1 Katarzyna Michalak - Mistrz

KATARZYNA MICHALAK

MISTRZ

wydawnictwo FILIA

Dla F. Jeden dzień może zmienić wszystko, ale czasem jedna noc zmienia jeszcze więcej.

PROLOG

Dziewczyna była niesamowita! Dokładnie taka, ja­ kiej zleceniodawca potrzebował, jaką zamówił: piękna, młoda, bystra i... chętna. O tak, widać było po sposo­ bie, w jaki splata długie, opalone nogi, w jaki oblizuje niby mimochodem pełne usta pociągnięte pomadką w odważnym kolorze, w jaki przechyla głowę, by ko­ smyk włosów barwy dojrzałego kasztana spadał zalot­ nie na czoło i wreszcie... jak przyszła na to spotkanie ubrana - mógłby przysiąc, że pod obcisłą sukienką nie ma majtek, bo stanika nie miała na pewno - po tym wszystkim widać było, że jest urodzoną uwodzicielką, choć wbrew pozorom nie dziwką. Co do tego rów­ nież nie miał wątpliwości: pochodziła ze zbyt dobrej rodziny i otrzymała zbyt dobre wykształcenie, by się puszczać za pieniądze. Poprawiła się leniwym ruchem na krześle, zało­ żyła noga na nogę - dokładnie tak jak Sharon Stone w pewnym znanym filmie - i zyskał pewność: nie mia­ ła majtek. M i m o że panował nad sobą w stu procen­ tach, teraz musiał przełknąć ślinę i poprawić krawat. Uśmiechnęła się leciutko. W jej zadziwiających oczach, barwy ni to zielonej, ni niebieskiej, które oka­ lały długie, gęste rzęsy, ujrzał politowanie, niepasujące do tak młodej osoby. Żachnął się w duchu, podniósł jej CV i zagłębił się w lekturze. Czekała, nadal unosząc kącik ust w uśmiechu, w pełni świadoma, że on nie szuka ani sekretarki, ani pomocy domowej. - Do czego jest pani zdolna się posunąć, by osiąg­ nąć cel? - zapytał, nie podnosząc oczu znad zadruko­ wanych kartek.

- A czego pan oczekuje? - Ten bezczelny uśmie­ szek i prowokacyjny ton. - Pozwoli pani, że ja będę zadawał pytania. Zmarszczył brwi, choć wiedział, że jej tym nie zde­ prymuje. - Zadanie, jakie chciałbym pani powierzyć, jest wyjątkowo delikatne. - Tak delikatne, jak to, co ma pan między nogami? Wciągnął głośno powietrze, wstał i podszedł do okna, skąd miał wspaniały widok na panoramę War­ szawy, by nieco ostudzić zmysły. Andżelika H e r m a n była... bezczelna i arogancka! Nie takiej dziewczyny poszukiwał zleceniodawca! Ten, którego obrano za cel, przejrzy natychmiast zbyt jaw­ ną prowokację! Chociaż... obiekt był stuprocentowym mężczyzną, samcem, a ta młoda samica była doprawdy grzechu warta. Obrzucił dziewczynę uważnym spoj­ rzeniem, tym razem oceniając ją nie jako facet, a jako pracodawca - może od początku tak powinien na nią patrzeć - i pokręcił wolno głową. Uśmieszek znikł. - Nie, jednak nie m a m pani nic do zaproponowa­ nia. Dziękuję za poświęcony mi czas. Wstał i wyciągnął do dziewczyny rękę. Ta wsta­ ła również. Poważna i skupiona. I nagle, bez tych uśmieszków i prowokacyjnych spojrzeń wydała się słodka i niewinna. Dokładnie taka, jak trzeba. - Panie Robercie, ja m a m wiele twarzy. Jestem d o ­ brą aktorką. Potrafię wpasować się w każdą rolę, jaką mi pan wyznaczy - powiedziała cichym, ale pewnym głosem.

D ł u g o mierzyli się spojrzeniem, wreszcie on kiw­ nął głową. Usiedli z powrotem po przeciwnych stro­ nach dębowego biurka. - Obiektem pani starań byłby ten człowiek. - Prze­ sunął ku dziewczynie zdjęcie. Ujęła je w dwa palce. O o o c h . . . ! Mężczyzna na fotografii był piękny, po prostu piękny! C u d n e męskie ciacho do schrupania! Odetchnęła w duchu, bo już zaczęła się obawiać, że ma uwieść jakiegoś obleśnego starucha... - Raul de Luca - przeczytała półgłosem podpis z drugiej strony fotografii. - Francuz? - J e g o ojciec był Francuzem. Andżelika uśmiechnęła się szeroko. Miłość francu­ ska... miodzio, po prostu miodzio! Ale jej rozmówca był poważny. - Proszę się tak nie cieszyć. On jest bystry i inteli­ gentny. W sekundę odkryje każdy podstęp. Nie wystar­ czy wskoczyć mu do łóżka. Musi go pani w sobie roz­ kochać i zyskać jego zaufanie, a to nie będzie łatwe. - Sądzę, że dam sobie radę - odparła. - Chciałbym, żeby zdała sobie pani sprawę, jak nie­ bezpieczny jest to człowiek... - Domyślam się, że nie zajmuje się hodowlą kotów. - Brzmiało to żartobliwie, ale przez twarz mężczyzny nie przemknął nawet cień uśmiechu. - Bez skrupułów zniszczy każdego, kto mu w ja­ kikolwiek sposób zagrozi. Fizycznie zniszczy. - Nie chciał użyć słowa „zabije", by jej nie wystraszyć. Skinęła tylko głową.

- Jeżeli sprosta pani zadaniu, wynagrodzenie bę­ dzie co najmniej zadowalające. - To znaczy? Na odwrocie zdjęcia napisał kwotę, która rzeczy­ wiście była z a d o w a l a j ą c a . Teraz to dziewczyna musiała wciągnąć powietrze. Ile ciuchów sobie za to kupi! Ile kosmetyków! Wystarczy jej na to forsy do końca życia! - Biorę to zlecenie. - Zdecydowanym ruchem sięg­ nęła po zdjęcie i w następnej chwili uczyniła coś, czym mu zaimponowała: wyciągnęła zapalniczkę i podpaliła fotografię wraz z ceną za „usługę", trzymając za rożek dotąd, aż płomień zaczął parzyć w palce. Rozparł się na fotelu, patrząc na swoją nową pod­ opieczną z prawdziwą

satysfakcją.

Odpowiedziała

swym irytującym, bezczelnym uśmieszkiem. - Czy może pani, droga Andżeliko, na dobry p o ­ czątek zaprezentować swoje umiejętności? - Oczywiście. Wstała, obeszła biurko, uklękła między jego kola­ nami i sięgnęła do rozporka, jednym ruchem smukłej dłoni uwalniając nabrzmiałą, gotową do działania mę­ skość. Uśmiechnęła się, wymruczała z zadowoleniem: J a k ja to lubię..."i bez zbędnych ceregieli wzięła czło­ nek w usta, po czym zaczęła z dużym oddaniem praco­ wać językiem i karminowymi od pomadki wargami.

Sonia szła szybko pustymi ulicami Warszawy, mając duszę na ramieniu i oczy dookoła głowy. Dochodziła północ i nie była to pora odpowiednia do spacerów po parku. Nawet za dnia był miejscem spotkań podejrza­ nego towarzystwa, co dopiero w nocy... Ale przecież musiała się jakoś dostać do domu! Taksówka, na którą szarpnęła się w chwili rozpaczy, jak na ironię zepsuła się skrzyżowanie wcześniej. Na przystanku nocować przecież nie będzie! Przyspieszyła kroku. Teraz najgorsze: biegnące pod ulicami przejście podziemne, którego zawsze się obawiała... Zbiegła po schodach. Jarzeniówki na suficie dawały mdłe światło, ale przynajmniej jakieś dawały - w ubie­ głym tygodniu panowały tu egipskie ciemności i So­ nia nie odważyła się zejść do podziemi, musiała przez to nadkładać drogi o dobre paręset metrów. Szła szybko, przyciskając do boku mały plecak. Adidasy nie wydawały dźwięku. Na szczęście nie mu­ siała zakładać dziś szpilek, bo teraz, w tym tunelu, ich stukot przyprawiłby dziewczynę o zawał serca. Była w połowie drogi, gdy... zwolniła kroku. Ktoś zbiegał po schodach! Mężczyzna! Facet w pu­ stych podziemiach o północy! „Idź jak gdyby nigdy nic. Z jednym dasz sobie radę" - zapewniła w myślach siebie samą. Tamten na szczęście nie wydawał się nią zaintere­ sowany. Biegł ku drugiemu krańcowi tunelu, nie p o ­ sławszy dziewczynie ani jednego spojrzenia. Zupełnie jakby go ktoś gonił.

Nagle stanął. Sonia stanęła również, czując serce podchodzące do gardła: po schodach naprzeciw niej zbiegało właśnie czterech drabów w rozpiętych czarnych marynarkach, wyglądających na... Nie miała chęci ani czasu zasta­ nawiać się, czy bardziej wyglądają na tajnych agentów, czy na eleganckich bandytów, bo za jej plecami rozległ się stukot butów. Jeszcze czterech! I ona, i ten, który im uciekał, znaleźli się w p o ­ trzasku! Milion myśli przeleciało dziewczynie przez gło­ wę. „Ukryj się!" - to była najważniejsza. Tylko gdzie? Rozejrzała się po pustym tunelu z rozpaczą w oczach, natykając się na wzrok uciekającego. Chciał coś po­ wiedzieć. Otworzył usta, ale nagle zrezygnował i wy­ szarpnął zza poły marynarki pistolet. Oczy Soni zogromniały. Mężczyzna spojrzał gdzieś ponad jej ramieniem i rzekł mocnym, zabarwionym sarkazmem głosem: - Wygrałeś, Raul, ale nie do końca. Przyłożył lufę do skroni i nacisnął spust. Sonia krzyknęła dziko, widząc tryskającą krew i strzępki mózgu. Uciekać!!! Rzuciła się w tył. I stanęła... Nadchodzili niespiesznie, krok za krokiem, z bro­ nią wycelowaną właśnie w nią. Obejrzała się - tam­ ci czterej także się zbliżali. I też trzymali gotowe do strzału pistolety.

Panika kazała jej uciekać mimo to. Obiegła kolumnę podpierającą strop, oparła się o nią plecami, zacisnęła powieki i osunęła do klęczek, w dziecinnej naiwności sądząc, że gdy zamknie oczy i skuli się niczym em­ brion, zniknie. O n i jej nie znajdą. Siadła, objęła rękami kolana i opierając na nich głowę, załkała bezradnie. - Bierzcie ją - padł rozkaz. Bez oporu dała się postawić na nogi. D w ó c h trzy­ mało ją za ramiona, trzeci stał przed nią, pozostali gdzieś zniknęli. Czuła, że za chwilę umrze. O n i zastrzelą ją jak psa, potem zakopią w lesie i nikt się o tym nie dowie. Nikt jej nie znajdzie... I ta świadomość, że zniknie ot tak, jak zdmuchnięty płomień świecy, sprawiła, że Sonia zebrała się w sobie, uniosła głowę i spojrzała śmierci w oczy. Śmierć miała oczy czarne i bezwzględne. - Kto cię przysłał? - Pytanie dotarło do otępiałego umysłu dopiero po dłuższej chwili. Zamrugała, zaskoczona tymi słowami. „Kto mnie przysłał? Kto mógł mnie przysłać?!" Spojrzała w bok, szukając dobrej odpowiedzi, ale szarp­ nięcie za włosy unieruchomiło jej głowę. Zmusiło, by patrzyła czarnookiemu mężczyźnie prosto w oczy. - Kto cię przysłał? - powtórzył niskim, dźwięcz­ nym głosem, w którym brzmiała śmiertelna groźba. W innych okolicznościach i ten głos, i pytający wydaliby się Soni niebywale pociągający: mężczyzna był nie tyle przystojny, co wręcz piękny - każda ko­ bieta, bez wyjątku, marzyłaby o paru chwilach w jego

towarzystwie - teraz jednak miał w sobie tyle uroku co atakujący grzechotnik i Sonia pragnęła jednego: znaleźć się jak najdalej od niego. - Powiesz tu i teraz czy m a m cię zmusić? - Czar­ ne oczy zwęziły się w szparki, uniósł broń i przystawił lufę do czoła dziewczyny. Zachłysnęła się oddechem i zaczęła wyrzucać z siebie potok słów: - Nikt! Proszę! Wracałam do domu! Z treningu! Zginął mi plecak, szukałam go... I spóźniłam się na autobus. A taksówka zepsuła się, o tam, za skrzyżo­ waniem. M u s i a ł a m . . . Zbiegłam tutaj. I ten człowiek! I wy! I pan! A potem on! Strzelił sobie w głowę! Nie chciałam uciekać, ale... Proszę mi wierzyć! Nic niko­ mu nie powiem, tylko mnie puśćcie! J a . . . Puścił ją. Rzeczywiście zrobił to, o co błagała. Uwol­ nił włosy dziewczyny, trzymane dotąd pełną garścią, i odepchnął jej głowę tak mocno, aż uderzyła o ścianę. - Przeszukaj ją - rzucił do stojącego obok męż­ czyzny, posturą i wyrazem twarzy przypominającego goryla. Ten schował broń do kabury pod marynarką i bez­ ceremonialnie obmacał dziewczynę, szczególnie pilnie szukając czegoś między jej nogami. W następnej chwi­ li wyrwał z jej objęć plecak i wysypał całą zawartość na ziemię. Klęknął. Portfel ze skromną zawartością nie wzbudził jego zainteresowania, ale notes owszem. „Goryl" uniósł brwi, wyciągnął zza skórzanej okład­ ki małą płaską paczuszkę, skoczył na równe nogi i... strzelił dziewczynę na odlew w twarz. Krzyknęła, łapiąc się za policzek.

- Nic nie wiesz?! Nikt cię nie przysłał?! - wrzasnął, machając jej przed oczami paczuszką. - Patrz, szefie, Złoty Pył! Rzucił czarnookiemu znaleziony przedmiot i za­ mierzył się powtórnie, ale tamten chwycił go za nad­ garstek i syknął: - Wystarczy. „Goryl" prychnął niezadowolony - najwyraźniej lubił bić. Sonia odetchnęła cichutko, unosząc drżącą dłoń do policzka. Czarnooki spojrzał na nią równie zimno jak na tamtego. -

I tak powiesz wszystko, co chcę wiedzieć - stwier­

dził. - Paweł - zwrócił się do jasnowłosego mężczy­ zny, który stał obok niego - ciało do bagażnika, ją... - urwał, zmierzył dziewczynę od stóp do głów lo­ dowatym spojrzeniem. - Z nią pogadam po drodze. Sprzątnijcie tutaj - rzucił „gorylowi", po czym odwró­ cił się na pięcie i, sięgając po telefon, ruszył w kierun­ ku schodów. Jeden z mężczyzn, nazwany Pawłem, pochylił się nad zwłokami tego, który nie zdołał uciec, sięgnął do wewnętrznej kieszeni jego marynarki, wyjął portfel, a z niego dokumenty. Sonia poczuła, jak żółć podchodzi jej do gardła. Jęknęła mimowolnie, odwracając głowę. - Takaś delikatna? - mruknął. - Było go nam nie wystawiać... Wstał, zacisnął palce na ramieniu dziewczyny i pociągnął ją za sobą. Nie próbowała stawiać opo­ ru. Nawet przez myśl jej to nie przeszło. Bała się tak strasznie, jak jeszcze nigdy w życiu. Nawet tamtego

dnia przed dwoma laty, gdy do drzwi zapukało dwóch policjantów, nie była tak przerażona jak teraz. Wyprowadził ją na zewnątrz. Zdążyła spojrzeć oczami pełnymi łez w rozgwieżdżone niebo, gdy we­ pchnął ją do zaparkowanej nieopodal limuzyny. Drzwi trzasnęły cicho. Otarła oczy wierzchem dłoni i zamar­ ła. Naprzeciw siebie znów miała mężczyznę o oczach czarnych jak śmierć. Siedział rozparły wygodnie i pa­ trzył wprost na nią. Samochód ruszył z piskiem opon. Ostro wzięty za­ kręt rzucił dziewczyną o drzwi. Szczęknęła automa­ tyczna blokada. - To dla twojego bezpieczeństwa. Za nic nie chcę, byś wypadła i zrobiła sobie krzywdę - zakpił i ta kpi­ na dobrze na Sonię podziałała. Usiadła wyprostowana i rzuciła mężczyźnie niemal wyzywające spojrzenie. - O, tak już lepiej. - Uniósł kącik ust w uśmiechu, który jednak nie sięgnął oczu. - M o ż e teraz poroz­ mawiamy spokojnie i bez histerii na interesujący mnie temat. W i ę c . . . - W i e m , wiem - przerwała mu gniewnie. - Kto mnie przysłał. Wyjaśnię to panu, a przynajmniej będę się starała: ja jestem nikim. Nikim ważnym, przynaj­ mniej dla pana. Studiuję biologię na uniwersytecie, po zajęciach chodzę na taekwondo. Wracałam właśnie z treningu, gdy... - Czy wiesz, co my z tobą zrobimy? - wpadł jej w słowo takim tonem, że aż się skuliła. - Proszę mi wierzyć - wyszeptała drętwiejącymi ustami.

- Kochanie - zaczął ze zwodniczą miękkością wychodzisz na spotkanie kurierowi, on popełnia spek­ takularne samobójstwo, po czym ty, jedyny świadek, nie licząc moich ludzi, próbujesz mi wmówić, że nie miałaś z tym nic wspólnego i właśnie tego dnia o pół­ nocy spieszyłaś do domu na kolację z rodzicami? Sonia cofnęła się, jakby ją uderzył. - Wszystko by się zgadzało, proszę pana - zaczęła cicho, podnosząc na niego pociemniałe z bólu oczy oprócz tego, że ja nie m a m rodziców. D w a lata temu zginęli w wypadku. Zapadła cisza, podczas której on lustrował uważnie twarz dziewczyny. Wytrzymała jego spojrzenie. - Nie znam człowieka, który się zastrzelił. Praw­ dę mówiąc, w tym mieście nie znam nikogo. Miesiąc temu przyjechałam na studia. Mieszkam sama w wy­ najętej kawalerce. Możecie mnie zabić i nikt po mnie nie zapłacze. - Odwróciła twarz do okna, nagle daleka i obojętna. - Sprawdzimy to - odezwał się półgłosem i niespo­ dziewanie miękkim gestem ujął ją za ramię. Spojrzała nań zaskoczona w momencie, gdy wbijał poprzez ma­ teriał jej bluzki igłę. N i m zdążyła się wyrwać, nacisnął tłok strzykawki i narkotyk pomknął żyłami ku sercu dziewczyny, a potem wprost do mózgu. Zapadła się w rozkołysaną czerń... Balansowała na czubkach palców, z rękami związa­ nymi czarną jedwabną szarfą wysoko nad głową. Włosy, lśniąc jak płynne złoto, spływały po nagich ramionach aż

do talii. Powiew wiatru wzburzył cienkie zasłony, spły­ wające z sufitu niczym karminowy deszcz. Zafalowały dookoła niej, muskając różowe sutki, delikatne jak płatki fuksji. Opaska z czarnego jedwabiu, która kneblowała jej usta, stłumiła jęk. On pojawił się znikąd, ale poczuła jego obecność całą sobą. Włoski na karku i ramionach podniosły się, jakby jej nerwami przemknął elektryczny impuls. Biegł od czubka głowy, po palce stóp, na koniec uderzając w samo źródło. Zacisnęła zęby na opasce, by nie jęknąć powtórnie. On stanął tuż za nią. Odgarnął palącą dłonią wło­ sy z jej karku i pocałował gładką skórę nad obojczykiem. Drugą dłonią zagarnął jej pierś. Zakwiliła, czując, jak nogi uginają się pod nią, a podbrzusze zaczyna płonąć dzikim pożądaniem. Obszedł brankę niespiesznie, stając przed nią i mie­ rząc uważnym spojrzeniem czarnych oczu. Był komplet­ nie ubrany. W czerń, od stóp do głów. Nagle zagarnął ją ramieniem, drugą rękę wsunął między jej uda, zanurzając pałce głęboko w śliskie ciepło, a ona... ona wygięła się w łuk, pojękując cicho, błagalnie... - Coś ty jej podał? - Paweł, który na wezwanie sze­ fa przesiadł się do lincolna, patrzył przez parę chwil na wijące się w udręce ciało dziewczyny. - Złoty Pył - odparł Raul, przytrzymując ją za ra­ miona, by nie spadła z siedzenia. -

I to tak działa?

- Nie wiem. Nie sprawdzałem na sobie - odmruknął.

- M o ż e powinieneś? - zażartował lekarz, ale zaraz spoważniał. - Czego ode mnie oczekujesz? Ze ją za­ spokoję? Tym razem przez twarz Raula przemknął cień uśmiechu, ale zaraz znikł. - Że ją przesłuchasz. - Tutaj? W samochodzie? Nie mogłeś poczekać, aż dojedziemy? - Spojrzał z przyganą na Raula. Tylko Pawłowi krytykowanie szefa uchodziło na sucho, bo ten lubił jasnowłosego mężczyznę, cenił go i ufał mu bez zastrzeżeń. Teraz jednak zgromił go wzrokiem. - Nie mogłem. Rzucił polecenie kierowcy i samochód stanął. Paweł objął palcami nadgarstek nieprzytomnej, sprawdzając puls. - Słuchaj, Raul, ja nie wiem, jak ten narkotyk wchodzi w interakcję z amytalem - mówił o serum prawdy, które miał podać dziewczynie. - M o ż e jej siąść serce... - W i ę c będzie miała przyjemną śmierć. I tak jest już martwa. Zaczynaj. Paweł pokręcił głową, ale bez dalszych protestów wyjął z lekarskiej torby stazę i zacisnął na ramieniu nieprzytomnej. Wbił się do żyły i podał ściśle odmie­ rzoną dawkę amytalu sodu. Dziewczyna szarpnęła się jak w agonii i opadła na siedzenie lincolna. Ręce, związane w nadgarstkach zaczęły rwać trud­ nym do opisania bólem, mimo to - a może właśnie dlate­ go - czuła narastającą rozkosz. Ciało płonęło. Czarnooki

mężczyzna

zadawał pytanie za pytaniem,

trzymając ją

jedną ręką za kark, palce drugiej raz za razem zagłębia­ jąc w wilgotną, gorącą płeć. Wiła się, zawieszona na wy­ ciągniętych rękach, jednocześnie próbując się uwolnić, jak i nadziać na te śliskie od soków palce jeszcze głębiej. Była blisko, tak blisko spełnienia... Ból narastał. Z zakneblo­ wanych jedwabną szarfą ust wydarł się głęboki, gardłowy jęk pełen błagania i udręki. Ale On bawił się jej ciałem bez litości. Rozkosz stawała się torturą, ogień zaczynał parzyć, nie było ucieczki od tego ognia i od jego dłoni... Kwadrans później obaj mężczyźni spojrzeli na sie­ bie skonsternowani. - O n a rzeczywiście nic nie wie. - Paweł podsumo­ wał na głos to, czego się dowiedzieli czy raczej cze­ go się nie dowiedzieli. - Albo zadaliśmy niewłaściwe pytania. Ktoś mógł wysłać ją na spotkanie pod byle pretekstem, do notesu podrzucić Złoty Pył, by kurier mógł ją zidentyfikować i... - To od początku wydawało się zbyt oczywiste przerwał mu Raul. - Zgubiony plecak, zepsuta tak­ sówka, kurier i działka narkotyku, którego jeszcze nie ma na rynku. M n i e interesuje jedno: dlaczego nasz przyjaciel Artur tak szybko tę działkę odnalazł. Nie szukał w portfelu, nie szukał po kieszeniach, tylko zaj­ rzał od razu pod okładkę notesu i jak królika z kapelu­ sza wyciągnął to, co nas zainteresuje. - Podejrzewasz, że Artur pracuje dla kogoś innego? Raul zmierzył pytającego wzrokiem.

- Ja nie podejrzewam. Ja m a m pewność. Co do niej... - spojrzał na rzucającą się w narkotycznych ma­ jakach dziewczynę - jeszcze tej pewności nie mam. - To co z tym fantem zrobimy? - Poczekamy. Tym czasem budź ją. Wyspała się wystarczająco. Obudził ją własny jęk. Całe ciało drżało z szoku. Zęby szczękały jak w febrze. Próbowała unieść pęka­ jącą z bólu głowę, ale opadła bezwładnie na skórzane siedzenie samochodu. - Leż spokojnie - usłyszała głos mężczyzny ze snu i mimowolnie zacisnęła uda. Nie! Nie rób mi tego! Odejdź! Błagam, nie rób mi krzywdy! - chciała wykrzyczeć, ale nie mogła wydobyć głosu. Mężczyzna pochylił się ku niej, dotknął zimnego od potu czoła dziewczyny, zajrzał w przerażone oczy i za­ cisnął palce na jej nadgarstku, mierząc puls, ale Sonia, nadal w ponarkotykowym szoku, zrozumiała to inaczej. W oczach błysnęły łzy. On ją teraz... on ją... - Proszę... - zdobyła się wreszcie na szept. - Pro­ szę nie robić mi krzywdy... Uniósł brwi i zrozumiawszy, czego ona się obawia, pokręcił głową, po czym cofnął się na swoje siedzenie i zapatrzył w mrok za oknem. Spróbowała usiąść prosto i po kilku próbach, na które on nie zwrócił uwagi, w końcu jej się to udało. M a r n a to była pociecha, ale mimo wszystko w pozycji pionowej poczuła się lepiej.

Autem zakołysało. Zjeżdżali z asfaltu w polną dro­ gę, by po chwili zagłębić się w las. Sonia po raz kolejny tej nocy zesztywniała z przerażenia. - Czy pan m n i e . . . - Pytanie nie chciało przejść przez zaciśnięte gardło. - Czy pan mnie zabije? - wy­ krztusiła wreszcie. On spojrzał na nią obojętnie. - Nie jestem mordercą - odparł, a widząc błysk nadziei w oczach dziewczyny, natychmiast tę nadzieję zgasił: - Zazwyczaj nie. Lincoln stał pośrodku wąskiej leśnej drogi. Zaraz za nim zatrzymało się drugie auto, z którego wysiadło czterech mężczyzn. Na widok „goryla" Sonia odrucho­ wo przytknęła dłoń do posiniaczonego policzka. Bała się tego faceta bardziej niż jego czarnookiego szefa. On obdarzył dziewczynę ponurym spojrzeniem, po czym otworzył bagażnik i wyciągnął dwie łopaty. Po­ dał je jednemu z mężczyzn i skinął na dwóch kolej­ nych, by zajęli się zwłokami. Po chwili odeszli w głąb lasu, przygięci pod ich ciężarem, „goryl" zaś zawrócił do samochodu. Stanął po stronie kierowcy i zapalił papierosa, przyglądając się spod zmrużonych powiek drżącej z chłodu dziewczynie, która próbowała omijać go spojrzeniem. Raul stał oparty o bok lincolna z rękami spleciony­ mi na piersiach. Pozornie nie zwracał na tych dwoje uwagi, jednak w rzeczywistości... Musiał sprowoko­ wać jedno albo drugie, a najlepiej oboje. Skinął na Pawła.

- Dopilnuj, by nie spartolili roboty - rzekł, patrząc na majaczące w oddali sylwetki. Lekarz ruszył w ich kierunku, Raul zaś odszedł w przeciwnym, wyciągając z kieszeni telefon. Nie za­ mierzał jednak do nikogo dzwonić. Chciał zostawić dziewczynę na łaskę Artura i zobaczyć, co będzie dalej. Niedługo musiał czekać. „Goryl" zgasił papierosa, obej­ rzał się na szefa, a potem - widząc, że ten nie zwraca na nich uwagi - podszedł do Soni. Ta znieruchomiała, rękami obejmując ramiona. On chwycił ją za spuchnię­ ty policzek, aż musiała przygryźć wargę, by nie jęknąć z bólu. Drugą ręką ścisnął jej pierś. Wciągnęła powie­ trze, jakby chciała krzyknąć, ale ciche, groźne warknię­ cie: - Milcz! - uciszyło ją. Pewien, że dziewczyna nie wyda z siebie głosu, wpił się w jej usta, brutalnie miaż­ dżąc rozciętą wargę i wpychając język tak głęboko, że straciła oddech. Wytrzymała dotąd, aż skończył. - No, to lubię - zaśmiał się cicho. - Obić wam buzię i od razu robicie się grzeczniejsze. Teraz dam ci spokój, bo szef nie lubi takich zabaw, ale gdy dojedziemy na miejsce... masz mnie i mojego fiuta jak w banku. - Mlasnął obleśnie tuż koło ucha półprzytomnej ze strachu i obrzydzenia dziewczyny, po czym puścił ją wreszcie. Odskoczyła, trafiając plecami na bok samochodu, otworzyła drżącymi rękami drzwi i uciekła do ciem­ nego, bezpiecznego wnętrza. Wiedziała, była pewna, że ten straszny człowiek do­ trzyma obietnicy. G d y tylko znajdą się na miejscu - co­ kolwiek to może oznaczać - on ją dopadnie i wtedy nie skończy się na wepchnięciu języka niemal do gardła.

Co robić? Co robić?! Uciekać! - podpowiedziała usłużnie podświadomość. Sonia uniosła głowę i ostrożnie wyjrzała przez szy­ bę. „Goryl" palił papierosa przy drugim aucie. Czarno­ okiego nie było widać. Nie wahała się ani sekundy dłużej, bo nie mogła się wahać - to była jej ostatnia szansa. Otworzyła cichusieńko drzwi po drugiej stronie i wypełzła na zewnątrz. Zamarła, przywierając do ziemi, ale... nic się nie stało. Nikt nad nią nie wyrósł ze spluwą gotową do strzału. Na czworakach, z brzuchem przy ziemi zaczęła pełznąć w głąb lasu. Do najbliższych zarośli miała nie­ skończenie długą drogę - tak się przerażonej dziew­ czynie wydawało. G d y wreszcie do nich dotarła, obej­ rzała się przez ramię. Nadal nic. „Goryl" dopalał peta, gapiąc się bezmyślnie przed siebie. Sonia ruszyła dalej. M o ż e gdyby wykazała się większym opanowaniem, ucieczka by się powiodła. M o ż e gdyby nie śledziła tej ucieczki para uważnych, czarnych oczu, dziewczyna zdołałaby umknąć w mrok nocy. Ale ona nie była tak cierpliwa, a Raul nie był taki głupi... Zerwała się na równe nogi i rzuciła do szaleńczego biegu w momencie, w którym on postanowił jej w tym przeszkodzić. W tej samej chwili pilnujący dziewczy­ ny „goryl" zorientował się, że nie ma już kogo pilno­ wać i... nagle wypadki nabrały tempa. Dziewczyna umykała niczym zając, klucząc między krzakami. „Goryl" zaklął i rzucił się nie w jej kierunku - czego można się było spodziewać - a do otwartego

bagażnika. Jednym ruchem wyciągnął ze środka sztucer, wziął na cel głowę uciekającej i... Raul w ostatniej chwili wyrwał mu broń. Dziewczyna była coraz dalej. Jeszcze sekunda i rze­ czywiście im umknie! Raul spokojnie przyłożył sztucer do ramienia, zmru­ żył oko, naprowadzając dwie skrzyżowane linie na cel, a potem delikatnie pociągnął za spust. Padł strzał. Z a ­ raz po nim rozległ się krzyk. Dziewczyna upadła. - Spudłowałeś, szefie - prychnął „goryl". - Czyżby? - Raul rzucił mu krótkie, ostre spojrze­ nie i ruszył ku upolowanej zdobyczy. - Zostań przy samochodach! - warknął, gdy tamten chciał za nim ruszyć. - Przyspieszcie z tym pogrzebem! - krzyknął do dwóch mężczyzn zaalarmowanych strzałem. Paweł, dotąd stojący obok nich, już biegł tam, gdzie leżał nieruchomy kształt. Był pewien, że Raul zastrze­ lił dziewczynę. Dopadł jej pierwszy i widząc drżące plecy rannej i palce zaciśnięte kurczowo na krwawią­ cym ramieniu, odetchnął z ulgą... Leżała z twarzą wciśniętą w mech. Ból i przerażenie sprawiały, że z trudem łapała oddech, ale płakała bez­ głośnie, wiedząc, że jęk zdradzi miejsce, w którym upadła, i przyciągnie prześladowców. W bliskim obłędu umyśle dziewczyny roiło się, że taka jak teraz - cicha i nierucho­ ma - może wydać się martwa, a oni stwierdziwszy, że strzał był skuteczny, zostawią ją tutaj, w lesie, i odejdą. Czując dotknięcie ręki na plecach, zagryzła wargi do krwi. Nadzieja okazała się płonna. Zapłakała bez-

radnie jak maleńkie dziecko i próbowała odepchnąć tamtą dłoń, ale odwrócono ją na plecy. - J e ż e l i chciałeś ją zabić, kiepsko ci poszło. - Paweł pokręcił głową, wyciągnął z kieszeni smycz, na której nosił klucze, i zacisnął ją powyżej rany, rzucając klucze Raulowi. - Gdybym chciał ją zabić, już by nie żyła - odmruknął tamten. - Kończ te zabiegi i spadamy stąd. Odwrócił się, nie poświęcając już dziewczynie uwagi i skierował się do samochodu. Paweł chwycił ranną na ręce, nie zważając na jej próby wyswobodzenia się, i ru­ szył za nim. Dziewczyna była jeszcze drobniejsza niż się wydawało. Zacisnęła kurczowo palce na jego koszuli jedynie w tym mężczyźnie wyczuwając odrobinę współ­ czucia - i próbowała nie jęczeć z bólu przy każdym kro­ ku. Podziwiał ją za to w głębi ducha. Rana postrzałowa była bardzo bolesna, już on coś o tym wiedział. Doszedłszy do samochodu postawił ją przy lincolnie, a sam poszedł szukać apteczki - chciał założyć opatrunek, bo nim dojadą na miejsce, dziewczyna go­ towa się wykrwawić. Sonia oparła się o bok auta, walcząc z nadciągającą ciemnością. Na tę chwilę czekał „goryl". Przyskoczył do dziewczyny i wrzasnąwszy: - Ja ci ucieknę, kurwo! - z całej siły strzelił ją w twarz. Poleciała w bok niczym szmaciana lalka, ale nie pozwolił jej upaść. Chwycił za ranne ramię, aż zaskowyczała z bólu, zamachnął się do powtórnego ciosu i... zamarł z uniesioną pięścią. To był jeden płynny ruch: wyciągnięcie pistoletu, odbezpieczenie go, przeładowanie i przystawienie

„gorylowi" do czoła - te cztery czynności zajęły Raulowi nie więcej niż sekundę. T a m t e n przełknął głośno ślinę, patrząc w pociemniałe z furii oczy mężczyzny. W lufę sig sauera kaliber .45 wolał nie spoglądać. Raul zaczął cicho i powoli: - Jeszcze raz tkniesz ją ręką albo czymkolwiek in­ nym - tak, tak, nie myśl, że nie widziałem, jak się do niej dobierałeś - a zabiję jak parszywego psa. Zrozu­ miałeś, Artur? Ten kiwnął głową, puszczając ramię dziewczyny i unosząc powoli ręce. - Sorry, szefie, poniosło mnie. - O n a jest moja - dokończył Raul dobitnie i na tyle głośno, by usłyszeli te słowa dwaj pozostali, stojący przy czarnym volvo, i kierowca lincolna. Żaden z mężczyzn nie zgłosił zastrzeżeń. Znali swojego szefa na tyle, by wiedzieć, że dotrzymuje słowa. - Wynoście się stąd warknął, a oni posłusznie zniknęli we wnętrzu auta. Powrócił wzrokiem do „goryla". „Może nie powinienem czekać, aż to bydlę wpaku­ je mi kulę w plecy? M o ż e należy już teraz pociągnąć za spust?" - przemknęło Raulowi przez myśl. Artur, stojący nadal z rękami w górze, widział to wahanie. Pot wystąpił mu na czoło, ale nie śmiał go otrzeć. - Szefie, nie tknę jej już nigdy - zapewnił pospiesz­ nie. - J e s t twoja! Raul wahał się jeszcze sekundę, po czym opuścił broń, zabezpieczył i schował do kabury na piersi. „ G o ­ ryl" odetchnął głęboko i zemknął do czarnego volvo.

Odetchnęła również dziewczyna, stojąca dotąd tak samo nieruchomo jak jej oprawca. A gdy Raul na nią przeniósł spojrzenie, w którym nadal był cień furii... po prostu zemdlała. Pierwszym wrażeniem, jakie Sonia odebrała po p o ­ wrocie z nieświadomości, był narastający ból ramienia. Poruszyła się w ciemnościach, rozjaśnianych światła­ mi ulicznych latarni i... aż dech jej zaparło. Ból wgryzł się w mięśnie z taką siłą jak pitbull w gardło ofiary. I szarpnął równie silnie. Jęknęła przeciągle, wbijając paznokcie w skórzaną tapicerkę. - Nie ruszaj się. Jesteś ranna - usłyszała głos, które­ go miała nadzieję nigdy więcej nie słyszeć. Zatem to nie był senny koszmar. O n , ten czarno­ oki, rzeczywiście istniał. Schwytał ją w podziemnym przejściu, zabrał do limuzyny, podał jakiś narkotyk, a p o t e m . . . tu Soni mieszała się jawa z narkotycznymi majakami. Ktoś do niej strzelał - tylko tego była pew­ na - i trafił. Ból w ranie narastał. Zaczęła cicho pojękiwać. Każ­ de silniejsze drgnięcie samochodu było torturą. M ę ż ­ czyzna pochylił się ku dziewczynie i musnął wierz­ chem dłoni rozpalone czoło. - Paweł, podaj jej tramadol - powiedział półgłosem. - Do tego koktajlu jeszcze tramadol?! - zirytował się lekarz, ale sięgnął po strzykawkę. Sonia poczuła, jak igła wbija się w żyłę przedra­ mienia i... w następnej chwili odleciała.

Początek misji stanowczo nie należał do najlep­ szych. Andżelika najpierw nie mogła znaleźć dojścia do obiektu - niebezpiecznego mężczyzny o imieniu Raul - później zaś było tylko gorzej. Już, już złapała kontakt z jego najbliższym współpracownikiem, już miała umówić się na spotkanie, gdy ten wszelkie spo­ tkania odwołał, a jego telefon zamilkł. Zleceniodawca nie mógł albo nie chciał jej pomóc. W i d a ć sama musiała zapracować na sześciocyfrowe wynagrodzenie... Czas płynął, pieniądze dorywczo otrzymywane od „sponsorów" szybko się kończyły, te od rodziców nie wystarczały na podstawowe potrzeby normalnej dwu­ dziestolatki i zaczęła ogarniać ją determinacja, gdy... no wreszcie! Los wyciągnął do potrzebującej pomocną dłoń i w końcu złapała kontakt. I to jaki! Wracała właśnie z godzinnej galopady leśnymi ścieżkami, gdy na dziedzińcu podwarszawskiej p o ­ siadłości, w której Andżelika jeździła konno, poja­ wił się O n . Wysoki, szczupły, jasnowłosy mężczyzna, tak cholernie przystojny, że aż dziewczynę zakłuło w podbrzuszu. Miał na sobie obcisłe bryczesy, niepozostawiające zbyt wiele pola do wyobraźni i błękitną koszulę pod­ kreślającą opaleniznę. Prowadził za luźno zwisające wodze rosłego gniadosza, równie pięknego jak on sam. Wstrzymała swoją klacz, by móc popatrzeć na te dwa wspaniałe samce nieco dłużej. W tym momencie mężczyzna spojrzał na nią i uśmiechnął się.

- Ładna klaczka - zagadnął niskim, przyjemnym barytonem, który trafiał wprost tam. - Ładny ogier - odparła natychmiast, odgarniając z czoła kosmyk włosów. Wiedziała, że ten gest w połączeniu z jej urodą robi na facetach piorunujące wrażenie. Czy zrobił? Nie była pewna. Uwagę tamtego odwrócił stajenny, podbiegając z dżinsową kurtką w ręku. - Panie de Luca, zapomniał pan! - krzyknął, a A n ­ dżelika... ona mało nie spadła z konia. De Luca! To nazwisko! Niewielu mężczyzn w tym kraju je nosiło! Czyżby miała przed sobą kogoś z ro­ dziny Raula? Nie mogła go jednak zapytać wprost. Patrzyła, jak jasnowłosy mężczyzna odbiera kurtkę od stajennego i zarzuca ją na ramiona. Jeszcze chwila, a dosiądzie swego gniadosza i zniknie z jej życia tak nagle, jak się pojawił, bo widziała go tu po raz pierwszy i być może ostatni. Nie może wypuścić takiej okazji z rąk! Podjąwszy nagłą decyzję, zeskoczyła na ziemię tuż przy nim i... i po raz pierwszy w życiu zabrakło jej konceptu, jak zacząć rozmowę. Jasnowłosy odezwał się pierwszy: - Masz minę jak kotka na widok tłustej myszy. Drgnęła, słysząc leciutki francuski akcent. To musi być ten de Luca! - A pan jak kocur na widok tej kotki - odpaliła. - „Pan"? Wyglądam tak staro? - żachnął się pół żartem, pół serio. Czy wyglądał staro? Przeciwnie! Mógł mieć najwy­ żej dwadzieścia sześć lat. Czyli tyle, ile idealny kochanek

powinien mieć. I doprawdy... nie miałaby nic przeciwko bzykanku z takim przystojniakiem, bez względu na na­ zwisko, jakie nosi. Musiał dojrzeć to w jej kocich oczach, bo zaproponował bezceremonialnie: - Masz ochotę n a . . . przejażdżkę? „Oczywiście!" krzyknęła w duchu, ale na głos od­ parła: - Moja klacz jest zmęczona. M u s z ę . . . - Mój ogier za to wypoczęty - wpadł jej w słowo, po czym jednym skokiem był w siodle i z wysokości końskiego grzbietu wyciągał do dziewczyny dłoń. Zawahała się: czy przyjmując jego dwuznaczne za­ proszenie, nie wyda się zbyt łatwa? Ale przecież to tylko przejażdżka parkowymi ścieżkami! Nic zdroż­ nego robić nie mogą, nawet gdyby chcieli! Skinęła na chłopaka zajmującego się końmi, oddała mu wodze swojej klaczy i podała mężczyźnie rękę. Ten jednym ruchem muskularnego ramienia posadził ją przed sobą w siodle, przycisnął do siebie i... natychmiast poczuła pośladkiem jego potężną erekcję. - Coś mnie uwiera. - Poruszyła się z niewinnym uśmiechem. Mężczyzna zaśmiał się gardłowo i cmoknął na gniadosza. Ruszyli wyciągniętym stępem. - Jak masz na imię? - zapytał, przyciskając dziew­ czynę do piersi. - Andżelika - odparła, seksownie rozciągając sa­ mogłoski. - A ty? - Vincent. Dla przyjaciół Vini. Bo zostaniemy przyjaciółmi, prawda?

Poprawiła się w siodle, napierając pośladkami na jego męskość, a on mimowolnie wstrzymał oddech. - Z miłą chęcią - odrzekła lekkim tonem. To że była podniecona tak samo jak nowy znajomy, nie zna­ czyło, że nad sobą nie panuje. - Lubisz konie? - Padło następne pytanie, równie dwuznaczne. - Zależy jakie. Chętne, potężne i nie do zajeżdże­ nia - owszem - odparła. Zaśmiał się gardłowo. - Ostra z ciebie sztuka - rzucił. - Z ciebie również. Nadal mnie coś uwiera. - M o ż e ulżymy temu czemuś, by nie czyniło dys­ komfortu ani tobie, ani mnie? - zaproponował i nie czekając na odpowiedź, wstrzymał konia, zeskoczył na ziemię i ściągnął dziewczynę za sobą. Stała z rękami na jego piersiach, unosząc lekko głowę, by móc spojrzeć mu w oczy. Był nieprawdopo­ dobnie przystojny. Teraz i ona poczuła „dyskomfort", ale... jak niby mają to zrobić? - Tutaj? W parku? Zwiną nas, nim zdążysz zdjąć spodnie - wyszeptała. - Niekoniecznie muszę je zdejmować - odparł chrapliwie. - Potrafisz chyba zdziałać cuda tymi pięk­ nymi ustami? Wystarczy, że przejdziemy się, o t a m . . . - Wskazał kępę krzaków, puścił wodze i pociągnął dziewczynę w tamtym kierunku. Nie opierała się zbytnio. Przeciwnie: czuła, że jeśli natychmiast nie weźmie go w usta, oszaleje! G d y tyl­ ko zniknęli przygodnym spacerowiczom z oczu, padła

na kolana i w sekundę uwolniła nabrzmiały członek. Jeeezu, jak fantastycznie było wchłonąć go aż po ją­ dra, zanurzyć twarz w czarnych, pachnących piżmem kędziorach... Vincent wstrzymał oddech, zacisnął palce na gło­ wie dziewczyny i trwali tak bez ruchu przez kilka uderzeń serca. A potem ona zaczęła to, co potrafiła najlepiej: zaczęła ssać. Doszedł szybko. Nie cofnęła się, gdy wytrysnął prosto w jej usta. Przełknęła, patrząc w górę, w zasty­ głą z rozkoszy twarz mężczyzny. Odrzucił głowę do tyłu, trwał tak przez parę sekund, a potem wypuścił ze świstem powietrze i powiedział, obejmując twarz dziewczyny gorącymi dłońmi: - J e s t e ś niesamowita. Chodź, czas na rewanż. - Pod­ niósł ją i pociągnął za sobą z powrotem na ścieżkę. - Gdzie? Tutaj?! - szepnęła, widząc nadchodzącą parę zakochanych. Uniósł kącik ust w uśmiechu. - Robiłaś to kiedyś na koniu? - zapytał półgłosem. W szarych oczach igrały diabelskie ogniki. - Dosłownie czy w przenośni? - odpowiedziała py­ taniem, tłumiąc śmiech. -Dosłownie. - Żartujesz?! Ty chyba nie... Bez dalszych wyjaśnień podszedł do pasącego się spokojnie ogiera, podprowadził go ku ścieżce, po czym z miejsca skoczył w siodło i wyciągnął do dziewczyny dłoń jak poprzednio. Bez wahania podała mu swoją, umierając z ciekawości. I podniecenia.

G d y siedzieli - ona wciskając pośladki w jego kro­ cze, on znów gotów - zdjął kurtkę i przełożył ją przez siodło, nakrywając uda dziewczyny. Prowadząc ogiera jedną ręką, drugą wsunął w jej bryczesy. G d y zanurzył palce głęboko w rozpaloną szparkę, dziewczyna jęknę­ ła przeciągle, wygięła się w tył i chwyciła mężczyznę za kark. Pochylił się do jej ucha, przeciągnął po nim języ­ kiem i szepnął: - Ciiicho, ludzie patrzą. N o właśnie d l a t e g o było t o tak masakrycznie podniecające! - Zabierz ręce, udawaj obojętną, to dopiero odlot - szeptał dalej, a ona, drżąc w oczekiwaniu, zrobiła, co kazał. Wyprostowała się, czując cały czas jego palce w środ­ ku, oparła dłonie na łęku siodła i zrobiła minę dosko­ nale obojętną. Koński grzbiet unosił się i opadał. Pal­ ce wsuwały i wysuwały. Andżelika przygryzła wargę i spojrzała na nadchodzących alejką ludzi jak gdyby nigdy nic. Vini uśmiechnął się do spacerowiczów, a gdy ich mijali, jednym szybkim ruchem wbił palce w jej wnętrze głęboko, aż po dno, drugą dłonią natych­ miast dziewczynę kneblując. Wiedział, co robi: gdyby nie zatkał jej ust, krzyknęłaby na całe gardło, szczy­ tując w jednym obłędnym rozbłysku rozkoszy. W na­ stępnej chwili zwisła bez sił w ramionach mężczyzny. Pocałował z czułością mokry od potu kark dziewczyny i chciał szepnąć, że jakby co, on znów jest gotowy, lecz w tym momencie zadzwonił telefon.

Wyjął komórkę z kieszeni, spojrzał na wyświetlacz i mruknął: - Sorry, muszę odebrać. To mój brat, Raul. „Raul?! - zakrzyczała w myślach, przytomniejąc natychmiast. - Twój brat Raul?!". I w następnej chwili uśmiechnęła się szeroko. Bingo! Miała go. - Co tam, braciszku? - Vincent odezwał się do te­ lefonu, nie wyjmując dłoni spomiędzy ud dziewczyny. Słuchając odpowiedzi, leniwymi ruchami kciuka pie­ ścił jej łechtaczkę. Na oczach następnych spacerowi­ czów! Gdyby nie koncentrowała się na wymianie zdań między braćmi, normalnie doszłaby po raz drugi! - W r a c a ć ? - M ę ż c z y z n a zmarszczył brwi. - Przecież dopiero co mnie puściłeś! Kłopoty... Ty masz zawsze kłopoty. Zabawiłbyś się od czasu do czasu... - W tym momencie wsunął palec głębiej w jej nabrzmiałe wnę­ trze, aż przygryzła wargę, by nie jęknąć. - Dobrze, już dobrze, wracam. Aha: nie będę sam. Przywiozę ze sobą znajomą. - W następnej chwili oderwał telefon od ucha, bo rozmówca wybuchnął potokiem słów, i za­ klął cicho, by tamten nie słyszał. - Raul, ja rozumiem: masz kłopoty - przerwał bratu - ale nie jestem twoim pierdolonym niewolnikiem! Wrócę z narzeczoną albo w ogóle! - Rozłączył się, nie czekając na odpowiedź. - Ale się wkurzył - mruknął i w następnej chwili, ku rozczarowaniu Andżeliki cofnął dłoń. - Dokończymy następnym razem. - Cmoknął dziewczynę w ucho i zawrócił konia. - Bo będzie następny raz, no nie? - To nie było pytanie, tylko twierdzenie.

Kiwnęła głową choć nie podobało jej się słowo „narzeczona", którego użył w rozmowie z bratem. Nie życzyła sobie żadnej konkurencji! - Zabrałbym cię do VillaRosy już dzisiaj, ale mój braciszek naprawdę jest podminowany Wolę mu nie podpadać, bo trzyma łapę na forsie. Pomógł Andżelice zsiąść przed budynkiem stajni, po czym sam zeskoczył na ziemię, oddał wodze sta­ jennemu i ponownie wyciągnął komórkę. - Podaj mi swój numer. Zadzwonię i umówimy się na powtórkę. Wyrecytowała bez tchu szereg cyfr. Na pożegnanie zagarnął ją ramieniem. - Jesteśmy dla siebie stworzeni - szepnął i pocało­ wał miękko, z niezwykłą czułością wilgotne, rozchy­ lone usta dziewczyny, by w następnej chwili ugryźć ją boleśnie. Jęknęła, czując liźnięcie żaru w podbrzuszu. Rzeczywiście byli dla siebie stworzeni, choć to na jego brata miała zlecenie, nie na niego, lecz długo mu­ siała czekać na telefon. D ł u g o na następne spotkanie z Vincentem i poznanie jego brata - Raula de Luci, pana i władcy VillaRosy... G d y Sonia ponownie uchyliła powieki, był jasny dzień. Słońce wpadało do środka sypialni przez wiel­ kie okna, sięgające od podłogi do sufitu. Wpatrywała się w nie przez chwilę, nie unosząc głowy. Stąd, z łóż­ ka, widziała czubki sosen i skrawek nieba. Zza uchylo­ nego skrzydła dochodził szum morza. Wielkie okna, sosny i szum morza?!

Dziewczyna poderwała się, by w następnym m o ­ mencie opaść na poduszki z tłumionym jękiem. Ramię zabolało. M o ż e nie tak jak w nocy, ale zabolało. Bardziej jednak bolało co innego: z Warszawy nad morze było ładnych paręset kilometrów. Gdzie oni ją wywieźli?! Usiadła ostrożnie i rozejrzała się. Pokój był prze­ piękny: duży, jasny, w kolorach ecru i surowego lnu. Naprzeciw okien stało wielkie miękkie łóżko, po pra­ wej stronie, również z oknem, stolik z dwoma fotelami obitymi kremową skórą, po lewej wbudowana w ścia­ nę szafa z lustrzanymi drzwiami, a obok wejście do łazienki. Jeżeli Sonia została porwana i uwięziona, było to luksusowe więzienie. Wstała ostrożnie, spoglądając na ranne ramię. Bandaż był śnieżnobiały i suchy - ani śla­ du krwi. Pewnie ktoś niedawno zmieniał opatrunek. Dbali o nią... Po co? Dlaczego? Odpowiedzi na te py­ tania nie znała. Na wiele innych także nie, ale pewnie niebawem się dowie. Podeszła do uchylonego okna i wyszła na taras. Morze. Z trzech stron rezydencję - bo niezaprze­ czalnie była to rezydencja, nie hotel - otaczał morski bezmiar. Znajdowała się na półwyspie. Sonia przechyliła się przez barierkę i spojrzała w dół. D w a piętra niżej oprócz zejścia na plażę pokry­ tą białym piaskiem znajdował się wspaniale utrzyma­ ny ogród z basenem. Do tego słońce i ze trzydzieści stopni w cieniu. Wywieźli ją za granicę?! - W i d z ę , że śpiąca królewna się obudziła - usły­ szała nagle i odwróciła się przestraszona.

Jasnowłosy mężczyzna stał w drzwiach tarasu i pa­ trzył na Sonię z lekkim uśmiechem. Poznawała go. W lesie, gdy została postrzelona, on ją wziął na ręce, zaniósł do samochodu i opatrzył. Jedyny, do którego czuła odrobinę zaufania, jedyny, którego nie bała się tak strasznie. I którego mogła teraz zapytać: - Gdzie ja jestem? - wyszeptała, patrząc w twarz mężczyzny wielkimi oczami barwy nieba. - W bezpiecznym miejscu - odparł wymijająco, po czym cofnął się do przedpokoju, podszedł do interkomu i rzucił: - Odzyskała przytomność. W następnej chwili z powrotem był przy Soni na tarasie. - W r ó ć do pokoju, jesteś jeszcze bardzo słaba. Ta rana potrzebuje kilku dni, by całkiem się zagoić. Dotknęła palcem bandaża. - Pan mnie opatrzył? - J e s t e m lekarzem. - Lekarzem na usługach... - Chciała powiedzieć „bandytów", ale ugryzła się w język. Nie mogła tracić jedynego sprzymierzeńca, o ile ten mężczyzna nim był. - Wracaj do łóżka - rzekł bardziej stanowczym t o ­ nem. - Muszę zmienić opatrunek. Potulnie przeszła obok niego, ale nie położyła się, lecz usiadła na brzeżku materaca. Ujął jej szczupłe ramię i zaczął odwijać bandaż. So­ nia odwróciła wzrok. Nie cierpiała widoku krwi. - Jak ma pan na imię? - zapytała, by powiedzieć cokolwiek. Krępowało ją milczenie w obcej sypialni w towarzystwie nieznanego mężczyzny.

- Paweł. Zwracaj się do mnie właśnie tak. Tu nikt nie używa słowa „pan". Kiwnęła głową. - G o i się całkiem ładnie - odezwał się po chwili. Zmierzę ci tętno. - Nałożył na nadgarstek dziewczyny mały pulsometr i czekał przez chwilę ze zmarszczony­ mi brwiami. - Tak jak myślałem, niskie. Nie wstawaj zbyt gwałtownie, bo zemdlejesz. Po siedmiu dniach leżenia musisz zachować... - Siedmiu dniach?! - wpadła mu w słowo przera­ żona. - J e s t e m tu od siedmiu dni?! - Owszem. Tydzień temu, w noc gdy zostałaś ran­ na podałem ci przeciwbólowy opioid, nie wiedząc, że jesteś na niego uczulona. Doznałaś szoku anafilaktycznego i zapadłaś w śpiączkę. Ledwo cię odratowałem. - Mówił to tak spokojnie, jakby opowiadał o pogodzie. Sonia była wstrząśnięta. - Przynajmniej rana dobrze się zasklepiła - dokończył. - Choć przez pierwszą dobę rzucałaś się w gorączce tak, że musieliśmy cię związać... Poczuła, że zaraz zemdleje. Leżała związana, zdana na łaskę i niełaskę bandziorów, którzy na pewno ją... Zacisnęła powieki, czując łzy napływające do oczu. - Nie bój się. Nikt tu nie wykorzystuje nieprzy­ tomnych kobiet - usłyszała kpiący głos i gwałtownie otworzyła oczy. I zapragnęła zamknąć je powtórnie, by nie widzieć tego, który wszedł właśnie do sypialni. Czarnookiego mężczyzny wprost z sennych koszma­ rów. Tego, który ją porwał i który do niej strzelił. -

J a k się czujesz? - zapytał, podchodząc bliżej.

W panice cofnęła się w głąb łóżka.

- Mówiłem, że możesz się o swoje bezcenne dzie­ wictwo nie obawiać - powtórzył. Pokraśniała. - S-skąd pan wie? - zająknęła się. - O tym, że jesteś dziewicą? Krwawiłaś, Paweł cię zbadał... - Krwawiłam z ramienia! Postrzelił mnie pan! Wy­ starczyło odwinąć rękaw bluzki! - Krwawiłaś z pochwy - sprostował rzeczowym to­ nem, ona za to zapragnęła wpełznąć pod kołdrę. - Dlatego musiał wciskać mi pan tam paluchy?! Nie przyszło panu do głowy, że m a m . . . - urwała, bo spojrzenie, jakie jej posłał, mogło zabić. - Różne rzeczy przychodzą mi do głowy - powie­ dział wolno, cedząc słowa. - Teraz na przykład zasta­ nawiam się, dlaczego ty jeszcze żyjesz. Paweł w tym momencie wstał i ze słowami: - Z o ­ stawiam was na chwilę samych. Spróbujcie się nie po­ zabijać - wyszedł, posyłając Raulowi pełne przygany spojrzenie. Ten nie poświęcając mu uwagi, mierzył wzrokiem skuloną pośrodku łóżka dziewczynę. - Widzę, że bardziej dbasz o cnotę niż o własne ży­ cie, więc zapewniam cię, że ta pierwsza jest bezpieczna. Opuściła wzrok, bo tak to rzeczywiście mogło wy­ glądać... - Nie jestem gwałcicielem, Paweł również nie mówił dalej - a do tego pokoju mamy dostęp tylko my dwaj. Wejście jest kodowane. Kodowane! W i ę c rzeczywiście znalazła się w wię­ zieniu! Ale przynajmniej żyła. Jeszcze żyła. Do czasu

kiedy ten tutaj postanowi inaczej. Nie miała wątpliwo­ ści, że gdy dojdzie co do czego, on się nie zawaha i po prostu ją zabije. Wzdrygnęła się mimowolnie. Raul przyglądał się z uwagą delikatnej twarzy dziewczyny, jakby chciał odczytać jej myśli. D u ż o by dał za odpowiedź na pytanie, kto i w jakim celu posłu­ żył się tą dziewczyną... - Co robiłaś w tunelu? - zapytał nagle. - Wracałam do domu. Proszę mi uwierzyć, ja nic nie wiem! - dodała z rozpaczą. Chwilę przewiercał ją na wylot spojrzeniem czar­ nych, niczego dobrego niewróżących oczu. - Zobaczymy - rzucił i skierował się do drzwi. Sonia patrzyła za nim przez chwilę, po czym spu­ ściła nogi na miękki kremowy dywan i pobiegła za nim. Dopadła go w chwili, gdy przemierzał salon i podchodził do drzwi. - Proszę pana! - Chwyciła go za ramię i zaraz cof­ nęła rękę. - Czy... czy ja mogę odejść? Nikomu nie pisnę ani słowa, przyrzekam! Odwrócił się powoli. W niebieskich oczach miała błaganie, szczerość i nadzieję. A on po raz kolejny mu­ siał tę nadzieję zgasić. - Nie - rzekł krótko i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Szarpnęła za klamkę - ani drgnęły. Uderzyła pięścią w chłodne drewno - żadnej reakcji z drugiej strony. Łykając łzy, opuściła ramiona i cofnęła się do poko­ ju. Nie cieszył ją ani duży, tak samo ładny i jasny salon, w którym zmieściłyby się dwa jej maleńkie mieszkan-

ka, ani taras, wychodzący na morze, ani łazienka... Nie, łazienka ją akurat ucieszyła, bo po tym wszyst­ kim, czego się przed chwilą dowiedziała - tydzień nie­ świadomości, wiązanie w łóżku przez dwóch obcych mężczyzn i t o . . . krwawienie - poczuła się zbrukana. Uchyliła więc drzwi i weszła d o . . . nie, to nie była zwykła łazienka, a salon kąpielowy. Tutaj też królowały jasne kolory: śnieżnobiały marmur, kremowe ręczniki, dywan przy wannie i ona sama, wielka, królewska, co najmniej dla dwojga, a i troje spokojnie by się w niej zmieściło. Sonia znów poczuła zażenowanie i niepo­ kój na myśl, że ktoś może ją kiedyś zmusić do wspólnej kąpieli. Po co by ją tu trzymali, jeśli nie dla zabawy? Pukanie do drzwi sprawiło, że drgnęła przestraszona. - M o g ę wejść? - dobiegł ją głos Pawła, który po chwili stał obok niej. - Ładny pokój, prawda? - Wyjrzał przez okno nad wanną, wychodzące na nadmorską plażę. - Raul rzadko jest tak uprzejmy dla nieproszonych gości. Ciekawe, czym sobie zasłużyłaś? - zapytał, nie oczekując odpowiedzi. - Przyniosłem ci parę rzeczy: sukienka, bie­ lizna, sandałki... G d y podasz mi swoje wymiary, wyślę kogoś do miasta i kupi, co tam sobie życzysz. - Nie mogłeś tych wymiarów zdjąć, gdy leżałam nieprzytomna? - zapytała ironicznie, natychmiast wy­ rzucając sobie tę ironię. On się jednak nie przejął. - Byłem zajęty zdejmowaniem czego innego - od­ parł z równą ironią i mrugnął dwuznacznie okiem. I zaraz dodał, widząc że pobladła: - Spokojnie, żar­ towałem! Powtórzę to, co mówił Raul: jesteś tutaj, w swoim apartamencie, zupełnie bezpieczna.

- A poza nim? - zapytała cicho. - Również - odparł. - Ż a d e n z chłopców nie za­ ryzykuje głową dla paru chwil przyjemności. Raul d o ­ bitnie wyjaśnił im twój status. - A jaki on jest? - Raul? - Nie. Status. Paweł zawahał się. Czy należało mówić tej dziewczy­ nie, że należy do szefa? Że de Luca tak się właśnie wyraził: „Ona należy do mnie"? Nie jest głupia i wcześniej czy póź­ niej do niej dotrze, że Raul jest panem jej życia i śmierci, a im szybciej Sonia się z tym pogodzi, tym lepiej. - J e s t e ś tu na prawach domownika - odparł powoli. - Niedługo będziesz mogła wyjść na zewnątrz. Masz do dyspozycji ogród, basen, plażę, park... - Ale odejść nie mogę? - upewniła się, choć znała odpowiedź. Pokręcił głową. - Uciekać też nie radzę. Stąd jest tylko jedna droga na wolność: przez morze. N o , dwie, druga... - Wska­ zał wymownym gestem ziemię. - Bo tym razem Raul nie będzie mierzył w ramię. W i e r z mi. M a m nadzieję, że nabierzesz rozsądku. A teraz weź kąpiel i przebierz się. Za kwadrans masz być gotowa. Rzucił na toaletkę przyniesione ciuchy i wyszedł. Po chwili szczęknął zamek w drzwiach. Sonia stała nieruchomo jakiś czas, porażona jego słowami. Musisz się z tym pogodzić! - nakazała sobie wresz­ cie. - Porwano cię, ale żyjesz i nikt się nad tobą nie

znęca. - Dotknęła odruchowo policzka, w który ude­ rzył ją jeden z nich, „goryl". Jego! Jego musiała się strzec! Była pewna, że ten straszny człowiek jej nie od­ puści. Widziała to w zwężonych niczym u żmii oczach, gdy bił ją na odlew. Widziała we wściekłym spojrze­ niu, jakie jej posłał, odchodząc. Tak. Ten bydlak, który lubi znęcać się nad bezbronnymi, poczeka, aż Soni nie będzie chronił Raul czy Paweł. Wtedy ją dopadnie i... nie skończy się na obleśnym brutalnym pocałunku. Drżąc z obrzydzenia, weszła pod prysznic i odkrę­ ciła wodę. Dopiero po długiej, długiej chwili poczuła, jak gorący strumień zmywa z niej wszystkie uczucia ostatnich dni. Była gotowa stawić czoła losowi. I całe­ mu światu, jeśli zajdzie taka potrzeba. Sukienka była ładna: błękitna w białe groszki, maj­ teczki zaś i stanik odwrotnie: białe w niebieskie kropki. Ktoś musiał mieć dobry gust, kupując te rzeczy i przy­ puszczalnie nie był to Paweł tylko jakaś kobieta. M o ż e także tu mieszka? M o ż e się dzisiaj spotkają i poroz­ mawiają? M o ż e . . . może się nawet zaprzyjaźnią? Bo tak jak Sonia nie była jeszcze gotowa na miłość, tak na przyjaźń jak najbardziej. Miłość?! Co też ci się roi, dziewczyno! - pokręciła głową, rozbawiona własną głupotą. - Trafiłaś w ręce bandytów, którzy zakopują w lesie zwłoki. W kim miałabyś się tu zakochać? W Raulu - odszepnęło coś w jej duszy. - Idiotka! - prychnęła na głos, ale... gdyby po­ trafiła się przyznać sama przed sobą, to właśnie ten

czarnooki mężczyzna wzbudzał w Soni dawno zapo­ mniane uczucia. Gdyby kiedyś, będąc nastolatką, miała opisać księ­ cia ze snów, byłby właśnie taki, jak ten, który ją porwał: niebywale przystojny, wysoki, szczupły, o ciemniejszej karnacji, czarnowłosy, czarnooki... I jeszcze do tego ten lekki francuski akcent... to gardłowe „r"... Sonia poczuła ciepło w podbrzuszu i się zawstydziła. Nie ma to jak snuć erotyczne marzenia o gangsterze. Ale przecież nie była księżniczką z lodu! Zachowa­ ła do dziś dnia dziewictwo tylko dlatego, że nie otrząs­ nęła się do tej pory ze śmierci rodziców. Odeszli oboje, dwa lata temu, w wypadku samochodowym, zostawia­ jąc swoją jedynaczkę - wtedy niespełna osiemnastolet­ nią - zupełnie samą, zdaną na siebie. D o m , w którym się wychowała i traktowała jak własny, zajął bank, żad­ nej innej rodziny nie miała, przez pierwsze miesiące snuła się w oszołomieniu po ulicach, nie jedząc, śpiąc tam, gdzie padła z wyczerpania. Wyglądała na obłą­ kaną i pewnie w jakimś stopniu straciła rozum. Nie mogła wrócić do szkoły, bo nie umiała się na niczym skupić, nie mogła podjąć pracy, bo nie rozumiała, co do niej mówią. Po prostu trwała z minuty na minutę, nie rozróżniając pór dnia i nocy, nie rozróżniając kosz­ marnej jawy od koszmarnego snu. Otrząsnęła się któregoś dnia, grzebiąc w śmietniku w poszukiwaniu resztek jedzenia. Poczuła nagle głód. G ł ó d życia. Rozejrzała się dookoła zdumiona, nie tyl­ ko tym, jak nisko upadła ona sama, ale również tym, że Ziemia, nie zważając na ludzkie tragedie, nadal się

kręci, i postanowiła albo wsiąść z powrotem na tę karu­ zelę, albo ze sobą skończyć. Wola życia była silniejsza. Z opieki społecznej dostała czyste ubranie, podjęła skromną pracę, wynajęła maleńkie mieszkanko, zdała maturę i dostała się na studia - to wszystko, powrót do normalności - zajęło jej półtora roku. Gdzie niby miała znaleźć miejsce dla miłości? Czy jakikolwiek chłopak zrozumiałby, przez co przeszła, i cierpliwie czekał, aż ona zaufa i otworzy się na nowy związek? Nie. A Sonia nawet nie próbowała takiego chłopaka szukać. Dawniej, w poprzednim życiu, była taka jak inne dziewczyny: obściskiwała się z „narzeczonymi" na tyl­ nym siedzeniu, pozwalała wtykać łapy pod sukienkę czy między nogi, całowała się do utraty tchu. Nie poszła na całość tylko dlatego, że marzyła o wielkiej miłości. Marzenia prysły tamtego dnia, gdy zginęli rodzi­ ce, a dziś... dzisiaj były chyba jeszcze bardziej niere­ alne, bo coś Soni podpowiadało, że nie wyjdzie z tego żywa. Ci gangsterzy nie wypuszczą z rąk niewygodne­ go świadka, podejrzanego na dodatek o... no właśnie: o co? Co według nich robiła w tym tunelu? Dlacze­ go znalazła się w podziemnym przejściu właśnie tego dnia dokładnie o tej godzinie, gdy zbiegał po schodach kurier? I kto, na Boga, podrzucił jej paczuszkę ze zło­ tym proszkiem?! Nie znała odpowiedzi na te jak i na wiele innych pytań.

Otrząsnęła się z zamyślenia, stojąc przed lustrem w sa­ mych majtkach i staniku, z sukienką w groszki w ręku. W panice - „Za kwadrans masz być gotowa" - przebiegła do salonu i spojrzała na zegar. Zostały jej trzy minuty. Porwała swój plecaczek leżący na nocnej szafce. Portfela, notesu ani komórki w nim nie było, ale tusz do rzęs, kredka i błękitny cień podkreślający barwę jej oczu - owszem. W mistrzowskim tempie zrobiła sobie delikatny, dziewczęcy makijaż pasujący do sukienki i gdy rozle­ gło się pukanie do drzwi, była gotowa. Paweł uśmiechnął się szeroko na jej widok. - Nie wiedziałem, że jesteś taka ładna - rzekł żar­ tobliwie. Odpowiedziała nieśmiałym uśmiechem. Ciekawe, czy Raul podzieli jego zdanie... Lekarz poprowadził ją przez hol, szerokimi scho­ dami w dół, przez następny hol, potem wielki salon, aż do dużej, urządzonej ze smakiem jadalni. Tak jak mijane po drodze pomieszczenia były nowoczesne, w odcieniach kości słoniowej, łamanej czernią i czer­ wienią, tak w jadalni królowały mahoniowe drewno, klasyka i elegancja. Raul siedział przy stole, w jednym ręku trzymając widelec, w drugim telefon. Słuchał kogoś po drugiej stronie, przytakując od czasu do czasu. Wreszcie p o ­ żegnał się krótkim: „Rozumiem. Okej", odrzucił ko­ mórkę na stół i... spojrzał wprost na podchodzącą do stołu dziewczynę. Czy rzeczywiście przez nierucho­ mą twarz mężczyzny przemknął cień uznania, a brew

uniosła się lekko z zaskoczenia przemianą Soni, czy też jej się tylko wydawało? - Usiądź. - Paweł wskazał jej miejsce obok siebie, a naprzeciw Raula i odsunął dżentelmeńskim gestem krzesło. Usiadła posłusznie. - Chcesz kawę czy herbatę? - Herbatę poproszę - odrzekła cicho, przesuwając sztućce leżące obok nakrycia. Ale wolałabym, żebyś nie odchodził na długo! - chciała zawołać, lecz oczy­ wiście milczała. Paweł zniknął w kuchni. Została sam na sam z Raulem. - Częstuj się. - Wskazał szerokim gestem suto za­ stawiony stół. Sonia poczuła, jak ślinka napływa jej do ust. Była głodna, bardzo głodna, a mimo to nie śmiała sięgnąć po cokolwiek. - Na co masz ochotę? - zapy­ tał, podając dziewczynie półmisek z wędlinami. Wbiła widelec w pierwszy plasterek z brzegu i... odetchnęła z ulgą, widząc powracającego z herbatą Pawła. - Co tu tak cicho? - zagadnął, siadając obok Soni. - To stypa czy zwykłe rodzinne śniadanie? - Rodzinne śniadanie! - padło od progu. Wszy­ scy troje spojrzeli na tego, który swobodnym krokiem wchodził do jadalni. - O, mamy apetyczną przystaw­ kę! - wykrzyknął na widok Soni, a ona musiała się uśmiechnąć. M ł o d y mężczyzna rozbrajał uśmiechem i łobuzerskim błyskiem w szarych oczach. Był uroczy i bezpośredni, jakże inny od dotychczas spotkanych. Podszedł do Soni, ujął jej dłoń i uniósł do ust, przy­ trzymując na chwilę: - J e s t e m Vincent, a ty, laleczko? - Sonia.

- Rosjanka? Pokręciła przecząco głową i sprostowała: - Zofia, ale rodzice mówili do mnie Sonia. -

Rozumiem, witaj

na

pokładzie, ślicznotko.

- Chciał pocałować dłoń dziewczyny, ale w ostatnim momencie się rozmyślił i cmoknął ją prosto w usta. Zaru­ mieniła się, a o n . . . on spojrzał na Raula i natychmiast wy­ puścił dłoń dziewczyny, unosząc ręce w geście poddania. - Sorry, sorry, braciszku. Nie wiedziałem, że to twoja narzeczona. Raul jeszcze chwilę patrzył nań, po czym wrócił do śniadania. Vincent zaś usiadł po prawej stronie dziewczyny i od razu nałożył sobie kopiasty talerz smakołyków. - Skąd się tu wzięłaś? - zapytał, nalewając jej i so­ bie herbaty z czajniczka. Spojrzała spłoszona na Raula. Ile i czy w ogóle m o ­ gła powiedzieć? - Była świadkiem śmierci kuriera - odpowiedział za nią. -

I żyje? - zdziwił się Vincent.

- Miała przy sobie działkę Złotego Pyłu - dodał Paweł, jakby to wszystko wyjaśniało. - Przecież tego nie ma jeszcze na rynku... - Właśnie. Ktoś od nas musiał jej to podrzucić, a my chcemy wiedzieć kto i w jakim celu. - Cel jest jasny: miała zaprowadzić kuriera do miej­ sca, gdzie ukryto towar. Przeszukaliście jej mieszanie? Dziewczyna coraz większymi oczami patrzyła to na Raula, to na jego brata. Jak swobodnie rozmawiali

przy niej o narkotykach! Ten pierwszy przeniósł spoj­ rzenie z Vincenta właśnie na nią. - J e s z c z e nie - odparł wolno, nie spuszczając wzroku z szeroko otwartych oczu dziewczyny. - Myślę, że cze­ ka nas tam niespodzianka, a ja nie lubię niespodzianek. Vincent gwizdnął przez zęby - Takaś sprytna? - Rzucił dziewczynie kose spoj­ rzenie. - O n a nic nie wie - wtrącił się do rozmowy milczą­ cy dotąd Paweł. -

I cię o tym zapewniła, a ty uwierzyłeś? - prychnął

Vini. Lekarz uniósł kącik ust w uśmiechu, choć jego oczy pozostały poważne. - Owszem, ślicznym dziewczętom wierzę na słowo. Sonia posłała mu niedowierzające spojrzenie i też próbowała się uśmiechnąć. - A propos ślicznych dziewcząt, poznałem kogoś. Vincent zmienił nagłe temat. - Przywiozę ją t u . . . - Nie ma mowy - uciął Raul. - Przypominam ci, że to również mój dom - wyce­ dził tamten. -

I jeśli m a m ochotę kogoś tutaj gościć, to

właśnie to zrobię. Mierzyli się przez chwilę morderczym wzrokiem, po czym pierwszy ustąpił, ku zdziwieniu Soni, Raul. - Nie wtajemniczaj łaskawie nowej znajomej w na­ sze sprawy - rzekł tylko, nakładając na talerz parę pla­ sterków sera. - Sonię mogłeś wtajemniczyć? - zapytał zaczepnie Vincent.

- Sonia sama się wtajemniczyła i tutaj zostanie. Twoja znajoma będzie zapewne chciała wrócić do domu. - Tu Raul mógł się zdziwić, choć jeszcze o tym nie wiedział. - Skończ śniadanie i wracaj do łóżka zwrócił się do dziewczyny. - Jutro oprowadzę cię po VillaRosie. - Wstał, cisnął serwetkę na stół i wyszedł. Vini odprowadził go wzrokiem. - C z y ty musisz go wkurzać właśnie teraz? - zapy­ tał retorycznie Paweł. Pewnie był świadkiem niejednej takiej awantury między braćmi. Vincent wzruszył ramionami. - Teraz czy kiedy indziej, co za różnica? Raul od zawsze był świętą krową w naszej rodzinie i wszyscy się z nim cackali. Sonia patrzyła na nachmurzoną twarz młodego mężczyzny i bała się głębiej odetchnąć. Nie ma to jak wejść między dwóch skłóconych gangsterów... M i m o to zwróciła na siebie uwagę. - M o ż e ja ciebie oprowadzę zamiast Raula? Jestem przyjemniejszym towarzyszem... Wziął w rękę dłoń dziewczyny i zaczął od niechce­ nia bawić się jej palcami. Posłała Pawłowi spłoszone spojrzenie, nie wiedząc, czy ma się wyrwać, czy sie­ dzieć spokojnie i znosić te karesy. - Daj spokój, Vini - odezwał się wolno lekarz. Tych kłopotów naprawdę ci nie trzeba. Przywieź tę swoją znajomą i z nią zaszalej. Sonia nie jest dla ciebie. - To się jeszcze zobaczy. - Vincent posłał dziewczy­ nie uśmiech, który jednak nie sięgnął jego szarych oczu, po czym wstał, skinął Pawłowi głową i już go nie było.

Lekarz westchnął, patrząc za nim, i zwrócił się do Soni: - Dokończ śniadanie i odpocznij. M o gę przynieść ci kilka książek, mamy tu pokaźną bibliotekę. Jaką lite­ raturę preferujesz? - A może... mogłabym sama... do tej biblioteki? zapytała nieśmiało. Zaśmiał się i pokręcił głową. - Zbłądziłabyś w kierunku bramy i próbowała zwiać. Nie zaryzykuję. Musiała również się uśmiechnąć. Paweł przejrzał ją na wylot. A ona i tak spróbuje uciec przy najbliższej okazji... M i m o to dziś nie był dobry dzień na ucieczkę, rana na ramieniu potrzebowała trochę czasu, by zagoić się całkowicie. Sonia potulnie dokończyła posiłek, po czym pozwoliła się odprowadzić do pokoju i zamknąć. Tego dnia nie zobaczyła już Raula, nie pozwolono jej też opuścić więzienia, ale... jutro jest przecież nowy dzień i nowe szanse, czyż nie? Andżelika weszła do cypryjskiego biura Avia Co. i rozejrzała się z uznaniem. H o l był przestronny i prze­ szklony, sufit kilka pięter wyżej, recepcjonistka ubrana w dobrze skrojony mundur stewardesy, jak przystało na reprezentantkę linii lotniczych. - Czym mogę pani służyć? - zapytała z zawodo­ wym uśmiechem. - Ja do pana Vincenta de Luci. - Czy była pani umówiona?

- Nieee - odparła z wahaniem, ale zaraz dodała, pewna siebie: - M i m o to pan de Luca mnie oczekuje. Rzeczywiście, Vini zadzwonił do Andżeliki dziś rano i zaproponował spotkanie. Nie powiedział jed­ nak, gdzie i kiedy, ale dziewczyna odnalazła go w internecie i zaprosiła się do jego firmy - z informacji wynikało, że jest prezesem nowych linii lotniczych, co na Andżelice zrobiło kolosalne wrażenie. Do tej pory myślała, że rodzina de Luca zajmuje się podejrzanymi interesami, a tu proszę: linie lotnicze. Niestety na te­ mat Raula internet milczał... - Kogo m a m zapowiedzieć? - pytała dalej re­ cepcjonistka, beznamiętnie przyglądając się młodej dziewczynie. Jeśli miała jakąś opinię na temat mocno wymalowanych i wyzywająco ubranych przyjaciółek pana prezesa, nawet cień dezaprobaty nie przemknął przez twarz kobiety. - Andżelika H e r m a n . Pan de Luca prosił mnie o spotkanie. „Czy aby na pewno w biurze i w godzinach pracy?" - przemknęło tamtej przez myśl, ale nadal uśmiechała się do Andżeliki uprzejmie. Podniosła słuchawkę telefonu, wystukała numer i zapytała rozmówcę słodkim głosem, czy ma wpro­ wadzić gościa. Chwilę później Andżelika z kartą do­ stępu zawieszoną na szyi jechała przeszkloną windą na najwyższe piętro, podziwiając widoki. Z jednej strony miała hol i mijane piętra, z drugiej panoramę miasta. Było to doprawdy... imponujące. Jaka szkoda, że to nie Vini był celem jej zabiegów.

Drzwi rozsunęły się bezszelestnie i Andżelika weszła wprost do sekretariatu, gdzie następna kobieta w mun­ durze linii lotniczych z takim samym uprzejmym uśmie­ chem poprowadziła ją do dużych drzwi z ciemnego drewna. - Andżelika! Co za niespodzianka! - Vincent wy­ szedł zza biurka i ruszył dziewczynie na spotkanie. M a r t o , daj mi kwadrans i nie łącz z nikim. - Ale panie prezesie, jest pan umówiony z dyrek­ torem Hasco! - Przesuń spotkanie na dziesiątą trzydzieści. Do tego czasu nie ma mnie dla nikogo. - W głosie de Luci zabrzmiał groźny pomruk. - Czy to jasne? - Oczywiście, panie prezesie, przepraszam. - Ko­ bieta potulnie wycofała się i zamknęła za sobą drzwi. - Ach te sekretarki - westchnął teatralnie Vini. - Nie rozumieją, że człowiek musi mieć chwilę dla siebie. Ty przeciwnie, nie rozumiesz, czym jest ciężka praca, czyż nie? Objął dziewczynę w pół, drugą ręką unieruchomił głowę i zaczął wodzić językiem po jej pełnych, karmi­ nowych wargach. Natychmiast poczuła, że chce tego mężczyzny. Teraz. On też jej pragnął - to również czuła. Na swoim udzie, które wziął między nogi. Próbowała uklęknąć, dobrać się do rozporka męż­ czyzny i zaspokoić choć jego, ale wymruczał wprost w wilgotne usta dziewczyny: - O nie, nie, moja droga, obiecałem rewanż. - Przecież... zaspokoiłeś m n i e . . . wtedy... na ko­ niu... - wydyszała.

- Ręką. To się nie liczy. Uniósł ją, posadził na biurku, rozwarł jej szczupłe opalone uda i, podwijając obcisłą czerwoną sukienkę, którą dziś założyła, uśmiechnął się z aprobatą: pod spodem nie miała nic. Nic oprócz chętnej, lśniącej wil­ gocią, rozpalonej cipki. Wziął dziewczynę pod kolana i szarpnął ku sobie, zacisnął palce na jej pośladkach i uniósł do ust. - Jezu, Vincent, co ty chcesz, co tyyyy... ?! - Ostat­ nie słowo przeszło w jęk niedowierzania i rozkoszy, bo mężczyzna zamiast odpowiedzieć, wbił język w śliskie ciepło. Dziewczyna wygięła się w łuk. - Jeeeezuuu, Viniiii...!! - Tylko to była w stanie z siebie wydobyć, podczas gdy on lizał. Lizał jak spragniony pies, lizał jakby to była muszla pełna waniliowych lodów. Lizał tak, jakby miał za chwilę umrzeć z pragnienia, a jej soki były jedynym napojem w zasięgu ust. Lizał łapczywie, zagłębiając język raz po raz, aż do końca, aż po samo dno. Odrywał się, by zaczerpnąć oddech i powracał do pachnącej piżmem szparki, pieścił łechtaczkę i lizał, ssał, wwiercał język w słodką dziurkę... Dziewczyna wiła się pod tą pieszczotą, czując, że zaraz albo umrze, albo zacznie krzyczeć. Albo jedno i drugie. - Jeeezuuu, dochodzę... Jeeezuuu, Vini, weź mnie... Viniiii...!!!- zaskomlała, szukając dłonią rozporka jego spodni, ale Vincent uciekł biodrem, wbił się językiem jeszcze głębiej, zacisnął palce na jej pośladkach tak silnie, aż zgrzytnęła zębami i... w następnej chwili szarpnęła się w orgazmie, raz, drugi, trzeci, krzycząc jego imię.

I opadła na śliski od soków blat. Vincent uniósł głowę i rzekł z zadowoleniem: - Dobre to było. Andżelika otworzyła zamglone od rozkoszy oczy i spojrzała nań z niedowierzaniem. Po raz pierwszy spotkała faceta, który w ten sposób zaspokoił kobietę. I to jak zaspokoił! - Chciałabym tobie zrobić dobrze - wyszeptała - ale nie mam siły... - dokończyła z rozbrajającą szczerością. - Nie szkodzi - odparł z łobuzerskim uśmiechem. - Pozwolisz, że sam się obsłużę? Kiwnęła głową, myśląc, że zacznie się na jej oczach zaspokajać ręką, ale nie znała jeszcze pomysłowości Vincenta de Luci. Usiadł na krześle stojącym za biurkiem, rozłożył nogi, rozpiął rozporek, wyjął nabrzmiały członek, po czym uniósł dziewczynę nad kolanami i osunął w dół, nadziewając na sterczący w górę pal. Tylko jęk­ nęła: „Ooooch, Viniii...", objęła mężczyznę ciasno ramionami i pozwoliła, by zaczął unosić ją i opusz­ czać. Z początku wolno, potem coraz szybciej, coraz mocniej, coraz głębiej. Oparła czoło na jego ramieniu i patrzyła z niedowierzaniem, jak jej cipka pochłania go i wypuszcza. Jak czerwone nabrzmiałe lśniące od soków prącie wysuwa się z niej i wbija aż po nasadę. Jeszcze parę ruchów, jeszcze kilka pchnięć i... Zadzwonił interkom. Znieruchomieli oboje. - Nie odbieraj! - wyszeptała Andżelika, półprzy­ tomna z pragnienia.

- Nie dzwoniłaby bez powodu - sapnął, naciskając klawisz odbioru. - Panie prezesie, idzie tu! Pana brat tu idzie! Jest już w windzie! - wyrzuciła bez tchu recepcjonistka. Vincent zaklął. - Zabije mnie - stwierdził tak po prostu, ale w na­ stępnej chwili uśmiechnął się po swojemu, zrzucił dziewczynę z kolan i szepnął: - Pod biurko. Zanurkowała między jego nogi w tej samej chwili, gdy do gabinetu wchodził Raul. - Cześć, braciszku - odezwał się Vincent swobod­ nym tonem. - Co cię sprow... - Zakrztusił się w pół słowa, bo dłoń dziewczyny zacisnęła się na jego prąciu. Raul stanął po drugiej stronie biurka, nie mając pojęcia, co się dzieje pod blatem, a owa dłoń, uzbro­ jona w sprytne paluszki, zaczęła suwać w górę i w dół. Chwilę później Vini poczuł zaciskające się na członku wargi dziewczyny. Całą siłą woli przybrał nieruchomy wyraz twarzy. - Potrzebne mi dwa dodatkowe rejsy tygodniowo - odparł Raul, mierząc brata uważnym spojrzeniem. Na trasie... - urwał i zmrużył czarne oczy. Vincent zacisnął uda. Andżelika wypuściła go z ust. - Dokończymy rozmowę, gdy skończysz z dziwką - rzekł Raul, rzucając bratu miażdżące spojrzenie, od­ wrócił się na pięcie i wyszedł, trzasnąwszy drzwiami. Przez m o m e n t w gabinecie panowała cisza. Prze­ rwał ją chichot spod biurka. Dołączył do tego chicho­ tu cichy, gardłowy śmiech Vincenta.

- Słyszałaś, kochanie? - Spojrzał w dół, wprost w roziskrzone oczy dziewczyny. - Możesz spokojnie dokończyć. M a m y błogosławieństwo mojego brata. Nie trzeba jej było dłużej zachęcać... Parę minut później dopinał rozporek, a ona obcią­ gała sukienkę. Oboje zaś byli syci i zadowoleni. Nagle Andżelika zamarła z rękami uniesionymi do włosów, które próbowała spiąć w grzeczny kok. Jeśli Raul zorientuje się, że to ona figlowała pod biur­ kiem z fiutem Viniego, nigdy w życiu nie pozwoli, by przestąpiła próg VillaRosy! Będzie mu się wyda­ wać tanią dziwką, a nie dziewczyną godną miłości, a przecież ona, Andżelika, ma Raula rozkochać, a nie zaliczyć! Co robić? - rozejrzała się w panice dookoła. - Słuchaj, Vini, twój brat nie może mnie tutaj zo­ baczyć - zaczęła stłumionym głosem. M ł o d y mężczyzna uniósł brwi. - Dlaczego? Myślisz, że on jest świętszy ode mnie? Pokręciła głową. Co tu odpowiedzieć?! Nie może przecież zdradzić Vincentowi swoich celów! Na szczę­ ście mężczyzna odpowiedział sam sobie: - Masz rację, Raul nie lubi takich numerów. Jeśli chcemy przemycić cię do VillaRosy, a chcemy, mu­ sisz grać rolę niewinnej dziewicy. - Tu roześmiał się, patrząc na nabrzmiałe jeszcze po niedawnym seksie usta dziewczyny. - Tak słodkiej dziurki między stado napalonych facetów nie wpuści. - Zanurkował palcem między uda dziewczyny, ale ta trzepnęła go po dłoni.

- Poczekaj, sprawdzę, czy droga wolna. - Vini wezwał przez interkom sekretarkę. Weszła, zapukawszy uprzednio. - Panie prezesie, pański brat opuścił już biura Avia Co. Zostawił wiadomość. Podała Vincentowi kopertę. „Gdańsk - Antalya. D w a loty tygodniowo. Pilne!" - przeczytał bezgłośnie i westchnął. Musi jeszcze dzisiaj zlecić utworzenie regularnego połączenia na tej trasie, co nie jest takie proste. Sa­ moloty ma do dyspozycji, ludzi też, ale cała oprawa... atrakcyjne wycieczki do Turcji po promocyjnych ce­ nach... może nawet nowe biuro podróży... Ech, dzisiaj sobie z Andżeliką nie poszaleją. M o ż e jutro? Pocie­ szony tą myślą klepnął dziewczynę w krągły tyłeczek, nie bacząc na obecność sekretarki i szepnął: - Jutro. O tej samej porze. Czekaj na mnie w barku przy recepcji. Andżelika uśmiechnęła się, cmoknęła go w usta i już jej nie było. Vincent mógł zająć się pracą: tworzeniem nowego kanału przerzutowego. VillaRosa zawdzięczała swą nazwę tysiącom krze­ wów hibiskusa, zwanych chińską różą, które kwitły przez cały rok w ogrodzie otaczającym dom, tworząc barwne żywopłoty wzdłuż alej i dookoła basenu. Sonia stanęła na schodach prowadzących do ogro­ du, oczarowana i zdumiona tym kwietnym przepy­ chem. Uniosła głowę, patrząc w intensywnie błękitne

niebo przecinane liśćmi palm. Nie miała już wątpli­ wości, że została wywieziona z Polski, chciała tylko wiedzieć, dokąd. M o ż e zaraz otrzyma odpowiedź na to i inne pytania? Raul, rozmawiający z nieznajomym mężczyzną, odwrócił się, słysząc za sobą lekkie kroki, i uśmiech­ nął na widok dziewczyny. W jasnych spodniach i kre­ mowej koszuli z podwiniętymi rękawami wyglądał... wyglądał... normalnie... Sonia musiała po raz kolejny przyznać przed samą sobą, że trafiła w ręce wyjątkowo pięknego mężczyzny. Raul powrócił do rozmowy: - Dopilnuj tego - rzekł do mężczyzny, który mimo panującego upału ubrany był w białą koszulę, czarne spodnie i takąż marynarkę, a potem zwrócił się do Soni: - To Stanley, dowódca ochrony. Mężczyzna skinął głową, mierząc Sonię uważnym, ale nie wrogim spojrzeniem, i odszedł, dopinając ma­ rynarkę, lecz dziewczyna i tak zdążyła dojrzeć potężny pistolet w kaburze na jego piersi. - Przejdziemy się? - Raul wskazał zachęcającym gestem dłoni ogród. Dziewczyna kiwnęła głową i ruszyła u jego boku, zachwycona otoczeniem, mimo że była tu uwięziona. - Czy może mi pan powiedzieć, gdzie jesteśmy? zapytała nieśmiało po paru krokach. Nadal bała się tego mężczyzny, który na pozór opa­ nowany i spokojny, skrywał w sobie silne emocje i gwał­ towny charakter - tego była pewna. - Zwracaj się do mnie po imieniu. - To nie była prośba, a rozkaz.

- Przepraszam, Raul. - Już lepiej - mruknął. - To półwysep niedaleko Kyrenii, nieoficjalnej stolicy Północnego Cypru. - Cypru?! Jestem na Cyprze?! - Sonia stanęła jak wryta. Wszelkie jej nadzieje na ucieczkę nagle zmalały do zera. Cypr był wyspą na M o r z u Śródziemnym. Z wy­ spy tak łatwo się nie ucieka! M o ż e gdyby to była Hisz­ pania albo Włochy... Ale Cypr? Do tego północny? Zajęty siłą przez Turcję? Chyba lepszego miejsca na jej uwięzienie ta banda gangsterów nie mogła znaleźć. Gdyby była teraz sama, a nie w towarzystwie jedne­ go z nich, usiadłaby tam gdzie stoi i zapłakała... Lecz mimo to, mimo beznadziejnej sytuacji spróbuje! A nuż się uda...? Raul czytał w twarzy dziewczyny jak w otwartej książce. Pierwszy szok ustąpił miejsca rozpaczy, ta zaś zmieniła się w bunt. Będę miał z nią same kłopoty - westchnął w duchu i ruszył dalej. Chcąc nie chcąc Sonia pospieszyła za nim i znów musiała ulec urokowi tego miejsca. Rajski ogród zmierzał ku przepięknej plaży po­ krytej drobnym, białym piaskiem. Pióropusze palm chwiały się lekko, poruszane morską bryzą, fale łasiły się do stóp, morze miało barwę tak niesamowitą, że Sonia stanęła w niemym zachwycie. Nigdy nie opuści­ ła granic Polski, rodzice byli zbyt biedni na zagranicz­ ne wojaże, i teraz ten wspaniały śródziemnomorski krajobraz, oglądany dotąd na obrazach i w internecie,

wyciskał łzy wzruszenia z oczu dziewczyny. Od zawsze marzyła, by znaleźć się na takiej plaży, marzyła, by za­ nurzyć w takim morzu. Marzyła o takim słońcu i ta­ kim niebie i nagle te marzenia się spełniły. Wszystkie na raz. No, może z wyjątkiem jednego: w marzeniach po upojnej wycieczce wracała do domu. Za to tutaj znalazła się w towarzystwie niezwykle przystojnego mężczyzny. Posłała Raulowi ukradkowe spojrzenie. Patrzył za­ myślony na roziskrzony morski bezmiar, a jego oczy, zwykle czujne i drapieżne, miały wyraz bezbronnego, wrażliwego chłopca. Sonia aż wstrzymała oddech, by nie psuć tej ulotnej chwili, w której mogła wierzyć, że ten mężczyzna... to miejsce... ona sama... Krzyk mewy wyrwał Raula z zamyślenia. Z a m r u ­ gał jak obudzony ze snu, wracając na ziemię. Spoj­ rzenie czarnych oczu znów wyostrzyło się, twarz spochmurniała. - J u t r o przyjeżdża na dłużej mój brat, Vincent. Po­ znałaś go wczoraj, przy śniadaniu. Sonia kiwnęła głową, nie wiedząc, do czego Raul zmierza. - Uważaj na niego. Ma ambicje przelecieć wszystko w zasięgu wzroku, a ty rzuciłaś mu się w oczy. Twoja bezcenna cnota to dla Viniego tylko większe wyzwanie. - Czy o n . . . czy on mnie...? - Słowo „gwałt" nie chciało przejść Soni przez gardło. - Nie, siłą cię nie weźmie. Sama mu się oddasz i to z ochotą. - Nie zrobię tego! - krzyknęła, czerwieniąc się.

- Źle mnie zrozumiałaś, Soniu. - Raul pokręcił głową. - Nikt nie będzie cię do niczego przymuszał. Vinni cię uwiedzie ot tak. - Pstryknął palcami. - To jedyne, w czym jest naprawdę dobry. - M a s z nie najlepsze zdanie o rodzonym bracie - zauważyła po chwili milczenia, gdy szli brzegiem morza w kierunku widniejących paręset metrów da­ lej skał. - Przybranym bracie - sprostował. - M o i rodzi­ ce adoptowali go, gdy on miał dwa lata, a ja dziesięć. Rzeczywiście często mnie irytuje, rzeczywiście mierzi mnie jego styl życia, ale... jest moim bratem. Wybaczę mu wiele, jeśli nie wszystko - dokończył. Uwiedzenie mnie też? - chciała zapytać, ale przed chwilą odpowiedział na to pytanie. Kim zresztą była dla Raula de Luci? - M o r z e otacza VillaRosę z trzech stron - mówił dalej, jakby temat brata był zamknięty. - Teren jest duży, kilka hektarów ogrodu, parku i plaży. G d y zy­ skam pewność, że jesteś godna zaufania, będziesz m o ­ gła swobodnie poruszać się w granicach posiadłości. - Naprawdę?! - wykrzyknęła z niedowierzaniem i nadzieją. Raul stanął tak raptownie, że niemal na niego wpadła. Odwrócił się, mając dziewczynę na odległość ra­ mienia. Próbowała się cofnąć, ale... nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Patrzył prosto w ogromniejące z se­ kundy na sekundę oczy dziewczyny tak samo hipno­ tyzowany jej spojrzeniem, jak ona jego. Gestem tak

łagodnym jakby chciał schwytać płochliwą sarnę, ujął ją za ramiona i zaczął miękkim, niemal czułym głosem: - Soniu, proszę cię... proszę - powtórzył z nacis­ kiem - byś nie próbowała uciekać. Teren jest ogrodzo­ ny, strzeżony przez całą dobę. Ucieczka może się dla ciebie źle skończyć. - M o ż e się też udać - szepnęła bez tchu. Pokręcił głową. - Jeżeli spróbujesz, będę zmuszony wysłać za tobą Artura. To ten, który cię uderzył. - Raul dotknął wierzchem dłoni policzka dziewczyny, na którym wid­ niał jeszcze ślad, a ona zapragnęła przytrzymać tę dłoń. - T e n sam, który zastrzeliłby cię wtedy, w lesie, gdybym nie odebrał mu broni. Jeżeli zawiedziesz moje zaufanie, będę musiał oddać cię Arturowi. Rozumiesz, prawda? Kiwnęła głową, czując łzy napływające do oczu. - Nie ucieknę. Obiecuję - szepnęła. Raul patrzył w źrenice dziewczyny, teraz tak duże, że wypełniały niemal tęczówki i... chciał jej wierzyć. Po prostu chciał. Zapragnął również, by została tutaj, w VillaRosie z własnej nieprzymuszonej woli. I jeszcze czegoś zapragnął... Nagie, szczupłe ramiona dziew­ czyny parzyły go w dłonie. Czuł pod palcami gładką skórę, wdychał delikatny zapach jej perfum, patrzył, jak rozchyla bezwiednie usta i... - Raul! - Głos Pawła przerwał tę magiczną chwilę. Mężczyzna wciągnął ze świstem powietrze, dziew­ czyna zamrugała jak wyrwana z sennego marzenia. - Raul! M a m dla ciebie pilną wiadomość! - Paweł szedł ku nim szybkim krokiem, niemal biegł. Nawet

jeśli widział, co przed chwilą między tą dwójką się wydarzyło, nie zważał na to. Nie zważał na nic, tylko wetknął Raulowi do rąk tablet i rzucił: - Patrz. Raul osłonił ekran od słońca dłonią i obaj pochylili się nad niewielkim obrazem. Sonia stała obok, pogrążona we własnych myślach i miotana tak sprzecznymi uczuciami, że chciało jej się płakać. G d y Raul parę minut temu ujął ją za ramiona, po­ czuła jak potężna siła, dotąd uśpiona, bierze ją w po­ siadanie. Jak budzą się zmysły i uczucia, o których istnieniu nie miała dotąd pojęcia: wszechogarniające pragnienie oddania się temu mężczyźnie. Bez względu na miejsce i czas, bez względu na przeszłość i to, co jej zrobił. Należała do niego i pragnęła, by on należał do niej. I poczuła, że zrobi wszystko, wszystko!, by tak się stało. Jeżeli będzie musiała go uwieść - zrobi to. Jeżeli będzie musiała wywołać jego zazdrość - zrobi to. Jeżeli będzie musiała zaryzykować życiem - zrobi to. Dla nie­ go. Dla Raula. Przeniosła spojrzenie z błękitnego nieba na męż­ czyznę, gotowa wyznać mu, nawet teraz, przy Pawle, wszystkie te uczucia, gdy... wyraz twarzy Raula prze­ raził ją. Co takiego zobaczył na ekranie tabletu, że aż zacisnął szczęki? Dlaczego pobladł? Co się, do chole­ ry, stało?! - Soniu! - Spojrzał na dziewczynę, a w jego oczach nie było nawet cienia czułości. - Mówiłaś, że miesz­ kasz sama.

Przytaknęła, niepewna do czego zmierza. - Wynajmuję małe mieszkanie w starej kamieni­ cy na Pradze. Nie mam przyjaciół ani znajomych. Ani nikogo innego - zapewniła zaniepokojona wyrazem jego oczu. Raul milczał przez chwilę, a potem krzyknął z furią: - W co ty ze m n ą grasz?! Cofnęła się, przerażona tym wybuchem. - Kto cię podstawił?! Dla kogo pracujesz?! Ile ci zapłacili, byś mnie wystawiła, co?! -

J a nie... nie... - Cofała się przed napierającym

mężczyzną, próbując odepchnąć go rękoma. - M n i e nikt...! Proszę, uwierz mi! J a . . . - Raul, opanuj się! - dobiegł ich głos Pawła. Raul stanął w pół kroku, próbując uspokoić od­ dech i zapanować nad wszechogarniającym gniewem i rozczarowaniem. Zdrada tej, której chwilę wcześniej chciał zaufać, zabolała jak żadna przedtem. - Ty nie? - zapytał już spokojnie, podstawiając dziewczynie pod nos tablet, a w nim krótki film i zbli­ żenie na cały ekran. Uniosła brwi. - Kto to jest? - zapytała z nieudawanym zdziwieniem. Zdjęcie przedstawiało ją, Sonię, w objęciach męż­ czyzny. Zrobiono je parę dni przed wydarzeniami w tunelu. Film natomiast był z dnia dzisiejszego, p o ­ kazywał tego samego mężczyznę, jak wygląda ukrad­ kiem zza firanki... - Kto to jest? - powtórzyła, przenosząc wzrok na Raula.

-

Ty mi to powiedz - wycedził, odwrócił się na pię­

cie i odszedł z rękami wciśniętymi w kieszenie. - Paweł, co się dzieje? Ja nic nie rozumiem! - Spoj­ rzała błagalnie na lekarza, ale ten był równie poruszo­ ny co Raul. Chwycił dziewczynę za ramię i z krótkim: - Idzie­ my! - pociągnął ją za sobą. Próbowała się opierać, nie zważał jednak na to, co­ raz silniej zaciskając palce na jej przedramieniu. - Paweł, ja nie m a m pojęcia, o co wam chodzi! Kim jest ten człowiek w moim mieszkaniu? Co on tam robi? A to zdjęcie? Dlaczego jestem na nim z jakimś typem? W co mnie chcecie wrobić?! Raul idący parę kroków przed nimi zatrzymał się nagle. - Daj ten tablet - rzucił do Pawła przez zaciśnię­ te zęby. Chwilę studiował uważnie i film, i zdjęcie... - Film jest autentyczny, co do tego nie m a m wątpliwo­ ści. Ale zdjęcie... Kto je robił? - Ten, co obserwuje mieszkanie - odpowiedział ostrożnie lekarz, spoglądając na Sonię. Czy rzeczywi­ ście powinni to omawiać przy niej? - Obserwuje od czasu wpadki w tunelu - zgodził się Raul. - Zdjęcie zrobiono wcześniej. Chcę wiedzieć, kto jest jego autorem i jakim cudem podrzucił je na nasz serwer. Kto, do cholery, oprócz nas dwóch zna hasła?! Uspokoił się tak nagle, jak wpadł w gniew. - Sprawdź to - powiedział do Pawła swoim zwy­ kłym, chłodnym tonem. - Ja przygotuję akcję w War­ szawie. Do czasu wyjaśnienia wszystkich wątpliwości

nasza księżniczka - tu rzucił Soni mordercze spojrze­ nie - pozostanie w swojej wieży. Ruszaj! - warknął, popychając dziewczynę przed sobą. Potulnie poszła przodem, ocierając wierzchem dło­ ni łzy. - Paweł - usłyszała jeszcze za plecami, nim zatrza­ snęły się za nią drzwi pokoju - wezwij Vincenta. Jego poślę do Polski. Stali we dwóch w niedużym salonie na najwyższym piętrze - było to królestwo Raula i nikt, oprócz najbar­ dziej zaufanych współpracowników, nie miał do niego dostępu. Paweł bez wątpienia do nich należał. Przy in­ nych Raul mógł się na niego wściekać, a on zwracał się doń „szefie", ale tutaj byli przyjaciółmi na śmierć i życie. Paweł nalał do dwóch szklaneczek starą dobrą whis­ ky, usiedli w wygodnych fotelach przy oknach wycho­ dzących na morze i Raul rzucił na stół tablet z trefnym filmem. - Co o tym myślisz? - zapytał. W jego głosie nie było ani odrobiny wcześniejszych emocji. Wściekłość czy rozczarowanie zostawiał dla innych. Przy lekarzu był całkowicie sobą: wytrawnym, zimnym graczem. Paweł w odpowiedzi na jego pytanie wzruszył ra­ mionami. - Prawdopodobnie fotomontaż. Ktoś nas wkręca. I nas, i ją. - Nie musiał dodawać, że ma na myśli So­ nię. - W mieszkaniu jest kocioł... - urwał na chwilę, pociągnął łyk bursztynowego płynu. - Zdajesz sobie

sprawę, że gdyby Artur się nie sypnął swą nadgorliwo­ ścią, wpadłbyś w zasadzkę? Raul kiwnął głową. Miał tego pełną świadomość. Tylko głupocie tamtego zawdzięczał wolność, a pewnie i życie. Ostrożnie, bo ostrożnie, ale poszedłby do miesz­ kania dziewczyny - z odpowiednią obstawą rzecz jasna - a wtedy... Kto wie, co dla niego przewidziano... Z a ­ miast tego zlecił obserwację kamienicy i dało to efekty: któryś z tych, co czekali w środku, nie wytrzymał bez­ czynności i odcięcia od świata, podszedł do okna i wyj­ rzał na ulicę. Trwało to parę sekund, ale wystarczyło. - To było do przewidzenia - mówił dalej Paweł. - Wiedzieliśmy, że wcześniej czy później ktoś będzie próbował cię zdjąć z rynku. Jesteś za mocny. Kłujesz w oczy bogactwem i obrotnością, a już status łączni­ ka między Południem a W s c h o d e m to mistrzostwo świata. Nie podoba mi się co innego... - zawiesił głos, zapatrzył się w zawartość szklanki. -D n o ? - Słucham? - Paweł podniósł na Raula zaskoczony wzrok. - D n o pustej szklanki ci się nie podoba? Zaraz do­ leję. - Raul wstał, uśmiechając się lekko, i przyniósł do stołu pełną butelkę. Napełnił szkło ponownie. - Mów. - Spoważniał. - Wiesz, że możesz być ze m n ą całko­ wicie szczery... - Nie podoba mi się, że za dużo gadasz przy tej dziewczynie. - Przy Soni? Paweł przytaknął.

- Rozumiem - tablet, chciałeś usłyszeć, co ma do powiedzenia, po to ci go zresztą na plażę przyniosłem, ale już szczegóły operacji... to, że wysyłasz do Warsza­ wy Vincenta... - Prowokuję ją - odrzekł krótko Raul. - Albo jest niewinna i rzeczywiście ktoś się nią posłużył, albo jest genialną aktorką. Jedno z dwojga. A nawet najlepsza aktorka musi się kiedyś sypnąć. To było dobre wytłumaczenie i Paweł przyjąłby je do wiadomości, gdyby nie jedno ale... - Na tej plaży, nim wam przerwałem, wyglądaliście na zakochanych. I to mocno. Raul parsknął śmiechem. - Rzeczywiście? - Owszem - odparł Paweł całkowicie poważnie. - Zapomniałeś, że ja nie potrafię kochać... - To tylko tobie się tak wydaje, przyjacielu. Raul ważył przez chwilę słowa Pawła, patrząc nań zmrużonymi oczami, a potem rzucił: - Uwiedziesz ją. Paweł zakrztusił się whisky. - Słucham? - Uwiedziesz Sonię. Rozkochasz ją w sobie. Po pierwsze: przytrzyma ją to w VillaRosie, bo nadal jej w głowie ucieczki, po drugie: w łóżku nie ma tajemnic. - To sam ją sobie uwodź! Jesteś w tym lepszy! wybuchnął Paweł. - Masz każdą kobietę na jedno ski­ nienie! Wystarczy, że na którąś spojrzysz i jest twoja. Sonię już masz w garści, więc zaciśnij tę garść, a mnie w to nie mieszaj!

Raul wysłuchał gniewnych słów w skupieniu, a gdy lekarz skończył, zanurzając usta w alkoholu, zapytał kpiąco: - Pawełku, czyżby nasza śliczna branka zawróciła ci w głowie? - Pieprz się, Raul! Paweł wstał i chciał wyjść, ale tamten zastąpił mu drogę. - Usiądź. Jeszcze nie skończyliśmy. - Nie jestem twoim podwładnym - wycedził. - W i e m , mimo to usiądź. To prośba, nie rozkaz. Paweł z powrotem zagłębił się w fotelu, milcząc wściekle. Czyżby Raul miał rację? Sonia rzeczywi­ ście była pełną uroku młodą kobietą. Przez tydzień zajmował się nią, gdy była nieprzytomna, słuchał jej majaczeń o rodzicach, o domu, o . . . Raulu. Teraz zaś, w błękitnej sukience w białe groszki, którą osobiście dla niej kupił, wyglądała zachwycająco. Zwłaszcza dla mężczyzny, który spędzał w VillaRosie - miejscu bez kobiet - więcej czasu niż inni. Czyżby więc przyjaciel dojrzał to, do czego Paweł przed samym sobą się nie przyznawał: zachwyt młodą piękną kobietą? O n , Paweł, musi zdusić to uczucie w zarodku! N i m wymknie się spod kontroli i narobi kłopotów i jemu, i Raulowi! Tego jeszcze brakowało, by obaj zakochali się w tej samej dziewczynie... - Sam ją sobie uwodź. Na mnie nie licz - mruknął. - Dlaczego puszczasz do Polski Vincenta? To zbyt ważna sprawa, by powierzać ją twojemu bratu...

- M a m parę powodów - odparł wymijająco Raul. Raz jeszcze cię proszę: zajmij się Sonią. Przytrzymaj ją tutaj, nim wpadnie na ogrodzenie pod napięciem. - Nie jest głupia. Nie wpadnie. Dlaczego właściwie jej nie wypuścisz? Sprawdź ją, znajdź zdrajcę i jeśli ona rzeczywiście jest czysta, zawieź na lotnisko albo wsadź w nasz samolot, wciśnij do ręki rekompensatę za straty moralne i niech wraca do dawnego życia, póki za wiele o naszym nie wie. Z każdym dniem jest jednak coraz bardziej w ten biznes zamieszana i niedługo na taki gest będzie za późno. Raul wysłuchał przyjaciela w zamyśleniu. -

J u ż jest za późno - odpowiedział wreszcie. - W i ­

działeś zdjęcie nowej miłości mojego brata? - zmienił raptownie temat. Paweł kiwnął głową. - Niezła jest. Dopilnuj, by Vini przywiózł ją tutaj, nim wyjedzie do Warszawy. - Ty masz na nią chęć?! Na Andżelikę Herman? O niej mówimy?! - O niej - uciął krótko Raul. - Sprawdź, czy mój brat zorganizował nowe połączenie lotnicze między Gdańskiem a Antalyą. Z mocnym alibi. Ten kanał niedługo będzie nam potrzebny. - Co tym razem? Prochy? - Broń. Paweł gwizdnął przez zęby. - Z kim? Z Turkami? Raul pokręcił głową. - Z Okręgiem Kaliningradzkim. - Tym razem ruska mafia?

- Dokładnie. W milczeniu dopili whisky. Najbliższe dni i tygodnie zapowiadały się arcyciekawie... Już mieli się ruszać każdy do swoich zajęć, gdy Raul wrócił do tematu dziewczyny. - Zajmiesz się Sonią? - Pieprz się - odwarknął. - T y m razem to jest rozkaz, przyjacielu, nie prośba. Paweł posłał mu długie, wymowne spojrzenie, po czym skinął głową. - Zrobię co w mojej mocy - rzekł kpiąco. Wychodził, gdy zatrzymało go w progu: - Paweł! Przewrócił oczami. - Tak, szefie? - G d y nasza księżniczka wystarczająco wynudzi się pod kluczem, zabierzesz ją na wycieczkę jachtem. Tyl­ ko wy dwoje, rozgrzana plaża, zachód słońca, roman­ tyczna kolacja... - Raul uniósł kącik ust w uśmiechu. - Sonia będzie zachwycona. Lekarz spojrzał na niego autentycznie zdumiony. - Ty rzeczywiście wpychasz ją w moje ramiona! - J a k najbardziej - odparł spokojnie Raul. A gdy tamten, kręcąc głową, wyszedł, już mniej spokojnie cisnął szklaneczką o ścianę, rozbijając szkło w drobny mak. Andżelika nie mogła usiedzieć w miejscu. Vini za­ bierał ją na kilka dni do VillaRosy! Już jej, Andżeliki,

głowa w tym, by wizyta potrwała dłużej. Dotąd, aż wy­ pełni zadanie. O co dokładnie chodziło tajemniczemu zleceniodawcy, nie miała pojęcia. Na pewno nie cho­ dziło li tylko o wyhaczenie Raula, to byłoby zbyt pro­ ste. Zleceniodawca nie życzył sobie także jego śmierci - Andżelika nie była morderczynią. O n a lubiła jedynie - lub aż, zależy jak na to patrzeć - seks. Seks w każdej postaci: klasyczny, oralny, analny... Byle męsko-damski i bez zboczeń. Nastoletni chłopcy odpadali. Zwierzęta też. M o ż e kiedyś spróbuje z jakąś apetyczną kobitką, ale to kiedyś. Do tego trzeba pewnie dojrzeć. Na razie rajcowały Andżelikę duże twarde fiuty. Ot co! Teraz siedziała w holu Avia Co., na Cyprze, dokąd przyleciała przed godziną, ściskając w dłoni rączkę jed­ nej z walizek, i czekała na Vincenta. Mijani mężczyźni popatrywali na piękną apetyczną dziewczynę z mie­ szaniną smutku i pożądania. Smutku, bo nie dla psa kiełbasa, a pożądania - wiadomo dlaczego. G d y któryś gapił się zbyt nachalnie, ona albo oblizywała lubieżnie wargi, oczywiście pomalowane na wściekle czerwony kolor, albo wypinała do przodu zgrabne, jędrne piersi, tak że sterczące sutki niemal przebijały cienki materiał - nie miała oczywiście stanika, albo ulubionym zwy­ czajem zakładała nogę na nogę, nie mając oczywiście majtek. Facet wpadał zwykle na popielniczkę, słup czy kolegę z pracy i miała natręta z głowy. Dziś liczył się tylko Vini. Jutro ustąpi miejsca bratu. Koniec. Kropka. Andżelika była monogamistką. Pojedyncze wyskoki typu zrobienie loda dzieka­ nowi wydziału, żeby zdać na drugi rok, się przecież

nie liczyły! Zresztą mineta się nie liczy. Tak jak pal­ cem, zdaniem słodkiego, kochanego Vincenta, też się nie liczy. No wreeeszcie! Andżelika, widząc wychodzącego z windy prezesa Avia Co., poderwała się z miejsca, przebiegła przez hol, zawisła mężczyźnie na szyi i wpiła się namiętnie w jego usta, wpychając język niemal do gardła. Vini, nic sobie nie robiąc z przyglądającego się temu personelu, pozwolił na pocałunek, po czym za­ garnął dziewczynę ramieniem, skinął na portiera, by ten wziął jej bagaże i wyszli przed budynek, gdzie już czekał kabriolet koloru krwi. L u b ust Andżeliki, jak kto woli. Vincent rzucił marynarkę na tylne siedzenie, pod­ winął rękawy białej koszuli, nałożył przeciwsłoneczne okulary, wskoczył za kierownicę, poczekał, aż dziew­ czyna umości się na miejscu pasażera i ruszył z pi­ skiem opon jak na rasowego macho przystało. Gnali na zachód dwupasmówką wzdłuż wybrze­ ża, wyprzedzając co chwila wolniejszych czy raczej mniej szalonych kierowców. Vincent nie zdejmował nogi z gazu. Andżelika przez kilka kilometrów siedziała spokoj­ nie, rozkoszując się widokami za oknem, ale w pew­ nym momencie poczuła, że szybka jazda, świetny wóz, a przede wszystkim zabójczo przystojny kierowca, działają na nią jak najlepszy afrodyzjak. Oparła, jak gdyby nigdy nic, dłoń na gałce skrzyni biegów i... za­ częła ją pieścić.

Vincent uniósł brwi, posłał dziewczynie pytają­ ce spojrzenie, a w następnej chwili błysnął zębami w uśmiechu. - Ją możesz zaspokoić, do mnie się nie dobieraj powiedział takim tonem, że znaczyło to dokładnie coś przeciwnego. - Dlaczego? - zapytała niewinnie, a dłoń z gałki spełzła na udo mężczyzny. - Prowadzę. - Mi to nie przeszkadza - zaśmiała się, po czym położyła mu głowę na kolanach i po chwili z rozporka wyskakiwał na wolność gotowy do zabawy członek. - J e z u , dziewczyno! - Vini sapnął w proteście. - Prowadź, prowadź, nie przeszkadzaj sobie - od­ rzekła, patrząc w górę na jego piękne ręce, zaciśnięte na kierownicy tak silnie, aż pobielały knykcie i ni to wściekłą, ni zachęcającą minę. A p o t e m . . . p o t e m . . . wzięła go jednym głębokim haustem. Samochód za­ tańczył na drodze. Szybkość, niebezpieczeństwo i go­ rące wargi - to była niesamowita mieszanka. Vini do­ szedł w kilka sekund. Dosłownie przesunęła językiem w górę i w dół, a on już szczytował. - Kurrrwa! - wydusił, wyrównując jazdę, bo niemal zahaczyli o pobocze i... roześmiał się. Andżelika, zadowolona jak syty kot, zapięła męż­ czyźnie pieczołowicie rozporek, zapięła guzik, p o ­ klepała gestem pani, która chwali pieska, wypukłość w spodniach, po czym usiadła, lekko rozchylając nogi. - Pozwolisz? - zapytała uprzejmie, ujmując jego dłoń.

Pokręcił tylko głową, nadal szczerząc śnieżnobiałe zęby w uśmiechu. Bez dalszych ceregieli wcisnęła sobie jego rękę między uda, nakierowując palec wskazujący na pulsującą, nabrzmiałą łechtaczkę. Wystarczyło parę ruchów tego palca, kilka mijanych w obłędnym tem­ pie samochodów, twarze kierowców, patrzących na nią, zabawiającą się ręką Viniego, i... szarpnęła lędźwiami w przód, nadziewając się na śliską dłoń, odgięła głowę do tyłu i krzyknęła na całe gardło, czując, jak orgazm przeszywa ją od czubków palców po cebulki włosów. Vini poczekał, aż Andżelika opadnie na siedzenie, pogłaskał ją po mokrym wzgórku i cofnął rękę. - Vincencie de Luca, powiem ci j e d n o . . . - odezwa­ ła się niskim, jeszcze nabrzmiałym rozkoszą głosem, gdy mogła go już z siebie wydobyć. - Jesteś mistrzem. Pieprzonym mistrzem świata w pieprzeniu. -

I vice versa, kochanie, vice versa. - Sięgnął po dłoń

dziewczyny i ucałował ją. - Nie wiem, jak to się stało, bo nie zauważyłem mijanych kilometrów, ale jesteśmy na miejscu. Rzeczywiście. Samochód wjechał w boczną drogę, po której obu stronach rosły strzeliste palmy, i zatrzy­ mał się przed szeroką bramą, od której w obie strony biegł wysoki mur, otynkowany na biało. Kamera, zain­ stalowana na jego szczycie, skierowała czujne oko na samochód, po czym ciężkie stalowe wrota zaczęły się powoli i majestatycznie otwierać. Wjechali do środka. Podskoczyli na progu z ukry­ tymi kolcami, minęli pas ziemi pozbawiony roślin­ ności, potem drugie ogrodzenie z metalowej siatki

zwieńczone drutem kolczastym, wreszcie budkę war­ townika, który zasalutował Vincentowi, omiatając Andżelikę obojętnym spojrzeniem. - Rany, to jakaś pieprzona twierdza - wyszeptała z mieszaniną podziwu i niepokoju. Jeżeli chcieliby ją tu zatrzymać na siłę... Na szczę­ ście przyjechała do tego miejsca chętnie i bez przy­ musu i miała nadzieję zostać tu jak najdłużej, bo już widziała, że VillaRosa jest małym, prywatnym rajem na Ziemi. Jechali wolno szeroką aleją, przez ni to park, ni las piniowych sosen wydzielających upajającą woń żywi­ cy. Sosny w pewnym momencie rozstąpiły się i oczom zachwyconej dziewczyny ukazał się ogród jak z bajki, tonący w różnokolorowym kwieciu hibiskusa, ciem­ nozielonych listkach benjamina, różach pnących się po pergolach i intensywnie fioletowych bugenwillach, ale to nie było wszystko... G d y zza drzew wyłonił się dom, Andżelika jęknęła z zachwytu. Biała kilkupoziomowa willa wznosząca się na klifie przypominała statek, który lada chwila ma wypłynąć w morze. Zbudowano ją w stylu nowoczesnym, lecz jednocześnie prostym i klasycznym. Ogromne okna wychodzące na cztery strony świata wpuszczały do środka potoki słonecznego światła. Tutaj, na Cyprze, zwykle zasłaniano szyby w dzień żaluzjami czy ciężki­ mi storami. Pan VillaRosy lubił widać słońce, żaluzje zastępując sprawnie działającą klimatyzacją. - Chodź, chodź... - Vini ponaglił gapiącą się na dom z otwartymi ustami dziewczynę. - W środku jest

jeszcze lepiej. Czego jak czego, ale gustu memu bratu nie brakuje. Rzeczywiście, w środku dom prezentował się jesz­ cze wspanialej: lśniący marmur na podłogach, bia­ łe dywany, kremowe obicia mebli, a wszędzie szkło, światło i mnóstwo zieleni... taaak, VillaRosa była przepiękna. Andżelika stąpała po miękkich dywanach i rozglą­ dała się dookoła z niemądrą miną. Jej rodzice, owszem, byli bogaci, ale nie aż tak! Stanęła przy tarasie, z któ­ rego roztaczał się widok na basen, ogród i morze za­ pierający dech w piersiach, i pomyślała, że tego domu nic nie przebije. Myliła się jednak. G d y po schodach prowadzących do salonu zszedł Raul de Luca, po pro­ stu oniemiała. Zdjęcie nawet w części nie oddawało urody tego mężczyzny. Nie był po prostu przystojny - przystoj­ nych to ona miała na pęczki - był ucieleśnieniem mę­ skiego piękna. Uosobieniem klasy samej w sobie. Księ­ ciem z bajki, o jakim marzy każda dziewczyna. Przy Raulu Vini wydawał się... pospolity. Dziewczyna po raz pierwszy pojęła znaczenie sło­ wa charme i poczuła je głęboko w podbrzuszu. Nie było to zwykłe pożądanie, o nie. Andżelika przepadła z kretesem! Zakochała się w Raulu de Luca, ot co! On zatrzymał się, mierząc nowo przybyłą uważ­ nym spojrzeniem czarnych oczu, uniósł do ust bez­ władną dłoń dziewczyny i przedstawił się tak seksow­ nym głosem, że niemal odleciała. - Andżelika - szepnęła bez tchu. - Andżelika Herman.

- M i ł o mi ciebie poznać. Czuj się jak u siebie w domu. Vincent zaprowadzi cię do twojego pokoju. T a m możesz się odświeżyć przed kolacją. Kiwnęła tylko głową, bo słowa nie przechodziły jej przez gardło, ściśnięte tak boleśnie, jak tam poniżej co innego. Pragnęła tego mężczyzny jak nigdy niko­ go wcześniej! Gdyby mogła, zerwałaby zeń tę błękitną koszulę, zsunęła lniane spodnie, przewróciłaby go na sofę, nadziała się na jego męskość i ujeżdżała dotąd, aż by umarła z rozkoszy. Tak po prostu. Oczywiście nie uszło to uwagi ani Raula, ani jego brata. Ten pierwszy uśmiechnął się zdawkowo, skinął Vincentowi głową i zniknął w kuchni. Ten drugi zaś... Poczuł, jak wzbiera w nim wściekła zazdrość. Jak furia, skierowana do brata, musi znaleźć ujście. Pociągnął dziewczynę za sobą. - Przestań się ślinić, jak suka w rui! - warknął, wpy­ chając ją do jednej z sypialni. - Ale ja... - jęknęła żałośnie. Nie czekał, aż zbierze myśli i dokończy, co o n a . . . Jednym ruchem zdarł z niej sukienkę, aż guziczki rozsypały się po całym pokoju, obrócił ją tyłem do sie­ bie, pchnął brutalnie na łóżko, aż padła twarzą w ma­ terac, a potem wbił się w rozpalone wnętrze tak silnie, że dziewczyna krzyknęła z zaskoczenia. - Zamknij się! - warknął. Umilkła posłusznie. Zaczął uderzać tak, jakby chciał przeorać ją na wy­ lot. Tak, jakby próbował przebić jej serce. Była gotowa

i śliska, ale nie na myśl o nim, Vincencie, a o jego bra­ cie, więc suwał raz po raz, uderzając jądrami o jej płeć, jakby chciał wybić jej Raula z głowy. Jednym ramieniem zagarnął z całych sił lędźwie dziewczyny, drugą ręką ścisnął pierś, aż krzyknęła po raz drugi i uderzał, raz, drugi, trzeci, dziesiąty, dotąd, aż oboje w tym samym momencie wystrzelili w kosmos, przez parę uderzeń serca kwitowali wśród gwiazd, p o ­ jękując z rozkoszy, a potem runęli w przepaść. Andżelika padła bez sił na mokry od potu i soków materac. Vincent wysunął się z niej, położył na plecach i długą chwilę oddychał chrapliwie, zaciskając powieki. Wreszcie wsparł się na łokciu, uniósł głowę dziew­ czyny za włosy, zmusił, by spojrzała mu w oczy i powie­ dział niskim głosem przesyconym śmiertelną groźbą: - Nie waż się myśleć o moim bracie, póki ja tu jestem. - Dobrze, Vini, nie będę - szepnęła, czując że byłby ją gotów zabić, gdyby jednak pomyślała. Przyciągnął jej usta do swoich i ugryzł boleśnie. - W i e r z mi, w tych sprawach Raul nie sięga mi do pięt czy raczej do fiuta. - Wierzę, Vini - odparła potulnie. Spojrzenie mężczyzny złagodniało. Już nie gryzł, a całował słone od łez wargi dziewczyny. - Za parę dni wyjeżdżam i możesz robić co chcesz, ale do tego czasu nie waż się nawet na niego spojrzeć. - Nie spojrzę. Strzelił ją w nagi pośladek, zostawiając czerwony odcisk dłoni, po czym wstał, wciągnął spodnie, zarzu­ cił na ramiona koszulę i wyszedł.

Dziewczyna długie chwile leżała bez ruchu z twa­ rzą wtuloną w kołdrę, zastanawiając się, czy to był gwałt, czy nie. Czy jednak gwałcona przeżywa ko­ smiczne orgazmy? Wreszcie otarła oczy, podniosła sukienkę i zwlokła się z łóżka, obolała wewnątrz i... nadal niezaspokojona. Ten, który mógł to uczynić, był na razie nieosiągalny. - Raul, masz jakąś błyskotkę na zbyciu? - Vincent dołączył do brata siedzącego na tarasie. Ten oderwał wzrok od ekranu laptopa, niezadowolony, że się mu przerywa pracę. - Potraktowałem moją panią nieco brutalnie i chciał­ bym ją przebłagać, bo mnie do łóżka nie wpuści - wy­ jaśnił Vini swobodnym tonem. - Co według ciebie znaczy „nieco brutalnie"? Raul zadał to pytanie głosem tak zimnym, jak zimne były w tym momencie jego oczy. - Zgwałciłeś ją? Tu­ taj? Pod moim dachem? - „Nieco brutalnie" znaczy dokładnie to: przesadzi­ łem z namiętnością. Tylko tyle - odrzekł Vini. Widział, że brat jest coraz bardziej wściekły - święty Raul i te jego zasady! - i cieszyło go to. Lubił wkurzać Raula. - Gdzie ona teraz jest? Chcę, żeby Paweł ją zbadał. Natychmiast! - Zwariowałeś? - Viniego zaniepokoił ten wybuch. - Nic jej nie jest, na Boga! Przecież nie skrzywdziłbym kobiety! Co z tobą? Nie wierzysz mi?! - Zbliża się dzień, do którego przygotowywałem się ładnych parę lat, a ty ryzykujesz oskarżeniem o gwałt

i wizytą glin? - Raul powiedział to na pozór spokojnie. Na pozór. - A przetrzymywanie porwanej ci nie przeszka­ dza? - Vincent, zamiast się bronić, zaatakował. - Tak w ogóle gdzie ona jest? Żyje jeszcze czy zdążyłeś ją najpierw zerżnąć, a potem kropnąć? Raul poderwał się, doskoczył do brata i chwycił go za koszulę na piersiach. Cisnął nim o ścianę budynku i, trzymając jedną ręką, drugą uniósł do ciosu. Vincent patrzył mu prosto w oczy z leciutkim, niemal kpiącym uśmiechem. Dawno się nie bili. Z przyjemnością przyło­ żyłby Raulowi z pięści, tak od serca i poczułby jego pięść na policzku. Może to oczyściłoby coraz bardziej napięte relacje między nimi? Może zapobiegłoby katastrofie? - Przepraszam. Nie przeszkadzam? - padło naraz i Andżelika, bo to ona była, wyjrzała niepewnie na ta­ ras. Widząc obu mężczyzn gotowych do walki, cofnęła się w popłochu. - Widzisz, łajzo? Moja dziewczyna jest cała i zdro­ wa. Pokaż swoją - wysyczał Vincent i odepchnął brata tak silnie, że ten musiał go puścić. - Chodź, kochanie - Vini zwrócił się do Andżeliki. - Zaraz usiądziemy do kolacji. Musisz być głodna. Seks zaostrza apetyt, co? Ostentacyjnie zagarnął dziewczynę ramieniem, pa­ trząc na Raula, ale ten nie dał się powtórnie sprowoko­ wać. Nagle daleki i obojętny, podszedł do interkomu. - Paweł, zejdź na kolację. Zabierz po drodze Sonię. Zje dzisiaj z nami. Sonia? Co za Sonia? - zaniepokoiła się A n d ż e ­ lika. Niepotrzebne jej nowe komplikacje w osobie

konkurentki! W następnej chwili westchnęła w duchu. Zlecenie, z pozoru proste, stawało się coraz bardziej skomplikowane. Sonia od dwóch dni zamknięta była w swoim luk­ susowym więzieniu. Odwiedzał ją tylko Paweł, a i to na krótko, przynosząc posiłki czy książkę. Pierwszego dnia za każdym razem, gdy go widziała, prosiła i błagała, by ją wypuścił, przyrzekając na wszystkie świętości, że nie ucieknie, nie sprawi problemów, będzie współpracować i zrobi wszystko, co zechcą, ale drugiego dnia rano, gdy mężczyzna zapukał, wszedł i postawił na stole tacę ze śniadaniem, wyczuł, że coś się zmieniło. Dziewczyna stanęła w progu sypialni, rzuciła mu ostre spojrzenie, powiedziała krótko: „Dziękuję" i cof­ nęła się, zatrzaskując za sobą drzwi. Uniósł brwi, ale ucieszyła go ta zmiana frontu. Najwyższy czas, by Sonia pokazała charakter, którego jej - w to wierzył - nie brakuje. Zapukał do drzwi. W odpowiedzi coś w nie tylko łomotnęło. Prawdopo­ dobnie książka. - Kup mi jakieś ciuchy! - krzyknęła. - Nie mogę bez przerwy chodzić w tej jednej głupiej sukience i dwóch parach majtek! Słyszysz?! Zaśmiał się cicho, by nie zdenerwować dziewczyny jeszcze bardziej, po czym się wycofał. Na obiad przy­ niósł nie tylko tacę pełną smakołyków, ale i torbę wy­ pełnioną ciuszkami. Ekspedientka w butiku przejęła się historią ubogiej krewnej i wyposażyła cioteczną siostrę uroczego cudzoziemca od stóp do głów w parę

kompletów sukienek, szortów, bluzeczek, sandałków, adidasów i oczywiście bielizny. Zapłacił kartą Visa Platinium, nie patrząc na wysokość rachunku. Uwiel­ biała takich klientów i chciała mu dać to odczuć, ale podziękował uprzejmie, wziął torby do ręki i tyle go widziała. Za to Sonia mogła teraz oglądać zakupy, ale... nie otworzyła drzwi. - Nie wyjdę, dopóki mnie stąd nie wypuścisz! Walnęła pięścią z drugiej strony. - Rozumiesz?! - Rozumiem, rozumiem, mała wiedźmo - mruk­ nął. - Pogadam z Raulem... - Każ mu się wypchać i zamarynować, ja chcę stąd wyjść! - Przekażę twoje pozdrowienia. Z n ó w coś łomotnęło. Tłumiąc śmiech, wycofał się pospiesznie, ale kodu wprowadzić nie zapomniał. Dziś miał wreszcie dla więźnia dobre wiadomości. - Ubierz się ładnie, uczesz, umaluj. M a m y gości. Raul zaprasza cię na kolację - powiedział do drzwi, bo Sonia go oczywiście nie wpuściła. - Nie skorzystam z zaproszenia! - krzyknęła. - J a k sobie chcesz. Następna taka okazja za tydzień. Momentalnie wyskoczyła z sypialni. - Daj mi pięć minut. Będę gotowa - rzekła bez tchu, łapiąc po drodze do łazienki jakiś ciuch. Tylko gołe, opalone, szczupłe nogi migały pod białym krót­ kim szlafroczkiem. Zapatrzył się na ten apetyczny widok, rozmarzył nieco... Tak jak obiecała, pięć mi­ nut później wyszła z łazienki odmieniona w uroczą

młodą damę. Jasne włosy spięła w kok, wypuszczając na policzki kilka swobodnych pasem, oczy podkreśliła kredką i cieniem, rzęsy wytuszowała, ale co najlepsze - włożyła jedną z odważniejszych sukienek, którą wy­ brał dla niej on sam, nie ekspedientka: piękną i lekką jak błękitny obłok. Ta nowa Sonia bardzo przypadła Pawłowi do gustu. Uśmiechnął się z aprobatą. - Chodź, zaprezentuję cię towarzystwu. - Wyciąg­ nął do niej rękę. Bez wahania podała swoją. W jadalni przy elegancko zastawionym stole sie­ dzieli Vincent, Raul i nieznajoma dziewczyna. Vin­ cent na widok Soni gwizdnął z uznaniem, co bardzo nie spodobało się nieznajomej - ta wydęła błyszczące od pomadki czerwone usta i obcięła Sonię od stóp do głów niezbyt przyjaznym spojrzeniem. Jednak Sonia nie patrzyła ani na jedno, ani na dru­ gie, dla niej liczył się tylko Raul. On zaś odłożył p o ­ woli widelec, wstał, odsunął krzesło tuż przy swoim i czekał, aż dziewczyna usiądzie po jego prawej stro­ nie. G d y siadała, dziękując uśmiechem, musnął dłonią - niechcący albo celowo - jej nagie ramię, a Sonia... aż wstrzymała oddech. Dotyk mężczyzny odczuła jak przeskok iskry, która - maleńka, ale poruszająca spłynęła od czubka głowy aż do stóp, by w powrotnej drodze uderzyć t a m . Uniosła na mężczyznę zdumione spojrzenie: czy on też to poczuł? Raul uśmiechnął się tylko. - Jedzcie, częstujcie się - rzekł. - Ja zaraz wracam.

- M a s z więc na imię Sonia? - zapytała dziewczy­ na w karminowej sukience odsłaniającej tak wiele, że mogłaby jej spokojnie nie nosić. Paweł przed chwilą dokonał prezentacji i tamta, zamiast zająć się kolacją, wbijała w Sonię spojrzenie zielonych oczu. O n a zaś niezbyt pewnie czuła się pod ich ostrzałem. - Skąd Raul cię wytrzasnął? Z ruskiego burdelu? Paweł zakrztusił się kawałkiem wędzonej ryby. Vincent zgromił towarzyszkę wzrokiem, ona jednak czekała na reakcję zaatakowanej. Sonia uniosła brwi. - Nie pamiętasz mnie? - odpowiedziała pytaniem. - Przyjmowałyśmy klientów w tym samym pokoju. Lekarz zaśmiał się, Vincent również, Andżelika prychnęła, zaś wchodzący właśnie do jadalni Raul stwierdził krótko: - Szach mat. Nie obrażaj moich gości pod moim dachem - dodał, patrząc na Andżelikę. Ta mruknęła jakieś przeprosiny i spuściła oczy, zajmując się włas­ nym talerzem. Raul minął ją, nie zaszczycając już więcej swą uwa­ gą, i stanął przy Soni. Podniosła nań spłoszony wzrok. - Podaj lewą rękę - poprosił, po czym wyjął z p o ­ dłużnego pudełka barwy nocnego nieba... branso­ letkę. Błysnęła w świetle kryształowych lamp złotem i błękitem. Objął nią nadgarstek dziewczyny i dopiął maleńką zapinkę, a potem ujął dłoń Soni i przyjrzał się bransoletce z zadowoleniem. - Pasuje idealnie. Do sukienki, do koloru twoich oczu i do twej urody. Usiadł obok i powrócił do kolacji.

Sonia zaś... przyglądała się bransoletce, nie wie­ dząc, co powiedzieć. Jakich użyć słów. - Dziękuję - wykrztusiła wreszcie. Skinął głową. Obracała bransoletkę na nadgarstku, z rosnącym zachwytem, podziwiając mieniące się kamienie. - Domyślam się, że jest... cenna? To nie tombak i szkiełka? Parsknął śmiechem. - Nie, Soniu, to czternastokaratowe złoto i błękitne diamenty. Prawdopodobnie kupiłabyś za nią małe miesz­ kanko. Może nie w stolicy, ale na peryferiach na pewno. -

J a . . . nie mogę jej przyjąć. - Z żalem odwróci­

ła nadgarstek i zaczęła manipulować przy zapince, co jedną ręką nie było łatwe. Nakrył ją swoją dłonią i przytrzymał, a dziewczyna znów poczuła płomień mknący od tej dłoni do jej serca. I nie tylko serca. - To prezent. Za wszystko, czego doświadczyłaś z mojej ręki. Zatrzymaj ją, jeśli potrafisz wybaczyć, je­ śli nie, oddasz ubogim, gdy opuścisz to miejsce. - A opuszczę?! - Aż podskoczyła na krześle, co na­ tychmiast zwróciło uwagę Andżeliki. Czyżby tę małą przetrzymywali tu dla zabawy? Takich prezentów - je­ śli to rzeczywiście było złoto i diamenty, a nie tania podróbka - nie daje się każdemu z gości, który za­ szczycił swą obecnością VillaRosę, bo ona, Andżelika, na przykład nic nie dostała... - Oczywiście, że tak - odparł spokojnie Raul, ale twarz, dotąd pogodna, spochmurniała, ton ochłódł o kilka stopni.

Sonia zrozumiała nieme ostrzeżenie i opuściła wzrok na pusty talerz. Raul swobodnym gestem nało­ żył jej wędliny i sałatkę. - J e d z . Musisz nabierać sił po wypadku. Rzeczywiście dziewczyna nadal miała na ramieniu bandaż. Bez przekonania zaczęła dłubać widelcem w potra­ wach, zatopiona we własnych myślach, jednym uchem przysłuchując się konwersacji. Najpierw Vincent rozto­ czył przed Andżeliką barwną opowieść o podwodnych polowaniach z harpunem, potem Paweł zaczął ją wpro­ wadzać w panujące tu zwyczaje. To nagle Sonię zainte­ resowało. Widelec z kawałkiem szynki zastygł w dro­ dze do ust, a ona wbiła w lekarza uważne spojrzenie. O n , zdając się tego nie zauważać, mówił do Andżeliki: - Cały teren, jak zauważyłaś przy wjeździe, jest otoczony murem i ogrodzeniem pod napięciem. Nie sprawdzaj

czasami, czy przez parkan rzeczywiście

płynie prąd. Płynie. Gdybyś podeszła zbyt blisko, zo­ staniesz ostrzeżona sygnałem świetlnym i głosowym, a pewnie i ochrona nie pozwoli ci dotknąć siatki, ja jednak proszę, byś tego nie próbowała. Dlaczego Sonia miała wrażenie, że Paweł patrzy wprawdzie na Andżelikę, ale mówi do niej, Soni? Tamta wzruszyła obojętnie ramionami: - Oczywiście, że nie będę. Nie jestem głupia. Po co miałabym sprawdzać, czy ogrodzenie jest pod prą­ dem? Wystarczy, że powiem: „Vini, chcę wrócić do domu" i wyjadę stąd tak, jak przyjechałam, no nie? To nie żaden pieprzony harem, m a m nadzieję?

Jeszcze byś się zdziwiła - pomyślała ze smutkiem Sonia. -

Miałabyś coś przeciwko? - zapytał Vincent

z niewinnym uśmiechem, kładąc Andżelice na udzie dłoń. Zaśmiała się gardłowo i trzepnęła go po ręce. - Idziemy popływać? - Nie czekając na odpowiedź, wstał i pociągnął Andżelikę za sobą. - Nie mam kostiumu - szepnęła, oglądając się na Raula. - Co za problem - roześmiał się Vini, zaciskając tylko silniej palce na jej nadgarstku. Wyszli w noc, rozjaśnianą księżycem w pełni i lam­ pami solarnymi stojącymi po obu stronach alejki. Sonia patrzyła za nimi z mieszaniną zażenowania - ona nigdy nie pozwoliłaby sobie na taką... dwuznacz­ ność - ale i zazdrości: Andżelika nie dostała wspaniałej, drogiej bransoletki, w drodze nie towarzyszył jej naj­ piękniejszy mężczyzna pod słońcem, nie, on został tu­ taj, z Sonią, w jadalni, podtykając dziewczynie co smakowitsze kąski, ale... Andżelika była wolna. Mogła stąd odejść, kiedy tylko zapragnie, zaś Sonia zostanie tutaj, z bransoletką na ręku, dopóki Raul jej nie wypuści. Czegoś jeszcze

pozazdrościła

Andżelice

Sonia

w momencie, gdy z plaży dobiegł tłumiony krzyk. I nie było to wołanie o p o m o c . . . Andżelika, oparta obiema rękami o murek, podda­ wała się uderzeniom potężnego prącia. Vincent, w sekundę po tym, jak rzęsiście oświe­ tlony dom zniknął za krzewami hibiskusa, obrócił ją

plecami do siebie, zmuszając, by się pochyliła i chwy­ ciła zimnych kamieni. Wiedział, że są za blisko, wie­ dział, że w domu słychać będzie krzyki rozkoszy i... dokładnie o to mu chodziło: by tamci słyszeli. Ten prawie że ekshibicjonizm - i to pod bokiem brata kurewsko jego, Vincenta, podniecał! G d y tylko zadarł czerwoną sukienkę i dojrzał między wypiętymi, opalo­ nymi pośladkami połyskującą od soków szparkę, wbił się w nią z impetem, niczym oszalały ogier. Andżelika wygięła plecy w łuk, poddając się tej zwierzęcej żądzy, tak samo podniecona jak Vini. Jakby on rzeczywiście był atakującym ogierem, a ona klaczą w rui. - Mocniej, Vini, mocniej! - dyszała, chwytając go za pośladki i nadziewając się jeszcze głębiej. - Bierz mnie! Moooocnooo! Pochylił się, wgryzł w jej kark, tak jak pies przy­ trzymuje krnąbrną sukę, i uderzał. Raz po raz. Coraz mocniej, coraz szybciej. Dochodziła. On też był blisko. - Krzycz. Słyszysz? Krzycz, kurwa! - warknął i jed­ nym silnym pchnięciem wbił się po samo dno. Krzyknęła na całe gardło, podrzucając tyłkiem w niekontrolowanych drgawkach. Mężczyzna wytrys­ nął wprost w kurczące się wnętrze. Sczepione ciała drgały, wstrząsane rozkoszą. Krzyk przeszedł w pojękiwanie, by wreszcie umilknąć. Andże­ lika opadła na kolana, całkiem wyczerpana. Vini stał nad dziewczyną z zamkniętymi oczami i głową odrzu­ coną w tył. Chłodna bryza owiewała spoconą skórę.

- Daliśmy czadu. - Uśmiechnął się zadowolony, otworzył oczy i zapatrzył w rozgwieżdżone niebo. M a m nadzieję, że słyszeli i nie zepsuło im to apetytu. Andżelika zachichotała. Spojrzał w dół, na jej uniesione, błyszczące p o ­ śladki, na połyskującą w mroku szparę i poczuł, że... miękki, skurczony członek... podnosi głowę. - Słuchaj, Andżela, nie wiem jak ty, ale ja znów mogę - rzekł z nieudawanym zdumieniem. Dziewczyna stłumiła westchnienie, uniosła się na miękkich nogach i bez słowa nadstawiła ponownie. - Paweł, idź i ucisz ich! - Raul cisnął na stół ser­ wetkę. - To nie burdel, do cholery! Z plaży dobiegł właśnie kolejny krzyk. Sonia wbiła wzrok w talerz, spłoniona po cebulki włosów. Lekarz już się podnosił, gdy Raul zatrzymał go ge­ stem dłoni. - Poczekaj, sam to zrobię. Wstał, odrzucając w tył krzesło, podszedł do kre­ densu, sięgnął na najwyższą półkę i... wyciągnął sztucer. Sonia wciągnęła powietrze, Paweł pokręcił głową, zaś Raul wypadł na taras, przyłożył broń do ramienia, spojrzał w lunetę, mierząc uważnie, i wypalił. Strzał przeciął ciszę nocy niczym potężny grom. Bo też i sztucer miał potężny kaliber. Andżelika, omdlała po ostatnim orgazmie - tym razem udawanym - wrzasnęła i oprzytomniała w jed­ nej chwili.

- Co jest...?! Co się dzieje?! - Rozglądała się w pani­ ce, obciągając sukienkę i ocierając koszulą Viniego wnę­ trze ud, nie wiedząc, czy uciekać, a jeśli tak, to dokąd. - Spokojnie. To mój popieprzony brat daje wyraz swemu niezadowoleniu. Albo zazdrości. Vincent bez pośpiechu naciągnął spodnie. - Chodź, przejdziemy się na skały i pobaraszkujemy jeszcze troszeczkę. Klepnął Andżelikę w tyłek, ale ta pokręciła głową. - Sorry, Vini, ale ja już nie dam rady. Poobijałeś mnie jak dziki kozak. Ledwo stoję na nogach... - Okej. Idź się połóż. Dołączę do ciebie później. - Vincent podał jej rękę, wprowadzając dziewczynę na ścieżkę i ruszyli ku domowi. - Nie masz nic przeciwko temu, bym zabrał na krótki spacer tę rosyjską księżniczkę? Sonię? Owszem! Miała coś przeciwko temu! Ale Vincent nie pytał jej, Andżeliki, o zdanie. On ją tylko informował. Weszli do jadalni w momencie, gdy tamtych troje solidarnie sprzątało ze stołu. - Wyobraźcie sobie, że Andżelika zobaczyła węża - rzekł Vincent, puszczając do dziewczyny oczko. - A nawet dwa. Wrzasnęła jak idiotka... - Ja nie... - zaczęła z oburzeniem, ale urwała, wi­ dząc porozumiewawczy uśmiech na twarzy Vincenta. - Gdybyś nie wypłoszył tych gadów strzałem... - ciągnął niewinnie, patrząc na brata. - Przestań pieprzyć! - przerwał mu Raul. -

I to d o ­

słownie! Zbieraj siły na jutrzejszy wyjazd, bo przyrze­ kam ci, że będziesz ich potrzebował. Wstajesz o trzeciej

nad ranem. Co do minuty. Paweł przypilnuje, byś kwadrans później siedział w swoim wozie i ruszał na wschód. Panna Rozpalona może tu zostać do twojego powrotu, o ile oczywiście ma na to ochotę. - Przeniósł na Andżelikę zimne spojrzenie, ona - to niebywale! - zarumieniła się jak dziewica przyłapana na mastur­ bacji. Chyba trochę przegięła z tymi krzykami... -

Przepraszam - szepnęła, spuszczając wzrok.

- M o g ę pójść do swojego pokoju? - Możesz robić, co ci się żywnie podoba - odpo­ wiedział. - Bylebyś nie przekraczała granic przyzwo­ itości. Potrafisz to? - Potrafię. Jak skarcony pies, nie podnosząc oczu na nikogo, pobiegła do sypialni, w której przebierała się do kola­ cji, wpadła do środka i przekręciła w drzwiach klucz. Jeżeli Vincent będzie znów miał chęć, będzie musiał wyważyć drzwi, bo ona, Andżelika, tej nocy ma dosyć. W jadalni pozostali Sonia, Paweł i Vini. Raul pożeg­ nał się i zniknął na schodach prowadzących do swojej części domu. Sonia z Pawłem kończyli sprzątanie po kola­ cji, zaś Vincent... On wodził za dziewczyną zamyślonym spojrzeniem. Nie podniecała go ona sama - sorry, Soniu, ale Andżelice w seksapilu to ty nie dorastasz do pięt czy raczej do cipki - lecz fakt, że jasnowłosą dziewczyną za­ interesowany był starszy brat. A ona - coś się tak Viniemu zdawało - była nietknięta. Skąd Raul w dwudziestym pierwszym wieku wytrzasnął pełnoletnią, do tego śliczną i ponętną dziewicę?! Skok na klasztor zrobił czy co?!

Trzeba się tego dowiedzieć i... spróbować uszczk­ nąć tej brzoskwinki. - Skarbie, masz ochotę na spacer w świetle księży­ ca? - zapytał, podając dziewczynie, wkładającej naczy­ nia do zmywarki, filiżankę i talerzyk po deserze. Sonia spojrzała na mężczyznę zmieszana. Na spacer z nim nie miała najmniejszych chęci, ale po - ile to już trwa? - kilkudniowym uwięzieniu myśl o łyku wolności była nie do odparcia. - Mogę? - zapytała Pawła. - Oczywiście, że możesz! - wykrzyknął Vini. - Co to za pytanie? Niewolnicą Raula jesteś czy co? - Daj spokój, Vini - odezwał się Paweł i to „daj spokój" miało wiele znaczeń. Vincent uśmiechnął się, kładąc Soni rękę na ramie­ niu i prowadząc ją w stronę drzwi. - Przecież nic jej nie zrobię. Nic, czego ona sama nie będzie chciała - rzucił przez ramię i wyszli. Trzymała się od mężczyzny na odległość ramienia. On nie próbował się do niej zbliżać. Szli wolno, krok za krokiem, plażą omywaną przez spokojne fale. Sonia chłonęła piękno chwili całą sobą. Zanurzała nagie stopy w morzu tak ciepłym i przejrzystym, ja­ kiego nie widziała w całym swoim życiu. M i m o późnej nocy i cienkiej sukienki z odsłoniętymi ramionami nie było dziewczynie zimno, przeciwnie: świadomość, że idzie oto wspaniałą cypryjską plażą, mając nad głową niebo pełne jasnych, bliskich gwiazd, a u boku przy­ stojnego, nieobliczalnego mężczyznę, rozgrzewała.

Powietrze pachniało słoną wodą i kwiatami kwit­ nącymi po zmroku. Śpiewały cykady. Była przecudna gorąca n o c . . . - Odpowiesz szczerze na dwa pytania? - odezwał się Vincent cichym głosem. W i d a ć on też poddał się urokowi chwili. Sonia spojrzała nań i skinęła głową bez przekonania. - Rzeczywiście byłaś świadkiem spotkania z ku­ rierem? To chyba nie było już dla nikogo tajemnicą. M o g ł a przytaknąć. - I rzeczywiście jesteś dziewicą? Aż stanęła, zmieszana i oburzona. Czy wiedzą już o tym wszyscy w VillaRosie?! A może wszyscy na Cyprze?! Czy chociaż tego Raul nie mógł zatrzymać dla siebie?! C z y Pawła nie obowiązuje tajemnica le­ karska?! Vincent zaśmiał się cicho. Strzelał trochę na oślep, ale trafił w dziesiątkę. Jednym kocim ruchem znalazł się przed dziewczy­ ną i brał ją w objęcia. Zesztywniała z zaskoczenia. - Spokojnie - wymruczał, odgarniając jej włosy za płatek ucha. - Poradzimy coś na to. Pochylił się i musnął usta dziewczyny swoimi war­ gami. Z początku lekko, pytająco, potem coraz natar­ czywiej. Rozchylił zęby językiem i... ona cofnęła gło­ wę, próbując go odepchnąć. - Proszę mnie puścić! Puść mnie! Zaśmiał się tylko, unieruchamiając głowę dziewczyny jedną ręką, drugą krępując złączone z tyłu nadgarstki.

- Puść mnie, bo zacznę krzyczeć! A Raul potrafi odróżnić, czy krzyczę z bólu, czy... Na dźwięk tego imienia Vincent cofnął się, uno­ sząc ręce w geście poddania. - Sorry, musiałem spróbować - rzekł z rozbrajającą szczerością. - Już taki jestem, że rajcują mnie piękne dziewczyny. Obiecuję trzymać ręce przy sobie. Wpatrywała się weń przez parę chwil, oceniając, czy mówi prawdę i można mu zaufać, czy też lepiej wracać do domu. Nagle ujrzała coś, co ją uspokoiło: na niedalekiej latarni, której światło nie dochodziło jednak do miejsca, gdzie stali, błyskała co parę sekund czerwona dioda. Na pewno, ale to na pewno! plażę obserwowały kamery, a więc ktoś przed ekranami m o ­ nitorów. I ten ktoś w razie czego podniesie alarm, bo Raul nie pozwoli jej, Soni, skrzywdzić! Vincent p o ­ dążył wzrokiem za spojrzeniem dziewczyny i skinął głową, potwierdzając te przypuszczenia. - Tu wszędzie są kamery. Wzruszył ramionami, jakby mało go to obeszło. - A gdzie ich nie ma? - Na klifie. - Wskazał majaczące w ciemnościach skały, o które rozbijały się morskie fale. - Chcesz wra­ cać czy przejdziemy się jeszcze kawałek? Bez słowa ruszyła dalej, spięta i gotowa do ucieczki na każdy gwałtowniejszy gest, ale Vincent albo poczuł zmęczenie, albo dał spokój, bo szedł obok z rękami w kieszeniach, pogrążony we własnych myślach. - Dlaczego ty go tak nienawidzisz? - przerwała naraz milczenie.

- Nienawidzę?! Raula?! - wykrzyknął z nieudawanym zdumieniem. - Co ci przyszło do głowy?! Prze­ cież to mój brat! Milczała. - Owszem, lubię go wkurzać, owszem, często się żremy, ale skoczyłbym za nim w ogień, możesz mi wierzyć. Dlaczego to powiedziałaś? - Tam, w jadalni przez chwilę patrzyłeś na niego, jakbyś chciał go zabić - odezwała się cicho. Zaśmiał się niskim, gardłowym głosem. - Bo chcę. Co najmniej raz dziennie m a m ochotę Raula zamordować. Co nie znaczy, że go nie kocham. I że nie oddałbym za niego życia, gdyby było trzeba. Mówił to poważnie i bez cienia kpiny. Sonia uwie­ rzyła w szczerość tych słów, bo nie można było nie uwierzyć. Chciałaby mieć kogoś takiego, kto bez wa­ hania za nią skoczyłby w ogień... - Szczerość, za szczerość... - odezwał się po dłu­ giej chwili, gdy krok za krokiem zbliżali się do końca plaży. Dalej były skały sięgające coraz wyżej i zwień­ czone klifem... Sonia spojrzała nań pytająco. - Co ty do niego czujesz? Do Raula? Wciągnęła powietrze. Doprawdy trudne pytanie. I wcale nie miała ochoty na nie odpowiadać. - Boję się go - rzekła krótko. Vincent uniósł kącik ust w uśmiechu. - Tylko tyle? Nie zamierzała mu się zwierzać, odpowiedziała więc pytaniem:

- Pływałeś kiedyś nago? Aż zatrzymał się w pół kroku ze zdumienia. - Ty mnie pytasz, czy pływałem nago? Obejrzała się nań przez ramię. - Ja nie pływałam - powiedziała rzeczowo, za tą rzeczowością próbując ukryć zawstydzenie. - A . . . masz ochotę? Wzruszyła ramionami. - Pływanie to jeszcze nie seks. Ponoć jest bardzo przyjemne. Mówię o pływaniu nago. I bez porównania z takim, no wiesz, w kostiumie. - Taaak, jest bardzo przyjemne i rzeczywiście bez porównania - odrzekł wolno. Czyżby mylił się co do tej dziewczyny? Czyżby była bardziej chętna i gotowa, niż na to wyglądała? Owszem. Sonia była chętna i gotowa, ale na coś zupełnie in­ nego, o czym Vini miał się zaraz przekonać. Raul wyciągnął się na fotelu, splótł ręce na karku i nie spuszczał wzroku ze ściany monitorów. Tutaj, w małym pokoju obok swego gabinetu, mógł śledzić obraz z każdej kamery, jaka zainstalowana była w p o ­ siadłości. M ó g ł widzieć, nie ruszając się ze swoich apartamentów, co się dzieje w każdym, najdalszym zakątku VillaRosy. O b r a z był niemy, ale wyraźny, a w miarę potrzeby mógł go przybliżyć i powiększyć. Wcześniej widział, jak Vincent zaczyna obłapiać wyrywającą się dziewczynę i już miał wysłać na pla­ żę ochronę albo biec sam, gdy tamten puścił Sonię

i od tej pory zachowywał się przyzwoicie. Wiedział przecież, że jest obserwowany i kogo jak kogo, ale tej dziewczyny bezkarnie molestował nie będzie. Teraz Raul obserwował, jak zbliżają się do skał, po­ grążeni w rozmowie. D u ż o by dał, żeby podsłuchać, o czym rozmawiają, ale kamera nawet jeśli zbierała dźwięk, to z takiej odległości Raul nie odróżniłby słów. Nagle poderwał się z pozycji półleżącej do pionu. Co na Boga?! Powiększył obraz z jednego monitora na całą ścianę... Sonia znikała za skałami, a Vincent zdejmował spodnie. Czyżby Raul mylił się jednak co do tej dziewczyny? Czyżby... ? Czekał w napięciu, aż Sonia znów się pojawi w za­ sięgu kamer i jednocześnie tego nie chciał. Nie chciał się rozczarować. Chyba nie zniósłby widoku jej nagiej w objęciach swego brata... Ale Sonia nie wracała. Vincent przeciągnął się rozkosznie. Kąpiel nago, jak go pan Bóg stworzył, w ciepłym morzu, nocą, była rozkosznym pomysłem. G d y jeszcze Sonia pozwoli się zbliżyć, gdy da zgodę na małe podwodne przytulanki, na kilka niewinnych, słonych pocałunków... Członek stanął na baczność, równie chętny na takie igraszki co jego pan. Vini wziął go w dłoń i potarł. - Już, już, nie bądź taki wyrywny, bo możesz się rozczarować - mruknął, wchodząc po kolana do wody. - Gdzie ona jest?

Spojrzał w kierunku skał. Chwilę wcześniej znik­ nęła za nimi dziewczyna, tłumacząc: - Nie mogę... nie potrafię rozebrać się przy tobie i przy... tym - machnęła ręką, wskazując niewidoczne kamery, a on, Vini, nawet w mroku widział rumieniec wstydu na jej policzkach. Posłała mu przepraszające spojrzenie i rozpłynęła się w mroku nocy. Czekał cierpliwie minutę, drugą, trzecią, gładząc wzwiedzione prącie. Dziewica, nie dziewica, fiuta chy­ ba widziała? Zresztą sama zaproponowała kąpiel nago, a musiała wiedzieć, jak na niego, Vincenta działa. Potarł mocniej. Gdzie ona jest? Jeśli za chwilę się nie zjawi... - O kurwa - rzucił nagle. - Zrobiła mnie w konia. Raul mnie zabije - stwierdził, schylając się po spodnie. Wepchnął do środka niepokorny pal, zapiął rozporek, uważając, by go sobie nie przyciąć, i rzucił się w kie­ runku skał. W tym samym momencie Raul poderwał się z fote­ la i ruszył do drzwi, wciskając po drodze guzik alarmu. Cała VillaRosa rozbłysła nagle tysiącem lamp, a w oddali rozległo się wycie syren. - Co jest?! - Z sypialni na pierwszym piętrze wy­ padł rozespany Paweł. - Sonia zwiała - odrzekł krótko Raul. - Jest na ska­ łach. Nie muszę ci mówić, co znaczy klif nocą. Stanley - rzucił do telefonu. - Sonia ucieka przez skały na za­ chód od domu. Musimy ją zatrzymać, nim zrobi sobie

krzywdę. Niech nikt nie waży się strzelać, rozumiesz? Aha, Artur ma zostać w wartowni. Odpowiadasz gło­ wą za swoich ludzi i bezpieczny powrót tej dziewczyny. Mówił to wszystko, biegnąc w kierunku plaży. Bał się, że nie zdąży, że któryś dopadnie jej pierw­ szy, że ona stanie na klifie i mając do wyboru wolność albo śmierć, wybierze to drugie. A wiedział, wiedział to na sto procent!, że jeżeli ktokolwiek może powstrzymać Sonię przed skokiem w przepaść, to tylko on, Raul. - Słuchaj, może wypuścić psy? - poddał pomysł Paweł biegnący tuż za nim. - O n a nad przepaścią kontra trzy rottweilery? Myśl, człowieku! Ale... Paweł poddał mu inny pomysł. Noktowizo­ rów tutaj nie mieli - wydawało się, że wystarczą kame­ ry na podczerwień - ale celownik sztucera był wypo­ sażony i w noktowizor, który pozwalał widzieć w nocy, i - co

ważniejsze - w celownik termowizyjny, który

pokazywał obiekty o ciepłocie wyższej niż otoczenie. Raul zawrócił, niemal zbijając Pawła z nóg, i po chwili miał broń w ręku. - Nie będziesz chyba do niej strzelał?! - przeraził się lekarz. Raul nie odpowiedział. Do niej nie, ale na plaży był ktoś, kogo chętnie by zabił... Sonia zsunęła się bezszelestnie w morską toń w tym samym momencie, w którym Vincent pochylił się ku nogawce spodni.

Jedną ręką trzymając się śliskiej skały, płynęła, ko­ łysana falą, coraz dalej od plaży, coraz głębiej w noc. Strach łapał dziewczynę za gardło, pętał ruchy rąk, ciągnął w dół, na dno czarnego, groźnego morza - to nie był już ten rozkoszny błękit co za dnia - ale ona, zaciskając zęby, płynęła. Fale stawały się coraz większe, musiała podjąć decyzję: albo odpłynie na bezpieczną odległość, albo wdrapie się na skalną półkę i spróbuje dostać się na klif, gdzie - jeśli wierzyć Viniemu - nie ma kamer, a p o t e m . . . Co będzie potem, umysł dziew­ czyny nie próbował objąć, skupiony na teraźniejszo­ ści. M o r z e podjęło decyzję za nią: fala urosła nagle i miotnęła dziewczyną o pionową skalną ścianę. Sonia krzyknęła ze strachu i z bólu. Zupełnie jakby uderzył w nią samochód! Próbowała się uczepić czegokolwiek palcami, czu­ jąc, że drugiego razu może nie przeżyć, ale fala zgar­ nęła ją ze sobą. W panice zaczęła młócić rękami i nogami, zachły­ stując się słoną wodą. Uspokój się! Opanuj! - nakazała sobie. Poczuła, że morze wzbiera pod nią, wybrzusza się i pchają do góry. Teraz albo nigdy! Tym razem nie była zaskoczona potężnym ude­ rzeniem o skały i wpiła palce w pierwszy występ, jaki w tej krótkiej chwili wyczuła. Przylgnęła całym cia­ łem do kamieni, nie pozwoliła się zabrać. G d y morze wypuściło ją z objęć, poderwała się i w gorączkowym tempie zaczęła się wspinać. Kaleczyła palce rąk i nóg, ale musiała pełznąć w górę! Albo zmyje ją następna

fala, a wtedy ona, Sonia, nie zbierze powtórnie sił, by zawalczyć o życie ponownie. Ręce napotkały wgłębienie w skałach, nogi wsparły się o jeden występ, drugi... Sonia ostatkiem sił wpeł­ zła na skalną półkę, przywarła do podłoża i zamknęła oczy, chrapliwie łapiąc oddech. Chwilowo była bezpieczna. Poza zasięgiem mor­ skiego odmętu, ale... wiedziała, że nadchodzi przy­ pływ. Jak szybko dotrze tutaj? Jak szybko zmyje ją ze skalnej półki? Spojrzała w górę. Skały wznosiły się pionowo na kilka pięter. Przecież nie da rady dotrzeć na szczyt! Co ona sobie myślała, decydując się na ten debilny krok?! Bo ucieczka nocą, przez skaliste nabrzeże nie była głu­ potą, była debilizmem! Czuła, że skóra, otarta w kilku miejscach zaczyna krwawić. Do ran dostała się morska sól i piekły żywym ogniem. Zacisnęła zęby i raz jeszcze spojrzała w górę. To jedyna droga. Musi spróbować. Musi wspiąć się na szczyt. Albo już teraz może skoczyć w dół. - Ty gnoju! - ryknął Raul, dopadając brata. Gdy­ by nie miał ręki zajętej bronią, zacząłby tłuc Vincenta i może by go w końcu zatłukł. - Po co ci mózg, skoro myślisz fiutem?! - Słuchaj... - zaczął Vini tonem zaczepno-obronnym, ale tamten nie miał zamiaru go słuchać. Ruszył wąską pnącą się ostro w górę ścieżką wzdłuż ciągnące­ go się w dole urwiska. Wiedział, że po drugiej stronie klifu, tam gdzie do pionowych skał dochodziło ogrodzenie pod napięciem

i mur otaczający całą posiadłość, są już jego ludzie i ru­ szają ku niemu. Jeśli Sonia znajdzie się między nimi, muszą ją znaleźć, jeśli nie... - Raul, skąd masz pewność, że ona pobiegła tą ścieżką? - zapytał Paweł idący tuż za jego plecami. Raul zatrzymał się. - Myślisz, że próbowała uciec dołem? To nie było aż tak niedorzeczne... To znaczy owszem, było, ale zdesperowana dziewczyna mogła to właśnie uczynić, myśląc, że morze i skały dobrze ją ukryją. - Idź z Vincentem dalej, ja zacznę jej szukać na dole - odpowiedział i podszedł na sam skraj przepaści. Ukląkł, bo tutaj nawet jemu ciarki przebiegały przez grzbiet, przełączył lunetę Beretty na termowizjer i metr po metrze zaczął przeczesywać przepaść pod sobą. Jeżeli Sonia żyje, znajdzie ją. Żyła. Jeszcze żyła. Tkwiła w połowie drogi między morzem a powierzchnią skał, na kolejnej wąskiej skal­ nej półce i wiedziała jedno: nie zrobi ani kroku więcej. Nie zdobędzie się na ani jeden ruch. Pieprzyć przy­ pływ, który sięgał coraz wyżej... Morze, tam na plaży takie łagodne, tutaj pokazy­ wało kły. Wysoko nad głową słyszała ludzkie głosy - albo się jej tylko tak wydawało - i chciała krzyknąć, lecz szorst­ kie od słonej wody gardło odmówiło posłuszeństwa. Ręce zaczęły omdlewać, palce rwały trudnym do opisania bólem, odrętwiałych nóg w ogóle nie czuła. Jeszcze chwila i spadnie w przepaść.

Spojrzała błagalnie w górę i szepnęła: -R a u l . . . W tym momencie ją dostrzegł. Wisiała nad przepa­ ścią kilkanaście metrów od niego. Poderwał się i rzucił biegiem w tamtym kierunku, instruując przez komórkę swoich ludzi. Dopadł miejsca, gdzie pięć metrów niżej utkwiła dziewczyna, przechylił się i zawołał jej imię. - Trzymaj się! Idę po ciebie! - krzyknął. Kiwnęła głową i oparła czoło o zimny kamień. Nie była pewna, czy dotrwa... A on nie był pewien, czy zdąży. Potrzebował liny i paru ludzi do pomocy. Ktoś za­ wróci do terenówki i przyniesie linę, nim jednak tutaj dotrą... Co, na Boga, ma robić?! Zejść do niej - odpowiedział sam sobie. Zerwał z ramion koszulę - wprawdzie chroniłaby ciało przed ostrymi krawędziami skał, ale biały mate­ riał świetnie znaczył miejsce, w którym mają ich szu­ kać - i bez dłuższego namysłu zaczął schodzić w dół. Niekończące się minuty później stanął na tym sa­ mym wąskim występie, na którym tkwiła Sonia, za­ cisnął palce na jej ramieniu i rzucił przez zaciśnięte z wysiłku zęby: - Trzymam cię. Jeśli spadniemy, to razem. Zwróciła ku niemu twarz, przyciskając mokry od łez policzek do skały i patrzyła na mężczyznę szero­ ko otwartymi oczami. On milczał, próbując utrzymać w miejscu ich oboje, i tylko spojrzeniem przyrzekał, że nie wypuści Soni z rąk...

Ile to trwało? Dwie minuty? Trzy? Pięć? Dla tych na górze pewnie zbyt krótko, dla zawieszonych nad przepaścią za długo. Fala rozbiła się blisko, wystrzeliła w górę miriadem słonych kropli. Sonia krzyknęła cicho i runęła w dół. Chwycił ją z całych sił. Zawisła nad morską kipielą. Przez kilka uderzeń serca wbijał palce drugiej d ł o ­ ni w śliski kamień, zaciskając powieki w ogromnym wysiłku, po czym powoli zaczął ciągnąć dziewczynę w górę, z powrotem na skalną półkę. Wreszcie trafiła stopami na uskok. Stanęła o własnych siłach. Powoli otworzył oczy, rozluźnił chwyt. Żyli. Nadal żyli oboje. Z n ó w patrzyła nań oczami pełnymi przerażenia, ale i... N a d ich głowami rozległy się wołania. Spojrzał w górę, na pochyloną ku nim twarz Pawła. Sekundę później w dół poleciała lina. Raul uwolnił jedną rękę, puszczając na chwilę dziewczynę, owinął sobie śliski sznur dookoła przed­ ramienia, chwycił Sonię z powrotem za rękę i rzucił: - Wciągnę nas na górę. Puść się. Pokręciła głową, panika rozszerzyła jej źrenice, wy­ parła rozsądek. - Zaufaj mi - powiedział łagodnie. - Puść. Sekundę czy dwie patrzyła mu w oczy, po czym rozwarła palce, oddając życie w ręce mężczyzny. Sapnął z wysiłku i zaczął powoli, centymetr po cen­ tymetrze wspinać się do góry, dodatkowo podciągany przez Pawła i resztę mężczyzn.

Wreszcie pochwycili i jego, i Sonię. Wciągnęli na bezpieczny brzeg... Paweł

pierwszy

pochylił

się

nad

dziewczyną.

W świetle latarek zbadał ją pobieżnie. Była w szoku, dygotała z zimna i przerażenia, w paru miejscach skó­ ra krwawiła, ale nic nie zagrażało jej życiu - to powie­ dział stojącemu obok Raulowi. Ten kiwnął głową i pozwolił, sam ledwo trzyma­ jąc się na nogach, by Paweł wziął dziewczynę na ręce, okrył ją marynarką i pospieszył w kierunku domu. Raul narzucił na ramiona koszulę i ruszył za nim. I jak ruszył, tak stanął. To Vincent go zatrzymał. Zacisnął palce na ramie­ niu brata, obrzucając go zaniepokojonym spojrzeniem i zaczął: - Cały jesteś? Sorry, za to wszystko. Ja... Ale Raul nie miał zamiaru wysłuchiwać durnych tłumaczeń. Strząsnął dłoń Vincenta z ramienia, spojrzał na ze­ garek i warknął: - Trzecia dwadzieścia. Dlaczego nie jesteś w dro­ dze na lotnisko? Andżelika wiedziała, że w domu zaczęła się jakaś chryja, ale nie zamierzała się ujawniać. Stała cichutko przy uchylonych na parę centymetrów drzwiach i śle­ dziła rozwój wydarzeń. Zwiała ta ruska cizia? Super! Ona, Andżela, ma swoje zadanie, do którego nie należy pomoc w łapaniu

uciekinierki - przeciwnie, ta ucieczka mogła wszystko ułatwić. Dziś rano, nim pobiegła na spotkanie z Vinim, któ­ ry przywiózł Andżelikę tutaj, do VillaRosy, miała wi­ zytę... tajemniczego zleceniodawcy. To znaczy nie jego we własnej osobie, a facia, który ją w zastępstwie szefa przyjmował - Roberta jakiegoś tam. Na dobry początek obciągnęła mu laskę, a potem wysłuchała z uwagą, czego właściwie zleceniodawca od Andżeliki chce. O t ó ż chciał niebieskiej koperty, bezpiecznie ukry­ tej w sejfie Raula. Dokładnie: w sejfie, który mieścił się w niedostępnej dla byle kogo sypialni Raula, ale A n ­ dżelika nie była przecież byle kim! M i a ł a . . . potencjał. Pierwsze spotkanie z panem VillaRosy wypadło tak sobie: ten głupi Vini zmusił ją do publicznego sek­ su - nie to, żeby Andżelika nie lubiła, ale Raul miał chyba coś przeciwko temu, bo mało nie poodstrzelał im gołych tyłków. Na przyszłość należy się wystrzegać takich odlotów, a teraz trzeba Raula jakoś do siebie przekonać. Oswoić, zachęcić... Gdyby jeszcze z hory­ zontu zniknęła ta mała głupia Sonia, szanse Andżeliki wzrosłyby niepomiernie. Stojąc za drzwiami swojej sypialni, rozważała, czy nie przyłączyć się jednak do pogoni, a przy nadarza­ jącej się okazji nie zepchnąć rywalki ze skał, ale przy­ pomniała sobie, że ona, Andżelika, nie jest przecież morderczynią! Teraz, w tym momencie, mogła uczynić jedno: wykorzystać chwilę, w której d o m był pusty, całkiem

i zupełnie pusty, bo w pogoń ruszył każdy kto żyw - miała powodzenie ruska dziwka, oj miała - i... ro­ zejrzeć się po rezydencji, a może nawet pomyszkować po sypialni pana domu. G d y tylko mężczyźni wybiegli na poszukiwania, Andżelika ruszyła zwiedzać VillaRosę. I kwadrans później wiedziała jedno: do aparta­ mentu Raula, zajmującego całe drugie piętro można dostać się z powietrza - tu przydałby się śmigłowiec - albo... z sypialni słodkiej dziurki, czyli Sonieczki. A dokładniej z jej tarasu, nad którym znajdował się taras Raula. Drzwi do pokoju Soni były uchylone i Andżeli­ ka bez chwili wahania weszła do środka. Rozejrzała się po jasnym, przytulnym pokoju, pomyszkowała w szafie, znajdując tam nieliczną, ale markową odzież - ma smarkula gust albo sponsor go ma - i żachnęła się w duchu, że ona, Andżelika ma niedużą sypialnię, którą będzie pewnie dzielić z Vinim, a Sonia, ta ofiara losu, ma apartament z salonem, gabinetem, sypialnią i łazienką. Gdzie tu sprawiedliwość? Trzeba czym prę­ dzej wygryźć tę ofiarę losu i zająć jej miejsce... Przeszukując sypialnię dziewczyny, znalazła jeszcze coś ciekawego: ozdobny sznur wiążący kotary, z które­ go dałoby się związać genialną linkę, po której to lin­ ce... powolutku, po cichutku Andżelika wespnie się na taras Raula i - ta-dam! - znajdzie się w jego sypialni. Kodu do sejfu nie zna - zleceniodawca również nie - ale spróbuje zgadnąć. Jeśli się nie uda, musi wkraść się w łaski Raula na tyle, by zaczął sypiać z nią,

Andżelą, i kiedyś on jej zaufa, podając kod, albo ona podejrzy Raula, gdy będzie otwierał sejf i zapamięta ten bezcenny szyfr. Proste! Teraz jednak musiała, po prostu musiała zajrzeć piętro wyżej! Grubą, ozdobną linę obciążyła mosięż­ ną figurką i przerzuciła przez poręcz powyżej. Była wysportowana, więc zwinnie zaczęła się wspinać. Po chwili miała głowę na wysokości posadzki tarasu, wy­ chyliła się ostrożnie i rozejrzała w poszukiwaniu ka­ mer, ale... wyglądało na to, że taras nie jest strzeżony. Chwyciła się rękami poręczy, podciągnęła jeszcze tro­ chę, przerzuciła nogę przez barierkę i - ta-dam! - stała u progu królestwa Raula de Luci. I co było w tym ta­ kiego trudnego? A n o to, o czym Andżelika nie miała pojęcia - taras jednak był monitorowany i to skuteczniej niż reszta domu. Niewidoczne dla oka promienie podczerwieni tworzyły szczelną kurtynę, a sygnał o jej naruszeniu natychmiast został wysłany w dwa miejsca: do war­ towni, gdzie odebrał go Artur, i... wprost na ekran komórki Raula. „Goryl" zaalarmowany sygnałem z tarasu włączył ska­ ner podczerwieni i natychmiast rozpoznał intruza. Za­ klął, zerwał się na równe nogi i podbiegł do interkomu. W sypialni Raula mały ekran tuż przy drzwiach rozjaśnił się i pisnął. Andżelika, majstrująca przy sejfie, zamarła bez ruchu. Spojrzała przez ramię. Na ekranie widniała twarz ochroniarza, chwilę później rozległ się jego wściekły, przytłumiony głos:

- M a m nadzieję, że mnie widzisz i słyszysz, głu­ pia kurwo. Masz stamtąd natychmiast spierdalać! Sły­ szysz?! Raul wie, że ktoś wszedł przez taras i zaraz tam będzie. Wypierdalaj. I to szybko!! Andżelika uniosła brwi. A ten cieć co ma niby do tego, gdzie ona chodzi? Raul, owszem, mógłby mieć coś przeciwko, to jego dom, ale ochroniarz? A m o ż e . . . może to człowiek zleceniodawcy? Uciekać czy nie? Odpowiedź dostała w następnej chwili. - C o , Panno Rozpalona, robisz w mojej sypialni? Poderwała się na równe nogi. Raul stał może metr od niej. Był półnagi od pasa w górę, skórę miał wilgotną od potu i morskiej mgły, przedramię otarte do krwi. I był piękny, po prostu piękny! Andżelika poczuła między nogami, jak bar­ dzo... Odrzuciła w tył wspaniałe włosy, uśmiechnę­ ła się na wpół figlarnie, na wpół wyzywająco i rzekła: - Szukam złota i klejnotów - po czym wyciągnęła rękę ku jego lędźwiom. Raul nie cofnął się, o nie. Zacisnął palce na nad­ garstku dziewczyny i przytrzymał. Uwolniła dłoń. Wcale nie zdeprymowana rozejrzała się po pokoju, jak­ by przyszła pozwiedzać i zaczęła z udanym namysłem: - Chętnie uwiłabym tutaj gniazdko. Na początek moglibyśmy zabawić się w lekarza, a p o t e m . . . Któż to wie? Usiadła na szerokim, miękkim łóżku, patrząc męż­ czyźnie w oczy, po czym wyciągnęła się rozkosznie. Biały krótki szlafroczek odsłonił długie, szczupłe uda dziewczyny i nie tylko uda.

Raul przyglądał się jej z namysłem, ale ten na­ mysł nie miał nic wspólnego z rozważaniem: wziąć ją czy nie. Przeciwnie, zastanawiał się, czy wyrzucić Andżelikę z posiadłości natychmiast, czy zatrzymać i przesłuchać... Jej obecność w tym pokoju była nie­ przypadkowa. I nie chodziło tu o „złoto i klejnoty" - w sejfie zamknięte było coś cenniejszego niż kilka sztabek i ładna bransoletka. Ktoś zadał sobie niemało trudu, by wprowadzić do VillaRosy kolejnego szpiega i Raul chciałby wiedzieć, kim ów ktoś był, ale... zbliżał się dzień największego przerzutu w dziejach narkobiznesu. Było do przewidzenia, że wszyscy, którzy liczą się w branży, będą próbowali przejąć transport Złotego Pyłu. A żeby to uczynić, musieli poznać zawartość sejfu. To, co zostało zdeponowane w niebieskiej kopercie... Powrócił spojrzeniem do rozciągniętej na łóżku dziewczyny, która powoli, niczym małż muszlę, roz­ chyliła nogi i zaczęła gładzić zachęcająco wilgotny wzgórek. - Wynoś się stąd. Nie jestem zainteresowany - rzekł zimno. - Ostrzegam: jeszcze raz przestąpisz próg tego pokoju i cię odstrzelę. Uniosła kącik ust w niedowierzającym uśmiechu, lecz... mężczyzna nie żartował. W czarnych oczach miał śmiertelną groźbę, a w zasięgu ręki, na nocnej szafce, pistolet. Andżelika nie wątpiła, że prawdziwy. Poderwała się w jednej chwili, otuliła szlafroczkiem i ruszyła ku drzwiom. - Gdybyś jednak był chętny, wiesz, gdzie mnie szu­ kać - rzuciła przez ramię.

- Nigdy nie rezygnujesz, co? - mruknął. - Z takiego faceta, jak ty? Nigdy. Mimowolnie uśmiechnął się. Skąd Vincent wy­ trzasnął tę dziewczynę? Pasowali do siebie idealnie: oboje bez zasad, oboje bezczelni i lekkomyślni. Vini potrafił jednak nad sobą zapanować i przynajmniej ro­ botę wykonywał bez zarzutu. Nowe połączenie lotni­ cze i cala otoczka, która miała odwrócić uwagę - i tak skorumpowanych służb - od tego, co właściwie jest przewożone, to był majstersztyk. M o ż e Raul za ostro brata potraktował? Podszedł do panelu sterowania, wyłączył wciąż sygnalizujący włamanie alarm i - zamykając za sobą dokładnie drzwi - zszedł dwa piętra niżej, gdzie Vini właśnie szykował się do wyjazdu. - Vincent, usiądź, porozmawiajmy - zatrzymał brata. Ten wzruszył ramionami i wyciągnął się na fotelu. - Wkurzyłeś mnie. Kilkakrotnie dzisiejszego wie­ czoru... - zaczął Raul powoli, bo przyznanie się do błędu przychodziło mu z trudem. - Dałeś mi to odczuć - odparował Vini. - Bo ty dałeś mi powody! - krzyknął Raul. - Po­ czekaj... - dodał zaraz, bo Vincent wstał, uważając rozmowę za skończoną. - Nie chcę, żeby spotkała cię przykra niespodzianka tam, w Warszawie. Owszem, jesteś wnerwiający, ale jesteś też moim bratem i... - Tu się zaciął. Nigdy nie powiedział Vincentowi, że go kocha. Jeśli ten liczył, że usłyszy to właśnie teraz, to rozczarował się po raz kolejny. - W mieszkaniu Soni

jest zasadzka, w którą miałem wpaść ja, to już wiesz. Zabierasz ze sobą Artura, bo to on na sto procent za tym stoi. - A jeżeli nie on? - To go odstrzelą. - Rozumiem, że jeśli Artur ją zorganizował, to wróci żywy i cały i kropniesz go ty? Raul nie musiał odpowiadać. - Słuchaj, po co mieliby zastawiać na ciebie pułapkę? - pytał dalej Vini. - Tylko ty znasz kody, jesteś bezcen­ ny dla obu stron. Komu zależałoby na twojej śmierci? - Na śmierci nikomu, z trupa nie wydobędzie się informacji. Z żyjącego - owszem. - Przecież nie zdradzisz kodów nawet na torturach! Raul uniósł kącik ust w uśmiechu. Vini był jesz­ cze taki młody i tak niewiele - oprócz urozmaiconego seksu - przeżył... - Istnieją, bracie, takie metody tortur, na których wyśpiewasz wszystko, nawet to, czego

nie wiesz.

Oczywiście ten, który chce zdobyć niebieską kopertę, nie może mnie uprowadzić ot tak, sprzed nosa obu kontrahentów, jestem więc w miarę bezpieczny do dnia przerzutu, ale... może temu komuś nie zależy na sfinalizowaniu transakcji między dwiema największy­ mi rodzinami? - Dlaczego mi to mówisz? - Głos Vincenta był zimny, niemal odpychający. - Bo komuś muszę przekazać szyfr na wypadek, gdybym jednak wpadł w ręce konkurencji. A komu mogę zaufać jak nie bratu?

Vini milczał długo, mierząc Raula podejrzliwym spojrzeniem. W firmie zajmował stanowisko waż­ ne, ale nie kluczowe - to Paweł był prawą ręką szefa i każdy liczył się tylko z nim - teraz Raul chce p o ­ wierzyć najpilniej strzeżoną tajemnicę właśnie jemu, Vincentowi... Raul wstał, podszedł do brata i położył mu ręce na ramionach. - To jak, Vini, mogę ci zaufać? - Przecież wiesz, że tak - odparł cicho. - Jedź więc do Warszawy, dopilnuj, by Artur się sypnął albo sam wydobądź informacje od tych, któ­ rzy zastawili pułapkę. Możesz nie przebierać w środ­ kach. Uważaj na siebie i wracaj szczęśliwie. - Uścisnął go lekko. - Pamiętaj: z dnia na dzień będzie coraz goręcej... - Jasne - odrzekł nonszalancko Vini. - Co do nowego połączenia: w najbliższą środę masz do dys­ pozycji samolot z napalonymi na totalne last minute turystami. Sprzedaliśmy im wycieczkę marzeń po ab­ surdalnie niskiej cenie i zysku z niej mieć nie będziesz, za to samolot jest pełen i nie zwróci niczyjej uwagi. - O to mi chodziło - mruknął Raul. - Dzięki. Jedź już, ja muszę zajrzeć do Soni. Vini, który już wychodził, spojrzał przez ramię i uśmiechnął się. -

I ciebie w końcu wzięło, braciszku.

- Bredzisz - uciął Raul. - M a m z nią same pro­ blemy.

- To się zamieńmy: oddam gorącą Andżelę w za­ mian za zimną Sonię. Co ty na to? - Nie ma problemu - odparł Raul. - Jeżeli cię ze­ chce, możesz ją brać. - Serio? - zdumiał się Vini. Jeszcze bardziej zaskoczyło go, gdy Raul odparł bez wahania: - Mówię zupełnie serio. Ta dziewczyna nic dla mnie nie znaczy. - T r z y m a m za słowo. - Vini uśmiechnął się jak kot pewien zdobyczy i wyszedł, słysząc jeszcze: - Kiedy ty dorośniesz...? - Umiesz przekonująco łgać - odezwał się Pa­ weł od paru minut przysłuchujący się tej rozmowie. -

I Viniego może przekonałeś, ale mnie nie. - Co z nią? - zapytał Raul w odpowiedzi i ruszył

w kierunku schodów na piętro. - Nie jest źle. Poraniona, poobijana, przemarznięta, ale poza tym się trzyma. Chciała z tobą rozmawiać. - To za chwilę porozmawia - mruknął Raul. Podszedł do zamkniętych na cyfrowy zamek drzwi, wystukał szyfr i wszedł do środka. Dochodziła czwarta nad ranem. Dla niego, Raula, praca na pełnych obrotach po kilkanaście godzin na dobę nie była niczym nowym, ale dziewczyna p o ­ winna być wyczerpana po przeżyciach tego wieczoru i pewnie była. M i m o to czekała na niego, wpatrzona w rozjaśniane wczesną jutrznią morze.

Przysiadł na brzegu łóżka, patrząc na jej delikatny profil. Vini miał rację: wzięło go. Paweł też miał rację: umiał przekonująco kłamać. I będzie łgał do końca. Wszystkim. Jej także. Odwróciła ku niemu twarz. Spodziewał się słów wdzięczności za ocalenie życia i już przygotował od­ powiedź, ale... Sonia zaskoczyła go pytaniem: - Po co to zrobiłeś? Po co ratowałeś mi życie, skoro i tak nie opuszczę tego domu żywa? - Dlaczego tak uważasz? - odparł, kryjąc zaskocze­ nie pod maską spokoju i opanowania. - Nie wiem, dlaczego mnie tu przetrzymujesz, ale gdybyś miał mnie wypuścić, zrobiłbyś to już parę dni temu. Doskonale wiesz, że jestem nikim ważnym w tej twojej... działalności i nie będziesz miał ze mnie żad­ nego pożytku, a jednak więzisz mnie w tej złotej klatce. Po co? I dlaczego ratowałeś mi życie, skoro wcześniej czy później... - Utonęłabyś - przerwał jej. - To trudna śmierć. Zasługujesz na łagodniejszą. G d y będę chciał cię za­ bić, zrobię to tak, byś nie czuła, że umierasz. Wraził jej te słowa prosto w serce. Zabił ją nimi. Chwilę patrzyła na niego szeroko otwartymi ocza­ mi, po czym zachłystując się szlochem, wydusiła: - Wtedy, na skale, myślałam... myślałam... że coś dla ciebie znaczę, że mnie choć trochę... że... - Myliłaś się. Wstał i wyszedł. Po prostu wyszedł.

Minął bez słowa czekającego po drugiej stronie drzwi Pawła. Ten, słysząc dobiegający ze środka płacz, szarpnął go za ramię. - Coś ty jej zrobił, do cholery?! Raul spojrzał na zatrzymującą go dłoń takim wzro­ kiem, że ta opadła bezwładnie. - Właściwie nic. Powiedziałem tylko, że gdy będę chciał ją zabić, zrobię to szybko i bezboleśnie. Nieko­ niecznie chcę patrzeć, jak spada w przepaść i tonie. - Żartujesz czy...? To powiedziałeś dziewczynie, po którą godzinę temu w tę przepaść skoczyłeś?! Ale z ciebie kawał bydlaka... - Paweł z niedowierzaniem pokręcił głową. Wiedział, że Raul musi być twardy i bezwzględny, ale nigdy nie był okrutny bez powodu! To właśnie wykrzyczał w następnej chwili. - Idź do niej. - Raul przerwał lekarzowi, nic sobie z jego oburzenia nie robiąc. - Przypominam, że otrzy­ małeś polecenie służbowe: masz Sonię w sobie rozko­ chać - dodał zimno. Paweł cofnął się, jakby dostał w twarz. - Myślałem, ż e . . . że nie jest ci obojętna! Ż e . . . - Ty również? W i d a ć nie do końca panuję nad uczuciami. Mniejsza o to. Idź do Soni. Uspokój ją, utul. Teraz masz dobrą okazję, by u niej zapunktować. Minął Pawła i już znikał na schodach, gdy zatrzy­ mały go słowa: - Wiesz co, Raul? Jesteś mistrzem. Pieprzonym mistrzem manipulacji. I cynizmu. Odwrócił się przez ramię i odparł ironicznie: - Dzięki za uznanie, przyjacielu.

Szedł przez ciemne pokoje, starając się nie słyszeć dobiegającego z piętra łkania. Musiał sprawdzić, czy druga tymczasowa mieszkanka VillaRosy śpi w swojej sypialni, czy znów zwiedza rezydencję w sobie tylko znanym celu. Zapukał lekko do drzwi pokoju Andżeliki, nacisnął klamkę. Ustąpiły. D a ł krok do środka, sam się sobie dziwiąc, dlaczego to robi. Czekała na niego. Dopadła go w następnej chwili. Zdarła z ramion koszulę, przylgnąwszy do jego torsu całym ciałem. Z a ­ rzuciła ręce na szyję, wpiła się ustami w usta mężczy­ zny i całowała długą chwilę, a o n . . . on na to pozwalał. Pozwalał, by wsunęła mu między wargi język, roz­ chylając nim zaciśnięte zęby. By zanurkowała dłonią do spodni, sięgając po męskość nabrzmiałą od kilku długich chwil, od momentu, gdy przysiadł na łóżku Soni. Pozwalał, by zaczęła pieścić go palcami... Do cholery, było mu to potrzebne! Potrzebował chwili zapomnienia w ramionach kobiety, która go nie obchodziła i która nigdy obchodzić go nie będzie. Gorącej, namiętnej kobiety, z którą będzie mógł upra­ wiać seks. Czysty, niezobowiązujący seks. Potrzebował takiej właśnie Andżeliki. - Jezu, Raul, ale mnie kręcisz - wydyszała. - Sam zobacz... - Nadal nie uwalniając jego członka, chwy­ ciła dłoń mężczyzny i skierowała między uda. G d y jego palce dotknęły nabrzmiałej łechtaczki, jęknęła przeciągle. - Jak... jak chcesz to zrobić? Tutaj? Czy w łóżku? M o ż e chcesz od razu...?

Nie czekając na odpowiedź, osunęła się na kolana i zaczęła szarpać z guzikiem u spodni. Ręce miała tak samo niecierpliwe jak całe ciało domagające się wy­ pełnienia, ale... on, Raul, ma pierwszeństwo. To jego najpierw zaspokoi. I to w najlepszym stylu! Zrobi mu dobrze tak, że nigdy już nie pomyśli o żadnej innej, a na pewno nie o tej głupiej małej dziwce. Wreszcie uparty guzik puścił i... I w następnym m o ­ mencie nadgarstek Andżeliki pochwyciła dłoń Raula. Zacisnął palce tak silnie, że musiała je rozewrzeć. Odepchnął dziewczynę od siebie, aż zatoczyła się na łóżko. Bez słowa dopiął rozporek. Zapiął guzik spodni. Bez słowa naciągnął na ramiona koszulę. Wyszedł, zamyka­ jąc za sobą drzwi również bez słowa. I nie zatrzymał się - zupełnie jak parę minut wcześniej - słysząc stłumiony szloch kolejnej skrzywdzonej przez siebie kobiety. Słońce wspinało się nad horyzont, zapowiadając kolejny piękny cypryjski dzień, gdy Raul wstał w koń­ cu od biurka w swoim urządzonym surowo, po męsku, gabinecie, zatrzasnął laptop i przeszedł do łazienki. Był na nogach od dwudziestu czterech godzin, zaliczył parę kłótni z Vinim, zaliczył wiszenie nad przepaścią i p r a w i e zaliczył dziewczynę brata. Jakby tego było mało, zranił - słowami na szczęście - Sonię i Pawła. Była to, doprawdy, udana doba... Zrzucił ubranie i stanął nago przed dużą szklaną taflą, lustrując

uważnie

swoje

ciało.

Było

szczu­

płe, umięśnione i wysportowane. Na parę zadrapań,

powierzchownych ran i otarć w ogóle nie zwrócił uwa­ gi, ból zranionej skóry hartował. M i a ł dwie blizny po kulach: jedną nad prawą piersią, drugą w okolicach wątroby. I z jednego, i z drugiego postrzału ledwo się wykaraskał, prawdę mówiąc lekarze cudem go odrato­ wali, ale dzięki temu był dzisiaj tym, kim jest: nie tylko liczącym się w narkobiznesie przywódcą północnocypryjskiej mafii, mającym doskonałe kanały przerzuto­ we we wszystkich kierunkach świata, ale też kimś wię­ cej. Był łącznikiem między W s c h o d e m a Południem. Na swoją reputację - twardego gangstera z zasada­ mi - pracował dziesięć lat. Tyle czasu zajęło Raulowi zdobycie zaufania największych mafijnych rodzin w Rosji i w Ameryce Południowej. Za kilka dni ta praca zbierze owoce: głowy mafii kaliningradzkiej, re­ prezentującej Rosję i kolumbijskiego kartelu, spotkają się w miejscu, którego współrzędnych nie znał nawet Raul - leżały bezpiecznie zdeponowane w sejfie VillaRosy, w niebieskiej kopercie, tak pożądanej przez jego wrogów... Tego dnia z Południa zostanie przerzucony do Rosji, a potem do Europy kilkudziesięciotonowy ładunek narkotyku, jakiego na rynku jeszcze nie było: Złotego Pyłu. I który, biorąc pod uwagę właściwości - silną halucynogenność, niesamowicie pobudzającą erotycznie, niemal zerową wykrywalność i uzależnienie od pierwszej działki - miał szansę zawojować świat. Jeszcze tylko kilkanaście d n i . . . Bossowie mafii po­ dadzą sobie ręce, jeden dostanie walizkę pieniędzy, do­ kładnie jak na filmach gangsterskich, drugi dopilnuje, by dwa kontenery Złotego Pyłu zostały przeniesione

z ładowni do ładowni, obaj podziękują Raulowi za po­ średnictwo, bo gdyby nie on do współpracy by nie d o ­ szło, na jego konto wpłyną przeprane w kilku bankach pieniądze i... będzie wolny. Tak właśnie postanowił: to ostatnia „akcja" w jego życiu. Tego dnia, gdy wszystko szczęśliwie dobiegnie końca, Raul wycofa się z biznesu, zaszyje w swojej VillaRosie i znajdzie sobie towarzyszkę życia, z któ­ rą założy normalną, kochającą się rodzinę. Z gromadą dzieci biegających po plaży i ogrodzie... Zobaczył je oczami wyobraźni i przez napiętą twarz mężczyzny przemknął uśmiech. Synek i córeczka. Oboje jasno­ włosi i niebieskoocy. Oboje podobni kropla w kroplę d o . . . RoseMarie. RoseMarie... Wspomnienie pierwszej miłości za­ bolało... To dlatego zabrał Sonię z Warszawy, choć powinien albo ją wypuścić, albo zabić. Ale... pragnął ją mieć bli­ sko, przy sobie. Od pierwszej chwili, od pierwszego wejrzenia. Nie chciał jej stracić. Nie zniósłby tego, bo delikatna jak niezapominajka Sonia była tak podobna, tak bardzo podobna do RoseMarie... Uśmiech zgasł. - A jednak cię wzięło - mruknął, patrząc prosto w oczy swojemu odbiciu, a potem odwrócił twarz. Z r ó b coś z tym, bo to się kiepsko i dla ciebie, i dla niej skończy. Wziął szybki prysznic, wrócił do sypialni i padł na łóżko, natychmiast zapadając w sen.

Sonia obudziła się wcześnie, mniej więcej w tym czasie, gdy Raul zasnął. Przez te kilka godzin snu m ę ­ czyły ją koszmary o bezdennej głębi i wzburzonym morzu, na przemian z... marzeniami o Raulu. Dosyć... niegrzecznymi marzeniami. Prawdę mówiąc - ero­ tycznymi. W których Raul ją... a potem ona jego... Wyrwała się z tych snów rozdygotana, sfrustro­ wana i nieszczęśliwa. Ale wstający nad morzem nowy dzień niósł ukojenie. Długie chwile leżała cicho, zapatrzona na błękitne niebo bez jednej chmurki i takiż bezmiar wód M o r z a Śródziemnego, po czym wstała, wzięła prysznic - za­ gryzając z bólu wargi, bo otarcia z wczorajszej nocy diabelnie piekły - wyszukała w szafie szorty i krótką bluzeczkę, bo dzień zapowiadał się upalny i... zasta­ nowiła się, co dalej. Ani Paweł, ani Raul nie wypowiedzieli się wyraźnie co do jej statusu w dniu dzisiejszym, po próbie uciecz­ ki przez klify. Pawła może udałoby się Soni ubłagać - wczorajszej nocy przyszedł zaraz po Raulu, usiadł przy Soni i trzy­ mał ją za rękę dotąd, aż zmęczona płaczem usnęła. Ale Raul... jego Sonia nie potrafiłaby ugłaskać i nawet nie będzie próbowała. Przypomniała sobie jego okrutne słowa: „Gdy będę chciał cię zabić, zrobię to tak, byś nie czuła, że umierasz" i przebiegł jej po plecach zimny dreszcz. Co z niego za człowiek?! Co za zimne, nieczułe by­ dlę?! Raz tkwi nad przepaścią, patrząc na Sonię, jakby była najdroższą mu istotą na świecie, by chwilę później

obiecać bezbolesną śmierć ze swojej ręki?! Czyli potra­ fiłby się z nią kochać i zaraz potem skręcić jej kark?! Nie chcę tego! Nie chcę, nie chcę, nie chcę! - załkała w duchu. - Masz wybić sobie tego mordercę z głowy, słyszysz?! Od początku nie zostawił ci żadnych złudzeń, od pierwszej chwili, gdy dorwał cię w tunelu! To on do ciebie strzelał, pamiętasz? A ty, jak idiotka, roisz sobie, że... Idiotka, skończona, naiwna kretynka! Jedynym do­ brym człowiekiem, który nie zrobiłby ci krzywdy, jest Paweł, idź, spróbuj go znaleźć i zrób wszystko, by zdo­ być jego sympatię i zaufanie. W decydującym momencie może chociaż on się za tobą, głupia kobieto, ujmie... Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, jeśli Raul za­ fundował jej za karę kolejne dni więzienia. Podeszła do drzwi, nacisnęła klamkę i... o dziwo, ta ustąpiła. Sonia ostrożnie wyjrzała na korytarz. Nikogo! Przemknęła przez hol, potem schodami w dół i... zatrzymała się na najniższym stopniu. Żeby wyjść na zewnątrz, musiała minąć salon. Jeśli ktoś w nim jest, nie uda się jej wymknąć z domu. Wyjrzała ostrożnie zza węgła. Nikogo... Na palcach przeszła przez stumetrowe pomiesz­ czenie i już kładła dłoń na klamce drzwi wyjściowych, już tylko jeden krok dzielił ją od wolności, gdy za jej plecami padło: - Ty znów uciekasz? Odwróciła się na pięcie. Paweł stał na progu jadalni i unosząc do ust kubek z kawą, patrzył na Sonię z mie­ szaniną rozbawienia i irytacji.

- J a . . . ja tylko chciałam... - machnęła ręką w niesprecyzowanym kierunku. - W i d z ę , co chciałaś. -

J a tylko d o ogrodu...! Pospacerować!

Podszedł do dziewczyny, zdjął z jej ramienia pleca­ czek, z którym tu przybyła, i zajrzał do środka. - Na przechadzkę po ogrodzie zawsze zabierasz portfel z dokumentami? Poczerwieniała jak piwonia i wyrwała mu pleca­ czek z ręki. - Nie mam dokumentów. Zabraliście mi. Pienię­ dzy też nie - rzuciła ze złością i bliska płaczu zawróci­ ła w stronę schodów na piętro. - M a m dla ciebie dobre wieści - ponownie zatrzy­ mał ją głos Pawła. - Możesz swobodnie poruszać się po całej posiadłości. Tylko bez wygłupów. Ogrodzenie jest pod napięciem, gdybyś myślała o tej drodze uciecz­ ki, brzeg morza patrolowany, klify pilnie strzeżone... Sonia zamiast się ucieszyć, wybuchnęła gniewem: - Jestem, do cholery, aż tak cenna?! - Ty? Nie - przerwał jej spokojnie. - Towar, który przyjdzie dziś wieczorem - owszem. Oniemiała. Bo co niby mogła odpowiedzieć? Z a ­ pytać, co to za towar i czy odpalą jej działkę? - M o g ę pójść na spacer? - upewniła się po paru sekundach, kładąc plecak na stopniu. - Naprawdę mogę? Kiwnął głową i wrócił do jadalni. Ta nagła wolność czy raczej namiastka wolności za­ skoczyła Sonię. Nagle nie wiedziała, dokąd właściwie

chce iść. Na dobry początek wyszła z domu i... wcią­ gnęła pełną piersią powietrze do płuc. Pachniało pięk­ nie: słońcem, morską bryzą i kwiatami. Ruszyła szeroką aleją główną, która daleko przed nią zakręcała łagodnie, zdając się nie mieć końca. Po drodze minęła mężczyznę przycinającego krzewy hi­ biskusa. Pozdrowił ją skinieniem głowy. Uśmiechnęła się nieśmiało w odpowiedzi. Wolnym krokiem, rozkoszując się każdą minutą tego spaceru, dotarła do zakrętu i... zatrzymała się, znów niepewna. Dwieście, może trzysta metrów przed nią, na końcu alei, stała wartownia ze szlabanem i za­ czynało się ogrodzenie z metalowej siatki, zwieńczone drutem kolczastym. Za nim w obie strony ciągnął się wysoki mur. Sonia stała pośrodku alei, zastanawiając się, czy jak podejdzie bliżej, ci z wartowni ją zastrzelą, czy nie. Ale przecież zostali uprzedzeni, że wychodzi na zewnątrz, prawda? Zostali. Przynajmniej ten, który wyszedł na jej spo­ tkanie. - Dzień dobry, pani Soniu - odezwał się tonem ani ciepłym, ani chłodnym, zupełnie obojętnym. Dziew­ czyna przypomniała sobie, że ma na imię Stanley i jest szefem ochrony. A skoro tak, to brał pewnie udział w jej poszukiwaniach, w nocy, na klifie, bo widać było zmęczenie na jego twarzy. M i m o to był uprzejmy. - Piękny dzień na przechadzkę. Jak ramię? G o i się? - Wskazał na ranę po kuli. Sonia poklepała plaster i odrzekła:

- Goi. Dziękuję. Tak naprawdę dziękowała mężczyźnie nie za zain­ teresowanie postrzałem, a za chwilę zwykłej rozmowy. Do tej pory jej tutaj grożono albo... oferowano łatwą, bezbolesną śmierć. - Słyszałam, że wieczorem spodziewacie się dosta­ wy towaru - rzuciła niewinnie i zapragnęła palnąć się w usta. I po życzliwej rozmowie... Oczy mężczyzny natychmiast stały się czujne, z twarzy zniknął cień uśmiechu. Co tu jest grane? To prowokacja? Raul go sprawdza? - Taaak - odparł powoli. - Posterunki są wzmoc­ nione. Proszę przekazać Raulowi, że nie przewiduję problemów. - Ja... ja przekażę, chociaż... nie wiem, gdzie on jest i czy będzie chciał ze m n ą rozmawiać. Ale jeśli go spotkam, przekażę na pewno. - Sonia, stropiona i zła na samą siebie, zaczęła się wycofywać w kierunku, skąd przyszła. Mężczyzna patrzył na nią jeszcze chwilę, po czym rzekł z wahaniem: - Pani Soniu, ta alejka jest bardzo malownicza. Wskazał ginącą wśród krzewów azalii ścieżkę. - Pole­ cam na pierwszy spacer. Sonia uniosła brwi. Tym razem ona podejrzewała podstęp, ale Stanley znów miał na twarzy cień życzli­ wości. Musiała się jednak upewnić: - Nie strzeli mi pan w plecy? Parsknął śmiechem - Nie, dziewczyno. Nie m a m takiego rozkazu.

Kręcąc głową, wrócił do wartowni, a o n a . . . ona ru­ szyła wskazaną alejką. VillaRosa była ogromna! Ścieżki w lesie, bo to był raczej las niż park, krzyżowały się, skręcały, wiły i So­ nia co rusz traciła poczucie kierunku. Za każdym jed­ nak razem trafiała albo na ogrodzenie, albo na morze. O tym, że Paweł nie straszył jej bezpodstawnie, prze­ konała się już za pierwszym razem: siatka, do której zbliżyła się ostrożnie, brzęczała cicho. G d y podeszła na jakieś dwa metry, rozległ się ostry sygnał. Odsko­ czyła w tył i zamarła z ręką przyciśniętą do piersi, le­ dwo łapiąc oddech. Spojrzała w lewo, spojrzała w pra­ wo, oczekując brygady antyterrorystycznej czy raczej właśnie terrorystycznej, ale... nic się nie stało. Tylko kamera na słupie podtrzymującym siatkę, skierowała na Sonię czarne, szklane oko. Dziewczyna pomachała niepewnie ręką do kamery i wycofała się do lasu. Od tej pory nie próbowała już zbliżać się do siatki. Za to do morza jak najbardziej. Klify w świetle dnia nie wyglądały tak przerażająco jak w nocy. Stanęła nad urwiskiem i spojrzała w dół. M o r z e łagodnie uderzało w skały ładnych parę pięter poniżej. Upadku ze skalnej ściany nie przeżyłaby ani ona, ani ten, który ruszył jej na pomoc. Raul. Wspomnienie ubiegłej nocy zabolało. „Gdy będę chciał cię zabić...". Ale przecież nie chce i może nie zechce! Po co miałby ją, Sonię, zabijać? W jakim celu? Z jakiego powodu? M o g ą tu przecież mieszkać oboje,

jak... jak rodzina, siostra i brat, do dnia, w którym on stwierdzi, że Sonia już mu w niczym nie zagraża i ją wypuści na wolność. Wtedy ona wróci d o . . . Czy rze­ czywiście ostatnie półtora roku spędziła w brzydkiej, małej kawalerce w ohydnej kamienicy, mając za sąsia­ dów najgorsze męty warszawskiej Pragi? I czy rzeczy­ wiście, po wspaniałościach VillaRosy, chce do tamtego życia wrócić? - Chcesz czy nie, jesteś uczciwą kobietą i na pew­ no nie dołączysz do gangsterów handlujących Bóg wie czym - odpowiedziała sobie stanowczo i ruszyła ku plaży. Parę minut później mijała po prawej stronie dom, ale nie zatrzymała się, ciekawa, co jest po drugiej stro­ nie półwyspu. Raul wszedł do biblioteki - ulubionego miejsca pra­ cy Pawła - oparł się dłońmi o blat biurka, przy którym tamten siedział, szukając czegoś w internecie, i zapytał: - Czy wiesz, gdzie w tej chwili jest twoja dziew­ czyna? Paweł zdziwiony oderwał wzrok od ekranu kom­ putera. - Pytasz o Berettę? Tamten parsknął śmiechem. No, no, Raul i śmiech? - Pytam o Sonię. - Czyli o swoją dziewczynę. Dlaczego mam wie­ dzieć, gdzie ona jest? - Bo wypuściłeś ją na zewnątrz bez mojej zgody. Paweł przewrócił oczami.

- Człowieku, to nie jest pies, którego wypuszcza się na zewnątrz! To młoda kobieta, jak już wiemy całkiem niewinna - w przenośni i dosłownie - która miała pecha trafić w twoje ręce. A ty nie dość, że wię­ zisz ją w VillaRosie, to jeszcze chcesz przetrzymywać w pokoju?! Proszę bardzo, ale sam ją sobie zamykaj i wypuszczaj! Wyrzuciwszy to, co miał na sercu, powrócił do pracy. Raul milczał przez chwilę, po czym rzekł: - Twoja-moja dziewczyna w tej chwili wędruje w kierunku przystani. Jestem pewien, że będzie pró­ bowała zwiać jachtem albo łodzią. Paweł westchnął i ponownie spojrzał na niego. - A kluczyki dorobi jej krab. Przecież są tutaj, w ka­ setce przy drzwiach. - Sprawdziłeś? - Tak! Daj mi popracować, skoro chcesz mieć ana­ lizę rynku na wczoraj! - A jeśli potrafi odpalić silnik przez krótkie spięcie? Na te słowa Paweł opadł na oparcie krzesła, splótł ręce na piersiach i pokręcił głową. - Sorry, Raul, ale muszę ci to powiedzieć: masz pa­ ranoję. Odbiło ci na punkcie Soni. Albo ją bierz, albo się lecz, b o . . . Ale Raul nie słuchał jego dalszych wywodów. Wy­ chodząc z biblioteki, rzucił tylko przez ramię: - Odpowiadasz za nią głową i lepiej sprawdź, co na tej przystani kombinuje. Paweł patrzył chwilę na drzwi, w których jego szef zniknął, po czym dokończył monitoring nowojorskiej

giełdy, zamknął laptop, westchnął, podniósł się od biurka i ruszył na poszukiwanie podopiecznej. I jak ruszył, tak stanął. W kuchni, którą chciał minąć, Raul szykował dla siebie spóźnione śniadanie, a towarzyszyła m u . . . A n ­ dżelika. O n a też miała w pamięci wydarzenia ostatniej nocy. Także to, jak Raul ją potraktował. Jak najpierw rozpalił - no, ona sama się rozpaliła, ale która byłaby obojętna wobec uroku tego faceta? - a potem odepchnął i wy­ szedł bez słowa usprawiedliwienia. A przecież stanął mu! I stał do końca, Andżelika to widziała! Miała jego fiuta w ręku! Niemal w ustach! Jaki więc Raul miał z nią problem? Oczywiście wprost o to nie zapyta, bo też on na ta­ kie pytanie nie odpowie, może ślubował czystość? - tu zachichotała do siebie - musi jednak wybadać sytu­ ację, nim dobierze się do pana VillaRosy po raz drugi i skuteczny. Pal sześć zlecenie! Andżelika sama z sie­ bie zapragnęła zdobyć tego mężczyznę, bo po prostu... po prostu musiała go mieć. N i m wyszła ze swej sypialni, poświęciła godzinę na przygotowania. Skoro nie rajcuje Raula obcisła sukienka, goła cip­ ka pod nią i piersi niemal na wierzchu, trzeba spró­ bować czegoś innego. Na taką ewentualność Andżela była również przygotowana: z przepastnej walizki wy­ ciągnęła uroczą, dziewczęcą sukienkę w kolorze pista­ cji, niby skromną, ale pięknie podkreślającą kształty

dziewczyny, podkreślającą zieleń jej oczu i wspaniałą tycjanowską miedź włosów, które związała w grzeczny koński ogon. Jeszcze dopracowany do perfekcji ma­ kijaż, który przeistoczył wczorajszego wampa w dzie­ wiczą niewinność i... była gotowa na drugą odsłonę polowania. Wsunęła stopy w pasujące do sukienki sandałki, wyszła z pokoju i ruszyła na poszukiwania swojego celu. Znalazła Raula w kuchni. Właśnie wstawiał kawę w ekspresie. - Dzień dobry - rzuciła od progu miłym, dziew­ częcym głosem. Nie odwrócił się, ale odpowiedział na powitanie. - Zrobisz i dla mnie? Sięgnął po drugi kubek. Andżelika przyglądała się mężczyźnie spod oka. Dziś miał na sobie czarne spodnie i czarny podkoszu­ lek, tak genialnie podkreślający jego szczupłe, umięś­ nione ciało, że Andżelika musiała z całych sił opano­ wać chęć zdarcia tego podkoszulka, zatopienia ząbków w opalonej skórze jego piersi i... Przełknęła głośno. - Jesteś głodna? - zapytał, odwracając się wreszcie ku dziewczynie. „O tak! - chciała zawołać. - Chętnie cię skonsu­ muję tutaj, w tej kuchni. Wolisz na podłodze, na ku­ chennym blacie czy na stole?". - M o g ę zrobić kanapki - odparła zamiast tego. Machnął ręką, zostawiając całe pomieszczenie do jej dyspozycji i chciał przejść do jadalni, ale zastąpiła mu drogę. Zatrzymał się krok od dziewczyny i podniósł

kubek z kawą do ust, chcąc ukryć za tym gestem zmie­ szanie. Owszem, mógł udawać obojętność, ale przecież był stuprocentowym facetem i czy chciał, czy nie, działała na niego. Szczególnie dziś, śliczna i delikatna, pachną­ ca subtelnymi perfumami, w tej jasnozielonej dziew­ częcej sukience, patrząc mu prosto w twarz niezwy­ kłymi oczami barwy listka brzozy. - Dlaczego taki jesteś? - zapytała cicho. - Jaki? - zapytał wbrew sobie. Powinien minąć dziewczynę bez słowa i zniknąć w swoim pokoju, gdzie miałby święty spokój aż do wieczora. - Taki nieczuły. Uniosła dłoń i położyła ją na piersi mężczyzny, czując pod ręką bicie jego serca. - Jestem bardzo czuły - odparł, wiedząc, że powi­ nien strącić tę dłoń i po prostu wyjść - ale... - Ale dla Soni, nie dla mnie - dokończyła. Ku jej zdziwieniu zaśmiał się krótko. - Nie zgadłaś. Dla Soni tym bardziej nie. - M o ż e więc...? - Nie dokończyła. Jedną rękę na­ dal trzymając na jego piersi, drugą uniosła do ust męż­ czyzny, dotykając ich pytająco opuszką palca. W tym momencie w drzwiach stanął Paweł. I aż cofnął się pół kroku, widząc Raula i Andżelikę w tej bądź co bądź jednoznacznej sytuacji. - Przepraszam - wymamrotał i chciał odejść, ale zatrzymał go głos Raula, znów opanowany i zimny. - Wejdź. My właśnie kończymy.

Raul minął Andżelikę i podał Pawłowi kubek z kawą, który cały czas trzymał w ręku, po czym znik­ nął na schodach. Dziewczyna westchnęła ciężko i odwróciła się ku lekarzowi ze wściekłą miną. - Jesteś strażnikiem jego cnoty czy co?! - Raul sam potrafi zadbać o swoją cnotę. -

T o p o c o się między nas wpieprzasz?!

- Bo tu mieszkam? - Uniósł brew, nadal spokojny, choć coraz więcej go ten spokój kosztował. Nie lubił Andżeliki i zaczynała go wkurzać jej obecność w tym domu. Wkurzało go także to, że Raul zabawiał się kosztem jego, Pawła, i Soni. - Jeśli masz chęć się mig­ dalić z Vincentem czy z Raulem, bo już nie nadążam, rób to nieco dyskretniej, a nie jak tania dziwka pod latarnią. Andżelika zachłysnęła się oburzeniem. W następ­ nej chwili zamierzyła się, chcąc spoliczkować mężczy­ znę, ale ten chwycił ją za nadgarstek, jakby chwytał żmiję. - Uważaj, bo oddam - syknął, rąbnął kubkiem o stół tak, że kawa chlapnęła na wszystkie strony, ode­ pchnął dziewczynę i wyszedł. Andżelika rozejrzała się bezradnie po kuchni. Co za popieprzone towarzystwo! I co ona ma zrobić z resztą dnia? Nikt nie uprzedził Soni, że tu, w VillaRosie, będzie tak pięknie. Biały piasek, szmaragdowo-błękitne m o ­ rze i takież niebo nad głową. Żółte skały, schodzące

do wody tam, gdzie kończyła się plaża, zielone pióro­ pusze palm, czerwień hibiskusa... Mały, prywatny raj na Ziemi. A ta przystań...! Niewielką zatokę osłaniał dodatkowo od strony morza wysoki na dwa metry ka­ mienny mur. C h o d n i k po stronie zatoki wyłożony był płytami z białego, lśniącego w słońcu marmuru. Przy pomostach cumowały dwie łodzie: ogromny, przepięk­ ny jacht, jaki Sonia widziała po raz pierwszy w życiu, i mniejszy, ale równie wspaniały. Takie luksusy widy­ wała w telewizji: szalenie przystojny mężczyzna stał zwykle za sterem gnającej po wodzie łodzi, a na dzio­ bie wdzięczyła się obłędnej urody dziewczyna mająca na sobie kostium kąpielowy, a czasem i to nie.. Sonia też chętnie by się powdzięczyła. Gdyby mia­ ła do kogo... Nagle zapragnęła wejść na pokład mniejszej łodzi, zajrzeć do kabiny, stanąć na dziobie, oprzeć się pleca­ mi o barierkę, udając bogatą, rozpieszczoną panienkę. Rozejrzała się ostrożnie, czy nikt jej nie śledzi, ale plaża była pusta. Jednak na dwóch latarniach, te­ raz w dzień zgaszonych, zauważyła kamery, zbierają­ ce zapewne obraz z całej przystani. Wzruszyła lekko ramionami. Przecież nie chce ukraść jachtu, chce go tylko zwiedzić! Weszła na pomost i po chwili stała na pokładzie Margaritty - tak głosił napis na burcie mniejszej łodzi. Drugi jacht, ten wielki, nosił piękne imię Ballerina. Sonia chciała zajrzeć najpierw do kajuty pod po­ kładem, ale kokpit przyciągał dziewczynę niczym magnes. Stanęła na wprost dziobu, ujęła ster w obie

dłonie, przejechała palcem po stacyjce, dotknęła ma­ netki gazu... Gdyby tak mieć kluczyk... Pyk! Prze­ kręcić, potem pewnie pchnąć dźwignię do przodu i... płyniemy! Na północ. Do W ł o c h . Tylko gdzie mogą trzymać ten kluczyk? M o ż e tu? - otworzyła podręcz­ ny schowek. Ale znalazła tylko mapy i walkie-talkie. M o ż e więc tutaj...? Zafascynowana kolejną możliwością ucieczki, nie zwróciła w pierwszym momencie uwagi na narastający z każdą sekundą dźwięk. G d y w końcu poderwała się z klęczek, przeszukawszy jeszcze dwa schowki, było nieco za późno. Dwie motorówki właśnie wpływały do niewielkiego portu z dwóch stron. W obu znaj­ dowało się po czterech mężczyzn, wszyscy uzbrojeni po zęby. Sonia rozejrzała się w panice. Jedyną drogą ucieczki był falochron, prowadzący na plażę, ale po chwili i ta droga została dziewczynie odcięta, bo od strony plaży gnały dwa jeepy, również pełne mężczyzn w czarnych garniturach i pod bronią. Sonia zmartwiała na kilka uderzeń serca, po czym skoczyła na równe nogi i podniosła ręce do góry. Pa­ trzyła przerażonymi oczami, jak na pomost wyskakują ci z motorówek. Patrzyła, jak obie terenówki hamują, a tamci, którzy nimi przyjechali, wysypują się na plażę i ustawiają w szpaler. Nawet gdyby dziewczyna nagle zmalała do rozmiarów myszy, nie miałaby szans prze­ ślizgnąć się przez tak gęstą sieć. Jeden z mężczyzn zwrócił się w kierunku Soni, a ona z odrobiną ulgi rozpoznała w nim Stanleya, do­ wódcę ochrony. M o ż e jej jednak nie zastrzelą?

On obrzucił dziewczynę ostrym spojrzeniem, ale jego uwagę bardziej przyciągało coś na morzu. P o ­ wiedział kilka szybkich słów do krótkofalówki, którą trzymał w dłoni, i wreszcie ruszył w kierunku Soni, stojącej nadal z rękami w górze. - Proszę opuścić ręce - rzekł tonem ani przyjaz­ nym, ani gniewnym. - Greg, odprowadź panią Sonię do samochodu i odwieź do domu. Jeden z jego ludzi, nazwany Gregiem, podszedł do dziewczyny i ujął ją łagodnie, ale stanowczo pod łokieć. - I dopilnuj, na miłość boską, by nie zbłądziła po drodze na klify! - To już było powiedziane z pewnym zniecierpliwieniem. Sonia spojrzała na Stanleya z urazą. -

Ja uczę się na swoich błędach. Przez klify ucieka­

łam raz i to wystarczy. Stanley pokręcił tylko głową, uśmiechając się lekko, ale natychmiast spoważniał. Maleńki punkt na hory­ zoncie rósł z każdą chwilą. - Zabieraj ją stąd - warknął do podwładnego i So­ nia nie mogła już zobaczyć, jak wielki biały jacht wpły­ wa do przystani, cumuje tuż obok Balleriny i chwilę później zaczyna się przeładunek ciężkich drewnianych skrzyń wypełnionych bronią. Nie. Tego Sonia nie mogła już widzieć, bo właśnie była transportowana jeepem z powrotem do rezydencji. D o m zdawał się pusty. Sonia zajrzała do pomiesz­ czeń na parterze - salonu, kuchni, jadalni, biblioteki

- ale panowała tu cisza i spokój, zupełnie jakby VillaRosa nie była siedzibą szefa mafii, a zwykłym letnim domkiem na plaży. Dziewczyna weszła na pierwsze piętro, którego je­ dynym mieszkańcem oprócz niej była Andżelika, sta­ nęła pod drzwiami jej sypialni i chciała zapukać, ale... zamarła z uniesioną dłonią, bo ze środka dobiegły So­ nię dziwnie znajome dźwięki. Słyszała je wczorajszego wieczoru: jęki, mlaśnięcia, postękiwania... Oparła czoło o chłodną powierzchnię drzwi i za­ cisnęła powieki. D ł o ń opadła bezwładnie. Wiedziała, kto jest po drugiej stronie, wiedziała, kto zabawia się z Andżeliką i zapragnęła umrzeć. - Raul, dlaczego z nią? - wyszeptała, czując łzy na­ pływające do oczu. - Dlaczego właśnie z nią? Nie do końca zdając sobie sprawę z tego, co robi, nacisnęła klamkę. Drzwi uchyliły się bezszelestnie. Weszła do środka, minęła krótki korytarz i - też nie wiedząc, dlaczego to robi - zajrzała do sypialni. Nogi ugięły się pod nią z ulgi, tak że musiała przy­ trzymać się ściany. To nie był Raul. C h o ć rzeczywiście pośrodku szerokiego łoża kró­ lowała Andżelika. Andżelika z szeroko rozstawionymi nogami, mię­ dzy którymi rytmicznie poruszał się nagi tyłek nie­ znajomego mężczyzny. Unosił pośladki dziewczyny na obu dłoniach i wbijał się z całych sił, popędzany jej gardłowymi okrzykami: - No dalej, dalej, ogierze! Tylko na tyle cię stać? Mocniej! Rżnij mnie, fiucie, mooocniej!

Andżelika leżała wygięta w łuk, z szeroko rozrzu­ conymi rękami, poddając się uderzeniom tamtego. Po­ wieki miała zaciśnięte, zaciskała także zęby, przez co jej twarz nabrała wyrazu nie ekstazy, a nienawiści. - Bierz mnie, gnoju! - wyrzuciła z siebie i nagle wbiła długie paznokcie w pośladki mężczyzny. Ten zaklął, strzelił ją otwartą dłonią w udo i wrył się penisem jeszcze głębiej. Andżelika jęknęła prze­ ciągle, otworzyła szeroko zielone oczy i... jej wzrok padł na przytuloną do ściany... Sonię. Zamarła na chwilę, zdumiona. Mężczyzna nie zwrócił na to uwa­ gi, suwając rytmicznie. W następnej chwili Andżelika uśmiechnęła się z mieszaniną politowania i kpiny i... rozsunęła nogi jeszcze szerzej, wystawiła biodra jesz­ cze chętniej. Sonia zaś... stała i patrzyła. Po prostu nie była zdolna wykonać kroku w tył i umknąć tak cicho, jak się tu znalazła. Nigdy w życiu nie była świadkiem takiej sceny. Na pary migdalące się zbyt ostentacyjnie w miejscach pu­ blicznych patrzyła z zażenowaniem i szybko odwracała wzrok. Owszem, widziała parę filmików pornograficz­ nych, jeszcze w czasach gdy była normalną, dopiero co rozbudzoną nastolatką, ciekawą tych spraw, ale... na żywo? O n a , Sonia, co sama nie posunęła się dalej niż macanki na tylnym siedzeniu samochodu? Dlaczego więc teraz stała w drzwiach i szeroko otwartymi oczami patrzyła, jak jakiś facet posuwa Andżelikę? Dlaczego słuchała wszystkich tych jęków, przekleństw, uderzeń nagich lędźwi o nagie łono?

Dlaczego patrzyła wprost w oczy Andżeliki, a t a . . . ta nie tylko nie krzyknęła: - Dosyć! Ktoś nas podgląda! ale zdawała się być tym jeszcze bardziej podniecona? Sonia, czując że sama wilgotnieje, zrozumiała na­ gle - co ci odbiło, dziewczyno?! - że gdyby na miejscu tego faceta był Raul, ona, Sonia, bez namysłu dołączy­ łaby do nich. Zrobiłaby to, co tamta: rozrzuciła nogi i naparła biodrami na jego lędźwie, by poczuć wdzie­ rające się do wnętrza prącie, wielkie, gorące i twarde i potem, tak jak tamta, jęczeć i błagać: - Bierz mnie, mocniej, o Jeeezu, tak, mooocniej! I tak jak tamta zadrżeć nagle od stóp do głów, za­ dygotać, wygiąć się w łuk i jęcząc: - Taaak, taaaak, ooooch! - zatracić się w orgazmie. A potem opaść na skotłowaną pościel, bezwładnie, bez tchu i czekać, aż dojdzie także... Sonia zacisnęła uda. Facet, którego nie znała nawet z imienia, ude­ rzył jeszcze parę razy, po czym odrzucił głowę do tyłu, krzyknął krótko, i opadł na łóżko, wysuwając się z wnętrza dziewczyny. Leżeli obok siebie, dysząc cięż­ ko, Andżelika na plecach, on na brzuchu. Sonia nie mogła oderwać zszokowanego spojrzenia od wilgotnego sromu tamtej. Od falujących piersi, od sterczących sutków dziewczyny i... od nagich poślad­ ków mężczyzny, poznaczonych długimi czerwonymi pręgami od jej paznokci. - Chcesz się przyłączyć? - padło nagle pytanie. Andżelika znów patrzyła wprost na nią. Sonia zamrugała.

Mężczyzna poderwał głowę, spojrzał na nią przez ramię, zaklął i, okrywając się narzutą, przemknął do łazienki. Andżelika zamknęła szczupłe uda, jakby zamykała księgę, i zapytała kpiąco: - Podobało się? Zabawimy się we troje? Sonia zaprzeczyła gwałtownie, po czym odwróciła się na pięcie i wybiegła z pokoju. Uciekać! Schronić się w swoim pokoju i wymazać z pamięci to, co przed chwilą widziała! Zapomnieć o tym, czego przez m o m e n t pragnęła! Półprzytomna z odrazy do samej siebie potknęła się o pierwszy schodek i... wpadła wprost w ramiona mężczyzny. Odskoczyła z krzykiem. Zacisnął palce na jej ramionach i potrząsnął. - Soniu, to ja! Co się stało? - Och, Raul... - jęknęła i wtuliwszy twarz w ko­ szulę na jego piersiach, rozpłakała się. Objął dziewczynę, przycisnął do siebie. - Co się stało?! Ktoś cię skrzywdził?! Pokręciła głową. - Ja... ja widziałam... Przecież nie powie mu! Nie przyzna się, kogo wi­ działa i o czym marzyła! Raul nie może się dowie­ dzieć, jak bardzo go w tej chwili pragnie. Jak chętnie poszłaby z nim na górę, do swojej sypialni i... Podniósł twarz dziewczyny pod brodę. - Co widziałaś? - zapytał łagodnie, a Sonia za­ pragnęła go uderzyć. Za tę zwodniczą łagodność. I za to, że Raul nie porwie jej teraz na ręce, nie zaniesie...

gdziekolwiek! I nie weźmie... Po prostu jej sobie nie weźmie. - Byłam na przystani, podpłynęli ludzie w moto­ rówkach, z bronią - wyrzuciła z siebie jednym tchem. M ó w cokolwiek, byle nie dojrzał palącego pożąda­ nia w twoich oczach! - I to ciebie aż tak poruszyło? - wymruczał, nie wierząc w ani jedno jej słowo. - Te sprawy ciebie nie dotyczą - dodał, dotknął jej rozpalonego policzka i chciał odejść, ale przytrzymała go desperackim ge­ stem za rękę. Odwrócił się, spojrzał pytająco w błyszczące go­ rączkowo oczy dziewczyny. Ujęła jego twarz w dłonie i... I zabrakło jej odwagi na cokolwiek więcej. Raul powoli pochylił się ku dziewczynie i pocało­ wał jej ciepłe, miękkie usta. - Powinnaś trzymać się ode mnie z daleka, Soniu wyszeptał. - Jestem niebezpieczny. - W i e m i... nie mogę. - O n a również szeptała. Próbowałam, ale nie mogę. J a . . . ja cię... - Ups! Chyba przeszkadzam! - Andżelika stała w drzwiach swojej sypialni i, przekrzywiwszy gło­ wę jak ciekawski ptak, patrzyła na nich z drwiącym uśmiechem. Sonia cofnęła się spłoszona, Raul posłał tamtej złe spojrzenie. - Taki piękny dzień, a ty w domu? - zapytał, nie będąc ciekaw odpowiedzi, ale Andżelika pospieszyła z wyjaśnieniem, czy Raul tego chciał, czy nie: - T e s t o w a ł a m sprawność twojej ochrony.

- Słucham? - Pytanie było grzeczne, ale już t o n . . . Andżelika uchyliła zachęcająco drzwi swojego p o ­ koju, a tam facet, z którym przed chwilą się zabawiała, podskakiwał na jednej nodze, wciągając na drugą no­ gawkę spodni. Na widok Raula zastygł w tej tragiko­ micznej pozie. Raul wyciągnął powoli komórkę z kieszeni spodni, wybrał numer i zapytał z pozornym spokojem: - Stanley, dlaczego jeden z twoich ludzi, zamiast patrolować teren, pieprzy się w moim domu z moim gościem? - Z Sonią?! - Gdyby tknął Sonię, już by nie żył - wycedził Raul, patrząc prosto w oczy znieruchomiałemu mężczyźnie. - Przyjedź tu i zrób to, co zwykle robimy w takich wy­ padkach. Tamten, nadal z j e d n ą nogą w spodniach, pobladł. Andżelika poczuła lekkie wyrzuty sumienia. Lek­ kie, bo ona tego faceta - jak on ma właściwie na imię? - przemocą do łóżka nie ciągnęła, a udo po klapsie, jaki jej wymierzył, piekło do tej pory. M i m o to ode­ zwała się mitygującym tonem: - Słuchaj, Raul, to było zupełnie niewinne. Nawet nie zdążyliśmy, no wiesz... Ledwie ściągnął spodnie, gdy usłyszałam głosy na schodach, wyjrzałam, a tu ty z Sonią. Ale uwierz, do niczego między m n ą a tym kolesiem nie doszło. Sonia uniosła brwi. Do niczego nie doszło?! Andżelika posłała jej ostrzegawcze spojrzenie.

Ochroniarz zdołał wreszcie nałożyć spodnie, teraz rozglądał się za marynarką. Raul, patrząc beznamięt­ nie na jedno i drugie, czekał na Stanleya. - Chciałam tylko... - Andżelika zająknęła się. - Chciałam wzbudzić w tobie zazdrość, Raul... - Po­ deszła do niego i położyła dłoń na piersi mężczyzny, znów czując pod palcami bicie jego serca. - Dziś w nocy też do mnie przyjdziesz? - zapytała przymilnie. Soni oddech uwiązł w gardle. T e ż ? ! Dziś w nocy t e ż do niej przyjdzie?! Spojrzała z niedowierzaniem na Raula, ale o n . . . zamiast zaprzeczyć, wykrzyczeć: - Jakie „też"?! Nie byłem u ciebie i nie będę! Nigdy! - przyglądał się A n ­ dżelice równie beznamiętnie co przed chwilą. M o ż e tylko szczęki zacisnął mocniej i odrobinę zmrużył czarne oczy, na których dnie płonęła złość. G d y przeniósł spojrzenie na Sonię, dziewczyny już nie było. Usłyszeli tylko trzaśnięcie drzwi. - Zadowolona? - zapytał lodowatym tonem. Andżelika wzruszyła ramionami. - M a m się wynosić? - odpowiedziała pytaniem. Zastanawiał się nad tym od wczoraj, gdy tu przy­ jechała. - Nie - odparł wolno. - Jeszcze mi się przydasz. Odetchnęła ledwo zauważalnie. Miała przecież za­ danie do wykonania, a jak do tej pory wszystko robi nie tak. To przez niego, Raula. To jego widok, jego obecność, jego niedostępność, jego dzika pierwotna męskość odbiera Andżeli rozum.

- Przepraszam cię za tego tam. - Machnęła ręką w stronę ochroniarza. - Zapomniałam się. - Pochyliła się ku Raulowi i wyszeptała, by tamten nie usłyszał: - Działasz na mnie, jak nikt nigdy dotąd, a... nie mogę cię mieć. To dlatego. Patrzył na nią jak na karalucha. - Nie zabijesz tego facia? - musiała się upewnić. Raul zaśmiał się krótko. - Nie. Nie zabijam ludzi tylko za to, że zaliczyli szybki numerek z łatwą laską. -

J a nie jestem taka, jak myślisz!

- Och, oczywiście, że nie... - Uśmiechnął się na pół kpiąco, na pół pogardliwie i widząc wbiegającego do domu Stanleya, odwrócił się ku niemu. - Przeładu­ nek skończyliście? - Kończymy. Wszystko jest w porządku. Tutaj, wi­ dzę, mniej. - Drobiazg. Ale daj mu nauczkę. - J a s n e , szefie. Raul obrzucił wszystkich troje uważnym spojrze­ niem. Stanley wyśle tamtego na jakiś parszywy poste­ runek - tę sprawę może uznać za załatwioną - ale na­ dal nie wie, co tu właściwie robi, i z czyjego polecenia, Andżelika H e r m a n . W z r o k Raula spoczął właśnie na niej. - Masz ochotę na spacer plażą? - zapytał nagle. Posłała mu zdumione spojrzenie. Po tym wszyst­ kim zaprasza ją na romantyczną przechadzkę?! Chyba nie chce jej na tym spacerze kropnąć?

M o ż e . . . może ona, Andżelika, jednak choć trochę się księciu z lodu podoba? Obciągnęła sukienkę, która podwinęła się nieco za wysoko, nawinęła pasemko włosów na palec, jakby się namyślała, a potem odrzekła: - Chętnie. Bo rzeczywiście znów była chętna. Mieszkanie na drugim piętrze starej, przedwojen­ nej, rozsypującej się kamienicy obserwowali przez cały dzień - od świtu, do wieczora. Vincent, Artur i Dawid, który siedział tutaj, na ulicy Wileńskiej, vis-à-vis kawalerki Soni już ponad tydzień. To on nagrał mężczy­ znę wyglądającego zza firanki i on przesłał nagranie Raulowi. Jego zmiennik, bo przecież nie mógł strzec posterunku sam przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, został dziś rano odesłany na Cypr. Dawid miał doń dołączyć, gdy tylko Vini go zwolni. - Na pewno jest ich dwóch? - Vincent zadał to pytanie po raz kolejny. - Na pewno. Obydwaj nie opuszczają mieszkania. Nie wiem, skąd biorą żarcie, ale nie ruszają się z tej dziupli nawet na krok. - M o ż e wychodzą tylnym wyjściem? - Ta kamienica ma tylko jedno. Przez bramę. Sprawdziłem osobiście i gadałem z dozorcą, jako monter z wodociągów. Vini skinął głową. Czego jak czego, ale braku inte­ ligencji ludziom Raula nie można było zarzucić.

- Dobra, przejmujemy ten biznes - powiedział, patrząc na zegarek. - Za dwie godziny masz lot do Antalyi. Jeśli się pospieszysz i stać cię na wycieczkę... - Puścił do mężczyzny oko. Dawid zaśmiał się, zarzu­ cił na ramiona płaszcz, bo październik w Polsce był chłodny, za to na Cyprze upalny, pożegnał się krótko i wyszedł. Vini wetknął za pasek pistolet - w przeciwieństwie do brata gustował w glockach kalibru 9 mm - wyszedł na klatkę schodową i zaczął cicho jak duch zbiegać na dół. Artur za nim. Chwilę później przecinali ulicę i wchodzili do bra­ my naprzeciwko, potem do obskurnej klatki schodo­ wej. Vincent spojrzał w górę, na puste schody, po czym rzucił za siebie: - Artur, ty tu poczekasz. „Goryl" znieruchomiał posłusznie, kryjąc się w mroku. Vincent ruszył schodami na drugie piętro, po dro­ dze wyjmując pistolet i nakręcając na lufę tłumik. Będąc pod drzwiami mieszkania Soni, wtulił się plecami w ścianę i sięgnął po telefon komórkowy. Wystukał sms i... czekał w zupełnej ciszy i ciemności. Zarówno mieszkanie, jak i reszta kamienicy zdawały się opuszczone. Ze środka nie dochodził najmniejszy szmer. Vini nacisnął klamkę. Ustąpiła. Drzwi uchyliły się. Wszedł do ciemnego ciasnego korytarza, stanął za drzwiami pokoju i... dwóch mężczyzn wyszło mu naprzeciw. Prawie nie mierząc, strzelił dwa razy. Obaj upadli jak podcięci. Krew i strzępy mózgu trysnęły na

dywan, ściany i podłogę małego pokoju. Vini pochylił się nad jednym, pochylił nad drugim i oddał jeszcze po dwa strzały. Tak jak uczył go starszy brat: raz w głowę, dwa razy w serce... Zabrzmiały jak ciche kaszlnięcia i nawet łomot upadających ciał nie zwróciłby uwagi mieszkańców. Vini, z mimowolną odrazą obszukał jeszcze drgają­ ce trupy, zabrał portfele obydwu i ponownie wziął do ręki swoją komórkę. - Artur, chodź tutaj - rzucił półgłosem. Parę chwil później usłyszał na klatce schodowej ostrożne kroki. Jeszcze chwila i „goryl" wszedł do mieszkania. - Co j e . . . - chciał zapytać, ale przerwała mu w pół słowa kula kalibru 9 m m . Runął twarzą w dół, podtrzymany troskliwie przez Vincenta. Ten oddał jeszcze dwa strzały, dokładnie wykonując instrukcje brata, po czym wytarł swoje­ go glocka ze śladów własnych palców i umieścił go w dłoni Artura. N o . . . teraz wyglądało to na gangster­ skie porachunki, bo tym przecież było. Zadowolony wyszedł z mieszkania równie cicho, jak tu wszedł. Z a ­ mknął drzwi na klucz, by nikt zbyt wcześnie nie od­ krył zbrodni, i zbiegł na parter. Dopiero będąc w Śródmieściu, wybrał cypryjski numer komórki Raula. - Słuchaj, stary, nie jest dobrze - zaczął, gdy tyl­ ko ten odebrał. - Postrzelali się z Arturem... Nie żyją wszyscy trzej. Ja też oberwałem. Nie, nic mi nie jest, powierzchowne draśnięcie. D a m radę wrócić do

VillaRosy, ale dopiero za parę dni. Nie zdążysz zatęsk­ nić. Zakotwiczę w naszym mieszkaniu na Hożej, zało­ żę kilka szwów i wrócę, jak się trochę podgoi, okej? Rozłączył się, wszedł do apartamentu w starej, pięknej kamienicy, który Raul zajmował, gdy gościł w Warszawie, zrzucił ubranie, przeszedł do łazienki, stanął pod prysznicem i, nie rozkręcając wody, przyło­ żył pistolet, również z tłumikiem nałożonym na lufę, do uda. Zacisnął szczęki, aż chrupnęło i... pociągnął za spust. Padł cichy strzał. Vincent szarpnął się całym ciałem. - Kurrrwa! - warknął, patrząc na tryskającą z rany krew. Strzelanie do samego siebie nie należało do łatwych. Poczuł, że robi mu się słabo. Rąbnął pięścią w kafelki. Ból stłuczonych knykci otrzeźwił go w sekundę. Usiadł, wyciągając nogę przed siebie, wziął w pal­ ce igłotrzymacz i wbił zakrzywioną igłę o trójkątnym ostrzu w skórę uda. Teraz naprawdę musiał zacisnąć zęby. Strzał to strzał, ale szycie rany było torturą... - Kretynie, przecież Raul nie sprawdzałby, co masz pod bandażem! - warczał do siebie, nakładając opa­ trunek na zszyte tkanki. M ó g ł wprawdzie zgłosić się na pogotowie, ale każ­ da rana postrzałowa była zgłaszana policji, a z tą ostat­ nią Vini wolał nie mieć do czynienia. Co by glinom powiedział: przechodziłem do łazienki, potknąłem się i niezarejestrowana spluwa z tłumikiem, którą trzyma­ łem w kieszeni spodni, wypaliła?

Śladami krwi w łazience się nie martwił, przecież powiedział Raulowi, że jest ranny i sam siebie opatrzy, ale sprzątnął ją dokładnie. Wreszcie, skonany po ciężkim dniu, padł na łóżko i zasnął snem sprawiedliwego. Nie spałby tak spokojnie, gdyby wiedział, że Dawid otrzymał dzień wcześniej pewne rozkazy i wykonał je bardzo dokładnie. Andżelika szła obok Raula plażą mieniącą się we wszystkich odcieniach złota i czerwieni, nie wierząc we własne szczęście. O t o miała wymarzonego męż­ czyznę na wyciągnięcie ręki! Jeśli rozegra tę rundę p o ­ prawnie... kto wie, jak się dzisiejszy wieczór skończy. Postanowiła powstrzymać nieco swe zapędy i nie narzucać się Raulowi. Niech on, do cholery, wykona pierwszy ruch! Bo po to chyba zaprosił ją na spacer? By z dala od wścibskich oczu swojej dziwki zabawić się z nią, Andżeliką? - J a k poznałaś Vincenta? - zapytał nagle. - Podczas konnej przejażdżki - odpowiedziała bez wahania. I aż zarumieniła się na wspomnienie seksu na koniu. Jeeezu, z młodszego de Luci był kawał drania, ale pomysłowego drania! Nie może teraz o tym my­ śleć, bo już jej się ciepło robi między nogami! Ma być spokojna, skromna i opanowana! - Ja wracałam, Vini właśnie wyjeżdżał i... wpadliśmy sobie w oko. - Był to więc przypadek? Nie zostaliście sobie przedstawieni na żadnym przyjęciu czy w klubie?

Andżelika pokręciła stanowczo głową. Przypadek, owszem. Szczęśliwy zbieg okoliczności. Tym szczę­ śliwszy, że szukając dojścia do Raula, trafiła na jego brata, ale przedstawieni sobie nie zostali. Sami się... h m m . . . poznali. I to dogłębnie. -

J a k ci się tutaj podoba? Na Cyprze? W VillaRosie?

- Och, jest cudownie! - wykrzyknęła tak sponta­ nicznie, że musiał się uśmiechnąć. Kochał to miejsce i cieszył go szczery zachwyt nielicznych gości. A gdy­ by ta dziewczyna nie dała się poznać jako zbyt łatwa i zbyt chętna, doprawdy byłaby miłym, uroczym go­ ściem... - Mogłabym tu zostać na zawsze - dodała z przekonaniem. Gdyby wiedziała, że to życzenie się spełni... - Usidlisz Viniego, to zostaniesz - mruknął. Viniego, albo ciebie - zgodziła się w duchu. - Rodzice nie są zaniepokojeni twoim zniknię­ ciem? - pytał dalej. - Mieszkam osobno. Czasami znikałam na całe miesiące, wypuszczając się to tu, to tam. Nie są nadopiekuńczy i nie kontrolują mnie na każdym kroku, tak jak starzy tej twojej Soni. O, to było ciekawe... - Skąd przyszło ci do głowy, że ona jest kontrolo­ wana? Andżelika zmieszała się. Chciała oczernić nieco tamtą królewnę w oczach Raula, ale chyba się zagalo­ powała. Trzeba szybko coś wymyślić! - Dzwonią do niej bez przerwy, wysyłają sms-y. Sama mi mówiła! - odparła szybko.

Mężczyzna zaśmiał się. - Byłbym ci uwierzył, gdyby nie to, że Sonia nie ma rodziców i nie ma telefonu. Ups! - no to poległam. Andżelika stanęła, zmieszana. Raul także się zatrzymał. Patrzył na nią z rozba­ wieniem w czarnych oczach, błyszczących teraz ni­ czym u wilka. - Nie umiesz kłamać, co? - zapytał łagodnie. - A n o nie - westchnęła. - Kto cię tu przysłał? Zmartwiała. Od stóp do głów przeszedł ją dreszcz. Z twarzy Raula zniknął uśmiech i zniknęła łagod­ ność. Z oczu zniknęło rozbawienie. Patrzył na nią uważnie, ale nie wrogo. Była tylko pionkiem w czyjejś grze. Chciał wiedzieć w czyjej. - Taki jeden - odpowiedziała niechętnie po długiej chwili. - Ma na imię Robert. Pokazał mi twoje zdjęcie i zaproponował... sporą sumę za... - Za? - ponaglił ją, bo umilkła, przerażona tym, co ma wyjawić. - Za uwiedzenie ciebie. Ale ja nie chcę już tych pie­ niędzy! - zakrzyczała. - Ja mogę to zrobić za darmo! Zaśmiał się. Z n ó w się roześmiał, a ona odetchnęła z ulgą. M o ż e zdoła się z tego jakoś wyplątać? M o ż e Raul jej nie zabije? - Jaka to była kwota? - znów pytał łagodnie, nie­ mal czule. Posłała mu żałosne spojrzenie. - Sto tysięcy.

- Za uwiedzenie mnie? Nie tylko - odparła w duchu. - Przede wszystkim za szyfr do sejfu. O b y tylko o to nie spytał... - Czego szukałaś w mojej sypialni? A jednak. Spytał. - Z ł o t a i klejnotów - szepnęła, a w jej oczach p o ­ jawił się strach. - Już jestem martwa. G d y tylko stąd wyjadę, jestem martwa. On mnie zabije za to, że ci powiedziałam... - Broda zaczęła jej drżeć i Andżelika się rozpłakała. - Nie musisz stąd wyjeżdżać - zauważył. - Tutaj, w VillaRosie, jesteś bezpieczna. - Nap-naprawdę? - wyjąkała. - Zrobiłbyś to dla mnie? Pozwoliłbyś mi tu zostać? - Przez jakiś czas - oczywiście. Później znajdziemy ci miejsce równie bezpieczne jak ten dom. Rozumiesz jednak, że muszę wiedzieć wszystko o tym, który dał ci na mnie zlecenie? Kiwnęła głową i otarła oczy gestem małej dziew­ czynki. Była w tym momencie taka bezbronna i tak śliczna, że gdy zarzuciła mu ręce na szyję, przylgnę­ ła doń całym ciałem, wyszeptała: - Dziękuję ci, Raul - i zaczęła go całować, nie bronił się. Nie odepchnął jej. Nie spojrzał w kierunku domu, na taras pierwsze­ go piętra, gdzie stała Sonia, patrząc wprost na nich i przyciskając do ust obie dłonie, by zdusić krzyk. Andżelika całowała wspaniale. Czuł każdą komór­ ką ciała jak wspaniale. Gdyby zamknął oczy i wyobraził

sobie, że trzyma w objęciach Sonię, gdyby to ją tulił... tym razem mógłby się nie powstrzymać. Czuł tak przemożne pożądanie, jak chyba jeszcze nigdy przedtem. Jego męskość domagała się zaspo­ kojenia. Teraz! Natychmiast! A Andżelika doskona­ le o tym wiedziała. Czuła wbijającą się w jej lędźwie wypukłość. Napierała na nią podbrzuszem. I całowa­ ła mężczyznę, jakby dla tej chwili została stworzona. Odrywała się na moment, by nabrać oddechu i jemu pozwolić odetchnąć, by w następnej chwili zatracić się znów w pocałunku, czuć jego język między zębami, na podniebieniu, głęboko w gardle i... pragnąć więcej. Jeszcze więcej... - Raul, ja... ja już nie mogę - wyjęczała, czując że płonie między nogami. Niezaspokojone pragnienie sprawiało jej fizyczny ból. - Zostaw mnie i odejdź albo zróbmy to teraz, bo ja już nie mogę... Sięgnęła w dół, wsunęła drżącą niecierpliwie dłoń w jego spodnie. Zacisnął zęby. Połowa jego jaźni prag­ nęła zaspokojenia tak samo gorączkowo jak Andżeli­ ka, druga połowa pytała go uprzejmie, co on wyprawia i czy aby nie oszalał. Na Boga, był dorosły! Był wolny! Nikomu nie skła­ dał przyrzeczeń, a ta, której naprawdę pragnął, była nietykalna! Andżelika zaś... chętna, nieskompliko­ wana i tak... doświadczona, była pod ręką. Musi, po prostu musi dać upust pożądaniu, b o . . . Zadzwonił telefon. Zastygli oboje. - Nie odbieraj - poprosiła.

Ale on już wyciągał komórkę z kieszeni spodni, już cofał się o parę kroków, by odebrać połączenie. Andżelika stała z rękami zwisającymi bezwładnie wzdłuż ciała i oczami pełnymi łez. Gdyby to był Vini, nie Raul, uklękłaby, korzystając, że on jest zajęty rozmową, dorwała się do jego rozporka, wyswobodziłaby członek i wzięła do ust. I mężczyzna byłby jej. Ale Raul nie pozwoliłby na t o . . . Odepchnąłby ją albo wręcz uderzył. Nie chciała ryzykować, choć czu­ ła, że go traci. I właśnie w następnej chwili go straciła. Skończył krótką rozmowę. Rzucił Andżelice ostre spojrzenie i odezwał się cicho, ale takim tonem, że dziewczyna zmartwiała. - Spotkałaś Vincenta przypadkiem? Na konnej przejażdżce? Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się od niej jak od trędowatej i ruszył w stronę domu. Chciała za nim biec, chciała wołać: - Raul! Raul, co z tobą?! Czekaj, dokończmy, a potem porozmawiajmy spokojnie! Powiedziałam ci prawdę! Od początku do końca prawdę! - ale... nie uczyniła ni kroku. Bo właś­ nie sama zaczęła się zastanawiać, jak to z tym spotka­ niem było. - Człowieku, co się z tobą dzieje?! Gdzie się podział opanowany, zimny strateg? Nie poznaję cię, Raul! - To wykrzyczał Paweł parę minut później, gdy zobaczył swojego szefa wpadającego do domu jak burza. Drzwi wejściowe zamknął z takim hukiem, że mało nie wypadły z futryny.

- Daj mi spokój - wywarczał Raul i ruszył po scho­ dach na górę, pokonując po kilka stopni na raz, ale le­ karz był nie od tego, żeby dawać spokój komukolwiek, a na pewno nie Raulowi. Dognał go, nim ten zdążył zaszyć się w swoim apar­ tamencie. Wpadł do środka, nim Raul zdążył zatrzasnąć za sobą drzwi. Chwycił go za ramię, odwrócił do siebie i... spoliczkował. Z całej siły strzelił przyjaciela w twarz. Ten aż się cofnął, dotykając palącego policzka. Pa­ weł śmiał go uderzyć?! - Oszalałeś? - wycedził. Czarne oczy zapłonęły fu­ rią. - M a m ci odstrzelić rękę? - To później - odparł lekarz, siląc się na spokój. - Skoro oprzytomniałeś, odpowiesz mi na kilka pytań. - Nie muszę na nic odpowiadać! Z niczego nie muszę się tłumaczyć! Tobie również nie! -

I tu się mylisz, przyjacielu. - Tym razem to Paweł

cedził słowa zgłoska po zgłosce. - Jedziemy na tym sa­ mym wózku i jeżeli ty popełnisz błąd, bo ci się sperma rzuciła na mózg, to ja za ten błąd zapłacę. Chcę więc wiedzieć... - Słuchaj, wieczorem dzwonił Vincent. Sytuacja wy­ mknęła się spod kontroli, doszło do strzelaniny, tamci w środku są martwi, Artur też. Vini został ranny... - Co mu jest?! - Paweł już rozumiał wzburzenie mężczyzny. Raul może nie okazywał tego na co dzień, ale kochał brata. Naprawdę go kochał. - Daj mi dokończyć. - Raul potarł twarz gestem człowieka śmiertelnie zmęczonego. - Vini dzwonił, że jest ranny, niegroźnie, sam siebie zszyje i opatrzy...

Z piersi Pawia wydobyło się westchnienie ulgi. Raul zaśmiał się nagle. A ten śmiech podniósł leka­ rzowi włosy na karku. - Tylko widzisz, mój brat, Vini, opuścił mieszkanie Soni całkiem zdrów. - Co ty... co ty opowiadasz?! To niby gdzie został ranny?! - Prawdopodobnie postrzelił się sam. Paweł jak stał, tak usiadł. - Po co...? W jakim celu miałby to zrobić? - wyją­ kał. - Skąd o tym wiesz? M o ż e informator...? - Dawid śledził rozwój wypadków z bezpiecznej odległości. G d y Vini wyszedł, on miał za zadanie sprawdzić dziuplę. I zrobił to. Potwierdził słowa Vincenta: trzy trupy. C h o ć na strzelaninę to nie wygląda­ ło, bo wszyscy trzej zostali załatwieni elegancko: dwa strzały w pierś, jeden w głowę, niczym na szkoleniu dla zawodowych morderców. Nie dałoby mi to do my­ ślenia, gdyby Dawid nie rzucił przypadkiem uwagi: Vincent wybiegł z klatki schodowej, złapał taksówkę i odjechał. A godzinę wcześniej Vini dzwonił, że jest ranny. O to właśnie zapytałem Dawida, a ten potwier­ dził stanowczo: Vincent był cały i zdrów. - Po co miałby sam do siebie strzelić? - wyszeptał Paweł, choć nie chciał znać odpowiedzi. - Żeby mieć alibi do masakry na Wileńskiej. To on wystrzelał całą trójkę. A żeby wejść ot tak do mieszkania, w którym jest kocioł, musiał on sam ten kocioł zlecić. Po słowach Raula zapadła martwa cisza. Paweł przerwał ją pierwszy:

- Pieprzysz, stary. Zaczynasz podejrzewać wszystko i wszystkich, a wytłumaczenie może być proste: Vini był na takiej adrenalinie, że nie czuł postrzału. To się zdarza. A pułapkę zastawił Artur - przecież sam na to wpadłeś - to on szedł przodem i to on oberwał pierw­ szy. Vini musiał się bronić, więc dokończył sprawę tak, jak go uczyłeś: dwa razy w pierś, raz w głowę. - Myślisz? - Na twarzy Raula odmalowała się ulga. Gdyby zdrajcą okazał się Vincent... Lecz jeśli nie brat, t o . . . kto? Przez następne dwa dni Raul nie opuszczał strzel­ nicy. Wychodził o świcie, wracał nocą, prosił Pawła o coś do jedzenia i zamykał się w swoim apartamencie, dogrywając szczegóły kontraktu. Był znany w przestępczym światku jako perfekcjo­ nista. Zarówno umowy były dopracowane do najmniej­ szych szczegółów, tak że inspektorzy z policji skarbo­ wej do niczego nie mogli się doczepić, pieniądze za towar były dostarczane na czas w takich nominałach, jak życzył sobie dostawca, ale i sam towar był osobiście przez Raula sprawdzany. Nie narkotyki - tutaj musiał ufać dilerom, a z nieuczciwymi dostawcami rozliczać się szybko i bezwzględnie - ale już każdą sztukę broni sprawdzał własnoręcznie. Tym razem testował również nowy sposób przemytu. Karabiny ukryto w wózkach z kateringiem, jakie zabierano na pokład samolotów. Pomysł był genialny w swej prostocie. Nikt nie czepiał się zwykłych, me­ talowych wózków, nikt też nie sprawdzał, czy turyści

wylądowali głodni, czy najedzeni. Wycieczka last minute, sprzedawana za bezcen, opłaciła się Raulowi po stokroć. W transporcie, który właśnie przybył do VillaRosy z Rosji, przez Kaliningrad, jeden z polskich portów, potem lotnisko w Gdańsku, do Antalyi, a stamtąd nie­ wielkim transportowcem do przystani w VillaRosie, znajdowało się dwieście sztuk karabinów AK-47, zwa­ nych swojsko kałachami, lubianych i cenionych przez terrorystów na całym świecie za niezawodność w każ­ dych warunkach, łatwość obsługi i konserwacji, a także przystępną cenę. Transport zawierał też próbkę nowego rodzaju pocisków do kałasznikowa, które przechodząc przez ciało, rwały wnętrzności na strzępy. Uznawane za rodzaj pocisków d u m - d u m były niedopuszczone do stosowania w regularnym wojsku, ale terroryści się za­ kazami nie przejmowali. Raul także nie. Jednak karabiny musiał sprawdzić. Sprzedawał je ludziom, którzy za mniejsze przewinienia niż nie­ sprawna broń zakopywali żywcem na pustyni, poza tym Raul... lubił sobie postrzelać. I przez dwa dni mógł się zabawiać do woli. Strzelnica ulokowana była nad morzem, w miejscu osłoniętym skałami, gdzie morskie fale wściekle biły o kamienne ściany. Nikt nie usłyszałby serii z karabi­ nu, nawet stojąc w niewielkiej odległości, a strzelnica dodatkowo znajdowała się w najbardziej oddalonym od ludzkich siedzib zakątku VillaRosy. Podwładni Stanleya na czas przerzutu zamknęli posiadłość dodatkowym kordonem ochronnym. Te­ raz on sam, dowódca straży, towarzyszył szefowi na

strzelnicy, podając kolejny karabin i następny magazy­ nek, a czasem zmieniając porwaną na strzępy tarczę. Raul był dobry, naprawdę dobry i przyglądający się jemu ludzie nabierali do szefa jeszcze większego sza­ cunku. Karabin w jego rękach był narzędziem do za­ bijania posłusznym, chętnym i sprawnym. Załadowa­ nie, odbezpieczenie, seria ogniem ciągłym, potrójnym, pojedynczym, a każda w celu. Oddawał przestrzelaną broń i wyciągał rękę po następną. Unosił do ramienia i niemal bez celowania, intuicyjnie trafiał w sam środek tarczy, w samo serce albo głowę czarnej sylwetki. Kogo wyobrażał sobie w tym miejscu? Pozostawało to dla obserwatorów zagadką, ale że kogoś Raul miał przed oczami, to było pewne. Nigdy przedtem nie strzelał z taką nienawiścią i determinacją, nigdy nie zaciskał tak mocno szczęk, podrywając broń do strzału, jak dziś. I następnego dnia. - Kogo rozwaliłeś? - zapytał żartobliwie Paweł, który właśnie nadjechał terenówką z obiadem dla sze­ fa i obstawy. Raul otarł pot z czoła wierzchem dłoni i oddał ka­ łasznikowa Stanleyowi ze słowami: - Ten ma coś ze spustem, sprawdź go, rozłóż i oczyść. Mężczyzna skinął głową. - Co słychać w domu? - Raul zwrócił się do Pawła, biorąc do ręki pojemnik z zupą. - Cisza, spokój. Andżela nie wychodzi z pokoju, Sonia również. Czuję się jak rozbitek na bezludnej wyspie.

- Przejdźmy się. - Raul wskazał ścieżkę biegnącą u podnóża skał. Paweł spoważniał. Ruszyli ramię przy ramieniu. - Pora opracować drogi ewakuacji - zaczął Raul. - T o . . . już? - Paweł spojrzał na szefa zaskoczony, choć przecież spodziewał się takiej informacji od daw­ na. Czekał na nią równie niecierpliwie jak Raul. Była przepustką do wolności. Raul stanął i zapatrzył się na rozkołysany morski bezmiar, który tego dnia miał barwę oczu Soni. - Już niedługo - odparł półgłosem, choć tutaj nikt nie mógł ich usłyszeć. - Nie zdradzisz szczegółów? Pokręcił głową. - Im mniej wiesz, tym mniej zdradzisz. Gdyby powiedział to komu innemu, ten oburzył­ by się i zaczął zapewniać, że nie zdradzi Raula ani jego tajemnic, nigdy! Ale Paweł był przy zbyt wielu przesłuchaniach i zbyt wiele sam przeprowadził, by wiedzieć jedno: jeśli chcesz wydobyć z kogoś informa­ cje i nie przebierasz w środkach - uzyskasz je. O n i obydwaj nie musieli nigdy uciekać się do przemocy fizycznej, stosowali środki chemiczne i narkotyki, ale druga strona mogła być bardziej brutalna i zdetermi­ nowana. Przypiekania zapalniczką, elektrowstrząsów, wyłamywania paznokci, piłowania zębów, obdzierania ze skóry, podtapiania czy wreszcie przewiercania - na żywca oczywiście - gałki ocznej nie wytrzyma nikt. Słownie: n i k t .

- Dla ilu osób przygotować transport? - zapytał równie cichym tonem jak Raul. - Dla dwóch. - Co z ciebie za pesymista się zrobił? - Paweł szturchnął przyjaciela żartobliwie w bok. - Realista, jeśli już - odpowiedział tamten bez uśmiechu. - Zdrajca jest blisko. Bardzo blisko. N a m i e ­ rzyłeś już zleceniodawcę Andżeliki? Paweł pokręcił głową. - Pionka - owszem. Ten Robert Ważkiewicz, headhunter małej agencji, był łatwy do zdjęcia, ale o tym, którego szukamy, nic nie wie. Porozumiewają się za po­ mocą kodowanych maili, pieniądze przechodzą przez kilka k o n t . . . Pracuję nad tym. Robert W. jest pod ob­ serwacją przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Raul klepnął lekarza w ramię, co było dowodem uznania. Ten milczał przez chwilę. - Nigdy nie podejrzewałeś... mnie? - zapytał p o ­ woli. Raul spojrzał nań bystro i uśmiechnął się, kręcąc głową. - Gdybym zaczął podejrzewać ciebie, przyjacielu, strzeliłbym sobie w łeb. Ot tak. Szli dalej jeszcze kawałek. - Za parę dni rozdzielę zadania i wydam szczegó­ łowe rozkazy. Zajmiesz się zabezpieczeniem przerzutu z naszej strony. Ja muszę jeszcze popracować nad za­ ufaniem kontrahentów. Musimy wydać przyjęcie, tutaj, w VillaRosie, by ich przedstawiciele mogli się lepiej poznać. A my przed śmiercią dobrze zabawić - dodał.

- Z n ó w ten pesymizm. D o m pełen pięknych ko­ biet, a ty zamiast coraz radośniejszy, coraz bardziej p o ­ nury się robisz. - Co do pięknych kobiet, jak twoje sprawy z Sonią? - Nie ma żadnych „spraw"! - Paweł przypomniał so­ bie rozkaz dotyczący uwiedzenia dziewczyny i od razu się wkurzył. Bardziej chyba tym, że tego rozkazu jesz­ cze nie wykonał. - Księżniczka zamknęła się w swojej wieży i nie opuszcza pokojów nawet na posiłki. - Co jej się znowu stało? - Raul pilnował, by w jego głosie był zaledwie ślad zainteresowania. By przyjaciel nie widział, jak jego ciało reaguje na samo słowo „Sonia". Paweł posłał mu kose spojrzenie. - Nie wiesz? Widziała, jak przystawiasz się do A n ­ dżeliki, wkładając jej język niemal do gardła. Ja też widziałem, bo nie kryłeś się z tym zbytnio. Gdyby nie telefon, pewnie byś gorącą Andżelę skonsumował na tej plaży. Raul spochmurniał. I nakazał sobie spokój. Na wspomnienie wieczoru sprzed dwóch dni od razu zro­ biło mu się ciasno w spodniach. Nie był napalonym na wszystko co się rusza ogie­ rem jak Vini, ale zbliżający się D -

Day, d o którego

przygotowywał się przez parę ładnych lat, rosnące ryzyko wpadki i poczucie zagrożenia, a wraz z nimi poziom adrenaliny we krwi, dwie młode kobiety w za­ sięgu ręki i brak seksu przez ostatnie parę miesięcy - to wszystko stanowiło mieszankę wybuchową. I naj­ silniejszy afrodyzjak. Jeżeli w jakiś sposób się nie wy­ ładuje - a z usług prostytutek nie korzystał - będzie

źle, bo w decydującym momencie emocje mogą wziąć górę nad rozumem. - Idę postrzelać - mruknął. Zawrócił i już po chwili z AK-47 w ręku słał serię za serią, wprost między nogi wyimaginowanego wroga. Tym razem jednak wrogiem było on sam, Raul de Luca. Wrócił późną nocą. Ramiona rwały bólem. Prze­ strzelać dwieście karabinów w ciągu dwóch dni to nie byle co. Wchodząc do domu, marzył jedynie o gorącym prysznicu, który zmyje z ciała pot, a z włosów morską sól. M ó g ł nic już nie jeść. Tylko gorąca kąpiel i długi, mocny sen. Andżelika miała jednak co do Raula inne plany... Przez cały dzień nasłuchiwała ze swojego pokoju jego kroków w korytarzu. G d y wreszcie się doczeka­ ła, wybiegła wprost na niego, odziana jedynie w biały, kusy szlafroczek, w którym omal nie uwiodła mężczy­ zny pierwszego dnia pobytu w VillaRosie. - Cześć, Raul - powiedziała niskim, zmysłowym głosem. - Cześć - mruknął, mimowolnie obrzucając dziew­ czynę spojrzeniem. Pod szlafroczkiem mignął ciemniej­ szy trójkąt wieńczący opalone uda. Raul odwrócił wzrok. - M o g ę potowarzyszyć ci podczas kolacji? - Nie będę jadł. - Kąpiel i spać? - domyśliła się. - M o ż e weźmie­ my wspólną? Umyję cię, zrobię masaż... Nic więcej. - Wsunęła mu dłoń pod koszulę, ale przytrzymał

dziewczynę za nadgarstek i odepchnął lekko. Przygry­ zła wargi, by się nie rozpłakać i nagle rzuciła: - J e ś l i nadal marzy ci się Sonia, to zapomnij. O g ł o ­ siła strajk. Nie da ci, choćbyś prosił i groził. Raul, który zdążył minąć Andżelikę i wejść do po­ łowy schodów, odwrócił się i spojrzał na nią niemal z nienawiścią. - Nie będę ani prosił, ani groził. Jeśli będę miał na nią chęć, po prostu ją sobie wezmę - wycedził na tyle głośno, by jego słowa dotarły do drugiej mieszkanki VillaRosy. Dotarły. Ranek następnego dnia wstał ciepły i pogodny - jak to na Cyprze pod koniec października - choć na horyzoncie zaczęły zbierać się czarne chmury. Zbliża­ ło się załamanie pogody i nieco chłodniejsza aura aż do kwietnia... Raul, wyspany i wypoczęty, w zupełnie innym hu­ morze niż jeszcze wczoraj, zszedł na śniadanie. W kuchni krzątała się Andżelika - tym razem w seksownych szortach i obcisłym topie bez ramiączek. Przy stole, z kubkiem kawy w ręku siedział za­ myślony Paweł. Na widok Raula uśmiechnął się i po­ zdrowił przyjaciela żartobliwym toastem. Dziewczyna postawiła przed mężczyzną talerz z kanapkami. - Zaraz przyniosę kawę. Ze śmietanką, prawda? - Przechodząc obok, otarła się o Raula ramieniem. - Ta nigdy nie odpuszcza - mruknął niechętnie. Cały dobry humor ulotnił się w jednej chwili.

- W tym jest podobna do ciebie. Również jesteś jak pitbull... Czy choć raz nie mógłbyś dać sobie więcej luzu? - W głosie Pawła brzmiała autentyczna cieka­ wość. Ani śladu kpiny. - M o ż e ty reflektujesz? - odciął się Raul. - Skąd wiesz, że tego nie zrobiłem? - Święty Paweł i jawnogrzesznica? - Raul uśmiech­ nął się i pokręcił głową. - Nie jestem taki święty! - Lekarz wkurzył się nagle. Na niego też zaczynała działać nieznośna atmos­ fera panująca od paru dni w tym domu. On też miał swoje potrzeby, też żył w ciągłym stresie i chodził podminowany. I również nie miał możliwości się roz­ ładować. A Andżelika była jak najbardziej chętna na przystojnego jasnowłosego mężczyznę, skoro nie m o ­ gła mieć Raula. Paweł nie zwykł się jednak zadowalać resztkami z pańskiego stołu... Raul rzucił mu uważne spojrzenie. - Chcesz, to bierz - mruknął, wzruszając ramiona­ mi i zajął się śniadaniem. - Następną mi stręczysz?! - wybuchnął lekarz i p o ­ derwał się od stołu, gotów zakończyć tę rozmowę. Raul zaczął go mitygować. - Spokojnie, co cię ugryzło, usiądź. A tak a propos, gdzie jest Sonia? - Już myślałem, że nie zapytasz - prychnął kpiąco Paweł. - Zamknęła się w swoim pokoju dwa czy trzy dni temu i nie wychodzi nawet na posiłki. Ogłosiła strajk głodowy, jakbyś chciał wiedzieć.

- Każ jej zejść na śniadanie. - Raul wbił widelec w kawałek pomidora, jakby to było serce dziewczyny. - Prosiłem, by zeszła, ale odparła, że dziękuje, nie jest głodna. - Idź do niej i powiedz, że ja prosił nie będę. - Jak sobie życzysz. - Paweł wzruszył ramionami, jak chwilę wcześniej Raul, i skierował się w stronę schodów. Andżelika, siadając przy stole, odprowadziła go spojrzeniem. Była bardzo ciekawa, jak się rozgryw­ ka Raul kontra mała głupia Sonia rozstrzygnie. M i n u t ę później Paweł był z powrotem. - Podziękowała ci grzecznie za zaproszenie i życzy­ ła smacznego - rzekł beznamiętnym tonem. I w na­ stępnej chwili aż się cofnął, bo Raul pobladły z furii poderwał się od stołu i ruszył na górę z taką miną, jakby miał zamiar dziewczynę zabić. Bo dokładnie tego w tym momencie chciał. Sonia siedziała przy toaletce w swojej pięknej kre­ mowej sypialni, i długimi monotonnymi pociągnię­ ciami szczotki rozczesywała lśniące w promieniach słońca włosy, patrząc niewidzącym wzrokiem na swoje odbicie w lustrze. I po co to robię? - pomyślała nagle. - D l a kogo chcę być piękna? Dla Raula, któremu wszystko jedno z kim sypia? „Czy dziś w nocy też do mnie przyjedziesz?" - zabrzmiał w umyśle dziewczyny słodki, przymilny głosik Andżeliki. A potem scena na plaży... Sonia zacisnęła powieki, czując łzy napływające do oczu. Nie chciała tego pamiętać, nie chciała odtwarzać

w wyobraźni znów i znów, jak Andżelika z Raulem le­ pią się do siebie. Jak się całują. Jak on napiera na tamtą, gotów posiąść pannę puszczalską na tej głupiej plaży. Nawet stąd, z tarasu było widać, że to nie Andżelika leci na Raula, a on na nią. Że nie jest mu obojętna. Że przeleciałby ją na oczach Soni, gdyby nie telefon... Nie chciała pamiętać, jak wziął twarz tamtej w dło­ nie i zaczął ją całować, gdzie tam całować - pożerać! I ta myśl: przyłączyłabym się do nich. Sonia zacisnęła uda, czując zdradziecki płomień we wnętrzu, ale to nie pomogło. W s u n ę ł a więc w maj­ teczki rękę, naciskając na gorący wzgórek, ale to też nie wiele dało. Pragnęła... czegoś więcej. Nie własnej ręki. Pragnęła j e g o . A pragnienia lubią się czasem spełniać. I to bardzo niespodziewanie. G d y ktoś po drugiej stronie drzwi walnął w nie pięścią, Sonia aż podskoczyła na krześle, otwierając szeroko oczy. Płomień w podbrzuszu znikł w jednej chwili. - Otwieraj! - usłyszała wściekły głos Raula. Podeszła na palcach do drzwi i powiedziała: - Ja... nie jestem głodna. D z i ę . . . Drzwi, wyrwane kopnięciem z framugi, huknę­ ły o podłogę. Sonia z krzykiem skoczyła w tył. Raul wszedł do środka ze wzrokiem wbitym w dziewczynę i wolno ruszył w jej kierunku. Zaczęła się cofać w pa­ nice. W p a d ł a do sypialni, próbowała zamknąć drzwi na klucz, ale rąbnęły o ścianę, mało jej nie zabijając. Cofała się dalej. Za biurko, za krzesło. On był coraz

bliżej, blady z furii. Nigdy Raula takim nie widziała i... była śmiertelnie przerażona. Wypadła na taras. Oparła się plecami o barierkę. Nie miała już dokąd uciec. Wyciągnęła przed siebie ręce w błagalnym geście, ale on zbliżał się. I wreszcie stanął tuż przed nią, miaż­ dżąc niemal jej ciało swoim ciałem. Oparł dłonie o ba­ rierkę po obu stronach dziewczyny i... wbił płonące jak u czarnej pantery spojrzenie w jej przerażone oczy. Czuła jego gniew i podniecenie. Był jak drapieżnik trzymający w zębach gardło ofiary. Jeszcze sekunda i kły zacisną się, a ona osunie się bezwładnie na ziemię u jego stóp. „Trzymaj się ode mnie z daleka. Jestem niebez­ pieczny" - przemknęły Soni przez myśl jego słowa. Rzeczywiście był. A o n a . . . ona nagle poczuła, jak wilgotnieje tam wewnątrz. Jak pragnie się otrzeć o jego ciało, chwycić jego dłoń i skierować między nogi. Zrobić to, co robiła na jej oczach tamta, puszczalska: zagłębić rękę w jego spodniach, wydobyć twardą męskość i zanurzyć w so­ bie. Tak głęboko, aby zaspokoić to palące pragnienie. Ten głód. Podniósł powoli ręce, ujął twarz dziewczyny i na­ gle... zaczął całować. Wdarł się językiem między jej wargi, ona jęknęła tylko, ale nie cofnęła głowy, prze­ ciwnie, z taką samą desperacją wyszła mu naprze­ ciw. Boże... Jego smak, jego zapach, jego dotyk. Ję­ zyk pieszczący wnętrze jej ust, ona sama smakująca jego wargi... Trwali długą chwilę w tym zatraceniu.

I naraz... gdy Sonia zaczęła omdlewać z rozkoszy, pu­ ścił ją tak nagle, jak pochwycił. Zamrugała, niczym obudzona z pięknego snu. Nic nie rozumiejąc, spojrzała mu w oczy. Dotknęła pytają­ co jego warg palcem, a Raul... On rzucił tylko: - Zbieraj się. Jedziesz na wycieczkę. I już go nie było. Sonia w oszołomieniu rozejrzała się dookoła. I co? To wszystko? To koniec pięknego snu? Namiętny pocałunek, pewność, że nie jest Raulowi obojętna, że on pragnie jej tak samo, jak ona jego i... „Zbieraj się, jedziesz na wycieczkę"? Ale Sonia nie chciała wy­ cieczki! Chciała Raula! Co znów zrobiła nie tak, że ją zostawił? Słońce nadal oświetlało taras, morze wciąż szu­ miało łagodnie, gdzieś śpiewał ptak, kwiaty pachnia­ ły oszałamiająco. Dlaczego więc świat ogarnął mrok? Dlaczego poczuła, że jej własny mały świat właśnie się skończył? - Soniu, żyjesz? - usłyszała zaniepokojony głos Pawła. Wbiegł na taras. Podniosła nań pociemniałe spojrzenie. Żyła, choć wolałaby umrzeć. - Soniu? - Głos Pawła przepełniony był troską i niepokojem. - Coś się stało? Uderzył cię? Pokręciła głową. Wprost przeciwnie. Pocałował. A potem odepchnął i wyszedł. Ale czy może powiedzieć

Pawłowi, jak podły jest jego szef? Jak wspaniale się bawi, raniąc jej uczucia? - Raul jest rozdrażniony i ma ku temu powody. Po­ staraj się go dodatkowo nie wkurzać, dobrze? - O d ­ garnął z mokrego od łez policzka dziewczyny kosmyk włosów. Jak łatwo byłoby pokochać miłego, troskliwe­ go Pawła. Gdyby wcześniej nie poznało się Raula... Kiwnęła głową. - Chodź, zabieram cię na wycieczkę. Spakuj parę ciuszków na jeden dzień, kostium kąpielowy i jedziemy. - Naprawdę? - Uniosła brwi z niedowierzaniem. Opuścimy VillaRosę? Wyjedziemy stąd na cały jeden dzień? G d y przytaknął, rozpromieniła się jak małe sło­ neczko, pobiegła do garderoby, spakowała sukienkę, bluzeczkę, szorty i kostium, tak jak zasugerował, p o ­ tem dorzuciła jeszcze ręcznik, tubkę kremu z filtrem i okulary przeciwsłoneczne. Włosy związała frotką w koński ogon i po chwili stała przed mężczyzną go­ towa do drogi. Nagle spochmurniała. - Raul chce mieć dom dla siebie. Dla siebie i A n ­ dżeliki - wyszeptała, znów czując łzy pod powiekami. - Mylisz się. - Paweł uśmiechnął się cierpko. Już miał nadzieję, że przez resztę dnia Sonia będzie szczę­ śliwa w jego i tylko w jego towarzystwie. - Andżelika została wyproszona. Stanley ma ją odwieźć na lotnisko i dopilnować, by wsiadła do samolotu. Leci prosto do Polski. Sonia naprawdę nie chciała być wredna, nie życzy­ ła przecież tamtej źle, ale w tej chwili uśmiechała się

szeroko. Teraz mogła jechać z Pawłem na wycieczkę. Dokądkolwiek. Nawet na Księżyc, byle zdążyli wró­ cić na kolację z Raulem. Wieczorem przeprosi Raula i spróbuje... spróbuje... znów go pocałować. Podróż jeepem była krótka. Tylko do przystani, gdzie znów obok siebie, burta w burtę cumowały dwa jachty. Mniejszy - Margaritta i większy - wspaniała, lśniąca bielą burt Ballerina. - No nie mów, że popłyniemy t y m . - Sonia zrobi­ ła wielkie oczy, gdy Paweł ruszył kamiennym chodni­ kiem w stronę kei. - Tym nie. - Pokręcił głową, patrząc na Ballerinę. - Potrzebowalibyśmy załogi, a ja m a m dosyć ludzi do­ okoła siebie. Ten mniejszy jest równie szybki i wygod­ ny. Spodoba się tobie. - Już mi się podoba! Przyjęła wyciągniętą dłoń, ciepłą, silną, męską dłoń, i wskoczyła na pokład. - Rozgość się. Ruszamy. Paweł stanął na mostku, przekręcił kluczyk w sta­ cyjce i na rufie odezwały się dwa silniki diesla, powarkując jak gotowe do biegu gepardy. Łagodnie pchnął manetkę gazu. Ł ó d ź oderwała się od nabrzeża i ruszy­ ła w kierunku pełnego morza, z każdą chwilą nabiera­ jąc szybkości. Po chwili cięła fale, prując przed siebie z pełną mocą trzystu koni mechanicznych. Sonia stała na dziobie, trzymając się kurczowo barierki i... była szczęśliwa. Gdzie tam szczęśliwa! Była p r z e s z c z ę ś l i w a !

Parę chwil wcześniej zrzuciła w kajucie sukienkę, zostając w kostiumie kąpielowym, i teraz, rozpuściw­ szy włosy, mogła się wdzięczyć do przystojnego męż­ czyzny tak, jak to sobie parę dni temu wymarzyła. Kostium, który Paweł kupił jej razem z resztą rze­ czy, był przepiękny: biały, inkrustowany drobnymi skrzącymi się w słońcu cyrkoniami. Góra wspaniale podkreślała jędrne, drobne piersi dziewczyny. Maj­ teczki to zaledwie dwa trójkąty związane troczkami. Naprawdę nadawał się do uwodzenia. Sonia prezen­ towała się w nim oszałamiająco i po raz pierwszy zda­ wała sobie sprawę z własnej mocy. Widziała w spoj­ rzeniach Pawła, jakie rzucał jej ukradkiem, i zachwyt, i pożądanie i... podobało jej się to! Oparła się plecami o barierkę, wysunęła do przodu długie, zgrabne, szczupłe nogi i wygięła się w tył, upo­ jona szybkością, luksusowym jachtem, wspaniałym dniem i... tym zachwytem. Zaśmiała się. - Szybciej, Pawełku, szybciej! On też się roześmiał i dodał gazu. Ł ó d ź ślizgała się po grzbietach fal, sunąc po niemal gładkiej powierzchni. Paweł wziął kurs na pełne m o ­ rze, zostawiając ląd coraz dalej w tyle. On też chciał zapomnieć choć na jeden dzień o VillaRosie i życiu, jakie prowadził. Liczyło się tu i teraz: on, szybka łódź i piękna dziewczyna w zasięgu ręki. Jak długo gnali przed siebie? To bez znaczenia. Ł ó d ź zwolniła dopiero wtedy, gdy oboje poczuli głód.

Kosz był pełen smakołyków. Lodówka również. - Napijemy się szampana? - Paweł wprawdzie za­ pytał, ale nim Sonia zdążyła odpowiedzieć tak lub nie, już wyjmował dobrze schłodzoną butelkę przedniego trunku. Już nalewał do dwóch kieliszków musujący płyn o pięknej różowej barwie. - M m m . . . pyszny! - Sonia oblizała wargi, m i m o ­ wolnie - a może całkiem świadomie - naśladując A n ­ dżelikę i wypiła do dna. Paweł z trudem oderwał oczy od jej ust. M o ż e A n ­ dżelika i była pociągająca z tą swoją drapieżną, buj­ ną urodą i zachęcającym sposobem bycia, ale Sonia... słodka, niewinna Sonia udająca uwodzicielkę... Musiał tych ust spróbować! Przysiadł się do dziewczyny, przygarnął ją ramie­ niem, podniósł jej twarz ku sobie i zajrzał pytająco w niebieskie oczy. Rozchyliła lekko usta i to wystarczyło mężczyźnie za odpowiedź. Zaczął ją całować. Z począt­ ku miękko i czule, ale gdy z sekundy na sekundę rosło w nim podniecenie, pocałunki stawały się coraz bardziej natarczywe i zaborcze. Smakując wargi dziewczyny, przygryzając je, ssąc lekko, zanurzając język w jej ustach zatracał się coraz bardziej w pędzie do spełnienia. Sonia zarzuciła ręce na kark mężczyzny i przyciągała go co­ raz silniej, z rosnącą determinacją. Szampan szumiał jej w głowie, ciało płonęło. Pragnęła, by pieścił ją nie tylko ustami, by sięgnął niżej, tam, gdzie pulsowała coraz bar­ dziej stęskniona męskiego dotyku kobiecość. Osunął się po oparciu sofy, półleżąc przerzu­ cił dziewczynę nad sobą tak, że usiadła okrakiem na

jego udach i znów przyciągnął do siebie. Sonia, nawet sobie nie zdając sprawy, że to robi, zaczęła poruszać się w górę i w dół, trąc lędźwiami o wybrzuszenie w spodniach mężczyzny. Stłumił jęk. Próbował opa­ nować chęć zdarcia z dziewczyny skąpego kostiumu i zatopienia się w jej wnętrzu aż po samo dno. Ale... ona nie ułatwiała mu tej próby. Przylgnęła doń całym rozgorączkowanym ciałem i zaszeptała: - Chcę to zrobić z tobą. Teraz. Paweł zesztywniał. Oderwał wargi od szyi dziew­ czyny. Cofnął głowę, by patrzeć wprost w jej szeroko otwarte oczy, teraz pociemniałe z nabrzmiewającego pragnienia. - Nie wiesz, co mówisz. Ten pierwszy raz... - Chcę mieć z tobą - powtórzyła, głaszcząc go po piersi. Przytrzymał jej dłoń. - Soniu droga, szampan uderzył ci do głowy... - Tak właśnie - zgodziła się, rozpięła koszulę na piersiach mężczyzny i zaczęła całować, lizać, ssać opa­ loną skórę tuż obok sutka. Przygryzł wargi tak silnie, że poczuł smak krwi. Zaczynał tracić kontrolę i nad sobą, i nad nią! Czy nie o to aby Raulowi chodziło? „Masz uwieść Sonię. To nie prośba. To rozkaz" - rozbrzmiały w pa­ mięci słowa tamtego. Paweł uniósł się na łokciu. - Poczekaj - wykrztusił. - Jeśli ma to być twój pierwszy raz, niech będzie wspaniały. Uniósł ją za pośladki, pocałował w pierś, zasłoniętą trójkącikiem kostiumu i posadził obok. Wstał, rozłożył

łóżko, które zajęło teraz połowę kajuty, i rozwinął pach­ nącą świeżością śnieżnobiałą pościel. Sonia przyglądała się temu w milczeniu. Tylko szybki oddech świadczył o tym, jak bardzo jest prze­ rażona i... rozpalona jednocześnie. Sięgnęła po drugi kieliszek szampana. Wychyliła duszkiem. Paweł pokręcił głową na wpół z przyganą, na wpół z aprobatą, a potem uniósł Sonię w ramionach i złożył wśród tej bieli niczym na ołtarzu swoich pragnień. Rozwiązał troczki stanika, odrzucił skrawek mate­ riału i sięgnął językiem do pączka jej piersi. Zatoczył kółko wokół sutka, przygryzł delikatnie. Sonia wes­ tchnęła oczarowana. Zaczął ssać sterczącą brodawkę dotąd, aż dziewczy­ na rozchyliła bezwiednie uda i sięgnęła do jego spodni. Oderwał się od słodkiego, miękkiego, różowego krąż­ ka i powoli ściągnął z jej ud majteczki. Zamknęła uda, nagle zawstydzona. Naparł ciałem, pochylił się i zaczął całować skó­ rę na jej brzuchu, coraz niżej, coraz śmielej zdążając w dół. Przeciągnął językiem po wygolonym wzgór­ ku. Dziewczyna sapnęła i... rozchyliła uda, ukazując ciemnoczerwoną, wilgotną płeć. - Naprawdę tego chcesz? - musiał zapytać raz jeszcze. Otworzyła zaciśnięte do tej pory powieki i kiwnęła gorączkowo głową. - Bardzo - sapnęła i z determinacją sięgnęła do rozporka jego spodni. Nie wahał się dłużej.

Ściągnął spodnie, odrzucił na podłogę i ukląkł mię­ dzy kolanami dziewczyny. Na widok sterczącego, nabrzmiałego prącia jej oczy zogromniały i ze świstem wciągnęła powietrze. - Nie widziałaś jeszcze nagiego mężczyzny? - do­ myślił się. - Tylko na filmach - wyszeptała, nie mogąc ode­ rwać oczu od złowróżbnego członka. - O n . . . on się tam nie zmieści! Paweł musiał się uśmiechnąć. - Zmieści się. Zaufaj mi - rzekł, pochylając się nad dziewczyną. - Rozchyl szeroko nogi. Jak najszerzej. M o ż e zaboleć. - W i e m ! Z n a m teorię! - W jej głosie narastała pa­ nika, ale zrobiła, o co prosił. Pragnęła mieć to już za sobą. Chciała, by odebrał jej niewinność i pociągnął na nieznane dotąd szczyty do­ znań. Ale bardziej chciała tym aktem oddania zemścić się na Raulu. Za to, co jej zrobił czy raczej czego nie zrobił: za to, że nie on będzie jej pierwszym mężczyzną. To właśnie odczytał w oczach dziewczyny Paweł. Klęczał jeszcze chwilę między jej kolanami, przy­ glądając się, jak zaciska powieki, zaciska zęby i czeka na jego ruch, a potem przetoczył się na plecy, zakrył twarz przedramieniem i rzucił: - Sorry, Soniu, ale nie mogę. Dziewczyna przez pierwsze kilka sekund leżała nie­ ruchomo, nie zrozumiawszy tego, co powiedział. Po­ tem uniosła głowę i spojrzała nań z niedowierzaniem. I przeniosła wzrok na prężącą się w górę męskość.

- Ależ... możesz - zapewniła Pawła. - Zobacz, na­ prawdę możesz. Zaśmiał się, nie odrywając ramienia od oczu. - Fizycznie - owszem, ale psychicznie nie dam rady. Sięgnął po kołdrę i nakrył lędźwie. W kajucie zapa­ dła cisza, mącona delikatnym uderzaniem fal o burty. - Ale ja chcę! - krzyknęła dziewczyna. - Ja na­ prawdę chcę! - Chcesz, ale nie ze mną. A ja zastępować Raula w twoim łóżku ani myślę. Sonia umilkła, jakby ją uderzył i w następnej chwi­ li... uderzyła jego. Pięścią w nagą pierś. - Zrobiłeś to celowo! Upiłeś szampanem, rozbu­ dziłeś, a gdy byłam gotowa ci się oddać: „sorry, ale nie mogę! - Soniu, co ty bredzisz. Nie planowałem takiego roz­ woju wydarzeń - przerwał jej łagodnie. - Zrozum, nale­ żysz do innego i tylko byś mnie za to znienawidziła. - Do nikogo nie należę! Jedynie do siebie samej! - Tak się tylko tobie i temu głupkowi wydaje... - Aha, więc to z nim jesteś w zmowie! To Raul kazał ci uwieść tę głupią Sonię, a gdy będzie gotowa, odrzucić! - Nawet nie wiedziała, jak blisko jest praw­ dy. M o ż e z wyjątkiem tego odrzucenia. - Masz mnie, bydlaku, natychmiast dowieźć do brzegu, słyszysz?! - Uderzyła ponownie. I jeszcze raz. Pozwolił się okładać płaczącej dziewczynie, ale w końcu stracił cierpliwość, jedną ręką unieruchomił jej nadgarstki, drugą przygarnął do siebie i wyrywającą

się, klnącą i próbującą go ugryźć, znów zaczął całować i pieścić językiem dotąd, aż ucichła, opadła bezwolnie na skotłowane prześcieradło i poddała się pieszczocie. - Chodź, zaspokoję cię inaczej - wymruczał, gdy zaczęła pojękiwać z frustracji i pragnienia - a twoje dziewictwo zostawimy Raulowi. Wsunął dłoń między zaciśnięte uda dziewczyny i zanurzył palce głęboko w pulsującą kobiecość i zaczął poruszać w górę i w dół, coraz szybciej, coraz głębiej, pieszcząc jednocześnie drugą ręką jej pierś i wpijając się językiem w usta dziewczyny. Wreszcie krzyknę­ ła jego imię, wyrzucając biodra do przodu, dygotała chwilę z przeszywającej rozkoszy, by opaść w końcu na miękką białą pościel i znieruchomieć z rękami kurczo­ wo zaciśniętymi na ramionach mężczyzny. Pozwolił jej odpoczywać, a gdy otworzyła wreszcie oczy, rozejrzała się półprzytomnie i uśmiechnęła nie­ śmiało, pocałował ją po raz ostatni, wstał i wyszedł do łazienki, by zaspokoić własne pragnienie. Od Soni ni­ czego więcej nie oczekiwał. Wystarczyło, że ona osiąg­ nęła spełnienie i teraz zaśnie spokojnie w jego, Pawła, ramionach. Tak się też stało. Obudziło go narastające kołysanie. Fala widać się wzmogła. Wstał, nakrył śpiącą Sonię kołdrą i wyszedł na p o ­ kład. Otworzył szeroko oczy na widok czarnych chmur zasnuwających niebo i natychmiast wrócił do kajuty. - Sonia, budź się! - Potrząsnął dziewczyną.

Usiadła. Paweł sięgnął do szafki obok łóżka, wy­ ciągnął kamizelkę ratunkową i wcisnął dziewczynie w ręce. - Ubierz się i nałóż to. Nadciąga sztorm. Wracamy. Nie tracąc czasu, ruszył do kokpitu, uruchomił sil­ niki i zawrócił szerokim łukiem w kierunku majaczą­ cego na horyzoncie brzegu. Sonia wybiegła z kabiny, stanęła obok niego i zapatrzyła się - zafascynowana i przerażona jednocześnie - w czarne niebo. Wpadli wprost w objęcia burzy. Deszcz zaczął siec pokład, rozbryzgi fal zalewały oczy, łódź wznosiła się i opadała na coraz wyższych fa­ lach. Paweł zaciskał jedną rękę na sterze, drugą na ma­ netce gazu i... dociskał. Sonia trzymała się kurczowo barierki, mrużąc oczy przy każdym rozbłysku pioruna i kuląc ramiona przy każdym grzmocie. G d y błyska­ wica uderzyła tuż obok, krzyknęła i padła na kolana. H u k był ogłuszający. Ł ó d ź zadrżała jak trafione kulą myśliwego zwierzę, ale po chwili silniki złapały moc. Do brzegu mieli jeszcze parę kilometrów. Jeśli nie za­ bije ich następny piorun... - Co jest?! - Paweł nagle uderzył otwartą dłonią w deskę rozdzielczą. Sonia uniosła głowę. Drżała ze strachu i zimna, ale w oczach nie miała paniki. Odetknęła ręce od uszu i krzyknęła, widząc minę mężczyzny: - Co się stało? - Tracimy paliwo i... Niewielki wstrząs przerwał mu w pół słowa. M o ż e Paweł nawet by go nie zauważył, gdyby w tym samym

momencie nie zgasły wszystkie wskaźniki, a oba diesle nie zakrztusiły się i nie ucichły. - No to dupa! - krzyknął zdenerwowany. Brzeg, jeszcze przed chwilą odległy, nagle zaczął się przybliżać. Z jednej strony to dobrze, bo Paweł wo­ lałby nie dryfować w stronę otwartego morza w czasie burzy, z drugiej fatalnie, bo w tym miejscu z morza wyrastały pionowe skały. Rozbiją się. To pewne. Puścił na chwilę ster, odwrócił się do Soni i spraw­ dził, czy sprzączki żółtej kamizelki są podopinane. Dziewczyna była blada, ale spokojna i Paweł nagle poczuł do niej wdzięczność, że nie krzyczy, nie pisz­ czy i nie biega dookoła, machając rękami. To, że od początku podziwia tę młodą kobietę, przyszło mu do głowy chwilę później. - A ty? Dlaczego nie masz kamizelki? - próbowa­ ła przekrzyczeć sztorm, ale mężczyzna machnął tylko ręką i pochwycił ster obiema dłońmi. Błyskawice raz po raz cięły niebo, choć burza się oddalała. Ł ó d ź wspięła się na kolejną falę, balanso­ wała przez chwilę na jej grzbiecie, by w końcu ru­ nąć w dół. I znów rozpoczęła mozolną wspinaczkę w górę... Sonia nie myślała już o kamizelce dla Pawła. Trzy­ mała się z całych sił i... modliła cicho, obiecując Bogu wszystko, czego On zechce, jeśli tylko ją ocali. - Zobacz tam! - krzyknął Paweł, wskazując nie­ wielką plażę po prawej stronie. - Spróbuję się do niej zbliżyć!

Sonia kiwnęła tylko głową. Nadciągała następna fala... - Umiesz pływać? - usłyszała pytanie. - T-tak! A-ale... ale się boję - odpowiedziała i p o ­ bladła jak ściana, patrząc na morską kipiel dookoła. Ma pływać... w tym?! - Ł ó d ź za chwilę się rozbije. Wyskoczysz sama czy mam cię wypchnąć? Paweł nadal trzymał ster, próbując ustawić jacht dziobem do brzegu. M o ż e jakimś cudem trafią w pla­ żę? Powoli jednak tracił nadzieję. Ł ó d ź znosiło na skały. Jeśli nie chcieli nadziać się na ostre kamienie, musieli skakać. Natychmiast! - S-skoczę. - To skacz! Sonia podpełzła do burty, wyjrzała na zewnątrz i chwyciła się bocznej barierki jeszcze silniej. Nie była w stanie skoczyć w czarne, wzburzone odmęty. Paweł był przy niej w następnej chwili, szarpnął dziewczynę ku sobie tak silnie, że wyrwał barierkę z jej zaciśnię­ tych palców i przerzucił Sonię ponad burtą. Krzyknęła i w następnej sekundzie zachłysnęła się słoną morską wodą. Fala cisnęła ją w głąb, przeturlała. Sonia rozpaczliwie zamachała rękami, próbując wy­ dostać się na powierzchnię. Kamizelka pociągnęła ją w górę i dziewczyna wyskoczyła na grzbiecie następ­ nej fali jak korek z butelki. Tym razem nie pozwoliła zgarnąć się pod wodę. Brzeg był coraz bliżej, plaża zaś oddalała się. Sonia musiała, ale to m u s i a ł a , płynąć w jej kierunku!

Resztką sił wypełzła na piasek. Fale próbowały zgarnąć ją z powrotem, ale nie dała się. Na czworakach dotarła do miejsca, gdzie była bezpieczna, a tam nogi i ręce odmówiły jej posłuszeństwa. Upadła i leżała tak długie minuty czy może godziny - czas stracił znacze­ nie - przyciskając policzek do chłodnego piasku i... trwając. Po prostu trwając. Ciałem wstrząsnął dreszcz. Była przemarznięta, choć morze miało temperaturę wyższą niż powietrze, ale to raczej szok brał Sonię we władanie. Gdzie jest Paweł? - ta myśl przedarła się do otępia­ łego umysłu dziewczyny. Uniosła głowę i rozejrzała się. Sztorm cichł, burza odchodziła, wiatr przeganiał czarne chmury za hory­ zont. Jeszcze chwila i niebo rozjaśni cypryjskie słońce, plaża zalśni w jego promieniach i... wszystko będzie dobrze. O ile Paweł odnajdzie się cały i zdrowy i ona, Sonia, wróci razem z nim do domu. Ale na plaży mężczyzny nie było. Między skałami, kilkadziesiąt metrów od miejsca, gdzie się znalazła, utkwił wrak łodzi. Sonia zmusiła się, by wstać i ruszyć w tamtym kie­ runku. Po drodze zdjęła kamizelkę ratunkową i od­ rzuciła ją na bok, bo w wodzie ratowała może życie, ale na lądzie tylko je utrudniała. Do jachtu mogła się dostać skalną półką. Leżał na boku w małej zatoczce o piaszczystym dnie, rozerwa­ ny potężnym uderzeniem o ostre, kamienne zęby wy­ stające z wody parę metrów w głąb morza. Sprawiał wrażenie wyrzuconego na brzeg martwego zwierzęcia,

które za życia było piękne i wspaniałe, teraz wzbudza­ ło jedynie litość i żal. Ale nie czas żałować jachtów, gdy giną ludzie. Sonia przeszła na drugą stronę p o ­ trzaskanej łodzi. Tam znalazła Pawła. Mężczyzna leżał na wznak z rozrzuconymi na boki rękami. Dookoła jego głowy rosła kałuża krwi. - Paweł! - krzyknęła przerażona, dopadła do niego i potrząsnęła mężczyzną za ramię. Sprawiał wrażenie martwego, ale powieki zadrgały leciutko, żył więc. Co robić? Co robić?! Sonia rozejrza­ ła się dookoła w panice. Musi opatrzyć ranę na jego głowie, bo się wykrwawi! Ściągnęła przez głowę mokrą bluzkę, pozostając w górze od kostiumu, rozdarła zęba­ mi materiał i po chwili tym prowizorycznym bandażem owijała ranę na skroni lekarza, szepcząc przez łzy, by nie umierał i nie zostawiał jej samej wśród tych skał. Opatrunek był skuteczny na tyle, że krwawienie ustało, jednak mężczyzna nadal był nieprzytomny, a jego ciałem zaczęły wstrząsać drgawki. Musi go czymś okryć! Czymś suchym i ciepłym, a potem spro­ wadzić pomoc! Sonia wdrapała się do wnętrza wraku. Z jednego ze schowków wysypały się zapasy, z innego wystawał rąbek materiału zapakowanego w folię. Sonia, szarpiąc się chwilę z drzwiczkami, wydała okrzyk triumfu: to była nowiutka zmiana pościeli w firmowym wodo­ szczelnym opakowaniu. Chwilę później dziewczyna chwyciła bezwładne­ go mężczyznę pod pachy i zaczęła ciągnąć go w głąb

zatoczki kończącej się maleńkim skrawkiem suchego lądu. Tylko tam, z daleka od skał i fal, był bezpieczny. Kwadrans później, na przemian płacząc i klnąc z wysiłku, opadła bez życia obok niego na biały, miękki piasek, który właśnie rozświetlały pierwsze, nieśmiałe jeszcze, promienie słońca. Sonia leżała chwilę, wpatrzona w błękitniejące nie­ bo, po czym zmusiła się do następnego wysiłku. Uklę­ kła przy rannym i zaczęła zdzierać zeń mokrą koszu­ lę i spodnie, ale nie było to proste. Musiała odwrócić bezwładne ciało na bok, siłować się chwilę ze sprzącz­ kami, guzikami, suwakiem i... nagle zastygła w bezru­ chu. Paweł miał zatknięty za pasek spodni... pistolet. G d y poluzowała zapięcie, czarny lśniący kształt wy­ padł na piasek. Sonia ujęła go w dwa palce i nie bar­ dzo wiedząc, co z tym fantem zrobić, odrzuciła na bok, byle dalej od siebie. I od morza. Wolała pistoletu nie utopić, bo nie wiadomo, jak na utratę broni gangster zareaguje - a przecież Paweł był gangsterem. - Spluwę zabrałeś, ale telefonu już nie - sarknęła pod nosem, przeszukując kieszenie jego spodni. Wes­ tchnęła ciężko, bo rzeczywiście nie znalazła nic, co mogłoby im pomóc w tej opłakanej sytuacji - pozo­ stała wiara w Raula. Otuliła Pawła ciepłym, suchym prześcieradłem, nakrywając dodatkowo poszwą. Dla niej pozostały dwie poszewki, którymi mogła się je­ dynie wytrzeć do sucha. Zdjęła więc szorty, zdjęła ko­ stium i przez chwilę tarła ciało bawełnianą materią, aż zaczerwieniło się i rozgrzało.

Teraz musiała się rozejrzeć i wezwać pomoc. Albo Paweł umrze. A zaraz po nim ona sama. Skalne ściany dookoła zatoczki były strome, ale od strony plaży można się było na nie wdrapać, nie ryzy­ kując skręcenia karku, i to właśnie Sonia uczyniła. Ra­ niąc kolana i łokcie, pełzła powoli w górę, by wreszcie stanąć obiema nogami na pewnym, stałym gruncie i... aż krzyknęła z radości, wyrzucając do góry ręce. Dale­ ko, bo daleko, może trzy kilometry od miejsca, gdzie się znajdowała, może cztery, widniało... - Miasto! Miasteczko! - zaśpiewała nieomal. Rzeczywiście. Sonia widziała stąd białe ściany d o m ­ ków, kaplicę z kulistą kopułą, latarnię morską... Musi tylko pobiec tam jak najszybciej, znaleźć pogotowie, wskazać, gdzie znajduje się ranny Paweł i... będzie wol­ na! Sama schroni się na policji, zdobędą dla niej nowe dokumenty, odeślą do kraju... Pawłowi przecież nic się przez tę godzinkę nie stanie! A jeśli jednak? Jeżeli go nie znajdą? Jeżeli ona będzie piła szampana w swoim praskim mieszkanku, a on umrze w samotności z ran, chłodu i wycieńczenia? I kraby go zjedzą? Przecież So­ nia do końca życia sobie tego nie daruje. Nie wspomi­ nając już o tym, że Raul nie daruje jej na pewno. Musi przy Pawle zostać. Przynajmniej do m o m e n ­ tu, gdy przybędzie k t o k o l w i e k . M o ż e zdąży się ukryć i dopiero potem, do miasteczka... biegiem... Do tego czasu przeszuka dokładnie wrak. M o ż e znajdzie telefon albo... cokolwiek, co uratuje Pawłowi życie.

Zrezygnowana zeszła po skałach do zatoczki. Pochy­ liła się nad rannym. Nie odzyskał przytomności. Jego pierś unosiła się w szybkim, spazmatycznym oddechu i Sonia zaczęła się martwić, że obrażenia są poważniej­ sze niż tylko rozcięta głowa. Co robić, na Boga?! Rzuciła się ku roztrzaskanej łodzi, przeszukała raz jeszcze dostępne przegródki i schowki, ale nie znalazła już nic więcej. Usiadła ciężko pomiędzy szczątkami i zapłakała bezradnie, zwieszając ramiona. Dźwięk telefonu sprawił, że poderwała głowę i skoczyła na równe nogi, a potem rzuciła się w kie­ runku, skąd dochodził. Płacząc - tym razem z wysił­ ku i strachu, że telefon umilknie, nim ona go znajdzie - odepchnęła wielki kawał burty i sięgnęła po dzwo­ niącą komórkę, nie zważając na ostre krawędzie m e ­ talu kaleczące jej ręce. Wreszcie! Telefon m a ł o nie wypadł jej z ręki, gdy wciskała zieloną słuchaweczkę i... Nic z tego. Brak zasięgu. Na ekranie wyświetlił się natomiast komunikat o dwudziestu trzech nie­ odebranych połączeniach. Weszła w menu. D z w o n i ł Raul. I Raul. I Raul. I z n ó w Raul. I tak dwadzieścia trzy razy. Sonia wróciła biegiem na plażę i zaczęła się wspi­ nać na skały. M o ż e tam złapie zasięg. Telefon rozdzwonił jej się w dłoni. - Gdzie się podziewasz, do cholery?! - Wściekły głos Raula sprawił, że niemal zemdlała z ulgi. - Miałeś ją zabrać na krótką wyciecz... - Raul, to ja, Sonia! - wpadła mu w słowo i za­ częła mówić szybko, gorączkowo, bo przecież telefon

mógł za chwilę zgasnąć. - Mieliśmy wypadek, łódź jest rozbita, Paweł ranny, nieprzytomny, musisz nas znaleźć! - T y jesteś cała?! - Tak, ja chyba tak, ale Paweł... - Gdzie jesteście? - Głos po drugiej stronie nagle stał się opanowany i spokojny. - Nie wiem! Płynęliśmy, płynęliśmy, potem rozpę­ tała się burza, fale były takie wielkie i silniki zgasły, a potem zbliżyliśmy się do brzegu i... - Soniu, muszę wiedzieć, gdzie was szukać - prze­ rwał tę coraz bardziej histeryczną opowieść. - W i d z ę miasteczko! Jest kilka kilometrów stąd. Z białymi domkami. I kaplicą! - Soniu, każde cypryjskie miasteczko ma białe domki i kaplicę. Czekaj, nie rozłączaj się, spróbuję namierzyć ten telefon... Mów, co jeszcze widziałaś w okolicy. Jakie punkty charakterystyczne? - Latarnia morska! Niedaleko kapliczki jest latar­ nia morska! Raul milczał chwilę i wreszcie odezwał się. - Okej, wiem, gdzie jesteście. Znajdę Pawła, a ty... ciebie... tobie... - Chyba po raz pierwszy w życiu za­ brakło mu słów. Sonia, mając wolność na wyciągnięcie ręki, tę wolność, dla której skoczyła nocą we wzburzo­ ne morze, została przy rannym gangsterze. Gdyby nie odebrała telefonu, Paweł prawdopodobnie by u m a r ł . . . - Soniu - zaczął miękko - jeśli kiedyś się spotkamy, spróbuję wynagrodzić ci to porwanie i uwięzienie. Dziękuję, że...

- M a m nadzieję, że spotkamy się nie „kiedyś", a jak najszybciej, bo Paweł długo na tym piachu nie pociągnie! - krzyknęła zdenerwowana i nagle zrozumiała, o czym Raul mówi: myślał, że Sonia odejdzie, teraz, zaraz - sko­ ro Paweł lada chwila zostanie znaleziony - i rzeczywi­ ście... mogła odejść. Czy raczej mogłaby, gdyby zwykły ludzki odruch nie kazał jej zostać przy rannym. - Przecież go nie zostawię - rzekła cicho, nie tyle do Raula, co do siebie. On milczał przez chwilę, wreszcie powiedział ciepło: - Dziękuję, Soniu. Nie zgub tego telefonu i oszczę­ dzaj baterię. Znajdę was. -

I rozłączył się.

Dziewczyna patrzyła jeszcze chwilę na ciemniejący wyświetlacz, potem przeniosła pełne tęsknoty spojrzenie na pobliskie, ale wciąż nieosiągalne miasteczko. Ciężko było zrezygnować z takiej okazji i wrócić do VillaRosy... Na razie wróciła na plażę, a potem do wraku. P o ­ chyliła się nad rannym, stwierdziła ze smutkiem, że jego stan się nie poprawił, no, spod bandaża na gło­ wie przestała sączyć się krew, po czym położyła się obok Pawła i owinęła skrawkiem poszwy, wtulając się w mężczyznę całym drżącym ciałem, by oddać mu tro­ chę swojego ciepła, ale i ogrzać się choć odrobinę od niego. Zamknęła oczy i zaczęła błagać Raula w my­ ślach, by się pospieszył. Było jej bardzo z i m n o . . . Jak długo trwała w letargu? Nie miała pojęcia. M o ż e minutę, może kwadrans, może godzinę albo dwie. Wyrwał ją z otępienia narastający warkot m o t o ­ rówki. Nadchodziło wybawienie! Skoczyła na równe nogi i pobiegła na brzeg.

Rzeczywiście od strony otwartego morza płynęła ku nim niewielka motorowa łódź. Sonia już rozróżnia­ ła ludzkie sylwetki. W tym momencie rozdzwoniła się komórka, którą przez cały czas ściskała w dłoni. - J u ż was widzę, Raul! - krzyknęła rozpromieniona do telefonu. - Kogo widzisz? - zapytał wolno. - No twoich ludzi! Płyną tutaj motorówką! Są... są uzbrojeni. - Soniu, ukryj się! Natychmiast! Bez namysłu zrobiła, co kazał. Skoczyła za wrak łodzi, przykucnęła, oparta o nią plecami i wyjrzała ostrożnie, niepewna, czy tamci ją widzieli, czy nie. - Nie wysyłałem po was motorówki. Lecimy śmi­ głowcem. - Raul mówił spokojnie, ale ten spokój spo­ ro go kosztował. - Będziemy... niedługo. - O n i zaraz wylądują na plaży - zaszeptała. -Przyj­ dą po nas za kilka minut. - Zdążę. Soniu, posłuchaj, musisz ocucić Pawła. Możesz go uderzyć w twarz, kopnąć między nogi albo oblać morską wodą, zrób co chcesz, byle odzyskał przytomność. Ci z motorówki nie mogą was dorwać. Rozumiesz? - Rozumiem. Obleję go wodą. - Dobrze, nie zgub telefonu. - Nie zgubię. Rozłączył się. Sonia wychyliła się zza łodzi. Tamci, w motorówce, zwolnili, nie chcąc podpływać za blisko ani wraku, ani plaży. W i d a ć obawiali się zasadzki. To dobrze.

Ostrożnie wycofała się w głąb zatoczki i chwilę póź­ niej była przy rannym, ale mimo że spryskała jego twarz wodą i trzepnęła go dwa razy w policzek, Paweł nie otworzył oczu. Zawróciła więc do wraku, by widzieć, co się dzieje na morzu. Wychyliła się ostrożnie i... Huknął strzał. Skała nad głową dziewczyny syp­ nęła odłamkami. Sonia przypadła do ziemi. Serce za­ marło jej w pół uderzenia. Już raz, całkiem niedawno, ktoś do niej strzelał. I trafił. Warkot motorówki brzmiał głośno, złowrogo i bar­ dzo blisko. Uniosła głowę o centymetr. Od tamtych osłaniał ją i Pawła skalny wyłom, ale wystarczy, że podpłyną trochę w prawo i będą ich mieli jak na widelcu. To właśnie zrobili. Sonia ogromniejącymi ze strachu oczami patrzy­ ła, jak motorówka powoli wynurza się zza skał, jak jeden z brodatych mężczyzn unosi karabin, biorąc ją na cel... Trzy strzały, jeden po drugim padły zza pleców dziewczyny. Krzyknęła przerażona. Brodacz wypuścił karabin z rąk, motorówka wy­ rwała do przodu i zniknęła Soni z oczu. Odwróciła się, jeszcze sparaliżowana strachem. Paweł, bo to on strzelał, wsparł się ciężko o burtę roztrzaskanego jach­ tu. D ł o ń z pistoletem opadła. Sonia skoczyła na równe nogi i chwyciła wpół osuwającego się na piasek męż­ czyznę. Rana na jego skroni znów zaczęła krwawić, ale przez chwilę byli bezpieczni. Tamci już wiedzieli, że nie

polują na bezbronne ofiary. G d y podpłynęli po raz dru­ gi, wszyscy czterej mieli karabiny gotowe do strzału. - Poddajcie się, nie zrobimy wam krzywdy! - krzyk­ nął jeden z nich po angielsku. Sonia szarpnęła Pawła za ramię. Próbował unieść się na jednej ręce, ale był zbyt osłabiony. M ó g ł tylko oprzeć się plecami o burtę i czekać, aż po niego przyjdą. A wtedy jedenaście kul dla wroga, ostatnia dla siebie. Tamci byli coraz bliżej, już mieli wpłynąć do za­ toczki, gdy... Sonia otworzyła szeroko oczy... W i d o k był wręcz porażający: zza szczytu skał, ni­ czym w „Czasie apokalipsy", wynurzył się śmigłowiec, pochylił dziób i ruszył na motorówkę. Dziewczyna objęła Pawła ramionami i oparła czo­ ło o jego pierś. Byli uratowani. Śmigłowiec zatoczył krąg nad motorówką pełną brodatych, śniadych mężczyzn, z których każdy ściskał w ręku karabin. Z otwartych drzwi helikoptera wy­ chylił się strzelec, przypięty do boku maszyny uprzężą, przyłożył do ramienia karabin snajperski, przycisnął oko do wziernika lunety i... namierzył cel. W pierwszym momencie chciał wysłać tamtych jedną kulą prosto do diabla - motorówka miała za­ pewne pełny bak - ale zmienił zdanie. Nie potrzebna mu była wojna. Chciał im tylko dać do zrozumienia, że Raul de Luca jest górą i to dosłownie. Rzucił więc rozkaz do słuchawki, a gdy śmigłowiec znieruchomiał, wycelował w dłoń jednego z tamtych, zaciśniętą na

kolbie karabinu i lekko, łagodnie pociągnął za spust. Rozległ się krzyk. Ł ó d ź zawróciła gwałtownym skrętem ku pełnemu morzu. Śmigłowiec zatoczył nad nią kolejny krąg. Brodacze w motorówce naraz, jak jeden mąż, uśmiechnęli się szeroko i pomachali przyjaźnie strzel­ cowi, nadal trzymającemu celownik karabinu przy oku. - D r o b n e nieporozumienie, co? - mruknął Raul i cofnął się do kabiny, jednak snajperki z rąk nie wy­ puścił. - Ląduj gdzieś - rzucił do pilota. - Trzeba stąd zabrać Sonię i Pawła. Maszyna lekko, niczym ważka, przysiadła na wą­ skim skrawku plaży. D w ó c h mężczyzn po chwili bra­ ło między siebie Pawła, który próbował unieść głowę i utrzymać się na nogach, Raul zaś, nie zważając na słabe protesty dziewczyny, chwycił ją na ręce, przycis­ nął do piersi i nie wypuścił z objęć dotąd, aż znalazła się bezpieczna na pokładzie śmigłowca. Sonia niewiele zapamiętała z dalszej drogi, ale d o ­ tyk ust Raula na włosach i kojące ciepło jego ramion - owszem. Raul chciał lądować w Kyrenii, by odstawić Pawła do prywatnej kliniki, ale ten sprzeciwił się ostro, gdy tylko śmigłowiec usiadł na dachu budynku: - Nic mi nie jest! Głowę zszyjesz mi ty, kortyzony sam sobie podam, jeszcze parę przeciwbólowych pro­ chów, butelka whisky i będę jak nowy. Nie zgadzam się na żaden szpital!

- Paweł, na Boga, nie chcę zostawić cię w jakiejś parszywej publicznej mordowni, a w ekskluzywnej pry­ watnej klinice! - zdenerwował się Raul, nie będąc pe­ wien, czy przyjaciel jest w pełni przytomny, mówiąc te słowa, czy majaczy od gorączki. Paweł był jednak przytomny. - Zastanów się, dlaczego w pełni sprawna łódź na­ gle zaczęła tracić paliwo, dlaczego zaraz potem siadły wszystkie urządzenia elektryczne, włącznie z radiem i radarem? Dlaczego chciała nas „ratować" uzbrojo­ na banda, a dopiero potem odsyłaj mnie poza obręb VillaRosy. Raul bez słowa dał znak pilotowi i ten poderwał maszynę w powietrze. Parę minut później oni byli w swoim azylu, a Sonia w swoim więzieniu. Raul zaniósł dziewczynę do jej apartamentu, położył na łóżku i patrzył na nią przez chwilę z troską w czarnych oczach. Miała parę zadrapań na ramionach i dłoniach, trochę rozgrzała się w śmigłowcu i nie dygotała z zimna, z szoku się otrząsnęła i wydawała się być w niezłym sta­ nie, ale... Ale w spojrzeniu, jakie mu posłała, było pytanie, na które Raul wolałby nie odpowiadać. - Nie wypuścisz mnie? - raczej stwierdziła fakt, niż zapytała. - Zdrzemnij się trochę. Opatrzę Pawła i wrócę do ciebie - odpowiedział cicho. Odwróciła twarz do okna, a gdy wychodził z poko­ ju i zamykał za sobą drzwi, rzuciła zimno: - Nie zapomnij wprowadzić kodu.

Raul zastygł po drugiej stronie z dłonią na klamce, czując się parszywie. To właśnie mówił chwilę później Pawłowi, przygotowując narzędzia i nici, by zszyć mu ranę na głowie. Ale lekarz, po raz pierwszy od kiedy Sonia wpadła im w ręce, nie wziął jej strony. - Przecież wiesz, że wypuszczenie jej teraz równa­ łoby się z zabójstwem. Twoi przeciwnicy nie przebie­ rają w środkach: celowo unieruchomili łódź, by zgar­ nąć pasażerów... Umilkł, bo musiał zacisnąć zęby. Raul właśnie wbi­ jał się ostrą trójkątną igłą w skórę na jego skroni. Nie należało to do przyjemności. - Zgarnąć czy zabić? - Martwy nie przedstawiasz żadnej wartości - od­ parł Paweł. - Mógłbyś mi to czymś znieczulić! - wark­ nął w następnej chwili. - Wytrzymasz. Ty mi ostatnio kulę na żywca wy­ ciągałeś. Szycie małej ranki to przy tym pikuś. - W y c i ą g a ł e m na żywca, bo straciłeś tyle krwi, że ba­ łem się podać morfi... - urwał, klnąc w duchu z bólu. Wreszcie, gdy Raul skończył, odcinając nić i oglą­ dając ranę z zadowoleniem, opadł na poduszkę, mokry od potu i wyciągnął dłoń po strzykawkę z kortykosterydem - to na wypadek wstrząsu mózgu - i drugą, z lekiem przeciwbólowym. Podał obie Raulowi, a gdy ten wstrzyknął zawartość dożylnie, opadł z ulgą, przy­ mykając oczy. Czuł się śmiertelnie wyczerpany, a nie mógł jeszcze odpłynąć. Musiał powiedzieć szefowi o wszystkich swoich podejrzeniach.

- Podłożyli mały ładunek wybuchowy, a może kil­ ka, detonowany zdalnie - zaczął. - N i m zgasł kompu­ ter pokładowy, poczułem lekki wstrząs. - Sprawdzę to - mruknął Raul. - Nie zgarnęli mnie i Soni zaraz po zatrzymaniu jachtu tylko dlatego, że rozpętała się burza i po pro­ stu nie mogliby wejść na pokład. Pewnie nawet by nie próbowali, wiedząc, kto rzeczywiście jest na łodzi dodał. - Polowali na ciebie. - Skąd ta pewność? - Raul, bez fałszywej skromności. - Skrzywił się lekarz. - Po pierwsze: ty i tylko ty możesz sfinalizować transakcję z Rosjanami, co bardzo jest konkurencji nie w smak, po drugie: to ty miałeś płynąć z Sonią, nie ja. I popłynąłbyś, gdyby cię nie wkurzyła strajkiem głodowym, czyż nie? Raul nie odpowiedział, patrząc w zamyśleniu przed siebie. M o r z e miało barwę grafitu. W nocy znów bę­ dzie burza... - W i ę c zdrajca nadal tu jest - odezwał się po dłu­ giej chwili. - Skoro ot tak sobie podkłada ładunki pod strzeżoną łódź. - Niekoniecznie. M ó g ł to zrobić tydzień czy dwa tygodnie temu. A detonator mógł być skorelowany czasowo z pracą silników. Po godzinie od uruchomie­ nia, a zwykle podróż do Turcji zajmuje ci trochę wię­ cej, nastąpił wybuch i... - Zaraz, zaraz - przerwał mu Raul. - Płynęliście tylko godzinę? Paweł chciał przytaknąć, ale ugryzł się w język. Wiedział, jakie będzie następne pytanie.

- To co robiliście przez pozostałe cztery? W b i ł mroczne spojrzenie w twarz lekarza, który - zadziwiające! - zaczerwienił się. - Ja wykonywałem twój rozkaz, a Sonia... Sonia piła szampana, by pomóc mi ten rozkaz wykonać co do joty. - Co niby masz na myśli? - wycedził Raul. - Kazałeś mi ją uwieść, o ile dobrze pamiętam, więc... - Zrobiłeś to - dokończył za niego cicho. - Wyobraź sobie, że nie! - W szarych oczach męż­ czyzny nagle zapłonął gniew. - M o g ł e m ją wziąć, ale... Sonia nadal jest nietknięta. I twoja. O p a d ł na poduszkę i zamknął oczy. Raul patrzył na pobladłą z gniewu twarz przyjacie­ la i przypominała mu się tak samo rozgniewana twarz dziewczyny. Oboje dali mu dziś dowód bezgranicznej lojalności i obojgu nie miał nic do zaoferowania w za­ mian. Sonia, dla własnego bezpieczeństwa, musi tutaj, w VillaRosie, pozostać jeszcze jakiś czas, zaś Paweł... - Posłuchaj... - zaczął. - I d ź już, co? Daj mi odpocząć. Raul wyszedł więc i zaszył się w swoim apartamencie. M i a ł sporo do przemyślenia... C z y oprócz Artura ktoś jeszcze w VillaRosie praco­ wał dla drugiej strony? Kim był zleceniodawca i czego chciał? Czy chodziło o zdobycie kodów i zapobieżenie transakcji, czy o przejęcie transportu? Raul nie znał na razie odpowiedzi na te pytania, ale musiał przygoto­ wać się na każdą okoliczność. Wybrał numer telefonu. - Stanley, spotkamy się za pięć minut u mnie.

Szef ochrony był jednym z nielicznych ludzi, któ­ rym można było ufać. Pracował w VillaRosie od sa­ mego początku, od czasów gdy Raul przejął posiadłość po rodzicach i wprowadził się tutaj i zajął zupełnie niewinnymi interesami, o ile spekulacje zlotem i pa­ pierami wartościowymi można tak nazwać. Gdy pracodawca Stanleya zajął się czymś bardziej ryzykownym, mężczyzna pozostał w posiadłości i prze­ kształcił ją w twierdzę. Dobrał ludzi - nie za mądrych i nie za głupich - kupił ich lojalność wysokimi pensja­ mi, a dodatkowo zdobył wiedzę na temat ciemnych sprawek, jakie każdy z pracowników miał na sumieniu. Ten, zamiast spłacić karciany dług, po cichu zamordował wierzyciela, tamten miał romans z nieletnią, inny znów lubił po pijanemu stłuc prostytutkę do nieprzytomności, a jeszcze jeden, na co dzień zgrywający twardego macho, raz w miesiącu jechał do nocnego klubu w Nikozji i prze­ brawszy się w damskie ciuchy, używał sobie z facetami... W i e d z a daje władzę i Stanley rozsądnie tej władzy używał: sekrety jego ludzi były bezpieczne. Do czasu. Z tymi, którzy wykazali się nielojalnością czy nie­ posłuszeństwem, rozprawiał się bezwzględnie. W prze­ ciwnym razie tak samo bezwzględnie potraktowałby go Raul - nikt tutaj nie miał wątpliwości, że szef szefów nie zawaha się zabić, okaleczyć czy zniszczyć w inny sposób kogoś, kto go zawiódł. Owszem, Raul uchodził za czło­ wieka z zasadami, który oszczędzał kobiety i dzieci, ale... nikogo więcej. De Luca nie miał litości dla zdrajców. Teraz Stanley szedł szybkim krokiem do rezydencji, robiąc rachunek sumienia. Czy niczego nie zaniedbał?

Wszyscy ludzie byli w pogotowiu, tak jak sobie ży­ czył Raul, wszyscy pod bronią. Teren całej posiadłości był patrolowany, kamery nagrywały każdy ruch przez okrągłą dobę, a on, Stanley, osobiście przeglądał niepo­ kojące materiały. G d y Raul wyleciał śmigłowcem po rozbitków - czy wypadek łodzi był przypadkowy, czy przez kogoś za­ planowany Stanley jeszcze nie wiedział - on przejrzał nagrania z nabrzeża z ostatnich siedmiu dni, zwracając szczególną uwagę na mniejszą łódź, ale nie dopatrzył się niczego, co mogło wzbudzać podejrzenia. Ostatnią osobą, która stanęła na pokładzie, była Sonia. Podczas przeładunku broni żaden z pracowników nie zbliżył się nawet do Margaritty... To właśnie mówił Raulowi chwilę później, gdy spo­ tkał się z nim w bibliotece na parterze. - Pani Sonia weszła na pokład Margaritty trzy dni temu, tuż przed transportem broni z Antalyi. Nikt inny... - O n a jest poza wszelkimi podejrzeniami - uciął Raul sucho. - Pan Vincent też jest poza wszelkimi podejrzeniami - zauważył Stanley. - A to on używał jachtu wcześniej. Raul posłał mężczyźnie krótkie, ostre spojrzenie. - Z kim płynął i dokąd? Dlaczego ja nic o tym nie wiem? - Pan Vincent często używa mniejszej łodzi. Nie dostałem od pana rozkazów, które by tego zabraniały - zauważył Stanley spokojnie. - Z kim płynął i dokąd? - powtórzył pytanie Raul.

- Z Arturem, w nocy przed wylotem do Polski. Nie mogli dostać się na lotnisko w żaden inny sposób, a śmigłowiec jest tylko do pańskiej dyspozycji. Johan odprowadził łódź z powrotem, ale za niego mogę rę­ czyć własną głową. - Z Arturem mówisz... - Raul przeniósł spojrze­ nie z mężczyzny na noc za oknem. - To by wszystko wyjaśniało. Rano ściągnij wrak łodzi z tamtych skał i oddaj do zbadania naszym ludziom w policji. Osobi­ ście przeszukaj Ballerinę, niedługo może być potrzeb­ na. Nie chcę żadnych niespodzianek. - T a k jest. - Za tydzień odbędzie się tutaj, w VillaRosie przy­ jęcie dla naszych... przyjaciół. Zajmij się zabezpiecze­ niem rezydencji. - Oczywiście, panie de Luca. Ilu gości możemy się spodziewać? - Kilkunastu. To będzie kameralna impreza. - C z y na kogoś szczególnie należy zwrócić uwagę? To były standardowe pytania, które szef ochrony zadawał nie raz, w związku jednak z okolicznościami - dzisiejszym zamachem i zbliżającym się Wielkim D n i e m - nabierały szczególnego znaczenia. - Będzie senator Randall z obstawą. Nie dajcie się sprowokować. Stanley powstrzymał westchnienie. Randall był ka­ wałem skurwysyna, jego ludzie także. Zapowiadał się ciężki wieczór... - Organizacją przyjęcia zajmie się ta sama firma co zwykle, sprawdź tylko dyskretnie, czy nic się u nich

nie zmieniło. Nie życzę sobie z tej strony żadnych pro­ blemów. - Oczywiście, szefie. - Stanley poczuł się nieco urażony, tak oczywistych poleceń Raul doprawdy nie musiał mu wydawać. - Coś jeszcze? Raul milczał przez chwilę, po czym odezwał się półgłosem: - Sprawdzasz dom? - Codziennie. - Do tej pory nic? - Nic, szefie. Przecież bym panu o tym powiedział. Każdy pokój jest skanowany pod kątem podsłuchu i ukrytych kamer. Każdy oprócz... Tak, do apartamentów Raula nikt nie miał dostępu. - Pani Andżelika nie podrzuciła jakiejś niespo­ dzianki? - zapytał Stanley ostrożnie, bo nie znał stosunków, jakie łączyły Raula z tamtą dziewczyną. Wiedział, że weszła do pokoju szefa przez taras, ale co działo się potem...? - Nie - mruknął Raul. - To zresztą nieważne. Przy­ jęcie zacznie się na Ballerinie, później przeniesiemy się do domu. - Rozumiem. Sprawdzę jacht ze szczególną d o ­ kładnością. - Podczas imprezy... - Raul zawahał się. Czy może temu człowiekowi zaufać aż tak? Nie tylko może, ale musi, bo Paweł na kilka dni jest wyeliminowany. - Podczas imprezy przybędzie kurier z próbką Z ł o t e ­ go Pyłu. Nie chcę znów patrzeć, jak ktoś go likwiduje, a potem strzela sobie w łeb.

Tak, tak, małe śledztwo, przeprowadzone w War­ szawie przez Dawida, wykazało, że w tunelu zastrzelił się egzekutor, a nie jego ofiara - kurier kolumbijskie­ go kartelu. Raul musiał się gęsto tłumaczyć Silvano Gomezowi z tego „wypadku". Jak również z zaginio­ nej próbki narkotyku. Nieco to nadszarpnęło reputa­ cję Raula... - Tym razem wszystko odbędzie się bez proble­ mów - zapewnił go Stanley. - To na razie tyle. Przyślij jutro z samego rana Martę, by sprzątnęła dom. - T a k jest, szefie. Rozmowa była zakończona. Raul otworzył laptop, by powrócić do pracy, a Stanley skierował się do wyj­ ścia. Już kładł rękę na klamce, gdy - jakby wbrew swej woli - odwrócił się i zapytał cicho: - Szefie, to już niedługo? Raul uniósł wzrok, chwilę mierzył mężczyznę uważ­ nym, chłodnym spojrzeniem, wreszcie odrzekł: - Tak, Stanley, to już niedługo. Ale nie pytaj o nic więcej, bo nie odpowiem. - Przepraszam, panie de Luca. Dobranoc. Raul kiwnął mu głową, ale nie zagłębił się w n o ­ towaniach giełdowych czy odpisywaniu na maile. Z a ­ miast tego wyciągnął się na fotelu, splótł ręce na karku, przymknął oczy i zapytał: - D ł u g o jeszcze będziesz się tak czaić? Sonia drgnęła, bo to do niej skierowane były słowa wypowiedziane spokojnym, niemal łagodnym głosem. Bez zniecierpliwienia i gniewu.

Wyszła zza ściany, w zakłopotaniu owijając się szczelnie szlafrokiem. - Przepraszam, ja... chciałam zejść do kuchni, usłyszałam rozmowę i... - „Podsłuchiwałam" - dokończył za nią. Weszła do pokoju, niepewna, czy może tu chwilę zostać, czy też jest niemile widziana. Raul nadal półle­ żał z zamkniętymi oczami. Sonia przysiadła na fotelu naprzeciwko. - A więc podczas przyjęcia dostaniesz na spróbo­ wanie działkę narkotyku? - zagaiła, by w następnej chwili jęknąć w duchu nad swoją indolencją umysło­ wą. Nie ma to jak zagajenie „przyjacielskiej" rozmowy o prochach z dilerem tychże... Raul powoli uchylił powieki i uśmiechnął się. - Owszem. Ten jego uśmiech, leniwy, prowokacyjny, wzburzył w dziewczynie krew, co zamiast ją zmitygować, pogrą­ żyło jeszcze bardziej. - I . . . jak o n działa? - Złoty Pył? Ty mi to powiedz. -

J a ? ! - Sonia aż się cofnęła w głąb fotela. - Skąd niby

ja... Podałeś mi!? - Oczy dziewczyny zogromniały. Poczu­ ła, że robi się jej niedobrze. - Kiedy?! Kiedy to zrobiłeś?! Raul nadal uśmiechał się lekko. - Tamtej nocy, gdy spotkaliśmy się po raz pierw­ szy. Byłaś ranna, cierpiałaś, a że nie miałem niczego innego pod ręką, podałem ci Złoty Pył. Wyglądałaś na całkiem zadowoloną z działania... - dokończył, pusz­ czając do niej oczko.

Sonia poderwała się na równe nogi, przypomina­ jąc sobie w jednej chwili tamten sen-nie-sen ze sobą i Raulem w roli głównej. Szarfa krępująca nadgarstki... Ciepło rozlewające się po całym ciele... Dotyk jego warg na nagiej skórze i wreszcie dłoń wsuwająca się w gorącą wilgoć między jej u d a m i . . . Ten sam zdradziecki ogień czuła teraz, w tej chwili, patrząc na rozciągnięte w fotelu naprzeciwko ciało męż­ czyzny, na jego piękną, choć nieco surową twarz, czarne przenikliwe oczy i ten wszystkowiedzący uśmieszek. Stała pośrodku salonu, ledwo łapiąc oddech. Czuła się, jakby ją zgwałcił. Tak właśnie! Wtedy, gdy podał jej narkotyk i teraz, mówiąc jej o tym. - Jak mogłeś?! Jesteś... jesteś odrażający! Podły i bezduszny! A ja ci... ja ciebie... - Otarła wierzchem dłoni łzy poniżenia i wściekłości. - Myślałam, że jesteś człowiekiem honoru, ale ty masz go tylko tyle, by za­ kopać w lesie samobójcę! Trafiła celnie. Tym razem Raul poderwał się do pionu. Stali naprzeciw siebie, ledwo panując nad chę­ cią mordu. - Zostałam z Pawłem do końca, dopóki go nie za­ brałeś. Nie uciekłam, choć mogłam to zrobić - mówi­ ła dalej niskim, nieswoim głosem. - Jak się odpłaciłeś za lojalność i dobre serce? „Nie wypuszczę cię, droga Soniu, bo muszę się jeszcze trochę tobą pobawić. No i jeszcze cię nie zaliczy. Przyskoczył do niej z uniesioną ręką. Cofnęła się w popłochu, zakrywając twarz przedramieniem. To

otrzeźwiło Raula na tyle, by opuścił dłoń, za to w na­ stępnym momencie chwycił dziewczynę za nadgarstek i nie bacząc na marne próby uwolnienia się, szarpnął ją za sobą. Szli na górę, do jego apartamentu. Nie tyle szli, co on szedł, ona zapierała się rękami i nogami, ale na siłę mężczyzny nic nie mogła poradzić, a m o ż e . . . może nie chciała? Wystukał kod, blokada drzwi szczęknęła cicho. Skrzydło, odkopnięte z furią, rąbnęło o ścianę. Raul wepchnął Sonię do ciemnego holu, wszedł za nią i za­ mknął drzwi za sobą. Chwycił ją za ramiona, wbił ple­ cami w ścianę i niemal podrywając z ziemi, uniósł ku sobie, ku głodnym ustom. Całował z pasją, ona odpo­ wiadała tym samym. Miażdżył jej wargi, dławił języ­ kiem, ona próbowała ugryźć go do krwi. W tej chwili nienawidzili się i kochali jednocześnie. G d y oboje stra­ cili oddech, musieli oderwać się od siebie. Z n ó w stali naprzeciwko, oddychając ciężko, jak po długim biegu. W mroku płonęły ich oczy: jego czarne i jej - teraz niemal granatowe. - Nie chcę cię skrzywdzić - wycedził, zaciskając dłonie w pięści. - J u ż to zrobiłeś! - syknęła. Rąbnął pięścią w ścianę, gdzie znajdował się kon­ takt. Apartament zalały potoki światła. Minął dziew­ czynę i wpadł do sypialni. Sonia jak zahipnotyzowana ruszyła za nim. Ku jej rosnącemu zdumieniu nie zaczął się rozbie­ rać, nie zerwał z niej szlafroka i nie cisnął na łóżko, a...

klęknął przy sejfie, wystukał kombinację cyfr i z roz­ machem otworzył ciężkie metalowe drzwiczki. Dziewczyna uniosła brwi. - Zapamiętałaś szyfr? - rzucił z cynicznym uśmie­ chem. - To dobrze, będą mieli co z ciebie wyciągać. - Wycią... wyciągać? - zająknęła się, patrząc z nie­ dowierzaniem na to, co robi Raul. A o n . . . On sięgał w głąb sejfu raz za razem i wy­ rzucał na podłogę wszystko, co wpadło mu w ręce: pliki banknotów spiętych banderolami, kilka sztabek złota, pudelka z biżuterią, jakieś papiery, tłoczone na eleganckim papierze... U stóp Soni urósł już spory stosik. Jedyne, czego Raul nie dorzucił do tego ma­ jątku, to niebieska koperta, którą na samym końcu chwycił w dłonie i zrobił ruch, jakby chciał ją podrzeć. Otrzeźwił go krzyk dziewczyny: - Nie!!! Nie miała pojęcia, dlaczego krzyknęła, ale wiedzia­ ła, że ta niepozorna koperta jest więcej warta, niż stos pieniędzy i kosztowności. Raul znieruchomiał, wbijając w Sonię nienawistne spojrzenie. - Nie chcesz jej? To twoja przepustka na wolność. Na pewno jej nie chcesz? Dziewczyna pokręciła głową. Wiedziała jedno: ta koperta to nic dobrego. Raul cisnął kopertę z powrotem do sejfu, teraz pu­ stego, po czym zagarnął stos papierów, banknotów, pudełek i sztabek i... wcisnął to wszystko Soni w ra­ miona. Przyjęła odruchowo, podnosząc na mężczyznę

nic nierozumiejące spojrzenie. Wydarzenia tego dnia, gdzie tam dnia, ostatnich tygodni, nie zaczęły jej prze­ rastać - już dawno to uczyniły. - To rekompensata za starty moralne i fizyczne wyjaśnił Raul spokojnym, lodowato spokojnym t o ­ nem. - Jesteś wolna. Stanley odwiezie cię, gdziekol­ wiek będziesz chciała. Sonia otworzyła oczy tak szeroko, że wypełniły jej drobną, dziewczęcą twarz. - J e s t e m . . . wolna? M o g ę odejść? - wyjąkała. - Taaak. Wprawdzie opuścisz jedyne bezpieczne miejsce, ale właśnie tak: możesz odejść. Nie musisz się nawet spakować. Tu masz wystarczająco dużo forsy, by kupić nowe ciuchy. No idź! Na co czekasz?! - Wskazał jej drzwi. A gdy stała, porażona jego słowami, a raczej tym, co się pod nimi kryło, zaczął cicho i groźnie: - G d y tylko znajdziesz się za gościnnymi drzwiami VillaRosy, dopadnie cię moja konkurencja, by wydobyć z ciebie to, czego byłaś świadkiem, mieszkając tutaj, a nawet to, czego świadkiem być nie mogłaś. Zaczną od wyrywa­ nia paznokci, potem będą przypalać ci ramiona, piersi i twarz papierosami, w międzyczasie będą cię gwałcić, jeden po drugim, by na koniec - gdy z rozczarowaniem stwierdzą, że nic nie wiesz - poderżnąć ci gardło. Mi zaś po wszystkim przyślą film z tego „przesłuchania", pewnie parę szczegółowych fotek, a może i kawałek twojego ciała... Ale idź, droga Soniu. Jesteś wolna! Sonia poczuła, że za chwilę zemdleje. Upuściła wszystko, co wcisnął jej w ręce. Nogi ugięły się pod nią, musiała chwycić się ściany. Raul, który jeszcze parę

minut temu podtrzymałby mdlejącą dziewczynę, teraz stał bez ruchu, patrząc na jej słabość obojętnie. Decyzję pozostawił Soni. Jeśli ona powie: - Odchodzę - pozwoli jej odejść, a potem będzie siedział w pustym ciemnym pokoju, trzymając w rękach fotografie jej zmaltretowa­ nego ciała. N i m zdoła znieczulić się morzem alkoholu, zdąży przekląć i siebie, i ją. Znał to. Już kiedyś ten sce­ nariusz przerabiał. Tamta strata bolała do dziś. Do dziś nie wybaczył sobie tego, co zrobili z RoseMarie. Tam­ tym wybaczył już dawno: strzelając każdemu z osobna między oczy, zapewniał, że nie żywi urazy... - Wytrzymaj jeszcze trochę - powiedział zduszo­ nym głosem. - Za dziesięć dni będziesz naprawdę wolna. Dziesięć dni. Przyrzekam. Podniósł bezwładną dłoń dziewczyny do ust i uca­ łował, a potem otworzył drzwi i czekał dotąd, aż Sonia wyjdzie. Przez następne trzy dni unikali swego towarzystwa, a p o t e m . . . potem wypadki nabrały tempa. - Cześć, braciszku! - usłyszał Raul, gdy zszedł po nieprzespanej nocy na śniadanie. Vincent siedział przy stole, jak gdyby nigdy nic, smarując grzankę konfiturą. - Cześć, Raul! - O b o k Vincenta, jak gdyby nigdy nic siedziała Andżelika, trzymając w dłoniach kubek z kawą. - Co ty tu robisz? - zapytał tę drugą, hamując gniew. Jeszcze tylko nowych problemów z kobietami w tym domu brakowało...

- Andżela jest moim gościem, jak już to sobie wyja­ śniliśmy - odparł za dziewczynę Vini. - Zrobić ci kawy? Nie czekając na potwierdzenie, wstał i zaraz usiadł ciężko z powrotem. - Przecież jesteś ranny! Ja zrobię! Dziewczyna poderwała się i pobiegła do kuchni, wpadając przy schodach na Pawła, który zwabiony zapachem świeżo parzonej kawy, również postanowił zjeść śniadanie w jadalni. Lekarz obejrzał się na Andżelikę zdumiony, „co ona tu robi?", przywitał się z Vinim i chciał usiąść obok, ale zatrzymał go głos Raula: - Obejrzyj ranę Vincenta. - Ej, bracie, z nią wszystko w porządku! - Młodszy de Luca machnął beztrosko ręką, ale Raul był nieugięty, jeśli chodzi o zdrowie rodziny i przyjaciół. Vini, chcąc nie chcąc, wstał, krzyknął do Andżeliki: - Nie patrz, będę się obnażał! - na co dziewczyna zachichotała, po czym ściągnął spodnie do połowy uda, demonstrując z dumą własnoręcznie zszyte draśnięcie. Gdyby w tym momencie patrzył w górę, a nie na własną nogę, ujrzałby wyraz szoku i niedowierzania na twarzy starszego brata i pewnie by to Viniego zdziwi­ ło, bo Raul nie takie rany widywał. M o ż e dałoby mu to do myślenia. On jednak pozwolił Pawłowi przyklęk­ nąć, obejrzeć gojące się tkanki i ze słowami: „Napa­ trzyłeś się?" naciągnąć spodnie z powrotem. Raul w tym czasie doszedł do siebie i przybrał swój zwykły, chłodny wyraz twarzy. M ó g ł nim zmylić każ­ dego, ale nie Pawła.

Ten wstał z klęczek, spojrzał na Raula i... nie p o ­ wiedział nic. Nie rzucił: - G o i się całkiem w porząd­ ku - czy coś podobnego, bo może i przyjaciel miał minę obojętną, za to oczy... pociemniały mu jeszcze bardziej, a to zwiastowało kłopoty. M o ż e zły humor jakoś by Raulowi przeszedł, może do wybuchu by nie doszło, gdyby nie Andżelika. Prze­ chodząc obok niego, otarła się swoim zwyczajem o ra­ mię mężczyzny i... Raul poderwał się z krzesła tak raptownie, że wytrącił dziewczynie z rąk tacę. Filiżan­ ki rozprysły się na wszystkie strony, kawa chlapnęła na stół i kolana siedzących. Vini z Pawłem odskoczyli odruchowo, Andżelika zaś uklękła, chcąc zetrzeć gorą­ cy płyn ze spodni Raula, a t e n . . . ten strzelił ją w twarz, aż poleciała w tył. Vincent poderwał się od stołu. - Nie waż się tłuc mojej dziewczyny!!! - ryknął. Tylko rana na udzie powstrzymała go od rzucenia się na brata. -

Niech twoja dziewczyna nie wkłada mi łap

w spodnie - wycedził Raul. - J e s t e ś ostatnim facetem, na którego by poleciała! Vincent jednak obszedł stół i chciał się na tamtego rzu­ cić, w ostatniej chwili powstrzymał go jednak Paweł. Andżelika siedziała na podłodze wśród porcelano­ wych szczątków i płakała cicho. - Jeszcze raz ją tkniesz, skurwysynu... - w głosie Vincenta zabrzmiała śmiertelna groźba. -

I co? I co mi zrobisz, pętaku? - Raul zaśmiał mu

się w twarz.

- Dosyć! - krzyknął lekarz, wpadając między braci, bo lada m o m e n t polałaby się krew. - Raul, chodź ze mną. Chodź, słyszysz?! - Chwycił przyjaciela za ramię i szarpnął ku schodom. Ten, o dziwo, bez słowa ruszył na górę. Przed drzwiami apartamentu zatrzymał się z ręką uniesioną do klawiatury zamka kodowego. M o m e n t zawahania był krótki, ale nie umknął uwagi Pawła. - Mi też już nie ufasz? - zapytał cicho lekarz. Raul spojrzał nań przez ramię. - Dzwoniła do mnie Carol, prześledziła drogę ma­ ila od faceta, który wynajął Andżelikę, aż do końca i wiesz, co mi powiedziała? Że instrukcje były wysyła­ ne stąd, z VillaRosy. - To nie była bezpośrednia odpo­ wiedź na pytanie Pawła, ale jednak była. - Przecież wiemy, że Artur pracował dla konkuren­ cji - zauważył. - Nie zrozumiałeś mnie, przyjacielu. Maile wy­ chodziły z domu. - Raul spojrzał na lekarza oczami mrocznymi jak nocne, pochmurne niebo, po czym wystukał kod. Drzwi do jego prywatnych pokoi sta­ nęły otworem. Wszedł do środka. Paweł ruszył za nim. Milczał, nie wiedząc, jakimi słowami zapewniać o swojej lojalności. - Raul, ja nie... Ten uniósł dłoń, przerywając mu w pół słowa. Pod­ szedł do biurka w gabinecie i włączył laptop. Szukał cze­ goś w poczcie, po czym skinął na lekarza i włączył film. Na ekranie pojawiła się ulica Wileńska w War­ szawie czy raczej jedna z kamienic na Wileńskiej.

Paweł poznał ją - tam, na drugim piętrze mieszkała do niedawna Sonia. O k n a kawalerki były ciemne. Nagle do bramy podeszło dwóch mężczyzn. Bez trudu roz­ poznał w nich Vincenta i Artura, mimo że panował mrok. Latarnie uliczne jednak świeciły silnie. Z n ó w pojawiły się okna kawalerki i Paweł dałby sobie głowę uciąć, że widział kilka błysków, to pewnie wtedy doszło do strzelaniny. Parę chwil potem z bra­ my wyszedł Vincent. Był sam. Zatrzymał się, rozejrzał uważnie, poprawił marynarkę i lekkim, szybkim kro­ kiem przeciął ulicę, znikając z ekranu. Raul zatrzymał film. Paweł spojrzał na niego py­ tająco. - Widziałeś ranę na udzie Viniego... - zaczął p o ­ woli ten pierwszy i nagle... Paweł zrozumiał! Chwycił mysz, cofnął film do momentu, gdy młod­ szy de Luca staje w bramie, zrobił zbliżenie na jego lewe udo. Na jasnych dżinsach nie było śladu krwi. Najmniejszego. Vincent wyszedł niedraśnięty! - A jednak... - Paweł wypuścił wstrzymywane p o ­ wietrze. - Pamiętasz, rozmawialiśmy o tym. Mówiłeś: ad­ renalina. Ja myślałem, że dostał w bark czy ramię, ale on, głupek jeden, postrzelił się w u d o . . . Sam siebie ranił, by uprawdopodobnić strzelaninę na Wileńskiej, tymczasem nie było żadnej strzelaniny, była egzekucja, a za spust pociągał mój brat. - W głosie Raula był taki ból, że lekarzowi serce się ścisnęło. - Może ma coś na swoje wytłumaczenie? Zapytaj go. Raul pokręcił głową.

- Wszystko układa się w zgrabną całość: to on zlecił wynajęcie Andżeliki, by zdobyła kody, to on zwerbo­ wał Artura, by ten przejął kuriera w Warszawie, a gdy to się nie udało, podrzucił Złoty Pył Soni, by skie­ rować podejrzenie na konkurencję. Tę jednak miałem pod bokiem - mój brat chce przejąć transport i resztę biznesu. Jest jednak na tyle młody i głupi, że popełnia błąd za b ł ę d e m . . . Zapadło milczenie. - Co zamierzasz z nim zrobić? - odezwał się wresz­ cie Paweł. - Pozwolę mu działać do końca. Lekarz uniósł brwi w niemym zdumieniu, ale Raul pokręcił głową. - Nawet o tym nie myśl. Nie zabiję brata. - Słuchaj, jestem tu po to, by cię wspierać we wszyst­ kim, co postanowisz - zaczął wolno Paweł. - I proszę, na razie tylko proszę, by emocje nie wzięły góry nad ro­ zumem. Brat bratem, ale do tej akcji, największej akcji w dziejach narkobiznesu, przygotowywaliśmy się... ile to już lat? Osiem? Dziesięć? Nie możesz spartolić wszyst­ kiego, bo dopadły cię skrupuły. Nie tak blisko celu! Vini jest zdrajcą i jak zdrajcę musisz go potraktować. Gdyby to był m ó j brat, strzeliłbyś mu w łeb bez wahania. Raul milczał. - J e ż e l i nie dasz rady, zastąpię cię - dokończył Paweł. - Nie! - krzyknął ostro. - N i e . . . - powtórzył już spokojniej. - Z n a m już swojego przeciwnika, wiem, na co go stać, wiem, jakie ma słabości i mocne strony. Doprowadzę sprawę do końca.

Paweł przyglądał mu się przez parę uderzeń serca. Uważnie. Tak uważnie, jak jeszcze nigdy w życiu. - Okej, przyjacielu. Myślę jednak, że nie doceniasz Vincenta i nie chcesz przyjąć do wiadomości, że stać go na wszystko. Obyś się w decydującym momencie nie zawahał, bo szlag trafi cały ten biznes. Ja jestem z tobą. Uścisnęli sobie ręce. Krótko, ale silnie. - Zejdę na dół, przeproszę Andżelikę i Vincenta. - Raul skierował się do wyjścia. - Trzeba przygotować VillaRosę na przyjęcie gości. Sonia będzie czyniła h o ­ nory pani domu. Z nią też muszę porozmawiać. Paweł zatrzymał go w holu. - Słuchaj, bądź dla niej milszy. O n a naprawdę... - „...cię kocha" - chciał dokończyć, ale umilkł. W ca­ łym tym bagnie jeszcze tylko płomiennego romansu Soni i Raula brakowało... - Będę milszy. Rzeczywiście trochę mnie ostatnio nosi - odmruknął Raul. - T r o c h ę ? ! - prychnął lekarz i pokręcił głową. - Widziałeś ją dzisiaj? Paweł zamiast odpowiedzieć, przeszedł do pokoju bez okien, gdzie nad pulpitem sterowania systemami zabezpieczeń w całej posiadłości znajdowała się ściana monitorów. Wszystkie były włączone przez całą noc i pokazywały obraz z kamer. Mężczyzna szukał czegoś przez chwilę na jednym z nich, po czym rzucił obraz na całą ścianę. Pokazywał klify. W oddali widniała maleńka syl­ wetka odziana w błękitną sukienkę. Paweł zrobił

zbliżenie. Dziewczyna siedziała tuż na przepaścią, obejmując ramionami podkulone kolana, i patrzyła w dal, na srebrno-błękitne, rozkołysane morze. Paweł odwrócił się przez ramię i rzekł: - Masz swoją Sonię. Raul zbiegł po schodach. Mijając Andżelikę i Vincenta, przykładającego jej do policzka torebkę z lodem, rzucił: - Przepraszam. Poniosło mnie. Brat posłał mu tylko pogardliwe spojrzenie, nato­ miast Andżelika krzyknęła: - Ja się nie gniewam! Ale Raul już wychodził na zewnątrz. Parę minut później szedł szybko ścieżką prowadzącą na klify. Nie miał pojęcia, co chodzi Soni po głowie i wolał się nie spóźnić. O n a jednak nie ruszyła się z miejsca. Słysząc kroki, westchnęła leciutko, jak obudzona z pięknego snu, i zwróciła twarz ku nadchodzącemu, odgarniając z policzka kosmyk włosów. Widząc Raula, zesztyw­ niała, a rozmarzony i trochę smutny wyraz twarzy za­ stąpiły obawa i niepewność. Unikała mężczyzny przez ostatnie dni, a on unikał jej. Coś się widać zmieniło... Wstała powoli. Jeśli ma umrzeć, to na stojąco. Raul podszedł do niej, dotknął ciepłą dłonią po­ liczka dziewczyny i rzekł miękko: - Przepraszam, Soniu, byłem ostatnio nieznośny, ale to się zmieni. Już się zmieniło - pomyślała ze zdumieniem. Do tej pory ilekroć go widziała, miał w oczach ostrożność,

podejrzliwość, furię, czasem chęć mordu. Skąd teraz ta czułość? Cofnął dłoń, bo ona nie wykonała żadnego ruchu sygnalizującego wybaczenie. Po prostu stała, patrząc na mężczyznę beznamiętnie i czekała na ciąg dalszy. - W sobotę odbędzie się tutaj niewielkie przyję­ cie. Chciałbym, byś czyniła honory pani VillaRosy. U mego boku będziesz witała gości. Jeśli myślał, że Sonię tym ucieszy, to się rozczarował. W błękitnych oczach dziewczyny ujrzał strach, niedowie­ rzanie, niemal przerażenie - wszystko, tylko nie radość. - Ja... nigdy nie wydawałam przyjęć. Nie wiem, jak się odnaleźć w takiej sytuacji, czy sobie poradzę - odpo­ wiedziała cicho. - Wróciła Andżelika. M o ż e ona...? Nie pozwolił jej dokończyć. Sam dźwięk tego imie­ nia działał na niego jak płachta na byka. - Andżelika nadaje się na ekskluzywną prostytutkę, a nie na moją partnerkę. - Któregoś wieczora na plaży wyglądaliście jak para zakochanych - zauważyła cicho, spuszczając wzrok. Nie miałeś nic przeciwko, żeby... - Soniu, proszę, byś czyniła ze mną honory go­ spodarzy domu - powtórzył. - Tylko tyle. Andżelika przygotuje cię do tej roli, bo ona na pewno imprezowała co okazja. Poproszę Vincenta... - tu zawahał się, ale mówił dalej - by zabrał was obie na zakupy. Po­ trzebna ci będzie suknia wieczorowa. Polecicie d o . . . Nie dokończył, bo Sonia zawisła mu na szyi, obcałowując policzki. Piszczała przy tym jak mała dziew­ czynka w sklepie z zabawkami.

- Naprawdę?! Wypuścisz mnie na chwilę?! Poje­ dziemy do miasta?! Dziękuję, Raul! Cofnęła się nagle, zawstydzona tym wybuchem radości, ale mężczyzna uśmiechnął się tylko i zapytał, wskazując drogę powrotną: - Pójdziemy? Sonia skinęła głową i ruszyła u jego boku podekscy­ towana do granic. Z trudem panowała nad chęcią pobie­ gnięcia do rezydencji, wyciągnięcia z niej siłą Andżeliki i Vincenta, wpakowania ich do... co Raul powiedział? „Polecicie"? Czyżby miał na myśli podróż śmigłowcem?! Raula cieszyła radość dziewczyny, ale już teraz wy­ rzucał sobie lekkomyślność. Czy za murami VillaRosy będzie bezpieczna? Czy Vincent nie wykorzysta jej do swoich celów, jakie by one nie były? Młodszy brat wprawdzie polował na niego, ale...? Jeszcze za wcześnie na gwałtowne ruchy - pomy­ ślał. - J e s z c z e Sonia do niczego się Viniemu nie przy­ da. Będzie próbował ją uwieść lub przekupić, ale na zakładniczkę nie weźmie. Weszli do domu. Sonia od razu wyćwierkała nowinę, wzbudzając tym umiarkowany entuzjazm Andżeliki - na zakupy to ona chodziła co drugi dzień - i podobny Vincenta. Dopiero gdy Raul podał bratu swoją kartę i rzekł od niechcenia: - Możecie zaszaleć - oboje rozpromie­ nili się. - Bez ograniczeń? - upewnił się jeszcze Vini. Raul musiał się w duchu uśmiechnąć. Jakie to jesz­ cze dziecko...

- Do wysokości salda. Jest tego z pięćdziesiąt tysię­ cy, ale tyle w jedno popołudnie nawet ty nie wydasz. -

J a tam sobie poradzę - wtrąciła Andżelika.

- Nie wątpiłbym, gdyby nie fakt, że lecicie do Kyrenii, nie na Beverly Hills - odrzekł uprzejmie. - Lecimy? - Vini uniósł brew. - Weźmiecie śmigłowiec. Nie chcę, byś rozbijał się po drogach swoją mazdą, wioząc tak cennych pasaże­ rów. Paweł będzie pilotował. Dasz radę? - zwrócił się do lekarza, patrząc na plaster przyklejony w miejscu niedawnego zranienia. Ten odparł: - Oczywiście. Był nieco zaskoczony pomysłem eskapady do miasta. Raul chce się pozbyć ich wszystkich na parę godzin czy sprawić przyjemność młodym? Na pew­ no on, Paweł, dowie się o tym wcześniej, tak czy tak pomysł nie wydawał się najszczęśliwszy. Nie w świetle ostatnich wydarzeń i podejrzeń czy raczej pewności, że to Vini jest zdrajcą. M o ż e . . . może Raul chce w ja­ kiś sposób zapobiec wpadce przed Wielkim D n i e m i to ostatnia okazja? Posłał przyjacielowi krótkie spojrzenie, ten skinął ledwo zauważalnie głową i Paweł nagle dołączył do rozentuzjazmowanej trójki. Nie czekając, aż fundator się rozmyśli, pobiegli w stronę lądowiska. Mężczyźni siedli z przodu, dziewczęta w kabinie pasażerskiej. Paweł pewną ręką chwycił drążek sterowy, drugą pociągnął za dźwignię mocy i po chwili maszyna ma­ jestatycznie uniosła się w górę. Zatoczyli nad VillaRosą

krąg, z lotu ptaka wydała się Soni jeszcze większa i jesz­ cze piękniejsza, a potem pomknęli na wschód. Śmigłowiec usiadł na zaprzyjaźnionym szpital­ nym lądowisku parę minut później. Dyrektor szpita­ la osobiście powitał gości z VillaRosy i zapewnił, że kilka godzin maszyna może zostać - prawdę mówiąc, jedynie Raul korzystał z dachu kliniki, bo któż jesz­ cze w okolicy dysponował prywatnym helikopterem? Pożyczył im na prośbę Vincenta swój samochód - ol­ brzymiego vana marki B M W , oczywiście z przyciem­ nianymi szybami i... mogli ruszać w miasto. Andżelika w Kyrenii była nie po raz pierwszy, tutaj przecież umawiała się z Vinim w biurach Avia Co., okoliczne butiki zaliczyła już podczas pierwszego p o ­ bytu, stwierdzając, że są nieco prowincjonalne i drogie, ale od biedy coś ładnego można upolować. Teraz p o ­ ciągnęła Sonię do jednego z nich. - Czego potrzebujesz? - zapytała rzeczowo w pro­ gu dużego, jasno oświetlonego sklepu. - Sukni wieczorowej - odparła cicho dziewczyna. - Eleganckiej i niewyzywającej. Wprawdzie Sonia nie wiedziała, czego spodziewa się po niej Raul, może właśnie miała uwodzić gości w czymś wyuzdanym, ale wiedziała, czego nie włoży ona sama. Andżelika wydęła karminowe usta, mierząc dziewczynę uważnym spojrzeniem. - Figurę masz idealną, piersi ładne - zaczęła, nie bacząc na zawstydzoną minę dziewczyny - pupę krą­ głą... Co byśmy nie kupiły, będzie na tobie leżało świetnie.

Sonia posłała Pawłowi, który przysłuchiwał się temu z kpiącym uśmieszkiem, spojrzenie pełne bła­ gania, ale on zostawił ją na pastwę Andżeliki, idąc za Vinim w stronę części z ubiorami męskimi. Andżelika wpadła między wieszaki i po chwili p o ­ dawała Soni kreację za kreacją. Obładowane zdobyczą przeszły do przymierzalni. Wróciły wieki później. A n dżela nadal z naręczem ciuchów, Sonia z jedną, wyglą­ dającą skromnie, suknią z białego jedwabiu. - Nie chciała mnie słuchać! - pożaliła się ta pierw­ sza obu mężczyznom, którzy ze znudzonymi minami czekali przy kasach. - Mówiłam: dobrze ci w czerwieni, różu, no, w błękitach też, a ta uparła się na szatę kapłan­ ki jakiejś. Paweł, może ty Soni przemówisz do rozumu? Na takich przyjęciach trzeba pokazać kawałek ciała! Paweł ze śmiechem pokręcił głową. -

J u ż ty pokażesz za was obydwie - uciął Vini i wy­

ciągnął kartę. Wydali nieco powyżej dziesięciu tysięcy euro, nie zbliżając się nawet do limitu. Ale Andżelika miała większy apetyt... - To teraz tutaj! - Wskazała elegancki salon ju­ bilerski znajdujący się po przeciwległej stronie ulicy. Vincent jęknął. - Raul nic nie wspominał o biżuterii... - Ale pozwolił nam wydać wszystko, co jest na karcie? Pozwolił. A gdzie to wydamy, jeśli nie tutaj? - zauważyła rzeczowo dziewczyna, a potem dodała: - Sonia dostała od niego bransoletkę z błękitnych dia­ mentów, a ja?

Nie zważając na dalsze protesty, weszła do sklepu i spędziła tam następną godzinę, przymierzając, od­ rzucając, prosząc o kolejne błyskotki i kolejne oddając ekspedientkom, nieusatysfakcjonowana żadną. Dopie­ ro na widok wspaniałej kolii oczy Andżeliki rozjarzyły się jak diamenty ją zdobiące. - Ta! I żadna inna! - krzyknęła, podziwiając w lu­ strze swoje odbicie. Vincent na widok ceny uniósł tylko brwi i pokręcił głową, ale Paweł mruknął: - Kup jej, bo nie da nam spokoju. - Raul mnie zabije - syknął Vini. - Dla Soni może by nie pożałował tych pięciu dych, ale dla Andżeli... Zresztą brakuje mi parę euro. - Kup. Ja się dorzucę. - Paweł wyciągnął portfel i rzucił na marmurowy blat obok kasy swoją kartę. Andżelika, jeszcze nie wierząc swemu szczęściu, porwała piękne, ozdobne pudełko, w którym zamknię­ ta była kolia i przycisnęła do piersi. Był to najdroższy klejnot w tym butiku i ona, właśnie ona, a nie głupia Sonia, go dostała! Alleluja! Wybiegła ze sklepu, żeby mężczyźni się w ostatniej chwili nie rozmyślili i pomknęła do samochodu. We trójkę ruszyli za nią. Paweł posłał idącej obok Soni, przygaszonej i smutnej, domyślne spojrzenie: - Przykro ci, że ty masz skromną sukienkę, a A n ­ dżelika diamentową kolię? Sonia chciała zaprzeczyć, ale musiała przyznać mu rację. Rzeczywiście było jej przykro, że nikt nie zapytał, czy chce zatrzymać wisiorek ze złotym serduszkiem

i pięcioma malutkimi brylancikami, który zachwycił ją od pierwszego wejrzenia. Kosztował tysiąc euro, co przy prawie pięćdziesięciu, wydanych na kolię dla An­ dżeliki, było skromną kwotą, jednak nikt, ani Vincent, ani Paweł nie zwrócili uwagi na jej zachwyt małym przedmiotem. Dziewczyna poczuła wilgoć pod powie­ kami, zamrugała więc szybko, by odgonić łzy, a Paweł ujął ją za dłoń, uścisnął i szepnął: - Nie zazdrość jej błyskotek. Wątpię, by opuściła VillaRosę przystrojona w te diamenty. Sonia poderwała głowę, patrząc w poważne oczy mężczyzny i łzy natychmiast wyschły. Prawdę mówiąc ona, Sonia, być może w ogóle VillaRosy nie opuści, więc łańcuszek ze złotym serduszkiem był jej naj­ mniejszym zmartwieniem. Raul na widok zakupów nie rzekł nic. Nie dał po sobie poznać, czy jest zaskoczony toną sukienek dla Andżeliki i niepasującą ani do tych sukienek, ani do ich właścicielki kolią za niemal pięćdziesiąt tysięcy euro, czy też nie. - A ty co sobie kupiłaś? - zwrócił się do Soni. Ta uniosła z nieśmiałym uśmiechem torbę ze swoją wieczorową kreacją. - Nie poszalałaś - mruknął, myślami będąc jednak gdzie indziej. Vincent próbował tłumaczyć się z ogołocenia kon­ ta, ale Raul machnął tylko ręką. - Oddaję organizację imprezy w twoje ręce - p o ­ wiedział. - Ja wyjeżdżam na parę dni. Na przyjęcie jednak wrócę. Bawcie się dobrze.

Nie bacząc na zdziwione spojrzenia całej czwór­ ki, podszedł do śmigłowca, którego rotor jeszcze nie zdążył się zatrzymać, wskoczył do kabiny na miejsce pilota, nacisnął dźwignię gazu, maszyna - nie tak ła­ godnie, jak poprzednim razem - poderwała się w p o ­ wietrze i... tyle go widzieli. - Chyba się jednak wkurzył - mruknął Vincent, patrząc za znikającym śmigłowcem. - Chyba tak. - Paweł postanowił nie wyprowadzać go z błędu. Był jednak pewien, że kolia niewiele obe­ szła Raula, a jego ucieczka równie mało ma wspólnego z zakupami. Tu się nieco mylił, bo Raul poleciał właśnie na zaku­ py, z tym że tego samego dnia wydał nie skromne pół set­ ki, a prawie dwa miliony euro, w jednym tylko miejscu. - Raul, gdzie jesteś? - Paweł ściskał w dłoni tele­ fon, patrząc na pierwszy wpływający do zatoki jacht, zapewne pełen gości. Pana VillaRosy nie widzieli od dwóch dni, tak jak zapowiedział, a przyjęcie, które kazał bratu przygoto­ wać, właśnie się zaczynało. Raul nie odbierał przez ten czas telefonu, choć wysłał sms, że wszystko w porząd­ ku i wróci na czas. Ten czas właśnie się kończył. Nagle lekarz uniósł brwi, bo z kokpitu luksuso­ wej łodzi, lśniącej nowiutkim lakierem, pomachał mu właśnie... Raul. Paweł wbiegł na pomost. Takiej łodzi jeszcze tutaj nie widziano. Na dziobie lśnił dumnie złoty napis Riva. Na rufie: Vertigo 63. Złoto-czarny jacht był po prostu... piękny.

- Nooo, zaszalałeś - mruknął Paweł po długiej chwili, bo w pierwszym momencie odebrało mu głos. Raul po­ łożył przyjacielowi dłoń na ramieniu, patrząc z dumą i ra­ dością na nowo kupioną zabawkę. - Po co ci takie cudo? - Bo poprzednie rozwaliłeś? - odpowiedział Raul pytaniem, ale w jego głosie nie było urazy, tylko radość chłopca, który jednak gdzieś tam się na dnie jego du­ szy uchował. Zaraz jednak spoważniał. - Będzie mi już niedługo potrzebny. - Właśnie taki? Tak... ostentacyjny? - Dokładnie taki. Krzyczący do wroga: tu jestem, celuj we mnie! Stali na pomoście we dwóch, ludzie Stanleya, któ­ rzy patrolowali okolice przystani, podziwiali wspaniałą łódź z bezpiecznej odległości, ale już od strony domu biegł Vincent, krzycząc z daleka: - Oż kurrrwa, ale cacko! O ja cię... Jest nasz?! Wbiegł na pomost, wskoczył na pokład jachtu i zniknął w kokpicie. Co i rusz dochodziły do nich okrzyki zdumienia i zazdrości. - Raul, rzuć kluczyki! - Vincent wynurzył się spod pokładu, patrząc błagalnie na brata. Ten bez namysłu zrobił to, o co tamten prosił. Vini z niedowierzaniem spojrzał Raula, krzyknął dziko i chwilę potem jacht wypływał z powrotem na morze, z każdą sekundą nabierając prędkości. Paweł nic z tego wszystkiego nie rozumiejąc, prze­ niósł wzrok ze znikającego po drugiej stronie przystani jachtu na Raula. Ten wzruszył ramionami i mruknął: - Niech się dzieciak nacieszy.

- Wiesz, że tą zabawką go nie przekupisz? - Wcale nie zamierzam. - On nie zmieni planów przejęcia firmy. Tylko go w nich utwierdzasz. Kto wolałby żebrać o pożyczenie takiego cuda, zamiast przejąć je na własność? - Paweł, to nie ma nic wspólnego ze zdradą Vincenta - odrzekł Raul takim głosem, że lekarz umilkł. - J a c h t będzie jedną z dróg ewakuacji. Nie ma szybszej jednostki w akwenie M o r z a Śródziemnego. - Chyba że tak - odrzekł lekarz bez przekonania. - Wszystko gotowe? - Raul zmienił raptownie temat. - Tak, lada m o m e n t spodziewamy się pierwszych gości. Tylko gospodarza do tej pory brakowało. Obaj, ramię w ramię, ruszyli ku terenówce Pawła. Chwilę później przekraczali próg VillaRosy. Po domu, co było niezwykłe, kręciło się sporo ludzi, choć nie tyle, ile zazwyczaj obsługuje imprezy bogaczy. Raul zatrudniał od lat tę samą firmę rodzinną, dobrze wynagradzając właścicieli i pracowników, pod paroma wszakże warunkami: sprawna obsługa gości, niewiel­ ka, zaledwie ośmioosobowa załoga kuchni i kelnerów, całkowita dyskrecja i „niewidzialność". Teraz witał się z każdym jak ze starym przyjacielem. Ludzie „Kyrie-flowers"- taką nazwę nosiła firma - nie mieli nic prze­ ciwko organizowaniu przyjęć dla mafii. Przynajmniej mieli ochronę, za którą nie musieli płacić haraczu. - A gdzie nasza urocza pani domu? - zapytał Raul parę chwil później, gdy już obejrzał i zaaprobował wy­ strój salonu, stołów w jadalni, ogrodu i okolic basenu.

- Zaraz będzie gotowa. Andżelika robi ją na bó­ stwo - odparł Paweł. On sam wyglądał dziś wyjątkowo dobrze: błękitno- szara koszula pasowała do oczu mężczyzny i płowych włosów. Lniane, świetnie skrojone spodnie i takaż ma­ rynarka, a także dobrany do nich krawat sprawiały, że kilka kobiet pomagających przy wystroju wnętrz wo­ dziło za przystojnym lekarzem tęsknym wzrokiem. Żadna nie odmówiłaby wskoczenia mu do łóżka, do momentu, gdy... nie pojawił się pan VillaRosy. Raul był ubrany na czarno, od stóp do głów. I trochę nieoficjalnie: miał czarne spodnie, wygodne buty i czarną koszulę z podwiniętymi rękawami, odsłaniającymi opalo­ ne przedramiona. Pod złocistą skórą grały wspaniale wy­ rzeźbione mięśnie. Było, oj było o kim marzyć tej nocy... On traktował nadskakujące mu kobiety z jedna­ kową uprzejmością, czekając na tę jedyną. Wreszcie drzwi na piętrze otworzyły się i na szczycie schodów stanęła Sonia. Raulowi zaparło dech w piersi, bo też dziewczyna wyglądała... zjawiskowo. Miała na sobie lekką jak mgła, śnieżnobiałą suknię, wspaniale pod­ kreślającą zgrabną sylwetkę, z dekoltem wcale śmia­ łym, jak na Sonię oczywiście, ozdobioną delikatnym haftem z maleńkich mieniących się cyrkonii. Całości dopełniały sandałki zdobione diamencikami i wysoko podpięte włosy, odsłaniające smukłą szyję i ramiona. Och, Soniu - westchnął Raul w duchu. - Jesteś tak zachwycająco piękna... Paweł również patrzył na dziewczynę szeroko otwartymi oczami.

- Słuchaj, czy twój rozkaz uwiedzenia Soni jest aktualny? - zapytał półgłosem, gdy ta zaczęła powoli spływać na dół. Rozcięcie od dołu niemal po biodro odsłoniło w tym momencie jej szczupłe udo. Raul posłał przyjacielowi miażdżące spojrzenie i pod­ szedł do dziewczyny, wyciągając ku niej dłoń, a gdy poda­ ła mu swoją, zacisnął palce na jej palcach i przyciągnął do siebie. Uniosła twarz, zaskoczona, spojrzała mu w oczy, na których dnie gorzał niebezpieczny płomień. - Gdybym mógł, w tej chwili zabrałbym cię z p o ­ wrotem na górę, a tam rozebrał powoli i... - wymru­ czał. Spłoniła się z zakłopotania i radości. - I...? - odważyła się zapytać, posyłając mężczyź­ nie filuterny uśmiech. - Domyśl się - szepnął, muskając ustami jej usta. Sonia wolała się na razie nie domyślać, bo pragnie­ nie, by nie wypuszczał jej z ramion, nie mogło znaleźć zaspokojenia. Nie teraz, wśród obcych ludzi i rozpo­ czynającego się przyjęcia. Nie pod zazdrosnym okiem Andżeliki, która właśnie schodziła na dół, piszcząc: - Och, Raul! Cześć! Jak ci się podobam? Miała na sobie krótką, obcisłą - zbyt krótką i zbyt obcisłą - czarną koronkową sukienkę z dekoltem do pasa z przodu i od pasa z tyłu, doprawdy niewiele po­ zostawiającą miejsca wyobraźni, czy raczej wcale, niebo­ tycznie wysokie szpilki, w których poruszała się jednak całkiem zgrabnie, a do kompletu wspaniałą kolię, kupio­ ną w Kyrenii. Całość wyglądała - mimo tych diamen­ tów - tanio i tandetnie. A przy subtelnie pięknej Soni po prostu wulgarnie. Raul odwrócił od Andżeliki pełne

niesmaku spojrzenie, napotykając wzrok Vincenta, który właśnie wpadł do domu, w rozchełstanej koszuli i wil­ gotnych od morskiej bryzy włosach wyglądał jak mały psotny chłopiec, a nie brat właściciela posiadłości. - Raul, człowieku, co za łódka...! - wykrzyknął pełnym rozmarzenia i zachwytu głosem. - Pożyczę ją jeszcze dziś wieczorem, popływamy z Andżelą... - Nic z tego - przerwał mu tamten. - Dziś wie­ czorem zastąpisz mnie na przyjęciu. Ja mam spotkanie z kurierem. Vini westchnął rozdzierająco, po czym zagarnął Andżelikę ramieniem, wycisnął na jej ustach namiętny pocałunek, rzucił: - Mniej nago wyglądałabyś bez tej sukienki - co dziewczyna przyjęła za komplement, po czym zniknął w swoim pokoju, by się przebrać. Raul patrzył przez chwilę na obie młode kobiety, dziwiąc się, jak mogą być tak zupełnie różne m i m o p o ­ dobnej urody, wreszcie rzekł: - Soniu, przydałaby ci się jakaś biżuteria. C h o d ź ze mną. Po raz drugi przekraczała próg jego królestwa. Tym razem mogła się rozejrzeć, bez obaw, że Raul za chwilę ją zamorduje - poprzednio miał taki zamiar - i podzi­ wiać spokojną elegancję, z jaką były urządzone wnętrza. - Pamiętasz szyfr? - zapytał przekornie, podcho­ dząc do sejfu. Pokręciła głową. Doprawdy, tamtej nocy myślała raczej o ucieczce niż zapamiętywaniu szyfrów. Te­ raz też odwróciła wzrok, gdy Raul wystukiwał ciąg

cyfr. Widział to w błyszczącej jak lustro powierzchni drzwiczek i po raz niewiadomo który zdumiała go lo­ jalność tej dziewczyny. -

T y l k o nie rzucaj we mnie sztabkami złota i plika­

mi banknotów - poprosiła żartobliwym tonem. Uśmiechnął się. -

T o później. M a m zamiar zaraz p o przyjęciu przy­

nieść cię tu na rękach, złożyć na łóżku, rozebrać i ob­ sypać złotem, klejnotami i pieniędzmi. Co ty na to? Obejrzał się przez ramię, ciekaw, co odpowie. Sonia spuściła wzrok odrzekła cicho: - Zamiast tego obsypywania wolałabym... żebyś zrobił co innego. Stanął przed dziewczyną. Blisko, bardzo blisko, tak że ich ciała zetknęły się ze sobą, uniósł jej twarz i za­ pytał niskim, zmysłowym głosem: - Naprawdę byś chciała? Kiwnęła głową. - Naprawdę. Przez parę uderzeń serca czekała, aż Raul ją poca­ łuje, ale on westchnął z głębi duszy: - Ech, Soniu... - Otulił ją ramionami i przycisnął mocno do siebie, zanurzając twarz we włosach dziew­ czyny. - Nie powinienem o tobie myśleć, nie powinie­ nem o tobie marzyć. Nie wolno mi ciebie ani pragnąć, ani kochać. Kochać! Raul powiedział „kochać"! - rozśpiewała się dusza dziewczyny. - I nie mogę ci obiecać nic więcej, oprócz tego, że za trzy dni będziesz wolna. Ja również. A wtedy...

- Wtedy? - podchwyciła z nadzieją. - W t e d y jednak przyniosę cię tu i zrobię to, o czym marzę. Zgoda? Zamiast odpowiedzi pocałowała go w usta. Nigdy wcześniej nie całowała jako pierwsza, ale w tym m o ­ mencie właśnie tego pragnęła: smaku ust Raula. Z a ­ tracili się oboje w tym pocałunku, zapomnieli o bożym świecie, o przyjęciu i gościach. Byli tylko oni dwoje, pragnienie, głód, żar, dotyk palącej dłoni na karku, we włosach, na plecach, na lędźwiach i usta, połączone namiętnością. Raul opamiętał się pierwszy. - Jeśli teraz nie przestaniemy, wezmę cię tu, w tej chwili, pal licho przyjęcie. Zamrugała półprzytomnie. - W i ę c może nie przestawaj? - wyszeptała. Roześmiał się i to pozwoliło złagodzić napięcie, ja­ kie czuł w całym ciele. - Później, moja miła, później - odrzekł, gładząc ją po policzku. Doprowadził do ładu włosy dziewczyny, suknię, której ramiączka zdążył zsunąć, i swoją koszulę. Na wypukłość w spodniach nic nie mógł poradzić. Wrócił do sejfu, wyjął pudełko, z niego śliczną złotą branso­ letkę z brylantami błyszczącymi jak gwiazdy i zapiął ją na nadgarstku dziewczyny. Nadal była nieco nieprzy­ tomna, zupełnie nie rozumiejąc, czemu Raul, mając ją na wyciągnięcie ręki i mając też jej przyzwolenie, a nawet więcej niż przyzwolenie, nie skorzystał z oka­ zji. Czy normalny mężczyzna by tak zrobił? M o ż e nie

podoba się Raulowi? M o ż e nie pociąga go tak, jak jej się wydaje? - Masz minę kociaka, któremu zwinięto sprzed nosa spodek śmietanki - zauważył, sięgając do kie­ szonki na piersi. - Jeżeli myślisz, że mi jest łatwiej, to się mylisz. Nie wolno nam jednak obrazić spóźnie­ niem gości, a z tobą zamierzam kochać się całą noc, a nie zaliczyć cię w kilka minut. Rozumiesz? Skinęła głową. Raul obszedł ją dookoła i zapiął na szyi dziew­ czyny... - Skąd wiedziałeś, że mi się podobało? - wykrzyk­ nęła zdumiona, dotykając serduszka z pięcioma bry­ lancikami, którym zachwyciła się u jubilera. - M a m swoich informatorów. - Puścił do niej oczko, podał dziewczynie dłoń i wyprowadził z pokoju. Ramię w ramię zeszli na parter, by witać pierw­ szych gości... Sonia płonęła wewnętrznym blaskiem. Była zako­ chana w mężczyźnie, który stał tuż obok, trzymał jej dłoń w swojej dłoni i przedstawiał ją swoim gościom, jakby była najważniejszą osobą w jego życiu. -

To moja Sonia - mówił z dumą i takim naciskiem

na słowo „moja", by żaden z panów, taksujących piękną dziewczynę pożądliwym spojrzeniem, nie śmiał nawet marzyć o czymś więcej niż uczcie dla oczu. M i m o to jeden z nich jednak śmiał... Wkroczył do VillaRosy jak pan tego miejsca, a nie jeden z gości. Był - w odróżnieniu od reszty - sam.

Nie dreptała za potężnym mężczyzną w czarnym gar­ niturze żadna pani Randallowa. Tak właśnie przedsta­ wił Soni tego człowieka Raul: - Senator Randall. Ten stanął przed dziewczyną, cmoknął z uznaniem, po czym... zagarnął dłonią jej pierś. Uskoczyła w tył, ledwo powstrzymując się od krzyku. Raul zacisnął palce na nadgarstku tamtego i odepchnął go lekko. - Senatorze, nie zwykłem dzielić się dziewczynami - rzekł zimno. Randall nie przejął się tym tonem. - M o ż e od dziś będziesz musiał? - odpowiedział i puścił do Soni oczko, po czym odwrócił się i niemal wpadł na Andżelikę, która uwieszona ramienia Vin­ centa, przechodziła z holu do salonu. Randall stanął jak wryty. - O kurrrwa, ale dupcia. - Uśmiechnął się szeroko. Andżelika uniosła brwi, posłała pytające spojrzenie Vincentowi, a gdy ten - podobnie jak jego brat - nie zareagował, oblizała pełne, dziś słodkoróżowe, wargi i odparła niskim, zmysłowym głosem: - Czy my się znamy? - Jeszcze nie, ale przed nami cała noc. Senator podsunął dziewczynie ramię. Ta, nadal nie będąc pewna, czy może się tym mężczyzną bezkarnie zająć, czy też Vini ją za to przerżnie na wylot, jak cał­ kiem niedawno za Raula, przyjęła zaproszenie. Vincent patrzył na oddalającą się parę w zamy­ śleniu, a Raul dużo by dał, żeby poznać myśli brata. C h o ć właściwie miał je jak na dłoni: Vini zastanawiał

się, czy przyda mu się znajomość z Randallem i dani­ na z Andżeli jest do przełknięcia, czy też ma pobiec za tamtym, wyrwać mu dziewczynę z rąk, a na koniec rozkwasić senatorowi gębę. - Odpuść, Vini - usłyszał głos brata i odwrócił się na pięcie. - Ty byś odpuścił? - prychnął, wskazując brodą Sonię. - Andżelika da sobie radę - odparł Raul. Twarz miał spiętą. Spojrzenie mroczne. - Dostałem wiado­ mość, że kurier jest już na miejscu, tutaj, wśród gości. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby to był Randall. Vini gwizdnął cicho. Sonia posłała Raulowi ostroż­ ne spojrzenie. Tamten straszny człowiek swym pluga­ wym gestem ją zszokował, ale reakcja Raula, a właści­ wie jej brak, zaskoczyły dziewczynę jeszcze bardziej. Gdyby ten cały senator wyciągnął rękę po nią, Sonię, a nie po Andżelikę, Raul też oddałby ją tak... bez wal­ ki? Musiałaby z tamtym iść? Odczytał to w pociemniałych oczach dziewczyny, bo uścisnął jej dłoń i powiedział cicho: - Nie oddam cię nikomu. - Po chwili jednak dodał: - Uważaj na tego bydlaka. Nie rzucaj mu się w oczy, a jeśli już go gdzieś spotkasz, postaraj się... być dla niego miła. To ważne - dodał z naciskiem. Kiwnęła głową, przyrzekając sobie nie oddalać się od Raula na krok. Ale postanowienia sobie, życie sobie. Gospodarz przyjęcia po kolacji został odciągnię­ ty przez gości do ogrodu, Sonię zaprosiła na krótki

niewinny spacer przy świetle księżyca żona jakiejś szychy i tak dziewczyna w pewnym momencie została sama. - J e s t pani uroczą młodą kobietą, pani Soniu - m ó ­ wiła wyfiokowana starsza pani, ciągnąc dziewczynę na plażę. - Czy to prawda, że nasz Raul znalazł panią w rosyjskim burdelu i zabrał ze sobą? - rzuciła nie­ winnym tonem. Sonia stanęła jak wryta. - On tak powiedział? Raul? - Z trudem panowała nad wzburzeniem. - Coś napomknął, choć oczywiście to dżentelmen. Nie zniszczyłby reputacji swojej pani wprost. Nie wierz jej! Jest zazdrosna! - zakrzyczała Sonia w duchu. - Opowiesz mi jak tam jest? W burdelu? - Kobieta pochyliła się ku Soni. Oczy płonęły jej niezdrowym podnieceniem. - Ilu mężczyzn dziennie musiałaś za­ spokoić? Dziewczyna cofnęła się, jakby dostała od starego lubieżnego babska w twarz. A gdy tamta nie wypusz­ czała jej ręki z pomalowanych na krwistą czerwień szponów, krzyknęła: - Proszę mnie puścić! O szczegóły niech pani pyta męża! Na pewno bywa w takich miejscach! Kobietę zatkało z oburzenia, ale nie zdążyła nic od­ powiedzieć, bo oto z bocznej alejki wyszedł ten, którego Sonia miała unikać, którego bała się od pierwszej chwili, a przed którym Raul ją ostrzegł: senator Randall. Sam. - O jakich szczegółach rozmawiacie, moje drogie? - zapytał, podchodząc bliżej.

Starsza kobieta spłoniła się, zamachała rękami i umknęła do domu. Sonia chciała uczynić to samo, ale Randall chwycił ją za łokieć i przytrzymał tak, że nie mogła zrobić ani kroku. - Przejdźmy się - zaproponował, choć był to raczej rozkaz. Potulnie ruszyła za nim, ciągnięta w głąb ogrodu niczym cielę na rzeź. - Skąd Raul wytrzasnął tak słodki cukiereczek? - zaczął, gdy byli już w sporej odległości od VillaRosy. - Rzeczywiście bywa w burdelach? Raul? Nigdy się nie dzielił szczegółami z przyjaciółmi... - Se­ nator zarechotał. - Zaprezentujesz mi odrobinkę swo­ ich umiejętności? - Puścił do Soni oczko. - De Luca o niczym się nie dowie. A jeśli nawet, to nie będzie miał nic przeciwko temu. Jestem ważną szychą w tym jego biznesie. O, tutaj jest przyjemne miejsce. - Usiadł na ławce, ukrytej wśród krzewów hibiskusa, nie wypuszcza­ jąc nadgarstka dziewczyny z ręki, rozłożył nogi i rzucił: - Na kolana, słonko, zajmij się moim kutasikiem. Oczy Soni zogromniały. Próbowała wyrwać rękę, z początku łagodnie, potem z coraz większą rozpaczą, ale nie puszczał, a jej wysiłki najwyraźniej go bawiły. - No dalej, Andżela nie dała się prosić. A jak ciąg­ nie! Wypróbujemy drugą panią tego zacnego domu. -

J a nie... j a nie chcę! Proszę mnie puścić! Puść

mnie, zboczeńcu! - krzyknęła, gdy wstał, zmiażdżył ją w uścisku i próbował przewrócić na ławkę. - Nie dasz po dobroci, ale dasz - wycharczał, śliniąc jej szyję. Chciała krzyknąć, ale chwycił ją za gardło i odgiął głowę do tyłu.

- Ani drgnij, bo skręcę ci kark - szepnął ostrzegaw­ czo, sięgając do rozporka. Chwilę potem wsunął rękę pod suknię dziewczyny i jednym ruchem zdarł koron­ kowe majteczki. Kopnięciem rozsunął jej stopy i... - Senatorze Randall, proszę zostawić Sonię w spo­ koju! - padło za jego plecami. Raul stał pośrodku ścieżki, trzymając zaciśnięte pięści w kieszeniach. Nie mógł pozwolić sobie na za­ bicie kuriera, a na to właśnie w tej chwili miał szczere chęci. Tuż za nim stali Paweł, Stanley i dwóch jego ludzi. To właśnie szef ochrony zaalarmował Raula, że Randall dobiera się do Soni. N i m dobiegli, to bydlę zaczęło ją gwałcić, a gwałtu Raul nienawidził. Już za samo to powinien strzelić skurwielowi w łeb. I korciło go, oj, jak korciło, by wyciągnąć sig sauera... - Puść ją, Randall - powtórzył, cedząc zgłoski. Tamten musiał wyczuć chęć mordu w głosie de Luci, bo zwolnił chwyt. Sonia wyrwała się i przypadła do Pawła, który opiekuńczo przygarnął dziewczynę ramieniem. - Sama chciała, głupia kurwa, sama, kurwa, chciała! - krzyknął Randall. - Gdybyś mówił o każdej innej, mógłbym uwie­ rzyć, ale Sonia... - Raul pokręcił głową. - Tak cię wzięło, chłopcze? - Randall zaśmiał się naraz, a było to tak niespodziewane, że Raulowi serce stanęło w pół uderzenia. - Muszę cię więc zmartwić. Rozstaniecie się na kilka dni. Mój szef, a twój kon­ trahent zażądał zakładnika na czas przerzutu. Miałem wziąć twojego przyjaciela albo brata, ale... zadowolę

się nią. - Wskazał palcem Sonię, którą lekarz w tej sa­ mej chwili próbował ukryć za plecami. - Nie ma mowy o zakładnikach - odparł Raul, nagle spokojny. Jeżeli nie rozegra tej partii na zimno, ktoś straci życie. - G o m e z nie ma podstaw, by wątpić w moją lojalność. - Ale ja mam. I zaraz on też będzie miał. Randall wyciągnął telefon, wybrał numer i rzucił klika szybkich zdań po hiszpańsku. Raul, znający ten język, zbladł. - Silvano mówi, że to dobry pomysł! - Randall uśmiechnął się szeroko. - Zgadzasz się czy chcesz ga­ dać z Silvanem? On woli Pawła, nie jakąś dziwkę, ale spróbuję go przekonać. Sonia widziała, jak Raulowi opadają lekko ramio­ na, jak ledwo zauważalnie zwiesza głowę. Przez chwi­ lę wyglądał jak człowiek pokonany. Spojrzał na nich dwoje: na nią i na Pawła. Z tym ostatnim musiał wy­ mienić myśli, bo nagle rzekł: - Przekaż Gomezowi, że dostanie zakładnika. Randall ze zwycięskim uśmieszkiem zamknął te­ lefon. - No to co, Raul? Paweł czy dziewczyna? Raul miał oboje przed sobą: Pawła i Sonię. Naj­ bliższego przyjaciela i ukochaną kobietę. Wiedział, że Randall nie odpuści, że weźmie jedno ze sobą. Do nie­ go, Raula, należy decyzja, kogo odda. N o , Raul, mistrzu tej gry, kogo poświęcisz? Towa­ rzysza broni, który był przy tobie przez ładnych parę

lat, czy brankę, którą uprowadziłeś parę tygodni temu i miałeś nieszczęście się w niej zakochać? Kogo, Raul? Senator czekał na decyzję. Sonia szeroko otwarty­ mi oczami wpatrywała się w twarz Raula, nie wierząc, po prostu nie wierząc w to, co się dzieje. Jeśli Raul ją odda, jeśli ten obleśny senator ją tknie... zabije się, po prostu się zabije. Paweł zaś... on posłał Raulowi jedno krótkie spojrzenie i skinął ledwo zauważalnie głową. W następnym momencie Raul rzucił sucho: - Bierz dziewczynę. Sonia poczuła... poczuła jakby ją zabił. Jakby własno­ ręcznie ustawił pod ścianą i strzelił prosto w serce. - Raul! - krzyknęła z bólem. Wyszarpnął ją z rąk Pawła i pchnął w kierunku Randalla. Ten zgarnął dziewczynę ramieniem. Zaczę­ ła się wyrywać. - Nie! Nie zgadzam się!!! Nie oddawaj mnie!!! - krzyczała, przerażona i zszokowana. Ale Raul uciszył ją jednym krótkim: - Zamknij się! - i powtórzył, patrząc na senatora: - Bierz dziewczynę. Mierzyli się długą chwilę wzrokiem, po czym Randall uniósł kącik ust we wrednym uśmieszku i rzekł: - Skoro tak, wezmę Pawła. Odepchnął Sonię i skinął na lekarza. Ten bez wa­ hania zrobił krok w przód, ale gdy Randall zacisnął palce na jego ramieniu i chciał pociągnąć go za sobą, strącił dłoń senatora. - Sam pójdę - syknął, oddał żartobliwy salut przy­ jacielowi i skierował się ku bramie.

Senator zwrócił się do Raula: - Nie musisz nas odprowadzać, trafimy do wyjścia. Towar jest w sypialni na piętrze. Znajdziesz. Wyciągnął na pożegnanie rękę, ale de Luca nie po­ dał swojej. Z jego ust nie padło ani jedno słowo więcej. Randall odwrócił się na pięcie i mrucząc coś o pierdo­ lonych niewdzięcznikach, poszedł za Pawłem. Obaj nie obejrzeli się już ani razu. Dopiero gdy Sonia z Raulem zostali sami, ona od­ zyskała głos. - Chciałeś mnie oddać! Oddać temu parszywcowi! Jak... jak mogłeś?! „Za trzy dni będziesz wolna, droga Soniu!" i oddajesz mnie jak psa!? Nienawidzę cię! Je­ steś taki sam, jak ten cały senator! Doskoczyła do mężczyzny, uniosła drobną pięść i chciała uderzyć go w pierś, ale chwycił ją za nadgar­ stek i pociągnął na siebie tak, że szlochając i rzucając obelgi, znalazła się w jego ramionach. Przytulił dziew­ czynę z całych sił, a Sonia poczuła nagle, że Raul drży. Drży na całym ciele. - Ty... płaczesz? - szepnęła. - Nie - odwarknął, próbując nad sobą zapanować. -

I nie chciałem cię oddać. Gdybym powiedział „bierz

Pawła" tamten skurwiel wziąłby ciebie, rozumiesz? - Słowa z trudem wydobywały się przez zaciśnięte spazmatycznie gardło. Sonia, znów przerażona, kiwnęła głową. Gdy wy­ obraziła sobie, co senator by z nią, jako zakładniczką, zrobił... Teraz ona zaczęła drżeć. Raul nadal ją tulił, głaszcząc po włosach niczym małe przerażone dziecko.

- Ale Paweł wróci? - musiała się upewnić. - Został wzięty na zakładnika i po wszystkim wróci? - Oczywiście - odparł, pilnując, by w głosie za­ brzmiała pewność, której nie miał w sercu. — W prze­ ciwnym razie do transakcji nie dojdzie. Nie dodał, że Paweł może wrócić w opłakanym sta­ nie, bo Randall to kawał okrutnego bydlaka, któremu znęcanie się nad ofiarami sprawia perwersyjną przy­ jemność. Jednak Paweł był przygotowywany na taki los od lat, od lat igrał z ogniem, zaś Sonia... O n a trafiła tu przypadkiem i nie wolno było Raulowi poświęcać niewinnej dziewczyny, by ocalić przyjaciela. Nie daro­ wałby tego sobie. A i Paweł by mu nie darował. Prze­ cież się zrozumieli. Paweł da sobie radę z Randallem. To jeszcze tylko trzy dni... - Choć. Wracajmy na przyjęcie - szepnął, całując pachnące różanym szamponem włosy dziewczyny. Gdyby i ją stracił... Resztę wieczoru Sonia zapamiętała jak senny kosz­ mar. Goście podchodzili, zadawali jej jakieś pytania, otrzymywali odpowiedzi i zostawiali ją w spokoju. Raul, mimo że stał w pewnej odległości od dziewczy­ ny, nie spuszczał jej z oczu. Co chwila napotykała jego uważne, mroczne spojrzenie, na sekundę rozjaśniane uśmiechem. Marzyła, by przyjęcie dobiegło końca, by nie musiała się uśmiechać do bandy chciwych sensacji oficjeli, których nie znała, ale którym wydawało się, że znają Sonię - stara plotkara powtarzała każdemu kto chciał słuchać, tym którzy nie chcieli również, że

dziewczynę znalazł pan tego domu, tak, tak święty Raul, co to niby ma zasady, w moskiewskim burdelu i tak zachwycił się umiejętnościami Soni... Sonia słyszała szepty i nieprzychylne komentarze, czerwieniła się, widząc pełne pogardy spojrzenia ko­ biet i lubieżny wzrok mężczyzn, zastanawiała się, dla­ czego nikt nie oczernia Andżeliki obściskującej się po kątach z młodszym de Lucą, a gdy ten znikał z pola widzenia, z każdym chętnym i... marzyła, by noc do­ biegła końca, by mogła zaszyć się w swoim pokoju, wypłakać porządnie, a p o t e m . . . - Soniu, mogę cię prosić do tańca? - usłyszała głos Raula i poczuła jego dłoń na swojej. Zamrugała z niedowierzaniem. Po tych wszystkich plotkach on chce z nią zatańczyć? Uśmiechnęła się nieśmiało, podała mu dłoń i pozwoliła poprowadzić na parkiet w ogrodzie. Rozbrzmiewały właśnie pierwsze takty piosenki, która zawsze chwytała ją za serce. H a r r y Nilson zaczął: No, I can't forget this evening Or your face as you were leaving But I guess that's just the way the story goes You always smile but in your eyes your sorrow shows Yes, it shows* *

Nie mogę zapomnieć tego wieczoru I twojej twarzy, gdy odchodziłaś Lecz myślę, że ta historia tak właśnie miała się potoczyć Uśmiechałaś się jak zawsze Lecz w twoich oczach był smutek

W oczach Soni rozbłysły dwie łzy. Przycisnęła po­ liczek do piersi Raula i zamknęła oczy. On tulił dziew­ czynę tak, jakby na całym świecie liczyła się tylko ona. Jakby to bez niej nie mógł żyć ani chwili dłużej. No, I can't forget tomorrow When I think of all my sorrow When I had you there but then I let you go And now it's only fair that I should let you know What you should know. I can't live if living is without you I can't live, I can't give any more** Na parkiecie zostali we dwoje. Goście zeszli na bok, patrząc na tulącą się parę. Jeśli ktoś jeszcze nie wiedział, że de Luca zakochał się w jasnowłosej Soni, teraz nie miał co do tego wątpliwości. Szepty umilkły, ucichły ostatnie takty piosenki. Tych dwoje pozosta­ ło jeszcze chwilę na parkiecie, jakby nie zauważając, że ich czas dobiegł końca. Raul zwolnił uścisk, wy­ puszczając dziewczynę z objęć, Sonia uniosła twarz, spojrzała oczami pełnymi łez w jego oczy, teraz jeszcze mroczniejsze. Pocałował ją lekko w usta i szepnął:

** Nie, nie mogę zapomnieć o jutrze Kiedy myślę o moim żalu Że miałem ciebie i pozwoliłem ci odejść Teraz jest dla mnie jasne, że powinienem ci wyznać to, Co powinnaś wiedzieć Nie potrafię żyć, jeśli to życie ma być bez ciebie Nie mogę żyć i dawać już więcej

- Po przyjęciu. Tym razem nie pozwolę ci odejść. Mimowolny dreszcz obawy, ale i oczekiwania prze­ mknął przez ciało dziewczyny. Kiwnęła głową. Roz­ warła palce zaciśnięte na jego ramieniu. Patrzyła, jak podchodzi do jednej z kobiet i prosi ją do następne­ go tańca. G d y któryś z mężczyzn stanął przed Sonią i wyciągnął rękę... uciekła. Nie chciała żadnego inne­ go. Tylko Raula. Siedziała na klifach, obejmując kolana rękoma. W dyskretnej odległości pilnował Soni Stanley - sama go o to prosiła, mając w pamięci atak senatora. Czuła, czuła całą sobą, że jej czas tutaj dobiega koń­ ca. Ze Raul każdym gestem i każdym słowem żegna się z nią, że dzisiejszy wieczór może być ostatni. Dlacze­ go? Zdecydował się odesłać Sonię do Warszawy? M y ­ śląc o tym, czuła jednocześnie radość, jak i przemożny smutek. Nawet jeśli on będzie przyjeżdżał, nawet jeśli będą się spotykali, Sonia go straci. A nie chciała tego! I can't live if living is withou you - dokładnie tak! Nie mogła już żyć bez Raula i jeżeli on da Soni wybór: chce wrócić do Polski czy zostać w VillaRosie, ona bez wahania wybierze to drugie. Nawet jeśli życie u boku Raula nie byłoby najłatwiejsze, to życia bez niego już sobie nie wyobraża... Powzięła decyzję: wyzna Raulowi jeszcze dziś, co do niego czuje i poprosi, by jej nie odsyłał. Jeżeli i on ją kocha, pozwoli jej zostać. Muzyka dobiegająca z domu umilkła już jakiś czas temu, światła zaczęły gasnąć.

Sonia postała pilnującemu jej mężczyźnie pytające spojrzenie. On powiedział kilka słów do krótkofalów­ ki, otrzymał odpowiedź i zwrócił się do dziewczyny: - M o ż e m y wracać, pani Soniu. Ostatni goście właśnie odjechali. Raul stał na schodach, patrząc jak znikają w oddali światła samochodu. Odetchnął. Nienawidził przyjęć, szczególnie u siebie w domu, ale raz na jakiś czas był zobowiązany je urządzać. Zaś z kurierem kartelu ko­ lumbijskiego bezpieczniej było się spotykać na swoim terenie, szczególnie przed najważniejszym przerzutem w historii. Gdyby Randall mógł, zgarnąłby dziś same­ go Raula, wiedział jednak, że ochrona VillaRosy nie dopuściłaby do tego. Stanley bez wahania otworzyłby ogień do każdego, kto zagroziłby szefowi, a na wojnę teraz, w przeddzień sfinalizowania transakcji senator nie mógł sobie pozwolić. Miał za to Pawła Rodło, pra­ wą rękę i przyjaciela de Luci... O tym myślał Raul, wracając do domu. O tym i jeszcze o czymś czy raczej o kimś... C h m u r n a twarz rozpogodziła się na moment. Mężczyzna nalał sobie do szklaneczki odrobinę szkockiej i wyszedł na taras. Tam znalazł go Vincent. - Słuchaj, braciszku, nie miałbyś nic przeciwko temu, byśmy rozdziewiczyli ci łódkę? - zapytał, obej­ mując lekko podpitą Andżelikę. - Wrócimy koło po­ łudnia. Nawet nie zauważysz, że... Raul bez słowa sięgnął do kieszeni i rzucił Viniemu kluczyki. Ten wydał triumfalny okrzyk i pociągnął

dziewczynę czym prędzej za sobą, by brat nie zdążył się rozmyślić. Raul jednak ani myślał rezygnować z okazji, żeby cały dom do południa następnego dnia mieć dla siebie. I dla Soni... Właśnie wchodziła do środka. Stanley pożegnał się z nią uprzejmie i widząc, że jest bezpieczna, wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Na widok Raula, stojącego w drzwiach salonu ze szklaneczką alkoholu w dłoni, Sonia zatrzymała się niepewnie. On odstawił whisky z cichym stuknięciem na stół, podszedł do dziewczyny i nie bacząc na jej spłoszone spojrzenie, bez słowa wziął ją na ręce i ru­ szył po schodach. Chwilę później kładł ją pośrodku szerokiego łoża w swojej sypialni na gładkiej atłasowej pościeli. Leżała bez ruchu, patrząc, jak zapala świece stojące na komo­ dzie i szafkach. Ich ciepłe, migotliwe światło łagodnie rozproszył mrok. Powiew wiatru od morza wzburzył cienkie jak mgła zasłony. Poczuła się jak w niedaw­ nym śnie... Raul, nadal mając na sobie czarną koszulę i takież spodnie, podszedł do łóżka, położył się na boku tuż przy Soni, wsparł na łokciu i, patrząc na dziewczynę z zachwytem, zaczął gładzić wierzchem dłoni jej ciepłe, gładkie ramię. Uśmiechnęła się doń ze zwykłą nieśmia­ łością, w jej oczach ujrzał jednak taki sam zachwyt i ros­ nące pragnienie. Zsunął ramiączko sukni, pochylił się i zaczął całować pachnącą różanym olejkiem skórę szyi. Boże, jakżeż ta dziewczyna smakowała! Usta sięgnęły po płatek ucha. Sonia jęknęła cichutko, wsuwając dłoń

we włosy mężczyzny, przyciągnęła jego głowę i dotknę­ ła wargami ust. Zaczęli się całować, coraz bardziej na­ miętnie, coraz bardziej rozpaczliwie, jakby świat miał się skończyć, gdy tylko się od siebie oderwą. On jedną rękę zaciskał na włosach dziewczyny, by nie próbowała nawet umknąć ustami, drugą pieścił jeszcze okrytą jedwabiem pierś. Chwilę potem zdarł materiał z drugiego ramienia dziewczyny, oderwał się na chwilę od jej ust i ściągnął z niej suknię. Okryła od­ ruchowo nagie piersi, ale on łagodnie uniósł jej dłoń, położył sobie na karku, pochylił się i zaczął całować drobny, różowy sutek. Sonia wstrzymała oddech, czu­ jąc ukłucie pożądania tak silne, że aż bolesne. On nie przestawał pieścić językiem gładkiej skóry, muskać brodawki szybkimi krótkimi liźnięciami, drugą dłoń zsuwał coraz niżej. Najpierw wzdłuż piersi, potem talii, wreszcie poczuła ją na udzie, potem pod kola­ n e m . . . Raul nie musiał jej zachęcać, by rozchyliła nogi i wpuściła tę dłoń w gorącą miękkość, już wilgotną, już spragnioną mężczyzny. G d y zanurzył w nią palce, Sonia jęknęła po raz drugi. On nadal ssał jej pierś, jed­ nocześnie pieszcząc płeć dziewczyny coraz głębszymi, coraz silniejszymi pociągnięciami dłoni. Nagle znieruchomiał. Sonia otworzyła zaciśnięte powieki. Miała jego twarz tuż nad sobą. Patrzyła prosto w błyszczące gorączką oczy mężczyzny. - Wiesz, że cię pragnę - wyszeptał urywanym gło­ sem. - Jeszcze chwila i nie będę mógł się powstrzy­ mać. Jeśli mnie nie chcesz, powiedz to teraz.

Jeżeli cię nie chcę?! - Kocham cię - odparła bez tchu. - Pragnę ten pierwszy raz przeżyć z tobą. Czarne oczy rozjaśnił uśmiech. Raul, nie wahając się już dłużej, zdarł z ramion koszulę, zrzucił spodnie. Uniósł biodra dziewczyny i zdjął jej koronkowe majteczki, odrzucając razem z suknią na podłogę. Przez chwilę chłonął wzrokiem widok jej nagiego, ślicznego ciała, po czym uklęknął nad kolanami dziewczyny, pochylił głowę i zanurzył język w jej delikatną kobiecość. Krzyknęła cicho, za­ skoczona i zawstydzona zarazem, ale już po chwili unosiła biodra ku tej rozkoszy. Boże... jak o n . . . cało­ wał... t a m . . . ! Zaczęła pojękiwać, coraz bliższa speł­ nienia, coraz bardziej rozpalona, a on zacisnął palce na jej pośladkach i nie zaprzestawał pieszczoty. G d y była tuż, tuż, poderwał głowę, rozsunął sze­ roko nogi dziewczyny i nim zorientowała się, co chce zrobić, nim zdążyła się przestraszyć, jednym silnym pchnięciem wtargnął do środka. Ból przeszył jej cia­ ło od stóp do głów, ale... był to ból rozkoszny. Raul trwał w bezruchu, patrząc pytająco w twarz dziewczy­ ny. O n a rozwarła szeroko zaciśnięte powieki, spojrzała mu prosto w oczy i powtórzyła, ledwo łapiąc oddech: - Kocham cię. Zaczął się poruszać. Na początku łagodnie, odro­ binę w przód i w tył, ale z każdą chwilą coraz silniej, coraz szybciej i gwałtowniej. Sonia wbiła palce w jego ramiona i wyszła mu naprzeciw, poddając się tym pchnięciom z rosnącym

zapamiętaniem. On tulił dziewczynę do siebie niczym największy skarb i uderzał, raz po raz, szybciej, moc­ niej, głębiej... G d y zaczęła pojękiwać coraz głośniej i bardziej błagalnie, jeszcze przyspieszył. Zsunął dłoń z jej pleców, zarzucił sobie jej udo wysoko na biodro, chwycił pełną garścią pośladek dziewczyny i... wbił się tak głęboko, że... wygięła się w łuk, krzycząc jego imię i tracąc niemal zmysły z rozkoszy. On sam poru­ szył się jeszcze parę razy i też eksplodował, zaciskając zęby, by nie krzyczeć. Opadli na miękkie łóżko, spleceni w uścisku. Przez długie chwile leżeli bez ruchu, oddychając szybko, jak po szalonym biegu i słuchając bicia swoich serc. Wreszcie Sonia uchyliła powieki i wyszeptała: - O Boże, Raul... Uniósł głowę, scałował łzy z kącików jej oczu. Nie musiał pytać, czy bolało, czy też było jej dobrze. Miłość w oczach dziewczyny i resztki rozkoszy, które widział w szeroko rozwartych źrenicach, były wystarczającą odpowiedzią. Poruszył się w jej wnętrzu. Uśmiechnęła się le­ ciutko. Scałował ten uśmiech z jej ust. Wsunęła palce w jego włosy i przyciągnęła go do siebie. Z n ó w pieścił wargi dziewczyny, słodkie i nabrzmiałe po niedawnym orgazmie, a ona odpowiadała na tę pieszczotę chętnie i z oddaniem. Smakowali siebie nawzajem, on nadal zanurzony w wilgotną płeć, ona wciąż otwarta na nie­ go i gotowa na więcej. Widział jednak, że ten pierw­ szy raz mimo wszystko był bolesny, nie chciał więc, by nad ranem poczuła jak bardzo. Wycofał się delikatnie,

położył na boku i pieścił ciało dziewczyny dłońmi, ję­ zykiem, ustami. Miękko, czule, z miłością. Powieki jej opadły, ułożyła głowę w rozkosznym wgłębieniu między jego szyją a obojczykiem. Raul za­ garnął ją ramieniem, przyciskając do piersi i pozwolił zasnąć. Dostał więcej, niż mógłby pragnąć. G d y już spała, oddychając głęboko i równo, wy­ szeptał: - Kocham cię, Soniu - i również pogrążył się we śnie, po raz pierwszy od wielu, wielu dni głębokim i spokojnym, nie wypuszczając dziewczyny z objęć... Obudziły go pierwsze promienie słońca wpadające przez szeroko otwarte okna. Nie otwierając oczu, wtu­ lił policzek w jedwabiście miękkie włosy dziewczyny, która tej nocy za jego sprawą stała się kobietą. Musiał to jakoś uczcić. By o nim pamiętała... Spała wtulona w niego tak mocno, jakby chciała sto­ pić się z Raulem w jedno. On obejmując Sonię jednym ramieniem, drugą rękę wyciągnął po telefon leżący na szafce nocnej. Stanley odebrał po pierwszym sygnale. - Tak, szefie? - zapytał rześkim głosem, jakby w ogóle nie kładł się spać. - Słuchaj, m a m do ciebie prośbę, która może się wydać... nieco dziwna - zaczął Raul zmieszany. - P o ­ trzebny mi kosz kwiatów hibiskusa, samych kwiatów, rozumiesz... Jeśli Stanley poczuł zaskoczenie, nie dał tego po sobie poznać. Odparł tylko:

- Oczywiście, szefie, zaraz się tym zajmę. I pół godziny później dostarczył Raulowi pod drzwi apartamentu to, o co ten prosił... Sonia uniosła powieki, a napotkawszy pełne czuło­ ści spojrzenie Raula, uśmiechnęła się, znów nieśmiała. Owszem, uczynił z niej kobietę i to Sonię przepełniło wdzięcznością i... dumą, ale... ale nadal jego bliskość onieśmielała. Nagle poczuła na policzku dotyk delikatnych płat­ ków. Uniosła się na łokciu. Dookoła niej, na podusz­ kach, na kołdrze, wokół łóżka rozsypane były dziesiątki różanych kwiatów. - Och - westchnęła oczarowana i wzruszona za­ razem. Uniosła rozświetlone spojrzenie na mężczyznę. On pochylił się nad nią, pocałował lekko w usta, wziął na ręce i zaniósł do łazienki. Zawstydzona nagością ukryła twarz na jego piersi. Wypuścił ją z ramion pod prysznicem, nastawił wodę, nalał pachnącego płynu na dłoń i zaczął miękkimi ruchami namydlać ciało dziewczyny, nie omijając najintymniejszych miejsc. Sonia zamknęła oczy, coraz bardziej zawstydzona, ale i szczęśliwa. G d y wyobrażała sobie ten pierwszy raz, miała nadzieję, że będzie cudowny, ale Raul... Raul uczynił go przeżyciem niemal mistycznym. Zakręcił wodę, osuszył skórę dziewczyny puchatym, białym ręcznikiem i zaniósł z powrotem do sy­ pialni. Posadził w fotelu i szybko zmienił pościel na świeżą i pachnącą. Złożył dziewczynę wśród tej bieli,

a sam wrócił do łazienki, by również się odświeżyć. Sonia czekała niecierpliwie na jego powrót, patrząc w okno, na łagodnie falujący morski bezmiar. Wreszcie Raul był przy niej. Kładł się obok, odwra­ cał ku sobie twarz dziewczyny. G d y poczuła pytający pocałunek na ustach, bez wahania odpowiedziała tym samym. Z n ó w całowali się do utraty tchu. Z n ó w ona czuła, jak wilgotnieje w środku, jak ciało zaczyna płonąć, a ręce niecierpli­ wie szukają jego męskości, która ten głód może zaspo­ koić. Raul zaś, mając w pamięci, że parę godzin temu przeżyła swój pierwszy raz, próbował powstrzymać pożądanie, chciał zaspokoić ją w inny, delikatniejszy sposób, ale czując palącą dłoń dziewczyny na swoim członku, nie wahał się ani chwili dłużej, tak samo pragnąc Soni, jak ona jego. Tym razem jednak chciał, by sama wzięła rozkosz i może dała mu tej rozkoszy spróbować. Położył się na plecach, uniósł dziewczynę nad sobą i powoli, patrząc w jej szeroko otwarte oczy, opuścił na wzwiedzione prącie. Spojrzała w dół z niedowierza­ niem. Wciągnęła powietrze, czując lekki ból, wchło­ nęła go aż po nasadę, bardziej gotowa, niż mógł się spodziewać i... znieruchomiawszy na chwilę, zaczęła poruszać biodrami. W przód i w tył. Raul przygryzł wargę, by nie jęknąć. To było... to było... coś obłęd­ nego... Sonia przyspieszyła, zatracając się w pędzie do spełnienia. Unosiła się i opuszczała, poruszała się do przodu i do tyłu, coraz bardziej zapamiętale, wresz­ cie padła na pierś mężczyzny, przylgnęła doń całym

ciałem i zaczęła podrzucać lędźwiami niczym dzika kotka. On zacisnął palce na jej pośladkach, nadzie­ wając dziewczynę na nabrzmiałe prącie jeszcze silniej, jeszcze mocniej. Wsunęła palce we włosy mężczyzny, zacisnęła na karku i gnali, gnali oboje ku spełnieniu, na sam szczyt. Najpierw krzyknęła ona, zaraz potem z ust mężczyzny wydarł się jęk. Jeszcze... jeszcze chwilę trwali naprężeni, całym ciałem chłonąc rozkosz, po czym osunęli się na łóżko, oboje bez tchu. Sonia z policzkiem na wilgotnej od potu pier­ si mężczyzny, on nadal z dłońmi na jej pośladkach. Poruszała się jeszcze leciutko, sama nie zdając sobie z tego sprawy, on przyjmował tę pieszczotę, wzru­ szony i wdzięczny. Miłość z tą dziewczyną - do tej dziewczyny! - była... była tym, na co nie mógł sobie pozwolić, ale właśnie to zrobił. Otworzyła oczy. Uniósł głowę i skradł jej całusa. Uśmiechnęła się i szepnęła: - Dziękuję. Poczuł łzy pod powiekami. O n a mu dziękuje?! - J e s t e ś cudowna - szepnął, unosząc jej dłoń do ust. - Cokolwiek by się stało, pamiętaj... pamiętaj, że cię kocham. Sonia poczuła, jak gardło ściska jej wzruszenie. Powiedział to! Powiedział te dwa najpiękniejsze i najcenniejsze słowa! Raul ją kocha! Poczuła zawrót głowy ze szczęścia. Teraz naprawdę świat mógł się skończyć! I skończył się. Skończył w następnej chwili.

- Panie de Luca, wiem, że nie w porę, ale myślę, że to ważne. - Stanley stał w drzwiach VillaRosy, ściska­ jąc w dłoni kopertę o charakterystycznym kształcie. W środku była zapewne płyta D V D . - Przed chwilą przywiózł ją jeden z ludzi Randalla i pomyślałem... Mężczyzna patrzył na swojego szefa, owiniętego w pasie ręcznikiem, zmieszany, ale i zaniepokojony tym, co znajdą na płycie. Raul również. W jednej chwili zapomniał o Soni czekającej na jego powrót do łóżka. W jednej chwili chęć na więcej rozkoszy wywietrzała mu z głowy. - Od Randalla, mówisz? - mruknął. - Dzięki, Stanley, że mnie obudziłeś, to nie może czekać. Wziął od dowódcy ochrony kopertę i zamknął za sobą drzwi. Przeszedł do biblioteki, gdzie na biurku stał komputer z dużym ekranem, włożył płytę do od­ twarzacza i... aż zachłysnął się własnym oddechem. Już pierwsze ujęcie było... porażające. Paweł. Paweł nagi, z rękami wykręconymi do tyłu, przypięty kajdankami do krzesła i bity przez trzech oprawców. Bity pięściami i kolbami pistoletów, kopany między nogi, okładany kijem bejsbolowym po ramio­ nach, plecach, klatce piersiowej, udach... M i a ł krew na piersiach i brodzie, rozbite oko, rozciętą głowę, lecz cały czas był przytomny. Cały czas powstrzymywał krzyk i jęki, by nie dać tamtym satysfakcji. Cały czas. Aż d o . . . Raul zacisnął palce na oparciu fotela tak silnie, jak­ by chciał go zmiażdżyć.

Nie wierzył, po prostu nie wierzył, że Randall śmiał... że się odważył, że... Wciągnął powietrze, widząc, co te skurwysyny za­ raz zrobią. Jeden przyciągnął zwój kabla elektrycznego, drugi zaciskał kleszcze jednej elektrody na nadgarstku za­ kładnika, potem ujął drugą parę kleszczy i... Tylko nie to!!! I zacisnął kleszcze na jądrach ofiary. Twarz Pawła zastygła w nieruchomą maskę. Raul widział, jak przyjaciel zaciska szczęki z całych sił, pró­ bując opanować przerażenie. Sam uchwycił się oparcia fotela, czując, że nogi odmawiają mu posłuszeństwa. Po tamtej stronie ktoś zarechotał i pstryknął prze­ łącznikiem. Ciało Pawła zaczęło się trząść, coraz silniej i silniej, w nieopanowanych drgawkach, on odgiął głowę w tył i... zaczął krzyczeć. Sonia, która od paru chwili stała za plecami Raula, również. - Co oni mu robią?! Co oni...?! Niech przestaną, słyszysz?! Każ im przestać! Przerwij to!!! Raul patrzył na torturowanego i... milczał. Milczał może trzy sekundy, czekając aż opanuje gniew, nie, nie gniew - furię, morderczą furię - i bę­ dzie mógł rozważnie działać. W następnej chwili poderwał się i wezwał przez interkom Stanleya. Sam pobiegł, z Sonią depczącą mu po piętach, do swoich apartamentów, nadal sły­ sząc niekończący się krzyk torturowanego. W p a d ł do

pokoju bez okien, gdzie pod ścianą stała szafka z bro­ nią, wyciągnął karabin snajperski i wrócił na parter w tym samym momencie, gdy ekran zgasł, a do domu wchodził szef ochrony. Nic jeszcze nie rozumiejące­ mu mężczyźnie wcisnął w jedną rękę Berettę, w drugą płytę D V D . - Obejrzyj to, a potem ustrzel któregoś z ludzi Randalla, najlepiej przy wspólnym obiedzie, tak żeby mózg opryskał temu skurwielowi twarz. - M o ż e . . . jego własny mózg? - Nie. Na pana senatora zapoluję osobiście. W in­ nym terminie. Stanley spojrzał na płytę, jakby parzyła go w dło­ nie, po czym bez zbędnych pytań zrobił w tył zwrot i pospieszył do samochodu. Bez względu na to, co było na płycie, zamierzał wykonać rozkaz dosłownie: mózg na twarzy. Randall już dawno na to zasłużył. Senator odebrał telefon po pierwszym sygnale. Cze­ kał na tego, kto dzwonił. - Macie te kody? - Rozmówca od razu przeszedł do rzeczy. - Jeszcze nie - odrzekł Randall. - Potrzebujemy więcej czasu. Paweł Rodło to twarda sztuka. - W i e m , że do miękkich nie należy, lecz mimo wszystko powinniście już sobie z nim poradzić! D o ­ staliście wolną rękę, przecież mówiłem... - To zakładnik - przerwał mu z naciskiem Ran­ dall. - M o ż e m y się z nim zabawić, ale musi dożyć dnia przerzutu.

- Nic nie musi - wysyczał tamten. - On już jest martwy. Randall wyprostował plecy i spojrzał z nienawiścią na telefon. - Panie de Luca, pozwoli pan, że sam o tym zde­ cyduję. Po drugiej stronie zapanowała cisza. - M a m nadzieję, że wydobędziecie z Pawła intere­ sujące mnie informacje i za kilka dni będziemy dzielić się łupem fifty-fifty. Randall przełknął dumę i odparł: -

J a też m a m taką nadzieję, Vini.

Andżelika rzuciła wracającemu do sypialni Vincentowi zachęcające spojrzenie spod wpół przymkniętych powiek. Nadal znajdowali się na nowiutkim, wspania­ łym jachcie Raula, kołysani lekko przez poranną bryzę i nadal nie miała dosyć miłosnych igraszek. O n a zresz­ tą zawsze była chętna i gotowa na jeszcze. Ale Vini najwyraźniej stracił humor. Był podniecony - Andżelika widziała, jak członek niemal rozsadza mu spodnie - a jednak nie rzucił jej na łóżko, nie wziął tak, jak lubiła: szybko i ostro. Wsunęła szlafroczek, który ledwie zakrywał jej pośladki z p o ­ wrotem na ramiona, i zapytała: - Wracamy do VillaRosy? Vincent pokręcił głową. Nie mógł wracać. Nie teraz. Nie potrafiłby utrzy­ mać przy bracie pokerowej twarzy, wiedząc, że w tym momencie siepacze Randalla męczą na śmierć jego

przyjaciela. Może Vini był twardy i bezwzględny - Pa­ weł to zaledwie pionek w jego grze o władzę - ale... lubił lekarza. Gdyby ten od razu zdradził bezcenny kod dostę­ pu, potrzebny do sfinalizowania transakcji stulecia, włos by mu z głowy nie spadł! Dlaczego ludzie są tacy głupi? A może Paweł nie zna tego kodu? M o ż e Raul m ó ­ wił prawdę, że hasło zna tylko on i przekaże je w de­ cydującej chwili tylko bratu? Czyżby on, Vincent, p o ­ pełnił błąd? Chwycił telefon, wybrał numer Randalla, ale ten nie odebrał. Kurwa!!! Wypadł na zewnątrz, wbiegł do kokpitu, przekręcił kluczyk, mało go nie urywając i wcisnął manetkę gazu do oporu. Silniki zawyły, a jacht wyrwał do przodu jak rączy koń. Chwilę później gnali w głąb morza do utra­ ty tchu, a pęd łodzi, rozbijającej dziobem fale, chłodził rozpaloną głowę młodego mężczyzny. Godzinę później mógł wracać i jakby nigdy nic usiąść z Raulem do śniadania. Vincent popatrywał na brata, jak ten, śmiertelnie blady, próbuje przełknąć choć kęs. Andżelika wchła­ niała nieprzyzwoite ilości jedzenia, wygłodzona po całej nocy seksu, zaś Sonia, z policzkami mokrymi od łez, wbiła wzrok w talerz i nawet nie próbowała uda­ wać, że je. - Coś mnie ominęło? - zaczął ostrożnie Vini. - Myślałem, że jak zostawię wam chatę wolną... Raul podniósł nań pociemniałe oczy.

- Sporo cię ominęło - wpadł bratu w słowo. - Ran­ dall wziął zakładnika, Pawła, jakbyś się pytał, i właśnie go torturuje. Wstał, cisnął na stół przed Vincentem swój laptop i włączył odtwarzanie. Vini pobladł, widząc pierw­ sze sekundy nagrania. Owszem, wiedział, że z Pawła wyciągają informacje przemocą, ale... nie musiał tego oglądać! Nagle poczuł na ramionach zaciskające się dłonie brata. - Zabiję tego, kto to zlecił - powiedział Raul wol­ no i cicho, ale takim tonem, że Vincent zbladł jeszcze bardziej. Jego starszy brat zwykł dotrzymywać słowa. I będzie ścigał zabójcę Pawła aż do śmierci. Stanley ułożył się wygodnie w pozycji strzeleckiej na wzgórzu, niemal kilometr od posiadłości senatora Randalla. Tutaj, w tej odległości, rezydencja nie była już ani strzeżona, ani patrolowana. Mur, bliźniaczo podobny do tego, który otaczał VillaRosę, zaczynał się u podnóża wzniesienia. Tylko głupiec budował fortecę w zagłębieniu terenu. A Randall, oprócz tego, że był okrutnym sukinsynem, był również głupcem. O tym właśnie myślał Stanley, moszcząc sobie wygodne sta­ nowisko, z którego miał dobry widok na niemal całą posiadłość. Teraz mógł czekać... Wymarzony dla jego celów m o m e n t nastąpił parę kwadransów później. Randall wraz z dwoma ochro­ niarzami wyszedł na taras, gdzie czekał nań już

zastawiony do śniadania stół. Usiadł, nalał do filiżanki kawy... Stanley przyłożył lufę karabinu snajperskiego do ramienia. Nastawił celownik na dziewięćset metrów - taka odległość dzieliła go od willi - biorąc poprawkę na kierunek i siłę wiatru. Nagle miał konsumującego płat wędliny senatora niemal na wyciągnięcie ręki. Wziął jego głowę na cel i delikatnie położył palec na spuście. Przez sekundę czy dwie miał szczere chęci na­ giąć nieco rozkaz swojego szefa, ale powstrzymał się. To by wszystko skomplikowało. Czekał... Jeden z mężczyzn pochylił się ku Randallowi, m ó ­ wiąc coś do niego i w tym momencie Stanley pociąg­ nął za spust. Pocisk z Beretty kaliber .50 ma taką siłę, że urywa i to dosłownie - głowę. Rzadko używano w VillaRosie tej broni, bo każdy z niej strzał był śmiertelny. Częściej zaś wystarczyło postraszyć ofiarę, przestrzelić dłoń czy kolano, niekoniecznie zaraz zabijać. Ten raz należał do wyjątków. Stanley z satysfakcją patrzył przez lunetę celow­ nika, jak głowa ochroniarza eksploduje, jak w następ­ nej sekundzie Randall rzuca się w tył, ocierając twarz zbryzganą krwią i strzępkami mózgu, i w panice ucie­ ka do domu. Uśmiechnął się lekko. Rozkaz Raula wykonał co do joty. Randall nie jest głupi. Zrozumie kto i co chciał mu w ten sposób przekazać. Paweł jest bezpieczny. O ile nie zdążyli go do tej pory wykończyć.

Andżelika weszła do łazienki przylegającej do sy­ pialni, by zmyć z siebie trudy ostatniej nocy. Sprawy między Raulem i Vincentem niewiele ją obeszły, Pawła zaś specjalnie nie lubiła... Jej czas w tym domu dobie­ gał końca. Niestety, nie zarobiła tych stu tysięcy. Dziś odetchnie nieco, a jutro poprosi Viniego, by zawiózł ją na lotnisko i... wróci do Polski. M o ż e w kraju nie jest tak pięknie jak na Cyprze, ale na pewno bezpieczniej. Zleceniodawca pewnie się z nią skontaktuje, żąda­ jąc zwrotu zaliczki, ale przecież Andżelika na zaliczkę zapracowała! Choćby za siniak po uderzeniu w twarz, jakie zarobiła od Raula, należała się rekompensata! Stanęła przed lustrem, sięgnęła do kosmetyczki, by wyjąć puder w płynie i... zamiast niego wyciągnęła plastikową torebeczkę, w której znajdowała się szmin­ ka. I liścik - krótki, acz treściwy: „Ta szminka ma się znaleźć w sypialni Raula. Jak najbliżej łóżka. Dzisiaj!". Uniosła brwi. Pewnie któryś z gości, pracujący dla ta­ jemniczego zleceniodawcy, podrzucił jej to dziś w nocy. Jak jednak ona, Andżelika, ma wykonać rozkaz, skoro nie ma wstępu do apartamentów na drugim piętrze? Ty może nie masz, ale mała głupia dziwka Sonia jak najbardziej - odpowiedziała sobie w myślach. Przecież tam właśnie ta cicha woda, niewiniątko pier­ dolone, spędziła noc. Andżelika może przecież zapukać do drzwi, popro­ sić, by tamta ją wpuściła, bo chce się pożegnać przed wyjazdem... To właśnie uczyniła.

- Wyjeżdżam, kochana, gdy tylko Vincent będzie miał czas, by odwieźć mnie na lotnisko. Tobie radzę uczynić to samo. Tu się robi niebezpiecznie - mówiła pół godziny później, udając zatroskanie. Sonia wzru­ szyła ramionami w wieloznacznym geście. Z naiwnej, głupiutkiej dziewczyny, która przybyła tu parę tygodni temu, nie pozostał nawet ślad. Teraz wiedziała nieco więcej o panu VillaRosy, domyślała się, jak bardzo jest niebezpiecznym człowiekiem, jednak... nie zamierza­ ła odchodzić. A jeśli nawet, to z nim, Raulem. Bo po prostu go kocha. Koniec. Kropka. Andżelika minęła Sonię i weszła do sypialni. - Piękny pokoik, no nie? To tutaj się... wiesz... ja z Raulem... - Puściła do Soni oczko. Dziewczyna pokraśniała, zaciskając z gniewu usta. - Nie powinnam ciebie tu wpuszczać - odrzekła sucho. - Zejdźmy na dół. Raul byłby zły, że... - Właśnie idzie - wpadła jej w słowo Andżelika. Sonia wybiegła z pokoju, by tłumaczyć się z najścia nieproszonego gościa, na co ten gość tylko czekał. Andżelika spokojnie umieściła szminkę między wez­ głowiem a materacem - doprawdy bliżej łóżka tajemni­ czy przedmiot znaleźć się nie mógł - i ruszyła za Sonią. - Z n ó w dobierałaś się do sejfu? - Raul na widok Andżeliki skrzywił się nieznacznie. Ta posłała mu uroczy uśmiech, nic sobie z jego hu­ morów nie robiąc. - Przyszłam pożegnać się z Sonią. Jutro wyjeżdżam. Mężczyzna otworzył drzwi jednoznacznym ge­ stem i czekał, aż Andżelika wyjdzie. G d y to uczyniła,

nie próbując na szczęście się o niego otrzeć - widać pamiętała jak piecze policzek od jego uderzenia - za­ mknął drzwi i spojrzał pytająco na Sonię. - Przepraszam - szepnęła. - W i e m , że nie powin­ nam jej wpuszczać, ale... jeszcze nie umiem być tak stanowcza, jak ty. Odgarnął kosmyk włosów z jej twarzy. - I za to cię kocham - powiedział żartobliwie, jed­ nak na dnie czarnych oczu dojrzała prawdziwą czu­ łość. W następnej chwili spoważniały, bo rozdzwonił się telefon sygnałem zarezerwowanym dla Stanleya. Odebrał połączenie. - T a k , jak sobie życzyłeś, szefie - usłyszał głos tam­ tego. - M ó z g na twarzy. Raul uniósł kącik ust w uśmiechu i odetchnął z ulgą. M o ż e zdążył... M o ż e Paweł wróci do VillaRosy w miarę zdrów i cały... Wyszedł na taras, zamykając za sobą drzwi, by So­ nia nie słyszała jego słów. - Dobra robota, stary - rzucił do telefonu. - G d y wrócisz, m a m dla ciebie następną. Trzeba dokładnie przeskanować mój apartament. Domyślasz się, czego szukać? Wrócił do pokoju, Sonia spojrzała nań pytająco. - Są jakieś wieści o Pawle? Pokręcił głową. Posmutniała. - Chodź, zabiorę cię na przejażdżkę. - Raul wy­ ciągnął do niej dłoń. - Takim jachtem, moja kochana, jeszcze nie płynęłaś...

Na takim jachcie Sonia tym bardziej się nie kocha­ ła. Raul zabrał ją bowiem nie na nowiutką łódź Rivy, a na przepiękną, lśniąco białą Ballerinę, na której sa­ lon, kuchnia, jadalnia, pokoje i łazienki dorównywały luksusowi tych w VillaRosie. Na widok sypialni Raula, znajdującej się na dziobie, dziewczynie po prostu odebrało mowę. Tutaj, w przeci­ wieństwie do tej w rezydencji, urządzonej w skromnych bielach i szarościach, królowały szkarłat i złoto, niczym w haremie arabskiego szejka. Łoże miało kształt owalu i zajmowało niemal połowę dużego pomieszczenia. Na­ kryte narzutą z adamaszku w kolorze starego złota zapra­ szało wprost, by się wyciągnąć na miękkim materacu i... Z n ó w czuła usta Raula na nagiej skórze. Z n ó w pieścił jej piersi językiem i wargami. Była gotowa p o ­ nownie przyjąć go do swego wnętrza, które już p ł o ­ nęło oczekiwaniem. Ale on się nie spieszył. Powoli centymetr po centymetrze odkrywał jej ciało po raz kolejny. Szczególnie dużo czasu poświęcił na zwiedza­ nie językiem najintymniejszego miejsca, co Sonię do­ prowadziło niemal do ekstazy. Tracąc panowanie nad własnym ciałem, podrzucała biodrami w rytm jego pieszczoty, pragnąc więcej, szybciej, głębiej, a on coraz chętniej zagłębiał język w miękkie, wilgotne ciepło. - O Boże, Raul... - szeptała raz po raz, przyciąga­ jąc gorączkowo głowę mężczyzny ku nabrzmiałej płci. - Proszę, proszę, proszęęę...! - jęczała spazmatycznie, gdy jego język tańczył w środku. - Raul, ty też, ty też! - błagała, będąc już blisko spełnienia, gdy on nadal pieścił tylko ją.

Wreszcie poderwał się, wiedząc, że kochanka jest bardziej niż gotowa i znów jednym mocnym pchnię­ ciem wszedł w nią, wbijając się aż do końca. Sonia krzyknęła, czując jak zalewa ją fala rozkoszy. Jak z każ­ dym jego ruchem unosi się coraz wyżej i wyżej, on przyspieszył, pragnąc tak samo dostać się na szczyt. Szybciej, szybciej! C h o ć za mną, kochana, chodź! Nasz czas dobiega końca, szybciej, mocniej, teraz, taaak, tak, kochana moja, och, taaak!!! - J e z u . . . - wyrwało się z jego zaciśniętych ust. Dziewczyna szeroko otwartymi oczami wpatrywa­ ła się w piękną twarz mężczyzny, przeżywającego taką rozkosz, jaka była jej, Soni, dana przed chwilą. Boże, jak ona go kocha... G d y opadł na nią półprzytomny, oplotła go ramionami i przycisnęła jego kochaną gło­ wę do piersi, gładząc splątane, czarne włosy. Oddychał szybko i płytko, jak po gwałtownym wynurzeniu. Po­ wieki nadal miał zaciśnięte, ale powoli, pod wpływem pieszczoty jej dłoni, rozluźniał napięte mięśnie, roz­ wierał zaciśnięte na jej ramionach palce. - Chryste, przepraszam, przepraszam, kochana! - wyszeptał na widok krwawych półksiężyców, któ­ re zostawiły na skórze dziewczyny jego paznokcie. Jak mógł aż tak się zapomnieć?! Jak mógł być dla tej młodej, jeszcze wczoraj niewinnej dziewczyny tak brutalny?! - To nic, to nic, nawet nie poczułam - mówiła, na­ dal gładząc go po włosach, ramionach, plecach. - Było m i . . . bardzo dobrze. Bardzo, bardzo dobrze. D z i ę . . . Przerwał jej pocałunkiem.

- To ja ci dziękuję - powiedział cicho, patrząc z mi­ łością w błękitne oczy dziewczyny. - Nauczyłaś mnie znów kochać. Jacht mknął przez szmaragdowo-niebieskie wody M o r z a Śródziemnego, gdy tych dwoje, sytych siebie, zapadało w spokojny, niczym niezakłócony sen. - Soniu, chciałbym, byś coś dla mnie zrobiła - ode­ zwał się Raul późnym popołudniem, gdy w jadalni, nadal na Ballerinie, zasiedli do spóźnionego obiadu. - Wszystko, co zechcesz - odparła bez wahania. - Nauczę cię strzelać. Sonia uniosła brwi. Takiej prośby się nie spodzie­ wała. Kiwnęła jednak głową. Po obiedzie przeszli na dziób i tam Raul wytłu­ maczył dziewczynie zasady posługiwania się bronią krótką. Nie były one skomplikowane. Strzelił, zabez­ pieczył pistolet i podał go Soni. - T e r a z ty. Śmiało! Ważyła przez chwilę masywnego sig sauera w drob­ nej dłoni. Wreszcie zebrała się na odwagę, odbezpie­ czyła broń, przeładowała tak, jak przed chwilą Raul ją uczył i pociągnęła za spust. Siła odrzutu wyrwała jej niemal pistolet z ręki, ale... nie wrzasnęła ze strachu, jak się tego obawiał. - Bardzo dobrze. Spróbuj jeszcze raz - zachęcił ją. - Jest już odbezpieczony i przeładowany, wystarczy tylko nacisnąć spust. Nacisnęła, tym razem trzymając broń pewnym chwytem. Raul był z niej autentycznie dumny, ale

wolała dłużej się w strzelanie nie bawić. Oddała męż­ czyźnie pistolet. On zabezpieczył broń i schował do kabury przy pasku. - Po co mnie tego uczysz? - musiała zapytać. Stanął przed dziewczyną, ujął jej twarz w dłonie i rzekł cicho: - Nie darowałbym sobie, gdyby coś ci się stało, a najbliższe dni mogą być... gorące. Czuła, że nie mówi jej całej prawdy, ale nie pytała więcej. W swoim czasie dowie się tyle, ile Raul zdecy­ duje się powiedzieć. Dziś wystarczy Soni to wyjaśnie­ nie. Kiwnęła głową, patrząc ze smutkiem na zbliżający się ląd. Pragnęła zatrzymać czas tutaj, na pięknej Ballerinie i zostać z Raulem do końca swoich dni. Los jednak upomniał się i o nią, i o niego. Stanley czekał na pomoście. - Szefie, tak jak przypuszczałeś, masz w pokoju niespodziankę - powiedział przyciszonym głosem, gdy tylko Raul odprowadził Sonię do samochodu. - Zostawiłem ją tam, gdzie była, między materacem a wezgłowiem. Zrobisz z tym fantem, co uznasz za stosowne. - Dzięki, Stan, jesteś nieoceniony. - Raul uścisnął krótko ramię mężczyzny. - To już jutro nad ranem - dodał nagle. Stanley uniósł brwi. - Nie za trzy dni? - Nie. Dziś dostałem potwierdzenie od drugiej strony. M o ż e m y zaczynać ostatnią rozgrywkę. Obstaw

nabrzeże i wszystkie drogi dojazdowe. Zamknijcie VillaRosę dyskretnym, ale skutecznym pierścieniem ochronnym. - Oczywiście, panie de Luca, ściągnę posiłki z miasta. - Nie! To dałoby konkurencji do myślenia, a ja nie chcę, by cokolwiek podejrzewała. Jeszcze nie teraz. - T a k jest. - Tutaj, w domu nie powinno się nic wydarzyć. - Raul łgał teraz mężczyźnie w żywe oczy, bo wszystko rozstrzygnie się właśnie w domu, miał przecież wroga we własnym bracie. - M i m o to musimy być przygoto­ wani na wszystko. Drogi ewakuacji? - Gotowe. - Pamiętaj, że masz zabrać stąd w pierwszej kolej­ ności Sonię. - Pamiętam, szefie. - Bez względu na wszystko ona ma przeżyć. Stanley kiwnął tylko głową. -

J e ż e l i . . . - Raul zawahał się. - Jeżeli coś pójdzie

nie tak, ty „odwdzięczysz się" Randallowi. - Z przyjemnością, panie de Luca. - Raul. Po prostu Raul. - T a k jest... Raul. Uśmiechnął się do zmieszanego Stanleya, ale oczy miał poważne. - Jutro o tej porze będzie po wszystkim - dokoń­ czył, nie zdając sobie sprawy jak złowróżbnie to za­ brzmiało. Już miał dołączyć do Soni w samochodzie, gdy za­ wrócił.

- Stanley, jeszcze jedno. Skombinuj mi kilogram semteksu. I detonator, rzecz jasna. Mężczyzna nie okazał zdziwienia. Nie chciał jed­ nak wiedzieć, co szef będzie wysadzał dzisiejszej nocy w powietrze... Atmosfera w całym domu zdawała się naładowana elektrycznością jak przed burzą, choć niebo za oknami było błękitne, bez jednej chmurki. M i m o to mieszkań­ cy VillaRosy czuli, że coś się szykuje. Raul zaszył się w swoich apartamentach i tam praco­ wał w milczeniu, spędzając długie godziny przy lapto­ pie. Sonia odsypiała noc i ranek - najcudowniejszą noc i najpiękniejszy ranek w jej życiu, na którym cieniem położyło się uprowadzenie Pawła. Andżelika włóczyła się z kąta w kąt, nadal niepewna, czy ma wyjeżdżać, czy zostać jeszcze trochę i zabawić się jeszcze odrobinę. N a ­ tomiast Vincent... On obserwował wszystko i wszyst­ kich niczym jakiś nawiedzony badacz. Nie rozstając się z nowym telefonem, usiadł w salonie, który był central­ nym miejscem domu, otworzył laptop, by mieć alibi i... czekał. Czekał na pierwszy sygnał, że zaczęło się. Daty przerzutu nie znał. Wiedział tylko, że Wiel­ ki Dzień jest blisko, bardzo blisko, możliwe, że to już dzisiaj, ale na pewno tej okazji - okazji, która trafia się raz w życiu - nie prześpi. Miał coś, co zapewniło mu przewagę nad Raulem. Właśnie ten nowy telefon... Mniej więcej w takiej atmosferze minęło popołudnie,potem wieczór. Cypryjskie niebo zapłonęło gwiaz­ dami, które zdawały się być bliższe niż gdziekolwiek

indziej. Do księżyca w pełni przez spokojne morze prowadziła roziskrzona świetlista ścieżka. Było to tak piękne, że Sonia, siedząca na tarasie w swoim poko­ ju, zapomniała o samotności, zapomniała o tęsknocie i strachu. Była tylko ona i piękno tej nocy. - Księżniczko, przyjdziesz do mnie? - padło naraz. Podskoczyła nieomal, wychyliła się przez barierkę i spojrzała w górę. Raul uśmiechał się do niej z wyso­ kości swojego tarasu. - Tędy? - Uniosła brwi. Zaśmiał się cicho. - Nie. Konwencjonalnie. W jednej chwili była przed drzwiami jego aparta­ mentu, w następnej tonęła w ramionach mężczyzny. Objął ją, ale nie zaczął całować z taką desperacją jak jeszcze dziś rano, nie zdarł z niej koszulki nocnej i nie zaczął pieścić tak, jak tego pragnęła, znów i nieustan­ nie pragnęła. Zaniósł ją do sypialni, położył na łóżku, sam spo­ czął obok niej i, gładząc dziewczynę po plecach, ra­ mionach, policzku, szyi czułą dłonią, zaczął: - Chciałbym, byś o czymś wiedziała... Soni zamarło serce. Dlaczego w głosie Raula jest znów znany jej chłód, dlaczego w oczach nie ma odro­ biny miłości? Dioda na nowiutkim telefonie Vincenta zamigo­ tała, sygnalizując uruchomienie mikrofonu. Vini włą­ czył głośnik i... wstrzymał oddech, słysząc następne słowa brata...

- Dziś nad ranem, dokładnie za cztery godziny, doj­ dzie do największego przerzutu narkotyków w dzie­ jach tej branży. Pięćdziesiąt ton Złotego Pyłu, który ma wysycić rynek europejski, wartości czterech miliardów euro - taka jest stawka tej gry. Ja jestem koordynato­ rem transakcji. Ja nagrałem cały ten biznes, skontak­ towałem ze sobą obie strony - producenta i odbiorcę - i ja odpowiadam za to, by doszła do skutku. Sonia wciągnęła powietrze. Nie znała się na nar­ kotykach, choć Złoty Pył ponoć jej podano, mimo to liczby robiły wrażenie. Cena transakcji była wysoka i dziewczyna domyśliła się, że jeśli coś pójdzie nie tak... taką właśnie cenę wyznaczy mafia za głowę Raula. - Oczywiście nie za darmo. Odpalą mi za to pięć procent. Dwieście milionów - powiedział to tonem zupełnie beznamiętnym, za to Vini, słuchając rozmo­ wy dwa piętra niżej, o mało nie spadł z fotela. Dwieście milionów!!! Owszem, liczył na spory zysk, ale o takim nie śmiał nawet marzyć! Ta kwota wynagrodzi mu wszystko, co dziś w nocy z ciężkim sercem musi uczynić... - Dlaczego mi to mówisz? - usłyszał cichy głos Soni. - Ja... nie powinnam chyba o tym wiedzieć. Vini zacisnął szczęki, aż chrupnęło. Och, zamknij się, głupia kurwo! - chciał krzyknąć. - Mów, bracie, mów. Jeśli nie ona, to ja chętnie się do­ wiem! - Będziesz moim zabezpieczeniem - odparł równie cicho Raul.

Kody, bezcenne kody, ukryte w sejfie w niebieskiej kopercie, o której krążyły w przestępczym półświatku legendy, były w rzeczywistości niczym więcej - czy ra­ czej niczym mniej - niż współrzędnymi miejsca, gdzie dziś o świcie miały się spotkać dwa statki transporto­ we, by wymienić towar na pieniądze. Jedna strona podała wraz z próbką Złotego Pyłu dłu­ gość geograficzną, druga przysłała Raulowi wraz z nie­ pozorną książką - tanim romansem - zakodowaną sze­ rokość. Teraz on, i tylko on, znał miejsce przecięcia się tych dwóch linii. I on miał to miejsce wskazać dokładnie za godzinę i pięćdziesiąt minut. Pozostałe dwie godziny obie jednostki potrzebowały na dotarcie do celu. - W sejfie zamknięty jest, oprócz koperty ze współ­ rzędnymi, telefon komórkowy. Z niego, i tylko z niego, ma nadejść oczekiwana przez obie strony informacja. Jeżeli coś by mi się stało, ty otworzysz sejf i wyślesz współrzędne. -Ja?! - Tak, Soniu, właśnie ty. Vincent zacisnął szczęki tak mocno, że aż chrupnęło. - Ufasz bardziej tej dziwce niż własnemu bratu? - wycedził, patrząc z nienawiścią na urządzenie do podsłuchu, przypominające do złudzenia telefon, któ­ re ściskał w dłoni. - To naprawdę proste. Otwierasz sejf, otwierasz kopertę, w sms wpisujesz szereg cyfr i naciskasz „wy­ ślij do wszystkich".

- Gdyby to było takie proste, nie mówiłbyś mi tego. Sam wysłałbyś ten sms - zauważyła cicho. - Ktoś oprócz mnie musi znać procedurę, a Pawła, jak wiesz, przetrzymuje Randall - odparł twardo. - Co będzie, jeśli zawiodę? Jeśli coś mnie zatrzyma i nie wyślę wiadomości na czas? - Wyślesz. I będziesz czekać na odpowiedź. Musisz powtórzyć całą procedurę, gdy tylko zgłoszą się obie strony. Rozumiesz? Zrobisz t o . . . dla mnie? Sonia milczała długą chwilę, patrząc ukochanemu mężczyźnie prosto w oczy. Udział w tym wszystkim równał się dla niej przystąpieniu do mafii. Czy była na to gotowa? Dla niego, dla Raula, owszem. - T a k . Zrobię to - odparła głosem cichym, ale pew­ nym. Odetchnął z ulgą. O p a d ł na plecy, zakrył twarz przedramieniem i leżał tak przez minutę, może dłużej, aż dziewczyna poczuła niepokój. M o ż e powiedziała coś nie tak? Nagle Raul usiadł na łóżku. - Kochałaś się kiedyś nocą na plaży? Głupie py­ tanie - odpowiedział sam sobie - przecież ja byłem twoim pierwszym mężczyzną i dokładnie wiem, gdzie się do tej pory kochaliśmy. - Zaśmiał się. - Chodź, mamy jeszcze trochę czasu... Wstał, podał Soni rękę i pociągnął ją za sobą. Zbiegli po schodach na dół. Vincent, pochylony pilnie nad laptopem, posłał im pytające spojrzenie.

- Popilnujesz, braciszku, chałupy? - zapytał go Raul. - Zabieram Sonię na spacer przy księżycu. - P u ­ ścił bratu oczko. Ten uśmiechnął się łobuzersko. Raul nagle spoważniał. - Z tym pilnowaniem mówię serio. Wzmocniłem ochronę VillaRosy. Za trzy dni zaczyna się impreza... Już ci wierzę, kłamliwy sukinsynu - pomyślał z wściekłością Vini, ale nie dał po sobie poznać, jak bardzo nieufność brata go dotknęła. - Przejdę się do wartowni, zapytam co słychać - odparł na głos. Teraz obchodziła go jedynie ta para: Sonia i Raul. Nie chciał spuszczać ich z oka, a kamery przekazywały obraz z całej posiadłości w dwa miejsca: do wartowni i do apar­ tamentu Raula, do którego Vini nadal nie miał dostępu. G d y tylko Sonia z Raulem zniknęli w mroku nocy, kierując się ku plaży, on wsiadł w terenówkę, zawsze zaparkowaną pod domem i pognał ku bramie. Chwilę później zasiadał przed monitorami. - Raul prosił, bym miał Sonię na oku, gdy ta wy­ chodzi z domu - wyjaśnił Stanleyowi. - Z n ó w będzie uciekać czy co? O, tutaj są... - Przełączył obraz z naj­ bliższej kamery na całą ścianę i patrzył, jak jego brat zaczyna całować dziewczynę. - Cholera, gorąco się robi - mruknął, czując narastające podniecenie. Nagle... aż się cofnął. Raul wyciągnął zza poły lekkiej marynarki pistolet i... strzelił prosto w niego, w Vincenta. Tak mogło się wydawać, w rzeczywistości to oko kamery rozprysło się w drobny mak.

- Patrzcie go, jaki wstydliwy - zaśmiał się Vincent nieco sztucznie. - Szkoda, popatrzyłbym, jak robi to starszy de Luca. - A Raul, gdyby się dowiedział, że go podglądasz... - Stanley nie musiał kończyć. G d y Raul strzelił do kamery, Sonia zamarła w jego ramionach. Nie przywykła jeszcze do tak gwałtow­ nych zachowań. Mężczyzna rzucił na piasek, ciepły po upalnym dniu, marynarkę, złożył na niej dziew­ czynę, nakrył ją swoim ciałem i wspierając się na łok­ ciach, rzekł: - Zapomnij o wszystkim, co ci powiedziałem. Dziewczyna otworzyła szeroko oczy. - Spokojnie. Udawaj namiętność... - mówił cicho, całując ją co słowo, ale ten cichy ton mroził dziew­ czynie krew w żyłach. Był jak pomruk nadciągającego tornada. - Wszystkie dane, które trzeba wysłać do obu stron, masz tutaj. - Musnął kciukiem serduszko z bry­ lancikami, które podarował Soni tego ranka. W oczach dziewczyny błysnęła odraza. Wykorzystałeś mnie! - krzyczała bez słów. - Obejmij mnie i pocałuj - rozkazał. Zrobiła to, czując że ręce ciążą jej niczym ołów, a usta są zimne i twarde. - W tej latarni, pod którą się właśnie kochamy... - Nie kochamy się! - wydusiła z oburzeniem. -

...jest

schowek

z

przewodami

elektryczny­

mi, który przerobiłem na skaner. Otwierasz klapkę - przyjrzyj się dyskretnie, tutaj, widzisz? - wrzucasz

serduszko, a komputer robi resztę. Od ciebie już nic więcej nie wymagam. - Dlaczego nie powiedziałeś mi od razu, że wieszasz mi na szyi te pieprzone bezcenne kody?! - Starała się nie podnosić głosu, próbowała udawać namiętność, ale... była zbyt wstrząśnięta tak jawnym wykorzy­ staniem jej naiwności. - Gdyby ktoś się dowiedział, skończyłabym jak Paweł! - Nikt o tym nie wie. Tylko ja. I . . . Soniu... nie m o ­ głem ci tego powiedzieć, bo mogłabyś nie zagrać na­ miętności przekonująco... - N o , teraz Sonia naprawdę się wkurzy. - Sypialnia jest na podsłuchu - powiedział w końcu. Sonia chciała poderwać się na równe nogi i odejść, uciec, zrobić coś strasznego, ale unieruchomił ją wła­ snym ciałem. W g n i ó t ł w piasek, przytrzymał za ra­ miona. - Od kiedy...? Czy słyszeli, jak ty m n i e . . . Jak my... Jak ja...? Pokręcił głową. - Nie. Andżelika podrzuciła mikrofon, gdy wpu­ ściłaś ją do sypialni. Sonia, wijąca się pod nim w furii, znieruchomiała. Nie przychodziło jej do głowy nic, co mogłaby odpo­ wiedzieć na swoje usprawiedliwienie. Czy można się dziwić Raulowi, że jej nie ufał, skoro była tak głupia i wpuszczała do strzeżonych apartamentów szpiega? - Przepraszam - wydusiła. Raul uniósł się na łokciach, by mogła odetchnąć głębiej.

- Zdrajca, który nasłał Andżelikę, jest bardzo bli­ sko - zaczął szeptem, wprost do ucha dziewczyny, ca­ łując ją z narastającym pożądaniem. - Dziś w nocy na pewno zaatakuje, by przejąć transport. Nie opuszczaj swojego pokoju, błagam cię na wszystko, a dokładnie o godzinie drugiej biegnij tutaj, w to miejsce i wrzuć serduszko do skanera. Nadal mogę na ciebie liczyć? Milczała długą chwilę, łykając łzy. Czuła, że zbliża się koniec, nie wiedziała tylko, jakie zakończenie prze­ widział dla niej Raul. - A co będzie z tobą? Gdzie się spotkamy? - Prosto stąd biegnij do lądowiska, spotkamy się przy śmigłowcu, który nas stąd zabierze. Przyrzeknij, Soniu, że zrobisz wszystko, o co cię proszę. Przyrzek­ nij... na moje życie. - Nie!!! Zacisnął palce na jej ramionach i powtórzył wolno, niemal z rozpaczą: - Przyrzeknij na moje życie. Płakała cicho, ale w końcu powiedziała to jedno słowo, o które prosił: - Przyrzekam. Scałował je słonymi od łez wargami, potem scałował te łzy z policzków dziewczyny, a potem kochał ją tak, jakby to był ich ostatni raz. G d y godzinę później wrócili do domu, Vincent na­ dal tkwił w salonie, nie odrywając wzroku od kompu­ tera. Posłał bratu i Soni przelotne spojrzenie, zauwa­ żając jednakże nabrzmiałe po seksie usta dziewczyny.

Tego było za wiele. G d y tylko zniknęli na schodach, zerwał się z fotela, pobiegł do sypialni Andżeliki, zrzucił niemal w biegu spodnie i koszulę, wsunął się pod kołdrę i - nie cze­ kając, aż ona się obudzi - wtargnął członkiem między jej nogi, szukając drogi do środka. Andżelika, obudzona tak niespodziewanie, próbowała się odsunąć, ale przy­ trzymał ją za biodra i wreszcie wbił się w suche wnętrze. Dziewczyna jęknęła w proteście. Nie była gotowa! To boli! Ale Vincent zakneblował jej usta dłonią i zaczął suwać, nie zważając na jej pojękiwania. Doszedł niemal natychmiast, szczytował w trzech mocnych pchnięciach, prawie dusząc dziewczynę dło­ nią. Wytrzymała to jednak, czując że wilgotnieje. Te­ raz i ona była gotowa. - Vini, ty draniu! - sapnęła, gdy wysunął się z niej i w miejsce prącia wbił dwa palce, pieszcząc coraz bardziej nabrzmiałą łechtaczkę. - Mogłeś uprzedzić! Byłabym... - Zamknij się - warknął nagle, patrząc na migającą diodę. To telefon dawał sygnał, że w sypialni Raula włączył się mikrofon. Vincent sięgnął po urządzenie i włączył głośnik. - M o g ę zostać tu jeszcze chwilę? - oboje z Andże­ liką usłyszeli błagalnym głos Soni. - Ty będziesz sobie pracował, a ja posiedzę na tarasie. - Proszę, żebyś wróciła do siebie... Andżelika usiadła powoli i spojrzała z niedowie­ rzaniem na Vincenta. - Jeeezu, ty podsłuchujesz Raula! T o . . . to ty mnie wynająłeś! Ty jesteś zleceniodawcą! Ty chcesz zdobyć

te pierdolone kody! I wygryźć własnego brata! - Nie­ dowierzanie zmieniło się w szok. - Muszę go ostrzec! Muszę... Chciała poderwać się na równe nogi, ale Vincent, siedzący tuż za jej plecami, zagarnął ją nagle jednym ramieniem, wolną dłoń wsuwając pieszczotliwie we włosy dziewczyny. - Nic już nie musisz, moja kochana - wymruczał, po czym... jednym ruchem skręcił jej kark. Nawet nie spostrzegła, że umiera. Vincent trzymał jeszcze chwilę bezwładne, martwe ciało, przyciskając usta do szyi dziewczyny. - Wybacz - szepnął. Złożył ją na poduszkach, nakrył kołdrą i wyszedł, zamykając za sobą drzwi na klucz. W holu nałożył spodnie, narzucił na ramiona koszulę i przeszedł do swojego pokoju, by przygotować się do ostatecznej rozgrywki. Klucz od sypialni Andżeliki zaciążył mu w dłoni. Wyszedł na taras i cisnął mosiężny przedmiot przed siebie... Trzydzieści minut. Sonia spoglądała co chwila na zegar, klęcząc przy łóżku w swojej sypialni. Modliła się. Modliła tak żar­ liwie, jak jeszcze nigdy w życiu. Błagała Boga o zlito­ wanie nad sobą i Raulem. Niech ta noc się wreszcie skończy! Czekanie na świt było torturą. Sekundy wlokły się w nieskończoność.

Po raz nie wiadomo który oparła głowę o brzeg łóż­ ka i wybuchnęła tłumionym przez pościel szlochem. - Pomóż mi, Boże - błagała, szczękając z przeraże­ nia zębami. Pomóż dotrwać do rana... Ciche, szybkie kroki na korytarzu sprawiły, że serce zamarło dziewczynie w piersi. Zaczęło się! Wstała, próbując powstrzymać drżenie całego cia­ ła, i ruszyła do drzwi. W połowie drogi zawróciła, by z szuflady szafki nocnej zabrać to, co wieczorem p o ­ darował jej Raul. Słysząc pukanie do drzwi, Raul wstał powoli od biurka i ruszył do holu. On też się modlił, ale o coś zupełnie innego niż Sonia. On błagał Boga, by po dru­ giej stronie stał ktokolwiek inny, nawet i Paweł, byle nie Vini... Nacisnął klamkę, otworzył drzwi na całą szerokość. Vincent miękko i powoli, niczym czarna pantera podchodząca swoją ofiarę, wszedł do środka. - J e d n a k to ty - odezwał się cicho Raul. - To ja - odparł tamten i uniósł rękę z wycelowa­ nym w brata glockiem. Na lufę nakręcony był tłumik. - Wybacz, Raul... - powiedział i strzelił. Uderzenie pocisku miotnęło Raulem o ścianę. Z tru­ dem utrzymał się w pionie. Patrząc z niedowierzaniem na brata, uniósł dłoń do piersi i przycisnął do rany, ko­ szula zapłonęła szkarłatną plamą krwi.

Sonia wstrzymała oddech, słysząc stłumiony strzał. Zęby zaczęły jej szczękać ze strachu, ale... opanowała się po chwili. Zacisnęła palce na rękojeści pistoletu, przeładowała i, sunąc plecami po ścianie, rzuciła krót­ kie spojrzenie do środka. Korytarz był pusty... Vincent stał przed rannym, bladym jak śmierć Rau­ lem, który ze wszystkich sił próbował utrzymać się na nogach, mierząc go spojrzeniem zimnym jak u rekina. - Otworzysz sejf, podasz mi kopertę z kodami i te­ lefon, a ja wezwę pomoc. Nic ci nie będzie. Transak­ cja dojdzie do skutku. Zgoda, bracie? - Cedził słowa cicho i na pozór spokojnie, ale w jego głosie brzmiała determinacja i coś jeszcze... Nienawiść? - Podejdź do sejfu, bracie, dasz radę. Nie spuszczał go przy tym z celownika. Raul, przytrzymując się ścian i mebli, dotarł do sy­ pialni, uklęknął ciężko przy metalowych drzwiczkach i wprowadził kod. Zaczynał tracić przytomność, a grę musiał doprowadzić do końca... Drzwiczki się uchyliły. Wsparł się na nich jedną ręką. Drugą oderwał od rany na piersi, czując obez­ władniający ból, i sięgnął do środka. Koperta wraz z telefonem zamknięte były w metalowej kasetce. Po­ dał ją Vincentowi, ale ten pokręcił głową. - Otwórz. - Nie dam rady. M a m kluczyk na szyi - warknął Raul, mrużąc z bólu oczy. Już i tak niewiele widział przez nadciągającą ciemność. - Sam sobie otwórz. Przecież ci nie zwieję...

- Mogłeś umieścić w środku ładunek wybuchowy zauważył Vincent, obniżył lufę pistoletu, celując bratu w brzuch. - Otwie... - Zostaw go! - padło za jego plecami. Vini odwrócił głowę i uniósł brwi z niedowierza­ niem. Sonia stała w drzwiach sypialni, mierząc w Vincenta z potężnego sig sauera. Pistolet chwiał się w drżą­ cych dłoniach dziewczyny, po policzkach płynęły jej łzy, ale w oczach płonęła furia. - Soniu, wracaj do pokoju - odezwał się cicho Raul, rzucając spojrzenie w kierunku szafki, gdzie le­ żała jego broń. Vincent, widząc to, cmoknął i pokręcił głową. Cały czas patrząc na brata, rzucił do Soni: - O d ł ó ż to, dziecino. I tak nie strze... Strzał, ogłuszający strzał, przerwał mu w pół słowa. Krzyknął z bólu i zaskoczenia, ugodzony w bark. Czas nagle przyspieszył. Raul rzucił się po swoją broń, ale Vincent był szyb­ szy. Przyskoczył do dziewczyny, chwycił ją za włosy, odgiął jej głowę do tyłu, aż jęknęła z bólu, i ryknął: - Rzuć broń, Raul, albo rozwalę tę twoją dziwkę!!! Raul powoli odłożył pistolet, który już miał w rę­ kach. - Odkopnij go pod łóżko! - Vincent wbił lufę glocka w skroń dziewczyny. Łypnęła przerażonymi oczyma, upuszczając swój pistolet. Raul zrobił to, co tamten mu kazał i cofnął się pod ścianę, unosząc ręce. Wiedział, że jeden fałszywy ruch i Sonia zginie...

- Otwórz kasetkę, Raul albo rozpierdolę twojej kurwie łeb, rozumiesz? Rozwalę ją! - Vincent wykrzy­ czał to łamiącym się tonem. Rozorany pociskiem bark zaczął rwać bólem, odbierającym resztki rozsądku. - Jeśli nie wierzysz, że jestem do tego zdolny... - O d ­ jął glocka od głowy półprzytomnej ze strachu zakład­ niczki i przystawił do jej uda. - Nie!!! - Z gardła Raula wydobył się niemal zwie­ rzęcy ryk. - Już otwieram! Jego własny ból, rozrywający płuco, zmalał, niemal znikł. Szarpnął rzemyk na szyi, wsunął kluczyk do ka­ setki i przekręcił. Wieczko odskoczyło. Vincent wstrzymał oddech, ale spodziewany wy­ buch nie nastąpił. - Weź to, a ją wypuść. - Raul wyciągnął do brata dłoń z kopertą i telefonem, ale ten pokręcił głową. - Pójdzie ze mną. - Nic z tego. - Raul uniósł dłoń i już miał roztrza­ skać komórkę o blat szafki, gdy tym razem Vincent krzyknął: - Nie!!! Już ją puszczam! Oddaj telefon! Odepchnął dziewczynę, odkopnął broń, którą upu­ ściła, pod łóżko i zrobił krok w kierunku brata. - Uciekaj, Soniu! - krzyknął Raul. - Uciekaj, sły­ szysz! Przyrzekałaś! Smagnął ją tym słowem niczym batem. Skoczyła do drzwi, wypadła na korytarz, ale... zamiast uciekać jak na skrzydłach, byle dalej od tego strasznego miej­ sca, ukryła się we wnęce obok schodów i tam chciała czekać, aż Vincent wybiegnie z pokoju, aż ona, Sonia,

będzie mogła wrócić po Raula i jakimś cudem zaciąg­ nąć rannego mężczyznę na lądowisko helikoptera, ale... Vincent stal naprzeciw Raula, ściskając w jednej dłoni kopertę i telefon, w drugiej, śliskiej od potu, pi­ stolet. Wahał się. Przez parę sekund. Krótko. - Wybacz, bracie - odezwał się miękko, niemal z czułością. - W i e m y obaj, że ścigałbyś mnie do końca życia. D w a razy pociągnął za spust. Dwie kule trafiły Raula prosto w serce. On upadł na kolana, wspierając na jednej ręce, potem osunął się wolno na podłogę i znieruchomiał u stóp brata. Vincent stał nad ciałem Raula przez jedną chwilę. Powinien dobić go strzałem w głowę, ale... nie mógł. Nie mógł tego zrobić. Wypadł z pokoju, czując, że za m o m e n t się roz­ płacze, i pobiegł schodami w dół. W holu dopadł do szafki z kluczykami, rozwalił pięścią szkło, chwycił te, które były mu potrzebne, i wypadł na zewnątrz, do sa­ mochodu. Po chwili gnał ku przystani, nie oglądając się za siebie. Sonia wyszła z ukrycia dopiero wtedy, gdy usłysza­ ła ruszający samochód. Ile minut trwało to wszystko? Dwie? Trzy? Czy ochrona, zaalarmowana strzałami, ruszyła na odsiecz? Czy też wszyscy byli opłaceni przez Vincenta?

Te pytania przemknęły dziewczynie przez myśl, gdy wpadała do sypialni Raula, i nagle wszystko stało się mało ważne. Padła na kolana przy nieruchomym ciele. - O c h nie, nie... Nie!!! Płacząc, odwróciła Raula na plecy, uklękła i przy­ tuliła jego głowę do piersi. Żył jeszcze, ale życie ucho­ dziło z niego z każdym uderzeniem serca. - Pomóżcie mu! Niech mu ktoś pomoże! - krzyk­ nęła z rozpaczą. Uchylił na milimetr powieki. - Soniu... - Nic nie mów - wykrztusiła. - Zaraz ktoś przybę­ dzie. Uratujemy cię. - Przyrzekałaś - szepnął i... - Nie, Raul, nie, proszę, nie!!! - zaskowyczała. Do pokoju wpadł Stanley z bronią gotową do strza­ łu. Za późno. - Nie umieraj, kochany, zostań ze mną! - krzyczała Sonia, potrząsając martwym ciałem. Stanley przykląkł tuż obok, sięgnął do szyi Raula, szukając pulsu. Przełknął głośno i chciał coś powie­ dzieć, ale pokręcił tylko głową. Gdzieś w oddali rozle­ gły się strzały. - Idziemy, Soniu. - Stanley wstał, zacisnął dłoń na ramieniu dziewczyny i chciał pociągnąć ją za sobą, ale wyrwała się. - Zabierzmy go do szpitala! Uratują go! Masz h e ­ likopter! Nie zostawimy go tutaj, słyszysz, nie zosta­ wimy!

Próbowała unieść martwe ciało, ale Stanley ode­ rwał ją siłą i nie bacząc na próby wyswobodzenia się, na rwący serce szloch, na klątwy i uderzenia, wyniósł dziewczynę na zewnątrz. Postawił przed sobą, potrząs­ nął, a gdy to nie pomogło, uderzył w twarz. To i jeszcze chłodne, nocne powietrze otrzeźwi­ ło ją na tyle, że stanęła o własnych siłach, otarła łzy i strąciła ręce mężczyzny z ramion. Potykając się jak lunatyczka, ruszyła w stronę plaży. - Soniu, dostałem rozkaz wywieźć cię stąd za wszel­ ką cenę! - krzyknął doprowadzony do ostateczności. Odgłosy strzałów nadal dobiegały z daleka - to lu­ dzie Randalla przypuścili szturm na VillaRosę - lecz kanonada z każdą sekundą przybierała na sile. Sonia, nie zważając na to, biegła w kierunku plaży. Stanley ruszył za nią, gotów ją ogłuszyć, jeśli będzie trzeba i... - Przyrzekałam! - rzuciła przez ramię. - M u s z ę . . . kody... skaner... Zrozumiał. Nie próbował jej zatrzymać. Sonia dopadła do skrzynki, w której ukryte było urządzenie skanujące, i zerwała z szyi złote serduszko. Vincent zahamował z piskiem opon tuż przy p o ­ moście. Wyskoczył z jeepa i ruszył biegiem w kie­ runku jachtu. Pięknego, nowego jachtu, którym tak krótko cieszył się Raul. W połowie drogi potknął się i musiał przytrzymać barierki, bo byłby upadł. Kurewska rana. Ależ to bolało. Kula musiała drasnąć tętnicę, bo cały bark i pierś miał we krwi. Dotrze do jachtu,

wypłynie w morze i zatamuje krwotok, bo skończy... jak on. Raul. Nie mógł teraz myśleć o tym, co zrobił. Nie mógł myśleć o zabójstwie brata. Chociaż właściwie... Raul nie był jego bratem. Potrząsnął głową. Chwila oddechu i chłodna, mor­ ska bryza otrzeźwiły Vincenta. Już wbiegał po schod­ kach na pokład. Już wpadał do kokpitu, podrzucał w dłoni kluczyki i... śmiał się zwycięsko. Udało się wszystko, co zaplanował! Jeszcze tylko musi wyeliminować jedynego świadka swojej zbrodni. Sonię. Jeśli Raul myślał, że jest taki przewidujący, to się mylił. Vincent uprzedził go i w tym! Poklepał dłonią telefon, który bezpiecznie tkwił w kieszeni marynarki i... zaklął. Ból rozlał się w pra­ wym boku jak wrząca lawa. Kto by pomyślał?! Ta pierdolona Sonia! Niemal za­ łatwiła go jedną kulą! Zaraz dostaniesz, kurwo, za swoje. Myślałaś, że ujdzie ci to na sucho? - Vincent zgrzytnął zębami i w następnej chwili uśmiechnął się z triumfem: nim stanął do ostatecznej rozgrywki z bratem, podłożył ła­ dunek wybuchowy pod śmigłowiec. Zapalnik miał tu­ taj, w kieszeni - znów musiał się zaśmiać - bliźniacza nokia podłączona do bomby, odpali ją, gdy tylko Vini wybierze numer. Obejrzał się na VillaRose. Nie widział stąd lądo­ wiska, ale wznoszący się śmigłowiec na pewno zoba­ czy albo usłyszy. Wyciągnął z kieszeni telefon, gotów w każdej chwili nacisnąć klawisz wybierania, palcami

prawej dłoni, śliskimi od krwi, wsunął kluczyk do sta­ cyjki, przekręcił i... Potężny wybuch wstrząsnął całą okolicą. Jacht w jednej sekundzie zniknął w kuli ognia. Semteks ro­ zerwał łódź na strzępy. Ł ó d ź i zdrajcę, który chciał nią uciec. Wybuch i niedaleki błysk ognia sprawiły, że dłoń z serduszkiem znieruchomiała. - Pospiesz się, dziewczyno! - warknął Stanley. - To od strony przystani. Jeszcze chwila i będą tutaj! Sonia jeszcze przez parę uderzeń serca trzymała serduszko w zaciśniętych palcach, w końcu przytknęła do ust, szepnęła słowa pożegnania i upuściła je w otwór skanera. Zatrzasnęła drzwiczki i, szarpnięta w następ­ nym momencie za rękę, ruszyła w kierunku lądowiska. G d y dopadali śmigłowca, VillaRosa jeszcze się broniła, ale... Rotor helikoptera zaczął obracać się coraz szybciej. Stanley docisnął manetkę gazu do oporu i teraz mógł się tylko modlić, by zdążył poderwać maszynę, nim lu­ dzie Randalla nadbiegną i uniemożliwią im ucieczkę. Nie mógł wiedzieć, że właśnie wymknęli się śmierci z rąk. Bomba nie wybuchła, bo nie było jej już komu odpalić... - Rusz się, na Boga! - krzyknął, gdy maszyna nadal tkwiła na ziemi. Wreszcie! Śmigłowiec uniósł się powoli w powietrze, z każdą sekundą nabierając wysokości.

Sonia pochyliła się ku oknu i ostatnim spojrzeniem pożegnała VillaRosę, która przez parę krótkich chwil była jej domem. Tutaj znalazła - by zaraz stracić - mi­ łość swojego życia. - Raul - szepnęła, łykając łzy. - Wybacz, że cię zo­ stawiłam... Skulona w fotelu obok pilota patrzyła na jaśniejący w dole bezmiar wód. Jak długo już lecieli? I dokąd? Sonia nie miała pojęcia i, prawdę mówiąc, nie obcho­ dziło jej to. Czy Stanley wywozi ją w bezpieczne miej­ sce, czy odda w ręce mafii - było Soni najzupełniej obojętne. Życie bez Raula nie miało sensu. Umarła tam, w VillaRosie, razem z nim. Śmigłowiec obniżył lot. Stanley mówił coś szybko do mikrofonu. Nie wsłu­ chiwała się w jego słowa. Prawdopodobnie prosił o po­ zwolenie lądowania i dostał je, bo po chwili maszyna dotknęła płozami ziemi. W i d o k umundurowanych mężczyzn, uzbrojonych po zęby, którzy w jednej chwili otoczyli ich oboje, również przyjęła obojętnie. Pozwoliła wyciągnąć się z kabiny, pozwoliła się zaprowadzić, niezbyt łagodnie, do budynku wyglądającego jak więzienie i bez słowa protestu zamknąć w celi. Zwinęła się w kłębek na twardym łóżku, okryła cienkim pledem i zapadła w le­ targ. Na długie godziny o Soni zapomniano. Dopiero w pierwszych minutach świtu przyszło po nią dwóch mężczyzn...

Dokładnie w chwili, gdy Sonię wyprowadzano z celi, gdzieś pośrodku M o r z a Śródziemnego rozpę­ tało się piekło. Dwie godziny wcześniej, co do minuty, na zastrze­ żone numery telefonów zostały wysłane współrzędne. D w a niewielkie kutry rybackie, na których mieści się kilka kontenerów, ruszyły pełną parą na miejsce spo­ tkania. Przeładunek kontenerów z narkotykiem p o ­ szedł sprawnie. Pieniądze zostały przekazane z rąk do rąk. Szefowie kartelów z Kolumbii i Rosji podali sobie ręce, zadowoleni z transakcji, nabierając apetytu na dalszą współpracę. Major Johannes Smith ze sprzymierzonych w tym celu sił specjalnych Francji, Wielkiej Brytanii, U S A i przede wszystkim Polski, bezpośredni przełożony Raula przez ostatnie dziesięć lat, od kiedy to de Luca został wyznaczony do tajnej misji rozpracowania ma­ fii rosyjskiej działającej na terenie Europy, odczekał jeszcze chwilę i dał sygnał do ataku. L o t na miejsce spotkania zabrał śmigłowcom szturmowym niecałe trzydzieści minut. Kutry nie zdążyły umknąć na bez­ pieczne wody. Smith odbierał meldunki i wydawał rozkazy, cały czas będąc myślami daleko stąd. Dlaczego Raul sam nie doprowadził misji do końca? Dlaczego wysłał za­ kodowaną wiadomość jemu, Johannesowi? Czuł, że de Luca nie żyje, i żałował serdecznie tego twardego, godnego podziwu faceta. - Delta-trzy do brawo-jeden - odezwało się radio, Smith skupił na nim całą uwagę. - Piłka w koszu.

Część misji powiodła się więc, oba kutry poszły na dno i wszelki ślad po nich zaginął, wszyscy na pokła­ dzie zginęli, a ci, którzy przeżyli atak rakietowy, zostali dobici z karabinów snajperskich. Ta operacja, na którą nikt, żaden rząd, oficjalnie nie wydałby zgody, nie m o ­ gła pozostawić świadków. Piloci i strzelcy śmigłow­ ców nie wiedzieli, jaką fortunę zatapiają, by czasami któregoś nie skusiła. Cztery miliardy euro w banknotach i drugie tyle w narkotykach... Na co wydałbym takie pieniądze? - zastanowił się Johannes, a po chwili uśmiechnął się smutno - życia Raulowi nie kupi, mógł jednak... oca­ lić życie jego przyjacielowi. Połączył się z drugim oddziałem i wydał rozkaz natarcia. - Znajduje się pani w greckiej bazie N A T O - ode­ zwał się siwowłosy mężczyzna, który usiadł przed chwilą naprzeciw dziewczyny. Podniosła nań wypełnione bez­ nadziejnym smutkiem oczy. - Zapewnimy wam obojgu bezpieczeństwo do czasu zakończenia przesłuchań. Kiwnęła głową, mając jedynie nadzieję, że nie będą ani jej, ani Stanleya torturować. Co jednak miała do ukrycia? Teraz, gdy Raul nie żył, a VillaRosę zrówna­ no pewnie z ziemią, nic. Kompletnie nic. Mężczyzna nie miał jednak na myśli jej i Stanleya, a... - Paweł Rodło został odbity z rąk Randalla. Jest w ciężkim stanie, ale wyjdzie z tego. - Paweł? Uratowaliście Pawła?! - W spojrzeniu dziewczyny wreszcie dojrzał cień radości.

Przytaknął, zbierając się w sobie, by zadać Soni to jedno, najważniejsze pytanie. - Raul de Luca. Żyje? - Nie - szepnęła. Radość w jej oczach zgasła. - Proszę mi opowiedzieć wszystko od początku. M a m y dużo czasu... - rzekł po chwili bolesnego mil­ czenia i włączył stojący między nimi mikrofon. Dopiero

nazajutrz wieczorem

mogła zobaczyć

Pawła. W asyście dwóch żołnierzy weszła do budynku szpitalnego. Poprowadzili ją na drugie piętro, wpuścili do strzeżonej sali i zamknęli za nią drzwi. Została sama z leżącą nieruchomo postacią. Pierś mężczyzny unosiła się w powolnym, miaro­ wym oddechu. To i tylko to przypominało dawnego Pawła, spokojnego, opanowanego lekarza.

Jednak

wszystko i n n e . . . zmasakrowana twarz, głowa ogolo­ na do gołej skóry, poprzecinana pręgami szwów, ręce o połamanych palcach i powyrywanych paznokciach... Ale najgorsze... najgorsze było co innego... - Sonia wbiła pięść między zęby, by się nie rozpłakać - Paweł jęknął cicho i uchylił powiekę jednego oka. W miejscu drugiego miał pusty oczodół, zalepiony białym opa­ trunkiem. Dotknęła delikatnie jego dłoni i spróbowała się uśmiechnąć. Patrzył na nią długie chwile, a ona wiedziała, że Paweł usiłuje wydobyć z siebie pytanie. Jedno jedyne pytanie...

Pokręciła głową. Powieka zacisnęła się. Po policzku mężczyzny spłynęła łza. Dopiero tydzień później mogli porozmawiać. Usie­ dli na tarasie, przylegającym do pokoju Soni, i przez długie chwile w milczeniu przyglądali się sobie. Po spokojnym dobrym człowieku, którego Sonia poznała pewnej październikowej nocy, nie pozostał nawet ślad. Nosił blizny, które nie zagoją się nigdy, nie tylko na ciele, ale i duszy. W jedynym oku - na dru­ gim nosił czarną opaskę - miał chłodny dystans. Sonia przełknęła głośno, by się nie rozpłakać. Dotknęła jego ręki. Paznokcie nie zdążyły jeszcze odrosnąć po tym, jak mu je oprawcy powyrywali. Paweł spuścił wzrok. Jakiż odrażający musiał się wydać tej młodej kobiecie. Ale Sonia musi jego wi­ dok jakoś znieść. Odpowie tylko na parę pytań i więcej mogą się nie zobaczyć. - Byłaś przy Raulu, gdy umierał? - zapytał łamią­ cym się głosem. Skinęła głową. - J a k to się stało? Kto zdradził? - Vincent - szepnęła. A jednak... Paweł potarł twarz dłońmi. Dlaczego nie zastrzelił tego sukinsyna? M i a ł prawo! Więcej, miał zasrany obowiązek chronić Raula nawet przed nim samym! Patrzył niewidzącym wzrokiem na ćwiczących dwa piętra niżej żołnierzy i milczał. Sonia zwiesiła

głowę, ale miał za dużo żalu i rozpaczy w sobie, by ją pocieszać. - Próbowałam go powstrzymać. Viniego - powie­ działa cicho, do siebie. - Ale... - To nie twoja wina. Raul wiedział, co robi - d o ­ tknął pocieszającym gestem jej dłoni, a w duchu do­ dał: „Chyba". - Nie mogę sobie darować, że go tam zostawiłam mówiła dalej, nie słysząc jego słów. - Prosiłam tych tu­ taj, by odnaleźli... ciało, ale... kto by się tam troszczył o jakiegoś gangstera. - Otarła przedramieniem łzy. Paweł wciągnął powietrze. - Ty nic nie wiesz. Nie powiedział ci! Uniosła nań smutne spojrzenie. I nagle, już po pierwszych słowach Pawła, jej oczy pojaśniały. Raul nie był przestępcą, był tajnym agentem stwo­ rzonej specjalnie w tym celu międzynarodowej grupy antynarkotykowej. To on wniknął w szeregi mafii cy­ pryjskiej, łączącej wpływy południa i wschodu, to on tę mafię zdominował i doprowadził do rozbicia dwóch wielkich karteli. Ale też zapłacił za to życiem... Paweł wyciągnął z kieszonki na piersi zdjęcie i p o ­ dał je Soni. Ujęła je drżącą dłonią. Na zdjęciu Raul był tak żywy, tak bliski... W mundurze kapitana wyglą­ dał wspaniale. Uśmiechał się ledwo zauważalnie, ale w czarnych oczach miał powagę i... smutek. Czy wiedział już, jaką cenę przyjdzie mu zapłacić? Czy wiedział, że kilka lat później zamęczą jego pierw­ szą miłość, RoseMarie, a on nie zdąży jej odbić? Czy

przeczuwał, że zdradzi go własny brat? Że on sam, Raul de Luca, zginie z jego ręki? Pogładziła zdjęcie opuszką palca. - M o g ę je zatrzymać? Nie m a m żadnego. Paweł skinął głową. I nagle ujął dłoń dziewczyny i ucałował. - Dziękuję, że byłaś przy nim do końca... Cztery tygodnie - tyle trwała rekonwalescencja Pawła i przesłuchania, którym poddana została cała trójka, bo Stanleya również nie zamierzano zbyt wcześnie wypusz­ czać. Po ostatnim spotkaniu ze śledczymi, gdy sprawę definitywnie zamknięto i odłożono ad acta, Sonia po­ nownie znalazła się w pokoju bez okien naprzeciwko si­ wowłosego mężczyzny, majora Smitha, dowódcy Raula. To jemu właśnie Sonia przekazała współrzędne zakodo­ wane w serduszku i to on dokończył operację, nad którą Raul z Pawłem pracowali przez dziesięć lat. I w której ten pierwszy stracił życie, a ten drugi zdrowie. Teraz major Smith siedział naprzeciw Soni i przy­ glądał się dziewczynie z uwagą i troską. Wiedział już, co łączyło ją z Raulem, wiedział, jak bardzo przeżyła jego śmierć, pragnął zapewnić tę młodą kobietę, że od dziś wszystko będzie dobrze, że rząd godnie ją wyna­ grodzi za doprowadzenie misji do końca, że zapewni jej bezpieczną przyszłość w jakimś uroczym zakątku świata, ale... skłamałby. Owszem, Sonia została objęta programem ochro­ ny świadków, ale czy ktokolwiek zdoła uchronić ją czy Pawła Rodło przed zemstą mafii?

Przesunął w stronę dziewczyny grubą kopertę. Spojrzała nań pytająco. - Tutaj jest pani nowa tożsamość i pieniądze na start. M a m nadzieję, że rozpocznie pani nowe życie, choć trochę szczęśliwsze niż... - Ja byłam szczęśliwa - przerwała mu cicho. C ó ż mógł odpowiedzieć. Pożegnał Sonię serdecznym uściskiem i odprowa­ dził do śmigłowca, którego rotor już wprawiono w ruch. Na miejscu pilota siedział... Stanley, natomiast w kabi­ nie pasażerskiej czekał Paweł. Podał dziewczynie rękę i wciągnął ją do środka. Ziemia uciekła w dół. - Dokąd teraz, szefie? - usłyszeli głos pilota. - Do VillaRosy. Zatoczyli nad posiadłością krąg. D o m stał cichy i pusty w promieniach cypryjskiego słońca. To było symboliczne pożegnanie Raula. Żadnemu z nich nie powiedziano, co się z nim stało... Śmigłowiec skierował się na lotnisko. Wysiedli oboje - Sonia z Pawłem. - A ty? - Dziewczyna spojrzała pytająco na Stanleya. Ten tylko zasalutował żartobliwie i po chwili pod­ rywał maszynę w górę. Na siedzeniu obok leżała Beretta. Poklepał snajperkę przyjacielskim gestem. Jego misja jeszcze się nie zakończyła, on też coś przyrzekał Raulowi. Randall, jeśli żyjesz, możesz uważać się za mar­ twego...

Samolot Swissairu wylądował w wietrznym, chłod­ nym Zurichu. Sonia z Pawłem wyszli jako jedni z ostat­ nich. Nie czekali na bagaż, bo niczego ze sobą - oprócz dokumentów i pieniędzy - nie mieli. Wsiedli do taksówki i po dwóch kwadransach za­ trzymali się pod jednym ze słynnych na cały świat szwajcarskich banków. Paweł zapłacił za kurs i popro­ wadził Sonię do środka. Odziany w liberię urzędnik już na nich czekał. Parę minut i kilometry krętych korytarzy później stali przed ścianą skrytek bankowych. Jedna z nich czekała na kod znany tylko... Soni. To wtedy, w ostatnią noc, Raul kazał dziewczynie zapamiętać ciąg cyfr, który otwierał sejf bankowy. Jego drzwiczki w tej właśnie chwili otwierały się bez najmniejszego szmeru. Sonia sięgnęła do środka... Znalazła kilka paszportów różnych krajów na różne nazwiska - dokumenty, w które wyposażył ją major Smith, a które znała połowa NATO-wskich urzęd­ ników, mogła wyrzucić do kosza. Raul nie zapomniał o prawach jazdy, metrykach urodzenia, dokumentach ubezpieczeniowych - to wszystko przygotował dla Soni, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Oprócz tego zdeponował w skrytce złoto, banknoty i kosztowno­ ści, które wystarczą na dostatnie, spokojne życie, ale... w skrytce znajdowało się coś jeszcze. Małe, aksamitne pudełeczko, a w n i m . . . - dziewczyna poczuła, że gar­ dło zaciska się ze wzruszenia, a do oczu napływają łzy - filigranowe złote serduszko z brylancikami. Paweł uśmiechnął się.

- Cały Raul - mruknął i zawiesił klejnocik na szyi dziewczyny. Z n ó w stali na głośnej, ruchliwej ulicy. Ani jedno, ani drugie nie chciało się pierwsze pożegnać, bo oboje wiedzieli, że nie spotkają się już nigdy. Wreszcie Sonia podniosła na Pawła pełne smut­ ku oczy, on ujął jej dłoń i chciał unieść do ust, gdy... znieruchomiał nagle, patrząc gdzieś ponad ramieniem dziewczyny. Odwróciła się gwałtownie, by ujrzeć, jak zza rogu wypada samochód o przyciemnionych szy­ bach i gna prosto na nich. W ostatniej chwili Paweł zagarnął ją ramieniem i zmiótł pojazdowi z drogi. Nie czekał aż padnie strzał. Nie czekał, aż zawró­ cą. Chwycił Sonię za rękę i ruszył biegiem w kierunku najbliższej bramy. Stamtąd przez jakiś hotel czy klub do tylnego wyjścia. Biegli dotąd, aż znaleźli się parę przecznic dalej, wsiedli do taksówki i pognali na lot­ nisko. Dopiero tutaj, bezpieczni w tłumie pasażerów, mogli odetchnąć. Usiedli w którejś z licznych kafejek. - Czy oni chcieli nas...? - Sonia nie dokończyła pytania. - Nie - odrzekł stanowczo. - Gdyby chcieli nas zabić, już byśmy nie żyli. To było pierwsze i ostatnie ostrze­ żenie. Polowanie właśnie się zaczęło. Posłuchaj, Soniu, wiesz, że będą cię ścigali do końca twoich dni? Stracili cztery miliardy w gotówce i drugie tyle w towarze. Przez nas: przeze mnie, Raula i ciebie. A mafia nie wybacza... Kiwnęła tylko głową.

- Wykorzystaj mądrze pieniądze, które ci Raul zo­ stawił. Uciekaj, gdy tylko coś cię zaniepokoi. - A ty? - Ja też będę uciekał. Tutaj jest mój numer telefo­ nu. - Naskrobał na serwetce kilka cyfr. - Nikt oprócz ciebie go nie zna. Jeżeli kiedykolwiek byś mnie potrze­ bowała, dzwoń bez wahania. Wzięła serwetkę w palce, powoli i dokładnie złożyła na czworo i wsunęła do przegródki portfela. Wiedziała, na jakie słowa mężczyzna czeka: „Ucieknijmy razem", ale... nie potrafiła ich wyrzec. Paweł mógł być namiast­ ką Raula, a ona nie chciała namiastki. Chciała Raula! Zacisnęła zęby, by nie rozpłakać się jak małe dziecko, tutaj, w kawiarence pełnej roześmianych ludzi. Idź już! - prosiła mężczyznę bezgłośnie. Zrozumiał to wreszcie. Wstał. Objął ją i przytulił mocno. - Nie daj się złapać. Pogładził dziewczynę po policzku wierzchem dło­ ni i odszedł. Sonia została sama. Długie chwile siedziała, wpa­ trzona w puste miejsce, wreszcie otarła łzy, uniosła głowę i ruszyła ku biurom linii lotniczych. Weszła do pierwszego z brzegu i kupiła bilet na pierw­ szy lepszy lot, wyciągając z torby podróżnej pierwszy lep­ szy paszport. Parę kwadransów później siedziała w samo­ locie do Toronto, przyciskając zdjęcie Raula do piersi. Było jej tak ciężko na sercu, tak bardzo ciężko... Gdyby miała wybór, umarłaby razem z miłością swego życia. Tam, w VillaRosie. Ale musiała żyć. Nie wie­ działa jeszcze po co i dla kogo, ale musiała żyć.

EPILOG

Jasnowłosa kobieta przysiadła na schodkach ganku i, osłaniając oczy od ostrego, prowansalskiego słońca, patrzyła na dzieci sąsiadów bawiące się na sennej, pu­ stej ulicy. Chłopczyk, czarnowłosy i czarnooki, musiał właśnie coś zbroić, bo poderwał głowę i posłał Soni łobuzerski uśmiech. W tym momencie tak bardzo przypominał Raula, że zaparło jej dech w piersiach, a serce ścisnął ból. Nadal, po czterech latach, nie mogła się pogodzić ze śmiercią ukochanego. Nadal tęskniła za nim i nadal go opłakiwała w długie, samotne noce. Malec wstał nagle, zagadał do siostry i wskazał coś palcem. Ulicą nadjeżdżało niespiesznie auto na zagra­ nicznych numerach. Sonia wstała powoli, przyciskając dłonie do piersi. Znaleźli mnie! - to była pierwsza myśl. Rzuciła krótkie spojrzenie na szafę w przedpokoju, gdzie dobrze ukryty spoczywał pistolet. W następnej chwili odetchnęła głośno. Z ulgi aż zakręciło się jej w głowie. - Paweł!!! - krzyknęła i zbiegła po schodkach, by w następnej chwili rzucić się jasnowłosemu mężczyź­ nie na szyję. Przygarnął ją z całych sił, zanurzając twarz w pach­ nących słońcem włosach kobiety. I on odczuł ulgę, wi­ dząc Sonię całą i zdrową. Za każdym razem, gdy jechał do miejsca, gdzie się zatrzymała, modlił się, by nie za­ stać tam spalonych ścian i martwego ciała... Strzeliłby sobie w łeb, gdyby nie zdążył. Gdyby zawiódł i ją.

Wysupłała się z ramion mężczyzny, ujęła jego twarz w dłonie, ucałowała serdecznie w policzek. Nie liczył na więcej. - Przyjechałeś na obiad? - zapytała, przechylając głowę tak, by kosmyk włosów opadł zalotnie na czoło. To - niewinne, żartobliwe uwodzenie - należało do rytuału ich spotkań. Odpowiedź, jakiej on zaraz udzieli, również: - Czas na przeprowadzkę. - Tak szybko? - westchnęła ciężko. Ledwo zadomowiła się w jakimś miejscu, ledwo pokochała nowy dom, musiała uciekać... - Najwyższy czas, moja droga - odparł miękko. - Mafia nie przebacza. Będzie nas ścigać do końca ży­ cia. Ale jestem tu nie tylko dlatego, by ci o tym przy­ pomnieć. M a m dla ciebie niespodziankę. Czeka po drodze do Paryża. Spakuj się szybko i ruszamy. Paweł był jak zwykle bardzo tajemniczy. Sonia wie­ działa, że nic więcej z niego nie wydobędzie. Wróciła więc do domu i przygotowała się do wyjazdu. Nigdy już tutaj nie wróci. Kilka godzin później samochód zwolnił. Sonia, drzemiąca na siedzeniu pasażera, poderwała głowę i rozejrzała się półprzytomnie. Czy to już nowy dom? Tak blisko poprzedniego? Nie. Paweł wjechał na parking koło małego wiejskie­ go cmentarza. Soni serce zamarło w pół uderzenia. Czyżby spełniło się jej ciche marzenie? Spojrzała na

mężczyznę pytająco. Ten skinął głową i po chwili pro­ wadził pobladłą, drżącą na całym ciele Sonię cichymi pustymi alejkami. Zatrzymali się przed prostym na­ grobkiem z czarnego marmuru. Sonia zdławiła krzyk. Padła na kolana. Położyła dło­ nie na zimnym kamieniu, wpatrzona w złocone litery. CPT. RAUL DE LUCA 1976 - 2012 REST IN PEACE N a d tym napisem znajdowało się zdjęcie, z którego uśmiechał się mężczyzna w mundurze kapitana. Sonia poczuła nagle, jak spływa na nią ogromny spokój. Przez wszystkie te lata wyrzucała sobie, że zostawiła Raula na pastwę bandziorów Randalla, któ­ rzy nie mogąc dorwać go żywcem, pastwili się pewnie nad zwłokami, a na koniec wrzucili je do morza, spalili czy oblali kwasem i ślad po nim zaginął. Nie mogła sobie wybaczyć, że Raul nie spoczął w godnym miej­ scu, na co przecież po stokroć zasłużył. I o t o . . . klę­ czała przy jego grobie. Raul jest tutaj, tak blisko. Śpi spokojnie i czeka, aż Sonia kiedyś doń dołączy. Dopiero teraz, w tej chwili poczuła, że może zacząć życie od nowa. - Dziękuję - szepnęła, wyciągając do Pawła dłoń. Pomógł jej wstać. Objął ramieniem i stali jeszcze chwilę w ciszy i smutku, zapatrzeni na uśmiechające­ go się lekko Raula. Oboje czuli jego obecność. Jego... radość, że Sonia i Paweł są razem. C h o ć na chwilę, ale razem.

O n a nagle zapragnęła przedłużyć tę chwilę. Nie chciała, by Paweł znów odwiózł ją w bezpieczne miej­ sce i zniknął na długie miesiące. Nie chciała wypusz­ czać jego dłoni z rąk. Jeśli mogła z kimś być, to tylko z nim. G d y wyszli przez bramę cmentarza, przytrzymała mężczyznę za rękę. - M o ż e . . . może tym razem uciekniemy we dwoje? - zaproponowała nieśmiało. - A jesteś na to gotowa? - odpowiedział cichym pytaniem. Zamiast słów dotknęła opuszką palca jego ust, a potem pocałowała te usta. Lekko, pytająco. O n , w pierwszej chwili zdumiony, w następnej przygarnął Sonię ramieniem, wsunął palce w jej jasne włosy i od­ dał pocałunek, wkładając weń całą tęsknotę i miłość, jaką od zawsze czuł do tej kobiety. Sonia poczuła łzy pod powiekami. Dobre łzy. Z n ó w miała kogo kochać. Miała dla kogo żyć. Miała z kim uciekać. I . . . miała do kogo wrócić.

Warszawa, 20 października 2012 r.