1.Michalak Katarzyna - Bezdomna

Wszystkim prawdziwym, cudownym, dobrym Matkom, kochającym swe dzieci tak, jak ja kocham moje.

Nie pogardzaj drugim człowiekiem, dopóki nie poznasz jego historii. Może się bowiem okazać, że znalazł się na dnie przez nieszczęście, chorobę lub ludzką podłość, zaś dla ciebie Los – jako lekcję pokory – szykuje podobną niespodziankę.

Drzwi śmietnika zamknęły się za nią z trzaskiem. Kiedy była już w środku, w ciasnym pomieszczeniu zastawionym przepełnionymi pojemnikami, włożyła klucz do zamka i przekręciła. Nikt nie powinien jej przeszkodzić aż do rana. Bądź co bądź była prawie północ. O tej porze w Wigilię żaden normalny człowiek nie robi porządków, no nie? Tylko ona, Kinga, zrobi dziś porządek ze swoim życiem. Usiadła w kącie śmietnika, niewidoczna z ulicy, i owinęła się ciaśniej kurtką, bo mróz sięgnął chyba minus dziesięciu stopni. Kurtka była porządna, watowana. Kinga prychnęła na wspomnienie tego, jak ją zdobyła: najpierw pobiła się o nią ze Smu­taską, a potem klęła ofiarodawcę, który – niech go szlag! – wrzucił do pojemnika PCK rzecz upapraną gównem. Smutaska potem kpiła z Kingi w żywe oczy, gdy ta, niemal płacząc, prała łach w fontannie przy Pałacu Kultury. Ta głupia kurtka stała się symbolem całego jej życia – niby porządne i godne zazdrości, a w rzeczywistości całe w gównie. Pora kończyć ten show. Sięgnęła do kieszeni, namacała paczuszkę i uśmiechnęła się do siebie. Doktorki z psychiatryka hojnie faszerowały pacjentów psychotropami. Tak hojnie, że niemal każdy miał uciułany zapasik na czarną godzinę. Kinga na początku naśmiewała się z kumpelek wariatek chwalących się potajemnie, ile która nazbierała i gdzie która garść leków ukryła, żeby personel szpitala nie znalazł tabletek szczęścia, po czym... sama zaczęła zbierać, czekając na wypis. Tak uzbierała dwadzieścia. Dziś w nocy będzie jak znalazł. Rozwiązała marynarski worek, z którym nie rozstawała się ani na moment – miała w nim cały dobytek, dosłownie i w przenośni – zanurzyła w nim rękę aż do ramienia i oto jest, tadam!, zdobycz ostatnich dni: flaszka wódki. Będzie imprezka. Ostatnia imprezka w życiu Kingi Król. W słabym świetle latarni, które z trudem docierało w ten kąt śmietnika, sięgnęła po karton z makulaturą – po raz pierwszy stos gazet nie wywołał w Kindze radosnego podniecenia, nie zastanawiała się, ile zapłacą za niego w skupie i co ona sobie za to kupi – przewróciła karton do góry nogami, żeby mieć elegancki stolik, rozłożyła kolorowe czasopismo, jest i obrusik!, i z worka wyciągnęła kieliszek. Co za parodia! Tej nocy będzie popijać wódkę z kryształowego kielonka! Gdyby ktoś z bezdomnej braci ją widział... normalnie nie miałaby potem życia. Ale nad ranem nie będzie już żyć, więc olać i kielonek, i bezdomną brać. Robiło się coraz zimniej. Co za niedopowiedzenie... Już było cholernie zimno! I o to chodzi! Jeśli prochy z wódką nie dadzą rady, mróz zrobi resztę. Byle upić się i zasnąć.

Zgrabiałymi palcami odkręciła korek, nalała pełen kieliszek i chichocząc niczym upiór, unios­ła go do ust. Stop! Jeszcze toast! – Za... – Imię, które miała wypowiedzieć, uwięz­ło Kindze w ustach. Gardło zacisnęło się tak, że z trudem wciągnęła powietrze. Siedziała chwilę, czując na policzkach palące łzy, po czym otarła je wierzchem dłoni odzianej w rękawiczkę bez palców i wychyliwszy wódkę jednym haustem, wychrypiała do siebie: – Niech cię szlag, Kingo Król. Będziesz się smażyć w piekle za to, co zrobiłaś. Wysypała na „stolik” małe białe tabletki i zaczęła łykać jedną po drugiej, w pełni świadomie, ciskając przekleństwa i przepijając wódką. Powoli robiło się cieplej. Powoli świat zewnętrzny tracił swą obcość, stając się miejscem pięknym, spokojnym, przytulnym... Stolik z prochami zaczął się oddalać. Poderwała głowę. Jeszcze nie czas! Za wcześnie! Za mało łyknęła i za mało wypiła! Obudzi się nad ranem zarzygana po pachy i wszystko na nic! Kolejna „odratowana samobójczyni”! A ona miała skończyć ze sobą skutecznie! Sięgnęła po następne tabletki, ale „stolik” odjechał. – Skup się, durna pało – wybełkotała, unosząc do ust butelkę wódki. – Ależ cię nienawidzę... Znów próbowała wziąć w palce białe drażetki. Nic z tego. Rozpłakała się ponownie. Żałośnie, jak mały, głupi bachor. Jej umysł, jak na ironię, stał się ostry niczym brzytwa, ale ciało odmawiało posłuszeństwa. – Przecież musisz się zabić! Musisz!!! Jeśli dziś ci się nie uda... jeśli zmarnujesz te prochy... Jak zdobędziesz nowe? Padła twarzą na pudło i nagle proszki znalazły się tuż-tuż, w zasięgu języka. Ha! Zwycięstwo! Zagarnęła je i już miała przełknąć, gdy... jęk, cichy, ale pełen rozpaczy jęk sprawił, że zamarła z wywalonym językiem i przyklejonymi doń tabletkami. Dziecko! – to była pierwsza myśl. Próbowała unieść głowę, ale... nie mogła. Chciała wypluć prochy i rozejrzeć się w poszukiwaniu źródła tego jęku, ale też nie była w stanie. Musi popić i dopiero wtedy... Jęk rozbrzmiał blisko. Tuż obok ucha Kingi. Łypnęła w jego stronę okiem. Kot! To tylko kot.

Dzięki Ci, Panie Boże... Dla kota nie zrezygnuje ze swych planów. Nie przedłuży swej nędznej egzystencji nawet o minutę. Jakimś cudem uniosła butelkę z wódką do ust i przełknęła oporne proszki. No. Teraz może odpocząć. Może spokojnie rozliczyć się z życiem, Bogiem, Szatanem i... tamtym bydlakiem, a potem odejść. Na swoich warunkach. Tylko tyle godności ludzkiej w niej zostało: odejść jak człowiek, nie jak byle gówno. Dotknięcie ciepłego, szorstkiego języka wstrząsnęło nią niczym uderzenie w twarz. – Odejdź – wymamrotała, cofając dłoń. Uniosła na milimetr powieki i spiorunowała kota wzrokiem. Był brzydki i chudy, taki jak ona. I tak jak ona sam. Niech go szlag. Lizał ją po ręce raz po raz. A ona nie była już w stanie jej cofnąć. Wskoczył na ramię kobiety i zaczął ją szturchać zimnym nosem w policzek. Miauczał przy tym żałośnie, jakby prosił o zlitowanie. Nagle Kingę olśniło – w zwolnionym tempie, ale jednak: zamknęła się z tym kotem w śmietniku! Musiał przemknąć do środka razem z nią i... zostanie tu razem z nią. Aż do śmierci. No i co z tego? To chyba dobrze? Ona nie będzie zdychać w samotności, a kot... jakoś sobie poradzi. Przecież ktoś tu w końcu zajrzy. A jeśli nie? Z własnym życiem może robić, co jej się podoba, ale kot nie był niczemu winien. Nie zasłużył na śmierć. Ona, Kinga, owszem. Zwierzę myślało chyba podobnie, a może całkiem inaczej, bo nie ustawało w wysiłkach ocucenia kobiety. Lizało ją teraz po policzku, czole, włosach, powiekach. Normalnie stawało się coraz bardziej upierdliwe! – Idź sobie – próbowała mu jeszcze perswadować, ale... dokąd miał iść? Był tak samo bezdomny jak ona. Do tego zamknęła go, idiotka, w śmietniku. – Jeeezu – z drętwiejących ust wydobył się jęk tak samo żałosny jak pomiaukiwanie kota. Wypuści go – postanowiła. – Wypuści tę kocią mendę, a potem zaśnie spokojnie i bez wyrzutów sumienia, że pociągnęła za sobą w śmierć niewinną istotę. Próbowała wstać, ale... ciało odmówiło posłuszeństwa. Właśnie w tym momencie gdy Kinga chciała być jeszcze chwilę przytomna, zaczęły działać leki i alkohol. Kot zeskoczył na pudło. Jego chudy pyszczek znalazł się tuż przy twarzy kobiety. Uniosła powieki i napotkała

błyszczące kocie oczy. Jakże ludzkie w przerażeniu i błaganiu... Kiedyś widziała takie spojrzenie. W lustrze. Ale nikt jej nie pomógł. Przeciwnie: zaszczuli prawie na śmierć. Nie zrobi kotu tego, co zrobiono jej. – Poczekaj. Poczekaj – wyszeptała. – Ja za chwilę... za chwilę... Kot patrzył na nią jeszcze parę sekund, po czym przytulił pyszczek do jej policzka. Ten dotyk... ta pieszczota... Kinga załkała. Chciała dotknąć kota, pogłaskać, poczuć pod palcami uderzenia serca żywej, małej istoty, lecz zamiast tego odpływała coraz bardziej. Desperackim ruchem wpakowała sobie palec do gard­ła i zwymiotowała wszystko, co miała w żołądku. Długie chwile łapała oddech. Każda sekunda wypełniona była bólem. Ciało trzęsło się i sztywniało na przemian. Powietrze wciągane do płuc parzyło. Czuła, że umiera i... próbowała żyć. Dla niego. Dla kota. Zwierzę było blisko. Lizało ją po ręce, miaucząc cichutko. Kinga próbowała unieść głowę, by łatwiej jej było oddychać, ale... płakała tylko razem z kotem. Wszystko na próżno. Zmarnowała ostatnią szansę. Torsje znów podeszły do gardła. Zachłysnęła się. Szarpnęła w tył. W końcu usiadła. Jak długo tak trwała na granicy świadomości? Kwadrans? Pół godziny? Godzinę? Było tak zimno... Kot wspiął się na jej kolana. Ręce wreszcie zaczęły słuchać. Objęła zwierzę ramionami i przytuliła mocno. Sztywnymi od mrozu palcami odpięła jeden guzik. Kot wpełzł pod kurtkę i zaczął mruczeć. Słuchała tego mruczenia, czuła bicie małego serduszka na piersi i... jakież to było kojące... Nadpływał sen. Spokojny, cichy, łagodny sen. Nareszcie... Zamek w drzwiach szczęknął, metal zazgrzytał. Ktoś wszedł do śmietnika i... – Uciekaj – szepnęła, a może tylko się Kindze wydawało, że szepcze. Kot miauknął przeciągle. Ktoś krzyknął. – O Boże, przestraszyłeś mnie! Co tu robisz, burasku? Chcesz wyjść? To chodź, zmykaj, nim cię dozorca przegoni. Kinga westchnęła z ulgą. Kot jest uratowany. Ona sama mogła zdychać. – Chcesz tutaj zostać? Twoja wola... Nie! On nie chce tu zostać! – chciała krzyknąć Kinga. – Zabierz go ze sobą, kretynko!

Tamta, bo była to kobieta, skierowała się do wyjścia. Tego Kinga znieść nie mogła. Zebrała resztki sił i podniosła się na chwiejnych nogach, tuląc kota w ramionach. Kobieta stanęła jak wryta, odwróciła się powoli i ponownie krzyknęła z zaskoczenia i strachu. W następnej chwili na jej twarzy odmalowało się obrzydzenie, nad którym nie zdołała zapanować. – A ty tu czego? – sarknęła, ostentacyjnie wkładając rękę do kieszeni. – Nie mam drobnych. Kinga zrobiła krok naprzód. – Ja nic nie chcę. Proszę tylko zabrać stąd kota – powiedziała cicho, ale wyraźnie, wyciągając przed siebie ręce. Kot zawisł między dwiema kobietami. Tamta stała bez ruchu, patrząc na Kingę wielkimi oczami. W ciemnościach śmietnika wypindrzonej na Wigilię lasce Kinga musiała zdawać się upiorem. – Nic nie chcę. Tylko wypuść kota – powtórzyła Kinga, czując, że jej czas się kończy. Była coraz bliżej utraty przytomności. A te dwie mendy – wypindrzona laska i zawszony kot – nie dadzą jej spokojnie umrzeć. Wszystko nie tak. I to przez tego pieprzonego kota, niech to szlag, wszystko nie tak! A wyzwolenie było już tak blisko... Stawiając kroki jak lunatyczka, chciała minąć tamtą i wyjść na zewnątrz, ale gdy znalazła się w świetle latarni, tamta krzyknęła cicho i złapała Kingę za ramię. I natychmiast cofnęła dłoń. – Ja... ja cię znam! Kinga spojrzała na nią beznamiętnie. Oczywiście, że mnie znasz. Choć nie wiesz skąd. Może kiedyś ci to zdradzę. A może nie. Ale klucze do tego śmietnika mam od ciebie. Nie powiedziała tego na głos. Nie rzekła nic. Bo jakie znaczenie miała teraz krzywda wyrządzona Kindze przez tę laskę i pewnego zdradliwego skurwiela dawno temu? Młoda kobieta wahała się krótką chwilę, by zacząć: – Może... może wstąpiłaby pani do mnie na kolację? Przygotowałam jedno nakrycie dla zbłąkanego wędrowca. Ja... zapraszam. Was oboje, oczywiście. – Na znak dobrej woli pogłaskała główkę zwierzęcia. Zamruczało w odpowiedzi. Kinga spojrzała na tamtą jak na wariatkę. – Zapraszasz? Mnie? Na wigilię? – Po prostu nie mieściło się jej to w głowie! Była

brudna i wstrętna, śmierdziała wymiocinami i wódką, a ta wymuskana lalunia, ot tak, zaprasza bezdomną na wigilijną wieczerzę? – Co na to rodzinka? – ostatnie pytanie zadała na głos. – Ja... pokłóciłam się z rodziną i... to pierwsza taka samotna wigilia. Trudno... trudno mi to znieść. Zapraszam was oboje – kobieta powtórzyła to niemal z rozpaczą. Kinga powoli skinęła głową. Jeszcze zdąży się zabić. Najpierw jednak znajdzie buremu kotu dobry dom. No i zdradzi gospodyni, skąd się znają. Taaak, taka opowieść wigilijna. Akurat pod choinkę. Z najserdeczniejszymi życzeniami od Kingi Król... Dobrze, że miała poczucie humoru i teraz, zamiast zapłakać nad ironią losu, mogła się uśmiechnąć. Tamta wzięła to za dobry znak. – Proszę, proszę, chodźcie. Będziecie moimi honorowymi gośćmi. Poszła przodem, oglądając się co chwila, czy okutana w chustę i brudną kurtkę kobieta i wychudzony kot o zaropiałych oczach na pewno podążają za nią. Była coraz bardziej zachwycona tym spotkaniem i własnym altruizmem. Oto ona, Joanna Reszka, otwiera drzwi swego domu w ten wigilijny wieczór dla bezdomnej i jej kota! Nigdy wcześniej nakrycie dla zbłąkanego wędrowca – tradycja tak pilnowana przez mamę Aśki, jak wyśmiewana przez jej (byłego) faceta – nie było potrzebne, aż do dzisiaj. Dziś nakarmi głodnych, napoi spragnionych, nagich odzieje – bo Bezdomna nie zasiądzie chyba do wigilii w tej śmierdzącej kurtce? – i takie tam: pukajcie, a będzie wam otworzone. Zupełnie przy okazji redaktor Reszka będzie miała genialny materiał na felieton. Po świętach jak znalazł. Szkoda, że nie trafiła na Bezdomną przed świętami, wtedy felieton poszedłby w wydaniu specjalnym w nakładzie wprost kosmicznym. Może zatrzyma ten temat do następnych świąt i wtedy ogłosi miastu i światu – na własnym przykładzie – jak trzeba otwierać serca na bliźnich w ten wigilijny czas? Już widząc swoje nazwisko pod artykułem i siebie odbierającą Złoty Laur, nagrodę dla najlepszego dziennikarza, przeszła przez wypucowaną do połysku klatkę schodową, otworzyła drzwi do swego apartamentu i szerokim gestem zaprosiła Bezdomną, ściskającą w objęciach kota, do środka. Kinga weszła niepewnie do przedpokoju, lśniącego taką czystością i tak bezosobowego, jakby to był hotel, a nie mieszkanie trzydziestoletniej dziennikarki, i delikatnie postawiła kota na ziemi. Zwierzak, równie ostrożny co ona, na sztywnych łapach skręcił do kuchni i tyle go widziały.

– Może się przedstawimy i przełamiemy pierwsze lody? – Właścicielka mieszkania wyciągnęła rękę. – Jestem Aśka Reszka, dziennikarka, freelancerka. Obecnie piszę dla kilku kolorowych tygodników, wiesz, takie tam... Bezdomna podała dłoń, odruchowo wycierając ją najpierw o kurtkę. – Kinga Król. Aśka uścisnęła rękę swego gościa, podziwiając w duchu własną otwartość i odwagę: dotknijcie skóry bezdomnego, to sami wpadniecie w podziw. Wszy, świerzb, liszaje, kto wie, co taki kloszard u siebie wyhodował! O dziwo, Kinga dłoń miała czystą, a skórę miękką. Tylko wierzch dłoni był spierzchnięty od mrozu. Aśka stwierdziła to naocznie, oglądając rękę dziewczyny. Ta po dłuższej chwili wyrwała dłoń. – Czego szukasz? Trądu? – prychnęła. – Wyobraź sobie, że codziennie się myję. Częściej niż co poniektórzy mający własne łazienki. – W Wiśle? – chlapnęła Aśka, nim zdążyła ugryźć się w język, ale osoba Bezdomnej w tym nieskazitelnie czystym mieszkaniu po prostu ją fascynowała, odbierając zdolność logicznego myślenia. – Taaa... Szczególnie teraz aura zachęca do kąpieli w Wiśle. Tylko przerębel oddechem wytopię i mogę się chlapać do woli. – Kinga patrzyła na kobietę z mieszaniną pobłażliwości i gniewu. Owszem, ona sama wyglądała parszywie, szczególnie dziś: pijana i naćpana, owszem, cuchnęła trochę wódką i wymiocinami, ale umysł miała nie gorszy niż ta zarozumiała laska, no i nadal, mimo wszystko, była nie eksponatem w zoo ani plugawym detalem miejskiej architektury, ale człowiekiem, któremu należała się choć odrobina szacunku. „Gówno prawda. Po tym, co zrobiłaś, nie jesteś człowiekiem i nie masz prawa do szacunku” – upomniała się w myślach i natychmiast zmalała, spokorniała. Powróciło śmiertelnie zmęczenie, senność wywołana prochami i wódką i poczucie totalnej beznadziei. Co z tego, że dziś zje kolację przy normalnym stole z normalną ludzką istotą. „– Jesteś poza marginesem życia i lepiej o tym nie zapominaj...” Aśka, zmieszana własną głupotą i odpowiedzią Bezdomnej, stała pośrodku korytarza, bezwiednie pocierając ręką o rękę. – Może, na dobry początek, weźmiesz kąpiel? – zaproponowała wreszcie. – Nie uważam, że jesteś brudna, oczywiście, nie zrozum mnie źle, ale po przebywaniu na takim mrozie gorąca kąpiel w pachnącej pianie jest kusząca, czyż nie? Sama bym się zanurzyła po szyję, gdybym nie

musiała zająć się kolacją. Co ty na to, Kinga? – Dość późna ta kolacja – zauważyła zapytana wypranym z uczuć głosem. Prawdę mówiąc, było jej wszystko jedno: kąpiel, kolacja, wigilia, śmietnik, bury kot. Marzyła jedynie o starym materacu, ukrytym w jej tylko znanym miejscu, gdzie mogła zwinąć się w kłębek i spać spokojnie aż do rana. Tutaj będzie musiała wykąpać się, zasiąść do stołu, zmówić modlitwę, skonsumować dwanaście potraw, konwersować z gospodynią... W tym momencie zapragnęła zrobić w tył zwrot i po prostu wyjść na ulicę, skąd przyszła, ale Aśka już odkręcała wodę w łazience, nucąc Wśród nocnej ciszy. W tę noc nawet bezdomna była coś winna bliźniemu. Weszła do łazienki, urządzonej w chłodnym minimalistycznym stylu, i zaczęła ściągać z siebie ciuchy. Warstwę po warstwie: chusta, kurtka, bezrękawnik o kilka numerów za duży jak na tak drobną kobietę, sweter rozciągnięty do granic możliwości, jedna sportowa bluza, druga... Asia patrzyła na rosnącą stertę na początku ze zgrozą, potem ze zrozumieniem. Żeby spać w taki mróz na dworcu, trzeba mieć na sobie wszystko, co się posiada. – Upiorę ci je, dobrze? Kinga, stojąc pośrodku łazienki w przepoconym podkoszulku i majtkach, otworzyła szeroko oczy, a potem wzruszyła ramionami. – Nie martw się, nastawię suszenie i jutro rano będą jak nowe. Na razie pożyczę ci swoje. Wejdź do wanny. – Zanurzyła rękę w pianie. – Woda jest w sam raz. Ja znikam. Częstuj się płynem do kąpieli, szamponami, pilingami, czym tam sobie chcesz. Dziś, co moje, jest też twoje. Mamy Wigilię! – wykrzyknęła i wybiegła z łazienki, zamykając za sobą drzwi. Kinga pokręciła głową. Jak samotna musiała się czuć ta cała Joanna Reszka, dziennikarka i free­lancerka, by tak cieszyć się z towarzystwa zupełnie obcej osoby. – Niezupełnie obcej – mruknęła. – Dzieliłyśmy męża. I łóżko, bo pieprzyliście się też w mojej sypialni. Ale będziesz miała minę, gdy ci to powiem. Weszła do wanny, zanurzyła się po szyję w gorącej, cudnie pachnącej kąpieli i... rozpłakała się. Szlochała, wgryzając zęby w ręcznik, by nikt, nawet kot, jej nie słyszał. Łzy płynęły dotąd, aż ich zabrakło. Akurat w tym momencie gdy po raz ostatni Kinga otarła oczy, tamta zapukała do drzwi. – Mogę wejść? Znalazłam nową szczoteczkę do zębów! – Wsunęła głowę do środka i

pokazała opakowanie rozradowana jak dziecko. – Mam też to – z dumą podała Kindze prostą, elegancką sukienkę i czystą bawełnianą piżamę. – I... to – nieco zawstydzona wyciągnęła zza pleców koron­kowe majteczki. – Z czasów gdy byłam szczupła jak ty. Powinny pasować. „Jeszcze podpaską się ze mną podziel!” – prychnęła Kinga w duchu, ale nie powiedziała nic. Uśmiech znikł z twarzy Aśki. Zastąpiło go rozczarowanie. Dawała Bezdomnej wszystko, co miała najlepszego, a ona... nawet nie podziękuje. Zupełnie, jakby nic to dla niej nie znaczyło. Kinga zrozumiała. – Bardzo ci dziękuję. Są śliczne. Jesteś niesamowicie szczodra – rzekła cicho. O to chodziło. Aśka rozpromieniła się natychmiast. Położyła dary na półce i ze słowami: – Wychodź! Wychodź! Zaraz kolacja! Wigilijna wieczerza! – wróciła do kuchni. Kinga zacisnęła powieki. Może da radę. Może wytrzyma jeszcze godzinę. Może po tej godzinie tamta zrozumie, że jedyne, czego bezdomnej tak naprawdę potrzeba, to sen. Sen w miękkim, ciepłym łóżku. Czysta poduszka, czysta kołdra... Boże mój, jak ja o tym marzę. Gdyby nie ty, koci przybłędo, już bym spała. I nie obudziła się więcej. Wciągnęła koronkowe majteczki, włożyła sukienkę, podpięła włosy, stanęła przed lustrem i z trudem spojrzała sobie w twarz. W tym momencie nikt by nie powiedział, że od roku błąka się po dworcach i parkach. Ta w lustrze była zwyczajną, niebrzydką, trzydziestoletnią kobietą. Taką jak miliony zwyczajnych kobiet. Ale żadna z nich nie zrobiła tego co Kinga i nie została za to ­słusznie ukarana. – Udawaj Kopciuszka przez tę jedną noc – zaszeptała do swego odbicia. – Jutro włożysz swoją obsraną kurtkę i wrócisz na ulicę. Masz to jak w banku. Nagle ugięły się pod nią nogi. Zmęczenie wzięło górę nad siłą woli. Kłębowisko ciuchów było tak znajome. Kinga zwinęła się na nim niczym kot i zamknęła oczy. Tylko na chwilę. Sekundę odpocznę i... Jedną sekundę... Gdy Aśka, przedtem zapukawszy, weszła do łazienki, Kinga sprawiała wrażenie martwej. Spała tak głęboko, że nie obudziła się, gdy tamta unios­ła ją pod ramiona i zaciągnęła – klnąc i posapując – do sypialni. Przez chwilę patrzyła na wyciągniętą w poprzek łóżka Bezdomną, po czym wróciła po piżamę, ściągnęła ze śpiącej sukienkę, nałożyła na chude ciało koszulę i

spodnie, ułożyła śpiącą wzdłuż łóżka i... otuliła czule kołdrą. Tak jak zrobiłaby to jej mama. – Śpij – pogłaskała Kingę po policzku. – Wigilię powtórzymy, gdy się obudzisz. Rozczulona bezbronnością młodej kobiety i swoim dobrym sercem Aśka wyszła na palcach z pokoju i zamknęła za sobą drzwi. W drodze do kuchni natknęła się na kota. Miauknął cicho. – Zapomniałam o tobie, biedaku. To co, najpierw podzielimy się opłatkiem, potem poczęstuję cię rybką, a na koniec kąpiel? Kot otarł się o nogi kobiety i tanecznym krokiem – jak to koty – przeszedł do salonu, wskoczył na krzesło i sięgnął łapką do złotej bombki, bujającej się na miniaturowej choince kupionej w Tesco, brzydkiej i sztucznej, ale tylko takie mieli tuż przed zamknięciem hipermarketu. Joasia z uroczystą miną przełamała opłatek, wyszeptała życzenia, wsunęła zwierzakowi kawałek do pyszczka, nałożyła mu na talerzyk śledzia z puszki i przez chwilę patrzyła, jak kot z apetytem wcina. Potem oparła czoło na skrzyżowanych ramionach i rozszlochała się równie żałośnie jak Kinga, płacząc dotąd, aż i jej zabrakło łez.

Aśka

Wiesz, brzydki, bury kocie, jak to jest być najlepszą? Nie, przepraszam, jak mieć obowiązek bycia najlepszą? Nie wiesz? Ta ja ci opowiem. Rodzisz się jedynaczką, gdy rodzice już dawno stracili nadzieję na dziecko, które będzie ich dumą i chlubą, mądre, piękne i zdolne do nieprzytomności. I oczywiście śliczne jak z obrazka. Takie, którym będzie można pochwalić się przed sąsiadami w tej swojej pipidówie. Dziecko, które po miejscowej podstawówce, ukończonej na samych szósteczkach, dostanie się bez problemów do najlepszego w powiecie gimnazjum, a potem do renomowanego liceum. Ale liceum to już w stolicy. Żadne tam Legionowa czy inne Pułtuski. Mniejsza o to, że dziecko będzie musiało wstawać o świcie i dojeżdżać przez dwie godziny w jedną i dwie w drugą stronę, przysypiając z nosem w podręczniku, mniejsza, że będzie wracało po nocy, bojąc się strasznie, że je jakiś zboczeniec napadnie i zgwałci, co nie raz i nie dwa prawie się zdarzyło... Dziecko ma się uczyć w najlepszych szkołach. Nie po to przecież rodzice ciężko harują, handlując czym się da, nie po to dziadkowie wyprzedają ziemię kawałek po kawałku, by Joasia powtórzyła ich los. Nie. Najmłodsza – i jedyna – z rodziny Reszków miała stać się KIMŚ. A jeśli zawiedzie? Jeśli nie dostanie się na wymarzone przez rodziców studia? Nie ma takiej opcji! Więc Joasia, mimo że pada na pysk ze zmęczenia, kończy liceum śpiewająco. Teraz jedynie musi dostać się na dobre studia. Dobre nie tyle dla niej, co według wyobrażeń rodziny. Matka z ojcem mówią: prawo, tylko prawo! Dziadkowie: medycyna! Nie ma to jak prestiż lekarza. W naszej wsi lekarza jeszcze nie było! Kurwa, czy wszyscy rodzice marzą o tym dla swoich dzieci? O karierze w sądzie czy służbie zdrowia? Luuudzie!!! Prawnik nie jest zbyt szanowanym zawodem, a państwowa służba zdrowia to jakiś ponury żart! Dajcie więc spokój swoim pociechom i niech idą na ogrodnic­two czy filozofię! Albo tak jak ja... Buntuję się po raz pierwszy w życiu i po cichu składam papiery na dziennikarstwo. Jezu, kocie, jak ja się bałam im o tym powiedzieć... Przyznać, że nie będę ani papugą, ani konowałem, ale pismakiem. Jaka była awantura, gdy wreszcie się do tego przyznałam! Musiałam zagrozić, że się utopię w studni, jeśli nie pozwolą mi studiować tego, co chcę, a nie to, co oni

sobie wymarzyli. Ojciec nie odzywał się do mnie przez dwa tygodnie. Nic. Ani słowa. Mama patrzyła zbolałym wzrokiem to na mnie, to na niego, a ja... ja miałam przesrane. Żeby ich nie zawieść, przez całe studia – zamiast balować jak reszta normalnych ludzi – zapierniczałam na dobre stopnie. Najlepsze. Ojciec sprawdzał mój indeks, jak swego czasu dzienniczek ucznia, i wiedziałam, co zrobi, gdy przyniosę mniej niż piątkę z zaliczenia czy egzaminu: koniec sponsoringu. Nie dajesz sobie rady na dziennikarstwie, przerywaj te błazenady i zdawaj na prawo. Albo medycynę. My będziemy szczęśliwi, ty... Ty mniej, ale przyzwyczaisz się. Pokochasz. Grunt to spełniać marzenia. Nasze marzenia. Nie odpuściłam. Sorry, tato, ale wyobrażenie togi czy lekarskiego kitla na moim grzbiecie wywoływało dreszcze. Bynajmniej nie rozkoszy. Kiedyś, gdy już ukończyłam dziennikarstwo i dostałam pierwszą pracę – w najgorszym szmatławcu, za to szmatławcu o dużym ogólnopolskim nakładzie – i gdy rodzice mogli pochwalić się sąsiadom moim pierwszym artykułem, no, bądźmy szczere: artykulikiem na ostatniej stronie – przyszło mi do głowy, że to całe dziennikarstwo sobie wymyśliłam im, rodzicom, na złość. Właściwie było mi wszystko jedno, jak zarobię na apartament w Warszawie i dobry samochód, którym raz w miesiącu zajadę do rodzinnej wsi pokazać, kim jest Aśka Reszka – bo to, i tylko to, było moim celem: superchata i wypasiony wóz. Mogłabym bronić morderców lub leczyć psychopatów. Liczy się cel, a nie środki do celu. Ja wybrałam: będę tropiła afery, celebrytów, ofiary i ich katów, różnych pojebów i psycholi, wszystko jedno. Byle pisać wieeelkie artykuły na pierwszą stronę. Nie cofnę się przed niczym. Nikt mnie nie zastraszy, nikt nie weźmie na litość. Wywlokę każdy brud. I opiszę. Nawet w szmatławcu. Byle dobrze płacili. Jeśli będzie trzeba, to i dupy dam naczelnemu. Mi nic nie ubędzie, a forsa jest forsą. Cel uświęca środki, czyż nie? Jak postanowiłam, tak zrobiłam: śledziłam, wywlekałam, dawałam. I już rok po ukończeniu studiów kupiłam mieszkanie tutaj, w eleganckim apartamentowcu na warszawskim Mokotowie. Oczywiście nie za gotówkę. Aż taka dobra jeszcze nie byłam, a i naczelny miał parę dup do obrobienia. Zaliczkę wyżebrałam od dziadków, którzy te sto tysięcy uciułali w tajemnicy przed rodzicami na godny pochówek czy inne pierdoły – resztę dał bank. Mi pozostało zapierniczać dwadzieścia cztery godziny na dobę, by spłacać kredyt za mieszkanie i audi cabrio – żebyś widział, bury kocie, miny meneli z naszej wiochy, gdy podjeżdżałam nim pod spożywczy. Po zapłaceniu raty i zakupie paru ciuchów, no, sorry, ale w tym zawodzie muszę jakoś wyglądać,

wpieprzałam suchy chleb z serkiem topionym, bo na szynkę nie było mnie stać. Czasem, gdy wracałam do domu nieprzytomna – a to ze zmęczenia, a to z przepicia, bo jeśli chcesz pisać o celebrytach, musisz bywać na salonach – zastanawiałam się: czy warto było. Czy było warto postawić się rodzicom? Owszem, pogodzili się z tym, że jedyna córka jest dziennikarską hieną – choć nigdy mnie tak nie nazwali, może jeszcze zmieni zdanie i jednak pójdzie na prawo, młoda jest przecież? Ale pogodzić się a zapałać entuzjazmem to spora różnica. Dopiero, gdy wypłynęła sprawa tej mendy ze Śląska, co zamordowała, kurwa jedna, swoją półroczną córeczkę, i to ja, Aśka Reszka, przeprowadziłam z nią pierwszy wywiad, to mnie się zwierzyła i to moje nazwisko zabłysło na dziennikarskim firmamencie, wtedy... i ojciec, i matka zaczęli traktować mnie z respektem. Tak mi się przynajmniej wydawało. Hahaha, respekt! Ja, dziennikarka, nie zauważyłam drobnej różnicy między szacunkiem a pogardą! Dumą a rozczarowaniem! No, nic. Od tamtej pory byłam w domu traktowana jak honorowy gość. Aż do dnia, w którym... w ­którym... Muszę się napić. Kocie, ja wychylę kielonka, ty zagryziesz śledzikiem. Twoja pani, ta cała Kinga, nie wspomoże nas w zacnym dziele upijania się w Wigilię do nieprzytomności, bo zdaje się, że już to zrobiła. Wygląda na martwą. Sprawdzę, czy oddycha, i wrócę do opowieści, brudasie. Nieee, nie mogę tak do ciebie mówić, bo wymknie mi się przy Kindze i się obrazi. A nie wolno obrażać wigilijnych gości. Nazwę cię... Książę. Rozumiesz: Książę Żebraków. Bredzę. Dobra, Kinga śpi. Wygląda tak słodko... Jak znękana życiem bezdomna królewna. Znowu bredzę. Odbija mi dzisiaj, jak Boga kocham. Na czym, kocie, skończyłam? Na wódce i śledziu. Nie, nie, nie myśl, że rodzina się mnie wyrzekła i dlatego spędzam samotnie święta, bo jestem alkoholiczką. Ja nie piję. W zasadzie nie. Kieliszek wina czy czegoś mocniejszego przed snem i jeden rano na poprawę humoru to jeszcze nie nałóg. Mogę bez tego żyć, ale po co odmawiać sobie drobnych przyjemności? Już wystarczy, że ze słodyczy musiałam zrezygnować, bo widzisz, jak wyglądam. Ze szczupłej laski, za którą faceci na ulicy strzelali oczami, zmieniłam się w niewidzialnego wieloryba. Niewidzialnego dla facetów, bo przez wredne społeczeństwo jestem zauważana, a

jakże. Ale wyobraź sobie, że moja „puszystość” – okej, jestem już na tyle pijana, by walić prosto z mostu – moja gruba dupa w pracy mi pomaga! Wprawdzie celebryci już mniej chętnie zapraszają mnie na party – i pierdolę te ich zaproszenia, gdzie jedynym żarciem są chipsy i krakersy z niejadalną breją – za to ofiary losu, te wszystkie maltretowane i gwałcone przez mężusiów i konkubentów sieroty, z którymi wywiady przynoszą mi krocie, zwierzą się ze swoich porażek raczej grubej i brzydkiej niż szczupłej i pięknej. Rozumiesz: w ich oczach jestem tak samo przegrana. I coś w tym, kurwa, jest. Mam niby apartament ze szkła i światła w najdroższej dzielnicy Warszawy, w garażu parkuje zacna audica, czasem jeszcze bywam na salonach, ale... ale taka Kinga-Bezdomna jest bogatsza ode mnie. Przynajmniej ma ciebie, przyjacielu. W moim świecie nie ma przyjaciół. To sadzawka z rekinami. Chwila nieuwagi i odgryzą ci rękę. Chwila słabości i rozszarpią na krwawe strzępy. Mnie teraz chroni tusza. Te moje sto parę kilogramów. Trochę głupio podkładać świnię komuś, kto wygląda jak świnia, no nie, burasku? Poza tym do paszczy bym się zawistnikom nie zmieściła. Ale jak jeszcze kiedyś miałam z kim pogadać w naszej obskurnej stołówce, tak teraz omijają mnie jak trędowatą. No dobra, przyznam, kocie, że gruba dupa nie do końca jest tego przyczyną. Dałam ciała zupełnie w innej sprawie. Jezu, jaka byłam durna... To co, jeszcze po jednym? Dla ciebie, Joasiu, żołądkowa gorzka, dla kici śledź z puszki. Wiem, smakuje ohydnie, ale innych ryb nie mieli. Kto normalny na wigilijną wieczerzę tuż przed zamknięciem hipermarketu kupuje ryby w puszkach i zakichaną choinkę? Tylko taka pierdoła jak ja. Nie chciałam pamiętać o tej Wigilii, wiesz? Nie dopuszczałam świąt do świadomości. I niemal zapomniałam... Bo widzisz, kocie, jeszcze rok temu miałam rodzinę: mamę, tatę, babcię, dwóch dziadków. Dziś jestem sama. Sorry, ale ty, brudasie się nie liczysz. Bezdomna też nie. Muszę się napić... Do dupy z takim życiem... Niech mnie szlag... Aśka ocknęła się nad ranem. Zwisała z krzesła, z policzkiem wtulonym w blat stołu. Uchyliła opuchnięte od wódki i łez powieki. Kot siedział obok swojego talerza, na którym leżała puszka z napoczętym śledziem, i patrzył na kobietę zielonymi oczami zupełnie bez wyrazu. Ani jej nie potępiał, ani nie pochwalał. Była mu za to wdzięczna, choć nie do końca rozumiała, skąd w jej lśniącym czystością mieszkaniu znalazło się jakiekolwiek zwierzę.

Pomyśli o tym później. Uniosła się na miękkich nogach i powlokła do sypialni. Już miała paść na łóżko, gdy aż zatoczyła się na ścianę. Kot to kot, ale kobieta? Obca kobieta w jej sypialni? Coś zaczęło Aśce świtać w zamroczonym alkoholem mózgu, połączyła te dwa fakty w jedną całość, przypomniała sobie swe jakże altruistyczne zaproszenie Bezdomnej na wigilijną wieczerzę i odetchnęła z ulgą. To jeszcze nie alkoholowe zwidy... Wróciła do salonu, rozłożyła sofę, nakryła się kocami i pod beznamiętnym spojrzeniem kociego przybłędy zapadła w sen bez snów. Kolejne przebudzenie było bardziej świadome, ale i bardziej bolesne. Łyknęła parę prochów na kaca i gdy w końcu zaczęły działać, zajrzała do sypialni. Kinga spała. Aśka wymruczała parę niepochlebnych słów o niewdzięcznych gościach, po czym okryła Bezdomną kołdrą, która zsunęła się z chudych ramion kobiety, i wróciła do salonu nakarmić kota. Patrząc, jak ten wcina z zadowoleniem plasterek baleronu, pomyślała, że mimo wszystko pierwszy dzień świąt zapowiada się całkiem miło. Może powinna sobie sprawić takiego kota? A może ten buras wybierze ciepły kąt i pełną miskę u niej, Aśki Reszki, zamiast głodować i marznąć z Bezdomną? Kot, zupełnie jakby czytał w myślach, podniósł nagle głowę, spojrzał Aśce prosto w oczy, pomaszerował z ogonem wyprostowanym niczym antena do przedpokoju, po czym... nim zdążyła przegonić go krzykiem... nasikał Aśce do buta. – Ty niewdzięczny bydlaku! – wywarczała, wynosząc pantofel do łazienki. Kot minął ją i zamiauczał pod drzwiami sypialni. A gdy, nadal klnąc pod nosem, uchyliła drzwi, wszedł do środka, wskoczył na łóżko i zwinął się u boku Kingi. Patrząc na stojącą w drzwiach Aśkę, zaczął mruczeć, dając dobitnie do zrozumienia, że śledziem ani baleronem go nie kupi. Kinga z trudem odzyskiwała świadomość. To nie było przebudzenie godne Śpiącej Królewny: uniesienie powiek, uśmiech do słonecznego promienia, pieszczącego policzek, rozkoszne ziewnięcie, przeciągnięcie się i dzwoneczek wzywający służbę. Nie. Oprzytomniała, jakby ktoś pstryknął przełącznikiem w mózgu z „off” na „on”, i już siedziała na łóżku, rozglądając się w panice po nieznanym pokoju, gotowa zbierać łachy i uciekać, gdy tylko policjant szarpnie ją za ramię i warknie: „Wynoś się stąd, no już!”. Zaraz, zaraz... Nie zasnęła wciśnięta w kąt gdzieś na Centralnym. Nie znajdowała się

nawet w swojej kryjówce, wykopanej pod starą szopą jakiegoś działkowicza. To była normalna ludzka sypialnia w normalnym ludzkim domu! Skąd, do cholery...?! Bury kot, który leżał do tej pory zwinięty u jej stóp, wstał, przeciągnął się, przeszedł przez łóżko krokiem baletnicy, omijając kolana dziewczyny, liznął swoją nową panią w zaciśniętą na kołdrze rękę i miauknął pytająco. Ten kot przywrócił Kindze pamięć. Przynajmniej część pamięci. Zamknęła się z nim w śmietniku, zapijała proszki nasenne wódką ukradzioną ze stacji benzynowej – „możecie mnie szukać, mendy, do sądnego dnia!” – i już miała odlecieć do krainy nigdy-nigdy, gdy zbłąkana wędrowczyni vel dobra samarytanka o imieniu... Kasia? Gosia?... zaprosiła ich oboje na wigilię. Czy wieczerza się odbyła, tego Kinga nie była już taka pewna. Czy była wystarczająco miłym i wdzięcznym gościem? Tym bardziej nie. Od momentu wejścia do mieszkania Kasio-Gosi nie pamiętała kompletnie nic. Zdumione, ale i skonsternowane spojrzenie kobiety przyciągnął stos ubrań ułożonych porządnie na fotelu obok łóżka. Czysta, pachnąca proszkiem i płynem do płukania kurtka, bluzy, sweter, chusta, bezrękawnik... wszystko to wyglądało jak nowe. No, prawie nowe. Kinga spojrzała po sobie, na piżamę z dobrej gatunkowo bawełny. Ta na pewno nie należała do jej dobytku. Pewnie Kasio-Gosia ją Kindze pożyczyła. Tylko jak?! Kiedy?! I włosy Kingi, pachnące dobrym szamponem... Czyste, gładkie ciało... Może to jakiś luksusowy burdel, a nie mieszkanie świętej Franciszki?! Wstała niepewnie, bo nogi się pod nią uginały, i chciała ruszyć do drzwi, gdy w tym momencie rozległo się pukanie i ktoś, nie czekając na odpowiedź, nacisnął na klamkę. Kasio-Gosia weszła do sypialni i... rozpromieniła się. – Kinga! Obudziłaś się! No wreszcie! Już chciałam wzywać lekarza! – Lekarza? Po co? – odważyła się zapytać, przyglądając się stojącej przed nią kobiecie. – Spałaś dwa dni! Przespałaś Wigilię i Boże Narodzenie. Tu Kinga zrobiła wielkie oczy. Dziura w pamięci była większa, niż się spodziewała. Tamta mówiła dalej: – Byłaś naprana jak miś koala. Bałam się, że spadniesz z eukaliptusa, i... Przecież żartuję! – zaśmiała się, widząc minę swego gościa. – A tak bardziej serio, znalazłam w kieszeni twojej kurtki to... Sięgnęła na półkę, gdzie stały równo ułożone książki, widać, że nigdy nieczytane, i pokazała Kindze garść tabletek. Mniej więcej połowę tego, co w wigilijny wieczór Bezdomna

zdążyła pochłonąć, dopóki nie przeszkodził jej w tym bury ­kocur. – Biorąc pod uwagę, że byłaś pijana w trzy dupy, na dworze panował mróz jak sto pięćdziesiąt, w kieszeni miałaś baterię prochów i dodając jedno do drugiego... Chciałaś się zabić, co? W szarych oczach Kaśko-Gośki błyszczało... coś niepokojącego. Nie zwykła ludzka ciekawość – nie co dzień człowiek ratuje niedoszłą samobójczynię i jest ciekaw motywów jej czynu, ale... ta kobieta, która przygarnęła Kingę pod swój dach, była podniecona. I bynajmniej nie było to podniecenie lesbijki na widok roznegliżowanej młodej ładnej kobiety – to specjalnie by Kingi nie ruszyło – lecz Kaśko-Gośka miała oczy jak rekin czujący krew. – Miałaś dość sypiania po dworcach? – zapytała domyślnie. – Straciłaś wszystko i po prostu miałaś dosyć? – w głosie tamtej zabrzmiało współczucie. Czy było ono szczere czy wyuczone, tego jeszcze Kinga nie wiedziała. Ale się dowie. Tak jak się dowiedziała, że to z tą, Kaśko-Gośką, zdradzał Kingę menda-eks w czasie, gdy najbardziej go potrzebowała. A może zdradzał ją już od ślubu? Może Aśka – ufff, przypomniała sobie imię swojej „dobrodziejki”, prochy i wódka nie całkiem wyżarły Kindze mózg – była nie pierwszą i nie ostatnią? Dziwkarz pozostanie dziwkarzem. Nic tego nie zmieni. A na pewno nie czas. Będzie pieprzył wszystko, co się rusza, aż do uwiądu starczego. Aśka – sądząc po zapiskach w tajnym notesiku pana Króla – była jedną z wielu. Kinga patrzyła na kobietę, która najwyraźniej oczekiwała odpowiedzi – z mieszaniną pogardy i współczucia. Ciekawe, czy Aśka – przypominająca już nie szczupłą powabną nimfę znad leśnego jeziorka, ale sporych rozmiarów wielorybicę – nadal cieszy się względami Krzysia Króla. Może eksmężuś Kingi wpadnie na świąteczne śniadanko i spożyją je we troje, podając sobie uprzejmie talerz z wędliną i koszyczek z chlebem. Parsknęła śmiechem. Nic nie mogła poradzić na nagły napad wesołości. Aśka przyglądała się jej podejrzliwie. Dłoń z tabletkami zacisnęła się i opadła. – Tak, rzeczywiście miałam dosyć – wykrztusiła wreszcie Kinga. – Po dziurki w nosie miałam dość tego, jak mój mąż pieprzy inną. A dokładnie: ciebie. Kobieta cofnęła się, jakby Bezdomna dała jej w twarz. – Ja... nie wiem, o czym mówisz – wychrypiała, bo nagle zaschło jej w gardle. – Mój partner nie ma żony. Nie miał – poprawiła się po chwili, choć doprawdy tej szurniętej kobiecie nie była winna wyjaśnień. – Miał, miał. I ta żona dowiedziała się o was, oczywiście przypadkiem i w najmniej

odpowiednim momencie, znajdując twoje zdjęcie w jego portfelu, a potem słodkie i bardzo niegrzeczne esemesiki do pewnej „gorącej cipci”. No błagam, nie miej tak zszokowanej miny! Czyżby Krzyś Król nie przyznał się, że ma żonę? W tym cholernym portfelu nosił i moje zdjęcie! Aśka, blada jak ściana, pokręciła głową. Świadomość, że to przez nią Bezdomna nałykała się proszków i gdyby nie przypadek – głupie śmieci, które Aśka postanowiła wynieść o północy w Wigilię – tamta być może byłaby zimnym trupem, wynoszonym nad ranem ze śmietnika przez smutnych facetów... Oparła się ciężko o ścianę, czując, że zaraz zemdleje. Ale... nagle wyprostowała się. To było ponad rok temu! Gdyby zdrada męża popchnęła Kingę do samobójstwa, nie czekałaby chyba kilkanaście miesięcy na tak desperacki czyn! – Słuchaj, ja nie wiedziałam, że on jest żonaty – odezwała się do przyglądającej się jej w milczeniu Kingi. – On słowem się nie zająknął o tym, że ma żonę. Myślisz, że gdybym o tobie wiedziała, spotykałabym się z tym typem? – Myślę, że tak – odparła Kinga po prostu. – Byłaś w naszej sypialni. Korzystałaś z moich kosmetyków i mojego szlafroka. Widziałaś nasze ślubne zdjęcia na komodzie. I moje, gdy byłam... – zachłysnęła się słowem, które miała wypowiedzieć. Ale dławienie w gardle minęło natychmiast. Gniew wyparł rozpacz. – Taaak, Joanno Reszko, myślę, że gówno to cię obeszło. Kinga minęła ją, zagarnęła swoje rzeczy i poszła do łazienki gotowa przebrać się, cisnąć na podłogę tę śliczną, miękką piżamkę, wyjść i nie wrócić do tego ślicznego, pustego jak oczy Aśki w tym momencie mieszkanka. Chwilę potem usłyszała pukanie do drzwi. Nie, nie pukanie, ale walenie. – Słuchaj, Kinga, on mówił, że się wyprowadziłaś! Że go porzuciłaś! Że jesteście w trakcie rozwodu! Proszę, nie myśl o mnie jak o wrednej kurwie, co kradnie innym kobietom mężów! Proszę, daj mi szansę się wytłumaczyć! Jakoś... jakoś odpokutować! Przecież uratowałam ci życie nie po to... Byś teraz wyszła i zrobiła to samo – chciała dokończyć, ale drzwi otworzyły się z hukiem i stanęła w nich nie Kinga, lecz Furia. – Uważasz, że jestem ci za to wdzięczna?! Że uratowałaś moje żałosne, nędzne życie?! To się mylisz! Słyszysz! Mylisz się! Nienawidzę cię za to, że znów trafię na ulicę, że będę grzebała w śmietnikach i sypiała w barłogu ze starych śmierdzących szmat! Nienawidzę cię,

rozumiesz?! Nawet jeśli nie podpieprzyłabyś mi tamtego łachudry, zwanego do niedawna moim mężem, i tak bym ciebie nienawidziła, właśnie za to, że uratowałaś moje cholerne życie! Cofnęła się o dwa kroki, usiadła ciężko na brzegu wanny i rozpłakała się, bardziej z wściek­łości niż z żalu. Aśka stała w otwartych drzwiach, z opuszczonymi bezradnie ramionami, nie bardzo wiedząc, co robić. Pierwszym odruchem było ujęcie Bezdomnej za ramiona, przytulenie i wyszeptanie, że jakoś to będzie, wszystko się ułoży, ale... chyba oberwałaby za ten gest i te słowa w twarz. Powiedziała więc coś zupełnie innego: – Nie musisz tam wracać. I sama się zdziwiła prostotą tego stwierdzenia. Kurde, to było takie... łatwe! Znaleźć Kindze maleńkie mieszkanko, skombinować jakieś zajęcie – chyba nie będzie wybredna? – wydobyć ją z bagna ludzkiego marginesu, przywrócić godność i miejsce w normalnym społeczeństwie. Nawet jeśli Kinga miała AIDS – bo tego w skrytości ducha Aśka się obawiała – mogła... chociażby sprzątać mieszkania! W rękawiczkach, rzecz jasna, aby sobie ani innym nie zrobić krzywdy, ale przecież można znaleźć pracę i dla „pozytywnych”. Noż kurwa, to jest pomysł! To właśnie Bezdomnej musi jakoś... delikatnie zaproponować! Kinga wytarła twarz ręcznikiem, sięgnęła po bluzę i uniosła oczy na przyglądającą się jej z dziwnym wyrazem twarzy kobietę. Ta tym razem miała w rekinich oczach nie głód, ale... Kinga wolała się nie domyślać, co chodziło po głowie pannie Reszce. – Słuchaj... – zaczęła tamta. – Święta się jeszcze nie skończyły. Zostań choćby do jutra. Odkarmimy cię trochę. Jeśli nie ciebie, to twojego kota – dodała szybko, widząc minę Bezdomnej. – Odpoczniecie w ciepłym, suchym miejscu. Nabierzecie sił... – A ty co z tego będziesz miała? Odpuszczenie win? – prychnęła Kinga. – Jeśli o to ci chodzi, to wiedz jedno: już dawno ci wybaczyłam. Nie musisz przekupywać mnie miękkim łóżkiem i pełną michą. Rozumiesz? Wylądowałam na ulicy nie przez ciebie. Nie jesteś mi nic winna. Nie sil się więc na dobroczynność, bo nie do twarzy ci z miną do-rany-przyłóż-panny-altruistki. Aśka milczała długą chwilę, próbując przełknąć łzy żalu i upokorzenia. Naprawdę ludzie bywają okrutni i niewdzięczni... – Chcę ci po prostu pomóc. Jak człowiek człowiekowi. Bo... może kiedyś ktoś pomoże

mi. No proszę! To zabrzmiało naprawdę życzliwie! Po raz pierwszy rekin przemówił ludzkim głosem! – Kinga w duchu skrzywiła się ironicznie. I naraz wróciło wspomnienie pewnej rozmowy. I te same słowa: „Chcę ci po prostu pomóc”. Ale wtedy na pomoc było za późno... za późno! Na wszystko już było za późno... Jeszcze przed chwilą pełna gniewu i pogardy dla tej całej Aśki, teraz – zupełnie jakby coś pękło jej w duszy – zmalała, spokorniała. Kto jak kto, ale ona nie ma prawa do pogardzania kimkolwiek. Wina Joanny Reszki, która tylko pieprzyła się z żonatym facetem, jest niczym wobec tego, co zrobiła ona, Kinga. – Jeżeli naprawdę tego chcesz, zostanę do jutra – odrzekła cicho. – Przepraszam za to, co powiedziałam. Podła, niewdzięczna suka ze mnie. Aśka otarła oczy. – Każdy ma lepsze i gorsze dni – rzekła wspaniałomyślnie. – To co? Śniadanko? Naprawdę piękna z niej kobieta, gdy tak sobie siedzi w mojej sukience, tej sprzed roku, gdy nosiłam rozmiar 36. Nawet bez makijażu, z podpiętymi włosami wygląda na modelkę, a nie bezdomną łajzę – myślała Aśka, podsuwając Kindze co smaczniejsze kąski. Ten jej kot w świetle dnia też nie wygląda na zawszonego burasa. Owszem, to zwykły dachowiec, ale futro ma lśniące, nosi obróżkę przeciwpchelną... Ciekawe: Kinga mu ją kupiła czy ukradła? A jeszcze ciekawsze, jakim cudem taka śliczna kobieta jak ona trafiła pod most. Każdy facet chętnie by się taką laską zaopiekował. Nawet bezinteresownie. Gdyby tylko zechciała. A może została bezdomną z wyboru, nie z musu? Słyszałam przecież o takich przypadkach. Człowiek, który nie ma niczego, jest prawdziwie wolny! Jak ją o to zapytać...? – Masz przyjaciół? – zaczęła niewinnie. – Miałam – ucięła Kinga. – Gdy kogoś spotyka to co mnie, przyjaciele się wykruszają. A ty? Aśka nie spodziewała się natychmiastowej riposty. Raczej długich, łzawych zwierzeń. – Ja... ja mam, oczywiście. Mam mnóstwo przyjaciół! – I żaden nie zaprosił cię na wigilię. W pytaniu nie było ironii ani zdziwienia. Bo to nie było pytanie, ale stwierdzenie faktu. Aśka była sama jak palec, ot co. „Tysiąc znajomych na facebooku, a wigilia z Polsatem”. – My, bezdomni, trzymamy się razem. Przeważnie. Walczymy z glinami. Ze strażą miejską. Z bandziorami, co czasem któregoś z nas zgwałcą kijem od szczotki, czasem zakatują na

śmierć albo podpalą... coś taka wstrząśnięta? Nie wiesz, że bezdomnych traktuje się gorzej niż zwierzęta? Bandzior jeden z drugim nad biednym psiakiem może się i ulituje, ale nad zawszonym starym łachmaniarzem? Wracając do twojego pytania: nie, nie przyjaźnimy się. Choć akurat Wigilię spędzamy razem, jeśli oczywiście tego chcemy. Noclegownie i Brat Albert zawsze coś dla nas zorganizują. Długi stół przykryty białym obrusem, choinka, nakrycie dla zbłąkanego wędrowca... – Żarty sobie stroisz! – żachnęła się Aśka. – Może jeszcze Święty Mikołaj z worem prezentów? – O tym nie słyszałam. – Kinga spokojnie zajęła się kawałkiem szynki. Posługiwała się nożem i widelcem, jakby wczoraj opuściła szkołę dobrych manier, a nie ulicę. – I podczas takiej wigilii łamiecie się opłatkiem, życząc sobie powrotu do domu? – zakpiła Aśka. Kinga rzuciła jej ostre spojrzenie. – Nie wiem, co życzyli sobie inni, bo ja swoją pierwszą i jedyną jak dotychczas Wigilię bezdomnej spędziłam w śmietniku, życząc sobie śmierci. Aśce słowa uwięzły w gardle. Przez chwilę jadły w milczeniu. Obie straciły apetyt. – Chcę ci jakoś pomóc – rzekła wreszcie cicho. – Dlaczego? – zapytała równie cicho Kinga. – Bo... bo mogło mi się przydarzyć to samo co tobie. Wystarczy, że straciłabym pracę i nie miałabym na ratę za mieszkanie... – Nie dramatyzuj – prychnęła Bezdomna. – Masz chyba rodziców? Przecież nie zostawiliby cię samej sobie. A jeśli nawet, to nie tak łatwo kogoś wyrzucić na bruk. – Ciebie jednak wyrzucili – zauważyła złośliwie Aśka, którą wkurzyła ironia w głosie tamtej. Kinga wzruszyła ramionami. – Po wyjściu ze szpitala nie miałam dokąd wrócić.

Kinga

Skłamałam. Bez mrugnięcia okiem skłamałam Aśce, bo stracić wszystko, wraz z ukochanym domem, gdzie dopieściło się każdy drobiazg, każdy kąt, jest naprawdę banalnie prosto. Wystarczy jeden zapis u notariusza, na który – zakochana w przyszłym małżonku – nie zwrócisz uwagi, a gdy przyjdzie co do czego, zastaniesz drzwi swojego domu zamknięte, zamki wymienione, a jeśli pójdzie naprawdę źle, to za tymi drzwiami będzie mieszkał kto inny, zdzierając właśnie tapety, które własnoręcznie kładłaś, i tłukąc kafelki w łazience, dla których przeszukałaś pół Warszawy. Może nawet ten ktoś otworzy ci drzwi. Może wpuści cię za próg zdumiony, że znasz kod do domofonu, i ot tak, weszłaś na strzeżone osiedle, lecz zaraz potem oznajmi sucho, że mieszkanie kupił dwa miesiące temu, ma na to wszystkie dokumenty i naprawdę nie wie, co tu właściwie robisz, skoro właścicielką lokalu nie byłaś, nie jesteś i raczej nie będziesz, choć gdybyśmy umówili się na kawę... Tu oczko i dwuznaczny uśmiech, bo nadal jesteś piękną, młodą kobietą, grzechu wartą i nie masz na czole wypisane: „Wariatka, trzymać się z daleka”. Nie miało żadnego znaczenia, że co najmniej połowa pięknego mieszkania w przedwojennej kamienicy była twoja, bo nie dość, że część pieniędzy dali na nie twoi rodzice – wtedy gdy jeszcze miałaś rodziców – to przez sześć lat miesiąc w miesiąc ty, z własnych ciężko zarobionych pieniędzy, dzieląc czas między studia a pracę, spłacałaś raty. Jakby tego było mało, miałaś jeszcze na utrzymaniu Krzysia-Pysia, który ze swymi dwiema lewymi rączkami nie potrafił znaleźć sobie zajęcia innego niż handel używanymi częściami samochodów na Allegro i skakanie między TVN24 a Eurosportem. Gdy wracam myślami do tamtych lat, nie mogę wyjść z podziwu nad własną głupotą: co za licho mnie podkusiło, by wyjść za tego palanta? Mogłam spokojnie studiować swoją ukochaną architekturę krajobrazu, mogłam kochać się z każdym facetem, na którego zagięłam parol, bo wtedy rzeczywiście byłam niezłą laską, po studiach mogłam zjeździć pół świata, chłonąc jego piękno, a na koniec – czy raczej na początek nowego życia – znaleźć miłego, dobrego mężczyznę i z nim stworzyć ciepły, pełen miłości dom. Ale nie. Musiałam teraz, zaraz, natychmiast wyjść za największego łajzę, jaki pętał się w

murach SGGW. Dlaczego? Oczywiście z miłości! Nie wierzysz? Kręcisz głową? Pamiętaj, że miłość jest ślepa, a człowiek od niej głupieje. Wracając do Krzysia Króla: miał jedną wielką zaletę, był kropka w kropkę podobny do mojego ojca – leniwy, owszem, ale całkiem i do końca podporządkowany matce. Mój ojciec nie zrobił jednego samodzielnego kroku bez pozwolenia swojej Niusi kochanej. Ja, jeśli chciałam zachować wolność, musiałam znaleźć sobie kogoś podobnego. I znalazłam. A że byłam ślepa, nie zauważyłam drobnej różnicy: Krzysio-Pysio to nie Zdzisio-Pysio. Ten pierwszy jest cwany i potrafi świetnie grać. Ograł mnie, ot co. Ale o tym później... Na razie wpadliśmy sobie w oko: ja żywiołowa, roześmiana, zdolna i przez wszystkich lubiana, nie tylko przez kolegów i koleżanki z roku, ale i przez wykładowców – tak byłam postrzegana. Krzyś Król z kolei był typowym outsiderem. Cichy, mrukliwy, niezauważany przez grupę, gdy myślał, że nie widzę, wpatrywał się we mnie cielęcym wzrokiem i szybko odwracał spojrzenie, gdy go przyłapywałam na gapieniu się. Był totalnym przeciwieństwem kogoś, kogo kiedyś... Kto był... Nieważne. Ważne, że zaczęłam ostentacyjnie uwodzić Krzysztofa Króla, a jak się w tym uwodzeniu rozpędziłam, to nie mogłam przestać. Bo w jednym Krzysio-Pysio był naprawdę świetny, jeśli nie wybitny: w seksie – to była jego mocna strona. Mógł zawsze i wszędzie. Od wieczora do rana. Był niezmordowany i baaardzo pomysłowy. Potrafił od przodu, od tyłu, z boku, z dołu i do góry nogami. A jeśli zamiast niego wyobrażałaś sobie, że robisz to z Tamtym... Odlot na Alfa Cen­tauri i z powrotem murowany. Długo na efekty czekać nie musiałam. Bez słowa pokazałam Krzyśkowi test ciążowy, na którym widniały dwie grube krechy. On przyjął tę jakże radosną nowinę bez mrugnięcia okiem – „weźmiemy ślub i tyle”, ja wzruszyłam ramionami i miesiąc później, w tajemnicy przed całym światem – do dziś dziwię się swojej głupocie – wzięliśmy ślub cywilny. Dopiero z dokumentem w garści i z obrączkami na palcu poszliśmy z tą cudowną nowiną do rodziców. Moi byli nieco... przerażeni: „Ale Kinguś, jakże to tak?, a studia?”, za to starzy mojego męża... dostali szału. Na dobry początek od jego ojca usłyszałam, że jestem zdzirą, co złapała ich synunia na dziecko, a może – znając moją reputację – to nie jego dziecko? Że takie jak ja powinno się kastrować. Albo palić na stosie. Albo i jedno, i drugie – kolejność dowolna. Że gdzie synuś miał oczy, by związać się z dziwką, co przed każdym nogi rozkłada – tu musiałam wtrącić: „Przed panem nie rozłożyłam, może w tym tkwi problem?”, i mało nie oberwałam od teścia po

twarzy – i tak dalej, i tak dalej. Ja po ripoście musiałam uciekać na klatkę schodową, ale przez zamknięte drzwi dwupoziomowego mieszkania w ekskluzywnym apartamentowcu usłyszałam całą resztę: synuś się rozpłakał, mamusia zaczęła go pocieszać: „Jest jeszcze coś takiego jak rozwód”, a ojciec od razu zaczął dzwonić po najlepszych prawnikach, czy da się ten ślub unieważnić. „Nie? Bo związek został skonsumowany? A jeśli to nie jego dziecko? Też nie? Kurrrwa, co za chujowe prawo w tym kraju!!!”. Chyba dopiero w tym momencie, na ciemnej klatce schodowej, dotarło do mnie: Kinga, w co ty się wpakowałaś? Do dziś pamiętam dreszcz strachu, który przebiegł mi wzdłuż kręgosłupa, jakbym przeczuwała najgorsze. Potem zgięłam się wpół, zwymiotowałam na lśniące płytki i... zaczęłam krwawić. Straciłam dziecko, zyskałam męża i nienawidzących mnie teściów. Aśka, słuchająca do tej pory w milczeniu, teraz odezwała się ostrożnie: – Skoro... skoro nie było już dziecka, a ty Krzysztofa nie kochałaś... może powinnaś się była rozwieść? Kinga posłała jej długie spojrzenie. – A kto ci powiedział, że go nie kochałam? – Myślałam... Tak o nim mówisz... – Teraz. Teraz rzeczywiście go nienawidzę i mam ku temu powody, ale wtedy... wtedy było nam całkiem dobrze: mieliśmy własne mieszkanie, wprawdzie niedaleko od teściowej, która dzień w dzień sączyła synusiowi do uszu truciznę, z jaką to wywłoką się związał, i od teścia, który powtarzał, kim to Krzyś by został, gdyby ta mała sprytna dziwka nie wmanewrowała go w małżeństwo – oczywiście przeprowadzali te kształcące gadki pod moją nieobecność, podczas awantur mój małżonek powtarzał je słowo w słowo, dla mnie teściowie stali się uprzedzająco mili... Ja miałam ukochane studia i pracę, która była raczej pasją i spełnieniem marzeń niż harówką, choć wierz mi, Aśka, że przekopanie kawałka ogrodu i nasadzenie kilkudziesięciu roślin to ciężki kawałek chleba. Ale satysfakcja ogromna. Pozwalała zapomnieć o utraconym dziecku, utraconej młodości i wolności, której jednak zabrakło, mimo że Krzysio-Pysio pozostał pantoflarzem. Leniem również. Układ był jasny: jego starzy dają połowę forsy na mieszkanie, do mnie należy cała reszta. Ich synuś ma być czysty i najedzony, raty za mieszkanie opłacone. Prąd, woda i czynsz... nad tym się pomyśli, czyli płaci Kinga. Chciałaś wywłoko, to masz.

– Jeezu, dziewczyno – mruknęła Aśka z niedowierzaniem. – Nie wyglądasz na taką, co pozwoliłaby sobą pomiatać. Kinga uśmiechnęła się lekko. Przy stole okrytym śnieżnobiałym obrusem, ze srebrnymi sztućcami w dłoniach i czarnej aksamitnej sukience obszytej koronką wyglądała na młodą damę, która zeszła z obrazu romantycznego malarza, a nie na dziewczynę, która dzięki jakimś chorym układom i z powodu nieznanych jeszcze Aśce okoliczności trafiła do jej śmietnika, mając za towarzystwo butelkę wódki, garść prochów i burego kota. – Nikt mną nie pomiatał. Przynajmniej nie wprost. Postawiono mi ultimatum, a ja jego warunki zaakceptowałam. Gdybym powiedziała „nie”, pewnie tułalibyśmy się po wynajętych kawalerkach i... też byłoby fajnie. – Słuchaj, Kinga! – Aśka zdenerwowała się nagle. Dziewczyna mówiła to tak cynicznym tonem, tak wypranym z uczuć, że aż niewiarygodnym. Za tą opowieścią o dziewicy i ogierze coś się kryło! Historia tego chorego małżeństwa miała drugie dno! I Aśka wolała je poznać, niż wysłuchiwać pierdół o Krzysiu-Pysiu i psychopatycznych teściach! – Możesz wciskać takie kity każdemu! Sądowi podczas rozwodu, rodzicom zdruzgotanym losem córki, taksówkarzowi wiozącemu cię z byłego domu pod most, ale, kurwa, nie mnie! Wysłuchałam setek, jeśli nie tysięcy łzawych opowieści, ale twoja... sorry, laska... twoja wywołuje u mnie odruch wymiotny! Zauważ, że poznałyśmy dogłębnie tego samego faceta. Jak raczyłaś mi to wypomnieć, dzieliłyśmy się twoim małżonkiem nie raz i nie dwa. Pluł na ciebie jadem, ale to rozumiem, bo chciałam, by pluł. Kochanka nie chce słuchać peanów na cześć zdradzanej żony. Jedyne, czego nie mógł ci zarzucić, to tego, że byłaś kretynką. A z twojej opowieści to właśnie wynika: głupia kwoka z zapadłej wsi, która zapierdala na męża nieroba, a gdy ten wróci z pubu, jeszcze kapcie mu przyniesie! Powiedz, Kinga, że taka właśnie jesteś: durna jak but, a... a zostawię cię w towarzystwie twojego burasa i pójdę na długi spacer. Ta cała opowieść po prostu do ciebie nie pasuje! Masz w oczach inteligencję, nie debilizm! Kinga wysłuchała tyrady zupełnie spokojnie. Powieka jej nie drgnęła na jawne obelgi. Niejednej w swoim życiu wysłuchała. Niejedną puściła mimo uszu. Teraz więc przyglądała się gospodyni z lekko zmrużonymi oczami, zastanawiając się: powiedzieć czy nie? Przyznać się do czegoś po stokroć gorszego niż głupia wpadka z Krzysztofem Królem czy pozostawić ten sekret na później? Kącik ust uniósł się w uśmiechu. Ciekawe, jak Aśka zareagowałaby na kolejną

rewelację... Ta, nie doczekawszy się odpowiedzi, wstała gwałtownie, cisnęła na stół serwetkę i ruszyła do przedpokoju gotowa wyjść na długi spacer, tak jak zapowiedziała. Kinga stanęła w drzwiach, przyglądając się, jak kobieta gniewnymi ruchami zarzuca na ramiona kurtkę, wciąga buty, owija szyję szalikiem i wkłada czapkę. – Gdzie mam zostawić klucze? – zapytała Kinga tonem zupełnie beznamiętnym. – Masz dokończyć śniadanie! Ja tu wrócę! Wyrzucam na parę minut siebie, nie ciebie! Aśka już kładła rękę na klamce, gdy Kinga odezwała się cicho: – To nie było jego dziecko. Ręka opadła. Tego Aśka się właśnie spodziewała. Tamta wrobiła Krzyśka w ciążę i szybki ślub, ale... to nie było jego dziecko. Jeśli nie jego, to czyje? – Kogoś, kto bardzo mnie kochał, a potem bardzo zranił – odpowiedziała Kinga na niezadane pytanie. – Ciąża... ślub z Królem... to miało zranić jego – głos kobiety łamał się, w oczach błyszczały łzy. – Krzysztof był tylko narzędziem zemsty. Teraz siebie możesz oczyścić z winy, a mnie potępić – dokończyła beznamiętnie. Aśka trwała przez moment ze wzrokiem wbitym w drzwi. W następnej chwili poderwała ­głowę. – Gówno tam! Nie będę nikogo potępiać! Swoje odpokutowałaś, ja również. Tylko Krzysztof z tego wszystkiego wyszedł najlepiej: mieszka z mamusią, żyje jak król ze sprzedaży waszego mieszkania i nadal nie robi nic, oprócz zmieniania kanałów w TV. I obracania kolejnych, coraz to młodszych lasek. Może... może napsułybyśmy mu nieco krwi? Nie myślałaś o małej zemście, tym razem na Krzyśku? Lekki uśmiech, który do tej pory gościł na twarzy dziewczyny, znikł. Ona, Kinga, nie miała żadnych praw do zemsty. A menda eks nadal trzymał ją pełną garścią za gardło. Jej jedyną ucieczką była ulica. Szkoda, że wzdłuż ulic nie wiodły już rynsztoki, bo właśnie w rynsztoku było miejsce dla takich jak Kinga Król... Rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu swoich ciuchów. Zedrzeć z siebie tę śliczną czarną sukienkę, nakładać stare znoszone łachy warstwa po warstwie i uciekać z pięknego, zimnego mieszkania Joanny Reszki, dziennikarki, tam, gdzie nie będzie pytań, na które odpowiedź wyryta jest w duszy, sercu i pamięci. – Ej, Kinga! Spokojnie! Nie chcesz, to nie! Olać palanta. Chodź, wrócimy do stołu jakby

nigdy nic i poopowiadasz o czymś innym. Kinga poczuła dotknięcie dłoni na ramieniu. Wzdrygnęła się. Ale i otrząsnęła z koszmarnych wspomnień. Pozwoliła się zaprowadzić gospodyni z powrotem do jadalni, usiadła, głaszcząc machinalnie kota, który natychmiast wskoczył jej na kolana, i rzekła stanowczo: – Moich zwierzeń na razie wystarczy. Teraz opowiadasz ty.

Aśka

Wiesz, jakiego dokonałam odkrycia, pracując w tym jakże wdzięcznym zawodzie dziennikarki? Światem rządzi forsa, zawiść i nienawiść. Masz choć jedną kartę z tych trzech, to wygrałaś partię. Chcesz napisać zjadliwy artykulik o takiej jednej celebrytce, która nie udziela wywiadów, bo ceni sobie prywatność i takie tam inne pierdoły? Zagadaj z jej serdeczną przyjaciółką, koniecznie pracującą w tej samej branży, a dowiesz się o swoim obiekcie rzeczy, które same się na klawiaturę cisną. Chcesz wiedzieć jeszcze więcej? Kup szofera, portiera i osobistego kochanka. Jeżeli jeszcze ci mało, dzwoń do śmiertelnego wroga naszej celebrytki, ten dośpiewa ci całą resztę. A jak zabraknie materiału na dobry artykuł, taki że ludek będzie wyrywał go sobie z rąk...? Od czego jest wyobraźnia! Możesz wymyślać i spisywać niestworzone historie. Najwyżej sprostujesz te brednie w następnym numerze, na ostatniej stronie, drobnym druczkiem. Że ugodzą ego twojej ofiary? Że zniszczą jej małżeństwo czy karierę? Sorry! Było nie pchać się na świecznik! Nikt nikomu nie każe celebrycić, no nie? Zamiast wykonywać zawód „patrzcie, jaka jestem piękna i zdolna-do-wszystkiego” można być na przykład dziennikarską hieną, no nie? Mi nikt kompromitujących fotek nie pstryka, nikt o mnie nie pisze: „Joanna Reszka ma nowego kochanka”. Szkoooda... Przydałby mi się. Wiesz co, Kinga? Gdy tak na ciebie patrzę, teraz w tej kiecce i fryzurze nadawałabyś się na pierwsze strony gazet. Nie myślałaś o aktorstwie? Jesteś naprawdę śliczna, jak się postarasz. Mogłabyś być kolejną gwiazdką M jak miłość. Albo dupcią jakiegoś bogatego starucha, który ustawiłby cię na resztę życia. Ja ci mówię, Kinga, ty się marnujesz pod tym mostem. Przemyśl sprawę. Ulica może poczekać. Chcesz, załatwię ci spotkanie z takim jednym starym, bogatym capem... Chociaż on gustuje w nastolatkach. Ty jesteś za stara. Hahaha. Ej, Kinga, nie obrażaj się! To tylko takie niewybredne dziennikarskie żarty! O tym my, dziennikarze, gadamy, czekając na wywiad czy przyjazd celebrytów: kto, z kim i w jakim celu. Dla miłości, prawdziwej szczerej miłości w tym światku nie ma miejsca. Chyba nie tylko w tym... Im dłużej żyję, tym bardziej cyniczna się staję... Doszło do tego, że gdy widzę młodą parę – ona w bieli, cała szczęśliwa, on w garniturku, wzruszony, ale gra

twardziela – zastanawiam się, kiedy pan młody zaliczy pierwsze „zapomniałem się”, a panna młoda, już nie taka śliczna i szczęśliwa, złoży papiery rozwodowe. I czy będzie przedtem miała choć raz drutowaną szczękę, czy może w tym akurat małżeństwie obędzie się bez rękoczynów. Kobieto... ile ja się na takie tematy napisałam. Ile wysłuchałam opowieści o bandytach katujących żony za zamkniętymi drzwiami, przy cichej zgodzie sąsiadów i rodziny... Ale wiesz, co napawa mnie prawdziwym przerażeniem? Że skurwysynom znęcanie się nad kobietami przestało ostatnio wystarczać. Biorą się za dzieci. A jeszcze gorsze jest to, że na małych bezbronnych gnojkach, na niemowlęciu czy paruletnim srajtku, wyżywać się zaczynają mamuśki. Zabiłabym sukę, co bierze maleńkie dziecko i o podłogę nim, rozwalić główkę. A gdy dzieciak jeszcze żyje, to udusić gołymi rękami... A już nasze sądownictwo, które na własny użytek nazywam nie wymiarem sprawiedliwości, ale bezmiarem niesprawiedliwości, to śmiech na sali. Skurwysyn-morderca dostanie pięć lat w zawiasach, bo na tyle sąd wyceni życie zakatowanego dziecka, a kurwy-morderczyni nie zamkną wcale, bo działała w szoku poporodowym... Ej, Kinga, co z tobą?! Dziewczyno, nie będziesz mi tu chyba mdlała!! Napij się... czegokolwiek. Tak, może być wódka! Coś ty taka wrażliwa? Przecież to tylko opowieści dziwnej treści! To ja mam do czynienia z pierdolonymi psycholami, nie ty! Jezu, jacy ci ludzie dzisiaj dziwni. Jedni znęcają się nad innymi, drudzy nie mogą nawet o tym słuchać. Masz chusteczkę, to daj, bo oczy mi łzawią. Nie, nie z powodu tych biednych dzieciaków, uodporniłam się. To alergia. Pewnie na kocią sierść. Miało być o mnie? No tak. Na pewno jesteś bardziej ciekawa mojej historii, niż takiego jednego, co podpalił swoją... No dobra, ale naleję sobie żołądkowej gorzkiej, bo bez wsparcia ani rusz. Czy ten twój kot mógłby nie sikać mi do kapci, skoro ma kuwetę z piaskiem podpieprzonym z piaskownicy? I od czasu do czasu powinien choć udawać, że mnie lubi. Jest bądź co bądź na moim garnuszku. Sorry, Kinga, to też żart. Lubię i ciebie, i tego burasa, choć doprawdy nie wiem czemu... Wiesz, jak poznałam twojego męża? Pewnie nie wiesz. Na pewno chcesz o tym usłyszeć? Jechaliśmy razem windą, na ostatnie piętro biurowca, w którym ja musiałam załatwić sprawę z polisą ubezpieczeniową, bo coś tam spieprzyli, a on... pewnie też. W windzie na początku był tłok. Królik – tak do niego potem mówiłam – stanął tuż za mną, czułam jego udo na moim udzie i... masz rację, że był dobry w te klocki, i musiał wydzielać jakieś feromony, wabiące samice, bo nagle poczułam, jak robi mi się ciepło między nogami. I jak w udo wbija mi się fiut tego faceta.

Powinnam była się odsunąć, kurwa, normalnie tak bym zrobiła! Może jeszcze syknęłabym jakieś „spierdalaj, koleś”, ale ja... przesunęłam się odrobinę i naparłam na niego tak, że twardą wypukłość miałam dokładnie między nogami. Kinga... sorry, nie powinnam ci tego opowiadać... gdy wysiadł ostatni gość – a musisz wiedzieć, że winda była przeszklona i wystarczyło, żeby ktoś w budynku zadarł głowę i nas dwoje zobaczył – Krzysiek zatrzymał ją między piętrami, rozpiął rozporek, wyjął fiuta i zerżnął mnie tak, jak jeszcze nikt przed nim i nikt po nim. Musiał zatkać mi usta ręką, bo darłam się jak opętana, przeżywając orgazm stulecia. Trwało to ze dwie minuty. On zapiął rozporek, ja obciągnęłam spódnicę. Winda ruszyła. Gdy wysiadał, dałam mu swoją wizytówkę. Schował ją do kieszeni na piersi. Możesz mi nie wierzyć, ale przez cały ten czas nie odezwał się ani słowem. Jego głos poznałam następnego dnia, gdy zadzwonił, mówiąc, że jest właśnie w mojej okolicy. „Wpuścisz mnie na parę minut?” Wpuściłam. I tak jak poprzednio trwało to parę minut. Za to dochodziłam do siebie parę dni, tak mnie wyobracał... A wiesz, jak się czułam? Jak narkoman na głodzie. W mordę, faceta nie znałam. Nie wiedziałam nawet, jak ma na imię i gdzie mieszka. Numer telefonu był zastrzeżony. Nie wiedziałam, kiedy facet wróci i czy w ogóle wróci, może pochodził z planety Szybki Numerek, zaliczył mnie i wrócił do siebie, a ja, idiotka, nie mogłam zapomnieć. Chciałam jeszcze. I jeszcze więcej. Odpierniczyło mi na punkcie fiuta. Bo przecież nie faceta – ledwo pamiętałam jego twarz, bo za pierwszym i drugim razem brał mnie od tyłu... Gdy zadzwonił tydzień później i uprzedził, że będzie za kwadrans, po zakończeniu tej jakże krótkiej i treściwej rozmowy całowałam telefon, imaginujesz sobie? Szajba, normalnie szajba! Kinga słuchała tego w milczeniu. To, że Aśka opowiada o seksie z facetem, który wtedy był jej, Kingi, mężem, powinno... ranić czy choćby poruszać. Może wkurzać? I w tamtym czasie, gdy Kinga była przykładną żoną, rzeczywiście raniło. Ale teraz? Po tym, co przeżyła pół roku później, zdrada łajzy była niczym. Kompletnie niczym. To właśnie Aśce powiedziała. Ku swemu zdumieniu zamiast ulgi ujrzała na twarzy kobiety cień rozczarowania. Zrozumiała, że ta „spowiedź” nie jest dla Aśki łatwa, że przez wiele miesięcy była rozdarta między zwierzęcym pożądaniem, wstydem a poczuciem winy. Możesz chyba uczynić dla swojej gospodyni taki drobny gest, dać jej rozgrzeszenie. Nic cię to nie będzie kosztowało, prawda? – Kinga w duchu wzruszyła ramionami. Wprawdzie

rozgrzeszenie z ust kogoś, kto będzie się smażył w piekle, niewiele jest warte, ale jeśli ma przynieść komuś ulgę... – Rozumiem cię – odezwała się cicho. – On tak działał na wszystkie kobiety. A że ja po paru latach miałam tego seksu, czy raczej zwierzęcego pieprzenia zawsze i wszędzie, dosyć, a potem w ogóle go odsunęłam, musiał gdzieś się wyżyć. Trafiło na ciebie. Mogę ci jedynie współczuć, bo rozumiem, że twoje przebudzenie było równie bolesne jak moje? Aśka skinęła głową, łykając łzy. – Któregoś dnia wpadł jak zwykle bez zapowiedzi. Ja byłam... czułam się nie najlepiej. Wiesz, miałam okres i niekoniecznie chęć na obijanie od środka. Właściwie to na nic nie miałam chęci. Powiedziałam mu to, no i się zaczęło. Ja wrzeszczałam, że traktuje mnie jak darmową dziwkę, a miał wziąć rozwód i się ze mną żenić, on patrzył na mnie z pogardą, a gdy w końcu się poryczałam, zaczął się śmiać tak podle, wrednie, cynicznie... „I tak miałem cię wymienić na młodszy towar. Stałaś się rozlazła jak moja stara. Ogarnij się, idź do fryzjera czy coś. Tu robią ci się zmarchy, masz wory pod oczami, na brzuchu zwały tłuszczu. Tylko taki gość w potrzebie jak ja mógł na ciebie polecieć, ale na innego nie licz. Oglądałaś się ostatnio w lustrze? I dobrze, że nie. Miałabyś koszmarne sny”. Już wychodząc – ja stałam jak wmurowana, pozwalając mu mówić do końca, zamiast chwycić patelnię i przywalić łajzie w tę podłą mordę – oznajmił, że zmienia numer telefonu, a jeśli będę nachodzić go w mieszkaniu, wezwie policję. Zostałam sama pośrodku przedpokoju, gapiąc się na zamknięte drzwi. Kinga milczała długą chwilę, patrząc, jak po policzkach tamtej płyną łzy wściekłości i upokorzenia. – Wyuczył się chyba tej gadki na pamięć – mruknęła wreszcie. – Mnie na odchodnym powiedział niemal słowo w słowo to samo. No, jeszcze parę innych rzeczy, ale zupełnie niezwiązanych z tematem... – Najgorsze jest to – Aśka podniosła na kobietę zapłakane oczy – że gdyby wrócił i poprosił o wybaczenie, przyjęłabym go z otwartymi ramionami. – I nie tylko ramionami – sprostowała Kinga. Aśka parsknęła śmiechem. – A ty? – zapytała Bezdomną, która słuchała każdego słowa z powagą, bez cienia uśmiechu. – Ty pogodziłabyś się z nim? Tym razem Kinga się zaśmiała.

– Nie, moja droga. Możesz być o to zupełnie spokojna. Między mną a moim byłym małżonkiem stanęło coś więcej niż zdrada. A jeśli chodzi o ścisłość, ja zdradziłam go również i podczas którejś awantury z detalami opowiedziałam memu mężusiowi, w czym tamten był lepszy od niego. Wyszło na to, że we wszystkim. Właśnie tego Krzysio-Pysio nie mógł mi darować. Przyrzekł, że mnie zniszczy, i dotrzymał słowa. – Ej, Kinga, no nie mów, że skończyłaś na ulicy, to znaczy trafiłaś pod most, bo jakiś palant wyrzucił cię z domu! Niechby i waszego wspólnego! Nie wyglądasz na pierdołę, co nie umie sobie poradzić bez wsparcia wątłego ramienia Krzysia Króla. – Aśka patrzyła na swego gościa z miesza­niną niedowierzania i dobrodusznej kpiny. – Słyszałam, choć jeszcze nie zgłębiałam tematu bezdomności, że to czasem sposób na życie: nie masz nic, więc nikt ci niczego nie może odebrać. Taka totalna wolność. Bez ZUS-ów-­pierdusów, bez podatków, czynszów, rat za samochód... No powiedz, proszę, że z tobą też tak było. Że po ­latach podcierania Królowi dupy zapragnęłaś totalnej wolności, najpierw trzasnęłaś w ryj Króla, potem trzasnęłaś drzwiami, i tyle cię widzieli. Tak było, co? – Chciałabym, żeby tak było – odparła cicho Kinga. – Chciałabym, żeby to był mój wybór. Ale widzisz... przez pół roku byłam w szpitalu, a gdy w końcu wyszłam, nie wiedziałam, jak dalej żyć. – AIDS? – szepnęła domyślnie Aśka. Kinga uniosła ze zdumieniem brwi i pokręciła głową. – Psychoza maniakalno-depresyjna. Aśka opadła na oparcie krzesła, właściwie się po nim osunęła, oniemiała i wstrząśnięta. „Aleś se gościa na wigilię sprosiła – przemknęło jej przez myśl. – Dziw, że jeszcze żyjesz, bo mogła ci gardło we śnie poderżnąć”. Kinga czytała w jej twarzy jak w otwartej książce. Wszyscy, absolutnie wszyscy tak reagowali na te trzy słowa: strachem, strachem i jeszcze raz strachem. By pacjent z takim rozpoznaniem nie był od razu skreślany przez potencjalnych pracodawców, wymyślono inną nazwę, niewiele mówiącą: choroba afektywna dwubiegunowa – lepiej brzmi, prawda? – ale Kinga nie oszczędzała ani swoich rozmówców, ani przede wszystkim siebie, waląc prosto z mostu: „Jestem niebezpieczną wariatką, mam psychozę maniakalno-depresyjną, nie wiadomo, kiedy wróci, nie wiem, kiedy zaatakuję”. To był jej, Kingi, krzyż, który będzie niosła aż do śmierci. To była jej pokuta. Sąd ją uniewinnił – ludzki sąd, ale

własne sumienie było mniej litościwe. – Dałabyś pracę psychopatce? Wynajęłabyś komuś takiemu mieszkanie? – zapytała łagodnie, patrząc w pociemniałe z szoku oczy dziennikarki. Szok powoli mijał. Aśka dochodziła do siebie. Jej pobladła twarz nabierała kolorów. – Przecież nie musisz o tym wspominać – odparła bez przekonania. – Nie masz napisane na czole, że leczyłaś się w psychiatryku na tę całą psychozę. A skoro cię z wariatkowa wypuścili, znaczy, że jesteś wyleczona i bezpieczna dla otoczenia, no nie? Nie biegasz nocą po ulicach z nożem i nie szlachtujesz niewiernych małżonków? – Nie. – No to sprawa załatwiona. – Aśka teatralnie odetchnęła z ulgą, ale jej oczy pozostały czujne. – Chciałabym tak powiedzieć. Zatrzeć ręce i rzucić: „no to sprawa załatwiona”... – W oczach Kingi zabłysły łzy. – Słuchaj, ja wiem, co czujesz, co wtedy czułaś, gdy Królik wygarnął ci, że jesteś do dupy, że znalazł sobie inną, i na dodatek wyrzucił cię z domu. Sama mało nie zwariowałam. Ty masz pewnie delikatniejszą psychikę, nie spotykałaś się z taką patologią jak ja, tak więc rozumiem cię. Miałaś prawo się załamać i... i strasznie żałuję, że przyłożyłam do tego rękę. Naprawdę, gdybym mogła cofnąć czas, zamiast podstawić się łajzie w tej windzie, dałabym mu kopa w jaja i wezwała ochronę, a może i o napaść seksualną bym skurwiela oskarżyła, tak więc wybacz mi, Kinga i... zostań jeszcze przez parę dni tutaj ze mną. Mimo tej psychozy – dokończyła szczerze, choć z wysiłkiem. Kinga patrzyła na okrągłą twarz swojej nowej przyjaciółki, na jej zmartwione oczy i drżącą dłoń, którą odgarniała z czoła kosmyk tłustych włosów. „Myślisz, że trafiłam do psychiatryka, bo Król puścił mnie kantem? Bardzo dobrze. Myśl tak dalej. Dotąd, aż zdobędę się na odwagę i powiem, dlaczego tak naprawdę zamknięto mnie na oddziale ścisłego nadzoru i trzymano tam przez pół roku”. – Słuchaj, Kinga, a może... może zrobimy zupełnie coś innego? Poszukamy jakiejś małej, niedrogiej kawalerki, gdzie zamieszkasz ze swoim kotem, znajdziemy ci jakąś skromną, ale zacną pracę, żebyś zarobiła na chleb z masłem i puszkę whiskasa...? Co ty na to? Widzisz, trochę o tobie myślałam którejś nocy i może na początek nie będzie to nic wielkiego, ale mogłabyś sprzątać mieszkania. Moje, moich znajomych? Trudno jest znaleźć dobrą, uczciwą pomoc

domową, a ty przecież jesteś uczciwa, prawda? Nie kradniesz... – Kradnę – wtrąciła Kinga. – Gdy jestem głodna, kradnę. Aśka westchnęła ciężko. – Jeeezu, kobieto, ty potrafisz zniechęcić człowieka, który próbuje ci pomóc. Przecież nie powiem kumpeli: „Słuchaj, znalazłam świetną sprzątaczkę, jest bardzo pracowita i ogólnie okej, tylko kradnie”! Czy gdy jesteś najedzona, również kradniesz? – spytała oficjalnym tonem. – Nie. Wtedy nie. – Kinga z trudem powstrzymywała się od śmiechu. Bawiły ją usilne próby świętej Joanny, by uratować Bezdomnej życie. Święta Joanna nie dopuszczała do świadomości prostego faktu: niektórych nie da się uratować, ot co! Nawet jeśli Kinga będzie miała gdzie przytulić głowę i co do garnka włożyć, demony szarpiące jej duszę nie znikną. Ciepły kąt i pełna miska nie zapełnią pustki. Aśka, spędzająca samotnie Wigilię w swym cudnym apartamencie, doskonale powinna o tym wiedzieć. – To co? Poszukamy w necie miłego mieszkanka dla ciebie? – Słysząc, że Kinga nie jest notoryczną złodziejką, już się podrywała, gotowa do działania. – Dlaczego nie spędzasz tych świąt z rodziną? – odpowiedziała pytaniem Bezdomna i potem patrzyła, jak Aśka maleje, niknie w fotelu, niczym przekłuty balon. – Szczerość za szczerość, pani Asieńko. – Ale to pozostanie między nami? Ty nie zdradzisz mnie, ja nie zdradzę ciebie? Kinga poważnie skinęła głową. Była pewna, że ma więcej do ukrycia niż Aśka Reszka.

Aśka

Szczerość za szczerość, droga Kingo, i zaufanie za zaufanie... W czasach odurzenia twoim mężem – oczywiście „z żoną się rozwodzę” – byłam zupełnie inną kobietą, niż jestem teraz. Patrzysz na mnie i widzisz zapuszczoną wielorybicę, wtedy zaś byłam szczupła jak sarenka, do czego wydatnie przyczyniały się spalane podczas dzikiego seksu kalorie, a i apetyt na cokolwiek innego również straciłam. No tak, znasz mnie przecież z tamtych czasów, widziałaś moje zdjęcie, a śmiem domniemywać, że nie raz i nie dwa razy śledziłaś niewiernego małżonka i widziałaś, z kim się spotyka. Zgadłam? Okej, spowiadam się dalej... Emanowałam więc seksapilem, urodą i pewnością siebie. Byłam gwiazdą brukowego dziennikarstwa. Brylowałam na salonach i żadna impreza, żadne przyjęcie, na które spraszano mały wredny światek celebrytów, bez Aśki Reszki odbyć się nie mogły. Pisałam najlepsze artykuły, znałam najpikantniejsze plotki, pierwsza wiedziałam, kto z kim się schodzi, a z kim rozchodzi. Jeśli zaś nie wiedziałam, to i tak pisałam, pierdolona jasnowidząca i załgana suka. Taka byłam. Do dnia, w którym pierwszy ogier Rzeczypospolitej (przypomnij mi, co ja takiego w tym łajzie widziałam?) nie dał mi kopa, w dosadnych słowach argumentując, dlaczego już nie chce ze mną przestawać. Jeeezu, Kinga, polej, bo na trzeźwo nie mogę. Teraz będzie najlepsze. Widzisz... ja tego dnia nie miałam okresu ani pms, ja... zrobiłam sobie rano test ciążowy i wypadły dwie kreski. Jak wół. Poleciałam do apteki po drugi i to samo. Trzeciego testu robić nie musiałam, bo od dwóch tygodni rzygałam rano jak kot i to wystarczyło za potwierdzenie. Gdy więc wpadł na szybki numerek twój/mój Krzyś, podsunęłam mu pod nos plastikowe czarodziejskie pudełeczko z dwiema kreseczkami i oznajmiłam: – Będziemy mieli dzidziusia. A ten jak mi nie przypieprzy! Wierz mi, Kinga, ten bydlak potrafił przypierdolić. Zresztą sama pewnie wiesz. Ja wpadłam na krzesło, runęłam razem z nim i dosłownie nakryłam się nogami. Byłam pewna, że złamał mi szczękę, ale nie. Podniosłam się, bojąc się drania straszliwie, wysłuchałam, jaka to

jestem zapuszczona, obleśna i za stara, milcząc odprowadziłam go do drzwi i dopiero jak wyszedł, wybuchnęłam płaczem. Ryczałam jednocześnie z ulgi – bo tylko uderzył, a mógł zabić – i z nienawiści. I żalu nad własną głupotą. Roiłam sobie, że weźmiemy ślub i będziemy wychowywać nasze dzieciątko w dostatku, spokoju i szczęśliwości, a Krzyś Król będzie wiernym i kochającym mężem, a także troskliwym tatusiem... Proszę, nie śmiej się ze mnie, bo tak mi wstyd za te urojenia... A właśnie, że się śmiej! Dobrze mi tak! Myślałam, że to ty jesteś głupią cipą, przez którą Krzyś tylko cierpi i szuka pocieszenia w moich ramionach, więc możesz się teraz zemścić i szydzić ze mnie tak, jak ja wtedy szydziłam z ciebie... Nie. Widzę, że wcale ci nie do śmiechu. Mam nadzieję, że na tobie bydlak się nie wyżywał fizycznie? Robił to? Skurwiel... Zostałam więc sama z dodatnim testem – na moje szczęście nie był to test na HIV – puchnącym policzkiem i galopadą myśli: co robić?! Przecież nie urodzę dziecka teraz, gdy moja kariera rozkwita! W ogóle nie urodzę! Ani teraz, ani nigdy, bo nie nadaję się na matkę! Nigdy nie ciągnęło mnie do słodkich bobasków, nie zaglądałam matkom do wózków, nie gruchałam do obcych niemowląt. Nie! Dziecko to ostatnie, na co miałam ochotę. No, chyba że posłużyć miało jako haczyk na Krzysia, wtedy podrzuciłabym je niańce i jakoś by było, ale tak? Sama? Panna z dzieckiem? I to dziec­kiem skurwysyna, którego nienawidziłam całym jestestwem?! O nieee, niedoczekanie...! Dyskretnie popytałam gdzie trzeba, zdobyłam adres konowała, co trudni się usuwaniem kłopotów, i... popełniłam kolejny błąd. Poprosiłam moją matkę, by przy mnie była. Wiesz, skrobankę robi się pod narkozą... Ej, Kinga, co znowu nie tak?! Na słowo „skrobanka” też jesteś wrażliwa?! Kobieto, masz trzydzieści lat i błąkasz się po śmietnikach, a ruszają cię takie rzeczy?! Kinga, no litości, nie rycz! Co ja takiego powiedziałam...? Aśka, sama bliska płaczu, próbowała przytulić Bezdomną, ale ta odepchnęła ją i szlochała, oparł­szy czoło na splecionych ramionach. „Jezu, przecież opowiadała, że straciła dziec­ko” – gdyby mogła, Aśka palnęłaby się w usta, nim wypowiedziała tamte słowa. – „Ależ ty jesteś bezmyślna! Pociesz ją jakoś!” Szloch cichł powoli. Kinga uspokajała się. – Przepraszam – wyszeptała w końcu. – Nie wiem, co mnie napadło. Zrobiłaś to? Podniosła na Aśkę oczy wypełnione łzami. Ta skinęła tylko głową, czując w gardle własne niewypłakane łzy.

– I nigdy nie żałowałaś? Aśka pokręciła głową. – Jedyne, czego żałuję, to tego, że powiedziałam matce – rzekła cicho. – Moi rodzice wiele mi wybaczali, nie byłam zbyt grzecznym dzieckiem ani sympatyczną nastolatką. Mocno dałam im w kość. Wyborem studiów też ich rozczarowałam, ale jakoś to wszystko znieśli. Gdy jednak matka dowiedziała się, że chcę usunąć ciążę... Nie, nie urządziła mi awantury. Powiedziała tylko, że dzieciobójczyni przez próg nie przepuści. Że mogłam myśleć przed, a nie po. Że dziecko można oddać do adopcji, co uszczęśliwi niepłodną parę marzącą o takim maleństwie. Że to, co chcę zabić, ma już główkę, brzuszek, rączki i nóżki, że... Kurwa, nienawidzę matki, za to, co mi wtedy powiedziała. I siebie, że na złość jej poszłam na zabieg sama i zrobiłam to. Usunęłam płód. Z tą całą główką, rączkami i nóżkami. – Aśka oparła się ciężko na krześle naprzeciw słuchającej w milczeniu Kingi i zalała się łzami, jak przed chwilą tamta. – Widzę je, wiesz? Widzę to małe... Takie porozrywane jak na plakatach antyaborcyjnych... I, kurwa, Kinga, nie mogę sobie tego darować. Mogło żyć. Mogłam je oddać komuś, kto by je kochał. Sama może bym je pokochała. Ale nie. Na złość matce i Królowi usunęłam ciążę. No co się tak gapisz?! – wrzasnęła, podnosząc na Kingę opuchnięte od płaczu oczy. – Co, ty też będziesz mną teraz gardzić?! Święta Kinga, co przygarnia bezdomne kotki, ma prawo pluć na zakłamaną kurwę, co opisuje patologie innych, a sama zabiła własne dziecko! No to pluj, koleżanko, pluj! Kinga przez kilka uderzeń serca siedziała jak wmurowana, patrząc na zapłakaną kobietę, i nagle wstała, tak gwałtownie, że krzesło rąbnęło o podłogę, a Aśka aż podskoczyła, przeszła do sypialni, ściągając w biegu czarną sukienkę i zaczęła nakładać – warstwa po warstwie – swoje ciuchy Bezdomnej. Podkoszulki, bluzy, bezrękawnik, chustkę, a na koniec kurtkę. Mijając w korytarzu oniemiałą Aśkę, zagarnęła z podłogi kota i położyła trzęsącą się dłoń na klamce. Nim otworzyła drzwi, by zniknąć z życia tamtej raz na zawsze, Aśka chwyciła ją za ramię i szarpnęła w tył. Twarz miała tak bladą i trzęsła się tak samo jak Bezdomna. – Kinga, przepraszam. Nie odchodź tak. Nie tak bez słowa. Napluj mi w twarz, uderz mnie, skop, ale błagam, nie zostawiaj mnie tak jak moja matka. – Nie... – zaczęła Kinga, próbując zmusić zaciśnięte gardło do wypowiedzenia choć paru zdań. – Ja nie... nie mam prawa cię osądzać. Bo ja... zrobiłam coś gorszego niż ty. Coś znacznie gorszego. Zaopiekuj się nim. – Wcisnęła kota Aśce w ramiona i wybiegła, zatrzaskując za sobą

drzwi.

Kinga

Nigdy nie przyszłoby mi do głowy ani nikomu, kto znał mnie z poprzedniego życia, że skończę na ulicy. Byłam młodszą z dwóch córek normalnych, kochających siebie i dzieci państwa Drabiczów. Dorastałyśmy w zwykłej, nie za biednej, nie za bogatej rodzinie. Mieliśmy dom na przedmieściach Bydgoszczy, tata prowadził hurtownię spożywczą, mama zajmowała się księgowością firmy. Było ich stać na przyzwoite wykształcenie obu córek: moja siostra skończyła matematykę na uniwersytecie w Toruniu, ja architekturę kraj­obrazu na SGGW. Ala zaraz po studiach wyjechała do Stanów i tam została, ja poślubiłam Krzysia-Pysia i zamieszkałam w Warszawie. Skończyłam studia, dostałam z miejsca pracę w dużej firmie zajmującej się aranżacją zieleni miejskiej. Było dobrze. Może nie do końca i nie zawsze, bo mój uroczy małżonek potrafił dać w kość, ale trzeba mu przyznać, że ręki nigdy na mnie nie podniósł. Wtedy jeszcze nie. Jemu wystarczało, że miał wysprzątany dom, pełną lodówkę i ciepłe żarcie co wieczór – w dzień był bardzo zajęty – a w nocy mógł podupczyć żonę. Był doprawdy mało wymagający. Ja zaś... ja trwałam w letargu. Uśmiechałam się w pracy, uśmiechałam w domu, uśmiechałam w dzień i w nocy. Na zewnątrz. W duszy byłam jednym wielkim oczekiwaniem, bo wiedziałam, że ten, którego kochałam, kocham i kochać będę do końca moich dni... wróci. Mój przyjaciel z dzieciństwa, towarzysz szczenięcych zabaw, moja pierwsza miłość i pierwsze rozczarowanie, a wreszcie... ojciec tego dziecka, które poroniłam, i tego... które urodziłam. Bo rzeczywiście wrócił. Wrócił po to, by skrzywdzić mnie po raz drugi i ponownie zostawić... A ja nie przestałam go kochać. Kobiety są jednak beznadziejnie głupie. Pamiętają pierwszy pocałunek, podczas gdy mężczyzna zapomniał już ostatni... Gdybym powiedziała, że wspomnienie jego pocałunków trzymało mnie przy życiu po koszmarze, który przeszłam, skłamałabym. Leżąc w szpitalu psychiatrycznym, w zacisznej salce ścisłego nadzoru, gdzie nie wpuszczano bez towarzystwa personelu nawet najbliższej rodziny, myślałam tylko o jednym: jak przechytrzyć ten pieprzony personel i się zabić. Nie było to proste,

o nie, bo „pieprzony personel” nie ze mną jedną miał do czynienia i znał więcej sztuczek pieprzniętych pacjentów, niż mi samej przyszłoby do głowy. Byłam strzeżona w dzień i w nocy, niczym jakaś cholerna Szeherezada, bo śmierć za to, co zrobiłam, to łagodna kara. Pilnowano mnie więc, bym odpokutowała jak trzeba. Sześć długich, cholernie długich miesięcy za kratkami... Przy czym w więzieniu przysługiwałoby mi prawo do odwiedzin, dostawałabym paczki, wychodziła na spacer, do biblioteki, może nawet na przepustki. Tam, w psychiatryku, byłam pozbawiona wszelkich przywilejów. Mogłam za to do woli ryczeć, kląć i ciskać tym, co miałam pod ręką – do momentu gdy mnie obezwładniono i przypięto pasami do łóżka. Gdy stawałam się bardzo uciążliwa, na przykład wyłam jak potępieniec, zamykano mnie w izolatce, nagą, przywiązaną do metalowego stołu, i polewano wodą, nie powiem, wcale zimną, dotąd, aż umilkłam. Milkłam dosyć szybko, bo na przemian z napadami manii miałam napady depresji tak głębokiej, że potrafiłam jedynie spać i gapić się w sufit. Całymi tygodniami. Czasem przytomniałam na tyle, że rozglądałam się dookoła ze zdumieniem. Co ty tu robisz, kobieto?! – pytałam sama siebie. I natychmiast dostawałam odpowiedź... Zrywałam się wtedy z łóżka, doskakiwałam do okratowanych drzwi, zaczynałam walić w nie pięściami, aż krew tryskała na białe ściany, i wyłam: – Wypuśćcie mnie! Muszę je odnaleźć! Muszę odnaleźć moje maleństwo! Wypuśćcie mnie!!! Ryk alarmu, wykręcone ręce, zastrzyk w ramię i... było po maleństwie, a ja – znów cicha i spokojna – mog­łam dalej kontemplować szpitalny sufit. Po sześciu miesiącach intensywnego faszerowania mnie najnowszymi zdobyczami medycyny kochany stary doktor Izbicki stwierdził, że „pani Kinga rokuje”, i z dodającym otuchy uśmiechem wręczył mi kartę wypisu oraz plik recept, bo leki na moją psychozę brać musiałam nadal. Szkoda, że do recept nie dołączył forsy na te leki, bo nie miałam przy sobie ani grosza. Wyszłam ze szpitala w tym, w czym mnie przywieziono: utytłanej ziemią kurtce, bez portfela, pieniędzy i dokumentów. Dżinsy i bluzkę dostałam po jakimś pacjencie, bo inaczej pod kurtkę musiałabym włożyć nocną koszulę: tak właśnie parę miesięcy wcześniej wybiegłam z domu – w kurtce narzuconej na koszulę, przyciskając do piersi mój największy skarb. Teraz stałam przed długim, ponurym budynkiem szpitala, który przez pół roku był moim – jakże znienawidzonym – domem, i... co dalej?

Pielęgniarka, która trochę mnie lubiła, dała mi parę złotych na autobus. Pół godziny później stałam pod drzwiami domu, w którym się urodziłam i wycho­wałam, z maleńką nadzieją, że ktoś jednak będzie tu na mnie czekał. Zastałam zamknięte drzwi i powybijane okna. Na ścianie ktoś napisał czarnym sprayem MORDERCZYNI!!! Zrozumiałam, że jestem zupełnie sama. Rodzice wyprowadzili się – dokąd? Nie miałam pojęcia. Nie winiłam ich za to. Trudno żyć z takim napisem na frontowej ścianie... Zrobiłam w tył zwrot i odprowadzana spojrzeniami zza firanek, ruszyłam tam, gdzie od tamtego dnia będę wracała miesiąc w miesiąc: do lasu. Tam od świtu do zmroku, przez jeden niekończący się dzień, będę szukała miejsca, gdzie zakopałam moją córeczkę. Następnego dnia rano zapukałam do drzwi mojej przyjaciółki z podstawówki. Po nocy w lesie, z rękami uwalanymi błotem, wyglądałam pewnie na obłąkaną, bo Iza pospiesznie wcisnęła mi w dłoń zwitek banknotów i prosząc, żebym więcej do niej nie przychodziła, wypchnęła mnie za drzwi. Za te parę stów jestem jej naprawdę wdzięczna. Sama sobie nie dałabym złamanego grosza: niech zdycha z głodu, z serdecznymi życzeniami dla Kingi od Kingi. Zamkniętym drzwiom przyrzekłam, że więcej nie wrócę, podziękowałam za pieniądze i pojechałam do Warszawy. Tu przecież również miałam dom. Miałam. Drzwi otworzył mi zdziwiony facet, który kupił mieszkanie całkiem niedawno i całkiem okazyjnie. „Może pani wstąpi na kawę?” – i dwuznacznie puszczone oczko, a gdy weszłam do środka, mając nadzieję na jakieś wyjaśnienia, skąd, jak, kiedy, dlaczego znalazł się w moim mieszkaniu, lepka łapa łapiąca mnie za tyłek. „Zabieraj te łapy, zboczeńcu!” „Nawet kijem bym cię nie tknął, brudasie!” „Ja ciebie też”. Krótka wymiana uprzejmości, wypchnięcie za drzwi i znów stałam na ulicy, trzęsąc się z szoku. Gdy doszłam do siebie, uświadomiłam sobie parę rzeczy: nie mam domu, nie mam rodziny ani przyjaciół, nie mam nawet majtek na zmianę. Nie mam nic. Jestem całkowicie i totalnie wolna. Jedyne, co muszę, to raz w miesiącu, w pierwszy czwartek, szukać dziecka. Nic więcej mnie nie obchodzi. A im szybciej zdechnę, tym lepiej. Nikt po mnie nie

zapłacze. – Kinga, na miłość boską, zaczekaj! Zwolnij, do cholery! Kinga!!! – Aśka, zziajana i zdyszana, dopadła Bezdomnej dopiero na drugiej przecznicy. Ta nie zdawała sobie sprawy, że niemal biegnie, tak głęboko zapadła się w przeszłość. Stanęła jak wryta, słysząc swoje imię. Dziennikarka dopadła jej i uwiesiła się jedną ręką na ramieniu kobiety. Spod pachy zwisał Aśce bury kot, patrząc na swoją panią z wyrzutem. – Tę... tę... – Aśka próbowała wykrztusić coś, ale zabrakło jej tchu. – Tęsknił za tobą! – krzyknęła wreszcie ze złością i wepchnęła kota Bezdomnej w objęcia. Kinga przytuliła zwierzę odruchowo. – On chce mieć dom! I ciebie! Rozumiesz?! Kinga kiwnęła głową. Nie była w stanie wypowiedzieć ani słowa przez spazmatycznie zaciśnięte gardło. – Wrócisz? W oczach Aśki był strach. Czego się obawiała ta zadowolona z życia wzięta dziennikarka? Samotności? Mogła kupić sobie pięć takich kotów. Jej rodzice żyli, a póki życia, póty nadziei na wybaczenie... – Nic o mnie nie wiesz – odezwała się cicho Kinga. – Nic mnie to nie obchodzi – odparła Aśka tak samo cicho. Ramię w ramię, przy czym Bezdomna dźwigała mruczącego kocura, wróciły do apartamentu na ulicy Narbutta. Do wieczora przeszukały pół internetu, by w końcu znaleźć maleńki tani pokoik, parę ulic dalej. Najem kosztował trzy stówy plus opłaty – tyle Kinga powinna spokojnie na sprzątaniu cudzych domów zarobić. Mieszkanko miało szesnaście metrów, ale własną łazienkę i kącik z kuchenką, lodówką i zlewem, miało też wyjście do maleńkiego ogródka, który na zdjęciach wyglądał całkiem uroczo. Czegóż więcej chcieć na dobry początek dla Bezdomnej i burego kota? – Słuchaj, ja nie mam na kaucję – odezwała się Kinga drżącym ze wzruszenia głosem, gdy po obejrzeniu zdjęć zadzwoniły do właściciela i umówiły się na oglądanie mieszkania. – Przecież wiem. – Aśka wzruszyła ramionami. – Nic nie masz, oprócz kota i kilku warstw ciuchów. Ale... wierzę w ciebie, Kingo Król. Jesteś silna i mądra. Przeżyłaś rok na ulicy. Poradzisz sobie z powrotem na łono społeczeństwa. Na początku popra­cujesz na czarno, ale potem... może wrócisz do swojej firmy? Chyba przyjmą cię z powrotem? Kinga roześmiała się serdecznie.

– Ogrodniczka z psychozą maniakalno-depresyjną? – Specjalista uznał, że jesteś wyleczona – zauważyła Aśka z naciskiem. – A wymazał mi z papierów wyrok dwóch lat w zawieszeniu? – pytanie Kingi, wypowiedziane niewinnym tonem, zawisło w martwej ciszy. Aśka przyglądała się kobiecie przez długą, długą chwilę. Ta zniosła to spojrzenie bez mrugnięcia okiem. Wreszcie dziennikarka westchnęła z rezygnacją. – Zaskoczysz mnie czymś jeszcze czy to na razie koniec niespodzianek? – Nie zapytałaś za co ten wyrok. – Opowiesz mi w swoim czasie, jak mniemam. – Opowiem. Patrzyły na siebie na wpół wrogo, na wpół przyjaźnie. – Skoro tylko dwa lata, nie mogłaś przeskrobać nic wielkiego. – Nic wielkiego. Pobiłam policjanta. Między innymi... Aśka roześmiała się serdecznie, kręcąc z niedowierzaniem głową. Kinga również się uśmiechnęła i naraz uśmiech zgasł. Jak mogła żartować, ot tak sobie, z tego, co zrobiła? Czy serce już tak przeżarła jej nieczułość? Czy już sobie wybaczyła? A może zaczęła zapominać? Pierwszy czwartek miesiąca jest za parę dni. Pora na wycieczkę do lasu pod Bydgoszczą. Może tym razem znajdzie choć wspomnienie po maleńkiej, kochanej istotce... Niczego więcej nie pragnęła. Mieszkanie nadawało się w sam raz na dobry początek nowego życia, a w porównaniu z ławką na Dworcu Centralnym czy norą pod szopą działkowicza zdawało się Kindze szczytem luksusu. Kotu też bardzo się ta odmiana losu podobała. Obszedł swe nowe włości z podniesionym ogonem, po czym wskoczył na starą, rozklekotaną wersalkę, która z szafą, stolikiem i krzesłem stanowiła jedyne umeblowanie maciupkiej kawalerki, i rozmruczał się zadowolony jak to on. Kinga zachowywała się mniej pewnie. Stała na progu pokoju, mając za plecami kącik kuchenny, drzwi do łazienki i wejście, i... bała się zrobić krok naprzód. Przyjęcie od Aśki tego prezentu – bo zanim spłaci kaucję i pierwszy czynsz, był to prezent – stanowiło zobowiązanie. Krok do przodu obligował Kingę do życia. I zniewalał. Koniec z bezmyślnym pętaniem się po ulicach miasta, koniec z darmowymi posiłkami u Brata Alberta, koniec ze śmierdzącą noclegownią i norą, którą własnoręcznie wykopała i wymościła resztkami materaca i szmatami.

Kinga na powrót stawała się członkinią cywilizowanego społeczeństwa ze wszelkimi tego wadami i zaletami. Niedługo upomni się o nią żądna daniny skarbówka, potem ZUS i... posypie się lawina urzędowej korespondencji. Będzie musiała wyrobić sobie dowód osobisty, kartę miejską – kiedy ostatnio kasowała bilet? – książeczkę czynszową. Zaczną przychodzić rachunki za wodę i prąd... W panice zaczęła cofać się do drzwi, ale nie z Aśką takie numery! Pchnęła przyjaciółkę – bo tak zaczęła o Kindze myśleć – tak silnie, że ta wpadła na środek pokoju i czy tego chciała czy nie, znalazła się na łonie społeczeństwa. – Ty się tu spokojnie urządzaj. Ogarnij to mieszkanie, bo dawno nikt tu nie sprzątał, a ja podzwonię po znajomych, czy nie potrzebują dobrej, zaufanej sprzątaczki. Nie wytniesz mi żadnego numeru, Kinga? – Położyła dłonie na ramionach kobiety i zajrzała jej poważnie w oczy. – Nie wytnę – odparła Kinga równie poważnie. Aśka wskazała brodą torbę podróżną, którą przyniosły ze sobą. – Ciuchy są twoje, dopóki nie schudnę, a ty nie dorobisz się własnych, okej? – Okej. Aśka już miała wychodzić, gdy zatrzymało ją pytanie Bezdomnej, która mimo że zyskała właśnie kawałek własnego miejsca, nadal w duszy bezdomną pozostała. – Dlaczego to robisz? Mnie nie jesteś nic winna, może nawet powinnam być ci wdzięczna, bo uwolniłaś mnie od łajzy, a... z tego, co zrobiłaś, ja cię nie rozgrzeszę. Aśka westchnęła teatralnie. Ostatnio w ogóle miała skłonności do egzaltowanych gestów i zachowań. – Czuję się potrzebna? Mam się kim opiekować? Skąd ja to mogę wiedzieć?! Za dużo myślisz, kochana. Weź ty się lepiej do roboty, zamiast zadawać głupie pytania. Wyszła, zostawiając Kingę samą z kotem, a gdy drzwi zamknęły się za nią, mruknęła do siebie: – Może się tego domyślasz, przyjaciółko, a może nie: jesteś genialnym, po prostu genialnym materiałem na reportaż. A jeszcze nie wyciągnęłam z ciebie wszystkiego...

Kinga

Stoję pośrodku mieszkanka, które może stać się moim miejscem na ziemi, i czuję strach. Taki sam jak wtedy gdy facet-lepkie-łapy wyrzucił mnie z mojego własnego domu, który menda eks sprzedał, ot tak, za moimi plecami. Masz dom – nie masz domu. Bo iks lat temu pozwoliłaś na taki, a nie inny zapis u notariusza: „Lokal numer dwa przy ulicy Nowogrodzkiej jest własnością przedmałżeńską facia, który teraz udaje kochającego mężusia, ale kiedyś stanie się mendą eks i tego lokalu cię pozbawi, mimo że masz prawo do jego połowy”. Byłam wtedy głupia i dla świętego spokoju godziłam się na wszystko. Teraz zaś... teraz również godzę się na to, by manipulowała mną Aśka, bo jestem równie głupia i równie zobojętniała na to, co przyniesie przyszłość, jak sześć lat temu. Nic gorszego, niż to, co zrobiłam, nie może mi się przydarzyć. Niżej, niż upadłam, upaść nie mogę. Dlaczego więc czuję strach? Bo może gdzieś w głębi serca postanowiłam dać sobie szansę? Jedyną i ostatnią na powrót do normalności? Na... wybaczenie? Doktor Izbicki wytłumaczył mi, że to, co zrobiłam, nie do końca było moją winą. Że tak się czasem dzieje. Psycholog, który przez sześć miesięcy zajmował się moim przypadkiem, powtarzał to samo. Sąd mnie uniewinnił z głównego zarzutu. Ksiądz, któremu kiedyś się wyspowiadałam, rozgrzeszył. Może sama sobie również powinnam odpuścić? Nie do końca. Bo spokój ducha i zadowolenie z życia nie wrócą nigdy, nigdy nie spojrzę na swoje odbicie w lustrze i nie powiem: – Jesteś w porządku, Kinga. Lubię cię. Ale... odpokutować za swój grzech mogę na różne sposoby. Choćby pomagając innym. Bezdomnym, z którymi dzieliłam ulicę jeszcze parę dni temu... Matkom, które przechodzą przez to samo piekło co ja... Może po to postawił Bóg na mej drodze Aśkę Reszkę, a wcześniej ciebie, Burasku, żebym dała sobie jedną jedyną szansę, bo On mi ją daje? Bo jeszcze na mnie nie czas? Kiedyś razem z doktorem Izbickim policzyłam, ile prób samobójczych zaliczyłam do tej pory. Wyszło, że osiem. Może mam jak ty, bury kocie, dziewięć żyć i zostało mi ostatnie, którego nie mogę zmarnować? Czy tego boję się, stojąc w tym zapuszczonym mieszkaniu: że zmarnuję ostatnią szansę na

odzyskanie godności i człowieczeństwa? Bezdomny z tego właśnie jest odzierany: z ludzkiej godności. I to na samym początku swojej ulicznej kariery, gdy jeszcze wyglądasz całkiem normalnie i nikt nie powiedziałby, że właśnie wypadłaś poza margines społeczeństwa. Przechodnie jeszcze tobą nie gardzą, ta pogarda jest w tobie. Kulisz ramiona, pochylasz głowę. Próbujesz stać się niewidzialna, zupełnie absurdalnie narzucając na siebie kolejne warstwy ciuchów z darów, niczym ślimak albo żółw ukrywający miękkie, wrażliwe wnętrze pod twardą skorupą. To właśnie dzięki tym łachom stajesz się niewidzialna. Ludzie patrzą poprzez ciebie, jakbyś była szklaną taflą, boją się, że spojrzenie wprost sprowokuje cię do żebrania o parę złotych. Gdy stajesz na ich drodze, by rzeczywiście żebrać, widzisz w ich oczach pogardę, niechęć, czasem nienawiść. Rzadko współczucie. Jesteś przecież młodą kobietą. Możesz na siebie zarabiać, choćby dając dupy za pieniądze. Dlaczego więc śmiesz prosić o kilka złotych na chleb? Przecież i tak je przepijesz... To dobre pytanie: dlaczego żebrałam, narażając się na tę pogardę, czasem wulgarne słowa czy gesty, zamiast zbierać butelki czy złom albo rzeczywiście zatrudnić się w agencji towarzyskiej? Aśka ma rację, mogłabym znaleźć sobie bogatego sponsora i żyć w luksusach jako czyjaś utrzymanka – jestem niebrzydka i niegłupia, wiem dzięki doświadczeniom z pierwszym ogierem Rzeczypospolitej, jak zaspokajać wszystkie zachcianki faceta i to tak, by lewitował pod sufitem. Kurde, mogłam przyjąć jakąkolwiek pracę z pośredniaka, choćby przysłowiowy zmywak, bo nic bardziej hańbiącego niż szlajanie się po ulicach i wyjadanie resztek ze śmietników pod hipermarketami być nie może, ale ja... nie wiem, jak inni bezdomni, bo na te tematy nie rozmawialiśmy... ja po prostu chciałam, by mną gardzono. Za to, co zrobiłam. Zasłużyłam na pogardę. Na nienawiść. I chciałam ją otrzymywać. Rozumiesz, kocie? Potrzebowałam kary. Karałam się więc. Gdy po raz pierwszy wyciągnęłam z kosza na śmieci kawałek pizzy, wrzucony tam na moich oczach przez dziewczynę w moim wieku, i wgryzłam się w ciasto z serem i sosem pomidorowym, jeszcze ciepłe i całkiem smaczne... po policzkach pociekły mi łzy, gula z ciasta stanęła w gardle i musiałam ją wypluć, bo zwymiotowałabym na ulicy. Nie dlatego że brzydziłam się tej dziewczyny. Brzydziłam się siebie. Smutaska, bezdomna, która przygarnęła mnie pod swoje skrzydła i którą mogę nazwać przyjaciółką, klepnęła mnie w plecy, trochę żeby pomóc mi odkrztusić, trochę gestem wsparcia i

zrozumienia, i wychrypiała głosem przeżartym papierosami i najtańszym winem: – Pierwszy raz zawsze jest trudny. Potem z każdym dniem łatwiej, księżniczko. Miała rację. Gdy sięgnęłam do śmietnika po raz drugi, tym razem po połówkę kebabu wyrzuconego przez otyłego faceta, było łatwiej... Przełknęłam pierwszy kęs. Przełknęłam następne. Nie byłam głodna. Wtedy – w pierwszych dniach bezdomności – gdy snułam się po ulicach ze wzrokiem wbitym w chodnik i mózgiem zupełnie pustym, nie czułam nic. Jedynie otępienie i totalną pustkę. Strach z pierwszych chwil minął. Gdy się zmęczyłam, szłam na dworzec, splatałam ręce na kolanach i trwałam tak, dopóki nie zamykano hali. Na początku sprawiałam wrażenie podróżnej, która nie zdążyła na ostatni pociąg, ale już po paru dniach policjanci i straż miejska zaczęli mnie rozpoznawać i traktować tak jak resztę bezdomnej braci: przeganiając z miejsca na miejsce. Do dziś nie zgłębiłam sensu tego: „Rusz się, nie siedź tutaj!”. Dlaczego policja czepiała się bezdomnych, każąc im się przenosić? Czy siedząc co chwila w innym miejscu, wyglądali lepiej? Śmierdzieli mniej? Wątpię. Może po prostu wzbudzali agresję „stróżów prawa”, a że ci nie mogli ich pałować, to chociaż poszturchali, poszarpali i przegnali gdzie indziej? Ja rzadko siadywałam na dworcach. Może na początku, gdy snułam się oszołomiona utratą wszystkiego. Wtedy – jak moi nowi „przyjaciele” – rzeczywiście kuliłam się po kątach okutana w szmaty i próbowałam drzemać, dopóki jakiś gliniarz nie stwierdził, że drzemię za długo. Gdy nieco oprzytomniałam, znalazłam opuszczone ogródki działkowe, na nich opuszczoną szopę, spaloną na dodatek, i miałam zajęcie na cały miesiąc: kopałam sobie grób. Czyli moją norę. Robiłam to nocami, żeby nikt mnie nie przydybał na tym zajęciu. Nie dlatego że bałam się nalotu glin – najwyżej wykopałabym ­sobie norę w innym miejscu – ale wolałam nie narażać się na wizyty nieproszonych gości. Parę razy próbowano mnie zgwałcić i tutaj, „u siebie”, wolałam nie ryzykować. Gdy nora była gotowa, ściągnęłam do niej wyrzucony przez kogoś materac, naniosłam starych kożuchów z PCK, takich, w których nawet bezdomni wstydzili się chodzić, znalazłam też w darach całkiem niezłą kołdrę i... miałam nowy dom! Wykopany własnymi rękami, wymoszczony własnymi szmatami. Tylko mój! Kinga Król przeprowadza się z apartamentu w stylowej kamienicy do ziemianki pod szopą. Gdy teraz sobie przypominam moją radość z własnego M-1, łzy napływają mi do oczu –

jak niewiele wtedy było mi potrzebne do szczęścia... Miałam dom. Ciepły posiłek w jadłodajniach dla bezdomnych – zupy, ile chcesz, drugie danie równo odmierzane, lurowata herbata albo kompot do picia (i powiedziałabym, że było to nie gorsze i nie mniej smaczne niż w tanich barach). Na śniadanie i kolację zawsze znalazłam coś w śmietniku – ile ludzie jedzenia marnują, to się w głowie nie mieści! Po co, łajzo, kupujesz kebab wielki jak twoja łysa głowa, skoro połowę potem wywalasz? No, po co? I musisz wpieprzać resztki do środka kosza na śmieci, patrząc mi prosto w oczy? Nie możesz położyć obok czy dać mi do ręki? Moim największym zmartwieniem stały się: nadmiar czasu i... pieniądze na bilet do Bydgoszczy raz w miesiącu. Może to dziwne, ale właśnie brak zajęcia, to bezsensowne włóczenie się po ulicach czy przesiadywanie wśród bezdomnych najbardziej mnie wkurzały. Oprócz oczywiście ludzkiej pogardy. Nie musiałam zbierać butelek, puszek, złomu czy makulatury, bo nie chlałam ani nie paliłam. Karmiła mnie opieka społeczna, ubierało PCK. Co więc robić przez cały długi dzień? Do nory zakradałam się dopiero nocą... Pomysł wpadł mi do głowy któregoś z pierwszych wiosennych dni: wygramoliłam się z mojego „domu”, rozejrzałam po zapuszczonych, dzikich działkach dookoła i obudziła się we mnie ogrodniczka, którą przecież byłam. Zaczęłam dbać o nie swoje ogródki: pieliłam, podlewałam, przesadzałam, podcinałam (w opuszczonych szopach poniewierały się zardzewiałe narzędzia, które nocami czyściłam, aż zalśniły...). „Moje ogródki” zaczęły wyglądać całkiem przyzwoicie. Czasem na innych działkach pojawiali się ich właściciele. Zaczęli mnie pozdrawiać, jak jedną ze swoich, zapraszali na herbatkę i ciasto. Gawędziliśmy, siedząc na rozklekotanych ławkach. Nie opowiadałam im swojej historii. Mówiłam, że mieszkam na pobliskim blokowisku i po prostu brakuje mi kontaktu z przyrodą. Czy wierzyli? Pewnie nie, bo nie wyglądałam jak normalna, zadbana dziewczyna, która ma własny pokój i własną łazienkę tam, w blokach. Ale że nie wadziłam nikomu, a za poczęstunek rewanżowałam się wypieleniem kawałka warzywniaka czy fachowym przycięciem drzewek owocowych... Moi nowi znajomi – działkowcy – czasem płacili mi za pomoc i przyjmowałam te drobne kwoty z wdzięcznością, której starałam się nie okazywać. Rozumiesz, Burasku: skoro mieszkam w

bloku, mam pracę i tutaj działam, powiedzmy, społecznie, nie powinnam być wdzięczna za pięć złotych wciśnięte mi do ręki z przepraszającym uśmiechem, że nie mogą zapłacić więcej. Nie mogli, bo ci staruszkowie sami nie dojadali, a jednego z nich widziałam kiedyś, jak ukradkiem wyciąga z kosza na śmieci kawałek bułki, chowa do kieszeni i zjada w pośpiechu parę minut później. W takim kraju żyjemy, kocie, w którym emeryci, harujący całe życie, dojadają resztki ze śmietników... Nie wzięłabym od tych ludzi ani grosza, ale potrzebne mi były te pieniądze. Bardzo potrzebne. Musiałam przecież uzbierać przez miesiąc na bilet. Bo cały mój świat kręcił się wokół tego jednego dnia: pierwszego czwartku miesiąca. Ja, bezdomna, żyjąca z dnia na dzień, nie powinnam się przejmować czymś takim jak kalendarz, ale miałam w swojej norze znaleziony notes i każdy dzień skrupulatnie w nim odznaczałam. Już pod koniec miesiąca zaczynało mnie „nosić”. Gdy nie miałam uzbieranej forsy, szłam na żebry, a miałam wtedy w oczach taki głód i błaganie, że ludzie dosyć chętnie dawali mi złotówkę czy dwie. Mając te dwadzieścia parę złotych, mogłam odetchnąć i czekać na czwartek. Wtedy wkładałam moje najlepsze ubranie – a wiedz, Burasku, że ludzie całkiem ładne ciuchy wyrzucają do pojemnika na używaną odzież, tylko z praniem jest potem kłopot – szłam na dworzec PKS, wsiadałam w pierwszy autobus do Bydgoszczy i wyruszałam w podróż. Nie, nie do mojego rodzinnego domu, który nadal stał opuszczony, z krzyczącym z daleka czarnym napisem MORDERCZYNI. Ja musiałam, po prostu musiałam tego dnia znaleźć się w lesie i szukać mojej kruszynki, którą pewnej majowej nocy w tym lesie zakopałam. Czwartek jest jutro, kocie. Pieniądze na podróż ukradłam Aśce. Odpracuję je. Ty zostaniesz w naszym nowym domu, ja pójdę moją własną drogą krzyżową. Będę rozkopywała śnieg, grzebała w ziemi, łamiąc paznokcie, będę krzyczała i wyła na cały głos. I może tym razem... może tym razem znajdę choć jedną kosteczkę, którą będę mogła zanieść na cmentarz i pochować pod maleńkim nagrobkiem z napisem: „Alusia Król, żyła dwa tygodnie”. Gdy Aśka otworzyła drzwi mieszkania Kingi własnym kluczem – Bezdomna, teraz już nie bezdomna przecież!, oddała jej jeden komplet bez oporów, bądź co bądź to dziennikarka wynajęła to mieszkanie, opłaciła pierwszy czynsz i kaucję – zastała na gospodarce tylko burego kota. „Wyjechałam na dwa dni. Będę w piątek po południu. Posprzątam Ci mieszkanie. Kinga”

– taką karteczkę znalazła na stole. – Ciekawe, dokąd mogła pojechać twoja pańcia. – Aśka w zamyśleniu podrapała kota za uchem, co przyjął łaskawym mruczeniem. Paznokieć zaczepił o obróżkę, którą zwierzak miał na szyi. Kinga opowiedziała Aśce, jak to ten kot uratował jej życie w Wigilię, dziennikarka wiedziała więc, że był tak samo bezdomny jak tamta, skąd więc ta obróżka? Tajemnica była mniej intrygująca niż zniknięcie na dwa dni Kingi, ale że Aśka czekała cierpliwie na materiał – a tym materiałem była opowieść Bezdomnej – i nie miała żadnej innej zagadki do rozwiązania, postanowiła zabrać kota do weterynarza, a nuż jest zaczipowany – oczywiście kot, nie weterynarz – i gdzieś tam czeka na zwierzaka stęskniony właściciel? Może Kinga za odnalezienie kocura dostanie nagrodę czy coś tam? Aśka nigdy nie przyznałaby się sama przed sobą, że zazdrości Kindze oddanego przyjaciela, który jej, Aśce, nasikał do buta, i to, tylko to, było powodem kolejnego „altruistycznego” odruchu. Znalazła tekturowe pudło. Zapakowała do niego całkiem spokojnego kocura – „Czyżbyś często podróżował w takiej salonce?” – i pojechała do najbliższej lecznicy. – Przybłąkał się do mnie – skłamała bez mrugnięcia okiem lekarce. – Chcę się nim zaopiekować, ale może poszukuje go właściciel. Pani doktor ze zrozumieniem kiwnęła głową, wyjęła z szuflady czytnik, przytknęła do szyi siedzącego na stole, trzęsącego się jak galareta, zwierzaka i... PIK! – Rzeczywiście, jest zaczipowany. – Lekarka usiadła przed komputerem, wprowadziła szereg cyfr, odczytała dane i odwróciła się do Aśki trzymającej kota. – I rzeczywiście poszukuje go właściciel. Dane osobowe są zastrzeżone, ale mogę podać pani numer telefonu udostępniony znalazcy. Podała Aśce karteczkę z numerem. – Genialnie! – ucieszyła się dziennikarka, choć do końca nie wiedziała, z czego jest taka zadowolona. Kinga raczej jej nie podziękuje... – Może na wszelki wypadek, gdyby numer był nieaktualny, a właściciel Buraska już go nie chciał, trochę kota odpucujemy? No wie pani, pani doktor: szczepienie, odrobaczenie, może nawet kąpiel? Dasz się wykąpać, kiciuniu? Kiciunio, zestresowany tak, jak tylko zwierzak w lecznicy zestresowany być potrafi, pozwolił się zaszczepić i odrobaczyć, ale kąpiel musiała mu Aśka zafundować kiedy indziej, bo

na dworze był kilkustopniowy mróz, co niekoniecznie wyszłoby mokremu kotu na zdrowie. Aśka podziękowała serdecznie pani doktor, zapłaciła za wizytę, odwiozła kota do mieszkania Kingi, gdzie natychmiast zaszył się pod szafą, i wystukała na komórce numer, jaki podała jej lekarka. Włączyła się poczta głosowa. Nic to. Spróbuje jeszcze raz. Aż do skutku. Aśka Reszka, gdy coś postanowiła, była jak pitbull: nie odpuszczała ani na krok, zaciskając szczęki coraz mocniej. Dwa dni później czekała na Kingę w jej maleńkim mieszkanku, z nudów pastując i polerując drewniany stary parkiet. Słysząc klucz przekręcany w zamku, podniosła głowę i z szerokim uśmiechem na ustach wstała z klęczek. Na końcu języka miała pytanie: „No i gdzieś ty, Kingusiu, się podziewała?”, ale... nie zadała go. Uśmiech zgasł. Kinga, która stała w drzwiach, nie była tą samą osobą, którą Aśka widziała zaledwie dwie doby wcześniej. Jeśli do tej pory Bezdomna wyglądała jak bezdomna, to w tym momencie przypominała upiora. Ścierka do polerowania podłogi wypadła Aśce z rąk. Kobieta cofnęła się o krok, mając w mózgu tylko trzy słowa: psychoza maniakalno-depresyjna. Kinga była sina z zimna, oczy błyszczały jej jak zdziczałemu psu, włosy spod kaptura kurtki sterczały jak wiedźmie, a ręce miała zgięte niczym szpony, z połamanymi paznokciami, uwalanymi ziemią. Weszła do środka, zamknęła drzwi i bez słowa przeszła do łazienki. Aśka, nadal stojąc bez ruchu pod oknem, słyszała szum nalewanej do wanny wody. Bury kot, niczym się nie przejmując, podszedł pod zamknięte drzwi i zamiauczał prosząco. Jeszcze dwa dni temu Kinga by go pewnie wpuściła albo zagadała serdecznie – Aśka wiedziała, że Bezdomna w głębi serca pokochała tego brudasa – ale to było dwa dni temu. Teraz upiór zamknięty w łazience rzucił przekleństwem. Kot ucichł, patrząc na klamkę zielonymi oczami, jakby się zastanawiał: wejść czy nie wejść. – Nie wchodź – szepnęła Aśka. – Dajmy jej ochłonąć, cokolwiek by się stało. Może to z zimna? Zrobię jej gorącej herbaty, a ty ewakuuj się lepiej pod szafę. Kwadrans później Kinga wyszła z łazienki, wyglądając o niebo lepiej. Tylko oczy nadal błyszczały obłędem. – Nie znalazłam jej – wyszeptała, siadając naprzeciw dziennikarki. – Nie znalazłam.

Oparła głowę na ramionach i rozpłakała się. – Znajdziesz następnym razem – próbowała pocieszyć ją Aśka, ale Kinga poderwała głowę, krzyknęła: – Zamknij się! Po prostu się zamknij! – i szlochała dalej. Dziennikarka wbiła wzrok w blat stołu, myśląc o ludzkiej niewdzięczności. Gdyby nie historia, którą Kinga skrywała... Płacz cichł powoli. Bezdomna ujęła wreszcie w dłonie kubek z herbatą i upiła łyk, potem drugi. Aśka podsunęła jej talerzyk z kanapkami, które też zdążyła zrobić, ale tamta pokręciła głową. Już herbata z trudem przechodziła przez zaciśnięte spazmatycznie gardło. Siedziały w milczeniu, dopóki nie przypomniał o sobie kot. Podszedł do Kingi ostrożnie, zajrzał jej w twarz, a widząc, że dziki blask w oczach jego pani przygasł, wskoczył jej na kolana. Kinga pogładziła zwierzę po łebku. Zamruczało. Gardło zacisnęło się ponownie. Czy rozpacz kiedykolwiek minie? – On ma na imię Kacper – rzekła nagle dziennikarka. Kinga podniosła na nią opuchnięte od łez i niewyspania oczy. – Twój znajda. – Aśka wskazała wzrokiem kocura. – Ma właściciela, który nazwał go Kacper. Widzisz, uznałam, że trzeba dbać o przyjaciół naszych przyjaciół, i pojechałam z kotem do weterynarza, wiesz, na szczepienie, odrobaczenie i ogólne badanie, a lekarka przy okazji sprawdziła, czy zwierzak nie jest zaczipowany, i wyobraź sobie, że jest! Odczytała dane właściciela, który zgłosił zaginięcie swojego kota, ale mi mogła podać tylko telefon i imię. Imię kota. Kacper. Kinga słuchała tego w milczeniu, machinalnie głaszcząc mruczące zwierzę. – Dzwoniłam pod ten numer wielokrotnie, ale nikt nie odbierał. Wreszcie wysłałam esemesa i... Leżąca na stole komórka w tym momencie rozdzwoniła się. Aśka porwała ją, rzucając do Kingi: – To on! To ten numer! – a potem odezwała się do telefonu: – Halo? Tak, ja. Tak, znalazłam Kacpra. Przybłąkał się do mojej przyjaciółki... – W tym momencie Kinga uniosła brwi. Były z Aśką przyjaciółkami? – Jest tutaj, z nami. Na Dąbrowskiego. O, to może pan wpaść. Kot się pewnie ucieszy. Dąbrowskiego siedem, mieszkania dwa. Tak, czekamy. Do zobaczenia. Aśka odjęła komórkę od ucha i spojrzała na Kingę rozpromienionym wzrokiem.

– Ty patrz! Znalazł się właściciel twojego burasa! Może dostaniesz nagrodę! Kinga, nadal głaszcząc kota po grzbiecie, pomyślała, że nie chce żadnej nagrody, chce zatrzymać to zwierzę, bo... no właśnie, bo uratowało jej życie. Bo na nią czeka. Bo mruczy pod jej dotykiem. Bo trwa przy niej od tamtej strasznej nocy. Bo nie jest już sama. Ma się kim opiekować i ktoś opiekuje się nią. To właśnie przemknęło Bezdomnej przez myśl, ale widząc oczekiwanie na twarzy Aśki, niknący uśmiech i rozczarowanie w oczach, rzekła na głos: – Świetnie. Dziękuję ci. Kacper też ci dziękuje. Na dowód, jak oboje są szczęśliwi, pomachała Aśce kocią łapą. Chwilę później rozległo się pukanie do drzwi. Dziennikarka poderwała się, by otworzyć. Kinga wstała, tuląc kota do siebie, jakby chciała na zawsze zapamiętać ciepło jego ciała. Drzwi uchyliły się, Aśka zaprosiła gościa szerokim gestem do środka, mężczyzna zrobił krok do przodu i... stanął jak wryty. Kinga zbladła. Kot wysunął się jej z rąk. – T-to ty – wyjąkał mężczyzna. Aśka patrzyła to na jedno, to na drugie, nic nie rozumiejąc, ale... coś zaczęło jej świtać. Czyżby...? – Szukałem cię. Chciałem przeprosić – wyrzucił z siebie nieznajomy. Nieznajomy dla Aśki, bo Kinga znała go chyba doskonale. – Byłem w Bydgoszczy, ale twoi rodzice nie chcieli ze mną rozmawiać. Adresu w Warszawie nie znałem, ale próbowałem... Kinga, powiedz coś – poprosił błagalnym tonem, zupełnie niepasującym do mężczyzny będącego na pierwszy rzut oka prezesem jakiejś firmy. To Aśka potrafiła ocenić. Ale, ale: taki facet i zwykły bury kot? Taki facet i... Kinga? Litości! – Wejdź. Nie stój w otwartych drzwiach – powiedziała zaskoczona niespodziewanym spotkaniem Kinga. Nieco wbrew sobie, bo powinna cisnąć w mężczyznę kotem, a następnie przekleństwem, ale... to, co zrobił, było już nieważne. To zaś, co zrobiła ona... Właściciel kota wszedł do pokoju, a Aśka stwierdziła, że doprawdy jest na kim oko zawiesić. Był wysoki, świetnie zbudowany i przystojny. Brązowooki blondyn, czyli to, co tygryski lubią najbardziej. Ale Bezdomne chyba mniej, bo w spojrzeniu Kingi nie było za grosz ciepła, o zachwycie nie wspominając. – Poznajcie się – zaczęła wypranym z uczuć głosem – to mój... były przyjaciel, Cezary Grabski, to moja obecna przyjaciółka Joanna Reszka. Podali sobie dłonie. Aśka nie miałaby nic przeciwko temu, by Czarek przytrzymał jej rękę

w swojej odrobinę dłużej, niż wypada, ale on widział tylko Kingę. Poczuła się jak zbędny mebel. Wiedziała, że powinna pożegnać się i wyjść, zostawiając tych dwoje sam na sam, bo mieli chyba sobie wiele do wyjaśnienia, ale... ten facet był częścią historii Kingi, a Aśka była zdecydowana poznać całą historię. Usiadła więc cichutko w kąciku na kanapie, zostawiając całą przestrzeń Kindze i jej byłemu przyjacielowi. – Wiesz, przysłowie „stara miłość nie rdzewieje” ma w sobie wiele racji – zaczął, nadal stojąc naprzeciw kobiety, bo Kinga nie poprosiła go, by usiadł. Nie zaproponowała herbaty. – Kochałem się w tobie od podstawówki, pamiętasz, jak ścigałem cię na przerwach, by ciągnąć za warkoczyki? Ależ mnie wtedy nienawidziłaś... – zaśmiał się cicho. „I pewnie nienawidzisz go nadal – przemknęło Aśce przez myśl. – Uprzejma dla tego gościa to ty, Kinguniu, nie jesteś...” Jemu też musiało przyjść to do głowy, bo śmiech umilkł. – Nie mogłem o tobie, Kinga, zapomnieć. Ani wtedy, ani potem. Wiem, postąpiłem jak kawał skurwiela, gdy powiedziałaś mi o ciąży, a ja... – Przez twarz przemknął mu cień wstydu. – A ja nazwałem cię puszczalską i uciekłem z podwiniętym ogonem za granicę. Ale przecież tamto dawno mi wybaczyłaś. Czy to, co zrobiłem, gdy spotkaliśmy się ponownie... czy mi wybaczysz? Szukałem cię, Kinga, bo... ja nadal cię kocham. Po raz trzeci nie popełnię błędu. Nie zawiodę cię. Przyrzekam na... – Zamilcz – rzekła krótko. Zamknął usta, raczej ze zdziwienia. Nie spodziewał się tego słowa wypowiedzianego tak wypranym z uczuć głosem. Gdyby Kinga wybuchła gniewem albo płaczem, byłoby to naturalne. Próbowałby ją przebłagać albo uspokoić. Ale to beznamiętne „zamilcz”? – Na nic nie przyrzekaj ani na nikogo, bo stawiam wszystkie pieniądze, jakie mam, że złamiesz przyrzeczenie, i to szybciej niż myślisz – odezwała się ponownie i chyba dopiero w tym momencie Cezary Grabski naprawdę ujrzał kobietę, którą kochał – czy rzeczywiście? – przez całe swoje życie tak, jak teraz wyglądała. Był to cień dawnej Kingi Król. Cień cienia ukochanej. Wprawdzie nie sprawiała tak upiornego wrażenia jak jeszcze pół godziny temu, gdy przeraziła Aśkę, wracając z tajemniczej wyprawy, ale na drobnej, wychudzonej twarzy tej młodej przecież kobiety wyryły się bruzdami wszystkie przeżycia, jakich w ostatnich latach doświadczyła. Była młodsza od mężczyzny o dwa lata, a spojrzenie miała starej, zmęczonej życiem kobiety. Milczał wstrząśnięty. Kinga miała dosyć. I tego milczenia, i tego mężczyzny, i tego parszywego dnia.

– Kot jest twój. – Podniosła z podłogi zwierzaka, który siedział u jej stóp, i podała go mężczyźnie. Pogłaskał go machinalnie po głowie, nie odrywając oczu od twarzy Kingi. – Widzę, że zdążył pokochać ciebie – odrzekł miękko. – Jeśli chcesz go zatrzymać... Będę przychodził do Kacpra w odwiedziny, o ile mi pozwolisz. Chciała coś odpowiedzieć, ale zrobił krok w jej stronę, chwycił za rękę i uniósł dłoń Kingi do ust. – Proszę, Kinga. Daj mi szansę. Kinga zaś... zaczęła się śmiać. Nie był to wesoły śmiech. W kącikach oczu zabłysły łzy i spłynęły jej po policzkach. – Ja mam ci dać szansę? Ja?! Człowieku, jestem bezdomną wariatką, przygarniętą przez Aśkę! Jeszcze parę dni temu tułałam się po śmietnikach, gdzie zresztą znalazł mnie twój kot. I to ja mam dać szansę tobie? Znikaj, facet, tak jak zrobiłeś to dwukrotnie. Nie chcesz mnie, Czarek, a już na pewno nie kochasz. Kochasz Kingę, której już nie ma. Umarła półtora roku temu w lesie pod Bydgoszczą, rozumiesz? Idź już! Po prostu idź! Wynoś się! Te ostatnie słowa Kinga wykrzyczała, biegnąc do łazienki. Zatrzasnęła za sobą drzwi, zasunęła zasuwkę. Ze środka dobiegł tłumiony ręcznikiem szloch. Mężczyzna posłał zszokowane spojrzenie skulonej w rogu kanapy dziennikarce. Ta kiwnęła głową. – Tak było – powiedziała szeptem. – Znalazłam ją i twojego kota w śmietniku. W Wigilię. Chyba próbowała się zabić... – Chryste! – wydusił z siebie, oglądając się na zamknięte drzwi łazienki. – Ano, Chryste. Może zniknij, jakby cię w ogóle tu nie było, bo ona chyba ciebie nie chce. – Aśka nadal mówiła półgłosem, nie zastanawiając się, czy ta dobra rada spodobałaby się Kindze, czy podoba się ona jedynie Aśce, zazdrosnej tym razem nie tylko o kota, ale i przystojnego faceta. – Zawiodłem ją dwa razy. Teraz zrobię wszystko, by jej pomóc – powiedział cicho, czując do dziennikarki dziwną awersję, mimo że uratowała i Kingę, i Kacpra, tak wynikało przynajmniej z jej słów. – A jeśli ona nie zechce twojej pomocy? – To sama mi o tym powie – odparł niemal opryskliwie.

Łkanie ucichło. Czarek podszedł do drzwi łazienki i zastukał w nie delikatnie. – Kinga, ja wrócę. I będę wracał dotąd, aż zechcesz ze mną na spokojnie porozmawiać. Tylko tyle. Dobrze? Nie doczekawszy się odpowiedzi, pożegnał się chłodno z Aśką – „ach, ta ludzka niewdzięczność!” – pogłaskał na do widzenia swojego kota i wyszedł, zamykając za sobą cicho drzwi. – Hej, Kinguś, możesz wyjść. Poszedł sobie – powiedziała Aśka, gdy kroki mężczyzny umilkły na klatce schodowej. – Ty też idź. Zostaw mnie samą – padło z drugiej strony. – Przepraszam, ale miałam ciężki dzień i ciężką noc. Muszę... dojść do siebie. Aśka, nieco udobruchana, pokiwała ze zrozumieniem głową i po chwili Kinga została w mieszkaniu sama. Nie. Nie sama. Był przecież jeszcze Kacper. Jej bury przyjaciel. Kinga wyszła z łazienki i przytuliła kota, pragnąc, by to ją ktoś tak przytulił i zapewnił, że wszystko będzie dobrze. Kiedyś. Może dopiero za parę lat, ale wszystko się kiedyś ułoży. Ona sobie wybaczy, wybaczą jej rodzice... Tak. Może ma przed sobą jakąś przyszłość. Jeżeli zaś chodzi o Czarka... Każdy zasługuje na drugą szansę, jednak czy on zasłużył na trzecią?

Czarek

Kingę kochałem, od kiedy pamiętam. Pewnie więc od przysłowiowej piaskownicy, bo mieszkaliśmy w sąsiedztwie i często ganialiśmy po przedmieściach Bydgoszczy i otaczających je łąkach, a nawet dalej – lasach – całą bandą. Ja tej bandzie przewodziłem, Kinga, wesoła, uśmiechnięta dziewczynka, w podkoszulku, podartych spodniach, z obdrapanymi kolanami, była jedną z nas. To jej najwięcej dokuczałem, to ją wpychałem do stawku koło domu, to mnie nie cierpiała najbardziej z całej bandy. W podstawówce, gdy otoczyli ją koledzy w jej wieku, robiłem wszystko, by na mnie i tylko na mnie zwracała uwagę. Byłem doprawdy nieznośny i doprowadzałem Kingę albo do płaczu, albo do wybuchów wściekłości, ale gdy miałem wypadek i leżałem trzy tygodnie w szpitalu, cały w gipsie i bandażach, tylko ona przychodziła w odwiedziny dzień w dzień. Kinga potrafiła być wierna. Ja – przeciwnie. Poszliśmy do tego samego liceum. I od razu było wiadomo: „Czarek + Kinga = Wielka Miłość”. Na przerwach i po lekcjach byliśmy nierozłączni. Profesorowie wzywali co i rusz a to jej rodziców, a to moich, by uświadomić starym, że młodzi lepią się do siebie po kątach, siejąc zgorszenie, ale cóż mogli poradzić? Miłość ma swoje prawa. Mnie pocałunki i obściskiwania przestały dość szybko wystarczać. Byłem napalonym nastolatkiem i pragnąłem mojej dziewczyny jak mężczyzna, a nie szczeniak. Kinga zaś broniła swojego dziewictwa aż do matury. Tego dnia gdy odebrała świadectwo, zrobiliśmy to na leśnej polanie i... miłość do Kingi nagle mi przeszła. Zaliczona, odprawiona. Owszem, uprawialiśmy seks codziennie, aż do października – ona coraz bardziej we mnie zakochana, ja coraz mniej – potem wyjechaliśmy na studia: Kinga do Warszawy, ja do Torunia. Przed wyjazdem dałem jej do zrozumienia, że oboje jesteśmy wolni, nic nas oprócz fantastycznych chwil spędzonych w naszym gniazdku miłości nie łączy i ona może sobie kogoś znaleźć, a ja... ja być może już kogoś mam. Dlaczego byłem tak bezmyślnym, podłym palantem? Nie mam pojęcia.

Chciałem zaliczać kolejne dziewczyny, a Kingę zostawić sobie na deser. Na weekendy w domu, w Bydgoszczy. I tak właśnie było. Do momentu gdy wyznała mi, że poznała kogoś na studiach, kogoś, kto znaczy dla niej coraz więcej, i... Moja miłość do Kingi nagle wróciła. Znów pragnąłem tylko jej. Dzwoniłem, pisałem ogniste maile, wspominałem nasze czułe spotkania na leśnej polanie, i nie tylko tam, bo prawdę mówiąc, kochaliśmy się wszędzie, gdzie tylko nas głód seksu dopadł... Miałem nadzieję, że Krzysztof te maile przeczyta i Kinga znów będzie moja, ale czy tak się stało? Nie wiem. Wiem, że uwodziłem Kingę w każdy weekend, a ona nie potrafiła mi się oprzeć. Była coraz smutniejsza, coraz bardziej rozdarta między wiernością do tamtego a dzikim pragnieniem mnie, ale nie zważałem na te humory. Brałem moją dziewczynę, gdy tylko pojawiała się w zasięgu ręki. Aż do pewnego dnia, gdy drżącą dłonią wręczyła mi test ciążowy, na którym wyraźnie widać było dwie ciemne kreski. Udałem idiotę: – Co to jest? Kinga patrzyła tylko na mnie wielkimi, przerażonymi oczami. Miała dopiero dwadzieścia lat, przed sobą całe życie i... dziecko w drodze. Moje dziecko? Cisnąłem jej ten test w twarz, wygarnąłem od puszczalskich, zostawiłem wstrząśniętą i jeszcze niewie­rzącą w to, co powiedziałem tam, gdzie się spotkaliśmy, po czym następnego dnia już mnie nie było. A parę tygodni później, gdy Kinga pukała do drzwi mojego domu, rodzice z przyjaznym uśmiechem wyjaśnili jej, że Czaruś wyjechał na stypendium do Stanów. To prawdziwy cud, że tak szybko dostał wizę, prawda? To prawdziwy cud, że piorun z jasnego nieba we mnie nie strzelił za to, co jej zrobiłem. Przez następne lata miałem moją Kingę na oku. Wiedziałem, że wzięła z tamtym dupkiem ślub, pewnie jego łapiąc na dziecko. Wiedziałem, że poroniła, i... odetchnąłem z ulgą. Wiedziałem też, że kiedyś wrócę i ona znów mi się nie oprze, należało jedynie odczekać, aż wściekłość, żal i rozczarowanie miną, aż odpisze na któryś z moich maili zwyczajnie, jak staremu przyjacielowi z dzieciństwa. Gdy to nastąpiło, wróciłem do kraju. Pierwsze kroki skierowałem do domu Kingi w Bydgoszczy.

Była tam. Czekała na mnie. Zaczęliśmy wszystko od początku: potajemne spotkania, obłędny seks w przygodnych motelach, gdzie nikt nas nie znał i nikt nie doniesie zdradzanemu małżonkowi, że jest robiony w konia. Ale tego było mi za mało. Ja chciałem, by tamten się o nas dowiedział. Kinga była jednak ostrożna. Nie znałem jej adresu, nie miała przy sobie notesu z telefonami. W jej telefonie, kupionym specjalnie, by dzwonić do mnie i tylko do mnie, nie było żadnych innych numerów... Tak. Kinga była ostrożna. Szkoda, że nie uważała tak samo, jeśli chodzi o antykoncepcję, a może nie chciała uważać? – Biorę pigułki – mówiła za każdym razem, gdy wyciągałem prezerwatywę. – Lubię czuć cię bez tego. Ja też lubiłem. Bardzo lubiłem. Do momentu gdy po raz drugi położyła na stole między nami test ciążowy z dwiema jakże wymownymi kreskami. Chryste, mogłem ją mieć. Mogłem mieć moją Kingę od tej chwili na zawsze. Dlaczego po raz drugi okazałem się takim dupkiem, skurwielem i kretynem?! Powiedziałem jej dokładnie to samo, niemal słowo w słowo, co za pierwszym razem. Że skoro puszcza się z każdym, musi sama ponieść tego konsekwencje. Na do widzenia dorzuciłem: – Może i tym razem poronisz. Strzeliła mnie w twarz – i należało ci się, bydlaku – z taką siłą, że do dziś czuję to uderzenie, choć opuchlizna z policzka dawno zeszła. Zostawiłem ją, jak poprzednio, w zimnym i obcym hotelowym pokoju i nie oglądając się za siebie, ponownie prysnąłem za granicę robić karierę w międzynarodowej korporacji, a przy okazji coraz większe pieniądze. Zaliczałem też każdą kobietę, która wpadła mi w oko, bo... powiedzmy, że takie miałem hobby. Żadna jednak nie wzbudzała we mnie takich uczuć jak swego czasu Kinga. Gdy to sobie uświadomiłem, gdy zrozumiałem, jak głęboko kocham tę dziewczynę... było za późno. Kinga zniknęła. Jej rodzice nie wpuścili mnie za próg. Zacząłem szukać mojej miłości w Warszawie, choć nie miałem pewności, że tu ją znajdę, ale przepadła jak kamień w wodę. Gdy w

końcu detektyw, którego wynająłem, znalazł adres jej mieszkania, okazało się, że ma już nowego właściciela, który nie wiedział nic o Kindze Król, a transakcję zawarł z jej mężem czy raczej byłym mężem. To dało mi satysfakcję – Kinga znów była wolna, ale gdzie jej szukać? Czy człowiek może zniknąć, ot tak, nie zostawiając po sobie żadnych śladów? Odnalazłem Krzyśka Króla, ale zatrzasnął mi drzwi przed nosem i uprzedził, że jeśli jeszcze raz się pojawię na progu jego domu, to wezwie policję. O swojej byłej żonie nie zająknął się ani słowem. Powoli traciłem nadzieję, choć detektyw wciąż nie odpuszczał. I oto... oto znalazłem ją! Znalazłem moją Kingę! Czy raczej jej cień... Mam teraz trzydzieści dwa lata, pragnę założyć rodzinę. Chcę mieć duży dom, pełen dzieci, których matką będzie ona. I zrobię wszystko, by zdobyć Kingę ponownie. I nie spieprzę tego po raz trzeci, bo strzeliłbym sobie chyba w łeb. Dzięki, Kacper, że uciekłeś mi tamtego dnia. Dzięki, Aśka, że do mnie zadzwoniłaś. Dzięki, Kinga, że nie wyrzuciłaś mnie od razu za drzwi – miałaś do tego pełne prawo. Tylko... co miało znaczyć to „jestem bezdomną wariatką” oraz „próbowała się zabić”? Aśka z Czarkiem uknuli mały spisek. Oczywiście nie przeciwko Kindze, ale dla jej dobra: gdy dziennikarka wpadała w odwiedziny, dawała sygnał mężczyźnie i ten pojawiał się parę minut później. Drzwi otwierała mu Aśka, ciesząc się jak na widok starego przyjaciela, i serdecznie zapraszała go do środka. Kinga mogła tylko milcząco się temu przyglądać. Nadal była na łasce i niełasce dziennikarki, która zapłaciła za kaucję i pierwszy czynsz, choć już na jedzenie dla siebie i kota Kinga zarabiała samodzielnie, sprzątając mieszkanie Aśki dwa razy w tygodniu, a jej koleżanki co piątek. Pierwszą wypłatę – pięćdziesiąt złotych – Aśce oddała. – Podwędziłam ci pięć dych z portfela, by mieć na podróż – powiedziała, nie patrząc dziennikarce w oczy. Było jej wstyd, bardzo wstyd, ale po prostu musiała mieć wtedy te pieniądze i gotowa była je ukraść tej, która wyciągnęła do Bezdomnej pomocną dłoń, niż nie pojechać do podbydgoskich lasów. Kinga była przekonana, że gdy choć raz, choć w jeden jedyny pierwszy czwartek

miesiąca, coś ją zatrzyma i do lasu, by szukać dziecka, nie pojedzie, pożegna się z ostatnim życiem, jakie jej zostało. A teraz, mając znów dach nad głową i istotę, którą mogła się opiekować, chciała żyć. Powoli nabierała też zaufania do Czarka. O dawnej miłości nie było mowy – Kinga nie potrafiła już kochać – ale pozwalała, by przychodził, witał się z Kacprem, siadał na kanapie, pytając, co słychać, albo robił herbatę dla siebie, Aśki i Kingi, do ciasta, które kupował w pobliskiej cukierni. Gawędzili albo milczeli. O drobiazgach, o zwykłych, codziennych troskach: zakorkowanych ulicach, które gdy spadł śnieg, stawały się zupełnie nieprzejezdne... O tym, że z dnia na dzień podrożała żywność, czego Czarek i Aśka nawet nie zauważyli, robiąc zakupy raz w tygodniu w hipermarkecie za setki złotych, natomiast Kinga, obracająca każdy grosz, owszem... O nowym przedsięwzięciu korporacji Czarka: osiedlu szklanych domów na Wilanowie, które miały przynieść mu fortunę. Wreszcie o pracy Aśki, która pisała właśnie artykuł o bezdomnych, w czym Kinga z początku nie chciała jej pomóc. – Nie musisz zdradzać sekretów! – denerwowała się dziennikarka, myśląc ze złością: „Jakie to niby sekrety miałyby te łazęgi?!”. – Wystarczy, że opowiesz o waszym codziennym życiu widzianym okiem bezdomnej, rozumiesz? Kinga rozumiała, oczywiście, ale niekoniecznie chciała dzielić się z połową Polski swoim wstydem i poniżeniem. – Przecież nigdzie nie wspomnę, że ty to ty! Pozostaniesz anonimowym źródłem! Czego się boisz? Czym możesz zaszokować? Przecież wszyscy wiedzą, że bezdomni żebrzą, chlają i śmierdzą. I kradną, jeśli nie uda im się nazbierać na najtańsze wińsko. – Skoro wszyscy to wiedzą, po co o tym pisać? – zapytała cicho Kinga pobladła z gniewu, czego Aśka oczywiście nie zauważyła. – Bo ty możesz przedstawić ich z innej strony. Tej lepszej. – Nie ma lepszej strony! – krzyknęła Kinga. – Rzeczywiście, jesteśmy na samym dnie! Myślisz, że wyciągnę ci teraz jak królika z kapelusza księcia, który zmienił się w żebraka, ale w głębi gorącego serca pozostał romantycznym arystokratą? Ulica deprawuje. Demoralizuje. Nic nie musisz, nikogo się nie boisz, nikt nic nie może ci zrobić. Przyłapią cię na kradzieży? I dobrze! Przynajmniej spędzisz noc w ciepłej celi, gdzie będą musieli cię nakarmić, gdzie

będziesz mog­ła się umyć kawałkiem mydła. Dźgną cię nożem w pijackiej burdzie? Też dobrze! Trafisz do szpitala na parę dni, gdzie warunki będą wprost komfortowe. Odwszą cię, odkarmią, wyleczą odmrożenia i wypiszą tak szybko, jak to możliwe, bo przecież nie jesteś ubezpieczona. Siedzisz całymi dniami z gromadą takich jak ty, skulonych na ławkach, albo – gdy zrobi się zimniej – jeździsz autobusem, dopóki cię kierowca albo kanar nie wyrzuci. Włóczysz się bez celu, marząc tylko o jednym: flaszce wódki, bo niedopalonego peta zawsze znajdziesz. Jedyne, czego boisz się śmiertelnie, to napadu zwyrodnialców, bandytów z „dobrych domów”, którzy dla rozrywki obleją cię benzyną i podpalą, zatłuką kijami bejsbolowymi albo skopią na śmierć, a jeśli jesteś kobie­tą, to przedtem zgwałcą – nie, nie fiutem, bo będą się bali, że ich czymś zarazisz, ale kijem od szczotki albo butelką. Gdzie ty tu widzisz lepszą stronę, kretynko?! – Ty nią jesteś. – Aśka dźgnęła Kingę w mostek. – Wydobyłaś się z tego bagna i zaczynasz życie od nowa. – Bo mi pomogłaś. – Bo tego chciałaś. Czarek, który słuchał tego wciśnięty w kąt kanapy, jak swego czasu Aśka, i tak samo wstrząśnięty, teraz nie wytrzymał. Poderwał się, chwycił Kingę w ramiona i mocno przytulił. Czuł, jak drży na całym ciele, a może to on drżał? – Przyrzeknij, proszę, obiecaj, że już tam nie wrócisz – wyszeptał, z trudem powstrzymując łzy. – Że nie znikniesz któregoś dnia i nie będę musiał szukać cię po dworcach, parkach i śmietnikach, umierając ze strachu, że ktoś cię skrzywdził tak, jak opowiadasz... Gdy nie odezwała się ani słowem, położył jej dłonie na ramionach i postawił ją przed sobą. – Kinga, zamieszkaj u mnie. Mam duży, ładny dom, w którym brakuje kobiecej ręki, twojej ręki. Spróbujemy od nowa. Ty i ja. Jeśli nam się uda przez parę miesięcy, weźmiemy ślub, staniemy się normalną, szczęśliwą rodziną. Urodzisz dziecko... – Nie – ucięła krótko, strąciła jego dłonie z ramion, narzuciła na plecy kurtkę, wybiegła z mieszkania i tyle ją widzieli. Czarek osłupiały spojrzał na Aśkę. – Powiedziałem coś nie tak? Dziennikarka wzruszyła ramionami.

– Zdaje się, że dwa razy zostawiłeś ją, kiedy była z tobą w ciąży – zauważyła zjadliwym tonem. – Teraz Kindze, która nie ma zupełnie nic, tylko trzeciej do szczęścia potrzeba. – Tym razem zaopiekuję się i nią, i naszym dzieckiem! – Ją o tym przekonaj, nie mnie. Ja na miejscu Kingi pozostałabym ostrożna, jeśli chodzi o ciebie i twoje obietnice. – Aśka uśmiechnęła się w duchu, widząc, jak mężczyzna czerwienieje na twarzy. „A co ty myślałeś, dupku, że będę ci słodzić? Przez kogo niby Kinga skończyła na ulicy, jak nie przez ciebie? Chcesz ją oswoić? Chcesz dostać trzecią szansę? To musisz się bardziej postarać. A jeśli chodzi o mnie, jeżeli mam stanąć po twojej stronie, musisz wyciągnąć z naszej przyjaciółki, czego szuka co miesiąc w lesie – choć ja zaczynam się domyślać, a wierz mi, ty wolałbyś tego nie wiedzieć – a także jak ze zdrowej, normalnej dziewczyny stała się wariatką. Co takiego ktoś jej zrobił, że pół roku trzymali ją za kratkami... Wyciągniesz z Kingi to wyznanie i będziesz mój. Mój przyjaciel oczywiście. Tylko przyjaciel. Bo przecież kochasz swoją księżniczkę...”

Aśka

Nie wiem, czemu Kinga z dnia na dzień zaczęła mnie wkurzać. Tak jak jeszcze niedawno współczułam jej i chciałam bezinteresownie pomóc, tak teraz z tą swoją miną cierpiętnicy i tajemnicą błąkającą się w ślicznych niebieskich ślepiach po prostu mnie wnerwia. Okej, właściwie to wiem dlaczego: to pojawienie się Czarusia, ślepo wpatrzonego w swą cudem odnalezioną miłość, zmieniło ciepłe uczucia, jakie żywiłam do Kingi w... no okej, przyznam to przed samą sobą: w zazdrość. Bezdomna księżniczka ma naraz wszystko: dom, pracę, kota, księcia, a ja? Co ja z tego mam? Nadal jestem spasła, samotna i nielubiana. Czarek traktuje mnie jako dodatek do telefonu komórkowego, dzięki któremu może widywać się ze swoją ukochaną, w przeciwnym razie nie wiadomo, czy ta ukochana chciałaby widywać się z Czarkiem. To też mnie wkurwia: że Kinga nie bierze tego, co daje jej dobry los – i ja. Że nadal stoi obok, zupełnie bierna, jakby na coś czekała. Owszem, pracuje. Mogłabym nawet rzec, że tyra jak bury osioł, pucując mieszkania moich kumpelek na błysk, dosłownie mogłabym z podłogi jeść, tak Kingunia wypełnia swoje obowiązki, ale... No dobra, o swoje własne mieszkanie, za które już sama płaci, też dba, nie powiem. Zaczęła również gotować dla siebie i dla mnie – weszło mi w zwyczaj codzienne wpadanie na obiad, ale dorzucam się do skromnego budżetu gospodyni. O burym kocie w ogóle nie wspominam, bo ta wariatka traktuje go jak własne dziecko. Tuli tego brudasa, szczególnie w obecności Czarka, tak jakby dawała do zrozumienia: bierz mnie, tul i całuj. Oczywiście to komunikat dla tego ślepego faceta, nie dla kota, i naprawdę nie pojmuję, czemu Czaruś – otwarcie prowokowany – nie weźmie tej swojej księżniczki i nie zwyobraca, aż zacznie piszczeć. Dobra, przyszło mi do głowy, że ona za tym kotem się chowa, że niby ramiona ma zajęte, jakby Czaruś chciał ją przytulić, ale to jeszcze bardziej wkurza niż zabawa w „weź mnie i zwyobracaj”. Prawdę mówiąc, nie mogę na nich patrzeć, gdy oboje są w jednym pokoju. On się w nią wpatruje jak sroka w gnat, ona tuli kota albo ucieka do kuchni. Luuuudzie! Napięcie wisi w powietrzu.

Doczekam się w końcu tych zwierzeń czy nie? Przecież po to tu, do kurwy nędzy, jestem!!! Mam przeczucie, że jeśli Kinga w końcu pęknie, to przy nas obojgu. Nie będzie chciała wyspowiadać się jedynie Czarkowi – nie ufa mu tak, jak ufa mnie. Ja jestem gotowa, choć Kinga, gdyby o tym wiedziała, odeszłaby natychmiast. Kurtka na grzbiet, kot pod pachę i po Bezdomnej czy raczej przeciwnie: wielki comeback na ulicę. Ale nie tak szybko, droga Kingo, nie tak szybko. Jesteś mi coś winna za uratowanie życia. Dyktafon w ruch, pukanie do drzwi, zaproszenie do środka i... czekamy. Tak. Kinga nie wie, że nagrywam każde jej słowo niemal od początku naszej znajomości. Od momentu gdy szóstym zmysłem dobrej dziennikarki wyczułam w mojej Bezdomnej temat cud, prostą drogę na pierwsze strony gazet, przepustkę na salony i Złoty Laur w kieszeni. Już kiedyś byłam blisko, ale dałam ciała. Tym razem jestem ostrożna. Nagram spowiedź Bezdomnej, sprawdzę fakty i dopiero dam czadu, by znów nie wylądować na śmietniku dziennikarskiego świata. Jak mi – świetnej reporterce – już raz się to udało? Otóż zgłosiła się do mnie dziewczyna, piętnastolatka, moja imienniczka – Asia Nowak. Śliczna, niewinna istotka, którą od dziesiątego roku życia obracał tatuś. Obracał znaczy obracał: gwałcił ją noc w noc przez całe pięć lat. Owa dziewczyna, oprócz ojca pedofila, miała normalną matkę. Normalną to pojęcie względne, tak jak „pochodziła z dobrej rodziny” – to ustaliłam w trakcie wywiadu środowiskowego: nikt z sąsiadów złego słowa na temat rodziny Nowaków nie mógł powiedzieć. Dobrzy, cisi, pracowici ludzie. Tylko starsza córka coś ostatnio szaleje, ale wiadomo: taki wiek. Nie dziwiłam się, że córka szaleje, skoro od dziesiątego roku życia jest ofiarą zboczeńca! Zastanawiało mnie, co na to matka. Otóż matka nie dość, że o wszystkim wiedziała, to – trzymajcie mnie ludzie! – podstawiała starszą córkę tatusiowi, by nie brał się za młodszą! Kurrrwa, ale mnie to wkurzyło! Nienawidzę takich zboków, a jeszcze bardziej nienawidzę mamusiek, które pozwalają dla świętego spokoju krzywdzić zbokom dzieci! Jaki ja artykuł pierdolnęłam o tej rodzince! Niby zmieniając personalia, ale tak by wszyscy – od sąsiadów, przez nauczycieli, po sprzedawczynie w spożywczaku (nie mówiąc już o policji i opiece społecznej, bo od czego są?) – dokładnie wiedzieli, o kim mowa. Efekt był do przewidzenia: faceta niemal zlinczowali tego samego dnia. Mamuśka nie

mogła się pokazać ludziom na oczy. Córki również nie, bo zabrali je dziadkowie. Ja zaś... przez całe trzy dni chodziłam w glorii chwały, bo uratowałam dwie niewinne dupcie. Czwartego dnia wybuchła bomba: przybiegła do mnie zapłakana smarkula, ta pitolona Asia Nowak, że ona to wszystko zmyśliła, bo... chciała zemścić się na rodzicach, którzy nie pozwolili jej jechać z ukochanym pod namiot. No comments. Po prostu mnie zamurowało. Ale jeszcze bardziej mną tąpnęło, gdy „życzliwa” koleżanka z redakcji doniosła, iż pan Nowak wieszał się i ledwie go na OIOM-ie odratowali. Po tym wszystkim rodzina spakowała manatki i wyprowadziła się na drugi koniec Polski, bo tutaj żyć by jej nie dali – w moje przeprosiny i sprostowanie, które wymusił na mnie naczelny, nikt i tak nie uwierzył. Tak oto, wierząc na słowo głupiej gówniarze, rozpieprzyłam rodzinę i mało brakowało, a miałabym na rękach krew niewinnego człowieka. Oczywiście z roboty mnie wywalono, mimo że intencje miałam dobre, trochę ciągali mnie po sądach, sama też długo nie mog­łam dojść do siebie, bo sumienie przecież mam. Nauczyło mnie to doświadczenie jednego: dobrze sprawdzaj źródło informacji i... nagrywaj wszystko. Zanim więc zapukam do drzwi gniazdka mojej przyjaciółki Kinguni, włączam dyktafon. I czekam na jej opowieść... Kinga szła przed siebie ulicami warszawskiego Mokotowa, mając w sercu burzę uczuć, a w mózgu myśli. Chciała zaufać i nie mogła. Pragnęła wierzyć, ale nie wierzyła. Nikomu ani niczemu. Nie wierzyła, że jej los, ot tak, się odmienił i teraz może być tylko lepiej. Obawiała się, że szykuje na nią pułapkę – Aśka, która podpisała umowę najmu, nagle ją zerwie i Kinga znów zostanie na ulicy; Czarek, który niczym dobry anioł ­spłynął z nieba, sypie obietnicami i przysięgami, tak naprawdę został nasłany przez Krzyśka, by Kingę pognębić jeszcze bardziej – chociaż czy można bardziej? Przeczuwała, że cały ten domek z kart, który zbudowała przez ostatnie tygodnie, rozsypie się ot tak, a ona, Kinga, wróci tam, skąd przyszła – na śmietnik – i już z niego nie wyjdzie. Kto będzie wtedy szukał maleńkiej Alusi? No właśnie. Zbliżał się czwartek. Kinga próbowała walczyć z głosem, który wzywał ją do podbydgoskiego lasu, z płaczem maleńkiej córeczki, którego nie mogła znieść, po prostu nie mogła. Musiała biec jej na pomoc! Musiała ją odnaleźć, dopóki dziecko żyje!

W piątek głos da jej spokój, kwilenie kruszynki ucichnie. Kinga wróci, złamana niczym zapałka, tak samo jak miesiąc temu, i jeszcze miesiąc, i jeszcze, i będzie próbowała przez następne cztery tygodnie normalnie żyć. Aż nadejdzie czwartek i... – Pomóż mi, Czarek – wyszeptała, ocierając łzy. – Pomóż mi... Gdy tym razem wysiadła z pekaesu, który przywiózł ją z Bydgoszczy z powrotem do Warszawy, nie poszła do mieszkania na Mokotowie. Wiedziała, że czekają na nią oboje – Aśka z Czarkiem – i tym razem nie odpuszczą, dopóki nie powie prawdy. Nie opowie swej historii od początku do końca. Och, nie to, że nie mogła. Opowiadała ją tyle razy: na policji, u prokuratora, w szpitalu doktorowi i psychologowi, w sądzie jednym, drugim... Nawet rodzicom próbowała powiedzieć i siostrze, która przyleciała ze Stanów. Lecz tym razem miała wyspowiadać się komuś, kto... Nie. Jeszcze nie czas. Jeszcze nie czas... Z dworca powlokła się na działki, bez trudu odnalazła swoją szopę, a pod nią zamaskowane wejście do nory – od jesieni nic się tu nie zmieniło – wpełzła do środka, choć cała dygotała z zimna i głodu – od wczoraj nic nie jadła ani nie piła, przeszukując las metr po metrze, krzycząc aż do utraty tchu i płacząc, aż niemal oślepła od łez – zwinęła się w kłębek pod kołdrą z darów i zasnęła, po raz pierwszy od wielu miesięcy czując się bezpiecznie i spokojnie. Tu, pod starą szopą, we własnoręcznie wykopanej norze, było jej miejsce. Obudziła się rano zesztywniała z zimna. Szybko, oj, szybko przywykła do centralnego ogrzewania i miękkiego łóżka. Na wiosnę, latem i jesienią nora była wspaniałym miejscem do spania: ciasna, ciepła, niemal przytulna, wymoszczona futrami i kołdrą jak ptasie gniazdko. Ale gdy przyszły mrozy, nie dało się w niej wytrzymać. Kinga musiała sypiać w noclegowniach dla bezdomnych: cuchnących niemytymi ciałami, odorem wódki – choć pijanych nie przyjmowano – i papierochów, pełnymi mamroczących i rzucających się przez sen ludzi. Co i rusz wybuchały awantury, łagodzone przez cierpliwy, jakże cierpliwy personel. Kinga nie cierpiała tych miejsc, leżąc nieruchomo z zaciśniętymi powiekami i modląc się o świt. Ten nadchodził, lecz wraz z pierwszym brzaskiem nadchodziło też pytanie: co dalej? Noclegownie w dzień były zamknięte, bezdomni wracali na ulice, trzeba było czymś

zapełnić cały długi dzień, a przecież panował czasem siarczysty mróz. Jedni więc jeździli autobusami, zmieniając tylko linie, żeby kierowców za bardzo nie wkurzać, a i pasażerowie skarżyli się na nieopisany smród, bijący od takiego kloszarda; inni krzątali się, zbierając butelki, puszki i makulaturę, by uciułać na butelkę wina; pozostali tkwili na dworcach niczym kukły, owinięci tymi swoimi szmatami. A Kinga? Kinga nakładała te lepsze ciuchy i szła do zaprzyjaźnionej czytelni, gdzie spędzała całe dnie na pochłanianiu książek. Bała się wyjść nawet na obiad w jadłodajni dla bezdomnych, bo drugi raz mogli jej do czytelni nie wpuścić – ktoś zechciałby poprosić o dowód osobisty i... Dziś jednak nie musiała zabijać czasu w czytelni. Dziś miała ciepłe mieszkanie, z oczekującym jej Kacperkiem, a także Czarkiem i wścibską dziennikarką. Zrobiła więc coś zupełnie odwrotnego: poszła na Centralny pobyć parę chwil z bezdomną bracią. Jeżeli myślała, że spotka się z ciepłym przyjęciem, to się myliła. Nie należała już do nich, co widać było na pierwszy rzut oka: czysta, pachnąca dobrym mydłem i szamponem, w porządnych ciuchach nie była już tą, którą z dobroduszną kpiną przezwali Księżniczką. Zdradziła. Przeszła na drugą stronę. Stronę tamtych. Bezdomni przywitali ją burkliwymi pozdrowieniami. Od razu padły pytania, czy ma parę złotych na fajki. Nie miała. Ona za to chciała wiedzieć, gdzie znajdzie Smutaskę. Kobietę, która swego czasu wyciągnęła do Kingi rękę, gdy ta wypisana ze szpitala i wyrzucona z domu, w oszołomieniu błąkała się po ulicach bliska śmierci głodowej. Smutaska, jak każdy z bezdomnych, miała swoją historię. Kiedyś była zwykłą kobietą, szanowaną w małej podkarpackiej wsi. Miała kochającego męża, który, o dziwo, nie pił i nie bił. Wiodło im się nie najlepiej, bo bieda w tych rejonach aż piszczała, ale i nie najgorzej, bo Stach Borowy umiał i chciał pracować. I Alina Borowa nigdy nie trafiłaby na warszawskie ulice, i nie zostałaby Smutaską, gdyby nie pewien malarz artysta, który zawitał do Zagrodziny, szukając plenerów i natchnienia. Zawrócił niebrzydkiej gospodyni w głowie i natchnienia zaczął szukać między jej udami, co skończyło się tak, jak to było do przewidzenia: malarz wrócił do Warszawy, Alina została w

Zagrodzinie z rosnącym brzuchem. Gdy tylko urodziła córeczkę, Lilianę, jasnowłosą i niebieskooką, która na pewno nie była dzieckiem Stacha, nim mąż nabrał podejrzeń i skojarzył fakt – jasnowłosy malarz, który wyjechał dziewięć miesięcy temu, młoda żona, usługująca artyście w dzień i w nocy, jasnowłose dziecko – Alina porzuciła oboje, męża i maleńką córeczkę, i ruszyła do stolicy na poszukiwania swego artysty, swej wielkiej miłości. Malarza znalazła, a jakże, próbował sprzedawać swoje bohomazy na Starówce, ale dla Aliny nie było już miejsca w jego artystycznym życiu – był utrzymankiem pewnej podstarzałej bizneswoman, która lepiej, żeby się nie dowiedziała o przelotnym plenerowym romansie swojego lowelasa. Alina nie miała dokąd pójść. Do Zagrodziny wrócić nie mogła. Stach by ją zabił. W Warszawie nie znała nikogo. Błąkała się więc po ulicach, oszołomiona i zdruzgotana, aż zlitowała się nad nią jakaś bezdomna, tak jak kiedyś Smutaska zlituje się nad Kingą. Tamta nauczyła Alinę, jak radzić sobie na ulicy, i tak oto młoda, normalna kobieta stoczyła się na samo dno. Zaczęła pić. A żeby pić, trzeba mieć na najtańsze nawet wino pieniądze. Na początku więc „robiła loda” za dychę czy dwie, potem stała się zbyt odstręczająca nawet dla najbardziej zdesperowanych, nauczyła się więc kraść, żebrać, zbierać śmieci, które można było zamienić na skromny grosz. I natychmiast ten grosz przepijała. Kilkanaście lat później uciułała na podróż do domu. Do Zagrodziny. Na co liczyła? Na to, że mąż przyjmie ją z otwartymi ramionami? Mąż był pijany w sztok. Córka – prześliczna blondynka, Liliana Borowa – zelżyła matkę najgorszymi słowami i wyrzuciła z domu. Smutaska wyjechała stamtąd mimo wszystko szczęśliwa. Dziecko przeżyło, ona sama może wrócić tam, gdzie jej miejsce. I już bez większych wyrzutów sumienia zaczęła przepijać resztę swego nędznego życia. Po drodze do piekła zaopiekowała się jeszcze Kingą-Księżniczką. Teraz Kinga chciała zaopiekować się Smutaską. – Zachlała się na śmierć – to powiedział Ząbek, niekoronowany władca bezdomnych z Centralniaka. – Znaleźlim ją sztywną, ile to będzie? Tydzień temu? Jakoś tak. Masz pożyczyć dychę, Księżniczka? Oddam... – i to było podsumowanie życia i śmierci Smutaski, która mogła żyć jeszcze wiele, wiele lat, gdyby nie pewien malarz artysta i złe wybory.

Kinga „pożyczyła” Ząbkowi dychę i odeszła odprowadzana niechętnymi spojrzeniami kloszardów. Nie należała już do nich. Ale czy kiedykolwiek było inaczej? Mogła wracać do mieszkania na Dąbrowskiego, ale... jeszcze nie czas. Jeszcze tam na nią czekają. Poszła więc do szpitala, gdzie spędziła długich sześć miesięcy. Doktor Izbicki szczerze ucieszył się na widok byłej pacjentki. Prawdę mówiąc, nie spodziewał się, że kiedyś jeszcze Kingę Król ujrzy: wypisywał ją z ciężkim sercem na polecenie ordynatora – była nieubezpieczona i szpital nie mógł sobie pozwolić na dalsze leczenie darmozjada – wiedząc, że pacjentka jest jeszcze chwiejna emocjonalnie i co najmniej kilka miesięcy powinna być hospitalizowana. Ordynator był jednak nieugięty: nikt za Kingę Król nie zapłaci, chyba że sam doktor Izbicki, więc...? – Dobrze pani wygląda, pani Kingo! – cieszył się teraz na widok młodej kobiety, która... żyła. Po prostu żyła. Wcale nie wyglądała tak dobrze, jakby sobie tego Izbicki życzył, cień szaleństwa nadal miała w oczach, ale żyła. To było najważniejsze. Tak, panie doktorze. Radzę sobie – odrzekła, odgarniając kosmyk włosów dłonią, która lekko drżała. Powrót do szpitala, nawet na krótką rozmowę z lekarzem, wiele ją kosztował. – Radzę sobie przez cztery tygodnie każdego miesiąca, ale gdy przychodzi czwartek... Izbicki oparł się plecami o krzesło i spojrzał zmrużonymi oczami na swą pacjentkę. Pamiętał napady szału, powracające w każdy pierwszy czwartek miesiąca, kiedy to spokojna zazwyczaj, potulna i cicha kobieta stawała się furią, gotową roznieść mury izolatki, zabić każdego, kto stanął jej na drodze, byle tylko wyjść, pojechać czy nawet na piechotę pobiec do lasu szukać dziecka. Z czasem napady furii słabły, Kinga przestała zagrażać otoczeniu – w przeciwnym razie nawet ordynator nie zmusiły Izbickiego do wypisania niebezpiecznej psychopatki – lecz widać czas nie do końca zaleczył tę ranę. – Co wtedy, pani Kingo? – zapytał spokojnie. – Wtedy kradnę pieniądze na autobus i jadę. Kradłam – poprawiła się. – Mam małe mieszkanie, sprzątam po domach, zarabiam. Radzę sobie. Ale radziłabym sobie lepiej, gdyby nie te czwartki. Może... może przepisałby mi pan jakieś leki? O, to Izbickiemu bardzo się spodobało. – Nadal cierpi pani na chorobę afektywną dwubiegunową. Wypróbujemy lek najnowszej

generacji, który powinien podziałać. A na pani czwartki, słynne swego czasu na cały oddział, silny środek nasenny. Po prostu ten czwartek pani prześpi, dobrze? Kinga skinęła głową. – Jeszcze jedno, pani Kingo, ten lek przeciwdepresyjny może w pierwszych tygodniach powodować nawrót myśli samobójczych czy chęć ponowienia prób. Proszę uwrażliwić na to rodzinę, by zwrócili na panią baczniejszą uwagę, dobrze? My oboje wiemy, że pani chce żyć, ale licho nie śpi. Proszę pamiętać, że jest pani młodą, mądrą kobietą, że całe życie przed panią, ale... to ostatnie życie, jakie pani zostało. Kinga w milczeniu słuchała tych truizmów. Padały z ust doktora Izbickiego tyle razy... Oczywiście wypowiadane w dobrych intencjach, bo naprawdę nie życzył swej uciążliwej czasami pacjentce źle, ale... to były jednak truizmy. Bo doktor nie zapytał Kingi ani teraz, ani poprzednio, czy ta ma w ogóle jakąś rodzinę, którą można byłoby na los Kingi „uwrażliwić”... Jedyną jej rodziną był kot. Aśka i Czarek...? Nie, ich „uwrażliwiać” Kinga nie będzie. Da sobie radę. Sama. Tak jak do tej pory sobie dawała. Wysłuchała doktora do końca, wzięła recepty, uścisnęła dłoń, przyjęła płynące z serca życzenia, by spotkali się za miesiąc w jeszcze lepszych nastrojach, i wyszła z tego gabinetu i tego szpitala. Na ulicy odetchnęła pełną piersią. Obejrzała się na szary budynek, nie mniej zachęcający niż więzienie na Rakowieckiej. Nigdy już tu nie wróci. Następnym razem spotka się z doktorem Izbic­kim w jego prywatnym gabinecie. Zarobi na tę wizytę i już. Wykupiła leki. Od razu, by nie stracić motywacji – „Będę żyć! Chcę żyć!” – połknęła pierwszą tabletkę leku przeciwdepresyjnego i... mogła działać dalej. Plan na ten dzień obejmował jeszcze jedną wizytę. Jeśli i tutaj się Kindze powiedzie, znaczyć to będzie, że Bóg rzeczywiście jest po jej stronie i naprawdę dostała od Niego jeszcze jedną, ostatnią szansę. Konrad Wolski przyjął Kingę na progu pracowni niczym marnotrawną córkę, wracającą z długiej podróży. – Dziewczyno, na Boga, skąd się tutaj wzięłaś?! Mówiono, że bujasz się na antypodach w poszukiwaniu sensu życia!

Rzeczywiście Kinga wzięła zwolnienie na ostatnie miesiące ciąży, wysłała szefowi zdjęcie nowo narodzonej córeczki, odebrała esemesem gratulacje, podziękowała tą samą drogą i... to była ostatnia wiadomość, jaką Konrad, właściciel KonGarden, od Kingi otrzymał. Teraz objął swą najlepszą, najbardziej kreatywną architekt i uściskał serdecznie. Nie było w tym uścisku żadnego podtekstu erotycznego, bo Konrad miał kochającą i kochaną żonę, od kilkunastu lat tę samą, oraz czwórkę fajnych, ułożonych, rozumnych dzieciaków. – Kiedy wracasz do roboty? Zaczyna się sezon. Każda para rąk się przyda, szczególnie tak zdolnych jak twoje, więc...? Kinga nie mogła odpowiedzieć, bo właśnie walczyła ze łzami. Wzruszenie ścisnęło jej gard­ło tak, że nie przechodziło przez nie ani jedno słowo. Konrad wypuścił ją z ramion, zajrzał uważnie w twarz kobiety. – Coś się stało? Coś złego? Kiwnęła głową. – Coś... z dzieckiem? Znów potaknięcie. Wciągnął powietrze. – Jeżeli mógłbym jakoś pomóc... – Daj mi pracę. Jakąkolwiek. Prostą – odrzek­ła cicho. – Masz ją, Kinga. Od jutra. Nawet od dziś. – Dzięki, Konrad. – Patrz, nawet twoje biurko jest takie, jakie było, gdy szłaś na zwolnienie. Nikt nic na nim nie ruszał. Tylko sprzątaczka ścierała kurz. Chcesz, siadaj i bierz się do pracy. Właśnie dostałem zlecenie na prosty projekt, teraz dla ciebie jak znalazł. To co? Spojrzał na kobietę wyczekująco. Była zmęczona, głodna i brudna – nie myła się od wczoraj, od wczoraj nie jadła – ale... chciała to zrobić! Chciała siąść przy swoim biurku, odpalić swój komputer, ujrzeć na ekranie logo KonGarden, wpisać hasło i otworzyć program znany jej na wylot, a potem zająć się tym, co kochała: stwarzaniem czegoś z niczego, wyczarowywaniem pięknego ogrodu w miejscu kartofliska. Uśmiechnęła się nieśmiało do Konrada. Ten klepnął ją w plecy, dał do ręki pendrive’a z danymi, zaprowadził na salę, podzieloną

ściankami na stanowiska architektów, przedstawił zespołowi, którego większość Kinga znała i lubiła i przez który również była lubiana, i... mogła wracać do dawnego życia. Nim jednak włączyła komputer, musiała wyznać szefowi przynajmniej część prawdy. Pociągnęła go za rękaw, a gdy się pochylił, wyszeptała: – Konrad, ja miałam depresję. Leczyłam się psychiatrycznie. Mężczyzna odparł bez zastanowienia, równie cicho: – Gdyby coś się stało mojemu dziecku, też bym zwariował. Nic się nie martw. Praca czyni cuda. Powiedz słowo, a dostaniesz tyle roboty, że zapomnisz o depresji, okej? – Okej – odparła z ulgą. Może dostanie tyle roboty, że zapomni chociaż o Czarnym Czwartku, od którego dzieliły ją cztery tygodnie... Pracowała z radością do późnej nocy. Godziny mijały jedna po drugiej, po kolei wychodzili koledzy i koleżanki, spiesząc do swych domów i rodzin, wreszcie pożegnał się z Kingą sam szef, ze zrozumieniem patrząc, jak ta z zaciętą miną stuka z klawisze i ciska się kursorem myszy po całym arkuszu. Kinga skończyła wstępny projekt, dziwiąc się, że niczego nie zapomniała, że pamięta każdą funkcję i każdy skrót klawiaturowy skomplikowanego programu, wreszcie, gdy oczy zaczęły odmawiać posłuszeństwa i widziała ekran przez mgłę, opadła z przeciągłym westchnieniem na oparcie krzesła. Wzrok Kingi padł na zaadresowaną do niej kopertę. Zajrzała do środka. Tysiąc złotych. „Tytułem zaliczki” – tak napisał Konrad, dodając do tego uśmiechniętą buźkę. I umowa-zlecenie wstępnie na trzy miesiące. – Kochany jesteś, szefie – mruknęła Kinga z wdzięcznością. Jutro umówi się na rozmowę z właścicielem mieszkania i przepisze umowę na siebie, uniezależniając się tym samym od Aśki. Nie chciała być niewdzięczna w stosunku do dziennikarki, ale chciała być wolna i niezależna. Aśka powinna to zrozumieć, jeśli nazywa się jej przyjaciółką. Do domu wracała półprzytomna ze zmęczenia, ale szczęśliwa. Na widok palącego się w pokoju światła całe to szczęście wyparowało w jednej chwili. Czekali na nią! Oboje! Niczym dwa sępy cierpliwie sterczące nad ofiarą, dopóki ta nie wyda ostatniego tchnienia, by wtedy rzucić się na nią i rozerwać na krwawe strzępy. Na co liczyła Aśka – to nie pozostawiało wątpliwości: na materiał do nowego, świetnego artykułu, ale

czego chciał Czarek? Zrobić Kindze kolejne dziecko i zostawić ją po raz trzeci, wcześniej nazywając tanią dziwką? Powoli, jakby każdy krok kosztował ją jeden dzień życia, pokonywała Kinga schody i korytarz. Drzwi do mieszkania nie były zamknięte na klucz, wystarczyło położyć dłoń na klamce i nacisnąć, by znaleźć się w mieszkaniu, gdzie natychmiast dopadli ją oboje, zasypując pytaniami i oskarżeniami. – Gdzie byłaś? Nie mogłaś uprzedzić? Dlaczego zniknęłaś na dwie noce, a nie jak zwykle na jedną? My tu od zmysłów odchodzimy! Czekaliśmy na ciebie z obiadem, potem z kolacją! Kinga, trochę odpowiedzialności! Przecież jesteśmy twoimi przyjaciółmi! Boimy się o ciebie! Słuchała tego w milczeniu i z pokorą. Potakiwała, kiedy tego oczekiwali, i zaprzeczała, gdy powinna zaprzeczyć, marząc, aby wreszcie sobie poszli. By mogła wziąć gorącą kąpiel, wypić kubek mleka z miodem, paść na miękkie łóżko i zasnąć spokojnie, po raz pierwszy od długiego czasu snem bez snów... Jeszcze pół godziny się nad nią pastwili, wcis­kając w Kingę odgrzewaną chińszczyznę, by wreszcie – „ale przyrzeknij, że to ostatni raz!” – dać jej spokój. Wyjść, obiecawszy oczywiście, że jutro się zjawią, i dać jej święty spokój. Kinga zamknęła za nimi drzwi, przekręciła dwukrotnie zamek, oparła się plecami o gładkie drewno i rozpłakała. Nie wiedziała właściwie, dlaczego płacze, ale miała przeczucie, że trafiła z jednego piekła do drugiego. I z tego drugiego nie będzie ucieczki. – Jesteś zmęczona. Śmiertelnie zmęczona – wyszeptała do siebie. – Weź kąpiel i idź spać tak, jak marzyłaś. Jutro zajmiesz się całą resztą. W tym umową najmu i wymianą zamków. Aśka nie będzie mogła już wchodzić do twojego domu jak do siebie. Czarek tym bardziej. Teraz jednak idź spać, Kinga. Po prostu idź spać... Od tego dnia Kinga sukcesywnie zaczęła odbudowywać swoje życie. Podpisała nową umowę z właścicielem mieszkania, gdzie jednym z warunków była możliwość meldunku na czas określony, ale jednak: Kinga mogła wyrobić sobie teraz nowy dowód osobisty, a tym samym z powrotem została oficjalnie przyjęta na łono społeczeństwa. Dzień w dzień łykała tabletkę leku przeciwdepresyjnego i choć świat nagle nie poróżowiał, nie miała już chęci co wieczór kłaść głowy na skrzyżowanych ramionach i płakać. W KonGarden pracowała od rana do nocy – przychodziła pierwsza, wychodziła ostatnia –

by nie mieć czasu na myślenie, bo do domu wracała tak zmęczona, że pragnęła jedynie dwóch rzeczy: kąpieli i miękkiego łóżka. W soboty i niedziele, gdy normalni ludzie odpoczywali, Kinga pomagała jako wolontariuszka w kuchni dla bezdomnych. Również od świtu do nocy. Powinna wydawać się coraz bardziej wyczerpana, powinna słaniać się na nogach, chudnąć i przypominać cień cienia, ale... ku bezbrzeżnemu zdumieniu Aśki, Kinga rozkwitła! No, może rozkwitła, to za dużo powiedziane, z niebieskich oczu Bezdomnej zniknęła beznadzieja i rozpacz. Kinga odnalazła... jeśli nie to, czego szukała w lesie, to na pewno swoje miejsce na ziemi. To, z niemałym podziwem, mówiła Aśka przyjaciółce trzy tygodnie po ich ostatnim spotkaniu, gdy u właściciela mieszkania przepisywały umowę najmu na Kingę. Czarek jak zwykle był przy nich, popijając herbatę z kubka w kotki. – Praca czyni cuda – odmruknęła Kinga w odpowiedzi na słowa dziennikarki. – A prawda nas wyzwoli – zgodziła się Aśka, patrząc na tamtą z wyczekiwaniem. Nie chciała powiedzieć wprost: „Jesteś mi, droga Kingo, coś winna”, mając nadzieję, że eksbezdomna się tego domyśli. – Za... cztery dni – odezwała się Kinga po długiej chwili. – Dajcie mi cztery dni, a wszystko wam opowiem. W najbliższy czwartek, pierwszy czwartek marca, zamiast jechać tam, gdzie... powinnam, spotkamy się tutaj i... tak, opowiem wszystko. Będziesz miała materiał na swój reportaż. – Przecież nie dlatego ci pomagam! – obruszyła się Aśka, ale wypadło to wyjątkowo nieszczerze. – No dobra, przyznam, że jestem bardzo ciekawa tej opowieści i chętnie ją opiszę, jeśli oczywiście się zgodzisz, ale wierz mi, że przyjaźnię się z tobą bezinteresownie. – Więc oddaj mi klucze – weszła jej w słowo Kinga. – A ja oddam ci twoje. Podeszła do szuflady, wyjęła pęk kluczy i położyła je przed dziennikarką. – Podwędziłam je Krzysztofowi po tym, jak uprawialiście seks w moim łóżku. Chciałam zrobić ci równie paskudny numer, więc wzięłam te klucze, obejrzałam sobie twoje mieszkanie, wyrzuciłam przez okno twoją najładniejszą bieliznę, ale na nic bardziej podłego nie było mnie stać. Klucze, nie wiem czemu, zatrzymałam. Miałam je przy sobie, gdy mnie zgarnęli, oddali mi je przy wypisie ze szpitala, użyłam jednego z nich, by otworzyć sobie śmietnik i tam w spokoju umrzeć, ale Kacperek mi na to nie pozwolił. Teraz – przesunęła klucze ku słuchającej tych słów w osłupieniu dziennikarce – oddaję ci twoją własność i proszę o zwrot mojej.

Wyciągnęła rękę i czekała. W końcu Aśka niechętnie położyła na dłoni Kingi klucze do jej mieszkanka. Kobieta zacisnęła dłoń na metalowych przedmiotach i krzyknęła w duchu: „Alleluja! Jestem wolna!”. – A jeśli... no nie wiem... coś ci się stanie? Albo będziesz musiała wyjechać? – próbowała jeszcze perswadować dziennikarka. – Pójdziesz do szpitala czy co, zostawisz Kacpra w zamkniętym mieszkaniu i biedak umrze z głodu... Będziesz go miała na sumieniu, wiesz o tym? Och, Kinga doskonale wiedziała! Miała jednak tyle na sumieniu... – Na pewno cię uprzedzę, gdybym coś planowała. – Przyrzekasz? – Przyrzekam. Teraz był dobry moment, by „uwrażliwić” przyjaciół, czyli Aśkę i przysłuchującego się rozmowie Czarka, że biorąc lek przeciwdepresyjny, Kinga może coś „kombinować”, ale... czuła się dobrze, nie myślała o samobójstwie, harując przez całe dnie, a noce przesypiała kamiennym snem... Nie. Nie musieli o niczym wiedzieć, bo nigdy się ich nie pozbędzie. Będą próbowali ją, Kingę, kontrolować jeszcze bardziej niż dotychczas. Aśka niechętnie schowała klucze do swego mieszkania do kieszeni i podniosła się równie niechętnie, mając nadzieję, że Kinga ją zatrzyma. Poprosi, by została jeszcze z pół godzinki, ale takie zaproszenie nie padło. Dziennikarka z narastającą niechęcią pomyślała o niewdzięcznicach, do których wyciąga się pomocną dłoń, a one na tę dłoń plują... Spojrzała pytająco na Czarka. Zwykle wychodzili razem. Tego wieczoru on również zamierzał ją zawieść: pokręcił głową. – Zostanę jeszcze chwilę – rzekł cicho, patrząc pytająco na Kingę. Ta wieloznacznym gestem wzruszyła ramionami. Aśce nie pozostało nic więcej, niż się pożegnać. Ani jedno, ani drugie jej nie zatrzymywało. Będąc już za drzwiami mieszkanka, które z dnia na dzień stawało się bardziej przytulne, tak jak z dnia na dzień apartament Aśki na Narbutta stawał się bardziej obcy i zimny, Aśka aż zgrzytnęła zębami z frustracji i żalu. – Zapłacisz mi, niewdzięcznico – mruknęła pod adresem Kingi. – Ty też, kutafonie – dodała, mając na myśli Czarka, po czym wyłączyła dyktafon i powlokła się do siebie, na Narbutta, próbując nie wyobrażać sobie, co tych dwoje zacznie wyprawiać, gdy zostaną sami. Zazgrzytała zębami.

– Zapłacicie mi za to. Oboje.

Czarek

Chciałem chwycić Kingę za ramiona i potrząsnąć nią. – Nie bój się mnie! Zaufaj mi! Jestem po twojej stronie! Chciałem ją chwycić i przytulić. Tak mocno, by usłyszeć bicie jej serca, i tak mocno, by ona słyszała bicie mojego. – Kocham cię, więc pozwól mi kochać siebie. Już więcej cię nie zawiodę, nie zdradzę. Zaufaj mi. Dlaczego patrzysz na mnie z takim chłodem? Czemu odsuwasz się na bezpieczny dystans, bym nie mógł cię nawet dotknąć? Nie skrzywdzę cię, Kinga, nigdy więcej. Zamiast tego nastawiłem wodę w czajniku i zapytałem głosem tak zwyczajnym i wyprutym z emocji, jakbym nie czuł do tej kobiety zupełnie nic. – Zrobię sobie herbaty. Tobie także zrobić? Splotła ręce na piersi i odpowiedziała pytaniem na pytanie: – Czego ode mnie chcesz? „Kochać cię” – już miało mi się wymknąć, gdy w porę ugryzłem się w język. – Chcę sprawić, byś była szczęśliwa – powiedziałem na głos, wiedząc, że zabrzmiało to, jakbym grał w tanim melodramacie, ale to było bezpieczniejsze niż tamte dwa słowa, które Kinga mogła opacznie zrozumieć. Bo tak też było: pragnąłem jej jak jeszcze nigdy w życiu. Nie, już wcześniej wzbudzała we mnie takie pożądanie – wtedy gdy jeszcze była nietknięta, gdy się broniła przed moimi gorącymi dłońmi, gdy odpychała spragnione usta, gdy wymykała się z objęć i mówiła „nie”. Dziś wieczór pragnąłem jej tak samo jak wtedy. Jedno jej słowo, jeden gest i wziąłbym ją w tej kuchni, na stole albo na podłodze, w przejściu do pokoju, w korytarzu, nawet w łazience, opartą o drzwi. Wziąłbym ją na kanapie i na podłodze obok kanapy. Wystarczyło, żeby wyciągnęła rękę... Ale Kinga cofnęła się o krok, jeszcze bardziej zwiększając dzielący nas dystans. – Kocham cię, Kinga. Daj mi szansę – poprosiłem cicho, nienawidząc siebie za ten błagalny ton. Wiele kobiet oddałoby pół życia, by zaciągnąć mnie do łóżka, a ta... a ona... a Kinga... – Będziesz miał swoją szansę – odparła chłodno, nie patrząc mi w oczy. – Za cztery dni.

Przecież obiecałam. Wysłuchasz mojej spowiedzi i albo dasz mi rozgrzeszenie, albo stąd wyjdziesz i więcej się nie zobaczymy. Dostaniesz swoją szansę – powtórzyła, podnosząc na mnie wzrok. Co miała w oczach? Miłość i nienawiść. I dźgnęła mnie tymi dwoma uczuciami, niczym rozpalonym prętem. Doskoczyłem do niej, chwyciłem w ramiona tak, jak o tym marzyłem od lat, wpiłem się ustami w jej usta i całowałem dotąd, aż zabrakło mi tchu, nie zważając na jej szaleńcze próby wyswobodzenia się. Trzymałem ją nadal. Staliśmy twarzą w twarz, niczym przeciwnicy na śmierć i życie. – Nie mam cię z czego rozgrzeszać. Nie zrobiłaś niczego tak strasznego, czego nie mógłbym ci wybaczyć, rozumiesz? – w tej chwili powiedziałbym wszystko, byleby tylko mnie do siebie dopuściła. Bylebym mógł wziąć to, po co od tylu tygodni tutaj przychodziłem. Gdy nadal patrzyła na mnie bez słowa, z mieszaniną miłości i nienawiści, wrzasnąłem, doprowadzony do ostateczności: – Przecież nikogo, kurwa, nie zabiłaś! To była sekunda, jak wywinęła mi się z rąk, chwyciła z wieszaka kurtkę i wybiegła w noc. Nim zdążyłem narzucić płaszcz, po Kindze nie zostało nawet wspomnienie. Kilka godzin, jakie pozostały jej do ósmej rano, spędziła na dworcu. Nie przypominała już bezdomnej sprzed dwóch miesięcy, więc gliniarze dali jej spokój. Oczywiście kloszardzi poznali Kingę, zwaną przez nich Księżniczką, ale tym razem nie podchodzili do niej nawet z prośbą o parę złotych. Już do nich nie należała albo jeszcze nie, a coś – może błysk szaleństwa w oczach kobiety – kazało się dzisiejszej nocy trzymać od niej na dystans. Ludzie marginesu wyczuleni są na uczucia innych niczym bezpańskie psy. Wiedzą, kiedy mogą zbliżyć się, by pochwycić kość, wiedzą też, gdy ten, kto kość trzyma, chce tą kością zwabić, by zabić. Do Kingi Król nie należało się dzisiaj zbliżać. Na ranem podniosła się z twardej dworcowej ławki i zniknęła. By pojawić się w biurze KonGarden. – Szefie, nie będzie mnie kilka dni. Potrzebuję paru złotych – powiedziała, nie patrząc Konradowi w oczy. On zaś albo nie chciał, albo nie miał czasu jej wypytać, na co potrzebuje tych pieniędzy i co będzie robiła przez te parę dni. Może gdyby ujrzał w oczach Kingi to, co widzieli bezdomni, zapytałby, ona rozkleiłaby się i wyjawiła prawdę. I to może by wystarczyło. Może nie musiałaby

powtórzyć swojej historii w najbliższy czwartek Czarkowi i Aśce. Może uratowałoby jej to życie... Ale Konrad nie zapytał, wyciągając po prostu portfel i podając kobiecie kilka banknotów. A Kinga podziękowała tylko, nadal nie podnosząc nań oczu, i wyszła. Chciał jeszcze zapytać, czy wszystko w porządku, ale zniknęła już w korytarzu przy windach. Prosto z biura pojechała do taniego hotelu na przedmieściach Warszawy, wstępując po drodze do delikatesów, zapłaciła z góry za cztery doby, powiesiła na drzwiach kartonik „NIE PRZESZKADZAĆ”, wyciągnęła z torby butelkę żołądkowej gorzkiej i opakowanie tabletek nasennych, które przepisał jej doktor Izbicki, po czym połknęła połowę, popiła wodą, odczekała kwadrans, aż ciało przyjemnie zaczęło się rozluźniać, i – krztusząc się i kaszląc – zapiła szklanką wódki. Nie, nie zamierzała się zabić. Zamierzała przespać cztery dni i cztery noce, dzielące ją od piątku. Zbawczego piątku... Ocknęła się o świcie. Uniosła ciężką głowę, przez chwilę próbując sobie przypomnieć, gdzie się znajduje. W takim stanie budziła się zwykle w swojej norze, ale dziś nie była to dziura wykopana pod szopą na opuszczonej działce, ale hotelowy pokój. Nagle w jednym bolesnym, bardzo bolesnym przebłysku wróciły wspomnienia: naćpała się i schlała do nieprzytomności, by... przeczekać. Żeby przespać Czarny Czwartek. Jeśli się jej to udało, będzie uratowana, jeśli nie... Spojrzała na hotelowy budzik i aż zmrużyła oczy od ostrego światła, jakim świeciły cyfry i litery. Była godzina 4.30, 7 marca 2013. Czwartek. I Kinga poczuła, poczuła całą sobą potworny strach. Bo w tym momencie miała już pewność, że przegra. Zawartość żołądka podeszła jej do gardła. Chwyciła się za usta i ledwo zdążyła dobiec do łazienki, by zwymiotować żółcią. Ręce drżały jej niczym alkoholikowi w delirium. Bała się tak strasznie jak nigdy od tamtego dnia, gdy ocknęła się w szpitalu i wyszeptała: – Gdzie Alusia? Co z moim dzieckiem? A pielęgniarka, zamiast odpowiedzieć: „Wszystko w porządku, jest tutaj, obok”, spojrzała na Kingę przerażona i wybiegła szukać lekarza. Wtedy właśnie Kinga poczuła ten obezwładniający, odbierający zmysły strach, bo już

wiedziała: stało się. Odebrali jej dziecko. Porwali Alusię i wywieźli tam, gdzie Kinga nigdy jej nie znajdzie: do Kaliningradu. Dziś, niemal dwa lata później, będzie zmuszona zmierzyć się z tym koszmarem ponownie. Po raz drugi minuta po minucie przeżyje rozpacz straty i szaleństwo poszukiwań. Ale tak jak dwa lata temu miała jeszcze cień nadziei na odnalezienie dziecka, tak dziś nie miała już żadnej. Czarek z Aśką stawili się punktualnie jak w zegarku – o osiemnastej. Zupełnie jakby umówili się do kina na pasjonujący film. Przynieśli ze sobą ptysie nadziewane bitą śmietaną – „trzeba cię trochę podtuczyć, bo znów schudłaś” – colę, chipsy – tylko popcornu brakowało, jak Boga kocham – i butelkę wódki – „rozwiąże ci język” – a gdy Kinga pokręciła głową, Aśka wyczarowała spod kurtki, niczym magik królika z kapelusza, butelkę szampana. Kinga spojrzała na nią jak na kretynkę: – I co tu świętować? – Pierwszy dzień reszty twojego życia – odparła słodko dziennikarka. – Naszego – poprawiła się. Wolała Kingi nie naciskać, jeszcze nie. A nuż zamknie się w sobie jeszcze bardziej i z artykułu nici? A Aśka potrzebowała tego materiału. I pieniędzy, jakie za niego dostanie. Bardzo. Czarek jak zwykle nastawił wodę na herbatę, czując się w maleńkiej kuchni bardziej swojsko niż Kinga, a gdy czajnik zaczął szumieć, stanął przed kobietą, położył jej dłonie na ramionach i zapytał poważnym tonem: – Jesteś gotowa o tym opowiedzieć? Nie. Nie była. Chciała krzyczeć, żeby poszli do diabła, oboje, oba sępy! Żeby spierdalali z jej życia, pozwalając właśnie swobodnie żyć! Ale to był jej krzyż, to była kara: opowiedzieć tym dwojgu, co stało się dwa lata temu w pewien czwartkowy wieczór... Zacznie od początku, tylko jeszcze... – Nie dotykaj mnie – powiedziała cicho i odsunęła się od Czarka. Urażony, usiadł przy stole. Aśka, zapomniawszy o szampanie (ale nie o włączeniu dyktafonu), również. Kindze nie pozostało nic innego, niż usiąść naprzeciw nich, spleść dłonie tak silnie, że paznokcie wpiły się w ciało – ten ból, ból fizyczny, zaraz się jej przyda – i rozpocząć swą opowieść.

Kinga

Musisz wiedzieć, Czarek, że jakimkolwiek okazałbyś się draniem – nie przerywaj! Jedno słowo i kończymy posiedzenie! – jakimkolwiek więc okazałbyś się bydlakiem, pragnęłam tego dziecka, cieszyłam się na nie. Pierwsze poroniłam i długo nie mogłam dojść do siebie, bo strata tej maleńkiej istoty była dla mnie strasznym ciosem. Ty, Aśka, tego nie zrozumiesz, bo bez mrugnięcia okiem usunęłaś płód – wiem, wiem, dziec­ko przeszkodziłoby ci w karierze – ja jednak, mimo że mog­łam mieć problemy, bo ojcem dziecka nie był mój mąż, ale kochanek, chciałam je urodzić. Druga ciąża przebiegała wzorcowo, mimo że nienawidziłam ciebie, Czarek, jeszcze bardziej niż za pierwszym razem, bo wtedy mogłam cię zrozumieć, szczeniacki błąd, takież zachowanie, ale gdy ten sam błąd popełniasz po raz drugi i zachowujesz się jak kawał bydlaka ponownie, trudno odpuścić, ot tak, i wielkodusznie wybaczyć, przyznasz mi rację. I mimo że powiedziałam o nas Krzysztofowi, który dostał furii i od tej pory nie wyrażał się o dziecku inaczej niż „ten twój bękart”, naprawdę byłam szczęśliwa, że noszę pod sercem maleńką istotkę, która będzie przy mnie długie lata i dla której ja będę czymś więcej niż meblem w mieszkaniu, praczką i sprzątaczką. Naprawdę pokochałam tę drobinę w momencie, gdy ujrzałam na ekranie USG bijące serduszko. Już wtedy wiedziałam, że wszystko będzie dobrze, że za siedem miesięcy urodzę zdrową, śliczną dziewczynkę i nazwę ją Ala. Alusia. Przez całą ciążę mówiłam do niej, czytałam jej, śpiewałam kołysanki, a Krzysztof nie mógł na mnie patrzeć – taką spokojną, szczęśliwą i promienną – i myślę, że to: jego nienawistny wzrok, którym obrzucał mój rosnący brzuch, było pierwszym powodem tego, co się stało. Jestem daleka od obwiniania za wszystko mojego męża, ale to on cisnął pierwszy kamyczek, który zmienił się w lawinę... Miałam nadzieję, że jaka ciąża, taki poród, i tu szok: rodziłam długo, cierpiąc w samotności, bo Krzyśka o potrzymanie za rękę nie mogłam prosić choćby z tej prostej przyczyny, że poszedł się urżnąć, a rodzice z Bydgoszczy nie mogli przyjechać. Nikogo innego w Warszawie nie miałam – mojego szefa czy kolegów z pracy o taką przysługę przecież nie poproszę.

Gdy po dwóch dobach bólu tętno dziecka zaczęło słabnąć, natychmiast zabrali mnie na cesarkę. Do dziś pamiętam krzyk położnej: „Czerwony alarm! Czerwony alarm!”, i to był drugi kamyczek... To wtedy w moim mózgu strzałka „Szczęśliwa, bezpieczna, spokojna” odchyliła się gwałtownie w drugą stronę na „Czerwony alarm!”. Zrobiło się wokół mnie zamieszanie, przerzucili mnie z łóżka na stół operacyjny, w biegu niemal wbijając się do żyły i podając narkozę. Ja, półprzytomna z bólu, modliłam się o jedno: o zdrowie i życie Alusi. Mojej córeczki. Kilka godzin później dostałam ją do pierwszego karmienia, krzyczała jak każdy normalny, zdrowy i głodny noworodek. Jednak gdy przemówiłam do niej: Alusiu, Aluńku, to ja, twoja mama – umilkła, otworzyła szeroko wielkie niebieskie oczy i... słuchała. Słuchała głosu, który śpiewał jej kołysanki i czytał wierszyki. Poznała ten głos, poznała mnie, swoją mamę, a ja przepadłam. Przepadłam w tych wielkich niebieskich mądrych oczach, które patrzyły na świat z komiczną powagą i zadziwieniem. Zakochałam się w idealnym pięknie mojej córeczki i choć nadal cierpiałam fizycznie – nie podano mi leków przeciwbólowych, co po cesarce ponoć jest standardem, ale pewnie ktoś zapomniał czy przeoczył – to byłam szczęśliwa, tuląc moją drobinę. Przeszczęśliwa. I wtedy... W drzwiach stanął nieznany mi mężczyzna w białym fartuchu. Pewnie lekarz, może mąż którejś z pacjentek pomylił pokój? Spojrzał na nas dwie spod czarnych, krzaczastych brwi, a we mnie... zamarło serce. „Czerwony alarm! Czerwony alarm!” – rozkrzyczało się coś w moim mózgu. Porwałam śpiącą obok Alusię na ręce i przycisnęłam do siebie, żeby ten mężczyzna nie mógł jej zobaczyć. Uśmiechnął się lekko – teraz wiem, że to był zwykły uśmiech na widok matki i noworodka – ja jednak odebrałam go inaczej, całkiem inaczej... Otóż, widzicie, stało się coś... o czym trudno mi dziś opowiadać, bo brzmi jak bajka o żelaznym wilku... zresztą nikt nie potrafił tego wysłuchać bez unoszenia z niedowierzaniem brwi, więc od was też bezwarunkowej wiary nie wymagam... tylko psychiatrzy, którzy mnie po wszystkim badali, nie okazywali żadnego zdziwienia, gdy im o tym opowiadałam... otóż przemknęła mi przez umysł jasna, ostra jak skalpel myśl, tak... prosta i świadoma, tak... jasna, że nie miałam żadnych wątpliwości, iż jest prawdą: – Chcą porwać Alusię i wywieźć ją do Kaliningradu. Tam sprzedadzą twoje dziecko na narządy.

Nie pytajcie, skąd przyszedł mi do głowy ten Kaliningrad, skąd to urojenie: akurat moje dziecko, do Kaliningradu, porwać i na narządy, ale stało się to dla mnie tak pewne jak fakt, że leżę w szpitalu sama w pustej sali, tuląc do siebie moją kruszynkę. Właśnie: dlaczego byłam w czteroosobowej sali sama, skoro w innych leżało po parę położnic? – zaczęły przychodzić mi do głowy takie pytania i stałam się coraz bardziej podejrzliwa. Dlaczego pielęgniarka tak dziwnie przygląda się Alusi? Dlaczego uśmiecha się tak, jakby miała nadzieję na szybki zysk? A salowa? Pochyliła się nad łóżeczkiem, zajrzała w śpiącą buzię mojej kruszynki i powiedziała: – Jaki śliczny maluszek! Do schrupania! Nie, spokojnie, nie pomyślałam wtedy, że moje dziec­ko zostanie sprzedane kanibalom czy satanistom, ale mój umysł od razu wzmógł czujność: czy salowa zachwyca się każdym noworodkiem? No w to nie uwierzę... Coraz bardziej, z godziny na godzinę, gdzie tam!, z minuty na minutę brnęłam w tę paranoję, utwierdzając się, że to nie wymysł zmęczonego umysłu, lecz najprawdziwsza prawda. Przeniosłam dziecko z łóżeczka na moje łóżko i od tej pory nie spuszczałam go z oczu. Przestałam jeść, bo musiałabym zostawić dziecko na te parę minut bez opieki, przestałam spać – mój sen był dla maleńkiej śmiertelnym zagrożeniem. To wtedy nastąpiłoby porwanie, tego byłam pewna. Wszyscy – kim byli ci wszyscy? – tylko czekają, aż zmęczona, zamknę oczy, wejdą do pokoju i nim zdążę podnieść alarm „Czerwony alarm! Czerwony alarm!”... Do tortur psychicznych doszło cierpienie fizyczne: maleńka była głodna, przysysała się do piersi z całej siły, a one, zawsze delikatne i wrażliwe, zaczęły krwawić. Każde zaciśnięcie małych usteczek na brodawce bolało tak strasznie, że miałam ochotę oderwać dziec­ko od siebie i... I wpijałam paznokcie w skórę dłoni, aż one też krwawiły, zagryzałam wargi, by nie krzyczeć, a na główkę Alusi kapały łzy. Łzy tym bardziej gorzkie, że mimo znoszonego przeze mnie z trudem, bo z trudem, ale jednak bólu dziecko było nadal głodne! Miałam za mało pokarmu. Alusia chudła i kwiliła żałośnie, ja szlochałam w poduszkę, gdy zasypiała, położna rugała mnie za każdym razem: – Dziecko musi ssać! Proszę się nie mazać, tylko karmić! Wszystko się unormuje, tylko weź się w garść, kobieto, i ściągaj pokarm, ściągaj do ostatniej kropli! Nie było ostatniej kropli! – chciało mi się wyć. – Ala wypijała wszystko! A nadal jest głodna! Niech mi ktoś, na miłość boską, pomoże! I natychmiast włączał się „Czerwony alarm!” – o to Im chodzi. Bym błagała o pomoc.

Tylko czekają, by zabrać dziecko do karmienia i... Milczałam. A mój umysł brnął w szaleństwo. Przyjechał Krzysztof. Tak dziwnie patrzył na małą. Uśmiechnął się i chciał ją wziąć na ręce. Po co? Przecież wie, że to nie jego dziecko! Na pewno jest w zmowie z Tamtymi! Nie pozwoliłam. Przestał się uśmiechać. Sucho zapytał, czy ma zarejestrować Alę na swoje nazwisko, czy może wpadłam na jakiś inny pomysł. Nie, nie! Niech dziecko będzie nasze wspólne! To o jedno zagrożenie dla Alusi mniej, bo przecież w zmowie z Tamtymi mógł być Czarek! Oczywiście tego na głos nie powiedziałam. Podziękowałam pokornie mojemu mężowi, a kiedy wyszedł, a maleńka nadal była przy mnie, opadłam na poduszki i rozpłakałam się. Moja druga doba w roli matki przebiegała podobnie do pierwszej: karmiłam i płakałam razem z Alą, gdy ona zasypiała, płakałam w samotności. Gdy musiałam skorzystać z toalety, budziłam dziecko, a gdy zaczynało krzyczeć z głodu, wlokłam się, obolała, i wracałam czym prędzej – słysząc płaczące dziecko, wiedziałam, że wciąż tutaj jest. Trzeciego dnia przyjechali z Bydgoszczy moi rodzice i wtedy po raz pierwszy próbowałam prosić o pomoc. Kinga-normalna wzięła przez chwilę górę nad Kingą-wariatką. – Mamo, ze mną jest coś nie tak – zaczęłam, gdy tylko okrzyki radości i zachwytu nad Alusią przy­cichły. – Ja strasznie się o nią boję... – tu oczywiście zaczęłam płakać, a mama próbowała mnie przytulić, co nie było łatwe, bo przyciskałam do piersi dziecko. – Nie mogę spać, nie jem, tylko jej pilnuję... – mówiłam, łykając łzy. – Musisz jeść, dziecko! Przecież karmisz! – oburzyła się moja matka i już wiedziałam, że nie usłyszała tego, co najważniejsze. – Z tym karmieniem też jest wszystko nie tak! – krzyknęłam, zachłystując się łzami. – Ala poraniła mi brodawki! Ssie mleko z krwią, a ja mam ochotę ją odepchnąć! – To normalne, Kinguniu, wierz mi! Ty też byłaś małym kanibalem. – Matka pogładziła mnie po włosach. – Przywykniesz, wszystko będzie dobrze, one – przy ojcu krępowała się powiedzieć „brodawki” – się uodpornią. Zobaczysz... Weźmiemy wnusię na pół godziny, a ty się zdrzemnij... – Nie!!! – krzyknęłam tak, że dziecko, które przed chwilą zasnęło, otworzyło szeroko oczy i zaczęło płakać. – Nie – powtórzyłam, bo w głowie Kingi-wariatki włączył się „Czerwony alarm!”. Moja matka i mój ojciec na pewno nie byli w zmowie z Nimi – wtedy jeszcze nie – ale

czy daliby radę, dwoje starszych, bezbronnych ludzi, uzbrojonym bandytom z ruskiej mafii? Wtedy właśnie doszły do mojej świadomości, do świadomości Kingi-wariatki, nowe szczegóły, które jeszcze bardziej uprawdopodobniły „Czerwony alarm!”. Trzech łysoli, niby z ochrony szpitala, nawet mieli mundury dokładnie takie same jak ochroniarze, czekało – gdzie? tutaj, na oddziale położniczym? na dole, przy wejściu? ukryci czy zupełnie jawnie? – aż ktokolwiek wyniesie Alusię z mojego pokoju i... Mama żachnęła się nieco, ojciec pokręcił głową – ach te humory młodych matek, ale zamiast zabierać mi dziecko, zrobili coś, za co byłam im wdzięczna: przynieśli do pokoju obiad. Mój pierwszy posiłek od trzech dni. Pochłonęłam go w mgnieniu oka, wypiłam trzy szklanki kompotu, nie zdając sobie do tej pory sprawy, jak bardzo byłam odwodniona, zjadłam jeszcze jeden talerz zupy, obudziłam dziecko, które zaczęło krzyczeć z głodu, i – zostawiając je pod niepewną opieką moich rodziców – powlokłam się do łazienki. Wzięłam prysznic, też po raz pierwszy od urodzenia Alusi, i wychodząc spod niego, zaczęłam mdleć. Kinga-normalna wzięłaby to za objaw totalnego osłabienia z głodu i braku snu, Kinga-wariatka utwierdziła się tylko w swoim obłędzie: a jednak dosypali mi czegoś do kompotu... Zebrałam się w sobie, przez chwilę trzymając głowę między nogami, i wróciłam do płaczącego dziecka. Wyrwałam je ojcu z rąk i z westchnieniem ulgi, choć wiedziałam, że zaraz będę płakać z bólu, przystawiłam małą do piersi. Moja matka patrzyła na mnie długą chwilę – już wtedy musiałam wyglądać jak upiór – ale nie powiedziała ani słowa. Pstryknęli dziecku jeszcze kilka fotek – słodkie maleństwo u piersi swojej mamy – i poszli. Ja zostałam znów sama z rosnącym przerażeniem i niemalejącym bólem. Tej nocy na oddziale wydarzyło się coś, co dołożyło drew do ognia. Zmarła jedna z pacjentek. Ale najpierw ja zaczęłam słyszeć GŁOSY. – Kinga Król – po południu ktoś wymówił moje imię i nazwisko gdzieś na korytarzu. Nadstawiłam uszu, nie wiedząc wtedy jeszcze, że to nowe urojenie coraz bardziej chorego umysłu. – Kinga Król! – usłyszałam głośniej i wyraźniej. Czekałam, aż uchylą się drzwi, i ten, kto mnie woła, wejdzie do środka, i... rozglądałam się w panice po pokoju. Dokąd uciekać, jeśli będzie to mężczyzna z kałachem? Bo wiedziałam już, że oprócz uniformów ochrony moi prześladowcy są również uzbrojeni w karabiny.

Ale drzwi pozostawały zamknięte. Klamka ani drgnęła. Za to usłyszałam pod raz trzeci: – Kinga Król! I tak miałam słyszeć od tej pory co kilka minut. Przez całą dobę. Bez przerwy. Na okrągło. Raz było to spokojne: – Kinga Król. Innym razem natarczywe czy wręcz agresywne: – Kinga Król!!! Później dojdą inne słowa: – Gdzie jest Kinga Król? Czy jest tu Kinga Król? To „Kinga Król” nawet Kingę-normalną doprowadziłoby do obłędu. Dla Kingi-Czerwony alarm! było tylko dowodem: są blisko. Czekają. Podczas wieczornego obchodu zainteresował się moim stanem jeden z lekarzy. Podniósł do oczu kartę, spojrzał na upiora o imieniu i nazwisku powtarzanym coraz częściej. – Jak się pani czuje? – zapytał miłym, pełnym troski głosem. Zaczęłam płakać. Chciałam mu powiedzieć, że już nie mogę wytrzymać, że Oni są coraz bliżej, że dostaję obłędu ze strachu o dziecko, ale zdołałam tylko wydusić: – Źle. Chcę stąd wyjść. Pokręcił głową. – Gorączkuje pani. Jeszcze przez kilka dni zostanie pani z nami. Kilka dni?! Kilka dni w tym piekle?! – Jak pani sypia? – Nie sypiam wcale! – krzyknęłam. – I nie mogę tu zostać! Chcą zabrać mi dziecko! – Pani Kingo – odezwał się głosem zarezerwowanym dla „trudnych pacjentek” – nikt nie chce zabrać pani dziecka. Podamy pani łagodny środek nasenny, pielęgniarki zabiorą córeczkę na oddział noworodkowy, by mogła się pani zdrzemnąć, dobrze? Jutro rano poczuje się pani lepiej i może ta gorączka spadnie. „Pielęgniarki zabiorą mi dziecko, kiedy wy mnie uśpicie?!” Kiwnęłam głową. Lekarz jeszcze chwilę patrzył to na mnie, to w kartę, po czym uśmiechnął się krzepiąco „z triumfem? fałszywie?”, życzył dobrej nocy i wyszedł. Gdy pielęgniarka przyniosła mi małą żółtą tabletkę i zaproponowała, że zabierze Alusię,

odmówiłam, a gdy wyszła, wepchnęłam tabletkę głęboko pod materac. – Kinga Król! – usłyszałam tuż za sobą. Krzyknęłam z przerażenia. Dziecko zapłakało. Zaczęła się noc pełna koszmarów... Koło północy trwałam w letargu, nasłuchując powtarzającego się co jakiś czas wołania: – Kinga Król! – i kroków na korytarzu, które zbliżałyby się do naszego pokoju, ale na całym piętrze panowała cisza. Z rozmów lekarza dyżurnego i pielęgniarek wywnioskowałam, że wybierają się na pół godzinki na czyjeś imieniny dwa piętra niżej i właśnie o północy, gdy oddział zapadł w sen, cały personel „urwał się” na krótką imprezkę. Wtedy nie dało mi to do myślenia, byłam skupiona na nasłuchiwaniu głosów i kroków, ale... Ale... Nie przypomnę sobie dzisiaj, ile minut po opuszczeniu oddziału przez wszystkie pielęgniarki i lekarza rozległ się pierwszy dzwonek alarmowy. Może było to pięć minut, może dziesięć... Wiem, że któraś z pacjentek z naprzeciwko nacisnęła „Czerwony alarm!” wzywający pomocy. Nikt nie odpowiedział, bo w dyżurce nikogo nie było. Dzwonek zabrzmiał ponownie. I jeszcze raz. Czułam go jak smagnięcie impulsem elektrycznym. Kinga-normalna nie wiedziała już sama, czy to urojenie chorego, wyczerpanego do granic umysłu, czy też rzeczywiście ktoś wzywa pomocy. Dzwonek zabrzmiał jeszcze raz i ucichł. Kwadrans – a może pół godziny, nie wiem do dziś – później na oddział wróciło rozbawione towarzystwo i... i zaczął się koszmar. Najpierw zaniepokojone głosy, potem krzyk: – Ona nie żyje! Wykrwawiła się!!! Zrób coś! Ja pierdolę! Kurwa!!! Wykrwawiła się! Zamieszanie na korytarzu rosło. Któraś z pielęgniarek szlochała, wrzeszczał noworodek, drzwi do wszystkich pokoi pozamykano. Próbowano tę, która się wykrwawiła, wzywając bezskutecznie pomocy, reanimować, ale było za późno. Mogła żyć, gdyby tej nocy nie było imienin dwa piętra niżej. Mogła żyć... Ja, osłupiała z przerażenia, ściskając w ramionach Alusię tak, że i moje dziecko zaczęło popłakiwać, wiedziałam jedno: zabili kobietę. Oni zabili matkę maleńkiego dziecka. Kolej na

mnie. Muszę uciekać!!! Wypisałam się na własne żądanie następnego ranka. Nikt mnie, mimo że miałam wysoką gorączkę, nie zatrzymywał, bo na oddziale gościł prokurator. Lekarze i pielęgniarki mieli większy problem – jak zatuszować śmierć pacjentki – niż zajmowanie się żyjącymi. Przyjechał po mnie naburmuszony Krzysztof, półprzytomną z gorączki, bólu i przerażenia zawiózł do domu na Nowogrodzkiej, w którym panował po prostu chlew. – Miałaś wyjść za trzy dni – próbował się usprawiedliwić. Stałam w drzwiach pokoju, po którym walały się butelki po piwie i nie tylko – wieczór kawalerski? – i słuchałam nie jego usprawiedliwień, lecz... głosów. Czy zorientowali się, że uciekłam ze szpitala? Nie. Byłam bezpieczna. Alusia była bezpieczna. Mój mózg z „Czerwony alarm!” przełączył się na „Chwilowo spokojna i bezpieczna”, szczególnie że jedyne zagrożenie, mój mąż, poszło do pracy. Zmieniłam cuchnącą piwem i papierochami pościel na świeżą, niemal mdlejąc z wysiłku, wyjadłam resztki z lodówki, wypiłam hektolitry lekkiej herbaty i... tuląc przyssane do piersi dziecko, po raz pierwszy od czterech dni zapadłam w głęboki sen. Trwał pół godziny. Dziecko zgubiło sutek i rozkrzyczało się, stawiając mnie niemal na baczność. W mózgu rozdzwonił się „Czerwony alarm!”. Na klatce schodowej usłyszałam kroki i głos pod drzwiami: – Kinga Król. Czy jest tutaj Kinga Król? Chwyciłam w panice za telefon i po chwili krzyczałam: – Musisz zawieźć mnie do rodziców! Nic mnie nie obchodzi twoja praca, twój szef i twój projekt! Musisz natychmiast wywieźć nas z Warszawy! To chyba w tym momencie całkowicie zerwałam kontakt z rzeczywistością. Już nie próbowałam logicznie tłumaczyć sobie, że są to urojenia zmęczonego umysłu. To w tym momencie zyskałam pewność: rosyjska mafia naprawdę chce porwać moje dziecko, bo dziec­ko szefa tej mafii – szczegółów przybywało – ma niewydolność serca. Potrzebują serduszka mojej Alusi, by uratować tamto. Ala i dziecko szefa kaliningradzkiej mafii mają tę samą zgodność

tkankową. Oni zrobią wszystko, by uprowadzić moją kruszynkę. Nie cofną się przed niczym. Będą nas ścigać, aż odbiorą mi dziec­ko i przerobią na narządy. Jednym słowem: oszalałam. Kinga umilkła. Czarek z Aśką wpatrywali się w nią ogromnymi oczami pełnymi przerażenia i niedowierzania, chociaż przecież... wierzyli każdemu jej słowu. Nie mieli powodu, by wątpić w tę opowieść – może z wyjątkiem imieninowego party, które doprowadziło do śmierci pacjentki (parę dni później Aśka przeprowadziła małe śledztwo i pozbyła się wątpliwości: rzeczywiście tej nocy wykrwawiła się na śmierć jedna z kobiet, choć, jak stało w aktach prokuratora, „lekarze i pielęgniarki uczynili co w ich mocy, zastosowali prawidłowe leczenie i nie było odstępstw od przyjętej w takich wypadkach procedury”, zastanawiał jedynie brak choć jednego zeznania którejkolwiek z pacjentek). Kinga opowiadała historię swego obłędu głosem spokojnym, choć niepozbawionym emocji, parę razy miała w oczach łzy, głos się jej załamywał, ale jakoś się trzymała. Oni jednak wiedzieli, że to dopiero początek. I bali się, bali jak cholera, usłyszeć zakończenie... Chcecie pewnie wiedzieć, czy komuś o tym powiedziałam. Przecież miałam rodziców, miałam przyjaciół... Próbowałam. Już pierwszego dnia, gdy znalazłam się pod czułą i troskliwą – nie zaprzeczam – opieką mamy, próbowałam powiedzieć jej o tym, co się dzieje. Płacząc, bredziłam o ruskiej mafii, Kaliningradzie, serduszku Alusi potrzebnym dziecku mafiosa. Mama odrzekła tylko, patrząc na mnie z mieszaniną przerażenia i pobłażliwości: – Dziecko drogie, co ty wygadujesz? Jak mafia? Odpocznij, prześpij się i przestań się mazać. To zwykły baby blues. To minie. No już, kładź się, bierz dziecko do karmienia... Wiem, że boli, na początku musi boleć... I nie mów mi więcej o ruskiej mafii, bo jeszcze do wariatkowa trafisz. I wtedy rzeczywiście odbiorą ci dziecko. To mi zamknęło usta. Podczas wizyty przyjaciółek uśmiechałam się promiennie. Podczas wizyty lekarki zalałam się łzami. Pocieszyła mnie, że każda młoda matka ma wahania nastroju.

– Ale ja się tak boję... tak boję o dziecko... – To zrozumiałe, pani Kingo. To tylko dobrze o pani świadczy. – Ale... ja słyszę... – chciałam dodać: „głosy”, lecz ugryzłam się w język. „Trafisz do wariatkowa i wtedy rzeczywiście odbiorą ci dziecko”. Przecież rodzice nie przeciwstawią się bandytom, gdy ci, uzbrojeni po zęby, przyjdą po Alę, prawda? Może gdyby lekarka mniej się spieszyła do następnego pacjenta, zwróciłaby baczniejszą uwagę na mój stan. Nie spałam już sześć dni. To jej powiedziałam. Zbyła mnie, że przecież muszę spać, inaczej bym oszalała. „Bo oszalałam!” – chciałam krzyczeć, ale milczałam. Powinna zauważyć drżące ręce, podkrążone oczy, czerwone z braku snu i nadmiaru łez, a może każda młoda matka wygląda jak upiór, a nie uosobienie szczęśliwości? Już wychodziła, gdy zdobyłam się na odwagę i wyszeptałam: – Mam chyba depresję poporodową. – To już niemal norma – odparła pogodnie. – Co piąta nowo upieczona matka ma depresję poporodową. Proszę popijać meliskę, a gdy stan się pogorszy, dam skierowanie do specjalisty, dobrze? Więcej snu, pani Kingo, mniej zmartwień. Dziecko jest zdrowe. Ile kobiet, których dzieci rodzą się z wadami czy niedotlenieniem mózgu, chciałoby mieć takie problemy jak pani... Gdybym wtedy wiedziała to, co wiem dzisiaj, powiedziałabym prosto z mostu: – Mam psychozę poporodową. Długo nie wytrzymam. Albo nic bym nie mówiła, tylko prosto ze szpitala położniczego pojechałabym do szpitala psychiatrycznego i tam by mnie już nie wypuścili z rąk, o nie, wiem coś o tym. Nie zbyliby mnie „pij meliskę, dziecko”, ale zamknęli na oddziale ścisłego nadzoru, z dzieckiem czy bez, a gdybym dostała szału – gdyby odebrano mi dziec­ko – dwóch sanitariuszy poradziłoby sobie i z tym szałem, i ze mną... Przetrzymaliby mnie, faszerując lekami dotąd, aż zaczęłabym „rokować”, i może, czy raczej na pewno, Alusia by żyła. Wtedy jednak nikt nie chciał widzieć ani słyszeć, co tak naprawdę się ze mną dzieje. A ja pilnowałam dziecka. Dzień i noc. Przez następny tydzień. Wiecie, jest taka tortura, bardzo wymyślna i skuteczna: pozbawia się torturowanego snu.

Gdy ten zasypia, budzi się go. Natychmiast. Człowiek taką torturę wytrzymuje przez dziesięć dni. Po dziesięciu dniach ma urojenia i omamy wzrokowe, słuchowe, jakie tylko chcecie, potem próbuje się zabić aż do skutku. Po czternastu dniach umiera. Ja po czternastu dniach, pewnej nocy ze środy na czwartek, usłyszałam kroki zbliżające się do pokoju, w którym leżałam ze śpiącym dzieckiem. Nawoływania: – Kinga Król! Gdzie jest Kinga Król! – które nie milkły nawet na moment przez ostatnie godziny? Dni? Tygodnie? – zupełnie zatraciłam poczucie czasu, całymi dniami wpatrując się oszalałym wzrokiem w drzwi pokoju – teraz ucichły. Nie musieli już wołać, nie musieli szukać. Znaleźli. Kroki zatrzymały się przy drzwiach. Klamka poruszyła się. Byłam przygotowana na ten moment. O tak, czekałam, gotowa do ucieczki, od kilku dni? Tygodni? Dla zmylenia pogoni naskrobałam pospiesznie na kartce: „POJECHAŁAM Z MAŁĄ DO KRZYŚKA”, narzuciłam na koszulę kurtkę, owinęłam dziec­ko w pieluszkę i kocyk i nie namyślając się ani chwili, wyskoczyłam przez okno. Upadłam na kolana – był to karkołomny skok z wysokiego parteru z dzieckiem w objęciach – wsparłam się na ręce, nie wypuszczając Alusi, i pobiegłam przed siebie. Przez dziurę w parkanie, przez pustą, uśpioną ulicę, przez mokre od rosy łąki, byle dalej od domu, gdzie pod drzwiami sypialni czekali Oni. Mafia z Kaliningradu. Bez tchu wpadłam do lasu. Ciemności rozjaśniał księżyc w pełni i tylko dlatego nie połamałam nóg, choć dziś go za to przeklinam. Byłam osłabiona tak bardzo, że mdlałam niemal w drodze do łazienki, ale to było jeszcze pół godziny temu. Teraz nabrałam tytanicznych sił matki broniącej dziecka. Matki walczącej o dziecko na śmierć i życie. Zatrzymałam się... gdzieś. W środku lasu. Padłam na kolana pod wysokim drzewem. – Tutaj... – wydyszałam. – Tutaj będzie dobrze. Przez całą tę szaleńczą ucieczkę Ala nie wydała z siebie nawet pisku. Gdy odwinęłam kocyk, serce zamarło mi na parę uderzeń, bo myślałam, że nie żyje, że ją udusiłam, przyciskając z całych sił do piersi, ale... nie. Moja kruszynka oddychała, wywijając maleńkimi piąstkami. W mroku nocy błyszczały jej szeroko otwarte oczy.

Ucałowałam jej pachnącą oliwką główkę. Między korzeniami drzewa widniała głęboka na pół metra jama. Zaczęłam kopać. – Jeszcze trochę, jeszcze chwila i będziesz bezpieczna – szeptałam do dziecka, które leżało tuż obok, ciche i spokojne. Wymościłam jamę mchem i liśćmi. Ułożyłam na nich moje najmilsze kochanie i... Kinga wybuchnęła płaczem. Oparła czoło o blat stołu i szlochała tak strasznie, jakby miała za chwilę umrzeć z rozpaczy. Czarek siedział nieruchomo, blady jak śmierć. Wzrok miał wbity w ścianę naprzeciw. Aśka położyła trzęsącą się dłoń na plecach kobiety. Domyślała się, co będzie dalej, i... chciała, i nie chciała słuchać. Jej jedna strona, ta ludzka, wolała nie słyszeć dalszego ciągu, jednak rekin w skórze dziennikarki, podniecony do granic, domagał się krwi. I dostał tę krew. Alusia patrzyła na mnie wielkimi oczami, tak jakby wszystko rozumiała. To spojrzenie, ostatnie spojrzenie mojej córeczki będzie mnie prześladowało do końca moich dni. Ale wtedy o tym nie wiedziałam. Myślałam tylko o jednym: Oni są blisko! Ratować dziecko! Zakryłam jej buzię pieluszką i całe zawiniątko, dokładnie, od stópek, po czubek główki, otuliłam mchem, a potem przysypałam liśćmi. – Kurwa, nie mogę tego słuchać! – Czarek poderwał się i wybiegł z mieszkania. Aśka zaś, owszem, mogła. Siedziała niczym zaklęta w kamień. Chciała więcej. Dziecko było bezpieczne, choć wiedziałam, że Oni nie odpuszczą. Wcześniej czy później wpadną na nasz trop, na pewno mają psy. „Zatrzeć ślady!” Chwyciłam kocyk, z którego odwinęłam wcześniej dziecko, i – jak na filmach gangsterskich – zaczęłam zacierać niewidoczne ślady swoich stóp. Kluczyłam po lesie, oddalając się od miejsca, gdzie ukryłam dziecko, odciągając pogoń. Dotarłam nad rzekę. Przycupnęłam pod filarem. Rozejrzałam się ostrożnie, a potem, szorując niemal brzuchem po ziemi, wpełzłam na most. Cisnęłam kocyk do wody. Już chciałam wracać do lasu, ukryć się, doczekać do świtu i gdy uznam, że zmyliłam prześladowców, wrócić po Alusię, gdy... Nic z tego! Znaleźli mnie! Za zakrętem pojawiły się światła samochodu. Zbliżał się powoli.

Owszem – przemknęła mi myśl – znaleźli mnie, ale nie znaleźli jej. Odciągnąć ich! Odwrócić uwagę od dziecka! Bez chwili wahania wyskoczyłam na drogę i stanęłam jak słup. Samochód zaczął hamować z piskiem opon, usłyszałam huk, nie wiedząc, że zostałam uderzona, nie czując bólu, przeleciałam parę metrów i uderzyłam o ziemię, tracąc przytomność. Stary samochód, prowadzony przez starego weterynarza, wracającego od pacjenta, nie jechał szybko. Gdyby było inaczej, Kinga – i tak pewnie byłoby dla niej lepiej – nie przeżyłaby wypadku. Jednak pan Józef Sowa prowadził forda ostrożnie, szczególnie w nocy (i szczególnie po jednym głębszym), gdy więc jakaś postać wyskoczyła na drogę, wcisnął hamulec, samochodem obróciło i uderzył kobietę bokiem, nie frontem. To wystarczyło, by uratować jej życie, ale też by na dwa dni straciła przytomność. I te właśnie dwa dni zadecydowały o losie dwutygodniowej Ali Król... Może jedną dobę by przeżyła, był lipiec, noce ciepłe, dni gorące – o ile nie udusiłaby się pod warstwą liści i mchu, ale drugiego dnia spadł deszcz i szanse na przeżycie noworodka spadły do zera, a ulewa zatarła wszelkie ślady, po których można byłoby dotrzeć do zwłok maleńkiej dziewczynki, choć akcję poszukiwawczą rozpoczęto natychmiast. Natychmiast po tym jak Kinga ocknęła się w szpitalu, na sali intensywnej opieki medycznej, rozejrzała w narastającej panice i wyszeptała: – Gdzie Alusia? Co z moim dzieckiem? A pielęgniarka, zamiast odpowiedzieć: „Wszystko w porządku, jest tutaj, obok”, spojrzała na Kingę przerażona i wybiegła szukać lekarza. Zaraz potem przez szpitalny korytarz przetoczyło się niemal nieludzkie wycie: „Gdzie moje dziecko?! Porwali moje dziecko!!!”. Rozległ się rumor przewracanego stojaka na kroplówki – to Kinga zerwała się z łóżka i odrywając monitorujące jej stan kable, wyrywając wenflon z żyły, nie zważając na nic ani na nikogo, rzuciła się do drzwi na ratunek dziecku. Lekarz już dzwonił na policję, dwie pielęgniarki i salowa próbowały zatrzymać oszalałą kobietę, oddziałowa trzęsącymi się dłońmi przygotowywała silny środek uspokajający, który udało się jej podać pacjentce, nim ta wyrwała się kobietom i dotarła do zamkniętych na kodowany zamek drzwi. Jeszcze parę chwil szarpała za klamkę, wrzeszcząc jak opętana, by wreszcie ze szlochem osunąć się po ścianie, skulić na podłodze niczym embrion i zastygnąć w

bezruchu. Tak znaleźli ją policjanci. Tak odpowiedziała na pierwsze pytania, po jakich dwóm mężczyznom, którzy niejedno widzieli i przeżyli, włosy stanęły dęba. – Co pani mówi? Niech pani powtórzy – poprosił młodszy, licząc na to, że się przesłyszał. Ale Kinga, Kinga-normalna, wyszeptała, nagle przerażająco przytomna, do bólu przytomna, przytomna do obłędu: – Ukryłam moją dwutygodniową córeczkę w lesie. Położyłam w jamie pod drzewem i zasypałam liśćmi. Znajdźcie ją, błagam. Może jeszcze żyje, może żyje... Szukało maleńkiego dziecka ponad stu policjantów, ściągniętych pilnie z sąsiednich posterunków, szukali zaalarmowani mieszkańcy okolicznych wsi, szukali sąsiedzi Kingi i jej przyjaciele. Przez dwie doby, mimo że szanse na znalezienie dziewczynki żywej graniczyły z cudem, kilkuset ludzi przeczesywało podbydgoskie lasy metr po metrze, do chwili gdy z rzeki, kilkaset metrów od miejsca, gdzie ford potrącił Kingę, wyłowiono kocyk, który rodzice Kingi, pozostający w potwornym szoku, rozpoznali jako kocyk Ali, a inspektor prowadzący sprawę przyszedł na oddział psychiatryczny, gdzie matka dziecka pozostawała w stanie pół żywym, pół martwym, i oznajmił głosem stłumionym z gniewu i odrazy: – Pani jej nie ukryła, pani ją utopiła. Kinga spojrzała na Aśkę oczami, które przypominały dwie czarne dziury w białej jak ściana twarzy. Dziennikarka długo nie mogła wydobyć z siebie głosu. Wreszcie wykrztusiła: – Zrobiłaś to? Wrzuciłaś ją do rzeki? Mnie możesz powiedzieć prawdę. Kinga pokręciła głową. – Ukryłam ją w jamie pod drzewem. – Znaleźliby! Znaleźliby choć... – „zwłoki” chciała dokończyć, ale to słowo w odniesieniu do maleńkiego dziecka, kurwa, zaledwie dwutygodniowego!!!, po prostu nie przechodziło jej przez usta. – Kinga, zrobiłaś to?! Utopiłaś ją?! – Nie!!! – kobieta zerwała się z zaciśniętymi pięściami i furią w oczach. – Po co miałabym łgać?! No po co?! Żeby uniknąć kary?! Błagałam ich: osądźcie mnie i ukarzcie! Zasługuję na więzienie! Na dożywocie! Zasługuję na karę śmierci! Zróbcie mi to, co zrobiłam Alusi! Zakopcie żywcem! Błagałam o to na komendzie, u prokuratora, przed sądem. Sprawdź w

aktach, jeśli nie wierzysz! Przyznałam się do wszystkiego i prosiłam o karę, bo zasłużyłam na to! Po co miałabym ci kłamać?! Aśka nie znalazła odpowiedzi. Wiedziała, że Kinga mówi prawdę. Czarek, słuchający tego wszystkiego w korytarzu, też to wiedział. I zaciskał pięści tak jak Kinga, by nie wpaść do pokoju i nie uderzyć jej z całej siły pięścią w twarz za to, co zrobiła swojemu dziecku. Jego dziecku. Zamiast tego, owszem, wszedł do pokoju i zapytał stłumionym przez nienawiść głosem: – Jak mogłaś, Kinga? Jak mogłaś mi to zrobić? Nim jednak Kinga zdołała odpowiedzieć, Aśka jednym skokiem była przy nim. Chwyciła pełnymi garściami koszulę na piersiach mężczyzny i z nadnaturalną siłą, zrodzoną z takiej samej nienawiści jak ta jego, cisnęła nim o ścianę. – Tobie? Tobie, skurwielu?! A gdzie byłeś, gdy Kinga rodziła twoje dziecko?! Siedziałeś przy niej? Trzymałeś ją za rękę?! Gdzie byłeś, jak popadała w obłęd? Zostawiłeś do siebie choć numer telefonu, by mogła prosić cię o pomoc?! Nie! Ty spierdoliłeś na wieść o ciąży do Australii czy na Księżyc, rzucając jej w twarz pieniądze na skrobankę! Tak było?! – Wyczytała w jego oczach potwierdzenie. Puściła go i wytarła z obrzydzeniem ręce o jego koszulę. – Więc nigdy więcej nie zadawaj tego pytania. Masz ręce po łokcie we krwi swojej córeczki. Jeszcze bardziej niż Kinga. Pierdolony, parszywy tchórz – rzuciła jeszcze z bezgraniczną pogardą, usiadła przy stole i rozpłakała się. Ona, twarda Aśka Reszka, która wyczekiwała tego fantastycznego materiału, rozpłakała się jak małe dziecko, bo Kinga... Kinga była ostatnią osobą na Ziemi, której życzyłaby takiego nieszczęścia. W tym momencie. Kinga siedząca obok ze zwieszoną głową i szklistym spojrzeniem. Kinga ze zgarbionymi ramionami i paznokciami łamanymi co miesiąc w lesie, gdy poszukiwała swojej córeczki. Czegokolwiek, co po niej zostało. Co mogłaby pochować... Cisza zamknęła się między nimi. Przerwała ją Kinga, kończąc swą opowieść. Rodzina nigdy mi tego nie wybaczyła. Nie potrafiła zrozumieć – tak jak nikt normalny nie obejmie tego rozumem – że w mózgu zwyczajnej, szczęśliwej, młodej matki coś może pieprznąć, coś przeskoczyć na „Uwaga, czerwony alarm!” albo „Uwaga, wojna, ratować dziecko!”, albo

„Uwaga, pożar, skakać z dzieckiem z okna!”, i... i ona to robi. Ta zwyczajna, normalna jeszcze dzień czy dwa wcześniej kobieta robi to, co podsuwa jej chory, oszalały ze strachu mózg. Dla dobra dziecka, w obronie dziecka to dziecko... zabija. Ludzie już wiedzą, że istnieje coś takiego jak depresja poporodowa, że świeżo upieczona mama zamiast unosić się na skrzydłach miłości i promienieć szczęściem, tonie we łzach, nie ma siły wstać z łóżka, nie chce zajmować się niemowlęciem. Trudno się przyznać przed znajomymi i sąsiadami, że córka czy synowa ma „wiesz, baby blues, takie to nowomodne dzisiaj”, ale do świadomości społecznej istnienie depresji poporodowej już dotarło. Rodzina jakoś godzi się na wizyty u psychiatry, na proszki przeciwdepresyjne, nawet na pobyt w szpitalu. „Marta, Magda czy Małgosia wyjechała do sanatorium, nie, mały został z nami, ona anemię miała, tak, musi nabrać sił”. Nikt jednak nie zdaje sobie sprawy, czym jest i jak śmiertelnie jest niebezpieczna dla matki i dziecka psychoza poporodowa. Coś, co zaczyna się nagle, bez ostrzeżenia i rozwija błyskawicznie. Coś, czego zaatakowana kobieta nie potrafi zrozumieć ani nazwać – „Skąd, na Boga, ten Kaliningrad?!” – a już na pewno do czego nie może się przyznać – „Uznają mnie za wariatkę i zamkną u czubków, a wtedy... co z dzieckiem?! Przecież jest czerwony alarm, wojna, pożar!!!”. Próbowałam. Próbowałam mówić, chciałam prosić o pomoc, dopóki jeszcze myślałam racjonalnie, ale nikt nie chciał ani uwierzyć, ani nawet wysłuchać. Nie chciał słyszeć, że „chcą porwać Alusię do Kaliningradu i sprzedać na narządy”. Ty byś uwierzyła? Do dzisiaj, do kiedy nie opowiedziałam ci mojej historii – nie. Przez tę nieświadomość zagrożenia, przez zmowę niesłuchania wiesz, ile kobiet co roku przeżywa takie piekło jak ja? Powiedział mi o tym doktor Izbicki: około trzystu. A wiesz, ile z nich zabija swoje dziecko albo siebie, albo i siebie, i dziecko? Piętnaście. Piętnaście istnień ludzkich. Piętnaście ludzkich tragedii. Tylko dlatego że hormon macierzyństwa w mózgu przestawi wajchę nie w tę stronę co trzeba... Moi rodzice uciekli, nawet nie wiem dokąd, przed społecznym potępieniem i piętnem rodziców dzieciobójczyni. Na drzwiach domu ktoś z sąsiadów napisał czarnym sprayem MORDERCZYNI. I miał rację: tak właśnie się czuję. Zamordowałam moje dziecko i nie mam nic na swoją

obronę... Aśka poderwała głowę. – Pieprzysz, Kinga! Pierdolisz jak potłuczona! Ty nie cisnęłaś Alą o podłogę, bo za dużo wrzeszczała, i nie zmiażdżyłaś jej krtani, gdy mimo uderzenia główką o próg nadal żyła. Nie zakopałaś jej ciałka pod stertą gruzu, paląc peta dla odstresowania, nie poszłaś potem do kina na horror i nie farbowałaś włosów na różowo na znak żałoby. Z tego, co wiem, musieli cię wiązać pasami w wariatkowie i pilnować całą dobę na okrągło, bo próbowałaś się zabić. Osiem razy, tak? Tak. Ty – w odróżnieniu od mamuśki dwuletniego Przemka – nie kopałaś Alusi w brzuch dotąd, aż pękła jej wątroba i umierała w takich cierpieniach, że odgryzła sobie wargę. Nie włożyłaś jej torby foliowej na głowę i nie dusiłaś przez długich pięć minut jak ta kurwa, mamuśka Grzesia, która zamknęła potem zwłoki dzieciaka w wersalce, by gzić się na owej ze swymi kochasiami. Ty nie zakatowałaś powierzonych ci na wychowanie trojga dzieci i nie katowałaś następnego, dopóki opieka społeczna nie skapowała: „Ups!, coś chyba jest nie tak!”. Ty nie zatłukłaś swojego synka młotkiem, bo nie umiał zawiązać sznurówek. Ty nie... Kurwa, Kinga, nie porównuj się do tych zwyrodnialców!!! Nic cię z nimi nie łączy, rozumiesz, nic!!! – Owszem – odezwała się Kinga – coś jednak łączy: dzieci. Nasze dzieci – moje i ich – nie żyją. Nie ma żadnej różnicy... – JEST RÓŻNICA, BO TY ŻAŁUJESZ TEGO, CO ZROBIŁAŚ, A ONE ŻAŁUJĄ, ŻE DAŁY SIĘ ZŁAPAĆ!!! Aśka wywrzeszczała to i opadła na krzesło, dławiąc się powietrzem. Nie miała więcej argumentów. Kinga siedziała długą chwilę blada, ale spokojna, a dziennikarka wiedziała, że i tak to do niej nie przemówiło. I tak czuje się winna i będzie się obwiniać aż do śmierci. Wreszcie Kinga wstała, obeszła stół, przyklękła przed Aśką, wzięła jej trzęsące się dłonie w swoje, zimne jak lód, i poprosiła: – Opisz to. Spisz każde moje słowo. Może moja historia uratuje choć jedną matkę i choć jedno dziecko. Niech śmierć Alusi nie pójdzie na marne. Opisz to. Aśka walczyła chwilę z gulą ściskającą gardło, wreszcie odrzekła: – Tak zrobię. Dziennikarka walczyła ze sobą jeszcze chwilę, by wyznać ze wstydem: – Spiszę każde słowo, bo, Kinga, ja cię nagrywałam.

Kinga uśmiechnęła się lekko. – Wiem. Mikrofon zwisa ci smętnie z dekoltu. Aśka pokręciła głową, spoglądając w dół. Rzeczywiście, tak przejęła się historią Kingi, że zapomniała o mikrofonie, ale tamta nie wydawała się gniewać. Wstały obie. Czarek oderwał plecy od ściany. Nic więcej nie zostało do powiedzenia. Już mieli wychodzić: Aśka z Czarkiem, gdy ta pierwsza obejrzała się na Kingę, stojącą w przedpokoju z pustym spojrzeniem utkwionym gdzieś nad ich głowami. – Kinga, nie zrobisz nic głupiego? Nie będziesz próbowała... wiesz? Kobieta zamrugała, zogniskowała spojrzenie na pytającej i pokręciła głową. – Możesz być spokojna. Mam jeszcze trochę w życiu do zrobienia. Aśka próbowała uśmiechnąć się, ale chyba jej ten uśmiech nie wyszedł. Drzwi maleńkiego mieszkania zamknęły się za nimi. Już będąc na ulicy, chwyciła Czarka za rękaw kurtki. – Masz jej pilnować, szmaciarzu, rozumiesz? Jesteś to winien jeśli nie Kindze, to swojemu dziecku. Mężczyzna aż zakrztusił się z oburzenia, ale nic nie odpowiedział i odszedł bez pożegnania. Aśka zaś wróciła do swego apartamentu, wyjęła z barku butelkę wódki i upiła się do nieprzytomności. Gdy zaś przytomność odzyskała i już na spokojnie, żeby nie rzec: na zimno, odsłuchała z dyktafonu nagrania...

Aśka

Mam to! Normalnie mam Złoty Laur w kieszeni! Po raz pierwszy czuję, że robię – to znaczy piszę – coś wielkiego! Coś, co sprzeda się w nakładzie wprost kosmicznym, galaktycznym, wszechświatowym! I, niech mnie szlag, nie będę nic zmieniać, nic ubarwiać. Po prostu opiszę historię mojej znajomości z Kingą, od momentu gdy znalazłam ją w śmietniku, a zakończę jej spowiedzią nagraną na dyktafon. Słowo w słowo. A potem sprzedam to temu, kto da najwięcej, i podzielę się z Kingą fifty-fifty. Zasłużyła na to. Zasłużyła na normalne, spokojne życie, bo swoje ta dziewczyna naprawdę odpokutowała. Chociażby te osiem prób samobójczych. Jak to robiła? Wolę nie myśleć. Albo elektrowstrząsy, którymi ją leczyli – kurwa, w XXI wieku stosuje się jeszcze coś takiego jak elektrowstrząsy?! Sitko na głowę, wajcha w dół i... no, kurwa, no! Podobno ona, Kinga, nic nie czuła, robią to pod narkozą, ale... ja dziękuję... Za którymś razem mogli przeholować z woltami i z Kingi zostałoby warzywo! I może nie byłoby to dla niej takie złe, bo żyć ze świadomością, że tamta, Kinga-czerwony-alarm, zamordowała – ludzie, zakopała żywcem! – ukochaną córeczkę?! Ja pierdolę... Mam chyba kupę szczęścia, że usunęłam ciążę i mnie to nie trafiło, bo nawet jeślibym tego dziecka nie chciała i nie kochała to... Ja pieprzę... Z drugiej strony jak można próbować osiem razy tak, żeby się nie udało...? Kinga czekała. Niby w jej życiu nie zaszły żadne zmiany, przynajmniej nic się nie zmieniło od zeszłej środy: chodziła do pracy, zostawała w niej do nocy, wracała ledwo żywa do domu, obdarzała skąpą czułością stęsknionego Kacperka, połykała to, co akurat było w lodówce, jeśli zapomniała zrobić zakupy – a do jedzenia nie przykładała żadnej wagi – to nie jadła nic, brała szybki prysznic i padała skonana do łóżka, zapadając w sen natychmiast po przyłożeniu głowy do poduszki. Mimo to całe ciało spięte było w oczekiwaniu na coś, co musi, po prostu musi się zdarzyć.

Przecież nie pojechała w pierwszy czwartek do lasu, przezwyciężyła siebie, ten obłędny, niemal narkotyczny przymus, a zamiast tego opowiedziała całą historię dwojgu ludziom. I to jakim! Dziennikarce o oczach głodnych jak u rekina i ojcu zamordowanej przez nią, Kingę, córeczki. To nie mogło przejść bez echa. To musiało się jakoś skończyć. Za bezwzględną szczerość zostanie albo ukarana, albo nagrodzona. Pozostało jedynie czekać. I Kinga czekała. Czarek przyszedł dwa razy. Posiedzieli. Pomilczeli. Po jego pustym spojrzeniu, zapadłych policzkach i podkrążonych oczach widziała, że żałuje, och, jak bardzo żałuje, że Kingę poznał. Że po pierwszej wpadce, która rozwiązała się cudownie sama z siebie, nie dał sobie spokoju i wrócił... Aśka miała rację: był współwinny śmierci Alusi. Jak bardzo żałował, że się o tym dowiedział... Błoga nieświadomości, gdzieś się podziała, och, gdzież?! Kinga żegnała go za każdym razem bez żalu i nie prosiła o następną wizytę. Wiedziała, że i tak przyjdzie. Z poczucia winy. Ona, Kinga, o poczuciu winy wiedziała wszystko. Mogłaby wykładać ten temat na uniwersytecie, choć doktor Izbicki, do którego rzeczywiście poszła na prywatną wizytę, powtórzył jej to, co tłumaczył tyle razy bezpłatnie, prowadząc ją jako pacjentkę oddziału psychiatrycznego: – Pani Kingo, działała pani w odmiennym stanie świadomości. Powiedzmy, że miała pani dwie osobowości. Schizofrenik nie może ponosić winy za to, co czyni jego drugie ja, tak jak nie odpowiada za czyny zupełnie obcej osoby! To nie była pani, tam, w lesie, z córeczką! A nawet jeśli, to przecież chciała ją pani ratować tak, jak zrobiłaby to każda kochająca matka, której dziecko ktoś próbowałby porwać i sprzedać mafii, prawda? Proszę powiedzieć, gdyby rzeczywiście istniało takie zagrożenie, nie zrobiłaby pani wszystkiego, wszystkiego, by ratować Alusię? – Zabiłabym siebie, nie ją – wydusiła Kinga w odpowiedzi. – To mówi pani teraz, po dwóch latach od tamtych wydarzeń, ale wtedy, uciekając bandytom przez las... Co zrobiłaby pani wtedy? Kinga nie znalazła odpowiedzi. Nie chciała jej znaleźć, bo musiałaby powiedzieć: „Ukryłabym dziecko jak najlepiej i próbowała odciągnąć pogoń”.

A to zmyłoby ciężar winy z jej sumienia. Nie mogła tak odpowiedzieć. Milczała więc. Doktor zdjął z nosa okulary i zaczął z namysłem przecierać ich szkła. – Pani Kingo – zaczął powoli – jeśli wskaże pani bandziorów z tej kaliningradzkiej mafii, którzy wtedy panią ścigali, doprowadzając do ukrycia Ali i w rezultacie do jej śmierci, przyrzekam, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by zostali odnalezieni, pojmani i skazani. Kinga uniosła brwi. Czy on sobie z niej kpi, czy...? – Przecież oni nie istnieją. Byli wytworem mojego chorego umysłu – odrzekła cicho, pojmując, do czego lekarz zmierza. – I dlatego pani nie została skazana, bo ta Kinga, która ukryła dziecko w jamie pod stertą mchu i liści, też była wytworem pani przerażonej do granic wyobraźni. Jakież to było logiczne. Jak łatwo byłoby przytaknąć, wymazać winę i zapomnieć. Gdyby nie jeden fakt: Alusia była jak najbardziej prawdziwa, jej śmierć z ręki matki również. I tego nie zmieni nic. Kompletnie nic. Żadne racjonalne wytłumaczenie. Doktor o tym wiedział. Nie musiała tego powtarzać. Zapytała jednak o coś innego, co od rozmowy z Aśką nie dawało jej spokoju: – Jak to jest z innymi... – ciężko było wypowiedzieć to słowo – ... morderczyniami? Moja koleżanka, dziennikarka, która opisze to wszystko, powiedziała, że ja żałuję tego, co zrobiłam, a one tego, że dały się złapać. Jest pan biegłym sądowym, panie doktorze, dwa lata temu badał pan mnie, z innymi też pewnie pan rozmawiał. Co one czują? Matki, które zabiły dzieci? Jak mogą z tym żyć? Doktor Izbicki patrzył na bladą, zgaszoną twarz młodej kobiety, milcząc długą chwilę. Wreszcie odezwał się: – Więzienia są pełne niewinnych zbrodniarzy. Każdy z nich jest przekonany – i dotyczy to też matek, które z premedytacją, czasem ze szczególnym okrucieństwem, zabiły swoje dziecko, że winny jest każdy, tylko nie one. Gdyby pani słyszała, droga Kingo, jak potrafią zapierać się w żywe oczy, by tylko uniknąć kary... Jak beznamiętnie, bez odrobiny skruchy opowiadają o tym, co robiły swoim dzieciom, bo te były nieposłuszne czy głośne, czy po prostu urodziły się niechciane... Przysłuchujący się tym zeznaniom policjanci czy prokuratorzy, którzy niejedno słyszeli, mają czasem łzy w oczach, a zbrodniarzowi, który przypalał niemowlę papierosami, ot tak, z czystego sadyzmu, nawet powieka nie drgnie, gdy wstaje i mówi, że „nie przyznaje się do winy”... Pani koleżanka jest mądrą kobietą, bo uchwyciła samo sedno, nie

podoba mi się jednak, że będzie pisała artykuł na temat tragedii, jaka pani dotknęła. Czy zna ją pani na tyle, by jej zaufać? Czy intencje dziennikarki są czyste, czy też żądna jest sensacji na pierwszą stronę brukowców? – Robi to dla innych kobiet, które może spotkać to co mnie. Jeśli tym artykułem ocalimy choć jedno dziecko... Nie uważa pan, panie doktorze, że to ważny powód? – Uważam, że nie jest pani jeszcze gotowa na powtórną konfrontację ze społeczeństwem głodnym kolejnych igrzysk. Dwa lata temu, gdy pół Bydgoszczy chciało zlinczować panią, potem sędziego za to, że wydał wyrok uniewinniający, chroniły panią mury szpitala psychiatrycznego i pani stan, bardziej przypominała pani warzywo niż człowieka, że powiem obrazowo. Teraz jest pani zupełnie świadoma, a ludzie nie zmienili się ani na jotę. Choćby nie wiem jak łagodnie dziennikarka przedstawiła pani osobę, niektórzy zrozumieją tylko jedno: Kinga K. zabiła swoje dziec­ko i uszło jej to płazem. Ledwie pani stanęła na nogi, próbuje odbudować swoje życie, wynajęła pani mieszkanie, wróciła do pracy... Dlaczego ryzykuje pani utratę tego wszystkiego? Nie można poczekać z tą publiczną spowiedzią chociaż pół roku, może nawet rok? Aż pani okrzepnie psychicznie, wzmocni się i będzie gotowa przyjąć falę krytyki i nienawiści tych, co nie zrozumieją? – Tu nie chodzi o mnie, panie doktorze – odparła Kinga bez chwili namysłu. – Tu chodzi o następną kobietę, która dziś czy jutro może popaść w taki sam obłęd i zrobić to samo co ja. Nie wolno mi zwlekać ani chwili dłużej, czy pan tego nie rozumie? Nie chcę przeczytać w jutrzejszej gazecie: „Matka z dwutygodniową córeczką wyskoczyła z dziesiątego piętra”. Nie chcę mieć na sumieniu jeszcze jednej śmierci! Doktor badał twarz kobiety uważnym spojrzeniem zza szkieł okularów. Widział łzy w jej oczach, widział drżące usta i nie wątpił w szczerość tego, co mówi. Ale znał ją na tyle dobrze, by odpowiedzieć: – A ja myślę, pani Kingo, i znów będę brutalnie szczery, że to kolejna kara, jaką pani sobie wymierza. Za mało było sześciu miesięcy na moim oddziale, za mało prób samobójczych, okaleczania się i samooskarżania. Za mało poniewierki po ulicy, przymierania głodem i ludzkiej pogardy. Więc wystawia się pani, zupełnie bezbronna, na łaskę tłumu i domaga się ukamienowania. A pierwszą, która rzuci kamieniem, będzie pani przyjaciółka dziennikarka. Nie podoba mi się to i jako pani lekarzowi, i jako człowiekowi, bo obawiam się, zupełnie poważnie, o pani bezpieczeństwo. Ten artykuł jeszcze się nie ukazał. Może pani jeszcze cofnąć zgodę na jego

druk. Bardzo panią proszę... W oczach doktora Izbickiego Kinga widziała szczerą troskę, tak jak powiedział: lekarza i człowieka, i może parę dni wcześniej zrobiłaby to, o co prosi. Ale... – i tego mu nie powiedziała, może się domyślił? – fakt, że w czwartek, pierwszy czwartek miesiąca, nie szukała Alusi, odpuściła ją sobie, zdradziła własne dziecko, a może straciła szanse na odnalezienie córeczki, ciążył Kindze tak bardzo, że – doktor miał rację – wymierzyła sobie za to karę. Było to irracjonalne, kobieta zdawała sobie z tego sprawę jakąś tam częścią swego umysłu, i może dlatego nie przyznała się do tego doktorowi, miałby pełne prawo zatrzymać ją na oddziale i zamknąć na kolejne pół roku, jednak druga Kinga, nadal dążąca do samozagłady, wiedziała, że czyni słusznie. – Ufam Aśce – odrzekła na głos. – Była wstrząśnięta moją historią. Wierzę, że jeśli ktoś może ją opowiedzieć tak, jak trzeba, to tylko moja przyjaciółka. Doktor rozłożył ręce w geście bezradności. – Boże, chroń nas od przyjaciół. Z wrogami poradzimy sobie sami. Kinga uśmiechnęła się, choć ten uśmiech nie sięgnął smutnych oczu, po czym pożegnała się z doktorem, nie umawiając na następną wizytę. Czuła, że nie będzie jej już potrzebna. Aśka odwalała kawał dobrej roboty – tego była pewna. Znając wreszcie miejsce, gdzie Kinga dokonała swej zbrodni: podbydgoskie lasy, udała się do Bydgoszczy, gdzie ludzie, owszem, pamiętali dramatyczne poszukiwania zakopanego żywcem niemowlęcia. – Zakopanego przez własną matkę, wyobraża to sobie pani?! – Dla takich nie ma kary na tym świecie ani żadnym innym, kula w łeb, kula w łeb! Albo zakopać, tak jak ta suka, bo co to za matka, zakopała to maleństwo! – I niech sobie pani wyobrazi – a to do jakiejś gazety ten wywiad? – że sąd ją uniewinnił! Niby, że wariatka! Wariatka czy nie, powinno się taką łopatą w łeb, do dołu i po robocie, a nie żeby społeczeństwo morderczynię utrzymywało... – Gdzie mieszkała? A to ja pani tego nie powiem, ale wiem, że gdzieś w okolicach Smukały. Aśka udała się więc „gdzieś w okolice Smukały” i tam usłużni sąsiedzi, z takimi samymi mniej więcej komentarzami jak ich poprzednicy, wskazali opuszczony dom rodzinny Kingi Król, wtedy jeszcze Kingi Drabicz, nie szczędząc komentarzy. – A taka porządna rodzina była, ci Drabicze... I Kinga też, miła, uczynna dziewczyna.

– Cicha woda, cicha woda! Kto by pomyślał, że to niewiniątko jest zdolne do takiej zbrodni. – A ile my się tego dzieciaka naszukali?! Dwa dni las przeczesywalim razem z policją i strażą. Pod każdy kamień, każdy pień zaglądalim... – Szkoda, szkoda małej... Ale i rodziny szkoda. Co się wstydu za córkę najedli... Sąsiadom przez miesiąc na oczy pokazać się nie mogli, aż wyjechali w Polskę... Dokąd? A kto ich tam wie... – Nowakowa słyszała, że na poczcie adres zostawili, niby dla sądu, jakby jakieś wezwanie przyszło, bo wie pani, pani redaktor, ona, ta ich córeczka, rozprawę miała o zabicie dziecka i sąd tę kurwę – przepraszam panią redaktor, ale to z nerw, nawet po dwóch latach nerwy mnie biorą, jak sobie przypomnę – więc sąd tę całą Kingę uniewinnił. Że niby niepoczytalna. – A ona mi tam na poczytalną wyglądała. Studia przecież skończyła. To jaka ona niby niepoczytalna? – Pomogłem coś? No to niech pani dobrze o nas, bydgoszczanach, napisze. – Całe miasto dzieciaka szukało. Calusieńkie! Nim Aśka dotarła w swoim artykule do poszukiwań Ali Król, udała się na pocztę i swoimi sposobami zdobyła adres rodziców Kingi. Bo Aśka Reszka miała swoją misję, która nie kończyła się na napisaniu artykułu i odebraniu nagrody (oraz kasy). Aśka chciała pogodzić swoją najlepszą przyjaciółkę z rodziną. I dwa dni później jechała na drugi koniec Polski, aż pod Kłodzko, gdzie przed ludźmi i światem ukryli się Anna i Tadeusz Drabiczowie.

Aśka

Oczywiście w pierwszej chwili nie chcieli ze mną rozmawiać. „Bez komentarza, bez komentarza” – powtarzał ojciec Kingi, próbując wypchnąć mnie za drzwi i zatrzasnąć je za moimi plecami. Ja jestem jednak uparta: wyrzucą mnie drzwiami, wrócę oknem. Na szczęście nie musiałam. Po prostu usiadłam na schodkach chałupy, w której mieszkali, i nie ruszyłam się dotąd, aż – nie chcąc zwracać uwagi wścibskich sąsiadów – wpuścili mnie do środka. – Czego pani od nas chce? – zapytał zmęczonym tonem ojciec Kingi, uchylając drzwi. – Powiedzieliśmy wam wszystko, co chcieliście. Co jeszcze pani chce usłyszeć? – Chcę, żebyście wy czegoś posłuchali. Potem porozmawiamy albo wyjdę bez słowa. Zgoda? Nie miał większego wyboru, domyślając się – i słusznie – że jeśli wyjdę, to znów usiądę na schodkach i będę tam tkwiła do oporu, aż zrobią to, po co przyjechałam, więc zaprosił mnie gestem do skromnego salonu – dużo powiedziane jak na ciemną izbę starej chaty, połączoną z kuchnią, a jego żona tak samo zbolałym głosem zapytała, czy wolę kawę czy herbatę. – Wolę, żebyście państwo usiedli tu ze mną na kilka chwil i wysłuchali tego nagrania. Postawiłam pośrodku stołu nakrytego lepiącą się ceratą dyktafon, a gdy usiedli z westchnieniem, włączyłam odtwarzanie. Słysząc pierwsze słowa spowiedzi Kingi, jej ojciec poderwał głowę i cofnął się na krześle, matka krzyknęła cicho i zasłoniła oczy dłońmi. – Będzie nas pani tym dręczyć? – zapytał mężczyzna. – Troszeczkę. Chcę wiedzieć, co macie na ten temat do powiedzenia. Mogę puścić dalej? Zrezygnowany, kiwnął głową. Słuchali, nie przerywając już ani słowem, aż do końca. Aż do: „– Opisz to. Spisz każde moje słowo. Może moja historia uratuje choć jedną matkę i choć jedno dziecko. Niech śmierć Alusi nie pójdzie na marne. Opisz to. – Tak zrobię”. Wyłączyłam dyktafon, a rodzice Kingi podnieśli na mnie zaczerwienione od łez oczy.

Czekałam, aż dojdą do siebie i... I, kurwa, poproszą o telefon do córki, by usłyszeć jej głos, zapytać, jak się czuje, kiedy mogą do niej przyjechać i porozmawiać spokojnie. Przecież oni też zawinili śmierci wnuczki, udając, że z Kingą nic się nie dzieje! To jej matka, gdy Kinga próbowała powiedzieć o demonach zżerających jej mózg, zakneblowała ją słowami: – Co ty wymyślasz, dziecko? Jaki Kaliningrad? To oni oboje nie widzieli nic dziwnego w tym, że Kinga boi się spuścić córeczkę choć na chwilę z oka. Czy nie czują się winni? Nie wobec Alusi, ale wobec Kingi właśnie? Musiałam mieć dziwny wyraz twarzy – znów byłam w lekkim szoku, tym razem spowodowanym ograniczeniem albo nieczułością tych ludzi, bo odezwała się matka Kingi: – Gdyby ona wtedy powiedziała, że nie chce tego dziecka... że nie kocha Ali, nie może się nią zajmować... przecież byśmy pomogli. Zajęli się małą. Oboje jesteśmy niestarzy, wychowaliśmy dwoje dzieci, wychowalibyśmy i trzecie. Ale ona wymyślała jakieś niestworzone historie, żeby siebie usprawiedliwić, a potem... potem to zrobiła. Już byłoby lepiej, gdyby oddała Alę do adop­cji – dokończyła łamiącym się głosem i zaczęła cicho płakać, a ja nagle pojęłam, że oni nic z tego, co przed chwilą Kinga im powiedziała, nic z całej jej spowiedzi nie zrozumieli. Kompletnie nic! – Jakbyście się Alą zajęli? Obronilibyście ją przed ruską mafią?! – wrzasnęłam doprowadzona do ostateczności. Ojciec Kingi spojrzał na mnie jak na wariatkę: – Pani chyba nie uwierzyła w te bzdury o mafii? Nie było żadnej mafii. – Była! W głowie Kingi była! Tak rzeczywista jak wy dwoje, jak Ala, jak... jak cała reszta! Owszem, Kinga oszalała, uroił sobie to jej umysł, ale wy, jej rodzice, powinniście to dostrzec! Próbowała wam powiedzieć! Przecież próbowała... Załamałam się. Opadłam na krzesło, potarłam twarz dłońmi. Jeśli tych dwoje, najbliższych kiedyś Kindze ludzi, nie głupich, nie wrogich i nie żądnych sensacji, nie rozumie jej stanu nawet teraz, po latach i po tym, co usłyszeli, czy zrozumieją zupełnie obcy, którzy przeczytają artykuł? Po raz pierwszy, od kiedy zajmowałam się „sprawą Kingi”, poczułam strach. Naszły mnie wątpliwości, czy rzeczywiście opowiedzenie jej historii całej Polsce ma sens. Czy jeszcze bardziej tym Kindze nie zaszkodzę, ale... ona opowiedziała to nie dla siebie, ale dla innej matki, która przeżywa to samo. Może rodzice tej drugiej przeczytają i dostrzegą to, czego rodzice Kingi nie

chcieli widzieć? Takie jest przesłanie tego artykułu. Po to mam go napisać. O tym muszę pamiętać. – Dlaczego nie zaczęliście szukać dziecka od razu? – wyrwało mi się pytanie, które nurtowało mnie od kilku dni. – Gdy tylko zadzwonili do was, że Kinga miała wypadek? Przecież wiedzieliście, że uciekła z dzieckiem? – Nic nie wiedzieliśmy – odparła matka Kingi takim samym znużonym tonem co na początku. – Napisała, że wyjeżdża do Krzyśka, co mieliśmy nie wierzyć? A że w środku nocy? Od początku zachowywała się jak szalona, kto tam nadąży za młodą matką... Uciekła bez dokumentów, nikt jej nie szukał, bo tamten, mówię o byłym zięciu, myślał, że jest z nami, my byliśmy pewni, że jest u niego. Co mieliśmy dzwonić... Dopiero kiedy zaczęła dobijać się do naszych drzwi policja i pytać o Alę... Szukaliśmy ze wszystkimi... Ale już było za późno... Kobieta zwiesiła głowę, ale... nie było mi jej żal. Nic na to nie poradzę. Przez dwa dni nie zainteresować się jeśli nie córką, to maleńką wnusią? Co za, kurwa, ludzie? – Dlaczego uznano, że Ala nie żyje? Przecież mógł ją ktoś znaleźć i... – chciałam to pytanie zadać Kindze, ale zabrakło mi odwagi – wywieźć za granicę. – „Do Kaliningradu”, dokończyłam w myśli. – Mieliśmy tu problem ze zdziczałymi psami – mruknął mężczyzna. – Znaleźli miejsce, gdzie mog­ła... to zrobić, ale po dwóch dniach i ulewie... No i ten kocyk. Ja tam myślę, że Kinga wrzuciła małą do rzeki. Nie wierzę w to całe zakopywanie i otulanie mchem. Do rzeki, i po kłopocie. – Tadek! – krzyknęła matka Kingi, ale bez przekonania. Tylko dlatego, że przy obcej, do tego dziennikarce, wypadało tak krzyknąć. Patrzyłam na nich oboje i... chciało mi się rzygać. Pomyśleć, że marzyłam o pojednaniu tej rodziny. O tym, by Kinga odzyskała przynajmniej rodziców... Masakra. Więcej pytań nie miałam. Nie mogłam na tych dwoje patrzeć już ani chwili dłużej. Pożegnałam się chłodno i wyszłam. Przy furtce dogoniła mnie kobieta. No dobra, nazwę ją tak po raz ostatni: matka Kingi. – Jak ona sobie radzi? – zapytała. Gdybym w jej głosie znalazła choć cień prawdziwej troski o córkę, o której przez całą

naszą rozmowę mówiła „ona”, może odpowiedziałabym co innego, ale zadała to pytanie pro forma, bym o niej źle nie pomyślała, tak jak chwilę wcześniej krzyknęła to: „Tadek!”. Odwróciłam się więc i rzuciłam mściwie przez ramię: – Wszystkiego dowiecie się z gazet. W przyszłą sobotę. Weekendowe wydanie „Skandali”. Kobieta jęknęła cicho i przygarbiona wróciła do domu. Ja zaś... Ja miałam przed sobą jeszcze jedno spotkanie, na które cieszyłam się nie mniej niż na to dzisiejsze. Kurewsko się, doprawdy, cieszyłam. Z Krzyśkiem Królem – eksmężem Kingi a swoim ekskochankiem – Aśka postanowiła spotkać się na gruncie neutralnym: u niego w robocie. Pamiętała, jak podczas ostatniego spotkania, dwa lata wcześniej, przypieprzył jej tak, że nakryła się nogami. Teraz raczej by mu się to nie udało, bo Aśka była o kilka dych cięższa – no i nim wziąłby zamach, ona wgryzałaby mu się w krtań – na wszelki wypadek jednak wybrała biurowiec na peryferiach Warszawy, gdzie Krzysio-Pysio był aktualnie jednym z szeregowych pracowników działu obsługi klienta dużego ubezpieczyciela. Z tym wrednym pyskiem i kaprawymi oczkami świetnie się nadawał do roli mendy, która miała zbywać każdego skarżącego się na działalność firmy. Aśka wypatrzyła go przy jednym ze stanowisk, ustawiła się w kolejce pod tabliczką „REKLAMACJE” i cierpliwie odstała niemal godzinę, by wreszcie usiąść na niewygodnym krzesełku i usłyszeć niezachęcające: – Słucham panią? Gdy podniósł wzrok i ją rozpoznał, przez twarz przemknął mu cień wściekłości. – Czego chcesz? – warknął przyciszonym ­głosem. – Pogadać. Krótko. O Kindze. Wpatrywał się w nią przez parę chwil, jakby próbował sprawić, by znikła, po czym rozluźnił się. Widać myślał, że Aśka chce pogadać o alimentach na dziecko... – Co chcesz wiedzieć? Rozwiedliśmy się. Ostatni raz widziałem ją na kończącej wszystko rozprawie, i tyle. Mieszkanie było moje... – Wiem, wiem, że nie dostała od ciebie ani złotówki, ale to mnie nie interesuje. Gdy urodziła Alę, nie domyśliłeś się, że z Kingą coś jest nie tak? Na dźwięk imienia „Ala” po twarzy tamtego przemknął grymas. To pewnie był ostatni z

tematów, na jakie facet, którego nazwisko nosiła zamordowana dziewczynka, chciał rozmawiać. – Zachowywała się dziwnie – odmruknął niechętnie po dłuższej chwili. – Nikomu nie pozwalała dotknąć dziecka. Ani obcym, ani swoim. Wtedy myślałem, że to nawet okej, bo tak niby kocha tę małą, taką jest troskliwą matką, ale co ja tam mogłem wiedzieć, skoro w szpitalu byłem raz, a gdy przywiozłem ją do domu, kazała od razu wieźć się do rodziców. Dopiero potem, po wszystkim, jak dostałem wezwanie na policję i mnie przesłuchiwali... rzeczywiście mogła się wydać szalona. Miała obłęd w oczach, gdy ktoś zbliżał się do dziecka. – Nie mówiła, czego się boi? – Mnie się bała – prychnął. – Przecież wiedziałem, że to nie mój dzieciak. Mimo wszystko szkoda mi tej małej. Była... taka mała... Mężczyzna odwrócił wzrok, a Aśka wyczuła, że mówi szczerze. Nie stać go było na nic więcej niż „taka mała...”, ale jak na Krzysztofa Króla, ojca niechcianego i nie swojego dziecka, to i tak było dużo. Aśka usłyszała już wszystko, co chciała usłyszeć. Wstawała z plastikowego krzesełka, które mało pod nią nie pękło, gdy zapytał cicho: – Co z nią? Z Kingą? Doszła do siebie? Dziennikarka odwróciła się przez ramię, jak wtedy, na podwórku rodziców Kingi, zaskoczona, że ten facet rzeczywiście pyta z troski o Kingę, a nie o swoje dobre imię. – Jakoś sobie radzi – odpowiedziała. – Dzięki. Kiwnął głową i wcisnął numerek następnego klienta. Kiedy już siedziała z kieliszkiem wina w sterylnym i nieprzytulnym zaciszu swego apartamentu, Aśka pozwoliła sobie na refleksję: jak bardzo samotną z całym swoim obłędem pozostawiono Kingę w momencie, gdy była najbardziej wrażliwa i powinno się ją, młodą matkę, otoczyć największą troską i uwagą. Szczególnie że ponoć była kochana przez bliskich. Pochodziła z dobrego domu, nie z jakiejś patologicznej rodziny. Nikogo nie skrzywdziła – oczywiście do feralnego czwartku sprzed dwóch lat – i jeśli można z całym przekonaniem powiedzieć o kimś, że jest dobrym człowiekiem, to właśnie o Kindze... Gdzieś przy trzecim kieliszku wina Aśka zaczęła rozmyślać nad własną samotnością, zalewając się łzami. Jej nawet kot z kulawą nogą nie przyszedłby z pomocą, choćby o nią prosiła i błagała. Gdyby urodziła to swoje dziecko i to w jej mózgu włączyłby się „Czerwony alarm!”, skończyłaby w norze pod szopą działkowicza, jak Kinga.

Nie, ona, Aśka Reszka, zapiłaby się na śmierć. Właśnie tak... Oprzytomniawszy koło południa następnego dnia, łyknęła parę tabletek aspiryny, pół szklanki soku z pomarańczy, włączyła dyktafon i pracowicie, słowo po słowie, zaczęła spisywać nagranie. Całą spowiedź Kingi Król. Oprócz wstępu, którym „okrasi” jej historię, nie zamierzała zmieniać zupełnie nic. Opowieść Kingi była wystarczająco wstrząsająca i powinna przynieść oczekiwany skutek: uratować choć jedno ludzkie istnienie. Gdyby Aśka wiedziała, jak bardzo się myli, pojechałaby na Starówkę, zeszła trasą W-Z na most Śląsko-Dąbrowski i utopiłaby dyktafon wraz z nagraniem w Wiśle...

Czarek

Próbowałem. Naprawdę próbowałem zrozumieć Kingę i jej wybaczyć, ale obraz dwutygodniowej Ali, mojej córeczki, przysypywanej liśćmi wrył mi się w pamięć. Miałem go przed oczami, gdy zasypiałem i gdy się budziłem. Na miłość boską, jaka matka byłaby zdolna do takiego czynu? I czy kobietę, która to robi własnemu dziecku, można ciągle nazwać matką? Rozumiem: zwariowała, ale... ludzie kochani, coś takiego jak okno życia jest chyba w każdym szpitalu, także w Bydgoszczy, prawda? Tysiące bezdzietnych par czekają, by adoptować niemowlę, szczególnie zdrowe i śliczne jak moja Alusia. Czy Kinga nie mogła jej oddać? Musiała zabić? Ludzie zabijają w afekcie, wiem, ale ona to zrobiła z zimną krwią! Przecież to dziecko nie wkurzało jej ciągłym płaczem czy czymś tam! Sama mówiła: „Alusia leżała cicho i patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami”. Jak mogła... Jak mogła to zrobić...? Nie, dłużej nie dam rady udawać dobrego samarytanina. Niech Aśka gra rolę przyjaciółki, skoro po­trafi po tym, co usłyszała. Może ma grubszą skórę niż ja. Nie pójdę więcej na Dąbrowskiego. Pierdolę to. Artykuł był gotowy! Jeszcze tylko wybrać zdjęcia, których zrobienie Aśka zleciła pewnemu sprytnemu paparazzi: Kinga klęcząca przy malutkim grobku – smutna, zdjęcie z profilu, tak by twarzy nie można było z całkowitą pewnością rozpoznać – a przed kobietą, na białym marmurze, wyraźny złocony napis: „Alusia Król, żyła dwa tygodnie”, i może jeszcze jedno, to na którym Kinga patrzy w puste okna swojego domu, tutaj, na Dąbrowskiego – oczywiście wszystkie fotki zrobione z ukrycia, by kobieta wyszła naturalnie, broń Boże, zdjęcia pozowane! – i... wielka chwila jest tuż-tuż! A nie! Potrzebny jest też dobry tytuł. Poruszający. Zachęcający do kupna gazety. Ale bez taniej sensacji. Może: „Zabiłam córeczkę. Jak mam dalej żyć?”. Niezły... Ale to jeszcze nie to... Aśka myślała ładnych parę minut, nim wymyśliła tytuł-cud: „Zabiła córeczkę. Ta tragedia może się zdarzyć każdej z nas!”. O, był może długi, ale na temat. Nie oskarża, ale ostrzega. I

przyciąga uwagę. Do tego zdjęcie klęczącej Kingi... Ludzie będą czytać i płakać. I pilnować swoich żon, córek, sióstr czy przyjaciółek. O to w tym wszystkim chodzi, czyż nie? O kasę i o nagrodę też, ale tylko trochę. Dziennikarka spakowała materiał na płytkę i zaniosła prosto do redaktora naczelnego najbardziej plotkarskiego brukowca w całym kraju: „Skandale”. Tylko to plugawe pisemko mogło zapewnić sprawie Kingi największy rozgłos... – Jacek, mam dla ciebie perełkę. Spowiedź dzieciobójczyni – rzekła od progu, nawet się nie witając. Mężczyzna pod pięćdziesiątkę, o oczach czujnych jak u rekina – kropka w kropkę takich samych, jakie czasem miewała Aśka, tylko nieco bardziej przepitych – spojrzał na jedną ze swych najpłodniejszych reporterek z nieukrywanym pożądaniem. Nie, nie pragnął Aśki Reszki, wolał materiał. Prawdziwą perełkę, jak się wyraziła. Zaś słowo „dzieciobójczyni” wywołało u Jacka Sondera niemal ślinotok. – Dawaj – rzucił, a gdy tylko plik z tekstem otworzył mu się na ekranie komputera, zaczął pożerać wzrokiem linijkę po linijce. Aśka czekała z zapartym tchem. Wiedziała, że tekst jest dobry, bardzo dobry, ale czy wystarczająco skandaliczny, by zainteresować tego faceta? – Masz autoryzację? – zapytał, gdy skończył czytać. – Musisz mieć. To za ciężki temat, by puścić bez zgody zainteresowanej. – Mam nagranie. Co do słowa. Odtworzyła mu ostatnie minuty rozmowy: „Opisz to. Spisz każde moje słowo. Może moja historia uratuje choć jedną matkę i choć jedno dziecko. Niech śmierć Alusi nie pójdzie na marne. Opisz to” – głos Kingi wybrzmiał w zagraconym pokoju i umilkł. Jacek Sonder siedział chwilę, bujając się na krześle z rękami splecionymi na karku i wzrokiem wbitym w sufit, wreszcie wycedził: – To kurewsko dobry materiał. Dajemy to na pierwszą stronę w najbliższy weekend. Sama mamusia nas o to prosi, wręcz błaga! Świetna robota, Aśka, naprawdę świetna. Ile za to chcesz? Bez mrugnięcia okiem przyjął zawrotną kwotę, której zażądała dziennikarka, puszczając mimo uszu jej: „Połowę oddam Kindze, jest biedna jak... jak to bezdomna”, wypisał od razu

przelew, złożył zamaszysty podpis i podał go Aśce, myślami będąc już zupełnie gdzie indziej. Gdy zaś dziennikarka, uszczęśliwiona jak nigdy w życiu, wybiegła złożyć przelew w banku, wcisnął guzik interkomu i rzucił do sekretarki: – Daj mi tu Adasia. Mam dla niego robotę. Gdy chłopak się zjawił, ten sam, który robił dla Aśki zdjęcia Kingi, naczelny nie musiał go nawet wysyłać w teren. – Masz zdjęcie tej laski, co zabiła dziecko, idącej ulicą? Najlepiej pod jej domem? Adaś uśmiechnął się szeroko. Pewnie, że miał. Znał się na swojej pracy nie gorzej niż Aśka i zrobił Kindze Król tyle zdjęć, że mógłby obdzielić nimi wszystkie konta na facebooku w całej Polsce. Jego szef wrzucił na ekran plik i przez parę minut przeglądał fotki jedną po drugiej. Wreszcie stuknął palcem w ekran. – To jest dobre. Przedstawiało Kingę idącą na wprost obiektywu aparatu, tak że jej twarz była doskonale widoczna, zwłaszcza jeśli dało się na nią zbliżenie, lecz jeszcze bardziej zadowalające Jacka Sondera było tło: powojenny blok z widoczną nazwą ulicy. Jeśli ktokolwiek miałby ochotę szukać Kingi Król, skierowałby się prosto na Dąbrowskiego w Warszawie. A naczelny „Skandali” miał nadzieję, że Kinga w niedługim czasie stanie się gwiazdą wszystkich mediów w Polsce, nową celebrity, godną następczynią Karoliny M., słynnej dzieciobójczyni ze Śląska. Już jego, Sondera, w tym głowa, by tak się stało. – Trzymaj te zdjęcia w paru miejscach. Są na wagę złota. Gdy o naszym nowym odkryciu zrobi się głośno, pewnie będzie się próbowało gdzieś zaszyć i wtedy te fotki będą jak znalazł. Temat na długie tygodnie, jeśli nie miesiące. – Jasne, szefie. – Adaś uśmiechnął się szeroko, już licząc, ile w sumie zarobi na tym jednym, dość prostym zleceniu. I uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Zrób coś dla mnie – mruknął jego szef, przyglądając się wybranemu zdjęciu. – Ta cała Kinga wygląda tu na smutną. – Na każdym tak wygląda – zauważył paparazzo. – Ogólnie sprawia wrażenie, wiesz, szefie, załamanej. – Ale od czego mamy Photoshop? – zapytał retorycznie naczelny. – Chcę, żeby się uśmiechała, wiesz, kącikiem ust, tak... nieco wrednie.

– No problem, szefie. Prosisz, masz. I po dwóch kwadransach Jacek Sonder dostał zdjęcie swoich marzeń: portret dzieciobójczyni zadowolonej z tego, co zrobiła. Klepnął chłopaka w plecy. – Masz premię. Teraz spadaj, muszę pomyśleć. A gdy Adaś wyszedł, równie uradowany co godzinę wcześniej Aśka Reszka, otworzył plik z artykułem jej autorstwa, mruknął: – Co za pierdolony melodramat, dajmy czadu! – i uśmiechając się tak wrednie jak Kinga na przerobionym zdjęciu, zaczął przerabiać tekst... Aśka nie była tak głupia, by zostawić sprawę reportażu swemu szefowi. Miała zamiar trzymać rękę na pulsie od początku – to jest od zgarnięcia wynagrodzenia – po pierwsze egzemplarze gazety, jeszcze ciepłe i pachnące farbą drukarską, zebrane wprost z prasy. Ale jej szef był sprytniejszy i dużo bardziej bezwzględny – oraz pazerny – niż dziennikarka. Kingę zaś określił na swój użytek dwoma słowami: „kurwia sucz”. Jej historia nie poruszyła go nic a nic. Wyraźnie przesłanie, które pierwotnie niosła, miał głęboko w dupie. Co go obchodził los kilkunastu kobiet, które mogły zabić kilkanaście bachorów – hipotetycznie przecież – wobec krociowego zysku ze sprzedaży „podrasowanej” historii? Osobiście udał się do drukarni i przykazał szefowi nocnej zmiany: – Puścisz pierwsze pięć tysięcy tego – tu wręczył płytę CD podpisaną numerem jeden – i gdy tylko Aśka Reszka zgarnie parę pierwszych egzemplarzy, a zrobi to na pewno, wyślesz do jakiejś pipidówy gdzieś w Bieszczadach, a resztę nakładu puścisz z tego – tu dał mężczyźnie płytę oznaczoną wyraźną dwójką. Ten przytaknął, nie wdając się w szczegóły. Nie raz i nie drugi dostawał takie polecenie. Przekręty z treścią brukowca robili już parokrotnie. Gdy Jacek Sonder, w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku, poszedł do domu, maszyny drukarskie ruszyły, a los Kingi właśnie zaczął się dopełniać... Jak naczelny słusznie podejrzewał, Aśka przybieg­ła do drukarni nocą i trzęsącymi się z podekscytowania dłońmi chwyciła pierwsze egzemplarze „Skandali”. Jest, jest jej artykuł! Piękne zdjęcie smutnej kobiety nad grobem dziecka, wzruszający tytuł i takiż tekst. Przyciskając do piersi swą przepustkę na rozdanie nagród dla dziennikarza roku, poszła najpierw na Dąbrowskiego, by podzielić się swą zdobyczą z Kingą. W oknach jej

mieszkanka było ciemno – pewnie znów pracowała do późna i ledwo żywa położyła się spać, nie czekając na gazetę – ale Aśka położyła jeden egzemplarz na wycieraczce pod jej drzwiami. Z samego rana Kinga przeczyta swoją historię i może wreszcie poczuje ulgę? Odkupienie win? Coś poczuje na pewno... Potem Aśka wróciła do domu i otworzyła szampana, z miejsca wypijając pół butelki. Zasłużyła na świętowanie. Byli świetni oboje: i artykuł, i ona, Aśka Reszka. Aśka może nawet lepsza! Kinga, z uchem przyłożonym do drzwi poczekała, aż dziennikarka położy gazetę na wycieraczce i odejdzie. Nie chciała czytać swojej historii przy kimkolwiek. W ogóle nie chciała jej czytać. Podniosła jednak gazetę. Wróciła do przedpokoju, włączyła światło i... Pierwszy szok: ona, Kinga, przy grobie Alusi. Kto jej zrobił to zdjęcie? I kiedy? Przed tym jak opowiedziała Aśce całą historię czy po? A czy to ma jakieś znaczenie...? Niejasne przeczucie, że owszem, ma, kołatało kobiecie po głowie, ale była zbyt zmęczona i zdenerwowana, by się tym przejmować. Przeczytała raz i drugi tytuł. Brzmiał strasznie. Szczególnie te dwa pierwsze słowa: „Zabiła córeczkę”. Podtytuł tłumaczył wszystko, ale mimo to bolało, bardzo bolało... Miała nadzieję, że Aśka okaże się delikatniejsza, cóż... Przecież liczył się tylko zysk. Całego artykułu nie była w stanie przeczytać. Jedynie początek tej dziwnej znajomości: dziennikarka z bezdomną... Potem był stenogram ich rozmowy z pamiętnego czwartkowego wieczoru. Aśka dotrzymała słowa, nie pominęła niczego. Kończył się słowami Kingi, jej przesłaniem: „Opisz to”. Łzy napłynęły kobiecie do oczu, powróciło wspomnienie Alusi. Jej niebieskich oczu patrzących na matkę ze spokojem i powagą. – Jeśli ocalimy tym, kruszynko najmilsza, choć jedno maleństwo... choć jedną kobietę... Zmęczona płaczem, zasnęła dopiero o świcie.

Kinga

Przez resztę nocy śniła mi się Ala. Tuliłam ją do serca, wdychałam zapach jedwabistych kędziorków, dotykałam gładkiej buzi, a ona chwytała paluszkami moją rękę i trzymała mocno. Czułam spokój, a szczęście przepełniało mnie tak dogłębnie, że aż dusiło w gard­le. Wiedziałam, że jesteśmy bezpieczne tu, gdzie się znalazłyśmy, że nikt nam nie zagraża i nikt nie odbierze mi mojej kruszynki. Obudziłam się, czując resztki tego szczęścia i poczu­cia bezpieczeństwa, i uśmiechnęłam się chyba po raz pierwszy od dwóch lat. Wiedziałam, że tym artykułem, który ukaże się dziś w całej Polsce, odkupiłam choć odrobinę winy, że to pierwszy krok do wybaczenia. Wybaczenia samej sobie, bo wiem, że Alusia wybaczyła mi już dawno. Nim wstałam, by nakarmić jak zawsze głodnego Kacperka, powzięłam postanowienie: oprócz pracy dla bezdomnych będę jeździła po szpitalach położniczych i rozmawiała z matkami – może któraś z nich będzie miała podobne urojenia co ja i zechce mi się zwierzyć? Już ja będę wiedziała, co robić... Tym razem nie odpuszczę. Nie zginie następne dziecko, nie oszaleje z rozpaczy inna kobieta. Tak. Po raz pierwszy od dwóch lat czułam lekkość w sercu. Ból wróci, to pewne, ale w tej chwili mojemu życiu nadano sens i cel. Do KonGarden przyleciałam jak na skrzydłach. Byłam jak zwykle pierwsza, otworzyłam więc komputer i całkiem zatraciłam się w pracy nad nowym projektem. Nie zauważyłam przyjścia kolegów. Może powinnam...? Nie zwróciłam uwagi na dziwną ciszę, tak niepodobną do tego miejsca, która zdawała się narastać z minuty na minutę. Dopiero szturchnięcie w ramię spowodowało, że uniosłam wzrok. To Paweł, prawa ręka szefa. Twarz miał ściągniętą tak dziwnym wyrazem, że zrozumiałam natychmiast: już wie. Czytał artykuł. Czy jest w stanie zrozumieć i nadal pracować ze mną pod jednym dachem, czy też...? Nie mogłam nic wyczytać z tej nieruchomej maski. Bez słowa wskazał gabinet Konrada. Wstałam i ruszyłam na miękkich nogach w tamtym kierunku odprowadzana spojrzeniami wszystkich współpracowników. Było to najdłuższe dwadzieścia metrów w moim życiu.

Przynajmniej tak mi się w tym momencie wydawało. Konrad, gdy weszłam do środka, zamykając za sobą drzwi, wyglądał, jakby przybyło mu dziesięć lat. Stał oparty obiema rękami o biurko, a przed nim leżała gazeta, już z daleka krzycząca krwistoczerwonym tytu... zaraz, zaraz, krwistoczerwonym?! Trzęsącymi się rękami podniosłam gazetę do oczu. Ociekające krwawymi kroplami litery krzyczały: „ŻYWCEM ZAKOPAŁA MALEŃKIE DZIECKO! SĄD JĄ UNIEWINNIŁ!!!”. I moje zdjęcie na pół strony: zdjęcie wrednie uśmiechniętej morderczyni zadowolonej z tego, co zrobiła. „Aśka, jak mogłaś?” – Kinga jęknęła w duchu, czując, jak ziemia usuwa się jej spod nóg, a ramiona przygniata ciężar nie do udźwignięcia. Mimo to trwała w pionie, nadal trzymając w trzęsących się rękach nasiąkniętą krwistym tytułem szmatę. – Kinga – głos Konrada sprawił, że na chwilę oderwała wzrok od tych liter i tego napisu. Mężczyzna, zawsze spokojny i uśmiechnięty, wyglądał, jakby się miał rozpłakać. – Mam czworo dzieci, kocham je nad życie i... zatrudniam w firmie kobietę, która nie tylko zamordowała swoje dziecko, ale wydaje się z tego dumna. „Co ty mówisz?! – chciała krzyczeć. – Jak możesz?!” Ale mógł. Patrząc na jej zdjęcie „zdobiące” artykuł, mógł... – Skoro nasze sądy są tak... łaskawe – mówił dalej zduszonym przez gniew głosem – że wypuszczają takie... takie jak ty, może Bóg cię osądzi. Idź, kobieto, i nie pokazuj się tu więcej. Nie mam słów pogardy... Odwrócił się do niej drżącymi plecami. A Kinga... po prostu wyszła. Nie zostało nic więcej do powiedzenia. Wlokła się ulicami miasta, kuląc głowę w ramio­nach jak wtedy, gdy będąc bezdomną, starała się zniknąć, stać się niewidzialną dla mijających ją, spieszących we własnych sprawach ludzi. Gazetę z krzyczącym nagłówkiem „ŻYWCEM ZAKOPAŁA MALEŃKIE DZIECKO!” i swoim zdjęciem widziała wszędzie: na witrynach kiosków, u gazeciarzy, sprzedających sensacyjny news „Następczyni Karoliny M.!”, w rękach czekających na autobus ludzi... Paliło ją każde ludzkie spojrzenie, jakie na niej spoczęło, i w tych spojrzeniach widziała najpierw rozpoznanie, potem szok i nienawiść. Przyspieszyła kroku. Po jej ulicy, po Dąbrowskiego, snuło się kilku dziennikarzy, parkowała furgonetka stacji

telewizyjnej – nie znali jeszcze dokładnego adresu, ale już zwietrzyli ślad ofiary. Nie, nie ofiary: morderczyni. Ofiarą była tu maleńka, dwutygodniowa dziewczynka, zakopana żywcem przez zwyrodniałą matkę. Ktoś Kingę rozpoznał, gdy już niemal wchodziła do klatki schodowej. Przed blokiem zaroiło się od podnieconych dziennikarzy. Kinga pobiegła korytarzem, pragnąc schronić się w swojej kawalerce, i nagle stanęła jak wryta. Na drzwiach ktoś napisał czarną farbą, która nie zdążyła jeszcze wyschnąć: MORDERCZYNI. Z urywanym szlochem wpadła do mieszkania, przekręciła w zamku klucz, zasunęła obie zasuwy i rozejrzała się w panice dookoła niczym zaszczute zwierzę. Nie miała dokąd uciec. Odcięto jej drogę na wolność. Ile wytrzyma uwięziona w małym mieszkanku z dzwoniącym raz po raz domofonem, a potem, gdy hieny wtargną na klatkę schodową, z dobijającymi się do drzwi padlinożercami? – Pani Kingo, tylko jedno pytanie: co pani czuła, zakopując żywe dziecko? – Kinga, wiemy, że tam jesteś, wyjdź do nas, porozmawiaj! Wytłumacz się! – Pani Kingo, czuje się pani winna czy niewinna? Setki pytań i oskarżeń rzucanych przez drzwi... Zamknęła się w łazience, zakryła uszy rękami, zacisnęła powieki i zaczęła kiwać się w przód i w tył. „Aśka, co ty zrobiłaś?! Jak mogłaś?!” Któryś z bardziej zdeterminowanych czy sfrustrowanych dziennikarskich sępów kopnął w drzwi. Kinga podskoczyła z przerażenia. W mózgu rozdzwonił się „Czerwony alarm!”. Nie, jeszcze nie. To tylko telefon. Od właściciela mieszkania, które Kinga wynajmowała. – Proszę pani, słuchaj, ja sobie nie życzę – zaczął bez ogródek. – Ja nie wynajmuję mieszkań kryminalistom. Do wieczora masz się wyprowadzić i nic mnie nie obchodzi, że kaucja, że coś tam. Za kaucję będę musiał odkazić mieszkanie po takiej jak ty. Rozumiesz? Do wieczora! I gówno mnie obchodzi, że na zewnątrz czyha horda dziennikarzy! Powinni zamykać takie jak ty albo od razu do piachu. Wysłuchała tej tyrady bez słowa. Rozłączył się. Odłożyła telefon i rozejrzała otumanionym wzrokiem po małym mieszkanku, któremu już zdążyła nadać cechy domu. Kacper

otarł się o jej nogi, zaglądając swej pani w oczy poważnym spojrzeniem. „Co z tobą będzie? – pomyślała ze znużeniem. – Trafisz do Czarka, jeśli wypuszczę cię przez okno?” Okno wychodziło na mały ogródek, otoczony z dwóch stron blokami, z trzeciej oficyną. Tą drogą Kinga mogła jeszcze uciec, była wolna od stada wygłodniałych hien. Ale znajdą ją już niedługo. Zostało mało czasu na spakowanie tego, co będzie Kindze potrzebne na dzisiejszą noc... Do swego starego worka wrzuciła butelkę wódki, tabletki szczęścia, które przepisał jej doktor Izbicki, i jeszcze coś, co przyda się Kindze najbardziej. Teraz tylko stara dobra kurtka na grzbiet, znajome buty i spodnie, które od czasów Bezdomnej leżały zwinięte w najdalszym kącie szafy, i... była gotowa. Nie oglądając się za siebie, wyszła do ogródka. Podniosła kota, ucałowała jego główkę ustami słonymi od łez wyszeptała słowa pożegnania i ruszyła szybkim krokiem przed siebie, starając się nie słyszeć rozpaczliwego miauczenia spieszącego za nią zwierzęcia... Aśka spała słusznym snem, czy raczej poalkoholowym snem, do popołudnia. W chwili gdy Kinga przemykała się ulicami starej Pragi, w kierunku opuszczonych ogródków działkowych, jej „przyjaciółka” wracała do przytomności, przeciągała się rozkosznie, rzucała okiem na swój piękny artykuł, ozdobiony wzruszającym zdjęciem matki przy grobie córeczki – ten artykuł, który w kilku tysiącach trafił gdzieś na zadupie, i zupełnie nie ten, którym od rana żyła cała Polska – i w drodze do kuchni włączała komórkę. I stanęła jak wryta, patrząc na oszalały nagle wyświetlacz telefonu. Esemesy i nieodebrane połączenia wchodziły jedno po drugim. Tych pierwszych, gdy komórka w końcu ucichła, naliczyła czterdzieści osiem, tych drugich – niemal wszystkie od Czarka – trzydzieści dwa. Spodziewała się reakcji, ale nie aż takiej! Kinga się ucieszy! Mina Aśce zrzedła, gdy otworzyła pierwszy esemes, od kumpelki dziennikarki. „Toś się popisała. Gratulacje :/”. Hmm... Dziwny. Ale ludzka zawiść jest jak wszechświat, bezgraniczna. Drugi był podobnej treści. Trzeci z dopiskiem: „Ale to już było...”. Czwarty zaś, który przewrócił świat Aśki do góry nogami, przyszedł od Czarka i brzmiał: „JAK MOGŁAŚ JEJ TO ZROBIĆ?! JESTEŚ ZWYKŁĄ HIENĄ!!!”. – Coś tu, kurwa, kurewsko nie gra! – wrzasnęła Aśka, ubrała się w to, co miała pod ręką,

przepocone wczorajsze ciuchy, i pognała do kiosku. Na widok krzykliwego tytułu pisanego ohydną krwistą czcionką i zdjęcia wrednie uśmiechniętej Kingi nogi się pod nią ugięły. Porwała gazetę, rzucając kioskarce dychę i nie czekając na resztę, wróciła pędem do domu i tam w spokoju, czy wręcz przeciwnie: chodząc od ściany do ściany niczym oszalała lwica, przeczytała to, co zrobiono z jej wspaniałego, poruszającego artykułu. Naczelny, „ten kurwisyn naczelny”, znał się na swojej robocie: tnąc zdania, wyrywając je z kontekstu, „przypadkiem” pomijając niektóre słówka, zmienił historię nieszczęsnej kobiety w krwawe wyznania bezwzględnej, zimnej morderczyni. Gdy Aśka doszła do swojej kwestii, która pierwotnie brzmiała: „JEST RÓŻNICA, BO TY ŻAŁUJESZ TEGO, CO ZROBIŁAŚ, A ONI ŻAŁUJĄ, ŻE DALI SIĘ ZŁAPAĆ!!!”, a w tekście, który miała przed oczami, stało jak wół: „TY NIE ŻAŁUJESZ TEGO, CO ZROBIŁAŚ, A TEGO, ŻE DAŁAŚ SIĘ ZŁAPAĆ!!!”, aż zawyła z furii. – Zabiję cię, skurwysynu, zabiję – warczała, wybiegając z domu i łapiąc taksówkę. – Co za bydlę z ciebie, co za pojebane bydlę – syczała, jadąc do redakcji. Parę chwil później rzucała te słowa w twarz uśmiechającemu się od ucha do ucha Jackowi Sonderowi. – Asieńko, skarbie, nie ciskaj się! Przecież tego chciałaś: artykułu, który wywoła burzę. I, niech mnie szlag, wywołał! Mamy nasz materiał na pierwszych stronach wszystkich portali: Wirtualnej, Onetu, Interii, wybiórczej. Telefony się urywają. Wszyscy proszą o zgodę na przedruk. Wielki come back Karoliny M. tylko w jeszcze lepszym, bardziej krwawym wydaniu, bo tamta przynajmniej zabiła dziecko, nim je zakopała, a ta twoja... – Zamknij się, złamasie! Dobrze wiesz, o co chodziło w tym artykule! Umiesz czytać, łachud­ro! Wiedziałeś, po co go napisałam! Po co ona mi zaufała i opowiedziała swoją historię! Dobrze, kurwi synu, wiesz!!! – Oj tam, oj tam, melodramat z tego wam wyszedł. A mój, to znaczy nasz – mój i twój – to kawał krwistego steku. Publika to łyknie. Już łyknęła. Czytałaś komentarze na naszej stronie? To poczytaj... Był taki z siebie zadowolony jak kiedyś Aśka, przynosząc mu materiał o gwałconej przez ojca nastolatce, co okazało się wyssaną z palca historyjką i mało nie kosztowało niewinnego faceta życia, a już na pewno rozpieprzyło życie jemu i jego rodzinie... Tamto to było tamto, a Kinga była Kingą.

– Zlinczowałeś ją – wyszeptała Aśka z oczami pełnymi łez. – Właśnie zlinczowałeś niewinną kobietę. Uśmiech z zadowolonej gęby naczelnego znikł. – Jeśli już – odezwał się zimnym tonem – to zlinczowałem kurwę, która zakopała żywe niemowlę. Należy się jej to. Innym takim kurwom ku przestrodze, jeśliby sąd je przypadkiem uniewinnił. – Ten sam sąd pół roku temu uniewinnił bossów mafii, wszystkich, co do jednego – pobicia, porwania, wymuszenia, handel bronią, ludźmi, narkotykami, morderstwa na zlecenie, co tylko chcesz – i wszyscy ci bandyci zostali wypuszczeni na wolność, niczym przykładni obywatele! Będziemy im jeszcze odszkodowania płacić za niesłuszny areszt! O tym jakoś nie pisałeś w tym swoim szmatławcu, bo siedzisz tym bandziorom w kieszeni! Wstał tak gwałtownie, jakby chciał ją uderzyć. Odskoczyła. – Ty już tu nie pracujesz – wycedził. – Zbieraj manatki, obrończyni uciśnionych zbrodniarek, i spierdalaj. Posłała mu pełne pogardy i nienawiści spojrzenie i wyszła. Nim jednak na zawsze opuściła redakcję „Skandali”, zatrzymała ją sekretarka szefa. Głupia jak but, tleniona blondyna, jak zwykle żująca gumę. – Te, Aśka, było do ciebie, i tylko do ciebie, kilka telefonów. Od oszołomów, którzy widzieli albo mamuśkę zakopującą dziecko, albo to dziecko żywe i wesołe, albo zwłoki, już mniej żywe i nie tak wesołe. Pogadaj z tymi pojebusami i baw się dobrze. To nadal twój show. Aśka machinalnie wzięła parę żółtych karteczek z krótkimi notkami i numerami telefonów i na dobre pożegnała się ze „Skandalami”. Na ulicy odetchnęła głęboko, otrząsnęła jak pies wychodzący z wody. Włączyła swoją komórkę i nie musiała długo czekać na pierwsze połączenie. Dzwonił – po raz chyba sześćdziesiąty – Czarek. Pierwszych słów, jakie od niego usłyszała, mog­ła się spodziewać: – Jak mogłaś jej to zrobić? Ale już następne zmroziły Aśkę od stóp do głów: – Gdzie ona jest? Gdzie podziała się Kinga? Chcę z nią pogadać. Zabrać do siebie. Pod jej mieszkaniem koczuje tłum dziennikarzy i żądnych krwi mieszkańców... Spotkali się w apartamencie na Narbutta. Aśka siedziała przy stole w kuchni, grzejąc

lodowate dłonie o kubek z kawą, Czarek miotał się, jak jeszcze niedawno ona sama, od ściany do ściany w bezsilnej wściekłości. – Pozwę go! – krzyknął w końcu. – Pozwę tego zasrańca, bo złamał prawo autorskie. Kinga nie autoryzowałaby takiego gówna! – Pozywaj – zgodziła się dziennikarka beznamiętnie – ale najpierw znajdźmy Kingę żywą i zdrową, okej? Wywieźmy ją za granicę, dajmy parę euro, by mogła przeżyć, dopóki tutaj, w kraju, się nie uspokoi, i wtedy pozywaj gnoja do upojenia. Ja się przyłączę. Teraz jednak musimy znaleźć Kingę. Masz jakiś pomysł, gdzie mogła się ukryć? – Mam ten sam co ty. Gdzie chowa się ranny wilk? W swojej norze. Tylko gdzie ta nora jest? – Mówiła mi. Na opuszczonych działkach. – Wiesz, ile w Warszawie i okolicy jest opuszczonych działek? – Nie wiem, ale się dowiem. Znajdziemy ją. Musimy. Bo coś mi się zdaje, że z tego – Aśka rzuciła pełne obrzydzenia spojrzenie na plugawy artykuł – Kinga się już nie podniesie... Gdy Czarek przeglądał plan Warszawy, zaznaczając wszystkie ogródki działkowe, które miał zamiar jeszcze dziś objechać, by znaleźć te opuszczone i od jutra je przeszukiwać, wzrok dziennikarki padł na żółte karteczki, które cisnęła na stół po powrocie do domu. Z przyzwyczajenia zaczęła je przeglądać. „Zwłoki dziecka zakopane w ogródku pod Brodnicą”. – Pod Bydgoszczą, palancie – mruknęła. – Nawet czytać nie potrafisz ze zrozumieniem. „Czteroletnia dziewczynka podobna do Kingi K. w Częstochowie, przy ulicy Długiej”. – Przecież stało jak wół, że dziecko zginęło dwa lata temu, mendo żądna swoich pięciu minut. Następne karteczki były podobnej treści, ale jedna sprawiła, że Aśce serce podskoczyło do gard­ła i zamarło na kilka sekund. „Rodzice Ali proszą o kontakt”. I numer komórki. Dlaczego w głowie Aśki rozdzwonił się, jakby to Kinga powiedziała „Czerwony alarm!”, skoro dziewczynek o imieniu Ala było pewnie w Polsce sto tysięcy, a ich rodziców dwa razy więcej? Tego dziennikarka nie wiedziała, ale natychmiast poderwała się na równe nogi, wyszła do sypialni i ściskając telefon w spoconej nagle dłoni, wystukała podany na karteczce numer. Po pierwszym sygnale – zupełnie jakby czekał na ten telefon – odebrał mężczyzna i rzucił

ostrożne: – Halo, słucham? – Joanna Reszka z tej strony. Autorka artykułu w dzisiejszych „Skandalach”. Czy to pan...? – Może pani rozmawiać tak, żeby nikt tego nie słyszał i nie nagrywał? – ten cichy, pełen rezerwy i podejrzliwości ton zmroził Aśkę, a jednocześnie przyprawił o żywsze bicie serca. Instynktem dziennikarki czuła, po prostu czuła, że zaraz coś się wydarzy... – To mój prywatny telefon. Jestem sama w sypialni mojego domu. Nikt mnie nie podsłuchuje i na pewno nikt nie nagrywa. – „Bo od nagrywania ja tu jestem specem”, dodała w myślach. Po następnych słowach mężczyzny musiała usiąść, bo nogi odmówiły jej posłuszeństwa. – Widzi pani, my z żoną jakieś dwa lata temu, 8 lipca 2011 roku, znaleźliśmy w lesie pod Bydgoszczą noworodka. Maleńką dziewczynkę zawiniętą w pieluszki i przysypaną liśćmi. Właściwie to Dora, nasza collie, ją znalazła. Był ranek. Jechaliśmy na wczasy pod lipą, wysiedliśmy na leśnym parkingu, żeby pies pobiegał, a Dora prosto do lasu i ujada jak szalona. To my za nią, a odbiegła daleko. Gdyśmy ją dogonili, patrzymy, a ona odgarnia nosem liście, a pod tymi liśćmi coś kwili jak kociak. Moja żona łapie się za serce, ja zaczynam kopać. I jak zobaczyłem... – Mężczyzna umilkł, biorąc głęboki oddech. Milczała i Aśka zastygła z komórką przyciśniętą do ucha. Wreszcie odchrząknął, odzyskał głos. – Myślę, że to Alusia z pani artykułu. Myśmy się nią zaopiekowali jak własną, bo nie możemy mieć dzieci, choć oboje chcieliśmy, i, rozumie pani, nikomu o tym nie powiedzieliśmy, że jest znaleziona. Bo, rozumie pani, co to za matka, co zakopuje maleństwo w lesie – tak pomyśleliśmy, gdyśmy Anię, bo nazwaliśmy córeczkę Ania, znaleźli. Odbiorą ją nam, oddadzą do sierocińca albo jeszcze gorzej: z powrotem tej wyrodnej matce – tak myśleliśmy. No to nikomu się nie przyznaliśmy, że to nie nasze rodzone dziecko. Wyprowadziliśmy się na drugi koniec Polski, żeby nikt z sąsiadów za dużo nie gadał, i tu wszyscy wiedzą, że Ania jest nasza. I, rozumie pani, wcale niespieszno nam byłoby przyznawać się, bo to przecież przestępstwo, ale żona kupiła dziś gazetę, przeczytała o tej Kindze, popłakaliśmy się oboje, bo jakże to tak, kobieta wpada w taki stan i nikt jej nie pomaga, ani rodzina, ani mąż. I ucieka przed mafią – oczywiście w swojej głowie, ale przecież wiadomo, jakie figle potrafi płatać wyobraźnia – i też nikt jej nie pomaga. I pomyśleliśmy: co powie nasza Ania, czyli Alusia tej Kingi, gdy się kiedyś dowie, gdy zapyta, czemu nie powiedzieliśmy jej

mamie, która tak bardzo teraz cierpi i się obwinia za jej śmierć, że ona, Ania czyli, nie, Alusia, znaczy, że ona żyje. Rozumie pani? – głos mężczyzny się załamał. Aśka wcisnęła pięść w usta, by nie wydobył się z nich szloch, który rozrywał jej pierś, a który mógłby przerwać tę niesamowitą opowieść. Gdzieś w tle słyszała kobietę, przemawiającą uspokajająco do małego dziecka, i nie mogła uwierzyć, że to dziecko to... córeczka Kingi! Po prostu nie chciała wierzyć w takie szczęście, żeby nie okazało się ułudą i nie pękło jak bańka mydlana... – Tak. Rozumiem – wykrztusiła wreszcie. – My nie chcemy rozgłosu. Ani żadnych procesów sądowych, rozumie pani? Wiem, że informatorzy dziennikarzy są chronieni. Że nie może pani zdradzić, skąd ma informacje, prawda? – Nie zdradzę. – To może na początek spotkajmy się we dwoje: pani i ja, bo z matką Ani, tą Kingą, może później. Jeszcze... musimy się przygotować... rozumie pani. Ale gdy się potwierdzi, że Ania to Ala... wtedy pomyślimy razem, jak będzie dla małej najlepiej. Bo przecież chodzi o nią. O jej dobro, prawda? Nie chcemy jej krzywdzić. Już raz została... w tym lesie... zasypana liśćmi. Rozumie pani? Aśka rozumiała każde słowo. I to wypowiedziane drżącym głosem, i to niewypowiedziane. Słowo rodzica kochającego ponad życie swoje dziecko, które może być mu odebrane. Kinga też to zrozumie – tego Aśka była pewna. – Spotkajmy się – odrzekła powoli i z namysłem. – Ja mam zdjęcie Ali Król. – „Zabrałam je dziadkom małej, gdy gościłam krótką chwilę w ich domu”, dodała w myślach. – Jeśli to ta sama dziewczynka, choć nie mam co do tego wątpliwości, następnym razem spotkamy się we czworo: państwo, Kinga i ja. A biorąc pod uwagę dziecko, to nawet w pięcioro. – Wtajemniczania Czarka w ogóle w planach nie miała. Ta decyzja należała do Kingi, i tylko do niej. Umówiła się z panem Stanisławem w małym przydrożnym zajeździe „Chłopskie Jadło” gdzieś na południowym wschodzie Polski. Jeśli zaraz wsiądzie w samochód, dotrze tam za sześć godzin. Jeśli się pospieszy, to jeszcze szybciej. A będzie jechała jak szatan, bo nie mogła się doczekać tego spotkania. I miny, jaką zrobi Kinga na wieść, że ona, Aśka Reszka, odnalazła jej cudem ocaloną córeczkę. Na razie jednak należało odnaleźć samą Kingę.

To zadanie zmuszona była powierzyć Czarkowi. – Słuchaj, ja mam umówione spotkanie, muszę lecieć – powiedziała w biegu, szykując się do wyjazdu. – Ty szukaj Kingi. Wynajmij jakiegoś ratownika z psem tropiącym, takim do odnajdowania zasypanych, i przeszukajcie opuszczone działki. Kinga w tej swojej norze może zacząć kombinować. Wiesz co. Nie musiała kończyć. Czarek doskonale zdawał sobie sprawę, że kobieta o tak kruchej psychice jak Kinga, ponownie zdradzona i zaszczuta, może chcieć ze sobą skończyć. Tym razem skutecznie. Gdy leżała zwinięta pod kożuchami na podartym materacu w swojej norze, przez chwilę poczuła się bezpiecznie. Tu tak szybko jej nie znajdą. Odpocznie, zbierze siły, by ze sobą skończyć. Bo oni nigdy jej nie odpuszczą. Jeśli jeszcze wczoraj miała taką nadzieję, nadzieję na nowe życie, tak dziś wiedziała, że ludzie – wszyscy bez wyjątku: rodzice, przyjaciele, Aśka, Czarek – nie mają w sobie litości. Mogą udawać, o tak, szczególnie Aśka świetnie grała współczującą i przejętą, ale tylko po to by tych, którzy zaufali, wdeptać w bagno jeszcze głębiej. Świat zdziczał. A Kinga nie chciała żyć na takim świecie ani chwili dłużej. Teraz prześpi się parę godzin, bo może przyśni się jej po raz ostatni Alusia. Tam, dokąd Kinga trafi po śmierci, nie spotka swojej córeczki, o nie. Dla dzieciobójczyni przewidziano najniższy krąg piekła... Kobieta zamknęła oczy, otuliła się ramionami i zapadła w niespokojny, pełen majaków sen. Butelka wódki, kilka opakowań leków nasennych i paczka żyletek czekały spokojnie na swoją kolej... Aśka gnała swoim wystrzałowym audi na południowy wschód Polski, łamiąc wszystkie ograniczenia prędkości. O dziwo, żaden patrol jej nie zatrzymał. Do zajazdu „Chłopskie Jadło” dotarła w rekordowe pięć godzin i trzydzieści trzy minuty. Wpadła do środka jak po ogień, czując całą sobą, że zaczyna brakować jej czasu. Coś dobiega końca, a ona, Aśka, nie może tego zatrzymać. Pan Stanisław siedział w odległym kącie sali, mając przed sobą złożoną na pół gazetę. Aśka podeszła do mężczyzny, przedstawiła się i... zamarła z wyciągniętą ku niemu dłonią wpatrzona w leżące na stole „Skandale”. To... to niemożliwe! Porwała gazetę i rozłożyła, wpatrując się ogromniejącymi oczami w tytuł artykułu – jej

tytuł, ten który wymyśliła „ZABIŁA CÓRECZKĘ. TA TRAGEDIA MOŻE SIĘ ZDARZYĆ KAŻDEJ Z NAS!”, patrzyła na zdjęcie klęczącej przy małym nagrobku Kingi, która wyglądała tak smutno i bezbronnie, jak w rzeczywistości, czytała kończące artykuł słowa „Opisz to” i... płakała. Łzy ciekły dziennikarce po policzkach, bo zrozumiała, czemu ludzie, którzy odnaleźli Alę Król pewnej lipcowej nocy, zdecydowali się powiadomić o tym załamaną, zrozpaczoną matkę maleńkiej: przeczytali tę właściwą wersję, prawdziwą historię Kingi. A nie krwisty horror rzucony gawiedzi przez Jacka Sondera, niech mu ziemia ciężką będzie. Widać pierwszy nakład dotarł tutaj, na koniec Polski, gdzie mieszkali państwo Wysoccy. Dobry los, który widać czuwał na Kingą, skierował jej prawdziwe słowa we właściwą stronę... Trzęsącymi się dłońmi Aśka wyciągnęła z portfela skradzione rodzicom Kingi zdjęcie Ali. Pan Stanisław potwierdził łamiącym się ze wzruszenia głosem: – To nasza Ania. Usiedli oboje – choć Aśka całą sobą czuła, że nie ma czasu, że musi wracać! – patrząc sobie w oczy: mężczyzna zastanawiał się, czy może tej kobiecie, dziennikarce, zaufać, czy ona, dziennikarka, nie zniszczy szczęścia jego rodziny, nie zniszczy życia małej znajdce, którą kochał jak własną córkę. Aśka zaś wstrzymywała oddech, marząc tylko o jednym: pokaż mi ją! Pokaż Alę Król, bym mogła natychmiast zawrócić do Warszawy, stanąć przed Kingą i powiedzieć: „Twoja córeczka żyje! Widziałam ją na własne oczy! Pokaż mi Alusię, póki nie jest za późno. O ile już nie jest”. Kwadrans później zatrzymali samochód przed niewielkim, schludnym domkiem, na którego progu stała kobieta z dwuletnią jasnowłosą dziewczynką na rękach, tak podobną do Kingi, że Aśka po prostu się rozpłakała. Mamrocząc przepraszające słowa, próbując wytłumaczyć, że nie, nie może wstąpić ani na chwilę, musi natychmiast wracać, przecież Kinga czeka!, pożegnała się z przybranymi rodzicami Alusi i chwilę później zawracała na podjeździe, by z narastającym przeczuciem, że za późno, nie zdąży, wszystko na nic, pognać na północny zachód, ku Warszawie... Kinga ocknęła się raptownie, obudzona przez intuicję ściganego zwierzęcia. Jeszcze nie słyszała odgłosów pogoni, dookoła panowała wieczorna cisza, ale... ale z każdym uderzeniem serca nabierała pewności, że odnaleźli jej trop. Są blisko, coraz bliżej. Wstrzymała oddech i... rzeczywiście! Usłyszała, jak gdzieś na skraju działek, jeszcze być

może za ogrodzeniem, zaszczekał w podnieceniu pies i natychmiast został uciszony. Skuliła się jeszcze bardziej. Spod wystrzępionego kożucha wystawały tylko błyszczące przerażeniem oczy. Może to nie jej szukają. Może, gdy będzie cicho, odejdą swoją drogą? A potem... potem ktoś krzyknął: – Kinga! Jesteś tu?! Kinga, odezwij się! I w głowie kobiety rozbłysł oślepiającym szkarłatem CZERWONY ALARM!!! Nie wahając się ani chwili – nie dostaniecie mnie! – wyciągnęła z kieszeni paczkę żyletek, pewnymi dłońmi, które nie trzęsły się, nie tym razem, odpakowała jedną, przyłożyła do tętnicy na szyi i w momencie gdy pies podbiegał do jamy, kręcąc radośnie ogonem, a Czarek z ratownikiem spieszyli za nim, Kinga wbiła żyletkę głęboko w ciało i przeciągnęła... Krew bryznęła szerokim strumieniem... Kinga oparła się plecami o ścianę ziemianki, wreszcie spokojna. Wykrwawiając się z każdym uderzeniem serca, patrzyła gasnącymi oczami, jak do środka zagląda któryś z prześladowców. „Wymknęłam się wam. Już nigdy więcej...” – to była jej ostatnia świadoma myśl. Telefon, którego numer znał tylko Czarek – Aśka kupiła kartę tuż przed wyjazdem, by mieć kontakt z nim, i tylko z nim – zadzwonił w chwili, gdy wjeżdżała na obwodnicę Krakowa. Dźwięk komórki odczuła jak uderzenie w splot słoneczny. Nacisnęła hamulec, zjechała na pobocze, wzięła głęboki oddech i dopiero teraz mogła odebrać. Gdy usłyszała pierwsze słowa, wypowiedziane łamiącym się głosem: – Zrobiła to – z całych sił zacisnęła palce na telefonie, modląc się bezgłośnie, by Czarek powiedział, że Kingę ratują. Że łyknęła prochy, ale robią jej płukanie żołądka i będzie dobrze, ale Czarek milczał. Nie, nie milczał, próbował mówić przez zaciśnięte spazmatycznie gardło. – Tyle krwi... Znaleźliśmy ją, ale za późno... tyle krwi... – Żyje? Powiedz tylko, czy jeszcze żyje! – krzyknęła, dławiąc się przerażeniem. – Zabrało ją pogotowie. Odjechali na sygnale. Jadę za nimi, ale... tyle krwi... była cała we krwi, jak ją wyciągnęliśmy... Tyle krwi... – Jedź i bądź przy niej. Żeby sobie nie odpuścili, rozumiesz? Żeby lekarze nie machnęli na Kingę ręką, jak na zwykłą morderczynię. Pilnuj jej, rozumiesz? Kiwnął głową, choć nie mogła tego widzieć, i rozłączył się, ocierając łzy przedramieniem. Aśka wpadła na szpitalny korytarz, półprzytomna ze zmęczenia i strachu o Kingę, trzy

godziny później. Czarek siedział na krzesełku pod ścianą. Ze zwieszonymi ramionami, dłońmi i twarzą czarnymi od zakrzepłej krwi, której nie przyszło mu do głowy zmyć, sam wyglądał jak ofiara wypadku. Nie podniósł głowy, słysząc szybkie kroki. Musiała szarpnąć go za ramię, by na nią spojrzał. – Żyje? – tylko tyle chciała wiedzieć. – Jeszcze żyje. Jest tam – wskazał zamknięte drzwi oddziału intensywnej opieki medycznej. – Powiedziałem, że jestem jej mężem. Nie wiedzą, że Kinga to Kinga, rozumiesz? Obiecali powiadomić mnie, jakby... Aśka już go nie słuchała. Podbiegła do drzwi, nacisnęła przycisk interkomu i czekała, aż ktoś jej otworzy. Drzwi uchyliły się. Pielęgniarka zaszeptała coś gniewnie, pokręciła głową, ale widać Aśka miała dar przekonywania, bo w końcu ustąpiła niechętnie. Młoda lekarka, przeglądająca w dyżurce jakieś dokumenty, na widok obcej kobiety zmarszczyła brwi. – Jestem jej siostrą – szepnęła Aśka błagalnie, wpatrzona w nieruchomy kształt spoczywający na jednym z trzech łóżek za szklaną taflą. – Proszę, tylko na chwilę. – Stan pacjentki jest krytyczny – rzuciła półgłosem lekarka. – Straciła dużo krwi. Jest... – Wiem, wiem, kochana pani doktor, ale tylko na chwilę. Powiem, że ją kocham. Dotknę jej ręki, by wiedziała, że nie jest sama. Zostawiliśmy ją, gdy nas potrzebowała, chcę, by wiedziała, że jesteśmy przy niej i będziemy... Proszę... To bardzo ważne... Łzy płynęły Aśce po policzkach. Szczere łzy, choć słowami kłamała. Chciała – nie, nie chciała: musiała – powiedzieć Kindze coś znacznie ważniejszego! Lekarka, patrząc na zapłakaną kobietę, siostrę samobójczyni, kiwnęła w końcu głową. Zdawała sobie przecież sprawę, jak ważne są dla takich pacjentów słowa wsparcia płynące od najbliższych. – Jedna minuta. Z zegarkiem w ręku! – uprzedziła jeszcze i szklana tafla rozsunęła się przed Aśką. Ona, nie tracąc ani jednej cennej sekundy, przypadła do łóżka, na którym spowita bandażami i opleciona przewodami aparatury podtrzymującej życie leżała Kinga. Ujęła szczupłą, tak szczupłą, że niemal przezroczystą dłoń w rękę i nachyliwszy się ku rannej, szepnęła:

– Alusia żyje, słyszysz, Kinga? Znalazłam twoją córeczkę całą i zdrową. Widziałam ją. Widziałam, kochana. Twoje dziecko żyje. Aśka cofnęła się, patrząc na nieruchomą twarz kobiety. Liczyła na cud. Na to, że Kinga otworzy oczy, domagając się potwierdzenia i... Przez twarz nieprzytomnej przemknął cień uśmiechu? Czy tylko się Aśce wydawało? Palce dłoni Kingi, które trzymała w swoich, zacisnęły się lekko, leciutko, a potem... potem... ... zielona linia na monitorze skacze w górę i w dół. Lekarka podrywa głowę znad papierów. Zielona linia opada i ciągnie się prosto, tnąc monitor na pół. Salę przecina ostry pisk alarmu, który trwa i trwa... Trwa, gdy nic nierozumiejącą Aśkę odpychają na bok... Trwa, gdy dookoła pojawia się nagle tłum lekarzy i pielęgniarek... Gdy ktoś krzyczy: – Uwaga, defibrylacja, raz, dwa, trzy! Alarm milknie na moment. Wszyscy wpatrują się w ekran kardiomonitora. Wszyscy, oprócz Aśki, która widzi tylko ten uśmiech na gasnącej twarzy przyjaciółki. I czuje delikatny uścisk jej palców. Będzie pamiętać ciepło tego uśmiechu i dotyk dłoni Kingi, wiedząc, że choć jej już tutaj nie ma, to dusza, umęczona dusza tej nieszczęsnej dziewczyny wreszcie jest wolna i lekka, bo przecież „twoje dziecko żyje”. Czyż może być piękniejszy dar na pożegnanie niż te trzy proste słowa? Kinga, jesteś niewinna. Twoja córeczka żyje. Gdybyś mogła ją zobaczyć i przytulić choć raz. Jeden ostatni raz...

Epilog

I dobrze, Kinga, że nie żyjesz! Wiem, brzmi to brutalnie, podle, cynicznie i co tylko chcesz, szczególnie pół roku po tym, jak cię opłakiwałam i sama mało do psychiatryka nie trafiłam z depresją, ale teraz, z perspektywy tych sześciu miesięcy, powtarzam: dobrze, że nie żyjesz. Umarłaś na szczęście i dla siebie, i dla swojej Alusi. Bo co by ci przyszło, bidulo, z dalszego życia? Oczywiście próbowałabyś odebrać swoje własne dziecko i je wychować. Oczywiście państwo Stanisławostwo (nota bene sprytni byli: nie znam ich nazwiska, telefon, od momentu, w którym powiadomiłam ich o twojej śmierci, nie odpowiada, zniknęli, rozpłynęli się jak kamfora, razem z małą Anią, czyli twoją Alą, ale ja ich kiedyś odnajdę, spokojna głowa), no więc państwo Stanisławostwo próbowaliby o dziecko walczyć. A sąd, jak to sąd – wiesz doskonale, jakie mam zdanie o polskim bezmiarze niesprawiedliwości – stwierdziłby, że ty jesteś wariatką (i trochę miałby racji, bo masz „żółte papiery”), a Stanisławostwo to przestępcy (tu też miałby rację, bo przecież nie można, ot tak sobie, zatrzymać znalezionego dziecka, choćby było przysypane liśćmi i mchem) i na czas trwania procesu mała Anio-Ala zostałaby umieszczona w domu dziecka albo rodzinie zastępczej – a nuż trafiłaby do takich psychopatów jak ci, co podopiecznych zamordowali? Gdyby do tego cyrku dołączył Krzysio-Pysio, bądź co bądź legalny ojciec Ali Król i – no to już byłyby jaja – Czarek, jej ojciec biologiczny, twoja córcia siedziałaby w sierocińcu do pełnoletności, bo mniej więcej tyle trwałaby walką o nią między waszymi czterema frakcjami. Ja kibicowałabym tobie, oczywiście, choć od razu byłabyś na pozycji przegranej – komu jak komu, wariatce dziecka nie oddadzą i choćby sztab biegłych stwierdził, że jesteś jest już zdrowa jak koń, to sorry, ale „raz zabiła, zabije ponownie” – a ty, co byś zrobiła, usłyszawszy taki wyrok: „pozbawiam Kingę Król praw rodzicielskich, oddając Alicję Król...” komuś tam albo nikomu, czyli opiece społecznej? Oczywiście załamałabyś się i popełniła samobójstwo, czyli dla ciebie wynik byłby taki sam: i tak byłabyś martwa, natomiast twoja córeczka pętałaby się przez całe dzieciństwo po bidulach, a tak ma kochających rodziców i może wyrośnie na normalną, szczęśliwą kobietę.

Rozumiesz teraz, Kinga, że dobrze zrobiłaś, umierając? Dobrze dla swojego dziecka? Ja wierzę, że... że właśnie dlatego odeszłaś: gdy powiedziałam, że Ala się znalazła, że jej nie zabiłaś, że żyje... wiesz, uznałaś, że możesz umierać w spokoju. Przecież uśmiechnęłaś się do mnie i uścisnęłaś mi rękę, prawda? Pamiętam twój uśmiech i chyba tylko dzięki temu ze sobą nie skończyłam, obwiniając się o twoją śmierć. Bo przecież to mój artykuł cię zabił. Ale i uniewinnił, prawda? Wiesz, co mnie dobija najbardziej? Że ty, taka dobra, fajna dziewczyna, jak się okazało, całkiem niewinna, leżysz tutaj, pod zimnym czarnym kamieniem – ładny ci pomnik wystawiłam? – a prawdziwi zwyrodnialcy, te wszystkie Karolinki M., mamcie małych Przemków i Grzesiów, bestie w ludzkiej skórze, zwyrodnialcy, katujący na śmierć trzymiesięczne dziecko – ci wszyscy psychopaci chodzą sobie po świecie bezkarnie, śmiejąc się nam w twarz... Ja tego nie potrafię zrozumieć i przeboleć. I tego, że ludzie, normalni, porządni ludzie nie reagują, słysząc krzyki dziecka katowanego za ścianą, u sąsiadów. Że „nie widzę, nie słyszę, nie mówię” jest coraz bardziej powszechne, bo to wygodniej, bo „co się będę wtrącać”, bo przywykli, bo zobojętnieli... A te wszystkie błękitne linie, kuratorzy, opieki społeczne, sądy? Odbębnić swoje od ósmej do szesnastej i wziąć pensję na koniec miesiąca – oto cała ambicja urzędasów. Wiesz, chcę się tym zająć. Będę piętnować patologię, ale nie samych przestępców, a tych, co powinni ich ścigać, tępić i karać, choć mój nowy szef powiedział: – Daj spokój, kogo to obchodzi? Mnie to obchodzi. Może – tak jak prosiłaś – uratuję choć jedno małe, bezbronne dziecko. Wiem, że moja krucjata tobie życia nie wróci, ale chociaż tak zadośćuczynię twojej śmierci. Bo żyłabyś, gdybym nie napisała tego artykułu. Ale... żyłabyś w poczuciu winy, a tak dzięki mnie umierałaś szczęśliwa, prawda? No i uratowałam Kacperka, który zamarzłby w tym śmietniku razem z tobą. Czarek pozwolił mi go zatrzymać. Mam do kogo wracać, choć jest to jedynie brzydki, bury kot. Tylko... on strasznie tęskni za tobą, ten Kacperek. Śpi wtulony w twoją bluzkę i ciągle wypatruje twojego powrotu. Mogłabyś żyć, Kinga. Mogłabyś, dziewczyno, żyć. Gdyby nie...

Ech, parszywy ten świat, wredny los, podli ludzie... Przyrzekam ci, jak tu klęczę przed twoim grobem, że odnajdę Alusię i będę pilnować, by nikt twojej dziecinki nie skrzywdził. Jestem to i tobie, i jej winna. A kiedyś przyprowadzę ją na twój grób i opowiem, jak bardzo... jak bardzo ją kochałaś. To właśnie powiem twojej córce. Przyrzekam, Kinga. Warszawa, 2 marca 2013