Michalak Katarzyna Poczekajka 4 Sekretnik

Gosi Michniewskiej, wieloletniej przyjaciółce pierwszej recenzentce moich książek „Sekretnik" dedykuję Czego potrzeba, by spełnić swe marzenia? Pieniędzy? Szczęścia? Odwagi, moja kochana. Przede wszystkim odwagi.

SPIS TREŚCI CZĘŚĆ I: SEKRETNIK Czyli jak marzyć skutecznie BAJKA NA DOBRY POCZĄTEK 11

PROLOG 13 KRÓTKI WSTĘP Jak korzystać z praktycznego poradnika drimerki 15 ROZDZIAŁ I Czyli co pracuje za nas i czy na pewno można się cieszyć z tego, że nasze marzenia są w ręku tego czegoś 19 ROZDZIAŁ II O czym marzysz i czy na pewno marzysz o tym, o czym wydaje Ci się, że marzysz 26 ROZDZIAŁ III Zaczynamy na serio!! 32 ROZDZIAŁ IV Korekta, sabotaż i klawisz delete 112 ROZDZIAŁ V Spełnianie marzeń w praktyce, czyli to, na co czekałaś . . . 134 ROZDZIAŁ VI Czas na podsumowanie 179 CZĘŚĆ II: PAMIĘTNICZEK Czyli zbiór najfajniejszych opowieści znanych i nieznanych Seks — krótka instrukcja obsługi dla kobiet 183 Jak zostać pisarką 188 Wesołe miasteczko im. F. Chopina 194 Złote, w mordą, Piaski — obszerna relacja 200 Mężczyzna (instrukcja obsługi) 207 Wakacje na wyspie Sark 213 Jestem pies. Pepsi-pies 218 Nie zależy mu na Tobie! 225

Sesja, której nie da się zapomnieć 231 „Poczekajka" a harleąuin 240 PIT czyli płać i tyle! 247 Konie i koniki 251 Bajka o księżniczce i księciu 254 Co po nas zostanie... ? 261 Koniec świata i okolic 264 Kroniki Semiraminy — fragmenty 270 Ciepłe, ciepłe kraje 285 Nienawidzą nienawidzić! 292 Ostatnie życzenie 299 Ta Piekielna Równowaga 310 Agentka 075B 315 Modem w mózg 319 Dzieło życia 324 Sekretne pamiętniczki z planu filmowego 330 EPILOG 356 C Z Ę Ś Ć I SEKRETNIK Czyli jak marzyć skutecznie BAJKA NA DOBRY POCZĄTEK Żyła była raz sobie — i to nie przed wiekami, a całkiem niedawno, jeszcze w roku 2007 — zwykła dziewczyna. Nie za ładna, nie za brzydka. Nie za mądra, nie za głupia. Nie za biedna, nie za bogata. Całkiem zwyczajna. Nazwijmy ją Kapciuszka. Mieszkała w mieście stołecznym Warszawie, w maleńkiej kawalerce, w której lodówka musiała stać w przedpokoju, bo w kuchni się już nie mieściła.

Kapciuszka miała synka, który marzył, że kiedyś będą mieszkali w ślicznym małym domku pod lasem, a jego mama — bohaterka tej bajki — szczęśliwa i uśmiechnięta, będzie razem z nim i dwoma psiakami chodziła na długie spacery. Piękne to było marzenie. Niestety. Kapciuszka nie mogła wyprowadzić się na wieś do wymarzonego domku, bo po pierwsze nie miała na ów domek pieniędzy, po drugie jej praca związana była z miastem stołecznym Warszawą. Otóż Kapciuszka pracowała jako zarządca nieruchomości, czyli po prostu administratorka paru dużych budynków. Nienawidziła tej pracy z całego serca. Telefonów o każdej porze dnia i nocy. Petentów wymagających od niej naprawy cieknącego kranu, akurat w niedzielę po południu, gdy wyrwała się ze swoim dzieckiem do zoo. Ciemnego małego biura w suterenie, w którym czuła się za życia pogrzebana. Na koniec pracodawców, którzy nie szanowali ani jej, ani tego, co robiła. Mimo że dawała z siebie wszystko, bo Kapciuszka była perfekcjonistką. Od tego wszystkiego nasza bohaterka się rozchorowała. Nie dość, że miała okropną pracę, dosyć podłe mieszkanko i ciągłe niedobory finansowe, choć wystawnie bynajmniej nie żyła, to jeszcze była smutna i chora. Jej synek też do najszczęśliwszych nie należał. Któregoś dnia Kapciuszce wpadła do ręki Wielka Księga Magii. Tam przeczytała, że ona — ona sama! — może mieć wszystko, o czym marzy. Tylko od niej zależy, czy nadal będzie tkwiła w znienawidzonej pracy i potykała się w swoim mieszkanku o lodówkę, czy powie „dosyć!" i zacznie walczyć. O siebie. Kapciuszka mimo nielekkiego życia miała coś bezcennego: wiarę i nadzieję. Siłę i determinację. Uwierzyła Księdze. Minęły trzy lata. Przez ten czas Kapciuszka niestrudzenie podążała za swą Księgą Przewodniczką. Została pisarką. Wydała pierwszą książkę, drugą, trzecią, a wszystkie ku pokrzepieniu serc takich Kapciuszek jak ona. Któregoś wieczoru usiadła przy sosnowym biureczku, stojącym pod oknem wychodzącym na las, w swoim wymarzonym domku, zdrowa, otworzyła laptop i zaczęła pisać tę książkę, poradnik dla marzycielek. Sekretnik. PROLOG — Cześć, Patrycjo M. jak Marynowska. — Cześć, Kasiu M. jak Michalak, co słychać? — Chcą napisać książkę. — O, to coś nowego! — Ha, ha, strasznie śmieszne. Jesteś mi potrzebna.

— A co? Znów będziesz mieszała w życiu moim i mojej rodziny? Sorry, muszę lecieć, kapuśniak gotować... — Czekaj, Pipi! — Nie mów do mnie Pipi! — Przepraszam, Pati. — Katarzyna M. pokornieje. — Słuchaj, piszę poradnik dla marzycielek, a kto jest najlepszą drimerką w Polsce...? — Prawidłowa odpowiedź brzmi: ty, jak rozumiem? — Źle rozumiesz. TY jesteś najlepszą drimerką pod słońcem. Będziesz moją mentorką. — Znaczy mam ci mendzie? — Dobra, od czego zaczynamy? — Hm... może od jakiejś myśli przewodniej na dobry początek. Na przykład: droga Patrycjo, co jest potrzebne do spełniania swoich marzeń? — Kesz. Tu Katarzyna M. się przewraca. — Pipi! Tę książkę czytają dziewczyny od dwunastego roku życia! Emerytki też! Przeważnie bez grosza przy duszy, bo ostatni wydały na „Poradnik dla marzycielek", i ja mam im w przedmowie uświadomić, że do spełnienia marzeń potrzebny jest... kesz?! — Właśnie tak. W dziewięćdziesięciu procentach spełnienie marzeń twoich czytelniczek wymaga mniejszych lub większych pieniędzy. Trzeba więc pomóc im je zdobyć, jeśli będzie to konieczne. — Jak ma nie być, skoro sama powiedziałaś... — Kasiu droga — w głosie Patrycji słychać irytujący protekcjonalizm — dróg do marzeń jest wiele, a pieniądze są tylko narzędziem. Można ściąć drzewo piłą spalinową droższą od samochodu, lecz można też zwabić... bobra. W tym drugim przypadku efekt będzie ten sam, a i ekologicznie, i za darmo. — Chyba że tym drzewem jest dąb Bartek — mówi Katarzyna M. ponuro. — O tak Wtedy będzie cię to słono kosztowało... — Nie pocieszyłaś mnie. — Nie jestem od pocieszania, ja tu drimuję! KRÓTKI W S T Ę P

JAK KORZYSTAĆ Z PRAKTYCZNEGO PORADNIKA DRIMERKI Muszę Ci wyznać, Kochana Czytelniczko, że gdy widzę dopisek pod tytułem P R A K T Y C Z N Y PORADNIK, to mi się sama buzia śmieje. Nie chciałam pozbawić siebie tej przyjemności, żeby buzia mi się nie śmiała na widok własnej książki, więc dopisałam sobie taki podtytuł. Jednakże ciekawe, jaki efekt marketingowy uzyskałabym, mając na okładce: NIE P R A K T Y C Z N Y PORADNIK... Na początku każdego poradnika zostaniesz przez autora zapewniona, że wszystko — o czym ten poradnik traktuje — możesz za jego pomocą osiągnąć. Czy jest to „Nauka jazdy figurowej na łyżwach w weekend", czy „Stań się demonem seksu w niecałe dziesięć minut". Czyli rozumiesz: kupisz poradnik, przerobisz treść w teorii i jeździsz na łyżwach/jesteś demonem seksu. Za jedyne dwadzieścia złotych. To, że autor nie umie jeździć nawet na wrotkach, nie mówiąc już o łyżwach (z figurami), a demonem seksu jest li tylko w swej wybujałej (perwersyjnej?) wyobraźni — to tak na marginesie, o czym nie wiesz i się nie dowiesz (nie będziesz przecież dzwoniła do nieszczęśnika w środku nocy z pytaniem, jak mu idzie demonowanie seksualne). Skuteczność poradników jest różna i to chyba dobrze — nie, to b a r d z o ! dobrze, bo gdyby za dwadzieścia złotych każdy mógł się stać demonem seksu, to świat byłby nie do zniesienia (Boże, pięć miliardów erotomanów i nimfomanek... ?! Już wystarczająco przerażające jest to, że na Allegro można kupić program, za pomocą którego uwiedziesz kobietę, mężczyznę czy własnego psa). Tu oczekujesz, że padną słowa: „mój poradnik jest inny". Ha! Oczywiście Cię zdziwię: mój poradnik jest taki sam. Pod względem skuteczności. Teoretycznie mogę nauczyć Cię spełniania marzeń w weekend, ale to praktyka czyni cuda. Mogę naturalnie podać namacalne i sprawdzalne dowody na to, iż jestem ekspertką od spełniania marzeń. Swoich. Jeżeli chodzi o spełnianie marzeń innych ludzi, nie leży to w mojej mocy, tylko ich samych. Choćbym użyła całej swojej M S M (Mocy Spełniania Marzeń), uruchomiła wszelkie wpływy tutaj na Ziemi i tam na Górze, jeżeli Ty nie włączysz się do współpracy, nic z Twoich marzeń spełnianych dzięki temu poradnikowi nie będzie. Sorry, Droga Winnetou. Czego więc od Ciebie chcę? Tego, czego Ty ode mnie. Pomocy. Ja Ci dam narzędzia, a Ty ich użyjesz. Ja wskażę kierunek, a Ty ruszysz naprzód. Oto nasza umowa. Jeżeli idziesz na to, przybij piątkę, jeżeli nie, oddaj tę książkę osobie bardziej potrzebującej (czytaj: zdeterminowanej). Czego chcę jeszcze? Zeszytu — dla Ciebie, no bo przecież nie dla mnie, ja sobie kupiłam już dawno —

tylko ładnego (idź do sklepu papierniczego i zafunduj sobie zeszyt w fajnych twardych okładkach, który chciałabyś zapisać czymś ważnym oraz długopisu (też przyzwoitszego niż marki Bic — na co dzień nie mam nic przeciw bicom, lecz tym razem potrzebujemy extrabica). Jeżeli chcesz startować od zaraz, nie masz czasu na wycieczki do empików, bo ogarnął Cię twórczy zapał, proszę bardzo — miej pod ręką cokolwiek, na czym da się pisać. M o g ą być to nawet kawiarniane serwetki (a nuż zostaniesz drugą Joanną Ka Rowling) czy papier toaletowy w rumianki, radzę jednak coś bardziej trwałego. Będziemy pracować intensywnie i papier w rumianki może się... hm... zużyć. Czyli: zeszyt, długopis i chęć. I od razu przejdziemy do rzeczy. Na przedmowy i podziękowania będzie czas później. R O Z D Z I A Ł I CZYLI CO PRACUJE ZA NAS I CZY NA PEWNO MOŻNA SIĘ CIESZYĆ Z TEGO, ŻE NASZE MARZENIA SĄ W RĘKU TEGO CZEGOŚ Jest wieczór, siedzisz (skonana po całym dniu harówki) z tą książką w jednej dłoni, z długopisem w drugiej, pięknym czerwonym kajecikiem pod pachą i... czekasz na pierwsze zadanie. Myślisz, że — tak jak napisałam w przydługim tytule — zapytam, o czym marzysz, i każę wypisać marzenia. Miałam zamiar zacząć od czego innego, ale niech będzie po Twojemu: wypisz sobie trzy (słownie: trzy) marzenia swego życia. Dużymi drukowanymi literami. No dobra, napisałaś i masz nadzieję, że teraz będzie przepis na czarodziejską różdżkę, potem minieksplozja i jest: WILLA, LEXUS i KSIĄŻĘ... — Nie nooo. — Patrycja, dotąd czytająca w milczeniu to, co napisałam, opadła na oparcie siedzenia. Ale zaraz się poderwała. — Co ty z tą willą i lexusem?! A może dziewczyna, która to czyta, marzy o szałasie na pustyni Gobi zamiast willi, motolotni zamiast lexusa i psie rasy alaskan malamute miast księcia? Daj jej trochę przestrzeni! — To co? Mam zostawiać puste miejsca, żeby każda mogła pracowicie wpisywać przykładowe trzy marzenia? Przecież będziemy nad nimi jeszcze pracować. Teraz potrzebny mi WiLK. — Wiesz, z witkiem nie ma problemu, posiedzisz dłużej na schodkach swej chałupy... — Patrycja, idź sprawdzić, czy Wiedźma twojej komórki nie wtranżala, co? — O kurnial — Moja rozmówczyni skoczyła na równe nogi, obmacując kieszenie. I już jej nie było...

Teraz powinien być przepis na harrypotterową czarodziejską różdżkę (przyznaj, że kupiłaś tę książkę z nadzieją, iż go znajdziesz). A ja powinnam napisać: sorry, ale czarodziejskie różdżki nie istnieją. A jednak... Dysponujemy przepotężnym narzędziem, z którego na co dzień nie zdajemy sobie sprawy. Tym narzędziem jest... — Magia — padło zza moich pleców. — Jezus Maria, kobieto! — Odwróciłam się rozsierdzona. — Zawału dostanę, jeśłi będziesz się za mną czaić. Miałaś być w oborze! — Byłam. Oszukałaś mnie, by przemycać tutaj treści wywrotowe. — Jakie treści?! O narzędziach piszę, nie o treściach! — Narzędziem do spełniania marzeń jest nasz U M Y S Ł . Magia nie istnieje. Ha! Ale Was zdziwiłam. Napisałam z osiem książek o magii i naraz twierdzę, że nie istnieje. Otóż magia to nic innego jak moc umysłu, zwana także sugestią (gdy jest stosowana przez kogoś na Tobie) bądź autosugestią (gdy Ty ją stosujesz na sobie). Jeżeli słowo „autosugestia" jest zbyt nowoczesne, bez klimatu, takie... eee tam... za długie, naukowe i niefajne, zastępujesz je słowem „magia" i wszystko gra. Naszym umysłem zawiadują trzy kobiety. (Mężczyzno podczytujący tę książkę, zła wiadomość: Twoim umysłem też zawiadują trzy kobiety): Głupia jak lewy but z prawej nogi, za to bardzo wpływowa podświadomość. Sprytna, inteligentna, ale jakaś taka mało przedsiębiorcza świadomość. I coś, do czego nie mamy dostępu w inny sposób niż przez ową przygłupią, naiwną podświadomość, a co jest sprawcą wszystkiego — nadświadomość, zwana także Najwyższą Inteligencją, a przez niektórych Bogiem. Droga naszej petycji jest więc następująca: ego (świadomość) pisze telegram do id (podświadomości): „Na gwałt potrzebny mi Książę Na Białym Koniu", a id, które zawsze coś pokręci, głupol jeden, depeszuje do nadświadomości: „te, superedzia, edzia coś mendzi o gwałcie i koniu". Jak więc aktualne w przedmiocie naszych rozważań staje się powiedzenie: „Uważaj, czego sobie życzysz, bo, jak Boga kocham, możesz to otrzymać!". Wniosek: petycje do id należy formułować prosto, jasno i na temat. Najlepiej w trzech słowach, bo ma pamięć złotej rybki i więcej nie zapamięta. Powyższy przykład należy więc skrócić do: „Kurde, chcę faceta!". Ponieważ w tej książce będziemy pracować z podświadomością, musimy poznać nasze narzędzie dogłębnie. Wiadomo bowiem, czym się kończy nieznajomość instrukcji obsługi — tym, czym suszenie włosów mikserem. Podświadomość to jest takie śmieszne coś, co ma ogromny wpływ na nasze życie, ale o tym nie wiemy, a

nawet jeśli wiemy, to nie pamiętamy. Ta niewidzialna ręka rządzi, ale robi to w białych rękawiczkach i bardzo subtelnie. Fajnie! — zakrzykniesz. Lubię szefów w białych rękawiczkach. Owszem, jeśli jesteś instrumentariuszką, to może i lubisz... Podświadomość pracuje bez przerwy, nawet kiedy śpisz (a dodam uprzejmie, iż przesypiasz jedną trzecią życia, akurat tę, podczas której nie jesteś w pracy i nie odreagowujesz stresów z pracy przyniesionych), co drimerkę powinno cieszyć. Fajnie przecież zaprzęgnąć do spełniania marzeń coś, co jest stworzone do tego, by nam służyć, i czyni to z ochotą dwadzieścia cztery godziny na dobę. Z nią to, pszczółką oraz mrówką, będziemy pracować — z naszą Id vel Idzią kochaną. Jej będziemy wdzięczne za spełnienie marzeń i na nią będziemy pomstować, gdy tych marzeń nie spełni. Jak na kogoś, kto rządzi (i od kogo tyle zależy), Id jest zadziwiająco głupia. Jest jak małe dziecko (nie żebym uwa żała, iż małe dzieci są głupie), któremu można wszystko wmówić, jeżeli się tylko odpowiednio często i długo powtarza to, co wmówić chcemy. Rozumiesz: jeśli będziesz dziecku powtarzała J e s t e ś głupie i brzydkie", gwarantuję, że w końcu w to uwierzy, choćby nie wiem jak wysokie mniemanie miało o sobie na początku eksperymentu i choćby nie wiem jak było (obiektywnie patrząc) mądre i piękne. Słuchaj dalej, bo to już zupełny odlot: nasza podświadomość egzystuje tylko tu i teraz oraz w twierdzeniach. Jeśli mówisz jej: „nie jestem brzydka" i cieszysz się na efekt, że już po tygodniu pracy nad tym marzeniem będziesz emanowała pięknem, to się rozczarujesz. Twoja podświadomość zrozumiała , j e s t e m brzydka" i zrobi wszystko, byś po tygodniu czuła się jak księżniczka zaklęta w żabę szerokoustą. Jeśli z kolei zaczniesz jej wmawiać: „będę piękna", to ona przytaknie ochoczo i... na Twój pogrzeb wyczaruje Ci cudny makijaż oraz śliczną suknię, pasujące kolorystyką do Twojej trumny. Doprawdy, podczas swej ostatniej drogi będziesz wyglądała 0 dziesięć lat młodziej, tylko co Ci po tym? Nie pytaj, czemu mamy taką podświadomość. Nie wiem. Pogódź się, że mamy, i naucz się z nią postępować. Może 1 jest ograniczona, ale czasami myślę, że to dobrze: można nią łatwo manipulować. Można j ą w y t r e s o w a ć . Gdyby była cwana, nie miałybyśmy szans na wydrimowanie tego, czego pragniemy. Świadomość, zwana ego, działa wtedy, gdy myślisz (jeśli nie jesteś przysłowiową blondynką, to myślisz często, nie tak często jednak, jak myśli za Ciebie podświadomość). Z nadświadomością, czyli superego, jest jak z duchami: wszyscy w nią wierzą, choć nikt jej nie widział. Ale jest. Wierz mi. I to ona właśnie — Nadega (uwaga dla tych, co nie mają poczucia humoru: to nie jest moja ignorancja czy błąd korektorki, poprawnie to superego, ale ponieważ jesteśmy kobietami z poczuciem humoru, to będziemy mieć Nadegę, Egę oraz Idzie, okej?) — spełnia marzenia, więc warto byłoby obdarzyć swą nadświadomość odrobiną szacunku, może podlizać się jej od czasu do czasu czy co?

Dziewczyny, wierzcie mi, to, czego potrafi dokonać nasz umysł, nasza jaźń, czyli my same, gdy pragniemy czegoś całą sobą, nie mieści się w granicach wyobraźni. — Ja tam mam bezgraniczną wyobraźnię — wtrąca naraz Patrycja, niezbyt zadowolona, że o niej nie piszę. — Taak? Zaraz sprawdzimy. Wyobraź sobie, Czytelniczko, teraz, w tej chwili, coś zupełnie nieprawdopodobnego. Na przykład, że jesteś średniowieczną księżniczką, o której rękę walczy dwóch fantastycznych rycerzy. Zamykasz oczy i pstryk: jesteś ową księżniczką, są ci dwaj, widzisz to jak na dłoni, stajesz się nią... Zauważ, Moja Droga: stajesz się tym, kim chcesz. — Co z tego? — zapytasz. — Przecież to tylko wyobraźnia! Otóż to, że dla naszego umysłu nie ma podziału na „wyobraźnię" i „niewyobraźnię". Marzenie i jawa, świadomość i sen są dla niego w danej chwili tak samo realne. Czemu więc nie podsunąć Nadedzi marzenia, by uznała je za prawdę i zaczęła się do nowej rzeczywistości PRZYSTOSOWYWAĆ, czyli marzenie SPEŁ NIAĆ? Jest to tylko kwestia czasu i determinacji, by superego spełniło marzenia. Każde. Jeżeli będziesz sobie wmawiać dostatecznie długo, że jesteś tą księżniczką, twój umysł: 1. Uwierzy i zwariujesz, po czym spędzisz resztę życia zamknięta (niekoniecznie w wieży) w otoczeniu Napoleonów i innych nawiedzonych, którzy też uwierzyli 2. Dostosuje się do oczekiwań i na turniejach bractw rycerskich będziesz robiła za etatową księżniczkę 3. Zagrasz w spektaklu księżniczkę, o którą tłuką się Żebrowski z Lindą 4. Zrobisz teledysk i zagrasz księżniczkę, o którą... jak powyżej 5. Zostaniesz celebrytką (kąpiel z bąbelkami — i nie tylko z bąbelkami — w programie Big Brother), zaczniesz bywać na imprezach dla celebrytów, tam poznasz księcia krwi i... Zauważcie, że dałam absurdalny przykład, a mój umysł wyprodukował na zawołanie pięć możliwości, jak spełnić to marzenie. Skoro już wiemy, że nasze Wielkie (i mniejsze też) Marzenia zależą od nas samych, że naszym narzędziem jest tresowalna podświadomość, że wystarczy chęć i determinacja, by osiągnąć cel, bierzemy się raźno do roboty. R O Z D Z I A Ł I I 0 CZYM MARZYSZ I CZY NA PEWNO MARZYSZ O TYM, O CZYM WYDAJE CI SIĘ, ŻE MARZYSZ

Podział marzeń Marzenia można roboczo podzielić na kilka grup. No dobra, można i na kilkanaście, a nawet kilkaset, nie zależy mi jednak na naukowych wywodach, lecz na konkretnej pracy. Umawiamy się na samym początku: Ty w swoim czerwonym zeszyciku pracujesz nad swymi marzeniami, ja na kartach tej książki nad moimi — na bieżąco będę podawała przykłady, i to nie bohaterek wyimaginowanych, jak to bywa w zamerykanizowanych poradnikach na każdy temat (znasz tę manierę: „Jane M. jest typową gospodynią domową. Ma męża, dwoje udanych dzieci, mieszka na przedmieściach Detroit. Zawsze pragnęła uprawiać łyżwiarstwo figurowe, nigdy jednak..." et cetera. Zawsze mam chęć sprawdzić, czy przytoczony przykład miał miejsce w rzeczywistości), ale najbardziej rzeczywistych. Naszą ulubioną bohaterką, na której przykładzie będziemy pracować, zostanie niejaka Katarzyna M. (oczywiście zbieżność imienia i nazwiska z moim jest zupełnie przypadkowa). Odbiegłam od tematu. Podział marzeń raz jeszcze Na wstępie uwaga wewnętrzna (nie pytaj, dlaczego wewnętrzna, bo nie wiem — fajnie brzmi?): marzeń t y p u , jestem szczęśliwa", kasa nie przyjmuje. Szczęście jest w nas — we mnie i w Tobie. Ta książka nie udziela porad, jak być szczęśliwą, ale jak spełniać marzenia. Możesz urzeczywistnić wszystkie swoje marzenia — od miliona złotych na koncie bez przepracowania choćby jednego dnia po zostanie papieżem kobietą (choć to chyba nie w tym wcieleniu) — ale ich spełnienie niekoniecznie musi sprawić, że nagle będziesz szczęśliwa. Może jesteś malkontentką i nic nie jest w stanie Cię uszczęśliwić? Może jesteś myśliwym, którego raduje jedynie pogoń za zajączkiem, czyli droga do marzeń, a nie konsumpcja upolowanej zdobyczy? A może już jesteś szczęśliwa, więc na marzenie J e s t e m szczęśliwa" szkoda czasu? Tu dygresja: uczucie szczęścia jest chwilowe. Owszem, możesz uważać się ogólnie za szczęśliwą osobę (każdy chyba, kto nie jest Marią Siedem z domu Nieszczęść, może się za taką osobę uznać), ale poczucie szczęścia masz w danej chwili. Trwa wtedy, gdy o nim myślisz. A więc marzenie J e s t e m szczęśliwa" nie ma sensu. Jest również względne — jeżeli porównasz się do umierającego z głodu etiopskiego dziecka, to siłą rzeczy ogarnie Cię poczucie szczęśliwości. Już twierdzenie J e s t e m szczęśliwa do końca życia" ma więcej sensu, ale uważaj — po pierwsze ociera się o cud, po drugie Siła Wyższa, by je spełnić, może radykalnie skrócić Twoje życie do dnia jutrzejszego, kiedy to niepomiernie szczęśliwą, z uśmiechem samozadowolenia na twarzy przejedzie pociąg (nic to, że w tym miejscu nigdy nie widywano drapieżnych pociągów i nawet torów kolejowych nie ma). Jeszcze jedno: uczucie ciągłej szczęśliwości na dalszą metę nie służy człowiekowi. Musimy zaznać od czasu do czasu odrobiny goryczy, nawet jeśli ogólnie czujemy się szczęściarami, by poczuć smak szczęścia. Przykład z ptasim mleczkiem jest tu na miejscu: uwielbiasz ptasie mleczko, no nie?

(Kto go nie lubi). Ale gdybyś miała żywić się wyłącznie ptasim mleczkiem, popijając je czekoladą na gorąco... kurczę, już mnie wykrzywiło. Nadmiar słodyczy szkodzi zdrowiu. Nie tylko fizycznemu. Po wykładzie na temat szczęścia (które jest w nas) mały wykład na temat: PRECYZOWANIE MARZEŃ To ważny podrozdział i proszę go nie pomijać. Nawet jeśli wyda Ci się, że się powtarzam. Bynajmniej. Dodam jeszcze, że dalszy ciąg postępowania zależy od tego rozdziału, więc się nie zżymaj, że znów wracamy do pracy — długopis wyczekująco w dłoń, czerwony kajecik otwarty, zwarty i gotowy i piszemy/czytamy. Gdy będziesz przerabiała poszczególne marzenia, od razu się zastanów nad ich ważnością oraz pilnością. To zrozumiałe, że jedno marzenie jest arcyważne, nie chcesz i nie możesz z niego zrezygnować, natomiast drugie mogłabyś sobie na jakiś czas darować. Jeśli jesteś bezrobotna, a nie lubisz NIE pracować, praca będzie dla Ciebie namber łan. Oczywiście zamiast pracować nad pracą, możesz popracować nad pieniędzmi — jak wspomniałam, forsę można mieć z innych źródeł niż zarobkowanie. Jeśli jesteś samotna, a nie znosisz samotności, zechcesz zapewne wyczarować sobie księcia z bajki. Uważaj tylko na to z jakiej bajki. Może od razu odpuść sobie i bajkę, i księcia i poprzestań na dobrym mężu? Nie chcę tu niczego narzucać czy jakkolwiek Cię ograniczać, ale masz większe szanse na wypracowanie za pomocą tego poradnika dobrego męża niż księcia z bajki o Kopciuszku. I nie chodzi tu o to, że ten ostatni nigdy nie istniał... To były uwagi odnoszące się do ważności marzeń. Rozumiesz: liczą się priorytety. Teraz o pilności. Niektóre z nas nie mają czasu. Nie mówię o przepracowanych matkach Polkach, które harują na trzy etaty, a na przykład o zagrożonych eksmisją czy chorych na raka. Owe niebogi nie będą pracowały nad marzeniem „wakacje na Ibizie" czy „porsche carrera za sto tysięcy złotych", ale raczej nad spłatą długów czy wyzdrowieniem, prawda? Jeżeli za tydzień masz egzamin swego życia (notabene i z perspektywy osoby, która pobiła rekordy w zdawaniu egzaminów: nie ma takiego, którego nie dałoby się oblać, a potem i tak zdać, więc wyluzuj), możesz bardziej pragnąć zdać ten egzamin, niż mieć własny dom (ja bym tam wolała dom, ale to Twoje marzenia, nie moje). Aby było łatwiej wybrać, stawiaj przy każdym marzeniu punktację, powiedzmy, w skali od 1 do 10. W zależności od tego, jak ważne jest ono dla Ciebie, a także jak pilne. To tylko skala orientacyjna, nie będziemy wciskały marzeń do jakiejś mądrej tabeli, która to w końcu uzmysłowi Ci — ku Twej konsternacji — że nie pragniesz wcale nowego kochanka czy jakiegokolwiek kochanka (jak Ci się zawsze wydawało), ale dobrego obiadu z trzech dań, bo akurat jesteś cholernie głodna. Przyznam, że takie-tabele lub podsumowania zawsze mnie śmieszyły (widzisz to? — Ludzie dzielą się na trzy grupy: 0-33 punkty „bardzo lubią", 34-66 punktów „lubią", 67—100 punktów „nie lubią", i nieważne, o co chodzi z tym lubieniem...).

Precyzujemy więc, powracając do tematu. Wyciągnij swój czarodziejski kajecik i pod dzisiejszą datą rozpocznij ćwiczenie numer 1. Ćwiczenie numer 1 Wybór marzeń Wybierz trzy (dosłownie trzy) z poniższej listy dziedzin, kierując się wystawionymi owej dziedzinie ocenami (w skali od 1 do 10). Pod uwagę przy ocenie weź ważność i pilność marzeń z tej dziedziny. 1. Praca 2. Rodzina 3. Facet 4. Zdrowie 5. Uroda 6. Pieniądze 7. Marzenia materialne (domek w lesie, wycieczka, samochód, co-tam-Ci-przyj dzie-do-głowy) 8. Umiejętności/nauka. Wybrałaś? No to... R O Z D Z I A Ł III ZACZYNAMY NA SERIO!! Będzie Ci potrzebny czarodziejski kajecik, wyobraźnia, czas przeznaczony tylko dla siebie, cisza i spokój. 1. PRACA Praca jaka jest, każdy widzi. Zabiera nam jedną trzecią życia, następną jedną trzecią tracimy z powodu stresów, jakich nam przysparza, a kolejną na szczęście przesypiamy. Jeżeli masz wspaniałą pracę, o jakiej zawsze marzyłaś, do tego płaca jest adekwatna do wysiłku i oczekiwań, punkt ten pomiń (chciałam napisać: pozostaw czasowi, ale nie mogę zaraz na wstępie wydać się pesymistką). Jeżeli do Twoich trzech wielkich marzeń należy to związane z pracą, zapisz je teraz. Ogólnie. Katarzyna M. wzięła się raźno do roboty. Chwyciła długopis w dłoń, przygryzła końcówkę — bo tak robią na filmach — / po długim namyśle wyskrobała (pamiętając, że ma być ogólnie): Moje marzenie numer 1: MAM

DOBRĄ PRACĘ. I bardzo dobrze. Tu dygresja. Zauważyłaś, że napisała to w czasie teraźniejszym, w pierwszej osobie? Nie życzeniowo: „Chcę mieć dobrą pracę", ale: „Mam dobrą pracę"? Jeśli nie zauważyłaś i sama napisałaś, że chcesz, a nie masz, to po pierwsze popraw, po drugie zapamiętaj i stosuj. Od teraz do końca naszej współpracy obowiązuje zasada „tu i teraz". Dlaczego? Żebyś się przyzwyczajała. Żebyś się przyzwyczajała do tego, że M A S Z D O B R Ą PRACĘ. Teraz doprecyzujmy. Co dla Ciebie znaczy „dobra praca"? No taka, która daje dużo pieniędzy! — zakrzykniesz odruchowo. Dużo dla kogo? Dla Ciebie, mieszkającej z kotem i rybkami w kawalerce w Radomiu, czy dla Billa Gatesa, który oprócz rybek i paru kotów ma zapewne żonę oraz jacht na utrzymaniu tudzież paru kelnerów w restauracjach, w których zwykł był jadać lancz? Twoje „dużo" jest względne... Zastanów się przez chwilę, za j a k ą cenę chcesz mieć tę masę pieniędzy? Czy na to „dużo" jesteś w stanie pracować dwanaście godzin dziennie, również w weekendy? Czy dla dobrej pracy możesz poświęcić wszystko? Oddasz męża, dom i dziecko (nie mówiąc o psie rasy alaskan malamute)? Bo ja nie (no dobra, bądźmy szczere: eksmęża bym oddała). Katarzyna M. się zamyśliła. Pytania stawały się coraz bardziej niewygodne i — cóż, Autorko, umawiałyśmy się na szczerość, to będę szczera — napastliwe. Praca jest przecież ważna, bardzo ważna! Najważniejsza! Bez pracy... Jak zdobędę WiLKa? A jednak... Zarzynać się dla willi i lexusa? I tyrać na księcia nieroba? Come on! Najpierw Cię ucieszę: w zasadzie każda praca może być dobra — jest to pojęcie tak względne, jak niedawne „dużo". Dla sprzątaczki, która tyra za tysiąc złotych miesięcznie, praca księgowej jest szczytem marzeń, natomiast zakładam się, że niejedna księgowa w cichości ducha zazdrości sprzątaczce bezstresowego machania ścierką. Dla bezrobotnej samotnej matki, która nie ma na buty dla syna, każda praca będzie dobra. Teraz Cię zmartwię: dla Ciebie dobrą jest ta praca, którą zaraz — ze szczegółami! — opiszesz. Ha, ale się przestraszyłaś, co? Spoważniejmy. Zamknij oczy i wyobraź sobie siebie w wymarzonej pracy.

Nie krępuj się. Popuść cugli fantazji i samokontroli (szczególnie tej drugiej, która usiłuje kotwiczyć Cię tu, na Ziemi, gdzie jest bezpiecznie, swojsko i tak cholernie nudno...) i zobacz siebie w pracy, j a k ą zawsze chciałaś mieć. Jak się to marzenie ma do pracy, która daje dużo pieniędzy, a zero satysfakcji? Czy aby na pewno pracą Twego życia jest przerzucanie cholernych faktur w znienawidzonym biurze, ale za to za dziesięć tysięcy złotych miesięcznie („dobrze płatna")? A może... Może wolisz być... leśnikiem? Pomogę Ci w doprecyzowaniu marzenia, zadając konkretne pytania: 1. Gdzie? — W domu czy w zagrodzie? W biurze? Dużym? Małym? Na łonie... natury, oczywiście, czy w biurowcu ze szkła i światła? Pisz, pisz, Kochana, notuj wszystko, co przychodzi Ci do głowy!! 2. W jakim zawodzie? — Swoim czy innym? Innym, czyli jakim? A może i w swoim, i w jakimś jeszcze? Praca fizyczna (w stajni przy koniach?) czy umysłowa? W ruchu czy bezruchu? Spokojna czy ekscytująca? A może lubisz lekki stresik? Może bez codziennej porcji adrenalinki nie potrafisz funkcjonować? 3. W jakich godzinach? Ile godzin tygodniowo? (Uwaga: w tym miejscu marzymy — jeśli chciałabyś pracować od 12.00 do 14.00, bo lubisz się wyspać, a po południu wolisz pograć w badmintona, wpisz to). 4. Dla siebie czy dla kogoś? — Jeśli dla kogoś, to na etacie czy jako wolny strzelec? W firmie prywatnej czy państwowej? (Jezu, Ty naprawdę chcesz pracować na etacie w państwowej instytucji?! Chyba nie chcesz być windy-katorem w skarbówce?!). 5. Masz szefa czy jesteś szefem? — Nie łudźmy się, każdy ma jakiegoś szefa — nawet papież — nie każdy jednak nadaje się do bycia szefem/podwładnym. A może nie chcesz mieć szefa ani nim być? Ponoć wyznacznikiem tego, czy jesteś szefem, jest to, że będąc szefem, możesz przyprowadzić do pracy własnego psa. Doprawdy dziwny wyznacznik... 6. Jesteś producentem dóbr jakowychś czy może usługodawcą? 7. Ile zarabiasz? Rzuć jakąś kwotę, choćby nie wiem jak absurdalną, w swoim czasie popracujemy nad jej realnością. 8. Czego oczekujesz po tej pracy? Uznania? Szacunku? Podekscytowania czy przeciwnie: świętego spokoju? 9. Pracujesz sama czy w zespole? Teraz będzie przykład (naszej ulubionej bohaterki).

Katarzyna M. pracuje jako administratorka. Jest szefową własnej małej (jednoosobowej, he, he) firmy, którą zatrudnia duża międzynarodowa korporacja, zajmująca piękne biuro na dziesiątym piętrze ekskluzywnego biurowca ze stali i szkła (korporacja, nie Katarzyna M.) ze zniewalającym ponoć widokiem na plac Konstytucji, choć osobiście woli patrzeć na rzekę i las (tym razem Katarzyna M., nie korporacja). Zarabia nieźle jak na polskie realia, lecz po pierwsze chciałaby zarabiać lepiej, po drugie opłaty stałe oraz podatki pochłaniają gros jej wynagrodzenia, po trzecie stres i brak uznania dla jej pracy wykańczają (i cholernie wkurzają) Katarzynę M. Poprosiłam panią Katarzynę M. o krótki wywiad na temat pracy jej marzeń. Oto on. Ekhm... ekhm... raz, dwa, trzy, cztery... To się nagrywa?! 1. Jako kto? W marzeniach pracuję jako dekorator wnętrz i architekt krajobrazu, robię na komputerze projekty, którymi potem ludzie się cieszą i za które obsypują mnie pieniędzmi, poza tym jestem specjalistką w wąskiej i bardzo pożądanej dziedzinie weterynaryjnej, a po godzinach i z zamiłowania piszę bestsellerowe książki. 2. Gdzie? Oczywiście w domu, ale mam też ładny, przytulny gabinecik parę przecznic stąd, tak żeby mi klienci nie zawracali głowy w domowym zaciszu. Wiesz: maj hołm is maj kastet. No dobra, tani szpan... 3. Jak? Mam dużo dobrze płatnych zleceń — to praca twórcza — ciągle robię coś nowego, więc chyba nigdy mi się nie znudzi. Pracuję bez pośpiechu, bez stresu, z radością i chęcią, bo nie dość, że to, co robię, daje mi satysfakcję i pieniądze, to nie mam szefa, który by stał nade mną i mendził. A jak nie chcę, to zamykam biuro i wyjeżdżam na Karaiby — stać mnie! 4. Jak długo? A tak ze cztery godziny dziennie, chyba że coś mnie pochłonie, wtedy mogę siedzieć i całą noc — kurczę, no nie bulwersuj się, nie moja wina, że ty harujesz na dwa etaty, a mi się marzą cztery godziny dziennie! Kazałaś mówić szczerze! No okej, już się uspokajam... Aha, weekendy i święta mam oczywiście wołne, a wakacje robię sobie wtedy, kiedy mi są potrzebne, ot tak, żeby pamiętać, czym jest praca, a czym wakacje. 5. Za ile?

Wiesz, o pieniądzach to się w dobrym towarzystwie nie mówi, bo od razu wszyscy zazdroszczą, ale wyznam ci, że chcę zarabiać z dziesięć tysięcy miesięcznie. Jeśli mam jakiś kaprys czy potrzebę, mogę pracować więcej i zarobić więcej. Wreszcie koniec kłopotów z długami, podatkami, ZUS-em — w Irlandii urzędy są tak przyjazne dla kobiety pracującej... 6. Z kim? Nie mam szefa ani pracowników. Boże! I to, i to doprowadzało mnie do szału na przemian z rozpaczą. Pracuję z ludźmi, bądź co bądź urządzam ich wymarzone domy i leczę zwierzaki, ale kiedy się ludźmi zmęczę — w samotności. No i piknie, jak mówią marynarze lądowi. Teraz przyjrzyjmy się litanii życzeń naszej uroczej rozmówczyni. Na pierwszy rzut oka jest bez zarzutu. Wie kobieta, czego chce. Na drugi rzut oka... przyjrzyj się razem ze m n ą liście życzeń Katarzyny M. 1. Jako kto: W marzeniach pracują jako dekorator wnętrz i architekt krajobrazu, robię na komputerze projekty, którymi potem ludzie się cieszą i za które obsypują mnie pieniędzmi, poza tym jestem specjalistką w wąskiej i bardzo pożądanej dziedzinie weterynaryjnej, a po godzinach i z zamiłowania piszę bestsellerowe książki. Tu jest w miarę okej. Nie wiem wprawdzie, jak Katarzyna M. chce na to wszystko znaleźć czas (czytając poniżej, że pracuje tylko cztery godziny dziennie, ma dużo zleceń i jest wprost rozchwytywana jako lekarz specjalista — nie mówiąc o tym, że dalej pojawi się w jej marzeniach normalna rodzina, czyli dwoje dzieci i jakiś mąż), ale to, co chce robić, wyszczególniła tak, że już szczegółowiej nie można. I dobrze. Dalej zaczynają się schody. 2. Gdzie: Oczywiście w domu, ale mam też ładny, przytulny gabinecikparę przecznic stąd, tak żeby mi klienci nie zawracali głowy w domowym zaciszu. Wiesz: maj holm is maj kastet... Jak znam podświadomość (a znam), od razu wyłapie klientów, którzy mają NIE zawracać głowy w domu i oczywiście przekształci to w tabuny interesantów pukających do drzwi willi Katarzyny M. o każdej porze dnia i nocy. O tanim szpanie angielszczyzną nie wspominam nawet. Później jest jeszcze gorzej: 3. Jak: Mam dużo dobrze płatnych zleceń — to praca twórcza — ciągle robię coś nowego, więc chyba nigdy mi się nie znudzi. Pracuję bez pośpiechu, bez stresu, z radością i chęcią, bo nie dość, że to, co robię, daje mi satysfakcją i pieniądze, to nie mam szefa, który by stał nade mną i mendził. A jak nie chcę, to zamykam biuro i wyjeżdżam na Karaiby — stać mnie! Idzia wyłapie na sto procent szefa, który będzie sterczał nad naszą bohaterką, oraz pośpiech i stres. I zafunduje Katarzynie M. taką dawkę szefa, pośpiechu i stresu, że nawet na te Karaiby (których, że zacytuję: jak nie chcę) nie będzie miała siły ani chęci jechać. Wredna ta podświadomość, no nie?

Najgorszy jest chyba punkt 5. 5. Za ile: Wiesz, o pieniądzach to się w dobrym towarzystwie nie mówi, bo od razu wszyscy zazdroszczą, ale wyznam ci, że chcę zarabiać z dziesięć tysięcy miesięcznie. Jeśli mam jakiś kaprys czy potrzebę, mogę pracować więcej i zarobić więcej. Wreszcie koniec kłopotów z długami, podatkami, ZUS-em — w Irlandii urzędy są tak przyjazne dla kobiety pracującej... Katarzyna M. z miejsca zostanie znienawidzona przez zazdrosnych przyjaciół. Gorzej, że od razu wpadnie w długi, dobierze się do niej skarbówka i ZUS, bez względu na to, jak fajnie jej będzie w tej Irlandii. A tak na marginesie, to te dziesięć tysięcy może jej nie wystarczyć: po pierwsze nie wymieniła waluty (a ma przecież polską podświadomość) i w Irlandii za dziesięć tysięcy PLN (dwa i pół tysiąca euro) pożyje na poziomie wcale nie najwyższym, po drugie nie wiem, czy te dziesięć tysiaków wystarczy jej na urzeczywistnienie pozosta łych marzeń. Po trzecie powiedziała to w formie życzeniowej. Skoro chce zarabiać, to proszę: niechaj sobie chce... Punkt 6. też bym wyrzuciła, ale skoro pani K.M. pragnie mieć szefa, który doprowadza ją do szału i rozpaczy, oraz chce się „męczyć z ludźmi w samotności" (tak ten punkt zrozumie Idzia), to już jej sprawa. No i? Czy czujesz już, o co chodzi w tej grze? Więc teraz Twoja kolej. Jeśli mnie posłuchałaś — pracę marzeń na razie sobie wyobraziłaś, nie utrwalając na papierze błędów popełnionych przez naszą bohaterkę. Dopiero t e r a z , znając reguły gry, znając złośliwość i ograniczenie Idzi, weź długopis w dłoń. Masz swoje pięć minut. O p i s z siebie w wymarzonej pracy. Mija pięć minut... Dziesięć minut... Dwadzieścia... Słuchaj, to ma być opis wymarzonej pracy, a nie dzieło życia! Przystopuj! A teraz to, czym zapełniłaś połowę czerwonego zeszyciku, streść w krótkich żołnierskich słowach. Zdaniami twierdzącymi. W czasie teraźniejszym i pierwszej osobie. Oto co powinna napisać (świadoma) bohaterka naszej książki: Ja, Katarzyna M., mam dobrą pracę. Jestem dekoratorką domu i ogrodu, anestezjologiem weterynaryjnym oraz pisarką bestsellerów. Pracuję w domu lub w gabinecie blisko domu.

Pracuję spokojnie, z radością i chęcią, twórczo. Lubię swoją pracę. Pracuję cztery godziny dziennie. Wtedy kiedy chcę, mam wolne. Zarabiam ponad dziesięć tysięcy miesięcznie. Jestem ceniona, szanowana i lubiana. No i co, Moja Droga? Chciałabyś mieć taką pracę? B o j a — owszem. Zauważ, że zmieniłam architekta na dekoratorkę. Po co narażać naszą Katarzynę M. na kolejne pięć lat studiów? Dla tytułu architekta? Jeśli pragnie kolejnego tytułu, to niech go sobie wpisze jako „Marzenia inne", a dekoratorką — tak dobrą i uznaną, jak zechce — może być po kursach. Pamiętaj, że pracujemy na serio i na żywym organizmie — Ty na swoim, ja na swoim. Każde nieprzemyślane słowo może mieć swoje konsekwencje w przyszłości. Doprecyzowałam również „wąską dziedzinę weterynaryjną" (nasza Idzia, widząc słowo „wąska", imaginuje za ciasne rajstopy — oby tylko...). Skróciłam poszczególne zdania. Podświadomość — zupełnie jak dziecko — łatwo się dekoncentruje. Gdy słyszy, że „pracuję cztery godziny dziennie... weekendy i święta mam wolne, inne dni —jeśli mam taką potrzebę również", wyłącza się gdzieś na wysokości świąt. Może nie wystarczyć jej uwagi do słowa „wolne" i z naszego życzenia wyjdzie: „pracuję cztery godziny dziennie, weekendy i święta", i Katarzyna M. będzie harowała na okrągło przez cały rok. Powiesz, że drugie zdanie jest za długie, ale Idzia raczej nie wyłączy się przed słowem „pisarka", bo po pierwsze jest jeszcze wypoczęta, a po drugie zbyt ciekawa, kim to Katarzyna M. chce być, żeby się dekoncentrować w najważniejszym momencie. No dobra. Mamy dwie litanie życzeń — zwane fachowo DEKRETAMI — Ty swoją, ja swoją. Co z nimi dalej? Nic. Na razie nic. Przejdźmy do następnego marzenia. 2. RODZINA Rodzina też właściwie jest, jaka jest. Nie wiem jak Ty, ale ja nie znam rodziny, która nie byłaby jakoś pokręcona. Szeroko przytaczane jako przykład normalne rodziny po prostu nie istnieją. Oczywiście może się zdarzyć, że Twoje małżeństwo jest udane, mąż wspaniały, dzieci kochane et cetera, ale gdzieś w szafie czai się cień (oby tylko cień...

niektóre rodziny trzymają trupa w szafie!), a to matki, która... a to ojca, który... Jeżeli nawet Twoi rodzice byli okej, to rodzice Twojego ukochanego nie do końca i to kładzie się cieniem na Waszym życiu. Kiedyś, gdy sama wyrzucałam sobie, że jestem złą matką (uwaga: hasło J e s t e ś złą matką" potrafi córce wmówić, tak by w to uwierzyła, T Y L K O matka), przeczytałam dwie złote myśli, które bardzo podniosły mnie na duchu. Pierwsza z nich: „Nie znam rodziców, którzy patrząc swojemu nowo narodzonemu dziecku w oczy, zastanawialiby się, jak bachorowi zatruć życie" (R. Bishop), a druga: „Nikt nie uczył nas, jak być rodzicami — to najtrudniejszy zawód świata" (ta złota myśl chyba jest moja, ale głowy nie dam). Pamiętajmy o tym, gdy będziemy rozpracowywać naszą rodzinę... Naszym zadaniem będzie uczynienie rodziny taką, j a k ą chciałybyśmy, by była. Okej? No więc pisz, o czym marzysz, tylko szczerze, jak na spowiedzi. Może nawet szczerzej. MASZ PRAWO — teraz jest ta chwila — być ze sobą szczera. Po raz pierwszy i być może ostatni. Jeżeli gdzieś na dnie duszy pragniesz, by wrócił niewierny małżonek (mimo że nie przyznawałaś się do tego nawet samej sobie i nienawidzisz drania tak bardzo, że gdyby stanął w drzwiach, tobyś mu... nogę nimi przytrzasnęła i...), napisz to teraz. Jeżeli całe życie czułaś się niekochana, niedoceniana, niechciana czy jeszcze jakaś nie... wyznaj to sobie (jeśli musisz komu innemu, to powstrzymaj się jeszcze trochę albo napisz do mnie, wysłucham). A jeżeli to Ty kogoś krzywdzisz, chcący czy niechcący (kurde, tylko psychopata krzywdzi chcący, a ja nie piszę dla psychopatów), i chciałabyś prosić o wybaczenie, naprawić błędy, odwrócić przeszłość — pisz. I ponawiam prośbę: bądź ze sobą brutalnie szczera, nikt Twoich notatek nie przeczyta — m a m nadzieję, że zadbałaś o ich poufność. Zadbałaś? Czy gdy tylko odłożysz czerwony kajecik, dorwie się do niego dozorczyni?! Uwaga wewnętrzna: gdy czytając tę książkę, przydarzy Ci się wpaść w trans tudzież szał spełniania marzeń i najdzie Cię nieodparta chęć czynienia notatek czy też natychmiastowego wykonywania moich poleceń, zaklinam Cię: nie pisz niczego na marginesie tej książki! Na okładce też nie! Nie dlatego, że niszczysz moje cenne dzieło (kurczę, gdyby był to poradnik jazdy na wrotkach, mogłabyś sobie szlaczki rysować na każdej stronie), ale z bardziej prozaicznego powodu: w przypływie pozytywnych uczuć zechcesz może pożyczyć tę książkę przyjaciółce czy siostrze (a nie daj Boże sąsiadce) i... hm... naprawdę chciałabyś, by Twoja sąsiadka dowiedziała się, iż tym, o czym marzysz, jest seks w wannie z Minotaurem?

Nawet jeśli będziesz wstrzemięźliwa w dzieleniu się poradnikiem, niektórzy goście mają taki dziwny zwyczaj — no dobra, JA mam taki dziwny zwyczaj: ręce same mi się wyciągają do książek stojących na półkach, czy to w księgarni, czy w bibliotece, czy u znajomych. Oczywiście nie kradnę ich — tych książek — a jedynie kartkuję z zainteresowaniem, potem (najczęściej, choć nie zawsze) odstawiam na półkę. W wypadku tej książki zainteresowanie mogłoby znacząco wzrosnąć z powodu Twych prywatnych zapisków (szczególnie tych o Minotaurze). Co to ja chciałam? A, pisałam o szczerości. I rodzinie. Zapewne rozpędziłaś się i — sprzeniewierzając się regule numer 1: pozytywnie, twierdząco, w czasie teraźniejszym, jasno i na temat — znów napisałaś elaborat. I dobrze. Rodzina to temat rzeka; gdybym zamiast o spełnianiu marzeń napisała coś w rodzaju „Jak wychować superdziecko. Praktyczny poradnik", z tantiem mogłabym żyć na Karaibach przez najbliższe pół wieku, a ja Ci tu o marzeniach (głupia jakaś jestem). Rezygnując z życia na Karaibach, pytam Cię zupełnie poważnie: Czego pragniesz? Napisz ogólnie i w jednym zdaniu. Katarzyna M., odrywając się od smutnych rozważań na temat pradziadka, który hardziej od niej kochał swą laskę z wdzięcznie wygiętą, rzeźbioną w kości słoniowej rączką, ochoczo wzięła się do dzieła. Nie mogła filmowo przygryźć końcówki długopisu, bo poprzedni, o końcówce plastikowej, niemal zjadła, a ten, którym teraz pisała, był z tytanu — fundnęła sobie takie cudo za pięćdziesiąt złotych i trochę żałowała, nie wydatku, a tego, że przy przygryzaniu końcówki można połamać zęby. Więc zamiast łamać zęby, spojrzała natarczywie w sufit, czekając na natchnienie, i wtem...! Spłynęło na nią w jednym jedynym zdaniu: M A M PEŁNĄ (2 + 2) K O C H A J Ą C Ą SIĘ RODZINĘ. Cóż... Jak możesz się domyślać, nasza bohaterka ma rodzinę niepełną. Gdyby miała pełną, to nie marzyłaby o niej. Logiczne. Gdy zadamy podświadomości proste równanie, bez niewiadomych: 2 + 2 = ?, Idzia zacznie kombinować: mama, synek plus dwoje dziadków? Czy aby na pewno o rodzinę pełną w tym sensie Katarzynie M. chodziło? Pamiętaj, z czym masz do czynienia. Podświadomości trzeba jak facetowi: drukowanymi literami mówić. Proszę więc Katarzynę M. o precyzyjną odpowiedź w kwestii rodziny (i Ciebie również), a ponieważ przy okazji wymarzonej pracy poznała zasady rządzące tą grą, oto co otrzymałam:

Ja, Katarzyna M., mam szczęśliwą rodzinę. M a m dobrego, kochającego i kochanego męża. M a m kochane i kochające dzieci: syna i córkę. Dzieci są zdrowe, mądre, piękne i dobre. Mąż jest pracowity, mądry i uczciwy. Cieszymy się dobrym zdrowiem. Od razu rzuci Ci się w oczy użycie słowa „szczęśliwa". Parę stron wcześniej pisałam przecież, że marzenie „Jestem szczęśliwa" przez niniejszy poradnik nie jest obsługiwane, a tu taka niekonsekwencja. Pozwól, że się z niej przed Tobą wytłumaczę. Istnieje różnica między pojęciem, jestem szczęśliwa" a „mam szczęśliwą (w znaczeniu udaną) rodzinę". Szczęśliwą się bywa, szczęście jest względne, gdy zapytam dziesięć osób, co to znaczy być szczęśliwą, dostanę dziesięć różnych odpowiedzi. Twoja podświadomość, gdy ją zaprogramujesz na bycie szczęśliwą, może Ci wydać bilet w jedną stronę do Etiopii, byś tam zaznała szczęścia na tle wszechobecnego ubóstwa — człowiek od razu czuje się szczęśliwszy, widząc, że inni mają gorzej, no nie? Natomiast określenie „szczęśliwa rodzina" natychmiast wywołuje jednoznaczne skojarzenia. A więc? Gdy poproszę, byś sobie wyobraziła typową, wręcz wzorcową szczęśliwą rodzinę, co widzisz oczyma wyobraźni? Katarzyna M. się rozmarzyła. Wnęka kuchenna w nieco obskurnej kawalerce nagle rozciągnęła się wzdłuż i wszerz, zyskała dwa okna wychodzące na las (skąd las na Mokotowie?!), między którymi znalazło się dość miejsca na wielki, stary dębowy stół. Nad nim wisiała lampa rzucająca na siedzących przy stole ciepłe, łagodne światło. Przy stole dokazywało dwoje uroczych dzieciaków: syn i córcia. Mąż Katarzyny M. nie pozostawał w tyle. Patrząc na tę trójkę rozkochanymi oczami, nie mogła się nadziwić, że po tylu latach bólu i lez, po latach poszukiwań i błądzeń, siedzi oto — otoczona kochającymi ją i siebie nawzajem ludźmi, je kolację (no dobra, usiłuje jeść kolację, ale jest tak śmiesznie, że co chwila pluje na obrus sałatką grecką) w towarzystwie po pierwsze mężczyzny swego życia, który świata nie widzi poza nią i dziećmi, po drugie syna, który wyrósł na wspaniałego chłopaka, po trzecie córci, która topi serca samym spojrzeniem zielonych oczu. Uwiełbiała siedzieć z nimi przy jednym stole — do zwyczaju rodzinnego weszły współne kołacje, na które wszyscy się cieszyli (obiadów nie dało się zgrać czasowo — syn na studiach, córcia w szkołę, mąż w pracy) cały dzień. Których wszyscy czworo wyczekiwali: znów będą wśród śmiechów i przekomarzań opowiadali sobie o całym dniu, a gdy trzeba, spoważnieją, by dzielić się smutkami. Było im ze sobą dobrze.

Ufali sobie, czując nie tylko wzajemną miłość i sympatię, ale też bezwarunkową... akceptację. Nie marzyła nawet, że będzie kiedyś tak szczęśliwa... Teraz kolej na Ciebie... Na jednej stronie czerwonego kajeciku opisz swoje marzenie. Jeden dzień lub nawet jedną chwilę z Twoją wymarzoną rodziną. Czy dobrze się domyślam, czy w Twoim marzeniu również wystąpił... 3. FACET? Uwaga wewnętrzna: jeśli jesteś szczęśliwie zakochana, pomiń poniższe rozważania. Gdy się odkochasz, wróć do nich. Wiesz, w zasadzie można być szczęśliwą i spełniać się jako kobieta bez osobnika płci odmiennej u boku. Znam wiele samotnych kobiet — a w chwili gdy piszę tę książkę, sama jestem samotna... z wyboru, nie z musu — które nie dość, że świetnie sobie radzą BEZ księcia z bajki, to wcale tak bardzo tego księcia nie pragną. Zastanawiam się jednak, czy aby nie jest to kamuflaż? Pragnienie skrywane tak głęboko, by nie przyznawać się nawet przed samą sobą, że rozpaczliwie chciałoby się Go mieć, ale... się boję. No wiesz czego: że książę przejdzie odwrotną metamorfozę. Zmieni się w ropucha. Z jednej strony jest głęboka wiara w istnienie tej drugiej połówki, która gdzieś tam wśród dwu i pół miliarda ludzi istnieje (no, kurczę, chyba MUSI istnieć! Nie musi?). Ten Jedyny, tylko Tobie przeznaczony, którego do tej pory nie spotkałaś albo wydawało Ci się, że spotkałaś, ale okazał się ropuchem. Jednakże z drugiej strony tak Cię Twój eksropuch poparzył jadem (który normalne ropuchy mają w gruczołach na grzbiecie, ale on miał je chyba wszędzie), że profilaktycznie od WSZYSTKICH facetów trzymasz się z daleka. Jesteś wobec nich miła, owszem, tak ogólnie to nawet ich lubisz, lecz gdy jakiś zbliży się na odległość mniejszą niż trzysta kilometrów, robisz coś albo prowokujesz coś, co skłania go do odwrotu. A jeśli jest odporny na Twój antyurok, to uciekasz Ty. Tak nie musi być. Nim jednak po przerobieniu części teoretycznej niniejszego poradnika (wybór marzenia) przejdziesz do części praktycznej (spełnianie marzenia), musisz być na sto procent pewna, że właśnie tego pragniesz: chcesz mieć faceta. Nie chcesz być samotna. Jak się upewnić? — zapytasz. Na początek ćwiczenie. Nie, nie, bez obaw, nie każę Ci teraz wykonywać dziesięciu pompek. Spoko. Taka wyrywna do ćwiczeń fizycznych to ja nie jestem (choć nieco siły w tym ćwiczeniu musisz użyć:

będziesz podrzucać monetę, schylać się po nią i ją podnosić — na tyle wysportowana chyba jesteś). No więc obiecane ćwiczenie: 1. Weź monetę 2. Podrzuć ją do 3. Pochyl się i sprawdź, co wypadło. Interpretacja wyników: Orzeł — P O K O N A Ć Reszka — POLUBIĆ Samotność oczywiście. Zwariowała kobita! — zakrzykniesz być może. Jak można dokonywać życiowych wyborów za pomocą rzutu monetą?! Jak można decydować się na walkę z samotnością lub pogodzenie się z nią, zdając się na ślepy los?! Otóż można, z kilku powodów: po pierwsze, na tym etapie życia, na którym się znalazłaś, sama nie wiesz, czego chcesz. I chciałabyś, i boisz się. Możesz więc spokojnie zdać się na los, który — wierz mi — wcale, ale to wcale nie jest taki ślepy. Po drugie, jeśli Twój wybór okazałby się nietrafny (to znaczy, że wybierając zamążpójście, trafiłabyś na Pana Dennego Bis), mogłabyś mieć pretensję do samej siebie, a tak zawsze zwalisz winę na los. Po trzecie, doprawdy nikt Ci nie każe ślepo wypełniać moich poleceń. Jesteś wolnym człowiekiem, no nie? Przynajmniej potem mnie nie obwinisz za niepowodzenie w miłości lub jej braku. Okej, umówmy się, że ćwiczenie jednak wykonałaś, a moneta nie stanęła na kancie, tylko wypadła reszka albo orzeł. Te, które wylosowały „polubić", odsyłam do części dalszej, chyba że jesteście ciekawe, jak się samotność pokonuje. Tym, które będą — dzięki ślepemu losowi — z nią walczyły, szczerze współczuję. Będę Wam towarzyszyła na tej drodze aż do końca. Do ślubnego kobierca. Powyższe ćwiczenie miało za zadanie odwrócić uwagę od tytułu podrozdziału. Powracamy do faceta. Któregoś dnia budzisz się w swoim własnym łóżku i nagle czegoś Ci brak. No dobra, nie będę aż taką feministyczną świnią: K O G O Ś Ci brak. Niby wszystko jest okej: łóżko Twoje, lokum Twoje, na czynsz i bułkę z masłem zarabiasz z palcem w bucie. Nieraz — spoglądając okiem zwyciężczyni po trofeach wojennych — myślałaś: po cholerę mi facet?! Zarabiam sama na siebie (jeśli nie zarabiasz, zajmiemy się tym w dalszej części, zresztą do tej pory jakbyś nie zarabiała, tobyś nie żyła), dziecko wychowuję sama i całkiem nieźle mi to wychodzi, kupiłam mieszkanie, mam samochód, który potrafię zatankować, jestem samowystarczalna seksualnie, wymienię przepaloną żarówkę et cetera. PO CHOLERĘ Ml FACET?! Spieszę z odpowiedzią: choćby po to, by było się do kogo rannym świtem przytulić! Do dziecka nie radzę, bo jeśli ukończyło naście lat, to Cię o molestowanie oskarży.

Do tego dnia wszystko było proste: walczyłaś o rozwód z orzeczeniem o winie, walczyłaś też o godne alimenty, prawo do połowy majątku. Potem być może walczyłaś z depresją (może wciąż walczysz). I nagle wszystkie Twoje dokonania tracą sens, bo druga połowa łóżka jest pusta. I dzięki Bogu! — wykrzyknęłabyś jeszcze wczoraj, natomiast dziś przemy śliwasz, jak by tu ją zapełnić. Spokojnie, to tylko awaria układu wczesnego ostrzegania! Nie, to nie awaria. Dopadła Cię SAMOTNOŚĆ. Rozpoznanie wykonane. Wróg zidentyfikowany. Zająć pozycje. Facet jaki jest, każda widzi. Znaleźć faceta to nic trudnego — bierzesz siatę na zakupy, wychodzisz na ulicę i masz pięćdziesiąt procent szansy na to, że pierwszy napotkany osobnik będzie płci męskiej. Może się zdarzyć, że męskiej tylko na pozór, bo męskich mężczyzn dramatycznie ubywa. Niewieścieją po prostu, ot co. Ale powiedzmy, że natykasz się na faceta. Jest jednak problem, bo pierwszy napotkany facet ma: 1. 3 lata 2. 103 lata 3. Obrączkę na palcu 4. Widoczną ciążę, wyłażącą spod brudnego podkoszulka 5. Wygląd notorycznego mordercy 6. Nalaną alkoholem twarz 7. Inny defekt (i nie mówię tu o braku nogi — facet bez nogi byłby okej). Jeżeli napotkany facet nie ma którejś z powyższych wad i nie ciągnie się za nim tabun kobiet, jest: gejem. No wiem, wiem, zamurowało Cię, ale przyznasz, iż przygotowywałam do ciosu stopniowo, nie zwykłam tak od progu zwalać z nóg smutną prawdą, że w naszym wieku nie ma wolnych fajnych i do wzięcia. Facet w naszym wieku (mniemam, że jesteś gdzieś między dwudziestym piątym a czterdziestym piątym rokiem życia) jest albo szczęśliwie żonaty (a do takiego nie będziesz się przecież brała, nie po przejściach, jakie zgotowała Ci taka jedna ździrowata, która odbija Dennych), albo nieszczęśliwie żonaty (jakoś dziwnie się składa, że żonaty facet, który ma ochotę przelecieć inną kobietę, nagle się staje nieszczęśliwie żonaty, niezrozumiany... a tak w ogóle to jesteśmy w separacji. Serio! Nie spotkałam ani jednego żonatego faceta, dającego mi do zrozumienia, iż ma na mnie chęć, który byłby szczęśliwie żonaty, zrozumiany i nie w separacji. Żłoby kłamliwe jeden w drugiego!). A więc proszę, błagam i zaklinam: trzymaj się z daleka od żonatych (lub żyjących w konkubinatach) facetów, co są taaacy bieeedni, i nie próbuj ich pocieszać.

Umawiamy się: na żonatych i konkubinatych NIE polujemy. Wracajmy do faceta w naszym wieku (który to ma stać się ofiarą naszego polowania—jak obserwuję, większość facetów to ofiary... losu): może być kawalerem. I tu Cię zmartwię ponownie: rozwodnik w naszym wieku to już prawie normalka (smutne czasy nastały, gdzie ta miłość po grobową deskę?), ale kawaler — to już nienormalka. MUSI mieć jakiś defekt, skoro żadna go do tej pory nie upolowała. Po prostu MUSI. Jeżeli z kolei Ty musisz ten jego defekt wykryć i się z nim zmierzyć — wolna wola. Pomogę Ci w tym. Jednakże na Twoim miejscu... Darowałabym sobie. Po cholerę Ci jakiś psychiczny popapraniec, z którym żadna inna przed Tobą nie wytrzymała? Okej, jeśli Ty masz dwadzieścia lat, a on jest przed trzydziestką i chciał się wyszaleć, być może i jest normalny, ale kawalera po czterdziestce omijałabym jeszcze szerszym łukiem niż żonatego. Tak... profilaktycznie. No, chyba że jesteś bardzo wyposzczona, nie zależy Ci na trwałym związku, tylko na romansie. Wtedy spoko, ale co będzie, jak się w popaprańcu zakochasz? Albo on w Tobie i latami będzie Cię nawiedzał, nie chcąc zrozumieć, że gdy kobieta mówi NIE, to mówi NIE i to NIE nie znaczy TAK (faceci podobno nie pojmują subtelnej różnicy między przeczeniem a twierdzeniem, ale cóż, oni myślą członkiem, nie mózgiem). Facet w naszym wieku może być wdowcem. Z rzadka się to zdarza, ale zdarzyło mi się spotkać dwóch. Hm... Hm... Co ja bym o nich mogła? Niewiele. Z jednym spotkałam się raz i z drugim spotkałam się raz. Ani jeden, ani drugi nie rzekł słowa o nieboszczce żonie, a ja przecież nie wypytywałam. Aha, był korespondencyjnie jeszcze trzeci, ale chyba miał za wysokie wymagania co do kandydatki na matkę jego dziecka, więc dałam sobie spokój. Już wysokie wymagania co do bycia matką mojego własnego dziecka wprawiają mnie w stan histeryczno-depresyjny... I wreszcie. Tak, tak, na to czekałaś z zapartym tchem: rozwodnik. Rozwodników podzieliłabym na trzy grupy, ot tak, żeby było łatwiej — winnych, niewinnych, nijakich. Winny to ten, który ma wyrok na karku (rozwód nastąpił z jego winy). Oczywiście będzie Ci wciskał głodne kawałki, że eksżona przekupiła sąd, miała lepszych adwokatów et cetera, ale nie wierz mu. Nie jest łatwo uzyskać rozwód z orzeczeniem o winie i skoro już ktoś go ma, to ma. Koniec kropka. Kupienie sądu można między bajki włożyć. Oczywiście zauroczona fajnym facetem, wolnym, po rozwodzie, nie będziesz żądała papierów rozwodowych i nie będziesz w te papiery zaglądała. Ja jednak zawsze subtelnie podpytuję, z czyjej winy nastąpił rozwód. Kiedy mówi, że z obopólnej, okej, kiedy że z jej, też w porządku, a jeżeli bąka, że z jego, ale miała „lepszych adwokatów i kupiła sędziego..." — j e s t e m na tyle ostrożna, że wycofuję się rakiem. Nie chcę powtórki z rozrywki. Przytoczę anegdotę z moich randko wy ch do świadczeń, żeby nudno nie było. Spotykałam się parę razy z takim jednym. Nazwijmy go Samiec Beta (dziwne określenie przyszło mi do głowy, ale już lepsze niż „różowe stringi", no nie?). Samiec Beta spełniał wszystkie moje wymagania, jeśli chodzi o potencjalnego Pana Dennego Bis (już taka cyniczna jestem, że w miłość nie wierzę), to znaczy: był wolny (a jak trzeba, to nawet szybki), wysoki, szczupły, przystojny, wykształcony, lubił dzieci, czuły, opiekuńczy, kupował mi kwiaty, słuchał tego, co mówię, z uwagą i trzymał mnie za rękę wpatrzony w me oczy. No mówię Ci, Czytelniczko, ideał

zstąpił z niebios... Samiec Beta miał byłą żonę (poprawne stosunki), obecną, ale już prawie byłą konkubinę (znalazła sobie innego) i troje dzieci: jedno swoje i dwoje konkubiny. No ale przecież nie biorę ślubu (tfu, tfu, jakiego ślubu?! Nigdy więcej ślubów!!) z dziećmi, tylko z Samcem. Zapytałam go podczas szczerej rozmowy — postanowiliśmy bowiem rozpocząć nasz związek od: prawda, cała prawda i tylko prawda, tak mi dopomóż Bóg — dlaczego rozstał się z żoną. Żadna normalna kobieta nie wypuściłaby z rąk takiego samorodka (złotego). Cóż. Zakochał się w miłości swego życia. Mężatce. No bywa. Rozstali się więc z żoną. Potem on rozstał się z miłością jego życia, mężatką, bo chora była, a teraz jest z rozsądku z konkubiną, ale też się z nią rozstanie, gdyż ma innego, ale dopiero po zakończeniu roku szkolnego, bo wtedy dla dzieciaków będzie mniejszy szok. Wiesz, Czytelniczko Kochana, tak go słuchałam, słuchałam i zapalało mi się coraz czerwieńsze światełko. W co Ty ze m n ą grasz, facet? — zastanawiałam się. Po co ja ci jestem, że tak od razu i natychmiast się we mnie zakochałeś? Masz dwie żony, troje dzieci i jedną miłość, po cholerę tobie ja? Jako źródło zazdrości dla konkubiny, głupia Kasiu. Chciał jej pokazać, że on też ma do kogo w konspiracji dzwonić i z kim na randkę się urywać. A rok szkolny, dzieci i cała reszta były tylko mydleniem mi oczu. Przytaczam Ci tę anegdotę ku przestrodze. Nim za-chłyśniesz się wybornym daniem podanym na srebrnej tacy, sprawdź, czy to nie owca nadziewana siarką, bo skończysz jak smok wawelski. Facet, który ma czyste intencje, rzeczywiście jest wolny fizycznie i psychicznie i ma samotności tak dosyć jak Ty, nie będzie niczego ukrywał. Odpowie na wszystkie Twoje pytania, patrząc Ci prosto w oczy. Tak jak Ty — też nietrzymająca żadnego trupa w szafie — odpowiesz jemu. Co z tego, że ma dwoje dzieci, jedną nogę bardziej i debet na koncie, oprócz tego mieszka u rodziców, bo przecież eksżona musiała się gdzieś z dziećmi podziać, skoro lojalnie Cię o tym uprzedził? Przecież Ty też krystalicznie czysta nie jesteś, no nie? Lubisz wylegiwać się do południa w łóziu, nie cierpisz zmywania naczyń i gotowania chędożonych obiadów, które pichcisz tylko wtedy, gdy dziecko je w domu, a nie w szkole. On zniesie Twoją niechęć do zmywania, Ty jego jedną nogę bardziej. Na tym polega umiejętność współżycia (seksualnego również). Czy już wiesz, kogo namierzasz? I jesteś pewna, że chcesz zapolować? (Jeżeli jeszcze nie jesteś, to odłóż ten punkt na parę miesięcy — kiedy samotność Cię przyciśnie, wrócisz do niego). Weź więc ponownie kajecik i długopis i wypisz, ze szczegółami, jaki facet Cię interesuje. Jak zwykle spieszę z podpowiedziami. 1. Wiek Nie wiem, jak dla Ciebie, ale dla mnie wiek jest ważny. Gdy wrzucę w internetową wyszukiwarkę moje zapotrzebowanie, nie chcę dostawać anonsów od

napalonych dwudziestolatków, którzy z rozbrajającą szczerością piszą, że lubią stare kobiety — kochani są, no nie? Nie szukam także ojca bis, czy nawet dziadka bis (nie wiem, czemu faceci po pięćdziesiątce uważają, że są interesującymi partnerami dla kobiet młodszych o dwadzieścia lat. Może sprawdziło się to w przypadku pani Barbary Piaseckiej-Johnson, ale — na bogów! — niekoniecznie w naszym!). Ojca mam, dziadka też, ich substytutów na kochanków nie szukam. Bądź stanowcza i rozsądna. Żadnych kompromisów. Jeśli może być młodszy, niech będzie, ale o ile? O piętnaście lat? Jak się uprzesz, to takiego znajdziesz. Na jakieś... sześć miesięcy. Potem rozczarowany związkiem ze „starą" kobietą odejdzie do młodszej, a Ty — rycząc w poduszkę, żeby sąsiedzi nie słyszeli — przyjmiesz to z niemałą ulgą, bo jak długo można w łóżku pieprzyć o nowych „Heroes of Might and Magie" (to taka gra komputerowa) i jak długo uganiać się z takim po najmodniejszych klubach stolicy? Nie chcę Ci niczego narzucać, masz własną wolę i własny rozum, określ więc granice wiekowe kandydata. 2. Wzrost Koń jaki jest, każdy widzi. Facet też. No właśnie, faceta powinno być zza kobiety widać. Ponieważ wypełniamy tabelę życzeniową, nie żałuj sobie i wpisz taki wzrost, jaki chciałabyś, by On miał. On, czyli ten wymarzony, wyśniony et cetera. Na białym koniu. Uwaga wewnętrzna: faceci — j a k ostatnio zauważyłam — się kurczą. Nie, nie staruszkowie, którzy kurczą się z natury, ale tacy w sile wieku. Są coraz niżsi. Odejmij więc od dolnej granicy wzrostu ze dwa centymetry. Jeżeli wzrost naprawdę nie robi Ci różnicy, Twoje szanse na znalezienie KNBK (Księcia Na Białym Koniu) znacząco rosną. Najwyżej odpiłujesz obcasy i nauczysz się chodzić z ugiętymi kolanami, by wydać się nieco niższą, ale czegóż się nie robi dla miłości! 3. Miejsce zamieszkania Szukać Tego Jedynego możesz w zasadzie w całej Galaktyce (byle czułki miał zielone, a nie fioletowe, bo jak Ci się będzie z tapetą w sypialni komponował?). Zwiększenie obszaru poszukiwania zwiększa szanse na znalezienie zwierzyny. Musisz tylko podjąć decyzję, co Cię bardziej interesuje: facet-przylga, czyli taki zupełnie na stałe, który już na trzeciej randce wtaszczy w progi Twego M - l walizę z ciuchami, czy może facet na przychodne, a nawet na przyjezdne: wiesz, spotkanie przy świecach raz na miesiąc i upojny seks do białego rana? Jeżeli stawiasz na przylgę, bo takiego właśnie związku pragniesz, wpisz: województwo mazowieckie, miasto stołeczne Warszawa, dzielnica Żoliborz, ulica Słowackiego. Może namierzysz wymarzoną przylgę, tylko żeby potem nie było na mnie! Jeżeli szukasz tego ostatniego, wpisuj bez wahania: cała Polska plus kraje ościenne, z USA włącznie. Jeżeli posuwasz się do tego, iż poszukujesz jedynie Kena — Barbie, czyli faceta wirtualnego, bo uważasz, że związek na ODLEGŁOŚĆ

jest bezpieczny (tu się mylisz, ale o tym kiedyś), to albo skocz do sex shopu, albo szukaj w naszej Galaktyce. Wiesz, tego z czułkami. Tylko dopytaj o kolor. 4. Kolor oczu/włosów Przyznam, że mi osobiście zwisa, czy K N B K jest brunetem w typie Banderasa, czy Irlandczykiem z burzą ryżych włosów, oczywiście wolałabym, by był tym pierwszym, bo kocham Banderasa, co nie znaczy, że natychmiast wychodziłabym za niego za mąż. Melanie Griffith za bardzo się na nim uwiesiła, a gdzie mi do niej! M a m mniejsze usta, wyglądam jak jej córka i ważę połowę tego co ona. Jeżeli Banderas gustuje w Griffithach, to nie mam szans. Ale odbiegłam od tematu. Kolor oczu też jest mi obojętny. Jeżeli w ogóle ma oczy, może mieć nawet tylko jedno, i jest dobrym człowiekiem, to biorę go. Nie oburzaj się, że przywiązuję taką wagę do wyglądu zewnętrznego. Jakąkolwiek wagę. To oczywiste — i jeśli twierdzisz inaczej, to jesteś zakłamana — że wolałabyś mieć męża przystojnego, a nie kogoś, kto przypomina wyliniałego szczura. Tak jak wolałabyś być zdrowa, piękna i bogata, a nie chora, brzydka i uboga na dodatek. I nie bój się, że jeśli wymarzysz sobie pięknego ukochanego, to zapłacisz za to podłym charakterem tegoż. Nie. Dalej wypisujesz przecież cechy charakteru, na których Ci zależy. To nie jest wybór między: „piękny, ale zły" a „brzydki, za to dobry". Myślę, że na świecie poniewiera się w samotności wielu przystojnych i dobrych mężczyzn, tyle że żadna z nas na takiego nie trafiła. Cóż... przecież dopiero zaczynamy pracę nad tym marzeniem. Pamiętaj ponadto, że Twoja druga połówka jest jednym z dwu i pół miliarda facetów i naprawdę trudno jest go wyłuskać z takiej chmary (jeżeli jednak dodasz do opisu, że jest on rasy białej, będzie łatwiej; właściwie Wietnamczycy też są przystojni, tylko nieco malutcy...). Wracamy do KNBK. 5. Znak zodiaku Wprawdzie w astrologię wierzę, ale już w podział ludzkości na dwanaście jednakowych pod względem charakteru, przeznaczenia, szczęścia w miłości et cetera grup już nie. Nikt mi nie wmówi, że wszystkie Panny to pedantki, bo jestem Panną i daleko mi do pedantyzmu, a w moim domu panuje twórczy nieład i dobrze mi z nim. 1 w tym punkcie już nic więcej nie napiszę. Jeżeli Ty wierzysz, to wpisz, jakie znaki preferujesz, a jakich nie. Ja z Dennym miałam tworzyć Zodiakalny Związek Idealny (ZZI), a wyszedł... bokiem. 6. Wykształcenie O, to z kolei jest dla mnie ważne. Wprawdzie w pokoleniu Nic wykształcenie się nieco zdewaluowało (czyli straciło na wartości, bo każdy może je sobie kupić), to w moim jeszcze nie. A ponieważ jestem wykształconą kobietką, i to co najmniej trzykrotnie, i wciąż się uczę, bo po prostu to lubię, przeto preferuję wykształconych bardziej niż ja. Niech facio podskakuje ponad poprzeczką. Posłuchaj mej rady i nie szukaj w kręgach stopień niższych niż Twoje. Owszem, facet z podstawowym też może być fajny i równy gościu, ale wcześniej czy później wyjdzie kompleks niższości, jeśli nie z jego strony, to z Twojej — Ty będziesz się czuła winna, że jesteś za mądra, zaczniesz go subtelnie nakłaniać do dokształcania

albo będziesz deprecjonować własną osobę w jego oczach, a jemu będą narastały kompleksy. Po co Ci to? Wpisuj wykształcenie równe Twojemu lub wyższe i już. Facet nie jest w stanie znieść dwóch cech u partnerki: tego, że jest mądrzejsza, i tego, że jest bogatsza. Te fakty urażają aż do bólu jego ego. Musi być samcem alfa pod tymi dwoma względami i tyle. Mierzenie IQ facetowi darujemy. Niech zna naszą wspaniałomyślność. 7. Wyznanie Hm... Nie mam nic przeciwko wyznaniu mojżeszowemu czy muzułmanom, ale pozwolisz, że wpiszę u siebie: chrześcijanin. Lewo-, prawosławny, wszystko jedno, byleby miał tego samego Boga co ja nad sobą. Ewentualnie ateista (chociaż człowiek, który w nikogo nie wierzy, jest podejrzany, ale to jego problem, a nie mój, gdy za brak wiary pój dzie do piekła). Ostatnio panuj e moda na ateizm, tak jak panuje moda na bycie gejem oraz na popadanie w depresję. Co do ateizmu: jestem ciekawa, do kogo będzie się modlił ateista w ostatniej chwili swego życia... 8. Nałogi Ciekawa rubryczka... Zawsze twierdziłam, że człowiek bez nałogów jest nudny, ale nie zniosłabym palacza i pijaka, że o narkomanie nie wspomnę. Mój Wymarzony nie może mieć zwyczajnych, ludzkich nałogów. Ani sobie nie popije, ani nie popali, ani nie poćpa. Ale ponetować może w pokoju obok. I w pracy siedzieć 20/24, byłem w weekendy chociaż przez godzinę go widziała. 9. Cechy pożądane Poczucie humoru. Uwielbiam, po prostu uwielbiam ludzi, którzy patrzą na świat z przymrużeniem oka i nie są śmiertelnie poważni. I potrafią śmiać się sami z siebie. Niezwykła to i cenna cecha. Szczególnie u mężczyzn, bo my, kobiety, to w ogóle niepoważne jesteśmy. Raz jeden jedyny miałam przyjemność spotkać na drodze mego życia faceta, którego cechowało niesamowite, błyskotliwe poczucie humoru. Do dziś wspominam go z łezką w oku. Szkoda, że był gangsterem... 10. Cechy wykluczające Menda. Rany, jak ja nie lubię takich ciapków, co to chodzą za Tobą (to znaczy za mną) i mendzą na każdy temat. A to im za gorąco w lecie, a to za zimno w zimie. A to za dobrze, a to za źle. Ludzie! Życie i tak jest trudne i bez waszego narzekania! Weźcie się w garść, włączcie przenośny grzejnik albo klimatyzator i kupcie sobie kłódkę na buzię. Naprawdę jest o czym rozmawiać, nawet gdy skończą się tematy pogodowe. Nie wiem czemu, ale najwięcej przedstawicieli mend jest wśród taksówkarzy. Miałam kiedyś adoratora z tego kręgu, zatem wiem. Razu pewnego spotykam się z nim, a on zaczyna: rany, jaki ten ZUS jest

parszywy, zdziera z niego siedemset złotych. A skarbówka?! Co miesiąc odpala trzysta dwadzieścia. Przy zarobkach sześć tysięcy miesięcznie cały tysiąc oddaje państwu. Tu szlag mnie trafił, bo przy takich zarobkach ja musiałabym odpalić dwa tysiące dwieście, a nie tysiąc... Innym razem (słuchaj, to będzie dobre) odbierał mnie z zagranicznej podróży. Nie powiem Ci, gdzie byłam, bobyś mi zazdrościła, albo powiem, bo to cały smaczek tej przypowieści. Ale na końcu. Odbiera mnie więc taxidriver z sali przylotów i zaczyna, zanim przeszłam przez bramkę. O Boże, jaki miał parszywy dzień/tydzień/miesiąc: musiał wymienić olej/ko ło/płyn w chłodnicy; opłacić czynsz za mieszkanie i ratę za samochód; pogoda do dupy; rząd do niczego et cetera... Tak nawija, nawija, już jesteśmy niemal w centrum Warszawy, gdy zauważa, że ja milczę (po dwunastu godzinach podróży byłam zmęczona drogą). Pyta: A ty co taka cicha? Ja: Bo nie dałeś mi dojść do słowa. On: No to m ó w (łaskawca, w mordę jego nać). Nie wytrzymałam i mówię: Facet, właśnie wróciłam z Te-neryfy, a ty zamiast zapytać, jeśli nie z ciekawości, to z kurtuazji, J a k było", wylewasz mi na głowę całe wiadro pomyj. Jak zwykle zresztą. Nie mógłbyś oszczędzić mi tego chociaż dziś? Oszczędził — thank God — na zawsze, odchodząc w siną dal. Wypełniłaś swoją tabelkę? Opisałaś ze szczegółami KNBK? Katarzyna M., do tej pory zaczytana, gdzie tam zaczytana: spijająca słowa Praktycznego Poradnika Drimerki niczym pszczoła nektar, chwyciła tytanowy długopis. No, spokojnie, obraz Tego Jedynego od zawsze nosiła w sercu. Był wysoki, śniady i wspaniale zbudowany, bez grama zbędnego tłuszczu. Miał półdługie czarne włosy, lśniące w promieniach słońca, gdy tak galopował przez skrzącą się miliardem kaczeńców łąkę (sorry, że się wtrącam, ale chyba mleczów — jeśli tam rosły kaczeńce, to podmokła była i zamiast galopować, mógłby najwyżej po niej brodzić). Oczy, szare jakjezioro przed burzą, okolone były gęstymi czarnymi rzęsami. W białej koszuli, rozpiętej na piersiach, i czarnych bryczesach jako żywo przypominał Bohuna albo innego Banderasa (sorry, że znów się wtranżalam, ale Bohun jest postacią fikcyjną, a ty, Kasiu, masz opisać faceta, który istnieje w rzeczywistości, natomiast Banderas jest zajęty przez niejaką Melanię, potworną zresztą). (Do Autorki: jeśli będziesz się wtrącała do moich marzeń, przestanę być króliczkiem doświadczalnym). (No tak... Przepraszam). Andrzej — tak miał na imię — zeskoczył przy niej, nim wierzchowiec zatrzymał się na dobre. Chwycił Katarzynę M.

w ramiona (uwielbiała, gdy zamykał ją w mocnym, męskim uścisku) i począł całować tak namiętnie, że zabrakło jej tchu, a nogi ugięły się z wrażenia. Był idealny pod każdym względem: czuły i kochający, pracowity, ale nie pracoholik. Nie przepadał za alkoholem, nie palił, nie narkotyzował się (dzięki Bogu, że o tym pamiętała...). Kochał swoją Kasieńkę, jej syna i ich córeczkę ponad życie, tego była pewna. Miał niesamowite poczucie humoru — nie jednostronne, tak jak większość facetów, co to potrafią drwić tylko z innych, a broń Boże pośmiać się z niego — błyskotliwość jego umysłu, erudycja i wykształcenie współgrały z tą cechą. Gdy trzeba —pełen żaru, w innej sytuacji poważny / skupiony, empatyczny i zrównoważony... potrafił być oparciem dla swej rodziny i przyjaciół. Dobra. Stop, bo Katarzyna M. na temat swego księcia mogłaby tak długo. Wiem, że i ja rozpisałam się na temat faceta nieadekwatnie do pozycji, którą ów powinien zajmować w naszych rozważaniach (dlaczego K N B K ma być ważniejszy od szczęśliwej rodziny?), ale tak się głupio składa, że na wszystkie znane mi kobiety (a, kurczę, sporo ich znam) szczęśliwie zakochanych jest (niech policzę — to zbyt istotne, bym pozwoliła sobie na dowolność) w sumie półtorej — trzy mężatki, kochające jednostronnie dają jeden i pół, no nie? Tu powinno być podsumowanie naszych rozważań, ale Katarzyna M., na której przykładzie pracujemy, życzyła sobie męża (oraz wszystkiego najlepszego) przy okazji rodziny. Jeśli Ty nie życzysz sobie rodziny, a jedynie faceta, napisz o Nim coś ładnego. I pamiętaj: zdania krótkie, zwięzłe i na temat. Twierdzące i w czasie teraźniejszym. 4. ZDROWIE Nie bój się, nie będziemy pracowały nad „zdrowia, szczęścia, pomyślności", bo nie jestem kominiarzem i lubię konkrety. Może się jednak zdarzyć, że Ty lub ktoś z Twych najbliższych jest chory, a Jego/Twoje wyzdrowienie jest Twym największym marzeniem. Zapisz je więc. Teraz. JESTEM ZDROWA. Banalne, stwierdzasz, i chcesz ominąć ten punkt, by jak najszybciej przejść do pieniędzy lub innych marzeń. Banalne może dla tych, którzy są zdrowi. Dla chorych będzie to marzeniem numer jeden. Pozwól nam więc nad nim popracować. Powiedzmy, że cierpię na astmę. Kurczę, myślę sobie, czytając: „Jestem zdrowa", niby zdrowa jestem, tylko czasem mnie ta astma łapie i wtedy... Tu się włącza moja podświadomość. Jestem zdro... Co ty chrzanisz, przerywa mi, nie dając nawet dokończyć zdania. Przecież masz astmę! O, zobacz, jaka jesteś chora... I nagle dostaję ataku duszności, bo moja ulubiona panna Idzia zapragnęła

udowodnić swoje racje. Przypuśćmy, że nie mam astmy ani innych dolegliwości fizycznych, ale mam na przykład depresję, której chciałabym się za pomocą tego poradnika pozbyć. Piszę więc w dobrej wierze: Jestem zdrowa psychicznie. No oczywiście, że jestem! Skoro jestem, to po co to piszę? To się wydaje podejrzane. A może jednak nie jestem? I w tym momencie podświadomość zaczyna badać moje zdrowie psychiczne i mieć wątpliwości. Ty również. Co zatem czynić, by wywieść Idzie w pole i przeforsować naszą wolę? Zmanipuluj ją słowami. Ja, Katarzyna M., mam zdrowe ciało, duszę i umysł. Koniec. Kropka. Nie pisz, broń Boże, że „nie cierpisz na astmę", bo znając Twoją podświadomość, zrozumie, że „cierpisz na astmę", i naprawdę zaczniesz cierpieć. Nie pisz „nie choruję na...", bo swoim zwyczajem Idzia pominie słówko „nie" i zaczną Cię niszczyć wszystkie wirusy i bakterie, nawet te zazwyczaj niechorobotwórcze. Wyjątkowo także nie radzę się rozpisywać na ten temat — żadnych przydługich dekretów — bo jest drażliwy i dotyka bezpośrednio podświadomości (to ona jest przecież lwią częścią duszy i umysłu — może bronić swej domeny jak lwica młodych). Niech będzie krótko i na temat: masz zdrowe ciało, duszę i umysł. Jeżeli musisz, wyraź się precyzyjniej. Cierpisz na niedowład nóg? Napisz: „mam nogi zdrowe, w pełni sprawne i dobrze umięśnione". Dokucza Ci reumatyzm? „Moje ręce są zdrowe i sprawne" albo „praca fizyczna sprawia mi radość". Tu dygresja. Umawiamy się: nie jestem Panem Bogiem. Ty też nie. Jeżeli marzysz o czymś trudnym, popracujemy nad spełnieniem tego marzenia. Nawet jeśli jest to wyleczenie raka. Rak jest uleczalny. To marzenie niełatwo urzeczywistnić, ale nie jest niemożliwe. Jeśli natomiast masz jedną nogę czy jedno oko (wybacz brutalność przykładu), spełnienie marzenia: „Mam dwie zdrowe nogi" jest po prostu niemożliwe. Jest cudem możliwym dla wypławka białego (to takie żyjątko, które potrafi odtworzyć sobie postradaną głowę, choć czasami się pomyli i odtworzy odwłok zamiast głowy — ma wtedy dwa końce i żadnego początku — paradny zwierzak) oraz Siły Wyższej, ale nie dla nas. Sorry. Chciałabym, byś poznała teraz SIEDEM S P O S O B Ó W S A M O U D R Ę C Z E N I A 1. Niejedzenie. Nie mam tu na myśli anoreksji

lub bulimii, bo chociaż prowadzą do depresji, to nie o nich ta książka. M a m za to na myśli śniadanio-obiado-kolację w postaci batonika popitego coca-colą. Mądrzy tego świata nazywają to nieracjonalnym odżywianiem się. Nie jestem aż tak mądra, nazwałabym to jednak „nieracjonalnym nieodżywianiem się". Nie jesz, więc chudniesz. Rodzina/przyjaciele marudzą Ci przy lada okazji, że wyglądasz jak śmierć na chorągwi, a Ty im na to: „mam stres!". Ha! To doprawdy jedno z najdoskonalszych alibi na kiepskie odżywianie się. Polecam. Słowa: „wiesz, chudnę, bo m a m stres" (plus odpowiednio cierpiętnicza mina) brzmią dużo lepiej niż „chudnę, bo nie chce mi się gotować"; w pierwszym wypadku wzbudzasz współczucie, w drugim narażasz się na oburzenie rozmówcy i etykietkę „leniwa". 2. Przejadanie się, które z kolei prowadzi do różnorodnych dietek. A propos dietek — zauważyłam dziwną rzecz, gdy mówię sobie: „od jutra przechodzę na dietę »różowe stringi«" (wszystko jedno, j a k ą ma nazwę — niektóre mają nazwy nie głupsze niż owe „różowe stringi", a one właśnie przyszły mi do głowy, widać głodnemu chleb na myśli), mojemu organizmowi włącza się czerwona lampka: „Uwaga, uwaga, do wszystkich! Od jutra Kaśka wprowadza stan wyjątkowy! Lodówka ulegnie opustoszeniu! Pokarm odstawieniu! Pora umierać! JEDZMY!". I zaczynam JEŚĆ. I nie mogę przestać. A już najbardziej pobudzająco na mój apetyt wpływa widok owej lodówki, smętnie pustej lub — przeciwnie! — wypełnionej po brzegi różowymi stringami (to oczywiście przenośnia poetycka — raz może to być cała półka serków wiejskich Piątnica [główny filar diety wysokobiałkowej, nazwanej dietą rajskich plaż czy jakoś tak], innym razem jest to zupa z brukwi albo gotowana pszenica i gar wywaru z zielonej pietruszki). Przyznam, iż wolałabym w lodówce oglądać prawdziwe różowe stringi (co ja z tymi stringami, przecież nie cierpię stringów!) niż zupę z brukwi. Oczywiście porażka z dietą prowadzi do pogłębienia się depresji, jeśliby kto pytał, i poczucia własnej wartości na poziomie zera absolutnego. Wracajmy do wyniszczania się. 3. Prochy. I nie mówię tu-od razu o narkotykach (dla mnie narkotyki to głupota, a nie depresja), ale o garści tabletek, które łykasz, żeby (według Ciebie) prawidłowo — lub w ogóle — funkcjonować: witaminki, leki nasenne, leki na zaparcia lub biegunki, leki na pamięć lub brak pamięci, leki na porost włosów lub przeciwnie — na ich ubytek. Wszystko jedno. Do prochów niezdrowych zaliczmy, dla uproszczenia, prochy w płynie — litry kawy, piwa i mocniejszego alkoholu — oraz prochy w dymie, zwane swojsko papierochami. I jedno, i drugie, i trzecie (nawet niewinne tableteczki z chromem wspomagające odchudzanie, które, jak się okazuje, są rakotwórcze) rozwala to, co napotka na swej drodze: a to śluzówkę żołądka (witaj, wrzodzie!), a to jelitka (witaj, nieżycie!), a to wątróbkę (witaj, marskość!), a to nereczki (witaj, kamico

[faceci, którzy rodzili kamień nerkowy, docenią ironię owego „witaj"]), płucka (witaj, raku płucek!) lub... mózg. Umówmy się: prochy przede wszystkim wyżerają mózg, czyniąc nas swymi niewolnikami. O psychotropach stosowanych w leczeniu depresji napiszę w innym miejscu — wierz mi, będzie co czytać... Jedyne, czego prochy zdają się nie rozwalać, to pęcherz moczowy. A dlaczego? Pozostaje to wielką tajemnicą. Przynajmniej dla mnie. 4. Zdrowy tryb życia. He, he, he. To dziwne, ale zdrowy tryb życia jest również (no, okej, M O Ż E B Y Ć RÓWNIEŻ) formą wyniszczenia lub samoudręczenia. Gdy jesteś naprawdę wykończona tak, że najchętniej zaległabyś na wieki w fotelu, to pójdziesz na aerobik, by ćwiczyć ciało (zauważ dwuznaczność słowa „ćwiczyć ciało" — mi się to od razu skojarzyło z „oćwiczyć ciało") dotąd, aż zemdlejesz z wysiłku. Jeżeli naprawdę bardzo siebie nie lubisz, zafundujesz sobie w ramach odtruwania organizmu dwutygodniowe wczasy z kaszą jaglaną (polegają one najedzeniu przez czternaście dni jedynie kaszy, niesolonej oczywiście — jak odtruwanie, to odtruwanie — popijanej jedynie wywarem z zielonej pietruszki; nie znam osób, które przeżyły takie wczasy, ale wiem, bo czytałam w mądrej książce, że czynią cuda —jeśli cudem można nazwać samo ich przeżycie, to się zgadzam; aha, dodam na zakończenie, iż oprócz kaszy fundowane są codzienne wielokilometrowe marszobiegi). A jeżeli nienawidzisz siebie bardziej niż swojego eks, to pójdziesz na zabieg kolonoczegośtam—ta miło dla ucha brzmiąca nazwa skrywa mniej miło brzmiące płukanie jelit. Płukanie dołem i górą, dodam. P O D O B N O również czyni cuda. PS Specjalnie dla potrzeb tego poradnika (kłamię jak Myszowaty, naprawdę chciałam oczyścić organizm!) postanowiłam przejść czternastodniową dietę „Kasza i Pietruszka" — niedawno miałam napad robienia się na bóstwo (doskonale wiesz, że kobieta podczas takich napadów staje się nieobliczalna, niebezpieczna dla samej siebie, powinno się ją zawinąć w becik zwany kaftanem bezpieczeństwa i zamknąć w jakimś odosobnionym miejscu, aż jej przejdzie). Kupiłam w sklepie ze zdrową żywnością dwa kilogramy kaszy jaglanej, pięć litrów śmierdzącej zgniłym jajkiem wody oraz dwa pęczki pietruszki w małych doniczkach... aby mi rosła. Przejdę od razu do rezultatów diety, żeby nie zanudzać Cię szczegółami: — pierwszego dnia diety pies przegryzł korek na butli z magiczną wodą; wykładzinę zmieniłam, ale mieszkanie do dziś wonieje, jakby mi pękła rura kloaczna. — drugiego dnia popłakałam się nad kolejnym talerzem obleśnej niesolonej glutowatej kaszy i wywaliłam ją do sedesu, — zielona pietruszka dotąd stała na parapecie, aż zżółkła, a potem zbrązowiała. Wracając do sposobów samoudręczenia... 5. Miłość. Zgłupiała baba! — zakrzykniesz w tym momencie. Jak miłość można zaliczyć do wyniszczania się?! Ano można. Nic mnie bardziej w życiu nie wyniszczyło niż (nieszczęśliwa oczywiście) miłość. O szczęśliwej nie mówię, bo gdybyśmy były szczęśliwie zakochane, to Ty nie czytałabyś tej książki, a ja

bym jej nie pisała. Mnie osobiście miłość doprowadziła do: depresji, schudnięcia — w ciągu kilku tygodni spadłam na wadze z pięćdziesięciu do czterdziestu trzech kilogramów (wierz mi: NIE MA C Z E G O Z A D R O Ś CIĆ), utraty paru przyjaciół (i tak dziw, iż jakichś jeszcze mam), zyskania paru wrogów, skompromitowania się tu i ówdzie, robienia różnych dziwnych rzeczy, o których nie wspominam przez wrodzone poczucie przyzwoitości. 6. Nałogi. Nałogi oczywiście wyniszczają. Gdyby nie wyniszczały, nie nazywałyby się nałogami, ale zdrowym trybem życia. Uważam, iż człowiek musi mieć jakiś nałóg, bo bez tego jest nudny, ale — na Boga! — niech to będzie raczej robienie na drutach niż prucie żył (czytaj: wypruwanie sobie żył w pracy, czyli pracoholizm). Że inne holizmy są niezdrowe, to nawet mój kot wie. Jeżeli więc nie chcesz być nudna, to musisz mieć nałóg. A jeżeli musisz mieć nałóg, to znajdź sobie pożyteczny (odpowiedni holizm może dawać profity, miast czyścić zdrowie i portfel — znam cashoholika, czyli faceta uzależnionego od robienia forsy, i... szczerze mu zazdroszczę takiego nałogu; NAPRAWDĘ jest bogaty). Jak szczerze, to szczerze: ja miałam nałóg internetowy. Podkreślam: MIAŁAM. Teraz, żeby nie wydać się nudna, moim nałogiem jest powieść, którą piszę od paru ładnych lat. Nie mogę bez niej żyć. I to jest powód, dla którego nigdy jej nie skończę i nie wydam w cholerę... 7. Praca. Właściwie praca powinna być na pierwszym miejscu jako doskonały sposób na samozagładę. Umieściłabym ją na podium nawet przed działką hery (czy heroinę mierzy się na działki?) czy paczką papierochów. Praca szkodzi. Bardzo. Szkodzi psychicznie. Nie wspominam o pracy szkodzącej fizycznie, bo skoro czytasz tę książkę, to śmiem przypuszczać, że nie pracujesz w kamieniołomach — byłabyś zdrowa i nie miała depresji; sprzątaczka pracująca w mojej firmie depresji nie ma, a ja — pani prezes owej firmy — mam. Zresztą co Ci będę truła. Sama wiesz, jak wykończyć potrafią Cię w pracy. Ktoś kiedyś ładnie powiedział, że szczęście jest w nas. Ja dodam, że zdrowie też jest w nas. Dokładniej w naszym umyśle. Zdrowy umysł poradzi sobie z każdą chorobą. Chory umysł nie poradzi sobie z żadną. I nie mówię o chorobie umysłowej, ale... o naszym sposobie na życie. Któregoś dnia siadłam z dwudziestodwuletnią dziewczyną nad kubkiem herbaty. Dziewczyna owa, nazwijmy ją Gloria, była ładna, inteligentna, zdrowa (nic fizycznie jej nie brakowało), miała pełną, normalną rodzinę (bez odchyleń i patologii), dach nad głową i wyżywienie „u mamusi". Studiowała zaocznie. Na pierwszy rzut oka Gloria powinna być szczęśliwa — niewiele znanych mi osób ma tak komfortowe warunki egzystencji. Jednakże... Gloria szczęśliwa nie była. Więcej: była nieszczęśliwa. Bo oto po chorobie skóry, przez którą musiała odejść z pracy, lekarz wykrył u niej początki wrodzonej ślepoty. Jak wrodzona ślepota może mieć swoje początki w wieku dojrzałym — nie pytaj, nie wiem. Wiem, że Gloria znalazła następny powód do zmartwień. I powód, by nie pracować. Przecież jest chora! Poprosiłam Glorię, która zwróciła się do mnie po pomoc —

„Co robić?! Ona już tak nie może!" — by wypisała pięć korzyści, jakie odnosi ze swojej choroby (którą była zwykła hipochondria). Gloria obraziła się na mnie śmiertelnie i pożegnawszy się chłodno, odeszła z mego życia, więc pozwolę sobie wypełnić to zadanie za nią. Ty również — nie ma lekko — zdobądź się na bardzo trudną szczerość i napisz, do czego Twoja choroba się przydaje. Oto lista Glorii: 1. Nie muszę pracować 2. Mogę żyć na koszt rodziców 3. Nie muszę brać odpowiedzialności za swoje życie 4. Nie muszę dorosnąć 5. Nie muszę wstawać rano/mogę do świtu siedzieć w necie. Znam wiele osób, które chorobę wykorzystują jako wymówkę. Może nie tak drastycznie jak wspomniana Gloria, ale choroba jest jedyną czasem drogą ucieczki przed troskami codziennego życia. Nie możemy powiedzieć sobie i innym głośno i wyraźnie: Jestem zmęczona! M a m wszystkiego dość! M a m ciebie dość! Chcę być sama! Chcę przynajmniej w weekend spać do południa! Nienawidzę tej pracy! Nienawidzę twojej matki, która mieszka właściwie u nas! Chcę odejść! Chcę zwinąć się pod kołdrą i trwać tak w nieskończoność! Chcę godzinami gapić się w sufit, aż odzyskam siły i chęci do życia. Mówi to za nas nasza choroba. Bo przecież człowiek z zapaleniem płuc i czterdziestostopniową gorączką ma prawo: Być zmęczony. Mieć wszystkiego dość. Mieć ich dość! Nie chodzić do tej cholernej pracy. Leżeć pod kołdrą, spać całymi dniami lub dla odmiany gapić się w sufit.

Wyrzucić jego matkę za drzwi i ogólnie kazać wszystkim spadać. Musi umierać na płuca, aby świat zezwolił mu łaskawie na te wszystkie drobne bądź co bądź pragnienia. Musi mieć pieczątkę ze szpitala, by samemu sobie pozwolić na słabość. Na przyznanie się do takich potrzeb. Na przyznanie sobie prawa do odpoczynku. Smutne, prawda? Nie! Bo jesteśmy drimerkami! Teraz poprosimy siłę s p r a w c z ą — naszą podświadomość — o pomoc. Przemówi jej głosem... — Pati, zerknij na powyższą listę i wymyśl, co ty zrobiłabyś na miejscu śmiertelnie zmęczonej matki, żony i kochanki, która balansując na skraju depresji, lada moment popełni coś strasznego. Patrycja czyta uważnie, marszcząc brwi. — Ma kesz? — Co ty z tym keszem?! — Tak pytam, czy mam radzić z gestem, czy oszczędnie. — Aha. To poradź i tak, i tak. — Wersja dla oszczędnych: zrób sobie wakacje od życia. Nie wiem, czy znasz starą prawdę —- może przykrą nawet — nikt nie jest niezastąpiony. Nawet ty. Jeżeli myślisz, że po twoim zniknięciu świat się zawali, mylisz się. Może drgnie w posadach — i to nie cały — ale po jakimś czasie dojdzie do równowagi i może nawet o Tobie zapomni! Nie piszę tego, by Cię dołować, przeciwnie — by Cię uwolnić. Jeżeli bowiem zdasz sobie z tego sprawę... będziesz mogła bez wyrzutów sumienia zniknąć. Wyjedź do rodziców. Wyjedź do przyjaciółki. Wyjedź gdziekolwiek. Tam gdzie będziesz sama ze sobą albo z kimś, kto się Tobą zaopiekuje, nie narzucając jednak swojego towarzystwa — jak wakacje, to wakacje. Wyjedź tam, gdzie będziesz mogła płakać, krzyczeć, czytać, pisać, nic nie robić, a nawet (!) spać do południa. Wyjedź nawet na długo, jeżeli jest Ci to p o t r z e b n e — w e ź zwolnienie od lekarza, jeśli jesteś w stanie przedagonalnym, a jesteś, skoro się na wakacje od życia/choroby zdecydowałaś, z pieczątką specjalisty będziesz usprawiedliwiona i w pracy, i w domu, i we własnych oczach. Uwaga: nie dotyczy hipochondryków. Oni nie potrzebująpieczątek. A wakacje od życia mająna co dzień. Po powrocie:

Powiedz jasno i wyraźnie, co Cię gryzie. Powiedz jemu/im, że masz go/ich dość i jeśli czegoś z tym nie zrobicie, odejdziesz na forever. Powiedz, że już nie możesz mieszkać z jego matką, siostrą, kochanką, sąsiadką, kimkolwiek i jeśli on czegoś z tym nie zrobi, to... jak wyżej. Jeśli nie zrobi, ty to zrób: odejdź. Daj sobie prawo do odpoczynku. I do słabości. Jesteś tylko człowiekiem. Kobietą. Masz prawo być zmęczona, smutna, rozgoryczona. Odpocznij, a potem zawalcz o siebie i swoje marzenia. Pamiętasz je jeszcze? Daj sobie prawo do przytulenia. Przytulaj się do drogich Ci osób, czerp z nich siłę. Ty przytulaj tych, których kochasz — oni też tego potrzebują! I też mają do tego prawo! Może na początku wyda Ci się to dziwne — Ty nie okazujesz uczuć! Musisz być silna, a nie miętka! — ale z czasem spodoba Ci się to mocne objęcie kochających czy chociaż przyjaznych ramion. Pozwól sobie na tę odrobinę ciepła i poczucia bezpieczeństwa! Proś o to: „czy możesz mnie mocno przytulić?" — to łatwe! (Po jakimś czasie łatwe...). Zmień tę cholerną pracę, która Cię wykańcza! (Patrz podrozdział: PRACA). Na koniec: jeśli po powrocie stwierdzisz, że lepiej było Ci TAM niż TU — zdobądź się na odwagę i odejdź. Pamiętaj o jednym: żyjesz w społeczeństwie, owszem, masz rodzinę i zobowiązania, owszem, ale społeczeństwo i rodzina nie będą miały żadnej korzyści z Ciebie chorej. A już w ogóle żadnej z Ciebie martwej. Lepiej odejść i wrócić, niż odejść i nie wrócić. Prawda? Uwaga: czasem ucieczka wcale nie musi być fizyczna. Nie musisz odchodzić, trzaskając drzwiami i paląc mosty. Równie skuteczna bywa... ucieczka mentalna, duchowa. Imaginuj sobie, że masz wkurzającego szefa, który doprowadził Cię nie raz, nie dwa do załamania nerwowego. Teraz jesteś na skraju depresji: nie możesz spać, nie możesz jeść, masz sygnały płynące ze wszystkich narządów, że za chwilę nastąpi wielki krach. Przysiądź na chwilę w ciszy i spokoju i powiedz mi: czym Ty się przejmujesz? Czy Twój szef Cię bije? (Jeśli tak, to sorry, ale jesteś niere formo walna...). Czy nie możesz bez niego żyć? Czy jesteś od niego uzależniona w inny sposób niż finansowo? Co Cię przy nim trzyma? Czy jest ważniejszy niż Twoje zdrowie, Twoja rodzina, niż w końcu TY?

I wcale nie namawiam Cię do rzucenia pracy! Możesz się zdystansować. Spojrzeć na szefa psychopatę jak na dokuczliwy element krajobrazu i... zignorować go. Jak ludzie, którzy mieszkają przy autostradzie, nie zauważają po jakimś czasie wiecznego huku i ryku samochodów, tak Ty możesz przestać zwracać uwagę na krzyki, humory, awantury, debilne polecenia i szykany swojego bossa. Bo dlaczegóż by nie? Czy to, że zaczniesz taką rzeczywistość olewać, zamiast się nią wykańczać, coś zmieni? Zmieni. Na lepsze. Ty będziesz zdrowsza, a Twój szef— aktor jednego widza — straciwszy widownię, może dać Ci spokój. Nie możesz zmienić świata. Niestety. Za to możesz zmienić swój ogląd tegoż. Jeszcze jedno: nie ma gorszej kary dla aktorów jednego widza niż obojętność. Zrobią wszystko, by przyciągnąć jego uwagę. A jeśli widz na pokrzykiwania nie będzie reagował... może zareaguje na klepanie po ramieniu? Podwyżkę? Zmianę repertuaru? Spróbuj. Powtarzam: to lepsze niż one way tickeł na tamtą stronę. — Pati, podasz przepis na wakacje dla naszej Czytelniczki, wiesz, w wersji deluxe? — Z przyjemnością! Na początek wyjazd do ciepłych krajów, na Fuerteventurę, do hoteliku czterogwiazdkowego, z wy żywieniem all inclusive (koniecznie!), czyli pełen luksus dostępny niemal dla każdego. Bo trzy tysiące złotych za dwa tygodnie w raju zamiast dwóch miesięcy w szpitalu, to niewygórowana cena. Uwaga: wyjazd w pojedynkę! Bez dzieci, małżonków, psów, kotów i przyjaciół. Tam, w ciepłych krajach, nim oddasz się rozpasaniu (także erotycznemu, czemu nie?), poleź w łóziu, rozgrzej zmarzniętą duszę, śpij do południa — masz wakacje, kurde! Więc nie zrywaj się o ósmej na śniadanie! W ramach all inclusive coś tam zawsze podjesz. Popatrz w sufit. Pochodź na długie, samotne spacery białą plażą. Rozgrzej się w słońcu. Kąp w ciepłym morzu albo w basenie, ale dopiero wtedy, gdy znajdziesz w sobie siłę i chęci. NIE ZMUSZAJ SIĘ DO NICZEGO! Nawet jeśli całe dwa tygodnie miałabyś przeleżeć w łóżku, zamiast biegać po ruinach i zwiedzać — masz do tego prawo! Przypominam, że to TY jesteś ruiną i to dookoła Ciebie trzeba biegać (niekoniecznie z przewodnikiem i aparatem fotograficznym). Na koniec, jeśli tylko masz ochotę, znajdź sobie wakacyjnego kochanka. Nie polecam go na początek, bo to nie sekswakacje, a wakacje od życia i ludzi. Tylko nie wyłączaj rozumu na tę chwilę, bardzo Cię proszę. Po powrocie do domu —jeden dzień w tygodniu dla Ciebie. Dzieci do babci, mąż na siłownię lub gdziekolwiek, a Ty w pustym mieszkaniu, z wyłączoną komórką, telewizorem i pralką, oddajesz się... nie, nie lenistwu, chyba że masz na nie ochotę, oddajesz się dopieszczaniu siebie. Kąpiel w pachnącej pianie, przy świecach, małe domowe spa, dobra książka, nicnierobienie, odsypianie całego tygodnia, chodzenie po mieszkaniu nago, oglądanie głupich filmów, które uwielbiasz, ale wstydzisz się przed swoim ąę małżonkiem do tego przyznać.

W ramach jednego dnia dla Ciebie: spa gdzieś w Polsce albo w najbliższym mieście; za sto dwadzieścia złotych możesz mieć masaż czekoladowy lub miodowy, po prostu palce lizać! Przyciszona muzyka, piękny zapach, delikatne dłonie i ciepła czekolada... Rozmarzyłam się. Jeśli nie masaż, to basen, ale bez bagażu w postaciach męża i dzieci, Ty sama! Ten jeden dzień jest dla Ciebie, bo tego potrzebujesz! Jeśli nie basen, to może... kino? Trzy seanse, które chciałaś obejrzeć, ale nie miałaś czasu/nie miałaś z kim/nie miałaś odwagi? Zrób to! Dla siebie. Po prostu masz do tego prawo. Do odpoczynku. I do drobnych przyjemności. Dziękujemy drogiej Patrycji, która odpoczynek i satysfakcję znajdowała zarówno w domu, jak i w pracy. Weź swój czerwony kajecik i wypisz, co Ci sprawia przyjemność. Jak chciałabyś siebie dopieścić. Co musiałabyś zrobić, by czas i pieniądze na to wygospodarować. Co musiałabyś zmienić w sobie i w innych, by sobie na to pozwolić. Opisz jeden cudowny, tylko dla Ciebie, dzień swego życia. Zaplanuj taki dzień. Reszta w części praktycznej. 5. URODA (Uwaga wstępna: te z Was, które nie mają żadnego kompleksu, mogą przejść do następnego podrozdziału). Jesteś niepewną siebie, mniej lub bardziej zakompleksioną kobietką (gdybyś taką nie była, nie kupiłabyś tej książki, bo po co ci ona). Musisz wiedzieć, że kompleksy, brak poczucia własnej wartości tkwią T Y L K O w Twoim umyśle. To TY tak o sobie sądzisz. Otoczenie jedynie nazywa po imieniu Twoją autoocenę. Jeżeli uważasz się za brzydką, zauważ proszę: uważasz się za brzydką — Ty tak o sobie myślisz — to jesteś brzydka. Mówisz: J e s t e m brzydka..." i wypatrujesz z nadzieją kogokolwiek płci odmiennej, kto stanowczo temu zaprzeczy. Niestety, Twój umysł jest siłą sprawczą. Jeżeli uważasz, że jesteś brzydka, to będziesz brzydka, bo umysł dąży do spójności Twego wnętrza z twoim zewnętrzem. On wierzy Tobie i nakazuje Twemu ciału być takim, jakim chcesz je widzieć. Jestem brzydka, więc muszę być brzydka. Rozumiesz? Przyrzekam Ci, wiem, o czym mówię, bo też przez kilka (dokładnie trzy) dziesięcioleci byłam — uważałam, że jestem — brzydka. Miałam sto wyimaginowanych problemów i kompleksów...

Nie potrafiłam wymienić choć jednej pozytywnej cechy mej powierzchowności bez negatywnego komentarza. Kiedyś — na warsztatach terapeutycznych — dostałam zadanie. Proste z pozoru. Stanąć przed lustrem i — poczynając od głowy — powiedzieć, co widzę w sobie ładnego. Droga Czytelniczko... To było straszne. Stałam przed tym lustrem i nie mogłam na siebie patrzeć. Skręcało mnie w środku. Patrzyłam na włosy i były nie takie. Patrzyłam na oczy, niby ładne: duże, zielone, ale... Czepiałam się każdego szczegółu mojej „urody" — piszę w cudzysłowie, bo tak wtedy o swojej urodzie mówiłam. Cholera jasna! Mówię sobie teraz: Kto wyrokuje o tym, że oczy, włosy, sylwetka są nie takie jak trzeba, i co to znaczy: jak trzeba? Jak trzeba do czego? Do rodzenia dzieci? Do paradowania na wybiegu? Do wyścigu o Puchar Prezydenta Warszawy? W porównaniu z kim? I kto pozwolił mi porównywać się z kimkolwiek? Grupa patrzyła na mnie w milczeniu i słuchała, jak zarzucam sobie nie takie włosy i nie taki nos. Nie wytrzymała przy ustach. Usta mam właściwie ładne, ale... krzywe. Tak! Wymyśliłam sobie, żeby nie przyznać się, że cokolwiek m a m ładnego — krzywe usta. A musisz wiedzieć, Czytelniczko, że daleko mi do Bolka Krzywoustego. Teraz Ty stań przed lustrem i powiedz sobie — j a k kochająca przyjaciółka — co jest w Tobie pięknego, no dobrze: ładnego. Jeżeli będzie Ci łatwiej zaprzeczać samej sobie, podziel kartkę na pół i pisz: M a m ładne oczy Ale za bardzo wyłupiaste... Ale kolor tęczówek jest byle jaki... Ale za okularami ich nie widać... Ale za małe... Ale mam zeza... Ale wolałabym mieć niebieskie (zielone, czarne, fioletowe, brązowe et cetera)... Ale tylko oczy, cała reszta jest do kitu... M a m ładne włosy Ale ich kolor jest byle jaki (mysi)... Ale za słabe... Ale za cienkie...

Ale za rzadkie... Ale mi się przetłuszczają/są za suche... Ale są... (wstaw barwę obecną), a nie... (wstaw barwę pożądaną)... Ale wypadają w ilościach niepokojących... Ale są za krótkie/za długie... Ale rozdwajają się na końcach... Ale mogłabym mieć ładniejsze... M a m ładny nos Ale za cienki... Ale za duży... Ale za mały... Ale za krzywy... Ale garbaty... Ale zadarty... Ale wygląda jak kartofel... Ale mógłby być ładniejszy... M a m ładne usta Ale za pełne (wyglądają jak silikonowe)... Ale za wąskie (wyglądają, jakbym zawsze była wściekła)... Ale za blade (w ogóle ich nie widać)... Ale są krzywe... (wyobrażacie sobie,

powiedzieć o swoich ustach, że są krzywe, nie o nogach, tylko o ustach?!)... Ale mogłyby być ładniejsze... M a m ładną szyję Ale za cienką... Ale za długą... Ale za krótką... Ale za grubą (na szczęście na szyję nie da się więcej ponarzekać)... M a m ładne piersi Ale za małe (jak pieprzyki, a nie (nooo, teraz sobie piersi)... poużywamy, Ale za duże (muszę się garbić, by co, kobiety?) ukryć ich kosmiczne rozmiary).. Ale obwisłe i sflaczałe... Ale mogłyby być mniejsze/większe... Ale niesymetryczne... Ale mogłyby być ładniejsze (zazdroszczę Ci, jeśli podkreśliłaś ten punkt)... M a m ładne nogi Ale za krótkie...

Ale krzywe... Ale za grube... Ale za proste... Ale mogłyby być dłuższe i zgrabniejsze... M a m ładne ciało Ale jestem za gruba... Ale jestem za chuda... Ale nie jestem zgrabna... Ale nie m a m mięśni i jestem sflaczała i w ogóle wyglądam jak półtora nieszczęścia i ostatnie dziecko Baby-Jagi, idę się upić... Ale modelką to ja nie jestem (i całe szczęście)... Ale jestem za niska... Ale jestem za wysoka... Na koniec powinnam dopisać: więcej grzechów nie pamiętam. Zauważyłam pewną prawidłowość: to, co jest moim kompleksem, boli, gdy się dotknie, a ludzie mają ten cudowny dar, że uderzają właśnie w najczulsze miejsce. Dziwne, że gdy chciano mnie zranić, zawsze trafiano w kolor moich włosów, a nigdy w za wielki nos. Dziwne, że zalewałam się łzami, słysząc „ty okularnico", a nigdy „ty chudzielcu", co przecież również mogło być obelgą, bo byłam bardzo szczupła. Gdy ta prawidłowość mi się objawiła — rozumiesz: tak jak szczęście jest w nas, należy je tylko zauważyć, tak i kompleksy są w nas, należy się ich tylko pozbyć — zdziwiłam się, jak wiele w walce z nimi zależy od nas samych. Jak wiele możemy zmienić małym — lub żadnym — nakładem kosztów. Jak wiele wad (lub rzekomych wad) możemy zatuszować. I jak (uwaga!) mało ważne są nasze wady dla otoczenia lub zakochanego mężczyzny. Naprawdę. Facet kocha cię całościowo i do głowy mu nie przyjdzie, że masz krzywe usta! Te — staną się chyba przysłowiowe — usta są krzywe tylko w Twojej (to jest mojej, to były moje krzywe usta)

świadomości. Zaraz, zaraz — obrusza się moja Idzia — ale ja przecież WIDZĘ, stwierdzam fakt, że są one takie, a nie inne! Komu jak komu, ale sobie samej chyba mogę wierzyć. Zmysłowi wzroku najbardziej. Otóż nie mogę. I Ty też nie możesz. Bo jesteś nieobiektywna, Droga Czytelniczko. Wierzysz w to, co: 1. Wmawiano Ci od lat 2. Ty sobie wmawiałaś od lat 3. Jest Ci wygodnie wierzyć. Widzę już, jak się obruszyłaś: „Jak to, jest mi wygodnie?! Jest mi wygodnie z tym, że dupsko nie mieści mi się w dżin-sach z czasów bliźniaczej ciąży?! Wygodnie mi z tym, że jestem już nie »słodko zaokrąglona«, ale za gruba?!". Owszem. Skoro jesteś za gruba, to szybko się męczysz i nie możesz ciężko pracować. Wiadomo: tusza osłabia serce. Gdybyś nieopatrznie schudła, straciłabyś niezłą w y m ó w k ę dla swego lenistwa, no nie? Skoro jesteś za gruba, to nikt Cię nie pokocha. A skoro nie masz szans na czyjąkolwiek miłość, to po co się starać? Po co ćwiczyć? Po co... chudnąć? Straciłabyś również świetny powód do narzekań, no nie? Bo nad czym byś ubolewała, wkładając spodnie rurki w rozmiarze 36? W związku z powyższym jesteś wciąż za gruba i zamęczasz swoim kompleksem otoczenie, sama z powodu kompleksu cierpiąc niemiłosiernie. I teraz chwila refleksji (a właściwie wkurzenia): dlaczego jesteśmy swoimi najgorszymi wrogami? Jak możemy same sobie to robić?! Gdyby moja przyjaciółka stanęła przede mną, jak ja stałam przed tym cholernym lustrem, i zaczęła siebie opisywać w tak negatywny sposób, chybabym ją pobiła. Przecież wszyscy moi przyjaciele, wszyscy ci, których kocham, są piękni! Nie, nie przesadzam i nie egzaltuję się! Nie widzę zakrzywionego nosa Gabrysi i blizny Pauliny! Obydwie są dla mnie piękne, takie jakie są. A więc dlaczego nie mogę mieć przyjaciółki w samej sobie i patrzeć na siebie z taką miłością, z jaką patrzę na tych, których kocham, a dzięki temu akceptuję? Dlaczego nie mogę pokochać siebie?

Bo to egoizm, głupia Kasiu — syczy coś wewnątrz. Oczywiście wiemy co: podświadomość, której wmawiano przez lata, że nie wolno myśleć o sobie (pozytywnie), bo to grzech. To źle. To egoizm. Zapytuję: i co z tego? Co złego jest w zdrowym, niekrzyw-dzącym nikogo egoizmie? Czy lepsza jest żona/matka/córka/siostra/kochanka wiecznie z siebie niezadowolona (tu za dużo — tam za mało, a w ogóle to jestem do dupy), czy ta sama żona/matka/córka/siostra/kochanka, która idzie przez życie z uśmiechem, świadoma swej wartości? Dlaczego być dobrą to źle, a być złą to dobrze? To jakiś absurd! Myślę, że mamy to — jako przedstawicielki narodu malkontentów — wdrukowane. Po prostu MUSIMY narzekać, bo nienarzekanie jest nienaturalne. Pocieszę Cię, Droga Czytelniczko, to też możemy zmienić — i Ty, i ja. Obie możemy stać się przyjaciółkami samych siebie, zamiast być wroginiami. I zastanawiam się coraz intensywniej, czy nie od tego powinnyśmy zacząć: zamiast kreować willę, lexusa i księcia, zacząć od pokochania siebie. Co Ci po willi, w której będziesz widziała tylko odpadający tynk, co Ci po lexusie, którego nie lubisz prowadzić, co Ci po księciu, którego stracisz po dwóch miesiącach narzekania na niedostatki swej urody na rzecz bezmózgiej lalki Barbie, nienarzekającej tylko dlatego, że usta ma stale wyściubione do malowania. Albo zajęta jest skubaniem brwi. Wracajmy do urody, bo niechcący zboczyłam ku psychoanalizie... Mam dla Ciebie dobrą wiadomość: Nie jesteś skazana na kompleksy. Możesz się z nich raz na zawsze wyleczyć. N i m powiem jak, zapisz swój dekret, a nasza bohaterka zapisze swój. Ja, Katarzyna M., mam piękne, zdrowe ciało. Lubię siebie. Podobam się sobie. Jestem swoją przyjaciółką. A skoro zrobiło się tak miło, przejdźmy do czegoś jeszcze milszego... Stań przed tym samym lustrem, przed którym jeszcze niedawno poddawałaś surowej ocenie swój wygląd, i popatrz na siebie nie okiem surowego cenzora, ale zaprzyjaźnionego obserwatora (Dlaczego nie przyjaciółki? — zdziwisz się. Bo byłabyś nieobiektywna, a teraz potrzebujemy obiektywnej oceny, a nie zachwytów nad Twą niewątpliwą urodą), i... pomyśl. A potem pisz. Punkt po punkcie notuj to, co uznajesz za rzeczywistą wadę urody, a co za wyimaginowaną. I bez względu na to, czy to rzeczywistość, czy urojenie, pisz, co sprawiłoby, by kompleks znikł raz na zawsze. M a m ładne oczy, ale nie widać ich za spodkami okularów? — Korekta wzroku lub soczewki.

M a m nieciekawą cerę? — Leki, pielęgnacja, zabiegi, solarium, makijaż. Jestem za gruba? — Dieta i ruch. M a m małe piersi? — Stanik push up, operacja lub polubić je (albo znaleźć takiego, co lubi kobiety o małych piersiach). Naoglądałam się programu „Ekstremalne metamorfozy" (już chyba wspominałam, że każdy powinien mieć jakiś nałóg, bo bez tego jest nudny — j a po prostu uwielbiam te programy, i wzrok tracę na oglądaniu ich!) i powiem Ci jedno: z każdej ludzkiej istoty, choćby nie wiem jak szpetnej, można zrobić supermodelkę. To po pierwsze. Po drugie: supermodelki na okładkach gazet robi się za pomocą programu do obróbki zdjęć, a te na wybiegach i w filmach za pomocą makijażu. Po trzecie: Ty też możesz wyglądać jak gwiazda filmowa. Tylko po cholerę Ci to? • Ta książka ma odpowiadać na pytania, a nie je zadawać, więc odpowiem za Ciebie: by choć raz poczuć się piękną. Nie, nawet nie piękną, ale... normalną. Żeby choć raz zniknąć w tłumie normalnych ludzi. To, że oni również uważają, iż są w jakiejś tam kwestii nienormalni, to do Ciebie nie trafia, prawda? Katarzyna M. się zamyśliła. Od urodzenia miała kompleksy: z powodu rudych włosów, piegów i okularów. Włosy z czasem zaakceptowała, bo nabrały pięknej głębokiej barwy, jaką na próżno wyczarowywać w salonie fryzjerskim, piegi przestały jej przeszkadzać — kompłeks znikł samoistnie, pozostały te parszywe okulary. Musiała, niestety, je nosić, bo soczewek nie mogła. Pech. A musisz wiedzieć, że niewątpliwym atutem urody Katarzyny M. są piękne oczy. Mogła je podziwiać codziennie, przed snem, gdy wsadziła nos w lusterko — z dalszej odległości nie widziała bowiem własnej twarzy ani tym bardziej żadnych oczu. Jakoś żyła z tym kompleksem — nie było już dzieciaków ze szkoły, które by się z niej naśmiewafy, więc specjalnie nie cierpiała (dorośli są bardziej tolerancyjni niż dzieci) — ale... no właśnie: jakoś. Któregoś dnia nastąpił cud. Dzięki mojemu poradnikowi Katarzyna M. postanowiła COŚ ZROBIĆ. Rano była jeszcze w swojej zapyziałej kawalerce, a po południu już w gabinecie okulistycznym katowickiej kliniki (no dobra, nie stało się to tak prosto i szybko, ale szkoda czasu na szczegóły).

A potem... Potem była po operacji oczu. Owszem, bolało. I bała się — bądź co bądź to oczy, ale... warto było. Przekonała się jak bardzo, gdy tydzień po operacji —jeszcze widząc podwójnie, w porywach nawet potrójnie, a czasem w ogóle nie widząc — udała się na zakupy do Gałerii Mokotów, po raz pierwszy bez okularów, ubrana całkiem ładnie, a nawet uczesana przez fryzjera (bo poprzedniego dnia była na koncercie — wprawdzie nie widziała tego Rubika, ale słyszała), i ją olśniło! Pasowała! Pasowała do mijających ją ludzi! Była w swoich oczach normalna! Ba! Wyróżniała się pozytywnie! Była ładna! I olśniło ją powtórnie: tu wcale nie chodziło o uwielbienie faceta, o przypodobanie się płci przeciwnej i upolowanie na ładne oczy jakiegoś samca. Nie. Katarzyna M. zrobiła to tylko i wyłącznie dla siebie. Z czystego — nie, nie egoizmu — z czystej, najgłębszej, gorącej potrzeby samoakceptacji. Z potrzeby poczucia się normalną. Wyleczoną. Zrób to i Ty. Tak po prostu. Sprzedaj samochód, by zafundować sobie operację znienawidzonych piersi albo nosa. Znienawidź najbliższe pół roku, by ćwiczeniami (to nie „ćwiczenia", to sześć miesięcy ciężkich robót!) oraz dietą MŻ (rozwinięcie skrótu: mniej żreć) wyrzeźbić ciało i z rozmiaru 42 zejść do 34 (sama sprawdziłam: da się, to akurat jest kwestia tylko i wyłącznie silnej woli, silnej motywacji i totalnego wkurzenia się na siebie i swoje ciało, coraz bardziej przypominające małego bladego wieloryba, szczególnie podczas kąpieli). Wiem, że to trudne, bo pozbawia Cię kolejnych wymówek oraz komfortu, ale... to poczucie przynależności, jakie przez chwilę miała Katarzyna M. w Galerii Mokotów, jest warte tego wysiłku i wyrzeczenia. Więcej: to poczucie pozostaje na zawsze. Na koniec podrozdziału o urodzie krótka opowiastka z życia wzięta. Mam przyjaciółkę w rozmiarze XXXL, która z tego powodu ma oczywiście kompleksy. Gdy o nich na chwilę zapomina, jest superkobietką — uśmiechniętą, uroczą i fajną. Jednym z jej marzeń (mówię serio!) jest... kupić sobie kiedyś duże lody i zjeść je na ulicy. — To czemu tego, na Boga, nie zrobisz?! — wykrzyknęłam, gdy przyznała mi się do tego marzenia. — Bo wiesz... ludzie patrzą na mnie z odrazą, gdy j e m te lody. Że taka gruba, a jeszcze lodami się obżera. — Serio?! Nie wierzę! Muszę to zobaczyć!! Nie wiem, jak udało mi się ją namówić, ale poszłyśmy na (duże) lody. I konsumowałyśmy je w ruchliwym miejscu publicznym (ulica Marszałkowska pod Domami Centrum, bardziej ruchliwego

wymyślić nie mogłam). I wiesz co, Droga Czytelniczko? Nikt, dosłownie NIKT, pies z kulawą nogą się za nami nie obejrzał, nie obejrzał się ani z pogardą, ani z odrazą... w ogóle. Gdy ktoś omiatał nas wzrokiem, to tylko po to, by wyminąć w tłumie. I miał w oczach doskonałą obojętność. Za to moja kochana przyjaciółka szeptała za każdym razem: —- Widziałaś? Widziałaś, jak na mnie patrzył? Nie, nie widziałam, bo nijak nie patrzył, ale my — zakompleksione — jesteśmy przeczulone i wychwytujemy każde spojrzenie, każdy gest, który może nic, absolutnie nic nie znaczyć. Jak z tym walczyć? Otóż bardzo przyjemnie. Kupuj te przysłowiowe lody za każdym razem, gdy masz na nie chęć. Aby nie mieć zbyt dużych wyrzutów sumienia, kupuj sorbety i... pałaszuj je w miejscach publicznych. Często! Przywykniesz, wierz mi. I może wyda Ci się to nawet przykre, że dla tłumu tak naprawdę jesteś niewidoczna. Mimo XXXL. 6. PIENIĄDZE Jeśli jesteś normalna, a zakładam, że jesteś (nawet jeśli nie jesteś, to i tak Cię lubię), chciałabyś być bogata. Mieć dużo forsy. Słuchaj, co jest dla Ciebie wyznacznikiem posiadania dużych pieniędzy? Co dla Ciebie znaczy zdanie: „Mam dużo pieniędzy"? Dużo to dużo, odpowiesz. Milion złotych, to jest dużo. Zależy dla kogo, zripostuję. Może dla nas milion złotych to dużo. Dla mojego szefa to... kropla w morzu potrzeb, a ma spore potrzeby (myślę, że w związku z tym ma większy problem niż ja — łatwiej mi zdobyć tysiąc złotych na moje potrzeby niż j e m u milion na jego potrzeby, ale mogę się mylić). Jak oczywiście pamiętasz, marzenia, nawet zapisywane ogólnie, muszą być konkretne. Marzenia LUBIĄ być konkretne. Dostosujmy się do ich oczekiwań. M A M WYSTARCZAJĄCO D U Ż O PIENIĘDZY. E tam, skrzywiłaś się z lekka nieusatysfakcjonowana, ja tam wolę konkretny milion złotych. Prosisz, masz. Napisz: „Mam milion złotych". Aha: dodaj koniecznie, iż ten milion masz na swoim koncie bankowym, żeby się nie okazało, że faktycznie — po czasie, jaki dałaś sobie na spełnienie tego marzenia — masz milion złotych. Długu. Pamiętaj jeszcze o czymś. Marzenia zobowiązują. Nie, nie! Nie do zapłaty za ich spełnienie, bo zapłacisz pracą nad owym, ale do odpowiedzialności za to, co sobie wykreujesz.

Zatem pamiętaj o odpowiedzialności, o tym, co spowoduje w Twoim życiu spełnienie marzenia, którym jest posiadanie miliona złotych później. Na razie jeszcze raz przemyśl, czego pragniesz, jeśli chodzi o pieniądze, a jeśli nie jesteś już tego taka pewna jak przed chwilą, posłuż się moim marzeniem. Musisz bowiem pamiętać, że już teraz, zapisując krok po kroku swoje marzenia, uruchamiasz łańcuch zdarzeń, który ma doprowadzić do ich spełnienia. M a m więc wystarczającą ilość pieniędzy. (Ty z kolei masz dużo pieniędzy). Czym jest owa wystarczająca ilość i na co ma wystarczać? — zapyta natychmiast podświadomość i... nie dostanie odpowiedzi. Niech będzie to naszą słodką tajemnicą — Idzia ma się wziąć do roboty i na tę wystarczającą ilość zapracować. Ma nam wystarczać. Na wszystko, na co ma wystarczać. I koniec. Powiem Ci jeszcze, dlaczego zrezygnowałam ze zdania „Mam dużo pieniędzy". Określenie „dużo pieniędzy" kojarzy się wszystkim (więc Idzi też) z „dużo pracy". Bez pracy nie ma kołaczy — Jezu, ile razy to słyszałam. Ucieszę Cię. Twoje marzenie „Mam dużo pieniędzy" (wiem, że nie masz, bo dopiero chcesz mieć; umawiałyśmy się jednak: pierwsza osoba, czas teraźniejszy), wcale nie musi oznaczać: „Zaharo-wuję się na śmierć, by pod koniec życia mieć dużo pieniędzy". Pieniądze nie zawsze biorą się z pracy. Zaskoczona? Przecież można je mieć z innych źródeł, takich jak: — bogaty mąż/kochanek/przyjaciel/ojciec — wygrana — spadek po babci — darowizna (zakrzykniesz: skąd!? Nie znam nikogo, kto chciałby obdarować mnie forsą! Kochana... Uruchamiamy M S M . Jeżeli będziesz pracowała nad tym marzeniem, dostaniesz forsę z najmniej spodziewanych źródeł) — hobby (to dziwne, ale chodzą po tym świecie ludzie, którzy robią to, co lubią, i jeszcze im za to płacą!) — wynajem mieszkania (lub męża)

— inne (można mieć przecież pieniądze ze źródeł ekhm... nielegalnych). Pamiętaj, że marzenia M U S Z Ą mieć dla podświadomości wydźwięk pozytywny. Ona MUSI chcieć je spełnić. Jeżeli jej nie przekonasz do Twego marzenia, zacznie je sabotować: albo zrobi wszystko, by Cię zniechęcić do jego urzeczywistnienia, rzucając kłody pod nogi, albo je spełni, ale w jakiś przewrotny sposób (tu przypomina mi się pewien przykład, nie pamiętam już z jakiej książki: kobieta marzyła o czerwonym porsche w swym garażu, pracowała usilnie nad tym marzeniem, aż w końcu się spełniło — w jej garaż wjechał niechcący czerwony porszak. Przyznam, iż przykład ten wydaje mi się aż za kiczowaty i za amerykański — znasz jakiś garaż, do którego mógłby wjechać przypadkiem obcy samochód? Ale przykład sam w sobie, na potwierdzenie przewrotności panny R, jest dobry). Na koniec zbuntowana przeciw marzeniu podświadomość przekona Cię, że dobrze jest, jak jest, i W C A L E NIE CHCESZ mieć tego, czego wydawało Ci się, że pragniesz. Czerwone porsche? A po co, skoro tak lubisz jeździć metrem? Książkę możesz sobie poczytać... Języka chińskiego się pouczyć... I przecież nie masz prawa jazdy. — No faktycznie, po co mi czerwone porsche? — pytasz siebie świadomie. — Bo zawsze o nim marzyłam! — popiskuje gdzieś tam, na dnie duszy, Twoje ja. — A czy wiesz, jakie zapłacisz za tego grata ubezpieczenie?! — grzmi podświadomość. — Stać mnie będzie — popiskujesz coraz ciszej i mniej pewnie. — Możesz się zabić na śmierć, bo jesteś cztery litery, nie kierowca, i dzieci osierocisz (choć ich jeszcze nie masz)! Wobec tak przekonywających argumentów poddajesz się, wykreślasz marzenie z listy, a przy okazji skreślasz też to o pieniądzach i na wszelki wypadek o pracy (żeby Cię nie kusiło), oraz w akcie desperacji ciskasz tę książkę do pojemnika na śmieci. Takiego osiedlowego, by szybciej zniknęła z Twych oczu. Oto poznałaś (choć teoretycznie) siłę antysugestii. Siłę zbuntowanej przeciw marzeniu, sabotującej to marzenie pod świadomości. Jest ogromna. NIEMAL tak wielka, jak moc spełniania marzeń. Powtarzam: NIEMAL. Mamy nad nią jednak przewagę. Gdyby nie ta przewaga, chyba w dalszym ciągu tkwilibyśmy w epoce kamienia łupanego: jesteśmy świadome jej istnienia, a poznać wroga swego to pierwszy krok do zwycięstwa. Przyznam, że nawet dla mnie perspektywa gromadzenia pieniędzy bez pracy jest kusząca. Nawet zastanawiałam się, czy nie porzucić marzenia o dobrej pracy dla marzenia 0 dużych pieniądzach, i wiesz

co? Stwierdziłam, że włącza mi się antysugestia. Walcząca o święty spokój i zachowanie status quo leniwa podświadomość sugeruje porzucenie jednego z marzeń, z nadzieją, że w końcu zrezygnujesz z reszty. Odpuścisz wymarzoną pracę, a skończysz na beznadziejnym życiu, jakie wiedziesz do tej pory. Życiu „mogę sobie tylko pomarzyć". Ja WIEM, m a m tego dowody i mogę przedstawić je na piśmie, iż marzenia są po to, by je spełniać. Jeżeli naprawdę czegoś pragniesz, jeżeli jest to w zgodzie z Twoim sumieniem 1 nie krzywdzi innych, cały świat pochyli się nad Tobą, by Ci to dać. Gdzie tam świat, wszechświat! Ale o tym później. Kończąc podrozdział, nasza dobra znajoma pozostała przy swoim: Ja, Katarzyna M., mam wystarczająco dużo pieniędzy. W tym zdaniu jest i wystarczająco, i dużo, i są pieniądze. A podświadomość już świerzbią rączki, by zabrać się do organizowania tych pieniędzy... 7. MARZENIA MATERIALNE W tym podrozdziale nie będzie żadnych ograniczeń. Ani dygresji. Ani uwag wewnętrznych. Nic. Szalej do woli. Łap kajecik w dłoń, tytanowy ogryzek długopisu w drugą i... marz. Katarzyna M. ochoczo zabrała się do dzieła. Natychmiast spod jej pracowitych dłoni spłynęły na karty zeszytu: DOM, NISSAN PATROL i KOŃ FRYZYJSKI. I skończyła się w tym momencie jej wena twórcza, bo to było wszystko, o czym śmiała marzyć, a co mogła kupić za pieniądze. Jakoś mało mam tych marzeń materialnych... pomyślała ze smutkiem, ale zaraz jej buzia rozpromieniła się na widok wyrosłego u progu kawalerki domku z czerwoną dachóweczką i pięknym ogrodem, wiśniowego nissana, świeżo zakupionego w salonie, oraz galopującego przez ogród konika czarnego jak noc, z rozwianą grzywą i ogonem... Mało się o płot biedak nie zabił, bo to był ogród, a nie łąka... (Proszę skorygować to marzenie). Teraz Ty. (Czytelniczka pisze... I pisze... I pisze...). Słuchaj, mamy jeszcze parę rzeczy do przepracowania, a Tobie niedługo zeszyt się skończy! Nie żebym się gdzieś spieszyła, ale... Wiem, mówiłam, że będziesz mogła pohulać, po namyśle poproszę Cię jednak o wstrzemięźliwość.

Przynajmniej na razie. Dlaczego? — jękniesz. Obiecujesz, a potem zabierasz! Skądże znowu, prosiłam o tymczasowe ograniczenie ilości marzeń materialnych, bo teraz będzie krótki (lub długi, nie wiem, jaki mi wyjdzie) wykład. Jak wiesz, stopniujemy nasze marzenia. Dajemy im noty pożądania i ponaglenia. Jeśli któreś z marzeń materialnych albo nawet wszystkie są dla Ciebie priorytetowe — podkreśl je. Wyobraźmy sobie, że najważniejszym marzeniem Katarzyny M. jest szczęśliwa rodzina z punktu drugiego oraz dom, nissan i fryz. I za chińskiego pana nie zrezygnuje z żadnego z tych marzeń. Może ją lumbago połamać (pal licho ,jestem zdrowa"), może być biedna jak mysz kościelna (choć myszy to za jedno, czy jest biedna, czy bogata), może nie pracować jako dekorator (Katarzyna M., nie mysz), byleby miała rodzinę, dom, nissana i konia rasy fryzyjskiej (po co jej ten koń, nie m a m pojęcia, ale zaparła się kobieta, widać lubi rano wstawać i krowy doić... eee... konie doić?). Zaczyna usilnie pracować nad tymi właśnie marzeniami i po kilku miesiącach... Alleluja! Moc Spełniania Marzeń zostaje uruchomiona. Katarzyna M. zapada na grypę żołądkową. Trafia do szpitala, a tam na łóżku obok cierpi na tę samą grypę urocza pani pod pięćdziesiątkę. Zaprzyjaźniają się. Po niezwykle szybkim ozdrowieniu obu kobiet (pamiętaj, że podświadomość Katarzyny M. pracuje na pełnych obrotach i ma przed sobą tylko jeden cel: rodzinadomnissanfryz) starsza pani zaprasza Katarzynę M. do siebie na uroczystą kolację. Przy stole zasiadają we dwie plus syn tej pani: niejaki książę z bajki, zupełnie „przypadkowo" (choć dla Idzi będącej w szale twórczym nic się nie dzieje przypadkiem) będący właścicielem chałupy na zapadłej mazurskiej wsi, hodujący hobbystycznie czarne jak sadza konie fryzyjskie i poruszający się pełnoletnim nissanem patrolem. Katarzyna M. (a właściwie jej podświadomość) zakochuje się w księciu oraz rozkochuje księcia w sobie, by zdobyć cel: rodzinędomnissanafryza. Kochana, brzmi niewiarygodnie? Jak bajka? Moim zdaniem przypomina samospełniającą się przepowiednię, tyle że świadomie wypracowaną. Słuchaj (i ciesz się): w pracy nad marzeniami nie chodzi 0 to, by pisać scenariusze ich spełniania, a potem te scenariusze urzeczywistniać. Przeciwnie: masz określić marzenie, przekonać do niego Idzie i pozostawić jej wolną rękę w osiąganiu celu. Pamiętaj o jednym (tych „pamiętaj o j e d n y m " już się trochę uzbierało, pod koniec spiszę wszystkie reguły, niczym dziesięcioro przykazań, byś faktycznie je pamiętała): jeśli Twoje marzenie jest sprzeczne z Twoim sumieniem czy moralnością, kogoś krzywdzi lub stoi w sprzeczności z czyimś marzeniem — tak iż po spełnieniu nie będziesz mogła się nim cieszyć, bo zwyczajnie nie spojrzysz sobie w oczy — NIE PRÓBUJ N A W E T pracować świadomie, z wyrachowaniem 1 premedytacją nad jego urzeczywistnieniem. Skutki mogą być tragiczne i totalnie nie do przewidzenia. Oczywiście żądasz przykładu, bo a nuż uda Ci się przemycić w którymś dekrecie: „niech szlag trafi

teściową". Powiedzmy, że Ci się uda i szlag trafi teściową, ale że zło, tak jak i dobro, wraca po trzykroć, Ty się ciężko rozchorujesz. Twoja mama, która przyjechałaby, żeby Ci pomóc, złamie nogę, a Twój małżonek akurat zakocha się w innej. Jest po trzykroć? Jest. Co zrobisz, Kochana, sama samiutka, leżąc jak kłoda w pustym domu (małżonek postanowił wyjechać z n o w ą miłością na Karaiby), gdy nie będzie nawet znienawidzonej teściowej, która podałaby Ci przysłowiową szklankę wody (nie mówiąc o ugotowaniu czegoś gorącego czy zrobieniu zakupów)? Podałam przykład zbyt drastyczny? To się nie zdarza, żeby na człowieka spadło naraz tyle nieszczęść? Mylisz się, Kochana. Nieszczęścia są towarzyskie. Chodzą nie tylko parami, ale czasem całymi stadami. I nie wierz tym, którzy mówią, że zemsta jest słodka i masz do niej prawo, gdy ktoś Cię skrzywdzi. Masz prawo się bronić, ale nienawiść wyzwala zbyt dużą energię. Złą energię. Nigdy nie wiadomo, w jakim kierunku pomknie i w kogo uderzy... Jeszcze jedno: nigdy nie manipuluj za pomocą narzędzi, które już niedługo, w następnym rozdziale, dostaniesz do ręki — ludźmi. Nawet w najlepszej wierze. Co innego J e s t e m żoną księcia z bajki" czy „mam kochanego i kochającego męża", a co innego konkretnie: J e s t e m żoną Jana Nowaka". Może TY będziesz szczęśliwa, gdy zostaniesz żoną owego Jana (nic prostszego: zaciągnąć faceta do łóżka i wrobić go w dziecko, nawet wyimaginowane), ale Jan Nowak niekoniecznie będzie równie szczęśliwy, zostając Twoim (zmanipulowanym za pomocą niniejszego poradnika) mężem. Przestrzegam raz jeszcze przed narzucaniem swej woli nieświadomej tego istocie ludzkiej. Wierz mi: jest to możliwe i jest to powodem wstydu, a nie dumy. Nie przynosi też tego, czego oczekujesz, bo wyrządzasz takim postępowaniem krzywdę temu komuś. Choćby w najlepszych intencjach uszczęśliwienia go swoją osobą. Możesz pracować nad szczęściem, pieniędzmi i pracą, ale daj innym wolną wolę, wybór, czy chcą Ci dać te marzenia, czy też nie. Powracamy do marzeń materialnych. Katarzyna M., przeczytawszy moje dobre rady, postanowiła się do nich zastosować, zrezygnowała chwilowo z nissana i konika, za to wzmocniła znaczenie domu, nadając mu przy tym notę 10/10, czyli 10 punktów ważności i 10 pilności (widać zdesperowana jest biedaczka). Ja, Katarzyna M., mam własny, wymarzony dom. Domek stoi na uboczu, w pięknym, spokojnym otoczeniu, pod lasem i nad rzeczką. Jest czysty, przytulny i wygodny. Sąsiedzi są sympatyczni i dobrzy, lubią mnie i moją rodzinę.

Przyjrzyjmy się temu dekretowi. Czego w nim za dużo, a czego za mało? Widać, że Katarzyna M. zaczyna nabierać wprawy w wypełnianiu ankiet życzeniowych, bo dekret jest niemal doskonały. Oczywiście możemy się przyczepić do słowa „wymarzony", bo wiadomo, że skoro Katarzyna M. pracuje nad tym właśnie domkiem, to siłą rzeczy jest on wymarzony. Opis otoczenia i sąsiadów, a także stanu technicznego domu wydaje się zbyt szczegółowy, ale widać ma to dla naszej bohaterki duże znaczenie, skoro takim go przemyciła. Zwróć uwagę na jeden drobny szczegół. W drugim zdaniu jest słowo „domek". Dlaczego nie dom? Wyjaśniam: gdy pracujesz nad jakimś marzeniem, nie wiesz, z której strony przyjdzie jego spełnienie. Dom możesz kupić — i wtedy masz wpływ na to, jaki będzie, ale dom możesz również odziedziczyć lub dostać razem z mężem. Kasia M. wie o tym, a że obecnie jest posiadaczką siedmiopokojowego domiszcza (a korzysta może z jednej trzeciej), tym razem marzy o domku dopasowanym do jej potrzeb i możliwości. Poznała również umiejętności sąsiadów (w uprzykrzaniu życia) i wie, jak ważni są w codziennej egzystencji — stąd sympatyczni, dobrzy i lubiący ją sąsiedzi. Mam prośbę. W wypadku marzeń priorytetowych spróbuj przyjrzeć się im bardzo dokładnie, zwróć uwagę na wszystkie szczegóły i zapisz je sobie w zeszycie. Przyda się to w dalszej pracy. Jeżeli pragniesz ponad wszystko psa albo samochodu (nawiązuję teraz do marzeń materialnych), opisz, jaki to ma być pies (bo niekoniecznie marzy Ci się jakikolwiek, nawet z kulawą nogą) lub jaki samochód. Myślę również, że dla Katarzyny M. ważne byłoby, by ukochany nissan patrol nie okazał się kradziony lub nie rozkraczał się co skrzyżowanie. Tudzież by tłumik tkwił na swoim miejscu, a niekoniecznie odpadał po każdym metrze bitej drogi (bądź co bądź patrol to samochód terenowy). Najlepiej — o czym nasza bohaterka chyba ze skromności nie wspomniała — by był nowy fabrycznie i kupiony w salonie Nissana. Pamiętaj: jak już o czymś marzysz, to sięgaj na najwyższą półkę. Niech się potem martwi Twoja podświadomość, jak na tę półkę sięgnąć. Dekret gotowy? Bo chcę przejść do następnego podpunktu. 8. UMIEJĘTNOŚCI Tu też możesz poszaleć. Pomarzyć. Zapisz wszystko, czego byś pragnęła, gdybyś nie miała żadnych ograniczeń czasoprzestrzennych. No dobrze, przesadziłam: czasowych, pieniężnych lub rodzinnych. Katarzyna M. zamyśliła się teatralnie (nie miała już czego obgryzać — długopis zjadła na wysokości konika fryzyjskiego, obecnie pisała cienkopisem i obawiała się fioletowych plam po tuszu na ustach, nosie, policzkach i gdzie indziej...), po czym wzięła rozpęd... Jestem projektantką ogrodów i wnętrz, specjalistką leczenia padaczki oraz anestezjologiem weterynaryjnym, jestem ratownikiem medycznym, umiem jeździć konno, jestem dobrym kierowcą i lubię prowadzić samochód, piszę bestsellerowe książki, scenariusze filmowe, nagrywam teledyski i piosenki, dobrze gotuję. No, tym razem faktycznie zaszalała... Gdyby taki dekret usiłowała wcisnąć swej podświadomości, ta zastrajkowałaby prawdopodobnie na

wysokości anestezjologa. Groziłoby to następującymi konsekwencjami: — Katarzyna M. wprawdzie byłaby projektantką ogrodów i wnętrz, ale — miałaby padaczkę — zmuszona byłaby iść na medycynę, by kształcić się w zawodzie anestezjologa ludzkiego (przechlapane: gdzieś tak osiem lat ciężkich robót), bo podświadomość nie doczekała do sprecyzowania „weterynaryjny". Pytanie do publiczności (werble potęgujące narastającą grozę): Czy Katarzyna M. naprawdę chce iść na studia i mieć padaczkę? Weźmy pod lupę jej marzenia. Projektanta i anestezjologa umieściła w marzeniu numer 1 (dotyczącym wyśnionej pracy), po co się więc powtarza? Chce być podwójnym projektantem czy co? Jeżeli do szczęścia jest jej potrzebny ratownik medyczny, to niech nim zostanie. Skoro będzie pracowała nad posiadaniem konia rasy fryzyjskiej, to podświadomość może słusznie domniemywać, iż Katarzyna M. UMIE jeździć konno. A jeśli jeszcze nie umie, to będzie umiała. To samo można byłoby powiedzieć o byciu dobrym kierowcą, ale nasza bohaterka nie cierpi prowadzić samochodu. Stąd nacisk na polubienie tego zajęcia. Pytanie tylko (tym razem do Katarzyny M.): czy naprawdę poświęci cenny czas i MSM, by zmuszać się do tego, do czego zmuszać się nie musi? Do bestsellera wy ch książek nie będziemy się przyczepiać — jest pisarką, więc pragnie pisać poczytne dzieła. Byłoby dziwne, gdyby pragnęła tworzyć grafomanię, która nadaje się tylko na wykorzystanie jako surowiec wtórny. Skoro marzy o scenariuszach, teledyskach i piosenkach — proszę bardzo. Nie wiem wprawdzie, jak znajdzie na to czas, pracując w trzech zawodach, mając dom na końcu świata, męża i dwójkę dzieci (oraz konia), ale „prosisz-masz". „Dobrze gotuję...". Katarzyna M. dobrze gotuje, ale nie cierpi gotowania niemal tak, jak prowadzenia samochodu. Może zmienić dekret na „Gotuję z przyjemnością". Albo... „W domu mogę dobrze zjeść". Przecież niekoniecznie ona musi stać przy garach. Może K N B K lubi i umie gotować? A może przyszywana babcia sąsiadka uprze się, żeby karmić jej rodzinę? Pozwólmy działać M S M (Mocy Spełniania Marzeń), zadajmy jej temat i niech pokaże swoje możliwości, w najlepszy dla nas sposób kreując naszą przyszłość.

Zamiast naginać siebie do wykonywania zajęć, których nie lubisz i wiesz, że nie polubisz, spróbuj zastąpić je substytutami. Prowadzić Twój samochód może kierowca, a sprzątać i gotować opłacona gospodyni. Zarabiając WYSTARCZAJĄCO D U Ż O PIENIĘDZY, będziesz mogła sobie na te „ekstrawagancje" pozwolić. Po zapoznaniu się z powyższymi uwagami nasza bohaterka pozostała przy: Ja, Katarzyna M., piszę bestsellerowe książki. Jednocześnie przy księciu z bajki dodała, że musi on umieć i lubić gotować. „Trzeba sobie radzić, powiedział baca, wiążąc buty dżdżownicą". Ze scenariuszy teledysków i piosenek rozsądnie zrezygnowała. Chociaż nie na zawsze. 9. MARZENIA INNE Czyli przechodzimy do marzeń pozostałych, które nie mieszczą się w żadnej z powyższych kategorii. Prawdopodobnie należą do marzeń związanych z emocjami, może z ambicjami? Z naprawą relacji z ludźmi? Rodziną? Katarzyna M., nie zastanawiając się długo, walnęła: JESTEM SŁAWNA! Kochanie, odpowiedziałam, nic prostszego. Zrób sobie dziecko, najlepiej nie wiedząc z kim, i oskarż o ojcostwo byle jakiego polityka. Natychmiast staniesz się sławna na cały kraj. Tylko czy na pewno o TAKĄ sławę ci chodzi? Nie, nie, ja pragnę uznania! — zakrzyknie w odpowiedzi Katarzyna M., nieco skonfundowana wyobrażeniem siebie w ciąży z byle jakim politykiem. Aha. Uznania. A czyjego? — Wszystkich! — zakrzyknie radośnie. — Nie da się. Proszę konkretniej. — No dobra: rodziny i czytelników. — Czym się objawia uznanie rodziny? — Szacunkiem, sympatią. — A czytelników? — Liczbą sprzedanych książek. — Więc...?

— „Piszę bestsellerowe książki" i „Mam szczęśliwą rodzinę"? — zapyta nieśmiało Katarzyna M. Właśnie. Czy wyobrażasz sobie, by kochająca się rodzina nie szanowała matki? By kochany i kochający mąż nie darzył uznaniem utalentowanej żony? A czy jest możliwe, żeby książki ze szczytu listy empiku nie dały ich autorce sławy i pieniędzy? Spróbuj przyjrzeć się w ten sposób Twoim marzeniom. Może powtarzają się w innej formie wcześniej? Może już je zawarłaś w którymś z poprzednich dekretów? Nie masz tak wielkich mocy przerobowych (Twoja pod świadomość również nie), by pracować nad wieloma marzeniami naraz. Za chwilę będziesz wybierała jedynie trzy z całej przydługiej już listy, więc spróbuj przemycić w tych trzech jak najwięcej pozostałych. Pisząc „przemycić", nie mam na myśli dopisywania paru zdań więcej do już gotowych dekretów —- na to się podświadomość nie nabierze i zacznie się „wyłączać" w połowie pracy, co może skutkować, jak wykazałam w punkcie którymś tam, „padaczką" oraz „studiami medycznymi". Podam inny ciekawy przykład z życia wzięty. Moja młoda koleżanka po fachu ma jedno Wielkie Marzenie: być dobrym lekarzem weterynarii. — Znasz dobrze pięciu lekarzy pracujących w naszej klinice. Który z nich jest obiektywnie dobry? — zapytałam. Zamyśliła się. — Doktor J.? Jest najlepszym lekarzem swojej specjalności w Polsce. Musisz przyznać, że obiektywnie jest DOBRY. — No tak, ale nikt go nie lubi, ani klienci, ani pracownicy. I on sam nie lubi swojej pracy. Nie chciałabym być takim lekarzem. — Okej, wiemy już, czego byś nie chciała. Co więc znaczy dla Ciebie być dobrą? Dobrą dla kogo? — Dla pacjentów. — To oznacza, że będziesz czasem „niedobra" dla ich właścicieli. Pogodzisz się z tym? Wiesz, jaka jest cena bycia „dobrą"? Zapłacisz tę cenę? Dobry lekarz wypala się w ciągu kilku lat i albo musi odpocząć, albo staje się przeciętny. Zdajesz sobie z tego sprawę? Mimo to chcesz pracować nad takim właśnie marzeniem?

Odpowiedziało mi milczenie. Moja koleżanka musiała sobie wszystko przemyśleć. Jak Ty sformułowałabyś jej marzenie, by ominąć wszystkie rafy i pułapki czyhające na dobrego lekarza? „Jestem kompetentną i lubianą lekarką. Pracuję z radością"? Może. Ciekawe, do jakich wniosków dojdzie bohaterka powyższego przykładu. Bez względu na te wnioski i tak ją lubię... Wielkimi krokami nadeszło podsumowanie, a wraz z nim trudny wybór trzech (słownie: trzech) marzeń, nad którymi będziemy pracować. Nie, nie, nie odbieram Ci całej reszty! Gdy tylko skończysz pracę nad tymi trzema, będziesz mogła podłubać przy następnych, a za dwa lata, po przerobieniu wszystkich, będziesz najszczęśliwszą kobietką w naszej Galaktyce. Teraz jednak skupimy się na trzech NAJ. Najważniejszych, najpilniejszych, najbardziej wymarzonych. Okej? Nie musisz odpowiadać. Oto czego do tej pory życzyła sobie nasza bohaterka: Ja, Katarzyna M., m a m dobrą pracę. Jestem dekoratorką domu i ogrodu, anestezjologiem weterynaryjnym oraz pisarką bestsellerów. Pracuję w domu lub w gabinecie blisko domu. Pracuję spokojnie, z radością i chęcią, twórczo. Lubię swoją pracę. Pracuję cztery godziny dziennie. Wtedy kiedy chcę, mam wolne. Zarabiam ponad dziesięć tysięcy miesięcznie. Jestem ceniona, szanowana i lubiana. Ja, Katarzyna ML, mam szczęśliwą rodzinę. M a m dobrego, kochającego i kochanego męża. M a m kochane i kochające dzieci: syna i córkę. Dzieci są zdrowe, mądre, piękne i dobre. Mąż jest pracowity, mądry i uczciwy. Cieszymy się dobrym zdrowiem. Ja, Katarzyna M., mam zdrowe ciało, duszę i umysł. Ja, Katarzyna M., mam piękne, zdrowe ciało. Lubię siebie. Podobam się sobie.

Jestem swoją przyjaciółką. Ja, Katarzyna M., mam wystarczająco dużo pieniędzy. Ja, Katarzyna M., mam własny wymarzony dom. Domek stoi na uboczu, w pięknym, spokojnym otoczeniu, pod lasem i nad rzeczką. Jest czysty, przytulny i wygodny. Sąsiedzi są sympatyczni i dobrzy, lubią mnie i moją rodzinę. Ja, Katarzyna M., piszę bestsellerowe książki. Ja, Katarzyna M., mam uznanie. Teraz, droga Kasiu, poprosimy trzy, tylko trzy. Katarzyna M. zmuszona do ponownej weryfikacji Wielkich Marzeń powoli i z namaszczeniem zaczęła czytać swoje wcześniejsze wypociny, by z ośmiu dekretów odrzucić piąć, a wybrać magiczną trójką. Absolutnie najważniejsza wydala się jej rodzina. Szczęśliwa, ciepła, kochająca się rodzina, taka jaką widziała oczyma wyobraźni. To marzenie nie podlegało dyskusjom. Praca — wydawałoby się, że równie ważna jak rodzina — nieodmiennie kojarzyła się z pieniędzmi, a skoro piszą, że forsę można mieć niekoniecznie z pracy, to... ? Jednakże czy Katarzyna M. potrafiłaby żyć bez pracy? Bycie bogatą bezrobotną jest fajne, owszem, ale jakieś takie... Dziwne. Mieszkać w wymarzonym domku z wymarzonym facetem i... nic nie robić? Nie leczyć? Nie pisać? Nie projektować ku radości innych? Pasożytować na dawcy pieniędzy? Do dupy takie życie! Wybór między domkiem, zdrowiem a uznaniem był trudniejszy. Domku łaknęła jak kania dżdżu (choć na oczy nie widziałam kani, chyba że grzyba o tej nazwie, ale to nie o tę kanię chodzi), zdrowie by się przydało, a uznanie... cóż. Również. Nagle olśniło ją: w dekrecie „ rodzinnym " zawarła warunek, że wszyscy cieszą się dobrym zdrowiem, więc osobne życzenie tyczące się zdrowia nie było konieczne. Uf/f... Więc co? Uznanie czy domek? Ponieważ nie mogła się zdecydować, rzuciła monetę. Wypadł domek I już wiedziała, czego pragnie: szczęśliwej rodziny, fajnej pracki i domku na zadupiu... Gdy przeczytała swoje Trzy Wielkie, Naprawdę Wielkie Marzenia, poczuła nagłą ulgę i radość w sercu. Tak. Z nadzieją, wiarą i miłością jest gotowa poświęcić się ich urzeczywistnieniu. Od zaraz. Stój, Katarzyno, koronę carów sen taki jak ten może ci z głowy zdjąć! (to refren bardzo dobrej piosenki Kaczmarskiego).

Nie od zaraz. Nim oddasz się spełnianiu trzech WuEmów, nim uruchomisz drzemiące w tobie pokłady Mocy, przeczytaj następny rozdział. Jest ciekawy. I trochę kontrowersyjny. R O Z D Z I A Ł I V KOREKTA, SABOTAŻ I KLAWISZ DELETE Słuchaj, Kochana, dlaczego Ty właściwie siedzisz i marzysz, zamiast już być szczęśliwą właścicielką willi i lexusa i mieć księcia przy boku (niekoniecznie w takiej kolejności)? Katarzyna M. się zamyśliła... Kurczę, dlaczego właściwie nie? Za głupia jestem, żeby ten psychopata szef mnie awansował? Bo jakby mnie awansował, to kupiłabym sobie... albo nie, wzięłabym kredyt i wtedy bym sobie... Ale jakby mnie awansował na stanowisko głównej księgowej, to do końca życia tkwiłabym w zawodzie, którego nie cierpię, w firmie, której szef mnie wkurza, i pod koniec życia z willą, lexusem i podstarzałym księciem żałowałabym, że kupiłam jakąś głupią książkę o spełnianiu marzeń i zamiast wycieczki na Karaiby, wpisałam „awans". Dlaczego więc nie rzucę tej cholernej pracy, nie zatrudnię się jako przewodnik wycieczek po Karaibach? Eee... Tego... Bo się boję. No bo rozumiesz: tutaj praca jest, jaka jest, ale jest, a te Karaiby to wiesz... Tam są pewnie węże i jadowite pająki, i kanibale! Tam na pewno żyją kanibale!! A poza tym nigdy nie lubiłam wysp na literę K... Od zawsze zastanawiał mnie fenomen sabotowania samej siebie. Jestem skądinąd lekarzem, więc raczej dociekam przyczyn, zamiast iść na łatwiznę i leczyć objawy, ale przyznaję, że przyczyn tej choroby, j a k ą jest podstawianie sobie nogi, nie dociekłam do dziś. Dlaczego nie podążamy za marzeniem? BO SIĘ BOIMY. Człowiek jest z natury istotą bojaźliwą (no dobra: mężczyzna jest z natury tchórzem, czemu usiłuje zaprzeczyć, rozpętując coraz to nowe wojny, kobieta jest bojaźliwą). Marzenie o wyjeździe do afrykańskiego buszu, by ratować ginący gatunek pod nazwą nosorożec biały, siłą rzeczy przeraża, i to nie tylko tę, która chce ratować te nosorożce, ale każdego, kto o tym pomyśle usłyszy. Pomysł ratowania jest szczytny, ale rzucić dobrą robotę, sprzedać kawalerkę po babci i wyjechać w busz, by obcinać rogi...?! Come on! Najgorsze jest to, że nie musisz wysłuchiwać takich komentarzy od rodziny i przyjaciół, by dojść do kulminacyjnego „come on!", TY SAMA komentujesz właśnie tak swoje marzenia, by, broń Boże, nie dopuścić do ich realizacji. Jeśli pomysł z nosorożcami wydał Ci się zbyt kosmiczny, spieszę z bardziej przyziemnym.

Niejaka Bożena Z. (imię i nazwisko znane redakcji i oczywiście zmienione) pracuje w małej firmie, zajmując się nie wiem czym, bo właściwie nigdy się nie dowiedziałam. Jakieś papiery chyba przerzuca. Pracuje na cały etat (wiesz: przerzuca te papiery osiem godzin dziennie) za sześćset parę złotych miesięcznie. Nienawidzi tej roboty, bo od zawsze marzyła 0 pracy w stajni, z końmi. Notabene skończyła technikum hodowli koni i ma kwalifikacje trenera. Co więc robi w tym biurze? Nie wiem... Kontynuuję. Nie ma forsy na nic, całe szczęście, że mieszka z mamą, która ją utrzymuje, bo Bożena Z. nie mogłaby sobie kupić nawet wymarzonego iPoda (iPod jest tutaj bardzo ważny, przeto go podkreślam). Któregoś wieczoru siedzimy na schodkach mojego domku 1 toczymy rozmowę. — O Boże, jak ja bym chciała pracować z końmi... — No to pracuj. Rozmarzyła się. — Wiesz, mój znajomy ma znajomego w Irlandii i tamten znajomy wysłał moje CV do paru stajni. — Fantastycznie! — krzyczę, bo uwielbiam, jak ludzie zamiast siedzieć i mendzie, że im źle, coś robią, by to źle zmienić. — No nie bardzo... Milczę, mając w oczach znaki zapytania. — Dostałam odpowiedź od jednego z właścicieli. — No i...? — zaczynam być ostrożna. — Rozmawialiśmy wczoraj przez telefon, chciał sprawdzić mój angielski, i był zadowolony. Chce mnie zatrudnić. — Jestem coraz bardziej ostrożna, bo Bożena Z. zamiast skakać z radości pod sufit, zbierając głową pajęczyny z mojego ganku, nie miałabym nic przeciwko, siedzi skrzywiona. — Chyba o tym właśnie marzyłaś...? — No tak, ale muszę jechać na interview. Unoszę brwi skonsternowana. Przecież to zrozumiałe, że nim pracodawca rzuci się pracownikowi na szyję ze szlochem „mój ci on!", to najpierw zechce go zobaczyć. — Podróż kosztuje pięćset złotych. A ja zarabiam sześćset pięćdziesiąt. No nie, rozumiem oczywiście, że pięćset złotych to kupa forsy dla kogoś, kto ma miesięczną pensję niewiele wyższą, ale tu chodzi o pracę jej życia!!!

— Pożyczę ci — mówię. — Nie, nie. — Kręci głową. — Musiałabym ci oddać. — No, prawdę mówiąc, ja też wolałabym, żeby oddała. — A ja swój iPod spłacałam cały rok... Kosztował okrągłe pięćset! — Tu zaczęła gładzić miłośnie przedmiot, owszem, kształtu fallicznego, ale nieco maluśki. — O, to masz wyjście! Sprzedaj iPod! — zakrzyknęłam nieopatrznie. Ludzie... Nie chcielibyście widzieć jej reakcji. Zaczęła od tego, że iPod jest dla niej droższy niż życie, bo ma w nim wszystkie ulubione piosenki (gotowa byłam pomyśleć, że własnoręcznie skomponowane, ale nie), a skończyła na tym, bym jej nie robiła psychoanalizy. Teraz pytanie, Moja Kochana: Dlaczego Bożena Z. nie chciała spełnić swojego marzenia? Bo przecież nie ze względu na samopoczucie iPoda, który był (głupią zresztą) wymówką. Gdyby mi oferowano wydanie na antypodach mojej książki w nakładzie miliona egzemplarzy (marzenie mojego życia), to na kolanach bym... eee... przepłynęła? No dobra, sprzedałabym iPoda, by tam dolecieć! Nawet ukochany laptop, bliższy mi niż własny syn, bym sprzedała (syna bym nie sprzedała tylko dlatego, że brzydzę się handlem ludzkim towarem. Żartuję. Z tym sprzedawaniem syna, nie, że się brzydzę). Przyjrzyjmy się, co by się stało, gdyby Bożena Z. poświęciła jednak iPod (w domyśle: dostała pracę w Irlandii). Po pierwsze: być może pierwszy raz w życiu wzięłaby odpowiedzialność za siebie i swoją decyzję. O, czuję, że dotarłam do sedna. Nie lubimy tego, prawda? Nie lubimy dokonywać kontrowersyjnych wyborów i ponosić za nie odpowiedzialności. Lepiej, żeby zrobił to za nas iPod. A jak nie mamy pod ręką iPoda, to rodzice albo mąż, albo ktokolwiek. Byle nie my. Bożena Z. musiałaby szybko dorosnąć — skończyłoby się życie na garnuszku mamusi, zaczęłoby się PRAWDZIWE życie, a Bożena Z. mimo trzydziestki na karku wciąż jest dzieckiem. Dorastanie niesie ze sobą słodycz i gorycz: nareszcie możemy o sobie decydować (to słodycz) i — kurczę! — musimy o sobie decydować (to gorycz)! A gdy już zadecydujemy, to nie ma przeproś, nie da się zwalić na mamę, tatę, babcię czy psa odpowiedzialności za dorosłą decyzję. Więcej! Nie dość, że w razie porażki Bożena Z. musiałaby przyznać: to moja — tylko i wyłącznie M O J

A wina, ale musiałaby także ponieść konsekwencje decyzji. Co innego uderzyć się w piersi, jeśli decyzja nikogo nie skrzywdziła, pozbawiła tylko Ciebie robótki za sześćset pięćdziesiąt, a co innego, gdy decyzja spowodowała znaczące zmiany w otoczeniu — opuszczona matka trafiła... nie, nie na psychiatrię, z głęboką depresją, przeciwnie: trafiła na faceta młodszego od siebie i Bożeny Z. (od tej drugiej o jakąś dekadę) i właśnie — o zgrozo! — zaoszczędziwszy na nieobecności Bożeny Z., wyleguje się z tym cholernym, napalonym, przystojnym żigolakiem na Karaibach! A ja — Bożena Z.!? Przecież do końca życia nie daruję sobie, że wyjechałam do tej Irlandii... jeszcze mnie na jego rzecz wydziedziczy!! Zagalopowałam się. Boimy się odpowiedzialności. Po drugie: tu — w Polsce — Bożena Z. pracuje z diabłem znanym. No to co, że za żałosne sześćset pięćdziesiąt złotych! Wie, czego się spodziewać po szefie, po współtowarzyszach niedoli, zna układy, może wyskakiwać co piętnaście minut na papieroska, a na koniec miesiąca wie, ile dostanie do ręki. Tam zaś... Tam musiałaby zaczynać od nowa. Oswajać szefa, wchodzić w środowisko pracowników, pomachać widłami i poprzerzucać gnój zamiast papierów (naprawdę jest to marzenie twojego życia, Bożeno Z.?), oswajać się z językiem, nowym krajem, no wiesz: wszystko nowe. Nic to, że jest młoda i powinna — z entuzjazmem właściwym ludziom młodym — dać się porwać przygodzie, wyjść jej naprzeciw. Przecież nie zostawia rocznego dziecka z mężem dwulewo-ręcznym. Gdyby bowiem wróciła na tarczy (nigdy nie mogłam pojąć, o co chodzi z tymi tarczami, kojarzą mi się z naszywką na rękawie fartuszka szkolnego), mogłaby — o zgrozo! — usłyszeć: „a nie mówiłam!?". I to od kogo? Od PORZUCONEJ matki! (To, że matka chętnie zostałaby porzucona, byle tylko Bożena Z. wreszcie zeszła z jej pleców i jej skromnej renty, to tak na marginesie, ale ewentualnie matczyne „a nie mówiłam!?", jest doskonałym alibi, by NIE jechać do Irlandii). Boimy się nieznanego. Po trzecie: jest wygodna. Ma komfort. No nie, chyba ma dyskomfort! — zakrzykniesz. — Zarabia grosze, ma szefa sadystę i zboczeńca (Kto tak powiedział? Ja tak powiedzia łam?!), pracownicy ją dręczą... Oczywiście, że nie! — sprostuję: Bożena Z. ma komfort psychiczny. A dla komfortu psychicznego jesteśmy w stanie poświęcić każde marzenie. Nawet to o obcinaniu rogów białym nosorożcom. Dla komfortu wymyślisz każde usprawiedliwienie, by w Twym życiu nie było zmian, byś nie musiała

przenosić się z zaplutej kawalerki do domku pod lasem (węże, pająki i kanibale!). Człowiek jest tak dziwnie zbudowany (umysłowo), że dla świętego spokoju poświęci wszystko: rodzinę, dom i pieniądze (oprócz samochodu). Gdy dziecko jest chore, człowiek odchodzi w siną dal, bo nie może unieść ciężaru trosk (uwaga wewnętrzna: pisząc „człowiek", mam na myśli faceta ofkors). Gdy żona leży pół roku z zagrożoną ciążą, człowiek pocieszy się w ramionach sąsiadki spod siódemki. Gdy dom wymaga remontu dachu, człowiek pośle po drabinę małżonkę i może nawet — MOŻE! — tę drabinę jej potrzyma, coby z tego dachu nie sp...adła. Przecież przyda mu się jeszcze (małżonka, nie dach) do zrobienia obiadu... Gdy więc człowiek usłyszy, że jego żona marzy o domku pod lasem, zrobi wszystko, by jej ten domek obrzydzić. By jej wmówić, że zawsze to ona, owszem, marzyła, ale o zaplutej kawalerce w podłej dzielnicy Radomia (jeżeli Radom ma podłe dzielnice). Kobieta miętką z kolei jest, jeśli chodzi 0 dobro człowieka, i pozwoli to sobie do tego stopnia wmówić, że sama dobrowolnie eksmituje się z własnego domu do owej kawalerki, gdy tylko człowiek zażąda większej przestrzeni życiowej dla siebie i swojej nowej pani. Nie, żebym miała coś przeciwko facetom...! Przyznaj teraz sama przed sobą — ile bitew (wygranych w cuglach) przegrałaś walkowerem dla świętego spokoju? Ile razy się poddałaś? Bez walki? Ile razy, mimo że się poddałaś 1 nie chciałaś walczyć, zaszczuwano cię dalej? Ja się przyznaję bez bicia. Raz. Żartuję. Niestety. Boimy się walki. Po czwarte: pomyśl, Moja Droga, na co narzekałaby Bożena Z., gdyby dostała Pracę Życia za więcej niż przyzwoite pieniądze? Gdyby nagle Bożenę Z. uszczęśliwiono, straciłaby prawo do narzekania (sześćset pięćdziesiąt złotych, wredny szef, nudna robota, ciągle pada...) i użalania się nad sobą (,ja to m a m parszywe życie, nie dość, że muszę z matką mieszkać, bo nie stać mnie na usamodzielnienie się, to jeszcze żyję z iPodem zamiast z mężczyzną mego życia" — przyrzekam Ci, nie wiem, co ma do tego ten cholerny iPod!). Teraz wszystkie życiowe niepowodzenia może zrzucić na rozgoryczenie pracą, a jak tego alibi zabraknie? Wiem, że jeśli chcesz narzekać, powód zawsze się znajdzie, ale... narzekanie na przykład na brak faceta jest już cokolwiek podejrzane dla otoczenia („może z N I Ą coś jest nie tak?"), narzekanie na matkę, która Cię utrzymuje, tym bardziej, a narzekanie na pogodę czy nasz rząd nie wzbudza już chyba żadnych emocji, a na pewno nie tych, których złakniona jest Bożena Z. Ona nie chce, by poużalać się nad rolnikami, którzy znów mają suszę/powódź. Ona chce, by popłakać nad JEJ losem. I dlatego nie zmieni w swym życiu nic. Boimy się być szczęśliwi. Nie wiem, czy jest to wada narodowa, ale nam, Polakom, nie wolno być szczęśliwym. Amerykanin na

formułkę J a k się masz?" odpowiada niezmiennie „wporzo!" (to, że ktoś Cię pyta, J a k się masz?", wcale nie oznacza, iż faktycznie interesuje go to, jak się masz, może dlatego Amerykanin odpowiada tak samo zdawkowo, jak został zapytany — to uwaga dla wyjeżdżających za chlebem do Irlandii czy gdzie indziej). Polak na przywitanie „co słychać" nabiera tchu, by streścić ostatni tydzień samych niepowodzeń. Gwarantuję, że gdybyś mu pozwoliła się wygadać (w odpowiedzi na Twoje uprzejme i niezobowiązujące „co słychać?"), zacząłby od żylaków babci, przeszedł przez kłucie w krzyżu jamnika sąsiadki, ponarzekał po drodze na polityków, a skończył... doprawdy Bóg jeden wie, czy nie skończyłby na zwierzaniu się przyciszonym i zbolałym głosem z własnych hemoroidów. Ludzie!! Polacy! Pojmijcie jedną rzecz: to, czy czujecie się dobrze, czy źle, jest tylko i wyłącznie waszym myśleniem! Przykład ze szklanką do połowy pełną czy od połowy pustą jest tak oklepany, że nawet go tu nie przytaczam. Przytoczę natomiast inny przykład, który zmienił moje postrzeganie świata. M a m zaszczyt (i nie jest to ironiczne stwierdzenie) przyjaźnić się z kobietą, która jest dla mnie absolutnym wzorem Kobiety Dzielnej. Gdy Ją poznałam, była samotną matką trojga dzieci (córka już dorosła, dwóch chłopców — bliźniaków — w wieku licealnym), przy czym jedno z bliźniąt miało porażenie mózgowe. Mąż Kobiety Dzielnej nie wytrzymał napięcia związanego z wychowywaniem dziecka niepełnosprawnego (to w tym wypadku totalny eufemizm) i odszedł od niej, gdy maluchy miały bodajże cztery latka. Od tego czasu ona walczy z życiem samotnie, otrzymując od Pana Dennego trzysta złotych alimentów (nawet nie na jedno, ale na dwoje dzieci — wiesz, czterdziesto-paroletni facet jest już zmęczony życiem i przeszedł na zasiłek dla bezrobotnych...). Moja droga Kobieta Dzielna natomiast potrafiła dojeżdżać co drugi dzień trzysta kilometrów, by utrzymać siebie i chłopców. Gdy ją poznałam i wyraziłam uznanie dla jej dzielności, rzekła: — Kasiu, ja to jeszcze nic... — Jak to nic?! Wychowujesz sama dwóch chłopców, w tym jednego ciężko chorego (ja ze swoim jednym ledwo daję sobie radę!). Zaiwaniasz po trzysta kilosów w j e d n ą stronę, użerasz się cały dzień z dłużnikami, po czym zaiwaniasz powtórne trzysta kilometrów, by położyć syna spać! Ten skurczybyk, Pan Denny, nawet się nie pofatyguje, by przewinąć ci to dziecko (siedemnastoletnie) choć raz dziennie, a ty mi mówisz... — Pamiętam, co powiedziałam — przerwała mi z uśmiechem (Kobieta Dzielna ma przy okazji śliczny uśmiech i jest z natury bardzo pogodna). — Słuchaj, gdy byłam z Mate-uszkiem na neurochirurgii, pamiętasz, to było wtedy, gdy dostał obrzęku mózgu i sama wiozłam go z Opola do Katowic, bo pogotowie odmówiło przyjazdu do „umierającego warzyw-ka". — Czytelniczko, to nie jest głupi dowcip! Matce, która przybiegła na pogotowie z umierającym dzieckiem na rękach, odmówiono użyczenia karetki... od dalszych komentarzy się powstrzymam. — Więc gdy byliśmy na neurochirurgii, w pokoju obok leżał pod respiratorem mały chłopiec, w śpiączce i w gipsie, którego odwiedzały tylko babcie. Te babcie nie odzywały się do siebie. Okazało się, że ojciec tego chłopca pojechał odwieźć robotników, remontowali dom, długo nie wracał, więc żona, z tym chłopcem i drugim synkiem na ręku, wyszli mu naprzeciw. I ten facet wjechał w nich samochodem.

Małe dziecko zabił na miejscu, żona umierała na intensywnej terapii, drugi synek walczył o życie, a facet, gdy się o tym dowiedział, powiesił się w celi. Z całej rodziny pozostały jedynie dwie babcie. To jest dopiero tragedia! W porównaniu z nimi mogę się uważać za szczęściarę. I wiesz co, Moja Droga? To nie były li tylko czcze słowa. Ona naprawdę uważała się za osobę szczęśliwą. Owszem, miała wzloty i upadki, ale przyjmowała je z uśmiechem (czasem przez łzy) na twarzy. Nie życzę ani sobie, ani Tobie, ani nawet Panu Dennemu, by los dowiódł, jakimi to jesteśmy szczęściarzami — nie w ten sposób. Postrzeganie szczęścia czy nieszczęścia zależy wyłącznie od nas. Gdy przypominam sobie Kobietę Dzielną, wstydzę się swoich łez i słabości, bo obiektywnie rzecz biorąc, jestem osobą superszczęśliwą. I — co już zupełnie kosmiczne — nie wolno mi się do tego przyznawać, bo jest to źle odbierane w kraju malkontentów. Zauważyłaś, że my — kobiety — gdy osiągamy sukces, natychmiast go bagatelizujemy? Czy jest to wygrana w konkursie na najzgrabniejszy pieróg dzielnicy Zacisze, czy jest to powieść wydana w milionowym nakładzie (tak będzie zapewne ze mną), na czyjeś zachwyty odpowiadamy lekceważącym machnięciem ręki i słowami „to nic takiego...". Kurde, co nic takiego!? Wychowywanie trójki dzieci?! Utrzymywanie z pracy własnych i jedynych rąk zmęczonego życiem małżonka, dzieci, wnuków oraz rozlicznych krewnych!? Dlaczego wstydzimy się sukcesu? Dlaczego gdy powodzi się nam coraz lepiej, gdy zaczynamy się realizować, gdy spełniamy swoje marzenia i powinnyśmy czuć się z tego powodu coraz szczęśliwsze, czujemy się coraz bardziej nieswojo? Bo sukces jest „niekobiecy". Dlatego. Boimy się wygranej. A czego Ty się boisz? Jakie NEGATYWNE konsekwencje czy zmiany niosłoby spełnienie każdego z Twoich marzeń? Na jaki dyskomfort by Cię naraziło? Katarzyna M. zapatrzyła się przed siebie (tytanowy długopis już dawno zjadła). Co ZŁEGO by się stało, gdyby została właścicielką Wymarzonego Domku? Cholera, miałaby ciut daleko do pracy... No tak, ale drugim marzeniem jest dobra praca, a tam stoi jak wół, że ma pracować w domu (tu dygresja: gdy będziesz rozumować w tym ćwiczeniu jak nasza bohaterka, nie odrobisz go, opisuj wady marzeń po kołei. Marzenie po marzeniu, okej?). Okej. Miałaby więc dwie godziny do pracy. W korkach. Musiałaby kupić jakiś samochód i co gorsza, jeździć nim, bo do takiego zadupia, jakie sobie wymarzyła, nie dojeżdża NIC. Nawet dyliżans. Byłoby daleko do supermarketów (to ma jak w banku), do lekarza, do położnej, do dentysty, do dermatologa... W tym miejscu Katarzynie M. przypomniał się ulubiony kawał: za siedmioma górami, za siedmioma morzami, siedmioma lasami i siedmioma rzekami żyła była sobie piękna królewna. Któregoś ranka wstała, wyszła na balkon swej wieży, rozejrzała się dookoła i rzekła:

„Kurwa, jak ja mam wszędzie daleko!". Zapisałaś, co stałoby się strasznego, gdybyś spełniła swoje marzenia? Dobrze. Jesteś świadoma konsekwencji oraz ceny, j a k ą będziesz musiała (jeżeli zechcesz, przecież nikt Cię do spełniania własnych marzeń nie zmusza) zapłacić. Co do ceny... Jesteś gotowa na nią przystać? Jak bardzo pragniesz spełnienia marzeń? Które z nich mogłabyś sobie odpuścić, a które są warunkiem Twojej szczęśliwości? Dodam na marginesie, że z żadnego z trzech głównych marzeń, które wybrałaś na początku tej drogi, NIE CHCESZ zrezygnować i NIE ZREZYGNUJESZ. Jeśli skłaniasz się ku rezygnacji, oddaj tę książkę bardziej potrzebującej. Szkoda Twoich oczu. Ceną za ratowanie nosorożców w afrykańskim buszu może być opuszczenie na dwa miesiące rodziny. Zostaniesz wyklęta — „dla KAPRYSU (!) opuściła na C A Ł E DWA MIESIĄCE męża i M A Ł E (zaledwie siedemnastoletnie) dziecko!" — przez teściową, znienawidzona przez dziecko, które musiało nauczyć się parzyć herbatę („torebką do dołu!!"), nie przypalając czajnika, i na dodatek obraził się mąż. Może nawet miał alibi, by zamienić Cię na nowszy model. Wysoka cena za te nosorożce... Za wysoka? Pamiętaj o trzech prawdach: 1. Dla teściowej zawsze będziesz gorszą matką od niej 2. Jeśli mąż ma Cię wymienić na nowszy model, to Cię wymieni 3. Dziecko nigdy nie będzie szczęśliwe, mając nieszczęśliwą matkę. M a m jeszcze czas (na ratowanie nosorożców, naukę surfowania w weekend, kupno wymarzonego domku, znalezienie księcia z bajki czy nicnierobienie), powiesz. Dziecko podrośnie, trochę się dorobimy, mąż się ustatkuje, teściowa umrze... Kochana, skoro uzależniasz spełnienie swoich najgorętszych marzeń od śmierci teściowej, to ja Ci w tym nie pomogę. To już domena Czarnej Magii, a takiej tu nie uprawiamy (słuchaj, tylko ciiicho, tam na dole strony masz przepis na laleczkę voodoo). Pojmij raz na zawsze: TERAZ jest TWÓJ czas. Teraz jest czas spełniania marzeń. Nie wiesz, jakie niespodzianki szykuje dla Ciebie los (a bywa wredny i parszywy). Możesz nigdy nie doczekać właściwej chwili i przez całe życie żałować, że nie poszłaś za głosem serca i nie wyjechałaś do tej Afryki. Pamiętaj, że Twoje wahanie mogło przyczynić się do śmierci co najmniej jednego nosorożca! A rezygnacja z marzenia — co najmniej dwóch! Nie szkoda Ci biednych nosorożców? Spójrz, jak smutno patrzą... Niemal tak smutno jak Twój nastoletni syn, gdy chce mu się jeść

i czeka, aż mu przyniesiesz kanapki, żeby nie musiał wstawać od telewizora. Jesteś podatna na manipulację psychiczną i szantaż emocjonalny tudzież wampiryzm. Ha, ale Cię wystraszyłam! Teraz otwórz zeszyt i wypisz wszystkie swoje słabe strony, wady, ułomności, słabości, wszystko, co się Tobie i innym nie podoba. Bądź uczciwa względem siebie i surowa. Nie pisz:, j e s t e m za gruba", dodając zaraz „ale tylko o trzydzieści kilo!". Nie usprawiedliwiaj się, bo nie o to w tej zabawie chodzi. Przecież nikt tego oprócz Ciebie nie przeczyta, a kogo jak kogo, ale siebie nie oszukasz. Potem ta uczciwość do bólu się opłaci. Poznając swoje słabe strony, będziesz mogła nad nimi pracować. Poznając siebie — nazywając po imieniu to, do czego do tej pory się przed samą sobą nie przyznawa łaś — będziesz wiedziała, z jakimi demonami przyjdzie się zmierzyć. Sabotaż przejawia się syndromem „takale". Znasz go doskonale, bo nieraz dawał Ci się we znaki. Parę objawów: — Chcesz rzucić palenie? — Tak, ale nie teraz, bo mam stres w pracy. — Chcesz mieć faceta? — Tak, ale kiedy indziej, bo właśnie wyjeżdżam do mamy. — Chcesz mieć swój dach nad głową? — Tak, ale później, bo z pieniędzmi krucho. — Chcesz mieć dziecko? — Tak, ale może nie teraz, bo czasy takie niepewne. — Chcesz być zdrowa? — Tak, ale właśnie zapisałam się do lekarza, bo coś mnie boli tu i tu. — Chcesz być piękna? — Tak, ale nie aż tak piękna, żeby faceci się o mnie zabijali. — Chcesz mieć pieniądze? — Tak, ale... eee... pieniądze szczęścia nie dają! Należę do osób, którym ludzie ufają i którym się zwierzają, często prosząc o radę. Gdy widzę, że mój rozmówca może sobie pomóc, może zmienić swoje życie RADYKALNIE, może być szczęśliwy, natychmiast czuję przypływ energii (moc spełniania marzeń) i wskazuję mu ścieżkę — gdzie tam jedną!

— parę, którymi jeśli zechce, dojdzie do swego szczęścia. Nie uwierzyłabyś, Droga Czytelniczko, jakie usprawiedliwienia ludzie wymyślają, by pozostać w miejscu, by broń Boże na drogę zmiany nie wstąpić, by nie być zmuszonym do działania. Wolą tkwić w patologicznych związkach, pracować z psychopatami, mieszkać kątem u teściowej/mamusi albo nie pracować w ogóle (ciekawe, jak długo będą na czyimś garnuszku), żeby tylko nie zmienić NIC. Słuchając ich wymówek, ich „takale", zastanawiam się, w jakim stopniu jest to lenistwo, zwykłe pospolite lenistwo — bo po co mi jakaś praca, skoro mama nakarmi, opierze, ubierze — w jakim stopniu strach przed nieznanym — a nuż widelec praca mi się spodoba i... co wtedy? — a w jakim stopniu marazm, totalne zobojętnienie wobec własnego losu. Przypominam, że mówię o ludziach nieszczęśliwych. Rozumiem, że można przyzwyczaić się do osobnika zwanego mężem, z którym męczę się od lat, rozumiem, że można pokochać teściową i kąt, którym u niej mieszkam, rozumiem, że skoro nie muszę pracować, to po co pracować (no dobra, nic z tego nie rozumiem, ale niech będzie, że Ty możesz to rozumieć i się z tym godzić, nie każdy jest wojownikiem o szczęście), nie rozumiem natomiast, jak można pokochać chorobę! Prowadziłam ostatnio korespondencję e-mailową z facetem trzydziestoparoletnim, od lat cierpiącym na ból idiopatyczny (czyli niewiadomego pochodzenia). Rozumiesz, Moja Droga? Człowieka boli. Boli bardzo. Bierze leki, bo bez nich by zwariował. Nie ma już wątroby, mózg mu wyżarło i wciąż go boli. Lekarze rozkładają ręce, a człowiek cierpi... Ponieważ swego czasu przechodziłam przez podobne piekło, mówię facetowi: znam lekarza, który mi pomógł. Wyleczył mnie radykalnie. Chcesz jego namiary? I czekam na entuzjastyczne: naprawdę ci pomógł!? Wyleczył cię!? No pewnie, że chcę!! Ku mojemu zdziwieniu słyszę znajome: „Tak, ale nie wiem, czy mi pomoże. Daj telefon, może kiedyś do niego zadzwonię". Ludzie kochani! Przewróciłam się i w pozycji horyzontalnej patrzyłam z niedowierzaniem na ekran komputera. Rozmowę szybko zakończyłam. Nie chciałam wiedzieć, jakie korzyści facet może czerpać z przewlekłego bólu, że nie chciał się go pozbyć. Może cierpiał jeszcze niewystarczająco? Może zdrowie było dlań bardziej bolesne niż choroba? Nie wiem i nie rozumiem. Wiem, że jeśli człowiek sam nie zdecyduje stanowczo, iż MA D O S Y Ć ! — nikt mu nie pomoże. Usiądź teraz ze swoim kajecikiem. Przyjrzyj się wypisanym marzeniom i dopisz przy każdym: co się zmieni, gdy marzenie spełnisz — na lepsze i na gorsze (czyli czego się boisz). Spisz też wszystkie „takale", którymi się bronisz przed spełnieniem marzeń. Pracuj szczerze i sumiennie, wypisz nawet najbardziej

absurdalne wymówki, którymi do tej pory się karmiłaś, tkwiąc tam, gdzie jesteś. Przyjrzyj się im. I wybacz samej sobie, że to — to! — powstrzymywało Cię przed zmianą. A potem zaniknij kajecik i zapomnij: i o strachu, i o wymówkach. Czytasz tę książkę po to, by jednak zebrać się na odwagę i nie sabotować własnego szczęścia. KOREKTA Korekta marzeń nie ma nic wspólnego z sabotażem. Owszem, będziemy wypisywały przy każdym marzeniu jego słabe strony, to, dlaczego nie chcemy, żeby się spełniło, ale tylko po to, by się przekonać (a w rezultacie, by przekonać Idzie) że NAPRAWDĘ chcemy tego i tylko tego, by się spełniło. Proste i

logiczne, no nie? Niech to będzie ratowanie białych nosorożców. Marzenie wielkie i szlachetne. Nosorożcowanie to nie tylko romantyczna walka o życie tych (wspaniałych — chyba — mi tam się nigdy specjalnie nie podobały) zwierząt. Zagrożone nosorożce żyją... no gdzież by indziej... w Afryce. A Afryka to: upał nie z tej ziemi, kłusownicy zdolni Cię zabić z bliskiej odległości strzałem w łeb, muchy, węże, lwy, nieprzychylni tubylcy, prymitywne warunki życia (sorry, ale nosorożce nie mieszkają tam, gdzie byś chciała, czyli w nadmorskich kurortach). Czy jesteś na sto procent pewna, że chcesz wyjechać do Afryki? Jeśli nie jesteś, najprościej się o tym przekonać. Wyjedź. Jednakże nie na całe życie, jak marzyłaś i nad czym zamierzałaś pracować, ale na... tydzień, dwa. Tu pewnie zachłyśniesz się pitą akurat herbatą: przecież taki wyjazd kosztuje majątek i nie będziesz go trwoniła tylko po to, bym dowiodła, że Twoje marzenie jest do czterech liter. Słuchaj: po pierwsze: w zeszłym roku do Kenii można było wyjechać za tysiąc pięćset złotych (ze wszystkim: pobytem w hotelu, przelotem i wyżywieniem — wiem, bo na taką wycieczkę last minutę sama o mało tam nie pojechałam), po drugie: warto. Warto sprawdzić PRZED spełnieniem marzenia, niż się cholernie rozczarować PO jego spełnieniu. Jeżeli chcesz być żoną Jana Nowaka, nie zważając na moje przestrogi, żeby nie manipulować konkretnymi ludźmi, lecz czekać, kogo nam Idzia zorganizuje, pobądź z Janem Nowakiem jakiś czas. Zafunduj sobie i jemu, kurde, wczasy na Teneryfie. Albo lepiej w miejscu, gdzie będziecie skazani sami na siebie na nieco dłużej niż jedną noc — dwa tygodnie pod namiotem na Mazurach, najlepiej na przełomie października i listopada, powinny wystarczyć. Jeżeli po dwóch tygodniach życia kubek w kubek i szczoteczka w szczoteczkę na zapadłej wsi, tylko w swoim towarzystwie, nadal będziecie chcieli być razem, nie zabijając się, to znaczy, że jesteście sobie przeznaczeni i wytrzymacie ze sobą... nieco dłużej. Jeżeli marzysz o pracy w jakimś specjalnym zawodzie, w tym i tylko tym miejscu: popracuj. Zgłoś się jako prak-tykantka, za friko (rzadko który szef odmówi takiej napalonej nawiedzonej pracownicy, która odda się — pracy — cała i za darmo), i sprawdź na własnej skórze, czy to jest to, o czym marzyłaś. Po prostu szkoda czasu na marzenia, które okażą się mrzonkami. Jeśli marzysz o domu na odludziu, wynajmij taki i spędź tam dwa tygodnie. Tylko Ty i ten dom. Bez internetu, bez książek i telewizji (w zimie może się okazać, że Cię zawieje i drogi są absolutnie nieprzejezdne, i pozostaną takie do wiosny, która przybędzie z opóźnieniem dwumiesięcznym, więc spędzisz w wymarzonym domku pół roku, a jeszcze po szczególnie upierdliwej śnieżycy padnie elektryczność i będziesz musiała siedzieć przy lampie naftowej, paląc w piecu ulubionym psem oraz kotem, bo wierząc w cywilizację, nie przygotowałaś opału... et cetera. Zajarzyłaś, o co mi chodzi). Z kolei gdy mieszkasz na wsi i zawsze marzy łaś o blokowisku — zrób to. Nim kupisz mieszkanie na dziesiątym piętrze obleśnego drapacza chmur, wynajmij takie samo i pomieszkaj z kłócącymi się co noc sąsiadami z góry (którzy mają dziwny zwyczaj rzucania w siebie meblami o godzinie 3:30), z ujadającym cały boży dzień psem sąsiadki, z sąsiadem,

który będzie walił w ścianę, gdy tylko twoje dziecko zeskoczy z krzesła lub, co gorsza, przebiegnie przez pokój, z kotem tego spod trzydziestkiósemki, sikającym na twoją wycieraczkę. I tak dalej. PO SMAKUJ takiego życia. Jeśli marzysz, Katarzyno M., o panu Krzysztofie Z., bo się w nim kochasz potajemnie, nim wpiszesz go na swoją listę marzeń i za pomocą M S M ściągniesz go ku sobie, sprawdź, czy ów nieborak nie jest czasem szczęśliwy ze swą żoną, bo przyciągając go do siebie, będziesz musiała zniszczyć jego małżeństwo, co może niekoniecznie pozytywnie wpłynąć na twoją zdolność patrzenia w lustro. Jeżeli marzysz, by nic nie robić i mieć pieniądze od kogoś kto Cię będzie utrzymywać, wejdź na czat „seks", wpisz sobie w nick, „ona37wawa-szukasponsora", załatw sobie jakiegoś (gwarantuję na sto procent, że takiego znajdziesz) i... pożyj na jego koszt. Sprawdź, czy aby na pewno jesteś stworzona do bycia utrzymanką — owszem, wiążą się z tym pewne korzyści, ale trzeba też płacić niebagatelną cenę. Od bycia na każde skinienie i służenia za dywanik pana i władcy po niekoniecznie najwyższe mniemanie o samej sobie. Pamiętaj, że nauka kosztuje, lepiej jednak opłacić naukę, niż ponieść koszty niedouczenia. Lepiej wiedzieć PRZED, niż żałować PO. N i m jednak chwycisz listę dekretów, żeby skreślać z niej co bardziej kontrowersyjne marzenia (klawisz delete), pamiętaj, że być może uruchamiasz antysugestię. Możliwe, że nie jest to obiektywna ocena mocy swych pragnień i potrzeb ich spełnienia, ale siła antysugestii, pospolity sabotaż. Nim je poskreślasz, dowiedz się, używając wyobraźni, jak bardzo będziesz nieszczęśliwa, rezygnując z nich raz na zawsze. Czy będziesz mogła nazwać się kobietą spełnioną, kobietą szczęśliwą, nie uratowawszy ani jednego nosorożca (one tak smutno patrzą...)? Czy będziesz szczęśliwa na wsi, pragnąc mieszkać w bloku, i na odwrót: mieszkać w bloku, marząc całe życie o domku? Czy pozbawisz się frajdy wykonywania zawodu, o jakim zawsze marzyłaś, tylko dlatego, że musisz poświęcić (nieudane zresztą) małżeństwo? Czy zrezygnujesz z miłości tylko dlatego, że po przejściach z Panem Dennym BOISZ SIĘ facetów i powtórki z rozrywki? Czy na pewno wolisz być zdrowa, ale nieszczęśliwa, nie paląc, czy niezdrowa, ale szczęśliwa, odpalając jednego papierosa od drugiego? To, że W S Z Y S C Y uważają, iż powinnaś rzucić (i ja tak uważam, coby nie było nieporozumień), nie znaczy, że TY tak uważasz i że TY tego pragniesz. To siebie masz uszczęśliwić za pomocą tego poradnika (nie szkodząc innym, zaznaczam), a nie psa Pluto, wujka Zenka czy sąsiada z naprzeciwka. Jeżeli twoim marzeniem jest zwalczenie nałogu, a mieszkasz sama i właściwie nic nikomu do tego, co

palisz i ile palisz (no, oprócz psa, ale on ma nos tak przeżarty dymem z twoich papierosów, że mu za jedno, czy rzucisz, czy nie), to doprawdy nie widzę powodu, byś miała się tym marzeniem katować. Spełnianie marzeń ma przynosić radość, a nie wkurzać! Pomyśl i rozważ, punkt po punkcie, z czego możesz i chcesz zrezygnować, z czego nie zrezygnujesz nigdy. Następnie użyj klawisza DELETE w stosunku do marzeń, które wydawało Ci się, że chcesz spełnić, ale tylko tak Ci się wydawało. A może to były marzenia nie twoje, lecz matki, ojca, dziadka, syna, męża, żony czy sąsiadki? Bez bagażu niechcianych marzeń, bez strachu przed (...) i z radością, a nie irytacją wejdź w gościnne progi następnego rozdziału. Tego właściwego. Oczekiwanego od pierwszej strony poradnika. R O Z D Z I A Ł V SPEŁNIANIE MARZEŃ W PRAKTYCE, CZYLI TO, NA CO CZEKAŁAŚ NARZĘDZIA Naszymi narzędziami (żeby nie trzymać Cię dłużej w oczekiwaniu, bo czuję, że nie możesz się doczekać na start) będą: 1. Afirmacje 2. Wizualizacje 3. Gryplan 4. Działanie bezpośrednie 1. AFIRMACJE Są to jednozdaniowe dekrety, które powtarza się określoną liczbę razy na piśmie i nieokreśloną w myślach. Zauważ, iż wypracowałyśmy już takie jednozdaniówki w pierwszej i drugiej części. Z przydługiej początkowo listy otrzymałyśmy coś takiego: Ja, Katarzyna M., mam świetną pracę. Ja, Katarzyna M., mam szczęśliwą rodzinę. Ja, Katarzyna M., mam wymarzony domek. Wydają się bardzo ogólnikowe (przecież każdy marzy o dobrej pracy i szczęśliwej rodzinie!), ale nasza podświadomość dobrze wie, co mamy na myśli, mówiąc „mam dobrą pracę". Wie, iż nie jest to świetnie płatne zmywanie garów na platformach wiertniczych, lecz pisanie bestsellerowych książek, bycie uznanym dekoratorem i jeszcze coś tam — wprawdzie Katarzyna M. już nie bardzo pamięta, jak brzmiał

cały dekret, ale jej podświadomość, owszem. Trzy złote zasady pracy z afirmacjami: 1. Afirmacje piszemy w czasie teraźniejszym, jako marzenia już spełnione. Już dokonane. Pamiętaj, że pracujemy z dzieckiem, dla którego pojęcie czasu jest niezgłębioną tajemnicą. Dla podświadomości „będę miała dobrą pracę" może oznaczać, iż będziesz ją miała za miesiąc, lecz równie dobrze za dziesięć lat. Pracę z afirmacjami zaczynamy od przepisania całego dekretu, byśmy za każdym rzutem oka na początek strony mogły się upewnić (to znaczy nie siebie, bo my jesteśmy pewne, ale Idzie), nad czym pracujemy. Co dla nas oznacza „mam dobrą pracę". Może się okazać, iż dekret ulega przeobrażeniu, zmieniają się określenia, zmieniają oczekiwania, czas, obszar działania et cetera. To dobrze. Musimy dopieścić go tak, by współbrzmiał z naszą duszą. Byśmy z nadzieją i radością kreowały opisaną przezeń rzeczywistość. Nasza bohaterka na samym początku pracy nad pracą zmodyfikowała (sam się zmodyfikował!) swój dekret w sposób następujący: Ja, Katarzyna M., mam dobrą pracę. Jestem dekoratorką domu i ogrodu, anestezjologiem weterynaryjnym oraz pisarką bestsellerów. Pracuję w domu lub w gabinecie blisko domu. Pracuję spokojnie, z radością i chęcią, twórczo. Lubię swoją pracę. Pracuję cztery godziny dziennie. Wtedy kiedy chcę, mam wolne. Zarabiam ponad dziesięć tysięcy miesięcznie. Jestem ceniona, szanowana i lubiana. Wyrzuciła opis wykonywanych czynności — dekoratorkę, anestezjologię i pisarkę — stwierdziwszy, że zda się na mądrość losu; że być może jej wyśniona, wymarzona, świetna praca wcale nie będzie związana ani z dekoratorstwem, ani z weterynarią, ani z pisarstwem, ale może będzie. Postanowiła pozwolić się wykazać podświadomości, pozwolić rozwinąć jej skrzydła i powieść drogą, którą kierowana przez Idzie nadświadomość postanowi podążyć. Zaufaj sobie. Twój umysł — ten myślący racjonalnie (kudy ci tam, kundlu, do pracy reporterki telewizyjnej!), jak i ten głęboko skryty — NAPRAWDĘ potrafi wszystko, jeżeli tylko zaprzęgniesz go do pracy dla siebie i własnej satysfakcji, a nie satysfakcji Twoich rodziców czy życzącego Ci źle Pana Dennego. Oczywiście możesz postąpić tak, jak uczyniłyśmy to w części pierwszej: precyzyjnie określiłyśmy już przecież, co chcemy robić w tym życiu, i będziesz się tego trzymała — też dobrze. Jak wspominałam, marzenia podczas pracy nad nimi będą ewoluować — naszej bohaterce ewoluowały już na starcie, bo TAK WŁAŚNIE POCZUŁA — słuchaj i Ty swej intuicji, nie pozwól się jednak zwieść na manowce. Pamiętaj, że ona dąży do zachowania status quo i to, co uważałaś za intuicję, może być podstępnym antydziałaniem podświadomości —

zwykłym sabotażem Twoich pragnień. Pamiętaj, że Idzia się boi! Boi się zmian i całej reszty tego, czego zwykle obawiają się Idzie postawione przed wyzwaniem. Wracajmy do ad remu. Katarzynie M. „wyrzuciły się" także długość pracy oraz ograniczenie finansowe, jakie sama sobie wyznaczyła. Być może stwierdziła, że pracując tylko cztery godziny dziennie, resztę czasu się zanudzi. Być może stwierdziła, że dziesięć tysięcy jest jednak niewystarczające (nie precyzując, na co mogłoby nie wystarczyć, może sobie jednak dopowiedzieć: czasem wynagrodzenie określa się w stosunku rocznym, wtedy dziesięć tysięcy euro byłoby NAPRAWDĘ niewystarczające — może superego naszej bohaterki wiedziało o tym i uchroniło Katarzynę M. przed kardynalnym błędem popełnionym już na samym początku?); uznała też, że niekoniecznie musi zarabiać duże pieniądze — może je po prostu mieć, stąd „zarabiam" zamieniła na „mam". Pamiętaj: zarówno jednozdaniowa afirmacja, jak i cały dekret muszą współgrać z Tobą. Jeżeli, tak jak nasz królik doświadczalny, dojdziesz do wniosku, że jakieś słowo zgrzyta, nie obawiaj się go zmienić — może zamiast „dobra praca" wolałabyś „świetna"? I jeszcze raz: Twojej Idzi wszystko zgrzyta, co prowadzi do zmian — nie daj się jej podpuścić i nie zmieniaj „mam świetną pracę" na „właściwie mam już pracę". Katarzynie M. wyszło coś takiego: Ja, Katarzyna, mam świetną pracę. Pracuję w domu lub blisko domu. Pracuję spokojnie, twórczo i z radością. M a m wystarczająco dużo pieniędzy. Jestem ceniona, szanowana i lubiana. 2. Afirmacje piszemy w trzech osobach, wstawiając w odpowiednim miejscu swoje imię, a jeśli musisz, to i nazwisko (by Twoja dobra praca nie trafiła do Katarzyny M. Może Ty pragniesz być szefową kuchni w Marriotcie, ale ona niekoniecznie...). Ja, Katarzyna, mam świetną pracę. Ty, Katarzyna, masz świetną pracę. Ona, Katarzyna, ma świetną pracę. W ten sposób przekonujemy siebie i każdego, kto pragnie o tym wiedzieć, a także jesteśmy przekonywane przez cały wszechświat, iż naprawdę M A M Y D O B R Ą PRACĘ. Słyszysz ten szept w swoim umyśle

ze wszystkich stron: „ona ma dobrą pracę, mam dobrą pracę, ty naprawdę masz dobrą pracę". Nie bój się, to nie są początki schizofrenii, to zaczyna działać M S M . Wiem, że fajniej — a przede wszystkim krócej! — brzmi powtarzane jak mantra: „mam świetną pracę, mam świetną pracę", z mojego doświadczenia wynika jednak, że w którymś momencie pracy nad tak monotonną mantrą wyłączamy się. Ręka niby pisze to, czego sobie życzymy, ale nasz umysł szybuje, a to nad kolacją dla dziecka, a to nad zeszłorocznym piknikiem nad Bugiem, który doprawdy nie miał nic wspólnego ani z dekoratorstwem, ani z anestezjologią — no, może o tyle miał, że za jego pomocą Idzia chce Cię odstręczyć od pracy nad spełnieniem marzeń. Spryciara jedna. Nie zważaj więc na brak melodyjności czy rytmu w Twoich jednozdaniówkach — nie pozwolą na wpadnięcie w automatyzm. Umysł cały czas będzie się skupiał na tym, czego od niego oczekujesz. Bardzo pomocna w skupianiu uwagi jest zapalona świeca — nadaje też odrobinę magii i pewien klimat dość nużącemu i mało romantycznemu powtarzaniu, co to Ty masz czy kim to Ty jesteś. Dla bardziej wymagających opiszę pod koniec cały magiczny rytuał spełniania marzeń — nie chciałabym, by ten podręcznik został zakwalifikowany do książek z dziedziny ezoteryki i umieszczony w szufladce z tą etykietą. Nie dlatego, że m a m coś przeciwko magii czy ezoteryce (bo nie mam). Chcę po prostu, żeby dotarł pod przysłowiowe strzechy (kurczę, może tego akurat nie chcę? Gdzie ja dom ze strzechą w dzisiejszych czasach znajdę?), do wszystkich potrzebujących, a nie tylko do garstki (wstydzących się swojej przypadłości) wybranych (którzy przemykają do regału z książkami ezoterycznymi, by następnie z dziełem „Nauka magii w weekend" pod pachą przemknąć do kasy, tam udać, że książka, którą chcą kupić, nie wiedzieć jak wpadła w ich ręce, ale skoro już ją trzymają... nawet fajna okładka... no dobrze, niech będzie — kurde, ile razy sama tak przemykałam...). 3. Afirmacje piszemy do skutku, przy czym (tu Cię ucieszę) skutkiem nie jest spełnienie marzenia, bo, sorry, na niektóre potrzeba nieco więcej czasu niż na zapisanie afirmacjami zeszytu. Pożądanym skutkiem jest wewnętrzne przekonanie (a więc przekonanie wątpiącej i sprzeciwiającej się nam Idzi) do pracy nad marzeniem. Nie istnieją dokładne wytyczne, ile razy dana afirmacja ma być przepisana. Czytałam o dwudziestu jeden dniach po dwadzieścia jeden razy. O stu dniach po sto razy. Moja rada jest taka: przepisuj ją codziennie, dwie strony zeszytu w kratkę linijka pod linijką (co najmniej), aż Ci się skończy zeszyt. Wierz mi: zrobi to na Tobie niesamowite wrażenie, gdy po iluś tam dniach zobaczysz zapisany Twoim marzeniem cały zeszyt. Co parę stron — gdy uznasz to za potrzebne — zapisz cały dekret, by przypomnieć sobie i podświadomości, nad czym w ogóle i w szczególe pracujesz. Piszesz dotąd, aż będziesz przekonana, iż marzenie jest w trakcie spełniania. Ta wskazówka może się wydać dziwna, bo jeśli wymarzyłaś sobie czerwone porsche, a jak na razie nie starcza Ci od pierwszego do pierwszego, to pewności, że marzenie jest w trakcie realizacji, trudno nabrać, wierz mi jednak: w którymś momencie jej nabierzesz i spokojnie zamkniesz zeszyt z afirmacjami lub przystąpisz do pracy nad kolejną. Jeśli stracisz to przekonanie, ogarnie Cię zwątpienie lub przeciwnie — nieodparta chęć — nic nie stoi na przeszkodzie, byś znów wróciła do pisania: „mam świetną pracę".

Gdy zaczniesz pracę z afirmacja, możesz mieć (i pewnie będziesz miała) mieszane uczucia. Twoje wewnętrzne dziecko będzie się buntowało jak każde dziecko, któremu zadano dużo pracy domowej. Będzie pokrzykiwało: — Taa, masz dobrą pracę. Siedzisz w biurze do północy i płacą Ci jak sprzątaczce. A ty mu na to: — Doczytaj do końca, sieroto: jestem dekoratorką, anestezjologiem i pisarką, pracuję w domu po kilka godzin dziennie, zarabiam kupę forsy i jestem szczęśliwa! — Aha, ty i kupa forsy?! Na razie na czynsz ci nie starcza. —- I nie musi, bo przecież mam własny wymarzony domek, pamiętasz marzenie numer dwa? Nie pozwól, aby podświadomość zwiodła Cię na manowce. Nie przerywaj pracy. Po pierwsze: Twoje marzenie jest naprawdę Wielkie, warto zawalczyć o jego spełnienie, po drugie: rzeczywiście nie będzie takie łatwe do zrealizowania. Gdyby było łatwe, nie uciekałabyś się do kupienia tego poradnika, nie doczytałabyś do tego momentu i nie pisałabyś setki razy tego samego zdania. Jeszcze jedno: w niektórych podręcznikach radzą zapisywać owe przychodzące do głowy antymyśli. Ja nigdy tak nie robiłam — nie po to pozytywnie się dopinguję, pisząc jak nawiedzona setkę razy, że mam tę świetną pracę, by na marginesie notować coś wręcz przeciwnego. Na marginesie to mogę jedynie zanotować, co sobie kupię za pierwsze zarobione w tej świetnej pracy pieniądze, no nie? Na koniec podrozdziału o afirmacjach uwaga: one działają. To najskuteczniejsze narzędzie MSM. Zadanie bojowe: rozpocząć (z ufnością i zapałem) pracę nad pierwszą afirmacja; wskazane kupno zeszytu innego niż czerwony kajecik — on jest do zadań specjalnych. 2. WIZUALIZACJE Wizualizacja to coś podobnego do afirmacji (no nie! —

tu jęk protestu), ale przyjemniejsze i właściwie nie trzeba nic robić, a na pewno nie trzeba będzie pracować fizycznie (jeżeli pisanie odręczne uznajemy-za pracę fizyczną). Trzy złote metody wizualizacji: 1. Wizualizacja wizualna, czyli zdjęcie Twego Wielkiego Marzenia. Do celów wizualizacyjnych może być przydatny komputer z programem graficznym, na którym zrobisz sobie śliczny kolaż z różnych zdjęć, ale może być to po prostu wycinanka z kolorowych czasopism — byle mieściła się na jednej stronie A4, ładnie oraz ponętnie wyglądała i byś nie wstydziła się powiesić swego dzieła w centralnym punkcie mieszkania. Łatwiejsze do wizualizowania (czyli urealnienia) są marzenia materialne: jeśli pragniesz czerwonego porsche (co ja się tak zaparłam na to porsche, nie lubię ani tej marki, ani tego koloru), to wklej piękne zdjęcie owego samochodu i siebie opierającą się władczym gestem o lśniący czerwienią dach. I nie jęcz, proszę, że to za trudne. Nie wymagam perfekcji zawodowego grafika 3D (trójwymiar, jak się domyślam), ale czegoś, co codziennie, niemal namacalnie, będzie Ci przypominało, że masz czerwone porsche. Właściwie najbardziej namacalnie by Ci o tym przypominało owo czerwone porsche w Twoim garażu (tu konsternacja...). Katarzyna M. nakleiła na arkusz A4 swoje zdjęcie ukazujące ją za biurkiem, okładkę swojej książki (której jeszcze nie napisała, ale jest na niej jej imię i nazwisko, a książka ta znalazła się za sprawą magii i programu graficznego na Uście empiku, na miejscu pierwszym oczywiście — nie ma to jak pozytywna nieskromność), piękny ogród przez siebie zaprojektowany, zdjęcie sali operacyjnej (anestezjolog), banknot o nominale 1 miliona dolarów (do kupienia na Allegro — niestety, nieoryginalny) i wymarzony domek — skoro ma w nim pracować — otoczony pięknym, zaprojektowanym przez siebie ogrodem. Tu nasza bohaterka zauważyła, że zupełnie niechcący i nieświadomie umieściła w kolażu do marzenia numer 1 marzenie numer 3. To się nazywa siła podświadomości! Skoro tak dobrze jej poszło (i zostało jeszcze nieco miejsca), postanowiła dołączyć dwójkę roześmianych dzieciaków oraz faceta marzeń (szczęśliwa rodzina), a gdzieś z tylu przemyciła nissana patrola (nówkę, prosto z salonu) i konika fryzyjskiego. Wierz mi: kolaż robi niesamowite wrażenie. Patrząc nań, wierzysz święcie, że Katarzyna M. wydaje świetne książki, ma piękny dom w ślicznym ogrodzie, zarabia krocie (skoro stać ją na zamrożenie miliona dolarów) i ma cudowną, udaną rodzinę. I to właśnie jest WIZUALIZACJA. Swoją pracę powieś w miejscu, gdzie często pada Twój wzrok. Wiem, że Twój wzrok najczęściej pada na drzwi kibelka, szczególnie gdy siedzisz na tronie, ale nie o takie miejsce mi chodziło. Musi być szczególne dla szczególnego dzieła. Dla Twojego Wielkiego Marzenia. Musi to być miejsce najważniejsze i najszczególniejsze. Bądź co bądź w kibelku nie powiesiłabyś wymarzonej rodziny, no nie? Podpisz dzieło Twoją afirmacja: „Ja, Katarzyna M., mam dobrą pracę, wymarzony domek i szczęśliwą

rodzinę (tak na marginesie: mam też nissana patrola i konia fryzyjskiego)". M a m nadzieję, że w miejsce Katarzyny M. wpisałaś swoje imię i nazwisko, a w miejsce konia fryzyjskiego Twoje marzenie. Nie żebym uważała Cię za niegramotną — nie jesteś przecież mężczyzną, któremu każdą instrukcję trzeba przekazywać dosłownie i wielkimi literami — tak się tylko upewniam... Gdy Twoje marzenie istnieje już w dwóch wymiarach, trzeba nadać mu wymiar przestrzenny. Musisz je widzieć na jawie. No, niemal na jawie: na pograniczu jawy i snu. Drugim narzędziem wizualizacyjnym jest autohipnoza. 2. Autohipnoza wydawała mi się zawsze czymś arcytrud-nym, osiągalnym tylko dla fakirów i w ogóle nie z tej ziemi. Po kursie okazała się łatwizną — „po co ja wydawałam forsę na kurs". Powiem więcej: stosujemy ją — i Ty, i ja — codziennie. Być może nawet w tej chwili, jeśli czytasz tę książkę z zapartym tchem, całkowicie nią pochłonięta, otoczenie nie może się doprosić o Twoją uwagę, bo przecież nie ma Ciebie tam — na Ziemi — jesteś tutaj, między kartami książki! Jeżeli jesteś kierowcą, na pewno zetknęłaś się z tym zjawiskiem: ile razy wracałaś do domu jak koń z klapkami na oczach, a pod blokiem stwierdziłaś, że nie pamiętasz, jak się tu znalazłaś? Zaprogramowałaś się — wielokrotnym powtarzaniem tych samych czynności — na powrót do domu i oto jesteś. Zauważ, że podświadomie wrócić samochodem do domu, nie rozjeżdżając nikogo po drodze i nie lądując na Księżycu, to jest dopiero coś! W porównaniu z takim wyczynem prosta wizualizacja marzeń to pikuś. No dobra, nie przynudzam dalej, tylko podaję przepis. Przed snem albo kiedy Ci się zechce, kładziesz się wygodnie, otulasz kołderką, tak by było Ci ciepło, zamykasz oczy i... to właściwie wszystko. Gdy zamykamy oczy, mózg z fal beta (fal świadomości) przełącza się na fale alfa (fale pod świadomości), a jak wiesz, chodzi nam właśnie o to, by do spełniania marzeń zaprząc podświadomość, i oto mamy ją — już po zamknięciu oczu — podaną na talerzu, zaciekawioną, skłonną do współpracy, gotową na karmienie marzeniami. Przepis na prosty i skuteczny trans autohipnotyczny: 1. Rozluźnić ciało 2. Odliczyć od 1 do 5 3. Wizualizować marzenie 4. Odliczyć od 5 do 1 5. Otworzyć oczy. Rozwinięcie: leżysz w cieple i ciszy, jest Ci dobrze i wygodnie. Jeśli nie jest, zrób wszystko, by było, w przeciwnym razie miast o wymarzonej pracy będziesz myślała o wbijającej się w krzyż sprężynie lub ryczącym telewizorze.

Powiedzmy, że warunki zostały spełnione (sprężynę wyrwałaś i cisnęłaś przez okno, małżonka razem z telewizorem również). Rozluźnianie Zaczynasz mówić do siebie (raczej w myśli): „Oddycham powoli i spokojnie. Wdech i wydech. Powoli, głęboko i spokojnie. Rozluźniam prawą rękę, moja prawa ręka jest rozluźniona. Rozluźniam lewą rękę, moja lewa ręka staje się..." (taka jak prawa), nie będę się powtarzała — to dopisek mój, autorki — Ty kontynuujesz na wzorze prawej ręki rozluźnianie lewej ręki, potem klatki piersiowej, brzucha i podbrzusza, pośladków, prawej nogi, lewej nogi, szyi, głowy, mięśni twarzy, na koniec mówisz: „Rozluźniam wszystkie pozostałe mięśnie. Całe moje ciało jest rozluźnione, jest mi dobrze, jestem spokojna i rozluźniona". Tu wchodzi Twój małżonek, wściekły i poobijany, targając pod pachą zwłoki telewizora, i cały trans diabli wzięli... Uwaga wewnętrzna: nie ucz się powyższej instrukcji na pamięć, bo zamiast bujać w marzeniach, będziesz się pilnowała, by nie pomylić kolejności czy formułki. Słowa, kolejność członków (to jest ich rozluźniania), to, czy wymienisz wszystkie, czy o którymś zapomnisz, nie ma znaczenia. Ważne jest jedynie, by na koniec „rozluźnić wszystkie pozostałe mięśnie" — w ten sposób jeśli zapomnisz o głowie lub nodze, rozluźni się razem ze wszystkim — i pamiętać o „oddycham powoli i spokojnie". Jeszcze raz „rozluźniam wszystkie pozostałe mięśnie" oraz „oddycham powoli i spokojnie". Przyznam Ci się bez bicia, że nie chce mi się już przechodzić przez ręce, nogi i klatkę piersiową. Kładę się w łóżku, zamykam oczęta, zaczynam oddychać głęboko i powoli, rozkoszując się każdym spokojnym wdechem i wydechem, jednocześnie rozluźniam ciało i... czuję, jak zanurzam się spokojnie i powoli we własną jaźń. Gdy będziesz zaawansowaną autohipnotyzerką, też zapewne zrezygnujesz z rąk, nóg i mięśni czoła. Na razie nie jesteś. Pora na... Odliczanie „Teraz, gdy odliczę od jednego do pięciu, mój relaks pogłębi się, a moja podświadomość będzie gotowa do spełniania marzeń. Jeden — oddycham powoli i spokojnie. Dwa — jestem całkowicie rozluźniona i zrelaksowana. Trzy — schodzę coraz niżej, w głąb mojej podświadomości. Cztery — j e s t e m spokojna i bezpieczna, wszystko, co robię, jest dla mego i innych dobra. Pięć — jestem w transie hipnotycznym, gotowa do spełniania marzeń". Uwaga wewnętrzna: nie bój się wyciszenia i wejścia w trans, nie zdarzyło mi się z transu nie wyjść;

jeżeli się boisz, że nie wrócisz, równie dobrze, zasypiając, możesz się bać, że się nie obudzisz. Trans jest (prawie) snem, jedyna różnica, iż jest snem na pograniczu jawy i można narzucić sobie, o czym śnisz. Wizualizacja marzenia Okej, nie boisz się o siebie, jest ci ciepło i dobrze, jesteś w transie. Pamiętasz kolaż, który wisi na honorowym miejscu? „Wejdź w niego". Obejrzyj swoje marzenie, które teraz, w tej chwili, jest całkowicie realne. Możesz go dotknąć, poczuć, nacieszyć się nim. Jeżeli marzeniem jest zdrowe ciało, poczuj j e , poczuj Twoje zdrowe, piękne, zadbane ciało. Biegnij przed siebie po łące, zdrowa i szczęśliwa, tak jak zawsze tego pragnęłaś. A może zamiast łąki był to brzeg morza? Poczuj, jak silne i zdrowe jest Twoje ciało. Jak bardzo chce Ci służyć i z Tobą współpracować. Jak zrobi dla Ciebie wszystko, czego zapragniesz. Jeżeli cierpisz na jakąś chorobę — niech to będzie grypa — sięgnij do szafki, gdzie trzymasz lekarstwa. Stoi tam butelka z nalepką: NATYCHMIASTOWE SKUTECZNE LEKAR STWO PRZECIW GRYPIE. Łyknij sobie zdrowo. Przecież robisz to w wyobraźni, na pewno Ci nie zaszkodzi, a skoro jest natychmiastowe i w stu procentach skuteczne, jedynie pomoże. Poczuj, jak lekarstwo o przyjemnym smaku (wyobraź sobie smak dla Ciebie przyjemny) spływa do gardła, do żołądka, jest rozprowadzane przez krew do chorych miejsc, a tam skutecznie i radykalnie rozprawia się ze źródłem choroby. Wierz mi, skuteczność tej metody jest niesamowita, osobiście wyleczyłam w ten sposób siebie i swoje dziecko z przeziębień i zapaleń gardła, a także oskrzeli. Raz nawet w ciągu jednej nocy zmniejszyłam obrzęk głowy (miał wielkość pięści) po urazie tak, że nazajutrz pozostał mały guz — gdybym nie miała na pamiątkę zdjęcia rentgenowskiego, tobym nie uwierzyła... Jeżeli marzeniem jest mężczyzna i miłość jego do Ciebie i Ciebie do niego — pamiętaj, że wszystko musi być dwustronne, nie wolno marzyć o kochającym facecie, nie ofiarując mu swojej miłości; co za frajda mieć za męża uwielbiającego Cię gościa, którego nie kochasz i którego tym unieszczęśliwiasz, a siebie wpędzasz w poczucie winy? — dotknij wymarzonego mężczyzny, przyjrzyj się mu, zobacz, j a k wygląda, poczuj, jak pachnie, przytul się do niego i pozwól, by cię objął. Poczuj łączącą Was miłość. Może pragniesz kochać się z nim? Zrób to teraz — przecież już jesteście razem. Pamiętaj, że w marzeniach nic Cię nie ogranicza — możesz mieć każdego mężczyznę. Jedna uwaga — jeśli jest on czyimś mężem, łamiesz naczelną zasadę M S M : krzywdzisz innych. Nie chciałabym być na Twoim miejscu, gdy przyjdzie Ci zapłacić za złamanie tej zasady... Jeżeli marzeniem jest dom — obejrzyj go z zewnątrz, przejdź się dookoła, poczuj trawę pod nogami, dotknij pnia drzewa, które rośnie obok, potem dotknij ściany

domu, wejdź do środka, poczuj dumę z tego, że masz właśnie ten wymarzony, wyśniony domek, zobacz, jak wygląda w środku. Jak jest umeblowany. Może jeszcze nie jest? Umebluj go w marzeniach... Ważne jest, byś odbierała marzenie wszystkimi zmysłami. Byś widziała je w trzech wymiarach. Byś mogła poczuć się spełniona. By poczuła to Twoja podświadomość i zrozumiała, czego ma dokonać, czego od niej wymagasz. Nie oczekujesz, bo Ty nie czekasz, aż panna Idzia łaskawie weźmie się do spełniania marzeń — Ty tego od niej W Y M A G A S Z . Gdy już się nacieszysz spełnionym marzeniem (bądź wrócił ryczący małżonek, więc Ty musisz wrócić na ziemię), zrób to powoli i łagodnie. Odliczanie powrotne Pora zstąpić na ziemię," powrócić do rzeczywistości. Powiedz sobie: „Mój/moja/moje dom/praca/zdrowie już są, już je mam, cieszę się nimi, jestem szczęśliwa, że już je mam. Teraz, gdy odliczę od pięciu do jednego, łagodnie i spokojnie wyjdę z transu hipnotycznego. Pięć... cztery... trzy... dwa... jeden. Jestem tu i teraz. Czuję się wypoczęta i szczęśliwa. Kocham siebie, kocham świat, kocham życie". I przypominam — to tylko przykład słów, jakimi po żegnasz wycieczkę w głąb siebie. Nie ucz się ich na pamięć. Po prostu upewnij siebie, że marzenie już się spełniło (kurczę, przecież przed chwilą go dotykałaś! czułaś je!), odlicz (zawsze myli mi się kolejność odliczania, muszę się zastanowić, w którą stronę mam liczyć, ale to chyba mało ważne, skoro do rzeczywistości zawsze wracam, a marzenia się spełniają) i jeszcze przez chwilę pobądź w błogim stanie samozadowolenia. Otwórz oczy. Czy nie uważasz, że świat się nieco zmienił...? Czy czujesz subtelną moc magii...? 3. Wizualizacja wszelka inna — j a to jestem precyzyjna, nie? Jak nie wizualna, to wszelka inna. Czy jednak wszystkiemu musimy nadawać jakieś mądre i naukowe określenia? Już wystarczająco skomplikowane są „afirmacja" oraz „wizualizacja". No dobra, jakbym się wysiliła, to ten podpunkt mogłabym zatytułować „wizualizacja transcendentna" (cokolwiek by to znaczyło), ale po co? Chodzi jedynie o to, byś oprócz kolażu w centralnym punkcie mieszkania i autohipnozy umieściła swoje SPEŁ NIONE marzenie (to jest to, które ma się spełnić) wszędzie.

Niech to będą miliony kolorowych karteczek (tudzież symboli Twego marzenia), naklejanych (umieszczanych) dosłownie w każdym miejscu, żeby podświadomość stale potykała się o „mam świetną pracę" (już choćby z tego powodu, wkurzona Twoją upierdliwością, spełni to marzenie). Niech to będzie piosenka, ze słowami wprost z afirmacji, która sama zacznie się śpiewać. Albo wiersz, który w rytm kroków możesz recytować. No dobra, jak nie wiersz, to chociaż rymowanka. Nie trzeba być Szymborską, by sklecić coś w rodzaju: „Ja, Katarzyna, m a m świetną pracę, a za tę pracę świetnie mi płacą". Niech to będą śpioszki dla wymarzonego dzidziusia, który już-już zaczyna się poczynać... I nie bój się „zapeszania". Ty nie zapeszasz, ty kreujesz, a w tworzeniu nie ma nic złego, przeciwnie! Może dlatego ludzie wolą niszczyć, zamiast tworzyć... 3. GRYPLAN Podświadomość jest jak dziecko. Ale o tym już wiemy. Czego potrzebujesz do wychowania dziecka? Konsekwencji. Gdy stawiamy przed panną P. realne (choć trudne) zadanie, nie wystarczy z nią nad tym pracować do... śmierci. Należy ograniczyć ją czasowo. Gdzieś przeczytałam, że dobre marzenia (zupełnie jakby można było dzielić marzenia na dobre i niedobre — czy to są jogurty, czy kawa cappuccino!?) muszą być: — mierzalne — sprawdzalne — wykonalne — ograniczone czasowo. Przyznam, że czytając to, co napisałam, sama poczułam się ograniczona. Umysłowo. Spieszę więc rozwinąć te tezy (może po prostu niedokładnie zapamiętałam?). To, że wykonalne, nie ulega wątpliwości, więc nie będzie wyjaśnień. Jesteśmy ludźmi, nie bogami — jeśli żądasz niewykonalnego, nie do tych drzwi pukasz. Mierzalne tudzież sprawdzalne także być muszą. Gdyby było przeciwnie, mogłoby się okazać, że od lat pracujesz nad spełnieniem marzenia, które już dawno się spełniło. Nie przychodzi mi do głowy żaden przykład działania tak absurdalnego, ale są dwie rzeczy nieskończone: wszechświat i ludzka głupota, przy czym co do nieskończoności tego pierwszego Einstein miał wątpliwości. Ograniczone czasowo... Właściwie marzenia nie powinny być niczym ograniczone — takie stwierdzenie nasuwa się samo, ale są to podszepty Idzi. To Idzia wolałaby, by marzenia pozostały na zawsze w strefie marzeń. Katarzyna M. natomiast chciałaby: Za sześć miesięcy mieć świetną pracę. Za rok mieć wymarzony domek.

Za pięć lat mieć szczęśliwą rodzinę. Koniec i kropka. Równie dobrze Katarzyna M. może dać sobie mniej czasu i napisać: Za pół roku: Mam świetną pracę, mam wymarzony domek, mam szczęśliwą rodzinę. Za rok: M a m tytuł szlachecki, jestem na liście przebojów empiku. Za pięć lat: M a m posiadłość w Prowansji, moje książki są wydawane w milionowych nakładach w trzydziestu krajach. To, czy powyższe marzenia się spełnią, zależy wyłącznie od determinacji Katarzyny M. I ilości pracy, j a k ą w ich spełnienie włoży. Nie, nie, nie protestuj teraz, że zależy to też od zdrowia, szczęścia i pomyślności, a właściwie to chrzanię, wciskam Ci głupoty i w telewizji jest taki fajny serial (nic to, że powtarzany systematycznie co pół roku i widziałaś go już sto razy)... To znów krzyczy Twoja podświadomość, nie Ty. Prawda, że nie Ty? No, nie rób mi tego! Nie po lekturze stu pięćdziesięciu stron tego poradnika! Pamiętaj: jeżeli marzenie jest wykonalne, możesz je spełnić i już. Masz wszelkie ku temu predyspozycje. Masz silną wolę, jesteś zdeterminowana na cel, masz wolny umysł, który może wykreować, co tylko zechcesz (poza tym, czego nie wolno chcieć, bo godzi to w prawa magii — no wiesz: rób, co chcesz, nie krzywdząc innych chociażby). Weź więc grzecznie czerwony kajecik i napisz swój gryplan (poświęcając jednemu marzeniu jedną kartkę), dopasowując go po pierwsze do swoich oczekiwań i potrzeb, po drugie do stopnia trudności marzenia. To przecież zrozumiałe, że domu w miesiąc nie „wyhodujesz"... Jeżeli jednak któreś z pragnień jest naprawdę palące i chcesz je mieć teraz, zaraz — wpisz je w gryplan właśnie w ten sposób: Do 30 kwietnia 2010 roku mam wymarzony dom. Zauważ, iż wpisałam pełną datę — gdybym ograniczyła dekret: „do końca kwietnia mam wymarzony dom", może za dwadzieścia lat, w kwietniu, podpisałabym akt notarialny zakupu owego. Wierzę w przewrotność Idzi. Zrobiłaby wszystko, by moja paląca potrzeba posiadania domu została zaspokojona Domem Spokojnej Starości. Okej, gryplan w zarysie gotowy.

Na pierwszej stronie widnieje: Za pół roku mam (...). Cała reszta kartki jest niepokojąco (bądź zachęcająco) pusta. Teraz popuść wodze fantazji i opisz, jak będzie wygląda ło Twoje życie za pół roku, gdy marzenie się spełni. Wyobraź sobie jeden dzień ze swego życia i opisz go. Jeżeli marzysz o facecie, opisz dzień z nim spędzony (nie żądam, byś opisywała całodzienne łóżkowe akrobacje seksualne, ale normalny dzień z Twojego życia u boku tego faceta, zamierzasz chyba chodzić do jakiejś pracy, zajmować się czymś innym oprócz księcia z bajki i coś jeść? Nie zamierzasz?! Cóż... Właściwie skoro jest księciem, to pracować nie musisz, zajmować się możesz tylko nim, a służba was nakarmi). To samo uczyń z planem rocznym i pięcioletnim. Opisz na odwrocie strony, co się będzie działo za rok i za pięć lat (dobrze będzie się działo i ciekawie, jeśli nie nastąpi z dawna zapowiadany koniec świata). Na odwrotnych stronach poświęconych gryplanom została masa wolnego miejsca. Co z nią? — zapytasz. Spisz krok po kroku, co musiałabyś zrobić, by spełnić to marzenie, by zrealizować plan. Co musiałabyś mieć (oczywiście kesz), do kogo się zwrócić, co umieć, co oddać, z czego zrezygnować. Przez pół roku, przez rok, przez pięć lat. Przeczytaj to, co napisałaś, i odpowiedz szczerze, czy jesteś w stanie podjąć to wyzwanie, czy tego chcesz. I czy zapłacisz wysoką cenę za spełnienie marzenia. Jeśli tak, przepisz swój gryplan, tym razem w czasie teraźniejszym. Przyporządkowując poszczególnym działaniom prawdopodobne daty. Katarzyna M. sięgnęła po długopis. Za pół roku: Jestem pisarką bestsellerów. Za rok: Kupuję domek. Za pięć lat: Mam szczęśliwą rodzinę. Co muszę zrobić przez najbliższe sześć miesięcy: pisać, systematycznie, sześć godzin dziennie, dokończyć książkę, rozesłać ją do wydawców, wypromować (patrz: podrozdział Praca).

Przez najbliższy rok: znaleźć dom, który chcę kupić (nieduży, 3-4 pokoje, przy lesie, w oddaleniu od sąsiadów, z dobrym dojazdem, blisko rzeki, z elektrycznością i wodą, w dobrym stanie, na dużej działce, blisko miasta), przeglądać ogłoszenia, jeździć i oglądać (patrz: podrozdział Marzenia materialne). Przez pięć lat: wyremontować dom, zamieszkać w nim, znaleźć męża, urodzić drugie dziecko (patrz: podrozdziały Facet, Rodzina, Praca). Ważne jest, byś naprawdę przykładała się do pracy nad marzeniami. To nie jest coś, co można zrobić byle jak: „oj, Autorka każe coś tam napisać, to coś tam skrobię". Ja sobie mogę marudzić, ale to są Twoje marzenia, coś najważniejszego w Twoim życiu, miej szacunek do nich (i do samej siebie) i zrób wszystko jak należy. Nie spiesz się. Pisz, myśl o tym, co piszesz, wyobrażaj sobie, jak szukasz tego domku/tej pracy/tego mężczyzny. Jak znajdujesz. Jak mieszkasz w wymarzonym miejscu/z wymarzonym facetem. Im więcej o tym piszesz i myślisz, tym bardziej Twoja podświadomość przekonuje się, że tego właśnie chce, tego potrzebuje, to jest jej niezbędne do szczęścia — i o to w całej naszej pracy chodzi. O przekonanie do działania Idzi, a poprzez nią Edzi i Superedzi. No dobrze, gryplan masz? Masz. Swego czasu (cztery lata temu) pracowałam nad własnym życiem i własnymi marzeniami. Całkiem niedawno wpadł mi w ręce mój gryplan — na pół roku, rok i pięć lat. Podpisany datą, rok 2 0 0 7 . 1 wiesz co, Kochana? Oniemiałam, przeczytawszy go! Pisząc o moich marzeniach — KTÓRE SPEŁNIĘ! — byłam na zakręcie, smutna, rozczarowana, nieszczęśliwa. Nie miałam pieniędzy, nie cierpiałam zawodu, który wykonywałam, walczyłam z depresją, a życie ogólnie było do dupy. Teraz trzymałam w ręku kartkę sprzed lat i... to wszystko, co sobie wtedy wymarzy łam... miałam! I domeczek, i książki, i zdrowie, i uśmiech na buzi. Nie dorobiłam się jedynie Księcia Na Białym Koniu, ale być może cały czas włącza mi się klawisz delete. Może tak naprawdę jest mi samej dobrze i dlatego akurat to marzenie się nie spełnia? Powiedzenie „nie można mieć wszystkiego" jest bzdurą. Można, bo niby dlaczego nie? Dlaczego mam mieć domek, wspaniałą pracę i dwójkę kochanych dzieciaków, a nie mieć męża? I złotego porsche? Ano dlatego, że wcale nie chcę złotego porsche — j e s z c z e tego brakowało: złotej fury przed skromnym domkiem, no paradne! I tylko dlatego go nie mam. Nad tym mężem jeszcze pomyślę. I jeśli jednak zdecyduję się go mieć... Wtedy napiszę kolejny gryplan. Pamiętasz, co składało się na pracę nad marzeniami? Oczywiście nie pamiętasz, sama nie pamiętałam, ale jestem od tego, by Ci przypomnieć. 1. Afrimacje 2. Wizualizacje 3. Gryplan

4. Działanie bezpośrednie. Jak się zapewne domyślasz, przechodzimy do punktu czwartego i będzie to równie interesujące jak dotychczasowe nasze przedsięwzięcia. 4. DZIAŁANIE BEZPOŚREDNIE Na początek Cię zmartwię: nie zawsze wystarczy afirmacja i wizualizacja, by spełnić marzenie. MOŻE wystarczyć, lecz... Jeżeli się uprzesz, by mieć świetną pracę, nie kiwnąwszy palcem i nie ruszając się z domu, to M O Ż E tę świetną pracę mieć będziesz, ale... Myślisz sobie teraz: he, he, obiecywała Bóg wie co, wróżka szemrana, popiszę, pomarzę i mam, a tu się okaże, że pośle mnie do pośredniaka i każe CV rozsyłać. I tak, i nie, Moja Kochana. Oczywiście dobrze by było, gdybyś CV rozsyłała, ale... Zauważ, że do tej pory, będąc bez pracy (zakładamy, że jesteś na bezrobociu, wydałaś majątek na znaczki, poczucie własnej wartości spadło do poziomu Rowu Mariańskiego [to takie coś w głębinach oceanu — odwrotność Mount Everestu] i zaczęło Cię to naprawdę wkurzać), czyniłaś rozpaczliwe wysiłki, by jakąkolwiek pracę podłapać. Od teraz — od kiedy wiesz, że czeka na Ciebie nie jakaśtamkolwiek praca, ale ta wymarzona (!) — wyluzuj. „Wyluzuj" nie znaczy „odpuść sobie". Po prostu miej świadomość, nabierz przekonania, że praca marzeń/dom marzeń/rodzina marzeń/facet marzeń/studia marzeń/ciało marzeń/cokolwiek marzeń to tylko kwestia czasu. A ten czas trzeba spożytkować. Po pierwsze idź do pracy, która była, jest i będzie, a której do tej pory absolutnie nie brałaś pod uwagę, bo była poniżej Twoich kwalifikacji i oczekiwań — nawet jeśli miałabyś być sprzątaczką w hipermarkecie. Ja osobiście bardziej ceniłabym potencjalną asystentkę (czterysta zgłoszeń na jedno miejsce), która na pytanie: „co pani robiła do tej pory?", odpowie z nieco zawstydzonym uśmiechem: „szorowałam kibelki w Carrefourze, szukając pracy moich marzeń, jaką pani właśnie oferuje", niż „nic nie robiłam, bo sprzątaczką za sześćset złotych miesięcznie nie będę". Czujesz subtelną różnicę między obiema odpowiedziami? Oprócz pozytywnego wrażenia liczy się także sam fakt wykonywania pracy zamiast gnuśnienia przed telewizorem — przyznasz, że nadawanych programów nie da się oglądać — lub umartwiania się przy zaciągniętych zasłonach nad sobą i swoim losem parszywym. Zabrzmi to trywialnie, ale praca leczy. Mając jakąkolwiek pracę, we własnych oczach i oczach otoczenia jesteś coś warta, coś robisz, działasz, zamiast siedzieć bezmyślnie i się umartwiać. Nie bój się, to nie na zawsze, powiedzmy, że ta praca — jakakolwiek — będzie starterem, rozgrzewką przed tą właściwą. Po drugie poszukaj bezpłatnego stażu w pracy swoich marzeń. Nie, wzrok Cię nie myli: zacznij robić to, czego pragniesz, za friko. Tu przykład Katarzyny M. (oczywiście prawdziwy i ma ona na to dowody). Pani Kasia marzyła o pracy w wydawnictwie. Każdy normalny Polak wie, że pracę

„załatwia się po znajomości", jednakże Katarzyna M. nie jest normalna, więc nie wierzy w ten dogmat. Dała ogłoszenie na stronie portalu wydawniczego i wysłała CV do wydawnictw, w których chciała pracować (bo marzyła nie o jakimkolwiek wydawnictwie, ale o specjalizującym się w książkach kucharskich, powiedzmy), proponując potencjalnym pracodawcom swą skromną osobę jako stażystkę za darmochę. Po kilku dniach jedno wydawnictwo odpisało, że może nie teraz, ale pozwoli sobie zachować jej zgłoszenie, natomiast drugie zaprosiło na staż. Katarzyna M. „stażowała" tak dobrze —jeśli się wykonuje krok w kierunku pracy marzeń, to siłą rzeczy pracuje się DOBRZE — że po stażu zaproponowano jej pracę. Bajka? Nie, nie bajka. To się stało naprawdę. Pracodawca naprawdę ceni ludzi, którym się chce pracować. Po trzecie wykonaj niezbędne kroki w celu zdobycia pracy marzeń. Jeśli wymagają perfekcyjnej znajomości języka chińskiego (bo wymarzyłaś sobie pracę w chińskiej ambasadzie w charakterze tłumaczki), a Ty po chińsku ani be, ani me (żeby tam be i me, przecież oni nawet piszą po marsjańsku: jeden bohomaz — j e d n o słowo), to oprócz afirmacji i wizualizacji weź się do nauki chińskiego. Niech to będzie na razie samouczek za pięćdziesiąt złotych, ale rusz w tym kierunku. Gdy będziesz umiała wydukać „dzińdybry" w języku kosmicznym, prędzej załapiesz się na staż (patrz punkt powyżej), niż gdybyś chińszczyznę znała tylko z budek „fest-chiński-fud". Jednym słowem, musisz zdobyć umiejętności. Skoro (jeszcze) nie pracujesz tam, gdzie byś pragnęła, to rób wszystko, co zbliży Cię do tej pracy. Niejedna z Was się oburzy, że powtarzam frazesy, siląc się na oryginalność. Przypomnij sobie: zaczęłaś pracę nad marzeniem, o którym do tej pory nie śmiałaś nawet marzyć — może i chciałaś być tą tłumaczką polsko-chińską, ale to przecież tak zupełnie absurdalne! Więc teraz, mając narzędzia i wiedząc, że nie ma właściwie marzeń absurdalnych (jeśli nie należą do kategorii cudów), pora uwierzyć i wyjść marzeniu naprzeciw. Owszem, Twój umysł może zdziałać cuda, wierzę w to gorąco, ale trudno wyobrazić sobie — przy całej mej nieograniczonej w y o b r a ź n i — b y ś została tłumaczką z kosmicznego na nasz, znając tylko język polski, a i to nieco kulawo, bo z ortografią jakoś tak zawsze byłaś na bakier. Jeżeli więc wymagane są umiejętności, zdobądź je. Jeżeli odpowiednia prezencja, zacznij pracować nad ciałem i urodą. Jeżeli praktyka, poszukaj stażu, nawet za Bóg zapłać. Jeżeli znajomości... szukaj znajomych. Zmieniałam w swym życiu zawód trzykrotnie. Lekarz weterynarii — zarządca — pisarka. Wielokrotnie szukałam pracy w tych zawodach i zawsze ją znajdowałam. A nie uważam się za dziecko szczęścia. Raczej za zdeterminowane dziecko silnej woli. Ja po prostu C H C I A Ł A M mieć tę pracę. I po prostu JĄ Z D O B Y Ł A M . Nie płacąc ciałem, nie dając łapówek, nie korzystając ze znajomości. Uczyłam się dotąd, aż byłam dobra. Szukałam dotąd, aż znajdowałam. Pracowałam potem z takim zaangażowaniem — bez względu na to, czy w wymarzonym zawodzie, czy przeciwnie — że ceniono mnie i dbano, bym nie odeszła. Odchodziłam — zawsze w zgodzie z szefostwem, a nawet w przyjaźni — gdy skończył się mój czas w danym zawodzie i zapragnęłam czegoś innego. Pomyśl o tym.

Twoje marzenia to nic demonicznego, nawet jeśli jest to wyprawa badawcza na Antarktydę (mimo że nie znosisz zimna, ale te pingwinki są takie słodkie...). Ktoś już kiedyś przed Tobą miał takie marzenie. Jeśli nie, tym lepiej! Ty będziesz pierwsza! Na koniec zauważ, że pozbyłaś się desperacji, jaka do tej pory Ci towarzyszyła. Powiedziałam: wyluzuj, praca już dla Ciebie jest (no bo przyznasz, że stanowisko pracy, jakie sobie wymarzyłaś, naprawdę istnieje). Ponieważ odważyłaś się po nią sięgnąć i używasz narzędzi M S M , to prędzej czy później (zależy od gryplanu i czasu, jaki sobie na spełnienie tego marzenia wyznaczyłaś) tę pracę dostaniesz. Kapujesz? Może się zdarzyć, że jeszcze nie wiesz, co chcesz robić. Chciałabyś coś zmienić w swoim życiu, ale... no nie wiesz i już! M a m dla Ciebie fajne ćwiczenie. Uruchom wyobraźnię, podziel kartkę na trzy kolumny i: W pierwszej napisz, co potrafisz, co lubisz, jakie masz talenty i umiejętności Katarzyna M. zasiadła do kolejnego ćwiczenia. Umiem tańczyć/pisać/śpiewać/fotografować. Jestem dobrą organizatorką. Kocham dzieci, umiem się nimi zajmować. Umiem słuchać łudzi. Ludzie lubią się mi zwierzać. Lubię „ratować". Itd., itp., etc... Pisz dotąd, aż się zmęczysz. Wytęż mózg! To może dać nieoczekiwane efekty! Może jesteś piękna? Umiesz uwodzić mężczyzn czy interesantów? Sprzedasz każdemu wszystko, bo masz dar wymowy/przekonywania? Może lubisz opiekować się chorymi? Zwierzętami? Lubisz oceniać przeczytane książki? Lubisz ilustrować książki? Umiesz obchodzić się ze zwierzętami? Z kwiatami? W drugiej kolumnie napisz, w jakich zawodach powyższe umiejętności są pożądane, jeśli nie niezbędne. Na razie nie myśl o tym, czy ten zawód możesz wykonywać, czy nie. Po prostu przyporządkuj umiejętnościom konkretną pracę. I teraz poprosimy was obie — Ciebie i naszego króliczka doświadczalnego — o przypisanie zawodów czy zajęć powyższym umiej ętnościom. Katarzyna M. wzięła się raźno do pracy: Tancerka, bałetnica, tancerka „ na rurze "; pisarka, recenzentka, dziennikarka, reporterka, grafomanka (ha, ha, ha); fotograf amator, fotograf krajobrazów, fotoreporter; organizator przyjęć, imprez kulturalnych, menadżer, zarządca (brrr); opiekunka, niania, przedszkolanka, nauczycielka, animatorka; psycholog, wróżka, trener NLP; lekarz, ratownik medyczny,

telefon zaufania, poradnia małżeńska, pogotowie jakiekolwiek. Czy Ty również przypisałaś swoim umiejętnościom, talentom, zamiłowaniom i pasjom potencjalne zawody? Dobrze. Podkreśl zawody, które chciałabyś wykonywać. Tylko te. W trzeciej kolumnie wypisz przy każdym z nich, co musiałabyś zrobić, by móc ten zawód wykonywać. Jakie kursy, szkolenia, studia ukończyć? Jakie umiejętności dodatkowe i certyfikaty zdobyć? A może wystarczyłoby dać ogłoszenie, by zdobyć tę właśnie pracę? Może to tylko kwestia odwagi? Kasia M. się zamyśliła. Ze wszystkich wymienionych zawodów wybrała: pisarkę, fotografa krajobrazów, przedszkolankę, wróżkę, ratownika medycznego. Aby je wykonywać, musiałaby dodatkowo skończyć kurs fotografii, kurs tarota/chiromancji/astrologii, studia wychowania przedszkolnego oraz studium ratowników medycznych. Jeżeli masz ochotę na któryś z kursów czy studia ze swojej listy — po prostu je podejmij, zapisz się na ten kurs. Jeżeli nie — wykreśl ten zawód. Jestem pewna, że i tak zostanie Ci spory wybór tego, co mogłabyś w życiu robić. Zrób to! Po prostu to zrób... Opowiem ku pokrzepieniu serc o dwóch moich znajomych, które dzięki długiej rozmowie i powyższej tabelce odmieniły swoje życie. Iza — normalna zapracowana żona, matka, córka. Jakiś czas temu awansowała. Nie przepada za tym, co robi, ale praca przynosi jej przyzwoite pieniądze i nie zamierza jej zmieniać. Rozumiem to. Tylko ta moja Iza gaśnie z tygodnia na tydzień, z miesiąca na miesiąc. Siedzimy w restauracyjce przy herbacie i gadamy. A raczej ona gada, bo to jej dzień na zwierzenia — nie żebyśmy wyznaczały sobie czas: dziś spowiadam sieja, za tydzień ty, po prostu wiem, kiedy mówić, a kiedy słuchać. Dziś więc słucham Izy: w domu okej, z mężem w miarę, dziecko super, praca w porządku i... tylko mało szczęśliwa jestem. Ale wiesz — tu się ożywia — w weekend byłam nad jeziorem i napstrykałam setki zdjęć! I tak sobie pomyślałam, że kupiłabym lepszy aparat, ale... właściwie po co? — No jak to po co? — zdumiałam się. — Żeby robić lepsze zdjęcia! — Niby tak. Ale po co mi w ogóle te zdjęcia, skoro powędrują do szuflady i... I widzę, jak znowu gaśnie. — Ej, słuchaj, czemu nie pójdziesz do jakiejś szkoły lub na kurs fotografii, żeby robić dobre zdjęcia? Kupisz profesjonalny aparat i wyjedziesz do Kenii jako fotoreporterka

„National Geographic"? — Kaśka, nie kpij sobie ze mnie! — Nie kpię przecież, kobieto! Ale daj mi jeden DOBRY powód, dla którego nie miałabyś czegoś w tym kierunku zrobić! Długo myślała. A to, że syn — a w czym niby przeszkadza tutaj syn, a synowi przeszkadza fotografowanie. A to, że mąż — jak wyżej. A to, że czasu brak — obśmiałam ją, bo na swoje pasje powinna znaleźć czas raz na dwa tygodnie. W końcu dotarło do niej, że wszystkie kontrargumenty są zwykłymi wymówkami (włącza się klawisz sabotaż, bo niechęć do zmian i strach przed czymś nowym są równie silne jak pragnienie owych) i że tak naprawdę chce i potrafi tego dokonać. Przez następne dwa lata Iza z błyskiem w oku zdawała mi relację ze swych postępów. Zapisała się na studia zaoczne do Akademii Fotografii (i ukończyła je!). Kupiła dobry aparat, z którym się nie rozstaje, chyba nawet z nim śpi. Opowiadała 0 zajęciach, o ludziach z taką samą pasją jak ona, o warsztatach 1 ćwiczeniach. I rozkwitała. Pracy nie zmieniła. Nie wyjechała do Kenii z ramienia „National Geographic", ale"... zebrała najpiękniejsze zdjęcia i wydała — dla siebie i paru przyjaciół — w formie albumu. I jest z siebie cholernie dumna. Ja z niej też. Alina. Moja przyjaciółka od wieków. Jak Iza: żona, matka, córka. Pracuje w zawodzie, który ukochała, jest jej powołaniem, ale... wykańcza kobietę. Spala psychicznie. Na dodatek zapotrzebowanie na Alinę jest... znikome. Nie zrobiła takiej kariery w wymarzonym zawodzie, jakiej pragnęła i na j a k ą zasługiwała. Alina w związku z tym jest nieszczęśliwa (wcale się jej nie dziwię) i od lat zmaga się z nawracającą depresją. Kiedy jest dobrze, to jest dobrze, ale kiedy dopada ją ta zmora... wtedy jest źle. Zwykle to ja się jej wypłakiwałam w rękaw, bo w naszej przyjaźni ona była starsza i mądrzejsza, ale tego dnia znalazła się na takim psychicznym dnie, że zamieniłyśmy się rolami. Ona mówiła, ja słuchałam. Że dostała ostatnio zlecenie, ale była tak chora, iż nie mogła go przyjąć. Że syn się świetnie uczy, a mąż ma dobrą pracę, że kupili dom i niedługo się przeprowadzają. I wszystko tak cudnie się układa, tylko ona jest nieszczęśliwa! (Tu powinna się rozpłakać, ale Alina nie płacze, szkoda, łzy przynoszą czasem ulgę...)- I ta praca... ona już nie może z tą pracą... — Powiedz mi — zaczęłam, gdy umilkła zrozpaczona —

co mogłabyś w życiu robić, gdyby nie wymyślono twojego zawodu? Co lubisz, co potrafisz, co chciałabyś? Ala zamyśliła się i nagle mówi, z charakterystycznym dla marzeń błyskiem w oczach: — Chciałabym uczyć. Myślę, że byłabym dobrym wykładowcą. — No super, ale co mogłabyś wykładać? Na swojej uczelni? Aż się wzdrygnęła. — Niee, wiesz, chciałabym uczyć ludzi, jak żyć. Kiedyś myślałam o psychologii, ale w tym wieku na studia już nie pójdę... — Dlaczego nie? Masz dopiero czterdzieści dwa lata. — Bo na psychologię jest jedenaście osób na miejsce. Poza tym... nie chciałoby mi się biegać pięć lat na uczelnię. Kiwam głową, mi też by się nie chciało. — Ale wiesz, o czym kiedyś myślałam? — rozkręca się moja najdroższa przyjaciółka. — Kurs N L P ! To jest fascynujące! — I rozkręciła się na całego, opowiadając przez pół godziny, j a k ą supermetodą samodoskonalenia jest metoda neurolingwistycznego programowania. — Czekaj, czekaj, dlaczego właściwie na taki kurs nie pójdziesz? Długo nie trwa, czas masz, pieniądze i chęci również, więc...? — Myślisz, że mogłabym? — Myślę, że powinnaś. Chodź, sprawdzimy w necie, gdzie organizują najbliższy... Dwa lata później: Alina jest trenerką NLP, pracuje w tym zawodzie, pomaga ludziom tak zagubionym, jak ona kiedyś. Jest szczęśliwa — słychać to w jej głosie, widać w oczach. A ja jestem cholernie dumna i szczęśliwa, że tego dokonała. Ty nie potrzebujesz przyjaciółki, by odkryć, czego Ci w życiu brakuje. Owszem, przydaje się ktoś, kto po dłuższej lub krótszej rozmowie powie, co powinnaś zrobić, siądzie z Tobą przy kompie i znajdzie kurs/studia/portal randkowy, a nawet napisze za Ciebie CV lub na tym portalu założy profil. I jeszcze będzie Cię na randki umawiał. Ale taką przyjaciółką jesteś dla siebie Ty sama. Siądź i pogadaj szczerze ze sobą. A potem znajdź to, czego potrzebujesz, i po prostu sięgnij po to. Masz ten poradnik. Już wiesz, jak spełnia się marzenia.

Na koniec dwa bardzo ciekawe rytuały magiczno-drimerskie autorstwa Patrycji M. — Cześć, Pipi... — Nie mów do mnie Pipi! — Sorry, chciałam cię wkurzyć, bo sama jestem wkurzona. — No to cudny sposób na odreagowanie. Mów. — Słuchaj, ty jesteś drimerką, całkiem niezłą... — A chcesz w papę?! Jestem najlepszą drimerką w całej Gala... Poczekajce — Patrycja w porę się reflektuje. — Właśnie — kwituję złośliwie, ale zaraz pokornieję, bo... — Potrzebuję twojej rady. — Domyśliłam się... — To brzmi złośliwie. —Przypominasz sobie o mnie, gdy piszesz kolejną powieść, o mnie zresztą, albo potrzebujesz rady. — No nie, przypominam sobie o tobie w różnych innych momentach, takich jak... eee... No, innych. — Dobra, dobra. Mów. O tej radzie. — Słuchaj, co robisz, jako najlepsza drimerką w powiecie gotówkowym, gdy wszystko ci się pieprzy? Dosłownie wszystko: praca, rodzina, żona, dom... — Z tą żoną to do Aureliusza, ale mów dalej. — To właściwie koniec. Co mam jeszcze powiedzieć... — Aha. Pieprzy się? Wszystko? — Tak. Na każdym polu działalności społeczno-ludzkiej. Nie mówię, że mnie, skąd! U mnie okej, ale... mojej kumpeli świat się zawalił na łeb i... wiesz... nie daje rady. Patrycja popatrzyła na mnie jak na osobę niedomagającą na umyśle. — I ty mnie pytasz, co masz zrobić? — Nie. Ona przeze mnie ciebie pyta. — Zresetuj się! — ...??? — Patrz. — Patrycja zaczyna rysować patykiem na piaszczystej drodze. — To jesteś ty, czyli ta twoja kumpelka: masz (to znaczy ona ma) domek, rodzinę, pracę... wszystko, co potrzebne do szczęścia.

Patrzę ponuro. — / nagle...! — Patrycja jednym ruchem nogi zmazuje rysunek. Odruchowo rzucam się, żeby ratować, co się da, ale jest po ptokach. Nie została nawet noga z rodzinnego stołu. — Nie ma nic! — wykrzykuje z triumfem Patrycja. — Widzę. — Patrzę na coś, co przed chwilą było uroczym obrazkiem mojego, to jest mojej kumpelki, szczęścia. — No i co? Tak ma zostać? Takie... nic? — Jakie nic? Pomyśleć, że sama jesteś drimerką... — Patrycja kiwa głową z politowaniem. — Masz przed sobą marzenie każdej czaromarzycielki: tabula rasa! Czysta kartka, którą możesz zarysować czy w twoim wypadku zapisać, bo, sorry, ale rysowanie tobie, Kasiu, nie wychodzi, wszystkim, o czym zamarzysz! — Patrycja, litości, ja to wiem! Pól dwóch powieści o tym napisałam, o spełnianiu'marzeń, a trzecia będzie o nich w całości, ale... widzisz... tu nie ma NIC! — Pokazuję z wyrzutem bohomaz na drodze. — Jest. Tabula rasa. Mówiłam: zresetuj się. Jeśli nie jesteś w stanie, to znaczy ta twoja kumpelka, wybiec w marzeniach w przyszłość, musisz wrócić do przeszłości! Aż się wstrząsam. — No teraz to sobie kpisz! Mam przejść ponownie... — Oj, zamknij się. Opisz mi najszczęśliwsze wspomnienie z przeszłości. Ale nie z dzieciństwa, z dorosłej przeszłości. Wspomnienie staje mi przed oczami jak żywe. — Trochę osobiste ono jest... — No chyba nie robiłaś TEGO na rondzie ONZ!? — Nie! Dobra, dobra, już mówię! To był czerwiec. Ciep-luśko, słoneczko cudnie świeciło, dookoła szumiał las, śpiewały ptaszki... — Brzmi słodko do porzygania, podoba mi się. „Podziękowałam" Patrycji wzrokiem. — . ..siedziałam pod starą jabłonią z syneczkiem przy piersi. Miał wtedy cztery miesiące. Obok leżały moje psy: Neska, Basta i Panda. Jabłoń zwieszała nad nami gałęzie, jakby nas chroniła. I to słońce, i szumiący las... — No dobra, nie becz. Masz tu chusteczkę. No, nie rycz, Kaśka! Bardzo wzruszające wspomnienie i naprawdę piękne.

— Dzięki — chlipnęłam, bo wyglądało na to, że mówi poważnie. — Nikogo innego tam nie było? No wiesz, faceta? — Coś ty! — Aż się przestraszyłam, że w moim najpiękniejszym wspomnieniu miałby się pojawić tenktórego-imienia-nie-warto-wymawiać. — Dobra. To nawet lepiej. — Patrycja zamyślona nakreśliła na piasku parę esów-floresów. — Rytuał? — zapytałam podejrzliwie. Jeszcze mi teraz, to znaczy mojej kumpelce, magicznych rytuałów brakuje. — Nie. Myślę. Słuchaj, wiesz, co robi się z komputerem, gdy siada ci system? Łaziłaś na przykład po świńskich stronach... — Nie łażę po takich stronach!! — Dobra, dobra... Łaziłaś po stronach z robótkami ręcznymi i ściągnęłaś wirusa. Wiesz, co wtedy robić? — Wiem, bo sama ciebie tego uczyłam, gdy TY wlazłaś na świńską stronę, „wieeesz, z cieeekawooości!". Oprócz skanowania antywirusowego przywracasz system. — WŁAŚNIE!! — wykrzyknęła ta idiotka tak, że Panda-pies mało budy nie przewróciła. — Tworzysz w takim specjalnym miejscu komputera, ty wiesz w jakim, ja mało kumata jestem, Punkt Przywracania Systemu i myk, komp cofa się do tego punktu, ale wszystko oprócz tego wirusa zatrzymuje w sobie. Pliki, obrazki, filmiki, całą pamięć. Taka częściowa pozytywna lobotomia. — Ahaa... — mówię wolno, bo zaczynam czaić. — Ty przed chwilą opisałaś mi taki właśnie Punkt. Musisz się teraz zresetować. — Spoko, wstąpię na psychiatry i częściową pozytywną lobotomię sobie zafunduję. Nie łatwiej się upić? — To nie pomaga — odparła ponuro Patrycja, jakby była specjalistką od uzależnień. — Musisz skombinować jabłonkę albo inne drzewko, dziecko przy piersi i psy. Lato i las również. I będziesz szczęśliwa. No, w mordę, banalne! Jeszcze las i lato dałoby się załatwić, ale dziecko przy piersi i psy! Patrycja, która przez całą moją opowieść o najszczęśliwszej chwili mego życia pracowicie tę chwilę zapisywała patykiem na piasku, zdecydowanym ruchem zdjęła z głowy chusteczkę, zgarnęła obiema rękami ów piasek do chustki, zrobiła zgrabny węzełek i wręczyła mi go ze słowami:

— To twój Punkt Przywracania Systemu. Zresetuj się. W związku z powyższym od wczoraj moją kawalerkę roznosi na sztrzępki grzybni ośmiotygodniowa owczarka o imieniu Pepsi. Jeszcze tylko Gapa-pies, jabłonka czy inne drzewko, las, słońce, dziecko przy piersi i jestem zresetowana. — Patrycja... — Jezu, czego?! Wiedźmo, stój, bo jak cię sieknę! To nie do ciebie, to do Wiedźmy... — Sorry, ale jak ty, wiesz... No, straciłaś wszystko. Wtedy kiedy Łukasz i Matka... — Wiem. Nie musisz mi przypominać. — Też wtedy... ten PPS stworzyłaś? Ciężkie westchnięcie. — Owszem. — I co to było? Ten dzień, gdy kąpałaś Wiedźmą w truskawkach? — Nie. — Patrycja milczy przez długą chwilą. — To trochę głupie... — Spoko, nikomu nie powiem. — Wiesz, kiedy leżałam w szpitalu i rozmyślałam o najszczęśliwszym momencie w moim życiu, to widziałam siebie pod neonem w zoo, gdy dostałam tę pracę i... To był dla mnie ten Punkt. — I co zrobiłaś?! — krzyczę z nieudawaną ciekawością. — Nic, idiotko. Ukradłam neon. Spoważniejmy nieco... Dotarło do mnie nie tak dawno, gdy zaczęłam pracę nad tą książką, że całe moje obecne życie, wszystkie działania prowadzą do odtworzenia tamtej chwili. Zresetowałam się i przywracam system. M a m już dom, w którym czuję się bezpieczna. M a m dwa kochane psy, tej samej rasy co tamte, które uwielbiają leżeć tuż przy mnie. M a m starą jabłoń, choć postawiłam i na nowoczesność, kupując huśtawkę ogrodową, na której mogę się wygodnie wyciągnąć. Stoi nad stawem, pośrodku którego kwitną lilie wodne — system należy przecież udoskonalać. Do pełni szczęścia brakuje mi tylko... Odszukaj w pamięci swój Punkt Przywracania Systemu. Twoje najszczęśliwsze wspomnienie. Opisz je ze szczegółami. Poczuj tamtą błogość.

I pomyśl, czego musiałabyś dokonać, co zdobyć, a czego się pozbyć, aby odtworzyć tamtą chwilę. By na nowo przeżyć tamto szczęście. Może TO i właśnie TO jest Twoim największym marzeniem? Jeśli tak, wiesz, co robić: spisać dekret, a potem do drimowania marsz! — Pati — pytam, bo Patrycja obiecała zdradzić nam dwa rytuały na beznadzieją — a ten drugi? — Tak jak w pierwszym cofałaś się w czasie ku swej przeszłości, tak drugi pracuje z przyszłością. — Czyłi resetujemy przyszły system? — Oj, Kasiu, jak ty coś palniesz... Nazywam to „zasadą pojutrze ". Prostym przykładem będzie mój Książę Na Czarnym Koniu, którego wydrimowałam za pomocą Nalewki Wiedżmuni. Teraz nie miałam nic, jutro miałam odnaleźć i kupić chatkę, pojutrze miał się pod tą chatką pojawić ON Pracując nad marzeniami, najczęściej skupiamy się na jutrze: chcesz mieć domek w lesie, drimujesz ów domek, jaki on będzie, gdzie, kiedy go kupisz, na tym zresztą polega praca z marzeniami. Na wizualizacji celu. Czy jednak kupienie domku jest twoim celem? — Nooo... — No nie! Twoim marzeniem jest zamieszkanie w tym domu! Po co ci sam dom? W ramki go oprawisz? Chcesz w nim żyć długo i szczęśliwie! — Fakt. Racja. — Stosując więc metodę „pojutrze", nie myślisz i nie wyobrażasz sobie drogi do domku, ale... — Patrycja teatralnie zawiesiła glos. — Ale...? — Ale jego remont, już po kupieniu, urządzanie pokojów i saloniku, kuchni. Pracę w ogrodzie. Sadzenie drzewek, sianie trawki. Takie tam. Wybiegasz dwa kroki naprzód. W dalszą przyszłość niż „jutro ". Patrycja miała rację. Uświadomiłam sobie to teraz, pisząc „Sekretnik", że ja właśnie tak postępowałam. Nie myślałam, jakimi drogami dojść do marzenia, lecz marzyłam, czego dokonam, gdy się ono spełni. Nie miałam ani złotówki na dom, a przebudowywałam jego wnętrza i wiłam gniazdko, gdy tylko jakiś na swej drodze nałogowego poszukiwacza domów spotkałam. Ile ja mam szkiców dawno zapomnianych „domków marzeń"! Ten rozbudowany o skrzydła boczne, ten z kolei w górę, o poddasze z mansardowymi okienkami (widać parterowy był), a i jakiś zabytkowy pałac też zdążyłam wyremontować i zasiedlić. W marzeniach oczywiście. Gdy pisałam „Poczekajkę", czy marzyłam o jej wydaniu? Nie! Ja już obsadzałam aktorów w jej ekranizacji! Tu bardzo, bardzo ważna UWAGA.

Być może nie należysz do entuzjastek pieczeni z króliczka, ale do polowania nań. Co to oznacza? Że cieszy Cię droga do celu, a sam cel, już osiągnięty... nieco mniej. To może być powód sabotowania marzenia. Bo co Ci po jego spełnieniu, skoro owo spełnienie kończy świetną zabawę? Koniec końców chodzisz sfrustrowana, bo marzenia nie chcą Ci się spełniać, a jeśli już, to chodzisz jeszcze bardziej sfrustrowana, bo... jakoś Cię spełnienie marzeń nie cieszy, mówią, że jesteś „słomiany ogień" i już rozglądasz się za czymś następnym. Za nowym, ciekawszym króliczkiem. Co robić? Masz dwa wyjścia z sytuacji: zrozumieć, że taka właśnie jesteś — lubisz drogę do celu, nie sam cel — i taką siebie polubić. Może nawet wybaczyć sobie tę słabość i gonić coraz to nowe króliczki, póki życia i sił, albo... znaleźć sobie SUPERKRÓLIKA, Królika Giganta, Królika Magika, za którym pogoń zajmie Ci resztę życia. Pamiętaj o jednym: to Twoje życie i Twoje marzenia. Masz prawo żyć tak, jak pragniesz (jeśli nie krzywdzisz tym innych), i marzyć o tym, o czym marzysz. Masz również prawo spełniać te marzenia. Nawet jeśli Wielkim Marzeniem jest wyrwanie się spod skrzydeł nadopiekuńczych lub kontrolujących każdy Twój krok rodziców — zrób to. Może wydać Ci się, że ich krzywdzisz, że jesteś niewdzięczna, że powinnaś... że musisz, ale jesteś dorosła (zakładam, że jesteś) i masz prawo do samostanowienia. Jeżeli oczywiście na owo samostanowienie sama zarabiasz, bo jeśli pracują na Ciebie oni, Twoi rodzice, to nim spełnisz Wielkie Marzenie zatytułowane „Uniezależnić się od rodziców", zacznij najpierw sama na siebie zarabiać, czyli „Jak zdobyć świetną pracę". Jasne? Jasne. Jeżeli Twoim Wielkim Marzeniem jest sąsiad z naprzeciwka, owszem, masz prawo go skonsumować (za jego przytomności, ofkors), bo każdy ma prawo do szczęścia, jeżeli p r z e d k o n s u m p c j ą uczciwie uprzedzisz męża, że... cóż... kocham innego, wybacz (ma facet co wybaczać), odchodzę. Musisz też przed konsumpcją zdać sobie sprawę z wagi tej decyzji i ponieść jej konsekwencje. Jeżeli uznasz, że Twoje prawo do szczęścia przechyli szalę — kochaj i rób, co chcesz. Bądź w tym jednak uczciwa. Jeśli Twoim Wielkim Marzeniem (do którego nie tak dawno Cię namawiałam) jest miesiąc, tydzień czy chociaż jeden weekend (!) samotności, rzuć wszystko i zrób sobie wakacje od życia, pod warunkiem że Twoje dziecko nie ma akurat zapalenia płuc, bo wakacje w tym momencie byłyby okrucieństwem, nie spełnieniem marzenia, a Twoja druga połowa nie wyrusza w tym samym czasie w rejs dookoła świata, który zaplanowała w najmniejszych szczegółach i na który umówiła się z ekipą rok temu. Spełniaj marzenia, nie krzywdząc innych. Tu naszła mnie pewna refleksja. I dotyczy to „zasady pojutrze". Zawsze chciałam być pisarką. Ha, tu siebie mam! Tak właśnie brzmiało moje marzenie: „chcę być pisarką".

Czyli w wyobraźni dochodziłam do punktu... bo ja wiem? Podpisania umowy na pierwszą książkę? Otrzymania egzemplarzy autorskich? Widoku mojego dzieła na półkach księgarni? Nie wiem, kiedy się zostaje pisarką. Poczułam się pisarką gdzieś na etapie „Jagódki" (czyli mojej dziesiątej książki), kiedy to, czy miałam wenę, czy nie, siadałam i pisałam, by dotrzymać terminów umowy. W pełni odpowiedzialnie, ale i z satysfakcją. Przez pół życia chciałam więc być pisarką. Myślę, że zostałabym nią wcześniej, gdybym — jak rasowa drimerką — powtarzała sobie: jestem pisarką bestsellerów. Marzymy: „chcę mieć szczęśliwą rodzinę". I mamy. Na pewno w dniu ślubu jeszcze ją mamy. Czy jednak widzimy tę szczęśliwą rodzinę „pojutrze"? Zbierającą się co roku przy świątecznym stole? Marzymy: „chcę mieć świetną pracę". I dostajemy ją. Podpisujemy umowę, przychodzimy pierwszego dnia, tygodnia, miesiąca... Lecz czy widzimy siebie w tej pracy „pojutrze"? Po dziesięciu latach? TO właśnie jest cudowna, wymarzona praca! Zajęcie, które sprawia Ci taką samą radość pierwszego dnia, jak i tysiąc pierwszego! Bierz więc kajecik i pisz, Kochana! Narysuj oś czasu, zaznacz punkt „dziś", następny J u t r o " i kolejny „pojutrze". Punkt J u t r o " opisz w zwięzłych słowach: praca jako... wyjazd do... domek w... facet, który... I w końcu rozwiń skrzydła i pal gumę (czyli długopis) pod punktem „pojutrze". Jeśli „praca jako...", to pisz: „kurde, ale jestem szczęśliwa! Mój ukochany szef nie dość, że dał mi astronomiczną podwyżkę, to jeszcze wysyła mnie w nagrodę do...!! Docenił to, że...". Pisz, pisz! Ciesz się swoim fantastycznym „pojutrze"! Jeśli „wyjazd do..." (Indii na ten przykład), to kup album ze zdjęciami i je powklejaj! Wiem, że jeszcze tam nie byłaś, ale Twoja podświadomość tego nie wie! Pokaż Idzi, jak w Indiach fajnie, niech sama zapragnie się tam znaleźć, przekonaj ją do tego. I poczuj, jak cudownie będzie „pojutrze"! Jeśli „facet, który...", ooo, Kochana, tu nic nie poradzisz. Musisz, po prostu musisz opisać fantastyczny seks ze swoim wymarzonym facetem! I nie ma „pojutrze"! Poczuj to już DZIŚ! R O Z D Z I A Ł V I CZAS NA PODSUMOWANIE Oto „Sekretnik" dla leniwych, czyli kwintesencja tego, o czym rozprawiałam przez niespełna dwieście stron.

1. Odkryj swoje marzenia 2. Wybierz trzy najważniejsze i najpilniejsze 3. Muszą być: mierzalne, sprawdzalne, wykonalne, ograniczone czasowo 4. Nie m o g ą krzywdzić ani Ciebie, ani nikogo innego 5. Sprawdź, czy są tym, o czym na pewno marzysz, jeśli nie — klawisz delete 6. Opisz je ze wszystkimi szczegółami 7. Streść w trzech dekretach, a potem w jednym zdaniu 8. Pracuj nad nimi: afirmując, wizualizując, układając gryplan i przystępując do działania 9. Pracuj nad nimi dotąd, aż POCZUJESZ, że się spełnią 10. Pamiętaj o „zasadzie pojutrze", a w razie czego zresetuj się! By spełniać marzenia, potrzebna jest odwaga i determinacja. Jeżeli ich nie masz, poczekaj, aż znajdziesz się w takim punkcie swojego życia, gdy powiesz sobie i światu: D O S Y Ć ! Gdy nie będziesz miała się dokąd cofnąć i nie będziesz widziała drogi przed sobą. Wtedy — z rozpaczy — odnajdziesz w sobie siłę i odwagę, by sięgnąć po marzenia. A wiesz, czemu jestem pewna, że je odnajdziesz? Bo jesteś kobietą. Jesteś drimerką. Jak każda z nas. Życzę Ci więc spełnienia marzeń. C Z Ę Ś Ć I I PAMIĘTNICZEK Czyli zbiór najfajniejszych opowieści znanych i nieznanych SEKS - KRÓTKA INSTRUKCJA OBSŁUGI DLA KOBIET Żeby mieć dobry seks, musisz wziąć garść kurek, z pięć ziemniaków, pół cebuli, dwie kostki rosołowe, śmietanę, zieloną pietruszkę i to chyba wszystko. Aha! Przydałby się jeszcze jakiś garnek i woda. Składniki wrzucasz do garnka, przy czym kurki przydałoby się przynajmniej wypłukać, a ziemniaki i cebulę obrać — inaczej będzie chrzęściło w zębach (co też możne się spodobać). Ponieważ nie jest to seks drożdżowy, nie trzeba doń mówić, a nawet nie należy, bo w tym czasie można popisać na forum albo poczytać komentarze. Gdy dobiegnie cię zapach spalenizny, to znaczy, że zaczytałaś się za bardzo. Udaj się spokojnie do kuchni i zalej płomień wodą skądkolwiek. Gratuluję: zaliczyłaś seks kurkowy. Dalsze treści mają charakter erotyczny, potrzebna jest więc twoja zgoda na twoje wejście. Żebyś wyraziła taką zgodę, musisz mieć więcej niż osiemnaście lat, być w pełni władz umysłowych i być

świadoma swych czynów oraz przyrzec, że nie wykorzystasz zdobytych tu cennych informacji na dzieciach, łosiach, szopach i kolegach kazika. Naciśnij odpowiedni link: TAK, Z G A D Z A M SIĘ, C H O Ć NIE W I E M NA CO NIE, NIE Z G A D Z A M SIĘ, ALE I TAK WEJDĘ 1. Witam Cię na stronie domorosłego seksuologa, czyli mnie. Odpowiedzmy sobie na pierwsze pytanie: dlaczego jest to instrukcja obsługi dla kobiet? Otóż dlatego, że nie chce mi się ciągle używać Czytelniczko/Czytelniku. Jeżeli jednak mężczyzna przełknie zwracanie się do niego per ona, m o ż e czytać dalej, ale ostrzegam, że coś z nim nie tak... 2. Jaki jest seks, każdy widzi: przypalony. Nastawiasz się na Bóg wie co, a nie dość, że gasisz pożar w kuchni i jesteś głodna, to musisz po wszystkim skrobać garnek. 3. Seks dzielimy na seks damsko-męski, damsko-damski, męsko-męski (i te dwa ostatnie sącool, a jeśli tak nie myślisz, to jesteś homofobem, rasistą, męską szowinistyczną świnią, wojującą feministką i pisarką romansideł), łosiowy i szopowy. Wszystkie inne rodzaje seksu są zboczeniem i ich nie próbuj, bo na Ciebie doniosę. Jeśli nie ja, to kolega.freuda na pewno. 4. Do seksu, podkreślam, D O B R E G O seksu, partner w zasadzie nie jest potrzeby. Człowiek jest pod każdym względem samowystarczalny, a przynajmniej nie usłyszysz po akcie seksualnym nieartykułowanego „glablahmmgulbul" i następującego po tym ogłuszającego chrapania. Nikt też nie odwróci się do Ciebie plecami i nie zapali papierosa, za co będziesz musiała go zabić (partnera, nie papierosa). 5. Do autoseksu przydaje się urządzenie zwane wibratorem. Jest ono po to, by ćwiczyć odwagę cywilną. Zastosowanie: przechodzisz obok sex shopu (to miejsce, w którym występują wibratory), udając, że idziesz obok po bułki. Gdy nikt nie widzi, wpadasz przez przyciemnione drzwi do środka i oddychając ciężko z emocji, udajesz przed zblazowaną sprzedawczynią, że ty po bułki, tylko pomyliłaś drzwi. Czekasz, aż wszyscy faceci, którzy przyszli kupić pornole, wyjdą. Gdy sklep jest pusty, podchodzisz do sprzedawczyni, a ona stwierdza niczym jasnowidząca jakaś: „Pani po wibrator" i zaczyna wykładać wspomniane wyżej przyrządy na ladę. Nie patrząc, łapiesz pierwszy z brzegu (po fakcie okazuje się, że jest on fioletowy, ma dziwne wypustki, wielkością nie przypomina niczego, co widziałaś w życiu, nadaje się jedynie do wieszania firanek i ogólnie nie wiadomo, co z nim zrobić), rzucasz się do drzwi, zapominając zapłacić, o czym przypomina ci ochroniarz. Jeżeli wyjdziesz z wibratorem głęboko ukrytym w torebce — gratuluję, zdałaś egzamin; jeśli zabiera cię z sex shopu pogotowie, musisz podejść do próby jeszcze raz. Wibratora można użyć do ćwiczenia odwagi cywilnej i udawania głupka także w domu: ukrywasz przyrząd w tobie tylko znanym miejscu i gdy po roku natrafia nań twój młodszy brat, wykrzykujesz (tu uwaga: absolutnie nie możesz się zaczerwienić): „No patrz! Bożenka zostawiła, gdy po przepis na powidła przyszła!" czy coś równie absurdalnego. Tak stosowany wibrator jest praktycznie niezniszczalny. Chyba że dorwie go twój pies. Albo łoś. 6. Do seksu z partnerem potrzebny jest partner. Seks z partnerem dzielimy na: przedmałżeński, kończący się zwykle małżeństwem, seks małżeński, kończący się zwykle po pięciu latach, seks pomałżeński,

trwający z przerwami do późnej starości, oraz seks pozamałżeński, absolutnie niedozwolony. Kobiety nazywają seks pozamałżeński zdradą, mężczyźni „zapomniałem się". Każdy seks może zakończyć się przed-wcześnie złapaniem HIV. W społeczeństwie krąży przesąd, że do seksu potrzebna jest miłość, czemu stanowczo zaprzeczam. 7. Partner jest urządzeniem niemal tak prostym w obsłudze jak wibrator. Należy go włączyć, pogłaskać po plecach, pojęczeć i na koniec powiedzieć: „Jesteś cudowny", „W życiu czegoś takiego nie przeżyłam", „Straciłam zmysły z rozkoszy"... czy coś równie absurdalnego. Czasem partner wymaga, by się poprzytulać przed lub po. Nie odmawiaj mu tej drobnej przysługi. 8. Seks jest satysfakcjonujący, gdy przeżywasz coś, co naukowe czasopisma określają jako „orgazm". Z orgazmem jest jak z duchami: każdy wierzy, nikt nie przeżył. Co nie do końca jest prawdą. Ciało kobiety bowiem wyposażone jest w tak zwane strefy erogenne (co to jest?!) oraz tajemniczy punkt G. Punkt G odkrył pewien astronom, Polak z pochodzenia, gdzieś między gwiazdozbiorem Wielkiej Niedźwiedzicy a Koziorożca. Do tej pory szukają tego punktu wszyscy astronomowie świata, bo wywołuje ponoć kosmiczny orgazm. Pomijając zagubiony punkt G oraz strefy erogenne (co to jest, do cholery?!), kobieta może przeżyć dwa rodzaje orgazmu, tylko nie wiem czy oddzielnie, czy naraz. Jeżeli nie przeżywasz ze swym partnerem owego misterium zwanego również najwyższą rozkoszą lub szczytowaniem tudzież nieziemskim uniesieniem, zmień partnera lub skorzystaj z punktu piątego. Satysfakcja gwarantowana. 9. Podobno seks można uprawiać wszędzie. Jak jogging. Tyle że jogging pośrodku Marszałkowskiej nikogo nie zdziwi, seks owszem. Seksować się więc możesz (samodzielnie lub z partnerem): w łóżku, na dywanie, w kuchni, w łazience pod prysznicem — ale to nudy. W windzie, samolocie, fontannie, na basenie, na drzwiach wejściowych do biurowca, w szafie — ale to już było. Do niespenetrowanych jeszcze, ekscytujących miejsc uprawiania seksu zaliczyłabym: krę na biegunie północnym, skok na spadochronie lub bungee, tylne siedzenie samochodu podczas jazdy, gdy kierowca jest twoim partnerem, rakietę ziemia—powietrze, bezludną wyspę, gdy przygląda ci się głodnym wzrokiem orangutan, akwarium z rekinami, wybieg tygrysów. Dla lubiących seks ekstremalny polecam hotel w Złotych Piaskach po sezonie. 10. Uwagi końcowe: podczas seksu chudnie się tak, jakbyś przerzuciła wagon węgla. Gdy chcesz schudnąć dwukrotnie więcej, przerzuć dwa wagony. Niektórych odmiany seksu prowadzą do przytycia albo o dwadzieścia kilogramów (przy jednym dziecku), czterdzieści (przy bliźniętach), albo o cztery kalorie. Podczas seksu nie wolno palić papierosów, odrabiać prac domowych z dzieckiem, spożywać posiłków, grać w tenisa, jeździć konno (choć tu b y m polemizowała) i przekopywać ogródka (chyba że w nocy). Seks jest ogólnie przereklamowany i ci wszyscy kolesie na billboardach czy w TV to zwykli eee... ekhm... Co to ja chciałam...? Chciałam życzyć udanego seksu. JAK ZOSTAĆ PISARKĄ

To jest bonus dla Czytelniczek niniejszej pozycji (książkowej). Nigdzie (nawet na mojej stronie www!) nie dzieliłam się jeszcze przemyśleniami, spostrzeżeniami i radami na powyższy temat. Voila! Właśnie to robię! Pisarką chyba się nie zostaje, pisarką się jest. Mniej więcej od dnia, gdy młodociany człowiek pozna litery, odkryje, że książki służą do czytania, i zapragnie napisać taką jedną swoją własną. Tu uwaga wewnętrzna: powinnam zaznaczyć, że każdy może być pisarzem — co człowiek, to historia — ale nie każdy może być pisarzem w y d a w a n y m . Nie będę więc dawała dobrych rad radosnym grafomankom, tylko tym, które postanowiły swe dzieła upublicznić. Na koszt wydawcy, bo na swój własny również każdy może... Otóż niezbędne wydaje się napisanie książki. Pominę wydawnictwa albumowe i książeczki do kolorowania, bo się na tym nie znam. Powiedzmy, że chcesz, Droga Czytelniczko, wydać powieść dla kobiet pod tytułem „Stracone szanse". Nie jest to harleąuin, ale nie jest to również Literatura Ambitna (bo na Literaturze Ambitnej też się nie znam). „Stracone szanse" są Twoją pierwszą powieścią „prawdziwą", czyli taką, jakiej nie powstydziłabyś się przed nieznajomą, która ma zamiar wydać trzydzieści złotych nie na bluzkę lub legginsy, ale na Twoją książkę. Oczywiście każde Twoje dzieło może się Tobie wydawać doskonałe, przemyślane, dopracowane... nic, tylko kupować. Tobie — owszem. Czytelniczce, która odżałuje legginsy — niekoniecznie. Jak sprawdzić, czy jest ono „czytalne"? Tutaj każda początkująca pisarka zakrzyknie, że rodzinie i przyjaciołom się podobało! Nie ma sprawy, wydaj, opraw i rozdaj — i rodzinie, i przyjaciołom. Bywają oni bowiem (skrajnie) nieobiektywni. I czasem niepotrzebnie robią Ci nadzieję na pisarską karierę. Obiektywnym sędzią Twej powieści („Straconych szans") będzie... wydawca. To recenzent zatrudniony przez wydawcę (który, przypomnę, kupuje książki, by sprzedać je z zyskiem) przyjmie albo odrzuci Twoją powieść. Musisz więc zebrać się na odwagę i... wysłać tekst do wydawnictw. Parę rad na temat: jak przygotować powieść do wysłania. Po pierwsze: powieść/fragment powieści nie może zawierać błędów. Przykro mi bardzo, jeśli jesteś dys-cośtam, ale nic tak nie zraża recenzenta do tekstu (co na dziewięćdziesiąt dziewięć procent poskutkuje odrzuceniem po przeczytaniu pierwszej strony) jak byki. Ortograficzne, interpunkcyjne, gramatyczne, logiczne... Owszem, książka przyjęta do druku zostanie poddana gruntownej obróbce redaktorsko-korektor-skiej, a i mnie zdarzają się literówki, ortografy (szczególnie pisowni słowa „wyrzynać" jakoś nie mogę zapamiętać), ale one się z d a r z a j ą . Raz na kilkanaście stron. Nie co akapit. Rażące błędy odrzucają czytelnika, zwłaszcza kogoś, kto sam posługuje się nienaganną polszczyzną (a recenzentami są zazwyczaj absolwenci polonistyki). Wrzuć więc tekst w wor-dowskie „sprawdź dokument pod kątem gramatyki i ortografii", a najlepiej poproś swoją panią od polonistyki (bądź kogokolwiek, byle znał zasady pisowni), aby rzucił łaskawym okiem na Twoje dzieło.

Swego czasu w ramach praktyk przeglądałam nadesłane propozycje wydawnicze i oto, co rzuciło mi się w oczy: w dialogach zaimki pisane były wielką literą. — Kocham Cię. Bez Ciebie żyć nie mogę. Owszem, ładnie to wygląda w liście/e-mailu i esemesie, ale nie w powieści!! Nadużywanie wielkich liter w ogóle i w szczególe: pamiętam jeden tekst, w którym postaci nie tylko pierwszoplanowe, ale wszelakie były od razu tytułowane. I tak przewijał się tam Listonosz, Pewien Człowiek, Przechodzień, Pies z Kulawą Nogą et cetera. Wierz mi, tego nie dało się czytać. Nie cierpię też wykrzykników w każdym zdaniu. Kurde, wydaje mi się wtedy, że ludzie w całej książce na siebie wrzeszczą. A jak długo można wysłuchiwać czyjejś kłótni? — Paulineczko, chodź na obiad! — Już idę, droga ciociu, przynieść z kuchni widelce!? — Tak, przynieś! Tu wyjaśnienie: Paulineczka znajduje się w sąsiednim pomieszczeniu, a droga ciocia nie jest jeszcze głucha jak pień. Strasznie drażni mnie nadużywanie tych wykrzykników. Sama z kolei mam tendencję do wielokropków, co z kolei może drażnić Czytelniczki. Ale walczę z tym nałogiem! Co jeszcze rzuciło mi się w oczy podczas czytania nadesłanych propozycji? Czyli na co zwraca uwagę ktoś, kto bierze książkę do ręki: na okładkę (opakowanie jest w dzisiejszych czasach ważniejsze od treści), tytuł, opis/streszczenie książki na okładce i wreszcie początek dzieła. Przynajmniej ja tak podchodzę do tytułu nieznanego mi autora. Biorę książkę do ręki (jeśli nie odstręczy mnie okładka), odwracam, czytając, co mają na jej temat do powiedzenia inni, i zabieram się do lektury pierwszych paru akapitów. Co możesz zrobić dla swojej książki, skoro na okładkę nie masz wpływu (przynajmniej na etapie rozsyłania rękopisu do wydawnictw)? Możesz ją fajnie zatytułować, zacząć „trzęsieniem ziemi, a potem napięcie wzrasta" i ładnie oprawić. Moją „Poczekajkę" wydałam w pięćdziesięciu egzemplarzach autorskich (długo pracowałam nad okładką i uważam ją za połowę sukcesu) i taką oto gotową książkę rozesłałam do wydawców. Efekt był. Natychmiastowy. Kosztowało mnie to — trochę kosztowało, każdy może sobie wycenić druk cyfrowy własnego dzieła na stronie choćby ąprint. Uważam jednak, że w swoją karierę należy zainwestować. Jak nie włożysz, to nie wyjmiesz. Jeśli nie stać Cię na druk kilkudziesięciu egzemplarzy (niekoniecznie musi być pięćdziesiąt, połowa wystarczy), zbinduj przynajmniej wysyłaną powieść. Jeśli zaś rozsyłasz jąe-mailem, zacznij swój list jakoś sympatycznie. Lakoniczne „Witam, załączam dzieło mego życia i spróbujcie go nie wydać", aż się prosi o próbę niewydania...

No dobrze. Powiedzmy, że „Stracone szanse" poprawiła pani polonistka, przyjaciele orzekli, że są świetne, parę sztuk masz zbindowanych, reszta spakowana w ładnie zatytułowany plik („Stracone szanse"). Należy znaleźć potencjalnego wydawcę. Nie ma w tym żadnej magii, układów, polecanek przez znajomych et cetera. Wydawca, choćby uwielbiał Twoją przyjaciółkę/ciocię/mamę/sąsiadkę, n i e u t o p i kilkudziesięciu tysięcy złotych z samej sympatii do wyżej wymienionych. Nie jest bowiem instytucją charytatywną, lecz nastawioną na zysk. Koniec. Kropka. Możesz więc zapomnieć o „szukaniu wejść" do wydawnictw, za to spożytkować czas, który byś na szukanie wejść straciła, w... empiku. Idziesz do empiku z notesem w dłoni i wynotowujesz wydawnictwa, które publikują książki o tematyce zbliżonej do „Straconych szans". Dlaczego jest to ważne? Bo bez sensu tracić czas, pieniądze i nadzieje na rozsyłanie powieści obyczajowej do wydawnictwa technicznego lub zajmującego się tematyką wojskową na przykład. Poza tym fajnie jest pobyć w empiku jako przyszła pisarka, której książki już oczyma duszy na półkach widzisz, no nie? Teraz wejdź do netu i — skacząc po stronach wynotowanych wydawnictw — zwróć uwagę na: tekst, jaki dane wydawnictwo życzy sobie do wglądu, formę, w jakiej sobie życzy (plik e-mailem czy wydruk listem), no i oczywiście adres, na który „Stracone szanse" masz wysłać. Pakujesz, wysyłasz i... czekasz. I między bajki autorów amatorów należy włożyć to, że czekasz na odpowiedź miesiącami. Jeżeli „Stracone szanse" są dobre (przy czym słowo „dobre" nie oznacza w tym wypadku potencjalnego arcydzieła na miarę nagrody Nike, ale dziełko potencjalnie sprzedawalne), to odpowiedź dostaniesz bardzo szybko. Na rynku wydawców również istnieje konkurencja i w ich interesie leży wyłapy-wanie perełek. Najkrótszy czas oczekiwania na (pozytywną) odpowiedź po wysłaniu mojej książki... to cztery godziny (wysłałam o 4.00, o 8.00 już zgłosiło się pierwsze wydawnictwo, dodam, że podpisałam tekst nazwiskiem nikomu nieznanym). Najdłuższy czas oczekiwania na (pozytywną) odpowiedź wryniósł tydzień. Odpowiedzi negatywne przychodziły rzeczywiście po paru miesiącach. Gdy książka była już w druku. Droga do sławy jest więc prosta: piszesz dobrą powieść, poprawiasz błędy, rozsyłasz. Jak napisać tę dobrą powieść... O, to już wyższa szkoła jazdy. I temat na osobne rozważania. WESOŁE MIASTECZKO IM. F. CHOPINA Jeżeli nie masz co robić z dzieckiem w niedzielne popołudnie, a cotygodniowe eskapady do Galerii Mokotów znudziły się i Tobie, i dziecku, wybierz się... na warszawskie lotnisko.

Za każdym razem gdy przestępuję progi tego zacnego przybytku, a raczej gdy z obłędem w oczach ów przybytek opuszczam, po paru minutach szoku na mojej buzi wykwita uśmiech, bo też Międzynarodowy Port Lotniczy im. Fryderyka Chopina (nie wiem, czy F. Chopin jest szczęśliwy z tego powodu) stał się dla mnie źródłem nieustającej radości. Po pierwsze jest jak mafia: łatwo do niego wejść, ale trudno wyjść. Strzałki prowadzące dokądś pokazują najróżniejsze kierunki, a opisy do nich — jak przystało na port międzynarodowy — są w nieludzkim (czyli polskim) języku. Na każdym innym lotnisku są w dwóch: tamtejszym i angielskim, a na naszym w jednym — dla dziewięćdziesięciu dziewięciu procent cywilizowanego świata nieludzkim. Wyjątek stanowi tabliczka EXIT w hali przylotów, która dla odmiany jest tylko po angielsku. Żeby było jednak zabaw-niej, wisi pośrodku szklanej ściany. Rozumiesz, kierujesz się w stronę wielkiego zielonego napisu EXIT i... trafiasz na ścianę. Ja już odkryłam, że za tą ścianą jest tajny korytarz prowadzący do szklanych drzwi (nieoznaczonych jako drzwi oczywiście), które się rozsuwają (albo nie), ale za każdym razem gdy obserwuję miny nieszczęśników, którzy trafili na nasze lotnisko po raz pierwszy (i zapewne ostatni), mam uśmiech na twarzy. Taki trochę smutny, bo to jednak kompromitacja przed każdą nacją, której lotniska są oznaczone perfekcyjnie i chociażbyś nie chciał, to do wyjścia trafisz. Równie zabawne — to pewnie test na inteligencję — są oznaczenia wydawania bagażu. A raczej ich brak. Być może teraz, gdy terminal 2. nie jest już li tylko placem budowy, uda ci się odnaleźć taśmociąg, na którym odbywa przejażdżkę twój bagaż, ale wierz mi: jeszcze niedawno stanęłam jak wryta wraz z pozostałymi pasażerami samolotu, bo monitory wskazujące na wszystkich normalnych lotniskach numer stanowiska na naszym ziały pustką... Rozumiesz: wysiadasz z samolotu, idziesz po bagaż i może gdzieś się pojawi, ale gdzie i kiedy, tego nie wie nikt. No, przynajmniej się nie nudzisz, biegając od taśmociągu do taśmociągu, by sprawdzać nalepki na wesoło podskakujących walizkach. Przyznam, że konsternacja przy odbiorze bagażu to było nic w porównaniu z próbą opuszczenia lotniska po przylocie. Za pierwszym razem podreptałam za rodziną na parking samochodowy. Od czasu pierwszego pobytu na parkingu wielopoziomowym, z którego niemal nie udało się mojej rodzinie wyjechać, postanowiła parkować na parkingu zewnętrznym — strzeżonym. Czytelniczko Droga, to dopiero była radocha! Do wyjazdu oznaczonego — jak przystało, powtarzam to do znudzenia, na port międzynarodowy — po polsku prowadziły dwie strzałki, obie z napisem W Y J A Z D , tyle że... jedna w prawo, druga w lewo, i na nich asfalt się kończył. Z uśmiechem na buzi zrobiłam zdjęcie tym strzałkom, a moja rodzina, klucząc między zaparkowanymi pojazdami, po wertepach usiłowała dostać się do bramki wyjazdowej. Tam, chcąc za wszelką cenę opuścić lotnisko i nigdy nań nie wracać, moja rodzina próbowała zapłacić za parkowanie taką fajną kartą — wsuwa się ją do maszyny parkującej, a ta podnosi szlaban. Teoretycznie, bo w naszym wypadku nie podniosła. Za nami ustawiła się kolejka. Moja rodzina klęła, a pan, który obsługiwał parking, patrzył na nas z budki parkingowej, mając na ustach ten sam uśmiech co ja. Porozumiewawczy. Wiesz, Zielona Koniczynko: mafia. Już w połowie tego felietonu wynikają dla Ciebie dwie konkluzje — wcale słuszne konkluzje: nie parkuj nigdzie i nie przywoź ze sobą bagażu. Trzecia jest taka, że EXIT to nie zawsze jest EXIT, a prawda leży gdzie indziej.

Powiedzmy, że bagaż wysłałaś pocztą, ale z lotniska za wszelką cenę chcesz się już wydostać. Jeżeli nie samochodem, to czym? Trafne pytanie. Gdybyś była w takim Dublinie, to pod halą przylotów miałabyś wielką tablicę z liniami odjeżdżającymi spod lotniska, na której autobusy są oznaczone nie dość, że cyframi i opisem, to jeszcze kolorem. No normalnie jakbyś była mało kumata i nie wystarczyłoby jak u nas: niewidzialny rysunek autobusiku i numerek 175.1 oczywiście w języku nieludzkim trasa owego autobusu. U nas wesołego miasteczka ciąg dalszy, o czym informuję Cię z niegasnącą radością. Po traumatycznym przejściu z parkingiem lotniskowym przyrzekłam sobie, że już nigdy zeń nie skorzystam, i postanowiłam przerzucić się na autobus miejski. I to był mój błąd. Jestem normalną zjadaczką chleba. IQ ci u mnie może nie geniusza, ale też nie dżdżownicy. Jestem Polką na polskim lotnisku, gdzie większość oznaczeń jest po polsku i... zgubi łam się. Nieopatrznie — odprowadziwszy znajomego na samolot — usiłowałam wrócić autobusem linii 175 czyjakiej-kolwiek innej spod hali odlotów. Stanęłam na przystanku (no dobra, przyznam się, że nie obejrzałam tego przystanku dokładnie — śnieg wtedy sypał tak, że z kapturem na oczach marzyłam tylko o ciepłym wnętrzu autobusu — i nie zauwa żyłam maleńkiego napisu — po polsku oczywiście, mniejsza, że dziewięćdziesiąt dziewięć procent ludzkości nie zna polskiego — iż jest to przystanek dla wysiadających). Z rosnącym obłędem w oczach patrzyłam, jak mija mnie jeden pusty autobus... drugi... Już po drugim kapnęłam się, że coś jest nie tak. Przezwyciężyłam niechęć do podniesienia głowy i dostrzegłam napisik, że to dla wysiadających. Ruszyłam więc na poszukiwania przystanku dla wsiadających. Rzucając „naciami" (było cholernie zimno i w ogóle wkurzająco), znalaz łam go poziom niżej i kilometr dalej. Nikt, nikt o zdrowych zmysłach nie umieściłby przystanku autobusowego na międzynarodowym lotnisku tam, gdzie był. Nikt. Wniosek: ci, co go tam umieścili, wyszli przed chwilą z zacisznej izolatki w domu wariatów. Gdy już odczekałam swoje, przyjechał autobus. Na samo wspomnienie buzia mi się śmieje, bo mimo całej żałosności sytuacji było to naprawdę zabawne: autobus zaczął krążyć po lotnisku... Mijał przystanki dla wysiadających... Mijał jakieś ronda... Jeździł w najróżniejszych kierunkach poprzez zakręty i estakady... Następnym razem z czystej ciekawości policzę, ile czasu spędziłam w 175, nie wyjeżdżając z lotniska. Oprócz mnie wsiadła para cudzoziemców i jeździła tak ze mną poprzez te zakręty, ronda i estakady Nie wiem, czemu wysiedli, gdy tylko autobus widmo się zatrzymał — a zatrzymał się na tym samym lotnisku, tylko w innym miejscu. Chyba się przestraszyli, że będą tak krążyć do świtu... Ja też bym wysiadła, gdybym akurat nie miała wolnej niedzieli i nadziei, że jednak dojadę do centrum. Kiedyś zapewne się zdziwię, gdy autobus widmo

pokrąży, pokrąży i ogłosi koniec trasy. Nie opuszczając lotniska. Jeżeli w dalszym ciągu uważasz, że nasze lotnisko wcale nie jest tak zabawne, jak obiecywałam, i nie opłaca się spędzać tam wolnego dnia, na koniec opowiem anegdotę, w którą bym nie uwierzyła, gdybym nie była jej naocznym świadkiem. Snułam się razu pewnego znudzona, czekając na odprawę przed podróżą, aż tu nagle... zakotłowało się, zamrowiło od służb specjalnych, faceci w kominiarkach zepchnęli pół hali odlotów za rozwijaną właśnie żółtą taśmę i... było fajnie. Otóż ogłoszono A L A R M BOMBOWY. Ktoś — j a k i ś czubek chyba, bo ciągle i wszędzie powtarzają co pięć minut, że nie wolno tego robić, bo go zabiorą, a nawet zniszczą — zostawił SPB, czyli Strasznie Podejrzany Bagaż, bez opieki. Dobrze, że nie dziecko, bo dziecko by się skarżyło, a bagaż nie — stał sobie cichutko w rogu sali i czekał na czubka, to jest właściciela. Faceci w kominiarkach na oczach licznej widowni, która stłoczona za żółtą taśmą naprawdę nie miała innego wyjścia, niż stanowić widownię (ewentualnie — w razie wybuchu — mięso armatnie), otoczyli nieszczęsny bagaż, który nie chciał się widać poddać, bo go wyprowadzili na zewnątrz (czyli tam, gdzie parkowały liczne samochody, z których wysiadali liczni nieświadomi A L A R M U B O M B O W E G O podróżni) i tutaj — to słynne polskie poczucie humoru! — jeden z facetów w czerni chwycił bagaż za ramiona i... potrząsnął nim niczym jabłonką. Pewnie chciał wydobyć zeznania. Na szczęście bagaż był niewinny, gdyby było inaczej, nie czytałabyś tych słów. Wniosek z tego zdarzenia wyciągnij jeden: jeśli już masz coś zostawić na lotnisku bez opieki, niech to będzie Twój mąż. A wracając do tytułu niniejszego artykułu: wierz mi, jeżeli brakuje mi dawki mocnych wrażeń, niczym kamikadze wsiadam do autobusu linii 175 i jadę na lotnisko. Następnym razem opowiem ci — na potwierdzenie mych słów — jak przemycałam bombę ukrytą w adidasach. ZŁOTE, W MORDĘ, PIASKI - OBSZERNA RELACJA Dzień 1. Dziwne. Zwykle 3.30 w nocy nie robi na mnie wrażenia — właściwie o tej porze tworzę w najlepsze trzy tysiące pięćset czterdziestą szóstą część „Gry o Ferrin", a teraz siedzę na lotnisku i już jestem zmęczona. C z y j a wylatuję, czy właśnie wróciłam? Dziwni ci ludzie. Ustawili się w kilometrowej kolejce do odprawy, targając walizy tak wielkie, jakby odlatywali do Stanów na wieki. Siedzę sobie i patrzę na nich jak na głupków: przecież i tak beze mnie nie odlecicie.

Zdziwiłabym się: odlecieliby, bo nie było mnie na liście pasażerów. Za późno wykupiłam wycieczkę. Dobrze, że znalazło się dla mnie miejsce w samolocie, a nie w luku bagażowym. Dlaczego ja piszczę w bramce?! Dlaczego kazali mi zdjąć adidasy?! Dlaczego obca kobieta obmacuje mnie między nogami?! (He, he, he, ukrytego w majtkach glocka i tak nie znaleźli). O w mordę...! Stoję pod samolotem i oczom nie wierzę! Ja mam wsiąść do tego rzęcha? Przecież jemu kawałek zardzewiałego kadłuba odpada! O, a tutaj coś jest przyklejone taśmą izolacyjną! Czy ja na pewno chcę te drinki z palemką...!? Lecę. Samolotem trzęsie. Jest to boeing 7400, o którym to modelu nigdy nie słyszałam. Chyba wyprodukowali go przed drugą wojną światową i opchnęli Centralwingsowi, zamiast zezłomować... He, he, he, pilot właśnie powiedział, że w Warnie, gdzie lądujemy — w naszej ziemi obiecanej — jest dwanaście stopni, tyle samo co w Polsce, he, he, he, a ci głupi ludzie w krótkich rękawkach i spodenkach do kolan. Zaraz, zaraz, jakie dwanaście stopni?! Ja tam jadę się wygrzać!! Wylądowaliśmy. Myślę, że piloci Centralwings robią przed lotem zakłady, który lepiej pieprznie samolotem o ziemię. 8 punktów — pasażerowie podskoczą na metr w górę, 9 — odpadnie podwozie, 10 — odpadnie pół samolotu; gdy samolot się rozbija, pilot odpada z gry. Nasz dostałby 8 jak w pysk strzelił. Tak pieprzną! o beton, że gdyby nie pasy... I tak potem zahamował, że gdybym nie przytrzymała się siedzenia przed... Gratulujemy ci, panie pilocie. Warna. Jedziemy przez centrum bułgarskiej turystyki. Bloki jak z czasów Gierka, tylko bardziej obdrapane. Zimno jak cholera, ale przejaśnia się. Zresztą niewiele widzę, bo jest jakaś chora godzina, o której zwykle śpię. Złote (chyba) Piaski. Pójdę sprawdzić, czy złote, jak oprzytomnieję. Teraz gorąca kąpiel (bo zmarzłam) i spać. Pokój jak pokój, łazienka... Zaraz, zaraz! Gdzie wanna albo chociaż prysznic?! Wyleciałam w panice na korytarz, szukać kogoś, kto znajdzie mój pokój z łazienką. Sprzątaczka spojrzała na mnie dziwnie i... eee... imaginujcie sobie: łazienka w moim pokoju ma półtora metra kwadratowego (jest mniejsza od tej w mojej kawalerce, choć myślałam, że mniejsze nie istnieją), mieści się w niej kibelek (drzwi otwierają się do połowy), umywalka i... nic więcej. Prysznic wystaje ze ściany. Łał, może nie wezmę kąpieli w wannie (choć specjalnie przywioz łam płyn „biała czekolada"), za to prysznic może być przygodą. I jest. Woda leje się po ścianach, po lustrze, po umywalce i po kibelku. Łazienka jest jedną wielką kabiną prysznicową. Bardzo pomysłowe. Eeee... Odpływ słabo działa... Woda zaczyna przeciekać do przedpokoju... przedpokój też staje się kabiną prysznicową... Eeee... Stoję już z pięć minut, namydlona, ze słuchawką prysznica w dłoni i czekam, aż woda spłynie, żebym mogła się chociaż spłukać... Dzień 2. Rany boskie, jak zimno!! W nocy wstałam i ściągnęłam z sąsiedniego łóżka drugą kołdrę. Włożyłam także skarpetki i dres. Aha: prosiłam o „cichy pokój". I dostałam. Okna wychodzą na dyskotekę, cobym się w

nocy nie nudziła, i na plac budowy, cobym nie mogła spać w dzień. Właściwie to chyba kamieniołom. Ciągle sypią jakiś gruz. Jest 9.00, postanowiłam zejść na śniadanie, by udowodnić moim przyjaciołom i rodzinie, że chcieć to móc. Ostatni raz jadłam jakiekolwiek śniadanie chyba w podstawówce... Więc tak: zjadliwe okazały się tylko ogórki, pomidory i bułeczki. I herbata. Idę spać. O tej porze odmawiam współpracy. Popołudnie: jestem na plaży. W bluzce z długimi rękawami, bluzie od dresu i kurtce. Podobno przeżywają tu załamanie pogody. No comments. Piaski nie są złote, tylko brudne. Morze jak morze. Podobno ciepłe. Nie będę sprawdzała nawet małym palcem u nogi. Znalazłam koc. Śpię już pod dwiema kołdrami, kocem, w dresie i skarpetkach. Co ja tu robię?! Obczaiłam prysznic: podważyłam odpływ nożem i kąpię się teraz radośnie bez przerw na papierosa. Uwaga: znalazłam pierwszy plus mych wakacji! Mają tu ładnie pachnące mydełko! Wieczór: poszłam do restauracji obczaić posiłki. Jestem zbulwersowana! Głupi hot dog kosztuje w przeliczeniu osiemnaście złotych!! Pierniczę tego hot doga!! Nie będę tutaj jeść! Wracając do hotelu, obeszłam wszystkie supermarkety, żeby kupić chleb, masło i dżem na kolację. Masło i dżem kupiłam, chleba tu nie mają. Próbowałam zjeść na kolację masło z dżemem. Nie da się. Dzień 3. Postanowiłam przespać te wakacje. Jest tak zimno, że śpię już pod dwoma kocami, dwiema kołdrami, w skarpetkach, dresie i rozważam wkładanie kurtki oraz adidasów. I noszenie szalika, którego nie mam. Ludzie!!! Ja piszę!!! Jak można pisać, gdy siedzisz jak idiotka w ciepłych krajach oraz kurtce i butach, a i tak palce u rąk i nóg ci grabieją?! No jak!? Biorę prysznic już chyba piąty raz tego dnia — nie dlatego, że dostałam fobii jakowejś — to jedyne ciepłe miejsce w tym kraju... Dzień 4. Powoli przywykam. Moje ciało dzisiaj zastrajkowało i zadecydowało, że nie pozwoli się więcej głodzić: mimo że pisałam do 6.00, ono się obudziło i zeszło na śniadanie. Samo! Nie wiem, co jadło. Zapytam, jak się obudzę. Obudziłam się dziwnie najedzona. Tylko trochę mi niedobrze od słodkich parówek (jadłam jakieś parówki!?). Kamieniołomy pracują pełną parą, ale przywykłam. W nocy na tej dyskotece śpiewająjakieś karaoke, ale też przywykłam. Piszę. Ja chcę do domu. Jest 5.00 po południu. Chyba trzeba iść na jakąś plażę... Przez pierwszy kilometr przekonywałam moje stopy, że woda w tym morzu jest cieplejsza od powietrza. Przez drugi kilometr moje stopy przekonywały mnie, że woda w tym cholernym morzu wcale nie jest tak

zimna jak pokój w hotelu. Jestem skłonna im uwierzyć. Nie ma więcej koców, ale znalazłam dwie poduszki. Kupiłam chleb. Zjadłam kolację. I dobrze, bo mi się druga tabliczka czekolady z Polski kończyła. Gdy płaciłam kasjerce, chciałam być grzeczna i powiedziałam: „Mersi" — to po bułgarsku „dziękuję", ale równie dobrze mogło to być przekleństwo, bo spojrzała na mnie dziwnie. Pospiesznie przeszłam na stary dobry angielski, mimo że oni gadają do mnie po rosyjsku. Wszyscy się rozumiemy... Dzień 5. Ciało znów gdzieś było nad ranem. Podejrzewam, że przemyciło się na śniadanie! Niech robi, co chce. Ja tam o tej porze śpię. W nocy, gdy skończą karaoke pod oknami, piszę. Mówiłam, że ten wyjazd jest bez sensu. To samo miałabym w domu, tylko cieplej. No i hot dogi za trzy złote!! Sprzątaczki od pierwszego dnia usiłują sprzątać mój pokój, zupełnie jakbym nanosiła błota na łapach niczym Panda-pies. Kobiety! Ja tu mieszkam sama! I nie brudzę! Tak się wycwaniły, że czyhają, aż moje ciało wylewituje na śniadanie — wtedy wpadają i jak wracam, nie dość, że mam zimno, to jeszcze mokro wszędzie. I nie schnie. Przez tę wilgoć i prysznice pięć razy dziennie utracę linie papilarne... Dzień 6. Burza. Właściwie nawałnica. Chętnie bym popatrzyła, bo lubię oglądać żywioł w akcji, ale za oknem oprócz kamienio łomów mam krzaczory. Aha: lało tak, że woda zaczęła wpływać do pokoju przez nieszczelne okno balkonowe. Ale ja spoko, luzik, nauczona doświadczeniem z prysznicem spokojnie zatamowałam potop ręcznikami. Zeszłam do recepcji, żeby odebrać e-maile, ale powiedziano mi, że nie mają netu. Konsternacja. Poszłam do Złotych pitolonych Piasków. Nigdzie nie znalazłam kafejki internetowej. Ludzie, czy ja jestem na Marsie?! (Odpowiedź: nie jestem. Na Marsie mają internet). Dzień 7. Miałam jechać obejrzeć delfinki — specjalnie po to tu przyjechałam, ale po pierwsze zaspałam (14.00 to nie jest moja godzina), po drugie obawiam się, że są takie jak cała Bułgaria, po trzecie — ha, ha, ha — bilet autobusowy dla miejscowych jest o jedną trzecią tańszy od biletu dla turystów. Oni tu pewnie grypsują, żeby rozpoznać, kto swój, a kto obcy... Po raz ostatni poszłam na plażę, żeby obejrzeć obiecane męskie laski... Hm... Jedyne męskie takie sobie laski okupowały mercedesa starej daty, za to z przyciemnianymi szybami, i wyglądały jak mafia — minęłam je szerokim łukiem. Inne są tak nieciekawe, że ani męskie, ani laski.

Łał! Mam! No dobra, powiem w czasie przeszłym — facet był młodszą wersją Domogarowa, to jest nieprzepitą. No, no, no, pomyślałam sobie, fajny gość, może by tu zagadać (za granicą nie mam oporów typu mój Amre z dziewczynką i potrafię rozpocząć pierwsza konwersację). Ale gdy przypomniałam sobie, że w nocy wyjeżdżam, w hotelu znów jest zero absolutne, na kolację m a m po raz piąty ten sam obrzydliwy chleb z tym samym dżemem, to mi się podrywać Domogarowa odechciało. Co ja bym z nim zrobiła? Telefony wymieniła? I ja do niego po angielsku, a on do mnie po rosyjsku? Come on... Noc. Odliczam godziny do odlotu i piszę. Wsiadam do samolotu jak zwykle spersenowana (latać uwielbiam, jak jestem na ziemi, w samolocie boję się straszliwie) i trafiam na zabawnego Belga, który przez całą podróż opowiada mi 0 katastrofach lotniczych. Lądujemy gładko wśród turbulencji 1 w strugach deszczu. Pilot dostaje brawa, bo to nie jest Centralwings. Koło 14.00 po nieprzespanym niczym docieram do Warszawy. Olśnienie. Tu jest ciepło!! Po raz pierwszy od tygodnia zdejmuję na dworze kurtkę. W domu też. Mówcie, co chcecie, ale kocham Polskę. Jedyny plus wyjazdu: dwie napisane do połowy powieści. No i cenna wiedza: Złote Piaski to nie jest miejsce, gdzie jeszcze kiedykolwiek postanie moja stopa, choć, jak to przeczytałam kiedyś w pewnym romansidle, „Słówka »nigdy« należy używać z umiarem i po zastanowieniu". MĘŻCZYZNA (INSTRUKCJA OBSŁUGI) Definicja: Mężczyzna (rodzaj, żeński: TA mężczyzna) to istota gatunku (czasami) homo, do pewnego wieku erectus, a później jedynie sapiens (najbardziej sapiens już po sześciu stopniach bardzo stromych schodków). Od kobiety różni się tym, iż nie posiada dwóch półkul górnych, za to ma dwie półkulki dolne. Ze względu na tę różnicę myśli półkulkami dolnymi, a nie górnymi. Mężczyzn dzielimy na: metroseksualnych (czyli tych, którzy uprawiają seks w metrze), heteroseksualnych (czyli tych, którzy uprawiają seks z innymi gatunkami — grec. heteros = innego gatunku), homoseksualnych (preferujących serek homogenizowany), prawdziwych mężczyzn (czyli tych, którzy oddają mocz na poboczu sześciopasmówki, tyłem zwróceni do samochodów, przodem do chodnika pełnego matek z małymi dziećmi) i nieprawdziwych mężczyzn (Made in China). SPOSÓB OBSŁUGI Obsługa mężczyzny jest bardzo prosta. Przy zachowaniu podstawowych wymogów pożyje niemal tak długo jak kobieta. Niestety. 1. Mężczyznę należy trzymać w ciepłym, stale wietrzonym pomieszczeniu, wielkości co najmniej sześć metrów kwadratowych (można również w mniejszym, pod warunkiem iż zmieści się podstawowe wyposażenie i zgłosimy ten fakt Towarzystwu Opieki nad Mężczyznami). Do podstawowego wyposażenia należą: kanapa, stolik na piwo, pilot do telewizora. Sam telewizor nie jest konieczny, należy jednak powiesić naprzeciw kanapy klatkę z chomikiem w kołowrotku bądź

pralkę. Chomika trzeba pomalować na różne kolory, a w pralce prać tylko kolorowe rzeczy: mężczyźnie musi coś migać. 2. Dieta mężczyzny jest tak prosta jak on sam. Do pewnego wieku żywi się tylko chipsami, a potem seksem i piwem, po trzydziestce seksem, piwem i obiadem, po czterdziestce piwem i obiadem, po pięćdziesiątce zaś wraca do monodiety, żywiąc się już tylko piwem. 3. Higiena. Łazienka jest dla mężczyzny miejscem tak tajemniczym i przerażającym, że trzeba go do niej przyzwyczajać już od najmłodszych lat. Należy to czynić następująco: młodemu mężczyźnie rysujemy na podłodze różnokolorowe, wesołe strzałki, podpisując je CHIPSY. Starszemu należy podpisać PIWO (w skrajnych przypadkach SEKS), najstarszego można podejść następująco: pokazujemy mu jakiś fascynująco mroczny przedmiot z łazienki — może to być szczoteczka do zębów — gdy będzie chciał go pochwycić, rzucamy szczoteczkę do środka i barykadujemy drzwi. Mężczyznę można wypuścić dopiero, gdy się umyje. Wszelkie prośby, groźby i błagania należy znieść dzielnie. 4. Skarpetki. Mężczyzna zmienia skarpetki dopiero wtedy, kiedy rzuci nimi o ścianę, a one się przykleją. Gdy odpadną, będzie je nosił dotąd, aż się przykleją. Możesz temu zapobiec, zdzierając skarpetki i obiecując mężczyźnie, że się tak fajnie będą kręcić w jego pralce. 5. Inne kobiety (tak zwane żywicielki zastępcze). Mężczyzna zmienia żywicielkę (oficjalnie) średnio dwa razy w życiu. Nieoficjalnie utrzymuje na boku żywicielki zastępcze, przy czym w większości przypadków są to sąsiadki z bloku 10-20-30-40-50, a nawet sześćdziesiąt lat młodsze od mężczyzny. Ponieważ mężczyzna uważa, że dzieci biorą się z: a) kapusty b) bociana + kapusty c) chomika w kołowrotku, zastępcze żywicielki (sąsiadki z bloku) w odpowiednim wieku ( 1 6 — 1 8 lat) wrabiają naszego mężczyznę w ciążę. Jeżeli nie możesz pogodzić się z tym faktem, zostań żywicielką zastępczą lub zmień mężczyznę. Pamiętaj, że z nowym mężczyzną będziesz miała te same kłopoty co ze starym, a oprócz nich będziesz musiała nauczyć go drogi do łazienki w waszym dwupokojowym mieszkaniu (zajmuje to średnio 2 — 3 lata, patrz: kolorowe strzałki). 6. Mężczyzna nie wie, co to antykoncepcja. Już prędzej antykoncepcja wie, co to mężczyzna. 7. Praca. Mężczyzna czasem chodzi do pracy. Zamyka się go wtedy w podobnym pomieszczeniu co w domu, tyle że stolik do piwa zamienia się na biurko. Mężczyzna bawi się wtedy w przesuwanie papierów na tym stoliku dotąd, aż brzuch będzie mu się mieścił między stolikiem a krzesłem, a on sam sięgnie do papierów. Potem przechodzi na emeryturę. 8. Pensja. Mężczyzna przynosi z pracy do domu pensję. Pensja = W Y N A G R O D Z E N I E - utrzymanie sąsiadki z bloku - utrzymanie dziecka sąsiadki z bloku - używki (papierosy, wódka, cygara, tytoń do żucia, mentosy, chipsy, bilety autobusowe, prezerwatywa o smaku truskawkowym) - prezenty dla drugiej sąsiadki z bloku (potencjalnej żywicielki zastępczej) -

malutkie wspomożenie finansowe dla mamusi. Po podstawieniu odpowiednich kwot: PENSJA = - 1356 zł netto. 9. W pewnym wieku mężczyzna zachodzi w ciążę. Z piwem. Jest to stan chroniczny. Nie obawiaj się: nigdy niczego nie urodzi, choć jego brzuch wygląda na dwudziesty czwarty miesiąc. 10. Sport. Mężczyzna musi mieć wysportowany kciuk prawej ręki, inaczej wpadnie w melancholię. Zapewniaj mu stały dostęp do pilota telewizyjnego. Jeżeli mężczyzna wpadnie w melancholię, należy go przewinąć, zapewnić, że się go kocha oraz że jest śliczny, mądry i dobry w łóżku. Kłamstwo w tym wypadku jest usprawiedliwione. Natychmiast idź do Media Markt po nowego pilota!! Jeżeli okaże się, że pilot jest sprawny, sprawdź działanie chomika. 11. Sporty ekstremalne. Niektórzy mężczyźni — wiek nie ma tu nic do rzeczy — gustują w sportach ekstremalnych, to jest w zawodach na dawców narządów (jazda na motocyklu z prędkością światła przez centrum miasta, slalom gigant między TIR-ami na wąskiej międzynarodowej drodze, pokazywanie środkowego palca kierowcom samochodów o przyciemnianych szybach et cetera). Ponieważ w zdrowym ciele zdrowy duch, nie zabraniaj mężczyźnie tych sportów. Może nawet zostaniesz ich entuzjastką! 12. Choroby. Trzymany w odpowiednich warunkach, często myty, wietrzony, prawidłowo karmiony i wysportowany mężczyzna w zasadzie nie choruje. Jeżeli zdarzy się to nieszczęście (na przykład zadrze mu się paznokieć przy przełączaniu programów w TV lub pralce), natychmiast wzywaj pogotowie. Każda rana u mężczyzny może się skończyć jego śmiercią. Dobra rada: Z mężczyzną należy postępować jak z dzieckiem. Tłumaczyć mu świat spokojnie i z radością. Pamiętaj, że ZAWSZE należy używać prostych, zrozumiałych słów. Jedyne słowa, które mężczyzna ma wdrukowane i nie musisz mu ich tłumaczyć, to: chipsy, piwo, obiad i seks. Uwaga wewnętrzna: Gdy mężczyzna swoim zachowaniem zacznie odbiegać od normy (niezdrowe zainteresowanie sąsiadką czternastoletnią lub — co gorsza — sąsiadem, nagłe zamiłowanie do codziennych kąpieli w pianie, odmowa spożycia piwa, opuszczenie swego pomieszczenia, by obejrzeć, jak wygląda reszta mieszkania et cetera), możesz wymienić mężczyznę na inny model, ale — w przeciwieństwie do przypadku gdy on wymienia ciebie — j e s t to wysoce niehumanitarne, potępiane społecznie i ścigane przez Towarzystwo'Opieki nad Mężczyznami. Zastanów się więc dwa razy nad tak radykalnym posunięciem, pamiętając, że mężczyzna jest istotą łatwo tresowalną. Podsumowanie: Jeżeli zbulwersował Cię ten artykuł, oznacza to, że jesteś mężczyzną. WAKACJE NA WYSPIE SARK

Dzień (noc) 1. Zostałam zesłana (to się nazywa: „wysłana") na wakacje. Na Sark. To takie miejsce, które wynalazł w sieci (specjalnie dla mnie) Maciek. Przyjechałam tu dziś w nocy i całe szczęście, że w nocy, bo niewiele zobaczyłam. Gdybym ujrzała to, co dziś w dzień, uciekłabym z krzykiem, a tak mogę jedynie powyć do księżyca (mogłabym, gdyby był widoczny znad grubej warstwy chmur). Jak wspomniałam, przywieziono nas pod eskortą, w nocy, zakwaterowano w tak zwanych rodzinnych pensjonatach (skoro rodzinnych, czemu mój prowadzi dwóch facetów mówiących do siebie per gołąbeczko!?), rzucono na drewnianą pryczę wraz z wiązką słomy i ciśnięto we mnie skibką czegoś, co kiedyś było chlebem. Maciek zapewniał, że po zblazowanym luksusie Pitolonych Złotych Piasków pobyt na wyspie Sark będzie dla mnie miłą odmianą, a drewniana prycza po królewskim łożu Poziomki i suchy chleb po zupkach Knorra prawdziwą atrakcją. I jest, jak cholera. Dlaczego w nocy nie ma ciepłej wody, a ogrzewanie wyłączają nad ranem, gdy człowiek zaczyna funkcjonować!? Okej, powiedzmy, że jestem. Tutaj. Na zasłużonym (wymuszonym) odpoczynku (,jak nie napiszesz tych siedmiu powieści, możesz nie wracać" — właściwie po co Maćkowi siedem kolejnych tomów „Poczekajki", skoro pierwszego nie przeczytał? — do przemyślenia). Rano obudziło mnie walenie w drzwi celi, ze słodkim basikiem po drugiej stronie: „rum serwis!". Odkrzyknęłam, że nie zaczynam dnia od rumu, i próbowałam spać dalej, ale zimno wygoniło mnie pod prysznic (skąd ja to znam). O dziwo, ciepła woda była. Wniosek: jest woda — nie ma ogrzewania, i na odwrót. W okolicach południa (równie dobrze mogło być to popołudnie, wieczór lub ranek, słońca i tak nie było) wyszłam na spacer, by eee... pozwiedzać? Nie wiem, po co wyszłam, bo wyspa jest mniejsza od całego mojego Poziomkowa. Gdy dobrze splunąć z jednego brzegu, trafi się w przeciwległy — prawdopodobnie, bo tak wieje ze wszystkich stron, że na pewno oplułabym siebie, gdybym spróbowała. Przed wyjazdem doczytałam w necie, że mieszka tu sześciuset dwudziestu (normalnych inaczej, bo nikt normalny normalnie nie postawiłby stopy na tym zakazanym kawałku skały wyrastającej z morza jak wrzód z cytopyge) osobników. Domyślałam się, że płci obojga (rozwody dozwolone dopiero od 2003 roku), i tu zdziwko: wygląda na to, że wszyscy mieszkańcy są płci męskiej. Może to dobrze. Dla mnie — bo poszukująca miłości jestem. He, he, he... Dziś, specjalnie dla gości (czyli dla mnie i takiego jednego podejrzanego karła, który próbował mi podstawić nogę i wepchnąć do lodowatego morza jeszcze na przystani), wykonano wyrok na cudzołożnic... cudzołożnL.ku. Nie wiem. Z założenia miała to być kobieta, bo na Sarku (w Sarku?) mąż może ukarać żonę chłostą. Na kobietę to coś jednak nie wyglądało. No, perukę miało czarną, sfilcowaną i przekrzywioną na bok, więc może w tym względzie. Na chłostę impreza nie wyglądała tym bardziej. Bo czy chłostą można nazwać „biczowanie" przez hm... nieźle zbudowanego „gołąbeczka" jedwabnym szaliczkiem grubości małego palca (grubszym nie wolno) drugiego hm... nieźle zbudowanego

„gołąbeczka", w przepasce ze słoniową trąbą (parę numerów za dużą — doprawdy, przerost hm... ego tu mają) i z kajdankami z króliczego futerka? To ma być chłosta? — pytam. No ludzie kochani... I jeszcze to: „ach, ach, jak przyjemnie... boli! nie, nie! ach, tak, tak, nie, tak, nie, tak" et cetera... Miałam ochotę zdjąć but i przywalić temu w opasce z trąbą po gołym tyłku, a temu z jedwabnym biczykiem po opasce. Potem niewiele pamiętam, bo zmarznięta dobrnęłam do „rodzinnej knajpki", gdzie znów proponowano mi „rum serwis" i tym razem się skusiłam. Film mi się zaczął przed godziną. Wyleczyłam nieziemskiego kaca — już wiem, jak to się czuje — i piszę to sprawozdanie z wakacji dla wszystkich zainteresowanych. O, znów „rum serwis", która to godzina, przed południem czy po? Zależy, jak na to patrzeć. Ciepłej wody już nie ma, więc co mi tam... Hej, szable w dłoń! (jak podśpiewują ze m n ą miejscowi, co ja, kurde, robiłam dziś cały dzień!? Nie uczyłam ich chyba...). O God, zaczynają „hej, hej, hej, sokoły...!", o boszsz... dawajcie ten rum. I serwis. Zień któryż... Zie ja jezdem, zie ja jezdem, że tag tu fajnie!? Więsej rumu, igrzysk i męszszszyzn w opaskach z trąbami! Zie ja jezdem?! Ja chce tu zozdaź... ouqEYN9ERYH690ydo;jhadl;kDHOPjhkl;jCH;klJCHl;jkCVNmvnkljvhl Dwa dni, siedem butelek rumu i cztery opakowania aspiryny później (choć równie dobrze może to być siedem dni, dwa opakowania rumu i cztery butelki aspiryny później). Nie wiedziałam, że są tak zajefajne miejsca na świecie jak Sark! Ludzie kochani, co za przemili tubylcy! Nawet to „gołąbeczko" przestało mi przeszkadzać! Zwłaszcza że wszyscy latają tu z gołą, soł... Jestem jedyną kobietą płci żeńskiej oraz jedynym gościem na wyspie. Plugawego karła spławiliśmy wczoraj (czy kiedyś tam, nie pamiętam). Z powodu braku konkurencji sześciuset dwudziestu facetów dosłownie nosi mnie na rękach. W nocy (nie pamiętam której, dziś jest niedziela czy wtorek?) próbowali rozgrzać mnie nad ogniskiem, ale na szczęście ocknęłam się z przyjemnego zamroczenia i wyperswadowałam im to. (Notabene, co oznacza: „podtuczymy cię nieco, Bejbi — tu do mnie mówią, jak do świnki w mieście — bo lubimy konsumować puszyste kobiety"? Czy to, co mam na myśli, czy coś bardziej dosłownego?). Nieco później skuli mnie w futrzane kajdanki, przywiązali do słupa i próbowali chłostać jedwabnymi szalicz-kami, ale żaden nie trafił. Za dużo rumu, jak wam powiadam. I mężczyzn. Jak tak dalej pójdzie, to podczas moich wakacji popadnę w sekso- i alkoholizm! He, he, he, he, he, he. Ale super! Wyspę można obejść w pół godziny, obiec w piętnaście minut, a gdy cię ściga stado napalonych facetów,

w niecałe pięć — wiem, bo sprawdziłam. Ależ oni są uroczy!! Dziś pokazali mi taniec trąb...rzucha. Koniecznie chcieli mnie rozebrać do nagusa i nałożyć taką samą opaskę, ale śmiałam się tak strasznie, że niemal spadłam po drugiej stronie wyspy. Z czego ja się właściwie śmiałam? Konsternacja. Pogoda pod psem: zimno jak cholera, zacina mżawka i wieje jak w Kieleckiem (wiem, co mówię, szukałam Chatki także w Kieleckiem), ale ma to swój urok. Dziś lawina błotna zgarnęła do morza jeden z pensjonatów. Ubaw był po pachy: zbiorowe tarzanko w błocie i takie tam. Aha: co do prawa pierwszej nocy — oblubieniec (jeden z dwóch, tu — przypominam — jedyną kobietokobietą jestem ja) ma osiemdziesiąt lat, drugi o dwadzieścia mniej, mówią, że senior młodą laskę podłapał, doprawdy, laska sześćdziesięcioletnia, dobrze, że nie z dębu Bartka wystrugana — chcieli koniecznie mnie częstować, tym prawem niby, ale zrezygnowałam z przywileju (nawet wyobrazić sobie tego nie mogłam, co dopiero korzystać). Po kija mi laska, skoro mam młodszych i przystojniejszych pół wyspy? Drugie pół ma mnie? Nie wiem, czemu jestem obecnie trzeźwa — rum się skończył Sarkozjanom czy co? — powiem Wam jedno: w życiu nie miałam fajniejszych wakacji! Polecam wszystkim! O, płynie motorówka pełna miejscowych i skrzynek. Mogę zniknąć na dłużej, tu nie liczysz godzin ni dni. No to pa! JESTEM PIES. PEPSI-PIES M a m dziewięć tygodni i jestem owczarkiem niemieckim, cokolwiek to oznacza. Podobno jestem jeszcze zupełny dzidziuś, tak mówią Nogi. Nogi to moja Pani. Choć czasem na spacerze mi się pomylą i biegnę za innymi Nogami, które nie są moją Panią. Wtedy moja Pani biegnie za mną, chwyta mnie, podnosi, przytula — nie powiem, gdyby nie lęk wysoko ści, byłoby to bardzo przyjemne — i mówi właśnie, że jestem jeszcze dzidziuś. M a m na imię Pepsi, choć moja Pani woła na mnie także: — Siuśko-Totalna-Nie-Na-Dywan! — Pepsiu-Kochana... — Cholera-Jasna-Nie-Gryź-Mnie! — Jezuuu-Ja-Nie-Wyrobię...

Staram się spamiętać wszystkie moje imiona i przybiegać z radosnym machaniem ogonka zarówno na „Pepsi-Masz!", jak i „Cholera-Jasna!". Właściwie gdy tylko usłyszę moją Panią, na wszelki wypadek biegnę w podskokach, bo jest Ona pełna niespodzianek. Ma na przykład skład miseczek z taką papką, co to smakuje trochę jak gazety, na które sikam, trochę jak mięso. Gdy nauczę się mówić, powiem mojej Pani, że wolałabym samo mięso. Życie szczeniaka jest fajne. Mogę robić, co chcę, oprócz gryzienia Pani — nie wiem, czemu tego nie lubi, ale nie lubi, potrafi mi nawet za to przylać, jak uda Jej się we mnie trafić. Rzadko się udaje, bo jestem niespotykanie szybki pies, a po fakcie karanie szczeniaka jest bez sensu — tak powiedziała, gdy nie trafiła za pierwszym razem. Dlatego wciąż próbuję złapać ją zębami za nogę. Staram się też nasikać na nową wykładzinę, nim Pani zdąży położyć gazetki. Nie ze złośliwo ści! Dlatego że jestem szczeniakiem i mi wolno. Potem nie będzie mi nic wolno, więc teraz nadrabiam. Zjadłam Pani kapcie. I obgryzłam fotel. I mimo że o to najbardziej się ciska, gryzę wszystkie kable, jakie mam w zasięgu paszczy. Najlepsze są te od telewizora. Włączonego. No i zasilacz od komputera — to też moją Panią strasznie wkurza. Teraz napiszę coś o Kudłatej. Kudłata to zabawka, która na mnie czekała, jak tylko do Pani przyjechałam. Jest super! (Kudłata, Pani też). Sama ucieka, można po niej przebiec i ogólnie ją sponiewierać, i pociągnąć za ogon. Tylko gryźć się nie daje — wtedy się psuje i staje się ostra, zupełnie jak Pani, ale jest dużo szybsza. Już parę razy oberwałam po nosie. Mimo to będę próbować. Pełen sukces osiągnę, gdy upoluję Kudłatą i zaniosę ją tam, gdzie wszystkie moje łupy: na gazetki. Może uda mi się ją wytarzać w siuśkach! Aha, Kudłata ma na imię Tosia. Mój świat to: sypialnia Pani, z której mnie na noc wyrzuca, a jak piszczę pod drzwiami, to krzyczy; sypialnia Andrew, z którym się fajnie kotłujemy: ja gryzę go po głowie, on tak śmiesznie się śmieje albo płacze — jeszcze nie wiem — a jak ugryzę za mocno, to Pani krzyczy i na mnie, i na niego i ,jest spokój" (to Jej słowa: „ma być spokój!"); gazetki, czyli właściwie reszta świata, gdzie sikam, oraz Tam. Teraz parę słów o Tam. Tam jest fascynujące i przerażające zarazem. Zaczyna się za drzwiami naszego małego świata i... już wcale nie chcę dalej iść. Mi wystarczy, jak stanę w drzwiach, rzucę okiem na coś tak przerażającego jak SCHODY, ale Pani jest uparta: łapie mnie pod pachę, narzekając, że jestem coraz cięższa (jakby zjadła kapeć, kabel i pół nogi od fotela, też by była) i wynosi na Zewnątrz. Nie wiedzieć czemu akurat wtedy, gdy jest mokro. I to nie pod łapami — mokro pod łapami, to ja mam w domu — ale z góry.

Gdy jestem już wyniesiona, Tam okazuje się całkiem interesujące. Prawdopodobnie. Nie m a m czasu na oglądanie, bo pilnuję Nóg, w które zamienia się moja Pani. Jak pomylę Nogi, mogę przecież trafić do innego świata, gdzie nie będzie Kudłatej. Byłabym niepocieszona. Pani nie może się doczekać, gdy przybędzie coś, co nazywa sie Gapa. Nie wiem, co to jest, ale ma zapobiec demolowaniu domu — taką przynajmniej ma nadzieję Pani. Ja tam uważam, że żadna Gapa od gryzienia kabli i ganiania Kudłatej mnie nie powstrzyma, ale Pani ma dziwnie chytrą minę, gdy o niej wspomina. Cóż, zobaczymy... Dobra, odpoczęłam trochę. Idę roznosić chałupę. PS Wczoraj stanęły mi uszka i wreszcie wyglądam jak pies — tak powiedziała Pani. Ja tam sądzę, że teraz bardziej przypominam Kudłatą, ale co się będę spierać z kimś, kogo K O C H A M ? J E S T E M GAPA. GAPA-PIES Veni. Vidi. Vici — tak bym streściła pierwsze dwa dni w nowym domu, gdybym wiedziała, co to znaczy. Ha! Przybyłam i zwyciężyłam! Pepsi, Kudłatą, kapeć, dwa kable i kuwetę kociego piasku. Oraz stos gazet w przedpokoju. Jedyne, czego JESZCZE nie zwyciężyłam, to Nasza Pani, ale to kwestia czasu i determinacji. O, już teraz gryzę ją po kapciu (nowym, poprzedni zjadłyśmy), a ona pozwala. A jeszcze wczoraj wrzeszczała: „Gapa, nie!". Dziś już nie ma siły wrzeszczeć, a my z Pepsi mamy sił coraz więcej i więcej. Jest fajnie! To ja zacznę od początku. Przyjechałam w sobotę. Pani mnie uniosła (ledwo, bo ledwo, jakaś słabawa jest), ucałowała, a potem nałożyła czerwoną obróżkę z serduszkiem i moim imieniem. Obróżkę do połowy już zjadłam. Serduszko jest metalowe, ale też dam mu radę. Potem zsikałam się na środek pokoju, i Pepsi też (choć oczywiście obie wiemy, że od tego są gazetki). Musiałam sprawdzić, czy Pani pogoni mnie mopem. Pogoniła. Nie mogę na nim jeździć. Pepsi podobno mogła — na początku, ale po którychś siuśkach Pani się zdenerwowała i też ją pogoniła. Od tamtej pory nie możemy jeździć na mopie. Ale możemy na Kudłatej. Kudłata jest spoko, choć poza zasięgiem. Czasem uda się ją upolować przy misce albo w kuwecie. Wtedy trzeba ją przydepnąć, a ona tak fajnie piszczy... Moją najlepszą kumpelką jest Pepsi-pies. To znaczy, że ona uważa się za psa, ale jest tylko owczarka. I to nie jedną. Przypuszczam (choć nie mam dowodów), że jest ich co najmniej cztery. Za tyle łap potrafią mnie naraz

chwytać. Aha: i piąta za ogon. I jeszcze dwie za uszy. Czyli Pepsich byłoby więcej, niż mam łap, ale do tylu nie umiem liczyć. Nieważne. Pepsi była tutaj pierwsza, ale niech się jej nie wydaje, że jest ważniejsza! Ja tu rządzę, JA SAMA! A w ogóle to powinna nazywać się Małe Ruchliwe, a nie Pepsi. Nauczyła mnie wielu pożytecznych i zabawnych rzeczy: wyrywania włosów Kudłatej z ogona, zjadania kabli pod napięciem, ściągania wszystkiego, co jest na stole, i takich tam. Umiem też kraść Pani kapcie, buty, skarpetki, spodnie, bluzę, torebkę i w ogóle wszystko, co Pani przed nami schowa. Umiem wyciągnąć dywan spod łóżka. I go zjeść. Ale najfajniejsze, czego nauczyło mnie Małe Ruchliwe, to rozkopywanie kociego piasku... Z zawartością oczywiście. Ten piasek tak fajnie klei się do sierści, Pani dostaje zawału (to jej słowa) i co chwila musi nas kąpać (co wcale nie jest przyjemne, ale wszystko ma swoją cenę). A dzisiaj musiała nawet Małemu Ruchliwemu wyciąć kawałek sierści, bo się tego piasku nie dało zmyć! No nie, piasek jest stanowczo najfajniejszy. I można w nim kopać i ryć nosem. I wysypywać go na nową wykładzinę, a on się tak fajnie do tej wykładziny lepi. Na zawsze. Co jest jeszcze super? Uciekać podczas spaceru. Albo zawracać. Albo nie chcieć wyjść. Pani usiłuje wtedy złapać nas obydwie, co oczywiście nie jest możliwe. Biedna Pani, musi się chyba rozmnożyć... Gdy już mnie odłowi, bierze pod pachę (Pepsi wtedy oczywiście ucieka) i za każdym razem powtarza, że już nie może (Pani, nie Pepsi). I że chyba zwariowała, żeby sobie dwa szczeniaki naraz sprawić. Też myślę, że zwariowała. I Pepsi tak myśli. I nawet Kudłata. Aha! Kudłata ma na imię Tosia. A Pani to nie wiem, bo mówimy na nią „Nogi". Teraz to, czego mi nie wolno. Właściwie wszystkiego. Ciężki jest los szczeniaka: nie wolno mi gryźć kabli (ani pod napięciem, ani jakichkolwiek, ale niech ktoś mnie powstrzyma!), nie wolno obgryzać frędzli dywanu (Pepsi właśnie to robi, zaraz do niej dołączę, póki Pani nie widzi), nie wolno kraść ubrań (ale to takie fajne!), nie wolno deptać Kudłatej (to już przesada), no i tego piasku — z nim nic robić nie wolno, ale na szczęście Pani nie siedzi w przedpokoju i nas nie widzi. Za to się śmiesznie później wścieka. Aha! Nie wolno mi gryźć Pani. Nawet po nogach. Nie szkodzi: gryzę Pepsi. A właśnie: w chwilach wolnych od robienia tego, czego nie wolno, kotłujemy się po całym miniaturowym mieszkanku. Gryziemy się po łapach, uszach i ogonach. Szczekamy. Warczymy. I udajemy, że chcemy się z Pepsi pozabijać. Małe Ruchliwe zawsze dostaje ode mnie manto, bo ja tu rządzę!

I wymięka już po jakiejś godzinie. Pani wymięka szybciej i na nas krzyczy, ale kto by słuchał Pani? Gdy skończymy kotłowaninę, najczęściej zasypiamy, gdzie która padła, do następnego przestępstwa. Pani straszy nas jakąś Poziomką, ale kto by się bał Poziomek (cokolwiek to jest)! Dzisiaj naprawdę się na mnie wkurzyła, bo o szóstej rano zaczęłam śpiewać. Takie tam psie szanty. Pod drzwiami Pani. Nie chcecie wiedzieć, jakimi słowy uciszyła. Pepsi jej się odszczeknęła i dostała kapciem. Fajnie jest być szczeniakiem. Niefajnie jest być Panią. I Kudłatą. I Pepsi. I kapciem. I... NIE ZALEŻY MU NA TOBIE! No, dziewczęta, to ja Wam dzisiaj walnę artykuł... Sponsorowany jest on przez literkę N jak Nie zależy. INspirowaNy książką absolutNie geNialNą, a przez to Nie do zdobycia pod tym samym tytułem. SpecjalNie dla Was krótki przewodNik po „Jeśli mężczyzna mówi NIE, to znaczy TAK". Enjoy! Wszystkie jak tu siedzicie, no, siedzimy, przed kompami, jesteśmy: inteligentne, urocze, dowcipne, świetne, wykształcone, ładne, a nawet piękne, kochane, kochające, pełne życia, romantyczne, (...), tu proszę wpisać jeszcze ze sto dwadzieścia trzy określenia, których nie wymieniłam, a są prawdziwe. Wszystkie — tak, tak! — i Ty miss X, i Ty Mrs Y, jesteśmy godne miłości i pragniemy miłość dawać. Zasługujemy na wszystko, co najlepsze, i na najfantastyczniejszego, najukochańszego faceta pod słońcem. (Z małą poprawką: każdej z nas pisany jest inny facet, żeby nie było, iż ten sam). Któregoś dnia spotykamy owego KNBK. Łał! Ogarnia nas nagły szał uczuć. Motyle w brzuchu czy gdzie tam indziej, ucisk w sercu, radość w duszy et cetera. Mamy wszelkie symptomy zakochania. I nasz K N B K również p o w i n i e n je mieć. Powinien. Jesteśmy tak dziwnie skonstruowane, że prędzej wmówimy sobie (zauważcie: cały czas piszę „my", bo sama popełniam wciąż i wciąż ten sam błąd, co cała żeńska połowa globu), iż nasz Ukochany: zgubił komórkę, zgubił rękę z komórką, zgubił się na Dworcu Centralnym i został kloszardem, zgubił poczucie czasu lub/i rzeczywistości (...) — cokolwiek tu wpiszecie, będzie szczerą p r a w d ą — niż przyznamy, że nie dzwoni, bo po prostu mu na nas nie zależy. Wgapiamy się w telefon, hipnotyzujemy skrzynkę e-mailową, sprawdzamy po sto razy konto na wirtualnej, wmawiając sobie, że naszego Ukochanego: porwał wiatr lub Nessie, ewentualnie UFO (dlatego nie pisze), odpoczywa w Złotych Piaskach (no, to akurat możemy wybaczyć — tam naprawdę nie ma zasięgu ani netu), idzie na dno wraz z Titanikiem, a orkiestra gra do końca, na lodowej krze usiłuje opłynąć biegun północny, poławia perły u wybrzeży wyspy Nigdy-Nigdy lub (...) — cokolwiek

przychodzi Ci do głowy, będzie równie dobrą wymówką — zamiast uzmysłowić sobie, że nie napisze krótkiego esemesa: „Kasiu, jesteś głupia", bo po prostu o Tobie (czyli mnie, wychodzi na to, że mnie) zapomniał i nie chce mu się nawet — u boku blond laski, z którą pomyka w kierunku zachodzącego słońca — wystukać tych trzech słów. Mężczyznom wielką frajdę sprawia zdobywanie tego, na czym im zależy. Jeżeli facetowi zależy na Tobie, to Cię znajdzie. Jeżeli uważasz, że dałaś mu zbyt mało czasu, żeby Cię zauważył, docenił i pokochał, pomyśl, jak szybko Ty go dostrzegłaś, i podziel to na pół. Mniej więcej tak szybko myśliwy namierza swoją ofiarę. Jeśli trzepotanie rzęsami, powłóczyste spojrzenia, subtelne zaproszenia nie robią na nim wrażenia, nie znaczy to, iż jest nieśmiały, oczarowany do nieprzytomności czy wręcz nieprzytomny. Oznacza to ni mniej, ni więcej, że nie robisz na nim wrażenia. O dziwo, mężczyzna, któremu zależy na kobiecie, potrafi: znaleźć jej numer, znaleźć jej e-mail, znaleźć ją samą, choćby widzieli się przez minutę w barku za rogiem. Następnie potrafi: wystukać pracowicie ten numer, choćby po to, by usłyszeć jej głos, napisać zabawnego e-maila, który ją zaintryguje na tyle, by odpisała, palnąć ją gazetą w łeb, jeśli spotykają się siedemdziesiąty siódmy raz w tym barku, a ona go nie zauważa. Wiem, że to graniczy z nieprawdopodobnym, ale mężczyzna, któremu zależy na kobiecie, potrafi: dzwonić do niej codziennie, bez względu na brak zasięgu (nawet jeśli mężczyzna zgubi zasięg, to zasięg odnajdzie mężczyznę), odpowiadać na jej e-maile niemal natychmiast po otrzymaniu, być zawsze pod telefonem, wgapiać się w komórkę, z nadzieją, że ten esemes jest właśnie od niej, hipnotyzować outlook, żeby email od ukochanej kobiety szybciej doszedł. Rozumiesz, co mam na myśli? Facet potrafi! Więcej: zakochany facet potrafi to co my!!! Jeżeli Twój Ukochany (lub wydaje Ci się, że Twój Ukochany): 1. Nie dzwoni, to znaczy, że nie chce zadzwonić. Nie „nie umie zadzwonić", nie „telefon zeżarł mu grizzly", lecz nie chce. Jeżeli dzwoni, żebyś Ty oddzwoniła, i gada godzinami na Twój koszt, to... poszukaj sobie innego mężczyzny. 2. Nie pisze, to znaczy, że niewystarczająco chce mu się napisać. Jeżeli nawet wylądował przymusowo w Złotych Pitolonych Piaskach, gdzie nie ma netu, to choć raz dziennie poleci na Marsa, by stamtąd wysłać e-mail albo chociaż krótki wesoły esemes: „Kasiu, jesteś głupia do kwadratu, ale i tak Cię kocham". No dobra, bez „kocham Cię", bo tego facet nie umie pisać. 3. Nie ma czasu na randki, to znaczy, że nie chce mieć czasu na randki, bo zakochany facet jest tak złakniony swej łani, że morza przebędzie o jednym złamanym wiośle, góry przemierzy w samych skarpetkach i podkoszulku z napisem Adidas, rzeki i lasy, i tak dalej byle: tylko dorwać się do ukochanej, podotykać jej chwilę ze szczerą radością na twarzy, a następnie do świtu uprawiać z nią seks, seks, seks, a gdy już nie będzie mógł, to jeszcze choć raz uprawi z nią seks, po czym padnie, ale nim padnie do końca, jeszcze ukochanej podotyka. 4. Uważa, że ważniejsze od Ciebie są: była żona, mamusia, chora na włosy teściowa, dziecko z poprzedniego małżeństwa, przyjaciółka z podstawówki lub (co gorsza) przyjaciel, sąsiadka z takim

fajnym ujadającym pieskiem, który tylko marzy, by się przelecieć, kioskarka bez pieska, za to z biustem ( ) — tu wpisz, kto jest od Ciebie ważniejszy. Nikt nie jest. Dla zakochanego mężczyzny najważniejsza na świecie jesteś TY, bo to z Tobą, nie z pieskiem sąsiadki chce uprawiać seks, seks, seks, a potem mieć trójkę dzieci, domek z ogródkiem i ujadającego pieska, żeby patrzeć, jak daleko poleci. 5. Jest zmęczony, boli go głowa/gardło/brzuch/prawy jajnik/cokolwiek i nie może dziś z Tobą, „przepraszam, kochanie", uprawiać seksu, to znaczy, że nie ma ochoty uprawiać z tobą seksu i mieć raczej nie będzie, niż będzie. Zakochany facet staje się nagle superzdrowy i ZAWSZE, ale to ZAWSZE, nawet jak wiozą go na OIOM po zawale, ma ochotę Cię dotykać, kochać, całować i to, co robią ludzie zakochani, robić. A jeżeli naprawdę wiozą go na OIOM, to przynajmniej szuka Twojej ręki, żeby Cię za nią potrzymać. 6. Niechcący Cię zdradził, ale to było przypadkiem, po ciemku, jakoś tak i już nigdy więcej. Nie ma „niechcący". Zdrowy na umyśle facet wie, co robi, z kim robi, i wie, że jeśli nie robi tego z Tobą, to robi z kim innym, a skoro tak, to cię zdradza. Nawet gdy wina nie brakuje i wszystkie kobiety piękne są, Twój mężczyzna doskonale zdaje sobie sprawę, że właśnie idzie do łóżka (albo gdzie indziej) z inną kobietą. Jeśli nie zdaje sobie sprawy z powodu pomroczności jasnej, to nie pójdzie, bo nie będzie mógł. Dla zakochanego mężczyzny nie istnieją inne kobiety. Po prostu. Są aseksualne, a jeśli nawet za którąś się obejrzy, to potrafi utrzymać przy sobie łapy i nie tylko łapy, bo wie, że zdrada Ciebie śmiertelnie zrani. I nie ma: „bo mężczyźni są z natury poligamiczni". To zwykła głupawa wymówka, którą dałyśmy sobie wcisnąć, by tłumaczyć naszych facetów. Mężczyzna z natury poligamiczny niech sobie poszuka z natury poligamicznej kobiety, bo Ty jesteś monogamiczna i zasługujesz na wierność. 7. Boi się trwałego związku. Oraz „kocham Cię". Woli, byście byli przyjaciółmi. Pragnie związku wolnego i takie tam pierdoły. Mężczyzna, który Ciebie naprawdę pragnie, zrobi wszystko — wyzna Ci miłość sześć razy na sekundę, poprosi, klęcząc z bukietem kwiatów, o rękę pośrodku Trasy Toruńskiej, skoczy oknem i wróci b a l k o n e m — z r o b i wszystko, by tylko dobrać się do Ciebie i (Ty już wiesz co). I nigdy w życiu nie podzieli się Tobą z innym mężczyzną. Nie zgodzi się na żaden wolny związek i nie wystarczy mu czuła przyjaźń. Bo pragnie Ciebie i Ciebie kocha. I chce, żebyś Ty kochała tylko jego. W każdej pozycji. 8. Odchodzi i nie wraca. Dni, ranki, wieczory. A pełne zwierza bory. Zakochany mężczyzna, nawet gdyby w owych borach został pożarty przez pełne zwierza, przed pożarciem zdąży Cię zapewnić o swojej miłości. A jeśli absolutnie nie musi, to nie odstąpi Ciebie ani na krok. Z tegoż względu, że zakochany mężczyzna (zupełnie jak zakochana kobieta! no nie! serio!!) LUBI przebywać w Twoim towarzystwie bezustannie. Nie musi ciągle

wisieć Ci nad głową, ale przynajmniej LUBI Cię słyszeć, LUBI widzieć, LUBI czuć, że jesteś z nim. Jesteś jego. Jeśli odchodzi, to na chwilę, i wraca wtedy, gdy obiecał, że wróci. A nawet wcześniej. (I wtedy masz kłopot z upchnięciem kochanka do szafy). Jeśli chwilowo nie może wrócić, to i tak jest przy Tobie sercem, duszą i zakochanym umysłem. Nie zapomni zadzwonić, nie zapomni powiedzieć, że Cię kocha, i nie zapomni Twojego imienia. 9. Nie dba o Ciebie. Nooo... jeśli Twój mężczyzna nie dba o Ciebie, to nie on jest mutantem, tylko ty. Sorry, Winnetou. Mogłabym tak wyliczać w nieskończoność, bo też nieskończona jest pomysłowość kobiet w wymyślaniu wymówek dla niekochających mężczyzn, ale myślę, że załapałaś, o co biega (tak, tak, Kasiu, to Ciebie też dotyczy!). Zamiast więc wgapiać się w telefon, modlić do komputera lub słać tęskne esemesy bez odpowiedzi, wyjdź na spacer. Może spotkasz faceta, który się w Tobie zakocha ze wzajemnością i wreszcie poczujesz subtelną różnicę między „nie zależy" a „zależy" mu na Tobie? Jesteś warta takiej miłości! Ja zresztą też. Idę wykasować ten głupi numer i ten głupi e-mail do tego głupiego XYZ. A potem pójdę na spacer. Jest wprawdzie pierwsza w nocy i raczej nie spotkam K N B K w ciemnym lesie, ale przynajmniej mózg przed snem przewietrzę, czego i Tobie, Droga Czytelniczko, życzę. SESJA, KTÓREJ NIE DA SIĘ ZAPOMNIEĆ Dziś w nocy obudziłam się i poczułam, że przestał mnie boleć wstrząśnięty mózg. Od rana więc biegałam i załatwiałam wszystkie zaległe sprawy — zaległe tak od maja zeszłego roku — a teraz pełna werwy i natchnienia mogę Wam opowiedzieć o sesji zdjęciowej, która odbyła się (dzięki Bogu i innym) w ubiegły weekend. Artykuł ten dedykuję tym wszystkim (szczególnie koleżankom po piórze), które, widząc „Poczekajkę" czy „Zachcianek", kwitują: „Ty, Kasiu, to masz szczęście, takie ładne okładki...". Otóż praca nad „taką ładną okładką" wyglądała następująco: Jesienią zeszłego roku zaczęłam przygotowywać się do dwudniowej sesji fotograficznej. Jak zauważyłyście, choć niewielu niewtajemniczonych to zauważa (niestety, nawet moja kumpelka, trzymając w rękach „Poczekajkę", zapytała, skąd wzięłam taką fajną modelkę), na okładkach jestem ja. Z paru powodów: 1. To moja próżność oczywiście, choćbym miała stać tyłem albo nawet do góry nogami 2. Wynajęcie modelki to dodatkowe koszty, które i tak są już zabójcze dla mojego debetu 3. Nigdy, za żadne pieniądze nie zmusiłabym modelki do wyczyniania tego, na co poważyłam się ja — pro publico bono. Tyle kwestią wyjaśnienia, dlaczego produkuję się na swoich okładkach. Dlaczego w ogóle walczę, by zdjęcie na okładce było wymyślone i zrealizowane przeze mnie, choć słowa o tym nigdzie nie ma? Cóż... powiedzmy, że lubię swoje książki i m a m baardzo wyraźną wizję tego, jak powinny wyglądać.

Ad rem: jesienią zaczęłam przygotowania. Potrzebne były mi na pewno suknia i miecz. O kupieniu sukni, w jakiej występuje bohaterka powieści mego życia „Gry o Ferrin", mogłam zapomnieć. Pozostała krawcowa specjalizująca się w szyciu strojów dawnych. Małgosia Rekosz. Ludzie... ile my godzin spędziłyśmy w mniejszym lub większym gronie, projektując suknię... Białą, zdobioną złoto-czarnopurpuro-wym haftem... Miała być obcisła, ale wygodna, szeroka u dołu, bardzo, zaprojektowana do jazdy konnej tak, by nie widać było w galopie kolan et cetera... Zdobycie materiału, koronki, aksamitki, innej aksamitki, sprowadzenie z USA płaszcza (bo w Polsce takiego bym nie znalazła) to osobny rozdział mego życia. Wbijanie szpilek podczas przymiarki i tracenie oddechu w gorsecie — również, ale ja to lubię. Gotową suknię odebrałam dwa dni przed sesją... Miecz to historia kosmiczna. Jak pamiętacie, upatrzyłam sobie taki jeden i... zakochałam się. Ten albo żaden. Ale z U S A nie chcieli mi przysłać, a było to jedyne miejsce i jedyne dwa miecze w naszej Galaktyce, gdzie mogłam jeden nabyć. Z pomocą pospieszyła mi koleżanka z liceum mieszkająca w Kanadzie. Oleńka Płachta. Dziewczyny... Ona sprowadzała ten miecz najpierw ze Stanów do Kanady, potem próbowała wysłać go pocztą lotniczą, ale stwierdzili, że to broń, w końcu zdesperowana próbowała sową, ale sowa popukała się wymownie. Pozostał statek. Miecz przez Grenlandię i Przylądek Dobrej Nadziei płynął dwa miesiące do Polski. Ola zjadła przez ten czas wszystkie paznokcie, bojąc się, że zaginął i z mojej okładki nici. Gdy doszedł... oniemiałam na jego widok. Żadne zdjęcie nie oddaje uroku tego miecza. I jego widoku nad moim łóżkiem. I wiecie co? Ola nie chciała żadnych pieniędzy. Nawet zwrotu kosztów. Wystarczyła jej satysfakcja, że przyczyni się do powstania okładki „Gry o Ferrin" i kilku następnych książek. Rzadko spotykam się z taką bezinteresownością. Dziękuję, Oleńka. Gdy miecz, suknia, pas do miecza, sukienki do „Zmy ślonej" i milion innych rekwizytów czekało na ostatni weekend kwietnia (był to deadline, jeśli zapowiedzi książek miały się znaleźć w katalogu Albatrosa, a nic nie działa na mnie tak jak dobry powód i krótki deadline), pozostało zmontować ekipę. Teraz, po tych dwóch dniach, myślę, że to podstawa: mówcie, co chcecie, ale świetnie dobrani ludzie, którzy z przyjemnością ze sobą pracują (za darmo) dla jakiejś tam Kasi Michalak, są kluczem do sukcesu. Dzięki Jurkowi (kierowca, asystent, bankomat, gdy zapomniałam wziąć cash, oraz ręce WeddSa'arda dzierżące miecz), Konradowi (niezmordowany operator kamery z teledysku, autor kolejnej sesji okładkowej, niewyparzona gęba, ale dusza człowiek) i naszej forumowej Sylwii (która sto razy sznurowała tasiemki sukni, cierpliwie pomagała mi ją wkładać i zdejmować, słysząc jękliwe piski: „Ręce...! Suwak...! Włosy...!!!") ta sesja doszła do skutku, udała się, a ja w ogóle żyję. Kolejność podałam alfabetyczną, bo wszyscy byli równie ważni i niezbędni oraz bezinteresowni. Okej. Dochodzimy do samego D-Dayu. Jest piątek wieczór. Rekwizyty niemal w komplecie. Kwiaty (niezapominajki i żonkile) stoją w wazonie. Ja wracam biegiem z Galerii Mokotów, gdzie dokupowałam trzy metry czarnej wstążki, by powiewała na wietrze, młotek do zrobienia dziurek w pasie, bo nikt nie przewidział, że żołnierz może mieć mniej niż sześćdziesiąt centymetrów w talii, i inne drobiazgi. Do godziny 3.00 wyszywamy z Sylwią sprzączki, suwaki, robimy dziurki w pasie (wiertarką — całkiem dobrze nam to wyszło), ćwiczymy na sucho poszczególne ujęcia, by nie tracić czasu na planie (Sarisa

zastępuje lampa nad stołem, którą obejmuję jak wariatka). Po czterech godzinach snu pobudka. Ja — napędzana adrenaliną — zwarta i gotowa do boju robię makijaż i śniadanie. Sylwia zasypia nad kanapką i muszę ją budzić, niczym szwabski żandarm. Mamy pół godziny opóźnienia, ale spoko, jest czas. Ruszamy, sprawdziwszy listę rekwizytów. Konrad każe mi — antytalenciu — narysować plan zdjęć, jakie chcę mieć (storyboard czy jakoś tak), a gdy zmuszona niewybrednymi słowy czynię to, obśmiewa moje bohomazy bezlitośnie. Potem dla rozgrzewki zaczynam się z nim kłócić i jak zwykle nie może mnie przegadać. Dojeżdżamy do pitolonego skansenu (jak ja nie cierpię tego miejsca... dobrze, że to już ostatni tom „Poczekajki"). Jest ranek. Zimno jak cholera, a pierwsze zdjęcia mam w letniej cieniutkiej sukience, ale nie to jest zabawne. Zabawne jest to, że chatka nie obrosła zieleniną. Jest goła. Jakaś pani sadzi właśnie malutkie zielone coś. Gdyby nie zdjęcia sprzed roku... Pod chatką spędzamy pół dnia: żółta sukienka plus żonkile, błękitna i niezapominajki, niebieska do „Zmyślonej", miecz ze wstążkami i bez, Anaela na łące et cetera... Coraz sprawniej idzie nam błyskawiczna zmiana sukienek. Uwaga: Sylwii nie trzęsą się już ręce, gdy zapina mi cholerny suwak! Po skansenie ruszamy na Gdańsk. Tam, pod Starogardem Gdańskim jest stadnina Sarisów, czyli koni fryzyjskich, której właściciel zgodził się użyczyć domu i czasu na naszą sesję. No i Sarisa oczywiście. Drogę urozmaicają nam: kłótnie z Konradem (z przewagą liczebną reszty ekipy), zbłądzenie na czyjeś pole, z którego nas oczywiście gonią, zjazd do lasu, gdzie niespodziewanie powstają najpiękniejsze zdjęcia, których miało nie być. Dodam, że zdjęcie do pamiętniczka miało być na łące wśród mleczy (żółte mlecze — żółta sukienka), ale (kurde!) w całej Polsce kwitną mlecze, tylko nie na naszej trasie. Jak rok temu z jaśminem... Mimo mego mendzenia: , j a chcę mlecze...", nie mamy gdzie się zatrzymać. Wybawia mnie — a ekipę ode mnie — ów las i zdjęcia w tak zwanej magie hour (zachodzące słońce). Całkiem szczęśliwi, gdzieś o 20.00, przybijamy do portu na nocleg. Przypominam: ja z Sylwią spałyśmy trzy godziny, chłopaki są na nogach od rana... Noc jest piękna. Zmordowani siedzimy, gapiąc się na gwiazdy, jakich w Warszawie nie uświadczysz. Oczywiście kłócimy się z Konradem, ale tak pro forma, żeby nie wyjść z wprawy. Potem do 1.00 odpruwam suwak, bo już z nim nie mogę... Nazajutrz po śniadaniu (10.00) właściciel wyprowadza ogiera. Cóż rzec... Koń jest piękny i... No właśnie. I zaczyna się bonanza. Wyprowadzany tylko do krycia ma ochotę raczej na klacze niż na mnie. Co więcej: nie lubi bieli i czerwieni. I — pełen werwy — chciałby się wybiegać. — Ma jakieś narowy? — pytam od niechcenia właściciela. — Lubi w galopie robić baranki. Ale go polonżuję chwilę, to para z niego zejdzie.

Baranki? Czyli będziemy mieli western... — Konrad — mówię, widząc, co wściekły koń wyprawia, biegając na lonży — nie piernicz się z ostrością, tylko cykaj ile wlezie. Ten koń jest pieprznięty... Patrzymy, jak ogier w galopie omal nie zabija stajennego, strzelając w jego stronę kopytami. Ja powoli wyciągam zza pasa miecz i oddaję go Jurkowi, mimo że zdjęcia miały być z mieczem... Jak mam spadać, to przynajmniej na własny miecz nie mogę się nadziać! Przytulanie jeszcze wyszło nieźle, widać ogier jak to ogier, lubił być przytulany, za to sesja zdjęciowa Sarisa ze m n ą na grzbiecie trwała może z dziesięć sekund. Nikomu nie przyszło do głowy, by mnie podsadzić na coś, co jest wyższe ode mnie. Zwykle robię szpagat i tak się wdrapuję, ale nie wtedy, gdy ściąga mnie w dół pięć kilo sukni i płaszcza. Nie zdążyłam włożyć nogi w drugie strzemię, nie zdążyli podać mi wodzy, gdy koń ruszył galopem, strzelając z zadu. Dzielnie usiłowałam dotrwać na jego grzbiecie do momentu, gdy zatrzyma go lonża (wodzy nie miałam), ale już szarpnięcia za ową i wybicia z zadu, sorry, nie wytrzymałam. Potem było długie „lecę, bo chcę, lecę, bo życie jest złe". Koniec lotu był równie gwałtowny jak jego początek: najpierw oberwałam w nogę kopytem, potem grzmotnęłam głową o ziemię. N i m blado-zielono-szara ekipa zdążyła do mnie dobiec, dokonałam samooględzin, stwierdzając, że noga nie jest złamana, ciężkich obrażeń nie mam, a że widzę podwójnie i łeb mnie... boli. Cóż. Cena sławy. O tym, że nogę mi urwało, mam wstrząs mózgu i podwójnie widzę, nikomu nie pisnęłam ani słowa, bo nie pozwoliliby mi wsiąść powtórnie, a nie po to telepaliśmy się tyle kilometrów, by mieć zdjęcia pod koniem, a nie na. P O D to ja mogłam zrobić w Łomiankach albo na Bielanach. A resztę w Lasku Bielańskim. Niekoniecznie pod Gdańskiem. Właściciel, też nieco blady, widząc, że otrzepuję się dziarsko, gotowa ponowić próbę (chyba byłam w szoku i nienormalna), zaproponował, że przyprowadzi klacz. Taką spokojną. Na biegunach. Dzieci na niej jeżdżą. Stanowczo chciałam klacz na biegunach. Najlepiej wypchaną. Ekipa nalegała, bym zrobiła fotomontaż z jakimś koniem w Photoshopie, ale nie po to... Konina na widok białej sukni i czerwonego płaszcza (a może na mój widok?) dostała amoku. Jakoś na nią wsiadłam. Tym razem ja trzymałam wodze i dzięki Bogu, bo spokojna klacz na biegunach nagle wyrwała z kopyta, tym razem celnie trafiając stajennego i wyłamując mi paznokieć. Spoko, naro-wistego konia zatrzymam, jak mam czym. Po paru powtórkach wściekłego galopu i rzucania łbem na boki udało mi się utrzymać ją w miejscu na tak długo, by zrobić parę zdjęć. Nawet miecz z wielką ostrożnością, by nie spłoszyć tej jakże spokojnej klaczy, mi podano. Nie wiem, kto kogo żegnał z większą ulgą: my właściciela czy właściciel nas. Jedno jest pewne: przyszywane do 3.00

sprzączki i pas przez pierś, do którego dodatkowo przywiązałam płaszcz, uratowały mi życie, bo gdybym miała podczas upadku wiązany na szyi, zdekapitowałby mnie jak amen w pacierzu. To ku przestrodze dla koneserek jazdy w płaszczu na dzikich koniach. Kawałka drogi powrotnej nie pamiętam. Wszyscy byliśmy markotni. Ekipa w szoku. Ja bez nogi, za to z podwójnym mózgiem, który pulsował na każdym wyboju. Ożywiliśmy się przy obiedzie, gdy Konrad zarządził sesję awaryjną („prawdę mówiąc, Kaśka, te foty z koniem są do dupy"). I ta sesja wyszła wręcz o k ł a d k o w e Zatrzymaliśmy się w tym samym lesie, co poprzednio, w scenerii wprost ferrinowej. Wymyśliłam, że związana będę klęczała, czekając na ścięcie. Dałam Sylwii bandaż zdjęty z nogi i rzekłam: — Wiąż. Ino mocno. Tak, bym poczuła, jak to jest być związaną. Sylwia wczuła się w rolę pętającej, bo rąk to ja potem rozetrzeć przez pół drogi nie mogłam. Jurek także się wczuł, wbijając mi czubek miecza w kark (wiecie, że to naprawdę boli? Czarny Tytanian był nieostrzony, a jednak samym ciężarem kaleczył skórę, zadziwiające...). Potem pięćdziesiąt cztery razy sięgałam po zakrwawiony oręż, padając za każdym razem twarzą w iglasty mech (kurde, nawet galop na wściek łym koniu nie był tak męczący fizycznie), i... mogłam ogłosić koniec zdjęć. I uśmiechnąć się, mimo że w dalszym ciągu puchł mi mózg i noga. Resztę drogi śpiewaliśmy na głos „Poczekajkę", dopóki bateria w laptopie nie siadła. Gdy padła bateria i Sylwia, popiskiwałam cichutko na wyraźne życzenie Jurka wszystkie piosenki, jakie znałam, oprócz kołysanek. Do Warszawy dojechaliśmy koło 22.00. Zmęczeni, lecz szczęśliwi (powinnam mówić za siebie, ale do dziś nie usłyszałam reklamacji). Nazajutrz wstałam o 6.00 (tak, tak, sypianie do południa dawno odeszło w niepamięć), by rzeźbić próbne okładki. Rzeźbiłam do wieczora... Podsumowanie: zyski — sześćset zdjęć, z których wykorzystam 9 (słownie: dziewięć), straty własne — rannych szt. 1, zgubionych spinek szt. 1. Poległych brak. Raz jeszcze dziękuję ludziom, którzy bezinteresownie mi pomogli: mojej wspaniałej ekipie za sesję, Oli z Kanady za miecz, Panu Bogu za opiekę, sobie za kobiecą intuicję (sprzączki przy płaszczu) i obu wściekłym koniom za to, że tak szybko i sprawnie poszły zdjęcia. PS Jak jeszcze raz usłyszę od kogoś „Kasia, ty to masz szczęście, że masz takie ładne okładki", wezmę „Poczekajkę" w twardej oprawie i palnę „życzliwego/wą" w łeb, aż poczują się tak, jakby ich koń kopnął. Ludzie! Oprócz szczęścia potrzebny jest pomysł, ciężka praca, pomoc przyjaciół i ogromna determinacja. Że o pieniądzach nie wspomnę.

„POCZEKAJKA" A HARLEQUIN Natchnęła mnie recenzja „Poczekajki" na jakiejś stronie, już nie pamiętam jakiej, w której stało jak byk, iż moja książka „okazała się kolejnym harleąuinem, szkoda". Postanowiłam dowiedzieć się, jak wygląda „zwykły harleąuin", i samokrytycznie zmierzyć się z nim. Porównać moje debiutanckie dzieło do wyklętych „powieścideł dla kucharek". I BYNAJMNIEJ nie jest to zemsta na Jedynym Słusznym, bo ten pomysł przyszedł mi do głowy ze dwa tygodnie temu, ale na realizację musiał poczekać. Wczoraj weszłam więc chyłkiem do kiosku, chwyciłam pierwszą z brzegu książczynę, zapłaciłam jedenaście złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy (w tym zero procent VAT), po czym umknęłam do domu. Tam oprawiłam harleąuina w gazetę, że niby „Cosmo" czytam, i... wsiąkłam. Dziś, ukończywszy lekturę, zabawiłam się (po pachy) w „Znajdź dziesięć szczegółów". Oto różnice i podobieństwa typowego harleąuina i „Poczekajki". 1. TYTUŁ Różnice: Harleąuin — tytuł ma intrygujący, oryginalny, frapujący, na przykład: „Wymarzona miłość", „Rydwany namiętności" (niemal jak moje wczesnolicealne „Semafory jutra"), „Mężczyzna marzeń" oraz „Radosne dni". Tytuł absolutnie nie zdradza fabuły. Ten kupiony przeze mnie, „Porwanie księżnej", oczywiście NIE BĘDZIE o porwaniu jakiejś księżnej! „Poczekajka" — tytuł ma „pretensjonalny" oraz „dziwaczny". Zdradza wstęp, rozwinięcie i zakończenie powieści. Podobieństwa: Harleąuin — tytuł czasami zdradza miejsce akcji, na przykład: „Powrót do Rzymu", „Tydzień na Fidżi", „Na jachcie milionera". „Poczekajka" — również zdradza, ale w sposób mało wyrafinowany i zbyt dosłowny. 2. FABUŁA Różnice: Harleąuin — można ją streścić, co jest istotne, jednym słowem: uciekają. Fabuła nieprzewidywalna i pełna zwrotów akcji: jeśli uciekają, to czynią to konsekwentnie do przedostatniej strony, na której uciekli. Harleąuina (co też jest istotne) można czytać, myśląc o czym innym. Gdy powracasz mózgiem do fabuły, w dalszym ciągu uciekają i nic a nic nie umknęli. „Poczekajka" — fabuła „nudna" i „przewidywalna do bólu".

Nie da się jej streścić jednym słowem! Najwyżej dwoma — „o niczym". Nie da się wyłączyć podczas czytania, bo już po dwóch stronach traci się wątek i trzeba wracać tam, gdzie się go straciło. Harleąuin jest poprawny politycznie: w tej wybitnie kobiecej powieści co najmniej jeden książę jest gejem. „Poczekajka" NIE JEST poprawna politycznie: żaden z występujących w niej książąt nie jest gejem. Podobieństwa: Objętość obu książek podobna: około trzystu stronic, tylko harleąuin jest kieszonkowy, a „Poczekajka" pełnowymiarowa. Obie książki da się przeczytać w jedną noc. Choć harleąuina jednym tchem już nie, bo zapomniałabym oddychać... 3. BOHATEROWIE Same różnice: Harleąuin — bohaterowie mają proste, ładne imiona. W przykładowym „Porwaniu księżnej" jest to Eva (sorki, musiałam poszukać, jest: strona trzydziesta dziewiąta), czyli Evaline Claire Elizabetta Melanie Nicole la Jabojette de Maubourg, oraz Jack, czyli (muszę znaleźć, ja naprawdę staram się być uczciwa i to, co piszę, jest prawdą) Sebastian (nikt by na to nie wpadł, że Jack to skrót od Sebastian) John Ryder Ravenhurst. Bohaterowie są dowcipni i inteligentni. Potrafią niemożliwe. (Suknię — „Musisz zasznurować mój gorset. Mocniej. Pociągnij za tasiemki. Spróbuj zawiązać je na kokardę. A teraz zapnij jeszcze guziki, ja nie sięgam" — zdejmują w jednej chwili oraz błyskawicznie). Są jednocześnie dziewiczo czyści ( J e s t e m wdową, m a m dziecko, ale tak naprawdę jesteś moim pierwszym" oraz , jestem wyjątkowo nudną cnotką") i wyrafinowani w seksie („dzisiaj ja wezmę CIEBIE, Jack" oraz „chyba nie myślałaś, że jestem dziewiczo czysty?"). „Poczekajka" — bohaterowie noszą dziwne i wydumane imiona: Patrycja, Gabriel, Łukasz, Panda-pies. Są „głupi jak prawy but z lewej nogi" oraz „Wiedźmo, jesteś debilką!", nieciekawi i bez charakteru. Przewidywalni. Mało oryginalni. Wykonują zawody tak zwyczajne jak: lekarz weterynarii w zoo, płatny kochanek, utrzymanek ojca, pisarz fantasy. Nie to co w harleąuinie (najczęstszy zawód to książę lub milioner). 4. OKŁADKA Harleąuin — piękna okładka w żywych oraz pastelowych kolorach. „Poczekajka" — zielona.

Harleąuin — na okładce męski mężczyzna (zawsze) i kobieca kobieta (zawsze). „Poczekajka" — na okładce CHATA (zawsze). 5. MIŁOŚĆ (Uwaga — to najprawdziwsza prawda!). Harleąuin — na dwieście pięćdziesiątej siódmej stronie odkrywają (przy pomocy osoby trzeciej, czyli siostry lub brata), że się kochają (odkrywają to bardzo intensywnie, bo się książka kończy), przy czym nie naraz i nie nawzajem. Wygląda to tak (cytaty): — Nic nie poradzę na to, że tak bardzo go kocham! (...) Kochałabym go nawet, gdyby był synem rybaka (a nie księciem — przyp. mój). — Mówiła mu pani, że go kocha? — Skądże! To takie upokarzające... — Nie, wcale nie, jeśli i on panią kocha. Kochała go. — Gdybyś mnie kochał, nie powiedziałbyś tego. — Gdybym cię kochał, moja odpowiedź brzmiałaby tak samo. (...) — Jak mogłabym zapomnieć. Kocham cię... — Bo mnie nie kocha, jak sądzę. — A powiedziałaś mu, że go kochasz? Nie? Dlaczego? — Bo myślałam, że będzie wiedział. A kiedy mu powiedziałam, że go kocham, po co miałam wyznawać mu miłość? (Umarłam). — Odpowiedział takimi słowami: „Nie kocham cię?". (...) Przynajmniej nie dała mu do zrozumienia, że go kocha. A on za bardzo ją kochał.

— Kochasz ją. — Kto ci powiedział, że ją kocham? — Nie przyszło ci do głowy, że i ona cię kocha? — A więc ona mnie kocha? (Nie, debilu, nie kocha!!). Eva go kochała?! On ją kochał! Umiał czytać z ust: „Jak mogłabym zapomnieć. Kocham cię". — Co takiego?! Jack, przecież ty ją kochasz! A teraz wiesz, że i ona kocha ciebie! — Sądzę, że ją kochasz. Zdaniem Bel Jack ją kochał. Kochała go. (O kurde, muszę odetchnąć...). „Poczekajka" — wyznają sobie miłość raz. I to Patrycja swojemu psu. 6. SEKS Harleąuin — już od sto pięćdziesiątej ósmej strony uprawiają namiętny seks. „Poczekajka" — dwa razy PRAWIE uprawiają seks. 7. ZWIERZĘTA Harleąuin — występują tylko trzy konie (dwa wałachy, z czego jeden ogier, oraz klacz), ale wszystkie trzy za dużo koniują. „Poczekajka" — występuje mnóstwo zwierząt, ale tylko jeden koń. Na szczęście również za dużo koniuje. 8. PUNKTY KULMINACYJNE Harleąuin — są zdumiewające i zaskakujące: „Przy wejściu do gospody zastali Grimstone'a oraz obu lokajów, którzy wraz z gospodarzem ochoczo wymieniali uwagi na temat kondycji butów Jacka". (Umarłam). „Poczekajka" — nie znalazłam ani jednego, który mógłby się równać z wyżej przytoczonym. 9. ZAKOŃCZENIE Same podobieństwa: Harleąuin — kończy się przewidywalnie i B A R D Z O

dobrze. „Poczekajka" — kończy się przewidywalnie i dobrze. 10. AUTORKA Harleąuin — autorka o prostym, wdzięcznym imieniu i nazwisku: Louise Allen. „Poczekajka" — ta (@#%$@#%$#) Katarzyna Michalak. Jedyne in plus w tym zestawieniu dla „Poczekajki": Autorkę można wyrzucać z każdego forum. Autorki harleąuina nie można wyrzucić z forum, bo takowa nie istnieje (jest pseudonimem literackim dorabiającej w ten sposób Autorki któregoś z arcydzieł). PODSUMOWANIE „Poczekajka" nawet z harleąuinem przegrywa 1:9. WNIOSKI: Dla potencjalnych czytelniczek: nie kupować „Poczekajki". Dla autorki harleąuina: ujawnić się. Dla autorki „Poczekajki": zejść do konspiracji. PIT CZYLI PŁAĆ I TYLE! Instrukcja: formularz należy wypełnić czytelnie, niebieskim (ale nie jasnoniebieskim) lub czarnym (ale nie ciemnoczar-nym) długopisem albo piórem wiecznym. Za użycie ołówka, flamastra lub kredek grozi kara dożywotniego więzienia. Przy wypełnianiu formularza na komputerze należy używać czcionki Times N e w Roman 14 prosta, nie kursywa. Za użycie innej czcionki lub kursywy grozi konfiskata komputera. Oraz kara dożywotniego więzienia. W rubryce 1. wpisz jakąkolwiek liczbę i natychmiast o niej zapomnij. Nie będzie do niczego potrzebna. W rubryce 2. wpisz sumę obwodu głowy i długości stopy. Jeżeli otrzymałeś/łaś liczbę ujemną, zgłoś się na pogotowie. W rubryce 3. wpisz wysokość P K B brutto, pomnożoną przez liczbę puszek z k a r m ą Whiskas znajdujących się w najbliższym sklepie spożywczym. Do wyniku dopisz dwa zera i wyciągnij pierwiastek kwadratowy. Masz na to dwa dni. Wynik wpisz w rubryce 145. o ile taka istnieje. Wyniku nie zaokrąglaj! Jeśli pomyliłeś/łaś się w obliczeniach, co na pewno wykryjemy, grozi ci kara śmierci poprzez łubu-du! W rubryce 14. wpisz liczbę będącą iloczynem odległości Ziemi od Księżyca i liczby członków Twojej rodziny. Jeśli w Twojej rodzinie nie ma członków, wpisz zero, a na pewno Cię skontrolujemy, i to tak, byś popamiętał/a! Uwaga: jeżeli zaczęła drżeć Ci ręka, informujemy, że formularz wypełniony pismem

nieczytelnym zostanie uznany za formularz wypełniony pismem nieczytelnym, co grozi konfiskatą kota lub/i dziecka. Jeśli takowych nie .posiadasz, poczekamy... Rubryki 23. nie ma i nie będzie. W rubryce 3 1 . (jeśli u Ciebie nosi ona tytuł taki jak u nas, to jest „Dochody z gospodarstwa rolnego") wpisz dochody z gospodarstwa rolnego za ostatnie pięć lat. Jeżeli nie prowadzisz gospodarstwa rolnego, natychmiast je załóż i wpisz dochody z gospodarstwa rolnego za ostatnie pięć lat. Masz na to trzy godziny, licząc od teraz. Rubryka 34. służy tylko po to, by formularz wyglądał poważniej i miał większą objętość — wpisz cokolwiek. W rubryce 44. wpisz wyniki wczorajszego losowania w Lotto, postaw przecinek w dowolnym miejscu. Tylko nie przed, gópku!! Jeżeli w Twoim formularzu figuruje rubryka 100., to jakaś pomyłka. Jeśli nie, cofasz się o trzy pola. Nie zapomnij o użyciu niebieskiego (ale nie jasnoniebieskiego) długopisu! W rubryce 112. wpisz życzenie, jakie masz do gości spod 112. W podrubryce 112.a) wpisz, co goście spod 112 mają zrobić Kaśce. Podrubrykę 112.b) pozostaw pustą — tu Kaśka wpisze, co goście spod 112 mają zrobić z Tobą. W rubryce 122. wpisz dzisiejszą datę, bez kropek. Jeżeli liczba wygląda imponująco, wygrałeś/łaś parę lewych butów, jeśli zaczyna się cyfrą 4 lub wyższą, dopisz swój iloraz inteligencji. Do poprzedniej liczby dodaj liczbę łosi zamieszkujących Puszczę Kampinoską. Jeżeli suma jest dodatnia, otrzymujesz łosia gratis, jeśli ujemna, otrzymujesz naganę ustną drugiego stopnia i darmowy kurs przysposobienia do życia w rodzinie, wraz z próbnym wykładowcą. W rubryce 134. wpisz liczbę postów, jakie napisałeś/łaś na tym forum. Nie krępuj się, pisz, co chcesz, jak szaleć, to szaleć. Liczbę podziel przez 5, pomnóż przez 20 i odejmij 117. Ty też otrzymałeś/łaś 5491487126? Liczbę z rubryki 156., o ile taka istnieje, dodaj do liczby z rubryki 44. Wynik pomnóż przez numer mieszkania, następnie podziel przez liczbę pi. Jeśli wynik jest dodatni, przechodzisz dalej, jeśli ujemny, tracisz kolejkę. Przepraw minusy z poprzednich rubryk na plusy, a plusy na minusy. Jeżeli otrzymałeś/łaś liczbę ujemną, czeka Cię dziesięć lat na wczasach w Guantanamo, gratulujemy i życzymy udanego wypoczynku. Jeżeli wynik jest dodatni, dopisz ze dwa zera, no, dla pewności trzy. Jest to kwota należnego podatku, jaką musisz wysłać na podane poniżej konto. (Wiemy, że nie jesteś taki głupi/taka głupia i od razu się kapniesz, iż nie jest to konto Narodowego Banku Polskiego, ale pewnego znanego polityka, no i co z tego?). Uwaga: ustawowo zwolnione z podatku są następujące podmioty:

a) znani politycy b) misie koala oraz łosie c) osoby oraz instytucje o dochodach rocznych powyżej miliarda złotych d) ponownie znani politycy e) nieznani też f) koledzy kazika, pruta wełna oraz wypławki białe — im jest i tak w życiu ciężko g) taki jeden koleś w śmiesznej czapce, dwojga imion: Osama Bin o nazwisku Laden h) urzędnicy Urzędu Skarbowego oraz w ogóle wszyscy urzędnicy, bo czemu nie? i) osoby, które pomyślnie wypełniły ten formularz. KONIE I KONIKI Uwaga, ten artykuł zawiera treści kontrowersyjne i wywrotowe. Mimo to „koniarzy", którym wydam się ignorantką lub profanem, proszę, by mnie nie linczowali na Jedynych Słusznych Forach. Ale dałam wstęp. To wszystko dlatego, że będę pisała dziś o koniach. A konie są tematem drażliwym, bo niektórzy ludzie mają na ich punkcie zaj...eee...hopla. Wczoraj zastanawiałam się, o czym napiszę kolejny felieton. Myślałam więc, myślałam i weszłam do empiku, żeby tam myśleć. Wcale nie. Chciałam przejrzeć miesięcznik o koniach. Skoro myślę o domku, to myślę i o koniku. Dziewczyny, specjalnie dla Was ten periodyk kupiłam. Jesteście mi winne trzynaście dziewięćdziesiąt. Zawierał bowiem tak śmieszne treści, że muszę je tutaj przytoczyć. Zaczynamy więc. Czytam ogłoszenia, pod którymi jest zwykle krótki opis zwierzęcia. Że jest spokojne albo pop... a właśnie, czemu wszystkie sprzedawane konie są spokojne jak muły? Nigdy nie widziałam ogłoszenia: „Jest narowisty i nienormalny. Kopie tak, by trafić w kolano. Zrzuca w galopie przez głowę". Nie spotkałam w swoim życiu konia, który nie miałby jakichś odbić. Przysięgam. Nawet te „spokojne jak koń na biegunach" wycinały numery. Ale odbiegłam od tematu, a o moich koniach będzie poniżej. Czytam więc te opisy i zaczynam mieć oczy jak sowa o północy.

Uważajcie: „Młody, perspektywiczny. O bardzo dobrych chodach. Naskakany. Mocno idący do przodu. Remont sportowy". I tu upadłam, choć siedziałam. Pierwsze zdanie jest jak ogłoszenie matrymonialne. Naskakany, to domyślam się, że choć młody, to się już w życiu naskakał. Mocno do przodu, a więc z ambicją, ale co to jest R E M O N T SPORTOWY?! Żeby ten koń był stary, to rozumiem, oddają go do kapitalnego remontu, ale młody? Ludzie, co to jest remont sportowy? Temu koniowi tuning zrobili czy co?! Konsternacja totalna. Czytam dalej. Już nie dziwiąc się wałachowi z bukietem arabskim. Wiem, że bukiet w przypadku konia to sposób noszenia ogona albo sam ogon. Ale (nie mogę, no normalnie nie mogę) widzę na zdjęciu konia, pod zdjęciem informacja, że to ogier, a w opisie: „Kandydat na ogiera". Ludzie! Jak ogier może być kandydatem na ogiera?! Może być kandydatem na wałacha najwyżej. Samiec kandydatem na samca... Pies kandydatem na psa, a chomik na chomika. No nie mogę... (Oczywiście domyśliłam się, że ten koń jest potencjalnym reproduktorem, ale opis mnie rozwalił). Następna perełka: „Dobry prospekt ujeżdżeniowy". Co to jest, do cholery?! Prospekt to reklama, ulotka, a nie koń. Rozumiem to jako „dobre perspektywy do ujeżdżenia", ale zaprawdę mogę się mylić. Nie rozumiem tego żargonu i już. „Bardzo ładna, kalibrowa" i nie jest to o beretcie .50, tylko o klaczy. Klacz kalibrowa. W lufie się mieści czy co? Poproszę o tłumaczenie z kosmicznego. „Chodzi w ręku, daje nogi". Albo „Sam wchodzi do przyczepy". Obok powinno być ogłoszenie: „Niestety, trzeba go wnosić do przyczepy". Kurde — „Bardzo miła klaczka z kwiatuszkiem". Ludzie, gdzie ten kwiatuszek!? Jestem lekarzem weterynarii, a w życiu konia z kwiatuszkiem nie widziałam! Na zdjęciu też nie miała ta miła klaczka kwiatuszka... Konsternacja. Strzałka, gwiazdka, o tym się uczyłam, ale koń z kwiatuszkiem!? Teraz o ogierze (spadłam z krzesła): „Bardzo dobrze kryje. Nie jest zużyty". No comments. „Daje potomstwo kolorowe". Super! Zielono-różowe na przykład. Kocham tę gazetę... „Bardzo dobrze prognozujący wałach" — ten by się na pogodynkę nadawał. Powinno być jeszcze: „dobrze wróży". Oczywiście wiem, że to „dobrze rokujący", ale... Uważajcie... „Zakupiony w łonie matki". Jaka poezja... Nie, nie mogę. M a m zapłakaną klawiaturę. Koniarze mnie zabiją. Następny kwiatek: „Źrebak ma nietypowe znamiona na szyi: liść i serce, z drugiej strony skrzypce — jest to jakiś znak dla hodowców". (Ja tego nie zmyślam, tak jest w ogłoszeniu!). Okej, przerywam lekturę, żeby Was nie zanudzić, a tak naprawdę to mięśnie twarzy mnie bolą i nie widzę przez łzy, co piszę. BAJKA O KSIĘŻNICZCE I KSIĘCIU Było raz sobie dziewczę nadobne, choć o swej nadobności miało niskie mniemanie. Widziało się bowiem za bohaterką tytułową baśni „Brzydkie kaczątko". Od najmłodszych łat molestowało Pana Boga o urodę, choćby znikomą, bo — będąc estetką — nie mogło ścierpieć brzydoty u siebie. Zanosiło więc modły i

błagania tej mniej więcej treści: — Chcę być księżniczką z bajki... Chcę być księżniczką z bajki... Chcę być księżniczką... — I tak codziennie, bez przerwy, w kółko to samo. Nie musiało owo dziewczę dodawać, że piękną, mądrą i bogatą, bo w bajkach tylko takie występują, a Boga uważało za wystarczająco domyślnego. Po kilku latach takich błagań istota o anielskiej wprost cierpliwości, j a k ą niewątpliwie jest Bóg, miała dosyć: spełniła błagania dziewczęcia i przedzierzgnęła brzydulę w księżniczkę (jak, nie pytajcie — sama chciałabym wiedzieć). O ironio!!! Ekskaczątko nie zauważyło tego i w dalszym ciągu widziało w lustrze swe poprzednie, zakompleksione wcielenie. Wciąż siedziało przed zwierciadełkiem i lało krokodyle łzy, że takiej pokraki i ąuasimodo w żeńskim wydaniu nikt nie zechce, że przez swą fizis szkaradną umrze w staropanieństwie et cetera, et cetera. I niech dobry Bóg coś na to poradzi, bo od tego on ci jest. Najwyższego szlag trafił, bo nieraz mówił wyraźnie: „Otwórz, sieroto, oczy, jesteś księżniczką!". A ponieważ dziewczę mimo to nie dawało Mu spokoju, doszedł do wniosku, że tylko książę może Go uratować, i zesłał księżniczce Księcia Na Białym Koniu, by uświadomił księżniczce (książę, nie koń, rzecz jasna), że księżniczką się stała, że nie grozi jej staropanieństwo i że jej ci on. Księżniczka oczywiście natychmiast i na zabój w księciu się zakochała. A książę — jak to w bajkach bywa — zakochał się w niej. I byłoby wszystko okej, gdyby księżniczka, kobiecą podejrzliwością wiedziona, nie zaczęła analizować uczuć swego ukochanego do niej: — Książę najmilszy, powiedz mi przecie, dlaczego akurat ja? — Ponieważ jesteś najpiękniejszą z księżniczek -— odparł ten natychmiast i z pełnym przekonaniem. Księżniczka najsampierw zatchnęła się z wrażenia, a gdy już głos odzyskała, wyrzekła te słowa: — Ożeż ty książę podły! Jak możesz łgać tak w żywe oczy! Nie widzisz, że to ja, Brzydkie Kaczątko?! Gdzież mi tam do księżniczki! To ja ci ufałam, a ty mi takie głodne kawałki wciskasz!? — Powiedziała to dosadniej, ale cenzura określenia tego by nie przepuściła. — A może chcesz mnie wykorzystać do niecnych celów i słowami mamisz!? — Tu podejrzliwie przyjrzała się kompletnie osłupiałemu księciu. — Aha! Z ciebie taki książę jak ze mnie księżniczka! Idź precz, ty podmieńcze! Tak dworować sobie z biednego, upośledzonego przez los Brzydkiego Kaczątka... — I zalała się łzami nad swym podłym losem. Książę, jak niepyszny (ale z pewną ulgą), zmył się czym prędzej, bo a nuż go luba czymś ciężkim w rozpaczy ugodzi? Pojechał zapolować na jakiegoś smoka (w celu ukojenia nadszarpniętego męskiego ego), a od wszelkiej maści księżniczek i innych dziewic poprzysiągł sobie trzymać się przez czas jakiś z daleka...

Księżniczka tymczasem dniami i nocami opłakiwała zawód miłosny... Ryczała — przepraszam, rozpaczała — tak szczerze i z takim zaangażowaniem, że Bóg, nie mogąc patrzeć spokojnie (chociaż może i powinien) na cierpienie niewinnej, zesłał jej księcia numer dwa. Ponownie w pełnej oprawie (to znaczy na białym koniu, choć i o prawdziwego księcia i białego konia nie jest tak łatwo) i romantycznej scenerii, bo taki miał dobry Bóg gest. Księżniczka ochoczo i natychmiast zakochała się w owym (księciu, nie koniu, rzecz jasna), ponieważ bardzo była kochliwa i spragniona miłości. Książę numer dwa na pierwszy rzut oka był całkiem w porządku: niebrzydki, niegłupi, nieubogi, ale... ta kobieca podejrzliwość! Tym razem jednak postanowiła poddać go rozlicznym próbom i testom, coby naocznie i obiektywnie potwierdzić jego autentyczność; już raz się przecież zawiodła srodze... Zbadała więc skrupulatnie jego drzewo genealogiczne; zrobiła morfologię (mimo że uciekł pielęgniarkom, a potem zemdlał na widok utoczonych mu hektolitrów krwi — tak wrażliwy!), gdzie jak wół stało: „barwa krwi — błękitna"; poddała księcia testowi na prawdomówność; przetestowała jego inteligencję emocjonalną (gdzie wyszło na jaw, że jest wrażliwszy i bardziej współczujący niż średnia światowa, co mu EQ z lekka zaniżyło); poprosiła go o PIT za ubiegły rok, zaświadczenie z ZUS-u o niezaleganiu, zaświadczenie o niekaralności; poddał się nawet badaniom na żywotność plemników w nasieniu (dlaczego to uczynił, nie wie nikt, chyba z miłości do swej księżniczki...); badania były liczne i wymyślne, że o banalnym teście na inteligencję nie wspomnę. Po skompletowaniu danych księżniczka zamknęła się w wieży, aby móc wydać sprawiedliwy wyrok. Pościła przez siedem dni i siedem nocy, by werdykt był jak najbardziej przemyślany. Być może o kilka dni i nocy postu za długo... Po tygodniu bowiem stanęła przed stęsknionym księciem (pewnym pozytywnej odpowiedzi, bo kogo jak kogo, ale siebie książę znał i nic do ukrycia nie miał) i nie dając mu się porwać w ramiona, tak oto rzekła: — Wybacz, o ukochany, ale musimy się rozstać. Kocham cię ogromnie i żyć bez ciebie nie mogę, ale nie mogę też żyć z tak upośledzonym osobnikiem jak ty... — Dlaczego! ? — wykrzyknął przerażony. — Przecież było ich ponad siedemdziesiąt pięć procent! — Wciąż miał przed oczami miliony plemników, swoich własnych, żywo i wesoło poruszających ogonkami. — Och, nie chodzi o to. — Machnęła niedbale ręką. — O co więc?! Możesz skonkretyzować?! — wykrzyknął bliski paniki. Do tej pory miał o sobie nie najniższe mniemanie, a tu ukochana nazywa go upośledzonym, może coś w EEG nie tak...?! — Masz IQ poniżej normy, a to podaje w wątpliwość twoją autentyczność jako księcia.

— IQ poniżej siedemdziesięciu?! Nigdy w to nie uwierzę: trzy fakultety, siedem języków obcych, doktorat honoris causa Uniwersytetu w Cambridge... — Książę najmilszy — przerwała mu słodkim i smutnym tonem — znam twoje osiągnięcia, dla innej byłyby imponujące, ale... — zwiesiła głos, a w oczach zalśniły łzy jak diamenty — ...nie sięgasz poprzeczki wyznaczonej przeze mnie... Przyrzekłam oddać się księciu z IQ co najmniej sto sześćdziesiąt, a ty masz sto osiemdziesiąt, co przy EQ zaledwie sto dwadzieścia daje średnią sto pięćdziesiąt... — Z nich nie wyciąga się średniej — zauważył przytomnie, choć przytomny był coraz mniej (ale mimo wszystko mu ulżyło, że to tylko to, mogło być gorzej...). — JA wyciągam — odparła z naciskiem. Książę nie słuchał dalej: wskoczył na białego rumaka, który zjawił się jak na zawołanie, i odjechał w siną dal, nie obejrzawszy się za siebie. Nawet na przygodnego smoka nie chciało mu się zapolować, tak był zdruzgotany... Księżniczka pozostała samotna i mało nie utonęła we łzach... — Dobry Boże — szeptała podczas conocnych modlitw. — Za co mnie tak karzesz? Dlaczego nie ześlesz mi tego jedynego, ukochanego, prawdziwego? Co rusz stawiasz na mojej drodze podróbki, a ja naiwna zakochuję się w tych nędznych imitacjach i potem cierpię straszliwie... Ile można?! Zrób coś, dobry Boże, bo do tej pory to naprawdę się nie wysiliłeś... Po kilku miesiącach takich modlitw Pan Bóg N A P R A W D Ę się wkurzył, trafił go jasny szlag i wpadł w szewską pasję. Wychylił się przez okno swej niebiańskiej siedziby tak, że mało nie wypadł, i zakrzyknął gromkim głosem: — Sati! Saaaatiiii!!! Szatan, dla przyjaciół Sati, zjawił się natychmiast. — Zrób coś z tym. — Bóg machnął z obrzydzeniem ręką w stronę rozmodlonej księżniczki. — Bo ja j u ż nie mogę. — Nie ma sprawy, szefie. — Szatan uśmiechnął się wrednie. — Z efektem krwawym czy bezkrwawym? Bóg się zamyślił... W zasadzie tylko Go wkurzyła... — Bezkrwawym — odparł niechętnie. Szatan westchnął, lekko rozczarowany, po czym zagrzmiało, zadymiło i znikł...

Bóg zakasłał i rozgonił dym dłonią. — Następnym razem kopyta mu z podogonia powyrywam za te teatralne sztuczki — mruknął. Przed księżniczką, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pojawiła się nadzieja na nową miłość. Osobnik był diabelnie przystojny, błyskotliwie inteligentny, oczytany, bogaty, dowcipny, z gustem, znał kilka języków, mówił poprawnie, pisał gramatycznie i ortograficznie, jednym słowem: — Och, mój wymarzony książę... — szepnęła w uniesieniu podczas pierwszej wspólnej kolacji. — Mylisz się, moja piękna — przerwał spokojnie. — Bynajmniej nie jestem księciem, a nawet wprost przeciwnie, daleko mi do niego. — Ależ to niemożliwe! — zaprzeczyła gorąco. — Jesteś wykapanym księciem! W życiu nie widziałam prawdziwszego księcia od ciebie! Spójrz na te smukłe dłonie, na te arysto-kratyczne rysy twarzy, na ten zamek w Magdalence, na te trzysta pięćdziesiąt koni mechanicznych pod maską twego jaguara... — Mała, mów, co chcesz, nie jestem pieprzonym księciem i lepiej trzymaj się ode mnie z daleka, bo... — Ależ, książę ukochany, cóż za porażająca skromność, przede m n ą nie musisz siękonspirować! To przecież ja: twoja księżniczka! Jesteś moim przeznaczeniem, a ja twoim. — Powtarzam po raz trzeci i ostatni: nie jestem... — Co ty tam wiesz — przerwała mu. — Jesteś i koniec. I tak szatan (zrozumiał dopiero teraz Pana Boga w Jego niechęci i obrzydzeniu do księżniczki) osiągnął to, czego nie udało się osiągnąć arcyprawdziwym książętom: zdobył księżniczkę na własność bez specjalnego wysiłku, bez testów na inteligencję, z całym dobrodziejstwem inwentarza, z pełnym kontem w banku i koneksjami na najwyższych szczeblach. A kiedy już ją wykorzystał, wycisnął jak cytrynę, opróżnił bankowe konta, sprzedał jej apartament i samochód, wyssał ją jak pijawka i odwirował to, co z niej zostało, wsiadł do kabrioletu i rzucił, odjeżdżając, przez lewe ramię: — A nie mówiłem? CO PO NAS ZOSTANIE...? Ten felieton dedykuję Tobie, Nesiu. Żyłaś czternaście lat i odeszłaś, będąc daleko ode mnie. Nie mogłam trzymać nawet Twojej głowy na kolanach, gdy umierałaś, ale wiedz, że kochałam Cię. Niech Twoim pomnikiem będzie każda moja książka, będziesz żyła na jej kartach — jak zwykle z patysiem w pysku i prośbą w wielkich kochających orzechowych oczach: „Rzuć mi, co? Jeszcze ten jeden, ostatni raz". Nie było ostatniego razu...

Gdy skończyłam moją pierwszą powieść, „Grę o Ferrin", zwaną również powieścią mojego życia (i tak traktowaną), musiałam — wraz z nadaniem specjalnego numeru międzynarodowej klasyfikacji książek — złożyć dwa egzemplarze: jeden w Bibliotece Narodowej, drugi w Bibliotece Jagiellońskiej. Na początku trochę mnie to uwierało, bo nakład był maluśki, cena jednej książki wynosiła ponad sto dwadzieścia złotych, a ja mam dwie oddać. I nagle mnie olśniło: „Gra o Ferrin" będzie w tych dwóch bibliotekach żyła aż do końca świata. Do końca cywilizacji. Łał! — pomyślałam sobie i czym prędzej wysłałam te książki (które zresztą zginęły gdzieś po drodze i żebym istniała do końca cywilizacji, musiałam wysyłać po raz drugi, zresztą za niewysłanie grozi ponoć kara, ale mniejsza z tym). Potem naszły mnie refleksje (no dobra, refleksje to mnie przez okrągłą dobę nachodzą, nawet we śnie): Czy to moje ego domaga się dopieszczenia? Zarozumiałość czy poczucie wyjątkowości, że moje książki... i tak dalej? A co z teledyskiem? Dlaczego ja go właściwie zrobiłam, płacąc zań straszną cenę? I olśniło mnie po raz drugi: chcę, żeby coś po mnie zostało. Gdy przyjdzie na mnie czas, na cmentarzu nie musi zebrać się tłum i nie muszą to być fotoreporterzy i koniecznie Powązki oraz Aleja Zasłużonych. Wystarczy, gdy ktoś przeczyta nekrolog i zamyśli się: odeszła Kasia Michalak, ta od „Poczekajki". Szkoda. Mogła tak wiele jeszcze zdziałać. Wystarczy, że ktoś po mnie zapłacze, żałując, że ostatnim razem, gdy się widzieliśmy, nie posiedział i nie pogadał trochę dłużej. Nie zdążył się pożegnać... Śmierć jest nieobliczalna. Możemy mówić, że mamy wolny wybór, ale już widzę, jak słuchając tego, stoi w kącie, patrzy oczami bez dna i powstrzymuje uśmiech na karminowych wargach. „Rzeczywiście macie? — zdaje się pytać. — A jeżeli jutro na przejściu dla pieszych wpadniesz pod samochód? Albo jeśli jednym ruchem kosy zetnę cię dzisiejszej nocy? Wydaje się, iż z sercem to u ciebie nie najlepiej?". Czego się boimy, myśląc o śmierci? Ci, którzy odchodzą, boją się Tamtej Strony — Nieznanego. Bo przecież nikt z nas nie wierzy w niebo, gdzie pląsają aniołowie — niebo to po prostu wszechświat, w którym Ziemia jest nic nieznaczącą drobinką; nikt nie wierzy w piekło, gdzie diabły smażą nieszczęśników w smole — z tych bajek wyrośliśmy gdzieś pod koniec podstawówki. Czyściec zaś... Jest to coś tak enigmatycznego i nieokreślonego, że również trudno weń wierzyć. Zawieszenie w próżni? Oczekiwanie? Ból? Wspomnienia? Powrót na Ziemię? Czego się spodziewać Tam? Nikt nie wie i dlatego boimy się śmierci, bo gdybyśmy mieli pewność, że ktoś — Jasny, Dobry i Łagodny — wyciągnie do nas rękę, by przeprowadzić do Światła... Chcę w to właśnie wierzyć. Ci, co zostają, boją się bólu nie do zniesienia. Bo śmierć tak naprawdę dotyka bliskich, nie zmarłego — ciału, pustej skorupie pozbawionej duszy, jest już wszystko jedno. Szczęście mają ci, którym dane się pożegnać. Powiedzieć to wszystko, czego nie powiedziałoby się za życia. Przebaczyć i prosić o

przebaczenie. U Z Y S K A Ć przebaczenie. Ale rzadko mamy tę szansę. Śmierć zabiera, nie pytając, czy wszystko w życiu załatwiłeś. Czy zamknąłeś wszystkie drzwi i pożegnałeś się z tymi, z którymi chciałeś się pożegnać. Dlatego tak ważne jest, by pozostać w czyjejś czułej pamięci, by żyć godnie i odchodzić godnie, by pozostawić coś więcej niż stertę niezapłaconych rachunków. By pozostawić książkę, wiersz czy chociaż zdjęcie w ramce. Pani Śmierć uśmiecha się z aprobatą. „Dodaj jeszcze, Kasiu — mówi — że życie tutaj jest tylko jedno. Nie ma drugiej szansy". KONIEC ŚWIATA I OKOLIC Któregoś letniego dnia (pamiętam jak dziś), opalając się na leżaczku przed moim domem w Wyszkowie, usłyszałam od kumpeli, że ona to już tylko czeka na rok 2012. Hm... Na emeryturę ma zamiar przejść czy co? Nie. Wtedy będzie koniec świata. Aha. No proste. Kumpela podrzuciła mi odpowiednią lekturę i kazała się zapoznać, czego oczywiście nie uczyniłam, bo nie wierzę w przepowiednie. Tak, tak — ja, wiedźma — nie wierzę w przepowiadanie przyszłości. Możecie się zdziwić i zbulwersować, że piszę książki przesycone magią (puentując w ostatnim rozdziale, że magia nie istnieje), że byłam w Szkole Czarownic, zaliczając te wszystkie stopnie wtajemniczenia, chodziłam do wróżki i przyjaźnię się z bardzo dobrym jasnowidzem (jasnowidzenie nie ma nic wspólnego z wróżbiarstwem, to tak na marginesie) i tu nagle: nie wierzę w przepowiednie. Ano nie wierzę. Przyszłość jest tak zmienna i ma na nią wpływ tak wiele czynników i umysłów ludzkich, że nikt nie jest w stanie jej przewidzieć. Każde wydarzenie powoduje powstanie nowej rzeczywistości — czy to dla Ciebie, czy dla całego świata. Są tych prawdopodobnych przyszłości tryliony. Trudno, żeby jasnowidz ujrzał i opisał każdą z nich, zresztą nie miałoby to sensu. Jednakże wielkie wydarzenia ci najlepsi potrafią przewidzieć. Są bowiem nieuniknione (chociaż nawet Ossowiecki nie przewidział wybuchu drugiej wojny światowej — nikt nie jest doskonały). Znów odbiegłam od tematu, skończywszy na tym, że nie wierzę w przepowiednie. Ale że „koniec świata 21 grudnia 2012 roku o godz. 11.11" brzmi groźnie, postanowiłam się temu przyjrzeć. Najpierw obejrzałam magazyn telewizyjny „Nie do wiary" — oba odcinki z 2006 roku, w których kobieta poddana hipnozie przepowiada ów kataklizm. I wskazuje miejsce, w którym znajduje się Wielki Labirynt. Tam miały się znajdować wskazówki dla nas, jak kataklizm przeżyć. Obejrzałam film z wypiekami na buzi, nie mogąc doczekać się weryfikacji odkryć tej pani. Pamiętajcie, że mamy rok 2009 niemalże. Film się skończył, ja wstukałam w wyszukiwarkę odpowiednie słowa i odetchnęłam z ulgą. Kobieta się myliła. Nie ma Labiryntu we wskazanym miejscu — nie ma końca świata. Ale ja się tak łatwo nie poddaję. Jak pisać poważny tudzież głęboki artykuł, to pisać. Owego 2012 roku miał nadejść ze Słońca wielki Impuls elektromagnetyczny spowodowany czymś tam.

Pewnie tym, żeby mieli o czym film nakręcić. Ów Impuls zniszczy całą sieć energetyczną i komórkową na świecie, tak że odpali tylko samochód głównego bohatera, jedynymi telefonami komórkowymi, których Impuls nie zniszczy, będą aparaty głównego bohatera i jego córeczki, która poszła rano do szkoły w sąsiednim stanie. Na pocieszenie dodam, że również laptop głównego bohatera pozostanie nieuszkodzony. I działać on będzie (laptop) przez cały kataklizm bez konieczności doładowania baterii. Tak więc będziemy uratowani, ale to później. Najpierw uderzy Impuls. Ziemia się zatrzyma (chyba ze zdziwienia) i zacznie obracać w przeciwną stronę (nie zrozumiałam dlaczego, tu konsternacja, dlaczego!?). Oceany — tak samo skonsternowane — zaleją ląd falami wysokości dwóch kilometrów (czyli, jeśli dobrze rozumuję, po drugiej stronie ich ubędzie, ale potem przybędzie — nic nie rozumiem, co mają oceany do Impulsu? Może główny bohater będzie wyławiał córeczkę z oceanu?). Oczywiście nie obędzie się bez katastrofalnych trzęsień ziemi i wybuchów wszystkich — wszystkich, powtarzam! — wulkanów (też nie wiadomo czemu). Ale nie powinnyśmy się tym przejmować, bo będziemy od dłuższej chwili pod wodą. No jatka po prostu. Na szczęście wszystko wymyje ocean. Dla nas mało pocieszające, bo zaleje nas brudny i zimny Bałtyk. Myślicie sobie pewnie: ta Kaśka oszalała! Ziemi grozi zagłada, a ona jak zwykle kpi (miast choć raz napisać coś poważnego i głębokiego), ale... to jest takie śmieszne. Na stronach rozprawiających o roku 2012 (z której to daty zaczynają się powoli wycofywać, ale podawana jest nowa, fajniejsza: 09.09.09, i jeszcze inna, 2020) doczytałam, że część USA przygotowywana jest do Wielkiej Ewakuacji. I Finlandia też. Kopią schrony, w których będą przechowywane... nasiona. Nie, no okej. Nasiona się przydadzą. Chyba. No przecież! Temu głównemu bohaterowi! Zwabi na nie gołębicę z gałązką oliwną w dziobku (gołębica, nie bohater). A w USA w schronach tych będą przechowywać specjalnie wyselekcjonowany materiał genetyczny. M a m nadzieję, że ludzki. Nasuwa mi się tylko pytanie... Skoro zaleje ląd dwukilometrowa fala, to ci ludzie i te nasiona... pod tę wodę pójdą? Na kilka dni? I co? Nasionom skrzela wyrosną? Jeżeli o mnie chodzi — żadnych schronów! — wolę zostać w Poziomce. Latem 2012 roku zamontuję jej pływaki, jeden pokój wypełnię aż po sufit karmą dla psów (jedyny pokarm pakowany w wodoszczelne worki, unoszący się na wodzie, który latami się nie psuje), drugi słodką w o d ą i podryfuję radośnie ku Finlandii. Będę bujać na falach razem z synkiem, Tośką (chyba że ta zakopie się gdzieś jako nasiono), konikiem Sarisem i wszystkimi, którzy wpadną na ciasto poziomkowe, zagryzane pedigree pal. Pytacie: dlaczego ku Finlandii? Tam będą mieli w bunkrach nasiona, a przecież koń długo na karmie dla psów nie pociągnie. Aha, na koniec przytoczę Wam radę znalezioną na jednym z największych polskich portali, poświęconych zjawiskom paranormalnym, a więc i dacie 2012, która to rada (to nie żaden dowcip, jest na serio!) wprost zmusiła mnie do napisania tego artykułu. Nie chcę zachować jej dla siebie, bo kto — oprócz głównego bohatera — będzie czytał moje felietony? Oto ona (przekopiowana z owej strony — pisownia oryginalna): „Są już wprowadzane projekty europą gaja duch są to projekty pomocnicze dla ludzi i ziemi oto jeden z

nich europą E N E R G E T Y C Z N E LECZENIE M O C Ą Kataklizmy: Zabieg ten należy wykonywać w bezpiecznym miejscu z dala od zagrożenia. (Nie no, spoko, przecież to logiczne. KM). W przypadku zagrożenia kataklizmem, np.: tsunami, huragan lub tornado, należy stanąć w lekkim rozkroku, znaleźć jedną ręką punkt z którego płynie energia a drugą rękę wyciągnąć w kierunku kataklizmu. Tak przez 10 minut. Zabieg taki nie spowoduje usunięcia zagrożenia ale może go osłabić. Im więcej ludzi wykonuje ten zabieg w jednym czasie tym lepszy efekt. Leczenie ziemi (wstrząsy, erupcje wulkanów, zaburzenia w polu magnetycznym ziemi, skażenie ziemi środkami chemicznymi, itp.): Znaleźć punkt z którego płynie energia jedną ręką, uklęknąć na prawym kolanie i położyć drugą rękę na ziemi 10 minut. (Trzecią należy się trzymać czegokolwiek, bo trzęsie. KM). Leczenie zatrutego powietrza (np. smog): W pierwszej kolejności należy opuścić obszar w którym znajduje się zanieczyszczone powietrze. Stanąć w lekkim rozkroku, znaleźć jedną ręką punkt z którego płynie energia, drugą rękę wyciągnąć w kierunku obszaru na którym znajduje się zanieczyszczone powietrze. Wytrzymać 10 minut". (Wstrzymując oddech? KM). Tak więc wiecie już, Drogie Czytelniczki, co trzeba zrobić, by razem z głównym bohaterem przetrwać koniec świata. Znaleźć Punkt G, drugą ręką powstrzymać dwukilometrową falę tsunami, trzecią zatkać wybuchający wulkan, a czwartą wstrzymać oddech na dziesięć minut czy jakoś tak. Podzieliłam się z Wami tą bezcenną wiedzą? Podzieliłam. Żeby nie było, że jestem egoistką! Do zobaczenia w Finlandii przy bunkrze z nasionami. Wysiejemy je razem, ramię w ramię, dwa kilometry pod wodą, bulgocząc: „Ląly, aj mister ląly...". PS Nie dajcie się zaczipować!!! A ty? Ty dostaniesz pióro, by spisać tę opowieść o miłości i nienawiści. I podczas gdy imiona bohaterów dawno zostaną zapomniane, twoje przetrwa aż do skończenia Świata.

Z Kronik Semiraminy, 1454 r. Ery Czarnego Smoka KRONIKI SEMIRAMINY - FRAGMENTY Czarnowłosy zaatakował. Stal zgrzytnęła o stal, krzesząc iskry. Jasnowłosy zręcznie sparował uderzenie i wyprowadził swoje. Minęli się w półpiruecie i uderzyli naraz: od góry. Poprawili z dołu. Odskoczyli. Czarnowłosy zaatakował powtórnie. Ciął na odlew z prawej do lewej. Przeciwnik uchylił się i ostrze trafiło w próżnię. Natychmiast zaatakował od dołu. Czarnowłosy odskoczył. Miecz świsnął mu tuż nad uchem. Szermierz zaklął szpetnie i przeszedł do kontrataku. Płaskie cięcie z półokręgu, potem szybki cios z dołu, sparowany przez przeciwnika... Miecze jęknęły. Zaiskrzyło. Odskoczyli od siebie, by w mgnieniu oka zewrzeć się w kolejnym starciu... Czarnowłosy uderzył błyskawicznie, markując cios z prawej, ale w ostatniej chwili ciął dołem. Jasnowłosy bezbłędnie wyczuł zamiar atakującego — podskoczył wysoko. Opadając, kopnął przeciwnika w klatkę piersiową. Ten padł na wznak, by w następnej sekundzie poczuć ostrze miecza na krtani. — Ty oszuście! — zakrzyczał ze świętym oburzeniem. Dziewczynka o włosach jasnych jak księżycowy promień zaklaskała ze śmiechem. — Każdy chwyt prowadzący do zwycięstwa jest dozwolony. — Jasnowłosy podał rękę niedoszłemu trupowi. — Pokonani nie mają racji, czyż nie, Artheyu? Zapytany odtrącił podaną dłoń z udawanym gniewem. — Zapamiętam to sobie, elfie. A ty, Guinnie, z czego się śmiejesz!? — naskoczył na dziewczynkę. Ta podbiegła doń i zarzucając ręce na szyję chłopca, odparła z żarem: — Uwielbiam, jak się o mnie bijecie. — Kto powiedział, że bijemy się o ciebie?! — Tym razem zaprotestowali unisono. Ona zaś roześmiała się ponownie. Nagle śmiech zamarł jej na ustach. Zielone oczy zogromniały, a dłoń wskazała kogoś, kto pojawił się ot tak, znikąd, za plecami szermierzy. Odwrócili się jak na komendę. Najmłodsze dziecko, sześcioletni chłopczyk, wyjął palec z buzi, poderwał się i schował za siostrę. Postać spowita w mgły i światło zbliżała się powoli, sunąc cal nad ziemią. Dzieciom obcującym z magią na co dzień nie wydało się to wcale dziwne. Przyglądali się kobiecie z umiarkowaną ciekawością, popatrując na siebie w niemym zapytaniu: „Znasz j ą ? " . „Nie". „A ty?". „Też nie". Postać zawisła dwa kroki przed Artheyem. Uśmiechnęła się samymi oczyma i rzekła wprost do umysłów dzieci:

— Nie obawiajcie się mnie. Nie uczynię wam nic złego. Losil miał się obruszyć, że bynajmniej nie żywi lęku, ale coś kazało mu powstrzymać cięty język w oczekiwaniu na ciąg dalszy. — Przynoszę wam proroctwo, drogie dzieci. Tu Arthey chciał się obruszyć, że dzieckiem to może jest Tommy, ale on na pewno nie, jednakże zmilczał. Proroctwa zawsze warto było wysłuchać. Szczególnie darmowego. Wieszczka zaczęła namaszczonym głosem: — Ty, Czarny Książę, dostaniesz wybór: berło czy jabłko... Arthey nie czekał, aż dokończy. Bezceremonialnie wyrwał z wyciągniętej ku niemu ręki berło, zważył je w dłoni i rzekł: — Jabłkiem niech się udławi Losil. Kobieta uniosła brwi, zbyt zdumiona, by się obruszyć tym brakiem dobrych manier. Po chwili milczenia (Arthey wymachiwał tymczasem drogocennym, magicznym berłem niczym cepem) zdecydowała się kontynuować: — Uwaga! Wieszczę dalej! Ty, Złoty Smoku, wybieraj: jabłko czy miecz? — Jasne, że miecz! — LosiPlot zastanawiał się mniej więcej tak długo jak jego poprzednik. Ujął podany sobie rękojeścią miecz, utkany z błękitnej mocy, i począł nim wymachiwać niczym Arthey berłem. — No to mnie pozostało jabłko — westchnęła Guinnervia, sięgając po owoc, który oniemiała wieszczka trzymała w dłoni. Nim jednak dziewczynka zdążyła się nacieszyć zdobyczą, niesforny Losil chwycił srebrnowłosą za nadgarstek, pociągnął jabłko ku sobie i zatopił zęby w soczystym miąższu. Guinnie wrzasnęła wściekle i szarpnęła chłopca za włosy. Do powstałego nagle zamieszania dołączył z nieukrywaną radością Arthey, wyrywając Losilowi miecz. Kobieta przyglądała się walczącej trójce w niemym zadziwieniu. Dopiero cichy głosik najmłodszego kazał jej się otrząsnąć i skoncentrować na wróżbie. — A ja? C z y j a coś dostanę? — Modre oczęta wpatrywały się prosząco w jej twarz, usteczka już miały się krzywić w podkówkę... — Ty, mój mały? Ty dostaniesz pióro, by spisać tę opowieść 0 miłości i nienawiści. I podczas gdy imiona bohaterów dawno zostaną zapomniane, twoje przetrwa aż do skończenia Świata. — Podała malcowi złotą lotkę ukradzioną mitycznemu gryfowi. Machnął nią w powietrzu bez przekonania, patrząc z zazdrością na miecz i berło, a nawet jabłko, które otrzymały starsze dzieci.

— Teraz słuchajcie, wszyscy czworo! — podniosła głos. Ciekawość, co też ta nawiedzona ma jeszcze do powiedzenia, kazała im umilknąć. Wróżbitka, zadowolona, ciągnęła z emfazą: — Ty, Czarny Książę, otrzymasz władzę, ale nigdy nie będziesz miał tego, czego naprawdę zapragniesz. Ty, Złoty Smoku, zostaniesz pierwszym mieczem królestwa, ale zdradzisz wszystkich, którzy mieli nieszczęście cię pokochać. Tobie, Księżycowa Czarodziejko, skradną serce. I tylko mały Tommy zostanie wynagrodzony za swą cierpliwość i pokorę. A tak poza tym — zawiesiła głos — to jestem Boginią. — 1 znikła w efektownym rozbłysku magii. DZIESIĘĆ LAT PÓŹNIEJ Smok szarpnięty bezlitośnie za uzdę stanął dęba i machając gniewnie nietoperzymi skrzydłami, usiłował zrzucić jeźdźca. Ten przywarł do grzbietu pokrytego ostrymi czarnymi łuskami, nic sobie z demonstracji siły nie robiąc. Szturchnął ostrogami smocze boki, szarpnął raz jeszcze, aż w kącikach smoczych warg błysnęły krople błękitnej krwi i bestia spokorniała. Pochyliła nisko łeb i zasyczała wściekle, po czym wyprysnęła w szmaragdowe niebo. — No i jak!? — wrzasnął z góry LosiPlot do przyglądającej się w niemym podziwie Guinnervii. Arthey prychnął pogardliwie: — To smok na biegunach! Spróbowałbyś z Terminatorem! — Ty nawet na smoczku dla niemowląt latać nie umiesz! — odkrzyknął jasnowłosy jeździec, zataczając nad obserwatorami koło. — Złaź, elfi bękarcie, i powtórz! — warknął Arthey, jak zwykle pozwalając się sprowokować przyjacielowi. Tamten ściągnął wodze i czarna bestia obniżyła lot. Miast jednak wylądować miękko i z gracją, dała upust swemu niezadowoleniu i — wczepiając się pazurami w ziemię — wyrzuciła jasnowłosego z siodła. Elf podskoczył parę razy niczym przekłuty balonik, by paść twarzą w trawie. Wszyscy troje: Guinnie, Arthey i nieodłączny Tom przypadli do nieruchomej sylwetki. — Losil, żyjesz? — Czarnowłosy potrząsnął przyjaciela za ramię. — Żyję, żyję, ale co to za życie... — wyjęczał zapytany. — Przerobię to bydlę na kotlety dla banshich.

— Ale najpierw mój ojciec przerobi ciebie! — Arthey szturchnął przyjaciela w bok, kryjąc ulgę, że Losil jest w miarę cały. To on podpuścił chłopaka do zakazanej przejażdżki na bojowym draku. Pani Mrocznego Królestwa, matka Losila, obdarłaby Artheya ze skóry, nie bacząc, iż obdziera następcę tronu, gdyby coś stało się ukochanemu jedynakowi. Guinnie klęczała przy elfie, gładząc go czułym gestem po długich, jedwabistych włosach. Ten widok nagle wzburzył w Artheyu krew. Kopnął przyjaciela w goleń. — Wstawaj, leniwy karle! Lekcje czekają! — No to sobie poczekają — odwarknął tamten i jednym skokiem był na nogach. — A za tego karła utoczą ci krwi, smarkojadzie! Miecz o oksydowanej klindze, grawerowanej elfimi runami, nie wydał dźwięku i nie błysnął w słońcu, gdy Losil go dobywał. Arthey nie czekał na zaproszenie. Już stał z orężem w dłoni, już cały drżał w oczekiwaniu na pasjonujący pojedynek. Guinnervia wywróciła oczami, Tom ziewnął ostentacyjnie: znowu się będą tłuc. Czy tych dwoje — bez względu na to, jak długo się nie widzieli — nie potrafi spędzić choć paru godzin bez bijatyki?! Broń nie miała znaczenia: mógł to być miecz, mogły to być gołe pięści... Gdyby nie łącząca ich od urodzenia przyjaźń, można byłoby mniemać, iż człowiek i elf nienawidzą się śmiertelnie. Tym razem do pojedynku jednak nie doszło. Na polanę ukrytą w lesie wpadł konny. Ściągnął wodze tak gwałtownie, że wierzchowiec przysiadł na zadzie i zarżał boleśnie. Posłaniec zeskoczył przed zdumionym jego nagłym pojawieniem się Artheyem i rzekł, pochylając głowę w ukłonie: — Książę, jesteście pilnie wzywani do Twierdzy. — Jak nas tu znalazłeś? — chciał wiedzieć Arthey. — Cała Semiramina wie, dokąd udaje się jej książę, gdy chce coś zbroić. — Sługa uśmiechnął się mimowolnie, ale zaraz twarz mu spoważniała. — Pospieszcie się, panie. Ukłonił się raz jeszcze, po czym z miejsca wskoczył na grzbiet spienionego konia i ponaglił go do powrotnego biegu. — Tośmy sobie powojowali — mruknął Losil, chowając miecz do pochwy. — Głowa do góry. Wszystko przed nami — odparł Arthey, klepiąc przyjaciela po ramieniu. Troje jeźdźców wpadło na dziedziniec Semiraminy jak Trzech Gniewnych Bogów. Czwarty właśnie odprowadzał skrzydlatą bestię do stajni. Smok nie zapomniał mu widać ani utoczonej wędzidłem krwi, ani poranionych ostrogami boków: gdy tylko Losil'lot się odwrócił, by opuścić boks, zwierzę parsknęło ogniem, upalając elfowi nieco włosów.

— Ożeż ty...! — Chłopak odwrócił się ponownie jak nadepnięta żmija i z podniesioną pięścią przyskoczył do smoka. Ten zmrużył ostrzegawczo złote ślepia i mlasnął czarnym jęzorem. — Losil, daj spokój bydlakowi i chodź! — ponaglił elfa Arthey. Gdy stanęli w progu Sali Tronowej, oczy obecnych zwróciły się w ich kierunku. Właściwie w kierunku Artheya. O co tym razem chodzi? — przez głowę chłopaka przemknęła niespokojna myśl. Wszyscy o pożyczeniu smoka nie mogli się jeszcze dowiedzieć...? I nagle zgromadzeni klęknęli, gnąc karki w głębokim ukłonie. — Wasza Wysokość! — Do osłupiałego Artheya podszedł szambelan jego ojca. — Król Uthar Drakenworld nie żyje. Niniejszym wy obejmujecie we władanie Semiraminę i wszystkie jej krainy. W ciszy, która zaległa po tych słowach, na kolana padł zarówno Tom, jak i Guinnervia. Nawet Losil'lot po krótkim zastanowieniu przykląkł i pochylił głowę, rzucając wcześniej spode łba łobuzerski uśmiech. DWA LATA PÓŹNIEJ — Nie możesz tego uczynić! Nie pozwolę ci! — W głosie LosilMota brzmiała rozpacz. — Jesteś moja, tylko moja, rozumiesz?! — Chwycił Guinnie za ramiona, potrząsnął nią, a potem przytulił tak mocno, że dziewczynie zabrakło tchu. — Nigdy mi tego nie powiedziałeś, nigdy nie dałeś ni słowem, ni gestem do zrozumienia, że jestem dla ciebie kimś więcej niż towarzyszką dziecięcych zabaw — szepnęła, a w siwych oczach zabłysły łzy. — Teraz to mówię! Nie oddam cię! Nie jemu! — wykrzyknął. — Za późno, miły mój... Uczta weselna dobiegała końca. Kto miał mocną głowę, wspierał ją na rękach i patrzył szklistym od wypitego alkoholu wzrokiem przed siebie, kto zaś miał słabszą, chrapał pod stołem, tuląc w objęciach syte psy. Arthey — przepraszam: Jego Wysokość Arthey Drakenworld należał do tych pierwszych. Pomroczność jasna wałęsała się po otumanionym litrami wina umyśle... Nagle wzrok Wielkiego Władcy skupił się na arrasie zdobiącym przeciwległą ścianę. Przedstawiał ślub króla i królowej. No właśnie: król jest — spojrzał na swe ciało, by się upewnić, że jest — ale gdzie królowa? Wstał i ruszył chwiejnie na poszukiwanie świeżo poślubionej małżonki. Thomas Kronikarz wstał również i potoczył się za swoim władcą. * Dwa ciasno splecione ciała walczyły na pieszczoty. Jęki...

szelesty... westchnienia nasycały ciszę królewskiej sypialni. Ani chłopak, ani dziewczyna, zapamiętani w miłości, nie mogli słyszeć otwierających się drzwi komnaty. Nie mogli widzieć postaci, która w trzech susach przyskoczyła do łoża i zdarła z kochanków kołdrę kryjącą ich nagość. — Zabiję! — wychrypiał blady jak śmierć Arthey. Losil, bynajmniej niestropiony, zasłonił Guinnervię własnym, nagim ciałem i — uśmiechając się ironicznie — rzekł: — I tak wygrałem. — Podetknął Artheyowi pod oczy splamione dziewiczą krwią prześcieradło. Ten, nie namyślając się wiele, chwycił leżący obok łoża elfi miecz i zamierzył się na księcia. — Wasza Wysokość, na bezbronnego? — Twarz elfa w dalszym ciągu wykrzywiał kpiący uśmiech, mimo że w żyłach płynęła rozgrzana do czerwoności stal. — Gdzie twój honor? — Wynoś się i nigdy nie wracaj — wysyczał Arthey, wbijając miecz w kolumnę, tuż obok głowy zdrajcy. — Wrócę, wrócę. Wrócę po nią. — Elf wskazał brodą skuloną w rogu łóżka królową. * — Spalcie Mroczny Las, panie. — Thomas wzruszył ramionami. — Czego tu żałować: kilku drzew i garstki Ostrouchych...? Nie mają honoru, kryjąc się w kniei, miast walczyć twarzą w twarz, zresztą: to nieludzie. — Ja mam powody, by nienawidzić Losil 'lota, dlaczego jednak nienawidzisz go ty? — Uwiódł moją siostrę — uciął krótko Kronikarz, ponownie wzruszając ramionami. Nie było litości dla zdrajców. Wiekowe drzewa płonęły dzień i noc, znacząc krwawą łuną niebo nad Semiramina. Resztki broniących się elfów, spychane w kierunku niegościnnych gór, zmuszone były wydać wojskom Artheya Draken-worlda walną bitwę na ostatnim wolnym spłachetku ziemi. Zaczęła się — jak to z bitwami bywa — punktualnie o świcie. Na dany przez Losila znak konie ruszyły stępa, weszły w kłus, by po kilku krokach wyciągnąć się w cwale. Na dany przez Artheya znak pikinierzy zrobili krok w przód, pochylając śmiercionośną broń. Oba szeregi już miały zewrzeć się w śmiertelnym starciu, gdy nagle... Elfia konnica z nieprawdopodobną wręcz szybkością rozdzieliła się na dwa strumienie tuż przed błyszczącymi w słońcu ostrzami, a na szeregi nieprzyjaciela spadł

grad białopiórych strzał. Ziemia chciwie wchłonęła pierwsze krople krwi... Losil parł naprzód, za nic mając zastępujących mu drogę żołnierzy semiramińskiej armii. Jego miecz co rusz wgryzał się w ciało wroga, znacząc przejście elfa krwawymi runami. Stalowe spojrzenie elfich źrenic utkwione było w jednym jedynym punkcie: tam gdzie otoczony przez doborową gwardię obserwował pole bitwy sam Wielki Władca. Elfowie, zaślepieni łatwym zwycięstwem, podążali krok w krok za dowódcą, nie zdając sobie sprawy, że wchodzą wprost w zimne objęcia śmierci. Śmierci z nieba. Ofir-Smok walczył z porywistym wichrem, co rusz czyniąc uniki przed zbłąkanymi pociskami. Guinnervia przywarła do grzbietu zwierzęcia, wczepiając kurczowo palce w mokrą uprząż. Modliła się bezgłośnie, by dotrwać do końca tego szalonego lotu, jakikolwiek ten koniec by był. Z każdym uderzeniem skrzydeł miała wrażenie, że spada, a z każdym gwałtownym zwrotem tułowia, że zostaje w miejscu, gdzie smoczego ciała już nie ma. Zdziwiła się mimowolnie, gdy szczęśliwie i w komplecie dotarli do eskadry smoków, ale nie było jej dane dziwić się dłużej. Krzyknęła tylko: — Z rozkazu Artheya, Władcy Smoków: za mną! — I runęła w dół. Sto par złocistych oczu łypnęło na niepozorną istotę. Sto paszczy wyszczerzyło ostre jak brzytwy zębiska, zionąc oparami trującego dymu. Skrzydlate bestie nie wahały się już ni chwili. Spadły niczym ogniste pioruny na elficką kawalerię, siejąc w jej szeregach zniszczenie... W ostatniej chwili, gdy Ofir już już miał się wgryźć w kark Losil'lota i odmienić los, G u i n n e r a a szarpnęła wodze i smok z rykiem wzbił się w zapłakane niebo. Skrzydlate bestie podążyły karnie za przewodnikiem. — Stawaj! — ryk Artheya przebił się ponad wrzawą bitwy. Tak samo jak elfi książę, widział li tylko swego wroga i umierał z pragnienia, które zaspokoić mogła jedynie krew. Krew Losil 'lota. Zwarli się w dzikim zapamiętaniu. Żołnierze obu armii otoczyli walczących ciasnym kordonem. Wbili miecze w ziemię, co było symbolicznym pogodzeniem się z wynikiem walki, jakikolwiek by był. Wielki Władca atakował z furią, elfi książę bronił się jakby od niechcenia, co doprowadzało tego pierwszego do szaleństwa nieomal. Ciosy sypały się na głowę, barki, tułów elfa, a ten parował je oszczędnymi ruchami nadgarstka, rzadko przedramienia. Zadawanych sztychów elf zręcznie unikał, a obserwatorzy nabrali podejrzeń — i słusznych — że po prostu bawi się przeciwnikiem jak kot myszą. Do Artheya też dotarła ta prawda, co jeszcze wzmogło jego wściekłość.

Chwycił miecz oburącz i — z całą mocą rozpaczy i nienawiści — wyprowadził zza głowy cios mogący powalić smoka. Losil nawet nie próbował parować, uskoczył tylko i zaśmiał się. Krótko, chrapliwie. A potem c i ą ł — n a odlew z prawej do lewej, by w następnej sekundzie chwycić osuwającego się mężczyznę w objęcia. Zlizał z wargi kroplę krwi przeciwnika i szepnął tak cicho, by szept ten dotarł tylko do królewskich uszu: — Jesteś tak samo cienki w walce jak w łożu. — Po czym odepchnął Artheya, by ten sczezł u jego stóp. Królowa stała oniemiała, dłońmi zakrywając otwarte do krzyku usta. — Prawem zwycięzcy biorę te ziemie pod swój protektorat — rzekł Losil'lot — a ciebie, Guinnervio de Witch de Drakenworld, za żonę. — I odszedł spokojnie, przez nikogo niezatrzymy-wany, w nagle zapadłej ciszy. Tom Kronikarz obserwował te dramatyczne wydarzenia, ledwo ukrywając podniecenie. Och, wreszcie będzie miał co opisywać! Kroniki Semiraminy wreszcie spłyną krwią, nieważne czyją, nieważne, że była to krew prawowitego władcy, ważne, że w końcu — po wielu, wielu stronicach bełkotu o niczym, zwykłego biurokratycznego ble-ble-ble — będzie mógł ożywić swą ukochaną księgę opisem ekscytującej bitwy. I nie mniej ekscytującej walki dobra ze złem, w której — j a k można się było tego spodziewać — zwyciężyło zło! Zło pod postacią zdradzieckiego elfa i nie mniej zdradzieckiej królewskiej małżonki (notabene siostry Kronikarza, cóż to za wyborny temat na film... eee... co to jest film?). Patrzył więc na wykrzywioną ironicznym uśmieszkiem twarz zwycięzcy, patrzył na zapłakane oczy władczyni, utkwione—z... błaganiem i nadzieją...?—w plecach odchodzącego Losiflota, i gratulował sobie w duchu dożycia tak ciekawych czasów. — Teraz jestem twoja... — szepnęła Guinnervia, gdy po niekończącej się ceremonii zaślubin zostali sami. Losil'lot, niedbale rozparty na łożu, obserwował małżonkę spod półprzymkniętych powiek. Tak między Bogiem a prawdą teraz, gdy była jego, jakoś stracił całe nią zainteresowanie. No owszem, ładna była z niej kobitka, ładna i chętna, i — j a k pamiętał z jedynej spędzonej w łożu Artheya nocy — całkiem niezła w te klocki, ale... No właśnie... W tym tkwił problem, że teraz była jego. Nie rywala, tylko jego. — Misja! — olśniło elfa. — Słucham, miły mój? — Modre oczęta królowej rozszerzyły się w niemym zdumieniu. Czyżby jej pan i ukochany za dużo wypił? — Wyruszam na misję! — Losil wstał i sięgnął po kurtę galowego munduru.

— T-teraz? — wyjąkała. — Natychmiast! Miałem wizję! Puchar przechodni mi się objawił. Muszę go odnaleźć i zdobyć. — J-jak to puchar? — Guinnie postanowiła widać zostać pacjentką logopedy (eee... tentego, co to jest ta logopeda?). — Puchar. Kielich czy jak go tam zwał. Groll, Gray, jakoś tak. — Elf dopinał ostatnie klamry, gotów do drogi. — Może Graalg?! — wykrzyknęła królowa z rozpaczą. — No właśnie: Graalg, skąd wiedziałaś? — Posłał jej całusa i już miał wyjść, gdy rzuciła z nienawiścią: — Gra-alg, od G r a s z Albo Giń. — Gram, moja miła. Gram do końca. Puchar został zdobyty w bardzo niekonwencjonalny sposób. Po prostu stał sobie — lśniąc oślepiająco w blasku poranka — na leśnej ścieżce, którą Losil'lot zmierzał na spotkanie przygody. Szybko, za szybko miała się ona skończyć. Elf zeskoczył z konia i ujął naczynie w dłonie. Niezwykle ciężkie było, mimo że wykonane tak na oko ze szczerego złota. Któż mógł zgubić to arcydzieło sztuki jubilerskiej, grawerowane wymyślnymi znakami? No nic. Nikt nie musi wiedzieć, że poszukiwania zakończyły się tak rychłym sukcesem, wypada się trochę powłóczyć po kniei, a przedtem napić źródlanej wody, do czego bez wątpienia przyda się tajemniczy puchar. Losil przytknął naczynie do ust... Niewidoczny wróg zaatakował szybko i skutecznie. A — jak arszenik. Zatrucie arszenikiem jest najczęstszą przyczyną zatruć związkami arsenu. Od blisko tysiąca lat arszenik był stosowany jako trucizna na gryzonie, ponieważ jest bezbarwny, bez smaku i zapachu. Dawka toksyczna arszeniku wynosi około 0,01 — 0,05 g, śmiertelna 0,3 (przy dużym zakresie tolerancji osobniczej). Leczenie: • płukanie żołądka z dodatkiem magnezji palonej • można dodać antidotum metallorum Sautera • B A L

Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Zatrucie-arszenikiem Niestety, Losil'lot nie wykonał na czas płukania żołądka z dodatkiem magnezji jakiejkolwiek, a tym bardziej palonej. Nie miał też pod ręką metallorum Sautera. Nie miał również szans dotrzeć na ratujący życie BAL. A to wszystko dlatego, że nie wykupił neostrady. Epilog: 1. Ciała Losiriota nigdy nie odnaleziono. 2. Włosy nie zdążyły mu wypaść. 3. Znaleziono kilka zwłok wyliniałych wilków. 4. Guinnervia w ramach rewanżu za zniknięcie ukochanego wyrżnęła w pień jego pobratymców — nie wiedzieć czemu akurat ich. 5. Thomas Kronikarz żył długo i szczęśliwie w lochach Semiraminy, gdzie ulokowała go troskliwa siostrzyczka. Jego imienia, wbrew proroctwu, nikt nie zapamiętał. Imiona pozostałych uczestników przetrwały do dziś. Widać i Boginie się mylą. 6. Uwaga wewnętrzna: tak naprawdę nie wiemy, czy Thomas Kronikarz miał na imię Thomas, czy może inaczej. Nieznani sprawcy skrzętnie wydrapali z ksiąg każdą wzmiankę o ich autorze. CIEPŁE, CIEPŁE KRAJE Już dawno chciałam Wam opowiedzieć o moich eskapadach do ciepłych krajów, choć nie było ich aż tak wiele i nie każda tak zajmująca jak Złote pitolone Piaski. Ponieważ za oknem jest, jak jest, dziś na mojej stronie zagoszczą Cypr i Teneryfa. Grecję może dopiszę. Cypr Pokochałam tę wyspę od pierwszego wejrzenia. Był chyba październik, w Polsce dziesięć stopni i deszcz ze śniegiem, gdy wylatywałam na południe. Przyznam, że z lekką tremą, bo lubię czuć się w miejscu wypoczynku bezpiecznie, a Cypr to jedyne państwo europejskie, którego stolica podzielona jest linią demarkacyjną, ale okazało się, że o wojnie z Turcją nikt już nie pamięta i żaden muzułmanin nie będzie mnie mordował. Wylądowałam więc w pewien obrzydliwy październikowy poranek w krainie słońca. To było olśnienie dosłownie i w przenośni. Cypr ma największą liczbę dni słonecznych w roku wśród państw Europy, a podejrzewam, że i świata. Potwierdzam. Ma. Cypr otacza cudnej urody morze o barwie tak niewiarygodnej, że nawet nie staram się jej opisać.

Wprawdzie, jak doczytałam ostatnio, dwadzieścia lat temu złapano w tym morzu rekina, co już je eliminuje na zawsze w moich oczach jako miejsce kąpieli, ale wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam. Za pierwszym razem przyleciałam pod koniec sezonu (potem zawsze wracałam poza sezonem), co miało kilka plusów: hotel był prawie pusty, ceny spadły, tłumy na plaży się przerzedziły, temperatura była więcej niż znośna: od dwudziestu ośmiu do trzydziestu stopni, podczas gdy w lecie przekracza czterdzieści. Trzeba dostać udaru słonecznego, by w lipcu czy sierpniu lecieć do ciepłych krajów... Cypr oprócz morza ma też fantastyczne skały, po których z uporem maniaka się wspinałam. Normalny człowiek wyjeżdża na urlop i smaży się plackiem na plaży (lecząc potem oparzenia słoneczne), a ja łaziłam kilka kilometrów dziennie po skałach i przepływałam zatoczki z duszą na ramieniu (a nuż zaatakuje mnie rekin?). Skutkowało to tym, że po tygodniu byłam pięknie opalona, znów miałam mięśnie, no i znali mnie wszyscy kapitanowie statków wycieczkowych, za każdym razem pozdrawiając i oferując podwiezienie. Cypryjczycy w ogóle kochają kobiety, szczególnie jasnowłose, do których się widać zaliczałam. Wyglądałam dosyć charakterystycznie, bo zawsze nosiłam na nogach sandały (raz zszokowałam jakieś dziecko, bo postanowiłam zejść ze skał krótszą drogą: podeszłam do krawędzi, mając stopy obute w sandały, i po prostu skoczyłam na główkę do wody — bidne myślało, że się zabiłam. Oczywiście znałam to miejsce i skakałam tam już wcześniej, wiedząc, że nie wbiję się w dno po łokcie), przewiązaną w pasie chustkę, która służyła za bandaż, gdy nieopatrznie się kaleczyłam, i bandaż, owinięty na prawej nodze, dzięki któremu nie kaleczyłam skóry, wychodząc z wody na skały. Wyglądałam więc jak raniona łania, co wzbudzało w Cypryjczykach uczucia braterskiej miłości i współczucia. Różne przygody miałam na Cyprze, a wszystkie przyjemne. Znam moje skały (zawsze jeździłam tylko do Agia Napy, gdzie jest najcudniej sza plaża i morze) jak własną kieszeń, ale najśmieszniejszą przygodę miałam rok temu, gdy pierwszy raz pokazywałam Cypr mojemu synkowi. Andrzej uznał to miejsce za swoje własne oraz raj na ziemi jak ja — od pierwszego wejrzenia. Całymi dniami chlapał się w basenie, łowił kraby, bratał się z turystami w języku angielskim i w ogóle bawił się świetnie, ja do południa dogorywałam w naszym pokoju z widokiem na morze (w nocy jak zwykle pisałam). Któregoś dnia mój syn wpada spanikowany do pokoju, stawiając mnie trzaśnięciem drzwiami niemal na baczność, i drze się od progu: — Mamo, nadchodzi straszna burza!! — A musicie wiedzieć, że tak jak ja irracjonalnie boję się rekinów, tak mój dzieciak panicznie boi się burzy, zwykle przeczekując każdą w moim łóżku pod kołdrą. Opadłam na poduszkę, z bólem oczu odwróciłam głowę ku oknu, przez które wpadał potok cypryjskiego światła. Patrzę: niebo idealnie błękitne, morze też... — Synku — mówię — na Cyprze nie ma burz.

Dobra. Wyszedł. Ja odwróciłam się do ściany i... Drzwi znów niemal wylatują z futryną. — Mama!! Straszna burza idzie!! Niebo jest całe czarne!! Posłusznie spojrzałam w okno: niebo błękitne bez jednej chmurki, morze jak lazur... — Synku, na Cyprze nie ma burz! Polazł. Opadłam na poduszkę. Łup!! Drzwi o ścianę, ja na baczność. — Mama!! Idzie tornado!! W tym momencie usłyszałam odległy grzmot. O, to było coś ciekawego. Na Cyprze nigdy nie wdziałam deszczu, nie mówiąc już o burzy... Zwlokłam się z łóżka i pobrnęłam przez pokój na taras. Właśnie wiatr przewracał parasol. Ale niebo błękitne, morze... — I gdzie ty widzisz burzę, dziecko? — pytam nieco rozczarowana (najbardziej tym, że musiałam wstać). — Ta burza idzie z tamtej strony!! — wrzasnął mój syn, wskazując północ, której z okien nie było widać. — Synku — westchnęłam. — W Agia Napie nie ma burz. — I wróciłam do łózia. Za jakieś dziesięć minut coś nagle zrobiło „Szuuu!" — to spadł dwusekundowy deszcz. I było po burzy. Nie zdążyłam nawet na balkon wybiec, by podziwiać to zjawisko. — Widzisz — zwróciłam się do mojego dziecka, które wystawiło głowę spod kołdry. — W Agia Napie nie ma burz. PS Zaledwie rok później była tu taka burza, że zmyło do morza hotel. Teneryfa To była moja trzecia podróż, po Grecji i Cyprze, gdy upierałam się jeszcze, że należy zwiedzić świat, zamiast odpoczywać w miejscach, które się zna. Mój błąd. Wyleciałam w styczniu: tutaj było minus pięć stopni, tam plus dwadzieścia. Tu metr śniegu, tam palmy, zimnawy ocean, w którym nawet stopy nie zanurzyłam (rekiny!), baseny ze spuszczoną w o d ą (po sezonie) i dziwna czarna plaża, po której z niejakim wstrętem raz się przeszłam. Bungalowy, w których nas zakwaterowano, położone były prześlicznie. W kilkudziesięciohektarowym parku. Z palmy na palmę czy z ogromnego fikusa na fikus przelatywały stada zielonych papug. Wszędzie roiły się dorodne karaluchy, wobec czego pierwszym zakupem był spray przeciwko nim, stanowiący od tej pory drugą linię obrony. Pierwszą było zamykanie okna i zasłanianie ręcznikiem szpary pod drzwiami. Przyznam, że przegrałam tylko pierwszą bitwę, drąc się jak idiotka i skacząc po łóżkach, by ubić drania. Wojnę wygrałam.

Ale nie o karaluchach chciałam, choć były istotną przyczyną mojej niechęci do Wysp Kanaryjskich, która trwa do dziś. Zaskoczyli mnie tubylcy. W Grecji czy na Cyprze turystów — swoich chlebodawców — darzy się radosnym entuzjazmem, natomiast tutaj pełną pogardy niechęcią. Zawsze gdy prosiłam po angielsku o bilet, odpowiadali mi po hiszpańsku. Zawsze. Obsługa hotelowa nie chciała zrozumieć, że jeśli w nocy temperatura spada do czternastu stopni, to może być mi pod jednym kocem zimno — chyba do końca pobytu nie doprosiłam się o drugi. Ale najśmieszniejszą przygodę (oprócz tego, że po raz pierwszy odpadłam od skały, bo się pode mną ukruszyła i nieco się pokaleczyłam — przydała się tu moja chustka) miałam z hiszpańską czy też „teneryfską" komunikacją autobusową. Ponieważ w mieścinie, w której mieszkałam, nie było absolutnie nic do oglądania oprócz licznych, jednakowych tawern z rybami (nie jadam), sklepów z podróbkami chińskimi typu Panasonio i tandetnymi pamiątkami (pamiątki wszędzie są tandetne), pojechałam na drugi koniec wyspy do zooparku na pokaz delfinków (który mnie zachwycił), fok (który zachwycił mnie jeszcze bardziej) i do akwarium morskiego, które mnie oszołomiło. Tu chylę czoła przed Hiszpanami, bo dwa cuda, które ujrzałam, mam przed oczami do dziś. Imaginujcie sobie: szklana rura, wysokości jednego piętra i średnicy może półtorametrowej, wypełniona wodą, w której pływają tysiące neonków, lśniąc czerwono i niebiesko. Stałam przed nią dość długo z rozdziawioną buzią. Pewnie dlatego tak długo, że w następnej kolejności trzeba było przejść przez tunel, gdzie nad głową pływały cholerne rekiny. W końcu przeszłam. Trzeba przecież przełamywać strach. Nie wiem, czemu byłam spocona, bo sala chłodnawa, ale przeszłam. Drugim cudem była inna rura. Ta miała, nie przesadzam, ze cztery piętra. Schodziło się dookoła niej schodami. Cała, od parteru po dach, wypełniona była wolno pływającą ławicą ryb. Jakichś srebrnych, może zwykłych śledzi, ale wrażenie tysięcy, tysięcy ryb krążących w jednym kierunku (choć parę krążyło w przeciwnym, pewnie jacyś anarchiści albo ludzie, to jest ryby kwiaty) było obezwładniające. Najbardziej jednak obezwładnił mnie powrót. Ponieważ nie zdążyłam na dziwną kolejkę, która miała mnie zawieźć dokądś, postanowiłam dojść na dworzec piechotą. To był mój błąd po raz drugi. Po pierwsze było daleko. Po drugie byłam pewna, że niedługo odjeżdża ostatni autobus do mojej mieściny, a nie uśmiechało mi się nocowanie w mieście z zoopar-kiem. Po trzecie nikt, kogo pytałam o drogę, nie znał określenia Bus station, ja z kolei nie wiedziałam, jak jest po hiszpańsku „dworzec autobusowy". Nim się dowiedziałam, miałam już obłęd w oczach i z tym obłędem wpadłam na ów dworzec. Okazało się, że mój autobus odchodzi za czterdzieści pięć minut. Co za ulga. Kupiłam bilet, siadłam na ławeczce i... naraz podchodzi do czekających jakiś facio odziany w uniform i tłumaczy łamaną angielszczyzną, że mamy wsiąść do jego autobusu. Nie no, spoko. Autobus miał tabliczkę z nazwą mojej mieściny, więc czemu nie.

Spokojnie, nie będzie mrożącego krew w żyłach zakończenia, że porwali nas „teneryfscy" Baskowie. Nie. Tylko że ten autobus odjechał dwadzieścia minut PRZED czasem. Rozumiecie? Co się stało z ludźmi, którzy przybyli na czas, nie wiem. Pewnie słuch po nich zaginął. Do dziś się zdumiewam, że to nas nazywano dzikim krajem. Wierzcie mi: w porównaniu z Teneryfą jesteśmy cywilizacją pozaziemską. NIENAWIDZĘ NIENAWIDZIĆ! Dziś parę uroczych opowiastek z życia wziętych...

1 . Dostałam awizo z poczty. Nienawidzę poczty i nienawidzę awiz, ale tym razem było napisane: paczka. Łał, myślę sobie, dostałam od kogoś paczkę! Może coś kupiłam na Allegro, ale zapomniałam co? Pobiegłam do urzędu, tym razem nie biorąc ze sobą kałacha. Gdy byłam tam ostatnio, zacięła się maszyna z numerkami do mojego okienka. Maszyn z numerkami też nienawidzę, bo zwykle ludzie, widząc, że mają przed sobą trzysta osób, m n ą numerek, razem z przekleństwem, i wychodzą z furią w oczach, a panie urzędniczki wyświetlają później te puste numerki, czekając piętnaście minut, aż ktoś niewidomy chyba się zgłosi. W ten sposób czeka się na swoją kolej dwa razy dłużej, niż było to niegdyś, gdy kolejka była kolejką. Tym razem więc do okienka ustawiła się porządna kolejka. Łza się w oku zakręciła, gdy przypomniałam sobie, jak stałam w takiej godzinami, a to po solone masło, a to po gumowy pomarańczowy ser, a to po herbatę popularną (i jedyną), a to po papier ścierny toaletowy (ale tylko, gdy miałaś kilogram makulatury na wymianę). Stoję więc spokojnie, obliczając oczekiwanie na jakieś dwadzieścia minut. Za m n ą stanęło dwoje przedstawicieli pokolenia Nic: napakowany tłuszczem koleś i jego nienaturalnieblond narzeczona. Po pięciu minutach to stania, to siedzenia (zmieniali się, bo w wieku dwudziestu pięciu lat stanie w kolejce męczy) koleś się wkurzył i poszedł zrobić kierowniczce awanturę, że trzeba czekać w ogonku zamiast z numerkiem. Coś, czego najbardziej na poczcie nie lubię, to bezsensowne awantury (sensowne — sama raz taką zrobiłam, gdy czekałam czterdzieści minut z małym dzieckiem w kolejce do jednego okienka, bo listonoszowi nie chciało się na awizie zaznaczyć, że mam ustawić się do innego — toleruję). Kiedy facet się rozkręcił i zaczął się drzeć na całą pocztę, wyciągnęłam kałacha. Odbezpieczyłam i... Kurde! Nie wzięłam magazynka. — Ludzie! — mówię do wypełniających pocztę kolejkowiczów. — Ma ktoś naboje do AK-czterdzieści siedem? — Ja mam tylko do parabellum — odezwał się starszy pan. — Do beretty pięćdziesiątki mogą być? — zaszemrała staruszka, której... mimo że o kulach i mimo że przysługiwała jej obsługa bez kolejki... nikt oczywiście nie przepuścił. Wreszcie ktoś podetknął mi naładowanego kolta (chyba matka z dzieckiem na ręku). Podziękowałam i zastrzeliłam facia, który robił awanturę. Ufff... ucichło. Panie urzędniczki urzędowały, kolejkowicze stali w ogonku, ja rozliczyłam się z czterech nabojów (dałam tej kobiecie z dzieckiem namiary na kolegę kazika, niech sobie poćwiczy strzelanie do celu). Tak jak przewidywałam, po dwudziestu minutach dotarłam do źródła. Podaję pitolone awizo, pani szuka, szuka... Dołączył pan... Szukają... szukają... Nagle mnie olśniło. — Czy nie jest to to samo awizo, z którym stałam czterdzieści minut dwa dni wcześniej? — pytam słodko.

— To samo! Tylko ktoś zapomniał skasować! — ucieszyli się. Więc ich też zastrzeliłam. Dziś idę na pocztę po moją paczkę, imaginując, co i od kogo mogłam dostać. Może zielonego chomika? Może wąglika od kazika? Byłam dwunasta w kolejce, czyli jedyne dwanaście minut. Stałam w miarę cierpliwie, podaję awizo, czekając radośnie na paczkę, i... pani wyciąga paczkę, którą wysłałam priorytetem do Irlandii dwa dni temu. Paczkę zważoną, oznaczkowaną i ostemplowaną. Osłupiałam. — To dla mnie? — wyjąkałam głupio. — Nie. Zmieniły się taryfy. Musi pani dokupić znaczek za trzydzieści groszy. Ponieważ tym razem nie miałam kałacha, wzięłam tę paczkę i palnęłam nią urzędniczkę w łeb. A potem siebie. Właściwie nie wiem, jaki morał wynika z tej opowieści...

2 . Wracam przymusowo z Poziomki, bo mój kot dał mi ultimatum: albo kupię (święta, lany poniedziałek) dywan, pod który się zakopie, albo nasika mi do butów. Wybrałam to trzecie, zapakowałam kota do nosidełka i idę na stację, a kot ciąży mi i drze się coraz głośniej. Zrozumiałe, że jestem coraz bardziej wkurzona. Stoję na peronie, kot się drze, a ja obserwuję kłęby białego dymu, unoszące się z drugiego końca peronu. Coś się pali, ale nikt specjalnie nie zwraca na to uwagi. Hm... Weszłam do pociągu i gdy mijał to coś, stwierdziłam, że jakiś debil podpalił trawy tuż przy ścianie lasu. I zwiał. Czyli: coś się pod lasem pali, nikt tego nie kontroluje, nikogo to nie obchodzi. Wyciągnęłam telefon i dzwonię pod 998. — Dzień dobry, pod lasem w Urlach jakiś debil podpalił trawę — mówię strażakowi. — Pani imię i nazwisko? Przedstawiłam się. — Numer telefonu? Podałam. — Numer buta i obwód klatki piersiowej? Zaczęłam się lekko niecierpliwić, bo nie mogłam wyrzucić drącego się kota przez okno. — Proszę pana, ja jestem zgłaszającą, nie podpalającą! — M a m nadzieję, he, he, he. Gdzie więc jest ten pożar? — Koło stacji w Urlach. Pod lasem. Nikt go nie kontroluje — warczę. — No przecież pani tam jest. — Ja jestem w pociągu! Już dobre parę kilometrów od Urli. A jeśli nawet, to co? M a m na niego nasikać?! — Aha. A j a k ą zajmuje powierzchnię? Kurna, myślę, próbując wypchnąć jednak nosidełko z kotem przez okno. — Dziesięć metrów średnicy. I radzę się pospieszyć, póki nie spłonie cała Puszcza Biała. — Aha. No to dziękuję pani.

Uff... Tosia, gdy usłyszała, że skończyłam rozmowę i mogę skutecznie zająć się nią, umilkła. Opadłam na siedzenie spocona jak mysz. Telefon poderwał mnie na równe nogi. Kot rozdarł się, nim odebrałam. — Dzwonię ze straży w Urlach. — Domyślam się. — Pani zgłosiła pożar traw. — Owszem. — Czy został już opanowany? Kurna, facet, nawet mojego kota nie mogę opanować! — Nie wiem, proszę pana — warczę. — Jadę pociągiem relacji Małkinia—Warszawa i jestem sto kilometrów od tego pożaru. — Aha. — I nalegam, byście ugasili go, panowie, nim sfajczy mój mały biały dom bez łap. — Tak, tak. A jakiej jest on powierzchni? — Co? Dom? — Nie, pożar. Zamyśliłam się... Najpierw kot, potem powrót do Urli i zastrzelenie strażaka czy odwrotnie? — Jedenaście i pół na dwanaście. Ma dokładnie sto trzydzieści osiem metrów kwadratowych — wycedziłam, patrząc wymownie na Tosię. — Aha. To dziękujemy za zgłoszenie. Wypijemy herbatę, pogramy w strzelankę na kompie i jak pożar obejmie sto hektarów lasu, natychmiast udamy się na miejsce. — Bardzo będę wdzięczna. Opadłam na siedzenie. Tosia umilkła, patrząc na mnie przez kratki tiurmy niewinnie. Obdarzyłam ją pełnym nienawi ści spojrzeniem i odwróciłam wzrok w stronę okna. Właśnie przejeżdżaliśmy obok palących się pod lasem traw. Nim przyszło mi do głowy dzwonić pod 998, jakiś odruch kazał wyrzucić telefon przez okno. Z tej opowieści wynika następujący morał: kupić dywan.

3 . Noc, zacina deszcz. Mokro i ślisko. Wracam z pewnego nienawistnego miasta na literę G, które wkurza mnie zawsze i nieodmiennie. Pekaes wlecze się i nie mam nic przeciwko temu — sama bym się wlokła, nawet będąc dżdżownicą, po takiej nawierzchni w taką pogodę. Dwa pasy ruchu oddziela podwójna ciągła. Wąskie są tak, że co chwila ocieramy się 0 TIR-y, mimo to systematycznie wyprzedzają nas potencjalni dawcy narządów: czarne bmw, szalony motocyklista, furmanka wypełniona węglem i te rzeczy, że o TIR-ach nie wspomnę. Naraz stajemy. Z daleka błyskają niebieskie światła. Wypadek. Można się było spodziewać. Puszczamy ciąg pojazdów z naprzeciwka i jako pierwsi ruszamy wolnym pasem, 1 nagle — imaginujcie sobie: noc, zacinający deszcz i ślisko jak cholera — wyskakuje nam pod koła... policjant, machając do nas czerwoną pałeczką. Mało nie przejechaliśmy i policjanta, i jego pałeczki... Kierowca niemal zemdlał, ja też. W nas niemal nie przypitoliły TIR-y, hamując tak samo gwałtownie. Otóż nakazano nam skręcić na skrzyżowaniu w lewo, bo dalej też jest wypadek i droga zamknięta. Okej, myślę sobie (choć pomyślałam dużo brzydziej), tylko dlaczego ten debil w czapce wyskakuje ZA skrzyżowaniem?! Jak cofnąć autobus, gdy za nami sznur kilkudziesięciu samochodów?! Rowami, poboczami... cofnęliśmy. Jedziemy w noc jakąś drogą... Na Leszno — tyle nam gnom na skrzyżowaniu powiedział. Jest Leszno i co dalej? Skręcać na przelotówkę czy jechać dalej w ciemną noc, bo tu już gnomów kierujących objazdem nie ma i nie wiadomo, czy wyjedziemy za wypadkiem, czy wprost na niego i będziemy musieli — my i cała kolejka — zawracać w miejscu? To mnie wkurzyło. Wkurzyło mnie także to, że wypławek kierujący pekaesem nie miał ani komórki, ani krótkofalówki, ani nawet tam-tamów, żeby porozumieć się z kimkolwiek. Wyciągnęłam swój telefon. Wybrałam tym razem 997 (pod 112 boję się dzwonić) i cedząc słowa, wypytałam wesołego policjanta po drugiej stronie telefonu o dalszą drogę. Po czym spokojnie wyciągnęłam berettę, strzeliłam sobie w kolano i zasnęłam w poczuciu dobrze spełnionego obywatelskiego obowiązku. Morał z tej opowieści brzmi: nie ufaj nikomu oraz że prawda leży gdzie indziej. OSTATNIE ŻYCZENIE

l.SEN Mój mąż wchodził pod prysznic, On zaś stanął niezdecydowanie w progu. Czułam jego niezdecydowanie, choć mężczyzny nie widziałam, ukryta w swoim pokoju. Dzisiaj w ogóle czułam więcej niż zazwyczaj. —• Ona źle się czuje. Położyła się. Idź do niej, pogadamy, jak skończę — dobiegł z łazienki głos. On przeszedł parę kroków i — przyzwyczajając wzrok do mroku — stanął w drzwiach sypialni. Robił to tyle razy — był przecież przyjacielem domu od najmłodszych lat — że i teraz jego pojawienie się w mojej sypialni nie wydałoby się niczym niewłaściwym, gdyby nie to coś, co czułam całą sobą. Nadeszła ta chwila, chwila prawdy. A ja, wrażliwa, Wiedząca, czułam ją każdą komórką ciała. — Cześć, mała, co z tobą? — Położył się na kołdrze obok i wsparł na łokciu. Nie otworzyłam oczu. Nie musiałam. Widziałam jego smagłą, ładną twarz, ciemne półdługie włosy i intensywnie niebieskie oczy. Czułam zapach tak bardzo mi znajomy i tak bliski jak mój własny. Drżałam. Chwila prawdy jest bezlitosna. Nie odejdzie, dopóki się nie dopełni lub nie zostanie odrzucona przez jedno z nas. Zmusiłam rękę, by leżała wzdłuż ciała. Jeśli on się nie domyśli, jeśli on nie dotknie mnie pierwszy, chwila przeminie, czar pryśnie, jutro wyjadę i nie spotkam go już nigdy. Ale los nie zna litości... Dotknął mego policzka w niewinnej pieszczocie i nagle jego szorstka męska dłoń, gładząca skórę na policzku znanej od lat kobiety, znieruchomiała. Prawda dopadła go jak jastrząb ofiarę i przytrzymała rękę. Moja dłoń na jego dłoni drżała jak liść. Z łazienki dobiegł szum prysznica. Mieliśmy coraz mniej czasu. Nagle był na mnie. Leżał, unieruchamiając moje ciało przez kołdrę, zostawiając na wierzchu tylko jedną rękę, która wciąż przyciskała jego dłoń do mego policzka mokrego od łez. — Co się stało? Co się zmieniło? — wyszeptał, znając odpowiedzi. Znając je od lat. Moja ręka opadła. Objął mnie ciaśniej. Mimo kołdry, która nas dzieliła, czułam każdy centymetr jego ciała, bo też znałam go tak jak nikt. To my byliśmy nierozłączni jako smarkacze, to my dorastaliśmy pod trzepakiem, to my odkrywaliśmy pierwsze smaki zakazanej miłości, zwierzając się sobie nawzajem, to my... My rozeszliśmy się po głupiej kłótni, nie wiadomo o co, na dwie strony świata, a potem on wrócił ze swoim przyjacielem, który z uporem, dzień po dniu, wychodził sobie ścieżkę do mnie, ścieżkę, na której końcu winien czekać przecież On! Ale On tylko patrzył. Patrzył obojętnie na mój ból, pokazując się z coraz to inną długonogą blondynką u boku.

Bez walki oddał mnie w ręce „przyjaciela" i był świadkiem na naszym ślubie. Nienawidząc i siebie, i mnie. Teraz czułam jego ciało przez kołdrę. Czekał na odpowiedź. — Co się stało? Co się zmieniło? — Kocham ciebie, nie jego — szepnęłam, zmuszając się, by leżeć nieruchomo. Żeby wolna dłoń nie poruszyła się nawet na milimetr. Jeśli teraz, po tym wyznaniu, dotknę jego włosów, przygarnę jego głowę... Z przeciągłym jękiem opadł na poduszkę, tuż obok mnie. Moja ręka przestała mnie słuchać. Przygarnęłam kochaną głowę gestem tak rozpaczliwym, że mówił więcej niż słowa, a On wtulił się we mnie jeszcze bardziej. — Ja też cię kocham — usłyszałam stłumiony szept. Wiem, najdroższy. Wiedziałam to od zawsze. Jak ty. Poderwał się nagle. — On — skinął w kierunku łazienki, gdzie wciąż lała się woda — on cię zdradza. Przysięgałem milczenie, ale... to wszystko zmienia. — To nic nie zmienia — odparłam, patrząc w niebieskie oczy. — Dopóki jestem jego żoną, nie zmienia to nic. — Odejdź od niego. Weź rozwód i będziemy razem. — Za późno. Trwał nade mną, uniesiony na łokciach, chłonąc obraz mojej twarz. Na Boga, jak ja go kochałam w tej chwili i w tym mroku... Prysznic umilkł. Nasz czas się kończył. — Czy mogę cię pocałować? — zapytał, przybliżając twarz, a błękitne oczy pociemniały. — Jeżeli to zrobisz, nigdy nie zapomnisz o mnie ani ja nie zapomnę o tobie. Do końca naszych dni, jeżeli się nie spotkamy ponownie, będziemy za sobą tęsknić jak za swoim dopełnieniem. Będziemy opłakiwać to, co mogło być, i utratę tego. Zaryzykujesz taki ból? — Wolę go poczuć, niż żałować, że nigdy nie posmakowałem... — wyszeptał, zbliżając usta do moich ust. Bez słowa wsunęłam palce w półdługie ciemne włosy, aż przez całe ciało mężczyzny przebiegł dreszcz. Całował tak, że czułam smak jego krwi na ustach, a on czuł smak mojej.

Tak, jak nie całował żadnej kobiety nigdy przedtem i jak nie pocałuje nigdy potem. Tak, jakby wreszcie poznał, czym jest prawdziwe połączenie dwojga przeznaczonych sobie istot. Tak, żeby zapamiętać, jak bardzo można pragnąć i jak bardzo kochać. I jak mało zostało czasu. Opadliśmy na poduszkę bez tchu. Przez chwilę łapaliśmy oddech, a On trzymał moją dłoń, patrząc bezmyślnie w sufit. — Teraz muszę odejść — odezwał się wreszcie nie swoim głosem. — Ale będę czekał na ciebie. Wyciągnął z kieszeni chusteczkę, otarł krew z moich ust i łzy z kącików oczu. — Gdy nadejdzie dzień, że będziesz wolna, wezwij mnie. — Wcisnął mi chusteczkę w rękę. — Puść ją na wiatr, a przybędę. Wstał i wyszedł, nie żegnając się z moim mężem, a ja zostałam sama. Znów sama. Minęło osiem lat. Stoję teraz na wysokim klifie, trzymając w rękach chusteczkę. Ocean tłucze wściekle o skały. Wiatr smaga moją twarz, szarpie ubranie i włosy. A ja się waham: czy puścić chusteczkę, czy skoczyć. 2. OSTATNIE ŻYCZENIE Trzymała w dłoniach białą m e w ę z plamką krwi na skrzydle. Ptak wpatrywał się w złotozielone oczy z taką uwagą, jakby chciał odgadnąć życzenie, nim kobieta je wypowie. Spojrzała w zachmurzone niebo. Spojrzała na wzburzony ocean. Białogrzywe fale rozbijały się o skały, cofając się zaraz w panice, że czarny granit porwie je i uwięzi. Dla morskich fal, wodnych rumaków, niewola byłaby gorsza niż śmierć. Wiatr rozsupłał zieloną aksamitkę, długie kasztanowe włosy wyrwały się na wolność, spadły na plecy, zatańczyły nad głową kobiety. Kolejny powiew załopotał ciemnozieloną suknią. Tylko medalion — prosty kryształ górski zamknięty w srebrnym ornamencie — spoczywał nieruchomo tam, gdzie jego miejsce: w zagłębieniu między obojczykami. Czuła otaczający ją świat każdą komórką ciała. Chłonęła zapach morskiego powietrza, chłodny dotyk wiatru, złoto-szare barwy nieba i ziemi... Biały ptak czekał. Czekała i ona. Magia była już blisko. Tak blisko... Pochyliła się i wyszeptała kilka słów, a potem pocałowała biały łebek i puściła m e w ę w powietrze. Ptak zakrzyczał, zatoczył krąg nad głową kobiety i pomknął przed siebie, niosąc na skrzydłach życzenie. Ostatnie życzenie. Odwróciła się powoli i spojrzała prosto w oczy tym, którzy stali za jej plecami, gotowi zepchnąć kobietę

z klifu. — Spróbujcie. — Uśmiechnęła się leciutko, rozkładając na boki ręce. — Jestem bezbronna. 3. PRZEBUDZENIE Otarła przedramieniem twarz mokrą od łez i słonej mgły, podniosła leżący nieopodal kamień i położyła go na chusteczce, by wiatr nie porwał kawałka białego batystu. Wstała, nagle zdecydowana. Pożegnała wzrokiem błękitne jak nad Poczekajka niebo, pożegnała wiatr i bezmiar wód. Omiotła ostatnim spojrzeniem szare skały i majaczące w oddali pasmo zieleni, po czym... zrobiła ten krok. W ostatnim momencie, nim ciało uderzyło w grzbiet fali, pomyślała, jak bardzo chciałaby żyć. Uderzenie było tak silne, że niemal wyrwało jej serce z piersi. Woda tak zimna, że natychmiast przywróciła kobiecie gasnącą świadomość. Fala zalała ją, wdusiła oddech z powrotem do płuc. Zachłysnęła się. Zaszamotała. Kolejne uderzenie i ból, którego do tej pory nie czuła, sprawiły, że ciało, bez udziału woli, zaczęło walczyć. Ręce wczepiły się w ostrą skałę, orząc ją, ciągnięte przez falę powrotną. Połamane paznokcie wbiły się w kamień mimo bólu. Palce zacisnęły się na krawędzi skały, jakby była to krawędź życia i śmierci, i... nie chciały się rozewrzeć. Kolejna fala cisnęła bezwładnym ciałem na skałę. Kobieta podciągnęła się wyżej, walcząc z prądem powrotnym. Znów ta myśl: Tak bardzo chciałabym żyć. Opadła na skały bez sił. Ząb zaszczekał o ząb. Paznokcie krwawiły. Potłuczone nogi i ręce też. Oparła czoło o zimny, niewzruszony kamień i zapłakała z bezsilności. „Nawet zabić się nie potrafisz" — powróciły pełne pogardy i nienawiści słowa. Na górze usłyszała krzyk. Uniosła z trudem głowę. Nieznajoma kobieta, trzymając kurczowo kilkuletnie dziecko za rękę, krzyczała w dół. Zapewne było to: — Trzymaj się! Patrzyła chwilę w przerażoną twarz nieznajomej, w okrągłe z szoku oczy dziecka, kiwnęła głową i wczepiając się palcami w skałę, zamknęła oczy. Nie miała siły na nic więcej. Nadchodził przypływ. Obcy dźwięk, narastający z sekundy na sekundę, wyrwał ją z letargu. Chciała unieść głowę i znaleźć jego źródło, ale w tym samym momencie fala zaczęła ściągać ją ze skały. Sięgnęła jedną ręką wyżej, uczepiła się wystającego załomu i — walcząc z prądem — podciągnęła się. Wysoko w górze słyszała krzyki, ale nie miała siły na uniesienie głowy. Mogła tylko tulić się do skały, jakby była bliską i drogą istotą. Kochankiem. Tym, Który Odszedł.

Ktoś nagle zawołał za jej plecami: — Hej, czy mnie słyszysz?! Chciała odpowiedzieć, że tak, ale usta nie usłuchały. Kiwnęła więc tylko głową. — Wytrzymaj jeszcze trochę. Trzymaj się, słyszysz? Jego słowa porwała kolejna fala. Ją niemal też. Mężczyzna zaklął. Wysoko nad ich głowami wył silnik helikoptera. Poczuła obejmujące ją ręce. Usłyszała szczęk sprzączki. — Puść się! — krzyknął. Bardzo by chciała. Chciałaby w końcu rozewrzeć palce i odpłynąć w niebyt z kolejną falą, ale ciało nie usłuchało. Spojrzała przepraszająco w oczy tamtego — ratownika — i... * Cisza i ciemność. Tego potrzebowała i to jej dawano. Dawano jej także środki przeciwbólowe. I coś jeszcze, po czym odpływała świadomością gdzieś, gdzie nie było myśli. Nie było nawet jej. Pozostawała pusta skorupa ciała. Dziś jednak spóźniali się z tym czymś. Wspomnienia wróciły i uderzyły tak boleśnie jak nigdy przedtem. Do tej pory udawało się trzymać niepożądanych gości za drzwiami pamięci, dziś jednak wspomnienia wtargnęły do środka niczym horda najeźdźców. Zabolało. Popłynęły łzy. Patrząc niewidzącym spojrzeniem w okno, nie usłyszała pukania. Dopiero ciche: „Dzień dobry" sprawiło, że zwróciła się ku stojącemu w drzwiach mężczyźnie. Długą chwilę próbowała sobie przypomnieć, skąd zna ten głos, bo twarzy nie poznawała. — To ja byłem tym, który panią wyciągnął z oceanu, gdy postanowiła pani zażyć kąpieli. — Uśmiechnął się. — Oczywiście kąpiel jest wskazana, ale nie w ubraniu i nie podczas sztormu. Patrzyła nań bez słowa. Bez najmniejszego gestu. Jakby nie słyszała albo nie rozumiała, co mówi. Każdy inny by się stropił, on jednak był ratownikiem od lat i nie dziwiła go żadna reakcja. Oprócz swojej własnej: po raz pierwszy chciał zobaczyć uratowanego. Uratowaną. Kobietę, którą własnymi rękami odebrał śmierci. Chciał ją zobaczyć, póki żyła, bo... — To nie był wypadek — raczej stwierdził, niż zapytał, przysuwając krzesło i siadając obok szpitalnego łóżka. —

Pani skoczyła. Pokręciła głową, jak to czyniła już tyle razy. Pytano ją o to podczas każdego obchodu. Nie wiedziała, dlaczego upiera się przy „wypadku", było jej doprawdy wszystko jedno, jak ją sklasyfikują i gdzie wyślą po wypisie stąd. Po prostu na pytanie: „Jak to się stało?", usta układały się nieodmiennie w jedno słowo: „Wypadek". I teraz siedział obok ten, który ją uratował, patrzył na mokre od łez policzki, zaglądał przez złotozielone oczy aż na dno zwiniętej z bólu duszy i czekał na odpowiedź. Na prawdziwą odpowiedź. — Jestem Walter Ridgeway. Wyciągnąłem panią z tego piekła, jeśli w piekle jest tyle wody, słonej na dodatek, i mam prawo wiedzieć, co się stało. Rozumie pani: J e s t e ś odpowiedzialny za to, co oswoiłeś". — Zaśmiał się. Kiedyś ten śmiech wydałby się jej ciepły i może nawet zmysłowy. Teraz drażnił tak, jak drażniła obecność wybawiciela, a szczególnie jego słowa. — Nikt mnie nigdy nie oswoił, a już na pewno nie pan — warknęła, a on umilkł, patrząc na nią z zainteresowaniem. Wiedział o tej kobiecie tyle, co ona sama zechciała powiedzieć lekarzom, czyli nic: cudzoziemka na wakacjach, po ślizgnęła się i spadła. Nikt o nią nie pyta, nikt nie dzwoni. Nie miała przy sobie nawet komórki. A więc przyjechała tutaj w jednym celu — wywnioskował. Tylko czemu akurat tutaj? I dlaczego, do cholery, w ogóle go to obchodzi? Ma dziś w nocy dyżur i powinien odsypiać na zapas, zamiast odwiedzać, niczym dobry samarytanin, opryskliwą, niewdzięczną cudzoziemkę. — Jakieś „dziękuję za ocalenie"? Jakiś słodki buziak? — zapytał ironicznie. Tym razem ona się zaśmiała. Równie ironicznie. — A kto powiedział, że jestem wdzięczna? — Więc jednak to nie był wypadek — skwitował. Ona umilkła, wściekła na siebie i niego, po czym odwróciła wzrok. Patrzyła teraz na drzwi. Bardzo wymownie. — To chyba należy do pani — wyjął z kieszeni kawałek batystu. Powoli wyciągnęła dłoń i zacisnęła palce na chusteczce. Mężczyzna jednak nie puścił. Spojrzała prosząco w oczy szare jak ocean podczas sztormu. Pokręcił głową.

— Coś za coś. Pani opowie mi, jak to z tym wypadkiem było, ja oddam chusteczkę. Kiwnęła głową. Gdy skończyła — doprawdy, nie było zbyt wiele do opowiadania — w dalszym ciągu obydwoje trzymali palce zaciśnięte na kawałku cieniutkiego batystu. — Dlaczego zatem nie rzuciłaś jej i nie wezwałaś ukochanego? — zapytał po długiej chwili milczenia. — On nie istnieje — odrzekła. — Wymyśliłam to wszystko, by nie oszaleć. Jego, tę chusteczkę, ten czar. Tylko to pomogło mi wytrzymać te osiem niekończących się lat. Ale czar przestał działać, więc przyszłam tam, gdzie wszystko miało się skończyć albo zacząć, i... — I? Oboje w tym samym momencie poczuli ciepło stykających się palców. Oboje w tej samej chwili puścili chusteczkę. Spłynęła na podłogę. Walter schylił się, podniósł batyst i podał go kobiecie. Uśmiechnęła się leciutko. — Miało to wyglądać bardziej dramatycznie. Klify, wiatr, morze... I ty, podający mi znak od losu: magiczną chusteczkę... — Wybacz, ale już bardziej dramatycznie być nie mogło — przerwał jej. — Niech los zadowoli się tą wersją. Walter ujął nadgarstek kobiety i zawiązał na nim kawałek batystu, mówiąc: — Będę twój, dopóki nie rozwiąże się lub nie odpadnie. Parsknęła śmiechem. — To zabrzmiało jak groźba. Po chwili śmiał się i on. TA PIEKIELNA RÓWNOWAGA We „Wszystkich barwach magii" napisałam, że czarna magia jest jak miecz: można nią atakować, zabijać albo ranić, ale można się też bronić. Ale na pewno nie można się nią bawić. Za użycie czarnej mocy płaci się wysoką cenę bez względu na intencje. Mówię o użyciu świadomym, a przecież na co dzień doświadczamy i wysyłamy w eter fale złej, wściekłej, pełnej nienawiści, zabójczej energii. Rzucamy przekleństwem, gdy ktoś nam zajedzie drogę, nawet jeśli jest to zbłąkany turysta z innego miasta, startujemy, targani agresją, do bidnych podpitych dresiarzy, którzy zawinili tylko tym, że głośno i po chamsku znaleźli się w miejscu i w czasie, w którym musimy odreagować czyjeś inne chamskie zachowanie.

Oczywiście w czystości myśli oraz miłowaniu całego świata żyli tylko Jezus Chrystus i święty Franciszek (ten z Asyżu), ludzie są ułomni, istnieje jednak coś takiego jak Piekielna Równowaga. I to ona rządzi światem Dobra i Zła. To dzięki niej nie spopieli nas piorun z jasnego nieba, gdy przeklinamy bliźnich, bo... Bo ludzkość jakieś trzydzieści tysięcy lat temu przestałaby istnieć j u ż w momencie, gdy jeden dziki człowiek walnął drugiego kością mamuta w łeb (a poszło o kobietę, ofkors). Gdy więc miotamy w koło naszą pierwotną złą energią, natychmiast jest neutralizowana przez tę, którą miot-nięto w nas. I szalka wagi albo idzie w dół (wtedy natychmiast trzeba przeprowadzić jakiegoś niewidomego przez pasy lub pomóc staruszce targać torbę pod dom), albo w górę. Gdy idzie w górę, należy się mieć na baczność i zacząć martwić, bo Piekielna Równowaga musi być i piorun ze złą energią zaraz nam przypitoli tak, że tą szalką w łeb oberwiemy albo, co gorsza, w okostną. Jednym słowem: na co dzień należy być po prostu dobrym człowiekiem. Należy żyć tak, by codziennie spojrzeć sobie rano czy wieczorem w lustro, uśmiechnąć się do siebie (czasem przez łzy czy zaciśnięte zęby) i powiedzieć: „Jesteś okej. Lubię ciebie, ty (... — tu ocenzurowano)". Jeżeli nie możesz tego uczynić, bo poprzedniego dnia skrzywdziłaś dziecko lub kota Tosię, napraw krzywdę. Przeproś dziecko/kota/szefa/męża/kaktus/lodówkę/toster i uśmiechnij się do siebie: A jednak jestem okej. Oczywiście nie zawsze czujesz się winna czy jesteś winna — kurde, to ON/ona/ono zasłużyło na Twój gniew czy żal. I dobrze. Nic na siłę. Nie będziesz wzbudzała w sobie miłości i przebaczenia, jeśli ich nie czujesz. Co z tego, że powiesz: „Tosterze, wybaczam ci, że przypaliłeś mi paznokieć, który cholernie boli, i wybacz mi, że zrzuciłam cię za to sąsiadowi spod piątki na łeb", skoro sąsiad jest na OIOM-ie, a Ty za cholerę nie możesz tosterowi, żeby go (...), wybaczyć. Nie wmówisz sobie emocji, których nie czujesz. Ale... przecież to tylko głupi toster/kot/szef/mąż... IQ ci u nich na poziomie dżdżownicy/wypławka/kota/wygadanego nastolatka. I to tylko faceci. Czego wymagać od tostera? Rozumiesz, do czego zmierzam? Do... pobłażliwości. Dla nich. A w rezultacie dla siebie. Czasem więc można komuś wybaczyć ot tak, żeby mieć spokój duszy. Trudniej jest wybaczyć samej sobie. Ja uważam się za dobrego człowieka. Nikogo z premedytacją, z nienawiścią, złością czy sadystyczną przyjemnością nie skrzywdziłam... M a m odruch bezwarunkowy pomagania wszystkim, nawet gdy tej pomocy nie potrzebują czy nie oczekują... Lubię ludzi, lubię dawać im swoją uwagę, po święcać im czas i myśli. Cieszę się, gdy odpowiadają tym samym. Gdy dziękują mi dobrym słowem w emailu. Gotowością do pomocy. Telefonem od przyjaciela. Troską codzienną. I tą raz na rok, gdy naprawdę jest potrzebna — też. Jestem otoczona — przynajmniej staram się być — Dobrymi Ludźmi. Przez duże D. Może nie ma dookoła mnie tłumu „przyjació łek", z którymi godzinami pitoliłabym przez telefon, ale jeśli po paru latach milczenia jest mi potrzebna czyjaś pomoc, natychmiast ją dostaję. Tak samo ja jestem gotowa wsiąść do pociągu i jechać na drugi koniec Polski/świata, gdy ktoś mojej pomocy potrzebuje. Na tym chyba polega prawdziwe Dobro — ta jasna strona Mocy. Nie na gestach: „O, jaka jestem dobra, wyspowiadałam się, dałam na tacę i jestem taka cholernie dobra", tylko na wewnętrznym poczuciu, że faktycznie teraz jestem w gronie sprawiedliwych tego świata.

Powiedzmy, że wybaczyłyśmy mężom i tosterom. Patrzymy w lustro. Kciuk do góry. Jesteś, Kasiu, okej. Kurczę, zasłu żyłaś na nagrodę od losu. I los: proszę bardzo, na życzenie klienta — premiera „Poczekajki". I lista bestsellerów. Jeszcze mało? To cudny Domek Poziomek. O, i dwa tygodnie na Cyprze, w twoim ukochanym raju na ziemi. Grzejemy się w promieniach jasnej dobrej białej magii. Szalka wagi niebezpiecznie idzie w górę i... jak nam nie spadnie na łeb...! Rozgrzane tymi promieniami zapomnia łyśmy o Piekielnej Równowadze. I o tym, że los daje — hojną ręką — ale równie hojną odbiera. Wiecie, co zauważyłam? Że bardziej boli Zło, niż cieszy Dobro. Sytuacja sprzed dwóch dni: utrata porozumienia na polu autor—wydawca. Zagrożenie dalszej kariery. Kurde, koniec świata! Oczywiście jest to na jakąś skalę koniec mojego świata, ale: 1. Jestem zdrowa i ci, których kocham, też 2. M a m fantastycznościowego synka 3. I Poziomkę, moje wymarzone miejsce na ziemi 4. Wydałam parę książek 5. Tosia! Nie zapominać o Tosi! 6. Dokonałam tego i tego, i tamtego, poznałam tę i tę, i jeszcze tę! 7. Jestem szczęściarą — tak ogólnie rzecz biorąc, pracowitą, zdolną, zdeterminowaną szczęściarą 8. I drimerką jak 150! Bilans wychodzi stanowczo in plus. Czemu więc, zamiast spojrzeć w to srebrno-granatowe niebo, westchnąć z głębi duszy — no trudno, easy come, easy go, czy: wszystko ma swój początek i koniec — i żyć dalej ze stoickim spokojem, miotam się jak szalona, roniąc łzy? Bo Zło bardziej boli, niż Dobro cieszy. To zrozumiałe. Trudno być szczęśliwą panną młodą, gdy boli cię ząb, i to tak, że najchętniej wyrwałabyś się z ramion oblubieńca i wskoczyła na kolana dentyście. Rozumiesz: to Twój wielki dzień — z drugiej strony tylko ząb, przecież nie umrzesz od tego —- a jednak uśmiechać się do gości będziesz nieszczerze. Chyba że się znieczulisz. Ale na Zło tego świata znieczulić się nie możesz... Gdy więc dopada kogoś Piekielna Równowaga, radzę przytomnie: przeczekaj. Albo: zrób bilans zysków i strat. Jesteś dobrym człowiekiem, Twoja szalka zawsze musi być odrobinę w górze, bo — do cholery! — zasłużyłaś na to! Gdy MNIE dopada owa Równowaga... od razu idę do umieralni.

AGENTKA 075B Po ostatnim weekendzie zaczęłam się zastanawiać, co nas napędza w spełnianiu marzeń. 1. Ambicja — o tak, to jest siła, a już wybujała ambicja to niemal siła huraganu Katrina. Dzieci tak ambitne jak ja w dzieciństwie i młodości (najlepsza uczennica w całej tysiąclatce, piątki od góry do dołu, nawet, na szczęście, w liceum z tego nie wyrosłam) są biedne, chore i powinno się je leczyć mnóstwem porażek, bo życie da im tak w kość, że ze zdziwieniem i pytaniem „why?!" pójdą na dno. Oczywiście odbiją się od niego, i to tyle razy, ile będzie trzeba, ale mniej ambitni będą przez ten czas dryfować na ich plecach... 2. Motywacja — grunt to krótka, jasna i na temat. Motywacja może wypływać ze zgody na coś i z niezgody. NIE Z G A D Z A M się, żeby (...), więc zmieniam swe życie tak, by dyskomfort niezgody znikł. Lepsza jest motywacja pozytywna: chcę mieć mały biały domek bez łap (byle miał bieżącą wodę, na Boga!) i voila. Mam. Oczywiście nie wystarczy, że któregoś dnia obudzę się, przeciągnę i nagle uświadomię sobie, że do szczęścia brakuje mi tylko domku z przeciekającym gankiem i sosenką na dachu. I bez łap ofkors. Nie. Trzeba czuć potrzebę Wielkiego Marzenia całą jaźnią. I dopiero jest voila. 3. To właśnie przywiozłam z ostatniego weekendu — trzecią siłę napędową. Jest nią... ciekawość. Ciekawość miała w tym konkretnym przypadku tytuł: „Czy mi się uda?". Kurczę, dziwię się, że jeszcze mnie nie zwerbowano do wywiadu lub kontrwywiadu. Albo jest to kwestia przeoczenia, albo mojej gadatliwości, bo mogłabym artykuł czy nie daj Boże książkę machnąć o mojej wywiadowczej pracy, ale naprawdę żałujcie, CBŚ, że nie macie mnie w swych szeregach! Zaczęło się niewinnie: pojechałam z synkiem na piknik lotniczy do Góraszki. W życiu nie byłam, ale będę, bo fajnie było. Najpierw jechało się w korku czterdzieści kilosów, potem zbankrutowałam z powodu biletów i kiełbasek — zostało mi ze trzy złote, nawet na ogórka kiszonego nie starczyło (konsternacja), ale nie o ogórkach chciałam. Moją uwagę od początku (zaraz po pokazach śmigłowca Kobra i akrobacjach takiego jednego Litwina — genialnych zresztą) przyciągał autentyk messerschmitt, bo, jak wiecie, Najważniejsza Książka, nad którą pracuję, jest o czasach drugiej wojny światowej. Ponieważ urodziłam się trochę później (na szczęście), muszę uruchomić całą mą wyobraźnię, wspomaganą zmysłami wzroku, smaku, węchu i dotyku. Patrzyłam na ten samolot i narastało we mnie: „Kurde, M U S Z Ę go obejrzeć!". I im bardziej to pragnienie rosło, tym bardziej rosła moja wrażliwość na bodźce, bo — uważajcie — spełniając marzenie, stajecie się wyczulone na sygnały czy tropy mogące Was do niego doprowadzić. Obejrzenie samolotu nie jest proste — stoi na płycie pasa startowego, odgrodzonego barierkami. Po paru minutach obserwacji obiektu i otoczenia stwierdziłam, że potrzebna mi „blacha". Coś, co sprawi, że nie będę anonimową zwiedzającą. Najpierw podzwoniłam po znajomych reporterach, czy przypadkiem któryś nie obsługuje Góraszki.

Niestety. Potem, niby przypadkiem, padła nazwa wydawnictwa, z którym jestem zaprzyjaźniona. O, to było to. Poszłam na stoisko, przedstawiłam się, ale moje nazwisko nic sprzedającym nie mówiło (nie był to Albatros), za to wiele mówiło nazwisko kogoś, kogo znam. Och, od razu twarze się rozjaśniły (szczęście, że ten pan jest w wydawnictwie lubiany). Wyniszczyłam więc mój problem: piszę o powstaniu, na płycie stoi piękny messerschmitt, a ja go chcę obejrzeć. Cóż, pomóc mi nie mogą, bo blachy ma tylko „wystawca", ale jeśli z taką blachą zgłoszę się do obsługi prasowej, to może... I już miałam przypięty identyfikator (nie byle jaki, bo z hologramem nawet). Ha! Idę do odgrodzonego podestu, gdzie prasa, fotoreporterzy i TV — nie tłocząc się wśród gawiedzi — ma widok na całe lotnisko. Piękny widok. Moje dziecko od razu wysyłam na podest, a sama przedstawiam mój problem: chcę obejrzeć samolot. O, to dobrze pani trafiła, bo za chwilę wchodzi grupa prasowa, będą fotografować eksponaty. No cudnie, ale jeśli ktoś mógłby mi o nim opowiedzieć i jeszcze odpowiedzieć na — być może głupie — pytania... O, też nie ma sprawy, zaraz zadzwonimy do pana X, który obsługuje pokaz od strony merytorycznej. He, he, he, już się do siebie śmieję w duchu. Może jednak mi się uda dokonać niemożliwego. Udało się. Nie dość, że miałam własnego przewodnika pasjonata i spędziliśmy przy messerschmitcie upojne czterdzieści minut (zamiast po piętnastu zejść z resztą grupy), nie dość, że dowiedziałam się najróżniejszych rzeczy (choć jak pan X zaczął tłumaczyć mi zasady awioniki, to mózg mi się zlasował), to na dodatek naprawdę obejrzałam sobie ten samolot. Mogłam podnieść szklaną klapę, zajrzeć do środka, wejść na skrzydło, nawet polizać, gdyby przyszło mi to do głowy. I byłam szczerze zdziwiona, jak wszystko inaczej wygląda na filmach, a inaczej w rzeczywistości... Taaak... jeszcze sporo przeżyć przede mną. Muszę postrzelać z karabinów i pistoletów, zajrzeć do czołgu, obejrzeć parę bombowców, wejść do Banku Polskiego, takie tam... Aha! I kanały! Koniecznie muszę przepełznąć kanałami. Ze mnie naprawdę jest niezła agentka... A żeby była jasność: nie po to pchałam się na płytę lotniska, aby dowieść, że potrafię tego dokonać. Pierwszym impulsem jest zawsze pragnienie, dopiero drugim może być ciekawość. I wtedy jest to uczciwe. MODEM W MÓZG To będzie artykuł absurdalny, bo inaczej nazwać go nie mogę. Uwaga, będę zmuszona używać słów niecenzuralnych, ale myślę, że spotka się to ze zrozumieniem. Jak wiecie — j e ś l i nie wiecie, to już wiecie — od pewnego czasu (dokładnie rzecz biorąc, od czasu zakupu modemu Plus GSM) mam kłopoty z internetem. Słuchajcie, to przerasta mnie bardziej niż obsługa wiertarki udarowej czy podgrzewanie farelką na dziesięciostopniowym mrozie koła w samochodzie, bo się zacięło. Właściwie przy moim modemie wiertarka i suzuki to pikusie dwa.

Czy normalnym jest, ja pytam, by modem rozłączał się, gdy: przejeżdża/nie przejeżdża pociąg, Tosia leży na parapecie lub/i na biurku, jedna/dwie lub zero Sajgonek śpi pod łóżkiem, gotuję/lub nie wodę na herbatę, pada/nie pada, wieje/nie wieje, jest pełnia/nów lub z jakichkolwiek innych powodów?! Czy to normalne, ja pytam? Dlaczego nie mogę łączyć się z internetem, płacąc sześćdziesiąt złotych miesięcznie, gdy słucham muzyki — wtedy wywali mnie na bank? Czy mój modem (ewentualnie firma plus-k.wa-gsm) nie lubi Ennia Morriconego!? Żadnej innej muzyki też nie!? A już Dr. House'a nienawidzi? Od czerwca jestem sparaliżowana netowo. Nie, to nie paraliż, to jakaś beri-beri. Żeby odebrać e-maile lub napisać choćby „cze!" na forum, muszę zrestartować komputer, bo wszystko, co przed chwilą robiłam, choćby było to niewinne plumplanie na klawiaturze, spotka się z niezrozumieniem operatora. Gdy komputer odpali (a trwa to parę minut, jak wiecie), gdy zapyta już mnie o hasło i o to, czy chcę update'ować program antywirusowy (Nie chcę, do cholery, bo nie mam netu!! Więc jak to zrobię? Za pomocą tam-tamów? Sygnałów dymnych?!), zaczyna się ładowanie już milion razy ładowanej aplikacji modemowej. Ile razy można ładować jedną aplikację? Odpowiedź jest właśnie taka: milion. Trwa to następne kilka minut, w trakcie których jedna z Sajgonek zdąży zjeść łapę prawą tylną drugiej Sajgonce. Następnie modem melduje, że nie ma zasięgu, a nawet jak ma, to „proszę podłączyć modem", szkoda, że nie: „proszę upiec swego kapcia w mikrofalówce", bo modem jest podłączony! Przecież nie jestem taka debilna, by łączyć się z netem bez pitolonego modemu! Niestety, ten wykrzyknik nie pomaga — odpalam komputer po raz drugi. Czekając, aż się załaduje załadowana przed chwilą aplikacja, zdążę zrobić sobie herbatę. Herbata zdąży wystygnąć, nim mój modem NIE POŁĄCZY się z komputerem zdalnym, bo na „hej, cze, to ja — pitolony modem Kasi!" komputer zdalny nie odpowiada. Albo żąda PIN-u lub tylnej lewej łapy którejś z Sajgonek. I tak to trwa. Średnio dwadzieścia minut, nim wyeliminuję wszelkie zagrożenia dla modemu typu: ptasie mleczko, głośniki, płyta z House'em, kubek z herbatą, klawiatura, mysz, karmnik za oknem, przejeżdżający pociąg et cetera. Po owych upajających minutach spędzonych na czytaniu, że sorry, ale nie może się połączyć, bo właśnie przeleciał satelita, modem zaskakuje. Ma zasięg na jedną słabą kreskę, choć na mapie zasięgowej, nim go kupiłam, miał całkiem niezły, albo ma zasięg na cztery mocne kreski — to bez znaczenia. I tak mnie za pierwszym razem wywali, nim zdążę odebrać choć pół e-maila. Przyzwyczaiłam się, więc spokojnie powtarzam procedurę od zrestartowania komputera po „modem jest podłączony, ty badziewie cholerne!!!", przy okazji odkurzając cały dom. Gdy połączy się po raz drugi, mam czas na: odebranie e-maili i odpalenie

strony z forum. Czasem uda mi się przeczytać posty, a przy dobrej pogodzie (czyli na przykład Tosi na parapecie) nawet na kilka odpisać. Na e-maile odpisuję w trybie off i wysyłam o trzeciej nad ranem, wtedy modem śpi... Do tej pory radziłam sobie z tym problemem, wykupując dodatkową usługę łączenia się przez komórkę (płatną następne sześćdziesiąt złotych miesięcznie), ale — i tu niespodzianka — telefon odmówił współpracy po powrocie z Sarku. Ot tak, po prostu. Poinformował mnie, że już nie ma łącza Bluetooth i niech spadam. On chce rumu i napalonych z trąbami. Kazałam mu spadać. Za to uruchomił się ów modem, który odmówił współpracy w czerwcu — nie wiedzieć czemu... Któregoś dnia miałam dosyć. Znalazłam jakimś cudem w stercie papierów (zauważyłyście, że po przeprowadzce zawsze zostaje sterta jakichś dziwnych papierów, dokumentów, umów i rachunków, z którymi nie wiadomo, co robić? Od-kładałam je do niedawna na toaletkę, ale denerwowała mnie narastająca kupa spraw do załatwienia, więc zamknęłam stertę w biurku, pewnie niedługo odłączą mi prąd, bo było jakieś pismo z RWE, co tam, bylebym nie widziała tej sterty). Ad rem: znalazłam w tej stercie fakturę zakupu modemu i umowę (nie wiem, jak to zrobiłam), pojechałam do Marriotta, gdzie jest jedyne na świecie biuro obsługi klienta pitolonego plus gsm (małymi literami) — j e ś l i masz jakikolwiek problem, to możesz go załatwić tam albo nigdzie i, żeby nie być gołosłowną oraz bardziej się wkurzyć, najpierw sprawdziłam sprzęt, który za chwilę* cisnę jakiemuś pacanowi w twarz. Znajdowałam się pod samym Pałacem Kultury. Mogłam więc domniemywać, że modem będzie miał zasięg wręcz orgiastyczny. Niemal będzie błagał ludzkim głosem: „odpal mnie, odpal, bo dłużej nie wytrzymam!". Bynajmniej. Wykazał dwie słabe kreski. Poszłam więc do pitolonego punktu obsługi klienta. Najpierw ochroniarz skierował mnie machnięciem ręki gdzieś tam, bo w plus gsm stanowiska są numerowane nie od 1 do 100, ale mniej więcej: 1,2,3, 17,18, 36,34, 23,1098979824719. Gdy dopadłam po długich poszukiwaniach mojego stanowiska (było za kasami, rozumiecie, dobrze, że nie w tej uliczce za Marriottem albo w kuchni na trzecim piętrze, ewentualnie w przychodni Medicover — piętro siódme), położyłam modem przed obsługą klienta o imieniu Debil i rzuciłam przez zęby: „Proszę wziąć ode mnie to gówno (i wsadzić je sobie w cytopyge — to domyślnie)". „Chce pani złożyć reklamację?" — zapytał mnie Debil. „Nie, podlać wasze kwiatki". — „To poproszę fakturę zakupu i umowę... — podałam — oraz oryginalne opakowanie". Ha, ha, ha! Tu zaczęłam się śmiać, mimo że miałam ochotę wepchnąć De-bilowi modem w mózg. „Debilu — mówię — gdybym zbierała opakowania wszystkiego, co kupię w ciągu roku, musiałabym mieć dodatkowy pokój! Nie mam tego pitolonego opakowania! M a m fakturę i umowę!". „Przykro mi, nie mogę pani pomóc. Poza tym jest już godzina dwudziesta i zamykamy, ale jak nie znajdzie pani tego opakowania, to proszę jutro do mnie się zgłosić i wtedy od ręki załatwimy sprawę". „Debilu — mówię — j e c h a ł a m tu dwie godziny, bo tak się głupio składa, że nie mieszkam na Centralnym. Jutro mam cię odnaleźć w tłumie innych Debili, a przypuszczam, że będziesz miał

wolne, i załatwisz sprawę od ręki mimo braku opakowania, a dzisiaj nie możesz, bo jest godzina dwudziesta?". „Właśnie tak, proszę pani". „A chcesz mieć modem w mózgu?". „Nie chcę, proszę pani, do widzenia, proszę pani". Popatrzyłam na niego załzawionymi oczami. Jestem klientką tej debilnej firmy — plus gsm — od czasu gdy powstała. Będzie już ze trzynaście lat. Miałam po pięć, sześć telefonów i płaciłam abonament oraz rachunki tak kosmiczne, że spokojnie sfinansowano by za to ekspedycję na Marsa. I ta pitolona firma nie chce przyjąć reklamacji nadpsutego modemu, bo wyrzuciłam w cholerę opakowanie? Dodam, że opakowanie lodówki, folię, w j a k ą zawinięta była pralka, pudło i gazety, w których przyjechał żyrandol, oraz wszystkie inne opakowania TEŻ wyrzuciłam. Natychmiast po zakupie! Nienawidzę was (to do plusa-karwia-gsmu), a już najbardziej nienawidzę was za to, że żaden inny operator komórkowy nie ma tutaj, w Poziomce, zasięgu i nie mogę wam pokazać palca środkowego, po czym zmienić operatora. DZIEŁO ŻYCIA Na podstawie rozmowy wysłuchanej w autobusie (nie mylić z podsłuchaną: gadali tak głośno, że nie dało się wyłączyć mentalnie). Gdzieś w Hiszpanii (Madryt czy Barcelona — nie wiem, bo jednak starałam się wyłączyć) powstaje budowla... Muzeum? Kościół? Ratusz? Jeśli wiecie, o co mi chodzi, to wpiszcie w komentarzach. Powstaje już trzydzieści lat i nie jest ukończona, wciąż trwają prace. Podobno (z relacji dziewczyny nadającej na pół autobusu) ma to być któryś tam cud świata. Budowla jest piękna i wspaniała, ale ja nie o tym chciałam. Architektem czy nawet budowniczym tego cudu jest facet, który poświęcił mu całe życie (skoro cud powstaje już trzydzieści lat, to wierzę...). Oddał swój czas, swoją młodość, swój wiek średni, swoją rodzinę (żona nie mogła znieść konkurencji w postaci paru kamieni), oddał pieniądze (bo parę razy bankrutował), oddał wszystko: umysł, duszę i serce, by TO powstało. I powstaje. Książka. Od początku trafiła na listę bestsellerów (i nie jest to „Poczekajka") i na tej liście, czyli na regale TOP20 empiku, stała. Przechodziłam obok niej tysiąc razy, b o j a często bywam w empiku — cieszy mnie po prostu obcowanie z literaturą, kulturą et cetera, nawet jeśli przychodzę tylko popatrzeć. Mojego synka zawsze zabierałam ze sobą, mówiąc z namaszczeniem: „Idziemy do królestwa książek", i on siadał (najczęściej pośrodku przejścia) w dziale czasopism, zapoznając się z budową silników napędowych statków (potem mnie z tego przepytywał, a ja musiałam zmieniać temat), budząc uśmiech na twarzach potykających się o jego wyciągnięte nóżki ludzi (taki mały ludzik — cztery latka — a „czyta"), a ja buszowałam po dziale książkowym, dopóki nie słyszałam gromkiego „Mama!" (a przekrzyczeć tłum i reklamy w empiku nie jest łatwo) i musiałam wracać. Książka stała spokojnie na regale TOP20 i... stała.

Kurde, pomyślałam sobie, okładka taka sobie, nostalgiczna cholernie i wcale nie chce mi się czytać tej książki. Niech spada. Kupiłam za to „Pachnidło" i wysiadłam. Sorry, wiem, że „ P " jest przez niektórych z Was uznawane za książkę życia, ale dla mnie to stek bredni naćpanego psychopaty. Zdrowy umysł nie byłby w stanie czegoś takiego spłodzić. Zraziło mnie to na jakiś czas do książek z TOP20, ale któregoś dnia, gdy tamta książka wciąż na mnie patrzyła (czy książki mają oczy?), z ciężkim westchnieniem typu „pokonałaś mnie" kupiłam i... znów wysiad łam. Tym razem pozytywnie. „Cień wiatru" — bo on jest tą książką—zdaje się absolutnie genialny, bo jak nazwać inaczej coś, co mimo siedmiuset stron czyta się dotąd, aż przeczyta (mniejsza o jakieś prace, zarabianie cashu, dzieci, psy i koty), jest napisane pięknym, literackim językiem, każde zdanie jest dopieszczone, a na dodatek — uwaga! — na dodatek po przeczytaniu takiej książki nie da się powiedzieć, o czym ona jest!!! Zabijcie, a l e j a nie potrafię jej streścić. Chłopiec trafia do specjalnej biblioteki, gdzie są pogrzebane książki, znajduje tę przeznaczoną dla siebie, zachwyca się nią (jak ja „Cieniem wiatru") i... i jest koniec powieści. Gdy więc komuś ją pożyczam i słyszę „A o czym to?", mówię: nie pytaj, czytaj. Film. Filmów, które uznałabym za arcydzieła, jest mnóstwo, bo w ogóle jestem kinomaniaczką i przynajmniej raz w tygodniu staram się być w kinie, o ile jest coś, co da się obejrzeć. Gustuję w fantasy i klimatach: ogień i miecz, więc obowiązkowo zaliczam wszystkie Królestwa niebieskie, Kroniki Nar-nii, Piratów z Karaibów, Królów Arturów oraz Aleksandrów Wielkich (koń — oczywiście rasy fryzyjskiej — zagrał os-carowo i tylko on). Zaliczam również polskie komedie romantyczne (wstydząc się czasami bądź nie wierząc własnym oczom, że ktoś dał na to pieniądze, ciężkie pieniądze, nasze pieniądze, pieniądze ważące od czterech do dziesięciu milionów złotych). Dziś jednak skupiam się na arcydziełach, więc powinnam wspomnieć „Władcę Pierścieni". Nie wiem, czy znacie powstanie tego filmu, ja znam. Nikomu nieznany reżyser (przypomina mi to tego budowniczego z Hiszpanii) wymarzył sobie sfilmowanie „Władcy". Marzenie życia, rozumiecie. Napisał scenariusz razem z takimi samymi zapaleńcami jak on (i nikt mu tego scenariusza nie ukradł, bo tam nie ma TVP) i zaliczył z tym scenariuszem wszystkie wytwórnie i producentów na całym świecie. Szychy pytały tylko o jedno: „A co ty, chłopie, do tej pory nakręciłeś, że chcesz od nas sto milionów dolarów?". Tu P.J. musiał mieć nietęgą minę, odpowiadając: „Martwicę mózgu". „No to sam masz martwicę mózgu, jeśli myślisz, że damy ci te sto milionów baksów" (czy jak tam oni nawijają). Ostatnią wytwórnią była N e w Line Cinema i, jak wiadomo, jest teraz znana i bogata (a była na skraju bankructwa i nawet miejscowe kiwi o niej nie wiedziały), do czego znacząco przyczynił się nasz P.J. i „Władca Pierścieni". Ale — tu się zdziwicie — ja nie o „Władcy" jako o fenomenie filmowym chciałam. Gdy miałam trzynaście lat (pamiętam dokładnie), poszłam z kumplem, w którym się podkochiwałam, na horror pod tytułem „Zemsta po latach". Na początku mi się podobało, bo mogłam trzymać tego kumpla za szalik. Ale potem... Potem to było takie straszne, że do dziś pamiętam (w przeciwieństwie do „Cienia wiatru"), o czym był ten film, mogę go wam ze szczegółami opowiedzieć (choć oglądałam go raczej tyłem albo spod tego szalika), nie czytam i nie oglądam horrorów i boję się studni. Wpadanie do tej mojej — w trakcie kręcenia teledysku — było dla mnie prywatnym horrorem. Co dziwne (i co pozytywnie świadczy o „Zemście"), jest zaliczana do klasyki horrorów i można ją obejrzeć i dzisiaj —

po dwudziestu pięciu latach od powstania. Na koniec — ubolewania. Ubolewam, że „Diuna" Herbeta nie doczekała się swojego P.J. Jest to książka wspaniała, genialna i niesamowita. Ubolewam, że „Wiedźmin" nie doczekał się ekranizacji na miarę „Władcy Pierścieni" — fabuła tej książki (mimo mego prześmiewczego streszczenia), bohaterowie, świat, który stworzył p. Andrzej Sapkowski — sorry, Tolkien, że to napiszę — biją na głowę Tolkienowską sagę. Gdyby do ekranizacji zabrał się ktoś, kto kochał „Wiedźmina" tak, jak P.J. kochał „Władcę", to „Wiedźmin" miałby kolekcję Oscarów. Muzyka. Muzyki skomponowano chyba więcej, niż napisano książek i nakręcono filmów. He, he, jesteście ciekawi, co ja mądrego wymyślę...? Chopina? Mozarta? Dodę? Rubika? Zdziwię Was (lub nie). Jest... piosenka? To nie piosenka... Utwór, z soun-dtracku do pewnego filmu, którego nie oglądałam, bo na dołujące filmy o narkomanach nie chodzę (sorry, wiem, że powinnam, to mój obywatelski obowiązek poznać życie we wszystkich jego aspektach i takie tam, ale nie pójdę, i już, okej?), jest więc utwór składający się (specjalnie dla Was policzyłam) z czterech (dosłownie czterech) nut, no czasem dochodzi piąta, powtarzających się. Rozumiecie? Pięć nut, które się powtarzają. Niby nic dziwnego — refren w mojej piosence też się powtarza — tylko w tym utworze powtarzają się w tak specyficzny sposób, że zna go każdy z Was. Nie wiem, może to hipnoza czy co, wiem, że film jako film nie jest „Gwiezdnymi Wojnami", których soundtrack też każdy zna, a te pięć nut zna każdy. To, Kochani, „Requiem dla snu". Kompozytor jest mi nieznany (nie będę teraz sprawdzała w Wikipedii tylko po to, żeby podać imię i nazwisko, bo chodzi właśnie o to, że nie znam człowieka), a jego utwór — pięć głupich nut, po kilku taktach rozpisanych dopiero na orkiestrę — jest absolutnym arcydziełem znanym pod każdą szerokością geograficzną. Ci, których opisałam powyżej, to geniusze. Geniusze Spełniania Marzeń. Mają ten dar — lub przekleństwo — że robią to, co kochają, i kochają to, co robią. Pamiętajmy tylko, nim zaczniemy im zazdrościć, ile kosztuje życiowe spełnienie i czy my, gdybyśmy byli na miejscu P.J., potrafilibyśmy znieść te trzydzieści odmów, by ostatnia wytwórnia na liście powiedziała: Tak. Albo czy potrafilibyśmy poświęcić wszystko za Wielkie Marzenie, jak ten hiszpański architekt. Czy może potrafimy tylko narzekać, jakie to my biedne żuczki, których nikt nie lubi, nikt nie kocha i w ogóle pora umierać... SEKRETNE PAMIĘTNICZKI Z PLANU FILMOWEGO (najpierw obejrzyj teledysk do „Poczekajki" i „Poczekajka — making of na YouTube!) Gdy skończyłam pracę nad teledyskiem (wydawało mi się, że skoro jest po zdjęciach, to skończyłam, w

rzeczywistości była jeszcze dokrętka scen, a potem chyba ze czterysta godzin montażu, normalnie „Ogniem i mieczem" szybciej byśmy zmontowali, taka klątwa ciążyła nad tym teledyskiem), gdy więc udało mi się przeżyć mimo: paru zawałów serca, niejedze-nia i niepicia, topienia w studni, osmalenia brwi przez pożar wiatraka, przejeżdżania obok popieprzonej kobyły, znienawidzenia przez całą ekipę i tak dalej, zaczęły się wspomnienia... Po jakimś czasie to, co straszne, zrobiło się śmieszne, okazało się, że ekipa nienawidzi siebie nawzajem na każdym planie, bo to jednak niesamowity stres i przenosi się jak dżuma z człowieka (producentka) na człowieka (krowa Zosia), i w ogóle było fajnie, i kiedy robimy coś następnego. Ponieważ chciałam zachować wszystko, co mi się przydarzyło (bądź co bądź byłam do tej pory lekarzem weterynarii, a nie producentką) w pamięci, postanowiłam te wspomnienia spisać. A że mam zupełnie odjechane poczucie humoru i zależy mi, żeby nie było nudno, zrobiłam to w formie Sekretnych pamiętniczków z planu filmowego. SEKRETNE PAMIĘTNICZKI Z POCZEKAJKI WYSTĘPUJĄ: Kasia — producentką Bartek — reżyser Konrad — operator kamery Monika — powieściowa Patrycja Łukaszek — (powieściowy) Grzegorz Emil — powieściowy Gabriel Justyna — powieściowa matka Patrycji Joasia — Joasia (fotosistka) Gościnnie: krówka Zosia, trzy wściekłe konie, dwa dziwne psy i inni 21. dzień p.z. (przed zdjęciami) KASIA: Wstałam dzisiaj lewą nogą. Pomyślałam, że na to może pomóc tylko film. Zagadałam do Bartka reżysera. Robimy film. Nie wiem jeszcze jaki, ale robimy. BARTEK: Odezwała się dzisiaj do mnie Kasia, ta od scenariuszy. Powiedziała, że ma jakiś syndrom napięcia (nie wnikałem czego) i że musi zrobić film. Zgodziłem się na odczepnego. KASIA: Wysłałam Bartkowi scenariusz i skombinowałam cash. Na razie mało (mało?!), jakieś pięć tysięcy, ale może będzie więcej. Bartek coś się nie odzywa. Może dziś on wstał lewą nogą?

BARTEK: Wczoraj wpadła na pomysł filmu, a dziś przysłała mi scenariusz i skombinowała cash. Zatkało mnie. O N A NAPRAWDĘ CHCE ROBIĆ TEN FILM!!! 19. dzień p.z. KASIA: Mam więcej cashu (dał mi sponsor, nie żądając w zamian żadnych usług!). Piszę piosenkę (a nawet trzy), bo postanowiłam, że będzie to teledysk. Uwielbiam, po prostu uwielbiam (!) komponować myszką — wklikanie kilku tysięcy nutek to moja pasja. BARTEK: O N A pisze piosenki. Trzy, żeby był wybór. Jest nienormalna, zaczynam się jej bać. Na wszelki wypadek udam, że biorę to na poważnie, i zacznę kombinować ekipę. I walkie-talkie, bo się je tak fajnie trzyma. 18. dzień p.z. KASIA: Cały czas piszę te cholerne piosenki. Zaczynam nienawidzić myszki, nutek, piosenek i tego filmu, a minęły dopiero trzy dni. Bartek wspomniał coś o ekipie i walkie-talkie. Jestem za, a nawet przeciw. BARTEK: Robię tabelkę. Nie mam czasu na pierdoły. KASIA: M a m coraz więcej cashu, ale okazuje się, że i tak nie wystarczy. Cóż. Zawsze mogę sprzedać dziecko. Wybrałam jedną z tych trzech piosenek. Ciekawe, po co pisałam pozostałe, skoro od początku wiedziałam, że to będzie ta. Bartek zapycha mi pocztę tabelkami, a telefon esemesami o walkie-talkie. Zaczynam go nie lubić... BARTEK: Od czterech dni wysyłam Kasi bardzo ważne tabelki, ale ona przejmuje się nimi NIEWYSTARCZAJĄ CO! Pomija także milczeniem moje prośby o dwa (słownie: dwa) komplety walkie-talkie. Czy ona nie rozumie, jakie to ważne? Plany pracy i walkie-talkie?! 12. dzień p.z. KASIA: Przyszło mi na myśl, że potrzebni będąjacyś aktorzy. Chyba nawet czworo, nie licząc psa. I mnie. I konia. I krowy. Ze scenariusza wyrzuciłam bizony i pytona. Nie zmieszczą się w kosztorysie. Szkoda. Lubię bizony. BARTEK: Kasia dzisiaj odkryła, że w jej filmie grają jacyś aktorzy. Gratuluję refleksu! Szukamy aktorów. To znaczy, ona szuka, bo ja jestem zajęty. Poprawiam plany pracy. 10. dzień p.z. KASIA: Pro forma przejrzałam dziesięć tysięcy zdjęć, choć od początku wiedziałam, kogo chcę. Doczytałam się też (w obowiązującym dzisiaj scenariuszu), że potrzebna jest jakaś chata i wiatrak. Skąd

ja jej teraz wiatrak wytrzasnę?! Jej — to znaczy komu? Sobie. No tak, to ja pisałam ten scenariusz. Może powinnam zostać przy weterynarii? Jutro jedziemy z reżyserem i operatorem szukać chaty i wiatraka. BARTEK: No chyba ją pogięło! Na jutro zapowiadają 37 stopni w cieniu, a Kaśka chce jechać w teren... szukać chaty i wiatraka. Kapitalna pogoda na podróże krajoznawcze! 9. dzień. p.z. KASIA: Poległam. BARTEK: Poległem. K O N R A D : Poległem. 8. dzień p.z. KASIA: Doszłam do siebie po wczorajszym. Jechaliśmy sto pięćdziesiąt kilosów, a potem chodziliśmy po skansenie w 45 stopniach Celsjusza. Białka oczu mi się ścięły. M a m wiatrak, chatkę, konia i psa. I udar słoneczny. Poznałam operatora, który będzie operował. Nie, nie skalpelem. Kamerą za dwieście tysięcy (nie mieści się w budżecie!!). Chyba mnie nie polubił. BARTEK: Boli mnie głowa. K O N R A D : Nienawidzę Kaśki!! KASIA: Jestem szczęśliwa. M a m Patrycję i Gabriela. A to już połowa z czworga grających (nie licząc krowy, koni, psa i mnie). Patrycja jest śliczna, tylko cały czas myli mi się z Anaelą z mojej pierwszej powieści. Muszę się przestawić. Gabriel jest okej. Ma zarastać, bo ogolony przyszedł. Biegaliśmy dziś po Domach Centrum, żeby kupić mu czarne spodnie i koszulę. Kurde, czy w Warszawie nie ma zwyk łych czarnych męskich koszul?! Ja nie chcę metroseksual-nego Gabriela w jedwabiach!! BARTEK: Wciąż boli mnie głowa. O N A nie chce czytać moich tabelek i ignoruje prośby o walkietalkie, bo jej się budżet kończy. Coraz bardziej jej nie lubię. EMIL: Poznałem producentkę. Okej facetka. Ubierała mnie na czarno. Trochę dziwnie się czułem ubierany przez obcą kobietę, ale co tam. M a m fajne spodnie i pasek. Kazała mi zarastać, zupełnie jakbym nie był wystarczająco zarośnięty.

Ludzie, ja w sobotę jestem świadkiem na ślubie kumpla! Muszę przyzwoicie wyglądać! MONIKA: Poznałam producentkę. Jest... dziwna. Mówi do mnie „Patrycjo", ale czasem „Anaelo" czy jakoś tak. Hm... Czy ja na pewno chcę grać w tym filmie? Reżyser jest okej, tylko ciągle mówi o jakichś tabelkach. Chyba nie każą mi wypełniać ankiety? 6. dzień p.z. KASIA: Drugi dzień szukaliśmy tej pieprzonej czarnej koszuli. To były najdłuższe zakupy w moim życiu. Na dodatek ubierałam obcego faceta!! Cholera, czuję się jak spon-sorka... Potem z Bartkiem pojechaliśmy po piosenkę. Hm... Piosenka jest gotowa, tylko dlaczego nikt w niej nie śpiewa? BARTEK: Trzy godziny czekałem na Kaśkę pod Złotymi Tarasami. Kupowała jakieś koszule. I to nie dla siebie! Nienawidzę j e j ! Potem przegnała mnie do Pruszkowa po piosenkę. Jej też nienawidzę! Ja chcę walkietalkie!! EMIL: Po trzech godzinach znaleźliśmy czarną koszulę. Nienawidzę jej! 5. dzień p.z. KASIA: Nie mam Łukasza. M a m piosenkę bez słów. Nie mam kart. M a m czarną koszulę — kupiłam na bazarku w Wyszkowie. Ludzie: nie mam Łukasza!! Powiedziałam Bartkowi, że jeśli jeszcze raz przyśle mi tabelkę, to zacznę krzyczeć. Ja się, kurde, łączę z netem przez komórkę!! BARTEK: Kaśka powiedziała, że jak jej jeszcze raz przyślę tabelkę, to zacznie krzyczeć. Czy ona nie rozumie, jak ważne... Zaczęła krzyczeć. 4. dzień p.z. KASIA: Za cztery dni zdjęcia. Spoko i luzik. Od paru dni nie mogę spać i nie jem. Boję się, że nie będzie pogody, że nie będzie wiatraka. Że nie będzie krowy, konia, psów, aktorów, samochodów i czegoś tam jeszcze. O jedno się nie martwię: NA P E W N O będą tabelki Bartka. Dziś odebrałam drogowskazy, kule i karty. Cztery dni do zdjęć, a ja nie mam Łukasza. Spoko i luzik. BARTEK: Kaśka zamiast pracować nad filmem (czy ona mogłaby w końcu zatwierdzić plany pracy?!), kupuje szklane kule i karty tarota. Czy ona będzie wróżyć na tym planie, czy co?! K O N R A D : Kaśka odesłała mi scenopis z głupimi uwagami typu: „Tu gra kto inny, przeczytaj

scenariusz!!". Nienawidzę Kaśki!! 3. dzień p.z. KASIA: Ulitowałam się nad Bartkiem i siadłam nad tymi planami. Kurde, w pół godziny je zrobiliśmy. O co tyle hałasu?! BARTEK: Alleluja! M a m Plany Pracy! Jeszcze je teraz ładnie przepiszę i wyślę Ka... Dzwoniła Kaśka. Powiedziała, że do niedzieli wieczorem nie chce widzieć żadnych tabelek w swojej poczcie. Smutno mi... 2. dzień p.z. KASIA: Umieram ze strachu. Ale skompletowałam załogę. M a m Łukasza! Jak na zawodowego uwodziciela jest trochę nieśmiały, ale liczę na to, że się rozkręci. Jeśli nie, już JA go rozkręcę! Znów kupowałam obcemu facetowi ciuchy... Zaczyna mi to wchodzić w nałóg. BARTEK: Nie odzywam się do Kaśki. Jeśli do jutra nie kupi mi walkie-talkie, to będę zły. Podesłałem jej malutką tabelkę, naprawdę małą — cztery kolumienki — a ona powiedziała, że mnie zabije. Nie odzywam się do niej. ŁUKASZEK: Poznałem dzisiaj producentkę. Jest okej, tylko strasznie ruchliwa. W pewnej chwili — przysięgam! — widziałem ją w trzech miejscach naraz! M a m grać uwodziciela w jej filmie. Zawodowego. Cóż... Kiedyś musi być ten pierwszy raz. 1 dzień do zdjęć KASIA: Nie mam forda. Będę musiała zabić rodziców, jeśli do wieczora nie oddadzą mi samochodu, który gra główną rolę w tym filmie. Cóż. Chyba z dwojga złego wolę iść do pierdla, niż robić filmy. Może mi więc nie oddadzą, a wtedy... Co to ja chciałam? Aha: wieczorem spotkaliśmy się całą ekipą, bo pomyślałam, że chcę ich wszystkich zobaczyć. Chyba jednak nie chcę ich widzieć. BARTEK: Spotkaliśmy się całą ekipą. Fajnie było. Kaśka urwała się na pół godzinki z Łukaszkiem — ja tam nic nie sugeruję... Ona mu dała złotego rolexa za sześć tysięcy!!! ŁUKASZEK: Dostałem od producentki złotego rolexa za sześć tysiaków. Ona chyba na mnie nie leci. Nie leci, prawda?! Dzień pierwszy: wyjazd, krówka, skansen 6.00 KASIA: Spoko. Ruszyliśmy z Emilem srebrnym fordem spod mojego domu. Nie zabiję rodziców. Może

innym razem. Samochód alfa (z Joasią, Moniką i Łukaszem) ruszył spod Kongresowej. Samochód beta (b jak Bartek) ruszył z Chełmskiej. Samochód delta (Konrad ze sprzętem) NIE ruszył spod Rotundy. 7.00 KASIA: Spoko i Iuzik. Samochód delta pod Rotundą, a w nim sprzęt za dwieście tysięcy. Konrad zawrócił nas z Łomianek po resztę sprzętu, bo się nie zmieścił (sprzęt, nie Konrad). Co to dla mnie wracać dokładnie w to miejsce, z którego godzinę wcześniej wyjechałam... Próbuję (poniedziałek, siódma rano) wypożyczyć furgonetkę. 8.00 KASIA: Nie no, luz zupełny. Samochód delta w dalszym ciągu pod Rotundą. Konrad pobił się z taksówkarzem o ławkę. Chyba go lubię (Konrada). Zaraz powinni podstawić drugi samochód za jedyne tysiąc złotych ekstra. 9.00 KASIA: Samochód delta (tylko inny) ruszył spod Rotundy. Mamy trzy godziny opóźnienia. Samochody alfa i beta są na miejscu. I bardzo im dobrze. BARTEK: Gdzie ona jest?! Gdzie ona jest?! JOASIA: Kasia jest moją przyjaciółką, więc może nie powinnam tego mówić, ale... siedzimy sobie u krówki już trzecią godzinę, a jej z Emilem jak nie ma, tak nie ma. Nie żebym miała coś przeciw, ale... wczoraj z Łukaszkiem, dzisiaj z Emilem... MONIKA: Wieś. Jestem na wsi. Czy ja na pewno chcę grać w tym filmie? 11.00 KASIA: Jesteśmy u krówki. Pan Krzysio (właściciel gospodarstwa) ma dziwną minę. Wiem, wiem: uprzedzałam, że przyjadę zrobić krówce zdjęcia, ale „zapomniałam" dodać, że przyjadę w cztery samochody i z jedenastką ludzi. Nie uprzedzałam także, że oprócz krówki potrzebuję srokatego konia, że będziemy kraść mu prąd, że będziemy pętać się po jego domu i że całkowicie zdemolujemy mu ogród. BARTEK: Zjawiła się Kaśka. Właściwie po co? K O N R A D : Nienawidzę Kaśki. Nienawidzę tego filmu. Nienawidzę wsi. Nienawidzę krów.

MONIKA: W pierwszej scenie m a m się całować, tylko nie jest sprecyzowane, czy z krową, czy z Łukaszkiem. Jeżeli miałabym wybór... ŁUKASZEK: M a m się całować z Moniką. (Mam nadzieję, że z Moniką, bo w scenariuszu było też coś o krowie). EMIL: Nienawidzę srokatych koni!! 12.00 KASIA: O Dżizes, prawie całowałam się z Moniką! Na szczęście „prawie" robi dużą różnicę. M O N I K A : Kaśka rzuciła się na mnie i chciała się ze m n ą całować!! Czy ja na pewno... ŁUKASZEK: Dlaczego producentką całuje się z moją dziewczyną?! EMIL: Kaśka rzuciła się na Monikę! Ledwo ją odciągnąłem... BARTEK: Zginęły tabelki z planem pracy. Scenariusz też gdzieś zginął. Moje ukochane walkie-talkie nie działa. Jestem niepocieszony. Na planie jakieś zamieszanie. Aha, Kaśka miała jakiś pomysł z całowaniem. Nie wiem, o co tyle hałasu. To już całować się nie można spokojnie? Aha, nie. Miało być właśnie niespokojnie i Kaśka chciała pokazać, jak Łukaszek z Moniką mają to zagrać. Trochę wszystkich wystraszyła, rzucając się na Monikę. K O N R A D : Kaśka jest spoko babka. Rozpieprzyła cały plan i nauczyła się ode mnie kląć. Chyba ją polubię. 13.00 KASIA: Krowa Zosia (500 kg) stoi mi właśnie na nodze, a ci debile (reżyser z operatorem) zamiast kręcić, gadają o świetle. MONIKA: Krowa Zosia oblizuje mi właśnie głowę, a ci debile (reżyser z operatorem) zamiast kręcić, gadają o świetle. BARTEK: Wymieniamy z Konradem uwagi na temat światła słonecznego odbitego od źdźbeł trawy. ŁUKASZEK: Fajnie tu. Może zostanę rolnikiem? 14.00 KASIA: Pan Krzysztof (właściciel gospodarstwa) żegnał nas ze łzami w oczach. Ja też miałabym łzy w oczach, gdyby ekipa zboczeńców zdemolowała mi ogród. Jedziemy do skansenu. Już się boję... 15.00 KASIA: Spoko i luzik. Czy ktoś ma scenariusz? Albo plany pracy? Co my teraz kręcimy?

BARTEK: Ludzie, kto ma moje tabelki? K O N R A D : K...wa mać!! Co my, k...wa, teraz kręcimy?! EMIL: To ja idę ujeżdżać kobyłkę. MONIKA: To ja idę się malować. ŁUKASZEK: To ja idę się opalać. JOASIA: W pionie reżyserskim jakieś zamieszanie, coś im zginęło. W pionie wykonawczym spoko i luzik: Monika się maluje, Emil ujeżdża, Łukaszek się opala. Fajnie tu. Idę popstrykać zdjęcia. 16.00 KASIA: Fajnie tu. Monika wyrzuciła mnie z planu. Powiedziała, że ona przy mnie nie może grać i albo ona, albo ja. Wybrałam siebie. To znaczy ją. Czy to ma związek z porannym całowaniem? MONIKA: Wyrzuciłam producentkę z planu. Chyba się jej boję... BARTEK: Kaśka wyrzuciła Monikę z planu. Nie, odwrotnie: Monika wyrzuciła Kaśkę. I fajnie. Będzie mi się tu wpiep-rzać (Kaśka, nie Monika). JA tu jestem reżyserem. JA sam. Czy ma ktoś scenariusz? O co chodziło z tym wiatrakiem? K O N R A D : Moją — ulubioną od dzisiaj — producentkę wyrzucili z planu. Szkoda. Tak fajnie nam się razem klęło... 16.30 KASIA: Dzwonili z planu, że może bym jednak wróciła, bo nie wiedzą, jak coś tam zagrać. Mam ich w dupie. Jestem u dyrektora skansenu i podpisuję umowę. BARTEK: Nie ma scenariuszy... Nie ma planów pracy... Nie ma Kaśki... MONIKA: Kasia mogłaby jednak wrócić... K O N R A D : Co ja mam, k...wa, kręcić?! Gdzie jest, k...wa, Kaśka?! 17:00 KASIA: Nie żyję. M a m zawał serca. W czasie sceny z koniem ta popieprzona kobyła skoczyła przed samochód. EMIL: Nie żyję. M a m zawał serca. Gdy mijał nas samochód, ta pierdolnięta kobyła skoczyła przed maskę. BARTEK: Fajna jest ta scena, jak koń skacze przed maskę.

Poproszę dubelek! 17.30 KASIA: Zmieniłam kolejność — najpierw samochód, potem koń — choć to bez sensu. Zmieniłam też obsadę samochodu, zamiast Moniki i Łukaszka — ja i kierowca. Jak ktoś ma polec, niech to będę ja. Wątpię, czy wszyscy dożyją do końca zdjęć. BARTEK: Kaśka znów coś namieszała. Zmieniła kolejność, a było to takie fajne ujęcie... M a m cichą nadzieję, że znów ją ktoś wyrzuci z planu... EMIL: Nienawidzę koni!! Co ja tu robię?! KASIA: Kończy się światło, i dzięki Bogu. Znalazły się pieprzone tabelki. Tylko scenariusze poginęły. BARTEK: M a m plany pracy!!! O kurde, jeszcze połowa scen do nakręcenia... K O N R A D : Kończy się, k...wa, światło, a ten debil reżyser mendzi, że mamy jeszcze połowę scen do nakręcenia. Niech se w dupę wsadzi te swoje sceny! Ja się pakuję. Kaśka mnie poparła. Lubię ją. JOASIA: Jaki ładny zachód słońca. Fajnie tu. ŁUKASZEK: To był fajny dzień. Opaliłem sobie tors. EMIL: Nienawidzę koni i samochodów!! Nienawidzę Kaśki!! MONIKA: Podpisuję się pod wypowiedzią Emila. 21.00 KASIA: Nie mówcie nic do mnie!! Idę się upić. Dzień drugi: skansen 6.00 KASIA: Nienawidzę szóstej rano. 7.00 KASIA: Nienawidzę skansenu. 8.00 KASIA: Nienawidzę Bartka. 9.00 KASIA: Nienawidzę Konrada.

KASIA: Nienawidzę... O, znów mamy ładną pogodę! Szczęściara ze mnie, że akurat na te trzy dni, kiedy kręcimy, wyszło słoneczko... K O N R A D : Co to za światło, k...wa!! Co to za światło, ja pytam?! Po jakiego ch... świeci dzisiaj to pier...lone słońce?! Lepsze jest światło r o z p r o s z o n e ! ! JOASIA: Fajnie tutaj. BARTEK: Gdzie plany pracy?! EMIL: To ja pójdę lonżować ogiera... KASIA: Jakiego ogiera?! Miała być stara, spokojna klacz na biegunach! Jakiego og...?! 11.00 KASIA: Ja pieprzę... Czy ktoś wie, jak się podnosi maskę w fordzie? BARTEK: Ta głupia baba nie wie, jak się podnosi maskę w samochodzie... JOASIA: Nie chcę nic mówić, ale na planie zapanowała konsternacja. Ani właścicielka samochodu, ani nikt inny nie wie, gdzie jest jakiś dżinks, który podnosi maskę. K O N R A D : Czy ktoś może, k...wa, zadzwonić do serwisu?! ŁUKASZEK: Po półgodzinnych debatach zakończonych telefonem do serwisu producentce udało się otworzyć maskę własnego samochodu. No gratuluję! Gdzie ona kupiła prawo jazdy? 15.00 KASIA: Spoko i luzik. Od czterech godzin nic ciekawego się nie dzieje. Kręcimy. Ja przewracam drzwi zabytkowej chaty. Już chyba siódmy raz. Za chwilę przewróci się cała chata i wtedy dopiero będą mieli fajne ujęcia. BARTEK: Kaśka demoluje skansen! ŁUKASZEK: Producentką zmusiła mnie do kradzieży kwiatka. Jakby co, jestem niewinny. MONIKA: Nie chcę się skarżyć, ale Kasia sypie mi pyłem w oczy. Czy jesteśmy ubezpieczeni? Fajny ten Łukaszek... K O N R A D : Koszula Łukaszka i n t e r f e r u j e . Czy nikt nie powiedział tej debilce — mówię o Kaśce — że do filmu nie kupuje się koszul w kratkę?! Nie, białych też nie! Ani czarnych! Ani w ogóle żadnych!!! JOASIA: Ładna ta chatka. (Kasia ją trochę zdemolowała).

I ten ogródek też ładny. (Łukaszek ukradł kwiaty dla Moniki). Nie chcę nic mówić, ale Kasia jest chyba zazdrosna o Monikę — sypie jej pyłem w oczy. Również nie chcę nic mówić, ale na planie chodzą słuchy, że w nocy będziemy palić wiatrak. Ciekawe, co na to dyrektor skansenu? EMIL: Piątą godzinę lonżuję ogiera... No comments. 16.00 KASIA: Dzwonił do mnie Emil, że już nie może z tym ogierem i mamy się pospieszyć. Co on właściwie robi z tym ogierem? Gdzie oni są?! Znów zadzwonił. Kryją klacze. No, kamień z serca. Już myślałam, że coś gorszego... BARTEK: Gdzie są plany pracy, pytam?! K O N R A D : Czy ktoś może mi, k...wa, powiedzieć, co i gdzie teraz kręcimy? MONIKA: To ja już mogę sobie pójść? JOASIA: To ja już mogę sobie pójść? ŁUKASZEK: Fajnie tu. EMIL: Pier...lony ogier. Zaliczyliśmy wszystkie klacze na padoku. 17.00 KASIA: Emil nazwał mnie kobietą lekkich obyczajów. EMIL: Kaśka, k...wa, czy możemy kręcić te pier...lone sceny?! KASIA: Wyrzuciłam z planu reżysera. BARTEK: Kaśka wyrzuciła mnie z planu!! K O N R A D : No wreszcie... Kaśka wyrzuciła Bartka z planu. Możemy spokojnie kręcić. 17.30 KASIA: Wszystkie sceny z ogierem nakręcone. Nie żyję. EMIL: Nie żyję. K O N R A D : Fajnie tu. BARTEK: Czy ja mogę już reżyserować? ŁUKASZEK: A to nie koniec zdjęć?

18.00 KASIA: Dziesiątki razy kazali mi siadać na tych pieprzonych schodkach. I nie mrugać. Spróbujcie nie mrugać przez pół godziny. Nienawidzę schodków! BARTEK: Co teraz kręcimy? Ma ktoś scenariusz? K O N R A D : Kończy się, k...wa, światło!! EMIL: Idę się upić. Dzień trzeci: mój dom 6.00 KASIA: Dżizes!! W mojej kuchni o szóstej rano półnagi mężczyzna!! A w łazience drugi!! O, i jeszcze dwóch!! Co ci faceci robią...?! Aha, przecież kręcimy u mnie film... K O N R A D : Kaśka na mój widok zaczęła krzyczeć. Może nie jestem superprzystojny, ale żeby zaraz drzeć mordę? 7.00 KASIA: Nie mówcie do mnie!! Gram!! 9.00 KASIA: Powiedziałam: nie mówcie do mnie!! 10.00 KASIA: Spadaj! Ty też spadaj! MONIKA: Przyjechałam na plan, poszłam przywitać się z Kasią — akurat grała — a ona do mnie: „Spadaj!". (Konsternacja). JUSTYNA: Przyjechałam na plan, poszłam przywitać się z moją wieloletnią przyjaciółką Kasią, a ona do mnie: „Ty też spadaj!". (Również konsternacja). 11.00 KASIA: Od czterech godzin trzymam w rękach cholernie ciężką szklaną kulę, a Konrad z Bartkiem nastawiają ostrość. Czwartą godzinę słyszę: „Kasia, potrzymaj ją jeszcze trochę... A teraz w prawo... I trochę w dół... I teraz w górę...

Nie, za bardzo w górę, jednak w dół...". „Jakie w dół, k...wa, dobrze było!!". „No to w górę... I trochę w prawo... Dlaczego ta ręka tak ci się trzęsie? Nie może ci się trząść! My wyostrzamy! Niech przestanie!!". Potrzymaj, debilu, kilogram szkła przez cztery godziny, to... „Nie, chyba jednak w dół...". Sp...laj!!! BARTEK: Ja z Kaśką nie mogę pracować. Po prostu nie mogę. Zrobiła się wulgarna jak Konrad. K O N R A D : Kaśka nauczyła się fajnie kląć. Chwilami jest lepsza ode mnie. Muszę więcej ćwiczyć. JOASIA: Nie poznaję Kasi. To była taka spokojna, kulturalna kobieta. Jak film zmienia ludzi... Na gorsze, ofkors. 12.00 KASIA: Skończyłam swoje ujęcia. Ręce mi drżą. Idę się upić... A nie, nie mogę. Zakazałam alkoholu na planie. Kurde, wszędzie poniewierają się butelki z colą albo wodą mineralną. Wszędzie też poniewierają się na wpół obnażeni faceci. Mój śliczny domek wygląda jak jeden wielki burdel. Fajnie tu. 13.00 KASIA: Właściwie nic się nie dzieje. Znów wyrzuciłam reżysera z planu, bo Monika powiedziała, że te sceny, z których ona mnie wczoraj wyrzuciła, jednak chciałaby powtórzyć. Ze mną. To znaczy, nie że ja się z niąobściskuję, tylko żebym ja reżyserowała. No to znów wyrzuciłam reżysera z planu. Fajnie być reżyserem. Chyba się przekwalifikuję... Zamknij się!! BARTEK: Kaśka znów wyrzuciła mnie z planu. Chyba się jej spodobało (nie to wyrzucanie, ale reżyserowanie). Szkoda tylko, że walkie-talkie... Już nic nie mówię!! ŁUKASZEK: (To tylko tak dziwnie wygląda, jakby ciągle ktoś kogoś wyrzucał, ale ogólnie jest cool). 14.00 KASIA: Okazało się, że nikt nie zna piosenki, do której kręcimy film. Cóż... Zniosłam laptop i włączyłam. Chyba im się spodobała, bo chodzą i śpiewają. KONRAD: Jest spoko. Znów się wyrzucają. Fajna ta piosenka. MONIKA: Nie wiedziałam, że ta piosenka jest taka fajna! ŁUKASZEK: Czy ja mogę poprowadzić forda? A nauczycie mnie tak fajnie ruszać? Co to za piosenka? 15.00

KASIA: Nic nie chcę mówić, ale na moim planie kwitnie korupcja. Moja przyjaciółka Justyna m a ł o d y s k r e t n i e płaciła za coś Łukaszowi. BARTEK: Pani Justyna (dodam, że to przyjaciółka Kaśki) płaciła za coś Łukaszowi. M a m nadzieję, że Konrad to nagrał i Kaśkę zgarnie CBA. MONIKA: Pani Justyna zapłaciła Łukaszowi, żeby mnie uwiódł. To miłe, ale naprawdę nie musiała tego robić... ŁUKASZEK: Trochę się boję. Przyjaciółka producentki — niejaka Justyna — podsunęła mi (mało dyskretnie, dodam) dwa tysiaki. Sugerowała wzrokiem, że mam za nie kogoś uwieść. Tylko kogo? Producentkę? Monikę? No bo chyba nie Emila?! EMIL: Łukaszek zaczął wodzić za m n ą dziwnym wzrokiem. Zaczynam się bać. JUSTYNA: Jakby co, jestem niewinna! KASIA: Robi się gorąco. Kręcimy scenę, gdy Monika ciska forsę Justynie w twarz. Uwaga: forsa jest prawdziwa! BARTEK: Na planie małe zamieszanie. Monika rzuciła pani Justynie w twarz te dwa tysiące. MONIKA: Okazało się, że pani Justyna płaciła nie za mnie, ale za Emila. Niech sobie wsadzi w dupę te dwa tysiące!! ŁUKASZEK: Nic już nie rozumiem. Kogo i za ile mam uwodzić?! EMIL: Łukaszek wygląda na rozczarowanego. O co tu chodzi? JUSTYNA: Jestem niewinna!! 16.30 KASIA: Boże... Oni myśleli, że z tą forsą to naprawdę!! Czy nikt oprócz mnie nie czytał scenariusza?! BARTEK: Boli mnie głowa. M O N I K A : Czy mogę prosić scenariusz? ŁUKASZEK: Dlaczego Emil wodzi za m n ą takim dziwnym wzrokiem? JOASIA: Jest fajnie. Stówy latają wszędzie. Są w klemati-sach... w śmieciach... w komórce pod schodami... Kasia powiedziała ekipie, że to ich wynagrodzenie. Wszyscy zbierają i liczą. Jak na razie kasa się zgadza, ale przed nami jeszcze parę dubli...

17.00 KASIA: Śniadanioobiadokolacja. Trzeci dzień nic nie jem. Ekipa robi potajemnie zakłady, kiedy zemdleję. He, he, chyba mnie nie znają. BARTEK: Kaśka trzeci dzień nie je. Może ją w końcu pogotowie zabierze i będę mógł spokojnie reżyserować... MONIKA: Kasia nic nie je. Chyba się odchudza. ŁUKASZEK: Producentką trzeci dzień nic nie je. Robimy z Emilem zakłady, kiedy zemdleje, a po cichu składamy się z resztą ekipy na jednoosobowy pokój w wyszkowskim szpitalu. K O N R A D : Kaśka trzeci dzień nie żre, cholera wie czemu. Przecież fajnie tu. Postawiłem dychę, że jednak dotrwa do końca. 18.00 KASIA: Ciągle chodzą za mną i mendzą, bym reżyserowała jakieś sceny. „Kasia, a o co chodzi w tej mojej scenie?", „Kasia, a jak my mamy to zagrać?", „Kasia, a tak jest dobrze?". Ludzie, kurde, ja muszę wiatrak z drzwi od garażu budować i benzynę na podpałkę kupić! Czy ja wyglądam na reżysera?! EMIL: Wyglądasz. ŁUKASZEK: Wyglądasz. K O N R A D : Wyglądasz, k...wa, wyglądasz. M O N I K A : Ładnie, Kasiu, wyglądasz. JOASIA: Jesteś taka chuda, że w ogóle nie wyglądasz. BARTEK: Nie! Nie wygląda! Nie ma białej czapeczki! JA tu jestem reżyserem!!! 19.00 KASIA: Ekipa ma mnie dosyć. Wepchnęli mnie do studni, a potem próbowali jeszcze cztery razy. Po piątym, gdy ręce zaczęły mi się ślizgać na łańcuchu, powiedziałam stanowczo WYSTARCZY i poszłam się porzygać. BARTEK: Mamy jej dość!! Chcieliśmy ją utopić w studni, ale się nie dała. No uparta jakaś... K O N R A D : Topiliśmy Kaśkę w studni. Twarda sztuka. Gdybyście słyszeli to jej WYSTARCZY... MONIKA: Chcieli utopić Kasię — i to kto! Reżyser, operator i jej t a k z w a n a przyjaciółka! Ale się nie dała. I całe szczęście — miała na sobie moją ulubioną sukienkę...

EMIL: Topili Kaśkę. Cóż... Nie miałbym nic przeciwko... Pro forma udawałem, że ją łapię. ŁUKASZEK: Nie udało się utopić producentki. Czy to było w scenariuszu? JOASIA: Mam fajne zdjęcia z topienia Kasi. Szkoda tylko, że nie wpadła do tej studni, miałabym jeszcze fajniejsze... 20.00 KASIA: Przyjechała straż pożarna. Nie, nie chcieli mnie utopić. Chcieli podpalić wiatrak — to najważniejsza scena w filmie. Wyległa cała wieś, żeby popatrzeć. Było ciemno. Konrad nic nie widział i darł na wszystkich mordę, no to ja też darłam: i na Konrada, i na wszystkich. Gdy w końcu coś zobaczył, było za późno, bo wiatrak właśnie dogasał. Okazało się, że kupiłam za mało benzyny. Dlaczego kupiłam dwa litry zamiast pięciu, dlaczego, pytam?! No więc kiedy Konrad się rozkręcił, to pożar już zgasł. Podobno coś tam mamy. Coś tam?! COŚ TAM?! K O N R A D : K...wa mać!! Ciemność widzę!! Ciemność!! BARTEK: Kaśka znów wyrzuciła mnie z planu. Właściwie to wszystkich wyrzuciła oprócz aktorów i Konrada. Jej to wyrzucanie w nałóg wchodzi. Co ona się tak rządzi? Aha, jest producentką, no przecież! He, he, nim zdążyli nakręcić pożar, już im zgasł. He, he, he... 21.00 KASIA: Z rozpaczy poszłam się utopić — w Bugu, nie w studni. Ale gdy pomyślałam, że Konrad straci tę dychę, o którą się założył... Wróciłam akurat, gdy zaczęli ostatnią scenę. I zdechł generator prądu, a wraz z nim oświetlenie. Potem był koniec zdjęć i oklaski. Zaraz, zaraz, czy ja dobrze zrozumiałam? K O N I E C ZDJĘĆ?! BARTEK: Koniec zdjęć! Dziękuję za brawa, doprawdy nie trzeba było... Czy m o g ę teraz wygłosić m o w ę ? No więc... K O N R A D : Koniec, k...wa, zdjęć. I tak nie było nic widać. JOASIA: To chyba koniec. Jak na moje oko, w ostatniej scenie nic nie widać. M O N I K A : I po zdjęciach. Czy ja chcę występować w tym...? Zaraz, zaraz, jak to „po zdjęciach"?! Ale tak fajnie było!! ŁUKASZEK: Fajnie było. Chociaż... producentką zabrała mi złotego rolexa. To nie była część wynagrodzenia? EMIL: Po zdjęciach. Nienawidzę...Właściwie to nie wiem, czego nienawidzę.

JUSTYNA: Nie gniewam się na Kasię za to „Ty też spadaj!", ale musimy poważnie o tym porozmawiać... 22.00 KASIA: Pojechali... Boże, nareszcie sama... Przeżyłam...!! 5 dzień p.z. (po zdjęciach) KASIA: Zaczęłam jeść i spać. Okazało się, że mam alergię na film. Nikt się do mnie nie odzywa. Chyba przestali mnie lubić. Znalazły się scenariusze i plany pracy — były w bagażniku forda. Wczoraj znów wstałam lewą nogą i pomyślałam sobie, że fajnie byłoby zrobić drugi film. Natychmiast przestawiłam łóżko. N I G D Y WIĘCEJ FILMÓW!!! EPILOG Wszystko dobre, co się dobrze kończy. Felietony i opowiadania powstawały od dnia, w którym zostałam pisarką, aż do chwili obecnej. Przez te dwa lata wiele się wydarzyło w moim życiu: kiedyś gnieździłam się z synem w kawalerce, której okna wychodziły na sześciopasmówkę (najgłośniejszą ponoć w Warszawie), dziś każde z nas ma piękny słoneczny pokój, a do okien nie zaglądają przechodnie, lecz kwitnące jaśminy. Kiedyś byłam bezrobotną ekslekarką weterynarii i sfrustrowaną administratorką apartamentowców, dziś piszę. Piszę o miłości, nadziei, marzeniach i ich spełnianiu. Kiedyś walczyłam z ciężką chorobą i czasem traciłam wiarę, że wygram, że życie jeszcze będzie miało sens, dziś patrzę na mojego maleńkiego synka i... dziękuję sobie, że się nie poddałam. I wiesz, Droga Czytelniczko, co zrozumiałam przez te trudne, niekończące się lata? Że szczęście to nie pieniądze, sława, sukces, to nie willa z basenem i cadillac w garażu, nie piękny facet u boku, nawet nie wspaniała praca, do której biegniesz jak na skrzydłach. Szczęściem jest PIĘKNIE ŻYĆ. Każdego dnia — patrząc na otaczające Poziomkę sosny, raz rozświetlone słońcem, raz okryte śnieżną pierzynką, a zawsze piękne — dziękuję Bogu za to, że jestem tu, gdzie jestem, i m a m to, co mam. Że otacza mnie piękno, spokój, zieleń, cisza... I miłość dzieci. Oczywiście mogłoby być więcej. Jakiś książę po czterdziestce na wyliniałym koniu, który pokocha mnie i moich chłopców (książę, nie koń, rzecz jasna), super hiper bestseller na pierwszych miejscach list przebojów (bo która pisarka o takim sukcesie nie marzy?), pieniądze na nowy dach, nim stary na głowy nam nie runął, ekranizacja „Gry o Ferrin" (w reżyserii P. Jacksona, tego od „Władcy Pierścieni" oczywiście); takie tam... drobiazgi. O czymś przecież muszę marzyć. Jeżeli jednak nie dostanę od dobrego losu ani księcia, ani dachu, ani pierwszych miejsc, i tak będę wdzięczna, właśnie za to piękne życie pod niebem Poziomki.

Wierzę, że i na Ciebie, Czytelniczko Kochana, czeka spokojna przystań. I Ty znajdziesz miłość, spokój i radość z każdego dnia. Miej tylko odwagę, by marzyć. Bądź wierna. Idź. Poziomka, 29 marca 2011 r.

Table of Contents Rozpocznij