40 - Nieoczekiwana zmiana

Linda Conrad

Miłosna magia Tytuł oryginału : Between Strangers

0

ROZDZIAŁ PIERWSZY Niewiarygodne. Wydawało się, że przejechanie następnych dwudziestu mil zajmie mu ponad trzy godziny. I zajęłoby, gdyby nie utknął w zaspie, a policja stanowa nie zamknęła wszystkich bocznych dróg, podobnie jak między stanowej. Lance Biały Orzeł Steele podkręcił ogrzewanie w swoim nowo nabytym samochodzie z napędem na cztery koła. Marzył o termosie gorącej kawy. Przypuszczał, że wybraną dwupasmówką sprawnie ominie zamknięty odcinek autostrady między stanowej.

S R

Nie przewidział, że błądzenie w oślepiającej zamieci po oblodzonych drogach lokalnych zajmie mu sześć razy więcej czasu. W końcu jednak zaczął się zbliżać do celu.

Pomyślał, o ranczu i o tych, którzy tam na niego czekali. Chociaż spóźniony, zdąży na wigilijną kolację.

Przez kilka frustrujących chwil, tam w O'Hare, Lance obawiał się, że ominą go święta na ranczu.

Przyjechał z Nowego Orleanu i zamierzał złapać połączenie lotnicze do Wielkich Wodospadów.

Niestety, zaraz po jego przyjeździe wszystkie loty zawieszono z powodu burz śnieżnych. Co gorsza, tak samo było na całym Środkowym Zachodzie, a prognozy nie rokowały poprawy sytuacji. Nad Wielkimi Równinami kłębiły się trzy niże niosące obfite opady śniegu.

1

Na lotnisku w O'Hare koczowały tłumy pogodzone z koniecznością pozostania tam przez kilka dni, ale Lance koniecznie chciał spędzić święta w domu. Dotykiem wyczuwał w kieszeni zimowej kurtki małe pudełeczko z pierścionkiem. Wszystko się uda. Czuł to. Jego życie w końcu potoczy się właściwym torem. Z łatwością przekonał właściciela agencji wynajmu samochodów, by sprzedał mu mało używanego suva, wydostał się z zatłoczonego lotniska i ruszył w drogę. Formalności związane z zakupem samochodu miał załatwić po świętach.

S R

Śnieg sypał coraz mocniej, ograniczając widoczność. Lance mógł tylko włączyć wycieraczki, co i tak niewiele pomogło. Nigdy jeszcze nie przeżył śnieżycy o tak wyjątkowym natężeniu. A przecież już od dziesięciu lat jeździł po kraju, uczestnicząc w zawodach rodeo, i nieraz spotkał się z niepogodą.

Kantem dłoni przetarł zamgloną szybę. Odmrażacz i dmuchawa pracowały na okrągło i Lance dziękował Opatrzności za to, że siedzi w ciepłym wnętrzu i nie musi znosić wściekłych porywów lodowatego wichru. W ostatniej chwili zobaczyli ominął o włos masywny, ciemny kształt. – Niech to diabli! – zaklął, kierując samochód na sąsiedni pas. Mijając ciemny kształt, zauważył, że to człowiek, skulony pod naporem wiatru i dźwigający duży pakunek owinięty w koc. W lusterku wstecznym Lance dostrzegł samochód na poboczu drogi i w okamgnieniu zrozumiał, że jego pechowy kierowca wkrótce zamarznie na śmierć.

2

Przez sześć godzin jazdy nie spotkał żywej duszy. I chociaż bardzo się spieszył, nie mógł pozostawić wędrowca własnemu losowi. Ludzie powinni się wspierać. Gdyby to jego zasypało, miałby nadzieję, że ktoś zatrzyma się, by mu pomóc. Nieźle znał się na samochodach, może więc uda mu się uruchomić zepsuty wóz. I wkrótce będzie znów w drodze do domu. Zatrzymał się i wysiadł, nie wyłączając silnika. Arktyczny wicher targał nim, a lód skrzypiał pod nogami. Przytrzymał kapelusz, próbując w padającym śniegu dojrzeć samotnego wędrowca. W końcu rozróżnił zbliżającą się, niewyraźną sylwetkę.

S R

Zdumiał się, widząc, że to kobieta.

Jej głowę okrywał bury szal. Dźwigała tobół owinięty w stary, wojskowy koc. Podeszła bliżej i w końcu pochwycił jej spojrzenie. Miała piwne oczy, błyszczące w burzowej szarości, szczupłą twarz i spierzchnięte wargi. Pokryte śniegiem ubranie przemakało z minuty na minutę. Pozbawiona makijażu skóra była gładka, a twarz okalało kilka złocistych loków. Wyglądała jak cierpiący anioł.

Skąd się wzięła sama, na odludziu, w takiej śnieżycy? A może to narkomanka? Ostrożność nie zawadzi. – Co z samochodem? – zawołał, starając się przekrzyczeć wichurę. Wciąż jeszcze oddychała ciężko po zmaganiach z wiatrem i z powodu dźwiganego ciężaru. – Nie mam pojęcia... – wydyszała. – Gaz jest, a akumulator był świeżo naładowany na stacji w Minneapolis. Stanął mi na środku drogi.

3

Zepchnęłam go na bok, ale nie zdołałam ponownie uruchomić. Silnik nie działa. – Proszę wsiąść do mojego samochodu, zanim zmarznie pani na kość. Wezmę kluczyki i zajrzę do pani auta. Kiedy podeszła bliżej, w jej oczach pojawiła się nieufność i wahanie. – Mam... – wykrztusiła, wyciągając kluczyki i poprawiając swój tobół. Mogłaby chyba na chwilę go odłożyć? Lance zawrócił do swojego auta stojącego na środku pustej drogi i otworzył tylne drzwi. – Proszę to wrzucić na siedzenie i szybko wsiadać! Rzuciła mu szybkie spojrzenie i potrząsnęła głową.

S R

– Muszę ją trzymać przy sobie, aż się rozgrzeje.

Odwinęła brzeg koca i Lance zobaczył czubek wełnianej czapeczki prawie całkowicie zakrywającej jasne loczki.

O mało nie upadł, chcąc usadowić kobietę z dzieckiem na przednim siedzeniu w zasięgu ogrzewania.

Jakie złe duchy zdołały je przygnać w ten zapomniany przez Boga i ludzi zakątek w taką okropną pogodę?

Choć lekko spłoszona i nieufna w stosunku do nieznajomego, Marcy Griffin mogła tylko wdrapać się na przednie siedzenie terenowego auta. Jeszcze kwadrans i mała przemarznie zupełnie i dostanie zapalenia płuc. Nieznajomy mógł się okazać nie wiadomo kim i Marcy nie ufała mu, ale nie miała wyboru. Mężczyzna w kowbojskim kapeluszu zatrzasnął drzwi, żeby nie uciekało ciepło, i poszedł obejrzeć jej samochód. Dziecko wciąż spało spokojnie. Gdyby tylko Angie zdołała przespać tę ciężką próbę. 4

Marcy wiedziała, że córeczka jest głodna, zmarznięta i zmęczona. Z całego serca pragnęła odmiany losu, przede wszystkim ze względu na dziecko. Na szczęście obie żyły. I tak czy inaczej wszystko zmierzało ku lepszemu, a to było teraz najważniejsze. Dziesięć minut później, kiedy Marcy wróciło czucie w palcach u rąk i nóg, kowboj otworzył tylne drzwi i zaczął mocować fotelik dla Angie. – Miałaś rację –powiedział. –Twój samochód jest do niczego. Przypuszczam, że pękł cylinder. – Jeżeli mamy jechać z tobą, czy mógłbyś zabrać rzeczy Angie z bagażnika? – Jakie rzeczy?

S R

– Pieluchy, jedzenie, butelki... – Marcy nie widziała wyrazu twarzy mężczyzny pod rondem kapelusza, ale wyobrażała sobie grymas niezadowolenia.

– Zaraz przyniosę – mruknął. – Posadź tymczasem małą z tyłu. Angie umościła się wygodnie w foteliku, ani na chwilę nie otwierając oczu.

Tak długo była spokojna, że zaniepokojona Marcy sprawdziła ciepłotę jej czoła. Wydawała się w normie.

Kowboj błyskawicznie zapakował ich rzeczy. Kiedy ruszyli, Marcy zamknęła oczy i w myślach zmówiła dziękczynną modlitwę. Spod przymkniętych powiek obserwowała profil mężczyzny skupionego na prowadzeniu samochodu po śliskiej nawierzchni. Co to za człowiek?

5

Zsunął kapelusz do przodu, żeby lepiej widzieć. Zauważyła, że jest wysoki, barczysty i mocno zbudowany. Zdecydowanie bardzo męski. Tym lepiej. Nie grozi im już niebezpieczeństwo. Przypatrując mu się uważniej, wypatrzyła pod kowbojskim kapeluszem czarne jak smoła, trochę zbyt długie włosy i surowe rysy. Widoczna nawet w tak słabym oświetleniu opalenizna, wysokie kości policzkowe i rzymski profil nosa wskazywały na rdzennego Amerykanina. Dlatego tak bardzo zdziwiły ją jego pierwsze słowa. – Jestem Lance Steele – powiedział, nie patrząc na nią. – A ty?

S R

– Bardzo przepraszam... Nie przedstawiłam się. Marcy Griffin. Moja córeczka ma na imię Angelina, ale nazywam ją Angie. Ma dziewięć miesięcy.

Kącik ust drgnął mu zbyt lekko, by można było nazwać to uśmiechem. – Angie... Jak ona się czuję? Mam nadzieję, że nie jest chora? – Nie, wszystko w porządku. Tylko to był dla niej długi, męczący dzień.

– Dokąd się wybieracie? I co to za pomysł zabierać dziecko... – Skrzywił się i chyba ledwo zdołał powstrzymać przekleństwo. Odetchnął głęboko i odzyskał panowanie nad sobą. – Przepraszam, ale nie powinnyście być teraz tutaj. Co z twoim mężem? Co powie na to wszystko? Wspomnienie Mike'a sprawiło, że Marcy zapomniała o ostrożności wobec obcego, o którym wciąż nic nie wiedziała. – Gdyby mój były mąż kiedykolwiek przyjął do wiadomości fakt, że został ojcem i zatroszczył się o swoje dziecko, to przypuszczam, że nie pochwaliłby niczego, co zrobiłam. 6

Skrzyżowała ręce na piersi i wpatrzyła się w niegościnny krajobraz. No cóż, w jednej chwili powiedziała więcej niż w ciągu kilku ostatnich miesięcy. I dużo bardziej jadowicie, niż to było potrzebne. Z pewnością mogła się postarać spokojniej wyrażać swoje zdanie. – Przepraszam – odezwała się po chwili z westchnieniem. – Skąd miałeś wiedzieć. Jesteśmy same. Staram się o pracę. Mam dużą szansę ją dostać, ale muszę być na miejscu pierwszego stycznia. Wydawało mi się, że czasu jest mnóstwo, ale... – Jak to daleko? – przerwał jej. – Przy normalnej pogodzie niedaleko. Jedziemy do Cheyenne w Wyoming.

S R

– Znam to miejsce. Spędziłem tam sporo czasu. – Mieszkasz tam? Może tam właśnie jedziesz?

Zaprzeczył niemal niewidocznym ruchem głowy. – Nie. Mój dom to ranczo przy Wielkich Wodospadach i właśnie tam jadę.

Słowo „dom" wypowiedział w charakterystyczny sposób. Marcy nie wątpiła, że czeka tam na niego jakaś szczęśliwa kobieta i nie pytała o nic więcej.

Przez wycie wichury przebił się głośny trzask.

Lance wyhamował ostrożnie tuż przed pniem olbrzymiej sosny zwalonej w poprzek drogi. Przez chwilę siedzieli wstrząśnięci. Przez przednią szybę widać było tylko pień i grube sosnowe gałęzie. Przez kilka niewiarygodnie długich sekund trwała zupełna cisza. – Zostań tutaj. Spróbuję oczyścić drogę – mruknął w końcu Lance. – Czy to całe drzewo? 7

Zaprzeczył ruchem głowy. – To tylko cholernie duża gałąź. Poradzę sobie. – Wysiadł i ze złością zatrzasnął za sobą drzwi. Wiedział, że nie powinien się wyładowywać na swojej towarzyszce. Nie była niczemu winną. Wolałby wprawdzie nie spotkać jej na swojej drodze. W jego planach nie było miejsca na rozwiązywanie cudzych problemów. Ale jej słowa o mężu, który porzucił dziecko, zanim się urodziło, wzburzyły go. Znał wiele podobnych sytuacji.

S R

Mężczyźni dobrze się bawili, a kiedy sytuacja stawała się poważna, znikali z horyzontu.

Ta świadomość wcale nie ułatwiała wysłuchiwania słów gorzkiej prawdy. Nikczemne zachowanie. Nic na świecie nie mogłoby go skłonić do porzucenia kobiety i dziecka.

Nagle poczuł się bardzo związany z Marcy i Angie. Widać przeznaczone mu było dostarczyć je bezpiecznie na przystanek autobusu. Nasunął kapelusz na czoło i wyszedł z ciepłego wnętrza w arktyczną wichurę.

W ciągu dnia temperatura spadła o ponad dwadzieścia stopni. Próbował nie oddychać zbyt głęboko w lodowatym powietrzu świadomy, czym to grozi płucom. Znał dobrze wszystkie niebezpieczeństwa długiej i ciężkiej zimy w północnej Montanie. Lodowaty ziąb przenikał go na wskroś. Zorientował się od razu, że samochód nie da rady ominąć leżącej gałęzi. Była bardzo gruba, silnie rozgałęziona i obsypana ciężkim śniegiem. 8

Nie pozostawało nic innego jak ściągnąć ją z drogi. Spróbował szarpnąć i zrozumiał, że nie zdoła jej ruszyć. Tęsknie pomyślał o pile łańcuchowej. – Mogę w czymś pomóc? – Marcy pojawiła się obok. – Wracaj do auta, jest strasznie zimno! – zawołał, przekrzykując wiatr. – Nie dasz rady tego ruszyć. Nie można jej zepchnąć samochodem? – Nie – odpowiedział, ale jej pytanie poddało mu pewien pomysł. Przy kupnie auta zauważył obok koła zapasowego przewody rozruchowe, składaną łopatę, linę i gruby koc. – To się może udać – mruknął do siebie, otwierając bagażnik.

S R

Marcy znów pojawiła się obok niego. – Co robisz?

– Nie dam rady jej zepchnąć, ale może uda mi się ją odciągnąć na bok na tyle, żebyśmy zdołali przejechać – wyjaśnił.

Podobnie jak większość nowych samochodów, ten także nie miał porządnych stalowych zderzaków. Miał za to mocny hak zainstalowany na ramie pod tylnym zderzakiem.

Lance zerknął na Marcy i zauważył, że drży.

Jej znoszony płaszcz nie chronił wystarczająco przed chłodem. Musiała zostać w samochodzie.

– Zawróć wóz – poprosił – a ja przymocuję linę i sprawdzę, czy trzyma. – Jasne, już idę. Ulżyło mu, kiedy spostrzegł, że Marcy jest już w ciepłej kabinie. Przynajmniej nie odmrozi sobie stóp. Pokazał jej gestem, jak ustawić samochód. Sprawdził zamocowanie liny do gałęzi i haka i dał znak, by ruszyła. Uchyliła okno od strony 9

kierowcy, by słyszeć jego polecenia. Spróbowała ruszyć, ale koła ślizgały się po lodzie i nie mogła sobie poradzić. – Ja spróbuję! – krzyknął. Zamiast przesiąść się na siedzenie obok, Marcy wysiadła i obeszła samochód, by wsiąść z drugiej strony. Kiedy uniosła dłonie, chroniąc twarz przed przejmującym zimnem, po raz pierwszy zwrócił uwagę na jej rękawice. A właściwie na ich resztki. Początkowo myślał, że nosi grube wełniane rękawiczki. Dopiero teraz zauważył palce wystające przez dziury w cienkim materiale. Z pewnością je odmroziła.

S R

Marcy wdrapała się do środka, a on usiadł za kierownicą. Szybko odciągnął gałąź z drogi.

Po chwili lina została zwinięta i znalazła się w bagażniku, a samochód stanął przodem do kierunku jazdy.

Lance wyminął gałąź i zatrzymał się. Starając się zachować spokój, odwrócił się do swojej towarzyszki. – Marcy, pokaż mi ręce.

– Co takiego? – Spojrzała na niego zdumiona. Wyciągnął do niej ręce i czekał.

Posłusznie podała mu dłonie, ale wyglądała na nieufną i zmieszaną. Nie chciał jej przestraszyć, ale sprawa była poważna.

10

ROZDZIAŁ DRUGI Marcy nie przypuszczała, że tak trudno będzie jej pozwolić, by Lance obejrzał jej dłonie. W końcu odkąd ostatnio dotykał jej mężczyzna, upłynęło osiemnaście miesięcy. Spojrzała w górę, próbując ocenić szczerość jego intencji, i zabrakło jej tchu. W jego oczach migotały iskierki zainteresowania. Musiała walczyć ze sobą, by zignorować to, co poczuła do niego. W końcu podała mu dłonie i beznamiętnie obserwowała kontrast

S R

między jego opaloną, a jej zupełnie białą skórą.

Lance, nachmurzony, też przyglądał się ich dłoniom. – Powinnaś szybko zdjąć te mokre rzeczy.

– Co takiego? – Przeniknął ją dreszcz podniecenia. Lance nie czekał. Ściągnął jej mokre rękawiczki i rzucił przed grzejnik, ale wciąż nie wypuszczał jej dłoni.

Wspaniale. Dreszcze przeszywały teraz jej ramiona i zbiegały się u nasady kręgosłupa, rozgrzewając ją i uwrażliwiając na najdelikatniejszy nawet dotyk.

Tylko palce miała wciąż skostniałe z zimna.

Zapragnęła, by ta sytuacja trwała. Nigdy wcześniej dotyk mężczyzny nie wywarł na niej takiego wrażenia. Ale jego następny gest wzburzył jej krew i przyprawił o zawrót głowy. Lance z czułością uniósł jej palce do ust i rozgrzewał je ciepłem własnego oddechu. Gorąco ogarnęło ją całą. W obronie przed nadchodzącym szaleństwem Marcy zadrżała i szarpnęła się. 11

– Daj spokój. Pozwól, żebym cię rozgrzał. Ton głosu Lance'a był bardziej erotyczny niż słowa, ale jego dotyk rozpalał w niej płomień. – Mogłaś odmrozić palce – dodał surowo. Marcy nie mogła dłużej patrzeć mu w oczy. Ta poufałość była nie do zniesienia. – Wszystko w porządku – powiedziała, rozcierając ręce i próbując przywrócić w nich krążenie. – Nie rób tak. – Znowu sięgnął po jej dłonie. – To najgorsze, co można zrobić przy odmrożeniu.

S R

Kiedy ich palce znów się zetknęły, umilkł i usłyszała, jak szybko zaczerpnął tchu. Zastanawiała się, czy czuje to samo co ona. Unikała wzrokiem ich złączonych palców i jego oczu.

Po długiej chwili niewygodnego milczenia, Lance umieścił jej dłonie przy wylocie dmuchawy,

– Trzymaj je tutaj. Mogą swędzieć, ale w ten sposób bezpieczniej odtają.

Lance usiadł prosto i uruchomił silnik.

– Przypuszczam, że w ciągu godziny dotrzemy do przystanku autobusu. – Jego głos brzmiał szorstko i sucho. – To znaczy, jeżeli nie napotkamy innych przeszkód. Nie odzywali się więcej i w samochodzie było słychać tylko szum dmuchawy i odgłos silnika zmagającego się z wichurą i ślizgawicą. Marcy nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Siedziała milcząca, próbując sobie uświadomić, co właściwie zdarzyło się między nimi. Wróciła do rzeczywistości, słysząc, że Angie wierci się w foteliku. 12

Odpięła pas i odwróciła się do niej, wdzięczna, że dziecko oderwie jej myśli od dziwnej reakcji na dotyk Lance'a. – Co z małą? – zapytał. – Wszystko w porządku? – Na razie tylko się obudziła, ale przypuszczam, że wkrótce zacznie głośno wyrażać swoje niezadowolenie. – Niezadowolenie? Angie otworzyła oczy i Marcy przeszła do niej na tylne siedzenie. Z dźwięków, jakie mała wydawała, wynikało, że jest głodna i ma mokro. – Hej! – Lance przekrzyczał popłakiwanie Angie i wycie wichury. – Mam się zatrzymać?

S R

– Możesz jechać, bo i tak ledwo się posuwamy. Zmienię jej pieluchę i dam pić, a z karmieniem poczekam na cieplejsze miejsce. – Jeżeli tylko ona się zgodzi... Lance skupił się na prowadzeniu wozu. Wciąż wstrząśnięty swoją dziwaczną reakcją na dotyk skóry Marcy i niezrozumiałym blaskiem w jej oczach, był coraz bardziej przekonany, że pani Griffin zaczarowała go.

Ufa mu. Gorączkowo usiłował sobie przypomnieć inną sytuację, kiedy ktoś mu tak zaufał.

Jedyne, co przyszło mu do głowy, to dzień, kiedy Buck złożył na jego barkach odpowiedzialność za całość programu rodeo. To chyba znaczyło, że mu ufał... Lance nigdy nie potrafił zrozumieć kobiet. A ta tutaj wydawała się jeszcze bardziej skomplikowana niż inne. Choćby córka Bucka, Lorna. Była dobrym kumplem. Chętnie przejechałaby z nim konno przez całą Montanę. Czasem zabierał ją do kina w samotne, sobotnie popołudnie. 13

Lorna była spokojna i przewidywalna. Lance sądził, że przyjmie od niego pierścionek i będzie dobrą żoną. Ale przy Lornie nigdy nie czuł takiego żaru i oszołomienia zmysłów, jakiego doświadczył, dotykając dłoni Marcy. Nie pamiętał tego uczucia gwałtownego pożądania ani z dawnych dni, jeszcze zanim zamieszkał na ranczu, a z całą pewnością nie doświadczał go w towarzystwie kobiety, którą uważał za osobę bliską. Co do Lorny, to miał zamiar poczekać, aż się zaręczą, zanim przekroczy granice przyjaźni. Był pewien, że ona jest tego samego zdania.

S R

W związku z życiową partnerką nie chciał stawiać seksu na pierwszym miejscu.

Nagłe pragnienie, by wziąć nieznajomą w ramiona i całować do utraty tchu, było zupełnie nieoczekiwane i niechciane. To te ekstremalne warunki musiały wpłynąć na wzmocnienie normalnej reakcji mężczyzny na piękną kobietę.

Nie chciał się nad tym zastanawiać. Najlepiej będzie, jeżeli z nią porozmawia i spróbuje się zaprzyjaźnić. Rozluźnić atmosferę. Spędzą razem nie więcej niż kilka godzin.

Dobry plan. Gdyby tylko jego ciało chciało współpracować. Marcy uspokoiła małą i wróciła na przednie siedzenie. Lance był zmęczony i głodny, a Marcy wyglądała, jakby od tygodnia nie zjadła przyzwoitego posiłku. – Za pół godziny powinniśmy dotrzeć do bazy autobusów. – Popatrzył na nią przez chwilę. Uśmiechnęła się do niego. Naprawdę się uśmiechnęła. Jakby w ciemnym pokoju zabłysło światło. 14

Pod wpływem nagłej fali gorąca odwrócił się i spojrzał na drogę. Tak było bezpieczniej. Z różnych przyczyn. – Skąd tak dobrze znasz tę okolicę? – spytała. –Jesteś stąd? Tak lepiej. Powinni porozmawiać. Przynajmniej nie będzie się jej przyglądał. – Nie – odpowiedział. – Większą część dorosłego życia spędziłem na arenach rodeo. Szalone tempo. Zawsze w drodze. Ale po kilku latach poznaje się szlaki i zyskuje przyjaciół. – Rodeo? Czym się zajmujesz? – Pytanie było zabarwione zdumieniem, ale brzmiało w nim więcej podziwu niż niechęci.

S R

Nigdy nie wiedział, jaka będzie reakcja, gdy wspominał o swojej pracy.

Wiele osób nie miało pojęcia, co się dzieje na rodeo. Inni uznawali to za zajęcie gorszej jakości. A jeszcze inni zbyt łatwo ulegali urokowi czegoś, co w końcu było tylko pracą.

– Przez kilka pierwszych lat ujeżdżałem byki –przyznał. – Potem mustangi.

– Super! To fantastyczne! Ale chyba niebezpieczne? – Porozbijałem się i połamałem parę razy kilka kości. Trzeba wiedzieć, kiedy przestać, zanim się załatwisz na dobre.

– Rzuciłeś to? Już nie występujesz? Chyba to właśnie zrobił? – Nie występuję na arenie. Mam lepsze zajęcie. – Ranczo w Montanie? – Ranczo nie należy do mnie. Ja tylko tam pracuję. Zawahała się przez chwilę. – Ach tak – rzuciła w końcu. – A czym się zajmujesz?

15

Nie wiedział, czy Marcy była naprawdę zainteresowana, ani czy miała chociaż mgliste pojecie, na czym polega jego praca. Ale czekała na odpowiedź. A on zdecydował właśnie, że chciałby, żeby zostali przyjaciółmi. Mówił więc dalej: – Prowadzimy hodowlę na szeroką skalę. Owce. Bydło. Konie do pokazów i byki o doskonałym pochodzeniu. Zajmujemy się też wieloma innymi dziedzinami. Pracuję u ojca mojego przyjaciela przy kontraktowaniu inwentarza. – Kontraktowaniu?

S R

– Tak. Dostarczamy zwierzęta na rodeo. Na razie jeszcze sami nie organizujemy pokazów. Ale z czasem i tym się zajmiemy. – To znaczy, że hodujecie te narowiste konie i byczki? Pytanie Marcy rozbawiło go.

– Zajmujemy się czymś więcej. Kupuję zwierzęta na aukcjach, analizuję ich pochodzenie i ustalam zasady krzyżowania. Potem poddaję je specjalnemu treningowi.

– O rety, nie miałam pojęcia, że to takie skomplikowane! Od dawna się tym zajmujesz?

– Nie... – Potrząsnął głową. – Rozumiem.

Coś w jej tonie mówiło mu, że ma jeszcze inne, niewypowiedziane pytania. Mógł tylko mówić dalej. Może przypadkiem wyjaśni jej wątpliwości. Poza tym rozmowa odpędzała senność, a czas dzięki niej płynął szybciej. – Ranczo jest teraz moim domem. To wspaniałe nie musieć być ciągle w drodze. 16

– Ale przecież właśnie jesteś w drodze! Podróż w interesach? – Na temat swojej wyprawy miał wciąż jeszcze mieszane uczucia. Żal, ulga, obietnica nowego życia. Nie był pewien, czy chce o tym mówić. – Nie – mruknął. – Byłem na pogrzebie babki w Nowym Orleanie. Teraz jadę do domu i przy odrobinie szczęścia zdążę na święta. – Czy twoja rodzina obchodzi święta tradycyjnie? – Właściwie teraz, po śmierci babki, nie mam już rodziny. Po co właściwie tyle mówił o sobie nieznajomej? – Stantonowie z Montatny są dla mnie bardziej rodziną niż tylko pracodawcami i przyjaciółmi.

S R

Znowu się rozgadał. Co się z nim dzieje? – Ale nie czeka na ciebie żona i dzieci?

A więc czekała, żeby zadać to właśnie pytanie. Większość kobiet pyta o to nowo poznanego mężczyznę.

– Jeszcze nie, ale mam nadzieję, że to się wkrótce zmieni. Chciałbym, żeby mój dom był nim nie tylko z nazwy. – Więc jesteś zaręczony?

Zaprzeczył ruchem głowy.

– Jeszcze nie, ale mam zamiar oświadczyć się Lornie Stanton po tradycyjnej kolacji wigilijnej. Na razie nie jestem zaręczony. – Ale Lorna jest twoją dziewczyną? – Przypuszczam, że tak właśnie byś to nazwała – przyznał z wahaniem – ale ja nigdy nie myślałem o niej w ten sposób. Mamy wiele wspólnego. Powinniśmy się pobrać. Pasujemy do siebie. – Hm. A kochacie się?

17

– Tak daleko jeszcze nie doszliśmy. Ale wierzę, że najlepsze małżeństwa to te, w których miłość rozwija się z czasem. Może trochę późno zaczynam, ale wciąż mamy przed sobą jakieś pięćdziesiąt lat. – Chwileczkę – Marcy uniosła dłoń. – Zamierzasz prosić tę kobietę o rękę, ale żadne z was nie jest zakochane? Jesteś pewien, że pasujecie do siebie pod każdym względem? – Jeżeli myślisz o sypialni, to nie jestem pewien jak się sprawy ułożą. Ale szanujemy się wzajemnie. To wszystko, co mogę powiedzieć na ten temat. Marcy potrząsnęła głową z niedowierzaniem. On chyba nie mówił poważnie!

S R

Dobrze wiedziała, jak trudnym do zrealizowania snem jest miłość, a ten mężczyzna nie miał nawet tak kruchej podstawy jak wzajemna fascynacja.

– Powiedz mi – zapytała z wahaniem – czy Lorna spodziewa się twoich oświadczyn?

Zastanowił się przez chwilę.

– To miała być niespodzianka. Wydaje mi się, że tak będzie bardziej romantycznie. Kobiety chyba to lubią?

Marcy przygryzła wargę, żeby się głośno nie roześmiać. – Niektórych spraw lepiej nie trzymać w tajemnicy, wiesz? Popołudniowa szarość sprowadziła nastrój melancholii. Marcy pożałowała, że nie zna Lance'a trochę lepiej. Zmierzał ku przepaści i chciałaby móc go uchronić przed twardym lądowaniem. Ale on nie zwracał uwagi na jej rozterki.

18

– Kupiłem bardzo ładny pierścionek zaręczynowy w Nowym Orleanie. To antyk. Opowiem ci, jak go zdobyłem. To niesłychana historia. Przejechali zakręt i Lance się uśmiechnął. – Opowiadanie będzie musiało poczekać. Sypie i jeszcze nic nie widać, ale przystanek autobusowy jest już bardzo blisko. Jeszcze tylko kilka minut. Kelnerka przyniosła wysokie krzesełko dla Angie. Marcy rozebrała małą z kombinezonu, zrzuciła płaszcz i usiadła obok córeczki. Było mnóstwo ludzi i czekali na miejsca przez ponad pół godziny. Kierowcy ciężarówek i autobusów, policjanci stanowi i rodziny

S R

wyjeżdżające na święta przeczekiwali tu burzę śnieżną. – Mamy kilka dań – powiedziała kelnerka – ale nie podajemy według karty. Trzymamy zapasy na następne dni.

– Nie ma sprawy, zjemy to, co jest. Prosiłabym tylko o trochę mleka dla małej.

– Zaraz podam, ale na jedzenie trzeba poczekać. Nie przeszkadza wam to?

Marcy zaprzeczyła ruchem głowy. Sięgnęła do torby i wydobyła słoiczek z jedzeniem dla dziecka, paczkę krakersów i kubeczek Angie. – Wszystko będzie dobrze, kochanie – pocieszyła małą patrzącą na nią szeroko otwartymi oczami. – Tu jest ciepło, bezpiecznie i na pewno znajdę jakiś sposób, żebyśmy dotarły do Wyoming. Podała Angie krakersa i rozejrzała się za Lance'em, który poszedł zatankować samochód. Kroczył teraz przez salę jak człowiek, dla którego nie istnieją żadne przeszkody. Nie było kobiety, która nie obejrzałaby się za jego zgrabną sylwetką, jeszcze podkreśloną przez wąskie dżinsy. 19

Marcy po raz pierwszy mogła mu się dokładnie przyjrzeć. Kapelusz trzymał w dłoni, z ramienia zwisała mu ciężka skórzana kurtka, a jego surowa męska uroda Wprost biła w oczy. Czarne włosy miał zaczesane do tyłu i związane rzemieniem. Opalenizna doskonale współgrała z kraciastą koszulą. Pochwycił jej wzrok i odpowiedział spojrzeniem hebanowych oczu. Szeroki nos musiał być kiedyś złamany. Jej uwagę przyciągnęły pełne wargi o arogancko wygiętych kącikach. Obserwując je, poczuła suchość w ustach i strużkę potu sunącą w dół między piersiami. Usiadł naprzeciwko niej.

S R

– Nie można się stąd wydostać. Śnieżyca zablokowała drogi. Co teraz zrobisz? Marcy wyprostowała się.

– Pojadę autobusem do Cheyenne. Nawet jeżeli trzeba będzie tu poczekać kilka dni, to i tak zdążę przed pierwszym stycznia. Lance potrząsnął głową.

– Rozmawiałem z policją stanową. Nie otworzą dróg przed końcem tygodnia. Czy bardzo ci zależy żeby dojechać na czas? – Kilka dni spędzonych tutaj i kupno biletu pochłoną moje oszczędności. Ta praca jest moją ostatnią nadzieją, a po pierwszym już jej nie dostanę – odpowiedziała szczerze. Skrzywił się. – Lepiej pomyśl o czymś innym, bo nie mass szans, żeby się stąd szybko wydostać.

20

ROZDZIAŁ TRZECI – Ale... – Marcy nie chciała się rozpłakać. To nie mogła być prawda. Zanim odważyła się zaufać głosowi, zaczerpnęła tchu i odwróciła się do małej. – Nie przesadzam. Jeżeli nie dostanę tej pracy, nie będziemy miały dokąd pójść. Nie wiem, co robić. Lance uniósł brew, ale zapytał przyjaźnie: – Co to za praca? – Przyjaciel, zarządca hotelu, którego dziećmi opiekowałam się

S R

czasami, przedstawił mnie bogatym rodzicom dwójki dzieci w wieku szkolnym. Doskonale się dogadujemy, a dzieciaki przepadają za Angie. Kilka tygodni temu mój przyjaciel dowiedział się, że ci ludzie wyjeżdżają na pół roku do Europy i szukają opiekunki do dzieci na ten czas. Ale decyzję chcą podjąć już pierwszego stycznia, żeby mieć czas na załatwianie paszportów i wiz. To w sam raz dla mnie. Angie też może ze mną pojechać. – Chcesz podróżować z dzieckiem przez sześć miesięcy? – Lance nie mógł sobie wyobrazić nic gorszego.

Marcy spojrzała na niego wielkimi oczami pełnymi łez i poczuł ucisk w sercu.

Bez płaszcza i szala była piękną dziewczyną. Miękkie jasne włosy okalały delikatną twarz w kształcie serca. A dołeczki, mały nosek i długie, wywinięte rzęsy były wprost urocze. Całości dopełniał aksamitny głos i wspaniałe ciało. – Tak – odpowiedziała. – Czyż to nie fascynujące? Tylko pomyśl, tyle ciekawych miejsc i nowych wrażeń. Marzę o tej pracy! Jego zdaniem to koszmar. Całe miesiące w podróży. 21

Nawet widok jej wielkich smutnych oczu i dziecięco lnianych włosów nie mógł go skłonić do uznania tej pracy za wymarzoną. Widać bardzo się różnili. Chłopcy zazwyczaj marzą o podróżach i przygodach, ale najgłębszym pragnieniem Lance'a był prawdziwy dom i poczucie przynależności. Dzieciństwo upłynęło mu na ciągłych wędrówkach pomiędzy bazami wojskowymi. Nie szukał przygód, chciał mieć dużą rodzinę i własne miejsce na świecie. Do tej pory życie układało mu się inaczej. Teraz był o krok od zrealizowania swoich marzeń, ale nie mógł patrzeć na pełną nadziei twarz Marcy.

S R

Wiedział, że czeka ją ogromne rozczarowanie. Odwrócił się i poszukał wzrokiem kelnerki.

– Nie bardzo masz szansę, jeżeli pogoda się nie zmieni – odezwał się, nie patrząc na nią. – Na razie jest coraz gorzej.

– Może się poprawi – odpowiedziała miękko. Kątem oka widział, jak nerwowo przekłada rzeczy córeczki. Wyglądała jak osoba zagubiona, która nie wie, dokąd się zwrócić.

Lance kiwnął na kelnerkę i odwrócił się, gdy Marcy odkręciła mały słoiczek z jedzeniem dla dziecka, a mała wyciągnęła po niego rączkę. – W porządku, Angie – zapewniła ją cichutko Marcy. – Wszystko będzie dobrze. Napełniła łyżeczkę i skierowała ją ku otwartej buzi dziecka. Więcej papki znalazło się na buzi niż w buzi. Marcy karmiła małą dalej, a Lance przyglądał się urzeczony. Loczki małej miały identyczny kolor jak włosy jej matki. Teraz jedzenie było nie tylko rozmazane na całej buzi, ale również na włosach. 22

Uśmiechnął się, gdy Marcy westchnęła, próbując powstrzymać małą przed wpychaniem paluszków do buzi. Cały ten obrazek poruszył w nim jakąś nieznaną strunę. Kelnerka postawiła przed nimi wodę i szklankę mleka. – Przepraszam, że tak długo to trwało, ale mamy tu zupełny dom wariatów. Marcy zaczęła rozmawiać z kelnerką, a jemu coś przyszło do głowy. Że też wcześniej o tym nie pomyślał! Mógł dać Marcy pieniądze na powrót do domu i rozpoczęcie nowego życia. Na pewno ma jakąś rodzinę. W ten sposób nie będzie się musiał martwić, że je tu zostawia i odjeżdża do Montany.

S R

Doskonały pomysł, myślał zadowolony z siebie. Dobry sposób na wydanie części pieniędzy zarobionych przez długie łata spędzone na arenach rodeo.

Zapłaci za ściągnięcie i naprawę jej zepsutego samochodu. Całe szczęście, że o tym pomyślał.

Chciał jej pomóc. I oszczędzić rozczarowania związanego z utratą możliwości odbycia podróży dookoła świata.

– Och, kogo widzimy! Biały Orzeł Steele! – Kelnerka odwróciła się od Marcy i z bloczkiem w ręku czekała, by przyjąć jego zamówienie. – Nie poznałam. Co słychać? Lance zupełnie jej nie pamiętał. Ale też nie był w tej okolicy prawie od roku. – W porządku – odpowiedział, na próżno przetrząsając zakamarki pamięci. – Wycofałem się z zawodów. Nie byłoby mnie tutaj gdyby nie śnieżyca. Kelnerka roześmiała się i wskazała na plakietkę z imieniem. 23

Dzięki Bogu, nie należała do grona tych, z którymi spędził kilka przypadkowych nocy. Natomiast miło mu się z nią rozmawiało. Miała na imię Harriet. – Wygląda na to, że nikt stąd nie wyjedzie przynajmniej przez kilka dni. Pracownicy bazy autobusowej pracują dwanaście godzin na sześć odpoczynku. Te słowa przypomniały mu o czymś. – Słuchaj, Harriet, skoro wspomniałaś o odpoczynku, to czy znajdzie się miejsce, żeby moja znajoma i jej mała przespały się chociaż kilka godzin?

S R

Harriet spojrzała na Marcy i dziecko.

– Mężczyźni śpią po kolei na pryczach kierowców. Ale to chyba nie najlepsze miejsce dla kobiety.

Zatroskana widocznymi oznakami wyczerpania i granatowymi cieniami pod oczami Marcy, potrząsnęła głową.

– Zjedzcie, a potem położę was w pokoju służbowym. Marcy rzuciła Lance'owi krótkie, gniewne spojrzenie. Przestraszył się, że odrzuci propozycję Harriet. Ale potem niepewnie sięgnęła po serwetkę i, wycierając umazaną buzię małej, ponownie rozważyła kłopotliwe położenie. – Bardzo dziękuję – odezwała się do kelnerki. Całe szczęście, pomyślał Lance. Harriet zaopiekuje się nimi i będzie mógł wyjechać bez poczucia winy. Harriet wsunęła bloczek do kieszeni, obiecując przynieść im szybko coś gorącego i znikła między zatłoczonymi stolikami. – Nazwała cię Białym Orłem – odezwała się Marcy, kiedy znów znaleźli się przy stoliku sami. – Myślałam, że masz na imię Lance. Czy właśnie dlatego rzuciła mu to gniewne spojrzenie? 24

– Nazywam się Lance Biały Orzeł Steele – przyznał. – Kiedy pierwszy raz brałem udział w zawodach, organizatorzy uznali start rdzennego Amerykanina za atrakcję. Marcy skinęła głową z nikłym uśmiechem. – A więc jesteś rdzennym Amerykaninem. Lance nie był przekonany, czy jest tym zbulwersowana, czy tylko zaciekawiona. – Moja matka pochodziła z plemienia Navaho – powiedział szczerze, tonem wypranym z emocji. –Z kolei rodzina ze strony ojca, Steele, to biali ludzie. Marcy, szeroko uśmiechnięta, szykowała się do zadania następnego

S R

pytania, kiedy Angie z hałasem upuściła łyżeczkę na podłogę. – No co, kochanie? Myślałam, że już nie chcesz jeść? Marcy wstała i wyjęła córeczkę z wysokiego fotelika. – Idziemy się umyć – rzuciła ponad jej ramieniem. – Zaraz wracamy. Lance obserwował, jak idzie przez zatłoczoną salę. Do diabła, pomyślał, ależ to ponętny widok.

Pełne biodra Marcy w dopasowanych dżinsach kołysały się w takt niespiesznych kroków.

Kiedy znikła za rogiem, uświadomił sobie, że, obserwując ją, zupełnie wstrzymał oddech.

To normalne, że podoba mi się atrakcyjna kobieta, uspokajał sam siebie. Ale ciepłe uczucia, jakich doświadczał na widok jej uśmiechu, były doprawdy niezwykłe. Miał ochotę dokończyć rozpoczętą rozmowę. Ciekawiło go, co myśli o jego pochodzeniu. Spotkał się już z tak różnymi ocenami, że nie bardzo rozumiał, dlaczego zdanie Marcy było dla niego tak bardzo istotne.

25

No cóż. Po prostu musi przez to przejść. Jutro rano będzie w drodze do Montany. A Marcy Griffin i jej mała córeczka staną się tylko miłym, ale odległym wspomnieniem. Marcy upuściła łyżkę do talerza i zmagała się z opadającymi powiekami. Nie pojmowała, skąd to potworne zmęczenie. Czyżby dawało o sobie znać długotrwałe przemarznięcie? – Wyglądasz tak, jakby za chwilę głowa miała ci wpaść do talerza – odezwał się Lance. – Chcesz się od razu położyć? Był dla nich taki dobry. Najtroskliwszy i najdelikatniejszy z mężczyzn, jakich poznała w życiu.

S R

Gdyby tylko zgodził się zawieźć je do Cheyenne, żeby zdążyły przed pierwszym stycznia.

Wierzyła, że zdoła go do tego namówić.

– Nie wyjedziesz bez nas, prawda? – zapytała.

Lance nachmurzył się i Marcy po raz pierwszy zauważyła, że potrafi wyglądać groźnie.

Nigdy przedtem nie spotkała prawdziwego Navaho i zawarcie znajomości z jednym z nich wywarło na niej duże wrażenie. Rdzenni mieszkańcy Ameryki zawsze ją interesowali. – Spróbuję się przespać kilka godzin, zanim wyjadę – odpowiedział. – Ale wy ze mną nie pojedziecie. Jego wzrok złagodniał, kiedy dotknął jej ramienia. – Najlepiej będzie, jeżeli po ustaniu śnieżycy wrócicie do domu. Dam ci pieniądze, żebyście coś miały na początek. W jednej chwili Marcy ogarnęła wściekłość. Jak śmiał do niej mówić w ten sposób! Bystrzejszy obserwator zauważyłby, że to, co brała za dobroć, mogło być podyktowane chęcią decydowania. 26

Z drugiej strony to chyba raczej ona chciała nim pokierować. Lance próbował jej pomóc. Tak jak umiał. Ale żeby ofiarowywać jej pieniądze?! Był arogancki i irytujący. Wzięła głęboki oddech. Był także jej jedyną szansą na wydostanie się stąd. – Posłuchaj – odezwała się najspokojniej jak mogła – myślałam, że zrozumiałeś. Angie i ja nie mamy domu, dokąd mogłybyśmy wrócić. Możemy tylko jechać do Wyoming. – Zamieszkaj z rodzicami, zanim staniesz na własnych nogach. A ten łajdak, twój były mąż, z pewnością powinien ci płacić, jeżeli nie chce się opiekować małą.

S R

Marcy sięgnęła do torby po zabawkę dla dziecka, zastanawiając się, jak sformułować to, co chciała powiedzieć.

Musi go skłonić, żeby je ze sobą zabrał.

Nie znosiła opowiadać o swoich problemach. Brzmiało to zawsze melodramatycznie i tak, jakby chciała zagrać na uczuciach słuchacza. Ale ta wyjątkowa sytuacja wymagała radykalnych posunięć. – Moi rodzice nie żyją. Zginęli w wypadku samochodowym kilka lat temu. Angie i ja jesteśmy na świecie same. A co do mojego byłego męża... – Marcy wzniosła oczy ku niebu. – Teraz, kiedy się od niego uwolniłam, marzę o tym, żeby nas już nigdy nie odnalazł. Nie mogę brać od niego pieniędzy, nie ryzykując, że będzie chciał powrócić do naszego życia. Lance patrzył jej w oczy, szukając w nich prawdy. – Miałam trochę zaoszczędzonych pieniędzy – powiedziała spokojnie – ale wszystko pochłonął rachunek za szpital, lekarz Angie i prawnik, który załatwił rozwód. Opuściłyśmy nasze mieszkanie, zanim odcięli prąd.

27

No tak! Znowu zabrzmiało to bardzo melodramatycznie. Ale taka była prawda. Marcy tylko starała się odmienić swój los. – Płaca za opiekę nad dziećmi ledwie wystarczała na jedzenie. Mieszkałyśmy w starym samochodzie, kiedy nadeszła wiadomość o tej bajecznej pracy. Lance patrzył na nią z twarzą pozbawioną wyrazu. Nie wiedziała, czy udało jej się do niego trafić. Tymczasem Angie wygrzebała się z fotelika i wyciągnęła rączki do mamy.

S R

– Och, Angie! – westchnęła Marcy.

– Czego jej potrzeba? – zapytał Lance.

Wciąż próbował przetrawić słowa Marcy.

Naprawdę były zupełnie same na świecie! W dodatku w sytuacji bardzo dalekiej od jego wizji szczęśliwego życia. Nie mógł się z tym pogodzić.

– Pewno chciałaby sobie poraczkować. Ale ja już jestem za bardzo zmęczona.

– Popilnuję jej. Ty się zajmij sobą.

Co też go skłoniło, żeby to powiedzieć? Nie miał pojęcia o dzieciach. Jednak Marcy była zbyt zmęczona, żeby zajmować się małą. A on nagłe zapragnął ją odciążyć. Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. – Tylko chwilę. Pójdę się odświeżyć. – Wyciągnęła córeczkę z fotelika. – Rozłóż jej ten stary wojskowy koc i niech sobie raczkuje. Uważaj tylko, żeby nie wkładała niczego do buzi ani paluszków do kontaktu. – Dopilnuję jej, bądź spokojna. Marcy obróciła się do niego ze łzami w oczach. 28

– Wiem, że mogę ci ufać. I jestem ci bardzo wdzięczna za pomoc. W godzinę później Lance miał już dość. Kto by pomyślał, że z małą dziewczynką trudniej sobie poradzić niż z kilkusetkilogramowym byczkiem? Uganiał się za nią. Mówił „nie, nie wolno". Brał ją na ręce i sadzał na kocu tak wiele razy, że był tym zmęczony. Tymczasem Angie była wciąż radosna i pełna energii. Znów wyciągnęła do niego rączki, więc schylił się po nią z uśmiechem. – Wcale się nie dziwię, że tak zmęczyłaś mamę – powiedział, kiedy usadowiła mu się na kolanach. Wyciągnął do niej dłonie. – Złap mnie za

S R

palce, Angie. Dzielna dziewczynka!

Mała przyglądała mu się uważnie, gdy tak do niej przemawiał. – I o czym myślisz, kiedy tak mi się przyglądasz, maleńka? Angie wyglądała na w pełni zadowoloną. Nie istniały dla niej jeszcze żadne przesądy.

Patrzyła na niego zafascynowana, z podziwem w oczach. Potem zaczęła się kołysać i Lance urządził jej przejażdżkę na kolanach. – Któregoś dnia nauczę cię jeździć na prawdziwym koniu, chcesz? Angie roześmiała się zachwycona, a potem zrobiła coś zadziwiającego. Podciągnęła się i oparła o jego pierś.

Lance przytrzymał ją, aż stanęła zupełnie prosto. – Stoisz o własnych siłach, maleńka – powiedział z uśmiechem. – Poczekaj tylko, opowiem to mamie. Podniósł ją i wstał, by odszukać Marcy. Powinna szykować się do snu. Angie też pewno wkrótce zaśnie.

29

Ruszył w kierunku pokoju personelu i zobaczył Marcy rozmawiającą z jednym z kierowców tirów. Poprzednio słyszał, jak facet ten przechwalał się, że bez problemu poradzi sobie ze śnieżycą. Lance nie ufał mu ani trochę. A już na pewno nie powierzyłby mu tych dwóch słodkich istot. Błyskawicznie podjął decyzję, tak jakby w zamku obrócił się właściwy klucz. Nie pozwoli, żeby odjechały z jakimś obcym typem. Pojadą z nim. Wykluczył inne rozwiązanie.

S R 30

ROZDZIAŁ CZWARTY – Co to za rzeczy! Czy my naprawdę tego potrzebujemy? – Marcy w zdumieniu spoglądała na przeładowany tył samochodu. Przed kilkoma godzinami wyjechali z bazy autobusowej i na niebie pojawiły się pierwsze oznaki świtu. Kiedy poprzedniej nocy Lance postanowił odwieźć je do Cheyenne, Marcy chciała go uściskać z radości. Zreflektowała się jednak pod spojrzeniem hebanowych oczu i tylko podziękowała mu wylewnie. Kiedy się dotykali, a także kiedy się nie

S R

dotykali, iskrzenie między nimi wytrącało ją z równowagi. – To są zapasy na wypadek, gdybyśmy znowu gdzieś utknęli. Woda, koce, jedzenie. Nie zaszkodzi być przygotowanym na wszystko. – Byłeś skautem? – Marcy rozsiadła się w fotelu pasażera. Podróżowało się im naprawdę luksusowo.

– Nie. Jako dziecko nigdy nie mieszkałem wystarczająco długo w jednym miejscu. Ale jako nastolatka nauczono mnie odpowiedzialności i obowiązków dorosłego Dine. – Dine?

– Tak Navaho nazywają samych siebie.

Lance zamilkł, a Marcy odwróciła się do Angie. Szum silnika ukołysał dziecko do snu. Marcy przesunęła dłonią po gładkiej skórze siedzenia i westchnęła. Śnieg przestał sypać przed kilkoma godzinami, a drogę – którą jechali – niedawno przetarł pług śnieżny. Wszystko zapowiadało się dobrze. Nie była pewna, czy Lance chce z nią rozmawiać.

31

Musiał być zmęczony po krótkiej drzemce poprzedniej nocy, a rozmowa pomogłaby mu zachować przytomność. – Wspomniałeś, że w dzieciństwie często zmieniałeś miejsce pobytu – zaczęła z wahaniem. – Ja zawsze marzyłam o podróżach. Opowiesz mi o miejscach, w których dorastałeś? Milczał przez chwilę i Marcy pomyślała, że może wolałby nie rozmawiać i skoncentrować się na prowadzeniu. Jednak odchrząknął i zaczął mówić przyciszonym głosem. Domyślała się, że nie chce obudzić Angie. – Mój ojciec jest oficerem marynarki. Skończył studia w Annapolis,

S R

zanim się urodziłem... a potem wszystko się poplątało. Sarkazm w jego głosie uświadomił jej, że Lance nie ocenia zawodu ojca tak dobrze jak ona sama.

– Po moim urodzeniu w ciągu ośmiu lat stacjonował w dziesięciu krajach. Matka i ja nie byliśmy we wszystkich, przeważnie jednak towarzyszyliśmy ojcu. Włochy, Japonia, Korea, Hawaje, Filipiny. Pamiętam je jak przez mgłę.

– To wspaniałe – powiedziała Marcy entuzjastycznie. – Ja dorastałam w małej mieścinie w południowym Illinois. Zawsze chciałam podróżować. Wyjechać dokądkolwiek.

Potrząsnął głową i spojrzał na nią spod oka. – Dla mnie to wcale nie był złoty sen. Zawsze marzyłem, żeby gdzieś osiąść na stałe. Śniłem o wielkim domu, który znałbym tak dobrze, że stałoby się to nużące. Poznać inne dzieci na tyle dobrze, by móc je nazywać przyjaciółmi. – Przepraszam – szepnęła Marcy cichutko. – Nie myślałam o tym w ten sposób. Co się stało, kiedy skończyłeś osiem lat? 32

– Umarła moja mama. Marcy milczała. Kiedy ona w końcu nauczy się trzymać buzię na kłódkę? – Po pogrzebie ojciec zostawił mnie w domu swojej matki w Nowym Orleanie, a sam kontynuował karierę. Ale tam też nie miałem domu. Babka nigdy nie była zachwycona swoją synową, a poza tym drażnił ją mój brak wykształcenia i ogłady. Spędziłem z nią zaledwie kilka tygodni, zanim wylądowałem w pierwszej z całej serii szkół z internatem. Krewni mojej matki w rezerwacie Navaho w północno –wschodniej Arizonie nieprędko dowiedzieli się o jej śmierci. Kiedy ta wiadomość

S R

dotarła do nich, zwrócili się do władz plemiennych z prośbą o mój powrót do plemienia.

Wydawało się, że mają po swojej stronie zarówno władze plemienne, jak i federalne. Trwało to kilka lat, ale w wieku lat trzynastu wreszcie trafiłem do Arizony, by uczyć się życia według zasad plemiennych. – To mi wygląda na zesłanie!

Kąciki jego ust drgnęły, ale czy to aby był uśmiech? Znowu pożałowała swoich słów.

– To nie było gorsze niż internat – zapewnił. – No

I w końcu komuś na mnie zależało. – Czyli w sumie dobrze się stało? Lance wzruszył ramionami i zauważyła, jaki jest napięty. – Dobrze się stało, że mogłem poznać kulturę Navaho. Nauczyłem się szanować ziemię i rodzinę. Dowiedziałem się, jak troskliwie trzeba je chronić. Jestem zadowolony, że poznałem obrzędy Navaho i ich spojrzenie na życie. U Indian nauczyłem się wszystkiego, co wiem o koniach. Dzięki 33

tej wiedzy mogłem brał udział w rodeo, a wierz mi, że to jedno z moich najpiękniejszych przeżyć. Marcy miała wrażenie, że mówiąc tak wiele, nie powiedział najważniejszego. Czy znalazł dom, za którym tak długo tęsknił? Nie wspomniał też ani słowem o przyjaźni czy miłości. W nagłym przebłysku zrozumiała, że Lance nigdy nigdzie nie znalazł miejsca dla siebie. Nie należał do świata ojca i babki, świata podróży, książek i dobrych manier. Ani też do świata matki, świata ziemi, dawnej kultury i obrzędów.

S R

Nie wiedziała, jak mu przekazać swoje uczucia.

Przypuszczała, że jego opowieść nie służyła wzbudzeniu sympatii. I mogła tylko mieć nadzieję, że Lance zechce przyjąć jej przyjaźń. Usiadła wygodnie i przymknęła oczy. Czasem najlepiej jest milczeć. Lance obejrzał się na Angie.

Wełniana czapeczka zsunęła jej się na oko, ale dziewczynka spała spokojnie. Widok słodkiego maleństwa przyprawił go o bicie serca. W prawdziwie szczęśliwej rodzinie powinny być dzieci. Marzył o własnej córeczce, która spoglądałaby na niego z takim podziwem i oddaniem jak Angie zeszłej nocy.

Ogarnęła go silna tęsknota za domem i rodziną i zmusił się, by skierować myśli na inne tory. Popatrzył na mamę małej, śpiącą w fotelu pasażera. To jednak wcale nie przytłumiło odczuwanego bólu, a tylko go wzmocniło. Wyglądała tak krucho, i diabelnie seksownie. Potargane blond loki okalały twarz o pełnych, różowych wargach. Sprawiała wrażenie szczęśliwej, otoczonej miłością kobiety. 34

Czuł pożądanie i był przekonany o jej wzajemności. Powiedział mu to wyraz jej oczu poprzedniej nocy. Niemal pochylił się, by ją pocałować – przeżycie niebiańskie, choć całkowicie irracjonalne w tych okolicznościach. Uniósł dłoń, by dotknąć jej twarzy. Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami barwy czekolady. Prawie poczuł satynową miękkość jej skóry pod palcami. Prawie. Dziecko zaczęło się wiercić w jego ramionach, a ktoś potrącił go w przedsionku bazy ciężarówek, gwałtownie wytrącając z romantycznego nastroju. To nie było właściwe miejsce na takie gesty. Ani odpowiednia kobieta.

S R

Może nie tyle nieodpowiednia, po prostu nie była Lorną. Nie była kobietą, z którą postanowił założyć szczęśliwą rodzinę. Chyba potrafi utrzymać ręce przy sobie, a wyobraźnię na wodzy, dopóki nie wróci do domu i nie poprosi Lorny o rękę?

Potarł podbródek i ogarnął wzrokiem zaparowane szyby. Zaczynał się w tym wszystkim gubić.

Przeciągnął się i ukradkiem poprawił zbyt ciasne dżinsy. Spróbował sobie przypomnieć zasady odpowiedzialności zaszczepione mu we wspólnocie indiańskiej. Reguła Czterech Kierunków – tak, to było to. Wschód symbolizował świt. Początek. A także rozsądek. Tak, powinien zacząć myśleć rozsądnie. Jak to ujęli jego nauczyciele? Navaho powinien gruntownie przemyśleć każdy krok. Rozważyć każdy ruch. Tak właśnie postąpił, decydując się na związek z Lorną. Uznał, że mając wiele wspólnego, będą dobraną parą. Był dumny z tak rozsądnej konkluzji. 35

Marcy mruknęła coś przez sen i poruszyła się niespokojnie. Zaprzątnięty swoimi myślami, Lance zbyt późno zauważył wybój na drodze, nie zdążył go już ominąć i uderzył weń prawym przednim kołem. Coś zazgrzytało i samochód podskoczył gwałtownie. Do diabła! Marcy poruszyła się i otworzyła oczy. – Co... ? Angie obudziła się i zaczęła płakać. – To tylko wybój! – Lance usiłował przekrzyczeć harmider. – Jeżeli się zatrzymasz, to uspokoję Angie. Pomyślał, że warto sprawdzić oponę.

S R

Zjechał na bok, unikając zasp i stanął. Zostawił włączony silnik oraz ogrzewanie i zaciągnął hamulec ręczny.

Przypuszczał, że Marcy przejdzie do tyłu między siedzeniami, tak jak poprzednio. Wysiadł, by obejrzeć koło.

Wydawało się, że wszystko jest w porządku. Opony były solidne i powinny wytrzymać niejedno takie uderzenie.

Usłyszał, jak drzwi za nim otworzyły się i zamknęły. Odwrócił się i zobaczył Marcy mocującą się z tylną klapą. Obszedł więc samochód i stanął przy niej, próbując ją osłonić od wściekłych podmuchów wichury. – Potrzebujesz czegoś? Myślałem, że możesz sięgnąć po wszystko z tylnego siedzenia. Uniósł klapę i pochylił się nad Marcy, chroniąc ją przed wiatrem. Zaskoczyło go bijące od niej ciepło. Chociaż okropnie wiało, poczuł delikatny zapach słońca i talku. To był jej zapach, wiedział to od razu. Jej włosy pachniały słońcem, a ten drugi zapach kojarzył mu się z dzieckiem. Jest bardzo miły, pomyślał, taki domowy. 36

Jego ciało zareagowało na ten zapach zupełnie inaczej niż umysł. Lance był podniecony. Zacisnął zęby i odsunął się jak najdalej, starając się jednak nadal osłaniać Marcy od wiatru. Pochylona, szukała czegoś w bagażniku. – Torba małej jest na samym spodzie. – Marcy prawie wczołgała się do środka. – Chyba ją mam. Lance obserwował jej zgrabny tyłeczek w obcisłych dżinsach. – Ja poszukam – zaproponował. – Zmarzniesz. Obawiał się, że nie zdoła się powstrzymać od dotknięcia jej. – Mam ją – wymamrotała. – Muszę tylko mocno szarpnąć.

S R

Marcy starała się wyciągnąć torbę za uszy spod przygniatających ją rzeczy. Pochylił się, by jej pomóc, i w tym momencie paski pękły. Marcy poleciała do tyłu. Lance zdołał ją złapać, ale stracił równowagę i poślizgnął się. Przewrócili się oboje, on na plecy, ona na niego. No tak! Wydało się, jak na niego działa.

Ze zręcznością nabytą na arenie rodeo i jeszcze większą determinacją Lance obrócił się, w jednej chwili stawiając ich oboje z powrotem na nogi. Nagle uświadomił sobie, że trzyma Marcy za ramię niebezpiecznie blisko piersi, a drugą dłoń przyciska do jej żołądka.

Puścił ją. Nie mógł jej spojrzeć w oczy, więc przeniósł wzrok ponad jej ramieniem na Angie wciąż płaczącą na tylnym siedzeniu. – Przepraszam – zdołał wykrztusić. – Wsiadaj, zaraz ci przyniosę tę przeklętą torbę. Marcy nie mogła znaleźć wygodnej pozycji i spróbowała skulić się pod pasem bezpieczeństwa, unikając wzroku kierowcy. Od krępującego incydentu upłynęło już kilka godzin, a oni wciąż nie zamienili ani słowa. 37

Czując, że zdradziecki rumieniec wstydu znów wypełza jej na szyję, Marcy jeszcze raz wspomniała to, co zaszło. A chciała tylko zmienić Angie pieluchę i dać jej kilka herbatników. A potem urwały się te przeklęte uszy od torby i przewróciła się na Lance'a. W pierwszej chwili zabrakło jej tchu, ale zaraz potem uświadomiła sobie, na czym właściwie wylądowała. Zabawne. Już przebywanie w jednym samochodzie wywoływało erotyczne napięcie między nimi, ale ona, nie wiadomo dlaczego, wyobraziła sobie, że Lance jest na to odporny. Wydawał się taki chłodny i powściągliwy.

S R

Tymczasem czuł to samo, co ona. Niemal nie mogła w to uwierzyć. Przez cały czas był taki poważny i skupiony. Szkoda, że nie zauważyła wcześniej tego charakterystycznego wyrazu w jego oczach. Powiedział jej przecież, że zamierza poślubić kobietę, z którą jeszcze nie spał. Ten zamiar przeczył pożądaniu, które tliło się w ciemnych oczach. Nagłe podejrzenie kazało jej skrzyżować ramiona na piersi i usiąść prosto.

Czyżby Lance, podobnie jak wielu spotkanych ostatnio mężczyzn, uważał, że rozwódka jest dość dobra, by się z nią zabawić, ale niewarta, by stworzyć z nią rodzinę? No cóż, jeżeli tak, to mógł sobie milczeć do końca podróży. Lubiła ciszę. Jako dziecko spędzała sporo czasu w miejskiej bibliotece. Czytała, marzyła o dalekich podróżach, egzotycznych ludziach i miejscach. W książkach znajdowała odprężenie i ucieczkę od kłótni rodziców. Potem do miasta przyjechał jej eksmąż, Mike, czarujący i elokwentny. Nie czuła przy nim wprawdzie tego dreszczyku, jaki wywoływała w niej 38

obecność Lance'a, ale Mike pięknie mówił. Godzinami opowiadał o tym, jak pokaże jej świat, wszystkie te piękne miejsca, które już odwiedził, i te, do których tęskniła jej dusza. Znali się zaledwie miesiąc, kiedy wzięli ślub, i zostawiła za sobą dotychczasowe nudne życie. No cóż. To zakrawało na kiepski żart. Przejechali zaledwie kilkaset mil i wylądowali w ciasnym mieszkaniu w Minneapolis. A tam dosięgła ich szara rzeczywistość – poszukiwanie kolejnych niewdzięcznych zajęć, brak pieniędzy i rozrywek. Marcy wymykała się potajemnie do ciepłej i spokojnej biblioteki

S R

miejskiej. Cisza z pewnością nie była jej nieprzyjazna. Od dawna lubiła jej towarzystwo.

– Jesteś głodna? – Głos Lance'a dotarł do niej z daleka i odwróciła się, by spojrzeć na profil jego właściciela. – Głodna? Nie, raczej nie.

– A ja tak. Przejechaliśmy spory kawał, odkąd przestało sypać. Musimy zatankować.

Nie patrzył na nią i Marcy zastanawiała się, czy wciąż odczuwa zakłopotanie.

– Dojedziemy do Cheyenne przed Bożym Narodzeniem? – Wciąż mam nadzieję, że zdążę cię tam zawieźć i wrócić na ranczo przed Wigilią. – Wspaniale. – A więc fakt, że jej pożądał, nie wpłynął na jego zamiar poślubienia innej kobiety. Marcy podejrzewała, że motywy jego postępowania były bardziej skomplikowane, niż z początku sądziła. Potrząsnęła głową i postanowiła tego nie komentować. 39

Przyjaciele... Kochankowie... Nie zamierzała być dla Lance'a ani jednym, ani drugim. I, dzięki Bogu, zdołała to zrozumieć, zanim dała się ponieść fantazjom. – Wjeżdżamy na ziemie Dakoty Północnej nazywane Badlands. Spędziłem tu wiele czasu na rodeo. Znam miejsce, gdzie możemy zatankować i nieźle zjeść. – Spojrzał na nią z uśmiechem. – Pomyśl o miłym ciepełku i pachnącym domowym cieście, a zaraz zgłodniejesz. Z pewnością, pomyślała Marcy, zamykając oczy. Jego łagodny, głęboki głos sprowadzał na nią głód o wiele silniejszy niż odczuwany przez nią kiedykolwiek w życiu.

S R 40

ROZDZIAŁ PIĄTY Marcy siedziała na stołku barowym i obserwowała fiołkowe oczy jednej z najbardziej olśniewających kobiet, jakie spotkała w życiu. Gęste, brązowe włosy okalały jej twarz. Długie, ciemne rzęsy podkreślały piękne oczy. – Marianne, to jest Marcy, a mała ma na imię Angie. – Lance stanął za nią z Angie na ręku i odezwał się do wspaniałej kobiety za ladą jak do najlepszej przyjaciółki. – Witaj, Marcy, witaj, Angie. Mam nadzieję, że jesteście głodne.

S R

Sweter w kolorze ametystu współgrał z barwą oczu Marianne, a jej uśmiech był równie szczery jak słowa.

Marcy splotła dłonie na kolanach i patrzyła w ziemię. – Miło cię poznać – wymamrotała, nie podnosząc wzroku. – Dla Angie potrzeba tylko kilku herbatników i szklanki mleka. A ja wypiję kawę. Dzięki.

Nie mogła się powstrzymać przed porównywaniem swoich nieefektownych, znoszonych ciuchów ze wspaniałym strojem Marianne i zapragnęła się schować w mysią dziurę.

W końcu jednak spojrzała w górę i wychwyciła wymianę spojrzeń pomiędzy Lance'em i Marianne. Z pewnością łączyło ich coś więcej niż tylko zwykła znajomość. – Poszukam fotelika dla Angie, a wy siadajcie i czujcie się jak w domu. Lance podał dziecko Marcy. – Pomogę ci. Marianne zerknęła na Marcy. 41

– Nie trzeba. Zaraz wracam. Klientów było niewielu, może dlatego, że było dopiero południe w przeddzień Wigilii. Zdjęli płaszcze i usiedli przy spokojnym stoliku w rogu. Zanim Marcy zdołała zauważyć, co się dzieje, stanęła przed nią ogromna porcja kurczaka z kluskami, a Lance już karmił Angie takim samym drobno pokrojonym mięsem. Ciepła i przytulna salka była czysta i udekorowana rekwizytami rodem z westernów. Bar sprawiał wrażenie dobrze prosperującego, a Marianne była miła i serdeczna.

S R

Wróciła z kuchni i stanęła przy ich stole.

– Zaraz przyniosę szarlotkę. Powinna wam smakować. Marcy chciała powiedzieć, że nie zdoła wcisnąć w siebie nic więcej, ale miała buzię pełną jedzenia.

Lance skinął głową i uchylił się przed gestem Angie próbującej nakarmić go garścią swojego jedzenia.

– Wspaniale, dziękujemy – odpowiedział do Marianne. – A przy okazji, jak się ma Hank? Co porabia? Marianne spojrzała na sufit.

– Zrzuca śnieg z dachu, zanim spadnie następny. – Chciałbym z nim pogadać. Pomogę mu. – Jak skończysz obiad, możesz wejść na dach. Chętnie cię zobaczy. Marianne wróciła do kuchni, a Marcy przełknęła ostatni kęs. Potem wyszukała w torbie chusteczki i wytarła buzię Angie. – Marianne jest bardzo miła – rzuciła od niechcenia. – Długo się znacie? 42

– Jakieś dziesięć lat – odpowiedział pałaszując. – Czy wy... ? Lance odsunął pusty talerz i oparł łokcie na stole. – Jeżeli pytasz, czy byliśmy ze sobą, to owszem. Kiedyś. Dawno temu. I znowu ciekawość wpędziła ją w kłopoty. Tymczasem Lance przyglądał się jej uporczywie. To spojrzenie przenikało ją na wylot. –I co się stało? Wzruszył ramionami. – Nie zgraliśmy się w czasie. Ona chciała mieć dom, a ja byłem jeźdźcem rodeo. – Ale teraz już masz dom.

S R

– Ona też. Od czterech lat jest szczęśliwą żoną. Hank występował na rodeo, dopóki o jeden raz za dużo nie roztrzaskał sobie nogi. Dziś prowadzi tę fantastyczną knajpę i stację benzynową. Pochodzi stąd i ma tu rodzinę. – To smutne, że wasze drogi tak się rozeszły. Lance skrzyżował długie nogi.

– Tak to bywa. Czasem chcesz czegoś bardzo mocno i nic z tego nie wychodzi. – Wziął głęboki oddech. – I zwykle tak jest lepiej. Wiedziała o tym.

Całe szczęście, że Mike rzucił ją, kiedy się dowiedział o dziecku. Angie to jedyne dobro, jakie mu zawdzięcza.

Odchodząc, dał jej szansę na lepsze życie. – Kiedy byłam mała, myślałam, że każdy dobry człowiek spotyka odpowiednią osobę, zakochuje się I żyje szczęśliwie – powiedziała spokojnie. – Jak w bajce. Ale tak nie jest, prawda? Kącik ust Lance'a uniósł się w półuśmiechu. – Nie wierzę w bajki. Ale sądzę, że każdy dokonuje wyboru. 43

Ona też uważała, że każdy człowiek kształtuje swój los. Dlaczego w takim razie chciał poślubić niekochaną kobietę? Prześlizgnęła się spojrzeniem po umięśnionej sylwetce w czarnej koszulce i dżinsach. Lance wyglądał imponująco. Która kobieta mogłaby mu odmówić? Nie chciała dłużej rozważać smutnej historii zerwanego romansu z Marianne. Być może wkrótce czeka go kolejne rozczarowanie. Marcy z całych sił zapragnęła móc cofnąć czas i znowu uwierzyć w bajki. Lance z założonymi do tyłu rękami wpatrywał się w zaśnieżony

S R

krajobraz za oknem. Jego myśli zaprzątały dzieci. Zaczęło się od Angie.

Zastanawiał się, jak zniesie podróż dookoła świata i wyobrażał sobie, jakim będzie ślicznym dzieckiem. Potem oczami wyobraźni zobaczył inne dzieci, dzieci z ciemnymi oczami i włosami, podobne do niego. Chciał mieć dzieci.

– Ona jest cudowna – Marianne odezwała się miękko, przerywając tok jego myśli.

– Kto? – Odwrócił się gwałtownie.

– Marcy. Cudowna. Zaprowadziłam ją do pokoju. To pierwsza kobieta, jaką tu przywiozłeś. Jest dla ciebie kimś ważnym. Zaprzeczył bardziej żarliwie, niż miał zamiar, i cofnął się o krok. – To nie tak. Zabrałem ją po drodze i obiecałem zawieźć do Cheyenne. Prawie jej nie znam. Marianne pominęła te gorączkowe wyjaśnienia milczeniem.

44

– A skąd się wziąłeś tak daleko od domu w tę podłą pogodę? Nie byłeś u nas, odkąd mieszkasz w Montanie. Skąd więc teraz, przed samymi świętami, w tę okropną zadymkę... ? Lance uśmiechnął się przekornie. – Niecierpliwość. Głupota. Arogancja. Wybierz sobie. Zaczął zbierać ze stołu brudne talerze. – Uparłem się zdążyć na Wigilię na ranczo. Nic nie mogło mnie powstrzymać. – Na Wigilię? Przecież to jutro, a ty masz zamiar jeszcze dojechać do Cheyenne. – Marianne wyglądała na zdezorientowaną. – Co będzie, jeżeli nie zdążysz?

S R

– Wtedy to, co zaplanowałem na Wigilię, poczeka kilka dni. Właściwie to nie wiem, dlaczego tak bardzo zależało mi, żeby to była Wigilia.

Marianne przetarła mokrą ścierką stół oraz krzesła i zerknęła za okno. – Pogoda się zmienią. Jest o dziesięć stopni cieplej niż rano i wiatr przycichł. Znowu zaczyna sypać. Jeżeli chcesz pomóc Hankowi, to się pospiesz.

Lance skierował się ku drzwiom.

– Niedługo wrócę. Powiedz Marcy, gdzie jestem. Niech nie wychodzi na dwór. Marianne zatrzymała go, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Czy chcesz się do tego przyznać czy nie, ona jest dla ciebie kimś ważnym. Patrzysz na nią, jakbyś chciał ją schrupać. Zanim zdążyła skończyć, zaprzeczył gwałtownie. Marianne tylko się uśmiechnęła.

45

– Przecz sobie, ile chcesz. Ale był taki czas w moim życiu, kiedy oddałabym dużo, żebyś tak na mnie patrzył. Z głębi serca. Odetchnął głęboko i dotknął dłonią ust, zanim się odezwał. – Moje serce nie ma tu nic dorzeczy. Różnimy się od siebie. Odwiozę ją do Cheyenne i nigdy się więcej nie spotkamy. Marianne, wciąż łagodnie uśmiechnięta, patrzyła na niego w milczeniu. – Słowo daję, wcale o tym nie myślę. Spotkaliśmy się przypadkiem. Ona dostanie pracę i wyjedzie z kraju na całe miesiące. Ja buduję nowy dom na ranczu w Montanie. W końcu znalazłem swoje miejsce. –Zacisnął szczęki

S R

i odwrócił się do drzwi. – Między nami nic się nie może wydarzyć. Zanim sięgnął do klamki, Marianne odezwała się raz jeszcze: – Może czy nie może, nie uciekaj od tego, bo będziesz żałował przez całe życie. Lance był zły.

Jeszcze jedna nawiedzona baba. Do diabła z tym! Trzasnął drzwiami i wciągnął głęboko w płuca mroźne powietrze.

Wszystko, czego chciał, czekało na niego w Montanie. Jeszcze kilka dni i po całej tej sprawie pozostaną tylko blednące wspomnienia. Przynajmniej taką miał nadzieję.

Marcy weszła do kuchni z małą w ramionach. – Piękny dom, Marianne. Bardzo dziękuję, że mogłyśmy się odświeżyć. – Jesteście moimi najmilszymi gośćmi. Siadaj, proszę. Wytarła ręce.

46

– Lance prosił, żebyście poczekały na niego w cieple. Jest na dachu z moim mężem. – Marianne uśmiechnęła się. – Wiosną planujemy powiększyć bar, a potem może i dom. Zobaczymy, jak pójdą interesy. – Jak ci się żyje na tym odludziu? – Marcy kołysała małą na kolanach. – Lance wspominał, że twój mąż pochodzi stąd i ma niedaleko rodzinę. Ale pewnie czasem bywasz samotna? Marianne uśmiechnęła się szeroko. – Samotna? Mamy tyle pracy, że ledwo znajduję czas na kąpiel, a co dopiero myśleć o samotności! Angie zaczęła się wiercić.

S R

Marianne bez pytania podała jej czystą łyżkę.

– Zresztą, to ja chciałam tu zamieszkać i prowadzić bar. Brat Hanka, Bobby, mieszka jakieś pięćdziesiąt mil na zachód. Bobby i Lance przyjaźnili się i razem występowali na rodeo, a potem Bobby zakochał się w mojej przyjaciółce. Zaproponowano mu pracę w nowo otwartym kasynie w Pine Ridge. Wtedy postanowił wrócić na stałe do domu. Mają dwoje dzieci, wspaniały dom i dziesięć akrów ziemi. Powodzi im się dobrze i są szczęśliwi. Kiedy zaczęłam chodzić z Hankiem, jeździliśmy do nich w wolnych chwilach. Wtedy zaczęłam tęsknić do normalnego życia i dużej rodziny.

– Więc ty też jeździłaś na rodeo? – Marcy znów za późno ugryzła się w język. Marianne roześmiała się. – Próbowałam jako nastolatka, ale nie szło mi najlepiej. Później prowadziłam budkę z jedzeniem, wiesz... hamburgery, tacos i tak dalej. Marcy skinęła głowa i odetchnęła z ulgą.

47

Słyszała niejedno o kobietach włóczących się z jednego rodeo na drugie i sypiających z kowbojami. Dobrze, że Marianne do nich nie należała. – Po ostatnim wypadku Hanka – mówiła dalej Marianne – kiedy trafił do szpitala na sześć miesięcy, postanowiłam coś zmienić w naszym życiu. Zawsze lubiłam gotować, więc wiedziałam, co chcę robić. – Rzeczywiście, gotujesz świetnie – przyznała Marcy. – Cieszę się, że ci dobrze idzie. – Dziękuję. – Marianne znów uśmiechnęła się olśniewająco. – Czy Angie niczego nie potrzeba?

S R

– Jest zmęczona i chyba zaraz uśnie. Marianne wstała. – Napijemy się kawy?

– Nie, dzięki. Wciąż jeszcze jestem syta. Zamykasz bar na święta? – Tak. To jedyny dzień w roku, kiedy nie pracujemy. – Marianne nalała sobie kawy i wróciła do stołu. – Ale i tak nie spotkamy się z całą rodziną. Bobby i Vicky z dziećmi jadą na Florydę do jej rodziców. Hank ma tu jeszcze innych braci i rodziców, ale będziemy tęsknić za Bobbym i Vicky. – Marianne przez chwilę milczała, popijając kawę. – To naprawdę wspaniały facet – szepnęła w końcu. – Twój mąż czy jego brat?

– O, Hank jest świetny i bardzo go kocham, ale miałam na myśli Lance'a. – Och! – Marcy nie wiedziała, czy miała ochotę usłyszeć to od jego dawnej kochanki. Postanowiła nic nie mówić. – Opowiedział mi, jak się spotkaliście – odezwała się znowu Marianne. – Pomyślałam, że może chciałabyś coś o nim wiedzieć. No... właściwie... 48

Jeżeli chodziło o Lance'a, Marcy nie wiedziała, czego chce. Chciałaby go poznać, może zaprzyjaźnić się. Ale mieli dla siebie tylko jeden dzień. Może lepiej pozostać nieznajomymi? Milczała niezdecydowanie tak długo, że Marianne sama zaczęła mówić dalej. – O jego niezwykłych wyczynach mogłabym opowiadać cały dzień. Powiem ci tylko, że przyjaciele w potrzebie mogą na niego liczyć. Potrafi się wtedy zdobyć na czyny z pozoru niewykonalne. To on pożyczył nam pieniądze na rozkręcenie interesu. Żaden bank nie dałby pożyczki młodym ludziom bez doświadczenia, za to obciążonych olbrzymim rachunkiem za

S R

szpital. Lance'a nawet nie zdążyliśmy poprosić. Usłyszał o naszych kłopotach i pojawił się z czekiem. Kiedy po pierwszym roku prawie zbankrutowaliśmy, dał nam jeszcze więcej pieniędzy. Nie chcę powiedzieć, że jest święty. Kiedyś miałam ochotę skręcić mu kark. Ale potem dowiedziałam się, że to Lance pożyczył Hankowi pieniądze na budowę domu. I mało tego, w wolne dni pomagał mu na budowie. Oboje spłaciliśmy długi co do centa, ale nie o to chodzi. Najważniejsze, że Lance bez wahania oddałby przyjaciołom wszystko, co ma.

Marianne dotknęła ramienia Marcy.

– To dobry człowiek. Najlepszy. Chciałam, żebyś wiedziała, co o nim myślą inni. Marcy wyczuwała, że Lance różni się od znanych jej mężczyzn. Słowa Marianne tylko to potwierdziły. Nie miała jednak najbledszego pojęcia, co zrobić z tą wiedzą. Wątpiła, czy uda jej się nie zakochać w nim. Wszystko, o czym marzyła, czekało w Cheyenne. Gdyby tylko potrafiła nie marzyć o Lansie, dopóki tam nie dojadą... 49

Kiedy Lance znowu wsadził Marcy i Angie do samochodu, nie było już mrozu, a mokry, ciężki śnieg znowu sypał gęsto. Słońce zaszło przed wieloma godzinami. Było ciemno i cicho, a jazda powolna i uciążliwa. Nie powinien był tracić tyle czasu z Hankiem. Ale przecież nie mógł mu nie pomóc. Hank i Marianne byli dobrymi przyjaciółmi. Mariannę podarowała Marcy kilka par grubych skarpet i ciepłą parkę, trochę za dużą i jasnoczerwoną, ale dużo cieplejszą niż znoszony płaszcz Marcy. Miły wzruszający gest. Jechali powoli przez następną godzinę, a Lance mógł mieć tylko

S R

nadzieję, że wycieraczki wytrzymają.

Po następnych trzydziestu milach zatrzymał się żeby odgarnąć śnieg ręcznie.

– Czemu stoimy? – ziewnęła Marcy. – Muszę odgarnąć śnieg.

Kiedy wrócił do samochodu, na szybie znów leżała gruba warstwa. – Damy radę dojechać? – W głosie Marcy brzmiało napięcie i niepokój.

Lance zapragnął ją uspokoić i otoczyć opieką. Potrząsnął głową i włączył niski bieg.

– Jesteśmy już za daleko, żeby wracać. Jeżeli pojedziemy dalej, może uda nam się wyprzedzić burzę. Zabrzmiało to nieszczerze, trochę jak pobożne życzenie. Im dalej jechali, tym było gorzej. Ale krążenie w kółko byłoby bez sensu i najrozsądniej było przeć do przodu. Po półgodzinie pojawił się następny problem. Droga była coraz bardziej zawiana. 50

W pewnej chwili Lance zauważył ślady opon, tak jakby jechała przed nimi ciężarówka. Przylgnął do nich wzrokiem i odetchnął nieco lżej. Zobaczył, że Marcy tak mocno ściska klamkę od drzwi, że kłykcie ma białe z wysiłku. Jeszcze nie zauważyła śladów i była bardzo spięta. Chciał ją jakoś uspokoić. Odchrząknął i odezwał się najspokojniej jak mógł: – Wygląda na to, że jedziemy za ciężarówką. Jeżeli ona przejedzie, to i my damy sobie radę, jadąc po jej śladach. Nie odpowiedziała, więc mówił dalej:

S R

– Chcesz zajrzeć do Angie? Jest bardzo grzeczna. Marcy przestała wstrzymywać oddech.

– Mała śpi. Tak tu ciemno, ciepło i przytulnie... – jej głos drżał, ale najważniejsze, że się odezwała.

– Szkoda, że nic nie widać. Krajobraz jest wspaniały, góry są tu ogromne i urwiste.

W tej chwili zobaczył czerwone tylne światła. Przyhamował ostrożnie, z nadzieją, że nie wpadnie do rowu. Marcy syknęła. – Co się dzieje?

Samochód zatrzymał się i Lance naciągnął kapelusz na czoło. – Jeszcze nie wiem, ale się dowiem. Przeszedł kilka kroków i natychmiast zrozumiał,o co chodzi. Jeszcze przez kilka minut porozmawiał z grupą kierowców zebranych na środku drogi. Zanim usiadł z powrotem w fotelu kierowcy, podjął decyzję. – Droga jest zamknięta – powiedział do Marcy. 51

– Zanim ją odblokują, upłynie wiele godzin. – I co teraz? – Wrócimy pół mili do drogi prowadzącej na ranczo mojego przyjaciela. To nie więcej niż trzy mile od skrzyżowania. Przeczekamy tam burzę. – Jakiego przyjaciela? Lance zaczął zawracać. – Brata Hanka, Bobby'ego, i jego żony Vicky. Polubisz ich. – Nie. Spojrzał na nią zdziwiony. – Co takiego?

S R

– Nie możemy tam jechać. Marianne powiedziała mi, że Bobby z rodziną wyjechał na święta na Florydę. Nie ma ich na ranczu. – Ścisnęła go za ramię. – Co teraz zrobimy?

52

ROZDZIAŁ SZÓSTY – Nie bój się – mówił z uśmiechem, spokojnym, niskim głosem. – Możemy się schronić na ranczu Bobby'ego. Pomagałem mu przy budowie i wiem, co gdzie jest. A Bobby i Vicky nie mieliby nic przeciwko temu. Uspokoiły ją nie tyle same słowa Lance'a, co jego wewnętrzny spokój. – Skoro tak... – Puściła jego ramię i uśmiechnęła się z wahaniem. – Trochę się martwię o Angie. Nagle uświadomiła sobie, że wcale nie chodzi o Angie. Mała znosiła całą tę sytuację zdumiewająco dobrze.

S R

Dla Marcy śnieg nie był niczym nowym, ale ta oślepiająca zadymka doprowadzała ją do obłędu.

To ona, a nie Angie musiała się zmagać z uczuciem do siedzącego obok mężczyzny, który z każą chwilą był jej coraz bliższy. Jego głos i dotyk budziły w niej dreszcze pożądania. Czyste szaleństwo!

Lance włączył napęd na cztery koła.

– Angie nic nie grozi. – Mrugnął do niej szelmowsko i znów poczuła znajome mrowienie w dole kręgosłupa. – Droga dojazdowa do farmy pewnie nie jest odgarnięta, ale pojedziemy powolutku i Angie nawet nie zdąży się przestraszyć. Marcy pochyliła głowę i obserwowała zwały śniegu. Będą mieli szczęście, jeżeli całkiem nie ugrzęzną. Jechali w ciszy i ciemności przez jakieś dwadzieścia minut. Zauważyła, że Lance doskonale orientuje się w terenie, więc trochę się rozluźniła.

53

– Niełatwo znaleźć ten wjazd nawet przy dobrej pogodzie – mruknął – ale to powinno być gdzieś tutaj. – Czy dom jest daleko od wjazdu? – Nie, jakieś ćwierć mili. Znowu ogarnął ją niepokój. A jeżeli nie trafią? Co wtedy? Przed jej oczami pojawiły się przerażające wizje, kiedy Lance odezwał się: „To tutaj". Skręcił i Marcy poczuła, że auto ślizga się na lodzie. Wóz nie zareagował na następny delikatny ruch kierownicą i zaczął sunąć poślizgiem.

S R

Zanim Marcy zdołała wydobyć z siebie głos, lewe tylne koło wpadło w głęboką dziurę i samochód znieruchomiał. Marcy wstrzymała oddech. Lance po chwili namysłu wyłączył stacyjkę.

– Chyba dziś dalej nie pojedziemy, ale jeszcze sprawdzę. Nie chciała zostać sama z dzieckiem.

– Zaczekaj. Pójdę z tobą. Może damy radę go wypchnąć. Lance zatrzymał się i odwrócił.

– Nie bój się, nie odejdę daleko. Zawołam cię, jeżeli będę potrzebował pomocy. Na razie zostań, bo Angie może się obudzić.

Marcy skinęła głową. Ufała mu i wiedziała, że ma rację. Odpiął pas i wysiadł. Marcy odwróciła się, by spojrzeć na córeczkę. Mała na razie spała spokojnie. Ciekawe, ile czasu upłynie, zanim wnętrze samochodu wychłodzi się teraz, kiedy silnik i ogrzewanie były wyłączone. Obawiała się, że niedużo. Lance otworzył prawe drzwi i wnętrzem targnął lodowaty podmuch. Marcy uklękła na siedzeniu i sięgnęła po Angie, która się właśnie obudziła i rozpłakała. 54

– Wjechaliśmy do rowu. Nie chcę ryzykować waszego zdrowia, więc lepiej chodźmy do domu na piechotę. Potem wrócę po rzeczy. Marcy nie bardzo sobie wyobrażała tę wędrówkę, ale, prawdę mówiąc, nie mieli innego wyjścia. Lance wydobył Angie z fotelika i owinął w wojskowy koc. – Zapnij parkę – nakazał Marcy. – Temperatura znowu spada. Naciągnęła kaptur i wysiadła. Śnieg sięgał jej do bioder. Jak tu iść? Kiedy odzyskała równowagę, uświadomiła sobie, że Angie przestała płakać, jak tylko Lance jej dotknął. – Nie możesz iść w tych butach – powiedział. Podał jej małą i owinął

S R

je obie kocem. – Trzymaj Angie, a ja poniosę was obie. – Ale... ?

Bez słowa uniósł je w górę.

– Będzie ci za ciężko. Ja mogę iść.

– Oczywiście, że możesz – powiedział z uśmiechem. – Ale śnieg jest bardzo głęboki. A jeżeli nie zrobimy tego szybko, nawieje go jeszcze więcej. Nie dasz rady iść w śniegu sięgającym ci niemal do brody. Marcy objęła mocniej Angie i zamknęła oczy.

Przytulona bezpiecznie do jego ciepłej piersi, mogła się w końcu rozluźnić. Oparła policzek o mocne ramię i wsłuchała się w bicie jego serca. Marcy straciła poczucie czasu, ale zauważyła, że Lance oddycha z widocznym wysiłkiem. Nagle zapragnęła się z nim kochać. Wyobraziła sobie, że oddycha tak, starając się sprawić im obojgu jak najwięcej radości. Przeszył ją dreszcz podniecenia.Zaraz jednak uświadomiła sobie ich trudną sytuację. Wędrowali już długo. Czyżby Lance zabłądził w zadymce? 55

– Jesteśmy – odezwał się w tej samej chwili. – Zostawię cię na chwilę na ganku i poszukam kluczy. Wspiął się na schody, postawił ją i odwinął koc. – Zostań tu. Zaraz wrócę. Zniknął, a Marcy mocniej przytuliła śpiącą Angie i rozejrzała się wokoło. Stała przed szerokimi drzwiami. Zewnętrzne światło, prawdopodobnie z wyłącznikiem czasowym oświetlało ganek. Robiło się zimno. Chłód pełzł od stóp w górę i przenikał jej ciało. Przysunęła się do

S R

drzwi, żeby uniknąć wiatru, i spróbowała pozbyć się obaw, że przyjście tutaj było wielkim błędem.

Lance tymczasem zmagał się z zamkiem budynku gospodarczego. Temperatura jeszcze bardziej spadła i palce miał zupełnie skostniałe. Wiedział, że spadek temperatury oznacza ustąpienie opadów śniegu. Ale wzmagający się wiatr zawieje wszystko, zmieniając świat w bezkresną, oślepiająco białą płaszczyznę.

Musi jak najszybciej znaleźć klucze i wrócić do Marcy i małej. Zamek w końcu ustąpił i Lance sięgnął po klucze wiszące na gwoździu przy drzwiach. Zabrał je i podążył na frontowy ganek.

Okrążył róg domu i nie zobaczył Marcy. Boże, chyba nie zeszła z ganku w tę zamieć? Zacisnął szczęki przygotowany na najgorsze. Zawołał ją, starając się przekrzyczeć wichurę. – Gdzie jesteś? Usłyszał stłumiony odgłos z ciemnego rogu ganku i odetchnął z ulgą. Pokonał dzielący ich dystans dwoma skokami, objął Marcy i Angie, a potem pociągnął je ku drzwiom. 56

Klucz łatwo wszedł do zamka i drzwi uchyliły się z lekkim tylko oporem. – Wchodź szybko do środka – ponaglił Marcy szorstko. Zatrzasnął drzwi, zapalił światło i wprowadził je do dużego pokoju. – Zostańcie tu, ale nie rozbieraj się, dopóki nie podkręcę termostatu. Odwinął je z koca i pozwolił mu upaść na podłogę. Marcy zaróżowił się czubek nosa co, jak miał nadzieję, było dobrym znakiem. Ale wzrok miała szklisty, a policzki niewyobrażalnie blade. Zawahał się, niepewny, od czego zacząć. Ale zaraz rzucił się w wir działania. Błyskawicznie podkręcił ogrzewanie i rozpalił ogień,

S R

błogosławiąc Bobby'ego za polana pozostawione na palenisku. Zobaczył, że Marcy drży gwałtownie i odebrał od niej dziecko. Owinął je w gruby wełniany koc i ułożył na miękkich poduszkach sofy. Nie wiedział, co zrobić z drżącą i szczękającą zębami Marcy. Wziął ją w ramiona, przytulił mocno i podszedł do kominka.

– Wszystko będzie dobrze – wymruczał bardziej do siebie niż do niej. – Zaraz się rozgrzejesz. Wszystko będzie dobrze.

Zamknął oczy, modląc się, żeby to była prawda. Musi być! Stał zapatrzony w płonący ogień. Jeszcze nigdy nie odczuwał takiego lęku. Nigdy wcześniej nic go tak nie dotknęło. Ani byki na rodeo atakujące szybciej, niż mógł uciec. Ani wierzgające konie, przy których jeden błędny ruch mógł oznaczać koniec kariery. Ani zła pogoda, ani ból fizyczny, ani samotność nie zdołały wywołać u niego podobnej reakcji. A jednak im dłużej o tym myślał, tym był bardziej pewny, że doznaje takich uczuć już drugi raz w życiu.

57

Czuł się podobnie, kiedy jako ośmiolatka ojciec zostawił go w domu babki, niewyobrażalnie samotnego i przerażonego. Tym razem jednak dręczący strach był jeszcze gorszy. Nagle zdał sobie sprawę, że ta kobieta znaczy dla niego dużo więcej, niż przypuszczał. Kropelka potu pojawiła mu się na skroni i spłynęła na szyję. Marcy poruszyła się w jego ramionach, a on dotknął policzkiem jej czoła. – Cieplej ci? – wyszeptał pytanie w jej włosy. – Już lepiej. Rozluźnił się, a jego serce odzyskało normalny rytm.

S R

Marcy czuła się lepiej. Tak bardzo mu ulżyło, że wycisnął całusa na jej czole. Skóra pod jego wargami była ciepła i delikatna.

Zanim zdał sobie sprawę ze swoich uczuć, zapragnął jej mocno. Chciał wdychać jej zapach i dotykać jej tam, gdzie sprawiłoby jej to najwięcej radości.

– Możesz mnie już puścić – odezwała się spokojnie. – Muszę zajrzeć do Angie.

Racja. Powinien przestać marzyć o niemożliwym. Ostrożnie postawił ją na nogi i troskliwie podtrzymał.

– Naprawdę dobrze się czujesz? Chcesz wziąć gorący prysznic? – Na razie w ogóle nie czuję stóp. – Odsunęła się od niego i podeszła do śpiącej słodko córeczki. – Ale to chyba dobry pomysł. Marcy uklękła przy sofie i ostrożnie odwinęła wełniany koc, w który ją zawinął Lance. Mała nie otworzyła oczu. Ale kiedy matka zaczęła ją rozbierać z kombinezonu, zmarszczyła się i rozpłakała. Marcy westchnęła z ulgą. – Chyba ma mokro i zgłodniała, ale poza tym jest w dobrej formie. 58

– Wiem, że Vicky schowała na strychu stare rzeczy dzieci. Nie pamiętam dokładnie, ale pewno są tam jakieś pieluszki. Ich najmłodsza pociecha ma cztery lata. Marcy zdjęła małej buciki i rozcierała drobne stopki i rączki. – Na razie zrobię pieluchę z rolki kuchennej – rzuciła. – Ale gdybyś znalazł butelkę, byłoby wspaniale. Będzie mi też potrzeba ciepłej wody. Ściągnęła parkę i zostawiła ją na podłodze. – Obu wam dobrze zrobi ciepła kąpiel. Musi ci wrócić czucie w palcach. Zgódź się. Przygotuję wszystko, a potem zobaczę, co uda mi się znaleźć na strychu.

S R

Marcy wzięła dziecko na ręce i pozwoliła się poprowadzić do gościnnej łazienki.

Lance budował ten fragment domu i wiele decyzji podjął sam. W końcu był tu najczęstszym gościem, więc zarówno łazienka, jak i łóżko musiały być dopasowane do jego rozmiarów.

Pokazał Marcy, gdzie leżą ręczniki, a potem sprawdził, czy terma działa prawidłowo.

Kiedy z kranów poleciała woda, jeszcze raz podziękował opatrzności, że Bobby pamiętał o wszystkim, czego go nauczył. Zimą nie warto było oszczędzać opału.

Zostawił Marcy z małą w łazience, a sam rozpalił w piecu, postawił na nim garnek z wodą i poszedł na strych. Każdy karton był dokładnie opisany, więc łatwo znalazł butelki i dziecinne naczynia. Nie zauważył natomiast pudła z pieluchami. Pod ścianą stało rozłożone na części dziecinne łóżeczko. Zabrał naczynia, po łóżeczko postanowił wrócić później.

59

W ciągu dziesięciu minut umył butelki, zaparzył ziołową herbatę i przygotował gorącą wodę. Miał nadzieję, że herbata zyska uznanie Marcy. Kobiety lubiły takie rzeczy, a poza tym pamiętał, że łagodzi napięcie. Sam także czuł się spięty, ale nie sądził, żeby pomogła tu jakakolwiek herbata. Zaniósł dzbanek i butelki do pokoju gościnnego i zastanowił się, co dalej. Zapukał do drzwi łazienki. – Przygotowałem ci herbatę, butelki i gorącą wodę. – Nasłuchiwał, ale

S R

nie usłyszał odpowiedzi. –Hej, Marcy, wszystko w porządku? – Tak! – odkrzyknęła przez drzwi. – Mógłbyś mi je przynieść? Mam zajęte ręce.

Ma tam wejść, kiedy ona jest w wannie? Nie ma mowy! – Postawię koło drzwi, dobrze? – Zachował się jak tchórz. Uchylił drzwi i, nie podnosząc wzroku, wsunął tacę do środka. – Proszę. Sprawdź, czy woda dla małej nie jest za gorąca. – W porządku, bardzo ci dziękuję.

Wcale nie był przekonany, czy podoba mu się ta rozmowa przez zamknięte drzwi, ale w tej chwili nie widział innej możliwości. – Pójdę do samochodu po rzeczy. Poradzicie sobie beze mnie, prawda? – Zwariowałeś? Nie wychodź, to niebezpieczne! Czy ktoś kiedykolwiek troszczył się o jego bezpieczeństwo? Nie pamiętał takiego wypadku. Marcy martwiła się o niego. Poczuł ciepło koło serca. Ale nie mógł tu stać i uśmiechać się do zamkniętych drzwi. Obie potrzebowały jego pomocy.

60

– Wszystko będzie dobrze. Nie martw się. Zadymka już się kończy. Wrócę, zanim zauważysz, że wyszedłem. Zanim zauważysz, że wyszedłem. Tęskniła za nim, odkąd przekroczył próg. Godzinę później niemal wpadła w histerię. Chciała biec go szukać, ale bała się zostawić dziecko. W kąpieli rozgrzała się, a potem przebrała w suche rzeczy. W kuchni znalazła puszkę mleka. Angie wypiła mleko i zasnęła. Marcy ułożyła ją na sofie przed kominkiem i obłożyła poduszkami, żeby nie spadła.

S R

Teraz przemierzała hol, zaciskając pięści i nasłuchując dźwięku świadczącego o powrocie Lance'a.

Czyżby zabłądził w zadymce?

Był wspaniałym człowiekiem.

Doskonale rozumiała, że zrezygnował ze spędzenia Bożego Narodzenia w domu tylko dla niej.

Raczej szybko stąd nie wyjadą. Na myśl o jego bezinteresowności łzy stanęły jej w oczach.

Potrząsnęła głową. Denerwowała się, że zaryzykował życie dla zabrania kilku nieważnych rzeczy z samochodu. Mogła o nim myśleć tylko dobrze. Bardzo go potrzebowała. Pragnęła z całej duszy przytulić go do serca, obdarzyć ciepłem i bezpieczeństwem. Podeszła do małej. Lekko dotknęła jej czoła i cicho wymruczała słowa kołysanki: „Nie martw się malutka, damy sobie radę, obiecuję. " Skrzypnęły frontowe drzwi. 61

Marcy wstrzymała oddech i odwróciła się gwałtownie. Lance zamknął drzwi i odłożył przyniesione pakunki. Zdjął kapelusz i otrzepał go o dżinsy. Był bezpieczny. Dzięki Bogu. Jej serce zabiło szybciej. Musiała go jak najszybciej dotknąć, upewnić się, że naprawdę wrócił. Przebiegła dzielącą ich odległość i rzuciła mu się na szyję. Objęła go nogami w talii i obsypała pocałunkami. Przez sekundę wydawał się zaskoczony. Ale zaraz przytulił ją mocno i zaczął całować gorąco i żarliwie. Obrysował jej usta językiem i wypełnił ich wnętrze swoim smakiem.

S R

Z całej duszy pragnęła dzielić z nim żar, który przenikał ją całą. Wargi przebiegające po jej skórze nagle zwolniły. Leniwe pocałunki jeszcze wzmogły jej pragnienie.

Przeczesując palcami jego włosy, nie chciała pamiętać, że w jego życiu był ktoś inny.

Chciała ulgi, jaką może dać zbliżenie fizyczne. Niczego więcej.

62

ROZDZIAŁ SIÓDMY Z sercem tłukącym się o żebra, Lance z całych sił starał się przerwać ich pocałunek. Odkąd się po raz pierwszy dotknęli, wystarczyło, by na nią spojrzał, a krew gotowała mu się w żyłach. Teraz, kiedy trzymał ją w ramionach, kiedy otaczała nogami jego talię, czuł, że jego żelazna wola słabnie. Wyobraził sobie, jak by to było zanurzyć się w tę ciepłą miękkość, i jego ciało stężało. Ale nigdy dotąd nie zdarzyło mu się wykorzystać bezbronnej kobiety.

S R

A Marcy była najbardziej bezbronną istotą, z jaką się kiedykolwiek zetknął. Więc jego zachowanie było zupełnie niewłaściwe. Do diabła!

Rozluźnił uścisk, pozwalając Marcy ześlizgnąć się w dół i dotknąć stopami podłogi.

– Zdejmę płaszcz, bo całą cię zamoczę i znów zmarzniesz. – Wyswobodził się z jej ramion. – Kapie ze mnie.

Spod powiek rzuciła mu spojrzenie przepełnione tym samym pragnieniem, które rozpalało i jego.

– Przyniosłem pieluchy i ubranie dla was obu –powiedział, chociaż tak naprawdę chciał błagać: „Pozwól mi trzymać cię mocno i chronić przed wszelkim niebezpieczeństwem", ale nie zrobił tego. Nie mógł. – Kiedy się rozwidni, wrócę po resztę rzeczy. Teraz muszę wziąć prysznic. Rozpakujmy się i spróbujmy trochę się przespać. Jutro rano zobaczymy co z pogodą. – Dobrze. – Marcy miała wypieki i nieprzytomnie mrugała powiekami. To, co robił, było chyba najtrudniejszą rzeczą w życiu. 63

– Przebiorę się i przyniosę dla Angie łóżeczko ze strychu. Zmarszczyła brwi, ale zaraz rozjaśniła się w uśmiechu. – Łóżeczko? Wspaniale! Spojrzała przez ramię na śpiące na sofie dziecko. – Myślę, że Angie ucieszy się z pieluch. Użyłam papierowego ręcznika, ale chyba nie jest jej z tym najwygodniej. No cóż, jemu też nie było wygodnie w dopasowanych dżinsach. Uwierały go, przypominając o konieczności panowania nad sobą. Do diabła! Podał jej torbę z pieluchami. – Wrócę za kilka minut.

S R

Popędził na strych, przysięgając sobie nie zbliżać się do Marcy na mniej niż trzy metry przez resztę wspólnie spędzonego czasu. Przed świtem Lance zrozumiał, że nie uda mu się zasnąć. Kiedy zamykał oczy, natychmiast nachodziło go wspomnienie aksamitnie wilgotnych warg Marcy.

Był zbyt rozproszony, by odpocząć.

Obolały i targany pragnieniem, przewracał się z boku na bok, ale nie znajdował ukojenia w ciemności nocy. Nie miał dokąd uciec przed erotyczną wizją ich przywierających do siebie ciał.

Zazwyczaj potrafił zasnąć byle gdzie. Na rodeo zawijał się w koc na tyle własnej ciężarówki. Kiedyś nawet spędził noc na podłodze przyczepy z końmi, bo nie chciał opuścić chorego konia. Tym razem jednak nawet wygodne poduszki zamszowej sofy nie mogły stłumić przeszywających go dreszczy. A przyczyną tego wszystkiego była Marcy. Nie był w stanie nie myśleć o niej.

64

Ubiegłej nocy, kiedy zniósł na dół łóżeczko dla Angie, przygotował im obu spanie w gościnnym pokoju najszybciej jak mógł. Bał się uczuć, jakie wywoływała w nim bliskość Marcy, więc rozpaczliwie próbował trzymać się od niej z daleka. Rano uporządkował sofę i niemal przeczołgał się do łazienki na łokciach i kolanach. Umył twarz zimną wodą, ale i to nie pomogło odegnać niechcianych myśli. Wziął więc kolejny zimny prysznic w ciągu sześciu godzin i stał pod nim tak długo, aż zdrętwiały mu palce. Nic nie pomagało. Do diabła!

S R

Nastawił kawę i przeszukał spiżarnię pod kątem śniadania. Najważniejsze to znaleźć sobie jakieś zajęcie. To powinno pomóc, przynajmniej taką miał nadzieję. Marcy.

Niesamowita. Piękna. Wspaniała matka. I tak dobrze się z nią rozmawia.

Była wszystkim, czym powinna być kobieta, i o wiele więcej. Ale... niezupełnie tego potrzebował w życiu. Chciał kobiety, która będzie szczęśliwa, żyjąc na ranczu.

Przez większą część swojego dotychczasowego życia odsuwał od siebie myśl o stworzeniu domu i założeniu rodziny. Nie było na to miejsca w życiu, jakie prowadził. A przynajmniej wmawiał sobie, że tak jest. Jednak im więcej podróżował i zarabiał, tym bardziej uświadamiał sobie, że w jego życiu brakuje czegoś ważnego. Bobby i Vicky postawili dom, Marianne i Hank założyli rodzinę i Lance zrozumiał, że on też tego chce. Miejsca wśród bliskich. Osób, dla których będzie najważniejszy. 65

Nigdy wcześniej tego nie miał. Mniej więcej w tym czasie Buck Stanton wziął go pod swoje skrzydła, ofiarując mu przyjaźń, pracę i dom. Lance skwapliwie wykorzystał tę szansę. Był zdecydowany przekształcić tę przyjaźń w coś bardzo ważnego. Marcy była cudowna, ale wyobrażała sobie życie inaczej niż on. Dla niej dom oznaczał zamknięcie, więzienie. Zamierzała podróżować po świecie w poszukiwaniu przygód. Nieważne, jak bardzo tego chciał, w jego życiu nie było miejsca dla Marcy i jej seksownych pocałunków.

S R

Znalazł ciasto naleśnikowe w proszku i butelkę syropu klonowego. Na śniadanie poda naleśniki.

Pełen nadziei, że zdoła oderwać myśli od Marcy, zmieszał proszek z wodą i zaczął mieszać ciasto.

Odsunął od siebie myśli o spaniu z nią, zaczaj: natomiast marzyć o własnym ranczu i rodzinie.

Wciąż jeszcze rozespana Marcy wyjęła wiercącą się córeczkę z łóżeczka i kołysała ją w ramionach.

– Cmii... kochanie, jeszcze za wcześnie, żeby wstawać. Angie już się wyspała.

Marcy zmieniła jej pieluchę w nadziei, że jeszcze na trochę uśnie. To była bardzo długa noc. Jedna z najdłuższych w jej życiu. Nie mogła zrozumieć, co tak nagłe odmieniło Lance'a. Czuła, że to, co działo się między nimi, było prawdziwe i pełne pasji. Z całą pewnością miał na nią ochotę, była gotowa iść o zakład. Na wspomnienie jego czarnych oczu w chwili, gdy opuszczał ją na podłogę, coś ścisnęło ją w dołku. On z pewnością także na długo zapamięta tę chwilę. 66

A jednak odepchnął ją. A jego pierwsze słowa dotyczyły łóżeczka dla Angie. Może w jego oczach była tylko matką. Jednak czuła, że mu się podoba i że słusznie odczytuje jego pragnienia. Być może jednak widział w niej tylko matkę. Wiedziała, że to się zdarza. Jej były mąż twierdził, że kobieta, która zostaje matką, traci zmysłowość. Przebrała Angie, ale mała wciąż popłakiwała. Marcy wzięła ją na ręce. – Chodź, kochanie. Przygotujemy ci mleko. Chyba jesteś głodna.

S R

Przeszła na palcach przez ciemny hol, próbując nie obudzić Lance'a. Oddał im gościnny pokój, zapewniając, że sofa jest bardzo wygodna, a on przywykł sypiać gdziekolwiek.

Co do wygody na sofie miała pewne wątpliwości. Była wprawdzie duża i szeroka, a poduszki miękkie, ale z pewnością nie dorównywała królewskiemu łożu w pokoju gościnnym. Było naprawdę komfortowe, a w ciągu ostatnich miesięcy Marcy niemal zupełnie zapomniała, co znaczy to słowo.

Przy drzwiach kuchni zobaczyła światło i usłyszała szelest. Lance, odwrócony tyłem do niej, gotował coś na kuchence. Wstrzymała oddech. Był piękny. Nie miał koszuli i mogła obserwować napinające się przy każdym ruchu mięśnie. Jego ciało promieniowało siłą, budzącą w niej bardzo erotyczne, dotąd nieznane tęsknoty. Długie czarne włosy stykały się z opaloną skórą łopatek. Były mokre, lśniące i satynowo miękkie. 67

Kiedy pochylił się, sięgając po coś, jej uwagę przyciągnęła wąska talia i zgrabne pośladki w dopasowanych dżinsach. Angie, wiercąca się w jej ramionach, nie mogła widzieć tego, co tak całkowicie pochłonęło uwagę jej matki. Toteż jej popłakiwanie nagle przeszło w ogłuszający wrzask głodnego dziecka. Lance natychmiast odwrócił się do nich. W jego ciemnych oczach widać było głód niemal tak silny jak u Angie. Ale nie był to głód jedzenia. To spojrzenie mogło rozgrzać najchłodniejsze nawet zmysły. A zmysły Marcy były już rozgrzane do czerwoności.

S R

Nagle w kuchni zrobiło się za gorąco.

Lance przeniósł spojrzenie z jej stóp odzianych tylko w skarpetki na potargane włosy. Marcy zesztywniała.

Spała w dresie i skarpetach, a przed zejściem na dół nie zadała sobie trudu umycia zębów ani uczesania włosów.

No cóż. Przecież i tak nie uważa jej za seksowną... Przełknęła z trudem ślinę.

– Dzień dobry – odezwał się Lance. – Jest dosyć wcześnie, ale może zjesz śniadanie? Naleśniki są już prawie gotowe. Posadź Angie w foteliku. – Chciałam tylko dać jej coś do jedzenia.

Wyraz jego oczu zmienił się i wydało jej się, że w jakiś sposób go rozczarowała. – Ale naleśniki i kawa pachną tak wspaniale – dodała szybko – że jeżeli zaczekasz chwilę, nakarmię Angie i z przyjemnością zjem z tobą śniadanie.

68

Lance okazał się świetnym kucharzem i jedzenie było znakomite. Ale Marcy skubała je powoli, starając się z całych sił nie wpatrywać się zachłannie w nagi tors Lance'a. W końcu wstała, by wstawić naczynia do zlewu. – Zostaw – powiedział niskim głosem. – Ja pozmywam, a ty zajmij się małą. Marcy postawiła naczynia w zlewie i odwróciła się do niego. – Może zrobimy na odwrót? Ty nakarmisz Angie, a ja pozmywam? – Mogę ją posadzić na podłodze? – zapytał z wahaniem. – Ten dom jest przyjazny dzieciom, ale nie chcę robić niczego bez twojej zgody.

S R

Jego troska wzruszyła Marcy, ale w żaden sposób nie pomogła na mrowienie w okolicy brzucha, jakie sprowadzał ten jego aksamitny głos. – Wytrzyj jej buzię wilgotną serwetką i niech raczkuje na podłodze. Spoglądając przez ramię, zobaczyła, jak Lance delikatnie wyciera Angie buzię. Nagły skurcz w żołądku uświadomił jej, że nigdy dotąd nie widziała tak czułego mężczyzny.

Gdyby tylko mała mogła mieć takiego ojca...

Niespodziewana tęsknota za kimś, kto troszczyłby się o nią i Angie, uderzyła ją jak obuchem. Talerz wyślizgnął się jej z rąk i upadł na blat. – Przepraszam.

– Nic się nie stłukło, nie przejmuj się. – Lance właśnie wyjmował Angie z wysokiego krzesełka. –Czy mówiłem ci, że ubiegłej nocy Angie stanęła zupełnie sama? Może znów uda mi się ją do tego namówić, żebyś mogła to zobaczyć. – O! – Marcy potrzebowała całej siły woli, żeby dokończyć zmywanie. – Popracujcie nad tym, a ja się przebiorę. Zaraz wrócę. Wychodząc z kuchni, westchnęła ciężko. 69

To wszystko było okropnie poplątane. Co się stało z jej determinacją, by wywalczyć dla nich obu lepszą przyszłość? Jeszcze nigdy jej się nie zdarzyło, żeby pragnienie mężczyzny, nawet nie wiadomo jak wspaniałego, wzięło górę nad wszystkim innym. Ten mężczyzna jest czuły, troskliwy i dobry. Na widok jego nagiej piersi dzieje się w niej coś, czego nie rozumie. A więc? Już raz zaryzykowała, wiążąc się z człowiekiem, który chciał kontrolować jej każdą myśl i nie kochał jej wystarczająco, by zaakceptować ich dziecko. Jak więc może myśleć o przygodzie z człowiekiem gotowym poślubić niekochaną kobietę?

S R

Potrząsnęła głową w rozgoryczeniu i zdecydowana uwolnić się od erotycznego napięcia, rozebrała się i weszła pod prysznic. Zimna woda nie zdołała ukoić ani rozpalonego ciała, ani skołatanego serca.

Kilka godzin później Lance znowu powędrował do samochodu. Tym razem Marcy postanowiła znaleźć sobie jakieś zajęcie. Była Wigilia Bożego Narodzenia i Lance miał spędzić święta z dala od domu.

Powiedział jej wcześniej, że chociaż śnieg przestał sypać, najprawdopodobniej zdołają wykopać samochód z zaspy dopiero następnego dnia. W szafkach kuchennych znalazła popcorn i czekoladę do picia w proszku. Może zdoła mu sprawić choć trochę radości, przygotowując skromną kolację dla ich trójki. To wydawało się realne.

70

Znów go długo nie było i znów się denerwowała. Podeszła do okna, ale było zupełnie zawiane śniegiem. Nic dziwnego, że chociaż było południe, wydawało się, że zapada zmierzch. Marcy obeszła resztę okien, ale wszystkie zakrywały zaspy. Zaczęła ją ogarniać klaustrofobia, więc wzięła głęboki oddech. Ogarnięta twórczym zapałem, przeszukała jeszcze lodówkę i spiżarnię. Oboje powinni oderwać myśli od trudnej sytuacji. Zanim Lance wrócił obładowany jak wielbłąd, zdążyła upiec czekoladowe ciasteczka i zgromadzić surowce na smakołyk, który zwykle przygotowywała na Wigilię jej mama.

S R

– Mmm, co za zapachy... – Lance zrzucił w sieni płaszcz i wkroczył do kuchni.

Marcy podniosła wzrok w samą porę, by zauważyć szerokie barki i zgrabne pośladki w dopasowanych dżinsach. Zupełnie straciła wątek myśli. Cholera, to najbardziej seksowny facet, jakiego widziała w życiu! – Piekę ciasteczka, a potem zrobię czekoladę na gorąco. – Pysznie. A co to jest?

– Popcorn z żurawinami. Przygotuję kilka dekoracji z mąki, żeby było choć trochę świątecznego nastroju. Mam nadzieję, że Vicky nie będzie miała do mnie żalu.

– Na pewno nie. Przeciwnie, ucieszy się. Jest chyba najhojniejszą osobą, jaką znam. – Usadowił się przy stole. – Mogę ci w czymś pomóc? Pytanie zaskoczyło ją. Nie znała mężczyzny, który przejmowałby się czymś tak sentymentalnym jak dekoracja świąteczna. – Naprawdę chcesz? Skinął twierdząco. – Tylko mi pokaż, co mam robić. 71

– Jasne. Podała mu grubą nić z igłą i wyjaśniła sposób postępowania. Początkowo mu nie szło, ale pod czujnym okiem Marcy zaczął nabierać wprawy, pomimo że bardzo rozpraszała go jej bliskość i dotyk dłoni. Roześmiała się, kiedy ukłuł się w palec, i ten śmiech jeszcze osłabił jego postanowienie. Kiedy wszedł i poczuł zapach pieczonego ciasta, kolana ugięły się pod nim z radości. Właśnie tak wyobrażał sobie dom. Nie mógł się wprost doczekać własnego maleństwa, smakowitych

S R

zapachów z własnej kuchni i kochającej żony czekającej w progu. I nie chciał dłużej czekać.

Kiedy Marcy podeszła bliżej, z zapachem ciasteczek zmieszała się woń znacznie bardziej zmysłowa.

Rozpoznał ją, tę kuszącą mieszankę aromatu słońca i Marcy. Powinni porozmawiać. Jej śmiech i konglomerat zapachów silnie pobudzały jego zmysły. Poddanie się temu nie było rozsądne. – Zawsze uroczyście obchodzisz Wigilię? – zapytał. Przez chwilę milczała, potem uśmiechnęła się smutno. – Właściwie nigdy nie przeżyłam uroczystej Wigilii. Nie było na to pieniędzy. Mama próbowała mi to wynagrodzić, obdarowując mnie zawsze jakimś drobiazgiem. Ale dla mnie najważniejsze było to, że w święta nie pracowała i spędzała czas ze mną. Lance pożałował, że w ogóle zadał to pytanie. Starał się znaleźć inny temat, żeby oderwać jej myśli od minionych lat. Wiercąc się na stołku, poczuł w kieszeni kanciaste pudełeczko z pierścionkiem. 72

– Nie skończyłem ci opowiadać historii tego pierścionka, prawda? – Nanizał popcorn na nitki i zaczął nawlekać następną girlandę. – To dziwna historia. Późno wieczorem po pogrzebie mojej babki szedłem ulicą w Nowym Orleanie... – Pamiętał tę scenę i bolesne uczucie straty, którego nie umiał wyjaśnić. –W głowie kłębiły mi się różne myśli. Żałowałem, że pomiędzy babką a mną nigdy nie było takiej więzi, jakiej zawsze pragnąłem. Spojrzał Marcy w oczy i poczuł, że łączy ich coś szczególnego. Nie potrafił sobie tego wytłumaczyć, więc powrócił myślami do tamtej nocy w Nowym Orleanie. – Być może chodziłem wtedy w kółko, nie pamiętam. Nagle dotarło do

S R

mnie... poczułem, że nade wszystko pragnę domu i rodziny. Błąkałem się tak przez kilka godzin, marząc o domu, który mógłbym nazwać własnym. Marcy sięgnęła po jego dłoń i nakryła ją swoją. Ale jej dotyk wprawił go w jeszcze większe zakłopotanie. Cofnął dłoń i wstał. – W międzyczasie przygotuję czekoladę – powiedział, odchodząc od stołu. – Chyba dam sobie radę z dwiema rzeczami naraz. Nie mógł sobie przypomnieć, dlaczego tak bardzo chciał jej opowiedzieć tę historię. Jej bliskość rozpraszała go.

– W każdym razie – mówił dalej, wyjmując z szafki torebki z czekoladą t otwierając je – zacząłem marzyć o Montanie, bo tam po raz pierwszy w życiu poczułem się jak w domu. Wspominałem mieszkańców rancza. Bardzo chciałem, by stali się moją rodziną. Znieruchomiał z torebkami czekolady w ręku. Wydawało się, że zapomniał o nocy w Nowym Orleanie. – Pomyślałem, że jeżeli ożenię się z Lorną, zyskam rodzinę, o jakiej marzę. Moje życie nagle nabrało sensu. Planowałem, jak, krok po kroku, zrealizować moje sny. Postanowiłem postępować według Reguły Czterech 73

Kierunków Navaho. Tak miałem osiągnąć cel. Kierunek Pierwszy to Wschód. Odpowiada myśleniu. Myślałem o tym bardzo długo, właściwie całe życie. Kierunek Drugi to Południe. Odpowiada planowaniu. Stłumił śmiech, wspominając, jak zaplanował zakup pierścionka, powrót do domu na Wigilię i oświadczyny. Wszystko wydawało się takie łatwe. Jego głos stał się chropowaty, ale mówił dalej: – Zrobiło się już późno i większość sklepów była zamknięta. Nie mogłem wracać bez pierścionka zaręczynowego. Wymagał tego mój plan. Nie mogłem rozmawiać z Lorną bez pierścionka. – Lance...

S R

Głos Marcy przyciągnął jego uwagę, ale gestem powstrzymał ją od opuszczenia miejsca przy stole.

– Zaczekaj. Pozwól mi dokończyć. Poszedłem w kierunku sklepu, który mógł być jeszcze otwarty. Po drodze zderzyłem się ze starą Cyganką. Zatoczyła się, więc przystanąłem, żeby sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku. Była tak drobna i krucha, że przestraszyłem się, czy nic jej nie dolega. Ale zanim zdążyłem się do niej odezwać, zawołała mnie po imieniu. To wspomnienie wciąż go poruszało.

– Naprawdę – wymamrotał, jakby sam siebie chciał zapewnić, że to się rzeczywiście zdarzyło. –Powiedziała: „Nie obawiaj się, Biały Orle, wszystko w porządku". Byłem zaskoczony jej słowami. Chciałem zapytać, czy rozpoznała mnie z rodeo, ale ona wyciągnęła z kieszeni pudełeczko z pierścionkiem. „Mam coś dla ciebie", powiedziała i wsunęła mi je do ręki. Wpatrywał się w torebki czekolady, ale widział tamto pudełeczko.

74

– To było tak, jakbym wpadł w trans. Otworzyłem pudełeczko i zobaczyłem piękny pierścionek starej roboty. Byłem zdumiony, bo przecież tego właśnie szukałem. Usłyszałem, jak stara kobieta mówi, że pierścionek jest częścią spadku należnego Lucille Steele, a po niej mnie. Lance w zamyśleniu odłożył torebki z czekoladą i sięgnął do kieszeni po pudełeczko z pierścionkiem. – Lucille była moją babką, ale nie potrafiłem o nic zapytać, nawet gdybym wiedział o co. Otworzył pudełeczko i po raz kolejny wstrzymał oddech na widok klejnotu.

S R

– Wpatrywałem się w finezyjny wzór i skrzące się kamienie, kiedy Cyganka szepnęła: „Niech ten pierścionek spełni marzenie twojego serca". Podniosłem wzrok, ale jej już nie było. Jakby rozpłynęła się w powietrzu. Podsunął pudełko Marcy.

– Popatrz. Czyż nie jest piękny?

– Bardzo. – Marcy delikatnie dotknęła pierścionka, a Lance poniewczasie uświadomił sobie, że znów stoi zbyt blisko. Spojrzał w dół i napotkał wzrok Marcy.

Nie patrzyła na pierścionek, tylko na niego.

Jej oczy zmieniły barwę z jasnobrązowych na bursztynowe. Lśniły od łez jak płynne złoto. Wyciągnął rękę, by dotknąć jej policzka. W głębinach jej oczu zobaczył przyszłe święta, skrzące się i jasne, w otoczeniu dzieci, pełne ciepła i radości. – Lance...

75

Przesunął palcami po jej aksamitnie miękkim policzku, ale kiedy kciuk dotknął warg, uczucie błogiego ciepła gwałtownie zyskało na intensywności. Pochyliła się do jego dłoni i ucałowała ją. W Lansie eksplodowało pragnienie. Spojrzał jej w oczy i zobaczył w nich odbicie swoich uczuć. Iskra zamieniła się w płomień. Zamrugał. Raz i drugi. Była taka piękna i tak bardzo jej pragnął. Ale to nie była kobieta dla niego. To, co widział w jej oczach, uznał za złudzenie zrodzone z pragnienia. Odwrócił się i czar prysł.

S R

– Muszę wyjść – wymamrotał. – Mam coś do zrobienia. Nie martw się o mnie. – Zamknął pudełeczko, odwrócił się do drzwi i uciekł.

76

ROZDZIAŁ ÓSMY Marcy stała jak wmurowana, wpatrując się w miejsce, gdzie przed chwilą był Lance. W głowie wciąż jej szumiało, a ciało płonęło pragnieniem. Co się stało? Przycisnęła dłońmi piersi, czując chłodną pustkę osamotnienia wywołanego jego odejściem. Już dwa razy byli o krok od spełnienia jej najgorętszego pragnienia. Dwa razy Lance odepchnął ją, pozostawiając stęsknioną jego dotyku i gorących pocałunków.

S R

Tym razem naprawdę poczuła w powietrzu baśniową magię, która wciąż jeszcze pulsowała wokół niej. Z całych sił próbowała się opanować. Przez otaczającą ją purpurową mgiełkę przeniknął nagle płacz dziecka. Angie potrzebowała mamy tak mocno, jak ona Lance'a. Co ma zrobić, żeby go przy sobie zatrzymać? Była pewna, że on pragnie jej równie mocno, jak ona jego. Może więc powinna przejąć inicjatywę?

Przeczesując palcami gęste, niesforne włosy, zastanawiała się, co robić.

Musi mu dać do zrozumienia, że niczego od niego nie oczekuje. Rzeczywiście, wiązanie się na stałe było ostatnią rzeczą, jakiej mogła sobie życzyć. Po jej wyjeździe Lance będzie mógł wracać do Montany i budować swój dom. Ale zanim się rozstaną, bezwzględnie powinni sprawdzić, dokąd ich zaprowadzi ten tak silny wzajemny pociąg.

77

Zmieniła małej pieluszkę, zabrała ją do kuchni i posadziła w wysokim krzesełku, które Lance przyniósł ze strychu. – Chyba powinnam zrobić się na bóstwo, jak myślisz, córeczko? Mała przyglądała się, jak Marcy nalewa mleka i otwiera słoiczek przecieru. – Wiem, że mu się podobam, więc to żaden problem – powiedziała dziecku. – Założę się, że podobnie jak twój tata, nie potrafi traktować matki jak kobiety. Marcy usiadła przy stole, mała zaczęła gaworzyć. Z zapałem opowiadała coś w tylko sobie zrozumiałym języku, a Marcy karmiła ją, nucąc.

S R

– Nie chodzi o ciebie kochanie. On cię lubi. Widziałam, jak ci się przyglądał, kiedy nie widział, że go obserwuję. Patrzy na ciebie z prawdziwą czułością.

Dziewczynka uśmiechnęła się i jedzenie pociekło jej po brodzie. – Kiedy mi się przygląda, ma w oczach jakąś dzikość i wydaje się trochę niebezpieczny. – Marcy zadrżała na wspomnienie dotyku Lance'a. – Chodź, kochanie, udekorujemy świątecznie kuchnię i pokój. A potem spróbuję zrobić się na bóstwo, żeby następnym razem już się nie wycofał. Zgoda?

Angie gaworzyła i bujała się w swoim krzesełku. Marcy uznała to za zgodę na wszystkie swoje plany. Dała dziecku mleko, a potem wymyła jej buzię i rączki i pozwoliła się bawić na kuchennej podłodze. Obie miały zamiar przyjemnie spędzić czas.

78

Marcy nie robiła dekoracji świątecznych, odkąd była dzieckiem. Zagniotła z ciasta bałwanki, Mikołaja i renifery i przybrała je kolorową posypką znalezioną w spiżarni Vicky. Potem wyjęła rolkę folii aluminiowej, pogrzebała w zakamarkach pamięci i przypomniała sobie, jakie dekoracyjne ornamenty potrafiła z niej wyczarować jej mama. Błyszczące gwiazdki, kule, śniegowe płatki, a nawet aniołka. Kiedy Marcy skończyła pracę, kuchnia i duży pokój były zawieszone ręcznie wykonanymi dekoracjami. Znalazła też kilka świec i pięknie przybrała stół.

S R

W domu pachniało wanilią i cynamonem, było w nim ciepło i przytulnie, właśnie tak jak powinno być w prawdziwe święta. Miała nadzieję, że to, co przygotowała, spodoba się Lance'owi. Nie było go już od kilku godzin. Niestety, nie mogła go zobaczyć przez zawiane śniegiem okna.

– Chyba na strychu jest jakieś okno – mruknęła do wiercącej się w jej ramionach córeczki. – Chodźmy sprawdzić. Weszły na strych.

Duży pokój był ładnie wykończony, miał drewnianą podłogę i okno mansardowe.

Marcy skierowała się do okna, omijając stos bardzo porządnie poustawianych i opisanych kartonów. Ustawienie mebli sugerowało, że dzieci wykorzystują ten pokój do zabawy. Z Angie na ręku podeszła do północnego okna. Teren był płaski, pokryty po horyzont niebieskawym, zlodowaciałym śniegiem. Gdzieniegdzie widać było zarysy iglaków na wpół pogrążonych w

79

śnieżnej bieli. Na widok zwieszających się z dachu sopli pomyślała o dekoracji świątecznej na zewnątrz. Było późne popołudnie i różowofioletowe refleksy zachodzącego słońca malowniczo odbijały się w przejrzystych soplach. Świat na zewnątrz wyglądał baśniowo. Zauważyła ślady prowadzące poza zasięg jej wzroku. Oddalały się, ale nie wracały. Lance powiedział, żeby się nie martwiła. Spróbowała więc zająć myśli czymś innym. Odwróciła się do przytulnego wnętrza pokoju. Zobaczyła duże czarne

S R

worki plastikowe schowane w kącie i zupełnie nie pasujące do tego uporządkowanego miejsca.

Podeszła bliżej i dostrzegła kartki z opisem ich zawartości. – Popatrz, Angie – odezwała się z roztargnieniem. – To rzeczy naszykowane do oddania. Obejrzymy je? Są posegregowane według wieku. Jeden z worków opisano „Dziewczynka – dziesięć, jedenaście miesięcy".

– Chyba Vicky nie miałaby nic przeciwko temu, żebyśmy do niego zajrzały? Może znajdziemy coś dla ciebie?

Na samej górze znalazła dwie pary spodni i sweterek pasujące na Angie. Wyciągnęła też prześliczną czerwoną sukienkę przybraną białym futerkiem o kształcie choinki, tylko trochę za dużą na Angie. – Ubiorę cię w to na wieczór, kiedy wróci Lance. Mała gaworząc sięgnęła do policzka Marcy. – Ma... ma... Marcy roześmiała się i mocno przytuliła córeczkę. – Kochanie, powiedziałaś całe słowo. Brawo! 80

Jej uwagę zwróciły prześliczne dziewczęce ciuszki, o których domyśliła się, że należały do młodej Vicky. Były tam eleganckie sukienki i buty, fantazyjne swetry i kilka satynowych szat. Wstrzymując oddech, Marcy wyciągnęła seksowną czarną suknię obszytą błyszczącymi kryształkami. Nigdy w życiu nie widziała nic tak pięknego i... seksownego. Przyłożyła suknię do siebie i uśmiechnęła się, zadowolona. – Chyba pasuje. Teraz obie możemy się wystroić jak na Wigilię przystało. Chodź, kochanie, weźmiemy kąpiel z bąbelkami i przemienimy się w prawdziwe damy.

S R

Zanim wrócił Lance, Marcy zdążyła spędzić pół godziny w pachnącej kąpieli i ubrać siebie i małą w eleganckie ciuszki.

Upięła swoje niesforne loki, a dziecięco miękkie kosmyki Angie odgarnęła do tyłu i umocowała spinkami.

Na kuchence perkotał sos do spaghetti i wszystko było gotowe do kolacji.

Wygładziła zmarszczki na białym fartuszku, który założyła na sukienkę. Wyprostowała się i wyszła zobaczyć, co Lance tak długo robi przy drzwiach. W holu coś zatarasowało jej drogę. – A co to takiego? Nieco zduszony głos Lance'a dobiegał zza rozgałęzionej sosny zajmującej większą część holu: – Choinka. Zobaczysz, jaka piękna. – Jak ci się udało ją kupić?

81

– Wcale jej nie kupowałem. Bobby ma kępę choinek na swoim terenie. Wyciąłem jedną. Nalej wody do tego wiadra, a ja postawię drzewko w pokoju. Zrobiła, o co prosił, i po chwili choinka była gotowa. Razem udekorowali ją błyszczącymi kulami i łańcuchami popcornu. Sosnowy zapach jeszcze wzmocnił wigilijny nastrój. – Jak pięknie... – Marcy cofnęła się, podziwiając drzewko i zdjęła fartuszek. – Co cię skłoniło, żeby o tym pomyśleć? – Nigdy wcześniej nie miałem choinki i kiedy je zobaczyłem, pomyślałem, że może dzięki choince te święta będą dla was obu szczególne.

S R

– Obrzucił spojrzeniem pokój, a potem zatrzymał wzrok na Marcy. – Ale najpiękniejsza jesteś ty. Wyglądasz wspaniale!

Uniosła dłoń, żeby poprawić niesforny kosmyk, I spróbowała się uśmiechnąć.

– Znalazłyśmy z Angie na poddaszu rzeczy, które Vicky przeznaczyła do oddania. Mam nadzieję, że nie będzie miała nic przeciwko temu, że je przymierzyłyśmy.

Obróciła się na pięcie, żeby mógł obejrzeć sukienkę. – Podoba ci się?

Podszedł bliżej i delikatnie odgarnął jej inny loczek za ucho. – Wyglądasz fantastycznie. Żałuję, że nie mogę skoczyć do sklepu. Bardzo pasowałyby ci mieniące się kolczyki. – Obrysował palcami płatki jej uszu, lekko pocierając wrażliwą skórę. – Chociaż jesteś przecież taka piękna, że nie potrzebujesz żadnych błyskotek. Sama jesteś jak najcenniejszy klejnot, jak brylant. To były najmilsze słowa, jakie Marcy kiedykolwiek usłyszała. Przełknęła łzy i odsunęła się od niego. 82

– Dziękuję. Mam nadzieję, że jesteś głodny, bo przygotowałyśmy specjalną świąteczną kolację. Skoro już jesteś, możemy siadać do stołu. Wzięła go za rękę i pociągnęła do kuchni. – Nie zapomnij pochwalić Angie. Ona jeszcze nigdy nie miała takiej ładnej sukienki i potrzebuje twojej aprobaty. – To wszystko, te dekoracje, kolację, stroje – zrobiłyście to dla mnie? – Chciałam, żebyś wiedział, że jest mi przykro, że przez nas nie możesz spędzić świąt z rodziną w Montanie. I widzę, że było warto. Wzrok Lance'a zamglił się. Chcąc odegnać sentymenty, zrobił wiele szumu wokół nowej sukienki Angie.

S R

– Czy poczekacie jeszcze chwilę, drogie panie? Wykąpię się błyskawicznie. Za bardzo kontrastuję z wami wyglądem. Musiał mieć czas, żeby dojść do siebie. Inaczej nie zdoła przetrwać tej kolacji.

Kiedy zmyli naczynia i posprzątali po kolacji, Marcy zaniosła senną Angie do łóżeczka.

Utuliła ją do snu, a Lance dołożył do kominka w pokoju i włączył płytę CD z kolędami.

Miło odprężony, usiadł na sofie przed kominkiem, a Marcy wkrótce do niego dołączyła.

– Wspaniale to wszystko przygotowałaś. Jestem przekonany, że kolacja w Montanie nie dorównywała twojej. W migocącym blasku ognia zobaczył, że zarumieniła się z radości. Rumieniec pokazał się też na szyi i ramionach. To było dla niego zbyt wiele. Był o krok od porwania jej w ramiona i okrycia pocałunkami.

83

Sukienka leżała na niej jak druga skóra. Czarna i połyskliwa przy jej bladej karnacji, nadawała Marcy bardzo seksowny wygląd. Zastanawiał się, co włożyła pod spód. – Rozmawiałem z jednym z sąsiadów Bobby'ego i Vicky – powiedział, zamiast słuchać podszeptów swojego ciała. – Ze Stanem Ottwellem. Jechał skuterem śnieżnym i widział, jak wycinałem drzewko. – Zdenerwował się? – Nie, znałem go już wcześniej. Opowiedziałem mu, co się stało i dlaczego tu jesteśmy. Słyszał, że autostradę otworzyli ponownie dziś rano, a pługi mają pracować do jutra. – Patrzył w oczy Marcy, teraz rozszerzone i

S R

barwy bursztynu. – Obiecał, że jutro przyprowadzi traktor i wyciągnie mój samochód z zaspy.

– Tak szybko? – Przysunęła się bliżej i poczuł bijące od niej ciepło. – Mhm. Droga do Cheyenne zajęła nam strasznie dużo czasu. – Ściskał i rozprostowywał pięści, jakby chciał uwolnić od napięcia wywołanego płonącym w nim żarem.

Ściągnął łopatki i trochę się od niej odsunął.

– Zdaje się, że jutro będę cały sztywny od pracy piłą. Ostatnio brak mi praktyki.

Marcy zsunęła buty i uklękła za nim na sofie. – Odwróć się. Zrobię ci masaż.

Zmieniając pozycję, pokręcił głową drwiąc z własnej głupoty. Obolałe mięśnie? Co za głupia wymówka! Jeszcze jeden nie trafiony pomysł. Marcy zaczęła masować mu barki, a każde miejsce którego dotknęła, płonęło żywym ogniem. Tak. To nie był dobry pomysł. 84

– Och Marcy... Złagodziła nacisk i przesunęła dłonie na jego ramiona. Atmosfera w pokoju zmieniła się. W powietrzu unosił się zapach sosny i wanilii. Lance nie miał siły opierać się dłużej. Zsunęła rzemyk z jego włosów, odgarnęła luźne pasma, musnęła wargami kark i przylgnęła piersiami do pleców. Jeżeli miał się nie poddać, musiał się uwolnić natychmiast, ale nie miał siły jeszcze raz patrzeć na jej rozczarowanie. Wstając, wyciągnął do niej rękę. – Zatańcz ze mną.

S R

Zdziwiona, skinęła głową. Westchnęła, kiedy przyciągnął ją bliżej. Prowadził ją w takt powolnego walca do cichej i melancholijnej melodii płynącej z płyty CD.

Kiedy tak się poruszali w jednym rytmie, Lance zapomniał o tym, co zamierzał zrobić. Ich ciała przylgnęły do siebie. Dwa pragnienia złączone w rytmie muzyki.

Pochylił głowę i pocałował ją w skroń. Znów poczuł ten tak bardzo erotyczny zapach słońca.

Jęknęła cichutko. Lance natychmiast uświadomił sobie wszystko i cofnął się, wypuszczając ją z objęć. Uniosła ku niemu twarz ze zmieszaniem i rozczarowaniem wyraźnie widocznym w oczach. – To moja wina, prawda? – szepnęła. – Nie wiem, co robię źle. Czy to dlatego mnie odpychasz, że jestem matką? – Co takiego? – Nie mógł znieść wyrazu bólu na jej twarzy. – Porozmawiajmy. – Otoczył ją ramieniem i poprowadził ku sofie. 85

Zaczął mówić, jak tylko usiedli, nie chcąc, żeby zaczęła sobie wyobrażać najgorsze. – Skąd ten pomysł, że robisz coś złego? Prawdopodobnie nie umiałabyś zrobić nic złego, a ja szanuję cię bardziej, niż umiem to wyrazić. – Ale... Uniósł palec i położył jej na wargach. – Pozwól mi dokończyć. Jesteś wspaniałą matką. Nie wyobrażam sobie lepszej. Opuściła brodę, więc delikatnie uniósł ją kciukiem i palcem wskazującym.

S R

– Posłuchaj, proszę. Zmagasz się z przeciwnościami losu z wdziękiem i dobrym humorem. Niewiele osób obu płci potrafiłoby przejść przez to, co ty, bez użalania się nad sobą. A od ciebie nie słyszałem nawet słowa skargi. Jesteś wspaniałą osobą, Marcy. Znalazłaś swój sposób na życie i podziwiam cię za to. Zanim ja zdołałem zdecydować, czego chcę w życiu, minęło dobrych kilka lat.

Spojrzała mu w oczy z gorącą obietnicą.

– W takim razie... dlaczego? Nie podobam ci się? Dotknął jej twarzy. – Wiesz, że cię pragnę. Jesteś najbardziej seksowną dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem. Czujesz przecież, co się dzieje, kiedy się dotykamy. – Napięcie groziło eksplozją. – Ale chcemy od życia różnych rzeczy. To nie zabawa. Za dzień lub dwa rozstaniemy się na zawsze. Nie chciałbym... Teraz Marcy położyła mu palec na wargach. – Wiem to wszystko. Ale ja nie oczekuję długiego, poważnego związku. – Uśmiechnęła się do niego. –To nie znaczy, że wskakuję facetom do łóżka przy pierwszej okazji. Tak naprawdę to spałam tylko z jednym. Ale 86

musisz przyznać, że między nami jest coś wyjątkowego i powinniśmy coś z tym zrobić, zanim będzie za późno. Położyła mu dłoń na piersi, wyczuwając łomotanie jego serca. – Czuję, jak reagujesz na mój dotyk. Moje ciało odpowiada tak samo już na twoją obecność w tym samym pokoju. Pochyliła się i pocałowała go lekko. – Proszę, Lance! Spróbujmy przeżyć coś pięknego. Daj mi szansę. Ogień trzaskał na kominku, a Lance próbował stłumić ogarniający go żar. Jednak granice, które sobie wytyczył, zaczęły znikać, a cała jego

S R

samokontrola rozwiała się jak chmura dymu.

Jedną dłonią nakrył jej policzek, a drugą objął kark i delikatnie zgłębiał słodkie sekrety jej warg.

Smakowała czekoladą i cynamonem, słońcem i wanilią, co go zupełnie urzekło.

Z głębokim westchnieniem zwolnił samego siebie ze ślubów czystości, by złożyć zupełnie inne.

Wyciągnął grzebień z jej włosów i zachwycił się ich jedwabistą miękkością.

– Masz przepiękne włosy. Chyba wolę je rozpuszczone. Z uśmiechem pomogła mu wyjąć resztę grzebyków. Potrząsnęła głową i w powietrzu zawirowała złota chmura. – I chyba masz na sobie za dużo rzeczy... Trzymał ją w mocnym uścisku, okrywając jej wargi pocałunkami pełnymi pasji i determinacji. Kiedy zawładnął nią z siłą i żarem, doznała uczucia paniki. Pragnienie napotkało pragnienie, pasja splotła się z pożądaniem. 87

Całował ją coraz mocniej i głębiej, a ona otwierała się dla niego. Całe ciało nabrzmiało pragnieniem i oczekiwaniem. Zapragnęła go zobaczyć nagiego, więc drżącymi z niecierpliwości dłońmi zaczęła rozpinać guziki jego koszuli. Lance nakrył jej dłonie swoimi i pomógł jej. Szeroka opalona pierś oświetlona blaskiem ognia zachwyciła Marcy. Tego nie wyobrażała sobie nawet w najdzikszych i najbardziej erotycznych fantazjach. Był wspaniały. Poza wszelką konkurencją. Lance nie dał jej dużo czasu. Przygarnął ją i pocałował z dziwną mieszaniną czci i pożądania.

S R

Nie przerywając pocałunku, sięgnęła po jego dłoń i położyła sobie na piersi, próbując w ten sposób ukoić dręczące pragnienie. Teraz on jęknął, dotykając jej nagiej skóry. Wsunął kciuki pod delikatny materiał i zsunął go z jej ramion.

Jego oczy płonęły, gdy Marcy delikatnie poruszyła biodrami i tkanina miękko sfrunęła na podłogę.

Cała rozpłomieniona, Marcy wystąpiła z sukienki, zwalczając w sobie pokusę osłonięcia piersi dłońmi. Opuściła ramiona wzdłuż ciała, pozwalając Lance'owi delektować się tym widokiem.

Nie nosiła staniczka, więc jej nagość osłaniały tylko skąpe, prawie przezroczyste majteczki. Ale to, co robiła, nie wdawało się jej naganne. Przeciwnie. Sposób, w jaki Lance leniwie błądził po niej spojrzeniem, sprawił, że wyprostowała się i upajała ciepłymi, pełnymi pasji wibracjami, które ku niej wysyłał. 88

Samo patrzenie nie wystarczało. Zrobiła krok w jego kierunku. Pochwycił ją w objęcia i obsypał pocałunkami. Poprowadził ją ku przeżyciom, które do tej pory istniały tylko w jej wyobraźni. Przeczuwała to i w niepohamowanym pragnieniu chciała, by już się stało. Objęła go za szyję i wyruszyli w drogę ku gwiazdom.

S R 89

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY – Spokojnie – szepnął – spokojnie... – Próbował uspokoić ich oboje tak, jak robiłby to z płochliwym źrebakiem. Ale jego ciało nie chciało słuchać. Marcy też niezupełnie o to chodziło. Jego serce zabiło mocno, kiedy posłała mu bystre spojrzenie i żartobliwy uśmiech. Jej zmysłowość zapierała mu dech w piersiach i sprawiała, że pławił się w upajającej namiętności. Przyciągnął ją do siebie i ucałował pełne, różowe wargi.

S R

Zagubił się pod dotykiem jej pieszczotliwych dłoni gładzących rytmicznie jego nagie ramiona.

Przebiegając dłońmi po jej ciele, wyszukiwał najwrażliwsze miejsca. Nakrył jej piersi dłońmi. Pasowały doskonale. Pieścił je delikatnie, czując, jak reagują na jego dotyk.

Obiecał sobie powstrzymać swoje żądze i przede wszystkim Marcy obdarować radością zbliżenia.

Jej dłonie błądziły już przy pasku jego dżinsów, więc jeszcze raz powtórzył w duchu daną sobie obietnicę. Ale ona musnęła dłonią okolicę rozporka i postanowienie rozpłynęło się jak mgła. Było pięknie jak nigdy przedtem. W głębi duszy czuł, że już nigdy niczego podobnego nie przeżyje. Potem leżeli ciasno przytuleni. Marcy próbowała uspokoić oddech. – Och, to było... było... Uśmiechnął się. Ale jedno chciał wiedzieć. Delikatnie pocałował ją we włosy. – Marcy, powiedziałaś mi, że nigdy... no wiesz... że przedtem...

90

– Tak. Nigdy przedtem nie przeżyłam spełnienia. To był mój pierwszy raz. – Ale przecież byłaś mężatką. Urodziłaś dziecko. – Na myśl o tym, co musiała przejść, czuł smutek. Marcy uniosła głowę i uśmiechnęła się. – Możesz być z siebie dumny. Przeżyliśmy coś wspaniałego i niezapomnianego. Coś magicznego. Westchnęła. Jej oddech uniósł włoski na jego piersi. Znów był podniecony i chciał się z nią kochać. Obawiał się, że już zawsze będzie chciał tylko jej.

S R

Marcy przebiegła palcami wzdłuż jego ramienia. Obdarował ją najwspanialszym seksem w życiu. I był tak bardzo czuły.

Przytuliła głowę do jego serca bijącego w rytmie jej własnego. Lance odgarnął jej z czoła niesforny, wilgotny loczek. Oboje byli spoceni, ale Marcy nie przejmowała się tym wcale.

Mieli dla siebie jeszcze przynajmniej jeden dzień. Chciała mu powiedzieć wiele rzeczy. Powinien o nich usłyszeć, zanim rozstaną się na dobre. Ale jeszcze nie teraz.

Na myśl o rozstaniu zadrżała. – Zimno ci? – zapytał. – Jeżeli wytrzymasz chwilę beze mnie, dołożę do ognia i przyniosę jeszcze kilka koców. – Będziemy spać tutaj? – Pytanie to wypsnęło się jej, zanim zdążyła je zachować dla siebie. Co prawda, nigdy nie pomyślałaby o spaniu na podłodze w domu pełnym wygodnych łóżek. 91

– Nie przeszkadza ci to? Obiecuję, że nie pozwolę ci zmarznąć. Marcy przyglądała się jego twarzy w świetle ognia. Uśmiechał się, ale w oczach miał smutek i tkliwość. Fascynujące połączenie. Ucałowała go w czubek brody. – To jedyne miejsce na świecie, gdzie chciałabym spędzić tę noc – szepnęła mu do ucha. – Ale najpierw muszę zajrzeć do Angie. Skinął głową i pomógł jej stanąć na drżących nogach. – Wracaj szybko – powiedział i pocałował ją zachłannie. Kiedy w końcu wysunęła się z jego objęć i powędrowała do pokoju gościnnego, serce tłukło się jej w piersi jak szalone. Nie może mu

S R

powiedzieć, jak bardzo jej na nim zależy. Była o krok od zakochania się, ale nie mogła utrudniać rozstania, mówiąc mu o tym. Angie spała spokojnie w swoim łóżeczku.

Marcy zrobiła jej na czole znak krzyża i zmówiła krótką modlitwę. Córeczka była dla niej najważniejsza na świecie. Dopóki w ich życie nie wkroczył Lance.

Sprawdziła, czy w pokoju jest wystarczająco ciepło, a w łóżeczku nie ma żadnych drobnych przedmiotów.

Potem poszła do łazienki, by przemyć twarz zimną wodą. Zapaliła światło i wpatrzyła się w nagą kobietę widoczną w dużym lustrze. Oczy błyszczały jej zmysłowo, piersi miała jędrne i sterczące. Przesunęła palcem po pełnych wargach, teraz mocno zaczerwienionych od pieszczot Lance'a. Wyglądała jak dzikuska. Bez powodzenia spróbowała przygładzić włosy szczotką, ale skończyło się na wpięciu spinek za uszy. Kiedy Lance pojawił się za jej plecami, prezentowała się w całej okazałości z rękami uniesionymi do włosów. 92

Zamarła w bezruchu, a jego oczy pociemniałe i zwężone w szparki obserwowały ją w lustrze. Na widok ich odbicia w lustrze poczuła napływ adrenaliny. Ciemność i światło. Noc i dzień. Kontrast. Ying i Yang. Moc i piękno. Natychmiast zalała ją fala pragnienia. Cichutko podszedł bliżej i jej serce zadrżało. Pochylił się i pocałował ją w kark, na co jej ciało odpowiedziało z niekłamanym entuzjazmem. Mocną opaloną ręką objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. Przymknęła oczy i oparła głowę na jego piersi. – Kochanie... – szepnął jej do ucha. – Otwórz oczy i popatrz.

S R

Oszołomiona, ale zdecydowana zrobić, o co prosił, Marcy uchyliła ciężkie powieki. Ich spojrzenia spotkały się w lustrze.

W oczach Lance'a płonął niebezpieczny ogień. Zdołała jeszcze dojrzeć własne źrenice rozszerzające się pod wpływem jego pieszczoty. Potem zalała ją fala ciepła i z całych sił przylgnęła do niego. Długo wracali do przytomności.

Wciąż jeszcze odzywało się w obojgu echo spełnienia, kiedy Lance delikatnie odwrócił ją do siebie.

– W porządku? – zapytał, całując ją w skroń. Marcy mocno objęła go za szyję.

– Wspaniale. Jeszcze nigdy tak nie było. Roześmiał się i przyciągnął ją bliżej. – Podoba mi się, jak się rumienisz od moich słów i... dotyku. Lubię patrzeć, jak ci błyszczą oczy. I wciąż nie mogę się tobą nasycić. Oparła czoło o jego pierś. Pochylił się, żeby ją pocałować, i spostrzegł znak zębów na jej skórze. – O... 93

Spojrzała na niego pytająco. – Zostawiłem ci znak. Ugryzienie. Poprowadził ją pod prysznic. Odkręcił wodę. – Tak mi z tobą dobrze... – O to mi chodziło. – Zaczął ją namydlać. Mgiełka drobniutkich kropelek otoczyła ich dookoła. Kochali się ponownie i znowu było pięknie. Lance zakręcił wodę i owinął Marcy i siebie dużymi ręcznikami. Półprzytomną zaniósł z powrotem na posłanie przed kominkiem. Z erotycznego snu obudził ją przenikliwy głos dziecka.

S R

Wyciągnęła rękę do Lance'a, ale namacała tylko koce. W nocy budziła się kilka razy, czując dotyk jego gorących ust na piersiach. Jeszcze nigdy nie czuła się tak zmysłowa i pożądana. Tulili się do siebie mocniej i mocniej, wciąż szukając wzajemnego ciepła i bliskości. Zamrugała.

Ogień płonął. Widocznie Lance dołożył do kominka. Ale gdzie jest teraz?

Postanowiła wstać i zajrzeć do Angie.

Kiedy się poruszyła, jej mięśnie przeszył rozkoszny ból. Uśmiechnęła się do wspomnień i wstała, owijając się kocem.

Zerknęła na sofę, spodziewając się znaleźć stertę ich skłębionych ubrań. Zamiast nich zobaczyła jasnoróżową szatę z przyczepionym liścikiem od Lance'a: „Nie jestem pewien, czy będzie pasować, ale taki kolor ma twój rumieniec. Przymierz i przyłącz się do nas. Wesołych Świąt Bożego Narodzenia, kochanie. "

94

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Marcy owinęła się w miękką szatę i westchnęła z przyjemnością. Delikatny różowy materiał pachniał nowością. Jeszcze nigdy nie miała nic tak pięknego. Znów rozległ się przenikliwy wrzask i Marcy skierowała się do kuchni. Widok, jaki pojawił się przed jej oczami, sprawił, że stanęła jak wryta i potrząsnęła głową. Lance stał tyłem do niej przy kuchni, jedną ręką łaskocząc roześmianą

S R

Angie, a drugą mieszając coś w garnku.

Nie sądziła, że dane jej będzie zobaczyć coś takiego. Mężczyzna opiekujący się jej córeczką?! Był wspaniały. Nigdy nie spotkała nikogo takiego. Walcząc ze zbierającymi się w gardle łzami, Marcy –podeszła bliżej. – Jak się macie? – zapytała niepewnym głosem. Lance odwrócił się i uśmiechnął.

– Cześć, śpiochu. – Odłożył łyżkę na blat i przygarnął ją wolną ręką. Hebanowe oczy błyszczały rozbawieniem, ale w ich głębi wciąż czaiło się palące pragnienie.

Miał na sobie koszulkę i dżinsy opuszczone nisko na biodra. Wszystkimi nerwami odbierała wibracje jego ciała. Wtuliła się w niego. W głowie miała zamęt. Pachniał tak zmysłowo i mocno ogarniał ją sobą. Na wspomnienie nocnych przeżyć znów poczuła się pożądana. Z tymi odczuciami mieszały się inne. Angie gaworzyła, tak swobodna i szczęśliwa w towarzystwie Lance'a, jak do tej pory bywała tylko z mamą. 95

Marcy owładnęła nieuświadomiona tęsknota. – Widzę, że znalazłaś swój prezent – powiedział, całując ją czule w czubek głowy. – Wyglądasz tak ślicznie, jak się spodziewałem. Przygryzła wargę, usiłując powstrzymać zalewającą ją falę uczucia i odzyskać mowę. – Och, Lance, dziękuję z całego serca. Jest piękny. Bardzo mi się podoba. Ale skąd... – To nic takiego. W bazie autobusów spotkałem przedstawiciela handlowego tej firmy i poprosiłem go o próbkę. To wszystko. – Kupiłeś mi prezent już wtedy?

S R

– Ten kolor bardzo do ciebie pasuje. I pomyślałem, że coś ciepłego przyda ci się w podróży. To przepełniło czarę.

Marcy odsunęła się od niego, wydmuchując nos i połykając łzy. Nikt nigdy nie zrobił dla niej nic ani w połowie tak miłego.

– Owsianka gotowa. Posadź Angie w foteliku, a ja naleję. Odetchnęła głęboko i odebrała od niego córeczkę. Ale mała rozpłakała się i wyciągnęła rączki do Lance'a.

– Chyba się polubiliście – powiedziała bardziej radośnie, niż powinna. Lance uśmiechnął się, stawiając na stole dwie miseczki. – Jesteśmy dobrymi kumplami. Marcy posadziła Angie i usiadła. – Ubrałeś ją w świąteczną sukienkę i... – Po raz kolejny jej głos załamał się. Lance wzruszył ramionami i podał małej butelkę. – Mamy święta. Pomyślałem, że musi ładnie wyglądać. – Pochylił się i pocałował Marcy w. policzek. – Przepraszam za owsiankę, ale nie ma zbyt dużego wyboru. Dodałem cynamonu i orzechów włoskich ze spiżarni Vicky. 96

– Jest pyszna, naprawdę. – Smacznego. – Przesunął palcem po jej policzku i szyi. –I dziękuję ci za tę niezapomnianą noc. Zaczerpnęła powietrza, zastanawiając się, jak zdoła cokolwiek przełknąć przez dławiące ją łzy. Ten mężczyzna był niesamowity. Uratował je ze śnieżycy. Zrezygnował ze spędzenia Bożego Narodzenia w domu. A teraz ze wszystkich sił starał się sprawić im radość. W dodatku uświadomił jej własną zmysłowość, o której dotąd nie miała pojęcia. I jeszcze dziękował jej za tę wspaniałą noc?

S R

Lance zjadł kilka łyżek owsianki i spojrzał na Angie. – Nakarmiłem ją, zanim wstałaś. Ale chyba wciąż jest głodna. W oczach dziecka płonęło to samo ciepłe uczucie do tego mężczyzny, którego doświadczała sama.

– Po prostu czuje się opuszczona. My jemy, a ona się przygląda. – Aha. W takim razie może to jej poprawi humor. – Podał małej jakiś zapakowany przedmiot, którego Marcy wcześniej nie zauważyła. – Proszę, malutka. Wesołych świąt.

Oczy Angie robiły się coraz większe i bardziej okrągłe, a potem pojawiła się w nich, skierowana do mamy, niema prośba o pomoc. – Angie nie wie, co to jest prezent. Chyba muszę jej pomóc rozpakować. Serce Lance'a biło głośno, kiedy patrzył na twarzyczkę Angie obserwującą wyłaniającą się z paczki lalkę, śliczną blondynkę z niebieskimi oczami, przypominającą prawdziwe dziecko.Kupił ją od razu, jak tylko ją zobaczył w sklepie w bazie ciężarówek.

97

– Och, Lance. – Marcy rozpakowała lalkę i podała ją córeczce. – Angie jeszcze nigdy nie miała lalki. Jesteś wspaniały. Potrząsnął głową. – Nic o tym nie wiem. Po prostu chciałem, żeby ją miała. Angie przyglądała się lalce przez długą chwilę, a potem wycelowała palec w czubek jej nosa. – Ba! – pisnęła. – Zgadza się, córeczko, to twoja lalka. – Zwilgotniałe oczy Marcy lśniły uśmiechem. – Ona chyba próbuje mówić. – Lance z ciekawością przyglądał się małej.

S R

– Chyba tak. Wczoraj powiedziała „ma", to pewno miało znaczyć „mama".

Angie pochyliła główkę, przyłożyła usteczka do buzi lalki i cmoknęła głośno.

– Och, kochanie... – Marcy była wzruszona. –Musimy nadać jej imię. Co powiecie na „Baby"?

Oczarowana mała dziewczynka przytuliła lalkę z całych sił. – Ba. Lance oniemiał.

Pochwycił Angie razem z lalką w ramiona i odtańczył z nimi radosny taniec. Pierwszy raz w życiu czuł, że balansuje na krawędzi. Pomyślał, że gdyby ktoś kiedykolwiek zranił to niewinne dziecko, jego wściekłość i zemsta byłaby niezmierzona. Byłby zdolny zabić, a także poświęcić życie w jej obronie. Marcy wstała i wspięła się na palce, żeby pocałować go w policzek.

98

– Bardzo, ale to bardzo ci dziękujemy za pierwszą lalkę w życiu Angie. Jej ciepła pierś otarła się o jego ramię. Gorące pragnienie przeszyło go i zmieszało się z uczuciem dla małej. Zagmatwane było to wszystko. Przez chwilę analizował te rozbieżne i zupełnie nowe doznania. Pożądanie to jedno. Pragnął Marcy niemal od pierwszej chwili, kiedy ją zobaczył. Ale było też coś innego. Przyszło mu do głowy, że te uczucia wywołuje w nim wrażenie posiadania rodziny. Właśnie za tym zawsze tęsknił – za radością

S R

prawdziwego domu i najbliższych.

Przez kilka następnych godzin bawili się z małą, a potem wspólnie z Marcy ułożyli ją do drzemki.

Czas biegł za szybko, a Lance bardzo chciał zapamiętać i smakować każdą chwilę. Nie miał zamiaru zadowolić się w życiu czymś skromniejszym niż to, co właśnie przeżywał.

– Właśnie taki dom mam zamiar zbudować na ranczu – powiedział, wykonując szeroki gest ręką.

Usuwali świąteczne dekoracje, sprzątając dom przed wyjazdem. – Pierwszy raz obchodziłem święta w ten sposób, ale z pewnością nie ostatni. Marcy odłożyła świecę do pudełka. – Lance, chciałabym o czymś z tobą porozmawiać. To taki sam dobry moment jak każdy inny. Usiądźmy na chwilę. – Jej głos brzmiał poważnie i trochę smutno i zabolało go, że nie domyśla się, o co mogło chodzić. Podszedł za nią do stołu i wysunął dla niej krzesło. Swoje obrócił i siadł na nim okrakiem. 99

– Słucham. Co się dzieje? Złożyła dłonie na stole i spojrzała na nie. – Chcę ci przekazać to, co wiem o małżeństwie – odezwała się, nie podnosząc wzroku. Zaciekawiony, ale i podenerwowany tym, co miał usłyszeć, skrzyżował ramiona na oparciu krzesła. Pochylił się w jej stronę. – Mów. – Moi rodzice pobrali się, bo miałam się urodzić – zaczęła cicho. – Nie jestem pewna, czy wtedy się kochali. Kiedy podrosłam na tyle, by dostrzegać pewne rzeczy, zrozumiałam, że nie. Mój dom nie był szczęśliwy. Ojciec spędzał dużo czasu poza domem. Kiedy wracał, pił i wrzeszczał.

S R

Teraz wiem, że pił, bo był nieszczęśliwy. Obarczony kobietą i dzieckiem, których nie kochał.

Marcy spojrzała na niego, a rozpacz w jej oczach niemal rozdarła mu serce.

– Kochanie, jeżeli tak cię to boli, nie mów o tym. Uśmiechnęła się smutno i potrząsnęła głową. – To jest ważne i chcę, żebyś posłuchał. Skinął głową i Marcy mówiła dalej:

– Kiedy miałam osiemnaście lat, do miasteczka przyjechał pewien człowiek. Był wędrownym sprzedawcą książek dla szkół i bibliotek. Ale mnie wydał się najbardziej czarującym i światowym mężczyzną we wszechświecie. – Przerwała i przełknęła ślinę. Słowa wydawały się ją dławić. – Opowiadał mi o miejscach, w których był, i tych, które zamierzał odwiedzić. Znałam go zaledwie miesiąc, kiedy poprosił, żebym za niego wyszła i wyjechała zwiedzać świat. Nie kochałam go, ale tak bardzo chciałam opuścić dom i podróżować, że się zgodziłam.

100

– Ale mówiłaś, że nigdy nie podróżowałaś – przerwał jej. – Kiedy się spotkaliśmy, mówiłaś, że dopiero masz zamiar poznać świat. – Tak – odparła cicho. – To całe małżeństwo okazało się kiepskim żartem. Zabrał mnie do Minneapolis i powiedział, że powinnam pracować i oszczędzać, żebym kiedyś mogła z nim wyjechać. Byłam zdziwiona, ale zgodziłam się. Myślałam, że to sytuacja tymczasowa. Marcy zamknęła oczy i odetchnęła głęboko. – Od tamtej chwili wszystko szło źle. Ale to długa i smutna historia i nie ma potrzeby, żebyś jej wysłuchiwał. Chcę ci tylko powiedzieć, że ślub z kimś, kogo się nie kocha, jest złem.

S R

– Marcy... – Nie wiedział, co jej powiedzieć, ale bolało go serce. Wstała.

– Nazwałabym to samotnością duszy. To taka pustka życia z kimś, kogo nie obchodzą twoje uczucia.

Wyciągnęła do niego dłonie.

– Proszę cię, nie żeń się z tą kobietą w Montanie. Wiem, że bardzo chcesz mieć dom i rodzinę. Ale błagam, poczekaj, aż znajdziesz kogoś, kogo pokochasz i kto pokocha ciebie.

– Kochanie... – Prawie przewrócił krzesło, by pochwycić Marcy i zamknąć ją w bezpiecznym uścisku swoich ramion. – Ty naprawdę opowiedziałaś mi całą tę historię, sprawiając sobie tyle bólu po to, żeby mnie uchronić przed popełnieniem błędu? Kiwnęła głową. Nigdy wcześniej nie był taki zdumiony. –Nigdy wcześniej nikogo tak nie obchodził. Nigdy.

101

– Ja... Ja właściwie też pomyślałem, że Lorna i ja nie mamy wspólnej przyszłości. Tak bardzo chciałem mieć rodzinę... Ale chcieć czegoś to jedno, a zrobić to dobrze, drugie. Marcy zarzuciła mu ręce na szyję i przylgnęła do niego. – Dzięki Bogu – westchnęła. – Obiecaj mi, że poczekasz, aż będzie magicznie. – Wciąż jeszcze nie wierzę w magię – wymruczał jej do ucha. – Wierzę za to w... Nakrył jej wargi swoimi ustami. Atmosfera w pokoju momentalnie zmieniła się ze spokojnie domowej w pełną pasji i zmysłowości. Ciepło zastąpił żar.

S R

Całował ją coraz zachłanniej...

Prawda dotarła do Marcy nagle i boleśnie. Zakochała się w nim.

Prawdziwie, rozpaczliwie i namiętnie.

Gdyby tylko umiała przewidzieć, że taki będzie skutek wspólnie spędzonych chwil, znalazłaby inny sposób, by dostać się do Cheyenne. Byłoby lepiej, gdyby go nigdy nie spotkała.

Nie przekonała się, jak bardzo do siebie pasują.

Nawet gdyby musiała szukać innej pracy, to i tak byłoby łatwiejsze niż ból, który, jak sądziła, nadejdzie teraz. Lance otoczył ją ramionami. – Jesteś wspaniała – szepnął. Pocałowała go w pierś i dotknęła palcami policzka. – Nie ja. Ty. Podnieśli się i stali teraz, obejmując się wzajemnie. Pocałował ją delikatnie i uśmiechnął się. 102

– Wyglądasz na szczęśliwą. Chciałbym, żeby tak było zawsze. Nagle uświadomiła sobie, do czego zmierza. – Lance, nie... – Kochanie – przerwał jej – czemu nie miałybyście pojechać ze mną do Montany? Dobrze nam razem. Stworzymy rodzinę... Poczuła ukłucie w sercu. Gdyby tylko nie pragnęła go i nie kochała tak mocno. Musiała go zranić, a to była ostatnia rzecz, jakiej chciała. Ale jego miejsce było na ranczu, wśród przyjaciół. A ona tam nie pasowała. On był częścią natury... dziki i nieokiełznany... piękny i wolny. A

S R

ona... nie miała pojęcia, gdzie właściwie jest jej miejsce. Musiała się tego dowiedzieć, zanim jej dusza umrze, tak jak się stało z jej matką.

Wysunęła się z jego objęć i zaczerpnęła tchu.

– Nie, Lance. To nie jest dobry pomysł. Patrzył na nią wzrokiem pełnym bólu i zaskoczenia.

– Nie mamy ze sobą nic wspólnego – powiedziała łagodnie. – Ta podróż jest jak sen, tak samo nierzeczywista. Nasze emocje wzięły górę, ale czego innego oczekujemy od życia.

– Marcy... zaczekaj... – Był wstrząśnięty. Cofnęła się i zaczęła zbierać swoje rzeczy. Już i tak było jej ciężko, nie musiała jeszcze stać przed nim naga. – Sam wiesz, że to prawda. Dalej marzę o podróżach. I byłabym nieszczęśliwa na twoim ranczu. A ty chcesz mieć dom, swoje miejsce na świecie. – Wciągnęła dżinsy, ignorując majtki i stanik. – Jesteśmy jak ogień i woda. Mieszanka piorunująca. Zamrugał, a potem zacisnął zęby. 103

– Chyba masz rację. – Wyciągnął rękę i przesunął palcami po jej policzku, tak jakby chciał go zapamiętać. Szarpał nim nieznośny ból. Pierwszy raz w życiu opuściła go pusta samotność, do tej pory towarzysząca mu wszędzie. Ale przyjemne uczucie, które pojawiło się na jej miejscu, miało, okazać się chwilowe. Chociaż czekało go jeszcze kilka godzin w towarzystwie Marcy i Angie, padł już na niego cień tak dobrze mu znanej samotności. Smutna Marcy zebrała swoje rzeczy i przyłożyła dłoń do piersi, tak jakby chcąc ukoić cierpienie. Serce Lance'a krwawiło.

S R

Nie odważył się jej dotknąć. To poprowadziłoby go znów do zakazanego raju. Naciągnął więc dżinsy i za– brał się do pracy. Czekało ich sporo wysiłku, żeby doprowadzić dom do porządku.

Z ciężkim sercem pomagał Marcy usuwać dekoracje.Kiedy nie patrzyła, wsunął do kieszeni jedną ze zrobionych przez nią gwiazdek z folii. Kiedy wróci do domu, może wypowie jeszcze jedno życzenie i znowu wyruszy na poszukiwanie swoich marzeń.

Na razie myślenie o tym za bardzo bolało.

Nie pozostało mu nic innego jak dalej robić to, co było do zrobienia. Wyniósł więc drzewko na zewnątrz, a łóżeczko dziecinne na poddasze. Przyjechał sąsiad i wydostali samochód z zaspy. Ostatnie godziny z Marcy i Angie mijały z szybkością światła. Przez całe popołudnie Marcy była spokojna i zamyślona. Kiedy zjedli i posprzątali w kuchni, zapytała, czy nie mogliby wyjechać w nocy. – Angie przespałaby podróż. Może tak byłoby łatwiej dla niej... i dla nas wszystkich. – Gorzki uśmiech Marcy ranił serce Lance'a. 104

Zgodził się na nocną jazdę, bo teraz, gdy decyzja została już podjęta, i ich wspólny czas niemal przeminął, nie potrafiłby zostać tu dłużej i utrzymać rąk przy sobie. Każde przypadkowe dotknięcie Marcy wywoływało w nim pragnienie przytulenia jej. Trudno mu się też było pogodzić z rozstaniem z małą. Po sześciu godzinach, dokładnie o zachodzie słońca, wjechali do Cheyenne. Zachodzące słońce przypomniało mu o Regule Czterech Kierunków... Teraz znowu miał zostać sam.

S R

Znalazł sympatyczny motel i opłacił na trzy tygodnie pokój z kuchenką.

Marcy zostawiła go, żeby się zdrzemnął, wsiadła do auta i pojechała na spotkanie z nowymi pracodawcami i po zakupy.

Szybko, zbyt szybko nadeszła chwila, kiedy obejmował je obie na pożegnanie. Marcy płakała.

Lance uniósł jej twarz wolną ręką, pochylił się i pocałował ją z bolesną czułością. Chciał się rozkoszować tym pocałunkiem i zachować jego wspomnienie na trudne momenty w życiu.

Angie zapłakała i objęła go rączkami za szyję. – Nie! – Ona nie chce, żebyś odjeżdżał. On też nie chciał. Ale czas nadszedł. Więc podał córkę Marcy i sięgnął po wizytówkę. Poprosił, żeby w razie jakichkolwiek kłopotów skontaktowała się z nim.

105

Potem odwrócił się i wyszedł, pozostawiając za sobą wszystko, na czym mu kiedykolwiek zależało.

S R 106

ROZDZIAŁ JEDENASTY Przeklął sam siebie za to, że pozwolił, żeby marzenia wzięły górę nad rzeczywistością. Wsiadł do auta i ruszył w kierunku domu. Otępiały i obolały psychicznie, jechał ku autostradzie międzystanowej. Czuł potrzebę gruntownego przemyślenia swojego życia. Pogrążony W myślach, nie zwracał zbytniej uwagi na drogę. Jechał nią już wiele razy. Dlaczego rozstanie przygnębiło go tak bardzo? Jeszcze nigdy mu się to

S R

nie zdarzyło. Nawet wtedy gdy wściekły byk złamał mu kopniakiem trzy żebra. Dlaczego więc... ? Czy był egoistą?

Rozważanie tego nie było zbyt przyjemne, jednak powinien to zrobić. Jak tylko sięgnął pamięcią, kiedy tylko czegoś bardzo chciał, rezultat był zawsze taki sam.

Czyżby całkowicie zignorował to, co powiedziała mu Marcy? Zastanowił się nad jej słowami. Nazwała to samotnością duszy. Nie całkiem rozumiał to określenie. Chciała, żeby miał dom i rodzinę – ale z kimś innym. Dlaczego? Dlaczego nie z nią i Angie? Nagle rozjaśniło mu się w głowie. To jasne. Dla Marcy dom kojarzył się z czymś złym. Był miejscem, gdzie zamiast pozytywnych wibracji i przyjaznych osób spotkało ją wiele bolesnych urazów. Głupiec z niego! Zrobił dokładnie to, przed czym próbowała go ostrzec. Zlekceważył jej uczucia.

107

– Marcy! – krzyknął w duchu. – Byłem kompletnym głupcem. Nie słuchałem cię. Miała zupełną rację. Należeli do różnych światów. W tej chwili wydawało mu się, że on sam nie znajdzie nigdzie miejsca dla siebie. Był beznadziejnym egoistą i dostał to, na co zasłużył. Marcy przebrała Angie i pozwoliła jej raczkować po podłodze pokoju. – Pobaw się chwilę. Mama jest w kiepskim nastroju i chyba nie będzie z niej dzisiaj dużego pożytku. Mała siadła pupą na dywanie i wskazała paluszkiem w górę. – Ma – ma.

S R

Niespodziewanie oczy Marcy wypełniły się łzami. Czuła ucisk w gardle i dotkliwy ból w sercu.

– Och, Angie – załkała. – Ty zaczynasz mówić... chodzić... i nie mamy nikogo, żeby się tym dzielić.

Opuściłam jedynego człowieka, któremu na tym zależało... – Ba.

– Tak, to on dał ci Baby. – Marcy podała córeczce lalkę. – Potrzebujesz ojca, ale przynajmniej masz lalkę. Twoja mama za bardzo się bała, żeby przyjąć od losu coś dobrego. Marcy usiadła na krawędzi łóżka.

– O Boże, co ja zrobiłam? Tak bardzo się bałam. Za bardzo, żeby wykorzystać tę szansę. – Ta. Marcy spojrzała na Angie oczami pełnymi łez i uśmiechnęła się smutno. – Tak, córeńko. On mógłby zostać twoim tatą. Chciał tego. Jestem pewna, że cię pokochał. Tylko ja... To moja wina. – 108

Zamknęła oczy i zatęskniła za uściskiem Lance'a, za pieszczotą jego dłoni i warg. Ten mężczyzna ożywił jej ciało i tchnął życie w jej duszę. Jak mogła mu odmówić? Chyba całkiem straciła zmysły. – Chciałam, żeby on też poczuł tę baśniową magię – powiedziała do Angie – Żeby pokochał mnie tak samo mocno jak ja jego. – Ta. – Tak, kochanie. Ja też go chcę. Tak bardzo, że aż boli. – Pochyliła się, wzięła małą na ręce i przytuliła – Ale nie można nikogo zmusić do miłości, nawet gdyby się bardzo chciało.

S R

Marcy wtuliła twarz w słodko pachnące loki Angie i kołysała ją delikatnie.

– Kocham cię, maleńka, i obiecuję, że zawsze będę przy tobie. Nigdy nie –wyjdę za kogoś, kto nie pokocha nas obu i nie zrobię ci tej samej krzywdy, jaką zrobiła mi moja mama.

Angie zakwiliła, zarażona jej smutkiem.

– Ale tak bardzo go kocham – Marcy rozpłakała się. Nie chciała smucić Angie, ale bycie dzielną okazało się ponad jej siły. Przynajmniej mam Angie, pomyślała. Mamy siebie... na zawsze. Marcy nagle uświadomiła sobie w pełni, co zrobiła. Spojrzała na córeczkę przez łzy. – My mamy siebie, ale on jest zupełnie sam. Przełknęła łzy. Jak mogłam być tak samolubna? pomyślała. On zrobił wszystko, co tylko mógł, żeby się nami zaopiekować i sprawić nam radość. Z pewnością nie zasłużył na takie traktowanie. Zachowałam się jak prawdziwa egoistka. 109

Mała rozpłakała się i Marcy zaczęła masować jej plecki. Ale i jej łzy popłynęły strumieniem. – Zraniłam człowieka, którego kocham nad życie. Dlaczego nie rozumiałam tego wcześniej? Angie oplotła jej szyję ramionami i łkała rozpaczliwie. – Już dobrze, kochanie – Marcy próbowała uspokoić małą. – Spróbuję, chociaż nie wiem, czy mi się uda. Szkoda może być zbyt duża, ból zbyt silny. Ale kocham Lance'a wystarczająco mocno, by zaryzykować. Lance prowadził, zupełnie nieświadomy otoczenia. Ledwo zauważył, że słońce zaszło, a niebo poszarzało. Nadchodząca

S R

noc nie zdołała zasnuć pustki w jego sercu. Jak mógł się od niej uwolnić?

Ranczo w Montanie już nie wydawało się tą ciepłą i przyjazną przystanią, jaką było dla niego jeszcze kilka dni wcześniej. Nie pociągało go żadne miejsce, gdzie nie było Marcy i Angie. Nie mógł myśleć jasno, więc dążył ku domowi. Tam była praca i ludzie, którzy na niego liczyli. Tam czekały obowiązki. Tylko to mu pozostało.

Dotychczas zawsze kiedy czuł się zagubiony, pomagały mu zasady wyniesione z indiańskiej społeczności.

To tam po raz pierwszy usłyszał o wadze rodziny. Dla Navaho rodzina jest najważniejsza na świecie. Marzył o posiadaniu rodziny. Do tej pory jeszcze tego nie doświadczył. Nigdy nie należał do świata babki Steele. W poszukiwaniu swojej przynależności przyłączył się do społeczności rodeo i podróżował po całym kraju. Był przekonany, że jego miejsce jest na ranczu w Montanie u boku Stantonów. Ale teraz... 110

Teraz nie miał już tego przekonania. Chcąc odzyskać równowagę, zwrócił się znowu ku mądrości Navaho. „Wschód wskazuje świt i odpowiada myśleniu. " Zapomniał o tym, prosząc Marcy, żeby pojechała z nim do Montany. „Południe odpowiada wyborom". Powinien najpierw przemyśleć swoje działania, a potem dokonać wyboru. Wzniósł oczy ku niebu. „Zachód oznacza dom. Tu się koncentruje życie Navaho, tu zbiegają się ich myśli i pragnienia. ". Kolej na północ. „Północ przynosi Navaho satysfakcję wynikłą z tego, co narodziło się na wschodzie".

S R

Według Navaho w razie niepowodzenia należy się cofnąć i przeanalizować dokonane posunięcia.

Lance nie czuł się na siłach, by patrzeć wstecz.

Pomyślał o swoim braku zdecydowania co do uczestnictwa w pogrzebie babki. Wspomniał, jak zdumiało go odkrycie, że istnieją inni, nieznani mu członkowie rodziny i spróbował uświadomić sobie swoje błędy. Lucille Steele miała kilkoro dzieci, bratanków i siostrzeńców. To ciotki, wujowie i kuzyni, o których nigdy wcześniej nie słyszał. Nie miał pojęcia, co sądzą o posiadaniu krewnego pół krwi indiańskiej. Przeżył szok, kiedy tak nagle dowiedział się o istnieniu licznej rodziny. Przechadzał się w zamyśleniu, aż natknął się na starą Cygankę. A spotkanie z nią było dziwniejsze niż wszystko, co do tej pory przeżył. I czy ta niecodzienna wyprawa miała służyć tylko odnalezieniu rodziny czy jeszcze czemuś innemu? A może Cyganka rzuciła na niego jakiś czar? Lance zatrzymał się i wyciągnął z kieszeni pierścionek. Od niego wszystko się zaczęło. 111

Potarł palcami aksamitne pudełeczko, spodziewając się poczuć ładunek elektryczny tak jak wtedy, gdy pokazywał pierścionek Marcy. Ale nic się nie wydarzyło. Lance otworzył pudełeczko i jak urzeczony wpatrzył się w puste miejsce wewnątrz. Na pewno nie wyjmował pierścionka. Gdzież się więc podział? Do diabła! Stracił już Marcy i Angie, a teraz jeszcze pierścionek? Gwałtownym gestem przesunął dłonią po oczach. Zapuścił motor i ruszył w kierunku domu, przysięgając przemyśleć starannie całe swoje życie, zanim zrobi kolejny niemądry ruch.

S R

Kiedy noc zaczęła ustępować pola szarości świtu, Lance wreszcie rozejrzał się po okolicy. Ale nie bardzo mógł się zorientować. Potem zobaczył poszarpane granie Badlands i wstrzymał oddech. Wcale nie jechał w kierunku Montany.

Znalazł się dokładnie w punkcie, z którego wyruszył poprzedniego ranka, na ranczu Bobby'ego i Vicky.

O Boże! I kto tu mówi o potrzebie przemyślenia każdego działania. Postąpił beznadziejnie spontanicznie, wręcz głupio. Powinien zawrócić na zachód i jechać do domu. Ale czuł się zmęczony i potrzebował odpoczynku.

Lance nie dopuszczał do siebie myśli, że odruchowo wrócił do miejsca, w którym po raz pierwszy w życiu poczuł się jak w domu. Czaiła się w zakamarkach jego umysłu, ale nie był jeszcze gotów jej przyjąć. Ruszył oczyszczoną drogą, jeszcze kilka dni wcześniej niebezpiecznie oblodzoną. Wtedy wszystko pokrywał magiczny biały całun, teraz był to po prostu typowy zimowy widok rancza w Dakocie Południowej. Lance zauważył dym unoszący się z komina. 112

Widocznie Bobby i Vicky wrócili wcześniej z wakacji na Florydzie. Miał nadzieję, że będzie mógł u nich odpocząć. Sporo czasu upłynęło, odkąd się ostatnio widzieli. Później, kiedy Lance był już po telefonie do Montany, drzemce i sutym obiedzie rodzinnym, wyszedł z Bobbym narąbać drewna na opał. – Dobrze, że wpadłeś, stary – powiedział Bobby. – Zużyliście większość mojego zapasu, więc masz okazję to odpracować. Lance uniósł masywną siekierę na długim trzonku. – Powinienem był to zrobić przed wyjazdem, ale nie pomyślałem. Bobby zerknął na przyjaciela.

S R

– Ach tak? Za to teraz dla odmiany myślisz? Teraz Lance łypnął na kumpla.

– Dlaczego wróciliście tak wcześnie? – zapytał, chcąc zmienić temat. – Vicky i dzieciakom nie podobały się święta na Florydzie – przyznał. – Nie było z czego ulepić bałwana. Nie widać pary oddechu w powietrzu. Nie było biało. To zupełnie co innego.

– Zgadza się. Przegapiliście jedne z najbardziej śnieżnych świąt w tej okolicy.

– Słyszeliśmy. Poza tym chyba wszyscy tęskniliśmy za domem. Lance podniósł następny klocek.

– Wigilia był piękna. Bardzo ci jestem wdzięczny, że mogliśmy ją spędzić tutaj i szkoda, że was nie było. Bobby objął go ramieniem. – Źle wyglądasz. Jeżeli wszystko jest w najlepszym porządku, to dlaczego wyglądasz tak podle?

113

Lance nie odpowiadał i nie patrzył na przyjaciela. Zamachnął się siekierą. Pracował, wspominając, jak pięknie wyglądał dom przystrojony przez Marcy. Kiedy tego ranka wszedł do kuchni, był bardzo rozczarowany, że jej wnętrze nie pachnie i nie wygląda tak jak wtedy. Ale nie umiał przekazać przyjacielowi tego, co czuł, więc milczał. Bobby skrzyżował ramiona na piersi i jeszcze przez chwilę obserwował przyjaciela. – Marianne powiedziała Vicky, że nie odrywałeś wzroku od tej kobiety, którą tu przywiozłeś, Marcy, prawda?

S R

Lance nachmurzył się i wzruszył ramionami.

– Czy ja wiem? To chyba nie jest najlepsze określenie. – Oj, chłopie... – Bobby parsknął śmiechem –przecież widzę, że już po tobie. W końcu trafiło i na Białego Orła.

Lance znowu się nachmurzył i spojrzał krzywo na przyjaciela. – Zamknij się, Bobby. Powinienem być teraz w Montanie. Jestem tylko trochę wybity z rytmu po tym wszystkim, więc nie wyobrażaj sobie od razu Bóg wie czego.

Bobby wyjął mu siekierę z rąk i uśmiechnął się.

– Weź kilka polan. Robi się coraz chłodniej. Lance uniósł stos polan i ruszyli ku domowi. – Dziwne jakieś to wszystko – odezwał się. – Tak bardzo chciałem już być w domu, a jednak przyjechałem tutaj. – Hm, a teraz czego byś chciał? – Nie wiem. Czułem się tu jak w domu, ale teraz ... – Zerknął na przyjaciela. – Nie obraź się, ale teraz już tego nie czuję.

114

– No coś ty. I tak nie zamierzałem ci proponować, żebyś z nami zamieszkał. Weszli do domu i złożyli drewno na podłodze. Bobby pochylił się, żeby je poukładać. – Wiesz – powiedział – może to nie miejsce, ale ta kobieta sprawiła, że czułeś się tu jak w domu. Ja wiem, że jeżeli Vicky zechciałaby mieszkać na Marsie, to mój dom byłby właśnie tam. Mój dom jest tam, gdzie jest ona. Lance zastygł w miejscu. Coś zaczęło do niego docierać. Odetchnął i pochylił się, by pomóc Bobby'emu. Chyba popełnił ogromny błąd. Powinni o tym pogadać.

S R

Tylko może teraz uda mu się zastosować Regułę Czterech Kierunków we właściwej kolejności.

Ból w jego sercu zelżał. Chciał sobie spokojnie przypomnieć wszystkie wydarzenia minionych dziesięciu dni, żeby niczego nie pominąć w opowiadaniu.

Wsadził ręce w kieszenie, zastanawiając się, od czego zacząć. Dotknął palcami gwiazdki z folii i nagle zrozumiał wszystko – wszystko co najważniejsze.

Porozmawiać. Zastanowić się. Dokonać wyboru. Żyć.Północ, wschód, południe i zachód. To nie miejsce było najważniejsze, tylko kierunek. – Już niedaleko, Angie – powiedziała Marcy do córeczki. Czuła, jak mała drży w jej ramionach, rozpięła więc parkę, mocno przytuliła dziecko do piersi i owinęła kurtką, zabezpieczając przed zimnem. – Wszystko będzie dobrze. – Przełknęła dławiące ją łzy. – Jakoś go znajdziemy. Obiecuję. – Nie mogła się teraz rozpłakać. Było tak zimno, że łzy zamarzłyby na jej policzkach.

115

Znowu sypał śnieg, wielkie mokre płatki utrudniały jej marsz i przemrażały do kości. – Pewnego dnia polubisz śnieg, maleńka. Nauczę cię lepić bałwana i zjeżdżać na sankach. Nie mogła się oprzeć myśli, jak cudownie byłoby, gdyby to Lance mógł uczyć Angie tego wszystkiego. Znowu poczuła łzy pod powiekami i obtarła je grzbietem dłoni. Padający śnieg utrudniał widoczność i Marcy pożałowała, że tak beztrosko zabrała córeczkę na dwór w podobną pogodę. Nie miała jednak czasu na zastanowienie, kiedy postanowiła zatelefonować do Lance'a, a

S R

potem sprawdzić rozkład jazdy autobusów. W domu go jeszcze nie było.

Trochę czasu zajęło jej rozmienienie pieniędzy potrzebnych do automatu, ale w końcu miała je w ręku.

Wybrała numer z jego wizytówki, ale nikt nie odpowiadał. Zadrżała, ale nie z zimna tylko na myśl, że błąkał się gdzieś samotny. Kiedy się żegnali, wyglądał jak zbity pies. Na to wspomnienie krajało się jej serce. Zbliżały się do motelu.

– Jeszcze kawałeczek, Angie. Kilka kroków.

Poprzez sypiący śnieg Marcy dostrzegła w drzwiach masywną sylwetkę. W pierwszej chwili przestraszyła się, ale zaraz jej serce załomotało radosną nadzieją. Dostrzegła nieomylny znak w postaci kowbojskiego kapelusza nasuniętego nisko na oczy. Lance. Dzięki Bogu.

116

– Chciała go zawołać, ale emocje odebrały jej głos i tylko cichutko pisnęła. To wystarczyło. Wyprostował się i odwrócił. Tam dom twój, gdzie serce twoje. Jego serce należało do Marcy i Angie. Otworzył ramiona, by je zamknąć w mocnym uścisku. Marcy wygrzebała z kieszeni klucz i wszyscy troje wpadli do pokoju. Lance jeszcze przez kilka chwil trzymał je ciasno przytulone do piersi, delektując się myślą, że oto dwie najdroższe jego sercu istoty są przy nim bezpieczne. W pokoju było ciepło i Lance pomógł Marcy wyplątać się z kurtki,

S R

sam zdjął płaszcz i kapelusz a potem niecierpliwie czekał, aż Marcy ściągnie Angie kombinezon.

W końcu mała zasnęła bezpiecznie wśród sterty poduszek i Marcy podeszła do niego. – Ja...

Przygarnął ją mocno i pocałował delikatne jej wargi. Przylgnęła do niego, obejmując za szyję ramionami i rozchyliła usta. Mógłby ją tak całować przez cały dzień, w końcu jednak podniósł głowę i spojrzał w jej oszołomione oczy.

– Musiałem, no... musiałem cię najpierw pocałować. Poczuł, że drży i nie był pewny, czy zdoła ich oboje utrzymać w pozycji stojącej. Poprowadził Marcy do małej kuchenki i posadził przy stole. – Marcy, gdzie... – Potrząsnął głową i zaczął przemierzać małe pomieszczenie. – Nieważne, nie o tym chciałem z tobą, mówić. – Musiał wyrzucić z siebie wszystko, co go dręczyło. Inaczej eksploduje. – Lance... Przerwał jej gestem. 117

– Posłuchaj. – Teraz, kiedy miał się wywnętrzyć, poczuł obawę, czy zdoła wyrazić to, co czuł. – Przez całe życie marzyłem o domu, o miejscu, w którym byłbym kochany. Chciałem mieć kogoś, kogo darzyłbym uczuciem, otaczał opieką, kto poznałby mnie prawdziwego. Chciałem tego tak bardzo,że w końcu wszystko mi się pomieszało. – Zaczerpnął tchu i podszedł do Angie. Mała miała oczy zamknięte, ale chyba jeszcze nie spała. Marcy patrzyła na niego nieruchoma. Była najpiękniejsza na świecie. Wzruszenie ścisnęło Lance'a za gardło. – Wtedy, kiedy mówiłaś o potrzebie liczenia się z uczuciami drugiego

S R

człowieka, ja jeszcze nie rozumiałem. Sądziłem, że tęsknię za domem i rodziną. Teraz już wiem, że z całego serca pragnę kochać i być kochanym. Za tym właśnie tęskniłem.

– Och, Lance! – Chciała wstać, ale on delikatnie posadził ją z powrotem. Jeszcze nie skończył. Chciał, żeby poznała go do końca. – Czuję, że tobie na mnie zależy, Marcy. A wy obie jesteście dla mnie całym światem. – Zaczerpnął tchu i mówił dalej, chociaż wzruszenie zamgliło mu wzrok.

– Nie chodzi o dom. Potrzebuje was obu. Nie mogę... – Zacisnął pięści. – Nie mogę... nie chcę żyć bez was. Kończę z pracą na ranczu. Zabiorę was tam, dokąd zechcecie pojechać. Pokażę wam świat. Dam wszystko, czegokolwiek zapragniecie. Chcę być zawsze z wami. Marcy rozpłakała się, a on znowu poczuł ten szarpiący serce ból. – Proszę, Marcy, powiedz, że za mnie wyjdziesz. Nie każ mi dążyć waszym śladem dookoła świata. Uniósł Marcy i delikatnie obtarł płynące z jej oczu łzy.

118

– Jesteś moim sercem... moją duszą. Jeszcze nigdy nikogo nie kochałem, więc nie wiedziałem, jak to jest. – Ujął jej twarz w obie dłonie. – Chciałem ci dać pierścionek od Cyganki, bo jesteś pragnieniem mojego serca. Ale go zgubiłem. Cud nad cuda. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się. – Kochasz mnie? Kochasz. – To ostatnie nie było pytaniem, ale cicho wyszeptanym pragnieniem. Odpowiedział jej tak, jak umiał, gorącym pocałunkiem, w który włożył całe serce. – Ja też cię kocham – powiedziała, lekko skubiąc jego dolną wargę. –

S R

Kocham cię z całego serca i, z pierścionkiem czy bez, wyjdę za ciebie. Przytulił ją bez słowa.

– Ba! – odezwała się Angie.

Marcy wzięła Lance'a za rękę i podeszli do małej. – Proszę, kochanie. Tu jest twoja lalka. – Marcy pochyliła się i podniosła świąteczny prezent Lance'a.

Angie zanurzyła buzię we włosach lalki i to było więcej, niż mógł znieść. Porwał je obie w ramiona.

– Och, Angie. Muszę jeszcze o coś zapytać. Czy zechcesz mnie na tatę?

– Lance, popatrz – Marcy wskazała na łóżko. Tam, w miejscu gdzie przed chwilą spała Angie, leżał cygański pierścionek. Lance zastygł ze zdumienia. Powietrze zasnuła magiczna mgła. Lance posadził sobie Angie na jednym ramieniu i wziął pierścionek. Wkładając go Marcy na palec, czuł, jak serce rozsadza mu radość i zdumienie. 119

– Cyganka powiedziała, że ten pierścionek spełni marzenie mojego serca. Od początku był przeznaczony dla ciebie. – Przytulił ją i mówił dalej: – To on nas połączył. Dzięki tobie i Angie uwierzyłem w magię. Westchnął i objął je mocniej. – I przysięgam, że zawsze będę w nią wierzył i szanował wasze uczucia.

S R 120

EPILOG Lampy nad Sekwaną lśniły w rześkim paryskim powietrzu, przypominając, że to już prawie Boże Narodzenie. Marcy mocniej ścisnęła rączkę Angie, która właśnie stawiała pierwsze, jeszcze niepewne kroki. Lance podszedł bliżej i otoczył ją ramieniem. – Nie zimno ci? Może zawołam taksówkę? Nie możemy się spóźnić na wigilijną kolację. Zaprzeczyła ruchem głowy, uśmiechając się do ukochanego męża. – Niech Angie potrenuje. Mamy czas i wcale nie jest zimno. – A

S R

przynajmniej nie tak jak poprzedniej zimy, pomyślała. – Na pewno nie chcesz pojechać na tacie? – kusił małą Lance. – – Tak! – Angie wyciągnęła do niego obie rączki. Pochylił się, okręcił ją w powietrzu i posadził sobie na ramieniu.

Angie przylgnęła do niego, śmiejąc się radośnie.

Był taki śmigły, szeroki w ramionach i przystojny w czarnym zimowym płaszczu, z włosami związanymi czarnym rzemykiem. Mała miała na sobie nowy, czerwony aksamitny płaszczyk i białą futrzaną czapeczkę. Tworzyli razem uroczy obrazek, tych dwoje najdroższych jej sercu.

Uczucie Marcy rozpalało się płomieniem, kiedy widziała ich razem. Czasem trudno jej było uwierzyć, że to śliczne dziecko i przystojny mężczyzna rzeczywiście należą do niej. I że to wspaniałe życie naprawdę jest jej udziałem. – Lance, moglibyśmy pojechać do domu już jutro? – zapytała. Odwrócił się i objął ją. – Chcesz wracać? W Boże Narodzenie? 121

– Nie, może rzeczywiście nie... Ale pojutrze. Patrzył na nią zdziwiony. – Mieliśmy spędzić tu święta, a wracając, zatrzymać się w Wenecji. Przytuliła się do niego. – Tęsknię za domem. Za przyjaciółmi. Za śniegiem. – Ubawiona własnym sentymentalizmem, roześmiała się promiennie. – Wiem, że łatwiej ci wyjeżdżać w święta, kiedy niewiele dzieje się na ranczu. Ale chciałabym już być w domu. Lance zachichotał. – Dobrze, moja podróżniczko. Zrobimy, jak zechcesz. – Mam dla ciebie prezent i chciałam ci go dać dopiero w domu. Ale... nie mogę czekać.

S R

Zatrzymał się i pochylił głowę, by na nią spojrzeć. – No to słucham. Masz go w hotelu?

– Nie. – Dotknęła dłonią swojego brzucha, gestem ochraniając nowe życie. – Jest tutaj. To nasz nowy chłopiec... albo dziewczynka. Co byś wolał?

Lance patrzył na nią zaskoczony, a potem uniósł ją w ramionach i odtańczył dziki taniec radości.

– Chłopiec czy dziewczynka? Co za różnica? Następny malec! To fantastyczne!

Roześmiał się, a Angie zagadała coś po swojemu. – Tak, jedźmy do domu – powiedział i pocałował Marcy. – Mam tylko kilka miesięcy, żeby cię rozpuścić do cna. I zamierzam zacząć natychmiast. Marcy zalała fala ciepłych uczuć. Cudownie było mieć szczęśliwą rodzinę. Ale najlepsza ze wszystkiego była wiara w moc baśniowej magii.

122

Rebecca Winters Portugalskie oświadczyny

ROZDZIAŁ PIERWSZY - Jak w każdy piątek kłania się państwu Jack Hendley. Widzów, którzy dopiero włączyli telewizory, mam przyjemność poinformować, że dziś wieczór gościmy w studiu pannę Mallory Ellis.

s u

Zabrzmiał krótki zwiastun muzyczny programu i rozległy się oklaski publiczności.

o l a d n

- Z góry wybaczam wszystkim, którzy uznali, że jest światowej klasy modelką lub gwiazdą filmową, i od razu prostuję.

Dwudziestodziewięcioletnią panią Ellis spotkał bowiem niezwykły w jej wieku zaszczyt. "Financial Wizards of Wall Street" wyróżniło ją jako

a c

jedną z najmłodszych, a zarazem najzdolniejszych menedżerek. Ukończyła wydział prawa na Uniwersytecie Yale, uzyskując najwyższe noty, i od

s

razu otrzymała propozycję objęcia kierowniczego stanowiska w Windemere, wchodzącej na rynek firmie kosmetycznej z Los Angeles. W ciągu trzech lat firma nie tylko zmieniła nazwę na Lady Windemere Cosmetics, ale też stała się powszechnie znana. Obroty firmy wzrastają, co dla udziałowców stanowi niewątpliwy powód do radości. Zgodnie z tym, co czytamy w „Financial Wizards of Wall Street", bezdyskusyjny talent panny Ellis polega na umiejętności przewidywania nakładów i zysków. Mamy jednak nadzieję, że dzisiejszego wieczoru nasza bohaterka zechce uchylić choć rąbka tajemnicy i powie, w jaki sposób osiągnęła taki wielki sukces. - Telewidzowie nie mogli zapewne zauważyć, z jakim błypona

skiem w oczach gospodarz programu przyglądał się swemu gościowi. - Z dobrze poinformowanych źródeł wiadomo mi, że jest pani osobą, która potrafi rozpoznać kobiece pragnienia. Czy pozycja potentata na rynku artykułów kobiecych była zawsze pani marzeniem? Pytanie zabrzmiało bardziej jak zaczepka niż żart. Mallory nie raz oglądała już Jacka Hendleya w akcji. Był klasycznym męskim szowinistą o ustalonych poglądach na temat miejsca kobiety w życiu społecznym. Nie przeszkadzało jej to. Bardzo wielu mężczyzn miało ten sam problem. Występ w programie Hendleya był ostatnią rzeczą, na jaką miała

s u

ochotę. Kiedy jednak Liz Graffman, siedemdziesięcioletnia wdowa,

o l a d n

właścicielka firmy Lady Windemere Cosmetics, otrzymała telefoniczne zaproszenie z nowojorskiej telewizji oraz informację, że wiceprezes stacji leci do Nowego Jorku i będzie oceniał talk- show Hendleya, Mallory nie mogła odmówić szefowej. Trudno bowiem o lepszą reklamę niż zaprezentowanie się w tak popularnym programie.

a c

W ciągu minionych trzech lat między Mallory a właścicielką firmy

s

wytworzyła się zażyłość podobna do więzi łączącej starą ciotkę z młodą kuzyneczką. Mallory uznała więc, że powinna się poświęcić dla dobra sprawy. Bez trudu przebrnie przez półgodzinną rozmowę ze znanym dziennikarzem, bez względu na jego poglądy. - Określenie „potentat" zakłada, że ktoś jest właścicielem jednej lub wielu firm. Ja natomiast jestem tylko pracownikiem Lady Windemere sprostowała z uśmiechem. Hendley nie uśmiechnął się w odpowiedzi, co wcale jej nie zdziwiło. Odczuł widać, że nie zamierzała grać narzuconej roli. - Cóż, odpowiadając na pańskie pytanie, powiem, że kiedy dorosłam na tyle, by w ogóle zastanowić się nad życiowymi wyborami, pociągało

pona

mnie właściwie tylko jedno - surfing. Uwielbiałam to zajęcie. Hendleyowi zapłonęły oczy. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi. - Skąd pani pochodzi? - Z Kalifornii. Wychowałam się w Huntington Beach. - Ach, tak. To wiele tłumaczy. Dobrze pani pływa? - Wygrałam kilkakrotnie mistrzostwa w surfingu. W Redondo Beach i w Malibu. Publiczność zareagowała brawami. Dało się też słyszeć męskie pogwizdywania.

s u

- Ho, ho... Jestem pewien, że niejeden z oglądających nas panów

o l a d n

chciałby wiedzieć, czy gdzieś tam za kulisami nie oczekuje na panią przyszły lord Windemere...

Facet był tak nieznośnie przewidywalny, że prawie jęknęła. - Nie. - Czy to znaczy...

a c

- Po prostu nie - przerwała mu z wystudiowanym uśmiechem, który

s

rozświetlił jej niebieskie oczy. Owszem, umawiała się na randki. Lubiła męskie towarzystwo, jak każda kobieta, ale nie mieszała spraw prywatnych z życiem zawodowym. Nie była z nikim związana i na razie nie marzyła o trwałym związku. Może kiedyś...- A zatem co takiego sprawiło, że mistrzyni surfingu zajęła się prawem? Jej lakoniczne, pozbawione smaczków odpowiedzi wyraźnie drażniły Hendleya. I dobrze. Najwyższy czas, by zadał pytanie związane z tematem programu. - Nie można wiecznie surfować. Zawsze dużo czytałam, już w dzieciństwie pochłaniałam bajki i komiksy. Mój ojciec ma ich ogromny

pona

zbiór - od tych z lat czterdziestych po dzisiejsze. Przeczytałam chyba całą bibliotekę, a najbardziej lubiłam baśnie o Amazonkach z Rajskiej Wyspy. Hendley odwrócił się do publiki. - Wyobraźcie sobie państwo naszą miłą panią prawnik w seksownym, skąpym stroju... To dopiero Amazonka! Ponownie rozległy się śmiechy i pogwizdywania. Mallory spokojnie przeczekała ten tumult. - W latach drugiej wojny światowej twórca tych opowieści stwierdził, że gdyby kobiety miały więcej czasu i wpływów, nie

s u

dopuściłyby do takiej globalnej tragedii. Gdyby światem rządziły kobiety,

o l a d n

nie byłoby wojen, ponieważ dziewczynom byłoby szkoda czasu na zabijanie mężczyzn.

Publiczność zareagowała głośnym aplauzem.

- Nie muszę dodawać, że słowa te głęboko zapadły mi w serce. Postanowiłam, że będę jedną z tych kobiet, które chcą wpływać na

a c

rzeczywistość.

s

Większość pań zerwała się z miejsc, klaszcząc, a zespół muzyczny zagrał kilka taktów. Gdy wszyscy usiedli i zapanowała cisza, Hendley zwrócił się ponownie do Mallory. - A zatem to prawda, że od czasu gdy przejęła panistery, Lady Windemere jest firmą zarządzaną wyłącznie przez kobiety? Mallory skinęła głową i zadziornie przechyliła ją na bok, bezwiednie przerzucając długie lśniące włosy na jedno ramię. - Tak. Pragniemy być piękne w oczach mężczyzn, ale ubieramy się i malujemy dla siebie oraz dla innych kobiet. Panie redaktorze, co pan odpowiada, kiedy żona prosi o radę przy wyborze szminki?

pona

- Że podoba mi się zawsze, bez względu na makijaż. - Właśnie. Mówi pan jak dobry mąż, którzy stara się uniknąć wpadki. Nie jest to jednak zbyt pomocne dla żony. Kobiety z zarządu i pracownice naszej firmy nie muszą zachowywać takiej ostrożności. Mówią klientce prawdę i przedstawiają paletę barw odpowiednich tylko dla niej. A lusterko nie kłamie. Zadowolona klientka kupuje więcej naszych produktów i pozostaje wierna naszej marce. - Innymi słowy, jeśli wejdę do waszego firmowego sklepu, nie znajdę w nim mężczyzny.

s u

Był wyraźnie poirytowany. Mallory usiadła wygodniej, kładąc ręce

o l a d n

na oparciach fotela i założyła nogę na nogę. - Tak.

- Można by odnieść wrażenie, że jest pani seksistką. Mallory spodziewała się takiego podsumowania. Wyprostowała długie nogi. - Przez pewien czas przyglądałam się rozwojowi Windemere i

a c

chyba w końcu dostrzegłam, co należy zrobić, by odnieść sukces.

s

Gdybym zasiadała w zarządzie firmy, która nie dostarcza produktów wyłącznie na rynek kobiecy, płeć zatrudnianych osób nie byłaby tak istotnym zagadnieniem. Dziennikarz uniósł brwi. - Mam rozumieć, że nie wyrzuciłaby pani na bruk wszystkich mężczyzn, gdyby zarządzała pani siecią sklepów z częściami samochodowymi? Hendley wyraźnie próbował manipulować rozmową. Łatwo wpadał w gniew, był zaczepny. Być może właśnie dlatego jego program miał coraz gorszą oglądalność.

pona

Mallory zaczynała rozumieć, dlaczego w nowojorskiej stacji mówiło się o potrzebie zaangażowania kobiety, która poprowadziłaby program wspólnie z Hendleyem. Jej udział miał złagodzić nieznośny, wręcz seksistowski ton komentarzy Hendleya. - Gdyby rekrutacja personelu zależała ode mnie, jedynym kryterium byłaby efektywność pracownika. Zwolniłabym każdego, bez względu na płeć, komu nie leżałoby na sercu dobro firmy. Hendley poprawił się w fotelu. - Do końca spotkania zostało nam już niewiele czasu - powiedział z

s u

naciskiem - a widzę, że wielu panów podnosi rękę. Słucham - zwrócił się

o l a d n

do publiczności. - O co chcielibyście zapytać?

- Może spotkalibyśmy się po programie - rozległy się męskie głosy. Mallory westchnęła w duchu. No cóż, nie należało się spodziewać pytań o kosmetyki firmy, skoro prowadzący zachowywał się jak nadęty głupek.

a c

- Bardzo dziękuję za zaproszenia, ale niestety mam bardzo mało

s

czasu na życie osobiste. - Uśmiechnęła się do widowni. - Okazaliście się państwo tak mili, że chciałabym podarować wszystkim próbki produktów Lady Windemere. Będą leżały przy wyjściu. Publiczność odpowiedziała brawami, a Mallory wyjęła z torebki ozdobną paczuszkę. - Proszę, panie redaktorze. To dla pańskiej żony. Prezent od firmy, a właściwie osobiście od mojej szefowej. Żona znajdzie w nim zaadresowany do niej liścik. - Na pewno bardzo się ucieszy. Dziękuję. - Odłożył prezent na bok. - Zanim się pożegnamy, czy zechciałaby pani wyjawić telewidzom swoje

pona

zawodowe i osobiste plany na najbliższą przyszłość? - Z przyjemnością. Po wyjeździe z Nowego Jorku, wybieram się do Europy na wizytację naszego najnowszego sklepu w Lizbonie. - Czyli jak zwykle interesy. Czy na Uniwersytecie Yale zrobiła też pani dyplom z portugalskiego? Uszczypliwości Hendleya stawały się już doprawdy nudne. - Niestety nie. Na szczęście kierowniczka sklepu mówi świetnie zarówno po angielsku, jak hiszpańsku. Hendley zwrócił się do zespołu i zaczął rozmawiać po hiszpańsku z

s u

jednym z muzyków, zapewne po to, by zrobić wrażenie na telewidzach,

o l a d n

ale Mallory była już myślami daleko, przy Lianor d'Afonso, szefowej sklepu w Lizbonie.

Lianor d'Afonso była inteligentna, wyrobiona towarzysko, ładna i obdarzona smykałką do interesów. Podczas trzytygodniowego szkolenia w Los Angeles, w którym uczestniczyło sześć kierowniczek europejskich

a c

filii przedsiębiorstwa, Mallory polubiła najbardziej właśnie Portugalkę. W

s

czasie wolnym od zajęć woziła ją po okolicy, pokazując wszystkie atrakcje turystyczne. Okazało się, że mają wiele wspólnych zainteresowań i na ogół są zgodne w poglądach. Od zakończenia praktyk upłynęły prawie cztery miesiące. Mallory nie mogła się już doczekać spotkania z zaprzyjaźnioną Portugalką, która miała ją jutro odebrać z lotniska. - Kończymy, kochani - powiedział Hendley, przechodząc na angielski. - Dziękuję, panno Ellis. Było mi doprawdy bardzo miło gościć panią w naszym programie. Oczywiście nawet nie napomknął o możliwości kolejnego spotkania. Nie wydała mu się chyba wystarczająco zabawna.

pona

- Dziękuję za zaproszenie, panie redaktorze. Uścisnęli sobie ręce i wstała. Schodząc z podium wśród braw i męskich pogwizdywań, niemal słyszała myśli Hendleya: „Wracaj, babo, do domu i znajdź sobie chłopa. To dopiero uczyni z ciebie prawdziwą kobietę". Cóż, tego typu komentarze towarzyszyły jej od wielu lat. Wyszła ze studia z uczuciem ulgi. Taksówka odwiozła ją od razu do hotelu. Od dłuższego czasu Mallory pracowała na najwyższych obrotach, toteż czekała z utęsknieniem na krótki wypad do Portugalii.

s u

Rafael d'Afonso skrzywił się na myśl o nowym salonie koncernu

o l a d n

Lady Windemere przy rua Da Plata. Sklepik prosperował, choć był już czerwiec. Rafael miał nadzieję, że do tego czasu amerykańska firma, która zatrudniła jego siostrę, podliczy straty i zrezygnuje z portugalskiego rynku. Lianor nie miałaby wówczas wyboru, musiałaby poszukać nowego zajęcia. Może wtedy udałoby mu się przekonać ją, by wróciła do domu.

a c

Niestety, w ubiegłym tygodniu jego nadzieje legły w gruzach. Lianor

s

wspomniała, że zysk ze sprzedaży w pierwszym kwartale istnienia sklepu jest wyższy od spodziewanego. Uwielbiała swoją pracę i nic nie wskazywało na to, że ją straci. Od śmierci rodziców, czyli od dwunastu lat, Rafael opiekował się młodszą o sześć lat, obdarzoną silnym charakterem siostrą. W tym czasie zdążyła odrzucić kilka propozycji małżeństwa. Jeśli teraz postawi na karierę, przegra to, co najważniejsze - małżeństwo. Powoli dobiegała trzydziestki, a czas nie stał w miejscu. Jego siostra powinna już pomyśleć o mężu i dzieciach. Nie zamierzał pozwolić, by trudne przeżycia z przeszłości zrujnowały jej życie.

pona

Był przybity złymi wiadomościami, ale postanowił działać. Może uda mu się skłonić Lianor do powrotu do domu. Pragnął tylko jednego jej szczęścia. Kiedy wszedł do butiku mieszczącego się na lizbońskiej starówce, od razu spotkali się spojrzeniem. Lianor obsługiwała klientkę. Jej dwie pracownice były również zajęte. Odetchnął głęboko, tłumiąc zniecierpliwienie, i poszedł prosto do prywatnego gabinetu siostry. Postanowił czekać na nią bez względu na to, jak długo miałoby to trwać. Ulżyło mu, gdy pojawiła się po kilku minutach. Odłożył telefon

s u

komórkowy i uściskał ją. Uśmiechnęła się i usiadła przy biurku.

o l a d n

- Rozgość się, braciszku. Przestań się miotać niczym wilk, którego wepchnięto do zbyt ciasnej klatki. Skąd ta ponura mina?Rafael nie skorzystał z zaproszenia.

- Niełatwo mi o tym mówić. Jak wiesz, Marię ostatnimi czasy bardzo bolał brzuch. W końcu poszła do lekarza. Diagnoza jest straszna,

a c

to rak. Maria już nie wyjdzie ze szpitala.

s

Lianor poderwała się z krzesła i z płaczem objęła brata. - Biedna, biedna, och... A co z Apolonią? Już wie? - Nie. - Zostawił dziesięcioletnią córeczkę pod opieką Ines, ich gosposi. - Będzie to dla niej straszny cios. - Nie mogę w to uwierzyć... Maria jest jeszcze młoda. Myślałam, że doczeka u was starości, że Apolonia będzie miała w niej oparcie... - Też tak sądziłem. - Okropność, okropność - zaszlochała Lianor. Maria miała sześćdziesiąt dwa lata. Służyła wcześniej u teściów Rafaela, pomagała też jego żonie, Isabell, która zmarła na

pona

zapalenie płuc kilka tygodni po porodzie. Pełniła w ich rodzinie bardzo ważną rolę. Apolonia traktowała ją jak babcię. Ostatnio dziewczynka przycichła i posmutniała, co było zupełnie niezgodne z jej naturą. Z całą pewnością niepokoiła się o Marię, która od kilku już miesięcy nie była w stanie ukryć złego samopoczucia. Rafael bał się, że kiedy Apolonia pozna prawdę, będzie potrzebowała wsparcia ukochanej cioci Lianor. - Widzisz, co się porobiło. Dlatego nawet nie zadzwoniłem, tylko od razu przyjechałem do ciebie. Chciałbym, żebyś pojechała ze mną do domu. Powiemy to małej razem.

o l a d n

s u

Lianor oderwała się od brata i otarła oczy.- Rafael... ale ja... Bardzo mi przykro, ale dziś nie mogę.

- Jak to? Czy w takiej chwili może być coś ważniejszego? - Przylatuje wiceprezeska firmy. Z Nowego Jorku. Za dwie godziny jadę po nią na lotnisko.

a c

- Mówisz o tym kobietonie podbijającym Wall Street? Lianor

s

wyglądała na mocno urażoną.

- Przykro mi, że mówisz o niej tak nieładnie tylko dlatego, że osiągnęła sukces.

- A jak inaczej mężczyzna może postrzegać taką kobietę? Wielka mi lady Windemere. Brr! - Masz o niej niewłaściwie wyobrażenie, naprawdę. Nie jest właścicielką firmy i nie nazywa się Windemere. Rosnące zyski przedsiębiorstwa świadczą najlepiej o jej umiejętnościach. Bardzo proszę, żebyś nie wyrażał się o niej tak złośliwie i ironicznie. - Długo u nas zabawi?

pona

- Pojutrze wraca do Los Angeles. Rafael zaklął pod nosem. Lianor położyła dłoń na jego ramieniu. - Posłuchaj, braciszku. Nie mów nic Apolonii jeszcze przez te dwa dni. Obiecuję, że zaraz po wyjeździe Mallory przyjadę do domu. - Wygląda na to, że nie mam wyboru. - Starał się zapanować nad zdenerwowaniem. - A gdzie ta twoja superkobieta będzie mieszkać? - U mnie. - Nie. Lianor, daj spokój. - Jesteśmy zaprzyjaźnione. Kiedy byłam w Kalifornii,poświęciła mi

s u

wiele czasu. Dzięki niej zapamiętam ten wyjazd jako jedną z

o l a d n

najprzyjemniejszych przygód w życiu. Raz nocowałyśmy w domu jej rodziców. Byli dla mnie bardzo mili... Nie ulokuję Mallory w jakimś hotelu. Ty zresztą też masz zwyczaj gościć swoich przyjaciół i współpracowników w domu.

- Tyle że mieszkam w naszej rodzinnej posiadłości, której znaczną

a c

część, jak dobrze wiesz, przerobiono na hotel. Podejmowanie prywatnych

s

gości nie nastręcza tam najmniejszych kłopotów. Lianor spojrzała na niego z troską.

- Wiem, i w pierwszej chwili pomyślałam, że zaproszę Mallory do naszego domu. Ale ty tak nie cierpisz mojej pracy... Nie chciałam cię denerwować. - To jest także twój dom - podkreślił stanowczo i zastanowił się przez moment. - No, dobrze. Przywieź ją wieczorem. - Mimo wszystko bardzo chciał poznać tę niebezpieczną cudzoziemkę, która tak szybko pozyskała przyjaźń jego siostry. - Każę przygotować pokój. - Rafael, to dla mnie bardzo ważna wizyta. Dasz Mallory Alfamę?

pona

Alfamę?! Miał ochotę przypomnieć Lianor, że ten najpiękniejszy pałacowy apartament rezerwował wyłącznie dla szefów państw i rodzin królewskich, jednak ugryzł się w język. - Gotów jestem zrobić to dla ciebie... w zamian za pewną przysługę, o którą poproszę cię później. - Naturalnie. Patrzył na siostrę spod przymkniętych powiek. Nie miała pojęcia, na co się zgodziła. Uściskał ją na pożegnanie i wyszedł w nieco lepszym nastroju, niż przyszedł. Apolonia i Lianor bardzo się lubiły. Jego siostra,

s u

tak to sobie wyobrażał, nie będzie umiała odmówić, gdy poprosi ją o

o l a d n

przejęcie opieki nad Apolonią. Dzięki temu wróciłaby do dawnego środowiska i poznała odpowiedniego mężczyznę. Dla pewności, że tak się stanie, postanowił od razu pojechać do szpitala i podzielić się nowinami z Marią. To ją uspokoi. A kiedy Lianor odwiedzi ją w szpitalu, chora podziękuje jej z całego serca za przejęcie opieki nad Apolonią. Lianor nie

a c

odważy się odmówić czy zaprzeczyć umierającej.

s

Jego siostra nie zdawała sobie z tego sprawy, lecz potrzebowała Apolonii tak samo, jak jego córka jej. Jadąc z lotniska do centrum, Mallory miała wrażenie, że nigdy nie widziała równie romantycznego miejsca jak Lizbona o zmierzchu. Widok miasta położonego amfiteatralnie na siedmiu wzgórzach wokół ujścia Tagu był zachwycający. Gdy Mallory powiedziała o tym Lianor, ta skinęła głową. - Poczekaj, aż zobaczysz nasz dom nad samym Atlantykiem. Będziesz tam mieszkała. To pół godziny drogi od Lizbony, przy kąpielisku Estoril. Mamy własną plażę.

pona

- Genialnie! - Jeśli chcesz, to zatrzymamy się gdzieś, żeby coś przekąsić. - Dziękuję, ale jadłam w samolocie. Nie jestem głodna. - Na pewno? - Na pewno. Chcę tylko patrzeć, chłonąć te wszystkie widoki...- To tak jak ja, gdy przyleciałam do Los Angeles. Potem spędziłam jeszcze kilka dni w San Francisco. Samolot wylądował mniej więcej o tej porze. Przez moment wydawało mi się, że wróciłam do Lizbony. San Francisco jest takie podobne...

s u

- Z pozoru - zgodziła się Mallory. - Ale Lizbona jest miastem

o l a d n

starym, a przez to o wiele ciekawszym. Sądząc po zyskach z pierwszego kwartału, ulokowanie firmowego sklepu na lizbońskiej starówce było właściwą decyzją.

- Znakomitą. Mamy coraz więcej klientek. Przychodzą i cudzoziemki, i Portugalki.

a c

- Liz ogromnie się ucieszy. Długo zastanawiałyśmy się nad

s

lokalizacją tego sklepu, konsultowałyśmy się z działem marketingu i sprzedaży. Świetnie, że firma zdecydowała się podjąć ryzyko, a już szczególnie cieszę się z tego, że zatrudniono jako szefową właśnie ciebie. - To ja mam powód do radości. Mallory odczuwała wobec Lianor coraz większą serdeczność. Młodą Portugalkę znał cały personel Windemere. Pojawiły się również głosy, że są do siebie podobne niczym siostry. Obie były wysokie i zgrabne, miały ciemne długie włosy, ale z bliska od razu rzucały się w oczy różnice w ich wyglądzie. Lianor miała oliwkową karnację i brązowe, pełne ekspresji oczy, Mallory natomiast brzoskwiniową cerę, którą odziedziczyła po

pona

matce, i niebieskie oczy. Mimo to uwagi o wzajemnym podobieństwie sprawiały obu przyjemność. - To prawdziwe błogosławieństwo, że kochasz swoją pracę. Nie każdemu jest to dane. Bez odpowiedniego kierownictwa ten sklep nie funkcjonowałby tak świetnie,a już na pewno nie od samego początku. W uznaniu twoich zasług Liz szykuje dla ciebie specjalną premię. Dostaniesz ją przy następnej pensji. Lianor podziękowała rozpromieniona. - Rafael wróżył mi rychłą utratę pracy. Powiedział, że butik na

s u

starówce zrobi klapę w ciągu kilku miesięcy. Stało się jednak inaczej. Walą do nas tłumy.

o l a d n

Mallory wzniosła oczy do nieba.

- Z tego, co mi o nim opowiadałaś, twój brat jest jednym z najobrotniejszych biznesmenów w kraju. Jako mężczyzna nie rozumie jednak, że kobieta, nawet ta najbardziej zajęta, zawsze znajdzie czas na

a c

wypróbowanie nowej marki kosmetyków.

s

Lianor pokiwała głową.

- Jego żona Isabell... pamiętasz, mówiłam ci, że zmarła dziesięć lat temu, była bardzo piękna. Rzadko się malowała, bo Rafael tego nie lubił. Jest zwolennikiem naturalności, nie docenia znaczenia kosmetyków. - Nie może jednak bagatelizować zysków, jakie przynosi twój sklep. - Właśnie. - Lianor uśmiechnęła się szeroko. - I to go dosłownie zabija. - W takim razie być może zainteresowałyby go wyniki naszych badań marketingowych, przeprowadzonych wśród mężczyzn w całej

pona

Europie. Przywiozłam je ze sobą. Zwłaszcza statystyki portugalskie, gdyby zechciał poświęcić im chwilę uwagi, mogłyby się okazać nader pouczające. - Co wynika z sondażu? - żywo zainteresowała się Lianor. Mallory odgarnęła włosy z policzka. - Jedynie dwadzieścia jeden procent Portugalczyków woli swoje kobiety bez szminki. - Wiedziałam! - wykrzyknęła z entuzjazmem Lianor. - Pozostałe siedemdziesiąt dziewięć procent wyraża rozmaite

s u

opinie. Dwudziestu ośmiu procentom podoba się różowa szminka, a

o l a d n

siedemnaście procent woli błyszczek. Szesnaście procent mężczyzn lubi jasny róż i łagodniejsze odcienie. Dziesięć procent woli czerwień, a siedem - beż i brąz.

Lianor wybuchnęła śmiechem.

- Sondaże marketingowe to konik Rafaela. Jak powiada:

a c

Najważniejsze są liczby.

s

- Słusznie. Liczby nie kłamią.

- Nie mogę się już doczekać chwili, gdy pokażę mu te wyniki, choć, obawiam się, tylko go rozjuszę. - Dlaczego? Przecież z całą pewnością zależy mu na twoim sukcesie. - To nie tak. Od samego początku jest bardzo niechętny mojej pracy w Windemere. Mallory dowiedziała się o tym dopiero teraz. - Nie rozumiem. Zanim dostałaś angaż u nas, po ukończeniu college'u pracowałaś przecież kilka lat w dziale marketingowym dużego

pona

domu towarowego. - Tak, ale nie na stanowisku kierowniczym. - Szkoda, bo na nie zasługujesz. Masz odpowiednie kwalifikacje i prawdziwy talent organizacyjny - stwierdziła kategorycznie Mallory. - Co w tym złego, że pracujesz u nas? Nie odpowiadamy mu? Dlaczego? Bo to amerykańska firma?- Nie o to chodzi. Mówiąc wprost, Rafael chciałby, żebym wyszła za mąż i założyła rodzinę. Musiałabyś być Portugalką, żeby pojąć, jakie to dla niego istotne, zwłaszcza że... - Nic już nie mów - przerwała jej Mallory. - Rozumiem. Ten typ

s u

myślenia o kobiecie jest wiecznie żywy. W Ameryce również.

o l a d n

Wiedziałabyś, o czym mówię, gdybyś obejrzała telewizyjny talk- show, w którym wystąpiłam wczoraj wieczorem.

Opowiedziała o programie Jacka Hendleya. Lianor pokiwała głową. - Jakbym słyszała mego brata. Boi się, że póki będę prowadziła sklep, a już zwłaszcza taki, w którym sprzedaje się artykuły tylko dla

a c

kobiet, nie poznam nikogo odpowiedniego. Nie pojmuje, że gdybym

s

nawet miała wolne wszystkie wieczory w tygodniu, to i tak niekoniecznie spotkałabym mężczyznę moich marzeń. - Myślę dokładnie tak samo. - Mallory spojrzała na nią ze współczuciem. - Żeby uspokoić brata, napomknij mu, że część naszej nowej kampanii reklamowej służy pozyskaniu męskiej klienteli. Wiemy już, co lubią Portugalczycy, i firma jest gotowa wyjść naprzeciw ich upodobaniom. Już niedługo będziesz spotykać mnóstwo młodych mężczyzn. - To go nie zadowoli. Rafael chciałby, żebym wyszła za mąż jak najszybciej. Najlepiej już dziś.

pona

Obie wybuchnęły śmiechem. - On chyba bardzo cię kocha - zauważyła Mallory. - O, tak. Z wzajemnością. Mallory już to wiedziała. Od poznania z Lianor nie było rozmowy, w której nie padłoby imię Rafaela. Portugalka zerknęła na nią. - Twój ojciec jest bardzo miły i powściągliwy. Czy martwi go, że nie wyszłaś jeszcze za mąż? - Możliwe - przyznała szczerze Mallory. - Ale ani on, ani mama nigdy o tym nie mówią. Dzieje się tak być może dlatego, że sami pobrali

s u

się dopiero po trzydziestce. Nie chcą wyjść na hipokrytów.

o l a d n

- Moja mama poślubiła ojca jako dziewiętnastolatka. Rafael oświadczył się Isabell, gdy miała dwadzieścia lat. Rafael. Znowu.

- A dlaczego nie ożenił się powtórnie? Jak myślisz? Lianor westchnęła ciężko.

a c

- Nie cierpi na brak damskiego towarzystwa, zapewniam cię. Żebyś

s

ty wiedziała, do czego zdolne są baby, byle tylko zwrócił na nie uwagę. Jednak on kochał Isabell do szaleństwa. Jej śmierć prawie go zabiła. Potem poświęcił się wychowaniu córki i zakopał po uszy w pracy. - Może powinnaś się zakręcić i podsunąć mu kogoś, kogo byłby w stanie pokochać. Gdyby się ożenił, przestałby ingerować w twoje życie. - Wątpię - mruknęła Lianor. - Chociaż... podsunęłaś mi pewien pomysł rozwiązania problemu, który dręczy mnie od mojej niedawnej rozmowy z Rafaelem. Mój brat wpadł dzisiaj do sklepu. Przyjechał ze złymi wiadomościami. Bardzo złymi. Nieoczekiwany ton podenerwowania w głosie Lianor zaniepokoił

pona

Mallory. Czuła, że jej przyjaciółkę trapi coś poważnego. - Chcesz o tym porozmawiać? - zapytała łagodnie.- Nie powinnam zawracać ci głowy moimi kłopotami, przepraszam. Jesteś zbyt spostrzegawcza... - Ty też. Jak sądzisz, dlaczego przyjechałam do Portugalii? Lianor zamarła. - O co chodzi? - Prowadzisz sklep wzorowo, więc naprawdę nie musiałam przeprowadzać żadnej wizytacji. Ale skoro już wyrwałam się z tego

s u

młyna i znalazłam się w Nowym Jorku, pomyślałam, że nadarza się

o l a d n

okazja, żeby cię odwiedzić. Kiedyś mnie zapraszałaś, pamiętasz? - Jasne. I cieszę się, że to zrobiłaś. Jutro jest niedziela, sklep będzie zamknięty. Wybierzemy się na przejażdżkę. Weź sobie dwa tygodnie urlopu, połazimy po mieście, obejrzymy wszystko spokojnie. - Chciałabym - zapewniła Mallory. - Gdybym tylko mogła pozwolić

a c

sobie na dwa tygodnie leniuchowania... Tak czy owak, jutro przynajmniej

s

wyśpię się i poleżę na plaży. Dawno nie miałam prawdziwych wakacji. - Błąd - zganiła ją Lianor serdecznie. Mallory uśmiechnęła się leciutko.

- No dobrze, a teraz opowiedz mi o kłopotach twojego brata. W parę chwil Lianor przedstawiła sytuację. - Maria jest naprawdę niezastąpiona - zwierzała się dalej. - Wszyscy ją kochamy, a Rafael bezgranicznie jej ufał. Nie wiem, co teraz będzie. Oczywiście, ma do dyspozycji Ines, gosposię, ale to chwilowe rozwiązanie. Muszę spojrzeć prawdzie w oczy. Śmiertelna choroba Marii wywróci jego życie do góry nogami. Apolonia natomiast... no cóż,

pona

strasznie to przeżyje. To dla niej niepowetowana strata... Mallory milczała. Co tu mówić... - Wspominałam ci chyba kiedyś o Joanie, mojej przyjaciółce ciągnęła dalej Lianor. - Znamy się od dziecka. Wyszła za Hiszpana. Niedawno rozwiodła się, ciężko to przeżyła. Wróciła z Madrytu i potrzebuje jakiegoś zajęcia. Rafael ją zna i lubi. Apolonia też. Myślę, że gdyby wziął ją do pomocy, byłoby to z korzyścią dla całej trójki. - Może masz rację - zastanowiła się Mallory. - Z czasem Joana i twój brat mogliby się pokochać. Wspaniała perspektywa. Wyobrażasz sobie? Przyjaciółka stałaby się twoją bratową.

o l a d n

s u

- Nie myśl, że o tym nie marzyłam. Ale to było dawno. Rafael zakochał się w Isabell i nasze marzenia rozwiały się jak dym. - Nasze? To znaczy twoje i Joany? - Tak. Szalała za Rafaelem.

Wiadomość ta nie zdziwiła Mallory. Jeśli był tak interesujący, jak

a c

jego siostra...

s

Tymczasem dojechały na wybrzeże. O tej porze widok był zachwycający. Zapach oceanu oszołomił Mallory. Fale rozbijały się o piasek, pieniąc się w ciemnościach. Słyszała ich uderzenia - znajomy dźwięk, niezbędny do życia niemal tak samo jak powietrze, którym oddychała. Dopiero teraz uzmysłowiła sobie, jak bardzo jej go brakowało. Samochód skręcił i nagle Mallory aż krzyknęła z wrażenia. W oddali, na wysokim skalistym brzegu stał jarzący się światłami barokowy pałac. Można by pomyśleć, że wisiał na niebie.- Trudno uwierzyć, że to nie jakaś fatamorgana - szepnęła. - Lianor, jak to cudo się nazywa? - Dla mnie i dla Rafaela jest to zwyczajnie nasz dom, dla turystów

pona

natomiast - „Pałac d'Afonso". Mallory oniemiała. W milczeniu patrzyła na przyjaciółkę. - Był to jeden z pałacyków należących do króla Piotra II. Część historyków twierdzi, że wybudował go na cześć brata, który został sparaliżowany i zmarł jako jedenastoletni chłopiec. Zdaniem innych, Piotr II postawił ten pałacyk i nazwał go imieniem brata w poczuciu winy za to, że pozbawił go tronu i wygnał na Azory. - Ładna historia! Lianor uśmiechnęła się. - Kiedy mój prapradziadek odziedziczył pałacyk, koszty utrzymania zabytku zmusiły rodzinę do zamienienia go w hotel. Historycy spierają się też, czy od początku pałacyk nie służył nieco podobnym celom - jako miejsce potajemnych spotkań króla Piotra z pewną kurtyzaną. Pewnie nigdy już nie dowiemy się, jak to było naprawdę. Tak czy owak, po śmierci naszych rodziców, którzy stracili życie na morzu, Rafael stworzył tutaj prawdziwy raj dla turystów. Rafael ma głowę do interesów. Dzięki niemu w posiadaniu naszej rodziny znajduje się obecnie sześć takich zameczków i pałacyków na terenie całego kraju. Wszystkie zamienione zostały w obiekty turystyczne, mówiąc po portugalsku - pousadas. Postronnym obserwatorom mogło się wydawać, że życie rodziny d'Afonso to bajka. Jednak przecież i im los nie poskąpił cierpienia i tragedii.- A nie pytałaś brata, czy nie mogłabyś zarządzać jednym z nich? - Mallory nie potrafiła ukryć ciekawości. - Nie. Zawsze chciałam robić co innego. - Hm, obie chcemy być niezależne. - Wiem. Właśnie to tak martwi Rafaela. - Zaczynam się denerwować...

- Niepotrzebnie. Nie przejmuj się niczym, proszę. Powinnaś wiedzieć, że mój brat kazał przygotować na twoje przyjęcie reprezentacyjny apartament. W ubiegłym tygodniu zajmował go prezydent Meksyku z żoną. Mallory pokręciła głową. - Nie chcę, by okazywano mi szczególne względy. - Daj spokój. Wiem, jak ciężko pracujesz od czasu ukończenia studiów. Pora zakosztować uroków życia, więc siedź cicho i ciesz się chwilą. Mallory roześmiała się. - Skoro tak uważasz...

o l a d n

s u

- Owszem, tak uważam. Zaraz będziemy na miejscu.

ROZDZIAŁ DRUGI

a c

- Ines... - Rafael wszedł do pałacyku osobnym, przeznaczonym

s

wyłącznie dla rodziny wejściem i skierował się prosto do kuchni. - Jestem tutaj. Co z Marią? - zawołała gosposia, gdy otwierał szerokie drzwi.

- Niknie w oczach. Ines załamała ręce. - Apolonia już za nią tęskni. - Gdzie ona jest? - Poszły z koleżanką po pocztówki. Mają czekać w recepcji na tatę Violente. Powiedziałam Apolonii, żeby wróciła za pół godziny. Rafael odetchnął. - Ma teraz wakacje, a nie chciałbym obciążać cię opieką nad nią. pona

Ines miała ponad siedemdziesiąt lat i coraz ciężej było jej podołać licznym obowiązkom. - Której z naszych dziewczyn ufasz najbardziej? Chodzi o to, żeby popilnowała Apolonii parę godzin dziennie. - Myślę, że najlepsza byłaby Nina albo Bianca. Rafael potarł brodę. - Bianca, mówisz... Nie wydaje ci się trochę za młoda? - Ma osiemnaście lat, ale jest bardzo odpowiedzialna i lubi Apolonię. Byłoby dobrze, gdyby z pańską córeczką pobył ktoś młody i wesoły. Stara gosposia miała rację. - Porozmawiasz zatem z Biancą? - Z samego rana.

o l a d n

s u

- Doskonale. Powiedz, że to tylko na chwilę, do czasu powrotu Lianor.

- Zgodziła się?! - ucieszyła się Ines, nie kryjąc zaskoczenia. - Jeszcze niezupełnie, ale na pewno się zgodzi - powiedział tak stanowczo, że staruszka aż zamrugała. - Apolonii na razie nic nie mów.

a c

Lepiej, żeby nie wiedziała, co się dzieje. Sam z nią porozmawiam w

s

odpowiednim czasie.

- Rozumiem. - Ines chlipnęła i odwróciła głowę. Rafael zerknął na zegarek. Lianor powinna niebawem pojawić się ze swym gościem. - Muszę załatwić parę telefonów, a potem pójdę po Apolonię. Dziękuję ci za wszelką pomoc. Boa noite, Ines. - Boa noite. Pałac d'Afonso był perłą sztuki barokowej z licznymi wpływami architektury mauretańskiej. Mallory słyszała, że Lianor coś mówi, ale była zbyt oszołomiona wspaniałym widokiem, żeby rozmawiać. Cały

pona

olbrzymi hol za głównym wejściem wyłożony był marmurem. Mallory zadarła głowę i stanęła oniemiała z podziwu, zachwycona malowidłami kwiatów i ptaków zdobiących ściany i sufit. - Poczekaj tu chwilę - powiedziała Lianor - i naciesz oczy, bo widzę, że ci się tu podoba. Bagaż zanieśli na górę. Sprawdzę tylko, czy twoje lokum jest już przygotowane. Zaraz wracam. - Ale cudo - wymruczała Mallory. - Nie spiesz się - dodała z uśmiechem. - Mogłabym tu sterczeć całe wieki. - Poczekaj, aż zobaczysz swój pokój. - Zrobiła tajemniczą minę i

s u

weszła na schody, na których pojawiło się kilkoro elegancko ubranych

o l a d n

hotelowych gości. Jedna z par otworzyła wysokie podwójne drzwi, odsłaniając na moment wytworną jadalnię. Mallory zaczerpnęła powietrza.

Być w tak cudownym miejscu, a w dodatku mieć Atlantyk u stóp. Czysta fantazja!

a c

Oszołomiona wykwintem i splendorem, jaki ją spotkał, nie

s

spostrzegła, że ktoś wszedł do holu. Raptem dobiegł do niej radosny dziewczęcy okrzyk:

- Ciocia! Ciocia Lianor! Mallory odwróciła się i zobaczyła dwie ciemnowłose dziewczynki. Stały po przeciwległej stronie holu, w drzwiach, za którymi zdążyła zauważyć salę z kontuarem i kilkoro pracowników hotelu. Dziewczynka, wpatrująca się w nią brązowymi oczami Lianor, zaśmiała się nagle i zakryła ręką usta. Druga, trzymająca coś w rączce, zaczęła chichotać. - Czy ty... - zająknęła się Mallory. - Czy masz na imię Apolonia? -

pona

Podeszła bliżej, widząc, że mała z wahaniem kiwnęła głową. - Mówisz po angielsku? - Tak. - Ciocia Lianor opowiadała mi o tobie. Same dobre rzeczy. - Mała podziękowała uśmiechem. - Będzie tu za moment. Nazywam się Mallory Ellis. - Wyciągnęła do niej rękę. - Dobry wieczór - odrzekła rezolutnie dziewczynka i uścisnęła podaną dłoń. - Jest pani przyjaciółką cioci z Kalifornii, tak? - spytała z żywym zainteresowaniem. Przyjaciółką. Miło było usłyszeć to słowo.

o l a d n

s u

- Owszem. Przyjechałam do niej z wizytą na dwa dni. Kiedy mnie zobaczyłaś z daleka, wzięłaś mnie w pierwszej chwili za ciocię, prawda? Tak się złożyło, że obie miały dziś na sobie czarne spodnium. Dziewczynka kiwnęła głową.

- Inni też nas czasem mylą. A twoja koleżanka to...

a c

- Oj! - Apolonia podniosła rękę do buzi, jakby nagle przypomniała

s

sobie, że obowiązują ją dobre maniery. - Przepraszam. To jest moja najlepsza przyjaciółka, Violente Landes. Czeka na tatę. Mallory uścisnęła rękę Violente. - Miło mi cię poznać. Masz ładne imię. - Ona go nie lubi - zdradziła od razu Apolonia. - Jej kuzyn mówi, że otrzymała imię po królowej Marii I, którą służba przezywała Violente, bo była szalona. . - Szalona? - Tak. Mallory stłumiła śmiech i zwróciła się do speszonej dziewczynki.

pona

- A jak ma na imię twój kuzyn? - Thomas. - No to już wszystko rozumiem. - To znaczy co? - zapytała Apolonia i obie wpatrzyły się w Mallory z najwyższą ciekawością.- Kuzyn Violente po prostu jej zazdrości, bo nie nazwano go imieniem żadnego króla. Apolonia przetłumaczyła tę opinię na portugalski, Violente rozpromieniła się i odszepnęła coś w ojczystym języku. Mallory szczerze podziwiała Apolonię za znajomość angielskiego.

s u

Dziewczynka osłuchała się z językiem, przebywając na co dzień wśród

o l a d n

cudzoziemców mieszkających w hotelu, ale też, o czym wspomniała Lianor, chodziła do tej samej prywatnej szkoły co niegdyś ciotka. Szkołę prowadziły zakonnice. W rodzinie d'Afonso najwyraźniej dbano o wykształcenie dzieci.

- Violente uważa, że jesteś bardzo miła. Ja również.

a c

- Dziękuję.

s

- Tato mówił, że jesteś maniaczką.

- Maniaczką? - poprawiła Mallory. - Tak. Nie znam tego słowa. Mallory chciało się śmiać. Niech no tylko usłyszy to Lianor. - Tato zamierzał zapewne powiedzieć, że jestem bardzo oddana swojej pracy. Że bardzo ją lubię i cenię intelekt. - Klepnęła się po głowie, żeby dziewczynka zrozumiała. - Ale tato mówił to z takim - pokazała minę - wyrazem twarzy... - Violente... Wszystkie trzy odwróciły się i zobaczyły wchodzącego do holu

pona

eleganckiego mężczyznę. Przywołał gestem córkę. Violente pomachała na pożegnanie, podbiegła do ojca i oboje wyszli z hotelu. Tymczasem na schodach pojawiła się Lianor. Apolonia podeszła do niej i zaczęła wyjaśniać coś szybko po portugalsku. - Dlaczego nie mówisz po angielsku w obecności naszego gościa? Mogłabyś sprawdzić swoje umiejętności w praktyce. - Miałyśmy już okazję porozmawiać. - Mallory prędko podeszła do nich. - Apolonia popisała się, naprawdę. A przy okazji dowiedziałam się czegoś bardzo ciekawego.

s u

Zrelacjonowała ze śmiechem, jakim mianem określił ją Rafael.

o l a d n

- Twój tatuś - powiedziała Lianor do bratanicy - zna doskonale angielski, ale czasem i jemu zdarza się popełnić jakiś błąd. Mallory pochwaliła dziewczynkę.

- Nie wyobrażam sobie, że mogłabym mówić tak płynnie po portugalsku, kiedy byłam w twoim wieku. Jesteś obdarzona wybitną

a c

inteligencją, zupełnie jak twoja ciocia.

s

- Dziękuję! - rozpromieniła się Apolonia, a Lianor zachęciła bratanicę, by razem pokazały Mallory apartament. Krętymi schodami weszły na piętro i znalazły się w korytarzu biegnącym przez całą długość pałacu. Minęły kolejne pięknie ozdobione marmurowe schody i zatrzymały się przed masywnymi podwójnymi drzwiami. Za nimi znajdowały się następne. Mallory zauważyła umieszczony wysoko napis, ułożony z majolikowych płytek. - Przetłumacz mi to - poprosiła. - Nasze usta spotykają się bez trudu nad wąską uliczką. To cytat z Frederica de Bito, który pisał o lizbońskiej dzielnicy Alfanie, gdzie

pona

uliczki między domami mają szerokość czterech stóp. Ludzie mieszkający naprzeciwko mogą podać sobie rękę. - Lianor zabłysły oczy. - Tę inskrypcję kazał tu umieścić ktoś z rodu d'Afonso. Był to najprawdopodobniej jakiś romantyk, któremu zależało na tym, by jego żona pamiętała zawsze o swych małżeńskich powinnościach - dodała żartobliwie. Mallory roześmiała się i spojrzała na Apolonię, której zapewne umknął sens tej wypowiedzi. Chcąc włączyć ją do rozmowy, zapytała, dlaczego apartament chronią aż dwie pary drzwi.

s u

- Bo tutaj mieszkał król. Wejścia strzegli żołnierze.

o l a d n

- Jeśli mówimy o królu Piotrze II, to już rozumiem. Taki dostojnik musiał mieć potężnych wrogów.

Spotkały się wzrokiem z Lianor i zachichotały, ale Mallory prędko odechciało się śmiać, gdy tylko weszły do środka. Królewski apartament był prawdziwym pałacem w pałacu. Wystrój i sprzęty wymykały się

a c

opisowi. Lianor i Apolonia oprowadziły ją po wszystkich wnętrzach. Naj-

s

pierw pokazały Mallory komnatę z bezcenną mauretańską posadzką, ułożoną z niebieskich i białych marmurowych płytek w taki sposób, że chodzącemu wydawało się, że stąpa po falach oceanu. Sufit pokrywały malowidła aniołów i kwiatów. Obok głównej komnaty mieściła się biblioteka godna królów i zachwycająco jasna, pełna powietrza sala do muzykowania. Dalej był duży salon, sypialnia, kuchnia i jadalnia z balkonem, z którego roztaczał się widok na ocean. Mallory stanęła, chłonąc ten widok jak zahipnotyzowana, aż wreszcie Lianor pociągnęła ją za rękę, by pokazać sypialnię z ogromnym łożem z baldachimem. Również sypialnia miała balkon. Gdy stanęły na nim, Mallory odetchnęła

pona

głęboko morskim powietrzem.- Podoba ci się? - zapytała Apolonia. Ogarnięta zachwytem, Mallory przez chwilę nie mogła mówić. - Jest tak fantastycznie, że chyba położę się dziś tutaj, na balkonie, i będę śnić na jawie. - O czym? - O portugalskich żeglarzach, którzy odważnie ruszali w morze na podbój nowych światów. Dziewczynkę zachwyciła ta odpowiedź. - Ja też kocham ocean. Lubisz pływać? - To mój ulubiony sport.

o l a d n

- Mój też. Tato mnie nauczył.

s u

- A właśnie... - wtrąciła Lianor. - Mówiąc o twoim tacie... Założę się, że cię szuka.

Apolonia pokręciła głową.

- Poszedł do szpitala, do Marii. Mam nadzieję, że przyniesie dobre

a c

wieści.

s

- Na pewno już przyjechał, poszukaj go - zaproponowała Lianor. Robi się późno. Wszyscy są zmęczeni, a Mallory szczególnie. Lot z Nowego Jorku trwa długo. - Objęła bratanicę ramieniem. - Chodźmy spać. A, byłabym zapomniała - odwróciła się w drzwiach do przyjaciółki o której mają ci podać śniadanie? - Niech będzie o dziesiątej. Z samego rana pójdę popływać. Śniadanie może poczekać, pod warunkiem że zjecie je ze mną. - Przyjdziemy. Apolonia popatrzyła na Mallory. - Lubisz salsiche?

pona

- To takie portugalskie kiełbaski - wyjaśniła Lianor.- Twoje ulubione? - Tak. - W takim razie skosztuję ich z największą ochotą. Dobranoc, Apolonio. - Uściskały się serdecznie. Cudowny dzieciak, pomyślała Mallory. Chciałabym kiedyś mieć taką córkę. Pożegnała się z Lianor, dziękując jej za wszystko, zamknęła drzwi, a kiedy się odwróciła, przeżyła dziwny moment. Wydało jej się, że za sprawą czarów została przeniesiona w odległe czasy. Znalazła się nagle

s u

na ziemi okupowanej przez Fenicjan, Greków, Rzymian i Arabów. To od

o l a d n

tych brzegów odbijał Vasco da Gama, wyruszając w swą niezwykłą podróż.

Zostawiła wiadomość w poczcie głosowej telefonu rodziców, wzięła poduszkę i kołdrę i wyszła na balkon. Nie zamierzała przespać tu całej nocy, kiedy jednak usłyszała krzyk mew i otworzyła oczy, światło

a c

rozjaśniało już niebo, przebijając się przez poranne mgły. Wstawał piękny dzień.

s

Zebrała pościel i weszła do sypialni. W kuchni zrobiła sobie gorącą czekoladę i z kubkiem wróciła na balkon. Przez kolejną godzinę obserwowała ocean. Raz po raz na dalekim horyzoncie pojawiał się statek. Fale były dziś mniejsze. Kilkoro gości hotelowych zażywało już kąpieli, ale trzymali się blisko brzegu. Służba rozstawiała leżaki i parasole. Plaża ożyła. Mallory zerknęła na zegarek. Do śniadania pozostały trzy kwadranse. Włożyła prędko swój stary jednoczęściowy złotopomarańczowy kostium, w którym zawsze surfowała, wsunęła na

pona

nogi plażowe sandałki i zbiegła na parter. - Bom Dia. - Lokaj otworzył przed nią drzwi. - Bom Dia - odpowiedziała. - Dziękuję. Słyszała już zew oceanu. Doszła prędko po piasku do najbliższego leżaka, zdjęła sandałki i pobiegła do wody. Atlantyk był tu cieplejszy niż Pacyfik w Huntington Beach o tej porze dnia. Lianor porównywała ten rejon z Sun Coast, gdzie można było pływać przez okrągły rok. To był raj! Mallory wykorzystała najlepszą chwilę, by jak najszybciej znaleźć

s u

się wśród grzywaczy. Pomyślała, że późnym popołudniem poprosi o

o l a d n

deskę surfingową i wróci tutaj, gdy fale będą wyższe. Teraz nadawały się świetnie do pływania. Bawiła się tak wspaniale, że straciła poczucie czasu. Wreszcie dotarło do niej, że powinna wracać i czekała właśnie na ostatnie uderzenie fali, gdy usłyszała krzyki na brzegu. Spojrzała w kierunku plaży i zobaczyła gromadkę krzyczących osób. Poprzez huk

a c

wody przedarł się czyjś rozdzierający krzyk: Apolonia! Apolonia!

s

O matko, nie...

Ludzie na brzegu wskazywali kierunek, w jakim powinna płynąć. Kilka osób usiłowało nawet przebić się przez pierwszą wysoką falę, lecz zabrakło im sił. Zaraz potem dostrzegła Apolonię. Jakimiś cudem udało jej się wypłynąć na wysokie fale, ale wyraźnie się zmęczyła. Miała odrzuconą do tyłu głowę i otwarte usta. Bezładnie uderzała rączkami o wodę. Tonęła! Boże, litości! Mallory podpłynęła do niej, zanurkowała i po chwili wypłynęła przy dziewczynce, podtrzymując ręką jej bródkę.

pona

- Jestem przy tobie, kochana. Leż spokojnie, wszystkim się zajmę. Twój tatuś nie chciałby żyć, gdyby stało ci się coś złego. Wrócisz do niego, na pewno – obiecała. Działała jak zawodowy ratownik. Zaczęła holować Apolonię, przez cały czas modląc się żarliwie. Gdy wyciągnęła bezwładne ciało dziewczynki na brzeg i ułożyła ją na boku, by woda wypłynęła z płuc, wokół zebrał się tłum. Mallory wyczula puls, lecz zamarła z przerażenia, nie słysząc oddechu. Natychmiast przełożyła Apolonię na plecy i zastosowała metodę usta-usta. Spokojnie, tylko spokojnie, powtarzała sobie w myślach. Opanuj się.

s u

Nie potrafiłaby powiedzieć, jak długo to trwało. Do tej pory

o l a d n

ratowała tylko jedną osobę. Mężczyzna tonął, ale kiedy doholowała go do brzegu, od razu zaczaj oddychać. Tym razem było inaczej. Mała dziewczynka walczyła z żywiołem zbyt długo. Ale musiała żyć! Rodzina d'Afonso przeżyła już dość tragedii. Boże, pozwól jej żyć.

a c

Prawie już straciła nadzieję, gdy raptem usłyszała bulgotanie. - Tatusiu...

s

Mallory mocno zabiło serce. - Jestem, jestem przy tobie, maleńka - usłyszała głęboki głos, nabrzmiały miłością i lękiem. - Zabieramy ją - odezwał się ktoś obok. Z uczuciem najgłębszej ulgi Mallory przysiadła na piętach, przekazując dziecko sanitariuszowi z pogotowia. Podnosząc oczy, napotkała czyjś wzrok. Ciemne, zapłakane oczy patrzyły na nią z wyrazem najgłębszego podziwu. Wzrokowy kontakt trwał zaledwie sekundę, lecz był tak przejmujący, że Mallory czuła jego siłę jeszcze

pona

wtedy, gdy mężczyzna wstał i poszedł w kierunku karetki. Wsunięto nosze i ambulans odjechał. Lianor uklękła i objęła przyjaciółkę, płacząc i dziękując, aż w końcu Mallory przestała dygotać. Gdy wreszcie obie podniosły się z piasku, stojąca obok stara kobieta przeżegnała się, szepcząc coś po portugalsku. - To nasza gosposia, Ines. Mówi, że cię błogosławi. - Powiedz jej - Mallory przemogła ucisk w gardle - że naprawdę Bóg mi dopomógł. Gdy Lianor przetłumaczyła, staruszka popłakała się. Zawtórowało

s u

jej kilkanaście osób z personelu, ze łzami w oczach dziękując Mallory.

o l a d n

Wkrótce wrócili do swoich zajęć, a ich miejsce zajęli goście hotelowi. Wielojęzyczny tłum gratulował Mallory i chwalił jej heroiczny czyn. Kiedy wszyscy się rozeszli, Lianor podeszła do stojącej na osobności młodziutkiej kobiety w bikini. Stała, zakrywając twarz dłońmi, i płakała. Lianor objęła ją.

a c

- Mallory, poznajcie się. To jest Bianca, Ines poprosiła ją, by

s

popilnowała Apolonii przed śniadaniem. Poszły popływać, mała zobaczyła, jak rzucasz się na fale, wymknęła się opiekunce i zaczęła płynąć do ciebie. Ratownik przychodzi na plażę dopiero o jedenastej. Apolonia wie, że nie wolno jej wypływać daleko bez Rafaela... Widzisz sama, co się dzieje z Biancą. Usiłuję ją przekonać, że w niczym nie zawiniła, ale... Prawda, pomyślała Mallory. To moja wina, wyłącznie moja. - Posłużysz mi jeszcze raz za tłumacza? - Oczywiście. - Powiedz, że to się stało przeze mnie. Wczoraj powiedziałam

pona

Apolonii, że uwielbiam pływać. Myślała, że ją widzę i dlatego ośmieliła się wypłynąć tak daleko. Zapytaj Biancę, czy to ona mnie wołała. Usłyszałam jakiś rozdzierający krzyk. Bianca wysłuchała tłumaczenia i ruchem głowy potwierdziła domysły Mallory. - Powiedz jej, że to ona uratowała małej życie. Gdyby nie jej krzyk, w ogóle nie zorientowałabym się, co się dzieje... Wszyscy zrobili, co do nich należało, nawet karetka przyjechała błyskawicznie. Mieliśmy szczęście, udało się. Apolonia będzie zdrowa, na pewno.

s u

- Dziękuję pani - wyszeptała spłakana dziewczyna i pobiegła do

o l a d n

pałacu. Lianor ścisnęła Mallory za rękę.

- Wszyscy straszliwie ją zrugali, a najbardziej Ines. Bardzo jej pomogłaś. Jesteś naprawdę wspaniałą osobą.

- Daj spokój. Ja się tu w ogóle nie liczę. Najważniejsze, że Apolonia żyje. Dokąd zabrało ją pogotowie?

a c

- Do szpitala w Atalaia, pięć kilometrów stąd.

s

- Chcę ją zobaczyć.

- Pojedziemy tam, jak tylko zjesz śniadanie i trochę odpoczniesz. Jesteś silna, wiem, ale masz za sobą ogromne przeżycie. Jesteś wyczerpana fizycznie i psychicznie. Jeszcze mi tu zemdlejesz. Poszły plażą. Mallory podniosła swoje sandałki, ale nie chciało się jej nawet wkładać ich na nogi. - Nic takiego się nie stanie - obiecała ze zmęczonym uśmiechem. Wiesz, napiłabym się herbaty. - Dobrze, dobrze... Razem dobrnęły do pałacu. Mallory wzięła prysznic, umyła włosy i

pona

przebrała się. Głód poczuła dopiero wtedy, gdy weszła do jadalni i zobaczyła czekające ha nią śniadanie. Z apetytem zjadła wszystkiego po trochu, skosztowała też polanych serowym sosem kiełbasek ugotowanych z zieloną papryką i cebulą. - Pyszne. Nic dziwnego, że Apolonia tak je zachwalała. Lianor zwilgotniały oczy. - Dzięki tobie jeszcze ich sobie podje, chociaż nie powinna. - Dlaczego? Nie rozumiem. - Apolonia zaokrągliła się ostatnio i wygląda jak ja w jej wieku, ale

s u

Maria nigdy nie zwracała uwagi na takie rzeczy. Podobnie było z moją

o l a d n

mamą, bezustannie mnie podkarmiała. W rezultacie jako siedemnastolatka byłam gruba.

- Ja też, ale potem wyciągnęłam się i figura mi się zmieniła. - Ze mną było inaczej. - Lianor nerwowo wstała od stołu, jakby to wyznanie zawstydziło ją. - Jak myślisz, jak długo zatrzymają Apolonię w

a c

szpitalu?

s

Ta raptowna zmiana tematu uświadomiła Mallory, że dotknęły jakiegoś czułego punktu, czegoś, co w życiu przyjaciółki miało duże znaczenie.

- Nie mam pojęcia. Każdy przypadek jest inny. Może zdarzyć się i tak, że wróci do domu jeszcze dziś. - Oby. Mallory spojrzała na nią z niepokojem. - Nie zamartwiaj się. Niezależnie od okoliczności będę przy tobie. Prawdę mówiąc, sama też się bała. Mogły wystąpić powikłania, ale nawet nie chciała o tym myśleć.- Pójdę spakować rzeczy dla małej -

pona

powiedziała Lianor. - Spotkajmy się przy samochodzie. Za kwadrans były już w spokojnym miasteczku otoczonym plażami. Szpital był nieduży, ale nowoczesny i dobrze wyposażony. Dowiedziały się, gdzie umieszczono Apolonię, i weszły na piętro. Mallory dotknęła ręki Lianor. - Wejdź pierwsza. Ty i twój brat powinniście pobyć z małą przez pewien czas sami. Poczekam na korytarzu. - Dziękuję. To nie potrwa długo. Pozostawiona sobie, Mallory przeszła do poczekalni. W jednym

s u

kącie siedziała kobieta z niemowlęciem, w drugim para starych ludzi

o l a d n

trzymających się za ręce. Przywitała się, uśmiechnęła i usiadła, ale napięcie nie pozwalało się jej odprężyć. Czuła, że nie zazna spokoju, póki na własne oczy nie przekona się, w jakim stanie jest Apolonia. Nie mogła usiedzieć na miejscu, więc postanowiła pospacerować. Patrzyła na spokojny ocean, lecz widziała jedynie parę czarnych,

a c

przerażonych oczu mężczyzny, wpatrzonych w nią z wyrazem śmiertelnej

s

rozpaczy. Odbijał się w nich szok. Oto ona, kobieta, której nie cierpiał, choć nigdy jej nawet nie widział, uratowała życie jego córeczce. - Panna Ellis?

Odwróciła się, słysząc znajomy głos. Zapamiętała tylko oczy. Teraz zobaczyła całą sylwetkę. Był w czarnych szortach i niebieskim podkoszulku. Zapewne wychodził już na plażę, gdy powiedziano mu, co się stało. Natura obdarzyła go hojnie. Miał oliwkową cerę, gęste czarne włosy, długie nogi i przepiękną, proporcjonalną budowę ciała. Niejeden artysta marzyłby o uwiecznieniu tak urodziwego mężczyzny na płótnie.

pona

- Co z małą? - rzuciła roztrzęsiona. - Na razie nic jej nie zagraża. Lekarz twierdzi, że o ile w ciągu najbliższych pięciu godzin nie pojawią się powikłania, będzie mogła wrócić do domu. - Fantastycznie! D'Afonso utkwił w niej błyszczące oczy. - Ocaliłaś moją córkę. Jak człowiek może podziękować drugiemu za życie dziecka? - Już to zrobiłeś - odpowiedziała wzruszona. - Kiedy byłam w

s u

wieku Apolonii, myślałam, że ocean to mój największy przyjaciel.

o l a d n

Utonęłabym, gdyby nie ratownik.

Rafael zacisnął powieki. Możliwe, że w tej sekundzie pomyśleli to samo. Gdyby Mallory wtedy zginęła, nie uratowałaby teraz Apolonii. Jednak z drugiej strony, gdyby nie przyjechała do Portugalii, mała nie otarłaby się o śmierć.

a c

- Podziękowania należą się przede wszystkim Biance. Krzyczała i

s

krzyczała, aż w końcu jej głos dotarł do mnie poprzez huk fal. A ja... ja tylko spłaciłam swój dług z dzieciństwa. Życie za życie. - Jeszcze parę sekund i utonęłaby - wyszeptał ze ściągniętą twarzą. - Ale nie utonęła... - powiedziała delikatnie Mallory. - Kiedy widzę, co się z tobą dzieje, rozumiem, jakie piekło przeżyli wtedy moi rodzice. Ja też jestem jedynaczką. - Wielki Boże! - Opuścił głowę, znów zdjęty przeraźliwym strachem. - Powiedziałem jej rano, że popływamy razem. Ale wyszła sama, bo akurat miałem waż- ny telefon. Wciąż rozmawiałem przez komórkę, kiedy wbiegła pokojówka. Gdy dotarłem na plażę, ty już rato-

pona

wałaś Apolonię... Coś tak straszliwego przeżyłem tylko raz w życiu. Domyśliła się, że mówił o śmierci żony. Gdybyż umiała odwrócić jego myśli od najgorszego... Zastanowiła się przez moment. - Poznałam twoją córeczkę wczoraj wieczorem. Jest wspaniała. Rafael opanował się i odetchnął głęboko. - Wciąż o tobie mówi. Kiedy tylko Lianor weszła do niej, Apolonia zaczęła mnie błagać, żebym poszedł po ciebie. Mallory spuściła głowę. - Czy lekarz zgodzi się na odwiedziny?

s u

- Na twoje tak, bo uratowałaś jej życie. Mówi, że twoja wizyta

o l a d n

może pomóc małej. Jestem tego samego zdania.

ROZDZIAŁ TRZECI

a c

Mallory poczuła, że przyspieszając kroku, Rafael obejmuje ją lekko w talii. Był to zapewne bezwiedny odruch, lecz przeniknęło ją ciepło.

s

Skręcili w prawo, prędko minęli dyżurkę i za moment oboje znaleźli się przy Apolonii, której wciąż jeszcze podawano kroplówkę. Dziewczynka uśmiechnęła się.

- Wyglądasz świetnie. - Mallory podeszła do łóżka. - Jak się czujesz? - Dobrze. Chcę do domu. - Nie dziwię się. Ale musisz jeszcze troszeczkę wytrzymać. - Dziękuję, że mnie uratowałaś. - Apolonii zwilgotniały oczy i z kącików popłynęły łezki. - Próbowałam dopłynąć do ciebie, ale się zmęczyłam i... pona

- Wiem, kochana, wiem. - Mallory, poruszona do łez, pochyliła się i pocałowała ją w policzek. - Nie myśl już o tym. - Popływamy jeszcze razem? Kto powiedział, że dzieci nigdy nie rezygnują z marzeń, wiedział, co mówi. Tak czy owak, nie zapowiadało się na to, by kiedykolwiek miały okazję do wspólnej zabawy w wodzie. Wyjeżdżała jutro, ale Apolonii nie nale- żało teraz mówić nic, co mogłoby spowolnić powrót do zdrowia. - To zależy od twego taty. Najpierw musisz odzyskać siły. Dziewczynka spojrzała na ojca.

s u

- Pozwolisz mi popływać z Mallory, kiedy wrócę do zdrowia?

o l a d n

- Naturalnie. Ufam jej jak nikomu innemu - odpowiedział spontanicznie.

- Dziękuję, tatku. Tylko nie mów Marii, co mi się przydarzyło. Jeszcze by się popłakała.

Rafael odgarnął włosy z czoła córeczki.

a c

- Masz rację, maleńka. Maria nie powinna się teraz niczym martwić.

s

Na jego twarzy malowała się taka rozpacz, że Mallory odwróciła wzrok. Sytuacja wyraźnie go przerastała. Córka w jednym szpitalu, ukochana piastunka w drugim... Chciało się jej płakać. Gdyby nie dopłynęła w porę do Apolonii... - Co ci jest? - Rafael popatrzył na nią nad łóżkiem córki. Spojrzała mu w oczy. Wyrażały prawdziwy niepokój. - Nic, nic. To tylko zmęczenie. - Dotknęła rączki Apolonii. - Pośpij teraz, kochana. Porozmawiamy później. - Nie idź! - pisnęła dziewczynka. Mallory ścisnęło się serce.

pona

Spojrzała na Lianor, prosząc ją wzrokiem o pomoc. - Mallory ma rację - powiedziała Lianor. - Pan doktor mówi, że powinnaś jak najwięcej spać. Potrzebny ci spokój. Będziemy w pobliżu. - Nie! - Apolonia zaczęła płakać. - Zostańcie przy mnie. Tato, niech Mallory nie wychodzi, nie pozwól jej!- Cicho, maleńka, cicho. Mallory nigdzie nie pójdzie - oznajmił tonem, w którym zabrzmiała stalowa nuta. Trochę speszona Mallory usiadła posłusznie na krzesełku. Lianor przystawiła sobie drugie. Rafael przykucnął przy córce. Gładził ją i mruczał czułości. Co pewien czas do pokoju wchodziła pielęgniarka.

s u

Mierzyła Apolonii ciśnienie, obserwowała ją i wpisywała dane do

o l a d n

komputera. Potem zjawiał się lekarz dyżurny i badał dziewczynkę. Za każdym razem Mallory wstrzymywała oddech. Oby tylko nie powiedział, że dzieje się coś złego.

Apolonia zapadała w drzemkę i budziła się. Wypytywała wtedy Mallory, w co bawią się dzieci w Ameryce. Lianor, korzystając ze

a c

sposobności, wymknęła się, by przynieść bratu posiłek. Zjadł tylko część,

s

i to niechętnie. Nic dziwnego. Życie jego córki wciąż było zagrożone. Około szóstej wieczorem dołączył do nich ojciec Vio- lente. Ucałował Apolonię i przez chwilę rozmawiał z Rafaelem po portugalsku. Potem podszedł do Lianor i kiedy przedstawiła go Mallory, przeszedł na angielski. Przyznał, że wczorajszego wieczoru, gdy odbierał z hotelu córkę, wziął Mallory za Lianor. - W Los Angeles też nas czasem mylono - odparła z uśmiechem. Miło mi było poznać pana córeczkę. Przeurocze dziecko. - Mówmy sobie po imieniu, dobrze? Ja jestem Luis. A Violente... Ogromnie jej zaimponowałaś. Mam nadzieję, że przyjechałaś do

pona

Portugalii na dłużej. - Chętnie spędziłabym wakacje w waszym kraju, ale niestety, muszę zaraz wracać. Luis Camoes uśmiechnął się.- Już słyszę, co by na to powiedziały nasze dziewczynki. O twoim bohaterskim czynie mówi cała okolica. W każdym razie w imieniu własnym i żony zapraszam was wszystkich na kolację, kiedy tylko Apolonia wydobrzeje. Carolina przyjechałaby tutaj ze mną, ale naszemu małemu wyrzynają się ząbki i okropnie marudzi. - Biedaczek - rozczuliła się Mallory. - Z największą przyjemnością

s u

skorzystałabym z zaproszenia, ale nie wiem, czy będę jeszcze w Portugalii.

o l a d n

- Podtrzymuję zaproszenie. A zatem, do zobaczenia. Rafael wyszedł odprowadzić przyjaciela i wrócił

w asyście salowych, które wniosły tace z kolacją dla wszystkich. Mallory nie mogła nic przełknąć. Była u kresu wytrzymałości

a c

nerwowej, gdy pojawił się lekarz. Porozmawiał z Rafaelem po

s

portugalsku i przeszedł na angielski.

- Mówiłem właśnie panu d'Afonso, że nasza mała pacjentka szybko wraca do zdrowia.

Osłuchał jej serce i płuca. - Nie chcę już tu być - poskarżyła się Apolonia. - To się dobrze składa, bo zamierzam wypisać cię ze szpitala. - Chwała Bogu - wyszeptał Rafael, a Lianor ścisnęła Mallory za rękę. - Po powrocie do domu musisz podporządkować się moim zaleceniom. - Lekarz zrobił srogą minę. - Kładziesz się od razu do

pona

łóżeczka i wstajesz dopiero jutro rano. Zrozumiano? - A kiedy będę mogła popływać? Lekarz roześmiał się.Najwcześniej za trzy dni. - Ale... to za długo... - Apolonia znów zaczęła marudzić. - Mallory wyjeżdża jutro. Mallory spuściła głowę. Okropność! Dzieciak znów zdenerwował się przez nią. Co robić? - Zmieniła plany - stanowczo zapewnił ją ojciec. - Czy... czy to prawda? - spytała Apolonia.

s u

- Tak - odpowiedziała Mallory. Nie miała serca odmówić córeczce

o l a d n

Rafaela, chociaż on sam ją drażnił. Już po raz drugi podczas zaledwie kilku godzin podejmował za nią decyzję. Zaczynała rozumieć, dlaczego Lianor ma tak wielką potrzebę uniezależnienia się od brata. Nie była to jednak pora na dyskusje i spory. Liczyła się tylko Apolonia. Postanowiła zatelefonować do Liz, wyjaśnić, co się stało i poprosić

a c

o kilka wolnych dni. Liz od dawna namawiała ją, żeby wzięła urlop,

s

nawet sześciotygodniowy. Wracała do tego tematu parokrotnie, aż w końcu Mallory przyznała, że woli zajmować się tym, co lubi, niż wyjeżdżać na samotne wakacje. I oto teraz miała prawdziwy powód, żeby pozostać w Portugalii nieco dłużej. Pielęgniarka odłączyła kroplówkę i wyszła. Rafael rozmawiał z lekarzem gdzieś poza pokojem, a Lianor powiedziała, że podprowadzi samochód pod samo wejście. Zostały z Apolonią same. Mallory wyjęła z torby szczotkę, rozczesała dziewczynce włosy i zaplotła w warkocz, który upięła z tyłu głowy. - Ale fajnie - skomentowała uradowana mała, dotykając fryzury. -

pona

Maria nie pozwoliłaby mi nigdy na takie uczesanie. - Dlaczego?- Mówiła, że gdyby Bóg chciał, żebym miała warkocz, to miałabym taką fryzurę w chwili przyjścia na świat. Mallory z trudem stłumiła śmiech. - No cóż, może jednak uzyskam rozgrzeszenie, bo jestem cudzoziemką. Sięgnęła do torby po rzeczy i pomogła Apolonii włożyć spodnie, bawełnianą bluzeczkę i sandałki. - To ciocia przygotowała ci to ubranie. Ma dobry gust. - Czy nie wyglądam za grubo?

o l a d n

To jakaś rodzinna obsesja, pomyślała Mallory. - Nie jesteś gruba, co ci przyszło do głowy?

s u

- Thomas mówi, że jestem. Inni chłopcy ze szkoły też. - Do oczu napłynęły jej łzy, więc Mallory przytuliła ją mocno.

- Ciocia Lianor twierdzi, że jesteś podobna do mamy, a ona była

a c

piękną kobietą. Przyjdzie dzień, w którym chłopcy dostrzegą twoją urodę.

s

Sama się o tym przekonasz.

- Chcę mieć taką figurę jak ty i ciocia - chlipnęła Apolonia. Mallory przytuliła ją mocniej. - Wchodzisz w wiek dojrzewania. Ja też byłam w tym wieku trochę pulchna. Jak większość dziewcząt i chłopców, uwierz mi. - Ty również? - Mała spojrzała jej prosto w oczy. - Owszem. Nacierpiałam się z powodu głupich żartów, ale w końcu zaczęłam rosnąć i chudnąć. - Jak to dobrze, że cię poznałam. - Apolonia uśmiechnęła się przez łzy. - Kocham cię.

pona

- Ja ciebie też - wyszeptała Mallory tuż przy jej skroni, uświadamiając sobie, że powiedziała szczerą prawdę. Wiedziała już, że Lianor miała problemy z nadwagą, teraz tym samym dręczyła się Apolonia. Jeśli nikt się tym nie zajmie, może stać się coś złego. - Jeśli jesteście gotowe, możemy jechać. Mallory uwolniła się z objęć dziewczynki i spojrzała na Rafaela. Kto wie, jak długo stał w progu z pielęgniarką, która przyprowadziła wózek, i co zdążył usłyszeć. - Podoba mi się twoje nowe uczesanie, córeczko.

s u

- Mnie też, ale nie możemy powiedzieć o tym Marii.

o l a d n

- Rozumiem. Pełna dyskrecja. A teraz jedziemy do domu. Przeniósł Apolonię na szpitalny wózek, który pielęgniarka wypchnęła na korytarz.

- Chodź! - Dziewczynka obejrzała się na Mallory. - Już, już. - Wzięła neseser, a Rafael przytrzymał jej drzwi.

a c

- Rozumiesz, mam nadzieję, że moja córka pokochała cię na całe życie.

s

- I ja ją pokochałam. Jest taka wspaniała, że chyba każdego człowieka owinęłaby sobie wokół palca. Rafael myślał podobnie, tyle że o kobiecie, która teraz szła obok niego. Przez dobrą chwilę przyglądał się z zapartym tchem scenie jej czułej rozmowy z Apolonią. Jeszcze niedawno nie przyszłoby mu do głowy, że będzie myślał z takim uznaniem o Mallory Ellis. Teraz miał wobec tej kobiety dług wdzięczności. Na parę miesięcy przed dzisiejszym dramatycznym wydarzeniem Mallory Ellis dokonała innego cudu. Podbiła serce jego siostry. Lianor od

pona

dawna z nikim nie była blisko. Nie miała przyjaciółek, wręcz stroniła od mężczyzn. Aż tu nagle taka wielka przyjaźń... Konsekwencje wtargnięcia Mallory Ellis w życie całej ich rodziny były niezwykle znaczące, ale w całym tym zawirowaniu emocjonalnym nie umiał ich jeszcze ocenić. Teraz myślał tylko o jednym - jak jego dziecko poradzi sobie z kolejnym szokiem, z utratą Marii. Tymczasem Lianor podjechała samochodem pod szpitalne drzwi. Wstawiła neseser do bagażnika i poprosiła Mallory, by usiadła z przodu. Rafael umościł się na tylnym siedzeniu, nie wypuszczając córeczki z

s u

objęć. Podziękował pielęgniarce, a ta zatrzasnęła za nim drzwi

o l a d n

samochodu i pomachała na pożegnanie. Całą drogę do domu Apolonia rozmawiała przez telefon komórkowy z Violente. Opowiadała o szpitalu i swoich przeżyciach, mówiła o miłości do Mallory i pragnieniu, żeby ta nigdy nie wyjeżdżała z Portugalii. Brzmiało to tak szczerze, tak przejmująco, że Rafael był do głębi poruszony. Musiał oszczędzić swemu

a c

dziecku kolejnych psychicznych wstrząsów, zwłaszcza że odejście Marii

s

było już kwestią dni.

- Przyjdziesz do mojego pokoju? Mallory, proszę - powiedziała Apolonia, gdy tylko wysiedli z samochodu. - Nie teraz - zaoponował kategorycznie. - Uratowała cię, dużo przeżyła i też musi odpocząć. Lianor poparła brata. - Tatuś ma rację. Wszyscy musimy się porządnie wyspać. - Wyjęła neseser z bagażnika. - A rano zjemy razem śniadanie - obiecała Mallory. Mrugnęła i pocałowała Apolonię w policzek. - O której się spotkamy?- Będziemy

pona

czekać o ósmej - odpowiedział za córkę Rafael. - Przyślę po ciebie Ninę, pokaże ci, gdzie jadamy. Dobranoc, Mallory. - Dobranoc - odpowiedziała cicho. Targany sprzecznymi uczuciami - wdzięcznością i niechęcią do tej niezwykłej kobiety - wziął córkę na ręce i ruszył w kierunku prywatnego wejścia do pałacu. Lianor podążyła za nim. - Dziękuję! - zawołała Apolonia. - Dziękuję, że mnie uratowałaś! Mallory była już przy głównym wejściu. Odwróciła się i pomachała. Wiatr znad oceanu rozwiał jej długie, ciemnobrązowe włosy. Bluzka i

s u

spódnica przylgnęły do ciała. Rafael nie był w stanie oderwać od niej

o l a d n

oczu. Nie potrafił stłumić podniecenia i miał sobie to za złe.

- Musimy porozmawiać - powiedział do siostry, gdy Apolonia po posiłku pozwoliła się wreszcie położyć do łóżka i usnęła. - Chodźmy do mnie. - Przeszli łączącymi sypialnie drzwiami. Na wypadek, gdyby mała zawołała go w nocy, pozostawił je uchylone.

a c

- Moim zdaniem - zaczęła Lianor - twoja córeczka jest teraz zbyt

s

rozedrgana emocjonalnie, żebyśmy mogli pomówić z nią otwarcie na temat Marii. Ktoś musi przejąć stałą opiekę nad Apolonią, najlepiej już od jutra; Dzięki temu później łatwiej jej będzie pogodzić się z prawdą. - Wiedziałem, że mogę na ciebie Uczyć. - Rafael uściskał siostrę. Jutro powiesz Mallory, że rezygnujesz. Przed wyjazdem zdąży jeszcze przeprowadzić rozmowy z personelem waszego sklepu i wybrać kogoś, kto mógłby objąć twoje stanowisko.- Źle mnie zrozumiałeś, braciszku. Lianor wywinęła się z jego objęć. - Nie miałam na myśli siebie. - Co ty mówisz?! - Pokręcił załamany głową. - Zrozum, mam swój zawód, tak jak ty. Coś, co kocham. I nie

pona

zamierzam z tego rezygnować. Myślałam o Joanie. Rozwiodła się i wróciła z Hiszpanii. Musi ułożyć sobie życie na nowo, poza tym lubi Apolonię, na szczęście ze wzajemnością. Uważam, że to znakomite rozwiązanie. Rafael z trudem zapanował nad sobą. - Lubić kogoś to nie to samo co kochać - powiedział niechętnie. Poza tym kobieta po rozwodzie ma aż nadto własnych problemów, z którymi musi się uporać. - Rafael, na miłość boską. O co ci właściwie chodzi?

s u

- Widziałem w życiu parę rozwodów i wierz mi, wiem, co mówię. Apolonii potrzebny jest...

o l a d n

- Chodzący ideał? Tak uważasz? No to coś ci powiem - nikogo takiego nie ma. Myślisz, że Maria jest niezastąpiona i pewnie masz rację. Jednak Joana świetnie nadaje się na opiekunkę. Jest ciepła i serdeczna, pochodzi z bardzo dobrej rodziny, no i... Apolonia zna ją od urodzenia. Po

a c

śmierci Marii będzie się miała na kim oprzeć. To bardzo ważne,

s

zwłaszcza że wchodzi w wiek dojrzewania. Ktoś młodszy od Marii lepiej się z nią dogada.

- Nie, Lianor, to bez sensu. Joana nigdy nie poświęci się małej bez reszty. Nieudane małżeństwo zatruwa życie na zawsze. Nie życzę sobie, żeby Apolonia uczestniczyła w jakikolwiek sposób w cudzym koszmarze. Co więcej, nie chcę, by ktoś z zewnątrz wtrącał się w nasze sprawy. Maria nie jest z nami spokrewniona, ale była tu tyle lat... - Skoro tak to widzisz - Lianor podniosła głos – to znajdź sobie wreszcie żonę. Pora, żebyś uregulował pewne sprawy. Dobranoc. Wyszła rozgniewana i pomyślał, że powinien ją jeszcze zawołać, ale nie

pona

chciał obudzić Apolonii. Nie zamierzał kapitulować. Sądziła pewnie, że ostatnie słowo należy do niej, lecz Maria jeszcze żyła. Postanowił zabrać Lianor jutro do szpitala. Czuł, że długo nie zaśnie, więc wyszedł na balkon. Spojrzał na ocean i zacisnął powieki. Dzisiejszego dnia mógł stracić Apolonię. Stanęła mu przed oczyma kredowobiała twarz córki i scena udzielania pierwszej pomocy przez Mallory. Czy wspomnienie tych chwil miało mu towarzyszyć do końca życia? Czy zawsze, tak jak teraz, będzie o tym myślał z panicznym lękiem? Raptem górę wzięły inne obrazy. Chwila,

s u

gdy usłyszał przywołujący go głos córki i gdy uświadomił sobie, że to

o l a d n

Mallory jest tym aniołem, który ocalił jego dziecko przed niechybną śmiercią. Boże! Dzięki ci, że nam ją tu zesłałeś. - Tatku... Odwrócił się zaskoczony.

- Kochanie moje... Nie możesz spać? Podeszła do niego cicho i

a c

spojrzała mu w oczy.

s

- Kiedy umrze Maria? - Skąd wiesz...

- Słyszałam, jak rozmawialiście z ciocią. Położył ręce na ramionkach córki. - Miałem ci opowiedzieć o wszystkim rano przy śniadaniu. Przykro mi, że poznałaś prawdę w taki sposób... Lekarze nie dają jej nadziei na przeżycie. - Czy mogłabym odwiedzić ją w szpitalu? - Apolonia walczyła ze łzami.- Naturalnie. Jak tylko wydobrzejesz, za parę dni. - Przytulił ją do siebie.

pona

- Słyszałam kilka razy, jak Maria mówiła, że śmierć byłaby lepsza niż ten straszny ból. Więc może lepiej, żeby umarła. Nie będzie wtedy cierpieć, bo pójdzie do nieba. Rafael nie krył łez. - Też tak myślę. Znajdzie wreszcie wytchnienie, uwolni się od bólu i cierpienia. - To dobrze. - Moja ty dzielna córeczko - wyszeptał drżącym głosem, odprowadził ją do łóżka i otulił kołdrą. - Tatku...

o l a d n

s u

- Słucham, skarbie. - Przysiadł obok niej i odgarnął jej włosy z czoła.

- Cieszę się, że nie oddasz mnie pod opiekę Joany. - Jest tylko jedna osoba, którą byś zaakceptowała. Ciocia Lianor, prawda?

a c

Dziewczynka poważnie pokręciła głową.

s

- Nie, to nieprawda.

- Rozumiem. - Rafael był kompletnie zaskoczony. - Uważasz, że jesteś już duża i dasz sobie radę sama, gdy wyjeżdżam do pracy. Ale widzisz, Ines ma już swoje lata i nie poradzi sobie bez pomocy, a nie możemy zdać się na mamę Violente. Ciocia bardzo cię kocha. - Wiem, ale nie lubi pałacu. Zaszokowała go całkowicie. - Tak ci powiedziała? - Owszem, i to już dawno temu. Powiedziała, że tutaj ścigają ją złe wspomnienia. Dlaczego? Westchnął ciężko.- Zakochała się w kimś, kto u nas pracował.

pona

Niestety, nieszczęśliwie. Załamała się. - Nie chciał się nad tym rozwodzić. - Ale w ubiegłym tygodniu, kiedy zaprosiła mnie i Violente do swojego mieszkania w Lizbonie, powiedziała, że jest bardzo szczęśliwa. Szczęśliwsza niż tutaj. Rafael poderwał się z łóżka. - Jeśli pozna odpowiedniego mężczyznę, na pewno z radością wróci do domu. Kocha cię przecież jak rodzoną córkę. - Wiem. Ale póki to się nie zdarzy, mogłaby się mną opiekować Mallory. Nie uważasz?

o l a d n

s u

- Córeczko... - Nie wiedział już, czy śmiać się, czy płakać. Mallory jest wiceprzewodniczącą zarządu firmy w Ameryce. Ma mnóstwo obowiązków. - Mogłaby zrezygnować. - Nie.

a c

- Dlaczego?

s

- Bo jest osobą wybitnie utalentowaną. Pewnego dnia zostanie pewnie szefową całego koncernu, a to oznacza ostateczne zaślubiny z pracą.

- Nie można poślubić pracy. Mówisz głupstwa, tato. Potarł ręką twarz. - Chodzi o to, że panna Ellis kocha swoją pracę tak, jak ja moją. - Kochasz pracę bardziej niż mnie? - Ależ skąd! - Znów przysiadł na łóżku i obsypał pocałunkami twarz córki. - Kocham cię tak bardzo, że nie umiałbym bez ciebie żyć. Dziś, gdy mogłem cię stracić... - Nie był w stanie dokończyć zdania.- Ja

pona

też cię kocham, tato. Chcesz wiedzieć, co mi powiedziała Mallory? - Co? - Prawie bał się zapytać. - Kiedy złapała mnie w wodzie, powtarzała, że kochasz mnie nad życie i jeśli zrobię, co mi każe, odda ci mnie całą i zdrową. Miałam tylko zachowywać się spokojnie, nic więcej... Była taka odważna, dobra i w ogóle jest fajna. Violente też tak uważa. Tatku, ja ją kocham. Przecież wiem, pomyślał. - Rozumiem. - Kiwnął głową. - Ocaliła ci życie, a to jest coś, o czym nigdy się nie zapomina. Ale, widzisz... Mallory nie jest typem

s u

kobiety, dla której najważniejsze jest macierzyństwo. Pragniesz czegoś niemożliwego.

o l a d n

- Wciąż jesteś na nią zły? - Zły?

- Tak. Pamiętam, jak się złościłeś, kiedy ciocia została kierowniczką tego amerykańskiego sklepu. Rafael westchnął ciężko.

a c

- Nie jestem zły na Mallory. Zrobiła dziś dla nas tyle dobrego.

s

Miałbym się na nią gniewać? Wykluczone! Apolonii kleiły się oczy.

- Dobranoc, tato. - Odwróciła się na bok. - Jestem taka szczęśliwa.

ROZDZIAŁ CZWARTY Słysząc pukanie do drzwi, Mallory zerknęła na zegarek. Kwadrans po siódmej. Pokojówka nie niepokoiłaby jej tak wcześnie. - Liz - rzuciła do słuchawki. - Ktoś idzie, więc muszę kończyć. Dziękuję za wyrozumiałość. Zarezerwuję lot do Los Angeles na piątek. pona

Zadzwonię jeszcze. Pa. Zarzuciła prędko szlafrok, bo po porannym prysznicu była tylko w bieliźnie, i podbiegła do drzwi. - Proszę... Apolonia? Dziewczynka miała na sobie dżinsy i żółty sweterek. Chyba dobrze przespała noc, bo wróciły jej kolorki. Nikt by się nie domyślił, że jeszcze wczoraj jej życie wisiało na włosku. - Ślicznie wyglądasz. - Ty też. Chciałabym mieć taki szlafroczek.

s u

Powłóczystego białego szlafroczka, wykończonego koronką u dołu i

o l a d n

przy mankietach, nie powstydziłaby się żadna panna młoda. Parę lat temu dostała go w prezencie od matki, ale skorzystała z niego dopiero dziś. - Dziękuję. - Mallory uściskała dziewczynkę. - Jesteś kochana. Czujesz się już chyba dużo lepiej niż wczoraj?

Apolonia kiwnęła głową.- Chciałabym porozmawiać z tobą przed

a c

śniadaniem. Czy mogę?

s

- Oczywiście. Wejdź do pokoju. Miałam się właśnie ubrać. Poczekaj chwilkę. - Włożyła prędko dżinsy i bluzeczkę z krótkim rękawem. - No, już. Jestem gotowa. Chodźmy na balkon. Przez parę minut patrzyły na unoszące się znad oceanu mgły. Mallory czuła, że dziewczynce marzy się kąpiel. - Wiesz co - zaproponowała - a może byśmy tak zeszły na plażę? Wyciągniemy się na leżakach jak te panie, które przyjeżdżają do was na wczasy. Czuję się dziś, jakbym była królową, jakbym zawsze mieszkała w pałacu i nie miała nic do roboty, jak tylko wylegiwać się i marzyć. Chwilę później były już na dole.

pona

- Czy marzyłaś, kiedy byłaś w moim wieku? - spytała Apolonia. - O, tak. Ciągle. - A najbardziej o czym? Mallory uśmiechnęła się. Znała i lubiła dzieci przyjaciół matki, ale żadne z nich nie było tak zajmujące i inteligentne, jak córeczka Rafaela. Opowiedziała jej swoją ukochaną bajkę o Amazonkach z Rajskiej Wyspy, przyznając, że chciała być takie jak one. - Są piękne? - Bardzo piękne. Wyślę ci z Kalifornii tę książeczkę. Znasz

s u

angielski tak dobrze, że chyba zrozumiesz wszystko bez pomocy taty...

o l a d n

Hej, kochanie, słuchasz mnie? - spytała, gdyż Apolonia nie odezwała się, a tylko patrzyła na nią badawczo. - Coś nie tak?

Dziewczynka przygryzła wargę.- Fajnie by było mieć tę książkę, ale... Słuchaj, nie wyjeżdżaj. Maria umrze. Nie mogłabyś zostać moją opiekunką?

a c

Mallory była tak zszokowana, że aż poderwała się z leżaka. Przede

s

wszystkim, nie miała pojęcia, że Apolonii powiedziano już o krytycznym stanie Marii.

- Ciocię Lianor - ciągnęła dziewczynka - spotkało w pałacu nieszczęście. Złamała sobie serce, tak mi powiedział tatuś. Dlatego przeniosła się do Lizbony. Teraz chce, żeby zajęła się mną jej przyjaciółka Joana, ale Joana wcale mnie tak nie lubi, jak myśli ciocia. A tato powiedział, że w ogóle nie godzi się na jej opiekę, bo niedawno się rozwiodła i ma swoje problemy. Wczoraj wieczorem tato i ciocia okropnie się pokłócili. Ciocia tak się zdenerwowała, że powiedziała mu, żeby znalazł sobie żonę. Ale ja się tego boję, bo mógłby wybrać osobę,

pona

która by mnie nie lubiła. No więc... - Apolonii zadrżał głos - pomyślałam, że mogłabyś zostać tutaj i pracować przez telefon i korzystając z komputera, tak jak to robi tato. Mamy tyle pokojów! Nie przeszkadzałabym ci w pracy, a w wolnym czasie mogłybyśmy razem pływać, jeździć samochodem i zwiedzać Portugalię. Teraz są wakacje, ale jak pójdę do szkoły, miałabyś na pracę całe dnie. Przychodziłabym do domu i odrabiałabym lekcje. Gdybyś musiała wyjechać w podróż służbową w tym samym czasie co tato, opiekowałaby się mną Ines. Z każdym słowem Apolonii Mallory mocniej ściskało się serce. Co

s u

miała powiedzieć tej wrażliwej dziewczynce, osamotnionej i zagubionej

o l a d n

bez Marii? W życiu Lianor musiało zdarzyć się coś niezwykle bolesnego, skoro teraz nie chciała wziąć na swoje barki domowych obowiązków. Wyraźnie odcinała się od rodziny i nie tylko Rafael, jak dotąd mogła sądzić, był za to odpowiedzialny. To zmieniało sytuację, w jakiej znalazła się Apolonia. Bez pomocy siostry Rafael miał prawo czuć się załamany i

a c

osaczony, zwłaszcza że nie myślał o powtórnym ożenku. Nikt nie żeni się

s

tylko po to, by zapewnić dziecku opiekę. Mallory nie wyobrażała sobie gorszego scenariusza.

- Tatuś już się na ciebie nie gniewa - zapewniła Apolonia - A czy wie - zapytała roztrzęsiona - o co miałaś zamiar mnie poprosić? - Nie. Powiedziałam mu, że chciałabym, żebyś została i zaopiekowała się mną, ale stwierdził, że to niemożliwe, bo jesteś poślubiona pracy i pewnego dnia będziesz właścicielką własnego koncertu. - Koncernu?

pona

- Tak. Powiedział też, że nie jesteś typem kobiety, dla której ważne jest macierzyństwo i nic tego nie zmieni. Czy to prawda? Nie chciałabyś kiedyś mieć dziecka? - Przepraszam - przerwała im pokojówka, która pojawiła się na plaży. - Apolonia! Wszyscy cię szukają. Tatuś się niepokoi. Mallory przestraszyła się na dobre. - Już, już - zawołała. - Idziemy na śniadanie. Proszę powiedzieć panu d'Afonso, żeby się nie niepokoił. - Pokażę ci drogę do jadalni - powiedziała Apolonia, kierując się do

s u

głównych schodów. Na ich szczycie spojrzała na Mallory smutnym, spłoszonym wzrokiem.

o l a d n

- Tato będzie zły, jeśli się dowie, o co cię prosiłam. Przewidział, że nie zechcesz zająć się mną. Proszę, nie mów mu o niczym. - Apolonia, poczekaj... - zawołała za nią, ale zawstydzona dziewczynka pobiegła jak strzała.

a c

Poruszona do głębi tym, że przysporzyła jej cierpienia, Mallory nie

s

była w stanie myśleć ani o jedzeniu, ani w ogóle o niczym innym poza Apolonią. Dziewczynka pragnęła jej bliskości i opieki. D'Afonso przekreślił z góry te marzenia. Uznał Mallory za osobę pozbawioną uczuć macierzyńskich, oschłą karierowiczkę. Wcześniej takie opinie budziły w niej tylko śmiech i politowanie, ale teraz wcale jej to nie bawiło. Co mógł o niej wiedzieć jakiś tam Jack Hendley czy Rafael d'Afonso? Kochała rodzinę, a instynkt macierzyński wcale nie był jej obcy. To prawda, należała do kobiet, które lubiły brać sprawy we własne ręce, ale wiedziała dobrze, że są sprawy o wiele ważniejsze od kariery zawodowej. Po prostu nie spotkała nikogo, z kim chciałaby spędzić resztę życia.

pona

Dlaczego Rafael pozwalał sobie na wygłaszanie tak kategorycznych opinii na jej temat, zwłaszcza przy Apolonii?! Polubiła jego córeczkę od pierwszego wejrzenia. Błagała Boga, by zachował ją przy życiu. Modliła się o nią jak o rodzone dziecko. Pełna goryczy, weszła do foyer i zastygła bez ruchu. Rafael wyłonił się właśnie zza frontowych drzwi. W pośpiechu prawie zderzył się z Apolonią. Objął ją i przez chwilę coś jej tłumaczył. Wybuchnęła płaczem i przywarła do niego. Mallory nie miała wątpliwości. Maria nie żyje, pomyślała. Po chwili potwierdziła to Lianor.

s u

- Maria umarła dwadzieścia minut temu – szepnęła załamana. - Nie

o l a d n

myśleliśmy, że stanie się to tak prędko. Musimy zaraz pojechać z Rafaelem do Lizbony i zająć się wszystkim. Weźmiemy Apolonię, ale musi najpierw coś zjeść.

- Uważam, że nie powinna widzieć Marii przed pogrzebem. - Masz rację, ale Rafael boi się zostawić ją w domu. Jest jeszcze

a c

słabiutka.

s

- Zostanę z nią. Jedźcie. Lianor pokręciła głową. - On się na to nie zgodzi. Przyleciałaś do mnie z krótką przyjacielską wizytą, a przeżyłaś już tyle przykrych momentów. Teraz pewnie żałujesz, że wybrałaś się w tę podróż, prawda? - Nieprawda. Porozmawiam z twoim bratem. - Pobiegła za Rafaelem i Apolonią. Zdążyli już wyjść i znalazła ich w prywatnej części pałacu. Rafael najwyraźniej się jej nie spodziewał. - Słucham, o co chodzi? - powiedział głosem wypranym z emocji. - Przykro mi z powodu śmierci Marii. Lianor mówi, że macie masę spraw do załatwienia. Chętnie zaopiekuję się Apolonią. Pozwolisz?

pona

Spłakana twarz dziewczynki rozjaśniła się. - Tato, proszę. Zgódź się. Mallory czuła, że Rafael bije się z myślami. Chciał jak najlepiej dla córeczki, ale wolałby nie korzystać z pomocy osoby, której absolutnie nie widział w roli opiekunki jego dziecka. - Tato...- Będzie przy mnie bezpieczna, przysięgam. Dokończymy rozmowę, którą prowadziłyśmy na plaży, a potem Apolonia trochę poleży. Musi dużo wypoczywać, takie były zalecenia lekarza przypomniała.

s u

- Przecież wiem - warknął i odetchnął głęboko. - No dobrze. Jeśli

o l a d n

nie będzie to dla ciebie zbyt kłopotliwe, byłbym bardzo wdzięczny. - Ależ... Cała przyjemność po mojej stronie. - Wzięła Apolonię za rękę i poczuła jej mocny uścisk.

- Postaramy się wrócić jak najszybciej.

- Nie martwcie się o nas. Wszystko będzie jak należy.

a c

- W takim razie chodźmy już. Nasza jadalnia jest tam. -

s

Dziewczynka pociągnęła ją w stronę oddalonych drzwi. Przez cały czas Mallory czuła na plecach niechętny wzrok Rafaela. - Zawsze tu jadacie? - zapytała, gdy zasiadły w końcu bankietowego stołu. Ogromna sala mogłaby pomieścić przynajmniej dwadzieścia osób. - Tak. - Apolonia napiła się soku. - Podoba ci się tutaj? Mallory posmarowała masłem ciepłą bułeczkę. - Bardzo, ale teraz już wiem, jak czułyby się w takim miejscu dwie małe myszki. - Śmieszne mówisz - zachichotała Apolonia, i obie zaczęły

pona

pałaszować salsiche. - Moje całe mieszkanko w Los Angeles ma chyba powierzchnię jednej czwartej tej sali. Jadam w malutkim pokoiku przy kuchni, takim na dwie osoby. - Chciałabym go zobaczyć - uśmiechnęła się dziewczynka.Pamiętasz, co tatuś mówił w szpitalu? Że kiedyś zabierze cię do Ameryki, więc... - To może od razu polecimy z tobą i pójdziemy do Disneylandu? Ciocia Lianor mówiła, że bardzo by mi się tam spodobało.

s u

- Wszyscy lubią Disneyland - przytaknęła Mallory. - Chciałabym

o l a d n

zobaczyć twojego tatę na Matterhornie. To taki diabelski młyn. - Można się przestraszyć? - Owszem.

- Tato nie boi się niczego.

Poza jednym - że mógłby cię stracić, pomyślała Mallory.

a c

- Myślę, że tobie najbardziej spodobałaby się szalona kolejka Pana Ropucha.

s

- Nie rozumiem. Co to jest ropuch? - Żaba.

- Aha, a dlaczego kolejka jest „szalona"? Mallory zrobiła minę i pokazała zwariowaną jazdę. Apolonia wybuchnęła śmiechem. - Znasz bajkę "O czym szumią wierzby"? - Nie, opowiedz. - Masz w swoim pokoju komputer? - Nie, ale jest w gabinecie tatusia. Czasami włączam sobie gry.

pona

Mallory miała nadzieję, że Rafael nie pogniewa się, jeśli skorzystają z jego sprzętu. - W takim razie, jeśli skończyłaś już śniadanie, chodźmy. Spróbuję ściągnąć ci tę bajkę z Internetu. Może znajdziemy też zdjęcie Pana Ropucha. Przeszły korytarzem i weszły do gabinetu. Ku zaskoczeniu Mallory okazał się mniejszy i urządzony nowocześniej niż reszta pałacowych wnętrz. Przy komputerze, w rogu biurka stało duże zdjęcie pięknej, kruczowłosej kobiety - najpewniej żony Rafaela, a obok mniejsza fotografia Apolonii.

o l a d n

- Tato zostawił komputer włączony. - W porządku. No, to popatrzmy.

s u

Mallory wpisała do przeglądarki tytuł bajki. Na ekranie pojawiło się kilkanaście możliwych linków. Kliknęła ten, przy którym znajdowały się obrazki.

a c

- O, patrz: Pan Ropuch wkłada płaszcz. - Apolonia oglądała z

s

przejęciem ilustracje, a Mallory prawie recytowała z pamięci: - „Podłożyli więcej węgla i pociąg wjechał do tunelu. Maszyna pędziła, ryczała i dudniła, aż na koniec wyskoczyła z ciemności. Powietrze było rześkie, świecił księżyc. Po obu stronach torów ukazały się mroczne lasy. Maszynista zamknął dopływ pary i nacisnął na hamulce. Pan Ropuch zszedł na schodek, a kiedy pociąg zwolnił, usłyszał wołanie maszynisty: «Teraz! Skacz!». Apolonia spojrzała na Mallory. - Fantastyczne. Ale jazda! Nie mogę się już doczekać Disneylandu. A jak myślisz? Czy w komputerze można by też zobaczyć te twoje

pona

Amazonki? - Na pewno. Kliknęła parę razy i na ekranie ukazały się bohaterki słynnego komiksu. - Co ta pani niesie? - Lasso, taką złotą linę. Kiedy się na nie kogoś pochwyci, ten ktoś musi mówić prawdę. Wspaniałe, co? - Mallory uśmiechnęła się do własnych wspomnień.- O, patrz, ta z niebieskimi oczami wygląda jak ty. - Nie sięgam jej do pięt... Chcesz zobaczyć mojego ulubionego hollywoodzkiego aktora? - Tak. Genialna zabawa.

o l a d n

s u

- Fakt. - Mallory dawno już tak się nie bawiła. - Okay! - Wystukała parę słów i kliknęła. - Proszę. Oto on... mężczyzna moich marzeń. Pojawiły się zdjęcia Larry'ego „Bustera" Crabbe'a, olimpijskiego pływaka, który grał w pierwszych odcinkach serialu "Flash Gordon". -

a c

Flash - przeczytała na głos Apolonia. - Co to znaczy po angielsku?

s

- Błysk. Widzisz ten błyszczący pas na jego kostiumie? Flash przybrał taki pseudonim, ponieważ był silny i szybki. Wrogowie nie mogli go złapać. To mój idol. Na samą myśl o nim mocniej bije mi serce. - Prawdziwy blondyn! - zachwyciła się Apolonia. - Nigdy nie widziałam mężczyzny o takich włosach. - W dodatku kręcą mu się. - Mallory zrobiła oko. - Och, poślubić by takiego! Czyste marzenie. - Teraz też o tym marzysz? Mallory roześmiała się. - Gdyby to było możliwe, wyszłabym za niego za mąż, i to natychmiast.

pona

- Żartujesz - Wcale nie. A ty... masz jakiś swój ulubiony film albo książkę? Apolonia kiwnęła głową. - No to wystukaj tytuł. Zobaczymy, co się pokaże. Po chwili na ekranie komputera pojawiła się długa lista tytułów książek w języku portugalskim, ale zdjęć nie było.- To ta. - Dziewczyna postukała w ekran. - „Rose, moja różowa siostra". - Ciekawy tytuł. Opowiesz mi tę historię, gdy pójdziemy do ciebie? Chętnie obejrzałabym twój pokój, pozwolisz mi?

s u

Niezależnie od tego, czy Apolonia czuła się zmęczona, czy nie,

o l a d n

Mallory uznała, że mała powinna się zdrzemnąć. Wyłączyła komputer i poszły schodami na górę. Przez całą drogę dziewczynka opowiadała swoją ulubioną bajkę.

Sypialnia była duża, ale urządzona nowocześnie i bardzo kobieco. Ściany kryła tapeta w drobniutkie niebiesko- - żółte kwiatuszki. Taki sam

a c

wzorek miały pokrycia dwóch szerokich łóżek.

s

- Miło tu u ciebie - powiedziała Mallory, rozglądając się po pokoju, pełnym regalików z zabawkami i grami i biureczkiem, nad którym wisiała półka z masą książek.

- Ubikacja i łazienka są tam - pokazała Apolonia. - A tymi drzwiami przechodzi się do sypialni taty. Mallory wyobraziła sobie nagle Rafaela w pościeli i zmieszała się. Zdjęła sandały, położyła się na nieposłanym łóżku i podparła głowę ręką. - Może położyłabyś się i opowiedziałabyś mi trochę o Marii... Co w niej najbardziej lubiłaś? Apolonia zdjęła tenisówki i przykryła się kołdrą. Mallory przyjęła to

pona

z prawdziwą ulgą. Po chwili dziewczynka zaczęła opowiadać, a miała do powiedzenia bardzo, bardzo dużo. Mallory nie przerywała, pozwoliła też małej wypłakać się. - Mówisz o Marii tyle cudownych rzeczy, że chyba powinnaś to wszystko spisać. Kiedyś wyjdziesz za mąż i będziesz miała dzieci. Zapytają na pewno o Marię, a wtedy przeczytasz im swoją książeczkę. Dziewczynka usiadła na łóżku. - Pomożesz mi ją zrobić? - Z miłą chęcią. Możemy zacząć jeszcze dziś po południu, po

s u

lunchu. Założę się, że masz masę zdjęć... Czy Maria miała jakiś swój ulubiony kwiat?

o l a d n

- Tatuś dał jej kiedyś na urodziny białe róże. Pamiętam, że się popłakała.

- W takim razie kupimy białe róże i położysz bukiet na jej grobie. Jedną mogłabyś zasuszyć na pamiątkę w swojej książce.

a c

Apolonia długo milczała.

s

- Kocham cię - szepnęła.

- Ja ciebie też, skarbie. - Czuła, że Apolonia chce coś jeszcze powiedzieć, ale się powstrzymała. Mallory domyśliła się od razu, w czym rzecz. Prawdę mówiąc, bezustannie sama o tym myślała. Po dłuższej chwili dziewczynka ułożyła się na brzuchu i usnęła. Mallory podniosła się cicho i podeszła do okna z widokiem na ocean. Ogarnął ją dziwny niepokój. Najchętniej wyszłaby na balkon. Co Rafael zamierzał zrobić ze swoją córeczką? Może należało wziąć Lianor na stronę i powiedzieć jej wprost, że dla dobra Apolonii powinna mimo wszystko zrezygnować z pracy w Lady Windemere? Może jej

pona

przyjaciółka powinna to usłyszeć od niej samej? Zdjęłoby to z niej ciężar poczucia winy, że się nie sprawdziła, zawiodła. Jeżeli jednak Lianor przeżyła w pałacu tak wielką tragedię, że nie umiała już tu żyć wśród wspomnień, byłaby to doprawdy niedźwiedzia przysługa. Zerknęła na zegarek i oczy przesłoniły jej łzy, tak że prawie nie widziała tarczy. Wczoraj o tej porze Apolonia wychodziła ze szpitala. Cudownym zrządzeniem losu była cała i zdrowa... Skrzypnęły drzwi i Mallory odwróciła się błyskawicznie i drgnęła. - Rafael... - szepnęła z biciem serca. - Coś nie tak? - odszepnął zaniepokojony.

o l a d n

s u

- Nie, nie... Myślałam o tym wszystkim, o Marii, o całej tej sytuacji. Apolonia śpi. - Od dawna?

- Już jakieś półtorej godziny.

- To znaczy, że zaraz się obudzi. Przejdźmy do mnie. Zostawię

a c

otwarte drzwi, a w ogóle chodźmy na balkon pooddychać.

s

Pod czystym, lazurowym niebem trwał kolejny piękny dzień. Z wody dobiegał czyjś rozradowany głos. Rafael posadził ją przy stoliczku pod parasolem, poszedł po krzesło dla siebie i usiadł naprzeciwko. Na pewno tylko przypadkiem dotknął jej ręki, lecz zelektryzowało ją to i zmieszało. - Pomyślałem, że dobrze będzie zjeść lunch tutaj. Moja siostra przebiera się. Zaraz przyjdzie. Zdążył nalać wino do kieliszków, gdy pojawiła się Lianor. Wyglądała na bardzo zmęczoną i zdenerwowaną. Uśmiechnęła się blado i usiadła bez słowa. Pewnie znów się pokłócili, pomyślała Mallory.

pona

- Skosztuj na początek krewetek - zaprosił, jakby nic się nie stało. Są marynowane w zalewie z limonki, powinny ci smakować.Rzeczywiście pyszne - stwierdziła entuzjastycznie. - Wystarczyłyby mi za cały lunch. - Szef kuchni poczułby się bardzo urażony. Na twoją cześć przyszykował dziś prawdziwą ucztę. Pewnie nie wiesz, ale dla jego smakołyków, a zwłaszcza dla calvado, ściągają tu goście z całej Europy. Prawda, siostrzyczko? - Prawda - mruknęła pod nosem i zwróciła się do Mallory: -

s u

Calvado to specjalność Felipe'a. Kiełbasa, kapusta, kartofle i sos z oliwek.

o l a d n

Faktycznie, przyrządza to tak, że palce lizać. Mallory podniosła zmieszany wzrok.

- I to wszystko z mojego powodu? Nie musiał się aż tak trudzić. - Ale chciał. Bardzo się lubią z Apolonią. Po tym, co dla niej zrobiłaś, masz u swoich stóp cały nasz personel.

a c

Calvado było świetne, podobnie jak sery i pachnąca ziołami paella z boczkiem.

s

- Jeszcze parę takich obiadków i nie będę w stanie się poruszać zażartowała.

Rafael zmierzył ją spojrzeniem. - Pozwolę sobie stwierdzić, że nie masz powodów do obaw. Przy tak intensywnym trybie życia, jakiego wymaga twój zawód, na pewno nie grozi ci zasiedzenie. Stwierdzeniem tym dosłownie wbił ją w ziemię. W białych rękawiczkach, oczywiście.

pona

ROZDZIAŁ PIĄTY - Mallory! - Z pokoju dobiegł niecierpliwy młodziutki głos, przełamując lodowate starcie dorosłych. - Jestem tutaj, kochana. - Mallory podniosła się, lecz Rafael

s u

przytrzymał ją stanowczo: - Ty już zrobiłaś dość. Pójdę do niej. - Na pewno domyślasz się - powiedziała Lianor, kiedy tylko zniknął

o l a d n

w mieszkaniu - że jesteśmy skłóceni.

- Nie moja rzecz... - Mallory spuściła głowę. - Macie sytuację nie do pozazdroszczenia.

- Nie byłoby sprawy, gdybym zrezygnowała z pracy, wróciła do

a c

domu i zaopiekowała się małą. - Lianor prawie się popłakała. - Ale ja tego nie zniosę, nie wytrzymam. Są sprawy, o których nie wiesz. Tak bolesne dla mnie, że...

s

- Mallory! - Apolonia wbiegła na balkon i uściskała ją z całych sił. Myślałam, że wyjechałaś. - No, co ty! Felipe przyszykował tę ucztę na moją cześć. Muszę spróbować wszystkiego po troszeczku, żeby się nie obraził. A ty co lubisz najbardziej? - Krewetki. - Ja też. Zostało jeszcze sporo. - Mallory postawiła przed nią talerzyk. - Tatusiu, kiedy będzie pogrzeb Marii?

pona

- Pojutrze.- W naszej kaplicy? - Tak, córeczko. Ciocia i ja uzgodniliśmy już wszystko z księdzem. Jedli w ciszy, którą przerwało dopiero wejście lokaja z tacą ciast. - Chyba nie zmieszczę już deseru - wymruczała Mallory. - Spróbuj przynajmniej barriga de freiras. Felipe dostał za nie nagrodę. - Nagrodę, mówisz. Hm, no to pokaż, które to... Apolonia wskazała wielkie puchate ciastka. - Jak brzmiałaby ich nazwa po angielsku? - Brzuch zakonnicy - wycedził Rafael.

o l a d n

s u

- Ble, ble. - Roześmiała się i jemu też drgnęły wargi.

- Tarta obok nazywa się heaven's lard, czyli niebiański smalczyk. - Co to znaczy lard? - spytała Apolonia, lecz Mallory nie mogła mówić ze śmiechu.

- Smalec - wyjaśnił Rafael.

a c

- Używam smalcu, gdy piekę szarlotkę. Dla mojego taty, bo bardzo ją lubi.

s

- To ty znasz się na kuchni? - Dziewczynka spojrzała na nią zaskoczona. - Sama sobie gotujesz? - Co drugą niedzielę zapraszam rodziców na kolację. W pozostałe jeżdżę do domu i pitrasimy razem z mamą. - A już myślałem, że jesteś dyspozycyjna na okrągło. Wyzłośliwiał się, czy rzeczywiście tak to sobie wyobrażał? - Nie tylko ja mam wolne w weekendy. Ustalamy to z szefami działu marketingu i sprzedaży. Ale do Nowego Jorku pojechałam tylko dlatego, że właścicielka firmy poprosiła mnie o udział w pewnym

pona

programie telewizyjnym. Zależało jej na promocji naszych kosmetyków. Miałam od razu wracać do Los Angeles, ale zamarzyło mi się odwiedzić Lianor. Prawdę mówiąc, nie miałam do niej żadnych spraw służbowych. - Tak się cieszę, że przyjechałaś! - zawołała Apolonia. - Ja też, skarbie. - Tatku? Wiesz, co zaplanowałyśmy? Mallory pomoże mi zrobić książkę o Marii. Tylko zjemy deser. Lianor ożywiła się. - Książkę? Nie rozumiem.

s u

Apolonia natychmiast wyjaśniła, w czym rzecz.

o l a d n

- I pewnego dnia będę mogła przeczytać ją swojemu dziecku. Żeby wiedziało, jaka była Maria.

Zapanowała cisza. Lianor otarła łzy. Mallory nie musiała patrzeć na Rafaela, by odczuć jego wzrok. W tym momencie chyba naprawdę się pogubił. Nie miał pojęcia, co zrobić ze swoim wyobrażeniem o niej -

a c

twardej, fanatycznej bizneswoman. A wyobrażenie to bardzo, ale to

s

bardzo jej doskwierało. Musiał być jej wdzięczny za ocalenie Apolonii, lecz nie była w jego oczach kobietą z krwi i kości. Zapewne stąd brało się jego rozdrażnienie.

- Mam pomysł, Apolonio - powiedziała. - Deser zje tata, a my pójdziemy zająć się naszą robotą. Felipe o niczym się nie dowie. - Nie, Mallory - zaoponował natychmiast Rafael.- Pobądź do wieczora z Lianor, należy wam się trochę czasu dla siebie. - Z pozoru zachowywał się wspaniałomyślnie, lecz czuła, że chciałby ją już mieć z głowy. Wyciągnął rękę do córki. - Ja ci pomogę, maleńka. Pomysł Mallory jest świetny. Pamiętam Marię z czasów, gdy mamusia nosiła cię

pona

jeszcze w brzuszku. Zapiszemy te chwile w twojej książce. - A nie moglibyśmy zrobić tego razem, we troje? - Nie, córeczko. Słyszałaś, co powiedziała Mallory. Chciała zobaczyć się z ciocią, a do tej pory właściwie nie miały dla siebie czasu. Biorę urlop do końca tygodnia. Jutro wybierzemy się do Sintra, do przyjaciółki Marii i przywieziemy panią Eugenię do nas. - Na pogrzeb? To przecież dopiero pojutrze. - Eugenia zgodziła się pobyć u nas przez pewien czas. - Nie, tato! - Apolonia zerwała się z krzesła i z płaczem rzuciła ojcu

s u

w twarz: - Nie chcę, żeby opiekowała się mną pani Eugenia. Jest stara i gdera.

o l a d n

Mallory zerknęła na udręczoną Lianor. To był koszmar, absolutny koszmar.

- Pani Eugenia zajmie się tobą tylko do czasu, aż znajdę kogoś, kto będzie ci odpowiadał.

a c

- Nie, nie - szlochała Apolonia.

s

- To już postanowione.

- Nie, Rafaelu! - Lianor podniosła się gwałtownie. - Eugenia jest zacną osobą, ale nie nadaje się do opieki nad dziećmi. Apolonia ma rację. Rezygnuję z pracy i wracam do domu. - Chwała Bogu - wyszeptał. Lianor westchnęła ciężko i popatrzyła na Mallory zrozpaczonym wzrokiem. - Czy mogę złożyć rezygnację na twoje ręce? Przekaż ją Liz. Mallory wiedziała, że odejście z firmy załamie jej przyjaciółkę. Lianor w głębi duszy walczyła o sprawę znacznie ważniejszą niż

pona

kierowanie sklepem. Domyślała się, że jej dawne problemy z tuszą musiały mieć jakiś związek z nieszczęśliwym romansem. Coś tkwiło w niej jak zadra. A Rafael... Cóż. Zapewne dręczył się straszliwie, usiłując jakoś rozwiązać sytuację, zwłaszcza że znał wszystkie niuanse. Ogromnie im obojgu współczuła. I nagle coś postanowiła. Zdjęła serwetkę z kolan, położyła ją na stole i zwróciła się do pochlipującej dziewczynki. - Apolonia... - Ścisnęła ją za rękę. - Czy zechciałabyś powtórzyć w obecności tatusia pytanie, jakie mi zadałaś rano, gdy poszłyśmy razem na leżaki? Mała pociągnęła nosem i otarła oczy.

o l a d n

s u

- Prosiłam, żeby została moją opiekunką. Lianor westchnęła ciężko. - Myślałam o tym cały dzień - powiedziała Mallory - i doszłam do wniosku, że podjęłabym się tego zadania do czasu, aż znajdziecie kogoś na miejsce Marii. Oczywiście wymagałoby to waszej zgody. Niechętny pomruk, który wyrwał się Rafaelowi, utonął w szalonym

a c

aplauzie Apolonii, która z płaczem rzuciła się Mallory na szyję. Rafael wstał.

s

- Apolonia... Idź, proszę, do swojego pokoju. Chcę porozmawiać z Mallory.

- Ale... tato... - Pójdę z nią - zaproponowała wyraźnie poruszona Lianor. - Chodź - odciągnęła dziewczynkę i obie weszły do pokoju. Rafael oddychał głośno. Mallory czuła, że z trudem hamuje wybuch wściekłości.- Coś ty narobiła? Jakim prawem robisz sobie teatr, i to w obecności dziecka? - Apolonia powiedziała mi, że rozmawialiście na mój temat. To nie

pona

jest żaden teatr. Powiem wprost: kocham Apolonię. Gdybym mogła zostać jej opiekunką do czasu, aż znajdziesz odpowiednią osobę, byłabym bardzo, ale to. bardzo szczęśliwa. Liz na pewno zgodziłaby się wypuścić mnie z Los Angeles na parę miesięcy czy nawet rok. Rafael roześmiał się złośliwie. - Jesteś na Wall Street dziewczyną z billboardów. Poderwała się z miejsca. - Wyjaśnijmy coś sobie, dobrze? Jestem kobietą, u- kończyłam studia, mam dyplom prawnika. Pracuję w dużym przedsiębiorstwie i jest

s u

mi z tym dobrze, ale na tym nie kończy się moje życie.

o l a d n

- Możliwe, ale opieka nad dzieckiem to nie prowadzenie firmy prawniczej czy przedsiębiorstwa. Nie znasz się na tym.

- A ty wiedziałeś coś o wychowywaniu dziecka, póki nie zostałeś ojcem?

Zacisnął kurczowo dłonie.

a c

- Maria miała być u nas zawsze.

s

- Wiem. I dlatego nie pozwolisz mi pomóc przebrnąć Apolonii przez ten trudny czas?

- Apolonia nie jest jakimś znaczkiem firmowym umieszczanym na produktach rynkowych. Jest z krwi i kości moja. Nie mogę dopuścić do tego, że zostanie sama, gdyż powiedzmy za miesiąc zaproponują ci stanowisko prezesa koncernu i nie będziesz mogła odrzucić takiej oferty. Dziecko musi mieć poczucie stabilności. Mallory nie dała się zbić z tropu. - Sądzisz, że tego nie rozumiem? Myślisz, że wystąpiłabym z taką propozycją, nie przemyślawszy wszystkich konsekwencji? - Jakie mam gwarancje, że nie zmienisz zdania? - odparł lodowato.

pona

- A co, chciałbyś je dostać na piśmie? - Zdenerwowana, podniosła głos. - Słuchaj, ludzie biorą urlopy, czasem bardzo długie. Ale ty masz mnie chyba za jakiś automat bez uczuć i ludzkich potrzeb. No, proszę, powiedz jeszcze, że przecież mogłabym na przykład wyjść za mąż, ale lepiej daruj to sobie. Patrzył na nią przez chwilę zmrużonymi oczami. - Ocaliłaś jej życie. Wytworzyła się między wami niezwykła więź. Nie kwestionuję tego. Ale, wybacz, w dwa dni nie podejmuje się takich decyzji. Nikt z dnia na dzień nie rezygnuje z fantastycznej kariery tylko

s u

po to, żeby zaopiekować się cudzym dzieckiem z obcego kraju.

o l a d n

- Nie powiedziałam, że z czegokolwiek rezygnuję. Stwierdzam jedynie, że bardzo bym chciała pomóc Apolonii. Masz może coś przeciwko Amerykankom? - Nie odezwał się, więc mówiła dalej: - I tak zamierzałam pracować w Windemere tylko do czasu, aż firma stanie na nogi. Myślałam o poszukaniu sobie później czegoś, co mnie osobiście

a c

rozwinie, co stanie się nowym wyzwaniem. Skoro chcę wziąć urlop, by

s

pobyć z twoją córeczką, to dlaczego widzisz w tym dla siebie same zagrożenia?

Rafaelowi stężała twarz. - Chcę wiedzieć, do czego naprawdę zmierzasz. - Zainwestowałam dobrze swoje pieniądze, więc nie myśl, że zależy mi na twoich. Nie powoduje mną również to, co być może podpowiada ci męska próżność. - Utrafiła widać w sedno, gdyż Rafael znieruchomiał. Domyślam się jednak, że skoro nie możesz się opędzić od polujących na ciebie pań, podejrzewasz o niecne zamiary nawet mnie - fanatyczkę pracy. Przemyśl to jeszcze, Rafaelu. Podobnie jak ty, wybrałam na razie

pona

samotne życie. Jeśli mnie zatrudnisz, gwarantuję, że nie wpakuję ci się do łóżka. Jeżeli w ogóle zdecydowałabym się kiedyś na małżeństwo, to na pewno z kimś, kto ma wolne serce i gotów jest pokochać mnie i tylko mnie. Gdybyś uznał, że to coś załatwia, mogę ci to naprawdę dać na piśmie. Napięcie między nimi było tak ogromne, że Mallory nie zdziwiłaby się, gdyby powietrze zaiskrzyło. - Moja córka jest dla mnie wszystkim. - Wiem - powiedziała cicho. - Zobaczyłam to w twoich oczach, gdy

s u

podniosłeś się z piasku i poszedłeś za noszami do karetki. Ale zanim

o l a d n

dotarło do mnie, co czujesz, tam, w wodzie, a potem na plaży, wydarzyło się jeszcze coś. Apolonia stała się częścią mnie, a ja jej. Chcesz znać prawdziwe motywy mojej decyzji. Rozumiem to, ale jest tylko jeden: zależy mi na Apolonii. Zależy mi na jej szczęściu tak bardzo, że chciałabym być przy niej i dać jej to poczucie stabilności, o które tak

a c

rozpaczliwie zabiegasz.

s

- Słowa, słowa...

- Naprawdę nie wiem, jak wytłumaczyć ci tę więź, jaka nas połączyła. Rozumiem, że nigdy nie dorównam Marii. Apolonia i ja będziemy musiały się siebie uczyć. Ale tak będzie z każdym, kogo w końcu przyjmiesz do opieki nad nią, prawda?Wydawało jej się, że coś do niego dotarło, lecz pokręcił głową. - To nie ma sensu. - Dlatego, że boisz się, co pomyślą ludzie? Przesunął kciuk po dolnej wardze. - Gdyby nawet taki scenariusz wypisany był w niebiosach, muszę

pona

dbać o reputację rodziny. Przeżyliśmy już jeden skandal, i wystarczy. Zrobię wszystko, by uchronić Apolonię przed plotkami. Mallory była głęboko przekonana, że myślał o czymś, co wiązało się z jego siostrą. - W takim razie nie masz wyboru. Musisz zatrudnić kogoś w rodzaju pani Eugenii i jak najszybciej poszukać sobie żony. - Wiesz doskonale - odparł z błyskiem w oczach - że nie mogę tak postąpić w sytuacji, gdy powiedziałaś Apolonii, że jesteś gotowa się nią zaopiekować. Czy myślisz, ale tak szczerze, że zaakceptuje kogoś innego?

s u

- Jesteś jej ojcem. Wyjadę z Portugalii w czasie uroczystości

o l a d n

pogrzebowych. Apolonia będzie się buntować przez parę dni, ale w końcu pogodzi się z losem, ponieważ cię kocha. Minie trochę czasu i o wszystkim zapomni. - Podeszła do drzwi. - Jeśli pozwolisz, pójdę się poopalać, a ty spędź z nią resztę dnia.

Nie czekając na odpowiedź, pobiegła do zajmowanego apartamentu.

a c

Wrzuciła ubrania, ręcznik i kosmetyki do walizki, wyjęła z szuflady

s

papeterię i napisała podziękowania dla Felipe'a i list do całej rodziny d'Afonso. Z nadzieją, że Rafael wybaczy jej kłamstwo o wyjeździe w czasie pogrzebu Marii, położyła korespondencję na szafce, tak, by Lianor odnalazła ją bez trudu, i szybko zbiegła na dół bocznymi schodami. Kiedy tylko spostrzegła taksówkę podjeżdżającą pod hotel i pasażerowie wysiedli, podbiegła i wsiadając na tylne siedzenie, rzuciła do szofera: „Na lotnisko, proszę". Trzy kwadranse później weszła do terminalu i stanęła po bilet. Niestety. Pierwszy samolot do Nowego Jorku odlatywał dopiero następnego dnia rankiem. Zdążyłaby się jednak zabrać do Londynu, a

pona

stamtąd miała nocne połączenie z Chicago. Zdecydowała się natychmiast. Dopiero gdy poczuła, że samolot wzbija się w powietrze, odetchnęła z ulgą i pozwoliła popłynąć łzom. Upłynęły tylko trzy dni, od kiedy z szaloną radością leciała na wymarzone spotkanie z Lianor. Nie uwierzyłaby nigdy, gdyby ktoś jej powiedział, że ta krótka wyprawa tak dramatycznie odmieni całe jej życie. Ale cóż. Rafael odrzucił pomoc. Nie pozostawało więc nic innego, jak wycofać się, zanim Apolonia przywiązałaby się do niej jeszcze bardziej. Ale to bolało. Bolało tak bardzo, że chciała umrzeć.

o l a d n

ROZDZIAŁ SZÓSTY

s u

Trwało właśnie poranne posiedzenie zarządu, gdy do Mallory zadzwoniła sekretarka.

a c

- Mam na linii Sue z recepcji. Chce z tobą mówić. - Łącz.

s

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale masz gości. - Skieruj ich do Barb, niech umówi nam spotkanie. - Nie, nie. Nie rozumiesz. Jest tu jakiś fantastyczny, chciałam powiedzieć, fantastycznie przystojny facet. Wygląda, jakby właśnie zszedł z obrazu w Prado. Mówi z obcym akcentem i jest z nim śliczna dziewczynka. Wydaje mi się, że to jego córka. Chcą ci zrobić niespodziankę. Mallory miała wrażenie, że zemdleje. Rafael... Czy to możliwe, że był tutaj, w Los Angeles, w tym budynku?! - Zaraz... zaraz zejdę - zająknęła się jak uczennica i odłożyła pona

słuchawkę. Liz Graffman spojrzała na nią zaintrygowana i skinęła głową. Znała sytuację rodziny d'Afonso, wiedziała też, że Mallory bardzo pragnęła zająć się Apolonią, ale nie została zaakceptowana przez ojca dziewczynki. Rozmowę z Lianor na temat rezygnacji z pracy postanowiła odłożyć do poniedziałku. Takich spraw nie omawia się bezpośrednio po pogrzebie bliskiej osoby. Mallory przyznała jej rację. Po twardej rozmowie z Rafaelem Mallory nie spodziewała się, że jeszcze kiedyś się spotkają. Mogła zrozumieć, że pragnął osłodzić

s u

córeczce ciężkie przeżycia wycieczką. Wiedziała, że zrobiłby wszystko,

o l a d n

byle tylko ułatwić jej wewnętrzne pogodzenie się z utratą Marii. Jednakże przywożenie Apolonii do Kalifornii i umożliwienie im spotkania nie miało najmniejszego sensu, jeśli nie chciał jeszcze bardziej skomplikować życia sobie, córce i jej. Minęło za mało czasu, by potrafiła przeżyć to spotkanie godnie. Od powrotu do Los Angeles była jak nieżywa. Nie

a c

miała apetytu, nie mogła spać. Przed posiedzeniem zarządu Liz

s

powiedziała jej, że wygląda bardzo mizernie. Brzoskwiniowy kolor bluzki jeszcze bardziej podkreślał jej bladość, lecz po kolejnej nieprzespanej nocy Mallory nie miała siły ani ochoty zastanawiać się nad swoim wyglądem. Prawdę mówiąc, nie była w stanie skupić się na niczym, nawet na prawniczych sprawach firmy. Wyjazd do Lizbony odmienił ją tak bardzo, że nie poznawała samej siebie. Poprzedniego wieczoru zwierzyła się ze wszystkiego rodzicom. Słuchali z uwagą, pocieszali, ale po raz pierwszy w życiu nie przyniosło jej to ulgi. Nie wiedziała, jak zniesie spotkanie z Rafaelem, nawet bardzo krótkie. Gdyby nie przywiózł Apolonii, wymówiłaby się brakiem czasu

pona

lub złym samopoczuciem. Oj, nie oszukuj się, pomyślała, idąc prędko w kierunku recepcji. Serce trzepotało jej w piersi niczym skrzydełka kolibra. - Mallory! Apolonia szybko przebiegła przez hol i objęła ją z całych sil. Mallory uściskała ją, patrząc na Rafaela. Sue mówiła prawdę. Był zabójczo przystojny. Nigdy dotąd nie widziała go w dżinsach. Opinały jego silne uda, a jasno- błękitna koszula leżała jak druga skóra. Za taką sylwetkę większość mężczyzn dałaby się posiekać na kawałki. - Bom dia, Mallory. - Jego głos pieścił jej uszy. - Przylecieliśmy

s u

wczoraj wieczorem. Mamy pokój w hotelu na terenie Disneylandu. Patrzył na nią oskarżycielsko.

o l a d n

Dlaczego? Czy czuł się urażony, że wyjechała bez pożegnania? Przecież zrobiła to dla ich dobra.

- Rozumiem. - Usiłowała nie chrypieć, ale całkowicie zaschło jej w gardle. - Czy... czy Lianor jest z wami?

a c

- Nie. Szkoli obecnie jedną ze swych pracownic, która ją zastąpi,

s

nim powołacie nową szefową. Czy przekazałaś pani Graffman rezygnację?

Nic się zatem nie zmieniło. Rafael był pewien, że siostra wróci do domu i pomoże mu wychowywać córkę. - Tak - odpowiedziała przybita. - Właśnie trwa posiedzenie zarządu. Liz skontaktuje się z Lianor w poniedziałek. - Znakomicie. Czyli to już załatwione. A jeśli chodzi o nasz przyjazd... no cóż. Obiecałem Apolonii, że po pogrzebie Marii pojedziemy na jakąś krótką wycieczkę. Wybrała wasz Disneyland, ale przestrzegłem ją, że jesteś zapracowana i będziecie mogły powiedzieć

pona

sobie tylko „dzień dobry", a właściwie „do widzenia". A zatem chodziło tylko o to? Zorganizował wycieczkę na drugi kontynent, by dać Apolonii chwilę wytchnienia? I wpadli, ot tak, przy okazji, ponieważ mała powinna się z nią pożegnać? Mallory nie była głupia. Umiała czytać między wierszami. Rafael oczekiwał wsparcia z jej strony, jednak nie zamierzała ułatwiać mu sytuacji. - Jestem wolna jak wiatr. - Z uśmiechem spojrzała na dziewczynkę. - Pójdę tylko po torebkę i możemy iść. Zwiedzimy cały Disneyland, od początku do końca. Apolonia rozpromieniła się.

o l a d n

s u

- Jest taki ogromny... Chyba nie zdążymy w jeden dzień? - Też tak sądzę. W lecie są tu tłumy.

- To jutro też mogłabyś pójść z nami? - Oczy dziewczynki zajaśniały radością i nadzieją.

- Oczywiście. Od tej chwili robię sobie wakacje. W niedzielę zjemy

a c

kolację w Huntington Beach, u moich rodziców. Bardzo pragną cię

s

poznać. Do kiedy zostajecie?

Widziała, że Apolonia nie posiada się z radości. Spojrzała na Rafaela. No i co ty na to? - pomyślała z satysfakcją. - Wracamy w poniedziałek - odburknął wściekły, że pomieszała mu szyki. - Mam interesy, których nie mogę już odkładać. - W takim razie wykorzystajmy ten krótki pobyt jak najlepiej. - Kocham cię - szepnęła Apolonia. - Ditto. - Co to znaczy? - Że ja też cię kocham. - Wróciła spojrzeniem do Rafaela. - Jeździsz

pona

samochodem z wypożyczalni, tak? - Grymas niechęci nie schodził z jego twarzy. Znów patrzyli na siebie jak wrogowie. Gdy kiwnął głową, mówiła dalej: - W takim razie podjedźcie pod mój dom. Spakuję kilka rzeczy i na tę noc przeprowadzę się do waszego hotelu. - Rafael dosłownie skamieniał. Tego już było doprawdy za wiele! Mallory szybko skupiła uwagę na Apolonii. - W drodze do Disneylandu zatrzymamy się w Knott's Berry Farm. To stamtąd pochodzi Snoopy, ten śliczny piesek z filmu rysunkowego. Na lunch wpadniemy do restauracji

s u

przy wodospadzie Grizzly Creek. Bardzo ci się tam spodoba, zobaczysz.

o l a d n

Będziesz mogła wysłać pocztówkę do Violente i kupić jej w prezencie pluszowego Snoopy'ego. Wyobrażasz sobie, jak się ucieszy? Zaczekajcie chwilkę. Zawiadomię tylko sekretarkę, że się zwalniam. Wyminęła prędko Sue, a kiedy znalazła się w biurze, była taka podniecona, że Barb aż zachichotała.

a c

- Potrzebne mi są trzy bilety do Disneylandu - powiedziała, udając,

s

że nie dostrzega jej rozbawienia.

- Proszę. - Barb wyjęła bilety z szafki. - Myślałam, że są przeznaczone wyłącznie dla rodzin pracowników firmy. - Jeśli nie możesz mi ich dać, nie ma sprawy - odpowiedziała Mallory. - Popatrz, popatrz. A my tu wszystkie myślałyśmy, że twój wyjazd do Portugalii był zwykłą podróżą służbową. Niech cię gęś kopnie! Ten facet jest naprawdę niesamowity. Można zwariować na jego punkcie. - Ja zwariowałam na punkcie jego córki. - Mallory spiekła raka. - Gadaj zdrowa.

pona

- Biorę wolne do poniedziałku. Powiadomisz Liz? Będę miała przy sobie komórkę. Gdyby coś się działo... - Idź już. Dopilnujemy wszystkiego, a ty zabaw się z tym ponurym przystojniakiem. O, tak, zapowiadała się niezła zabawa, ale nie taka, o jakiej myślała Barb. Mallory grała o wysoką stawkę,mogła zdobyć serce zarówno Apolonii, jak i Rafaela. Najpierw musiała zdobyć posadę opiekunki, a później... Później należało sięgnąć po to, co najważniejsze i grać, nie przebierając w środkach. Jak powiedział twórca serii o Amazonkach:

s u

„Kobiety są z natury żołnierzami Afrodyty, bogini miłości i piękna. To

o l a d n

jedyna armia, której ulegają mężczyźni - nie tylko ze skrywaną potrzebą odwetu, ale i z prawdziwą ochotą i radością". Och, jakże cieszyła ją perspektywa kolejnej potyczki!

Kiedy podeszła do swych gości, Rafael, który perswadował coś Apolonii, uciął nagle żywą wymianę zdań. Mallory uśmiechnęła się do

a c

niego.

s

- Mój samochód stoi z boku budynku. To czerwona toyota. - Wzięła dziewczynkę za rękę. - Mieszkam pięć minut stąd. Jeśli chcesz, możesz pojechać ze mną. Opowiesz mi o pogrzebie Marii. Rafael wyszedł z budynku za nimi. Świeciło słońce, ale dzień był rześki, jak na Los Angeles jeszcze niezbyt upalny. Przeszli wzdłuż budynku, obsadzonego palmami. - Poprosiłam tatę, żeby kupił białe róże, i tak jak powiedziałaś, położyłam bukiet na grobie, a jedną wzięłam i włożyłam do swojej książki. - Napisałaś już całą?

pona

- Tak. Mam ją ze sobą. Chcesz zobaczyć? - Bardzo. Zaczekamy z tym do wieczora. Zarezerwujemy sobie na to czas przed pójściem spać. - Nagle przypomniała sobie, że musi zarezerwować pokój w hotelu. Najlepiej było to zrobić teraz, w drodze do domu. Gdy wsiadły do samochodu, Rafael wskazał Mallory białego buicka, zaparkowanego dwa rzędy dalej.- Poczekamy na ciebie. - Skinęła głową. - Kie martw się, nie stracisz nas z oczu. Nie musimy wyjeżdżać na autostradę. Ale gdyby co, proszę... - Prędko napisała numer swego telefonu komórkowego na odwrocie wizytówki i podała mu ją. Wyczuła,

s u

że się zawahał, lecz po chwili ruszył szybko w kierunku buicka, mrucząc

o l a d n

pod nosem coś, czego zapewne nie powinny słyszeć kobiece uszy. Mallory błyskawicznie wyjęła z torebki bilet do Disneylandu i korzystając z wydrukowanego na nim numeru telefonu, połączyła się z hotelem. Dowiedziawszy się od Apolonii, że mieszkają na piątym piętrze, wyprosiła dla siebie w rezerwacji pokój na czwartym.

a c

Jazda do oddalonego o trzy kilometry osiedla, w którym mieszkała,

s

trwała króciutko. Mieszkanie znajdowało się w jednym z dwupiętrowych domów, z których każdy mieścił osiem lokali. Jak na ceny mieszkań w Kalifornii, kosztowało stosunkowo niedrogo, ale raty były spore. Od kiedy miała stałą pensję, spłacała je w podwójnej wysokości, a resztę inwestowała w akcje. Z tego powodu żyła bardzo skromnie, lecz po pewnym czasie wysiłek ten miał się opłacić. Wjechała na swoje stałe miejsce i pokazała Rafaelowi miejsce parkingowe dla gości. Ustawił samochód i dogonił je przed wejściem. Wziął Apolonię za rękę. - Poczekamy na ciebie tutaj. Mallory zesztywniała.

pona

- Nie jest to co prawda „Pałac d'Afonso", ale będzie mi bardzo miło, jeśli wstąpicie. Bądź co bądź to mój dom. Rafael mógł sobie myśleć, co mu się podobało, ale nie ośmielił się zachować niegrzecznie. Mallory otworzyła drzwi wejściowe pilotem, przepuściła przed sobą swoich gości i wyjęła klucz. W malutkim mieszkaniu największy był główny pokój. Przypominał bibliotekę z setkami książek i magazynów głównie o tematyce prawniczej i ekonomicznej, stłoczonych na półkach zwykłego regału. Obok niego, w pudle na podłodze, leżał indeks ze studiów, dyplomy, nagrody z

s u

mistrzostw w surfingu i rzeczy, których Mallory nigdy nie miała czasu

o l a d n

poukładać. Pokój służył jej głównie do pracy. Komputer stał na starym dębowym biurku, które kupiła za grosze na wyprzedaży łącznie z ładną, wąską kanapą, krzesłem i stojącą lampą. Na ścianie wisiało zdjęcie z czasów dzieciństwa - rodzice, pies i ona, siedmioletnia. To tyle jeśli chodzi o ozdoby. Reszta - zupełny chaos. W oknach blindy zamiast

a c

firanek. W miarę elegancko prezentował się może jedynie drewniany parkiet.

s

Rafaelowi wystarczyło zapewne jedno spojrzenie na to wnętrze, by utwierdził się w przekonaniu, że ma do czynienia z absolutną pracoholiczką, pozbawioną choćby odrobiny kobiecości. - Rozgość się, proszę, a ja i Apolonia zrobimy coś do picia. - Miała jednak w domu tylko wodę mineralną i sok truskawkowy. Musiał wystarczyć. Dziewczynka weszła za nią do maleńkiej kuchni i rozejrzała się, zafascynowana. - Pamiętasz? Mówiłam ci, że w pałacu czuję się jak myszka.

pona

Apolonia wybuchnęła śmiechem. Przeniosły szklanki z kostkami lodu i puszki z lodówki do pokoju, zastając Rafaela w nieco dziwnej dla Mallory sytuacji. Ukucnął i przeglądał rzeczy leżące w pudle. Gdy weszły, podniósł się i wziął szklankę. - Dziękuję - wymruczał dziwnie schrypniętym głosem. - Odpocznijcie trochę, a ja pójdę się przebrać. - Wychodząc, wyjęła z półki „Morski świat" i położyła album obok Apolonii na kanapie. - Namów tatę na przedłużenie tej wycieczki, to wpadniemy w jeszcze jedno miejsce. Warto.

s u

Szybko przejrzała ubrania i zdecydowała się na dżinsy i białą bluzkę

o l a d n

z krótkim rękawkiem. Podczas jazdy kolejką włosy opadałyby na twarz, więc splotła je w graby warkocz i upięła go z tyłu głowy, przytrzymując sztylkretową klamerką. Liz zwróciła Mallory uwagę na- to, że jest mizerna, ale kiedy przejrzała się w lustrze, uznała, że nie jest tak ile. Twarz nabrała kolorów. Musnęła jeszcze usta różową szminką, skropiła

a c

się leciutko firmowymi perfumami i już była gotowa. Wrzuciła do

s

neseserka kosmetyczkę, spakowała bieliznę na zmianę oraz swój ulubiony biały szlafroczek, a wychodząc, wsunęła do torebki aparat fotograficzny. Rafael siedział obok córki i przeglądał jedną z prawniczych książek. Apolonia zerwała się z miejsca. - Wyglądasz pięknie. Chciałabym, żebyś mnie uczesała tak samo. Rafael natychmiast utkwił w niej wzrok. Książka wyśliznęła mu się z rąk i spadła na podłogę. Podniósł ją i odłożył na półkę. - Mam to zrobić teraz? - A mogłabyś? - Bardzo chętnie, tylko wezmę klamerkę z łazienki. Po paru

pona

minutach dziewczynka miała identyczną fryzurę. Gdy wybiegła do łazienki przejrzeć się w lustrze, Mallory odniosła puste szklanki do kuchni. - Tato! - Apolonia wróciła pędem. - Ja i Mallory jesteśmy bliźniaczkami. Jak ci się podobam? W dżinsach i białych bluzeczkach wyglądały prawie jak matka i córka. - Bardzo. Obie... obie wyglądacie ślicznie - odpowiedział cicho. Mallory prawie się roześmiała, wyczuwając wahanie, z jakim

s u

wypowiadał komplement przeznaczony również dla niej.

o l a d n

- W ustach twego taty to prawdziwa pochwała. - Uśmiechnęła się.Możemy jechać?

Rafael zatrzymał się w drzwiach.

- Od tej chwili samochód prowadzę ja.

Mogło to wróżyć niedobrze, jeśli postanowił, że po całym dniu

a c

odwiezie ją prosto do domu bez względu na to, czy zarezerwowała sobie

s

pokój w hotelu, czy nie. Uznała jednak, że warto podjąć ryzyko. Przejmując inicjatywę, brał ją niejako pod swoją opiekę. Było to bardzo przyjemne uczucie, bo przecież tak prawdziwa rodzina wybierałaby się na wycieczkę. Dzień upłynął w wirze emocji. Radość Apolonii udzieliła się jej ojcu. Mallory ukradkiem pstrykała zdjęcia. Była nim absolutnie oczarowana. I nie tylko ona jedna. Widziała, jakim wzrokiem patrzą na niego kobiety. Apolonia szepnęła jej nawet, że jakaś pani na Wyspie Piratów powiedziała mu, że mieszka w tym samym hotelu i że gdyby miał ochotę wieczorem na drinka, to znajdzie ją w pokoju nr 210. Natrętna

pona

podrywaczka nie wiedziała jednak, że w osobie towarzyszącej mu córeczki Mallory ma prawdziwego sojusznika. Zamierzała to wykorzystać. Kiedy Rafael odprowadził ją do drzwi jej hotelowego pokoju, byli przyjemnie zmęczeni i obładowani pamiątkami. Mallory uznała, że wszyscy troje są w takim stanie ducha, że może pokusić się o przeprowadzenie pewnego zamiaru. Objęła dziewczynkę. - Może prześpisz się dziś u mnie? Przed snem przeczytałabyś mi swoją książeczkę. Rano zamówiłybyśmy śniadanie, tatuś przyszedłby do nas, a potem znów poszlibyśmy poszaleć. - Tato, mogę? Proszę...

o l a d n

s u

- Słyszałam - dodała Mallory - że zawarłeś znajomość z jakąś panią mieszkającą w tym hotelu. Nie obrazimy się, jeśli zaprosisz ją na drinka. Prawda, Apolonio?

- Tak. Tato, możesz wyjść, na jak długo chcesz. Nam to nie

a c

przeszkadza, będzie fajnie.

s

Rafael skrzywił się. Mallory czuła, że jest wściekły. Poklepała Apolonię po ręce.

- Wiesz co? Idźcie z tatą do was i obgadajcie sprawę. Zadzwoń do mnie, jeśli uznacie, że powinnaś spać tam. - Nie przedłużając, weszła do pokoju i zamknęła drzwi. Wcale nie zmieszana tym, co zrobiła, rozebrała się, wbiegła pod prysznic, umyła włosy i zaczęła szykować się do spania. Minęło dziesięć minut, a telefon nie zadzwonił. Wysuszyła włosy i włożyła szlafrok. Ledwie zdążyła zawiązać paseczek, usłyszała pukanie i pobiegła otworzyć. - Wejdź, wejdź...

pona

- Znowu masz ten śliczny szlafroczek. Uwielbiam go!zadeklarowała Apolonia, wchodząc. - Tato? Prawda, że ładny? Mallory nie spodziewała się, że przyjdą, i to razem. Zadrżała, gdyż odniosła wrażenie, że w oczach Rafaela błysnęło pożądanie, ale na pewno było to złudzenie. To tylko ona sama pragnęła, żeby jej pożądał. - Owszem, ładny - usłyszała niechętne przytaknięcie. Rafael postawił walizeczkę Apolonii przy łóżku. Przez dziesięć lat nie znalazł kobiety, z którą chciałby się ożenić. I jakkolwiek Mallory nie miała w tej sprawie nic do powiedzenia jego

s u

kawalerski stan musiał dobiec końca. Tymczasem chciała jedynie, by

o l a d n

Rafael zrozumiał, jak bardzo jest mu potrzebna.

Uściskała Apolonię, która trzymała w jednej ręce maskotkę Pana Ropucha, a w drugiej pluszowego pieska.

- Moja mama mogłaby uszyć ci Pana Ropucha twojego wzrostu. Poproszę ją o to w niedzielę.

a c

- I zobaczę twój dom. O jejku, jak się cieszę.

s

- Jest i tak w całości mniejszy niż wasze mieszkanie w pałacu. Myszka, która by przyszła na obiad do moich rodziców, czułaby się zupełnie na miejscu.

Dziewczynce zaśmiały się oczy. - Jesteś taka fajna, Mallory. Nigdy w życiu nie było mi tak dobrze jak dziś. - Ja też świetnie się bawiłam, skarbie. No a teraz rozpleciemy warkocz i umyjemy włoski pod prysznicem. Potem możesz wziąć kąpiel z bąbelkami Windemere. - Co to jest?

pona

Mallory zerknęła na Rafaela. Pochłaniał ją oczami. Podobała mu się? Czy to możliwe?- Czy mógłbyś wyjaśnić to Apolonii? - Wyjaśnić co? A zatem w ogóle nie docierało do niego, o czym rozmawiały. Mocniej zabiło jej serce. Chyba nic nie mogłoby jej bardziej ucieszyć. Weszła do łazienki i przyniosła butelkę pianki. Rafael powiedział coś po portugalsku. Apolonia pisnęła i wyjęła mu ją z ręki. - Lecę się kąpać! Nie wychodź! Mallory usłyszała, że Rafael wstrzymał oddech.

s u

- Mamy chwilę dla siebie, więc chciałbym ci coś powiedzieć.

o l a d n

- Proszę, mów. - Objęła się rękami.

- Wyjechałaś z Portugalii ukradkiem, więc mogłem sądzić, że zrozumiałaś, w jak trudnej sytuacji się znalazłem. - Owszem, zrozumiałam.

- No więc, do licha ciężkiego, dlaczego skomplikowałaś sprawę,

a c

poświęcając nam tyle czasu. Apolonia jest teraz w siódmym niebie, ale w

s

poniedziałek, gdy przyjdzie wracać, będziemy mieli niezły bigos. - Powinieneś był to przewidzieć - odpowiedziała bezbarwnym głosem. - Kiedy jestem przy niej, zachowuję się tak, jak czuję. Nic na to nie poradzę. Spojrzał jej twardo w oczy. - Jutro wieczorem, gdy zostaniesz sama, zrozumiesz powody, dla których nie pojechałem z wizytą do twoich rodziców. Nie obchodzi mnie, do jakiego kłamstwa będę się musiał posunąć. Apolonia powinna zrozumieć, że nie może dłużej manipulować ani mną, ani tobą. - Rafael... - Mallory szarpnęła głową, przerzucając włosy na jedno

pona

ramię. - Ona się załamie. Zacisnął gniewnie usta. - Powiedz mi coś, czego nie wiem. - Idź już lepiej i baw się dobrze. Wszystko, co mówi się o dziewczynach z Kalifornii, to prawda. Popatrzył na nią z furią w oczach i jak burza wypadł z pokoju. Od rana znów bawili się w Disneylandzie. Apolonię cieszyło wszystko. Szczególnie podobał jej się magiczny dzwon i pokaz fajerwerków. Był naprawdę wspaniały, lecz Mallory nie potrafiła się skupić. Przez cały czas słyszała tykanie bomby zegarowej, która miała

s u

wybuchnąć, kiedy tylko Rafael odwiózłby ją do domu.

o l a d n

- Tatusiu? Czy jutro możemy zobaczyć Morski Świat? - zapytała Apolonia, gdy wsiedli do samochodu. Mallory znieruchomiała.

- Owszem. Na noc zatrzymamy się w San Diego i stamtąd w poniedziałek odlecimy do domu.

a c

- Przecież mieliśmy pojechać do rodziców Mallory...

s

- Niestety, to niemożliwe. Mallory, wytłumacz jej. Kłamstwo nie chciało przejść jej przez gardło. Odchrząknęła parę razy. - Widzisz, jest pewien problem. Kiedy robiłaś sobie zdjęcie z Myszką Mickey, moja mama zadzwoniła do mnie na komórkę. Okazuje się, że wujek Steven jest bardzo chory i rodzice muszą go koniecznie odwiedzić. - Czy zachorował na to samo co Maria? - Nie, ale ma słabe serce. - Była to prawda, ale wuj Steven nie umierał. Jeszcze nie. - Rodzicom jest bardzo przykro, że nie mogą tym razem cię poznać.- Kochasz swojego wujka?

pona

- Pewnie, że kocha - wtrącił Rafael. - Tak jak ty ciocię Lianor. I dlatego musi pojechać do niego z rodzicami, ale my we dwoje obejrzymy Morski Świat. Będzie świetnie, zobaczysz. Przez resztę drogi ciszę w samochodzie wypełniało pochlipywanie Apolonii. Gdy Rafael zaparkował, odpięła pas i odwróciła do Mallory. - Mogę dziś spać u ciebie? - Nie - oświadczył ojciec bezdyskusyjnym tonem. Mallory ścisnęła dziewczynkę za rękę. - Nigdy nie zapomnę tych dwóch dni.

s u

- Nie chcę jechać do Morskiego Świata bez ciebie - zaszlochała Apolonia.

o l a d n

- W takim razie - powiedział twardo Rafael - polecimy do domu prosto z Los Angeles.

Mallory prędko wysiadła z samochodu. Dziewczynka wyskoczyła za nią.

a c

- Przyjedziesz do nas niedługo na parę dni? Będziesz mogła? Jak myślisz?

s

Rafael postawił neseser Mallory na ziemi i odciągnął córkę. - Zadajesz za dużo pytań. To nie jest grzeczne. - Ale ja nie chcę rozstawać się z Mallory! - krzyknęła na cały głos, zwracając na siebie uwagę wysiadającego z samochodu sąsiada Mallory, młodego przystojnego scenarzysty. Uśmiechnął się do niej, co rozjątrzyło Rafaela jeszcze bardziej. - Adieus, Mallory - warknął. - Dzięki za Disneyland. Świetna zabawa. Nigdy tego nie zapomnimy.- Tato, nie! Nie! - Apolonia wrzeszczała tak głośno, że wziął ją na ręce i zaniósł do samochodu. -

pona

Mallory mnie kocha. Ja też ją kocham. Ucieknę z domu, jeżeli każesz cioci, żeby się mną opiekowała. Ucieknę, zobaczysz! Mallory wyobrażała sobie, co czuje Apolonia. Przeżywała tę samą rozpacz. Udręczona, wzięła neseser i weszła do budynku. Zamknęła się w mieszkaniu, ale płacz dziewczynki wciąż wibrował jej w uszach i rozdzierał serce. Biedna mała! Po tylu przejściach musiała wreszcie odreagować i wyrzucić z siebie całe nagromadzone cierpienie. Mijały minuta za minutą. Mallory uzmysłowiła sobie nagle, że nie da rady spędzić tego wieczoru w domu. Musiała z kimś porozmawiać,

s u

inaczej by oszalała. Postanowiła jechać natychmiast do rodziców. Prędko

o l a d n

przepakowała neseser, wkładając do niego świeże ubrania. Była już w drzwiach, gdy odezwał się telefon komórkowy. Mama! Tak, to na pewno ona. Chciała zapewne ustalić szczegóły jutrzejszego spotkania. - Mama? - Nie. To ja, Rafael.

a c

Mallory zrobiło się słabo. Przysunęła sobie krzesło.

s

- Gdzie... gdzie jesteś?

- Pod twoim domem. Musimy porozmawiać. Zamknęła oczy. Oczywiście, oczywiście. Serce biło jej tak głośno, że chyba je słyszał. - W takim razie weź Apolonię i chodźcie do mnie. Jest na pewno bardzo zmęczona. Położymy ją do łóżka, niech się prześpi. Chwilę potem blada jak cień dziewczynka tuliła się do niej bez słów, ciasno opasując ją rękami.- Chodź, kochana, poleżysz sobie troszeczkę. Zaprowadziła ją do swego łóżka i zdjęła jej sandałki. - Niech ci się przyśni zamek Śpiącej Królewny. - Otuliła ją pledem. - Ja i tatuś

pona

będziemy obok. - Kocham cię - wyszeptała Apolonia, przymykając powieki. Mallory pocałowała ją w czoło, zgasiła lampkę i wyszła. Rafael stał na środku pokoju z rękami opartymi na biodrach. Nie był świadom, jak bardzo jest w tej pozie męski. Nagle spotkali się wzrokiem. - Przywiozłem Apolonię do Kalifornii tylko w jednym celu powiedział. - Żeby się przekonać, czy naprawdę szczerze pragniesz zostać jej opiekunką. - I co? Zawiodłam cię?

s u

- Wiesz dobrze, że nie - zdenerwował się. - Czy możesz mi

o l a d n

powiedzieć, ale teraz, w tej sekundzie, że jesteś gotowa zająć się moją córką jak rodzonym dzieckiem, póki nie znajdę kogoś na stałe? Przecież już to robię, pomyślała. I o niczym innym nie marzę. - Jestem gotowa - odpowiedziała.

- Nawet gdyby było to równoznaczne z poślubieniem mnie?

a c

s

ROZDZIAŁ SIÓDMY Radość odebrała Mallory oddech. Należało jednak zachować ostrożność i nie ujawniać emocji. - Nie musimy chyba posuwać się aż tak daleko - odpowiedziała spokojnie. - Plotki to mój chleb powszedni. Nie przejmuję się nimi. - Możliwe - warknął. - Jednakże w Portugalu niezamężna, atrakcyjna kobieta nie może mieszkać w domu samotnego mężczyzny. Zwłaszcza w moich sferach jest to nie do przyjęcia. Wychowuję Apolonię na damę, taką, jaką była jej matka. pona

- Jeśli tylko twoja córeczka będzie świadoma, że nie jesteśmy prawdziwym małżeństwem, zgadzam się na wszystko. - Uważa takie rozwiązanie za najlepsze. Pomysł, żebyśmy się pobrali, wyszedł od niej. Dobitnie zaakcentowane wyjaśnienie było bardzo raniące, oznaczało jednak, że Apolonia znalazła sposób, by uciszyć obiekcje ojca. Oczywistość tego faktu napełniła Mallory szczęściem. Wzruszyła ramionami. - Jeżeli ty jesteś gotów, nie widzę problemu. Tyle tylko, że twoje

s u

kobiety będą musiały pogodzić się z myślą,że nie mogą na nic liczyć, póki

o l a d n

się ze mną formalnie nie rozstaniesz.

Mina Rafaela wyrażała najgłębsze wzburzenie. To już zaczynało być śmieszne.

- Jestem prawnikiem, więc jeżeli chcesz, mogę spisać z twoim adwokatem umowę przedmałżeńską. Zobowiążę się w niej, że w okresie

a c

najbliższych ośmiu lat, to znaczy do czasu osiągnięcia przez Apolonię

s

dojrzałości, nie należy mi się od ciebie nic prócz wynagrodzenia za opiekę nad dzieckiem, a po rozwodzie odejdę bez żadnych roszczeń. Czy to wystarczy?

Jego oczy zamieniły się w szparki. - Apolonia powiedziała mi, że kogoś kochasz i że wyszłabyś za mąż, gdyby tylko było to możliwe. - Ale nie jest. - Mallory postanowiła nie zmieniać wersji Apolonii. Czyżby mała spryciula celowo nie wyjaśniła ojcu, kim jest Flash Gordon? Skoro okazała się tak inteligentna, że zasugerowała mu małżeństwo, byle tylko zdobyć ją jako opiekunkę, to prawdopodobnie podbechtywała go z

pona

pełną świadomością tego, co robi. Bądź co bądź była jego rodzonym dzieckiem. - I chyba nigdy nie będzie. Wystarczy, że ci powiem, że Apolonia liczy się dla mnie najbardziej. Nie opuszczę jej w żadnych okolicznościach. To też możemy zapisać w umowie... - Będziesz musiała udawać publicznie moją żonę i mieszkać w moich apartamentach. Służba nie może się niczego domyślić. - Naturalnie. W przeciwnym razie nasz układ nie miałby sensu. Pokój Apolonii przylega do twojego, więc na noc mogłabym tamtędy przechodzić i sypiać oddzielnie. Poza tym, o ile wiem, dość często

s u

wyjeżdżasz. Inaczej niż prawdziwa żona, nie będę się dopytywać, z kim

o l a d n

spędzasz czas poza domem. Zaopiekuję się twoją córeczką, ale nie zamierzam wtrącać się w twoje prywatne życie.

Rafael odrzucił głowę do tyłu. Rozumiała go dobrze. Został schwytany w sieć uplecioną przez własne dziecko i zupełnie mu to nie odpowiadało. Ale...

a c

- Kiedy mielibyśmy się pobrać? - zapytała.

s

- Im szybciej, tym lepiej - odparł zduszonym głosem. - Ksiądz da nam ślub w pałacowej kaplicy.

A zatem miało się spełnić jej kolejne marzenie, ale Rafaelowi, który od dziesięciu lat wiódł kawalerskie życie, małżeństwo, zwłaszcza pozorowane, musiało wydawać się przerastającym wyobraźnię, potwornym ograniczeniem. Oddychał ciężko, jakby przytłoczyło go brzemię ponad siły. - A co będzie z twoim mieszkaniem? Z pracą? - Mieszkanie wynajmę, bo muszę mieć gdzie wrócić, a jeśli chodzi o pracę... Liz wie, że chciałabym zająć się twoją córeczką. Jeszcze tego

pona

samego dnia, gdy Apolonia po raz pierwszy przyznała mi się, że chętnie widziałaby we mnie swoją opiekunkę, rozmawiałam z szefową przez telefon. Dobrą godzinę zastanawiałyśmy się, jak wszystko ułożyć, gdybyś zdecydował się mnie zatrudnić. Rafael znieruchomiał. Najwyraźniej to, co powiedziała, znów nastawiło go niechętnie. - Wyglądasz na zmęczonego. Wróć może do hotelu, wyśpij się, a rano przyjedź po Apolonię. Powiesz jej, co postanowiłeś. - Tato...Oboje odwrócili się zaskoczeni. Apolonia stała w drzwiach boso. Z radością podbiegła do ojca.

o l a d n

s u

- Ożenisz się z Mallory? Naprawdę, naprawdę? Mówi się czasem, że komuś oczy zajaśniały jak gwiazdy, lecz tym razem nie była to przenośnia.

Rafael pochylił się nad córką. - Tak, maleńka.

a c

- Och, tatusiu! - Rzuciła mu się na szyję. - Jestem taka szczęśliwa!

s

- Skoro jesteś szczęśliwa, to nic poza tym się nie liczy - odszepnął, ale Mallory usłyszała, co powiedział, i przysięgła sobie w duchu, że i on będzie szczęśliwy. Zamierzała o to zadbać osobiście. - Możemy tu zostać na noc? Zaprzeczył ruchem głowy. - U Mallory jest tylko jedno łóżko. Przyjedziemy rano i pomożemy się jej spakować. Apolonia wymknęła się z objęć ojca i uściskała Mallory. - Będziemy o wpół do dziewiątej. Przywieziemy coś na śniadanie. Mallory odprowadziła ich do drzwi, a potem już tylko słyszała donośny głosik dziewczynki, przez cały czas zagadującej swego

pona

udręczonego ojca. Tak, tak, tak! Mallory nie mogła się już doczekać jutra, kiedy to rodzice mieli poznać jej przyszłego męża i pasierbicę. W obecnej chwili powinna się jednak natychmiast dowiedzieć o wszystkim tylko jedna osoba. Lianor. W Lizbonie była już niedziela rano. Miejmy nadzieję, że siostra Rafaela nie śpi. Po trzech sygnałach ktoś odebrał telefon. - Alo?- Bom dia, Lianor. - Taka chwila! Mallory pożałowała, że nie zna portugalskiego i obiecała sobie, że pewnego dnia będzie płynnie posługiwać się tym językiem. - Mallory! To ty? Naprawdę?

o l a d n

- Tak. Czy przekazałaś mój list rodzinie?

s u

- Naturalnie. Karteczkę do Felipe'a też. Był bardzo poruszony... Umilkła na dłuższą chwilę. - Słuchaj, ja... Czekam na telefon od Liz, ale się nie odezwała. Co się dzieje?

- Właśnie chcę ci to wyjaśnić. - Podsunęła sobie krzesło. - Wczoraj

a c

z samego rana Rafael przyjechał do mnie do biura. Jest z Apolonią...

s

W słuchawce słychać było tylko przyspieszony oddech, aż wreszcie Lianor wyrzuciła z siebie:

- Nie masz pojęcia, co tu się działo po twoim wyjeździe. Apolonia kompletnie się załamała. Nie dziwię się, że mój brat postanowił umożliwić jej normalne pożegnanie z tobą. - Nie rozstałyśmy się jednak. Przeciwnie. Całe dwa dni spędziliśmy razem. - Prędko zrelacjonowała, co robili i do czego doszło. - Przed sekundą Rafael poprosił mnie o rękę, będę więc mogła zamieszkać u niego bez obawy, co kto sobie ewentualnie pomyśli. Przyjęłam oświadczyny, więc będę mogła opiekować się małą. Kocham ją i tylko to

pona

się liczy. Nie, nie... Nie obawiaj się. Nasze małżeństwo będzie miało charakter wyłącznie formalny, ale uważam, że warto je zaaranżować. Apolonia ma prawo być szczęśliwa. Ty też. Liz nie zatelefonowała do ciebie w sprawie rezygnacji - i nie zadzwoni. Możesz dalej spokojnie prowadzić sklep.- Kochasz mojego brata? Mam rację, tak? - Lianor odzyskała wreszcie głos. - Tak - odszepnęła Mallory. - Ale o tym sza! Czy masz coś przeciwko temu, żebym została twoją bratową? - Znasz moją odpowiedź, ale... Słuchaj, boję się o ciebie. Mówiłam

s u

ci o Joanie. Też kochała Rafaela. Jej małżeństwo z kimś innym musiało

o l a d n

się, również z tego powodu, rozpaść. Byłoby dla mnie czymś strasznym, gdyby i twoje życie zniszczyła obojętność mojego brata. On naprawdę nie kochał nikogo oprócz Isabel!. Chyba w ogóle nie jest już zdolny do miłości.

- Jestem tego świadoma. Umówiliśmy się, że pozostaniemy w

a c

związku małżeńskim jedynie do czasu, aż znajdzie dla Apolonii

s

opiekunkę godną Marii, a to trochę potrwa.,.

- A jednak boję się o ciebie. Proszę, nie pomyśl, że jestem okrutna, ale mam swoje powody, żeby wątpić w powodzenie takiego rozwiązania. Powinnaś się czegoś dowiedzieć... w tej sytuacji chyba musisz. Otóż, przez cały wiek dojrzewania byłam otyła i tak pozostało aż do studiów, kiedy się zakochałam. Mateusa poznałam w pałacu. Pracował u nas. Zrobiłabym wszystko, żeby zwrócił na mnie uwagę, więc zaczęłam się głodzić. Chciałam schudnąć, podobać się, no... rozumiesz. Wreszcie Mateus zainteresował się mną, spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę... W końcu oświadczył mi się. Powiedziałam Rafaelowi, że chcemy się

pona

pobrać. Myślałam, że moje szczęście go ucieszy. Tymczasem wezwał Mateusa na rozmowę w cztery oczy. W jej wyniku mój ukochany opuścił pałac i więcej się nie pokazał. Zażądałam od Rafaela wyjaśnień. Stwierdził, że powiedział Mateusowi, że proszę bardzo, może się ze mną żenić, ale powinien wiedzieć, że nie otrzymam żadnego posagu i będzie musiał sam mnie utrzymać. Nie mogłam uwierzyć, że rodzony brat zrobił mi coś takiego, ale... Teraz wiem, że po prostu wystawił Mateusa na próbę. A ten... Nie potrafiłam znieść prawdy, że nie kochał mnie aż tak mocno, by zaryzykować małżeństwo w każdych okolicznościach. Wbiłam

s u

sobie do głowy, że zawiniła moja tusza, i postanowiłam schudnąć jeszcze

o l a d n

bardziej. Było to najupiorniejsze doświadczenie w całym moim życiu. Przestałam w ogóle jeść. Mało brakowało, a zagłodziłabym się na śmierć. Rafael zawiózł mnie do szpitala i dopiero tam mi pomogli. - Chwała Bogu, że tak postąpił. Och, Lianor, Lianor... - Mallory prawie krzyczała. - Że też musiałaś tak się nacierpieć!

a c

- Nie żałuj mnie. To już stare dzieje, a dostałam cenną lekcję. Nie

s

można nikogo zmusić do miłości. To niemożliwe. Nie chcę, żebyś cierpiała tak jak ja. Wiem, ile znaczycie dla siebie - ty i Apolonia - ale... Zrozum, po śmierci Isabell w moim bracie coś się zacięło. Jest wypalony uczuciowo. Potrafi być bardzo twardy. Nie zniosę tego, jeśli cię skrzywdzi. - Lianor... Wiem, co robię. - Rezygnujesz z kariery. Mallory podniosła się z krzesła i przeszła parę kroków. - Może i tak, ale po to, by zająć się czymś o wiele dla mnie istotniejszym. Chcę tego. A potem wrócę do Kalifornii i do pracy.

pona

Tak powiedziała Rafaelowi. I zamierzała dotrzymać przyrzeczenia, chyba żeby sam poprosił o to, by została jego żoną w prawdziwym sensie tego słowa. - I naprawdę ci to wystarczy? Nie. Nie miała jednak zamiaru ujawnić swojego planu przed nikim. - Czas pokaże. Lianor... Możesz coś dla mnie zrobić? - Co tylko zechcesz. - Jeśli Rafael zatelefonuje do ciebie przed naszym przyjazdem do Lizbony, przyznaj się, że rozmawiałyśmy i że znasz sytuację. A na

s u

wypadek, gdybyś mimo wszystko nie do końca pojmowała, w czym

o l a d n

rzecz, powiem ci, że pomysł, żebyśmy się pobrali, wyszedł od Apolonii. - Nie jestem zaskoczona. W życiu nie widziałam, żeby tak się przy czymś uparta. Ona cię uwielbia.

- Ja ją też. Bez względu na to, jak to wszystko będzie wyglądało w cudzych oczach, my we czworo będziemy wobec siebie uczciwi. Tylko to

a c

jest ważne.

s

- Nie, nie tylko, ale zamilczę. Ogromnie się cieszę, że zostaniesz moją bratową.

- Dziękuję. Ty też jesteś mi bardzo bliska... - Przemogła ucisk w gardle. - Twój brat życzy sobie, żeby ślub odbył się w waszej domowej kaplicy. Czy zechcesz być moją druhną? - Z największą radością... Oj, przepraszam. Chyba musimy kończyć, bo widzę, że migacz mruga i mruga. Ktoś usiłuje się do mnie dodzwonić. - Może to Rafael. A zatem... do zobaczenia w poniedziałek. Zaraz potem Mallory wystukała numer do rodziców. Spodziewała

pona

się, co usłyszy. Że popełnia największy błąd. Ale mało ją to wzruszało. Życie bez Rafaela i Apolonii nie miało sensu. Apolonia pokazywała jej nie raz ślubne zdjęcia rodziców. Pobrali się w Sintra, w kościele parafialnym rodziny Isabell. Isabell była drobna, miała krótkie kręcone czarne włosy. W dniu ślubu wystąpiła w odsłaniającej ręce atłasowej sukni w kolorze kości słoniowej i długim do ziemi welonie. Mallory cieszyła się, że Rafael wybrał na miejsce ich uroczystości domową kaplicę. Celowo rozpuściła włosy i przysłoniła je matczynym

s u

welonem do ramion. Jedwabna, olśniewająco biała sukienka z okrągłym

o l a d n

wycięciem pod szyją miała prosty krój. Zdobiły ją jedynie długie koronkowe rękawy.

Zrobiła wszystko, by swoim wyglądem w dniu ślubu nie przypominać choćby w najdrobniejszym szczególe pierwszej żony Rafaela. Bez wątpienia pamiętał żywo tamto wesele i szaloną miłość, jaka

a c

wtedy rozpalała jego serce. Tak, to było coś, co miał prawo

s

przechowywać w pamięci jak największy skarb, ale... Minęło dziesięć lat. Teraz ona była jego żoną. Pobrali się wprawdzie jedynie z uwagi na Apolonię, ale Mallory miała dalekosiężny plan. Musiała być tylko cierpliwa. Po ślubie, podczas przyjęcia dużo rozmawiała z gośćmi. Większość z nich wyraziła ochotę spotkania się z nią i Rafaelem po ich powrocie z podróży poślubnej. Im częściej padało to słowo, tym mocniej uświadamiała sobie, że nie dane jej będzie przeżyć miłosnej nocy poślubnej. Ze wspaniałej uczty przygotowanej przez Felipe'a ledwo coś skubnęła. Rafael natomiast jadł z apetytem, a gdy do stołu podszedł

pona

fotograf, chętnie pozował do zdjęć, obejmując ją i Apolonię. Nikt, kto na nich patrzył, nie domyśliłby się prawdy: Uśmiechy składających im życzenia gości świadczyły o tym, że wszyscy są przekonani, że nowo poślubionych małżonków łączy prawdziwa miłość. - Czy moglibyśmy już jechać? - zapytał, pochylając się w jej stronę za plecami Apolonii, gdy fotograf skończył pstrykać zdjęcia. Skinęła głową i wzięła dziewczynkę za rękę. - Chodź, maleńka. Biegnijmy się przebrać. Wszystkie osobiste rzeczy Mallory zostały przeniesione do

s u

apartamentów Rafaela, a bagaż znajdował się już w samochodzie. Na

o l a d n

tydzień przed ślubem Lianor zorganizowała babskie zakupy. Kupiły wtedy między innymi ubranie na dzisiejszy wyjazd - granatową bluzeczkę i spódniczkę dla Apolonii i pąsowy, trzyczęściowy jedwabny kostiumik dla Mallory. Chciała, by Rafael był z nich dumny. Błysk zachwytu w jego oczach, gdy zeszły na dół, powiedział jej, że go nie zawiodły. On sam

a c

również się przebrał, zamieniając frak na beżowy sportowy garnitur.

s

Wyglądał zabójczo. Och! Żeby jakoś rozładować nadmiar emocji, Mallory w tradycyjnym amerykańskim geście rzuciła ślubną wiązankę w stronę Lianor. Lianor chwyciła kwiaty i posłała jej pocałunek. Weselni goście wylegli na schody, odprowadzając ich do samochodu. Fotograf robił zdjęcia. Mallory pomachała do rodziców, a Apolonia głośno żegnała się z Violente. - Co jej się stało? - spytała Mallory, gdy Rafael ruszył. - Wydaje mi się, że płakała.- Jej tato nakrzyczał na nią, bo chciała jechać z nami. - Jeszcze czego! - wymruczał z irytacją Rafael. - Chciałabyś, żeby pojechała? Jeszcze nie jest za późno. Tatuś

pona

mógłby zawrócić. - Słucham?! - odburknął, nieruchomiejąc. - Nie. Chcę być tylko z tobą i tatą. Jak myślisz? Czy Maria widziała wasz ślub? Rafaelowi zagrało coś w krtani. - Jestem tego pewien. - Też mam taką nadzieję. Będzie szczęśliwa, że mam nową mamę, nawet jeśli jest to Amerykanka. Mallory roześmiała się. - Jesteśmy aż tak okropne?

o l a d n

s u

- Nie. Maria nie lubiła cudzoziemców, ale ciebie by pokochała. Prawda, tato? - Na pewno.

Jechali wzdłuż wybrzeża na południe. Apolonia popatrywała przez szybę, aż raptem zwróciła się do Mallory.

a c

- Jesteśmy teraz rodziną, więc... Czy mogę mówić do ciebie: mamo?

s

ROZDZIAŁ ÓSMY Mallory spuściła głowę. Takiego pytania nie przewidziała. Zerknęła na Rafaela, ale jego nieprzenikniony wyraz twarzy nie ułatwił jej zadania. Jakiej odpowiedzi oczekiwał? Co chciałby usłyszeć? - To zależy od twego taty - odpowiedziała. - Jeśli jemu nie będzie to przeszkadzało, ja tylko się ucieszę. - Super! - uradowała się Apolonia, jakby ojciec już się zgodził. pona

Kiedy zacznie się szkoła, będę taka sama jak moje koleżanki, których mamy pomagają zakonnicom w czasie naszych wycieczek. Maria nigdy z nami nie jeździła. Mówiła, że nie ma do tego nerwów. Mallory świetnie to rozumiała. - Co najczęściej zwiedzacie? - Kościoły i muzea w okolicy Lizbony i różne miasta. - Jeździcie autokarem? - Tak. - Wspaniała sprawa. W mojej szkole też organizowano wycieczki. - Dokąd jeździliście?

o l a d n

s u

- Hm... niech no sobie przypomnę. Byliśmy w obserwatorium astronomicznym i w elektrowni jądrowej. Parę razy pokazywano nam studio filmowe.

- Ale fajnie! Też bym tak chciała.- Wiesz, Apolonio... To, czego nie znamy, zawsze wydaje się nam ciekawsze. Ale prawda jest taka, że

a c

mieszkasz w kraju o tak bogatej historii, że jej ślady i zabytki można

s

poznawać przez całe życie. To wielkie szczęście mieć ojczyznę o tak pasjonujących dziejach. Ja osobiście dopiero zaczynam to rozumieć. Opiekując się tobą, postaram się poznać lepiej historię Portugalii. Nauczysz mnie portugalskiego? - Tak. - Cudownie. Jak by to brzmiało w twoim języku ojczystym? - Admiravel. Mallory spróbowała powtórzyć słowo właściwie. Za trzecim razem Rafael stwierdził, że wymawia je znakomicie. Odezwał się po raz pierwszy od kwadransa.

pona

- Jak nazywa się posiadłość, w której mamy zatrzymać się na noc? Zerknął na nią tajemniczo. - Obidos. Dojedziemy tam dopiero o zmroku. Pociągał ją tak bardzo, że odczuła niemal rzeczywisty, słodki ból. - Opowiedz trochę o tym miejscu. - Jest to prześliczna wioska na wzgórzu, mieszcząca się w obrębie murów średniowiecznego zamku. Między jasnymi, prawie białymi domkami krzyżują się stare aleje i dróżki. W XIV wieku był tam żeński klasztor.

s u

- A obecnie budynek służy pewnie jako hotel, tak? Nie mogę się już

o l a d n

doczekać, kiedy to zobaczymy. Założę się, że nie narzekasz na brak gości. W takim miejscu...

Błysnął zębami w uśmiechu.- I o to chodzi w tym biznesie. Mallory z biciem serca popatrzyła na jego ręce, spoczywające na kierownicy. Prowadził samochód lekko, z nieświadomą maestrią. W

a c

gasnącym świetle dnia na palcu Rafaela pobłyskiwała złota ślubna

s

obrączka. I oto ten wspaniały mężczyzna był jej mężem. Raptem dotarło to do niej z taką siłą, że zaparło jej dech. - Lianor mówiła mi, że jesteś jednym z największych biznesmenów w Portugalii, ale dopiero kiedy zobaczyłam wasz pałac, zrozumiałam, dlaczego aż tak ci się powiodło. Spojrzał na nią. - No, dlaczego? Nie każ mi się zastanawiać. Po takich komplementach... W tej lekko ironicznej pozie był wprost fantastyczny. - Nie kazałeś wybudować basenu ani kortów tenisowych, które

pona

zniszczyłyby klimat tego miejsca. Współczesny wymagający turysta pragnie autentyczności, a nie komercji. Portugalia jest jak korona wysadzana klejnotami. Żaden stary pałac nie powinien stracić swego blasku ani oryginalnej, właściwej mu oprawy. Ty niczego nie zmieniłeś, a tak by się stało, gdyby zabytek trafił w nieodpowiednie ręce. Rafael odetchnął głośno. Przez moment jakby się wahał. - Czy... - zaczerpnął powietrza - czy kiedy Lady Windemere powoła kogoś na twoje miejsce, nie zechciałabyś dorywczo pracować u mnie? - W jakim charakterze?

s u

- Wyszukiwałabyś posiadłości, które mógłbym kupić. To wymaga smaku.

o l a d n

W innych okolicznościach taka propozycja bardzo by jej pochlebiała. Ale przecież występował z nią mężczyzna, którego dopiero co poślubiła! Chciała być dla niego tylko prawdziwą żoną, dbać o rodzinę!

a c

- Wydaje mi się, że będę za bardzo zajęta opieką nad Apolonią,

s

żeby podjąć się tak czasochłonnego zadania.

- Zerknęła na małą i ściszyła głos. - Usnęła, więc najlepiej porozmawiajmy o tym teraz. O kupieniu psa. Miała wrażenie, że samochód nabiera prędkości, - Skąd ci to przyszło do głowy? - Kiedy byliśmy w Camp Snoopy, Apolonia powiedziała mi, że zawsze chciała mieć psa, ale się nie zgadzałeś, gdyż Maria nie znosiła zwierząt. - To prawda. Miała na tym tle jakąś obsesję, więc nie chciałem jej urazić.

pona

- Tak się składa, że ja bardzo lubię psy. Miałam w dzieciństwie jednego. Jestem, jak wiesz, jedynaczką, więc zastępował mi rodzeństwo. Apolonia jest teraz w najlepszym wieku, żeby dostać psa i odpowiadać za niego. Pomogłabym jej go wytresować. - To masa roboty... - Wiem, ale... Pomyśl, mamy przed sobą dwa miesiące wakacji. Znalazłam w internecie hodowcę spod Lizbony, który sprzedaje beagle. Moglibyśmy wstąpić do niego w drodze powrotnej i zrobić Apolonii miłą niespodziankę. Jest takie powiedzenie, może je znasz. - Uśmiechnęła się.

s u

- „Rodziny się nie wybiera, ale człowiek może sobie przynajmniej wybrać psa".

o l a d n

Rafael przytrzymał jej spojrzenie.

- Na wypadek, gdybyś zapomniała - Apolonia wybrała. Ciebie. Nie zapomniała o tym, o nie!

- Mam rozumieć, że nie jesteś przeciwny mojemu pomysłowi?

a c

- Ależ skąd! - Pokręcił głową. - Kiedy byłem chłopcem,

s

trzymaliśmy w domu kilka psów. Też się zastanawiałem, czy nie kupić jej jakiegoś. Zamierzałem porozmawiać z tobą na ten temat, ale dopiero po powrocie z Obidos.

- Cieszę się. Oczywiście nie musi to być beagle. - Nie musi, ale pies o krótkiej sierści nie wymaga specjalnego zachodu. Beagle ma też odpowiednią wielkość. Czy wiesz, że od powrotu z Kalifornii Apolonia codziennie wieczorem modli się o żywego Snoopy'ego? Mallory nie wiedziała o tym, ale wcale jej to nie zdziwiło. Mała spryciara potrafiła podejść swego tatę jak nikt na świecie.

pona

- Skoro już to uzgodniliśmy, chciałbym usłyszeć, co ty sama pragnęłabyś otrzymać w prezencie ślubnym - powiedział cicho. Serce Mallory wykonało dziki taniec. - Już mi go dałeś, godząc się na mnie w roli opiekunki twojej córeczki. Zapadła cisza. - Myślę - stwierdził lakonicznie - że dziś jesteśmy znacznie dalej. Apolonia uznała cię za swoją mamę. - Jesteś temu przeciwny?

s u

- Gdybym nawet był, to i tak jest już za późno. Słowa Rafaela

o l a d n

trafiały w samo sedno. Zabolały ją tak

bardzo, że musiała zagryźć wargi, żeby nie wyrwał się z nich szloch.- Jose, nie wstawaj...

Kierownik pensjonatu zawsze starał się wywiązać ze swych obowiązków jak najlepiej.

a c

- Czy coś przeoczyłem? Coś nie tak?

s

- Nie, nie. Nie denerwuj się. Wszystko w porządku. Moim paniom tak się tu spodobało, że poszły na spacer, a ja po prostu zszedłem do ciebie, żeby podziękować za wszelkie starania. - Prawdę mówiąc, czuł, że ułatwi Mallory sytuację, jeśli wróci do apartamentu, gdy we dwie położą się już spać. - Mojej żonie bardzo podobały się gardenie. Nie mogłeś wiedzieć, że to jej ulubione kwiaty. Dziękuję. Jose rozpromienił się. - Cała przyjemność po mojej stronie. A w ogóle to gratuluję ci z całego serca. Senhora jest piękną kobietą, a w dodatku ma świetny kontakt z Apolonią. Od razu widać, że za sobą przepadają. Ty to masz

pona

szczęście! - Przeżyły coś, co wiąże na całe życie. - Rafael opowiedział, jak Mallory ocaliła jego córeczkę od utonięcia. Jose spoważniał. - Nic dziwnego, że się tak prędko zżyły. A co do ciebie... Uśmiechnął się szeroko. - Miłość od pierwszego wejrzenia, tak? Rafael odwrócił wzrok. Niezupełnie miłość. Raczej szok. Nie byłby w stanie zapomnieć kobiety, od której wszystko go odstręczało, a którą wtedy zobaczył. Była jak wyłaniająca się z oceanu syrena. Wyniosła z topieli jego nieprzytomne dziecko i przywróciła mu życie.

s u

Umknął mu natomiast moment, gdy zrozumiał, że przyszła do niego

o l a d n

miłość. Wiedział jedynie, że ścięła go z nóg jak potężne tsunami, które kiedyś zgładziło trzydzieści tysięcy mieszkańców Lizbony. Mallory mogła sobie kochać innego, ale teraz była jego żoną z mocy prawa. Prawo było po jego stronie. Pozostało jedynie zdobyć jej serce. Porozmawiał jeszcze chwilę z Jose o jutrzejszym śniadaniu i wrócił na górę. Otworzył

a c

drzwi kartą magnetyczną i na palcach wszedł do pokoju. Światło paliło się

s

tylko w alkowie. Apolonia spała na jego szerokim łożu, a Mallory na rozkładanej kanapie przy ścianie, spokojna i niedotykalna jak przeorysza zakonu, która kiedyś zajmowała ten pokój. Wszystko przebiegało tak, jak powinno. Niekonwencjonalna podróż poślubna wymagała od niego cierpliwości. Po powrocie do domu wszystko miało się zmienić, i to radykalnie. - Tak bym chciała, żebyśmy jeszcze nie wracali. Było super! Jak nigdy w życiu. Jechali malowniczą trasą i nawet nie spostrzegli, gdy znaleźli się na przedmieściach Lizbony.

pona

- Mówiłaś to samo, kiedy wracaliśmy z Disneylandu. - Rafael uśmiechnął się do córki, a Mallory ją poparła. - Też tak to odczuwam, skarbie. Ile razy jesteśmy we troje, myślę, że lepiej już być nie może. - Chciałabym, tatku, żebyś w ogóle nie pracował. Rafael roześmiał się serdecznie. Podczas trzech dni, jakie spędzili w Obidos, śmiał się często. Mallory marzyła, żeby tak już zostało na zawsze. Miała wrażenie, że jest szczęśliwy i że zmiana, jaka w nim zaszła, wiąże się również z jej obecnością.- Dlaczego stajesz?

s u

- zaciekawiła się Apolonia, gdy zajechali przed bramę jakiejś posiadłości.

o l a d n

- Widzisz szyld na domu? - Widzę.

- W takim razie przetłumacz Mallory, co tam jest napisane. - Ale... Po portugalsku też nie rozumiem. Uśmiechnął się i powiedział coś w ich ojczystym języku.

a c

- Sprzedają tu psy?! - Apolonia była absolutnie zaskoczona.

s

- Owszem. W dodatku bardzo niezwykłe psy. Rasy beagle. Dziewczynka zamarła na moment i nagle krzyknęła z radością: - Snoopy?!

Rafael utkwił roześmiane oczy w Mallory i zanim zdążył przytrzymać Apolonię, pobiegła w kierunku drzwi domu. Otworzyła im starsza kobieta i pokazała, którędy przejść na tyły budynku. Znajdował się tam nieduży pawilon. Właściciel hodowli wyszedł do nich i wprowadził do środka, przedstawiając żonę, która znajdowała się właśnie w dużej klatce z suką rasy beagle i dwoma małymi. Rafael przetłumaczył na angielski.

pona

- Sprzedali już cały miot poza tymi dwoma szczeniakami. Większy to suczka. Oba są zaszczepione, ale samiec jest jeszcze bardzo zależny od matki. - Jaki śliczny! - zawołała Apolonia. - Czy mogłabym go potrzymać?- Suczka będzie się łatwiej chować, - Ale ja chcę jego! Wszyscy się uśmiechnęli, a żona hodowcy ostrożnie podała dziewczynce szczeniątko. Suka, wyraźnie zaniepokojona, zaczęła skomleć.

s u

Apolonia położyła sobie pieska na ramieniu i pogładziła go. Gdy

o l a d n

podniosła wzrok, Mallory zobaczyła w jej oczach przysłowiowe gwiazdy. Stało się. Wybór był ostateczny. - Nazwę go Flash.

- Flash? - zdziwił się Rafael, a Mallory aż się żachnęła. - Flash znaczy błysk, prawda, mamo? Mamo.

a c

- Tak - odpowiedziała Mallory drżącym głosem, zaklinając w

s

myślach Apolonię, by nic już nie mówiła.

- No cóż - wymruczał Rafael. - Myślę, że sprawa jest przesądzona. Zwrócił się do hodowcy i po portugalsku omówili zakup. Żona przyniosła pudełko, w którym mieli przewieźć szczeniaka. Piesek piszczał jak niemowlę, a Apolonia starała się go uspokoić. Mallory szła obok niej. - Dlaczego on tak płacze i płacze? - Bo jeszcze nigdy nie opuszczał matki. Ale nie martw się - za parę dni dojdzie do siebie. Podjedziemy do pewnego sklepu i kupimy mu wszystko, co trzeba. Szczeniak piszczał tak rozdzierająco, że aż bolały uszy, toteż Rafael

pona

z największą ulgą wysiadł, by zrobić zakupy. Wrócił obładowany. - Czuję się tak, jakby się nam właśnie urodziło dziecko wymruczał, siadając za kierownicą.- No bo się urodziło - zażartowała Mallory. Była w siódmym niebie. W ich życiu zaczynał się nowy etap. Cieszyła się tak, że aż ją to przerażało. Gdy pół godziny później, już o zmroku, podjechali pod pałac d'Afonso, pies piszczał tak głośno, że słychać go było na całej plaży. Służący wyszedł po bagaże, ale Rafael nie miał głowy, żeby z nim rozmawiać.

s u

- Na razie - rzucił do Apolonii, biorąc worek z rzeczami -

o l a d n

umieścimy tego krzykacza na balkonie. - Mallory wzięła kojec, mała wniosła pieska w pudełku i we troje dosłownie wbiegli schodami do apartamentu Rafaela. W ciągu paru minut wymuskany balkon zamienił się w małą psiarnię - bardzo elegancką, jak przystało na królewski pałac, i wyposażoną we wszystko, czego potrzebuje pies. Stół, przy którym jedli

a c

niedawno wystawne dania Felipe'a, przystroiły teraz torby z pokarmem

s

dla szczeniąt, spray do dezynfekcji, specjalna szczoteczka do zębów, obróżka i smycz.

Mallory wybiegła do łazienki i przyniosła miseczkę z wodą. Do drugiej miski nalała odrobinę karmy i rozcieńczyła ją. - To twoje jedzonko, Flash. No, masz, proszę... - Apolonia posadziła pieska przy spodeczkach, ale nieszczęśliwy malec wciąż tylko skomlał i skomlał. - Usiądź może przy nim i nalej karmę na dłoń, zobaczysz, zaraz zrozumie, o co ci chodzi - poradziła Mallory i po chwili Apolonia zaczęła chichotać.

pona

- Połaskotał mnie języczkiem! - No widzisz. - Ojciec uśmiechnął się do niej. - Już zaczyna ci ufać. Skąd ci przyszło do głowy, żeby dać mu na imię Flash? O, matko... jęknęła w duchu Mallory. - Tak się nazywa ten pan, którego kocha Mallory. Mieszka w Hollywood. Rafael zamarł. Z jego oczu zniknęła wesołość. Były czarne jak noc. - To jedno z najbardziej niepospolitych amerykańskich imion, jakie zdarzyło mi się słyszeć.

s u

Wyczuła, że sarkazmem pokrywał niepewność. Czyżby drażniło go,

o l a d n

że miała ukochanego? Gdyby to była prawda...

- Faktycznie - odpowiedziała. - Niezwykłe imię, niezwykły człowiek.

- Tak, tato, fantastyczny. Mama pokazywała mi jego zdjęcie w komputerze. Jest wspaniały, taki mocny... jak błysk - Pocałowała swego

a c

pieska w łepek. - Jesteś malutki, Flash, ale nie przejmuj się. Kiedyś też

s

będziesz mocny i... Ojej! - Wybuchnęła śmiechem. - Obsiusiał mnie! Naprawdę!

Mallory zachichotała, ale Rafael jej nie zawtórował. - Czas się kąpać, mała damo- powiedziała.- Flashem niech się teraz pozajmuje tatuś. Nie czekając na odpowiedź, podała szczenię Rafaelowi i prędko przeprowadziła Apolonię do łazienki przy swoim pokoju. - Wykąp się i umyj włosy, a ja tymczasem wezmę prysznic i też przygotuję się do snu. A potem pójdziemy powiedzieć Flashowi dobranoc.

pona

Zebrała zasiusiane ubrania Apolonii, włożyła je do kosza na pranie, wróciła do apartamentu Rafaela i wyjęła z szuflady swoją nocną koszulę i piękny szlafrok, który dostała w prezencie od Liz. Przerzuciła je przez ramię i weszła do łazienki. I oto z tą chwilą miejsce to przestaje być przestrzenią należącą wyłącznie do Rafaela. Mallory uśmiechnęła się do swoich myśli. Jeśli był zazdrosny, na co wskazywać mogło zajście na balkonie, to obecność jej osobistych rzeczy w niedawnym azylu powinna go tak denerwować, że wreszcie któregoś dnia nie wytrzyma i puści parę. Susząc ręcznikiem włosy, wyszła na balkon. Lipcowa noc była

s u

ciepła, powietrze łagodne. Rafael wyciągnął się przy ścianie, a

o l a d n

umieszczony w kojcu psiak lizał mu palce. W scenie tej było tyle uroku, że aż żal ją było zakłócać.

- Rafael... - powiedziała cicho. - Łazienka jest już wolna. Teraz ja poczuwam przy Flashu.

Uniósł głowę i powoli przeniósł wzrok z jej bosych stóp na twarz.

a c

Płonęły mu oczy.

s

- Niespecjalnie mi się spieszy - wymruczał. - Chodź, posiedź ze mną.

Podeszła bliżej i chciała ukucnąć przy kojcu, ale nim zdążyła to zrobić, Rafael pociągnął ją i posadził sobie na kolanach. - Będzie ci tak wygodniej niż na kamiennej posadzce, nie uważasz? - szepnął w jej wilgotne włosy, z których zsunął się ręcznik. Jedną ręką głaskał szczeniaka, a drugą pieścił jej rękę poniżej rękawka. - Pachniesz słodko. Jak łąki, przez które jechaliśmy. Zaczynam się uzależniać od tego zapachu. Mallory mocno zabiło serce.

pona

- Rozumiesz teraz, dlaczego kosmetyki Lady Windemere tak dobrze się sprzedają...- Mówię o tobie... o twojej skórze, włosach. Jesteś niewiarygodnie piękna, Mallory. Co prawda zastrzegałaś się, że nigdy nie zastawisz na mnie pułapki i nie ciągnie cię do mego łóżka, ale muszę ci powiedzieć, że... - Odgarnął jej włosy i pocałował w szyję. - Czy zdziwiłoby cię, gdybym przyznał, że chcę z tobą spać? Wciągnęła powietrze. - Nie. Od dziesięciu lat żyjesz sam. Jesteś normalnym mężczyzną, masz normalne potrzeby, a to że się ożeniłeś, odebrało ci możliwość

s u

swobodnych związków. Jest więc naturalne, że szukasz we mnie kobiety.

o l a d n

Zgniótł niecierpliwie jej ramię.

- Jeśli chcesz mi powiedzieć, że ci się nie podobam, to kłamiesz. Czuję, jaka jesteś rozedrgana.

Opanowała się z największym trudem.

- Jesteś bardzo pociągającym mężczyzną, Rafael. Musiałabym być

a c

z kamienia, żeby tego nie odczuwać.

s

- Rozbrajająca jest ta twoja uczciwość. - Oplótł dłońmi jej biodra i mocniej wtulił ją w siebie. - Chcę się z tobą kochać. Pragnę tego od dawna. Dziś spędzimy ze sobą prawdziwą noc poślubną. Nie wyznawał jej miłości i nie prosił o deklarację uczuć, ale coś się zaczynało dziać. Wierzył, że kochała kogoś innego, więc czuł się bezpiecznie, proponując noc, w której zagrałyby tylko zmysły. Nie potrafiłaby oddać się mężczyźnie, którego nie kochałaby z całej duszy, a wiedziała dobrze, że Rafaela stać na zbliżenie bez miłości. Dziś również gotów był pójść za głosem pożądania. Musiała zawierzyć własnemu instynktowi, a ten nakazywał wybrać właściwy moment. W

pona

przeciwnym razie mogłaby już nigdy nie usłyszeć od Rafaela podobnego zaproszenia, a on sam znalazłby pocieszenie gdzie indziej. Nie wolno było do tego dopuścić! - Przyjdę do ciebie, kiedy mała uśnie - przyrzekła, uwalniając się z jego objęć. Puścił ją niechętnie. Ledwie zdążyła wstać, na balkon wbiegła Apolonia. Ze szczoteczką do zębów w ręce, uklękła i ucałowała pieska, nieświadoma, co się dzieje. - Brakowało ci mnie? - Szczeniak otworzył ślepka. - Jestem już i będę przy tobie całą noc. Rafael zerwał się z podłogi.

o l a d n

s u

- O, nie, moja panienko. Pies musi nauczyć się spać sam, więc... - Ale... - Żadne „ale".

- Chodź, uczeszę cię przed snem - zachęciła ją Mallory z ledwie skrywanym pośpiechem. Apolonia wzięła Flasha na ręce i trzymała, póki

a c

włosy nie zostały spięte w koński ogon.

s

- No już. - Ojciec odebrał jej psa i włożył do kojca. - Idziemy. Posłucham, jak odmawiasz pacierz. - A jeżeli Flash będzie płakał? - Nie martw się. - Mallory uściskała ją na dobranoc. - Rano będzie tu na ciebie czekał. Zaprosimy Violente. Razem się z nim pobawicie. - Na pewno zechce mieć takiego samego pieska. Tato, wiesz... Rafael prędko wyprowadził ją z balkonu. Widząc, jak mu zależy na tym, żeby Apolonia jak najszybciej poszła spać, Mallory roztrzęsła się zupełnie. Stanęła przy barierce i spojrzała na spieniony ocean. Od wody

pona

powiało chłodem. W nocy szczeniątku mogło być zimno. Zabrała kojec i postawiła go w ciemnym kącie pokoju. Flash zaskomlał. - Bądź dobrym chłopczykiem i idź spać. - Głaskała go i pieściła, aż w końcu się położył, a wtedy, rozgorączkowana, pobiegła przed lustro wysuszyć włosy. Po chwili, puszyste i lśniące, okryły jej ramiona. Wychodząc z łazienki, zobaczyła, że Rafael już jest i zamyka starannie na klucz drzwi łączące sypialnię z pokojem Apolonii. - Czekaj na mnie - wyszeptał rozkazująco tuż przy jej ustach. Zaraz tu będę.

s u

Dotknęła rozpalonych warg i gdy zniknął w łazience, słaniając się,

o l a d n

dotarła do łóżka. Czekała ją nie tylko noc poślubna, ale w ogóle pierwsze w życiu zbliżenie z mężczyzną. Na uczelni miała powodzenie, ale ci, którym się podobała, byli na ogól znerwicowanymi naukowcami. Wyczuwała, że rywalizując ze sobą w różnych dziedzinach, zaliczyliby chętnie również ją, ale na żadne głębsze uczucie nawet nie liczyła.

a c

Podjęcie pracy w Windemere bardzo ograniczyło jej kontakty

s

towarzyskie. Jakaś kolacja, kino - i to wszystko. Rafael zapewne nie domyślał się, że w sprawach seksu jest zupełnie zielona, ale to nieważne. Nie miała miłosnych doświadczeń, lecz kochała go do szaleństwa i tylko to się liczyło. To powinno wynagrodzić mu wszystkie braki. Bijąc się z myślami, drżącymi palcami rozpięła szlafrok i położyła się. Nakryła się kołdrą, gdy wszedł i zgasił lampkę. Zdążyła tylko zauważyć, że jest w płaszczu kąpielowym i zaraz poczuła go przy sobie. - Chodź... - wyszeptał gorąco. Nim zorientowała się, co się dzieje, leżała już na nim, odpowiadając na jego głodny pocałunek z szalonym uniesieniem, nad którym nie

pona

panowała. Nie potrafili smakować tej chwili powoli. Oboje byli siebie zbyt spragnieni. Ze świata, który znała, Mallory przeniosła się nagle w jakąś cudowną nierealną przestrzeń. - Rafael - wyszeptała bezradnie. - Tak, wiem - usłyszała zdyszaną odpowiedź i raptem zobaczyła jego twarz tuż nad swoją. Spletli się ze sobą, całując się jak szaleni. Mallory kręciło się w głowie, ogarnęła ją ekstaza i raptem... Raptem dobiegło do nich żałosne popiskiwanie, podobne do płaczu noworodka. Psiak! O matko! Zupełnie zapomniała o jego istnieniu. Rafael usiadł.

s u

- Mam wrażenie, jakby był w pokoju - szepnął zirytowany.

o l a d n

- Bo jest - odszepnęła. - Przeniosłam go z balkonu, zrobiło się chłodno.

Zza drzwi dobiegł hałas. Apolonia szarpała za klamkę. - Tato! Co jest? Nie mogę wejść. Flash mnie woła. Rafael wycisnął na ustach Mallory gorący pocałunek

a c

i wstał, zawiązując pasek szlafroka.

s

- Zajmę się nim, córeczko - zawołał. - Wracaj zaraz do łóżka. - Rafael, nie żądaj tego od niej. Jeszcze nie dziś. - Odrzuciła kołdrę i wstała, wygładzając nocną koszulę. - Wpuść ją, a ja pójdę po podgrzewacz. Zapaliła boczną lampkę, podniosła z podłogi swój szlafrok i zarzucając go, wybiegła na balkon. Wyjęła podgrzewacz z worka i włączyła go do kontaktu. Ciepło i szum powinny uspokoić szczeniaczka. - Nie płacz, Flash. Jestem przy tobie. - Apolonia utuliła pieska, patrząc z urazą na ojca. - Jak mogłeś zamknąć drzwi! - Tak, senhor d'Afonso - przytaknęła z udawaną powagą Mallory. Jak to się stało?

pona

„Już ja ci odpłacę za te kpinki" - odpowiedział jej żywym spojrzeniem. - „Niech no tylko znów cię dopadnę". Nie mogła się tego doczekać. Wyglądało jednak na to, że taka okazja miała się pojawić nieprędko. - Musieliśmy, córeczko, omówić pewną sprawę w cztery oczy. Mallory płonęły policzki. Przerwanie im takiej chwili było druzgoczące, ale też może i miało swój ukryty sens. Może dobrze się stało, że nie posunęli się dalej. Życie nie kończyło się na jednej nocy. Tego wieczoru Rafael mógł sięgnąć po nią, prosto i łatwo, jak po dojrzałą

s u

śliwkę. Los pozwolił mu jednak zaledwie domyślić się jej smaku. Może

o l a d n

po to, by jej naprawdę zapragnął, by myślał o niej dzień i noc. Marzyła, żeby nigdy nie odczuł przesytu, żeby odnalazł w niej źródło, z którego czerpałby przez całe życie.

- Coś ci powiem, kochana. - Położyła dłoń na ramieniu dziewczynki. - Pozwólmy, żeby Flashem zajął się dziś tatuś, a jutro

a c

przeniesiemy pieska na noc do twojego pokoju i sama się o niego

s

zatroszczysz. Przyzwyczai się bardzo szybko i nie będzie już płakał. Dobrze mówię?- Bardzo dobrze. - Apolonia obsypała łepek Flasha pocałunkami i włożyła go do kojca. - Boa noite, tatku. - Dobranoc, Rafaelu - rzuciła Mallory, przechodząc do pokoju Apolonii. Usłyszała, że wyszeptał jej imię, ale nie miała odwagi odwrócić głowy. Najchętniej biegiem wróciłaby do jego łóżka.

pona

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Kiedy się obudziła, Apolonii nie było już w sypialni. Naturalnie. Troskliwa mama pobiegła skoro świt zająć się swoim maleństwem. Jeśli w nocy Flash nie pozwolił Rafaelowi zmrużyć oka, wybawiła go z

s u

kłopotów. Mallory przewracała się z boku na bok długie godziny. Kusiło ją, by wstać i wrócić do Rafaela, ale w końcu powiedziała sobie: basta, i

o l a d n

usnęła. Teraz wypełniała ją tęsknota, której nic nie było w stanie ukoić, póki znów nie znaleźliby się we dwoje, pewni, że nikt im nie przeszkodzi. Zakładając, że Rafael nie stracił ochoty.

Chcąc zobaczyć go jak najprędzej, nieprzytomna z podniecenia,

a c

wciągnęła na siebie białe spodnie i bluzkę w szerokie granatowo- białe pasy i weszła prosto do jego sypialni. Nie zastała go tam jednak, a łóżko

s

było niezaścielone. Zajrzała na balkon. Apolonia bawiła się z pieskiem. Wstawał dzień, mgły rozpędziło już słońce, było przepięknie, ale... - Jak tam Flash? - Wszędzie za mną chodzi. - Dziewczynka spojrzała na nią rozradowanymi oczami. - Przed wyjazdem do Cabo Espichel tato pokazał mi, jak mam go uczyć chodzić do łazienki po papierach. Mallory ścisnęło się serce.- Nie wiedziałam, że taty dziś nie będzie. - Zadzwonił do niego kierownik hotelu. Miał jakąś pilną sprawę i poprosił o szybki przyjazd. Tato powiedział, że nie wie, kiedy wróci. - Rozumiem. - Prawdę powiedziawszy, nie rozumiała nic.

pona

Powodów, dla których tak nagle wezwano Rafaela, mogły być dziesiątki. Stało się coś niedobrego, ale co? Po nocnej mordędze z psem tylko tego mu jeszcze brakowało! Zerknęła na zegarek. Dochodziła dziesiąta. Ładne rzeczy. Wspaniała z niej opiekunka! - Wiesz co... Mam do załatwienia parę spraw w Atalaia. Zadzwoń może do Violente i zorientuj się, czy mogłaby pobyć z nami. Jeśli jej mamusia się zgodzi, powiedz, że po nią podjedziemy. Niech nie zapomni wziąć stroju kąpielowego. - Możemy zabrać Flasha?

s u

- Nie, kochana, zabierzemy go stąd po naszym powrocie.

o l a d n

- Będzie za mną tęsknił...

Było to pewne, gdyż kiedy tylko Mallory zamknęła balkonowe drzwi, od razu zaczął piszczeć.

- Hm, jest malutki i musi mieć grubą podściółkę. Nie wychodzimy na długo. A teraz... może przekąsimy coś w kuchni?

a c

- W kuchni?

s

- No tak. Nigdy tam nie jadasz?

- Nie. Maria mówiła, że to niewłaściwe. - A ja myślę, że jak najbardziej, skoro jesteśmy tylko we dwie, a obsługa hotelowa zajmuje się gośćmi. Źle mówię?- Dobrze, ale Mauricio się zdziwi. - A kto to taki? - Szef kuchni z rannej zmiany. Nie jest taki sympatyczny jak Felipe. - Apolonia ściszyła głos. - I nie mówi po angielsku. - No to co. Chwilę później weszły do ogromnej kuchni, wzbudzając

pona

zainteresowanie całego personelu. Ogromnej postawy ciemnoskóry szef przypominał Mallory szekspirowskiego Otella, którego zgubiła zazdrość. Apolonia przedstawiła Mallory. - Zapytaj go, czy mogłabym usmażyć dla nas jajecznicę na kuchence, z której nie korzysta. Powiedz, że będziemy same kupować potrzebne produkty i szykować sobie część posiłków. - Naprawdę? - Dziewczynka była szczerze zdumiona. - Naprawdę. Gotowanie to fajne zajęcie. Nauczę cię. - Jedzenie serwowane w hotelu było zbyt kaloryczne i obfite, zwłaszcza dla dziecka.

s u

- Powiedz, że obiecujemy zachowywać się tak, żeby mu nie przeszkadzać.

o l a d n

Apolonia uśmiechnęła się wesoło i przetłumaczyła wypowiedź Mallory na portugalski. W oczach Mauricia pojawiła się niechęć. Nie odpowiadało mu wtargnięcie w przestrzeń poddaną do tej pory jego absolutnej władzy, ale musiał się liczyć z żoną swego chlebodawcy. Pomilczał chwilę, aż wreszcie zwrócił się do jednego z pomocników,

a c

przyglądającego się Mallory z nieukrywanym męskim zainteresowaniem.

s

- W czym mogę pomóc? Mam na imię Eduardo. - Pomocnik skłonił się lekko.- Byłabym bardzo wdzięczna, gdybyś zechciał poświęcić mi pięć minut. Nie wiem, gdzie mogłabym przechowywać naszą prywatną żywność. Skąd mam brać nakrycia? Z jakich garnków powinnam korzystać? Jak włącza się tę kuchenkę? Eduardowi zaśmiały się oczy. - Zaraz wszystko wyjaśnię. - Dziękuję. Jak sądzisz, czy szefowi będzie bardzo nie na rękę, jeśli zjemy przy tamtym stoliczku pod ścianą? - Nikt z tego stolika nigdy nie korzysta. Zapraszam. Mallory

pona

zakrzątnęła się i po kwadransie śniadanie było gotowe. Zamiast serów i śmietanki podała świeże owoce. Apolonia pomogła sprzątnąć nakrycia, podziękowały jeszcze raz szefowi kuchni i jego pomocnikowi i wyszły. Rafael oddał do dyspozycji Mallory samochód Marii. Pojechały nim do Atalaia i wkrótce stanęły przed domem Camoesów, piękną kremową willą, obrośniętą fioletowymi bugenwillami. Violente wybiegła do nich z torbą plażową na ramieniu, a zaraz potem pojawiła się jej mama z maluchem. Mallory od razu wyciągnęła do niego ręce, lecz chłopczyk przywarł do matki.

o l a d n

s u

- Przepraszam cię - wytłumaczyła Carolina. - Mały nie daje się nosić nikomu oprócz mnie. A co z waszym szczeniątkiem? Dało ci już popalić? Nie masz przypadkiem ochoty go zwrócić? Mallory roześmiała się.

- Ja nie, ale Rafael... no, nie wiem. Mieliśmy z głowy prawie całą

a c

noc.

s

- Opowiadaj - uśmiechnęła się Carolina. - Wiem, że Violente zaraz zacznie nas błagać o psa.- Nie przejmuj się. Na razie niech się bawi z Apolonią naszym. Czy mogłaby zostać u nas do kolacji? Odwiozłabym ją wieczorem. - A Rafael? Nie będzie miał nic przeciwko temu? - Jest dziś w Cabo Espichel. - Wyjechał w interesach? Tak od razu? - Carolina ściągnęła brwi. - No cóż, musiał. Wezwano go w jakiejś pilnej sprawie. Tak przynajmniej powiedział rano Apolonii. Ja jeszcze spałam. Przez cały czas Mallory usiłowała zagłuszyć w sobie strach, że w

pona

rzeczywistości wyjechał spotkać się z dawną kochanką. Mogli spędzić ze sobą cały dzień bez obawy, że ktoś im go zakłóci. Wyobraźnia podsuwała jej coraz bardziej nękające obrazy... - Carolina... - powiedziała prędko, starając się uspokoić. - Czy Luis mówił ci, że proponowałam, żeby Violente brała z nami lekcje tenisa? - Tak. Świetny pomysł. Mój maluch jest tak absorbujący, że niestety ja sama nie będę miała teraz czasu na nic poza zajmowaniem się nim. - Rozumiem. Czy tutaj w Atalaia jest jakiś kort?

s u

- Tak, niedaleko stąd przy autostradzie. O ile mi wiadomo,

o l a d n

prowadzą tam zajęcia grupowe.

- W takim razie jedziemy. Zobaczę, co się da załatwić. Zatelefonuję do ciebie, a tymczasem nic nikomu nie mów. Chcę zrobić Rafaelowi niespodziankę. - Będę milczeć jak grób.

a c

- Dziękuję. No to cześć, do wieczora.

s

Gdy Mallory usiadła za kierownicą, dziewczynki siedziały już na tylnym siedzeniu i szczebiotały po portugalsku. Violente pokazała, jak jechać do klubu tenisowego i niedługo wszystkie trzy znalazły się na liście kursantów. Niestety, były to ostatnie wolne miejsca. Zajęcia miały się odbywać we wtorki i czwartki, między trzecią a czwartą po południu, w najgorszej porze dnia. Wstąpiły jeszcze na targ i do sklepu ze sprzętem kuchennym. Po powrocie dziewczynki pobiegły prosto do Flasha, a Mallory zniosła część zakupów do hotelowej kuchni. Resztę, to znaczy zamrażarkę i mikrofalówkę, ktoś z recepcji pomógł jej wnieść na górę. Na razie

pona

wystawiła je na balkon. Na lunch podgrzała mrożone drobiowo-warzywowe tortillas. Apolonia i Violente nie jadały zwykle takich prostych dań, uznały je więc za przysmak. Bardzo smakował im również zwykły truskawkowy jogurt. Dla Apolonii, która do tej pory sięgała najchętniej po kaloryczną salsiche i puszyste ciacha z kremem, była to ważna zmiana diety. Rafael nie telefonował. Udręczona brakiem wiadomości od niego, Mallory zaproponowała dziewczynkom kąpiel w morzu. Pływały niedaleko od brzegu, nie przekraczając miejsca załamywania się

s u

pierwszej wyższej fali. Apolonia nie zdradzała najmniejszego lęku przed

o l a d n

wodą. Pojawienie się w jej życiu psa pomogło odwrócić uwagę od traumatycznych przeżyć. Wzmocniło ją wewnętrznie i pozwoliło przelać na coś innego miłość, jaką darzyła Marię.

Wróciły do pałacu, przebrały się, a od Rafaela wciąż nie było wieści. Zaabsorbowana psem Apolonia nie pytała o ojca, lecz Mallory

a c

była tak zgnębiona, że postanowiła wcześniej odwieźć Violente do domu.

s

Odważne słowa, które rzuciła mu kiedyś w twarz, przyrzekając, że nie będzie wtrącać się w jego prywatne życie, wróciły do niej jak bumerang. Gdy wieczorem położyła się spać, w pewnym momencie wtuliła twarz w poduszkę, tłumiąc płacz. Dobrze, że szczeniak zaskomlał głośno. Przynajmniej nie musiała się tłumaczyć. - Halo? - Ines? Mówi Rafael. Załatwiłem sprawy i jestem już w drodze do domu. Wszystko w porządku? - Niezupełnie. Mauricio grozi, że odejdzie z pracy. - Niby dlaczego?

pona

- To nie moja sprawa, ale wydaje mi się, że nie powinieneś mówić Mallory, że może sama przygotowywać posiłki. Mauricio jest dotknięty do żywego. Myśli, że twojej żonie nie odpowiada jego kuchnia. Obie nie jadły hotelowego lunchu, ponieważ senhora korzysta z własnej mikrofalówki i lodówki, które kupiła wczoraj i ustawiła na waszym balkonie. Mam wrażenie, że chce przestawić Apolonię na zdrową dietę. Obawiam się, że Felipe też jest urażony. Była to jedna z tych chwil, kiedy Rafael naprawdę nie wiedział, czy powinien się ucieszyć, czy zmartwić. Pozyskanie i utrzymanie światowej

s u

klasy szefów kuchni było w prowadzonym przez niego biznesie

o l a d n

niezwykle istotne. Bardzo mu się jednak podobało, że Mallory postanowiła kierować się dobrem dziecka i dać jego córce poczucie tego, czym jest życie rodzinne. Było to coś, czego brakowało im obojgu przez wiele lat. Coś, za czym bardzo tęsknił. ,- Porozmawiam z naszymi mistrzami, masz moje słowo. Będę mniej więcej za godzinę.

a c

Wcześniej przyjechać nie mógł, a wyjeżdżał w takim pośpiechu, że

s

nie zapisał sobie numeru nowego telefonu komórkowego Mallory. Myślał, że Apolonia zadzwoni do niego i będzie mógł wziąć go od niej. Nie zadzwoniła, domyślił się więc, że jest bez reszty zaabsorbowana psem, i uznał, że również Mallory nie obchodziło ani trochę, co się z nim dzieje. W przeciwnym razie znalazłaby jakiś pretekst, żeby Apolonia skontaktowała się z nim. Miał absolutną pewność, że tamtej porywającej nocy była w swych reakcjach szczera. Przerażała go myśl, że mogłaby się zachowywać tak, jak się zachowywała, bez miłości. Czy była do tego zdolna? Przecież mówiła mu, że ktoś, o kim wspominała Apolonia, jest nieosiągalny, że nigdy nie opuściłaby jego córki, gdyż jej szczęście liczy

pona

się dla niej najbardziej. Wydawało mu się, że mówi prawdę. Fakt, nie wydzwaniał do pałacu i nie prosił Mallory do telefonu, ale to dlatego, że nie chciał robić zamieszania i wzbudzać podejrzeń Ines, że na przykład nie ufa żonie. Gdy dojechał do pałacu, słońce chowało się za horyzontem. Była to piękna pora dnia. Goście hotelowi poszli już na kolację, plaża opustoszała. Parkując, spojrzał na wodę i wydało mu się, że widzi jakiś przedmiot. Nie miał pewności, ale była to chyba deska surfingowa. Miłośnicy surfingu rzadko pojawiali się w pobliżu prywatnej plaży, ale

s u

jeśli już, to właśnie o zachodzie słońca, gdy fala była wyższa. Wysiadł z

o l a d n

samochodu i uważniej popatrzył na morze. Widział teraz wyraźnie. Tak, to była deska surfingowa. Pływały na niej dwie osoby. Serce uderzyło mu jak młotem. Ależ tak! To Mallory i Apolonia. Słyszał ich rozradowane głosy. Bez namysłu rozebrał się, wciągnął na siebie pierwsze lepsze szorty z walizki, pobiegł na brzeg i rzucił się do wody. Och, jak cudnie!

a c

Po dniach pełnych stresu wspaniale było rozładować napięcie fizycznym wysiłkiem.

s

Gdy był bliżej, spostrzegł, że obie miały na sobie kapoki. Nawet taka mistrzyni jak Mallory uznała, że nie wolno ryzykować, gdy na plaży nie ma ratownika. Bardzo mądrze! Zanurkował i wypłynął tuż przy desce. - Znajdzie się dla mnie miejsce? Krzyknęły jednocześnie, zaskoczone, lecz rozpromienione oczy Mallory przemówiły do niego otwarcie i jednoznacznie. Była szczęśliwa, że go widzi! I tylko to chciał, musiał wiedzieć. - Widziałeś, jak zjeżdżałyśmy na fali? - Apolonia była w siódmym niebie.

pona

- Tak. I zdaje się, zaraz będziemy mieli następną. - Apolonia! Trzymaj się mocno. - Mallory zaczęła ustawiać deskę. Z szaloną radością popłynął równolegle do nich. We troje wspięli się na falę i zjechali na jej grzbiecie. Gdy znaleźli się na płyciźnie, Rafael zdjął córeczkę z deski surfingowej i uściskał serdecznie. - Stęskniłem się za tobą, maleńka. - Ja za tobą też. Zaniósł ją na brzeg i zostawił na plaży. - Zaczekaj chwilę. Chciałbym przejechać się jeszcze raz z Mallory,

s u

a potem wszyscy pójdziemy do domu i zobaczymy, co u Flasha.- Tatusiu, on mnie kocha.

o l a d n

- Nie wątpię. Wrócimy za moment.

Popłynął w kierunku Mallory, bezmiernie szczęśliwy, że widzi na jej twarzy entuzjazm. Obróciła deskę i leżąc, popłynęła na spotkanie w stronę fali.

a c

- Czy dobrze usłyszałam? Masz ochotę na kolejny zjazd?

s

- Przeogromną. Hop!

Uchwycił się deski i wspiął na nią. Ocean powinien go ostudzić, ale gdy poczuł przy sobie ciało Mallory, zrobiło mu się gorąco. Mallory drżała. Wiedział, dlaczego. Gdy zaczęła szybciej płynąć, przytrzymał jej ręce. - Jeszcze nie - szepnął. - Pozwól mi się nacieszyć tą chwilą. Znów jesteśmy tylko we dwoje. O, jak dobrze... - Objął ją w talii i przylgnął wargami do jej mokrych włosów. - Tęskniłem za tobą. Gdybym mógł, przyjechałbym wcześniej, ale niestety. W jednym z hotelowych pokojów wybuchł pożar. Nie wiedzieliśmy, czy było to świadome podpalenie, czy

pona

przypadek. Musiałem poczekać na wyniki śledztwa, a później wynająć ekipę do usunięcia szkód i załatwić sprawy w towarzystwie ubezpieczeniowym. Wszystko to wymagało czasu. - Cieszymy się, że już jesteś. Brakowało nam ciebie. - Wiem, ale... - Musiał znać prawdę do końca. - Chcę wiedzieć, czy ty... czy ty stęskniłaś się za mną? - No pewnie. - Tak bardzo, żeby dziś spać ze mną? Oboje drżeli z podniecenia. - Nie wiem, czy to dobry pomysł - odpowiedziała cicho.- Bo kochasz innego, tak? Zapadła cisza.

o l a d n

s u

- Bo - wybuchnęła nagle Mallory - Lianor przestrzegała mnie, że kochałeś wyłącznie matkę Apolonii i nikogo więcej nie potrafisz. Rafael nie poczuł się zaskoczony. Jego siostra i Isabell były ze sobą bardzo zżyte. Lianor miała prawo tak sądzić.

- Tamtej nocy - mówiła dalej Mallory - chciałam na moment o tym

a c

zapomnieć. Kiedy wyjechałeś, miałam czas przemyśleć sytuację. Rafael...

s

Kusi mnie, żeby się z tobą kochać, ale doszłam do wniosku, że nie powinnam. Bo widzisz... Chcę przeżyć swoje pierwsze zbliżenie z mężczyzną w przekonaniu, że ten ktoś ma wolne serce i kocha mnie, tylko mnie, z całej duszy. Rafael wstrzymał oddech. Nigdy nie spała z mężczyzną? Oznaczałoby to, że nie była na dobre związana z tym kimś, kogo, jak twierdziła Apolonia, uwielbiała i gotowa była poślubić. Jak to w ogóle możliwe? Poczuł nagle prąd wznoszący deskę surfingową, prędko, coraz prędzej. Jednakże to, czego się dowiedział, sprawiło, że radość niosła go jeszcze szybciej niż fala.

pona

Gdy znaleźli się na płyciźnie, skubnął ustami słony koniuszek ucha Mallory. - Dziękuję ci za tę jazdę. Nigdy jej nie zapomnę. W drodze do domu Apolonia mówiła przez cały czas, a kiedy tylko weszli na górę, pobiegła od razu do Flasha, zamkniętego w jej pokoju. Mallory weszła do łazienki. - Weź prysznic, ale nie przebieraj się do snu - zawołał za nią. Chciałbym ci coś pokazać. Wyjrzał na balkon. Mikrofalówka, lodówka, no tak...Oparł deskę

s u

surfingową o ścianę i sięgnął do zamrażarki po coś do picia. Był taki

o l a d n

spragniony, że wypił jednym haustem niemal całą puszkę jakiegoś płynu i dopiero wtedy zorientował się, co pije. Jakiś dietetyczny napój, ble. Wolałby coś, co zawierało cukier, co by go wzmocniło, ale na razie musiał się zadowolić tym, co znalazł.

- Tatusiu! Chodź, popatrz - zawołała go Apolonia. - Czy Flash nie

a c

wydaje ci się jeszcze śliczniejszy niż przed wyjazdem?

s

Szczeniak faktycznie zmienił się przez te trzy dni. Urósł. Rafael podrapał go za uszami.

- Owszem. Tęskni jeszcze za matką? - Trochę, ale Mallory mówi, że dzisiaj w nocy nie skomlał już tak długo. - Świetnie. To znaczy, że zaczyna się tu czuć jak w domu. Apolonia... Zanim pójdziesz się myć, chciałbym cię o coś poprosić. - Słucham. - Spojrzała na ojca zaintrygowana. - Chcę spędzić ten wieczór z Mallory. Czy zgodziłabyś się, żeby dziś spała u ciebie Ines? Musiałabyś sama poradzić sobie z Flashem...

pona

- Jasne! A dokąd pójdziecie? - Powiem ci, ale musisz mi obiecać, że nie wygadasz się przed Mallory. Nie wie, co planuję. - Nie powiem ani słówka. Szepnął coś córce na ucho. Uśmiechnęła się słodko, odłożyła psa i poszła do swojej łazienki. Kiedy dwie kobiety jego życia robiły się na bóstwa, zbiegł do samochodu po bagaż. Wracając, porozmawiał krótko z szefem hotelu, a potem zaszedł do Ines, by poprosić ją o przenocowanie z Apolonią.

s u

Musiał jeszcze tylko wejść do gabinetu, włączyć komputer i zobaczyć

o l a d n

mężczyznę, którego zdjęcie Apolonia próbowała mu pokazać miesiąc temu. Wykręcił się wtedy od tego, nie chcąc z zazdrości słyszeć nic o ukochanym Mallory. Jednakże wyznanie, które usłyszał na desce surfingowej, zmieniło wszystko.

a c

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

s

Mallory nie potrafiła sobie wyobrazić, co takiego zamierzał jej pokazać Rafael, lecz - wszystko jedno - chciała wyglądać jak najładniej. Zastanawiała się, w co się ubrać, i uznała, że niezależnie od okoliczności nie powinna wypaść źle w czarnym spodnium, które miała na sobie w dniu pierwszego przyjazdu do Lizbony. Myślała też o najstosowniejszej fryzurze, ale w końcu zwyczajnie wyszczotkowała i rozpuściła włosy. Rafael gdzieś się podział. Weszła więc do Apolonii z myślą, że pomoże jej przygotować się do snu. Ku jej zdziwieniu mała przebrała się już w piżamkę i leżała w łóżku. Przysiadła obok niej i pocałowała ją w pona

czoło. - Tyle wrażeń, co? Bardzo jesteś zmęczona? Kocham cię, serduszko. - Ja ciebie też, mamo. Dziękuję za psa. Mam go dzięki tobie. - Tatuś też tego chciał. - Wiem. - Powiedział, że dokądś mnie dziś zabiera. Ma mi coś pokazać. Chyba coś ważnego, ale co, nie wiem. Nie wiem też, na jak długo wychodzimy. Zostaniesz sama. Nie będziesz się czuła nieswojo?

s u

- Ma przyjść do mnie Ines. Posiedzi, aż wrócicie. Mallory nie miała

o l a d n

pojęcia, że Rafael tak to zorganizował. Wyglądało na to, że wybierali się na dłużej.

- To dobrze. Czy przed wyjściem mogę ci jeszcze w czymś pomóc? O niczym nie zapomniałam?

- Właśnie chciałem zapytać o to samo.

a c

Mallory odwróciła głowę w stronę drzwi, w których pojawił się

s

Rafael w towarzystwie Ines. Był świeżo po prysznicu, miał na sobie błękitną sportową koszulę i brązowe spodnie. Pociągał ją tak bardzo, że niedawne postanowienie, że nie pozwoli sobie ulec zmysłom, wydało jej się kompletnym absurdem. Grały w niej na sam jego widok. Nachylił się i pocałował Apolonię. - Dobranoc, córeczko. - Zerknął na Mallory. - Możemy iść? Cokolwiek planował, zachowywał się bardzo tajemniczo. - Tak. Ines wzięła książkę z półki i usiadła na drugim łóżku, zapewne z zamiarem poczytania Apolonii przed snem, a dziewczynka pomachała

pona

Mallory w swój charakterystyczny sposób. Odpowiedziała jej podobnym gestem. Och, jakże kochała to dziecko! - Czy potrzebna mi będzie torebka? - spytała Rafaela, gdy przechodzili przez jego pokój. - Nie. W holu wziął ją za rękę. Dla gości hotelowych i personelu musiało to wyglądać najzupełniej naturalnie. Ot, państwo D'Afonso, właściciele pensjonatu, wybierali się na przechadzkę przed snem. Rafael uśmiechał się i miał taką minę, jakby chciał jak najprędzej podzielić się ze

s u

wszystkimi jakąś ważną tajemnicą. Mallory wyczuwała, że coś głęboko przeżywał.

o l a d n

Głównymi schodami weszli na piętro i im dłużej szli olbrzymim korytarzem, tym bardziej upewniała się w przekonaniu, że idą do Alfamy. Po co?

Otworzył pierwsze podwójne drzwi, odsłaniając drugie, ozdobione u

a c

góry poetyckim cytatem, który zwrócił jej uwagę, gdy po raz pierwszy

s

nocowała w pałacu. Lianor zażartowała wtedy, że jakiś romantyk z ich rodu pragnął zapewne, by jego żona pamiętała zawsze o swych małżeńskich powinnościach.

Czy również Rafael przyprowadził ją tutaj z podobną intencją? Czy nie wiedział, że nie potrzebuje jej o nich przypominać? Czy już podczas pierwszej nocy, jaką ze sobą mieli spędzić, nie domyślił się, że kocha go ponad życie? Zatrzasnął zewnętrzne drzwi i pociągnął ją do środka. Wspaniałość królewskiej komnaty na nowo oszołomiła Mallory. Poraziła ją nagle świadomość, że oto stoi w miejscu pulsującym historią w towarzystwie

pona

potomka królów Portugalii. Gdyby Rafael urodził się kilkaset lat temu, byłby księciem. Do tej pory nigdy nie myślała o nim w taki sposób. Gdy zamknął drzwi, poczuła, że uginają się pod nią nogi. Przez chwilę stali w półmroku. Rafael objął się rękoma. Wszystko to działo się naprawdę, ale Mallory znalazła się raptem na cienkiej krawędzi między światem realnym a jakąś bajką. Czuła się jak niewinna panna młoda, którą przyprowadzono przed oblicze księcia. Wyobrażenie to przemawiało dziś do niej silniej niż dziecięce marzenie o tym, by stać się taka jak Amazonki z Rajskiej Wyspy.

s u

- Kiedy ożeniłem się z Isabell - odezwał się nagle Rafael -

o l a d n

zamieszkaliśmy u jej rodziny w Sintra. Nie zdążyliśmy nawet pomyśleć o oddzielnym domu, ponieważ szybko zaszła w ciążę i bardzo źle ją znosiła. Męczyły ją poranne mdłości, parę miesięcy przeleżała w szpitalu, podawano jej kroplówki.

- Biedna... - wyszeptała Mallory.

a c

- Nie mogłem być przy niej bez przerwy, gdyż w przeciwnym razie

s

upadłyby nasze rodzinne interesy. Postanowiliśmy wtedy zatrudnić na stałe pomoc i została nią właśnie Maria, dotychczasowa pokojówka mojej teściowej. Isabell była chwilami tak znękana, że dałbym wszystko, by móc cofnąć czas i żeby nigdy nie zaszła w ciążę. Urodziła mi dziecko, ale nie miała żadnej odporności. Dostała zapalenia płuc i umarła. Czułem się winny jej śmierci, nie dawałem sobie rady. Niedługo potem zginęli moi rodzice, a Lianor przeżyła tragiczny romans. Opowiadała ci o tym? - Tak... - Moja siostra do tej pory nie może mi darować, że odsłoniłem prawdziwą naturę jej ukochanego.

pona

- Nie, Rafaelu, to nie tak. Lianor wie, że ocaliłeś ją i wtedy, i później. Tylko dzięki twojej interwencji nie doszło do tragedii. Ona bardzo cię kocha. Podczas szkolenia w Los Angeles mówiła o tobie bezustannie. - Miło to słyszeć - wymruczał niepewnie i potarł dłonią kark. - Jak się zapewne domyślasz, jedynym światełkiem w moim życiu stała się Apolonia. - Kochane dziecko! Skinął głową. - Po pogrzebie Isabell przeniosłem się z nią i Marią tutaj. Zająłem

s u

dawną sypialnię rodziców. Pokój, w którym teraz śpi Apolonia, należał

o l a d n

wtedy do Lianor, a Maria zajęła mój z czasów dzieciństwa. Mallory chciało się płakać z żalu.

- Życie potoczyło się dalej. Harowałem dniami i nocami, by zamienić tę posiadłość w coś, co dałoby dochód. - Rozejrzał się wokół. Mój ojciec nigdy nie zdobył się na to, by otworzyć te apartamenty dla

a c

turystów, ale wiedziałem, że właśnie Alfama może się okazać źródłem

s

największych zysków. Przeprowadziłem renowację, inwestując cały kapitał, jakim dysponowałem. Jak się okazało, ryzyko opłaciło się. Szejkowie, rodziny królewskie, szefowie państw gotowi byli płacić bajońskie sumy, byle tylko zamieszkać w siedzibie króla. - Jakim więc cudem i mnie spotkał ten zaszczyt? Popatrzył na nią ze smutkiem. - Bo zależało na tym Lianor. - Miała prawdziwe szczęście, że czuwał nad nią taki brat jak ty. - Tak sądzisz? - Ja to wiem.

pona

Przyglądał się jej dłuższą chwilę. - Skoro tak, to powiem ci jeszcze, że szybko wyrównałem straty i zarobiłem tyle, że mogłem kupić drugi pałacyk, a... - A reszta to już historia - dokończyła z bijącym sercem Mallory. Zapłonęły mu oczy. - No właśnie. Wszystko to już stare dzieje. Przeszłość. Dziś jestem innym człowiekiem. To już inny świat. Aż do dnia, gdy ocaliłaś Apolonię, po prostu istniałem, żyłem jak automat. Ale w tamtym momencie wszystko się zmieniło. Poczułem, że w moje życie znów wkracza miłość.

s u

Druzgocząca jak trzęsienie ziemi, mszcząca do cna, jeśli nie mogłabyś jej

o l a d n

odwzajemnić. Walczyłem z tym uczuciem, walczyłem z tobą, ponieważ władza, jaką zdobyłaś nade mną i nad moją córką, była absolutna. Wiedziałem, że jesteś świetna w swoim zawodzie, że robisz zawrotną karierę. Lianor wychwalała cię pod niebiosa. Przywróciłaś jej sens życia. Wielbiłem cię za to, a zarazem nie znosiłem, gdyż czułem, że moja siostra

a c

oddala się ode mnie. Od dzieciństwa byliśmy sobie bardzo bliscy.

s

Wydawało mi się, że mi ją odbierasz, że wszystko się kończy. Maria umierała... Jakby tego było jeszcze mało, Apolonia powiedziała mi, że kogoś kochasz. Czułem się pokonany. - Podszedł bliżej, pochłaniając ją oczami. - Dlaczego pozwoliłaś mojej córce uwierzyć w bajkę, w to, że kochasz się w jakimś fantastycznym Amerykaninie o jasnych, kręconych włosach? Myślałem, że to ten, którego widzieliśmy pod twoim domem. Byłem o tym przekonany aż do dziś. Odszukałem zdjęcie w komputerze i dopiero wtedy zrozumiałem, że jest to filmowy amant. Mallory zaczerwieniła się. - Mam wyjaśnić?

pona

- Słucham. - To było tak. Pokazywałam jej Pana Ropucha i w pewnej chwili spytałam, czy chciałaby zobaczyć mojego ukochanego bohatera filmów rysunkowych. Kliknęłam i wyskoczyło zdjęcie aktora, który grał rolę Flasha Gordona. - Nie żyje, zdaje się, od dobrych paru lat.- Tak. Mimo to powiedziałam Apolonii, że chętnie bym go poślubiła, gdyby tylko było to możliwe. Do dziś nie wiem, czy zrozumiała to dosłownie, czy nie. Kiedy jednak wyciągnąłeś niewłaściwe wnioski, a ona nie sprostowała,

s u

pomyślałam, że to może i lepiej, jeśli będziesz przekonany, że kogoś kocham. - Dlaczego?

o l a d n

- Żebyś nie sądził, że zależy mi na tobie. - A zależało?

Spojrzała mu prosto w oczy. Rafael pochwycił ją w jej własne,

a c

wymarzone złote lasso Amazonki. Nadszedł czas prawdy. - Tak.

s

- Dzięki ci, Boże! - krzyknął Rafael. - Mallory, słuchaj!... Czy ty nie wiesz, naprawdę nie wiesz, jak ja się przez cały czas zadręczam? - Ja też żyję w udręce, Rafaelu. Twoja siostra tak często powtarzała mi, że kochałeś wyłącznie Isabell, więc nie wyobrażałam sobie, że mogłoby ci na mnie zależeć równie mocno. - Nie, to nie tak - sprzeciwił się gwałtownie. - Jesteście dwiema różnymi kobietami. Należycie do innego czasu i innego świata. Urodziłem się po raz drugi, gdy uratowałaś życie Apolonii. Stałaś się od tej chwili moją obsesją. Kiedy dowiedziałam się od Lianor, że wróciłaś do

pona

Kalifornii, czułem się, przysięgam, tak, jakby uszło ze mnie życie. Nie mogli oderwać od siebie oczu. - A ja, gdy moja sekretarka odebrała telefon z recepcji i podczas posiedzenia zarządu powiedziała mi, że jesteście z Apolonią na dole, poczułam, jakby mi przywrócono życie. Kocham cię, Rafaelu, bardzo, bardzo. Zrobiłabym wszystko, na wszystko bym się zgodziła, byle tylko należeć do ciebie. Gdyby wtedy ten psiak nie zaczął głośno piszczeć... - Nawet mi tego nie przypominaj! - Przyciągnął ją do siebie i zamknął w ramionach. Kołysali się w objęciu, spragnieni siebie, zakochani.

o l a d n

s u

- Dzięki Bogu, że mnie kochasz. Ani przez chwilę nie miałem zamiaru szukać kogoś na miejsce Marii. Ukryła twarz na jego ramieniu.

- Umyśliłam sobie, że zajmując się Apolonią, stanę ci się tak niezbędna, że w końcu zapragniesz mnie i tylko mnie, na zawsze.

a c

Kocham cię, chcę być twoja. Jeszcze dziś...

s

Z krtani Rafaela wydobył się pomruk rozkoszy. - Możesz się o to nie obawiać. Będę się z tobą kochał dzień i noc, do końca życia. Tutaj, w naszym nowym domu. - W nowym? - Zajrzała mu w oczy. - Co masz na myśli? - Alfamę. Zamieszkamy w tych apartamentach na stałe. - Co ty mówisz? Są ci potrzebne, stanowią finansowe zabezpieczenie... - Są mi potrzebne tylko z jednego powodu. Żeby szefowie kuchni mieli się komu pochwalić - przerwał jej pocałunkiem. Zakręciło się jej w głowie i tak osłabła, że porwał ją na ręce i

pona

przeniósł na królewskie łoże.- Otarło mi się o uszy, że wzięłaś mój pałac szturmem. Podobno wygrałaś nawet bitwę o kuchnię. - Bo chcę ci gotować, robić wszystko... Uśmiechnął się uwodzicielsko. - W Alfamie jest oddzielna kuchnia. Moja żona musi mieć gdzie dogadzać swemu panu i władcy! - Jesteś nim dla mnie - powiedziała żarliwie. - Teraz i do końca świata! Rafael spoważniał.

s u

- Kocham cię, Mallory. Odmieniłaś moje życie. Moje i Apolonii.

o l a d n

Stworzyłaś rodzinę. Od śmierci rodziców zdążyłem już prawie zapomnieć, co to jest rodzinna kolacja i jak smakuje domowe jedzenie. Do końca życia będziemy mogli jadać tutaj.

W uniesieniu obsypała pocałunkami jego twarz i włosy. - Kocham cię do szaleństwa. Przyjdzie dzień, że powiem ci

a c

wszystko, co będę chciała powiedzieć, w twoim ojczystym języku. Jest

s

piękniejszy od angielskiego. Jestem taka szczęśliwa, że chciałabym to wykrzyczeć całemu światu.

- Krzycz do woli, amada. Te ściany są grube. Nie usłyszy tego nikt oprócz mnie. I bardzo dobrze, bo tylko ja mam to słyszeć. Zawsze, zawsze. Ich usta spotkały się w gorączkowym pragnieniu. - Poczekaj - szepnął. - Zaraz zatracę się w tobie, a musimy omówić jeszcze jedną ważną sprawę. - Jaką? - odszepnęła, drżąc z pożądania. - Czy chcesz mieć ze mną dzieci?

pona

- Tak, bardzo chcę, ale kiedy, to już zależy od ciebie. Dostrzegła w nim lęk i domyśliła się przyczyny.- Nie bój się, Rafaelu. Jestem zdrowa i silna. Moja matka przeżyła okres ciąży bez najmniejszych problemów. Rodzice nie mieli już potem dzieci tylko dlatego, że byli za starzy. Zawsze marzyłam, by dali mi brata lub siostrę, ale niestety. - Skubnęła ustami jego wargi. - Apolonia przyznała mi się, że też bardzo by chciała mieć rodzeństwo. Rafael ujął jej twarz w dłonie. - Gdyby coś ci się stało...

s u

- Nic się nie stanie. Nic złego. Los połączył nas nie bez przyczyny. Czy ty też tak odczuwasz? - Tak - wyszeptał.

o l a d n

Powoli zaczęli się pieścić. Inaczej niż pierwszej wspólnej nocy, smakowali każdy moment, póki nie rozpalił się płomień, który pochłonął ich oboje.

a c

- Rafael... Słyszysz?

s

- Co? Co takiego? - wymruczał przez sen, nie wypuszczając jej z objęć. Po miłosnej nocy usnął twardo. - Ktoś puka.

- Niech sobie puka. Mamy ważniejsze sprawy. - Poszukał ustami jej ust, nienasycony, gotów znów się kochać. - Ale... Nie, tak nie można ... Przestań, to chyba Apolonia. - Jest pod opieką Ines. - Kochany... Dochodzi jedenasta. Mamy nowy dzień. - Nie obchodzi mnie, która jest godzina. Jestem w podróży poślubnej.

pona

Pukanie stało się głośniejsze. Rafael oparł się na łokciu. - Nikt poza twoją córką nie byłby tak uparty - szepnęła. Poszłabym otworzyć, ale nie mam tu nawet szlafroka. Uśmiechnął się zniewalająco. - Faktycznie, nie masz. Moja już w tym głowa, żebyś nigdy nie miała na sobie nic, gdy będziemy sami. - Pocałował ją namiętnie. - Nie wstawaj i grzej łóżeczko. Pójdę się dowiedzieć, czego chce ta mała szelma. Wyśliznął się spod kołdry, włożył spodnie i otworzył obie pary

s u

drzwi. Jego córka spojrzała na niego rozpromienionymi oczyma.

o l a d n

- Dzień dobry, tatku. Postanowiłam cię odwiedzić. Czy wszystko się udało?

Uśmiechnął się szeroko. Były zapewne jakieś słowa, jakimi mógłby wyrazić radość i szczęście. Ale nie potrafił teraz ich znaleźć. - Wejdź i przekonaj się sama.

a c

Apolonia wbiegła do sypialni, a Mallory wyciągnęła do niej ręce.

s

- Wskakuj, skarbie. Jak się ma Flash?

- Jest fantastyczny. Wzięłam go na chwilę do mojego łóżka. Położył się przy mojej nodze i usnął, zanim wstałam. - Wygląda na to, że wszyscy są szczęśliwi - powiedział Rafael, uśmiechając się znacząco do swojej zarumienionej żony i usiadł przy nich na łóżku. - Jesteś teraz moją prawdziwą mamą, tak? - Tak. A ty moją prawdziwą córeczką. - Uściskały się mocno. - Czy będziemy mieli kiedyś w rodzinie jeszcze jedno dziecko? Mallory spiekła raka.

pona

- Na pewno - stwierdził stanowczo Rafael. - I to najprędzej, jak się da. A to oznacza, że czeka nas przeprowadzka.- Dokąd? - Apolonia zamrugała oczami. Zrobiło się naprawdę wesoło. Rafael dosłownie wariował z radości. Uszczypnął córkę w wystające z sandałków palce z pomalowanymi na różowo paznokietkami. Było to kolejne dzieło Mallory. - Uznaliśmy z mamą, że naszym domem będzie teraz Alfama. - I zamieszkamy tutaj, w apartamencie króla? - Tak. Co ty na to, maleńka? - Zawsze o tym marzyłam.

o l a d n

s u

Mallory uśmiechnęła się do niego. Oszalał z radości.

- Nie wiedziałem. W której komnacie chcesz się urządzić, księżniczko?

Prawie słyszał burzę myśli w głowie córeczki. Odrzuciła pościel i pobiegła obejrzeć cały ogromny apartament. Korzystając z chwili

a c

osobności, Rafael znów wycałował żonę. Obsypywał ją czułościami, gdy

s

przybiegła Apolonia.

- Czy mogłabym zająć pokój z pianinem? - Dobry wybór, maleńka. Dużo tam przestrzeni i słońca. - Pianino można by przenieść do salonu - myślała na głos Mallory. Drugą sypialnię zamienilibyśmy na pokój dziecinny. A Flash miałby dla siebie aż dwa balkony. - Wspaniale! - Apolonia ruszyła do drzwi. - Muszę zatelefonować do Violente. Wszystko jej opowiem. - Nie powiedz tylko, że mamy już małe dziecko. - Dlaczego?

pona

Mallory wybuchnęła zaraźliwym śmiechem. Rafael jej zawtórował. - Bo takie sprawy wymagają czasu- przypomniał córce.- No to pospiesz się, tato! - I z tym chwytającym za serce błaganiem wybiegła z pokoju. - Tak, tatusiu. Pospiesz się - powtórzyła Mallory. - Moi rodzice marzą, by zostać dziadkami. - Zapomniałam o czymś! - Apolonia wróciła biegiem. - Z samego rana dzwoniła ciocia Lianor. Chciała mówić z tobą, tato, ale powiedziałam, że to niemożliwe. Tak się tym przejęła, że musiałam jej

s u

zdradzić, gdzie jesteś. Powiedziałam, że śpisz z mamą w królewskim

o l a d n

apartamencie, bo kochasz ją nad życie.

Niebieskie oczy Mallory wypełniły się łzami. - I co ci odpowiedziała ciocia?

- Popłakała się z radości. I zaraz się wyłączyła. Muszę pogadać z Violente, ale zaraz wrócę z Flashem. Niech zobaczy nasz nowy dom.

a c

Rafael był bardzo wzruszony.

s

- Nasz nowy dom - szepnął, rozbierając się i kładąc obok Mallory. Słyszysz, jak to brzmi?

- Fantastycznie! - przytaknęła, całując go z całych sił. - A jeśli chodzi o Lianor... - To co? - Chyba poproszę ją we wtorek, żeby zawiozła mnie i Apolonię do Atalaia. Zaczynamy kurs tenisa. - Tenisa? - Tak. Słyszałam, że grasz całkiem nieźle, mój ty mistrzu, więc pomyślałam, że powinnyśmy nauczyć się podstaw. Mamy wspaniałego

pona

instruktora. Ines nie powiedziała mu o tym zamiarze. Zaniepokojony spojrzał na żonę. - Naprawdę jest taki wspaniały?Błękitne oczy Mallory błysnęły tajemniczo. - Lianor dostanie ataku serca, kiedy go zobaczy. Jest kawalerem i byłym zawodnikiem drużyny z Braga. Miał wypadek samochodowy, co zmusiło go do zmiany planów na przyszłość. Obecnie kieruje własną firmą komputerową, a dodatkowo uczy dzieciaki grać w tenisa. Spodobałby ci się.

o l a d n

s u

- Przekonałaś mnie - powiedział Rafael, szukając jej ust. - A na razie muszę się upewnić, że miniona noc to nie sen, a moja wspaniała, oddana żona nie jest wytworem imaginacji. Kochaj mnie, miła. Kochaj, jakby jutro kończył się świat.

- Tak, mój panie. Co tylko rozkażesz.

a c

Roześmiał się, nim sprawiła, że poczuł się najszczęśliwszy z ludzi i

s

wielki jak sam król, chociaż tak naprawdę portugalski władca Piotr I nie dorastał mu do pięt.

pona