3. Michalak Katarzyna rok_w_poziomce

Katarzyna Michalak Rok w Poziomce

Gdzie dom Twój, tam miłość Twoja Oli i Krzysiowi na nowej drodze życia

Miałam kiedyś marzenie. Wielkie Marzenie. Mały biały dom, otoczony wiekowymi sosnami, po którego ścianach pnie się dzikie wino. To marzenie było ze mną, gdy gnieździłam się w jednym pokoju z przyrodnim rodzeństwem. Gdy moim światem stał się głośny, przepełniony akademik. Było ze mną, gdy dzieliłam życie z kimś, z kim nie powinnam. I wreszcie w maleńkiej kwaterunkowej kawalerce, gdzie umierałam powoli jak dziki ptak w ciasnej klatce. Po latach zwątpienia obraz domku z marzeń zaczął blaknąć. Zapomniałam, jak szumią sosny i śpiewają ptaki. Zapomniałam, jak słońce przegląda się w szybkach, a wiatr rozwiewa płatki kwiatów. Ale mały biały dom nie zapomniał o mnie...

LIPIEC

Kochana Ewo, tak, tak, do Ciebie piszę, koleżanko sympatyczna. Z okazji trzydziestych drugich urodzin życzę Ci tego samego, co rok temu, dwa lata temu, pięć lat temu i trzydzieści pięć lat też, choć wtedy nawet w planach Ciebie nie było, ale wiem, że Twoja dusza już do niego tęskniła. O, i to właśnie moje życzenie: miej go w końcu, bo dłużej tak nie wytrzymasz. Ewa uniosła kieliszek szampana. – Małego białego domu bez łap, Ewuś – wyszeptała do swego odbicia w szybie i chciała upić łyczek, ale gardło zacisnęło się nagle. – O rany, ale ty jesteś głupia! – Gniewnym ruchem otarła oczy. Tyle lat marzyła o swym miejscu na ziemi. W poszukiwaniu wyśnionej chatynki zjeździła Polskę od morza do gór, nieważne, że był to czas, gdy na bilet autobusowy ledwo ją było stać, a i pan K. nie był tymi eskapadami zachwycony. Ewa musiała wierzyć, że mały biały dom gdzieś na nią czeka, że go odnajdzie. Utracić wiarę oznaczało pogodzić się z niewesołym życiem i poddać. A to oznaczało... no wszystko oznaczało, tylko nie happy end. Za każdym razem, gdy tylko mignął w internetowej wyszukiwarce kawałek białej ściany, wsiadała w pekaes i telepała się po bezdrożach w pogoni za marzeniem. Była chyba wszędzie... Widziała miejsca piękne i ohydne: cudną lilipucią chatynkę na skraju jodłowej puszczy, nad której drzwiami widniał napis „A.D. 1878”, a za której ścianą wznosił się słup wysokiego napięcia – zupełnie jakby wysokie napięcie nie mogło przebiegać sto metrów dalej; rozwalające się siedlisko nad stawem z łabądkami, gdzie panowała taka cisza, że słychać było bicie własnego serca i śpiewy podpitego sąsiada; chatka wprost z bajki o złej czarownicy, kryta strzechą, nad rzeczką, która latem zamieniała się w rów melioracyjny, woniejący niekoniecznie fiołkami... Tak wiele wypraw w nieznane i ciągłe rozczarowania. Nie to! Znów nie to! Za blisko, za daleko, za mało, za dużo... Normalny człowiek nie ma takich dylematów – żyje tam, gdzie musi, ale Ewa chciała żyć tak, jak sobie wymarzyła. Do życia według wyobraźni innych zmuszano ją wystarczająco długo. Trzy lata temu zarzuciła poszukiwania, uważając, że dla takiej sieroty życiowej jak ona zdobycie kawalerki na Woli jest mistrzostwem świata. Przynajmniej ma swój prawie-własny kawałek podłogi. Może gdyby ściany pomalować na biało, wiecznie szare od ulicznego kurzu okna przyozdobić muślinową firaneczką z falbanką, nad łóżkiem przykleić fototapetę z leśnym wodospadem i... Tak, tak, Ewuś, łudź się, łudź. Dopóki wijesz gniazdko na tych dwudziestu pięciu metrach, nie tęsknisz. Wzniosła drugi toast. Również za swój dom, nucąc pewną starą piosenkę: – „Mały, biały pies, bez łap...”, bez łat! – roześmiała się serdecznie. Świat poróżowiał, mimo że za oknem panowały egipskie ciemności – nie wiadomo dlaczego w całej dzielnicy wyłączyli prąd. W bardzo romantycznej scenerii, przy chybotliwym płomieniu świecy zdobytej na sąsiedzie (własnych jak zwykle zapomniała kupić), Ewa otworzyła swój tajemny kajecik rzeczy ważnych i nieważnych i rzekła z mocą: – Pisz! Opisz to, czego pragniesz. I bez bajerów typu: chatynka kryta strzechą, w świetnym stanie, nie wymagająca remontu, najchętniej na Żoliborzu. Wiesz, czego szukasz, no nie? Wiedziała. Przygryzła końcówkę długopisu, czekając na wenę twórczą, i... wzięło ją na rysowanie, czego absolutnie nie powinna robić, bo talentu malarskiego nie miała. Nawet linia prosta wychodziła spod ręki Ewy jak po beri-beri, nie mówiąc o kółku. Domek więc, gdy skończyła szkic, wyglądał jak po przejściu huraganu Katrina. – I jeszcze las – mruczała do siebie, stawiając sosenki: kreska pionowa (no, prawie pionowa) i drabinka gałęzi. – I rzeka! Koniecznie rzeka! Domek z marzeń bez rzeki to jak ryż z truskawkami i śmietaną bez ryżu... I oto między sosenkami pojawiła się rzeka. Ewa przechyliła głowę, przyglądając się własnemu dziełu. Spłynęło na nią w tym momencie dobre, piękne wspomnienie. Urle. Senna, cicha stacyjka kolejowa. Rozgrzany od słońca peron. Parę bagaży. Mama, ściskająca jej rączkę w ciepłej dłoni. Las obezwładniająco pachnący żywicą. Maleńki domek kempingowy na polanie pełnej dokazujących dzieciaków, a wieczorem spacer nad rzekę. Nad piękny, wolno toczący swe piaskowe wody Liwiec. Ewa pokochała go od pierwszego wejrzenia. A gdy okazało się, że utopić się w nim nie sposób, bo woda nie sięga wyżej kolan, miłość ta nie wygasła przez następne lata, choć powtórnie do Urli na wakacje nie przyjechały. Pozostało wspomnienie z dzieciństwa do dziś rozgrzewające serce tamtym słońcem i ciszą. Wspomnienie i tęsknota. – O nie, nie, więcej mazać się nie będziemy – pokręciła głową, otworzyła laptopa, którego baterie na szczęście jeszcze zipały, i zaczęła pracowicie wypełniać kryteria wyszukiwania. Na koniec zdecydowanie dopisała: „Liwiec”, wcisnęła enter i... oniemiała. Wyników było pięć. Ale mały biały dom bez łap tylko jeden. – Nie wierzę. Po prostu nie wierzę – szeptała, raz po raz oglądając załączone zdjęcia. No, był! Stał sobie na polanie otoczonej sosnami, grzał białe ściany w promieniach wiosennego słońca, dzikie wino pracowicie wspinało się aż po dach. Z zamkniętymi oknami zdawał się drzemać w oczekiwaniu na tę, która go odnajdzie i pokocha. – Czyli na mnie! Na mnie! Ewa otrząsnęła się z oszołomienia i chwyciła za komórkę. Zaraz, chwileczkę, która godzina? Po dziesiątej, ale troszkę. Najwyżej pośrednik nie odbierze. Odebrał. – Tak, chcę obejrzeć domek w Urlach! – krzyczała chwilę potem na biednego człowieka, który w tę późną godzinę marzył o wszystkim, tylko nie o telepaniu się pod Warszawę. – Teraz! Natychmiast! No tak, nieco późno i noc za oknem... Więc jutro! Z samego rana! Wiejska droga, rozmyta przez deszcze, ciągnie się w nieskończoność. A oni ciągle jadą. Ostatnie domy przy drodze. Wydaje się, że dalej jest już tylko las, lecz oto nagle... coś białego wyłania się nieśmiało zza drzew. „To ty?” – zdaje się pytać malutka chałupka z zabitymi oknami i odpadającym tynkiem. Ewa jak zahipnotyzowana wysiada z samochodu. Nie przeszkadza jej siąpiący deszcz ani to, że w błocie grzęzną buty. Brama skrzypi w

proteście, przerdzewiałe zawiasy nie chcą się obracać, ale to Ewie też nie przeszkadza. Tak właśnie ma być. Pięknie, skrzypiąco, niełatwo. I tak jest. Wiekowe sosny otaczają dom. I tę, co właśnie przekroczyła furtkę. Pochylają się nad dziewczyną, biorą ją pod opiekę. I już nic złego nie może się Ewie przytrafić. Nie tutaj. Stoi pośrodku polany, rozgląda się dookoła, oczarowana. Deszcz spływa po włosach, policzkach, mokrej kurtce, ale mniejsza z tym. Tak musi być. Musi ujrzeć swój dom w najgorszym stanie, by wiedzieć, co ją czeka, i mimo to podjąć decyzję, którą zdumiony pośrednik właśnie słyszy: – Kupuję ten dom. – Ale może zajrzy pani do środka? Ewa kiwa głową. Wprawdzie i tak kupi domek z marzeń, ale żeby pośrednik ceny nagle nie podbił, trzeba będzie trochę pomarudzić. I Ewa wybrzydza, choć pragnęłaby klęknąć i ucałować próg. – Te drzwi chyba nie wypadną z zawiasów? – mówi, kręcąc nosem. Dom w środku odstręcza bardziej niż na zewnątrz. Ale ona nie widzi ciemnego korytarza, zimnych pokoi z łuszczącą się farbą na ścianach i oknami zabitymi dechami. Nie. Ona widzi to miejsce takim, jakie będzie za... rok? Za dwa? Kiedyś, gdy Ewa zdobędzie pieniądze na jego remont. Kiedyś pokoje będą jasne i przytulne. Podłogi kryte linoleum znikną, a na ich miejscu pojawi się błyszczący dębowy parkiet. Okna zrzucą ohydne okiennice i rozbłysną szybkami w białych ramach. Tak kiedyś będzie. – Jestem zdecydowana – zwraca się do pośrednika, a ten nie wierzy w to, co słyszy. Patrzy na Ewę z niedowierzaniem. – Niech się pani jeszcze zastanowi i zadzwoni do mnie jutro – proponuje. Ewa zgadza się. Przez całą noc śni jej się mały biały dom. Bez łap. Po co domowi łapy? – Nie ma mowy, żebym pożyczył ci pieniądze! – Ojczym nie słuchał jej próśb i wyjaśnień. Po prostu odwrócił się plecami. – Nie chcę, żebyś mi pożyczał! Chcę, byś mi oddał to, co ja ci pożyczyłam! – Ewa, bliska łez, miała ochotę wydrapać te wiecznie przepite ślepia. Parę lat temu, gdy terma w obskurnej łazience spadła mamie na plecy, mocno ją obijając, Ewa wyjęła pieniądze z konta i z nikim się nie konsultując, zafundowała remont łazienki. Wprawdzie pan K. zrobił jej o to karczemną awanturę, ale mama miała łzy w oczach i były to rzadko u niej widywane łzy szczęścia. Więc i Ewa była szczęśliwa. Ojczym zarzekał się, że pieniądze zwróci. Wtedy Ewa wielkodusznie machnęła ręką. Dziś rozpaczliwie ich potrzebowała. – Potrzebuję tych pieniędzy na zaliczkę. Przecież twoja firma dobrze prosperuje – w głosie dziewczyny zabrzmiało błaganie. Jakże siebie za to nienawidziła... – Myślę, że powinnaś mi jeszcze dopłacić. Utrzymywałem cię przez dwadzieścia lat, płaciłem za prąd, wodę, żarcie, że o ciuchach nie wspomnę. – Złamanego grosza na ciuchy nigdy mi nie dałeś! – Jesteś podła i niewdzięczna. I to był koniec rozmowy. Mama, z bezgranicznym smutkiem w dawno zgaszonych oczach, odprowadziła Ewę do drzwi. Gdy ta miała przekroczyć próg, pani Anna obejrzała się, by sprawdzić, czy mąż nie widzi, chwyciła rękę córki i zamknęła na zwitku banknotów. – Mamuś! – Ewa chciała cofnąć dłoń, wiedząc, że matce nigdy się nie przelewało – jej małżonek był hojny dla wszystkich: mamuśki, bratapijaka, kumpli od piwa, tylko nie dla żony, ale ona wyszeptała: – Na zaliczkę nie wystarczy, córeńko, ale będzie chociaż na zasłonki w różyczki. Zawsze o takich marzyłaś. – Mamo... – Ewie łzy zakręciły się w oczach. W domu, w którym zostawiła matkę, zasłony w oknach pamiętały czasy Gierka. Ale wiedziała, że spełniając swoje marzenie o muślinie w różyczki, spełnia marzenie Anny. – Dziękuję, mamusiu. – Ucałowała pomarszczony policzek niestarej przecież kobiety, uściskała chude, przygarbione ramiona i przyrzekła sobie: jeśli mały biały i bez łap będzie kiedyś jej, to znajdzie się w nim cudny pokoik dla tej nierozpieszczanej przez los kobiety. – Dokąd teraz? – zapytała siebie, gdy już ochłonęła po rozmowie z ojczymem. – O nie, nie, tylko nie Andrzej! Wsiadła do tramwaju i pojechała do Andrzeja. – Nie chcę stu pięćdziesięciu tysięcy! Potrzebuję jednej dziesiątej, na zaliczkę! Bank tyle żąda, by dać mi kredyt! Przecież ci zwrócę! – prawie płakała, słysząc kolejne „nie”. Ostatnie „nie”, bo już nie miała się do kogo zwrócić. Tak naprawdę nie dziwiła się przyjaciołom, że nie chcieli inwestować w tak kiepski interes, jakim była Ewa. Bez pracy, bez oszczędności, bez perspektyw... Dla banku i dla przyjaciół jej zapewnienia: „Przecież zwrócę!” brzmiały mało wiarygodnie, z tym że bank brał w zastaw hipotekę, przyjaciele zaś dostawali samo zapewnienie. – Masz przecież trzy domy, na koncie z milion, samochód jak sam Rockefeller, a za dywidendy z giełdy zafundowałeś swoim pracownikom wycieczkę na Bali! Za pięćdziesiąt tysięcy! – krzyczała Ewa do swojego najlepszego kumpla, przynajmniej tak jej się wydawało, że najlepszego, gdy wyczerpała już inne możliwości. Andrzej był jej ostatnią deską ratunku. I ostatnią osobą, do której zwróciłaby się z jakąkolwiek prośbą, o pożyczce nie wspominając. Ta deska właśnie powiedziała „nie”. Ona również! – Człowieku, dam ci w zastaw... – Ewa umilkła, myśląc rozpaczliwie, co ona może dać facetowi, który ma wszystko. Chyba tylko siebie. A piętnastu tysięcy to ona warta nie była... – Odpracujesz to – rzekł nagle. – J-jak? – zająknęła się, będąc jeszcze myślami przy dawaniu w zastaw siebie. – Od jakiegoś czasu chodzi mi po głowie pewien pomysł. – Andrzej otworzył złotą papierośnicę (kto w dwudziestym pierwszym wieku trzyma w czymś takim papierosy?!) i po chwili zaciągał się dymem, wiedząc, jak bardzo Ewa tego nie cierpi. Teraz miał ją w garści i mógł sobie pozwolić na wkurzanie kumpelki. – Chcę założyć wydawnictwo. Ty je poprowadzisz. – Ja?! – Ewa spojrzała na niego ze zgrozą. – Dlaczego ja?! – Bo się nadajesz. Spojrzała po sobie. Ona? Nadaje się?! – No i jesteś w potrzebie – dokończył, uśmiechając się podle. – Rozkręcisz interes, sprzedasz z zyskiem pierwszą książkę i jesteśmy kwita. – Nawet nie zapytał, co ona na to. Znał Ewę lepiej, niż ona znała siebie samą. Wiedział, że dla domu, dla własnego miejsca na ziemi, którego pozbawiono ją w brutalny sposób, jest gotowa uczynić wszystko. Nie „prawie wszystko”, lecz dokładnie tak: wszystko. Cenił ją jednak na tyle, by tego „wszystkiego” nie żądać. Chciał tylko rozkręcenia wydawnictwa i sprzedania z zyskiem jednej książki. Musiała się otrząsnąć z zaskoczenia, bo spytała konkretnym tonem: – Jak wysoki ma być to zysk? – I taką cię lubię. – Uśmiechnął się po raz drugi.

– Jeśli mnie lubisz, to zgaś tego peta! – Od dziś jestem twoim szefem i mogę robić, co mi się podoba. – Spróbuj, to cię o molestowanie oskarżę. – Ej! – wykrzyknął oburzony – nie mam zamiaru nastawać na twoją cześć! – Powiesz to w sądzie, akurat ci uwierzą. – Tym razem ona się uśmiechała. Tak samo złośliwie, jak Andrzej przed chwilą. – Pax! Pax! – Uniósł ręce, wyrzucając papierosa. – Wchodzisz w to? – Wchodzę – odparła bez dalszych wahań. To mogło być ciekawe wyzwanie. No i pewne pieniądze, bo o Andrzeju można było mówić różnie, ale słowa dotrzymywał. – Dziś będziesz miała forsę na koncie. Od jutra zaczynasz pracę. Ewa skinęła głową. – A co będę robić? Wzruszył ramionami. – Skąd ja mam wiedzieć? To, co robią wydawcy! „Agencja Wydawnicza – Ewa Potulna”? Niee... Z takim nazwiskiem to co najwyżej „Agencja Towarzyska – Ewa Potulna”. O karierze na rynku książki, na kapryśnym, wymagającym rynku rekinów biznesu ona, romanistka, może zapomnieć. Owszem, skończyła także zarządzanie na SGH, no i Andrzej chyba wiedział, co robi, powierzając jej ten projekt, ale... – Andrzej zawsze wiedział, co robi – mruknęła do siebie, rysując esy-floresy, zamiast pracować nad logo swej nowej firmy. Prawdę mówiąc, esy-floresy to jedyne, co Ewie wychodziło. – Tylko raz się pomylił... Andrzeja poznała na studiach podyplomowych. On ukończył wcześniej handel zagraniczny – z wyróżnieniem, kujon wstrętny, ona romanistykę na uniwerku. Również z wyróżnieniem. Kujon wstrętny. Jako najlepszej studentce, przyznano jej stypendium na dalsze kształcenie, spodziewając się, że cicha i nieśmiała Ewa zrobi doktorat z pisma obrazkowego dzikich Hunów i do końca cywilizacji będzie przerzucała zatęchłe woluminy w uniwersyteckiej bibliotece, ona zaś zadziwiła wszystkich, zapisując się na zarządzanie. – I czym ty będziesz zarządzała? – wyśmiewał ją bezlitośnie ojczym. – Siecią lumpeksów? Trochę racji miał, bo z takimi zasobami finansowymi, z jakimi Ewa wyszła z rodzinnego domu, jedynie na sklep z używaną odzieżą było ją stać. No, sklepik. Jeśli właściciel odroczyłby płatności na pół roku, a odzież dał w komis. Ewa, jak przystało na szarą myszkę, była biedna jak mysz kościelna. Dla innych studia podyplomowe wydawały się kaprysem, dla niej jednak stanowiły furtkę do lepszego świata. I własnego domku. Uskrzydlona nową nadzieją na studiach podyplomowych pokazała, na co ją stać – kujon wstrętny! – i od pierwszych zajęć do ostatnich konkurowała o palmę pierwszeństwa ze zdolnym, inteligentnym i przebojowym Andrzejem Sadowskim. Od początku wpadli sobie w oko, jak to z przeciwieństwami bywa. Złoty chłopiec i szara myszka, bogaty do obrzydzenia i ciułająca każdy grosz, by na czynsz starczyło. Uroczy, dowcipny, rozrywany przez studenckie towarzystwo i chorobliwie nieśmiała, z wiecznym kompleksem niższości. O dziwo, towarzystwo Andrzeja okazało się dla Ewy zbawienne. Po paru miesiącach rozkręciła się na tyle, że potrafiła zaskoczyć kolegów i koleżanki przebłyskiem humoru czy ciętą ripostą. Okazało się, że jest również niegłupia. I całkiem sympatyczna. Tylko urodę miała pospolitą, niestety. Nijakiego koloru i nijakiej długości włosy, skutecznie ukrywające miłą twarz i ładne oczy, które prosiły się o odrobinę cienia do powiek i maźnięcie tuszem. Szczupłe ciało spowite w bezkształtną masę dziwnych szat. Zgrabne nogi ukryte pod workowatymi spódnicami... To wszystko – obok Andrzeja, który zawsze, po prostu zawsze, chyba nawet na plaży nudystów, wyglądał jak z żurnala – czyniło z Ewy osobę niewidzialną. Taką oto niedobraną, ale nierozłączną parą stali się Andrzej i Ewa. Trzeba dodać, że z jego strony była to opiekuńczość starszego brata, podszyta współczuciem, z jej strony natomiast z siostrzanym uczuciem niewiele miało to wspólnego. Podkochiwała się w Andrzeju beznadziejnie od pierwszego dnia studiów aż do pewnego wieczora, kiedy to spił ją likierem kokosowym (do dziś Ewa na widok Malibu ma odruchy wymiotne) i w prostych żołnierskich słowach wybił dziewczynie siebie z głowy. Na pocieszenie dodał: – Znalazłem kogoś dla ciebie. Fajny gość. Kumpel z liceum. I taka sama sierota jak ty. – Ale ja nie chcę takiej sieroty jak ja! – zapłakała Ewa. – Jedna w domu wystarczy! Ja chcę... – „ciebie” chciała dokończyć, ale Andrzej uciął stanowczo: – Pasujecie do siebie. Daj mu szansę. I to był ten jeden jedyny raz, kiedy się pomylił. Pan K. nie był fajnym gościem. A sierotę grał na własne potrzeby... Ewa ze zdumieniem spojrzała na zabazgraną kartkę papieru. Wspomnienia pochłonęły ją do tego stopnia, że ani się obejrzała, a miała przed sobą całkiem imponujące logo. Very impressive – jakby powiedział Andrzej. – Taka moja mała impresja... Impresja! No właśnie! – Ewa dźgnęła triumfalnie powietrze. – „Wydawnictwo Impresja”. Koniec. Kropka. Żadnych Potulnych! I pierwsze co zrobię, to zmienię nazwisko. Na Złotowska! Po babci! Wydawnictwo Impresja ulokowało się w jednym z pokojów Andrzejowego imperium. Stary dworek na Woli, przy jednej z głównych arterii wylotowych Warszawy (jak on się uchował?), był miejscem wymarzonym na coś tak romantycznego jak wydawanie książek. Ewa rozglądała się po dużym, jasnym pomieszczeniu, już widząc w marzeniach regały pełne pięknie wydanych woluminów. Samych znanych i cenionych autorów. Zafón, Clavell, Coben, Evans... Ech! Pukanie, czy raczej walenie do drzwi sprowadziło dziewczynę na ziemię. Zafón musi poczekać, przywieźli meble: biurko, regały (które za chwilę będą pełne pięknie wydanych i tak dalej), komputery i... – A po co mi to? – Ewa uniosła brwi na widok niewątpliwie cennego, wspaniałego zegara szafkowego, który jednak za nic nie pasował do biurowego wnętrza. – Będzie ci przypominał, że czas to pieniądz – odpowiedział Andrzej, który właśnie pojawił się w drzwiach. – Na spłatę długu masz trzy miesiące. – A skąd ja ci w trzy miesiące bestseller wytrzasnę?! Wzruszył ramionami i zniknął. Ewa opadła na obrotowy fotel, wcale wygodny, gapiąc się z niedowierzaniem na drzwi, w których przed chwilą stał jej szef, rzucając tak absurdalnym deadline’em. Wczoraj do późna buszowała po internecie i już nieco orientowała się w prawach i zasadach rządzących rynkiem wydawniczym. Przeszukała fora, zrzeszające zarówno wydawców, jak i autorów książek, redaktorów, tłumaczy, korektorów... Przyjrzała się stronom wydawnictw oraz największych salonów sprzedaży. Długo w nocy obmyślała strategię swojego wydawnictwa i nad ranem wiedziała jedno: zrobi to, do czego się zobowiązała. W ciągu pół roku znajdzie, opracuje i wypromuje bestseller dla Andrzeja. Ale to miało być pół roku, a nie jeden kwartał!! – Ej, Andrzej, słuchaj... – Wpadła do gabinetu szefa bez pukania i wypadła jak niepyszna. Jola, ciemnowłosa piękność, którą rano przedstawił

jej jako osobistą sekretarkę, w bardzo osobistym zbliżeniu całowała się z Andrzejem. Dobrze, że tylko całowała... Ewa zapukała donośnie w zatrzaśnięte przed chwilą drzwi. – Można?! – Można. – Jola wyszła z gabinetu, poprawiając włosy z uśmiechem pełnym wyższości, na co Ewa jednak nie zwróciła uwagi. Andrzej, czy raczej związek z nim nie postał jej w myślach nawet przez sekundę. – Na drugi raz nie wpadaj bez zapowiedzi... – zaczął obronnym tonem, ale Ewa machnęła ręką. – Twój gabinet, twoja sekretarka, twoje ekhm... migdałki. Ja w sprawie terminów. Trzymiesięczny jest nieosiągalny. – Dlaczegóż to? – Wstał, nie patrząc na nią, podszedł do lustra i poprawił kołnierzyk koszuli. – Cykl produkcyjny książki trwa dwa miesiące. Dałem ci fory. – To daj jeszcze tę książkę! – Ja, kochana, jestem producentem kasy, nie bestsellerów. – Odwrócił się od lustra i posłał Ewie swój zwykły złośliwy uśmieszek. – Ogłoś konkurs – poradził uprzejmie, spoglądając znacząco na drzwi. Audiencja była skończona. Jola czekała. – Na drugi raz zamknij drzwi na klucz – odparła tym samym tonem. – Na drugi raz się przyłącz. Ewa posłuchała jego rady – tej dotyczącej konkursu, nie przyłączania się. Patrzyła na ekran komputera z niedowierzaniem. Trzydzieści trzy zgłoszenia?! Wczoraj umieściła w sieci informację o konkursie na wszystkich forach dla pisarzy i kandydatów na pisarzy, i już trzydzieści trzy zgłoszenia?! Miała nadzieję na odzew, ale takiego się nie spodziewała! Co z tymi piszącymi, nikt ich nie chce, że odpowiadają na ogłoszenie typu: „Nowe wydawnictwo poszukuje swojej autorki”? Tak, tak, bo Ewa postawiła na literaturę kobiecą. Po rozmowie z szefem poszła do Fortu Wola, odwiedziła Empik, popytała miłych ludzi z informacji, kto co kupuje, i dowiedziała się ciekawej rzeczy: trzy czwarte klientów Empiku to kobiety. Osiemdziesiąt procent czytających w Polsce to też kobiety. Na liście bestsellerów na pierwszych miejscach kobiety i literatura kobieca. Czyli baby rządzą. A jeśli ona ma rządzić w swoim domu, to musi jedną taką babę upolować. Dała więc ogłoszenie. Dziś miała trzydzieści trzy, o! trzydzieści cztery, chętne. I dwóch chętnych rodzynków. Otworzyła pierwszego maila.

Szanowni Państwo Jestem uczennicą trzeciej klasy technikum. Od dawna pisze książki (kto pisze? Ta uczennica? To chyba „piszę”?). Wszyscy z mojej klasy chcą je czytać i mówią, że musze je wydać. Chciałabym wysoki nakład i procent od sprzedarzy („sprzedarzy”?! litości!). Moja powieść pt. „W twoich ramionach” (czyich, bo nie moich!) jest w załączniku. Ewa bez wielkich nadziei otworzyła załącznik. Cóż, powieść uczennicy klasy trzeciej, cierpiącej na „lekką dysortografię”, przedstawiała się następująco: Był wieczór, gdy Monika szła ulicą Długą 25. Spieszyła się, bo było coraz ciemniej. A ulica była pusta. Nagle usłyszała za sobą szybkie kroki. I czyjś bardzo męski, głęboki i aksamitny głos: – Hej, laska, podwieźć cię? – Nie, dziękuję – odparła wyniośle Monika. – Sama trafię. Zrobiła kilka kroków, ale głos nie dał za wygraną. – Może jednak cię podwieźć? Mam bajer wóz. Zerknęła z ciekawości: faktycznie, na chodniku stał złoty porsche carrera cabrio. – Phi! – odpowiedziała. – Takim to mój stary na zakupy jeździ. Zaszedł jej drogę. Był nieziemsko przystojny. Ciało miał modela. Bary szerokie a w biodrach wąski. Pod koszulą grały mięśnie. A twarz... twarz miał anioła na wpół z lucyferem. Monice serce zaczęło bić mocno, jakby zaraz miało wyskoczyć z piersi. – Może jednak podwieźć? – zapytał kusząco, uśmiechając się przy tym jak Brad Pitt. – Nie, dziękuję – odpowiedziała słabym głosem. Taki dialog, w którym on chce, a ona nie chce, ciągnął się przez pół książki. Pół pięćdziesięciostronicowej książki. Nieco krótkiej jak na potencjalny bestseller. W końcu ona zechciała. Uff! Trafili do jej mieszkania i gdy mieli wskoczyć do łóżka, zgasło światło. A zapowiadało się interesująco... Ewa otworzyła drugiego maila.

szanowni państwo na wstępie uprzedzam że nie używam dużych liter i znaków interpunkcyjnych – to wyraz mojego buntu przeciw zinstytucjonalizowaniu zawodu literata tudzież poety (dobrze, że używa polskich czcionek) nie mogę zaproponować powieści ponieważ jestem zwolennikiem krótkich form ale przesyłam tomik moich wierszy by zaprotestować przeciw dyskryminacji tej formy ekspresji Wiersz otwierający zbiór byłby naprawdę piękny, gdyby Ewa zrozumiała, o co w nim chodzi i jak się go czyta – wyrazy i pojedyncze litery rozrzucone były bowiem po całej stronie. To też była zapewne forma protestu...

Szanowni Państwo Jestem początkującym pisarzem (o, nareszcie! Wprawdzie facet, nie babka, ale nie mam uprzedzeń, byleby tylko przysłał coś dobrego) z dokonaniami (proszę, proszę!). Nie uznaję literatury dla kucharek (ooo... szkoda...), by więc podnieść poziom konkursu, załączam coś bardziej ambitnego. Nadmieniam, iż powieść ta, mimo że jeszcze nie znalazła swego wydawcy – ja sięgam na najwyższą półkę (to ci się chwali) – już została zgłoszona do nagrody Najlepszy Debiut na Osiedlu Laski (tu Ewie zabrakło komentarza). Oda do brudnego okna Ludzkie twarze są jak brudne okna. Puste. Nie widać przez nie głębi. Nie widać, co jest po drugiej stronie. Nie widać nic. Patrzę. Próbuję przebić się przez maskę nijakości, ale moje wysiłki idą na marne. Nic. Nic nie widać. Tylko pył. Szary pył codzienności. Smugi zmagań z każdym dniem.

Bruzdy razów. Ewa niemal zapłakała. Może i było to ambitne, ale już pierwsze linijki wprawiły ją w ciężką depresję, a ona nie chciała, by po przeczytaniu superbestselleru czytelniczki zaczęły zdzierać maski z zapylonych twarzy i wyskakiwać przez okna w ramach protestu. Aha: i smugi ścierać. Tudzież bruzdy. Bruzdy to chyba kolagenem traktować. Niestety, kolejnych trzydzieści parę maili było bliźniaczo podobnych do trzech pierwszych. „Wprawdzie nie jestem...”, „Wyraz egzystencjalnego buntu...”, „Dźwignąć prozę kobiecą na wyższy poziom...”. Jedynym urozmaiceniem wśród powodzi tej radosnej twórczości była propozycja seksu – „aż dolecisz na Marsa i z powrotem” – oraz reklama odkurzacza bezprzewodowego Pingwin. Nie skorzystała ani z jednej, ani z drugiej: potrzebowała książki, nie seksu z Pingwinem. Następne dni nie przyniosły żadnych ekscytujących odkryć. Owszem, było parę porządnie napisanych prac, ale... takich książek Ewa, namiętna czytelniczka, zaliczyła w życiu sporo: redaktorka znanego magazynu, singielka (bo to teraz modne), postanawia zerwać z obecnym życiem i szukać szczęścia na prowincji. Tam odnajduje nie tylko spełnienie zawodowe, ale i miłość. Koniec. Kropka. – Kurczę, czy te kobiety kupują jakiś program do pisania powieści? – zastanawiała się głośno, mieszając herbatę najpierw sobie, potem Andrzejowi. – Wstukują imiona, wiek, dane głównej bohaterki i postaci drugoplanowych, komputer przetwarza informacje i ziuuu... drukuje gotową powieść? Koniecznie o pani redaktor, singielce, która to... i tak dalej? – A o kim niby mają pisać? – No wiesz, jest parę ciekawych zawodów... – Ale przedstawicielki tych zawodów nie piszą. Piszą panie redaktor znanych magazynów, singielki (bo mają dużo czasu na pisanie), które nie spełniwszy się na stanowisku redaktora znanego magazynu (bo pisarka jako redaktor nigdy się nie spełni), rzucają dotychczasowe życie, sprzedają mieszkanie na Saskiej Kępie i wyprowadzają się na wieś, by tam... – Zaraz, zaraz, skąd to wiesz?! – Podczytuję nadesłane prace. – Andrzej uśmiechnął się niewinnie. – Ale to moje! – I moje – wszedł jej w słowo. – Nie zamierzam się wtrącać do twojej roboty, ale te powieścidła są takie – już chciał powiedzieć śmieszne, lecz ugryzł się w język – urocze, że nie mogę się oprzeć – dokończył. Ewa posłała mu udręczone spojrzenie. – Właśnie. Urocze i jednakowe. Jakich pełno na półkach. A mój superbestseller ma być jedyny i niepowtarzalny. I też uroczy – zastrzegła. – Może pomysł z konkursem nie był najlepszy... – zamyślił się. – Może powinnaś poszperać po blogach albo na forach autorów piszących do szuflady, tam znaleźć perełkę... Piknął sygnał przychodzącej wiadomości. Oboje odruchowo pochylili się nad ekranem.

Szanowni Państwo Zwracam się do Państwa w imieniu mojej przyjaciółki Karoliny, bo ona sama jest zbyt nieśmiała, by wykonać pierwszy krok. Ja uważam, że nie ma się czego wstydzić – pisze od najmłodszych lat i pisze pięknie. Bardzo proszę dać jej szansę i przeczytać choć pierwszy rozdział załączonej powieści. Serdecznie pozdrawiam. Katarzyna Em jak Michalak – Dziwny mail – mruknęła Ewa, czekając, aż plik się otworzy. – Jeśli faktycznie napisała go przyjaciółka autorki, to chciałabym mieć taką przyjaciółkę. „Gdzie dom twój, tam miłość twoja” – zaczęła na głos. – Ładnie się zaczyna, prawda? Gabrysia była szczęśliwa. Gdzie tam szczęśliwa! Była Szczęśliwa, przez duże S, właśnie tak. Tym oto – dobrze wróżącym, nieprawdaż? – nazwiskiem obdarzyła znalezione na wycieraczce niemowlę ciocia Stefania. Tym i jeszcze oceanem miłości, czułości i troski. Gabriela nie mogła lepiej trafić. – No, nareszcie! Nareszcie o kimś szczęśliwym, a nie sfrustrowanym z brudną twarzą i pustym oknem! Ewa przewinęła kilka stron i z rosnącym zachwytem czytała dalej... Koń o imieniu Bingo, który dotychczas szalał po pastwiskach z bandą podobnych jemu wyrostków, biegał dookoła małego padoku, tuląc uszy. Pełnymi przerażenia oczami łypał na stojącego pośrodku człowieka. Dlaczego mnie dręczysz?! Czego chcesz?! – krzyczał każdą komórką ciała. Biała jak mleko sierść błyszczała od potu w promieniach słońca. Odejdź! Boję się ciebie! Ale człowiek nie chciał odstąpić ofiary. Z rozłożonymi rękami i drapieżnym spojrzeniem stał pośrodku padoku, groźny, silny, przerażający. Koń mógłby zabić prześladowcę jednym uderzeniem kopyta. Stratować i wbić w ziemię. Zaklinacz o tym wiedział. – Oho, będzie o zaklinaczu koni – mruknął Andrzej. Nagle jedno ucho, dotąd przyklejone do czaszki, drgnęło. – No, dalej, koniku – szepnęła dziewczyna. – O zaklinaczce – poprawiła Andrzeja Ewa i czytała dalej, z coraz silniej bijącym sercem. Bingo podszedł do niej. Z sierścią zlepioną potem, z resztkami przerażenia w oczach, z rozedrganymi nozdrzami, ale gotowy zaufać nowej przewodniczce. Wyciągnęła do zwierzęcia dłoń. Pogładziła je po szyi. Przyjęło pieszczotę z niemal ludzkim westchnieniem ulgi. Gabriela ujęła głowę konia w dłonie i dotknęła czołem jego czoło. Ta chwila, najpiękniejsza w życiu i zwierzęcia, i zaklinacza, chwila, gdy dziki ogier po raz pierwszy oddaje się z całym zaufaniem w ręce człowieka, wycisnęła łzy z jej oczu. Połączenie – tak nazywał się ten magiczny moment. Powoli, by nie spłoszyć nowego przyjaciela, przerzuciła pętlę lassa przez jego szyję i trzymając drugi koniec luźno zwisającego sznura, ruszyła ku wyjściu z padoku. Kuśtyk, kuśtyk, ciągnęła za sobą niewładną nogę, przygryzając wargi z bólu. Koń szedł tuż obok, z głową zwieszoną tak samo

jak u dziewczyny. Andrzej z Ewą spojrzeli po sobie. – Chyba masz swój bestseller. Bez słowa przyciągnęła do siebie klawiaturę.

Szanowna Pani! Załączony fragment bardzo nas zaintrygował. Proszę o przesłanie dalszego ciągu powieści. I o kontakt do autorki! Musimy się spotkać! Pozdrawiam. – Zbyt entuzjastycznie – skrzywił się Andrzej. – Przewrócisz jej w głowie już na dzień dobry. – Nieśmiałej dziewczynie, która ma niesprawną nogę i boi się wysłać do wydawcy swoją pracę, nie można przewrócić w głowie. – Chyba że nadawczyni maila jest ową dziewczyną. A może jedna ze znanych pisarek wyszperała w szufladzie swoje wcześniejsze dzieło, którego nikt do tej pory nie chciał? Równie dobrze ktoś może robić cię w konia, i to dosłownie: machnął jeden rozdział i czeka z butelką szampana, o którą się założył, czy wygra konkurs, czy nie. Nie bądź tak głupio naiwna, Ewuś. – Potargał krótkie, mysie włosy dziewczyny i wyszedł, by robić jak zwykle znakomite interesy na giełdzie. Została sam na sam z zaklinaczką koni... „Gdzie dom twój, tam miłość twoja” – powtarzała w myślach zdanie otwierające powieść Karoliny. Nieznajoma już tym jednym zdaniem, tak bliskim Ewie, ujęła ją za serce. Pisała pięknie, pióro miała lekkie; opowieść o okaleczonej zaklinaczce, zwaną „Książką Karoliny”, z przyjemnością (i – co najważniejsze – z ciekawością) przeczytały zarówno dziewczyny pracujące w biurze Andrzeja, jak i (ale po cichu) męska część załogi. – Przykro mi, Gabrielo. Nie mogę cię zatrudnić na stałe. Właściciele koni wolą metody Jacka. – Szefowej trudno było wypowiadać te przykre słowa, patrząc w niebieskie oczy dziewczyny, teraz błyszczące od powstrzymywanych łez. – Nie wierzą w skuteczność poskramiania konia, gdy nie słyszą świstu szpicruty i nie widzą pręg na bokach. – To okrutne! – Ale skuteczne. – Moje metody są równie skuteczne. Patrz na Bingo, chodzi za mną jak pies! – Wskazała młodego ogierka, którego parę godzin wcześniej ułożyła na oczach potencjalnych klientów. Rzeczywiście: wodził za swą panią wzrokiem pełnym oddania i podążał za nią krok w krok. – Właśnie... Bingo... Uważają, że ich oszukałaś, że Bingo był przygotowany do pokazu. – Jak zawsze! – Gabriela zacisnęła dłonie w pięści, naprawdę ostatkiem sił walcząc ze łzami. Dlaczego przemoc była lepsza od łagodności?! Dlaczego ludzie tak lubią łamać czyjąś wolę, dlaczego muszą czuć siłę i władzę, dlaczego wolą bić i szarpać, niż wyciągnąć dłoń... Ech, dziewczyna machnęła ręką. Marta jej przecież nie zwalniała. Powierzała jedynie nowe konie Jackowi. Ona, jak dotychczas, będzie mogła sprzątać boksy, szczotkować grzywy i ogony, wycierać po zajeżdżeniu spocone boki i szyje swych podopiecznych. A po cichu... po cichu zaklinać młode klaczki i ogierki. Które i tak zaznają potem przemocy i brutalności. Ewa zamyśliła się. No właśnie, dlaczego? Dlaczego człowiek musi łamać, ranić i niszczyć? To przywołało niechciane wspomnienia. Ona także została złamana, zraniona i... nie, zniszczyć Ewy panu K. się nie udało tylko dlatego, że trafił za kratki. Na krótko, bo na krótko, ale trafił. Ona miała czas, by uciec, wnieść pozew o rozwód, zdobyć zakaz zbliżania się i... cóż, przegrać. Bo gdy to wszystko wywalczyła, gdy podczas parunastu rozpraw musiała patrzeć na pana K., zeznawać, przywoływać koszmarne wydarzenia, o których chciała jak najszybciej zapomnieć, a na koniec, gdy sąd ogłosił wyrok, musiała znieść szykany i groźby byłego, co to on jej zrobi, jak ją dorwie, i że ona, podła wredna suka, jeszcze pożałuje, i że nie będzie znała dnia ani godziny, i nie zaśnie już więcej spokojnie... wtedy Ewa poległa. Poddała się. Zaliczyła szpital – jeden, drugi. Długotrwałą kurację psychotropami. I terapię u takiej miłej pani psycholog, która naprawdę chciałaby pomóc, nieba by zmaltretowanej dziewczynie przychyliła, ale jej rola ograniczała się do słuchania. Do niczego więcej. Dopiero gdy Ewa sama stanęła na nogi, otrząsnęła się z przeszłości i postanowiła jednak żyć... wtedy los wyciągnął do niej pomocną dłoń. Nie, nie obdarował Ewy połową majątku, która się jej należała jak psu buda – na wytoczenie kolejnej sprawy dziewczyna nie miała sił. Los był mniej szczodry, lecz Ewie niewiele do szczęścia było trzeba w tamtych mrocznych dniach: z maleńkiej kwaterunkowej kawalerki, której zdobycie graniczyło z cudem, cieszyła się jak z pałacu na Żoliborzu. Od tej namiastki domu zaczęła odbudowę własnego życia. A gdy już odnalazła się w nowej roli – trzydziestodwuletniej singielki – pozwoliła wrócić marzeniom. Gdzie dom twój, tam miłość twoja. Mały biały dom bez łap czekał na Ewę w Urlach. Nad Liwcem. Wysiadła z tramwaju, nieco pobłądziła po śródmiejskich kamieniczkach i podwórkach, by w końcu trafić do notariusza. – Tak – mówiła po chwili – jestem zdecydowana. Mam zaliczkę. Tak, widziałam dom, znam jego stan fizyczny, prawny i umysłowy. I chcę go kupić. Tak, bank zgodził się przyznać mi kredyt hipoteczny, jeśli... W ciągu dwóch tygodni dostanę wiążącą odpowiedź. Tak, jestem gotowa podpisać umowę wstępną. Wiem, że niedotrzymanie terminu skutkuje przepadkiem zaliczki i rozwiązaniem umowy... – Tu Ewie serce skurczyło się ze strachu, bo nie chciała nawet myśleć, co się stanie, jeśli bank odmówi jej kredytu, a ona zostanie ze zobowiązaniem wobec Andrzeja i bez domu. Straciła w jednej chwili całą pewność siebie. Wiedziała jednak, jak i gdzie ją odzyskać. Jeszcze tego samego popołudnia wsiadła do pociągu i po godzinie stała na sennej stacyjce, pod napisem „Urle City”, wymalowanym przez całkiem zdolnego graficiarza na ścianie budynku dworcowego. Ruszyła na skróty, przez otulony wieczorną ciszą las. Z każdym głębokim oddechem wracało poczucie przynależności do tego miejsca. Wszystko będzie dobrze – szeptał wiatr, wyśpiewywały ptaki. Wszystko będzie dobrze – powtarzała w rytm swych kroków, w takt uderzeń serca. Gdy dotarła do małego białego domku, nie miała już co do tego żadnych wątpliwości.

SIERPIEŃ

Andrzej jest jak kobieta. Tfu, tfu, co ja piszę, przecież nie jest zniewieściały, przeciwnie, to sto procent samca. Nie jest również gejem (chyba... nie, na pewno nie! Gej, nawet głęboko zakonspirowany, nie obściskiwałby się tak spontanicznie i namiętnie z każdą co ładniejszą dziewczyną – wyjąwszy mnie). Chciałam powiedzieć, że Andrzej ma kobiecą duszę. Niee... Co ja dziś z tymi porównaniami?! Przecież nie roni łez na melodramatach, nie wącha konwalijek, nie wzdycha romantycznie do księcia na białym koniu (Ewo, na Boga, księżniczki, jeśli już! Celowo wyzłośliwiasz się na Andrzeju, bo cię nie chce!). On ma duszę skomplikowaną. Ot co. Nie prostą jak instrukcja obsługi magnetowidu, ale właśnie taką: zwichrowaną. Jak rozetka na głowie świnki morskiej. Przyjaźnię się z tym indywiduum od lat, choć – Bóg mi świadkiem – dziwna i niełatwa jest to przyjaźń. Przyjaźń z dumnym jak paw, bogatym jak Midas, przystojnym nieprzyzwoicie (chociaż tego daru dobra wróżka mogłaby mu poskąpić) Andrzejem Sadowskim herbu Trzy Banknoty (o najwyższych nominałach), najmłodszym rekinkiem warszawskiej giełdy... Niby go znam, ale wiem o nim niewiele. Nie rozgryzłam go do końca. Jak kobietę. Na pozór: macho z parodniowym zarostem, koszulą rozpiętą pod szyją, luźną (choć świetnie skrojoną) marynarką i bez krawata. Aha: uwieszona u jego ramienia piękność jest niezbędnym dodatkiem. Ale gdzieś tam w głębi wrażliwiec. (Dobrze, że tego nie przeczyta, znienawidziłby mnie za te słowa). To jemu, jak nikomu innemu, zawdzięczam wydostanie się z matni. To on – nie brat, nie ojczym, lecz obcy facet – wyciągnął do mnie pomocną, silną dłoń pewnego smutnego dnia, gdy zostałam wyrzucona z domu. Dosłownie wyrzucona – przekoziołkowałam po schodach, łamiąc rękę, dwa żebra i wstrząsając mózg, który bolał mnie potem z tydzień. Pierwszym, który wpadł jak burza do szpitala, był właśnie Andrzej (i do dzisiaj nie chce zdradzić, skąd wiedział o moim „wypadku”). Na dzień dobry i na mój opłakany widok zapytał bardzo spokojnie: – Czy mam zabić skurwysyna? I nie mów mi, że spadłaś ze schodów... – Ale ja spadłam ze schodów – wymamrotałam przez zwoje bandaży. – Pytam, czy mam go zabić? Ale ja marzyłam tylko o tym, by „skurwysyna” więcej nie widzieć. I nie mówię tu o Andrzeju, rzecz jasna. Do domu nie wróciłam. Nie walczyłam o mój piękny dom w Karolewie – nie miałam chęci sprawdzać po raz drugi, jak twarde są schody na ganku. Zostałam bez dachu nad głową, bez pracy, bez oszczędności, bo pan K. natychmiast wyzerował nasze wspólne konta. Za to z depresją jak stąd do Marsa (gdzie miejsce pana K. i innych jemu podobnych, niech im Mars lekki będzie). Andrzej wkurzał się na mnie, że się poddaję. Że uciekam. Ale co on mógł?... Mógł wykorzystać znajomości, bym otrzymała kwaterunek. I to właśnie uczynił. To jemu zawdzięczam moją kawalerkę, którą naprawdę bardzo... no, „lubię” to za duże słowo, powiedzmy, że cenię. Podejrzewam, że za propozycją objęcia stanowiska fotoreporterki w „Domu z Duszą” również stał Andrzej i jego rozległe kontakty. Wolę nie myśleć, że i pieniądze. Pomoc pomocą, ale ukrytego sponsoringu bym nie zniosła. „Dom z Duszą” to pięknie wydawany periodyk o... o domach z duszą właśnie. O miejscach, które mają klimat, piękne wnętrza, czarowne otoczenie i w których chciałoby się zostać do końca życia. Niestety, mają też swoją cenę, a na nią nie każdego stać. Mnie nie. Mogłam więc tylko oglądać i fotografować rezydencje country naszych celebrytów. No i poznawać ich samych – dziwni ludzie, notabene. Mam zamiar wykorzystać te znajomości w promocji „Książki Karoliny”... – Na którą się z nią umówiłaś? – Andrzej stanął w drzwiach jednopokojowego wydawnictwa, trzymając między palcami wyłączonego papierosa. Ostatnio przerzucił się na elektroniczne. Nie dlatego że chciał zerwać z nałogiem, ale dlatego że plastikowe papierosy, w designie przypominającym do złudzenia pióra wieczne czy długopisy najznakomitszych firm – ze złoconymi oprawkami, wygrawerowanym imieniem i nazwiskiem właściciela i innymi bajerami – stały się w kręgu młodych zdolnych biznesmenów absurdalnie modne. – W samo południe. I głupio wyglądasz z tym długopisem w japie. – Ewa nie mogła darować sobie złośliwej uwagi. – Myślisz? – Andrzej wyjął z ust elektronicznego papierosa, przyjrzał mu się, jakby dopiero teraz go zobaczył, wrzucił do kieszeni i wyjął swą złotą papierośnicę. Po chwili, ku rozpaczy Ewy, z rozkoszą zaciągał się dymem. – Lepiej? Zmilczała. – Zrób mi dobrej herbatki i pokaż biznesplan. – Rozsiadł się w gościnnym fotelu, czekając, aż Ewa go obsłuży. Wtedy zegar, który miał Ewie przypominać, że czas to pieniądz, zaczął wybijać godzinę dwunastą. Pośród tego bimbania rozległo się ciche pukanie do drzwi. Andrzej spojrzał z nieukrywaną ciekawością na istotę, która w nich stanęła, i powoli zgasił papierosa... Karolina była... niezwykła. Do piękności z okładek było jej daleko, ale niecodzienną urodą przyciągała męskie spojrzenia: drobna twarz o bardzo jasnej, niemal przezroczystej karnacji, ładne usta, teraz nieśmiało uśmiechnięte, nos trochę za długi, co tylko dodawało jej uroku, no i oczy – duże, szare, okolone delikatnie wytuszowanymi rzęsami. Sylwetka wysoka i smukła. Na ramiona opadały długie, proste, kruczoczarne włosy, ujarzmione – choć nie do końca – aksamitną opaską. Właśnie: ubrana była też oryginalnie. Zwiewna ciemnozielona spódnica do ziemi, szyta z falban (kto teraz nosi takie rzeczy?), szmaragdowa jedwabna bluzeczka z kołnierzykiem ozdobionym delikatną koronką i dopasowany żakiecik z aksamitu. Jeszcze tylko zgrabny toczek na głowie, i Ewa miałaby przed sobą elfią księżniczkę. Każda inna wyglądałaby w tym odzieniu pretensjonalnie, Karolina zaś jakby urodziła się w Dalekim Zamku. Ewa poczuła delikatne ukłucie zazdrości. Ona, cokolwiek by na siebie włożyła, wyglądała zawsze nijako. Najlepszy makijaż, fryzura prosto z salonu, mała czarna od Versacego i... nic. Mimo że przecież była zgrabna i niebrzydka, ale... nic. Natomiast tamta wrzuciła na siebie ciuchy z kufra prababki, na rzęsy nałożyła odrobinę tuszu i Andrzej... A, właśnie! Andrzej! Ten siedział jak zaczarowany i gapił się na nowo przybyłą. Już miała rzucić jakąś złośliwość, gdy Karolina weszła do środka. Właśnie: weszła. Ewa, która darzyła nieznaną autorkę swojego bestselleru współczuciem z racji niewładnej nogi, uniosła brwi. Karolina nie dość, że piękna, była całkowicie sprawna. Ewa rzuciła oskarżycielskie spojrzenie Bogu ducha winnemu Andrzejowi, ale ten udał, że czyta biznesplan. – Dzień dobry, pani redaktor. Jestem Karolina Łańska, autorka...

– ... „Książki Karoliny” – Ewa wpadła jej w słowo i wyciągnęła rękę. Tamta uścisnęła ją zadziwiająco silnie. Jak na dziewczynę. Ewa zwykle dostawała do uścisku zdechłą rybę zamiast dłoni i nie cierpiała tego. A tu proszę, jaka niespodzianka. Prawdziwa kobieta, nie miągwa. Poczuła, że mimo wszystko ją polubi. – Tak, właśnie. Nie ma jeszcze tytułu. – Coś na to poradzimy. Jestem dobra w wymyślaniu tytułów. Proszę, niech pani spocznie. – Wskazała fotel obok Andrzeja. Ten nadal nie spojrzał na żadną z nich. – Jeśli można, to proszę zwracać się do mnie po imieniu. – O, to do mnie też! Ewa jestem. Napijesz się herbaty czy kawy? – Herbatę poproszę, z cytryną i cukrem, jeśli można – Karolina znów wyglądała, jakby przepraszała świat za to, że żyje. Czy takie wymagania na początek nie zrujnują jej kariery? Przyjęła filiżankę pełną aromatycznego napoju z takim zadowoleniem jak Kubuś Puchatek garnczek miodu. – Przejdę od razu do rzeczy. – Ewa podała dziewczynie plik kartek. – Oto propozycja umowy. Jeżeli nie będziesz miała zastrzeżeń... – Zawiesiła obiecująco głos, kończąc w myślach: „to zarobię na swój domek”. – Myślę, że to dobre warunki jak dla debiutantki, przyzwoity procent od sprzedaży, zaliczka pięć tysięcy... Dziewczyna spojrzała na Ewę z niedowierzaniem. – Dziesięć tysięcy – sprostował Andrzej. Przeniosła oczy na niego. Ewa również. – Ustaliliśmy... – Ceny poszły w górę. – Od wczoraj?! – Czepiasz się – uciął, bo nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć. Wczoraj obgadali między sobą warunki finansowe, jakie zaproponują Karolinie za książkę. Były niezłe jak na debiut. I nagle – dzień dobroci dla zwierząt czy co?! – podnosi stawkę, zamiast obniżać. Co z niego za biznesmen?! O nie, nie, tak się bawić nie będziemy... – To może poprowadzisz spotkanie? – zapytała zimnym tonem. – Ja zamienię się miejscami z Jolą seksretarką? – Nie, nie, już wychodzę. Żeby nam jednak pani Karolina nie uciekła, dajmy jej zaliczkę nieco wyższą, dobrze, Ewuś? – Ku zdumieniu Ewy ujął jej dłoń i ucałował. Wyraz oczu miał bardzo dziwny. Taki widziała u niego wtedy, w szpitalu, gdy widział ją na łożu boleści po „wypadku” na schodach. – Dobra. Twoje pieniądze. – Zmieszana, uwolniła się. Andrzej pożegnał się zdawkowo i wyszedł. Patrzyły za nim obydwie. – Nie chciałabym sprawiać kłopotów... – zaczęła Karolina, ale Ewa machnęła ręką. – To mój szef – rzekła konspiracyjnym tonem, podając Karolinie długopis. – Ma swoje humory. Dziś jest widać Dzień Landrynki. Jutro dostanie PMS i po zaliczce. Podpisuj może tę umowę, co? Karolina bez słowa – i bez czytania! – zaczęła parafować stronę po stronie. Ewa uniosła brwi. – Ale... nie zerkniesz na co ważniejsze punkty? Tamta wzruszyła ramionami. – I tak się na tym nie znam. – To poczekaj może, aż stronę z zaliczką zmienię! Póki Andrzej jest łaskawy! Długopis w dłoni Karoliny zastygł wyczekująco, by po chwili postawić podpis na kolejnej stronie. I pod umową, na ostatniej, pieczętując tym samym los książki. – To żart, prawda? – Dziewczyna uniosła wzrok znad pliku kartek, nagle poważniejąc. – Podpisałam umowę na dziesięć tysięcy złotych i zaraz ktoś wyskoczy, wołając: Uśmiechnij się! Jesteś w ukrytej kamerze! – No coś ty! – Ewa wykrzyknęła zaskoczona. – Ja chcę, a nawet muszę wydać tę książkę! Więcej, muszę zrobić z niej superbestseller! – Dlaczego? – Karolina nadal była poważna. I podejrzliwa. – Bo mi mały biały dom przepadnie – odparła Ewa ponuro. – A bez własnego domu nie mogę żyć. Karolina pokiwała głową ze zrozumieniem i po raz pierwszy uśmiechnęła się nie z zażenowaniem czy nieśmiałością, lecz ciepło i serdecznie. – Czyli i ty, i ja spełniamy właśnie swoje marzenia? – Tak. Spełniamy marzenia. Od ponad godziny Karolina z rosnącym oszołomieniem słuchała perorującej Ewy. – ... i billboardy na przystankach i w metrze. I może jakiś większy. Na Pałacu Kultury. – Na Pałacu Kultury? – Dziewczyna, która do tej pory tylko przytakiwała, tym razem nie wytrzymała. Jej wysoko uniesione brwi wyglądały jak dwie jaskółki wzbijające się do lotu. – Czemu nie? Andrzeja stać, a takiej reklamy nikt nie przeoczy. O, już wiem! Samoloty ciągnące za sobą reklamę, koszulki z okładką, długopisy, gadżety, baloniki dla dzieci... – B-baloniki? – Może jakiś happening? Z popisami kaskaderskimi? Chcemy tę książkę przecież sfilmować... – Sfilmować?! – Noo, jak szaleć, to szaleć! – Ewa rozkręcała się coraz bardziej. – Ale to będzie mało. Wciąż mało, by stworzyć coś z niczego. Potrzebny jest nam... – zawiesiła głos, palcem celując w sufit. Karolina odruchowo spojrzała w górę, jakby tam znajdowało się to coś, co jest im potrzebne. – Skandal! Skandal jest nam potrzebny! – Wolałabym trzymać się z dala od skandali – odrzekła wolno dziewczyna, nagle zaniepokojona. Żywiołowość Ewy zaczęła ją przerażać. – Dobry skandal jest potrzebny i niezbędny – zapewniła ją. – Gdybyś na przykład ty, taka miłośniczka koni, na co dzień potajemnie jadała koninę... – Nie jadam! – Nie mówię, że jadasz. Ale w którymś ze szmatławców, już po premierze książki, mógłby ukazać się taki artykuł... – Ale ja nie chcę! – Hmm... To może trochę golizny? Jeździsz konno, jak cię pan Bóg stworzył?... – Czasem jeżdżę – odparła Karolina, czerwieniąc się po cebulki włosów.

– Serio?! – Czasami... na rajdach... w upały pławimy konie w jeziorze. I wtedy... gdy chłopaki są w mieście... – Eee, nie nada się. – Ewa pokręciła głową. – To normalne, że w upały i gdy faceci nie widzą. Ja mówiłam o czymś, wiesz, nienormalnym. Nago po Warszawie czy coś w tym stylu... – Po Warszawie nago nie jeżdżę – roześmiała się Karolina. – Wiem! – Okrzyk Ewy sprawił, że śmiech zamarł dziewczynie na ustach. – Ukradną ci konia. Tego Binga z powieści. – Rany boskie, kto?! – Karolina poderwała się na równe nogi. – Nieznani sprawcy – wyjaśniła Ewa. – Idę. Muszę ostrzec Martę. – Dziewczyna ruszyła do drzwi, gotowa pędzić Bingowi na ratunek. – Ej, to przecież na niby! – Ewa pociągnęła ją z powrotem na fotel. – Upozorujemy kradzież, a tabloidy trąbić będą o niej tygodniami. Cała Polska zrzuci się na okup, jakiego zażądają porywacze za najsławniejszego konia naszych czasów (bo wtedy Bingo już będzie sławny). Ludzie w internecie będą błagać tych bandziorów: „Oddajcie Binga!”. Dzieci będą nosiły koszulki z napisem: „Bingo, wróć!”. Jak ci się to wszystko podoba? – Spojrzała wyczekująco na oniemiałą Karolinę, która jeszcze przed chwilą jeździła nago po Warszawie, a teraz odbijała ukochanego konia z rąk okrutnych porywaczy. – Bardzo – odparła słabym głosem. – Gabrysia mnie zabije, jak się dowie... – Gabrysia? Myślałam, że Gabrysia to ty. Karolina pokręciła głową. – Moja przyjaciółka. Ja zajmuję się ogrodem Marty – jej szefowej. Skończyłam ogrodnictwo. W sezonie pomagam przy koniach. Pomagałam... – Zmarkotniała nagle, ale Ewa, myśląca intensywnie, jak te informacje przełożyć na komercyjny sukces, nie zwróciła uwagi na zmianę jej nastroju. – Muszę uciekać. Dziękuję za herbatę. I umowę. Ewa pożegnała ją z roztargnieniem. Może długopisy i czapeczki z nadrukiem? Bingo jest fotogeniczny, prawda? Musi być! W życiu jednoosobowego wydawnictwa zaszła zmiana. Skończyło się desperackie przeglądanie milionów internetowych stron w poszukiwaniu perełki, która Andrzejowi da jeszcze więcej kasy, Ewie wymarzony dom, a owej perełce sławę i chwałę. Perełka się znalazła. Należało ją teraz dobrze sprzedać. – Wieesz, Mareczku – mruczała Ewa do telefonu swym najbardziej uwodzicielskim głosem – to będzie superbestseller. Jestem tego pewna, czuję to w kościach. No i starzy wyjadacze z branży też zwęszyli świeżą krew. Wiesz, ile Karolcia miała maili od spóźnionych chętnych? Nie wiesz? Dużo. Skąd ja wiem? Bo mi powiedziała. Jesteśmy zaprzyjaźnione. Jak ja z tobą. I jeśli umieścisz wywiad z tak obiecującą debiutantką w swoim „Życiu na Szczycie”... – zawiesiła głos, a Marek już sobie wyobraził gorącą noc z niedotykalską Ewą Z. – Wiesz, Marlena – gruchała parę minut później – o wywiad z Karoliną starają się najbardziej znane periodyki, pomyślałam więc o tobie, jesteśmy przecież przyjaciółkami... – Przyjaciółkami?! Marlena podłożyła Ewie taką świnię, że z tą świnią wolałaby się przyjaźnić, ale czegóż się nie robi dla sławy. Czyjejś sławy. No i własnego domku! – Tak, ja też się cieszę, że ci wybaczyłam. Wiesz, nie można chować urazy za taki drobiazg (kradzież świetnego artykułu i przypisanie sobie jego autorstwa). Wchodzisz w to? Naprawdę? To super, kochana! Będziemy w kontakcie... – Wie pan, panie Zbyszku, rozmyślałam ostatnio nad swoją karierą i doszłam do wniosku, że stanowisko pana osobistej asystentki byłoby dużym wyzwaniem. Muszę dokończyć tylko pewien projekt... Książka o zaklinaczce koni, która wyrusza w świat, poszukując swego miejsca na ziemi. I miłości, oczywiście. Zapowiada się na hit dziesięciolecia, TVP już wystąpiła do nas z propozycją ekranizacji... Tak? Naprawdę? Jest pan zainteresowany? To cudownie! Chciałabym umieścić w pańskim miesięczniku wywiad z autorką na, powiedzmy, dwie strony, ech, co się będziemy szczypać! na sześć! Cztery? No cóż... dobre i cztery. – Ewa pożegnała się wylewnie, rozłączyła i dodała półgłosem: – Dobrze, że nie cztery litery. Niedoczekanie, stary, obleśny satyrze... – Kogo uwodziłaś? – padło spod drzwi, w których od dłuższej chwili stał Andrzej, przysłuchując się tokującej Ewie. – Naczelnego „TAK!”. – Z pozytywnym skutkiem, sądząc po twojej minie? Minie zadowolonego strusia? – Strusia?! – Gdy masz tak fajnie podmalowane oczy i jesteś cała zaaferowana, przypominasz strusia – wyjaśnił. – Dobrze, że nie wiesz, co ty przypominasz... – Co? Ewa, która zwykle miała ripostę na końcu języka, umilkła. Między Bogiem a prawdą Andrzej przypominał dzikiego drapieżcę. Wilka, może jaguara... Na pewno nie strusia. Niestety. – Dlaczego Jola chodzi ostatnio z podpuchniętymi od płaczu oczami i rozmazanym makijażem? Spodziewa się twojego dzidziusia? – zręcznie zmieniła temat. Andrzej zmrużył oczy. – Bynajmniej. Stosuję skuteczną antykoncepcję: szklanka zimnej wody zamiast seksu. Ewa wybuchnęła niepohamowanym śmiechem. Andrzej i wstrzemięźliwość seksualna, no, boki zrywać! Może się czymś zaraził? – zaniepokoiła się nagle. – To chyba nie HIV? – Obrzuciła go uważnym spojrzeniem. Wyglądał jak zwykle: pociągający trzydziestoczteroletni samiec, który sukcesami mógłby obdzielić połowę męskiej populacji. – Jezu, Ewka, jak ty coś palniesz... – westchnął smutno i pokręcił głową. Jego przyjaciółka była przypadkiem zabawnym, ale czasami beznadziejnym. – Kiedy przychodzi Karolina? – zapytał niewinnie, biorąc do ręki kolorowy folder. – Aha! Twoje sny o zaklinaczce krzyżują plany pięknej Joli? – Nie śnię o zaklinaczkach, idiotko! – odwarknął i ruszył do drzwi. – A jużci – rzuciła za nim. Otworzył z rozmachem skrzydło drzwi i... do pokoju wpadła kobieta. Właściwie nie do pokoju, bo zatrzymała się w ramionach Andrzeja, tak samo zaskoczonego jak ona. Puścił ją, mamrocząc przeprosiny. – Dziędobry – rzekła z uśmiechem, zupełnie nie zmieszana. – Przyniosłam pani książkę. Już mam książkę – miała odrzec Ewa, ale coś ją powstrzymało. Dwa bestsellery to szansa nie tylko na domek, ale i na delikatną kosmetykę tegoż, bo na remont pewnie nie wystarczy. – Oto ona – nieznajoma podała Ewie książkę wydrukowaną na lichym papierze, ale w pięknej okładce koloru butelkowej zieleni. Pośrodku strony tytułowej, na kamiennych schodkach krytej strzechą chatki, siedziała kobieta w cudnej zielonej sukni. Dłonie splotła pod brodą i z

zamyślonym uśmiechem patrzyła w dal. „Poczekajka” – głosił tytuł. Ale śmieszna nazwa. I ładna! Katarzyna Michalak. To zapewne autorka. Ewa przeniosła wzrok na nieznajomą. Kobieta, nieco od nich obojga starsza, odziana była od stóp do głów na czarno. Czerń długiej spódnicy, bluzki i żakietu rozjaśniała karminowa apaszka. I ogniste włosy autorki. I jeszcze jej zielone oczy, teraz uśmiechnięte. Ewa zamrugała. Po raz drugi w ciągu tygodnia przyglądała się z zazdrością jakiejś kobiecie. Co się z nią dzieje?! – Skąd pani zna nasz adres? Moje wydawnictwo jest dosyć młode – zaczęła niemal odpychającym tonem. – Wywróżyłam sobie – odparła tamta. Ewa uniosła brwi. – Wróżę z kości – wyjaśniła kobieta. – L-ludzkich? – Niee, jestem nowoczesna. Z komputerowych. Ze starego grata wyjęłam co bardziej kolorowe kości pamięci i gdy chcę znać odpowiedź na jakieś pytanie, rozkładam na stoliku czarne płótno, zapalam czarne świece, rzucam kości i tak długo się w nie wpatruję, aż zobaczę to, czego szukam. Pana też widziałam – zwróciła się do Andrzeja, który z miną równie niemądrą jak Ewa słuchał słów nieznajomej. – Migdalił się pan ze swoją sekretarką na biurku. W godzinach pracy. Ewa z Andrzejem oniemieli. Nieznajoma jeszcze chwilę walczyła z mimiką, po czym roześmiała się głośno, serdecznie, z całego serca. – Jestem przyjaciółką Karoliny – wyjaśniła litościwie. – Od niej dostałam adres. A pana rzeczywiście widziałam, przechodząc pod oknem pańskiego gabinetu. – Były zasunięte żaluzje! – odwarknął. – Zaczepiły się o uschły kwiatek – wyjaśniła uprzejmie. Minął ją i wypadł z pokoju. – Przyjaciela w nim pani nie zyskała – odezwała się Ewa, wciąż jeszcze pod wrażeniem słów kobiety, a potem tego śmiechu, który – co tu kryć – zjednywał jednak sympatię. – Polubimy się. – Nieznajoma machnęła z pobłażaniem ręką. – O, nawet teraz podsłuchuje za drzwiami. – Niedomknięte drzwi zatrzasnęły się. Kobieta z trudem powstrzymała śmiech. – Kocha, to wróci – zgodziła się Ewa. – Pani jest autorką? Katarzyna Michalak? – Wyciągnęła rękę po książkę. – Mamy już potencjalny bestseller, ale... – Otworzyła „Poczekajkę” na przygodnej stronie i... „Wiesz, Kochany, gdy o zmierzchu – to moja ulubiona pora – siadam na schodkach i wsłuchuję się w tę łagodną ciszę, gdy razem z całym otaczającym mnie światem pozwalam opaść powiekom... czuję wtedy, że jestem tam, gdzie być powinnam. Że zawsze marzyłam o tym miejscu i o tej ciszy, że kocham Chatkę, kocham tę ciszę, kocham usypiający las i będę tu trwała. Aż do końca. Ależ ja egzaltowana jestem...”. Ewa, której oczy zaszły łzami wzruszenia, wybuchnęła śmiechem, czytając ostatnie zdanie. Jeżeli cała książka była tak nieobliczalna jak ten fragment... – Witamy na pokładzie, pani Katarzyno. – Wyciągnęła do kobiety dłoń. – Litości! – jęknęła tamta. – Panią Katarzyną będę za jakieś pięćdziesiąt lat, teraz jestem Kasią. Ewa pokręciła głową. Czuła, że w osobie tej niezwykłej kobiety zdobyła i autorkę, i przyjaciółkę. – Co do warunków umowy... – Ewa przybrała oficjalny ton, ale kobieta uniosła dłoń, przerywając jej, nagle poważna. – „Poczekajka” nie jest na sprzedaż. Nie zrobiłabym takiego świństwa Karolinie. Ta książka jest dla ciebie, bo coś mi się zdaje, że będzie ci niedługo potrzebna. – Poszła ta wiedźma? – Andrzej wsunął głowę przez uchylone drzwi. – A co? Boisz się? – Nie. Tylko nie lubię kobiet... – A ona nie lubi mężczyzn – wpadła mu w słowo. – Serio? Les? – Niee, po przejściach. Tak jej faceci dali w kość, że ich znielubiła. „Wytruć samców!” – oto jej motto. Możesz więc być spokojny: często widywać Kasi Michalak nie będziesz, może wpadnie raz czy dwa na przyjacielską pogawędkę, to wszystko. – À propos przyjaźni: krótka będzie to przyjaźń, jeśli książka Karoliny okaże się superbestsellerem, a tej tam Michalak niewypałem – zauważył niewinnie Andrzej. – Książka tej tam Michalak nie jest na sprzedaż – ucięła Ewa. – I mam nadzieję, że twoja antypatia nie przeniesie się na Karolinę, która nadal jest naszym czarnym koniem, to jest klaczą. – Nie turbuj tej pięknej główki. – Protekcjonalnie zwichrzył Ewie włosy, jakby miała pięć lat. – Zrobię co trzeba, byście obie były zadowolone. Karolina z sukcesu swych wypocin, ty z twojej rudery. – Domu! – krzyknęła za nim z oburzeniem, ale śmiejąc się, zamknął za sobą drzwi. Powiedział to w złą godzinę. Komórka Ewy rozśpiewała się głosem Enyi i po chwili dziewczyna niemal ją upuściła. Dzwoniono z banku... Że nieruchomość jest obiecująca, że zaliczka niby wystarczy, ale... przykro nam, pani Ewo, jest pani w grupie klientów nie rokujących (nie rokujących?!). Bez stałego zatrudnienia, bez pensji trzydzieści tysięcy brutto, w euro, nie ma mowy. – Mam u was konto od dziesięciu lat i nie rokuję?! – krzyknęła do słuchawki. Bank rozłączył się z chłodnym „do widzenia”, a Ewa wybuchnęła płaczem. Nic nie mogła na to poradzić. Już żyła swoim domkiem, już był tak blisko, już zdążyła go pokochać, do cholery! – Ej, co ci jest? – usłyszała ciche pytanie. Machnęła zniechęcająco ręką, ale Karolina nie dała się zbyć. – Pukałam, usłyszałam coś jak „proszę”, więc weszłam... Co się stało, Ewuś? – Nie czekając na odpowiedź, przekręciła klucz w zamku, przyklękła przy płaczącej dziewczynie i ujęła jej zimne, drżące dłonie. – Mój dome-ek... Głupi bank, nie dał mi kre-edytu... – Ewa próbowała się uspokoić, ale marnie jej to wychodziło. To był cios prosto w serce! – A tak się cie-eszyłam... – Uff – Karolina odetchnęła z ulgą. – Już myślałam, że ci go sprzątnęli sprzed nosa. A to tylko bank... – Tylko?! To aż bank! Kto mi da pieprzone sto pięćdziesiąt tysięcy?! – Nie wiem. – Karolina nagle się wyprostowała. I dokończyła z pełnym przekonaniem: – Ale domek będziesz miała. Przeczytaj książkę, którą podrzuciła ci Kasia... – Potrzebuję forsy, nie jakiejś durnej książki! – Potrzebujesz wiary, nadziei i odwagi. A to właśnie ta durna książka daje.

– Mogę ci się wydać głupia... – Ewa otarła oczy, umyła twarz zimną wodą i usiadła z Karoliną przy herbacie. – Ale nie ma dla mnie nic ważniejszego niż mój własny kawałek podłogi. Moja przystań i azyl, dokąd będę uciekać przed całym złem tego świata. – Całym złem, ale i dobrem – zauważyła Karolina. – Gdy zaszyjesz się w tym azylu, możesz coś przeoczyć. – Trudno. Wszystko ma swoją cenę. Mały biały dom bez łap jest moim największym marzeniem. Umilkły obydwie, w zamyśleniu pocieszając się cudownie aromatyczną herbatą „Fantazja”. – A ty? O czym marzysz? – przerwała ciszę Ewa. Szare oczy Karoliny zgasły nagle. – Oczywiście o bestsellerze – odparła po chwili, próbując się uśmiechnąć. – Masz go jak w banku. Dwa następne dni Ewa miała wyjęte z życiorysu. Czytała książkę tej tam Michalak, jak za Andrzejem zaczęła mówić o autorce. Raz zaśmiewając się, raz łkając, a nierzadko przeklinając. Mijała swój przystanek, zupełnie oderwana od rzeczywistości, przypalała wodę na herbatę, wystawiała miskę z praniem na balkon, by natychmiast o nim zapomnieć. Nie liczyło się nic oprócz opowieści o marzeniach. Trzeciego dnia, a właściwie trzeciej nocy, gdy ocierając łzy wzruszenia, zakończyła lekturę, otworzyła szampana, choć doprawdy nie miała czego świętować, wyszła na balkon i unosząc kieliszek z różowym bąbelkującym płynem, rzuciła w przestrzeń: – Za was obydwie. I za mój domek. – Ewka, zajrzyj do mnie – powitały niewyspaną „imprezowiczkę” słowa Andrzeja następnego ranka. No, południa. Następne zbiły ją z nóg: – Jolka odchodzi. Złożyła wymówienie. I przedstawiła zwolnienie lekarskie. – Co jej się stało? – Nie wiem – odparł z wahaniem. – Widziała mnie wczoraj z taką jedną... Wkurzyła się i z samego rana miotnęła papierami. Miałem ją przeprosić, ale właściwie za co? To ona powinna przepraszać mnie, że takich zaległości w korespondencji narobiła. Zastąpisz ją? To niespodziewane pytanie jakoś w pierwszym momencie do Ewy nie dotarło. – Dam ci etat, umowę na czas nieokreślony i ze cztery tysiące brutto. Zaraz, zaraz, co on mówi?! Etat, umowa na czas nieokreślony i cztery tysiące?! Tego właśnie wymaga pitolony bank! Nagle przypomniały się Ewie słowa tej tam Michalak: Jeżeli naprawdę czegoś pragniesz tak bardzo, że aż boli – cały wszechświat pochyli się nad tobą, by spełnić twoje marzenie. Nad Ewą pochylał się właśnie Andrzej. Z umową gotową do podpisu. – I tak to było, kochany domeczku. – Ewa poklepała schodki prowadzące na ganek, jeszcze ciepłe po upalnym dniu. – Prosto z pracy poszłam do banku, machnęłam im papierami przed nosem i od razu milutcy się zrobili. A ja z nierokującej rokująca się stałam. Jutro mam otrzymać odpowiedź, przy czym „proszę być dobrej myśli, pani Ewuniu”. Widzisz? Jednak będziesz mnie miał. A ja będę miała ciebie...

WRZESIEŃ

Będąc młodą lekarką... Żartuję. Kiedyś, dawno-niedawno temu, leżąc na łożu boleści po gwałtownej utracie domu, przyrzekłam sobie, że będę miała drugi, mój własny, najwłaśniejszy. Przyrzekłam sobie też, że będę miała kota oraz psa, może nawet dwa koty i tyleż psów. E, co się będę w marzeniach ograniczać!, stado kotów i psów oraz ptaków, powiedzmy kaczek. Kaczki są super: białe jak bita śmietanka, z wesołymi buziami, idą przez życie, kołysząc się jak podchmieleni marynarze. Właśnie o zwierzakach, które będę miała, myślałam, czekając na swoją kolej u notariusza (ja to jestem nienormalna, w takiej chwili marzyć o kaczkach!). Gdy w końcu zostaliśmy poproszeni do środka, nadal miałam przed oczami roześmiane ptaki, kroczące ścieżką od domku. Szybciej! Szybciej! – ponaglałam panią notariusz, odczytującą kolejną stronę aktu. Dopóki nie podpiszemy, ja i sprzedający, może się przecież wydarzyć jakiś kataklizm i z marzeń nici! Szczęśliwy długopis, który kupiłam specjalnie na tę chwilę, wyślizgiwał się ze spoconych palców, gdy składałam swój podpis na dokumencie obwieszczającym, że oto stało się. Mały biały dom bez łap jest mój. Jeszcze tylko opłaty, pospieszne pożegnanie i wybiegłam na ulicę, rozdygotana ze wzruszenia i niedawnego strachu. Ostrożnie otworzyłam akt notarialny, jeszcze raz przeczytałam od deski do deski i... ucałowałam zadrukowane kartki, a potem przycisnęłam je do piersi. Tego dnia mijani na ulicy ludzie widzieli najszczęśliwszą osobę na tej planecie. Właścicielkę leśnej działki, domu mieszkalnego i budynku gospodarczego. No i rzeki, choć właścicielką Liwca byłam zaledwie duchowo. Duchowo adoptowałam również wszystkie drzewa i krzewy z lasu okalającego mój dom oraz skrzydlatych i czworonożnych mieszkańców. Od ryjówki po sowę. Nie wiem wprawdzie, jak będę opiekowała się ryjówką, nie mówiąc o sowie, ale mniejsza o to. Postaram się. Jeszcze tego samego wieczoru zamieszkała w mojej kawalerce Księżniczka Tosia. Nigdy nie miałam kota. Obserwowałam te zwierzaki u znajomych i zastanawiałam się, co ludzi w tych samolubnych, chodzących własnymi drogami stworzeniach tak fascynuje. Tę prawdę trzeba odkryć samemu „na własnym kocie”... Tosia – kocia piękność koloru kawy ze śmietanką (zostały jej ślady tej śmietanki na pyszczku i łapkach) – stanęła pośrodku korytarzyka, tam gdzie ją postawiłam po wyjęciu zza pazuchy, otrząsnęła się, poprawiając nieco włos, i z pytaniem w błękitnych oczach: „No, jestem u siebie, gdzie miska?” – ruszyła na obchód. Przez blisko trzy godziny widziałam ją wszędzie: w łazience (nie, tu nie ma miski), w lodówce (nie, tu za zimno), na balkonie (nie, tu za gorąco), w szafie (nie, tu za pachnąco), na szafie (nie, tu za wysoko), w bucie (nie, tu za ciemno), i w końcu zaczęłam podejrzewać, że kupiłam pięć Toś, nie jedną, albo ta jedna w tempie ekspresowym wypączkowała nowe Tosie. Była wprawdzie mała: ot, wielkości dwóch dłoni, akurat tyle, by zmieścić się do buta, ale za to liczna. Wreszcie, po trzygodzinnych poszukiwaniach, odkryła miskę z jedzonkiem i kuwetę w... korytarzyku – tym samym, z którego wyruszyła. Alleluja! I już widziałam, że będę miała sierotę, nie kota. W nocy musiałam zweryfikować ten pogląd: miałam wampira energetycznego, nie kota. Łaziła po mnie, miaucząc przeraźliwie dotąd, aż zrozpaczona zaczęłam śpiewać kołysankę. Z pierwszą nie trafiłam. Dopiero „Ach, śpij, ach, śpij, ach, kurde bele, śpij...” powtórzone z milion razy sprawiło, że kotka zwinęła się w kłębek na mojej szyi i mrucząc (po raz pierwszy tego wieczoru), znieruchomiała. Ja też. Czułam na skórze jej pazurki, a na krtani silnik Diesla. Było mi nieco duszno i przyciężko. Nie mogłam zasnąć. Ale wszystko było lepsze od tego przeraźliwego miauczenia. Rano, po nieprzespanej nocy, wpadłam na genialny pomysł: kotce potrzebna jest towarzyszka niedoli. Natychmiast! I tak w naszej kawalerce pojawiła się Pepsi... Ewa odwróciła się od biurka, patrząc z czułością na wtulone w siebie zwierzęta. Maleńka owczarka posapywała przez sen. Kotka objęła ją łapkami i spała równie słodko. Ewie serce rozpłynęło się ze wzruszenia. Miała z siedem – prawie osiem lat, gdy przeczytała przepiękną opowieść o dziewczynce i psie imieniem Timba. Od tamtej pory marzyła, tak jak Kiki z owej książki, o wielkim, włochatym owczarku ze sterczącymi uszami i grubymi łapami. O psie w domu ojczyma nie było mowy. Zresztą nie chciałaby tak skrzywdzić zwierzęcia. Potem miała drugi dom – niewiele lepszy. Pan K. nienawidził zwierząt. Szczególnie tych, które kochały jego żonę. Jeden kot, zapatrzony od maleńkości w swą panią, zaginął w tajemniczych okolicznościach – to jeszcze Ewa mogła sobie wytłumaczyć wypadkiem, choć Miłek nie opuszczał ogrodu. Drugi został otruty. Choć nie było nikogo – a wtedy pan K. nie należał do grona podejrzanych – kto życzyłby źle rozmruczanej, łagodnej kulce burego futerka. Dopiero po śmierci trzeciego – Tercji, która wodziła za panią rozkochanym spojrzeniem, a pana omijała szerokim łukiem, Ewa nabrała podejrzeń. Już więcej nie przyniosła do domu żadnego zwierzęcia. Odtąd królował w nim niepodzielnie pan K. Nic więc dziwnego, że wizja małego białego domu, nagle bliska, obudziła w Ewie tęsknotę do marzenia z dzieciństwa: psa. Owczarka. Pepsi. I oto była! Spała, objęta kocimi łapkami, na stopach swej pani. Ośmiotygodniowa kosmata suczka, której uszka wprawdzie jeszcze kłapały, ale już zapowiadało się, że wyrośnie na wspaniałego owczarka. Uf, uf – Pepsi zastękała przez sen. Ewa pochyliła się, podniosła zwierzątko pod pachy. Otworzyło zaspane ślepka i nim zdążyła się uchylić, liznęło ją w nos. – Kocham cię – mówiły brązowe oczy owczarki. – Ja też cię kocham – wyszeptała Ewa, przytulając policzek do miękkiego, pachnącego mlekiem futerka. Psiak zasnął jej w rękach – taki zwisający. Ułożyła go sobie na kolanach i wróciła do pracy nad książką Karoliny. Bo właśnie wczoraj Karolina przyniosła swe dzieło w ostatecznej formie. – Proszę bardzo – powiedziała dziewczyna z nieśmiałym uśmiechem, tak niepasującym do przebojowej reszty, dziś odzianej z indiańska, w zamszową kamizelę z frędzlami i takąż spódnicę z szerokim skórzanym pasem, podkreślającym wąską talię. Ewa zdusiła w sobie cień zazdrości – nic nie mogła poradzić, że przy Karolinie jeszcze bardziej czuła się Kopciuszkiem niż zazwyczaj – i

sięgnęła po wydruk. Z przyjemnością przekartkowała go, zatrzymując wzrok na co ciekawszych fragmentach. – Myślę, że znalazłam tytuł dla twojej powieści – rzekła do Karoliny. – Patrz tutaj: majątek Jagódka. I Gabrysia, taka słodka, jagodowa dziewczyna. „Lato w Jagódce”, dobry, krótki i uroczy. Co ty na to? Patrzyła, jak tamta rozpromienia się, i już wiedziała, że tytuł jest trafiony. – Ubierzemy książkę w piękną jagodową okładkę, dodamy miłą dla oka czcionkę, drobne a sympatyczne ozdóbki i twoje dzieło powinno zachwycić czytelniczki. Nie tylko treścią, ale i oprawą. – Karolina tylko przytakiwała. – Chciałabym zrobić ci parę zdjęć. Może jedno damy na okładkę? – Wolałabym nie – odważyła się sprzeciwić Karolina. – Nie chcę być rozpoznawana. – Kochana, będziesz niedługo rozrywaną przez media autorką superbestsellera. Jakim cudem chcesz pozostać anonimowa? Nad tym „rozrywana autorka superbestsellera” się nie zastanawiała. Może worek na głowę albo kominiarka? – Będę bardzo sławna? – zapytała ostrożnie. Ewa przytaknęła entuzjastycznie. – Zrobię wszystko, byś była bardzo sławna. Na początek sesja zdjęciowa u Marty. Zgodzi się? Marta była właścicielką rancza, gdzie toczyła się akcja powieści. Z książki wynikało, że jest fajną babką, ale w rzeczywistości równie dobrze mogła się okazać kawałem babiszona. Nie. Karolina nie pisałaby z taką sympatią o kimś, kto na tę sympatię nie zasługiwał. Bez wahania podała Ewie numer telefonu. – Dzień dobry, pani Marto, nazywam się Ewa Złotowska, jestem wydawcą książki Karoliny... – Ewa umilkła nagle, zasypana potokiem słów z tamtej strony. – Dobrze, powtórzę jej. Karolina, jeśli obsmarowałaś pani Marcie... przepraszam: Marcie, jeżeli w swoich wypocinach obsmarowałaś jej – to określenie pani Marty, przepraszam: Marty, nie moje – cztery litery, to masz... przechlapane. I możesz nie pokazywać się w Bukowym Dworku do końca cywilizacji. Karolina zaśmiała się. – Cała Marta. Przekaż jej, że w powieści jest mniej nieznośna niż w rzeczywistości. I nie klnie jak szewc! – Ostatnie zdanie wykrzyczała tak, by rozmówczyni Ewy usłyszała. – Szkoda – rzekła Ewa po chwili. – To Marta mówi, że szkoda, bo przekleństwa dodają życiu kolorytu, ale rozumie, że dziewicze czytelniczki mogłyby się poczuć zgorszone. Pani... Marto, znaczy, chciałabym przyjechać do Bukowego Dworku na sesję zdjęciową. Nie, nie, ja się produkować nie będę. Karolina wystąpi na okładce swej książki. Najchętniej widziałabym ją u boku Binga. Jak idą leśną drogą w dal... Brzozy, słońce, wiatr we włosach... Będą? I brzozy, i słońce, i wiatry we... Wiatr miał być, nie wiatry! – Ewa roześmiała się serdecznie, czując, że z Martą się polubią. – Kiedy? Choćby jutro, bo dobrą pogodę zapowiadają. – Rozpromieniona, podziękowała, rozłączyła się i spojrzała na Karolinę. – Jutro piknik w Bukowym Dworku. Robimy z ciebie gwiazdę. O ile Andrzej mnie puści – zmarkotniała nagle. Zupełnie zapomniała o obowiązkach sekretarki-asystentki swego szefa. Ewa zaniedbywała je tak haniebnie, że nieraz przychodziło jej do głowy podejrzenie, iż Andrzej zatrudnił ją nie dla siebie, tylko dla niej: dla etatu, dzięki któremu dostała kredyt na domek. Żadnej innej pomocy by nie przyjęła, o czym on wiedział. Zagrał więc na nerwach Joli, Jola rzuciła papierami, a jej posadę zaproponował, jak gdyby nigdy nic, przyjaciółce w potrzebie. Której częściej w biurze nie było, niż była. Teraz znów miała prosić o dzień wolnego, mając nadzieję, że Andrzej zrozumie, jak ważna jest sesja zdjęciowa autorki superbestsellera. Zrozumiał aż za dobrze. – Fajnie. Jadę z wami – odrzekł, gdy tylko Ewa zapytała, czy mogłaby... – Jedziesz? – zdziwiła się. Nie przewidywała w scenariuszu Andrzeja podziwiającego zrobioną na bóstwo Karolinę. Na dodatek Karolinę w scenerii najromantyczniejszej z romantycznych. – Same telepać się sto kilometrów nie będziecie, a... – Skąd wiesz, dokąd jedziemy? – Ewa nagle zrobiła się czujna. Czyżby wyrastała jej pod bokiem piąta kolumna? – Przed chwilą dzwoniła Marta... – Marta?! – ...pytając, czy przy okazji nie przywiózłbym jej poideł dla koni. – A skąd ty znasz Martę? – zapytała powoli Ewa. – Z książki Karoliny. A niby skąd? – I w książce Karoliny Marta zdobyła twój numer telefonu, żebyś jej świadczył przyjacielskie przysługi? – Dobrze, że nie strzeliłaś „erotyczne”. – Andrzej zmrużył złośliwie oczy. Lubił drażnić przyjaciółkę. Szczególnie gdy stawała się zazdrosna. – O Marcie opowiedziała mi Karolina. Pojechałem do Bukowego Dworku w któryś weekend... – Byłeś w Bukowym Dworku, a ja nic nie wiem?! – ...gdy szukałem ciekawego miejsca na imprezę integracyjną – kontynuował spokojnie. – Z Martą zakumplowaliśmy się od razu, to świetna babka... – Świetna babka?! No niee... – I teraz od czasu do czasu dzwonimy do siebie. Nie martw się – poczochrał Ewę po głowie, na co żachnęła się, zraniona do żywego tą konspiracją – Marta nie jest w moim typie. „Ja też nie” – dokończyła w myślach Ewa i odruchowo przygładziła rozczochrane włosy. W tym momencie jej wzrok padł na lustro, a raczej na swoje w nim odbicie. Była nijaka. Inne określenie, niestety, nie przychodziło jej do głowy. Gdyby chociaż miała oryginalną urodę... Za duże usta czy oczy. Nieujarzmione loki barwy płomienia. Biust Pameli Anderson. Cokolwiek, co wyróżniałoby ją z tłumu jednakowych, jednakowo nijakich twarzy. Ale nie. Była tak samo szara jak tysiące ludzi dookoła. Musi coś zrobić, bo utonie w morzu szarości! – Ej, jeśli masz mi się tu rozpłakać, to jedź sobie sama! Znaczy z Karoliną! Nie będę uszczęśliwiał cię na siłę dobrym, szybkim samochodem zamiast pekaesu. – Nie płaczę przecież! – Przecząc tym słowom, pociągnęła nosem. – Mam alergię na... na... – rozejrzała się po sterylnym gabinecie – na bogactwo. I jedź sobie z nami, jeśli musisz. Te poidła zawieźć. Jutro o szóstej rano startujemy. Wyszła z podniesioną głową, by nie myślał, że ona tak przez niego, że w ogóle ma na nią wpływ, że obeszło ją, iż tak łatwo zagarnął nie tylko Karolinę – gdzieś mu o Marcie musiała opowiadać, na pewno nie w biurze, bo przecież Ewa by się na nią natknęła – ale i samą Martę. A może i Gabrysię?! Odkrycie Ewy Złotowskiej, jej sukces, jak zwykle przypadnie komu innemu... Ech, życie, życie... Znów natknęła się na lustro. I znów musiała przyjrzeć się samej sobie.

Mierzyła swoje odbicie bezlitosnym wzrokiem sędziego, który zaraz stanie się katem. – Co jest we mnie nie tak? – zapytała na głos. – A coś jest w tobie nie tak? – Anka z księgowości, kumpelka Ewy jeszcze ze studiów, odpowiedziała pytaniem. Stanęła za plecami Ewy i teraz obydwie gapiły się w lustro. – W zasadzie można by to i owo poprawić. Dodać nieco kolorytu włosom... Oczy podkreślić cieniem i kredką... Rzęsy porządnie wytuszować... – mówiła to coraz wolniej, z coraz mniejszym przekonaniem. – No i tę szarą komeżkę na coś bardziej kolorowego zmienić – dokończyła z desperacją. – Szare co? – zdumiała się Ewa. – Komeżkę. Przepraszam, ale tak się mówi o takich bezkształtnych i bezbarwnych workach na kości. O Jezu, sorry, Ewa, nie bierz tego do siebie, ale... wiesz, ja już patrzeć nie mogę, jak się zakopujesz za życia w tych nijakościach. Mamy złotą polską jesień, dziewczyno! Wypuść się do Łazienek, odetchnij od pracy, złap trochę słońca i zabłyśnij przed... No dobra, zabłyśnij. – Anka na szczęście ugryzła się w język, bo gdyby chlapnęła, przed kim Ewa ma zabłysnąć, dziewczyna znienawidziłaby ją do cna. Już teraz stała przed tym nieszczęsnym lustrem pełna żalu. – Jest ze mną aż tak źle? – szepnęła, nie oczekując odpowiedzi. Widziała ją we własnych oczach. – Dodaj swemu życiu barw – powtórzyła Anka z naciskiem. – Kiedy przeprowadzasz się do swego domku? Tam... – urwała zdumiona, bo w Ewie na słowo „domek” zapaliło się światełko. Nagle z szarej myszy w za dużym worku stała się, no, może nie Królewną Śnieżką, ale, powiedzmy, Królową Szarych Myszy. – Gdy tylko wpłynie kolejna transza kredytu, zaczynam remont – odparła z ogniem w oczach. – Całkowity, kompleksowy remont: od piwnic po dach. Mój domek dostanie nowe podłogi... okna ze szprosikami... rynny... tynki... Mówię ci, będzie niczym Kopciuszek na balu! – A o północy zamieni się w dynię – zaśmiała się Anka. – Trzaśniesz niechcący drzwiami, a tu tynki odpadną, szprosiki się wypaczą, rynny zatkają, a podłogi spleśnieją, bo październik idzie. – Ty mnie chyba nie lubisz. – Ewa udała, że się obraża, ale zaraz zawtórowała księgowej, bo z kim jak z kim, ale z Anką lubiły się serdecznie. – Nie lubię ekip remontowych. A raczej remontowych partaczy. Poproś Andrzeja o namiary na jego podwykonawców, a... – O nic Andrzeja prosić nie będę! – ucięła Ewa stanowczo. – A szkoda. Korona by ci z głowy nie spadła, a dom ci się nie rozleci przy pierwszych ulewach, burzach, gradobiciach czy... – Myślisz? – zatrwożyła się Ewa. Ona mogła Andrzeja o nic nie prosić, jeśli jednak przez jej dumę coś by się stało domeczkowi... – Dobra. Pogadam z nim podczas wyjazdu. – Jakiego wyjazdu? – zainteresowała się księgowa. – Jutro jedziemy w plener, na sesję zdjęciową naszej gwiazdy – odparła niechętnie. – No tak – Anka pokiwała głową. Ewa zaczęła sobie najwyraźniej zdawać sprawę z tego, jak silną i poważną ma konkurentkę w osobie Karoliny. Wiedziała o tym cała żeńska część załogi. Ale główna zainteresowana – główna zakochana! – dopiero tę smutną dla siebie prawdę odkrywała. Może jeszcze nie wiedziała, że Andrzej od paru tygodni spotyka się z Karoliną nie tylko w biurze i nie tylko w obecności Ewy. Wcześniej czy później musiała się o tym dowiedzieć. Szczególnie że Andrzej nie robił z owych spotkań tajemnicy. Nigdy zresztą nie krył się ze swymi miłostkami. Po raz pierwszy jednak mogło to Ewę zranić do głębi. Ona także szóstym zmysłem wyczuwała zagrożenie. – Dodać życiu barw, mówisz... – Po raz ostatni zerknęła w lustro. – To dodajemy! – Ten! Poziomkowy! – szepnęła w zachwycie, patrząc na płaszczyk, w jaki odziany był manekin na wystawie. Ciuszek miał niezwykłą barwę, ni to amarantu, ni karminu. Właśnie poziomki, przekrojonej na pół. Bardzo apetyczna barwa... – I do tego ta żółta jak kurczaczek chusteczka... – Ewa przeniosła rozmarzone spojrzenie na sąsiednie okno. – I ten piękny morski sweterek. I białe kozaczki... Nie namyślając się wiele – i nie patrząc na ceny, dopiero przy kasie dostała mikrozawału serca – zakupiła i płaszczyk, i apaszkę, i sweterek, i nawet kozaczki!, nie mówiąc o bluzce à la marine. Szkoda, że Ewa nie namyślała się odrobinę dłużej. Może olśniłaby ją prosta myśl: manekiny ubierała projektantka odzieży, owszem, ale każdego z osobna, w różnym stylu. Poziomkowy płaszczyk idealnie pasował do łososiowej bluzeczki, żółta apaszka do piaskowego pulowerka, kaszmirowy sweterek do obcisłych czarnych spodni, a białe kozaczki do zamszowej spódnicy, ale wszystko razem... Ewa odkryła to u siebie w domu, gdy nic, kompletnie nic z poczynionych z takim entuzjazmem zakupów nie nadawało się na jutrzejszy wyjazd. Poziomkowy płaszczyk gryzł się z marynarskim kołnierzem. Kaszmirowy sweterek miał się nijak do kozaczków. Na dodatek zupełnie nic, może z wyjątkiem żółtej chusteczki, nie pasowało do Ewusinych komeżek. W podróż życia, u boku ukochanego mężczyzny, Ewa miała wyruszyć na szaro. Jak zwykle na szaro... – O niee... Niedoczekanie! W akcie ostatniej desperacji zrobiła skok na supermarket, czynny do późna, i... – Rany boskie, co ty masz na głowie?! – to były słowa, jakimi powitał ją Andrzej o szóstej następnego ranka. – Dziką śliwkę! – wypaliła Ewa z satysfakcją. – A po cholerę?! – Jezuu, żebyś pytał: „Co ty masz na głowie?!”. – Odpowiadaj: dlaczego masz na głowie dziką śliwkę?! Doprawdy, spodziewała się bardziej entuzjastycznego przyjęcia... – Bo dodaję życiu barw. – Bardzo dobrze, dodawaj, ale czemu śliwką, i do tego dziką?! – Andrzej nie mógł otrząsnąć się z szoku po tym, co ujrzał na głowie przyjaciółki. Bo Ewa nie tylko przefarbowała włosy na wściekły, niemal gencjanowy fiolet. Ona je jeszcze podcięła. – Kto ci to zrobił? – indagował w rozpaczy, nie zważając na coraz bardziej markotną minę dziewczyny. – Masz obszarpane włosy! Tutaj i tutaj. Sterczą jak strzępki grzybni! – To modna obecnie asymetria – wycedziła Ewa, skonfundowana i zła. Nie takiej reakcji się spodziewała, oj, nie takiej. – Tego fryzjera powinnaś oskalpować! To nie asymetria, to... Nożyczki do paznokci – dokończyła Ewa w myślach. Wczoraj, czy raczej dzisiaj, bo trzecia w nocy była, gdy skończyła farbowanie włosów na dziką śliwkę, podbudowana efektem – choć prawdę mówiąc, niewiele widziała przez zapuchnięte od łez oczy (dostała alergii na farbę), postanowiła szaleć do końca i nadać swym włosom, dotąd zwisającym smętnie w nijakich kosmykach, nieco życia. Lekkości. Tak modnej asymetrii. Nie namyślając się długo – w ogóle ostatnio niewiele myślała – chwyciła w dłoń pierwsze lepsze nożyczki i zaszalała. Efektu już nie zobaczyła, bo oczy odmówiły jej posłuszeństwa, a dziś rano była zbyt nieprzytomna, by podziwiać w lustrze swe dzieło. Widziała tylko zalotny loczek nad prawym uchem i... cóż... nieco krótszy nad lewym, ale mężczyźni nie są przecież tak spostrzegawczy, by dojrzeć różnicę. Andrzej był.

– Zrób coś z tym! – zażądał. – Z taką tobą u boku się nie pokażę. – Trudno! – wrzasnęła, doprowadzona do ostateczności. To ona tu dla niego... a ten „z taką się u boku nie pokażę”?! – Jedź sam. Nie, nie sam, z piękną Karolinką! Ona nie musi włosów na śliwki farbować, żeby... – umilkła, łykając łzy, i odwróciła się na pięcie, gotowa odmaszerować do swego mieszkania, bo pod jej kamienicą toczyli tę zajmującą rozmowę. Przytrzymał ją za ramię. – Zaraz, zaraz, nie tak prędko. – Odwrócił Ewę do siebie. – Ty chyba nie jesteś zazdrosna? – Nie no, w ogóle! Zrobił tak dziwną minę, że Ewa przyjrzała mu się uważniej, a łzy obeschły jej momentalnie. – Twoja Karolina – zaczęła nieco mniej pewnie – ze swymi pięknymi kruczymi włosami nie musi robić się na dziką... – Zazdrościsz Karolinie włosów? – zapytał wolno, a gdy przytaknęła, rzekł cicho: – To nie są jej włosy. Karolina ma białaczkę. Ewa oniemiała. I taką oniemiałą, bo nawet siedząc w samochodzie, nie mogła słowa powiedzieć, Andrzej wiózł pod dom Karoliny. – Nie wyrwij się z czymś głupim – uprzedził, gdy parkowali pod blokiem. – I nie okazuj litości. Nie cierpi tego. Kiwnęła tylko głową, a gdy znikł na schodach, usiłowała przybrać normalny wyraz twarzy, ale mięśnie za nic nie chciały jej słuchać. Na szczęście Andrzej dał jej parę chwil i gdy zeszli oboje, Ewa już w miarę normalnie mogła wykrztusić przez wyschnięte gardło: – Cześć, Karolinko. Ta przyjrzała się Ewie badawczo. Przeniosła wzrok na milczącego Andrzeja. – Powiedziałeś jej – stwierdziła beznamiętnie. – Tak wyszło. Przepraszam. Wzruszyła ramionami. – Jedziemy? – Miała siąść na przednim siedzeniu, obok kierowcy, ale usiadła z tyłu, wbiła wzrok w okno i tak tkwiła aż do wyjazdu z Warszawy. Wtedy położyła dłoń na ramieniu Ewy i uścisnęła lekko: – Chciałam ci powiedzieć, na samym początku, ale bałam się, że wydasz moją książkę z litości, że będziesz się czuła zobowiązana mi pomóc, spełnić marzenie, bo mogę lada dzień odejść... – A możesz? – zapytała cicho Ewa. – Walczę. Walczymy – poprawiła się. – Szukamy z Andrzejem dawcy szpiku. Ewa zacisnęła powieki. Była zazdrosna o umierającą dziewczynę, której jej przyjaciel próbował uratować życie... Nagle aż podskoczyła, jakby dźgnęła ją niewidzialna ręka. – Zrobimy tak: wydamy książkę jak najszybciej, wejdzie na listy bestsellerów, a gdy już będziesz naprawdę obrzydliwie znana i lubiana, wtedy... – zawiesiła dramatycznie głos – ruszymy z wielką kampanią społeczną: „Ocal życie Karolinie! Oddaj szpik!”. I znów: billboardy wszędzie, jak okiem sięgnąć – Ewa zapalała się coraz bardziej. – Na Pałacu Kultury, w metrze, na uniwerku, e tam, na wszystkich uczelniach w Polsce! Cały kraj, a może nawet świat, dowie się, że jednym prostym badaniem można uratować życie nieznajomej osobie. To będzie coś wspaniałego! Dotrzemy do ludzkich serc! Andrzej – zwróciła się do kierowcy tak gwałtownie, że ten, dotąd słuchający w milczeniu, aż drgnął – wystarczy ci pieniędzy na to wszystko? – Jeżeli nie wpadniesz na pomysł, że ten Pałac Kultury najlepiej wykupić... – Karolina – spojrzała na dziewczynę surowo – użyczysz sławy i wizerunku dla dobra sprawy? – Jest to również moja sprawa – odparła cicho tamta. – Może najpierw poszukamy dawcy, potem wypromujemy bestseller, co? – Ewa była rzeczowa do bólu. – Tu się liczy czas... – I sympatia społeczeństwa – wpadł jej w słowo Andrzej. – A ono prędzej pospieszy z pomocą autorce uroczej książki niż nikomu nieznanej Karolinie. – Co racja, to racja – zgodziła się z nim. – Dotrwasz? – spojrzała z troską na dziewczynę. – Dotrwam. – W oczach Karoliny po raz pierwszy dzisiejszego ranka zaświeciło słoneczko. Maleńka, cichutka nadzieja. Bukowy Dworek był cudny. Tak autorytatywnie stwierdziła Ewa, gdy podjechali szeroką aleją pod frontowe schody, przed którymi, pośrodku rozległego trawnika, lśnił staw w kształcie serca. Już samo to budziło zachwyt. Szczególnie że staw nie był wymysłem dzisiejszych architektów, przez co mógłby być pretensjonalny, lecz dawnych mistrzów, dzięki czemu przepięknie współgrał z otoczeniem i dworem. W wodzie odbijały się białe ściany klasycznie prostej bryły budynku, szprosowe okna, zaopatrzone w okiennice, stromy dach, a przede wszystkim ganeczek jak z „Nad Niemnem”. No i kwiaty: żywoczerwone begonie w każdym z okien. Czerwień, biel, spatynowany brąz, a to wszystko w otoczeniu soczystej zieleni – tworzyły urzekającą całość i Ewa zakochała się w Bukowym Dworku od pierwszego wejrzenia. W gospodyni – energicznej kobiecie przed czterdziestką, odzianej w skórzane bryczesy i takąż kurtkę – również. – Hej! Super, żeście dojechali na śniadanie! Andrzej, masz poidła? Karolina, jeździsz dzisiaj? Ewa, ty w ogóle jeździsz? Nie? To nauczymy. Chodźcie, chodźcie, myjcie ręce i do stołu. Karolina miętę, to wiem, a ty, Ewcia? Herbata? Kawa? A ty, Jędrek? – Jędrek?! Jędrek do Andrzeja?! No nieee, jak on to zniósł? – Co pijasz o świcie? Zojka naprodukowała kanapek, to nasz, znaczy wasz fotograf, zdolna bestia, cudne zdjęcia robi. Zojka, pokażesz im potem? – Z jadalni dobiegł śmiech dziewczyny, która po chwili ukazała się w drzwiach. – Pokażę, ale najpierw pozwól im zjeść spokojnie, bo z chabet pospadają. – A Gabrysia? – odważyła się zapytać Ewa. – Będzie? – Nie będzie – Marta pokręciła głową. – Wyjechała w świat, by się przepoczwarzyć. – Przepo...? – Ewie głos uwiązł w gardle. – A tak. Szła sobie dnia pewnego Radomiem i tam dopadli ją organizatorzy programu „Z Bestii w Piękność”. Kosmiczne metamorfozy będą na Gabrysi uskuteczniać. – To z nią aż tak źle? – zdziwiła się Ewa. Z książki Karoliny nie wynikało, że główna bohaterka straszy obywateli swoją phýsis. – Jak dla mnie mogła być, ale ona o miłości marzyła... – Marta przewróciła oczami. – No i wyjechała. Andrzej, a tobie jak się podobała nasza poczwarka? Jedz, jedz, nie przeszkadzaj sobie. – To mam jeść czy odpowiadać? – Andrzej polubił Gabrielę, zresztą kto by jej nie lubił... – odpowiedziała za niego Marta. – Skończyliście? To co? Bierzemy się do roboty? Jędrek, masz poidła? – I znów nie czekając na odpowiedź, zadysponowała: – My będziemy je montować, dziewczyny zajmą się sztuką fotografii. Możecie włazić, gdzie wam się podoba, i deptać, jak trzeba, nawet moje piękne azalie – dodała łaskawie, po czym wymaszerowała z jadalni, pozostawiając towarzystwo w lekkim szoku. – Andrzej, idziesz czy mam prośbę na piśmie wystosować? – dobiegło już ze schodów. – Cała Marta – westchnął mężczyzna, podziękował i ruszył za gospodynią. – Chodźmy, póki jest zajęta poidłami. – Zojka puściła do Ewy oczko.

Karolina, poddana subtelnym zabiegom fotografki, przeistoczyła się w piękną, tajemniczą amazonkę. Delikatny makijaż, jaki nosiła na co dzień, został zastąpiony nieco bardziej drapieżnym, co nadało rysom twarzy wyrazistość. Teraz, z podkreślonymi kośćmi policzkowymi i skośnymi oczami koloru liścia dębu, znów przypominała elfią księżniczkę, a nie dziewczynę z krwi i kości. Porcelanowa cera jeszcze bardziej upodabniała ją do istoty z baśni. Jeszcze długa ciemnozielona spódnica i kubraczek dobrany do barwy oczu, i oto zjawiskowo piękna stała przed Ewą, uśmiechając się nieśmiało. – Może być? – Nie no, no, nie no! – jęknęła tamta. – Jesteś prześliczna! Brak mi słów...! – Zobaczysz Bingusia – odparła Karolina. – On to dopiero cudo... Stajenny właśnie wyprowadzał na podwórze ogiera czystej krwi arabskiej, na którego widok nawet taka ignorantka, jeśli chodzi o końską urodę, jak Ewa, musiała wpaść w zachwyt. Sierść bielsza niż śnieg lśniła w słońcu. Jedwabista grzywa i ogon spływały aż do ziemi. Wdzięcznie wygięta szyja, taneczny chód, cienkie pęciny, idealna sylwetka – oto duma polskiej hodowli konia arabskiego. Żywe spojrzenie dużych czarnych oczu dopełniało idealnego wizerunku. Ewa, wzruszona do łez pięknem zwierzęcia, podeszła bliżej, wyciągając dłoń. Miękkie chrapy natychmiast rozpoczęły wędrówkę po jej ręce, kieszeniach, a nawet kapturze bluzy w poszukiwaniu smakołyków. – Nie mam nic dla ciebie, koniku – zmartwiła się, gładząc aksamitną sierść. – Następnym razem... Ogier położył głowę na ramieniu dziewczyny, a ona zamarła, by nie spłoszyć tej cudownej chwili. – Sprzedajny draniu! – Zojka udała oburzenie. – Obiecać ci jabłuszko i pójdziesz, nawet się nie obejrzysz! Karolcia, wskakuj, póki nie zasnął w jej ramionach. Faktycznie, ogier przymknął powieki i zdawał się drzemać. – Jeszcze troszkę – miauknęła Ewa, ale dziewczyna była nieubłagana. – Na popołudnie zapowiadali burze, a sporo pracy przed nami. Po chwili wiodła ich aleją, a potem wąską ścieżką w najpiękniejszy, najdzikszy zakątek parku. Tutaj ogrodnik z sekatorem nie docierał, tu rządziła matka natura. Modrzewie, jodły i świerki tworzyły nad głowami sklepienie ciemnej zieleni, przez które z uporem usiłowało przedrzeć się poranne słońce. Po bokach rosły cisy, rododendrony, a tam gdzie korony drzew były łaskawsze dla niższych braci i sióstr, nieśmiało przebijały jaśmin i dzika róża. Pachniało lasem. Mchem, zmurszałym drzewem i grzybami. Ptaki, które upodobały sobie to miejsce, nawoływały i świergotały dookoła tak głośno, że parskanie konia, stukot kopyt i szczęk uprzęży zupełnie ginęły w potoku dźwięków. Nie zwracały też na gości najmniejszej uwagi, zajęte swoimi, bardzo pilnymi sprawami. Kos stanął na ścieżce, zdumiony pojawieniem się trzech kobiet i konia, i dopiero gdy Bingo niemal nadepnął mu na czarny ogonek, z ociąganiem ustąpił z drogi, raz po raz zerkając za siebie czarnym oczkiem. Ewa była szczęśliwa. Przez następne dwie godziny z nie gasnącym zachwytem szukała razem z Zojką i Karoliną co piękniejszych miejsc, w których ta ostatnia, doskonale zgrana z bajkowym otoczeniem, pozowała wraz z Bingiem do zdjęć. – Tutaj! – krzyczała Ewa podekscytowana, odkrywszy na polance małe leśne jeziorko. – Usiądź na brzegu, a Bingo niech pije wodę, zupełnie swobodny, o tak, pięknie. I z waszym odbiciem w wodzie... Widzisz to, Zojeczko? Widzisz? Fotografka ze śmiechem potakiwała. – O, brzozy! Uwielbiam brzozy! Czy możemy zrobić parę ujęć na ścieżce? Jak Karolinka prowadzi Binga... albo nie! niech Bingo idzie obok, tak, zupełnie swobodny! Masz to, Zojuniu? Kochana kobietka... O, i znów polanka! I to drzewo, stare jak świat... I jakie powyginane! Zupełny odlot! Możesz się do niego przytulić? Ty – młoda, ono – stare? A Bingo niech... – Niech się na nie wespnie i skoczy ze spadochronem – padło nagle. Andrzej. – I po sesji – westchnęła Ewa. – Zamontowałeś poidła? – naskoczyła na mężczyznę zrzędliwie. Tylko jego złośliwych uwag w tym magicznym miejscu brakowało. – Setkę, może więcej. Marta wysłała mnie z zapytaniem, czy wam czegoś nie trzeba... Umilkł nagle. Ewa podążyła za jego spojrzeniem. Znad strumienia, w którym Bingo przed chwilą gasił pragnienie, nadeszła Karolina. Nie, nie Karolina – ale ta zjawiskowa istota ze słońcem we włosach i srebrzystym błyskiem w oczach, którą wyczarowała ręka Zojki. Uśmiechała się nieśmiało, prowadząc jedną ręką konia, drugą unosząc rąbek długiej spódnicy. Ewa spojrzała na nią, spojrzała na mężczyznę i zrozumiała: to nie była li tylko przyjaźń, to nie było współczucie. Andrzej był zakochany. Z wzajemnością. I Ewie pękło serce. Reszty dnia nie pamiętała. Sesja dobiegła końca bez jej udziału – bo wymówiwszy się bólem głowy (niczego innego na poczekaniu wymyślić nie zdołała), umknęła do dworu. Tam Marta chyba ją zagadywała. Może nawet obiad razem przygotowały. Ewa ten obiad próbowała choć skubnąć, ale zaciśnięte boleśnie gardło nie przepuszczało nic prócz chłodnej wody. Potem wracali w milczeniu do Warszawy. Ewa pożegnała się, unikając ich wzroku. Dopiero w zaciszu swej kawalerki mogła sobie pozwolić na gorzki płacz. – A coś sobie roiła? – łkała, patrząc z odrazą na własne odbicie. – Że machniesz na łeb dziką śliwkę i piękniś Andrzej zakocha się w tobie? Idiotka! Skończona idiotka! I te strąki! Gdybyś miała... – już chciała porównać swe strzępki koloru gencjany do pięknych czarnych włosów Karoliny, gdy rozbrzmiał w jej pamięci poważny głos Andrzeja: „Zazdrościsz Karolinie włosów? Ona ma białaczkę”. I jak tu żałować odrobiny miłości dziewczynie, która jutro może umrzeć?! – Masz przechlapane – chlipnęła. W tym momencie zadzwonił domofon. Izka. Od dawna nie widziana przyjaciółka, której życiowym posłannictwem było wydanie Ewy za mąż. Najlepiej za księcia. No, ewentualnie hrabiego, ale żeby był równie piękny jak rasowy książę. I bogaty, rzecz jasna. – Nie, Izabelo – zaczęła Ewa, nim przyjaciółka wypowiedziała pierwsze słowa – nie pójdę z tobą na imprezę dla samotnych, bo... – Ależ pójdziesz (o, płakałaś), oczywiście, że pójdziesz! – Pulchna blondyneczka, pełna wdzięku i uroku, zakręciła się po mieszkanku, szperając w szafie i komodzie. – Nadal nic? Nadal nic?! Żadnych żółci, czerwieni, szmaragdów, szafirów?! Ciągle szarości i zgniłe brązy? Czy ty

umierasz, Ewka?! No, ja się zaraz zdenerwuję... – Wzięła się pod boki, mierząc zwiniętą na kanapie przyjaciółkę groźnym spojrzeniem. – To ja ci randkę z królewiczem, tak, tak, z królewiczem, załatwiłam, a ty wciąż worki kupujesz?! A co obiecałaś? Co mi obiecałaś po ostatnim niewypale? – Że nigdy więcej – odmruknęła Ewa. O dziwo, szczebiot Izki działał na nią kojąco. Rozbrajał, jak zawsze. – Że kupisz sobie coś normalnego! I co widzę? Paździerze w szafie, paździerze w komodzie. Ewka, ty chcesz złapać chłopa czy nie? – Już nie. – Masz szczęście, tak, masz cholerne szczęście, że ciebie kocham i przyniosłam coś ze swojej garderoby. Wyskakuj z tego dresu, bo zwymiotuję, i wdziewaj to... – Cisnęła w Ewę czymś zadziwiająco skąpym i mało ważącym. I czarnym. – Czerń jest okej, a szarość już nie? – zapytała z przekąsem. – Mała czarna z brylancikami – owszem. Szary habit – nie. Zakładaj bez dyskusji. O tym, co zrobiłaś z włosami, pogadamy innym razem, bo królewicz czeka. Królewicz na pierwszy rzut oka był zwyczajnym facetem w nieco spranej marynarce, który niczym nie wyróżniałby się z tłumu urzędników państwowych, spieszących w piątkowe popołudnie do żony i papuci z króliczkiem. Łysiejący, pod czterdziestkę, siedział rozparty na tylnym siedzeniu taksówki i czekał na potencjalną księżniczkę. Królewnę. Może księżną? Któż go wie...? – Cze – przywitał Ewę, taksując ją wzrokiem. – Co masz na głowie? – to było następne zdanie nieznajomego faceta, równie subtelne jak to „cze”. Ewa spojrzała nań ze zdumieniem. Albo arystokracja schodzi na psy, albo z niego taki arystokrata, jak z Ewy baletnica. Zamiast się przedstawić jak człowiek – „cze”?! I „co masz na głowie”?! Do nieznajomej kobiety?! No ludzie kochani... – W przeciwieństwie do ciebie włosy – mruknęła w odpowiedzi. Wcisnęła się w siedzenie i wbiła wzrok w mijane ulice. – Słyszałem, że masz wydawnictwo? Ile wyciągasz rocznie? Bańkę? Dwie? Ewa odwróciła się powoli w jego stronę. Spojrzała z niedowierzaniem na królewicza, spojrzała na Izkę (ta podziwiała rozpadające się kamienice na Żelaznej) i postanowiła wkroczyć do akcji... – Bańka? Dwie? Tak nisko mnie wyceniasz? Ja, mój drogi, mam na czysto dziesięć milionów. Po opodatkowaniu! – Ehe, i mieszkasz w spelunie na Woli? – Ta speluna od piwnic po dach jest moją własnością – odparła wyniośle. – Stara rodowa kamienica. Po babce. Pięć pięter, trzy tysiące metrów. Dycha za każdy. Przelicz sobie... Królewicz liczył dwie przecznice. I nagle nabrał do Ewy szacunku. Wyciągnął spoconą dłoń. – Jestem Stefan. Stefan Pluj. Ewa zakrztusiła się. – Potomek chanów krymskich w prostej linii. Ewa uniosła brwi. – Moja rodzina żyła w konspiracji przez setki lat, ale teraz jest dobry czas na restaurację dynastii. Szukam dobrych genów. Ewa parsknęła śmiechem. Naprawdę starała się zachować powagę – bądź co bądź miała do czynienia z królewiczem, potomkiem chanów – ale na te geny nie wytrzymała. Stefan Pluj omiótł ją nieprzyjaznym wzrokiem i rzucił: – Czego się brechtasz? Ewa umarła. Zaczęła się tak „brechtać”, aż łzy popłynęły jej po policzkach. – Pan zatrzyma. – Królewicz stuknął kierowcę w ramię, a gdy taksówka zjechała na pobocze, wysiadł bez pożegnania. – I po królewiczu – westchnęła Iza. Ewa ocierała oczy, co chwila wybuchając śmiechem. – A tak pięknie opowiadał... – ciągnęła jej przyjaciółka z lekką przyganą. – O swoich przodkach... I planach restauracji... – Może on chciał knajpę otworzyć – wykrztusiła Ewa. – Głupia jesteś. To był prawdziwy arystokrata! Sygnet mi pokazywał! – Taaa... I nazwisko takie szlacheckie: Stefan Pluj. No niee... – Przecież mówił: konspirowali się! Komuniści dużo by dali za głowę ostatniego z linii chanów krymskich. – Chyba chamów! Litości, Izka, bo przepona mi pęknie! – Jeśli będziesz taka wybredna, nigdy męża nie znajdziesz. Skoro nawet królewicz ci nie odpowiada – obraziła się Izabela. – Wiesz, gdyby milczał, częściej się mył i na randkę przyszedł w odprasowanej marynarce, może wypiłabym z nim herbatę i wysłuchała opowieści o rodowej knajpie, przepraszam: restauracji, a tak... – Ewa rozłożyła ręce wymownym gestem. – Chodź, jesteśmy na miejscu – mruknęła Iza, zapłaciła za taksówkę i powiodła przyjaciółkę do modnej w kręgach samotnych knajpki Biały Żagiel, niby od tytułu książki: „Samotny biały żagiel”. W środku kłębił się tłum spragnionych związku. Od nastolatka po pięćdziesięcioletnią paniusię, wszyscy jak jeden mąż randkowali. Ewa dostała na dzień dobry nalepkę z nickiem, jakim się posługiwała, czy raczej Izka posługiwała się w jej imieniu, na portalu randkowym Sympatia. Evabella. To „bella” mogła sobie Iza darować... – Idź, poluj, wyglądasz świetnie! – Przyjaciółka klepnęła ją w gołe plecy, aż Ewa wpadła w tłum tańczący jakieś pogo. Z trudem przebrnęła między rozchwianymi ciałami do baru. Oparła się łokciami o ladę i zapatrzyła przed siebie. Co ona tu robi na miłość boską? To nie jej bajka! Imprezowicze, półnagie dziewczyny, faceci z oczami przymglonymi czymś nielegalnym... – Hej – usłyszała nad uchem. – Nie wyglądasz na szczęśliwą. Pochylał się ku niej całkiem przystojny mężczyzna, mniej więcej w jej wieku. Wysoki i szczupły, o sympatycznym uśmiechu, jasnych włosach i intensywnie niebieskich oczach. Mógł się podobać każdej. Oprócz Ewy, nieszczęśliwie zakochanej w innym. – Nie, dlaczego... – odparła, myśląc intensywnie, jak by tu spławić natręta. – Masz smutek w oczach. – Naprawdę? – Przyjrzała mu się uważniej. Bajerował czy...? – Mogę zaproponować coś na wszelkie smutki? – wskazał alkohole, ustawione na regale za ladą. Już miała odpowiedzieć: „Nie piję”, gdy piknął esemes. Andrzej! Może przemyślał... Może Karolina to tylko... „Wybacz, Strusiu, ale kocham Karolinę. Mam nadzieję, że nie znienawidzisz za to ani jej, ani mnie. Pozostaniemy przyjaciółmi?” Nie no, jasne! Ewa przygryzła wargi, by nie rozpłakać się na głos, i...

– Mam ochotę na coś mocnego. Bardzo mocnego. Najlepiej fikołka – rzekła do nieznajomego z niebieskimi oczami. Uśmiechnął się ze zrozumieniem i po chwili przed Ewą pojawiło się coś... niesamowitego. Uniosła szklankę, przyglądając się podejrzliwie kolorowym warstwom kilku alkoholi. – Spróbuj – jej towarzysz uśmiechnął się zachęcająco. – A... co to? – To, o co prosiłaś. Ewa, która w ogóle nie znała się na alkoholach, desperacko przytknęła szklankę do ust i wychyliła palący płyn do dna. I nieznajomy, i barman unieśli brwi. Przez chwilę łapała oddech, a potem oblizała się jak kot po spodeczku śmietanki i zadysponowała: – Barman, jeszcze raz to samo! – Dzielna mała – szepnął nieznajomy i to było ostatnie, co z imprezy dla samotnych zapamiętała... Nigdy więcej. Nigdy, nigdy więcej! Mama wiedziała, co mówi, przestrzegając Ewę przed: a) alkoholem, b) przygodnymi znajomościami, c) alkoholem i przygodnymi znajomościami. Powziąwszy mocne postanowienie poprawy, Ewa rozchyliła opuchnięte od nadmiaru alkoholu powieki i... zatkało ją. Znajdowała się w łóżku. Nie swoim łóżku! Uniosła się na łokciu i rozejrzała, jak rozbitek po maciupkiej wyspie, na którą wyrzuciło go morze. Niestety, to był dość obskurny pokój hotelowy, nie bezludna wyspa. Wzrok Ewy padł naraz na drugą połowę łóżka. Na poduszce leżała purpurowa róża. I liścik: „Byłaś słodka”. Byłam słodka?! Ewa wyskoczyła ze skotłowanej pościeli, ubrała się błyskawicznie w pomiętą sukienkę i umknęła. Dopiero w domu pozwoliła sobie na wybuch wściekłości, pomieszanej z rozpaczą. – To wszystko twoja cholerna wina, ty karle plugawy!!! – wrzasnęła pod adresem Andrzeja, choć ani karła, ani plugawego karła nie przypominał. – Puściłam się z obcym facetem! Żebym jeszcze coś z tego miała, ale nic nie pamiętam! Nienawidzę cię! Chwyciła komórkę i zaczęła wystukiwać esemesa. – Ja ci zaraz napiszę, czego ci życzę na nowej drodze życia – mamrotała, wciskając wściekle klawisze. Przeczytała. Zaśmiała się mściwie. Skasowała. Wystukała następnego, jeszcze bardziej zjadliwego. Skrzywiła się: za delikatnie. Skasowała... Po półgodzinie odpowiedź była gotowa: „Życzę Tobie i Karolinie wszystkiego najlepszego. Cieszę się, że pozostaniemy przyjaciółmi”. A potem cisnęła komórką o fotel i rozpłakała się.

PAŹDZIERNIK

Od tygodnia (to już tydzień?! niemożliwe!) mieszkam w moim domku. Choć „mieszkam” to za dużo powiedziane. Trwam. Jak telewizja. W zeszły wtorek zajechałam do Urli City sajgonkowozem pełnym Sajgonek i worków („wytrzymają każdy ciężar”), w które spakowałam swój dobytek. Było ich z milion (worków, Sajgonek tylko trzy). No tak, przez ten remont zapomniałam o najważniejszym: do naszej rodziny dołączyła Gapa. Małe-wielkie kudłate coś. Znalazła je, zapakowane w reklamówkę, na poboczu drogi Izka – ta sama, do której nie odzywałam się od czasu pamiętnej (nie! nie chcę tego pamiętać!) imprezy. Moja urocza przyjaciółka nie miała pojęcia, dlaczego się na nią obraziłam (straciła mnie z oczu – to jej słowa – zaraz na początku i pewna, że się dobrze bawię, nie chciała mi przeszkadzać) i, dodam, nic sobie z tego nie robiła. Tuż przed przeprowadzką zadzwoniła do mnie, że będzie za pięć minut z miłym gościem. I wcale nie chciała słuchać: – Ale ja jestem na ciebie wkurzona i wcale nie chcę gościć ani twojej osoby, ani niczyjej innej. – Po prostu przyszła, a potem postawiła na podłodze w przedpokoju reklamówkę, w której znalazła to coś: zabiedzoną, wychudzoną, brudną jak nieszczęście i oczywiście głodną kulę czarnych kłaków. – To czapka z niedźwiedzia? – zapytałam, jeszcze pro forma odpychającym głosem, ale gdy czapka z niedźwiedzia wspięła mi się na kolana i zapiszczała prosząco, wzbudzając w Pepsi ekscytację godną podróży na Marsa... Wtedy odtajałam, wzięłam nieszczęście na ręce i... Gapa była moja. Nasza. Dlaczego Gapa, a nie Bella na przykład? Otóż już w pierwszych minutach zdołała potknąć się o własne, za długie kończyny, wpadła z rozpędu na nogę od stołu i przygrzmociła głową, aż huk poszedł (wcale się tym nie przejęła, dodam), namierzywszy miskę, podbiegła do niej w szalonym pędzie i... również nie trafiła, i mogę tak wymieniać bez końca. Będzie dużym, albo nawet wielkim psem. Łapy ma długie i grube, a gdy biegnie, każda z łap podąża w swoją stronę, nie przejmując się kierunkiem właściwym. Skutkiem czego szczeniak albo się o siebie samego potyka, albo... nie trafia. Pepsi ma z Gapą sto pociech. Nareszcie jest ktoś, kto razem z nią sika na dywan zamiast na gazetki, ucieka przed kapciem, przebiega po Tosi, wylewa wodę z miski i wysypuje psie groszki, a przede wszystkim niszczy, niszczy i jeszcze raz niszczy. Wszystko. I gryzie. Najlepsze do gryzienia są kable od komputera. Pani najpierw próbuje uruchomić sprzęt, a potem bierze do ręki przegryziony przewód od zasilacza, jęczy chwilę, rozgląda się za winowajcą, tak fajnie się marszczy, zaczyna coś tam popiskiwać i wreszcie dawaj gonić Sajgonkę z kapciem. O ile wie, która z Sajgonek weszła w szkodę. Najczęściej nie wie, bo szczeniaki pracują nad zniszczeniem, gdy tego nie widzę. Tylko wymowna cisza świadczy o tym, że są pochłonięte swoim ulubionym zajęciem. Nim jednak zorientuję się, że cisza jest wymowna... Cóż. Obecnie pracuję na trzecim komputerze, bo dwa już poległy. Muszę dokupić zasilacze. I parę regałów, bo ledwo się mieścimy. Podczas pakowania dobytku w milion worków panowie od przeprowadzki stwierdzili, że tyle książek to oni w bibliotece miejskiej widzieli i po co mi one. Po nic. Lubię kurz zbierać. A po co człowiekowi książki?! Wiem, że z ilością woluminów nieco przesadzam, mogłabym część sprzedać albo porozdawać, ale kocham książki, uwielbiam książki i żal byłoby mi się rozstać z każdą z tych, które mam w swoich zbiorach. Bo też nieprzypadkowo się w nich znalazły. Każda albo jest dziełem genialnym, albo przedstawia dla mnie wartość sentymentalną. Książek mam więc dużo. Po podróży, urozmaiconej śpiewami Tosi, zajechałyśmy pod nasz nowy dom. Nie widziałam małego białego od dwóch tygodni, kiedy to w środku remontu nawiedziłam ekipę, by pomarudzić. Wtedy wyglądał jak po wojnie, teraz z zewnątrz całkiem, całkiem: okienka ze szprosikami, tynk bielusieńki jak jagnię, drzwi witrażowe, lecz piękny to on był od zewnątrz, natomiast w środku... Cóż, w środku trwał remont. Mój pokoik, w którym miałam nadzieję przytulić zaraz po przyjeździe głowę do poduszki, by wyśnić pierwszy sen w moim domu, otóż ten pokoik nie istniał. Dopiero stawiali ścianę. Nie istniała także łazienka. Jedynym pomieszczeniem, w którym mogłam przytulić tę głowę, była duża łazienka, przeznaczona do remontu kiedyś w przyszłości, i tam właśnie wniesiono milion worków z moim dobytkiem (i książkami). I łóżko. Wybłagałam też stół, choć nie zostało zbyt wiele miejsca dla mnie i Sajgonek. To jeszcze nie było najgorsze – podczas remontu mieszka się przecież w ekstremalnych warunkach – lecz powinny być choć dwie zdobycze cywilizacji: woda i prąd. Tymczasem okazało się, że: 1. nie ma wody, 2. nie ma ciepłej wody, 3. nie ma żadnej wody, 4. nie ma prądu, 5. nie ma internetu (to ostatnie było doprawdy moim najmniejszym zmartwieniem). Prąd chwilowo odłączono, bo kabel się stopił. Będzie jutro. „Jutro” oznaczało, że dziś spać będę jak Eskimos, bo w domu było z dziesięć stopni, nie więcej. I tak spałam: pod dwiema kołdrami, narzutą i kapą oraz w spodniach i dresie. Właściwie to nie spałam, bo jak zasnęłam (gdzieś koło czwartej rano), już o siódmej obudziła mnie wesoła ekipa, szalejąca piłą mechaniczną. Gdy nie szalała, rzucała mięchem. Na szczęście szybko sobie przypomnieli, że właścicielka domu już go zamieszkuje, i od tamtej pory włączają radio („Raadio Zeet”) na cały regulator. Woda. Człowiek myśli sobie: woda? Co za problem, odkręcam kran i... No właśnie. W moim domu przez trzy dni nie było kranów. Żadnych. Ze ściany wychodziła rurka, z której płynęła woda, gdy się przekręciło taką czerwoną wajchę. Do czasu. Do pewnej nocy, gdy skonstatowałam ze zgrozą, że po przekręceniu wajchy leje się woda ze ściany w łazience (w łazience, której jeszcze nie ma). Tej nocy nie mogłam zrobić sobie nawet herbaty. Ale nie dałam się! Trzeciego dnia – alleluja! – podłączyli mi wannę i termę. Mogłam po raz pierwszy od trzech dni wykąpać się (po ciemku, bo na noc zabierają mi kabel) i umyć zęby. Wcześniej też mogłam – pod zaszlamioną studnią, ale jakoś się nie odważyłam.

Żeby zrobić sobie herbatę czy gorący kubek, musiałam chodzić do moich robotników (nocujących w domku gościnnym), bo ukradli mi czajnik. Herbatę (tudzież gorący kubek) po godzinie dwudziestej pierwszej mogłam sobie jedynie wizualizować, bo robotnicy szli spać. Nie ma czajnika. Drugą potwornością jest ten cholerny pył. Szary, szorstki, wczepiający się we włosy, skórę, przenikający foliowe worki, osiadający na herbacie, nim zdąży ostygnąć... Nienawidzę go! Stan na dziś wieczorem (wtorek, godzina druga dwadzieścia): właśnie odcięli mnie od łazienki, terma i cała reszta są odłączone. Nie mogę się wykąpać. Za to ukradłam im czajnik i teraz z dziką satysfakcją popijam herbatkę (z kurzem). Prądu nie ma. Internet jest, łączę się przez komórkę, wykupiłam jakiś pakiet: działa wolno, ale działa. Nie wiem, jak ja skończę redakcję książki Karoliny. Sajgonki nieco się wyciszyły: je też męczy ten kurz (wczoraj, gdy jeszcze miałyśmy wannę, wykąpałam Gapę i Pepsi, co nie było dobrym pomysłem: przed kąpielą były tylko szorstkie, po kąpieli i przebiegnięciu przez dom – szare od kurzu. I szorstkie). Plusy. ... .... .....

No przecież, musi być jakiś plus! Hmm... Właśnie podziwiam pełnię księżyca i niebo całe w gwiazdach. Czynię to, stojąc na własnym ganku, we własnym domu, w koszuli nocnej i adidasach. Ha! I nie muszę być przyzwoicie odziana na spacerze z psami, bo tu gdzie mieszkam, cywilizacja nie dociera. A czterej faceci w nocy śpią (chyba). Faceci, ci robotnicy, są w porządku. Wprawdzie chcieli mi zamontować odwrotnie wannę, naklejali płytki poziomo zamiast pionowo, jak logika wzoru nakazuje, a gdy dochodzi do poważniejszego problemu, typu: nie pasuje przyłącze do zlewu, stają się bezradni nawet nie jak dzieci (dzieci zrobiłyby podkop), tylko jak... nie, Tosia też nie... jak moja nocna lampka, ale fachowcami są poza tymi drobnymi szczegółami dobrymi. Nienawidzą mnie z całego serca (musieli przestawiać wannę, odklejać poziome płytki i nadal nie ma prądu, bo kazałam zdjąć te obleśne skrzynki). Ja zaś nienawidzę ich. Za ten kurz. Za to, że mieszkam na budowie. Za to, że nie mogę się umyć ani spokojnie... ten tego... nic spokojnie nie mogę zrobić. I za to, że skończyli pracę w sobotę w południe, zostawiając mnie bez wanny na weekend. I że pojawili się dziś rano, by znów masakrować mnie piłą mechaniczną. Właśnie za to ukradłam im czajnik (mój) i jutro rano, czyli dziś, koło szóstej, wypuszczę na dwór Sajgonki. Oni nienawidzą się o nie potykać. Co im mogę jeszcze zrobić... Każę przenieść łazienkę gdzie indziej. I kuchnię. Może stwierdzę, że kolor tynku mi się jednak nie podoba? Powinien być nieco bardziej biały albo nieco bardziej ivory? A może zechcę wyburzyć parę ścian i postawić parę centymetrów dalej? Zamordowaliby mnie chyba. Jutro ponoć kończą część mieszkalną. Czeka mnie przeprowadzka z milionem worków do innego pokoju. Nie mogę się jednak rozpakowywać (gdzie moje majtki?!), bo zaczną remont części niezamieszkanej od szlifowania ścian. Pora umierać. Znów szary, szorstki, wstrętny pył. Narastający szybciej, niż piję herbatę. Podsumowanie: wprawdzie jestem obecnie w karnym obozie tudzież w szkole przetrwania, ale i tak szczęśliwa. Przy życiu trzyma mnie wizja domku, który już niedługo będzie wyremontowany. I nocne wpatrywanie się w niebo pełne gwiazd. I to, że do lasu mam dziesięć metrów – właściwie mieszkam w lesie. Z dwoma psami obronnymi, z których jeden boi się samochodów, a drugi kapcia, gdy nasika w przedpokoju. Za parę dni dom opustoszeje, remont dobiegnie końca, choć stać mnie było na odnowienie tylko dwóch pokoi, kuchni i miniłazienki. Zostaniemy same, we cztery. My i cisza... Nie mogę sobie tego wyobrazić, szczególnie w chwili, gdy za ścianą szaleje piła mechaniczna... Ewa z głęboko skrywaną ulgą wyrywała się co dzień do Warszawy, do pracy. Przynajmniej tu nie było wszechobecnego szarego, szorstkiego pyłu. Przyjeżdżała godzinę wcześniej, myła w umywalce włosy, przebierała się w świeżo uprane ciuchy i mogła egzystować. Była szczęśliwa. Była przeszczęśliwa! Ale zmęczona... W wydawnictwie spędzała czas od świtu do zmierzchu. „Jagódka” lada moment miała iść do druku. Należało sprawdzić, czy przez gęste sito korekty nie przedostały się ani jedna literówka, ani jeden błąd. Praca nad okładką pochłonęła Ewę bez reszty. Na początku zamierzała zlecić to odpowiedzialne zajęcie profesjonaliście, ale po paru projektach, jakie otrzymała, rzekła do siebie: „O nie!”. Odgrzebała starego Photoshopa, przypomniała sobie czasy, gdy pracowała dla „Domu z Duszą”, i... zaczęła tworzyć radośnie piękną oprawę dla książki Karoliny. Właśnie: Karolina. Trzy dni po nieszczęsnej sesji, która dla Ewy skończyła się w hotelowym łóżku z bliżej nieznanym osobnikiem, dziewczyna weszła do pokoju zajmowanego przez jednoosobowe wydawnictwo, przekręciła w zamku klucz i stanęła naprzeciwko Ewy. – Nie wiem, co powiedzieć... Jak zacząć... „To nie zaczynaj! – krzyknęła Ewa w myślach. – Po prostu powiedz coś w rodzaju: «Sorry, Ewa, ale wiesz: miłość nie wybiera», i wyjdź”. – Ja się po prostu w Andrzeju zakochałam – wyznała Karolina łamiącym się głosem. I Ewa musiała jej wybaczyć. Po prostu musiała, bo przecież człowiek na zakochanie od pierwszego wejrzenia nic nie poradzi. Ewa coś o tym wiedziała. – Spotkaliśmy się po tym, jak przyniosłam książkę, przypadkiem w supermarkecie – mówiła dalej, zapatrzona gdzieś w dal, leciutko uśmiechnięta. – Andrzej zaprosił mnie na kawę. Rozmawialiśmy o mojej książce, o jego studiach, trochę o tobie – ale bez plotek! Andrzej bardzo cię ceni i... kocha jak młodszą siostrę, której nigdy nie miał, tak ciepło o tobie mówi. Nie płacz, Ewuś! Wiem, że tobie taka braterska miłość nie wystarcza, wiem, że możesz mnie znienawidzić za to, że ja mam więcej, ale... Chyba lepiej mieć takiego brata jak Andrzej, niż nie być kochaną wcale. Jak ja do tej pory. Wiesz, przez tę moją chorobę, i nie biorę cię teraz na litość, stroniłam od chłopców, potem od mężczyzn. Przecież nie wejdę w związek, trwały związek, skoro w każdej chwili mogę... odejść. Ale przed tym zakochaniem nie potrafiłam się obronić. Umilkła. Milczała także Ewa, nie wiedząc, co powiedzieć. – Gdy Andrzej poprosił o spotkanie nazajutrz, w eleganckiej restauracji, odmówiłam. I odmawiałam przez parę tygodni. Nie rozumiał dlaczego. Aż któregoś dnia zapukał do drzwi mojego mieszkania z bukietem róż – nigdy wcześniej nie dostałam tylu kwiatów – i... pierwsze, co zobaczył, to moje zdjęcie z pacjentami szpitala. Na którym bynajmniej nie wyglądam pięknie: blada, wychudzona i łysa. Gdybyś widziała jego minę, Ewa... – Karolinie załamał się głos. – Chciałam krzyczeć, zwymyślać go i wyrzucić za drzwi, ale on przeniósł wzrok ze zdjęcia na mnie i zapytał po prostu: „Jesteś wyleczona czy nadal walczysz?”. Rozpłakałam się jak dziecko. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak się rozkleiłam. Chyba wtedy, gdy w nocy

zmarła moja przyjaciółka z oddziału. Jeszcze wieczorem wygłupiałyśmy się i robiłyśmy plany na przyszłość, przyszłość bez choroby, a rano już nie żyła... Ewa bez słowa objęła Karolinę, oparła głowę na jej ramieniu i zamknęła oczy. – Andrzej nie próbował mnie uspokoić. Nie zbył durnym „wszystko będzie dobrze”. Czekał, aż wypłaczę się do końca, miał cierpliwość, mówię ci, Ewuś, bo długo ryczałam, a potem znów zapytał: „Co możemy zrobić, byś całkowicie wyzdrowiała?”. I wtedy poczułam, że go kocham... Nie, czułam to już wcześniej. Wtedy pozwoliłam sobie pokochać tego mężczyznę. I nie jest to wdzięczność, że próbuje ocalić mi życie, choć oczywiście jestem mu wdzięczna. Wiesz, on się nade mną nie roztkliwia, nie lituje. Ten pierwszy raz, kiedy płakałam z głową na jego ramieniu, był ostatnim razem. Od tamtej pory nie pozwolił mi na chwilę zwątpienia czy załamania. Walczy. I życzy sobie, bym i ja się nie poddawała. Uruchomił swoje znajomości w Stanach, w Kanadzie i w Australii, wszędzie tam, gdzie mają największe banki szpiku, ale wiesz, ja mam bardzo rzadką grupę krwi i znalezienie dawcy zgodnego nie będzie takie proste... – Znajdziemy go! – Ewa uniosła głowę, otarła zapłakane oczy i powtórzyła z żarem: – Zobaczysz. Znajdziemy dawcę i dla ciebie, i dla twoich przyjaciół. Obiecuję. Zaraz siądę do planów kampanii społecznej, podzwonię po ludziach z podyplomówki, zrobimy burzę mózgów, jak dotrzeć do potencjalnych dawców, i znajdziemy dla ciebie szpik. I... cieszę się, że spotkałaś Andrzeja. On... potrafi opiekować się... – „życiowymi kalekami”, chciała dokończyć, mając siebie na myśli, ale na szczęście ugryzła się w język. – A teraz zmykaj, obiecałaś przejrzeć dzisiaj poprawki redaktorskie. Karolina palnęła się w czoło gestem tak komicznym, że obie wybuchnęły śmiechem. Śmiały się tak serdecznie, aż znów łzy pociekły po policzkach, były to jednak dobre, oczyszczające łzy. – Przepraszam – wykrztusiła Karolina, gdy zdołała się opanować. – Ale chodziłam jak struta po naszym wyjeździe. Raz chciałam z tobą porozmawiać, raz zniknąć z waszego życia, nie odbierałam telefonów, nie chciałam spotkać się z Andrzejem, tylko biłam się z myślami. A do poprawek redakcyjnych zupełnie nie miałam głowy. Pędzę do domu, jutro dostaniesz je na pewno. – Ja myślę – burknęła Ewa i znów zaczęły się śmiać. – Co u was tak wesoło? – Andrzej wetknął głowę w drzwi. On też przez ostatnie dwa dni chodził jak struty, nie bardzo wiedząc, jak pomóc Ewie, swej duchowej młodszej siostrze. Teraz, widząc obydwie kobiety swego życia roześmiane i najwyraźniej pogodzone, nabrał podejrzeń, że zaczną spiskować przeciw niemu. – Omawiałyśmy strategię – Ewa puściła doń oczko – jak zaciągnąć cię przed ołtarz. – To zależy od tego, kto mnie będzie zaciągał – odparł. – Jeśli Felek z kotłowni, czeka was trudne zadanie. Ale nie przeszkadzajcie sobie... – Zniknął, zamykając za sobą drzwi. Dopiero w swoim gabinecie opadł z westchnieniem ulgi na kanapę, pokręcił głową, zmówił dziękczynną modlitwę i... sięgnął po laptop, by sprawdzić kursy akcji. Znając rozmach, z jakim Ewa podchodziła do wszelakich projektów, on, jedyny samiec na pokładzie, musiał się zająć zarabianiem pieniędzy na te projekty. Ewa uśmiechnęła się do wspomnienia tamtego dnia. Czuła taką radość w sercu, że nie musi żywić więcej urazy ani do niego, ani do niej. Że może serce trochę boli – bardzo boli! – ale bardziej bolałoby, gdyby Andrzej związał się z jakąś pustogłową, długonogą pięknością, bo wtedy straciłaby do niego nie tylko serce, ale i szacunek. A tak ona, Ewa, mogła nadal tutaj pracować, rozwijać swe zdolności, które – jak się nagle okazało – posiada, realizować zamierzenia, spełniać marzenia swoje i innych; Karolina mogła kochać swego księcia, nie bojąc się, że w odwecie Ewa odbierze jej radość z debiutu, zniszczy książkę celowo nietrafioną kampanią promocyjną, szkaradną okładką czy po prostu ciszą w eterze – wystarczyłoby parę telefonów do tych, którzy przeprowadzili z Karoliną wywiady, by nie ukazały się one w mediach, a książka bez wsparcia mediów nie zaistniałaby; z kolei Andrzej mógł spokojnie walczyć o życie swej księżniczki na właściwym sobie froncie: pieniędzy i znajomości. Wszyscy troje byli więc... Pukanie do drzwi przerwało Ewie w połowie myśli. Do pokoju weszła, szeleszcząc długą czarną spódnicą, Ta Michalak. Ewa poderwała się na równe nogi. – Chciałam podziękować pani za książkę! Jest niesamowita! Proszę, proszę do środka, zaraz stawiam wodę na herbatę. – Gdy kobieta zasiadała w fotelu, Ewa krzątała się po pokoju, paplając bez ładu i składu. – Bardzo mi pomogła. Pani książka. Jeśli zdecydowałaby się pani na wydanie... Nie? Szkoda. Skończyłam ją czytać w dniu, gdy bank odmówił mi kredytu, i gdyby nie ona, nie wiem, co bym zrobiła. I nagle... pstryk! Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wszystko się zmieniło. Dostałam pieniądze, kupiłam dom, zaczęłam remont... – I straciłaś Andrzeja – dokończyła uprzejmie Ta Michalak. Ewa zmarkotniała. – Tak właśnie było. Ale widać coś za coś – westchnęła ciężko, od serca. – Mylisz się. To coś, czy raczej kogoś, za Andrzeja dopiero dostaniesz – kobieta uśmiechnęła się na widok miny, jaką w tym momencie zrobiła Ewa. Na jej twarzy widać było mieszaninę zdumienia i nadziei. Niedowierzanie i... jeszcze więcej nadziei. – Widziała to pani w kościach? Komputerowych? – zapytała powoli. Tamta roześmiała się serdecznie. – To i nie tylko to. Musisz kupić samochód. Zmiana tematu była tak raptowna, że Ewa aż zamrugała, marszcząc z namysłem brwi. – Samochód? On będzie... kierowcą? – Nie on. Przecież to będzie twój samochód. Jest ci potrzebny jakiś środek lokomocji w tej głuszy – wyjaśniła uprzejmie. – Eee, nie wierzę że tylko dlatego. – Ewa pokręciła głową. – Nie przychodziłaby pani tutaj do mnie, mówiąc, że muszę kupić samochód, tylko dlatego żebym od stacji nie musiała targać zakupów. – Rozgryzłaś mnie! – zaśmiała się Ta Michalak. – Zrobisz to? Ewa znów musiała pokręcić przecząco głową. – Nie mam pieniędzy na dokończenie łazienki, a co dopiero na samochód. – Jakikolwiek. Może być starszy od węgla kamiennego, byleby jeździł. Przez parę miesięcy chociaż jeździł – mówiła kobieta z naciskiem. – To... naprawdę ważne? – Naprawdę, Ewo Złotowska. – Ta Michalak położyła dłonie na ramionach dziewczyny i uścisnęła ją mocno. – Już niedługo będzie ci potrzebny samochód. – Golf. – Nie golf. Samochód. – Volkswagen golf! Kombi! Zawsze marzyłam o golfie kombi. Kupię go! Właśnie, że sobie kupię! Domek wytrzyma bez pięknego ganku, a ja nie mogę żyć ani chwili dłużej bez volkswagena kombi! – Tak trzymać! – Kobieta, o której Ewa zaczęła myśleć jak o swojej dobrej wróżce, uścisnęła ją raz jeszcze, po czym zgarniając fałdy szerokiej spódnicy, wstała, podziękowała za herbatę i wyszła czarować gdzie indziej.

Ewa, szczęśliwa, opadła na fotel. Ale zaraz poderwała się, otworzyła Allegro i zaczęła przeglądać dziesiątki ofert w poszukiwaniu wymarzonego autka. – Izka, ty nic nie mów! Nic nie mów! Nie protestuj! Jedziemy po Gucia. – Ewa kategorycznie ucięła potencjalne sprzeciwy. Jej przyjaciółce nie pozostało nic innego, jak spakować torbę z kanapkami, termos z herbatą i nazajutrz o świcie przytelepać się na dworzec PKS, skąd miały wyruszyć po samochód. – Nie mogłaś namierzyć tego cuda gdzieś bliżej? W Warszawie nie znalazłabyś jakiegoś grata za trzy tysiące? – A były, były... Beznadziejne seicento i inne škody. Ja, kochana, będę jeździć volkswagenem. Kombi! – A ty w ogóle umiesz jeździć? – zaniepokoiła się Iza, która miała być pasażerem. – Przecież się uczyłam. – Ewa przewróciła oczami na taki afront. – Mam na to papiery. – Z tego co pamiętam, mało nie przejechałaś na placu egzaminatora... – Nie egzaminatora, sklerozo, tylko instruktora, gdy egzaminator nie widział. I nie zaraz „przejechała”, a tylko „potrąciła”. To różnica. – I nie umiesz skręcać! – Oj, nie bądź taka drobiazgowa! Właśnie, że umiem! W prawo. Mam tylko kłopoty z włączeniem się do ruchu... – Wysiadam. – Iza złapała torbę i wstała z zamiarem natychmiastowego opuszczenia autobusu. Niech Ewa zabija się sama... – Czekaj! – Przytrzymała ją za rękaw kurtki. – Nie chciałam ci tego mówić, ale to ty będziesz prowadziła... – Ja?! Ja?! No... – Iza zaniemówiła. – No, ty – westchnęła jej rozmówczyni. – Zrobiłaś prawko miesiąc temu. Masz wszystko świeżo w głowie... Iza milczała długą chwilę. Wreszcie wyrzuciła z siebie: – Powiedz mi, zdradź jeden dobry powód, dla którego jestem twoją przyjaciółką. – Liczysz na moje pieniądze, gdy już wydam bestseller i będę nieprzyzwoicie bogata – odparła Ewa ponuro, a Iza musiała się roześmiać. – Dlaczego on nie jedzie? Iza z Ewą po raz kolejny obchodziły granatowego Gucia marki Volkswagen Golf, który odmówił współpracy. Do tej pory podróż powrotna przebiegała bez zakłóceń. Samochodzik gnał drogami Mazowsza aż miło. W pewnym jednak momencie – akurat jechały pod górkę – zakrztusił się, zgasł i już nie chciał gnać. – Kopnij go w koło – poradziła Iza. – Żebym ja ciebie nie kopnęła! Mojego samochodu się nie kopie! – To zrób cokolwiek, bo zaczyna siąpić deszcz i robi się zimno. Ewa nie miała pomysłu. Stały w szczerym polu, no, na szczycie górki, po horyzont nie widać było cywilizacji – Ewa odnalazła boczną drogę „na skróty” – i znikąd nie mogły oczekiwać ratunku. – Może się zmęczył? – Jak samochód może się zmęczyć?! – No, nie wiem... zgrzał się i... – Chyba przegrzał! Dziecko może się zgrzać, ale nie samochód! – Iza, coraz bardziej zdesperowana, przeszła na drugą stronę, by tam, w tajemnicy przed Ewą, jednak kopnąć Gucia w koło. A nuż pomoże? – Zatrzymuje się! – On się nie zatrzymuje, on stoi. – Hej, hej! Proszę pana! Izka, ktoś się zatrzymał! Terenowy nissan właśnie cofał. Wysiadł z niego mężczyzna po trzydziestce, na którego widok Izie, niepoprawnej uwodzicielce, zaświeciły się oczy. – Co się stało, drogie panie? – zapytał miłym, niskim głosem. – Benzyny zabrakło? Iza z Ewą spojrzały po sobie i... zaczerwieniły się po cebulki włosów. Tak prozaiczna przyczyna nie przyszła im do głowy. – Mój jest na ropę – wybawiciel wskazał nissana. – Może być ropa – wpadła mu w słowo zrezygnowana Ewa. – No nie – pokręcił głową, powstrzymując śmiech. – Raczej nie może być. Mam za to linkę. Podholuję was do stacji. To parę kilometrów stąd. Nie czekając na odpowiedź, wrócił do swego samochodu po linkę. – Może on nas chce, wiesz, w łeb i cnotka albo piechotka? – zaszeptała Ewa. – Głupia jesteś, przecież nie zaproponował podwiezienia, tylko podholowanie! Jeśli skręci w las, żeby nas, wiesz, w łeb i cnotka albo piechotka, zdążymy wyskoczyć. – I nie dogoni nas terenówką? – Musiałby się rozdwoić! Cicho, idzie... Iza przykucnęła przy mężczyźnie, patrząc, jak mocuje się z węzłem, który miał utrzymać ciężkie kombi. I ich dwie. – Jak pan ma na imię? – zagaiła. Zmieszał się wyraźnie. – Przepraszam, powinienem się najpierw przedstawić, potem porywać wasz samochód. Witold Jasielski. – Izabela Maczek. – Iza podała mu rękę. Ucałował ją z galanterią. – A to Ewa-niemowa. Jak widzi przystojnego faceta, traci głos. – Żebyś zaraz jęzora nie straciła! – syknęła Ewa. – Zabiję cię! Zabiję! – obiecała przyjaciółce bezgłośnie. – Pan tutejszy? – pytała dalej Iza niewinnie. Pokręcił głową. – Z Warszawy. Mam tam pracownię architektoniczną. – Ooo, projektuje pan Pałace Kultury? Roześmiał się, a Ewa pomyślała, że dawno nie widziała tak pogodnej męskiej twarzy. – Nie, ogrody. Jestem architektem krajobrazu. – O, to super! – ucieszyła się dziewczyna. – Ewie ktoś taki będzie potrzebny! Kupiła domek w Urlach i ma teraz na podwórku pobojowisko. – Urle? – Mężczyzna wstał, przyglądając się Ewie z sympatią. – Byłem tam parę razy. Piękne miejsce. Rozpromieniła się, jakby to jej powiedział komplement. Jednak zaraz przygasła. Nie, nie, żadnych komplementów! Nawet dla Urli City. – Jedziemy? – Wskazała linkę i nie czekając na odpowiedź, zniknęła w samochodzie.

– Ty dzikusko! – piekliła się Iza. – Taki fajny facet! Architekt z Warszawy! A księżniczka zbywa go: „jedziemy?”. – Wykrzywiła paskudnie twarz, parodiując odpychającą minę Ewy. – Ten fajny facet ma obrączkę na palcu, jakbyś nie zauważyła – odparła chłodno. – I co z tego?! Ślubu z nim brać nie będziesz! – Właśnie – ucięła Ewa i umilkła, nie dając się sprowokować do dalszej rozmowy. Milczała, gdy Witold odstawił je na stację benzynową. Milczała, gdy pomagał Izie tankować Gucia. Gdy się żegnał, skinęła tylko głową. Dopiero gdy zapytał: – A gdzie pani mieszka w tych Urlach? Mam niedaleko zlecenie. Może podjechałbym przy okazji? – najpierw wpadła w panikę: „mówić czy nie mówić? – oto jest pytanie”, a potem rzekła niechętnie: – Na Modrzewiowej. Ostatni dom po prawej. Może pan wpaść na herbatę. Z żoną. Spoważniał. Spojrzał na obrączkę. Potem na Ewę. I powiedział tak samo odpychającym głosem jak ona przed chwilą: – Moja żona zmarła sześć lat temu. Ewa, gdyby nie siedziała za kierownicą samochodu, zapadłaby się pod ziemię... – Widzisz, widzisz, ty głupolu? – syczała Iza, gdy tylko światła nissana zniknęły w październikowym mroku. – Miałabyś takiego fajnego Witolda. Ale nie. Ty musiałaś wycedzić do zbawcy, który ocalił ci skórę na bezludziu: „Zapraszam na herbatkę z cyjankiem, pana i małżonkę”. – Skąd mogłam wiedzieć?! – wybuchnęła Ewa z mieszaniną wstydu i goryczy. – Przyjrzałam mu się dokładnie! Nie miał na czole napisu: „Jestem wdowcem”. I skończ z tym „miałabyś takiego fajnego”! W ogóle skończ mnie swatać, bo bokiem mi to wychodzi! Czy wiesz, jak to się skończyło ostatnim razem?! Iza natychmiast zapomniała o złości, pytając z ciekawością: – No jak? Jak? Bo słowa nie pisnęłaś? – W łóżku! Z facetem, którego twarzy nie pamiętam! – Ale pamiętasz chyba... to i owo? – Tego też nie! I wcale nie jest to zabawne! Wiesz, ile nerwów mnie kosztowało czekanie na wynik testu na HIV?! – No tak... To jest ryzyko jednonocnych przygód... – Iza pokiwała ze zrozumieniem głową, a Ewie nagle złość opadła. Jej ukochana przyjaciółka żyła w zupełnie innym świecie. Dla niej problemem był ewentualny HIV, a nie samo przespanie się z nieznajomym. Bo takich jednonocnych randek Izabela Maczek zaliczyła mnóstwo. Nie, nie była puszczalska, po prostu lubiła korzystać z życia bez ograniczania się bzdurnymi zasadami. Zasadami, które miały rację bytu w wieku lat osiemnastu, gdy dziewczyna wierzy jeszcze w księcia na białym koniu, ale nie po trzydziestce, kiedy to książęta zdążyli wyłysieć, a konie wyzdychały. – Ale wiesz, ten Witold na pewno nie byłby jednonocną przygodą. Sprawiał wrażenie solidnego faceta. Takiego, który i damę w opresji poratuje, i przedstawi się z imienia i nazwiska, nim tę damę do łóżka zaciągnie. – Pocieszające. Doprawdy pocieszające – warknęła Ewa, zaciskając dłonie na kierownicy. Iza nie mogła się domyślić, że także jej spodobał się mężczyzna, który zniknął za zakrętem tak nagle, jak się pojawił. I dobrze, że zniknął. Ewa z żalem, ale i ulgą zamknęła ten krótki rozdzialik swego życia. – Jak wam się podoba? – pytała Karolinę i Andrzeja pochylonych nad ekranem komputera, ze wstrzymanym oddechem czekając na werdykt. Okładka książki mogła zadecydować o jej sukcesie albo porażce. Nie miała wprawdzie znaczenia przy wyrobionych nazwiskach – książki uznanych autorów rozchodziły się jak świeże bułeczki bez względu na opakowanie – ale w przypadku debiutu literackiego okładka to być albo nie być tytułu. O tym Ewa była przekonana na dwieście procent, dlatego też nad oprawą „Jagódki” spędziła ładnych parę dni. I teraz oto oddawała swe dzieło pod ocenę najsurowszego sędziego: autorki powieści. – Jest... Jest niesamowita. Przepiękna – westchnęła w końcu Karolina z głębi serca. Nie chciała przyznać nawet przed sobą, jak bardzo jej samej na tym zależało. – Jest... urocza. I magiczna... Dziękuję, Ewuś. – Pocałowała ją w policzek i... uciekła. Wypłakać się z ulgi i radości. Bo Ewa przez ostatnie dwa tygodnie wciąż przynosiła projekty uznanych grafików. Wizje artystów znacznie jednak odbiegały od wyobrażeń Karoliny. A to abstrakcja à la Picasso, a to zgrzebne brązy i szarości, a to minimalistyczna biel i czerń, pasująca może do nowoczesnych wnętrz, ale nie na okładkę książki o miłości, słońcu i kochającej życie dziewczynie – Gabrysi-Jagódce. Potem przez parę dni Ewa próbowała sklecić coś z setki zdjęć, które przywiozły z sesji w Bukowym Dworku. Zdjęć Karoliny i Binga, razem i osobno, w parku, lesie i nad stawem. Ale żadna z fotografii nie miała tego czegoś. Tej magii, którą przed chwilą Karolina ujrzała na ekranie komputera. – Ewka, jesteś wielka – wyszeptała. – Nie wierzysz w to, nisko cenisz samą siebie, ale jesteś wielka. I już nie dla siebie, ale dla ciebie chciałabym, by ta książka odniosła sukces. Bo ty będziesz jego matką. I ojcem. I ciotką. I sąsiadką... – Nie protestuj, kobieto! – zrzędził Andrzej, wioząc Ewę w stronę Wyszkowa. – Jesteś blada i anemiczna. Wykańczasz się tym projektem. Wiem, wiem! – uciszył jej kolejny protest. – Sukces wymaga poświęceń, ale bez przesady. Ty ledwo trzymasz się na nogach. I co robiłaś dziś tak długo w toalecie? Żołądek nawala? – Owszem – odburknęła, bo cała ta troska Andrzeja zaczynała jej wychodzić bokiem. – Tak to jest dzień przed premierą... On sam denerwował się podwójnie. Przez wzgląd na Ewę i z powodu Karoliny. Obie jego kobiety lada moment miały stanąć do najważniejszego wyścigu ich życia, którego metą było miejsce na liście bestsellerów. Niegdysiejszy jego żart: „Wydasz dla mnie hit, domek będzie twój”, już dawno stał się prawdziwym wyzwaniem dla nich wszystkich. Dla niego, Andrzeja, i dwóch dziewcząt. Dziś, gdy Ewa wysłała wreszcie materiały do drukarni, zgarnął ją z biurowego korytarza, posadził w swoim porsche i ruszył z branką do Urli, by to popołudnie spędziła na porządkowaniu domu po ukończonym wreszcie remoncie, a noc na spokojnym śnie, bez koszmarów o terminach, wywiadach, okładkach, listach przebojów, o nim, Andrzeju, na Karolinie skończywszy. Ewa miała przez weekend myśleć tylko o domu, ogrodzie (którego nie było), Liwcu, lesie i Sajgonkach. – Rozumiesz? – zapytał groźnie, gdy ociągała się z odpowiedzią. – Rozumiem – odpowiedziała w końcu. – Daj słowo, że nie będziesz myślała o wydawnictwie. Choć przez te trzy dni. – Mam sobie mózg amputować?! – rozeźliła się. – Niee... – to ostatnie „e” przeciągnął. – Masz gościa. Gościa?! Ewa aż podskoczyła na widok znajomego, bardzo znajomego... nissana.

– O kurczę... – szepnęła, rozglądając się w panice dookoła. – Witold... – Powinienem go poznać? – zapytał wolno Andrzej, spoglądając na przyjaciółkę. – Zbawca. Architekt. Z Warszawy – wyrzuciła z siebie. – Zostaniesz na herbacie? – spojrzała na niego błagalnie. – Zobaczymy – odparł. – Zostawiam Ewcię w dobrych rękach – mówił chwilę później, nie zwracając uwagi na rozpaczliwą pantomimę wyżej wspomnianej. – Chyba zacznę wierzyć w przeznaczenie – zaśmiał się, ściskając na pożegnanie dłoń Witolda, który okazał się jego kumplem ze szkolnej ławy. – Ile lat się nie widzieliśmy? Dwadzieścia? Kiedy zmieniłeś szkołę? – W siódmej klasie. Ale ciebie, kujonie, pamiętam. – Witold, który nagle stał się dobrym znajomym, nie obcym facetem spotkanym na polnej drodze, klepnął serdecznie dawnego przyjaciela w ramię. – Dzięki tobie na matmie nie musiałem się wysilać. – I do dziś wisisz mi za to przysługę – zgodził się Andrzej. – W swoim czasie się o nią upomnę. – Mam nadzieję, że nie o Ewę? – Tamten puścił oczko. – Nie, Ewa jest do wzięcia... – Ja ci dam „do wzięcia”! – wściekła się dziewczyna. – Już raz słyszałam taki tekst. Już raz oddawałeś mnie w dobre ręce. Może ogranicz się z tą rozrzutnością, co?! Andrzej nagle spoważniał. – O te ręce możesz być spokojna. Witek może nie był asem matematyki, ale nikt tak jak on nie troszczył się o matkę i siostry, gdy odszedł od nich ojciec. Ile lat miałeś, bracie, gdy zostałeś głową rodziny? – Daj spokój. – Witold pokręcił głową, zawstydzony. – Stare dzieje... Dziewczyny dawno wyrosły na szczęśliwe matki i żony... – A ty...? – zaczął Andrzej i urwał, szarpnięty za rękaw. – Dobra, dzieciaki, bawcie się grzecznie w kopanie dołków. Ja wracam do Warszawy. Ktoś musi pracować, by bawić mógł się ktoś... Umówimy się kiedyś na piwko? – Może nie na piwko, ale koniecznie – uśmiechnął się Witold i odprowadził odjeżdżający samochód rozbawionym spojrzeniem. – Nic się nie zmienił – rzucił ni to do siebie, ni do Ewy. – Pokażesz mi swój dom?

LISTOPAD

To Witold wymyślił tę nazwę. – Domek tysiąca poziomek – tak powiedział, stojąc na polanie pełnej małych krzaczków, które na wiosnę obsypią się białymi kwiatkami o żółtych sercach. – Masz szczęście, dziewczyno, to dobre, piękne miejsce – dodał jeszcze, a ja roztopiłam się jak lody waniliowe, bo nic mnie tak nie wzrusza jak zachwyt nad moim ukochanym domkiem. – To wymarzone miejsce na staw – mówił, obrzucając działkę spojrzeniem artysty, który widzi dzieło takim, jakie ono będzie, a nie jakie jest. A „dzieło” jak na razie przedstawiało się mało nobliwie w zimny, dżdżysty listopadowy ranek. Witold od tamtego dnia, w którym zawitał w skromne progi poziomkowego domku, bywał u nas – mówię o sobie i Sajgonkach, które pokochały faceta bardziej chyba niż swoją panią (spróbowałyby!) – często. Zawsze witany zarówno przez szczeniaki, jak i przeze... przez Tosię bardzo wylewnie. Dziś wracał z Wyszkowa, gdzie projektował otoczenie nowej restauracji, i wstąpił po mnie, bo z Wyszkowa do Poziomki jest jeden krok. Tak mówi. Dla mnie to piętnaście kilometrów, nie jeden krok, ale co się będę z człowiekiem zmotoryzowanym spierać. Ja zmotoryzowana jestem... miejscowo. Poruszam się na razie na trasie: domek-sklep. Ale ostatnio zbieram się w sobie, by pojechać na najbliższą stację benzynową. Żeby Gucio znów gdzieś w polu nie stanął, bo pomocy drugiego Witolda – skoro pierwszego już... mam (?) – nie potrzebuję. Lubię go. Bardzo (teraz mówię o Witoldzie, nie o Guciu). Jest uosobieniem spokoju. Wierzę, że gdyby wróg stanął u bram, on zadysponowałby swoim miłym, bardzo męskim głosem: „Zbieraj orzechy na zapas. I ziemiankę zacznij kopać”. Potem wręczyłby mi łopatę, a sam poszedłby ginąć za Ojczyznę. Nie wiem, co uczyniłby na wieść o końcu świata, ale byłoby to równie wyważone i logiczne jak orzechy i ziemianka. Tego ranka spadł mi jak z nieba, bo z moim żołądkiem jest coraz gorzej. Ledwie na nogach stoję po dzisiejszych sensacjach. Wykończy mnie ta książka... Ale to nie była wina książki. Przynajmniej taką nadzieję miał Andrzej, pędząc swoim porsche za karetką pogotowia, która zabrała Ewę prosto z biura. Już rano wyglądała na chorą: nienaturalnie blada, z podkrążonymi oczami, chwiała się na nogach, gdy spotkał ją przy automacie z kawą. Godzinę później stanęła w drzwiach jego gabinetu, próbowała coś powiedzieć, a w następnej chwili chwytał mdlejącą dziewczynę wpół i kładł na podłodze, wzywając pomoc. Zaczęła odzyskiwać przytomność dopiero, gdy przed domem hamowało pogotowie. Sanitariusze zmierzyli Ewie puls, pobrali kroplę krwi do szybkiej analizy i bez dalszych dywagacji zabrali ją na ostry dyżur. Andrzej siedział teraz przy łóżku drzemiącej pod kroplówką Ewy, przyciskając do ust jej przezroczystą niemal dłoń. Coś ty z niej zrobił, kretynie! – wyrzucał sobie. – Już dawno powinieneś zauważyć, cholerny egocentryku, że wykańcza się pracą. Od tygodni słania się na nogach, chudnie i rzyga jak kot, udając, że to nic, tylko stres. A ty, idioto skończony, zamiast... – Gratuluję – przerwał mu głos lekarza, który właśnie wszedł do pokoju. Andrzej poderwał głowę. Ewa uchyliła powieki. – Będzie pan ojcem. Prowadził swoje złote porsche jak automat. Gdy trzeba było, hamował albo przyspieszał, zmieniał biegi, włączał kierunkowskazy, jednak całą uwagę poświęcił zwiniętej w kłębek na siedzeniu obok Ewie. Gdy lekarz, biorąc go za kochającego małżonka, obwieścił radosnym tonem tę nowinę, Andrzej zbaraniał, potem parsknął śmiechem. Ten śmiech zamarł mu na ustach, gdy szept Ewy: – Nie, to niemożliwe, nie... – przeszedł w krzyk. Doktor wycofał się jak niepyszny, Andrzej został z pogrążającą się w szoku i rozpaczy dziewczyną. Zupełnie bezradny mógł ją tylko tulić bez słów. Dopóki go nie odepchnęła. Teraz siedziała obok, na pozór zupełnie spokojna. Tylko łzy spływały jej po policzkach. Nie próbowała ich już nawet ocierać. – Ewa... – zaczął i musiał odchrząknąć, bo głos odmówił mu posłuszeństwa. – To... – Chciał zapytać, czy to dziecko Witolda, ale Witold z Ewą znali się zaledwie od dwóch tygodni i znając zasady, jakim ona hołdowała... Widać niedawno złamała te zasady albo...? – Ewuś... – znów spróbował. Musiał zadać to pytanie. – Czy zostałaś... skrzywdzona? – Rzucił jej krótkie spojrzenie. Pokręciła głową, a Andrzej odetchnął. Odnalazłby i zabił drania, który zrobiłby coś takiego jego duchowej siostrze. – Czy to ktoś, kogo znam? – pytał dalej, by wyrwać dziewczynę z apatii. Ale ona jeszcze ciaśniej objęła się ramionami i odwróciła twarz do okna. – Ewa, przecież marzyłaś o dziecku. Aż zesztywniała, słysząc jego ostatnie zdanie. Owszem! Marzyła!!! Od zawsze pragnęła zostać mamą. Szczęśliwą mamą i szczęśliwą żoną. Marzyła o tym! O ciepłym domu, kochającej się rodzinie, mężu, dzieciach, psie i kocie. Marzyła! Pan K. nie życzył sobie dziecka. Ciągle było „jeszcze za wcześnie”. Z nią za wcześnie. Z nastoletnią sąsiadką było akurat. A potem z „za wcześnie” zrobiło się „za późno” i Ewa została bez rodziny, bez domu i bez upragnionego maleństwa. Czy skończy jak jej matka? Samotna kobieta z córeczką, przygarnięta przez wdowca z trójką dzieci: kucharka, pokojówka, od czasu do czasu kochanka, a zawsze domowe popychadło? I czy to małe, które w niej, Ewie, kiełkowało, będzie miało tak przechlapane w życiu, jak miała Ewa? O nie. Nie zrobi tego ani sobie, ani... – Słuchaj... – to znowu Andrzej. Czego on chce?! Dlaczego nie zostawi jej w spokoju?! Cholerny, pieprzony, egoistyczny samiec, taki jak wszyscy! – Poradzimy sobie. Tylko nie rób nic... ostatecznego bez mojej wiedzy, dobrze? Ewa? Bez twojej wiedzy?! A kim ty, do cholery, jesteś, że mam się tobie spowiadać?! Gdzie byłeś, gdy ja zapijałam wódą miłość do ciebie?! Wracaj do Karolinki, a mnie daj spokój!

Ale nie rzekła ani słowa. Minęli zjazd na Jadów, potem skręcili na Urle. Już za chwilę znajdzie się w swoim domku i... nie wie, co zrobi. – Ewa, jeśli będzie trzeba, ja... dam temu dziecku nazwisko. Uznam je za swoje. Po raz pierwszy spojrzała na niego. Patrzył na drogę, a na twarzy miał taką samą determinację, jak pewnie i ona miała. – Tylko nie rób mu... nie rób sobie krzywdy. Dobrze, Ewuś? Otarła oczy drżącą dłonią. – Ryzykowałbyś miłość Karoliny, biorąc na siebie odpowiedzialność za mój grzech? – W jej głosie słyszał gryzącą ironię, ale to było lepsze od tej niemej rozpaczy. – Jaki grzech, kobieto?! – zdenerwował się. – Żyjemy w średniowieczu czy w dwudziestym pierwszym stuleciu? Tego się boisz? Potępienia? Spojrzała w okno. Nie myślała jeszcze o potępieniu. Właściwie odkąd usłyszała niewczesne gratulacje lekarza, miała w głowie jeden wielki krzyk: co powie matka? Jak ona zniesie upadek córki? Jak zniesie powtórzenie własnego losu? Nie, nie będzie wymyślań ani krzyków, matka po prostu umrze z rozpaczy, bo chyba tego bała się przez całe Ewusine życie najbardziej: by jej córeczka nie skończyła tak jak ona. Jako podnóżek niekochającego i niekochanego mężczyzny. Ale... jak Andrzej słusznie zauważył, jest wiek dwudziesty pierwszy. Samotne matki żyją pośród społeczeństwa na takich samych prawach jak te szczęśliwie zamężne. Nieszczęśliwie zresztą też. Radzą sobie. Chyba... – Nie jesteś sama. – Andrzej chwycił ją za ramię i siłą odwrócił twarzą do siebie. Stali pod jej domem. – Nie pójdziesz na dno. Nie pozwolę na to. Kocham cię jak siostrę i jak siostrę będę wspierał. Uniosła dłoń, położyła na jego ręce i uścisnęła ją w niemej podzięce. – Poradzę sobie – rzekła w miarę pewnym głosem. – Wiem, Ewa – uśmiechnął się z ulgą. – Radzisz sobie od lat. Pozwól czasem, byśmy ci pomogli. Ja, Karolina, Iza, twoja mama... Nie jesteś sama, pamiętasz czasem o tym? Nie musisz w pojedynkę walczyć z całym światem. Po prostu powiedz. – Nie wiem, kto to był – wyrzuciła z siebie to straszne wyznanie. – Poszłam na imprezę, spiłam się i ocknęłam w hotelowym pokoju już... po. Nie pamiętam nawet jego twarzy. – Więc jednak to był gwałt – warknął, zaciskając bezwiednie pięści. Wykorzystanie nieprzytomnej kobiety nie mieściło się Andrzejowi w głowie. – Kiedy to było? – W jego głosie brzmiała teraz wściekłość i odraza. Na szczęście do tamtego, nie do Ewy. – Nieważne – ucięła. – Ważne, że... – Mógł być czymś zarażony! – znów warczał, by nie krzyczeć. – Prze-przebadałam się – wyjąkała. – Wiem, wiem, jestem idiotką, nieodpowiedzialną idiotką, ale... ja nic nie pamiętam – znów zaczęła cicho płakać. – Wrócimy do tego – odparł już spokojnym tonem. – Teraz musisz o siebie zadbać. Masz niski poziom cukru, a to może się źle skończyć i dla ciebie, i dla dziecka. Leki, wypoczynek, dobre odżywianie się – wyliczał, tak jak przed dwiema godzinami czynił to lekarz. – Ewka, słuchasz mnie? – rzucił ostro, bo znów się wyłączyła. – Możesz zapaść w śpiączkę cukrzycową, jeśli nie będziesz uważała. Chciałbym, by ktoś z tobą zamieszkał. Może... – Będę o siebie dbała – tym razem w jej głosie wyczuł chłód. – Nie masz prawa nikomu o tym powiedzieć. Nikomu! A zwłaszcza słodkiej Karolinie, rozumiesz? Przez przypadek się dowiedziałeś – i całe szczęście, pomyślał Andrzej – ale nie ty ogłosisz światu tę cudowną nowinę. – No, nareszcie była sobą. – Zrobię to, gdy będę gotowa. Teraz wykupię leki, ugotuję rosół i będę o siebie dbała jak najtroskliwsza niańka. Potem pomyślę... – Czy możesz mi obiecać... – Nic nie będę obiecywać – ucięła stanowczo. Już przechodziła przez furtkę, gdy odwróciła się jeszcze do niego. – Dziękuję, Andrzej. – W jej głosie nie było nawet cienia wdzięczności. – Za propozycję uznania dziecka szczególnie. To było bardzo wielkoduszne z twojej strony. – A on to ostatnie zdanie odebrał jak policzek. Ewa została sama. Sama z niewesołymi myślami. Jest w ciąży... Nie, to niemożliwe! Jak ona mogła...?! Nagle dotarły do niej słowa Andrzeja: „przecież zawsze marzyłaś o dziecku. Poradzisz sobie. Nie jesteś sama”. I musiała się uśmiechnąć. Również na jego desperacką propozycję. Który mężczyzna zechciałby zostać ojcem nie swojego dziecka? Nie kochając, rzecz jasna, matki tegoż? Ewa pokręciła głową. Znów blady, nieśmiały uśmiech rozjaśnił oczy dziewczyny. To prawda: pragnęła maleństwa najbardziej na świecie, chyba bardziej niż własnego domku. A teraz miała domek i... nosiła pod sercem... No właśnie – pomknęła do swojego pokoju, gdzie pod oknem królował komputer. Weszła do internetu, odnalazła stronę dla przyszłych mam i aż westchnęła w zachwycie. Według zgromadzonej na forum wiedzy jej ociupinka mierzyła już całe dwa milimetry! Jeszcze parę tygodni i będzie widoczne bijące serduszko! – Moje małe... – szepnęła, kładąc rękę tam, gdzie powinno się „moje małe” znajdować. – Będę cię kochała, przyrzekam. Muszę tylko trochę przywyknąć. I dostaniesz to wszystko, czego ja nie miałam. Musimy znaleźć ci tatusia. I to szybko! Jak na zawołanie zadzwoniła komórka. Ewa sięgnęła po aparat i widząc, czyje imię się wyświetliło, cofnęła dłoń. Znów posmutniała. Witold. Ostatni, którego wrabiałaby w dziecko. Był za dobrym człowiekiem, by tak go krzywdzić. Lepiej więc uciąć to od razu, zanim... Zanim Ewa przedstawi mu swego narzeczonego, ojca dziecka. Teraz potrzebowała Izy. Jej pomysłów i determinacji w swataniu przyjaciółki. Po raz pierwszy Ewa nie będzie się broniła. W poniedziałek przyszła do pracy jak gdyby nigdy nic. Może trochę bardziej wypoczęta (choć rano wymiotowała jak kot) i nieco weselsza. Na pełne troski Andrzeja: „Jak się czujesz?”, odpowiedziała, zgodnie z prawdą, że świetnie. No, nieco naciąganą prawdą, bo do świetności jej samopoczuciu nieco brakowało. Ale po rozpaczy nie zostało śladu, co szef i przyjaciel w jednym przyjął z ogromną ulgą. Dzwonił do Ewy co parę godzin wczoraj i raz dziś rano, ale co innego słyszeć zapewnienia, że jest dobrze, a co innego ujrzeć to na własne oczy. – Bierzesz leki? – Biorę – odparła. – Mierzysz poziom glukozy? W odpowiedzi pokazała pokłuty palec.

– Wiesz, jak to boli? – Trudno. Bylebyś nie wpadła w śpiączkę. – Czy ja wiem? Przespałabym może tę cholerną premierę, która mi sen z oczu spędza – westchnęła. – To niech nie spędza. „Jagódka” weszła dziś na Top Empiku. Dwa tygodnie przed premierą – mówił, widząc coraz większe oczy przyjaciółki, oczy wypełnione z początku niedowierzaniem, a potem szaloną radością. Rzuciła mu się na szyję. Przytulił ją mocno. – Dokonałaś tego! Jesteś niesamowita, dziewczyno... – Nie przeszkadzam? – padło od progu. Karolina stała w drzwiach, nie wiedząc, czy wejść, czy zamknąć za sobą dyskretnie drzwi i pobiec do łazienki, by tutaj, zaraz, nie wybuchnąć płaczem. Przyjaźń przyjaźnią, ale Ewa w objęciach Andrzeja – to było ponad wytrzymałość dziewczyny. On jednak podszedł teraz do Karoliny, z tym samym wydrukiem empikowej strony. Bez słowa wręczył jej kartkę i obserwował teraz minę „Jagódkowej” autorki. – Udało się? – wyszeptała, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Skinął głową i po chwili tulił drugą wielką zwyciężczynię tego wyścigu po marzenia. – Jeszcze nic nie wiadomo – zastrzegł. – Wszystko może się zmienić, ale moi kumple z branży wydawniczej od rana dzwonią z mniej lub bardziej szczerymi gratulacjami. Bestseller Empiku dwa tygodnie przed premierą to ponoć niebywały sukces. Będziesz gwiazdą! – zaśmiał się, obracając Karolinę w powietrzu. Zapiszczała jak mała dziewczynka, oswobodziła się. – Ewa... – spojrzała w stronę biurka, ale Ewy już tam nie było. Wymknęła się, gdy Andrzej przytulał Karolinę. – Ty głupia, ty! – Złościła się teraz na siebie, ocierając spocone oczy. – On ma Karolinę, ty masz Ociupinę. To jest sprawiedliwe. Więc będziesz pogodnie patrzyła, jak się tulą, milą i całują. Ale... może od jutra. Teraz musisz wpaść do Anki z księgowości, zapytać, co zrobić z włosami, by zaczęły przypominać fryzurę nowoczesnej kobiety, a nie Kopciuszka przed przemianą w dynię. Nie, Witold – odparła, patrząc na wyświetlacz komórki. On znów dzwonił. A ona nie odebrała. Nie miała jeszcze pomysłu, jak zakończyć tę znajomość. Jaki dać powód, wiarygodny powód, by zniknął z jej życia. W „znudziłeś mi się, nie chcę cię więcej widzieć” mężczyzna nie uwierzy. I słusznie. Ewa chciała go widzieć. Często. Coraz częściej. Ale... nic z tego. – Jesteś przy nadziei – mruczała, idąc korytarzem biura. – Musisz myśleć o dziecku. Sentymenty się skończyły. – Ewka! Zatrzymaj się! – usłyszała naglący głos Karoliny. Dziewczyna dopadła ją w następnej chwili. – Jezu, nie rób mi tego więcej! Nie znikaj, gdy chcę cię uściskać, obcałować i ci podziękować, tylko dlatego że ściskał mnie i całował Andrzej. Ten sam, który chwilę wcześniej ściskał i całował ciebie. Czy mówię z sensem? – Oparła się, zdyszana, o ścianę. – Z sensem. Choć się powtarzasz – odrzekła Ewa łaskawie. – Zniknęłam, bo mam dziś randkę. Muszę zrobić się na... cóż, do bóstwa mi daleko, więc chociaż na siostrę Kopciuszka. Karolina stanęła przed nią, przyjrzała się uważnie twarzy Ewy, odgarnęła jej włosy z czoła, zawinęła za uszy, potarła kciukiem brwi dziewczyny i zamyśliła się, cały czas patrząc na przyjaciółkę jak szalony naukowiec na obiekt swych eksperymentów. – Pozwolisz mi? – zapytała wreszcie. – Na co?! – przestraszyła się Ewa. – Miałyśmy na ASP zajęcia z kreowania wizerunku. Wiesz, wizaż i te sprawy. Jeśli mi pozwolisz, popracujemy nad tobą. Nie na raz, nie na jedną randkę, ale na resztę życia. Chciałam zaproponować to wcześniej, ale mogłaś się obrazić – uśmiechem próbowała pokryć zmieszanie. „Nawet teraz nie jest mi zbyt radośnie – odparła Ewa w myślach. – Co innego prosić o pomoc przyjaciółkę, co innego, gdy fakt, że jesteś do niczego, stwierdza na głos rywalka. Coś podejrzane się to wydaje... Ech, ty głuptasie, Karolina zaproponowała ci to z litości. Kto jak kto, ale ona konkurencji z twojej strony obawiać się nie musi. Jej zwierciadełko nie musi co rano wciskać kitu, że «wyglądasz całkiem nieźle», bo Karolina nawet po nieprzespanej nocy może startować w konkursie Miss Polonia. No, mogłaby, gdyby miała własne włosy... Podła jesteś, Ewo Złotowska! Wstyd mi za ciebie! Teraz przeproś ją w duchu, bo przecież na głos się do tak wrednych myśli nie przyznasz, i przyjmij wyciągniętą dłoń!” – A to nie będzie bolało? – odezwała się zupełnie bez związku. – Co? – zdziwiła się Karolina. – Wyrywanie brwi! Bolało. „Chcesz być piękna – cierp” nabrało dla Ewy nowego znaczenia, bo do tej pory bólu masochistycznie sobie nie zadawała. Samo skubanie, o, przepraszam, regulacja brwi, było taką małą torturą. Gdy doszło do woskowania nóg... – Niee! – krzyknęła Ewa na cały głos. – O rany Boga, jak to boli! Nie zgadzam się! Nie dam drugiej! Będę chodzić na jednej!!! – próbowała odepchnąć Karolinę, ale ta była nieugięta. – Musisz poczuć ten ból, by docenić późniejsze piękno – tłumaczyła, nakładając na łydkę Ewy kolejną warstwę gorącego wosku. – Docenię! Przyrzekam! Tylko bez skalpowania nóg! Maszynką będę się golić! Codziennie! Tylko nie-eee!!! Oż, w mordę, jak to boli! – zakwiliła, ocierając oczy. – Jakoś nie wierzę w twoje przysięgi – wycedziła Karolina z uśmiechem sadysty. – Golić będziesz przez dwa, trzy dni, później znów zarośniesz, a ja chcę cię widzieć zawsze piękną. Gdy teraz pocierpisz, korzystnie wpłynie to na twoje postanowienia. – Teraz bikini... – zmieniła raptownie temat. – Co? – Ewa zrobiła wielkie oczy. – Chyba nie masz na myśli tego co ja? – Owszem, owszem, wyskakuj z gatek! – Nigdy! – wrzasnęła Ewa nie swoim głosem i wypadła z łazienki w negliżu. Karolina dogoniła ją w przedpokoju i siłą zawróciła. – Żartowałam z tym bikini. Teraz zajmiemy się twoją buzią... Po paru minutach Ewa odpłynęła. Maseczka z czekolady... cicha muzyka... przyciemnione światło... zapach karmelu... Nikt nigdy w życiu jej tak nie rozpieszczał, jak teraz czyniła to Karolina. – Nie masz nic przeciwko zmianie koloru włosów? Dzika śliwka jest za agresywna do twojej buzi. – To był widać następny punkt programu. – Taa, agresywnie rzuca mi się na twarz. – Ewa nie do końca była pewna, czy uszczęśliwia ją zainteresowanie Karoliny, czy przeciwnie: upokarza. – Troszkę ci przy okazji włoski wyrównam... – Karolina, nie czekając na odpowiedź, chwyciła za nożyczki. Pracowała dłuższą chwilę w milczeniu, przygryzając wargę, wreszcie odłożyła narzędzie, odwróciła Ewę do siebie i przyglądała jej się parę sekund. – No – odetchnęła z ulgą. – Wyglądasz jak człowiek. Teraz głowa – zakomenderowała, biorąc do ręki pędzelek i paski folii. – Zrobimy ci główkę jesienną. „Główkę jesienną? – myślała sennie Ewa, poddając się zabiegom. – Po co mi jesienna główka? Kogo nabiorę na nowy look? Bo przecież

nie... Oj, zapomnij o nim wreszcie! Masz znaleźć ojca dla Ociupinki. I to na gwałt!!! O, znów dzwoni... Witold...” – Ewa zmarkotniała. Chciałaby spotkać się z tak miłym jej sercu mężczyzną, ale... nie. Nie wolno jej skrzywdzić dobrego człowieka, jakim był Witold. A musiałaby to uczynić, gdyby nadal spotykała się z nim, szukając jednocześnie ojca dla swego dziecka. – Obudź się, księżniczko – usłyszała szept Karoliny. Widać przysnęła, kołysana słodką muzyką i takimż aromatem, bo jej nowy image był gotowy! Jeszcze tylko ręką Karoliny nałożony perfekcyjny makijaż: taki, który jest, ale go nie ma, i – voilá! – Tadam! – Karolina ruchem magika ściągnęła z lustra przysłaniający je ręcznik i spojrzała na Ewę. – Nie podoba ci się? – zapytała niepewnie po chwili, bo dziewczyna patrzyła w swoje odbicie bez słowa. Ale Ewa po prostu zaniemówiła z wrażenia. Tam, w szklanej tafli, zaklęta była inna Ewa, nowa, ładna! Przycięte włosy miękko okalały drobną twarz o nieco ostrych rysach, teraz wysubtelnionych muśnięciami pudru. Dziką śliwkę, nadającą Ewie drapieżny, czy może raczej rozpaczliwy wyraz, zastąpił soczysty kasztan, przetykany promieniami złota. Oczy... „Kurczę, ja mam oczy!” – Ewa w zdumieniu wpatrywała się w swe odbicie. Może nie były to oczy elfiej księżniczki, jakich zazdrościła Karolinie, ale ładne, nieco okrągłe, o spojrzeniu trochę naiwnym, trochę zadziornym, oczy młodej, uroczej kobiety. Właśnie: urocza. Tak myślała o sobie pierwszy raz w życiu. Nie od razu piękna – nawet czarodziejka Karolina nie mogła zmienić dyni w księżniczkę – lecz właśnie urocza. Nieśmiało uśmiechnęła się do swego odbicia, co również uczyniła po raz pierwszy w życiu, bo do tej pory lustro służyło jej do jednego rzutu okiem przed wyjściem z domu, czy „może być”, i równie szybkiego odwrócenia wzroku od swej physis. Ewa nie lubiła luster. Od zawsze. Do teraz! Teraz przyglądała się tamtej Ewie z macierzyńską niemal dumą. Jakby była jej dziełem. Natomiast Karolina... Karolina usiłowała ukryć rozczarowanie. Naprawdę starała się uczynić z Brzydkiego Kaczątka... no... łabędziątko. I udało jej się! Ewa wyglądała ślicznie! Sprawiała jednak wrażenie, jakby tego nie widziała. Patrzyła w lustro jak na kogoś obcego o miłej aparycji. Może po prostu nie uwierzyła? – Ślicznie wyglądasz – spróbowała raz jeszcze. – A tak, dziękuję – odparła Ewa z roztargnieniem. – Mogę już zmyć? – wskazała makijaż. – Nie chcesz... pokazać się tak na ulicy? Pójść do restauracji, czy chociaż na lody? Może wieczorem wyskoczymy do jakiegoś sympatycznego klubu? – Nie, nie! – zaprzeczyła Ewa, niemal przerażona. Wreszcie spojrzała na Karolinę i dostrzegła ogromny żal w jej oczach. – Och, przepraszam cię, kochana! – Objęła przyjaciółkę, zawstydzona swoją niewdzięcznością. – Widzisz, cały twój wysiłek i talent pójdzie na marne, bo za chwilę zmyję makijaż, wieczorem umyję włosy i pstryk! księżniczka zmieni się na powrót w dynię. Przecież nie powtórzę twych sztuczek. – Mogę cię nauczyć. Chyba że nie chcesz... Ewa nie chciała. Bo niby po co? Andrzej przestał istnieć. Następny, na którym jej zależało, Witold, kiedyś zrezygnuje z nieodbieranych telefonów i więcej się nie spotkają, a dla „dawcy genów” nie musiała doprawdy wyglądać jak lepsza wersja samej siebie. Bo nie oszukujmy się, za parę miesięcy przypominać będzie wieloryba w makijażu i słonecznej jesieni na głowie. Zaraz, zaraz, czy ona w ogóle chce jakiegoś „dawcę”? Ha, tu cię boli, Ewo Złotowska! Gdybyś zaczęła o siebie dbać, tak jak pokazała ci Karolina, jeszcze byś faktycznie jakiegoś faceta przygruchała i... i co wtedy? No, miałabyś partnera. Do gry w pokera chyba! Panicznie boisz się facetów! Zmykasz, gdy tylko któryś zbliży się na odległość kija – Andrzej i Witold byli wyjątkami potwierdzającymi regułę – jakbyś więc naraz wypiękniała i zaczęła przyciągać płeć męską... To by dopiero było! Musiałabyś fortyfikacje wznieść! Fosy kopać i wieże budować! Aleś ty głupia, moja droga – Ewa westchnęła ciężko, kręcąc z ubolewaniem głową. – Chcę, Karolinko – rzekła na głos. – I właśnie, że pójdę do tej restauracji. I do parku na lody też. A wieczorem wypuszczę się na jakieś balety. Bo wyglądam ślicznie i muszę to uczcić. Karolina uściskała ją bez słowa. Ewa szła ulicami Warszawy, przeglądając się w każdej szybie wystawowej. I coraz bardziej się sobie podobała. Coraz promienniej uśmiechała się do siebie, do przechodniów, do miasta i w ogóle do życia. Z rosnącym zdumieniem obserwowała, jak mężczyźni dyskretnie oglądają się za nią. To wydawało się niemożliwe, ale tak właśnie było! Zerknęła przez ramię na mijającego ją chłopaka, posyłając mu śliczny, nieco zażenowany uśmiech. Zawrócił na pięcie i dogonił ją. – Hej, masz dziś urodziny? – zagadnął. Zapłoniła się po cebulki włosów, nienawykła do męskiego zainteresowania, a tym bardziej do podrywów na ulicy. Tutaj nie mogła przecież czarować intelektem, więc jednak jej uroda zwracała uwagę. – Niedawno miałam. Trzydzieste drugie. – Ahaaa... – chłopakowi zrzedła mina, a Ewa miała chęć trzepnąć się w usta. Przecież wyglądał na dwadzieścia parę i jej trzydzieści dwa lata natychmiast ostudziły jego zapał. – Wyglądasz dużo młodziej. To jest wygląda pani dużo młodziej – poprawił się, skonfundowany. – Miłego dnia – rzucił jeszcze i poszedł swoją drogą. – Dziękuję! – krzyknęła za nim i szepnęła do siebie: – Jesteś żałosna... Uśmiech zgasł. Na stacji Urle City, gdzie wysiadła godzinę później, nie było już śladu po promiennej, ślicznej Ewie Złotowskiej. Mimo to las, przez który prowadziła droga do domu, szumiał dla niej tak jak zawsze. Sosny pachniały tak samo, a światełko na ganku jak co dzień przyzywało właścicielkę... Odetchnęła głęboko, pełną piersią wciągając krystalicznie czyste, pachnące żywicą powietrze. – Nigdy nie będziesz elfią księżniczką – rzekła do siebie, ale już bez smutku czy żalu. – Pozostaniesz za to sobą. I pokochasz siebie taką, jaka jesteś, albo – przysięgam ci, Ewo Złotowska – chyba się ciebie wyrzeknę! Uniosła wojowniczo podbródek, zdmuchnęła z oczu grzywkę, fantazyjnie przyciętą przez Karolinę, i skręciła na drogę prowadzącą wprost do domu. I obróciła się na pięcie. – O ja cię... O ja cię...! – wyszeptała, zastanawiając się gorączkowo, co robić. Na końcu drogi bowiem, przed małym białym stał nissan Witolda. Przyklękła, udając, że wiąże buty. To nic, że miała na nogach adidasy na rzepy. Nigdy jeszcze nie były zapięte tak dokładnie jak chwilę później, gdy Ewa dyskretnie odwracała się przez ramię, próbując dojrzeć właściciela samochodu. Dojrzała, a jakże! Właśnie wysiadał. Zamknął drzwi, oparł się łokciem o dach samochodu i czekał, aż Ewa skończy wiązanie nieistniejących sznurowadeł. Z westchnieniem rezygnacji ruszyła ku niemu. Wcale nie muszę się z tobą spotykać – mruczała do siebie, przygotowując się do defensywy. – Nie mam takiego obowiązku. Nawet obywatelskiego. Nie znam cię, nie jesteś moim przyjacielem ani kochankiem, ani kolegą ze szkolnej ławy, ani opiekunem moich psów, ogrodnikiem, kucharzem... Cześć, Witold – uśmiechnęła się niepewnie, stając przed mężczyzną. – Co ty tu robisz? – Pianę toczę – zaczął bez wstępów. – Dlaczego się nie odzywasz? Dlaczego nie odbierasz moich telefonów? Dlaczego jeśli miałaś mnie dość, nie powiedziałaś tego otwarcie? Dla... – Nie mogłam! – przerwała mu, sama zaskoczona stanowczością w głosie. – Nie byłam gotowa na... – umilkła. Na co, kochana, nie byłaś

gotowa? Na zwykłą znajomość? Ten człowiek z niczym innym ci się nie narzucał. Stała przed nim, milczącym i groźnym, ze zwieszoną głową i przygarbionymi ramionami, rozgarniając czubkiem buta piach drogi. I nagle poczuła, że za chwilę... za sekundę... zwymiotuje na jego buty albo na swoje. – O nieee... – jęknęła i skoczyła w krzaki. – Idź sobie! – krzyknęła, ocierając łzy, gdy już zwymiotowała na te swoje buty. – Będę odbierała twoje głupie telefony, tylko teraz odejdź! Odpowiedziała jej cisza. Wychyliła więc ostrożnie głowę i... – Wyjdź. Porozmawiajmy spokojnie. – Witold nacisnął pilota, samochód ćwierknął. Mężczyzna stanął przed furtką, czekając na Ewę. – Nie ruszę się na krok, dopóki nie zaprosisz mnie na herbatę z kwiatem lipy. Zmarzłem przez te parę godzin. – Czekałeś tu parę godzin? – wyszeptała z niedowierzaniem. – Czekałbym do skutku. Na szczęście nocujesz w domu. Zazwyczaj. – Nie darował sobie tej drobnej złośliwości. Chwilę potem z westchnieniem ulgi wyprostował nogi, moszcząc się wygodnie na kanapie. Ewa zakrzątnęła się przy kuchni, improwizując naprędce małą, kameralną kolację. Świec nie znalazła – żelaznego zapasu na wypadek przerwy w dostawie prądu nie ruszyłaby za nic w świecie – ale lniany obrus haftowany w fiołki i serwis z angielskiej porcelany z kredensu wyjęła, choć nie miała nadziei, że obrusem i cudną filiżanką przebłaga Witolda. Był zły. Zerkała na niego co rusz: zaciśnięta szczęka, lekko zmrużone oczy, palce zaciśnięte na kolanie – tak, był zły... – Dokończyłeś projekt ogrodu w Wyszkowie? – zaszczebiotała, podając mu filiżankę lipowej herbaty, którą od serca posłodziła miodem. – Mniejsza o ogród – odmruknął. Ujął uszko w dwa palce i upił łyk, przymykając z rozkoszą oczy. Nagle jednak rzucił Ewie ostre spojrzenie i rzekł: – Jesteś w ciąży. Filiżanka brzęknęła o spodeczek. Ewa zaklęła cicho, parząc gorącym płynem palce. – Co wy wszyscy z tą ciążą! – prychnęła, naraz wściekła. – Noszę piętno na czole czy co?! Przecież jeszcze nie widać! Cholera jasna! – Poderwała się i odniosła filiżankę do zlewu. A potem oparła na nim obie dłonie i rozpłakała się. – Ewuś! – Jednym skokiem był przy niej. Obejmował kruche ramiona, całował włosy dziewczyny. – Przepraszam! Cham ze mnie skończony... Nie płacz! A właściwie popłacz sobie, chodź, pozwól się przytulić. – Obrócił ją, zamknął w ramionach i pozwalał jej szlochać w swą nieskazitelnie białą, odprasowaną koszulę. Teraz coraz bardziej mokrą na piersi. – To, wiesz, chwiejność nastrojów – wychlipała, jednocześnie nieszczęśliwa i szczęśliwa. – Kobiety w ciąży wszystko wzrusza. – Tak, tak, szczególnie bezceremonialne pytania facetów, którzy nie mają prawa ich zadawać. – Och, ty zrobiłeś to pewnie z troski... – Troski o własne ego. Podałbym ci chusteczkę – rzekł, widząc, jak pociąga nosem – ale mam w marynarce. Poczekasz tutaj? Skinęła głową. Bądź co bądź nie miała dokąd uciec – była we własnym domu, a on w jej przedpokoju. Już spokojną, z ogromną dbałością posadził ją na kanapie, dopytując się, czy jest jej wygodnie, zaparzył drugą filiżankę wonnego płynu, po czym usiadł obok, ale nie za blisko, by nie czuła się przytłoczona jego obecnością. Milczeli długą chwilę, sącząc małymi łykami gorący napój. Ona z niepokojem, czekając na dalsze pytania, on zapatrzony na sosny za oknem, chwiejące się od podmuchów listopadowego wiatru. – Jesteś pod opieką lekarza? O, takiego pytania się nie spodziewała! Czekała na „kim jest szczęśliwy tatuś?”. – Jeszcze nie. To młoda ciąża. To jest wczesna, chciałam powiedzieć. Ma już dwa milimetry, Ociupinka kochana – dodała z dumą i czułością, kładąc dłoń na płaskim brzuchu. – Ho, ho, całe dwa milimetry! Kawał dziewczyny! – zaśmiał się. – Skąd wiesz, że to dziewczynka? – Ewa spojrzała na niego zaskoczona. – Wyraziłaś się o niej „Ociupinka”. Może tobie intuicja matki to podpowiada. – Intuicja matki – powtórzyła, smakując te słowa z rozmarzonym uśmiechem. Jak bardzo kiedyś pragnęła być matką. Mieć swoją intuicję i swoją Ociupinkę... – Ach, te kobiety... – Witold westchnął. – W stanie błogosławionym pięknieją z minuty na minutę. – To magia Karoliny. – Ewa dmuchnęła w grzywkę, która z uporem godnym lepszej sprawy pchała się jej do oczu. – Zrobiła mnie na bóstwo, bym pode... – ugryzła się w język. Ona i ta jej paplanina! Witold zmilczał taktownie. – Miałam romans – zaczęła mówić. Szybko, jakby się bała, że w każdej chwili on wstanie i pójdzie sobie. – Zakochałam się do nieprzytomności w pięknym facecie. Modelu. Z... z Argentyny. Był w Polsce na jakimś pokazie. I... no i wiesz. Nie mogłam mu się oprzeć. I... no wiesz, jak to się skończyło... – Poszliście do łóżka – podpowiedział uprzejmie. – Właśnie! Poszliśmy do łóżka! On na drugi dzień wyjechał na dalsze tourneé... – Tourneé? – No tak, przecież mówiłam, że to piosenkarz z Brazylii. I zapomniałam wziąć od niego numer telefonu. To znaczy dać mu swój, chociaż nalegał. Bo wiesz, to nie miało przyszłości. Gdzie mi do pięknego hiszpańskiego aktora. Takiego Banderasa. – Ach, to był Tony! – Jaki Tony? – Ewa przerwała słowotok, patrząc na mężczyznę podejrzliwie. – Tony Banderas. – Niee, przecież mówiłam, że to... – Trzy w jednym: model, aktor i piosenkarz. – Ja tak mówiłam?! – Ewa zdziwiła się niepomiernie i ze zmarszczonymi brwiami usiłowała sobie przypomnieć, co właściwie nazmyślała, ale Witold już śmiał się serdecznie, już obejmował ją ramieniem, wichrząc po przyjacielsku włosy. – Ewuś, powinnaś sama pisać powieści. Tylko, na Boga, spisuj, kto, gdzie i z kim, bo pamięć do istotnych szczegółów masz kiepską. – Puścił ją, nieco zażenowaną. – Dziewczyno kochana, jesteś dorosła i nie musisz się nikomu tłumaczyć, a już najmniej mnie. Nawet jeśli ojcem twojej Ociupinki jest kloszard z Centralnego, nie ma to żadnego znaczenia, skoro będzie kochana, a ty szczęśliwa. Chciałbym tylko, byś jak najszybciej znalazła lekarza, bo mimo piękna wewnętrznego, rozświetlającego cię niczym Madonnę, wyglądasz mizernie. Jesteś tak chuda, że niemal przezroczysta, pewnie cienia już nawet nie masz. – Bo rzygam jak kot. Czego byłeś świadkiem – mruknęła, zmieszana swoim stanem i troskliwością Witolda. – I poziom cukru mam za niski. Muszę palce dziobać igłą, widzisz? Wiesz, jak to boli? – Podetknęła mu pokłutą opuszkę pod oczy. Z trudem pohamował się, by jej nie ucałować. Co bardzo go zdziwiło. – Pracować nie mogę, spać nie mogę, jeść nie mogę... – Biedna dziewczynka... – Pogłaskał ją po włosach. – À propos pracy: chciałem ci pogratulować sukcesu. „Lato w Jagódce” będzie bestsellerem, tak jak to sobie wymarzyłaś. Już jest, z tego co słyszałem. – Od Andrzeja?

– Od Andrzeja. Z kimś musiałem porozmawiać, gdy ty wyrzuciłaś mnie z serca i pamięci telefonu. – Wygadał się o moim stanie? – Znasz go. Jest dyskretny. Poradził mi jednak, nawet nie tyle poradził, ile nakazał, bym nie odpuszczał. Przyjechałem więc, z nadzieją, że wrócisz do domu, nim zamarznę na śmierć, wiedząc, że stąd nigdzie mi nie uciekniesz. Zaśmiała się. I spoważniała, chcąc zadać mu pytanie, które dręczyło ją od paru tygodni. Od momentu gdy po raz pierwszy ujrzała go pod swoim domem. – Witold – zaczęła wolno i z namysłem – wtedy, na tej upiornie pustej drodze, gdy zepsuł mi się samochód... – Mówisz o dniu, w którym na upiornie pustej drodze zabrakło wam benzyny? – Tak – była mu wdzięczna za żartobliwy ton. – Widzisz, ja tego nie rozumiem... – Że zabrakło? Parsknęła śmiechem. – Nie. Że mając do wyboru taką laskę jak Iza, wybrałeś mnie. Jako znajomą, oczywiście. – Oczywiście – spoważniał. – Bo rozumiesz: faceci są wzrokowcami. A Iza jest śliczna. I zawsze ekstra ubrana. Ma piękne długie włosy. I... – Powiem ci dlaczego. Ewa zastygła jak żona Lota, już żałując, że zapytała. – Mężczyźni, jak słusznie zauważyłaś, są wzrokowcami. Mężczyźni zmęczeni wielogodzinną jazdą są kanapowcami. Nie patrzą na urodę ratowanych z opresji dziewic, marzą tylko o chwili, gdy je uratują, wsiądą z powrotem do ciepłego samochodu i pognają w kierunku: dom. – To tak jak kobiety – zauważyła. – Właśnie. Zupełnie tak samo. Na tej upiornie pustej drodze ujrzałem dwie zmokłe kury, kopiące w koła starego jak świat golfa. I wierz mi, po odholowaniu was na stację zapomniałbym o całej przygodzie, gdybyś nie ujęła mnie za serce – ty, nie piękna Iza, której nie pamiętam – pewnym gestem. Drobnym, głupim gestem. Już miałaś wsiąść do samochodu, zmoknięta i zmarznięta, gdy... – urwał, niczym wytrawny aktor, dozując napięcie. – Gdy...? Pokręcił głową, zaśmiał się do siebie, próbując tym ukryć zażenowanie. – To głupie, ale powiem, skoro zacząłem. Otóż przed kołem twojego golfa pełzł dzielnie na drugą stronę szosy ślimak winniczek. Podniosłaś go i rzuciłaś w krzaki. – Naprawdę? – Ewa zrobiła wielkie oczy. – Nie pamiętam żadnego ślimola. – Właśnie, Ewuś. Twój gest był całkowicie odruchowy. A mnie piękno duszy ujmuje bardziej niż śliczna buzia, wystrzałowe ciuchy i długie włosy. – Dzięki temu ślimolowi siedzisz tu dzisiaj ze mną, popijając lipową herbatkę? – Nadal nie mogła wyjść ze zdumienia. – Prawda? Pokręciła głową i nagle poderwała się na równe nogi. – O kurczę, patrz! – krzyknęła, wskazując okno. On mało nie upuścił filiżanki. – Co się dzieje? Nissana mi kradną?! – Nie! Śnieg! Pierwszy śnieg w Poziomce! Jaki piękny! – Wybiegła na ganek, uradowana jak dziecko. Rzucił się za nią, chwytając po drodze jakiś płaszcz, by nakryć ramiona dziewczyny. – Będziemy lepić bałwana! I walczyć na śnieżki! I odśnieżać podjazd! I zrobimy ślizgawkę w miejscu oczka! I... O, już po śniegu.

GRUDZIEŃ

Kurczę, Maleństwo kochane, zasypało nas. Ale nas zasypało... Dokumentnie i kompletnie. Ty lepiej siedź w swoim gniazdku i nie wychodź aż do lata, ja ci mówię. Tutaj, w Poziomce – i w całej Polsce – jest teraz minus piętnaście i leży metr śniegu. Dokładnie sto dziesięć centymetrów. Zmierzyłam dziś rano, gdy próbowałam odkopać Gucia. Nie wiem, po co mi Gucio, skoro droga zasypana jak wszystko inne. Aha, już wiem, zostawiłam w bagażniku taki przyrząd do odśnieżania i parę worków soli. Oto po co mi samochód. Niestety, poczekają do wiosny. Ciekawe, po co mi na wiosnę będzie sól. Z oczka akwarium morskie zrobię? Gdy zaczęłam odśnieżać Gucia i poddałam się po godzinie ciężkich robót, zmierzyłam warstwę śniegu – sto dziesięć centymetrów jak nic. Listonosz nie dociera z pocztą (i czym tu się martwić, przecież nie czekam na miłosną korespondencję, a o wojnie i podatkach zawsze się dowiem), sąsiedzi nie dojeżdżają do domów położonych w lesie, sarny nie dochodzą do paśnika, a Pepsi i Gapa do miski z jedzeniem. Żartowałam z tym ostatnim. Do miski wydeptały sobie zgrabną ścieżynkę. Zupełnie taką samą jak ja do sklepu i na stację. Dziś rano śnieg przestał padać. No, alleluja! Po dwóch tygodniach! Jest pięknie jak w bajce. Nie pamiętam – widząc tę lśniącą w promieniach zimowego słońca biel, biel, która sięga do połowy płotu – jak wygląda jesień w Poziomce. Śnieg wymiótł moje wspomnienia. Mróz wymroził. Pierwszego dnia zimy puchate szaleństwo, jak co roku, zaskoczyło wszystkich. Spadło w ilości nieposkromionej, grube jak ja konary pękały, linie energetyczne rwały się, woda w rurach zamarzała, a dachy trzeszczały ostrzegawczo. Wieczorem wysiadł prąd. Byłoby to bardzo romantyczne – wieczór przy lampie naftowej, gdyby nie fakt, że ogrzewam nasze dwa pokoiki piecykiem elektrycznym. W ciągu godziny zrobiło się chłodno, potem zimno, a w końcu lodowato. Próbowałam ogrzać choć kuchnię z butli gazowej, ale nad ranem skończył się też gaz. Zrobiło się mało romantycznie, za to wściekle zimno. Na parapecie zamarzła śmietana. By dożyć do siódmej, wlazłam do wanny pełnej gorącej wody – ostała się w termie. Rozgrzana zakopałam się pod wszystkimi kołdrami i kocami, jakie były w domu. Oczywiście nie w nocnej koszulinie, ale w dresie, kurtce, paru skarpetkach i czapce. Tylko ocieplacza na ryjek brakowało. Dotrwałam. W życiu nie gnałam z takim entuzjazmem do pracy. Do firmy, gdzie jest c.o., gdzie można ugotować wodę na herbatę i zalać wrzątkiem gorący kubek, gdzie przy farelce rozgrzeje się skostniałe ręce, gdzie nie trzeba siedzieć w kożuszku i rękawiczkach, wiesz, Maleństwo: gdzie istnieje cywilizacja. Rozczarowałam się: Wola również poległa od pierwszego uderzenia zimy. Nie było prądu, nie było nie tylko ciepłej, ale żadnej wody na herbatę, nie było ogrzewania. Andrzej zarządził ewakuację, czyli rozesłał nas do domów. Ha, ha. Do domów. Gdy dotarłam – choć przejazd przez zasypaną Warszawę był prawie niemożliwy – na dworzec, okazało się, że nie kursują pociągi. Mogę spróbować na piechotę albo czekać na odwilż. Zrezygnowana doczłapałam na Mokotów. Do Izki. U niej wszystkie zdobycze cywilizacji, łącznie z internetem, były. – O, dobrze, że jesteś! – ucieszyła się na widok Ewy przyjaciółka. – Coś ty taka zmarznięta. Zima czy co? – Roześmiała się z własnego dowcipu, choć Ewie tego ranka poczucie humoru zamarzło wraz ze śmietaną. – Zrobię ci gorącej herbaty, nastawię zupę, bo pewnie głodna jesteś, a potem pobuszujemy po randkowniach. – Izaaa, litości! – jęknęła przeciągle Ewa. Ilekroć zjawiała się u przyjaciółki, ta za każdym razem niestrudzenie szukała dla niej faceta. Doprawdy, mogłaby się Iza kiedyś poddać... Miała dostęp do Ewusinego konta na sympatii.pl i to ona, w imieniu właścicielki, prowadziła korespondencję z potencjalnymi książętami. – Już mi ostatnio naraiłaś takiego jednego. Królewicza. Stefana Pluja, jak dobrze pamiętam, co genów szukał. – Czepiasz się – odparowała Iza z kuchni. – Jedna jaskółka wiosny nie czyni. – Jaskółka skrzydła by sobie odmroziła – mruknęła Ewa, patrząc przez okno. Właśnie, no jakżeby inaczej, zaczął padać śnieg. – Nigdy nie wrócę do domu. Sajgonki przymarzną do budy, a Tosia do miski w whiskasem. – Dawno nie zaglądałam na twoje konto, wiesz, sama byłam zajęta. – Iza postawiła na biurku kubki z herbatą i talerz z kanapkami. – O, patrz, ilu masz chętnych... Pochyliły się nad ekranem komputera. – Słuchaj, czemu stare ramole do mnie piszą? Nie podałaś przedziału wiekowego? – zdziwiła się Ewa, widząc opisy chętnych do jej ręki. – Czy ja szukam dziadka albo syna? – Ona miała trzydzieści dwa lata, natomiast większość kandydatów była pod pięćdziesiątkę, zgłosiło się też paru nastolatków. – Podałam – skrzywiła się Iza. – Ale wiesz, jacy są faceci. Nie mają za grosz samokrytyki. Czytać umieją, ale ze zrozumieniem tekstu ci u nich problem. Stare ramole za punkt honoru biorą sobie ozdobę młodszą o dwadzieścia lat, natomiast nastoletnie gnojki... Wiesz, niektórzy ponoć marzą o seksie z matką, więc w tobie szukają substytutu, zamiast zebrać się na odwagę i matce to zapropono... – Izka! Ty perwersjo! Nie chcę tego słyszeć!!! – No co? Przecież nikomu nic nie ubędzie, jeśli gnojek... – Izka! Zamknij się! Może jeszcze powiesz, że każda nastolatka marzy o seksie z ojcem?! – Nie – dziewczyna pokręciła głową. – Bo to nieprawda. Dlatego ty szukasz kogoś w twoim wieku, a nie tatuśka czy dziadka. O, ten jest fajny – wskazała całkiem przystojnego trzydziestolatka z Warszawy. – Nie no, suuuper! „Imprezki, alkohol, szybkie samochody – oto, co mnie w rzyciu rajcuje”. Słuchaj, Iza, on, pisząc „w rzyciu”, miał na myśli „życie” czy „rzyć”? – Czepiasz się. A ten? – Otworzyła następnego maila. Zdjęcie przedstawiało nobliwego biznesmena pod czterdziestkę. Ewa przeczytała wiadomość. Raz... drugi... po czym... wpadła pod biurko. Stamtąd dobiegł Izę niemal skowyt, bo śmiechem tych dźwięków nie można było nazwać. – Iz-za, ty to w-widzisz? – chlipała spod biurka Ewa. – W-widzisz, o co w pierw-wszym mailu p-pyta nieznajomą nob-bliwy biznesmen? „Bierzesz do buzi? – bo to warzne?” „Warzne”! Iz-za, zrób c-coś, bo przepona m-mi pęknie, „warzne”! O jejuniuuuu...

– Głupia jesteś! – wrzasnęła Iza, doprowadzona do ostateczności jej niewdzięcznością. – I nigdy chłopa nie znajdziesz. – Takiego, dla którego to „warzne”, nie – zgodziła się Ewa, wypełzając spod biurka. – Przepraszam cię, kochana, ale nie nadaję się do tego towarzystwa. Jak nie królewicz, to „warzniak”. Litości – zakwiliła, ocierając oczy. Iza zatrzasnęła laptop. – Mów lepiej, co w firmie. Jak „Jagódka”? Ewie natychmiast obeschły łzy i rozbłysły oczy. – Jagódkunia zajęła pierwsze miejsce na liście przebojów. Jest najczęściej recenzowaną książką kwartału, i to dobrze recenzowaną. Karolinę zapraszają wszystkie telewizje, chcą z nią robić świąteczne wywiady, proponują jej prowadzenie programów – dla koniarzy, dla młodych talentów, takie tam. Stwierdziła, bidulka, że powoli zaczyna ją przerastać ta popularność i że obiecałam jej anonimowość. Niczego takiego nie obiecywałam, bo byłam pewna, że stanie się gwiazdą, wiesz, po tych banerach na Pałacu Kultury i samolotach z transparentami... A od stycznia ruszamy z kampanią społeczną „Ocal życie Karolinie”. Będziemy szukać dawców szpiku. Nie tylko dla niej. Dla wszystkich tych biedaków z hematologii, a potem... – Ja się nadam? – przerwała jej Iza. Ewa spojrzała na przyjaciółkę z niedowierzaniem. Ten barwny motylek, lekkoduch, ta Iza-tejk-it-izi dawczynią szpiku?! – Oczywiście, że się nadasz! – Objęła ją i ucałowała serdecznie. – Już jutro możesz komuś uratować życie, wystarczy zwykłe badanie krwi! – To nie trzeba wbijać igły w biodro? – Izie mimo woli głos zadrżał. – Też tak myślałam, ale to dopiero, gdy wytypują cię na dawczynię, gdy znajdą kogoś, kto będzie potrzebował akurat twojego szpiku, wiesz, kogoś zgodnego genetycznie. By jednak zaczęli szukać twojej pary, musisz po prostu zgłosić się do CRNDS... – Gdzie?! To w okolicach Nebraski? Ewa parsknęła śmiechem. Zareagowała tak samo, gdy Karolina tłumaczyła jej procedury. – Centralny Rejestr Niespokrewnionych Dawców Szpiku. Wysyłasz do nich formularz, ściągniemy gotowca z internetu, oni dziękują serdecznie i kierują cię na badania do najbliższej pobieralni krwi. Tam cię skrwawiają, ej, nie mdlej! Zapomniałam, że na samo słowo „krew” masz odlot, Izka, nie mdlej! To tylko jedna probówka! No i fiknęła. Chyba byłam za drastyczna... Pół godziny później, po wysłaniu formularza, dziewczęta, z kubkami zimnej już herbaty w rękach, oglądały jakiś beznadziejny program o gotowaniu, mimo że ani jedna, ani druga za kucharzeniem nie przepadała. Nic dziwnego: ani Iza, ani Ewa nie miały nikogo, kto podziwiałby ich kunszt kulinarny. – Jak Fasolka? – Iza klepnęła przyjaciółkę w powoli zaokrąglający się brzuch. – Kopie? – Taa... Pomaga odśnieżać podjazd... – Tatusia znalazłaś? – Nie. Nie biorę do buzi, a to „warzne”. – Ewka! Do końca życia będziesz mi wypominała tego palanta?! Swoją drogą, że facet wstydu nie ma. Pokazuje swoją facjatę w necie i takie teksty rzuca... Wiesz, kto by mi do ciebie pasował? – Proszę, tylko nie królewicz Pluj... – Witek. Ewa zakrztusiła się herbatą. – Który Witek? Co za Witek? – zapytała, udając zdziwienie. – Ten wybawca. Dobrze mu z oczu patrzyło... Ejjjj, spójrz ty na mnie... „Który Witek, co za Witek”?! Spotykacie się?! Mów! Opowiadaj! Ukryłaś taki super-hiper news przed najlepszą przyjaciółką?! Mów, bo się zdenerwuję! – Kiedy nie bardzo jest o czym. Tak się złożyło, że to kumpel Andrzeja... – Nie chcę słuchać o Andrzejach, tylko o tobie i Witku! – Spotykamy się... Raz na tydzień, czasem częściej. Pracuje w okolicach Urli, więc wpada, kiedy tylko może, a ja jestem w domu. – I...? – No i nic. Wpada, po godzinie, czasem dwóch, wypada. To tyle. Fajny kumpel. I dobry człowiek. Taki... prawy, cokolwiek to dzisiaj oznacza. Opiekuje się mną. Jak Andrzej... – Ta znowu o tamtym. Rozumiem, że Witek to chodząca doskonałość, z jedną jedyną wadą: nie jest Andrzejkiem. Wyleczysz ty się kiedyś z niego? Ewa milczała. Bo co miała Izie odpowiedzieć? Że za każdym razem, gdy widzi swego szefa, jej serce się ku niemu wyrywa? A za każdym razem, gdy widzi swego szefa z Karoliną, albo chce jej się płakać, albo przeciwnie, zgrzyta zębami z wściekłości, żalu i zazdrości? Rzadko ich razem widuje – to trzeba Karolinie i Andrzejowi przyznać: nie afiszują się ze swym uczuciem, nie pchają się ze swym szczęściem Ewie przed oczy, ale jej wystarczy sama świadomość i bujna wyobraźnia, by się zadręczać. Wczoraj powtórzyła seans piękności, jaki kiedyś zafundowała jej Karolina, tyle że we własnej łazience i swoimi skromnymi środkami. Podkręciła włosy, machnęła delikatny makijaż, wyciągnęła z dna szafy małą czarną, w którą swego czasu odziała ją Iza, na koniec skropiła się cudnymi perfumami Baby Doll, które podarował jej na urodziny Andrzej. I... patrzyła na efekt swych poczynań z mieszaniną dumy i żalu. – Gdybym wyglądała tak jeszcze rok temu, może by mi się udało – szeptała do swego odbicia. – Może bym go zdobyła... Teraz mogę powdzięczyć się do lustra. Witoldowi wystarczy moja piękna dusza... Wiedziała, że jest podła i niesprawiedliwa w stosunku do tego człowieka. Wiedziała, że krzywdzi Witolda, spotykając się z nim, a jednocześnie marząc o innym, i... cóż, nic nie mogła na to poradzić. – Czas i brak nadziei wyleczą z każdej miłości – rzekła teraz ni to do siebie, ni do Izy. – Przyjedziesz na Wigilię? Raptowna zmiana tematu nieco zdumiała przyjaciółkę. – Gdzie? Do twojego ojczyma?! – Iza zrobiła wielkie oczy, bo nikt normalny nie udawałby się dobrowolnie na wigilijną wieczerzę do Romualda L. – Niee! – Ewa skrzywiła się. – Słuchaj, wyłamałam się! Odważnie odmówiłam wykonania rozkazu: „Wigilia jak zwykle u nas”. Kurczę, ten cudny, jeden jedyny w roku wieczór bez wysłuchiwania niewybrednych uwag Romcia, bez oglądania skrzywionych min przyszywanego rodzeństwa, bez rozdzielania rozwydrzonych dzieciorów tegoż, bez zastanawiania się przez ładnych parę godzin „za jakie grzechy?!” i „co mnie trzyma w tym piekle?!”. Izka, po raz pierwszy w ciszy i radości, mając za towarzystwo tych, których kocham i którzy mnie kochają, szkoda, że nie wszystkich, zasiądę do stołu, podzielę się z Pepsi, Gapą i Tosią opłatkiem, solo odśpiewam wszystkie kolędy i pastorałki, a potem dam sobie prezent, o jakim zawsze marzyłam. I nie będą to majtki ani skarpetki. Nie mydło w płynie, jakbym się nie myła, nie bluzka, którą rok temu dostała siostra, nie pasek do spodni, którego nie założę, chyba że zamiast popręgu, gdy konia kupię, i nie książka kucharska, których mam z pięć, choć wszyscy doskonale wiedzą, że nie gotuję, więc wystarczyłaby mi jedna...

– No dobra, co dostaniesz?! – Iza potrząsnęła Ewę za ramię, bo kiedy ta wpadła w słowotok, to trudno jej było skończyć. – Dostanę... radiobudzik! Iza zaniemówiła. Po takim wstępie spodziewała się co najmniej porsche kabrio, a tu... radiobudzik! – Gdybyś choć słowem wspomniała, dostałabyś ten głupi radiobudzik rok temu! A tak dostałaś... – Parę rajstop. Bardzo pożyteczny prezent – zaśmiała się Ewa. – Wiesz, nikt mnie nigdy nie zapytał, co bym chciała, a ja mam naprawdę niewielkie potrzeby. Ot, żeby mnie muzyka co rano budziła, a nie głupia melodyjka z komórki. Iza zakryła twarz rękami. Jej przyjaciółka czasami była nie do wytrzymania... – Skoro sama spełniasz marzenie swego życia, jest coś, co chcesz ode mnie pod choinkę? – Jest! Kup mi pralko-suszarkę! Iza walnęła ją poduszką. Ewa mówiła prawdę: „Lato w Jagódce” miało się znakomicie. W opinii czytelniczek, bo już z recenzjami zawodowych krytyków, nie mówiąc o internetowych forach, gdzie każdy anonimowo mógł wylać kubeł pomyj a to na książkę, a to na autorkę, było różnie. Nie pokazywała tych recenzji Karolinie. Wystarczająco bolały ją samą. Po którejś, oceniającej „Jagódkę” jako „literaturę dla kucharek”, jednak nie wytrzymała. Wpadła jak burza do pokoju Andrzeja i cisnęła mu periodyk pod oczy. W duchu ucieszył się, że nie w twarz. – Patrz, patrz, co oni wypisują! To dobra książka. Urocza, ciepła, o miłości i marzeniach. A oni robią z niej harlequina dla kucharek. Już mniejsza, że obrażają kucharki... – Wiesz, jeśli nadal magistra będzie można kupić za parę złotych, to niedługo będziemy mieć kucharki lepiej wykształcone od tych magistrów. – Nie zmieniaj tematu! Co mnie obchodzą niedouczeni magistrowie! Patrz, co z mojej ukochanej „Jagódki” pożal się Boże recenzenci robią! – A czego się spodziewałaś po grafomanach? – Andrzej uniósł brwi w udawanym zdumieniu. – Grafomanach? – A jak myślisz, kto pisze recenzje? Czy pisarz, prawdziwy, wydawany pisarz, ma czas i chęci obrzucać błotem innego pisarza? Odpowiadam: nie ma. Bo pisze następny bestseller albo ma spotkanie z czytelnikami w Empiku, albo akurat skończył pracę nad książką i ledwo zipie. I nie może patrzeć na Worda. Grafoman natomiast ma czas na wszystko. Na pseudoliteracki bełkot, który rozumie tylko on sam, i na wylewanie pomyj na tych, którym się udało. Nie pokazujesz tego, mam nadzieję, Karolinie? – zaniepokoił się nagle. – Coś ty! Załamałaby się dziewczyna i nie napisała następnej książki. Wystarczy, że ja muszę to czytać! – Ewuś, nie ekscytuj się – zmitygował ją Andrzej, w głębi ducha równie zdegustowany jak ona, ale i rozbawiony jej zacietrzewieniem. – Słuchaj, mam kumpelkę, która jest literatką, rozumiesz, przez duże L. Niespełnioną literatką na dodatek. Do niedawna nie było miesiąca, w którym nie przysłałaby mi jakiegoś swojego „dzieła”, z nadzieją, że je wydam. A wysyłała nie tylko do mnie. Do każdego wydawnictwa na naszym globie próbowała pukać z tym, co spłodziła, ale nikt nie reflektował na arcydzieła koleżanki literatki. – Jesteś trochę okrutny – zauważyła Ewa. – Okrutna to była ona, każąc mi czytać te wypociny. – Musiało jej bardzo zależeć... – Kochana, jeśli nie masz słuchu, nie próbujesz śpiewać w chórze. Jeśli nie masz talentu pisarskiego, trudno, zajmujesz się haftem artystycznym. Puentuję. Któregoś dnia poddała się. Wiesz, co oznajmiła wszem wobec? Że kończy z pisaniem i zajmie się krytyką literacką. Stąd właśnie biorą się twoi prześladowcy. To niedoszli pisarze, którzy nienawidzą książek i ich autorów, szczególnie tych, którym się udało. Ludzka zawiść jest jak wszechświat. Nieskończona. Karolina napisała powieść nie dla krytyków literackich – ci tolerują tylko to, co sami okrzykną arcydziełem – ale dla kucharek właśnie, i chwała jej za to. Kucharkom też chwała, że kupują i czytają. Jeśli chcesz wydać arcydzieło, nagradzane przez krytyków, o, tutaj je masz... – Otworzył plik, który Ewa dostała w dniu ogłoszenia konkursu na bestseller. – „Oda do brudnego okna” – przeczytała półgłosem. – „Ludzkie twarze są jak brudne okna”. – I zaczęła się śmiać. – Andrzej, litości! – Serio! Może kupi to dziesięć osób na krzyż, ale krytycy literaccy docenią głębię tego dzieła. – No dobra, wygrałeś. – Nie, to ty wygrałaś, moja kochana. Właśnie dostałem rozliczenie ze sprzedaży „Jagódki”. Jeszcze dziś dostaniesz przelew. – Naprawdę? – ucieszyła się. Liczyła na anulowanie długu, a tu jeszcze przelew dostanie! – Kochany jesteś. Dziękuję. – Cmoknęła mężczyznę w policzek, mimowolnie wdychając zapach dobrej wody po goleniu. Ech, ten Andrzej... – Nie jesteś ciekawa, na jaką kwotę? Bo nawet mnie to przyjemnie zdziwiło. Zajrzała mu przez ramię. Napisał na kawałku kartki piątkę. – Pięć złotych? Pasuje! Będę miała na dwa pączki! Dopisał zero. – O, fajnie! Kupię sobie książkę kucharską. Szóstą. Dopisał drugie zero. – Ooo, do diaska. Czyżby szykowały się wypasione święta? Trzecie zero... – Nie żartuj... I czwarte zero. Ewa porwała kartkę. Uniosła ją do oczu. Policzyła zera. Ręce jej opadły. Znów policzyła zera. Spojrzała wielkimi oczami na Andrzeja. Ten pokiwał głową, uśmiechając się od ucha do ucha. A wtedy ona z krzykiem: – Aaaaaa! – wybiegła z pokoju i tyle ją widziano. – Co zrobisz z tymi pieniędzmi? – pytał Witold parę godzin później. – Dokończysz remont? – Rozejrzał się po pokoju, którego podłogę zaściełał zużyty dywan, spojrzał na rozpadające się szafki kuchenne, które Ewa, by w ogóle mieć w czym mąkę trzymać, ściągnęła za pół darmo z Allegro, zapatrzył się na obdrapany ganek, na którego otynkowanie już nie wystarczyło, i... – Niee. – Ewa pokręciła głową. – Parę złotych zostawię na czarną godzinę, a za resztę spłacę część kredytu. Wiesz, nie usnę spokojnie, dopóki mały biały dom bez łap nie będzie mój, mój i tylko mój. Teraz każdy głupi bank może mi go odebrać. – Przecież systematycznie spłacasz raty. – Niby spłacam. To znaczy spłacam na pewno. Ale wystarczy, że dopadnie nas jakiś kryzys, Czarny Czwartek czy inny Balcerowicz, oprocentowanie wzrośnie do absurdalnej wysokości i znów będą mnie z domu wyrzucać. W tym kraju nie znasz dnia ani godziny, człecze. Mężczyzna zmarszczył brwi.

– Uważałem cię za optymistkę. – I jestem nią! Dopóty, dopóki nie chodzi o mój domek. Pokręcił głową. – Mogę pożyczyć ci resztę. Spłacisz bank i uśniesz spokojnie. – P-pożyczyłbyś mi sto tysięcy? – Ewa zająknęła się z wrażenia. Obcy człowiek wychodził do niej z tak hojną propozycją, podczas gdy własny ojczym nie chciał oddać jej własnych pieniędzy! No, koniec świata! – Pożyczyłbym ci. Przyszła matka musi spać spokojnie. Inwestuję w nowe pokolenie. – Uśmiechnął się niemal tak czule, jak zawsze uśmiechała się sama Ewa, myśląc o swojej Kruszynce. – À propos pokolenia: znalazłaś już kandydata na ojca? – zapytał od niechcenia, biorąc do ręki kubek z herbatą. Energicznie pokręciła głową. – Sami dewianci i melepety. Żaden nie nadaje się nawet na wujka, co dopiero na ojca. – A Andrzej? – Oooch, Andrzej... – Ewa spuściła głowę, skubiąc rąbek serwetki. – On jest zajęty Karoliną. Choć prop... – w porę ugryzła się w język. Propozycja Andrzeja była zbyt wielkoduszna i absurdalna, by ją wspominać przy obcych. – Może ty byś reflektował? – zręcznie zmieniła temat. I roześmiała się natychmiast, by przez myśl mu nie przeszło, że pyta serio. – Bardzo bym chciał, ale niestety – westchnął dramatycznie – jestem melepetą. Nadaję się co najwyżej na wujka. – Nie jesteś melepetą! – zaprzeczyła gorąco. – Umiesz naprawić kran! I gniazdko elektryczne! Sam zakupy robisz! Gotujesz pyszne zupy – do dziś pamiętam twój rosół, który przyniosłeś mi miesiąc temu. Sprzątasz, pierzesz, prasujesz... Jesteś supermenem, nie żadną melepetą! Założę się, że potrafiłbyś zmienić dziecku pieluszkę... – I wykąpać. Nawet noworodka. Przygotuję również mleko. A po karmieniu poklepię po pleckach, aż się maleństwu odbije. Nie śmiej się! Pomagałem siostrze przy bliźniakach, a to dobra szkoła! – No widzisz? – Ewie nadal śmiały się oczy. – Jesteś doskonałym materiałem na... – Niańkę – wpadł jej w słowo, nagle poważny, a nawet – Ewa przyjrzała się mężczyźnie uważniej – jakby smutny. Czyżby powiedziała coś nie tak? Swoim zwyczajem postanowiła zmienić temat: – Co robisz w Wigilię? – Jadę do siostry. Dlaczego pytasz? – Będę sama w Poziomce i pomyślałam... – Tych świąt nie powinno się spędzać w samotności – odparł wolno. – Wieem – skrzywiła się lekko. – Ale wolę to niż... Ech, nieważne. Poziomkowy Mikołaj będzie o tobie pamiętał. Masz jakieś życzenie, które mógłby spełnić? „Mam mnóstwo życzeń” – pomyślał. – Wszystko, tylko nie skarpetki – odparł na głos. Roześmiała się serdecznie. – Obiecuję, że nie będą to skarpetki. Może radiobudzik? Wczesnym rankiem w Wigilię Ewa zerwała się z łóżka i pobiegła do okna. Jest śnieg?! Wprawdzie wieczorem było go niezmiennie ponad metr, ale ze śniegiem nigdy nic nie wiadomo, a ona wymarzyła sobie białe Boże Narodzenie. Śnieg był. Nie było za to prądu. – Oż kurrrrnia – warczała, otulając się dwiema kołdrami. Już mniejsza o zimno, najwyżej rozpali w kuchni letniej pod piecem – stał tam kaflowy, a trochę drewna poniewierało się w drewutni – ale już barszczu, uszek, ryby po grecku i pierogów z kapustą na piecu kaflowym nie ugotuje. Dwie godziny i piętnaście stopni Celsjusza później dzwoniła, szczękając zębami, do zakładu energetycznego. – Dzień dobry, wesołych świąt, ale nim będą wesołe, chciałabym się dowiedzieć, kiedy włączycie w Urlach prąd. Jest prąd? W Urlach? Na Wrzosowej też? Ooo... Hmm... To dlaczego u mnie nie ma? Korki? Ekhm, no nie sprawdzałam, czy wybiło mi korki, jakoś tak z góry założyłam, że chcecie mnie przemrozić. Chwileczkę... Tak! To były korki! Włączyłam! Jest prąd i światło nawet! Dziękuję bardzo i najweselszych świąt życzę! Cała szczęśliwa, gdy już odtajała i mogła zginać palce u rąk, zabrała się do przygotowywania świątecznej uczty. – Ryba po grecku... Karp? Jest. Martwy, a nawet poćwiartowany. Ma ości. Tosia, lubisz karpia? Tak myślałam... Gapa, a ty? Ty to wszystko lubisz. Poczekaj, z tych ości ci obiorę, bo się zadławisz. Zamiast ościstego karpia będą sardynki w oleju. – Na stół, przykryty śnieżnobiałym, tak sztywnym od krochmalu obrusem, że niemal się łamał, wjechała puszka sardynek. I druga – szprotek w pomidorach dla odmiany. Ewa mogła odhaczyć dwie potrawy. – Pierogi. Z kapustą i grzybami. To można traktować jako dwa dania, no nie, Pepsi? Czy to oszukaństwo? Ej, co ty masz w pysku? Skąd wzięłaś opłatek?! Aniołek trzymał go w koszyczku! O kurnia, gdzie aniołek?! Gapa!! Oddaj aniołka! I tak szły Ewie przygotowania do pierwszej samodzielnej Wigilii. Bawiła się świetnie. Z radiobudzika, który podarowała sobie nieco wcześniej, płynęły kolędy, psy konsumowały, co tylko z pańskiego stołu skapnęło, kot udawał, że nic a nic go te przygotowania nie obchodzą, i wszystko – łącznie ze śniegiem (który notabene znów zaczął sypać, jakby go było za mało) – zdawało się jak z bajki, tylko Ewa nie wiedzieć czemu smutniała z minuty na minutę. – Miałeś rację, Witold – szepnęła koło szesnastej, gdy zaczęło się ściemniać. – Tych świąt nie powinno się spędzać w samotności... Łykając łzy, odwróciła głowę od okna, gdzie wypatrywała pierwszej gwiazdki, i podreptała do kuchni, by zapalić świece. Stół prezentował się wspaniale. Ewa, w odświętnej sukience – granatowej z białym kołnierzykiem – równie ślicznie. – Kocham cię, mamusiu. I ciebie, babuniu. – Przełamała opłatek. – Dziękuję, Andrzejku, za wszystko. A tobie, Karolinko, za piękną książkę, którą się ze mną podzieliłaś. – Z trudem przełknęła przez zaciśnięte gardło kawalątek. – Czekam na ciebie, Maleństwo najmilsze, i przyrzekam, że nie zabraknie ci mojej miłości. Pepsiu, Gapciu... – Przyklęknęła przed psami. Uradowane, rzuciły się oblizywać jej twarz, ale na krótkie „siad” znieruchomiały posłusznie. – Dziękuję, że jesteście teraz przy mnie... – Przybieżeli do Betlejem pasterze! – huknęło naraz od drzwi. Tak, że Ewie opłatek z rąk wypadł (co Sajgonki natychmiast wykorzystały). – Grają skocznie Dzieciąteczku na lirze... – Andrzej, co ty tu...?! Mama? Babunia? Co wy tu...?! Karolinka? Witold?! Izka! Buuuu... – Ewa zalała się na powrót łzami, tym razem radości. Posadzili ją pod oknem, bo wszystko jej z rąk leciało. Mężczyźni zestawiali stoły i znosili krzesła, kobiety zajęły się wieczerzą na siedem osób, radiobudzik ustąpił miejsca wieży hi-fi z kolumnami i po chwili cały domek rozbrzmiewał najpiękniejszymi polskimi kolędami w wykonaniu Mazowsza. Ewa chyba nigdy w życiu nie była szczęśliwsza. – A co to...?! Co tutaj jest?! – Iza wykrzyknęła nagle z drugiego pokoju, gdzie Ewa urządziła prowizoryczną pralnię. „Pożar! – to było pierwsze, co przyszło Ewie do głowy. – Nie pożar, głupia! – ofuknęła się w następnej chwili, biegnąc do pokoju. – Pewnie Iza znalazła moje majtki. O kurrrczeeee...” – aż usiadła na progu. – J-jak wyście to wnieśli? Kiedy?! Skąd?! – Chwiejnym krokiem okrążała wielkie pudło, obwiązane czerwoną kokardą. W środku była... – Oooch... – Ewa po raz setny tego wieczoru nie mogła powstrzymać łez. – S-skąd wiedzieliście? Oooch, kochani jesteście... – Wymarzona

pralko-suszarka! – To naj-najcudniejsze święta w całym moim życiu! Dziękuję! – Już miała oddać się dalszemu łkaniu, gdy przypomniała sobie nagle: – Ja też mam dla wszystkich prezenty! Pod choinką znalazły się: przepięknie oprawiony rękopis „Lata w Jagódce” dla Karoliny – dziewczyna ze łzami w oczach uściskała Ewę, co rusz zerkając na prezent; elektroniczny papieros dla Andrzeja, ale nie jakiś tam, w kształcie pióra, z inicjałami właściciela, tylko całkowicie autorskiego projektu: landrynkowo różowy, z podpisami wszystkich pracowników – „Ewka! Jak ja to będę teraz palił?!”; dla Izy żaden tam zestaw kosmetyków, żadne rajstopy, tylko... odręcznie spisana książka kucharska z 1837 roku – „Skąd wiedziałaś, że uwielbiam wydania antykwaryczne?! Kurde, jakie cudo! Przecież to fortunę musiało kosztować!”. A dla Witolda... tu Ewa napracowała się najbardziej, choć właściwie zrobiła to dla siebie, nie dla niego: wieczorami z kawałków gąbki, włóczki, zapałek malowanych na pociemniałe ze starości drewno i Bóg wie czego jeszcze tworzyła na kawałku dykty... swój ogród, według projektu Witolda. – Przepraszam, to mój ogród, ale... myślałam o tobie, gdy go tworzyłam – rzekła zawstydzona, wręczając mężczyźnie prezent. – Jest... piękny. – Musiał odchrząknąć, bo nagle zaschło mu w gardle. – Ilekroć na niego spojrzę, pomyślę o tobie. Ucałowali się, uściskali i Ewa mogła teraz podarować najważniejszy prezent najważniejszym osobom. – Mamuś, babuniu – stanęła niepewna przed dwiema najukochańszymi istotami, ściskając w spoconych rękach nieduże białe pudełko. – Proszę. Mam nadzieję, że to nie zepsuje wam świąt. Pani Anna wzięła pudełeczko, żartobliwie nim potrząsnęła, przykładając do ucha. – Proszę rozpakować – uśmiechnął się domyślnie Andrzej. W środku, na białym atłasie, spoczywały maleńkie buciczki. Kobieta, zaskoczona, podniosła wzrok na córkę i nagle... zrozumiała. Ewa, kładąc dłoń na brzuchu, przytaknęła. – Córeńko... córciu... – wyszeptała, chwytając swoje ukochane dziecko w ramiona. – Och, Ewuś, jak się cieszę, tak bardzo pragnęłaś dziecka, jaka jestem szczęśliwa, Ewuniu... Muszę usiąść... – Pani Anna, obejmowana z jednej strony przez Ewę, z drugiej przez babcię Zosię, usiadła na fotelu i rozpłakała się, przepraszając co chwila za swoje łzy. – Czy... czy... – nie śmiała zadać pytania, gdy nieco się uspokoiła, ale spojrzenie na Witolda mówiło więcej niż słowa. Ewa, zażenowana, pokręciła głową. – Ja nie wiem, kto jest ojcem – wypaliła desperacko. – Miałam wtedy „pomroczność jasną”. Zapadła niezręczna cisza. – Grunt, że wiemy, kto jest matką – zauważył Andrzej. – Możemy siadać do stołu? Jestem wściekle głodny... Kolędowali do późnej nocy. Ewa dowiedziała się, że tę niespodziankę planowali skrycie od paru ładnych tygodni. Że na pomysł najazdu wpadł oczywiście Andrzej, a że imieniny Ewy były świetnym pretekstem, nie mówiąc już o samotnej Wigilii... Wyznanie, co Ewa chciałaby pod choinkę, wyciągnęła z niej Iza. Karolina podsunęła myśl zaproszenia do zabawy Ewusinej mamy i babuni, a Witold... sam się wprosił, gdy zadzwonił do Andrzeja z pytaniem, czy Ewa, jak nakazuje zwyczaj, przygarnie w wigilijną noc zbłąkanego wędrowca. I tak oto z najbardziej samotnych – święta zrobiły się najszczęśliwsze.

I już wiem, kochane Maleństwo, jak będziesz miało na imię, bo zrobiliśmy plebiscyt. Mama z babunią proponowały Helenkę i Wiktora, Karolina – Kamilkę i Łukasza, Izka, jak to Izka: Liliannę i Lubomira, Witold – nie wiedzieć czemu – nie wypowiadał się, Andrzej stawiał na staropolskie: Bogusławę i Jana, natomiast ja... Ja pragnę dla ciebie przede wszystkim miłości. Jeśli więc będziesz dziewczynką, dam ci na imię Julijka. To jest Julia. I wszystkim to imię bardzo się spodobało. Wprawdzie Andrzej coś marudził, że Julia kiepsko skończyła, ale mamy wiek dwudziesty pierwszy, a nie szesnasty i nie przyjdziesz na świat w rodzinie włoskich Karguli czy Pawlaków. Dla chłopca imienia nie wybrałam. Mam wprawdzie takie jedno na uwadze, ale... Pędzę teraz do Sajgonek – za parę minut będzie północ i chcę podsłuchać, co na mój temat mają do powiedzenia – a potem gnam do łóżeczka, bom skonana od wzruszeń dzisiejszego dnia. Ewa wyszła na ganek. Zadarła głowę i aż westchnęła z głębi serca z zachwytu. Granatowe niebo pełne było gwiazd, tak bliskich, że wystarczyło sięgnąć po nie ręką i życzenie gotowe. Właśnie jedna przecięła nieboskłon srebrzystym łukiem. – Poczekaj, gwiazdeczko – wyszeptała dziewczyna. – Największe marzenie mojego życia się spełniło: mam swoje miejsce na ziemi, mam swój domek, teraz... teraz chciałabym... mieć rodzinę. Szczęśliwą, kochającą się rodzinę, męża, dzieciaki... Chciałabym, byśmy mogli razem co wieczór zasiadać przy dębowym stole w ciepłej, pełnej światła kuchni i opowiadać sobie o wydarzeniach minionego dnia. Oto moja prośba do ciebie, gwiazdeczko...

STYCZEŃ

Jest bardzo, bardzo, bardzo zimno, przy czym jak mówię, że jest bardzo, bardzo, bardzo, to znaczy minus dwadzieścia w dzień i minus trzydzieści w nocy. Sajgonki zamieszkały ze mną i nie wyrywają się na dwór. Potrzeby też najchętniej załatwiają w domu, co doprowadza mnie do rozpaczy. Rozumiem, że jest bardzo, bardzo zimno, ale one są już dorosłymi panienkami i wypadałoby sikać na dworze! Trochę to trudne, bo śniegu nadal po pachy. Ja nie chcę nic mówić, jest cool (nawet very, very cool), ale nie wiem, co będzie na wiosnę, gdy to wszystko wiosną ruszy do rzek. Wiosna?! Co ja gadam! Jest środek zimy milionlecia, a ja myślę o roztopach! Co to ja chciałam... Aha: dokarmiam ptaki. Nie myślałam, że ja – dziewczyna z miasta, co widać, słychać i czuć, dostanę hopla na punkcie lasu i jego mieszkańców (bo sarenki też dokarmiam). Ale dostałam. Gdy dziś opowiadałam Izce, że usmażyłam – według przepisu znalezionego w atlasie ptaków – płatki owsiane na słonince, nakryła się nogami ze śmiechu. Niby ja, niegotująca bez potrzeby, smażę płatki dla ptaków! Widząc, czy raczej słysząc jej reakcję, wolałam nie mówić, że ptaki na moje płatki ze skwareczkami nawet nie siadły. Za to pojemniczek po owym wymyślnym daniu znalazłam później w pysku Gapy. Nie wiem, jak ona ściągnęła z karmnika płatki ze skwarkami, ale zrobiła to. Gapa jest psem wszystkożernym. Wszystkożernym w nieograniczonych ilościach. Aż głupio kupować jej mięso czy parówkową, bo rzuca się na nie tak samo jak na suchą bułkę, a gdy coś połknie wraz z plastikowym opakowaniem, patrzy na mnie pytająco: – Co to było? Masz jeszcze? Kiedyś nie zdążyłam rozpakować ze sreberka serka topionego. Zajęłam się serkiem dla Pepsi, a Gapa podwędziła ten dla siebie. Pożarła go razem ze sreberkiem, nawet nie nadgryzając. Byłoby to bardzo urocze, gdybym nie miała wrażenia, że mój pies jest ciągle, nieustannie, bezgranicznie głodny. Wprawdzie cztery litery ma grubsze niż ja, ale to ona pochłania wszystko, co się jej pod nos podtyka, podczas gdy ja – kobieta w ciąży – mam umiarkowany apetyt! Z drugiej strony – jest to bardzo wygodne, bo nie wyrzucam resztek. W ogóle. Gapa zje i wczorajszy kapuśniak, i placki z jabłkami, i suchy chleb dla konia, i słoninę tak zmrożoną w tych minus dwudziestu stopniach, że nawet dzięcioł nie może się do niej dobrać. A właśnie! Dzięcioł! Do mojego karmnika (karmnik był pierwszą rzeczą, którą kupiłam do domku) przylatuje para dzięciołów dużych. Duże to one są tylko z nazwy, no i z rysunków w dziecięcych książeczkach, tak naprawdę są wielkości kosa. Do wrony im daleko. Nie uwierzyłabym (bo przecież rysowałam dzięcioła w czerwonej czapeczce nieraz, nic to, że zawsze był podobny do Pinokia), gdyby nie atlas ptaków, moja podręczna biblia. Aha: czerwonej czapeczki dzięcioł duży też nie ma. Ma czerwony brzuszek i to wszystko. Czapeczkę, czy raczej berecik, noszą młode. Dzięcioły – te moje dwa, nie wiem jak inne – to straszne rozrabiaki. Gdy przylatują do karmnika, wszystkie ptaki pierzchają w popłochu. Wcale im się nie dziwię: jeśliby dostać takim dziobem w głowę, to wstrząs mózgu murowany. Łobuziakami są też kowaliki. Które mimo to bardzo lubię. Jak wykłócają się o miejsce w karmniku z bogatkami! Tylko pióra lecą! Zazwyczaj grzecznie czekają każdy na swoją kolejkę, ale czasem któryś jest tak zdesperowany (czytaj: głodny), że wpycha się na siłę, i wtedy właśnie, wśród wrzasków i pisków, lecą pióra. Ale rzadko. Ptaki są zupełnie wyczerpane tymi mrozami. Strasznie mi ich szkoda, bo pod metrową warstwą śniegu te biedactwa nic nie znajdą, pomagam im więc, jak mogę. Wczoraj – zdziwiona, dlaczego połykają pestki słonecznika i płatki, a nie słoninkę – stwierdziłam, że słoninką można kogoś zabić, tak twardnieje na mrozie. Jak mówiłam: nawet dzięcioł nie daje rady. Zaczęłam więc wykładać masło. To działa! Skubią masło! I jak prawdziwi specjaliści od zdrowej żywności wolą masło maślane, a nie podłą margarynę czy inne masmiksy. Wiedziałam, co dobre. Sarenki podchodzą pod płot. Czasem któraś mignie w nieskończonej bieli lasu, ale najczęściej widać tylko ślady raciczek. I krew, gdy obcierają nóżki o ostrą skorupę zlodowaciałego śniegu. Jeszcze bardziej mi żal tych nieszczęsnych zwierząt niż ptaków, bo co parę marchewek, jabłko i trochę siana poradzi na taki mróz i taki głód? Nie wiem, kto przetrzyma tę zimę. A na ocieplenie się nie zanosi... Nie wiem, czy ja przetrzymam tę zimę. Wystarczy jedna parodniowa przerwa w dostawie prądu i polegnę razem z ptakami, sarenkami i Sajgonkami. Nie myślałam, że można się tak modlić o prąd. I tak obawiać, dzień po dniu, noc po nocy, że nagle wszystko zgaśnie i...? Budzę się, nasłuchując, czy działają piecyki. W nocy wstaję sprawdzać korki. Ilekroć widzę padający śnieg, serce mi zamiera i błagam Pana Boga, by zlitował się nad nami. Głupia, głupia Ewa, mogłam przewidzieć jesienią, że przyda się alternatywne źródło ciepła – choćby koza na węgiel, jaką grzeją sąsiedzi – ale ja zawierzyłam cywilizacji! No nic. Trwamy. Idę smażyć płatki owsiane ze skwarkami. Trochę posolę i jeśli ptaki znów nie będą reflektowały, sama zjem. Pachną smakowicie. W któryś mroźny, styczniowy dzień Ewa dotarła do firmy ledwo żywa. Andrzej wielokrotnie proponował, że będzie po nią wyjeżdżał na dworzec, szczególnie teraz, gdy termometry wskazywały absurdalnie niskie temperatury, ale ona, jak zwykle uparta i niezależna, odmawiała. Czego dziś serdecznie miała pożałować, telepiąc się godzinami w rozpaczliwie zimnych autobusach. Tej zimy kierowcy nie oszczędzali na paliwie i grzali na cały regulator, ale to nie wystarczało. Było zimno. – D-dajcie mi jakiejś herbaty. M-może być z pr-pr-prądem – wyjąkała między jednym szczęknięciem zębami a drugim. – Ch-cholerny p-pociąg stanął w szczerym p-polu i niemal p-polegliśmy. Ch-chyba nigdy się nie rozgrzeję... – Proszę. – Andrzej wcisnął jej do ręki kubek wrzątku. – Z prądem, jak prosiłaś. Łagodnym, bo przy nadziei jesteś, ale dziecku bardziej zagrozi twoje zapalenie płuc niż odrobina alkoholu. Czy ty pozwolisz sobie pomóc?! – Nie – odparła asertywnie, w ciągu paru ostatnich miesięcy bowiem nauczyła się asertywności. – Już mi pomogłeś – postanowiła złagodzić nieco owo kategoryczne „nie”. – Dzięki pieniądzom z wydawnictwa jutro montują mi kominek. Wreszcie nie będę się bała tak panicznie o prąd. Nie wiem jeszcze, skąd w środku zimy wezmę drewno, ale kominek będę miała. – Na razie rozmawiamy o twoich dojazdach. – Andrzej nie pozwolił na zmianę tematu, widząc sine z zimna ręce dziewczyny, które zaciskała kurczowo na kubku. – Co ci szkodzi skorzystać dwa razy dziennie z mojego samochodu? Z kierowcą? Korona ci z głowy spadnie czy co? – Widzisz, Andrzejku, tu nie chodzi o koronę, ale o niezależność. I odpowiedzialność za swoje decyzje. Mogłam mieszkać w kwaterunku na Woli? Mogłam. Zdecydowałam się wyemigrować na wieś? Zdecydowałam. Więc teraz muszę cierpieć. Za to w lecie...

– O ile dożyjesz do lata – warknął. – I głupia jesteś z tym tłumaczeniem. Niezależność i odpowiedzialność to jedno, a ekstremalne warunki pogodowe to drugie. Nie mówiąc już o ciąży – to trzecie. Zmieńmy temat, nim mnie wkurzysz dokumentnie. Kiedy ruszasz z kampanią społeczną? Nie chcę cię ponaglać, ale dla Karoliny każdy dzień się liczy. – Od połowy stycznia. Na początek billboardy, plakaty i ulotki. Później reklama w telewizji... – Właśnie. À propos tej reklamy, chciałbym, byś w niej wystąpiła. – Ja?! – Tak, ty. Karolina nie wystąpi w akcji „Ocal życie Karolinie”, ale jej wydawca jak najbardziej może, a nawet powinien. – Jej facet tym bardziej. Ty powinieneś wystąpić... – Nie nadaję się – uciął. – Oglądałem zdjęcia z sesji okładkowej... – A co to ma do rzeczy? – Były tam również twoje fotki. Przy stawie. Na leśnej ścieżce. I powiem ci jedno, Ewka, tak jak na co dzień wyglądasz, hmm... przeciętnie, tak na zdjęciach wychodzisz zjawiskowo. Nie wiem, jak to robisz, ale jesteś cholernie fotogeniczna. Wystąpisz w kampanii Karoliny jako jej wydawca i przyjaciółka. – Nie... – Proszę cię o to – dodał z naciskiem, a Ewę zastanowiło, dlaczego tak nalega. – Stać by mnie było na opłacenie supermodelki czy serialowej gwiazdki, ale w tej kampanii musi wziąć udział ktoś zupełnie zwyczajny, nikomu nieznany, ktoś, kto może być koleżanką ze studiów, sąsiadką czy nianią do dziecka, bo właśnie takie osoby potrzebują pomocy. Nie supermodelki i nie gwiazdy z pierwszych stron gazet. – One chyba też – zauważyła półgłosem. – One sobie radzą. Anonimowi pacjenci oddziałów hematologicznych – nie. Więc proszę ciebie, nie celebrytkę: ocal życie Karolinie. I tak oto Ewa pojawiła się najpierw na billboardach i plakatach w całej Polsce. Potem zaś w ogólnokrajowej telewizji. W najśmielszych marzeniach nie przypuszczała, jak ta kampania wpłynie na jej życie. – Jesteś bardzo przekonująca. – Karolina uśmiechnęła się blado. W ogóle cała była blada. Jej szczupłej twarzy nie okalał już wodospad lśniących czarnych włosów. Nie miała włosów. Jedynie błękitną chusteczkę w granatowe esy-floresy. Ewa pogładziła przyjaciółkę po chudej, prawie przezroczystej dłoni. Poprawiła chorej poduszkę, okryła ją kołdrą. – Zgłasza się mnóstwo osób, wiesz, Karolciu? Studenci, maturzyści, żołnierze, policjanci, ale nie tylko. To przybrało rozmiary ruchu społecznego. Pospolite ruszenie! Widziałam stojące w kolejce do pobrania krwi kobiety i dziewczyny. Umawiają się przyjaciółki ze szkolnej ławy, koleżanki z pracy zamiast na lunch wyskakują na badania. Aktorzy, piosenkarki, politycy – oni robią to akurat dla poklasku, ale chwała im i za to, dają dzięki temu przykład. Karolina, wytrzymaj. Znajdziemy dla ciebie dawcę. Tylko nie daj się. Okej? – Okej, Ewuś. Nawet jeśli nie mnie, to innych uratujecie. Wiesz, że już dwoje z mojego oddziału jest po przeszczepie? Dwoje w ciągu tygodnia. To cud! I ty tego dokonałaś! Ewka, czy masz świadomość, że uratowałaś życie dwojgu ludziom? Ewa pokręciła głową, zbyt wzruszona, by odpowiedzieć. Do tej pory walczyła o Karolinę, lecz przecież ta akcja, jak zresztą i inne, zapoczątkowane przez rodziny i przyjaciół chorych, mogła dać nadzieję wielu z nich. – Posłuchaj – znów poprawiła poduszkę chorej – znaleziono moją bliźniaczą duszę. – To znaczy? – Karolina uniosła brwi. – Kogoś, kto potrzebuje mojego szpiku. Bardzo się cieszę, ale... także boję się. – To zrozumiałe, Ewuś. – Chora odgarnęła z twarzy przyjaciółki kosmyk włosów gestem tak czułym, jak by uczyniła to matka. – Przecież to zabieg. Trochę bolesny. Nic przyjemnego. Ale... przecież ty jesteś w ciąży! Nie pobiera się szpiku od ciężarnych kobiet! – No właśnie. Właśnie tego się boję! Nie zabiegu. Nie mam pewności, czy moja bliźniacza dusza doczeka przeszczepu. Kurczę, nie darowałabym sobie, gdyby w lipcu, już po rozwiązaniu, okazało się... – Ewa pokręciła głową. – Ewuś, biorca poczeka. – Karolina pragnęła, by w jej głosie zabrzmiała pewność, ale nie miała tej pewności. Życie każdego chorego wisiało na włosku i mogło skończyć się w każdej chwili. Chorzy na białaczkę dziękowali Bogu za każdy przeżyty dzień. Każdego dnia mogli otrzymać wiadomość, że znalazł się dawca, że mają szansę, że będą żyć. Ale też każdego dnia na oddziale hematologii ktoś odchodził. Po każdej nocy kogoś brakowało. Ciężko było czekać i mieć nadzieję, widząc dookoła tylko śmierć i rozpacz... Ewa wiedziała o tym. Nieraz Karolina miała zaczerwienione od łez oczy. Nieraz przepraszała odwiedzających, po czym odwracała się do ściany i czekała, aż dadzą jej spokój. Oni – zdrowi – byli po drugiej stronie barykady. Walczyli o najbliższych, nie o własne życie. I nie rozumieli, że dla chorego najbliższym stał się ten, który leży teraz w izolatce, a każda kropla płynu sącząca się z plastikowego pojemnika do żyły odmierza albo sekundy życia, albo czas, jaki mu pozostał. – Mam nadzieję – wyszeptała Ewa. – W życiu bym sobie nie darowała, że moja bliźniacza dusza... odeszła, bo ja chciałam poczekać do rozwiązania. Tobie też kogoś znajdziemy, przyrzekam. Ale przyjaciółka nie słuchała. Leżała z wyciągniętymi wzdłuż ciała rękami, ze spokojną, nieruchomą twarzą i... – Karolina! – Ewie włos zjeżył się na głowie. Przypadła do chorej. Dziewczyna zamrugała. Po chwili patrzyła przytomnie na Ewę, osuwającą się na krzesło. – Ewuś? – Rany boskie, kobieto, nie rób mi tego więcej! – Ewie tak trzęsły się ręce, że nie mogła wyciągnąć chusteczki z torebki. – Czego? – Myślałam, że umarłaś! Leżałaś taka... taka piękna... Jak Królewna Śnieżka w tym swoim kryształowym futerale. Karolina uśmiechnęła się z wysiłkiem. Nie chciała tego mówić przyjaciółce, nie chciała jej straszyć, ale czuła się bardzo źle. To była jej osiemnasta chemia. Osiemnasty miesiąc walki ze śmiertelnym wrogiem. Jeszcze tylko pół roku i... koniec. Wypiszą ją ze szpitala, pożegna się z pacjentami, z którymi zdążyła się zaprzyjaźnić, z lekarzami i pielęgniarkami, którzy stali się jej rodziną, z wolontariuszami, niosącymi chorym uśmiech i ciepłe słowo, i będzie czekała. Tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu, rok po roku będzie czekała na dar życia: szpik kostny od swej bliźniaczej duszy, jak mawia Ewa, albo na nawrót choroby, który stanie się wyrokiem śmierci. Teraz spojrzała w przestraszone oczy przyjaciółki i uśmiechnęła się raz jeszcze. – Widziałaś kiedyś Śnieżkę bez włosów? Ewa szła przez zaśnieżony las cicha i zamyślona. Sajgonkom to nie przeszkadzało, dokazywały w sypkich zaspach po obu stronach drogi, jak to szczeniaki, natomiast towarzyszący im podczas spaceru Witold zerkał na dziewczynę co jakiś czas, czekając, aż pierwsza się odezwie.

Słońce świeciło radośnie, jak gdyby nigdy nic. Jakby trzaskający mróz po raz któryś tej zimy nie uszkodził trakcji kolejowej, przez co Ewa nie dojechała dziś do pracy. Jakby parędziesiąt metrów od Poziomki nie zamarzła sarna, która w nocy nie mogła wydostać się z zaspy, osłabła pewnie z głodu. Gdyby Ewa znalazła ją żywą... Łzy znów stanęły w oczach dziewczyny. Widok martwego zwierzęcia z otwartym w ostatnim wołaniu o pomoc pyszczkiem i przerażonymi oczami był tak trudny do zniesienia... – Zamówiłam siano. – Ewa energicznie otarła łzy, bo zaczęły zamarzać na policzkach. – Samochodem z przyczepą nikt mi nie przywiezie, musiałam więc skombinować wóz z koniem. A to niełatwe w dobie cywilizacji. Rozumiesz: niedługo polecimy na Marsa, a nie potrafimy pomóc głodującym zwierzakom, bo drogę zasypało. Co za porąbany świat! Witold słuchał w milczeniu. Czuł, bo znał swą towarzyszkę wystarczająco dobrze, że pod tymi łzami i za tymi słowami kryje się coś więcej. – Czym się martwisz? – odważył się wreszcie zapytać. – Maleństwo dokucza? – Niee... – Ewa pokręciła głową, zawahała się na sekundę, po czym wypaliła: – Zgłosił się zaginiony tatuś. Witold poczuł się, jakby dostał pięścią między oczy. Zamrugał i przeniósł spojrzenie z wijącej się przed nimi drogi na dziewczynę. – Ten tatuś – przytaknęła z niewesołym uśmiechem, kładąc dłoń pod sercem. Już w grudniu, gdy „Jagódka” sięgnęła po najwyższe laury i stała się ulubionym prezentem pod choinkę, biuro jednoosobowego Wydawnictwa Impresja przeszło oblężenie. Ewa odbierała dziesiątki telefonów, przyjmowała dziennikarzy, chcących przeprowadzić wywiad z autorką lub wyciągnąć od Ewy parę pikantnych szczegółów z życia Karoliny, przyjmowała agentów, łasych na prawa do przedruku, sponsorów, za logo ich produktu na okładce następnego wydania gotowych płacić oszałamiające pieniądze – Ewa nieraz dzwoniła do Karoliny, pytając ją o zdanie, jednak słoik z majonezem czy opakowanie proszku do prania średnio komponowały się z dopieszczonym przez Ewę layoutem, ale to było wytłumaczenie „zewnętrzne”, gdy sponsorom odmawiano, w rzeczywistości zaś ani Ewa, ani Karolina nie życzyły sobie tapetowania ukochanej „córeczki” podpaskami czy przyprawami do zup. Koniec, kropka. Ostatnią grupą petentów – najmilej przyjmowaną – były wielbicielki autorki, książki albo głównej bohaterki – Gabrysi. Nieco dezorganizowały pracę jednoosobowego wydawnictwa, jednak ich wizyty, słowa uznania, pytania dotyczące treści, uwagi – czasem bardzo celne – stanowiły miły przerywnik między wizytami takich krytyków literackich, którzy uwag do książki, autorki, głównej bohaterki mieli więcej, niż było dialogów w „Jagódce”, a w ogóle to nie gustują w babskiej literaturze i przeczytali, bo muszą. Tak... spotkania z czytelniczkami były niczym promienie słońca podczas sztormu. W styczniu, gdy ruszyła akcja „Ocal życie Karolinie”, sztorm osiągnął apogeum. Do grona wymienionych dołączyli działacze społeczni, dziennikarze i reporterzy już niekoniecznie zajmujący się literaturą, setki ochotników, gotowych wspomóc działania fundacji, no i nowa fala sponsorów, którzy nie widzieli nic zdrożnego w przystawce w postaci luksusowego samochodu do walki o ludzkie życie. Drzwi wydawnictwa nie zamykałyby się, gdyby nie zasieki, jakimi Andrzej postanowił odgrodzić Ewę od bandy natrętów. Na straży wydawnictwa stanął więc ochroniarz, drugą linią obrony była sekretarka, a trzecią osobista asystentka Ewy, którą szef zatrudnił w połowie stycznia – Tamara. Wydawnictwo Impresja, do tej pory jednoosobowe, stało się tym samym wydawnictwem dwuosobowym, a Ewa nabrała nadziei, że z czasem rozrośnie się do trojga pracowników, bo już teraz, nawet we dwie, nie nadążały z zalewem korespondencji. Andrzej nie miał nic przeciwko temu – proponował Ewie zatrudnienie kolejnych osób, ona jednak ciągle się wahała. Do tej pory wydawnictwo było jej dziełem, jej oczkiem w głowie i jej sukcesem. Jeszcze nie była gotowa wypuścić go z rąk. Jeszcze musiała sama kontrolować wszystko, choć przychodziło jej to z coraz większym trudem – sama korespondencja zajmowała pół dnia – i było w jej stanie coraz bardziej męczące. Tęskniła do czasów, gdy książka była dopiero przygotowywana do druku, a ona sama, w zaciszu Poziomki, pracowicie wprowadzała korektę albo rzeźbiła okładkę. Westchnęła z głębi serca. Dwie zaprzyjaźnione dziennikarki, które właśnie częstowała herbatą, spojrzały domyślnie na jej brzuch. – Kopie? „Maleństwo? Nie. Sukces kopie” – chciała odpowiedzieć, ale uśmiechnęła się tylko. W tym momencie zapukano do drzwi i Tamara zaanonsowała następnego gościa. – To ponoć twój znajomy – szepnęła do Ewy. – Przystojniak! – Puściła oczko. Znajomy faktycznie wyglądał znajomo, choć Ewa nie potrafiła przypomnieć sobie, gdzie go spotkała. A takiego gościa zapamiętałaby z pewnością: wysoki i szczupły, o zdecydowanie męskiej, pociągłej twarzy, silnej szczęce, pokrytej parodniowym zarostem, intensywnie niebieskich oczach o ostrym, inteligentnym, ale pogodnym spojrzeniu, i półdługich, płowych włosach idealnie pasował do wizerunku niegrzecznego chłopca, który pociąga każdą kobietę. – Cześć! – Wszedł do pokoju jak do własnego biura, obdarzył obie dziennikarki łobuzerskim uśmiechem, który zaparł im dech w piersiach, i zwrócił się do Ewy z krótkim pytaniem: – Pamiętasz mnie? „To ty grałeś Sawyera w serialu Lost!” – chciała wykrzyknąć, ale powstrzymała się z żartem. Miała jego wizerunek gdzieś na dnie umysłu. Jeszcze nieuchwytny, ale już niepokojący. Znała tego drania! Na sto procent kiedyś, gdzieś go spotkała, ale... No, co za skleroza?! Pokręciła przecząco głową, nie spuszczając z mężczyzny podejrzliwego spojrzenia. Podczas gdy dziennikarki próbowały go zagadać głosikami o pół oktawy wyższymi niż do tej pory, ona czuła, że nie polubi tego faceta. Już pierwsze podświadome określenie, jakim go obdarzyła: „ten drań”, było wiele mówiące. – Spotkaliśmy się w Białym Żaglu. Ewa mało z krzesła nie spadła. Dziennikarki łypnęły na nią ciekawie. – W Białym Żaglu... – powtórzyła wolno z czymś, co miało być uśmiechem. – Ta knajpka dla żeglarzy. – Puścił oczko. – Dla żeglarzy... Ewo Złotowska, czy nie stać cię na nic więcej niż powtarzanie jego słów?! – Aaaa, Biały Żagiel! Wpadliśmy tam kiedyś całą bandą po powrocie z Mazur: ja, Karola, Andrew, Izka, Tomek, Witold, Tamara, Jakub, Ulka, Janusz, Jolcia, Śniady – jak on też miał na imię? – Lutek, Zdzisiek, Olka... – I ja – przerwał jej z uroczym uśmiechem. – Tak, tak, i ty-y-y? – Daniel. Daniel de Veer. – Właśnie. Śpiewaliśmy szanty, tańczyliśmy country, piwo lało się strumieniami, było bardzo wesoło, żarty, balanga, rozpusta! Jurek siłował się z Olką na rękę. Pokonała go! – Był tam także Jurek? Uch, za ten złośliwy uśmieszek gotowa była faceta zagryźć!

– No był, ten od merca! – Od merca? – No ten, co jeździ starym mercedesem! – Aaaa, Jurek Owsiak? Parsknął śmiechem. Dziennikarki mu zawtórowały. Ewa umilkła. – Pozwolisz zaprosić się na kawę? Powspominamy dawne dzieje. Jak Andżela zrobiła striptiz na stole, a ty... – Pozwolę! – zgodziła się szybko, spłoniona po cebulki włosów. Tego jeszcze brakowało, by dziennikarki napisały obszerny reportaż o Ewie Złotowskiej, założycielce Fundacji „Karolina”, tańczącej w negliżu kankana. Ku jej olbrzymiej uldze zaczęły się żegnać, aczkolwiek niechętnie, i po chwili została z intruzem sam na sam. – No i? – naskoczyła na mężczyznę. – Co to za numer z tym Białym Żaglem? Byłam w tym przybytku raz i... Skończyłam z jakimś palantem w łóżku. Z jakimś palantem?! Nagle wrota niepamięci otworzyły się na oścież i Ewa już wiedziała, skąd zna „tego drania”. – Byłaś słodka – uśmiechnął się do niej czule. W następnej sekundzie dostał w łeb tym, co dziewczyna miała pod ręką. „Panoramą firm”. Zamroczyło go. Opadł na oparcie fotela, potrząsając głową. Ewa, teraz w prawdziwej furii, uniosła ciężkie tomiszcze ponownie. „Zabiję drania!” – to jedno kołatało się w jej umyśle. Nim jednak zdążyła opuścić narzędzie zbrodni na głowę ofiary, ta chwyciła ją za nadgarstki i przytrzymała. Dziewczyna przez chwilę kiwała się to w tył, to w przód, z księgą w wyciągniętych rękach. Wreszcie opuściła broń, skoczyła na równe nogi i wysyczała wściekle: – Czego chcesz?! Po co tu przylazłeś?! Masz ochotę na kolejny gwałt?! – Jaki gwałt? – Mężczyzna zrobił wielkie oczy. – Jeżeli ktoś kogoś zgwałcił, to ty mnie! – J-ja ciebie? – Opadła z powrotem na fotel, on zaś uśmiechnął się w duchu. Rozpracował tę laskę w pierwszych minutach ich znajomości. Była bardzo nieszczęśliwa, bardzo zdesperowana i bardzo napalona, choć to dopiero po paru „fikołkach”. Nie kontaktowała już wtedy, gdy opuszczali knajpę. I wiedział, że z ich spotkania nie będzie pamiętała kompletnie nic. Daniel spędził z półprzytomną dziewczyną parę upojnych chwil, skrobnął miły liścik – nigdy nie opuszczał swych ofiar bez słowa – i wydawało mu się, że to byłoby na tyle, do momentu gdy po powrocie do kraju ujrzał ową ofiarę na ekranie telewizora – otoczona wianuszkiem reporterów, udzielała wywiadu. Internet dopowiedział całą resztę o niepozornej Ewie Złotowskiej, która z dnia na dzień stała się ulubienicą mediów. A za sławą zawsze idą pieniądze. Duże pieniądze. – Nie było to nieprzyjemne – rzekł teraz swym najbardziej uwodzicielskim głosem, patrząc prosto w rozgniewane oczy dziewczyny. Po długiej chwili ona pierwsza spuściła wzrok. – Co tu robisz? – warknęła, nie do końca wierząc w to, co słyszy. – Będziesz szantażował mnie oskarżeniem o seksualne wykorzystanie? – Nie. – Rozparł się wygodnie w fotelu. – Pozwolę się wykorzystać powtórnie! – No chyba żartujesz?! – Znów się poderwała. – Nie chcę ciebie! Idź sobie! – Ciii...! – Obejrzał się na drzwi. – Spokojnie, Ewuś... – Nie mów tak do mnie! – Przepraszam. Choć tamtej nocy... – Nie przypominaj mi tamtej nocy! – Ależ dlaczego?! – wykrzyknął półgłosem. – Byłaś naprawdę słodka! „Zabiję go!” – Ewa rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu czegoś ciężkiego, bo „Panoramę” zabrał z zasięgu jej rąk. Mężczyzna, nic sobie z tego nie robiąc, chwycił ją za dłoń, przyciągnął do siebie i przytrzymał dotąd, aż przestała ją wyrywać. Wtedy ucałował rękę dziewczyny i rzekł całkiem poważnie: – Jeżeli czymś cię uraziłem, przepraszam. Nie przyszedłem tu z takim zamiarem. Wróciłem parę dni temu z Australii, z regat Clipper Round the World – może słyszałaś? – i pierwsze, co ujrzałem w naszej telewizji, to ty i twoje niesamowite przedsięwzięcie. A że nie mogłem o tobie zapomnieć, wybacz raz jeszcze, ale naprawdę mam miłe wspomnienia po tamtej... przepraszam! Już więcej nic nie powiem! Tylko tyle, że jestem pod ogromnym wrażeniem tego, co robisz dla chorych na białaczkę, i chciałem ofiarować... – urwał, zawstydzony – ...jeżeli oczywiście przyjmiesz, mój puchar, który zdobyłem na tych regatach. Tobie może nie wydać się cenny, ale w żeglarskim świecie... – znów zawiesił głos i spuścił skromnie wzrok. Ewa powoli dochodziła do siebie. Facet, gdy chciał (no i gdy nie wspominał „upojnej nocy”), był naprawdę czarujący. I te rozwichrzone australijskim wiatrem włosy. I spalona słońcem skóra. I niebieskie jak morze nad rafą koralową oczy, i koszula, idealnie dobrana pod ich kolor... za idealnie. – Oczywiście – odparła chłodno. – Karolina będzie bardzo wdzięczna za ten dar. – Fajnie. Dziękuję. Zawsze chciałem zrobić coś dla dobra ogółu. – To dlaczego nie zrobiłeś? – wpadła mu w słowo, bez cienia sympatii w głosie. Pochylił się ku dziewczynie, tak że musiała patrzeć wprost w te niewiarygodnie błękitne źrenice, i wyszeptał: – Bo jestem egoistycznym draniem. Ale masz szansę to zmienić. „Spadaj!” – chciała wykrzyknąć, ale w tym momencie on uśmiechnął się tak jak na początku: łobuzersko, uwodzicielsko i bardzo, bardzo chłopięco, i Ewa musiała odpowiedzieć uśmiechem. Nie było na to rady... Zamrugała, obudzona ze snu czyimś głosem. To Witold (skąd się tu wziął Witold?) pytał, co ma zamiar zrobić. – Wie, że to jego dziecko? Zaprzeczyła. Tamara przerwała im wtedy to intymne sam na sam, zapowiadając następnego gościa. Daniel zdążył tylko wyprosić od Ewy numer telefonu. I już przysłał z pięćdziesiąt esemesów, a co jeden, to bardziej uroczy. – Zamierzasz go uświadomić? Kim on w ogóle jest? – Żeglarzem – mruknęła. Faktycznie: Daniel de Veer – to nazwisko nosił po ojcu Holendrze, po nim też odziedziczył żyłkę żeglarską – był kapitanem jachtu, który w tym roku zdobył wicemistrzostwo w regatach australijskich. Sprawdziła go tak dokładnie jak on ją. Naoglądała się tylu jego zdjęć, przeważnie na tle jachtu Little Princess, że mogłaby z pamięci naszkicować jego portret, gdyby oczywiście umiała szkicować. – Pewnie porwie cię w podróż dookoła świata na swym smukłym białym żaglowcu i tyle cię widziałem – westchnął smutno Witold. – Na jego smukłym białym żaglowcu nie przewidziano miejsca dla kobiet w ciąży – odparła z wyraźną niechęcią w głosie.

– Nie polubiłaś go? – Witold raczej stwierdził, niż zapytał, starając się, by Ewa nie wyczuła ulgi w jego głosie. – Och... Da się lubić... Fakt, przystojny pan kapitan, o uroczym uśmiechu i wdzięku portowego zawadiaki, dał się lubić. I tylko lubić. Ewa nie łudziła się, że Danielzwycięzca-regat nagle zapałał do niej gorącym uczuciem. Postanowiła więc trzymać się od niego z daleka. Siebie i swoje maleństwo. – Będziesz się z nim spotykać? – indagował ostrożnie Witold. – Umówiłam się na niezobowiązującą kawę. I nie zamierzam się „spotykać”! Jedna kawa, nic więcej. – A gdy on zapragnie czegoś więcej? Ewa stanęła pośrodku drogi. – Witek, do cholery! Co mnie obchodzą jego pragnienia?! Myślisz, że nie potrafię... – Myślę, że jeśli mężczyzna chce zdobyć kobietę, a ma ku temu warunki, to ją zdobędzie – odparł spokojnie. – To możemy się założyć o... o nowy dach w Poziomce, że ten mężczyzna mnie nie zdobędzie, choćby kankana na ganku zatańczył. Nago. Przy minus dwudziestu. Witold milczał chwilę, potem wypalił: – Przekonałaś mnie. Chociaż chciałbym ujrzeć konkurencję, jak wywija nogami, i nie tylko nogami, na twoim ganku. Przy minus dwudziestu. Roześmiali się obydwoje. Piknął esemes. Ewa spojrzała na wyświetlacz. Uśmiech na twarzy Witolda zgasł. Wbrew sobie, wbrew swoim słowom Ewa brnęła w ten dziwny związek-nie związek z kapitanem de Veerem. Zaczęło się niewinnie. Od „niezobowiązującej kawy”, przy czym ona zadowoliła się sokiem z pomarańczy, na którego punkcie miała ostatnio obsesję, cóż, w ciąży kobiety marzą o słoiku ogórków, Ewa marzyła o cysternie soczku świeżo wyciśniętego ze słodkich pomarańczy. I tą właśnie ambrozją można ją było kupić. Albo uwieść. Z wydawnictwa do najbliższej pijalni soków wyrwała się na pół godziny, „nie dłużej!”, owe pół godziny przeciągnęło się do trzech kwadransów, potem niepostrzeżenie minęła godzina... Daniel był doskonałym gawędziarzem. Opowiadał o morskich przygodach tak barwnie, że zasłuchana dziewczyna straciła poczucie czasu. A gdy mężczyzna z opowieści o sobie zręcznie zszedł na tematy Ewie bliskie i drogie: wydawnictwo, książki, wreszcie walka o życie Karoliny, Ewa zapomniała się zupełnie. I to ona mówiła przez następną godzinę, znajdując w mężczyźnie wdzięcznego słuchacza. – Nie nudzi cię to? – zapytała w którymś momencie, zaniepokojona własnym monologiem. – Żartujesz! Dawno nie spotkałem tak interesującej osoby jak ty. Gdy opowiadasz o „Jagódce” czy o fundacji, cała promieniejesz, a oczy ci błyszczą jak zakochanej. – Bo jestem zakochana! – roześmiała się. Komplement był naprawdę przemiły. – Kim jest szczęśliwy wybranek? – zapytał, marszcząc brwi. – To ona. Nazywa się Impresja. Są właściwie dwie: Impresja i Fundacja „Karolina”. – Uff, kamień z serca. Z tymi dwiema spokojnie mogę konkurować. – A chcesz konkurować? – Ewa nagle spoważniała. – Dlaczego? Spodziewała się długiego wywodu, jaka to ona interesująca, inteligentna, piękna, ponętna i tak dalej, który zbyłaby krótkim wzruszeniem ramion, ale on pochylił się ku niej i szepnął: – Konkurencję mam we krwi. Nie dało się kapitana de Veera nie lubić.

Co mam przeciwko kapitanowi de V.: Wszystko! Głupia jesteś, Ewo Z. Spoważniej! Jest za przystojny. I za miły. Leci na mnie! (A to niemożliwe). Wykorzystał seksualnie pijaną kobietę (czyli mnie). Zrobił jej dziecko. (Taaa, a ty niby nie przyłożyłaś do tego ręki? Po co pchałaś się na wieczorek dla samotnych i piłaś na umór? On ciebie nie spoił, jesteś więc tak samo winna). On czegoś ode mnie chce, ale nie wiem czego. (Wiem! Twojej dwupokojowej Poziomki. Albo skórki z Tosi – może ma chore nerki. Ewentualnie chce się hajtnąć z którąś z Sajgonek, a że obie są niepełnoletnie, potrzebna mu będzie twoja zgoda. Ty nic nie masz, oprócz kupy kredytów! Tylko czy on o tym wie...?). I na tym, kochane Maleństwo, dywagacje na temat twojego prawdziwego ojca zakończę. Nie wiem, czy chciałabym, by na stałe zaistniał w moim życiu. Ale się dowiem. Na razie przyjrzymy się pięknemu kapitanowi dokładnie. I spróbujemy odkryć motywy, jakie nim kierują. Bo nie wierzę, by zapałał do mnie uczuciem wyższym. Nie z jego aparycją. I obyciem playboya.

LUTY

Mamy odwilż! Temperatura z minus dwudziestu wzrosła do minus dziesięciu! Upał po prostu oraz pełnia lata! Wczoraj, z tej radości, postanowiłam iść do sklepu w ślicznym ekologicznym kożuszku z plastiku, który odłożyłam do szafy, gdy zaczęła się prawdziwa zima, ale gdy zaczął mi zamarzać mózg, wróciłam w te pędy do domu i przeprosiłam się z barankiem. Otóż chrzanię ekologię! Może ona jest i dobra na Florydzie, gdzie nawiedzone elegantki mogą szpanować w sztucznych norkach narzuconych na kostium bikini, ja jestem zmarzluch i muszę mieć ciepłe odzienie, gdy mróz dokoła taki, że oczy zamarzają. I mózg. Kupiłam więc na Allegro nadjedzony przez mole kożuszek z barana i z upodobaniem chodziłam w nim całą zimę. Do dziś. No i od dziś. Bo minus dziesięć to nadal bardzo, bardzo zimno. Ale nie o tym chciałam. Do sklepu mam półtora kilometra nieodśnieżoną drogą. Do pociągu pięć minut przez las, wydeptaną ścieżką. Zamiast więc przedzierać się przez zaspy, jeździłam na zakupy pociągiem. To absurd, ale tak było. Mam miesięczny, więc nic mnie ta ekstrawagancja nie kosztowała. Dziś rano jednak – uwaga, uwaga! – przejechał naszą drogą pług śnieżny. Cała wieś wyległa, by to obejrzeć. Cała zasypana przez dwa miesiące wieś. Teraz mam przed bramą nie metr śniegu, tylko niemal dwa, bo ten pług odrzucał go na pobocze. Gdy listonosz zmartwił się, że nie dotrze do mojej skrzynki, postanowiłam przekopać wąski tunel. Dokonałam tego. Jest wprawdzie tak wąski, że ledwo się mieszczę, i to bokiem, ale listonosz jest węższy ode mnie. I mam teraz okno, a nawet drzwi, na świat. Mogę więc wędrować do centrum Urli City, gdzie są dwa minimarkety. Całkiem dobrze zaopatrzone! Po drodze (po drodze, na której śnieg zmienił się w mokrą breję) spotkałam... zjawisko. Tu wyjaśnienie: moja wieś jest wsią letniskową, mieszkańcy są więc przyzwyczajeni do ekstrawagancji letników. Ale letnicy, jak sama nazwa wskazuje, są bytami sezonu wakacyjnego, natomiast zjawisko było... miejscowe (o czym nie omieszkała mnie powiadomić ekspedientka). Było kobietą przed czterdziestką. Wysoką i szczupłą. Tlenioną blondynką w pełnym makijażu. Całkiem ładną. Wysiadło z terenowego wozu, w kozaczkach na dziesięciocentymetrowym obcasie (breja po kolana), w krótkim kożuszku ze srebrnego lisa, rozpiętym z przodu (bo odwilż przecież). Pod spodem miało top na ramiączkach (odwilż) i obcisłe biodrówki z czarnej skóry. Ale to jeszcze nie wszystko, choć już zwracało powszechną uwagę klientów minimarketu. Otóż zjawisko trzymało pod pachą dwa yorki w ubrankach imitujących srebrnego lisa. Tylko makijażu, kozaczków i obcisłych skórzanych spodenek im brakowało. Za to miały kokardki. Na główkach. Dla owych yorków zjawisko kupiło dwa kabanoski. I kawalątek pasztetu dziadunia. Pożegnało się i wyszło. I nie ono samo w sobie było dziwne, ale zupełny brak komentarzy z ust mieszkańców Urli. A to bardzo mi się spodobało. Może kiedyś też odważę się na jakąś ekstrawagancję. Dzika śliwka na włosach? Liwiec jest skuty lodem. Gdy wędkarze wybijają przeręble, biedne podduszone ryby tłoczą się, by zaczerpnąć choć łyk powietrza. Są łatwą zdobyczą. Szkoda mi ryb. Saren, zajęcy, dzików, lisów, ptaków... Człowiek jakoś sobie poradzi, zawsze sobie radzi, a zwierzęta nie. Owszem, są dokarmiane przez myśliwych, żeby później mieli na co polować – zadziwiająca logika postępowania, a jaki altruizm! – ale przecież nie wszystkie. Takie lisy – też chcą żyć. Też muszą jeść. A myszy się pochowały. Jastrzębie – to samo. Nie wydobędą pożywienia spod metrowej warstwy śniegu. Przeczytałam, że należy wysypywać ziarno, by zwabić drobne gryzonie w jedno miejsce, i wbić słupek, by drapieżnik miał na czym przysiąść podczas polowania, ale w co ja teraz wbiję słupek? W zaspę? Ziemia jest zmarznięta na kamień. Prędzej bym poroniła, niż wykopała dołek. Poza tym... jakoś mi niesporo wabić jedno zwierzę, by nakarmić drugie. Pozostanę przy sarenkach i sikorkach. Las jest teraz niesamowicie piękny. Stoi biały i cichy w promieniach słońca. Najmniejszy powiew wiatru nie porusza gałązką. Równie wspaniały jest nocą. Tobie zwierzę się, pamiętniczku, z wczorajszego szaleństwa, ale mam nadzieję, że nikt nigdy tego nie przeczyta, bo doprawdy... Gdzieś koło pierwszej w nocy stanęłam na ganku, patrząc na rozgwieżdżone niebo. Było tak blisko, że mogłam sięgnąć gwiazd. Pośrodku firmamentu królował księżyc w pełni. Jego blask i biel śniegu rozświetlały nocny las. I nagle zapragnęłam wyruszyć na szaloną wyprawę: ja w długiej, plączącej się u nóg sukni, i dwie Sajgonki. Nocą. W zaśnieżonym lesie. I zrobiłam to! Wcisnęłam się w ciemnozieloną suknię z aksamitu, którą kiedyś kupiłam na bal przebierańców (okazało się, że identyczne miało jeszcze kilka dziewczyn, które też chciały być średniowiecznymi księżniczkami). Włożyłam sznurowane kozaczki. Opatuliłam się w obszerny jesienny płaszcz i... zagwizdałam na Sajgonki. Wszystkie trzy, zachwycone, wyszłyśmy w noc. To było fantastyczne. Brnęłam przez mokry, zimny puch, nie czując zimna. Zapadałam się po pas w śnieżne zaspy i desperacko wygrzebywałam, by iść dalej, naprzód, ciągle przed siebie. Ratowałyśmy się ze śnieżnej opresji nawzajem: a to ja wygrzebywałam Sajgonki, a to Sajgonki wyciągały na ogonach mnie. Suknia plątała się pod nogami. Psy deptały po brzegu płaszcza, co rusz cofając mnie gwałtownie. Śnieg miałam wszędzie. Nawet w majtkach. Sajgonki, zziajane i szczęśliwe, skakały dookoła jak króliki. Ja, równie zziajana i równie szczęśliwa, szłam coraz głębiej w las. Ale w końcu musiałyśmy zawrócić... Droga powrotna po własnych wydeptanych śladach była łatwa. Dom wabił z ganku światłem latarni. Cudne to było. Może kiedyś powtórzymy naszą eskapadę. Tym razem pójdziemy w górę zamarzniętej rzeki. Tylko po północy. By sąsiedzi nas nie widzieli. Bo tak jak do zjawiska w lisach z yorkami pod pachą przywykli, do zjawy w zielonej sukni, spacerującej po Liwcu z dwiema Sajgonkami, już niekoniecznie. Na koniec: złapałam się na tym, że nie myślę o panu K.! Alleluja! Zaczęłam się spod niego wyczołgiwać! No serio, nie pamiętam już, kiedy ostatnio o nim pisałam. To znaczy teraz piszę i teraz myślę, że nie myślę. Ech... zakałapućkałam się. Idę zrobić sobie kubek herbaty i może ze dwie kanapki, bo coś chuda jestem, zamiast przybierać na wadze, jak na matkę Polkę przystało. Pomyśleć, że teraz, gdy mam dyspensę na tycie, straciłam apetyt. Czy Ty, moja Maleńka, nie masz ochoty na golonkę i talerz bigosu? Nie, Maleńka stanowczo nie ma ochoty. Herbata i kanapki. Że to Maleńka, nie Maleńki, wiem od wczoraj. Na USG wypatrzyliśmy brak atrybutów męskości, z czego wnioskujemy, że to kobietka.

Kurczę, ma toto paręnaście centymetrów zaledwie, a jest kompletnym człowieczkiem, z rączkami, paluszkami, oczkami, uszkami... Niesamowite! Lilipuci ludzik. A jaki ruchliwy! Wsłuchuję się pilnie w swój brzuch, by wyczuć ruchy Julijki, i czasem mi się udaje. Silna kruszyna. Mam nadzieję, że spotkamy się już za cztery miesiące... – Cześć. – O, cześć, Witek. – Andrzej oderwał wzrok od ekranu komputera. Przetarł zaczerwienione powieki. – Co ty tu robisz? Ewa jest w szpitalu. – W szpitalu?! Co się stało?! – Witold gotów był zrobić w tył zwrot i pędzić do szpitala. – Uspokój się, nic. Dziś jest kolejny przeszczep „jej” pacjenta i chciała tam być. Jak i przy poprzednich. – No, no, medialne zwierzę się z naszej nieśmiałej sierotki robi – Witold wyrzekł to z mimowolnym przekąsem. Andrzej rzucił mu ostre spojrzenie. – Ona nie robi tego na pokaz. Media nic nie wiedzą. Po prostu Ewkę cała ta akcja uszczęśliwia. Wcale jej się nie dziwię... – wrócił spojrzeniem do komputera. – Co tu tak pusto? – Witold rozejrzał się po cichym biurze. Nie było, oprócz Andrzeja, żywej duszy. – Dałem wszystkim wolne. Korzystam z nieobecności Ewki, żeby spokojnie popracować. Bez tabunów gości, interesantów i dziennikarzy. Wiesz, ktoś musi na te wszystkie jej pomysły zarabiać, a teraz, w kryzysie, nie jest to łatwe. – To na bessie też można zarobić? – Można. Jeśli się wie jak. Ja wiem. Ale mówię: nie jest to takie łatwe jak jeszcze rok temu. Czekaj, trzymam na muszce ciekawe akcje. Ty mów, a ja będę je kontrolował. – Co mam mówić? – Witold podszedł do regału i wziął do ręki statuetkę ze złotym orłem, pewnie jakieś giełdowe trofeum gospodarza. – To, z czym przyszedłeś. Bo przecież nie wpadłeś towarzysko. Na kawkę. – Może szukam Ewy? – Zwykle wiesz, gdzie ją znaleźć. Mów. Witold przez chwilę zbierał się w sobie, wreszcie zaczął: – Ty znasz Ewę dobrze, a nawet lepiej... – O ile kobietę można w ogóle znać. – Gdybyś był na jej miejscu, co byś wolał: by twój ukochany leciał na każdą laskę, która wpadnie mu w oko, czy żeby leciał na twoje pieniądze? Andrzej powoli odsunął się od biurka razem z obrotowym fotelem i wreszcie z całą uwagą spojrzał na swego gościa. – Gdybym był na jej miejscu – odparł po chwili – wolałbym, by zazdrosny palant trzymał się z daleka od mojego życia. Tak, tak, to o tobie. Witold zacisnął szczęki. – Bawimy się w psa ogrodnika? Sam nie możesz, to drugiemu nie dasz? – zapytał Andrzej. – Myślałem, że ci na niej zależy. – Bo zależy. Ale wierzę w jej inteligencję. A jeśli zgłupiała czy hormony zalewają jej mózg, w intuicję. Ewka nie jest idiotką. Wie, że piękny Daniel nie zakochał się w jej... – urwał, wiedząc, że staje się nielojalny. Nagle zapytał: – Skąd wiesz o laskach, na które ten facet leci, czy o jej pieniądzach? Ona jak na razie ma same długi. – Niedługo się odkuje. Zresztą... zapomnij. Nic nie mówiłem. – Jak mnie to wkurza! – Andrzej palnął otwartą dłonią w blat stołu. – Przychodzisz tutaj, mimo że mam dzień wolny, rzucasz insynuacje, a gdy proszę o dowody, „nic nie mówiłem”. Albo rozmawiamy poważnie o naszej wspólnej znajomej, albo odgrywasz primabalerinę. Ale to już sam. Za drzwiami. – Masz rację. Przepraszam. Prześledziłem historię związków kapitana de Veera w internecie. Ma na koncie albo blond piękności, pasujące do jachtu, albo bogate podstarzałe rozwódki. Utrzymanie jachtu jest kosztowne... – Coś o tym wiem – mruknął Andrzej. – I z tym chcesz wyjechać przed Ewą? Że skoro nie jest blond pięknością, to dojną krową? Witek, litości! – A pozwolisz swej przyjaciółce brnąć w ten związek? Andrzej oparł się na fotelu z rękami splecionymi na karku. Długą chwilę patrzył przyjacielowi prosto w oczy. Witold miał rację. Jeśli Ewa pozwoli się oczarować bawidamkowi, znów będzie cierpieć. Zasłużyła na coś więcej niż słodkie kłamstwa i łzy, którymi musi się to skończyć. – Masz jakiś pomysł? – Mam – odparł z wahaniem Witold. – Jeśli któryś z nas otworzy jej oczy, znienawidzi ciebie albo mnie. Lecz jeśli sypnie się sam książę... – Jak go zmusisz? Porwiesz i torturami wyciągniesz zeznanie? Ewa odsłucha, mdlejąc przy krzykach i jękach, ale tylko na chwilę, po czym rzuci się tobie w ramiona, pal sześć torturowanego, i będziecie żyli długo... – Przestań. Trzeba się dowiedzieć z kim, gdzie i kiedy Daniel się spotyka i, zupełnie przypadkiem, znaleźć się w tym miejscu o tej godzinie z Ewą. – I co w tym trudnego? Wynajmij detektywa i przyprowadź Ewkę na miejsce zbrodni. – To wyda się jej podejrzane. Ty musisz ją przyprowadzić. – Ja?! – Andrzej poderwał się z miejsca. – Dlaczego ja?! – Pocieszysz ją po wszystkim. – Witold spojrzał na niego wzrokiem spaniela. – Przecież zależy ci na niej. – Nie mniej niż tobie – odmruknął Andrzej. Właściwie nie była to żadna zbrodnia... – Masz na oku jakiegoś detektywa? Witold odetchnął. W następnej chwili, nieco stropiony, podawał przyjacielowi karteczkę. – Przyznam, że już się tym zająłem. Piękny Daniel umówił się dziś na randkę z równie piękną Iloną Rybnik, tą gwiazdeczką. W uroczym kameralnym zakątku na Starówce, Rozmarynie. O osiemnastej. Andrzej z westchnieniem rezygnacji wziął karteczkę, przeczytał i schował do kieszonki na piersi. – Może spal to czy co? – A może mam połknąć? – rozeźlił się mężczyzna. – Spokojna głowa, przyjacielu, robiłem dziwniejsze rzeczy niż wystawianie niewiernych kochanków przyjaciółkom. Natomiast po tobie bym się tego nie spodziewał. Taka cicha woda... Prawy i szlachetny Witold Jasielski. Śledzi obcego faceta i nasyła na niego ukochaną. No, no, no... – Jestem skonany. – Andrzej westchnął ciężko. Ewa spojrzała na niego bez współczucia. – Czym? Robieniem pieniędzy? Cały dzień siedziałeś przed komputerem. – Pracowałem! Umysłowo! To cięższy wysiłek niż przerzucanie węgla! – Zmień zawód – wzruszyła ramionami.

Tak oto, przerzucając się złośliwościami, jechali przez zaśnieżone miasto. Od jakiegoś czasu utarło się, że ktoś z firmy – najczęściej był to Andrzej – odwozi Ewę na dworzec, żeby nie musiała się tłuc przez pół Warszawy niedogrzaną komunikacją miejską, choć długo broniła się przed utratą niezależności. – Głodny jestem. Niemożliwie. Ewuś, pojedź późniejszym, wstąpimy do jakiejś knajpki. – Słuchaj, pasibrzuchu, dla mnie „późniejszy” to godzina dłużej poza domem. Moim kochanym, ciepłym domeczkiem, gdzie czekają dwie zziębnięte Sajgonki i stęskniona Tosia. Na ciebie nikt nie czeka, więc to ty się spóźnisz. – No dobra – westchnął po raz drugi. – Chciałem z tobą pogadać. O Karolinie. – Coś się stało? – od razu się zaniepokoiła. – Coś z nią? Z wami? – Ewka, w zacisznej knajpce, nad talerzem pełnym dobrego spaghetti, okej? – Okej – skapitulowała, nadal niespokojna. – Rozmaryn – przeczytała nieco później szyld nad drzwiami maleńkiej staromiejskiej restauracyjki. – Świetnie tu karmią. Kuchnia śródziemnomorska. – Weszli do środka. – Masz ochotę na owoce morza? – A masz ochotę na pawia? – Siłą woli powstrzymała odruch wymiotny. Od jakiegoś czasu na samo wspomnienie ryb robiło jej się niedobrze, a gdy czuła zapach, miała do wyboru: w tył zwrot albo sprint do WC. Na szczęście w Rozmarynie pachniało rozmarynem. I pizzą. Andrzej obrzucił bystrym spojrzeniem wnętrze knajpki. Daniela z towarzyszką jeszcze nie było. Poprowadził Ewę do stolika w kącie. Posadził dziewczynę tyłem do drzwi i zajął się wertowaniem menu. Był w tym miejscu po raz pierwszy i nie wiedział, czy rzeczywiście mają tu spaghetti, nie mówiąc o owocach morza. Na szczęście w Warszawie wszystkie restauracje miały w karcie makaron z sosem pomidorowym. Pod tym względem stolica przypominała Wenecję. I na szczęście tylko pod tym, choć na wiosnę, gdy ruszą lody, mogło się to zmienić. Pałaszowali w najlepsze przystawki, gdy drzwi otworzyły się i do środka wpadła, tupiąc i chuchając w zmarznięte ręce, para kochanków. Gdyby ktoś miał wątpliwości, że nimi są, mężczyzna wycisnął na ustach kobiety długi, namiętny, aż zbyt namiętny pocałunek. Andrzej skrzywił się lekko. Taka demonstracja była typowa dla lowelasów pokroju Daniela de V. Teraz musiał poczekać, aż parka zaszyje się w drugim kącie, zamówi coś i się rozkręci. Niedługo musiał czekać. Gdy tylko kelnerka zabrała menu, Daniel zagarnął dziewczynę ramieniem i zaczął badać językiem stan jej migdałków. Andrzej pokręcił głową z udawaną dezaprobatą. Ewa obejrzała się, ciekawa, co go tak zbulwersowało, i... – O ja nie mogę, Daniel! – wyszeptała, chowając się za Andrzeja. – O jaaa...! Całuje się z jakąś laską! I śmiem domniemywać, iż nie jest to jego siostra! Jej towarzysz słuchał z coraz większym niedowierzaniem. Gdzie krzyk ranionej łani?! Gdzie odgłos łamanego serca?! Gdzie...?! Ewa wyglądała na zaskoczoną, owszem, ale i zadowoloną!! – Daniel? – zapytał wolno. – Taaa. Ojciec mojego dziecka – nadal szeptała konspiracyjnie. – Nie wie o tym. Przystawiał się do mnie od paru tygodni, a ja nie wiedziałam, jak go spławić. Pozwolisz mi na małą scenę? – N-nie krępuj się – odszepnął. Ewa wstała tak raptownie, aż krzesło huknęło o ścianę. Goście spojrzeli na nią. Daniel również. I nagle migdałki pięknej blondynki przestały go interesować. Ewa szła ku nim odziana w gniew, niczym Furia. Oczy ciskały błyskawice. Palce zaciskały się niczym szpony, żądne czyjegoś gardła. Mógłby przysiąc, że zgrzytała zębami, a może nawet szukała spluwy przy pasie. – Ewa! Ewuś! – Wstał i on, z nieco niepewnym uśmiechem na twarzy. – Co ty tu...? Cieszę się, że cię widzę! Poznaj, proszę, moją... – Myśl, facet, myśl! Z kim mógłbyś całować się namiętnie i niewinnie zarazem? – ...moją terapeutkę! Ewa stanęła jak wryta dwa kroki od niego. – Terapeutka?! – wykrzyknęła z najwyższym zdumieniem i... nagle zaczęła się śmiać. Serdecznie, z całego serca. – Daniel, jesteś niesamowity! Nawet ja, przy mojej bujnej wyobraźni, nie wymyśliłabym czegoś takiego. Terapeutka! Wymaz z gardła ci pobierała czy badała stan uzębienia?! Nie mogę... – kwiliła, ocierając oczy. – O co tu chodzi? – Tym razem chciała wiedzieć „terapeutka”. – Jeszcze wczoraj byłam twoją dziewczyną, pieprzyłeś się ze mną, aż wióry szły, dziś jestem pielęgniarką? – Terapeutką – poprawiła ją Ewa. – Wszystko jedno! O co tu chodzi, Danny?! – Danny? – Ewa oparła się o ścianę, bo byłaby upadła. Nie do końca wiedziała, co ją w tej całej sytuacji tak śmieszy, ale nie potrafiła opanować wesołości. Andrzej postanowił interweniować, póki sytuacja całkiem nie wymknie się spod kontroli. Za chwilę bowiem ktoś oberwie po buzi. Tego był pewien. Odciągnął nieopierającą się Ewę do stolika. Narzucił jej na ramiona kożuszek z wyliniałego barana, zapłacił i szybko wyprowadził ją na zewnątrz. – Jesteś nienormalna – sapnął, wepchnąwszy Ewę do samochodu. – Każda inna obiłaby łajdakowi twarz, a ta się śmieje jak idiotka. – Śmiech to zdrowie – odparła pogodnie. – A twarz niech mu obija terapeutka. Ja jestem w ciąży. – A co to ma do obijania?! – Muszę unikać zbędnego wysiłku – wyjaśniła z godnością. I znów zaczęła się śmiać. Przez szum silnika słyszał, jak powtarza: – Terapeutka! Czy wy wszyscy, mówię o samcach, tak głupiejecie, gdy się was przyłapie na gorącym uczynku? – zapytała naraz ciekawie. Andrzej rzucił jej mordercze spojrzenie. Gdy Jola robiła mu scenę, faktycznie głupiał. I przy Hance, a wcześniej, gdy zdradził Monikę – też. Za każdym razem głupiał tak samo i wymyślał podobnie idiotyczne wytłumaczenia, zamiast otwarcie powiedzieć: tak, zdradziłem cię i żałuję albo nie żałuję. – Wy, samice, jesteście niby mądrzejsze? – Ja nigdy nie miałam takiej sytuacji, ale myślę, że tak. Byłabym mądrzejsza. I uczciwsza. Najpierw powiedziałabym partnerowi, że odchodzę, potem dopiero bawiłabym się w lekarza z innym. – A gdybyś nie chciała odejść? Ot, zabujałabyś się w jakimś kolesiu, zapragnęła odrobiny szaleństwa, ale bez niszczenia stałego związku? – I co? Miałabym dwóch naraz? – Chwilowo tak. Ewa znów zaczęła się śmiać. – Andrzejku – poklepała go po ręce. – Gdybym chciała mieć podwójny kłopot, kupiłabym sobie strusia. Wierz mi, struś to wredne zwierzę. Niemal tak wredne jak facet. Andrzej posłał jej wściekłe spojrzenie. – Jutro kupię ci strusie jajo. Możesz je kochać, przytulać i nazywać Dżordż. I już nigdy nie będziesz sama.

Szła przez las, przyświecając sobie latarką. Dziś księżyc skrył się za grubą warstwą chmur. W lesie było tak ciemno, tak zupełnie ciemno, że po zgaszeniu latarki nie widziała własnej dłoni, choć trzymała ją tuż przed oczami. Z jednej strony droga przez las była trochę straszna, z drugiej – Ewa czuła się całkiem bezpiecznie. Gdy gasiła światło, nikt, żaden zboczeniec, nie był w stanie jej wypatrzyć. Znikała po prostu, jakby narzuciła pelerynę niewidkę. Zboczeniec zabiłby się na pierwszym lepszym pniu, gdyby próbował podkraść się do Ewy niepostrzeżenie. Tak. Las bezksiężycową nocą był najbezpieczniejszym miejscem, hmm... w Urlach. No nie, znała drugie, jeszcze bezpieczniejsze: swój domek, który właśnie przyzywał ją światełkiem z ganku. Żółty płomyk migał pośród pni drzew. Przyspieszyła kroku, by po chwili zwolnić, a potem stanąć, gasząc latarkę. W domku ktoś był! Oprócz światła na ganku paliło się w dużym pokoju! Ewa poczuła, jak serce zaczyna łomotać jej w piersi, a żołądek zaciska się w węzeł. Co robić?! Dzwonić na policję?! A jeśli włamywacz wziął jako zakładników Tosię i Sajgonki?! Broń! Musi znaleźć jakąś broń i próbować uwolnić zwierzęta, a potem obezwładnić napastnika i dopiero dzwonić na policję. Włączyła latarkę, bo nim doszłaby do domu, sama zabiłaby się na najbliższym drzewie – światło z domu nie sięgało w głąb lasu – zakryła ją dłonią i z duszą na ramieniu zaczęła skradać się do kuchni letniej, w której trzymała siekierę, szpadle, a nawet grabie. Grabie teraz się jej nie przydadzą, chyba że na zasadzkę, ale siekiera... Uśmiechnęła się wrednie, choć złodziej nie mógł tego widzieć. Bezszelestnie otworzyła drzwi do kuchni, wyłuskała spośród narzędzi to właściwe, chwyciła je w dłoń i ruszyła na wroga, cicho jak indiański wojownik. I potknęła się na psiej misce. Łomot wygnałby z grobu umarlaka, co dopiero włamywacza, ale... nic. Światło w pokoju paliło się spokojnie, Sajgonki siedziały wewnątrz, uwięzione i pewnie zakneblowane, a złodziej... właśnie otwierał drzwi, wynosił na ganek dywanik i zaczynał go energicznie trzepać. Ewie wszystko opadło. Łącznie z siekierą. – Babciu! – krzyknęła z ulgą i ze złością. – Co ty tu robisz?! Starsza pani uśmiechnęła się na widok wnuczki. – Sprzątam – odparła, jakby to była rzecz najnaturalniejsza na świecie. Bo też i była. – Przestraszyłaś mnie! Myślałam, że ktoś włamał się do domu, pojmał Sajgonki i... – Chciałam uprzedzić, ale komórkę masz wyłączoną. Wejdź do domu. Nastawię herbatę. Upiekłam ciasto drożdżowe z rodzynkami. Ukroić parę kawałków i posmarować masłem, tak jak lubisz? I tak jakoś, łagodnie i całkiem naturalnie, babcia Zosia nastała w Poziomce. Ewa po raz pierwszy od czasów dzieciństwa w domu babci poczuła się bezpieczna. Otoczona troskliwą opieką kogoś, kogo kochała najbardziej na świecie, powoli, powoli rozkwitała, mimo że do wiosny było daleko. Zaczęła jeść. Jej buzia nabrała kolorów. Oczy blasku. Włosy, matowe i łamliwe, nie potrzebowały widać żadnych cudo-magicznych szamponów z odżywką sto dwadzieścia osiem w jednym (technologia włókien węglowych i polimerów, stosowana przy produkcji promów kosmicznych), lecz po prostu ciepłych posiłków o stałych porach, śniadań jadanych w towarzystwie babci, nie w biegu, obiadokolacji złożonej z dwóch dań, surówki i kompotu z suszu, który Ewa uwielbiała, i szklanki mleka z masłem i miodem na noc, którego zapach nieodmiennie kojarzył się ze szczęśliwym dzieciństwem na Koszykowej. Zaczęła dobrze sypiać. W gładkiej i pachnącej pościeli, bo babcia była tradycjonalistką i nie uznawała jakiejś tam kory, która choć wygodna, była szorstka i niemiła w dotyku, a poza tym co to za pościel bez krochmalu z mąki ziemniaczanej i solidnego maglowania. Ewusina pościel z kory powędrowała na strych, cieszyć mole, gdy tylko ockną się ze snu zimowego, piętro niżej Ewa zasypiała na białej, bawełnianej, obszytej koronką poduszce, pod taką samą kołdrą, którą babcia przywiozła z domu. Zaczęła chodzić na spacery. Podczas gdy do tej pory każdy weekend i dzień wolny spędzała zagrzebana w kocach i pledach, przysypiając nad książką, teraz wyruszała z babcią i Sajgonkami na wędrówki zaśnieżonym lasem. Z początku dla towarzystwa, by staruszka nie zabłądziła broń Boże, potem dla przyjemności. Sajgonki, które pokochały nową mieszkankę Poziomki, były podwójnie szczęśliwe. – Nie zapytałaś, co ja właściwie tutaj robię – odezwała się babcia Zosia podczas jednego ze spacerów. – Zapytałam! Odparłaś, że sprzątasz, co było logiczne i zgodne z prawdą. – No tak... – zaśmiała się starsza pani, ale zaraz spoważniała. – Romuald – mówiła o ojczymie Ewy – stwierdził, że nie stać go dłużej na utrzymywanie darmozjada, czyli mnie... – Tak powiedział?! – Ewa stanęła pośrodku ścieżki, zaciskając pięści. – Dokładnie tak. – A to drań! Przecież oddajesz mu całą emeryturę! – Oddawałam. Widzisz, trochę pogorszyło mi się z sercem i leki zaczęły pożerać moje skromne dochody, tak że na czynsz dla Romualda już nie starczało... – Ma obowiązek cię utrzymywać! – Nie ma, Ewuniu, i dobrze o tym wiesz. To obcy człowiek... – To mężuś twojej córki! Twój zięć! – Moją córkę trzyma z łaski, mnie z tym większej. – I dobrze! – Co dobrze? – zaniepokoiła się babcia Zosia. – Dobrze, że żyjemy z jego łaski? – Nie! – Ewa zaśmiała się, choć nie było jej do śmiechu. – Dobrze, że to powiedział, łobuz jeden, bo przyjechałaś do mnie i już tu zostaniesz, prawda, babuniu? – Dziewczyna zajrzała błagalnie w błękitne oczy starszej pani, teraz powilgotniałe od łez wzruszenia. – Ano zostanę, wnusieńko, bo gdzie ja się podzieję? Na Koszykową nie wrócę, bo gdzież utrzymam sześćdziesiąt metrów. O to mu poszło, że nie chcę przepisać mieszkania na jego syna. A ja, gdybym miała parę złotych na remont, to na własną córkę bym je przepisała, by nie musiała kątem mieszkać u byłego męża. Ewie coś nagle przyszło do głowy. Miała pieniądze od Andrzeja, za książkę, odłożone na czarną godzinę... – Mama też nie utrzymałaby tego mieszkania – zaczęła ostrożnie. – Ej, nie doceniasz własnej rodzicielki! – Babcia Zosia pogroziła jej palcem. – Twoja mama od lat nie ma niczego swojego. Gdyby dostała Koszykową, którą kocha tak jak ty, doprowadziłaby tę ruinę do porządku. Teraz ponoć działa tam wspólnota mieszkaniowa. Mają remontować dach. Zwalczyć grzyb w pokojach i kuchni, zmienić instalacje, odrestaurować parkiet, odnowić łazienkę i mieszkanie byłoby piękne jak kiedyś. Ewa z nostalgią wspomniała przedwojenny trzypokojowy apartament na Koszykowej, w którym wychowało się parę pokoleń jej przodków. Po wojnie kamienica została skomunalizowana, dokwaterowano lokatorów, którzy nie dbali ani o dębowe parkiety, ani o secesyjne meble. Babcia Zosia i mama z małą Ewą zajmowały pokój południowy. Niewielki, ale bardzo słoneczny. Światło, ciepło, zapachy ze wspólnej kuchni i

gwar za oknem – to właśnie Ewa kojarzyła z krótkim, szczęśliwym dzieciństwem. Potem nastały czasy Romualda L. Mroczne czasy dla małej dziewczynki i jej matki. A gdy nastała wolność i lokatorzy wyprowadzili się, starsza pani nie była w stanie utrzymać się ze skromnej nauczycielskiej emerytury i w końcu z bólem serca zamknęła Koszykową na cztery spusty, by zamieszkać kątem u zięcia. Dla niej również rozpoczęła się epoka mroku. Która trwałaby do końca życia, gdyby nie... mały biały dom, Poziomka. I ukochana wnuczka. – Słuchaj, babuniu, gdyby mieszkanie nadawało się do użytku... Gdybyś przepisała je na mamę... Z czego ona by żyła? Do tej pory utrzymywał ją przecież Romuald. Czy mama potrafi cokolwiek robić? – Wnuczko, bluźnisz! – zagrzmiała pani Zosia. – Twoja mama jest znakomitą tłumaczką! Może musiałaby sobie słownictwo przypomnieć czy język podszlifować, bo przecież czasy się zmieniają i teraz mówi się inaczej niż trzydzieści lat temu, ale jestem pewna, że miałaby co robić. To, że mama z wyróżnieniem ukończyła anglistykę, Ewa wiedziała. Po kimś miała przecież zdolności językowe. Jakoś tylko ten fakt pogrzebała w niepamięci, bo od ślubu matki z Romualdem widziała ją przy garach, praniu czy szorowaniu podłóg, nie z książką w ręku. Nie zauważyła, kiedy z młodej, pięknej, delikatnej kobiety Anna Lewińska zamieniła się w zmęczoną życiem posługaczkę. Podnóżek męża, który nie stronił od picia i bicia. – Zarobi na czynsz i wyżywienie? – Ewa musiała się upewnić. Mama wydawała się taka niezaradna i bezwolna. „Zapytaj ojca”, „Ojciec zdecyduje”, „Ojciec to, ojciec tamto” – ta sama śpiewka rozbrzmiewała w ich domu od rana do wieczora... – Zarobi – odparła twardo pani Zosia. – A ja jej pomogę. Jeszcze czasem dorabiam korektą. Wzrok ci u mnie nie najgorszy, dziękować Bogu. – Uff, to załatwione. – Ewa odetchnęła głęboko. Los matki, którą przecież kochała całym sercem, choć nie potrafiła wyzbyć się podłego uczucia pogardy i żalu, które też dla niej miała, bardzo Ewę trapił. Pragnęła dla matki spokojnego domu, kochającej rodziny, godzin spędzonych z ukochaną książką, a nie na szorowaniu garów, pragnęła tego wszystkiego, co właśnie stawało się udziałem jej – Ewy. – Co załatwione? – zapytała babcia Zosia, choć oczy już jej się śmiały. – Wyszykujemy mamie mieszkanko. Pod warunkiem że się do niego przeniesie i zarobi na jego utrzymanie. – I przepiszemy je na mamę, pod warunkiem że rozwiedzie się z tym łajdakiem – dodała pani Zosia. – Świetny pomysł! Tylko czy mama... – Przedstawimy jej nasze warunki i damy czas do namysłu. Powiedzmy, dwa dni i dwie noce. Tylko tyle. Bo inaczej ty wydasz pieniądze na remont, ja sprzedam Koszykową i choć obie będziemy żyły długo i szczęśliwie, to Ania po raz drugi, na własne życzenie, będzie stracona dla świata. Umowa stoi? – Babcia wyciągnęła do wnuczki rękę. – Może tydzień? Dwa dni to trochę mało na podjęcie tak ważnej decyzji... – zatroskała się Ewa. – Przez tydzień zdąży ją podjąć i zmienić sto razy, a my trafimy akurat na ten setny: „Zostaję z Romkiem”. Dwa dni. Stoi? – Stoi. – Ewa bez dalszych wahań uścisnęła podaną dłoń, a potem rzuciły się sobie w ramiona, podskakując, śmiejąc się i płacząc, jak małe dziewczynki na wieść o bożonarodzeniowych prezentach. Umówiły się, że w najbliższą sobotę wyskoczą do Warszawy, przyprą mamę Anię do muru i wymuszą na niej dwa przyrzeczenia: że odejdzie od Romualda i wróci do tłumaczeń, by zarobić na własne utrzymanie. Plany planami, a życie lubi robić niespodzianki. W sobotę rano, gdy Ewa „dojrzewała” w swym sosnowym łóżku, otulona pachnącą bzem pościelą, do drzwi Poziomki zapukał gość. – Babuniu, otworzysz? – miauknęła dziewczyna prosząco, bo nie spieszyło się jej do opuszczenia ciepłego łóżka, ale w soboty i niedziele pani Zosia także miała wolne i pozwalała sobie pospać dłużej. Ewa z westchnieniem otuliła się szlafroczkiem, wyszła do przedpokoju, otworzyła drzwi i... – Mama! Ale niespodzianka! Miałyśmy cię dzisiaj odwiedzić! Chodź, chodź do środka, bo zimno! Mamuś, co ty tutaj robisz? – Ewa zadała swe zwyczajowe pytanie, nim zdążyła ugryźć się w język. Torba podróżna stojąca u stóp kobiety nie pozostawiała wątpliwości. Z taką samą tydzień wcześniej zjawiła się w Poziomce babcia Zosia... – Wiesz, córeńko – zaczęła pani Anna z wahaniem, wchodząc za Ewą do dużego pokoju – już przed świętami było mi w domu... duszno. Ewa pokręciła głową. Mama zawsze potrafiła dobrać najbardziej nieodpowiedni eufemizm. Duszno? – Potrzebowałam nieco... świeżego spojrzenia na świat. Wczoraj w nocy... – Anna zacięła się. Wolała nie wdawać się w szczegóły nawet przed ukochaną córką, do której miała pełne zaufanie. Gdyby Ewa dowiedziała się, co w nocy próbował jej matce uczynić Romuald... – Wczoraj w nocy podjęłam decyzję. I jestem. – Próbowała się uśmiechnąć, by pokryć tym uśmiechem wstyd za siebie, za tamtego i za całe swoje marne życie, ale nagle broda zaczęła jej drżeć, a z oczu popłynęły pierwsze łzy. Ewa chwyciła matkę w ramiona i tuląc ją rozpaczliwie, sama zaczęła łkać. Z tego samego wstydu. I jeszcze dlatego, że mogła mamie pomóc już wcześniej, a nawet nie próbowała. – A co to za gorzkie żale? – usłyszały naraz głos babci Zosi. Anna spojrzała z niedowierzaniem nad ramieniem córki. – Mamo, co ty tutaj robisz?! – To chyba u was rodzinne – odparła starsza pani. – Tylko to potraficie wyartykułować na widok gościa: „co ty tutaj robisz”. Mieszkam! Ot co! Jak zresztą i ty. – Chwyciła torbę podróżną córki i zaniosła do swego pokoju, który odtąd miała z nią dzielić. – Mam nadzieję, że się pomieścicie do czasu, aż odnowię trzeci pokój – Ewa otarła oczy i... uśmiechnęła się, szczęśliwa, bo nagle dotarło do niej, że cały ich misterny plan, plan przywrócenia świetności mieszkaniu na Koszykowej i wyrwania dzięki niemu matki ze szponów beznadziejnego małżeństwa, właśnie sam z siebie, jak przystało na znakomity plan, zaczął się realizować. – I widzisz, Aniu – mówiła babcia przy śniadaniu, do którego, jak za dawnych dobrych czasów, zasiadły we trzy – przepiszemy na ciebie Koszykową, Ewcia pożyczy nam pieniążków na remont, niewielki, taki, żeby dożyć do lepszych czasów, które – wierzę w to – niedługo nadejdą, i gdy maleństwo się urodzi – pogładziła okrąglutki brzuszek wnuczki – zamieszkam tam razem z tobą. – Babciu! Jak to „razem z tobą”? A ja?! – Ewa aż podniosła się z miejsca. – Ty radziłaś sobie, radzisz i będziesz radziła znakomicie. Sama. No, z dzidziusiem. A tam potrzeba dwojga, jak do tanga. Otworzymy z Anią agencję tłumaczeń, ja będę redagować i korygować teksty... – Zaraz, zaraz – Ewa podniosła dłoń, by przystopować starszą panią w biznesowych zapędach. – W wieku siedemdziesięciu ośmiu lat będziesz firmę otwierać? – A czemu nie? – zdziwiła się pani Zosia. – Nad grobem stoję czy co? Sosnową jesionkę mam kupować? Wolę dobrze skrojony żakiet. I spódniczkę przed kolana. – Babciu! – jęknęły obydwie, ale musiały w duchu przyznać, że pani Zosia, jak na swoje siedemdziesiąt osiem lat, zadziwiała żywotnością ciała i umysłu. Włosy posiwiały od lat trosk, plecy przygarbiły się nieco, ale wzrok miała jastrzębi, a inteligencję bystrą jak dawniej.

– „Babciu”, „babciu” – wykrzywiła się teraz paskudnie. – Może ze spódniczki przed kolana zrezygnuję, bo nie ma nic żałośniejszego niż stara przebrana za maleńką, ale na własną działalność od dawna miałam chętkę, tylko mnie Romuald skutecznie tłumił. – Mnie też – szepnęła ze smutkiem Anna. – Więc teraz, gdy wyfrunęłyście z klatki, jest wasz czas. Coś mi chodzi po głowie... – Ewa usiadła, biorąc do ręki kubek z gorącym mlekiem słodzonym miodem, z pływającymi okami masła, jak lubiła. – Mówicie: agencja tłumaczeń, redakcja i korekta, a tak się składa, że ja mam wydawnictwo! Do tej pory skupiałam się na książce Karoliny, ale może już czas, by sięgnąć po coś nowego? Przecież nie mogę być wydawnictwem jednej książki, bo się uwstecznię. Skoro mam się rozwijać, potrzebny mi będzie i tłumacz, najlepiej taki, co umie wyszukać literacką perełkę, a ty, mamuś, to potrafisz, i redaktor z doświadczeniem. Po co mam zatrudniać obcych, gdy pod ręką są mama z babcią? Założymy firmę rodzinną. Część pieniędzy z „Jagódki” wydam na zakup nowych książek, złożymy wniosek o dotacje unijne na rozwój tak zacnej działalności, Andrzej dorzuci się do promocji nowych superbestsellerów, i znów będzie jak w listopadzie: plakaty, billboardy, wywiady, samoloty, Pałac Kultury, metro, chorągiewki i koszulki z nadrukiem! – Ewa zapalała się do projektu coraz bardziej, nie zwracając uwagi na osłupiałe miny nie znających jej z tej strony kobiet. – Jak ja to lubię... – westchnęła z rozmarzeniem, opadając na oparcie krzesła. Dopiero teraz zauważyła spojrzenia, jakie wymieniły mama z babcią. Tylko wymownego kółka przy skroni brakowało. Roześmiała się. – Tak. Wiem. Każdy jest przerażony, jak mnie słucha. Nie przejmujcie się. Takie tam mrzonki nawiedzonej kobiety. Na dodatek w ciąży. Jednak gdy tylko została sama, chwyciła za komórkę i wystukała numer do Andrzeja. – Słuchaj, Andrew – zaczęła w następnej chwili konspiracyjnym szeptem, oglądając się raz po raz przez ramię. – Masz coś przeciwko dwóm czy trzem nowym bestsellerom? Nie, nie w sobotę o świcie, i nie o świcie, bo jest po dziewiątej, oj, wiem, że masz prawo się wyspać! Mówię w ogóle, czy masz coś przeciwko... Ile cię to będzie kosztowało? No nie wiem. Tyle co „Jagódka”, tylko dwa, trzy razy więcej. Oj, Andrzej, nie jęcz mi tutaj, tylko odpowiadaj: wydajemy coś nowego czy... Wiedziałam, słodki jesteś. Interesy z tobą to sama przyjemność. Tak, tak: moja przyjemność, a twoja krwawica. To ty śpij sobie dalej, a ja siadam do komputera szukać perełek. Kocham cię. Pa!

MARZEC

Wiosna, wiosna, wiosna przyszła! Ekhm... źle się wyraziłam: wiosna przypełzła. Już wydawało się, że idzie prawdziwa odwilż, że słupek rtęci przeskoczy magiczne zero, gdy przemiła pogodynka z uroczym uśmiechem znów zapowiadała mróz i opady. Wszystko mi opadało razem ze śniegiem, bo ile można?! Uwielbiam zimę w Poziomce, naprawdę, ale to ciągłe drżenie, co będzie, gdy wyłączą prąd, doprowadzało mnie do rozpaczy. Tak, owszem, sprawiłam sobie alternatywne źródło ogrzewania w postaci kominka, tylko już opału do niego nie mogłam w czasie tej zimy milionlecia nigdzie zakupić. I drżałam nadal. Aha, żebym nie zapomniała: u mamy cyklinują parkiet! Wczoraj skończyli malowanie ścian – nie wiem, jak to wygląda, nie chciałam oglądać pobojowiska – dziś biorą się do podłóg. Na szczęście nie muszę ich gościć, choć to ta sama, oswojona już ekipa, i kraść im czajnika. Wracając do ad remu: przyszła wiosna. Wczoraj. Zaczęło się niewinnie. Przedwczoraj w nocy, na ostatnim spacerku z Sajgonkami, poczułam coś jakby powiew ciepła z południa (no bo przecież nie z północy, to znaczy zakładam, że z południa, bo strony świata w Poziomce nadal są dla mnie nieodgadnione, muszę sprawdzić, po której stronie drzewa rośnie mech, choć łatwiej byłoby po prostu w Googlach na mapie Urli, bo to głupio nie wiedzieć, czy domek stoi frontem na wschód czy na południe, stawiam, że na wschód...). Otóż powiew ciepła poczułam. Ale nie dałam się nabrać, o nieee, przecież pogodynka zapowiadała minus parę. Ale że polscy synoptycy mylą się w swych prognozach średnio pół na pół... Rano po raz pierwszy od początku tej niesamowitej zimy termometr wskazał zero stopni. Z dachu i sopli na rynnach zaczęły skapywać pierwsze krople. Śnieg, do tej pory skrzypiący, nagle zmienił konsystencję i mogłam Sajgonkom pokazać, kto tu rządzi. W bitwie na śnieżki rządziłam ja. Po powrocie do domu, gdy musiałam cały boży dzień ścierać mokre ślady łap i sierści – one. Dziś odezwały się ptaki! Na początku z pewną nieśmiałością, potem coraz radośniej, by po południu nadawać ze wszystkich sił znękanych serduszek. To było piękne... Sosny zaczęły zrzucać wielomiesięczne jarzmo (jedna taka zrzuciła mi to jarzmo na plecy, gdy z zapałem odśnieżałam podjazd). W lesie – widziałam na własne oczy! – kiełkują pierwsze przebiśniegi, a na działce sąsiadów krokusy. Powietrze przesycone jest aromatem mokrej, rozgrzanej słońcem ziemi, zapachem żywicy, wonią wilgotnego południowego wiatru. Jak ja tęskniłam za ciepłem i zielenią! Choć oczywiście las jest zielony przez okrągły rok. Ruszył lód na Liwcu! Wybrałyśmy się dziś – ja, mama, babcia i Sajgonki – na długi spacer nad rzekę, i ona również wyswobadza się z okowów zimy. Babcia patrzyła na wąski pas ciemnej wody pośrodku nurtu zatroskana. Nie podoba jej się to – tak powiedziała. – Jeśli wiosna przyjdzie tak nagle (nagle?! ja od tygodni czekam, aż przypełznie!), jak mówią prognozy długoterminowe, będzie powódź. Powódź milionlecia. Godna tej zimy. No nic. Pożyjemy, zobaczymy. Moja Maluśka jest już sześciomiesięcznym... no, kim, bo jeszcze nie dzieckiem. Jest minustrzymiesięcznym dzieckiem, tak lepiej. Nie znoszę słowa „płód”. Kopie i wierci się jak ja. Podobno dawałam mamie popalić, ze szczególnym uwzględnieniem przyjacielskich szturchańców w pełen pęcherz lub żołądek. Nie miałam ponoć litości i mama śmieje się teraz złośliwie, gdy skarżę się na nieczułość Maleństwa. Mówi, że młodsze pokolenie pomści starsze. No ładnie. Prenatalny spisek. Na szczęście po mojej stronie mam pokolenie najstarsze, które skacze nade mną, kwoczy mi i mnie rozpieszcza, aż łza wzruszenia w oku się kręci. Do grona nadopiekuńczych dołączył Witold, który, na początku nieco speszony obecnością dwóch nowych domowniczek, zintegrował się – i to jak! nalewką żurawinową! – i zyskał pełną aprobatę zarówno mamy, jak i babci, a teraz, jako jedyny samiec w domu, jest rozpieszczany na równi ze mną. Dlaczego? Dlaczego, ja pytam? On nie jest w ciąży! Ewie stan błogosławiony służył. Chodziła, nie, nie chodziła: unosiła się parę centymetrów nad ziemią, szczęśliwa, uśmiechnięta i spokojna. Zasłuchana w szepty z wewnątrz. Nic nie mogło wyprowadzić jej z równowagi: ani krytycy, nadal znęcający się nad „Jagódką”, ani dziennikarze, nadal żądni sensacji, najlepiej seksualnych, ani „domokrążcy”, jak nazywał Andrzej ludzi, którzy usiłowali zbić pieniądze na sukcesie wydawnictwa. Nawet komunikacja miejska, którą tym razem zaskoczyła wiosna, też Ewy nie drażniła. Przyjmowała wszystko z uśmiechem stoika, czekanie na przystanku umilając sobie nuceniem kołysanek lub szeptanymi dialogami z nienarodzoną jeszcze Julijką. Po firmie krążyła z tym samym uśmiechem, nieco nieprzytomna, nastawiając wodę na herbatę i natychmiast o tym fakcie zapominając, włączając kserokopiarkę nie wiadomo po co, bo żadnych materiałów do kopiowania nie miała, wchodząc do księgowości, gdy miała zamiar odwiedzić Andrzeja, a do Andrzeja, gdy, hmm... wolałaby trafić do toalety, ale nikt nie miał serca ściągać dziewczyny na ziemię. Jej Maleństwo było dzieckiem całej firmy, wszyscy pracownicy więc nieba przychyliliby jego mamie. Wydawnictwo Impresja powiększyło się do osób czterech: oprócz Ewusinej mamy i babci na stałe dołączyła do nich Tamara. Dzięki temu brak szefowej, bujającej chwilowo w obłokach, nie dawał się tak bardzo we znaki. Ewa była potrzebna do składania autografów na fakturach i dokumentach. Tamara przyjmowała interesantów i ogarniała korespondencję, a pani Zosia z panią Anią przygotowywały do druku bestseller numer dwa Wydawnictwa Impresja. Tę złotą kurę upolowała... Karolina. Leżąc całymi tygodniami w szpitalu, miała sporo czasu na buszowanie po internecie. Omijała wprawdzie fora książkowe, gdzie nadal toczyły się dyskusje na temat jej książki, prowadzone na poziomie nierzadko rynsztokowym, z upodobaniem natomiast wyszukiwała strony nieodkrytych autorów. Tak trafiła na Danusię Gołębiewską i jej opowieść pod tytułem „Czarowne”. – Ewuś, rzuć na to okiem – poprosiła podekscytowana podczas odwiedzin przyjaciółki. Wcisnęła Ewie do ręki wydruk i... czekała. Ewa wpatrywała się w kartki z uśmiechem Buddy na twarzy. Julijka wierciła się właśnie niemożebnie, a to wprawiało przyszłą matkę w stan szczęśliwości. – Ewka! Halo, Ziemia do Ewy, Ziemia do Ewy! – Tak? – Ewa zamrugała i spojrzała na trzymany w rękach plik kartek z wyrazem twarzy mówiącym: „A skąd to się tutaj wzięło? Gdzie ja w ogóle jestem?”. – Przeczytaj to, teraz, przy mnie, bo jak tylko stąd wyjdziesz, zapomnisz, że w ogóle tu byłaś, nie mówiąc już o potencjalnym bestsellerze, który

dla ciebie znalazłam. – Bestseller, mówisz – mruknęła Ewa, patrząc podejrzliwie na wydruk. – Co za zbieg okoliczności: właśnie szukam potencjalnego bestsellera... – Wiem! Wszyscy wiedzą! Gdy od czasu do czasu przytomniejesz, zamęczasz nas błaganiami o nową książkę! Znalazłam ją! Czytaj! – Dobrze już, dobrze, coś ty taka nerwowa? – Czytaj!!! Stary młyn przysiadł nad brzegiem rzeki, chyląc ku tafli wody omszony spadzisty dach. Koło z poczerniałego drewna obracało się z miarowym skrzypieniem. Skrzyp... skrzyp... Od wieków nuciło tę samą piosenkę. Woda śmiała się jak rozradowane dziecko, skacząc z kamienia na kamień. Wiatr szeptał w konarach rosochatych wierzb, starszych nawet od młyna. Śpiew ptaków, uradowanych słoneczną wiosenną pogodą, współgrał z szeptem wiatru i śmiechem wody. Było sobotnie popołudnie. Klakson samochodu, tak niepasujący do miejsca, w którym czas się zatrzymał, sprawił, że na chwilę umilkły i wiatr, i woda, i ptaki. – Dzień dobry! Jest tu kto? – Dziewczęcemu głosowi, dobiegającemu z podwórza, odpowiedziała cisza. – Hej, hej! Dzień dobry! Dwudziestoparoletnia filigranowa blondynka stanęła przed dębowymi drzwiami i zapukała energicznie. – Ciociu! Wujku! Przyjechałam! Hej, gdzie jesteście? Nic. Żadnych powitań i serdeczności. A przecież oczekiwali jej. Jeszcze wczoraj wieczorem dopytywali, czy na pewno przyjedzie. Zapewniła, że tak, i...? W tym momencie w kieszeni dżinsów zawibrowała komórka. Po chwili rozległ się rozgorączkowany głos Moniki Jaskólskiej, bardziej znanej jako Młynarzowa: – Dziecko kochane, przepraszam, że cię nie witamy, ale zdarzył się wypadek we wsi i wszyscy pomagamy... – Wypadek?! – Tak, tak, zawaliła się obora Maćkowiaka, ratujemy, co się da... – Pomogę! – Kochana, nic tu po tobie. Wejdź ty lepiej do domu – klucz zostawiłam w rynnie – i obierz ziemniaki na obiad, znajdziesz w piwniczce. Do tego kotlety schabowe, w lodówce. Będziemy za jakąś godzinę, głodni i zmęczeni... – Dobrze, ciociu. Obiorę i nastawię ziemniaki, kotlety też przygotuję. Tylko błagam, uważajcie na siebie! – Uważamy, Juleczko. Połączenie przerwano. Julka odgarnęła z czoła zlepioną potem grzywkę i odetchnęła głęboko. Jej pobyt w Czarownem zaczynał się jak film Hitchcocka: na początku trzęsienie ziemi, potem napięcie rośnie... – Łał... – Ewa rozpromieniła się jeszcze bardziej, jeśli to w ogóle było możliwe. – Ale fajowo się zaczyna! I znów literatura dla kucharek. – Roześmiała się złośliwie, już zacierając ręce na myśl o recenzjach. – Dawaj namiary na autorkę, wysyłam umowę. Chyba że to twoje dzieło, to nie umowę, tylko od razu zaliczkę. – Nie moje. – Karolina pokręciła głową, spisując na kawałku kartki adres mailowy do autorki „Czarownego”. Ewa przyglądała się przyjaciółce przez chwilę. – Nie będziesz miała żalu? – zapytała niepewnie, choć powinna się nad tym zastanowić, nim entuzjastycznie wyrwała się z umową. – Że będę teraz promowała kogoś innego? – Coś ty, Ewuś! – w głosie Karoliny była szczerość absolutna. – „Jagódka” jak na razie wystarczy mi pod każdym względem. Podbudowała i moje finanse, i moje ego. Co najmniej na rok. – Żartujesz sobie! Przez rok nie masz zamiaru napisać drugiej książki?! Czytelniczki dopytują, kiedy będzie następna! Wychodź z tego szpitala i bierz się do roboty, a jeśli lubisz, zostań i pisz tutaj! – Uwielbiam – odparła Karolina z przekąsem, ale miło było słyszeć takie słowa. – Kiedy wychodzisz, tak notabene? – Pojutrze. – Wyglądasz o niebo lepiej niż miesiąc temu. Wtedy naprawdę się o ciebie bałam. – Każdą chemię znosi się inaczej. Raz lepiej, raz gorzej. – Karolina wbiła wzrok w kołdrę. Miesiąc temu było naprawdę źle... – Ale nie masz nawrotu choroby? – Ewa spojrzała na nią błagalnie. Wiedziała, że powtórny atak białaczki to śmierć. Nie będzie ratunku. – Nie – jeszcze nie, dodała Karolina w duchu. – To tylko chemia podtrzymująca. – Jak długo cię tak podtrzymuje? – Cykl leczenia trwa dwa lata, miesiąc w miesiąc podłączają cię do tej trucizny, potem zdychasz przez dwa tygodnie, zupełnie bezbronna, bo szpik ci zniszczyło. Byle katar, nie mówiąc o grypie, może człowieka wykończyć. – I tak co miesiąc? Dwa tygodnie żyjesz jak normalny człowiek, dwa spędzasz w szpitalu? – Można się przyzwyczaić – mruknęła Karolina. Ani Ewa, ani nikt zdrowy tego nie zrozumie, ale Karolina, przyjeżdżając na chemię, wiedziała, że nadal ma szansę, że lekarze walczą o jej życie, nie poddali się. Za cztery miesiące wypiszą ją raz na zawsze i jeśli nie znajdzie się dawca szpiku, jeśli choroba uderzy... nie napisze już drugiej książki. – Musisz dostać nowy, zdrowiutki szpik – oznajmiła Ewa zdecydowanym głosem. – Idę do firmy robić burzę mózgów. Może jakiś koncert zorganizuję... O, Karolcia, to jest myśl! Nosowska, Cerekwicka, Markowska, a z zagranicznych Sting, Madonna, U2... Na stadionie, albo lepiej na lotnisku! – Taaa, na Okęciu. – Na Bemowie! I trasa koncertowa po całej Polsce: Warszawa, Kraków, Katowice, Wrocław, Poznań, Szczecin, Gdańsk. I Rzeszów! Koniecznie Rzeszów, twoje rodzinne miasto. „Karolina nadal czeka!” – to będzie hasło wywoławcze. Część biletów rozdamy tym, którzy zgłosili się do Rejestru. Dostaną specjalne plakietki z uśmiechniętym pomidorkiem. – Dlaczego akurat z pomidorkiem?! – Bo walczymy z białaczką, a kolorem krwi jest czerwień – wyjaśniła Ewa. – To może uśmiechnięty buraczek? – Karolina parsknęła śmiechem. – Ma dużo żelaza. – Dużo żelaza ma również kowadło – odparła Ewa wyniośle, ale zawtórowała przyjaciółce. – Ech, Ewuś, Ewuś, ty mnie przy życiu trzymasz... – I bardzo dobrze. Idę. Ty zdrowiej.

Gdy wychodziła, Karolina słyszała, jak Ewa mruczy do siebie: – Dlaczego ograniczać się do trasy po Polsce? Można zorganizować światowe tournée... Do biura wpadła podekscytowana. I od razu pognała do Andrzeja. – Słuchaj, Andrew, robimy powtórkę. Karolina nadal czeka na dawcę, zgłasza się coraz mniej osób, trzeba znów nagłośnić sprawę. – To nagłaśniaj. – Mężczyzna nie oderwał wzroku od ekranu komputera. – Wymyśliłam koncert. Międzynarodowe sławy dla Karoliny... Powoli przeniósł na nią spojrzenie. – Czy ty czasem nie wykorzystujesz Karoliny i jej nieszczęścia dla własnych, niskich celów? – Ewę zatkało. – Mimo że jest chora, nie oszczędzałaś jej podczas promocji książki, potem cała Polska oglądała cię na billboardach i w reklamie, miałaś swoje pięć minut sławy. Jeszcze ci mało? – Nie przerywała mu tylko dlatego, że nie znajdowała słów. – Zapytałaś ją przynajmniej o zgodę? Czy życzy sobie, by znów mówiono o jej chorobie w Pizza Hut i McDonald’sach? Ewka, co się z tobą dzieje? – Ze mną? – odzyskała głos. – Ze mną?! Próbuję uratować życie twojej dziewczynie, a ty, zamiast być wdzięczny, zarzucasz mi parcie na sukces za wszelką cenę? Kosztem Karoliny? – I moim – wtrącił sucho. – Ja wykładam forsę na twoje coraz kosztowniejsze pomysły. Zapytałaś, czy mnie na to stać? Nie. Nie zapytała ani Karoliny, ani Andrzeja. Czyżby miał rację? Umilkła. Zwiesiła głowę. – Odbija ci, Ewka. Patrzymy na to z pobłażaniem, bo ciąża i tak dalej, ale przystopuj, dziewczyno. Zajmij się nową książką, a fundację przekaż komuś, kto zna się na finansach społecznych, pomnoży pieniądze z darowizn i nadal będzie propagował naszą akcję. Ty masz teraz inne problemy. Nie należy do nich organizacja międzynarodowego koncertu. – Chyba się zagalopowałam... – Jest to urocze – zgodził się. – Ale czasem drażni. Szczególnie gdy tracę na giełdzie wielokrotność sumy potrzebnej do realizacji twoich pomysłów. – Och, Andrzej, przepraszam! – Teraz dopiero dotarło do niej, że on, złoty chłopiec, też może mieć jakieś problemy. Nawet te najbardziej przyziemne. Wstawał skoro świt, by ogarnąć mieszkanie i zrobić zakupy schorowanej matce. W firmie godzinami siedział przed komputerem, i to bynajmniej nie grając w strzelanki. Po pracy gnał do szpitala, do Karoliny, a już samo to, codzienne wizyty na oddziale ciężko chorych ludzi i bezradne patrzenie na pogarszający się stan ukochanej kobiety, każdego mogło załamać. Soboty i niedziele również spędzał z Karoliną, czasem z matką. Czy miał choć chwilę wytchnienia? Kiedyś dawały mu zapomnienie przygodne romanse, teraz jego świat ograniczały wierzchołki trójkąta: praca-szpital-dom. Ewa przyjrzała się mężczyźnie uważnie. Był wykończony! Schudł, posmutniał, błysk w oku zgasł. A gdzie była ona, Ewka? „Pomroczności” znów dostała czy co?! Jest aż tak zapatrzoną w siebie egocentryczką, by nie widzieć cierpienia przyjaciół, że o najbliższej rodzinie – mamie i babuni – nie wspomnieć?! „Co robić? Co robić?!” – myślała gorączkowo, idąc do swojego biura. Nagle ją olśniło. Wycieczka! Teraz, w pluchowatym marcu, wycieczka do ciepłych krajów. Na Wyspy Kanaryjskie! Ech... O Kanarach, a dokładnie rzecz biorąc Fuerteventurze, z jej niekończącymi się plażami (tak przynajmniej stało w folderach biur turystycznych) i szmaragdowym oceanem, marzyła chyba od zawsze. Gdy w najczarniejszej godzinie, aby nie zwariować, wyobrażała sobie siebie szczęśliwą, na pierwszym miejscu był mały biały bez łap, na drugim palmy na Fuerteventurze. Na trzecim, nie, priorytety się Ewie poprzestawiały. – Najpierw dom, potem dzidziuś, na trzecim szczęśliwa rodzina przy stole w kuchni i dopiero potem ciepłe kraje i pływanie z delfinkami – przypomniała sobie półgłosem. – Andrzej oczywiście nie przyjmie ode mnie prezentu w postaci dwuosobowej wycieczki na Kanary. Muszę go jakoś podejść. Ich, bo przecież i Karolinę... Hmm... Hmm... Wygrana na loterii! – Zawróciła na pięcie i wpadła do gabinetu Andrzeja. Posłał jej wściekłe spojrzenie. – Znów chcesz robić koncert? – Niee, mam pytanko, Andrzejku – miauknęła błagalnie. – Grasz w coś? – Pytasz, czy gram w nogę? Grałem. Teraz nie mam czasu. – Nie w nogę, czy grasz na... – Na saksofonie? Też grałem. W boysbandzie Goło i Wesoło. I taki będę, jak nie pozwolisz mi pracować: goły i wesoły. To znaczy wściekły będę, nie wesoły. – Dasz mi dokończyć? Czy grasz na loterii? Może w jakimś konkursie brałeś udział? – Taaa, na najuboższego maklera giełdowego. – Andrzej, przypomnij sobie! Nie hazardowałeś się? Nigdy? Nigdy w życiu?! Mężczyzna opadł na oparcie fotela. Potarł zmęczone oczy. Przegarnął włosy i odetchnął głęboko. – Hazardowałem się. Jeden jedyny raz. Całkiem niedawno. – Tak?! – Ewie rozbłysły oczy. – Założyłem się z Witkiem o skrzynkę szampana, że prędzej ty mnie wykończysz niż światowy kryzys. – Głupi jesteś! – wrzasnęła wściekła. – To ja ci... – ugryzła się w język i wybiegła z gabinetu. Ścigał ją ponury śmiech Andrzeja. – Musi zostać wylosowany... – mruczała do siebie, spiesząc korytarzem w nieodgadnionym kierunku. – Żeby nie nabrał podejrzeń, bo mnie zabije. Najlepiej, gdyby ogłosili to w radiu, ale skąd ja mu radio wezmę?! Ci faceci, też mają wymagania! Może jeszcze jak na ceremonii wręczania Oscarów: „And the winner is...”. – Zatrzymała się dopiero przy schodach na strych. – Zmajstruję ładną kopertę z nadrukiem firmy loteryjnej, kupię wycieczkę i opłacę hostessę, by mojemu szefowi wręczyła nagrodę. Tak zrobię! – Zawróciła i nie docierając do swego biura, gdzie czekał na nią pracowniczy triumwirat, pognała na przystanek. Dwa kwadranse później kupowała dwuosobowe wczasy w pięciogwiazdkowym hotelu na najpiękniejszej z Kanaryjskich Wysp. Dla Andrzeja Sadowskiego i osoby towarzyszącej. Wylot: pojutrze. Jeszcze tego samego dnia do dworku na Woli, gdzie urzędowała firma Sadowsky and Co., wkroczyła smukła, długonoga, blondwłosa hostessa, z pękiem baloników na sznurku i ozdobną kopertą w dłoni. Baloniki i kopertę wręczyła z olśniewającym uśmiechem szefowi firmy, odśpiewała: „Happy birthday to you” à la Marilyn Monroe i na oczach oszołomionego Andrzeja wyszła, kręcąc zalotnie biodrami. Ewa wraz z Anką wsunęły głowę przez niedomknięte drzwi. – Kto to był? – zapytała ta pierwsza, z doskonale zagraną podejrzliwością w głosie. – Eeee... – Mężczyzna stał pośrodku gabinetu, z głupią miną patrząc na kopertę. – Listonosz. Albo agentka CBA. – Co tam masz? – Ewa wsunęła się do środka, nieufnym spojrzeniem mierząc kopertę, którą wyrzeźbiła w Photoshopie nie dalej jak godzinę temu. – No, otwórz! Jeśli to bomba, zdążymy się ukryć.

Zamrugał, pokręcił głową i zajrzał do środka. – Vouchery. Dwa vouchery – zdumiał się w następnej chwili. – „Tygodniowe wczasy na wyspie słońca, Fuerteventurze, w luksusowym hotelu, otoczonym palmowym rajem”. Dla mnie i osoby towarzyszącej. To jakiś żart? – zmarszczył brwi i zaczął oglądać nie vouchery, a kopertę. Po chwili powrócił do załączonego listu. – Jest to nagroda dla zwycięzcy czwartej edycji konkursu „Rekinek biznesu”. Rekinek?! – Na rekina jesteś za młody – zauważyła Ewa. – Kurczę, wygrałeś wycieczkę marzeń! Nie cieszysz się? Możesz zabrać Karolinę. Akurat pojutrze wychodzi ze szpitala. Ty szczęściarzu – pokręciła głową. – Nie dość, że śpi na pieniądzach, to jeszcze luksusowe wczasy wygrywa... Andrzej nadal nieufnie obracał kopertę w dłoniach. W końcu zadzwonił do biura podróży, by ku swemu zdumieniu usłyszeć, że owszem, ma opłaconą rezerwację bez prawa zwrotu. Wylot za dwa dni. Życzymy udanego wypoczynku. I tak dwa dni później na Fuerteventurze wylądowała... Ewa. Wraz z Witoldem. – Możesz mi powiedzieć, jak to się stało? – Witold podniósł głowę znad torby podróżnej, którą właśnie rozpakowywał. Ale Ewa nie mogła powiedzieć, bo sama dokładnie nie wiedziała, jakim cudem to ona, nie Andrzej, stoi teraz na tarasie i patrzy na falujący, łagodny, szmaragdowo-błękitny ocean. Był tak blisko, zaledwie pięćdziesiąt metrów od hotelu... Oczarowana, cicha i zamyślona, pozwalała sobie nie myśleć. Po prostu stać i nie myśleć. Witold podszedł do dziewczyny, objął ją ramionami i zapatrzył się na rozkołysany bezmiar tak jak ona, nie wierząc jeszcze własnym oczom. Ciepła bryza rozwiewała jej włosy, gładziła policzki, całowała czoło. Palmy – tak! najprawdziwsze palmy!, żadne tam sztuczne, jak na rondzie w Warszawie! – chwiały zielonymi palczastymi czuprynami, a między ich długimi liśćmi polatywały – tu Ewie łzy zakręciły się w oczach z zachwytu – stada dzikich zielonych papużek. Robiły taki rejwach jak swojskie wróble. Zieleń traw, intensywny fiolet i amarant bugenwilli, błękit nieba i złoto słońca, odbijające się w falach oceanu – feeria kolorów zapierała dech w piersiach, szczególnie u przemarzniętych przybyszów z marcowej Polski. W Warszawie królowała szarość, Poziomka była nieco bardziej kolorowa, ale i to były barwy Kopciuszka w porównaniu z przepychem słonecznej wyspy. No i ciepło! Wyjeżdżali, mając w samochodzie rozkręcone ogrzewanie, bo zima nie dała o sobie zapomnieć i temperatura spadła poniżej zera. Tutaj, ach...! Ewa westchnęła z rozkoszą, tutaj było lato. Dwadzieścia pięć stopni w cieniu. – Idę się kąpać! – Jak to ona, z bezruchu przeszła bez ostrzeżenia do nadruchliwości. – Nie idziesz, bo... – Gdzie mój kostium? Kapcie – są, kożuch – jest, sto par majtek – obecne, ale... Widziałeś mój kostium? – zwróciła się do Witolda, zupełnie jakby to on porwał kolorowy stanik i majtki. – Ukryłem go w tubce po paście. – Mężczyzna pokręcił głową. – Czy pozwolisz mi wtrącić dwa słowa, nim zarządzisz międzynarodowy pościg za zbiegłym kostiumem? Nie idziesz się kąpać, bo kończą się godziny lunchu. Gdy zamkną nam restaurację, pozostaną plażowe bary, a ty ponoć byłaś nieprzytomnie głodna. – Byłam! Idziemy jeść. Natychmiast! – Ewa poderwała się z łóżka, na którym rozgrzebywała swój bagaż w poszukiwaniu kostiumu, i ruszyła do drzwi. Witold ze śmiechem podążył za nią. Zgadzając się na tę wycieczkę, jednego był pewien: z Ewą nudzić się nie będzie. Podczas obiadu powtórzył pytanie. Nigdy nie był aż tak spontaniczny, by z dnia na dzień lecieć na drugi koniec Europy, był więc ciekaw, jak do tego doszło. – Otóż Andrzej wylosował wycieczkę, tę właśnie – zaczęła Ewa – jako nagrodę za coś tam, wygrane zawody w sprzątaniu świata czy wyścig z jajkiem, nie wiem, nie znam szczegółów. Wycieczkę dla dwóch osób, więc bardzo się ucieszył, że pojedzie z Karoliną, miała wyjść ze szpitala, ale zatrzymali ją niespodziewanie na tydzień, a że Andrzej nie chciał jej zostawić, przebukował wycieczkę na mnie. No i na ciebie. Cieszysz się? – uśmiechnęła się do niego przymilnie, mając nadzieję, że nie będzie zadawał więcej niewygodnych pytań. – Cieszę – odparł zgodnie z prawdą, lecz zadał następne pytanie. – Powiedz mi jeszcze, i o to prosił twój szef, czemu chciałaś się go pozbyć na tydzień? – Kogo? – Ewa zrobiła zdumioną minę. – Andrzeja. On nie jest głupi i nie wierzy w uśmiechy losu. Poszedł do biura turystycznego i w trzy sekundy wyciągnął z miłej pracownicy, że dwie godziny temu jego żona, tak się ponoć przedstawiłaś, jako Ewa Sadowska, taka drobna szatynka w ciąży, kupiła wycieczkę niespodziankę dla swego ukochanego męża na pierwszą rocznicę ślubu. – Ewa milczała ze wzrokiem wbitym w talerz. – Dziewczyno kochana, jeśli snujesz jakąś intrygę, nie rzucaj się w oczy, nie pozwól się zapamiętać. A ty nie dość że w ciąży, to jeszcze szczęśliwa mężatka, pragnąca rocznicę ślubu uczcić na Wyspach Kanaryjskich. W pięciogwiazdkowym hotelu, choć na bogatą w tym obsmyczonym kożuszku nie wyglądasz. – Mój kożuszek jest okej – odważyła się odezwać. – To prawdziwy... – Stop! Stop! – Witold uniósł dłoń. – Nie próbuj zmieniać tematu i opowiadać mi barwnej historii barana, który poświęcił skórę dla twego komfortu cieplnego. Mów, czemu wycięłaś taki numer Andrzejowi. – Bo był zmęczony – odparła cicho. Czekał na ciąg dalszy, ale ona tylko niemrawo rozgrzebywała jedzenie na talerzu. – Był zmęczony? To wszystko? – Tak. Wstaje o świcie, haruje jak wół, biegnie do szpitala i kładzie się po północy. Schudł, ma smutne, podkrążone oczy, boi się krachu na giełdzie, a ja mu marudzę o koncercie. – Koncercie? – Nie znalazł się dawca dla Karoliny i chciałam zorganizować międzynarodowy koncert z udziałem Madonny, Stinga i U2 – brnęła dalej, wzdychając ciężko. – Andrzej się wkurzył... – Wcale mu się nie dziwię. – ...nawrzeszczał na mnie i wtedy zauważyłam, jaki jest wykończony. Kupiłam mu więc wycieczkę, ale że nie przyjąłby nic ode mnie, wymyśliłam tę wygraną. To tyle. Witold patrzył na nią długą chwilę. Wreszcie rzekł, kręcąc głową: – W życiu nie spotkałem tak... skomplikowanej, a zarazem prostej istoty. Dziękuję, Ewa, że jesteś. – Uniósł jej dłoń do ust i ucałował. Wyrwała się zażenowana, zerkając na niego spode łba, niepewna, czy nie stroi sobie żartów. Ale nie. Uśmiechał się serdecznie, bez złośliwości. Musiała odpowiedzieć uśmiechem tak samo ciepłym jak jego. Następne dni Ewa zapamiętała jako najpiękniejsze i najcieplejsze w dotychczasowym życiu. Przy czym mówiąc „najcieplejsze”, miała na myśli coś więcej niż temperaturę powietrza. Witold był wspaniałym towarzyszem. Spokojnym, troskliwym, wyrozumiałym... Chyba nic go nie było w stanie wyprowadzić z równowagi. A Ewa nieumyślnie była ciągłym wyzwaniem dla najoporniejszych. Przez siedem dni zdążyła: doznać poparzenia słonecznego, wdepnąć na jeżowca, spaść ze skały, podtopić się w oceanie, śmiertelnie wystraszyć plażowiczów, krzycząc: „shark!!!” na widok dryfującej w oddali kłody drewna, o

podpaleniu hotelowego pokoju, gdy chciała zrobić „nastrój” za pomocą setek świec, nie wspominając. Witold gasił, smarował, łapał, ratował, wyciągał, uspokajał, a przede wszystkim karmił swą towarzyszkę z niezmąconą pogodą ducha. – Czy ty w końcu wkurzysz się na mnie?! – krzyknęła, gdy pod koniec wypoczynku, usiłując przepchać zlew, zalała łazienkę. Uśmiechnął się tylko. – Musiałabyś dokonać czegoś więcej niż pożar czy potop. – Na przykład?! – Była wściekła. Na siebie. Okazało się, że wakacje są potrzebne także i jej. Dopiero tutaj, pod błękitnym niebem Fuerteventury, dotarło do niej, jak bardzo wyczerpujące były wydarzenia ostatnich miesięcy. Od walki o domek przez wypuszczenie na rynek pierwszej książki, na ciąży skończywszy. Powstało w jej głowie przypuszczenie, że Andrzej z Karoliną mogli wyjechać, ale woleli, by odpoczęła ona. Może to o nią się troszczył, tak ostro reagując na pomysł zorganizowania koncertu? Tak. Tak mogło być. Te wymarzone, upragnione wakacje w tak beznadziejny sposób zepsuła sobie i Witoldowi. Chociaż ten potop na sam koniec mogła sobie darować! Teraz więc, rozżalona i wściekła, podparła się pod boki i czekała na przykład tego, czym może zepsuć mężczyźnie humor. On zaś zamyślił się, wziąwszy widać jej pytanie zupełnie serio. – Wkurzę się na ciebie, gdy mi odmówisz – rzekł wreszcie. Po czym sięgnął do szuflady w nocnej szafce, wyciągnął małe pluszowe pudełeczko, otworzył je i... klęknął przed Ewą. Aż cofnęła się o krok, zaskoczona. – C-co ty robisz? Witold rozejrzał się dokoła. – Wygląda na to, że oświadczam ci się. – A-ale... Ty naprawdę mi się oświadczasz! – Zgadza się. – Z trudem utrzymywał powagę. – Naprawdę. Dodam, że całkiem przytomnie i nie pod wpływem romantycznej chwili. – W tym momencie jego wzrok padł na zalaną łazienkę, obłożoną mokrymi ręcznikami, i nie wytrzymał. Parsknął śmiechem. – Ewo Złotowska, jesteś najbardziej niesamowitą kobietą, jaką dane mi było w życiu spotkać. Będę zaszczycony, jeśli przyjmiesz ten pierścionek, a z nim mnie jako przyszłego męża. Pragnę dzielić z tobą dalsze lata, wiedząc, że czego jak czego, ale wrażeń mi nie zabraknie. Będę cię ratował z opresji, nosił na rękach, gdy znów wdepniesz na jeżowca, będę przynosił ci hamburgery w ilościach nieposkromionych, by patrzeć, z jakim zachwytem trzymasz je w łapkach (przypominasz mi wtedy wiewióra z „Epoki lodowcowej”), a na koniec zaopiekuję się tobą i małą Julcią i pokocham ją całym sercem, już teraz to wiem, bo całym sercem kocham jej matkę. – Uniósł bezwładną dłoń dziewczyny i pochylił nad nią głowę, by nie widziała niemęskich łez wzruszenia. Ewa osunęła się na kolana. Klęczała przed nim, głaszcząc go po włosach i policzku gestem pełnym czułości. – Wiciu, Witeczku – odezwała się wreszcie, wiedząc, że on czeka na odpowiedź. – Zaskoczyłeś mnie. Nie wiem, czy przemyślałeś swoją decyzję, czy to romantyczna wyspa tak na ciebie wpływa, ale jeśli przemyślałeś, to daj i mnie trochę czasu... – Ile tylko zechcesz. Będę czekał, bo wiem, że warto. Bo oboje tęsknimy do tego samego: do pełnej, szczęśliwej rodziny. Będę... – Ciii, wiem. – Położyła mu palec na ustach, bliska łez. Tak bardzo chciałaby wykrzyknąć: „Tak! Tak! Zgadzam się! Mój ci on!”, ale... nie mogła. Nie czuła całą sobą, że „jej ci on”. A już kiedyś wypowiedziała sakramentalne „tak” bez tej pewności. Bez poczucia, że połączy się ze swoją bliźniaczą duszą. Teraz nie chciała krzywdzić pochopną decyzją ani jego, ani... siebie. – Czy przyjmiesz chociaż pierścionek? – zapytał nieśmiało. Ujęła pudełeczko w dwa palce. Klejnocik ze złota zdobił niewielki, pięknie oszlifowany, ciepłozielony jak skrzydła papużek kamień. – Przepiękny! – szepnęła oczarowana. – Co to za minerał? – Oliwin. Pochodzi stąd. Z Fuerteventury. Chciałem, by przypominał ci to miejsce. – I ten wieczór. – Uśmiechnęła się, wsuwając pierścionek na palec. Pasował idealnie. – Dziękuję, Wiciu. – Pocałowała mężczyznę w policzek, zawahała się, po czym dotknęła wargami jego ust. Pytająco, na próbę... Ujął jej twarz w dłonie i odpowiedział pocałunkiem. Z początku tak samo nieśmiałym jak jej, lecz z sekundy na sekundę coraz bardziej zdecydowanym i władczym. Kochał tę kobietę i zamierzał ją zdobyć. Na zawsze. Na lotnisku oczekiwał ich mały komitet powitalny: mama z babcią, Andrzej z Karoliną i Iza. Przy czym ta ostatnia trzymała nad głową transparent: WITAJ, STRUSIU!!, który rozbawił Ewę do łez. Po raz pierwszy była za granicą – przed małżeństwem nie było jej stać na wojaże, gdy nastał pan K., to on wyjeżdżał na wczasy do Grecji, a ona pilnowała chałupy. Ten pierwszy wyjazd był więc dla niej podwójnie ważny. Jako symbol wyzwolenia i niezależności, również finansowej. Bądź co bądź sama była fundatorką wycieczki. Gdy o nim marzyła lata całe, o locie ponad chmurami, o ciepłym morzu, złotych plażach i palmach pod oknem, w marzeniach nie zabrakło powrotu do kraju. Tak właśnie pragnęła być witana: kwiatami i transparentem. Skąd o tym wiedzieli ci, którzy na nią czekali – nie miała pojęcia, ale powrót okazał się równie bajkowy jak tydzień w raju. Rzadko czuła się tak ważna i oczekiwana jak w tej chwili. Po uściskach, piskach i powitaniach Ewa uniosła triumfalnie dłoń. – Zobaczcie, co dostałam od Wicia, wraz z pewną propozycją. Izka chwyciła ją za rękę i uniosła pierścionek do oczu. – Fantastyczny! – krzyknęła zachwycona. – Co to za kamień? – Fuerteventurski oliwin. Właśnie stamtąd. Miejscowy. – Przywiozłaś dla mnie taki? – Może i męża miałam ci przywieźć? Przywiozłam. Kolczyki z oliwinem – Ewa uśmiechnęła się na widok uradowanej miny przyjaciółki. – Dla każdego coś przywiozłam, ale prezenty rozdam w domu. Najlepiej w moim domu. Podczas imprezy powitalnej, bo teraz padam z nóg. Jesteśmy w drodze od czwartej rano. W taksówce usiadła obok mamy Ani, która wzięła córkę pod rękę i szepnęła cichutko: – Jaki on jest, córeczko? – Och, mamuś... – Ewa uśmiechnęła się rozmarzona na wspomnienie wszystkich dni i nocy spędzonych w towarzystwie Witolda. Szczególnie zaś jednej nocy. – Będziesz z nim szczęśliwa? Zadba o ciebie i dziecko? – O siebie i dziecko potrafię zadbać sama. Czy będę z nim szczęśliwa? Mam nadzieję. Jeszcze nie dałam mu odpowiedzi. Jeszcze mogę się wycofać na z góry upatrzone pozycje. Wiem jedno: to nie jest pan K. Może mieć, i na pewno ma, inne wady, ale to nie tamten. W jak najlepszym tego słowa znaczeniu.

Matka uścisnęła serdecznie jej dłoń i odetchnęła z ulgą. Witold bywał częstym gościem w Poziomce, ale inaczej zachowuje się gość, a inaczej domownik, który nie musi zabiegać o względy gospodyni. Taki właśnie był pan K., a przed nim ojczym Ewy. Przed ślubem cicha woda, która następnego dnia po ślubie zerwała tamy i pokazała, kto tu rządzi. Pani Anna westchnęła cicho. Pragnęła dla swej córeczki wszystkiego, co najlepsze i najpiękniejsze. Pragnęła tego, czego ona sama w małżeństwie nie zaznała: szacunku, miłości, czułości, poczucia bezpieczeństwa i troski. Choćby zwykłej życzliwości, jaką człowiek powinien mieć dla drugiego człowieka. Niestety. Źle trafiła. Ku jej rozpaczy Ewa powtórzyła błąd matki. I ledwie umknęła oprawcy. Teraz, patrząc spod oka na szczęśliwą, wypoczętą córkę, opierającą dłonie na pokaźnym brzuszku, jak ona, Anna, przed laty, modliła się w duchu, by Witold okazał się takim człowiekiem, jakim się wydawał. – Nie martw się. – Pani Zofia chwyciła ją za drugą rękę. – Postawiłam tarota. Witek jest w porządku. Słyszałaś przecież. – I ma takie dobre, silne, męskie dłonie – dodała Ewa, uśmiechając się z rozmarzeniem. – I jest taki spokojny. Gdybyście wiedziały, co wyprawiałam, by wyprowadzić go z równowagi, i święty by nie wytrzymał, a Witold – owszem. Nawet sypialnię podpaliłam. Niechcący! – zawołała, widząc spojrzenie, jakie posłała jej matka. – To był test wytrzymałości. Pan K. zabiłby mnie już przy rekinie – musicie wiedzieć, że śmiertelnie wystraszyłam pół plaży – a Witold, spoko i luzik... Niesamowite! – Niesamowite jest to, że on cię po tych wygłupach jeszcze chciał! – sarkastycznie wtrąciła matka. – Oj, to wszystko było niechcący i spontanicznie. Kurczę, im bardziej starałam się zrobić na nim dobre wrażenie, tym bardziej Prosiaczka tam nie było... – Jakiego znowu prosiaczka, dziecko drogie?! – jęknęła pani Anna. – Tego z „Kubusia Puchatka”. – Ewa, zapatrzona w widok za oknem samochodu, już nie pamiętała, co miał Prosiaczek do Witolda. – Powiem wam jedno, moje kochane, ten facet, i mówię teraz o moim narzeczonym, równie dobrze wyciąga igły z nogi, co całuje. A to podstawa udanego związku.

KWIECIEŃ

Melduję, że przeżyłyśmy zimę milionlecia. My – mieszkanki Poziomki, przy czym zaliczam do nich siebie, Sajgonki i Tosię. I Julijkę, rzecz jasna! Ona też z nami trwała w mrozie, głodzie i braku nadziei. Babcia i mama dołączyły w marcu, więc się nie liczą. One mieszkały w Warszawie, gdzie jak na pół godziny siadał prąd, to ogłaszano stan klęski żywiołowej. Cieniasy... My zaś brnęłyśmy po pachy w śniegu, by mieć co jeść, marzłyśmy pod czterema kołdrami, gdy faktycznie siadał prąd, nie mogłyśmy dojechać nigdzie, gdy zamarzała trakcja kolejowa, za to same zamarzałyśmy w pociągach, bo Koleje Mazowieckie podróżnych nie rozpieszczają. Mam nawet wrażenie, że usiłują ich do siebie zrazić. À propos kolei, w których czasem grasuje nożownik, a zawsze sępy vel kanary, które matce z dzieckiem nie przepuszczą, bo dziecko nie ma legitymacji, cóż stąd, że skończyło dopiero sześć lat, za to przymkną oko na cwaniaczka notorycznie jeżdżącego bez biletu (i dokumentów oczywiście), bo z nim trzeba byłoby się chandryczyć, a sęp vel kanar to zwierzę wygodne: spisać staruszkę – której się miesięczny wczoraj skończył, a że skleroza, więc zapomniała – to pierwsi, ale już wspomnianego wyżej cwaniaka z bańką w nosie – niee... Gdy mieszkałam w Warszawie, żywiłam szacunek dla tego zawodu (mówię o sępach vel kanarach), bo rzeczywiście ścigali gapowiczów, w większości cwaniaków vel złodziei. Sępy z Kolei Mazowieckich natomiast ścigają wszystkich, tylko nie tych, co trzeba. I za to ich nie znoszę. Za to także, że pozwalają palić w wagonach dla niepalących (kara pięćset złotych), co mnie – niepalącą w ciąży – męczy i wkurza. I nudzi, to znaczy zbiera mi się na wymioty od papierosowego smrodu. Spróbowałabym jednak zwymiotować w obecności kanara! Kara tysiąc złotych murowana. Plus wpis do dowodu osobistego i konfiskata podręcznego mienia. Ale się rozpisałam o tych pasożytach... A zaczęłam o kolejach. Otóż godzinną podróż do Warszawy bardzo sobie chwalę. Wsiadam na pustej stacji, do pustego (jeszcze) pociągu, więc miejsce zawsze znajdę. Wyciągam książkę lub krzyżówkę i się ukulturalniam tudzież ćwiczę mózg. Godzina w jedną stronę, godzina w drugą, razem dwie godziny rozrywki umysłowej. Czasem jednak – nawet często – pociąg, a zwłaszcza podróżni (dojeżdżający codziennie do pracy, którzy w pociągach śpią, jedzą, piją, palą, a może nawet i rozmnażają się) dostarczają mi zupełnie innego rodzaju rozrywki. A to ktoś z pociągu „wypadnie” (na szczęście rzadko, bo trzeba wtedy czekać na następny), a to kogoś wyrzucą (jak wyżej), a to desperat leży na torach i cały skład hamuje z wyciem i piskiem, po czym albo przejedzie (trzy godziny postoju), albo nie przejedzie desperata (pół godziny inwektyw ciskanych przez obsługę na głowę niedoszłego samobójcy), ktoś uwiesi się na hamulcu bezpieczeństwa (pięćset złotych kary, chyba że to Koleje Mazowieckie, wtedy karę w tej wysokości wymierzy się niepełnosprawnemu, który zaczepił kulą o hamulec, ale nie pijakowi, który musiał się czegoś przytrzymać – patrz sępy vel kanary), długo by tak wymieniać. Właściwie każda podróż bywa zajmująca. Najlepsze są jednak rozmowy współpasażerów. Ot, gospodyni domowa zajmująca półtora siedzenia ze swoim telefonem komórkowym (rozmowa autentyczna, sprzed paru miesięcy): – No cześć, to ja... No ja, Marysia. Dzwoniłam do ciebie pięć minut temu, ale musiałam przerwać, bo dzwoniła do mnie Zuza. Jaka Zuza? No ta! Spotkałaś ją wczoraj, na targu. Kupowała ziemniaki. Jakie ziemniaki? Irgi. Tak, irgi. Po ile? Po trzy dwadzieścia. Kupić ci? A ile? Po trzy dwadzieścia? Dobrze, kupię. A jajka chcesz? A ile? A po ile? A po co ci tyle? Aaa... Pączki... No tak, za miesiąc tłusty czwartek. Ja smażyłam wczoraj. Bo wiesz, za miesiąc tłusty czwartek. Na oleju. Nie, nie słonecznikowym, lnianym. Wtedy lepiej obciekają. Na co? Na pergamin. Ile? Niedużo. Sto pięćdziesiąt, bo zostałam sama z dziećmi i starym. Tak, Jolka wyjechała. Dokąd? Do domu, do Wólki. No jakiej Wólki, tej obok ciebie! Tak, tej. Jak jej idzie? Dobrze. Nie ma pracy, ale ma rodziców. Tak, też smażyli pączki, ale oni z różą, a ja z konfiturą. Nie, nie miałam róży. Kupisz mi? To dobrze, bo w tłusty czwartek chcę smażyć z różą. I kiełbasę na święta. No jakie święta?! Bożego Narodzenia! Na Wielkanoc już mam. Ile tej kiełbasy? A z sześćdziesiąt kilo. Nie, w tym roku skromnie. Tylko ja, teście, stary i dzieciaki. Tak, pół świniaka. Za trzysta. Tobie też kupić? Czekaj, zadzwonię do ciebie za chwilę, bo dzwoni Bożena. Cześć, Bożena. Smażysz pączki? Ja też. Ale tak dla siebie, dzieciaków i starego, sto pięćdziesiąt. Taak. Nie, nie z różą, z różą to w tłusty czwartek, z konfiturą. Nie ten smak? A nawet nie zauważyli. Wzięli do telewizora, bo nowy serial leciał, i poszły. Chcesz ziemniaki? Irgi. Po trzy dwadzieścia. Zuza chciała. Jaka Zuza?! No ta, blondynka z trójką dzieci. Nie, nie ta, ta druga. Tak. To chcesz?... I tak przez czterdzieści pięć minut. Zakładam się, że mogła nawijać o niczym dłużej, ale tory się skończyły. Już po piętnastu minutach znałam na pamięć ceny ziemniaków Irga, liczbę pączków (z konfiturą, bo z różą...) u współpasażerki, jej teściów, Bożeny, Zuzy, sąsiadów i maszynisty pociągu. Wiedziałam, czym będą fetować Boże Narodzenie (tak, tak, to za jedenaście miesięcy) – kiełbasa, pół prosiaka, czym Wielkanoc – nie jestem tylko pewna, czy tegoroczną, czy przyszłoroczną, a czym tłusty czwartek (pączki z różą). Po dwudziestu minutach miałam ochotę zawisnąć za oknem, nic to, że na zewnątrz było wtedy minus dwadzieścia pięć. Dodam, że takie rozmowy nie są czymś kuriozalnym – tak ludzie dziś rozmawiają. O niczym. Mam nadzieję, że nie stanę się do nich podobna... W Poziomce wiosna! Sadzę, sieję, kopię! Julijka też kopie. Nareszcie mamy wiosnę, tak że powrót z rajskiej wyspy nie był aż takim szokiem. Przez tydzień, w którym nas nie było, świat rozkwitł, czy raczej zzieleniał. Świat, ale nie Poziomka, bo jak to stwierdził Witold, mam na podwórku pobudowlany poligon. W zimie się tym nie przejmowałam – i tak jest szaro – ale teraz? Gdy wokół, wśród młodej trawki, kwitną krokusy? Teraz jestem niepocieszona. To znaczy owszem: pociesza mnie fakt, że ja też tak będę miała! Kiedyś. Na razie sadzę. Sprowadziłam z Allegro dziesiątki roślinek i podpierając się brzuchem, kopię dołki (aż szpadel trzeszczy) i... zielonym do góry! Witek ma ze mną kupę radości – to jego słowa. Sam zaganiany nieprzytomnie, wczesna wiosna to jego sezon polowań, zaprojektował mi ogród marzeń. Wyliczył co do sztuki liczbę świerków, sosen czarnych i jodeł kalifornijskich, wrzośców, bylin i leśno-łąkowych roślin cebulowych, bo ja zażyczyłam sobie minimalną ingerencję w środowisko naturalne, czyli zachowanie charakteru działki leśnej. Witold, miłośnik ogrodów półdzikich, przyklasnął, sporządził listę zakupów i... cóż. Właśnie zaczęły przychodzić pierwsze paczki. Były w nich róże pnące słodko pachnące, migdałki, magnolie i różaneczniki. – Rododendrony zimozielone jeszcze rozumiem – stwierdził, gdy zaczął rozpakowywać przesyłkę – ale migdałki trójklapowe i magnolie? Widziałaś ty w lesie magnolie? I pnące róże? One się będą gryzły! – Nałożę kagańce – odparłam pogodnie. Jeden z migdałków był już obsypany maleńkimi, cudnie różowymi kwiatuszkami, i żaden Witold

nie był w stanie zepsuć mego dobrego humoru. – W moim ogrodzie nic się nie będzie gryzło. – Po czym przyszły... czereśnie, brzoskwinie i śliwy. Witek jak stał, tak padł. Leżał i wił się ze śmiechu. Ja oczywiście obraziłam się za ten niewczesny wybuch wesołości i poszłam sadzić moje drzewka w przeznaczonym dla nich kąciku. Wiem, wiem, działka leśna, minimalizm, naturalny charakter, ale ja nie mogę sobie odmówić czereśni i śliwek z własnego ogrodu! Posadziłam, przyglądam się memu dziełu z ukontentowaniem, a tu przychodzi mój ogrodnik i znów zaczyna się zaśmiewać. – Ewuniu najdroższa, w jakiej odległości jedno od drugiego posadziłaś te nieszczęsne drzewka? – Trzech kroków – odparłam wyniośle, bo mi ten jego śmiech na nerwy zaczął działać. – Tak było napisane w encyklopedii ogrodnictwa, którą mi dałeś. – Na pewno trzech kroków, a nie trzech metrów? I to minimum trzech? – Będzie im raźniej jedno przy drugim. – Taa, gałęzie będą mogły sobie podawać na dzień dobry i do widzenia. Wtedy rozeźliłam się na serio. Wywrzeszczałam, że ogród jest mój, że ja sobie nie życzę jego ingerencji, że błędy, jakie popełnię, będą moimi błędami, i w ogóle żeby spadał. Wcale się nie przejął moim wybuchem („Ach, te humory ciężarnych...”), ucałował mnie, choć tak się wyrywałam, że ledwo trafił, i stwierdził, że on w takim razie zajmie się ogrodami klientów, mój zostawiając w dobrych rękach (tu ucałował moje dłonie, które też próbowałam wyrwać). Na odchodnym rzucił złośliwie, że a nuż coś ciekawego mi wyjdzie i on nauczy się czegoś na moich błędach. Zadowolona, że mam cały dom (i ogród) dla siebie – mama z babcią sprzątały po remoncie Koszykową – zasadziłam wzdłuż ogrodzenia jaśmin i bez (choć miał być szpaler ze świerków), a wieczorem, gdy zaczęło mi się nudzić, obsiałam pół działki trawą. Na tyle wystarczyło mi nasion. I sił. Powinnam ją jeszcze zagrabić. I wywalcować czy coś tam, ale... Musi sobie radzić. Mój ogród to dżungla. Słaby ginie. Teraz codziennie sprawdzam każdą roślinkę, czy się przyjęła. Nie muszę podlewać, bo pada od rana do wieczora. Z tego co widzę, najlepiej rośnie zielenina wodna, w oczku. Reszta pływa albo przestawia się na klimat tropikalny. Kolejnym zakupem, którego dokonałam, były budki lęgowe dla moich ptaków. Tych, które wykarmiłam zimą. Policzyłam drzewa na mojej działce – wyższe niż jarzębina – i zamówiłam tyle budek, ile drzew. I przyjechały. Piętnaście sztuk. Pracowicie wieszałam je (minimum trzy metry nad ziemią, a może to były trzy kroki?) do wieczora, choć balansowanie na palcach na czubku drabiny nie jest tym, co kobieta w siódmym miesiącu ciąży powinna ćwiczyć. Właśnie oglądałam swe dzieło, gdy wrócił mój narzeczony i... można się było tego spodziewać – przewrócił się ze śmiechu i wtoczył pod samochód. – I czego się śmiejesz?! – Byłam bliska łez. Budki wyglądały pięknie! Na każdym drzewie jedna albo dwie. Żeby ptaszki miały wybór apartamentu. – Przepraszam, Ewuś... – Skruszony wyczołgał się spod nissana. – To z radości, że cię widzę. Całe szczęście, że nie wspomniał o jakichś normach: pięć budek na metr kwadratowy, bo dostałby ostatnią, dla której nie starczyło drzewa, w łeb. Mój ogród i moje ptaki są więc zagospodarowane. Moja firma, okazuje się, również. Mama wzięła sprawy w swoje ręce i radzi sobie zadziwiająco dobrze! – Ewuś, chyba coś znalazłam – pani Anna podsunęła córce, która usiłowała sporządzić budżet kampanii promocyjnej „Czarownego”, parę kartek wydruku. Ewa oderwała wzrok od komputera, patrząc na rodzicielkę półprzytomnie. Właśnie była w metrze i liczyła billboardy. – Myślę, że nadaje się to do druku. Blog dziewczyny. Irlandki. – „The Last First Day”. „Ostatni pierwszy dzień”, fajny tytuł. Streścisz mi? Nie mam czasu na nic, a już na pewno na czytanie. – Trzydziestoletnia dziewczyna dowiaduje się, że jest nieuleczalnie chora. Zostało jej pół roku godnego życia, potem zacznie się umieranie... – Mamuś, ludzie nie lubią czytać o umierających trzydziestolatkach! Singielki na Manhattanie, prawniczki, których życiowym problemem jest to, jak się ubrać na randkę w ciemno, ale nie... – Daj mi powiedzieć. To nie jest książka o umieraniu, wręcz przeciwnie, o życiu! Dziewczyna dostaje wyrok śmierci, załamuje się, płacze, ale tylko jeden dzień. Tytułowy ostatni dzień. W nocy postanawia, że skoro ma żyć tylko pół roku, to te miesiące przeżyje fantastycznie, dokona tego wszystkiego, czego chciała, ale się obawiała albo nie miała czasu czy pieniędzy. Postanawia, że spełni wszystkie, dosłownie wszystkie swoje marzenia, które odkładała na później. Sporządza listę: piętnaście punktów. I zaczyna się pierwszy dzień jej prawdziwego życia. Punkt po punkcie realizuje plan. Sprzedaje mieszkanie w Dublinie i kupuje mały domek na wsi. Rzuca pracę w korporacji i zaczyna malować pejzaże. Ale opowieść nie staje się przez to nudna. Bynajmniej. Robi się coraz goręcej, bo każde następne przedsięwzięcie jest bardziej niebezpieczne. Po kilku miesiącach skacze na bungee, później pływa z rekinami, bo panicznie się ich całe życie bała, a pragnęła przełamać strach, ale to jeszcze nie koniec szaleństw: ostatnim punktem jest wyjazd w charakterze wolontariuszki z pomocą humanitarną do Afganistanu... – Pani Anna zawiesiła głos. – No i? No i?! – Ewę zafascynowała ta opowieść. Jeśli jest pisana ładnym językiem... – No i nic. Blog kończy się wpisem, jak Cecilly nazajutrz ma lecieć do Kabulu. – No tak. Wspomniałaś, że to blog. Masz namiary na autorkę? – Wysłałam do niej kilka maili, ale nie odpowiada. Również komentarze do wpisu, których jest mnóstwo, pozostawia bez odpowiedzi, a zawsze polemizowała z czytelnikami. To bardzo inteligentna i zdolna dziewczyna. – Mamuś, mianuję cię naczelnym detektywem. Spróbuj znaleźć jeśli nie Cecilly, to kogoś z jej rodziny. Blog, jak widzę, jest podpisany jej nazwiskiem. Coś mi mówi, że będzie z tego hit. Obudziła się zlana potem. Zimnym potem przerażenia. Chwilę uspokajając oddech patrzyła w nogi łóżka, gdzie przed chwilą stała tamta. Ta Michalak. Tym razem odziana na czarno od stóp do głów, bez łamiącej tę cmentarną barwę czerwieni, stała naprzeciw Ewy, a Ewa... wyciągnięta na łóżku, podłączona do kroplówek i aparatury medycznej, wiedziała... że umiera. Każdy oddech był walką o życie, każde uderzenie serca sprawiało fizyczny ból. I ulgę, że jeszcze bije. Każda kropla płynów, spływająca do żył, dawała złudną nadzieję... W ręku Tej Michalak, w dużej klepsydrze z mahoniowego drewna, przesypywały się drobiny złotego piasku. Ostatnie drobiny. Im było ich mniej, tym bardziej blask przygasał. – Twojej bliźniaczej duszy zostało niewiele czasu – odezwała się kobieta z niezwykłą jak na siebie surowością, patrząc na Ewę, która nie była już Ewą, tylko oczekującym rozpaczliwie na jej szpik biorcą. – Niedługo nie będzie miał kto wziąć od ciebie daru życia. Ewa-nie-Ewa zachłysnęła się nagle własnym oddechem. Zakasłała, chciała wciągnąć haust powietrza, ale jej płuca wypełniał płyn. Krew.

Dusiła się. Kobieta pochyliła się nad nią. W jej oczach był teraz nieskończony smutek. – Tak właśnie umiera się na białaczkę. Nie pozwól, by to spotkało twą bliźniaczą duszę. Przeciągnęła dłonią po oczach unieruchomionej przerażeniem Ewy i zamknęła jej powieki. Dziewczyna obudziła się z krzykiem. Resztę nocy przesiedziała, patrząc bezmyślnie w miejsce, gdzie stała tamta. Do firmy dotarła ledwo żywa. Andrzej już na nią czekał. Po wyrazie jego oczu od razu poznała, że coś się stało. Tylko jedno przychodziło jej do głowy. Karolina. – Co z nią?! Co z Karoliną?! – wykrzyczała od progu. – A co ma być? – mruknął, wieszając marynarkę na oparciu krzesła. – Bierze ostatnią chemię. Pod Ewą nogi ugięły się z ulgi. Karolina walczy! Żyje! Jeszcze nie umiera! – Dlaczego więc wyglądasz jak z krzyża zdjęty?! – naskoczyła na niego, by się nie rozpłakać. – A ty niby lepiej? Jeśli masz syndrom PMS, znajdź sobie inną ofiarę, mnie dziś oszczędź. Służę swoją osobą jutro, no, pojutrze, a najlepiej w przyszłym roku. – Widzę, że coś się stało! Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć?! – W końcu rozpłakała się. Andrzej z ciężkim westchnieniem przytulił ją i zaczął głaskać po plecach, ale myślami był daleko. – Ta chemia nie jest podobna do poprzednich – zaczął cicho. Ewa znieruchomiała, niczym strwożona kuropatwa. – Karolina od początku znosiła ją bardzo źle. Chudła w oczach, prawie nie spała, była tak słaba, że musieliśmy nosić ją do toalety. Ale nie to jest najgorsze. Myślę, że ona się poddała. Straciła nadzieję... – Bzdury gadasz! – zdenerwowała się Ewa. – Zawsze jest nadzieja! Karolina żyje. Leki działają! Dawca się znajdzie, to tylko kwestia czasu... – Dawca znalazł się dwa miesiące temu – rzekł cicho. Ona zaniemówiła. – J-jak to?! – tylko tyle zdołała wykrztusić. – W lutym otrzymaliśmy wiadomość, że dzięki twojej fundacji znaleziono idealnego dawcę szpiku dla Karoliny. Niestety, dotąd jest nieaktywny... – Jak to „nieaktywny”?! Co znaczy „nieaktywny”?! Już ja go, kurde, zaktywizuję! Nawet jeślibym miała ciągać go na siłownię, by hasał na bieżni, jogging z nim uprawiać, poić koktajlami z witamin i aplikować sterydy! – Ewa, bredzisz – przerwał jej łagodnie. – W tym przypadku „nieaktywny” nie oznacza faceta, który siedzi przed telewizorem i żłopie piwsko. Dawca jest prawdopodobnie chory. Nie może oddać Karolinie szpiku, bo być może sprowadziłby na nią nieszczęście. – Rozumiem – Ewa westchnęła ciężko. – Kiedy będzie zdrów? – Nie wiadomo. To dobija Karolinę. Łatwiej jest czekać choćby pół roku, mając pewność, że za sześć miesięcy dostaniesz drugie życie, niż zasypiać ze świadomością, że być może nie doczekasz... – Andrzej, nie mów tak – spojrzała na niego błagalnie. – Trzeba jej dać nadzieję! – Przy Karolinie jestem wulkanem optymizmu – odparł z goryczą. – I tak trzymaj! – Klepnęła go nagle w plecy i wybiegła z pokoju, nawet się nie żegnając. Andrzej mówił prawdę. Karolina wyglądała bardzo źle. Gdy Ewa weszła do pokoju, który dziewczyna dzieliła z inną chorą, nawet nie podniosła na nią oczu. Leżała pod dwiema kołdrami, zwinięta w kłębek, a pierwsze, co przeraziło Ewę już na progu, to ciężki, świszczący oddech przyjaciółki. Już go słyszała. Całkiem niedawno. W swoim śnie. Podeszła do łóżka, przyklękła tak, że jej twarz znalazła się na wysokości oczu chorej. – Karolinko – szepnęła, z całych sił walcząc ze sobą, by się nie rozpłakać. Karolina otworzyła oczy. Półprzytomnym spojrzeniem omiotła otoczenie, wreszcie zogniskowała je na Ewie. – Nie chcę... – zaczęła chropawym głosem, odchrząknęła, zakasłała boleśnie, a Ewie serce stanęło w pół uderzenia. Ten kaszel też znała. – Nie chcę, żebyś tu przychodziła. – Głos Karoliny był tak cichy jak zamierający w gałęziach drzewa wiatr. – Kochana, dlaczego? – Nie chcę – powtórzyła z uporem – żebyś widziała. – Karolinko... – Proszę. Idź już. Wyszła z oddziału i usiadła na najbliższym krześle, bo nogi się pod nią ugięły. Powstrzymywane przez cały czas łzy spłynęły po policzkach. Zaszlochała, kryjąc twarz w chusteczce. Nie mogła tego znieść. Po prostu nie mogła. Karolina miała rację... Ewa potrafiła – i chciała! – walczyć z przeciwnościami. Pragnęła pomagać ludziom tak nieszczęśliwym jak jej przyjaciółka, ale musiała mieć pewność, a przynajmniej nadzieję, że się uda. Na porażkę, na taką porażkę nie była przygotowana. I jej biorca! Nieznajomy, który dostał nadzieję – Ewa po wielekroć widziała oczyma wyobraźni, jak do pokoju ciężko chorego, może umierającego chłopaka, czy nawet dziecka, wchodzi lekarz i z promiennym uśmiechem oznajmia: „Gratuluję, Sławku, znaleźliśmy dawcę!”. Widziała radość na twarzy chorego. Nieprawdopodobną radość kogoś, kto już stał na szafocie i wtedy ogłoszono uniewinnienie. Już czuje, że jest uratowany, gdy nagle szczęście w oczach gaśnie, nadzieja rozwiewa się: na dawcę trzeba poczekać parę miesięcy. Dawca jest nieaktywny. Nieaktywny. Co za przeklęte słowo! – Proszę pani – usłyszała czyjś głos. Lekarz z oddziału Karoliny. Otarła szybko oczy. – Wiem, że się pani martwi. To zrozumiałe, ale mam nadzieję, że Karolina wyjdzie z tego. Jest silniejsza, niż jej samej się zdaje. Teraz złamało ją zapalenie płuc, to się często zdarza w organizmie pozbawionym odporności, ale czekamy, aż Karolina znów zacznie walczyć. Gdy minie kryzys, oddech wróci do normy, a ta dzielna dziewczyna odzyska nadzieję. Ewa uśmiechnęła się z wysiłkiem. Słowa lekarza nieco podniosły ją na duchu. – Chciałabym o coś zapytać, panie doktorze. Jak pan widzi, jestem w ciąży... – Taaak, zauważyłem. – Pozwolił sobie na żart. – Na mój szpik czeka biorca. Czy jest możliwość pobrania szpiku teraz? Jak najszybciej? Lekarz spojrzał na Ewę uważnie. – Który to miesiąc? – Siódmy. Pokiwał głową, zamyślony. – Zagrożeniem dla dziecka jest narkoza, w którą standardowo wprowadza się dawcę, by nie czuł dyskomfortu. Innym rozwiązaniem jest

znieczulenie nadoponowe, takie samo, jakie podaje się podczas porodu. Skonsultuję się z położnikiem i dam odpowiedź, jeśli bardzo pani na tym zależy. – Bardzo, panie doktorze. Jak najszybciej. „Bo jeśli za trzy miesiące dowiem się, że ktoś nie doczekał na mój szpik...” – nie dokończyła nawet w myślach. Tydzień później Ewa, trzęsąc się jak galareta, leżała na stole zabiegowym. Z jednej strony stał lekarz anestezjolog, skupiony i poważny, z drugiej Witold, trzymając ją za mokrą od potu rękę. Pracę monitorów, które wskazywały także czynności życiowe dziecka, obserwował położnik, tak samo jak cały zespół pragnąc, by nie była potrzebna jego interwencja. Ale nic złego się nie wydarzyło. Julijka skakała w brzuchu mamy jak zwykle, wzbudzając tym uśmiech na twarzach lekarzy i pielęgniarek, na co dzień mających do czynienia z mniej żywotnymi istotami. Pod koniec zabiegu dokazywała jeszcze bardziej niż na początku, co położnik przyjął z ogromną ulgą. – Zatrzymamy was jeszcze na obserwacji dzień czy dwa – rzekł głosem nieznoszącym sprzeciwu, a Ewa mogła się tylko zgodzić. – Zorganizuję salę jednoosobową, byście państwo mogli bez skrępowania być razem. – Nic krępującego robić nie będziemy – wymamrotała Ewa. – Choć kto nas tam wie... Mama Ania z babcią Zosią siedziały jak na szpilkach przed salą zabiegową. Andrzej chodził po korytarzu tam i z powrotem, mrucząc pod nosem inwektywy na temat nieodpowiedzialnych, szalonych smarkul. Nikt inny nie wiedział o całym przedsięwzięciu. Wreszcie drzwi się otworzyły, rozpromieniona Ewa, przejeżdżając obok nich na szpitalnym łóżku, uniosła kciuk i uśmiechnęła się promiennie. Cztery dni później była jeszcze bardziej szczęśliwa: biorca jest gotowy do przeszczepu! Jeszcze miesiąc niepewności, czy nie nastąpią komplikacje, i Ewa będzie mogła odetchnąć z ulgą: zdążyła. – Jak myślisz, poznam go kiedyś? Pytanie wyrwało Andrzeja z zamyślenia. – Kogo? Ojca tej dziewczyny? – Jezus Maria, jakiego ojca? Jakiej dziewczyny? – Ewie na słowo „ojciec” stawał przed oczami Daniel de Veer. – Autorki „The Last First Day”. Twoja mama odnalazła jej ojca. Korespondują ze sobą. – I ja nic o tym nie wiem?! – Żyłaś w nieco odległym świecie – uśmiechnął się z czułością. – Jeśli nie jego, to kogo miałaś na myśli? – Tego, z kim podzieliłam się moim szpiczkiem. Zaśmiał się na to określenie i pokręcił głową. – Za rok. Takie są procedury, wydaje mi się, że niegłupie. Za rok pójdziecie na piwo. Ty z Julijką u piersi, on z twoim szpikiem w kościach. – Wszystko byłoby super, gdyby nie fakt, że nie znoszę piwa. Karolina się trzyma? Bo rzeczywiście przez ostatni tydzień byłam... umysłowo niedysponowana. Andrzej odwrócił twarz do okna, zastanawiając się nad odpowiedzią. – Miałem ci tego nie mówić, żebyś... – Co jej się stało?! – wyszeptała, blednąc gwałtownie. Przyskoczył do niej, chwycił ją za ramiona i potrząsnął. – Właśnie dlatego miałem nie mówić! Nic jej nie jest! Oprzytomniej, bo będę musiał cię cucić! – Już, już... – Potrząsnęła głową, pragnąc odegnać mrok przed oczami. – Karolina jutro ma przeszczep. Dawca uaktywnił się! – dokończył z triumfem. – Żartujesz?! To... to wspaniała wiadomość! Czemu nie powiedziałeś od razu?! Od kiedy wiesz?! – Od wczoraj. Nic nie mówiłem, bo jest bardzo słaba. Lekarze chcieli przesunąć zabieg, ale nalegała. Jutro ma przeszczep – powtórzył łamiącym się głosem. – Potem jeszcze miesiąc i... będzie zdrowa! Wyobrażasz to sobie? Po dwóch latach walki... Nigdy więcej oddziału hematologii, nigdy więcej wykańczających chemii, miesiąc w miesiąc, nigdy więcej patrzenia na śmierć przyjaciół i zasypiania z niepewnością, czy jutro wstanie dla niej słońce. Nigdy więcej... Ewa mogła tylko przytulić przyjaciela serdecznie, tak samo wzruszona jak on. – Jedziemy? – zapytał, wyswobadzając się z jej objęć. Zawstydzony otarł wilgotne oczy. – Dokąd? – Ewaaa... Czy tobie w tej ciąży mózg zanika? Przyszłaś tu nieproszona, jak zwykle przerywając mi kalkulacje akcji, z pytaniem, czy jedziemy na Koszykową. Potem przeszłaś do randki z twoją bliźniaczą duszą, a skończyliśmy na przytulankach, choć ty masz narzeczonego, a ja mam zamiar mieć narzeczoną. – Narzeczonego? Sorry! Sorry! Jedziemy na Koszykową! Mama z babcią, coś bardzo tajemnicze ostatnio, przygotowały bezalkoholową parapetówę. Stali w bramie przedwojennej kamienicy, czekając, aż ktoś ich wpuści, bo Ewa jak zwykle zapomniała kluczy, a domofon nie działał. – Zobacz, to okno mojego pokoju – wskazała czwarte piętro. – O, mama już firaneczki powiesiła. Wychodzi na południe. Cały dzień jest jasno i przytulnie. To piękne mieszkanie. Wysokie na ponad trzy metry, z dużymi pokojami, łazienką z oknem i malutką służbówką przy kuchni. Tam też mieszkali lokatorzy, na tych sześciu metrach... Wchodzimy – szepnęła naraz konspiracyjnie, bo ktoś właśnie otwierał drzwi z klatki. – O, Wiciu, co ty tutaj...? – Czekam na was. – Ale co ty w ogóle tutaj...? – Pomagałem wnosić meble. Chodź – uciął z bardzo tajemniczą miną. Ewa spojrzała na Andrzeja i wzruszyła ramionami. – Nim wejdziesz... – Witold zatrzymał ją na półpiętrze i zawiązał jej oczy chustką. – To już przesada – zaprotestowała. – Niewolisz brzemienną kobietę, która ledwie wlazła na czwarte piętro, i tylko dlatego nie może się bronić. – Niewolić będę cię kiedy indziej. Uważaj, próg. Przeszła przez drzwi. Prowadził ją korytarzem, potem skręcili do pokoju. Wtedy zdjął jej z oczu chustkę, a Ewa krzyknęła i... rozpłakała się. Jej pokoik był dokładnie taki, jakim go zapamiętała z lat dzieciństwa – jedynych szczęśliwych. Do niedawna. Do nastania Poziomki. Pierwsze, na co zwróciła uwagę, to łóżko – jej tapczanik! – obok wersalki mamy – tej samej co przed laty! Skąd one wytrzasnęły te meble?! Pieczołowicie odnowione, pocerowane, wypolerowane, ale te same! Łóżko babci stało po przeciwnej stronie, we wnęce, zasłoniętej parawanem w żurawie. Dziwnie znajomym... Obejrzała się, dziękując matce i babce spojrzeniem pełnym łez. Pośrodku leżał prostokątny dywan, pracowicie pozszywany przez babcię ze ścinków. Mała Ewa mogła kiedyś godzinami na nim leżeć i rysować zwierzątka. Pod oknem stał stół, okrągły, dębowy, nakryty koronkową serwetą, przy nim cztery krzesła obite zielonym pluszem i stara

lampa, przy której świetle mama czytała pięcioletniej Ewie bajeczki. Pamiętała tę lampę i krąg żółtego blasku na stole. Ale najbardziej rozczuliły dziewczynę dwie rzeczy: firaneczki w oknie, z białego muślinu, haftowane w różyczki, takich firaneczek na próżno szukała w sklepach ze starociami, i makatka na ścianie, przedstawiająca klauna z wesołymi oczami i czerwonym nosem. Nazywały go z babcią Filutem. – Ja... ja nie wiem, jak wyście tego dokonały. Skąd te meble, te firanki... I Filut! – Meble przechował pan Zygmuś spod dziesiątki, firanki i makatkę dawno temu schowałam w pudle wraz z twoimi zabawkami i zaniosłam na strych. Czekały tam ponad dwadzieścia lat. No i doczekały się! Na półce nad łóżkiem, tak samo jak wieki temu, rozsiadły się trzy lale: jedna prawdziwa, z długimi kręconymi włosami, dwie z gałganków. Mama z babcią były wtedy bardzo biedne i nie stać ich było na drogie prezenty. Ale te gałgankowe laleczki kochała Ewa najbardziej. I książeczki z bajkami, które leżały obok lalek. – Jesteście niesamowite. Dziękuję! – To twój pokój. Zawsze będzie na ciebie czekał – rzekła pani Anna, tak samo wzruszona jak córka. – Niedługo całe mieszkanie będzie twoje – wtrąciła babcia – bo postanowiłyśmy z mamą przepisać je na ciebie. – O nie, nie – odparła Ewa stanowczo. – Nic z tego. Moim miejscem na ziemi jest Poziomka. Gdybym miała i Koszykową, czułabym się jak na rybach. – Na rybach? – Witold otworzył szeroko oczy, równie zdumiony tym porównaniem jak wszyscy. – No, w rozkroku. Jedną nogą tu, drugą tam. A ja chcę stać pewnie, obiema nogami na moim skrawku ziemi. W Poziomuli. Zrozumiano? – Mówiłam ci, że się nie zgodzi – skwitowała jej wywód pani Zosia, zwracając się do córki. – Dostaniesz, Aniu, to mieszkanie, czy chcesz, czy nie chcesz. Rozumiem, że uciekasz przed odpowiedzialnością, ale pora dorosnąć i wziąć życie we własne ręce. – Mamusiu... – Nie ma „mamusiu”. Teraz jestem twoją sublokatorką. Chociaż czynsz możesz mi darować – dodała łaskawie. – Andrzejek przekazał ci, że odnalazłyśmy ojca Cecilly? – zwróciła się do wnuczki, zmieniając temat. Ewie rozbłysły oczy. Natomiast Anna sprostowała z oburzeniem: – Jakie znowu „znalazłyśmy”?! Ja znalazłam! – Mówię przecież: odnalazł się ojciec tej pisarki. – I co?! I co?! Gdzie się podziała Cecilly? – Nie żyje. – Och... – Zginęła w tym Afganistanie. – Och...! – Pan Ian O’Connor zgadza się na wydanie „Ostatniego pierwszego dnia” i zaprasza wydawcę, czyli ciebie, Ewuś, do Dublina, w celu omówienia szczegółów umowy. – Mnie?! Nie ma mowy. Nigdy nie byłam za granicą. – Całkiem niedawno wróciłaś z Wysp Kanaryjskich – zauważył Andrzej. – To były wczasy! Przywieziono mnie, nakarmiono, odwieziono. Ja nawet nie wiem, jaką w Irlandii mają walutę! – Euro. Imaginuj sobie, że mówią tam po angielsku. Jakiś czas temu poradzili sobie z dżumą i cholerą, i nawet ręce myją przed posiłkiem – kpił z niej w żywe oczy. – Jak znajdę hotel? – Zarezerwuję ci pokój. – Ale tam trzeba dojechać! – Zdążyli wynaleźć taksówki. – Ile muszę dać taksówkarzowi napiwku, żeby mnie nie wywiózł na bezludzie i nie zgwałcił? – Dziewczyno, to Irlandia, nie Czeczenia! Do tej ostatniej nie puściłbym cię, nawet gdybyś na kolanach błagała! – W Czeczenii przynajmniej mówią po rosyjsku, to Słowianie – miauknęła płaczliwie. – Z tymi Słowianami to nie trafiłaś. Poza tym nie znasz ni w ząb rosyjskiego, za to biegle władasz angielskim, prawda, pani romanistko? – Ty też. Leć zamiast mnie. – Ja jestem zajęty... – A ja w ósmym miesiącu ciąży! Co będzie, jeśli urodzę w samolocie?! – Czysty zysk – uciął niewzruszony. – Dziecko do końca życia będzie miało bezpłatne przeloty Ryanairem. – Uwielbiał drażnić Ewę... Ponieważ nie znalazła ciętej odpowiedzi, co jej się rzadko zdarzało, ograniczyła się do zmiażdżenia go spojrzeniem, czym się oczywiście nie przejął. – Przypominam, że jeszcze niedawno wybierałaś się w trasę koncertową ze Stingiem i Madonną, więc czym jest dla ciebie taka podróż do zadupia Europy? – Irlandia jest tygrysem Europy, jeśli już! – odparła. Poczuła się w obowiązku bronić ojczyzny swej nowej autorki. – Wyliniałym chwostem na końcu ogona tygrysa Europy, jeśli już. – Sam jesteś wyliniałym chwostem! – zachłysnęła się z oburzenia. – Kiedy lecisz? – zapytał niewinnie. – Choćby jutro. – Załatwione! – I uśmiechnął się, zadowolony, od ucha do ucha. Wyprawę do Irlandii, której bała się jak wszystkiego, co nowe, a z czym trzeba zmierzyć się bez wsparcia na przykład Witolda, musiała przełożyć o tydzień, bo przecież nazajutrz był wielki dzień dla nich wszystkich: przeszczep szpiku u Karoliny – z tego zresztą powodu Andrzej chciał wyprawić Ewę na koniec świata: sam był wystarczająco zdenerwowany, a przecież musiał dać oparcie chorej dziewczynie. Ewa nie dała się jednak podejść i nazajutrz, milczący i niewyspani, jechali do szpitala. Karolina siedziała przy stoliku, pisząc coś w cienkim zeszycie. Gdy stanęli w drzwiach, podniosła wzrok i uśmiechnęła się z wysiłkiem. Ewie ścisnęło się serce na widok wychudzonej, niemal przezroczystej przyjaciółki. – Ile ważysz, drobino? – Wystarczająco – przerwał jej Andrzej stanowczym tonem. – Lekarze są dobrej myśli. Karolina wygląda o niebo lepiej niż jeszcze tydzień temu. – Bo czuję się o niebo lepiej. To już dziś! Dziś może się skończyć ten koszmar i dziś mogę rozpocząć nowe życie. Niesamowite! To dzięki

tobie, Ewo Złotowska – dodała z naciskiem i natychmiast uciszyła wszelkie protesty. – Nie zawiodę was. Będę modliła się do mojego nowego szpiku, by rósł, rósł i rósł. I mnie ocalił. – Uśmiechnęła się tak promiennie, jak dawna Karolina potrafiła. – Tak trzymaj – mruknął Andrzej. Chyba nigdy nie był tak zdenerwowany jak w tej chwili. – Kiedy podłączają cię do kroplówki? No tak, Karolinę czekała przed przeszczepem jeszcze jedna chemia, totalna pogromczyni wszelkich komórek: zdrowych i nowotworowych, i najtrudniejsza do zniesienia. Nie będzie łatwo, oj, nie będzie, szczególnie przy tym stanie wycieńczenia, w jakim znajdowała się Karolina. Lekarze jednak wiedzieli, co robią. Nie ryzykowaliby chyba, będąc tak blisko zwycięstwa nad podłym choróbskiem. Tą nadzieją Ewa karmiła się przez następne godziny, gdy przyjaciółkę zabrano na zabieg, i potem, gdy leżała bez życia w izolatce, a oni – Ewa z Andrzejem – mogli tylko patrzeć z dłońmi zaciśniętymi z bezsilności, jak próbuje nadal walczyć o życie. – Chodź. My też musimy czasem spać. – Andrzej wolałby zostać przy chorej, choćby po drugiej stronie drzwi do izolatki, ale musiał zadbać o Ewę, a Karolina potrzebowała teraz jednego: spokoju. – Jutro przyjedziemy z samego rana. Obiecuję. Ewa przytknęła dłoń do szybki w drzwiach gestem pożegnania i pozwoliła się wyprowadzić na zewnątrz. Tam odetchnęła ciepłym wieczornym powietrzem. – Nikt nic więcej nie może dla niej uczynić, prawda? – Tak, Ewuś. Teraz wszystko w rękach Boga. I Karoliny. – Ty niby wierzysz w Boga? – Wierzę – odparł, patrząc prosto przed siebie. – Taaak? A kiedy byłeś ostatnio w kościele? – Dzisiaj rano. Ewa umilkła zawstydzona. Miała Andrzeja za lekkoducha, dla którego liczyły się tylko pieniądze, pieniądze i jeszcze więcej pieniędzy, kolejny raz ją jednak zaskoczył. – Może... może wstąpimy do jakiegoś... pomodlić się? – zapytała nieśmiało. Bez słowa skręcił na Starówkę. Cisza i spokój katedry kojąco wpłynęły na znękaną duszę Ewy. Po raz pierwszy od długiego czasu modliła się z radością i nadzieją, prosząc o zdrową córeczkę, odrobinę szczęścia dla mamy, pogodną starość dla babci Zosi, spełnienie marzeń dla Andrzeja i Karoliny, a dla siebie... o pełen ciepła i miłości dom. Czekała jeszcze chwilę na przyjaciela, grzejąc twarz w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Wyszedł z kościoła pocieszony, jak i ona. – Dziękuję. – Ujął dłoń Ewy i ucałował. – To ja dziękuję. – Nie skojarzyłaś, prawda? Nie wpadłaś na to, kto jest biorcą? Otworzyła szeroko oczy, zbladła i wyszeptała: – Karolina. Przytaknął. – Dziękuję, Ewa. Ona nie dotrwałaby do lipca. Komu innemu należą się podziękowania – przemknęło przez myśl zszokowanej dziewczynie. Gdyby nie tamten sen, w życiu nie ryzykowałaby zdrowia własnego dziecka. – Nie mów Karolinie! Nie mów, że to ja! – Dlaczego? – zdziwił się. – Nie chcę, by była mi wdzięczna do końca życia. By czuła się zobowiązana. Nie chcę, żeby była moją dłużniczką, chcę, żeby pozostała przyjaciółką. – Ale ona i tak będzie ci wdzięczna! Gdyby nie twój pomysł z „Ocal życie Karolinie”... – To co innego. To... tak, to co innego. Nie mów jej, dobrze? O tym, że oddałam szpik, wiesz ty, wiedzą mama z babcią i Witold, to wystarczy. – A gdy za rok Karolina poprosi o dane dawcy? – Będę się martwiła za rok. Nieprzekonany pokręcił głową. – Wprawdzie nie rozumiem, co złego jest w uratowaniu życia przyjaciółce, ale oczywiście dochowam tajemnicy. – Gdybyś ty okazał się idealnym dawcą szpiku dla Karoliny, powiedziałbyś jej o tym? Chwilę się zastanawiał. – Masz rację. Nie. Kiedy jedziesz do Irlandii? – postanowił zmienić temat, bo był zbyt wykończony, by dalej snuć takie rozważania. Wolał podroczyć się z Ewą. – Gdy tylko z Karoliną wszystko będzie na dobrej drodze – nie dała się sprowokować. Tydzień później, odprowadzana do samolotu przez najbliższych, leciała na podbój Zielonej Wyspy.

MAJ

Oto jestem w Irlandii. I zupełnie nie wiem, co myśleć. Jestem w szoku! Jestem zła, wściekła i... i w ciąży jestem! Ale spokojnie, powoli, do szoków przejdziemy w swoim czasie, a teraz zacznę od początku. Irlandia pozytywnie zaskoczyła mnie już w hali przylotów. Otóż trafiłam do wyjścia. Też mi wyczyn! – zakrzyknie każdy normalny. Taaak? To spróbuj trafić do wyjścia na naszym starym, dobrym Okęciu. Tam zielona tabliczka EXIT wisi pośrodku białej ściany. Długo pod nią stałam, mając nadzieję, że ściana rozsunie się. Potem próbowałam przeteleportować się na drugą stronę, by – o wstydzie! – stwierdzić, że ścianę należy obejść. Myślałam, że tylko ja jestem debil totalny, ale nie. Ściana z tabliczką EXIT wprawiała w konsternację niemal wszystkich podróżnych. Natomiast tutaj, w Dublinie, nawet gdybym nie chciała, gdybym zapragnęła zamieszkać na lotnisku, nic z tego. Trafię nie tylko do wyjścia, ale jeszcze ze swoim bagażem (co w Warszawie, gdy monitory z oznaczeniem lotu, którym bagaże przyjechały, są czasem wyłączone, może być problematyczne). Przed halą przylotów czekał na mnie Ian – ojciec Cecilly. Przystojny czarnowłosy Irlandczyk (wiem, wiem, powinien być rudy, ale ponoć część mieszkańców tego kraju została tu siłą przywieziona z Bałkanów, gdy dawno, dawno temu rdzenni Irlandczycy niemal wymarli), wysoki i szczupły, o smutnych niebieskich oczach. I tu zaskoczenie numer jeden: na mój widok oniemiał. Nie wiem, skąd wiedział, że ja to ja, może znalazł zdjęcie w internecie,, a przecież to ja miałam szukać mężczyzny z tabliczką „Ewa Złotowska”. Gdy go wypatrzyłam i ruszyłam w jego stronę, zrobił minę, jakby ujrzał ducha. Patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami do momentu, gdy moje: „Hi, I’m Ewa” wyrwało go ze stanu, przyjemnego, mam nadzieję, zauroczenia. Przyznam, że jego twarz mnie też wydawała się znajoma, ale nie do tego stopnia, by tamować ruch na lotnisku. Zaprosił mnie do samochodu i ruszyliśmy w świat. Irlandia jest bardzo zielona, bardzo wietrzna i bardzo deszczowa. Przypomina tym Polskę, a dokładniej Kielce. To w Kielcach nie dość, że pada, to jeszcze... wieje. No i drogi są niemal identyczne. Nie to żebym miała coś przeciwko Kielecczyźnie, ale do czegoś musiałam Zieloną Wyspę porównać. Otóż... irlandzkie drogi..., już w moich Urlach (a nie są one tygrysem Europy) szosa jest szersza i lepiej utrzymana. Tutaj, gdy mijaliśmy się z autobusem, zwalnialiśmy niemal do zera, trąc bokiem o krzaki rosnące na poboczu. U nas, na trasie międzywojewódzkiej, o krzaki człowiek samochodu nie ociera. Chyba że ma taką fantazję. Mimo to podobało mi się. Irlandczycy jeżdżą jak szaleni. Ian, gdy zauważył, że trzymam się dosłownie wszystkim, szczególnie na zakrętach, nieco zwolnił, tłumacząc, że przecież nie przekroczył ograniczenia do setki. Nie no, jasne! W Polsce nawet swoim Guciem potrafiłam gnać ponad sto na godzinę, ale na trasie szybkiego ruchu! Po dwa pasy w obu kierunkach, oddzielone trawniczkiem, plus pobocza! Tutaj szosa miała półtora pasa. W obu kierunkach. A przed ostrym zakrętem, gdy kompletnie nie było widać nadjeżdżających z naprzeciwka, kierowcy... trąbili. Niby: uwaga, jadę! No luuudzie kochani, gdzie ja jestem?! Gdzie ja jestem?! Po dwóch godzinach dojechaliśmy do Waterford, uroczego miasteczka na południu kraju, nad morzem, które stanowczo mi się podobało. Było czyste i przyjazne. I międzynarodowe. Częściej słyszałam język polski, chiński czy murzyński, niż angielski. Ian mieszkał w małym segmencie na dużym osiedlu identycznych małych segmentów. Ledwo żywa opadłam na wygodną kanapę w salonie, a mój gospodarz zakrzątnął się przy herbacie. Obiad jedliśmy po drodze. Gdy usiadł naprzeciw mnie... najpierw rozpoczął opowieść o Cecilly, najdzielniejszej istocie, której nie dane mi było poznać, a potem nastąpiło trzęsienie ziemi, które zmieniło bieg mego małego, uporządkowanego życia. Ian O’Connor nie spuszczał wzroku ze swego miłego gościa, który właśnie parzył usta herbatą. Już na lotnisku, gdy ujrzał tę dziewczynę po raz pierwszy, nabrał pewnych podejrzeń. Podczas drogi do Waterford, słuchając jej głosu, gdy opowiadała o swym wydawnictwie, podejrzenia te zmieniły się w pewność. Tylko co miał z ową pewnością zrobić? Podzielić się nią z nieznajomą? „Jeszcze nie teraz – postanowił. – Może później”. – Cecilly była o dwa lata starsza od pani – wtrącił zamyślony, trochę nie na temat, gdy umilkła na chwilę. – Wiadomość o raku trzustki wstrząsnęła nią i nami do głębi. – Ewa kiwnęła głową. Przez kilka miesięcy napatrzyła się wystarczająco na chorych z oddziału hematologii, by domyślać się, jakie to może być straszne... – Na początku załamała się kompletnie. Nie wychodziła z pokoju, płakała od rana do wieczora, nie jadła, nie spała, ale któregoś dnia, ostatniego-pierwszego dnia – uśmiechnął się smutno – nagle odżyła. Zeszła na dół zupełnie odmieniona, z nowym błyskiem w oczach. Brązowych oczach swojej nieżyjącej matki, a mojej żony. Pamiętam, że Adelee, moja siostra, aż krzyknęła na jej widok: „Ceci, masz minę kota pewnego zdobyczy”! – a Cecilly uśmiechnęła się szeroko i odrzekła: „Jeśli zostało mi pół roku, mam zamiar dobrze się bawić”. – I tak się stało. Swoją drogę do marzeń opisała w blogu. Nie wie pani jednak, pani Ewo, że pięć miesięcy później, gdy szykowała się do Afganistanu... – Ian umilkł. Było to dla niego bardzo, bardzo trudne. Jak żywa stanęła mu przed oczami ukochana córka, znosząca do domu ekwipunek na tę wyprawę, uśmiechnięta, opalona, bo właśnie wróciła z Indii, gdzie poszukiwała duchowej ścieżki, pełna energii... – Przed wyjazdem fundacja nakazała wszystkim członkom konwoju wykonać szereg badań – mówił dalej po chwili przerwy. – Właśnie wtedy przyszły wyniki. Cecilly była zdrowa! – Ewa przytknęła dłoń do ust, kompletnie zaskoczona. Spodziewała się zupełnie czegoś innego! – Byliśmy tym oszołomieni. Ceci powtórzyła wszystkie badania, łącznie z tomografią, i wyniki potwierdziły się. Do dziś nie wiem, co było przyczyną: czy poprzednio lekarze postawili złą diagnozę, czy może pomylili pacjentów, ale Ceci wierzyła, że to ostatnie miesiące, podczas których żyła pełnią życia, spełniając swe marzenia, szczęśliwa, radosna, że one właśnie spowodowały remisję nowotworu. Zdecydowała się jednak jechać do tego przeklętego miejsca. – Ian aż zacisnął pięści. – Fundacja dostarczała leki najbardziej potrzebującym w rejony, do których międzynarodowa pomoc nie docierała. Wszyscy członkowie konwoju wiedzieli, że przeprawa przez tereny kontrolowane przez talibów to niemal samobójstwo, zdawali sobie sprawę ze śmiertelnego niebezpieczeństwa i godzili się na nie. Moja dziewczynka też. Zgłosiła się na ochotnika, wiedząc, że jej czas jest policzony, okazało się jednak, że jest zdrowa i jeszcze nie umiera! Ile my się naprosiliśmy, nabłagaliśmy, by nie jechała... Pani Ewo, każdego dnia po jej wyjeździe siedzieliśmy przed telewizorem, modląc się, by nie było złych wiadomości z Afganistanu. Dzień w dzień, od rana do wieczora. Gdy usłyszeliśmy, że

konwój z pomocą humanitarną został zaatakowany i prawdopodobnie nikt nie przeżył... Że szukają zaginionych... – Ian umilkł. Potarł powieki. – Potem zadzwonił telefon. Cecilly została zastrzelona przez tych bandytów... I wie pani co? – Mężczyzna, który na oczach Ewy nagle się postarzał, podniósł na nią wilgotne oczy. – Te bestie nie dość, że wystrzelały wszystkich tych dzielnych, dobrych ludzi, którzy wieźli pomoc dla ich pobratymców, to jeszcze spalili leki. Pięć ciężarówek leków poszło z dymem. Pomoc, którą ci ludzie opłacili życiem, nigdy nie dotarła do miejsca przeznaczenia, gdzie była tak oczekiwana. Rozumie pani coś z tego? Jak tak można? – Ian otarł oczy gniewnym ruchem. – Poświęcenie mojej dziewczynki, która cudem umknęła śmierci, poszło na marne... Wstał i wyszedł, by zapanować nad wzruszeniem. Ewa siedziała jak ogłuszona, zaciskając splecione dłonie na brzuchu. Nie płakała, choć gardło miała zaciśnięte z bólu – nie docierało to do niej. Jakby opowieść Iana była streszczeniem przerażającego filmu czy książki. Jadąc tu, miała nadzieję, że faktycznie „The last first day” okaże się fikcją literacką, stworzoną przez zdolną, początkującą pisarkę o bogatej fantazji, że drzwi małego segmentu otworzy sama Cecilly, krzycząc: „Surprise!”. Potem oboje, Ceci i jej ojciec, przeproszą za wprowadzenie Ewy w błąd, pogadają jak starzy znajomi, podpiszą umowę i Ewa cała szczęśliwa wróci do Polski, zabierając miłe wspomnienia i obietnicę rewizyty. Ale nic z tego. Cecilly naprawdę została zamordowana gdzieś na końcu świata, a jej śmierć okazała się bez sensu, bo bandyci spalili lekarstwa. Jak to możliwe, by na świecie było tyle czystego zła? Bezkarnego zła? Zadrżała, otulając się ramionami, choć w pokoju, wychodzącym na południe, było ciepło, i nagle zapragnęła znaleźć się z powrotem w Poziomce, w tej ostoi spokoju i bezpieczeństwa. I nigdy już nie słyszeć o fanatycznych mordercach, konwojach i młodych dziewczynach umierających na darmo. Ian O’Connor wrócił do pokoju, przynosząc kubki z herbatą i domowej roboty ciasto. – Adelee upiekła z okazji pani przyjazdu. Wpadnie wieczorem. Teraz pilnuje siostrzeńców. Trójka rozrabiaków... – Próbował się uśmiechnąć, ale blado to wypadło. – Przepraszam – wskazał z zawstydzonym uśmiechem zaczerwienione oczy – ale to ciągle boli. Ewa zdobyła się tylko na skinięcie głową. Nie znała Cecilly, jednak ją również bolało... – Czy przygotowała pani umowę? – Tak. – Ewa odchrząknęła, zmuszając zaciśniętą krtań do pracy. – Mam nadzieję, że warunki okażą się zadowalające, chociaż... – Tak? – To polskie warunki. Nie wiem, jakie proponuje się autorowi tutaj czy w Anglii. I czuję się w obowiązku powiedzieć, że to bardzo dobra opowieść, na pewno znalazłby pan wydawcę, który uczyniłby z niej międzynarodowy bestseller. – Pani ograniczy się do wydania polskiego? – Nie, nie! Przeciwnie, będę walczyła o rynki zachodnie, także amerykański, ale... moje wydawnictwo nie jest największe i... mogę nie sprostać pana oczekiwaniom. – Myślę, że pani sprosta – odparł, spoglądając na Ewę w zadumie. – Naprawdę? – ucieszyła się. Podwójnie się ucieszyła: i z jego wiary w jej możliwości, i z rosnącej nadziei, że Ian O’Connor powierzy jej książkę córki. Bardzo tego pragnęła szczególnie teraz, po wysłuchaniu jej historii. – Moje następne pytanie może się pani wydać dziwne, ale... ja muszę znać odpowiedź: jak nazywa się pani matka? Ewy chyba tego dnia nic zadziwić nie mogło. Odparła więc bez wahania: – Anna. Anna Lewińska, teraz Złotowska. Mężczyzna wydał zduszony okrzyk. Patrzył na Ewę jak wtedy, na lotnisku, i kręcił z niedowierzaniem głową. – Więc jednak – wydusił po długiej chwili. Dziewczyna, nie rozumiejąc, o co chodzi, nabrała ochoty, by wstać i zacząć krzyczeć: „Co się dzieje?!”. – Przepraszam panią po stokroć, ale... pani ojciec... chciałbym znać... – Imię, nazwisko i numer buta?! – jednak zaczęła krzyczeć. – Ja też bym chciała! Niestety, zmył się przed moim urodzeniem! Zmajstrował dziecko dwudziestoletniej dziewczynie i zostawił ją bez słowa! Jakbym go dorwała... – Ma pani okazję. Umilkła. I teraz ona miała minę, jakby ujrzała ducha. – Pan żartuje... – Anna Złotowska była moją studentką, wykładałem wtedy angielski na Uniwersytecie Jagiellońskim. Byłem... żonaty, mimo to zakochaliśmy się w sobie... – Panu szybko przeszło, a ona została? – Nie, pani Ewo. Poprosiłem pani matkę o rękę, miałem zamiar wziąć rozwód i ożenić się z nią. Byłem nieprzytomnie zakochany. Ale Ania nie chciała słyszeć o rozbijaniu rodziny, nie chciała krzywdzić nieznajomej kobiety – mojej żony – i naszej dwuletniej córeczki. Było to... bardzo szlachetne. Daliśmy sobie trzy miesiące na przemyślenie, tyle, ile trwa przerwa wakacyjna. Wyjechałem do Irlandii, mimo wszystko przygotować rodzinę na rozwód i polską synową, a gdy wróciłem na uczelnię, Anna zniknęła. Nie zostawiła adresu, telefonu, nic. Kamień w wodę. Próbowałem jej szukać poprzez wspólnych przyjaciół, ale dowiedziałem się tylko, że wyjechała do USA i nie życzy sobie więcej mnie widzieć. Bardzo to przeżyłem, bo przecież chciałem być uczciwy w stosunku do Ani i do mojej żony. Po kilku miesiącach poszukiwań wróciłem do Irlandii, pogodziłem się z żoną i żyłem w takim półśnie aż do chwili, gdy ujrzałem pani nazwisko pod jednym z maili. Sprawdziłem w książce telefonicznej – w samej Warszawie Złotowskich mieszka szesnastu, w Polsce pewnie kilkudziesięciu, a przecież byłem przekonany, że Anna na stałe wyjechała do Stanów. Łudziłem się jednak nadzieją, że to ktoś z jej rodziny, i... proszę wybaczyć, pani Ewo, ale tylko dlatego rozmawiałem z pani wydawnictwem o książce Cecilly, by panią poznać i albo doznać rozczarowania, albo wprost przeciwnie. Na lotnisku miałem już pewność. Jest pani bardzo podobna do matki. – Uśmiechnął się nieśmiało, przepraszająco. Ewa nie patrzyła na niego. Odwróciła twarz do okna i niewidzącym spojrzeniem błądziła po jasnym irlandzkim niebie. Ile ona się napłakała, myśląc o nieznanym ojcu, ile razy marzyła, że go odnajduje, że spotykają się, a on opowiada historię zaginionej ukochanej i... Zaraz, zaraz, właśnie usłyszała taką historię! Być może jej ojciec – Ian O’Connor – nie był skończonym łajdakiem, lecz rzeczywiście pragnął ożenić się z matką i stworzyć szczęśliwą rodzinę. Zbudowaną na nieszczęściu dwóch istot: maleńkiej córeczki, Cecilly, i jej matki. W tym momencie, nie potępiając Iana, zrozumiała decyzję Anny. Ona sama też nie potrafiłaby żyć ze świadomością, że skrzywdziła niewinną kobietę i jeszcze bardziej niewinne dziecko. Bez względu na to, jak bardzo by kochała męża tej pierwszej i ojca drugiej. „Ale mamo, dlaczego musiałaś się zakochać akurat w żonatym facecie?!” – jęknęła w duchu. Nim jednak zaczęła rozczulać się nad sobą, porzuconą w łonie matki, pewna myśl niemal zbiła ją z nóg. – Cecilly – wyszeptała. – Cecilly była moją siostrą. Miałam siostrę! – Tak – zdołał tylko powiedzieć, nim głos uwiązł mu w gardle ze wzruszenia. Wstał, wyszedł do drugiego pokoju i wrócił ze zdjęciem, oprawionym w prostą sosnową ramkę. – Oto ona, moja córeczka, tuż przed wyjazdem do Afganistanu. Ze zdjęcia patrzyła roześmiana, opalona, ciemnowłosa dziewczyna. Miała na sobie top bez ramion i krótkie spodenki khaki. Mimo uśmiechu

na twarzy w oczach widniał cień smutku. Czy było to wspomnienie trudnych pięciu miesięcy, czy przeczucie jeszcze gorszej przyszłości, tego nikt się już nie dowie. Ewa nie będzie miała szansy poznać swej siostry – ileż razy wyobrażała sobie, że ją ma, ma starszą, mądrzejszą, piękniejszą siostrę, która ochroni ją, Ewę, przed całym światem, będzie jej powiernicą i przyjaciółką, razem wyskoczą do kina, na dyskotekę, będą wymieniały się kosmetykami i ciuchami, a gdy jednej będzie smutno, ta druga... Teraz właśnie Ewie było smutno, straszliwie smutno, bo wymarzona siostra istniała, ale odeszła. Ewa zapłakała. Łzy jak grochy toczyły się po policzkach, skapując na zdjęcie za szybką. Ian nie wahał się ani chwili, objął dziewczynę i przytulił mocno. Po chwili płakali oboje. – Tak mi przykro, tak przykro – powtarzał. A ona pozwalała się pocieszać i przepraszać. – Czy jest pan, to znaczy czy jesteś... tato, pewien, że Cecilly nie żyje? Nie została uprowadzona? – zapytała z nadzieją, gdy odzyskała głos. – Odnaleziono jej ciało. Przywiozłem moją dziewczynkę do Irlandii i pochowałem na tutejszym cmentarzu. Jeżeli chcesz, jeśli zostaniesz dzień dłużej, odwiedzimy to miejsce. – Zostanę. Chciałabym ciebie poznać. Chciałabym wiedzieć wszystko, wszystko o tobie i o Cecilly. – Nie śmiałem o tym marzyć... Klęczała przy ładnym, prostym nagrobku, gładząc biały marmur. Cecilly uśmiechała się do niej ze zdjęcia. Ian opowiadał o dzieciństwie córki, bardzo szczęśliwym według jego słów – po tym, jak razem z żoną zdecydowali dać ich małżeństwu drugą szansę, nigdy nie złamał słowa, aż do śmierci Mary. Kochał żonę i opłakiwał ją szczerze. Żal po jej śmierci łagodziła obecność córki, która po rozwodzie postanowiła na jakiś czas z nim zamieszkać. Rok później podjęła pracę w międzynarodowej korporacji w Dublinie i upewniwszy się, że ojciec poradzi sobie z samotnością, zaczęła nowe życie. By po paru miesiącach usłyszeć wyrok: nieoperowalny rak trzustki. Więc nie stres powodował chudnięcie i bóle brzucha, lecz podła, podstępna choroba... Choroba, która zrejterowała, ale i tak odebrała Cecilly, choć pośrednio, życie. Los, doprawdy, bywa złośliwy. Ale i konsekwentny. Ian został sam. Adelee, jego siostra, mieszkała w tym samym mieście, ale nie mogła zapełnić miejsca po żonie i córce. Nic nie rekompensowało takiej straty. Aż do dziś. Do dzisiejszego ranka, gdy ujrzał swe drugie dziecko. Uroczą, sympatyczną, pełną ciepła Ewę Złotowską, która lada dzień spodziewała się własnego maleństwa – jego, Iana, wnuczki! Nagle zapragnął być blisko tej niezwykłej młodej kobiety, podobnej jak dwie krople wody do największej miłości jego życia... – Córeczko... – zaczął i urwał. Zalała go nagle fala szczęścia, że może znów tak do kogoś mówić, do żywej młodej kobiety, siostry Cecilly. Poczekał, aż wzruszenie minie, i zaczął jeszcze raz: – Ewo, chciałbym cię o coś zapytać. Nie bój się odmówić. Zrozumiem to. – Jeszcze nie zapytał, a już przeprasza. Typowy mężczyzna – pokręciła głową. – Czy miałabyś coś przeciw temu... Czy sprzeciwiłabyś się... – Gdybyś wdrapał się nago na wieżę tego kościółka? Owszem. Roześmiali się oboje, a Ian znów poczuł wdzięczność do losu, że ma przy sobie tę inteligentną, wrażliwą istotę. – Chciałbym polecieć z tobą do Polski, spotkać się z Anną, porozmawiać... – Naprawdę?! – Ewa aż podskoczyła. Klasnęła w ręce jak mała dziewczynka. Tego nie mogła sobie nawet wymarzyć! Mieć ojca i matkę! Razem! Na Koszykowej! Oczywiście, że mama się z nim spotka! – bądź co bądź to ona przeskrobała, znikając jak kamfora z życia Iana, nie pozwalając mu podjąć własnej decyzji czy chociaż być obecnym w życiu ich córki. Nie, Ewa nie miała żalu do matki, już nie: od chwili, gdy przebaczyła Ianowi, pogodziła się ze swoją przeszłością, przechlapanymi dwudziestoma latami w domu ojczyma, równie kiepskimi pięcioma pod dachem pana K., i zwróciła się z nadzieją i ufnością ku przyszłości. Teraz gotowa była wykrzyczeć słowa przebaczenia całemu światu, nawet panu K. rzucić się na szyję, bo przecież gdyby nie zepchnął jej ze schodów, nadal tkwiłaby w letargu, chodząc na palcach i próbując nie oddychać. A tak miała Poziomkę, nosiła Julijkę pod sercem, Witold tylko czekał, by nałożyć jej na palec obrączkę, mama z babcią mieszkały na Koszykowej, wydawnictwo kwitło, ocaliła życie Karolinie, o! i nawet ojca odnalazła! To wszystko dzięki panu K.! „Prr, Pegazie, zagalopowałaś się” – rzekła sama do siebie. – Bardzo bym chciała, żebyś spotkał się z mamą. Bardzo, bardzo a bardzo. – Poklepała ojca po ręce, a on rozpromienił się. – Zamieszkacie na Koszykowej, tam jest mnóóóstwo miejsca! Spodoba ci się mieszkanie. I Warszawa. Nie jest wprawdzie tak kameralna jak Waterford czy Dublin, za to nie wieje tak w niej, rzadziej pada i w ogóle jest cool. Razem z mamą będziecie wyszukiwać potencjalne bestsellery, a ja je będę wydawać. Stworzymy firmę rodzinną. Dołączy do nas Witold, choć nie wiem, co będzie robił, może dbał o kwiatki w doniczkach? Potem Julijka, gdy dorośnie i... – urwała, łapiąc się na swoim zwyczajowym słowotoku, w którym wybiegła dwadzieścia lat do przodu. Ian patrzył na nią oszołomiony. – Na początek polecę z tobą do Warszawy – rzekł zdecydowanie. – Potem... co Bóg da. Ewa podstępnie nie uprzedziła mamy, że przyjeżdża z Ianem. Pani Anna przyszła witać córkę zupełnie nieświadoma niespodzianki, jaką los miał dla niej w zanadrzu. Wiedziała, że ojcem Cecilly Whitehall – takie nazwisko pisarka nosiła po mężu, jest niejaki Ian O’Connor, jednak Ianów O’Connorów w Irlandii było tylu, co Janów Kowalskich w Polsce. Taki zbieg okoliczności – że ten Ian był jej dawną miłością – graniczył z cudem. W słoneczny majowy poranek Anna Złotowska stała więc niczego nieświadoma w hali przylotów u boku Witolda, wpatrując się w nieprzezroczystą szybę rozsuwanych drzwi, którymi lada moment miała wyjść jej córka. Drzwi syknęły cicho, otwierając się na boki, i nagle... kobieta złapała się za serce i cofnęła o krok, potem drugi. Duch przeszłości – nie, to niemożliwe! – idąc u boku Ewy, zmaterializował się przed jej oczami. Nadal jest taki przystojny... – to była pierwsza i jak na razie ostatnia myśl, jaka obiła się o pusty umysł Anny. Patrzyła na zdążającego ku niej mężczyznę i... nie myślała. Nie pozwalała sobie na choćby przelotne wspomnienie ciepła jego rąk, czułości dotyku, smaku ust. Nie! Dosyć! Co on tu robi?! Co on tu robi z Ewą?! Ian stanął przed Anną z ogromnym naręczem czerwonych róż. Ewa pomyślała, że jej mama jeszcze nigdy nie dostała tylu kwiatów. – Pamiętasz mnie? – rzekł z nieśmiałym uśmiechem. Uroczy miał ten uśmiech, na pół błagalny, na pół zakłopotany, to Ewa stwierdziła już wczoraj. Anna zdobyła się jedynie na kiwnięcie głową. I tak stali naprzeciw siebie, oddzieleni latami rozłąki i bukietem róż. – Witek – Ewa trąciła narzeczonego w ramię – odbierz od niego ten wiecheć, bo będziemy tu sterczeć całe wieki. Witold ocknął się z oszołomienia i wziął róże z rąk nieznajomego, Ewa klepnęła swego ojca w ramię, mówiąc cicho, acz stanowczo: – No, przytul ją wreszcie! A gdy Ian objął delikatnie Annę, ona zaś ukryła twarz na jego piersi, szepcząc coś gorączkowo... cóż, Ewa z Witoldem i setką róż mogli pójść na kawę, bo tych dwoje miało sobie sporo do opowiedzenia. Pierwsze kroki po powrocie z Irlandii Ewa skierowała do szpitala. Musiała się dowiedzieć, tu i teraz!, naocznie i namacalnie!, jak się miewa jej bliźniacza dusza, mimo iż widziała ją dwa dni temu.

Karolina rozkwitła. Była jeszcze słaba, oczywiście, przecież przeszczepu dokonano nieco ponad tydzień wcześniej, jednak widać było po dziewczynie, że z nową nadzieją walczy już nie o życie, lecz o zdrowie. Całkowite wyzdrowienie. Uśmiechała się do świata całą sobą, miała słońce w oczach, jej twarz nabrała kolorów, skóra nie była już tak przezroczysta, a włosy powoli zaczynały kiełkować na biednej nagiej głowinie. Ewa tuliła właśnie do siebie tę głowę, czując szczęście zapierające dech w piersiach. Mało brakowało, mało brakowało, a spóźniłaby się z darem życia! Rozległo się pukanie do drzwi. Na widok gościa Ewa wypuściła przyjaciółkę z objęć i wstała powoli. Ta Michalak weszła do pokoju, zamiatając podłogę ogonem długiej spódnicy. – Cześć, dziewczęta – rzekła wesoło, patrząc Ewie prosto w oczy. Ona wiedziała! Jakimś cudem Ta Michalak wniknęła w sen Ewy, by ostrzec ją, że czas Karoliny się kończy. By przyspieszyć decyzję, ratując tym życie podopiecznej. Tylko jak...?! Ledwo zauważalny znak, przeczenie głową, i pytanie zamarło Ewie na ustach. Mało brakowało, a wydałaby ich wspólną tajemnicę. – Szukałam naszej pani Impresji – odezwała się jak gdyby nigdy nic, wskazując na Ewę. – A że częściej można ją znaleźć w samolocie czy szpitalu niż w biurze... – Nooo nie, to przesada! – zaprotestowała Ewa z oburzeniem. – Żartuję – Ta Michalak machnęła ręką. – Byłam w biurze, spotkałam Andrzejka, a że wybierał się do was, to dołączyłam do niego. Muszę być obecna przy tym epokowym wydarzeniu... – zawiesiła głos, uśmiechając się tajemniczo. – Jakim? – zaniepokoiła się Karolina. – Co knujecie? – Zobaczysz! Twój ukochany potrzebuje tym razem świadków, byś znów mu z byle powodu nie odmówiła. Karolina pokręciła głową, rumieniąc się nagle. Ewa, nic nie rozumiejąc, spojrzała na drzwi, w których stanął właśnie Andrzej, z bukietem czerwonych róż nie mniejszym niż ten Iana. Przez chwilę Ewa podejrzewała, że buchnął je tamtemu. – Tym razem się nie wywiniesz – zaczął ze złowieszczym uśmiechem, idąc w stronę Karoliny. Ewa cofnęła się na wszelki wypadek pod okno, skąd miała lepszy widok. – Proszę. – Mężczyzna wcisnął Karolinie w dłoń róże. – O, i tu coś jeszcze mam. Rękę poproszę! Ale już! – Ewa zaczęła dusić się ze śmiechu. Takich zaręczyn jeszcze nie oglądała. – Tak czy nie? Jeśli nie... – to zabrzmiało groźnie. – Tak! Tak! – krzyknęła Karolina, śmiejąc się, a może płacząc. Cisnęła kwiaty na łóżko, zarzuciła mężczyźnie ręce na szyję i... cóż, Ewa, po raz drugi tego dnia pociągnięta dyskretnie za rękaw, znalazła się na korytarzu. – Myślałam, że nigdy się jej nie oświadczy – westchnęła, ocierając łzy wzruszenia. – Och, czynił to systematycznie co miesiąc. Po każdej chemii, gdy Karolcia nabierała sił, on klękał przed nią i błagał, by została jego żoną. Nasza przyjaciółka odmawiała jednak, miesiąc w miesiąc. – Dlaczego?! – A dlaczego ty nie powiedziałaś „tak”? Ona przynajmniej miała powód: nie chciała uczynić ukochanego mężczyzny wdowcem w wieku trzydziestu pięciu lat, ale ty...? – Ja nie jestem pewna... Boję się... Krótko go znam... – Taaa, a pana K. znałaś wieki całe i byłaś go pewna na bank? Zaryzykuj, dziewczyno! Dobrze ci radzę, bo... – Odejdzie?! – zatrwożyła się nagle Ewa. Nie przyszło jej do głowy, że Witold, zniecierpliwiony czekaniem, może zmienić obiekt uczuć na bardziej chętny. – Nieee, zakochany jest w tobie po uszy! – Ta Michalak dźgnęła Ewę w mostek. – Tylko żal mi i jego, bo żyje w niepewności, i ciebie, że tracisz cenne godziny, dni, tygodnie, zamiast chwytać szczęście i cieszyć się życiem we dwoje. A już niedługo we troje. A właśnie, pomyślałaś, że może Julijce przyda się ktoś w rubryce „ojciec” w akcie urodzenia? Ewa stropiła się. O akcie urodzenia Julijki, a szczególnie owej rubryce, starała się nie myśleć. Ta Michalak miała jednak rację. Brak ojca to piętno na całe życie. Ona coś o tym wiedziała. – Skąd pani wie, że Witek uzna Julijkę za swoją córkę? – Wyczytałam w kościach – prychnęła kobieta. – Tym razem ludzkich, czyli swoich. Jak mnie reumatyzm strzyka w prawym łokciu, znaczy, że Witold uzna dziecko. Gdy w lewym – nie uzna. Dziś strzykał w prawym. Ewa parsknęła śmiechem. Ale nadal się bała. Po prostu. Ilekroć pomyślała o ślubie, o mężczyźnie w swoim życiu, takim na stałe... Co będzie za pięć, osiem czy dziesięć lat, gdy mu się znudzi? Albo dziecko, nie jego dziecko, zacznie Witolda wkurzać? Co wtedy? Znów Ewa spadnie ze schodów? Tym razem nie sama? Aż się wzdrygnęła. Nie. Potrzebowała jeszcze trochę czasu. I jakiegoś dowodu, znaku niebios, że... że będzie dobrze. Wdrapała się na czwarte piętro wysokiej kamienicy. Przedwojenne mieszkania były nieco wyższe niż peerelowskie. Zasapana, podtrzymując brzuch obiema rękami – w połowie trzeciego piętra miała wrażenie, że zaraz urodzi – padła na kanapę w dużym pokoju i pozwoliła mamie skakać dookoła siebie, a to z herbatką, a to z wodą z sokiem, ciasteczek kruchych z powidłami też łaskawie skubnęła. Babcia, rozsiadłszy się w swym ulubionym fotelu, robiła korektę jakiejś książki, mrucząc co chwila: – Wyrzynać? Czy to się pisze przez samo żet? Czuję, jak mózg mi się gotuje... Ta dzisiejsza młodzież, za nic ma zasady ortografii, że o interpunkcji nie wspomnę. A co tych przecinków nadźgało dziecko, no ludzie kochani...! – To dziecko ma koło pięćdziesiątki – rzuciła Anna. – Tym gorzej dla dziecka! Tym gorzej! – Mamo, mogłabyś w końcu usiąść? Nie po to tarabaniłam się tyle pięter, by słuchać o wyrzynaniu. Pani Ania usiadła na rogu krzesła, składając ręce na kolanach niczym pensjonarka. Doskonale wiedziała, czemu jej córka wpadła w odwiedziny. – No? – Ewa po raz pierwszy w życiu chciała wyjaśnień. Od niej, od swojej matki. Dotychczas winiła za wszystko nieobecnego ojca, który nie mógł się bronić. Dziś pragnęła usłyszeć, co ma jej do powiedzenia właśnie ona. – Kochałam go – zaczęła kobieta cicho, z bólem. – Bardzo. I nie było to głupie, szczeniackie zauroczenie. On również nie był typem Casanovy, co własne studentki uwodzi. Wiem, że dotrzymałby wszystkich przyrzeczeń. Rozwiódłby się z żoną, zostawił córeczkę, byle zostać ze mną. Ale... Ewuś, musisz zrozumieć i zapamiętać na resztę życia: nie buduje się szczęścia na czyimś nieszczęściu, chyba że nie masz sumienia i potrafiłabyś codziennie spojrzeć w lustro, wiedząc, że cierpi z twojej przyczyny maleńkie dziecko. Ja nie potrafiłabym. Uciekłam więc, gdy tylko Ian wyjechał. Wróciłam do domu, do Warszawy, znajomym i przyjaciołom mówiąc, że wyjeżdżam na stałe za granicę. Ewa milczała długą chwilę, czując rozpacz i wewnętrzne zmagania tamtej dwudziestoletniej Ani Złotowskiej. Czy ona miałaby tyle hartu ducha, by w imię zasad moralnych zrezygnować z własnego szczęścia? I ze szczęścia swojego dziecka?

– No dobrze – rzekła naraz. Matka uniosła głowę, zdumiona. „No dobrze”? Tylko tyle? – Okej, rozumiem twoje pobudki, były szlachetne, w porządku. Powiedz mi tylko, dlaczego pięć lat później zafundowałaś mi Romualda L.?! Dlaczego odebrałaś kochającego ojca, dając w zamian ojczyma, który nie cierpiał mnie, z wzajemnością zresztą?! – Nie dawałam sobie rady sama – odparła Anna cicho. – Kurczę, mamo! Mogłaś przygruchać sobie kogokolwiek! Listonosza, mleczarza, stać cię było na więcej niż wiecznie skrzywionego ekonoma-sadystę, choćby w złotych butach chodził! – Na początku był we mnie zakochany, a ja w nim – broniła się Anna słabo. – Ale szybko mu przeszło! Ślepa byłaś czy co?! – Ewie stanęły przed oczami wszystkie te chwile, gdy łkała z twarzą w poduszce z nienawiści do tamtego człowieka, do matki i wreszcie do siebie samej. – Ej, dziecko drogie – odezwała się naraz babcia Zosia. – A jakie ty masz prawo osądzać matkę, skoro byłaś tak samo albo jeszcze bardziej ślepa, wychodząc za pana K.? Nadmieniam, że Romuald był, jaki był, ale nie zrzucał żony ze schodów. Na ciebie też nigdy ręki nie podniósł... – Bo mu suszarką zagroziłam – odmruknęła. – Co?! – wykrzyknęły mama z babcią. – Młoda wtedy byłam. Miałam z siedem lat, może osiem. Wlał mi któregoś dnia pasem, bo... nie pamiętam już za co. Wieczorem, gdy leżał w wannie, czytając gazetę – to pamiętam lepiej – weszłam do łazienki, on skulił się z krzykiem, choć nie wiedziałam wtedy dlaczego – tu Ewa uśmiechnęła się krzywo – sięgnęłam po suszarkę i powiedziałam do niego, że jeśli jeszcze raz uderzy mnie albo moją mamę, to wrzucę mu suszarkę do wanny i on się sfajczy, bo tak widziałam na filmie. – Ewa zaczęła chichotać, a kobiety spojrzały po sobie. – Mówię wam, zbladł jak ściana i warknął, że w życiu nie tknie takiej wrednej gówniary jak ja. Dotrzymał słowa, nie powiem, ale od tamtej pory zaczął zamykać drzwi na klucz. – Na pozór cicha woda, a w rzeczywistości niezłe ziółko z tej naszej Ewuni! – Babcia pokręciła głową. – I dziwić się nieborakowi, że nie przepadał za pasierbicą. Suszarkę do wanny w wieku siedmiu lat wrzucać! – Albo ośmiu... – Albo ośmiu. Czy już wyspowiadałaś matkę z wszystkich win? Dostanie rozgrzeszenie? Anna spojrzała na córkę i nagle... wszystkie trzy wybuchnęły śmiechem. Śmiały się do łez, obejmując się, ściskając, skacząc po pokoju jak stado dzikich, aż Ewa znów poczuła, że za chwilę urodzi, i musiała usiąść. Ależ wyzwalający był to śmiech... Z dobrymi łzami spłynęły wszystkie łzy żalu, nagromadzone przez minione lata. Ewa oddychała głęboko parę minut, wreszcie mogła mówić dalej. – Teraz o Ianie proszę. Chcę wiedzieć, ze szczegółami!, co się wydarzyło od wczoraj, gdy odwieźliśmy was na Nowy Świat i tam zostawiliśmy, gruchających niczym para gołąbków, samym sobie, aż do dziś. – Och... – Anna zarumieniła się. – Rozmawialiśmy... – rzekła z wahaniem. – Rozumiem, że o pogodzie? – Też – roześmiała się jak młoda dziewczyna. – Na początku ja opowiadałam, jaką mieliśmy zimę w Polsce, a on o wiośnie w Irlandii... – Umilkła, rozmarzona. – I...? Co było dalej? Po tym, jak opracowaliście prognozę dla Polski i Irlandii na najbliższe pół wieku? Anna westchnęła. – Ian poprosił mnie o rękę. Powiedział, że jestem, zawsze byłam i będę miłością jego życia i nie może czekać, by mi to powiedzieć, następne trzydzieści trzy lata. Powiedział, że kocha nie tylko mnie, ale i ciebie, naszą córkę, i Julijkę, naszą wnuczkę. Że jego miejsce jest przy nas. Chce sprzedać dom w Irlandii i kupić tutaj, ale jeśli wolę zostać na Koszykowej i znajdzie się dla niego miejsce... Poprosił, bym jednocześnie nie spieszyła się z odpowiedzią, mam tyle czasu na podjęcie decyzji, ile potrzebuję, ale żebym nie trzymała go w niepewności, jeśli jakąś podejmę. Wynajmie mieszkanie w Warszawie, by być blisko nas. Ma dosyć rozstań i samotności. – Romantyczny facet – westchnęła Ewa, oczarowana swym nowo objawionym ojcem. Wierzyła, że nie jest to żadna gra z jego strony, że wszystko, co mówi, płynie z serca i potrzeby duszy. – Ale nim, Ewuniu, zacznę się w ogóle zastanawiać, chcę wiedzieć, jakie ty masz zdanie, co ty o tym wszystkim sądzisz. To dla mnie najważniejsze. Ewa wzięła dłonie matki w obie ręce. – Mamuś, gdy pomyślę, że za pół roku usiądę do Wigilii, ja, która tę ostatnią miałam spędzić w samotności, z tobą, babunią, Witkiem, maleńką córeczką i na dodatek z ojcem, moim własnym, najwłaśniejszym tatą! Mamuś, ja... ja nie potrafiłabym sobie wymarzyć niczego piękniejszego. Anna objęła córkę i przytuliła z całych sił, z całego serca, z miłością, tak jak przytulała ją wiele lat temu, gdy obie jeszcze zdolne były do okazywania czułości. W obu tę zdolność zabili mężczyźni, którzy powinni byli ją dawać. – Cieszę się – szepnęła – cieszę się, córeczko, że przy poziomkowym wigilijnym stole znalazłaś miejsce także dla Witolda. To dobry człowiek. Myślę, że będzie wspaniałym, kochającym mężem i ojcem. „Chciałabym mieć i ja tę pewność” – pomyślała Ewa. Niektóre zaś życzenia mają tę właściwość, że lubią się spełniać. Siedziały we trzy, w ciszy i spokoju majowego wieczoru, gdy tę ciszę i spokój przerwał natrętny dzwonek telefonu. Westchnęły wszystkie naraz z żalu za czarem chwili. Babcia odebrała i zdziwiona podała słuchawkę Ewie. – To Andrzej – uprzedziła szeptem. – Chyba trochę zdenerwowany. – Hal... – Ewka, do cholery, nie mogłabyś choć raz mieć włączoną komórkę?! Wydzwaniam do ciebie od godziny! – Czasem człowiek musi... – zaczęła, ale przerwał jej. Przerwał jej słowami, które sprawiły, że cały świat zatrzymał się na parę uderzeń serca. – Witold miał wypadek. Jest na stole operacyjnym. Nie wiem, w jakim stanie...

CZERWIEC

Burza nad Poziomką. Zachwyca mnie to, że moje miejsce jest równie piękne, gdy pada deszcz, jak i wtedy, gdy świeci słońce. A może nawet w deszczu pięknieje: w Warszawie lałoby jak z cebra, tak bez sensu i beznadziejnie, bo co niby tam podlewać? Tam siedziałabym w maciupkiej kawalerce, mając za oknami szarość i blok naprzeciwko. Tutaj stałam na ganku, patrząc a to na chmury, przemykające coraz szybciej, jak owce spłoszone przez owczarka, a to na liście brzozy, które nagle zaczęły spadać, zwiastując wzmagający się wiatr, a to na deszczową kurtynę, która stopniowo przesłaniała resztę świata, wyostrzając zmysły na to, co otaczała – na poziomkową polanę i drzewa dookoła niej. Ptaki śpiewały niefrasobliwie, rozlegały się pierwsze grzmoty, błyskało całkiem blisko, deszcz lał coraz intensywniej, a one nie milkły. Nie będą sobie przecież przerywały pogawędek przez jakąś burzę! Dopiero gdy nawałnica zawisła nad nami, udały się w im tylko znane miejsca, by przeczekać. Skąd ptaki wiedzą, żyjąc rok, dwa, nawet i trzy, że wystarczy przeczekać? Czy sięgają pamięcią do swojej pierwszej burzy, gdy kuliły się w gnieździe, a matka osłaniała i ogrzewała strwożone pisklęta własnym ciałkiem, aż to straszne Coś, błyszczące, choć zgasło słońce, huczące, aż zamierały małe serduszka, syczące deszczem i wichrem, aż to Coś minęło. I nastała ta niezwykła cisza, matka uniosła się, otrząsnęła i odleciała polować na gąsienice – burza nie burza, orać trzeba – a pisklęta podniosły główki i zdumione stwierdziły, że żyją. Czy od tamtej pory wiedzą, że wystarczy skulić się i przeczekać, a każda burza przeminie i nastanie spokój? Tak jak czekają do świtu, aż minie noc i wzejdzie słońce? Ptaki są pełne wiary. Tamtego dnia wzięłam z nich przykład. Czekając pod salą operacyjną i czując tę obezwładniającą bezradność, niemożność uczynienia niczego, niczego! co zmieniłoby bieg wypadków, a teraz mogłoby pomóc, najpierw zaczęłam modlić się tak gorąco jak jeszcze nigdy w życiu, a potem... potem czekać. Czekać na świt, na spokój po burzy, na słońce. Rozmyślałam nie o tym, co mogłam zrobić dla siebie, dla niego, dla nas, ale co zrobię. Na rozpacz i uciekanie pamięcią do przeszłości przyjdzie czas, jeżeli ma przyjść. Po co więc walczyć z żywiołem? Może trzeba przeczekać, snując plany na nowy dzień? Myślałam o naszym domu i naszej córeczce, a potem może i synku, i jeszcze jednej córeczce, i jeszcze jednym synku. O naszym ogrodzie, który oddam w jego dobre, kochające ręce, pal sześć owocowe drzewka i krzaczki porzeczek, pasujące do leśnej działki jak... właśnie tak. O naszym domu, w którym przyda się para męskich rąk i chłodna głowa – może następnym razem, gdy wyłączą prąd, nie będę marzła pół dnia pod kołdrą, bo on po prostu wkręci korki? Zaczęłam się zastanawiać, czemu zwlekałam z przyjęciem go do rodziny. Dlaczego raniłam brakiem zaufania. Moja przeszłość, owszem, to dobre wytłumaczenie, ale nie można wyrzucać na kompost całego kosza jabłek, bo jedno okazało się zgniłe! Tego wieczoru, stojąc na ganku i patrząc w burzowe niebo, uświadomiłam sobie prostą prawdę: mam los w swoich rękach, w moich rękach jest reszta mojego życia, jakkolwiek bym w to wątpiła, do mnie należy wybór, do mnie decyzje, moje będą błędy i radości. Obym dostała powtórną szansę na ich podjęcie i ich popełnienie... Pomyślałam, iż nadszedł czas na opowieść o domu. Wydawało mi się do dziś, że dom już mam – znalazłam Poziomkę, kupiłam ją, jest moja – dlaczego więc piszę w czasie przyszłym, dlaczego opowieść o poszukiwaniu domu właśnie teraz się zaczyna, zamiast teraz się kończyć? Prawda jest jasna i prosta: dom jest w nas. Owszem: to wymarzone miejsce na ziemi, do którego tęsknimy przez całe życie, które nas przyzywa, i jeśli mamy odwagę, to podążamy ku temu wezwaniu, ale dom niesiemy ze sobą. Dopiero z tym miejscem – naszą drobiną wszechświata – łączymy się w całość. Tworzymy dopełnienie. My: istoty zamieszkujące to miejsce, nasycające je emocjami, całym wachlarzem emocji, od miłości do gniewu, i on: mały, biały i bez łap. Mój dom. Nasz dom. – Wiciu, Witeczku... – Pochyliła się nad biedną poranioną głową mężczyzny, ocierając jego rozgorączkowane czoło chłodną, wilgotną szmatką. Uchylił powieki. W półprzytomnych oczach błysnęło rozpoznanie. Chciał coś powiedzieć, ale nie mógł wydobyć głosu z zaschniętego gardła. Podała mu odrobinę wody. Posłał dziewczynie pełne wdzięczności spojrzenie, po czym rozejrzał się po pokoju. – Miałeś wypadek – szepnęła. – Ale to nic poważnego. Parę zadrapań i otarć... – Ewa przełknęła łzy. Nic poważnego?! Jakiś palant uderzył z ogromną siłą w tył nissana i wprasował go razem z Witoldem pod ciężarówkę. Tylko solidnej konstrukcji terenówki, zapiętym pasom i poduszce powietrznej Witold zawdzięczał życie. Złamane obie nogi, potłuczona głowa, pocięta szkłem skóra, wgnieciona klatka piersiowa i uszkodzony kręgosłup... Strażacy, którzy wydobywali Witolda z wraku, nie wierzyli własnym oczom, gdy okazało się, że żyje. Tak jak teraz Ewa nie mogła uwierzyć we własne szczęście, że może trzymać jego ciepłą, żywą dłoń w swojej dłoni, że może do niego mówić, być przy nim, podawać mu wodę, ocierać czoło, że dobry los pogroził jej palcem, dając wspaniałomyślnie drugą szansę. – Teraz zaśnij. Jestem przy tobie. – Uniosła jego szorstką od pracy w ziemi dłoń, ucałowała, przytuliła do policzka. Westchnął szczęśliwy i zamknął oczy. Ilekroć budził się tej nocy z niespokojnego snu, Ewa była tuż obok... Trzy dni i trzy noce żyła w strachu o życie Witolda. Zasypiała na parę chwil i zaraz budziła się, zlana zimnym potem z przerażenia, że odszedł. Ogromnej ulgi, którą przynosiły jego spokojny oddech i miarowe pikanie aparatury, nie dało się z niczym porównać. Miała czas, przez te trzy długie dni i noce, uświadomić sobie, jak bardzo go kocha, jak boi się go stracić, jak samotne byłoby życie bez niego i... że nie chce takiego życia. To był właśnie ten znak od losu, którego Ewa nieopatrznie się domagała. – Wiciu... – mówiła tydzień później – chciałabym... chciałabym dać ci odpowiedź. Oderwał wzrok od apetycznego obiadu, który własnoręcznie ugotowała, i zachęcająco machnął widelcem. – Ale... to niełatwe. Odłożył sztućce, pożegnał posiłek żałosnym spojrzeniem i oparł się o poduszki, zamieniając się w słuch. – Bo widzisz... ja się zgadzam. Błysk w oku mówił, że mężczyzna domyśla się, na co Ewa wyraża zgodę, postanowił się z nią jednak trochę podroczyć. Za te tygodnie niepewności.

– Dobrze – odparł. Ewa rozpromieniła się. – To jutro poproszę kotlet schabowy, do tego frytki i buraczki. I kompot... – westchnął z rozmarzeniem. – Kompot z wiśni, o taaak... – Ale... o czym ty mówisz? – zapytała stropiona. – Rozmawialiśmy o tym, czy przyjdziesz jutro z obiadem. Zgodziłaś się przed chwilą, więc składam zamówienie. Nie wiem tylko, czemu ta zgoda była taka trudna, skoro sama się upierasz, że będziesz mnie karmić. – Nie na to się zgodziłam! – krzyknęła ze złością i nagle dojrzała uśmiech, błąkający się w kąciku jego ust. – Ty podły! Ty... ty...! To ja ci tu miłość wyznaję... – O miłości nie było mowy! – Oświadczam ci się! – O tym też nie wspomniałaś. – Właśnie wspomniałam! Zgadzam się zostać twoją żoną, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Jeśli twoja propozycja jest nadal aktualna – dokończyła niepewnie. – Po pierwsze: nie była to propozycja, tylko gorące pragnienie, po drugie: Ewo Złotowska, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną oraz matką naszych dzieci? Tym razem nie przyjmuję żadnego: „nie wiem, pomyślę!”. – Tak, Witeczku. Tak, tak, tak. Zostanę – powiedziała szybko, by się czasem nie rozmyślił. – To teraz, moja kochana – ujął jej dłoń i mówił, głaszcząc palce – udasz się stąd prosto do Urzędu Stanu Cywilnego i zaklepiesz pierwszy wolny termin, żadnych sprzeciwów! Chcę, by Julijka urodziła się jako dziecko ze związku małżeńskiego. Ewie łzy stanęły w oczach, cały kochany, troskliwy Witold, pomyślał przede wszystkim o córeczce. Nie swojej na dodatek. Niesamowite! – Rozumiesz, że pośpiech jest wskazany? – Teraz pogłaskał ją po brzuchu. O tak, w tym wypadku należało się spieszyć. – Dobrze, to lecę – poderwała się, gotowa do działania, jak to ona. – Mogę kupić sukienkę? – Odwróciła się na progu pokoju, patrząc na uśmiechniętego mężczyznę wielkimi, jeszcze niedowierzającymi oczami. – Nawet musisz! Chyba że preferujesz naturyzm. Ja się dostosuję. – Nie! To kupię. Widziałam w Galerii Mokotów, w sklepie dla ciężarówek, taką śliczną, w barwach wrzosu i bzu, nie będzie widać pod nią brzucha. – Ale ja chcę widzieć twój inkubatorek! – A ty, połamku? W co się ubierzesz? Przecież nie będziesz teraz ganiał na tych swoich zdrutowanych goleniach w poszukiwaniu garnituru – zmartwiła się. – Pójdę w piżamie – odparł niefrasobliwie. – Poproszę Andrzeja, on coś wykombinuje. – Przypomnij mu w takim razie, że mam kołnierz ortopedyczny, niech kupi coś na słonia. – Biedaku... – westchnęła odruchowo Ewa, myślami będąc przy ślubie. – Trzeba podać świadków! – Mleczarz i dozorczyni. – Witek! – To oczywiste, że pragniesz swojego Andrzeja na świadka. – „Mojego Andrzeja”?! – zachłysnęła się z oburzenia. – Odszczekaj to! Odszczekaj natychmiast, bo... Witold zaśmiał się. Uwielbiał swą postrzeloną narzeczoną. – Odszczekuję. Jakiś czas temu przestałem być o niego zazdrosny. – Serio? – zdziwiła się i nagle pojęła, że ona sama jakiś czas temu odkochała się w Andrzeju Sadowskim. Teraz darzyła go czystą, serdeczną przyjaźnią, bez podtekstów miłosnych, i... uświadomienie sobie tego przyniosło jej ogromną ulgę. – Słusznie – skwitowała. – Andrzej i Karolina. Pasuje? Pasuje. Idę załatwiać ten ślub. Obrączki też mogę kupić? Dziarsko wtoczyła się na drugie piętro Urzędu Stanu Cywilnego w Śródmieściu, bo wymarzyła sobie ślub w Pałacu Ślubów. Weszła w korytarz prowadzący do pokoju 214 i osłupiała. Przed pokojem 214 siedział... Andrzej. – Co ty tu robisz?! – wykrzyknęli unisono. – Ty pierwsza – nakazał stanowczo. – Ja biorę z Witoldem ślub – odparła wyniośle. – A ty? – No, ja z Witoldem ślubu nie biorę. Za to z Karoliną owszem. Zdecydowaliśmy się wpisać na pierwszy wolny termin... – To tak jak my! – Właśnie. Przez ten wypadek wszyscy naraz chcą się żenić... – Ty to jeszcze nie wszyscy – zauważyła złośliwie. – Ale ja i twoja mama to już większość – odpowiedział tym samym. – Moja mama?! Gdzie jest moja mama?! – W środku. Właśnie na nią czekam. Przyszedłem pół godziny temu, załatwiłem formalności, wychodzę, i kto czeka następny? Twoja mama! Ian poleciał do Irlandii po dokumenty. Niezły numer, co? Ej, ty chyba nie będziesz płakać? – Nie płaczę. Oczy mi się spociły. Tarabanić się w dziewiątym miesiącu na drugie piętro to spory wysiłek. – À propos dziewiątego miesiąca, wytrzymasz jeszcze dwa tygodnie? Wtedy dopiero mają wolne terminy. – Spokojnie – machnęła niefrasobliwie ręką. – Przynajmniej Witold będzie wyglądał jak człowiek, a nie jak mumia egipska. Musisz mu kupić garnitur, pamiętając, że ma szyję w kołnierzu ortopedycznym. I obie nogi zdrutowane. – Dobra, wytnę w nogawkach dziury na druty. – Możesz towarzyszyć mi do Galerii Mokotów, bo muszę kupić sukienkę i obrączki? – Będę ci towarzyszył. – A skoro, o, cześć, mamo, robimy potrójny ślub, to i potrójne wesele, co ty na to? – Rzecz jasna. – Zajmiesz się tym? Bo wiesz, ja i Witold jesteśmy niedysponowani... – Zajmę się. Możesz wejść do środka? Bo jak będziesz nadal stać i gadać, to ci sprzątną sprzed nosa ostatni wolny termin... Młoda, sympatycznie wyglądająca urzędniczka na widok brzucha Ewy zrobiła wielkie oczy. Spojrzała ukradkiem na telefon – w razie gdyby petentka zaczęła rodzić, chciała mieć go pod ręką. Ewa jednak rozsiadła się wygodnie naprzeciw biurka i rzekła uspokajająco: – Bez obaw, proszę pani, najpierw muszę wziąć ślub. – No, ja myślę... – urzędniczka zachichotała.

– Proszę mnie wpisać na pierwszy wolny termin, ten po Andrzeju Sadowskim i Karolinie oraz Annie Złotowskiej, mojej mamie, i Ianie O’Connor. Urzędniczka zrobiła jeszcze większe oczy. – Państwo wszystko tak... gromadnie? – Tak, pozazdrościli mi – poklepała się po brzuchu – i wszyscy naraz chcą się rozmnażać. Może niedługo będę miała i córeczkę, i siostrzyczkę. – Zaśmiały się razem. Wręczyła urzędniczce dokumenty, razem wypełniły jakieś druczki i w końcu Ewa, zadowolona, wyszła na korytarz, gdzie Andrzej z mamą na nią czekali. – Co teraz? Jedziemy do Galerii kupować obrączki i ciuchy? Ja chcę wrzosowo-liliową sukienkę, do tego sandałki w tym samym kolorze i naszyjnik z ametystów, ależ fantastycznie będę wyglądała!, a obrączki... – Ewa! – krzyknęli mama z Andrzejem jednym głosem. I wszyscy troje roześmiali się. Mimo iż ledwo mieściła się w drzwi pociągu relacji Warszawa-Urle City, Ewa nadal przyjeżdżała do firmy, choć teraz ktoś ją najczęściej przywoził i odwoził samochodem Andrzeja. Jeśli nie mógł on sam, czyniła to pani Anna. Wydawnictwo przygotowywało się do wypuszczenia „Czarownego” i potrzebna była każda para rąk i każda głowa. Ewa umawiała autorkę na wywiady, rozsyłała zaproszenia na uroczystą premierę w Starej Pomarańczarni, zatwierdzała plany promocyjne, podpisywała faktury, czyli robiła to samo, co pół roku wcześniej, ale w jakim stylu! Wtedy była niepewną siebie, zakompleksioną dziewczynką, której kazano nagle dorosnąć, bezlitośnie wrzucając ją na głęboką, pełną rekinów wodę. Dokonała tego. Wyrosła na pewną siebie menedżerkę, wydawcę, z którym zaczęto się liczyć na polskim rynku książki. Ona i książka Karoliny zostały okrzyknięte wydawniczym wydarzeniem roku, co wreszcie przywróciło Ewie poczucie własnej wartości, które ojczym stłamsił w niej, gdy była dzieckiem. Teraz nie śmiałby powiedzieć z pogardą: – Jesteś do niczego. Zerem się urodziłaś i zerem zdechniesz. Ewa we własnych oczach stała się kimś. Kimś ważnym dla najbliższych, dla przyjaciół, wreszcie dla siebie samej. To było niesamowite uczucie. Uniosła wyżej głowę, bez tremy uzgadniając z TVP godziny wywiadu z Danusią, autorką „Czarownego”, i nagle... jej wzrok spoczął na mężczyźnie stojącym w progu. Pożegnała się z rozmówczynią i odłożyła słuchawkę. – Proszę, proszę, kapitan Daniel de Veer nas odwiedził... Tamara, zajęta rozsyłaniem maili, zerknęła ciekawie na nieznajomego i zapomniała o mailach. – Możemy porozmawiać? – odezwał się tamten. – Rozmawiamy – zauważyła. – Na osobności. Proszę – dodał z naciskiem. Ewa westchnęła. Akurat na rozmowie z Danielem najmniej jej w tym momencie zależało. – Tamara, zostaw nas na chwilę i proszę, by nikt nam nie przeszkadzał. Sekretarka wyszła z ociąganiem. – Rozmawiajmy – Ewa raczej zniechęcała, niż zachęcała. – Co masz mi do powiedzenia? – zaczął groźnie. Uniosła brwi, zdumiona. Takiego początku się nie spodziewała. – Wpadasz między mnie a koleżankę, robisz scenę w miejscu publicznym. Doprawdy, spodziewałem się po tobie większej klasy. – Milczała, patrząc na niego jak na UFO. – Mimo to jestem gotów spróbować jeszcze raz, choć widzę... że znalazłaś innego frajera – wskazał wymownie na jej brzuch. „Frajera”?! – to słowo wyrwało Ewę z osłupienia. Czy on, mówiąc „frajer”, miał na myśli Witolda? Wstała powoli. Podeszła do niego. – Wiesz, co sądzę o tobie i twojej propozycji? – zapytała z lekkim uśmiechem. – O, to! – z całej siły kopnęła go między nogi. Zwinął się wpół, łapiąc powietrze jak wigilijny karp. Z satysfakcją i lekkim przerażeniem patrzyła na efekt pierwszego w życiu strzału w klejnoty, po czym rzekła, przechylając głowę: – Myślę, że teraz faktycznie potrzebna ci będzie terapeutka. – O! – rozległ się naraz głos Andrzeja. Tylko tyle był w stanie wykrztusić na widok jęczącego faceta, który swego czasu uwodził Ewę w celach niecnych. – Widzę, że wyrównaliście rachunki? – A tak – odrzekła. – Dałam mu napiwek. – Pan wychodzi? – Wychodzi i daj mu po męsku do zrozumienia, żeby więcej nie wracał. W razie potrzeby odnajdę go na końcu świata. Andrzej troskliwie ujął tamtego pod ramię, szepnął mu parę słów i wyprowadził go za drzwi. Po chwili wrócił. – Słuchaj, Ewka, mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia. Tylko się nie zdenerwuj na samym początku, bo to szkodzi dziecku. – Już się zdenerwowałam! Co to za propozycja? – Chcę, byś razem z „Ostatnim pierwszym dniem” wydała „Rok w Poziomce”. – Cooo? – Ewa musiała usiąść. – Czytałem twój, hmm, pamiętnik i... – Czytałeś mój pamiętnik?! Oż ty... ty... amoralny... podły... – Mówiłem: wyluzuj, bo ci wody odejdą. Jeśli piszesz fragmenty w biurze, dodam: moim biurze, na służbowym komputerze, i zostawiasz otwarty plik, to siłą rzeczy osobnik ciekawy, a ja taki jestem, rzuci okiem, gdy wychodząc ostatni po dniu harówy, gasi światła, które też zapominasz wyłączyć, i nie marzy o niczym innym niż o czytaniu twoich wypocin. – Wypocin?! O nieee... – Konkludując: podobają mi się. Są pełne dobrych, ciepłych emocji. Wydaj je razem z książką twojej siostry. To będzie coś. Ewa milczała chwilę, przyglądając się nieufnie Andrzejowi: kpi czy mówi serio? Chyba mówił serio... – Jestem wydawcą, nie pisarką. Powtarzałeś, że nie byłabym obiektywna w ocenie tekstów, gdybym wydawała własne. – Nie. To dotyczyło mojej kumpelki grafomanki. Zapytałaś podczas tamtej rozmowy, czemu jej nie powierzyłem wydawnictwa i rzeczywiście stwierdziłem, i nadal twierdzę, że nie byłaby obiektywna w ocenie nadsyłanych tekstów, co skończyłoby się tym, że produkowałaby własne gnioty w ilościach kosmicznych, a ja poszedłbym z torbami. – A tak, z takim rozwinięciem się zgodzę. A jednak... – Ty wiesz już, czym jest dobra literatura, i sama piszesz dobrze. Nie chowaj tego do szuflady, tylko wydaj. Przyznaj, że po cichu o tym marzyłaś. – Wcale nie! Wcale tak – przyznała niechętnie. – No! – klepnął ją serdecznie w plecy. – Które to będzie marzenie spełnione w tym roku? – Nie było go nawet na liście – mruknęła, nie bardzo wiedząc, czy jest szczęśliwa, czy przerażona. Gdy wyobraziła sobie swoją książkę na

półkach księgarń, poczuła przypływ szczęścia. Gdy oczyma duszy ujrzała miażdżące recenzje i takież wpisy na forach, poziom szczęśliwości spadł gwałtownie, ale nadal pozostał powyżej kreski. – Dobra. Zrobię to. Razem z książką Cecilly. I wiesz, mam pewien pomysł. Jeszcze nie rozmawiałam o tym z Ianem, bo chciałam poznać twoje zdanie. – No, no, Ewa Złotowska, wkrótce Jasielska, liczy się z moim zdaniem! Idę kupić tort z fontanną. – Z czym?! – Z taką fontanną sztucznych ogni. Nawijaj. – Pomyślałam, że powieść Cecilly powinna mieć inne zakończenie. Ma tak pogodną, uroczą treść, mimo dramatycznego początku, że powinna się dobrze kończyć. Na przykład tak: Cecilly wyjeżdża do Afganistanu, mimo że rak trzustki wyparował i na logikę powinna zostać w Irlandii i cieszyć się życiem. Tam ma miejsce napad na konwój, ale wychodzą z tego obronną ręką, choć jest paru rannych. Leki dowiezione, afgańskie dzieci uratowane. Cecilly wraca do domu, ale że jednak otarła się dwukrotnie o śmierć, zaczyna smakować życie. Do kraju wraca również jeden z jej rannych kolegów, którym opiekowała się na miejscu, w afgańskim szpitalu. Zakochują się w sobie i żyją długo i szczęśliwie. Co ty na to? Wiem, że to trąci harlequinem, ale... – Umilkła, czekając na werdykt. – Ewa – zaczął Andrzej, biorąc jej dłonie w swoje – to piękne zakończenie i tak właśnie powinno się stać. Tak Cecilly powinna zostać przez los nagrodzona. Dajmy jej to chociaż w książce. Będzie to najpiękniejszy pomnik, jaki wystawisz siostrze. – Kochany jesteś – szepnęła, wzruszona do łez. Tak bardzo chciałaby, by prawdziwe życie było takie jak w powieści. Tak chciałaby poznać Cecilly... Poznała ją przecież. Poprzez „The Last First Day” poznała swoją siostrę. I swego ojca. Mała salka Pałacu Ślubów nie mogła pomieścić wszystkich gości. Nieczęsto zdarzała się potrójna uroczystość, na którą przychodzili przyjaciele i znajomi wszystkich trzech par. Dobrze, że chociaż państwo młodzi zdołali się docisnąć do urzędnika, który miał za chwilę połączyć ich na dobre i na złe. Pierwsi składali przysięgę Andrzej z Karoliną. On niezwykle przystojny w czarnym smokingu, ona zwiewna i eteryczna w kremowoszmaradgowej długiej sukni o kroju lilii. Następnymi byli Anna z Ianem, który trzymał drżącą dłoń swej narzeczonej tak mocno, jakby nie chciał wypuścić jej już nigdy w życiu, i odetchnął dopiero, gdy złożyła na dokumentach swój podpis, pieczętując tym samym małżeństwo. Teraz podeszła Ewa, prowadzona przez... nie, nie przez Witolda – pan młody kuśtykał o kulach, nienaturalnie przy tym wyprostowany przez gruby kołnierz usztywniający mu kręgosłup. Ewę prowadził do ślubu jej ojciec, Ian O’Connor, co wzbudziło ogromny aplauz. Przed chwilą sam składał przysięgę, teraz oddawał innemu mężczyźnie swoją cudem odnalezioną córkę... Nie było chyba suchych oczu na sali. Urzędnik wygłosił słowa przyrzeczenia. Witold powtórzył. Ewa naraz zbladła jak ściana. Urzędnik zwracał się teraz do niej: – Czy ty, Ewo Złotowska, bierzesz sobie... – Tak, tak! – przerwała mu zduszonym głosem. – Biorę Witolda Jasielskiego za męża! – Zaczerpnęła tchu. – I kończmy szybciej, bo... chyba się zaczęło.

PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ

– Przybieżeli do Betlejem pas-te-rze, grają skocznie Dzieciąteczku na li-rze, chwała na wysokości! – Hej! Wchodźcie, wchodźcie, pasterze, bo zimno leci! – Ewa ponagliła kolędników. – Mamo, daj kożuszek, Wiciu, weź od babci wiktuały. Hello, Ian, how is your polish? – Coraz better – odparł ze złośliwym uśmieszkiem. Ewa pytała go o to przy okazji każdego spotkania, czyli nie rzadziej niż raz na tydzień, a on, drażniąc się z córką, w jej obecności łamał język polski angielskimi wtrąceniami. – Here you have pierogi z mushrooms, fish po grecku, makowiec i chessernik. – What? To znaczy: co?! – Ewa zaczęła się śmiać. Maleńka Julijka, którą trzymała na rękach, też roześmiała się na głos, serdecznie, jak potrafią tylko dzieci. – O, jest już Andrzej z Karoliną i Izą. Masz tutaj swoją wnusię. – Wcisnęła ojcu dziecko w objęcia. – Ja idę przygotować prezenty. – Myślałem, że dinner! – krzyknął za nią. – W dinnerach lepszy jest Witold! – odpowiedziała już z ganku. Rzeczywiście, mąż radził sobie w kuchni lepiej od Ewy, co na początku napełniało ją kompleksami, potem pogodziła się z tym smutnym faktem, rozpieszczana przez męża a to racuszkami z jabłkiem, a to pomidoróweczką z bazylią, a to penne carbonara, które uwielbiała. Pozwoliła się więc rozpieszczać, zwłaszcza że jej własny ojciec również nieźle gotował. Także teraz: pierogi z grzybami i ryba po grecku były jego dziełem, natomiast Witold przygotował swoje dania popisowe: kutię z makiem i barszcz z uszkami, przy czym barszcz był z buraków, nie z kartonu, a setki uszek lepił chyba z tydzień. Ewa wolała zajmować się Julijką, pisać nową książkę, przygotowywać promocję „The Last First Day” i „Roku w Poziomce”, których termin wydania przewidziany był już na luty, i przy tym wszystkim pięknie wyglądać, czyli robić to, co zwykle robią młode matki. Dużo przyjemności sprawiało jej również prowadzenie domu dla trzech osób, dwóch Sajgonek i kota, czyli wszystkie te prania, prasowania, mycia podłóg po psich łapach, przeplatane od czasu do czasu pokrzykiwaniem: – Tosia, nie drap Pepsi! Juliś, nie ciągnij Tosi za ogon! Nie, palców do oka też jej nie wkładaj! Gapu, nie liż dziecka po głowie! Przed chwilą je kąpałam! Witold, nie karm psów pod stołem, ja wszystko widzę! I tak dalej, i tak dalej. Była szczęśliwa. A dziś, w wigilię Bożego Narodzenia, gdy do Poziomki zjechali najbliżsi, była przeszczęśliwa. Iza, której notabene nie odstępował na krok poznany na weselu brat Andrzeja, zerkała na przyjaciółkę ukradkiem i kręciła głową, zastanawiając się, jak bardzo miłość odmienia ludzi. Ewa, do niedawna szara myszka, przeistoczyła się w promienną, pewną siebie młodą kobietę. Wydawała polecenia, pokrzykiwała na gości i domowników, a wszyscy jej słuchali lub udawali, że słuchają. – Andrzejku, ślepoto bez gustu, gdzie wieszasz tego aniołka? Tam nadźgałeś już wystarczająco! Niedługo bombek zabraknie, a choinka nadal naga jak panna na... no, naga. Przewieś anioła wyżej. Nie tutaj! Mamo, obok! Postaw ten półmisek obok ryby, bo tam dobrze się komponuje! – Tutaj? – pytała Anna z uśmiechem, a Andrzej potulnie przewieszał bombkę na inną gałązkę. Ewa była tak uroczym żandarmem, że nikt przeciwko jej komenderowaniu nie protestował. Może jedynie Witold usiłował od czasu do czasu ją mitygować, ale goście puszczali doń oko i szeptali: – Zostaw, niech ma tę frajdę. To już. Pierwsza gwiazdka. Stół zastawiony dwunastoma tradycyjnymi potrawami. Lśniąca porcelana na śnieżnobiałym obrusie. Cudny zapach kompotu z suszu, mieszający się z jedyną w swoim rodzaju wonią świeżo ściętych jodłowych gałęzi. Słodkie dźwięki kolędy płynące z radia. Podekscytowane twarze i lśniące oczy wszystkich zebranych pod dachem Poziomki. Za oknem płatki śniegu, wirujące w blasku latarni, dalekie poszczekiwanie psów, skrzypienie mrozu pod kołami przejeżdżającego samochodu. I mimo to cisza. Cudowna cisza małej wsi, której mieszkańcy właśnie zasiadają do wieczerzy. Opłatek, przełamywany w ten sam sposób od wieków, cicho wypowiadane życzenia, łzy albo śmiech. Czas wybaczania. I czas miłości. Choinka, odziana w świecidełka, lampki, łańcuchy i anielskie włosy błyszczała w rogu pokoju, wzruszając podziwiających ją do łez. Po raz pierwszy bowiem stali przy drzewku w tak licznym i niespodziewanym gronie – rok temu nikt nie śmiałby nawet marzyć, że rodzina powiększy się nie o jedną osóbkę – Julijkę, lecz także o jej ojca i dziadka. Witold, pan domu, zaczął rozdawać prezenty. Tak jak poprzednio – dobrane z rozmysłem i miłością. Wkrótce mieli zasiadać do kolacji, gdy naraz Anna klasnęła w ręce. Oczy wszystkich spoczęły na niej. – Zapomnielibyśmy o naszym prezencie! Ian! Prezent dla Ewy i Witolda! Ian sięgnął do kieszeni i wyjął małe pluszowe pudełko. – Chyba nie będziesz mi się oświadczał? – zaśmiała się Ewa i z ciekawością zajrzała do środka. Kluczyki do samochodu! W świetle lampek mignął breloczek volkswagena. – Gucio Dwa – rzekł Ian. Ewa pisnęła z radości i niedowierzania. – Gdzie on jest? Gdzie go schowałeś?! – rzuciła się do przeszukiwania kieszeni jego marynarki, a on trzepnął ją żartobliwie po ręce. – Tutaj zaraz, w bocznej uliczce. Narzuciła na grzbiet wyliniałego baranka i wybiegła. Idący za nią usłyszeli: – Aaa! Jaki cudny! Na lśniącej bielą śniegu drodze stał nowiutki, pachnący salonem volkswagen kombi, przewiązany szeroką czerwoną kokardą. – Marzyłam o tym! Skąd wiedzieliście, że marzyłam o Guciu Dwa?! Jest superowy! I nie będzie się psuł raz w tygodniu! Ogrzewanie pewnie działa! A w lecie klimatyzacja! O jejuniu, co za święta! Podziwiali srebrne autko, przekrzykując się w zachwytach. Śnieg padał na roześmiane, zaaferowane twarze, księżyc próbował wyjrzeć zza chmur, była cudna, grudniowa, świąteczna noc. Naraz Andrzej, stojący nieco z boku, uniósł głowę, jakby podjął decyzję i przygarnął do siebie

Karolinę. Ona spojrzała na niego z taką miłością, że nawet Ewa, zakochana w Witoldzie po uszy, pozazdrościła. – My też mamy prezent. Wszyscy zastygli w oczekiwaniu. – A nawet dwa. – Karolina położyła dłoń na zaokrąglonym brzuchu, uśmiechając się promiennie. Jeszcze chwilę panowała pełna niedowierzania cisza, a w następnej wybuchło pandemonium. Każdy teraz, natychmiast chciał ucałować przyszłą matkę. Gratulacjom nie było końca. Zaczęli przekrzykiwać się pomysłami na imiona, a co jeden, to bardziej zwariowany, co chwila wybuchając śmiechem. Ewa odeszła od rozbawionej gromadki. W tej chwili, gdy potok uczuć zapierał dech w piersiach, zapragnęła być sama. Wróciła na podwórze. Weszła na ganek. Przeciągnęła kochającą dłonią po kolumience podpierającej strop. – Od ciebie wszystko, co dobre, się zaczęło, domeczku – szepnęła. – Dziękuję. Uniosła głowę, pozwalając śniegowym płatkom opaść na powieki, i zaczęła nucić cichutko: – Cicha noc... Domek, otulony w biel, zdawał się wstrzymywać oddech, słuchając tej najpiękniejszej z kolęd. Do Ewy dołączyli przyjaciele i najbliżsi: – Święta noc... Gdzieś w oddali zaszczekał pies. Wiatr przegnał chmury i niebo rozbłysło milionem gwiazd tak bliskich, że wystarczyło wyciągnąć po nie rękę. Ewa zadarła głowę. Całym sercem i całą duszą dziękowała za wszystko to, czym obdarował ją dobry los. Naraz jedna myśl sprawiła, że uczucie szczęścia i spokoju prysło. Mam wszystko. Kochającą rodzinę i cudownych przyjaciół, wymarzoną córeńkę, mały biały dom, fantastyczną pracę, śliczny nowiutki samochodzik, nawet własna książka jest w drodze! Co jeszcze mogłabym osiągnąć? Bez marzeń, bez szczytów do zdobycia, życie traci sens! Spadająca gwiazda przecięła horyzont. Ewa uśmiechnęła się. Jest jeszcze tyle życzeń do spełnienia... Poziomka, 14 sierpnia 2010

© Copyright by Katarzyna Lesiecka © Copyright by Wydawnictwo Literackie, 2010 Wydanie pierwsze Opieka redakcyjna Dorota Wierzbicka Redakcja Rafał Idzik Korekta Ewa Kochanowicz, Henryka Salawa, Dorota Trzcinka Projekt okładki Marek Ciesielczyk Redakcja techniczna Bożena Korbut Wydawnictwo Literackie Sp. z o.o., 2011 ul. Długa 1, 31-147 Kraków bezpłatna linia telefoniczna: 800 42 10 40 księgarnia internetowa: www.wydawnictwoliterackie.pl e-mail: [email protected] fax: (+48-12) 430 00 96 tel.: (+48-12) 619 27 70 ISBN 978-83-08-04797-2 Legimi Sp. z o.o.

Spis treści Strona tytułowa Dedykacja LIPIEC SIERPIEŃ WRZESIEŃ PAŹDZIERNIK LISTOPAD GRUDZIEŃ STYCZEŃ LUTY MARZEC KWIECIEŃ MAJ CZERWIEC PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ Informacje o książce