2. Katarzyna Michalak - Zachcianek

Michalak Katarzyna Poczekajka 02 Zachcianek Patrycja z Chatki Wiedźmy, młoda pani weterynarz, która jeszcze niedawno leczyła lwy i pytony w zamojskim zoo, przeprowadza się do swego ukochanego pod Warszawę. Gabriel, który zdawał się spełnieniem dziewczęcych snów o księciu na białym (czy raczej czarnym) koniu, nie ma jednak zamiaru zmieniać swoich przyzwyczajeń - tylko dlatego, że w jego życiu zaistniała jakaś dziewczyna. Pandę-psa, owszem, przygarnie, wściekłą klacz zwaną Sheri - też, ale o ślubie nie chce nawet słyszeć. Patrycji funkcja gosposi oczywiście nie wystarcza i... na to tylko czeka przyczajony drapieżnik. Łukasz, mimo że ją utracił, nie zamierza się poddawać, na pewno nie w starciu z Gabrielem. Obaj mężczyźni, niegdyś serdeczni przyjaciele, teraz śmiertelni wrogowie, po raz drugi staną do walki o ukochana kobietę.

PROLOG Który niewinnie się zaczyna, lecz tak sobie kończy... Stary dom przysiadł wygodnie pośród stuletnich sosen, pozwalając tulić się do snu ich łagodnym kołysaniem. Zapadła przedwieczorna cisza, którą tak lubiła Patrycja. Siadała zwykle na schodkach Chatki, patrzyła niewidzącym spojrzeniem na ścianę lasu i odchodziła do świata marzeń. Gdzieś w jaśminach zakwilił ptak i umilkł, jakby zawstydzony, że zakłóca spokój gasnącego dnia. Bura kotka uderzyła ogonem o boki. Dwa psy — kosmaty owczarek i czarny terier — siedziały na schodach, patrząc z niedowierzaniem na tę, która właśnie zamykała im drzwi przed nosem. Przyłożyła palec do ust, nakazując zwierzętom, by były cicho, pokręciła głową i odeszła, uśmiechając się. Psy i kotka patrzyły za nią, ale po chwili ich uwagę przykuły zamknięte drzwi domu. Bo gdy stara willa kładła się spokojnie do snu, w piwnicy rozpętało się piekło. Światło zgasło w momencie, gdy lewitując pod sufitem, ustawiała słoiki z korniszonami.

— Ożeż w mordę. Zabiję ją... — syknęła Patrycja, łapiąc się regału i upuszczając słoik. Mniejsza o przetwory — nudząc się straszliwie jako pani Gabrielowa prawie Romocka, przygotowała ich taką ilość, jakby zapowiadano trzecią wojnę światową. W całkowitej ciemności — piwnica nie miała okien — próbowała trafić nogą na niższy stopień drabiny, czując, jak drewniana konstrukcja chwieje się pod nią. — Celowo to zrobiła. Może po ciemku spieprzę się z tej cholernej drabinki i skręcę sobie kark. Celowo. Zabiję jąZeślizgnęła się i chwyciła obiema rękami regału, a ten runął na bok z potwornym hukiem, za nim posypały się słoiki z korniszonami, a za regałem, słoikami i korniszonami... Patrycja. Zaskowyczała, padając na rozbite szkło. — Zab... zabiję ją! —wychlipała, gdy już mogła wydobyć głos. — Kurde, jak to boli! — Chwyciła za odłamek szkła wystający z ramienia i znów upadła twarzą w korniszony, płacząc z bólu. — Ożeż! Weź... weź się, idiotko-o, w garść, mu-musisz stąd wyjść... Pełznąc w egipskich ciemnościach do drzwi, wpadała na widły, grabie, cepy, a nawet wazy dynastii Ming, których n a p e w n o nigdy nie trzymała w tej piwnicy. Nieskończenie długie minuty, pół litra krwi serdecznej i dwie szklanki łez później dotarła wreszcie do schodków na zewnątrz, do których drogę wskazywała nierozjarzona na zielono tabliczka EXIT, a wąski pasek światła pod drzwiami. Wspięła się, płacząc i klnąc, na pierwszy schodek, na drugi...

Gdzieś na zewnątrz zaskowyczała Neska. Potem dołączyła do niej Panda-pies. Przeciągłe wycie przetoczyło się przez cały Zaborów. Patrycja, szczęśliwie dotarłszy do szczytu schodów, pchnęła drzwi i... to jej zachciało się wyć. W pierwszej chwili nie pojęła grozy sytuacji. Usiadła i po prostu ręce jej opadły. W następnej pojęła, że: drzwi są zamknięte od zewnątrz, piwnica nie ma okien, panują w niej nieprzeniknione ciemności, a Gabriel wraca za tydzień. — Wypuść mnie!!!

ROZDZIAŁ I W którym Czarny Książę zaczyna zmieniać się w Czarne Serce, Berenika każe spadać, a zoo... Szkoda gadać. Gnała przez rozsłonecznioną łąkę, a maki, chabry i rumianki pryskały spod końskich kopyt. Te, które nie zdążyły prysnąć, cóż... poległy. Włosy, jeszcze przed chwilą ujarzmione ciemnozieloną aksamitką, nagle wyrwały się na wolność i zatańczyły dookoła głowy dziewczyny, razem z wiatrem smagając jej twarz. Roześmiała się głośno, z całego serca, z całej duszy. — Naprzód! — krzyknęła, a kruczej klaczy nie potrzeba było dalszej zachęty. Wyciągnęła się w cwale, upojona słońcem i wolnością, tak samo jak dosiadająca jej amazonka. — Patrycja! — dobiegło gdzieś z tyłu, ale dziewczyna nawet się nie obejrzała. — Dogoń mnie, draniu! — krzyknęła, wiedząc, że wołający, ogłuszony tętentem kopyt, i tak jej nie usłyszy. Wiedziała również, że wiekowy Ofir nie dogna za chińskiego pana jej rasowej arabskiej klaczy — zwanej swego czasu

Zołzą, obecnie wołanej słodkim zdrobnieniem Sheri (klacz od pamiętnej eskapady pod Łukaszowy dom, kiedy to dowiedziała się, kto jest gorszą zołzą od niej, dziwnie spokor-niała). — To za to, że znów zostawiłeś mnie na cały tydzień! Wpadły na leśny dukt. Zwolniły, bo tu łatwo było się potknąć o przygodny korzeń. Klacz przeszła w spokojny galop, zgrzana, ale szczęśliwa. Patrycja poklepała ją serdecznie po spoconej szyi. — Ale było... — mruknęła, nasłuchując narastającego tętentu Ofirowych kopyt. — Gabriel mnie zabije... Fakt, mężczyzna nienawidził przegrywać, nawet jeśli nie miał na wygraną—jak w tym przypadku — żadnych szans. Nawet jeśli nie był to wyścig na śmierć i życie, a zwykła zabawa w „co mi zrobisz, jak mnie złapiesz" z ukochaną dziewczyną. — Zwiejemy mu — szepnęła Patrycja do czarnego ucha i ściągnęła lewą wodzę. Klacz posłusznie skręciła między drzewa. O, to już przypominało Patrycji dawno zarzucone pisanie romantyczno-fantastycznych powieści o Anaeli i Amrem: zaczarowany las, ona — uciekająca hordzie bandziorów, on — gnający jej na pomoc. Szczęk mieczy, świst strzał, suknia, wdzięcznie powiewająca, gałązki chłoszczące boki konia, wiatr we włosach i... — Ożeż, urwę nać! — Patrycji świeczki stanęły w oczach. Ściągnęła wodze tak gwałtownie, że klacz wryła się kopytami w mech. — O, w mordę! — wychrypiała dziewczyna, łapiąc się za kolano. — Umarłam... Koń podczas tej radosnej galopady wjechał między dwie

sosny, nie zważając na fakt, iż siodło i nogi jeźdźca wystają poza koński bok. Patrycja tak grzmotnęła kolanem w drzewo, że... — Straciłam nogę, jak Boga kocham — wyjęczała, zawracając klacz na ścieżkę. Tam czekał już na nie Gabriel. — Przejażdżka po lesie? — Uśmiechnął się krzywo. — Proszę cię, nie teraz. — Dziewczyna otarła łokciem łzy i podwinęła suknię, odsłaniając nogę, by zbadać straty. — Będziesz mnie uwodziła? — zaśmiał się mężczyzna. Nie zwróciła na niego uwagi. Skórę na kolanie miała zdartą do krwi, ale gorszy był ból szarpiący staw. — Tak się kończą galopady między drzewami — skwitował, rzuciwszy okiem na ranę. — No, to co, moja śliczna, ścigamy się? Strzelił szpicrutą, a Ofir skoczył do przodu. Po chwili zniknęli niedowierzającej własnym oczom Patrycji za zakrętem. — Zostawił mnie! — stwierdziła, gdy odzyskała głos. — Ty to widzisz, Sheri? Zostawił mnie, żeby być pierwszy w domu! Nie wierzę, po prostu nie wierzę! Koń ruszył smętnym stępem w kierunku Dworku Rządcy. Gabriel czekał na nie, oparty o bramkę padoku. Nie miał w oczach nawet cienia triumfu — znając swą drugą połówkę, zostałby za ów triumf wychłostany szpicrutą po twarzy — po prostu stał i czekał. Chciała go minąć — już po drodze zadbała, by zetrzeć z policzków ślady łez — ale chwycił wodze w garść i zatrzymał Sheridanę. Bezceremonialnie ściągnął dziewczynę z siodła i — mimo

iż wiła się i ciskała przekleństwa — zaniósł do domu, by tam złożyć obolałą i wściekłą na kanapie przed kominkiem. Tak jak ona poprzednio, tak on teraz podciągnął jej suknię, odsłaniając opalone szczupłe udo. Próbowała obciągnąć suknię i warknęła coś w rodzaju „spierniczaj", ale w ogóle się tym nie przejął. Delikatnymi dłońmi zbadał kolano, musnął skórę na udzie. Dziewczyna opadła pokonana na poduszki. Uśmiechnął się i wyszedł, by po chwili wrócić z wodą utlenioną i jodyną. — Wiem, wiem, może trochę zaboleć — mruknęła, by w następnej sekundzie rzucić „nacią" i pełnym pretensji: — To miało być trochę?! Gabriel, nie przejmując się zbytnio jej jękami, nałożył zręcznie opatrunek, a potem podciągnął suknię jeszcze wyżej. — Muszę sprawdzić, czy moja mała Anaela nie poobijała się jeszcze bardziej — wyszeptał, całując miękką, ciepłą skórę po wewnętrznej stronie uda... Syci siebie, spali przytuleni na łożu o wiele szerszym i wygodniejszym — choć wcale nie młodszym — od tego, na którym Patrycja oddała się Gabrielowi w pamiętny huraganowy wieczór. Noc powoli wzięła w objęcia Dworek Rządcy. Konie posapywały w stajni, psy na dywaniku przy łóżku. W jaśminie zaśpiewał ptak i urwał nagle. W ciszę wdarła się melodyjka wygrywana przez komórkę Gabriela. Patrycja obudziła się pierwsza, sięgnęła po znienawidzony telefon, chcąc wyrzucić go przez okno, ale mężczyzna był szybszy.

Odebrał, chwilę słuchał, przytakując, potem wstał i nie patrząc na Patrycję, zaciskającą pod kołdrą pięści, zaczął się ubierać. — Ty wyjeżdżasz do jakiejś kobiety! — wybuchnęła wreszcie, gdy zaczął pakować rzeczy do ukochanego plecaka z czarnego płótna. — Ja? Do kobiety? — zdziwił się, nie przerywając pakowania. — Po co mi kobieta, skoro mam ciebie? Patrycja poczuła się nagle jak nie-kobieta, i to wkurzyło ją jeszcze bardziej. — Patrz na mnie, gdy ze mną rozmawiasz!!! — wrzasnęła. Spojrzał przelotnie, składając zapasową koszulę. — Łajdaczysz się z jakąś, już ja ją dorwę!, a ja tu gniję w samotności! Nie znam dnia ani godziny! Dzwoni o każdej porze dnia i nocy, a ty wstajesz i do niej pędzisz, jak nigdy nie pędziłeś do mnie! — Do ciebie to akurat pędziłem... — Wyszedł do łazienki po szczoteczkę do zębów i tubkę pasty. — Nie trzymasz u tej dziwki drugiego kompletu?! Wrócił, cisnął szczoteczkę do plecaka i złapał wściekłą Patrycję za nadgarstki. — Co ty bredzisz, dziewczyno? Czy ty siebie słyszysz? Oskarżasz mnie o zdradę, bo... — Bo wymykasz się bez przerwy, a ja nie wiem dokąd i po co! — Wiesz doskonale, bo powiedziałem ci przed pierwszym wyjazdem: wzywają mnie, gdy trzeba wykupić jakiegoś konia z rzeźni. — I wykupujesz go tygodniami?! — Czasem trzeba negocjować — odparł, umykając wzrokiem gdzieś w bok.

Prychnęła kpiąco, ale nie było jej do śmiechu. — Wiedz jedno, kochanie, gdy będę chciał cię zdradzić, to cię uprzedzę. Patrycję zatkało. Całe jej ciało, od czubka gołych stóp po cebulki włosów, było jednym wielkim: — Co?! — Ustaliliśmy na początku: związek wolny, ale wierny — ciągnął beznamiętnie, nadal ściskając jej nadgarstki. — Gdy pokocham inną kobietę, powiem ci o tym i poproszę o zwolnienie z przysięgi. To chyba uczciwe? Patrycja oniemiała, a potem zaczęła się śmiać. Śmiechem jeżącym włosy na głowie. — Ty żartujesz, Gabriel, prawda? — To nie było pytanie, tylko prośba, by zaprzeczył. — Któregoś dnia przyjdziesz i powiesz: „Wiesz, Pati, wpadła mi w oko Sklepikowa, więc cię z nią zdradzę, a ty albo się ucieszysz, albo możesz spadać"?! — O Sklepikową nie musisz być zazdrosna — uciął, puszczając ją. — Nie mój poziom. I to „możesz spadać" też do mnie nie pasuje. — Schylił się po upuszczoną tubkę pasty. — Ale cała reszta się zgadza? — Mniej więcej. Powrócił do pakowania plecaka, a ona zwinęła się pod kołdrą i zaczęła cicho płakać. Nienawidził tego. — Nie wiem, kiedy wrócę — rzucił, ruszając do drzwi. — Ale jeszcze w tym roku?! Posłał jej przez ramię mordercze spojrzenie i wyszedł. Prowadził terenówkę wściekle szybko. Za wściekle i za szybko jak na dżdżystą noc, ale ryzykowna jazda, krople

deszczu siekące szyby i umykające do tyłu, podświetlone reflektorami drzewa musiały wystarczyć, by rozładować pasję, która nim targała. Z każdym przejechanym kilometrem oddalał się od miejsca, do którego normalny człowiek o tej porze wolałby wracać. Dom. Dwór w Zaborowie powoli przemieniany w piekło. Patrycja. Ręce zacisnęły się na kierownicy tak, że aż pobielały knykcie. Kiedy i dlaczego z roześmianej rozkosznej dziewczyny zaczęła się zmieniać w rozhisteryzowaną wiedźmę? Przecież jeszcze rok temu, jeszcze pół roku, była kobietą jego marzeń! Spokojna, chętna, uległa. Dawała mu to, czego potrzebował, czego oczekiwał od partnerki: wolność, a zarazem słodką niewolę. Kiedyś wpatrzona w niego z zachwytem i miłością, gotowa na każde skinienie, teraz nauczyła się... odmawiać. I żądać. „Umyj się, przecież nie będziesz mnie dotykał rękami po koniach", „Zmień koszulę, w tej chodzisz drugi tydzień", „Znów to piwo? Nie! Po piwsku nie będę cię całowała", „Znowu wyjeżdżasz?! Nie zniosę tego dłużej!" — Gabriel chwilami czuł się jak rozdeptany pantoflem żonkoś po ćwierćwieczu małżeństwa. Patrycja już nie rozumiała, że jako pisarz — i jako mężczyzna — potrzebuje swobody. Chce myć się, przebierać, pić to cholerne piwo i wyjeżdżać, kiedy przyjdzie mu na to ochota. Czy on ma wobec niej równie absurdalne wymagania? Czy on zabrania Patrycji... czegokolwiek? Wymaga tylko, by prowadziła dom, dbała o zwierzęta, gotowała i była jemu — Gabrielowi — wierna. Była. Owszem. Przy okazji również uparta, pyskata i mendząca jak baba po klimak-

terium o czystych koszulach i piwie. A on zaczął uciekać w pracę inspektora, choć coraz częściej — na jego prośbę — kumple wzywali go nie do wymagających pomocy koni, a na imprezę w terenie. Gdyby Patrycja się o tym dowiedziała... Przypomniał sobie spokojne życie z Janką w Poczekajce. Może i tamta była chora, za to cicha, posłuszna, pracowita, a przede wszystkim nieoczekująca od Gabriela niczego. On był panem domu, jego słowo było słowem, on rządził, ona miała być dobra w kuchni i w łóżku. I też była, do momentu gdy na horyzoncie nie pojawili się Patrycja z Łukaszem i nie postawili Gabrielowego życia na głowie. Janka zwariowała zupełnie, Patrycja zaś, w końcu zdobyta, okazała się zaledwie po roku wspólnego życia namiastką tamtej. Wiedźmą, robiącą z domu piekło. A Gabriel cenił sobie wprawdzie dobre jedzenie i chętne ciało, ale wyżej stawiał wolność i święty spokój. Odetchnął, rozluźnił ręce i zwolnił nieco. Muszą poważnie porozmawiać. Jeżeli Patrycja zacznie się buntować — droga wolna. Patrycja wpatrywała się niewidzącymi oczyma w sufit nad łóżkiem, rozmyślając o Gabrielu, czy raczej o mężczyźnie, którym się stał. Od czasu przeprowadzki pod Warszawę minął ponad rok, a Patrycji wydawało się, że zna tego mężczyznę mniej, niż go znała — choć to ponoć niemożliwe, bo faceci są skonstruowani prosto jak cepy czy gwoździe, a ich obsługa jest równie prosta: nakarmić i zaspokoić, pogadamy później.

Bogiem a prawdą, jak mogła go znać, gdy — nim została panią na dworze — spotkała swego lubego trzy, może cztery razy, oddała mu się raz jedyny w pewną pamiętną burzową noc, potem długo, długo nic, by nagle zostać porwaną do Zaborowa. Odurzona miłością, zamieszkała z mężczyzną, o którym nie wiedziała kompletnie nic. No tak. Gdy wyobrażała sobie Amrego, wydawał się osobnikiem prostym w obsłudze: nie jadł, nie spał, nie oddychał, tylko malowniczo tłukł się na miecze, galopował całymi dniami przez stepy i knieje, ratując po drodze damy w opresji. A potem następował the end i nie było wyjaśnione, jak utrzymywać osobnika tego pokroju w codziennej egzystencji, czy raczej: jak utrzymać siebie przy nim i nie zwariować. I nawet nie chodziło o potencjalną konkurencję płci żeńskiej — Patrycja miała w pamięci pełne nienawiści „trzymam się od was, zdradliwie żmije, z daleka", śmiała więc wątpić, by Gabriel, nabrawszy ochoty na kobiety, nagle zaczął szaleć, choć niejedna chętnie poszalałaby z nim. Gabriel — tak jak Amre — wyglądał zabójczo. Absolutnie oszałamiająco: niedogolony, w czarnej rozchełstanej koszuli, zakurzonych oficerkach i z nieodłączną szpicrutą w dłoni (którą nigdy nie uderzyłby swoich ukochanych koników, ale przydawała mu męskości, oj, przydawała...) wyglądał na nieposkromionego dzikusa. Wolnego, samotnego wilka. I nie tylko tak wyglądał. Tak się też niestety zachowywał: jakby nadal był wolnym, samotnym wilkiem, który nie przygarnął rok temu do stada wilczycy imieniem Patrycja, a jedynie jej psa i konia. Leżała teraz Patrycja, jak zwykle sama, wpatrując się

pełnymi łez oczyma w sufit. Spodziewała się po Amrem, że będzie dziki — miała to jak w banku po przeczytaniu wszystkich Gabrielowych książek. Spodziewała się, że będzie niepokorny — pokornym gardziłaby, sama mając silny charakter. Spodziewała się, że będzie chodził własnymi ścieżkami i znikał na całe dnie, nadal korzystając z wolności i swobody, jaką przez lata sobie wywalczył. No, owszem, spodziewała się tego wszystkiego, ale nie aż tak!!! — Chodź na śniadanie! — Piszę. — Masz tu świeżą koszulę. — Jutro. — Pojedź ze mną na spacer. — Cały dzień harowałem. — Zostańmy w domu. — Przejedźmy się. Nie, on nie był złośliwy i nie robił jej na przekór. On po prostu wybrał sobie przed laty, niczym rak pustelnik, domek ślimaka, i nie zamierzał go przebudowywać tylko dlatego, że Patrycja wcisnęła do środka swoje serce (nic więcej nie weszło). Przewróciła się na bok i westchnęła. Gabriel jest pięknym mężczyzną. Niejedna we wsi i okolicy wodzi za hrabią Romockim łakomym, zalotnym czy wprost wyzywającym spojrzeniem. Te same wodzą za Patrycją oczyma pełnymi niechęci. Gdyby nie ona, miałybyśmy hrabiego dla siebie. Więc może wygryziemy warszawiankę z Zaborowa? Kury wytrujemy... Nie, kury należą do pięknego Gabriela, poza tym jeszcze kto wymyśli, że na ptasią grypę, a nie od trutki pozdychały, i zacznie się chryja w telewizji i drób każą

wytłuc w trzech powiatach... Nie, tę dziwaczkę, co gania w wianku po łąkach, konno podjeżdża pod sklep i psy na smyczy prowadza, trzeba wyeksmitować bardziej subtelnie. Za pomocą tego, co w wielkim świecie nazywają ostracyzmem. I znów, jak za dobrych poczekaj ko wy ch czasów, czuła biedna Patrycja nieprzyjazne spojrzenia, słyszała szepty, które cichły, gdy przechodziła, Sklepikowa czasem jej nie zauważała, obsługując kogoś poza kolejnością, a listonosz nie zawsze trafiał listem w skrzynkę. Takie tam drobne dokuczliwości — no, przecież nie będzie się Gabrielowi żaliła! Obśmiałby ją, gdyby się poskarżyła, że sąsiadka na „dzień dobry" nie odpowiada. Patrycja westchnęła raz jeszcze, po czym wstała i wyszła na ganek. Noc pochylała się nad nią w całej okazałości, gwiazdy, rozsypane hojną ręką na niebie, i księżyc w pełni oszałamiały pięknem. W krzaku jaśminu, który tracił ostatnie liście, zanucił coś pod nosem kos czy może drozd? Słowiki o tej porze już za morzem zimowały... Otuliła się kapą tak szczelnie, że wystawały tylko błyszczące od łez oczy. Najbardziej przerażała w Gabrielu mroczna część jego natury, którą czasami ukazywał. Oczywiście nie śmiał podnieść na Patrycję ręki — za to zapłaciłby życiem — ale na przykład zabierał ze sobą na owe dziwne całotygodniowe eskapady... broń. Gdy po raz pierwszy zobaczyła, jak wychodzi z piwnicy, niosąc podejrzany futerał, zapytała z czystej niewinnej ciekawości: — Co to? Flet poprzeczny? Będziesz na nim konikom przygrywał?

Rzucił jej takie spojrzenie, że umilkła, i ruszył do samochodu. Złapała go za rękaw. — Co to jest? Mam prawo wiedzieć, co trzymasz w domu. Znów to spojrzenie — mroczne i złe: na pewno chcesz wiedzieć? Otworzył pokrywę, a Patrycja aż się cofnęła. W środku, na granatowym aksamicie, spoczywał... — Karabin snajperski, jakbyś pytała — rzekł uprzejmie. — Blaser R dziewięćdziesiąt trzy Royal. — P-po co ci on? — wyjąkała, patrząc na broń z mieszaniną ekscytacji i przerażenia. — Przecież nie polujesz. — Czasem muszę śmiertelnie rannego konia dobić. — Zamknął futerał, ucinając tym dyskusję. — I po to ta luneta? Z odległości pół metra nie trafisz? Uciszył ją tym samym wzrokiem, którym na pewno nie patrzył na śmiertelnie ranne konie. Tym samym, którym żegnał ją dziś w nocy. Wzdrygnęła się. Teraz już wiedziała, jakim cudem rok temu trafił szarżującego bizona między oczy. To nie był żaden cud. (iabriel umiał strzelać. I umiał zabijać. Szczególnie wzrokiem... Cóż... Chciałaś Amrego — masz go (gdzieś na trasie Wyszków—Warszawa). Jest twój, choć zamiast miecza ma snajperkę. Twój wymarzony Amre, który mógł mieć każdą, a wybrał ciebie. „Mogłem mieć każdą, a wybrałem ciebie", wróciły echem słowa pewnej rozmowy. Ścisnęła brwi, by przypomnieć sobie... I nagle ciarki przebiegły jej po plecach. To Łukasz tak kiedyś powiedział. A właśnie, ciekawe, co porabia Łukasz? Czy urok rzucony przez Dziadka działa? Zaśmiała się

cicho, żeby nie budzić psów sąsiada. Dziadek Aureliusz... Poczekajka... Zatęskniła nagle za Chatką. W porównaniu z Dworkiem Rządcy była niczym, a jednak Patrycja tęskniła do niej całym sercem i całą zbolałą duszą. Czuła się jak wyrwane z zielonego lasu drzewo przesadzone do za ciasnej doniczki: umierała powoli, zanikała, więdła, utraciwszy swoje miejsce na ziemi. Tam, w Chatce, miała swój pokoik na poddaszu: „Tu, o tutaj, jest cienka czerwona linia, ja mam pokój, zwierzaki kuchnię i sień!", miała swoją Pandę-psa, która teraz oddała serce Gabrielowi, miała popieprzoną krowę wtranżalającą komórki, i narowistąklacz. Teraz nawet klacz zrobiła się taka... nudna. Patrycja aż złapała się za buzię. Nudna?! A więc to cię dręczy, moja droga?! Znudziło ci się już życie u boku ukochanego, wymarzonego, wymodlonego Czarnego Księcia? Zaledwie po roku ci się znudziło?! No, Bogiem a prawdą, jeśli wykreślić dni, w których Gabriel przepadał, bo „go nosiło", i te noce, które spędzali w oddzielnych sypialniach, bo a to on się obraził, a to ona, to z tego roku zostałby miesiąc... może dwa... Patrycja nigdy nie była pewna, czy schodząc na śniadanie, zastanie swego... hmm... poprosimy o odpowiednie słowo: kochanka? prawie-męża? żonatego-narzeczonego?, czy więc zastanie swego partnera w domu, czy gdzieś, gdzie komórka nie odpowiada, bo albo nie ma zasięgu, albo po prostu ją wyłączał. Nigdy nie była też pewna, czy Gabriel, wracając z którejś ze swoich eskapad, nie ujmie jej za ramiona i nie rzeknie, patrząc poważnie w rozszerzone strachem oczy:

— Wybacz, Patrycjo, ale jutro wprowadza się tutaj nowa Patrycja, z którą cię jeszcze nie zdradziłem... wiesz: przysięga... ale zrobię to, gdy tylko spakujesz walizki. Będę cię miło wspominał. Kurde! Ona nie tego chciała! Chciała być pewna swego mężczyzny, chciała zasypiać u jego boku i być budzona pocałunkiem, a nie trelem przeklętej komórki! A Gabriel był nieobliczalny. Do tej pory wolny jak wiatr, tę wolność zamierzał zatrzymać. — Nie chcę cię niewolić. Chcę cię jedynie przy sobie mieć — szepnęła w noc. No, pięknie, związek chyli się ku końcowi, nim się na dobre zaczął. Patrycja objęła kolana ramionami i skuliła się pod kapą, a potem poderwała się na równe nogi. Dosyć tego, dzwoni do Bereniki! — Zabiję — usłyszała zaspany głos czarownicy. — Jeśli to nie narodziny lub śmierć, zabiję! — Gorzej, Bereniko — odparła Patrycja najsmutniejszym tonem, na jaki mogła się zdobyć, nie zalewając się natychmiast łzami. — Mój związek z Gabrielem się sypie. — Zalała się łzami. — Teraz? O czwartej rano? — prychnęła tamta. — Nie. W ogóle. — To nie zawracaj mi dupy — rzuciła czarownica i rozłączyła się. Patrycja patrzyła na ciemniejący wyświetlacz, po raz drugi tego dnia nie wierząc własnym oczom. Berenika także?! Odwróciła się od niej?! Oparła czoło o obolałe kolano i rozpłakała się żałośnie.

Wtem ktoś delikatnie dotknął jej włosów. Spragniona tego dotknięcia chciała poderwać się, rzucić Gabrielowi w ramiona i — wyznając miłość — wybaczyć mu wszystko, gdy ten ktoś ciepłym językiem przeciągnął po jej policzku. To była Panda-pies, nie Gabriel. Wnerwiający dźwięk wwiercał się Patrycji w uszy już 0 świcie. Dzwonek komórki, nastawionej na ptasi trel — oby zdechł. Próbowała zignorować i trel, i komórkę, i świt, ale nie dały się. Po czwartym razie, gdy przeklinała już wszystko, co lata i dzwoni na całym bożym świecie, poddała się i sięgnęła po telefon. — Jak się masz, księżniczko? — usłyszała głos ukochanego. — Eglemn namn gla — wymamrotała. — Ej, to chyba nie uroczna nalewka? — zawiesił głos 1 zaśmiał się. No tak, nalewka. Faktycznie, warzyła w nocy miłosną nalewkę, tylko jej lubczyku zabrakło — Dworek Rządcy nie miał przecież chwaszczaka. Z rozpaczy więc postanowiła sprawdzić, czy bez lubczyku też zadziała i... — Cssso? — Nie dosłyszała ostatniego zdania, wspominając z nostalgią degustację nalewki. — Mam dla ciebie niespodziankę. — Nie jesteś ciekawa, co to za niespodzianka? Byłabym jak cholera, tylko nie o tej porze i nie tak skacowana. — Cóż, dowiesz się wieczorem, gdy wrócę — skwitował jej milczenie i rozłączył się, nim zdążyła zaprotestować.

No, tak traktować się nie pozwoli! Chwyciła telefon. Zadzwonił jej w ręku. — Słuchaj, mój miły, jeżeli jeszcze raz rozłączysz się... — Dlaczego mówisz do mnie „mój miły"? — usłyszała zdziwiony głos Bereniki. — Czy ja mam do ciebie gołębie pocztowe wysyłać? — Czarownica nie czekała na odpowiedź. — Dzwonię i dzwonię od rana. Po kiego wymyślili telefony komórkowe?! — Zaraz, zaraz — przerwała ten słowotok Patrycja — ty, jako jedna ze znakomitszych polskich wiedźm... — ...powinnam ot, tak, na pstryknięcie, telepatycznie się z tobą porozumieć albo osobiście za pomocą teleportacji na sabat cię zaprosić, to chciałaś powiedzieć, żmijko? — No właśnie — zaśmiała się Patrycja. — I wiem, co na to odpowiesz, bo jestem geniuszem telepatii: „Harrych Potterów się za dużo naczyta...". Coś ty powiedziała?! Na sabat?! — No, wreszcie... — westchnęła Berenika. — Moja arcy-inteligentna protegowana zatrybiła. — Ogłosiłyście sabat?! Zbiera się Krąg?! — Patrycjo pół-Marynowska, pół-Romocka, czy ciebie upośledziło w tym Zaborowie? Chyba wyślę ci nietoperza z oficjalnym zawiadomieniem wyrytym na skrzydle. — To niehumanitarne! — oburzyła się dziewczyna. — I tylko w bajkach — zgodziła się czarownica. — Julia odeszła... — Jak to: odeszła? — Nieważne. Przyjmujemy kogoś na jej miejsce. Myślę, że będziesz zaskoczona.

— Zaskoczona? — zdziwiła się Patrycja. — Że przyjmujecie tego kogoś? A więc będzie to facet? Berenika zachichotała. — Facet?! No, to już mnie zaskoczyłaś. Berenika zachichotała jeszcze głośniej, właściwie to zaśmiała się szczerze, z całego serca. — W takim razie nie znasz moich zdolności do zaskakiwania bliźnich. Zapraszam w najbliższą sobotę. Tym razem sama trafisz, co? I nie czekając na odpowiedź, rozłączyła się. — Łał, ale będzie, co, Nesiu? — Patrycja pogłaskała sukę po głowie, na co ta odpowiedziała typowo psim wybuchem uczuć. — Przyjmujemy do Kręgu wiedźmina. Muszę poczytać Sapkowskiego. Dawno nie miałam go w ręku... Ale najpierw, matko!, która to godzina?! Cholera, autobus mi uciekł. Spóźnię się pierwszego dnia... Najdroższy Amre Pisanie listów tak weszło Patrycji w nawyk, że mimo zmaterializowania się ukochanego, pisała je nadal — teraz w ślicznym zeszycie — wciąż jednak wyobrażając sobie, że czyta te słowa nieistniejący, nieuchwytny jak cień Czarny Książę. Właściwie to Czarny Książę, którym okazał się Gabriel, był równie nieuchwytny i rzadko osiągalny jak Amre... Byłam dzisiaj pierwszy dzień na praktykach w zoo. Wiem, wiem, to trochę dziwne, że z taką szkołą przeżycia, jaką miałam w Zamościu, tutaj mogę ubiegać się

jedynie o stanowisko (bezpłatne) praktykantki, ale niestety, etaty są obsadzone od lat i nie przewiduje się dodatkowych, a ja przecież nie mogę żyć bez zoo. Nie mogłam. Do dzisiaj. Jak już wspomniałam, byłam dzisiaj pierwszy i ostatni dzień na praktykach w warszawskim zoo. Na dobry początek zaszczepiłam parę setek królików na myksomatozę (to taka królicza cholera), potem zbadałam z doktorem Janiszewskim kangura — jak zwykle z odległości paru metrów —jak mu się skaleczona noga goi. Goiłaby się łepiej, gdyby nie rozwalał jej sobie podczas codziennego badania — widać jeszcze nie przywykł. A potem... No właśnie. Potem dostałam zawodowej zapaści. Jak pamiętasz hierarchię mojego zoo, na samej wierchuszce był Dyrektor, potem Plama, to jest kierownik hodowli, potem byli kierownicy poszczególnych działów, potem pielęgniarze i pracownicy, a na końcu Kudłaty. Ja orbitowałam w zależności od tego, komu się aktualnie stawiałam, między piętrem pierwszym, drugim a trzecim. Przez myśl mi nie przeszło, że w Warszawie — moim rodzinnym mieście — lekarz weterynarii, który głową odpowiada za życie i zdrowie paru tysięcy zwierząt, w tym kilku ginących gatunków, w ogrodowej hierarchii jest... po Kudłatym. Amre, no, wcięło mnie zupełnie, gdy doktor Janiszewski — spoko gościu, tak w ogóle i bardzo go szanuję (spotkaliśmy się w Lublinie na obchodach czegoś tam) — przygotował kilka leków, które miał

zamiar zaordynować w dniu dzisiejszym pacjentom, po czym wręczył mi dwie butelki i z dwóch pozostałych zaczął pracowicie zdrapywać naklejki. Stała i patrzyła na to z rozdziawioną niemądrze buzią, aż zauważył to i zapytał, nie mniej zdziwiony niż ona: — Nie zdrapywałaś u siebie naklejek? Jezu, po co? Do kolekcji? Może trzeba je było wklejać do Księgi Skarg i Zażaleń?! — Setki myśli przebiegły Patrycji po głowie, nim odpowiedziała: — Nie. W jakim niby celu? — Żeby pielęgniarze nie wiedzieli, co podaję zwierzętom — wyjaśnił jak dziecku. — A to tajemnica lekarska czy co? — zdziwiła się, zaskakując samą siebie, że potrafi się jeszcze dziwić. Doktor odstawił butelki ze zdrapanymi naklejkami, westchnął smutno i rzekł: — Widać w twoim zoo było jeszcze po staremu, czyli normalnie. U nas rządzi klasa robotnicza — zaczął smutno. — Gdy przyniesiesz lek nie taki, jakiego oczekują, odmówią podania go zwierzęciu. — Jak to odmówią?! — Zrobiła oczy jak pięć złotych. — Dasz amoksycylinę na zapalenie płuc takiemu kucykowi, to pielęgniarz stwierdzi, że doxycyklina byłaby lepsza i nie poda tej twojej amoksycyliny, tylko wyleje ją do ścieków. — No dobra. Więc kucyk nadal ma zapalenie płuc, bo nie dostał właściwego antybiotyku i... — Patrycja podejrzewała, co doktor odpowie, więc zgroza odjęła jej mowę.

— ...i zdechnie, a winą zostanie obarczony lekarz. — No, nieee. Nie wierzę... — Z wrażenia aż usiadła. — Pielęgniarze, zwykli robole po podstawówce, podważają diagnozę i leczenie podjęte przez lekarza?! I ja wam oddałam moją pigmejkę, którą wykończyliście na zapalenie płuc właśnie?! — Oparła głowę na ramionach, całkiem pokonana. — Spokojnie, pani doktor, radzimy sobie. ----- Poklepał Patrycję po plecach. — Widzę — rzuciła ponuro. — Zdrapujecie naklejki. Tak więc, Amre najdroższy, dopóki mi szok nic minie — a nieprędko minie — będę dwa razy w tygodniu dojeżdżała na weekendowe dyżury do mojej dawnej lecznicy. Mogłabym sobie odpuścić pracę i siać się Panią na Dworze, Gabriel zarabia lepiej, niż sądziłam, że można zarabiać, pisząc książki (no, chyba że się ich pisze tyle co on i tak genialnie jak on), ale zaczynam powoli wariować, skazana na Zaborowski ostracyzm. Aha: ja też piszę nową powieść. Wprawdzie Mój Ukochany, przeczytawszy po kryjomu jej fragment (zastanawiałam się, co on takiego śmiesznego podczytuje, niemal płacząc — okazało się, że to moja „ Gra o Tron " — dodam, że nie jest to komedia romantyczna, a przesiąknięty łzami i krwią dramat fantasy!)... wracając do ad remu: Gabriel stwierdził, że jestem niegroźną grafomanką i mogę sobie pisać (łaskawca doprawdy), bylebym tylko nie pokazywała tego nikomu więcej oprócz Hanki i Pandy-psa (nie wiem, czy tak wysoko ceni Pandę-psa, czy tak nisko Hanię), mimo tych gorzkich słów zamierzam dokończyć „Grę", bo

po pierwsze, jak kiedyś stwierdziła Aga: „ Grafoman też człowiek" i pisać musi, a po drugie: przynajmniej w moich powieściach Czarny Książę przedkłada ukochaną nad stado chabet prowadzonych na rzeż. W sobotę sabat. Ciekawa jestem wiedźmina i tego, co tym razem i dla kogo będziemy wyczarowywać. Ciii, wrócił Gabriel. Obiecał mi jakąś niespodziankę. Ciekawa jestem jaką. Jak zawsze Twoja Patrycja-A naela Zbiegła na dół, z początku niepewna, jak ma się zachować: czy udawać obrażoną księżniczkę, czy — pal licho honor — zrobić to, do czego wyrywało się serce i ciało, i już po chwili tonęła w ramionach Gabriela-Amrego, walcząc o należną sobie ilość pieszczot z Pandą-psem i Neską. Wszystkie trzy, uradowane powrotem pana, podekscytowane jak szczeniaki, powiodły go do kuchni. Tam przewodnik stada zasiadł na honorowym miejscu i pozwolił się Patrycji nakarmić. — A niespodzianka? Niespodzianka! — zaczęła się domagać, gdy tylko zaspokoił pierwszy głód. Wyciągnął się leniwie na krześle, objął Patrycję wpół i posadził sobie na kolanach. — Czego mogę oczekiwać w zamian? — wymruczał, całując jej słodkie, chętne usta. — Ty już wiesz czego — spłoniła się i ukryła twarz na jego piersi. — Nie! Zaraz! Najpierw chcę wiedzieć w zamian za co! — Poderwała głowę, patrząc wyczekująco w szare oczy.

— Seks za informacje?! — wykrzyknął z udanym oburzeniem. — To się nazywa prostytucja! — To się nazywa „zaraz dostaniesz w łeb"! Uniosła pięść, która przy jego dłoni wyglądała jak piąstka dziecka, i pogroziła mu przed nosem. — Niespodzianka! — Dostałem rozwód! — wypalił. Patrycja znieruchomiała. Zielone oczy zogromniały. — Czy to znaczy...? To znaczy...? — Jestem wolny! — Czy to znaczy...? — Jej nieśmiałe pytanie zawisło w próżni. Wiedział, o co chce zapytać, wiedział, o czyni marzy — znał przecież Patrycję lepiej, niż ona sama siebie znała, mimo to zwlekał z odpowiedzią, spodziewając się reakcji. — Weźmiemy ślub? — zapytała cicho. Pokręcił głową, a jej natychmiast łzy zabłysły w oczach. — Nigdy nie obiecywałem ci ślubu. Pozwól mi cieszyć się wolnością... — Jesteś wolny dzięki mnie! — krzyknęła, zrywając się na równe nogi. — Gdyby nie ja, do dziś gniłbyś na Wzgórzu Wisielca, znany jako Holender-ten-kryminalista-opiekun-wariatki! — I może byłbym szczęśliwszy — mruknął. — Coś ty powiedział?! — Przepraszam, Pipi... — zaczął pojednawczym tonem, ale nie trafił z tym „Pipi". — Tak mnie od początku traktujesz: jak maskolkę-przy-tulankę, dobrą do łóżka na chłodne noce! Bierzesz, ciągle bierzesz, nic w zamian nie dając!

— Skoro czujesz się tak pokrzywdzona... — W jego głosie zabrzmiało coś, czego Patrycja nie potrafiła znieść: pogarda. I to uczucie natychmiast ją otrzeźwiło. Spojrzała na siebie jego oczyma: wrzaskliwa jak kura, rozczochrana jak wiedźma, ze łzami płynącymi po policzkach i wykrzywioną twarzą. Spojrzała na niego: pan na włościach, rozparty na krześle w swojej kuchni, otoczony wianuszkiem wielbiących go istot płci żeńskiej, spokojnie odmawiający swej ręki kobiecie, która żyje z nim od roku. Ożeż ty... Niedo-czekanie... — Rozumiem. Chcesz nacieszyć się wolnością, ciesz się. Wyjeżdżam. Ja też chcę od ciebie odpocząć i przemyśleć parę spraw. — Typowe zachowanie obrażonej księżniczki — prych-nął. — Nie — Patrycja, która już wychodziła z kuchni, odwróciła się na pięcie — muszę się przygotować do sabatu. Zwołano go na jutro. Ucieszył ją grymas, który w tym momencie wykwitł na twarzy Gabriela — to jedyne, co było jemu niedostępne. W tym była lepsza. Wtajemniczona. On mógł tylko słuchać relacji, bo nigdy nie zostanie uczestnikiem. Nigdy nie dołączy do Kręgu. Chyba że tym jutrzejszym wiedźminem ma być... Gabriel. — Jeżeli ci na mnie zależy, nigdzie nie pojedziesz. — Zależy mi na tobie i pojadę. Myślałam, że stać cię na coś więcej niż tak prostacki szantaż. — Zaśmiała się ironicznie. — Nie pojedziesz, bo będziesz się pakowała. Kupiłem wycieczkę na Cypr. Niech to będzie nasza podróż poślubna.

Jeżeli miał nadzieję, że Patrycja rzuci mu się na szyję i zacznie go obcałowywać po policzkach, to się rozczarował. — Ślubu nie będzie, nie będzie więc podróży poślubnej — skwitowała, mijając go. Złapał ją za ramię, zaciskając palce tak mocno, aż syknęła z bólu i nienawiści. — Jeżeli teraz wyjedziesz, możesz nie mieć dokąd wrócić — wycedził. Wbiła pociemniałe spojrzenie w szare oczy. — Zrozumiałam. Wyszła, trzasnąwszy drzwiami.

ROZDZIAŁ II W którym po raz pierwszy pojawia się Same-Wiecie-Kto, dając nam pewność, Że pojawi się jeszcze nie raz Łukasz stanął przed lustrem i w następnej chwili wsparł się dłonią o chłodną taflę, odciskając na niej ślad niczym piętno. — Aleś się zeszmacił — wyszeptał z niedowierzaniem, patrząc w przekrwione oczy i obrzmiałą od wódki twarz faceta po tamtej stronie. —Nie dość, że impotent, to jeszcze moczymorda. — Plunął na szklaną taflę, a potem odwrócił się chwiejnie i ruszył z powrotem do stołu. Wódka jeszcze się nie skończyła. Noc też nie... Usiadł ciężko i potarł twarz. Pochylił głowę, wpijając palce we włosy i... przygryzł usta, by się nie rozpłakać. On — Łukasz Rowiński — płakał nad własnym upadkiem. Sumienie, którego — wydawało mu się — nie ma, od roku wgryzało się w jego serce, a ostrych kłów nie tępiła już wódka. Bolało. Bolało jak skurczybyk, a on nie wiedział, co robić. Jak odpokutować. Jak przebłagać Boga i sumienie, by ból zelżał. Pieprzyć ból! Zostało jeszcze pół flaszki...

— Omal jej nie zabiłeś — podszepnęło odbicie w szklanym blacie. — Do spółki z mamuśką o mało nie doprowadziliście do śmierci niewinnej dziewczyny. Gdyby nie zdążyli z pomocą na czas, byłbyś pieprzonym mordercą. — Sama się chlastała — odwarknął, ale tamten — w szybie — roześmiał się tylko kpiąco. — Sama... Sama się zdradziła, sama uwiodła siebie za forsę własnej matki, a na koniec sama sprzedała ukochaną Chatkę, co? Wysil się na inne tłumaczenie. Tego nie kupuję. — To tylko głupia, naiwna Pipi, zapatrzona w księcia z bajki pierdolnięta lasencja, co wypadła sroce spod ogona! Wyświadczyłem jej przysługę, pozwalając szybciej dorosnąć! Sumienie zaśmiało się w głos i wbiło kły tam, gdzie bolało najbardziej: — Mogłeś ją mieć. Mogłeś mieć uosobienie swoich cichych marzeń o drugiej połówce jabłka, o ukochanej żonie, o prawdziwym Domu. Byłbyś szczęśliwy... Jak teraz szczęśliwy jest Gabriel — szarpnęło i zachichotało. Oparł czoło o blat stołu. — Co mam robić? — wyszeptał. — Co ja mam robić? — Wróć tam, gdzie się wszystko zaczęło... Stanął na progu, przyzwyczajając oczy do panującego wewnątrz półmroku. Pomieszczenie wydawało się puste. W pewnej chwili dojrzał w rogu jakiś ruch. Cielaczek na patykowatych nóżkach, barwą, wielkimi uszami i czarnymi oczami przypominający raczej sarniątko, skrył się za swoją mamę, krowę Zosię, Wiedźmą zwaną.

Mężczyzna podszedł do dżersejki, spokojnie przeżuwającej coś jak zwykle niejadalnego. Przeciągnął dłonią po lśniącym czystością grzbiecie zwierzęcia. Doleciał go zapach truskawek: widać Janek dotrzymywał obietnicy i kąpał krowę co miesiąc w mydle dla niemowląt. Uśmiechnął się mimowolnie. Z zakamarków pamięci dobiegł go cichy śpiew: „Ląly, aj mister ląly, aj hew nołbady, ooł maj ooołn". Krowa Zosia, zupełnie jakby usłyszała głos swej pani, odwróciła głowę i wpatrzyła się w Łukasza przepastnymi czarnymi oczami. Pogładził zwierzę po pysku, jak wiele razy czyniła to Patrycja, kochająca swoją głupią, pieprzniętą na punkcie niejadalnego krowę. Tak. Tylko ona — Patrycja — była sobą. Oni wszyscy grali: Łukasz, Arturek, wspaniały, szlachetny, zakłamany Gabriel. Każdy z nich odgrywał przed dziewczyną swoją rolę, a ona —jedyna prawdziwa i tak głupio ufna — dawała się zwodzić. Przypomniał sobie jej uśmiechniętą buzię zwróconą ku niemu, pełne miłości oczy, którymi patrzyła na cały boży świat — od Chatki począwszy, na Wiedźmie skończywszy, zatroskane spojrzenie, gdy pochylała się nad potrzebującym pomocy stworzeniem, i był pewien, że ona jedna nie odrzuciłaby Łukasza sprzed lat, gdy... „Gruby i pryszczaty!", „Okularnik!", „Obleśniak!" — sierociniec, podstawówka, liceum — od dziewczyn, w których się podkochiwał, słyszał tylko okrutne wyzwiska. Szyderczy śmiech, gdy próbował umówić się z którąś na randkę, ostre słowo, gdy chciał wziąć za rękę...

Jak on wtedy rozpaczliwie pragnął kochać... Nie pieprzyć się w krzakach pod dyskoteką — seks był tylko seksem — Łukasz zaś tęsknił za miłością. Zwyczajną ludzką miłością do dziewczyny jemu przeznaczonej... Wyszydziły go. Wszystko zmieniło się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gdy po liceum uciekł do Niemiec na saksy. Starsza kobieta, u której wynajmował pokój, którejś nocy bezceremonialnie go rozdziewiczyła, a po wszystkim spojrzała w pełne łez wstydu i upokorzenia piękne, czarne oczy chłopaka, dotąd skryte za szkłami okularów, obrzuciła zdegustowanym wzrokiem jego grube, pryszczate cielsko i rzekła, zapalając papierosa: — Zrobię z ciebie mężczyznę. Już następnego dnia wypchnęła go na basen i na siłownię. Do solarium. Dobrego fryzjera, który związane w kucyk, tłuste włosy przyciął w niesforne kędziory. Potem sponsorka zafundowała operację oczu, a na koniec... wysłała Łukasza na kurs dla modeli, gdzie nauczono osiemnastolatka nie tylko poruszać się z kocią gracją, ale też ubierać z niewymuszoną elegancją. Starsza pani, gdy Łukasz żegnał się przed wyjazdem, całując ją w rękę, patrzyła z dumą na swe dzieło: przyjechał ąuasimodo, wyjeżdżał elfi książę. On zaś, po powrocie do Polski... zaczął się mścić. Teraz kobiety leciały na Łukasza jak pszczoły na miód: jedne zaczynały się bezwstydnie łasić i uwodzić pięknego samca, drugie prowokowały, by on wykonał pierwszy ruch, inne znowu — te starsze i doświadczone w damsko-męskich gierkach — bezceremonialnie pytały: kiedy, gdzie i za ile.

Nienawidził ich, gardził nimi i bez skrupułów wykorzystywał, odpłacając za krzywdy z przeszłości. I tylko jedna Patrycja, widząc go, miała za każdym razem szczery zachwyt i szczęście w oczach, krzyczących: „Znalazłam cię!". Te oczy zgasły w chwili, gdy po raz pierwszy pokazał swoją prawdziwą twarz. I już nie odzyskały blasku. Teraz mógł nienawidzić jedynie siebie i sobą gardzić, dopóki nie uzyska przebaczenia, za ten blask, który zgasił. Zamrugał, napotykając uważne spojrzenie dżersejki. Prychnął, zły nie wiadomo na kogo, wyjął z kieszeni komórkę, na którą krowa łypnęła pożądliwie. Wystukał numer. — Spotkajmy się jutro. Tam gdzie zwykle. Zamknął klapkę komórki, po czym trzepnął zwierzę wierzchem dłoni w pysk i wyszedł. — Co o niej wiesz? Siedzieli naprzeciw siebie w jednym z modnych klubów stolicy. Było jeszcze wcześnie, lokal świecił pustkami i nikt nie przeszkadzał im w rozmowie. — Niewiele. Nie interesuje mnie już ani ta dziwka, ani jej gach. — Ale mnie interesuje. — Łukasz spokojnie sięgnął po colę. — Jeżeli masz zamiar się mścić, to beze mnie. Do tej pory mi nie staje! — Artur ściszył głos. — Od roku nie mogę się pieprzyć, a ty, przez którego to wszystko, nagle zjawiasz się, jakby nigdy nic, i „co o niej wiesz?". Spier... — Nie zdążył dokończyć. Łukasz chwycił go za twarz i ścisnął. Głos uwiązł tamtemu w gardle.

— Arturku, gówno mnie obchodzi, co możesz, a czego nie możesz, bo w tym gównie siedzimy razem. Zadałem ci proste pytanie i proszę, grzecznie proszę — ścisnął mocniej — o prostą odpowiedź. Co o niej wiesz? Odepchnął tamtego, aż grzmotnął plecami w oparcie krzesła. Może i Artur był silniejszy, może w bezpośredniej walce pobiłby Łukasza, pal licho wieloletnią przyjaźń, ale w Łukaszu odzywała się czasami ta dzika strona jego natury, z którą nawet gruboskórny Artur wolał nie zadzierać. Teraz też roztarł szczękę, upił niespiesznie łyk piwa, celowo grając kumplowi na nerwach, i wypalił: — A w co gramy? — Oto masz, naszą starą dobrą Pipi. Artur rzucił na stół płytę CD. — Mieszka sobie z naszym starym dobrym Holendrem w Zaborowie pod Warszawą. Nie lubią jej tam tak, jak za nim przepadają. On często wyjeżdża w teren... jest inspektorem Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami... ona zostaje wtedy sama, nieutulona w tęsknocie za swym lubym. Łukasz słuchał rozparty w fotelu, z rękoma splecionymi za głową. — Wzięli ślub? — Nic mi o tym nie wiadomo. — Zaręczyli się chociaż? Daj tę płytę... Łukasz otworzył laptop. Po chwili miał zdjęcie Patrycji na całą stronę. Zrobił zbliżenie ręki. Na serdecznym palcu nie było pierścionka. — Może nie nosi?

— Mój nosiła, to hrabiowskiego by nie nosiła? Coś mi się zdaje, że Holender nic się nie zmienił od kawalerskich czasów. Nadal chce zjeść ciasteczko i mieć ciasteczko. — Ciastko z dziurką — parsknął śmiechem Artur. — Tu masz wywiad środowiskowy z Poczekajki, który można streścić w trzech słowach: „wszystko po staremu". Cielaka tej popieprzonej krowy Janek nazwał „Patrycja". — Tym razem zaśmiali się obaj. — Chatę będzie można niedługo kupić, jeśli weźmiesz udział w przetargu. Zoo nadal boryka się z jakimś niedorobionym doktorkiem, czekając z utęsknieniem na powrót Pipisi. Masz sporo atutów w garści, mister Rowiński. — Taa... Wystarczy inteligentnie nimi zagrać. — Powiesz mi, po co ci to wszystko? Chcesz odbić Patrycję Holendrowi? — dopytywał się Artur. Odpowiedziało mu milczenie. — No cóż. Ja ci na drodze do szczęścia stawał nie będę. Więcej: w ogóle wolę się w ten dii nie mieszać, bo znów na mnie jakiś urok rzucą. — Nic więcej od ciebie nie chcę — przerwał mu Łukasz. — Pipi pracuje w twojej lecznicy? Artur skrzywił się. — W weekendy. Pod warunkiem, że mnie tam nie zobaczy. — Żartujesz! Taki postawiła twojemu ojcu warunek?! — Łukasz roześmiał się, kręcąc głową. — Niezła sztuka z tej naszej Patrycji. Niby taka łagodna, mało kumata, jak jej pies, a tu: „Bylebym Arturka na oczy nie widziała". Oczywiście się nie pokazujesz?

— Ojciec obetnie mi... nie, nie to co myślisz, zboczeńcu, subwencje mi obetnie, jak się zbliżę do lecznicy na odległość jednej przecznicy, tak mi zapowiedział. Wiesz, że zawsze miał fioła na punkcie tej laski. Może jemu Patrysię wyswatać? — Patrysia jest moja, to już ustaliliśmy. — A co ja będę z tego miał? — Zapłacę ci po wszystkim. — Musisz mi pomóc — zaczął Łukasz nieco później. — Nic. Nie. Muszę — wycedziła jego rozmówczyni, ale on uśmiechnął się tylko. Już samo to, że się nie rozłączyła, świadczyło o jej rozpaczy i desperacji. — Tak jak ja chcesz odzyskać Patrycję. Po drugiej stronie zapadła cisza. Wymowna cisza. Łukasz nie spieszył się jednak. Miał czas. Czekał. — Nie wiem, dlaczego w ogóle jeszcze z tobą rozmawiam — wymamrotała mecenas Marynowska po długiej, długiej chwili. — Tak jak ja chcesz ją odzyskać — powtórzył wolno i dobitnie. — I będziesz ze mną rozmawiała, i pomożesz mi, dopóki jest taka szansa. Dopóki Gabryś nie odbierze nam jej na amen. Może nie tyle „na amen", co na „żyli długo i szczęśliwie". — Gabriel może odebrać Patrycję na amen tylko tobie. Ja mam szansę się z nim zaprzyjaźnić... Łukasz roześmiał się cicho. Nieprzyjemnie. — Z tobą może się przyjaźnić jedynie rekin. — A z tobą Arturek.

Strzał był celny. Oba strzały. — Nie pozwolę się obrażać! — krzyknęła dramatycznie w następnej chwili, ale nie rzuciła słuchawki, tak jak powinna była to zrobić na samym początku. Ona też czekała. — No dobrze — westchnęła. — Masz pewnie jakiś plan. Mów jaki, a ja się zastanowię, czy chcę w nim brać udział, ryzykując... Właściwie nic już nie ryzykuję, moja córka nie może mnie bardziej nienawidzić, niż nienawidzi, więc się zastanowię, czy ci pomogę, czy nie. — To słuchaj i się zastanawiaj. Rozłączył się, zadowolony, i podszedł do lustra, na którym nadal widniał ślad plwociny — miał Łukaszowi przypominać o tamtej nocy... o wszystkich nocach, które przepił w samotności. Zmrużył czarne oczy, przegarnął palcami włosy, znów czyste i układające się w kontrolowanym nieładzie. Ściągnął z ramion koszulę i przyjrzał się śniademu, umięśnionemu ciału, o które znów zadbał na siłowni. Ciału drapieżnika: sprężystemu, smukłemu, gotowemu ruszyć w pościg za ofiarą. Nie odrywając wzroku od lustra, sięgnął po komórkę, wybrał numer reżysera i czekał chwilę na połączenie. Propozycja zagrania uwodziciela w serialu, który uwielbiała cała Polska — w poniedziałki i środy o godzinie dwudziestej pustoszały ulice — dla każdego aktora byłaby manną z nieba. Jednak w „Dwóch sercach" grała Hanka — przyjaciółka Patrycji — Łukasz wiec do pamiętnej nocy, wahał się z przyjęciem roli Olgierda. Po owej nocy wziął

się za siebie, skończył z zapijaniem się na śmierć i teraz — po morderczym treningu i mękach abstynencji — był gotów wkroczyć do gry. Konrad, reżyser, odebrał wreszcie, warknąwszy: — Czego? — Zgadzam się — usłyszał w odpowiedzi głos Łukasza Rowińskiego i krzyknął w duchu: Yes, yes, yes! Opanował jednak radość. — No i super, bracie. Tylko musisz wziąć się w garść, bo słyszałem, że ostro popijasz. — To przeszłość. — Pozbierałeś się? Łukasz uśmiechnął się do własnego odbicia tak, jak tylko on potrafił. — Będziesz zadowolony. On już był. Teraz praca z Hanką dawała szansę na zbliżenie się do Patrycji, a o to — i tylko o to — drapieżnikowi chodziło. Amre, Najdroższy Czy ja jestem jakaś nienormalna, czy co ? No, niby jestem... Na mój weekendowy dyżur przysyłają mi lekarze egzotycznych pacjentów z całego tygodnia. Przy czym słowo „egzotyczny" rozciąga się na wszystko, co nie jest psem czy kotem. Mnie, oczywiście, w to graj, w zoo naleczyłam się tyle papużek, kanarków i świnek morskich, że dziesięć wte, dziesięć wewte nie robi na mnie żadnego wrażenia. W soboty więc poczekalnia wygląda jak wielki sklep zoologiczny. I dobrze.

No, ale dzisiaj to już przegięli. Przysłali mi żółwia. A ja na żółwie reaguję odruchowym poszukiwaniem piły, coby zrobić sekcję, a następnie popielniczkę z bidoka. Ten zaś żył. Słabo, bo słabo — antybiotyk powinien dostać parę dni temu — ale żył. Gdy już opanowałam odruch patroszenia, z radością zdiag-nozowałam zapalenie płuc i podałam od serca trzy zastrzyczki. Następnym pacjentem też był żółw. Z nowotworem w pysku — podałam mu narkozę, z której będzie się wybudzał jeszcze parę dni (jakoś słabo zadziałała na początku, więc dorzuciłam, a potem tak zadziałała, że facet, to znaczy żółw, ma gwarantowaną parodniową przerwę w życiorysie) i z nowotworu zrobiłam nowy otwór. Będzie żył. (Żółw, nie otwór). Kolejnym pacjentem był zaś — nie zgadniesz! — też żółw. No przegięcie po prostu! Żeby do przycięcia dzioba potrzebna była specjalistka od zwierząt egzotycznych, a nie zwykłe cążki?! Kocham tę pracę... Urwałam się jednak po obiedzie, bo przecież... Na sabat było całkiem blisko. W pekaesie zaprzyjaźniła się z dwiema czarownicami, które pamiętała z poprzedniego zlotu, ale jakoś tak niewyraźnie — dosyć szybko nażłopała się wtedy nalewki, a potem już była wizja i przebudzenie w parku. Ona streściła im wydarzenia, których były współtwórczyniami, one zaś podzieliły się z Patrycją tajemną wiedzą na temat nowo przyjmowanego do Kręgu wiedźmina.

— Zaprotegowała go Berenika — zaczęła czarownica o włosach czarnych jak krucze skrzydło, Liliana. — Przecież ja jestem protegowaną Bereniki — nadąsała się Patrycja. — Ty dostąpiłaś już wtajemniczenia i należysz do Kręgu. — Aha, mogę więc protegować swoich adeptów? — Możesz, jeżeli znasz kogoś posiadającego Moc. Kogoś, kto zasługuje na zaszczyt przyjęcia do Kręgu. — Patrycja pokręciła ze smutkiem głową. Drugiej tak popieprzonej, jak ona sama, nie znała. — No widzisz — kontynuowała Liliana — ludzie Mocy się tak często nie rodzą, nie odnajdują jej w sobie i nie kształcą, dlatego po raz pierwszy przyjmujemy mężczyznę. Dziewczynki, o których wiemy, że mogą być dobrymi czarownicami, są jeszcze za małe, a miejsce w Kręgu nie może być puste. — Dlaczego? — zapytała ciekawie Patrycja. Jak na wtajemniczoną, wiedziała stanowczo za mało. — W łańcuchu nie może zabraknąć ogniwa. Pękłby. — I co wtedy? — Mogłybyśmy się jedynie na żłopanie nalewki spotykać. Moc musi zataczać pełen krąg — wyjaśniła druga czarownica — Sylwia — której medalion szczególnie przyciągał wzrok: łepek kota z białego złota o oczach z rubinów. — Rozumiem. — Patrycja pokiwała głową, robiąc mądrą minę. — Każda z nas ma jakąś specjalizację, prawda? Jest w czymś wyjątkowa... Tym razem one przytaknęły. — Ja genialnie rzucam i zdejmuję uroki — odparła Liliana, a to jej „genialnie" nie zabrzmiało jak przechwałka,

tylko jak zwykłe stwierdzenie faktu. Patrycja poczuła mimowolny szacunek i dreszczyk przerażenia. Nie chciałaby mieć w Lilianie wroga... — Wiem, o czym myślisz, i nie bój się. Zajmuję się raczej zdejmowaniem niż rzucaniem. Trzeba być naprawdę kamikadze, żeby bez moich zdolności rzucić na kogoś urok. Nawet jeśli ten ktoś na to zasłużył. — Znam takich dwóch, na których rzucono — mruknęła Patrycja. — Ale Dziadek wyjaśnił, że to nie żaden urok, żadna magia, tylko siła sugestii. — Czy ja sugerowałam coś innego? — roześmiała się Liliana. — Urok to właśnie sugestia. No, i siła umysłu tego, kto tę sugestię podsuwa. Jego Moc. — Znów się zaśmiała, a!e tym razem było w tym coś groźnego. Jakieś nieme ostrzeżenie. — Nigdy tego nie rób. Nawet nie próbuj bawić się magią klątw. — Nie będę — szepnęła Patrycja zbielałymi wargami, wpatrzona w medalion Liliany: prosty krzyż z czarnego obsydianu. Zamrugała, by odpędzić niespokojne myśli, i przeniosła oczy na Sylwię. — A ty? W czym ty się specjalizujesz? — Jestem oneironautką. Sniączką. — Lał! — wykrzyknęła Patrycja. — Podróżujesz w snach! — Można tak to ująć. — Czarownica uśmiechnęła się skromnie. — „Trzy staje się osiem, a trzynaście jednością"! — Że co? — Czarownica przechyliła głowę, patrząc na Patrycję, jakby ta powiedziała coś naprawdę niedorzecznego. — Tak było w „Podręczniku oneironautki", który kiedyś kupiłam.

— No, kochana, jak ty się świadomego śnienia chcesz uczyć z podręczników... — Sylwia wymieniła z Lilianą rozbawione spojrzenia ponad głową Patrycji. — To tak, jakbyśmy twojej zdolności chciały się uczyć z książeczek czekowych... — Mojej? To ja jakąś mam? — zdziwiła się Patrycja. — Owszem, masz. — Liliana spoważniała. — I ciekawa jestem, dlaczego Berenika cię jeszcze nie uświadomiła. — Bo trwoniłaby ją na głupstwa. — Sylwia wzruszyła ramionami. — A czy wy możecie mnie uświadomić? Proszę! Proo-szę! — Patrycja spojrzała na wiedźmy oczami spaniela. — A jak myślisz, po co tu się z tobą telepiemy pekaesem, zamiast podjechać samochodem? Lii ma porszaka, ja toyotę, a pekaesujemy od godziny. — Sylwia prychnęła jak kot. Medalion na jej szyi zawibrował lekko. — No więc, droga Patrycjo... — Liliana zawiesiła teatralnie głos. Dziewczyna zamieniła się w słuch. — Masz potężny, wspaniały dar. Cenny i bardzo przez wszystkich pożądany... Jaki?! Jaki?!, krzyczały zielone źrenice Patrycji. — Jesteś Marzycielką. Patrycji wszystko opadło. No, jest, i co z tego?! Czarownice na widok jej miny zaczęły chichotać. Po-chichotały tak parę chwil, po czym tym razem zaczęła Sylwia: — Jesteś drimerką. Po naszemu: marzycielką. Masz moc spełniania marzeń, życzeń i wszystkiego najlepszego. — Żartujecie sobie ze mnie... — Obraziła się. Ale nie, one najwyraźniej mówiły poważnie!

— Powiedz, moja droga — zaczęła słodkim głosikiem Liliana — czy jeżeli czegoś naprawdę pragniesz, tak całą duszą, sercem i umysłem, wcześniej czy później tego nie uzyskujesz? Czy twoje marzenia wcześniej czy później się nie spełniają? Wymień choć jedno, które się nie ziściło... Patrycja zamyśliła się głęboko. Ta wiedźma miała rację. Właściwie wszystkie sny i pragnienia — od Gabriela począwszy, na pracy w zoo skończywszy — zrealizowała, tylko że... — Okazały się tak nietrwałe — dokończyła na głos z żalem. — Nawet Chatkę straciłam. — Bo całą moc trwonisz na osiągnięcie celu, a nie zastanawiasz się, jak ten cel utrzymać. Mocą należy dysponować umiejętnie, moja droga. Wysiadamy. No tak. I to by było na tyle, jeśli chodzi o wykład na temat korzystania z nowo odkrytej specjalizacji. Dojechały do sabatomiasteczka. — Aha... — Liliana zatrzymała się na schodkach autobusu tak gwałtownie, że Patrycja na nią wpadła. — Uważaj, o czym marzysz, bo akurat t w o j e marzenia się spełniają. Przedarły się przez żywopłot i już wstępowały w zaklęte progi starego dworu, już witała ich wrzawa sabatu, już zapraszało ciepłe światło sali balowej i ogień płonący na kominku. Patrycja weszła do środka jak w transie. Gdyby nie pilotowały jej Sylwia z Lilianą, zostałaby na schodkach pekaesu, radośnie i nieprzytomnie powtarzając: „Drimerka, jestem drimerką!".

— Już wiesz, dlaczego Berenika wcześniej jej nie powiedziała? — skwitowała ten stan zamroczenia i samoza-chwytu Sylwia. — Ej, drimerka, obudź się! Nie drim, przygotuj się do inicjacji nowo przyjmowanego. Jeszcze nigdy nie robiłam tego z facetem... — Jesteś dziewicą?! — wykrzyknęła z niedowierzaniem Patrycja, nagle przytomniejąc. — TO akurat robiłam. — Sylwia parsknęła śmiechem. — Ale do Kręgu faceta nie przyjmowała jeszcze żadna z nas. Sabat to sabat, babska rzecz. — A właśnie! — Patrycja się ożywiła, bo własnej inicjacji też nie pamiętała. — Jak się wstępuje do Kręgu? Żebym jakiejś gafy nie popełniła przy tym wiedźminic... — Normalnie. Spijamy gościa Nalewką Wiedźmuni, zamykamy go w kręgu i robimy to, czego sobie życzy. — Jak to? — Patrycja wytrzeszczyła oczy. — Wszystko, czego sobie życzy?! — Tak — ucięła krótko Liliana. — Dlatego nie wiemy, czego się spodziewać po mężczyźnie. — A jak sobie zażyczy ten... tego... z którąś z nas? — zatrwożyła się dziewczyna. — Ja tam akurat tego mężczyzny bym się nic obawiała. — Sylwia zachichotała. — Znasz go? — zapytały unisono Patrycja z Lilianą. — Widziałam we śnie. O, właśnie się zmaterializował. — Wskazała drzwi wejściowe, przez które wchodziła Berenika. Szum rozmów umilkł jak nożem ciął. Za Bereniką kroczył... Dziadek Aureliusz. Patrycja zakrztusiła się nalewką.

Liliana prychnęła jak kotka. Sylwia zaśmiała się cicho. A sala nagle ożyła. Zewsząd dochodziły okrzyki niedowierzania, powitania, śmiech i radosne zaskoczenie. Widać Dziadek był znany i lubiany. Czarownice natychmiast otoczyły go kółeczkiem, lak że Patrycja ledwo się doń przedarła. — Dziadku! — Rzuciła się staruszkowi na szyję. — Wnusiu... — Poklepał ją serdecznie po plecach. — Jak Gabriel? — Jak Chatka? — zapytali oboje naraz. — Później porozmawiamy, jeśli nam pozwolą. Muszę przywitać się ze wszystkimi, a ty masz chyba do pogadania /, twoją mentorką. Patrz na jej minę. — Dziadek ze śmiechem wskazał Patrycji Berenikę, która faktycznie miała minę zdobywczyni Everestu. A na Dziadka patrzyła z taką dumą, jakby go osobiście powiła. Zostały we dwie. Patrycja z miną zblazowanej sabatowej wyjadaczki popijała nalewkę, Berenika wodziła wzrokiem po sali. — Wiem, że już wiesz, moja ty drimerko — odezwała się Berenika, gdy tylko któraś z czarownic przyniosła jej kieliszek z nalewką. — Jak ci się podoba twoja specjalizacja? — Bardzo, Berenisiu, tylko nie do końca wiem, jak z niej korzystać. — Nauczysz się. Tu mamy oprócz ciebie jeszcze dwie... gdzież one są... zawsze trzymają się razem, dumne jak pawie, bo to rzadka umiejętność. O, tamte: Łucja i Ariadna, w szafirowych sukniach. Ty pewnie na następnym sabacie też

będziesz w takiej paradowała, bo to kolor marzycielek. — Wskazała dwie czarownice, obie po pięćdziesiątce, które stały samotnie w rogu sali, rozprawiając o czymś i co chwila popatrując, a to na Dziadka, a to na... Patrycję właśnie. — Oho, zwietrzyły świeżą krew. — Berenika uśmiechnęła się krzywo. — Nic tu po mnie... — Już miała odejść, bo jedna z drimerek skierowała się ku Patrycji, gdy błagalne: „Poczekaj!", tej ostatniej zatrzymało czarownicę w pół kroku. — Dzwoniłam do ciebie przedwczoraj. — A tak. W nocy. Użyłam niecenzuralnych słów? — Nie, ale nie byłaś miła — zaśmiała się Patrycja. — Mam problem, Bereniczko. — Zmarkotniała. — Mój związek z Gabrielem się sypie... — A czegoś się spodziewała po związku utkanym z magii i przez magię niepodtrzymywanym? Wizualizowałaś dzień w dzień wspólną przyszłość? Pracowałaś nad nią? — A to trzeba pracować? To samo się... Tak z miłości... Samo się nie robi? Berenika przewróciła oczami. — Samo to się samogon robi. Co do twojego związku, który sam ma się z miłości robić: on był z miłości? — No a jak?! — wykrzyknęła oburzona Patrycja. — A ja myślałam, że z sabatu... — A więc magia nie działa? Moje zdolności są wyimaginowane? — pytała z goryczą chwilę później czarownicę Ariadnę, drimerkę. — Zaraz, zaraz, moja mała — odrzekła czarownica z nutką protekcjonalizmu. — Co sobie wymarzyłaś podczas inicjacji?

— Hmm... — Patrycja ściągnęła brwi, jakby odpowiedź na to pytanie była arcytrudna. Tak naprawdę chciała zyskać na czasie, bo gdy sobie uświadomiła, jak dokładnie brzmiała jej prośba do losu, musiała spłonić się po korzonki włosów. — Chciałam mieć nowego kochanka — wymamrotała. — Czarnego Księcia na czarnym koniu, który podjeżdża pod Chatkę. — No i? No i? — Druga drimerka, Łucja, aż klasnęła w dłonie z podekscytowania. — Hmm... Dostałam dokładnie to, co chciałam. No, tylko nie księcia, a hrabiego, ale to i tak nadto. — Widzisz! Widzisz! — zakrzyknęła Łucja. — Masz silną moc, tak, tak, masz silną moc — kontynuowała, mając widać taką cechę osobniczą, by samej sobie służyć za echo. — Co z tym księciem? — chciała wiedzieć druga marzy-cielka. — Podjechał i odjechał? — N-nie. Został ze mną. — Po plecach Patrycji przebiegł dreszcz. Wizja nie sięgała nawet zeskakiwania z czarnego rumaka, o zaślubinach i o „żyli długo i szczęśliwie" nie mówiąc. — Został. No, no, więc dostałaś więcej, niż chciałaś. Jesteś świetną drimerką. — Będzie świetną drimerką — sprostowała ta druga. — Przyłączysz się do nas? Przyłączysz? Patrycja, która nie bardzo wiedziała, czy się roześmiać, czy rozpłakać, pokręciła głową. — Nie mogę. Należę do klanu Bereniki. — Wskazała swą protektorkę, która właśnie usiłowała zabrać głos. Żadna z sabatowiczek nie zwróciła jednak na nią uwagi.

— Za wcześnie. Tak, tak, za wcześnie jeszcze na inicjację. Jeszcze sporo nalewki zostało, oj, sporo — orzekła Łucja, po czym skinęła na Ariadnę, skinęła na Patrycję i ruszyła ku kociołkowi. Pół godziny później nalewki znacząco ubyło, zaś czarownicom rozbłysły oczy i pokraśniały policzki. Krąg był gotów do działania. — Moje panie, skupmy się! — Berenika od lat cieszyła się niepisanym przywilejem przewodniczenia sabatom. — Mamy dzisiaj dużo pracy. Po pierwsze: nominacja obecnego tu obywatela Aureliusza na wiedźmina. Po drugie: Eleonora zgłosiła zapotrzebowanie na talizman dla chorej na białaczkę siostrzenicy. Szkoda, że czekała do sabatu, zamiast zwołać nas natychmiast. — Zgromiła czarownicę wzrokiem, a tamta ze łzami w oczach przytaknęła. — Liliana zgłosiła chęć zdjęcia trzech uroków i rzucenia jednego... nie wiem, czemu nas miesza w rzucanie, skoro sama doskonale sobie radzi. — Czarownice jak jeden mąż przeniosły pytające spojrzenia z Bereniki na Lilianę. — A czy przewodnicząca, zamiast głupio komentować, nie mogłaby kontynuować? — zapytała Liliana z przekąsem. — Nie. Musimy wiedzieć, do czego przykładamy rękę — odparła gładko Berenika. — Pewien niewierny małżonek zdemolował psychicznie i fizycznie moją klientkę. Wystarczy? — Jak dla mnie: może być — zgodziła się Berenika, po czym zaczęła odczytywać kolejne punkty z listy. Gdy skończyła, Patrycja wiedziała jedno: dzisiejszej nocy wszyscy będą mieli dużo pracy. — Zaczynamy!

Na polecenie Bereniki wiedźmy ustawiły się w krąg, pośrodku którego kulił się Dziadek. Patrycja, patrząc na niego, miała chęć przytulić go i pocieszyć, że to nie boli. Przeciwnie, będzie mógł spełnić marzenie swojego życia! — Mam tylko jedno marzenie — rzekł nagle, jakby czytał w jej myślach. — Chciałbym ujrzeć moją ukochaną wnusię — tu uśmiechnął się do Patrycji —jako najszczęśliwszą na świecie pannę młodą. — Kurczę, jakie to smutne! — zakwiliła Patrycja, bo już oczyma wyobraźni widziała siebie... Szturchnięta przez Lilianę w bok, oprzytomniała. — Nie smutne, a radosne, głupolu — syknęła czarownica, widząc skonfundowaną minę Dziadka. — Staruszek oddaje ci marzenie, jedno jedyne na całe życie, a ty: „Jakie to smutne"! Właź do kręgu, będziesz jego przewodniczką. Chwyć go za ramiona i podtrzymuj. Patrycja gorliwie wypełniła polecenie czarownicy. Dziadek, czując na ramionach jej drobne dłonie, wyprostował się. — Dziadku, nie musiałeś... — szepnęła z wyrzutem. — Masz swoje potrzeby: nowy dach na twojej chacie chociażby. — Dach poczeka, a ty, wnusiu, jesteś smutniejsza z dnia na dzień. Skąd wiedział?! Wiedźmy zamknęły ich w kręgu, który powoli zaczął się obracać. Patrycja zamknęła oczy i tak jak za pierwszym razem, tak i teraz pozwoliła porwać się wizji... Czarny Książę trzyma w ramionach swą ukochaną, odzianą w śliczną białą suknię, przytulając do serca niczym

najcenniejszy skarb. Welon lekki jak mgiełka otula tych dwoje, drzwi Chatki uchylają się zapraszająco. Książę z Patrycją na rękach przekracza zaczarowany próg... — Jakie to romantyczne — załkała jedna z czarownic chwilę potem. Patrycja wyrwała się z okowów transu i rozejrzała półprzytomnie dookoła. Jej towarzyszki albo ukradkiem ocierały łzy, albo całkiem jawnie pociągały nosami. — Widziałyście tę suknię? Założę się, że Parisette! — A ten welon... — A widziałyście, jaka była szczęśliwa, wprost promieniała! — A ten facet. Widziałyście tego faceta? Patrycja, kim on jest, możesz nas poznać? — Sylwia szturchnęła dziewczynę w bok, puszczając oczko. No właśnie. Kim on jest? Znów nie widziała twarzy! Miała tylko nadzieję, że to jest... To nie jest... Westchnęła jak człowiek po całym dniu ciężkiej pracy. Jeżeli ma być szczęśliwą panną młodą, musi zrobić jedno: wrócić do Poczekajki. Tego była pewna.

ROZDZIAŁ III A w nim: Haneczka w scenie łóżkowej; bardzo, ale to bardzo nieproszony gość, a na koniec demolka totalna — Cięcie! Plan, który jeszcze chwilę wcześniej zastygł był w miłosnym uścisku serialowej Melanii i serialowego Bartosza, teraz ożył jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Patrycji, przyglądającej się temu od kilku godzin, bardzo się podobało, jak na magiczne słowa: „Akcja!" plan zamiera, a ożywają aktorzy, natomiast na „Cięcie", plan ożywa, a z aktorów jakby ktoś powietrze spuścił. No, magia po prostu! Hanka, grająca Melanię, przysiadła na parapecie koło Patrycji, wachlując się gazetą. — Wykończy mnie dzisiaj to obściskiwanie. Mam okres i zero popędu seksualnego! — lamentowała przez chwilę, usiłując zwrócić na siebie uwagę kogokolwiek z ekipy, może nawet usłyszeć słowa współczucia czy uznania. Nic z tego. Jedyną, która mogła ją pocieszyć, była osoba z zewnątrz, czyli Patrycja.

— Przecież nic nie robisz — ta zdziwiła się. I to tyle w kwestii pocieszania. — Siedzisz sobie jak udzielna księżna, wszyscy dookoła ciebie skaczą, a potem pozwalasz się przytulać... — ...przez parę godzin, z przerwami na poprawę makijażu — weszła jej sarkastycznie w słowo Hanka. — Więc może mnie zastąpisz? Konrad! — krzyknęła do reżysera. — W następnej scenie dubluje mnie moja kumpelka, co ty na to? — W tej łóżkowej? — zaśmiał się facet w ich wieku, po czym otaksował Patrycję wzrokiem konesera i pokiwał z uznaniem głową. — Wypchaj się — prychnęła Patrycja i dodała cicho, tak żeby tylko Hanka usłyszała: — Ja sobie ledwo radzę prywatnie, a ty chcesz, żebym publicznie sceny erotyczne grała... — Ej, z Gabrielem? Ledwo?! — odszepnęła wzburzona Hanka. — Wyglądał na niezłego ogiera. I wyposzczony był zdrowo... — Ostatnio albo go nie ma, albo boi się zajść w ciążę, ciągle trując mi o tej wolności. Rozumiesz: nie jest jeszcze gotowy na stały związek... tak jakby nasz od roku był niestały... chce się nacieszyć stanem kawalerskim, takie tam pieprzenie... — No to niech się cieszy. Do porzygania. A co ty masz z tym za problem? — Ja chciałabym się cieszyć pożyciem małżeńskim i dzieciaczkiem, a nawet dwoma dzieciaczkami. Może i trzema? — Aha... No, to macie rozbieżne interesy.

— Właśnie. — Dzieciaczek to dobry powód do zawarcia małżeństwa — uśmiechnęła się chytrze Hanka. — Nic z tego. Stosuje skuteczną antykoncepcję. — No to nie stosuj, głupia! — ON stosuje! Hanka z dość głupim wyrazem twarzy mało z parapetu nic spadła. A potem zaczęła się śmiać, aż jej łzy pociekły z oczu, choć doprawdy — zważywszy na delikatność problemu przyjaciółki — nie powinna. — Gabriel wolałby być sam — westchnęła smutno Patrycja. — Czuję to. Kocha mnie, na swój sposób, ale bardziej kocha samotność, swoje konie i psy. Ja nie jestem im do niczego potrzebna. — Tu Patrycji głos się załamał. — Melania i Bartosz na plan! — Sorry, kochana, pocieszę cię później, teraz mam scenę łóżkową. — Hania cmoknęła przyjaciółkę w policzek i pobiegła do reżysera, który zaczął jej i Markowi coś tłumaczyć. Patrycja otarła oczy (skoro nikt nie współczuje, to po cholerę płakać?) i skupiła się na granej właśnie scenie, która zaczyna się namiętnym pocałunkiem, a kończy pod kołdrą... Przyglądała się przez chwilę z podziwem, jak dwoje obcych ludzi na słowo „akcja!" staje się kochankami, a na słowo „cięcie!" na powrót są Hanią i Markiem, kumplami z planu. Metamorfoza była niesamowita. Hanka zmieniała się z... no, z Hanki w subtelną, eteryczną niewinność o imieniu Melania, która oddaje się właśnie swemu pierwszemu mężczyźnie i czyni to w tak romantyczny, słodki sposób, jakby faktycznie mężczyzny w tym świecie nie uświadczyła. Marek zaś z pewnego siebie faceta, jakim był na co dzień,

stawał się sympatycznym, nieśmiałym chłopcem z sąsiedztwa, który zdobył w końcu serce i cnotę swej ukochanej Meli... Reżyser przyglądał się temu ze zmarszczonymi brwiami na podglądzie, kamerzyści kamerowali, facet od dźwięku coś tam pitolił o szumach, facet od oświetlenia już trzeci raz przestawiał białe prześcieradła rozpięte na stojakach. Hania z Markiem całowali się i kończyli pod kołdrą też trzeci raz. Reżyser miał coraz większego marsa na twarzy, co znaczyło, że po pierwsze nie jest zadowolony z aktorów, więc po drugie: „przed nami jeszcze parę ładnych dubli", po trzecie atmosfera na planie robiła się adekwatna do miny reżysera, czyli po czwarte: nerwowa. A Patrycja siedziała na parapecie, chłonąc wszystko płonącymi z ekscytacji oczyma. Po raz kolejny padły magiczne słowa: — Uwaga, cisza na planie! Kamera jeden? — Poszła. — Dwójka? — Poszła. — Trójka? — Poszła. — Akcja! Haneczka-Melania wtuliła się w Marka-Bartosza. Ich usta połączył namiętny pocałunek. Bartosz uniósł ukochaną i złożył na jedwabnej pościeli. Reżyser po raz pierwszy kiwał z ukontentowaniem głową. Wszyscy z zapartym tchem i zaciśniętymi kciukami czekali na „cięcie!" i przerwę na lunch. I wtedy w ciszę, przerywaną jedynie odgłosem pocałunków i szelestem jedwabiu, wdarło się nagłe:

Halo, to ja, twój telefon! Dzwonię tutaj! Plan zamarł. Reżyser spurpurowiał na twarzy i warknął: — Zabiję. Czyje to? A komórka nadal wołała ludzkim głosem swojego właściciela. To znaczy właścicielkę, która właśnie próbowała się pod ziemię zapaść. — To ja, twój telefon!!! Wyjmij mnie wreszcie z kieszeni! Ja tu dzwonię!!! Spłoniona po cebulki włosów Patrycja szukała natrętnej motorolki w przepastnej torbie, a cała ekipa, której zepsuła pierwszą dobrą scenę, patrzyła na nią wilczym wzrokiem. — Dziecko, wyjmij go wreszcie z kieszeni i wyjdź za drzwi — wycedził reżyser, a telefon nadal się wydzierał. Pierwszy parsknął operator kamery. Za nim aktorzy. Na końcu roześmiał się i Konrad, ale tego Patrycja już nie widziała. Skulona pod dźwiękoszczelnymi drzwiami odebrała połączenie. — Tęsknię. Jeżeli chciałaś mnie sprawdzić, to udało ci się. Tęsknię. Bardzo. I kocham cię. Wracaj do domu. Patrycja topniała jak lody waniliowe już od pierwszych słów Gabriela... Trochę jej zazgrzytało to „Wracaj do domu", które zabrzmiało raczej jak polecenie służbowe, a nie prośba, ale za to „kocham cię, tęsknię" była gotowa rzucić wszystko, odwołać wspólne nocowanko u Hanki, „tak wiesz, w jednym łóżku, jak za dawnych czasów, żebyśmy mogły gadać do świtu", i polecieć na skrzydłach miłości do Zaborowa, gdy długie wymanikiurowane palce Hanki-Melanii wyjęły jej komórkę z rąk.

— Cześć, Gabryś, to ja, Hania... No dobra, nie będę. To jak mam mówić? Holender?... Dobrze, tak też nie będę. Cześć więc, ufoku bezimienny, słyszałam, że chcesz porwać Patrycję? Nic z tego, ona już została porwana. Przeze mnie. Będziemy gadały całą calutką noc o niej, o tobie i o waszym związku. Już się bój. Jedno, czego nie musisz się obawiać, to mnie: przyjaciele moich przyjaciół są moimi przyjaciółmi, chyba że zmieniają się we wrogów, wtedy mają przechlapane, ale my się przecież lubimy, prawda? Drogi Amre (ciekawe, jak drogi), Po bitwie na poduszki ustaliłyśmy jedno: muszę zalegalizować mój związek z Gabrielem i przenieść go przez próg Chatki jako panna młoda. Tak, tak, nawet gdybym ja miała dźwigać go na rękach. Zadanie wydawałoby się banalne, złapać faceta, zaobrączkować, przenieść przez próg chałupy. Tylko to obrączkowanie jest... hmm... problematyczne, bo mój książę — wszystko, co chcę, tylko nie ślub. Strategią podstawową będzie złapanie go na dziecko, gdy utraci czujność spojony szampanem. Strategią uboczną — wynalezienie mu konkurenta takiego, którego faktycznie by się obawiał. (Tu by się przydał Łukaszek — westchnęła Patrycja). Strategią pozastrategiczną będzie rychła wycieczka do Poczekajki, żeby zobaczyć, jak tam jest. I Patrycja pojechałaby do Poczekajki i zobaczyła, jak tam jest, gdyby nagle wszystko się nie skomplikowało...

— Wróciłam! — rozdarła się od progu. Nikt nie odpowiedział. Nawet echo. — No, ładnie wita się panią lego domu — mruknęła zawiedziona. — Pewnie są w stajni. Odkopnęła torbę podróżną i ruszyła ku budynkowi z czerwonej cegły. Konie odwróciły głowy, gdy tylko weszła, i powitały ją cichym rżeniem. Gabriela i psów jednak nie było. Samochodu w garażu również nie. — Może wyjechał po mnie na stację, tylko się minęliśmy? — zaczęła myśleć na głos. — Bardzo byłoby to romantyczne, niczym w „Ani z Zielonego Wzgórza", gdyby nie jeden szczegół: Zaborów nie ma stacji. No i Gabriel nie wiedział, że przyjeżdżam dzisiaj. Zbierzmy fakty: narzeczonego, psów i samochodu nie ma... mniejsza o narzeczonego i samochód, ale te psy! Telefon oczywiście na oknie w kuchni. Czy ten facet nauczy się kiedyś nosić przy sobie komórkę? Konie bez opieki, czyli powinien niedługo wró... — Dzień dobry — usłyszała zza bramy głos sąsiada. — Przyszedłem konie oporządzić. Pan Romocki prosił... — A, dzień dobry, panie Jurczak, dzień dobry. A długo już je pan oporządza i długo jeszcze będzie? — Od wczoraj do dzisiaj. Tak mam zapłacone. Aha, więc Gabriel wybrał się na dwudniową wycieczkę krajoznawczą, nie racząc swej ukochanej o tym powiadomić. Typowo po męsku. Westchnęła od serca i wróciła do domu. Gabriel nie był jednak aż tak bezmyślny i okrutny, jak zaczęła podejrzewać, bo zostawił na stole list: „Wracam jutro. Z gościem. Kocham Cię. G.".

— Kocha mnie... — Patrycja przytknęła liścik do ust. — Ja też cię kocham, Amre, najmilszy... Pójdę przygotować pokój gościnny. Otworzyła okna, wyniosła na dwór pierzyny i poduchy, starła kurze i zamiotła. Czułaby się jak staromodna domowa gosposia, jeszcze tylko miotełki z piórek jej brakowało i buraczkowych rumieńców na policzkach, gdyby nie zapach konwaliowy w elektrycznym dozowniku i antyalergiczny supernowoczesny odkurzacz, z którym zamiast miotełki biegała. Nawet okna konwaliowym płynem do szyb umyła, by pokój gościnny, zwykle zamknięty i martwy, nieco ożywić na przyjazd nieznajomego, o którego Gabriel tak dbał, by samochodem gdzieś z między lądowaniem jechać. Może to ktoś z Poczekajki? Może... Nagle straszne podejrzenie zmroziło Patrycji krew w żyłach. Pognała do kuchni. Telegram leżał na wierzchu sterty korespondencji. „Proszę o zabranie Janiny Romockiej. L. Leszczyński. Ordynator". O Boże! Patrycja, trzymając karteczkę dwoma palcami, z jękiem opadła na najbliższe krzesło. No, to się nagościła... I nakonwaliowała. Janeczka na pewno jej podziękuje. Oparła głowę na rękach. Tysiące myśli przebiegało jej przez głowę. O Jance od czasu huraganu nie słyszała praktycznie nic. Wiedziała, że ciężko poparzoną zabrano do Siemianowic, potem domyślała się, że zamknięto ją w domu wariatów, żeby znów kogoś w studni nie topiła. I — bądźmy szczere, Patrycjo Marynowska — miała nadzieję, że na oddziale zamkniętym spędzi Janeczka resztę życia, a tu niespodzianka: będziemy mieli, kurde, gościa!

Wyszła na ganek i siadła na schodkach, zapatrzona w ponurą przyszłość. Hmm... Jest jedną z trzech najlepszych drimerek w Polsce, może by tak wydrimować, że... Albo że... Może nawet... Twarz Patrycji wykrzywił paskudny uśmiech. Ale zaraz zmarkotniała. Nie wolno jej nawet tak myśleć, a co dopiero pracować nad tak... drastycznymi metodami pozbycia się nieproszonego gościa. Chociaż ten ostatni pomysł, z zawałem serca, wydawał się całkiem, całkiem... Samochód wjechał przez otwartą bramę. Gabriel wysiadł z niego, spoglądając niepewnie na Patrycję. Była już tak zrezygnowana, że podniosła tylko rękę i pomachała doń koniuszkami palców. Po chwili przeniosła wzrok na pasażera, a pasażer wbił błękitne spojrzenie w nią. Janka nie zmieniła się wcale. W jej oczach była ta sama obłąkana nienawiść co kiedyś, może nieco zmącona lekami. Widać było po niepewnym chodzie, że dziewczyna jest jak miś koala — trzeźwa inaczej — ale ta sama, stara, dawna nienawiść, która omal nie doprowadziła do nieszczęścia, dodawała ognia wynędzniałej twarzyczce. Gdy podeszła bliżej, Patrycja dojrzała blizny po oparzeniu, szpecące dekolt i ręce dziewczyny, i mimo wszystko, mimo strachu łapiącego za gardło, zrobiło się Patrycji żal tego ludzkiego nieszczęścia i słowa, jakimi zamierzała uraczyć (iabriela, uwięzły jej w gardle. Sama by po Jankę pojechała po takim telegramie. — Wybacz, że cię nie uprzedziłem — usłyszała głos (iabriela. Przeniosła spojrzenie na jego zatroskaną twarz. — Przez telefon jakoś nie mogłem. Jest zdrowa, tylko leki musi przyjmować. Nie mogli jej dłużej więzić w tym szpitalu.

Gdy wchodzili na schodki, objął Jankę opiekuńczo ramieniem. Patrycję na ten gest zmroziło i nagle współczucie zmieniło się we wściekłość. — I dlatego ty, dzielny samarytaninie, przywiozłeś ją do naszego domu?! Teraz powiesz, że do twojego domu — uniosła ostrzegawczo rękę — i dostaniesz w twarz! Kontynuuję: będziemy tu mieszkali we trójkę, tworząc idealną rodzinę, tak? Nie dałeś mi dziecka, dajesz Janeczkę? Odwróciła się na pięcie i pomknęła na górę, do swego pokoiku, głucha na jego wołanie. Tak. To właśnie zrobił wymarzony Czarny Książę: sprowadził do domu wariatkę! I jak tu nie płakać?! Nie no, Gabriel jest po prostu rozbrajający; myśli, że będzie tak sobie żył z byłą żoną i niedoszłą żoną, dopóki śmierć któregoś z tej wesołej trzódki nie rozłączy, a sądząc po przeszłości, pierwszą, która wyląduje w studni, będzie Patrycja. O, nie, nie. Tym razem nie pozwoli wepchnąć się do studni. Tym razem ona ma Gabriela i jest panią tego domu. Janka będzie tu traktowana jak pensjonariuszka domu wariatów na wakacjach — tylko tyle i aż tyle. Patrycja mogła w swej naiwności powziąć parę poważnych postanowień, ale wprowadzenie ich w życie — w życie, w którym znów zaistniała słodka, potulna, nienawistna Janeczka — sprawiało pewien problem. Gabriel już przy pierwszej scysji o to, że Janka nie ma wstępu do kuchni — to ona, Patrycja, dbała do tej pory o posiłki i niech tak zostanie — wziął stronę tamtej, twierdząc, że Janka gotuje dużo lepiej. Wcale tym Patrycji nie uraził. No, w ogóle! Wypłakiwała się, nie tyle rozżalona, co bezsilna, gdy nagle odezwał się głos rozsądku: a co będzie, jeśli Janeczka przyrządzi pyszne kopytka z sosem grzybowym, przy czym dla ukochanego

Gabrysia będą to prawdziwki, a dla Patrycji sromotniki?! Aż usiadła z wrażenia. Na kim i jak dyskretnie próbować potraw? Na kurach? A może Janeczce chodzą po głowie bardziej wyrafinowane sposoby pozbycia się niechcianej konkurentki? Chlipnęła raz i drugi, po czym pozwoliła sobie zalać się łzami. Janka nie była uciążliwa. No, wcale. Ani trochę. Nie Irzeba jej było przewijać ani karmić (szczególnie to drugie nie wchodziło w grę, bo jak słusznie zauważył Gabriel, gotowała lepiej od Patrycji i już po tygodniu stała się panią kuchni). Nie trzeba jej było pilnować, by się w stawie nie utopiła, bo na potencjalną samobójczynię z tym wzrokiem wiecznie naćpanego misia koala nie wyglądała. Przeciwnie: snuła się radośnie po okolicy z zamyślonym uśmiechem błąkającym się na ślicznej twarzy, ze słońcem (nieco przyćmionym prochami) w błękitnych jak niezapominajki oczętach i kwiatem we włosach. Już wkrótce stała się ulubienicą całej wsi, czego — przyznajmy szczerze — Patrycja po cichu jej zazdrościła. Nie wiadomo, kto to wymyślił, ale to właśnie Patrycję obwiniano za słabość na umyśle „tej biednej Janeczki" (co tę pierwszą, gdy o tym przypadkiem w sklepie podsłuchała, doprowadziło do łez bezsilności i gniewu). Janka więc każdemu wydawała się niewinną ofiarą Patrysinych zabiegów o rękę przystojnego hrabiego, tymczasem...

Pojawiała się znikąd. Choćby nie wiem jak Patrycja uważała, choćby nie wiem jak wytężała słuch, tam, gdzie jeszcze przed chwilą nie było nikogo, nagle materializowała się Janka i... stała. Tylko stała, wlepiając w Patrycję bazylisz-kowate spojrzenie oczu pociemniałych do czerni. Za każdym razem Patrycja niemal dostawała zawału. Odwracała się i... ona tam była. — Jezu, Patrycja, czy ty musisz tak tłuc tymi garnkami?! — Słyszała potem gniewny głos Gabriela, gdy upuszczała z przerażenia to, co akurat trzymała w ręku: patelnię, nóż, chochlę. Po paru tygodniach do pojawiania się jak zmora za Pat-rysinymi plecami Janka dodała kolejną torturę — gdy Gabriela nie było w domu, zaczęła za Patrycją chodzić krok w krok. I było to po stokroć gorsze. — Ona się pojawia!!! — Patrycja wpadła do gabinetu. Gabriel oderwał z westchnieniem wzrok od laptopa. — Jak to „się pojawia"? — Masz jej tego zabronić!!! — Czego? Czy ty siebie słyszysz i rozumiesz, co mówisz? — Nie słyszę, bo krzyczę! Masz zabronić tej swojej Janeczce pojawiania się za moimi plecami! — Ona nie jest moją Janeczką. — Więc masz zabronić tej swojej CHOLERNEJ Janeczce włóczenia się za mną, zrozumiałeś?! Gabriel pokiwał z rezygnacją głową. Wiedział, że pogodzić te dwie kobiety pod jednym dachem nie będzie łatwo, ale w najczarniejszych snach nie przypuszczał, że będzie to tak koszmarne.

Janka, jak to Janka, potulnie i cicho wypełniała swe obowiązki, za to Patrycja z dnia na dzień stawała się coraz trudniejsza do zniesienia. Jedyną metodą na ukochaną było: przytakiwać. Stała teraz przed Gabrielem, piekląc się nie wiadomo o co, aha, o „pojawianie się", i coraz bardziej upodabniała się do Sklepikowej z Poczekajki, gdy ta miała okres. — Jeszcze jedno — rzuciła Patrycja na odchodnym. Podniósł na nią zmęczone spojrzenie. — Jeżeli ta wariatka tknie choć palcem mnie... — Janeczko — zaczął groźnie — jeżeli tkniesz choć palcem Patrycję... — 1 Pandę-psa — dorzuciła Patrycja. — I Pandę-psa... — I Sheridanę... Gabriel przewrócił oczyma, ale dodał posłusznie: — I Sheridanę, to... — ...to wrócisz do szpitala. Na zawsze — podsunęła usłużnie Patrycja. — Ona nie wróci do szpitala — sprostował zimno. Zaszyła się w ubikacji, schowała twarz w ręczniku i wybuchła niepohamowanym płaczem. Wszystko nie tak!!! Co z tego, że miała wymarzonego księcia na białym czy tam czarnym koniu, gdy książę ten spędzał więcej czasu poza domem, a w domu rozmawiał częściej z pieprzniętą Janką niż z nią?! Co z tego, że miała mężczyznę swych marzeń, gdy ten nie chciał słyszeć — mniejsza, że o ślubie, choć tak bardzo chciałaby przepłynąć przez kościół w cudnej białej sukni — ale o dzieciach? Tak bardzo pragnęła potykać się

0 stado rozbrykanych dzieciaczków! I nie miał tu nic do rzeczy zegar biologiczny! Niech sobie tyka w cholerę! Ona po prostu pragnęła tulić do piersi małą główkę, całować obłapiające ją rączyny i wdychać ten jedyny na świecie zapach włosków i dziecięcego ciałka. Czy to takie dziwne? Czy to nienormalne, że chciała mieć dom, w którym rodzina siada do kolacji, żartując, przekrzykując się i ciesząc się swoim towarzystwem — to, czego ona, Patrycja, nigdy nie zaznała? Wzrok dziewczyny padł na wąską bliznę na nadgarstku. Wtedy to było takie łatwe: utrata wszystkiego, co kochała i co miała nadzieję kochać, a potem lekki ból, krótki krzyk i już. Wydawało się po wszystkim. Teraz z powrotem otrzymała od Losu to, co wydawało się, że straciła, ale ból i krzyk były bardziej kuszące niż poprzednio. Ryczała tak sobie z żalu za straconymi po raz nie wiadomo który marzeniami, gdy drzwi łazienki otworzyły się i stanęła w nich ona. Janka. Z drwiącym uśmiechem przyglądała się przez chwilę opuchniętym powiekom, zasmarkanemu ręcznikowi i drżącym rękom Patrycji. „Już niedługo", mówiły dziwnie przytomne oczy. „Już niedługo stąd odejdziesz...". Patrycja poderwała się z podłogi. Rozejrzała się — sama w tej chwili wyglądając na obłąkaną — po niewielkim pomieszczeniu. Półka! Drewniana półka będzie dobra! Zerwała ją ze ściany. Flakoniki z kremami i mydłami truskawkowymi rozsypały się po podłodze. Janka zmrużyła tylko oczy. — Spieprzaj stąd, bo ci łeb rozwalę! — wysyczała Patrycja. Czuła w sobie tę samą furię co kiedyś, przed domem Łukasza. I wiedziała, że jeśli zrobi krok w kierunku uśmiechającej się wrednie zmory, poleje się krew.

— Zabiję cię! Zabiję cię kiedyś i pójdę siedzieć! Ale przynajmniej będę wiedziała, za co mnie zamknięto! Wynoś się! — By nie zabić jej już teraz, natychmiast, Patrycja z całej siły rąbnęła półką w muszlę klozetową, a polem... Ogromniejącymi oczami patrzyła, jak muszla rozpryskuje się na kawałki, jak to coś na wodę — rezerwuar chyba — spada na podłogę i rozsypuje się po kątach. Jak woda z wężyka tryska aż pod sufit, a potem zaczyna chłostać ściany, podłogę i samą Patrycję. Niedługo mogła podziwiać tę demolkę. Do łazienki wpadł Gabriel. Zastygł na moment, porażony widokiem. — Na miłość boską, dziewczyno, coś ty znowu zrobiła?! — wykrzyknął. Co ona zrobiła? Trzeba szybko coś wymyślić! — Siusiu. — Co?! — I wybuchł. — Co?! — No... wybuchł. — Kible nie wybuchają!!! — Ten był... wyjątkowy. Doskoczył do szalejącego wężyka i zakręcił wodę. Wszystko ucichło. Łazienka była jednym wielkim pobojowiskiem. Gabriel zacisnął szczęki, ogarnął wzrokiem roztrzaskaną

półkę, flakoniki Janki, szkło zaścielające zalaną podłogę i na koniec przeniósł nienawistne spojrzenie na Patrycję. — To ciebie powinni zamknąć, nie ją. Leżał w zupełnej ciszy i ciemności, prowadząc na celowniku głowę bandyty. Wziął głęboki oddech, wciągając zapach wilgotnej trawy. Ręce, drżące jeszcze przed chwilą od napływu adrenaliny, znieruchomiały. Widział, jak cel podbiega do TIR-a, otwierając tylną klapę. Słyszał pędzone przez wodę konie. Za chwilę reszta przemytników znajdzie się po tej stronie granicy i rozpęta się piekło. On — Gabriel, znany był wszystkim jako inspektor TOZ-u, wykupujący za pieniądze fundacji konie z transportów śmierci. Nikt z tamtego życia — życia szlachetnego hrabiego — nie wiedział o jego ciemnej stronie, którą mógł pokazać tylko nielicznym, ukrytym teraz, tak jak on, w oczekiwaniu na moment, gdy będą mogli się ujawnić. Gdy padnie magiczne: „Policja! Rzuć broń!". Nikt nie wiedział, a on się nie chwalił, że brał udział w polowaniach na przemytników. Że broń, którą brał ze sobą, służy nie tylko do dobijania rannych koni. Gabriel prowadził spokojnie swój cel między krzyżującymi się liniami noktowizora. Wiedział, że snajper z policji w tej chwili namierza drugi cień. Po prawej. — Skurczybyk. Ma kałacha — mruknął do siebie. Może być naprawdę gorąco... Długie dni czajenia się w ukryciu dobiegały końca. Gabriel czekał tylko na trzy magiczne słowa, by pociągnąć za

spust. Polowanie rozpocznie się lada moment, a dawka adrenaliny będzie lepsza niż seks. Uśmiechnął się lekko. I nagle przemknęło mu przez myśl, że chciałby mieć teraz na celowniku inną głowę... Uśmiech zgasł.

RODZIAŁ IV Czyli wpadanie do studni bis. Nieciekawie się robi, oj, nieciekawie... — Co ty chodzisz taka wściekła od rana? — zagadnął Hankę Łukasz w przerwie między zdjęciami. — Syndrom napięcia masz, czy co? — Wara ci od moich syndromów — chciała dodać „żłobie", ale na nieszczęście od niedawna pracowali razem i przynajmniej na planie musieli zachować pozory, hmm... normalnego współżycia. — Od twoich syndromów, zgoda, ale że w następnej scenie mam się z tobą całować... — Zawiesił znacząco głos. Hanka westchnęła. Że też, kurde, reżyserowi musiał wpaść w oko akurat Łukaszek, i to akurat na jej kochanka. Żeby Konrad wziął Łukaszka na swojego, ale nie... Westchnęła znowu. — Martwię się — mruknęła. — Ty i zmartwienia?! — roześmiał się Łukasz wcale przyjaźnie, wichrząc jej włosy. — Co turbuję tę piękną główkę? Nowy krem na zmarszczki nie podziałał?

— O Patrycję się martwię, głupku. — Z przyjemnością patrzyła, jak jego uśmiech gaśnie. _ A co z nią? — zapytał doskonale obojętnym tonem, zapalając papierosa. Tylko bystre oko Hanki mogło zauważyć, jak leciutko zadrżała mu przy tym ręka. I fakt, że jakiś czas temu rzucił palenie. — Spodziewa się hrabiątka i ciążę źle znosi? — Aleś ty głupi, Łukasz. O tym na pewno bym z tobą nie rozmawiała. Po prostu nie mogę się do niej dodzwonić od kilku dni, więc się martwię. — Też ci powód — prychnął zły, że tak go podeszła. — Mnie czasem dwa tygodnie nie można złapać. — Ale nie Patrycję. Ona jest zawsze pod komórką. Zawsze! Po pierwsze dlatego, że jest lekarzem i ma te swoje popieprzone zasady „lekarz musi być pod telefonem", po drugie... — Zawahała się, rozdarta między lojalnością w stosunku do przyjaciółki, strachem o nią, a konsekwencjami, jakie to, co powie Łukaszowi, może mieć w przyszłości. _ Po drugie? — Wyciągnął się leniwie na schodkach, gasząc o stopień papierosa. — Ona ciągle czeka na telefon od Gabriela. Stało się. Powiedziała. — Przecież są razem — „zdziwił się" Łukasz. — On często wyjeżdża, a ona czeka. — Aha. — Dzwoniła do mnie parę dni temu, że Gabriel znów gdzieś przepadł. Potem przestała odbierać telefon. A została sama. Żeby jeszcze sama! Z Janką! Łukasz poderwał się. — Nie mogłaś od tego zacząć?

Po policzkach Hanki popłynęły długo wstrzymywane łzy. — To ty zacząłeś o syndromach — przypomniała mu, szukając w torebce chusteczki. Zaciskał palce na poręczy schodów tak mocno, że pobielały mu knykcie. — Palant wyjeżdża na tydzień i zostawia tę sierotę z wariatką, która już parę razy mało jej nie zabiła?! Nie wierzę... — Pokręcił głową. — Słuchaj, zostały jeszcze dwie sceny. Spróbujmy zagrać je szybko i dobrze, a potem jedziemy do Zaborowa — zadecydował za nich oboje. — A ty skąd wiesz, gdzie Patrycja mieszka? — zapytała podejrzliwie Hanka. — Nadal kręcisz z jej mamuśką? Rzucił jej takie spojrzenie, że umilkła. — Melania i Olgierd na plan! — krzyknięto w tym momencie z okna. — Szybko i dobrze. I jedziemy. — Powtórzył Łukasz, przepuszczając Hankę w drzwiach. Łukasz prowadził toyotę pewną ręką. Milczał. Hanka, popłakująca w chusteczkę, od czasu do czasu spoglądała nań spod oka. Wreszcie, gdy już wypłakała limit łez, milczenie Łukasza, tak do niego niepodobne, zaczęło jej ciążyć. — Patrycja jest moją przyjaciółką — odezwała się — więc zrozumiałe, że się o nią martwię i jadę, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku, ale ty? Jaki ty masz cel w tym, żeby pokazywać jej się na oczy? Nienawidzi ciebie całą swą wątłą osóbką. Zacisnął tylko szczęki.

— Słuchaj, muszę cię uprzedzić, że jeśli nic się nie stało i Patrycja powita nas na szczycie schodów Zaborowskiego dworu, to ciebie z tego szczytu może zrzucić. — Mimo to zaryzykuję — odwarknął. — Ale dlaczego?! Po cholerę będziesz jej znów mieszał w życiu?! Mało masz lasek, które polecą za tobą na jedno skinienie?! Szczególnie teraz, po tym serialu, gdy jesteś sławny jak sam papież? Znów posłał jej spojrzenie, od którego uschłaby najdorodniejsza paprotka. — Wyjaśnijmy sobie jedno, droga Haneczko, jak starzy przyjaciele, a nawet niegdysiejsi kochankowie: skończyłem z kobietami i z całego babskiego świata interesuje mnie tylko ona, Patrycja. I nie dlatego, że chcę mieszać jej w życiu, bo namieszałem wystarczająco, ale dlatego, że chcę spłacić dług. Z tobą jestem rozliczony: nie lubimy się, ale dogadujemy. Z matką Patrycji rozstaliśmy się chłodno, ale bez szczególnych pretensji. Z Holendrem jesteśmy kwita, wie, czym zapłaciłem za jego krzywdy i ma z tego cholerną frajdę. Jedyną osobą, której jestem coś winien, jest Patrycja, a ja mam pewną zasadę: zawsze spłacam swoje długi. Teraz pojęłaś, dlaczego z tobą jadę? — Nie pobaraszkować po drodze? — zdobyła się na słaby żart i zaraz ugryzła w język. Kto jak kto, ale Łukasz jeszcze przez jakiś rok nie będzie mógł baraszkować. Z westchnieniem ulgi skręcili w drogę na Zaborów, a potem w tę prowadzącą do dworu. Gdy dojechali, Hanka wyskoczyła z samochodu. Kątem oka ujrzała pojawiającą się w oknie na piętrze twarz. Nacis-

nęła dzwonek... Długi, przeciągający się w nieskończoność, drażnił uszy. Psy drapały w drzwi, jakby chciały włamać się do środka. Wreszcie zamek cicho szczęknął. W drzwiach stanęła Janka. Łukasz dopadł jej jednym skokiem, złapał za włosy, odgiął głowę do tyłu i wysyczał: — Gdzie ona jest? Coś z nią zrobiła? Janka rozciągnęła usta w upiornym uśmiechu. Łukasz potrząsnął nią, ale na nic się to nie zdało. Dopiero skomlenie psów gdzieś w głębi domu i drapanie do innych drzwi sprawiło, że odepchnął Jankę ze słowami: — Precz mi z domu, póki tu jestem! — I pognał za Hanką do... Do piwnicy. Drzwi, w które drapały Neska z Pandą, prowadziły do piwnicy i zamknięte były na klucz. Klucza w zamku nie było. — Ona tam jest? Ona tam jest! Musi tam być! — Hanka walnęła pięścią w drewno, sama bliska obłędu. Łukasz potrząsnął nią, aż oprzytomniała. — Jesteś mi potrzebna spokojna i opanowana. Nie wiadomo, co nas czeka za tymi drzwiami, rozumiesz? Przytaknęła. — Zabierz psy, nie mogą kręcić się pod nogami, a ja spróbuję wyważyć te cholerne drzwi, choć wyglądają solidnie. Hanka złapała opierające się zwierzęta za obroże i powlokła je na zewnątrz, a potem do stajni, szepcząc po drodze uspokajające zaklęcia. Przed stajnią stała... uśmiechnięta Janka, trzymając w ręce

duży mosiężny klucz. Hanka nie miała wątpliwości, które drzwi on otwiera. Powoli wyciągnęła po niego rękę, ale w tym momencie tamta przemknęła tuż obok i pognała do studni. Hanka rzuciła się za nią, ale nie miała żadnych szans na dogonienie furiatki. Szanse za to miały... Panda z Neską! Te łagodne jak owieczki stworzenia wyczuły szóstym zmysłem dramat, jaki się rozgrywa, i to one dognały uciekinierkę: Neska skoczyła jej na plecy, z miejsca ścinając z nóg, Panda przypadła do głowy, warcząc głucho. Hanka odzyskała po chwili władzę w nogach, wyjęła klucz z zaciśniętej dłoni Janki i pognała do domu, gdzie Łukasz bezskutecznie walczył z drzwiami. Bez słowa wręczyła mu klucz. Przekręcił go w zamku. Zapalił światło, uchylił ostrożnie odrzwia, potem jęknął, a Hanka zbladła i zaczęła osuwać się po ścianie. — Dzwoń po pogotowie. Ja przeniosę ją na łóżko — gdzieś z daleka dobiegł głos Łukasza. — Jezu, nie mdlej leraz! Daj tę cholerną komórkę i dopiero możesz mdleć! Wyciągnęła trzęsącą się dłoń z telefonem, a potem słuchała, jak Łukasz relacjonuje chłodnym, opanowanym głosem: — Nieprzytomna, zimna jak trup i odwodniona. Liczne rany, jedna bardzo głęboka. Dużo krwi dookoła. Przyjedźcie jak najszybciej. — A sama patrzyła na strzępek człowieka, leżący na schodach twarzą do ziemi, który był jej przy-laciółką. Chwyciła się klamki, by nie upaść pod nogi Łukaszowi, niosącemu Patrycję. — Przygotuj gorącą kąpiel, trzeba ją rozgrzać. I przestań mdleć, idiotko, bo ci przyłożę!

Hanka rzuciła się do łazienki. Po chwili do wanny popłynęła struga gorącej wody. Łukasz ostrożnie położył na dnie nieprzytomną Patrycję, i podtrzymując ją pod ramiona, zakomenderował: — Zaraz znów otworzą się rany. Znajdź jakieś bandaże. I czystą koszulę. Zrobiła to, co kazał, biegając po wielkim domu i potykając się jak lunatyczka. Z naręczem tego, o co prosił, stanęła w drzwiach łazienki. Łukasz, pochylony nad Patrycją, głaskał ją po włosach i szeptał coś cicho. Hance łzy ponownie stanęły w oczach. — Już jest trochę cieplejsza. Trzeba ją przebrać i zabandażować, woda zaczyna przypominać sok malinowy. Rzeczywiście woda w wannie przybrała barwę purpury. Gdy rozbierał nieprzytomną Patrycję w sypialni jej i Gabriela, nie przejmując się, że plami krwią wykwintną rodową pościel, Hanka stała obok, nie mogąc oderwać wzroku od przyjaciółki. — Wygląda jak po Oświęcimiu — szepnęła w pewnym momencie. — Też byś tak wyglądała po tygodniu w piwnicy. — Przecież miała całą piwnicę tych swoich przetworów! — Tak, czułem: grzybków marynowanych i ogórków kiszonych. Ocet i słona woda... Wiedziała, co robi, nie pijąc tego ścierwa. Są już — westchnął z ulgą, słysząc wycie karetki. — Dzięki Bogu. — Dlaczego ona jest taka poraniona? — pytała cichutko Hanka. Tak widać przejawiał się u niej szok — nie krzykiem i spazmami, a szeptem.

— Przewróciła się półka z tymi cholernymi grzybkami, a ona na całe to szkło spadła z drabiny. — Łukasz rzucił nagle Hance ciepłe spojrzenie. — Byłaś bardzo dzielna, że jednak nie zemdlałaś. No i uratowałaś Patrycji życie. — Ujął jej rękę i ucałował. — Nie tylko ja — odparła równie cicho jak poprzednio. — Gdyby nie ty... Nie zniosłabym tego. I gdyby nie psy... Ona chciała wrzucić ten klucz do studni! Hanka rozszlochała się nagle, a Łukasz przytulił ją i pozwolił się wypłakać. Czas płynął. Wiszący naprzeciwko zegar tykał cicho. Siedzieli w milczeniu przed salą, w której Patrycją zajmowali się lekarze. Gdy wreszcie jeden do nich wyszedł, poderwali się z nadzieją w oczach, że teraz już wszystko będzie dobrze, że Patrycja poleży trochę pod kroplówkami, dostanie antybiotyk, a potem... — Pan jest jej mężem? — zapytał lekarz Łukasza poważnym głosem. Och, jak chciało się powiedzieć „tak". Pokręcił głową. — Przyjacielem, a to jej przyjaciółka. — Chciałbym rozmawiać z najbliższą rodziną pacjentki, ale widzę, że może liczyć bardziej na przyjaciół niż rodzinę. — Lekarz pokiwał głową. — Stan jest bardzo ciężki. Do odwodnienia, które spowodowało nie wiemy jeszcze jakie spustoszenie w organizmie, doszła... sepsa. — O nie! — jęknęła Hanka. — Ja już dłużej nie wytrzymam! Na to się umiera!!! — Jezu, zamknij się, histeryczko! — Sam niemal histerycznym głosem krzyknął Łukasz. — Na pewno nie Patrycja! Jakie ma szanse, panie doktorze?

Lekarz milczał. Hanka i Łukasz wpatrywali się w niego coraz większymi oczyma. — Jakie ma szanse? — powtórzył prosząco Łukasz. — Pół na pół — rzucił w końcu lekarz. — Proszę powiadomić jej rodzinę. Na razie przyjmiemy, iż są państwo ciotecznym rodzeństwem pani Patrycji. Potrzebuję kilku podpisów. Minął oniemiałego Łukasza i odszedł przygarbiony. Hanka osunęła się na krzesło, patrząc szklistym wzrokiem przed siebie. Łukasz usiadł obok i wziął jej lodowatą dłoń w drżące ręce. — Wiesz, jeśli Patrycja umrze, to ja ją zabiję — szepnęła cichutko. — Jak ją zabijesz, głuptasie, skoro już będzie martwa? — zaśmiał się, ale zabrzmiało to raczej jak szloch. — Jankę zabiję, idioto — odparła nagle silnym, równym głosem. — To ona jest przyczyną wszystkich nieszczęść. — Nie ona. — Pokręcił głową. — Masz telefon do Gabriela? Mieliśmy powiadomić najbliższą rodzinę. — Mam. A ty masz do pani mecenas? Skinął głową. — No to robimy dii. Zamieniamy się na telefony: ty mi dasz do Gabriela, ja ci dam do Marynowskiej. — Stoi. Jeżeli Patrycja ma umierać, niech odchodzi z honorami. — Sorry, Hanka — usłyszał Łukasz głos Gabriela. — Nie mogę teraz rozmawiać... — ...ze mną możesz.

Na moment zapadła cisza. — Czego chcesz, żłobie? — rozległo się po chwili. Łukasz zacisnął palce na telefonie, jakby chciał go zmiażdżyć. Gdyby było to gardło Gabrysia, tamten już łapałby powietrze jak dogorywająca ryba, ale była to niczemu niewinna nokia Hanki. — Po pierwsze, już ci kiedyś dałem w pysk za nazywanie mnie żłobem — zaczął spokojnie, a wspomnienie zalewającego się krwią Holendra sprawiło mu sadystyczną przyjemność. Należało ci się. Za Patrycję, pomyślał. — Żebym następnym razem ja tobie... — Po drugie Patrycja jest w ciężkim stanie. Walczy 0 życie na OIOM-ie. Jęknięcie po drugiej stronie. — Jezu, co się stało?! — Podczas gdy ty rwałeś laski na swojego białego Ofirka, twoja pierdolnięta Janka zamknęła Patrycję w piwnicy. — W mordę... Co jej jest? — Nieprzytomna, odwodniona, ale najgorsze... — Łukasz nabrał powietrza, by uspokoić drżenie głosu. — Ma sepsę. Lekarze dają jej pięćdziesiąt procent szans. Zapadło milczenie. Do Gabriela powoli docierały szokujące słowa Łukasza. Oparł się o przyczepę do przewozu koni, na którą właśnie wprowadzane było kolejne zwierzę, a potem, czując mdłości, zatkał usta ręką i zaczął głęboko oddychać przez nos. Tamta myśl... To była tylko myśl! Przecież nie chciał...! To Janka, Janka i jej szaleństwo, które wróciło i uderzyło tam, gdzie się spodzie... Nie! To nie jest ani jego wina, ani Janki. Patrycja

sama prosiła się o nieszczęście. Sama prowokowała Jankę, pomiatając i nią, i nim. Janka nigdy nikogo nie skrzywdziła! Oprócz Patrycji. — Nie mogę teraz przyjechać — warknął do słuchawki do cierpliwie czekającego Łukasza. A Łukasz wybuchnął śmiechem. Złym, pogardliwym, bezczelnym śmiechem. — I nikt ciebie tutaj nie oczekuje. Patrycja jest w dobrych rękach... — Twoich?! Swoje ręce nazywasz dobrymi, męska dziwko?! — ryknął Gabriel. — Co ty w ogóle robiłeś w moim domu z moją... — No, z kim? Kucharką? Sprzątaczką? Kochanką? Gospodynią? Służącą? Z kim twoim, jaśnie hrabio, bo przecież nie z narzeczoną? — Z moją partnerką! — Chyba do tanga... — Znów ten śmiech, za który aż się prosiło dać Łukaszowi w mordę. — Choć do tanga trzeba dwojga, a was było troje. Teraz zapanuje harmonia i spokój w twoim domu, Gabryś, bo Patrycja już do ciebie nie wróci. Chyba że po moim trupie. — I się rozłączył. Właśnie wyszedł lekarz, ten sam co poprzednio. Na ich strwożone, pytające spojrzenia pokręcił głową. — Bez zmian — powiedział smutno. — Ma ponad czterdzieści stopni gorączki i nie potrafimy jej niczym obniżyć. Ta noc będzie przełomowa. Albo Patrycja zwalczy infekcję, albo... — znów pokręcił głową. — Co możemy zrobić? — rzucił się ku niemu Łukasz. Bezczynne czekanie na życie lub śmierć było nie do znie-

sienia. — Może przywieźć jakieś leki, których tu nie macie? Może inny szpital...?! Nie myślał, że być może obraża ordynatora wyszkowskiego szpitala. Rozpacz i bezsilność odbierała Łukaszowi rozum. Przecież teraz... teraz nie może jej stracić!!! — Patrycja ma wszystko, czego potrzebuje, proszę się nie martwić o opiekę. Uratowała kiedyś życie mojemu psu, którego kocham, ot, wierny przyjaciel samotnego człowieka. — Doktor uśmiechnął się nieco zażenowany. — Na moim oddziale nie zabraknie jej niczego. Wy możecie się jedynie modlić. I czuwać przy niej na zmianę. Mimo że to niezgodne z przepisami, tym razem ustąpię: jedno z was może przy niej być. Tak więc... módlmy się. Poczłapał korytarzem, bardzo zmęczony. Łukasz z Hanką spojrzeli na siebie jak ogłuszeni. — Ona umiera, a ja mogę się tylko modlić? — Wymamrotała Hanka drewnianym głosem. — Wiem! — wykrzyknęła nagle. — Wiem, kto Patrycji naprawdę pomoże! Wiedźmy! Czarownice z jej Kręgu! Może są tam jakieś bioenergoterapeutki, które zgodzą się przyjechać. Chwyciła komórkę. — Daj spokój. — Łukasz potarł zaczerwienione powieki. — Jeszcze nam tylko sabatu tutaj potrzeba... Ale Hanka już czekała na połączenie z jedną z wiedźm. Tą najlepszą. Berenika od paru dni czuła narastający niepokój. Coś ją jednocześnie przyciągało i odpychało. Ktoś ją wzywał i odwoływał, a było to bardzo irytujące. Próbowała skontaktować się z tym kimś —jakąś zbłąkaną duszą — ale w kontaktach

z duszami nie ona była mistrzynią. Berenika specjalizowała się w jasnowidzeniu, a teraz nie wiedziała, czego szukać. Stała się ślepa na tego kogoś, kto tak skutecznie się od niej izolował. Zadzwoniła do Pauliny, ich wiedźmińskiego medium, ale Paulina też niewiele pomogła. — Ktoś umiera, ale nie chce umrzeć i jednocześnie chce. Jego dusza nie wie, co robić, jest zagubiona. Chce odejść do światła, ale jest jednocześnie przyciągana i odpychana. Rozumiesz coś z tego, Bereniko? — Samobójcy tak mają: chcą i nie chcą zarazem. — Czarownica wzruszyła ramionami. — Tylko dlaczego tak intensywnie to odbieram? Gdybym miała odbierać wahania każdego samobójcy na tej planecie, odwiedzałabyś mnie u czubków. — Może to któraś z nas? — zastanowiła się Paulina. Berenice zimny dreszcz przeszedł po krzyżu. To by tłumaczyło tę silną blokadę przeciwko ich ingerencji i jednocześnie żałosne wzywanie. — A któraś planowała... odejść? — zapytała cicho Pauliny. — Poczekaj, rozłączę się na chwilę, bo wchodzi mi po raz setny drugie połączenie i zaczyna mnie to wkurzać. Ty pomyśl, która z Kręgu pragnęła śmierci. — Słucham — warknęła po chwili do telefonu, patrząc na nic niemówiący jej numer. — Pani Berenika? — usłyszała ciche pytanie i nim zdążyła prychnąć: „Nie, Kleopatra", padły słowa, od których aż się zachwiała: — Patrycja umiera. W ciągu godziny zjawiły się trzy. Trzy wiedźmy: Berenika w zieleni, Paulina — zwana także zaklinaczką dusz, we wrzosowym fiolecie i Karolina — uzdrowicielka — w bieli. I Isiadły na korytarzu obok Hanki i wysłuchały jej relacji.

Karolina, gdy tylko Hanka skończyła mówić, wstała i weszła do sali, w której Patrycja walczyła o życie. Skinęła Igłową pielęgniarce i lekarzowi, a ci —jakby nagle poczuli, że wszystko będzie dobrze, że Patrycja jest w dobrych rękach — rozluźnili się i spokojniej obserwowali monitory i kroplówki. Wiedźma przysiadła na brzeżku łóżka, ujęła bezwładną dłoń chorej w jedną rękę, drugą położyła na rozgorączkowanym czole, zamknęła oczy i zastygła bez ruchu, całym ciałem przekazując własną energię potrzebującej. Tymczasem na korytarzu trwał minisabat. — Musisz ją zawrócić — powtórzyła z naciskiem Berenika. — Gdy to zrobisz, wkroczę ja. To nie takie proste! — obruszyła się Paulina. — Mogę zawracać tych, co chcą zawrócić, a ona nie wie, czy chce! — Jak to nie wie? — jęknęła przysłuchująca się tej wymianie zdań Hanka. Łukasz tylko gniewnie wzruszył ramionami. Spotkanie z magią do dziś dawało mu się we znaki i długo miało się leszcze dawać, nic więc dziwnego, że nie żywił do tych dwóch kobiet ciepłych uczuć, mimo że przybyły na wezwanie szybciej niż matka chorej. — Dusza Patrycji jest niezdecydowana. — W tych prostych słowach ujęła problem Paulina. — Znajdźmy jakieś odosobnione miejsce. Nie będę właziła w tamten wymiar na szpitalnym korytarzu. — Czy mogę się jakoś przydać? — zapytała Hanka błagalnie.

— A czy Patrycja cię kocha? — Mam nadzieję, że tak. — Więc choć z nami. Ty też. — Wiedźma wskazała Łukasza, ten jednak pokręcił głową. — Mnie nienawidzi. Paulina przechyliła głowę jak wróbel, przyglądając się mężczyźnie zmrużonymi oczami, i nagle sięgnęła po coś, co nosił ukryte pod koszulą. Łukasz cofnął się gwałtownie — wiedźma trzymała pierścionek ze szmaragdowym oczkiem na srebrnym łańcuszku. Szarpnęła. Pierścionek został jej w ręku. Dusza Patrycji czuła się — o ile dusza się czuje — zdezorientowana. To dobre słowo. Tkwiła w zawieszeniu między być a nie być i nie mogła podążyć ani Tam, ani powrócić Tutaj. Do Tam tęskniła, jak każda uwolniona z ciała dusza. Tam wzywało, wabiło obietnicą: nie będzie już bólu. Nigdy więcej. Będziesz wolna. Ale ciągle jeszcze było Tutaj. Dusza szarpnęła się niecierpliwie, o ile dusze mogą się szarpać i tracić cierpliwość. Gdzieś na ziemi zapiszczała aparatura sygnalizująca zatrzymanie akcji serca i lekarz z pielęgniarką w panice rozpoczęli reanimację, ale dusza nawet tego nie zauważyła. Więź pękała. Była tak nikła jak nigdy dotąd. Dusza — jeszcze niepewna i ostrożna — ruszyła ku Tam. — Zatrzymaj się — usłyszała nagle, ale nie zamierzała posłuchać. Tam wzywało. — Zatrzymaj się, proszę. Mam coś dla ciebie. — Tuż przed duszą zamajaczył kształt —

jaśniejąca barwą bzów sylwetka kobiety. Dusza czarownicy Pauliny. Cierpiała, bo więź łącząca ją z ciałem napięta była do granic możliwości. Duszy Patrycji zrobiło się tamtej żal. Zawisła w nieistnieniu, czekając. — Odpowiedz mi, proszę, na dwa pytania, a dostaniesz to, co dla ciebie mam, albo odejdziesz. — Mogę i teraz odejść. — Możesz, ale tylko ze mną. Dusza Patrycji na próbę podążyła do Tam. Liliowy płomień wyrósł przed nią ponownie, skurczony z bólu, aż i ona poczuła ten ból. — Zgadzam się. Pytaj. — Dlaczego chcesz odejść? Dusza Patrycji znieruchomiała, bo wiedziała, o co tamta pyta. I musiała odpowiedzieć. — Nie mogę dłużej wytrzymać w tym miejscu, więc się nie bronię. Wiesz? Boję się powrotu. Nie bólu, ale powrotu. A Tam obiecuje, że nie będzie strachu. Liliowa postać utkana z jaźni pokiwała głową. — A drugie pytanie? — Dlaczego chcesz zostać? Dusza Patrycji skuliła się... jakby tamta ją uderzyła, a polem zatrzęsło nią łkanie. — Bo kocham — wykrztusiła wreszcie. Liliowy płomień objął ją serdecznie za ramiona i odwrócił k u Tutaj, gdzie czekały Berenika i Hanka. — Więc wróć. My też cię kochamy — szepnęła płonąca szkarłatem dusza Bereniki, a liliowy płomień wcisnął w dłoń Patrysinej jaźni to, co obiecał: pierścionek ze szmaragdowym oczkiem.

— Wróć. My też cię kochamy — powtórzyła przez łzy Hanka. Trzy kobiety osunęły się na podłogę ciemnego magazynku, zamkniętego od środka na klucz. Nadal trzymały się kurczowo za śliskie od potu, drżące ręce, bo ta więź dawała poczucie normalności po przebytym... No właśnie, czym? — Co to było? Gdzie my byłyśmy? — wymamrotała Hanka, najmniej wtajemniczona, czy raczej w ogóle niewtajemniczona. — W Międzyświecie — odparła, dygocąc na całym ciele, Paulina. Ona ucierpiała najbardziej. Berenika, wiedząc o tym, wstała, znalazła koc i okryła przyjaciółkę. — Jezu drogi, jaka ona silna. Jeszcze trochę, a pociągnęłaby mnie za sobą. — I co by się stało? — dopytywała się dziewczyna. — Miałybyście dwa trupy zamiast jednego — mruknęła czarownica. — Ale teraz nie umrze? — upewniła się Hanka. — Przytrzymam ją po tej stronie, ale nie dłużej niż dobę. Ona jest niesamowicie silna. Zrobi, co zechce. Wyhodowałaś potwora. Berenika zaśmiała się na te słowa, ale był to smutny śmiech. Jedna doba. Czy Patrycji tyle czasu wystarczy, by zwalczyć zakażenie? — Ściągnę kogoś innego — zaproponowała. — Zapomnij — prychnęła Paulina. — Żadna inna by nie wróciła. Berenika wolno pokiwała głową. Paulina była najzna-

komitszym znanym jej medium i skoro ona tak twierdzi, to tak jest. Wróciły pod salę, gdzie wte i wewte chodził roztrzęsiony Lukasz. — Gdzieście były?! — naskoczył na nie. — Patrycji stanęło serce! Ledwo ją odratowali, a te... — Już dobrze, dobrze. — Berenika powiesiła mu łańcuszek z pierścionkiem na szyi. — To też ją uratowało, Władco Denarów. — Łukasz zmarszczył brwi, a czarownica... objęła go i ucałowała serdecznie w policzek. — Jezu, jeszcze miłość mu wyznaj. — Paulina przewróciła oczyma. — Karolina jest przy Patrycji? — zapytała Łukasza. Ten nadal patrzył podejrzliwie na Berenikę. — Ta czarownica w białej sukni jest przy chorej? Hej, facet, obudź się! — Jak rozpoczęli reanimację, to ją wyrzucili, ale teraz pozwolili wrócić. — Dobra. Wy dwoje jedźcie do domu przespać się, przebrać i coś zjeść, bo lecicie z nóg — zarządziła. — My we trzy poczekamy do waszego powrotu, bo rozumiem, że wrócicie? — Jutro od rana mamy zdjęcia. Nie wiem, czy reżyser się zgodzi je przełożyć — zmarkotniał Łukasz. — Ale wieczorem przyjedziemy na pewno. Czuł, że powinien warować pod drzwiami OIOM-u jak pies, a dlaczego tak czuł, pozostawało dla jego cynicznego serca zagadką. — Na razie nic tu po was. Patrycji może pomóc tylko współczesna medycyna, wspomagana przez Karolinę i tu obecną. — Berenika wskazała brodą drugą wiedźmę. — No,

już, do domu! — Pogoniła ich, jak dwoje niesfornych dzieciaków. Dopiero w samochodzie Łukasz odważył się zapytać: — Gdzie wyście właściwie zniknęły i coście knuły? Hania wstrząsnęła się na samo wspomnienie. — Znalazłyśmy sobie takie ciche, spokojne miejsce i gawędziłyśmy o życiu i śmierci. — Idiotki. Patrycja mało nie umarła, a te... Skończone idiotki! Nazajutrz zagrali w kolejnych scenach serialu szybko i dobrze, i przed wieczorem ruszyli do Wyszkowa. Ledwie Hanka włączyła komórkę, ta rozdzwoniła się nieodebranymi połączeniami. — Ty to masz powodzenie — mruknął z przekąsem Łukasz. — Taaa... Szczególnie u Gabriela. Dzwonił trzydzieści trzy razy. Zakochany czy co? — Wyrzuciki sumienia, a nie miłość. — Zaśmiał się nieprzyjemnie. W tym momencie komórka zaczęła ponownie dzwonić. Hanka skrzywiła się i odebrała. — No, cześć. ... Jeszcze nie. Jedziemy właśnie do niej. ... Jak to kto: ja i Łukasz, a kto... To bydlę uratowało Patrycję, raczę ci przypomnieć, której o mało nie ukatrupiła twoja Janeczka, jeżeli więc jeszcze raz wyrazisz się o Łukaszu w ten sposób, skończymy rozmowę, zrozumiano, panie hrabio? Przekażę. Łukaszu, Gabriel cię przeprasza. — Niech se w dupę wsadzi swoje przeprosiny. Zapytaj go lepiej, kiedy będzie.

Najwcześniej jutro wieczorem — odparła po wymianie zdań z Gabrielem. - Co?! — Łukasz tak wściekle szarpnął kierownicą, że samochód zatańczył na szosie. Hanka krzyknęła. Komórka wypadła jej z ręki. Mijający ich kierowcy trąbieniem i wyzwiskami wyrazili swe negatywne uczucia. - Przepraszam. — Łukasz wyrównał jazdę. — Zadzwoń do tego palanta i przekaż, że Patrycja, gdy odzyska przytomność, ma ujrzeć przy sobie właśnie jego. Nie obcą wiedźmę, nie mnie, nawet nie ciebie, a tego skurwiela. Hanka zadzwoniła do tego palanta i powtórzyła skwapliwie słowo w słowo. Na szpitalnym korytarzu wpadli na lekarza, który z takim oddaniem zajmował się Patrycją. Zasypany pytaniami, podniósł ręce obronnym gestem. - Dajcie mi dojść do słowa, moi mili! Mam dobre wiadomości. Ostrożnie dobre — zastrzegł, widząc ich radość. — Gorączka spadła poniżej czterdziestu stopni i ciągle idzie w dół. Jeżeli to nie... No, nie będę krakał. Miejmy nadzieję, że organizm zaczął walczyć, a leki mu pomogły. Leki i le wasze tajemnicze przyjaciółki. Wolę nie wiedzieć, kim są, ale nie opuszczały Patrycji przez całą noc i cały dzisiejszy dzień. Szczęściarze z was, cała trójka, że macie tak oddanych przyjaciół... — Uśmiechnął się i poszedł swoją drogą. - Tak, wszyscy jesteśmy cholernie szczęśliwi... — Łukasz zaśmiał się gorzko. — Ode mnie zaczynając, a na Patrycji kończąc.

Z sali OIOM-u posłała im słaby uśmiech wykończona Karolina, ale pielęgniarka nie pozwoliła Łukaszowi i Hance wejść do środka. — I tak naginamy dla was przepisy. Nikt oprócz personelu nie może tu przebywać — wyszeptała gniewnie. Łukasz rozejrzał się po cichym pomieszczeniu, w którym słychać było tylko miarowe pikanie aparatury i szum wentylacji. Panował tu kojący półmrok i spokój zupełnie niepa-sujący do dramatów, jakie musiały rozgrywać się w tych czterech ścianach. — Zmienię panią Karolinę — powiedział cicho. — Chcę się przywitać z Patrycją. — Pacjentka nie odzyskała przytomności — odparła pielęgniarka. — Mimo to. Siostra machnęła ręką. Napatrzyła się od wczoraj takich cudów związanych z tą pacjentką, że nic jej nie mogło zdziwić. — Ale za chwilę, za chwilę! Muszę kroplówkę zmienić. — Ja już nic więcej nie mogę pomóc — rzekła półgłosem odziana na biało wiedźma, wychodząc z sali. — Zupełnie się zużyłam. — Westchnęła ciężko. — Będę się teraz regenerować Nalewką Wiedźmuni, aż mi się alkohol na mózg rzuci. — To nie musi być nieprzyjemne — zauważyła Hania. Czarownica roześmiała się cicho, klepiąc ją po ramieniu. — Gdybyście szukały pozostałych: Berenika śpi... wykupiłyśmy dwuosobowy pokoik dla odwiedzających... a Paulina dogorywa w magazynku. To znaczy podejrzewam, że dogorywa, bo od wczoraj się nie widziałyśmy.

— Od wczoraj? — zdziwiła się Hanka. — No tak: ja pracowałam sobie z ciałem Patrysi, a Paulinka gawędziła z duszą. — A pani Berenika? Co robiła? — Nie wiem. Nie pytałam i ty też nie będziesz. Zechce, lo nam powie. No, idę się położyć, dzieciaczki, a potem wracamy do domu. Wy pilnujcie naszej podopiecznej. To taka doskonała drimerka. Szkoda byłoby ją utracić... No, i przerwać Krąg... To byłaby katastrofa! Wiedźma oddaliła się, zostawiając Łukasza i Hankę w całkowitym osłupieniu. — One są szurnięte — stwierdził Łukasz takim tonem, jakby zauważył, że za oknem pada. — Nawet tak nie myśl — warknęła groźnie Hanka. — Nie po tym, co przeżyłam wczoraj. Nawet tak nie myśl! Nie zdążył tak pomyśleć, bo zadzwonił telefon. — Znowu Gabriel — westchnęła, parząc na wyświetlacz. — Daj. Powkurzam go. — Łukasz wyjął jej z ręki komórkę. — No, cześć, Gabryś — zaczął leniwym głosem, wyciągając przed siebie nogi. — Co robimy? A nic. Siedzimy. Gadamy. Nic się nie dzieje. Co z Patrycją? A nic. Leży. Nie gada. Nic się nie dzieje. Przerwa jakaś czy co? Szkoda, że ciebie tu nie ma. Pogadalibyśmy, a tak to nudy. Nudy po prostu. Hanka? Też siedzi. Pozdrawia cię. O, jest i Berenika. Też cię... A nie, Berenika cię nie pozdrawia. Jaja? Jakie jaja, Gabryś! Gdzieżbym śmiał! A ty co? Nadal rybki-pipki na Ofirka łowisz? No co się zaraz denerwujesz. Grzecznie pytam. Nie, Hani dać nie mogę, bo właśnie poszła do toalety, ale i tak cię pozdrawia... — Rozłączył się i oddał komórkę

Hance, która dusiła się ze śmiechu, tak genialnie Łukasz podrabiał młodego Stuhra. — Lepiej, żeby ciebie nie było, gdy on tutaj wpadnie. — Pokręciła głową. — Pozabijacie się. Do kostnicy będzie wprawdzie blisko, tylko Patrycja straci obu wielbicieli za jednym zamachem. — Już ci wyjaśniałem, że nie jestem wielbicielem ani Patrycji, ani nikogo innego — odparł zimno. — Aha. — Hanka zaśmiała się kpiąco. — A ten pierścionek na łańcuszku nosisz dla ozdoby? — Ku przestrodze, skarbie. — Chwycił ją wpół i wycisnął na ustach długi pocałunek. — Żeby go nigdy więcej żadnej nie wsunąć na serdeczny palec. — Ja bym nie odmówiła — rzuciła Hanka wyzywającym tonem, pod którym kryło się jednak coś niepokojącego. — Ty rzadko któremu odmawiałaś — zgasił i ją, i to coś niepokojącego. — A ty żadnej — odparowała bezlitośnie. — Może pan wejść — przerwała im pielęgniarka. Przez chwilę patrzyli na siebie jak gotowe skoczyć sobie do oczu koguto-kury, ale złość opadła z nich tak gwałtownie, jak się pojawiła. Byli nieludzko zmęczeni: pracą, ale przede wszystkim niepokojem o Patrycję. — Posiedź przy niej godzinę czy dwie. Ja pójdę sobie pogadać z... — Hanka chciała dokończyć „czarownicami", ale w ostatniej chwili, spojrzawszy na pielęgniarkę, ugryzła się w język — z Bereniką i resztą. — Dzięki. I... przepraszam. Machnęła tylko ręką.

Łukasz usiadł przy łóżku nieprzytomnej Patrycji, wziął jej dłoń w swoją i — opierając się na łokciach — przyłożył do czoła. Mrok panujący w sali koił rozszalałe myśli. Równe bicie Patrysinego serca, zwielokrotnione przez aparaturę, uspokajało i jego. Gdy patrzył na jej pierś unoszoną płytkim, ale miarowym oddechem, sam uspokajał swój własny. Cisza. Mrok. Spokój. Sprzyjały wspomnieniom. I rachunkowi sumienia. Łukasz rzadko pozwalał sobie na zatapianie się w mrocznych myślach. Myślach o tym, kim był, jak niskie mniemanie miał o sobie i kobietach, z którymi sypiał. Myślach o zemście, nienawiści i przeszłości, które uczyniły z niego tego, kim jest. Czy przeszłość usprawiedliwiała go we własnych oczach? To, że tak spieprzył sobie życie? Miał tyle kobiet, a tylko ta jedna — choć sama jeszcze o tym nie wiedziała — pragnęła tego co on. Domu. Prawdziwego Domu, którego oboje nigdy nie mieli. Ani Łukasz, ani Patrycja, bo willa na Żoliborzu była raczej rekinarium, nie miejscem, gdzie tak wrażliwe dziecko mogło bezpiecznie dorastać. Patrycji mogło się wydawać, że marzy o księciu na białym koniu, tymczasem tęskniła za tym samym co Łukasz, który księżniczek nazaliczał się do upojenia: za miejscem wypełnionym miłością, ciepłem i światłem. On czuł jej tęsknotę jak własną i to ta tęsknota tak bardzo Łukasza do Patrycji przyciągała. I być może przez to, co jej zrobił, oboje będą gonili za cieniem, za namiastką, za złudzeniem, do końca życia...

Wszystko spartoliłeś, żałosny palancie, choć miałeś większe szanse niż wredny, odpychający zachowaniem i wyglądem Holender. Ta, która mogła spełnić marzenie was obojga, już nigdy nie będzie twoja. Nigdy. Po raz drugi umiera przez ciebie, niech cię szlag, Łukaszu Rowiński. Miałeś Patrycję, ale cisnąłeś ją jak kartę na stół do pokera. Cholerny, pieprzony graczu... Ona nie wróci do Gabriela — usłyszał w myślach głos. Oczywiście, że nie wróci. Sam mu powiedziałem, że po moim trupie. Ona nie wróci do Gabriela — powróciła uparcie tamta myśl. Łukasz wstrząsnął się, mając nagle wrażenie, jakby to nie była li tylko myśl, a obcy głos szepcący w jego umyśle. I nagle nabrał pewności. To był czyjś głos. I nie zdziwiło go to. Trzy wiedźmy. Krąg. Uroki. Czarna i biała magia. Nie. Nie zdziwiło. — Powiedz coś więcej — zaszeptał gorączkowo. — Czy mam szansę? Ręka, którą trzymał przytkniętą do czoła, drgnęła nagle. Poderwał głowę i utkwił spojrzenie w unoszących się powoli powiekach Patrycji. Oczy Łukasza pojaśniały radością i nadzieją. Uniósł dłoń dziewczyny do ust i trwali tak, wpatrzeni w siebie, długą chwilę. W zielonych źrenicach błysnęło rozpoznanie. Powoli, z grymasem niechęci, Patrycja cofnęła dłoń i odwróciła głowę. Oczy Łukasza zgasły.

Siedział przez chwilę jak ogłuszony, po czym wstał i podszedł do pielęgniarki: — Patrycja odzyskała przytomność. Pójdę zawiadomić resztę. Podczas gdy Hania była przy Patrycji, głaszcząc ją po splątanych, od wielu dni niemytych włosach, Łukasz siedział na korytarzu naprzeciwko Bereniki. Wiedźma przypatrywała się mężczyźnie na pozór od niechcenia, ot, żeby na kimś przystojnym wzrok zaczepić, lecz w jej kocich oczach było tyle... no, nie żaru — Berenika nie widziała w Łukaszu faceta, tego był pewien — tyle mocy, że żachnął się wreszcie: — Co się pani tak na mnie gapi? Obrazek na ścianie nieładny? — Wskazał brodą reprodukcję, faktycznie ohydną. _ Z dwojga złego wybieram ciebie. 1 bądź nieco grzeczniejszy, bo napsułeś wszystkim krwi wystarczająco, bym nienawidziła cię do końca życia. A jednak zobacz: siedzę sobie tutaj z tobą i gawędzę przyjaźnie. Łukasz zmilczał. Bądź co bądź przeklęta wiedźma miała rację. — A ty ciągle niepokorny: „przeklęta wiedźma" — cmoknęła i pokręciła głową. — To co mam robić?! — wybuchnął. — Na kolana i rączki całować?! Jeszcze wczoraj to pani całowała mnie namiętnie. — Bo zasłużyłeś — odparła spokojnie. — Choć z tą namiętnością... — A dziś już nie zasługuję?! _ A nie mógłbyś się tak zamknąć i posłuchać, co ci

mam do powiedzenia, idioto? — zapytała grzecznie. Umilkł z wrażenia. — No, lepiej. Wiesz, że my, wiedzące, czyli twoimi słowy „przeklęte wiedźmy", mamy specjalizacje? — Domyśliłem się — mruknął speszony tymi „przeklętymi wiedźmami". — Pani pewnie czyta w myślach? — Och tak, jestem telepatką. — Machnęła ręką. — Ale to skutek uboczny. Podniósł na nią niedowierzające spojrzenie. Kobieta jest telepatką, grzebie w jego głowie, ale... to skutek uboczny?! Zaczynał się jej naprawdę bać. — Moją właściwą umiejętnością jest jasnowidzenie. Aha. No, proste. — Czyli umie pani przepowiadać przyszłość, odnajdować zaginionych i tego typu... sprawy? — Gdyby przepowiadanie przyszłości było takie proste — westchnęła Berenika — to nie siedzielibyśmy tutaj, tylko razem z Patrycją popijali herbatkę pigwową, ohydną zresztą, w Chatce Wiedźmy. Przyszłość jest zmienna, bo wpływa na nią wola wielu istot. Twoje życie, Władco Denarów, leży nie tylko w twoich rękach. Gdyby należało do ciebie, przepowiedziałabym ci je od teraz aż do śmierci. Mój dar jest bardziej przydatny w przeszłości i teraźniejszości... — Też mi umiejętność. — Wzruszył ramionami. — Wystarczy wziąć gazetę, poczytać wiadomości i już się jest jasnowidzem. — W moim Kręgu wysoko ceniona — rzekła spokojnie. — Ale skoro jesteś takim ignorantem, myślę, że skończymy tę rozmowę. Może wrócimy do niej wtedy, gdy zapragniesz wiedzieć to, czego miałeś się dowiedzieć teraz.

Poderwał się na równe nogi. On chciał wiedzieć! — Przepraszam panią, pani Bereniko. Naprawdę, przepraszam z całego serca. — Ujął jej dłoń i ucałował. — Dlaczego zawsze cenisz to, co tracisz? — Przyjrzała mu się zamyślona. — I dlaczego uważasz, że wystarczy powiedzieć „przepraszam" i po sprawie? Obrażasz, niszczysz, ranisz, a potem „przepraszam" i już? Nie, Łukaszu R. Dowiesz się tego, co miałam ci powiedzieć, dopiero gdy cię wezwę. My odchodzimy — zmieniła temat, nim zdążył zaprotestować. — Z Patrycją zostanie Hania. Ty się już więcej tutaj nie pojawisz. Niedługo przyjeżdża Gabriel, a ja nie życzę sobie żadnych scen. — Uniosła dłoń, nim zdążył zaprotestować. Pokonany opadł na krzesło, wpił palce we włosy i czekał z pochyloną głową, aż ta cholerna... Berenika odejdzie. 1 ciągle nie słyszał stukotu obcasów. Poczuł za to chłodną smukłą dłoń pachnącą miodem i wanilią, podnoszącą jego Iwarz pod brodę. Wbił gniewne spojrzenie w kocie oczy czarownicy. Ona nie wróci do Gabriela — usłyszał w umyśle jej głos. Źrenice mężczyzny zogromniały. Berenika cofnęła dłoń. — Co nie znaczy, że on nie pójdzie za nią — dodała gwoli ścisłości. — Już ja się postaram, żeby nie poszedł — rzekł Łukasz z cichą groźbą. — Gadasz jak typowy głupi samiec, chłopcze, a ja cię postrzegałam nieco inaczej. — Berenika pokręciła głową. — Ty masz się starać, żeby ona do ciebie przyszła, a nie żeby on nie wrócił. Pracuj nad nią, nie nad nim. Podniósł na Berenikę oczy i spojrzał na nią tak, jakby

zobaczył ją pierwszy raz w życiu: miał przed sobą jedną z najbardziej tajemniczych i najmędrszych kobiet w Polsce, a kto wie, czy nie na świecie. — No. — Uśmiechnęła się zadowolona, że wreszcie ten krnąbrny — i piękny — facet ją docenił. Zastanawiała się nawet przez chwilę, czy nie zgarnąć go na jakiś czas dla siebie, ale po co jej kłopoty z krnąbrnymi i pięknymi facetami? Wzruszyła ramionami, wyrwała rękę, którą chciał ucałować, posłała mu pożegnalny uśmiech i już chciała odejść, gdy zawołał za nią: — Dlaczego pani mi pomaga?! Odwróciła się przez ramię, uśmiechnęła tajemniczo i odeszła: wyprostowana, godna i bardzo, bardzo pewna siebie. Paulina i Karolina czekały na Berenikę na ławeczce przy wyjściu ze szpitala, wygrzewając się w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. — Misja zakończona powodzeniem — przywitała je, siadając obok. — No i piknie. Powiedz nam jeszcze, nim się porozjeżdżamy do domów, gdzie byłaś i co robiłaś, gdy my przez tę dobę zajmowałyśmy się Patrycją. — A, poszłam na piwo z ordynatorem. — Berenika machnęła niedbale ręką. Oczywiście jej nie uwierzyły. Rano była tak samo wykończona jak one obie i nie było to li tylko niewyspanie, czy — ha, ha, ha, strasznie śmieszne — piwo z ordynatorem. — Okej, powiem wam, bo będziecie mnie molestowały do śmierci. Usiadłam w jakimś kątku... tu jest sporo magazynków z materacami, kocami i...

— Puentuj — poprosiła Paulina, ziewając rozpaczliwie. — Nie mamy wątpliwości, że Patrycja jest nam potrzebna... — zaczęła Berenika jeszcze raz. — Puentuj! — warknęła groźnie czarownica. — No to mi nie przerywaj! Patrycja jest niezbędna dla istnienia Kręgu. Jeśli ona odejdzie, Krąg przestanie istnieć na wiele lat, aż dorośnie mała Amelka, a to byłaby katastrofa. — Jezu, przecież wiemy! —jęknęła tym razem Karolina. — Więc zgadzacie się, że Patrycja musi żyć. — Tak, zgadzamy się — przytaknęły sarkastycznie. — A ona nie może żyć bez...? — Berenika zawiesiła dramatycznie głos. — Janki wpychającej ją do studni? Matki sprzedającej ją Łukaszowi? Czy bez tego ostatniego, który rżnie wszystko, co się rusza i na drzewo nie ucieka? — Głupia jesteś — ofuknęła Paulinę Berenika. — Patrycja nie może żyć bez miłości. I to takiej przez duże M. Obie czarownice, słuchające jej do tej pory w miarę uważnie, jak jeden mąż przewróciły oczyma i opadły na oparcie ławki. — A więc znów mamy jej wyczarować cholernego księcia na popieprzonym czarnym koniu? Come on, Bereniko! Jednego już ma! Myślisz, że tacy się na kamieniu rodzą? — No właśnie, teraz będę konkludowała... — zaczęła lierenika po raz któryś. — I całe szczęście, bo już mnie dupsko od tej ławeczki boli. — Podczas gdy wy zajmowałyście się Patrycją, ja nawet nic śmiałam się do niej zbliżyć, po tym, co pokazała...

— I dobrze zrobiłaś — mruknęła Paulina. — Zajęłam się za to potencjalnymi kandydatami na księcia. Koniem się nie zajmowałam. Może innym razem. — Zachichotały. — Jest ich dwóch, mogło być więcej, ale każdy dodatkowy facet to dodatkowy kłopot, więc zostałam przy tych dwóch: jednego ona kocha, drugi kocha ją. — Ten pierwszy to hrabia Romocki, oczywiście, a ten drugi? — chciała wiedzieć Karolina. — Łukasz, głupia — prychnęła Paulina. — Bereniko, mówisz o tym samym Łukaszu, który miał naszą podopieczną ten tego za pieniądze mamuśki? — Przyjrzałam mu się mentalnie. Prześwietliłam go na wylot. Tomografia duszy i umysłu normalnie. Wiecie... Zmienił się chłopaczyna. — Taa... Bo mu nie staje — mruknęła Paulina, na co druga wiedźma zachichotała. — Głupie jesteście — ofuknęła je Berenika. — Przyjrzałam się też Gabrielowi. Takiego jak teraz skreśliłabym z listy, bo się nie wykazał, oj, nie. Szkoda, że obowiązuje mnie tajemnica zawodowa, bo co nieco bym wam o ich pożyciu opowiedziała. Ale Gabriel też jest na drodze zmiany i już wkrótce Patrycja będzie miała aż dwóch książąt do wyboru. I konia, oczywiście. — No to cudnie! — ucieszyła się Paulina. — Sprawa załatwiona. Oblewamy? — Gdybym nie wiedziała, że jesteś mądra, to znów bym powiedziała, że jesteś głupia. Po pierwsze obaj mogą się o nią pozabijać... nienawidzą się wystarczająco i są wystarczająco narwani. Po drugie Patrycja, mając wybór,

wcześniej czy później zwróci się po radę do Kręgu. I właśnie teraz musimy postanowić, którego z nich poprzeć. W tym momencie w drzwiach szpitala stanął Łukasz. Zauważył trzy kobiety i podszedł do nich. — Za chwilę będzie tu Gabriel, więc wyjeżdżam, tak jak pani nakazała — zwrócił się do Bereniki. — Będę czekał na wezwanie i... dziękuję paniom z całego serca. — Uśmiechnął się zmęczonym uśmiechem człowieka pokonanego i ruszył w stronę parkingu. — Kurde, tak piękni faceci nie powinni istnieć — westchnęła Karolina. — Faktycznie jakby się zmienił — zamyśliła się Paulina, odprowadzając tęsknym wzrokiem odchodzącego mężczyznę — A skoro Gabriel też się zmienia, to niech Patrycja go sobie zatrzymuje, a... — ...Łukaszem zajmiesz się ty? — roześmiała się kpiąco Berenika. — Zapomnij. Musi dojść do konfrontacji, a Patrycja musi stanąć przed wyborem, bo do końca życia będzie miała wątpliwości. Tylko którego poprze Krąg? — A to ważne? — Paulina wzruszyła ramionami. — Patrycja będzie miała swojego księcia, a my naszą Patrycję. — Tak, tylko jest pewien problem: jeden może mieć dzieci, a drugi nie — spuentowała wreszcie Berenika. Przez chwilę radowała się na widok min obu wiedźm, bo obydwie wiedziały, że Patrycja pragnie mieć dzieci, najlepiej dużo, i równie dobrze wiedziały, że przekaże potomstwu swoją moc. A dzieci obdarzonych mocą rodziło się coraz mniej.

— Faktycznie dogłębnie obu przebadałaś. — Karolina pokiwała z uznaniem głową. — Niczym męska ginekolog. Jest coś takiego? — Androlog się to nazywa, ale nie grzebie chyba mentalnie w tym, o czym myślisz — roześmiała się Berenika. — Jezu, jeden impotent, drugi bezpłodny. — Paulina potarła twarz dłonią. — Co oni jacyś tacy wybrakowani ci Patrysini książęta? Nie możemy jej wyczarować jakiegoś prawdziwego faceta? No, takiego faceta facetów? — Sama najpierw sobie takiego wyczaruj — wtrąciła złośliwie Karolina. — Skoro drimerka same siermięgi przyciąga, to co powiedzieć o jakiejś tam zaklinaczce dusz? — Pax, drogie panie, pax! Wiemy, że ludźmi za pomocą magii się nie manipuluje, bo choć to przydatne, to niezgodne z zasadami, a co do facetów Patrycji... — No właśnie — weszła jej w słowo Paulina — co zamierzasz zrobić z tą wiedzą? Zwołasz Krąg, a wiesz, że Patrycja musi uczestniczyć w każdym zborze, ogłosisz, że nasza protegowana ma do wyboru dwóch, ale tylko jeden... akurat ten, którego nienawidzi... jest płodny i „wybieraj, droga Patrycjo"? Przecież ona nas ze schodów zrzuci. — Nie wiem jeszcze, co zrobię. — Berenika wstała i energicznie strzepnęła suknię. — Może nic nie zrobię? Zdam się na Los? — Ona powinna o tym wiedzieć. Jest jedną z nas. Nie wolno przed nią zatajać... — Za wcześnie — ucięła Berenika. — Najpierw muszą się wyrównać szanse obu kandydatów. Obu musi pokochać, a potem jednego wybrać.

— A w naszym interesie, że się tak wyrażę, jest, żeby wybrała Łukasza? — Żeby była szczęśliwa. — Z Łukaszem? Zlinczuje nas za to, zobaczysz. — Za co? Za to, że będzie szczęśliwa? — Berenika wyglądała na pewną siebie i swoich słów, ale wszystkie trzy wiedziały, że ma wątpliwości. — Jedziemy? Bo zdycham z głodu i niewyspania... — Ruszyła w stronę parkingu. Paulina dogoniła ją po chwili. — A ten Łukaszek... Jaki jest nago? — zachichotała. — Sama sobie sprawdź, zbereźnico! Przecież nie oglądałam go nago, tylko mentalnie! — Ja to sobie jego duszę mogę obejrzeć — zmarkotniała Paulina. — Pogadaj z duszą. Może da ci się obejrzeć. Nago. — Prychnęła Berenika, lecz zamiast powrócić do pikantnej konwersacji, w której lubuje się każda czarownica, nagle znieruchomiała. — Oho, mamy i drugiego księcia — mruknęła, widząc wysiadającego z terenówki Gabriela. _ Też niczego sobie. — Paulina otaksowała wzrokiem mijającego ich w pośpiechu mężczyznę. — Skąd taka niepozorna Patrycja bierze takich ogierów? — Jest drimerką — przypomniała jej Berenika. — To ten bezpłodny? — wtrąciła niewinnie Karolina. Paulina wybuchnęła śmiechem. — Superdrimerka z tej naszej Patrycji. Po prostu super! — Idiotki! — prychnęła Berenika. — Jedźmy w końcu.

Łukasz prowadził szybko i nieuważnie, bębniąc palcami po kierownicy w takt jakiejś głupiej muzyki, której nie chciało mu się zmieniać. Wreszcie, gdy o mało nie zderzył się z wyprzedzającym na trzeciego debilem, wyłączył radio, żeby chociaż muzyka go nie rozpraszała. Teraz w jego umyśle odbijało się echem każde słowo wypowiedziane przez Berenikę. Powtarzał je sobie tak długo, aż nauczył się ich na pamięć. Łącznie z „gadasz jak typowy głupi samiec". Przyciągnąć ją. Przyciągnąć Patrycję do siebie. Jak, na Boga?! Nawet półprzytomna cofnęła dłoń i odwróciła twarz na jego widok! — Fak! — krzyknął z bezsilności. Oderwał jedną rękę od kierownicy, chwycił zawieszony na szyi łańcuszek, szarpnął i... dosłownie w ostatniej chwili pohamował się, by nie wyrzucić pierścionka przez okno. Odetchnął głęboko parę razy. — Myśl, człowieku, myśl, czym przyciągnąć do siebie Patrycję. Palce zacisnęły się na pierścionku i nagle spłynęło na Łukasza olśnienie. Wiedział wszystko. — Gdzie nasz przyjaciel? — wywarczał bynajmniej nie przyjacielskim tonem Gabriel, gdy dopadł Hanki na szpitalnym korytarzu. — Może byś zapytał najpierw, wiesz, tak pro forma, jak się czuje Patrycja? — Uśmiechnęła się do niego z fałszywą słodyczą. — Jak się czuje Patrycja? — powtórzył posłusznie, choć

Hanka widziała, że myślami był przy Łukaszu. Nie myliła się. _ Co on tu robił, do cholery?! Dlaczego to ścierwo zbliżyło się na krok do Patrycji?! — Może dlatego, że ciebie, o książę na białym koniu, zabrakło, gdy Patrycja umierała, zamknięta przez sześć dni w piwnicy — głos Hanki stwardniał. — Może to ja powinnam zapytać, gdzieś TY był i dlaczego TY pozwoliłeś, by Łukasz ratował jej życie? — Ten bydlak... Siarczysty policzek przerwał mu w pół słowa. — Nie widziałeś Patrycji, gdyśmy ją znaleźli! Nie waż się więcej w mojej obecności mówić w ten sposób o Łukaszu! Hanka odwróciła się, by ukryć łzy, które cisnęły jej się do oczu. Makabryczny widok zakrwawionej, nieprzytomnej i sinej z zimna przyjaciółki powrócił. _ A co? Ciebie też ratował od niechybnej śmierci? — rzucił Gabriel z pogardą. Hanka otarła łzy. _ Nie zasługujesz na nią — wysyczała z nienawiścią. — Ale idź. Czeka na ciebie. Gdy ruszył do sali OIOM-u, zatrzymało go w progu: _ Byłabym zapomniała: Patrycja nie wróci do pieprzonego Zaborowa. Chyba że po moim, albo Janki, trupie. _ Jesteś — wyszeptały spękane usta, a dłoń, słaba jak u dziecka, wyciągnęła się do podchodzącego mężczyzny. Ujął dłoń i ucałował. Widok Patrycji wstrząsnął nim. Pieprzony Łukasz nie przesadzał — ona naprawdę była bliska śmierci. Pogładził ją po policzku. Otarł łzę.

— Jestem. I zostanę dotąd, aż będziesz mogła wrócić do domu. — To dobrze — szepnęła w odpowiedzi, zamykając oczy. Zasnęła. Wstał i podszedł do wchodzącego właśnie lekarza. Ten na widok Gabriela ściągnął brwi. — Kim pan jest? — Jestem... narzeczonym Patrycji. — Pan jest narzeczonym Patrycji? — zdziwił się doktor. — Myślałem, że Łukasz... — Mylił się pan, panie doktorze — odparł spokojnie Gabriel, mimo że ów spokój sporo go kosztował. Ordynator pokręcił głową. — Jak ona się czuje? — zapytał Gabriel, nim lekarz zadał znów jakieś niewygodne pytanie. — Już jest stabilna. Kryzys minął. Proszę podziękować tym trzem tajemniczym przyjaciółkom w długich sukniach, które się najwidoczniej do tego przyczyniły. Chociaż ja, oczywiście, nie wierzę w magię. — Uśmiechnął się. — Jakim przyjaciółkom?! — wykrzyknął Gabriel. — Proszę pana, to jest oddział intensywnej opieki medycznej — uciszyła go surowo pielęgniarka, rzucając zaniepokojone spojrzenie na Patrycję i monitor nad jej głową. — Przepraszam — wyszeptał — ale chyba muszę porozmawiać z Hanią. Jak widzę, sporo mnie ominęło. — Jak na narzeczonego, rzeczywiście sporo — zgodził się lekarz. Hanka drzemała z głową na kolanach. Wyglądała nie lepiej niż Patrycja — widać było, że przez te dwa dni wiele

przeżyła. Gabriel stał nad nią przez chwilę, zastanawiając się, czy ją budzić, czy nie. W końcu potrząsnął nią lekko. Poderwała głowę, mrugając nieprzytomnie. — Co się stało? Coś z Patrycją?! — Już wstawała, gotowa biec na pomoc przyjaciółce, ale przytrzymał ją za ramiona. — Śpi spokojnie. Ty też możesz wracać do domu, ja zostanę przy niej do rana. Hanka gestem człowieka śmiertelnie zmęczonego potarła twarz. — Czy możemy porozmawiać jak przyjaciele? — zapytał łagodnie. — Nie wiem. Jestem na ciebie zbyt wściekła — odparła szczerze. — Ale spróbuję. — Opowiesz mi od początku, co się stało? Wzruszyła ramionami. — Zaniepokoiłam się, bo Patrycja nie odbierała telefonów... — Ode mnie też nie odbierała — wtrącił. — Od nikogo nie odbierała — ty głupku, dodała w myślach — bo telefon leżał na stole w kuchni, a ona na schodach w piwnicy. Janka zamknęła ją tam na klucz, gasząc światło. Patrycja musiała stać akurat na drabinie, złapała się regału, regał się przewrócił, słoiki potłukły, i na to wszystko ona spadła. Oczywiście cholernie się raniąc. Dopełzła do drzwi, kawałkami sukienki opatrzyła najgorsze rany, a potem czekała na pomoc, marznąc i krwawiąc, marznąc i krwawiąc... — Po policzkach Hanki zaczęły spływać łzy. — Wkurzyłam się w końcu, a raczej Łukasz mnie wkurzył... opowiedziałam mu, jak się martwię, a on natychmiast wsiadł zc mną do samochodu i przyjechaliśmy. — Zamknęła oczy,

jakby chciała odpędzić widok Patrycji umierającej na tych pieprzonych schodach. — A potem było pogotowie — ciągnęła martwym głosem — zakażenie i ponad czterdzieści stopni gorączki. Reanimacja, bo Patrycja dostała zapaści. No, i teraz jest już dobrze. Wiemy, że będzie żyła. — Przeniosła wzrok ze ściany na Gabriela. — Co jeszcze chcesz wiedzieć? — Oprócz ciebie i... Łukasza kto jeszcze przy niej był? Marynowska? — Nie. Komórka pani mecenas oznajmiła, że ta jest na urlopie i będzie dostępna za dwa tygodnie. — Lekarz wspomniał o trzech... — A, o nie pytasz. — Hanka znów wbiła tępe spojrzenie w ścianę naprzeciwko. — Wezwałam na pomoc Berenikę. Przyjechała natychmiast z dwiema innymi. Zmieniały nas, gdy musieliśmy z Łukaszem wracać na plan. — Na plan? — Gram z nim w serialu. A bo co? — Myślałem, że jesteście razem, skoro tutaj przyjechaliście... — Razem? Po tych numerach, jakie wywinął mojej przyjaciółce? — prychnęła Hanka. — Dopiero teraz, od dwóch dni, nie mam ochoty napluć mu w twarz. Wręcz przeciwnie. — No, to może jeszcze będziecie razem — rzucił sarkastycznie Gabriel i natychmiast, pod jej spojrzeniem, uniósł pojednawczo ręce. — Powiedz mi jeszcze, po co sprowadziłaś tu trzy wiedźmy, i nie mam więcej pytań. — Nie było ciebie, musiały wystarczyć wiedźmy — wzruszyła ramionami. — Wiesz, Gabriel — znów przeniosła wzrok ze ściany na niego — może i jesteś świetnym pisa-

rzem, może i jesteś błyskotliwie inteligentny, jak pieje o tobie Patrycja, według mnie jednak jesteś tak głupi, że aż mi ciebie żal. Cześć. Wstała i wyszła. — Nie wrócę do Zaborowa. — Patrycja pokręciła wolno głową, nie patrząc Gabrielowi w oczy. Po kilku dniach przenieśli ją w końcu z OIOM-u do normalnej sali, gdzie w rozmowie nie przeszkadzały krzątające się pielęgniarki i pikanie aparatury. Trzymał ją za ręce, ściskając tak mocno, że aż bolało. — Nie chcę ciebie stracić. Nie po tym, jak cię odzyskałem. Podniosła na niego mokre od łez oczy. Czy myślisz, że ja chcę? Wymarzyłam sobie ciebie. Wyczekałam. Jesteś miłością mojego życia. Myślisz, że ja chcę?! — Nie wrócę do domu, w którym straszy Janka. Gabriel puścił jej ręce. — Nigdy nikomu nie zrobiła krzywdy. Tylko ty ją prowokujesz. Patrycję aż zatkało z wrażenia. Ona... Ona... Jankę? Ona?! — Masz dom, który Janka uważa za swój. Masz mnie, który jestem... byłem jej mężem. Rządzisz się, rozstawiasz nas po kątach... — Umilkł, widząc, jak jej twarz staje się coraz bledsza. — Jezu, Patrycja, przecież sama przyznasz... — Wyjdź! — przerwała mu. Czuła, że zaraz albo zwymiotuje, albo zemdleje, a nie chciała Gabrielowi dawać tej satysfakcji. — Gnałem tu z drugiego końca Polski! Waruję przy tobie dzień w dzień, a ty...

— Wyjdź! Poderwał się, wściekły i zraniony. — I dziwisz się, że Janka zamyka cię w piwnicy... — Wyjdź! Ruszył do drzwi. — Jutro mnie wypisują — zatrzymało go w progu — więc do jutra masz wybór: albo ona, albo ja. — Ona — rzucił przez zaciśnięte zęby i wyszedł, trzasnąwszy drzwiami. Patrycja opadła na poduszkę. Zaraz, zaraz, to nie mogło się zdarzyć. Przesłyszała się, no nie? W ogóle całej tej rozmowy nie było, prawda? Prawda?! Gdy sięgała po komórkę, ręce trzęsły się jej tak, że ledwo trafiała w klawisze. Wreszcie usłyszała sygnał i zaraz potem Hanka odebrała. Nim zdołała wyrzec choć słowo, Patrycja zaczęła: — Tylko nic nie mów. Słuchaj i nic nie mów, bo cię zabiję. Pokłóciłam się z Gabrielem. Właściwie to nie była kłótnia, tylko powiedziałam mu, że nie wrócę do domu, dopóki będzie tam Janka. Dałam mu wybór: ona albo ja i wiesz, co powiedział?! W mordę, sorry, ale komórka wypadła mi z ręki. Słuchaj, on wybrał ją! Czy ty to sobie wyobrażasz?! — Teraz dopiero łzy popłynęły strumieniami po policzkach. — No, możesz już mnie pocieszać — wy-chlipała do słuchawki. — Przykro mi — usłyszała głos... Łukasza. — Dlaczego nie powiedziałeś, że to ty?! — wrzasnęła z furią w następnej chwili. — Uprzedziłaś, żebym nic nie mówił, bo mnie zabijesz.

— Do Hanki to mówiłam! Dlaczego odbierasz jej telefony?! — Jest na planie, a ty się wyświetliłaś. Myślałem, że to coś ważnego... — Bo to jest coś ważnego! Tylko nie dla ciebie! — I tu się mylisz, pomyślał Łukasz. — Przekaż Hance, że ma do mnie zadzwonić! I nie odbieraj więcej moich telefonów!!! Opadła na poduszki. Kurde, złość, gdy wyładowała ją na Łukaszu, jakby zmalała. Może powinna częściej do niego dzwonić? Co ktoś ją wkurzy, to Patrycja za telefon i do cholernego sukinsyna... To jest myśl! — Myśl lepiej, jak odzyskać Gabriela — mruknęła, ocierając oczy. — I dom. Bo właśnie zostałaś bez dachu nad głową. Doktor Malinowski przetrzyma cię tutaj, jak długo zechcesz, ale mieszkać w szpitalu to trochę nie tego... Te żałosne rozmyślania przerwał dzwonek telefonu. Na wyświetlaczu stało jak wół „Hanka", Patrycja jednak na wszelki wypadek, gdy tylko odebrała, wysyczała: — Jeśli to znowu ty, sukinsynu... — Tak, to ja — przytaknęła Hanka. — Tylko dlaczego nazywasz mnie sukinsynem? — Przepraszam, kochana. Poprzednio odebrał Łukasz i, bydlak jeden, wysłuchał tego, co miałam tobie do powiedzenia, nie przyznając się, że to nie ty. — Nie dałaś mu dojść do słowa — zauważyła Hanka. — A co ty go tak nagle bronić zaczęłaś? Dogadzacie sobie na tym planie czy co? — Owszem. Ptasim mleczkiem. Łukasz powtórzył mi waszą rozmowę. Przyjeżdżam po ciebie jutro i zamieszkasz u mnie. Razem coś wymyślimy.

Patrycja odetchnęła z ulgą i łzy wzruszenia zakręciły jej się w oczach. Kochana niezawodna Haneczka. Już się miały rozłączyć, gdy Hanka wtrąciła jeszcze: — Mam do ciebie prośbę... — Wszystko, co chcesz. — Nie mów tak podle o Łukaszu, dopóki nie porozmawiamy. — Nie chcę o nim rozmawiać! — Ale będziesz musiała. Do jutra, skarbie. Spakujemy ciebie i twojego kudłacza, i wracasz do Warszawy. Nareszcie.

ROZDZIAŁ V W którym Patrycja odchodzi, Gabriel przechodzi, Łukasz przychodzi, a wiedźmy w najlepsze knują intrygę Jeżeli Patrycja spodziewała się, że jej wymarzony książę będzie o nią walczył, będzie błagał, by została, by nie odchodziła, cóż... rozczarowała się. Gabriela, gdy przyjechała się spakować, po prostu nie było, mimo iż uprzedziła go o swoim przybyciu. Na szczęście Janki też nie było, bo tak jak do Gabriela Patrycja żywiła jeszcze resztki beznadziejnej miłości, tak Jankę miała ochotę najpierw podtopić w studni, potem przeczołgać przez pełną szkła ciemną piwnicę, a na końcu zamknąć w szpitalu. Spakowały więc do spółki z Hanią skromny dobytek („Nie dorobiłaś ty się w życiu, oj, nie dorobiłaś") i zamknęły lorbę wraz z Pandą-psem w aucie. Neska za wszelką cenę usiłowała i siebie przemycić do samochodu, a Patrycji serce się krajało, że musi ją zostawić. Wzięła głowę suni w dłonie.

— Neniu, kochana, ja wrócę — skłamała wprost w kochające brązowe oczy i zamknęła psa w domu, by nie pobiegł za samochodem. Skreśliła jeszcze parę słów w sprawie Sheridany — koń nie zmieścił się do opla combi — i mogły ruszać. — Nie wiem, co ty widziałaś w tym durnym Gabrielu — prychnęła Hanka, widząc łzy w oczach przyjaciółki. W tym momencie... Przez bramę wpadł „ten durny Gabriel" na białym jak śnieg Ofirze. Spiął konia niemal w miejscu i zeskoczył na ziemię. — No dobra. Już wiem — szepnęła, przyglądając się temu zjawisku Hanka, Patrycja zaś, jak zahipnotyzowana otworzyła drzwi i pobiegła ku ukochanemu. Zamknął ją w objęciach. — Zostań — szepnął, całując włosy dziewczyny. — Ona albo ja — odparła również szeptem, podnosząc nań pełne nadziei oczy. Wypuścił ją z ramion i bez słowa zawrócił, by zaprowadzić konia do stajni. — Wróć, gdy zrozumiesz — rzucił, mijając oniemiałą Patrycję. Jechały w milczeniu. Patrycja w szoku po tym, jak potraktował ją Gabriel, Hanka w szoku po tym, jak Gabriel potraktował Patrycję. — I pomyśleć, że Łukasz ratował cię dla takiego dupka... — Hanka przerwała wreszcie ciszę, mąconą jedynie warkotem silnika i sapaniem Pandy-psa. — Aha, czyli zaczynamy obiecaną rozmowę o świętym

Łukaszku? — zaperzyła się Patrycja. — No dobra, uratował mi życie i co z tego? — Właściwie nic. — Hanka wzruszyła ramionami. — Co to dla ciebie: uratował twoje cholerne życie. Tylko widzisz, ja tam z nim byłam. Przy tobie, w piwnicy. I gdyby nie on... Jeżeli twoje życie jest dla ciebie tak mało warte, to przez wzgląd na mnie, moja droga, nie używaj obraźliwych słów, gdy mówisz o Łukaszu. Myśleć możesz sobie, co chcesz, ale nie lżyj go przy mnie, okej? — Okej — mruknęła Patrycja, utkwiwszy wzrok w drodze przed nimi. — Może jeszcze mam mu podziękować? — zaczęła buntowniczo. — Powinnaś — odrzekła spokojnie Hanka. — Warował przy tobie przez dwa dni w tym cholernym szpitalu, jak pies. — Gabriel przy mnie warował! — krzyknęła wściekła. Co ta Hanka bredzi?! Przecież to Gabriela... — Łukasz — przerwała jej przyjaciółka. — Łukasz, ja, Berenika i jeszcze dwie z twojego Kręgu. Gabryś nie mógł przyjechać, bo wysyłał chabety na drugi koniec Polski. Patrycja oniemiała. — Ale przecież to Gabriel był przy mnie... — Tak. Jak już ucałował na do widzenia chabety, przyjechał. Akurat, gdy po raz drugi odzyskałaś przytomność. Szczęściarz. Patrycja pochyliła głowę, nagle zawstydzona. — Masz rację. Myślałam, że to senny koszmar, ale za pierwszym razem siedział przy mnie ten... Łukasz. Podziękuj mu ode mnie. — Nie omieszkam.

— Czy on... Będzie bywał w twoim domu? Wolałabym... — Spotykamy się tylko na planie. Nic poza pracą nas nie łączy. — W spokojnym dotąd głosie Hanki zabrzmiała złość. Pieprzona Patrycja... Rozkochała w sobie Gabriela, teraz Łukasza... A ona — Hanka — zawsze sama. Śliczna jak z obrazka i sama. A jeśli nie sama, to z aktorem, modelem, reżyserem czy innym dupkiem na jedną noc, bo w czasie drugiej wypadałoby pogadać, a wysłuchiwać, jakie to dupek odnosi sukcesy, ileż można! Pieprzona Patrycja. Łzy zakręciły się Hance w oczach. — Hej, Haneczka, nie płacz. Niech sobie przychodzi, jeśli chcesz. Będę dla niego miła. — Patrycja położyła przyjaciółce rękę na ramieniu i uścisnęła mocno. — Zabieraj łapę, bo prowadzę! — odwarknęła tamta. Będziesz dla niego miła?, pomyślała ze smutkiem. Jak ty nic nie rozumiesz, kochana, i jak ja nic więcej nie mogę powiedzieć... Bo ci zazdroszczę. — I powiedz Pandzie-psu, żeby się położyła, bo nic nie widzę przez wsteczne lusterko! Poza tym zaśliniła mi całą szybę... — A ty czego ryczysz? Kurczę, jeżeli Patrycja, rycząc, liczyła na odrobinę współczucia przyjaciółki, to się przeliczyła. Czekała cały dźień na powrót Hanki z planu i z tego czekania zaczęła myśleć, a gdy Patrycja zaczynała myśleć, źle się to dla niej i otoczenia kończyło. Mijał właśnie miesiąc od opuszczenia Dworku Rządcy. Gabriel nie zadzwonił ani razu. Patrycja do niego też nie dzwoniła, bo dała Hance słowo honoru, że tego nie uczyni,

i zamierzała słowa dotrzymać: na czym jak na czym, ale na honorze Patrycji zależało. Całymi dniami siedziała więc sama w domu, a do jej jedynych obowiązków należało: nakarmić i wyprowadzić Pandę-psa, upichcić coś dla Hanki, bo sama o jedzenie nie dbała, no i... czekać. Bóg wie na co. Aż Gabriel dojdzie do odkrywczego wniosku, że jednak nie Janka, a ona? Na to mogła czekać do usranej śmierci, bo skoro w wiatraku było im przez dwa lata całkiem dobrze, to czemu gorzej miało być w Zaborowie? Czasami Hania zabierała ją ze sobą na plan, albo dla towarzystwa — ale tylko wtedy, gdy nie grała z Łukaszem, bo Patrycja na Łukasza nadal nie mogła patrzeć — albo gdy reżyser potrzebował statystów. Praca w filmie. W uwielbianym serialu. Choćby nawet jako statystka. To powinno być coś! Ale nie było. Chyba lylko praca grabarki przebiłaby niekończące się powtarzanie tych samych scen i trwające czasem od świtu do nocy: „akcja", „cięcie", „akcja", „cięcie". Wczoraj Patrycja statystowała jako gość knajpki. Miała lylko — od nieludzkiej szóstej rano — siedzieć i popijać kawę. No, też mi harówka! — ktoś zakrzyknie, ale ile godzin można siedzieć samotnie przy stoliku w pomieszczeniu udającym kawiarnię i popijać kawę, której się na co dzień nie znosi?! Po drugiej filiżance tego świństwa poprosiła o herbatę i już od ósmej rano do ósmej wieczorem piła tę cholerną herbatę Gdy wróciła do domu, w którym królowała właścicielka — aktorów, a w szczególności gwiazdy, puszczano zwykle wcześniej — i Hanka zapytała z troską w głosie, czy

zrobić półżywej przyjaciółce herbaty, Patrycja miała zamiar zadźgać biedną dziewczynę przygodnym nożem. — No więc czego ryczysz? — powtórzyła Hanka, siadając naprzeciwko Patrycji z kubkiem — czegóżby innego — herbaty. — Bo jestem nieszczęśliwa! — wybuchnęła Patrycja. — Gabriel nie dzwoni... — ...ten typ tak ma. — Ja straciłam wszystko... — ...masz Pandę-psa. I mnie. — Nie pracuję... — A właśnie — podchwyciła Hanka. — Dlaczego nie pójdziesz do jakiejś lecznicy? Kwalifikacje masz świetne. Dyrektor wystawi ci najlepsze referencje pod słońcem. Nawet doktor Herc przyjąłby cię z otwartymi ramionami na cały etat, gdybyś tylko zechciała. Wiem, wiem, Arturek — Hanka podniosła ręce — jestem jednak pewna, że stary Herc pogoniłby synusia, byle tylko zatrzymać ciebie. — Widzisz, kochana, to nie takie proste. — Z Patrycji wyparował cały gniew. — Ja już nie mogę pracować w żadnej lecznicy. Nie po zoo. Przy tamtej pracy każda inna blednie. Nie daje żadnej satysfakcji. Rozumiesz? To tak, jakbyś ty po serialu, który oglądają miliony widzów, zagrała w reklamie proszku do prania. — Ale ja czasem reklamuję proszki — wtrąciła Hanka, żeby nieco przyjaciółkę wkurzyć, bo dokładnie wiedziała, o czym tamta mówi, ale Patrycja zamiast się wkurzyć, zwiesiła smętnie głowę. — Cholera — zasępiła się Hanka, opierając brodę na rękach. — Żebyś ty mi w depresję nie wpadła. Jeszcze mi brakuje kukły gapiącej się całymi dniami

w sufit. Ej, nie masz depresji, co? — wzięła Patrycję pod brodę i uważnie spojrzała jej w twarz. — Ja chcę do Poczekajki — wyszeptała Patrycja i zalała się łzami. Berenika, Liliana, Sylwia, Karolina i Paulina — tworzące mały nieformalny Krąg — siedziały sobie w knajpce na Starym Mieście, popijając to, co tam każda dla siebie zamówiła. Odziane były w miarę normalnie, bo Berenika życzyła sobie „nie rzucać się w oczy", a i tak przyciągały spojrzenia mężczyzn. Miały w sobie coś, co nie pozwalało przejść obok nich obojętnie. Każda z nich wiedziała, że na jedno pstryknięcie może mieć każdego faceta, którego oczy na niej spoczęły. A gdyby nie spoczęły, to już postarałaby się, by jednak powrócił spojrzeniem i nie mógł go oderwać. Taka władza syciła ego czarownic, ale były zbyt mądre i zbyt doświadczone, by z niej nie korzystać. Wszystkie wcześniej czy później wybierały samotność, bo żaden mężczyzna nie mógł być na dłuższą metę partnerem czarownicy. Szczególnie takiej czytającej w myślach... Tym bardziej martwiła je Patrycja — powód ich spotkania — która bez miłości, i to takiej przez duże M, żyć nie mogła. — Słuchajcie — zaczęła poważnie Berenika, gdy już się nachichotały z innych tematów — Krąg się rwie. Moc naszej drimerki słabnie, bo traci wiarę. Musimy coś zrobić. Wiecie, czym grozi przerwanie Kręgu. Wiedziały. Wszystkie straciłyby swoje umiejętności.

— Trzeba wpłynąć na tego cholernego Gabriela. Może mu nalewkę podrzucić? — zastanowiła się Sylwia, śniączka. — Nalewka to niegłupi pomysł, tylko wychla ją do spółki z Janką i... po herbacie — wzruszyła ramionami Liliana, ta od klątw i uroków. — Ale ty, jako śniączka, mogłabyś nawiedzać go w snach i szeptać czułe słowa o Patrycji. — Jeśli mu zacznę szeptać czułe słowa, to się we mnie zakocha, a nie w niej. — Tym razem Sylwia wzruszyła ramionami. — No to o Patrycji mu szepcz, a nie o sobie! — Ale on mnie w tych snach będzie widział, a nie ją! — No dobra. Sylwia i jej zdolności odpadają. — Liliana ujęła ostrożnie uszko filiżanki. — Nie skreślaj mnie tak pochopnie, co? — oburzyła się tamta. — Mogę zobaczyć, o kim on w ogóle śni. — Dobry pomysł. Wpisuję go obok nalewki. — Berenika pochyliła się nad notesem. — Liliana, ty jesteś od uroków. Nie mogłabyś jakiegoś rzucić? — Nie mogłabym — odburknęła tamta. — Nie rzucam uroków miłosnych, bo to nieetyczne. Poza tym on w rzucającej urok mógłby się zakochać... Sylwia roześmiała się złośliwie. — No, to twoje zdolności też odpadają! — Mogę nauczyć paru pożytecznych zaklęć Patrycję — odgryzła się Liliana. — Moje panie — odezwała się najstarsza z zebranych, Karolina, lecząca — żadnych uroków, zrozumiano? Patrycja ma zdolności drimerki i sama musi przyciągnąć do siebie marzenie. Nie będziemy się bawiły w zaklęcia, nawet miłosne, bo mi to czarną magią zalatuje.

Przytaknęły mniej lub bardziej chętnie. Rzucanie klątw było fascynujące i zawsze z zapartym tchem przyglądały się Lilianie przy tym rytuale. A gdy jeszcze mogły wziąć w nim udział! — Słuchajcie. Czemu ona się tego Gabriela tak czepiła? — zapytała nagle siedząca do tej pory w milczeniu Paulina — zaklinaczka dusz. — Mało to chłopów na ziemi? No, patrzcie... Skupiła wzrok na siedzącym dwa stoliki dalej mężczyźnie, najwyraźniej biznesmenie, zajętym rozmową z drugim jemu podobnym. Na początku nie działo się nic — tylko źrenice Pauliny rozszerzyły się nienaturalnie. Po chwili facet zaczął się niespokojnie rozglądać, jakby ktoś go cicho wołał, a on nie wiedział, skąd pochodzi ten głos. Czarownice przyglądały się temu popisowi z leniwymi uśmiechami. Ileż razy każda z nich robiła to samo, ot dla zwykłej radości, że potrafi. Wreszcie mężczyzna napotkał wzrok Pauliny. W jego oczach ujrzała błysk rozpoznania, choć mógłby przysiąc, że nigdy nie widział tej fascynującej kobiety, siedzącej w otoczeniu przyjaciółek dwa stoliki dalej. Wstał jak zahipnotyzowany i nagle usłyszał ostre: — Dosyć! Zamrugał, jakby chluśnięciem zimnej wody obudzono go ze snu, rozejrzał się — co on właściwie tu robi? — i, przypomniawszy sobie widać, iż jest na spotkaniu, wrócił do rozmowy ze znajomym. — No dobra. Pokazałaś, co potrafi każda z nas. — Berenika zwróciła się do Pauliny. — Chcesz gościa, to go sobie bierz, ale po naszej nasiadówce. Zadałaś dobre pytanie,

nim dałaś pokaz uwodzenia: czemu Patrycja uczepiła się Gabriela. Otóż — wiedźmy pochyliły się ku niej z ciekawością — wtedy w szpitalu, gdy miałam całą noc i całą Patrycję dla siebie, uważnie przyjrzałam się jej poprzednim wcieleniom. To silny, powtarzam, silny, związek karmicz-ny. — Wiedźmy pokiwały głowami. To by wszystko tłumaczyło. — Powiem wam jeszcze coś ciekawego: ich troje łączy taki właśnie związek. — Mówisz o zespole „Ich Troje"? — zapytała niewinnie Sylwia. — O Jezu, jakaś ty głupia! — Berenika zareagowała dokładnie tak, jak się tego można było spodziewać. — Mówię o Patrycji, Gabrielu i Łukaszu. — Ahaaaa... — Wiedźmy przysunęły się bliżej. Zaczęło się robić coraz ciekawiej. — Nie będę truła o kolejnych wcieleniach naszej Pipi, chociaż obejrzałam je sobie dokładnie: po pierwsze miałam czas... — Puentuj — przerwała jej Liliana. — Dobra. Powiem wam, co widziałam. Imaginujcie sobie: mroźna noc, zaśnieżony las, między drzewami przemyka przemarznięta drobna postać. Ucieka przed goniącym ją kozakiem. Polska szlachcianka. Patrycja. Tylko inaczej się nazywała. Aniela, bodajże... — Pięknie opowiadasz. Mów dalej. — Suknia plącze się pod nogami. Dziewczyna potyka się co krok, a prześladowca jest coraz bliżej. Wreszcie dopada Patrycji-Anieli, porywa na konia prosto z ziemi i unosi ze sobą. Ona krzyczy, próbuje się wyrwać. Uderzenie. Krzyk urywa się. Z ciemności wypada drugi jeździec. Goni

tamtych dwoje, chcąc odbić narzeczoną. Dopada kozaka, ściąga na ziemię razem z nią. Kozak wymierza w głowę szlachcianki pistolet, czy jak to się wtedy nazywało, i krzyczy do tego drugiego, że ją zabije. A potem, cóż... Zabija biedną Patrycję, czy też Anielę, staje do walki z jej narzeczonym i obaj się w tej walce na szable, czy jak to się nazywało, wyrzynają. — Kurczę, jakie to romantyczne. — Sylwia otarła łzę. — Ale to trochę za mało na związek karmiczny — zauważyła w następnej chwili. — Bo opowiedziałam wam tylko jedno wcielenie, to najładniejsze, ale tych troje: Patrycja, Gabriel i Łukasz, spotyka się w swoich żywotach przez wieki. A to ona chce jednego, a ją chce drugi, a to ona nie chce żadnego, a to ona chce drugiego, ale on jej nie chce, chce za to pierwszy. Taki kogiel-mogiel. Trzeba byłoby w tym życiu wreszcie to uporządkować. Niech wszyscy troje zejdą się lub rozejdą szczęśliwi, bo będą się tak męczyć nawzajem... i nas przy okazji... aż do skończenia świata. — Dobrze gadasz — przytaknęła Liliana. — Mam, dziewczyny, pomysł. Wszystkie przeniosły wzrok z Bereniki na nią. — Patrycja traci moc, tak? Tak — odpowiedziała sobie sama. — Bo traci wiarę w swoje zdolności. Słuchajcie, czy ona była mianowana na drimerkę, czy jej tylko o tym powiedziałyśmy? Ja nie pamiętam, za dużo nalewki się nażłopałam. — Nie była — stanowczo zaprzeczyła Berenika. — Tak się przejęłyśmy inicjacją Aureliusza, że zapomniałam o Patrycji.

— Okej. To zwołujemy sabat, a na nim nominujemy Patrycję, a potem tak jej przypieprzymy mocą, że dziewczyna w trymiga wydrimuje swojego księcia. Co wy na to? Były za. Hanka rozsunęła zasłony, zerwała kołdrę ze skulonej Patrycji i nie bacząc na protesty przyjaciółki, za nogę wyciągnęła ją z łóżka. — Marsz do łazienki ogarnąć się! Jest siedemnasta. — Mam depresję! — To z depresją wracaj do Zaborowa: tam Gabryś ma prywatny oddział zamknięty dla depresjantek. W moim domu depresję ma prawo mieć Panda-pies. Nikt inny. — Wepchnęła przyjaciółkę do łazienki. — I nie wypuszczę cię, dopóki się nie wykąpiesz! — krzyknęła przez drzwi. — Stosujesz metody Janki! — odkrzyknęła Patrycja. — Spadaj! Czekając na przyjaciółkę, Hanka zrobiła coś do picia i odsmażyła pierożki. — Kurde, czy ja jakaś pieprzona samarytanka jestem? — mruczała przy tym. — Ciągle kogoś ratuję... Siadaj i jedz, idiotko — pchnęła Patrycję na krzesło, gdy ta wyszła z łazienki — bo wyglądasz jak trup, a na trupa Gabriel nie poleci. Chociaż... Kto go tam wie... Patrycja, łykając łzy, posłusznie zaczęła dziobać widelcem pierożki. Nagle laptop huknął o blat stołu, aż dziewczyna podskoczyła. — Tutaj masz swoją Poczekajkę — rzekła z naciskiem Hanka. Otworzyła nowy dokument worda i wcisnęła nic

nierozumiejącej Patrycji myszkę do ręki. — Napisz o niej. Wiem, że potrafisz, bo od zawsze zaczytywałam się twoimi „powieściami"... — Gabriel też. Rycząc ze śmiechu — szepnęła Patrycja. — Ten się śmieje, kto się śmieje. Zresztą śmiech to zdrowie, a ja przyznam szczerze, że fantasy raczej ci nie wychodzi, bo nie masz pojęcia o strojach, mieczach ani walkach; już ja prędzej po pracy na scenie potrafiłabym to opisać. Ty pisz o tym, co jest ci znane. O Chatce. O Wiedźmie i Zołzie. O mnie, Zenku i Łukaszku. O Gabrielu. A przede wszystkim o twoim ukochanym Ogrodzie. Ilu znasz lekarzy ogrodów zoologicznych, którzy spisali swoje wspomnienia? Pobieranie krwi u tygrysa, „Jaga nie umieraj", legwan ludojad. Opisz to, Patrycja. Odkryj na nowo swoją Poczekajkę i nawet zatytułuj tę opowieść „Poczekajka". Od dziś nie chcę cię widzieć po powrocie z pracy w łóżku. Nie musisz mi gotować obiadków, sprzątać, prasować ani robić zakupów, ale dosyć gapienia się w sufit. Masz pisać. Pojęłaś? _ Pojęłam. — Patrycja podniosła na przyjaciółkę rozjaśniony wzrok. — Kocham cię. — I przytuliła się do niej z całych sił. „Poczekajka" powstawała z martwych w zastraszającym tempie. Patrycja pisała dniami i nocami. Mogłaby nie wstawać od laptopa, gdyby Hanka nie odrywała jej na jakieś głupie obiady czy kolacje, a czasem i śniadania, gdy dziewczyna całkowicie zatraciła poczucie czasu. Właśnie radośnie opisywała, jak to zginęła kobra z dwunastki, wracając z sentymentem do tamtych wydarzeń, gdy

dzwonek do drzwi przerwał jej w najciekawszym momencie Najpierw postanowiła go zignorować z nadzieją, że otworzy Hanka, ale po chwili - i drugim dzwonku — skonstatowała, że jest jakaś druga w nocy, a przyjaciółki nie ma. Dziwne. Za drzwiami stał... szit!... Łukasz, podtrzymując bezwładne ciało Patrysinej przyjaciółki. — Co jej się stało?! — wykrzyknęła Patrycja, łapiąc Hankę wpół. — Zostaw, nie uradzisz. Jest pijana. Przepuść mnie. Zaniosę ją do sypialni — odparł. Zeszła im z drogi, przezornie nie zastanawiając się, skąd Łukasz wie, gdzie sypia Hanka. Właśnie składał swój ciężar na łóżku. Hanka otworzyła na moment oczy. Jej wzrok zatrzymał się na wyglądającej zza ramienia Łukasza Patrycji. — Piepszszona P-aaa-trysja. Masz szystko, a ja nic. Cholerna piepszszona Patrysja. Patrycja cofnęła się o krok, zszokowana. To... To nie może być prawda! — Łukasz — Hanka zwróciła się do swego wybawcy który nie bardzo wiedział, gdzie wzrok podziać — pszszeciesz masz mnie, po co ci pieszszona Patrysja, no, Łukasz? Zaczęła szlochać, ale naraz szloch urwał się tak nagle, jak się zaczął. Zasnęła. — Boże, co jej odbiło? — Patrycja zwróciła się ze zgrozą do milczącego mężczyzny. — Mieliśmy dziś kolaudację kończącą sezon. Przeholowała z drinkami — odparł wymijająco. — Ale to, co wygadywała?! — Bredziła po pijanemu. Zapomnij. — Ruszył do drzwi.

— Ale... ale ona mnie nienawidzi! — Złapała go za rękaw koszuli. — Sam słyszałeś! Odwrócił się gwałtownie. Strącił jej dłoń ze swego ramienia. Zaciśnięte szczęki i pociemniałe źrenice sprawiły, że Patrycja aż się cofnęła. Chciał coś powiedzieć. Chciał jej powiedzieć, że... Nie. Jeszcze nie czas. Karty nie zostały rozdane. Wyszedł bez pożegnania. Patrycja narzuciła kurtkę i ruszyła za nim, by zapytać... no i podziękować — jeszcze mu nie podziękowała za tamtą piwnicę — ale w tym momencie piknęła komórka, a sms, który przyszedł, sprawił, że Patrycja zapomniała o Łukaszu. Na najbliższą sobotę Berenika zwoływała Krąg. Najdroższy Amre, w mordę jeża Coś jest nie tak. I wcale nie chodzi o późną godzinę, o której piszę te słowa, a o pijaną Hankę, która mnie przeklęła, bo Łukasz woli mnie, a nie ją — chyba naprawdę nie wiedziała, co mówi, bo Łukasz woli forsę mojej matki, a nie mnie — to jedyne, na czym może temu bydlakowi zależeć. Niech spada. Hania ma mnie chyba dosyć — nie dziwię się jej: siedzę biedaczce na karku drugi miesiąc, z czego pożyteczna jestem dopiero od czterech tygodni, jeżeli pożytecznym można nazwać nicnierobienie, tylko zanurzanie się we wspomnieniach i przelewanie ich na papier. To jest na dysk laptopa. Patrzę teraz na przyjaciółkę — nigdy nie widziałam jej w takim stanie — jak płacze i bełkoce: o mnie,

Łukaszu, Gabrielu i o sobie. Nie wiem, co robić, Amre. Nie mam gdzie się podziać, a tak bardzo chciałabym dokończyć tę powieść. „Poczekajka" sama się pisze. Słowa przychodzą mi tak łekko, jakby zawsze były na tych stronach. Dzięki temu tęsknota nie jest aż tak dotkliwa. I wiem już, bez czego nie mogę żyć, Amre. Ty możesz na zawsze pozostać słodkim snem. Marzeniem niewydarzonej drimerki. Bez miłości da się żyć, choćby wspomnieniami o niej. Ja zaś nie mogę żyć bez Domu. Prawdziwego Domu, rozumiesz? Twoja jak zwykłe A. PS. Do soboty muszę sobie sprawić niebieską kieckę, choć zawsze występowałam w czerni, jak inne, i było dobrze. Tym razem przytelepała się pekaesem sama. Po prawdzie miała nadzieję, że któraś z wiedźm będzie jej towarzyszyła i utną sobie miłą pogawędkę na temat magii, ale nadzieja okazała się płonna: Liliana pomykała pewnie swoim porschakiem, Sylwia toyotą, Berenika na miotle i tylko Patrycja... Wstyd. Co z niej za drimerka, żeby najmarniejszego fiata uno nie miała, a jedynie rodowodową klacz. I to jeszcze pięćdziesiąt kilometrów pod Warszawą u byłego, hmm... partnera. No nic. Trzymamy fason. Wysiadając z autobusu, strzepnęła suknię z granatowego aksamitu, i wyprostowała plecy. Już po chwili znikała w dziurze między krzaczorami, prowadzącej do dworu.

Gdy weszła poprzez podwójne dębowe drzwi, gwar rozmów, którymi rozbrzmiewała do tej pory sala balowa, ucichł jak nożem ciął. Wszystkie oczy zwróciły się na Patrycję. Stała w tych drzwiach, mając przed sobą całe milczące wiedźmie towarzystwo, coraz bardziej zdeprymowana. Zwykle witano ją tutaj serdeczniej. _ No co? — zapytała, zaczepnie unosząc podbródek. Wiedźmy milczały. Z tłumu wyszła Berenika — też poważna, jak nigdy dotąd, i stanęła przed Patrycją. Położyła obie dłonie na ramionach swojej podopiecznej i zajrzała głęboko w zaniepokojone oczy. — Przeszłaś próby, Patrycjo. Dziś zostaniesz oficjalnie przyjęta do naszego grona. — Uśmiechnęła się ciepło. _ No to fajnie. Już myślałam, że zamierzacie mnie z niego usunąć — mruknęła Patrycja, nadal nieco zaniepokojona dziwną ciszą. Spojrzała na znajome twarze — owszem, uśmiechały się do niej — i obie drimerki, i Dziadek Aureliusz, Sylwia, Liliana, ale jednocześnie wszyscy sprawiali wrażenie zapadniętych w siebie, zasłuchanych we własną jaźń. — To chyba nie będzie bolało? Jesteście tacy poważni... — Spojrzała pytająco na Berenikę. Czarownica zawahała się, nim odrzekła: — Nie powinno... — Aha. Czyli będzie — westchnęła Patrycja. — Co mam robić? — Wejść do kręgu. Tylko tyle. — Żadnej znieczulającej nalewki? — Nie dziś. Faktycznie. Po raz pierwszy nad kominkiem nie wisiał kociołek z czarcim napojem.

— Sama? Bez przewodniczki? — Patrycja naprawdę zaczęła się bać. Było coś dziwnego w zachowaniu wszystkich. Nienaturalny spokój, tak niepasujący do dotychczasowych sabatów. — Tak. Tym razem sama. — Berenika ujęła dziewczynę za ramię i — opierającą się mimowolnie — pociągnęła ku środkowi sali, a potem pchnęła przed siebie. Patrycja spojrzała na swą mentorkę z urazą. Wybacz, mówiły oczy czarownicy, ale ona nie zamierzała wybaczyć. Wiedźmy, pospołu z Aureliuszem, zaczęły zamykać krąg. Patrycja pokręciła głową, po czym — jakby powzięła postanowienie: od dziś jestem dzielna — wyprostowała ramiona. Mimo to czuła się taka bezbronna i samotna... — Paulina, zaczynaj — ciszę przeciął głos Bereniki. Patrycja poczuła delikatną dłoń zamykającą jej powieki i usłyszała uspokajające słowa, szeptane wprost do ucha, mimo że nikt przed nią nie stanął, a wiedźmy o imieniu Paulina nie kojarzyła. Skojarzyłaby może dusza Patrycji, ale dusza milczała, wsłuchana w szeptane słowa. Ciało dziewczyny zastygło. — Gotowa — orzekła zaklinaczka, która oprócz tego, że była medium, specjalizowała się także w hipnozie. — Słuchajcie mnie teraz uważnie — głos Bereniki brzmiał śmiertelnie poważnie. — Znacie zasady. Jedna z nich to: nic o nas bez nas. Patrycja jest wśród nas. Czy ktoś się z tym nie zgadza? — Ja mam wątpliwości, wiesz o tym — odezwała się Paulina, która osobiście przed chwilą pozbawiła Patrycję przytomności.

Kilka wiedźm pokiwało głowami. Żadna nie chciałaby zostać tak potraktowana przez Krąg. To było nadużycie bezgranicznego zaufania, jakim siebie darzyły. — Wyjaśnię więc, dlaczego zdecydowałam się poddać jedną z nas hipnozie, a potem podejmiecie decyzję: kontynuujemy czy przerywamy. Tym razem wszyscy byli za. — Moc Patrycji gaśnie. Dziewczyna umiera od środka. Krąg pęknie, skoro jedno z ogniw jest osłabione. Nie muszę wam wyjaśniać, czym grozi przerwanie Kręgu. Aby pomóc Patrycji utrzymać moc drimerki, musimy przywrócić jej wiarę w siłę daru, jaki posiada. Musi znów w siebie uwierzyć. Musi odzyskać miłość, bez której nie potrafi żyć. — A więc znów książę na białym koniu — westchnęła któraś z wiedźm. — Czarnym — poprawiła ją odruchowo Paulina. — Jest dwóch kandydatów — wyjaśniła pospiesznie Berenika, ale gdy wyjawiła, kim oni są, rozpętała się burza. — Przecież już raz wyczarowywałyśmy jej tego Gabriela! — Trzeba go jakimś urokiem czy nalewką potraktować! — Nie zgadzam się na żadnego Łukasza! — to był głos Dziadka. — Cisza! Nie skończyłam! — Berenika uciszyła towarzystwo. — Gabriel jej nie kocha i nigdy nie będzie kochał. On kocha jedynie wolność — zwróciła się do Aureliusza, a ten niechętnie przytaknął. — Chcecie skazać Patrycję na miłość bez wzajemności, proszę bardzo, mamy tu i teraz tyle mocy, by to sprawić. Zmusimy Gabriela do ślubu i Patrycja zostanie przeniesiona przez próg jako najszczęśliwsza panna młoda. Jest jedno ale: nigdy, nigdy więcej nie będzie

szczęśliwa. A jej moc... owszem, wzmocniona przez chwilę miłością do Gabriela... zawsze będzie się rwać. — Dlaczego nie będzie szczęśliwa? Nie musi wiedzieć, że Gabryś nie do końca był podczas oświadczyn i ślubu spontaniczny. — Ariadna, marzycielka, wzruszyła ramionami. — Bo Patrycja, oprócz Gabriela, pragnie dzieci, a on jest bezpłodny — wypaliła Berenika, patrząc prosto w twarz nie jej, a Dziadkowi. Wiedziałeś o tym, oskarżały kocie źrenice. Staruszek pochylił głowę. Wiedźmy spojrzały po sobie, kręcąc głowami. — Może będę kontynuowała — westchnęła Berenika. — Drugim kandydatem jest niesławny Łukaszek, który... ręczę głową, bo go przebadałam... zmienił się... — ...w żabę — mruknęła któraś. — Chyba w skrzek! — prychnęła inna. — Za nim przemawia to, iż — Berenika, nie zważając na komentarze, zaczęła wyliczać na palcach —jest piękny jak marzenie — Paulina z Karoliną gorliwie przytaknęły — ciąży mu poczucie winy i pierścionek zaręczynowy, który chętnie wsunąłby z powrotem na serdeczny palec naszej podopiecznej (Paulina, zajmij się nią, bo chyba się budzi, a ja nie skończyłam), może mieć i pragnie mieć z nią dzieci, jeżeli Aureliusz łaskawie zdejmie z niego klątwę — tu posłała wymowne spojrzenie Dziadkowi — a dzieciom, jak wiecie, Patrycja przekaże moc. — No to na co jeszcze czekamy? — zdziwiła się Ariadna. — Bierzmy się za Patrycję i tego Łukasza! — Nie tak prędko, moja droga — uciszyła ją Berenika, a Karolina z Pauliną znów pokiwały głowami. — Patrycja

nienawidzi go całą sobą, tak jak kocha Gabriela. Jak chcesz ich teraz podmienić? — A jak ty chcesz ich w o g ó l e podmienić? — zapytała któraś z przekąsem. — To związek karmiczny. Spotkają się... tym razem Patrycja z Łukaszem... i już nasza i jego w tym głowa, by zmieniła nastawienie do tego pana. Gdy Patrycja zapała cieplejszymi uczuciami do pięknego Łukasza, wtedy damy jej wybór. — My?! — wykrzyknęła któraś z czarownic. — Tak. Wtedy powiemy jej, że tylko z Łukaszem może spełnić marzenie o szczęśliwej rodzinie. — Dopiero wtedy? — powtórzyła ta sama czarownica. Berenika spojrzała w jej kierunku. To była Lidia. Druga specjalistka od klątw i uroków. — Wiesz, co ona z nami zrobi, jeśli dopiero wtedy się dowie? Odejdzie. Przerwie Krąg. A ja na jej miejscu jeszcze bym jakąś klątwą po nas siekła! — Co, według ciebie, mamy uczynić? — W głosie Bereniki pojawiło się śmiertelne znużenie. — Dać jej wybór dzisiaj. Teraz. Zaraz. — Nie ma wyboru — odrzekła wolno czarownica. Po jej słowach wybuchła wrzawa. Każda z każdą chciała to, co usłyszały, przedyskutować. Milczały tylko już wtajemniczone i... Dziadek. Gwar cichł powoli. Czarownice, jedna po drugiej, zwracały się w kierunku tego, który znał i Patrycję, i Gabriela. Który już raz siłami magii tych dwoje połączył. Milczał długo, stojąc ze zwieszoną głową, w końcu uniósł ją i powtórzył za Bereniką głosem zadziwiająco silnym:

— Nie ma wyboru. Gdy przyjdzie nań czas, będziemy wszyscy gotowi: i my, i Patrycja. Czarownice powoli pokiwały głowami. — Tak więc skupiamy siły na Łukaszu, bo Gabriela już mamy? — upewniła się Berenika. Otrzymała przyzwolenie i tylko Dziadek milczał. Wreszcie podniósł na nią wzrok i rzekł: — Będę ci patrzył na ręce, Bereniko. Zmrużyła oczy, teraz jadowicie zielone. — Szkoda, że ja nie patrzyłam tobie, rok temu. Wytrzymał jej wzrok. — Zamknijmy krąg — zwróciła się po długiej chwili do reszty zgromadzenia. — Paulina, budź Patrycję. Na te słowa splotły się ręce i krąg, z uwięzioną pośrodku drimerką, został domknięty. Ocknęła się. „Nie powinno boleć", przypomniała sobie ostatnie słowa Bereniki, nim ta pchnęła ją w środek kręgu. Spojrzała z wyrzutem na czarownicę i napotkała twarde spojrzenie kocich oczu, na co mogła tylko wzruszyć z dezaprobatą ramionami. — Jesteś gotowa? — usłyszała i prychnęła. A co, gdyby nie była? Gardłowe „mmmmm", krok w prawo, dwa kroki w lewo, a potem już w prawo... Moc zawirowała w powietrzu, niemal namacalna. Wyczuwalna na twarzy i we włosach. Mąciła zmysły, mamiła wzrok... Patrycja, stojąc pośrodku ze zjeżonymi na karku włosami, nie wiedziała już, czy to jawa, czy senny koszmar, bo zamiast czarownic miała dookoła siebie wirujący pierścień. — Teraz! — padł nagle rozkaz i w tym momencie wszyscy, jak jeden mąż, pchnęli tę Moc wprost w Patrycję, a ona

zachłysnęła się własnym oddechem. Kolana ugięły się pod nią i powoli upadła twarzą do podłogi. Zapadła martwa cisza. — O cholera — przerwała tę ciszę Paulina. — Poprawka. Wszyscy patrzyli na coś, co unosiło się pośrodku kręgu. — Taaa... Mała zmiana planów — dodała Ariadna. Drimerka, jak reszta Kręgu, widziała to, bez czego Patrycja nie mogła żyć i czego pragnęła całą sobą, a teraz — w nadnaturalnym przypływie mocy — zwizualizowała przed czarownicami: małą żółtą Chatkę z malwami pod oknem. — Ona nie pragnie żadnego księcia na białym czy tam czarnym koniu, ona chce tylko tej chałupy! Berenika pierwsza otrząsnęła się z szoku. Dopadła swej podopiecznej i chwyciła w ramiona, próbując ją podnieść. Bezwładne ciało lało się przez ręce. — Przesadziliśmy z tą mocą — mruknął Dziadek, pomagając czarownicy. Gdy w końcu docucili nieprzytomną Patrycję, gdy ta tylko otworzyła oczy, spojrzała na jedno, spojrzała na drugie i wyszeptała: — Ja chcę do Poczekajki... — Wejdź, Łukasz — usłyszał przez uchylone drzwi, nim zdążył zapukać. Zrobił to, co kazała. Komu jak komu, ale tej kobiecie wolał się nie sprzeciwiać. Wprawdzie nie podobało mu się, że na jedno jej skinienie musiał gnać na drugi koniec Warszawy, i to w czasie przerwy zdjęciowej, ale uczynił to bez słowa protestu. I teraz przekraczał próg jej mieszkania mocno niepewny.

Siedziała w salonie, który spokojnie wygrałby konkurs na najbardziej spirytystyczny salon w tym kraju, przy małym stoliku przykrytym czarnym aksamitem. Wyprostowana, skupiona, z oczyma utkwionymi w nim — Łukaszu. — Siadaj — wskazała krzesło naprzeciwko siebie, po czym jednym ruchem ręki ściągnęła ze stolika czarną materię, drugim cisnęła na czarny, wypolerowany do połysku blat talię tarota. — Kartami wolałbym się nie bawić — mruknął Łukasz, cofając się odruchowo. — Nie będziesz się nimi bawił — prychnęła Berenika i przeciągnęła dłonią po talii, rozkładając karty w szeroki wachlarz. — Wskaż. Jedną. Nie dotykaj. Łukasz poczuł dreszcz wędrujący wzdłuż kręgosłupa. Przyjrzał się jednakowym awersom, żadna z kart nie przyciągała go specjalnie, mimo to wskazał czarownicy jedną z nich. — Śmierć. Tak myślałam — rzekła wiedźma, odwróciła kartę, na której rzeczywiście widniał wizerunek Śmierci, i rzuciła ją Łukaszowi. Kobieta w białej szacie, z czaszką w jednej dłoni, z kosą w drugiej, patrzyła oczyma bez dna wprost w czarne oczy mężczyzny. Przełknął głośno. — Boisz się? — usłyszał pytanie. Wzruszył ramionami. Któżby się nie bał, wybierając z całej talii kartę śmierci? — To nie jest karta śmierci — sprostowała Berenika, a on wzdrygnął się po raz drugi, przypominając sobie, że czarownica jest telepatką i czyta w jego myślach jak w otwartej księdze. — No dobrze, już nie będę.

Podniósł na nią wzrok. — Czytać ci w myślach. Trochę nie wypada — skrzywiła się. I nagle uśmiechnęła, a od tego uśmiechu pojaśniał cały salon. — Musiałam cię sprawdzić, Władco Denarów, stąd ten tarot i grzebanie w myślach... — Dlaczego ciągle mnie pani tak nazywa? — przerwał jej wzburzony. — Bo nim byłeś. To była twoja karta. — Nie patrząc, wyciągnęła z talii jedną z kart i rzuciła na stół: Władca Denarów, król pieniądza. — Teraz przeszedłeś przemianę — popukała palcem w kartę Śmierci — to właśnie oznacza w symbolice tarota kobieta z kosą. Przemianę. Kochasz Patrycję? — Kocham — odpowiedział odruchowo, nim, zapatrzony w karty, zdał sobie sprawę, co to było za pytanie. — Dlaczego pani...?! Jakim prawem...?! — Poderwał się na równe nogi. — Spokojnie, nie ekscytuj się, chłopcze. — Nakazała mu wzrokiem usiąść, a on musiał to uczynić. — Tym razem jestem po twojej stronie. — Splotła dłonie pod brodą i patrząc na Łukasza tym dziwnym, pełnym mocy spojrzeniem, trwała tak długą chwilę. — Że też obiecałam nie grzebać ci w myślach — westchnęła — i muszę pytać... — Dzięki wielkie — mruknął z przekąsem. — Kończmy ten seans, bo mi się zdjęcia za chwilę zaczynają. — Och. — Machnęła niefrasobliwie ręką. — Mamy czas. Siadł generator prądu, a następny sprowadzą za dwie godziny. W tym momencie zadzwoniła komórka. Łukasz odebrał,

wysłuchał reżysera i twarz mu stężała. Zamknął klapkę komórki i spojrzał na czarownicę. — Skąd pani wiedziała? To pani spowodowała to zwarcie? Zaczynał jej się naprawdę bać. — Niee... — Wiedźma pokręciła głową. — Aż tak har-rypotterowa to ja nie jestem. Ale jasnowidząca owszem. Widziałam, że wam generator strzela, i to wszystko. Ożeniłbyś się z nią? Znów nagła zmiana tematu. Ale tym razem był czujny. Nie dał się zaskoczyć. I milczał. Niech się sama domyśla, skoro taka mądra. — To dla niej jest ten pierścionek na łańcuszku? — Wskazała brodą ukryty pod koszulą klejnot. — Był — sprostował Łukasz. — Ty też wtedy byłeś. Oj, byłeś. Niezłe bydlę z ciebie było. — Berenika nie odrywała od mężczyzny oczu. Nie drgnął ani jeden mięsień w jego twarzy na tę zniewagę. Widać w Łukaszu aktor się naraz odezwał. — Ale się zmieniłeś. — Wskazała wzrokiem kartę Śmierci. — Nie wierzę w te brednie! — krzyknął i machnięciem ręki zrzucił wszystkie karty ze stolika. Prawie wszystkie. Została ta najbliżej niego, którą— mógłby przysiąc — szurnął jako pierwszą. Śmierć. — Słuchaj, Łukasz, tarotem to ty mi tu nie ciskaj, bo się zdenerwuję. — Berenika wciąż miała brodę opartą na splecionych dłoniach i mówiła spokojnie, ale w jej słowach był lód. Gdzie tam lód: zero absolutne. — I odpowiadaj na pytania, bo też się zdenerwuję. A ja, jak się denerwuję, staję się nieprzyjemna.

— I co mi zrobisz? — Łukasz uniósł się z krzesła. — Podwójną impotencję mi zafundujesz? — Siadaj! — Coś w następnej sekundzie smagnęło go niczym batem przez mózg. Jęknął z bólu i złapał się za głowę. — Czy ty jesteś jakiś upośledzony? — zapytała Berenika spokojnie. — Mówię, że jestem po twojej stronie. Chcę ci oddać moją podopieczną, a ty się ciskasz, zamiast po rękach całować? — Co z tego, że pani chce, skoro podopieczna nigdy nie zechce — wychrypiał, patrząc na Berenikę spode łba. — Chcesz mieć dzieci? — rzuciła tamta następne pytanie. — Z panią? Czarownica roześmiała się serdecznie i chyba po raz pierwszy spojrzała na Łukasza z prawdziwą sympatią. Miał facet charakter. Bał się jej — przed chwilą dała pokaz swoich umiejętności, po którym głowa będzie go bolała do końca dnia i żadne apapy nie pomogą — a mimo to nie poddawał się, niepokorny jak zawsze. O tak, był godnym przeciwnikiem. I sprzymierzeńcem. — Jeżeli sprawię, że Patrycja cię pokocha, czy ożenisz się z nią i dasz jej dzieci? — zapytała wolno i wyraźnie, jakby mówiła do małego dziecka. Z zadowoleniem obserwowała, jak w oczach mężczyzny zapala się światło. — Tak. — Jesteś pewien, że tego chcesz? — Jestem pewien — odparł bez cienia wahania. Wyobraził sobie minę Gabriela, gdy mu sprzątnie ukochaną sprzed nosa, i uśmiechnął się. Nagłe uderzenie w twarz sprawiło, że niemal spadł z krzesła.

— Masz to uczynić z miłości do Patrycji, a nie z nienawiści do Gabriela — wysyczała Berenika, pochylając się nad nim. — Nie jesteś jeszcze gotowy. Precz mi stąd. Gabriel siedział przy stole w kuchni, obracając w dłoni komórkę. Obrót — stuk o blat — obrót — stuk — obrót. To byłoby takie proste: nacisnąć klawisz z literą „P", poczekać sekundę czy dwie na połączenie — był pewien, że odebrałaby od razu — a potem wypowiedzieć to jedno słowo: „Wróć". I Patrycja wróciłaby jak na skrzydłach, a wraz z nią obiad na stole, zadbany dom i... wieczne narzekanie: piwo, koszula, wyjazdy. Wzdrygnął się. Już nawet teraz, podczas strajku Janki, było lepiej. Przynajmniej mógł popijać do woli i wyjeżdżać, kiedy chciał. Dlaczego więc siedział przy lepkim od brudu stole i wpatrywał się w ciemny wyświetlacz? Obrót — stuk — obrót... To jej wina! To ona pierwsza powinna zadzwonić. Przecież odeszła! Opuściła Gabriela i dom, którego była panią. Gdyby próbowała pojednać się i wrócić, przyjąłby ją bez wahania, Patrycja jednak, z tą swoją ambicją i honorem królewny, nie zniży się, by przeprosić pierwsza. On więc tym bardziej nie. Zgrzytnął zębami, czując narastającą złość, i jak zawsze w takich chwilach ruszył na górę, by na kimś się wyładować. — Janka! Wpadł do sypialni tamtej. — Co, znów marzyłeś o Patrysi? — Błękitne oczy zmrużyły się w złośliwym uśmiechu. Bez słowa pchnął ją na łóżko.

— Jak tam Patrycja? — Berenika rozsunęła zasłony, wpuszczając do ciemnego salonu nieco światła. — Pisze — odparła cicho Hanka. Czy ona kiedykolwiek będzie kogokolwiek tak obchodziła? Co takiego jest w jej przyjaciółce, że wszyscy... — Z tobą za to nie najlepiej. — To było stwierdzenie, nie pytanie. Czarownica siedziała naprzeciwko dziewczyny, z brodą opartą na splecionych dłoniach, i przypatrywała się jej tak, jak to tylko ona potrafiła. — Bo wszyscy tylko... — Żal zdławił następne słowa. Z oczu popłynęły łzy. Hanka oparła głowę na rękach i zaczęła rozpaczliwie szlochać. Berenika pozwoliła jej płakać przez parę chwil, po czym ujęła twarz dziewczyny w dłonie. — Posłuchaj, moja droga, Patrycja jest ważna dla nas, czarownic, nie ukrywam tego. Włada mocą, którą musimy chronić dla naszego własnego dobra. Jest narzędziem w rękach Losu, a więc w naszych rękach. Nie chciałabyś być tak wykorzystywana, jak wykorzystujemy ją my. — W głosie Bereniki zabrzmiał żal. — Jeżeli chodzi o resztę, Patrycja ma dar... lub przekleństwo... spełniania marzeń, i płaci za to ogromną cenę. Ty znasz tę cenę, prawda? Pamiętasz: szpital psychiatryczny, schody w piwnicy, zdrada Łukasza i Marynowskiej. Zastanów się, czy byłabyś gotowa płacić taką monetą za tak mizerny towar? Za Chatkę, którą jej odbierają? Za Gabriela, który wybrał Jankę? — Wszyscy ją kochają! —wykrzyknęła Hanka, choć już mniej pewnym głosem.

— Ale ona nie chce wszystkich. — Berenika cofnęła ręce. — Ona chce Tego Jedynego. — Miała go i... — Gabriel nie jej jest przeznaczony. — W głosie czarownicy zabrzmiała stal. — A... komu? — wyszeptała Hanka, znając odpowiedź. — Tobie. Zapadła cisza. Wstrząśnięta dziewczyna osunęła się na oparcie krzesła i wpatrywała jak zahipnotyzowana w zielone oczy wiedźmy. — Ale... ale on kocha Patrycję! Albo Jankę... Już sama nie wiem. — On kocha jedynie siebie samego, tak jak ty. Pasujecie do siebie. — No, dzięki — prychnęła Hanka z przekąsem. — Wezwałaś mnie tutaj, żeby mieć kogo obrażać? — Nie. Żeby dać ci hrabiego Romockiego. — Berenika nie spuszczała z dziewczyny przenikliwego spojrzenia. — Wraz z pierdolniętą Janeczką? Dziękuję bardzo. — Zajmę się Janeczką—rzekła czarownica takim tonem, że po plecach Hanki przeleciał dreszcz. Dobrze, że mam ją po swojej stronie, pomyślała. — Jak? — odważyła się zapytać. — Jeżeli masz ją zabijać, żeby zrobić mi wolne miejsce u boku Gabriela, to ja dziękuję. — Nie jestem morderczynią. — Berenika pokręciła głową. — Choć żałuję czasem bardzo. Wiem jedno: Janka odejdzie, Gabriel zostanie sam. Jeżeli ciebie przy nim nie będzie, znajdzie sobie inną pocieszycielkę.

— Będę przy nim — usłyszała ze zdumieniem swój głos. Tak pewny jak nigdy w życiu. — Tylko nie wiem, jak się z tego wytłumaczę Patrycji... — Gabriel nie jest dla niej — powtórzyła Berenika. — I jeszcze jedno: od jakiegoś czasu Janka nie jest pierdolnięta, jak się wyraziłaś. Jest zdrowa. Teraz tylko gra. Furtka otworzyła się z cichym skrzypnięciem. Hanka weszła niepewnie na podwórze i rozejrzała się. Wokół żywej duszy. Nawet Nesia nie przywitała jej radosnym poszczekiwaniem. Dziewczyna wzruszyła ramionami. Nie po to telepała się w upale i korkach pięćdziesiąt kilometrów, by teraz zrej-terować u progu wrogich wrót. Weszła na schodki ganku, zapukała grzecznie do drzwi, choć była coraz mniej grzeczna, a coraz bardziej podejrzliwa. Czyżby Gabriel wybył, jak to miał we zwyczaju, na tygodniową włóczęgę? Zadzwoniła. Dźwięk był tak przeraźliwy, że aż sama się wzdrygnęła. Gdzieś w środku rozszczekał się pies, a więc dom nie był opuszczony. Przyłożyła palec do dzwonka i z dziką satysfakcją trzymała go dotąd, aż drzwi otworzyły się z hukiem i na progu stanął gospodarz domu. Wściekły i nie do końca trzeźwy na dodatek. — No proszę, przyjaciółeczka Patrycji, co to żadnemu nie przepuści — uśmiechnął się szyderczo. — Nie obawiaj się: ciebie, choćbyś był ostatnim facetem na ziemi, nie tknęłabym nawet kijem — odparła ze słodkim uśmiechem. — Czego chcesz?

Z tym samym uśmiechem położyła mu dłoń na piersi, a potem pchnęła tak, że zatoczył się na bok, robiąc jej przejście. W domu panował taki chlew, że biedna Patrycja by się załamała na jego widok, bo co jak co, ale stary Dwór Rządcy kochała. W salonie na ławie przed telewizorem, na fotelach, na podłodze i dywanie, czyli jednym słowem, wszędzie, walały się puszki po rozmaitych markach piwa. Widać Gabryś lubił alkoholową odmianę. Obejrzała się przez ramię. Stał oparty o futrynę drzwi i mierzył ją wściekłym spojrzeniem. — Napatrzyłaś się już? To wracaj do byłej pani tego domu, donieś, jak się tu z Janką świetnie bawię i... — Gdzie jest Janka, tak a propos? — wpadła mu w słowo. Zamilkł. Uciekł wzrokiem. — W sypialni na górze. Od paru dni nie chce wyjść nawet na jedzenie. — Na piwsko chciałeś powiedzieć, bo chyba tylko tym się tu żywicie. Nie czekając na jego ripostę, ruszyła na górę. Sypialnię Janki poznała po jedynych w korytarzu zamkniętych drzwiach. Zapukała. -— Wynoś się! Mam depresję! — usłyszała stłumiony głos. A więc niema Janeczka przemówiła ludzkim głosem! Doprawdy, medycyna czyni cuda... — Otwórz drzwi. Natychmiast! — krzyknęła. — Albo ja je otworzę! — A ponieważ nie doczekała się odpowiedzi, kopniakiem, jaki widziała na dziesiątkach filmów, wyważyła drzwi i weszła do środka.

Pod skotłowaną kołdrą leżał zwinięty drobny kształt. W kimś innym wzbudziłby litość, ale Hanka była w zbyt wojowniczym nastroju, by litować się nad kimkolwiek w tym zacnym domu. Bezceremonialnie zdarła z Janki kołdrę, chwyciła ją za poły brudnej jak nieszczęście piżamy i zakomenderowała: — Do łazienki! Gdy wrócisz, pachnąca mydłem truskawkowym, pomożesz mi sprzątnąć ten burdel, jaki tu sobie z Gabrysiem zafundowaliście. Potem ugotujesz porządny posiłek, bo wiem, że w tym jesteś dobra... — A jak nie? — syknęła Janka, patrząc Hance prosto w oczy. Hanka przyjrzała się tym oczom. Berenika miała rację: nie było już w nich obłędu, tylko zwykła złośliwość. Hanka, nie namyślając się długo, wzięła zamach i strzeliła Jankę przez łeb. Gabriel osłupiał. Janka również. — Od tej pory, do powrotu Patrycji, ten dom ma jedną panią: mnie. Zrozumiałaś, Janeczko? I nie próbuj ze mną swoich sztuczek, bo skończysz w studni. Powisisz ze dwa dni, by schłodzić umysł, i może ślimaki cię nie zeżrą. A ty co się gapisz, człowieku? — naskoczyła na Gabriela. — Ogarnij się, bo jesteś brudny, śmierdzący i nieogolony. Potem pomożesz mi sprzątać. — Co ty dzisiaj taki milczący? — zapytała Hanka, mieszając herbatę. Siedzieli w barze na Chełmskiej i Łukasz, zwykle dusza towarzystwa, tkwił zapatrzony w to coś, co przyniosła kelnerka, nic nie mówiąc, nie wodząc wzrokiem za co ładniejszymi aktorkami, nie komentując tego, kto jest na sali, a kogo nie ma. Zupełnie jak nie Łukasz.

— Mam kłopoty — odparł wymijająco, wbijając widelec w kawałek mięsa. — Jak tam Patrycja? — zapytał w następnej chwili niby od niechcenia, wiedząc, że tym odciągnie uwagę Hanki od swojej osoby. I zdziwił się. — Dobrze. Pisze. Jakie kłopoty? Wiedźma mnie we śnie prześladuje, machając przed nosem kartą Śmierci — powinien odpowiedzieć, ale nie byłaby to prawda. Berenika nie nawiedzała go ani we śnie, ani na jawie, ale to, co powiedziała i zrobiła, wryło się głęboko w jego pamięć. I to, co on powiedział i zrobił, również. Mściwego kretyna z siebie zrobił. Ot, co. Po raz drugi stracił szansę, którą ofiarowała mu ta tajemnicza kobieta. A może... może by tak wypróbować na pani Berenice swój dar uwodzenia? Łukasz uśmiechnął się lekko. Żadna kobieta się mu nie oparła, jeżeli już jakiejś zapragnął. Ciekawe, co by osiągnął, gdyby owinął sobie wokół palca wiedźmę. — Nawet nie próbuj, bo stracisz palec — padło nagle. Łukasz poderwał głowę. Tam gdzie przed chwilą siedziała Hanka, zobaczył obcą kobietę odzianą w czarną aksamitną suknię, z prostym obsydianowym krzyżem na szyi. — Jestem Liliana. Z Kręgu Bereniki — przedstawiła się nieznajoma. Można się było domyślić. Poczuł znajome mrowienie wzdłuż kręgosłupa. — Też telepatka? — Trochę — przyznała. — Będzie mi pani sieczkę z mózgu robiła? — Splótł ręce na piersiach. Tutaj, na swoim terytorium, czuł się bezpieczniej niż w salonie czarownicy. Zawsze mógł wstać i wyjść. — Nie. Ja specjalizuję się w czym innym.

Skinęła ręką na kelnerkę, która po chwili postawiła przed nią herbatę. Liliana nawet na szklankę z napojem nie spojrzała. Patrzyła gdzieś przed siebie, przez Łukasza, jakby go w ogóle nie było. „Hej, pani czarownico!", chciał zawołać. — Ja rzucam klątwy i uroki — wyjaśniła wiedźma i nagle wbiła weń spojrzenie czarnych jak obsydian oczu. To było niczym cios w splot słoneczny. Na moment zabrakło mu tchu. Liliana siedziała spokojnie, oglądając sobie mężczyznę — łapiącego teraz powietrze — o którego było całe to zamieszanie. Faktycznie, był aż nieprzyzwoicie przystojny i faktycznie mógł mieć każdą kobietę, o jakiej by zamarzył. Oprócz Bereniki i Liliany. I jeszcze innych z Kręgu, które jego zamiary miały jak na dłoni. Czarne półdługie włosy, regularne rysy twarzy, śniada cera, migdałowe oczy błyszczące jak antracyt i zmysłowe usta — Łukasz stanowił ideał księcia z bajki. Nawet szrama na policzku po Gabrielowym sygnecie nie szpeciła, a wręcz przeciwnie, dodawała męskości jego obliczu. Ostry błysk w oczach i wyzywające spojrzenie, jakie w następnej chwili jej posłał, świadczyło także o tym, że facet ma charakter. Powinien się bać, i bał się, lecz niewystarczająco. Ale przecież nie przysłano jej, by tego mężczyznę wystraszyła do końca. Gotów porzucić ofiarę... — Berenika straciła do ciebie cierpliwość — odezwała się, odrywając oczy od jego twarzy i koncentrując się na łyżeczce do herbaty, która sama z siebie zaczęła się wyginać. — O nie, tylko nie to! — Liliana westchnęła ciężko i pchnęła łyżeczkę w stronę Łukasza.

— Proszę złożyć pani Berenice wyrazy ubolewania — odrzekł, a w jego głosie nie było oczywiście ni ziarenka skruchy. — Złożę. Możesz pomieszać mi herbatę, bo mi się czasami psychokineza włącza i łyżeczki wyginam? — poprosiła. W pierwszym momencie pomyślał, że kpi, w następnym mieszał nadgiętą łyżeczką herbatę, zastanawiając się, czy już może się pożegnać i pójść, czy musi jeszcze coś... — Mamy do ciebie prośbę. My, czyli Krąg. — A więc coś jeszcze musi. — Na Chatkę Wiedźmy wkrótce zostanie ogłoszony przetarg... — Myli się pani — wpadł jej w słowo. — Mecenas Marynowska uruchomiła wszystkie swoje wpływy, ale nie zdołała doprowadzić do przetargu. Gmina zmieniła plan zagospodarowania przestrzennego i w miejscu Chatki mają zbudować oczyszczalnię ścieków. — Zbudują, oczywiście, że zbudują, ale gdzie indziej. — Wiedźma niefrasobliwie machnęła ręką. — J-jak to: gdzie indziej? — zająknął się. — No, nie wiem, dalej albo bliżej, ale na pewno nie w miejscu Chatki. — Zmieniłyście plan zagospodarowania przestrzennego?! — No, to już się nie mieściło w głowie, żeby jakieś nawiedzone kobity manipulowały całą radą gminy! — A po co? Za dużo zachodu. — Liliana uniosła szklankę do ust. Szkło rozprysło jej się w dłoniach, gorący płyn rozlał po stole i wsiąkł w obrus. — Cholera — zaklęła. To ten facet tak na nią działał. W jego drażniąco męskiej obecności traciła kontrolę nad najbardziej pierwotną, a więc

najmniej ujarzmioną siłą swego umysłu. Trzeba kończyć z tym samcem, zanim jej moc stołówkę podpali. Kelnerka, której Łukasz zwykle nie mógł się doczekać, natychmiast zmieniła obrus. Liliana podziękowała jej i powróciła spojrzeniem do mężczyzny. — Chatka zostanie wpisana do rejestru zabytków. Może nawet już została; nie mam kontaktu z tą, która się konserwatorem zajęła. Druga z nas pracuje nad dyrektorem Agencji Nieruchomości Rolnych. — Łukasz słuchał tego, patrząc na czarno odzianą kobietę oczami bez wyrazu. Nic go nie było już w stanie zdziwić. — Nieważne. Na Chatkę niedługo zostanie ogłoszony przetarg. Tu się ożywił. Przecież o to jemu i Marynowskiej chodziło. — Przegrasz ten przetarg. Nie o to. — Jeżeli już przystępuję do polowania, to po to, by zwierzynę ustrzelić — wycedził. — A co jest twoją zwierzyną? Patrycja czy Chatka? — odparowała Liliana. — Mając Chatkę, będę miał Patrycję. — Będziesz miał obitą gębę, śmiertelnego wroga w Patrycji i moją klątwę na karku, a wierz mi, że przy mojej ta Dziadkowa — rzuciła znaczące spojrzenie na przyrodzenie mężczyzny — to zaledwie muśnięcie. — Straszy mnie pani? — Zmrużył czarne oczy. Nadal nie bał się tak, jak bać się powinien. — Ano, straszę. — Liliana westchnęła. Może i umiała najlepiej w kraju rzucać klątwy i uroki, i w Kręgu cieszyła się poważaniem, ale poza Kręgiem charyzmy Bereniki nie

miała. Czy musi sfajczyć ten przybytek, by pan Łukasz Rowiński zaczął traktować ją poważnie? Pewnie musi. Nim zdążył się cofnąć, chwyciła go za ręce. No. Był jej. Szarpnął się z całej siły w tył, ale zyskał tylko tyle, że rozlał swoją kawę. Ludzie przy sąsiednim stoliku spojrzeli na niego dziwnie. — Słuchaj no, ty — zaczęła czarownica, wolno cedząc słowa — łyżeczki wyginam mimowolnie, ale ręce będę ci wyginała świadomie. Utracisz na godzinę czy dwie głos, tak że nikt nie zauważy, iż przy sąsiednim stoliku niewinnie wyglądająca kobieta łamie mężczyźnie kości. — Łukasz poczuł, że nadgarstki wyginają mu się coraz bardziej, mimo iż dłonie Liliany nawet nie drgnęły. Tylko jej czarne oczy i czarny krzyż na szyi płonęły niczym węgle. Chciał krzyknąć, ale nie mógł wydobyć głosu. Prawa ręka zatrzeszczała protestująco, ból dźgnął od dłoni po bark. Zacisnął powieki. Nie mógł nawet jęknąć. Jak jej powiedzieć, że dobrze?! Że wygrała?! Niech sobie bierze tę pieprzoną chałupę razem z pieprzoną Patrycją! Ból zelżał. Z gardła mężczyzny wydobył się jęk. — To nie tak, Łukaszku — odezwała się łagodnie wiedźma. Miał szczerą chęć plunąć jej w twarz. — To nie my chcemy tej chałupy, tylko Patrycja. Ty z kolei chcesz Patrycji, więc razem z nią będziesz miał i chałupę. Cieszysz się? — Sp... — w ostatniej chwili powstrzymał się od rzucenia brzydkiego słowa. Liliana uśmiechnęła się słodko, grożąc palcem. Zaćwierkał telefon. Czarownica spojrzała na wyświetlacz: Berenika.

— Słuchaj, Lii — zaszeptała konspiracyjnie tamta — popełniłyśmy błąd. Łukasz to myśliwy. Gracz. Jeżeli będziemy mu podsuwały Patrycję na tacy, znajdzie sobie trudniejszą ofiarę. Musisz mu ją zgarnąć sprzed nosa. Rozumiesz? — Okej — odparła pogodnie Liliana, patrząc, jak przedmiot ich dywagacji rozciera nadgarstki, krzywiąc się przy tym lekko. — Koleżanka z Kręgu? — zapytał mało grzecznie, gdy wiedźma zamknęła komórkę. — Nie, sprzątaczka. Pytała, czy kwiaty podlać. Wracając do Chatki, ustaliliśmy, że przegrasz przetarg. — Skoro tak ustaliłyście... — Wzruszył ramionami. — Jest jeszcze jedna sprawa. Gabriel — na sam dźwięk tego imienia Łukasz spiął się jak gotowa do ataku żmija — musi wrócić do Patrycji, do Poczekajki, a to oznacza... — Zaraz, zaraz, jaki Gabriel?! Miałem przegrać przetarg i dostać Patrycję. Ja, nie Gabriel! — Sam z obu zrezygnowałeś — przypomniała mu Liliana. — Pomyślałeś wyraźnie, że mam wziąć sobie tę pieprzoną chałupę razem z pieprzoną Patrycją. — Pomyślałem! Ale nie powiedziałem! No, no, ładnie się wkurza, pomyślała z ukontentowaniem czarownica. Nie ma to jak konkurencja. — Czyli jednak chcesz ją? — Chcę, zawsze chciałem i zawsze chcieć będę! — No dobrze. Musisz udowodnić, że twoje intencje są szczere. Że to nie chęć zemsty na Gabrielu, a miłość do Patrycji tobą powoduje. — Liliana uśmiechnęła się niewinnie.

— Co mam zrobić? — Opadł zrezygnowany na krzesło, by w następnej chwili, po jej następnych słowach, poderwać się na równe nogi. — Musisz pozbyć się Janki. — Nie jestem pieprzonym mordercą! — krzyknął na całą salę. Gwar rozmów ucichł. Wszyscy na nich patrzyli. Liliana poderwała się także. — Zabiłeś me siostry i mych braci. Zabiłeś mą matkę i ojca mego... — Zakryła oczy przedramieniem i osunęła się teatralnie na siedzenie, po czym rozejrzała bystro po sali i rzekła głośno: — Spoko. Ćwiczymy rolę. Kolegę poniosło. Ludzie, kręcąc głowami i parskając śmiechem, wrócili do jedzenia. — Siadaj, półmózgu z IQ dżdżownicy — syknęła do Łukasza. — Gówno! — odwarknął. — Nie zrobicie ze mnie mordercy. Możesz mi ręce połamać. — Stał nad nią, oparty o blat stolika. — Nikt nie chce jej mordować, debilu — syczała jak rozsierdzona żmija. — Siadaj i słuchaj, albo znów będę musiała ci pokazać, kto tu rządzi. Usiadł, mnąc pod nosem przekleństwa. Liliana patrzyła spokojnie, czarnymi jak jej krzyż oczami, na siedzącego naprzeciw mężczyznę. Nie musiała grzebać mu w umyśle, by widzieć, jak bije się z myślami: zaufać wiedźmie czy nie? Wejść do gry, na warunkach Kręgu, czy rozegrać wszystko po swojemu? Wsparcie kobiet, które Patrycja darzyła przyjaźnią, szacunkiem i zaufaniem, było

bezcenne, ale oznaczało zaprzedanie się im. Gra o Patrycję na własną rękę oznaczała zaś wystąpienie przeciwko czarownicom. — Ależ z was manipulantki — mruknął, obracając w rękach pustą filiżankę po kawie. — Że też Patrycja wam ufa... — I kto to mówi — prychnęła Liliana. — Tobie też ufała, a pogrywałeś nią, i to nie dla wyższych celów, a dla forsy, nie gorzej niż my. Może nawet lepiej. Czarownica zapatrzyła się na smukłe palce jego dłoni. Kurczę, właściwie łatwiej byłoby rzucić na Gabriela urok, taki porządny, na całe życie, i podsunąć takiego zauroczonego z powrotem Patrycji, a tego tutaj, hmm... zauroczyć w nieco innym kierunku. Łukasz nagle podniósł na nią wzrok. Oczy czarownicy pociemniały jeszcze bardziej, jeśli to możliwe. Pochyliła się lekko w jego stronę. Obsydianowe źrenice obiecywały dużo, bardzo dużo... Dłonie Łukasza wyciągnęły się same, ujmując jej twarz. Czerwone jak krew usta Liliany obiecywały jeszcze więcej niż oczy. Rozchyliły się zapraszająco. Musnął je najpierw na próbę. Całym jego ciałem wstrząsnął dreszcz pożądania i po raz pierwszy od wielu miesięcy poczuł ogień w lędźwiach. Podniósł zdumiony wzrok. Liliana przyciągnęła głowę mężczyzny i wpiła się w jego usta. Oddał pocałunek z takim samym żarem, czując, że z każdą sekundą, z każdym uderzeniem serca jego jaźń oddaje się tej kobiecie. Oderwali się na chwilę od siebie, dla zaczerpnięcia tchu, a potem... — Widzę, że dobrze się bawicie — padło. Liliana odepchnęła mężczyznę od siebie. Łukasz zamrugał, jakby przed chwilą śnił piękny sen.

Przy stole, ze splecionymi na piersiach rękoma, stała Berenika i patrzyła zimno na Lilianę. — Lilka, ciebie na chwilę spuścić z oka, to zauroczysz i zgwałcisz cały pułk. Tamta żachnęła się, ale nie śmiała podnieść na Berenikę wzroku. — Zdejmij łaskawie z biedaka urok, bo w tobie gotów się zakochać. — A dlaczegóżby nie?! — Liliana poderwała się z miejsca, stając twarzą w twarz z Bereniką. — Dlaczego najlepsze kąski podrzucamy jakiejś tam Patrycji? — Kobieto, opanuj się! Co z tobą?! — Berenika powiodła dookoła spojrzeniem. Już wystarczająco wszyscy troje zwrócili na siebie uwagę otoczenia. — Łukasz na ciebie urok rzucił, czy co? To Patrycja rwie Krąg, nie ty, więc będziemy podsycały jej moc najlepszymi kąskami. Zresztą, znudziłabyś się tym pięknisiem po tygodniu. Zdejmij z niego ten cholerny urok i chodźmy stąd. — Proszę bardzo — warknęła Liliana i z całej siły trzasnęła Łukasza w twarz. Skoczył na równe nogi, gotów oddać, ale cmoknęła i pokręciła głową. — Ćwiczyliśmy role — rzekła do wpatrujących się w nich sąsiadów, po czym obróciła się na pięcie i wyszła, zamiatając podłogę czarną suknią. Berenika miała ruszyć w jej ślady, gdy zatrzymał ją głos Łukasza: — Pani Bereniko — przyciskał wierzch dłoni do piekącego policzka — następnym razem wolałbym jednak rozmawiać z panią. Przynajmniej wiem, za co dostaję po pysku.

— A teraz niby nie wiesz, niewinny baranku? — zapytała kpiąco. — Dobierałeś się do niej na oczach całej stołówki. — Dobierałem?! — Łukasz zrobił wielkie oczy. — Całowałeś ją dosyć, hmm... natarczywie. — Co robiłem?! — Otarł usta wierzchem dłoni z wyrazem skrajnego obrzydzenia. — Nieważne. Do zobaczenia. — Berenika ruszyła do wyjścia. — Tak się kończy uwodzenie za pomocą magii — mruknęła do siebie. — Liliana powinna zobaczyć twoją minę i ten gest. Była godzina pierwsza zero dwie, gdy Patrycja padła czołem na blat biurka. — O Boże, jakie to wzruszające... — chlipnęła. — Chatka, Sheri, Gabriel. No i ja. „Czekałaś na mnie, Anaelo?". „Czekałam, Amre". Na moment stanęła jej przed oczyma tamta scena, gdy, wydawało się, dostała gwiazdkę z nieba: Czarny Książę podjeżdżał pod mały żółty domek na czarnym jak źrenica kota rumaku, by porwać Patrycję w ramiona i uwieźć do Krainy... — Wiecznych Łowów chyba — mruknęła, przypominając sobie ciemność piwnicy i ból pociętego przez odłamki szkła ciała. Ale powieść kończyła się spełnieniem marzeń. Kończyła się?! Patrycja skoczyła na równe nogi, chwyciła laptop, i przyciskając go do piersi, zaczęła tańczyć z radości po pokoju. To niesamowite! Skończyła! Po raz pierwszy w życiu skończyła jakąś powieść! Łał! Jesteś wielka!

Łzy obeschły. Usiadła, oddychając głęboko po dzikich pląsach, i zaczęła rozdział po rozdziale podziwiać swoje dzieło. Trzysta dwadzieścia stron! Jak ona tego dokonała? — O, to jest dobre — zaczęła chichotać, czytając jakiś fragment. Super. Skończyła. I co dalej? Zamknęła oczy, a obrazy same zaczęły przewijać się pod powiekami niczym piękny, pełen słońca i emocji film. No właśnie. Film. Przechyliła głowę, patrząc na ekran laptopa. Jest książka, dlaczego więc nie film...?

ROZDZIAŁ VI Wracamy do Poczekajki. Ale nim wrócimy, poznamy pewną bardzo ciekawą historię Komórka wydzwaniała swoją melodyjkę tak natrętnie, że Patrycja — nieprzytomna po nieprzespanej nocy — miała do wyboru: albo pieprznąć nią o ścianę (szkoda komórki, same się na kamieniu nie rodzą), albo ją wyłączyć, albo odebrać. Jedno wiedziała na pewno: musi wygrzebać telefon spod sterty ciuchów... Sięgnęła po dzwoniące badziewie i natychmiast oprzytomniała, bo na wyświetlaczu widniało... — Tak, panie Dyrektorze? — Uśmiech rozjaśnił jej twarz, gdy usłyszała ciepły głos. — Witam, droga pani doktor. Pogawędzili parę minut, pośmiali się z Kierownika i z Plamy, i wreszcie Dyrektor przeszedł do rzeczy: — Mam dla pani propozycję nie do odrzucenia. — Jego głos spoważniał. — Nie mogę dłużej współpracować z doktorem Krzysztosiem. Chciałbym, by pani do nas wróciła.

Oferuję etat oraz pokoik służbowy z kuchnią i łazienką. Co pani na to, droga Patrycjo? Patrycja na to osunęła się na ziemię i tkwiła, taka osunięta, z telefonem przy uchu, nie wierząc w to, co usłyszała. — Pani doktor, jest tam pani? Halo! — Jestem, jestem — wyszeptała. — Po prostu osłabił mnie pan tą propozycją. Jeszcze się trzymam, ale gdy się rozłączymy, zacznę się śmiać i płakać na przemian. — Czy mam to rozumieć jako „tak"? — zapytał ostrożnie. — Tak, panie Dyrektorze! Tak! — wykrzyknęła. Dzięki ci, Panie Boże, za tę szansę, za szansę powrotu tam, gdzie moje miejsce... — Krzysztoś dostał miesiąc wypowiedzenia. Za cztery tygodnie będę więc miał zaszczyt powitać panią na pokładzie. — W głosie Dyrektora brzmiała taka sama radość. — I nie zgadnie pani, kto całymi dniami zadręczał mnie o pani powrót. — Zgadnę. Kierownik gadziarni. — No tak. Zapomniałem, że mam do czynienia z czarodziejką. — Panie Dyrektorze najukochańszy, a ja nie mogłabym tak zaraz? Bezpłatnie? Tylko za ten pokoik z kuchnią i łazienką? — Pani doktor, kiedy tylko pani zechce. Czekamy na panią wszyscy. Legwan również. Po zakończeniu rozmowy, tak jak obiecała Dyrektorowi, wybuchnęła śmiechem i płaczem naraz. Panda-pies nie bardzo wiedziała, czy ma się cieszyć, czy pocieszać swoją panią, więc na wszelki wypadek przyniosła smycz.

— Pandziu, wracamy! — Patrycja objęła psa za szyję. — Wracamy do Poczekajki! Patrycja krzątała się jak w amoku, pakując swój skromny dobytek do dwóch toreb, a książki do kilku plastikowych worków. Panda-pies chodziła za swoją panią krok w krok, na wszelki wypadek nosząc smycz — oraz potykając się o te worki i torby — jakby naprawdę rozumiała, że wracają. Hanka spała po przebalowanej nocy. Wczoraj skończyli trzeci sezon „Dwóch serc" i teraz cała ekipa, nie wyłączając aktorów, przez miesiąc miała się cieszyć zasłużonym wypoczynkiem. Wprawdzie Patrycja w odruchu pierwszej radości miała zamiar Hankę obudzić i wyśpiewać jej, może nawet wytańczyć radosne wieści, ale... zawahała się. Hanka nienawidziła Poczekajki i wszelkich wspomnień z nią związanych. Ona nie pamiętała cudownej pracy w zoo, plecenia wianków Wiedźmie, bezcelowych włóczęg przez łąki i pola z biegnącą przodem Pandą-psem, że tylko czarne uszyska i różowy jęzor za nią powiewały. Nie znała kojącego szumu płynącej rzeki, na którą można było patrzeć godzinami. Nie wąchała co wieczór maciejki ani jaśminu. Nie radowała się tysiącem barw, jakimi wybuchał zdziczały — i dobrze — ogród. Nie. Hanka pamiętała tylko umizgi Zenka, ale nie byłoby to nawet najgorsze. Gorszy był szpital psychiatryczny, w którym odwiedzała przyjaciółkę i z którego ją zabrała po TYM. Nie, nie, Hani lepiej nie budzić. Jeszcze zdąży się wy-

wściekać. Teraz trzeba zdobyć coś, bez czego trudno żyć na prowincji. A żeby to zdobyć, trzeba... Patrycja skrzywiła się lekko. Jak trzeba, to trzeba — jedzie do Zaborowa. Gabriela zastała w stajni przy koniach. Podścielał Ofirowi świeżą słomę. Patrycja stała w podcieniu, patrząc na niego i zaciskając ręce w pięści w bezsilnej złości, że pozwolił jej odejść i ani razu przez dwa miesiące się o nią nie upomniał. Wyglądał tak, jakim zapamiętała go z czasów Poczekajki: nieogolony, w rozchełstanej koszuli, ze splątanymi przez pot i pył włosami. Wyglądał tak, jakim go pokochała. Jedno słowo. Jeden gest i byłaby na powrót jego. Słowo, gest i... warunek. Janka pojawiła się za jej plecami jak wierny cień. Patrycja nawet nie musiała się oglądać, by wiedzieć, że stoi tuż przy drzwiach, jakby chciała odciąć jej drogę. Możesz spać spokojnie, Janeczko, ulubienico Gabriela, pomyślała smutno Patrycja. Mnie już nie ma. Janka zniknęła, jak zdmuchnięty płomień świecy. Gabriel podniósł głowę. Jego wzrok spoczął na sylwetce ukrytej w cieniu i pojaśniał uśmiechem, który nie zagościł na zarośniętej twarzy. O nie, hrabia Romocki — raz odrzucony — nie ruszy ku tej, która nim wzgardziła. Honor na pierwszym miejscu! Wsparł się nonszalancko na widłach i czekał na pierwszy ruch Patrycji, ale ona stała w tym samym miejscu, walcząc z napływającymi do oczu łzami. Kurczę, jak ja cię kocham, człowieku! Wywal na zbity pysk tę szurniętą cholerę i jedź ze mną tam, gdzie było

nam... Właściwie nie zdążyło być nam dobrze. Jedź ze mną! Do Poczekajki! — Wróciłaś. To słowo przerwało jej myślotok. Otrzeźwiło. Świat, który przez chwilę lśnił barwami tęczy, zanurzył się na powrót w cieniu. A jednak była nadzieja. Przecież, do cholery, Patrycja należała do kasty drimerek! Przecież potrafi spełnić każde marzenie! Czarny Książę na czarnym koniu już raz podjechał pod Chatkę! Ruszyła ku Gabrielowi, by po chwili zatonąć w jego ramionach. Boże, jak cudownie czuć siłę jego ciała. Wdychać jego zapach. Tulić się doń całą sobą. Ukryć mokrą od łez twarz na piersi mężczyzny i poczuć na włosach pocałunki. Jak słodko omdlewać pod pieszczotą jego dłoni. No dobra, nim omdlejesz do końca, powiedz mu może, że bynajmniej nie wróciłaś. Przeciwnie: odchodzisz. — Odchodzę — wyszeptała. Nagle wypuszczona z objęć, mało nie upadła, bo nogi — od owych rozkoszy i pieszczot — odmówiły jej posłuszeństwa. Na szczęście, czy może raczej nieszczęście, bo to nieco zabolało, wbił palce w jej ramiona i postawił przed sobą. — Bawisz się mną? — Jego szare oczy pociemniały. — Miałam nadzieję... — Na nadzieje przyjdzie czas później. Powtórz, że odchodzisz, durna kobieto, i czekaj na awanturę. Potem, gdy mu przejdzie, wyłuszczysz sprawę. — Nie wygnam Janki! — warknął.

— Skądże znowu! — Nagle i ona się wpiekliła. Gdyby nie jej „odchodzę", posiadłby ją teraz, zaraz, tu, na środku stajni, ale Janki nie wygna?! — Nikt od ciebie nie wymaga wygnania wicehrabiny! Przyszłam, by powiedzieć ci trzy rzeczy, a może więcej, nie liczyłam. Po pierwsze: odchodzę, więc po drugie: zwalniam cię z przysięgi wierności. Już nie jestem twoją... tym czymś twoim, co ze mnie zrobiłeś. Powiedzmy: twoją partnerką. — Widziała, jak pod zarostem Gabriel purpurowieje na twarzy, i cieszyło ją to jak cholera. — Jesteś wolny, hrabio Romocki. Nie będę już zabiegała 0 twoją rękę. — Znalazłaś inną? — zakpił. — Tak. Łukasza — odparowała, nim zdążyła ugryźć się w język. Przez chwilę myślała, że ją uderzy, ale opanował się. — Nie jesteś zbyt wybredna — syknął. — Ty też nie — wskazała za siebie, gdzie, była pewna, znów czaiła się Janka. — Ona... Uniosła dłoń, przerywając mu w pół słowa. — Ona mnie już nie interesuje. To było po pierwsze 1 drugie. Jesteś wolny. Po trzecie: chciałabym, żebyś odkupił ode mnie Sheridanę. Wiem, że zawsze ci na niej zależało, a ja znów muszę mieć samochód. Zgodzę się na każdą cenę. — Mieszkasz w Warszawie, po co ci samochód? — wycedził przez zaciśnięte zęby, choć nie powinno go to obchodzić. Powinien odwrócić się na pięcie i odejść, ale tak bardzo pragnął tę dziewczynę zatrzymać jeszcze choć na chwilę...

— Tam, dokąd wyjeżdżam... i to jest po czwarte... — Twarz Patrycji rozjaśnił nagle uśmiech, jakiego nie widział u niej od miesięcy. I już nie musiała mówić nic więcej. — Poczekajka — zabrzmiało to jak przekleństwo. Uderzył pięścią w słup. — Pierdolona Poczekajka! Uśmiech uleciał. Zastąpił go żal. — Kurde, czy to wy jesteście jacyś nienormalni, czy ja?! — wybuchnęła Patrycja parę godzin później, gdy mniej więcej taka sama rozmowa powtórzyła się z Hanką. — Jeden furiat mało stajni nie rozwala, druga mi ubliża od „pierdolonych niewdzięcznic". Leczcie się, ludzie!!! _ To ty się lecz! — wrzasnęła Hanka. — Ile razy, w mordę, będę cię ze szpitali wyciągała?! Myślisz, że to tak łatwo, a to cię poharataną i ledwo żywą z piwnic wyciągać, a to ze zszytymi nadgarstkami po wariatkowach ganiać, a to, urwę nać, ze studni wyciągać, a to nie spać po nocach ze strachu, że cię zamordują, zgwałcą albo legwan ci pieprzone koniuszki poodgryza?! Ilu osobom na tobie zależy tak jak mnie, co?! — Jeżeli ci zależy, to mnie tam odwieź, póki tutaj nie zwariuję doszczętnie! Bo znów będziesz mnie musiała w szpitalu odwiedzać! — Jesteś pieprzoną szantażystką! I gówno, do żadnych pitolonych Poczekaj ek wozić cię nie będę! — To Łukasz mnie odwiezie! — Znowu ten Łukasz? — Och, on nie omieszka — uśmiechnęła się zjadliwie Hanka. — Tylko będziesz musiała mu dobrze zapłacić, bo wiesz, że to męska dziwka. Chociaż od ciebie zapewne przyjmie w naturze...

— Proszę, proszę — Patrycja zmrużyła kocie oczy — jeszcze do niedawna o Łukaszu w tym domu złego słowa nie mogłam powiedzieć, jeszcze niedawno wyznawałaś mu miłość... — Nie wyznawałam!!! — Wyznawałaś, po pijanemu, a więc szczerze — ciągnęła twardo Patrycja. — A dzisiaj znów popadł w niełaskę? Zdążyliście się poprztykać, gdy ja spędzałam urocze popołudnie w Zaborowie, czy co? Hanka usiadła przy stole, zupełnie wyzuta z sił. Owszem, Patrycja, niczym cholerna jasnowidząca, trafiła w samo sedno. Łukasz dzwonił parę godzin temu, ot tak, niby zapytać, jak się Hanka czuje po, hmm... przebalowanej nocy. Streścił jej przebieg, od momentu, gdy Hance urwał się film, ale ta rozmowa była tylko pretekstem, bo tak naprawdę Łukasza obchodziła tylko Patrycja. I gdy tak zaczął o niej nawijać, jak to się troskliwie Hanką zajęła, jaka to z niej dobra przyjaciółka, tak Hanka na te jego zachwyty pieprznęła komórką (o łóżko, na szczęście, bo gdyby pieprznęła o ścianę, to oprócz strat moralnych poniosłaby i materialne) i rzeczywiście przestała Łukasza lubić, to znaczy zaczęła go na powrót nienawidzić. — Odwiozę cię, jeśli do tego czasu samochodu nie kupisz — mruknęła, nie podnosząc głowy. Czuła się pokonana i upokorzona. I zdradzona przez jedyną przyjaciółkę. Nawet nie tą głupią Poczekajką... — Zadzwoń do Magdy. Myślała jakiś czas temu o sprzedaży twojego forda. Może i jego odzyskasz, i wtedy już wszystko będzie jak w bajce. Hanka znów bredziła coś po pijanemu, a Patrycji wcale się to nie podobało. Nawet nie bredzenie — ona sama po

Nalewce Wiedźmuni miewała wizje Czarnych Książąt — ale fakt, że jej przyjaciółka, jej najdroższa i jedyna przyjaciółka zaczęła ostatnio pić. Może to już alkoholizm?, zastanawiała się Patrycja ponuro, siedząc nad kubkiem zimnej herbaty. Trzeci raz w tym miesiącu... Alkoholizm czy nie? Nie mając żadnego doświadczenia z używkami, chciała właśnie ruszyć do komputera, by sprawdzić, czy Hania wpadła już w szpony nałogu — w związku z czym żegnaj, Poczekajko, witaj, kliniko odwykowa, bo Patrycja przyjaciółki samej nie zostawi — gdy w przedpokoju zatrzymał ją dzwonek do drzwi. Zastanawiała się chwilę, czy otworzyć, czy nie, ale w końcu machnęła ręką, mrucząc do tego, kto dzwonił: — Spadaj, jeszcze mi tu gości brakuje. W zamku zazgrzytał klucz. Patrycja obróciła się na pięcie, z niedowierzaniem patrząc, jak zasuwa odskakuje. Do środka wszedł... Łukasz, zamknął drzwi i osłupiał na widok Patrycji. — Co ty tu...? Co to ma zna...? — zaczęła z oburzeniem. Podniósł ręce w geście poddania, przeprosił i cofnął się o krok, kładąc dłoń na klamce, gdy... — Łukasz! — Samo wyrwało się Patrycji z gardła. — Wejdź... Proszę. Patrzyła, jak stoi niezdecydowany w drzwiach, i modliła się, by podziękował za zaproszenie i poszedł w cholerę. Z drugiej strony błagała zielonymi oczami, by wszedł, usiadł przy stole i... zaczął mówić. By odpowiedział na wszystkie dręczące Patrycję pytania i wątpliwości. To była jej jedyna

i ostatnia szansa, bo więcej tego mężczyzny nie zobaczy — jutro z rana wyjeżdżała, mając nadzieję, że wyjeżdża na zawsze. — Proszę cię, wejdź — powtórzyła, zaciskając dłonie w pięści, by nie widział, jak drżą. Bez słowa wszedł do przedpokoju i zamknął za sobą drzwi. — Zrobić ci herbatę albo kawę? — zapytała łamiącym się głosem. Nienawidziła go tak bardzo, jak... — Sam sobie zrobię — odrzekł zimno. Wszedł do kuchni, odprowadzany coraz bardziej zdumionym spojrzeniem Patrycji, nastawił wodę, z jednej z szafek — które Patrycja ciągle myliła — wyjął dwa kubki, z drugiej kawę i torebkę herbaty miętowo-jabłkowej. — Czujesz się tu dosyć pewnie — zauważyła, odzyskując głos. — Bywam tu często. Mam klucze — dodał, jakby to coś wyjaśniało. — Ta herbata to dla mnie? — zapytała, a gdy potwierdził, dodała: — Skąd wiesz, że lubię miętowo-jabłkową? Zastygł z kubkiem w ręku. Wiedział o Patrycji więcej niż jej ukochany Gabriel, co chyba właśnie do dziewczyny docierało. Usiedli przy stole w kuchni. Z sypialni Hanki dochodziło co jakiś czas mamrotanie przerywane przekleństwami. — Hanka ci dała? Te klucze? — zaczęła Patrycja, patrząc w parujący napój. — A myślisz, że kto? Dozorca? — Łukasz nie zamierzał jej ułatwiać tej niechcianej konwersacji. On też wiedział, że nadszedł czas szczerej rozmowy i... bał się. Mógł dzisiaj

wszystko zyskać i wszystko stracić. Zresztą... Więcej stracić, niż stracił, już chyba nie mógł. Wzruszył ramionami, zły sam na siebie. _ Przyjaźnimy się, więc pozwala mi korzystać z tego mieszkania, gdy spóźnię się na podmiejski. Oczywiście pod twoją nieobecność. _ Żyjecie ze sobą? — Patrycja zaczerwieniła się po cebulki włosów. Podniósł na nią zimne spojrzenie czarnych oczu. — Kochaliśmy się parę razy, gdy odwiedziła cię w Po-czekajce... To chciałaś wiedzieć? _ Byłam wtedy twoją narzeczoną — zaczęła Patrycja cicho — a ty z moją przyjaciółką... — Gwoli ścisłości: nie byłaś jeszcze wtedy moją narzeczoną. Bawiłaś się ze mną w kotka i myszkę, a ja, wyobraź sobie, miałem pewne potrzeby i przyciągany przez ciebie, a potem odpychany, zwyczajnie nie wyrabiałem. Oczywiście to mnie nie tłumaczy... — Wzruszył ramionami i upił łyk gorącej jak nieszczęście kawy. To go nie tłumaczyło, ale... Patiycja teraz, po roku życia z Gabrielem, gdy on ją czasem rozpalał i nagle zostawiał bez żadnego powodu, gotowa była zrozumieć takiego ogiera jak Łukasz. _ No i chciałem wzbudzić w tobie zazdrość — dodał. — Moją matką też? — zapytała cicho. — Wtedy, z kolei, JUŻ nie byłaś moją narzeczoną — zaśmiał się cicho, okrutnie — bo puściłaś się z Gabrielem, o czym nie omieszkał mnie powiadomić. Patrycja podniosła gwałtownie głowę. Jej zielone oczy stały się czarne jak jego.

— Gab... Gabriel? Powiadomił cię?! Bez słowa sięgnął po komórkę, chwilę czegoś szukał, po czym podał telefon Patrycji. Na wyświetlaczu widniał sms z sierpnia zeszłego roku o następującej treści: „Zaliczyłem małą słodką Pipisię. 2:0 dla mnie, palancie". I numer telefonu Gabriela pod spodem. Patrycja zamrugała oczami. Wyświetlacz zgasł. Nacisnęła jakiś przycisk, by ponownie odczytać wiadomość. I jeszcze raz. Zgadzało się wszystko: data, numer telefonu i treść wiadomości... Zamknęła oczy. Zacisnęła palce tak mocno, jakby chciała wycisnąć ten podły sms, wyrzucić go z pamięci telefonu, i własnej. Dwie palące łzy spłynęły po policzku. Łukasz patrzył na jej ból, czując go jak swój. Powinien podejść do dziewczyny, próbować ją objąć czy pocieszyć, ale odrzuciłaby wyciągniętą dłoń i znienawidziła jeszcze bardziej, jeśli to w ogóle możliwe. Zresztą... To ona pytała. To ona chciała wiedzieć. — Dlaczego dwa do zera? — wyszeptała. — Raz już wyciął mi taki numer — odparł sucho. — Z Janką. Znów poderwała głowę. — To TY mu wyciąłeś! To TY ją... za pomocą tabletki! — Podskoczyła, mało nie wylewając sobie gorącej herbaty na kolana, gotowa bronić czci Gabriela, a nawet Janki... — Dziecino — Łukasz spojrzał na nią z politowaniem — ja nie potrzebuję żadnych tabletek, by zdobyć kobietę. Tobie mogłem swego czasu podrzucić ten szajs ze sto razy, ale co by to było za zwycięstwo? — Zwycięstwo? — Widzę, że po pierwsze, jesteś niedoinformowana, po

drugie, znasz jego wersję wydarzeń, a po trzecie, muszę zacząć od początku. Westchnął, upijając łyk kawy. — Twojego Gabrysia poznałem na pierwszym roku studiów i od razu przypadliśmy sobie do gustu, mając takie samo hobby: alkohol, balangi i seks. — Patrycja uniosła brwi. — Na początku dla zabawy, potem dla forsy, zaczęliśmy rywalizować ze sobą o ilość zaliczonych dziewczyn. Zakładaliśmy się o upatrzoną laskę, a Arturek był sekundantem. I trzymał kasę. No, co tak patrzysz? Szokują cię te wyznania? Mam wstać, podziękować za kawę i wyjść? Pokręciła głową bez słowa, z tego względu, że ją zatkało. — Gabryś wygrywał częściej, bo nie wiedzieć czemu, dziewczyny kręciła jego błękitna krew i hrabiowski sygnet. — W tym momencie Patrycja spuściła wzrok. — Ale... — Łukasz wzruszył ramionami — był mi jak brat, którego nigdy nie miałem, więc gotów byłem mu wszystko wybaczyć. Zresztą on podchodził do tych zabaw ambicjonalnie: nienawidził przegrywać, mnie zaś to bawiło. — Znów wzruszył ramionami, a ona przypomniała sobie, jaki Gabriel był wściekły, gdy prześcigała go na Sheridanie. — Po studiach nadal się spotykaliśmy, nadal we trzech. Trzech Wspaniałych ruszało na łowy. Aż do dnia, czy raczej nocy, kiedy to na horyzoncie pojawiła się Janka... Łukasz przerwał, bawiąc się w zamyśleniu kubkiem z kawą. Patrycja wstrzymała oddech, bo gdyby teraz skończył opowiadać, nigdy nie dowiedziałaby się prawdy. — Rzuciliśmy jak zwykle monetą, który zaczyna, i za Jankę wziął się Gabriel, a gdy już ją omotał, do akcji wkroczyłem ja. I bez trudu odbiłem Gabrielowi Janeczkę. Na swoje nieszczęście.

Umilkł. — Nieszczęście? — A tak. Jance odpieprzyło na moim punkcie. — W jego głosie nie było cienia triumfu. Jedynie zwykłe stwierdzenie faktu. — Łaziła za mną, prosiła, błagała, szantażowała i jednocześnie, gdy po nią sięgałem, dawała mi po łapach, tak jak ty. — Wbił zimne spojrzenie w oczy Patrycji, a ona znów o mało nie wylała herbaty. — A ja nie lubię wyrachowanych kobiet. Wolę prostsze i łatwiejsze. W końcu zaczęła pogrywać Gabrielem, chcąc pewnie wzbudzić moją zazdrość, a Gabryś, by wygrać zakład... choć nie wiem, czy był aż tak zdesperowany... oświadczył się jej. Może zresztą to ona oświadczyła się jemu? — Zaśmiał się pogardliwie. — W noc przed ślubem zadzwoniła do mnie, mówiąc, bym natychmiast przyjechał, bo inaczej się potnie. Była pijana, naćpana, co tylko chcesz. Ledwo przestąpiłem próg jej kawalerki... Na pewno chcesz tego słuchać? — Patrycja skinęła głową. — Zgwałciła mnie niemal w drzwiach. Może „zgwałciła" to za dużo powiedziane, bo nie miałem nic przeciwko sprzątnięciu cnoty narzeczonej Gabrielowi sprzed nosa. Bawiliśmy się w najlepsze, gdy nagle wpadł do mieszkania pan młody, mnie skatował, nią machnął o kaloryfer i to koniec bajki. — Łukasz spokojnie dopił kawę. — Janka wcześniej go wezwała, by się na mnie zemścić. — A tabletka gwałtu? — wyszeptała Patrycja. — Chyba mi chciała ją podrzucić — prychnął. — Już mówiłem: nigdy nie używałem takich specyfików, bo po co? Ale Janeczka nie mogła się przyznać Gabrysiowi, że w przeddzień ślubu zaciągnęła do łóżka jego kumpla, co? Taka tabletka tłumaczyła wszystko...

— Dlaczego mam ci wierzyć? — zapytała cicho. — Oczerniasz Gabriela, bo go nienawidzisz. _ Wiesz — zmrużył czarne oczy — mam w dupie to, czy mi wierzysz, czy nie. Nie przyszedłem tu, by się zwierzać i prosić o wybaczenie, lecz żeby sprawdzić, co z Hanką. Na niej mi akurat zależy. Poprzytkaliśmy się, a wiedziałem, że wyjeżdżasz i zostawiasz ją samą. To ty prosiłaś o rozmowę i ty zadawałaś pytania. Wierz, w co chcesz. Powtarzam: mam to w dupie. Wstał, gotowy do wyjścia. Jednym skokiem była przy nim. Szarpnęła go za rękaw koszuli tak gwałtownie, że górny guzik pękł, odsłaniając kawałek śniadej piersi. Pierścionek na łańcuszku mignął i zgasł. Jak zahipnotyzowana wyciągnęła rękę, pochwyciła w palce klejnocik i uniosła do oczu. — Masz to w dupie, tak? — Przeniosła spojrzenie na Łukasza. Chwycił ją za nadgarstek i ścisnął tak, że musiała wypuścić pierścionek. _ To ma mi przypominać o długu — odparł cicho. Miałem wiele kobiet, ale zawsze rozstawaliśmy się w przyjaźni, czy przynajmniej bez urazy. Jedyną, którą skrzywdziłem celowo, z premedytacją, jesteś ty. _ Dlaczego? — zapytała Patrycja równie cicho. Bo dostałem za ciebie duże pieniądze od twojej matki, a akurat byłem spłukany, powinien odrzec, ale tym by chyba Patrycję zabił, a już raz przez niego umierała. Myśl, kretynie, co odpowiedzieć, myśl! — Chciałem wygrać z Gabrielem. W oczach dziewczyny błysnęły łzy. — Ale wygrał on? — rzekła z goryczą, pokazując sms-a.

— Tak. Wygrał on. Milczeli przez chwilę, nie patrząc na siebie. — Czy któryś z was kiedykolwiek mnie kochał? — zapytała z takim bólem, że Łukasz aż przymknął oczy. Mogę mówić tylko za siebie, ale jeszcze nie czas, pomyślał, z trudem powstrzymując się, by jej nie przytulić. — Przepraszam za to przyciąganie i odpychanie. Ja się tobą nie bawiłam. — Ona pierwsza podniosła głowę. — Tylko... czułam, że coś jest nie tak i... bałam się ciebie. Ty przepraszasz mnie?! — chciał wykrzyknąć. Dziewczyno!!! Zacisnął szczęki, by nie powiedzieć za dużo. Jeszcze nie czas... — Ja nawet nie próbuję cię przeprosić — odrzekł po chwili — bo zwykłe „wybacz" nie wystarczy. Bądź szczęśliwa w tej swojej Poczekajce i... uważaj na takich Gabrieli. I Łukaszów. Uniósł dłoń, jakby chciał pogładzić ją po policzku, ale zrezygnował, pokręcił głową i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Patrycja usiadła przy stole i niewidzącym wzrokiem wpatrzyła się w kubek po jego kawie. Strażnik przy bramie uśmiechnął się na widok srebrnego forda parkującego w tym samym miejscu co rok temu. Jeszcze szerzej uśmiechnął się na widok drobnej osóbki wyskakującej z miejsca kierowcy. Patrycja stanęła wyprostowana i odetchnęła pełną piersią, wdychając woń kwiatów, w których tonął Ogród. Wróciła.

Na swoje miejsce w wielkiej układance Życia. Ruszyła ku bramie, usiłując powstrzymać łzy wzruszenia i dławienie w gardle. Uniosła głowę, spojrzała na wielki neon „ZOO" i zatrzymała się w pół kroku. Tak łatwo można było stracić to, co — wydawać by się mogło — na zawsze dostała w darze od Losu. Miała i straciła Chatkę. Miała i straciła ukochaną pracę. Miała i straciła wymarzonego mężczyznę. Z pokorą w sercu przekroczyła zaczarowany próg i wpadła wprost w ramiona Plamy. Uścisk księdza wydusił z jej piersi resztki wypartego przez wzruszenie powietrza. Teraz nie mogła oddychać już z trzech powodów. — Proszę Plamy — udało się jej wykrztusić — zamiast miażdżenia żeber wolę już trzonek sekatora. Takich powitań było przed Patrycją jeszcze wiele tego ranka. Wszyscy, od Dyrektora po Kudłatego, oglądali ją jak odzyskany skarb, a potem miażdżyli, jak Plama, w serdecznym uścisku lub całowali — wyrywającą się z zażenowaniem — w rękę. Kuba — wierny pomocnik Patrycji, przez czas jej nieobecności awansowany na pielęgniarza drapieżnych — ponownie zgłosił się do niej na służbę. — Bo pani, pani doktor, w tych kruchych rączynach nawet palmerki nie uniesie — wyjaśnił, oglądając Patrycję od stóp do głów. — Jest pani jeszcze chudsza, niż była. Ale odpasiemy, odpasiemy... Patrycja zaśmiała się, szczęśliwa, wchodząc do ambulatorium. I stanęła jak wryta. Jej gabinet lekarski i salę operacyjną przerobiono na... — Co to, w mordę jeża? Smętarz dla zwierzaków? —

Wytrzeszczyła oczy, patrząc na skóry, łby i poroża zdobiące każdą wolną przestrzeń. Kuba zmieszał się nie wiedzieć czemu, bo nie on przykładał do tego rękę. — Doktor Krzysztoś lubił takie... trofea. — Lubił, powiadasz? Sporo pacjentów mi wymordował, jak widzę. To skóra Klaudiusza? — Wskazała pasiastą pozostałość po zebrze. Kuba przytaknął. — A to? Nie mów, że starego Otto! — Podeszła do miejsca, gdzie na ścianie rozpięta była skóra lwa, i pogładziła płowe futro. Gdy i tym razem chłopak nie zaprzeczył, Patrycja zbulwersowała się. — Ja rozumiem, że leczenie może się nie udać... sama wyprawiłam do Krainy Wiecznych Łowów Jagę i pytona albinosa, i jeszcze parę innych zwierzaków... ale żeby się tym chełpić?! To jakiś psychopata był, ten Krzysztoś! — No... Lubił zapolować. I węże ciął na żywca, „bo to przecież gadzina". Dobrze, że pani wróciła, pani doktor. — Kuba uśmiechnął się ciepło. — Rozumiem, że mam oczyścić ściany ze zwłok? — Dobrze rozumiesz. Oddasz do depozytu, są przecież cenne. Poprosimy Dyrektora, żeby odnowił nam ambulatorium, ja powieszę moje plakaty i znów będzie jak w domu. Zadzwonił telefon stojący na biurku, a Patrycja przez chwilę wahała się, nim uniosła słuchawkę. Czyniąc to, już zupełnie na serio przejmowała obowiązki lekarza zoo. — Pani doktor kochana — usłyszała rozradowany głos Kierownika — czy może pani zajrzeć do herpetarium? Mam pilnego pacjenta!

— Nie ma mowy! Nie dotknę tego! — Patrycja splotła ręce w geście najbardziej odmownym z odmownych. — Mówiłam na samym początku: ryb, płazów i owadów nie leczę. — Ale to nie owad. To pająk — sprostował Kierownik. — Ptasznik! Wielki jak cholera, jadowity, włochaty ptasznik! Nie dotknę! Kierownik przeniósł zmartwione spojrzenie z Patrycji na trzymanego w dłoni pająka. — A na odnóże pod mikroskopem pani zerknie? — Spojrzał na nią prosząco. — Po co mam się wgapiać w jego owłosioną nogę? — zapytała podejrzliwie. Na widok pająka, który machał do niej właśnie owłosioną nogą, ledwo hamowała odruch wymiotny. — Pokażę pani kleszcze. — Ich też nie chcę widzieć! Kleszczy brzydziła się chyba jeszcze bardziej. Te upierdliwe, mikroskopijnie małe, czerwone roztocza były utrapieniem jej, zwierząt, na których pasożytowały, i Kierownika, od kiedy tylko Patrycja zaczęła tu pracę. — Skoro znów się pojawiły, to zamiast się na nie gapić, wdrażam procedurę. Wy odkażacie klatki, ja szczepię zwierzęta. Tak? Tak. — Chyba byłam głupia... — mruknęła do siebie godzinę później. Procedura walki z kleszczami wtryniającymi węże i nogi pająków polegała na odkażeniu także myszami i zaszczepieniu zwierząt, które mogą roztocza przenosić.

Teraz właśnie dział techniczny traktował wapnem pomieszczenia i klatki, a Patrycja, z automatyczną strzykawką w ręku, szczepiła... Zaczęła od szczurów, których nigdy się specjalnie nie brzydziła. Były mądre, dawały się oswoić i wytresować, i patrzyły na ludzi przyjaznymi ślepkami. Patrycja nie miałaby więc nic przeciwko nim, gdyby szczurów nie było ponad dwa tysiące. Opiekunka łapała zwierzaka, ten podjeżdżał do Patrycji, ona unosiła skórę na karku, podawała lek i... Szczur podjeżdża — skóra — lek; szczur podjeżdża — skóra — lek... Godzinę później dostawa szczurów się skończyła i zaczęły się świnki morskie. Tysiące świnek. Ludzie kochani... Patrycja wpadła niemal w trans hipnotyczny, a ręka od ciągłego naciskania tłoczka niemal jej eksplodowała. Opiekunki, podstawiające zwierzęta do szczepienia, były bliskie płaczu. Ostatnia świnka podjechała, kwiknęła i powędrowała do klatki. — Myszki — wydusiła Patrycja. Z gardeł obsługi wydarł się zbiorowy jęk. — Pani doktor, litości, ich jest ze sto tysięcy! Tydzień będziemy je wyłapywać! — Wiem, wiem. Ja im chyba podam tę szczepionkę naskórnie. — Patrycja stanęła nad terrarium, w którym zaroiło się od białych myszek. — Czuję się, jakbym miała delirium. Opryskała zwierzaki preparatem przeciw kleszczom, na co myszki zareagowały wzmożoną ruchliwością. — Chyba im się spodobało. Macie jeszcze trochę, co wam będę żałowała.

Zadzwoniła komórka. — Pani doktor — usłyszała głos ochroniarza — ja tam nic nie mówię, ale przez uchylone okno w pani samochodzie usiłuje się wydostać sporych rozmiarów pies... — Kurde! — krzyknęła tylko Patrycja i pognała ku bramie. Pokoik, który przygotował dla Patrycji Dyrektor, był uroczy. Mieścił się na strychu, nad ambulatorium, i miał to, co dziewczyna ukochała ponad wszystko: skośny dach i dwa mansardowe okienka. Do pokoju przylegała wcale niemała kuchnia — Panda-pies spokojnie się w niej mieściła, i wykończona naprędce przez ekipę remontową łazienka. Wielkości chustki do nosa, ale ze wszystkim, czego Patrycja potrzebowała do szczęścia, to jest przede wszystkim prysznicem. Gorącym prysznicem. Dziewczyna, po kilkusetkilometrowej podróży i zaszczepieniu tysięcy gryzoni ściągnęła w biegu fartuch i stając pod prysznicem, aż oczy przymknęła na myśl o czekającej ją przyjemności. Odkręciła kurek. Wody nie było. Podczas gdy zoologiczni hydraulicy wezwani na pomoc debatowali, jak udało im się podłączyć łazienkę zamiast do poddasza, to — po raz drugi, bo przecież miało już jedną instalację — do ambulatorium, Patrycja postanowiła sprawdzić, co słychać w najmniejszej i najmilszej wiosce na świecie. Gdy ujrzała znajomy drogowskaz, wzruszenie ścisnęło ją za gardło. Zatrzymała samochód, wysiadła, obeszła forda

dookoła, kopnęła w koło i zaśmiała się, czując, jak wszystko zaczyna się od nowa, jak za zakrętem czeka druga szansa. Jak przede wszystkim ona — Patrycja — odzyskuje swoje miejsce we wszechświecie. Zaparkowała pod zagrodą Janka, bo najpierw chciała zobaczyć krowę Zosię vel Wiedźmę, a przy okazji wysłuchać ploteczek. Od wyjazdu nie miała z Poczekajki żadnych wieści: nie dzwoniła i nie odbierała telefonów nawet od Plamy. Wyrzuciła to miejsce z życia, z serca i ze snów, w przeciwnym razie chyba zwariowałaby z tęsknoty. Miała tylko nadzieję, że czas stoi tu w miejscu, jak stał, Wiedźma ma się u Janka lepiej, niż miała się u Patrycji, czarną kotką opiekuje się sąsiad, a Chatka... jak czekała na Patrycję, tak czeka. Janek wypadł przed dom i osłupiał. — Pani... pani... — wyjąkał tylko, gdy Patrycja rzuciła mu się na szyję i uściskała go serdecznie. — Pani doktorowa... — Patrycja — poprawiła go, ale spłonił się niczym dziewica. Cóż, dla Janka na wieki pozostanie „panią doktorową". — Jak się sprawuje moja Wiedźma? Pociągnął dziewczynę do obory. Dżersejka zwróciła ku wchodzącym głowę, patrząc na nich wielkimi przepastnymi oczyma. W zamyśleniu przeżuwała... — To... skarpetka? — Patrycja przechyliła głowę. — A tak. Od czasu do czasu podrzucam jej coś niejadalnego, bo drut z ogrodzenia próbuje nadgryzać. Drut pod prądem, dodam. Potem chodzi trzepnięta. A tak, jak jej skarpetę podrzucę czy plastikową foremkę, wystarcza Zosi na jakiś tydzień.

— O rany! Co to?! — Oczy rozanielonej Patrycji spoczęły na maleńkiej beżowej sarence. Cielaczek, chowający się do tej pory za Wiedźmą, wychylił właśnie główkę i łypnął na dziewczynę jeszcze piękniejszymi oczętami niż jego mama. — To Patrycja — odparł z dumą Janek i znów poczerwieniał. Patrycja spojrzała na niego i parsknęła śmiechem. — Po mojej babce imię dostała. Taki zwyczaj — tłumaczył się coraz bardziej zdeprymowany, a Patrycja śmiała się coraz głośniej. — Kochany pan jest, panie Janku — poklepała go po ramieniu. — Jeżeli sąsiad o moją Chatkę dbał tak jak... Co się stało? — Zaniepokoiła ją nagła zmiana na twarzy chłopaka. Zupełnie jakby Patrycja powiedziała coś strasznego. — Wstąpi pani na herbatkę? — zapytał szybko. — Potem pokażę uprawy... — Nie, nie, do zoo muszę wracać. Tylko rzucę okiem na Chatkę. Patrycja już robiła w tył zwrot, już biegła drogą przez Poczekajkę, zostawiając samochód pod domem Janka... Jak biegła, tak stanęła. Przytknęła dłoń do ust, nie wierząc własnym oczom. Nie, to niemożliwe! Podeszła wolno i zacisnęła palce na drucie. Chatkę, wraz z tym, co pozostało z ogródka, otaczało ogrodzenie z ohydnej metalowej siatki. Żółta tablica, wbita tuż obok, oznajmiała wszem wobec, iż to, co Patrycja ukochała całym sercem, jest obecnie placem budowy prowadzonej przez Urząd Gminy w Gotówce, a Patrysina Chatka

zostanie wyburzona, by w tym miejscu mogła powstać... oczyszczalnia ścieków dla Poczekajki i okolic. Chwyciła się siatki drugą ręką, bo chybaby upadła. Domek stał przed nią smutny i zaniedbany. Okiennice połamał wiatr albo robotnicy. Chwaszczak, w którym kiedyś same z siebie rosły cenne zioła, przeorały opony koparki. Całość przedstawiała widok tak straszny, że Patrycja zaczęła krzyczeć. — Moja Chatka! Moja Chateczka!!! Szlochała, gdy nadbiegł Janek. Szlochała, gdyprzytruchtały Sołtysina ze Sklepikową, szlochała, gdy zebrała się cała wieś, patrząc na zniszczony domek i zapłakaną dziewczynę oczyma tak smutnymi, jakie rzadko się widuje nawet na pogrzebach. Do tej pory poczekajkanie nie zwracali uwagi na opuszczone siedlisko, nie mając nadziei, że doktorowa po tym, co przeszła, kiedyś wróci. Kanalizacja wsi mało ich wzruszała, bo oznaczała jedynie, że będą więcej płacili za wodę. Gdy jednak Patrycja wróciła i okazało się, że przez oczyszczalnię nie ma gdzie zamieszkać... I że znów odejdzie... — Pani doktorowo, my pismo do Gotówki zaniesiem — zaoferował się Janek. — Że nie chcemy żadnej oczyszczalni, tylko domek dla pani. Wszyscy zebrani pokiwali zgodnie głowami. — A jak tu znów przyjdą demolować, to ja ich swoim Dżekim potraktuję! — wykrzyknął Ziutek. — Do czego to podobne, żeby do ogrodu koparą wjeżdżać! — Sołtysina wzięła się pod boki. — I sadek niszczyć. Na policję by ich! Patrycja słuchała tego jednym uchem, będąc serdecznie wdzięczna ludziom, wśród których mieszkała i miała na-

dzieję znów mieszkać, jednak sercem była po drugiej stronie ogrodzenia z siatki. Przecież po to wróciła! Do Chatki! To ten domek jest miejscem jej przeznaczonym! A wizja? A marzenie Dziadka? A Czarny Książę przenoszący Patrycję przez próg? Teraz jedynie przez zbiornik z szambem będzie mógł ją przenieść!!! Zadzwoniła komórka, przerywając te rozpaczliwe rozmyślania. — No, Berenisiu? — chlipnęła do telefonu. — A ty czego znów ryczysz? — Jak to „znów"? Ja rzadko ryczę — obruszyła się Patrycja. — Jeżeli dwa razy dziennie to rzadko... Mam dla ciebie dobre wieści. — Po tym, co widzę, nie możesz mieć — chlipnęła powtórnie. — A co? Pyton albinos znów zdechł? — roześmiała się złośliwie Berenika. — Dobra, nie będę cię wkurzała. Na twoją Chatkę niedługo ogłoszą przetarg... — Nie ogłoszą, bo ją na szambo przerabiają! — przerwała jej zrozpaczona Patrycja. — Mam teraz przed sobą mój domek! Zdewastowany, otoczony obleśną siatką i... — ...i widzisz na nim taką malutką tabliczkę: „Obiekt zabytkowy"? Patrycję zatkało. Nie, takiej małej tabliczki, z biało-nie-bieskim znaczkiem i napisem „Obiekt zabytkowy", przybitej tuż pod strzechą, nie zauważyła! — Chatka została wpisana do rejestru zabytków. — Berenika przerwała uprzejmym tonem panującą po drugiej stronie

ciszę, chichocąc w duszy. — Niedługo ogłoszą na nią przetarg. Mam nadzieję, iż nie jest aż tak zdewastowana, byś nie mogła w niej zamieszkać i jej oddewastować. Jeżeli jest, to cóż... — Nie, nie! — zakrzyczała Patrycja. — Jest całkiem w porządku! Właściwie jak nowa! — To całe szczęście. Zdobądź więc na nią jakąś forsę, bo za symboliczną złotówkę raczej chałupy nie sprzedadzą, a wiesz, kto oprócz ciebie stanie do przetargu... — Berenika spochmurniała. Jeśli ten ktoś nie wywiąże się z umowy, będzie miała problem. I nie tylko ona. Ten ktoś też będzie miał problem. Z klątwą Liliany na karku! — Łukasz? — zapytała cicho Patrycja. Odpowiedziało jej wymowne milczenie. — I moja matka? — Znów to milczenie. — To nie mam z nimi żadnych szans... — wyszeptała łamiącym się głosem. — Ej, ty! Pamiętasz, kim jesteś? Drimerką! Najlepszą pod słońcem! — Berenika uderzała ją każdym słowem, każąc podnosić głowę i prostować ramiona. — Zamiast się mazać, masz spełniać swoje... i nie tylko swoje... marzenia. No. Do drimowania marsz! Rozłączyła się, a Patrycja powiodła zdumionym spojrzeniem po przysłuchujących się rozmowie zaniepokojonych mieszkańcach Poczekajki. — Jeszcze nie wszystko stracone — rzekła mocnym głosem. — Budowę wstrzymał konserwator zabytków. Chatkę będę mogła kupić. I kupię! — Uniosła buntowniczo pięść ku niebu. Ludzie zakrzyczeli, łącząc się z Patrycją w buncie i radości.

— Nie oddamy Chatki! — Pogroził pięścią nie wiadomo komu Ziutek. — Nie oddamy! — I pani doktorowej też nie oddamy! — krzyknął Janek. — Nie oddamy! — I szamba nie oddamy! — przyłączył się Zenek. Ludzie spojrzeli na niego skonsternowani. — Głupiś — syknął któryś — szambo właśnie oddamy. — Oddamy szambo! Niech se je w dupe wsadzą! Poparła go cała wieś. — A Chatka została zakonserwowana. — Sołtysina wskazała tabliczkę pod strzechą. — Niech mi który buldożerem do ogrodu wjedzie. Już ja mu wjadę... Ludzie zgodnie pokiwali głowami. Wsparta przez wieś Patrycja mogła spokojnie wracać do zoo. Poczekajka nie odda Chatki. Nikomu. Najdroższy Amre, Zawsze marzyłam, by spędzić noc w moim ukochanym Ogrodzie i — jak wszystkie marzenia drimerki — to też się właśnie spełnia. Siedzę przy biureczku w pokoiku nad ambulatorium (nie, to nie ja zdziecinniałam i piszę zdrobnieniami, tu po prostu wszystko jest miniaturowe, jak w chatce krasnoludków) i wsłuchuję się w dziwną ciszę za oknem, która nie jest ciszą. Nie słychać wprawdzie samochodów, jak w Warszawie. Słychać a to ryk Iwa/tygrysa/jaguara — nie wiem czyj — a to krzyk pawia, chichot małpy. Czuję się, jakbym była w kładącej się do snu dżungli i gdyby

nie to, że tęsknię za ciszą Chatki, pragnęłabym tu zostać forever. Nasze zoo również pięknie pachnie. Dyrektor zrobił z niego jeden wielki ogród botaniczny. Nawet w nocy, gdy normalne kwiaty idą spać, tu rozchylają kielichy kwiaty nocne. Nie zgadnę jakie, bo jak wiesz, ja zdołałam się dohodować jedynie chwasz-czaka, ale pachną pięknie. Gdyby nie cholerne komary (jutro coś na nie kupię) siedziałabym teraz przy otwartym oknie, upajając się ciszą i zapachem Ogrodu. Oczywiście odwracam uwagę Twoją, czyli moją własną, od problemu, który chciałam przemyśleć. Tym problemem jest Łukasz. To, co zrobił, i to, co powiedział. Nie, nie wtedy, w tamtym rozdziale mojego życia, gdy podjeżdżał pod Chatkę jako potencjalny Książę. Teraz. Teraz, gdy pochowałam go w niechcianych wspomnieniach, a on zmartwychwstał, by zasiać ziarno zwątpienia w mym naiwnym serduszku. Kłamał, czy mówił prawdę o sobie i o Gabrielu? Czy to możliwe, że mój wspaniały, nieskazitelny na duszy i honorze hrabia Romocki był... Łukaszem bis? By obaj konkurowali w ilości zaliczonych lasek? To... to... nie mieści mi się w głowie! A jeżeli to prawda, po co Łukasz mi ją wyznał? Bo sama pytałaś, idiotko! Nie. By zasiać owo ziarno niepewności. Bym przestała Gabrielowi ufać. By zdyskredytować Gabriela w moich oczach.

A ty mu nadal ufasz, naiwniaczko? To gdzie jest twój ukochany? Bo jakoś go w tym pokoiku nie widzę. Gdzie był przez większość roku? Bo nie z tobą —ponoć chabety ratował. Gdzie był, gdy ty umierałaś w szpitalu? Znów chabety ratował. Podobno... Wiesz, Amre, ja mam chyba dosyć facetów na najbliższych kilka lat. Skupię się na bardziej przyziemnych marzeniach: ratowaniu Chatki, pracy w zoo. Czarny Książę na czarnym jak źrenica kota rumaku niech sobie podjeżdża i odjeżdża — od książąt i rumaków będę się na razie trzymała z daleka. Ciebie, oczywiście, to nie dotyczy, bo jesteś wierny i niezmienny, jak to Ty. No i nie istniejesz. Twoja zbolała i samotna Anaela PS. Jedno by się zgadzało w opowieści Łukasza: Janka była chora z zazdrości nie o Gabriela, a właśnie o Łukasza, a jeżeli to się zgadza... Wolę nie myśleć, że zgadza się cała reszta.

ROZDZIAŁ VII W którym do akcji, już na serio, wkracza Łukasz. Ciekawe, jak to się skończy... Na Dyrektora wpadłaby, nawet tego nie zauważając. Myślała. Myślała tak intensywnie, że przeszłaby po własnym szefie. — Przepraszam — mruknęła, mijając go. — Oj, pani doktor — zaśmiał się—jeżeli obiektem pani rozmyślań jest mężczyzna, to biedny grzechotnik, który, jak widziałem we wpisie, nie je od miesiąca, poczuje się zazdrosny. Patrycja spłoniła się, zmieszana. Grzechotnik mógł spać spokojnie. Nie miała teraz głowy do mężczyzn, a raczej miała, ale odwróconą w przeciwną stronę. — Za dwa tygodnie jest przetarg na Chatkę — zaczęła wyjaśniać Dyrektorowi w gabinecie, dokąd zaprosił ją na filiżankę herbaty. — A ja nie mam z czym startować. Jeden kredyt już spłacam, wzięty na jej remont. Drugi dostanę pod hipotekę, ale tylko trzydzieści tysięcy, na tyle Chatkę wycenili...

— W czym więc problem? — Dyrektor pochylił się ku niej, mieszając cukier w stygnącej herbacie. — Do przetargu przystąpi mój... wróg do spółki z moją matką. Są o wiele bogatsi i zapłacą każdą cenę, żebym tylko nie kupiła tego domku. — To pani ma jakichś wrogów? — zdziwił się. — To mój były narzeczony, a teraz — dalsze słowa z trudem przeszły Patrycji przez gardło — narzeczony mojej matki. — Odrzuciła go pani, a on chce się mścić? — zapytał domyślnie. — Właściwie nie. I właściwie to ja mam powody do zemsty na nim, ale gra po stronie mojej matki, a ona zrobi wszystko, by domek kupić i zrównać z ziemią. Dyrektor patrzył na Patrycję w milczeniu. — Nienawidzi biednej chałupki, bo myśli, że przez nią straciła mnie, ale mnie straciła przez tę nienawiść. No i przez tego wroga — dodała smutno. — Kim on jest? — zapytał łagodnie Dyrektor. — Łukasz Rowiński. — Ach... Łukasz. — Zna go pan?! — wykrzyknęła zdziwiona. Dyrektor się zaśmiał. — Dawnego przyjaciela Gabriela? Owszem. Znam. Z opowiadań. W każdej jego powieści robi za czarny charakter. — Pierwowzorem Sellinarisa jest Łukasz?! — Patrycja mało z krzesła nie spadła. W książkach Gabriela postać elfa o czarnym sercu była najmroczniejszą, a zarazem najbardziej fascynującą z po-

staci. Jak mocno ci dwaj musieli być ze sobą związani, że Gabriel nie mógł się rozstać nawet w powieści ze swym niegdyś największym przyjacielem, teraz najgorszym wrogiem... — Całkiem, całkiem ten pierwowzór — mruknęła do siebie, bo tak jak Amrego kochała jedną połową serca, tak Sellinarisa drugą. — Zawsze ze sobą rywalizowali: i w powieściach, i w życiu. Nie wiedziałem, że Łukasz był pani narzeczonym... — Krótko nim był — westchnęła. Potem pojawił się przecież Gabriel. A teraz ten ostatni zniknął, za to wrócił przedostatni. Patrycję zaczęło to przerastać, dlatego nawet nie starała się tłumaczyć zawiłości owego trójkąta Dyrektorowi. — Poręczę kredyt do wysokości stu tysięcy — usłyszała nagle. W pierwszym momencie nie zrozumiała, w drugim łzy napłynęły jej do oczu. — Musi pani mieć tę swoją Chatkę, bo znów panią stracę, prawda? Oj, prawda, panie Dyrektorze, prawda. Gdyby nie Bere-nika, która zadzwoniła we właściwym momencie, już bym umierała na zawał, patrząc, jak mi domek z ziemią równają i dół pod szambo kopią... — Nie wiem, czy mogę przyjąć tę propozycję, panie Dyrektorze, to bardzo... Przerwał jej machnięciem ręki. — Będę potrącał ratę za kredyt z pani pensji i w ten sposób jest pani na nasze zoo skazana. Roześmiała się. — Jeżeli posuwa się pan do tak niecnego szantażu... Już stała w drzwiach, gdy musiała się odwrócić.

— Czy kiedykolwiek powiedziałam panu, jak bardzo jestem wdzięczna za wszystko, co pan dla mnie zrobił? Czy podziękowałam za... — Dziękuje pani każdym dniem pracy tutaj, pani Patrycjo — odparł ciepło. — Każdym uśmiechem, z jakim wchodzi pani do ukochanego przez siebie i przeze mnie Ogrodu. Patrycja szła korytarzem sądu z teczką dokumentów pod pachą. By wyglądać na pewną siebie, spersenowała się kilkoma tabletkami uspokajającymi, a i tak serce waliło jej niczym młot pneumatyczny, a spocone ręce, dzierżące cenną teczkę, drżały. Musi wygrać ten przetarg! To sprawa życia i śmierci. Jeżeli przegra, Wielkie Marzenie przestanie istnieć i ona — Patrycja Marynowska, drimerka — w swoich własnych oczach również. — Po coś tu przyszedł? Małoś już namieszał? Słysząc ostry głos Dziadka, stanęła jak wryta, i zamiast ruszyć w jego kierunku, przylgnęła do ściany. — Otrzymałem zawiadomienie o przetargu, więc jestem — odparł Łukasz spokojnie. Dwaj mężczyźni stali tuż za rogiem. — Raz już sprzątnąłeś Patrycji Chatkę znad głowy. Zamierzasz powtórzyć ten wyczyn? Mało zdrowia przez ciebie straciła ta dziewczyna i wszyscy, którzy ją kochają? — Nie obchodzi mnie Patrycja i jej zdrowie. Zamierzam kupić ten dom. Tylko tyle — odparł tamten, a Patrycja z rozpaczy wbiła zęby we własną pięść. Nie jęknęła jednak i nie ujawniła się z dziką awanturą. Czekała. — A jeśli ciebie przelicytujemy, będziesz bruździł?

— Nie jesteście w stanie mnie przelicytować — odparł Łukasz tak pewnym tonem, że Patrycja ponownie stłumiła jęk— Fakt. Z utrzymankiem mecenas Marynowskiej trudno stawać do przetargów — zgodził się zjadliwie Dziadek. Zrób coś! — krzyknęła w myślach Patrycja. Zagroź, że kurzajek na nosie dostanie! Że szlaban na baby mu przedłużysz! — Nie jestem utrzymankiem pani mecenas, a jej pełnomocnikiem — usłyszała odpowiedź Łukasza. — A Halina Marynowska chce mieć tę chałupę. Za wszelką cenę. Ale ja nie chcę stracić Chatki po raz drugi! — załkała w myślach Patrycja. Dlaczego znów mi to robisz, draniu?! Czy to normalne, by tracić ten sam dom dwukrotnie przez tego samego człowieka?! Zacisnęła zęby i z wyzywająco wysuniętym podbródkiem wyszła zza węgła. Łukasz drgnął, zaskoczony jej nagłym pojawieniem się, ale natychmiast znów oparł się ramieniem o ścianę. — Po co mi łgałeś w żywe oczy, wtedy, podczas tamtej rozmowy? — wycedziła przez zaciśnięte zęby. — Prosiłeś o wybaczenie. Chciałeś spłacić dług. Wiesz, ile ten dom dla mnie znaczy. Czy ty masz sumienie, Łukasz? — Sumienie sumieniem, a biznes is biznes — odparł zimno. — Sumieniem czynszu nie opłacę. — Więc będziesz się kurwił aż do śmierci? — W jej głosie zabrzmiała bezgraniczna pogarda. W czarnych oczach Łukasza błysnął gniew. — A ty aż do śmierci będziesz darmową dziwką pana hrabiego? Ręka Patrycji podniosła się do uderzenia.

Dziadek zacisnął dłoń na jej nadgarstku i odciągnął od Łukasza. Sekretarka zaprosiła ich do sali. Rozpoczęto przetarg. Cenę wywoławczą przeskoczyli szybko. Każdą następną najpierw proponowała Patrycja, by zaraz zostać przelicytowaną przez Łukasza. Dziadek Aureliusz milczał ponuro, czekając, aż Patrycja się podda i będzie mógł ruszyć jej na ratunek. Ta chwila zbliżała się powoli i nieubłaganie. Przy pięćdziesięciu tysiącach Łukasz drgnął. To była kwota, przy której miał się poddać. Tak przykazała mu Berenika: ani za niska — by Patrycja nie nabrała podejrzeń, ani za wysoka — by nie doprowadzić dziewczyny do bankructwa. Tak. Miał przegrać przetarg, gdy padnie „Pięćdziesiąt"... Ale... To przyszło nagle. Bunt. Sprzeciw łowcy, któremu ofiara wymyka się z rąk, bo tak postanowiła zbieranina rąbniętych bab. Jeżeli mają grać w jednej drużynie, to na jego — Łukasza — warunkach. — Sześćdziesiąt — odparł spokojnie i nie zaprzątał sobie już głowy ani Bereniką, ani klątwami Liliany. Walka o Chatkę, czy raczej o Wielkie Marzenie, trwała. Patrycji głos załamał się przy dziewięćdziesięciu tysiącach. Łukasz spojrzał na nią uważnie i na jego twarzy pojawił się leniwy uśmiech sytego kota, który upolowaną myszką bawi się tylko z przyzwyczajenia. Z trudem wytrzymała jego arogancki wzrok. — Dziewięćdziesiąt pięć — odparł. Cofnęła się, jakby dał jej w twarz. Więc dotarli do granicy: jego przeciwniczka ma do zaoferowania tylko sto tysięcy.

Dziadek pewnie coś dorzuci, ale gdy Patrycja zostanie teraz pokonana, gra będzie skończona. Nawet jeżeli on, Łukasz, pozwoli Dziadkowi — a więc Kręgowi — wygrać przetarg, złamie dziewczynę po raz drugi, bo to ona musi kupić Chatkę, a nie wiedźmy. Ona musi spełnić swe marzenie. Ona we własnej, a nie Kręgu, Chatce musi zaśpiewać: „Ląly, aj mister ląly, aj hew nołbady, ooł majn oooooołn". — Sto tysięcy — padło cicho. Drgnął, zamrugał, jakby obudziła go z głębokiego snu pocałunkiem. Wbił spojrzenie w jej twarz. Powoli podniosła na niego pełne łez oczy. Oddam go jej! — postanowił nagle. Sprzedam terenówkę, kupię ten pieprzony dom za własne pieniądze — chrzanić Marynowską — i oddam go Patrycji. Złożę u jej stóp z prośbą o... Znienawidzi cię i stracisz jedyną szansę — usłyszał nagle czyjś głos we własnym umyśle. Wrażenie było piorunujące. I nie musiał odwracać głowy, by wiedzieć, że to Aureliusz do niego przemówił. — Jeżeli po to się nią teraz bawisz, by okazać potem wielkopański gest, okaż go teraz. Zrób to teraz. Nie będzie drugiej szansy. Zrób to teraz! Licytujący rzekł niepewnie: — Sto tysięcy po raz pierwszy. Łukasz drgnął i znów spojrzał w ciemnozielone oczy dziewczyny. Błagam cię, Łukasz, miej litość... — Sto tysięcy po raz drugi? Podniósł ręce w żartobliwym geście poddania. Jej źrenice zogromniały. — Sto tysięcy po raz trzeci! Gratuluję, pani Patrycjo.

Z trzech gardeł wydobyło się westchnienie ulgi. Patrycja, Dziadek i Łukasz opadli na oparcia krzeseł. Patrycja ukryła twarz w dłoniach, ni to płacząc, ni śmiejąc się ze szczęścia, Łukasz zaś kręcił przez chwilę głową, nie wierząc, że to zrobił, a potem wstał, odwracając się jednocześnie do Aureliusza. Twarz staruszka nie straciła na surowości, gdy tak mierzył mężczyznę wzrokiem, w oczach jednak zamigotał poblask ciepła i wdzięczności. — Jak to było? — Łukasz przekrzywił głowę, jakby się nad czymś zastanawiał. — „Zrób to teraz"? — Nie. — Przez twarz Aureliusza przemknął cień uśmiechu, którym jaśniały błękitne oczy. — Ląly, aj mister ląly. Łukasz zaśmiał się krótko, po czym pożegnał zebranych, salutując żartobliwie, i wyszedł z wyprostowanymi plecami i uniesioną głową. Po raz pierwszy w życiu porażka dała mu taką satysfakcję. — Łukasz! — zatrzymało go na schodach. Patrycja biegła za nim ze lśniącymi od niedawnych łez oczami. Włosy, które same uwolniły się z aksamitki, tańczyły w promieniach słońca dookoła jej głowy. Stanął, oczarowany tym widokiem, a ona, w geście radości absolutnej zarzuciła mu ręce na szyję i wtuliła się weń całym drżącym po niedawnym szoku ciałem. Wolno uniósł ciężkie nagle ramiona i zamknął w nich Patrycję. Czuł, jak dygoce, i sam zaczął drżeć na myśl, jak jeszcze przed chwilą mógł — i chciał! — ją skrzywdzić. — Miałeś więcej, prawda? — Spojrzała na niego nagle. Bez słowa wyciągnął z kieszeni czek podpisany przez jej matkę. Na widok kwoty Patrycja jęknęła tylko.

— Dziękuję — szepnęła, całując gładko ogolony, pachnący dobrą wodą po goleniu policzek. — Podziękuj jej — odparł cicho. — Chciała kupić ten dom i podarować tobie. — Nigdy niczego od niej nie przyjmę. — Domyśliłem się. — W jego czarnych oczach igrał uśmiech. — A to — zerwał z szyi łańcuszek, otworzył dłoń dziewczyny i złożył na niej pierścionek, po czym zamknął palce — to spłata mojego długu. Odwrócił się i odszedł, zostawiając Patrycję wpatrzoną w zamkniętą dłoń. Hanka stała przy zlewie i zmywała naczynia. Wprawdzie był to obowiązek Janki, jak wszystko, co wiązało się z utrzymaniem Dworu Rządcy w ładzie i porządku, ale w dniu wizytacji tamta gdzieś znikała, brudne naczynia pozostawiając wizytującej, czyli Hance. — Ląly, aj mister ląly, aj hew nołbady ooł majn ooołn — nuciła jasnym, dźwięcznym głosem, skrobiąc od niechcenia przypalony garnek. Pewnie wczorajsza kolacja Jance nie za bardzo wyszła, jak zwykle, gdy nadchodziła sobota. Hanka zaśmiała się do siebie. Przez ostatnie tygodnie dobrze wytresowała i Jankę, i Gabriela. Wariatka utrzymywała przez sześć dni dom w nienagannym stanie, by w soboty znikać z pola widzenia, natomiast Gabriel utrzymywał w nienagannym stanie siebie. Lecz sądząc po ilości puszek wypitego piwa, jedynie w soboty. O dziwo, w dni „odwiedzin" nie ratował zagrożonych wyginięciem chabet. Nie zdarzyło się, by opuścił którykol-

wiek nalot Hanki. Wysnuła więc dwie hipotezy na ten temat: albo panu hrabiemu tak bardzo zależało na Patrycji, albo na niej — na Hance. I, Bogiem a prawdą, miała cichą nadzieję na to drugie. Do każdych odwiedzin w dworku, pamiętając słowa Be-reniki, przygotowywała się bardzo starannie: śliczna, dziewczęca, a zarazem podkreślająca idealne kształty sukieneczka, delikatny makijaż, rozczesane do połyskliwego złota, rozpuszczone, spływające niemal do pasa włosy... Hanka, zachwycająca niewinną urodą Melanii w „Dwóch sercach" całą Polskę, znała swoje walory, wiedziała, jak je wykorzystać i... wykorzystywała. Z pełną premedytacją, lecz nie czyniąc najmniejszej zachęty, nie prowokując ni słowem, ni gestem, uwodziła Gabriela Romockiego. Teraz stała przy zlewie, wiedząc, że jest obserwowana, i nuciła swoje: — Ląly... Podszedł do niej cicho jak kot, objął wpół i zanurzył twarz w płynnym złocie, wdychając kwiatowy zapach jej włosów. Nawet nie drgnęła. Nie przestała także łagodnymi ruchami wymanikiurowanej dłoni zmywać talerzy. No, talerza, jednego, bo tylko na nim zdołała się skupić, czując w podbrzuszu narastający żar. Czuła również to samo u mężczyzny — trudno było nie poczuć przez cienki materiał sukienki. — Jezu, jak mi jej brakuje — jęknął, przesuwając dłonie z talii dziewczyny ku piersiom. Odwróciła się, stając z Gabrielem twarzą w twarz. Utkwił pełne tęsknoty i pożądania spojrzenie w jej ustach. Nim jednak zdążył ją pocałować, odepchnęła go.

— Facet, jeśli chcesz zaciągnąć kobietę do łóżka, nigdy nie mów, że brakuje ci jej najbliższej przyjaciółki —prych-nęła, po czym zostawiła go i z tą tęsknotą, i z tym pożądaniem. I z głupią miną też. Już siedząc w swoim samochodzie, bezpiecznie odgrodzona od Gabriela dwudziestoma kilometrami szosy, zaśmiała się z triumfem. Nawet jeśli „Jezu, jak mi jej brakuje" tyczyło się Patrycji, hrabia Romocki wpadł w nadstawione dłonie Hanki. Tylko jeszcze o tym nie wiedział. I nieprędko się dowie. — Słyszałam, że niemal ci nie wyszło. — W głosie Bereniki brzmiał gniew. Łukasz przełożył telefon do drugiej ręki, wyciągnął się wygodnie na kanapie i wyłączył telewizor. — Musisz przyprawiać nas o palpitację serca? Bawi cię igranie z ogniem? — Owszem — odparł bezczelnie. Wiedział, o co wiedźma się ciska: o niemal wygrany przetarg i o kwotę, którą „dzięki" Łukaszowi biedna Patrycja będzie musiała zapłacić za Chatkę. Zgodnie z umową miał się poddać przy pięćdziesięciu tysiącach, ale... Cóż. Powstrzymał się dopiero przy stu. — Ja ci się, kurde, powstrzymam — wysyczała Berenika. — Ponoć czytanie w myślach jest nieetyczne — odparł swoim zmysłowym, niskim głosem. — Ciesz się, że przegrałeś, bo pokazałybyśmy, co się nieetycznie robi z tymi, którzy występują przeciwko Kręgowi. — Jak wiesz, chciałem jej dać ten dom — zauważył. — Miałeś przegrać przy pięćdziesięciu tysiącach, by nie

wzbudzić jej podejrzeń, a nie bawić się w dobrego samarytanina! — piekliła się Berenika. — Byłaby ci bardziej wdzięczna... — Jest mi wystarczająco wdzięczna — przerwał czarownicy. — Mogę wrócić do „Gladiatora"? Lubię ten film... — Nie możesz, póki z tobą nie skończę... — Teraz będą groźby karalne? — Łukasz, nie wkurzaj mnie! — Radzę, by to pani nie wkurzała mnie. Berenice odebrało na moment głos. — Coś ty powiedział?! Łukasz uśmiechnął się. Ciekawe, kto za chwilę będzie bardziej wkurzony... — Dotrzymuję umowy. Przegrywam przetargi, choć mnie Marynowska zabije, trzymam się od Patrycji z daleka. Od Gabrysia też. Przyrzekam jednak pani, droga Bereniko: jeżeli po tym wszystkim zamierzacie wystawić mnie do wiatru i główną nagrodę zgarnie Gabriel... — zawiesił głos, czując, jak po drugiej stronie Berenika wstrzymuje oddech. — Tak, tak, dobrze się pani domyśla: Patrycja dowie się, jak nią manipulujecie. Jak jej ukochane, zaufane wiedźmy pogrywają nią dla własnych korzyści. A wtedy wasz Krąg pęknie jak obwarzanek nadgryziony przez szczura... — ...którym jesteś ty! — Pani obelgi i groźby nie robią na mnie żadnego wrażenia. Choćbyście miały spopielić mnie klątwą, Patrycja dowie się całej prawdy, jeśli tylko na horyzoncie pojawi się Gabriel. — Aż tak go nienawidzisz? — zapytała Berenika cicho i... potulnie?

— Nie. Aż tak ją kocham — odparł. — Po raz pierwszy w życiu gram fair, chcę więc, by i mną grano fair. Tylko tyle. — A jeżeli twoje „kocham" nie wystarczy? Do kochania trzeba dwojga... — Będę się starał, by mnie pokochała. — Podrzucimy ci uroczną nalewkę... — Nie!!! — wykrzyknął, podrywając się na równe nogi. Puszka z colą spadła na podłogę. — Nie — powtórzył już spokojniej. — Żadnych magicznych uroków. Jeżeli nie poradzę sobie urokiem osobistym, niech Patrycję bierze tamten. — Rozumiem. Przyjęłam twoje ultimatum do wiadomości. — Berenika znów była spokojna i opanowana. — Musisz jednak wiedzieć, że czy chcemy, czy nie, czy gramy po twojej stronie, czy po jego, Patrycja, Gabriel i ty spotkacie się w rozstrzygającej chwili, i to ona dokona wyboru. Na ten wybór nie mamy wpływu. Czy postawiłam sprawę wystarczająco jasno? — Wystarczająco. Trzymajcie tylko Gabriela z dala od Poczekajki. — Schylił się, podnosząc puszkę z dywanu. Cola radośnie wsiąkała w strzyżoną wełnę. — O to bądź spokojny. Hanka się nim zajęła. — Hanka?! Moja Hanka?! — Puszka znów rąbnęła o podłogę. — Jaka twoja? — zdziwiła się Berenika. — Myślałam, że twoja jest Patrycja. Ty bigamistą jesteś, czy jak, Łukasz? — Źle się wyraziłem: moja przyjaciółka Hanka? — Ta sama. To nieco zwiększa twoje szanse w ostatecznej konfrontacji z Gabrielem, czyż nie? Gdy Patrycja dowie się, że jej ukochany zdradza ją z jej przyjaciółką...

Łukasz z powrotem opadł na kanapę. Zrobiło mu się niedobrze. — To, co robicie, jest obrzydliwe... — Nie mniej obrzydliwe niż pieprzenie pani mecenas na oczach jej córki — zaśmiała się okrutnie. Strzał był celny. Łukasz umilkł i spokorniał, a taki właśnie, milczący i pokorny, był Kręgowi potrzebny. — Pamiętasz twoje drugie zadanie? Drgnął, jakby przez telefon dźgnęła go pod żebra. Pamiętał. I spędzało mu ono sen z powiek, bo tak jak przegranie przetargu na Chatkę było proste i zrozumiałe, tak pozbycie się Janki... — Masz jeszcze ten czek od Marynowskiej? Zmarszczył brwi, zaskoczony. Co miał czek do Janki? Ma opłacić pieniędzmi pani mecenas płatnego zabójcę? — Nie, głupku. Masz Jance kupić mieszkanie we Wrocławiu. Łukasza zatkało. Kompletnie. Patrycja szła między rzędami klatek, w których wnętrzu opalały się węże. Najróżniejsze. Szare i kolorowe. Jadowite i niejadowite. Przy jednej z ostatnich czekał Kierownik. Był to zupełnie inny Kierownik niż Piaskowy Dziadek sprzed parunastu miesięcy, i nie chodziło o wygląd zewnętrzny, ale o zmianę zachowania. Poprzednio gotów Patrycji nóż wbić w plecy po rękojeść — najlepiej donosem o zamordowaniu przedstawiciela jakiegoś ginącego gatunku — teraz nosiłby dziewczynę po gadziarni, gdyby mu oczywiście na to pozwoliła.

Uśmiechnął się na jej widok, a ona odpowiedziała uśmiechem. — Teraz ten nie je, pani doktor. — Starszy człowiek wskazał brodą jednego z dwóch węży. Patrycja podniosła wzrok. „Grzechotnik straszliwy", przeczytała na tabliczce. „Jeden z najgroźniejszych gatunków grzechotników". Oj, nie pocieszyło to jej, nie pocieszyło... Niejadek spleciony był w uścisku z drugim grzechotnikiem, grubym niemal jak ramię Patrycji. Wyglądały jak Flip i Flap. — Już raz leczyłam niejedzącego węża i wie pan, panie kierowniku, czym się to skończyło — odezwała się wreszcie, gdy już nacieszyła oczy widokiem dwóch śmiertelnie niebezpiecznych gadów. — Może karmcie go na siłę, jak pytona albinosa? — Pani Patrycjo, to grzechotnik! — wykrzyknął Kierownik. — Kto będzie pchał mu palce do pyska? Bo raczej nie ja. — Ja też raczej nie — westchnęła. — Ma zęby jadowe? — Wszystkie mają — wzruszył ramionami. — Grzechot-niki, mamby, kobry... — To co robimy? — Nie miała pomysłu, oprócz potraktowania węża lekami, jakie dostawał pyton, a wiadomo, jak się to skończyło. Nie otrzymała odpowiedzi. — Panie Kierowniku!!! — Usłyszeli krzyk z drugiego końca długiego pomieszczenia, a był to taki krzyk, który podnosi włosy na głowie i zmusza do biegu. Wypadli na otwartą przestrzeń pawilonu gadziarni w tym momencie co reszta pracowników.

— Panie Kierowniku!!! — krzyczał Waldek, opiekun krokodyli. — Samiec przedarł się do samicy! Walczą! Jeżeli nie widzieliście walczących krokodyli, to niczego nie widzieliście. Patrycja ogromnymi ze strachu, ale i fascynacji, oczyma patrzyła na kotłowaninę w wodzie, przerywaną mrożącymi krew w żyłach rykami. — Bierzemy tyczki i rozdzielamy — wydał polecenie Kierownik. Natychmiast przyniesiono dwie długie, bambusowe tyczki. Okno oddzielające wybieg krokodyli od pawilonu, który szybko wypełniał się zachwyconymi zwiedzającymi, zostało otwarte i po chwili do walki wkroczył Kierownik z Waldkiem. O dziwo, samiec dosyć szybko dał się przegonić z powrotem na swoją stronę. — Jak samica? — zapytała Patrycja, zaglądając do środka. — Krwi specjalnie nie widać. — One rzadko się kaleczą. Walczą, żeby walczyć, nie żeby się zabijać. — Taki romantyczny pojedynek? — Pokiwała głową ze zrozumieniem. Pielęgniarz spojrzał na nią zdumiony. On w żarciu się dwóch gadów nie widział niczego romantycznego. — Waldek, ty łatasz tę dziurę. — Kierownik wskazał miejsce, w którym gad przedostał się z sąsiedniego wybiegu. — Ja cię asekuruję. Pani doktor, mogłaby pani skoczyć po apteczkę? Tak na wszelki wypadek? Po apteczkę zawsze. Zresztą daleko nie miała. Byli w gadziarni. Tu zawsze mogło się coś wydarzyć.

Gdy wróciła, ochrona sprawnie odgrodziła miejsce akcji od gapiów i... przez długi czas nie działo się nic. Waldek, będąc połową ciała po stronie krokodyla, wiązał bambusowe belki, Kierownik pokazywał gadowi końcem tyczki, kto tu rządzi, i Patrycja mogłaby spokojnie się zdrzemnąć, gdy... Atak nastąpił tak niespodziewanie i tak błyskawicznie, że wrzasnęli wszyscy: i obsługa, i Patrycja, i ochrona, i zwiedzający. W jednej chwili gad leżał w najdalszej części wybiegu, łypiąc złotymi oczami na koniec tyczki, w następnej... przeskakiwał na drugą stronę okna. Na zamarłą ze zgrozy widownię. Na panią doktor i Kierownika. Na Waldka i na ochronę. Zawisł połową ciała na framudze okna i chwiał się, jakby się zastanawiał: wypaść na ludzi i podokazywać czy wrócić do klatki? Pchnięty w pysk, wpadł z pluskiem do wody. — O rany boskie... — wyszeptała Patrycja. Mężczyźni byli mniej wybredni w słowach. Waldek, szarpnięty do tyłu, zbierał się z zalanej wodą podłogi, blady jak śmierć. Ludność cywilna — w połowie rozhisteryzowana, w połowie podniecona jak sam krokodyl — rozkrzyczała się dobrymi radami. — Wyproście ich stąd — nakazał ochronie Kierownik. Gdy zwiedzający zostali „wyproszeni", okno znów się uchyliło, a gad znów leżał w najdalszym kącie klatki i syczał wściekle. — Co mamy robić, jak wyskoczy? — zapytał ktoś z ochrony.

— Wskakiwać do środka — popisał się poczuciem humoru Kierownik. Waldek z duszą na ramieniu skończył łatanie siatki i poszedł się upić. Herbatą, bo przecież był w pracy. Patrycja z Kierownikiem musieli jeszcze obejrzeć samicę. — Nie wejdę do środka za chińskiego pana! — spojrzała na Piaskowego Dziadka z nadzieją, że żartuje. — Przecież ten z celi obok przed chwilą omal nas nie zeżarł! — Samica nie jest tak agresywna, no i będę panią asekurował. — Klepnął spanikowaną dziewczynę w plecy. — Jeżeli z magnum kaliber trzydzieści osiem to się zgadzam. W przeciwnym razie odmawiam. — Ależ droga pani doktor, to biedne, samotne, opuszczone zwierzę... Może umierające? Ciężko ranne? Czekające na pomoc? — To biedny, samotny, opuszczony krokodyl! — krzyknęła. — Biedne, samotne i opuszczone dwieście kilo mięśni i dwie uzębione szczęki! Nie wchodzę. — Cóż, idę więc sam — westchnął Kierownik. — Choć mnie nikt nie będzie asekurował... — Jest pan podłym szantażystą! — Patrycja prawie płakała ze strachu. Przed chwilą widziała krokodyla w akcji, który omal nie wyskoczył przez okno, teraz miała wejść do klatki obok. I weszła. Na miękkich nogach, ale weszła. Biedna, cholernie opuszczona samica cofnęła się na ich widok, otworzyła paszczę i zasyczała tak wściekle, jak jeszcze żadne ze znanych Patrycji zwierząt. — Okaz zdrowia! — wypaliła dziewczyna i umknęła.

Koło dziewiątej obudził Patrycję nie Kuba, że lwica rodzi i potrzebna natychmiastowa pomoc lekarska (nie mieli ciężarnych lwic), nie obudził jej telefon z gadziarni, że znów coś nie je. Nie obudził jej więc ktoś, po kim mogła się tego spodziewać. Na wyświetlaczu widniało jak wół „Łukasz". Przez chwilę zastanawiała się: odebrać czy udawać, że komórkę zostawiła na wybiegu bizonów, ale... To, co miała do tego faceta, było przeszłością. Przeszłością, która li tylko uratowała jej życie, warowała dwa dni przy łożu boleści, przegrała przetarg, choć mogła wygrać... ale może skruszone przeszłości tak mają? No i noszą, na znak skruchy, zaręczynowe pierścionki na łańcuszku? — Słucham cię? — zaczęła więc w miarę przyjaźnie. — Wybacz, że cię niepokoję, wiem, że wolałabyś rozmawiać z kimś innym, ale nikt inny nie chce rozmawiać... to znaczy chce, ale... nie, właściwie nie chce: Gabriel nie chce i kazał Hance, a Hanka nie chce, bo jest nadal obrażona, padło więc na mnie. — Rozumiem. Powtórz im więc, że pogodę mamy ładną, jest ciepło i słonecznie, ale na wieczór przewidują burze. — Powtórzę, choć nie o tym mam z tobą porozmawiać. — A o czym? — Neska, pies Holendra, jest bardzo chora. Gaśnie z dnia na dzień. — Serce Patrycji stanęło w pół uderzenia. Neska! Kochała Neskę! — Podejrzewają, że to z tęsknoty za tobą albo Pandą-psem, ale jesteś lekarzem, może stwierdzisz coś innego. Poprosili mnie o tę rozmowę i o przywiezienie psa, jeśli się zgodzisz. Bo zgodzisz się, prawda? — Oczywiście, że się zgodzę! Nesia... Jadę po nią! — Prawdę mówiąc, mam psa w samochodzie, właśnie

próbuje przeleźć na przednie siedzenie, i jestem już w okolicach Zakrętu pod Warszawą. — To czekam na was! Zwrócę za podróż... — Daj spokój. Wystarczy, że wyleczysz tego psiaka. Już miał się rozłączyć, gdy zatrzymało go: — Łukasz! — Tak? — Nigdy nie przepadałeś za Gabrielem i jego zwierzyńcem. Dlaczego nagle... — To mądra suka — uciął. — Lubię ją od dnia, gdy rzuciła się na Jankę. — Nesia?! To chodzące jagnię? Rzuciła się?! — Opowiem, gdy dojadę. Nie liż mnie! — Słucham? — zdumiała się Patrycja. — To było do Neski — roześmiał się ciepło, a Patrycja niemal widziała, jak Łukasz tarmosi włochate psie ucho. I nagle pomyślała, że chętnie znów śmiałaby się z nim, pasąc Wiedźmę na górnej łące. Siedzieli we czwórkę — Patrycja, po obu stronach Patrycji Neska i Panda-pies, usiłujące wejść na szczupłe kolana dziewczyny, i Łukasz, starający się patrzeć przed siebie, a nie na Patrycję — na tarasie z panoramą rzeki. Słońce zachodziło tak pięknie, jakby grało główną rolę w końcowej scenie romansu made in Hollywood. — Dlaczego nie mówisz do Neski „Neska-pies"? — zapytał, przerywając milczenie. — Przecież każdy widzi, że to pies — zdziwiła się Patrycja. — Panda też jest psem — zauważył, z trudem zachowując powagę.

— Czyja wiem... — Dziewczyna przyjrzała się czarnemu kłębowi sierści, który przypominał raczej owcę, ale częściej dywanik pod łóżkiem z porzuconą pośrodku wilgotną różową szmatką. — Tu pojawiają się wątpliwości. Ktoś w zoo stwierdził ostatnio, że to struś. Łukasz parsknął śmiechem. — Struś?! — Śpiący struś bez głowy i bez nóg. Ktoś inny, że to karłowaty jak bez rogów. Na wszelki wypadek mówię do niej Panda-pies. Łukasz nadal śmiał się niskim, zmysłowym śmiechem, a Patrycja skonstatowała nagle, że z jednej strony mogłaby tak siedzieć i słuchać tego mężczyzny przez resztę życia, z drugiej wolałaby go spakować do toyoty i pożegnać w bramie zoo. Za przywiezienie Nesi winna mu była jednak wdzięczność i dach nad głową. Przynajmniej na tę noc. — Jeśli chcesz, możesz przenocować w kuchni — odezwała się więc. — Skombinuję jakiś materac. Pościel mam. Łukasz zamilkł na długą chwilę. Kiedyś uznałby to za idealną okazję, wręcz zaproszenie do skonsumowania znajomości. Wiedział jednak, że ze strony Patrycji jest to gest kamikadze: bała się go, mimo to, z wdzięczności, zaproponowała gościnę. — Doceniam i dziękuję — odparł w końcu. — Ale nie zmrużyłabyś oka ze strachu. Ja też, choć z innego powodu, dokończył w myślach. — Nie boję się ciebie! — żachnęła się, w duchu przyznając mu rację: nie zmrużyłaby oka. — Przecież nie wrzuciłbyś mi małej białej tabletki do herbaty! — Już ci mówiłem: nie potrzebuję takich specyfików —

odrzekł spokojnie, patrząc na chylącą się ku wodzie złoto-purpurową kulę. — Tak, wiem, możesz mieć każdą kobietę ot, tak, na pstryknięcie. Nie wiedzieć czemu Patrycję zabolało to stwierdzenie, choć powinno raczej zaboleć jego. Zmieszana i zła pogładziła wychudzony grzbiet Neski, która spojrzała na nią z miłością w brązowych oczach. W tym momencie spojrzał na Patrycję i Łukasz, a ona zobaczyła w jego oczach taką samą miłość. Zamrugała, myśląc, że jej się przywidziało. Odwrócił głowę. — Możesz mi wierzyć lub nie, ale wyrosłem z uwodzenia dla sportu. — Teraz uwodzisz dla... — chciała dokończyć „pieniędzy", ale ugryzła się w język. — Dla marzeń? — zakończyła więc niezbyt szczęśliwie. — A co? Taki facet jak ja nie może mieć marzeń? — spojrzał na nią zimno. — Ej, nie gniewaj się. — Patrycja uśmiechnęła się przepraszająco. Bądź co bądź była mu winna wdzięczność, i to — jeśli dobrze policzyć: uratowanie życia, przegrany przetarg, a teraz Neska — potrójną. — Opowiedz mi o swoich marzeniach. — Podwinęła kolana, czyniąc oba psy nieszczęśliwymi, i oparła brodę na rękach, zamieniając się w słuch. — No? Złote porsche cabrio? Do tego złoty rolex na nadgarstku i blond piękność na przednim siedzeniu? — Pudło, droga pani doktor. — Zaśmiał się, ale pod tym śmiechem czaiła się uraza. Patrycja nadal widziała w nim casanowę sprzed miesięcy. Jakkolwiek by się starał, cokolwiek by dla niej uczynił, wciąż był tylko płatną dziwką. —

Teraz czekam na moją drugą połówkę pomarańczy, a gdy ją znajdę, albo gdy ona znajdzie mnie, ożenię się z nią, kupimy mały biały domek i zaczniemy go zasiedlać stadem dzieci i psów. — Żartujesz. — Patrycja spojrzała nań z niedowierzaniem, myśląc, że sobie z niej kpi. — Ty i mały biały domek? Cicha słodka żoneczka i stado dzieciaków? — Ze słodką i cichą bym nie wytrzymał, moja żona musi mieć charakter, ale co do reszty, zgadza się. Zawsze chciałem mieć dużą rodzinę, bo nigdy nie miałem żadnej... Umilkł, czując, że za chwilę zawiedzie go głos. — Każdy ma jakąś rodzinę — szepnęła smutno, myśląc o nieżyjącym ojcu, którego nawet nie pamiętała, i... matce. Której nie chciała pamiętać. — Moją były popaprane dzieciaki z bidula, ciocie nas wychowujące i matka-pijaczka, która przypominała sobie o mnie raz do roku, gdy akurat była trzeźwa. — W głosie Łukasza nie było goryczy. Już nie. Sierociniec był przeszłością, a matka zapiła się na śmierć. — Nie powtarzaj tego nikomu. Nikt nie wie. Gdy poczuł na swej dłoni rękę Patrycji, chciał się cofnąć, ale zacisnęła palce gestem współczucia i przytrzymała. Patrząc na poblask słońca, które właśnie skryło się za domami po drugiej stronie rzeki, pozwolił pocieszać się w milczeniu, po czym pożegnał się krótko, zażenowany tą chwilą słabości, i odszedł, znikając w mroku Ogrodu.

RODZIAŁ VIII W którym Janka pokazuje prawdziwą twarz, Hanka bierze Los w swoje śliczne rączki, Patrycja odprawia rytuał: jednym słowem kobiety pokazują pazurki Siedział z puszką piwa w ręku, zasłuchany w ciszę uśpionego ogrodu. I we własne niewesołe myśli. Dziś piątek. Jutro sobota — dzień cotygodniowych nawiedzeń upiornej Haneczki, do których... do której... tęsknił coraz bardziej. Do jej ciętego języka, do twardej ręki, którą nie raz przyłożyła mu po twarzy, gdy zszedł na dół, a właściwie stoczył się, trzeźwy inaczej, do błyskotliwego rozumu kryjącego się w ślicznej małej główce, do uśmiechniętych, błękitnych jak niezapominajki oczu i pełnych, stworzonych do gorących pocałunków ust... — Daj spokój, chłopie, bo ci rozporek rozsadzi — mruknął do siebie i upił spory łyk piwa. — Gdzie ona się po-dziewa? — Spojrzał na zegarek, myśląc o Jance. Zwykle, gdy był w potrzebie, tak jak teraz, dziewczyna była pod ręką. Zwykle, ale nie dzisiaj.

Do niedawna, kochając się z Janką, miał przed oczyma obraz dawnej Patrycji: słodkiej, wesołej, naiwnej Patrycji. Od jakiegoś jednak czasu zaczęła nawiedzać go w tych snach na jawie jej przyjaciółka, Hanna Jeziorowska. Zgniótł puszkę i cisnął do kosza. Ciszę zmącił brzęk metalu o butelkę i parsknięcie konia. Szara kotka otarła się o kolano Gabriela, a on odruchowo oddał pieszczotę, myśląc tym razem o Nesce, a co za tym idzie, o Patrycji. Zdawała się Wielką Miłością, a okazała Wielkim Rozczarowaniem. Zaborcza — urządzała mu z powodu częstych wyjazdów dzikie awantury; wymagająca — „umyj się", „uczesz", „włóż czystą koszulę, ta pamięta czasy twoich przodków" — nawet jego matka się tak nie czepiała, nie mówiąc już 0 milczącej Jance; mająca za nic jego szlacheckie pochodzenie i co za tym idzie, swoje miejsce, które powinno być zawsze krok z tyłu, a nie wiecznie przed. Ona i zawsze ona musiała wygrywać, zawsze ona musiała błyszczeć na świeczniku. Jesteś niesprawiedliwy, Gabrielu Romocki!, oburzyło się sumienie. Patrycja nigdy nie starała się być lepsza od ciebie 1 nigdy nie miała pociągu do blichtru. Chyba kobiety ci się pomyliły, bo to raczej Hanka stoi w świetle reflektorów. — Ale to nie Hanka znudziła mnie śmiertelnie codziennym życiem pod swoje dyktando, tak że musiałem uciekać na drugi koniec Polski — mruknął, sięgając po drugą puszkę. To fakt, zgodziło się sumienie. Hanka sama uciekłaby na drugi koniec Polski przed codziennym życiem z tobą. — W mordę! — zaklął, oblewając się piwem.

Hanka była tak dokładnym przeciwieństwem Patrycji, jak guzik i dziurka w koszuli. Razem pasowały idealnie, ale osobno... Porównanie do ognia i wody też było adekwatne, ale zbyt trywialne, i Gabriel, jako znakomity pisarz, nie mógł sobie na takie pozwolić. Brakowało mu tego ognia. Znów poczuł w spodniach, jak bardzo. — Będziesz moja — szepnął do puszki. Hanka, gdyby to usłyszała, roześmiałaby mu się w twarz. — Teraz? — usłyszał gardłowy głos. — To chodź. — Janka, która zmaterializowała się nie wiadomo skąd, wyciągnęła do Gabriela rękę. Drgnął, jakby chlusnęła mu w twarz zimną wodą — masz swój ogień — i odtrącił ją. Wzruszyła ramionami. — Gdzieś ty była? — warknął. — Na poczcie. — Zaśmiała się nagle. — Nie uwierzysz, jak ci powiem. — Tobie uwierzę we wszystko — skrzywił się. — Odchodzę. Jednak nie uwierzył. Siedzieli przy stole w kuchni, wysprzątanej na jutrzejszą wizytację, a Janka po raz kolejny beznamiętnym tonem relacjonowała zdarzenia ostatnich godzin, dni, tygodni i miesięcy. Dobrze, że nie lat, bo Gabriel chybaby ją zabił. Już teraz, czując się podle zdradzony, oszukany i wykorzystany, miał ochotę skręcić byłej żonie kark. Gdy pomyślał na dodatek, że zdradzała go z jakimś niedomytym czubkiem, jakimś pierdolniętym Januszkiem, żółć podchodziła mu do gardła.

— Kochaliśmy się wszędzie, gdzie było to możliwe: w schowku na brudy, w ciemnych zaułkach korytarza, w pokoju naświetlań. Co to była za miłość... — Janka z perwersyjną przyjemnością dzieliła się wspomnieniami z Gabrielem, dla którego dotąd była tylko kucharką, sprzątaczką i, po wygryzieniu rywalki, darmową dziwką. — Parzyliśmy się jak króliki — zachichotała — i ordynator musiał nas w końcu wyrzucić, bo po pierwsze, oboje byliśmy zdrowi, po drugie, podważaliśmy morale pacjentów. Ja wróciłam tutaj, a Janusz do siebie, do Wrocławia. Obiecał zabrać mnie, gdy tylko stanie na nogi; zawsze go wkurzało, że muszę mieszkać z tobą i usługiwać ci jak pies. Nie jak pies: jak suka. — Tu Gabriel chciał wybuchnąć gniewem, ale Janka machnęła ręką z taką pogardą na twarzy, że słowa uwięzły mu w gardle. — Ty tego może nie widzisz, gwiazdo polskiej fantasy, ale traktujesz kobiety jak twoi bohaterowie: podaj, przynieś, pozamiataj, a w nocy dogodź, ino dobrze. Tylko że oni, w porównaniu z tobą, są prawdziwymi facetami, a ty... Nieważne. Już nie potrzebuję ani ciebie, ani tej rudery, bo widzisz, dostałam mieszkanie w spadku po jakimś kuzynie. I to gdzie? We Wrocławiu! Wierzysz w przeznaczenie, Gabryś? — Aż wstrząsnął się na to „Gabryś". Janka nigdy nie miała śmiałości zwracać się do niego takim tonem i takim zdrobnieniem. — Wyjeżdżam więc do faceta, który naprawdę mnie kocha. Dzwonimy do siebie codziennie. Ja z twojej komórki, jakbyś pytał. Adwokat zapewnia w liście, że mieszkanie jest moje nawet od jutra, więc spakuję tylko manatki, pożyczę od Hanki forsę na podróż i... żegnaj, facet! Miłość wzywa! I wolność, wolność też wzywa! — Śmiejąc się, poszła na górę, do swojego pokoju, a Gabriel z wyrazem

osłupienia na twarzy mógł tylko wpatrywać się w samotną puszkę po piwie i słuchać, jak Janka, jego Janka!, pakuje się, śpiewając: „Ląly, aj mister ląly...". Najdroższy Amre, Ja nie wiem, co o tym myśleć. Łukasz... znormalniał. W życiu go takim nie widziałam. Spokojny, sympatyczny... I dobry. Okazał się dobrym człowiekiem. Wiem: skrzywdził mnie cholernie, do dziś pamiętam widok przez kuchenne okno, a potem wiadomość o sprzedaży Chatki, ale... tamten ból pozostał jedynie we wspomnieniach, teraz zaś widzę, jak bardzo stara się o moje wybaczenie, ile już dla mnie uczynił, ile ciepła potrafi dać, nie starając się zaciągnąć mnie do łóżka. Gdzie tam, łóżka! On mnie nawet nie dotyka! Dziwne to trochę, ale prawdziwe. Zresztą może traktuje mnie jak przyjaciółkę, albo, co gorsza, wierzycielkę, wobec której ma tylko dług do spłacenia, a kogoś tam ma? Jest przecież sławny. I piękny. Gdy opowiedział mi o swoim marzeniu, drugiej połówce pomarańczy i dzieciaczkach przed małym białym domkiem, przemknęła mi przez głowę jedna myśl i tylko z Tobą mogę się tą myślą podzielić: Czy ten domek nie mógłby być żółty? Chyba zidiociałam! Tego mi jeszcze brakuje —powtórnego zakochania w Łukaszu. Choć właściwie byłoby to pierwsze zakochanie, bo poprzednio wcale, ale to wcale nie była miłość. Jedynie odurzenie. Jak uroczną nalewką. Prag-

nienie miłości. Wtłoczenie mężczyzny z krwi i kości w wyimaginowany obraz Czarnego Księcia. Wiem jedno: nawet gdybym zakochała się w Łukaszu na zabój, w życiu nie sięgnę po żadne nalewki. Nigdy więcej uwodzenia magią w tym domu! Przerwała pisanie i spojrzała zamyślona przez okno w swoim pokoiku na poddaszu. Dziś po południu, po pospiesznym remoncie, w którym pomagała cała wieś (Sołtysina osobiście sadziła malwy pod oknem), znów zamieszkała w Chatce Wiedźmy. Odetchnęła głęboko, czując wdzięczność do Boga, poczekajkan i... Łukasza, za to, że może znów siedzieć przy swoim biurku w pokoiku na poddaszu, pisać listy do Amrego i czuć całą sobą, że znajduje się na swoim miejscu. Jedynym miejscu we wszechświecie, do którego przynależy jej dusza. Smakowała zapach powietrza, jedyny i niepowtarzalny, radowała się znajomymi dźwiękami: dalekim poszczekiwaniem psów sąsiada, szumem lasu i pomrukiwaniem Wiedźmy, tak samo jak Patrycja szczęśliwej, że wróciła na stare śmiecie. Ciekawe, co niejadalnego tym razem przeżuwa to bydlę i czy przekazało swe nieziemskie skłonności Wiedźmiątku, czyli — tu musiała się roześmiać — sarenkowatej Patrycji. Nesia na dźwięk głosu pani przydreptała i położyła głowę na jej kolanach. Suka powoli dochodziła do siebie: nie chwiała się już na nogach, chude jak nieszczęście boki wypełniały się, matowa sierść zaczynała błyszczeć, a brązowe, mądre oczy wypełniała radość życia i czysta, bezgraniczna miłość. — Neniu... — Patrycja przytuliła psa do siebie, zraszając jego łeb łzami.

Tęsknię za Gabrielem. I nie rozumiem, jak mogłam go stracić. Nie wiem, które z nas zawiniło. Oczywiście najłatwiej obwiniać jest siebie. Może faktycznie byłam zbyt zaborcza? Może chciałam go zbyt wiele? Ale czy to dziwne, że kobieta pragnie mieć swego mężczyznę nieco częściej niż raz na jakiś — dogodny dla niego — czas, bo resztę życia mężczyzna ów spędza albo zamknięty w swoim pokoju — pisząc — albo Bóg wie gdzie — ratując — albo na kanapie przed telewizorem — ćwicząc kciuk? Amre! Ja rozumiałam potrzebę samotności Gabriela, nie mogłam tylko znieść samotności u jego boku! Gdybym dostała drugą szansę... Czy potrafiłabym dać mu wolność — tyle wolności, ile potrzebuje? Czy potrafiłabym stać się... drugą Janką? Wzdrygnęła się. Musiałaby być chora na umyśle i nieobecna duchem, jak tamta, żeby nie przeszkadzać Gabrielowi w życiu samotnego wilka. Żeby mu w ogóle nie przeszkadzać. Łzy znów popłynęły. Padła na łóżko, szlochając w poduszkę. — Tęsknię za tobą. Dlaczego nawet nie zadzwonisz? A może to ty masz zadzwonić pierwsza? Może odłóż dumę na bok i wystukaj ten numer, który masz wyryty w sercu? Drżącą ręką sięgnęła po komórkę. Hanka zbyt długo pragnęła tego mężczyzny — zbyt długo pragnęła jakiegokolwiek mężczyzny — by bawić się w rozpinanie guzików u koszuli. Po prostu szarpnęła, by w na-

stępnej chwili przylgnąć ustami do opalonego na ciemny brąz ciała pachnącego słońcem, sianem i seksem. Gabriel wsunął palce w jej długie, jedwabiste włosy, pozwalając się pieścić przez niekończące się chwile. Zaciskał oczy i usta, by w oczach nie odnalazła, a w jęku rozkoszy nie poznała, jaką władzę nad nim zdobyła. Odmawiała mu tak długo, dotąd odtrącała, aż w końcu — zdesperowany — poprosił ją o zmiłowanie. On — dumny hrabia Romocki — błagał kobietę o seks. I mając przedsmak tego, o co błagał, już wiedział, że było warto. Same usta dziewczyny potrafiły doprowadzić go na szczyt rozkoszy. Zagarnął ją ramieniem i nagle znalazła się pod spodem. Teraz to Gabriel wziął Hankę we władanie. Teraz on zadzierał do góry jej sukienkę, błądząc dłonią po udzie, i to jego usta doprowadzały dziewczynę na skraj upojenia. — Weź mnie — wyszeptała. — Nie wytrzymam dłużej. Oczy, teraz nie błękitne, a ciemnogranatowe z pożądania, wpatrywały się w pochyloną twarz Gabriela z takim samym błaganiem, jakie było w jego szarych źrenicach. I wtedy zadzwonił telefon. Gabriel znieruchomiał. Hanka również. Rzucił okiem na wyświetlacz. — To Patrycja. — W głosie mężczyzny było zdumienie i... coś jeszcze, nad czym Hanka wolała się na razie nie zastanawiać. — Nie odbieraj — rzuciła, ale on już sięgał po telefon. Wstał i nie dopinając spodni, zszedł na dół, słuchając tego, co Patrycja ma mu do powiedzenia. Po jej słowach milczał tak długo, aż usłyszał: — Jesteś tam?

— Jestem. — Tylko to chciałam ci powiedzieć. — Głos po drugiej stronie drżał, a Gabriel był pewien, że Patrycja płacze. — Kocham cię i zawsze będę kochała. Tylko tyle. Potarł twarz i przeciągnął ręką po włosach. — Janka odeszła — rzekł wreszcie. — Możesz wrócić — usłyszał z niedowierzaniem własne słowa. — Jestem sam, tak jak chciałaś. Telefon nagle wy wędrował z jego ręki. Wyświetlacz zgasł. Hanka z całej siły trzasnęła Gabriela w twarz i wycedziła: — Przed chwilą byłeś ze mną, ale teraz faktycznie jesteś sam. Odrzuciła telefon daleko w krzaki i nim Gabriel otrzeźwiał po ostrym policzku, wsiadała do samochodu. Dopiero warkot silnika sprawił, że mężczyzna odzyskał władzę w nogach. W kilku skokach był na podjeździe i stawał Hance na drodze. — Spieprzaj, skurwielu, bo cię rozjadę!!! — wrzasnęła przez uchylone okno. — Wysiądź. Porozmawiajmy. — Oparł się o maskę opla. — Nie będę z tobą gadała, cholerny, pierdolony zdrajco! — Co miałem Patrycji powiedzieć?! Że właśnie kocham się z jej przyjaciółką?! — Nie chcę tego słuchać! Zejdź mi z drogi! Ani drgnął. Stał dotąd, aż rozpłakała się z wściekłości i żalu z głową na kierownicy. Wtedy wziął ją na ręce i zaniósł, nieopierającą się, do sypialni. Patrycja z nieco głupią miną patrzyła na telefon. „Jestem sam. Możesz wrócić", pobrzmiewały jej jeszcze w uszach słowa Gabriela.

— Musiałabym na głowę upaść, żeby wrócić do Zaboro-wa — mruknęła. — Jeżeli ktoś ma gdzieś wrócić, to ty do Poczekajki. Szkoda tylko, że nie odbierasz i nie mogę ci tego powiedzieć... Westchnęła i odłożyła telefon. Marna z niej drimerka. Nie potrafi sobie nawet faceta wyczarować. A czy kiedykolwiek próbowała? Patrycji nagle rozbłysły oczy. Rytuał! Magiczny rytuał musi odstawić, a potem tylko czekać na rezultat! Wprawdzie Berenika nie pochwalała magicznych rytuałów domowym sposobem odprawianych, ale... czarownica jest daleko i na pewno się o niczym nie dowie, chyba że od Pandy-psa. Rzuciła się do kredensu w poszukiwaniu świec, których miała oczywiście zapas na każdą okazję: złote na pieniądze, zielone na zdrowie, czerwone na miłość, a czarne... czarne tak profilaktycznie, jakby ktoś znów próbował jej domek znad głowy sprzątnąć. — Skupmy się — rzekła sama do siebie, zamykając drzwi pokoju, by psy w magiczny krąg się nie wciskały. Przed chwilą wzięła kąpiel, bo gdzieś czytała, że przed i po rytuale należy się oczyścić z astralnych naleciałości. Wprawdzie nie wiedziała, czy zwykły prysznic i mydło „miód i wanilia" te naleciałości zmyją, ale robiła co mogła. W zimnej wodzie zresztą, bo terma jeszcze nie dojechała, psia jej mać. Stanęła przed wiekową szafą, zastanawiając się, co na tę okazję włożyć. Przecież nie wstąpi do zaczarowanego kręgu w podkoszulku i dżinsach. Jej wzrok padł na suknię ślubną. O! To jest to! Pasuje i do rytuału, i do celu owego.

Wsunęła się w biały atłas, w kilogramy halek, zasznurowała ciasno gorset, a potem długą chwilę podziwiała siebie w lustrze. Suknie ślubne mają to do siebie, że i z ogra czynią księżniczkę. W atłasie, otulonym delikatnym jak mgiełka szyfonem wyszywanym perełkami i brylancikami, Patrycja nawet we własnych zakompleksionych oczach wyglądała olśniewająco. — Jeszcze welon by się przydał i mogę brać ze sobą ślub — rzekła z uznaniem do swego odbicia, po czym wróciła do przygotowań. Kryształy górskie czekały na rozłożenie, świece na zapalenie, kartka na zapisanie, a tarot... tarot tylko drzemał w woreczku, udając, że nic mu do rytuałów jakowychś. Patrycja rozłożyła pięć kryształów i pięć czerwonych świec, tworząc z nich krąg, gdy weszła do środka i zapaliła świece jedną od drugiej, poczuła, jak moc łagodnie otacza ją i zamyka niczym piórko w garści. Muzyka, włączona wcześniej, wprowadzała w trans. Zapłonęły trzy białe świece ołtarzowe. Dwie karty tarota: Gwiazda, uosabiająca Patrycję, i Rycerz Mieczy, Amre we własnej osobie, spoczęły obok siebie. Wosk w maleńkim naczynku zaczął topnieć... Patrycja sięgnęła po karteczkę i zaczęła rysować swego księcia najlepiej, jak potrafiła. Nie było to trudne, bo ostatnim razem — gdy przenosił ją jako najszczęśliwszą pannę młodą — widziała go od tyłu, a mężczyznę (wspaniale zbudowanego oczywiście) tyłem nawet Patrycja potrafiła naszkicować. — ...i chciałabym, byś był czarnowłosy, i byś umiał jeździć konno. Żebyś kochał mnie i nasze dzieci... —poma-

gała sobie szeptem, opisując na drugiej stronie karteczki Wymarzonego Ukochanego. Trwało to długą chwilę, bo opis musiał być bardzo precyzyjny. — Przybądź do mnie i zostań ze mną — szepnęła, patrząc na Rycerza Mieczy. — Kocham cię. — Tymi słowami przypieczętowała rytuał. Świece zgasły. Obracał w rękach komórkę, nie patrząc na gościa, który siedział bezczelnie rozparty na krześle. Mów, co masz do powiedzenia, i wynoś się, myślał. — Coś ty taki milczący, Łukasz? — Artur pochylił się nagle ku niemu. — Nie cieszysz się, że mnie widzisz? Nie polejesz po szklaneczce? Nie schlasz się w trupa, jak jeszcze parę miesięcy temu? Nie będziesz żebrał o stówę na pół litra? A właśnie: ile jesteś mi winien? Łukasz bez słowa wyciągnął z kieszeni portfel i rzucił na stół wszystko, co miał. — Trochę mało, jak za taką przysługę. — Tamten zmrużył oczy, a Łukasz po raz pierwszy spojrzał na niego uważnie. — Jesteś naćpany! — Złapał przedramię Artura i podwinął rękaw, nim ten zdążył się wyrwać. Świeży ślad po wkłuciu, nienaturalnie zwężone źrenice... — Od kiedy bierzesz to gówno?! — Nie twój zasrany interes — wycedził Artur. — Jestem naćpany i spłukany, a ty masz dług do spłacenia i będziesz go spłacał. Co miesiąc. — Hera już ci mózg wyżarła?! Jaki dług?! — Dzięki mnie masz upragnioną Pipisię. Zapłacisz za nią albo...

— Gówno! — Łukasz poderwał się, chwycił Artura za koszulę i pchnął w tył, wywracając krzesło. — Nie zrobisz ze mnie dojnej krowy! Artur wygładził powoli koszulę. Jego przyjaciel — były przyjaciel — stał nad nim, dygocąc z furii. — I znów wspaniały Łukasz Rowiński zgarnia całą pulę — rzekł cicho. — A ja mogę polizać cukiereczek przez papierek... — Bredzisz, ćpunie. Wynoś się! — To twoje ostatnie słowo? — Artur nagle wbił wąskie jak łepek szpilki źrenice w czarne oczy tamtego. W tych źrenicach było coś, co przerażało, ale Łukasz powtórzył twardo: — Wynoś się. Łukasz, prowadzący opla, bębnił palcami o kierownicę w rytm muzyki, zatopiony w myślach. Hanka, siedząca obok, popatrywała na niego, ale długi czas udawał, że tego nie widzi. Wreszcie rzucił litościwie: — No? — Słuchaj, muszę ci o czymś powiedzieć, żebyś przypadkiem... — Hanka zawahała się — ...przy Patrycji nie chlapnął. — Tak? — Ja kogoś mam. — Wiem. Berenika mi powiedziała. — Bereni... Berenika ci powiedziała?! — wykrzyknęła zbulwersowana. — Że ja i Gabriel...?! No nie... — Hanka zgrzytnęła zębami. — Czy tej cholernej wiedźmy nie obowiązuje jakaś tajemnica zawodowa?!

— Ale o co ty się tak ciskasz? — Łukasz oderwał na chwilę oczy od szosy, posyłając Hance zdziwione spojrzenie. — Jesteście oboje dorośli. — Tak. I oboje jesteśmy Patrycji. Albo ukochanymi, albo przyjaciółkami. — I radziłbym ci trzymać język za zębami, dopóki ukochany nie przestanie być ukochanym. W przeciwnym razie ty przestaniesz być przyjaciółką. — Mam się nie przyznawać? Nie dość, że ją zdradzam, mam jeszcze okłamywać? — Wiesz — Łukasz zamyślił się — obiektywnie rzecz biorąc, Patrycja odeszła od Gabriela, zwracając mu wolność. Tak? Tak. Jako wolny człowiek mógł wejść w związek nawet z Ofirem, a wybrał na całe szczęście ciebie. — Ty i te twoje porównania — prychnęła. — A więc mogę spokojnie się przyznać? — Tak. I Patrycja cię oskalpuje. Mówiłem, głupia, że jeszcze nie możesz! Próbuję teraz uspokoić twoje sumienie. — Od kiedy tak dbasz o czyjekolwiek sumienie? — zapytała z przekąsem. — A chcesz zapylać te trzysta kilometrów na piechotę? — odpowiedział pytaniem. Patrycja razem z Felkiem, opiekunem kopytnych, stała przy wybiegu dla żyraf, wlepiając oczy w tylne nogi pięciometrowego samca. — O, widzi pani, pani doktor? — zapytał po raz kolejny chłopak. — Nie, nie widzę — odparła zgodnie z prawdą.

Żyrafa, czy raczej żyraf, miał ponoć otarcie na tylnej nodze. Patrycji niemal oczy wypływały z wysiłku, a mimo to na bardzo ruchliwej kończynie biegającego żyrafa żadnego otarcia nie widziała. — Zwabię go jabłkami. — Chłopak przeszedł pod ogrodzeniem, zawadził ramieniem o elektrycznego pastucha, podskoczył, rażony prądem, ale już w następnej chwili zbliżał się do żyrafa z jabłkiem w wyciągniętej dłoni. Zwierzak pochylił nieufnie głowę... — Felek, ale ty go zwab tyłem, a nie przodem! — krzyknęła Patrycja. — Teraz to mogę różki na jego głowie obejrzeć. — Racja. — Chłopak obszedł żyrafa i ponownie wyciągnął rękę z jabłkiem. Faktycznie. Zwierzę miało otartą skórę na stawie. — No dobra. Widzę. Chłopak, cały rozpromieniony, że wykazał się taką uważ-nością, stanął po chwili przed Patrycją, rozcierając ramię, bo znów zawadził o elektrycznego pastucha. — Co robimy? — zapytał z nadzieją. Może pani doktor każe żyrafa odławiać? To by było coś... — Trzeba mu to gencjanować ze dwa razy dziennie. — Patrycja wzruszyła ramionami. Takim otarciem to ona u siebie by się nie przejęła, ale skoro Felek pragnie joggingu, będzie go miał. — Tutaj jest butelka gencjany. Tutaj strzykawka. — Wcisnęła chłopakowi do ręki oba przedmioty. — Zagencjanuj teraz. Ja popatrzę. — Zaśmiała się w duchu. I miała z czego. Wkrótce, razem ze zwiedzającymi i częścią pracowników, podziwiała Felka, jak niezmordowanie

gania po całym wybiegu za żyrafem, usiłując trafić gencjaną w galopującą nogę. — Jak obstawiamy? Kwadrans? Pół godziny? — Usłyszała za plecami i parsknęła śmiechem. Felek właśnie pstryknął gencjaną w miejsce, gdzie jeszcze przed sekundą była noga zwierzęcia. — E tam, prędzej Feluś się zmęczy niż Boluś. — A tak, żyraf miał na imię Bolek. — Wy się tak nie cieszcie. — Patrycja odwróciła się do chichocących pracowników. — Mam wpisane w Księdze Guinnessa przycinanie racic u owiec grzywiastych i szczepienie fok. — Mężczyźni jęknęli zgodnym chórem. — Od czego zaczynamy? Od fok czy owiec? — Foki pierwsze. Owce nas wykończą... Jeżeli owce miały wykończyć, to... Patrycja już niczego nie pojmowała, czekając drugą godzinę z gotową szczepionką, aż mężczyźni złapią którąś z trzech fok. Zwierzaki były przeurocze. Podpływały bliziutko, dawały się pogłaskać, jednak gdy tylko któryś z łapaczy sięgał po płetwę, by za nią przytrzymać, uskakiwały w pełnym wdzięku piruecie i znikały pod wodą. Pielęgniarze rzucali wtedy tak straszliwymi przekleństwami, że biedne foki na pewno do arki Noego by się nie dostały, po czym znów próbowali zwabić zwierzaki jakąś rybą. — Nie ma co — westchnął Plama. — Trzeba spuścić wodę z basenu. A ty, Piotrek, twierdziłeś, że są oswojone — spojrzał z wyrzutem na opiekuna fok — i podają płetwę na zawołanie. Płetwę może i podawały, ale nic więcej.

Po następnej godzinie, gdy basen był suchy, a zwierzęta, jeszcze przed chwilą zwinne i pełne wdzięku, zmieniły się w smutne, nieporadne kiełbaski — Patrycja mogła je zaszczepić. — Dobra. — Podniosła się z klęczek. — Przechodzimy do owiec. _ Taaa... Do owiec — mruknął Kuba, który miał przycinać racice. — Teraz zacznie się prawdziwa bonanza. Zachwyconymi oczami patrzyła na... owce. Owce grzy-wiaste, zwane też arui, nie miały nic wspólnego z owcami, które można zobaczyć na pastwiskach w całej Polsce, Europie, na świecie, a prawdopodobnie i w galaktyce. Tamte stały lub leżały, żując pracowicie trawę na oscypki, te tutaj... fruwały. — Łał, ale dała! — krzyknęła, gdy któraś z arui skoczyła ze trzy metry w górę. Niestety nikt nie podzielał ani zachwytu pani doktor, ani jej niegasnącego entuzjazmu, którym dopingowała odławia-czy. No tak. To nie ona ganiała z siecią za fruwającymi owcami. Od ponad dwóch godzin. Stado liczyło siedem sztuk, a do tej pory odłowili i sprawdzili raciczki jedynie trzem. — Może spuścimy wodę z basenu? — krzyknęła Patrycja, śmiejąc się, do Plamy, który razem ze wszystkimi próbował zagonić owce w róg wybiegu i tam je wyłapać. — Ja ci zaraz spuszczę! Lanie! — odkrzyknął groźnie ksiądz. i tak wyraził się łagodnie, bo takich przekleństw, jakie słyszała przy wybiegu arui, nawet wymyślić nie potrafiła.

Arui winny paść trupem na miejscu. Ich rodowód wywodził się od owiec lekkich obyczajów. Były także częściami męskiego ciała na „ch". Z tego, co Patrycja usłyszała, nienawidziło biednych arui całe zoo i wszyscy życzyli im nagłej śmierci — od Dyrektora po kasjerkę. Patrycja słuchała, patrzyła i nie mogła powstrzymać chichotu. — O rany, ale panu przygrzmociła, panie Józku. Proszę na opatrunek! — krzyknęła do pielęgniarza, gdy owca, przeskakując nad rosłym mężczyzną, zahaczyła go racicą. Ten machnął tylko ręką, otarł krew z czoła i z przekleństwem na ustach oraz siecią w ręku rzucił się za uciekinierką. — Kuba, jak często my to robimy? — zapytała wieki później, gdy ostatnie ze zwierząt zostało złapane, mężczyźni rozeszli się do domów, a jej asystent kończył strugać raciczkę. — Ja z panią doktor? Dość rzadko. Najpierw nie zrozumiała dowcipu, a potem roześmiała się głośno. — Ty zbereźniku! O owcach mówię! — Z owcą nie miałem jeszcze przyjemności... — Kuba!!! Tym razem chłopak się roześmiał, choć tak naprawdę miał ochotę rozpłakać się ze zmęczenia. — Na szczęście raz w roku. Inaczej ludzie poskładaliby wymówienia — odrzekł, gdy spoważniał. — Ale Felek będzie ganiał żyrafa przez tydzień — zaśmiał się złośliwie. — Coś jeszcze na dziś? — zapytał, choć brzmiało to raczej jak: „błagam, tylko nie to!".

_ Musimy zajrzeć do małp, zerknę na ciężarną samicę, i wracamy do domu. Gdy weszli na zaplecze małpiarni, rozległ się dziki wrzask. Wszystkie małpy we wszystkich klatkach, nawet te, które przed chwilą wylegiwały się spokojnie na wybiegu, poczuły się w obowiązku obrzucić dwoje obcych, w tym jedną w znienawidzonym zielonym fartuchu, stekiem wyzwisk, pewnie tak wymyślnych, jakimi obrzucano arui, i wszystkim, co miały pod ręką. _ Dlaczego te małpy rzucają w nas kupami? — zapytała naraz Patrycja. — Bo nas nie lubią? — Ja też ich nie lubię, a kupą w nie nie rzucam. Kuba spojrzał na Patrycję dziwnie. — Gdyby pani rzucała, byłaby pani po tamtej stronie krat. Patrycja zrobiła wielkie oczy, a potem zwinęła się ze śmiechu. Śmiała się tak, że musiał wyprowadzić ją na zewnątrz, nim małpy nauczyły się celować dokładniej.

RODZIAŁ IX W którym zaczyna się robić ciepło, coraz cieplej. Szkoda tylko, że na koniec wkracza do akcji wściekły tygrys King, Bydłakiem zwany Do domu dotarła ledwo żywa. Nawet nie zauważyła — to znaczy w pierwszym momencie nie zauważyła — opla zajmującego jej miejsce parkingowe. Gdy ten fakt przedarł się do zamroczonego fokami, żyrafem, arui i małpimi kupami umysłu dziewczyny, krzyknęła tylko: „Haneczka!!!", i wpadła do domu. Stanęła jak wryta na progu własnej kuchni, bo oprócz przyjaciółki siedział przy stole, popijając wodę z sokiem, Łukasz. Zasalutował Patrycji żartobliwie, a potem patrzył z pobłażaniem, jak obściskują się z Hanką, śmiejąc się i płacząc na przemian. — Świnia jesteś! Podła świnia! — krzyczała Patrycja. — Pieprzona, obrażalska świnia! — Ty też do mnie nie dzwoniłaś! Też jesteś pieprzona, niedzwoniąca świnia! — krzyczała Hanka. Łukasz spoglądał to na jedną, to na drugą z ciekawością. Rzadko widywał kłótnie kobiet o nic.

Gdy dziewczęta poobrzucały się inwektywami i znów padły sobie w ramiona, nie wytrzymał. Wzniósł oczy do nieba, wstał i rzekł do Hanki: — Może byś powiedziała Patrycji, po kiego grzyba zasuwaliśmy te miliony kilometrów w rozpalonym do czerwoności oplu bez klimatyzacji? — Bo ty sprzedałeś swoją toyotę — przypomniała mu Hanka. Łukasz pokręcił głową. — Precyzyjna odpowiedź. Powiesz jej, czy ja mam to zrobić? — Co macie mi powiedzieć? Co on ma mi zrobić? — zaniepokoiła się Patrycja, na wszelki wypadek stając w drzwiach, gdyby chcieli jej znów dom odbierać. — Sprzedałam twoją „Poczekajkę"! — wypaliła Hanka z triumfem. Patrycja jęknęła. Przeczucia jej nie myliły. — Jak... jak mogłaś? — wyszeptała, blednąc gwałtownie. Łukasz przyskoczył, chwytając osuwającą się po framudze drzwi Patrycję wpół. — Jezu, Hanka, ty jak coś pieprzniesz — warknął. — Książkę twoją sprzedała, nie dom! Ej, nie mdlej, bo ja nie wiem, co się w takich przypadkach robi! — Potrząsnął Patrycją. — Jak to co: usta-usta — prychnęła Hanka, przypadając do przyjaciółki, która ledwo łapała oddech, i głaszcząc ją po ręce. — Pipi, kochana, nie chciałam cię przestraszyć. — Patrycja powoli nabierała kolorów, choć ustać na własnych nogach nie mogła. Łukasz nadal przytulał ją do siebie i wcale nie zależało mu, by z objęć dziewczynę wypuszczać. — Twoją książkę kupiło wydawnictwo. Cieszysz się, kochana?

— Moją książkę? — wyszeptała w końcu Patrycja. — Nie dom? — A po co wydawnictwu dom? — zdziwiła się Hanka. — Rozesłałam „Poczekajkę" po całej Polsce i zgłosiło się kilka wydawnictw — tłumaczyła gorączkowo, bo Patrycja ponownie zaczęła blednąc. — Wybrałam jedno, najlepsze, i tu masz umowę. Czeka tylko na twój podpis. Łukasz! Weź, trzepnij ją w twarz czy zrób coś, bo ona znów mdleje! Pół godziny później, już na spokojnie, siedziały obie na hamaku w ogrodzie i Hanka raz jeszcze tłumaczyła wszystko podekscytowanej do granic możliwości Patrycji. — Skończyłaś, wyjechałaś i mnie zostawiłaś. Samą z laptopem. Nie, wcale nie mam do ciebie o to żalu... Zaczęłam któregoś dnia czytać te twoje wypociny i jak mnie nie wciągnie! Kurde, myślę sobie, to jest naprawdę dobre! Poprosiłam moją kumpelkę z redakcji, żeby zrobiła jakąś korektę czy co, bo kupę błędów zostawiłaś, a ona po przeczytaniu: „Kurde, Hanek (Beata do mnie Hanek mówi, nie wiem czemu, przecież nie wyglądam jak facet), to jest naprawdę super! Wyślij pierwsze dwa rozdziały tu, tu, tu i tu". Dała mi listę ze trzydziestu wydawnictw. I, Pati, to ponoć cud prawdziwy! W ciągu tygodnia trzy zgłosiły się po twoją powieść. No to ja zgłosiłam się do nich jako twój impresario i na zimno, niczym prawdziwa agentka, wynegocjowałam świetne warunki. Patrz, tylko popatrz, ile kasy dostaniesz! Patrycja drżącymi rękami wzięła umowę i spojrzała w miejsce, które wskazywała przyjaciółka.

— To jeszcze mi za nią zapłacą? — Uniosła niedowierzające spojrzenie. — Gabriel nie będzie się z niej wyśmiewał? — A widzisz nakład? — Hanka puknęła w inne miejsce tej samej umowy. — Jest większy niż jakiejkolwiek książki Gabriela A. Mrocznego! — Nie wierzę... To nie może być prawda... To tylko głupia grafomania... — Nie żadna grafomania... i sama jesteś głupia... a urocza, radosna opowieść. Dobra książka, którą chce wydać sam Kormoran, a wiesz, że to jedno z największych wydawnictw w Polsce. — Hania była tak dumna, jakby „Poczekaj-ka" była jej dziełem. I tak po prawdzie było. — Co zrobisz z taką kasą? — Film — wymknęło się Patrycji. Hanka wytrzeszczyła oczy. — Co? — Film? — powtórzyła Patrycja niepewnie. — Chyba pierwsze trzy minuty filmu — zaśmiała się przyjaciółka. — O właśnie: zrobię trzyminutowy film. Filmo-teledysk. Już kiedy pisałam tę książkę, miałam przed oczami obrazy i strasznie chciałam zobaczyć je na żywo... Wiem, to głupi pomysł — zawstydziła się, ale Hanka spojrzała na nią z nagłym zainteresowaniem. — Wiesz... Za te pieniądze mogłabyś spłacić część kredytu za Chatkę — zaczęła wyliczać na palcach — ale to żadna frajda. Mogłabyś wyjechać na Karaiby, by wrócić po miesiącu pożarta przez komary i z malarią. Mogłabyś wymienić samochód na nowszy, ale po co ci nowszy, więc ten

film to całkiem fajny pomysł. Kurczę, podoba mi się! Zorganizuję ci jakąś charytatywną ekipę, bo forsa nawet jak na trzy minuty jest skromna, zagram ciebie... — A ja nie mogę siebie zagrać? — zapytała nieśmiało Patrycja. — Nie, bo nie jesteś aktorką, tylko autorką, a to ma być profesjonalne dzieło, nie jakaś chała. — Patrycja gorliwie pokiwała głową. — Muszę powiedzieć Łukaszowi... Już wstawała, gdy Patrycja przytrzymała ją za rękę. — Co tu właściwie robi Łukasz? Bo twoją obecność rozumiem... — Nie chciało mi się taki kawał samej jechać. — Hanka wzruszyła ramionami. — Jesteście ze sobą? — Nie wiedzieć czemu Patrycja poczuła nagłe ukłucie zazdrości. Prosto w serce. Hanka spojrzała na nią z rezygnacją. — Tłumaczyłam ci ze sto razy: jesteśmy partnerami w serialu i przyjaciółmi w życiu. — Ale kochałaś się z nim — zauważyła cicho Patrycja, spuszczając wzrok. Tego tematu nigdy z Hanką nie poruszała' Przyjaciółka milczała długo, patrząc przed siebie. — Tak. Przepraszam cię, ale tak. Wtedy, rok temu, nie wiem, co mnie opętało. Dostałam fioła na punkcie wszystkiego, co w tej cholernej Poczekajce nosi spodnie. Feromony tu rozpylają, czy co? Jak sobie przypomnę siebie i Zenka... Albo siebie i Łukasza, który był twoim facetem... — Jak jest teraz? Ja to muszę wiedzieć. — Ostry ton głosu Patrycji zmroził Hankę. — Nie mogę być ciągle zdradzana przez najbliższych. — Nijak. I powiedziałam: wybacz mi tamto. Odbiło mi

po prostu. Teraz jesteśmy przyjaciółmi. To wszystko. — Hanka patrzyła Patrycji prosto w oczy. — Czy Łukasz wie, że to wszystko? — Łukasz kocha ciebie, kretynko. Patrycja osłupiała. — No co się tak gapisz? Myślisz, że dla rozrywki telepie się po raz któryś te kilkaset kilosów? Psa mi z rąk wyrywa, żeby samemu wieźć do ciebie... — Zaraz, zaraz! — przerwała jej Patrycja. — Tobie się nie chciało, bo byłaś obrażona, Gabrielowi się nie chciało, bo był obrażony... — Gabriel rzeczywiście jest śmiertelnie obrażony, ale Neskę miałam dostarczyć ja, tylko on mnie ubłagał. — Wskazała brodą nadchodzącego Łukasza. Nieświadom burzy, jaką przed chwilą wywołał, odprężony ciszą i wiejskim, pachnącym różami powietrzem, szedł ścieżką prowadzącą do ogrodu. W błękitnej koszulce polo niedbale rozpiętej pod szyją, z kruczymi włosami lśniącymi w blasku słońca, gładko ogolony, podnosząc w uśmiechu kącik ust, wyglądał oszałamiająco, co Patrycja po raz drugi w życiu sobie uświadomiła. „Łukasz kocha ciebie, kretynko", wybrzmiały jej w głowie słowa Hanki. — O czym gawędzicie, moje śliczne? — zapytał, przysiadając obok. — Wyznawałam w twoim imieniu miłość tu obecnej. — Hanka wskazała tym razem Patrycję, która spąsowiała i uciekła wzrokiem. Łukasz całą siłą woli opanował się, by nie skoczyć na równe nogi i nie zrobić Hance krzywdy.

— Mam powiedzieć tu obecnej, komu ty wyznajesz miłość? — zapytał głosem o temperaturze zera absolutnego. — W żaden inny sposób nie potrafiłam Patrycji przekonać, że nic mnie z tobą nie łączy, oprócz dziwnej nieco, ale jednak przyjaźni — wyjaśniła Hanka. — To może jeszcze się jej oświadczysz w moim imieniu? — wycedził. — Ja tu jestem — zauważyła cicho Patrycja. — Nie mówcie o mnie, jakby mnie tu nie było, i nie oświadczajcie mi się za plecami. A jeśli to miał być żart — wbiła spojrzenie w przyjaciółkę — to bardzo głupi. Wstała i pobiegła do domu. — Dzięki, Haneczko... — Łukasz położył dłoń na ramieniu dziewczyny. — Jeżeli chciałaś Patrycję do mnie zrazić, to w stu procentach ci się udało. Wstał i ruszył drogą do wsi. Hanka też wstała, wzruszyła ramionami — dziwni jacyś... — i poszła do lasu. — Ląly, aj mister ląly... — nuciła cichutko Patrycja, opierając głowę o beżowy bok. Przy tej piosence niesforna Zośka nieruchomiała jak zahipnotyzowana, pozwalając spokojnie się doić. Nie próbowała kopać w kolano, nie nadgryzała kaloszy, nie chlastała ogonem w policzek. Stała i słuchała, a wraz z nią sarenkowate cielątko. I Łukasz, ukryty za węgłem obory. Przymknął oczy. Natychmiast pojawiło się wspomnienie letniego dnia, żółtej sukienki i dziewczęcego głosu śpiewa-

jącego tę samą tęskną piosenkę. Urwała się nagle. Szczęknęło wiadro. Mężczyzna wycofał się cicho... Spotkali się we troje przy kolacji. Łukasz wprawdzie upierał się, by wracać jeszcze tego samego dnia, potem, by nocować w hotelu, ale obie — Hanka z Patrycją — ofuknęły go, tak samo złe na siebie, jego i cały świat, że skapitulował. Kobietom w ciąży, z syndromem pms albo chorym na wściekliznę należy ustępować. — Patrycja robi film. — Hanka przerwała wiszącą nad stołem ciszę, wskazując przyjaciółkę widelcem. — Tak? — zapytał przez grzeczność. — Tak. Z tej forsy, co dostanie za książkę, robi trzy-minutową adaptację teledyskową. Będziesz sławny. Czy raczej niesławny — zaśmiała się złośliwie. — O nie, nie, tu bym się nie zgodziła — wtrąciła się nieśmiało Patrycja, która do tej pory rozdłubywała na talerzu twarożek od Sołtysiny. — Scenariusz przedstawia Łukasza w dość pozytywnym świetle. — A gdzie ty masz scenariusz?! — wykrzyknęła Hanka. — U siebie, w komputerze. Przecież mówiłam, że marzę o tym filmie. — Więc napisałaś scenariusz? Patrycja wzruszyła ramionami. Mogła spłodzić powieść, to mogła i scenariusz. — Kupiłam książkę „Jak napisać scenariusz" i napisałam. Wcale fachowo mi to wyszło — dodała z dumą. — Czcionka... wcięcia... wersaliki... Jak w profesjonalnym scenariuszu. Dziś po południu, gdy zniknęliście... wiem, wiem, że nie

razem!... ty byłaś w lesie, a Łukasz z miejscowymi się w PABIE bratał... przycięłam ten pełnometrażowy do teledyskowego i... mam. — No to pokaż! Na co czekasz?! — zdenerwowała się Hanka. Czasem, przystępując do pracy nad nowym projektem, zachowywała się jak rekin czujący świeżą krew. — Nikogo bardziej kompetentnego od nas dwojga nie znajdziesz na tej wsi. Nie ubliżając wsi. Patrycja posłusznie poszła na górę i równie posłusznie wręczała po chwili wydruk Hani i Łukaszowi. — Jakoś kiepsko cię w tej książce nauczyli — prychnęła Hanka, rzuciwszy okiem. — Ile to ma stron? — Osiem. — A ile minut ma standardowy teledysk? — Trzy? — Patrycja, która gotowa była bronić swego dzieła jak lwica, poczuła się nagle jak... bardzo młoda lwica. Lwiczka. Lwi osesek. — Właśnie. Znasz zasadę: jedna strona scenariusza to jedna minuta filmu. Trzeba go przyciąć. Daj jakiś długopis... — Hanka zagłębiła się w lekturze. Łukasz kończył czytać, ale jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Cóż. Nie był postacią pozytywną ani w tym scenariuszu, ani w całej historii. — Bizony i anakondy? Wywalamy. — Hanka skreśliła zamaszyście parę linijek. — Całe zoo wywalamy. — Dlaczego?! Zoo to podstawa... — Zoo to nic niewnoszący do historii ozdobnik. To dodatkowa lokalizacja i chore pieniądze. Albo wywalamy zoo, albo zapomnij. — Hanka była nieubłagana, skreślając kolejne linijki Patrysinego dzieła.

— Ona ma rację — poparł ją milczący dotąd Łukasz. — Masz za niski budżet na cztery lokalizacje, a zoo faktycznie do teledysku niczego nie wnosi. Cała historia jest dobra. Jasna, ciekawa, nieźle napisana. Podoba mi się. — Rzucił scenariusz na stół. — Skrócisz go o połowę, zamówisz dobrą piosenkę, zbierzesz porządną ekipę i może z tego wyjść coś fajnego. Jedno masz jak w banku: nie będziesz się nudziła przez najbliższy miesiąc, a nawet dwa. — Ty zagrasz siebie — rzuciła Hanka do Łukasza, cały czas pracowicie wykreślając połowę scenariusza. — Nie zagram siebie — odparł spokojnie. Hanka poderwała głowę. Patrycja patrzyła gdzieś w bok. — A to dlaczego? Jesteś aktorem... — ...a nie dziwką. I nie jest mi wszystko jedno, kogo biorę. — To może chociaż tego drugiego zagrasz? Musi dobrze jeździć konno, bo właściwie nic innego w tym scenariuszu nie robi, a ty jesteś dobry w te klocki. — Mam zagrać Gabriela Romockiego? — Łukasz roześmiał się serdecznie. — Zabiłby mnie chyba... — Gówno mu do tego, kto zagra w filmie Patrycji. Jedynie Patrycji może być nie gówno. Ej, laska, ocknij się! Kompletuję ci właśnie obsadę! — Szturchnęła przyjaciółkę. — I to bezpłatną, a to ważne przy tak żałosnym budżecie... — Mówiłaś, że forsa jest okej — zaprotestowała słabo Patrycja. — Zmieniłam zdanie po przeczytaniu scenariusza. Nie żałowałaś sobie ani rozmachu, ani plenerów, ani efektów specjalnych. Musimy oszczędzać gdzie indziej. Ja zagram

ciebie, ty Autorkę, Łukasz Gabriela, a Marek... znasz go z serialu... Łukasza. Może nie jest tak śliczny jak ten nasz... — A sprać cię, Haneczko, po dupsku? — wtrącił mężczyzna. — ...ale też słodkie ciasteczko. — Ciasteczko?! — Chyba lepsze „ciasteczko" niż „kochaś"? — Was, kobiety, powinno się w pewnym wieku kneblować. — A was przerabiać na kremówki, męska szowinistyczna świnio. Oszołomiona Patrycja patrzyła to na jedno, to na drugie: podczas tej wymiany „komplementów" Hanka spokojnie wykreślała kolejne sceny, a Łukasz z nie mniejszym spokojem popijał herbatę. W takie samo oszołomienie wprawiał fakt, iż jeszcze dziś rano przycinała raciczki owcom grzywiastym, a wieczorem kompletuje obsadę do wymarzonego minifilmu! — Zagrasz tego Gabriela? — Hanka zwróciła się do Łukasza. — Gabriela zagram z przyjemnością — uśmiechnął się z błyskiem w oku. — No i piknie. Przynajmniej nie będę musiała całować się z tobą, tylko z Markiem. — Hanka, westchnąwszy teatralnie, odłożyła scenariusz i sięgnęła po kromkę chleba. — Teraz mamy lipiec. — Zwróciła się do przyjaciółki: — Zdjęcia muszą być kręcone w te wakacje, bo książka wyjdzie jesienią, masz więc niecały miesiąc na znalezienie plenerów, skompletowanie rekwizytów i nagranie piosenki. Ekipą zaj-

mę się ja, bo ty niekumata w tych sprawach jesteś. Łukasz załatwi... Coś ty taki ponury, Łukasz, fajnie będzie! Faktycznie spochmurniał, bo dotarło do niego nie tyle to, co będą kręcili — filmik zapowiadał się sympatycznie — ale to, co w swojej powieści napisała o nim Patrycja. I wcale nie chciał tego wiedzieć. — Zmieniłaś przynajmniej imiona? — zapytał cicho, a ona równie cicho, myśląc widać o tym samym, odparła: — Zmieniłam. Choć ciebie i tak każdy rozpozna. Cóż. Widać to kara za grzechy, które popełnił: publiczny pręgierz. — Nie przejmuj się, facet. — Hanka od serca strzeliła go w plecy. — Nieważne, co piszą, ważne, żeby w ogóle pisali! Późno w noc, gdy cały dom spał snem sprawiedliwego, Patrycja wymknęła się, by jak co wieczór popatrzeć na gwiazdy. Był to dla niej swoisty rytuał. Hołd dziękczynny oddawany wszechświatowi za to, że znów ma swoją Chatkę. I znów ma swoje marzenia. Przemknęła przez ogród w stronę lipy, skąd był najlepszy widok na rozgwieżdżone niebo i... krzyknęła, przestraszona. W hamaku kołysał się, gładząc po głowie Neskę, Łukasz. Poderwał się, widząc dziewczynę, a suka radośnie podbiegła się przywitać, jakby nie widziała pani od wieków. — Przepraszam, że cię przestraszyłem. Nie mogłem zasnąć — zaczął się tłumaczyć. Uciszyła go machnięciem ręki. — Posuniesz się trochę? Bez słowa zrobił jej miejsce.

Po chwili oboje siedzieli, patrząc w niebo, które tej nocy postanowiło pokazać się od najlepszej strony: właśnie przecięła je spadająca gwiazda. — Czego sobie życzyłeś? — zapytała Patrycja szeptem. Panująca dookoła cisza wymuszała ciszę i na człowieku. — Złotego porsche, roleksa i blond laski — mruknął. — Ale tak serio? — Serio? — Nie spojrzał na nią, cały czas patrząc w gwiazdy. — By zostać w tym miejscu pod tym niebem do końca życia. Patrycja spojrzała na niego, a Łukasz tylko mógł się domyślać zdumienia w jej oczach. Nieboskłon znów przeciął jasny punkt. — A ty? Jakie masz życzenia? Westchnęła. Ciężko. Z głębi serca. — Chciałabym mieć dzieci. Tutaj, w Wymarzonym Domku. Z ukochanym mężczyzną, albo nawet i bez niego. — Zapatrzyła się przed siebie. — Tak. Teraz, gdy mam już i Chatkę, i zoo, najbardziej pragnę dzieci. I błagam cię, Łukasz, nie odpowiadaj!, dokończyła w myśli. Milczał. I nagle, zupełnie naturalnie, zagarnął dziewczynę ramieniem, przytulił nie za mocno, i nie za lekko, i tak sobie siedzieli pod pełnym spadających gwiazd niebem Poczekaj ki. — Pani doktor? Gdzie pani jest? — Obudził ją głos Kuby. — U tapirów — rzuciła do komórki, ziewając. Tapiry — wielgaśne, dobrotliwe i uwielbiające piesz-

czoty zwierzaki — kochała od pierwszego z nimi spotkania. Gdy rok temu samica rozdarła sobie skórę na udzie i zupełnie jak zwierzę niezoologiczne pozwoliła do siebie podejść, z ciekawością obwąchując dłoń, pozwoliła zrobić sobie zastrzyk i lekko chwiejna ze spokojem Buddy zniosła szycie rany, Patrycja pokochała tapiry ze wzajemnością i często zaglądała do ich zagrody, ot, tak, żeby poleżeć razem z nimi na słomie czy podrapać je pod brodą, co uwielbiały. W tapirach znalazła namiastkę nieodżałowanej Jagi, tyle tylko, że pantera należała do drapieżnych, a tapiry do dupowatych. Jaga zjadłaby chętnie panią doktor, gdyby ta znalazła się po niewłaściwej stronie krat, tapiry pozwoliłyby się skonsumować żywcem, gdyby tylko pani doktor drapała je przy tym pod brodą i za uchem. Były rozbrajające. Właśnie samiec wygiął szyję, mrużąc oczy z rozkoszy — Patrycji przemknęło przez myśl, że to zoofilia — gdy do pawilonu wbiegł Kuba. — Jest pani potrzebna. Pyton się pożarł. Patrycja wstała z westchnieniem. A było tak spokojnie... — Z kim się pożarł? — Sam ze sobą. Siebie pożarł. — Aha — nawet się nie zdziwiła. — Jak Uroboros? — A pani mnie czasem nie obraża? — zapytał ostrożnie chłopak. Parsknęła śmiechem. — Uroboros to wąż zjadający własny ogon. — O! To właśnie jak on! Patrycja przyspieszyła.

— Mamy dzisiaj ze czterdzieści w cieniu — zaczął wyjaśniać Kuba — a na wy stawo wce w gadziarni jest chyba ze sto. Białka oczu się ścinają. Zwierzakom żyć się odechciewa, a ci durni zwiedzający ciągle im w okna pukają. I normalny by oszalał. Więc pyton, ten w pierwszej klatce, wkurw...rzył się maksymalnie i wbił kły w to, co miał pod ręką. To znaczy nogą. — Węże nie mają nóg — zauważyła Patrycja przytomnie. — No, fakt. Wbił się zębami we własny ogon. Parę razy. I to jak! — Pytony nie mają zębów — zauważyła powtórnie. — Też fakt. Wbił się tymi tarczkami, co u legwana. — O, w mordę, to musiał się zdrowo pokaleczyć... — Patrycja popatrzyła na bliznę po legwanie. Jeżeli pyton był tak wkurzony jak ona na legwana, to będzie dużo szycia. Godzinę później, w siedmioro, siedzieli śmiertelnie znudzeni i spoceni od nieziemskiego upału, czekając, aż pyton uśnie. Patrycja po raz trzeci dorzucała dawkę narkozy, po której padłby na kudłaty pysk bizon, a wąż jak się ciskał, tak ciskał. Nawet ran nie mogła spokojnie obejrzeć, nie mówiąc o szyciu. — On prędzej zgnije, niż uśnie — ziewnął Kuba. To było trzy dni temu. Dziś, ledwo weszła do gadziarni, usłyszała od Kierownika: — Pani doktor, nie chcę nic mówić, ale pyton nadal śpi. — Niech się wyśpi, panie Kierowniku. — Położyła uspokajającym gestem rękę na jego ramieniu. — To było spore szycie.

Słowo „spore" było sporym niedomówieniem. Gad musiał być naprawdę obrażony na cały świat, bo poharatał się straszliwie. Rany, jedna obok drugiej, głębokie na pół palca i długie na jeden, szyła — wzorek do wzorka — chyba godzinę. Złamała ze dwie igły, bo skórę miał jak podeszwa buta. Palce, nie dość że pokłute, jeszcze jej zesztywniały z wysiłku. Wcale się sobie po tym zabiegu nie dziwiła, że nienawidzi gadów. Dziwiła się jednemu: że dotąd żaden nie zdołał jej — Patrycji — upolować i że to nie jej szyli rękę pociętą na głębokość połowy palca i długość jednego. Wprawdzie stała się ofiarą legwana-ludojada, ale przy ranach, które właśnie załatała, jej koniuszki były niewinnymi draśnięciami. Po raz pierwszy Patrycja uświadomiła sobie, jak niebezpieczne życie prowadzi, będąc lekarzem w zoo. Teraz ze wstrzymanym oddechem podeszła do klatki. Na szczęście zwierzę spało snem ponarkotycznym, a nie wiecznym — Kierownik obraziłby się na Patrycję śmiertelnie, gdyby wyprawiła do gadziego raju jego ulubieńca. Po takiej dawce narkozy, jaką dostałeś, możesz tak spać jeszcze przez tydzień, albo... zacząć gnić, pomyślała. — Obudzi się — uspokoiła Kierownika, dodając w duchu: „kiedyś", i wróciła do ambulatorium, wspominając po drodze trzy ostatnie dni. Hanka z Łukaszem wyjechali nazajutrz. Ta pierwsza podekscytowana projektem teledyskowym, ten drugi jakby nieobecny. Czy raczej niewyspany: z gwiazd wrócili, gdy niebo zaróżowiły pierwsze promienie słońca... Na do widzenia Łukasz musnął policzek Patrycji koniuszkami palców i była to pieszczota tak słodka i niewinna, że

do tej pory wspominała ją z ciepłem w okolicach serca. Zadzwonił tego samego wieczoru, że dojechali szczęśliwie, a potem dzwonił już codziennie. Zwykle późno w noc, gdy Patrycja wpatrywała się w niebo. I w komórkę. Wprawdzie więcej milczeli, niż rozmawiali, ale i to milczenie miało swą wymowę i urok. Uśmiechnęła się, siadając za biurkiem. Dziś znów, patrząc na spadające gwiazdy, pomilczy z niedawnym wrogiem, zamiast porozmawiać z niedawnym ukochanym. Dziwne jest to życie. Dzwoniący telefon strącił dziewczynę z nieba na ziemię. Podniosła słuchawkę i na pierwsze słowa Dyrektora niemal ją upuściła: — Tygrys urwał człowiekowi rękę. Oniemiała. — Bierz wszystko, co potrzebne: narzędzia do zaciskania naczyń krwionośnych, kroplówki, coś przeciwwstrząsowego. Pogotowie utknęło w korku. Tomek już po ciebie jedzie. Dyrektor się rozłączył, a Patrycja przez kilka uderzeń serca patrzyła przerażona na słuchawkę, by w następnej chwili poderwać się i skoczyć do pokoju z lekami. Przed ambulatorium z piskiem zahamował samochód. Skończyła pakować torbę lekarską i wypadła przed budynek. — Co jest? — Tomek, kierowca, spojrzał na bladą jak śmierć Patrycję. — Stary kazał natychmiast... — Jedź, do cholery! — krzyknęła. — Tygrys urwał człowiekowi rękę. — O, kurwa...

— Właśnie. W parę sekund byli na miejscu i nagle oboje zapragnęli wracać. Tuż pod klatką z ogromnym samcem tygrysa bengalskiego klęczał Dyrektor. Przed nim leżało drgające ciało, przytrzymywane przez bladozielonych opiekunów drapieżnych. — Ratuj go — rzucił Dyrektor. Patrycja przytrzymała się drzwiczek samochodu. — Opanuj się! — krzyknął ostro. — Jeśli zemdlejesz, ten człowiek umrze! Krwi było pełno. Rozlewała się kałużą dookoła, plamiła koszulę chłopaka bez ręki, spodnie Dyrektora i pielęgniarzy. Tomek odszedł w krzaki i zwymiotował, podczas gdy Patrycja... Nagle poczuła, jak spływa na nią śmiertelna determinacja. I spokój. Zimnymi jak lód palcami wyjęła szczypczyki kochera i położyła je na tacce. Dyrektor, tamując krwotok z przerwanej tętnicy kawałkiem materiału, przyglądał się temu tak samo nienaturalnie spokojny jak ona. — Jak powiem „już", puszczasz. — Patrycja podniosła na niego wzrok. Kiwnął głową. Ujęła jeden kocher w prawą dłoń, drugi w lewą. Wzięła głęboki oddech. Raz tamowała taki krwotok przy amputacji zmiażdżonej psiej łapy, tylko wtedy był to pies, a teraz... — Już! Krew chlusnęła jasnoczerwonym strumieniem. Ktoś jęknął. Patrycja uchwyciła zręcznie tętnicę od góry, a potem zacisnęła drugie kleszczyki w poprzek. Krwotok ustał tak

nagle, jak się zaczął. Patrzący zamrugali z niedowierzaniem. Wypuściła wstrzymywane powietrze. — Trzymajcie go mocno. — Ranny wciąż rzucał się w drgawkach spowodowanych szokiem. — Jeżeli narzędzia puszczą, będę musiała łapać jeszcze raz. Przygotuję nici. Wszyscy trzej pokiwali głowami, zaciskając dłonie na ciele chłopaka. Wyciągnęła dobry, mocny dexon i podwiązała naczynie, nie zdejmując jednak kleszczyków, po czym zacisnęła stazę na drugim ramieniu, wbiła się dożylnie i puściła w szybkim wlewie kroplówkę. — Podam mu jeszcze kortyzon i coś przeciwbólowego — mruknęła. — Gdzie to pierniczone pogotowie? — Jedzie. — Przykryjcie go czymś. — Tomek, do cholery, opanuj się i przynieś koc! — krzyknął Dyrektor do słaniającego się na nogach chłopaka. — Co jeszcze? — Może udałoby się uratować tę rękę? — Wskazała brodą tygrysa. Drapieżnik krążył po klatce ze zdobyczą w zębach, uderzając wściekle ogonem w pręgowane boki. — Baśka, Darek, przyciągnijcie szlauch i lejcie bydlakowi po pysku. Gdy puści rękę, zagońcie go na zaplecze. — Ludzie rzucili się wykonać polecenie. — Antek — Dyrektor zwrócił się do Plamy — leć do zamrażarek. Włożymy ją, tę rękę, do lodu i owiniemy folią. — Ksiądz pospieszył do gadziarni, gdzie stały lodówki. Patrycja wróciła spojrzeniem do rannego chłopaka. Uspokoił się. Opatulony kocami, z bladą jak śmierć,

nieruchomą twarzą, wyglądał, jakby spał. Snem wiecznym. Patrycja odwinęła spojówki — jak na taki krwotok i tyle krwi powinny być porcelanowobiałe, ale zachowały różową barwę. Pokręciła głową, szczerze zdumiona. Kroplówka, trzymana w górze przez kogoś z ptaszarni, wtłaczała w żyły rannego cenne płyny. Cała obsługa ogrodu zoologicznego, ludzie ze wszystkich działów — od administracji, po techniczny — zgromadzili się dookoła, stojąc w całkowitej ciszy i myśląc o jednym —jeżeli ten człowiek umrze... — Gdzie to pieprzone pogotowie?! Ile czasu minęło? Dyrektor rzucił okiem na zegarek. — Siedem minut. A Patrycja spojrzała na niego z niedowierzaniem. Wydawało się, że od jego telefonu minęło pół dnia! Odległe wycie syren wycisnęło z piersi wszystkich westchnienie ulgi. Plama nadbiegł właśnie z reklamówką pełną lodu. Tygrys został zapędzony na zaplecze i Darek — opiekun drapieżnych — niósł teraz, trzymając się za usta, to, co zostało z kończyny rannego. Karetka była coraz bliżej. Policja również. Pogotowie dojechało pierwsze. Lekarz wyskoczył z mercedesa, skrzywił się na widok nie tyle krwi, co jej ilości — Patrycja była pewna, że jest jej z pięć litrów, choć to oczywiście niemożliwe, bo ranny byłby trupem, a nie rannym — pochylił na chłopakiem, rzucił okiem na bark, zbadał puls i zakomenderował: — Nosze! Kto mu podłączył kroplówkę? — J-ja. Jestem lekarzem weterynarii w tym Ogrodzie. _ Bardzo dobrze, pani doktor. Pani również założyła kochery?

Kiwnęła głową. — Uważajcie, żeby kleszczyki nie puściły, bo będziemy mieli kaszanę — rzucił do sanitariuszy. — Coś jeszcze mu pani dała? — Potwierdziła. — Pojedzie pani z nami. Wolałabym nie, jęknęła w duchu, przypominając sobie własną podróż karetką, ale nosze z chłopakiem już wjechały do środka, a ona musiała przekazać lekarzowi, co zdążyła zaaplikować. Wypuszczono ją dopiero wieczorem. Musiała jeszcze — jak wszyscy świadkowie wypadku — złożyć zeznania na policji, choć ona właściwie niewiele miała do zeznawania. Była świadkiem powypadkowym. — Czy nie uważa pani, że należałoby to zwierzę uśpić? — zapytał w pewnym momencie prokurator. — Posmakowało ludzkiej krwi, stanie się niebezpieczne. Patrycję zdumiało to pytanie. Po pierwsze: King i tak jest śmiertelnie niebezpieczny dla wszystkiego, co się rusza, z czym opiekujący się nim jakoś żyją. Po drugie: dlaczego za ludzką głupotę ma płacić tygrys? — Panie prokuratorze — zaczęła, ostrożnie dobierając słowa, bo być może od tego, co powie, zależą losy zwierzaka — jada pan zrazy wołowe? Mężczyzna przytaknął. — Czy to pana czyni niebezpiecznym dla krów? Uniósł brwi, nie zrozumiawszy w pierwszym momencie, ale zaraz, mimo zmęczenia, roześmiał się serdecznie, poklepał młodą panią weterynarz po plecach i zakończył przesłuchanie.

Tomek czekał przed komisariatem, by zawieźć ją do zoo, gdzie zostawiła samochód. — Szef prosił, żeby pani do niego wstąpiła, jeśli czuje się pani na siłach — rzekł, gdy mijali bramę Ogrodu. Prawdę mówiąc, nie czuła się na siłach, jeszcze niedawno telepały nią takie drgawki — jak zwykle w ten sposób schodził z niej szok — aż policjanci musieli ją kocami przykryć, ale Dyrektorowi by nie odmówiła, nawet gdyby to jej tygrys urwał rękę. Zamiast więc do ambulatorium, skręcili do pawilonu, gdzie mieściły się biura. Dyrektor wstał, gdy wchodziła do jego gabinetu. Tomek cicho zamknął drzwi z drugiej strony. Tego dnia w całym Ogrodzie było bardzo cicho... Dyrektor obszedł biurko i ujął Patrycję za ramiona, ściskając lekko. — Chciałem tylko, byś wiedziała, dziewczyno, że uratowałaś dzisiaj nie jedno życie, a dwa. Rozumiesz? Rozumiała doskonale. Dyrektor jednak mylił się w obliczeniach: gdyby ranny zmarł jej na rękach, byłyby trzy trupy, nie dwa. Łukasz słuchał w milczeniu, próbując to sobie wyobrazić, ale wyobraźnia — bujna zazwyczaj, jak to u aktora — tym razem nie zadziałała. Choć podobno ludzka głupota — a o niej opowiadała właśnie Patrycja — w przeciwieństwie do wszechświata, nie ma granic. — Dwóch kretynów z technikum... wiesz, mieli u nas praktyki wakacyjne... założyło się o stówę, że któryś pogłaszcze tygrysa. I to tego najgorszego, Kinga; tak ma na imię, czy może raczej miał, bo nie wiem, czy nie każą mi go

uśpić. Zawsze za ludzką głupotę płacą zwierzęta, jak ten, co go Zieloni wypuścili w Warszawie. Wracając do kretynów: najpierw wkurzyli tygrysa, dmuchając mu dymem papierosowym w pysk, a potem jeden z tych mądrych włożył rękę do klatki. King tylko chwycił, szarpnął i urwał ją z chirurgiczną precyzją w stawie barkowym. Dzięki Bogu, że klatki stoją blisko biur i natychmiast przybiegł Dyrektor. Gdyby on nie zatamował krwotoku... — Podobno ty zatamowałaś — Łukasz przerwał Patrycji łagodnie. — Hanka zdążyła już do ciebie zadzwonić? — zdziwiła się Patrycja. — To po co ja ci to opowiadam? — Bo lubię słuchać twojego głosu. I nie Hanka, tylko w „Wiadomościach" mówili. — W „Wiadomościach"?! — To news dnia. Nawet twoje zdjęcie widziałem. Całkiem ładne. — Łukasz wiedział, że Patrycji potrzebna jest teraz odrobina kpiny i jednocześnie ciepła, bo z tego, co słyszał, nadal nie doszła do siebie. — Niesamowite... Robić news z takiej tragedii. Co do tamowania, powtarzam, że zrobił to Dyrektor, ale takiej ilości krwi jeszcze nie widziałam. Nawet nie myślałam, że w człowieku tyle jej jest... — Głos się Patrycji lekko załamał. — Wtedy wkroczyła do akcji moja dzielna bohaterka i uratowała kretyna — dokończył Łukasz. — Gdyby nie Dyrektor, nie byłoby kogo ratować — upierała się. — Patrycja, jeszcze słowo o tym facecie, a zacznę być zazdrosny!

Zaśmiała się, a on, słysząc ten śmiech, odetchnął z ulgą. Może jednak usną dziś oboje bez koszmarów... Masz szczęście, Bydlaku, myślała Patrycja, siedząc przed klatką z tygrysem. Od czasu wypadku King został przez pracowników Ogrodu spontanicznie przemianowany na Bydlaka, mimo iż niczym właściwie nie zawinił. Nawet prokurator stwierdził: zwierzę jest niewinne. Niewinny był również Dyrektor — ilość tabliczek ostrzegających, że za kratami jest drapieżnik, a nie żółw błotny, była przepisowa, zabezpieczenia też. A że ktoś lubi mieć wyrywaną ze stawu rękę, to już sprawa ktosia. Mimo uniewinnienia Bydlak nie był postacią popularną w zoo, za to stał się gwiazdą mediów. Patrycja również, ale nauczyła się unikać wątpliwej reklamy zaraz po tym, jak przeczytała w „Super Fakcie", że to ona tym razem wypuściła z klatki tygrysa. — Niech się pani nie przejmuje, droga doktorowo — pocieszała Patrycję Sklepikowa, która sama podetknęła jej szmatławca pod nos — przecież wszyscy wiemy, jak było. A że pismaki zawsze coś przeinaczą... Nieważne, jak piszą, byleby nazwiska nie przekręcili. Uśmiechnęła się na wspomnienie i tych słów, i tej rozmowy. Zadzwonił telefon. Po wypadku odebrała ich tyle, że nawet jej się nie chciało do tylnej kieszeni spodni sięgać. Gdyby coś się działo w zoo, wszyscy wiedzą, gdzie ją znaleźć, Łukasz dzwoni późnym wieczorem, Gabriel wcale, Hanka miała swój własny sygnał... Nie. Nie chciało się Patrycji odbierać.

Jednak telefon nie dawał za wygraną. Patrycja też nie. Aż w końcu Bydlak-King wkurzył się świdrującym dźwiękiem komórki i z takim rykiem rzucił na kraty, że niemal usłyszała: „Odbierz ten pitolony telefon, urwę nać!". No tak. Bydlak nie przebiera w słowach. Niechętnie spojrzała na wyświetlacz. Numer prywatny. Takich prywatnych od natrętnych pismaków naodbierała się wystarczająco dużo, by teraz ze wstrętem odrzucić połączenie. — A ty nie podskakuj! — Pogroziła tygrysowi palcem. — Mam na ciebie tyle paragrafów, że do pierdla mogłabym cię na dożywocie wsadzić, gdybyś już nie siedział. Bydlak-King położył się w dalszym kącie klatki, warcząc pod nosem przekleństwa i bijąc ogonem o boki. Komórka tym razem zaczęła nadawać to, za co kiedyś wyrzucono Patrycję z planu: „Hej, to ja, twój telefon. Dzwonię tutaj. Wyjmij mnie w końcu z kieszeni, ja tu dzwonię!". — No? — rzuciła Patrycja do słuchawki. — Czemu ty telefonów od reżysera nie odbierasz, co?_ naskoczyła na nią Hanka. — A po kija mi reżyser? Znów jakiś reportaż o Kingu chcą kręcić? — Nie reportaż, głuptaku, a twój teledysk. Zapomniałaś już o dziele swego życia? — W nawale bohaterskich obowiązków i następujących po nich przesłuchań fakt: zapomniałam. — Patrycja rzeczywiście przeoczyła terminy, jakie wcześniej ustaliły z Hanką. — Zaraz więc zadzwoni reżyser twojego teledysku i tym razem masz odebrać. To chłopaczek ode mnie z uczelni,

skończył ją w tym roku. Nie ma może doświadczenia, ale jest zdolny, bezpłatny, a co najważniejsze, łatwosterowalny. — Co?! — Łatwosterowalny. Widzę, że muszę ci wielkimi literami tajniki przemysłu filmowego wytłumaczyć. — Hanka westchnęła ciężko, jakby faktycznie tłumaczenie czegoś, co jest całym jej życiem, było aż tak uciążliwe. — Na planie, gdy już będziesz miała swój plan, pierwszym po Bogu jest reżyser. — To tak jak w zoo — zgodziła się Patrycja. — Właśnie: każdy musi słuchać i wypełniać jego polecenia. Realizować jego wizję... — Zaraz, zaraz — tu Patrycja zdecydowała się zaprotestować — wizja jest moja. — No właśnie! Widzę, że zakumałaś! Potrzebny jest ci reżyser łatwosterowalny, który będzie realizował twoją wizję, a nie swoją. — Ahaaa... I ten twój taki jest? — To będzie pierwsza prawdziwa praca Wojtka, pierwszy plan, pierwszy kontakt z doświadczonymi aktorami, dobrym operatorem i profesjonalnym sprzętem. Myślę, że łatwo da się prowadzić, bo, to też musisz wiedzieć, w hierarchii dziobania nad reżyserem stoi jednak producent. Jeśli reżyser coś spieprzy, producent ma prawo wywalić go na zbity pysk. — O, to też jak w zoo! — ucieszyła się Patrycja. Jeżeli praca nad filmem jest jak praca w zoo, na pewno da sobie radę. — Tak, tak, wszystko jak w zoo. Nawet szympansy gównem w ludzi rzucają — prychnęła Hanka i rozłączyła się. Telefon zadzwonił po raz drugi.

— Z tym gównem to przesadziłaś — warknęła Patrycja. — Eee... Słucham? — odezwał się zdziwiony głos. Dziewczyna palnęła się w czoło. — Jestem Wojciech Brzozowski. Pierwszy reżyser. Będziemy razem pracowali nad projektem teledysku pod tytułem... — Tak, tak, Hania mi wspominała. — Mam wykreować wizję małej wioski na Podlasiu, w której osiada zbłąkana dziewczyna, by czekać tam na nieznajomego, wyśnionego... — Wiesz, Wojtek, ja znam scenariusz — Patrycja postanowiła przerwać jego wywody, bo Plama kiwał na nią od dłuższego czasu z alejki prowadzącej do kotowatych. — Od czego zaczniemy? — Och, zwykle zaczyna się od sporządzenia spisu rekwizytów i sporządzenia planów pracy. — Cudnie, zajmiesz się tym? — Patrycja nawet nie wiedziała, co to są te plany pracy. Wkrótce miała się dowiedzieć... — Z ochotą. Ostatnie pół roku przygotowywałem... — Przepraszam, muszę kończyć, bo widzę, że lwica rodzi. Lwica oczywiście nie rodziła, a nawet gdyby, to ostatnią rzeczą, jakiej by potrzebowała, byłoby stworzenie w zielonym fartuchu pętające się po klatce. Patrycja jednak była tak przerażona pierwszym kontaktem z reżyserem — pierwszym po Bogu — który miał robić jej film, że telefon lada moment wpadłby jej do klatki z Bydlakiem-Kingiem. — On wydaje się bardzo... zaangażowany — opowiadała Plamie, zdążając do klatki z łasiczkami. Samica właśnie

wyprowadziła młode na pierwszy spacer i Patrycja zamierzała je odrobaczyć. — To chyba dobrze? — odparł niepewnie ksiądz. — Ale on wydaje się... przerażająco zaangażowany! _ I kto to mówi — zaśmiał się kierownik hodowli. — Ta, którą siłą odciągałem od „Jaga, nie umieraj". — Okej, ale ja krzyczałam „Jaga, nie umieraj!", a on krzyczałby „O, Jago, pantero niewdzięczna! Czemuż opuszczasz ten padół, we łzach mnie zostawiając?! Me serce na kawałki się rwie!". — Fakt. Drobna różnica. — Ksiądz ostatkiem sił utrzymywał powagę. — Dlaczego ich jest sto tysięcy?! — Patrycja zatrzymała się tak nagle, że na nią wpadł. — Czego? Kawałków? _ Nie. Łasiczek. — Wskazała klatkę, w której faktycznie kłębiła się niezliczona ilość zwierzątek, ruchliwych bardziej niż sury kątki. _ Bez przesady: dwoje dorosłych i trzynaścioro młodych. _ Sto tysięcy — upierała się. — Są wszędzie: na podłodze, na siatce, o! i nawet na suficie! Jak ja je odrobaczę? Normalnie. Ksiądz odławiał zwierzaka siatką na motyle, Patrycja podawała lek, po czym wsadzali wyrywającego się pacjenta do pudła. Tak to trwało od ponad godziny, bo ani łapanie, ani pudłowanie nie było łatwe, gdy Patrycja zauważyła nagle: — Tę już raz odrobaczałam. — Zdaje się pani, pani doktor, są identyczne. — Jestem pewna...

— Pewnym można być tylko śmierci. — ...że ją odrobaczałam. Ma lekarstwo na paszczy. Ksiądz przyjrzał się łasiczce, jęknął i dopadł pudła. — Zdążyły sobie, skubańce, wygryźć dziurę na wolność! — Super — mruknęła. — Znów mamy do odrobaczenia sto tysięcy łasiczek, a ja już dostałam oczopląsu. Ale oczopląs miał być jej najmniejszym problemem.

ROZDZIAŁ X W którym robimy ten (...) film Już pierwszego dnia znajomości poczuła się jak kochanka Wojtka, a nie producentka teledysku. Dzwonił do niej tyle razy, z pytaniami tak przeróżnymi — od szerokości tabelki, po długość tejże — że z obłędem w oczach ledwo doczekała wieczornego telefonu od Łukasza, gotowa natychmiast po nim wyłączyć komórkę. Zoologiczną miała włączoną całą dobę, a jej numeru nawiedzony reżyser nie znał. — Łukasz, to jest straszne. Ja już teraz mam dosyć — wyszeptała, otulając się kocem na hamaku. — Nawet nie wiem, o czym ten chłopaczek nawija, a muszę dawać sensowne odpowiedzi. — A o kim mówisz? _ O reżyserze mojego filmu, którego wynalazła Hanka, Wojtku Brzezińskim. Usłyszała wybuch śmiechu. _ Wojtuś-Tabelka? To rzeczywiście masz problem. — Nie strasz mnie!

— Spokojnie, pani producent. Masz stałe łącze? — Łącze do czego? — Do Internetu, Patrycja! Już zdążyło cię upośledzić na tej wsi? — Jeszcze nie mam, Tepsa ma dopiero podłączać. Pocztę odbieram przez komórkę. — To jednak masz problem — zaśmiał się. — Pracowałem z Wojtkiem przy jednym projekcie. Był kierownikiem planu, takim facetem, który pilnuje, żeby wszystko o właściwej porze znalazło się w zasięgu kamery. Wiem jedno: miał najpiękniejsze plany pracy na świecie. I najdokładniejsze tabele rekwizytów, obejmujące nawet zapasową żarówkę do lampki na biurku, że o samej lampce nie wspomnę. Patrycji, na ogół niezorganizowanej i idącej na żywioł, włos się na głowie zjeżył. — Ja nawet nie wiem, co to są te plany pracy, o których on bez przerwy nawija. — Sceny twojego teledysku nie będą kręcone w takiej kolejności, w jakiej zobaczymy je na uroczystej premierze, tylko w zależności od: pogody lokalizacji, potrzebnych na planie ludzi i tak dalej. Rolą kierownika produkcji, któiym jesteś ty, ale widać wziął to na siebie Wojtuś, jest rozłożenie pracy tak, by była najefektywniejsza i najtańsza. Dla normalnego człowieka układanie planu pracy jest śmiertelnie nudne, Wojtek to uwielbia, daj się więc chłopaczynie wykazać, a sama rób swoje. — O Boże — westchnęła Patrycja. Czy ona nie wolała szczepić stu tysięcy łasiczek? — Swoje, czyli co? — Podeślę ci jeszcze dzisiaj telefon do fajnego operatora...

— Koparki? — Nie, kamery. Tylko nie mów do niego „kamerzysta", bo się obrazi. I nie używaj słowa „kameruje", bo cię sieknie. Adam jest dosyć drażliwy na punkcie swojego zawodu. — Słuchaj, Łukasz, doceniam twoje dobre chęci, ale proszę o kogoś normalnego, kto się nie obrazi ani nie sieknie. — W tej branży nie ma normalnych — uciął Łukasz. — To nie zoo. Skontaktuj się z Adamem, pogadaj, jaki chcesz mieć sprzęt... — A jaki chcę mieć? Tym razem Łukasz westchnął. — No dobra. Adama i sprzęt zostaw mnie. Ty zajmij się wyszukaniem plenerów i wnętrz. Plenery to takie miejsca... — To akurat wiem — obraziła się. — Czytałam podręcznik. — Więc wszystko jasne! — zaśmiał się i chciał dorzucić „kocham cię", ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Nadal jeszcze nie nadszedł ten czas. — Skontaktuję się z Adasiem. — Ty jesteś Patrycja, ta od tygrysa? Widziałem cię w telewizji. Musiałaś, dziewczyno, to bydlę wypuszczać? Zielona jesteś, czy co? — To były pierwsze słowa, pierwsze dziewiętnaście słów, którymi przywitał Patrycję Adam-Operator. Przeniosła zdumione spojrzenie na stojącego obok Łukasza, ale ten udał, że podziwia widoki. — Aleja... raczej powstrzymałam tego tygrysa, niż wypuściłam. Newsy ci się pomyliły — wyjąkała Patrycja. Nie jemu pierwszemu myliły się dwa wypadki: pierwszy,

kiedy to Zieloni wypuścili tygrysa na Tarchominie w Warszawie, i drugi, kiedy to u nich, w Zamościu, Bydlak urwał Kretynowi rękę. W zależności od wiedzy rozmówcy Patrycja była albo bohaterką, albo zbrodniarką, i nic na to nie mogła — oprócz sprostowania — poradzić. — Ciesz się, że nie dodał „kurwa mać" — Łukasz poklepał ją po plecach. — Jedyną wadą obecnego tu operatora jest jego niewyparzony język. — Przesadzasz, Kochaś... — Kochaś? — parsknęła śmiechem Patrycja. — Tak pięknego Łukaszka nazywaliśmy na planie serialu — wyjaśnił Adam. — Przesadzasz... — Spróbuj jeszcze raz powtórzyć to „Kochaś", a pogubisz zęby — wycedził Łukasz. — W mordę, no, dajcie mi dokończyć! Przesadzasz więc. Słów niecenzuralnych używam tylko w ostateczności, gdy mi producent, reżyser albo aktorzy podskoczą. „Czy ja na pewno chcę z nim pracować?", zapytała Patrycja okrągłymi ze zdziwienia oczami. „Chcesz, chcesz", zapewnił ją bezgłośnie Łukasz. — Pakujemy się do samochodu i jedziemy w plener — wydał polecenie, bo po to właśnie operatora przywiózł. Na tak zwaną dokumentację, czyli lustrowanie i spis miejsc, w których kręcone będą zdjęcia. — Załatwiłem ci świetną kamerkę — zaczął Adam, gdy tylko ruszyli spod Chatki. Patrycję zatkało. Ona nie chciała mieć „kamerki" z Media Marktu za 200 złotych po przecenie, a prawdziwą kinową kamerę! Przecież to — trzyminu-towa, ale jednak — ekranizacja książki!

To właśnie powiedziała na głos. — No i taką właśnie załatwiłem. Kinową. Będziesz miała obraz bez przeplotu. Progresywny. Jakim językiem ten facet mówi? Czy progresywny ma coś wspólnego z agresywny? Ta kamerka będzie gryźć po łapach, czy co? Z błaganiem w oczach spojrzała na Łukasza. Ten, ze wzrokiem pilnie utkwionym we wstędze szosy, cały czas próbował powstrzymać się od śmiechu. — A jaka to? — rzucił od niechcenia, ratując swą damę z opresji. — XDCam Sony Progressive! — wypalił operator, z czegoś straszliwie dumny. — No, no, to faktycznie się postarałeś. — Łukasz pokiwał głową, a Patrycja nie wiedziała, czy kpi, czy mówi poważnie. — Niezły sprzęt, który daje obraz kinowy — wyjaśnił. — Będziesz miała piękne zdjęcia. — Buzię Patrycji rozjaśnił uśmiech. — Jeżeli ta kamera zmieści się w budżecie. — Uśmiech zgasł. — Ile chcą za te trzy dni? — Z moją zniżką dwa czterysta. Patrycja jęknęła. — Jeśli cię nie stać, to załatwiłem też zwykłego hadeka — pospieszył Adam z pocieszeniem. — Obraz wprawdzie jak z kiepskiego serialu, ale za to tylko sześć stów. — Ja nie chcę kiepskiego serialu! Jak chcę progressiva! Wykombinuję kesz, wywalę coś albo kogoś ze scenariusza, tylko przywieź tego progressiva, co? — Masz załatwione, laska. Już cię lubię, chociaż tego tygrysa... Jak coś robić, to robić. Kto reżyseruje? — Wojtek-Tabelka — odparł zamiast Patrycji Łukasz. Adam się roześmiał.

— Więc jedno masz, laska, pewne: może zabraknąć na planie operatora, może zabraknąć któregoś z aktorów, może me być pogody, nawet wiatrak może wyparować... jedno, co będzie na pewno, to tabelki Wojtka. W ilościach nieograniczonych. W połowie drogi między Chatką a Warszawą Patrycja wyszukała w Internecie piękny plener: skansen z wiatrakiem. Pod tymże wiatrakiem miała być kręcona scena, jak dziewczyna po raz pierwszy spotyka Gabriela. Byli tu dziś, by sprawdzić, czy znaleziona przez Patrycję lokalizacja nadaje się do celów teledysku, potem mieli podjechać jeszcze pod dom wynajmowany przez Łukasza — lokalizację numer dwa. Opłaciwszy wejście, stali teraz we troje na wielkiej łące, patrząc na wznoszącą się przed nimi budowlę. Adam nie miał żadnych wspomnień związanych z wiatrakami. Patrycja i Łukasz owszem. I te wspomnienia wkradły się między nich, odpychając dziewczynę od mężczyzny. — No dobra. Stań pod tym wiatrakiem i rób to, co masz w scenariuszu. — Otrzeźwił ich głos Adasia, który wyciągnął małą cyfrową kamerę i coś przy niej dłubał. — To ma być ten słynny progressiv? — Patrycja przekrzywiła głowę, próbując ukryć rozczarowanie. — Nie. To moja kamerka. XDCama ledwo unoszę na ramieniu, nie bój nic. Robi wrażenie. Odetchnęła z ulgą i ruszyła przez łąkę, by „robić to, co ma w scenariuszu". W scenariuszu zaś miała:

PLENER. WIATRAK. DZIEŃ. Patrycja stoi przed wiatrakiem zachwycona. Rozkłada ręce, przechyla się wraz z ruchem skrzydeł wiatraka. Brodziła przez łąkę pełną margerytek i... szła coraz wolniej. Czuła się, jakby czas cofnął się o rok, gdy wspinała się na Wzgórze Wisielca, na spotkanie mężczyzny, który już wtedy był jej przeznaczony. Wiatr rozwiewał długie kasztanowe włosy, szarpał sukienką, chłodził rozpaloną twarz... Tak jak wtedy stanęła przed wiatrakiem, unosząc głowę i chłonąc jego piękno i majestat. Ręce same uleciały w górę. Zamknęła oczy i powoli, powoli zaczęła pochylać się na bok, jak czyniły to niebosiężne skrzydła. Wzruszenie ścisnęło ją w gardle tak, że ledwo mogła oddychać. Tamtego wiatraka już nie ma. Nie ma i tamtego mężczyzny. — Ej, laska, przejdź parę kroków w prawo! — Głos Adama ściągnął ją na ziemię tak gwałtownie, że w pierwszym momencie nie wiedziała, gdzie jest i co tu właściwie robi. Obejrzała się. Adam wskazywał ręką w prawo. Łukasz stał obok niego z kamienną twarzą. — Czy ty musisz do mnie „laska" mówić?! — odkrzyknęła. — Nie muszę. Przejdź w prawo. Posłusznie zrobiła parę kroków w żądanym kierunku. — Dobra. I teraz pomachaj łapkami. Lepszy kąt mam. Jeżeli Patrycja miała nadzieję, że tym razem, w pełni profesjonalnie, skupi się na zadaniu aktorskim, to się myliła.

Ledwie zamknęła oczy i rozpostarła ręce, wróciło wspomnienie i tamten odlot. Słońce, rodząca się nadzieja na miłość i szczery zachwyt. A potem... potem padła na kolana i zaczęła szlochać. — To też było w scenariuszu? — Adam spojrzał na Łukasza, odrywając oko od kamery. — Nie. I lepiej tego nie nagrywaj, bo ci krtań przegryzie — mruknął Łukasz. Patrzyli przez chwilę na skuloną pośrodku łąki dziewczynę. — Może by tak podejść i ją pocieszyć, czy co? Kochaś, ty jesteś lepszy w te klocki. — Operator szturchnął Łukasza pod żebra. — Racja. Idę się pocieszyć puszką coli. A jeśli i na tym planie będziesz mnie nazywał „Kochaś", to ja ci krtań przegryzę. Chłopak popatrzył na odchodzącego Łukasza, popatrzył na płaczącą dziewczynę i wzruszył ramionami. Chyba będzie musiał przeczytać ten scenariusz dokładniej... Łukasz wrócił, gdy Patrycja chyba po raz dziesiąty, już na zupełnym luzie, bez spazmów i wspomnień, ćwiczyła odlot pod wiatrakiem. Adasiowi bowiem ciągle coś nie pasowało. Biegała więc po całej łące i odlotowała. — Już wiem, kurwa! — wykrzyknął nagle operator. — Jak ja mogę na ciebie kąt ustawiać, skoro zza wiatraka wychodzi Gabriel? Na dźwięk tego imienia Patrycji serce do gardła podeszło, a Łukasz o mało nie upuścił butelki z colą.

— Łukasz, wychodź! Ty jesteś przecież Gabriel! — Adam pchnął mężczyznę w stronę tkwiącej pod wiatrakiem Patrycji. Niech szlag trafi ten film i ten scenariusz, myślał, idąc przez łąkę. I mnie, że zgodziłem się zagrać Gabriela. Zaraz zobaczę minę Patrycji, gdy to ja, a nie on... Szlag! — No, pięknie. Patrycja trochę w lewo... — Przesunęła się w lewo. — Łapki w górę... Bardzo ładnie. I teraz Gabriel. Wychodź! Łukasz wyszedł zza drewnianej ściany. A Patrycji ręce same opadły. Nie musiała tego grać. Rozszerzonymi szokiem oczami wpatrywała się w mężczyznę, który z chmurną twarzą stał na miejscu tamtego. Gabriela. Tkwili tak bez ruchu, patrząc na siebie. Pierwsza parsknęła śmiechem Patrycja. Łukasz zawtórował jej po chwili z ulgą. — To jakaś schiza, taki film! — Krztusiła się słowami. — Byłam pewna, że wyjdzie Gabriel i... wyszedł! — Gdybyś widziała wyraz twojej twarzy. Szkoda, że Adaś tego nie nagrał. — Śmiał się razem z nią. — Dobrze, że następnym razem Patrycją będzie Hanka. Może nie dostanę w twarz za to, że wyszedłem ja, a nie on. — Dostaniesz, ale nie ty, tylko biedny Marek, który gra ciebie. Schiza po prostu! Tego wieczoru czekało na Patrycję osiem e-maili z tabelkami i uwagami do scenariusza oraz piętnaście nieodebranych połączeń — telefon zostawiła w domu. — Cześć, Woj... — Słuchaj, Patrycja, ty m u s i s z zatwierdzić wstępny

plan pracy — zaczął Wojtek, nim ona skończyła się witać. — Poza tym do listy rekwizytów dopisałem walkie-talkie i... — Wojtek, mam nieco ograniczony budżet i... — Walkie-talkie jest niezbędne na planie — przerwał jej stanowczo. — Przecież nie będziemy na siebie krzyczeli. — Nie? — zdziwiła się słabo. — Mamy dwa tygodnie do zdjęć, a ty jeszcze nie zatwierdziłaś planów pracy, nie skompletowałaś rekwizytów, nie wskazałaś lokalizacji, aktorów, reżysera i operatora. — Przecież ty jesteś reżyserem, a Adam operatorem... — Ale plany pracy wypełnia kierownik produkcji, a nie reżyser — wyjaśnił jak dziecku. Patrycja myślała, że żartuje, ale mówił śmiertelnie poważnie. — Potrzebne mi także dwa rozkładane krzesła... — ...z napisem „DIRECTOR" — wpadła mu w słowo, ale ją zignorował. — ...i ta piosenka, bo trzeba ją w scenariusz wpisać. O kurde, Patrycja na śmierć zapomniała, że robi teledysk i potrzebna będzie jakaś piosenka! — Wyślę ci raz jeszcze tabelę z rekwizytami i plany pracy... — Wojtek, jeszcze raz usłyszę „plany pracy" i zacznę krzyczeć! — ...rozejrzę się rano za walkie-talkie... — Ale mnie nie stać na walkie... — Jest n i e z b ę d n e ! — Rozłączył się, a Patrycja usiadła z wrażenia na kocie. Czarka wydarła się, jak

to kot, i umknęła, zostawiając dziewczynę sam na sam z telefonem. Do rana niemal, po przejrzeniu wszystkich plików z twórczością własną, Patrycja komponowała piosenkę. Kiedyś, jeszcze w Warszawie, wracając w jakiś ohydny, marcowy, deszczowy wieczór z poczty, zaczęła się Patrycji po drodze śpiewać urocza piosenka z bardzo namolnym refrenem. Tak namolnym i tak urocza, że Patrycja wcisnęła się w ciemny zaułek, woniejący piwem i moczem, włączyła telefon i zaczęła do niego śpiewać, by nie zapomnieć melodii przed dotarciem do domu. Refren, składający się z dwóch słów: „ciebie, ciebie" pamiętała. W domu wpisała za pomocą myszki i bezpłatnego programu muzycznego piosenkę do komputera i uszczęśliwiona... zapomniała o niej, jak o wszystkich swoich kilkudziesięciu kompozycjach. Teraz miała jak znalazł. Jeszcze ją tylko ładnie oprawi w kilka tysięcy nutek i można wysyłać do profesjonalnej aranżacji. — Zaczynasz od dupy strony — usłyszała nazajutrz od Grzegorza, znajomego kompozytora. — Robisz teledysk, tak? Tak. Więc najpierw piszesz słowa, do nich muzykę, a na końcu obraz. Ty masz już obraz, teraz przysyłasz muzykę, a słowa? — Słowa dopiszę pod obraz — wyjaśniła Patiycja. — Ale to nie po kolei! — Ale to nie teledysk! To adaptacja powieści! — Chyba wierszyka, skoro ma trzy minuty... — Spadaj!

— Dobra, ale nim spadnę, prześlij mi tę piosenkę. I skoro mam na nią półtora tygodnia, to najmarniej za trzy dni chcę mieć słowa. Słowa tworzą klimat kompozycji. — Będziesz miał — zapewniła żarliwie Patrycja, zastanawiając się, jakim cudem połączy pracę w zoo z pracą w filmie. I z napisaniem słów. Wyłączyła telefon. Po prostu i po chamsku wyłączyła, zostawiając ten zoologiczno-przyjacielski. W ciągu dnia, a co najgorsze, podczas obchodu, zamiast skupiać się na chorych zwierzakach, odbierała telefony od: Adasia, ze trzy, w sprawie pozostałego sprzętu (co to jest wózek i wózkarz?!), Wojtka — niezliczoną ilość — w sprawie walkie-talkie z niebieskim guziczkiem i czerwonym, Hanki w sprawie garderoby swojej, Marka i Łukasza, oraz od Grzesia w sprawie piosenki. Dochodziło do tego, że podczas rozmowy dostawała sygnał o trzech następnych oczekujących na połączenie. Ludzie! Ona robiła trzyminutowy teledysk, a nie Ogniem i mieczeml Plama patrzył na to pobłażliwie, Dyrektor również. Mniej pobłażliwa była dla siebie Patrycja, bo jeśli przez głupi film straci któregoś pacjenta, to się wkurzy... Wieczorem więc, po wyłączeniu telefonu, Patrycja mogła się skupić na piosence. Na razie miała jedynie refren, a i to nie cały. No dobra, bądźmy szczere: miała dwa słowa refrenu — „ciebie, ciebie", a to raczej nie wystarczy. Usiadła w hamaku, gryząc skuwkę od długopisu. Nesia

położyła jej głowę na kolanach z pytaniem w brązowych oczach, czy mogłaby pomóc. Panda-pies miała pewnie to samo pytanie, tylko oczu spod grzywki nie było widać. I nagle zdarzył się cud. Słowa same zaczęły spływać na czystą do tej pory kartkę, jakby Patrycja przez wszystkie te miesiące mroku i zwątpienia nosiła je pod sercem. Dlaczego jestem inna? Gorsza? Bo ośmielam się marzyć? Bo śnię? Dlaczego mam iść drogą, którą idą wszyscy, którą wybraliście dla mnie wy? Moja własna jest zła? Czemu nie mogę kochać, pragnąć, iść tam, dokąd prowadzi serce? — Krtań zacisnęła się w pięść. Mówicie, że życie to nie piękny sen, a wielka gra — po policzkach spłynęły pierwsze łzy. — Mówicie, że mam wracać na ziemię, na szarą ziemię do szarego dnia, a ja nie! Wybór należy do mnie! — pisała, zaciskając zęby. — To moje życie! To moja przyszłość! Nic wam do niej! Ja — ja sama — wybieram marzenia, nawet jeśli razem z nimi dostanę nie tylko radość, ale i łzy! Gdy doszła do refrenu i owych „ciebie, ciebie" kartka była zakapana łzami. Dopiero ostatnie słowa przyniosły pociechę i ulgę. On przybędzie. Odnajdzie ją. Ponownie i za każdym razem, gdy go utraci. A ona... ona będzie wiernie czekała. Nigdy nie straci nadziei. Opadła wyczerpana na hamak. Dotknęła miejsca obok, jakby mogła odnaleźć tam jego dłoń. Ale miejsce było puste. Tak puste jak w tym momencie serce Patrycji. Zoologiczno-przyjacielska komórka wygrała melodyjkę.

— Zmęczona? — usłyszała ciepły głos Łukasza i... rozpłakała się. Do planowanego terminu zdjęć zostało pięć dni, gdy Patrycja przestała jeść i spać, popadając w skrajne przerażenie. Bała się, że nie będzie pogody, a co jak co, pogoda musiała być. Teledysk miał być piękny i słoneczny, nie było w nim miejsca na deszcz! Bała się, że ktoś z ekipy dostanie odry, świnki lub szkarlatyny. Nawet zwykła grypa byłaby zabójcza dla całego projektu. Bała się, że zepsuje się któryś z czterech samochodów, że Adaś nie załatwi sprzętu, że nie dowiozą czarnego konia rasy fryzyjskiej, specjalnie na jeden dzień zamówionego pod Chatkę, bała się, że nie będzie... O jedno mogła się nie martwić: na pewno będą tabelki Wojtka. Dostała ich taką ilość, że mogłaby otworzyć sklep z tabelkami. — Pani doktor, umówmy się, że do wtorku jest pani na zwolnieniu lekarskim, dobrze? — zagadnął Patrycję Dyrektor, gdy, wyłamując palce u rąk, siedziała na brzeżku krzesła w jego gabinecie. — Proszę zająć się swoim ukochanym filmem, a my będziemy wzywali panią w nagłych wypadkach. — Przepraszam, panie dyrektorze — wyszeptała łamiącym się głosem — ale to wszystko zaszło tak daleko, że jeśli cokolwiek się sypnie... — Jedyne, co, jak widzę, może się sypnąć, to sam producent, który schudł już, tak na oko, pięć kilo. — Dyrektor pokręcił z przyganą głową. — Proszę wrócić do domu

i odpoczywać. Przed panią ciężkie trzy dni zdjęć. Jak ciężkie, sam wiem, bo kiedyś gościłem w zoo ekipę filmową. Nie, nie! — Przerwał jej, nim otworzyła usta. — 0 tym opowiem kiedy indziej. Teraz odbierzemy hipopotama, a potem wróci pani do domu i spróbuje się zdrzemnąć. Wstał i skinął na Patrycję, która pobiegła za nim, uśmiechając się z wdzięcznością. Furgonetka ze zwierzęciem wjechała przez bramę zoo i skierowała się ku specjalnie przygotowanemu wybiegowi. Hipopotam karłowaty jest nieczęstym gościem polskich ogrodów zoologicznych, tak więc ten okaz miał być przywitany z wszelkimi honorami, łącznie z obfotografowaniem i sfilmowaniem przez zamojską telewizję. Tylko przecinania szarfy brakowało. Samochód stanął. Fotoreporterzy przygotowali aparaty, kamera poszła w ruch. Tylna klapa furgonetki opadła. W pierwszym momencie nie działo się nic. Wnętrze było ciemne. Wreszcie pracownicy ostrożnie zajrzeli do środka. Brązowe błyszczące oczka łypnęły na nich ze środka i w końcu u wyjścia pojawił się oczekiwany gość. Patrycja uniosła brwi. Jak na taką galę spodziewała się unikatu z dwiema głowami, jedną nogą i parą skrzydeł. Hipopotam zaś wyglądał... jak hipopotam, był tylko mniejszy, brązowszy i... bystrzejszy od swego pełnowymiarowego krewniaka, o czym za chwilę wszyscy mieli się przekonać.

— Mają państwo przed sobą dorodny okaz hipopotama karłowatego... — zaczął Dyrektor. Błysnęły flesze i może to spowodowało nagłe ożywienie tkwiącego nieruchomo zwierzęcia. — Jest to samiec o imieniu Sahib, sprowadzony... — Samiec o imieniu Sahib, sprowadzony nie wiadomo skąd, skoczył nagle do przodu, przecisnął się między rampą samochodu a barierką wybiegu i ruszył żwawym truchtem przez Ogród. Dyrektor, Patrycja, pracownicy i reporterzy zamarli na parę uderzeń serca, ale już w następnej chwili pielęgniarze ruszyli w pościg. Hipopotam właśnie stratował klomb z azaliami. — ...sprowadzony z Holandii — dokończył Dyrektor, jak gdyby nigdy nic, śledząc wzrokiem poczynania nowego podopiecznego. — Jak państwo widzą — wskazał zwierzę, które przeskoczyło przez rów, przeczołgało się pod elektrycznym pastuchem i podreptało przez wybieg żyraf, przyprawiając je o palpitację serca — hipopotamy karłowate są szybkie, zwinne i inteligentne — kontynuował spokojnym głosem. Pielęgniarze przeskakiwali właśnie przez drut będący pod prądem, klnąc tak straszliwie, że kamerzysta musiał na ten moment wyłączyć dźwięk. Hipopotam tymczasem opuścił żyrafy, postanawiając przywitać się z pelikanami. Patrycja stała jak wmurowana, z rękami przyciśniętymi do ust, patrząc to na zdające się świetnie bawić zwierzę, to na nieporuszonego tym Dyrektora. — Żywi się... — Hipopotam wpadł do baseniku pelikanów. Rozprysły się na wszystkie strony — ...owocami i warzywami, szczególne upodobanie mając do...

Hipopotam pluskał się radośnie. Pióra latały wszędzie. Patrycja odjęła jedną rękę od ust, by machnąć nią w nie-sprecyzowanym kierunku. Próbowała też coś powiedzieć, ale zrezygnowała. Pielęgniarze właśnie wpadli do baseniku, w którym nie było już hipopotama, bo ten truchtał w kierunku gadziarni, siejąc popłoch wśród zwiedzających. — ...sałaty, winogron, pomidorów i jabłek — ciągnął Dyrektor, patrząc, jak uciekinier wpada do pawilonu. Drzwi zatrzasnęły się za nim i goniący zwierzę mężczyźni mogli odetchnąć. Do czasu, gdy ze środka nie zaczęli dobijać się spanikowani ludzie. Reporterzy stali tak samo oniemiali jak Patrycja. Słychać było jedynie szum kamery skierowanej na Dyrektora. — Zazwyczaj są to zwierzęta łagodne i przyjaźnie nastawione do ludzi i innych gatunków... — Z pawilonu dobiegły dzikie wrzaski ludzi i ryk hipopotama. — I to by było na tyle — uciął nagle Dyrektor, ruszając żwawo ku gadziarni. Patrycja spojrzała na reporterów, oni na nią, po czym pobiegli za Dyrektorem. Zza szklanych drzwi mogli się jedynie przyglądać, jak raz „łagodny i przyjazny" hipopotam goni łapiących, raz łapiący usiłują pochwycić „łagodnego i przyjaznego" hipopotama. Wreszcie, zapędzony w róg, dał się unieruchomić i spętać, a reporterzy mogli zrobić parę zdjęć plątaninie rąk, nóg, kończyn i linek. Zaś zdjęcia zwiewającego Sahiba obejrzała w telewizji cała Polska. Patrycję też. — Wiesz, hipopotam jak hipopotam — stwierdziła wieczorem Hanka, dzwoniąc do Patrycji — ale ty, gdyby przyznawali nagrodę za najgłupszą minę, dostałabyś Oscara.

Jeżeli Patrycja, zwolniona do wtorku z zoologicznych obowiązków, miała nadzieję, że w domu odpocznie, to się myliła. Telefon nadal się urywał, choć zatwierdziła już cholerne plany pracy, a Wojtek, szczęśliwy jak dziecko, dostał pieniądze na walkie-talkie i składane krzesła. Teraz dzwonił tylko, „by się upewnić". Właściwie wszyscy na trzy dni przed zdjęciami dzwonili, by potwierdzić swoją obecność. Patrycja — nadal nie śpiąc i nie jedząc — zaczynała dostawać obłędu. — Haneczka, ja zwariuję! — zwierzała się przyjaciółce z drugiego telefonu, bo podczas rozmowy przez ogólny weszłyby znów ze trzy połączenia. — To tak zawsze jest? — Zawsze — przytaknęła zblazowanym tonem przyjaciółka, a Patrycja wyobraziła ją sobie nagle, jak leży na kanapie, popijając wino z palemką, i westchnęła z zazdrością. — Pion producencki ma przed zdjęciami prze-chlapane. Podczas zdjęć ma przechlapane pion aktorsko-reżyserski i techniczny, a po zdjęciach znów pion producencki. — Ale ja jestem w każdym pionie! — niemal załkała. — Przecież nawet Autorkę gram! — To twój scenariusz i twój film. W zasadzie Autorka jest zbędnym ozdobnikiem... — Ja ci dam „zbędny ozdobnik"! To postać kluczowa, spinająca cały... — No, to witaj w pionie aktorskim — przerwała jej Hanka. — Jesz cokolwiek? — Odpowiedziała jej cisza. — Tak myślałam. — Westchnęła. — Spisz chociaż? Masz jakieś proszki?

— Nie śpię nawet po proszkach, bo, wiesz... — Patrycja zacięła się. — No? — Ale ja nie wiem, jak to powiedzieć... — Najlepiej po polsku. Z łaciny jestem cienka. — Ja... Tylko się nie śmiej! Chyba stałam się nimfomanką. Pragnę każdego faceta, który znajdzie się w zasięgu wzroku. Już nawet do sklepu przestałam chodzić, bo bałam się, że rzucę się na Zenka czy Janka. Słuchaj, ja nawet na psa sąsiada patrzę łakomym wzrokiem! To chore! Teraz rozumiem ciebie, gdy rok temu... — Patrysia, to normalne — zaśmiała się cicho przyjaciółka. — Wierz mi, zupełnie normalne. Praca nad filmem to tak duże napięcie, że przekłada się na dziką namiętność. Stąd tyle zdrad i skandali w tym fachu. Weź więc zimny prysznic, jeśli nie możesz jeść, to chociaż bulion wypij, a potem łyknij proszki albo setkę wódki i wyluzuj. Twój film jest w dobrych rękach. Ani ja, ani Łukasz nie pozwolimy go zepsuć. Tak? — Tak. Dziękuję. Kocham cię. — Ja też cię kocham. Widzimy się jutro pod skansenem o dziewiątej rano. Ledwo się rozłączyła, ocierając oczy, gdy do drzwi rozległo się pukanie. — Oby to nie był facet — westchnęła — bo, jak Boga kocham, rzucę się na niego i skonsumuję w sieni. W drzwiach stał... Gabriel. — O, w mordę! — wydusiła tylko. Tkwiła w sieni, naprzeciwko mężczyzny, którego kochała, i nie mogła zdobyć się na krok w przód czy krok w tył. Po

prostu nogi odmówiły jej posłuszeństwa — i tak dziwne, że jeszcze stała. — Będziesz mnie tutaj trzymała, czy pozwolisz wejść? — zapytał wreszcie, nie mogąc wywnioskować z wyrazu jej twarzy, czy jest mile, czy niemile widzianym gościem. Jezu, Gabriel, jeśli wejdziesz, to nie dojdziesz do kuchni, bo zgwałcę cię w korytarzu!, próbowała go uprzedzić bez słów. Przedfilmowa nimfomania skręciła jej ciało w jeden palący węzeł pożądania. — Może ogród? — wykrztusiła. Tam, na oczach sąsiadów, go chyba nie posiądzie? Choć kto wie... — Wolałbym napić się herbaty — odparł, zrobił krok i... był zgubiony. Dopadła go jak rozbitek lądu. Jak pingwin kry. Jak lwica rannej antylopy. Jak Plama konfesjonału. Jak Panda-pies miski. Chwyciła za głowę, zacisnęła palce na włosach, by nie mógł nawet drgnąć, i wpiła się w usta, czując smak krwi. W pierwszym momencie zdumiony i z lekka zaszokowany jej gwałtownością, oddał pocałunek, raniąc ją tak samo, jak ona jego. Osuwali się po ścianie korytarza, całując tak zachłannie, jakby wszystkie dni, tygodnie i miesiące rozłąki przelali w tę jedną chwilę. W jeden niekończący się spektakl rozkoszy. Puściła jego głowę i chwyciła za pasek od spodni. Odsunął się nieco, a ona jednym ruchem rozpięła sprzączkę. Wpił się ustami w jej szyję, aż z przeciągłym jękiem wygięła się w tył. Niecierpliwie podciągnął brzeg sukienki. Jednym szarp-

nięciem zdarł majteczki i wtargnął w nią z taką siłą, że niemal wbił plecami w boazerię. Drewno skrzypnęło w proteście. Dziewczyna tylko jęknęła. Nie z bólu. Z rozkoszy. Brał ją na ścianie sieni, a potem na dywaniku zaścielającym zimną podłogę, z taką pasją, jakby to miała być kara, nie pieszczota. Ona nie była mu dłużna. Miłość zmieszała się z nienawiścią. Pożądanie z furią. Przeorała mu paznokciami plecy, wgryzła się w ramię, aż krzyknął, by natychmiast ukarać kochankę jeszcze głębszym, jeszcze silniejszym pchnięciem. Coraz szybciej zatracali się w tym, co się działo. Coraz szybciej tracili zmysły z czekającego tuż-tuż spełnienia. — Mocniej! — szarpnęła go na siebie, zaciskając jednocześnie zęby. Zrobił to. Wygięła się w łuk, krzycząc, a potem opadła, bezwładnie. On krzyknął w następnej chwili i też upadł twarzą na jej pierś. — Jesteś cudowna — wyszeptał po długiej chwili, całując gorącą skórę. Patrycja powoli otworzyła oczy. Po jej policzkach spłynęły dwie łzy. Gabriel scałował je także. — Jezu, co to było? — wyszeptała, jakby na czas tej dzikiej miłości straciła przytomność. — Cóż — zaśmiał się gardłowo — chyba na mój widok odjęło ci rozum. Rozum to mi faktycznie odjęło... Wstała, cała mokra tam i obolała, ale wreszcie zaspokojona. Spojrzała na siebie i na Gabriela. Wyglądali jak ofiary tsunami, jeśli tsunami zdziera

jedynie majtki oraz rozpina rozporki. Obciągnęła pogniecioną sukienkę i podała mu w milczeniu pasek. Przytrzymał ją za rękę. — Chodźmy do sypialni. Za chwilę znów będę gotowy. Chciała odmówić, ale słowa uwięzły jej w gardle. Chciała więc pokręcić głową, ale ciało nie zamierzało słuchać jej, a zdobywcy. Pozwoliła wziąć się na ręce i zanieść na górę, a tam... Tam pozwoliła na wszystko, a nawet więcej. — Jadę po konie na granicę z Ukrainą. Przy okazji chciałem zobaczyć, co z Neską. Nie wiedziałem, że czeka mnie takie... powitanie. — Gabriel, wsparty na łokciu, gładził Patrycję po policzku. Leżała ledwo żywa, mając jedynie tyle sił, by patrzeć w sufit. Drugi raz był nie mniej gwałtowny i zaborczy niż pierwszy. — Nie przypuszczałem, że jest w tobie tyle ognia, dziewczyno. — Pokręcił głową. — Zawsze taka cnotliwa, delikatna... Gdybym wiedział, że to lubisz, brałbym cię tak co noc. I nigdy nie wypuścił z rąk. Och, zamknij się, Gabriel! Czy nie widzisz, że mi po prostu wstyd?! — A może — jego głos stwardniał nagle — pobierasz nauki u miejscowych? Tak, debilu, u Zenka Bąka! — Nie. Jesteś moim pierwszym i jedynym mężczyzną — odrzekła cicho. Zaśmiał się triumfująco. Dzwonek telefonu przerwał i tę konwersację, i ten śmiech.

Spojrzała na wyświetlacz. Kurde. Łukasz. Gabriel także zobaczył to imię. W szarych oczach błysnęła nienawiść. Opadł na plecy, zakrywając twarz przedramieniem. Patrycja porwała dzwoniący nieprzerwanie telefon i zbiegła do kuchni. — Jestem. Przepraszam, że musiałeś czekać — rzekła ściszonym głosem. — Nie zdradzałaś mnie chyba z psem sąsiada? — spytał żartobliwie. Boże, ale wstyd... — Patrycja, u ciebie na pewno w porządku? — zaniepokoił się już na serio. Nic nie jest w porządku!, chciała krzyknąć. — Mam gościa, nie mogę rozmawiać — szepnęła w końcu. — Kto dzwoni? — Gabriel odezwał się tuż przy niej tak niespodziewanie, że mało nie upuściła komórki. Przecież wiesz, głupku, kto dzwoni! — niemal się rozpłakała. Cisza po drugiej stronie telefonu trwała bardzo długo. — To Gabriel? — zapytał w końcu Łukasz. — Tak. Gabriel. — Cóż. Pozdrów go ode mnie. Trzy do zera. Przerwał połączenie. Wsłuchiwała się jeszcze przez chwilę w ciągły sygnał. Potem próbowała zadzwonić, ale Łukasz wyłączył telefon, wreszcie, wściekła jak żmija, odwróciła się do nieproszonego gościa. — Po kija się odezwałeś?! Widziałeś, kto dzwoni!!! — Widziałem: kawał skurwysyna.

— Ty niby lepszy?! Trzy do zera. Wiesz, co to znaczy?! Gabriel zmrużył oczy. Rysy jego twarzy stężały. — A ty wiesz? — zapytał wolno. — Tak. Ja już wiem. — Zaśmiała się z pogardą. — Jesteś bardzo skuteczny, panie hrabio. — A ty bardzo napalona. Niemal zgwałciłaś mnie w tej sieni. Chciała strzelić go w twarz, ale był szybszy. Złapał ją za nadgarstek i trzymał dotąd, aż — wijąc się, klnąc, próbując kopać i gryźć — opadła z sił. — Słuchaj, Patrycja! — Podniósł ją i postawił przed sobą, bo osunęła się, płacząc, na podłogę. — Przyjechałem, żeby zobaczyć, co u ciebie... — Co u psa! — sprostowała z wściekłością. — Co u ciebie — powtórzył. — Muszę jechać w teren, ale gdy będę wracał, siądziemy na spokojnie i porozmawiamy. Już bez gwałtów w sieni i bez telefonów od przyjaciela. Dobrze? — Ujął ją pod brodę. Patrzyła w szare oczy, za którymi poszłaby na koniec świata. Czuła dotyk ręki i zapach ciała, które chciała czuć, budząc się i zasypiając. Widziała chmurną, piękną twarz okoloną za długimi włosami, porośniętą parodniowym zarostem, w którą mogłaby patrzeć przez resztę życia. Tamtego życia. Byłego życia. Kiwnęła głową. Siądą i porozmawiają. Tylko tyle. Pocałował słone od łez usta i zniknął w mroku nocy.

— Ha-haneczka — załkała, gdy tylko przyjaciółka odebrała telefon. — Ty znów ryczysz? Pies sąsiada cię odtrącił? — W głosie Hanki zabrzmiało zniecierpliwienie. Była skonana po całym dniu pracy i właśnie próbowała zasnąć. — Go-gorzej... — Gorzej? — Co mogło być gorsze od odtrącenia przez wiejskiego burka? — Przespałam się z Gabrielem. Hanka jęknęła. Było gorzej! Trzasnęła telefonem o ścianę i rozpłakała się w głos. Łukasz siedział przy stole, z głową opartą na dłoni, wpatrując się tępo w butelkę whisky. Zastanawiał się właśnie, czy nalać sobie drugą szklankę, a potem trzecią, czwartą i następne, aż padnie nieprzytomny twarzą w szkło i nie stawi się jutro na planie pieprzonego teledysku tej pieprzonej zdradliwej suki, gdy pukanie, czy raczej walenie do drzwi, przerwało te rozmyślania. — Spadaj — rzucił półgłosem i przechylił butelkę. Walenie nie ustawało. Gdy doszedł do tego dziwny skowyt na pół klatki schodowej, Łukasz poderwał się i rzucił do drzwi. Hanka, bo to ona była, wpadła mu w ramiona i zwisła ciężko. — Jezu, dziewczyno, co ty ze sobą zrobiłaś?! — Zaniósł ją do sypialni i rzucił na łóżko. — Jutro od rana masz zdjęcia, a ty, w mordę, chlasz?! — I kto to mówi — wybełkotała, zanosząc się po chwili szlochem. — On ją zerżnął! Rozumiesz? On i mnie, i ją! A ta dziwka, moja pierdolona przyjaciółka, mu dała!

— Nie wie o was — odwarknął. — On, ten złamas, i mnie pieprzył, i ją! — Hanka szarpnęła Łukasza na siebie, tuląc się do niego bezradnie. Siłą rozwarł jej palce. — Kochałam go. I ją też. Zdradziła mnie, suka! Podła, wredna suka! — Patrycja o was nie wiedziała, kretynko! Łukasz wpił palce we włosy i siedział skulony, sam walcząc ze łzami. Hanka nagle umilkła, bo dotarło do niej coś więcej niż własny ból. — Boże, przepraszam, Łukasz... — Wyciągnęła do niego rękę i pogłaskała po ramieniu. — Zapomniałam, że ty też ją kochasz. — Zamknij się, kurwa, po prostu zamilcz!!! — Odepchnął ją i wypadł z pokoju. Gdy przytrzymując się ścian, dotarła do kuchni, siedział, jak przed jej przyjściem, wpatrując się w pustą szklankę. — Nie mam do Patrycji żadnego prawa — powiedział cicho, a Hance aż się serce ścisnęło, gdy usłyszała ton jego głosu. — Ty też nie masz prawa jej osądzać. — Podniósł na nią czarne oczy. — Wiesz, jak jest przed zdjęciami... Przytaknęła, siadając naprzeciw. — Jedynym, który powinien dostać po ryju, jest Gabriel. — Dostanie! — zapewniła go żarliwie. Tak żarliwie, że aż... musiał się roześmiać. Pokręcił głową, przeczesał swoim gestem włosy i rzekł: — Masz siedem godzin, by wytrzeźwieć. Będę cię poił mineralną i kawą na przemian. Jutro rano stawimy się, jak

gdyby nigdy nic, na planie i zagramy w tym pieprzonym filmie. Co potem, zastanowimy się... potem. Teraz marsz do łazienki i łeb pod zimną wodę. Nocy z piątku na sobotę Patrycja nie przespała w ogóle. Przewracała się z boku na bok, wreszcie o czwartej nad ranem spersenowała się jakimiś ziołami i po raz ostatni przejrzała sprawy do załatwienia. Odhaczone były wszystkie. Powlokła się więc do obory, zaskoczyć śpiącą Wiedźmę przedwczesnym udojem, i niemal przysnęła z buzią opartą o krowi bok. Zosia obudziła dziewczynę chlaśnięciem ogona punkt szósta. Półprzytomna Patrycja spakowała do samochodu Neskę-aktorkę, Pandę-psa-towarzyszącego, zieloną suknię, i ruszyła do skansenu, gdzie o ósmej winna oczekiwać cała ekipa. Na dziewiątą wyznaczony był — według planów pracy — początek zdjęć. Tuż po szóstej zgłosił się samochód alfa, który prowadziła Hanka: ona, Łukasz, Marek i Wojtek byli w drodze. Patrycja mogła odetchnąć odrobinę głębiej. Zaraz po nich zgłosił się Kamil — wózkarz, mający samochód beta wypakowany po dach częścią sprzętu. Po Kamilu zadzwoniła Berenika, którą Patrycja uprosiła, by zagrała matkę. Czarownica krygowała się jedynie pro forma — zagranie mecenas Marynowskiej było dla niej sporą frajdą, a przy okazji zabrała ze sobą Sylwię, która w chwilach wolnych od wróżenia parała się charakteryzatorstwem: potrafiłaby psa ze świni zrobić, jak zapewniła Berenika. Rozmawiając z czarownicami, chichocącymi, jakby się nalewki nażłopały, Patrycja usłyszała piknięcie wchodzącej rozmowy.

— Cisza na łączach — rzekła stanowczo i rozłączyła się. Dzwonił Adam, jadący wynajętą furgonetką z kamerą i resztą sprzętu, wartości dwustu tysięcy złotych. Jadący? — Patrycja, kurwa, samochód się zepsuł! Jej serce zamarło w połowie uderzenia. Tylko nie to... Była w stanie poprzesadzać ludzi w dowolnych konfiguracjach: miała opracowany plan B, gdyby któryś z osobowych odmówił współpracy. W najgorszych koszmarach sennych nie przewidziała, że stanie ten najważniejszy: firmowa ciężarówka ze sprzętem! Nagle poczuła znajomy chłód: to nadciągało, błogosławione w tej chwili, nienaturalne opanowanie towarzyszące lekarzowi gotowemu ratować czyjeś życie. I swój film. — Gdzie stoicie? — zapytała spokojnie. — Pod pierdoloną Rotundą! — Zaczynam kombinować zastępczy. Ty czekaj. Ludzie kochani! Skąd ja w sobotę o szóstej rano wytrzasnę furgonetkę?! — Nesiu, myśl! Myśl!!! Pies spojrzał na panią inteligentnymi oczyma. No jak to skąd? Z wypożyczalni furgonetek! Patrycja zahamowała z piskiem opon i zjechała na pobocze. W informacji podano jej cztery telefony, z czego trzy były wyłączone — żaden normalny właściciel wypożyczalni nie odbiera w sobotę o świcie. Na szczęście czwarty był nienormalny. Całkiem rześkim głosem wypytał o szczegóły i zapewnił, że w ciągu godziny podstawi pod Rotundę samochód.

— Adam, za godzinę będziesz miał samochód. Zawrócę także Kamila, żeby pomógł ci przepakować sprzęt... — To niech się pospieszą, w mordę, bo się światło skończy! Patrycja wysłuchała jeszcze wiązanki na temat psujących się samochodów, po czym zauważyła z tym lodowatym spokojem, skuwającym trzepocące serce: — Jest ranek. Do końca dnia masz ładnych paręnaście godzin. — Nie znasz dnia ani godziny, laska. Przy tej ilości scen, którą ten głupek upakował na dziś... Spierdalaj! — Adam, nie mów tak do mnie — warknęła groźnie. Bądź co bądź była producentką. — To nie do ciebie, to do taksiarza. Przypieprza się, że siedzę na jego ławce, łajza jedna. Jakby ławka pod Rotundą była jego. — No dobra. Czekaj na samochód i Kamila. Ciekawe, czy przy produkcji teledysku ktoś umarł na zawał serca? Jeśli nie, ona — Patrycja — może być pierwsza. Ruszyła. Zadzwonił telefon. Hanka. — Słuchaj, Patrycja, my się spóźnimy, bo Wojtek zapomniał walkie-talkie. Zawracamy do Warszawy... — Mam w dupie jego walkie-talkie! — wybuchnęła. — Też mu to powiedziałam... — Nigdzie nie wracasz! — Też mu to powiedziałam. On na to, że nigdzie nie jedzie. — Zabiję go... — wywarczała Patrycja. — O, to również usłyszał. Łukasz chciał go w biegu z samochodu wyrzucać...

Patrycja milczała. Właściwie i tak mieli godzinę opóźnienia przez furgonetkę, jeśli więc wybierać między reżyserem szczęśliwym albo nieszczęśliwym... — Dobra, wracajcie — westchnęła zrezygnowana. — To fajnie, bo ja zapomniałam sukienek. Patrycję wcięło. — A Łukasz spodni nie zapomniał?! Odpowiedź Hanki zagłuszyło piknięcie wchodzącej rozmowy. — Czego wy zapomniałyście? — zapytała słodko Patrycja, nim Berenika zdążyła się odezwać. — Tarota. Skąd wiesz, że czegoś zapomniałam? Z ciebie jasnowidząca się robi? — Tak, tak. Sporo ćwiczę. — Mam wracać po te karty, czy... — Masz wracać! — wrzasnęła Patrycja. — I po kule też! Bo rozumiem, że i kul... Odpowiedział jej jęk i dobiegające gdzieś z boku: — A nie mówiłam, żeby jakiś spis zrobić? — Sylwii. — No to wracamy — orzekła pokornie Berenika. — Wprawdzie powróżyć mogłabym wam i bez kart... — Karty i kule grają w filmie, idiotko! — No dobra, już dobra, jedziemy po nie. — Berenika rozłączyła się, patrząc przez chwilę na komórkę. — Co ta Patrycja taka drażliwa się zrobiła? Nazwała mnie idiotką... Patrycja leżała sobie na kocyku pod wiatrakiem, wpatrzona niewidzącym wzrokiem w potężne skrzydła. Samochody alfa, beta i delta były w drodze. Sprzęt, rekwizyty,

aktorzy, piony reżyserskie i techniczne również. Panda-pies nie chciała wyjść z bagażnika, ale Neska leżała przy pani, liżąc pracowicie łapę. — Jeśli mi okulejesz, to cię zabiję — uprzedziła psa Patrycja. Liznął ją w odpowiedzi po policzku. W tym momencie zaczęła się zjeżdżać ekipa. Do tej pory Patrycja nie zdawała sobie chyba sprawy, na co się porywa. W momencie gdy na drodze zaczęły po kolei parkować samochody, gdy zaczęli wysypywać się z nich ludzie, rozpakowując sprzęt, gdy Wojtek-reżyser, ściskając w rękach, niczym najcenniejszy skarb, walkie-talkie z czerwonym i niebieskim guziczkiem, zaczął wydawać polecenia i scenariusze, a do laptopa powoli, bo powoli ściągała się gotowa piosenka, na którą Patrycja tak bardzo czekała, dopiero teraz dotarło do niej, czego przez te wszystkie dni próbowała dokonać. Była zwykłym lekarzem weterynarii, a dzięki swojemu marzeniu zaczęła zmieniać świat... Łukasz przywitał się z nią chłodno (wcale, ale to wcale Patrycji to nie zabolało) i ruszył za pracownikiem skansenu po konia, który miał grać w pierwszych scenach. Adam z Wojtkiem rozstawiali kamerę tak, by widać było najpiękniejszy fragment drogi. Sylwia już zabrała się za makijaż Hanki i Marka grającego Łukasza. Czyli Gabriela. Nie! Łukasza! Patrycji zupełnie się pokiełbasiło, kto jest kim. Wszyscy do Łukasza mówili „Gabriel", do Marka „Łukasz", do Hanki „Patrycja", a do Patrycji też „Patrycja", albo „Patrycja-Patrycja", w odróżnieniu od „Patrycji-Hanki". W pewnej chwili nie była pewna, jak ona sama ma właściwie na imię...

Stała z boku, patrząc na to wszystko z niedowierzaniem: sen zmieniał się w jawę, a skansen w drogę do Poczekajki. Właśnie wbijali drogowskaz „POCZEKAJKA 1". Za chwilę — jak wieki temu — Patrycja z Łukaszem znów potrącą jadącego poboczem Gabriela. Niesamowite! W tym momencie zapanowało poruszenie w pionie reżyserskim: okazało się, że walkie-talkie nie działa. Wojtek najpierw usiłował rozszyfrować instrukcję obsługi, która była jedynie w dwóch językach: po niemiecku i po japońsku. Gdy przyciskanie raz niebieskich, raz czerwonych guziczków, a raz i niebieskich, i czerwonych nic nie dało, ktoś podsunął myśl, że może nie ma baterii. Baterii faktycznie nie było, więc Kamil został natychmiast wysłany do sklepu. Niestety... Nawet napakowane bateriami walkie-talkie nie działało. Wojtek był załamany do czasu, gdy Adam pocieszył go składanym krzesełkiem z napisem „DIRECTOR" na oparciu. Reżyser właśnie zasiadał na swoim krzesełku, gdy na drodze pojawił się konno Łukasz. Nadjeżdżał poboczem, odziany w czarną koszulę, czarne bryczesy i oficerki. Gniadą klacz prowadził jedną ręką, w drugiej, niczym nisko opuszczony miecz, trzymał szpicrutę. W ten letni poranek, z czarnymi włosami rozwiewanymi przez lekki wiatr, wyglądał tak zjawiskowo, że nawet Berenika westchnęła cicho za plecami Patrycji, a ta musiała potrząsnąć głową, by wyrwać się z zauroczenia. — Łukasz, Patrycja, Gabriel na plan! — krzyknął w tym momencie Wojtek. Jaki Gabriel?!, przestraszyła się w pierwszym momencie

Patrycja, ruszając w stronę Wojtka, by w następnym palnąć się w czoło. Przecież Łukasz jest Gabrielem, a ja nie jestem Patrycją. Sylwia dokończyła charakteryzację, Hanka z Markiem wsiedli do srebrnego forda, którym mieli przejeżdżać Łukasza-Gabriela, Wojtek z Adamem wyostrzali kamerę przez parę chwil i: — Poszła — rozległ się głos operatora. — Akcja! — krzyknął reżyser. Zaczęło się. Zaczęło się już w pierwszej scenie, gdy klacz, spłoszona nadjeżdżającym samochodem, skoczyła w bok, wprost pod koła. Patrycja krzyknęła, zatykając usta dłonią. Łukasz ściągnął wodze, wstrzymując konia. Samochód cofał się jak gdyby nigdy nic do powtórki, a reżyser z operatorem spokojnie omawiali szczegóły dubla. Na miękkich nogach podeszła do czekającego na poboczu Łukasza. — Widziałaś to? — rzucił z wysokości końskiego grzbietu — Ta pieprznięta kobyła omal nas nie pozabijała. Gdyby samochód ją podciął... Zdobyła się tylko na kiwnięcie głową. — Masz jakiś pomysł, oprócz zapewnienia, że jesteśmy ubezpieczeni? — Zmienię kolejność ujęć: pierwszy pojedzie samochód, potem koń... ta durna kobyła nie skoczy chyba na coś, co jedzie przed nią... choć to bez sensu.

— To bez sensu! — wydarł się Wojtek. — W scenariuszu jest wyraźnie: „Gabriel jedzie poboczem, nadjeżdża samochód". — Puknął palcem w pierwszą stronę. Patrycja bez słowa wyrwała mu scenariusz, pokreśliła, dopisała i wręczyła z powrotem ze słowami: — Ja tu jestem scenarzystką. Scenarzystką może i była, nie przewidziała jednak, że spokojną Astę zagra rąbnięta kobyła, płosząca się na sam dźwięk silnika. Za każdym razem, gdy mijał ją samochód, próbowała odskoczyć w bok, a patrząca na to Patrycja mogła się tylko modlić. Odetchnęła dopiero wtedy, gdy dziki koń został odprowadzony do stajni, a Łukasz padł wykończony na piach drogi, by odgrywać rannego Gabriela. Sylwia ochoczo zabrała się do charakteryzacji. — Nie, noo... — Patrycja pokręciła głową, widząc jej pracę. — Co ty go tak w tej krwi unurzałaś? Gabriel miał tylko obtartą dłoń i zwichniętą rękę. — Mogę mu zwichnąć tę rękę albo nawet złamać — zaoferowała się czarownica, niewzruszenie pacykując twarz Łukasza. — Łam. Co sobie będziesz żałowała — mruknął. — Zobacz, jak malowniczo wygląda. — Sylwia, nie zważając na niego, wskazała z dumą swoje dzieło. — Jak po wybuchu granatu — mruknęła Patrycja, hamując się, by nie biec po apteczkę. Sztuczna krew była bardzo przekonująca. — ...a ty go przejeżdżasz — usłyszała w następnej chwili głos Wojtka. — Zaraz, zaraz, on już jest przejechany! — zaprotestowała.

_ No to mam go przejeżdżać, czy nie? — zdezorientowany Marek patrzył to na Patrycję, to na reżysera. — Tak, stary — odezwał się leżący pośrodku drogi Łukasz. _ Przejedź po mnie, aż mi wypłyną gałki oczne z oczodołów... Zamieszanie z przejeżdżaniem zostało zażegnane, gdy w bagażniku forda odnalazły się plany pracy. — Przerzut, drodzy państwo — zadysponował reżyser, a ekipa posłusznie zaczęła przemieszczać się pod wiatrak. Nesia, w którą Patrycja wierzyła całym sercem, stała się upadłą gwiazdą filmu, choć gdyby miała zagrać psa Rin Tin Tina, zgarnęłaby zapewne Oscara. Niestety... Jej zadanie było banalne: wychodzi razem z Gabrielem--Łukaszem zza wiatraka, Gabriel patrzy na stojącą przed nimi Patrycję-Hankę, jakby chciał powiedzieć: „Spadaj, laska, bo cię psem poszczuję", a pies powinien usiąść i obdarzyć Hankę wilczym spojrzeniem. Tak było w scenariuszu, który Patrycja tuliła do piersi. Na żywo zaś... Za pierwszym razem Nesia wybiegła w podskokach, próbując polizać Łukasza po twarzy, obiegła go dookoła, aż potknął się o smycz, i padło: — Stop! Za drugim, ostro przez niego ofuknięta, wyszła przy nodze, ale na widok Hanki wyrwała się witać z nią serdecznie. Cała ekipa, oprócz Patrycji, reżysera i operatora, padła ze śmiechu. Za trzecim dojrzała ukochaną pańcię, wyrwała więc do niej, mniejsza o Łukasza. Po drodze omal nie przewróciła kamery, za co Adam nazwał ją suką lekkich obyczajów.

Za czwartym, słysząc ostre: „Siad!" Patrycji, usiadła natychmiast, przekrzywiła głowę, jakby pytała: „Ładnie? Ładnie usiadłam? Może chcesz jeszcze ładniej?", poderwała się i usiadła jeszcze ładniej. Ekipa śmiała się do łez. Za piątym po drodze musiała znaleźć jakiś patyk, bo wyszła z nim, zwisającym z pyska niczym cygaro. — Kurwa mać! Czy ten pies nie potrafi po prostu wyjść i usiąść?! — wściekł się Adam. — Ile będzie tych dubli?! Światło się kończy! Neska natychmiast podbiegła do niego z nadzieją w oczach i patykiem w pysku: „Rzucisz mi? Rzucisz?". Patrzył na nią przez chwilę z nienawiścią, po czym... zaczął rechotać jak wszyscy — Ja przyprowadzę drugiego — zaoferowała się Patrycja, skonfundowana zachowaniem faworytki. W cieniu forda wylegiwała się na boku Panda-pies. Wprawdzie wielka czarna kula futra, w której nie wiadomo gdzie przód, a gdzie tył, absolutnie nie pasowała do scenariusza (w życiu i w powieści należała do Patrycji, a nie do Gabriela, który nie powinien szczuć dziewczyny jej własnym psem), ale była jedynym ratunkiem. Neska właśnie próbowała aportować drewniany klin utrzymujący kamerę w pionie. Panda-pies na słowo... — Akcja! ...nie wyszła. — Akcja mówię! — krzyknął powtórnie Wojtek. — Dupa, a nie akcja! — odkrzyknął Łukasz zza wiatraka. — Sika!

— Masz grać, a nie sikać! — wściekł się reżyser. — Przecież nie ja sikam! Pies! — dobiegło zza wiatraka. Plan umarł. Za drugim razem Panda-pies wymaszerowała dostojnie i... nie zatrzymała się, maszerując z zapierającym się na końcu smyczy Łukaszem dotąd, aż dotarła do swej pani, która ukryła twarz w dłoniach, kompletnie załamana. Trzeciego razu nie było. Płakał ze śmiechu operator i reżyser. — Przerwa! — zarządziła Patrycja. — Róbcie scenę przy samochodzie, a ja idę wybiegać Neskę. Będę jej rzucała te cholerne patyki, aż padnie na pysk. Suka, usłyszawszy z ust pani słowo „patyki", osłupiała z zachwytu i oczekiwania, po czym w podskokach ruszyła za Patrycją. Wróciły, gdy Hanka strzelała Marka w twarz. — Rany boskie, co on jej zrobił?! — Zszokowana Patrycja przyglądała się trącemu czerwony policzek mężczyźnie. — Zmieniłem trochę scenariusz — wyjaśnił Wojtek. — W twoim stoi, że Łukasz zatrzymuje dłoń Patrycji, my uznaliśmy, że ładniej będzie, jak oberwie po buzi. — Ale... ale Łukasz nie dałby się ot, tak trzasnąć w twarz! — Przecież nie Łukasza trzaska, tylko Marka. Zobacz, jak to fajnie wygląda. Uwaga, dubel! — krzyknął do aktorów. Hanka podeszła z wściekłym wyrazem twarzy do Marka i palnęła go w buzię. - Eee - skrzywiła się Patrycja. — Jak zmieniać, to zmieniać!

Odciągnęła przyjaciółkę na bok, złapała za ramiona odwróciła twarzą do Marka-Łukasza i zaczęła szeptać jej do ucha: — Słuchaj, tam, przy samochodzie, bezczelnie pali pa-pieroska skurwiel, który przed chwilą, dla draki, omal nie zabił człowieka. Przypierdziel mu w ryj tak, żeby się nogami nakrył, bydlak jeden. Hanka poczuła, jak z rąk Patrycji spływa do jej ciała czysta, żywa nienawiść. Aż ją w gardle zdławiło, a niebieskie oczy pociemniały. Znieruchomiała, jak gotowa do ukąszenia żmija, i na słowo „Akcja!" ruszyła powoli, mierząc Marka spojrzeniem tak nienawistnym, że zamarł z papierosem w dłoni. A potem... potem tak mu przypierdzieliła, że odbił się od drzwi samochodu, mało ich nie wyłamując, upuścił papierosa i złapał się za policzek, rycząc: — Ocipiałaś?! — Stop! — krzyknął Wojtek. — Jakie „ocipiałaś"?! Miałeś odrzucić papierosa i spojrzeć na wiatrak! — A ta furiatka miała mnie spoliczkować, nie zabijać'" — Dubel. — Gówno, nie dubel! Nie gram z szalonymi krowami! — Lewa strona jego twarzy płonęła ogniem. Hanka dźgnęła go palcem w pierś, mrużąc wściekle oczy. — Dobrze ci tak, psychopato. Omal człowieka nie przejechałeś. — Którego człowieka?! — wybuchnął znowu Marek. — Tego, co stoi obok pitolonego reżysera?! Przejeżdżałem go godzinę temu! I to parę razy! Rzeczywiście — zdumiała się dziewczyna._To za co ja ciebie...?

Marek, klnąc, zszedł z planu przyłożyć do policzka mokry ręcznik. — Idź go teraz przepraszać — warknął do zmieszanej Hanki reżyser. — Patrycja niech go przeprasza! Ona mnie poszczuła! — Ej, Wojtek, te dwa pierwsze duble wystarczą. — Rzucił Adam. — Chociaż trzeci jest najlepszy, patrz, jak fajnie mu przyp... — Urwał, widząc minę Wojtka. — No dobra. Wracajmy pod wiatrak kręcić tego cholernego psa. Tym razem Nesia-cholerny-pies spisała się na miskę pedigree: ledwo żywa wyszła zza wiatraka, na polecenie Łukasza siadła, wywiesiła język i siedziała tak, pytając „Gdzie moja buda?", aż Patrycja siłą ściągnęła ją z planu. Resztę przewidzianego na ten dzień materiału nagrywali szybko i sprawnie, dopiero przy odlotowej scenie pod wiatrakiem, gdy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi i zostało niewiele dnia zdjęciowego, nie ma słońca — nie ma światła, nie ma filmu, zaczęły się schody. Najpierw Patrycja zapomniała o medalionie. Cztery powtórki poszły na marne, za co Adaś sklął ją straszliwie. Najgorsze było jednak przed nimi. Hanka za cholerę nie czuła sceny, gdy zza wiatraka wychodzi Gabriel, jej opadają ręce i odwraca się, zażenowana i rozśmieszona, na pięcie, odchodząc spiesznie. — Jezu, nie! — wrzasnęła Patrycja, gdy przyjaciółka po raz kolejny zrobiła na widok Gabriela-Łukasza minę, jakby miała zwymiotować.

— Stop! — krzyknął reżyser. — Co ci nie leży? — warknął do Patrycji. — Przecież dobrze jest! — Nie jest dobrze, bo wygląda, jakby się miała porzygać! — krzyknęła zrozpaczona. — A ja nie rzygałam pod tym wiatrakiem, tylko się wstydziłam, a to różnica. — Słyszysz, Patrycja?! — krzyknął Wojtek do Hanki. — Masz nie rzygać, tylko się wstydzić! Tamta popukała się w czoło. Światło się, kurwa, kończy — przypomniał im Adam. W następnej chwili usłyszeli znowu: — Nie! No kurde nie! — prawdziwej Patrycji. Hanka odwróciła się gwałtownie. — Spierdalaj! — wybuchnęła. — Albo ty, albo ja! Schodzisz z planu albo się naprawdę porzygam! Wynocha! Patrycja oniemiała, a widząc, że tamta nie żartuje, krzyknęła ze łzami w oczach: — Mam was w dupie! Idę płacić za wynajęcie skansenu! — Idź! I nie wracaj, dopóki nie skończymy! — Wtedy też nie wrócę! — I bardzo dobrze! A jeśli spartolicie scenę powitania, to wam nogi... — Spadaj, Patrycja, bo światło się kończy — przerwał jej Adaś. Była mu wdzięczna za to „spadaj", mógł przecież powiedzieć brzydziej. Gdy po kwadransie zadzwonił Wojtek, pytając nieśmiało, czy mogłaby jednak wrócić, bo z tą sceną powitania coś nie halo, wyłączyła mściwie telefon. Do przebłagania pani producent ekipa wysłała nie wiadomo dlaczego Adasia. Ten w prostych żołnierskich i niecen-

zuralnych słowach wyjaśnił jej, że musi się pospieszyć z tym płaceniem za skansen, bo mają jeszcze do nakręcenia palenie wiatraka. — Ten facio od skansenu nie ma nic przeciwko, że będziemy mu wiatrak palić? — zapytał ciekawie, wracając obok Patrycji na plan. — Przecież sfajczymy nie ten. Ten jest zabytkowy. — Przewróciła oczami. — W Poczekajce Janek z Zenkiem wybudowali atrapę. Atrapa składała się z drzwi od garażu Patrycji — poświęcenie producentki nie miało granic — których zwieńczeniem było coś, co jako żywo przypominało karmnik dla ptaków. — Co to jest? — wyjąkała zdumiona na widok Jankowego dzieła. Chłopak stropił się z lekka. — Wiem, wiem. Skrzydeł brakuje, ale pani doktorowa nic nie wspominała... — Olać skrzydła, bo światło się kończy — uciął dalsze dywagacje operator, a Patrycja przeniosła oszołomiony wzrok na niego. — Światło skończyło się dwie godziny temu. Jest noc. Adam rozejrzał się dookoła, jakby nie zauważył. — Możemy zaczynać? — dobiegł głos Hanki. — Jestem wykończona. Od rana o suchym pysku i kąpiel mi się marzy. — To się wykąp. Studnię masz pod nosem — rzucił Łukasz. Hanka nie zdążyła zripostować — w tym momencie zza zakrętu wyłoniła się straż pożarna w całym majestacie — migając czerwonym i niebieskim światłem, trąbiąc na miesz

kańców Poczekajki, którzy wylegli na łąkę, jednym słowem, robiąc wrażenie. Kapitan Markowski wyskoczył z wozu i, nieco skonsternowany, przyjął wylewne powitanie Patrycji, która do tej pory drżała, że strażacy nie przybędą: pożar ratusza, urwanie chmury, tornado... Kto wie, jaka apokalipsa mogła zaprzepaścić teledysk Patrycji. — To będziemy gasić? — Dowódca uniósł brwi na widok konstrukcji Janka. — To będziemy palić — poprawiła go dziewczyna, unosząc kanister z... — O, w mordę! — Zbladła. — Zapomniałam o ropie! — Możemy zaczynać? — wyjęczała Hanka. — Zapomniałam dokupić do tej cholernej benzyny oleju napędowego! — wyjęczała Patrycja. Tydzień przed zdjęciami uwiodła komendanta miejscowej straży pożarnej, by na palenie wiatraka, to jest drzwi od garażu, wypożyczył wóz strażacki — za Bóg zapłać oczywiście — na wypadek, gdyby pożar wymknął się spod kontroli. Patrycja omówiła z kapitanem Markowskim wszystkie szczegóły, dopytała też, ile czego ma kupić, by płomyczki ładnie wyglądały i długo się paliły, a teraz stała z kanistrem, na którego dnie chlupotała benzyna i... — Nieco skąpo — zmartwił się kapitan. — Macie, tak na oko, dwie minuty. Potem zacznie przygasać. — Dwie minuty? — roześmiał się Adaś. — Dwóch minut to ja na samo rozstawienie sprzętu potrzebuję. — Zamknij się!!! — wrzasnęła nagle Patrycja, jeszcze bledsza, niż była. Wiedziała jedno: straż pożarna po raz

drugi nie przyjedzie. Czekać, aż ona popędzi na stację benzynową, nie będzie. Mają dwie minuty albo kluczowa scena filmu wypada. — Ty też się zamknij!!! — profilaktycznie uciszyła Hankę. — Wiem, wiem, ja też się mam zamknąć. — Łukasz podniósł ręce i ruszył w kierunku konstrukcji. — Wszyscy won z planu! Na drogę! — Jednym machnięciem ręki wyrzuciła z łąki gapiów i zbędną część ekipy. Wojtek, reżyser bądź co bądź, nie śmiał nawet pisnąć. — Pan zapala — wskazała jednego ze strażaków. Ten, równie potulnie jak reszta, stanął pod garażowymi drzwiami. — Wojtek, zapałki! — Ale... j-ja nie palę! — Przysłałeś mi milion tabelek z rekwizytami, a zapomniałeś o zapałkach?! Ktoś wcisnął Patrycji do ręki zapalniczkę. — Kurwa, nic nie widzę! — rozdarł się naraz Adam. — Kamera podłączona do podglądu? — Owszem — wycedziła Patrycja, czując zbawienny chłód spływający w okolice serca. — Nie widzisz, debilu, bo jest ciemno. Strażak pstryknął zapalniczką. W kamerze i na podglądzie pojawił się płomyczek. Patrycja ogarnęła wzrokiem pole bitwy. Łukasz-Gabriel był gotów. Janek i Zenek, którzy mieli powstrzymać go przed rzuceniem się w płomienie, również. Kapitan Markowski na miejscu, wieś na drodze. Mieli dwie minuty i... mogli zaczynać. Na suche jak wiór drewno chlusnęła benzyna. Płomień buchnął tak gwałtownie, że Łukasz, zamiast się w niego

rzucać, cofnął się odruchowo. Janek z Zenkiem złapali go i pchnęli do przodu, zamiast ciągnąć w tył. — No, rzucaj się, w mordę mać! — wrzasnęła zdesperowana Patrycja. W tym momencie Adam potknął się o kabel. Zaklął, ledwo ratując kamerę. — Dogasa! — rzucił kapitan. — Kręć to, w mordę! Łukasz, na kolana! Bliżej ognia! — Nie mogę bliżej, bo się spalę! — Adam, możesz się nie potykać?! Ty zaćmę masz czy co?! — A możesz trzymać ten pierdolony kabel?! — Gaśnie! — Łukasz, jeszcze raz na kolana! — Co ja, Chrystus jestem?! Tego nie było w scenariuszu! — Nic nie widzę! — To wzrok przetrzyj!!! — I po scenie — spuentował Wojtek. Patrycja, zlana potem, nie wiadomo czy bardziej od stresu, czy żaru płomieni, w panice spojrzała na Adama. — Coś tam mamy — mruknął, wyłączając kamerę. — Coś tam?! Coś tam?! Strażacy zalewali właśnie szczątki Patrysinych drzwi strugami wody. — Nie panikuj. W razie czego rozpalimy ognisko. Posłała mu takie spojrzenie, że westchnął ciężko, przewinął nagrany przed chwilą materiał i unaocznił producentce, że coś jednak z tego chaosu da się wykrzesać. Część ekipy odjechała do domu, który kiedyś wynajmował Łukasz — tam, następnego dnia o bladym świcie, zaczynali

zdjęcia — a Adam, który nie chciał zostawiać kamery za dwieście tysięcy nigdzie indziej, i Hanka, nocowali w Chatce Patrycji. Śniadanio-obiado-kolację mieli pozamawianą w miejscach noclegu, co pod względem logistycznym nie było takie łatwe. Tak jak niełatwe było dla Patrycji do pojęcia, że nikt nie zszedł z planu, żeby coś zjeść. — Plan to plan — wyjaśnił Adam między jednym kęsem kotleta schabowego dostarczonego przez Sołtysinę a drugim. — Pracuje się dotąd, aż reżyser ogłosi koniec zdjęć i już. Gdyby tak każdy wyskakiwał na obiad, porozłaziliby się jak karaluchy i w życiu byśmy nie skończyli. Przecież cała ekipa i podłączony sprzęt nie będzie czekał, aż Hanka poprawi makijaż. — Na to akurat wszyscy będą czekali — sprostowała tamta. — No, fakt, ale gdybyś chciała pomigdalić się z Kochasiem, już byśmy protestowali. — Chyba że byłoby to w scenariuszu. — No, fakt. Ty na wszystko masz odpowiedź? — Wiesz, Adaś, ja wprawdzie jestem blondynką, ale... — To chodźcie, blondynki i nieblondynki, zrobimy przegląd dzisiejszego materiału. Lecę z nóg, a to ponad czterdzieści minut nagrania. — Kładź się więc. — Patrycja wskazała mu już pościeloną kozetkę w kuchni. Pokręcił głową. — Po każdym dniu robi się przegląd materiału, żeby można było w razie czego zrobić dokrętkę. Logiczne.

Od pół godziny wpatrywali się w ekran podglądu. Patrycja zaliczyła powtórny zawał serca, widząc znów, jak popieprzona klacz skacze przed samochód. Następnie była scena wypadku kręcona chyba ze trzysta razy (Adam sprostował, że tylko dwanaście), a potem... Potem Patrycja patrzyła coraz większymi oczami, co reżyser i jej przyjaciółka zrobili ze sceny pod wiatrakiem. Gdy zaś doszli do sceny kulminacyjnej, powitania Patrycji i Gabriela pod Chatką, po prostu się rozpłakała. Adam patrzył na nią skonsternowany, Hanka z rosnącą furią. — Przecież widziałaś to! Byłaś przy tym, jak się spotkaliśmy! — krzyczała Patrycja na przyjaciółkę. — Czy my witaliśmy się „na misia"? Jak na dworcu kolejowym? Nagle, nim Hanka zdążyła znaleźć jakąś odpowiedź, Patrycja ucichła. — To nie ma sensu. — Wstała. — To nie ma sensu, cała dalsza praca. Nie pokażę tego nikomu. Koniec zdjęć. Jutro wracacie do domu. I wyszła. — W mordę, co jej odpieprzyło? — zdziwił się Adam. — Przecież światło i kompozycja są dobre... — Wiesz co — odparła Hanka, z której furia nagle opadła — myślę, że Patrycja ma rację, a my wszyscy, którym nie chciało się przeczytać powieści... a przypominam, że robimy jej adaptację... daliśmy ciała. Ona gotowa naprawdę przerwać zdjęcia. Da się je powtórzyć? — Te akurat się da. — Całe szczęście. Jutro zrobimy dokrętkę. Tylko spraw się, Adaśku, co? Nie chcemy, żeby Patrycja z rozpaczy utopiła się w studni...

Światło w kuchni i na pięterku dawno zgasło. Operator i główna bohaterka, skonani po całym dniu pracy, położyli się spać, i tylko Patrycja siedziała w hamaku, patrząc w gwiazdy. I tak by nie zasnęła... Hanka przed snem zeszła do niej, uściskała, przeprosiła i zapewniła, że jutro powtórzą spartolone ujęcia, więc Patrycja nie była już tak zrozpaczona jak godzinę wcześniej, jednak... Marzenie, Wielkie Marzenie spełniało się, a ona była nieszczęśliwa. Miała nadzieję, że na planie znajdzie chwilę, by zamienić z Łukaszem parę słów na osobności. By wytłumaczyć się z tamtego telefonu. Jednak albo on był zajęty, albo ona, a gdy oboje akurat byli wolni, unikał Patrycji jak zapowietrzonej. „Trzy do zera" — brzmiały w pamięci Patrycji słowa pełne pogardy i gniewu. Nie dziwiła się ani jednemu, ani drugiemu. Gdyby to ona zadzwoniła do Hanki i usłyszała w tle głos Gabriela, zareagowałaby takim samym gniewem i taką samą pogardą, mimo że zwróciła tamtemu wolność... — To wszystko nie tak! — krzyknęła, aż śpiące suki poderwały głowy. — Dlaczego życie nie może być prostsze? Ani Neska, ani Panda-pies nie wiedziały. Opuściła głowę na kolana. Wchodzący sms piknął cichutko. Chwyciła za telefon z nadzieją, że to od Niego — to przecież ich pora i ich rozgwieżdżone niebo. Meteoryt przeciął nieboskłon, rozbłysnął, jasno jak magnezja — Patrycja nigdy czegoś podobnego nie widziała — i powoli przygasł. O nie, nie — wstała, wpatrzona w jasny

punkt na niebie. To zbyt wyraźny znak od Losu. Tego marzenia nikt jej nie odbierze! Spojrzała na wyświetlacz. „I jak podoba się piosenka?", to było pytanie od Grzesia. O piosenkę, która od rana ściągała się do laptopa. Która była sensem jej pracy, a której słowa były sensem jej życia. Wpadła do domu, porwała komputer, usiadła w hamaku, podwijając nogi, i dopiero wtedy kliknęła „Odtwarzaj". Po pierwszych taktach wiedziała już, że to jest to. A gdy usłyszała swoje słowa śpiewane przez obcą kobietę, ale swoje własne, wyrwane z serca i duszy, po prostu się rozpłakała. Wybór należał do niej. Do niej należała radość i łzy. To było jej życie, jej przyszłość i jej marzenia. I nikt ich Patrycji nie odbierze. Nie tym razem! Najdroższy Amre, Nie wiem, doprawdy nie wiem, jak przeżyłam ten dzień. To cud prawdziwy. Rano — o szóstej (ja nie wiem, jak ci ludzie, czasem grający dzień w dzień przez miesiąc, mogą tak egzystować — dla mnie godzina szósta rano powinna być wydrapana z cyferblatów) najpierw wystraszyłam śmiertelnie Adama i siebie, bo widząc półnagiego faceta w mojej kuchni, zaczęłam się drzeć. Myślałam, że to napad gwałcicielski. Hanka mało ze schodów nie spadła, biegnąc mi na ratunek, a Panda-pies weszła pod stół i zakryła łapami uszy. Tylko Neska patrzyła na mnie zdumiona: „Przecież lubimy Adama? Patyki mi rzucał".

Wpół do siódmej zebraliśmy się w domu Łukasza na śniadaniu. Nikt wprawdzie o tak nieludzkiej godzinie nie był w stanie przełknąć ni kęsa, ale ponoć taki to zwyczaj, że przed rozpoczęciem zdjęć, przy śniadaniu, jest odprawa prowadzona przez reżysera lub producenta (niby mnie). Ja tam za dużo do powiedzenia nie miałam. Na pytanie, czy spałam choć parę minut, pokręciłam głową. Wszyscy w związku z tym chcieli wiedzieć, jak dożyję końca zdjęć — a miałam dziś grać Autorkę pół dnia. Te pytania zostawiłam bez odpowiedzi, bo sama byłam ciekawa. Idioci, zaczęli robić przy stole zakłady, czy zemdleję jeszcze dzisiaj, czy dopiero jutro. Moja własna przyjaciółka postawiła pięć dych, że dzisiaj, ale Adaś rzucił stówę, że dotrwam do końca. Lubię go. Uwzniośłona tym zaufaniem, przypomniałam sobie o piosence. Wprawdzie ekipy filmowej muzyka nie interesowała, bo byli od obrazu, a nie dźwięku, ale gdy usłyszeli pierwsze takty... A potem słowa... I refren... umilkli, a gdy przebrzmiał koniec, siedzieli, nadal milcząc. — Daj jeszcze raz — rzucił któryś, bo dziewczyny nie mogły słowa wykrztusić. Puściłam raz jeszcze. „ Wybór należy do mnie. To moja przyszłość, to moje życie. Wybieram...". Milczeli. — Nie podoba się wam? — zapytałam nieśmiało. — Podoba. — Hanka otarła łzy. — Słuchajcie, ekipo, mamy dwa dni na zrobienie teledysku tak dobrego jak ta piosenka. Dla Patrycji. Zasłużyła na to.

Pokiwali głowami, i teraz ja miałam łzy w oczach. Poszukałam wzrokiem Bereniki, ale patrzyła w talerz. Nic nie mogłam wyczytać z twarzy mojej mentorki, a przecież to ona prowadziła mnie drogą marzeń. Hanka uświadomiła następnie reżysera, że robimy powtórkę wczorajszych dupnych scen pod wiatrakiem (choć bez wiatraka) i tych z powitaniem. Wojtek coś mendził, że są dobre, ale Hanka kazała mu się zamknąć, po czym dodała, że będę te sceny reżyserowała ja, bo mają wyjść tak, jak sobie wymarzyłam. Trochę mnie wcięło i zapytałam ją, czy — na Boga! — wyglądam na reżysera?! O dziwo, cała ekipa zgodnie stwierdziła, że wyglądam, choć nie noszę białej czapeczki Wojtka. Odczytałam skrócony gryplan na dziś. Ekipa rozeszła się: część, by budować studnię, do której będzie wpadała filmowa Patrycja, część, by przeczytać scenariusz — najwyższy, k...wa czas! — Wojtek z Adasiem zmieniać jeden pokój w ciemnię, a ja poszłam za Sylwią, która miała przeistoczyć mnie w piękną czarodziejkę — Autorkę pogrywającą ludzikami w swej powieści jak pionkami na szachownicy. — Ty wyglądasz jak anorektyczny znak drogowy, a nie piękna wiedźma — sarknęła Syłwia, oglądając moją twarz. — Ona w ogóle nie wygląda. Nawet cienia nie ma — wtrąciła swoje trzy grosze Berenika. — Masz podkrążone oczy, jesteś wychudzona i blada — „pocieszyła " mnie Syłwia. — Uniesiesz chociaż te kule? One naprawdę ważą...

— Nie martw się o kule —przerwałam jej ten mało podbudowujący przed zdjęciami wywód. — Martw się o makijaż. — Makijażem zrobię cię na bóstwo, o to ty z kolei możesz się nie turbować... Gdy po godzinie spływałam po schodach w cudnej ciemnozielonej sukni, z delikatnym makijażem i upiętymi włosami, Łukasz zaniemówił. Powoli odstawił butelkę z wodą mineralną, stał i patrzył. Ja podniosłam na niego oczy, uśmiechając się z zażenowaniem, dopiero gdy byłam na dole, bo przez plączącą się pod nogami suknię mogłam zwindować się z tych schodów. — Może być? —zapytałam, by przerwać niezręczne milczenie. — Jesteś śliczna — uśmiechnął się. — Prawdziwa piękna wiedźma. Nagle utkwił wzrok nieco poniżej mojej twarzy, wzrok tak intensywny, że aż niestosowny (myślałam, że wgapia się w moje powiększone wkładkami piersi), ale on uniósł dłoń do tego, co oprócz medalionu nosiłam na szyi. Do łańcuszka z pierścionkiem. Dotknął go koniuszkami palców i podniósł na mnie pociemniałe naraz źrenice. Nie trzeba było żadnych słów. Słysząc wołanie reżysera, szarpnęłam łańcuszek i podałam Łukaszowi. — Przechowaj go dla mnie. — Zamknęłam jego palce na pierścionku. — Podczas zdjęć mogę mieć na szyi tylko medalion.

Minęłam Łukasza i pobiegłam do ciemni. Łał. Pokój, opróżniony z mebli, ze stojącym pośrodku stołem przykrytym czarną materią i cienką szybą, oświetlony punktowo, tak że ścian nie było widać, sprawiał dwa wrażenia: dla nieromantyków — grobowca, dla romantyków — miejsca zagubionego w czasie i przestrzeni. Amre, Kochany, z następnych siedmiu godzin — tyle czasu spędziłam w ciemni — pamiętam tylko kule. I cholerną nienawiść do tych dwóch kilogramów szkła oraz do Adama i Wojtka, którzy a to kazali mi przez pół godziny trzymać jedną w uniesionej ręce bez ruchu (dodam, że po minucie ręka zaczynała drżeć, a oni zaczynali się drzeć, że ma być nieruchoma, bo wyostrzają — fakt, jeśli w kulę miał być wklejony —jak było w scenariuszu... kto pisał ten debilny scenariusz?!, obraz, to musiała być nieruchoma), a to — gdy już wyostrzyli, zaczęło się: — Patrycja, potrzymaj ją jeszcze trochę... A teraz w prawo... I trochę w dół... I teraz w górę... Nie, za bardzo w górę, jednak w dół... — Jakie w dół, kurwa, dobrze było! — No to w górę... I trochę w prawo... Dlaczego ta ręka tak ci się trzęsie? Nie może ci się trząść! My wyostrzamy! Niech przestanie!!! Potrzymaj, debilu, kilogram szkła przez cztery godziny, to... — Nie, chyba jednak w dół... — Spierniczaj, zwyrodniały sadysto!!! Tu Wojtek obraził się śmiertełnie. Stwierdził, że

zrobiłam się taka wulgarna jak Adam, że on nie może w takich warunkach pracować i wychodzi, ale przytrzymałam nogą drzwi. Jeszcze trzy godzinki ponosiłam te kule to wte, to wewte, a potem aż do popołudnia, kiedy to miałam siadać na stopniach przed Chatką, byłam wolna. No, tak mi się przynajmniej zdawało. Wyszłam na dwór i oniemiałam. Rano ustaliliśmy, że część męskiej ekipy zbuduje pod domem studnię. Część męskiej ekipy (gdzie była wtedy myśląca część żeńska, ja pytam?!) stwierdziła, że łatwiej będzie dostosować do potrzeb studnię istniejącą. Zdjęli więc daszek, dorobili ze spróchniałych belek kołowrotek i przymocowali zardzewiałymi gwoździami zardzewiały łańcuch pożyczony od sąsiada. Zajrzałam, stąpając na paluszkach — bo studni boję się śmiertelnie — do środka i... aż usiadłam. — Nie dam rady. — Hania usiadła obok, kręcąc ze smutkiem głową. — Próbowałam choć zajrzeć, ale nie dam rady. — Mówiła o scenie wpadania. Kurde! Wcale jej się nie dziwię! Ja bym też nie dała! Co ona tak dziwnie na mnie patrzy? — Zdublujesz mnie? — błagały błękitne oczęta. — Nową zbudują za parę godzin i wszystko będzie na mnie, a ty masz wprawę. Mam wprawę?! No jasne, w mordę! Mam wprawę! — Zdubluję —przytuliłam przyjaciółkę, a ona odetchnęła z głębi duszy. — Chodźmy się przebrać. Zaczniemy od tej sceny, żeby mieć ją już za sobą...

— Czekaj. — Złapałam Hankę za rękę. — Musimy to przećwiczyć, gdy nikt nie patrzy. Zrobiła wielkie oczy, ałe jako wytrawna aktorka zrozumiała mnie. — Zbadam to cholerstwo, a potem ty mnie pchniesz. — Pochyliłam się nad studnią i szarpnęłam za łańcuch. Wyglądał solidnie. Szkoda tylko, że kończył się gdzieś w połowie dziesięciometrowego szybu. Tafla wody, czarna, połyskująca czasem odbitym refleksem, skrywała za sobą albo głębię, albo dno. Wiedziałam jedno: jeśli wpadnę, muszę obrócić się w locie, jednocześnie próbując zatrzymać się na łańcuchu, bo jeśli wpadnę głową w dół, a woda jest płytka, będą mieli do wyłowienia nie producentkę, a jej zwłoki. Wiedziałam wszystko. Hanka stała w bezpiecznej odległości, zielona na twarzy. Chyba faktycznie nie dałaby rady. — No dobra. — Oparłam się o cembrowinę. — Pchnij mnie. Tylko mocno. — Jesteś pewna? — Na trzy. Gdy poleciałam w dół, w ostatnim odruchu łapiąc się łańcucha, myślałam, że zejdę śmiertelnie. Stanęło mi przed oczyma — nie, nie moje życie — a wiszenie godzinami w innej studni. Trzęsącymi się rękami podciągnęłam się na łańcuchu, a moja przyjaciółka, chyba jeszcze bardziej trzęsącymi, pomogła mi stanąć na nogach. — Spoko — odparłam raźno. — Ze dwa, góra trzy razy mogę to powtórzyć. Potem ręce ześlizgną mi się po łańcuchu i naprawdę wpadnę.

— Powtórzę Wojtkowi, że ma dwa duble — zapewniła Hanka gorliwie i pobiegła ponaglać ekipę, widząc, jak stoję przy studni, coraz bardziej zielona na twarzy. Adam i Wojtek ustawili kamerę i podgląd z boku. Łukasz uparł się, że będzie Patrycję asekurował, stanął więc naprzeciwko, Hanka za jej plecami, a reszta ekipy ze wstrzymanym oddechem dookoła. Dopiero teraz, widząc, jak Patrycja wspiera się na drżących jak galareta rękach, wpatrzona w głąb, żałowali, że nie skonstruowali czegoś bezpieczniejszego. Nie wiedzieli jednego, a ona nie zamierzała ich uświadamiać: po tej pierwszej, kameralnej próbie stwierdziła, że — aby wyglądało to naturalnie — musi chwycić się łańcucha bardzo nisko, poniżej poziomu gruntu, a to znaczyło, że faktycznie niemal wpadnie. Czekała więc, wpatrzona w ten punkt, aż usłyszała: — Poszła. — Akcja! I, pchnięta przez Hankę... poleciała w dół, zapominając o punktach. Ręce z całej siły zacisnęły się na łańcuchu, ześlizgnęły i zatrzymały. Połową ciała wisiała w studni. Łukasz trzymał ją za sukienkę, a Hanka w pasie. — Jezus Maria! — wydusił Wojtek. — Co ty, samobójstwo chcesz popełnić? Plan — zamarły na kilka uderzeń serca — nagle ożył. Wszyscy musieli skomentować.

— Patrycja, sporządziłaś testament? — zapytał któryś. — A ćwiczyłaś skoki na główkę? — Ładnie łapy w kadr wepchnęliście! — Adam beształ Łukasza i Hankę. — Do dupy. Trzeba powtarzać ujęcie. — Beze mnie — warknął Łukasz. — Jeśli chce się zabijać, to nie w mojej obecności. — Właśnie! — Patrycja odzyskała głos. — Wszyscy wynocha! Oprócz Hanki, reżysera i operatora. Mamy jeszcze jedną próbę, bo ręce mam spocone i ślizgają mi się na łańcuchu. Łukasz, spadaj i mnie nie łap! Ja chcę to nakręcić i iść... się wody napić. — No, na co czekacie?! — naskoczył na ekipę Adam. — Rozejść się, i to już! Patrycja zamknęła oczy, kładąc dłonie na cembrowinie. Pamiętaj, jeżeli wpadniesz, musisz się obrócić i chwytać łańcucha, albo wylądujesz głową w czarnej głębi. — Jesteś gotowa? — usłyszała. Kiwnęła głową, otwierając oczy. I... poleciała w dół tak samo gwałtownie jak za pierwszym razem. Łańcuch zasyczał, rdza wżarła się w delikatną skórę dłoni. Szarpnięcie zatrzymało lecące bezwładnie ciało. Obsunęła się odrobinę — ręce miała śliskie i słysząc: — Mamy to! — Wróciła do pionu. Stała przez chwilę tak cicha jak Adam, Wojtek i Hanka, a potem rzuciła się do domu, czując żółć podchodzącą do gardła. W korytarzu zderzyła się z Łukaszem, minęła go i wpadła do łazienki. Zdążyła pochylić się nad muszlą klozetową, bo jeszcze chwila i zwymiotowałaby na podłogę.

Chłodna dłoń przytrzymała ją za czoło i potylicę, a potem otarła wilgotnym ręcznikiem twarz. Chwiejącą się na nogach Łukasz poprowadził do kuchni, gdzie rok temu sprzedawał się Marynowskiej, i posadził na tym samym krześle, na którym siedziała wtedy Patrycji matka, ale dziewczyna odegnała te wspomnienia, zaciskając trzęsące się ręce na kubku z letnią herbatą. Łukasz usiadł naprzeciwko niej, niemal tak blady jak ona sama. — Po co to robisz? Wytłumacz mi: w jakim celu? Tak, żebym zrozumiał. Dlaczego się wykańczasz? Podniosła na niego wilgotne oczy. — Nie zrozumiesz... — Spróbuj. Dla sławy? Chcesz oglądać swoją twarz w telewizji? — Pokręciła głową. — Z próżności? Jestem aktorem i właśnie po to gram: dla sławy i z próżności. Zrozumiałbym więc. Ale ty nie grasz. Ty dzień po dniu wykańczasz się tym projektem. A my to czujemy i z jednej strony, wiedząc, jak jest dla ciebie ważny, dajemy z siebie wszystko, z drugiej mamy dosyć, bojąc się, że cię zawiedziemy. Powiedz mi więc dlaczego? — Nie wiem dlaczego, Łukasz — wyszeptała Patrycja. — Czuję, że to, co się dzieje, jest bardzo ważne. Najważniejsze w moim życiu. Nawet Chatka zeszła na dalszy plan. I wiem, że muszę dać z siebie wszystko, w przeciwnym razie... Jak to powiedzieć? Jak ubrać w słowa coś tak głupiego? — W przeciwnym razie? — podjął. — Nie dostanę nagrody. Tym zbiła go z nóg. Usiadł i patrzył na nią, jakby była niespełna rozumu.

— Na jaką nagrodę liczysz? — zapytał wolno, obracając w głowie przed wypowiedzeniem każde słowo, by jej nie urazić. — To teledysk. Może zdobyć jedynie... Nie wiem co... Wyróżnienie w konkursie MTV? — Nie o taką nagrodę mi chodzi — zaśmiała się. — Pieprzę sławę i wyróżnienia. — Mimowolnie odetchnął z ulgą, bo mogła się rozczarować. — Pamiętasz, jak patrzyliśmy w gwiazdy tamtej nocy? Czy pamiętał... Powstrzymał się, by nie zacisnąć dłoni na pierścionku. — Miałam marzenie. Wielkie Marzenie. I ono jest blisko, właśnie teraz, dzięki temu projektowi. Jeżeli dam z siebie wszystko, jeśli zapłacę każdą cenę, dostanę je. Jeżeli zawiodę, nie. Rozumiesz teraz, dlaczego nie śpię, nie jem i wpadam do studni? Boję się, że przegram i to marzenie stracę. — Tak. Teraz rozumiem. — Czarne oczy patrzyły tak poważnie jak te zielone. Berenika, ukryta za drzwiami, oparła się o ścianę, zaciskając powieki. Co one narobiły?! Przyszłość — tak do niedawna pewna — wyrwała się spod kontroli i gna przed siebie jak dziki koń, a Krąg może się tylko przyglądać i podsłuchiwać, jak ona, Patrycja, ich nadzieja, dla marzenia gotowa jest się zabić. — Wszyscy na plan! — dobiegło z podwórza. Wstał. — Łukasz — Patrycja przytrzymała go za rękę — przepraszam. Za ten telefon i za Gabriela.

— Wziął cię? — zapytał cicho, błagając w duchu, by zaprzeczyła. Zaprzeczyła. — To ja wzięłam jego. Nie wiem, co mnie opętało, ale w ciągu tych kilku dni przed zdjęciami rzuciłabym się i na samego Plamę, a napatoczył się Gabriel. Tylko że Plamę mógłbym wybaczyć... Odepchnął jej dłoń, odwrócił się i wyszedł, a ona została z kubkiem herbaty w ręku, teraz już zimnej, i z takim samym chłodem w sercu. Głos Wojtka: — Gdzie jest, w mordę, forsa?! — zmusił dziewczynę do powrotu na plan. „Patrycja ciska Matce pieniądze w twarz". Te słowa w scenariuszu brzmiały całkiem niewinnie, ale wykonanie wywołało... lekkie zdumienie. Hanka za pierwszym razem zrobiła to z tak nieudawaną pasją i nienawiścią, że biedna Berenika najpierw złapała się za policzek, uderzony plikiem banknotów, a potem zapytała uprzejmie: — Co cię opętało? — Ty już wiesz co — wysyczała dziewczyna. — Poprosimy dubelek! — krzyknął reżyser i znów pieniądze śmignęły w powietrzu. — Może zapłać jej i jemu, zamiast wyżywać się na mnie? — To twoja robota, parszywa manipulantko... — Jeszcze raz dubelek. Haneczko, mogłabyś delikatniej, żeby pieniążki ładnie się w powietrzu rozsypywały? No i pamiętajcie, że to prawdziwa forsa. Kasa się zgadza? — Zgadza, dwa tysiące.

— Dotrzymałam słowa — zauważyła cicho Berenika. — Janka zniknęła, Gabriel jest twój. — Mój, a czasami Patrycji. I za to właśnie ci płacę. — Hanka po raz ostatni szurnęła plik banknotów czarownicy w twarz. Berenika odruchowo złapała się za policzek, napotykając spojrzenie czarnych oczu. Łukasz patrzył na nią tak samo, jak przed chwilą Hanka. — Ciesz się, że to były tylko pieniądze. I Hanka, a nie Patrycja — szepnęła Sylwia do Bereniki, przyglądając się przygotowaniom do następnej sceny. Wypielęgnowany ogród przy domu Łukasza na szczęście nie przypominał chwaszczaka pod Chatką. Na szczęście, bo miał zagrać w najbardziej romantycznej scenie całego teledysku. Patrycja starała się jak najwierniej odmalować powitanie z Gabrielem przed Hanką, Łukaszem, reżyserem i operatorem. — ...i on wtedy zeskoczył z Sheridany, a ja pobiegłam do niego... Tak się starała, aż przeniosła się rok wstecz. Zrobiła jeden krok niczym lunatyczka, a potem, jakby nagle uniosło ją ze sobą stadko wróbli, ruszyła biegiem w stronę Gabriela. Ten zaś zeskoczył na ziemię lekko jak elf i czekał. Zatrzymali się o krok od siebie. Serca i dusze tych dwojga, przeznaczonych sobie od zawsze, wyrywały się do siebie, ale słowa, które padły, czyny, które się dokonały, nagle szklaną taflą odgrodziły dwa ciała. Ślad po szpicrucie nadal szpecił policzek Gabriela,

w pamięci Patrycji zaś rozbrzmiewało kpiące: „Księżniczka nie byłaby taka łatwa". Nagle Gabriel wyciągnął rękę i dotknął medalionu na szyi dziewczyny. — „Bądź wierna. Idź". Czekałaś na mnie, Anaelo? — Na ciebie, Amre. Szklana tafla pękła. Ze stłumionym szlochem zarzuciła mu ręce na szyję, garnąc się do niego całym ciałem. On zaś powoli, jeszcze nie wierząc swemu szczęściu, zamknął ją w ramionach i przytulił tak mocno, by oboje mieli pewność, że nigdy już jej nie wypuści. — No, bardzo romantycznie. — Z marzeń ściągnął ją na ziemię zimny głos Łukasza. — Jeszcze ta pękająca szklana tafla powinna mu ryj poharatać i w następnej scenie byś mu łeb bandażowała. Patrycja zamrugała. Jaki ryj? Jaki łeb? — Idę jazdę rozstawiać, żeby ładnie to wypadło. — Adam wstał i razem z Kamilem zaczęli ustawiać wózek, po którym miała poruszać się kamera. — Chodź, Hanka, przećwiczymy to na sucho: zarzucanie rąk na szyję, szklane tafle i inne pierdoły. — Łukasz wyciągnął rękę do Patrysinej przyjaciółki, a ona sama została z głupią miną. Opowieść wydała się Patrycji naprawdę wzruszająca, nikt jednak jakoś nie podzielał jej uczuć... Siedziała więc, skonsternowana, patrząc, jak Hanka-Pat-rycja podbiega do Łukasza-Gabriela, zatrzymuje się o pół kroku od niego, a potem pięknie wtula się w mężczyznę, a on wolno zamyka ją w ramionach, chowając twarz w jej

jasnych włosach. Stali tak, przytuleni, długą chwilę. ZA długą. Nie, no. Nie wytrzyma tego! — Bardzo ładnie — pochwaliła ich. — Jadę do Sołtysiny po obiadokolację. — Przecież masz reżyserować — zdziwiła się Hanka. — Gracie tak pięknie, że... że pierogi wystygną — wypaliła i pobiegła do samochodu, by stanąć w następnej chwili i krzyknąć z radości. Pod Chatkę podjeżdżał niecierpliwie wyczekiwany gość. — Jaki on cudny! — wyrwało się zbiorowe westchnienie i tym razem nikt nie miał na myśli Łukasza. Wielki, kruczoczarny ogier rasy fryzyjskiej, sprowadzony specjalnie na trzeci dzień zdjęć do Poczekajki, stał u boku swego właściciela, popatrując na wszystkich podziwiających go z wyniosłością godną gwiazdy filmowej. Długa, czarna, falująca grzywa spływała aż na łopatki, ogon zamiatał ziemię. Patrycja wiedziała, że fryzy są piękne, nie przypuszczała jednak w najśmielszych marzeniach, że aż tak. Zaprzyjaźniony hodowca, z którym korespondowała od paru lat, zgodził się przywieźć jedno ze swoich zwierząt sympatycznej pani doktor na plan jej filmiku i oto był, wraz z najpiękniejszym stworzeniem w naszej galaktyce. — On jest strasznie leniwy — zaczął instruować Patrycję i Łukasza. — Kłusuje pięknie i chętnie, jak na paradzie, ale galop uznaje za niegodny arystokraty. Jeżeli będzie chciał pan na nim zagalopować... — Panie Zbyszku — wtrąciła Patrycja — my tu w scenariuszu mamy same galopady.

— Oj, to ciężko będzie. Trzeba prowadzić go jedną ręką i popędzać końcówką wodzy. Inaczej nic z tego. — Mamy szpicrutę. — Pani Patrycjo! Tylko nie szpicruta! —przestraszył się właściciel konia. — Tamar uderzenia specjalnie nie poczuje, ale obraża się wtedy śmiertelnie. — I co? — chciała wiedzieć. Może jednak da się tą szpicrutą? — Odbija mu: rzuca się, gryzie, staje dęba, co tam tylko pani chce — odrzekł hodowca. — Zostawię go teraz i skoczę do Zamościa. Proszę zadzwonić, kiedy skończycie. Patrycja przejęła wodze. Koń spojrzał na nią wielkimi czarnymi oczami i szturchnął nosem w ramię. „Ej, ty, pogłaszczesz?". Zaśmiała się i zaprowadziła go do stajni, gdzie piękny Tamar natychmiast zakumplował się z piękną Wiedźmą, która — tak jak on — miała wygląd i charakter gwiazdy filmowej. — I cielaczek! — zapiszczała Hanka, gdy tylko ujrzała beżową sarenkę. — Cielaczka nie ma w scenariuszu, bo urodził się po moim wyjeździe — wyjaśniła Patrycja. — A co ty robisz: jakąś pieprzoną autobiografię czy film? Cielaczek ma być, bo jest słod... — Cielaczek na widok zbliżającej się ręki skoczył w tył, a Wiedźma właścicielkę tej ręki potraktowała łbem. — I po cielaczku. — Krowa na plan! — usłyszały głos reżysera. Patrycja z Wiedźmą na postronku, Hania w żółtej sukience

Patrycji — ciasnawej nieco — i dziwnym fartuchu oraz kaloszach, poczłapały do ogrodu. — Chowajcie komórki! — uprzedziła wszystkich Patrycja, ale chyba nikt nie zrozumiał. No tak, nikt przecież nie czytał książki, choć każdy dostał ją do ręki... Hanka stanęła przy krowie, która najpierw ją dokładnie obwąchała, po czym chlasnęła ogonem po gołych kolanach. Dziewczyna syknęła z bólu, więc Wiedźma z prawdziwą rozkoszą powtórzyła. — Pipi, zrób coś z tym jej ogonem! — Chyba do kieszeni sobie wsadzę. Ona tak ma, przyzwyczaisz się. — Co oni mają robić przy tej krowie? — Do Patrycji podszedł Wojtek. — Masz plan pracy albo scenariusz? — O, w mordę! — zakwiliła w tym momencie Hanka. — Weźcie ją! — Ma ktoś scenariusz albo plan pracy? Przecież rozdałem wszystkim... Zgodnie pokręcili głowami. — Weźcie ją! — Hanka usiłowała zwrócić na siebie uwagę kogokolwiek. — Stoi mi na nodze! O Jezuuu... — Ej, ludzie, gdzie moje tabelki? — Mam w dupie tabelki! — zdenerwował się Adam. — Może ktoś, kurde, powiedzieć, co teraz mam kręcić? — Hanka myje krowę. Wiedźmo, cofnij się, bo cię strzelę. Podchodzi Marek i ją całuje — wyrecytowała Patrycja. — Kogo całuję? Krowę? — przestraszył się Marek. — Tak. Smacznego. — A kto mówi: „Wiedźmo, cofnij się"? — chciał wiedzieć Wojtek. — Tak było w scenariuszu?

— Ludzie! — wydarła się na nich Patrycja. — A czytał ktoś w ogóle scenariusz?! Dżizes — wzniosła oczy do nieba. — Idę drukować ponownie coś, co, byłam pewna, w ilościach nieposkromionych przetrwa nawet apokalipsę. Aha, Wiedźma wpieprza właśnie czyjś telefon. I nie jest to mój. — Wskazała pysk krowy, z którego jak zwykle wystawały resztki komórki. Wszyscy sięgnęli do tylnych kieszeni spodni. Marek jęknął. — Nie! — krzyknęła Patrycja, gdy tylko wróciła na plan z naręczem tabelek. Marek właśnie odwracał do siebie Haneczkę, spłonioną niczym dziewica, i czule całował. Na Patrycji „Nie!" wszyscy podskoczyli. Tylko Łukasz, oparty o pień drzewa, nawet nie drgnął. Spodziewał się tego „Nie!", bo w przeciwieństwie do pozostałych w nocy przeczytał książkę. Nie był uszczęśliwiony jej treścią i swoim udziałem w arcydziele Patrycji, co przenosiło się na jego dzisiejszy humor, czy raczej jego brak. Patrycja wpadła do ogródka i zaczęła Markowi gorączkowo tłumaczyć: — Nie jesteś romantycznym amantem, tylko drapieżnikiem. Stoisz sobie pod drzewem, nudząc się śmiertelnie, a twoja sarniooka antylopa... — wskazała Hankę. — Gnu. Antylopa gnu — prychnęła tamta. — ...zamiast baraszkować z tobą na sianie, myje popieprzoną krowę, która właśnie zeżarła twój telefon. Tu Marek pokiwał smutno głową. — Dobrze, że chociaż kartę wypluła.

— ...i wtedy widzisz nadjeżdżającego Gabriela, konkurencję, drugiego drapieżnika. Co robisz? Najpierw sztywniejesz, gotów do ataku, a potem atakujesz. — Chwyciła Hankę za ramię, odwróciła gwałtownie do siebie i p r a w i e wpiła się w jej usta. Dosłownie zatrzymała się w ostatniej chwili. Odskoczyły od siebie jak oparzone. — Spadaj! — zakrzyczała Hanka. — Boję się ciebie! Marek parsknął śmiechem. — Okej, rozumiem. Drapieżnik, sztywnienie i lesbijski pocałunek. Sceny z pocałunkami mieli z głowy po godzinie. Tyle czasu zajęło nakręcenie czegoś, co w teledysku miało trwać może pół minuty. Następna scena miała być jeszcze krótsza, a już powtarzali ją parę kwadransów. — Słuchajcie, Chatka długo tego nie wytrzyma. — Patrycja patrzyła z niepokojem, jak drzwi przewracają się i rąbią o podłogę w sieni z takim hukiem, aż cały domek podskakuje. Podskakiwał już czwarty raz. — Oj, bo ten debil źle pyłem sypie. Na podłogę, a nie na drzwi! — Wojtek krzyknął do Kamila. — Jak z tym pyłem było naprawdę? — Naprawdę to obsypał mnie od stóp do głów. — Kamil, sypnij Patrycję od stóp do głów! Chłopak wyszedł zdziwiony zza drzwi i ruszył ku Patrycji. — Patrycję mam obsypać? — upewnił się, a jego brązowe oczy pytały: „Po kija?".

— Patrycję-Hankę, a nie Patrycję-Patrycję — zdenerwował się reżyser. — Aha — mruknął Kamil i wrócił do sieni. Drzwi rąbnęły o ziemię. Hanka, której chłopak cisnął garść pyłu prosto w oczy, wrzasnęła. — Oślepłam! Ten kretyn mnie oślepił! — Ruszyła ku domowi z zaciśniętymi powiekami i rękami lunatyka. Patrycja kiwnęła z uznaniem głową: tak było. Wojtek złapał Hankę za ramię i pociągnął z powrotem. — Teraz było dobrze. Ze trzy dubelki... — Jeżeli chatka wytrzyma... — Ale on mnie oślepił! — ...i zaczynamy sceny z koniem. Okrojona do trzech osób ekipa — na planie zostali tylko ci, którzy byli potrzebni, reszta opalała się w chwaszczaku — rozłożyła sprzęt na górnej łące, przez którą miał przejechać Łukasz na czarnym jak sadza Tamarze. Następnie była galopada przez las i kończąca cały projekt scena podjazdu pod Chatkę. Patrycja, trzymająca plan pracy, na którym pracowicie odhaczała poszczególne ujęcia, nie wierzyła własnym oczom: jeszcze tylko trzy sceny i... dokonała tego!!! Słońce, o które modliła się tak gorąco, akurat w te trzy dni dopisało, choć lało przez cały poprzedni tydzień i na ulewy zanosiło się od jutra. Była cholerną szczęściarą, drimerką jak sto pięćdziesiąt. Nawet pogodę udało jej się zamówić! Adam jak zwykle majstrował przy kamerze, nastawiając ostrość. Wojtek opalał się na swoim krzesełku DIRECTORA,

Patrycja czekała na rozpoczęcie zdjęć, a Łukasz chyba od godziny rozpracowywał ogiera w niedalekim zagajniku. Było letnie, pachnące łąką popołudnie. W kieszeni krótkich spodenek zawibrowała komórka. Dziewczyna, rozleniwiona jak wszyscy, sięgnęła po nią i przytknęła do ucha. — Patrycja, kurwa, jak długo jeszcze?! — usłyszała wściekły ryk Łukasza. Spojrzała skonfundowana na telefon. — Ja też się cieszę, że dzwonisz. Tylko dlaczego nazywasz mnie kobietą lekkich obyczajów? Bez żartów, co?! Godzinę szarpię się z tym bydlakiem, który leci na wszystkie klacze w okolicy, zamiast po kwadransie, jak było ustalone, wjeżdżać na plan. Albo się pospieszycie, albo pierdolę to wszystko i wracam do domu! Rozłączył się. Patrycja zrobiła wielkie oczy, ale już w następnej chwili naskoczyła na dwóch chłopaków, którzy właśnie zaczęli wymieniać się uwagami na temat światła odbitego od źdźbeł trawy czy czegoś równie absurdalnego. — Za trzy minuty wjeżdża Łukasz. Macie być gotowi! — Już od godziny jesteśmy gotowi. Czekamy na Łukasza — zdziwił się Wojtek. — Zabiję cię! — wrzasnęła, łapiąc za telefon. Po chwili Tamar majestatycznie wjechał na pełną kwiatów i słońca przestrzeń. I równie majestatycznie „przegalopował" przed kamerą. — Nie! — krzyknęła Patrycja, gdy Łukasz zawrócił koniem. — Masz gnać, a nie paradować!

— Na tym mule nie da się gnać, idiotko! — krzyknął wściekły, a koń — fryzyjczyk z rodowodem, nazwany mułem — posłał mu urażone spojrzenie. — Jednak spróbuj. Będziemy dotąd powtarzać, aż go rozpędzisz! Łukasz odjechał, klnąc tak strasznie — i ciekawie — że nawet Adam popatrzył za nim z podziwem. — Akcja! Muł — to jest Tamar — majestatycznie przegalopował po raz drugi, gdzieś w połowie łąki zwalniając do kłusa. — Łukasz, w mordę, czy mam ci pokazać, jak się galopuje?! — Patrycja przyskoczyła doń wściekła, gdy tylko się z nimi zrównał. Zacisnął szczęki, aż zgrzytnęło, zeskoczył na ziemię i rzucił jej wodze z jednym słowem: — Pokaż! Ona — też z zaciśniętymi szczękami i też blada jak furia — wdrapała się na potężnego wierzchowca, odjechała na skraj łąki i... uśmiechnęła się przebiegle. Z najbliższego drzewa ułamała witkę, obdarła ją z liści, po czym zawróciła, gotowa do startu. — Nakręć to Adam — Łukasz prychnął złośliwie. — „Pani producent na mule". Będzie miała na pamiątkę. — Już ja ci pokażę, jak się galopuje — rzekła półgłosem Patrycja, patrząc na majaczące w oddali figurki trzech mężczyzn. — No, koniku, dawaj! Witka świsnęła. Ogier kwiknął, strzelił zadem, mało nie zrzucając amazonki, położył uszy po sobie i ruszył wściekłym cwałem.

Figurki urosły raptownie do rozmiarów trzech mężczyzn, a potem znów zmalały za plecami uczepionej kurczowo końskiego grzbietu Patrycji. — Ty, ona faktycznie umie galopować. — Wojtkowi źdźbło trawy z ust wypadło, gdy czarny demon przemknął przed nimi, wzbijając tylko kwiatowy pyłek. — Galopować owszem. Też tak próbowałem. — Łukasz popatrzył za znikającą w lesie dziewczyną. — Ciekawe, czy umie go zatrzymać. Od pół godziny czekali na powrót producentki. Łukasz, rozparty spokojnie na trawie, Adam nieco zaniepokojony, a Wojtek rzucający się to do drogi, to z powrotem. — Gdzie ona jest? Dzwonię do niej! — Ani się waż! — Łukasz aż się poderwał na łokciu. — Walczy o życie na tym wściekłym koniu. Nie będziesz jej telefonami dupy zawracał! — To gdzie ona jest i kiedy wróci? — Jak się zmęczy. Ona albo to bydlę. — I nie obchodzi cię to, że twoją ukochaną tratuje być może... — Coś ty powiedział? — Łukasz znów się uniósł. — Pytałem, czy cię to nie obchodzi? — Wojtuś posłał mu zdziwione spojrzenie. — Aaa... Pytasz o tę „twoją ukochaną"? — Zaśmiał się. — Przecież wszyscy widzą, że ślinisz się do pani producent. Mało do studni za nią nie wskoczyłeś. No nie, Adaś? Zapytany odmruknął coś niezrozumiałego. Łukasz opadł na trawę, zasłaniając oczy przedramieniem. „Wszyscy widzą, że ślinisz się do pani producent". Jeżeli nawet Wojtek to

widział... W mordę! Dzięki Bogu, że to koniec. Jeszcze dziś wraca do Warszawy, gdzie nie będzie ani pań producent, ani tych, którym panie producent dają... Trzej poczekajkanie odpoczywający pod PABEM unosili zgodnie trzy butelki piwa do spragnionych ust, gdy... butelki zamarły w pół drogi. Mężczyźni również. W ich stronę zbliżał się kłąb burzowych chmur. Narastał, wzniecając kurz na drodze. Gdy do tego doszło dudnienie, mężczyźni wstali powoli, niepewni: patrzeć, czy uciekać. Czarny demon, z uczepioną jego grzbietu drobną figurką, przemknął w tempie Intercity i zniknął za zakrętem. Mężczyźni opadli na ławeczkę z westchnieniem ulgi. — Co się dzieje? — Z PABU wypadł Zenek. _ A nic, pani doktorowa znów na wściekłym koniu po wsi gania. — O, to popatrzę. Będzie przez płot skakać? Dudnienie znów zaczęło się zbliżać. Czarny kłąb również. Gdy tym razem przecwałował przed nimi, mężczyźni pozdrowili dziewczynę uniesionymi butelkami, ona pomachała im koniuszkami palców. _ Ten koń za dużo koniuje — odezwał się w zamyśleniu Janek, gdy demon mijał ich po raz trzeci. — Co robi?! — No, koniuje. Za dużo. Biega w te i z powrotem... — Ehe — zarechotał Zenek i dźgnął go pod żebra. — Zazdrosnyś, co? Sam byś pokoniował z panią doktorową na grzbiecie. — Głupiś, ty świniaku! — Janek poczerwieniał. — Pani doktorowa to...

— Uparte bydlę... — Ziutek pokręcił głową, bo demon właśnie wypadał cwałem z lasu. — Ale doktorowa bardziej uparta. Tętent kopyt przerwał Adamowi, Wojtkowi i Łukaszowi kontemplację chmur. Eleganckim kłusem — jak na paradzie — na górną łąkę wracał Tamar, nawet specjalnie nie zgrzany, z tkwiącą na jego grzbiecie chyba tylko siłami magii Patrycją. Zsunęła się z siodła i wsparła o koński bok, podając wodze Łukaszowi. Przytrzymał ją za nadgarstek, siłą rozwierając dłoń, której wnętrze miała obtarte do żywego mięsa. Wodze były śliskie od krwi. — Co i komu chciałaś tym udowodnić? — zapytał, patrząc na poranioną skórę. — Trochę twardy w pysku — mruknęła. Na ostatnią scenę zebrała się cała ekipa. Słońce chyliło się ku zachodowi i nie było już takiego upału, jaki panował przez cały dzień, ludzie wylegli więc z chłodnego wnętrza Chatki, porozsiadali się wzdłuż drogi, by być świadkami chwili niezapomnianej: końca zdjęć. Ponoć — tak słyszała Patrycja — jest to coś, dla czego warto żyć. Ona sama kazała zaczynać bez siebie — jeszcze zdąży na któryś du-bel — siedząc teraz w kuchni Sołtysiny, która najpierw opatrzyła Patrycji dłoń — „Oj, pani doktorowo, te pani konie, jeden gorszy od tego poprzedniego..." — a potem przygotowała posiłek na wynos dla reszty. Patrycja wracała teraz do Chatki, dźwigając kosz z gołąb-

kami, postawiła pięknie pachnący ciężar na stole i wyszła przed domek. Stanęła obok reżysera, zerkając w podgląd. — Trzeci dubel. Już drugi był bardzo dobry, ale czekaliśmy na ciebie. Wiesz, to twój film. Uśmiechnęła się. — Dzięki, Wojtuś. Zaczynaj. — Może ty chcesz? — Nie, nie. Zaczynaj. — Kamera? — Poszła. — Akcja! — Wojtek krzyknął tak głośno, by Łukasz, czekający gdzieś w lesie, usłyszał. Wpatrzeni w miejsce, w którym miał pojawić się jeździec, nie zwrócili uwagi na podjeżdżający z przeciwnej strony samochód. Ani na tego, kto wysiadł, stając pod płotem, jak wszyscy. Wreszcie. Przepiękny Tamar majestatycznie — jak to on — wyjechał z lasu. Łukasz, z twarzą okoloną kruczymi kędziorami, wyprostowany jak świeca, w czarnej rozpiętej koszuli i czarnych bryczesach, ponownie wywołał pełne zachwytu westchnienie wszystkich kobiet, ale on patrzył tylko na jedną z nich. Oczy Patrycji nagle zogromniały. I wtedy zrozumiała. Pod domek koloru serca margerytki podjeżdżał jeździec na wspaniałym, czarnym jak źrenica oka rumaku. Nie wi-

działa jego twarzy, podświetlonej od tyłu przez promienie zachodzącego słońca, lecz wiedziała, że to On. Wstała powoli, jeszcze nie wierząc. Ku konsternacji ekipy minęła Hankę, która szła — jak stało w scenariuszu — w tę samą stronę. Hanka stanęła zdumiona. Patrycja ruszyła biegiem. Jeździec zeskoczył i... czekał, patrząc na nią pociemniałymi oczami. A ona dopadła mężczyzny i wtuliła się w niego całym ciałem, powtarzając przez łzy: — To byłeś ty! To od początku byłeś ty! On stał bez ruchu, bo ręce odmawiały mu posłuszeństwa, gdy naraz ktoś wziął od niego wodze, klepnął w plecy i rzucił: — No, przytul ją, idioto. Łukasz powoli zamknął Patrycję w ramionach i ukrył twarz w jej włosach. Rozległy się śmiechy i brawa, ale do tych dwojga świat zewnętrzny nie docierał. Byli tylko oni. Tylko oni i... — Czy tobie się bajki nie pomyliły? — Czyjaś dłoń zacisnęła się na ramieniu dziewczyny i szarpnęła w tył. Stała twarzą w twarz z pobladłym z furii Gabrielem. — Jeszcze tydzień temu dajesz dupy mnie, a teraz obściskujesz się z tym skurwielem? Łukasz chciał rzucić się na niego, ale Patrycja nie myślała ustępować z drogi. Odepchnęła ich nadnaturalnym przypływem mocy i stała, trzymając ręce na piersiach obu mężczyzn.

Oddychali ciężko, czekając na pierwszy ruch przeciwnika. Chociaż to dziewczyna trzymała obu na odległość rozpostartych rąk, stojącym z boku zdawało się, jakby ci dwaj mężczyźni próbowali rozerwać ją na pół. Nienawiść między nimi była tak namacalna, aż paliła Patrycję w dłonie. Serca obu waliły tak wściekle, że czuła je poprzez materiał koszul. Nie mogła zrobić nic, nie pomogłyby żadne łagodzące napięcie słowa, mogła tylko stać między nimi i czekać, aż oprzytomnieją. Wiedzieli to wszyscy na planie i wszyscy, wstrzymując oddech, modlili się, by dzisiejszy dzień zakończył się jednak bez rozlewu krwi. — No dobrze. — Kłującą w uszy ciszę przerwał spokojny, wręcz radosny głos... Bereniki. — Nadszedł czas. Podeszła z gracją, zamiatając piach drogi trenem ciemnozielonej sukni, i stanęła przed Patrycją. — Oto twój wybór, Patrycjo Marynowska, najlepsza drimerko, jaką znam: masz na wyciągnięcie ręki swoje dwa szczęścia. Obaj podjechali pod Chatkę na czarnym rumaku, tak jak sobie wyśniłaś. Obaj kochają cię tak, że gotowi się 0 ciebie pozabijać, a nawet wziąć z tobą ślub. — Uśmiechnęła się szyderczo do Gabriela. — Obu i ty kochasz — wróciła spojrzeniem do Patrycji — mimo iż znasz wszystkie ciemne grzeszki tego duetu. Wybrać musisz jednego. 1 to teraz, w tej chwili. Który z nich więc: Gabriel czy Łukasz? Patrycja patrzyła na Berenikę, nadal czując pod palcami serca obu mężczyzn. Ona także wiedziała, że nadszedł czas. Znała też odpowiedź: po co było to wszystko. Wykańczający

projekt, bezsenne noce, zaciśnięte ze strachu gardło, wpadanie do studni — wszystko prowadziło do tej chwili. Wielkie Marzenie — ową nagrodę — miała na wyciągnięcie obu rąk. I... i miała zupełną pustkę w głowie. Odejdzie, postanowiła nagle. Zrobi zwrot w tył i odejdzie, zostawiając wszystkich samym sobie. Pieprzy takie wybory i takich książąt! Gdy ekipa się rozjedzie, zostanie sama w swojej Chatce i będzie żyła wśród kotów, psów i wściekłych krów do końca swych dni... — Nie ma tak łatwo, moja ty drimerko. — Berenika pochyliła się nad nią, zniżając głos. — Nie pozwolimy ci uciec — i nie miała na myśli ekipy, a Krąg — jesteś nam, i Dziadkowi, coś winna. Patrycja zacisnęła powieki. A więc i drogę ucieczki jej odcięto! — Może ja ułatwię ten wybór? Oczy wszystkich zwróciły się na Hankę, która dotąd stała w cieniu Chatki z dłońmi zaciśniętymi w pięści i łzami w oczach. Teraz podchodziła wolno, jakby każdy krok był ponad siły, by w końcu stanąć za plecami Gabriela i położyć mu dłoń na ramieniu. Mężczyzna drgnął, jakby dotknęła go sama śmierć. — Jestem w ciąży. Z Gabrielem hrabią Romockim. Jeżeli przed jej słowami panowało milczenie, to teraz zapadła cisza absolutna. Nawet drzewa zapomniały szumieć na wietrze. — To... to niemożliwe! — wykrztusiły obie: i Patrycja, i Berenika. — Cóż... Jak najbardziej możliwe. Machnęłabym wam teraz testem ciążowym przed nosem, ale zostawiłam w do-

mu. Wiem, wiem, stosowałeś skuteczną antykoncepcję — odpowiedziała na osłupiałe spojrzenie Gabriela. — Poza tym pierwszym razem, kiedy poszliśmy na żywioł i widać, załapałam. Berenika chciała znów krzyknąć, że to niemożliwe, bo Gabriel jest bezpłodny, ale zmilczała: albo myliła się ona, albo Hanka... — Dlaczego mi to zrobiłaś?! — jęknęła Patrycja, a ręce jej opadły. Teraz mężczyźni mogli się pozabijać, ale nie było im to już w głowie. — Najpierw Łukasz, potem Gabriel... — Ty jesteś nie gorsza — odpaliła z pogardą Hanka. — Najpierw Łukasz, potem Gabriel, potem znów Łukasz i ponownie Gabriel, a teraz i Łukasz, i Gabriel. Może pora się zdecydować? Pora wybrać, jak mówi Berenika? Chyba że lubisz z dwoma naraz? Pamiętaj tylko, że za parę miesięcy jeden z nich będzie płacił alimenty. Patrycji łzy zakręciły się w oczach. Zresztą i inni też pomyśleli, że Hanka jest zbyt okrutna dla przyjaciółki, o ile pozostaną przyjaciółkami... _ No i co, Berenisiu? — Hanka naskoczyła teraz na czarownicę, która zamiast litości miała na twarzy wyraz zadowolonego z polowania kota — dobrze się spisałam? Krąg poklepie mnie po ramieniu i może jeszcze życzenie spełni? — Patrycja poderwała głowę. O czym ona mówi? Co jej przyjaciółka ma do Kręgu? — To wszystko robota twoich wiedźm! — krzyknęła Hanka. — To one uknuły całą intrygę, łącznie z podsunięciem mnie Gabrielowi, byś ty nie utraciła mocy. By cholerny Krąg nie utracił mocy!

— Po co to mówisz? — warknęła Berenika. — Mało namieszałaś? — Och, ja namieszałam idealnie: nie tylko wpadłam Gabrielowi w ramiona, ale i w ogóle z nim wpadłam. Pomyśl tylko, jak się teraz czuję, gdy mój ukochany, z którym będę miała dziecko, gotów się pozabijać o inną. Pomyśl czasem o mnie, pierdolona Bereniko, nim znów zaczniesz kimś manipulować! — Hanka odwróciła się i pobiegła drogą w stronę lasu. Jej ból i łzy były bardziej gorzkie od łez i bólu wszystkich innych. Gabriel spojrzał na Berenikę z taką pogardą i nienawiścią, że aż się cofnęła. — Podsunęłaś mi Hankę? — Nie było odpowiedzi. — Patrycję też? Wysyczał przekleństwo i ruszył za znikającą w lesie Hanką, najpierw powoli, potem biegiem, wołając ją co chwila. — Całe szczęście, że mnie nikt nikogo nie podsuwał — odezwał się cicho Łukasz. Patrycja podniosła nań pełne łez oczy. — Bądź spokojna, sam o ciebie walczyłem z twoim Kręgiem, narażając się na powtórną klątwę. Tak się kończy manipulowanie ludźmi za pomocą magii — zwrócił się do pobladłej Bereniki, po czym wskoczył na stojącego spokojnie ogiera i już miał ruszać, by smagnięcia wiatru zmyły z twarzy i ciała przeżycia ostatnich chwil, gdy głos Patrycji wstrzymał rękę z wodzami: — Łukasz, zabierz mnie ze sobą. Już z wysokości końskiego grzbietu, wtulona w Łukasza jak przerażony ptak, rzuciła do stojącej nieruchomo niczym posąg wiedźmy:

— Wracaj do domu, Bereniko. I przekaż wszystkim, że Krąg jest bezpieczny. Będę przyjeżdżała na sabaty, ale tylko na sabaty. Nie chcę was więcej w swoim życiu widzieć.

RODZIAŁ XI W którym po nocy przyszedłby dzień, a po burzy spokój, gdyby nagle nie zaatakował przyczajony grzechotnik Po tej ostatniej scenie wszyscy w nienaturalnym milczeniu rozjechali się do domów, a Patrycja wreszcie została sama w pustej Chatce. Z tysiącem pytań, żalem, gniewem i brakiem nadziei. Bo wprawdzie odjechała wtedy z Łukaszem i usiedli na znajomej polanie, ale po długich minutach milczenia wrócili, by pożegnać się z resztą i... ze sobą. — Musisz być pewna. — Łukasz wziął twarz Patrycji w dłonie i pogładził kciukiem jej policzek. Kiwnęła głową. Wsiadł do samochodu obok milczącej Hanki. Gdy odjeżdżali, Patrycji omal serce się za nimi z piersi nie wyrwało, a jednak... On miał rację. Musiała być pewna. Nabrała tej pewności przy pierwszej wypłacie. — Trochę za dużo tych pieniędzy, pani Alicjo. — Patrycja patrzyła na plik banknotów.

— Jest pani pierwszą osobą, która mi mówi, że za dużo, nie za mało — roześmiała się księgowa. Patrycja pobiegła do Dyrektora. Ten wysłuchał, że „trochę za dużo", po czym wyjaśnił pani doktor, że jest w sam raz, bo nie musi raty za Chatkę z pensji jej potrącać. Ktoś spłacił kredyt. _ St0 tysięcy?! — Patrycja wytrzeszczyła oczy. — Ma pani hojnego... hmm... sponsora — zaśmiał się. — Ale... kto?! — Tego mi w banku nie powiedzą. To pani kredyt. Gdy na wyciągu bankowym ujrzała nazwisko Łukasza i przypomniała sobie słowa Hanki: „Sprzedał toyotę", mało nie padła. Gdyby zrobił to teraz - rozumiałaby — ale on sprzedał swój ukochany samochód i spłacił Chatkę, nie mając jeszcze nadziei na wzajemność. I nie przyznając się do tego!!! Wieczorem, leżąc w hamaku, sięgnęła po milczącą od tamtego dnia komórkę. — Dlaczego to zrobiłeś? — zapytała takim tonem, że Łukaszowi serce podeszło do gardła. Miał na sumieniu jeszcze jeden grzech — układzik z panią mecenas — i byc może o tym właśnie Patrycja mówiła. - Sprzedałeś toyotę, spłaciłeś kredyt i na dodatek słowem mi o tym nie wspomniałeś? — A, to... — Właśnie, to. Więc? Dlaczego? Spokojnie mogłam ją spłacać przez następne trzydzieści lat. — Spokojnie to ja podczas przetargu cenę podbiłem do horrendalnej wysokości - odparł. - A samochód mi się znudził.

- Czekam na mną odpowiedź. I to czekam tutaj w Po-czekajce. A gdy będziesz dawał tę właściwą, nie zapomnij o pierścionku na łańcuszku. Wtedy właśnie nabrała pewności. Z Hanką pogodziła się podczas następnej rozmowy przez telefon. Płacząc, klnąc i złorzecząc, a potem przepraszając się nawzajem, opowiedziały sobie wszystko. Dokładnie i ze szczegółami. I o Haninej zazdrości, i wizytach w Dworku Rządcy, i o zmowie Kręgu. O tym, że z ciążą blefowała, też Hanka musiała wyrzucić z serca całą, najbardziej gorzka prawdę. H — Mimo to poprosił mnie o rękę - mówiła, sama tym faktem zdziwiona. - Nie przeszkadzamy sobie, wiesz? Ja wpadam do Zaborowa, kiedy mam ochotę, on wyjeżdża kiedy chce, i chrzanię, dokąd i do kogo jeździ. Czasem, gdy bardzo się stęskni, to potrafi do mnie do Warszawy przyjechać, by się pokochać tak wiesz, na ostro... — Haneczka, tych szczegółów to mi akurat oszczędź — wydusiła Patrycja, mając przed oczyma scenę w sieni. — No dobra, więc nie przeszkadzaliśmy sobie, dopóki me przyjechał kiedyś na plan... Na pewno chcesz to wiedzieć? I Ja miałam scenę miłosną... Na pewno? Z no z Łukaszem. - Patrycja zacisnęła powieki. - Przecież gramy razem w tym durnym serialu! Ej, jesteś tam? Nie skacz do studni, co? — Nie, nie, okej. Przecież jest aktorem. — Właśnie - odetchnęła z ulgą przyjaciółka. - I po tej scenie Gabriel zrobił mi taką awanturę, że reżyser chciał ochronę wzywać. Ja kazałam mu wyp... spadać

— Reżyserowi? — zdziwiła się słabo Patrycja. — Oprzytomniej, dziewczyno! Gabrielowi! Powiedziałam mu, że jestem aktorką i muszę się kotłować nago przed kamerami z tym, z kim mi każą. I że jest to dla mnie tak podniecające, jak dla niego byłoby publiczne sikanie w ogródku jordanowskim pod wiatr, więc niech nie będzie zazdrosnym kretynem, bo kocham jego, a nie Łukasza. Marka też nie, ani reżysera. Ale skoro go to boli, to niech spada do swoich chabet. I wtedy... to znaczy nazajutrz, nie wtedy, a wiedz, że przeryczałam całą noc... przyjechał z bukietem purpurowych róż i brylantowym pierścionkiem po prababce. Padł na kolana i poprosił mnie o rękę. Ja go uprzedziłam, że i tak będę się na planie z Łu... z innymi kotłować, taki mój los, on stwierdził, że przemyślał wszystko i oferuje wolność za wolność, ale bez zdrad. Związek może i wolny, ale wierny. — Przyzwoita oferta — zauważyła Patrycja. — Właśnie. I teraz pobieramy nauki przedmałżeńskie, podczas których zakłopotany ksiądz próbuje wprowadzić nas w tajniki pożycia seksualnego. — Hanka roześmiała się w głos, ale nagle ucichła. — A co z... wami? Patrycja zapatrzyła się w nocne niebo. — Przed chwilą oświadczyłam się Łukaszowi. Czekam na mój pierścionek ze szmaragdowym oczkiem, który mi już ze trzy razy darował. Nazajutrz przed wieczorem darował jej po raz kolejny, ale nim to uczynił, siedli na swoim hamaku i też wyznał wszystkie grzechy. Opowiedział o spotkaniach z Bereniką i jej klanem, o układzie z panią mecenas, z którego zamiast wygranego przetargu wyszło mieszkanie dla zakochanej

Janki — tu Patrycja mało z hamaka nie spadła, o swojej niezbyt chlubnej przeszłości... — Musisz też wiedzieć, że chcę pozostać w zawodzie. — Trzymał w dłoniach rękę dziewczyny, czując, jak ta nagle sztywnieje. — Jak zniesiesz widok swojego męża w scenach miłosnych, obściskującego się z innymi? Jak to zniesiesz? Nie chciałbym cię zranić, Patrycjo. — Cóż — odrzekła po namyśle — taka scena jest ponoć równie podniecająca, jak publiczne sikanie w ogródku jordanowskim. Pod wiatr. — Boże, kto podsunął ci takie porównanie?! — zdumiał się. — Hanka. — Porównała scenę miłosną ze mną do publicznego... Nie no, zabiję ją! Patrycja parsknęła śmiechem, a potem — wiedząc już wszystko — wyciągnęła do klęczącego Łukasza drżącą dłoń, by wsunął pierścionek na serdeczny palec i... cofnęła ją w ostatniej chwili. Podrzucił głowę. — Powiedz mi jeszcze jedno — zaczęła cicho. — Otaczają cię tłumy dziewczyn mądrzejszych i piękniejszych ode mnie. Nie mogę zrozumieć: dlaczego ja? Milczał, z pochyloną głową, by po chwili podnieść na nią oczy. — Nigdy nie miałem prawdziwej rodziny i prawdziwego domu. Odkąd pamiętam, matka piła, a przez zapuszczoną kawalerkę przewijali się coraz to nowi „wujkowie". Potem był sierociniec i... Szkoda gadać. Mówiłaś mi kiedyś o swoim Wielkim Marzeniu... dla mnie był nim Dom. Prawdziwy, pachnący chlebem dom, ale żadnej z kobiet, z którymi

byłem, nie przyznałbym się do tego. Nie ja: dziki, nieuchwytny Łukasz Rowiński. I nagle pojawia się taka Patrycja - dotknął wilgotnego policzka dziewczyny wierzchem dłoni — która próbuje się zabić nie dlatego, że zdradził ją narzeczony i sprzedała własna matka, nie dlatego, że odszedł ukochany, a dlatego, że straciła właśnie dom... małą żółtą chatkę z malwami pod oknem. I wtedy uświadomiłem sobie, że moim Wielkim Marzeniem jesteś ty i dom, który dla nas stworzysz. Jesteś moim Wielkim Marzeniem, Patrycjo. Pochylił się, ucałował jej dłoń i wsunął pierścionek tam, gdzie jego miejsce. Stała przy wiekowej szafie, gładząc swoją śliczną, znaną jako drogowskaz suknię, i zastanawiała się, jak to będzie... Pojutrze miała zostać poślubiona Łukaszowi przez księdza Plamę w zamojskiej katedrze. Łukasz podejmował już część gości w swoim domu w Gotówce, nazajutrz do Patrycji miały przyjechać na noc Hanka i... matka. Przed Patrycjąbyła ostatnia samotna noc w Chatce. Zamierzała spędzić tę noc na... Rozległo się pukanie do drzwi. O tej porze mógł to byc tylko narzeczony - od wczoraj, gdy przyjechał z Warszawy, nie mógł się Patrycją nacieszyć. Uśmiechnęła się, zbiegając po schodach. Otworzyła drzwi i uśmiech zniknął. — Co tu robisz?! Jak śmiesz się u mnie pokazywać?! — zapytała ostro stojącego na progu... Artura. — Ej, Patrysia, schowaj pazurki. Jestem przyjacielem pana młodego. Dostałem zaproszenie... — Łżesz! Nikt ciebie nie zapraszał!

— Ślubu kumpla nie opuszczę... — Więc wrócisz na ślub! - Chciała mu zatrzasnąć drzwi przed nosem, ale przytrzymał je barkiem. — Chcę z tobą pogadać. Przecież się mnie nie boisz. — Nie mamy wspólnych tematów! — Owszem, mamy. Łukasza. Ręka próbująca zamknąć drzwi, opadła. Artur wszedł do środka, rozglądając się ciekawie. — Miłe, przytulne gniazdeczko. Zaprowadziła Artura do kuchni. — Zrób sobie i mnie jakąś herbatę — warknęła, wskazując brodą szafki. — Ja muszę krowę wydoić. — Nie zamierzasz chyba uciekać? — zastąpił jej drogę — A powinnam? Jest pora udoju, głupku, właśnie schodziłam do obory. Wzrok obojga spoczął na komórce leżącej pośrodku stołu Widząc, że Patrycja nawet po nią nie sięga, Artur kiwnął głową Wyszła na dwór na tyle spokojnie, na ile pozwalały nowo nabyte umiejętności aktorskie, ale już do obory wpadła bieg.em. Wyszarpnęła z kieszeni drugi telefon - zoologiczny — i wybrała numer. — Łukasz, odbierz, proszę! — Modliła się, słysząc długi sygnał. Nic. - Łukasz!!! Co ja mam robić?! E tam, panikujesz, kobieto — ofuknęła sama siebie. — Co ci ten żłób może zrobić? Rzuci się na ciebie, to Panda-pies spodnie mu na dupsku porwie... Wystukała więc sms-a: „Jest u mnie Artur. Co robić? Boję się!!!", odetchnęła parę razy, uspokajając oddech, po czym wróciła do jasnej ciepłej kuchni.

Artur stanął nad kubkiem parującej herbaty, posłodził dwiema łyżeczkami cukru — tyle, jak pamiętał, słodziła Patrycja — i z uśmiechem bazyliszka wyciągnął z kieszonki na piersi plastikową torebkę. Podniósł ją pod światło i zadowolony przeliczył zawartość. Mała fortunka. Ale jedną sztukę z tej fortunki z radością odstąpi cholernej Pipisi i pierdolonemu Łukaszkowi. Dwóm najbardziej znienawidzonym osobom w jego życiu. Biała tabletka wpadła do herbaty. — A co ci będę żałował. — Wrzucił jeszcze dwie. Zamieszał i usiadł na swoim miejscu, czekając na Patrycję. — Mówisz, co masz do powiedzenia, i się wynosisz — rzuciła od progu. — Oto słynna gościnność Marynowskich... — westchnął teatralnie. — Napijemy się herbatki, poczęstujesz mnie jakimś ciastem, czy chociaż kanapką, i dopiero przyjdzie czas na rozmowy. Wściekła wstała i po chwili na stole z brzękiem wylądował talerz z sernikiem. Nie mniej wściekła chwyciła kubek z herbatą. Trzeba skończyć jak najszybciej tę cholerną kolację, wysłuchać go, wywalić i... rozpłakać się z ulgi. Płyn parzył usta, ale nie zważała na to. — Wypiłeś? Zjadłeś? To mów. — Odstawiła kubek i wsparła brodę na dłoniach. — Wiesz, że twój ukochany to kryminalista? — zaczął Artur, uśmiechając się leciutko na widok pustego kubka. Miał ją! Trzeba teraz pleść, co ślina na język przyniesie, do czasu, gdy...

— Tak? A konkretnie? — Jeżeli się zdziwiła, to nie pokazała tego po sobie. — Podpalił wiatrak Gabriela... — Ty podpaliłeś. — Zgwałcił jego narzeczoną... — Aha? No i? Artur zamrugał. Co „no i?", to mało?! — Wiesz, za co brał forsę od twojej matki? — A za co facet o połowę młodszy może brać forsę od bogatej kobiety? — Wzruszyła ramionami. — A więc nie wiesz... — zawiesił głos i uśmiechnął się. Lek już zaczynał działać, Patrycja powoli odpływała, ale to, co Artur zaraz powie, zapamięta. Zapamięta tak, że ze ślubu, drogi Łukaszku, nici! — Dostał na ciebie zlecenie. To ciebie za tę forsę miał przerżnąć, nie Marynowską. Patrycja zbladła. Przez chwilę milczała, wbijając jadowicie zielone spojrzenie w oczy Artura, wstała powoli, zbliżyła twarz do jego twarzy, wysyczała: — O tym też wiem. Łukasz powiedział mi wszystko, a ja wszystko mu wybaczyłam. A teraz wypieprzaj stąd, ty skurwysyński intrygancie. — I osunęła się pod stół. Artur poderwał się, wziął bezwładne ciało na ręce i śmiejąc się cicho, zaniósł na górę. Rzucił dziewczynę na łóżko i napawał nią wzrok. Miał nadzieję, że plan A wypali, że Łukaszek skrywa przed przyszłą żoneczką swoje grzeszki, ale, jak widać, był szczery do bólu. Cóż, nadszedł więc czas na plan Jot —jak Janeczka. Rozebrał siebie, potem ją, rozrzucając ubrania po pokoju, by wyglądało to na wybuch namiętności. Położył się przy

Patrycji i przyglądał przez chwilę nieprzytomnej. Zawsze jej pragnął, ale ona odmawiała. Odrzucała miłość, pocałunki, chętne ciało. Spróbował, jak smakuje... Owocowo. Mlasnął językiem. Chętnie skorzystałby z bezbronnej dziewczyny, ale klątwa Dziadka sprawiała, że mógł tylko patrzeć. I smakować: ustami, palcami. Szkoda, że me jest dziewicą, plama krwi na prześcieradle dopiero zrobiłaby na Łukaszu wrażenie. Jeszcze przez chwilę pobawił się nieruchomym, nagim ciałem, po czym sięgnął po komórkę Patrycji, wystukał wesołego sms-a: „Mam dla ciebie niespodziankę. Przyjedź jak najszybciej", wysłał z wrednym uśmieszkiem, położył się na dziewczynie i otulił kołdrą. — Żebyśmy nie zmarzli, nim nasz przyjaciel wpadnie. — Zaśmiał się. - Choć wiesz co, droga Pipi? - Przyjrzał się Patrycji źrenicami zwężonymi heroiną i sięgnął do spodni leżących na krześle, wyjmując z kieszeni sprężynowy noz. Uwolnione ostrze szczęknęło cicho. - A gdybyśmy tak pocięli tę piękną buźkę dzień przed ślubem? - Przejechał stalą po policzku. — Łukaszek miałby większą niespodziankę... Dłoń, chwytająca Artura za włosy i wyginająca głowę do tyłu tak, że mało mu kręgosłup nie pękł, sprawiła, że śmiech zmienił się w jęk. — Witaj, niespodzianko — wysyczał Łukasz wprost do jego ucha. Artur zastygł, zupełnie zaskoczony. — To ona... Ona mnie tu... zwabiła — wydusił wreszcie. — Tak, tak, ona — syczał cicho Łukasz, drugą ręką wybierając numer. — Policja? Chcę zgłosić gwałt na doktor Marynowskiej.... W Chatce.... Tak. Mam go.... Dobrze. Czekam.

— To... ona! — Artur jęknął żałośnie, próbując się wywinąć, ale to samo ciche syczenie, jak kobry tuż przed atakiem: — Jeszcze chwila i skręcę ci kark — kazało mu umilknąć i znieruchomieć. Trwali tak: Artur, starając się nie oddychać, i Łukasz... czekając. Czekając nie na pomoc, a na kogoś, kto powstrzyma go przed zabiciem Artura. Wreszcie przed Chatką zahamował radiowóz. Dwóch policjantów wbiegło na górę. — Podał jej w czymś rohypnol. Przeszukajcie jego rzeczy. Ma tego więcej. To diler. Przez cały ten czas siedział okrakiem na Arturze, odginając jego głowę za włosy do tyłu, a tamten wiedział, że jeden ruch i w najlepszym wypadku zostanie kaleką, sparaliżowanym od szyi w dół — całym sobą czuł furię Łukasza. Jeden z policjantów pomachał torebeczką z tabletkami i drugą z białym proszkiem. — Pójdzie siedzieć, ścierwo, z takim jednym, co nie lubi gwałcicieli, oj, nie lubi — rzekł cicho. — I więcej, bydlę, nie tknie doktor Marynowskiej, która leczy nasze psiaki. Położył dłoń na ramieniu Łukasza, nakazując mu zejść z ofiary. Ten wstał. Artur też zaczął się ponosić, podając ręce pod czekające już kajdanki. — Panie Władku — zaczął z wahaniem Łukasz — nie sądzi pan, że te schody prowadzące na parter są bardzo strome? Przez surową twarz policjanta przemknął cień uśmiechu. — Zatrzymany potknął się i lekko poturbował?

— Taa... Lekko. Pierwsze uderzenie zwaliło Artura z nóg. Z nosa chlusnęła krew, ale nawet nie jęknął, mrużąc tylko z nienawiścią oczy. Łukasz podniósł go troskliwie pod ramię i następnym ciosem pięści miotnął o ścianę. Chrupnęło. Artur wypluł dwa zęby z zakrwawionych ust. — Co, skurwielu — wysyczał — ty mogłeś z Gabrielową Janeczką, a mi z Pipisią nie wolno? _ Jesteś niedoinformowany — odrzekł Łukasz takim tonem, że nawet policjanci się zaniepokoili. — Z Pipisią n i k o m u nie wolno. — Ostatnie uderzenie pozbawiło Artura przytomności. Policjant przytrzymał Łukasza za ramię. — Faktycznie strome te schody — mruknął, przykrywając litościwie kocem nagiego, zakrwawionego Artura. — Strome jak cholera. Pierwsze promienie słońca wpadły do małego pokoiku, tańcząc na twarzy Patrycji. Uniosła powoli ciężkie powieki, by natrafić spojrzeniem na Łukasza. Leżał obok, wsparty na łokciu i patrzył na nią. _ Jak się ma moja mała, śliczna narzeczona? — W jego oczach była jasna, czysta miłość. _ Miałam jakiś koszmarny sen o koszmarnym Arturku, ale teraz czuję się jak Śpiąca Królewna obudzona pocałunkiem. — Uśmiechnęła się słodko. — Bo też próbuję dobudzić cię od godziny — zaśmiał się, pochylając nad nią. Jej usta smakowały łąką... czereśniami... maciejką wysianą pod oknem i mlekiem prosto od krowy.

Zarzuciła ręce na jego szyję, przyciągając go z całych sił, i całkiem zatraciła się w tym pocałunku. — My bierzmy lepiej ten ślub — wyszeptała, gdy w końcu się od siebie oderwali — bo długo tak, karmiona tylko buziakami, nie wytrzymam. — Wytrzymuję ja, wytrzymasz i ty — wymruczał, tuląc ją. — Ale ślub bierzmy. Hania już czeka z makijażem, fryzurami i całą tą resztą. — Ale — Patrycja zamrugała zdezorientowana — ślub jest dopiero jutro! — Przespałaś widać to jutro, Śpiąca Królewno — pocałował rozchylone w zdumieniu usta. — Co to było? Uroczna nalewka? Wstawaj, wstawaj, jest dziewiąta. Ściągnął z Patrycji kołdrę i klepnął w pupę okrytą cienką nocną koszulką. Na moment twarz mu stężała: on sam ubierał nieprzytomną w tę koszulkę, badając delikatnie, czy Artur nie zdążył wyrządzić jej krzywdy. Patrycja, ze ściągniętymi brwiami, próbując ogarnąć lukę w czasoprzestrzeni, nie zauważyła zmiany wyrazu jego twarzy. Kręcąc głową — jak ten czas szybko leci! — zeszła na dół, by po chwili znieruchomieć w drzwiach kuchni. Mecenas Marynowska podniosła się powoli. — Patrycjo. — Tylko tyle zdołało przejść przez zaciśnięte gardło. Dziewczyna skinęła chłodno głową i zrobiła w tył zwrot, rzucając przez ramię: — Idę wydoić Wiedźmę. Łukasz zatrzymał ją w sieni. — Porozmawiaj z nią. Spróbuj wybaczyć, tak jak mi wybaczyłaś.

— Ty postarałeś się o wybaczenie. — Strąciła jego dłoń i wyszła. Łukasz siedział naprzeciwko pani Haliny, wpatrzony w kubek z kawą. Patrycja zaprosiła matkę na ślub, ale nie była widać gotowa na to spotkanie. Mecenas przełknęła łyk zimnej cappuccino, sięgnęła do torebki i wyjęła złożony na pół świstek papieru. Rozłożyła go przez Łukaszem. Skrzywił się lekko. Weksel na dwieście tysięcy złotych. Zabezpieczenie, poręczone jego podpisem, czeku, za który kupił... nie, nie Chatkę dla Patrycji, a mieszkanie dla Janki. Widać nadszedł czas spłaty długu. _ Zniszcz go — rzekła nagle Marynowska. — Niech to będzie prezent ślubny. — Mężczyzna poderwał głowę. Był to hojny podarunek... — Jeden warunek: Patrycja nie będzie o tym wiedziała... — O czym znów mam nie wiedzieć? Odwrócili się obydwoje. Stała w drzwiach, opierając się ramieniem o framugę i splatając dłonie na piersiach. — Za co tym razem sobie płacicie? Z gardła pani Haliny wydarł się cichy jęk. Łukasz uśmiechnął się do niej. _ Patrycja o wszystkim wie. Powiedziałem jej całą prawdę, także o tym — wskazał brodą weksel. — Całkiem niedawno razem zastanawialiśmy się, pod co wziąć kredyt, by ciebie spłacić. Na widok miny Marynowskiej parsknął śmiechem. Zaśmiała się i Patrycja. _ Prawda. Wystarczy prawda. Widzisz, jakie to łatwe? — rzekła do matki.

— Czasem prawda jest trudniejsza od kłamstwa — odparła tamta zdławionym głosem i nagle, jakby postanowiła skoczyć na głęboką wodę, rzuciła: — Nie jesteś moją córką. Długą chwilę docierało do Patrycji i Łukasza to, co powiedziała. Dziewczyna zaczęła kręcić głową, mając nadzieję, że matka postanowiła dla odmiany zażartować. Ale nie, była śmiertelnie poważna. — Wiedziałam, że mnie zdradza. On. Marynowski — zaczęła wyrzucać z siebie chaotyczne słowa. — Nie od razu. Nie. Ile? Osiem lat po ślubie. Zakochał się ponoć w jakimś dzieciaku z uczelni. „Nie mogę bez niej żyć!". „Dłużej nie wytrzymam!". Prosił i błagał o rozwód, ale w naszej rodzinie rozwodów nie było i nie będzie! — Zacisnęła dłonie w pięści. Patrycja także. Kochała wspomnienie o ojcu: dobrym, cichym i szlachetnym człowieku, które ta kobieta właśnie niszczyła. — Ale nie to było najgorsze, bo któregoś dnia, płacząc... on, Marynowski, z TYCH Marynowskich płakał jak pętak... przyniósł ciebie. Tamta kurewka rzuciła się z okna... — Licz się ze słowami — przerwał jej cicho i groźnie Łukasz, widząc wyraz twarzy Patrycji. — Mówisz o jej matce. — A tak, przepraszam. — Mecenas Marynowska, zasłuchana w szepty przeszłości i... własny ból, ledwo zważała na każdy inny. — Przyniósł mi więc prezent. Dziecko tej... tej... Które ja musiałam wychować. Rozumiesz? Dostałam... zamiast własnego, upragnionego maleństwa... dziecko fiamy mego męża! Ależ ja ciebie nienawidziłam...

Patrycja zacisnęła powieki. Echo tej nienawiści docierało i teraz do kuchni w Chatce, ale po raz pierwszy poznała jej źródło. Jest bękartem, a kobieta, którą uważała za matkę, została zdradzona i zmuszona do wychowania „prezentu". — Aż do teraz. — Padło nagle. Patrycja poderwała głowę i spojrzała na Marynowską wstrząśnięta. — Aż do chwili, gdy pojęłam, jak bardzo cię krzywdzę i jak bardzo... kocham. Taka jest prawda — dokończyła. — Nie zmienię się z dnia na dzień. Nie stanę się nagle wulkanem macierzyńskich uczuć. Nie nauczę się tak szybko cię przytulać, ale... kocham cię, cór... — zacięła się na tym słowie — córeczko. Patrzyły sobie prosto w oczy. Patrycja mogła wziąć tę miłość lub ją odrzucić. Została wystarczająco zraniona, by Łukasz — jedyny świadek tej rozmowy — jej nie winił. Ale liczy się tylko prawda. Jasna, czysta, wyzwalająca prawda. _ Ja też cię kocham... mamo — rzekła cicho. Hania, uporawszy się z długimi kasztanowymi włosami, upinała pannie młodej welon, który otulał ją białą mgiełką od stóp do głów. — O Boże, jakaś ty śliczna... — Odsunęła Patrycję na odległość ramion. — O Boże, jakie to smutne... — Znów załkała, jak przez całe przygotowania do ślubu. — Tracę moją najdroższą przyjaciółkę... Na zawsze! — Oczy miała już czerwone jak królik. _ Haneczko, ale ty mnie ubierasz do ślubu, nie na pogrzeb — próbowała protestować Patrycja. Na próżno.

— Mąż, potem dzieciaki, obiady u teściowej... — Teściowa nie żyje. — Jakie to smutne! — Jesteście tam? — usłyszały na schodach głos Gabriela, który widać przed chwilą przyjechał. Jeszcze niedawno jego obecność w tym dniu i w tym domu byłaby nie do pomyślenia, lecz pewnego razu zaprosił Łukasza do Zaborowa na męską rozmowę — tak zrelacjonowała Patrycji Hanka — podczas której najpierw mało się nie pozabijali, a potem bratali się do świtu przy bezalkoholowym. Teraz Gabriel, pełnoprawny przyjaciel tego domu i narzeczony druhny, wbiegał na górę. Po chwili stanął jak wryty na progu pokoju. W szarych oczach malowało się nie tylko oczarowanie otuloną w lekki jak mgiełka welon Patrycją, ale i... cień żalu. Patrycja powoli podniosła na niego oczy, w których ujrzał ten sam cień. Dłonie Hanki, wpinające białe różyczki we włosy przyjaciółki, znieruchomiały nagle. Gabriel otrząsnął się. Patrycja opuściła wzrok. Hanka zasłoniła ją własnym ciałem. — Wynocha!!! Nie wolno ci patrzeć na pannę młodą! — Już nigdy? — zdziwił się. — Poza tym to panu młodemu nie wolno. — Tobie też nie wolno! Nie z takim zachwytem! Parsknął śmiechem, ale odwrócił się posłusznie. — Przyszedłem cię zmartwić... — Bardziej zmartwiona być nie mogę — zakwiliła Hanka, wpinając kolejną białą różyczkę. — Wierz mi: możesz — zaśmiał się. — Doiłaś dzisiaj Wiedźmę?

Hance różyczka nagle wypadła z ręki. — Próbowałam, bo Patrycja spała — odparła. — A co? 0 nie! Tylko nie to!!! — Gabriel bez słowa podał jej resztki komórki. — Kartę też zeżarła? — Gdy przytaknął, zalała się łzami. — A nie mówiłem? — Spadaj i nie patrz na Patrycję!!! W odwecie niemal zepchnęła go ze schodów. Płynęła przez udekorowany białymi liliami kościół, prowadzona przez Dyrektora. Zgromadzeni goście wstrzymali oddech na widok ślicznego zjawiska, w jakie miłość zmieniła niepozorną na co dzień Patrycję Marynowską. Uśmiechała się leciutko, usiłując tym uśmiechem pokryć stremowanie, ale rumieniec na policzkach nikogo nie zmylił. Wiedziała, że na jej ślub przybyli wszyscy: mieszkańcy Poczekajki, dowodzeni przez korpulentną Sołtysinę, pracownicy zoo, usiłujący w białym obłoku atłasu i tiulu dopatrzyć się ich pani doktor biegającej po Ogrodzie w krótkich spodenkach i zielonym fartuchu, cały Krąg, wraz z Bereniką i Dziadkiem Aureliuszem, mimo iż zaproszenia nie otrzymali. Wreszcie przyjaciele — Hania i jej brat — płowowłosy, uśmiechnięty Patryk, którego do tej pory Patrycja znała ze słyszenia, Gabriel, ekipa filmowa. Byli wszyscy, ale Patrycja widziała tylko jednego: Łukasza, chłonącego ją spojrzeniem pełnym miłości i... hmm... czegoś jeszcze. Ksiądz Plama, który w drżących dłoniach ledwo mógł utrzymać Biblię, skinął, rozpoczynając ceremonię. Dyrektor, równie wzruszony, podprowadził Patrycję pod ołtarz i oddał ją mężczyźnie, który za chwilę miał zostać jej mężem.

Podała Łukaszowi dłoń. Gabriel wstał nagle i wyszedł, odprowadzany zdumionymi spojrzeniami. Padły słowa przysięgi małżeńskiej, wypowiedziane z taką mocą i tak pewnie, jak chyba jeszcze nigdy w tym kościele. Do pierścionka ze szmaragdowym oczkiem dołączyła obrączka: złote cudeńko wysadzane maleńkimi brylancikami. — Możesz pocałować pannę młodą, jeżeli jeszcze się nie nacałowałeś — zakończył konspiracyjnym szeptem Plama. Łukasz powoli uniósł welon, odsłaniając twarz Patrycji, w której płonęły tylko wielkie zielone oczy. — Pocałunków nigdy za wiele — mruknął, przyciągając ją do siebie jednym władczym ruchem, a ona poddała się powolnie i jego ramieniu, i jego ustom. Pod Chatkę podjechali tylko we dwoje, orszak ślubny udał się w miejsce — trzymane przed Patrycją w sekrecie — w którym miało się odbyć huczne wesele. Wysiadł z forda, okrążył go i podał rękę swej nowo poślubionej żonie. Uśmiechnęła się do Łukasza, wiedząc, co zamierza uczynić. Wziął ją na ręce, a ona objęła go mocno za szyję, wdychając zapach piżma i wody po goleniu, zapach jej mężczyzny. Podszedł do drzwi i przeniósł przez próg Wymarzonego Domku swą wymarzoną, śliczną, zarumienioną z zawstydzenia żonę. Najszczęśliwszą na świecie pannę młodą. Bez słowa zaczął wchodzić na górę. Do sypialni... — No dobrze. Rozumiem, że niespodzianka — zgodziła się. — Ale oczy niepotrzebnie mi wiązałeś. Miałabym zamk-

nięte. Łukasz! — Pisnęła w następnej chwili, czując, jak bierze ją na ręce. — Dokąd mnie...?! — Objęła go za szyję, bo zaczął schodzić po schodach. Gdy posadził ją w samochodzie, uspokoiła się. Widać wesele będzie tą niespodzianką — Nie podoba mi się to. Porwanie, zniewolenie, teraz wiązanie oczu i znów porwanie. — Zniewolenie akurat bardzo ci się podobało — zaśmiał się cichym, zmysłowym śmiechem. — I nie tłucz mnie po ramieniu, bo po pierwsze nie trafiasz, po drugie prowadzę. Sądząc po odległości, jechali z powrotem do Zamościa. Na miejscu pomógł Patrycji wysiąść i prowadził — śmiejąc się z jej protestów — po schodach, jakimiś korytarzami, potem znów po schodach, aż znaleźli się w wypełnionej przez weselnych gości sali. Zapach unoszący się w niej nie przypominał jednak restauracji. Był dziwnie znajomy, ale... Łukasz ustawił Patrycję na wprost niespodzianki. Szmer na sali ucichł. Światło, do tej pory sączące się przez opaskę, zgasło. Szarfa spadła. Oniemiała dziewczyna stała na podeście naprzeciwko wielkiego kinowego ekranu, który nagle rozbłysł cudnym, rozsłonecznionym obrazem, a z potężnych głośników popłynęły pierwsze dźwięki Patrysinej piosenki. Obejrzała się na Łukasza z niedowierzaniem. Skąd ją masz?! Przecież studio nie zdążyło jej ukończyć! — zakrzyczały zdumione oczy. Czemu nie wolno marzyć, nie wolno śnić — czy to źle? — Padły pierwsze słowa, a po policzkach popłynęły pierwsze łzy.

Własną, wybraną drogą przez życie iść — czy to źle? Czemu z całego serca nie wolno kochać, nie wolno pragnąć? Dlaczego sobą być, twoją być, wierzyć — to grzech. Mówią: porzuć marzenia. To wielka gra, nie twój sen. Mówią: wracaj na ziemię i obudź się. A ja nie. Wybór należy do mnie, to moje życie, to moja przyszłość. Wybieram pragnienia, nadzieję, radość. I łzy. Zawsze wierzyłam, że odnajdę tu ciebie... Ciebie Zawsze wierzyłam, że istniejesz zgubiony we śnie. Zawsze wiedziałam, że poczekam na ciebie... Ciebie. Zawsze wiedziałam, że odzyskam i ciebie. I mnie. Piosenka dobiegła końca. Stojącą pośrodku podestu drobną postać zalało światło reflektorów, a z sufitu posypał się złoty brokat. Sala zatrzęsła się od braw. Patrycja przyłożyła dłonie do ust, drżąc na całym ciele. Twarz miała mokrą od łez. Złote drobinki sypały się na włosy i ramiona. Ktoś podał jej bukiet czerwonych róż. Błyskały flesze. Ktoś przytulił ją serdecznie, szepcząc gratulacje. Ktoś śmiał się, ktoś inny płakał ze wzruszenia. W najśmielszych marzeniach nie wyobrażała sobie takiej premiery... Piosenka znów rozbrzmiała wśród burzy braw, ale tym razem Patrycja, zamiast patrzeć na ekran i cieszyć się swym dziełem, widziała tylko tego, który stał pod sceną, wpatrzony

w jej oczy, unosząc w uśmiechu kącik ust. To On był sensem i celem tego wszystkiego: nadludzkich wysiłków, determinacji, nieprzespanych nocy, morza łez, utraconych i odzyskanych nadziei. Dała z siebie wszystko i dostała od dobrego Losu nagrodę. Swoje Wielkie Marzenie. Jego.

EPILOG Najdroższy Amre, To mój ostatni list do Ciebie... Rok temu zostałam przeniesiona przez próg Chatki jako najszczęśliwsza na świecie panna młoda. Gdybyś mi swego czasu powiedział, że moim Czarnym Księciem, który da mi to szczęście, będzie Łukasz, roześmiałabym się w głos, ale teraz nie wyobrażam sobie życia bez niego. To życie nie jest łatwe — Mój Miły to mężczyzna z charakterem — ale otacza mnie taką troską i uwagą, o miłości nie wspomnę, iż jest warte każdej minuty dawnego zwątpienia i wszystkich łez. Nawet gdy wyjeżdża, a wyjeżdża na całe tygodnie, jest przy mnie duszą i myślą. I wyrywa się ku Poczekajce, gdy tylko może. Jeszcze nie zdarzyło się Memu Ukochanemu pójść z kumplami na piwo, jeśli mógł wieczór spędzić w domu. Czasem wpada nawet w środku nocy, stęskniony, spragniony, gnając po zdjęciach z Warszawy, choć na planie znalazłby pewnie jakąś chętną, która by mu żonę zastąpiła. Ale dla Łukasza nie istnieje żadna inna kobieta. Tylko ja.

Dzięki Niemu poznałam smak słowa „ rodzina ". Dzięki Niemu i małej Anielce, która śpi teraz słodko w prawdziwej rzeźbionej kolebusi. Dzięki Niemu wybaczyłam wszystkim, którzy mnie skrzywdzili: Dziadkowi, czarownicom z Kręgu, matce, nawet Jance — wyobraź sobie, że odwiedziła nas niedawno ze swoim mężem! — i jest mi lekko na duszy. Po raz pierwszy czuję, że szczęście nie ma granic. Szczęście, które jaśnieje także w Jego oczach, gdy patrzy na mnie i naszą córeczkę. Tak. Łukasza — se-rialowego Olgierda — uwielbiają miliony kobiet — dla Niego liczymy się jednak tylko my dwie. I ta trzecia: mała żółta Chatka. „ Poczekajki" w końcu nie wydałam. Nie chciałam, by grzechami Mego Mężczyzny żyło pół Polski. Napisałam za to „Zachcianek" — szczęśliwe zakończenie tamtej historii — który pnie się właśnie po listach bestsellerów. Jeszcze niedawno pytałam samą siebie: czym zasłużyłam na takie szczęście? Jaką cenę będę musiała za nie zapłacić? Jak długo będę się nim cieszyła? Dość tych pytań! Dostałam od Losu wszystko, co sobie wymarzyłam, i nie będę kusiła go pytaniami. Wolę kochać i być kochaną. Tak więc śpij słodko, Amre. Twoje miejsce zajął On. I prawdziwy, pachnący chlebem Dom. Warszawa, 1wrzesnia 2008