnie.

Bo rzeczywiście znów była chętna.

192/400

Mieszkanie na drugim piętrze starej, przedwojennej, rozsypującej się kamienicy obserwowali przez cały dzień - od świtu, do wieczora. Vincent, Artur i Dawid, który siedział tutaj, na ulicy Wileńskiej, vis-a-vis kawalerki Soni już ponad tydzień. To on nagrał mężczyznę wyglądającego zza firanki i on przesłał nagranie Raulowi. Jego zmiennik, bo przecież nie mógł strzec posterunku sam przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, został dziś rano odesłany na Cypr. Dawid miał doń dołączyć, gdy tylko Vini go zwolni. - Na pewno jest ich dwóch? - Vincent zadał to pytanie po raz kolejny. - Na pewno. Obydwaj nie opuszczają mieszkania. Nie wiem, skąd biorą żarcie, ale nie ruszają się z tej dziupli nawet na krok. -

Może wychodzą tylnym wyjściem?

- Ta kamienica ma tylko jedno. Przez bramę. Sprawdziłem osobiście i gadałem z dozorcą, jako monter z wodociągów. Vini skinął głową. Czego jak czego, ale braku inteligencji ludziom Raula nie można było zarzucić. - Dobra, przejmujemy ten biznes - powiedział, patrząc na zegarek. - Za dwie godziny masz lot do Antalyi. Jeśli się pospieszysz i stać cię na wycieczkę...

193/400

- Puścił do mężczyzny oko. Dawid zaśmiał się, zarzucił na ramiona płaszcz, bo październik w Polsce był chłodny, za to na Cyprze upalny, pożegnał się krótko i wyszedł. Vini wetknął za pasek pistolet - w przeciwieństwie do brata gustował w glockach kalibru 9 mm - wyszedł na klatkę schodową i zaczął cicho jak duch zbiegać na dół. Artur za nim. Chwilę później przecinali ulicę i wchodzili do bramy naprzeciwko, potem do obskurnej klatki schodowej. Vincent spojrzał w górę, na puste schody, po czym rzucił za siebie: -

Artur, ty tu poczekasz.

„Goryl" znieruchomiał posłusznie, kryjąc się w mroku. Vincent ruszył schodami na drugie piętro, po drodze wyjmując pistolet i nakręcając na lufę tłumik. Będąc pod drzwiami mieszkania Soni, wtulił się plecami w ścianę i sięgnął po telefon komórkowy. Wystukał sms i... czekał w zupełnej ciszy i ciemności. Zarówno mieszkanie, jak i reszta kamienicy zdawały się opuszczone. Ze środka nie dochodził najmniejszy szmer. Vini nacisnął klamkę. Ustąpiła. Drzwi uchyliły się. Wszedł do ciemnego ciasnego korytarza, stanął za drzwiami pokoju

194/400

i... dwóch mężczyzn wyszło mu naprzeciw. Prawie nie mierząc, strzelił dwa razy. Obaj upadli jak podcięci. Krew i strzępy mózgu trysnęły na dywan, ściany i podłogę małego pokoju. Vini pochylił się nad jednym, pochylił nad drugim i oddał jeszcze po dwa strzały. Tak jak uczył go starszy brat: raz w głowę, dwa razy w serce... Zabrzmiały jak ciche kaszlnięcia i nawet łomot upadających ciał nie zwróciłby uwagi mieszkańców. Vini, z mimowolną odrazą obszukał jeszcze drgające trupy, zabrał portfele obydwu i ponownie wziął do ręki swoją komórkę. -

Artur, chodź tutaj - rzucił półgłosem.

Parę chwil później usłyszał na klatce schodowej ostrożne kroki. Jeszcze chwila i „goryl" wszedł do mieszkania. - Co je... - chciał zapytać, ale przerwała mu w pół słowa kula kalibru 9 mm. Runął twarzą w dół, podtrzymany troskliwie przez Vincenta. Ten oddał jeszcze dwa strzały, dokładnie wykonując instrukcje brata, po czym wytarł swojego glocka ze śladów własnych palców i umieścił go w dłoni Artura. No... teraz wyglądało to na gangsterskie porachunki, bo tym przecież było. Zadowolony wyszedł z mieszkania równie cicho, jak tu wszedł.

195/400

Zamknął drzwi na klucz, by nikt zbyt wcześnie nie odkrył zbrodni, i zbiegł na parter. Dopiero będąc w Śródmieściu, wybrał cypryjski numer komórki Raula. - Słuchaj, stary, nie jest dobrze - zaczął, gdy tylko ten odebrał. - Postrzelali się z Arturem... Nie żyją wszyscy trzej. Ja też oberwałem. Nie, nic mi nie jest, powierzchowne draśnięcie. Dam radę wrócić do VillaRosy, ale dopiero za parę dni. Nie zdążysz zatęsknić. Zakotwiczę w naszym mieszkaniu na Hożej, założę kilka szwów i wrócę, jak się trochę podgoi, okej? Rozłączył się, wszedł do apartamentu w starej, pięknej kamienicy, który Raul zajmował, gdy gościł w Warszawie, zrzucił ubranie, przeszedł do łazienki, stanął pod prysznicem i, nie rozkręcając wody, przyłożył pistolet, również z tłumikiem nałożonym na lufę, do uda. Zacisnął szczęki, aż chrupnęło i... pociągnął za spust. Padł cichy strzał. Vincent szarpnął się całym ciałem. -

Kurrrwa! - warknął, patrząc na tryskającą z rany krew.

Strzelanie do samego siebie nie należało do łatwych. Poczuł, że robi mu się słabo. Rąbnął pięścią w kafelki. Ból stłuczonych knykci otrzeźwił go w sekundę.

196/400

Usiadł, wyciągając nogę przed siebie, wziął w palce igłotrzymacz i wbił zakrzywioną igłę o trójkątnym ostrzu w skórę uda. Teraz naprawdę musiał zacisnąć zęby. Strzał to strzał, ale szycie rany było torturą... - Kretynie, przecież Raul nie sprawdzałby, co masz pod bandażem! - warczał do siebie, nakładając opatrunek na zszyte tkanki. Mógł wprawdzie zgłosić się na pogotowie, ale każda rana postrzałowa była zgłaszana policji, a z tą ostatnią Vini wolał nie mieć do czynienia. Co by glinom powiedział: przechodziłem do łazienki, potknąłem się i niezarejestrowana spluwa z tłumikiem, którą trzymałem w kieszeni spodni, wypaliła? Śladami krwi w łazience się nie martwił, przecież powiedział Raulowi, że jest ranny i sam siebie opatrzy, ale sprzątnął ją dokładnie. Wreszcie, skonany po ciężkim dniu, padł na łóżko i zasnął snem sprawiedliwego. Nie spałby tak spokojnie, gdyby wiedział, że Dawid otrzymał dzień wcześniej pewne rozkazy i wykonał je bardzo dokładnie. Andżelika szła obok Raula plażą mieniącą się we wszystkich odcieniach złota i czerwieni, nie wierząc we własne szczęście.

197/400

Oto miała wymarzonego mężczyznę na wyciągnięcie ręki! Jeśli rozegra tę rundę poprawnie... kto wie, jak się dzisiejszy wieczór skończy. Postanowiła powstrzymać nieco swe zapędy i nie narzucać się Raulowi. Niech on, do cholery, wykona pierwszy ruch! Bo po to chyba zaprosił ją na spacer? By z dala od wścibskich oczu swojej dziwki zabawić się z nią, Andżeliką? -

J a k poznałaś Vincenta? - zapytał nagle.

- Podczas konnej przejażdżki - odpowiedziała bez wahania. I aż zarumieniła się na wspomnienie seksu na koniu. Jeeezu, z młodszego de Luci był kawał drania, ale pomysłowego drania! Nie może teraz o tym myśleć, bo już jej się ciepło robi między nogami! Ma być spokojna, skromna i opanowana! - Ja wracałam, Vini właśnie wyjeżdżał i... wpadliśmy sobie w oko. - Był to więc przypadek? Nie zostaliście sobie przedstawieni na żadnym przyjęciu czy w klubie? Andżelika pokręciła stanowczo głową. Przypadek, owszem. Szczęśliwy zbieg okoliczności. Tym szczęśliwszy, że szukając dojścia do Raula, trafiła na jego brata, ale przedstawieni sobie nie zostali. Sami się... hmm... poznali. I to dogłębnie. -

Jak ci się tutaj podoba? Na Cyprze? W VillaRosie?

198/400

- Och, jest cudownie! - wykrzyknęła tak spontanicznie, że musiał się uśmiechnąć. Kochał to miejsce i cieszył go szczery zachwyt nielicznych gości. A gdyby ta dziewczyna nie dała się poznać jako zbyt łatwa i zbyt chętna, doprawdy byłaby miłym, uroczym gościem... - Mogłabym tu zostać na zawsze dodała z przekonaniem. Gdyby wiedziała, że to życzenie się spełni... -

Usidlisz Viniego, to zostaniesz - mruknął.

Viniego, albo ciebie - zgodziła się w duchu. - Rodzice nie są zaniepokojeni twoim zniknięciem? - pytał dalej. - Mieszkam osobno. Czasami znikałam na całe miesiące, wypuszczając się to tu, to tam. Nie są nadopiekuńczy i nie kontrolują mnie na każdym kroku, tak jak starzy tej twojej Soni. O, to było ciekawe... -

Skąd przyszło ci do głowy, że ona jest kontrolowana?

Andżelika zmieszała się. Chciała oczernić nieco tamtą królewnę w oczach Raula, ale chyba się zagalopowała. Trzeba szybko coś wymyślić!

199/400

- Dzwonią do niej bez przerwy, wysyłają sms-y. Sama mi mówiła! - odparła szybko. Mężczyzna zaśmiał się. - Byłbym ci uwierzył, gdyby nie to, że Sonia nie ma rodziców i nie ma telefonu. Ups! - no to poległam. Andżelika stanęła, zmieszana. Raul także się zatrzymał. Patrzył na nią z rozbawieniem w czarnych oczach, błyszczących teraz niczym u wilka. -

Nie umiesz kłamać, co? - zapytał łagodnie.

-

Ano nie - westchnęła.

-

Kto cię tu przysłał?

Zmartwiała. Od stóp do głów przeszedł ją dreszcz. Z twarzy Raula zniknął uśmiech i zniknęła łagodność. Z oczu zniknęło rozbawienie. Patrzył na nią uważnie, ale nie wrogo. Była tylko pionkiem w czyjejś grze. Chciał wiedzieć w czyjej.

200/400

- Taki jeden - odpowiedziała niechętnie po długiej chwili. Ma na imię Robert. Pokazał mi twoje zdjęcie i zaproponował... sporą sumę za... - Za? - ponaglił ją, bo umilkła, przerażona tym, co ma wyjawić. - Za uwiedzenie ciebie. Ale ja nie chcę już tych pieniędzy! zakrzyczała. - Ja mogę to zrobić za darmo! Zaśmiał się. Znów się roześmiał, a ona odetchnęła z ulgą. Może zdoła się z tego jakoś wyplątać? Może Raul jej nie zabije? -

Jaka to była kwota? - znów pytał łagodnie, niemal czule.

Posłała mu żałosne spojrzenie. -

Sto tysięcy.

-

Za uwiedzenie mnie?

Nie tylko - odparła w duchu. - Przede wszystkim za szyfr do sejfu. Oby tylko o to nie spytał... -

Czego szukałaś w mojej sypialni?

201/400

A jednak. Spytał. - Złota i klejnotów - szepnęła, a w jej oczach pojawił się strach. - Już jestem martwa. Gdy tylko stąd wyjadę, jestem martwa. On mnie zabije za to, że ci powiedziałam... - Broda zaczęła jej drżeć i Andżelika się rozpłakała. - Nie musisz stąd wyjeżdżać - zauważył. - Tutaj, w VillaRosie, jesteś bezpieczna. - Nap-naprawdę? - wyjąkała. - Zrobiłbyś to dla mnie? Pozwoliłbyś mi tu zostać? - Przez jakiś czas - oczywiście. Później znajdziemy ci miejsce równie bezpieczne jak ten dom. Rozumiesz jednak, że muszę wiedzieć wszystko o tym, który dał ci na mnie zlecenie? Kiwnęła głową i otarła oczy gestem małej dziewczynki. Była w tym momencie taka bezbronna i tak śliczna, że gdy zarzuciła mu ręce na szyję, przylgnęła doń całym ciałem, wyszeptała: - Dziękuję ci, Raul - i zaczęła go całować, nie bronił się. Nie odepchnął jej. Nie spojrzał w kierunku domu, na taras pierwszego piętra, gdzie stała Sonia, patrząc wprost na nich i przyciskając do ust obie dłonie, by zdusić krzyk.

202/400

Andżelika całowała wspaniale. Czuł każdą komórką ciała jak wspaniale. Gdyby zamknął oczy i wyobraził sobie, że trzyma w objęciach Sonię, gdyby to ją tulił... tym razem mógłby się nie powstrzymać. Czuł tak przemożne pożądanie, jak chyba jeszcze nigdy przedtem. Jego męskość domagała się zaspokojenia. Teraz! Natychmiast! A Andżelika doskonale o tym wiedziała. Czuła wbijającą się w jej lędźwie wypukłość. Napierała na nią podbrzuszem. I całowała mężczyznę, jakby dla tej chwili została stworzona. Odrywała się na moment, by nabrać oddechu i jemu pozwolić odetchnąć, by w następnej chwili zatracić się znów w pocałunku, czuć jego język między zębami, na podniebieniu, głęboko w gardle i... pragnąć więcej. Jeszcze więcej...

- Raul, ja... ja już nie mogę - wyjęczała, czując że płonie między nogami. Niezaspokojone pragnienie sprawiało jej fizyczny ból. - Zostaw mnie i odejdź albo zróbmy to teraz, bo ja już nie mogę... Sięgnęła w dół, wsunęła drżącą niecierpliwie dłoń w jego spodnie. Zacisnął zęby. Połowa jego jaźni pragnęła zaspokojenia tak samo gorączkowo jak Andżelika, druga połowa pytała go uprzejmie, co on wyprawia i czy aby nie oszalał. Na Boga, był dorosły! Był wolny! Nikomu nie składał przyrzeczeń, a ta, której naprawdę pragnął, była nietykalna! Andżelika zaś... chętna, nieskomplikowana i tak... doświadczona, była pod ręką. Musi, po prostu musi dać upust pożądaniu, bo... Zadzwonił telefon. Zastygli oboje. -

Nie odbieraj - poprosiła.

Ale on już wyciągał komórkę z kieszeni spodni, już cofał się o parę kroków, by odebrać połączenie. Andżelika stała z rękami zwisającymi bezwładnie wzdłuż ciała i oczami pełnymi łez.

204/400

Gdyby to był Vini, nie Raul, uklękłaby, korzystając, że on jest zajęty rozmową, dorwała się do jego rozporka, wyswobodziłaby członek i wzięła do ust. I mężczyzna byłby jej. Ale Raul nie pozwoliłby na to... Odepchnąłby ją albo wręcz uderzył. Nie chciała ryzykować, choć czuła, że go traci. I właśnie w następnej chwili go straciła. Skończył krótką rozmowę. Rzucił Andżelice ostre spojrzenie i odezwał się cicho, ale takim tonem, że dziewczyna zmartwiała. -

Spotkałaś Vincenta przypadkiem? Na konnej przejażdżce?

Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się od niej jak od trędowatej i ruszył w stronę domu. Chciała za nim biec, chciała wołać: - Raul! Raul, co z tobą?! Czekaj, dokończmy, a potem porozmawiajmy spokojnie! Powiedziałam ci prawdę! Od początku do końca prawdę! ale... nie uczyniła ni kroku. Bo właśnie sama zaczęła się zastanawiać, jak to z tym spotkaniem było. - Człowieku, co się z tobą dzieje?! Gdzie się podział opanowany, zimny strateg? Nie poznaję cię, Raul! - To wykrzyczał Paweł parę minut później, gdy zobaczył swojego szefa wpadającego do domu jak burza.

205/400

Drzwi wejściowe zamknął z takim hukiem, że mało nie wypadły z futryny. - Daj mi spokój - wywarczał Raul i ruszył po schodach na górę, pokonując po kilka stopni na raz, ale lekarz był nie od tego, żeby dawać spokój komukolwiek, a na pewno nie Raulowi. Dognał go, nim ten zdążył zaszyć się w swoim apartamencie. Wpadł do środka, nim Raul zdążył zatrzasnąć za sobą drzwi. Chwycił go za ramię, odwrócił do siebie i... spoliczkował. Z całej siły strzelił przyjaciela w twarz. Ten aż się cofnął, dotykając palącego policzka. Paweł śmiał go uderzyć?! - Oszalałeś? - wycedził. Czarne oczy zapłonęły furią. Mam ci odstrzelić rękę? -

To później - odparł lekarz, siląc się na spokój.

- Skoro oprzytomniałeś, odpowiesz mi na kilka pytań. - Nie muszę na nic odpowiadać! Z niczego nie muszę się tłumaczyć! Tobie również nie! - I tu się mylisz, przyjacielu. - Tym razem to Paweł cedził słowa zgłoska po zgłosce. - Jedziemy na tym samym wózku i

206/400

jeżeli ty popełnisz błąd, bo ci się sperma rzuciła na mózg, to ja za ten błąd zapłacę. Chcę więc wiedzieć... - Słuchaj, wieczorem dzwonił Vincent. Sytuacja wymknęła się spod kontroli, doszło do strzelaniny, tamci w środku są martwi, Artur też. Vini został ranny... - Co mu jest?! - Paweł już rozumiał wzburzenie mężczyzny. Raul może nie okazywał tego na co dzień, ale kochał brata. Naprawdę go kochał. - Daj mi dokończyć. - Raul potarł twarz gestem człowieka śmiertelnie zmęczonego. - Vini dzwonił, że jest ranny, niegroźnie, sam siebie zszyje i opatrzy... Z piersi Pawia wydobyło się westchnienie ulgi. Raul zaśmiał się nagle. A ten śmiech podniósł lekarzowi włosy na karku. - Tylko widzisz, mój brat, Vini, opuścił mieszkanie Soni całkiem zdrów. -

Co ty... co ty opowiadasz?! To niby gdzie został ranny?!

-

Prawdopodobnie postrzelił się sam.

Paweł jak stał, tak usiadł.

207/400

- Po co...? W jakim celu miałby to zrobić? - wyjąkał. - Skąd o tym wiesz? Może informator... ? - Dawid śledził rozwój wypadków z bezpiecznej odległości. Gdy Vini wyszedł, on miał za zadanie sprawdzić dziuplę. I zrobił to. Potwierdził słowa Vin-centa: trzy trupy. Choć na strzelaninę to nie wyglądało, bo wszyscy trzej zostali załatwieni elegancko: dwa strzały w pierś, jeden w głowę, niczym na szkoleniu dla zawodowych morderców. Nie dałoby mi to do myślenia, gdyby Dawid nie rzucił przypadkiem uwagi: Vincent wybiegł z klatki schodowej, złapał taksówkę i odjechał. A godzinę wcześniej Vini dzwonił, że jest ranny. O to właśnie zapytałem Dawida, a ten potwierdził stanowczo: Vincent był cały i zdrów. - Po co miałby sam do siebie strzelić? - wyszeptał Paweł, choć nie chciał znać odpowiedzi. - Żeby mieć alibi do masakry na Wileńskiej. To on wystrzelał całą trójkę. A żeby wejść ot tak do mieszkania, w którym jest kocioł, musiał on sam ten kocioł zlecić. Po słowach Raula zapadła martwa cisza. Paweł przerwał ją pierwszy: - Pieprzysz, stary. Zaczynasz podejrzewać wszystko i wszystkich, a wytłumaczenie może być proste: Vini był na takiej adrenalinie, że nie czuł postrzału. To się zdarza. A

208/400

pułapkę zastawił Artur - przecież sam na to wpadłeś - to on szedł przodem i to on oberwał pierwszy. Vini musiał się bronić, więc dokończył sprawę tak, jak go uczyłeś: dwa razy w pierś, raz w głowę. - Myślisz? - Na twarzy Raula odmalowała się ulga. Gdyby zdrajcą okazał się Vincent... Lecz jeśli nie brat, to... kto? Przez następne dwa dni Raul nie opuszczał strzelnicy. Wychodził o świcie, wracał nocą, prosił Pawła o coś do jedzenia i zamykał się w swoim apartamencie, dogrywając szczegóły kontraktu. Był znany w przestępczym światku jako perfekcjonista. Zarówno umowy były dopracowane do najmniejszych szczegółów, tak że inspektorzy z policji skarbowej do niczego nie mogli się doczepić, pieniądze za towar były dostarczane na czas w takich nominałach, jak życzył sobie dostawca, ale i sam towar był osobiście przez Raula sprawdzany. Nie narkotyki - tutaj musiał ufać dilerom, a z nieuczciwymi dostawcami rozliczać się szybko i bezwzględnie - ale już każdą sztukę broni sprawdzał własnoręcznie. Tym razem testował również nowy sposób przemytu.

209/400

Karabiny ukryto w wózkach z kateringiem, jakie zabierano na pokład samolotów. Pomysł był genialny w swej prostocie. Nikt nie czepiał się zwykłych, metalowych wózków, nikt też nie sprawdzał, czy turyści wylądowali głodni, czy najedzeni. Wycieczka last minute, sprzedawana za bezcen, opłaciła się Raulowi po stokroć. W transporcie, który właśnie przybył do VillaRosy z Rosji, przez Kaliningrad, jeden z polskich portów, potem lotnisko w Gdańsku, do Antalyi, a stamtąd niewielkim transportowcem do przystani w VillaRosie, znajdowało się dwieście sztuk karabinów AK-47, zwanych swojsko kałachami, lubianych i cenionych przez terrorystów na całym świecie za niezawodność w każdych warunkach, łatwość obsługi i konserwacji, a także przystępną cenę. T ransport zawierał też próbkę nowego rodzaju pocisków do kałasznikowa, które przechodząc przez ciało, rwały wnętrzności na strzępy. Uznawane za rodzaj pocisków dum-dum były niedopuszczone do stosowania w regularnym wojsku, ale terroryści się zakazami nie przejmowali. Raul także nie. Jednak karabiny musiał sprawdzić. Sprzedawał je ludziom, którzy za mniejsze przewinienia niż niesprawna broń zakopywali żywcem na pustyni, poza tym Raul... lubił sobie postrzelać.

210/400

I przez dwa dni mógł się zabawiać do woli. Strzelnica ulokowana była nad morzem, w miejscu osłoniętym skałami, gdzie morskie fale wściekle biły o kamienne ściany. Nikt nie usłyszałby serii z karabinu, nawet stojąc w niewielkiej odległości, a strzelnica dodatkowo znajdowała się w najbardziej oddalonym od ludzkich siedzib zakątku VillaRosy. Podwładni Stanleya na czas przerzutu zamknęli posiadłość dodatkowym kordonem ochronnym. Teraz on sam, dowódca straży, towarzyszył szefowi na strzelnicy, podając kolejny karabin i następny magazynek, a czasem zmieniając porwaną na strzępy tarczę. Raul był dobry, naprawdę dobry i przyglądający się jemu ludzie nabierali do szefa jeszcze większego szacunku. Karabin w jego rękach był narzędziem do zabijania posłusznym, chętnym i sprawnym. Załadowanie, odbezpieczenie, seria ogniem ciągłym, potrójnym, pojedynczym, a każda w celu. Oddawał przestrzelaną broń i wyciągał rękę po następną. Unosił do ramienia i niemal bez celowania, intuicyjnie trafiał w sam środek tarczy, w samo serce albo głowę czarnej sylwetki. Kogo wyobrażał sobie w tym miejscu? Pozostawało to dla obserwatorów zagadką, ale że kogoś Raul miał przed oczami, to było pewne. Nigdy przedtem nie strzelał z taką nienawiścią

211/400

i determinacją, nigdy nie zaciskał tak mocno szczęk, podrywając broń do strzału, jak dziś. I następnego dnia. - Kogo rozwaliłeś? - zapytał żartobliwie Paweł, który właśnie nadjechał terenówką z obiadem dla szefa i obstawy. Raul otarł pot z czoła wierzchem dłoni i oddał kałasznikowa Stanleyowi ze słowami: -

Ten ma coś ze spustem, sprawdź go, rozłóż i oczyść.

Mężczyzna skinął głową. - Co słychać w domu? - Raul zwrócił się do Pawła, biorąc do ręki pojemnik z zupą. - Cisza, spokój. Andżela nie wychodzi z pokoju, Sonia również. Czuję się jak rozbitek na bezludnej wyspie. - Przejdźmy się. - Raul wskazał ścieżkę biegnącą u podnóża skał. Paweł spoważniał. Ruszyli ramię przy ramieniu. -

Pora opracować drogi ewakuacji - zaczął Raul.

212/400

- To... już? - Paweł spojrzał na szefa zaskoczony, choć przecież spodziewał się takiej informacji od dawna. Czekał na nią równie niecierpliwie jak Raul. Była przepustką do wolności. Raul stanął i zapatrzył się na rozkołysany morski bezmiar, który tego dnia miał barwę oczu Soni. - Już niedługo - odparł półgłosem, choć tutaj nikt nie mógł ich usłyszeć. -

Nie zdradzisz szczegółów?

Pokręcił głową. -

Im mniej wiesz, tym mniej zdradzisz.

Gdyby powiedział to komu innemu, ten oburzyłby się i zaczął zapewniać, że nie zdradzi Raula ani jego tajemnic, nigdy! Ale Paweł był przy zbyt wielu przesłuchaniach i zbyt wiele sam przeprowadził, by wiedzieć jedno: jeśli chcesz wydobyć z kogoś informacje i nie przebierasz w środkach - uzyskasz je. Oni obydwaj nie musieli nigdy uciekać się do przemocy fizycznej, stosowali środki chemiczne i narkotyki, ale druga strona mogła być bardziej brutalna i zdeterminowana. Przypiekania zapalniczką, elektrowstrząsów, wyłamywania paznokci, piłowania zębów, obdzierania ze skóry, podtapiania czy wreszcie przewiercania - na żywca oczywiście - gałki ocznej nie wytrzyma nikt. Słownie: nikt.

213/400

- Dla ilu osób przygotować transport? - zapytał równie cichym tonem jak Raul. -

Dla dwóch.

- Co z ciebie za pesymista się zrobił? - Paweł szturchnął przyjaciela żartobliwie w bok. - Realista, jeśli już - odpowiedział tamten bez uśmiechu. Zdrajca jest blisko. Bardzo blisko. Namierzyłeś już zleceniodawcę Andżeliki? Paweł pokręcił głową. - Pionka - owszem. Ten Robert Ważkiewicz, head-hunter małej agencji, był łatwy do zdjęcia, ale o tym, którego szukamy, nic nie wie. Porozumiewają się za pomocą kodowanych maili, pieniądze przechodzą przez kilka kont... Pracuję nad tym. Robert W. jest pod obserwacją przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Raul klepnął lekarza w ramię, co było dowodem uznania. Ten milczał przez chwilę. -

Nigdy nie podejrzewałeś... mnie? - zapytał powoli.

Raul spojrzał nań bystro i uśmiechnął się, kręcąc głową.

214/400

Gdybym zaczął podejrzewać strzeliłbym sobie w łeb. Ot tak.

ciebie,

przyjacielu,

Szli dalej jeszcze kawałek. - Za parę dni rozdzielę zadania i wydam szczegółowe rozkazy. Zajmiesz się zabezpieczeniem przerzutu z naszej strony. Ja muszę jeszcze popracować nad zaufaniem kontrahentów. Musimy wydać przyjęcie, tutaj, w VillaRosie, by ich przedstawiciele mogli się lepiej poznać. A my przed śmiercią dobrze zabawić - dodał. - Znów ten pesymizm. Dom pełen pięknych kobiet, a ty zamiast coraz radośniejszy, coraz bardziej ponury się robisz. -

Co do pięknych kobiet, jak twoje sprawy z Sonią?

- Nie ma żadnych „spraw"! - Paweł przypomniał sobie rozkaz dotyczący uwiedzenia dziewczyny i od razu się wkurzył. Bardziej chyba tym, że tego rozkazu jeszcze nie wykonał. - Księżniczka zamknęła się w swojej wieży i nie opuszcza pokojów nawet na posiłki. - Co jej się znowu stało? - Raul pilnował, by w jego głosie był zaledwie ślad zainteresowania. By przyjaciel nie widział, jak jego ciało reaguje na samo słowo „Sonia". Paweł posłał mu kose spojrzenie.

215/400

- Nie wiesz? Widziała, jak przystawiasz się do Andżeliki, wkładając jej język niemal do gardła. Ja też widziałem, bo nie kryłeś się z tym zbytnio. Gdyby nie telefon, pewnie byś gorącą Andżelę skonsumował na tej plaży. Raul spochmurniał. I nakazał sobie spokój. Na wspomnienie wieczoru sprzed dwóch dni od razu zrobiło mu się ciasno w spodniach. Nie był napalonym na wszystko co się rusza ogierem jak Vini, ale zbliżający się D- Day, do którego przygotowywał się przez parę ładnych lat, rosnące ryzyko wpadki i poczucie zagrożenia, a wraz z nimi poziom adrenaliny we krwi, dwie młode kobiety w zasięgu ręki i brak seksu przez ostatnie parę miesięcy - to wszystko stanowiło mieszankę wybuchową. I najsilniejszy afrodyzjak. Jeżeli w jakiś sposób się nie wyładuje - a z usług prostytutek nie korzystał - będzie źle, bo w decydującym momencie emocje mogą wziąć górę nad rozumem. -

Idę postrzelać - mruknął.

Zawrócił i już po chwili z AK-47 w ręku słał serię za serią, wprost między nogi wyimaginowanego wroga. Tym razem jednak wrogiem było on sam, Raul de Luca.

216/400

Wrócił późną nocą. Ramiona rwały bólem. Przestrzelać dwieście karabinów w ciągu dwóch dni to nie byle co. Wchodząc do domu, marzył jedynie o gorącym prysznicu, który zmyje z ciała pot, a z włosów morską sól. Mógł nic już nie jeść. Tylko gorąca kąpiel i długi, mocny sen. Andżelika miała jednak co do Raula inne plany... Przez cały dzień nasłuchiwała ze swojego pokoju jego kroków w korytarzu. Gdy wreszcie się doczekała, wybiegła wprost na niego, odziana jedynie w biały, kusy szlafroczek, w którym omal nie uwiodła mężczyzny pierwszego dnia pobytu w VillaRosie. -

Cześć, Raul - powiedziała niskim, zmysłowym głosem.

- Cześć - mruknął, mimowolnie obrzucając dziewczynę spojrzeniem. Pod szlafroczkiem mignął ciemniejszy trójkąt wieńczący opalone uda. Raul odwrócił wzrok. -

Mogę potowarzyszyć ci podczas kolacji?

-

Nie będę jadł.

- Kąpiel i spać? - domyśliła się. - Może weźmiemy wspólną? Umyję cię, zrobię masaż... Nic więcej.

217/400

- Wsunęła mu dłoń pod koszulę, ale przytrzymał dziewczynę za nadgarstek i odepchnął lekko. Przygryzła wargi, by się nie rozpłakać i nagle rzuciła: - Jeśli nadal marzy ci się Sonia, to zapomnij. Ogłosiła strajk. Nie da ci, choćbyś prosił i groził. Raul, który zdążył minąć Andżelikę i wejść do połowy schodów, odwrócił się i spojrzał na nią niemal z nienawiścią. - Nie będę ani prosił, ani groził. Jeśli będę miał na nią chęć, po prostu ją sobie wezmę - wycedził na tyle głośno, by jego słowa dotarły do drugiej mieszkanki VillaRosy. Dotarły. Ranek następnego dnia wstał ciepły i pogodny - jak to na Cyprze pod koniec października - choć na horyzoncie zaczęły zbierać się czarne chmury. Zbliżało się załamanie pogody i nieco chłodniejsza aura aż do kwietnia... Raul, wyspany i wypoczęty, w zupełnie innym humorze niż jeszcze wczoraj, zszedł na śniadanie. W kuchni krzątała się Andżelika - tym razem w seksownych szortach i obcisłym topie bez ramią-czek. Przy stole, z kubkiem kawy w ręku siedział zamyślony Paweł. Na widok

218/400

Raula uśmiechnął się i pozdrowił przyjaciela żartobliwym toastem. Dziewczyna postawiła przed mężczyzną talerz z kanapkami. -

Zaraz przyniosę kawę. Ze śmietanką, prawda?

-

Przechodząc obok, otarła się o Raula ramieniem.

- Ta nigdy nie odpuszcza - mruknął niechętnie. Cały dobry humor ulotnił się w jednej chwili. - W tym jest podobna do ciebie. Również jesteś jak pitbull... Czy choć raz nie mógłbyś dać sobie więcej luzu? - W głosie Pawła brzmiała autentyczna ciekawość. Ani śladu kpiny. -

Może ty reflektujesz? - odciął się Raul.

-

Skąd wiesz, że tego nie zrobiłem?

- Święty Paweł i jawnogrzesznica? - Raul uśmiechnął się i pokręcił głową. -

Nie jestem taki święty! - Lekarz wkurzył się nagle.

Na niego też zaczynała działać nieznośna atmosfera panująca od paru dni w tym domu. On też miał swoje potrzeby, też żył w ciągłym stresie i chodził podminowany. I również nie miał możliwości się rozładować. A Andżelika była jak najbardziej

219/400

chętna na przystojnego jasnowłosego mężczyznę, skoro nie mogła mieć Raula. Paweł nie zwykł się jednak zadowalać resztkami z pańskiego stołu... Raul rzucił mu uważne spojrzenie. - Chcesz, to bierz - mruknął, wzruszając ramionami i zajął się śniadaniem. - Następną mi stręczysz?! - wybuchnął lekarz i poderwał się od stołu, gotów zakończyć tę rozmowę. Raul zaczął go mitygować. - Spokojnie, co cię ugryzło, usiądź. A tak a propos, gdzie jest Sonia? - Już myślałem, że nie zapytasz - prychnął kpiąco Paweł. Zamknęła się w swoim pokoju dwa czy trzy dni temu i nie wychodzi nawet na posiłki. Ogłosiła strajk głodowy, jakbyś chciał wiedzieć. - Każ jej zejść na śniadanie. - Raul wbił widelec w kawałek pomidora, jakby to było serce dziewczyny. - Prosiłem, by zeszła, ale odparła, że dziękuje, nie jest głodna.

220/400

-

Idź do niej i powiedz, że ja prosił nie będę.

- Jak sobie życzysz. - Paweł wzruszył ramionami, jak chwilę wcześniej Raul, i skierował się w stronę schodów. Andżelika, siadając przy stole, odprowadziła go spojrzeniem. Była bardzo ciekawa, jak się rozgrywka Raul kontra mała głupia Sonia rozstrzygnie. Minutę później Paweł był z powrotem. - Podziękowała ci grzecznie za zaproszenie i życzyła smacznego - rzekł beznamiętnym tonem. I w następnej chwili aż się cofnął, bo Raul pobladły z furii poderwał się od stołu i ruszył na górę z taką miną, jakby miał zamiar dziewczynę zabić. Bo dokładnie tego w tym momencie chciał. Sonia siedziała przy toaletce w swojej pięknej kremowej sypialni, i długimi monotonnymi pociągnięciami szczotki rozczesywała lśniące w promieniach słońca włosy, patrząc niewidzącym wzrokiem na swoje odbicie w lustrze. I po co to robię? - pomyślała nagle. - Dla kogo chcę być piękna? Dla Raula, któremu wszystko jedno z kim sypia? „Czy dziś w nocy też do mnie przyjedziesz?"

221/400

- zabrzmiał w umyśle dziewczyny słodki, przymilny głosik Andżeliki. A potem scena na plaży... Sonia zacisnęła powieki, czując łzy napływające do oczu. Nie chciała tego pamiętać, nie chciała odtwarzać w wyobraźni znów i znów, jak Andżelika z Raulem lepią się do siebie. Jak się całują. Jak on napiera na tamtą, gotów posiąść pannę puszczalską na tej głupiej plaży. Nawet stąd, z tarasu było widać, że to nie Andżelika leci na Raula, a on na nią. Że nie jest mu obojętna. Że przeleciałby ją na oczach Soni, gdyby nie telefon... Nie chciała pamiętać, jak wziął twarz tamtej w dłonie i zaczął ją całować, gdzie tam całować - pożerać! I ta myśl: przyłączyłabym się do nich. Sonia zacisnęła uda, czując zdradziecki płomień we wnętrzu, ale to nie pomogło. Wsunęła więc w majteczki rękę, naciskając na gorący wzgórek, ale to też nie wiele dało. Pragnęła... czegoś więcej. Nie własnej ręki. Pragnęła jego. A pragnienia lubią się czasem spełniać. I to bardzo niespodziewanie. Gdy ktoś po drugiej stronie drzwi walnął w nie pięścią, Sonia aż podskoczyła na krześle, otwierając szeroko oczy. Płomień w podbrzuszu znikł w jednej chwili.

222/400

-

Otwieraj! - usłyszała wściekły głos Raula.

Podeszła na palcach do drzwi i powiedziała: -

Ja... nie jestem głodna. Dzię...

Drzwi, wyrwane kopnięciem z framugi, huknęły o podłogę. Sonia z krzykiem skoczyła w tył. Raul wszedł do środka ze wzrokiem wbitym w dziewczynę i wolno ruszył w jej kierunku. Zaczęła się cofać w panice. Wpadła do sypialni, próbowała zamknąć drzwi na klucz, ale rąbnęły o ścianę, mało jej nie zabijając. Cofała się dalej. Za biurko, za krzesło. On był coraz bliżej, blady z furii. Nigdy Raula takim nie widziała i... była śmiertelnie przerażona. Wypadła na taras. Oparła się plecami o barierkę. Nie miała już dokąd uciec. Wyciągnęła przed siebie ręce w błagalnym geście, ale on zbliżał się. I wreszcie stanął tuż przed nią, miażdżąc niemal jej ciało swoim ciałem. Oparł dłonie o barierkę po obu stronach dziewczyny i... wbił płonące jak u czarnej pantery spojrzenie w jej przerażone oczy. Czuła jego gniew i podniecenie.

223/400

Był jak drapieżnik trzymający w zębach gardło ofiary. Jeszcze sekunda i kły zacisną się, a ona osunie się bezwładnie na ziemię u jego stóp. „Trzymaj się ode mnie z daleka. Jestem niebezpieczny" przemknęły Soni przez myśl jego słowa. Rzeczywiście był. A ona... ona nagle poczuła, jak wilgotnieje tam wewnątrz. Jak pragnie się otrzeć o jego ciało, chwycić jego dłoń i skierować między nogi. Zrobić to, co robiła na jej oczach tamta, puszczalska: zagłębić rękę w jego spodniach, wydobyć twardą męskość i zanurzyć w sobie. Tak głęboko, aby zaspokoić to palące pragnienie. Ten głód. Podniósł powoli ręce, ujął twarz dziewczyny i nagle... zaczął całować. Wdarł się językiem między jej wargi, ona jęknęła tylko, ale nie cofnęła głowy, przeciwnie, z taką samą desperacją wyszła mu naprzeciw. Boże... Jego smak, jego zapach, jego dotyk. Język pieszczący wnętrze jej ust, ona sama smakująca jego wargi... Trwali długą chwilę w tym zatraceniu. I naraz... gdy Sonia zaczęła omdlewać z rozkoszy, puścił ją tak nagle, jak pochwycił.

224/400

Zamrugała, niczym obudzona z pięknego snu. Nic nie rozumiejąc, spojrzała mu w oczy. Dotknęła pytająco jego warg palcem, a Raul... On rzucił tylko: -

Zbieraj się. Jedziesz na wycieczkę.

I już go nie było. Sonia w oszołomieniu rozejrzała się dookoła. I co? To wszystko? To koniec pięknego snu? Namiętny pocałunek, pewność, że nie jest Raulowi obojętna, że on pragnie jej tak samo, jak ona jego i... „Zbieraj się, jedziesz na wycieczkę"? Ale Sonia nie chciała wycieczki! Chciała Raula! Co znów zrobiła nie tak, że ją zostawił? Słońce nadal oświetlało taras, morze wciąż szumiało łagodnie, gdzieś śpiewał ptak, kwiaty pachniały oszałamiająco. Dlaczego więc świat ogarnął mrok? Dlaczego poczuła, że jej własny mały świat właśnie się skończył? -

Soniu, żyjesz? - usłyszała zaniepokojony głos Pawła.

Wbiegł na taras. Podniosła nań pociemniałe spojrzenie. Żyła, choć wolałaby umrzeć.

225/400

- Soniu? - Głos Pawła przepełniony był troską i niepokojem. - Coś się stało? Uderzył cię? Pokręciła głową. Wprost przeciwnie. Pocałował. A potem odepchnął i wyszedł. Ale czy może powiedzieć Pawłowi, jak podły jest jego szef? Jak wspaniale się bawi, raniąc jej uczucia? - Raul jest rozdrażniony i ma ku temu powody. Postaraj się go dodatkowo nie wkurzać, dobrze? - Odgarnął z mokrego od łez policzka dziewczyny kosmyk włosów. Jak łatwo byłoby pokochać miłego, troskliwego Pawła. Gdyby wcześniej nie poznało się Raula... Kiwnęła głową. - Chodź, zabieram cię na wycieczkę. Spakuj parę ciuszków na jeden dzień, kostium kąpielowy i jedziemy. - Naprawdę? - Uniosła brwi z niedowierzaniem. -Opuścimy VillaRosę? Wyjedziemy stąd na cały jeden dzień? Gdy przytaknął, rozpromieniła się jak małe słoneczko, pobiegła do garderoby, spakowała sukienkę, bluzeczkę, szorty i kostium, tak jak zasugerował, potem dorzuciła jeszcze ręcznik, tubkę kremu z filtrem i okulary przeciwsłoneczne. Włosy związała frotką w koński ogon i po

226/400

chwili stała przed mężczyzną gotowa do drogi. Nagle spochmurniała. - Raul chce mieć dom dla siebie. Dla siebie i Andżeliki wyszeptała, znów czując łzy pod powiekami. - Mylisz się. - Paweł uśmiechnął się cierpko. Już miał nadzieję, że przez resztę dnia Sonia będzie szczęśliwa w jego i tylko w jego towarzystwie. - Andżelika została wyproszona. Stanley ma ją odwieźć na lotnisko i dopilnować, by wsiadła do samolotu. Leci prosto do Polski. Sonia naprawdę nie chciała być wredna, nie życzyła przecież tamtej źle, ale w tej chwili uśmiechała się szeroko. Teraz mogła jechać z Pawłem na wycieczkę. Dokądkolwiek. Nawet na Księżyc, byle zdążyli wrócić na kolację z Raulem. Wieczorem przeprosi Raula i spróbuje... spróbuje... znów go pocałować. Podróż jeepem była krótka. Tylko do przystani, gdzie znów obok siebie, burta w burtę cumowały dwa jachty. Mniejszy Margaritta i większy - wspaniała, lśniąca bielą burt Ballerina. - No nie mów, że popłyniemy tym . - Sonia zrobiła wielkie oczy, gdy Paweł ruszył kamiennym chodnikiem w stronę kei. -

Tym nie. - Pokręcił głową, patrząc na Ballerinę.

227/400

- Potrzebowalibyśmy załogi, a ja mam dosyć ludzi dookoła siebie. Ten mniejszy jest równie szybki i wygodny. Spodoba się tobie. -

Już mi się podoba!

Przyjęła wyciągniętą dłoń, ciepłą, silną, męską dłoń, i wskoczyła na pokład. -

Rozgość się. Ruszamy.

Paweł stanął na mostku, przekręcił kluczyk w stacyjce i na rufie odezwały się dwa silniki diesla, powar-kując jak gotowe do biegu gepardy. Łagodnie pchnął manetkę gazu. Łódź oderwała się od nabrzeża i ruszyła w kierunku pełnego morza, z każdą chwilą nabierając szybkości. Po chwili cięła fale, prując przed siebie z pełną mocą trzystu koni mechanicznych. Sonia stała na dziobie, trzymając się kurczowo barierki i... była szczęśliwa. Gdzie tam szczęśliwa! Była przeszczęśliwa! Parę chwil wcześniej zrzuciła w kajucie sukienkę, zostając w kostiumie kąpielowym, i teraz, rozpuściwszy włosy, mogła się wdzięczyć do przystojnego mężczyzny tak, jak to sobie parę dni temu wymarzyła.

228/400

Kostium, który Paweł kupił jej razem z resztą rzeczy, był przepiękny: biały, inkrustowany drobnymi skrzącymi się w słońcu cyrkoniami. Góra wspaniale podkreślała jędrne, drobne piersi dziewczyny. Majteczki to zaledwie dwa trójkąty związane troczkami. Naprawdę nadawał się do uwodzenia. Sonia prezentowała się w nim oszałamiająco i po raz pierwszy zdawała sobie sprawę z własnej mocy. Widziała w spojrzeniach Pawła, jakie rzucał jej ukradkiem, i zachwyt, i pożądanie i... podobało jej się to! Oparła się plecami o barierkę, wysunęła do przodu długie, zgrabne, szczupłe nogi i wygięła się w tył, upojona szybkością, luksusowym jachtem, wspaniałym dniem i... tym zachwytem. Zaśmiała się. - Szybciej, Pawełku, szybciej! On też się roześmiał i dodał gazu. Łódź ślizgała się po grzbietach fal, sunąc po niemal gładkiej powierzchni. Paweł wziął kurs na pełne morze, zostawiając ląd coraz dalej w tyle. On też chciał zapomnieć choć na jeden dzień o VillaRosie i życiu, jakie prowadził. Liczyło się tu i teraz: on, szybka łódź i piękna dziewczyna w zasięgu ręki.

229/400

Jak długo gnali przed siebie? To bez znaczenia. Łódź zwolniła dopiero wtedy, gdy oboje poczuli głód. Kosz był pełen smakołyków. Lodówka również. - Napijemy się szampana? - Paweł wprawdzie zapytał, ale nim Sonia zdążyła odpowiedzieć tak lub nie, już wyjmował dobrze schłodzoną butelkę przedniego trunku. Już nalewał do dwóch kieliszków musujący płyn o pięknej różowej barwie. - Mmm... pyszny! - Sonia oblizała wargi, mimowolnie - a może całkiem świadomie - naśladując Andżelikę i wypiła do dna. Paweł z trudem oderwał oczy od jej ust. Może Andżelika i była pociągająca z tą swoją drapieżną, bujną urodą i zachęcającym sposobem bycia, ale Sonia... słodka, niewinna Sonia udająca uwodzicielkę... Musiał tych ust spróbować! Przysiadł się do dziewczyny, przygarnął ją ramieniem, podniósł jej twarz ku sobie i zajrzał pytająco w niebieskie oczy. Rozchyliła lekko usta i to wystarczyło mężczyźnie za odpowiedź. Zaczął ją całować. Z początku miękko i czule, ale gdy z sekundy na sekundę rosło w nim podniecenie, pocałunki stawały się coraz bardziej natarczywe i zaborcze. Smakując wargi dziewczyny, przygryzając je, ssąc lekko, zanurzając

230/400

język w jej ustach zatracał się coraz bardziej w pędzie do spełnienia. Sonia zarzuciła ręce na kark mężczyzny i przyciągała go coraz silniej, z rosnącą determinacją. Szampan szumiał jej w głowie, ciało płonęło. Pragnęła, by pieścił ją nie tylko ustami, by sięgnął niżej, tam, gdzie pulsowała coraz bardziej stęskniona męskiego dotyku kobiecość. Osunął się po oparciu sofy, półleżąc przerzucił dziewczynę nad sobą tak, że usiadła okrakiem na jego udach i znów przyciągnął do siebie. Sonia, nawet sobie nie zdając sprawy, że to robi, zaczęła poruszać się w górę i w dół, trąc lędźwiami o wybrzuszenie w spodniach mężczyzny. Stłumił jęk. Próbował opanować chęć zdarcia z dziewczyny skąpego kostiumu i zatopienia się w jej wnętrzu aż po samo dno. Ale... ona nie ułatwiała mu tej próby. Przylgnęła doń całym rozgorączkowanym ciałem i zaszeptała: -

Chcę to zrobić z tobą. Teraz.

Paweł zesztywniał. Oderwał wargi od szyi dziewczyny. Cofnął głowę, by patrzeć wprost w jej szeroko otwarte oczy, teraz pociemniałe z nabrzmiewającego pragnienia. -

Nie wiesz, co mówisz. Ten pierwszy raz...

-

Chcę mieć z tobą - powtórzyła, głaszcząc go po piersi.

Przytrzymał jej dłoń.

231/400

-

Soniu droga, szampan uderzył ci do głowy...

- Tak właśnie - zgodziła się, rozpięła koszulę na piersiach mężczyzny i zaczęła całować, lizać, ssać opaloną skórę tuż obok sutka. Przygryzł wargi tak silnie, że poczuł smak krwi. Zaczynał tracić kontrolę i nad sobą, i nad nią! Czy nie o to aby Raulowi chodziło? „Masz uwieść Sonię. To nie prośba. To rozkaz" - rozbrzmiały w pamięci słowa tamtego. Paweł uniósł się na łokciu. - Poczekaj - wykrztusił. - Jeśli ma to być twój pierwszy raz, niech będzie wspaniały. Uniósł ją za pośladki, pocałował w pierś, zasłoniętą trójkącikiem kostiumu i posadził obok. Wstał, rozłożył łóżko, które zajęło teraz połowę kajuty, i rozwinął pachnącą świeżością śnieżnobiałą pościel. Sonia przyglądała się temu w milczeniu. Tylko szybki oddech świadczył o tym, jak bardzo jest przerażona i... rozpalona jednocześnie. Sięgnęła po drugi kieliszek szampana. Wychyliła duszkiem. Paweł pokręcił głową na wpół z przyganą, na wpół z aprobatą, a potem uniósł Sonię w ramionach i złożył wśród tej bieli niczym na ołtarzu swoich pragnień.

232/400

Rozwiązał troczki stanika, odrzucił skrawek materiału i sięgnął językiem do pączka jej piersi. Zatoczył kółko wokół sutka, przygryzł delikatnie. Sonia westchnęła oczarowana. Zaczął ssać sterczącą brodawkę dotąd, aż dziewczyna rozchyliła bezwiednie uda i sięgnęła do jego spodni. Oderwał się od słodkiego, miękkiego, różowego krążka i powoli ściągnął z jej ud majteczki. Zamknęła uda, nagle zawstydzona. Naparł ciałem, pochylił się i zaczął całować skórę na jej brzuchu, coraz niżej, coraz śmielej zdążając w dół. Przeciągnął językiem po wygolonym wzgórku. Dziewczyna sapnęła i... rozchyliła uda, ukazując ciemnoczerwoną, wilgotną płeć. -

Naprawdę tego chcesz? - musiał zapytać raz jeszcze.

Otworzyła zaciśnięte do tej pory powieki i kiwnęła gorączkowo głową. - Bardzo - sapnęła i z determinacją sięgnęła do rozporka jego spodni. Nie wahał się dłużej. Ściągnął spodnie, odrzucił na podłogę i ukląkł między kolanami dziewczyny.

233/400

Na widok sterczącego, nabrzmiałego prącia jej oczy zogromniały i ze świstem wciągnęła powietrze. -

Nie widziałaś jeszcze nagiego mężczyzny? - domyślił się.

- Tylko na filmach - wyszeptała, nie mogąc oderwać oczu od złowróżbnego członka. - On... on się tam nie zmieści! Paweł musiał się uśmiechnąć. - Zmieści się. Zaufaj mi - rzekł, pochylając się nad dziewczyną. - Rozchyl szeroko nogi. Jak najszerzej. Może zaboleć. - Wiem! Znam teorię! - W jej głosie narastała panika, ale zrobiła, o co prosił. Pragnęła mieć to już za sobą. Chciała, by odebrał jej niewinność i pociągnął na nieznane dotąd szczyty doznań. Ale bardziej chciała tym aktem oddania zemścić się na Raulu. Za to, co jej zrobił czy raczej czego nie zrobił: za to, że nie on będzie jej pierwszym mężczyzną. To właśnie odczytał w oczach dziewczyny Paweł. Klęczał jeszcze chwilę między jej kolanami, przyglądając się, jak zaciska powieki, zaciska zęby i czeka na jego ruch, a potem przetoczył się na plecy, zakrył twarz przedramieniem i rzucił:

234/400

-

Sorry, Soniu, ale nie mogę.

Dziewczyna przez pierwsze kilka sekund leżała nieruchomo, nie zrozumiawszy tego, co powiedział. Potem uniosła głowę i spojrzała nań z niedowierzaniem. I przeniosła wzrok na prężącą się w górę męskość. - Ależ... możesz - zapewniła Pawła. - Zobacz, naprawdę możesz. Zaśmiał się, nie odrywając ramienia od oczu. -

Fizycznie - owszem, ale psychicznie nie dam rady.

Sięgnął po kołdrę i nakrył lędźwie. W kajucie zapadła cisza, mącona delikatnym uderzaniem fal o burty. -

Ale ja chcę! - krzyknęła dziewczyna. - Ja naprawdę chcę!

- Chcesz, ale nie ze mną. A ja zastępować Raula w twoim łóżku ani myślę. Sonia umilkła, jakby ją uderzył i w następnej chwili... uderzyła jego. Pięścią w nagą pierś. - Zrobiłeś to celowo! Upiłeś szampanem, rozbudziłeś, a gdy byłam gotowa ci się oddać: „sorry, ale nie mogę!

235/400

- Soniu, co ty bredzisz. Nie planowałem takiego rozwoju wydarzeń - przerwał jej łagodnie. - Zrozum, należysz do innego i tylko byś mnie za to znienawidziła. -

Do nikogo nie należę! Jedynie do siebie samej!

-

Tak się tylko tobie i temu głupkowi wydaje...

- Aha, więc to z nim jesteś w zmowie! To Raul kazał ci uwieść tę głupią Sonię, a gdy będzie gotowa, odrzucić! Nawet nie wiedziała, jak blisko jest prawdy. Może z wyjątkiem tego odrzucenia. - Masz mnie, bydlaku, natychmiast dowieźć do brzegu, słyszysz?! - Uderzyła ponownie. I jeszcze raz. Pozwolił się okładać płaczącej dziewczynie, ale w końcu stracił cierpliwość, jedną ręką unieruchomił jej nadgarstki, drugą przygarnął do siebie i wyrywającą się, klnącą i próbującą go ugryźć, znów zaczął całować i pieścić językiem dotąd, aż ucichła, opadła bezwolnie na skotłowane prześcieradło i poddała się pieszczocie. - Chodź, zaspokoję cię inaczej - wymruczał, gdy zaczęła pojękiwać z frustracji i pragnienia - a twoje dziewictwo zostawimy Raulowi.

236/400

Wsunął dłoń między zaciśnięte uda dziewczyny i zanurzył palce głęboko w pulsującą kobiecość i zaczął poruszać w górę i w dół, coraz szybciej, coraz głębiej, pieszcząc jednocześnie drugą ręką jej pierś i wpijając się językiem w usta dziewczyny. Wreszcie krzyknęła jego imię, wyrzucając biodra do przodu, dygotała chwilę z przeszywającej rozkoszy, by opaść w końcu na miękką białą pościel i znieruchomieć z rękami kurczowo zaciśniętymi na ramionach mężczyzny. Pozwolił jej odpoczywać, a gdy otworzyła wreszcie oczy, rozejrzała się półprzytomnie i uśmiechnęła nieśmiało, pocałował ją po raz ostatni, wstał i wyszedł do łazienki, by zaspokoić własne pragnienie. Od Soni niczego więcej nie oczekiwał. Wystarczyło, że ona osiągnęła spełnienie i teraz zaśnie spokojnie w jego, Pawła, ramionach. Tak się też stało. Obudziło go narastające kołysanie. Fala widać się wzmogła. Wstał, nakrył śpiącą Sonię kołdrą i wyszedł na pokład. Otworzył szeroko oczy na widok czarnych chmur zasnuwających niebo i natychmiast wrócił do kajuty. -

Sonia, budź się! - Potrząsnął dziewczyną.

Usiadła. Paweł sięgnął do szafki obok łóżka, wyciągnął kamizelkę ratunkową i wcisnął dziewczynie w ręce.

237/400

-

Ubierz się i nałóż to. Nadciąga sztorm. Wracamy.

Nie tracąc czasu, ruszył do kokpitu, uruchomił silniki i zawrócił szerokim łukiem w kierunku majaczącego na horyzoncie brzegu. Sonia wybiegła z kabiny, stanęła obok niego i zapatrzyła się - zafascynowana i przerażona jednocześnie - w czarne niebo. Wpadli wprost w objęcia burzy. Deszcz zaczął siec pokład, rozbryzgi fal zalewały oczy, łódź wznosiła się i opadała na coraz wyższych falach. Paweł zaciskał jedną rękę na sterze, drugą na manetce gazu i... dociskał. Sonia trzymała się kurczowo barierki, mrużąc oczy przy każdym rozbłysku pioruna i kuląc ramiona przy każdym grzmocie. Gdy błyskawica uderzyła tuż obok, krzyknęła i padła na kolana. Huk był ogłuszający. Łódź zadrżała jak trafione kulą myśliwego zwierzę, ale po chwili silniki złapały moc. Do brzegu mieli jeszcze parę kilometrów. Jeśli nie zabije ich następny piorun... - Co jest?! - Paweł nagle uderzył otwartą dłonią w deskę rozdzielczą. Sonia uniosła głowę. Drżała ze strachu i zimna, ale w oczach nie miała paniki. Odetknęła ręce od uszu

238/400

i krzyknęła, widząc minę mężczyzny: -

Co się stało?

-

Tracimy paliwo i...

Niewielki wstrząs przerwał mu w pół słowa. Może Paweł nawet by go nie zauważył, gdyby w tym samym momencie nie zgasły wszystkie wskaźniki, a oba diesle nie zakrztusiły się i nie ucichły. -

No to dupa! - krzyknął zdenerwowany.

Brzeg, jeszcze przed chwilą odległy, nagle zaczął się przybliżać. Z jednej strony to dobrze, bo Paweł wolałby nie dryfować w stronę otwartego morza w czasie burzy, z drugiej fatalnie, bo w tym miejscu z morza wyrastały pionowe skały. Rozbiją się. To pewne. Puścił na chwilę ster, odwrócił się do Soni i sprawdził, czy sprzączki żółtej kamizelki są podopinane. Dziewczyna była blada, ale spokojna i Paweł nagle poczuł do niej wdzięczność, że nie krzyczy, nie piszczy i nie biega dookoła, machając rękami. To, że od początku podziwia tę młodą kobietę, przyszło mu do głowy chwilę później.

239/400

- A ty? Dlaczego nie masz kamizelki? - próbowała przekrzyczeć sztorm, ale mężczyzna machnął tylko ręką i pochwycił ster obiema dłońmi. Błyskawice raz po raz cięły niebo, choć burza się oddalała. Łódź wspięła się na kolejną falę, balansowała przez chwilę na jej grzbiecie, by w końcu runąć w dół. I znów rozpoczęła mozolną wspinaczkę w górę... Sonia nie myślała już o kamizelce dla Pawła. Trzymała się z całych sił i... modliła cicho, obiecując Bogu wszystko, czego On zechce, jeśli tylko ją ocali. - Zobacz tam! - krzyknął Paweł, wskazując niewielką plażę po prawej stronie. - Spróbuję się do niej zbliżyć! Sonia kiwnęła tylko głową. Nadciągała następna fala... -

Umiesz pływać? - usłyszała pytanie.

- T-tak! A-ale... ale się boję - odpowiedziała i pobladła jak ściana, patrząc na morską kipiel dookoła. Ma pływać... w tym?! - Łódź za chwilę się rozbije. Wyskoczysz sama czy mam cię wypchnąć?

240/400

Paweł nadal trzymał ster, próbując ustawić jacht dziobem do brzegu. Może jakimś cudem trafią w plażę? Powoli jednak tracił nadzieję. Łódź znosiło na skały. Jeśli nie chcieli nadziać się na ostre kamienie, musieli skakać. Natychmiast! -

S-skoczę.

-

To skacz!

Sonia podpełzła do burty, wyjrzała na zewnątrz i chwyciła się bocznej barierki jeszcze silniej. Nie była w stanie skoczyć w czarne, wzburzone odmęty. Paweł był przy niej w następnej chwili, szarpnął dziewczynę ku sobie tak silnie, że wyrwał barierkę z jej zaciśniętych palców i przerzucił Sonię ponad burtą. Krzyknęła i w następnej sekundzie zachłysnęła się słoną morską wodą. Fala cisnęła ją w głąb, przeturlała. Sonia rozpaczliwie zamachała rękami, próbując wydostać się na powierzchnię. Kamizelka pociągnęła ją w górę i dziewczyna wyskoczyła na grzbiecie następnej fali jak korek z butelki. Tym razem nie pozwoliła zgarnąć się pod wodę. Brzeg był coraz bliżej, plaża zaś oddalała się. Sonia musiała, ale to musiała, płynąć w jej kierunku!

241/400

Resztką sił wypełzła na piasek. Fale próbowały zgarnąć ją z powrotem, ale nie dała się. Na czworakach dotarła do miejsca, gdzie była bezpieczna, a tam nogi i ręce odmówiły jej posłuszeństwa. Upadła i leżała tak długie minuty czy może godziny - czas stracił znaczenie - przyciskając policzek do chłodnego piasku i... trwając. Po prostu trwając. Ciałem wstrząsnął dreszcz. Była przemarznięta, choć morze miało temperaturę wyższą niż powietrze, ale to raczej szok brał Sonię we władanie. Gdzie jest Paweł? - ta myśl przedarła się do otępiałego umysłu dziewczyny. Uniosła głowę i rozejrzała się. Sztorm cichł, burza odchodziła, wiatr przeganiał czarne chmury za horyzont. Jeszcze chwila i niebo rozjaśni cypryjskie słońce, plaża zalśni w jego promieniach i... wszystko będzie dobrze. O ile Paweł odnajdzie się cały i zdrowy i ona, Sonia, wróci razem z nim do domu. Ale na plaży mężczyzny nie było. Między skałami, kilkadziesiąt metrów od miejsca, gdzie się znalazła, utkwił wrak łodzi.

242/400

Sonia zmusiła się, by wstać i ruszyć w tamtym kierunku. Po drodze zdjęła kamizelkę ratunkową i odrzuciła ją na bok, bo w wodzie ratowała może życie, ale na lądzie tylko je utrudniała. Do jachtu mogła się dostać skalną półką. Leżał na boku w małej zatoczce o piaszczystym dnie, rozerwany potężnym uderzeniem o ostre, kamienne zęby wystające z wody parę metrów w głąb morza. Sprawiał wrażenie wyrzuconego na brzeg martwego zwierzęcia, które za życia było piękne i wspaniałe, teraz wzbudzało jedynie litość i żal. Ale nie czas żałować jachtów, gdy giną ludzie. Sonia przeszła na drugą stronę potrzaskanej łodzi. Tam znalazła Pawła. Mężczyzna leżał na wznak z rozrzuconymi na boki rękami. Dookoła jego głowy rosła kałuża krwi. - Paweł! - krzyknęła przerażona, dopadła do niego i potrząsnęła mężczyzną za ramię. Sprawiał wrażenie martwego, ale powieki zadrgały leciutko, żył więc. Co robić? Co robić?! Sonia rozejrzała się dookoła w panice. Musi opatrzyć ranę na jego głowie, bo się wykrwawi! Ściągnęła przez głowę mokrą bluzkę, pozostając w górze od kostiumu, rozdarła zębami materiał i po chwili tym

243/400

prowizorycznym bandażem owijała ranę na skroni lekarza, szepcząc przez łzy, by nie umierał i nie zostawiał jej samej wśród tych skał. Opatrunek był skuteczny na tyle, że krwawienie ustało, jednak mężczyzna nadal był nieprzytomny, a jego ciałem zaczęły wstrząsać drgawki. Musi go czymś okryć! Czymś suchym i ciepłym, a potem sprowadzić pomoc! Sonia wdrapała się do wnętrza wraku. Z jednego ze schowków wysypały się zapasy, z innego wystawał rąbek materiału zapakowanego w folię. Sonia, szarpiąc się chwilę z drzwiczkami, wydała okrzyk triumfu: to była nowiutka zmiana pościeli w firmowym wodoszczelnym opakowaniu. Chwilę później dziewczyna chwyciła bezwładnego mężczyznę pod pachy i zaczęła ciągnąć go w głąb zatoczki kończącej się maleńkim skrawkiem suchego lądu. Tylko tam, z daleka od skał i fal, był bezpieczny. Kwadrans później, na przemian płacząc i klnąc z wysiłku, opadła bez życia obok niego na biały, miękki piasek, który właśnie rozświetlały pierwsze, nieśmiałe jeszcze, promienie słońca. Sonia leżała chwilę, wpatrzona w błękitniejące niebo, po czym zmusiła się do następnego wysiłku. Uklękła przy rannym i zaczęła zdzierać zeń mokrą koszulę i spodnie, ale

244/400

nie było to proste. Musiała odwrócić bezwładne ciało na bok, siłować się chwilę ze sprzączkami, guzikami, suwakiem i... nagle zastygła w bezruchu. Paweł miał zatknięty za pasek spodni... pistolet. Gdy poluzowała zapięcie, czarny lśniący kształt wypadł na piasek. Sonia ujęła go w dwa palce i nie bardzo wiedząc, co z tym fantem zrobić, odrzuciła na bok, byle dalej od siebie. I od morza. Wolała pistoletu nie utopić, bo nie wiadomo, jak na utratę broni gangster zareaguje - a przecież Paweł był gangsterem. - Spluwę zabrałeś, ale telefonu już nie - sarknęła pod nosem, przeszukując kieszenie jego spodni. Westchnęła ciężko, bo rzeczywiście nie znalazła nic, co mogłoby im pomóc w tej opłakanej sytuacji - pozostała wiara w Raula. Otuliła Pawła ciepłym, suchym prześcieradłem, nakrywając dodatkowo poszwą. Dla niej pozostały dwie poszewki, którymi mogła się jedynie wytrzeć do sucha. Zdjęła więc szorty, zdjęła kostium i przez chwilę tarła ciało bawełnianą materią, aż zaczerwieniło się i rozgrzało. Teraz musiała się rozejrzeć i wezwać pomoc. Albo Paweł umrze. A zaraz po nim ona sama. Skalne ściany dookoła zatoczki były strome, ale od strony plaży można się było na nie wdrapać, nie ryzykując skręcenia karku, i to właśnie Sonia uczyniła. Raniąc kolana i łokcie, pełzła powoli w górę, by wreszcie stanąć obiema nogami na

245/400

pewnym, stałym gruncie i... aż krzyknęła z radości, wyrzucając do góry ręce. Daleko, bo daleko, może trzy kilometry od miejsca, gdzie się znajdowała, może cztery, widniało... - Miasto! Miasteczko! - zaśpiewała nieomal. Rzeczywiście. Sonia widziała stąd białe ściany domków, kaplicę z kulistą kopułą, latarnię morską... Musi tylko pobiec tam jak najszybciej, znaleźć pogotowie, wskazać, gdzie znajduje się ranny Paweł i... będzie wolna! Sama schroni się na policji, zdobędą dla niej nowe dokumenty, odeślą do kraju... Pawłowi przecież nic się przez tę godzinkę nie stanie! A jeśli jednak? Jeżeli go nie znajdą? Jeżeli ona będzie piła szampana w swoim praskim mieszkanku, a on umrze w samotności z ran, chłodu i wycieńczenia? I kraby go zjedzą? Przecież Sonia do końca życia sobie tego nie daruje. Nie wspominając już o tym, że Raul nie daruje jej na pewno. Musi przy Pawle zostać. Przynajmniej do momentu, gdy przybędzie ktokolwiek. Może zdąży się ukryć i dopiero potem, do miasteczka... biegiem... Do tego czasu przeszuka dokładnie wrak. Może znajdzie telefon albo... cokolwiek, co uratuje Pawłowi życie. Zrezygnowana zeszła po skałach do zatoczki. Pochyliła się nad rannym. Nie odzyskał przytomności. Jego pierś unosiła się w szybkim, spazmatycznym oddechu i Sonia zaczęła się

246/400

martwić, że obrażenia są poważniejsze niż tylko rozcięta głowa. Co robić, na Boga?! Rzuciła się ku roztrzaskanej łodzi, przeszukała raz jeszcze dostępne przegródki i schowki, ale nie znalazła już nic więcej. Usiadła ciężko pomiędzy szczątkami i zapłakała bezradnie, zwieszając ramiona. Dźwięk telefonu sprawił, że poderwała głowę i skoczyła na równe nogi, a potem rzuciła się w kierunku, skąd dochodził. Płacząc - tym razem z wysiłku i strachu, że telefon umilknie, nim ona go znajdzie - odepchnęła wielki kawał burty i sięgnęła po dzwoniącą komórkę, nie zważając na ostre krawędzie metalu kaleczące jej ręce. Wreszcie! Telefon mało nie wypadł jej z ręki, gdy wciskała zieloną słuchaweczkę i... Nic z tego. Brak zasięgu. Na ekranie wyświetlił się natomiast komunikat o dwudziestu trzech nieodebranych połączeniach. Weszła w menu. Dzwonił Raul. I Raul. I Raul. I znów Raul. I tak dwadzieścia trzy razy. Sonia wróciła biegiem na plażę i zaczęła się wspinać na skały. Może tam złapie zasięg. Telefon rozdzwonił jej się w dłoni.

247/400

- Gdzie się podziewasz, do cholery?! - Wściekły głos Raula sprawił, że niemal zemdlała z ulgi. - Miałeś ją zabrać na krótką wyciecz... - Raul, to ja, Sonia! - wpadła mu w słowo i zaczęła mówić szybko, gorączkowo, bo przecież telefon mógł za chwilę zgasnąć. - Mieliśmy wypadek, łódź jest rozbita, Paweł ranny, nieprzytomny, musisz nas znaleźć! -

Ty jesteś cała?!

-

Tak, ja chyba tak, ale Paweł...

- Gdzie jesteście? - Głos po drugiej stronie nagle stał się opanowany i spokojny. - Nie wiem! Płynęliśmy, płynęliśmy, potem rozpętała się burza, fale były takie wielkie i silniki zgasły, a potem zbliżyliśmy się do brzegu i... - Soniu, muszę wiedzieć, gdzie was szukać - przerwał tę coraz bardziej histeryczną opowieść. - Widzę miasteczko! Jest kilka kilometrów stąd. Z białymi domkami. I kaplicą! - Soniu, każde cypryjskie miasteczko ma białe domki i kaplicę. Czekaj, nie rozłączaj się, spróbuję namierzyć ten

248/400

telefon... Mów, co jeszcze widziałaś w okolicy. Jakie punkty charakterystyczne? -

Latarnia morska! Niedaleko kapliczki jest latarnia morska!

Raul milczał chwilę i wreszcie odezwał się. - Okej, wiem, gdzie jesteście. Znajdę Pawła, a ty... ciebie... tobie... - Chyba po raz pierwszy w życiu zabrakło mu słów. Sonia, mając wolność na wyciągnięcie ręki, tę wolność, dla której skoczyła nocą we wzburzone morze, została przy rannym gangsterze. Gdyby nie odebrała telefonu, Paweł prawdopodobnie by umarł... - Soniu - zaczął miękko - jeśli kiedyś się spotkamy, spróbuję wynagrodzić ci to porwanie i uwięzienie. Dziękuję, że... - Mam nadzieję, że spotkamy się nie „kiedyś", a jak najszybciej, bo Paweł długo na tym piachu nie pociągnie! - krzyknęła zdenerwowana i nagle zrozumiała, o czym Raul mówi: myślał, że Sonia odejdzie, teraz, zaraz - skoro Paweł lada chwila zostanie znaleziony - i rzeczywiście... mogła odejść. Czy raczej mogłaby, gdyby zwykły ludzki odruch nie kazał jej zostać przy rannym. - Przecież go nie zostawię - rzekła cicho, nie tyle do Raula, co do siebie.

249/400

On milczał przez chwilę, wreszcie powiedział ciepło: - Dziękuję, Soniu. Nie zgub tego telefonu i oszczędzaj baterię. Znajdę was. - I rozłączył się. Dziewczyna patrzyła jeszcze chwilę na ciemniejący wyświetlacz, potem przeniosła pełne tęsknoty spojrzenie na pobliskie, ale wciąż nieosiągalne miasteczko. Ciężko było zrezygnować z takiej okazji i wrócić do VillaRosy... Na razie wróciła na plażę, a potem do wraku. Pochyliła się nad rannym, stwierdziła ze smutkiem, że jego stan się nie poprawił, no, spod bandaża na głowie przestała sączyć się krew, po czym położyła się obok Pawła i owinęła skrawkiem poszwy, wtulając się w mężczyznę całym drżącym ciałem, by oddać mu trochę swojego ciepła, ale i ogrzać się choć odrobinę od niego. Zamknęła oczy i zaczęła błagać Raula w myślach, by się pospieszył. Było jej bardzo zimno... Jak długo trwała w letargu? Nie miała pojęcia. Może minutę, może kwadrans, może godzinę albo dwie. Wyrwał ją z otępienia narastający warkot motorówki. Nadchodziło wybawienie! Skoczyła na równe nogi i pobiegła na brzeg. Rzeczywiście od strony otwartego morza płynęła ku nim niewielka motorowa łódź. Sonia już rozróżniała ludzkie

250/400

sylwetki. W tym momencie rozdzwoniła się komórka, którą przez cały czas ściskała w dłoni. - Już was widzę, Raul! - krzyknęła rozpromieniona do telefonu. -

Kogo widzisz? - zapytał wolno.

No twoich ludzi! Płyną tutaj motorówką! Są... są uzbrojeni. -

Soniu, ukryj się! Natychmiast!

Bez namysłu zrobiła, co kazał. Skoczyła za wrak łodzi, przykucnęła, oparta o nią plecami i wyjrzała ostrożnie, niepewna, czy tamci ją widzieli, czy nie. - Nie wysyłałem po was motorówki. Lecimy śmigłowcem. Raul mówił spokojnie, ale ten spokój sporo go kosztował. Będziemy... niedługo. - Oni zaraz wylądują na plaży - zaszeptała. -Przyjdą po nas za kilka minut. - Zdążę. Soniu, posłuchaj, musisz ocucić Pawła. Możesz go uderzyć w twarz, kopnąć między nogi albo oblać morską wodą, zrób co chcesz, byle odzyskał przytomność. Ci z motorówki nie mogą was dorwać. Rozumiesz?

251/400

-

Rozumiem. Obleję go wodą.

-

Dobrze, nie zgub telefonu.

-

Nie zgubię.

Rozłączył się. Sonia wychyliła się zza łodzi. Tamci, w motorówce, zwolnili, nie chcąc podpływać za blisko ani wraku, ani plaży. Widać obawiali się zasadzki. To dobrze. Ostrożnie wycofała się w głąb zatoczki i chwilę później była przy rannym, ale mimo że spryskała jego twarz wodą i trzepnęła go dwa razy w policzek, Paweł nie otworzył oczu. Zawróciła więc do wraku, by widzieć, co się dzieje na morzu. Wychyliła się ostrożnie i... Huknął strzał. Skała nad głową dziewczyny sypnęła odłamkami. Sonia przypadła do ziemi. Serce zamarło jej w pół uderzenia. Już raz, całkiem niedawno, ktoś do niej strzelał. I trafił. Warkot motorówki brzmiał głośno, złowrogo i bardzo blisko. Uniosła głowę o centymetr. Od tamtych osłaniał ją i Pawła skalny wyłom, ale wystarczy, że podpłyną trochę w prawo i będą ich mieli jak na widelcu. To właśnie zrobili.

252/400

Sonia ogromniejącymi ze strachu oczami patrzyła, jak motorówka powoli wynurza się zza skał, jak jeden z brodatych mężczyzn unosi karabin, biorąc ją na cel... Trzy strzały, jeden po drugim padły zza pleców dziewczyny. Krzyknęła przerażona. Brodacz wypuścił karabin z rąk, motorówka wyrwała do przodu i zniknęła Soni z oczu. Odwróciła się, jeszcze sparaliżowana strachem. Paweł, bo to on strzelał, wsparł się ciężko o burtę roztrzaskanego jachtu. Dłoń z pistoletem opadła. Sonia skoczyła na równe nogi i chwyciła wpół osuwającego się na piasek mężczyznę. Rana na jego skroni znów zaczęła krwawić, ale przez chwilę byli bezpieczni. Tamci już wiedzieli, że nie polują na bezbronne ofiary. Gdy podpłynęli po raz drugi, wszyscy czterej mieli karabiny gotowe do strzału. - Poddajcie się, nie zrobimy wam krzywdy! - krzyknął jeden z nich po angielsku. Sonia szarpnęła Pawła za ramię. Próbował unieść się na jednej ręce, ale był zbyt osłabiony. Mógł tylko oprzeć się plecami o burtę i czekać, aż po niego przyjdą. A wtedy jedenaście kul dla wroga, ostatnia dla siebie. Tamci byli coraz bliżej, już mieli wpłynąć do zatoczki, gdy...

253/400

Sonia otworzyła szeroko oczy... Widok był wręcz porażający: zza szczytu skał, niczym w „Czasie apokalipsy", wynurzył się śmigłowiec, pochylił dziób i ruszył na motorówkę. Dziewczyna objęła Pawła ramionami i oparła czoło o jego pierś. Byli uratowani. Śmigłowiec zatoczył krąg nad motorówką pełną brodatych, śniadych mężczyzn, z których każdy ściskał w ręku karabin. Z otwartych drzwi helikoptera wychylił się strzelec, przypięty do boku maszyny uprzężą, przyłożył do ramienia karabin snajperski, przycisnął oko do wziernika lunety i... namierzył cel. W pierwszym momencie chciał wysłać tamtych jedną kulą prosto do diabla - motorówka miała zapewne pełny bak - ale zmienił zdanie. Nie potrzebna mu była wojna. Chciał im tylko dać do zrozumienia, że Raul de Luca jest górą i to dosłownie. Rzucił więc rozkaz do słuchawki, a gdy śmigłowiec znieruchomiał, wycelował w dłoń jednego z tamtych, zaciśniętą na kolbie karabinu i lekko, łagodnie pociągnął za spust. Rozległ się krzyk. Łódź zawróciła gwałtownym skrętem ku pełnemu morzu. Śmigłowiec zatoczył nad nią kolejny krąg.

254/400

Brodacze w motorówce naraz, jak jeden mąż, uśmiechnęli się szeroko i pomachali przyjaźnie strzelcowi, nadal trzymającemu celownik karabinu przy oku. - Drobne nieporozumienie, co? - mruknął Raul i cofnął się do kabiny, jednak snajperki z rąk nie wypuścił. - Ląduj gdzieś - rzucił do pilota. - Trzeba stąd zabrać Sonię i Pawła. Maszyna lekko, niczym ważka, przysiadła na wąskim skrawku plaży. Dwóch mężczyzn po chwili brało między siebie Pawła, który próbował unieść głowę i utrzymać się na nogach, Raul zaś, nie zważając na słabe protesty dziewczyny, chwycił ją na ręce, przycisnął do piersi i nie wypuścił z objęć dotąd, aż znalazła się bezpieczna na pokładzie śmigłowca. Sonia niewiele zapamiętała z dalszej drogi, ale dotyk ust Raula na włosach i kojące ciepło jego ramion - owszem. Raul chciał lądować w Kyrenii, by odstawić Pawła do prywatnej kliniki, ale ten sprzeciwił się ostro, gdy tylko śmigłowiec usiadł na dachu budynku: - Nic mi nie jest! Głowę zszyjesz mi ty, kortyzony sam sobie podam, jeszcze parę przeciwbólowych prochów, butelka whisky i będę jak nowy. Nie zgadzam się na żaden szpital!

255/400

- Paweł, na Boga, nie chcę zostawić cię w jakiejś parszywej publicznej mordowni, a w ekskluzywnej prywatnej klinice! zdenerwował się Raul, nie będąc pewien, czy przyjaciel jest w pełni przytomny, mówiąc te słowa, czy majaczy od gorączki. Paweł był jednak przytomny. - Zastanów się, dlaczego w pełni sprawna łódź częła tracić paliwo, dlaczego zaraz potem siadły urządzenia elektryczne, włącznie z radiem i Dlaczego chciała nas „ratować" uzbrojona banda, potem odsyłaj mnie poza obręb VillaRosy.

nagle zawszystkie radarem? a dopiero

Raul bez słowa dał znak pilotowi i ten poderwał maszynę w powietrze. Parę minut później oni byli w swoim azylu, a Sonia w swoim więzieniu. Raul zaniósł dziewczynę do jej apartamentu, położył na łóżku i patrzył na nią przez chwilę z troską w czarnych oczach. Miała parę zadrapań na ramionach i dłoniach, trochę rozgrzała się w śmigłowcu i nie dygotała z zimna, z szoku się otrząsnęła i wydawała się być w niezłym stanie, ale... Ale w spojrzeniu, jakie mu posłała, było pytanie, na które Raul wolałby nie odpowiadać.

256/400

- Nie wypuścisz mnie? - raczej stwierdziła fakt, niż zapytała. - Zdrzemnij się trochę. Opatrzę Pawła i wrócę do ciebie odpowiedział cicho. Odwróciła twarz do okna, a gdy wychodził z pokoju i zamykał za sobą drzwi, rzuciła zimno: -

Nie zapomnij wprowadzić kodu.

Raul zastygł po drugiej stronie z dłonią na klamce, czując się parszywie. To właśnie mówił chwilę później Pawłowi, przygotowując narzędzia i nici, by zszyć mu ranę na głowie. Ale lekarz, po raz pierwszy od kiedy Sonia wpadła im w ręce, nie wziął jej strony. - Przecież wiesz, że wypuszczenie jej teraz równałoby się z zabójstwem. Twoi przeciwnicy nie przebierają w środkach: celowo unieruchomili łódź, by zgarnąć pasażerów... Umilkł, bo musiał zacisnąć zęby. Raul właśnie wbijał się ostrą trójkątną igłą w skórę na jego skroni. Nie należało to do przyjemności. -

Zgarnąć czy zabić?

257/400

- Martwy nie przedstawiasz żadnej wartości - odparł Paweł. - Mógłbyś mi to czymś znieczulić! - warknął w następnej chwili. - Wytrzymasz. Ty mi ostatnio kulę na żywca wyciągałeś. Szycie małej ranki to przy tym pikuś. - Wyciągałem na żywca, bo straciłeś tyle krwi, że bałem się podać morfi... - urwał, klnąc w duchu z bólu. Wreszcie, gdy Raul skończył, odcinając nić i oglądając ranę z zadowoleniem, opadł na poduszkę, mokry od potu i wyciągnął dłoń po strzykawkę z kortyko-sterydem - to na wypadek wstrząsu mózgu - i drugą, z lekiem przeciwbólowym. Podał obie Raulowi, a gdy ten wstrzyknął zawartość dożylnie, opadł z ulgą, przymykając oczy. Czuł się śmiertelnie wyczerpany, a nie mógł jeszcze odpłynąć. Musiał powiedzieć szefowi o wszystkich swoich podejrzeniach. - Podłożyli mały ładunek wybuchowy, a może kilka, detonowany zdalnie - zaczął. - Nim zgasł komputer pokładowy, poczułem lekki wstrząs. -

Sprawdzę to - mruknął Raul.

258/400

- Nie zgarnęli mnie i Soni zaraz po zatrzymaniu jachtu tylko dlatego, że rozpętała się burza i po prostu nie mogliby wejść na pokład. Pewnie nawet by nie próbowali, wiedząc, kto rzeczywiście jest na łodzi -dodał. - Polowali na ciebie. -

Skąd ta pewność?

-

Raul, bez fałszywej skromności. - Skrzywił się lekarz.

- Po pierwsze: ty i tylko ty możesz sfinalizować transakcję z Rosjanami, co bardzo jest konkurencji nie w smak, po drugie: to ty miałeś płynąć z Sonią, nie ja. I popłynąłbyś, gdyby cię nie wkurzyła strajkiem głodowym, czyż nie? Raul nie odpowiedział, patrząc w zamyśleniu przed siebie. Morze miało barwę grafitu. W nocy znów będzie burza... - Więc zdrajca nadal tu jest - odezwał się po długiej chwili. - Skoro ot tak sobie podkłada ładunki pod strzeżoną łódź. - Niekoniecznie. Mógł to zrobić tydzień czy dwa tygodnie temu. A detonator mógł być skorelowany czasowo z pracą silników. Po godzinie od uruchomienia, a zwykle podróż do Turcji zajmuje ci trochę więcej, nastąpił wybuch i... - Zaraz, zaraz - przerwał mu Raul. - Płynęliście tylko godzinę?

259/400

Paweł chciał przytaknąć, ale ugryzł się w język. Wiedział, jakie będzie następne pytanie. -

To co robiliście przez pozostałe cztery?

Wbił mroczne spojrzenie w twarz lekarza, który - zadziwiające! - zaczerwienił się. - Ja wykonywałem twój rozkaz, a Sonia... Sonia piła szampana, by pomóc mi ten rozkaz wykonać co do joty. -

Co niby masz na myśli? - wycedził Raul.

-

Kazałeś mi ją uwieść, o ile dobrze pamiętam, więc...

-

Zrobiłeś to - dokończył za niego cicho.

- Wyobraź sobie, że nie! - W szarych oczach mężczyzny nagle zapłonął gniew. - Mogłem ją wziąć, ale... Sonia nadal jest nietknięta. I twoja. Opadł na poduszkę i zamknął oczy. Raul patrzył na pobladłą z gniewu twarz przyjaciela i przypominała mu się tak samo rozgniewana twarz dziewczyny. Oboje dali mu dziś dowód bezgranicznej lojalności i obojgu nie miał nic do zaoferowania w zamian. Sonia, dla własnego

260/400

bezpieczeństwa, musi tutaj, w VillaRosie, pozostać jeszcze jakiś czas, zaś Paweł... -

Posłuchaj... - zaczął.

-

Idź już, co? Daj mi odpocząć.

Raul wyszedł więc i zaszył się w swoim apartamencie. Miał sporo do przemyślenia... Czy oprócz Artura ktoś jeszcze w VillaRosie pracował dla drugiej strony? Kim był zleceniodawca i czego chciał? Czy chodziło o zdobycie kodów i zapobieżenie transakcji, czy o przejęcie transportu? Raul nie znał na razie odpowiedzi na te pytania, ale musiał przygotować się na każdą okoliczność. Wybrał numer telefonu. -

Stanley, spotkamy się za pięć minut u mnie.

Szef ochrony był jednym z nielicznych ludzi, którym można było ufać. Pracował w VillaRosie od samego początku, od czasów gdy Raul przejął posiadłość po rodzicach i wprowadził się tutaj i zajął zupełnie niewinnymi interesami, o ile spekulacje zlotem i papierami wartościowymi można tak nazwać. Gdy pracodawca Stanleya zajął się czymś bardziej ryzykownym, mężczyzna pozostał w posiadłości i

261/400

przekształcił ją w twierdzę. Dobrał ludzi - nie za mądrych i nie za głupich - kupił ich lojalność wysokimi pensjami, a dodatkowo zdobył wiedzę na temat ciemnych sprawek, jakie każdy z pracowników miał na sumieniu. Ten, zamiast spłacić karciany dług, po cichu zamordował wierzyciela, tamten miał romans z nieletnią, inny znów lubił po pijanemu stłuc prostytutkę do nieprzytomności, a jeszcze jeden, na co dzień zgrywający twardego macho, raz w miesiącu jechał do nocnego klubu w Nikozji i przebrawszy się w damskie ciuchy, używał sobie z facetami... Wiedza daje władzę i Stanley rozsądnie tej władzy używał: sekrety jego ludzi były bezpieczne. Do czasu. Z tymi, którzy wykazali się nielojalnością czy nieposłuszeństwem, rozprawiał się bezwzględnie. W przeciwnym razie tak samo bezwzględnie potraktowałby go Raul - nikt tutaj nie miał wątpliwości, że szef szefów nie zawaha się zabić, okaleczyć czy zniszczyć w inny sposób kogoś, kto go zawiódł. Owszem, Raul uchodził za człowieka z zasadami, który oszczędzał kobiety i dzieci, ale... nikogo więcej. De Luca nie miał litości dla zdrajców. Teraz Stanley szedł szybkim krokiem do rezydencji, robiąc rachunek sumienia. Czy niczego nie zaniedbał?

262/400

Wszyscy ludzie byli w pogotowiu, tak jak sobie życzył Raul, wszyscy pod bronią. Teren całej posiadłości był patrolowany, kamery nagrywały każdy ruch przez okrągłą dobę, a on, Stanley, osobiście przeglądał niepokojące materiały. Gdy Raul wyleciał śmigłowcem po rozbitków - czy wypadek łodzi był przypadkowy, czy przez kogoś zaplanowany Stanley jeszcze nie wiedział - on przejrzał nagrania z nabrzeża z ostatnich siedmiu dni, zwracając szczególną uwagę na mniejszą łódź, ale nie dopatrzył się niczego, co mogło wzbudzać podejrzenia. Ostatnią osobą, która stanęła na pokładzie, była Sonia. Podczas przeładunku broni żaden z pracowników nie zbliżył się nawet do Margaritty... To właśnie mówił Raulowi chwilę później, gdy spotkał się z nim w bibliotece na parterze. - Pani Sonia weszła na pokład Margaritty trzy dni temu, tuż przed transportem broni z Antalyi. Nikt inny... -

Ona jest poza wszelkimi podejrzeniami - uciął Raul sucho.

-

Pan Vincent też jest poza wszelkimi podejrzeniami

-

zauważył Stanley. - A to on używał jachtu wcześniej.

Raul posłał mężczyźnie krótkie, ostre spojrzenie.

263/400

-

Z kim płynął i dokąd? Dlaczego ja nic o tym nie wiem?

- Pan Vincent często używa mniejszej łodzi. Nie dostałem od pana rozkazów, które by tego zabraniały -

zauważył Stanley spokojnie.

-

Z kim płynął i dokąd? - powtórzył pytanie Raul.

- Z Arturem, w nocy przed wylotem do Polski. Nie mogli dostać się na lotnisko w żaden inny sposób, a śmigłowiec jest tylko do pańskiej dyspozycji. Johan odprowadził łódź z powrotem, ale za niego mogę ręczyć własną głową. - Z Arturem mówisz... - Raul przeniósł spojrzenie z mężczyzny na noc za oknem. - To by wszystko wyjaśniało. Rano ściągnij wrak łodzi z tamtych skał i oddaj do zbadania naszym ludziom w policji. Osobiście przeszukaj Ballerinę, niedługo może być potrzebna. Nie chcę żadnych niespodzianek. -

Ta kjest.

- Za tydzień odbędzie się tutaj, w VillaRosie przyjęcie dla naszych... przyjaciół. Zajmij się zabezpieczeniem rezydencji. - Oczywiście, panie de Luca. Ilu gości możemy się spodziewać?

264/400

-

Kilkunastu. To będzie kameralna impreza.

-

Czy na kogoś szczególnie należy zwrócić uwagę?

To były standardowe pytania, które szef ochrony zadawał nie raz, w związku jednak z okolicznościami - dzisiejszym zamachem i zbliżającym się Wielkim Dniem nabierały szczególnego znaczenia. Będzie senator Randall z obstawą. Nie dajcie się sprowokować. Stanley powstrzymał westchnienie. Randall był kawałem skurwysyna, jego ludzie także. Zapowiadał się ciężki wieczór... - Organizacją przyjęcia zajmie się ta sama firma co zwykle, sprawdź tylko dyskretnie, czy nic się u nich nie zmieniło. Nie życzę sobie z tej strony żadnych problemów. - Oczywiście, szefie. - Stanley poczuł się nieco urażony, tak oczywistych poleceń Raul doprawdy nie musiał mu wydawać. - Coś jeszcze? Raul milczał przez chwilę, po czym odezwał się półgłosem: -

Sprawdzasz dom?

265/400

-

Codziennie.

-

Do tej pory nic?

- Nic, szefie. Przecież bym panu o tym powiedział. Każdy pokój jest skanowany pod kątem podsłuchu i ukrytych kamer. Każdy oprócz... Tak, do apartamentów Raula nikt nie miał dostępu. - Pani Andżelika nie podrzuciła jakiejś niespodzianki? zapytał Stanley ostrożnie, bo nie znał stosunków, jakie łączyły Raula z tamtą dziewczyną. Wiedział, że weszła do pokoju szefa przez taras, ale co działo się potem...? - Nie - mruknął Raul. - To zresztą nieważne. Przyjęcie zacznie się na Ballerinie, później przeniesiemy się do domu. -

Rozumiem. Sprawdzę jacht ze szczególną dokładnością.

- Podczas imprezy... - Raul zawahał się. Czy może temu człowiekowi zaufać aż tak? Nie tylko może, ale musi, bo Paweł na kilka dni jest wyeliminowany. - Podczas imprezy przybędzie kurier z próbką Złotego Pyłu. Nie chcę znów patrzeć, jak ktoś go likwiduje, a potem strzela sobie w łeb.

266/400

Tak, tak, małe śledztwo, przeprowadzone w Warszawie przez Dawida, wykazało, że w tunelu zastrzelił się egzekutor, a nie jego ofiara - kurier kolumbijskiego kartelu. Raul musiał się gęsto tłumaczyć Silvano Gomezowi z tego „wypadku". Jak również z zaginionej próbki narkotyku. Nieco to nadszarpnęło reputację Raula... - Tym razem wszystko odbędzie się bez problemów - zapewnił go Stanley. - To na razie tyle. Przyślij jutro z samego rana Martę, by sprzątnęła dom. -

Ta k jest, szefie.

Rozmowa była zakończona. Raul otworzył laptop, by powrócić do pracy, a Stanley skierował się do wyjścia. Już kładł rękę na klamce, gdy - jakby wbrew swej woli - odwrócił się i zapytał cicho: -

Szefie, to już niedługo?

Raul uniósł wzrok, chwilę mierzył mężczyznę uważnym, chłodnym spojrzeniem, wreszcie odrzekł: - Tak, Stanley, to już niedługo. Ale nie pytaj o nic więcej, bo nie odpowiem.

267/400

-

Przepraszam, panie de Luca. Dobranoc.

Raul kiwnął mu głową, ale nie zagłębił się w notowaniach giełdowych czy odpisywaniu na maile. Zamiast tego wyciągnął się na fotelu, splótł ręce na karku, przymknął oczy i zapytał: -

Długo jeszcze będziesz się tak czaić?

Sonia drgnęła, bo to do niej skierowane były słowa wypowiedziane spokojnym, niemal łagodnym głosem. Bez zniecierpliwienia i gniewu. Wyszła zza ściany, w zakłopotaniu owijając się szczelnie szlafrokiem. - Przepraszam, ja... chciałam zejść do kuchni, usłyszałam rozmowę i... -

„Podsłuchiwałam" - dokończył za nią.

Weszła do pokoju, niepewna, czy może tu chwilę zostać, czy też jest niemile widziana. Raul nadal półleżał z zamkniętymi oczami. Sonia przysiadła na fotelu naprzeciwko. - A więc podczas przyjęcia dostaniesz na spróbowanie działkę narkotyku? - zagaiła, by w następnej chwili jęknąć w

268/400

duchu nad swoją indolencją umysłową. Nie ma to jak zagajenie „przyjacielskiej" rozmowy o prochach z dilerem tychże... Raul powoli uchylił powieki i uśmiechnął się. -

Owszem.

Ten jego uśmiech, leniwy, prowokacyjny, wzburzył w dziewczynie krew, co zamiast ją zmitygować, pogrążyło jeszcze bardziej. -

I . . . jak on działa?

-

Złoty Pył? Ty mi to powiedz.

- Ja?! - Sonia aż się cofnęła w głąb fotela. - Skąd niby ja... Podałeś mi!? - Oczy dziewczyny zogromniały. Poczuła, że robi się jej niedobrze. - Kiedy?! Kiedy to zrobiłeś?! Raul nadal uśmiechał się lekko. - Tamtej nocy, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Byłaś ranna, cierpiałaś, a że nie miałem niczego innego pod ręką, podałem ci Złoty Pył. Wyglądałaś na całkiem zadowoloną z działania... - dokończył, puszczając do niej oczko.

269/400

Sonia poderwała się na równe nogi, przypominając sobie w jednej chwili tamten sen-nie-sen ze sobą i Raulem w roli głównej. Szarfa krępująca nadgarstki... Ciepło rozlewające się po całym ciele... Dotyk jego warg na nagiej skórze i wreszcie dłoń wsuwająca się w gorącą wilgoć między jej udami... Ten sam zdradziecki ogień czuła teraz, w tej chwili, patrząc na rozciągnięte w fotelu naprzeciwko ciało mężczyzny, na jego piękną, choć nieco surową twarz, czarne przenikliwe oczy i ten wszystkowiedzący uśmieszek. Stała pośrodku salonu, ledwo łapiąc oddech. Czuła się, jakby ją zgwałcił. Tak właśnie! Wtedy, gdy podał jej narkotyk i teraz, mówiąc jej o tym. - Jak mogłeś?! Jesteś... jesteś odrażający! Podły i bezduszny! A ja ci... ja ciebie... - Otarła wierzchem dłoni łzy poniżenia i wściekłości. - Myślałam, że jesteś człowiekiem honoru, ale ty masz go tylko tyle, by zakopać w lesie samobójcę! Trafiła celnie. Tym razem Raul poderwał się do pionu. Stali naprzeciw siebie, ledwo panując nad chęcią mordu. - Zostałam z Pawłem do końca, dopóki go nie zabrałeś. Nie uciekłam, choć mogłam to zrobić - mówiła dalej niskim,

270/400

nieswoim głosem. - Jak się odpłaciłeś za lojalność i dobre serce? „Nie wypuszczę cię, droga Soniu, bo muszę się jeszcze trochę tobą pobawić. No i jeszcze cię nie zaliczy. Przyskoczył do niej z uniesioną ręką. Cofnęła się w popłochu, zakrywając twarz przedramieniem. To otrzeźwiło Raula na tyle, by opuścił dłoń, za to w następnym momencie chwycił dziewczynę za nadgarstek i nie bacząc na marne próby uwolnienia się, szarpnął ją za sobą. Szli na górę, do jego apartamentu. Nie tyle szli, co on szedł, ona zapierała się rękami i nogami, ale na siłę mężczyzny nic nie mogła poradzić, a może... może nie chciała? Wystukał kod, blokada drzwi szczęknęła cicho. Skrzydło, odkopnięte z furią, rąbnęło o ścianę. Raul wepchnął Sonię do ciemnego holu, wszedł za nią i zamknął drzwi za sobą. Chwycił ją za ramiona, wbił plecami w ścianę i niemal podrywając z ziemi, uniósł ku sobie, ku głodnym ustom. Całował z pasją, ona odpowiadała tym samym. Miażdżył jej wargi, dławił językiem, ona próbowała ugryźć go do krwi. W tej chwili nienawidzili się i kochali jednocześnie. Gdy oboje stracili oddech, musieli oderwać się od siebie. Znów stali naprzeciwko, oddychając ciężko, jak po długim biegu. W mroku płonęły ich oczy: jego czarne i jej - teraz niemal granatowe.

271/400

- Nie chcę cię skrzywdzić - wycedził, zaciskając dłonie w pięści. -

Już to zrobiłeś! - syknęła.

Rąbnął pięścią w ścianę, gdzie znajdował się kontakt. Apartament zalały potoki światła. Minął dziewczynę i wpadł do sypialni. Sonia jak zahipnotyzowana ruszyła za nim. Ku jej rosnącemu zdumieniu nie zaczął się rozbierać, nie zerwał z niej szlafroka i nie cisnął na łóżko, a... klęknął przy sejfie, wystukał kombinację cyfr i z rozmachem otworzył ciężkie metalowe drzwiczki. Dziewczyna uniosła brwi. - Zapamiętałaś szyfr? - rzucił z cynicznym uśmiechem. - To dobrze, będą mieli co z ciebie wyciągać. - Wycią... wyciągać? - zająknęła się, patrząc z niedowierzaniem na to, co robi Raul. A on... On sięgał w głąb sejfu raz za razem i wyrzucał na podłogę wszystko, co wpadło mu w ręce: pliki banknotów spiętych banderolami, kilka sztabek złota, pudelka z biżuterią, jakieś papiery, tłoczone na eleganckim papierze... U stóp Soni urósł już spory stosik. Jedyne, czego Raul nie dorzucił do

272/400

tego majątku, to niebieska koperta, którą na samym końcu chwycił w dłonie i zrobił ruch, jakby chciał ją podrzeć. Otrzeźwił go krzyk dziewczyny: -

Nie!!!

Nie miała pojęcia, dlaczego krzyknęła, ale wiedziała, że ta niepozorna koperta jest więcej warta, niż stos pieniędzy i kosztowności. Raul znieruchomiał, wbijając w Sonię nienawistne spojrzenie. - Nie chcesz jej? To twoja przepustka na wolność. Na pewno jej nie chcesz? Dziewczyna pokręciła głową. Wiedziała jedno: ta koperta to nic dobrego. Raul cisnął kopertę z powrotem do sejfu, teraz pustego, po czym zagarnął stos papierów, banknotów, pudełek i sztabek i... wcisnął to wszystko Soni w ramiona. Przyjęła odruchowo, podnosząc na mężczyznę nic nierozumiejące spojrzenie. Wydarzenia tego dnia, gdzie tam dnia, ostatnich tygodni, nie zaczęły jej przerastać - już dawno to uczyniły. - To rekompensata za starty moralne i fizyczne -wyjaśnił Raul spokojnym, lodowato spokojnym tonem. - Jesteś wolna. Stanley odwiezie cię, gdziekolwiek będziesz chciała.

273/400

Sonia otworzyła oczy tak szeroko, że wypełniły jej drobną, dziewczęcą twarz. -

Jestem ... wolna? Mogę odejść? - wyjąkała.

- Taaak. Wprawdzie opuścisz jedyne bezpieczne miejsce, ale właśnie tak: możesz odejść. Nie musisz się nawet spakować. Tu masz wystarczająco dużo forsy, by kupić nowe ciuchy. No idź! Na co czekasz?! - Wskazał jej drzwi. A gdy stała, porażona jego słowami, a raczej tym, co się pod nimi kryło, zaczął cicho i groźnie: - Gdy tylko znajdziesz się za gościnnymi drzwiami VillaRosy, dopadnie cię moja konkurencja, by wydobyć z ciebie to, czego byłaś świadkiem, mieszkając tutaj, a nawet to, czego świadkiem być nie mogłaś. Zaczną od wyrywania paznokci, potem będą przypalać ci ramiona, piersi i twarz papierosami, w międzyczasie będą cię gwałcić, jeden po drugim, by na koniec - gdy z rozczarowaniem stwierdzą, że nic nie wiesz - poderżnąć ci gardło. Mi zaś po wszystkim przyślą film z tego „przesłuchania", pewnie parę szczegółowych fotek, a może i kawałek twojego ciała... Ale idź, droga Soniu. Jesteś wolna! Sonia poczuła, że za chwilę zemdleje. Upuściła wszystko, co wcisnął jej w ręce. Nogi ugięły się pod nią, musiała chwycić się ściany. Raul, który jeszcze parę minut temu podtrzymałby mdlejącą dziewczynę, teraz stał bez ruchu, patrząc na jej słabość obojętnie. Decyzję pozostawił Soni. Jeśli ona powie: -

274/400

Odchodzę - pozwoli jej odejść, a potem będzie siedział w pustym ciemnym pokoju, trzymając w rękach fotografie jej zmaltretowanego ciała. Nim zdoła znieczulić się morzem alkoholu, zdąży przekląć i siebie, i ją. Znał to. Już kiedyś ten scenariusz przerabiał. Tamta strata bolała do dziś. Do dziś nie wybaczył sobie tego, co zrobili z RoseMarie. Tamtym wybaczył już dawno: strzelając każdemu z osobna między oczy, zapewniał, że nie żywi urazy... Wytrzymaj jeszcze trochę - powiedział zduszonym głosem. - Za dziesięć dni będziesz naprawdę wolna. Dziesięć dni. Przyrzekam. Podniósł bezwładną dłoń dziewczyny do ust i ucałował, a potem otworzył drzwi i czekał dotąd, aż Sonia wyjdzie. Przez następne trzy dni unikali swego towarzystwa, a potem... potem wypadki nabrały tempa. Cześć, braciszku! - usłyszał Raul, gdy zszedł po nieprzespanej nocy na śniadanie. Vincent siedział przy stole, jak gdyby nigdy nic, smarując grzankę konfiturą. - Cześć, Raul! - Obok Vincenta, jak gdyby nigdy nic siedziała Andżelika, trzymając w dłoniach kubek z kawą.

275/400

- Co ty tu robisz? - zapytał tę drugą, hamując gniew. Jeszcze tylko nowych problemów z kobietami w tym domu brakowało... - Andżela jest moim gościem, jak już to sobie wyjaśniliśmy - odparł za dziewczynę Vini. - Zrobić ci kawy? Nie czekając na potwierdzenie, wstał i zaraz usiadł ciężko z powrotem. -

Przecież jesteś ranny! Ja zrobię!

Dziewczyna poderwała się i pobiegła do kuchni, wpadając przy schodach na Pawła, który zwabiony zapachem świeżo parzonej kawy, również postanowił zjeść śniadanie w jadalni. Lekarz obejrzał się na Andżelikę zdumiony, „co ona tu robi?", przywitał się z Vinim i chciał usiąść obok, ale zatrzymał go głos Raula: -

Obejrzyj ranę Vincenta.

- Ej, bracie, z nią wszystko w porządku! - Młodszy de Luca machnął beztrosko ręką, ale Raul był nieugięty, jeśli chodzi o zdrowie rodziny i przyjaciół. Vini, chcąc nie chcąc, wstał, krzyknął do Andżeliki: - Nie patrz, będę się obnażał! - na co

276/400

dziewczyna zachichotała, po czym ściągnął spodnie do połowy uda, demonstrując z dumą własnoręcznie zszyte draśnięcie. Gdyby w tym momencie patrzył w górę, a nie na własną nogę, ujrzałby wyraz szoku i niedowierzania na twarzy starszego brata i pewnie by to Viniego zdziwiło, bo Raul nie takie rany widywał. Może dałoby mu to do myślenia. On jednak pozwolił Pawłowi przyklęknąć, obejrzeć gojące się tkanki i ze słowami: „Napatrzyłeś się?" naciągnąć spodnie z powrotem. Raul w tym czasie doszedł do siebie i przybrał swój zwykły, chłodny wyraz twarzy. Mógł nim zmylić każdego, ale nie Pawła. Ten wstał z klęczek, spojrzał na Raula i... nie powiedział nic. Nie rzucił: - Goi się całkiem w porządku - czy coś podobnego, bo może i przyjaciel miał minę obojętną, za to oczy... pociemniały mu jeszcze bardziej, a to zwiastowało kłopoty. Może zły humor jakoś by Raulowi przeszedł, może do wybuchu by nie doszło, gdyby nie Andżelika. Przechodząc obok niego, otarła się swoim zwyczajem o ramię mężczyzny i... Raul poderwał się z krzesła tak raptownie, że wytrącił dziewczynie z rąk tacę. Filiżanki rozprysły się na wszystkie strony, kawa chlapnęła na stół i kolana siedzących. Vini z

277/400

Pawłem odskoczyli odruchowo, Andżelika zaś uklękła, chcąc zetrzeć gorący płyn ze spodni Raula, a ten... ten strzelił ją w twarz, aż poleciała w tył. Vincent poderwał się od stołu. - Nie waż się tłuc mojej dziewczyny!!! - ryknął. Tylko rana na udzie powstrzymała go od rzucenia się na brata. - Niech twoja dziewczyna nie wkłada mi łap w spodnie wycedził Raul. - Jesteś ostatnim facetem, na którego by poleciała! -Vincent jednak obszedł stół i chciał się na tamtego rzucić, w ostatniej chwili powstrzymał go jednak Paweł. Andżelika siedziała na podłodze wśród porcelanowych szczątków i płakała cicho. - Jeszcze raz ją tkniesz, skurwysynu... - w głosie Vincenta zabrzmiała śmiertelna groźba. - I co? I co mi zrobisz, pętaku? - Raul zaśmiał mu się w twarz. - Dosyć! - krzyknął lekarz, wpadając między braci, bo lada moment polałaby się krew. - Raul, chodź ze mną. Chodź,

278/400

słyszysz?! - Chwycił przyjaciela za ramię i szarpnął ku schodom. Ten, o dziwo, bez słowa ruszył na górę. Przed drzwiami apartamentu zatrzymał się z ręką uniesioną do klawiatury zamka kodowego. Moment zawahania był krótki, ale nie umknął uwagi Pawła. -

Mi też już nie ufasz? - zapytał cicho lekarz.

Raul spojrzał nań przez ramię. - Dzwoniła do mnie Carol, prześledziła drogę maila od faceta, który wynajął Andżelikę, aż do końca i wiesz, co mi powiedziała? Że instrukcje były wysyłane stąd, z VillaRosy. To nie była bezpośrednia odpowiedź na pytanie Pawła, ale jednak była. - Przecież wiemy, że Artur pracował dla konkurencji zauważył. - Nie zrozumiałeś mnie, przyjacielu. Maile wychodziły z domu. - Raul spojrzał na lekarza oczami mrocznymi jak nocne, pochmurne niebo, po czym wystukał kod. Drzwi do jego prywatnych pokoi stanęły otworem. Wszedł do środka. Paweł ruszył za nim. Milczał, nie wiedząc, jakimi słowami zapewniać

279/400

o swojej lojalności. -

Raul, ja nie...

Ten uniósł dłoń, przerywając mu w pół słowa. Podszedł do biurka w gabinecie i włączył laptop. Szukał czegoś w poczcie, po czym skinął na lekarza i włączył film. Na ekranie pojawiła się ulica Wileńska w Warszawie czy raczej jedna z kamienic na Wileńskiej. Paweł poznał ją - tam, na drugim piętrze mieszkała do niedawna Sonia. Okna kawalerki były ciemne. Nagle do bramy podeszło dwóch mężczyzn. Bez trudu rozpoznał w nich Vincenta i Artura, mimo że panował mrok. Latarnie uliczne jednak świeciły silnie. Znów pojawiły się okna kawalerki i Paweł dałby sobie głowę uciąć, że widział kilka błysków, to pewnie wtedy doszło do strzelaniny. Parę chwil potem z bramy wyszedł Vincent. Był sam. Zatrzymał się, rozejrzał uważnie, poprawił marynarkę i lekkim, szybkim krokiem przeciął ulicę, znikając z ekranu. Raul zatrzymał film. Paweł spojrzał na niego pytająco. - Widziałeś ranę na udzie Viniego... - zaczął powoli ten pierwszy i nagle... Paweł zrozumiał!

280/400

Chwycił mysz, cofnął film do momentu, gdy młodszy de Luca staje w bramie, zrobił zbliżenie na jego lewe udo. Na jasnych dżinsach nie było śladu krwi. Najmniejszego. Vincent wyszedł niedraśnięty! -

A jednak... - Paweł wypuścił wstrzymywane powietrze.

- Pamiętasz, rozmawialiśmy o tym. Mówiłeś: adrenalina. Ja myślałem, że dostał w bark czy ramię, ale on, głupek jeden, postrzelił się w udo... Sam siebie ranił, by uprawdopodobnić strzelaninę na Wileńskiej, tymczasem nie było żadnej strzelaniny, była egzekucja, a za spust pociągał mój brat. - W głosie Raula był taki ból, że lekarzowi serce się ścisnęło. -

Może ma coś na swoje wytłumaczenie? Zapytaj go.

Raul pokręcił głową. - Wszystko układa się w zgrabną całość: to on zlecił wynajęcie Andżeliki, by zdobyła kody, to on zwerbował Artura, by ten przejął kuriera w Warszawie, a gdy to się nie udało, podrzucił Złoty Pył Soni, by skierować podejrzenie na konkurencję. Tę jednak miałem pod bokiem - mój brat chce przejąć transport i resztę biznesu. Jest jednak na tyle młody i głupi, że popełnia błąd za błędem... Zapadło milczenie.

281/400

- Co zamierzasz z nim zrobić? - odezwał się wreszcie Paweł. -

Pozwolę mu działać do końca.

Lekarz uniósł brwi w niemym zdumieniu, ale Raul pokręcił głową. -

Nawet o tym nie myśl. Nie zabiję brata.

- Słuchaj, jestem tu po to, by cię wspierać we wszystkim, co postanowisz - zaczął wolno Paweł. - I proszę, na razie tylko proszę, by emocje nie wzięły góry nad rozumem. Brat bratem, ale do tej akcji, największej akcji w dziejach narkobiznesu, przygotowywaliśmy się... ile to już lat? Osiem? Dziesięć? Nie możesz spartolić wszystkiego, bo dopadły cię skrupuły. Nie tak blisko celu! Vini jest zdrajcą i jak zdrajcę musisz go potraktować. Gdyby to był m ó j brat, strzeliłbyś mu w łeb bez wahania. Raul milczał. -

Jeżeli nie dasz rady, zastąpię cię - dokończył Paweł.

- Nie! - krzyknął ostro. - Nie... - powtórzył już spokojniej. Znam już swojego przeciwnika, wiem, na co go stać, wiem, jakie ma słabości i mocne strony. Doprowadzę sprawę do końca.

282/400

Paweł przyglądał mu się przez parę uderzeń serca. Uważnie. Tak uważnie, jak jeszcze nigdy w życiu. - Okej, przyjacielu. Myślę jednak, że nie doceniasz Vincenta i nie chcesz przyjąć do wiadomości, że stać go na wszystko. Obyś się w decydującym momencie nie zawahał, bo szlag trafi cały ten biznes. Ja jestem z tobą. Uścisnęli sobie ręce. Krótko, ale silnie. -

Zejdę na dół, przeproszę Andżelikę i Vincenta.

- Raul skierował się do wyjścia. - Trzeba przygotować VillaRosę na przyjęcie gości. Sonia będzie czyniła honory pani domu. Z nią też muszę porozmawiać. Paweł zatrzymał go w holu. -

Słuchaj, bądź dla niej milszy. Ona naprawdę...

- „...cię kocha" - chciał dokończyć, ale umilkł. W całym tym bagnie jeszcze tylko płomiennego romansu Soni i Raula brakowało... - Będę milszy. Rzeczywiście trochę mnie ostatnio nosi odmruknął Raul. -

Trochę?! - prychnął lekarz i pokręcił głową.

283/400

-

Widziałeś ją dzisiaj?

Paweł zamiast odpowiedzieć, przeszedł do pokoju bez okien, gdzie nad pulpitem sterowania systemami zabezpieczeń w całej posiadłości znajdowała się ściana monitorów. Wszystkie były włączone przez całą noc i pokazywały obraz z kamer. Mężczyzna szukał czegoś przez chwilę na jednym z nich, po czym rzucił obraz na całą ścianę. Pokazywał klify. W oddali widniała maleńka sylwetka odziana w błękitną sukienkę. Paweł zrobił zbliżenie. Dziewczyna siedziała tuż na przepaścią, obejmując ramionami podkulone kolana, i patrzyła w dal, na srebrno-błękitne, rozkołysane morze. Paweł odwrócił się przez ramię i rzekł: -

Masz swoją Sonię.

Raul zbiegł po schodach. Mijając Andżelikę i Vin-centa, przykładającego jej do policzka torebkę z lodem, rzucił: -

Przepraszam. Poniosło mnie.

Brat posłał mu tylko pogardliwe spojrzenie, natomiast Andżelika krzyknęła: -

Ja się nie gniewam!

284/400

Ale Raul już wychodził na zewnątrz. Parę minut później szedł szybko ścieżką prowadzącą na klify. Nie miał pojęcia, co chodzi Soni po głowie i wolał się nie spóźnić. Ona jednak nie ruszyła się z miejsca. Słysząc kroki, westchnęła leciutko, jak obudzona z pięknego snu, i zwróciła twarz ku nadchodzącemu, odgarniając z policzka kosmyk włosów. Widząc Raula, zesztywniała, a rozmarzony i trochę smutny wyraz twarzy zastąpiły obawa i niepewność. Unikała mężczyzny przez ostatnie dni, a on unikał jej. Coś się widać zmieniło... Wstała powoli. Jeśli ma umrzeć, to na stojąco. Raul podszedł do niej, dotknął ciepłą dłonią policzka dziewczyny i rzekł miękko: - Przepraszam, Soniu, byłem ostatnio nieznośny, ale to się zmieni. Już się zmieniło - pomyślała ze zdumieniem. Do tej pory ilekroć go widziała, miał w oczach ostrożność, podejrzliwość, furię, czasem chęć mordu. Skąd teraz ta czułość? Cofnął dłoń, bo ona nie wykonała żadnego ruchu sygnalizującego wybaczenie. Po prostu stała, patrząc na mężczyznę beznamiętnie i czekała na ciąg dalszy. - W sobotę odbędzie się tutaj niewielkie przyjęcie. Chciałbym, byś czyniła honory pani VillaRosy. U mego boku będziesz witała gości.

285/400

Jeśli myślał, że Sonię tym ucieszy, to się rozczarował. W błękitnych oczach dziewczyny ujrzał strach, niedowierzanie, niemal przerażenie - wszystko, tylko nie radość. - Ja... nigdy nie wydawałam przyjęć. Nie wiem, jak się odnaleźć w takiej sytuacji, czy sobie poradzę - odpowiedziała cicho. - Wróciła Andżelika. Może ona...? Nie pozwolił jej dokończyć. Sam dźwięk tego imienia działał na niego jak płachta na byka. - Andżelika nadaje się na ekskluzywną prostytutkę, a nie na moją partnerkę. - Któregoś wieczora na plaży wyglądaliście jak para zakochanych - zauważyła cicho, spuszczając wzrok. -Nie miałeś nic przeciwko, żeby... - Soniu, proszę, byś czyniła ze mną honory gospodarzy domu - powtórzył. - Tylko tyle. Andżelika przygotuje cię do tej roli, bo ona na pewno imprezo-wała co okazja. Poproszę Vincenta... - tu zawahał się, ale mówił dalej - by zabrał was obie na zakupy. Potrzebna ci będzie suknia wieczorowa. Polecicie do... Nie dokończył, bo Sonia zawisła mu na szyi, obca-łowując policzki. Piszczała przy tym jak mała dziewczynka w sklepie z zabawkami.

286/400

- Naprawdę?! Wypuścisz mnie na chwilę?! Poje-dziemy do miasta?! Dziękuję, Raul! Cofnęła się nagle, zawstydzona tym wybuchem radości, ale mężczyzna uśmiechnął się tylko i zapytał, wskazując drogę powrotną: -

Pójdziemy?

Sonia skinęła głową i ruszyła u jego boku podekscytowana do granic. Z trudem panowała nad chęcią pobiegnięcia do rezydencji, wyciągnięcia z niej siłą Andżeliki i Vincenta, wpakowania ich do... co Raul powiedział? „Polecicie"? Czyżby miał na myśli podróż śmigłowcem?! Raula cieszyła radość dziewczyny, ale już teraz wyrzucał sobie lekkomyślność. Czy za murami VillaRosy będzie bezpieczna? Czy Vincent nie wykorzysta jej do swoich celów, jakie by one nie były? Młodszy brat wprawdzie polował na niego, ale... ? Jeszcze za wcześnie na gwałtowne ruchy - pomyślał. Jeszcze Sonia do niczego się Viniemu nie przyda. Będzie próbował ją uwieść lub przekupić, ale na zakładniczkę nie weźmie. Weszli do domu.

287/400

Sonia od razu wyćwierkała nowinę, wzbudzając tym umiarkowany entuzjazm Andżeliki - na zakupy to ona chodziła co drugi dzień - i podobny Vincenta. Dopiero gdy Raul podał bratu swoją kartę i rzekł od niechcenia: - Możecie zaszaleć - oboje rozpromienili się. -

Bez ograniczeń? - upewnił się jeszcze Vini.

Raul musiał się w duchu uśmiechnąć. Jakie to jeszcze dziecko... - Do wysokości salda. Jest tego z pięćdziesiąt tysięcy, ale tyle w jedno popołudnie nawet ty nie wydasz. -

Ja tam sobie poradzę - wtrąciła Andżelika.

- Nie wątpiłbym, gdyby nie fakt, że lecicie do Ky-renii, nie na Beverly Hills - odrzekł uprzejmie. -

Lecimy? - Vini uniósł brew.

- Weźmiecie śmigłowiec. Nie chcę, byś rozbijał się po drogach swoją mazdą, wioząc tak cennych pasażerów. Paweł będzie pilotował. Dasz radę? - zwrócił się do lekarza, patrząc na plaster przyklejony w miejscu niedawnego zranienia. Ten odparł:

288/400

-

Oczywiście.

Był nieco zaskoczony pomysłem eskapady do miasta. Raul chce się pozbyć ich wszystkich na parę godzin czy sprawić przyjemność młodym? Na pewno on, Paweł, dowie się o tym wcześniej, tak czy tak pomysł nie wydawał się najszczęśliwszy. Nie w świetle ostatnich wydarzeń i podejrzeń czy raczej pewności, że to Vini jest zdrajcą. Może... może Raul chce w jakiś sposób zapobiec wpadce przed Wielkim Dniem i to ostatnia okazja? Posłał przyjacielowi krótkie spojrzenie, ten skinął ledwo zauważalnie głową i Paweł nagle dołączył do rozentuzjazmowanej trójki. Nie czekając, aż fundator się rozmyśli, pobiegli w stronę lądowiska. Mężczyźni siedli z przodu, dziewczęta w kabinie pasażerskiej. Paweł pewną ręką chwycił drążek sterowy, drugą pociągnął za dźwignię mocy i po chwili maszyna majestatycznie uniosła się w górę. Zatoczyli nad VillaRosą krąg, z lotu ptaka wydała się Soni jeszcze większa i jeszcze piękniejsza, a potem pomknęli na wschód. Śmigłowiec usiadł na zaprzyjaźnionym szpitalnym lądowisku parę minut później. Dyrektor szpitala osobiście powitał gości z VillaRosy i zapewnił, że kilka godzin maszyna może zostać - prawdę mówiąc, jedynie Raul korzystał z dachu kliniki, bo

289/400

któż jeszcze w okolicy dysponował prywatnym helikopterem? Pożyczył im na prośbę Vincenta swój samochód - olbrzymiego vana marki BMW, oczywiście z przyciemnianymi szybami i... mogli ruszać w miasto. Andżelika w Kyrenii była nie po raz pierwszy, tutaj przecież umawiała się z Vinim w biurach Avia Co., okoliczne butiki zaliczyła już podczas pierwszego pobytu, stwierdzając, że są nieco prowincjonalne i drogie, ale od biedy coś ładnego można upolować. Teraz pociągnęła Sonię do jednego z nich. - Czego potrzebujesz? - zapytała rzeczowo w progu dużego, jasno oświetlonego sklepu. -

Sukni wieczorowej - odparła cicho dziewczyna.

- Eleganckiej i niewyzywającej. Wprawdzie Sonia nie wiedziała, czego spodziewa się po niej Raul, może właśnie miała uwodzić gości w czymś wyuzdanym, ale wiedziała, czego nie włoży ona sama. Andżelika wydęła karminowe usta, mierząc dziewczynę uważnym spojrzeniem. - Figurę masz idealną, piersi ładne - zaczęła, nie bacząc na zawstydzoną minę dziewczyny - pupę krągłą... Co byśmy nie kupiły, będzie na tobie leżało świetnie.

290/400

Sonia posłała Pawłowi, który przysłuchiwał się temu z kpiącym uśmieszkiem, spojrzenie pełne błagania, ale on zostawił ją na pastwę Andżeliki, idąc za Vinim w stronę części z ubiorami męskimi. Andżelika wpadła między wieszaki i po chwili podawała Soni kreację za kreacją. Obładowane zdobyczą przeszły do przymierzalni. Wróciły wieki później. An-dżela nadal z naręczem ciuchów, Sonia z jedną, wyglądającą skromnie, suknią z białego jedwabiu. - Nie chciała mnie słuchać! - pożaliła się ta pierwsza obu mężczyznom, którzy ze znudzonymi minami czekali przy kasach. - Mówiłam: dobrze ci w czerwieni, różu, no, w błękitach też, a ta uparła się na szatę kapłanki jakiejś. Paweł, może ty Soni przemówisz do rozumu? Na takich przyjęciach trzeba pokazać kawałek ciała! Paweł ze śmiechem pokręcił głową. - Już ty pokażesz za was obydwie - uciął Vini i wyciągnął kartę. Wydali nieco powyżej dziesięciu tysięcy euro, nie zbliżając się nawet do limitu. Ale Andżelika miała większy apetyt... - To teraz tutaj! - Wskazała elegancki salon jubilerski znajdujący się po przeciwległej stronie ulicy. Vincent jęknął.

291/400

-

Raul nic nie wspominał o biżuterii...

- Ale pozwolił nam wydać wszystko, co jest na karcie? Pozwolił. A gdzie to wydamy, jeśli nie tutaj? -

zauważyła rzeczowo dziewczyna, a potem dodała:

- Sonia dostała od niego bransoletkę z błękitnych diamentów, a ja? Nie zważając na dalsze protesty, weszła do sklepu i spędziła tam następną godzinę, przymierzając, odrzucając, prosząc o kolejne błyskotki i kolejne oddając ekspedientkom, nieusatysfakcjonowana żadną. Dopiero na widok wspaniałej kolii oczy Andżeliki rozjarzyły się jak diamenty ją zdobiące. - Ta! I żadna inna! - krzyknęła, podziwiając w lustrze swoje odbicie. Vincent na widok ceny uniósł tylko brwi i pokręcił głową, ale Paweł mruknął: -

Kup jej, bo nie da nam spokoju.

- Raul mnie zabije - syknął Vini. - Dla Soni może by nie pożałował tych pięciu dych, ale dla Andżeli... Zresztą brakuje mi parę euro.

292/400

- Kup. Ja się dorzucę. - Paweł wyciągnął portfel i rzucił na marmurowy blat obok kasy swoją kartę. Andżelika, jeszcze nie wierząc swemu szczęściu, porwała piękne, ozdobne pudełko, w którym zamknięta była kolia i przycisnęła do piersi. Był to najdroższy klejnot w tym butiku i ona, właśnie ona, a nie głupia Sonia, go dostała! Alleluja! Wybiegła ze sklepu, żeby mężczyźni się w ostatniej chwili nie rozmyślili i pomknęła do samochodu. We trójkę ruszyli za nią. Paweł posłał idącej obok Soni, przygaszonej i smutnej, domyślne spojrzenie: - Przykro ci, że ty masz skromną sukienkę, a Andżelika diamentową kolię?

Sonia chciała zaprzeczyć, ale musiała przyznać mu rację. Rzeczywiście było jej przykro, że nikt nie zapytał, czy chce zatrzymać wisiorek ze złotym serduszkiem i pięcioma malutkimi brylancikami, który zachwycił ją od pierwszego wejrzenia. Kosztował tysiąc euro, co przy prawie pięćdziesięciu, wydanych na kolię dla Andżeliki, było skromną kwotą, jednak nikt, ani Vincent, ani Paweł nie zwrócili uwagi na jej zachwyt małym przedmiotem. Dziewczyna poczuła wilgoć pod powiekami, zamrugała więc szybko, by odgonić łzy, a Paweł ujął ją za dłoń, uścisnął i szepnął: - Nie zazdrość jej błyskotek. Wątpię, by opuściła VillaRosę przystrojona w te diamenty. Sonia poderwała głowę, patrząc w poważne oczy mężczyzny i łzy natychmiast wyschły. Prawdę mówiąc ona, Sonia, być może w ogóle VillaRosy nie opuści, więc łańcuszek ze złotym serduszkiem był jej najmniejszym zmartwieniem. Raul na widok zakupów nie rzekł nic. Nie dał po sobie poznać, czy jest zaskoczony toną sukienek dla Andżeliki i niepasującą ani do tych sukienek, ani do ich właścicielki kolią za niemal pięćdziesiąt tysięcy euro, czy też nie. -

A ty co sobie kupiłaś? - zwrócił się do Soni.

Ta uniosła z nieśmiałym uśmiechem torbę ze swoją wieczorową kreacją.

294/400

- Nie poszalałaś - mruknął, myślami będąc jednak gdzie indziej. Vincent próbował tłumaczyć się z ogołocenia konta, ale Raul machnął tylko ręką. - Oddaję organizację imprezy w twoje ręce - powiedział. Ja wyjeżdżam na parę dni. Na przyjęcie jednak wrócę. Bawcie się dobrze. Nie bacząc na zdziwione spojrzenia całej czwórki, podszedł do śmigłowca, którego rotor jeszcze nie zdążył się zatrzymać, wskoczył do kabiny na miejsce pilota, nacisnął dźwignię gazu, maszyna - nie tak łagodnie, jak poprzednim razem poderwała się w powietrze i... tyle go widzieli. - Chyba się jednak wkurzył - mruknął Vincent, patrząc za znikającym śmigłowcem. - Chyba tak. - Paweł postanowił nie wyprowadzać go z błędu. Był jednak pewien, że kolia niewiele obeszła Raula, a jego ucieczka równie mało ma wspólnego z zakupami. Tu się nieco mylił, bo Raul poleciał właśnie na zakupy, z tym że tego samego dnia wydał nie skromne pół setki, a prawie dwa miliony euro, w jednym tylko miejscu.

295/400

- Raul, gdzie jesteś? - Paweł ściskał w dłoni telefon, patrząc na pierwszy wpływający do zatoki jacht, zapewne pełen gości. Pana VillaRosy nie widzieli od dwóch dni, tak jak zapowiedział, a przyjęcie, które kazał bratu przygotować, właśnie się zaczynało. Raul nie odbierał przez ten czas telefonu, choć wysłał sms, że wszystko w porządku i wróci na czas. Ten czas właśnie się kończył. Nagle lekarz uniósł brwi, bo z kokpitu luksusowej łodzi, lśniącej nowiutkim lakierem, pomachał mu właśnie... Raul. Paweł wbiegł na pomost. Takiej łodzi jeszcze tutaj nie widziano. Na dziobie lśnił dumnie złoty napis Riva. Na rufie: Vertigo 63. Złoto-czarny jacht był po prostu... piękny. - Nooo, zaszalałeś - mruknął Paweł po długiej chwili, bo w pierwszym momencie odebrało mu głos. Raul położył przyjacielowi dłoń na ramieniu, patrząc z dumą i radością na nowo kupioną zabawkę. - Po co ci takie cudo? - Bo poprzednie rozwaliłeś? - odpowiedział Raul pytaniem, ale w jego głosie nie było urazy, tylko radość chłopca, który jednak gdzieś tam się na dnie jego duszy uchował. Zaraz jednak spoważniał. - Będzie mi już niedługo potrzebny. -

Właśnie taki? Tak... ostentacyjny?

296/400

- Dokładnie taki. Krzyczący do wroga: tu jestem, celuj we mnie! Stali na pomoście we dwóch, ludzie Stanleya, którzy patrolowali okolice przystani, podziwiali wspaniałą łódź z bezpiecznej odległości, ale już od strony domu biegł Vincent, krzycząc z daleka: -

Oż kurrrwa, ale cacko! O ja cię... Jest nasz?!

Wbiegł na pomost, wskoczył na pokład jachtu i zniknął w kokpicie. Co i rusz dochodziły do nich okrzyki zdumienia i zazdrości. - Raul, rzuć kluczyki! - Vincent wynurzył się spod pokładu, patrząc błagalnie na brata. Ten bez namysłu zrobił to, o co tamten prosił. Vini z niedowierzaniem spojrzał Raula, krzyknął dziko i chwilę potem jacht wypływał z powrotem na morze, z każdą sekundą nabierając prędkości. Paweł nic z tego wszystkiego nie rozumiejąc, przeniósł wzrok ze znikającego po drugiej stronie przystani jachtu na Raula. Ten wzruszył ramionami i mruknął: -

Niech się dzieciak nacieszy.

297/400

-

Wiesz, że tą zabawką go nie przekupisz?

-

Wcale nie zamierzam.

- On nie zmieni planów przejęcia firmy. Tylko go w nich utwierdzasz. Kto wolałby żebrać o pożyczenie takiego cuda, zamiast przejąć je na własność? - Paweł, to nie ma nic wspólnego ze zdradą Vin-centa odrzekł Raul takim głosem, że lekarz umilkł. - Jacht będzie jedną z dróg ewakuacji. Nie ma szybszej jednostki w akwenie Morza Śródziemnego. -

Chyba że tak - odrzekł lekarz bez przekonania.

-

Wszystko gotowe? - Raul zmienił raptownie temat.

- Tak, lada moment spodziewamy się pierwszych gości. Tylko gospodarza do tej pory brakowało. Obaj, ramię w ramię, ruszyli ku terenówce Pawła. Chwilę później przekraczali próg VillaRosy. Po domu, co było niezwykłe, kręciło się sporo ludzi, choć nie tyle, ile zazwyczaj obsługuje imprezy bogaczy. Raul zatrudniał od lat tę samą firmę rodzinną, dobrze wynagradzając właścicieli i pracowników, pod paroma wszakże warunkami: sprawna obsługa gości, niewielka, zaledwie ośmioosobowa

298/400

załoga kuchni i kelnerów, całkowita dyskrecja i „niewidzialność". Teraz witał się z każdym jak ze starym przyjacielem. Ludzie „Kyrie--flowers"- taką nazwę nosiła firma - nie mieli nic przeciwko organizowaniu przyjęć dla mafii. Przynajmniej mieli ochronę, za którą nie musieli płacić haraczu. - A gdzie nasza urocza pani domu? - zapytał Raul parę chwil później, gdy już obejrzał i zaaprobował wystrój salonu, stołów w jadalni, ogrodu i okolic basenu. - Zaraz będzie gotowa. Andżelika robi ją na bóstwo - odparł Paweł. On sam wyglądał dziś wyjątkowo dobrze: błękitno - szara koszula pasowała do oczu mężczyzny i płowych włosów. Lniane, świetnie skrojone spodnie i takaż marynarka, a także dobrany do nich krawat sprawiały, że kilka kobiet pomagających przy wystroju wnętrz wodziło za przystojnym lekarzem tęsknym wzrokiem. Żadna nie odmówiłaby wskoczenia mu do łóżka, do momentu, gdy... nie pojawił się pan VillaRosy. Raul był ubrany na czarno, od stóp do głów. I trochę nieoficjalnie: miał czarne spodnie, wygodne buty i czarną koszulę z podwiniętymi rękawami, odsłaniającymi opalone przedramiona. Pod złocistą skórą grały wspaniale wyrzeźbione mięśnie. Było, oj było o kim marzyć tej nocy...

299/400

On traktował nadskakujące mu kobiety z jednakową uprzejmością, czekając na tę jedyną. Wreszcie drzwi na piętrze otworzyły się i na szczycie schodów stanęła Sonia. Raulowi zaparło dech w piersi, bo też dziewczyna wyglądała... zjawiskowo. Miała na sobie lekką jak mgła, śnieżnobiałą suknię, wspaniale podkreślającą zgrabną sylwetkę, z dekoltem wcale śmiałym, jak na Sonię oczywiście, ozdobioną delikatnym haftem z maleńkich mieniących się cyrkonii. Całości dopełniały sandałki zdobione diamencikami i wysoko podpięte włosy, odsłaniające smukłą szyję i ramiona. Och, Soniu - westchnął Raul w duchu. - Jesteś tak zachwycająco piękna... Paweł również patrzył na dziewczynę szeroko otwartymi oczami. - Słuchaj, czy twój rozkaz uwiedzenia Soni jest aktualny? zapytał półgłosem, gdy ta zaczęła powoli spływać na dół. Rozcięcie od dołu niemal po biodro odsłoniło w tym momencie jej szczupłe udo. Raul posłał przyjacielowi miażdżące spojrzenie i podszedł do dziewczyny, wyciągając ku niej dłoń, a gdy podała mu swoją, zacisnął palce na jej palcach i przyciągnął do siebie. Uniosła twarz, zaskoczona, spojrzała mu w oczy, na których dnie gorzał niebezpieczny płomień.

300/400

- Gdybym mógł, w tej chwili zabrałbym cię z powrotem na górę, a tam rozebrał powoli i... - wymruczał. Spłoniła się z zakłopotania i radości. - I... ? - odważyła się zapytać, posyłając mężczyźnie filuterny uśmiech. -

Domyśl się - szepnął, muskając ustami jej usta.

Sonia wolała się na razie nie domyślać, bo pragnienie, by nie wypuszczał jej z ramion, nie mogło znaleźć zaspokojenia. Nie teraz, wśród obcych ludzi i rozpoczynającego się przyjęcia. Nie pod zazdrosnym okiem Andżeliki, która właśnie schodziła na dół, piszcząc: -

Och, Raul! Cześć! Jak ci się podobam?

Miała na sobie krótką, obcisłą - zbyt krótką i zbyt obcisłą czarną koronkową sukienkę z dekoltem do pasa z przodu i od pasa z tyłu, doprawdy niewiele pozostawiającą miejsca wyobraźni, czy raczej wcale, niebotycznie wysokie szpilki, w których poruszała się jednak całkiem zgrabnie, a do kompletu wspaniałą kolię, kupioną w Kyrenii. Całość wyglądała mimo tych diamentów - tanio i tandetnie. A przy subtelnie pięknej Soni po prostu wulgarnie. Raul odwrócił od Andżeliki pełne niesmaku spojrzenie, napotykając wzrok Vincenta, który właśnie wpadł do domu, w rozchełstanej koszuli i

301/400

wilgotnych od morskiej bryzy włosach wyglądał jak mały psotny chłopiec, a nie brat właściciela posiadłości. - Raul, człowieku, co za łódka...! - wykrzyknął pełnym rozmarzenia i zachwytu głosem. - Pożyczę ją jeszcze dziś wieczorem, popływamy z Andżelą... - Nic z tego - przerwał mu tamten. - Dziś wieczorem zastąpisz mnie na przyjęciu. Ja mam spotkanie z kurierem. Vini westchnął rozdzierająco, po czym zagarnął Andżelikę ramieniem, wycisnął na jej ustach namiętny pocałunek, rzucił: - Mniej nago wyglądałabyś bez tej sukienki - co dziewczyna przyjęła za komplement, po czym zniknął w swoim pokoju, by się przebrać. Raul patrzył przez chwilę na obie młode kobiety, dziwiąc się, jak mogą być tak zupełnie różne mimo podobnej urody, wreszcie rzekł: -

Soniu, przydałaby ci się jakaś biżuteria. Chodź ze mną.

Po raz drugi przekraczała próg jego królestwa. Tym razem mogła się rozejrzeć, bez obaw, że Raul za chwilę ją zamorduje - poprzednio miał taki zamiar - i podziwiać spokojną elegancję, z jaką były urządzone wnętrza.

302/400

- Pamiętasz szyfr? - zapytał przekornie, podchodząc do sejfu. Pokręciła głową. Doprawdy, tamtej nocy myślała raczej o ucieczce niż zapamiętywaniu szyfrów. Teraz też odwróciła wzrok, gdy Raul wystukiwał ciąg cyfr. Widział to w błyszczącej jak lustro powierzchni drzwiczek i po raz niewiadomo który zdumiała go lojalność tej dziewczyny. - Tylko nie rzucaj we mnie sztabkami złota i plikami banknotów - poprosiła żartobliwym tonem. Uśmiechnął się. - T o później. Mam zamiar zaraz po przyjęciu przynieść cię tu na rękach, złożyć na łóżku, rozebrać i obsypać złotem, klejnotami i pieniędzmi. Co ty na to? Obejrzał się przez ramię, ciekaw, co odpowie. Sonia spuściła wzrok odrzekła cicho: - Zamiast tego obsypywania wolałabym... żebyś zrobił co innego. Stanął przed dziewczyną. Blisko, bardzo blisko, tak że ich ciała zetknęły się ze sobą, uniósł jej twarz i zapytał niskim, zmysłowym głosem:

303/400

-

Naprawdę byś chciała?

Kiwnęła głową. -

Naprawdę.

Przez parę uderzeń serca czekała, aż Raul ją pocałuje, ale on westchnął z głębi duszy: - Ech, Soniu... - Otulił ją ramionami i przycisnął mocno do siebie, zanurzając twarz we włosach dziewczyny. - Nie powinienem o tobie myśleć, nie powinienem o tobie marzyć. Nie wolno mi ciebie ani pragnąć, ani kochać. Kochać! Raul powiedział „kochać"! - rozśpiewała się dusza dziewczyny. - I nie mogę ci obiecać nic więcej, oprócz tego, że za trzy dni będziesz wolna. Ja również. A wtedy... -

Wtedy? - podchwyciła z nadzieją.

- Wtedy jednak przyniosę cię tu i zrobię to, o czym marzę. Zgoda? Zamiast odpowiedzi pocałowała go w usta. Nigdy wcześniej nie całowała jako pierwsza, ale w tym momencie właśnie tego pragnęła: smaku ust Raula. Zatracili się oboje w tym pocałunku, zapomnieli o bożym świecie, o przyjęciu i gościach.

304/400

Byli tylko oni dwoje, pragnienie, głód, żar, dotyk palącej dłoni na karku, we włosach, na plecach, na lędźwiach i usta, połączone namiętnością. Raul opamiętał się pierwszy. - Jeśli teraz nie przestaniemy, wezmę cię tu, w tej chwili, pal licho przyjęcie. Zamrugała półprzytomnie. -

Więc może nie przestawaj? - wyszeptała.

Roześmiał się i to pozwoliło złagodzić napięcie, jakie czuł w całym ciele. - Później, moja miła, później - odrzekł, gładząc ją po policzku. Doprowadził do ładu włosy dziewczyny, suknię, której ramiączka zdążył zsunąć, i swoją koszulę. Na wypukłość w spodniach nic nie mógł poradzić. Wrócił do sejfu, wyjął pudełko, z niego śliczną złotą bransoletkę z brylantami błyszczącymi jak gwiazdy i zapiął ją na nadgarstku dziewczyny. Nadal była nieco nieprzytomna, zupełnie nie rozumiejąc, czemu Raul, mając ją na wyciągnięcie ręki i mając też jej przyzwolenie, a nawet więcej niż przyzwolenie, nie skorzystał z okazji. Czy

305/400

normalny mężczyzna by tak zrobił? Może nie podoba się Raulowi? Może nie pociąga go tak, jak jej się wydaje? - Masz minę kociaka, któremu zwinięto sprzed nosa spodek śmietanki - zauważył, sięgając do kieszonki na piersi. - Jeżeli myślisz, że mi jest łatwiej, to się mylisz. Nie wolno nam jednak obrazić spóźnieniem gości, a z tobą zamierzam kochać się całą noc, a nie zaliczyć cię w kilka minut. Rozumiesz? Skinęła głową. Raul obszedł ją dookoła i zapiął na szyi dziewczyny... - Skąd wiedziałeś, że mi się podobało? - wykrzyknęła zdumiona, dotykając serduszka z pięcioma brylancikami, którym zachwyciła się u jubilera. - Mam swoich informatorów. - Puścił do niej oczko, podał dziewczynie dłoń i wyprowadził z pokoju. Ramię w ramię zeszli na parter, by witać pierwszych gości... Sonia płonęła wewnętrznym blaskiem. Była zakochana w mężczyźnie, który stał tuż obok, trzymał jej dłoń w swojej dłoni i przedstawiał ją swoim gościom, jakby była najważniejszą osobą w jego życiu.

306/400

- To moja Sonia - mówił z dumą i takim naciskiem na słowo „moja", by żaden z panów, taksujących piękną dziewczynę pożądliwym spojrzeniem, nie śmiał nawet marzyć o czymś więcej niż uczcie dla oczu. Mimo to jeden z nich jednak śmiał... Wkroczył do VillaRosy jak pan tego miejsca, a nie jeden z gości. Był - w odróżnieniu od reszty - sam. Nie dreptała za potężnym mężczyzną w czarnym garniturze żadna pani Randallowa. Tak właśnie przedstawił Soni tego człowieka Raul: -

Senator Randall.

Ten stanął przed dziewczyną, cmoknął z uznaniem, po czym... zagarnął dłonią jej pierś. Uskoczyła w tył, ledwo powstrzymując się od krzyku. Raul zacisnął palce na nadgarstku tamtego i odepchnął go lekko. -

Senatorze, nie zwykłem dzielić się dziewczynami

- rzekł zimno. Randall nie przejął się tym tonem. - Może od dziś będziesz musiał? - odpowiedział i puścił do Soni oczko, po czym odwrócił się i niemal wpadł na

307/400

Andżelikę, która uwieszona ramienia Vin-centa, przechodziła z holu do salonu. Randall stanął jak wryty. -

O kurrrwa, ale dupcia. - Uśmiechnął się szeroko.

Andżelika uniosła brwi, posłała pytające spojrzenie Vincentowi, a gdy ten - podobnie jak jego brat - nie zareagował, oblizała pełne, dziś słodkoróżowe, wargi i odparła niskim, zmysłowym głosem: -

Czy my się znamy?

-

Jeszcze nie, ale przed nami cała noc.

Senator podsunął dziewczynie ramię. Ta, nadal nie będąc pewna, czy może się tym mężczyzną bezkarnie zająć, czy też Vini ją za to przerżnie na wylot, jak całkiem niedawno za Raula, przyjęła zaproszenie. Vincent patrzył na oddalającą się parę w zamyśleniu, a Raul dużo by dał, żeby poznać myśli brata. Choć właściwie miał je jak na dłoni: Vini zastanawiał się, czy przyda mu się znajomość z Randallem i danina z Andżeli jest do przełknięcia, czy też ma pobiec za tamtym, wyrwać mu dziewczynę z rąk, a na koniec rozkwasić senatorowi gębę. -

Odpuść, Vini - usłyszał głos brata i odwrócił się na pięcie.

308/400

-

Ty byś odpuścił? - prychnął, wskazując brodą Sonię.

- Andżelika da sobie radę - odparł Raul. Twarz miał spiętą. Spojrzenie mroczne. - Dostałem wiadomość, że kurier jest już na miejscu, tutaj, wśród gości. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby to był Randall. Vini gwizdnął cicho. Sonia posłała Raulowi ostrożne spojrzenie. Tamten straszny człowiek swym plugawym gestem ją zszokował, ale reakcja Raula, a właściwie jej brak, zaskoczyły dziewczynę jeszcze bardziej. Gdyby ten cały senator wyciągnął rękę po nią, Sonię, a nie po Andżelikę, Raul też oddałby ją tak... bez walki? Musiałaby z tamtym iść? Odczytał to w pociemniałych oczach dziewczyny, bo uścisnął jej dłoń i powiedział cicho: -

Nie oddam cię nikomu. - Po chwili jednak dodał:

- Uważaj na tego bydlaka. Nie rzucaj mu się w oczy, a jeśli już go gdzieś spotkasz, postaraj się... być dla niego miła. To ważne - dodał z naciskiem. Kiwnęła głową, przyrzekając sobie nie oddalać się od Raula na krok. Ale postanowienia sobie, życie sobie.

309/400

Gospodarz przyjęcia po kolacji został odciągnięty przez gości do ogrodu, Sonię zaprosiła na krótki niewinny spacer przy świetle księżyca żona jakiejś szychy i tak dziewczyna w pewnym momencie została sama. - Jest pani uroczą młodą kobietą, pani Soniu - mówiła wyfiokowana starsza pani, ciągnąc dziewczynę na plażę. - Czy to prawda, że nasz Raul znalazł panią w rosyjskim burdelu i zabrał ze sobą? - rzuciła niewinnym tonem. Sonia stanęła jak wryta. - On tak powiedział? Raul? - Z trudem panowała nad wzburzeniem. - Coś napomknął, choć oczywiście to dżentelmen. Nie zniszczyłby reputacji swojej pani wprost. Nie wierz jej! Jest zazdrosna! - zakrzyczała Sonia w duchu. - Opowiesz mi jak tam jest? W burdelu? - Kobieta pochyliła się ku Soni. Oczy płonęły jej niezdrowym podnieceniem. - Ilu mężczyzn dziennie musiałaś zaspokoić? Dziewczyna cofnęła się, jakby dostała od starego lubieżnego babska w twarz. A gdy tamta nie wypuszczała jej ręki z pomalowanych na krwistą czerwień szponów, krzyknęła:

310/400

- Proszę mnie puścić! O szczegóły niech pani pyta męża! Na pewno bywa w takich miejscach! Kobietę zatkało z oburzenia, ale nie zdążyła nic odpowiedzieć, bo oto z bocznej alejki wyszedł ten, którego Sonia miała unikać, którego bała się od pierwszej chwili, a przed którym Raul ją ostrzegł: senator Randall. Sam. -

O jakich szczegółach rozmawiacie, moje drogie?

- zapytał, podchodząc bliżej. Starsza kobieta spłoniła się, zamachała rękami i umknęła do domu. Sonia chciała uczynić to samo, ale Randall chwycił ją za łokieć i przytrzymał tak, że nie mogła zrobić ani kroku. - Przejdźmy się - zaproponował, choć był to raczej rozkaz. Potulnie ruszyła za nim, ciągnięta w głąb ogrodu niczym cielę na rzeź. - Skąd Raul wytrzasnął tak słodki cukiereczek? - zaczął, gdy byli już w sporej odległości od VillaRosy. - Rzeczywiście bywa w burdelach? Raul? Nigdy się nie dzielił szczegółami z przyjaciółmi... - Senator zarechotał. Zaprezentujesz mi odrobinkę swoich umiejętności? - Puścił do Soni oczko. - De Luca o niczym się nie dowie. A jeśli nawet, to nie będzie miał nic przeciwko temu. Jestem ważną szychą w tym jego biznesie. O, tutaj jest przyjemne miejsce. - Usiadł na ławce, ukrytej

311/400

wśród krzewów hibiskusa, nie wypuszczając nadgarstka dziewczyny z ręki, rozłożył nogi i rzucił: - Na kolana, słonko, zajmij się moim kutasikiem. Oczy Soni zogromniały. Próbowała wyrwać rękę, z początku łagodnie, potem z coraz większą rozpaczą, ale nie puszczał, a jej wysiłki najwyraźniej go bawiły. - No dalej, Andżela nie dała się prosić. A jak ciągnie! Wypróbujemy drugą panią tego zacnego domu. - Ja nie... ja nie chcę! Proszę mnie puścić! Puść mnie, zboczeńcu! - krzyknęła, gdy wstał, zmiażdżył ją w uścisku i próbował przewrócić na ławkę. - Nie dasz po dobroci, ale dasz - wycharczał, śliniąc jej szyję. Chciała krzyknąć, ale chwycił ją za gardło i odgiął głowę do tyłu. - Ani drgnij, bo skręcę ci kark - szepnął ostrzegawczo, sięgając do rozporka. Chwilę potem wsunął rękę pod suknię dziewczyny i jednym ruchem zdarł koronkowe majteczki. Kopnięciem rozsunął jej stopy i...

312/400

- Senatorze Randall, proszę zostawić Sonię w spokoju! padło za jego plecami. Raul stał pośrodku ścieżki, trzymając zaciśnięte pięści w kieszeniach. Nie mógł pozwolić sobie na zabicie kuriera, a na to właśnie w tej chwili miał szczere chęci. Tuż za nim stali Paweł, Stanley i dwóch jego ludzi. To właśnie szef ochrony zaalarmował Raula, że Randall dobiera się do Soni. Nim dobiegli, to bydlę zaczęło ją gwałcić, a gwałtu Raul nienawidził. Już za samo to powinien strzelić skurwielowi w łeb. I korciło go, oj, jak korciło, by wyciągnąć sig sauera... -

Puść ją, Randall - powtórzył, cedząc zgłoski.

Tamten musiał wyczuć chęć mordu w głosie de Luci, bo zwolnił chwyt. Sonia wyrwała się i przypadła do Pawła, który opiekuńczo przygarnął dziewczynę ramieniem. -

Sama chciała, głupia kurwa, sama, kurwa, chciała!

- krzyknął Randall. - Gdybyś mówił o każdej innej, mógłbym uwierzyć, ale Sonia... - Raul pokręcił głową.

313/400

- Tak cię wzięło, chłopcze? - Randall zaśmiał się naraz, a było to tak niespodziewane, że Raulowi serce stanęło w pół uderzenia. - Muszę cię więc zmartwić. Rozstaniecie się na kilka dni. Mój szef, a twój kontrahent zażądał zakładnika na czas przerzutu. Miałem wziąć twojego przyjaciela albo brata, ale... zadowolę się nią. - Wskazał palcem Sonię, którą lekarz w tej samej chwili próbował ukryć za plecami. - Nie ma mowy o zakładnikach - odparł Raul, nagle spokojny. Jeżeli nie rozegra tej partii na zimno, ktoś straci życie. Gomez nie ma podstaw, by wątpić w moją lojalność. -

Ale ja mam. I zaraz on też będzie miał.

Randall wyciągnął telefon, wybrał numer i rzucił klika szybkich zdań po hiszpańsku. Raul, znający ten język, zbladł. - Silvano mówi, że to dobry pomysł! - Randall uśmiechnął się szeroko. - Zgadzasz się czy chcesz gadać z Silvanem? On woli Pawła, nie jakąś dziwkę, ale spróbuję go przekonać. Sonia widziała, jak Raulowi opadają lekko ramiona, jak ledwo zauważalnie zwiesza głowę. Przez chwilę wyglądał jak człowiek pokonany. Spojrzał na nich dwoje: na nią i na Pawła. Z tym ostatnim musiał wymienić myśli, bo nagle rzekł:

314/400

-

Przekaż Gomezowi, że dostanie zakładnika.

Randall ze zwycięskim uśmieszkiem zamknął telefon. -

No to co, Raul? Paweł czy dziewczyna?

Raul miał oboje przed sobą: Pawła i Sonię. Najbliższego przyjaciela i ukochaną kobietę. Wiedział, że Randall nie odpuści, że weźmie jedno ze sobą. Do niego, Raula, należy decyzja, kogo odda. No, Raul, mistrzu tej gry, kogo poświęcisz? Towarzysza broni, który był przy tobie przez ładnych parę lat, czy brankę, którą uprowadziłeś parę tygodni temu i miałeś nieszczęście się w niej zakochać? Kogo, Raul? Senator czekał na decyzję. Sonia szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w twarz Raula, nie wierząc, po prostu nie wierząc w to, co się dzieje. Jeśli Raul ją odda, jeśli ten obleśny senator ją tknie... zabije się, po prostu się zabije. Paweł zaś... on posłał Raulowi jedno krótkie spojrzenie i skinął ledwo zauważalnie głową. W następnym momencie Raul rzucił sucho: -

Bierz dziewczynę.

315/400

Sonia poczuła... poczuła jakby ją zabił. Jakby własno -ręcznie ustawił pod ścianą i strzelił prosto w serce. -

Raul! - krzyknęła z bólem.

Wyszarpnął ją z rąk Pawła i pchnął w kierunku Randalla. Ten zgarnął dziewczynę ramieniem. Zaczęła się wyrywać. -

Nie! Nie zgadzam się!!! Nie oddawaj mnie!!!

-

krzyczała, przerażona i zszokowana.

Ale Raul uciszył ją jednym krótkim: -

Zamknij się! - i powtórzył, patrząc na senatora:

-

Bierz dziewczynę.

Mierzyli się długą chwilę wzrokiem, po czym Ran-dall uniósł kącik ust we wrednym uśmieszku i rzekł: -

Skoro tak, wezmę Pawła.

Odepchnął Sonię i skinął na lekarza. Ten bez wahania zrobił krok w przód, ale gdy Randall zacisnął palce na jego ramieniu i chciał pociągnąć go za sobą, strącił dłoń senatora. - Sam pójdę - syknął, oddał żartobliwy salut przyjacielowi i skierował się ku bramie.

316/400

Senator zwrócił się do Raula: - Nie musisz nas odprowadzać, trafimy do wyjścia. Towar jest w sypialni na piętrze. Znajdziesz. Wyciągnął na pożegnanie rękę, ale de Luca nie podał swojej. Z jego ust nie padło ani jedno słowo więcej. Randall odwrócił się na pięcie i mrucząc coś o pierdolonych niewdzięcznikach, poszedł za Pawłem. Obaj nie obejrzeli się już ani razu. Dopiero gdy Sonia z Raulem zostali sami, ona odzyskała głos. - Chciałeś mnie oddać! Oddać temu parszywcowi! Jak... jak mogłeś?! „Za trzy dni będziesz wolna, droga Soniu!" i oddajesz mnie jak psa!? Nienawidzę cię! Jesteś taki sam, jak ten cały senator! Doskoczyła do mężczyzny, uniosła drobną pięść i chciała uderzyć go w pierś, ale chwycił ją za nadgarstek i pociągnął na siebie tak, że szlochając i rzucając obelgi, znalazła się w jego ramionach. Przytulił dziewczynę z całych sił, a Sonia poczuła nagle, że Raul drży. Drży na całym ciele. -

Ty... płaczesz? - szepnęła.

-

Nie - odwarknął, próbując nad sobą zapanować.

317/400

- I nie chciałem cię oddać. Gdybym powiedział „bierz Pawła" tamten skurwiel wziąłby ciebie, rozumiesz? Słowa z trudem wydobywały się przez zaciśnięte spazmatycznie gardło. Sonia, znów przerażona, kiwnęła głową. Gdy wyobraziła sobie, co senator by z nią, jako zakładniczką, zrobił... Teraz ona zaczęła drżeć. Raul nadal ją tulił, głaszcząc po włosach niczym małe przerażone dziecko. - Ale Paweł wróci? - musiała się upewnić. - Został wzięty na zakładnika i po wszystkim wróci? - Oczywiście - odparł, pilnując, by w głosie zabrzmiała pewność, której nie miał w sercu. — W przeciwnym razie do transakcji nie dojdzie. Nie dodał, że Paweł może wrócić w opłakanym stanie, bo Randall to kawał okrutnego bydlaka, któremu znęcanie się nad ofiarami sprawia perwersyjną przyjemność. Jednak Paweł był przygotowywany na taki los od lat, od lat igrał z ogniem, zaś Sonia... Ona trafiła tu przypadkiem i nie wolno było Raulowi poświęcać niewinnej dziewczyny, by ocalić przyjaciela. Nie darowałby tego sobie. A i Paweł by mu nie darował. Przecież się zrozumieli. Paweł da sobie radę z Randallem. To jeszcze tylko trzy dni...

318/400

- Choć. Wracajmy na przyjęcie - szepnął, całując pachnące różanym szamponem włosy dziewczyny. Gdyby i ją stracił... Resztę wieczoru Sonia zapamiętała jak senny koszmar. Goście podchodzili, zadawali jej jakieś pytania, otrzymywali odpowiedzi i zostawiali ją w spokoju. Raul, mimo że stał w pewnej odległości od dziewczyny, nie spuszczał jej z oczu. Co chwila napotykała jego uważne, mroczne spojrzenie, na sekundę rozjaśniane uśmiechem. Marzyła, by przyjęcie dobiegło końca, by nie musiała się uśmiechać do bandy chciwych sensacji oficjeli, których nie znała, ale którym wydawało się, że znają Sonię - stara plotkara powtarzała każdemu kto chciał słuchać, tym którzy nie chcieli również, że dziewczynę znalazł pan tego domu, tak, tak święty Raul, co to niby ma zasady, w moskiewskim burdelu i tak zachwycił się umiejętnościami Soni... Sonia słyszała szepty i nieprzychylne komentarze, czerwieniła się, widząc pełne pogardy spojrzenia kobiet i lubieżny wzrok mężczyzn, zastanawiała się, dlaczego nikt nie oczernia Andżeliki obściskującej się po kątach z młodszym de Lucą, a gdy ten znikał z pola widzenia, z każdym chętnym i... marzyła, by noc dobiegła końca, by mogła zaszyć się w swoim pokoju, wypłakać porządnie, a potem...

319/400

- Soniu, mogę cię prosić do tańca? - usłyszała głos Raula i poczuła jego dłoń na swojej. Zamrugała z niedowierzaniem. Po tych wszystkich plotkach on chce z nią zatańczyć? Uśmiechnęła się nieśmiało, podała mu dłoń i pozwoliła poprowadzić na parkiet w ogrodzie. Rozbrzmiewały właśnie pierwsze takty piosenki, która zawsze chwytała ją za serce. Harry Nilson zaczął: No, I can 't forget this evening Or your face as you were leaving But I guess that 's just the way the story goes You always smile but in your eyes your sorrow shows Yes, it shows1 W oczach Soni rozbłysły dwie łzy. Przycisnęła policzek do piersi Raula i zamknęła oczy. On tulił dziewczynę tak, jakby na całym świecie liczyła się tylko ona. Jakby to bez niej nie mógł żyć ani chwili dłużej. No, I can 't forget tomorrow

320/400

When I think of all my sorrow When I had you there but then I let you go And now it 's only fair that I should let you know Whatyou should know. I can 't live if living is without you I can 't live, I can 't give any more** Na parkiecie zostali we dwoje. Goście zeszli na bok, patrząc na tulącą się parę. Jeśli ktoś jeszcze nie wiedział, że de Luca zakochał się w jasnowłosej Soni, teraz nie miał co do tego wątpliwości. Szepty umilkły, ucichły ostatnie takty piosenki. Tych dwoje pozostało jeszcze chwilę na parkiecie, jakby nie zauważając, że ich czas dobiegł końca. Raul zwolnił uścisk, wypuszczając dziewczynę z objęć, Sonia uniosła twarz, spojrzała oczami pełnymi łez w jego oczy, teraz jeszcze mroczniejsze. Pocałował ją lekko w usta i szepnął: ** Nie,

nie mogę zapomnieć o jutrze

Kiedy myślę o moim żalu Że miałem ciebie i pozwoliłem ci odejść Teraz jest dla mnie jasne, że powinienem ci wyznać to,

321/400

Co powinnaś wiedzieć Nie potrafię żyć, jeśli to życie ma być bez ciebie Nie mogę żyć i dawać już więcej

- Po przyjęciu. Tym razem nie pozwolę ci odejść. Mimowolny dreszcz obawy, ale i oczekiwania przemknął przez ciało dziewczyny. Kiwnęła głową. Rozwarła palce zaciśnięte na jego ramieniu. Patrzyła, jak podchodzi do jednej z kobiet i prosi ją do następnego tańca. Gdy któryś z mężczyzn stanął przed Sonią i wyciągnął rękę... uciekła. Nie chciała żadnego innego. Tylko Raula. Siedziała na klifach, obejmując kolana rękoma. W dyskretnej odległości pilnował Soni Stanley - sama go o to prosiła, mając w pamięci atak senatora. Czuła, czuła całą sobą, że jej czas tutaj dobiega końca. Ze Raul każdym gestem i każdym słowem żegna się z nią, że dzisiejszy wieczór może być ostatni. Dlaczego? Zdecydował się odesłać Sonię do Warszawy? Myśląc o tym, czuła jednocześnie radość, jak i przemożny smutek. Nawet jeśli on będzie przyjeżdżał, nawet jeśli będą się spotykali, Sonia go straci. A nie chciała tego!

322/400

I can't live if living is withou you - dokładnie tak! Nie mogła już żyć bez Raula i jeżeli on da Soni wybór: chce wrócić do Polski czy zostać w VillaRosie, ona bez wahania wybierze to drugie. Nawet jeśli życie u boku Raula nie byłoby najłatwiejsze, to życia bez niego już sobie nie wyobraża... Powzięła decyzję: wyzna Raulowi jeszcze dziś, co do niego czuje i poprosi, by jej nie odsyłał. Jeżeli i on ją kocha, pozwoli jej zostać. Muzyka dobiegająca z domu umilkła już jakiś czas temu, światła zaczęły gasnąć. Sonia postała pilnującemu jej mężczyźnie pytające spojrzenie. On powiedział kilka słów do krótkofalówki, otrzymał odpowiedź i zwrócił się do dziewczyny: - Możemy wracać, pani Soniu. Ostatni goście właśnie odjechali. Raul stał na schodach, patrząc jak znikają w oddali światła samochodu. Odetchnął. Nienawidził przyjęć, szczególnie u siebie w domu, ale raz na jakiś czas był zobowiązany je urządzać. Zaś z kurierem kartelu kolumbijskiego bezpieczniej było się spotykać na swoim terenie, szczególnie przed najważniejszym przerzutem w historii. Gdyby Randall mógł, zgarnąłby dziś samego Raula, wiedział jednak, że ochrona VillaRosy nie dopuściłaby do tego. Stanley bez wahania

323/400

otworzyłby ogień do każdego, kto zagroziłby szefowi, a na wojnę teraz, w przeddzień sfinalizowania transakcji senator nie mógł sobie pozwolić. Miał za to Pawła Rodło, prawą rękę i przyjaciela de Luci... O tym myślał Raul, wracając do domu. O tym i jeszcze o czymś czy raczej o kimś... Chmurna twarz rozpogodziła się na moment. Mężczyzna nalał sobie do szklaneczki odrobinę szkockiej i wyszedł na taras. Tam znalazł go Vincent. - Słuchaj, braciszku, nie miałbyś nic przeciwko temu, byśmy rozdziewiczyli ci łódkę? - zapytał, obejmując lekko podpitą Andżelikę. - Wrócimy koło południa. Nawet nie zauważysz, że... Raul bez słowa sięgnął do kieszeni i rzucił Vinie-mu kluczyki. Ten wydał triumfalny okrzyk i pociągnął dziewczynę czym prędzej za sobą, by brat nie zdążył się rozmyślić. Raul jednak ani myślał rezygnować z okazji, żeby cały dom do południa następnego dnia mieć dla siebie. I dla Soni... Właśnie wchodziła do środka. Stanley pożegnał się z nią uprzejmie i widząc, że jest bezpieczna, wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

324/400

Na widok Raula, stojącego w drzwiach salonu ze szklaneczką alkoholu w dłoni, Sonia zatrzymała się niepewnie. On odstawił whisky z cichym stuknięciem na stół, podszedł do dziewczyny i nie bacząc na jej spłoszone spojrzenie, bez słowa wziął ją na ręce i ruszył po schodach. Chwilę później kładł ją pośrodku szerokiego łoża w swojej sypialni na gładkiej atłasowej pościeli. Leżała bez ruchu, patrząc, jak zapala świece stojące na komodzie i szafkach. Ich ciepłe, migotliwe światło łagodnie rozproszył mrok. Powiew wiatru od morza wzburzył cienkie jak mgła zasłony. Poczuła się jak w niedawnym śnie... Raul, nadal mając na sobie czarną koszulę i takież spodnie, podszedł do łóżka, położył się na boku tuż przy Soni, wsparł na łokciu i, patrząc na dziewczynę z zachwytem, zaczął gładzić wierzchem dłoni jej ciepłe, gładkie ramię. Uśmiechnęła się doń ze zwykłą nieśmiałością, w jej oczach ujrzał jednak taki sam zachwyt i rosnące pragnienie. Zsunął ramiączko sukni, pochylił się i zaczął całować pachnącą różanym olejkiem skórę szyi. Boże, jakżeż ta dziewczyna smakowała! Usta sięgnęły po płatek ucha. Sonia jęknęła cichutko, wsuwając dłoń we włosy mężczyzny, przyciągnęła jego głowę i dotknęła wargami ust. Zaczęli się całować, coraz bardziej namiętnie, coraz bardziej

325/400

rozpaczliwie, jakby świat miał się skończyć, gdy tylko się od siebie oderwą. On jedną rękę zaciskał na włosach dziewczyny, by nie próbowała nawet umknąć ustami, drugą pieścił jeszcze okrytą jedwabiem pierś. Chwilę potem zdarł materiał z drugiego ramienia dziewczyny, oderwał się na chwilę od jej ust i ściągnął z niej suknię. Okryła odruchowo nagie piersi, ale on łagodnie uniósł jej dłoń, położył sobie na karku, pochylił się i zaczął całować drobny, różowy sutek. Sonia wstrzymała oddech, czując ukłucie pożądania tak silne, że aż bolesne. On nie przestawał pieścić językiem gładkiej skóry, muskać brodawki szybkimi krótkimi liźnięciami, drugą dłoń zsuwał coraz niżej. Najpierw wzdłuż piersi, potem talii, wreszcie poczuła ją na udzie, potem pod kolanem... Raul nie musiał jej zachęcać, by rozchyliła nogi i wpuściła tę dłoń w gorącą miękkość, już wilgotną, już spragnioną mężczyzny. Gdy zanurzył w nią palce, Sonia jęknęła po raz drugi. On nadal ssał jej pierś, jednocześnie pieszcząc płeć dziewczyny coraz głębszymi, coraz silniejszymi pociągnięciami dłoni. Nagle znieruchomiał. Sonia otworzyła zaciśnięte powieki. Miała jego twarz tuż nad sobą. Patrzyła prosto w błyszczące gorączką oczy mężczyzny.

326/400

- Wiesz, że cię pragnę - wyszeptał urywanym głosem. Jeszcze chwila i nie będę mógł się powstrzymać. Jeśli mnie nie chcesz, powiedz to teraz. Jeżeli cię nie chcę?! - Kocham cię - odparła bez tchu. - Pragnę ten pierwszy raz przeżyć z tobą. Czarne oczy rozjaśnił uśmiech. Raul, nie wahając się już dłużej, zdarł z ramion koszulę, zrzucił spodnie. Uniósł biodra dziewczyny i zdjął jej koronkowe majteczki, odrzucając razem z suknią na podłogę. Przez chwilę chłonął wzrokiem widok jej nagiego, ślicznego ciała, po czym uklęknął nad kolanami dziewczyny, pochylił głowę i zanurzył język w jej delikatną kobiecość. Krzyknęła cicho, zaskoczona i zawstydzona zarazem, ale już po chwili unosiła biodra ku tej rozkoszy. Boże... jak on... całował... tam... ! Zaczęła pojękiwać, coraz bliższa spełnienia, coraz bardziej rozpalona, a on zacisnął palce na jej pośladkach i nie zaprzestawał pieszczoty. Gdy była tuż, tuż, poderwał głowę, rozsunął szeroko nogi dziewczyny i nim zorientowała się, co chce zrobić, nim zdążyła się przestraszyć, jednym silnym pchnięciem wtargnął do środka. Ból przeszył jej ciało od stóp do głów, ale... był to ból rozkoszny. Raul trwał w bezruchu, patrząc pytająco w

327/400

twarz dziewczyny. Ona rozwarła szeroko zaciśnięte powieki, spojrzała mu prosto w oczy i powtórzyła, ledwo łapiąc oddech: -

Kocham cię.

Zaczął się poruszać. Na początku łagodnie, odrobinę w przód i w tył, ale z każdą chwilą coraz silniej, coraz szybciej i gwałtowniej. Sonia wbiła palce w jego ramiona i wyszła mu naprzeciw, poddając się tym pchnięciom z rosnącym zapamiętaniem. On tulił dziewczynę do siebie niczym największy skarb i uderzał, raz po raz, szybciej, mocniej, głębiej... Gdy zaczęła pojękiwać coraz głośniej i bardziej błagalnie, jeszcze przyspieszył. Zsunął dłoń z jej pleców, zarzucił sobie jej udo wysoko na biodro, chwycił pełną garścią pośladek dziewczyny i... wbił się tak głęboko, że... wygięła się w łuk, krzycząc jego imię i tracąc niemal zmysły z rozkoszy. On sam poruszył się jeszcze parę razy i też eksplodował, zaciskając zęby, by nie krzyczeć. Opadli na miękkie łóżko, spleceni w uścisku. Przez długie chwile leżeli bez ruchu, oddychając szybko, jak po szalonym biegu i słuchając bicia swoich serc. Wreszcie Sonia uchyliła powieki i wyszeptała: - O Boże, Raul...

328/400

Uniósł głowę, scałował łzy z kącików jej oczu. Nie musiał pytać, czy bolało, czy też było jej dobrze. Miłość w oczach dziewczyny i resztki rozkoszy, które widział w szeroko rozwartych źrenicach, były wystarczającą odpowiedzią. Poruszył się w jej wnętrzu. Uśmiechnęła się leciutko. Scałował ten uśmiech z jej ust. Wsunęła palce w jego włosy i przyciągnęła go do siebie. Znów pieścił wargi dziewczyny, słodkie i nabrzmiałe po niedawnym orgazmie, a ona odpowiadała na tę pieszczotę chętnie i z oddaniem. Smakowali siebie nawzajem, on nadal zanurzony w wilgotną płeć, ona wciąż otwarta na niego i gotowa na więcej. Widział jednak, że ten pierwszy raz mimo wszystko był bolesny, nie chciał więc, by nad ranem poczuła jak bardzo. Wycofał się delikatnie, położył na boku i pieścił ciało dziewczyny dłońmi, językiem, ustami. Miękko, czule, z miłością. Powieki jej opadły, ułożyła głowę w rozkosznym wgłębieniu między jego szyją a obojczykiem. Raul zagarnął ją ramieniem, przyciskając do piersi i pozwolił zasnąć. Dostał więcej, niż mógłby pragnąć. Gdy już spała, oddychając głęboko i równo, wyszeptał: - Kocham cię, Soniu - i również pogrążył się we śnie, po raz pierwszy od wielu, wielu dni głębokim i spokojnym, nie wypuszczając dziewczyny z objęć...

329/400

Obudziły go pierwsze promienie słońca wpadające przez szeroko otwarte okna. Nie otwierając oczu, wtulił policzek w jedwabiście miękkie włosy dziewczyny, która tej nocy za jego sprawą stała się kobietą. Musiał to jakoś uczcić. By o nim pamiętała... Spała wtulona w niego tak mocno, jakby chciała stopić się z Raulem w jedno. On obejmując Sonię jednym ramieniem, drugą rękę wyciągnął po telefon leżący na szafce nocnej. Stanley odebrał po pierwszym sygnale. - Tak, szefie? - zapytał rześkim głosem, jakby w ogóle nie kładł się spać. - Słuchaj, mam do ciebie prośbę, która może się wydać... nieco dziwna - zaczął Raul zmieszany. - Potrzebny mi kosz kwiatów hibiskusa, samych kwiatów, rozumiesz... Jeśli Stanley poczuł zaskoczenie, nie dał tego po sobie poznać. Odparł tylko: -

Oczywiście, szefie, zaraz się tym zajmę.

I pół godziny później dostarczył Raulowi pod drzwi apartamentu to, o co ten prosił... Sonia uniosła powieki, a napotkawszy pełne czułości spojrzenie Raula, uśmiechnęła się, znów nieśmiała. Owszem,

330/400

uczynił z niej kobietę i to Sonię przepełniło wdzięcznością i... dumą, ale... ale nadal jego bliskość onieśmielała. Nagle poczuła na policzku dotyk delikatnych płatków. Uniosła się na łokciu. Dookoła niej, na poduszkach, na kołdrze, wokół łóżka rozsypane były dziesiątki różanych kwiatów. -

Och - westchnęła oczarowana i wzruszona zarazem.

Uniosła rozświetlone spojrzenie na mężczyznę. On pochylił się nad nią, pocałował lekko w usta, wziął na ręce i zaniósł do łazienki. Zawstydzona nagością ukryła twarz na jego piersi. Wypuścił ją z ramion pod prysznicem, nastawił wodę, nalał pachnącego płynu na dłoń i zaczął miękkimi ruchami namydlać ciało dziewczyny, nie omijając najintymniejszych miejsc. Sonia zamknęła oczy, coraz bardziej zawstydzona, ale i szczęśliwa. Gdy wyobrażała sobie ten pierwszy raz, miała nadzieję, że będzie cudowny, ale Raul... Raul uczynił go przeżyciem niemal mistycznym. Zakręcił wodę, osuszył skórę dziewczyny pucha-tym, białym ręcznikiem i zaniósł z powrotem do sypialni. Posadził w fotelu i szybko zmienił pościel na świeżą i pachnącą. Złożył dziewczynę wśród tej bieli, a sam wrócił do łazienki, by również się odświeżyć. Sonia czekała niecierpliwie na jego powrót, patrząc w okno, na łagodnie falujący morski bezmiar.

331/400

Wreszcie Raul był przy niej. Kładł się obok, odwracał ku sobie twarz dziewczyny. Gdy poczuła pytający pocałunek na ustach, bez wahania odpowiedziała tym samym. Znów całowali się do utraty tchu. Znów ona czuła, jak wilgotnieje w środku, jak ciało zaczyna płonąć, a ręce niecierpliwie szukają jego męskości, która ten głód może zaspokoić. Raul zaś, mając w pamięci, że parę godzin temu przeżyła swój pierwszy raz, próbował powstrzymać pożądanie, chciał zaspokoić ją w inny, delikatniejszy sposób, ale czując palącą dłoń dziewczyny na swoim członku, nie wahał się ani chwili dłużej, tak samo pragnąc Soni, jak ona jego. Tym razem jednak chciał, by sama wzięła rozkosz i może dała mu tej rozkoszy spróbować. Położył się na plecach, uniósł dziewczynę nad sobą i powoli, patrząc w jej szeroko otwarte oczy, opuścił na wzwiedzione prącie. Spojrzała w dół z niedowierzaniem. Wciągnęła powietrze, czując lekki ból, wchłonęła go aż po nasadę, bardziej gotowa, niż mógł się spodziewać i... znieruchomiawszy na chwilę, zaczęła poruszać biodrami. W przód i w tył. Raul przygryzł wargę, by nie jęknąć. To było... to było... coś obłędnego... Sonia przyspieszyła, zatracając się w pędzie do spełnienia. Unosiła się i opuszczała, poruszała się do przodu i do tyłu, coraz bardziej zapamiętale, wreszcie padła na pierś mężczyzny, przylgnęła doń całym ciałem i zaczęła podrzucać lędźwiami niczym dzika kotka. On zacisnął palce na jej

332/400

pośladkach, nadziewając dziewczynę na nabrzmiałe prącie jeszcze silniej, jeszcze mocniej. Wsunęła palce we włosy mężczyzny, zacisnęła na karku i gnali, gnali oboje ku spełnieniu, na sam szczyt. Najpierw krzyknęła ona, zaraz potem z ust mężczyzny wydarł się jęk. Jeszcze... jeszcze chwilę trwali naprężeni, całym ciałem chłonąc rozkosz, po czym osunęli się na łóżko, oboje bez tchu. Sonia z policzkiem na wilgotnej od potu piersi mężczyzny, on nadal z dłońmi na jej pośladkach. Poruszała się jeszcze leciutko, sama nie zdając sobie z tego sprawy, on przyjmował tę pieszczotę, wzruszony i wdzięczny. Miłość z tą dziewczyną - do tej dziewczyny! - była... była tym, na co nie mógł sobie pozwolić, ale właśnie to zrobił. Otworzyła oczy. Uniósł głowę i skradł jej całusa. Uśmiechnęła się i szepnęła: -

Dziękuję.

Poczuł łzy pod powiekami. Ona mu dziękuje?! -

Jesteś cudowna - szepnął, unosząc jej dłoń do ust.

- Cokolwiek by się stało, pamiętaj... pamiętaj, że cię kocham.

333/400

Sonia poczuła, jak gardło ściska jej wzruszenie. Powiedział to! Powiedział te dwa najpiękniejsze i najcenniejsze słowa! Raul ją kocha! Poczuła zawrót głowy ze szczęścia. Teraz naprawdę świat mógł się skończyć! I skończył się. Skończył w następnej chwili. - Panie de Luca, wiem, że nie w porę, ale myślę, że to ważne. - Stanley stał w drzwiach VillaRosy, ściskając w dłoni kopertę o charakterystycznym kształcie. W środku była zapewne płyta DVD. - Przed chwilą przywiózł ją jeden z ludzi Randalla i pomyślałem... Mężczyzna patrzył na swojego szefa, owiniętego w pasie ręcznikiem, zmieszany, ale i zaniepokojony tym, co znajdą na płycie. Raul również. W jednej chwili zapomniał o Soni czekającej na jego powrót do łóżka. W jednej chwili chęć na więcej rozkoszy wywietrzała mu z głowy. - Od Randalla, mówisz? - mruknął. - Dzięki, Stanley, że mnie obudziłeś, to nie może czekać. Wziął od dowódcy ochrony kopertę i zamknął za sobą drzwi. Przeszedł do biblioteki, gdzie na biurku stał komputer z

334/400

dużym ekranem, włożył płytę do odtwarzacza i... aż zachłysnął się własnym oddechem. Już pierwsze ujęcie było... porażające. Paweł. Paweł nagi, z rękami wykręconymi do tyłu, przypięty kajdankami do krzesła i bity przez trzech oprawców. Bity pięściami i kolbami pistoletów, kopany między nogi, okładany kijem bejsbolowym po ramionach, plecach, klatce piersiowej, udach... Miał krew na piersiach i brodzie, rozbite oko, rozciętą głowę, lecz cały czas był przytomny. Cały czas powstrzymywał krzyk i jęki, by nie dać tamtym satysfakcji. Cały czas. Aż do... Raul zacisnął palce na oparciu fotela tak silnie, jakby chciał go zmiażdżyć. Nie wierzył, po prostu nie wierzył, że Randall śmiał... że się odważył, że... Wciągnął powietrze, widząc, co te skurwysyny zaraz zrobią. Jeden przyciągnął zwój kabla elektrycznego, drugi zaciskał kleszcze jednej elektrody na nadgarstku zakładnika, potem ujął drugą parę kleszczy i...

335/400

Tylko nie to!!! I zacisnął kleszcze na jądrach ofiary. Twarz Pawła zastygła w nieruchomą maskę. Raul widział, jak przyjaciel zaciska szczęki z całych sił, próbując opanować przerażenie. Sam uchwycił się oparcia fotela, czując, że nogi odmawiają mu posłuszeństwa. Po tamtej stronie ktoś zarechotał i pstryknął przełącznikiem. Ciało Pawła zaczęło się trząść, coraz silniej i silniej, w nieopanowanych drgawkach, on odgiął głowę w tył i... zaczął krzyczeć. Sonia, która od paru chwili stała za plecami Raula, również. - Co oni mu robią?! Co oni...?! Niech przestaną, słyszysz?! Każ im przestać! Przerwij to!!! Raul patrzył na torturowanego i... milczał. Milczał może trzy sekundy, czekając aż opanuje gniew, nie, nie gniew - furię, morderczą furię - i będzie mógł rozważnie działać. W następnej chwili poderwał się i wezwał przez interkom Stanleya. Sam pobiegł, z Sonią depczącą mu po piętach, do

336/400

swoich apartamentów, nadal słysząc niekończący się krzyk torturowanego. Wpadł do pokoju bez okien, gdzie pod ścianą stała szafka z bronią, wyciągnął karabin snajperski i wrócił na parter w tym samym momencie, gdy ekran zgasł, a do domu wchodził szef ochrony. Nic jeszcze nie rozumiejącemu mężczyźnie wcisnął w jedną rękę Berettę, w drugą płytę DVD. - Obejrzyj to, a potem ustrzel któregoś z ludzi Randalla, najlepiej przy wspólnym obiedzie, tak żeby mózg opryskał temu skurwielowi twarz. -

Może... jego własny mózg?

- Nie. Na pana senatora zapoluję osobiście. W innym terminie. Stanley spojrzał na płytę, jakby parzyła go w dłonie, po czym bez zbędnych pytań zrobił w tył zwrot i pospieszył do samochodu. Bez względu na to, co było na płycie, zamierzał wykonać rozkaz dosłownie: mózg na twarzy. Randall już dawno na to zasłużył. Senator odebrał telefon po pierwszym sygnale. Czekał na tego, kto dzwonił. -

Macie te kody? - Rozmówca od razu przeszedł do rzeczy.

337/400

- Jeszcze nie - odrzekł Randall. - Potrzebujemy więcej czasu. Paweł Rodło to twarda sztuka. - Wiem, że do miękkich nie należy, lecz mimo wszystko powinniście już sobie z nim poradzić! Dostaliście wolną rękę, przecież mówiłem... - To zakładnik - przerwał mu z naciskiem Ran-dall. Możemy się z nim zabawić, ale musi dożyć dnia przerzutu. -

Nic nie musi - wysyczał tamten. - On już jest martwy.

Randall wyprostował plecy i spojrzał z nienawiścią na telefon. -

Panie de Luca, pozwoli pan, że sam o tym zdecyduję.

Po drugiej stronie zapanowała cisza. - Mam nadzieję, że wydobędziecie z Pawła interesujące mnie informacje i za kilka dni będziemy dzielić się łupem fifty-fifty. Randall przełknął dumę i odparł: -

Ja też mam taką nadzieję, Vini.

Andżelika rzuciła wracającemu do sypialni Vincen-towi zachęcające spojrzenie spod wpół przymkniętych powiek.

338/400

Nadal znajdowali się na nowiutkim, wspaniałym jachcie Raula, kołysani lekko przez poranną bryzę i nadal nie miała dosyć miłosnych igraszek. Ona zresztą zawsze była chętna i gotowa na jeszcze. Ale Vini najwyraźniej stracił humor. Był podniecony - Andżelika widziała, jak członek niemal rozsadza mu spodnie - a jednak nie rzucił jej na łóżko, nie wziął tak, jak lubiła: szybko i ostro. Wsunęła szlafroczek, który ledwie zakrywał jej pośladki z powrotem na ramiona, i zapytała: -

Wracamy do VillaRosy?

Vincent pokręcił głową. Nie mógł wracać. Nie teraz. Nie potrafiłby utrzymać przy bracie pokerowej twarzy, wiedząc, że w tym momencie siepacze Randalla męczą na śmierć jego przyjaciela. Może Vini był twardy i bezwzględny - Paweł to zaledwie pionek w jego grze o władzę - ale... lubił lekarza. Gdyby ten od razu zdradził bezcenny kod dostępu, potrzebny do sfinalizowania transakcji stulecia, włos by mu z głowy nie spadł! Dlaczego ludzie są tacy głupi? A może Paweł nie zna tego kodu? Może Raul mówił prawdę, że hasło zna tylko on i przekaże je w decydującej chwili tylko bratu? Czyżby on, Vincent, popełnił błąd? Chwycił telefon, wybrał numer Randalla, ale ten nie odebrał.

339/400

Kurwa!!! Wypadł na zewnątrz, wbiegł do kokpitu, przekręcił kluczyk, mało go nie urywając i wcisnął manetkę gazu do oporu. Silniki zawyły, a jacht wyrwał do przodu jak rączy koń. Chwilę później gnali w głąb morza do utraty tchu, a pęd łodzi, rozbijającej dziobem fale, chłodził rozpaloną głowę młodego mężczyzny. Godzinę później mógł wracać i jakby nigdy nic usiąść z Raulem do śniadania. Vincent popatrywał na brata, jak ten, śmiertelnie blady, próbuje przełknąć choć kęs. Andżelika wchłaniała nieprzyzwoite ilości jedzenia, wygłodzona po całej nocy seksu, zaś Sonia, z policzkami mokrymi od łez, wbiła wzrok w talerz i nawet nie próbowała udawać, że je. - Coś mnie ominęło? - zaczął ostrożnie Vini. - Myślałem, że jak zostawię wam chatę wolną... Raul podniósł nań pociemniałe oczy. - Sporo cię ominęło - wpadł bratu w słowo. - Ran-dall wziął zakładnika, Pawła, jakbyś się pytał, i właśnie go torturuje.

340/400

Wstał, cisnął na stół przed Vincentem swój laptop i włączył odtwarzanie. Vini pobladł, widząc pierwsze sekundy nagrania. Owszem, wiedział, że z Pawła wyciągają informacje przemocą, ale... nie musiał tego oglądać! Nagle poczuł na ramionach zaciskające się dłonie brata. - Zabiję tego, kto to zlecił - powiedział Raul wolno i cicho, ale takim tonem, że Vincent zbladł jeszcze bardziej. Jego starszy brat zwykł dotrzymywać słowa. I będzie ścigał zabójcę Pawła aż do śmierci. Stanley ułożył się wygodnie w pozycji strzeleckiej na wzgórzu, niemal kilometr od posiadłości senatora Randalla. Tutaj, w tej odległości, rezydencja nie była już ani strzeżona, ani patrolowana. Mur, bliźniaczo podobny do tego, który otaczał VillaRosę, zaczynał się u podnóża wzniesienia. Tylko głupiec budował fortecę w zagłębieniu terenu. A Randall, oprócz tego, że był okrutnym sukinsynem, był również głupcem. O tym właśnie myślał Stanley, moszcząc sobie wygodne stanowisko, z którego miał dobry widok na niemal całą posiadłość. Teraz mógł czekać... Wymarzony dla jego celów moment nastąpił parę kwadransów później. Randall wraz z dwoma ochroniarzami

341/400

wyszedł na taras, gdzie czekał nań już zastawiony do śniadania stół. Usiadł, nalał do filiżanki kawy... Stanley przyłożył lufę karabinu snajperskiego do ramienia. Nastawił celownik na dziewięćset metrów - taka odległość dzieliła go od willi - biorąc poprawkę na kierunek i siłę wiatru. Nagle miał konsumującego płat wędliny senatora niemal na wyciągnięcie ręki. Wziął jego głowę na cel i delikatnie położył palec na spuście. Przez sekundę czy dwie miał szczere chęci nagiąć nieco rozkaz swojego szefa, ale powstrzymał się. To by wszystko skomplikowało. Czekał... Jeden z mężczyzn pochylił się ku Randallowi, mówiąc coś do niego i w tym momencie Stanley pociągnął za spust. Pocisk z Beretty kaliber .50 ma taką siłę, że urywa -i to dosłownie - głowę. Rzadko używano w VillaRosie tej broni, bo każdy z niej strzał był śmiertelny. Częściej zaś wystarczyło postraszyć ofiarę, przestrzelić dłoń czy kolano, niekoniecznie zaraz zabijać. Ten raz należał do wyjątków.

342/400

Stanley z satysfakcją patrzył przez lunetę celownika, jak głowa ochroniarza eksploduje, jak w następnej sekundzie Randall rzuca się w tył, ocierając twarz zbryzganą krwią i strzępkami mózgu, i w panice ucieka do domu. Uśmiechnął się lekko. Rozkaz Raula wykonał co do joty. Randall nie jest głupi. Zrozumie kto i co chciał mu w ten sposób przekazać. Paweł jest bezpieczny. O ile nie zdążyli go do tej pory wykończyć. Andżelika weszła do łazienki przylegającej do sypialni, by zmyć z siebie trudy ostatniej nocy. Sprawy między Raulem i Vincentem niewiele ją obeszły, Pawła zaś specjalnie nie lubiła... Jej czas w tym domu dobiegał końca. Niestety, nie zarobiła tych stu tysięcy. Dziś odetchnie nieco, a jutro poprosi Viniego, by zawiózł ją na lotnisko i... wróci do Polski. Może w kraju nie jest tak pięknie jak na Cyprze, ale na pewno bezpieczniej. Zleceniodawca pewnie się z nią skontaktuje, żądając zwrotu zaliczki, ale przecież Andżelika na zaliczkę zapracowała! Choćby za siniak po uderzeniu w twarz, jakie zarobiła od Raula, należała się rekompensata! Stanęła przed lustrem, sięgnęła do kosmetyczki, by wyjąć puder w płynie i... zamiast niego wyciągnęła plastikową torebeczkę, w której znajdowała się szminka. I liścik - krótki, acz treściwy: „Ta szminka ma

343/400

się znaleźć w sypialni Raula. Jak najbliżej łóżka. Dzisiaj!". Uniosła brwi. Pewnie któryś z gości, pracujący dla tajemniczego zleceniodawcy, podrzucił jej to dziś w nocy. Jak jednak ona, Andżelika, ma wykonać rozkaz, skoro nie ma wstępu do apartamentów na drugim piętrze? Ty może nie masz, ale mała głupia dziwka Sonia jak najbardziej - odpowiedziała sobie w myślach. -Przecież tam właśnie ta cicha woda, niewiniątko pierdolone, spędziła noc. Andżelika może przecież zapukać do drzwi, poprosić, by tamta ją wpuściła, bo chce się pożegnać przed wyjazdem... To właśnie uczyniła. - Wyjeżdżam, kochana, gdy tylko Vincent będzie miał czas, by odwieźć mnie na lotnisko. Tobie radzę uczynić to samo. Tu się robi niebezpiecznie - mówiła pół godziny później, udając zatroskanie. Sonia wzruszyła ramionami w wieloznacznym geście. Z naiwnej, głupiutkiej dziewczyny, która przybyła tu parę tygodni temu, nie pozostał nawet ślad. Teraz wiedziała nieco więcej o panu VillaRosy, domyślała się, jak bardzo jest niebezpiecznym człowiekiem, jednak... nie zamierzała odchodzić. A jeśli nawet, to z nim, Raulem. Bo po prostu go kocha. Koniec. Kropka. Andżelika minęła Sonię i weszła do sypialni.

344/400

- Piękny pokoik, no nie? To tutaj się... wiesz... ja z Raulem... - Puściła do Soni oczko. Dziewczyna pokraśniała, zaciskając z gniewu usta. - Nie powinnam ciebie tu wpuszczać - odrzekła sucho. - Zejdźmy na dół. Raul byłby zły, że... -

Właśnie idzie - wpadła jej w słowo Andżelika.

Sonia wybiegła z pokoju, by tłumaczyć się z najścia nieproszonego gościa, na co ten gość tylko czekał. Andżelika spokojnie umieściła szminkę między wezgłowiem a materacem - doprawdy bliżej łóżka tajemniczy przedmiot znaleźć się nie mógł - i ruszyła za Sonią. - Znów dobierałaś się do sejfu? - Raul na widok Andżeliki skrzywił się nieznacznie. Ta posłała mu uroczy uśmiech, nic sobie z jego humorów nie robiąc. -

Przyszłam pożegnać się z Sonią. Jutro wyjeżdżam.

Mężczyzna otworzył drzwi jednoznacznym gestem i czekał, aż Andżelika wyjdzie. Gdy to uczyniła, nie próbując na szczęście się o niego otrzeć - widać pamiętała jak piecze

345/400

policzek od jego uderzenia - zamknął drzwi i spojrzał pytająco na Sonię. - Przepraszam - szepnęła. - Wiem, że nie powinnam jej wpuszczać, ale... jeszcze nie umiem być tak stanowcza, jak ty. Odgarnął kosmyk włosów z jej twarzy. - I za to cię kocham - powiedział żartobliwie, jednak na dnie czarnych oczu dojrzała prawdziwą czułość. W następnej chwili spoważniały, bo rozdzwonił się telefon sygnałem zarezerwowanym dla Stanleya. Odebrał połączenie. - Tak, jak sobie życzyłeś, szefie - usłyszał głos tamtego. Mózg na twarzy. Raul uniósł kącik ust w uśmiechu i odetchnął z ulgą. Może zdążył... Może Paweł wróci do VillaRo-sy w miarę zdrów i cały... Wyszedł na taras, zamykając za sobą drzwi, by Sonia nie słyszała jego słów. - Dobra robota, stary - rzucił do telefonu. - Gdy wrócisz, mam dla ciebie następną. Trzeba dokładnie przeskanować mój apartament. Domyślasz się, czego szukać?

346/400

Wrócił do pokoju, Sonia spojrzała nań pytająco. -

Sąjakieś wieści o Pawle?

Pokręcił głową. Posmutniała. - Chodź, zabiorę cię na przejażdżkę. - Raul wyciągnął do niej dłoń. - Takim jachtem, moja kochana, jeszcze nie płynęłaś... Na takim jachcie Sonia tym bardziej się nie kochała. Raul zabrał ją bowiem nie na nowiutką łódź Rivy, a na przepiękną, lśniąco białą Ballerinę, na której salon, kuchnia, jadalnia, pokoje i łazienki dorównywały luksusowi tych w VillaRosie. Na widok sypialni Raula, znajdującej się na dziobie, dziewczynie po prostu odebrało mowę. Tutaj, w przeciwieństwie do tej w rezydencji, urządzonej w skromnych bielach i szarościach, królowały szkarłat i złoto, niczym w haremie arabskiego szejka. Łoże miało kształt owalu i zajmowało niemal połowę dużego pomieszczenia. Nakryte narzutą z adamaszku w kolorze starego złota zapraszało wprost, by się wyciągnąć na miękkim materacu i... Znów czuła usta Raula na nagiej skórze. Znów pieścił jej piersi językiem i wargami. Była gotowa ponownie przyjąć go

347/400

do swego wnętrza, które już płonęło oczekiwaniem. Ale on się nie spieszył. Powoli centymetr po centymetrze odkrywał jej ciało po raz kolejny. Szczególnie dużo czasu poświęcił na zwiedzanie językiem najintymniejszego miejsca, co Sonię doprowadziło niemal do ekstazy. Tracąc panowanie nad własnym ciałem, podrzucała biodrami w rytm jego pieszczoty, pragnąc więcej, szybciej, głębiej, a on coraz chętniej zagłębiał język w miękkie, wilgotne ciepło. - O Boże, Raul... - szeptała raz po raz, przyciągając gorączkowo głowę mężczyzny ku nabrzmiałej płci. - Proszę, proszę, proszęęę...! - jęczała spazmatycznie, gdy jego język tańczył w środku. - Raul, ty też, ty też! - błagała, będąc już blisko spełnienia, gdy on nadal pieścił tylko ją. Wreszcie poderwał się, wiedząc, że kochanka jest bardziej niż gotowa i znów jednym mocnym pchnięciem wszedł w nią, wbijając się aż do końca. Sonia krzyknęła, czując jak zalewa ją fala rozkoszy. Jak z każdym jego ruchem unosi się coraz wyżej i wyżej, on przyspieszył, pragnąc tak samo dostać się na szczyt. Szybciej, szybciej! Choć za mną, kochana, chodź! Nasz czas dobiega końca, szybciej, mocniej, teraz, taaak, tak, kochana moja, och, taaak!!! -

J e z u... - wyrwało się z jego zaciśniętych ust.

348/400

Dziewczyna szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w piękną twarz mężczyzny, przeżywającego taką rozkosz, jaka była jej, Soni, dana przed chwilą. Boże, jak ona go kocha... Gdy opadł na nią półprzytomny, oplotła go ramionami i przycisnęła jego kochaną głowę do piersi, gładząc splątane, czarne włosy. Oddychał szybko i płytko, jak po gwałtownym wynurzeniu. Powieki nadal miał zaciśnięte, ale powoli, pod wpływem pieszczoty jej dłoni, rozluźniał napięte mięśnie, rozwierał zaciśnięte na jej ramionach palce. -

Chryste, przepraszam, przepraszam, kochana!

- wyszeptał na widok krwawych półksiężyców, które zostawiły na skórze dziewczyny jego paznokcie. Jak mógł aż tak się zapomnieć?! Jak mógł być dla tej młodej, jeszcze wczoraj niewinnej dziewczyny tak brutalny?! - To nic, to nic, nawet nie poczułam - mówiła, nadal gładząc go po włosach, ramionach, plecach. - Było mi... bardzo dobrze. Bardzo, bardzo dobrze. Dzię... Przerwał jej pocałunkiem. - To ja ci dziękuję - powiedział cicho, patrząc z miłością w błękitne oczy dziewczyny. - Nauczyłaś mnie znów kochać.

349/400

Jacht mknął przez szmaragdowo-niebieskie wody Morza Śródziemnego, gdy tych dwoje, sytych siebie, zapadało w spokojny, niczym niezakłócony sen. - Soniu, chciałbym, byś coś dla mnie zrobiła - odezwał się Raul późnym popołudniem, gdy w jadalni, nadal na Ballerinie, zasiedli do spóźnionego obiadu. -

Wszystko, co zechcesz - odparła bez wahania.

-

Nauczę cię strzelać.

Sonia uniosła brwi. Takiej prośby się nie spodziewała. Kiwnęła jednak głową. Po obiedzie przeszli na dziób i tam Raul wytłumaczył dziewczynie zasady posługiwania się bronią krótką. Nie były one skomplikowane. Strzelił, zabezpieczył pistolet i podał go Soni. -

Teraz ty. Śmiało!

Ważyła przez chwilę masywnego sig sauera w drobnej dłoni. Wreszcie zebrała się na odwagę, odbezpieczyła broń, przeładowała tak, jak przed chwilą Raul ją uczył i pociągnęła za spust. Siła odrzutu wyrwała jej niemal pistolet z ręki, ale... nie wrzasnęła ze strachu, jak się tego obawiał.

350/400

- Bardzo dobrze. Spróbuj jeszcze raz - zachęcił ją. - Jest już odbezpieczony i przeładowany, wystarczy tylko nacisnąć spust. Nacisnęła, tym razem trzymając broń pewnym chwytem. Raul był z niej autentycznie dumny, ale wolała dłużej się w strzelanie nie bawić. Oddała mężczyźnie pistolet. On zabezpieczył broń i schował do kabury przy pasku. - Po co mnie tego uczysz? - musiała zapytać. Stanął przed dziewczyną, ujął jej twarz w dłonie i rzekł cicho: - Nie darowałbym sobie, gdyby coś ci się stało, a najbliższe dni mogą być... gorące. Czuła, że nie mówi jej całej prawdy, ale nie pytała więcej. W swoim czasie dowie się tyle, ile Raul zdecyduje się powiedzieć. Dziś wystarczy Soni to wyjaśnienie. Kiwnęła głową, patrząc ze smutkiem na zbliżający się ląd. Pragnęła zatrzymać czas tutaj, na pięknej Bal-lerinie i zostać z Raulem do końca swoich dni. Los jednak upomniał się i o nią, i o niego. Stanley czekał na pomoście.

351/400

- Szefie, tak jak przypuszczałeś, masz w pokoju niespodziankę - powiedział przyciszonym głosem, gdy tylko Raul odprowadził Sonię do samochodu. - Zostawiłem ją tam, gdzie była, między materacem a wezgłowiem. Zrobisz z tym fantem, co uznasz za stosowne. - Dzięki, Stan, jesteś nieoceniony. - Raul uścisnął krótko ramię mężczyzny. - To już jutro nad ranem -

dodał nagle.

Stanley uniósł brwi. -

Nie za trzy dni?

- Nie. Dziś dostałem potwierdzenie od drugiej strony. Możemy zaczynać ostatnią rozgrywkę. Obstaw nabrzeże i wszystkie drogi dojazdowe. Zamknijcie VillaRosę dyskretnym, ale skutecznym pierścieniem ochronnym. -

Oczywiście, panie de Luca, ściągnę posiłki z miasta.

- Nie! To dałoby konkurencji do myślenia, a ja nie chcę, by cokolwiek podejrzewała. Jeszcze nie teraz. -

Ta k jest.

-

Tutaj, w domu nie powinno się nic wydarzyć.

352/400

- Raul łgał teraz mężczyźnie w żywe oczy, bo wszystko rozstrzygnie się właśnie w domu, miał przecież wroga we własnym bracie. - Mimo to musimy być przygotowani na wszystko. Drogi ewakuacji? -

Gotowe.

- Pamiętaj, że masz zabrać stąd w pierwszej kolejności Sonię. -

Pamiętam, szefie.

-

Bez względu na wszystko ona ma przeżyć.

Stanley kiwnął tylko głową. - Jeżeli... - Raul zawahał się. - Jeżeli coś pójdzie nie tak, ty „odwdzięczysz się" Randallowi. -

Z przyjemnością, panie de Luca.

-

Raul. Po prostu Raul.

-

Ta k jest... Raul.

Uśmiechnął się do zmieszanego Stanleya, ale oczy miał poważne.

353/400

- Jutro o tej porze będzie po wszystkim - dokończył, nie zdając sobie sprawy jak złowróżbnie to zabrzmiało. Już miał dołączyć do Soni w samochodzie, gdy zawrócił. - Stanley, jeszcze jedno. Skombinuj mi kilogram semteksu. I detonator, rzecz jasna. Mężczyzna nie okazał zdziwienia. Nie chciał jednak wiedzieć, co szef będzie wysadzał dzisiejszej nocy w powietrze... Atmosfera w całym domu zdawała się naładowana elektrycznością jak przed burzą, choć niebo za oknami było błękitne, bez jednej chmurki. Mimo to mieszkańcy VillaRosy czuli, że coś się szykuje. Raul zaszył się w swoich apartamentach i tam pracował w milczeniu, spędzając długie godziny przy laptopie. Sonia odsypiała noc i ranek - najcudowniejszą noc i najpiękniejszy ranek w jej życiu, na którym cieniem położyło się uprowadzenie Pawła. Andżelika włóczyła się z kąta w kąt, nadal niepewna, czy ma wyjeżdżać, czy zostać jeszcze trochę i zabawić się jeszcze odrobinę. Natomiast Vincent... On obserwował wszystko i wszystkich niczym jakiś nawiedzony badacz. Nie rozstając się z nowym telefonem, usiadł w salonie, który był centralnym miejscem domu, otworzył laptop, by

354/400

mieć alibi i... czekał. Czekał na pierwszy sygnał, że zaczęło się. Daty przerzutu nie znał. Wiedział tylko, że Wielki Dzień jest blisko, bardzo blisko, możliwe, że to już dzisiaj, ale na pewno tej okazji - okazji, która trafia się raz w życiu - nie prześpi. Miał coś, co zapewniło mu przewagę nad Raulem. Właśnie ten nowy telefon... Mniej więcej w takiej atmosferze minęło popołu-dnie,potem wieczór. Cypryjskie niebo zapłonęło gwiazdami, które zdawały się być bliższe niż gdziekolwiek indziej. Do księżyca w pełni przez spokojne morze prowadziła roziskrzona świetlista ścieżka. Było to tak piękne, że Sonia, siedząca na tarasie w swoim pokoju, zapomniała o samotności, zapomniała o tęsknocie i strachu. Była tylko ona i piękno tej nocy. -

Księżniczko, przyjdziesz do mnie? - padło naraz.

Podskoczyła nieomal, wychyliła się przez barierkę i spojrzała w górę. Raul uśmiechał się do niej z wysokości swojego tarasu. -

Tędy? - Uniosła brwi.

Zaśmiał się cicho.

355/400

-

Nie. Konwencjonalnie.

W jednej chwili była przed drzwiami jego apartamentu, w następnej tonęła w ramionach mężczyzny. Objął ją, ale nie zaczął całować z taką desperacją jak jeszcze dziś rano, nie zdarł z niej koszulki nocnej i nie zaczął pieścić tak, jak tego pragnęła, znów i nieustannie pragnęła. Zaniósł ją do sypialni, położył na łóżku, sam spoczął obok niej i, gładząc dziewczynę po plecach, ramionach, policzku, szyi czułą dłonią, zaczął: -

Chciałbym, byś o czymś wiedziała...

Soni zamarło serce. Dlaczego w głosie Raula jest znów znany jej chłód, dlaczego w oczach nie ma odrobiny miłości? Dioda na nowiutkim telefonie Vincenta zamigotała, sygnalizując uruchomienie mikrofonu. Vini włączył głośnik i... wstrzymał oddech, słysząc następne słowa brata... - Dziś nad ranem, dokładnie za cztery godziny, dojdzie do największego przerzutu narkotyków w dziejach tej branży. Pięćdziesiąt ton Złotego Pyłu, który ma wysycić rynek europejski, wartości czterech miliardów euro - taka jest stawka tej gry. Ja jestem koordynatorem transakcji. Ja nagrałem cały ten biznes, skontaktowałem ze sobą obie strony producenta i odbiorcę

356/400

-

i ja odpowiadam za to, by doszła do skutku.

Sonia wciągnęła powietrze. Nie znała się na narkotykach, choć Złoty Pył ponoć jej podano, mimo to liczby robiły wrażenie. Cena transakcji była wysoka i dziewczyna domyśliła się, że jeśli coś pójdzie nie tak... taką właśnie cenę wyznaczy mafia za głowę Raula. - Oczywiście nie za darmo. Odpalą mi za to pięć procent. Dwieście milionów - powiedział to tonem zupełnie beznamiętnym, za to Vini, słuchając rozmowy dwa piętra niżej, o mało nie spadł z fotela. Dwieście milionów!!! Owszem, liczył na spory zysk, ale o takim nie śmiał nawet marzyć! Ta kwota wynagrodzi mu wszystko, co dziś w nocy z ciężkim sercem musi uczynić... - Dlaczego mi to mówisz? - usłyszał cichy głos Soni. - Ja... nie powinnam chyba o tym wiedzieć. Vini zacisnął szczęki, aż chrupnęło. Och, zamknij się, głupia kurwo! - chciał krzyknąć. -

Mów, bracie, mów. Jeśli nie ona, to ja chętnie się dowiem!

- Będziesz moim zabezpieczeniem - odparł równie cicho Raul.

357/400

Kody, bezcenne kody, ukryte w sejfie w niebieskiej kopercie, o której krążyły w przestępczym półświatku legendy, były w rzeczywistości niczym więcej - czy raczej niczym mniej - niż współrzędnymi miejsca, gdzie dziś o świcie miały się spotkać dwa statki transportowe, by wymienić towar na pieniądze. Jedna strona podała wraz z próbką Złotego Pyłu długość geograficzną, druga przysłała Raulowi wraz z niepozorną książką - tanim romansem - zakodowaną szerokość. Teraz on, i tylko on, znał miejsce przecięcia się tych dwóch linii. I on miał to miejsce wskazać dokładnie za godzinę i pięćdziesiąt minut. Pozostałe dwie godziny obie jednostki potrzebowały na dotarcie do celu. W sejfie zamknięty jest, oprócz koperty ze współrzędnymi, telefon komórkowy. Z niego, i tylko z niego, ma nadejść oczekiwana przez obie strony informacja. Jeżeli coś by mi się stało, ty otworzysz sejf i wyślesz współrzędne. -

Ja? !

-

Tak, Soniu, właśnie ty.

Vincent zacisnął szczęki tak mocno, że aż chrupnęło. -

Ufasz bardziej tej dziwce niż własnemu bratu?

358/400

- wycedził, patrząc z nienawiścią na urządzenie do podsłuchu, przypominające do złudzenia telefon, które ściskał w dłoni. - To naprawdę proste. Otwierasz sejf, otwierasz kopertę, w sms wpisujesz szereg cyfr i naciskasz „wyślij do wszystkich". - Gdyby to było takie proste, nie mówiłbyś mi tego. Sam wysłałbyś ten sms - zauważyła cicho. - Ktoś oprócz mnie musi znać procedurę, a Pawła, jak wiesz, przetrzymuje Randall - odparł twardo. - Co będzie, jeśli zawiodę? Jeśli coś mnie zatrzyma i nie wyślę wiadomości na czas? Wyślesz. I będziesz czekać na odpowiedź. Musisz powtórzyć całą procedurę, gdy tylko zgłoszą się obie strony. Rozumiesz? Zrobisz to... dla mnie? Sonia milczała długą chwilę, patrząc ukochanemu mężczyźnie prosto w oczy. Udział w tym wszystkim równał się dla niej przystąpieniu do mafii. Czy była na to gotowa? Dla niego, dla Raula, owszem. -

Tak. Zrobię to - odparła głosem cichym, ale pewnym.

359/400

Odetchnął z ulgą. Opadł na plecy, zakrył twarz przedramieniem i leżał tak przez minutę, może dłużej, aż dziewczyna poczuła niepokój. Może powiedziała coś nie tak? Nagle Raul usiadł na łóżku. - Kochałaś się kiedyś nocą na plaży? Głupie pytanie odpowiedział sam sobie - przecież ja byłem twoim pierwszym mężczyzną i dokładnie wiem, gdzie się do tej pory kochaliśmy. - Zaśmiał się. - Chodź, mamy jeszcze trochę czasu... Wstał, podał Soni rękę i pociągnął ją za sobą. Zbiegli po schodach na dół. Vincent, pochylony pilnie nad laptopem, posłał im pytające spojrzenie. - Popilnujesz, braciszku, chałupy? - zapytał go Raul. - Zabieram Sonię na spacer przy księżycu. - Puścił bratu oczko. Ten uśmiechnął się łobuzersko. Raul nagle spoważniał. - Z tym pilnowaniem mówię serio. Wzmocniłem ochronę VillaRosy. Za trzy dni zaczyna się impreza...

360/400

Już ci wierzę, kłamliwy sukinsynu - pomyślał z wściekłością Vini, ale nie dał po sobie poznać, jak bardzo nieufność brata go dotknęła. -

Przejdę się do wartowni, zapytam co słychać

-

odparł na głos.

Teraz obchodziła go jedynie ta para: Sonia i Raul. Nie chciał spuszczać ich z oka, a kamery przekazywały obraz z całej posiadłości w dwa miejsca: do wartowni i do apartamentu Raula, do którego Vini nadal nie miał dostępu. Gdy tylko Sonia z Raulem zniknęli w mroku nocy, kierując się ku plaży, on wsiadł w terenówkę, zawsze zaparkowaną pod domem i pognał ku bramie. Chwilę później zasiadał przed monitorami. - Raul prosił, bym miał Sonię na oku, gdy ta wychodzi z domu - wyjaśnił Stanleyowi. - Znów będzie uciekać czy co? O, tutaj są... - Przełączył obraz z najbliższej kamery na całą ścianę i patrzył, jak jego brat zaczyna całować dziewczynę. Cholera, gorąco się robi - mruknął, czując narastające podniecenie. Nagle... aż się cofnął. Raul wyciągnął zza poły lekkiej marynarki pistolet i... strzelił prosto w niego, w Vincenta. Tak mogło się wydawać, w rzeczywistości to oko kamery rozprysło się w drobny mak.

361/400

- Patrzcie go, jaki wstydliwy - zaśmiał się Vincent nieco sztucznie. - Szkoda, popatrzyłbym, jak robi to starszy de Luca. -

A Raul, gdyby się dowiedział, że go podglądasz...

-

Stanley nie musiał kończyć.

Gdy Raul strzelił do kamery, Sonia zamarła w jego ramionach. Nie przywykła jeszcze do tak gwałtownych zachowań. Mężczyzna rzucił na piasek, ciepły po upalnym dniu, marynarkę, złożył na niej dziewczynę, nakrył ją swoim ciałem i wspierając się na łokciach, rzekł: -

Zapomnij o wszystkim, co ci powiedziałem.

Dziewczyna otworzyła szeroko oczy. - Spokojnie. Udawaj namiętność... - mówił cicho, całując ją co słowo, ale ten cichy ton mroził dziewczynie krew w żyłach. Był jak pomruk nadciągającego tornada. - Wszystkie dane, które trzeba wysłać do obu stron, masz tutaj. - Musnął kciukiem serduszko z brylancikami, które podarował Soni tego ranka. W oczach dziewczyny błysnęła odraza. Wykorzystałeś mnie! - krzyczała bez słów.

362/400

-

Obejmij mnie i pocałuj - rozkazał.

Zrobiła to, czując że ręce ciążą jej niczym ołów, a usta są zimne i twarde. -

W tej latarni, pod którą się właśnie kochamy...

-

Nie kochamy się! - wydusiła z oburzeniem.

- ...jest schowek z przewodami elektrycznymi, który przerobiłem na skaner. Otwierasz klapkę -

przyjrzyj się dyskretnie, tutaj, widzisz? - wrzucasz

serduszko, a komputer robi resztę. Od ciebie już nic więcej nie wymagam. - Dlaczego nie powiedziałeś mi od razu, że wieszasz mi na szyi te pieprzone bezcenne kody?! - Starała się nie podnosić głosu, próbowała udawać namiętność, ale... była zbyt wstrząśnięta tak jawnym wykorzystaniem jej naiwności. Gdyby ktoś się dowiedział, skończyłabym jak Paweł! - Nikt o tym nie wie. Tylko ja. I... Soniu... nie mogłem ci tego powiedzieć, bo mogłabyś nie zagrać namiętności przekonująco... - No, teraz Sonia naprawdę się wkurzy. Sypialnia jest na podsłuchu - powiedział w końcu.

363/400

Sonia chciała poderwać się na równe nogi i odejść, uciec, zrobić coś strasznego, ale unieruchomił ją własnym ciałem. Wgniótł w piasek, przytrzymał za ramiona. -

Od kiedy...? Czy słyszeli, jak ty mnie... Jak my... Jak ja...?

Pokręcił głową. - Nie. Andżelika podrzuciła mikrofon, gdy wpuściłaś ją do sypialni. Sonia, wijąca się pod nim w furii, znieruchomiała. Nie przychodziło jej do głowy nic, co mogłaby odpowiedzieć na swoje usprawiedliwienie. Czy można się dziwić Raulowi, że jej nie ufał, skoro była tak głupia i wpuszczała do strzeżonych apartamentów szpiega? -

Przepraszam - wydusiła.

Raul uniósł się na łokciach, by mogła odetchnąć głębiej. - Zdrajca, który nasłał Andżelikę, jest bardzo blisko - zaczął szeptem, wprost do ucha dziewczyny, całując ją z narastającym pożądaniem. - Dziś w nocy na pewno zaatakuje, by przejąć transport. Nie opuszczaj swojego pokoju, błagam cię na wszystko, a dokładnie

364/400

o godzinie drugiej biegnij tutaj, w to miejsce i wrzuć serduszko do skanera. Nadal mogę na ciebie liczyć? Milczała długą chwilę, łykając łzy. Czuła, że zbliża się koniec, nie wiedziała tylko, jakie zakończenie przewidział dla niej Raul. -

A co będzie z tobą? Gdzie się spotkamy?

- Prosto stąd biegnij do lądowiska, spotkamy się przy śmigłowcu, który nas stąd zabierze. Przyrzeknij, Soniu, że zrobisz wszystko, o co cię proszę. Przyrzeknij... na moje życie. -

Nie!!!

Zacisnął palce na jej ramionach i powtórzył wolno, niemal z rozpaczą: -

Przyrzeknij na moje życie.

Płakała cicho, ale w końcu powiedziała to jedno słowo, o które prosił: -

Przyrzekam.

Scałował je słonymi od łez wargami, potem scało-wał te łzy z policzków dziewczyny, a potem kochał ją tak, jakby to był ich ostatni raz.

365/400

Gdy godzinę później wrócili do domu, Vincent nadal tkwił w salonie, nie odrywając wzroku od komputera. Posłał bratu i Soni przelotne spojrzenie, zauważając jednakże nabrzmiałe po seksie usta dziewczyny. Tego było za wiele. Gdy tylko zniknęli na schodach, zerwał się z fotela, pobiegł do sypialni Andżeliki, zrzucił niemal w biegu spodnie i koszulę, wsunął się pod kołdrę i - nie czekając, aż ona się obudzi - wtargnął członkiem między jej nogi, szukając drogi do środka. Andżelika, obudzona tak niespodziewanie, próbowała się odsunąć, ale przytrzymał ją za biodra i wreszcie wbił się w suche wnętrze. Dziewczyna jęknęła w proteście. Nie była gotowa! To boli! Ale Vincent zakneblował jej usta dłonią i zaczął suwać, nie zważając na jej pojękiwania. Doszedł niemal natychmiast, szczytował w trzech mocnych pchnięciach, prawie dusząc dziewczynę dłonią. Wytrzymała to jednak, czując że wilgotnieje. Teraz i ona była gotowa. - Vini, ty draniu! - sapnęła, gdy wysunął się z niej i w miejsce prącia wbił dwa palce, pieszcząc coraz bardziej nabrzmiałą łechtaczkę. - Mogłeś uprzedzić! Byłabym...

366/400

- Zamknij się - warknął nagle, patrząc na migającą diodę. To telefon dawał sygnał, że w sypialni Raula włączył się mikrofon. Vincent sięgnął po urządzenie i włączył głośnik. - Mogę zostać tu jeszcze chwilę? - oboje z Andżeliką usłyszeli błagalnym głos Soni. - Ty będziesz sobie pracował, a ja posiedzę na tarasie. -

Proszę, żebyś wróciła do siebie...

Andżelika usiadła powoli i spojrzała z niedowierzaniem na Vincenta. - Jeeezu, ty podsłuchujesz Raula! To... to ty mnie wynająłeś! Ty jesteś zleceniodawcą! Ty chcesz zdobyć te pierdolone kody! I wygryźć własnego brata! - Niedowierzanie zmieniło się w szok. - Muszę go ostrzec! Muszę... Chciała poderwać się na równe nogi, ale Vincent, siedzący tuż za jej plecami, zagarnął ją nagle jednym ramieniem, wolną dłoń wsuwając pieszczotliwie we włosy dziewczyny. - Nic już nie musisz, moja kochana - wymruczał, po czym... jednym ruchem skręcił jej kark. Nawet nie spostrzegła, że umiera.

367/400

Vincent trzymał jeszcze chwilę bezwładne, martwe ciało, przyciskając usta do szyi dziewczyny. -

Wybacz - szepnął.

Złożył ją na poduszkach, nakrył kołdrą i wyszedł, zamykając za sobą drzwi na klucz. W holu nałożył spodnie, narzucił na ramiona koszulę i przeszedł do swojego pokoju, by przygotować się do ostatecznej rozgrywki. Klucz od sypialni Andżeliki zaciążył mu w dłoni. Wyszedł na taras i cisnął mosiężny przedmiot przed siebie... Trzydzieści minut. Sonia spoglądała co chwila na zegar, klęcząc przy łóżku w swojej sypialni. Modliła się. Modliła tak żarliwie, jak jeszcze nigdy w życiu. Błagała Boga o zlitowanie nad sobą i Raulem. Niech ta noc się wreszcie skończy! Czekanie na świt było torturą. Sekundy wlokły się w nieskończoność. Po raz nie wiadomo który oparła głowę o brzeg łóżka i wybuchnęła tłumionym przez pościel szlochem. - Pomóż mi, Boże - błagała, szczękając z przerażenia zębami. Pomóż dotrwać do rana...

368/400

Ciche, szybkie kroki na korytarzu sprawiły, że serce zamarło dziewczynie w piersi. Zaczęło się! Wstała, próbując powstrzymać drżenie całego ciała, i ruszyła do drzwi. W połowie drogi zawróciła, by z szuflady szafki nocnej zabrać to, co wieczorem podarował jej Raul. Słysząc pukanie do drzwi, Raul wstał powoli od biurka i ruszył do holu. On też się modlił, ale o coś zupełnie innego niż Sonia. On błagał Boga, by po drugiej stronie stał ktokolwiek inny, nawet i Paweł, byle nie Vini... Nacisnął klamkę, otworzył drzwi na całą szerokość. Vincent miękko i powoli, niczym czarna pantera podchodząca swoją ofiarę, wszedł do środka. -

Jednak to ty - odezwał się cicho Raul.

- To ja - odparł tamten i uniósł rękę z wycelowanym w brata glockiem. Na lufę nakręcony był tłumik. - Wybacz, Raul... - powiedział i strzelił. Uderzenie pocisku miotnęło Raulem o ścianę. Z trudem utrzymał się w pionie. Patrząc z niedowierzaniem na brata,

369/400

uniósł dłoń do piersi i przycisnął do rany, koszula zapłonęła szkarłatną plamą krwi. Sonia wstrzymała oddech, słysząc stłumiony strzał. Zęby zaczęły jej szczękać ze strachu, ale... opanowała się po chwili. Zacisnęła palce na rękojeści pistoletu, przeładowała i, sunąc plecami po ścianie, rzuciła krótkie spojrzenie do środka. Korytarz był pusty... Vincent stał przed rannym, bladym jak śmierć Rau-lem, który ze wszystkich sił próbował utrzymać się na nogach, mierząc go spojrzeniem zimnym jak u rekina. - Otworzysz sejf, podasz mi kopertę z kodami i telefon, a ja wezwę pomoc. Nic ci nie będzie. Transakcja dojdzie do skutku. Zgoda, bracie? - Cedził słowa cicho i na pozór spokojnie, ale w jego głosie brzmiała determinacja i coś jeszcze... Nienawiść? - Podejdź do sejfu, bracie, dasz radę. Nie spuszczał go przy tym z celownika. Raul, przytrzymując się ścian i mebli, dotarł do sypialni, uklęknął ciężko przy metalowych drzwiczkach i wprowadził kod. Zaczynał tracić przytomność, a grę musiał doprowadzić do końca... Drzwiczki się uchyliły. Wsparł się na nich jedną ręką. Drugą oderwał od rany na piersi, czując obezwładniający ból, i

370/400

sięgnął do środka. Koperta wraz z telefonem zamknięte były w metalowej kasetce. Podał ją Vincentowi, ale ten pokręcił głową. -

Otwórz.

- Nie dam rady. Mam kluczyk na szyi - warknął Raul, mrużąc z bólu oczy. Już i tak niewiele widział przez nadciągającą ciemność. - Sam sobie otwórz. Przecież ci nie zwieję... - Mogłeś umieścić w środku ładunek wybuchowy -zauważył Vincent, obniżył lufę pistoletu, celując bratu w brzuch. - Otwie... -

Zostaw go! - padło za jego plecami.

Vini odwrócił głowę i uniósł brwi z niedowierzaniem. Sonia stała w drzwiach sypialni, mierząc w Vincen-ta z potężnego sig sauera. Pistolet chwiał się w drżących dłoniach dziewczyny, po policzkach płynęły jej łzy, ale w oczach płonęła furia. - Soniu, wracaj do pokoju - odezwał się cicho Raul, rzucając spojrzenie w kierunku szafki, gdzie leżała jego broń. Vincent, widząc to, cmoknął i pokręcił głową. Cały czas patrząc na brata, rzucił do Soni:

371/400

-

Odłóż to, dziecino. I tak nie strze...

Strzał, ogłuszający strzał, przerwał mu w pół słowa. Krzyknął z bólu i zaskoczenia, ugodzony w bark. Czas nagle przyspieszył. Raul rzucił się po swoją broń, ale Vincent był szybszy. Przyskoczył do dziewczyny, chwycił ją za włosy, odgiął jej głowę do tyłu, aż jęknęła z bólu, i ryknął: -

Rzuć broń, Raul, albo rozwalę tę twoją dziwkę!!!

Raul powoli odłożył pistolet, który już miał w rękach. - Odkopnij go pod łóżko! - Vincent wbił lufę glocka w skroń dziewczyny. Łypnęła przerażonymi oczyma, upuszczając swój pistolet. Raul zrobił to, co tamten mu kazał i cofnął się pod ścianę, unosząc ręce. Wiedział, że jeden fałszywy ruch i Sonia zginie... - Otwórz kasetkę, Raul albo rozpierdolę twojej kurwie łeb, rozumiesz? Rozwalę ją! - Vincent wykrzyczał to łamiącym się tonem. Rozorany pociskiem bark zaczął rwać bólem, odbierającym resztki rozsądku.

372/400

- Jeśli nie wierzysz, że jestem do tego zdolny... - Odjął glocka od głowy półprzytomnej ze strachu zakładniczki i przystawił do jej uda. - Nie!!! - Z gardła Raula wydobył się niemal zwierzęcy ryk. - Już otwieram! Jego własny ból, rozrywający płuco, zmalał, niemal znikł. Szarpnął rzemyk na szyi, wsunął kluczyk do kasetki i przekręcił. Wieczko odskoczyło. Vincent wstrzymał oddech, ale spodziewany wybuch nie nastąpił. - Weź to, a ją wypuść. - Raul wyciągnął do brata dłoń z kopertą i telefonem, ale ten pokręcił głową. -

Pójdzie ze mną.

- Nic z tego. - Raul uniósł dłoń i już miał roztrzaskać komórkę o blat szafki, gdy tym razem Vincent krzyknął: -

Nie!!! Już ją puszczam! Oddaj telefon!

Odepchnął dziewczynę, odkopnął broń, którą upuściła, pod łóżko i zrobił krok w kierunku brata. - Uciekaj, Soniu! - krzyknął Raul. - Uciekaj, słyszysz! Przyrzekałaś!

373/400

Smagnął ją tym słowem niczym batem. Skoczyła do drzwi, wypadła na korytarz, ale... zamiast uciekać jak na skrzydłach, byle dalej od tego strasznego miejsca, ukryła się we wnęce obok schodów i tam chciała czekać, aż Vincent wybiegnie z pokoju, aż ona, Sonia, będzie mogła wrócić po Raula i jakimś cudem zaciągnąć rannego mężczyznę na lądowisko helikoptera, ale... Vincent stal naprzeciw Raula, ściskając w jednej dłoni kopertę i telefon, w drugiej, śliskiej od potu, pistolet. Wahał się. Przez parę sekund. Krótko. - Wybacz, bracie - odezwał się miękko, niemal z czułością. Wiemy obaj, że ścigałbyś mnie do końca życia. Dwa razy pociągnął za spust. Dwie kule trafiły Raula prosto w serce. On upadł na kolana, wspierając na jednej ręce, potem osunął się wolno na podłogę i znieruchomiał u stóp brata. Vincent stał nad ciałem Raula przez jedną chwilę. Powinien dobić go strzałem w głowę, ale... nie mógł. Nie mógł tego zrobić. Wypadł z pokoju, czując, że za moment się rozpłacze, i pobiegł schodami w dół. W holu dopadł do szafki z

374/400

kluczykami, rozwalił pięścią szkło, chwycił te, które były mu potrzebne, i wypadł na zewnątrz, do samochodu. Po chwili gnał ku przystani, nie oglądając się za siebie. Sonia wyszła z ukrycia dopiero wtedy, gdy usłyszała ruszający samochód. Ile minut trwało to wszystko? Dwie? Trzy? Czy ochrona, zaalarmowana strzałami, ruszyła na odsiecz? Czy też wszyscy byli opłaceni przez Vincenta? Te pytania przemknęły dziewczynie przez myśl, gdy wpadała do sypialni Raula, i nagle wszystko stało się mało ważne. Padła na kolana przy nieruchomym ciele. -

Och nie, nie... Nie!!!

Płacząc, odwróciła Raula na plecy, uklękła i przytuliła jego głowę do piersi. Żył jeszcze, ale życie uchodziło z niego z każdym uderzeniem serca. - Pomóżcie mu! Niech mu ktoś pomoże! - krzyknęła z rozpaczą. Uchylił na milimetr powieki. -

Soniu...

- Nic nie mów - wykrztusiła. - Zaraz ktoś przybędzie. Uratujemy cię.

375/400

-

Przyrzekałaś - szepnął i...

-

Nie, Raul, nie, proszę, nie!!! - zaskowyczała.

Do pokoju wpadł Stanley z bronią gotową do strzału. Za późno. - Nie umieraj, kochany, zostań ze mną! - krzyczała Sonia, potrząsając martwym ciałem. Stanley przykląkł tuż obok, sięgnął do szyi Raula, szukając pulsu. Przełknął głośno i chciał coś powiedzieć, ale pokręcił tylko głową. Gdzieś w oddali rozległy się strzały. - Idziemy, Soniu. - Stanley wstał, zacisnął dłoń na ramieniu dziewczyny i chciał pociągnąć ją za sobą, ale wyrwała się. - Zabierzmy go do szpitala! Uratują go! Masz helikopter! Nie zostawimy go tutaj, słyszysz, nie zostawimy! Próbowała unieść martwe ciało, ale Stanley oderwał ją siłą i nie bacząc na próby wyswobodzenia się, na rwący serce szloch, na klątwy i uderzenia, wyniósł dziewczynę na zewnątrz. Postawił przed sobą, potrząsnął, a gdy to nie pomogło, uderzył w twarz. To i jeszcze chłodne, nocne powietrze otrzeźwiło ją na tyle, że stanęła o własnych siłach, otarła łzy i strąciła ręce

376/400

mężczyzny z ramion. Potykając się jak lunatyczka, ruszyła w stronę plaży. - Soniu, dostałem rozkaz wywieźć cię stąd za wszelką cenę! - krzyknął doprowadzony do ostateczności. Odgłosy strzałów nadal dobiegały z daleka - to ludzie Randalla przypuścili szturm na VillaRosę - lecz kanonada z każdą sekundą przybierała na sile. Sonia, nie zważając na to, biegła w kierunku plaży. Stanley ruszył za nią, gotów ją ogłuszyć, jeśli będzie trzeba i... - Przyrzekałam! - rzuciła przez ramię. - Muszę... kody... skaner... Zrozumiał. Nie próbował jej zatrzymać. Sonia dopadła do skrzynki, w której ukryte było urządzenie skanujące, i zerwała z szyi złote serduszko. Vincent zahamował z piskiem opon tuż przy pomoście. Wyskoczył z jeepa i ruszył biegiem w kierunku jachtu. Pięknego, nowego jachtu, którym tak krótko cieszył się Raul. W połowie drogi potknął się i musiał przytrzymać barierki, bo byłby upadł. Kurewska rana. Ależ to bolało. Kula musiała drasnąć tętnicę, bo cały bark i pierś miał we krwi. Dotrze do

377/400

jachtu, wypłynie w morze i zatamuje krwotok, bo skończy... jak on. Raul. Nie mógł teraz myśleć o tym, co zrobił. Nie mógł myśleć o zabójstwie brata. Chociaż właściwie... Raul nie był jego bratem. Potrząsnął głową. Chwila oddechu i chłodna, morska bryza otrzeźwiły Vincenta. Już wbiegał po schodkach na pokład. Już wpadał do kokpitu, podrzucał w dłoni kluczyki i... śmiał się zwycięsko. Udało się wszystko, co zaplanował! Jeszcze tylko musi wyeliminować jedynego świadka swojej zbrodni. Sonię. Jeśli Raul myślał, że jest taki przewidujący, to się mylił. Vincent uprzedził go i w tym! Poklepał dłonią telefon, który bezpiecznie tkwił w kieszeni marynarki i... zaklął. Ból rozlał się w prawym boku jak wrząca lawa. Kto by pomyślał?! Ta pierdolona Sonia! Niemal załatwiła go jedną kulą! Zaraz dostaniesz, kurwo, za swoje. Myślałaś, że ujdzie ci to na sucho? - Vincent zgrzytnął zębami i w następnej chwili uśmiechnął się z triumfem: nim stanął do ostatecznej rozgrywki z bratem, podłożył ładunek wybuchowy pod śmigłowiec.

378/400

Zapalnik miał tutaj, w kieszeni - znów musiał się zaśmiać bliźniacza nokia podłączona do bomby, odpali ją, gdy tylko Vini wybierze numer. Obejrzał się na VillaRose. Nie widział stąd lądowiska, ale wznoszący się śmigłowiec na pewno zobaczy albo usłyszy. Wyciągnął z kieszeni telefon, gotów w każdej chwili nacisnąć klawisz wybierania, palcami prawej dłoni, śliskimi od krwi, wsunął kluczyk do stacyjki, przekręcił i... Potężny wybuch wstrząsnął całą okolicą. Jacht w jednej sekundzie zniknął w kuli ognia. Semteks rozerwał łódź na strzępy. Łódź i zdrajcę, który chciał nią uciec. Wybuch i niedaleki błysk ognia sprawiły, że dłoń z serduszkiem znieruchomiała. - Pospiesz się, dziewczyno! - warknął Stanley. - To od strony przystani. Jeszcze chwila i będą tutaj! Sonia jeszcze przez parę uderzeń serca trzymała serduszko w zaciśniętych palcach, w końcu przytknęła do ust, szepnęła słowa pożegnania i upuściła je w otwór skanera. Zatrzasnęła drzwiczki i, szarpnięta w następ -nym momencie za rękę, ruszyła w kierunku lądowiska.

379/400

Gdy dopadali śmigłowca, VillaRosa jeszcze się broniła, ale... Rotor helikoptera zaczął obracać się coraz szybciej. Stanley docisnął manetkę gazu do oporu i teraz mógł się tylko modlić, by zdążył poderwać maszynę, nim ludzie Randalla nadbiegną i uniemożliwią im ucieczkę. Nie mógł wiedzieć, że właśnie wymknęli się śmierci z rąk. Bomba nie wybuchła, bo nie było jej już komu odpalić... - Rusz się, na Boga! - krzyknął, gdy maszyna nadal tkwiła na ziemi. Wreszcie! Śmigłowiec uniósł się powoli w powietrze, z każdą sekundą nabierając wysokości. Sonia pochyliła się ku oknu i ostatnim spojrzeniem pożegnała VillaRosę, która przez parę krótkich chwil była jej domem. Tutaj znalazła - by zaraz stracić - miłość swojego życia. - Raul - szepnęła, łykając łzy. - Wybacz, że cię zostawiłam... Skulona w fotelu obok pilota patrzyła na jaśniejący w dole bezmiar wód. Jak długo już lecieli? I dokąd? Sonia nie miała pojęcia i, prawdę mówiąc, nie obchodziło jej to. Czy Stanley wywozi ją w bezpieczne miejsce, czy odda w ręce mafii -

380/400

było Soni najzupełniej obojętne. Życie bez Raula nie miało sensu. Umarła tam, w VillaRosie, razem z nim. Śmigłowiec obniżył lot. Stanley mówił coś szybko do mikrofonu. Nie wsłuchiwała się w jego słowa. Prawdopodobnie prosił o pozwolenie lądowania i dostał je, bo po chwili maszyna dotknęła płozami ziemi. Widok umundurowanych mężczyzn, uzbrojonych po zęby, którzy w jednej chwili otoczyli ich oboje, również przyjęła obojętnie. Pozwoliła wyciągnąć się z kabiny, pozwoliła się zaprowadzić, niezbyt łagodnie, do budynku wyglądającego jak więzienie i bez słowa protestu zamknąć w celi. Zwinęła się w kłębek na twardym łóżku, okryła cienkim pledem i zapadła w letarg. Na długie godziny o Soni zapomniano. Dopiero w pierwszych minutach świtu przyszło po nią dwóch mężczyzn... Dokładnie w chwili, gdy Sonię wyprowadzano z celi, gdzieś pośrodku Morza Śródziemnego rozpętało się piekło. Dwie godziny wcześniej, co do minuty, na zastrzeżone numery telefonów zostały wysłane współrzędne. Dwa niewielkie kutry rybackie, na których mieści się kilka kontenerów, ruszyły pełną parą na miejsce spotkania. Przeładunek kontenerów z narkotykiem poszedł sprawnie. Pieniądze zostały przekazane z rąk do rąk. Szefowie kartelów z Kolumbii i

381/400

Rosji podali sobie ręce, zadowoleni z transakcji, nabierając apetytu na dalszą współpracę. Major Johannes Smith ze sprzymierzonych w tym celu sił specjalnych Francji, Wielkiej Brytanii, USA i przede wszystkim Polski, bezpośredni przełożony Raula przez ostatnie dziesięć lat, od kiedy to de Luca został wyznaczony do tajnej misji rozpracowania mafii rosyjskiej działającej na terenie Europy, odczekał jeszcze chwilę i dał sygnał do ataku. Lot na miejsce spotkania zabrał śmigłowcom szturmowym niecałe trzydzieści minut. Kutry nie zdążyły umknąć na bezpieczne wody. Smith odbierał meldunki i wydawał rozkazy, cały czas będąc myślami daleko stąd. Dlaczego Raul sam nie doprowadził misji do końca? Dlaczego wysłał zakodowaną wiadomość jemu, Johannesowi? Czuł, że de Luca nie żyje, i żałował serdecznie tego twardego, godnego podziwu faceta. - Delta-trzy do brawo-jeden - odezwało się radio, Smith skupił na nim całą uwagę. - Piłka w koszu. Część misji powiodła się więc, oba kutry poszły na dno i wszelki ślad po nich zaginął, wszyscy na pokładzie zginęli, a ci, którzy przeżyli atak rakietowy, zostali dobici z karabinów

382/400

snajperskich. Ta operacja, na którą nikt, żaden rząd, oficjalnie nie wydałby zgody, nie mogła pozostawić świadków. Piloci i strzelcy śmigłowców nie wiedzieli, jaką fortunę zatapiają, by czasami któregoś nie skusiła. 1

Nie mogę zapomnieć tego wieczoru I twojej twarzy, gdy odchodziłaś Lecz myślę, że ta historia tak właśnie miała się potoczyć Uśmiechałaś się jak zawsze Lecz w twoich oczach był smutek

Cztery miliardy euro w banknotach i drugie tyle w narkotykach... Na co wydałbym takie pieniądze? - zastanowił się Johannes, a po chwili uśmiechnął się smutno - życia Raulowi nie kupi, mógł jednak... ocalić życie jego przyjacielowi. Połączył się z drugim oddziałem i wydał rozkaz natarcia. - Znajduje się pani w greckiej bazie NATO - odezwał się siwowłosy mężczyzna, który usiadł przed chwilą naprzeciw dziewczyny. Podniosła nań wypełnione beznadziejnym smutkiem oczy. - Zapewnimy wam obojgu bezpieczeństwo do czasu zakończenia przesłuchań. Kiwnęła głową, mając jedynie nadzieję, że nie będą ani jej, ani Stanleya torturować. Co jednak miała do ukrycia? Teraz, gdy Raul nie żył, a VillaRosę zrównano pewnie z ziemią, nic. Kompletnie nic. Mężczyzna nie miał jednak na myśli jej i Stanleya, a... - Paweł Rodło został odbity z rąk Randalla. Jest w ciężkim stanie, ale wyjdzie z tego. - Paweł? Uratowaliście Pawła?! - W spojrzeniu dziewczyny wreszcie dojrzał cień radości.

384/400

Przytaknął, zbierając się w sobie, by zadać Soni to jedno, najważniejsze pytanie. -

Raul de Luca. Żyje?

-

Nie - szepnęła. Radość w jej oczach zgasła.

- Proszę mi opowiedzieć wszystko od początku. Mamy dużo czasu... - rzekł po chwili bolesnego milczenia i włączył stojący między nimi mikrofon. Dopiero nazajutrz wieczorem mogła zobaczyć Pawła. W asyście dwóch żołnierzy weszła do budynku szpitalnego. Poprowadzili ją na drugie piętro, wpuścili do strzeżonej sali i zamknęli za nią drzwi. Została sama z leżącą nieruchomo postacią. Pierś mężczyzny unosiła się w powolnym, miarowym oddechu. To i tylko to przypominało dawnego Pawła, spokojnego, opanowanego lekarza. Jednak wszystko inne... zmasakrowana twarz, głowa ogolona do gołej skóry, poprzecinana pręgami szwów, ręce o połamanych palcach i powyrywanych paznokciach... Ale najgorsze... najgorsze było co innego... - Sonia wbiła pięść między zęby, by się nie rozpłakać - Paweł jęknął cicho i uchylił powiekę jednego oka. W

385/400

miejscu drugiego miał pusty oczodół, zalepiony białym opatrunkiem. Dotknęła delikatnie jego dłoni i spróbowała się uśmiechnąć. Patrzył na nią długie chwile, a ona wiedziała, że Paweł usiłuje wydobyć z siebie pytanie. Jedno jedyne pytanie... Pokręciła głową. Powieka zacisnęła się. Po policzku mężczyzny spłynęła łza. Dopiero tydzień później mogli porozmawiać. Usiedli na tarasie, przylegającym do pokoju Soni, i przez długie chwile w milczeniu przyglądali się sobie. Po spokojnym dobrym człowieku, którego Sonia poznała pewnej październikowej nocy, nie pozostał nawet ślad. Nosił blizny, które nie zagoją się nigdy, nie tylko na ciele, ale i duszy. W jedynym oku - na drugim nosił czarną opaskę - miał chłodny dystans. Sonia przełknęła głośno, by się nie rozpłakać. Dotknęła jego ręki. Paznokcie nie zdążyły jeszcze odrosnąć po tym, jak mu je oprawcy powyrywali.

386/400

Paweł spuścił wzrok. Jakiż odrażający musiał się wydać tej młodej kobiecie. Ale Sonia musi jego widok jakoś znieść. Odpowie tylko na parę pytań i więcej mogą się nie zobaczyć. - Byłaś przy Raulu, gdy umierał? - zapytał łamiącym się głosem. Skinęła głową. -

Jak to się stało? Kto zdradził?

-

Vincent - szepnęła.

A jednak... Paweł potarł twarz dłońmi. Dlaczego nie zastrzelił tego sukinsyna? Miał prawo! Więcej, miał zasrany obowiązek chronić Raula nawet przed nim samym! Patrzył niewidzącym wzrokiem na ćwiczących dwa piętra niżej żołnierzy i milczał. Sonia zwiesiła głowę, ale miał za dużo żalu i rozpaczy w sobie, by ją pocieszać. - Próbowałam go powstrzymać. Viniego - powiedziała cicho, do siebie. - Ale... - To nie twoja wina. Raul wiedział, co robi - dotknął pocieszającym gestem jej dłoni, a w duchu dodał: „Chyba".

387/400

- Nie mogę sobie darować, że go tam zostawiłam -mówiła dalej, nie słysząc jego słów. - Prosiłam tych tutaj, by odnaleźli... ciało, ale... kto by się tam troszczył o jakiegoś gangstera. - Otarła przedramieniem łzy. Paweł wciągnął powietrze. -

Ty nic nie wiesz. Nie powiedział ci!

Uniosła nań smutne spojrzenie. I nagle, już po pierwszych słowach Pawła, jej oczy pojaśniały. Raul nie był przestępcą, był tajnym agentem stworzonej specjalnie w tym celu międzynarodowej grupy antynarkotykowej. To on wniknął w szeregi mafii cypryjskiej, łączącej wpływy południa i wschodu, to on tę mafię zdominował i doprowadził do rozbicia dwóch wielkich karteli. Ale też zapłacił za to życiem... Paweł wyciągnął z kieszonki na piersi zdjęcie i podał je Soni. Ujęła je drżącą dłonią. Na zdjęciu Raul był tak żywy, tak bliski... W mundurze kapitana wyglądał wspaniale. Uśmiechał się ledwo zauważalnie, ale w czarnych oczach miał powagę i... smutek.

388/400

Czy wiedział już, jaką cenę przyjdzie mu zapłacić? Czy wiedział, że kilka lat później zamęczą jego pierwszą miłość, RoseMarie, a on nie zdąży jej odbić? Czy przeczuwał, że zdradzi go własny brat? Że on sam, Raul de Luca, zginie z jego ręki? Pogładziła zdjęcie opuszką palca. -

Mogę je zatrzymać? Nie mam żadnego.

Paweł skinął głową. I nagle ujął dłoń dziewczyny i ucałował. -

Dziękuję, że byłaś przy nim do końca...

Cztery tygodnie - tyle trwała rekonwalescencja Pawła i przesłuchania, którym poddana została cała trójka, bo Stanleya również nie zamierzano zbyt wcześnie wypuszczać. Po ostatnim spotkaniu ze śledczymi, gdy sprawę definitywnie zamknięto i odłożono ad acta, Sonia ponownie znalazła się w pokoju bez okien naprzeciwko siwowłosego mężczyzny, majora Smitha, dowódcy Raula. To jemu właśnie Sonia przekazała współrzędne zakodowane w serduszku i to on dokończył operację, nad którą Raul z Pawłem pracowali przez dziesięć lat. I w której ten pierwszy stracił życie, a ten drugi zdrowie.

389/400

Teraz major Smith siedział naprzeciw Soni i przyglądał się dziewczynie z uwagą i troską. Wiedział już, co łączyło ją z Raulem, wiedział, jak bardzo przeżyła jego śmierć, pragnął zapewnić tę młodą kobietę, że od dziś wszystko będzie dobrze, że rząd godnie ją wynagrodzi za doprowadzenie misji do końca, że zapewni jej bezpieczną przyszłość w jakimś uroczym zakątku świata, ale... skłamałby. Owszem, Sonia została objęta programem ochrony świadków, ale czy ktokolwiek zdoła uchronić ją czy Pawła Rodło przed zemstą mafii? Przesunął w stronę dziewczyny grubą kopertę. Spojrzała nań pytająco. - Tutaj jest pani nowa tożsamość i pieniądze na start. Mam nadzieję, że rozpocznie pani nowe życie, choć trochę szczęśliwsze niż... -

Ja byłam szczęśliwa - przerwała mu cicho.

Cóż mógł odpowiedzieć. Pożegnał Sonię serdecznym uściskiem i odprowadził do śmigłowca, którego rotor już wprawiono w ruch. Na miejscu pilota siedział... Stanley, natomiast w kabinie pasażerskiej czekał Paweł. Podał dziewczynie rękę

390/400

i wciągnął ją do środka. Ziemia uciekła w dół. -

Dokąd teraz, szefie? - usłyszeli głos pilota.

-

Do VillaRosy.

Zatoczyli nad posiadłością krąg. Dom stał cichy i pusty w promieniach cypryjskiego słońca. To było symboliczne pożegnanie Raula. Żadnemu z nich nie powiedziano, co się z nim stało... Śmigłowiec skierował się na lotnisko. Wysiedli oboje - Sonia z Pawłem. -

A ty? - Dziewczyna spojrzała pytająco na Stanleya.

Ten tylko zasalutował żartobliwie i po chwili podrywał maszynę w górę. Na siedzeniu obok leżała Be-retta. Poklepał snajperkę przyjacielskim gestem. Jego misja jeszcze się nie zakończyła, on też coś przyrzekał Raulowi. Randall, jeśli żyjesz, możesz uważać się za martwego... Samolot Swissairu wylądował w wietrznym, chłodnym Zurichu. Sonia z Pawłem wyszli jako jedni z ostatnich. Nie

391/400

czekali na bagaż, bo niczego ze sobą - oprócz dokumentów i pieniędzy - nie mieli. Wsiedli do taksówki i po dwóch kwadransach zatrzymali się pod jednym ze słynnych na cały świat szwajcarskich banków. Paweł zapłacił za kurs i poprowadził Sonię do środka. Odziany w liberię urzędnik już na nich czekał. Parę minut i kilometry krętych korytarzy później stali przed ścianą skrytek bankowych. Jedna z nich czekała na kod znany tylko... Soni. To wtedy, w ostatnią noc, Raul kazał dziewczynie zapamiętać ciąg cyfr, który otwierał sejf bankowy. Jego drzwiczki w tej właśnie chwili otwierały się bez najmniejszego szmeru. Sonia sięgnęła do środka... Znalazła kilka paszportów różnych krajów na różne nazwiska - dokumenty, w które wyposażył ją major Smith, a które znała połowa NATO-wskich urzędników, mogła wyrzucić do kosza. Raul nie zapomniał o prawach jazdy, metrykach urodzenia, dokumentach ubezpieczeniowych - to wszystko przygotował dla Soni, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Oprócz tego zdeponował w skrytce złoto, banknoty i kosztowności, które wystarczą na dostatnie, spokojne życie, ale... w skrytce znajdowało się coś

392/400

jeszcze. Małe, aksamitne pudełeczko, a w nim... - dziewczyna poczuła, że gardło zaciska się ze wzruszenia, a do oczu napływają łzy - filigranowe złote serduszko z brylancikami. Paweł uśmiechnął się. - Cały Raul - mruknął i zawiesił klejnocik na szyi dziewczyny. Znów stali na głośnej, ruchliwej ulicy. Ani jedno, ani drugie nie chciało się pierwsze pożegnać, bo oboje wiedzieli, że nie spotkają się już nigdy. Wreszcie Sonia podniosła na Pawła pełne smutku oczy, on ujął jej dłoń i chciał unieść do ust, gdy... znieruchomiał nagle, patrząc gdzieś ponad ramieniem dziewczyny. Odwróciła się gwałtownie, by ujrzeć, jak zza rogu wypada samochód o przyciemnionych szybach i gna prosto na nich. W ostatniej chwili Paweł zagarnął ją ramieniem i zmiótł pojazdowi z drogi. Nie czekał aż padnie strzał. Nie czekał, aż zawrócą. Chwycił Sonię za rękę i ruszył biegiem w kierunku najbliższej bramy. Stamtąd przez jakiś hotel czy klub do tylnego wyjścia. Biegli dotąd, aż znaleźli się parę przecznic dalej, wsiedli do

393/400

taksówki i pognali na lotnisko. Dopiero tutaj, bezpieczni w tłumie pasażerów, mogli odetchnąć. Usiedli w którejś z licznych kafejek. -

Czy oni chcieli nas...? - Sonia nie dokończyła pytania.

- Nie - odrzekł stanowczo. - Gdyby chcieli nas zabić, już byśmy nie żyli. To było pierwsze i ostatnie ostrzeżenie. Polowanie właśnie się zaczęło. Posłuchaj, Soniu, wiesz, że będą cię ścigali do końca twoich dni? Stracili cztery miliardy w gotówce i drugie tyle w towarze. Przez nas: przeze mnie, Raula i ciebie. A mafia nie wybacza... Kiwnęła tylko głową. - Wykorzystaj mądrze pieniądze, które ci Raul zostawił. Uciekaj, gdy tylko coś cię zaniepokoi. -

A ty?

- Ja też będę uciekał. Tutaj jest mój numer telefonu. - Naskrobał na serwetce kilka cyfr. - Nikt oprócz ciebie go nie zna. Jeżeli kiedykolwiek byś mnie potrzebowała, dzwoń bez wahania. Wzięła serwetkę w palce, powoli i dokładnie złożyła na czworo i wsunęła do przegródki portfela. Wiedziała, na jakie

394/400

słowa mężczyzna czeka: „Ucieknijmy razem", ale... nie potrafiła ich wyrzec. Paweł mógł być namiastką Raula, a ona nie chciała namiastki. Chciała Raula! Zacisnęła zęby, by nie rozpłakać się jak małe dziecko, tutaj, w kawiarence pełnej roześmianych ludzi. Idź już! - prosiła mężczyznę bezgłośnie. Zrozumiał to wreszcie. Wstał. Objął ją i przytulił mocno. -

Nie daj się złapać.

Pogładził dziewczynę po policzku wierzchem dłoni i odszedł. Sonia została sama. Długie chwile siedziała, wpatrzona w puste miejsce, wreszcie otarła łzy, uniosła głowę i ruszyła ku biurom linii lotniczych. Weszła do pierwszego z brzegu i kupiła bilet na pierwszy lepszy lot, wyciągając z torby podróżnej pierwszy lepszy paszport. Parę kwadransów później siedziała w samolocie do Toronto, przyciskając zdjęcie Raula do piersi. Było jej tak ciężko na sercu, tak bardzo ciężko... Gdyby miała wybór, umarłaby razem z miłością swego życia. Tam, w VillaRosie. Ale musiała żyć. Nie wiedziała jeszcze po co i dla kogo, ale musiała żyć. EPILOG

395/400

Jasnowłosa kobieta przysiadła na schodkach ganku i, osłaniając oczy od ostrego, prowansalskiego słońca, patrzyła na dzieci sąsiadów bawiące się na sennej, pustej ulicy. Chłopczyk, czarnowłosy i czarnooki, musiał właśnie coś zbroić, bo poderwał głowę i posłał Soni łobuzerski uśmiech. W tym momencie tak bardzo przypominał Raula, że zaparło jej dech w piersiach, a serce ścisnął ból. Nadal, po czterech latach, nie mogła się pogodzić ze śmiercią ukochanego. Nadal tęskniła za nim i nadal go opłakiwała w długie, samotne noce. Malec wstał nagle, zagadał do siostry i wskazał coś palcem. Ulicą nadjeżdżało niespiesznie auto na zagranicznych numerach. Sonia wstała powoli, przyciskając dłonie do piersi. Znaleźli mnie! - to była pierwsza myśl. Rzuciła krótkie spojrzenie na szafę w przedpokoju, gdzie dobrze ukryty spoczywał pistolet. W następnej chwili odetchnęła głośno. Z ulgi aż zakręciło się jej w głowie. - Paweł!!! - krzyknęła i zbiegła po schodkach, by w następnej chwili rzucić się jasnowłosemu mężczyźnie na szyję. Przygarnął ją z całych sił, zanurzając twarz w pachnących słońcem włosach kobiety. I on odczuł ulgę, widząc Sonię całą

396/400

i zdrową. Za każdym razem, gdy jechał do miejsca, gdzie się zatrzymała, modlił się, by nie zastać tam spalonych ścian i martwego ciała... Strzeliłby sobie w łeb, gdyby nie zdążył. Gdyby zawiódł i ją. Wysupłała się z ramion mężczyzny, ujęła jego twarz w dłonie, ucałowała serdecznie w policzek. Nie liczył na więcej. - Przyjechałeś na obiad? - zapytała, przechylając głowę tak, by kosmyk włosów opadł zalotnie na czoło. To - niewinne, żartobliwe uwodzenie - należało do rytuału ich spotkań. Odpowiedź, jakiej on zaraz udzieli, również: -

Czas na przeprowadzkę.

-

Tak szybko? - westchnęła ciężko.

Ledwo zadomowiła się w jakimś miejscu, ledwo pokochała nowy dom, musiała uciekać... -

Najwyższy czas, moja droga - odparł miękko.

- Mafia nie przebacza. Będzie nas ścigać do końca życia. Ale jestem tu nie tylko dlatego, by ci o tym przypomnieć. Mam dla ciebie niespodziankę. Czeka po drodze do Paryża. Spakuj się szybko i ruszamy.

397/400

Paweł był jak zwykle bardzo tajemniczy. Sonia wiedziała, że nic więcej z niego nie wydobędzie. Wróciła więc do domu i przygotowała się do wyjazdu. Nigdy już tutaj nie wróci. Kilka godzin później samochód zwolnił. Sonia, drzemiąca na siedzeniu pasażera, poderwała głowę i rozejrzała się półprzytomnie. Czy to już nowy dom? Tak blisko poprzedniego? Nie. Paweł wjechał na parking koło małego wiejskiego cmentarza. Soni serce zamarło w pół uderzenia. Czyżby spełniło się jej ciche marzenie? Spojrzała na mężczyznę pytająco. Ten skinął głową i po chwili prowadził pobladłą, drżącą na całym ciele Sonię cichymi pustymi alejkami. Zatrzymali się przed prostym nagrobkiem z czarnego marmuru. Sonia zdławiła krzyk. Padła na kolana. Położyła dłonie na zimnym kamieniu, wpatrzona w złocone litery. CPT. RAUL DE LUCA 1976 - 2012 REST IN PEACE

398/400

Nad tym napisem znajdowało się zdjęcie, z którego uśmiechał się mężczyzna w mundurze kapitana. Sonia poczuła nagle, jak spływa na nią ogromny spokój. Przez wszystkie te lata wyrzucała sobie, że zostawiła Raula na pastwę bandziorów Randalla, którzy nie mogąc dorwać go żywcem, pastwili się pewnie nad zwłokami, a na koniec wrzucili je do morza, spalili czy oblali kwasem i ślad po nim zaginął. Nie mogła sobie wybaczyć, że Raul nie spoczął w godnym miejscu, na co przecież po stokroć zasłużył. I oto... klęczała przy jego grobie. Raul jest tutaj, tak blisko. Śpi spokojnie i czeka, aż Sonia kiedyś doń dołączy. Dopiero teraz, w tej chwili poczuła, że może zacząć życie od nowa. - Dziękuję - szepnęła, wyciągając do Pawła dłoń. Pomógł jej wstać. Objął ramieniem i stali jeszcze chwilę w ciszy i smutku, zapatrzeni na uśmiechającego się lekko Raula. Oboje czuli jego obecność. Jego... radość, że Sonia i Paweł są razem. Choć na chwilę, ale razem. Ona nagle zapragnęła przedłużyć tę chwilę. Nie chciała, by Paweł znów odwiózł ją w bezpieczne miejsce i zniknął na długie miesiące. Nie chciała wypuszczać jego dłoni z rąk. Jeśli mogła z kimś być, to tylko z nim.

399/400

Gdy wyszli przez bramę cmentarza, przytrzymała mężczyznę za rękę. -

Może... może tym razem uciekniemy we dwoje?

- zaproponowała nieśmiało. -

A jesteś na to gotowa? - odpowiedział cichym pytaniem.

Zamiast słów dotknęła opuszką palca jego ust, a potem pocałowała te usta. Lekko, pytająco. On, w pierwszej chwili zdumiony, w następnej przygarnął Sonię ramieniem, wsunął palce w jej jasne włosy i oddał pocałunek, wkładając weń całą tęsknotę i miłość, jaką od zawsze czuł do tej kobiety. Sonia poczuła łzy pod powiekami. Dobre łzy. Znów miała kogo kochać. Miała dla kogo żyć. Miała z kim uciekać. I... miała do kogo wrócić. Warszawa, 20 października 2012 r.

@Created by PDF to ePub