5 NA ZAWSZE -RODZINA

Korekta Agnieszka Deja Hanna Lachowska Projekt graficzny okładki Małgorzata​ Cebo-Foniok Zdjęcie na okładce © jfk image/Shutterstock Tytuł​ oryginału A Forever Family A Forever Family Copyright © 2015 by Sandi Lynn. Published by arrangement with Browne & Miller Literary Associates, LLC. All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być reprodukowana ani przekazywana w jakiejkolwiek formie zapisu bez zgody właściciela praw autorskich. For the Polish edition Copyright © 2015 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-5682-5 Warszawa 2015. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63 tel. 620 40 13, 620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl Konwersja do wydania elektronicznego P.U. OPCJA [email protected]

Rozdział​ 1 COLLIN

Panika. Rozczarowanie. Krzyk. Płacz. Słyszałem w głowie głos mojej mamy, nie wspominając o ojcu. Rodzina była dla nich wszystkim. Nie mówię, że dla mnie nie, bo moja rodzina była moim życiem, ale teraz moim życiem była Amelia. Będą musieli zrozumieć. Ale czy zrozumieją? Mój ojciec powinien, bo to znał. Więź i miłość. Potrzebę, żeby być z tą jedyną osobą, która jest ci przeznaczona. Za to mama nie jest taka wyrozumiała. Cholera. Spojrzałem na Amelię, która spała obok mnie. Była taka piękna i była moją żoną. Rodzice będą musieli zrozumieć. W końcu się z tym pogodzą. To moje życie, a nie ich. Może nie musiałbym mówić im, że się pobraliśmy. Moglibyśmy wrócić z Vegas i powiedzieć im, że się zaręczyliśmy. Tyle że do końca życia obchodzilibyśmy dwie rocznice. Jedną na osobności, a drugą z rodziną. – Dzień dobry. – Amelia uśmiechnęła się, przesuwając palcem po mojej piersi. Pocałowałem ją w czubek głowy. – Dzień dobry, kochanie. Dobrze spałaś? – Oczywiście, że tak. Ktoś mnie wykończył w nocy. Uśmiechnąłem się, przewracając ją na plecy i pochyliłem się nad nią. – Czyżby? – Moje usta otarły się o jej w namiętnym pocałunku. – Jestem przekonany, że to moja żona przejęła kontrolę i sama się wykończyła. – To właśnie robi ze mną mój seksowny mąż. – Wzruszyła ramionami. Zadzwonił telefon. Westchnąłem. Zsunąłem się z Amelii i wziąłem telefon z nocnego stolika. To był mój ojciec. Żołądek ścisnął mi się w twardą gulę. – Cześć,​ tato. – Dzień dobry, synu. O której będziecie dzisiaj wracać? Mama chce mieć całą rodzinę na obiedzie. Cholera.​ Cholera. Cholera. Potarłem czoło. – Powiedz mamie, że nie dzisiaj. Nie wylecimy stąd przed południem. A zanim dotrzemy do Nowego Jorku, z różnicą czasu, będzie prawie ósma wieczorem. Będziemy koszmarnie zmęczeni podróżą. Poza tym muszę być rano w biurze, a Amelia zaczyna wcześnie zajęcia przed praktykami w klinice. – Rozumiem, synu. Przekażę mamie. – Słyszałem, że wzdycha. – Nie będzie zadowolona, ale będzie musiała zrozumieć. – Dzięki, tato. Spytaj, czy nie możemy tego przełożyć na jutrzejszy wieczór. – Okej. Bezpiecznego lotu i do zobaczenia jutro w biurze. Rozłączyłem się i odłożyłem telefon. Wszedłem na Amelię i delikatnie ją pocałowałem. – Więc na czym skończyliśmy? – Uśmiechnąłem się. Weszliśmy do mieszkania i odstawiliśmy bagaże. Dobrze było znów być u siebie.

– Witamy w domu, pani Black. – Dziękuję, panie Black. – Pocałowała mnie. Ktoś zapukał do drzwi i popatrzyliśmy z Amelią na siebie. Wzruszyłem ramionami i otworzyłem je. – Witamy w domu. – Julia uśmiechnęła się, wchodząc z Braydenem. – O, Julia. Co ty tu robisz? – spytałem, spoglądając na Amelię. Oboje schowaliśmy ręce za plecy. Julia spojrzała na mnie. Coś podejrzewała. Widziałem to. – Właśnie byłam u rodziców i kiedy wychodziłam z windy, zobaczyłam was. Pomyślałam, że wpadnę się przywitać. Co się dzieje? – Nic.​ Dlaczego? – Dziwnie się zachowujecie. Coś zrobiliście? Parsknąłem. Zawsze parskam, kiedy się denerwuję. – Parsknąłeś! – Wskazała na mnie palcem. – Powiedz mi, Colin. Amelia? – spytała, patrząc na mnie. Amelia poddała się i wyciągnęła rękę z pierścionkiem. – O Boże! Zaręczyliście się! – wykrzyknęła Julia, przyglądając się bliżej pierścionkowi. Musiała zauważyć obrączkę. – Moment. – Spojrzała na mnie i chwyciła moją rękę z obrączką. Jej oczy rozszerzyły się, kiedy znów na mnie popatrzyła. – Pobraliście​ się?! – krzyknęła. – Ciiii. – Brayden zaczął płakać. – Daj, wezmę go – powiedziała Amelia, zabierając Braydena od Julii. – O Boże, Collin. Dlaczego? To znaczy jestem szczęśliwa. Ale, Boże, mama, tata! Odszedłem,​ potrząsając głową. – Wiem. Wiem. Ale to nie jest niczyja sprawa. Kocham Amelię, byliśmy w Vegas i chcieliśmy się pobrać. – Niczyja sprawa? Ty chyba żartujesz? – Okej. Nie powinienem tak mówić – westchnąłem. – Julia, jestem przerażony. Rodzice się wściekną. – Cholera jasna! Pozbawiłeś ich wesela. Wiesz, że mama ma świra na punkcie kontroli. Jesteś jej kochanym synkiem. – Nagle złowieszczy uśmieszek pojawił się na jej twarzy. – Może nie będziesz nim już więcej. – Ej, Julia, przestań. Pogarszasz sprawy. – Usiadłem na kanapie i ukryłem twarz w dłoniach. Julia przysiadła się do mnie i wzięła pod ramię. – Przykro mi, Collin. Wiesz, że cię kocham i jestem niesamowicie szczęśliwa z waszego powodu. Naprawdę. Tylko się o was boję – zaśmiała się. – Dzięki. – Ojej, chodź tutaj. – Przyciągnęła mnie do siebie. – Kiedy im powiecie? – Nie wiem. – Cóż, jak się już zdecydujecie, będę przy was. Kiedy mama wybuchnie, zrobię wszystko, żeby ją uspokoić. – Dzięki,​ siostrzyczko. – Lepiej już wezmę Braydena do domu i położę spać. – Wstała z kanapy i przytuliła Amelię. – Witamy w rodzinie. Naprawdę się cieszę. – Dziękuję. – Amelia uśmiechnęła się, oddając Braydena Julii. – Lepiej ściągnij ten pierścionek, zanim przyjdziesz jutro do pracy. – Ściągnę. Dobrej nocy, siostrzyczko. Kocham cię. – Ja ciebie też, Collin. – Wyszła, a ja spojrzałem na Amelię. Usiadła za mną i położyła dłoń na

moim udzie. – Żałujesz,​ że się pobraliśmy? Serce mnie zabolało, kiedy o to spytała. Wziąłem ją za rękę. – Oczywiście, że nie. Nie chciałem niczego bardziej jak tylko tego, żebyś została moją żoną i nikt nie będzie za to przepraszać. Moi rodzice będą to musieli po prostu zrozumieć i pogodzić się z tym. – A co jeśli nie zaakceptują? – Będą​ szczęśliwi, że się pobraliśmy. Kochają cię. Będą tylko zawiedzeni, że ich przy tym nie było – westchnąłem. – Muszę​ być przy tobie, kiedy będziesz im o tym mówił? – uśmiechnęła się. – Tak.​ Jeśli ja idę na dno, to ty ze mną. A teraz dosyć już o moich rodzicach. Są ostatnimi ludźmi, o których chciałbym myśleć, kiedy mam zamiar cię przelecieć po raz pierwszy w naszym domu jako moją żonę. Zagryzła​ dolną wargę, uwodzicielsko się we mnie wpatrując. – Mmm,​ podoba mi się ten pomysł. – Jej wargi delikatnie dotknęły moich.

Rozdział​ 2 ELLERY

Życie​ nie mogło być lepsze. Byłam żoną mężczyzny moich marzeń, miałam dwójkę wspaniałych, dorosłych dzieci, wspaniałego zięcia i pięknego wnuka. Galeria sztuki prosperowała lepiej, niż kiedykolwiek mogliśmy przypuszczać, a Black Enterprises działało silnie i pewnie. Connor mówił coś o przejściu na emeryturę i przekazaniu firmy Collinowi, ale chciał poczekać jeszcze parę lat. Nadal czuł, że Collin musi jeszcze trochę dojrzeć. Nie zgadzałam się z Connorem, ale przedyskutowaliśmy to i zostałam przy jego decyzji. – Dzień​ dobry, kochanie. – Connor wszedł do kuchni i pocałował mnie. – Dzień​ dobry. Powiedz Collinowi, kiedy zobaczysz go w biurze, że obiad jest punkt szósta. – Oczywiście.​ Nie martw się. – Zaniósł kawę do stolika, na którym przygotowałam mu śniadanie. – Myślałam​ w nocy o Collinie i Amelii i o tym, jak moglibyśmy zorganizować ich wesele w niedalekiej przyszłości. – Nie​ pośpieszajmy ich, kochanie. Sądzę, że Collin potrzebuje jeszcze paru lat, zanim w ogóle rozważy małżeństwo. Oboje muszą najpierw ułożyć swoje kariery. – Zgadzam​ się, ale czy sama myśl nie jest ekscytująca? Oglądać naszego małego chłopca, jak idzie do ołtarza i poślubia miłość swojego życia. Tak jak Julia. – A​ właśnie, Julia. Gdzie ona jest? Myślałem, że przynosi Braydena dziś rano. – Już​ jestem, tato – uśmiechnęła się, podeszła do niego i pocałowała w policzek, oddając mu Braydena na ręce. – Tylko kilka minut spóźnienia. Trudno jest, kiedy nie ma Jake’a. – Przepraszam,​ księżniczko. Po prostu tęskniłem za tym maluchem. Nalałam​ Julii filiżankę kawy. – Czemu​ nie zostaniecie z Braydenem na noc u nas, dopóki Jake nie wróci? – Miałam nadzieję, że Julia się zgodzi. – Jest​ w porządku, mamo. Radzę sobie lepiej niż można z moim synem. Ale dzięki za propozycję. Jake będzie w domu już jutro wieczorem. – Cóż,​ mam dużo planów z tym małym na dzisiaj. – Podeszłam do Connora i zabrałam go z jego rąk. – Elly,​ jeszcze nie skończyłem się z nim bawić. – Przykro​ mi, kochanie, ale on chce swoją babcię, czyż nie? – Podniosłam go i uśmiechnął się. Trudno było uwierzyć, że miał już sześć miesięcy. Wiosna nadchodziła do Nowego Jorku i byłam podekscytowana na myśl o zabraniu go do Central Parku. – A​ może, Julio, spakowałabyś torbę Braydena i zostawiła go dzisiaj u nas na noc? W ten sposób mogłabyś mieć czas tylko dla siebie. – A​ może skorzystałabym z tej oferty jutro, kiedy przyjedzie Jake, żeby spędzić noc ze swoim mężem? – To​ nawet lepiej – uśmiechnęłam się do niej. Connor​ skończył śniadanie i wstał od stołu.

– Gotowa​ do biura, księżniczko? – Tak,​ tato. – Podeszła i dała Braydenowi buziaka na pożegnanie. – Bądź grzeczny dla babci, Brayden, z mamusią zobaczysz się później. – Zaczął gaworzyć i uśmiechnął się do niej. Wzięłam jego małą rączkę i pomachałam nią na do widzenia Julii i Connorowi, kiedy wchodzili do windy.

CONNOR – Dzień​ dobry, synu. – Wstałem zza biurka i lekko uścisnąłem Collina. – Cześć,​ tato. – Jak​ reszta twojego pobytu w Vegas? – Okej.​ Bardzo dobrze się bawiliśmy. Wróciłem​ do biurka i usiadłem, krzyżując nogi. Collin rozsiadł się w krześle naprzeciwko mnie. Wyglądał inaczej. – Co​ się z tobą dzieje? – Nic.​ Dlaczego pytasz? – Popatrzył na mnie dziwnie. – Nie​ wiem dlaczego, ale wyglądasz inaczej. – Jestem​ tym samym Collinem, którym byłem kilka dni temu. – W​ porządku. Może to tylko moja wyobraźnia. Ach, mama powiedziała, że kolacja jest punkt szósta. Nie spóźnijcie się. – Będziemy​ na czas. Obiecuję. – Wstał z krzesła. Uśmiechnąłem​ się do niego, kiedy opuszczał biuro. Przeglądając dokumenty, przepisane przez moją nową sekretarkę, Carę, zauważyłem mnóstwo błędów. Wcisnąłem guzik na telefonie. – Cara,​ mogłabyś tu przyjść? Moment​ później drzwi się otworzyły i weszła. – Tak,​ panie Black? – Usiądź,​ proszę. – Wskazałem na krzesło. – W dokumentach jest mnóstwo literówek. Czy ty je w ogóle sprawdzasz, zanim mi oddasz? Spojrzała​ na mnie swoimi brązowymi oczami i, ciamkając gumą, westchnęła. – Myślałam,​ że sprawdzałam. Przepraszam, panie Black. Proszę mi je dać, przejrzę je jeszcze raz. – Wyciągnęła rękę. Oddając​ jej dokumenty, zmarszczyłem brwi. – O​ piątej chcę je z powrotem. Wyszła​ z gabinetu, trzaskając drzwiami. Brakowało mi Valerie i Diany. Nie byłem w stanie znaleźć nikogo, kto by im dorównywał i zaczynało mnie to wkurzać. Nie miałem pojęcia, dlaczego dałem się namówić Collinowi na zatrudnienie Cary. Nie miała nawet doświadczenia w byciu sekretarką. Spojrzałem​ na kalendarz i pomyślałem, że następny weekend będzie odpowiedni, żeby pojechać do Hamptons i otworzyć dom na lato. To był ten czas w roku, który kochałem. Zawsze bardzo sobie ceniłem spędzanie weekendów z rodziną w domku na plaży. Chociaż w tym roku będzie inaczej, bo Collin mieszka w domu zaraz po drugiej stronie. Wcisnąłem​ guzik jeszcze raz. – Cara,​ zadzwoń, proszę, do kwiaciarni i poproś o wysłanie mojej żonie bukietu róż. – Robi​ się, panie Black. Odłożyłem​ słuchawkę i wysłałem esemesa do Ellery. „Wysyłam​ do domu róże do udekorowania stołu podczas dzisiejszej kolacji”. „Dziękuję,​ kochanie. Miałam wstąpić do kwiaciarni z Braydenem w drodze powrotnej. Kocham cię”.

„Ja​ ciebie też. Do zobaczenia później. Wyślij mi zdjęcia naszego wnuka”. Wkrótce​ Ellery zasypała mój telefon najsłodszymi fotografiami Braydena. Niektóre jego samego, a inne z nią. Kiedy mu się przypatrywałem, przypominał mi bardzo Collina. Rozsiadłem się na krześle i pomyślałem o tym, co mówił Denny. – Connor,​ jesteście ze swoim synem jak dwie krople wody. Przygotuj się, bo mam przeczucie, że będziesz miał z nim cholerne jazdy, kiedy dorośnie. Uśmiechnąłem​ się pod nosem, bo miał rację. Collin przypominał mnie nie tylko z wyglądu, ale i z charakteru. Był tak samo uparty. Wyrósł na mężczyznę na moich oczach, doświadczył już złamanego serca i wspaniałego szczęścia. Nie mogłem być bardziej dumny z tego, jak sobie radził. Nie martwiłem się o to, co stanie się z firmą po moim odejściu na emeryturę.

Rozdział​ 3 CONNOR

Wyszedłem​ z biura wcześnie i zmierzałem do domu, do żony i wnuka. Był światełkiem w moim życiu i nie mogłem się doczekać, kiedy będziemy się bawić. Wyszedłem z windy i odstawiłem teczkę. Kiedy wchodziłem do kuchni, zamurowało mnie, bo zobaczyłem kwiaty stojące w wazonie na ladzie. – Co​ to jest? – spytałem. Ellery​ obróciła się do mnie i uśmiechnęła. – To​ róże, które mi przysłałeś. Postarasz się wytłumaczyć, Connor? Złość​ wzrastała we mnie, kiedy wpatrywałem się w tuzin czarnych róż przede mną. – Nie​ mogę uwierzyć, że Cara wysłała czarne róże. Co się z nią, kurwa, dzieje? Ellery​ zaczęła się śmiać. – Wydaje​ mi się, że się wyróżniają. – To​ nie jest zabawne, Ellery. – Wyjąłem je z wazonu i wyrzuciłem do śmieci. – Gdzie Brayden? – Drzemie.​ – Podeszła do mnie i zaplotła mi swoje ręce na szyi. – Nie denerwuj się kwiatami. Nic się nie stało. – Wspięła się i pocałowała mnie w usta. – Czyżby?​ Kto, do cholery, wysyła czarne róże? Zwalniam ją. Nie zniosę już tego dłużej. Musiałem jej zwrócić dzisiaj dokumenty do poprawki, bo były usiane błędami. – Znowu? – Tak.​ Niemożliwe, żeby skończyła liceum. Czarne róże przepełniły czarę. – Wszedłem do salonu i nalałem sobie szklankę whisky przy barze. – Słyszę​ przez elektroniczną nianię, że nasz wnuk gaworzy. Może pójdziesz na górę i go przyniesiesz? Uspokoisz się. Westchnąłem,​ odkładając kieliszek i poszedłem po Braydena.

COLLIN Kiedy​ przyszedłem do domu, Amelia przebierała się w sypialni. Poluzowałem krawat, wchodząc, i pocałowałem ją. – Cześć,​ kochanie. Jak było w klinice? – W​ porządku. A jak tobie minął dzień? – Nieźle.​ – Ściągnąłem garnitur i włożyłem spodnie khaki. Patrzyłem na moją piękną żonę, jak stała przede mną w biustonoszu i majtkach, przeglądając ubrania. Pochyliłem się i otarłem usta o jej miękką szyję. – Ładnie​ pachniesz. Staje mi. Zachichotała,​ kiedy przesunąłem językiem po brzegu jej ucha. – Uspokój​ się, chłopcze. Mamy dokładnie piętnaście minut, żeby być na górze u twoich rodziców. – Cóż,​ nadchodzi najtrudniejsze – westchnąłem.

Amelia​ zaśmiała się i odwróciła, kładąc rękę na mojej piersi. – Boisz​ się? – Szczerze?​ Tak. – A​ co z rozmową ostatniej nocy, że będą musieli się z tego jakoś otrząsnąć? – powiedziała, zakładając czarne spodnie. – To​ było ostatniej nocy. A teraz stanie się to za piętnaście minut. – Dziesięć.​ Lepiej się pospiesz. – Włożyła białą bawełnianą bluzkę z krótkim rękawem. Chwyciłem​ koszulę z wieszaka. – Bądźmy​ tam za pięć minut. Jeśli przyjdziemy wcześniej, mama się ucieszy. Uszczęśliwmy ją przynajmniej na chwilę. – Okej,​ dobry pomysł. Włożyliśmy​ buty i wjechaliśmy windą do apartamentu. Kiedy otworzyły się drzwi, mój ojciec spacerował w przedpokoju, trzymając Braydena. – O,​ patrzcie. Jesteście wcześnie – uśmiechnął się. – Cześć,​ tato. Podszedł​ do Amelii i pocałował ją w policzek. – Dobrze​ cię widzieć, skarbie. – Czy​ to mój kochany chłopiec? – Mama wyszła z kuchni. Przytuliła mnie i pocałowała w policzek, a potem zrobiła to samo z Amelią. – Jak było w Vegas? Dobrze się bawiliście? – spytała z ekscytacją. – Było​ wspaniale. Spędziliśmy fantastyczny czas. Drzwi​ od windy otworzyły się i do holu weszła Julia. – Cześć,​ Amelia – uśmiechnęła się i delikatnie ją przytuliła. – Cześć, braciszku. O, tu jest moje maleństwo. Mamusia tęskniła za tobą dzisiaj. – Julia podeszła i chciała wziąć Braydena od taty – Tatusiu, oddaj mi mojego skarba. – Księżniczko,​ mieliśmy mało czasu dla siebie. Ty będziesz go mieć przez całą noc. Daj mi go potrzymać jeszcze chwilkę. Julia​ się skrzywiła, a ja zachichotałem. – Wszyscy​ do jadalni. Kolacja gotowa – oznajmiła mama. Chwyciłem​ Amelię za rękę i weszliśmy do jadalni, zajmując nasze miejsca. Julia nie przestawała się do mnie szyderczo uśmiechać z drugiego końca stołu. Postanowiłem, że zaczekam z wiadomością o małżeństwie do końca obiadu. Nie chciałem, żeby jedzenie, przy którym mama spędziła cały dzień, się zmarnowało. Kiedy skończyliśmy jeść, Julia, Amelia i moja mama posprzątały ze stołu, a my z tatą zabraliśmy Braydena do salonu. – Muszę​ z tobą o czymś porozmawiać, synu. Whisky? – spytał. – Pewnie,​ tato. Coś nie tak? – Chcę,​ żebyś zwolnił jutro Carę. Posadziłem​ Braydena w jego kojcu, a ojciec podał mi drinka. – Co?​ Dlaczego? – Delikatnie​ mówiąc, jest idiotką. Nie robi nic oprócz błędów. Wisi na telefonie cały dzień, przegląda Facebooka albo Twittera i wysłała twojej matce czarne róże. Nie​ mogłem się powstrzymać i wybuchnąłem śmiechem. – Co?​ Poważnie? – Tak.​ Poprosiłem ją, żeby zadzwoniła do kwiaciarni i wysłała tuzin róż do domu. No i przysłała czarne. – Określiłeś​ ich kolor? – spytałem z pewnością siebie. – Każdy,​ kto ma mózg, wie, że nie wysyła się czarnych róż i nie uważam tego za śmieszne.

– A​ ja tak. Ale dlaczego to ja muszę ją zwalniać? To twoja sekretarka. – Bo​ to ty nakłoniłeś mnie do zatrudnienia jej. Więc teraz możesz ją zwolnić i chcę, żebyś zrobił to z samego rana. Nie chcę, żeby dotykała się czegokolwiek w biurze. Cholera.​ Nie mogłem uwierzyć, że zmusza mnie do zwolnienia jego sekretarki. Nie był w humorze z jej powodu. Przez wszystkie cholerne dni. Kobiety weszły do pokoju. Julia wyciągnęła Braydena z kojca. – Więc​ opowiadajcie, co robiliście w Vegas poza hazardem – powiedziała mama, siadając na kanapie. – Widzieliście jakieś przedstawienia, byliście na zakupach? Serce​ waliło mi w zabójczym tempie i zacząłem się pocić. Czułem kropelki potu na swoim czole. Ciężko przełknąłem ślinę i wziąłem Amelię za rękę. – Właściwie​ to zrobiliśmy coś fantastycznego. – Próbowałem uśmiechać się zwyczajnie, ale w rzeczywistości był to nerwowy uśmieszek. Spojrzałem na Julię, która mocno trzymała Braydena i kiwnęła mi głową. – Amelia i ja pobraliśmy się. – Bardzo​ zabawne, Collin. – Mama się uśmiechnęła. – To​ nawet nie jest śmieszne, synu. – Tata skierował palec we mnie. Spojrzałem​ w dół. – Mówię​ poważnie. Pobraliśmy się. – Co?!​ – Mama krzyknęła, wstając z kanapy, a Brayden zaczął płakać. – Lepiej,​ żeby to był żart, Collin – z powagą powiedział ojciec. – Ja​ nie żartuję. Przykro mi, że nie powiedziałem wam wcześniej. Mama​ zatkała ręką usta i popatrzyła na mojego ojca. Stała i patrzyła na mnie spojrzeniem, jakiego nigdy jeszcze u niej nie widziałem. To było spojrzenie pełne bólu, oszustwa i zdrady. – Jak,​ do cholery, mogliście zrobić coś takiego bez rodziny? – krzyknęła. – Mamo,​ uspokój się – powiedziała Julia. – Wiedziałaś​ o tym? – spytała ją ostro. Oczy​ Julii rozszerzyły się, kiedy spojrzała na mnie. Potrząsnąłem delikatnie głową. – Nie,​ mamo, nie wiedziałam. Jestem tak samo zszokowana, ale wściekanie się nic nie zmieni. – Collin,​ nigdy się tak tobą nie rozczarowałam jak teraz. Ojciec​ odwrócił się ode mnie. – Nie​ mogę uwierzyć, że pojechaliście i zrobiliście coś tak głupiego. – Trzasnął drinkiem o barek. Mimo​ że bardzo kochałem rodziców, nie mogłem sobie pozwolić na to, żeby tam stać i słuchać, jak mówią do mnie w ten sposób. – Głupiego?​ Uważasz, że żenienie się z kobietą, którą kocham nad życie, jest głupie? – Nie​ to miałem na myśli – krzyknął ojciec. – Jak​ mogliście nam to zrobić? – Mojej mamie pociekła łza. – Co wam zrobić, mamo? Porzuć marzenia o planowaniu nam perfekcyjnego wesela. Nie chciałem czekać z poślubieniem Amelii. Kocham ją i chciałem, żeby została moją żoną. Przykro mi, ale ty i tata powinniście wiedzieć o tym najlepiej ze wszystkich ludzi. Wiecie, jak to jest być zakochanym w kimś tak, że nie możesz znieść sekundy bez tej osoby. – Rozumiemy, synu, ale powinniście poczekać – odpowiedział ojciec. – Dlaczego? Dlaczego powinniśmy zaczekać? – Ponieważ jestem twoją matką i chciałam widzieć mojego syna, kiedy się żeni! – wrzasnęła mama. – Mamo, tato, przykro mi. Ale to moje życie i zrobiłem to, co uważałem za dobre dla nas. Amelia jest moją żoną, a ja jej mężem i stało się. Jeśli chcecie urządzić nam przyjęcie weselne, to wspaniale. Ale nie przeproszę za poślubienie kobiety, którą kocham najbardziej na świecie. Ona jest moim życiem. Przykro mi, że was zraniliśmy. Nigdy tego nie chcieliśmy. Jesteśmy szczęśliwi niezależnie, czy nas wspieracie, czy nie. A teraz, jeśli można, muszę wyjść na zewnątrz i zaczerpnąć świeżego

powietrza. Pociągnąłem Amelię ze sobą, a kiedy doszliśmy do drzwi, zatrzymałem się i obróciłem do moich rodziców. – Jeśli mama nie byłaby chora, kiedy jej się oświadczyłeś, prawdopodobnie zrobilibyście to samo. Jedynym powodem, dla którego zaczekaliście, było to, że mama nie chciała niczego deklarować, dopóki nie wiedziała, czy będzie zdrowa. Wyszliśmy z apartamentu. Wiedziałem cholernie dobrze, że właśnie tak zareagują, ale nadal byłem zły i smutny. Zawiedli się na mnie, ale ja też byłem nimi rozczarowany.

Rozdział 4 ELLERY

Stałam ze łzami ściekającymi mi po twarzy i sercem rozdartym na pół. Connor podszedł i mnie objął. Pozwoliłam mu się pocieszać przez chwilę, a następnie przerwałam uścisk, podeszłam do barku i zrobiłam sobie shota. Szybko go wychyliłam i poczułam, jak powolne, umiarkowane pieczenie pojawia sie w moim gardle. Connor chodził tam i z powrotem po pokoju. Powietrze było ciężkie od napięcia i ciszy. – Mam nadzieję, że jesteście z siebie zadowoleni – powiedziała ostro Julia, wstając i wkładając Braydena do kojca. – Widzieliście twarz biednej Amelii? Nie wspominając o waszym synu? – Jak, do cholery, mógł być taki głupi? – Connor podniósł głos. Chciałam powstrzymać łzy, które ponownie stopniowo zaczęły wzbierać w moich oczach. – Dlaczego jest niby taki głupi? To, co zrobił, było takie złe? Ożenił się z kobietą, którą kocha najbardziej na świecie. – Julia podeszła do Connora i przycisnęła mu palec do piersi. – Jestem tobą bardzo rozczarowana, tato. I tobą też, mamo. – Gniewnie na mnie spojrzała. – Collin i Amelia się pobrali, wielka mi rzecz. To nie koniec świata. Bardzo mi niezręcznie z tym, że jesteście tacy samolubni. – Księżniczko, jesteś w szoku. – Julia, jak byś się czuła, gdyby Brayden przyszedł do domu pewnego dnia i powiedział ci, że się ożenił? – Podeszłam do niej i Connora i objęłam go w pasie. – Jeśli poślubiłby dziewczynę swoich marzeń i nie mógłby bez niej żyć, a ona czułaby to samo, byłabym szczęśliwa. Nie nazwałabym ich głupimi. Słuchajcie, rozumiem, jak się czujecie, ale musicie przestać i myśleć o Collinie. – Jest młody. Powinien poczekać – zaczęłam płakać. – Czemu? Nie jest wcale młodszy, niż byłam ja, kiedy poślubiłam Jake’a. I wy wszyscy nas wspieraliście. Oboje kochacie Amelię, więc nie rozumiem, dlaczego tak się zachowujecie. – Jesteśmy zranieni dlatego, że zrobił coś tak świętego i szczególnego bez udziału swojej rodziny – mówiłam z ostrym bólem w sercu. – Zachował się bardzo samolubnie – wtrącił Connor. – Jej, tato! Myślę, że to właśnie wy jesteście teraz samolubni. – Julio, jesteśmy zranieni. Dlaczego nie potrafisz tego zrozumieć? – wyrzuciłam z siebie. – Naprawdę rozumiem, mamo. Ale wiesz, co? Nie możesz kontrolować wszystkiego, co dzieje się w życiu. Wy właśnie najbardziej ze wszystkich ludzi powinniście to wiedzieć. Collin jest mężczyzną, który podjął dorosłą decyzję. Nie jest już twoim małym chłopcem. – Zawsze będzie moim małym chłopcem, tak jak ty zawsze będziesz moją małą dziewczynką. – Zastanówcie się długo i poważnie, zanim jeszcze bardziej zepsujecie waszą relację z Collinem i Amelią. Muszę zabrać Braydena do domu. Porozmawiamy jutro. Wyjęła Braydena z kojca i podeszła do drzwi. Łzy, które wstrzymywałam, wytrysnęły, mocząc Connora, który trzymał mnie mocno, a ja schowałam głowę w jego ramionach.

CONNOR Kiedy już uspokoiliśmy się z Ellery, wzięliśmy butelkę wina, dwa kieliszki i poszliśmy do łóżka. – Powinniśmy do nich zadzwonić – powiedziała Ellery, kiedy nalewałem jej wina. – Nie dzisiaj. Wszyscy jesteśmy źli i musimy się uspokoić. – Jak on mógł tak po prostu się ożenić, Connor? Popatrzyłem w jej smutne niebieskie oczy i położyłem dłoń na jej policzku. – Jest moim synem, Ellery. I wiemy oboje, że odziedziczył więcej po mnie niż po tobie. Poślubiłbym cię z miejsca na plaży w Kalifornii tej nocy, kiedy ci się oświadczyłem. Nie chciałem czekać i, jeśli sobie przypominasz, stale na ciebie naciskałem z ustaleniem daty. Ale, będąc tak upartą dziewczyną, nie chciałaś nawet o tym słyszeć, dopóki nie dostaliśmy wyników twojego końcowego leczenia. Wiem, co czuje Collin, bo ja nadal czuję to samo do ciebie. – A ja do ciebie, mój kochany. – Jej wargi delikatnie otarły się o moje. – Ale jednak, Connor, nasz syn ożenił się bez nas. – Wiedziałem dzisiaj, że coś jest z nim nie tak. Nawet spytałem go o to rano, ale powiedział, że wszystko w porządku. Zachowywał się nerwowo i to wydało mi się dziwne. Nigdy bym nie pomyślał, nawet za milion lat, że się ożenił. – Założę się, że nas teraz nienawidzi. – Ellery zrobiła kwaśną minę. – Nie nienawidzi nas, ale jest pewnie naprawdę wkurzony i zraniony. – Tak jak Julia. Możesz uwierzyć, że rozmawiała z nami w ten sposób? – Tak, ponieważ jest twoją córką, Ellery – parsknąłem. Skrzywiłem się na jej delikatne uderzenie w moją pierś. – Możesz uwierzyć, że Julia wyszła już za mąż, a Collin się ożenił? Wydaje się, jakby to było wczoraj, kiedy trzymałem Julię na rękach. – Wiem, kochanie. Kiedy te lata tak minęły? – westchnąłem. Zabrałem kieliszek z jej dłoni i postawiłem obok mojego przy łóżku. – Co pan robi, panie Black? – Jej oczy błysnęły. – Zamierzam uprawiać z tobą słodką miłość, zanim pójdziemy spać, a jutro porozmawiamy z Collinem i Amelią i przeprosimy ich za to, co powiedzieliśmy. – Ale… Uniosłem palce do jej ust i lekko przycisnąłem. – Żadnych ale… Jeśli byłoby inaczej i nie byłabyś chora, to zrobilibyśmy dokładnie to samo i wiesz o tym. – Przypuszczam, że masz rację. – Oczywiście, że tak – uśmiechnąłem się, całując jej miękkie usta. – Nie wkładaj, Connor. Uniosłem się nad nią i przytrzymałem jej ręce nad głową. – O, mam zamiar włożyć, Elle, i będzie mocno i głęboko. To mogę obiecać.

Rozdział 5 COLLIN

Zdjąłem spodnie i usiadłem na brzegu łóżka, zanurzając twarz w dłoniach. Amelia wyszła z łazienki i usiadła obok mnie, kładąc mi rękę na plecach i delikatnie nią pocierając. – Wszystko w porządku? Nie cierpię widzieć cię w takim stanie. Obróciłem głowę w jej kierunku, łokcie trzymając na kolanach. – Chyba tak. Wiedziałem, że będą wkurzeni, ale nazwanie tego, co zrobiliśmy, „głupim”, było przesadą. – Są w szoku, Collin. Potrzebują czasu, żeby to do nich dotarło. Wiesz, że w złości ludzie mówią rzeczy, których nie mają na myśli. Twoja rodzina jest tak bardzo zżyta, że potrafię zrozumieć ich reakcję. – Więc uważasz, że to, co mówili, było w porządku? – spytałem, wstając z łóżka. – Nie, wcale tak nie myślę. Daj im czas. Poznałam twoich rodziców przez ostatnie parę miesięcy i wiem, że nam wybaczą. Teraz są zranieni i czują się zdradzeni. Westchnąłem, spoglądając na nią i wziąłem ją za ręce. – Wiem, ale nie żałuję poślubienia ciebie w Vegas i nigdy nie będę. Tak bardzo cię kocham. – A ja ciebie. – Kąciki jej ust zakrzywiły się w pięknym uśmiechu. Uśmiechu, który na zawsze będzie wyryty w moim sercu. Spojrzałem na nią, przesuwając palcem po jej ustach. – Tak bardzo cię pragnę. Nadal jesteś mi dłużna za zrujnowanie mojej wcześniejszej erekcji. Chwyciła mnie za koszulę i wciągnęła na siebie. – Na co pan czeka, panie Black? Możesz mieć mnie zawsze, kiedy chcesz i obiecuję, że nie wspomnę… – Moje usta zamknęły jej, zanim miała szansę dokończyć. Czułem, że się uśmiecha, a to podniecało mnie jeszcze bardziej. Kochanie się z nią jako moją żoną było nawet lepsze. Była moja, a ja jej i nic nie mogło nam tego odebrać, nawet moi rodzice. Gdy przewracałem się na bok, zadzwonił budzik. Objąłem Amelię, dając jej delikatnego buziaka w głowę. Sięgnęła po zegarek i wyłączyła go. Nieprzyjemne uczucie pojawiło się nagle we mnie na myśl o spotkaniu z ojcem. Nadal byłem zły i nie miałem zamiaru z nim rozmawiać. Przynajmniej nie teraz. Cholera, nawet nie wiedziałem, czy on chciał rozmawiać ze mną. Westchnąłem i przytuliłem lekko Amelię. – Musimy wychodzić z łóżka? – Tak, powinniśmy. – Obróciła się, pocałowała mnie i wstała z łóżka – Zaparzę kawę. Uśmiechnąłem się, kiedy zobaczyłem ją oddalającą się w jedwabnej koszulce nocnej, którą kupiłem jej w Vegas. Kiedy wchodziłem do Black Enterprises, ścisnęło mnie w żołądku na samą myśl o zobaczeniu się z ojcem. Nie byłem w humorze, a musiałem zacząć dzień od zwolnienia Cary. Kiedy podszedłem do biurka, wisiała na telefonie. Potrząsnąłem głową.

– Przyszedł już? – spytałem srogo. – Nie. – Chciałbym cię prosić do swojego gabinetu. – Pokierowałem ją, żeby weszła. Podążyłem za nią i postawiłem teczkę na krześle obok biurka. Usiadłem i spojrzałem na nią, a ona patrzyła na telefon. – Myślisz, że mogłabyś odłożyć telefon na sekundę i spojrzeć na mnie, kiedy rozmawiamy? – Pewnie. Co jest? – Rzeczy nie układają się dobrze i musimy cię zwolnić. – Przeszedłem od razu do rzeczy. – W czym problem? Myślę, że świetnie mi idzie. – Mlasnęła gumą. – Ciągle robisz błędy, siedzisz na telefonie cały dzień, ciamkasz gumą jak jakieś dzikie zwierzę i wysłałaś mojej mamie czarne róże. – A, tak – uśmiechnęła się. – Podobały jej się? – Była kompletnie ciemna. Westchnąłem, ponieważ nie chciałem tracić czasu na jej głupotę. – Nie, Cara, nie podobały jej się. Kto wysyła czarne róże? – Pomyślałam, że to urocze, patrząc na wasze nazwisko Black, no i w ogóle… – Cóż, mój ojciec jest innego zdania. I naprawdę? Właśnie to przed chwilą powiedziałaś? – Nie mogłem uwierzyć w sposób myślenia tej dziewczyny. Już nigdy nie zostawię ojca z kimś takim. – Tak. Nie uważasz, że to było urocze? Przewróciłem oczami. – Cara, jesteś zwolniona. Proszę, idź zabierz swoje rzeczy i wyjdź. W przeciwnym razie wezwę ochronę, żeby cię wyprowadzili. – Wszystko jedno. I tak nie lubiłam tu pracować. Wszyscy jesteście sztywni i nudni. – Wstała z krzesła. Odprowadziłem ją, upewniając się, że niczego nie ukradła. Zebrała rzeczy i właśnie, kiedy szła korytarzem, tata wchodził do biura. To już był gówniany ranek i nie chciałem, żeby zrobiło się jeszcze gorzej. Odwróciłem się, wszedłem do mojego gabinetu i zatrzasnąłem drzwi. Zanim doszedłem do biurka, żeby usiąść, drzwi się otworzyły. – Zakładam, że zwolniłeś Carę? – Tak. – Byłem coraz bardziej zdenerwowany, przygotowując się na jego następne słowa, więc usiadłem przy biurku. – Sądzę, że powinniśmy porozmawiać, synu. – Przepraszam, tato, ale muszę być na spotkaniu za kilka minut. – Wziąłem dokumenty i wstałem z krzesła. Stał w przejściu, trzymając rękę na klamce i patrzył na mnie. – W porządku. Porozmawiamy później. Przepraszam, Collin – powiedział ze szczerością w głosie. – Cóż, nie chcę o tym teraz rozmawiać. – Przeszedłem obok niego i wzdłuż korytarza, kierując się do gabinetu Julii.

JULIA Siedziałam przy biurku, popijając kawę. Collin wszedł i usiadł na krześle naprzeciwko mnie. – Dzień dobry. Jak się masz? – spytałam ze współczuciem. – W porządku. – A Amelia? – Też. Ale jest tak samo zraniona reakcją rodziców, jak ja. Smutek w jego oczach był przytłaczający. Nienawidziłam widzieć mojego brata w takim stanie. – Chciałam ci tylko powiedzieć, że, jak wyszliście wczoraj, zjechałam rodziców.

– Naprawdę? – Pewnie, że tak. Ale wiedziałeś, że tak zareagują. Zmienił pozycję na krześle. – Wiem, ale miałem cień nadziei, że przyjmą nas z otwartymi ramionami bez nazywania mnie głupim. – Nie mieli tego na myśli, Collin. Są wściekli. Na szczęście, uspokoili się i mieli szansę to przemyśleć ostatniej nocy. – Po tym, jak zwolniłem Carę, tata przyszedł do mojego biura i powiedział, że musimy porozmawiać. – Co powiedział? – Nie dałem mu szansy. Powiedziałem, że muszę iść na spotkanie i wyszedłem z gabinetu. Wstałam zza biurka, podeszłam do Collina i dałam mu buziaka w policzek. – I tak będziesz musiał się z nim spotkać w jakimś momencie. Jego gabinet jest tuż obok twojego – uśmiechnęłam się. – Muszę zanieść te projekty do drukarni. Idziesz ze mną? Uśmiechnął się do mnie. – Nie, lepiej wrócę do siebie. Dzięki za wsparcie, Julia. Po dostarczeniu projektów do drukarni zatrzymałam się przy gabinecie ojca. Kiedy otworzyłam drzwi, zobaczyłam go siedzącego twarzą do okna. Obrócił się. – Dzień dobry, księżniczko. Przyszłaś, żeby jeszcze na mnie pokrzyczeć? – Nie, tatusiu. – Podeszłam do niego i pocałowałam w policzek. – Chciałam się tylko dowiedzieć, jak sobie radzicie z mamą. Odrzucił pióro na biurko i potrząsnął głową. – Mieliśmy długą rozmowę w nocy. Twoja mama jest nadal bardzo zła, ale przejdzie jej. – A ty? – spytałam, nalewając sobie filiżankę kawy, i usiadłam. – W pewnym stopniu to rozumiem i nie winię Collina. Chciałbym po prostu, żeby trochę poczekał. – Chcieć możemy sobie zawsze, ale to niczego nie zmieni. – Zawsze, Julia? – Stłumił śmiech. Wzruszyłam ramionami. – Poradzimy sobie, księżniczko. Nie martw się. Przynosisz nam dzisiaj Braydena na noc? – Tak, tato. Możecie mieć dzisiaj z mamą waszego wnuka tylko dla siebie. – Wstałam z krzesła. – A w ogóle Collin powiedział mi, że zwolnił Carę. Co masz teraz zamiar zrobić? Weźmiesz kogoś tymczasowo? – Nie, póki co kradnę Collinowi jego sekretarkę – westchnął. – Może mama mogłaby przyjść na zastępstwo na jakiś czas. – To nie jest dobry pomysł. Nie mógłbym pracować, jeśli ona by tu była. Spędzałaby więcej czasu u mnie w gabinecie na biurku niż przy swoim. – Puścił do mnie oko. – Fuj! Czemu mówisz takie rzeczy? Jeśli będziesz mnie potrzebował, to jestem w gabinecie, wypierając z moich myśli to, co właśnie powiedziałeś. – Na razie, księżniczko. Miłego dnia – zaśmiał się. Uśmiechnęłam się potajemnie, ponieważ uwielbiałam sposób, w jaki rodzice się traktowali, i to, co czuli do siebie po tych wszystkich latach. Miałam nadzieję, że ja i Jake będziemy tacy sami.

Rozdział 6 CONNOR

Siedząc przy biurku, nie mogłem dłużej znieść ciszy między mną i synem. Podszedłem do szafki, chwyciłem sportową torbę i poszedłem do gabinetu Collina. – Bierz swoją torbę. Idziemy na siłownię. Spojrzał na mnie, a potem z powrotem na komputer. – Nie mogę. Jestem zajęty. – Bzdury. Jesteś zajęty, kiedy ja tak powiem. Praca może zaczekać. A ja nie. I musimy porozmawiać. Więc bierz torbę i idziemy. Ralph na nas czeka. Westchnął, wstając zza biurka, i chwycił torbę. Droga do siłowni minęła w ciszy. Przebraliśmy się w rzeczy do ćwiczeń, poszliśmy na bieżnię. – Przepraszam, synu. I chcę, żebyś wiedział, że całkowicie rozumiem, dlaczego poślubiłeś Amelię w Vegas. – Jakoś ci nie wierzę, tato. Razem z mamą powiedzieliście naprawdę bolesne rzeczy. – Wiem i jest nam przykro. Po prostu chcemy, żebyś wiedział, jak bardzo jesteśmy zranieni. Rozumiesz? – Tak. Ale wy musicie zrozumieć, jak bardzo kocham Amelię i że nie chciałem czekać. Nie rozumiem, o co tyle hałasu. Możecie z mamą urządzić nam przyjęcie weselne, żebyśmy mogli to uczcić. – Nie w tym rzecz. Nie było nas, kiedy ty i Amelia składaliście sobie przysięgę. Nie mieliśmy szansy być świadkami jednej z najważniejszych rzeczy, jakie zrobisz kiedykolwiek w życiu. Zawsze przy tobie byliśmy, pomagaliśmy ci i patrzyliśmy, jak wyrastasz na mężczyznę. A ślub był czymś, co planowaliśmy i czego nie mogliśmy się doczekać. Nie mogliśmy się doczekać zobaczenia, jak nasz jedyny syn poślubia kobietę swoich marzeń. Bycia świadkiem zjednoczenia was obojga. Przypuszczam, że zachowujemy się z twoją mamą teraz bardzo samolubnie. – Owszem, ale ja także. Przepraszam tato, że zraniłem was oboje, ale nie przepraszam, że poślubiłem Amelię w taki sposób. Za to nigdy nie przeproszę. – Wiem i też bym nie przepraszał. Miałeś rację. Ożeniłbym się z twoją mamą natychmiast, jak tylko się jej oświadczyłem, nie myśląc nawet o mojej rodzinie. Bardzo przypominasz swojego staruszka, czy tego chcesz, czy nie – uśmiechnęliśmy się do siebie. – Wiem, że jesteśmy podobni i naprawdę nic w tym złego. Podziwiam cię, tato, i zawsze będę. A jak mama czuła się rano? – Nadal jest wściekła. Otarłem jej kilka łez, zanim wyszedłem do biura, ale przejdzie jej. – Ach tak. Tato? – Collin popatrzył przed siebie. – Cholera. Skąd wiedziała, że tu jesteśmy? – Ma tę swoją minę. Boję się – powiedział Collin. – Ja też, synu. Po prostu ćwicz. Ellery zmierzała prosto do nas ze wściekłą miną.

– Więc widzę, że rozmawiasz sobie z naszym synem beze mnie, Connor. – Stała z ręką na biodrze. Ciężko przełknąłem ślinę. – Ellery. Skąd wiedziałaś, że tu jesteśmy? – Sekretarka Collina, Laurinda, powiedziała mi. Przyszłam do biura, żeby z wami porozmawiać z nadzieją, że wyjaśnimy całą sprawę. A dowiaduję się, że ćwiczycie sobie na siłowni. Zeszliśmy z bieżni i wytarliśmy twarze ręcznikami. – Chodźmy do szatni, Ellery. Ludzie patrzą. – Nie obchodzi mnie to. To jest moja siłownia i jeśli będę chciała krzyczeć, to to zrobię. Collin podszedł do niej i objął ją ramieniem, całując w policzek. – Hej, mamo. Chodźmy i porozmawiajmy. Odetchnąłem z ulgą, kiedy objęła go w pasie i poszliśmy do szatni.

ELLERY Stałam i patrzyłam na mojego syna, jak pot skapuje mu z twarzy. Był moim chłopcem i nieważne, co by zrobił, zawsze będę bardzo go kochać. Mimo że byłam zraniona jego decyzją o ślubie bez obecności rodziny, musiałam zaakceptować fakt, że był szczęśliwy i tylko to się liczyło. Patrzenie na niego po zerwaniu z Hailey było wtedy ciężkie do zniesienia. Kiedy spotkał Amelię, zobaczyłam w nim coś, czego nie widziałam nigdy wcześniej. To było to samo, co czułam ja, kiedy poznałam Connora. Chociaż nie chciałam się do tego przyznać, to rozumiałam to. – Zróbcie z sobą porządek i potem porozmawiamy. – Dobrze, mamo. Connor podszedł i objął mnie. – Jestem z ciebie dumny, kochanie. – Cały jesteś spocony, Connor. – Wyswobodziłam się z uścisku. – Myślałem, że to lubisz. – Puścił do mnie oko. – Lubię. Ale nie pot z siłowni – Pocałowałam go w usta. – Idź się przebrać. Zanim odszedł, klepnął mnie w tyłek ręcznikiem. Usiadłam na ławce. Kilka minut później obaj moi przystojni mężczyźni szli w moim kierunku w skrojonych na miarę garniturach. Kiedy stali tak przede mną, patrzyłam na nich ze łzami w oczach. Nie tylko wyglądali bardzo podobnie, ale i zachowywali się tak samo. Amelia była najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem, będąc kochaną przez mojego syna. Tak jak ja byłam kochana przez Connora. Wstałam i objęłam mojego syna. – Naprawdę cieszę się twoim szczęściem, Collin. I chcę, żebyś wiedział, jak bardzo cię kocham. Przepraszam za to, że krzyczałam wczoraj wieczorem. – W porządku, mamo. Wiem, jak bardzo mnie kochasz. Ja ciebie też, tak jak zresztą Amelia. Chcemy po prostu, żebyś była szczęśliwa z naszego powodu. – Jestem. Jestem bardzo szczęśliwa. Przyjdźcie, proszę, na kolację dzisiaj, żebym mogła przeprosić Amelię i przywitać ją odpowiednio w naszej rodzinie. Ustalimy też datę przyjęcia weselnego, które planujemy z tatą wam wyprawić. – Z wielką przyjemnością dziś z wami zjemy. O której? – Liczyłam na to, że się zgodzisz i właśnie zrobiłam rezerwację w Per Se na siódmą – uśmiechnęłam się, kładąc rękę na jego policzku. – W takim razie siódma. – No to skoro już wszystko ustaliliśmy, musimy wracać z Collinem do biura. Jakie masz plany na resztę dnia? – spytał Connor, kiedy wychodziliśmy z szatni. – Zamierzam tu zostać i trochę poćwiczyć, a potem sprawdzić pewne rzeczy z Bobbym. Z moimi

dwoma słodkimi mężczyznami zobaczę się później. – Ucałowałam Collina w policzek, a Connora w usta i patrzyłam z zadowoleniem, jak opuszczają siłownię. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Julii. – Cześć, mamo. – Cześć, kochanie. Zabieramy z tatą Collina i Amelię na kolację wieczorem. Chcielibyście z Jakiem do nas dołączyć? – Więc się pogodziliście? – Tak. Oprzytomniałam i porozmawiałam z Collinem. Byłoby cudownie, gdybyście przyszli dzisiaj. – Och, raczej nie damy rady. Jake nie dotrze do domu przed szóstą, a później będzie chciał spędzić trochę czasu z Braydenem, zanim go do was przyniosę. – Jasne. W takim razie odbiorę Braydena po kolacji. Dziękuję, że zostawiasz nam go na noc. – Nie ma sprawy, mamo. Wiem, że jutro są urodziny Denny’ego i tacie będzie ciężko. Spędzenie czasu sam na sam z Jakiem było dobrą wymówką. Myślę, że obecność Braydena, przynajmniej jutro rano, sprawi, że tata poczuje się odrobinę lepiej. – Też tak sądzę, skarbie. Porozmawiamy później. Kocham cię. – Ja ciebie też. Westchnęłam, kiedy skończyłam rozmawiać. Jutro będzie ciężki dzień dla nas, ale szczególnie dla Connora. Nadal opłakiwał śmierć Denny’ego i było to dla niego trudne pod względem emocjonalnym. Miałam nadzieję, że weźmie dzień wolnego i spędzi go ze mną i Braydenem. Nigdy nie przeczytał listu, który Denny do niego napisał. Powiedział, że nie jest gotowy, ale że pewnego dnia będzie. Miałam przeczucie, że ten dzień nastąpi jutro. Kiedy Amelia i Collin weszli do Per Se, wstałam i mocno ją przytuliłam. – Tak bardzo cię przepraszam, Amelio, za moje zachowanie ostatniego wieczoru. – W porządku, Ellery. Całkowicie rozumiem. Moi rodzice też byliby wściekli. Przerwałam nasz uścisk, biorąc ją za ręce, zanim usiadłyśmy. – Byłoby cudownie, jeśli mówiłabyś do mnie „mamo”. Jestem zachwycona, mając cię za synową. Collin nie mógł wybrać lepszej dziewczyny na swoją żonę. Gratuluję i oficjalnie witam cię w naszej rodzinie, pani Amelio Black. – Bardzo dziękuję, mamo – uśmiechnęła się do mnie czule. – Przepraszam, Elle, teraz moja kolej – oznajmił Connor. Zeszłam z drogi, kiedy ją przytulał i witał w rodzinie. – A ja? – spytał Collin, wyciągając ręce. – Wyściskaliśmy się już wcześniej. – Puściłam do niego oko. Stłumił śmiech. Usiedliśmy i zamówiliśmy drinki. Następne kilka godzin spędziliśmy, rozmawiając o weselnym przyjęciu i o tym, jak powiemy reszcie rodziny o tym, że Collin się ożenił.

Rozdział 7 CONNOR

Obudził mnie płacz Braydena. Ellery wstała po niego i przyniosła do łóżka, podając go mnie. – Przywitaj się z dziadkiem – uśmiechnęła się. Zabrałem go od niej i dałem mu buziaka. Był szczęśliwy i pełen śmiechu, bo nie musiał już leżeć w łóżeczku. – Pójdę po butelkę. Zaraz wrócę. – Pochyliła się i pocałowała mnie w usta. Kiedy trzymałem go na rękach, uśmiechnąłem się, myśląc o Dennym. Dziś były jego urodziny. Bardzo za nim tęskniłem. Brakowało mi naszych rozmów, jego ciętych komentarzy, ale najbardziej pouczających przemów. Ellery wróciła do pokoju i podała mi butelkę Braydena. – Wszystko w porządku, kochanie? – spytała. – Tak. Brakuje mi go, Elle. Objęła mnie ramieniem, głaszcząc główkę Braydena, gdy go karmiłem. – Wiem. Też za nim tęsknię. Ale wiesz, że nie chciałby, żebyś był smutny. Wyjaśnił nam to po śmierci. – Nadal nie mogę uwierzyć, że go nie ma. Boże, bardzo chciałbym wiedzieć, co by wiedział o Collinie i jego ślubie w Vegas – uśmiechnąłem się delikatnie do Ellery. – Wiem dokładnie, co by powiedział. „Connor, ten twój chłopak jest dokładnie taki jak ty. Oprzytomnij i ciesz się jego szczęściem. Zaakceptuj jego małżeństwo i szczęście, bo wiesz cholernie dobrze, że nie możesz go winić”. Zaśmiałem się. – Masz rację. Jakbym słyszał jego słowa. Uścisnęła mnie, kładąc głowę na moim ramieniu. – Z każdym dniem kocham cię coraz bardziej, Connorze Black. – Ja ciebie też. – Obróciłem się i pocałowałem ją w czoło. Gdy nakarmiłem już Braydena, Ellery zabrała go na dół, żebym mógł wziąć prysznic. Zamierzaliśmy spędzić dzień razem, we trójkę. Jak za czasów kiedy mieliśmy tylko Julię. Po prysznicu owinąłem się ręcznikiem, podszedłem do szafy i wysunąłem górną szufladę, w której trzymałem list Denny’ego przez te wszystkie miesiące. Wsunąłem palec pod zakładkę i wyjąłem złożony, biały papier. Usiadłem na brzegu łóżka i powoli go rozłożyłem. Drogi Connorze, mój synu i najlepszy przyjacielu. Nie chcę, żebyś czuł jakikolwiek smutek, kiedy czytasz ten list. Jestem w dobrym miejscu. Zostałem zabrany do domu, żeby ponownie zjednoczyć się z moją piękną żoną, Daną. Twoja podróż do stania się mężczyzną była czymś, co ceniłem sobie najbardziej w życiu. Wiesz, że nigdy nie mogliśmy mieć dzieci z Daną, ale nie czuliśmy pustki w życiu, ponieważ ty byłeś dla nas jak syn. Wiem, że nie zawsze układało ci się z ojcem. Ale on się starzeje i będziesz musiał mu

wybaczyć. Ludzie popełniają błędy i przede wszystkim ty powinieneś o tym wiedzieć. Zrobiłeś swoje przez te wszystkie lata i zostało ci to wybaczone więcej razy, niż mógłbym zliczyć. Życie to przede wszystkim rodzina i akceptacja rzeczy, których nie możemy kontrolować. Musisz dostrzegać piękno we wszystkim, co ci się przytrafia, bo nawet największe błędy mogą stać się najlepszymi darami w życiu. Akceptacja, wybaczenie i miłość zwyciężają wszystko złe, czym życie cię doświadcza. Kocham cię, Connorze Black, bardziej niż słowa mogą to wyrazić i sądzę, że wykonałem kawał dobrej roboty, prowadząc cię i kochając przez te wszystkie lata. Byłem z ciebie bardzo dumny i nie mogę wyobrazić sobie lepszego mężczyzny, który zasługuje na tak doskonałą żonę i rodzinę jak twoja. Opiekuj się Ellery, Julią i Collinem i bądź dla nich dobry. Do tej pory radzisz sobie fantastycznie, a ja patrzę na ciebie z daleka, żeby upewnić się, że nadal tak jest. Teraz wyrzuć ten list i bądź szczęśliwy. Ciesz się, że jestem z powrotem w domu i przestań być samolubny z powodu swojego smutku. Ucałuj Ellery ode mnie i nie zapominaj, że zawsze jestem w pobliżu. Jeśli będziesz chciał ze mną o czymś porozmawiać, po prostu zawołaj. Poczujesz się lepiej. Obiecuję. Zawsze kochający, Denny Ellery weszła do pokoju i zatrzymała się, kiedy zobaczyła, że trzymam list od Denny’ego. – Czy to…? – Tak. – Spojrzałem na nią. Podeszła do mnie, posadziła Braydena na środku łóżka i objęła mnie. – Jestem zagubiony, Elle. Niektóre rzeczy o moim ojcu, o których mówi w liście, nie mają sensu. – Podałem jej list. – Denny wiedział, że moja relacja z ojcem poprawiała się w ciągu ostatnich kilku lat, więc nie wiem, co miał na myśli. – Ja też, Connor. Nie wczytuj się w to za bardzo. To Denny. Prawdopodobnie tylko się upewnia, że między tobą a ojcem wszystko jest w porządku. – No nie wiem. Coś mnie jednak trapi. Szczególnie fragment o akceptacji. Prawie tak jakby wiedział coś, o czym ja nie wiem. – Skarbie, zbyt serio bierzesz jego słowa. Wstawaj i ubieraj się. Pobędziesz trochę z wnukiem, a ja się przygotuję i będziemy mogli zjeść śniadanie. – Pocałowała mnie w policzek. – Masz rację. Zarzucę tylko jakieś ubranie. – Wziąłem od niej list i złożyłem z powrotem. Wsunąłem go do szuflady i zamknąłem szafę. Coś nadal jednak nie dawało mi spokoju.

Rozdział 8 COLLIN

Usiadłem przy biurku. Zadzwonił telefon. To była Diana. Dzwoniłem do niej wczoraj, żeby powiedzieć o mnie i Amelii, ale nie odbierała. – Cześć, Diana. – Cześć, Collin. Przepraszam, że nie dałam rady oddzwonić do ciebie wczoraj wieczorem. Mieliśmy z Joelem kolację z przyjaciółmi i zanim wróciłam do domu, biorąc pod uwagę różnicę czasu, było za późno. – W porządku, Diana. Chciałem ci tylko o czymś powiedzieć. – Co się dzieje? Odetchnąłem głęboko. – Pobraliśmy się z Amelią w zeszłym tygodniu w Vegas. Cisza po drugiej stronie. – Słucham? Co powiedziałeś? – Wybacz, że tak cię zaskoczyłem. – Boże, Collin. Gratulacje. Bardzo się cieszę. Zaczekaj, aż powiem Jacobowi. Będzie zachwycony. Twoi rodzice musieli być szczęśliwi. Ale dlaczego w Vegas? – Cóż, zrobiliśmy to potajemnie. Moich rodziców tam nie było. Dowiedzieli się dopiero po naszym powrocie do Nowego Jorku. – Aha. I jak to przyjęli? – Nie za dobrze. Były spięcia i ból przez parę dni, ale porozmawialiśmy i wszystko jest już w porządku. Moja mama planuje przyjęcie weselne i chcę, żebyście świętowali z nami. – Nie przegapilibyśmy tego nigdy. Kiedy? – Nie ustaliliśmy jeszcze daty. Ale jak tylko to zrobimy, to dam ci znać. Jak się ma Jacob? – Bardzo dobrze, Collin. Jego ataki są rzadkie. Nie byliśmy jeszcze w szpitalu ani razu, odkąd się tu przeprowadziliśmy. – To wspaniale. Bardzo się cieszę. Mamy zamiar odwiedzić was z Amelią w przyszłym miesiącu. Rozmawialiśmy o tym wczoraj. – To świetnie. Nie możemy się doczekać, kiedy was zobaczymy. – Więc – przerwałem na chwilę. – Jak ci się układa z Joelem? Zaśmiała się do słuchawki. – Fantastycznie. Na razie tylko się spotykamy, ale jestem pewna, że się w nim zakochałam. Najlepsze jest to, jak dogadują się z Jacobem. Jacob go kocha. – Świetnie! – Oparłem się na krześle. – Właśnie to chciałem usłyszeć. Drzwi do gabinetu otworzyły się i wszedł mój ojciec. Uniosłem palec. – Słuchaj, Diana, mój tata właśnie wszedł. Porozmawiamy później. Podszedł do mojego biurka. – Diana dzwoniła. Radzą sobie bardzo dobrze z Jacobem.

– Wiem, synu. Rozmawiałem z nią w zeszłym tygodniu. Przechyliłem głowę i zmrużyłem oczy. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Bo ktoś zdecydował się zaskoczyć nas szokującą wiadomością i nie myślałem o tym. – Ach. W każdym razie, co tu robisz? Myślałem, że spędzasz dzień z Braydenem i mamą. – Bo spędzam. Musiałem tylko wziąć teczkę z mojego gabinetu. – A gdzie mama i Brayden? – Z Julią. Zabieramy Braydena do zoo w Central Parku. Nieważne, jak bardzo się starał, nie mógł ukryć smutku, który go dzisiaj przytłaczał. Podszedłem do niego i przytuliłem. – Też za nim tęsknię, tato. – Wiem, synu. Jak my wszyscy. Zostawił po sobie ślad w rodzinie. – Z całą pewnością. – Lepiej już pójdę. Nie chcę, żeby mama czekała. Porozmawiamy później. Uśmiechnąłem się do niego, odprowadzając go do drzwi. – Bawcie się dobrze w zoo, tato. – Dzięki, Collin. Po całym dniu pracy chwyciłem teczkę i wyszedłem do domu. Kiedy wchodziłem, poczułem niezwykły zapach, który wypełniał powietrze. Postawiłem teczkę i wszedłem do kuchni, gdzie zobaczyłem Amelię stojącą nad kuchenką. – Cześć, kochanie. – Oplotłem ją ramionami i polizałem językiem wzdłuż szyi. – Mmm. Cześć. – Odwróciła się z uśmiechem i objęła mnie za kark. – Co to za wspaniały zapach? – Robię pieczeń. – Jej usta otarły się czule o moje. – Za ile będzie gotowa? – Jakieś pół godziny. Patrzyłem jej w oczy, a kąciki moich ust zaokrągliły się w uśmiech. – W takim razie mamy czas na seks. – Nie bardzo. Muszę przygotować jeszcze inne rzeczy. Trzeba pokroić sałatę i warzywa do sałatki. Możesz mi pomóc, jeśli chcesz. – Z przyjemnością. Tylko się przebiorę i zaraz wracam. – Przycisnąłem moje usta do jej. Poszedłem do sypialni i założyłem spodnie dresowe. Kiedy wróciłem do kuchni, Amelia stała przy ladzie, krojąc sałatę. Wyglądała bardzo seksownie w swoich kusych spodenkach do jogi i podkoszulku. Nie mogłem się powstrzymać. Pragnąłem jej i miałem zamiar ją mieć bez względu na wszystko. Podszedłem od tyłu i mocno złapałem ją za piersi. – Collin. Co robisz? – Obróciła głowę i uśmiechnęła się. – Ciii, kochanie. Po prostu się odpręż. – Moje usta pieściły jej szyję, a ręce powędrowały pod bluzkę, dotykając jej nagich piersi. Przycisnąłem mój wzwód do niej, a ona delikatnie jęknęła. Kiedy wziąłem jej stwardniałe sutki w palce, odłożyła nóż i oparła się mocno na ladzie. Wiedziała, że mnie nie powstrzyma. Przechyliła głowę na bok tak, żebym miał łatwiejszy dostęp do miękkiej skóry jej szyi. Sięgnęła w tył i położyła rękę na mojej głowie. – Trzymaj ręce na ladzie. Puściłem jej piersi i zahaczyłem palcem jej spodnie, zdejmując je razem z majtkami aż do kostek. Podniosłem jej nogi, ściągnąłem spodnie i rzuciłem je na bok. Powoli przesuwałem językiem z tyłu jej nogi. Gwałtownie oddychała. Jak tylko mój język dosięgnął jej pięknego tyłka, zacząłem zataczać nim małe koła, zanurzając w niej palce. Była już cała mokra, a mój kutas pulsował gwałtownie. Jej

oddech ustał, kiedy wsuwałem i wysuwałem z niej palce, drażniąc ją i doprowadzając do orgazmu, jak tylko mocno przycisnąłem od tyłu kciuk do jej łechtaczki. – Collin. Boże, Collin – krzyknęła, kiedy wstałem i objąłem ją w talii, mocno trzymając, a moje palce bawiły się nią, aż szczytowała. Wkrótce jej orgazm ucichł, a ona stała przed ladą, ciężko oddychając. Ściągnąłem spodnie, rozstawiłem nogi i zacząłem ją szybko posuwać. Z każdym pchnięciem jęczała coraz głośniej. – Pochyl się trochę, kochanie. Zrobiła, jak prosiłem i wszedłem w nią głębiej, docierając we wszystkie miejsca, które wprawiały mojego kutasa w drżenie. Trzymając ją mocno za biodra i czując ciepło jej cipki, pchnąłem głęboko i jęknąłem, spuszczając się w nią. Obejmując ją, zanurzyłem twarz w jej szyi i próbowałem odzyskać normalny oddech. – Okej, kochanie. Teraz jestem głodny. – Wziąłem nóż i zacząłem kroić sałatę. – Co robisz? – zaśmiała się, ponieważ nadal w niej byłem. – Pomagam ci z sałatką. – Więc teraz gotujemy nago? – Nie jesteś całkowicie naga. Nadal masz na sobie koszulę. Ale podoba mi się ten pomysł. – Collin – jęknęła. – Okej, okej. – Wyszedłem z niej i włożyłem spodnie. – Czy mógłbyś dokończyć sałatkę, kiedy ja pójdę się umyć? – Obróciła się z pięknym uśmiechem na twarzy. – Zrobię dla ciebie wszystko, kochanie. – Pocałowałem ją mocno, zanim poszła się przebrać do sypialni. Następnego dnia miałem spotkanie w mieście. Tata miał uczestniczyć w nim ze mną, ale coś wyskoczyło w biurze i musiał zostać. Przywykłem już do załatwiania takich spraw samemu. Czasami się zastanawiałem, czy mój ojciec unikał takich spotkań celowo, po to tylko, żeby odprężyć się w swoim fotelu i obserwować, jak dobrze radziłem sobie bez niego. Po spotkaniu Ralph podrzucił mnie na Broadway, gdzie miałem spotkać się z Julią w Artie’s Deli na lunch. Kiedy szedłem ulicą, dwójka dzieciaków przebiegła obok mnie i wpadła na kobietę niosącą papierowe torby z warzywami, wytrącając je z jej rąk. Owoce i warzywa potoczyły się po chodniku. Mali chuligani nie zatrzymali się nawet, żeby jej pomóc. Potrząsnąłem głową i schyliłem się, żeby pozbierać zakupy. – Przeklęte dzieciaki. Wszystko w porządku, proszę pani? – Tak, dziękuję… – Kiedy spojrzała na mnie, przerwała w środku zdania, dokładnie mi się przypatrując. – Connor? – Zmrużyła oczy. To było dziwne. – Nie, mam na imię Collin. Mój ojciec to Connor. Zna go pani? Connora Blacka? Było coś dziwnego w wyrazie jej twarzy. Prawie tak, jakby była w szoku. – Och, przepraszam. Musiałam pana z kimś pomylić. Proszę wybaczyć. – W porządku – uśmiechnąłem się i pomogłem jej pozbierać resztę jedzenia. – Dziękuję za pomoc, Collin. Miły z ciebie człowiek. – Nie ma za co. Miłego dnia. – Nawzajem. – Odeszła ulicą. Nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że była zdenerwowana. To dziwne, ale tylko wzruszyłem ramionami i poszedłem dalej do Artie’s Deli. Kiedy wszedłem, Julia już jadła, a na mnie czekała kanapka. – Cześć, siostrzyczko. – Pocałowałem ją w policzek.

– Co tak długo? Zamówiłam ci kanapkę. – Jakieś dzieciaki wpadły na kobietę i rozsypały jej owoce i warzywa. Zatrzymałem się i pomogłem jej je pozbierać. – To miło z twojej strony. – Jednak to było dziwne. Kiedy spojrzała na mnie, nazwała mnie „Connor”. – Co? – Julia zmrużyła oczy. – Spytałem, czy zna mojego ojca, ale powiedziała, że pomyliła mnie z kimś innym. Wyglądała na zdenerwowaną. – To dziwne. – No, też tak pomyślałem. W każdym razie dzięki za kanapkę. – Nie ma za co – uśmiechnęła się. – Myślę o zatrudnieniu własnego kierowcy. Co o tym sądzisz? – Po co? – Uniosła brwi, popijając wodę. – Bo nie chcę, żeby Amelia jeździła metrem. Nie zawsze mogę ją podwieźć, a tutejsi taksówkarze jeżdżą jak wariaci. Opowiadała mi wczoraj, jak taksówkarz o mało co nie spowodował wypadku. – A co jest złego w Ralphie? – To kierowca taty i nie zawsze jest dostępny. – W takim razie zatrudnij kogoś. Myślę, że to dobry pomysł. Kiedy będziesz szukał kierowcy, możesz też poszukać sekretarki dla siebie. – Mam sekretarkę. – Ugryzłem kanapkę. – Ups. Tata ci jeszcze nie powiedział? – O czym? – Zabiera ci Laurindę. Będziesz musiał znaleźć sobie nową. – Po moim trupie! Laurinda jest cholernie dobrą sekretarką i on nie może mi jej tak po prostu zabrać. – Oczywiście, że może. To jego firma – zaśmiała się. Przewróciłem oczami i wypuściłem powietrze. O tym, jak bardzo było to gówniane, zamierzałem powiedzieć tacie, jak tylko wrócę do firmy. Kiedy wróciłem do Black Enterprises, ojca nie było. – Laurinda, wiesz, gdzie jest tata? – Na spotkaniu. Spojrzałem na nią i błysnąłem jej moim prawdziwie seksownym uśmiechem, przysiadając na rogu jej biurka. – Lubisz dla mnie pracować, prawda? – Oczywiście, Collin. – Dużo razem przeszliśmy, prawda? Spojrzała na mnie, zwężając oczy. – Masz na myśli te wszystkie razy, kiedy musiałam cię kryć przed ojcem? Westchnąłem. – Tak. Coś w tym stylu. – Pochyliłem się nad nią niżej. – Nigdy byś mnie nie zostawiła, prawda? – Czy to ma cokolwiek wspólnego z tym, że będę sekretarką twojego ojca? – Więc już z tobą rozmawiał? Zaśmiała się. – Tak i jest twoim ojcem. To jego firma, Collin. Nie mam wyboru. – Ależ masz. Możesz mu odmówić.

– Zwolniłby mnie. – Nie, oczywiście, że nie. Chciałby, żebym ja zwolnił ciebie, a tego bym nigdy nie zrobił. Znowu się zaśmiała. – Dziękuję za to. Nadal będę ci pomagać, dopóki nie znajdziesz nikogo na moje miejsce. Spojrzałem w górę i zobaczyłem ojca idącego korytarzem. – Złodziej sekretarek. Musimy porozmawiać, tato. – Tak, owszem, synu. Proszę do mojego gabinetu – zaśmiał się. Podniosłem się z biurka Laurindy i podążyłem za ojcem do gabinetu, siadając po drugiej stronie biurka. – Nie możesz zabrać mi sekretarki. To nie fair, tato. Zmusiłeś mnie do zwolnienia twojej, a teraz kradniesz mi moją. A co z lojalnością? – Collin, to jest biznes, a ty znajdziesz nową sekretarkę. Dodatkowo, za kilka lat odchodzę na emeryturę i kiedy przejmiesz firmę, będziesz miał Laurindę z powrotem. – Powiem mamie. – Mama już wie. W zasadzie sama to zaproponowała. – To odpłata za ślub w Vegas, czyż nie? Westchnął, siadając na krześle. – Synu, to nie żadna zemsta. A teraz mam trochę pracy do zrobienia. Zadzwoń do kadr i powiedz, żeby szukali kandydatów. Kiedy tylko wyda się, że Collin Black potrzebuje sekretarki, kobiety zaczną ustawiać się w długiej kolejce – uśmiechnął się. – To jest podziękowanie, jakie dostaję za znalezienie ci Diany. – Masz na myśli tę, z którą uprawiałeś seks w Kalifornii? Westchnąłem. – Okej, okej. Zadzwonię do kadr, ale nie myśl, że jest w porządku, bo nie jest. – Wyszedłem z gabinetu, a on parsknął.

Rozdział 9 ELLERY

Wyprawiam sobie przyjęcie urodzinowe – powiedziała Peyton, kiedy podawałam jej kieliszek wina. – Och! A gdzie? – Tenjune. Będziemy się świetnie bawić. Jak za starych dobrych czasów, Elle. Więc lepiej nie planuj nic na sobotnią noc. – Nie mam planów, ale dlaczego tak na ostatnią chwilę? – Czekałam, żeby sprawdzić, czy Henry coś mi szykuje, ale niestety nie. Nie chciałam jednak dłużej zwlekać i spytałam go, ale odpowiedział, że nie przypuszczał, że chciałabym przyjęcie. Co jest z nim nie tak, do cholery? Przecież wie, jak bardzo kocham obchodzić swoje urodziny. Connor wszedł do salonu i pocałował mnie w policzek. – O co chodzi z tym przyjęciem? – Peyton urządza sobie przyjęcie urodzinowe w sobotnią noc w Tenjune. – O, miło. Wygląda na to, że będzie dobra zabawa – uśmiechnął się do niej. – A żebyś wiedział. Będziemy imprezować całą noc. – Puściła do niego oko. Nie wiedziała, że Henry już zaplanował dla niej przyjęcie niespodziankę w Pacha w sobotę. Wypiłyśmy parę kieliszków i pośmiałyśmy się. Peyton wyszła, a ja poszłam na górę przygotować się do spania. Connor spojrzał znad laptopa, kiedy weszłam do pokoju. – Nasz syn jest obecnie bardzo z nas niezadowolony. – Dlaczego? – spytałam, ściągając kolczyki. – Z powodu Laurindy. – Ach, rozumiem. Cóż, przejdzie mu. Mogę przyjść i pomóc mu, dopóki nie znajdzie nowej sekretarki – uśmiechnęłam się. – Nie sądzę, żeby chciał mamusię siedzącą przed jego gabinetem. Odwróciłam się i surowo spojrzałam na Connora. – Co to niby ma znaczyć? Co jest złego w tym, żebym pomagała w firmie? Westchnął. – Pozwól, że ujmę to inaczej. Nie chcę, żebyś siedziała koło gabinetu. Jego biuro jest obok mojego, co znaczy, że będziesz siedziała także przed moim, a szczerze, byłoby to zbyt rozpraszające. Uśmiechnęłam się, ściągając koszulę i spodnie. Powoli wsunęłam się do łóżka i zamknęłam jego laptop. Zabrałam go z jego kolan i odłożyłam na bok. – Uważasz, że byłbyś zbyt rozkojarzony? – Miękko pocałowałam go w usta. – Mhm. Tak. Nie mógłbym nic zrobić. – Jego ręka powędrowała pod mój stanik. – Mogłoby być ekscytująco. – Usiadłam na nim okrakiem, głaszcząc go po włosach. – Mogłabym udawać, że jestem twoją sekretarką i siedziałabym na biurku, robiąc notatki. – A ja wtedy mógłbym cię pieprzyć na moim biurku. – Jego palce rozpięły mój stanik, a usta powędrowały do piersi. – To nie byłby pierwszy raz, panie Black.

– Pomyślę nad tym, pani Black. A teraz podnieś słodki tyłeczek, żebym mógł ściągnąć te seksowne majteczki. Stałam przed lustrem i wpatrywałam się w siebie w czarnej sukience od Valentino, bez rękawów i z głębokim dekoltem. Pociągnęłam rękoma wzdłuż tułowia. Connor wyszedł z łazienki owinięty ręcznikiem i przyglądał mi się. – W tym idziesz? – Tak, a co? – Spojrzałam na niego. – Ładne. – Przełknął ślinę. – Ładne? To wszystko, co masz do powiedzenia? – Tak, kochanie. Wygląda pięknie na tobie. Nie uważasz, że może być ci zbyt zimno? – spytał, podchodząc do szafki. – Dlaczego miałabym zmarznąć? Jest ciepło na zewnątrz. – Masz gołe plecy. To znaczy, nie ma zbyt dużo sukienki na plecach. – Nic mi nie będzie, Connor. – Przewróciłam oczami. – A co z przodem? Jest tak głęboko wycięty, że twoje cycki mogą przykuwać uwagę – powiedział, wkładając koszulę. – A poza tym, nie masz stanika i twoje sutki są twarde. A to oznacza, że jest ci zimno. Może powinnaś się przebrać. – Co dokładnie chcesz powiedzieć, Connor? – Wiedział, żeby lepiej nie zaczynać kłótni o sukienkę. Przynajmniej taką miałam nadzieję. Podszedł do mnie i pocałował w policzek. – Wyglądasz olśniewająco i podoba mi się ta sukienka, ale chciałbym tylko, żeby miała więcej materiału, to wszystko. Ale jeśli ci się podoba to i mnie też – uśmiechnął się. – Trafnie to ująłeś, kochanie. A moje sutki są twarde, ponieważ podnieca mnie, że się gapisz i wiem, że ta sukienka cię drażni, co jeszcze bardziej mnie nakręca. A teraz pospiesz się i chodź. Czy ktoś z nami jedzie? – Nie, dzieci powiedziały, że spotkamy się w klubie. I nie jestem wkurzony przez sukienkę, Elle – usłyszałam, kiedy wychodziłam z pokoju. Poszliśmy do Pacha i było fantastycznie. Connor wziął mnie za rękę i poprowadził nas na trzecie piętro, gdzie spotkaliśmy się z dziećmi i mnóstwem przyjaciół. – Cześć, mamo. – Collin uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek. – No proszę, Amelia. Wyglądasz uroczo. – Przytuliłam ją. Miałyśmy takie same sukienki, ale jej była czerwona. Widziałam, że Connor rzucił spojrzenie Collinowi i wzruszył ramionami. – Dobry z ciebie chłopiec, synu – uśmiechnęłam się lekko. – Nie ma sensu się kłócić, tato. Nauczyłem się od mamy przez te wszystkie lata, że nigdy nie wygram. Więc nawet nie silę się mówić cokolwiek. Connor przewrócił oczami, wziął Collina pod ramię i zaprowadził go na drinka do baru. Henry napisał do mnie wcześniej, że będą z Peyton o siódmej trzydzieści. Spojrzałam na zegarek w telefonie. Było piętnaście po. – Hej, mamo! Wyglądasz zdumiewająco. Czy to Valentino? – spytała Julia, przytulając mnie. – Tak. Ty też wyglądasz pięknie, kochanie. Przywitałam się z Jakiem, a Connor przyniósł mi kieliszek wina. Muzyka była głośna, a ja nie mogłam się doczekać, kiedy zaczniemy imprezę. Przeszliśmy się z Connorem i porozmawialiśmy z kilkoma przyjaciółmi. Kiedy spojrzałam za siebie, zobaczyłam, że podchodzi do nas Hailey. – Connor, Ellery, miło was widzieć. – Przytuliła nas oboje.

– Hailey, ciebie też, skarbie. Twoja mama nie mówiła mi, że wróciłaś z Paryża. – Bo nic nie wie. Przyjechałam tu na imprezę. To niespodzianka. – Będzie bardzo szczęśliwa. Wyglądasz fantastycznie. Co u ciebie? – Wszystko w porządku. – Nagle podszedł do niej młody, przystojny mężczyzna i wziął za rękę. – Marcus, to jest Connor i Ellery Black. To Marcus, mój chłopak. Było coś dziwnego w sposobie, w jaki mówiła, że u niej wszystko w porządku. Mimo że bardzo próbowała wyglądać na szczęśliwą, jej oczy mówiły co innego. W klubie było bardzo głośno, jednak Peyton można było usłyszeć w całym Nowym Jorku. Spojrzałam w górę i uśmiechnęłam się, kiedy usłyszałam, jak wrzeszczy i skacze, przytulając Henry’ego za przyjęcie, które dla niej przygotował. Podeszłam do niej i mocno ją uściskałam. – Wszystkiego najlepszego, moja najlepsza na całym świecie przyjaciółko. – Wiedziałaś o tym, Elle? Nie powiedziałaś mi, a myślałam, że mamy szyfr. Zaśmiałam się. – Wiedziałam, ale chciałam, żeby to była niespodzianka. Chociaż raz w życiu, Peyton, chciałam, żebyś była zaskoczona.

COLLIN Stałem przy barze i rozmawiałem z Jakiem, a Amelia i Julia wyszły do łazienki. Zakręciło mnie w żołądku, kiedy zobaczyłem Hailey rozmawiającą z moimi rodzicami. Nie rozmawiałem z nią od tego dnia w kwiaciarni, oprócz krótkiego esemesa, w którym życzyła mnie i Amelii wesołych świąt. Nasze spojrzenia się spotkały i lekko kiwnęła mi głową. Cholera. Nie chciałem, żeby Amelia była wściekła z powodu Hailey. Kiedy wróciły z Julią z łazienki, objęła mnie i wyszeptała do ucha: – Widziałam ją, jak wchodzi. Nie pogarszajmy sytuacji. Pocałowałem ją w czubek głowy i pociągnąłem szkocką. Zakładałem, że Peyton nie wiedziała, że Hailey tu będzie, bo kiedy ją zobaczyła, zaczęła płakać. Podeszliśmy do nich, by życzyć Peyton wszystkiego najlepszego i przywitać się z Henrym. – Wszystkiego najlepszego, Peyton – uśmiechnąłem się, przytulając ją i dając jej buziaka. – Dziękuję, Collin. Dziękuję wam wszystkim za przyjście. – Hej, Collin. Długo się nie widzieliśmy. – Hailey położyła rękę na moim ramieniu. – Hej, Hailey. Spojrzała na Amelię i uśmiechnęła się do niej. – Słyszałam, że się pobraliście. Brawo! Gratulacje! – Dzięki. – Wiedziałem, że Amelia nie chciała, żeby to wyglądało dziwnie, ale wyglądało. Nie miało znaczenia, jak bardzo się staraliśmy. Przeszłość moja i Hailey zawsze stwarzała niezręczną sytuację. – To mój chłopak, Marcus. Wyciągnął rękę i przywitaliśmy się. – Miło cię poznać. Jeśli wybaczycie, pójdziemy po jeszcze jednego drinka – powiedziałem, prowadząc Amelię do baru. W miarę upływu nocy ja, tata, Jake i Henry siedzieliśmy na kanapie, piliśmy, rozmawialiśmy i oglądaliśmy, jak nasze kobiety tańczą na parkiecie. – Tato, myślę, że mama jest pijana. – Pewnie, że tak. Sądzę, że Amelia też. – Tak. To ostatnie mojito kompletnie ją dobiło. Mówiłem jej, żeby go nie piła. Nie spuszczałem oka z kolesia, który kręcił się po parkiecie i zbliżał się do mamy i Amelii. Julia

wyszła do łazienki, a kiedy wróciła, chwyciła mnie za ramię. – Musimy w tej chwili porozmawiać. – Pociągnęła mnie z kanapy do rogu baru. – Co? – Byłam właśnie w łazience i widziałam, jak Hailey wciąga kokę. – Wciąga kokę? – spytałem, pochylając się bliżej do Julii. – No nie, Collin. Zażywa kokainę. – Poważnie? – Zmrużyłem oczy. – Tak. Martwię się o nią. – W takim razie porozmawiaj z nią, Julio. Mnie w to nie mieszaj. Nie obchodzi mnie, co ona robi ze swoim życiem. – Odszedłem i rozsiadłem się na kanapie. Tata poklepał mnie w ramię i pochylił się do mnie. – Widzisz tego dupka na parkiecie obok mamy i twojej żony? – Tak. Obserwuję go. – Wiem dokładnie, co zamierza zrobić, a kiedy to zrobi, ściągamy go. Faktycznie, chwilę po tym, jak mój tata to powiedział, koleś stanął za mamą i Amelią i położył ręce na ich tyłkach. Ogień wybuchnął we mnie i widziałem po twarzy taty, że ma zamiar go zabić. Obaj wstaliśmy, chwyciliśmy kolesia za ręce, a mój tata przyparł go do ściany. – Rozerwę ci gardło, jeśli jeszcze kiedykolwiek położysz łapy na mojej żonie i synowej. Rozumiesz mnie? – Chwycił go za koszulę i potrząsnął nim. – Tak, czaję. Spadaj. Tata go puścił, ale kiedy odchodziliśmy, facet powiedział: – Same się o to prosiły. Wyglądają jak dziwki. Założę się, że jeśliby was tu nie było, to rozłożyłyby przede mną nogi. Bez zastanowienia obróciłem się i wymierzyłem mu cios, roztrzaskując mu szczękę. Poleciał na ścianę. Chwytając go za koszulę i podnosząc, tata przyłożył mu z drugiej strony, kompletnie go nokautując. Ochrona zabrała faceta i wyprowadziła z klubu. – Nadal masz to w sobie, Connor. – Przepraszam, Peyton. – O, daj spokój. Zawsze lubiłam oglądać cię w akcji. Kocham mężczyzn z rodziny Black. – Mrugnęła. Tata objął mnie ramieniem. – Jak twoja ręka, synu? – W porządku, tato. A twoja? – Też. – Connor, co do cholery się z tobą dzieje? – jęknęła moja mama. – Collin, co ty sobie myślisz? – spytała Amelia z groźnym spojrzeniem. Czy nie czuły łap tego faceta na swoich tyłkach? – Kochanie, dotknął cię nieodpowiednio i nie mogłem mu tego odpuścić. Co byś zrobiła, gdyby jakaś laska podeszła do mnie i chwyciła za krocze? Zwęziła oczy i wykręciła twarz. – Przywaliłabym jej. – Dokładnie. Więc daj spokój. Cieszmy się resztą nocy. – Objąłem ją i przyciągnąłem do siebie. – Nikt nie będzie dotykał twojego tyłka oprócz mnie.

Rozdział 10 CONNOR

Tydzień minął bardzo szybko i w końcu udało nam się pojechać do Hamptons. Julia i Jake dołączyli do nas, a Collin z Amelią poszli do siebie. Przywykłem do tego, że jesteśmy całą rodziną w nadmorskim domu, więc myśl, że Collina z nami nie będzie, martwiła mnie. Ellery powiedziała mi, żebym się nie przejmował, bo byli zaraz obok nas i mogliśmy zobaczyć się z nimi, kiedy tylko chcieliśmy. Posprzątaliśmy dom, otworzyliśmy wszystkie okna, żeby wpuścić powietrze i zorganizowaliśmy nasze pierwsze barbecue w tym sezonie z rodziną i przyjaciółmi. Wyjrzałem za okno i uśmiechnąłem się, kiedy zobaczyłem Collina w wodzie na desce surfingowej, a Julię i Jake’a siedzących na piasku z Braydenem. Wydawało się, jakby to było wczoraj, kiedy Collin i Julia byli jeszcze mali. Podszedłem do wody i oglądałem, jak Collin surfuje. Chwilę później wyszedł z wody i położył deskę na piasku. – Co tam, tato? Czemu tak tu stoisz? – Po prostu wdycham powietrze i patrzę na ciebie. Chyba staję się sentymentalny, to wszystko. Dorośliście z siostrą zbyt szybko. Spędzaliśmy tu wspaniale czas, kiedy byliście mali. – Nadal spędzamy, tato. A, zapomniałem ci powiedzieć. Kilka tygodni temu jakieś dzieciaki rozsypały kobiecie warzywa na ulicy, więc zatrzymałem się, żeby pomóc jej je pozbierać. Spojrzała na mnie i nazwała Connor. Powiedziałem jej, że mam na imię Collin, a ty jesteś moim tatą. Spytałem, czy cię zna. Wydawała się bardzo zdenerwowana. Powiedziała, że pomyliła mnie z kim innym. – To dziwne. Jak wyglądała? – W twoim wieku, może trochę młodsza. Miała czarne włosy i zielone oczy. Była całkiem atrakcyjna jak na starszą panią. Żołądek skręcił mi się w najciaśniejszy możliwy węzeł i ciężko przełknąłem ślinę. – Spytałeś ją o imię? – Nie. A dlaczego miałbym pytać? – Tak po prostu. – Włożyłem ręce do kieszeni i patrzyłem w wodę. – Pójdę się przebrać, zanim mama i Amelia wrócą z warzywniaka. Zobaczymy się wkrótce. – Na razie, synu. – Kiwnąłem głową. Wziąłem głęboki oddech i wyciągnąłem telefon z kieszeni. Zadzwoniłem do Franka. – Cześć, Connor. Co słychać? – Potrzebuję, żebyś się dowiedział, czy Ashlyn jest w Nowym Jorku. – Ostatnie, co słyszałem, to to, że mieszkała w Teksasie, po tym jak wyszła z więzienia. Widziałeś ją czy coś? – Nie, ale myślę, że mój syn ją spotkał. Oddzwoń do mnie najszybciej jak to możliwe. – Zaraz to sprawdzę, Connor. Włożyłem telefon z powrotem do kieszeni i poczułem, że krew mi wrze. Ta suka w Nowym Jorku to była ostatnia rzecz, jakiuej potrzebowałem. To bzdura, że wypuścili ją z więzienia. Wyszła trzy lata wcześniej za dobre sprawowanie i poszła na terapię. Mam ją na oku, odkąd została zwolniona po raz

pierwszy, żeby upewnić się, że nie ma jej w Nowym Jorku. Jak miałem to powiedzieć Ellery? Wróciłem do domu, kiedy Ellery i Amelia przyjechały. Pomogliśmy z Jakiem wnieść torby, podczas gdy Julia położyła Braydena spać i wyszła do Collina.

JULIA Weszłam do domu Collina, kiedy właśnie wyszedł spod prysznica. Zawołałam przez schody, że tu jestem i że musimy porozmawiać. Jak już skończył się ubierać, krzyknął, żebym przyszła do sypialni. – Co się dzieje, siostrzyczko? – Zaprosiłam Hailey wczoraj na kolację. – I…? – Była kompletnie naćpana. – Już ci mówiłem, że mnie to nie obchodzi. To jej sprawa, co robi ze swoim życiem. Nie moja. Usiadłam na łóżku i westchnęłam. – Byliście najlepszymi przyjaciółmi i spotykaliście się przez sześć lat. Nie powiesz mi, że nie obchodzi cię to chociaż trochę. Spojrzał na mnie tym samym spojrzeniem, jakim obdarzał mnie ojciec, kiedy myślał, co powiedzieć. Uśmiechnęłam się. – Posłuchaj, Julia. Jeśli ona chce iść tą drogą i zrujnować sobie życie, to nic nie mogę zrobić. Co każe ci myśleć, że by mnie posłuchała? Właściwie, to co, do cholery, chcesz, żebym zrobił? – Porozmawiaj z nią. Nie podoba mi się ten facet, z którym jest. Coś mnie w nim denerwuje. – Coś ci powiem. Właśnie dziś wieczorem moja była, która oszukiwała mnie i zostawiła po sześciu latach, i moja żona będą siedzieć przy tym samym stole na kolacji i wszyscy będziemy udawać, że jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. – Nie mówiłam, że musisz w to wciągać Amelię. – Wciągać mnie w co? – spytała Amelia, wchodząc do pokoju. Cholera. – Co się dzieje, Collin? – spytała, rzucając mu spojrzenie. Westchnął. – Najwyraźniej Julia widziała Hailey wciągającą kreskę na przyjęciu urodzinowym Peyton, a ostatniego wieczora jadła z nią kolację i twierdzi, że była naćpana. Chce, żebym z nią porozmawiał. – Nie sądzę, aby to pomogło. Jeśli ma problem z narkotykami, to ona sama musi go rozwiązać. Nieważne, ilu ludzi będzie interweniowało. – Widzisz? – Collin skrzywił się, unosząc brew. Wstałam z łóżka. – W porządku. Zapomnij, że o tym mówiłam. – Wyszłam z pokoju. – Julia, poczekaj – powiedział Collin, wychodząc za mną. – Wiem, dlaczego się tak martwisz i jest mi przykro. Nie zapominaj, że byłem przy tobie, kiedy dowiedziałaś się o Londynie i nie odstępowałem cię nawet na krok. – W porządku. Nie chcę stracić kolejnego przyjaciela. – Wyszłam i udałam się w kierunku domu, gdzie pomogłam rodzicom przygotować barbecue. Kiedy weszłam do kuchni, poczułam, że zapadła nagła cisza. Byłam pewna, że moi rodzice byli w trakcie poważnej rozmowy i nie chcieli, żebym o niej wiedziała. – Co się dzieje? Dlaczego przestaliście mówić, kiedy weszłam? – Nic, księżniczko. – Tata uśmiechnął się fałszywie. – Jesteś pewien?

Podszedł do mnie i pocałował w głowę. – Tak. Jake jest na górze z Braydenem, jeśli chciałabyś sprawdzić, co u nich. – Pewnie. Okej. Byłam zmieszana tym, co się działo i nie podobało mi się to. Kiedy skończyło się barbecue i goście się rozeszli, mama i tata wezwali nas do salonu. Wszyscy zajęliśmy miejsca, a tata nalał sobie drinka. – Jest coś, o czym chciałbym z wami porozmawiać. Pamiętacie, jak opowiadałem wam o kobiecie, z którą coś mnie łączyło, zanim poznałem waszą mamę? – Masz na myśli tę, która spaliła twój gabinet w Chicago i uderzyła mamę? – spytał Collin. – Tak, synu. Ma na imię Ashlyn i jest z powrotem w Nowym Jorku. To ta kobieta, której pomogłeś na ulicy. Wziął głęboki wdech. – Nie wiedziałem, że wyszła z więzienia. – Wyszła trzy lata temu i mieszkała w Teksasie – odpowiedziała mama. – Cholera. Wiedziałem, że było w niej coś dziwnego, kiedy nazwała mnie Connor. – Mieszka tu z mężem, którego firma przeniosła się do Nowego Jorku. Nie jestem z tego powodu szczęśliwy i robi mi się niedobrze na samą myśl. Chcę, żebyście wszyscy trzymali się od niej z daleka. Jeśli do was podejdzie, odejdźcie. Żadne z was nie może nawiązać z nią kontaktu. Rozumiecie mnie? – mówił tonem autorytarnym i surowym. – Nie wiem nawet, jak wygląda, tato. – Collin ci powie. Od teraz nie chcę o tym w ogóle rozmawiać. Jasne? Wszyscy przytaknęliśmy jednocześnie. Popatrzyłam na moją mamę, której oczy były pełne rozpaczy. – Dobra wiadomość to ta, że ma za sobą lata terapii i jest żoną wziętego biznesmena. Więc nie widzę w niej zagrożenia. Ale chcę, żebyście mieli się na baczności – powiedziała.

Rozdział 11 COLLIN

Siedziałem przy biurku, kiedy zadzwonił interkom. – Tak, mamo? – Przyszła następna kandydatka. Przewróciłem oczami. – Powiedz, żeby poczekała. Będę za chwilę. Rozmowy z tymi kobietami były coraz bardziej drażniące. Były młode i myślały tylko o jednym. Skąd wiedziałem? Sposób, w jaki były ubrane i jak wchodziły do gabinetu, mówił wszystko. Siadały naprzeciwko mnie, delikatnie podwijały spódniczki, a potem krzyżowały nogi, uwodzicielsko opierając się na krześle. Jedna z nich miała nawet tupet, aby założyć przezroczystą białą bluzkę i czarny push-up pod spód. W chwili, kiedy rozpięła trzy guziki, wyrzuciłem ją z biura. Nie obchodziło jej to, że jestem żonaty. Potrzebowałem kogoś znaleźć i to szybko. Praca się nawarstwiała, a ojciec zajmował Laurindę swoimi projektami. Mama próbowała pomagać przez kilka dni w tygodniu, ale jedyną rzeczą, jaką potrafiła robić, było odbieranie telefonów. Wstałem zza biurka i przygotowałem się na kolejną rozmowę z kimś, kto siedział przed gabinetem. Kiedy otworzyłem drzwi, zobaczyłem mamę rozmawiającą z jakimś facetem. Śmiała się. – Collin, to jest Ethan. Przyszedł na rozmowę – uśmiechnęła się do mnie szeroko. Zszokowany wyciągnąłem rękę. – Miło cię poznać, Ethan. Uścisnęliśmy sobie ręce i poprowadziłem go do gabinetu. Obróciłem się i spojrzałem na mamę, która uśmiechała się do mnie. – Siadaj, proszę – powiedziałem, zajmując miejsce za biurkiem. Ktoś zapukał do drzwi. – Proszę. Mama weszła i wręczyła mi CV Ethana. – Zapomniałeś o tym. – Dzięki, mamo – uśmiechnąłem się, zabierając dokumenty. Kiedy wyszła i zamknęła drzwi, Ethan spytał: – To twoja mama? – Tak, pomaga tu, dopóki kogoś nie znajdę. – Już po paru minutach rozmowy z nią mogę stwierdzić, że to wspaniała kobieta. – Dziękuję. Odchyliłem się na krześle i oparłem kostkę na udzie, przeglądając CV Ethana. – Pracowałeś dla Littlefield International? – Tak, byłem osobistym asystentem Matthew Convoya, asystenta wiceprezesa. To naprawdę dobrze wróżyło. – Widzę. Musieli zamknąć biznes kilka miesięcy temu.

– Tak, to przez słabą księgowość i zbyt dużą defraudację. – To właśnie słyszałem. W takim razie powiedz mi coś o sobie. – Już zaczynałem go lubić. Przypominał mi Masona za czasów młodości. – Jestem dobrze zorganizowany, mam bardzo dużą motywację i potrafię wykonywać wiele zadań w tym samym czasie jak nikt inny. – Jak to możliwe, że nie znalazłeś jeszcze pracy, biorąc pod uwagę fakt, że Littlefield zostało zamknięte kilka miesięcy temu? Spojrzał w dół i zaczął przebierać palcami. Wyczułem, że coś było na rzeczy i zaczął się denerwować. – W porządku, Ethan. Możesz powiedzieć mi wszystko. Spojrzał na mnie i głęboko odetchnął. – Miałem krótkoterminową pracę po tym, kiedy opuściłem Littlefield, ale nie wyszło. – Nie widzę tego w twoim CV. Zwolnili cię? – Nie, odszedłem. Nie umieściłem tego w dokumentach, bo to dla mnie bardzo złe doświadczenie, a kobieta, dla której pracowałem, powiedziała, że mnie zrujnuje i utrudni znalezienie pracy. Uniosłem brew. Zaintrygowało mnie to. Pochyliłem się do przodu i położyłem ręce na biurku. – Interesujące. Co się stało? Przysięgam, że nie wykorzystam tego przeciwko tobie. – Podjąłem pracę jako asystent personalny Kitty Chambers. – Niepokój pojawiał się w miarę, jak mówił. – Kitty Chambers, córka Geralda Chambersa, dyrektora Chamber Enterprises? – Tak. Teraz pan rozumie, dlaczego nie chciałem o tym mówić? – Proszę, kontynuuj. Nie cierpię tej kobiety. Natychmiast się ożywił. – Na początku wszystko się układało, a potem zaczęła przyprowadzać mnie do swojego domu, żebym tam pracował. Szybko okazało się, że zaczęła się mną bardzo interesować, jeśli wiesz, co mam na myśli, i prosiła, żebym robił dla niej pewne osobiste rzeczy. – Takie jak…? – Koniecznie chciałem znać soczyste szczegóły. – Chciała seksu oralnego. Parsknąłem, odchylając się na krześle. – Przepraszam. Nie chciałem się roześmiać, ale nie jestem zaskoczony. – W razie gdyby pan nie wiedział, kobiety mnie nie interesują. Jestem w szczęśliwym związku z moim chłopakiem od dwóch lat. Powiedziałem jej o tym, ale nic ją to nie obchodziło. Wszystko, czego chciała, to seks oralny i nic więcej. I chciała tego przynajmniej trzy razy w tygodniu. Posunęła się nawet tak daleko, że zaczęła to planować. Kiedy ją odrzuciłem, była wściekła i zmuszała mnie do służebnych zadań, które nazywała moją karą. Ta kobieta to świr, panie Black. Siedziałem, kiwając głową. Plotki, które o niej słyszałem, teraz się potwierdzały, a ja czerpałem z tego ogromną przyjemność. – Przykro mi, że ci to zrobiła. Ale nie masz się czego wstydzić. Dobrze postąpiłeś, odchodząc. – Powiedziała mi, że nigdy nie znajdę pracy w korporacji. – Ethan, mój człowieku. Lubię cię i jeśli jesteś zainteresowany, to chciałbym, żebyś pracował dla mnie i Black Enterprises. Twoje CV jest nienaganne i mogę stwierdzić, tylko siedząc i rozmawiając z tobą, że będziesz bardzo cenny dla firmy. Mógłbyś zacząć od teraz? Naprawdę chciałbym, żeby mama mogła wrócić do tego, co robi najlepiej, czyli malowania i bycia mamą. Jego twarz się rozjaśniła i pojawił się szeroki uśmiech. – Bardzo panu dziękuję, panie Black. Z przyjemnością będę dla pana pracował i oczywiście mogę już zacząć. – Fantastycznie. Ale jeszcze jedna rzecz. Mów do mnie Collin.

Wstał z krzesła, a ja wyciągnąłem do niego rękę. – Dziękuję, Collin. Bardzo dziękuję. Nie masz pojęcia, ile to dla mnie znaczy. – Nie ma za co. To ty nie wiesz, jak ważne to jest dla mnie. Otworzyłem drzwi i popatrzyłem na mamę. – Przykro mi mamo, ale twój czas tutaj się skończył. Możesz iść. Zatrudniłem Ethana, a on zgodził się, żeby zacząć od teraz. – To cudownie, Collin. Wiedziałam, że będzie idealny – uśmiechnęła się. Wstała zza biurka i przytuliła Ethana. Zaledwie po kilku chwilach rozmowy byli już ze sobą zżyci. – Gratulacje, Ethan. Jeśli mój syn będzie ci sprawiał jakieś kłopoty, to zadzwoń do mnie. Tutaj masz mój numer. – Mamo, proszę… – powiedziałem, zwężając oczy. Zaśmiała się, kładąc rękę na moim ramieniu, a następnie poszła do gabinetu ojca. – Chodź ze mną. Przedstawię cię mojej siostrze. Podążył za mną korytarzem. Delikatnie zapukałem do Julii. – Chodź. Wszedłem dumnie i położyłem rękę na ramieniu Ethana. – Julio, chciałabym, żebyś poznała mojego nowego asystenta, Ethana. Ethan, to moja siostra, Julia Jensen – powiedziałem, szeroko się uśmiechając. Julia wstała zza biurka i uścisnęła rękę Ethanowi. – Miło cię poznać, Ethan. Mam nadzieję, że będzie ci się tu podobało. – Dziękuję, pani Jensen. Z pewnością. – Proszę, mów do mnie Julia. Nie jesteśmy tutaj zbyt formalni. – Ethan, może wrócisz do swojego biurka i się trochę rozejrzysz! Przyjdę do ciebie za minutę i przedstawię cię Laurindzie, która cię oprowadzi. Wyszedł z gabinetu, a Julia chwyciła mnie za ramię. – O mój Boże, przypomina mi Masona. – Wiem. Tylko posłuchaj tego. Był personalnym asystentem Kitty Chambers przez chwilę, dopóki nie zaczęła planować z nim seksu oralnego trzy razy w tygodniu. – Zamknij się! – roześmiała się. – Jestem śmiertelnie poważny. Więc teraz znamy prawdę o perwersyjnej pani Chambers. – Jestem szczęśliwa, że w końcu znalazłeś swojego wymarzonego asystenta. – Ja też. – Pocałowałem ją w czoło. – Porozmawiamy później.

Rozdział 12 CONNOR

Oparty na krześle, patrzyłem na zdjęcia mojej żony, dzieci i wnuka, które zdobiły moje biurko. Uśmiechnąłem się na myśl, jakim to jestem szczęśliwym człowiekiem, mając tak wspaniałe życie. Było tak, dopóki nie zadzwoniła moja mama. – Dzień dobry, mamo – odebrałem radośnie. – Connor – mówiła drżącym głosem. – Mamo, co się dzieje? – Wyprostowałem się. – Twój… twój ojciec. Umarł dzisiaj rano. – Co? – Zaczęło boleć mnie serce, a w ustach zrobiło mi się sucho. – Gdzie jesteś? – W domu. – Już jadę. Zadzwoniłem do Ellery. – Cześć, kochanie. Ledwo mogłem mówić. – Ellery, mój ojciec właśnie umarł. – Co?! O mój Boże, Connor. – Jadę po ciebie. Musimy jechać do mamy. Jest w domu. – Będę gotowa. Tak mi przykro. Kocham cię. – Ja ciebie też. Zamknąłem komputer i wyskoczyłem z krzesła. Wychodząc z gabinetu, udałem się do Collina. – Laurinda, zadzwoń do Julii i powiedz jej, żeby natychmiast przyszła do gabinetu Collina. Zadzwoń też do Ralpha i powiedz mu, że schodzę. – Oczywiście, Connor – powiedziała z troską. Oczy piekły mnie od łez. W chwili, gdy wszedłem do gabinetu Collina, wiedział, że coś jest nie tak. – Tato, o co chodzi? Julia weszła zaraz po mnie i zatrzasnęła drzwi. – Co się dzieje, tato? – spytała w panice. – Wasz dziadek odszedł dziś rano. – Och, nie, tatusiu. – Julia objęła mnie. Collin podszedł i zrobił to samo. Staliśmy przytuleni we trójkę. – Przykro mi, tato – wyszeptał Collin. Starałem się opanować najlepiej, jak mogłem. – Muszę pojechać po waszą mamę, a potem prosto do babci. – Chcesz, żebyśmy pojechali z tobą? – spytała Julia. – Nie, potrzebuję was obojga tutaj. Zadzwonię do was, kiedy dowiem się więcej. – Pocałowałem ich. – Kocham bardzo was oboje.

– My ciebie też, tato – odpowiedzieli. Wyszedłem i powiedziałem Laurindzie, co się stało i że przez jakiś czas nie będzie mnie w biurze. Ellery czekała już przed budynkiem, kiedy zajechał Ralph. Gwałtownie otworzyła drzwi, wsiadła do środka i mocno mnie przytuliła. – Tak mi przykro, Connor. – Wiem, kochanie. Mnie też. – Czy Jenny powiedziała, co się stało? – Nie, powiedziałem jej, że będziemy tak szybko, jak to możliwe. Muszę być dla niej silny, Elle. – Będziesz, kochanie. Wszyscy będziemy. Limuzyna zatrzymała się przed domem i ujrzałem Cassidy stojącą przy drzwiach. Kiedy wysiadłem, podbiegłem do niej i uściskałem ją. Szlochała. – Nie mogę w to uwierzyć, Connor. Nie wierzę, że odszedł. – Wiem, siostrzyczko. Gdzie mama? – Jest w środku. Siedzi na kanapie. Myślę, że jest w szoku. Wszedłem do środka i udałem się do salonu, gdzie leżała moja mama. – Connor – powiedziała, siadając. Usiadłem obok niej. Przyciągnąłem ją do siebie i pocieszyłem. – Jak zmarł? – Zawał serca. Kiedy wstał z łóżka dziś rano, był podenerwowany i nie czuł się dobrze. Poszedł do łazienki, a kiedy wychodził, kurczowo ściskał się za klatkę piersiową i powiedział, żebym wezwała pogotowie. Umarł, zanim przyjechali. Nawrzeszczałam na nich. Juan robił jeszcze resuscytację, ale było za późno. Ellery usiadła po drugiej stronie i wzięła ją za rękę. – Nie martw się, mamo. Zajmiemy się wszystkim. – Nie trzeba, Connor. Twój ojciec i ja zrobiliśmy pewne przygotowania kilka lat temu. Cassidy właśnie zadzwoniła do zakładu pogrzebowego. Pożegnanie będzie miało miejsce pojutrze, a pogrzeb na następny dzień. Później wszyscy goście przyjdą do domu na lunch. Wstałem z kanapy i podszedłem do baru, nalewając sobie szkockiej. Najpierw Denny, a teraz mój ojciec. Był chory może dwa razy w życiu. – Chcę całą rodzinę dziś na kolacji o szóstej. Zadzwoń do dzieci i upewnij się, żeby nie miały żadnych planów. To jest moment, w którym cała rodzina powinna być razem. – Zadzwonię do nich, Connor – powiedziała Ellery. – Ja to zrobię, kochanie. – Wyciągnąłem telefon z kieszeni i zadzwoniłem do Julii i Collina. – Cześć, tato. – Hej, tato. – Wasza babcia chce dzisiaj całą rodzinę na kolacji. Bądźcie o szóstej. – Jak ona się czuje? – spytała Julia. – Obecnie jest w szoku. – Będziemy tam, tato. Do zobaczenia później – powiedział Collin. Kończąc drinka, podszedłem z powrotem do kanapy i usiadłem. – Gazety już wiedzą. Przyjadą napisać obszerny artykuł do jutrzejszego wydania. – Mama wstała i poszła do kuchni. Spojrzałem na Ellery, chwyciłem ją za rękę i pocałowałem. – Wszystko w porządku? Westchnąłem.

– Nie wiem. Nie sądzisz, że wyglądała trochę jak robot? – Prawdopodobnie nadal jest w szoku i to jeszcze do niej nie dotarło. – Tak myślę. – Objąłem ją ramieniem i przyciągnąłem do siebie, delikatnie głaszcząc po włosach. – Cholera! – krzyknąłem, próbując zawiązać sobie krawat. – Daj. Pomogę ci. – Ellery podeszła i wzięła krawat w swoje ręce. – Przepraszam, Elle. – Nie przepraszaj, kochanie. To bardzo trudne dla nas wszystkich. Zawiązała mi krawat i pocałowała mnie w usta. Przyciągnąłem ją do siebie na chwilę. – Nadal opłakuję stratę Denny’ego, a teraz jeszcze mój ojciec. – Przerwałem nasz uścisk i wziąłem jej twarz w swoje ręce. – Jestem taki szczęśliwy, że pomagasz mi przez to przejść. Jesteś bardzo silną kobietą. Nie wiem, co bym zrobił, gdybym cię kiedykolwiek stracił. Zaciskając usta w uśmiechu, powiedziała: – Nie stracisz mnie, Connor. – Jej usta delikatnie otarły się o moje. – Musimy iść, bo inaczej się spóźnimy. Włożyłem płaszcz od garnituru i wziąłem portfel. Wsiedliśmy do limuzyny, w której udaliśmy się na pogrzeb. Po mszy, na której zostało uronionych wiele łez, poszliśmy na cmentarz i oglądaliśmy, jak trumna mojego ojca spuszczana jest do ziemi. Opanował mnie smutek, kiedy trzymałem mocno Ellery i moją matkę, podczas gdy moje dzieci stały blisko, wycierając łzy. Kiedy ludzie podchodzili do nas i składali kondolencje, moją uwagę przyciągnął młody mężczyzna stojący pod drzewem kilka metrów dalej. Był to ten sam mężczyzna, którego widziałem przyczajonego wczoraj w domu pogrzebowym i który siedział dziś z tyłu w kościele. Patrzył się prosto na mnie przez chwilę, a potem odwrócił się i odszedł. Nie wiedząc dlaczego, poczułem niepokój. – Co się dzieje, tato? – spytał Collin, podchodząc do mnie. – Widzisz tego faceta tam, który odchodzi? – Tak, kto to jest? – Nie wiem. Widziałem go wczoraj w domu pogrzebowym, ale z nikim nie rozmawiał. Tak samo jak tutaj. – Zacząłem za nim iść. – Hej! – krzyknąłem, zbliżając się. Nie przestawał iść i nie odwrócił się. – Przepraszam, czy znałeś mojego ojca? Stanął jak wryty i spuścił głowę. Zatrzymałem się za nim i czekałem, aż się obróci, ale tego nie zrobił. Powoli zwrócił głowę w bok i, nie patrząc na mnie, powiedział: – Spotkałem go raz. Przykro mi z powodu straty. Teraz, jeśli pan wybaczy, muszę iść. – Zaczął się oddalać. – Connor, co robisz? Chodź, musimy dostać się do domu mamy. – Idę – powiedziałem, nadal patrząc na mężczyznę, który twierdził, że spotkał mojego ojca tylko raz.

Rozdział 13 COLLIN

Ludzie porozchodzili się po całym parterze domu i na zewnątrz, gdzie z tyłu na podwórku moja babcia poustawiała wymyślne stoły, ozdoby i namioty. – To stypa czy przyjęcie? – spytała Amelia, kiedy rozejrzałem się na zewnątrz. – Moja babcia zawsze ze wszystkim przesadza. Oczywiście stypy nie są wyjątkiem. Przeszliśmy się, witając niektórych gości, w tym Ashley i Ariel Braxton. – Twoja babcia naprawdę wie, jak urządzić stypę: – Ariel uśmiechnęła się, przytulając mnie. – Właśnie o tym rozmawialiśmy. Wiem, że już wysłałem ci moje gratulacje, ale skoro teraz jesteś tutaj, mogę pogratulować ci osobiście. – Przytuliłem Ashley. – Wyglądałaś niezwykle na okładce „Elle”. – Dzięki, Collin. To była niezła zabawa. – Co u Alana? – Zerwaliśmy kilka tygodni temu. W końcu zdałam sobie sprawę, po dwóch latach mówienia mi przez ojca, jakim jest dupkiem, że jest nim rzeczywiście. Teraz, bez niego, jestem znacznie szczęśliwsza. – A co u ciebie, Ariel? Jak się miewa Brandon? Słyszałem, że właśnie go sprzedali i gra teraz dla LA Kings. – Tak i nie mogłabym być szczęśliwsza. W końcu wróci do L.A., tu, gdzie jego miejsce – powiedziała podekscytowana. Rozmawialiśmy we czwórkę, dopóki nie zobaczyłem taty siedzącego samotnie na ławce po drugiej stronie ogromnego, starannie przystrzyżonego ogrodu. – Wybaczcie panie. Muszę porozmawiać z moim tatą. Przecisnąłem się przez tłum ludzi i usiadłem obok niego. – W porządku, tato? – Tak, synu. Nie mogę przestać myśleć o tym facecie z pogrzebu. Nie wiem dlaczego, ale było w nim coś dziwnego. – Sądzę, że za dużo o tym rozmyślasz. Może dziadek pomógł mu raz, a teraz on chciał okazać mu szacunek. – W takim razie dlaczego stał z tyłu tłumu i nie porozmawiał z nikim? A szczególnie z rodziną? – Może jest nieśmiały. – Objąłem go ramieniem. – Daj spokój, tato. Wróćmy na lunch. Jest dużo ludzi, z którymi musimy porozmawiać. – Masz rację. Chodźmy. – Popatrzył na mnie z uśmiechem. Weszliśmy do domu. Tata poszedł poszukać mamy, podczas gdy ja zatrzymałem się, aby porozmawiać z przyjacielem, Liamem Wyattem. – Liam, przyjacielu. Dzięki, że przyszedłeś. – Uściskałem go. – Tak mi przykro z powodu twojego dziadka. – Dzięki. Widziałem cię na pogrzebie, ale wszystko było takie zagmatwane. Wybacz, że nie

mogłem z tobą porozmawiać. – E tam, nie przejmuj się. Oliver i Delilah przesyłają kondolencje. Przyjechaliby, gdyby mogli, ale zabrali Sophie do Disneylandu. Hej, wiem, że to dziwne i w ogóle, ale czy coś złego dzieje się z Hailey? – Nie wiem. A dlaczego? – Widziałem ją w domu i zachowywała się dziwnie. Jakby coś brała. – Julia powiedziała to samo kilka dni temu. Nie wiem i szczerze mówiąc, nie interesuje mnie to. Weszła Amelia, trzymając Braydena. – Cześć, Liam. – Uśmiechnęła się. – Cześć, Amelia. Gratulacje z okazji poślubienia tego głupka. – Pocałował ją w policzek. Śmiech wymsknął jej się z ust. – Dzięki. Kiedy tak staliśmy, rozmawiając, kolejni dobrzy przyjaciele podeszli do nas. – Collin, tak bardzo nam przykro z powodu straty – powiedzieli Max i Emma, lekko mnie przytulając. – Dziękuję. Cieszę się, że przyszliście. Hej, Sara! – uśmiechnąłem się, kiedy wyciągnęła rączki i zabrałem ją od Maxa. – Rośniesz za szybko. Amelia i Emma odeszły, zostawiając nas rozmawiających w męskim gronie. – Planujecie dzieci w przyszłości? – spytał Max. – Pewnego dnia. Chciałbym poczekać parę lat. – Wszyscy moi przyjaciele już się pobrali i mają dzieci, a ja nadal próbuję znaleźć tę idealną dziewczynę. – Liam zrobił kwaśną minę. Max wziął go pod rękę. – Widziałem cię jednej nocy z tą rozpaloną sexy laską w restauracji. – Och, była gorąca i wiedziała o tym. Większość nocy spędziła na robieniu selfie i komentowaniu zdjęć. Jak na dwudziestoczteroletnią kobietę zachowywała się, jakby miała szesnaście lat. Nie mogłem się nią nacieszyć. Parsknęliśmy z Maxem, a Sara zaczęła prychać i chciała z powrotem do Maxa. – Lepiej pójdę znaleźć Emmę. Sara robi się zmęczona. – Dzięki jeszcze raz za przyjście. Doceniam to. – Poklepałem go po plecach. – Żaden problem, przyjacielu. Pogadamy jeszcze. Rozmawialiśmy z Liamem jeszcze przez kilka minut, a potem musiał wracać do biura, żeby załatwić kilka spraw, ponieważ Olivera nie było w mieście. Pożegnaliśmy się, a ja poszedłem poszukać Amelii i znalazłem ją rozmawiającą z Hailey. – Hej. – Objąłem Amelię w pasie. – Hej. – Hailey przeprosiła nas, a kiedy odchodziła, upuściła torebkę i jej zawartość wysypała się na podłogę. Schyliłem się, żeby pomóc jej pozbierać rzeczy i zauważyłem cztery buteleczki pełne pigułek i mały zamykany woreczek pełen białego proszku. – Co to jest? – spytałem ją, zbierając butelki. – Nic. – Porwała je z moich rąk i nerwowo wepchnęła je z powrotem do kosmetyczki. – Zobaczymy się później. – Wstała i odeszła. – Może powinieneś porozmawiać z jej rodzicami – powiedziała Amelia. – To nie jest nasza sprawa, Amelia. Proszę, nie chcę o tym znowu rozmawiać. Oplotła mnie ramionami i przycisnęła policzek do mojej piersi. – Zawsze pomagasz ludziom, Collin. To jest jedna z tych rzeczy, które kocham w tobie najbardziej. Złość zaczęła we mnie kipieć. Miałem dość i byłem zmęczony ludźmi, którzy próbowali narzucić mi problemy Hailey. Przerwałem nasz uścisk. – Dlaczego nie dasz temu spokoju? Właśnie straciłem dziadka. Hailey jest ostatnią pieprzoną

osobą na ziemi, o której chcę rozmawiać – powiedziałem podniesionym głosem. Przesunąłem ręką po włosach i wyszedłem zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. Poszedłem na ganek i usiadłem na huśtawce. Było mi źle z tym, że podniosłem głos na moją żonę i, sądząc po wyrazie jej twarzy, zraniłem ją. Kiedy tak tam siedziałem i myślałem o milionie sposobów, na jakie mógłbym ją przeprosić, przyszła moja mama, usiadła obok i wzięła mnie za rękę. – Co się dzieje, Collin? Widziałam, jak wybuchnąłeś, a Amelia stała pośrodku pokoju. Pokłóciliście się? Westchnąłem. – Nie, mamo. To bardziej ja zachowałem się jak nieczuły dupek. – Powiedz mi, o co chodzi. Wiesz, że możesz ze mną porozmawiać. – Coś złego dzieje się z Hailey i każdy oczekuje ode mnie, żebym coś zrobił. – Co masz na myśli? – Bierze narkotyki, mamo. – Rozumiem. Jesteś pewien? – Tak. Julia widziała ją wciągającą kokę w łazience na przyjęciu urodzinowym Peyton, a przed chwilą upuściła torebkę. Kiedy schyliłem się, żeby jej pomóc pozbierać rzeczy, zobaczyłem, że ma cztery butelki pigułek i woreczek z kokainą w środku. Julia i Amelia chcą, żebym z nią porozmawiał. To nie jest moja sprawa. Ona nie jest moim zmartwieniem i nie chcę być w to zamieszany. Mama ścisnęła mnie za rękę. – Tak między nami, Peyton powiedziała, że martwi się o Hailey już kilka dni temu. Razem z Henrym nie lubią tego chłopaka, z którym Hailey się spotyka. Wiem, że nie macie dobrej przeszłości z Hailey, biorąc pod uwagę, przez co przeszedłeś, ale czasami musimy o tym zapomnieć. – Więc mówisz, że to, co działo się z Ashlyn, starasz się wyprzeć. – Boże, nie! Ona jest inna. To psychopatyczna suka, która chciała zniszczyć moją rodzinę. Hailey taka nie jest. To dobra osoba, Collin. Na razie tylko pogubiona. Wypuściłem powietrze. – Mam nadzieję, że kiedyś się odnajdzie, ale nie mam zamiaru być tym, który wskaże jej dobrą drogę. – Rozumiem. Amelia weszła na ganek. Mama pocałowała mnie w policzek i wróciła do domu. Wyciągnąłem do niej rękę. – Przepraszam, Amelia. Nie chciałem na ciebie tak nakrzyczeć. Usiadła za mną i położyła głowę na moim ramieniu. – Wiem, że nie chciałeś. Nie powinnam na ciebie tak naciskać. Kocham cię. – Ja ciebie też, kochanie.

Rozdział 14 CONNOR

Mama zdecydowała się na weekendową wycieczkę do Cape Cod wraz z Cassidy, Benem i Camden. Poprosiła mnie, żebym uporządkował gabinet ojca i posprzątał w nim za nią. Zrobiła porządek z jego rzeczami osobistymi, ale biznesem nie chciała się zajmować. Chciała, żebyśmy wszystko stamtąd wynieśli po to, żeby urządzić tam salon. Była sobota rano i razem z Ellery spotkaliśmy się z Collinem i Amelią na śniadaniu, zanim udaliśmy się do domu rodziców. Collin miał prowadzić i po skończeniu śniadania zawiózł nas do domu, podczas gdy Ralph zabrał dziewczyny do miasta na zakupy. – Dzięki za przyjechanie i pomoc z tym, synu. – Nie ma problemu, tato. Collin porządkował szafkę z dokumentami, a ja sprzątałem półkę z książkami. Kiedy wyciągałem jakieś książki z półki, biała koperta wypadła z jednej z nich na podłogę. Schyliłem się, żeby ją podnieść i zauważyłem, że była pełna zdjęć. Siadając na krześle, otworzyłem kopertę i wyciągnąłem zdjęcie moje i mojego brata, Collina, na plaży. Było zrobione tego dnia, kiedy zmarł. Siedząc tak i wpatrując się w to zdjęcie, czułem, jak ogarnia mnie przytłaczający smutek. – Co to jest, tato? – Zdjęcie moje i twojego wujka Collina. – Podałem je mu. – Wow! Spójrz na was. Wiedziałem, że był twoim bratem bliźniakiem, ale jesteście prawie identyczni. Uśmiechnąłem się do niego, przeglądając resztę zdjęć. Było jedno, na którym moja mama trzymała Cassidy w dniu chrztu. – Tato, upuściłeś to – powiedział Colln i schylił się, żeby podnieść zdjecie. Patrzył się na nie przez chwilę, zanim mi podał. – Czy to ty, czy ciocia Cassidy? – spytał. Zabrałem od niego fotografię i spojrzałem na nią zmieszany. To było zdjęcie mojego ojca trzymającego na rękach dziecko przed domem, którego nie poznawałem. – To żadne z nas. Mój ojciec jest dużo starszy na tym zdjęciu. – W takim razie kto to jest? Czy to Camden? – Nie. Przejrzałem pozostałe zdjęcia. Natknąłem się na jedno moje i mojego ojca na bankiecie, na którym otrzymał nagrodę Biznesmena Roku. Przyłożyłem je do zdjęcia, na którym trzyma na rękach dziecko. Wyglądał tak samo. Było mi coraz bardziej niedobrze, kiedy dotarło do mnie coś, w co nie chciałem uwierzyć. – Collin, myślę, że mój ojciec miał inne dziecko. Zaśmiał się. – Tato, teraz wariujesz. Dziadek nigdy nie oszukałby babci. – Ale zrobił to, synu, i ja o tym wiedziałem.

Na jego twarzy było widać szok. Stał, wpatrując się we mnie. – Kim ona była? – Nie wiem. Wiem tylko, że spędził z nią miesiąc na Karaibach, kiedy Black Enterprises miało problemy. – Przykro mi, tato. Spojrzałem na biurko i spróbowałem otworzyć dolną szufladę. Była zamknięta. Nie mogłem znaleźć klucza. – Idź, poproś Juana o śrubokręt. Chcę wiedzieć, co jest w tej szufladzie. Kilka chwil później Collin wrócił ze śrubokrętem. Wepchnąłem go i rozwaliłem zamek. Kiedy otworzyłem szufladę, znalazłem teczkę z dokumentami nabycia domu w Cherry Hill w New Jersey datowanymi dwadzieścia lat wstecz. Podałem dokument Collinowi, przeszukując resztę teczek. – Nie wiedziałem, że dziadek miał dom w Cherry Hill. – Ja też. Chodźmy, synu. – Wstałem z krzesła i wyszedłem z gabinetu. – Dokąd jedziemy? – Do Cherry Hill w New Jersey. Collin zatrzymał się na krawężniku przed domem. Siedzieliśmy w aucie jeszcze chwilę, a ja wyciągnąłem zdjęcie mojego ojca. To był ten sam dom, przed którym zostało zrobione zdjęcie. Mały, ceglany, winylowy dom z oknem wykuszowym i gankiem z białą poręczą. Wysiadając z range rovera, przełknąłem ciężko ślinę. – Co robisz, tato? – Miejmy nadzieję, że znajduję jakieś odpowiedzi – odpowiedziałem, wchodząc po podjeździe i schodami do domu. – Nie możesz tak po prostu przyjść do kogoś. – Szedł za mną. – Mogę i zrobię to. – Zapukałem do drzwi i chwilę odczekałem. Nikt nie odpowiadał, więc zadzwoniłem dzwonkiem. Nadal żadnej odpowiedzi. – Cholera! – Przeciągnąłem ręką po włosach, schodząc z ganku i rozejrzałam się dookoła. – Czy mogę w czymś pomóc? – spytała starsza kobieta podlewająca kwiaty w domu obok. – Zastanawiałem się, kto tu mieszkał – odpowiedziałem, podchodząc do niej. – Rodzina Vines. Znał ich pan? – Nie, nie sądzę. – Podałem jej zdjęcie. – Zna pani tego człowieka i dziecko? Spojrzała na fotografię, a potem na mnie. – Pan musi być z rodziny Black. Byłem zdumiony i aż podskoczyłem, kiedy zadzwonił telefon. Wyciągnąłem go z kieszeni. To była Ellery. – Proszę wybaczyć na chwilkę. Muszę odebrać. Pokiwała głową i dalej podlewała kwiaty. – Cześć, kochanie – odpowiedziałem, odchodząc kilka kroków od starszej kobiety. – Cześć, Connor. Chciałam tylko spytać, jak wam idzie. Będziemy wkrótce wracać do domu. – Nie przyjeżdżajcie do domu. Nie ma nas tam z Collinem. – Gdzie jesteście? – Jesteśmy w Cherry Hill w New Jersey. To długa opowieść. Wyjaśnię wszystko dziś wieczorem. Niech Ralph zawiezie was do apartamentu, a Collin i ja przyjedziemy później. – Connorze Black, co się dzieje? – Kochanie, proszę, posłuchaj mnie. Wyjaśnię wszystko później. Obiecuję. – Zmartwiłeś mnie, Connor.

– Nie ma potrzeby do zmartwień. Collin i ja po prostu sprawdzamy coś, co znaleźliśmy w dokumentach ojca. Obiecuję, że powiem ci wszystko później, ale teraz muszę kończyć. Kocham cię. – Ja też cię kocham. Będziemy czekać na was w apartamencie. Westchnąłem, rozłączając się i wkładając telefon z powrotem do kieszeni. Kiedy podszedłem do starszej pani, odłożyła wąż ogrodowy i zaprosiła nas z Collinem do środka. – Proszę, wejdźcie na mrożoną herbatę i domowe ciasteczka. – Proszę pani, przykro mi, ale my… – Chce pan odpowiedzi czy nie, panie Black? Skinąłem lekko głową i przełknąłem ciężko ślinę, podczas gdy Collin podążył za nią do domu. – Usiądźcie w salonie, a ja przyniosę mrożoną herbatę i ciasteczka – uśmiechnęła się. Usiedliśmy na kanapie w kwiatki. Pokój wyglądał, jakby nic się w nim nie zmieniło od trzydziestu lat. – Proszę bardzo. – Starsza pani uśmiechnęła się i postawiła mrożoną herbatę na stoliku. – Przede wszystkim, nie przedstawiliśmy się sobie odpowiednio. Jestem Flora Dunsworth. – Wyciągnęła rękę. – Connor Black, a to mój syn, Collin. – Delikatnie uścisnąłem jej rękę. Collin zrobił to samo. Flora usiadła w fotelu z bocznymi oparciami, który stał naprzeciwko kanapy. Collin wyciągnął się i wziął ciasteczko z tacy. – O mój Boże! Flora! Są fantastyczne! – Dziękuję, mój drogi. Mam swój sekretny przepis. Wygrywały wszystkie nagrody przez lata. Rzuciłem Collinowi karcące spojrzenie, bo nie byliśmy tu, żeby rozmawiać o pysznych ciasteczkach. – Flora, powiedziałaś, że możesz mi odpowiedzieć na moje pytania. Znałaś mojego ojca i to dziecko? – Tak. Kobieta, która mieszkała obok, to Charlotte Oaks, a ten chłopiec na zdjęciu to jej syn, Lucas. Byłyśmy bardzo blisko. Przełknąłem ślinę, trudząc się, aby zadać następne pytanie. – Czy Lucas był synem mojego ojca? Zacisnęła usta i na chwilę spojrzała w dół. Nic nie musiała mówić. Wszystko miała wypisane na twarzy. – Tak. Spotkałam twojego ojca tylko kilka razy. Nie wpadał często przede wszystkim ze względu na to, że miał inną rodzinę. Zakręciło mnie w żołądku, a serce biło jak szalone przy słowach Flory. Nie mogłem uwierzyć w to gówno. Mój ojciec miał bękarta, którego trzymał z daleka przez wszystkie te lata. – Nie mieszkają już tutaj? – spytał Collin. – Nie, Charlotte umarła około dziesięciu lat temu. Lucas spakował swoje rzeczy i wyjechał. Było mi przykro z powodu Charlotte, bo spędziła całe życie, wierząc, że twój ojciec zostawi rodzinę, żeby być z nią. Pamiętam starszego dżentelmena, który przychodził do domu przekazać różne rzeczy Charlotte, ale nie wydaje mi się, żebym pamiętała jego imię. – Położyła palec na podbródku. – Denny? – Och, tak. Tak miał na imię. Bardzo miły mężczyzna. – Ile lat ma Lucas? – spytałem, czując się coraz bardziej mdło. Flora westchnęła. – Niech pomyślę. Mój stary umysł nie jest tak szybki, jak kiedyś. Lucas będzie miał teraz około dwudziestu ośmiu lat. Tak. Kiedy Charlotte umarła, skończył osiemnaście. – Boże, tato. Nie jest starszy niż ja i Julia. Powoli potrząsnąłem głową, starając się przyswoić wszystko, o czym mówiła mi Flora. – Czy mogę spytać, skąd dowiedzieliście się o Charlotte i Lucasu?

– Mój ojciec umarł niedawno. Sprzątałem jego biuro, kiedy znalazłem to zdjęcie i akt nabycia domu. – Bardzo mi przykro z powodu straty. – Dziękuję, ale mnie nie. – Tato! – wykrzyknął Collin. Wstałem z kanapy i podszedłem do Flory, kładąc ręce na jej ramionach. – Dziękuję za twoją uprzejmość i informacje. Musimy się zbierać. – Nie ma za co, mój drogi. Przykro mi, że dowiedzieliście się w ten sposób. – Mnie też. Chodźmy, synu. – Miło było cię poznać, Floro. Czy miałabyś coś przeciwko temu, żebym zabrał trochę ciasteczek dla mojej żony? Przewróciłem oczami. – Oczywiście, że nie. Spakuję ci je do torby – uśmiechnęła się.

Rozdział 15 CONNOR

Zatrzymaj się przy najbliższym barze. Potrzebuję drinka – powiedziałem, kiedy Collin ruszał. – Naprawdę poprosiłeś o ciasteczka? – Tato, są fantastyczne. Poczekaj, aż jednego spróbujesz. Będą smakowały Amelii. – Mam wielką ochotę cię teraz strzelić. Właśnie się dowiedziałem, że mam brata, którego mój ojciec trzymał w sekrecie, a ty myślisz o ciasteczkach. – Przykro mi, tato. Staram się poprawić nastrój. Wiem, jak ci z tym ciężko. Mnie także. Nikt nigdy nie będzie tego wiedział. Zatrzymał się na parkingu przy Westminster Hotel. – Co robisz? – spytałem z irytacją. – Powiedziałeś, że potrzebujesz drinka. Na pewno w hotelu jest bar. – Dobra myśl, synu. Weszliśmy do hotelu i usiedliśmy przy barze w restauracji serwującej steki. Zamówiłem podwójną szkocką, a Collin whisky. Siedzieliśmy w ciszy przez chwilę i zastanawiałem się, jak powiem o tym Ellery. Wyciągnąłem telefon i wysłałem esemesa do Julii. „Chcę, żebyście z Jakiem przyszli później do nas”. „Okej. Jakiś specjalny powód?” „Muszę z wami i z mamą o czymś porozmawiać”. „Okej, do zobaczenia”. – Julia powiedziała, że przyjdą z Jakiem później. – Pociągnąłem duży łyk szkockiej. – Wyjdą z siebie. Jak ja, tato. Nie wierzę dziadkowi. – Tak. No cóż, nie jestem zaskoczony. Po tym jak wypiłem kolejnego drinka, a Collin kawę, wróciliśmy do Nowego Jorku. Drzwi od windy się otworzyły i Ellery z Amelią wyszły do holu, żeby się z nami przywitać. – Zamierzasz mi powiedzieć, co się dzieje? – spytała Ellery z troską, obejmując mnie. Pocałowałem ją w głowę i mocno przytuliłem. Nie chciałem jej puścić. – Co to jest? – spytała Amelia. – Prawdopodobnie najlepsze czekoladowe ciasteczka na świecie. Chcesz jedno? Uderzyłem Collina lekko w głowę. – Auć, tato! – Connor! – warknęła Ellery. – Gdzie Julia i Jake? – Na górze. Układają Braydena do drzemki. Zrobił się naprawdę marudny – odpowiedziała Ellery. – Collin, idź do nich i powiedz, żeby zeszli. Wszedłem go salonu, kiedy Amelia i Ellery zajmowały miejsca. – Przerażasz mnie, Connor. Lepiej w tej chwili powiedz mi, co się dzieje! – powiedziała Ellery surowym głosem.

Wyjąłem zdjęcie z kieszeni i podałem jej, kiedy Julia, Jake i Connor weszli do pokoju. – Wiem, że to twój ojciec. Ale kim jest to dziecko? Stałem tam i rozejrzałem się dookoła. Byłem zły. Tak zły, że nie mogłem wydusić z siebie słów. – To Lucas, brat taty – powiedział Collin. – Twój ojciec nie ma brata, Collin. – Teraz ma. Słyszałem, jak wszyscy wzdychają, a kiedy popatrzyłem na Ellery, była zszokowana. – Connor? Wziąłem głęboki oddech. – To prawda. Mój ojciec miał inne dziecko, Lucasa. Jego matka miała na imię Charlotte. Ojciec kupił im dom w Cherry Hill w New Jersey. – Odchrząknąłem, bo czułem, że serce zaraz wyskoczy mi przez gardło. – Jak się o tym dowiedziałeś? Rozmawiałeś z nimi? – spytała Ellery. – Nie. Rozmawialiśmy z ich sąsiadką, Florą. Zaprosiła nas na mrożoną herbatę i te fantastyczne ciasteczka – odpowiedział za mnie Collin. Julia wstała, podeszła do mnie i mnie przytuliła. – Przykro mi, tato. Nie mogę w to uwierzyć. – Oboje nie możemy, księżniczko. – Czy twoja matka wie o tym? – spytała Ellery. – Nie, i tak ma zostać. Nikt poza nami nie może się nigdy dowiedzieć – A Cassidy? – Elle, nie mogę jej powiedzieć. Będzie załamana. Wiesz, jak blisko byli z moim ojcem. – Tajemnice zawsze wrócą i będą cię nawiedzać, Connor. Wiesz o tym – odpowiedziała. – To jest inna sytuacja. Dzień dzisiejszy nigdy się nie wydarzył. Rozumiecie mnie? Nigdy nie pojechaliśmy do Cherry Hill i nigdy nie słyszeliśmy o Charlotte i Lucasie Oaks. Teraz, jeśli wybaczycie, pójdę na górę. – Odchodząc, spojrzałem na Collina. – A ty zapomnisz o tych cholernych ciasteczkach. Skrzywił się na mnie, kiedy poszedłem się przebrać w dresowe spodnie i T-shirt. Wszedłem do pokoju dziecięcego i uśmiechnąłem się do Braydena, który patrzył na mnie i chichotał. Podniosłem go i zabrałem do mojego pokoju, gdzie razem położyliśmy się na łóżku. Obaj zasnęliśmy. Otworzyłem oczy. Ellery siedziała na brzegu łóżka, delikatnie mnie głaszcząc. – Miło się spało? Wyciągnąłem się i rozejrzałem za Braydenem, ale go nie było. – Tak. Gdzie mały? – Julia i Jake zabrali go do domu. Wszyscy przed chwilą wyszli. Nie chciałam cię budzić. – Pochyliła się i położyła głowę na mojej piersi. Objąłem ją ramieniem i delikatnie pogłaskałem jej plecy. – Nie wierzę mu, Ellery. Nie mogę w to wszystko uwierzyć. – Wiem, kochanie. Ja też. Collin powiedział, że Lucas ma około dwudziestu ośmiu lat. Mój Boże, nie jest dużo starszy niż nasze dzieci. – Myślę, że to Lucasa widziałem na pogrzebie. Mówiłem ci, że nie wiedziałem dlaczego, ale było w tym coś dziwnego i jeszcze ten sposób, w jaki na mnie patrzył. Wiedział, kim jestem. Podniosła głowę i pogłaskała mnie po policzku. – Chcesz wiedzieć, co jest najgorsze w tym wszystkim? Że Denny wiedział. Wiedział o romansie mojego ojca i mi nie powiedział. Był moim najlepszym przyjacielem, Elle. – Poczułem, że łza zbiera mi się w oku. Wstała, wzięła mnie za rękę i pociągnęła.

– Chodź, weźmiemy razem długą, gorącą kąpiel i porozmawiamy. – Nie chcę kąpieli. – Oczywiście, że chcesz – uśmiechnęła się, ściągając koszulę i biustonosz. – No dobra. Możemy się wykąpać. Ellery poszła do łazienki i odkręciła wodę, kiedy ja się rozbierałem. Wszedłem do bulgocącej wody, a za mną Ellery, która wtuliła się we mnie plecami. Gorąca woda sprawiała, że czułem się dobrze, ale było mi jeszcze lepiej, trzymając jej nagie ciało w ramionach. Wiedziała, że to mnie odpręży i miała rację. – Ciągle myślę o tym liście, który Denny do mnie napisał. I jak powiedział, że muszę wybaczyć mojemu ojcu, im będzie starszy i całe to gówno o tym, jak to ludzie popełniają błędy, które należy im wybaczać. To dotyczyło Charlotte i Lucasa, bo wiedział, że w końcu odkryję prawdę. Dlaczego mi nie powiedział? – Musnąłem Ellery palcami po ramieniu. – Bo to nie było jego zadanie, aby ci powiedzieć. Powinien to zrobić twój ojciec, a ty musisz to uszanować. – To nadal boli, Elle. – Wiem, kochanie. – Pocałowała mnie w ramię. – Nie jesteś ciekawy Lucasa? – Nie, ani trochę. Życie potoczy się dalej normalnie tak, jakbyśmy nigdy się o tym nie dowiedzieli. Jeśli chodzi o gabinet mojego ojca, to nic stamtąd nie chcę. Wszystko może zostać wyrzucone z wyjątkiem książek, które podarowałem bibliotece. Z rana zadzwonię do firmy. Będę z tobą szczery, Ellery. Nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek będę mógł spojrzeć na zdjęcie mojego ojca. Odchyliła głowę i wpatrywała się we mnie, unosząc rękę do mojej twarzy. – Przejdziemy przez to razem. Uszanuję twoją decyzję bez względu na to, jaka będzie. Kocham cię, Connor. – Ja ciebie też, kochanie. Wyjdźmy z tej wanny. Chcę się kochać z tobą całą noc. Uśmiechnęła się, kiedy wyszliśmy. Chwyciła duży ręcznik i owinęła nim nas oboje. Stałem tak w ciepłym uścisku i stawałem się coraz bardziej podniecony, czując, jak jej piękne ciało na mnie napiera. Dotykając kciukiem jej ust, pochyliłem się i ją pocałowałem. Ściągnąłem ręcznik i wycierałem Ellery, zanim ją podniosłem i zaniosłem do łóżka, na którym ją położyłem. Sam, leżąc nad nią, zanurzyłem w niej palce. Jęczała delikatnie, kiedy pieściłem jej piersi, biorąc jej stwardniały sutek w zęby. Nawet po tych wszystkich latach i urodzeniu dwójki dzieci jej ciało było najbardziej zdumiewającym i najpiękniejszym ciałem na świecie. Oboje bardzo o siebie dbaliśmy. Nasz seksualny apetyt na siebie nigdy się nie zmniejszył i nigdy nie zniknie. Nadal pragnąłem jej w każdej chwili, codziennie. Żadnej kobiecie nigdy nie udało się przykuć mojej uwagi. Gdy położyłem kciuk na jej łechtaczce, jęknęła, a jej biodra zadrżały. Błagała, żebym wsadził jej palce głębiej. – Dojdź dla mnie, kochanie. Nie dostaniesz mojego twardego kutasa, dopóki nie dojdziesz. Zataczałem kciukiem kółka na jej łechtaczce, a moje palce penetrowały każdy cal jej wnętrza. Jej ciało zadrżało i ścisnęła nogi, kiedy szczytowała, krzycząc moje imię. – Moja słodka dziewczynka – uśmiechnąłem się i pocałowałem ją namiętnie. Wszedłem w nią gwałtownie i jęknąłem. Jej ciepło było cudowne, kiedy posuwałem ją w szybkim tempie. Nie chciałem jeszcze szczytować, ale tak mnie podniecała, że nie mogłem się powstrzymać. Wyszedłem z niej, położyłem się na plecy i posadziłem ją na sobie. – Ujeżdżaj mnie, kochanie. Chcę dojść w tobie – powiedziałem z zapartym tchem. I to właśnie zrobiła. Ujeżdżała mojego kutasa szybko i mocno, dopóki nie doszliśmy jednocześnie. Pchnąłem ją biodrami i wypełniłem jej wnętrze. Odrzuciła głowę do tyłu, a ja chwyciłem ją za piersi, kiedy jej orgazm ustał. Uśmiechając się, pochyliła się i pocałowała mnie namiętnie, zanim całkowicie na mnie opadła.

Rozdział 16 ELLERY

Minął miesiąc od śmierci ojca Connora. Nawet jeśli na zewnątrz wydawało się, że Connor czuje się dobrze, wiedziałam, że w głębi jest rozdarty z powodu tajemnicy ojca. Kiedy szykowałam się na rodzinny obiad u matki Connora, on wszedł do sypialni i postawił teczkę na łóżku. – Cześć, kochanie. – Podszedł do mnie i pocałował w usta. – Musisz się pospieszyć i przebrać, żebyśmy nie spóźnili się na obiad. – Nie mam ochoty dzisiaj wychodzić. Nawet nie wiem, dlaczego tak nalega na to rodzinne spotkanie. Nie będzie jej przecież tylko miesiąc. – Chce zobaczyć nas ostatni raz, zanim wyjedzie. Czy to takie okropne? – Poszłam do łazienki sprawdzić makijaż. – Nie sądzisz, że zbyt dużo podróżuje, odkąd umarł mój ojciec? Nie wygląda nawet na to, żeby była w żałobie. – Każdy radzi sobie ze śmiercią inaczej. Może opłakuje go skrycie. – Kto wie? – westchnął i przebrał się w spodnie khaki i czarne polo z krótkim rękawem. – Miejmy ten wieczór już za sobą. Mam trochę pracy do zrobienia. Po skończeniu przyjemnej kolacji wszyscy zebraliśmy się w salonie na drinka. – Widziałeś, jaki szacunek okazał twojemu ojcu „Forbes Magazine”? – Nie, nie widziałem – powiedział Connor surowym głosem. – Przyniosę ci. Wspaniały artykuł. – Nie! – wybuchnął Connor. Nawet najmniejsze wspomnienie o ojcu rozwścieczało go ostatnio. Nikt w pokoju, oprócz Cassidy, nie powiedział ani słowa. – Masz jakiś problem do cholery, Connor? – Żaden. Po prostu nie chcę tego oglądać. – Podszedł do baru i nalał sobie szkocką. Zdradzi sekret, jeśli będą na niego dalej naciskać. Collin i Julia popatrzyli na mnie z obawą. Oboje widzieli, do czego to prowadzi. – To piękny i pełen szacunku artykuł, Connor. Powinieneś być dumny, że czczą pamięć twojego ojca. – Może następnym razem, Jenny – powiedziałam. – Connor, nie czuję się dobrze. Myślę, że powinniśmy już iść. – W porządku, Ellery. – Odstawił szklankę i podszedł do mnie, a ja wstałam z krzesła. Wiedział, po co to robię i był mi wdzięczny. – Twój ojciec bardzo by się tobą teraz rozczarował – rzekła jego matka zagniewana. Connor zatrzymał się wpół drogi. Wiedziałam, że nadszedł ten moment. Przygotowałam się na to, co właśnie miało nadejść.

CONNOR Zacisnąłem pięść i ścisnąłem usta, żeby powstrzymać się od powiedzenia czegokolwiek, ale to nie pomogło. Złość na to, co zrobił mój ojciec i że to ukrywał, rosła we mnie każdego dnia. Obróciłem się i spojrzałem na matkę, która stała z założonymi rękami. – Rozczarowany? On? – Tato, daj spokój. Mama źle się czuje – przerwał Collin. Powstrzymałem go ręką, patrząc mamie w oczy palącym spojrzeniem. – Czy w artykule pisali, jakim był szanowanym mężem i ojcem? Jak bardzo kochał swoją żonę i dzieci? I jak bardzo będzie go brakować? Usta jej drżały, a w oczach widać było rosnący gniew. – Connor, wystarczy. Jesteś zmęczony. Wszyscy jesteśmy. Powinniśmy iść. – Ellery chwyciła mnie za rękę. Miała rację. Musiałem wyjść. Zmierzaliśmy w stronę foyer. – Jak śmiesz tak nie szanować swojego ojca? – krzyknęła matka. Wyszarpnąłem rękę z dłoni Ellery i obróciłem się na piętach. – Jak śmiem go nie szanować? To jak on miał czelność nie szanować swojej rodziny, mając nieślubne dziecko i kochankę, których ukrywał przed dwadzieścia osiem lat?! – krzyknąłem. – Co?! – wrzasnęła Cassidy. – Connor, wystarczy! Moja mama spojrzała w dół i nic nie powiedziała. W tej chwili zdałem sobie sprawę, że o wszystkim wiedziała. Podszedłem do niej bliżej. – Wiedziałaś, prawda? – Mamo, o czym mówi Connor? – Idziemy. Chodź, Julio – powiedział Collin. Wszyscy pospiesznie wyszli z domu. Matka usiadła w swoim ulubionym fotelu, ale nie chciała na mnie patrzeć. Przemierzałem pokój wkoło. – Czy ktoś mi powie, co się, do cholery, dzieje?! – krzyknęła Cassidy. – Pomimo jego wad, był dobrym człowiekiem, który zapewnił rodzinie wszystko – matka przemówiła miękkim głosem. Cassidy podeszła i uklękła przed nią. – Więc to, co mówi Connor, to prawda? Tata miał inne dziecko? – Tak, Cass. Mamy brata o imieniu Lucas, który ma teraz dwadzieścia osiem lat – odpowiedziałem, zanim zrobiła to matka. Moja siostra była zraniona, a łzy zaczęły spływać jej po twarzy. Ellery podeszła do niej, obejmując ją i prowadząc na kanapę, żeby usiadła. – Dlaczego nam nigdy nie powiedziałaś? – spytałem spokojnie. – Bo to nie była niczyja sprawa i nie chciałam rujnować naszej rodziny. Twój tata zajął się całą sytuacją tak, żeby nikt się nigdy nie dowiedział. – On jest moim bratem! Nie sądzisz, że mieliśmy z Cassidy prawo wiedzieć? Spojrzała na mnie ze łzami w oczach. – Jak się dowiedziałeś? – W dniu, w którym porządkowaliśmy za ciebie jego gabinet. Najpierw znalazłem zdjęcie, na którym trzyma dziecko przed domem, a potem akt nabycia domu. Pojechaliśmy z Collinem do Cherry Hill, żeby dowiedzieć się, o co chodzi. I to właśnie wtedy sąsiadka z domu obok opowiedziała nam o wszystkim. Lucas był na pogrzebie ojca. Wiedziałaś o tym? Czy ty go w ogóle znasz? Odetchnęła ciężko. – Widziałam go na pogrzebie i rozmawiałam z nim. Powiedziałam mu, żeby wyszedł i nigdy nie wracał. Nie miał tam nic do roboty.

Cassidy szlochała, a Ellery starała się ją pocieszyć. – Co to do cholery miało znaczyć? To był jego ojciec! Miał prawo tam być! – Twój tata zrobił, co musiał, i zabezpieczył ich finansowo. Taka była umowa, którą miał z Charlotte, a ona ją zaakceptowała. Więc teraz wiesz i już nigdy nie będziemy o tym rozmawiać. Teraz, jeśli wybaczycie, pójdę na górę się położyć. Wyjeżdżam za parę dni i potrzebuję odpocząć. Dobranoc. Wyszła z pokoju, a ja podszedłem do Cassidy i chwyciłem ją za rękę. – Tak mi przykro. – Przykro? Powinieneś mi o tym od razu powiedzieć. – Wiem, ale nie chciałem, żebyś poczuła się zraniona. Tak jak czułem i czuję się nadal ja. Chciałem cię chronić, siostrzyczko. – Chronić mnie? Nie potrzebuję ochrony. Connor, jestem dużą dziewczynką i radzę sobie z kłodami, jakie życie rzuca mi pod nogi. Jestem na ciebie wściekła – powiedziała, wstając z kanapy. – Idę do domu i proponuję wam zrobić to samo. Odezwę się, kiedy się, do cholery, uspokoję, ale nie wiem, ile mi to zajmie. Wyszła z domu, a ja usiadłem obok Ellery, która objęła mnie ramieniem i pocałowała w policzek. – Przykro mi, skarbie. – Sprowokowała mnie. Nie miałem wyboru. Musiałem to powiedzieć. – Wiem. To i tak wyszłoby wcześniej czy później. Chodźmy do domu, Connor.

Rozdział 17 COLLIN

W takim razie ustalone. – Mama uśmiechnęła się, patrząc na mnie i Amelię. – Wyprawimy wasze przyjęcie weselne w domu na plaży. Przygotuję zaproszenia. – Dzięki, mamo. Chcielibyśmy, żeby było nieformalnie i zabawnie. – Omówimy to w ten weekend, kiedy będziemy tam świętować dyplom Amelii. Nie mogłem uwierzyć, że właśnie skończyła studia. Byłem taki dumny z niej i z tego, jak sobie ze wszystkim poradziła. – Jeśli już skończyliśmy, to będziemy się z Amelią zbierać. Spotykamy się dziś z przyjaciółmi w klubie, żeby uczcić koniec studiów Amelii. Mama wstała i dała każdemu z nas dużego buziaka. – Bawcie się dobrze. Porozmawiamy jutro. Idę na lunch z Ethanem – uśmiechnęła się. – Serio, mamo? Jesz lunch z moim asystentem? – Tak. Coś ci w tym przeszkadza? – Uniosła brwi. – Nie, mamo. Nie ma problemu – westchnąłem. – Też tak myślałam – mrugnęła do mnie. Weszliśmy do windy i zjechaliśmy do mieszkania, żeby się przebrać i przygotować do wyjścia do klubu. Kiedy dotarliśmy na miejsce, nasi przyjaciele siedzieli przy stoliku. Wypiliśmy trochę drinków, rozmawialiśmy, śmialiśmy się i świetnie się bawiliśmy. Wtedy podszedłem do baru po kolejnego drinka i zobaczyłem Hailey. – O mój Boże, Collin! Dobrze cię widzieć. – Przytuliła mnie mocno. – Wiesz, nie mieliśmy szansy porozmawiać, odkąd wróciłeś. Powinniśmy iść we czwórkę na randkę. Naprawdę chciałabym poznać Amelię lepiej. Była przesadnie podekscytowana i mówiła bardzo szybko. Była kompletnie naćpana. Widziałem to nie tylko w jej dziwnym zachowaniu, ale i oczach. Miała koszulkę bez rękawów, dlatego zauważyłem dużego siniaka na jej ramieniu. – Paskudny siniak – zauważyłem, wskazując na niego. – Ach, ten. To nic. Nawet nie wiem, skąd go mam. Marcus zaszedł ją od tyłu i położył dłoń na jej talii. Wzdrygnęła się. – Hej, Collin. – Cześć. – Kiwnąłem głową na powitanie. – Chodź, kochanie. Musimy już iść. – Ale… – Powiedziałem już! – warknął. – Pomyśl o podwójnej randce – powiedziała, odchodząc. Wziąłem nasze drinki i wróciłem do stolika. Zmartwiło mnie spotkanie z Hailey. Wiedziałem, że nie jest z nią dobrze. Cholera. Podałem Amelii drinka i usiadłem, kładąc rękę na jej ramieniu i pochylając się do niej.

– Właśnie widziałem Hailey. Była kompletnie naćpana. – Nic dziwnego. Ma z tym przecież problem. – Coś jeszcze było dziwnego. Kiedy Marcus podszedł do niej od tyłu i ją objął, wzdrygnęła się. Tak, jakby była przestraszona. – Nie wiem, co powiedzieć, Collin. To jasne, że ma kłopoty. Więc myślę, że najlepiej, jeśli będziemy się trzymać od niej z daleka. – Ja też. Bawiliśmy się dalej z przyjaciółmi, ale im bardziej chciałem zapomnieć o moim spotkaniu z Hailey, tym trudniejsze to było. Tej nocy, po seksie, mocno przytuliłem do siebie Amelię. – Wiem, że nadal myślisz o Hailey. Byłem zdumiony, że w ogóle powiedziała coś takiego. – Nie, nie myślę. Dlaczego tak mówisz? – Bo jesteś zamyślony i wiem, jak bardzo zmartwiło cię spotkanie z nią w klubie. – Amelio… Podniosła głowę i przemówiła, zanim dokończyłem zdanie. – W porządku, Collin. Nic na to nie poradzisz i powiem ci dlaczego. To nie leży w twojej naturze. Pomagasz ludziom. To jest to, co robisz. Ty i Hailey macie wspólną przeszłość, ale wierz mi, w ogóle mi to nie przeszkadza. To naturalne, że martwisz się o nią. I nieważne, jak bardzo starasz się to wyprzeć. – Usiadła, kładąc rękę na mojej piersi. – Jeśli chcesz z nią porozmawiać i spróbować jej pomóc, to to zrób. Ale proszę, przestań ukrywać swoje zmartwienia. Jeśli robisz to, bo martwisz się, jak ja się będę czuła, to przestań. Jesteś moim mężem i kocham cię bez względu na to, co postanowisz. Czułabym się okropnie, gdyby coś jej się stało, a ty byś nawet nie próbował jej pomóc. Wpatrywałem się w jej piękne oczy i dotknąłem jej policzka. – Jesteś wspaniałą kobietą, Amelio Black. I jestem pewny, że właśnie zakochałem się w tobie jeszcze bardziej. A sądziłem, że to niemożliwe. Uśmiechnęła się, pochylając się nade mną i całując. – Też cię kocham i wiem, że zrobisz to, co słuszne. A teraz chodźmy spać. Szósta rano nadejdzie, zanim się obejrzymy. Dobranoc, mój mężu. – Dobranoc, żono. Wisisz mi poranny seks pod prysznicem. Delikatnie się zaśmiała i wtuliła we mnie. Siedziałem w gabinecie, kiedy wszedł tata, rzucił na biurko teczkę i usiadł. – Gratuluję zawarcia umowy z Lupinskim. Sam lepiej bym tego nie zrobił. – Dzięki, tato. To była bułka z masłem – uśmiechnąłem się, prostując się na krześle. – Myślałem o wycieczce do Kalifornii, żeby zobaczyć się z Dianą i Jacobem. – Dobry pomysł. Myślę, że powinniście jechać. Trochę czasu minęło. Kiedy planujecie wyruszyć? – Może jak wrócimy z Hamptons. Amelia skończyła już praktyki i nie zacznie pracy jako pełnoetatowa dyplomowana pielęgniarka prędzej niż za dwa tygodnie. Mój interkom zadzwonił. – Tak, Ethan? – Telefon na pierwszej linii do ciebie, Collin. – Chrząknął. – To pani Chambers. Kąciki moich ust uformowały się w uśmiech, kiedy spojrzałem na mojego ojca. – Dziękuję, Ethan. Przykro mi, że musiałeś to odebrać. Połączyłem się i włączyłem głośnik. – Witaj, Kitty. Jak się miewasz? – Wkurzona jak diabli, Collin – warknęła.

Westchnąłem i przewróciłem oczami. – Przypuszczam, że słyszałaś o Lupinskim. – Owszem i o tym, jaki jesteś podstępny, kradnąc mi tę ofertę sprzed nosa. Próbowałam zadzwonić do twojego ojca, ale nie oddzwania. – Mój ojciec jest bardzo zajęty i nie ma z tym nic wspólnego. Co zamierzasz zrobić? Poskarżyć się na mnie? Słuchaj, Kitty, Lupinski dostrzegł lepszą okazję w Black Enterprises niż w Chambers Enterprises. W biznesie wszystko jest dozwolone. – Nie ma opcji, że złożyłeś mu lepszą ofertę niż moja. A jeśli tak, to przygotuj się, że na tym stracisz. – Niczego nie tracę, Kitty. Umowa była fair. Lupinski wiedział o tym i to zaakceptował. Dostrzegłem większe perspektywy. – Jesteś wężem, Black. I to nie koniec. – Nazywano mnie gorzej. A tak przy okazji, bardzo lubię swojego nowego asystenta Ethana. – Wyprostowałem się i przysunąłem bliżej głośnika. – To jest koniec, Kitty, i pozwól mi cię ostrzec. Jeśli tak bardzo chcesz coś zaczynać, to twoje małe perwersyjne sekrety i seksualne molestowanie pracowników wyjdą na jaw. Nie sądzę, aby tatuś chciał się dowiedzieć o rzeczach, które jego mała księżniczka robi za zamkniętymi drzwiami podczas pracy. Żegnaj, Kitty. Tata parsknął śmiechem. – Ach, naprawdę jesteśmy jak dwie krople wody. Jestem z ciebie dumny, synu. – Dzięki, tato. A teraz o wakacjach w Kalifornii… – Potraktuj to jako wycieczkę służbową. Chcę, żebyś poszedł do galerii i wszystko sprawdził. Samolot będzie gotowy w poniedziałek. Daj tylko znać, o której chcecie lecieć. – Wracamy z Hamptons w niedzielę w nocy, więc pewnie będziemy chcieli wyruszyć około południa. – W takim razie południe. – Wstał z krzesła. – Zadzwonię do pilota i wszystko umówię. Nie mogłem się doczekać, aż powiem Amelii, że lecimy do Kalifornii i byłem bardzo podekscytowany tym, że znów zobaczę Jacoba.

Rozdział 18 ELLERY

Otworzyłam oczy. Słońce świeciło przez szczelinę w zapuszczonych zasłonach. Przewróciłam się na drugi bok. Connora nie było w łóżku. Wstałam, nasunęłam podomkę i zeszłam do kuchni za aromatem świeżo parzonej kawy. – Dzień dobry, kochanie – uśmiechnął się, kiedy weszłam. – Dzień dobry. Dlaczego mnie nie obudziłeś? – Podeszłam do niego i pocałowałam. – Spałaś tak spokojnie, że nie chciałem ci przeszkadzać. Mieliśmy wczoraj długą noc od rozdania dyplomów do przyjazdu na plażę do domu. – Jesteś słodki, kochanie, ale mamy dużo do zrobienia na dzisiejsze przyjęcie. – Nie martw się. Już wszystko przygotowaliśmy. – Położył ręce na moich biodrach. – Jest coś, o czym chciałbym z tobą porozmawiać. – Mogę najpierw napić się kawy? – uśmiechnęłam się. – Oczywiście, że tak. Usiądź sobie, a ja ci przyniosę. Patrzyłam, jak sięga do szafki i wyciąga kubek. Wyglądało na to, że jest z nim lepiej od momentu konfrontacji z matką. Pogodził się też z Cassidy. Postawił kubek z kawą przede mną i pocałował w czubek głowy. Siadając obok mnie, wziął swój kubek i popatrzył na mnie. – Myślę, że być może nadszedł czas, żebym odszedł na emeryturę i przekazał firmę Collinowi. – Dlaczego? Mówiłeś, że poczekasz jeszcze trochę lat – powiedziałam zaskoczona. – Wiem, ale Collin radzi sobie doskonale i jeśli chodzi o niego i Julię, to nie muszę się martwić. Moglibyśmy zacząć więcej podróżować i zwiedzić miejsca, w których zawsze chcieliśmy być. – Wspaniały pomysł, ale, Connor… Wziął mnie za rękę. – Wiem, co myślisz, Elle. Martwisz się o Braydena. Ale nie musisz. Nie będziemy wyjeżdżać na długo, a sądzę, że jest lepiej zrobić to teraz, niż kiedy Julia i Jake zdecydują się na kolejne dziecko. A poza tym nie zapominaj, że Collin i Amelia również mogą nas zaskoczyć pewnego dnia. – Prawda. – Wtedy moglibyśmy opiekować się naszymi wnukami, podczas gdy nasze dzieci zajęłyby się prowadzeniem firmy. Odstawiłam kubek i pochyliłam się do Connora. – Świetnie. Kiedy planujesz przekazać im Black Enterprises? – Sądzę, że w ciągu najbliższych trzech miesięcy. Lou dopracowuje jeszcze pewne rzeczy. Ktoś zapukał do drzwi. Connor wstał, żeby otworzyć. Ekscytowała mnie myśl o tym, że pójdzie na emeryturę. Rozmawialiśmy o tym, odkąd urodziły się nasze dzieci. Bycie z nim każdego dnia, podróżowanie do egzotycznych miejsc i niemartwienie się o firmę było jak sen. Okropnie tęskniłabym za dziećmi, kiedy byśmy wyjeżdżali, ale wychowaliśmy je i teraz one mają swoje rodziny. To był idealny moment, żeby spędzić z Connorem trochę czasu bez żadnych zmartwień.

COLLIN Rodzice urządzili wspaniałe przyjęcie dla Amelii. Nie mógłbym być bardziej szczęśliwy. Sam chciałem dla niej takie wyprawić, ale mama powiedziała, żebym się nie wygłupiał i że ona chętnie się tym zajmie. Uwielbiała rządzić i nie mogłem jej za to winić, szczególnie ze względu na mój ślub w Vegas. – Cześć, Jake. Wiesz, gdzie jest Julia? – Tak. Jest na dole w wodzie z Braydenem. A skoro mówimy o wodzie… Co byś powiedział na mały surfing jutro rano, zanim wyjedziemy? – Brzmi świetnie, bracie. Zszedłem na plażę i zobaczyłem Julię, która, pochylona, trzymała Braydena tak, żeby jego stópki były zanurzone w wodzie. – Chyba mu się podoba – uśmiechnąłem się, podchodząc do niej. – O tak. Pokocha to miejsce tak jak my. Pomyśl o tym, Collin, kiedy będę miała więcej dzieci i wy z Amelią założycie rodzinę, będziemy mogli sprawić, że będą miały te same wspomnienia, które my mamy dzięki rodzicom. – Jasne. Nie mogę się tego doczekać. Chciałem z tobą porozmawiać. – O co chodzi? – Kiedy byliśmy z Amelią w klubie ostatniej nocy, wpadłem na Hailey. Była kompletnie naćpana. Mówiła różne dziwne rzeczy, jak na przykład, że chciałaby poznać Amelię lepiej i że powinniśmy iść na podwójną randkę. Może przesadzam, ale myślę, że Marcus znęca się nad nią fizycznie. – Dlaczego tak sądzisz? – Odwróciła głowę i zmrużyła oczy. – Miała ogromnego siniaka na ramieniu i powiedziała, że nie wie skąd. – No i? Też nabijam sobie siniaki bez przerwy i też nie wiem jak. – Dała mi Braydena, a ja moczyłem jego nóżki w wodzie. – A kiedy on podszedł do niej i położył jej ręce na biodrach, to się wzdrygnęła. – Może była zaskoczona. – Nie. Zobaczyłem strach w jej oczach. Kiedy powiedział, że wychodzą, próbowała mu się sprzeciwić, ale krzyknął na nią. – Może nie podobało mu się, że rozmawia ze swoim byłym – powiedziała Julia. – Nieważne. Ona do mnie podeszła. Myślę, że powinienem odłożyć przeszłość na bok i z nią porozmawiać. Jeśli nadal będzie szła tą drogą, coś złego jej się stanie. – Zgadzam się i jestem zachwycona, że w końcu chcesz z nią porozmawiać. Ale nie ocalisz ludzi, jeśli sami tego nie chcą. – Wiem, ale poczułbym się o wiele lepiej, gdybym chociaż spróbował. Po prostu nie rozumiem, co się z nią dzieje. Peyton i Henry są wspaniałymi, kochającymi rodzicami. – Czasami ludzie po prostu się gubią. Brayden zaczął płakać. – Sądzę, że ten mały ma już dość wody. Chodź, koleżko. Wrócimy do domu i wysuszymy te małe stópki. Julia wzięła mnie pod ramię i wróciliśmy na przyjęcie. Amelia rozmawiała z kolegami ze studiów, a Peyton stała przy barze, pijąc drinka. – Hej, Peyton! Masz chwilkę? – Pewnie, skarbie. O co chodzi? – Co słychać u Hailey? Wzięła łyk i westchnęła. – Mogę wiedzieć, dlaczego pytasz?

– Widziałem ją kilka razy i nie wydawała się sobą. Martwię się. Powoli wyszliśmy z namiotu. – Henry i ja też to zauważyliśmy. Przypuszczamy, że bierze narkotyki i nie wiemy, co robić. Nie podoba nam się ten Marcus. Naprawdę martwię się o moją małą dziewczynkę. Próbowaliśmy z nią porozmawiać, ale zamyka się i mówi nam, że wszystko w porządku i że jest szczęśliwa. – Myślałem o tym, żeby z nią porozmawiać. Może wezmę ją na lunch. – Chyba by jej się to podobało. Wiem, że to nie jest dla ciebie proste, biorąc pod uwagę waszą przeszłość, ale myślę, że posłuchałaby się ciebie. – Okej. W takim razie jak tylko wrócę z Kalifornii, to się z nią spotkam. Peyton objęła mnie ramionami i przytuliła. – Dziękuję, Collin. Nie masz pojęcia, ile to dla mnie znaczy. Staliśmy z tatą przy barze i piliśmy shoty. W zasadzie więcej niż kilka i byliśmy naprawdę pijani. Tak pijani, że, kiedy skończyło się przyjęcie i wszyscy już poszli, Amelia musiała mnie trzymać, wracając do domu, a mama pomagała tacie. Świetnie się bawiliśmy, a najlepsze było dopiero przed nami. Nasze przyjęcie weselne. – Przyniosę ci rano koktajl – słyszałem, jak mama mówi do Amelii. – Dzięki, mamo. Będzie tego potrzebował. – Tak jak jego ojciec. – Nie wypiję tego gówna – powiedzieliśmy jednocześnie z tatą, próbując przybić sobie piątkę, ale chybiliśmy. – Pij, śpiochu – usłyszałem głos. Otworzyłem oko i zobaczyłem Amelię stojącą nade mną ze szklanką w ręku. Jęknąłem i przewróciłem się na bok. – O nie, nie rób tego. Jake czeka na ciebie. Mieliście surfować, więc lepiej wypij to i go nie zawiedź. Poczujesz się lepiej, zanim dotrzesz na plażę. Obróciłem się na plecy, zmuszając się do tego, żeby usiąść i wziąłem od niej szklankę, wypijając koktajl duszkiem. Boże, nienawidziłem tego gówna od zawsze. Za każdym razem, kiedy miałem kaca, mama wlewała mi to do gardła. Teraz robi to samo moja żona. – Grzeczny chłopczyk. A teraz wstawaj i wkładaj swój skafander – uśmiechnęła się i pocałowała mnie w czoło. Niepewnie wygramoliłem się z łóżka, umyłem zęby i włożyłem skafander. Głowa mi pękała. Ostatnią rzeczą, na jaką miałem ochotę, było surfowanie. Chwyciłem deskę i zeszliśmy do domu rodziców. Tata z Jakiem siedzieli na patiu z kwaśnymi minami i kubkami kawy w rękach. – Dzień dobry. – Położyłem deskę i usiadłem obok Jake’a. – Przepraszam za spóźnienie. Podniósł rękę. – Daj spokój, nie przepraszaj. Sam wstałem dopiero kilka minut temu. Wszyscy byliśmy tak samo skacowani. – To była ciężka noc – powiedziałem. – O tak. – Obaj powoli pokiwali głowami. – Wypiliście? – spytałem. – Nie mieliśmy wyboru – Odpowiedzieli jednocześnie. Po około godzinie siedzenia, cichej rozmowy i starań, żeby poczuć się lepiej, Jake i ja chwyciliśmy deski i uderzyliśmy do wody.

CONNOR Stając na krawędzi ścieżki pomiędzy domkiem a plażą, patrzyłem, jak moja rodzina cieszy się wodą, słońcem i piaskiem. Wydawało się, jakby to było wczoraj, kiedy pokazywałem Ellery ten dom zaraz po naszym weselu. – Co robisz? – spytała Ellery, obejmując mnie ramieniem. – Po prostu patrzę na nasze dzieci. Myślałem właśnie o tym, jak przyprowadziłem cię tu pierwszy raz i jak niedawno się to wydaje. Położyła głowę na moim ramieniu. – Pewnie. Dom ma tyle wspaniałych wspomnień. Zanim się zorientujemy, Brayden będzie biegał po plaży, a Jake będzie uczył go surfować. Julia odwróciła się i nam pomachała. – Dlaczego tak tam stoicie? Chodźcie tu i cieszcie się ostatnim dniem z nami. Wziąłem Ellery za rękę i zeszliśmy do miejsca, w którym siedziały Julia z Amelią. Schyliłem się i podniosłem Julię. – Tato! Co robisz? – Pamiętasz jeszcze? – Tato, postaw mnie. Nie waż się wrzucić mnie do wody! – Daj spokój, księżniczko. Jak za starych dobrych czasów – powiedziałem, a ona krzyczała, kiedy z nią szedłem i wrzuciłem do wody. Kiedy się wyłoniła, przetarła oczy i zaczęła mnie gonić tak, jak robiła to, kiedy była dzieckiem. Bawiliśmy się w wodzie, chlapiąc się i próbując wepchnąć siebie nawzajem. Jake i Collin zostawili deski i przyłączyli się do nas. Amelia i Ellery weszły na brzeg. Collin chwycił Amelię i wrzucił ją do wody. Elley spojrzała na mnie i potrząsnęła głową. Wiedziała, że po nią idę. – Mam naszego wnuka, Connor. Nie waż się. Przysięgam, Connor! – krzyczała, kiedy Jake zabrał Braydena, a ja wziąłem ją i wrzuciłem do wody. – Zapłacisz za to, Connor! – wrzasnęła. – Żadnego seksu więcej! – Mamo, to obrzydliwe. Przestań! – krzyknął Collin, a ja się śmiałem. Podpłynąłem do niej i położyłem ręce na jej twarzy. – Nie mogłabyś się powstrzymać od seksu ze mną, nieważne, jak bardzo byś się starała. – Masz rację. Ale wiedziałam, że to zawstydzi dzieciaki. – Miękko pocałowała mnie w usta. I właśnie tak minął nam dzień w Hamptons. Bawiliśmy się w wodzie, wspominaliśmy stare czasy i zwyczajnie cieszyliśmy się rodziną. Rodziną tak silną, że nic nie było w stanie jej zniszczyć. Zrobiliśmy ostatnie barbecue, posprzątaliśmy i udaliśmy się z powrotem do miasta. – Julia, może weźmiemy Braydena do naszego auta?Będziecie mieli z Jakiem trochę czasu dla siebie, żeby porozmawiać. – Dzięki, tato. Chyba skorzystamy z propozycji. – Gotowi do drogi? – spytał Collin, kiedy podjechali z Amelią do krawężnika, a my ładowaliśmy rzeczy do samochodów. – Pewnie. – Julia uśmiechnęła się, wsiadając do auta. Wyjechałem pierwszy, za mną Julia i Jake, a ostatni Collin.

Rozdział 19 COLLIN

Wziąłem Amelię za rękę i pocałowałem ją. Mieliśmy fantastyczny weekend, a tydzień zapowiadał się jeszcze lepszy z powodu naszego wyjazdu do Kalifornii. – Cieszysz się, że jedziemy? – Bardzo. Nie mówiłeś Jacobowi, że przyjeżdżamy, prawda? – Nie. Rozmawiałem tylko z Dianą i obiecała, że mu nie powie. Zrobimy mu niespodziankę. Będzie wspaniale znów go zobaczyć. Wyjdziemy też z Ashley i Ariel. – Nie zapominaj o Masonie i Londonie – uśmiechnęła się. – Jak mógłbym? Mason pisze do mnie cały czas. Mają zamiar z Londonem uczcić twój dyplom. – Może potrzebujemy dwóch tygodni w Kalifornii – zaśmiała się. Jak na razie powrót do domu przebiegał gładko. Była noc i już się ściemniło, ale na ulicach było jasno. Julia i Jake jechali przed nami, ale nigdzie nie widziałem moich rodziców. Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do taty. – Tak, Collin? – Gdzie jesteście? – Postanowiłem jechać inną niż zazwyczaj trasą. Chcę zobaczyć, czy jest szybciej. – A co mówi GPS? – spytałem pewny siebie. – Pięćdziesiąt trzy minuty. – Aha. Powinniśmy przyjechać w tym samym czasie. Do zobaczenia za pięćdziesiąt dwie minuty. Kończąc rozmowę, słyszałem jego westchnięcie. Jechaliśmy nadal aż do skrzyżowania, które było dwadzieścia minut od domu. Grali akurat jedną z naszych ulubionych piosenek w radiu, więc dałem głośniej i zacząłem śpiewać Amelii. Popatrzyłem na nią przez ułamek sekundy i dotknąłem kciukiem policzka. – Collin, mój Boże! Zatrzymaj się! Popatrzyłem przed siebie i widziałem wszystko w zwolnionym tempie. Ostro zahamowałem, widząc, jak ciężarówka wjeżdża w samochód Julii i Jake’a, wyrzucając go na drugie auto. Dźwięku zderzenia nigdy nie zapomnę. Pisk opon i głuchy dźwięk samochodu uderzającego o beton, kiedy się przewrócił. Serce mi waliło, a Amelia płakała. Otworzyłem drzwi z rozmachem i krzyczałem imiona Julii i Jake’a. Samochody się zatrzymały, a ludzie wyszli zobaczyć, co się stało. Podbiegłem do samochodu i zniżyłem się do ziemi. Julia leżała tam ze łzami ściekającymi po twarzy i krwią spływającą z czoła. Spojrzałem na Jake’a, ale był nieprzytomny. – Kurwa! – krzyknąłem. – Julia, zamknij mocno oczy. Podbiegliśmy z Amelią do Jake’a. Powiedziałem jej, żeby się odsunęła i z całej siły kopnąłem w okno tak, że się roztrzaskało. Amelia odepchnęła mnie i sprawdziła puls Jake’a. – Żyje. Dzięki Bogu. Żyje. Wyciągnąłem się ponad Jakiem i wziąłem Julię za rękę, starając się ją uspokoić. – Julia, wszystko będzie dobrze. Karetka już jedzie. Jeszcze tylko chwilkę

– Nie mogę się ruszać, Collin – powiedziała słabym głosem. – Nie próbuj się ruszać. Ważne, żebyś się nie ruszała. – Jake! – krzyknęła. – Z Jakiem będzie wszystko w porządku. Żyje i ty też. – Łzy ściekały mi ciurkiem po twarzy, kiedy trzymałem jej rękę. – Moje dziecko. Gdzie jest moje dziecko? – Brayden jest bezpieczny. Jest z rodzicami. Amelio, zadzwoń do rodziców i powiedz, co się stało. Wkrótce przyjechała karetka i szybko zajęli się Julią i Jakiem. Wstałem i mocno przytuliłem Amelię, która łkała w moje ramię. Oboje okropnie się trzęśliśmy. Policjant podszedł do nas i spytał, co się stało. – Jechaliśmy za nimi. Było zielone światło. Nagle znikąd wjechała w nich ciężarówka. – Kierowca jest pijany. Zabieramy go do aresztu. Dziękuję za zeznanie. Sanitariusze wyciągnęli Julię i Jake’a z samochodu i położyli na noszach. – Ona jest w złym stanie. Musimy natychmiast zawieźć ją do szpitala. Zadzwoń na ostry dyżur i powiedz, żeby byli gotowi i że już jedziemy. – Umieścili ją w karetce. Musiałem z nią być. Kiedy drugi sanitariusz badał Jake’a, ten odzyskał przytomność i zaczął krzyczeć imię Julii. – Wszystko będzie z nią dobrze. Z wami obojgiem – powiedziałem, trzymając go za rękę. Spojrzał na mnie oczami pełnymi łez. Chciałem wybuchnąć i załamać się na miejscu, ale nie mogłem. Musiałem być silny dla niego i dla mojej siostry. – Amelio. Zostań z Jakiem. Ja jadę do szpitala z moją siostrą. Możesz prowadzić auto? – Tak. Jedź. Poradzę sobie. Pocałowałem ją i wszedłem do karetki za Julią. Zatrzasnęli drzwi i odjechaliśmy przy dźwięku syren. Dowieźli nas do szpitala najszybciej, jak to było możliwe.

JULIA Dźwięk zderzenia. Światła blednące w oddali i potworny ból, który promieniował przez całe moje ciało, były nie do zniesienia. Leżałam na noszach, walcząc o życie, a mój brat płakał i trzymał mnie za rękę. Nie przestawał mówić mi, że wszystko będzie dobrze. Ale nie byłam tego taka pewna. Dźwięki gasły, a mnie ogarnęły zawroty głowy. Zanim się zorientowałam, szybko wieziono mnie korytarzem szpitala. Grupa lekarzy czekała na mnie w sali, w której miał rozstrzygnąć się mój los. Byłam sama w pomieszczeniu pełnym nieznajomych, którzy starali się mi pomóc. Kiedy rozcięli moje ubrania, usłyszałam, jak jeden z lekarzy powiedział, że miałam krwotok wewnętrzny i muszę być natychmiast operowana. Spojrzałam na pielęgniarkę, która obmywała mi ranę na czole. – Wszystko będzie dobrze, Julio. Nie poddawaj się, kochanie – delikatnie się uśmiechnęła. Zawieziono mnie korytarzem do sali operacyjnej, gdzie dostałam zastrzyk i założono mi maskę na twarz. Ogarnęły mnie cisza i ciemność. – Wyliżesz się z tego, mała – usłyszałam znajomy głos. Obróciłam się. Stałam w korytarzu przed salą operacyjną. Rozejrzałam się za głosem i, kiedy obróciłam głowę, ujrzałam Denny’ego stojącego przede mną. – Denny – uśmiechnęłam się. – Gdzie ja jestem? – Teraz jesteś w próżni, ale niedługo się obudzisz. To jeszcze nie twój czas, Julio. Nadal masz przed sobą całe życie. – Skąd wiesz? – Zaufaj mi. Wiem. Wyglądał na bardzo szczęśliwego.

– Co u ciebie, Denny? – spytałam. – Wszystko w porządku. Lepiej niż kiedykolwiek. Wyświadcz mi przysługę? Powiedz swojemu staruszkowi, żeby przestał być taki uparty. Przekaż mu, że wie, co trzeba zrobić i że przebaczenie zawsze zwycięża. Nic nie dzieje się bez powodu, Julio. Ten na górze wie, co robi. Muszę już iść. Wkrótce się obudzisz. Opiekuj się swoją rodziną i ucałuj ode mnie małego. Odchodząc korytarzem, powoli znikał. – Denny, poczekaj! – krzyknęłam. Czułam, że powstrzymuje mnie jakaś ogromna siła. Wszystko znów stało się czarne.

Rozdział 20 CONNOR

Spotkaliśmy Collina i Amelię w poczekalni. Zdenerwowana Ellery przytuliła go. – Operują ją, mamo. Nic jeszcze nie wiemy. Przytuliłem mocno Amelię, która załamała się i płakała. Kiedy obie się uspokoiły, przytuliłem Collina tak, jakby był ostatnią osobą na świecie. – Co, do cholery, się stało? – Pijany kierowca wjechał na czerwonym świetle na skrzyżowanie i uderzył w Julię i Jake’a. Uderzył od strony Julii. Tato, nigdy nie zapomnę tego, co widziałem – zaczął szlochać w moich ramionach. Wydawało się, że minęła wieczność, zanim przyszedł lekarz. – Państwo Black? – spytał chirurg. – Tak – odpowiedziałem, a Ellery przylgnęła do mnie. – Jestem doktor Perry. Operowałem waszą córkę, Julię. Odniosła pewne obrażenia i musieliśmy zatrzymać krwotok wewnętrzny w jej brzuchu. Niestety, siła uderzenia podczas upadku odbiła się głównie na nerkach i musieliśmy usunąć jedną, która była kompletnie uszkodzona. Ellery nie upadła tylko dlatego, że Collin chwycił ją od tyłu. – Usiądź, mamo. – Można żyć zupełnie normalnie z jedną nerką. Jednak druga nerka także została uszkodzona. Zoperowałem ją, najlepiej jak mogłem. Jutro rano przyjdzie nefrolog, który porozmawia z Julią o dalszym leczeniu. – Kiedy możemy ją zobaczyć? – Wybudzi się niedługo. Ale ostrzegam, że wszystko będzie ją bardzo boleć. Pielęgniarki podadzą jej środek przeciwbólowy przez kroplówkę. Umieściliśmy ją w sali z mężem. Z nim wszystko w porządku. Tylko kilka siniaków, ale chcemy go zatrzymać na noc do obserwacji. – Dziękuję, doktorze Perry. Usiadłem obok Ellery i przytrzymałem ją. – Wszystko w porządku, kochanie. Nasza mała dziewczynka wyzdrowieje. – Ma jedną nerkę, Connor, a druga jest uszkodzona. Dla mnie to nie jest w porządku! – krzyknęła. – Ale żyje i to się liczy. Z resztą poradzimy sobie później. Przyszła pielęgniarka i zaprowadziła nas do Julii i Jake’a. Stojąc w drzwiach, poczułem, jak przejmuje mnie przerażający strach. Nie mogłem wejść do środka. Ellery podbiegła do łóżka Julii i zaczęła płakać. Jake patrzył się na mnie ze swojego łóżka. Spostrzegłem, że łzy napływają mu do oczu. Podszedłem do niego i chwyciłem go za rękę. – Tak bardzo mi przykro – zaczął płakać. – To nie twoja wina. Cieszę się, że oboje żyjecie. – Wszystko będzie z nią dobrze, prawda? – Tak, synu. – Ścisnąłem go delikatnie za rękę. Weszli Collin z Amelią.

Popatrzyłem na moją księżniczkę i serce zaczęło mi walić. Przerażała mnie myśl o tym, że mogliśmy ją stracić. Położyłem ręce na ramionach Ellery. Puściła rękę Julii i podeszła do Jake’a. Usiadłem na brzegu łóżka i wziąłem ją za rękę, powstrzymując łzy. Musiałem być silny dla Ellery i Jake’a. Wtuliłem twarz w ramiona mojej córki i odmówiłem cichą modlitwę. – Tatusiu – usłyszałem cichy szept. Podniosłem głowę. Julia wpatrywała się we mnie. – Co się stało? – Miałaś wypadek, księżniczko, ale teraz już wszystko będzie dobrze. Ellery podbiegła do łóżka z drugiej strony i delikatnie ją przytuliła. – Moje kochanie – zapłakała. – Gdzie Jake? – Tu jestem, kochanie – uśmiechnął się. Collin i Amelia dali nam trochę czasu z Julią, zanim podeszli się z nią zobaczyć. – Dziękuję – szepnęła Julia do Collina. – Byłeś tam, trzymając mnie i mówiąc mi, że wszystko będzie dobrze. – Zrobiłabyś to samo dla mnie – uśmiechnął się do mnie. – Gdzie moje dziecko? – Brayden jest z Peyton i Henrym. Nie martw się o niego. Wszystko z nim w porządku. Julia zaczęła płakać. – A co, jeśli byłby z nami w samochodzie? Pochyliłem się nad nią i delikatnie chwyciłem za ramiona. – Ale nie był. I to się liczy. – Dlaczego wszystko tak okropnie mnie boli? Moje plecy i mój brzuch strasznie bolą. – Collin, idź po pielęgniarkę – powiedziałem. Ellery pochyliła się nade mną i przycisnęła usta do ręki Julii. Opowiedzieć jej, co się z nią stało, było najcięższą rzeczą, jaką kiedykolwiek musiałem zrobić w życiu. Przełknąłem ciężko ślinę i wziąłem głęboki oddech. – Julio, twoje nerki ucierpiały najbardziej podczas zderzenia. Lekarze musieli usunąć jedną z nich. Szok pojawił jej się na twarzy, a łzy ściekały jej po policzkach. – Mam tylko jedną nerkę? – Tak, księżniczko. – Przełknąłem ślinę. – Nefrolog będzie tu rano, żeby porozmawiać z tobą o drugiej nerce. Też została uszkodzona, ale nie tak bardzo. Obróciła głowę i popatrzyła na Jake’a. – O mój Boże – zaszlochała. Pielęgniarka weszła do sali i zobaczyła, że Julia jest bardzo smutna. – Podam jej środek uspokajający. Teraz potrzebuje odpocząć. Więc pożegnajcie się i wróćcie rano. – Nie ma mowy, żebym zostawiła swoją córkę – powiedziała ostro Ellery, wstając z krzesła. – Mamo, jest w porządku. Chcę zostać sama ze swoim mężem. Idźcie z tatą do domu i odpocznijcie. Zobaczymy się jutro. – Julia! – Mamo, proszę. Chcę zostać sama z Jakiem. Pocałowaliśmy Julię i Jake’a na pożegnanie i całą czwórką wyszliśmy z sali, przygotowując się na to, co rano powie nefrolog. Jakoś czułem, że nie będą to dobre wiadomości.

ELLERY

Była prawie północ, kiedy zatrzymaliśmy się u Peyton i Henry’ego, żeby odebrać Braydena. Opowiedzieliśmy im o wszystkim i o tym, co powiedział doktor. Henry powiedział, że zajdzie rano do Julii zobaczyć jej kartę. Connor starał się skontaktować z rodzicami Jake’a, ale byli na wakacjach w Europie. Nie chciał przekazywać im takiej wiadomości przez automatyczną sekretarkę, więc powiedział im, żeby oddzwonili, jak będą mogli. W drodze do apartamentu wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Masona. – Witaj, skarbie. Czemu zawdzięczam przyjemność rozmowy z tobą? – powiedział radosnym głosem. – Czy mógłbyś natychmiast przyjechać do Nowego Jorku? Potrzebujemy cię. – Głos mi drżał i zaczęłam płakać. – Elle, co się stało? – Julia i Jake mieli straszny wypadek i chcielibyśmy, żebyś zajął się Braydenem. – O mój Boże. Czy wszystko z nimi w porządku? – Julia jest w ciężkim stanie. Proszę, Mason. Potrzebuję cię. – Lecę następnym samolotem, Elle. Nie martw się. Czy Brayden jest z wami w mieszkaniu? – Tak, zabieramy go właśnie do siebie. W końcu dotarliśmy do domu. Connor ostrożnie położył Braydena do łóżeczka. Przebraliśmy się szybko w piżamy. Oboje byliśmy wykończeni. Wtuliłam się w Connora. – Wszystko będzie z nią dobrze, kochanie. – Mam nadzieję. Bo jeśli nie, to nie wiem, co zrobię. – Pocałowałam jego nagą pierś, a on pocałował mnie w głowę. Gdy otworzyłam oczy następnego ranka, nadal byłam wtulona w Connora. Spojrzałam na zegarek. Była siódma. – Connor, obudź się. Brayden jeszcze śpi… Jak to możliwe? – Ellery, na pewno jest zmęczony. Wyskoczyłam z łóżka, narzuciłam szlafrok i zbiegłam na dół do jego pokoju. Nie było go w łóżeczku, ale poczułam zapach kawy przenikający cały dom. Tylko jedna osoba parzyła kawę, która tak pachnie. Zeszłam do kuchni, w której Mason karmił Braydena owsianką. – Kiedy przyjechałeś? – spytałam w ulgą, podchodząc do niego i go całując. – Jakieś dwie godziny temu. Nalałam filiżankę kawy, przywitałam się z wnukiem, usiadłam i łzy znowu pociekły mi z oczu. Mason objął mnie ramieniem. – Och, Elle, proszę. Z naszą księżniczką będzie wszystko dobrze. – Ma rację. Kochanie. Julia wyzdrowieje – powiedział Connor, wchodząc do kuchni. – Witaj, przystojny tatuśku. – Dzięki, że przyjechałeś tak szybko, Mason. – Connor przytulił go lekko. – Wszystko dla mojej ulubionej rodziny. Wiecie, że jestem na wasze zawołanie. Connor wziął Braydena z jego bujanego fotelika i przytrzymał blisko, całując w głowę. Nie mogłam przestać myśleć o tym, że mógł stracić swoich rodziców. Ta myśl pochłaniała mnie, a łzy zalały twarz. Mason chwycił mnie za ramiona. – Posłuchaj mnie, Elle. Nie zrobisz tak więcej. To niepodobne do ciebie. Jesteś jedną z najsilniejszych kobiet, jakie znam i nie do pomyślenia jest, żebyś się załamywała. Jestem pewien, że zeszłej nocy wypłakałaś morze łez, ale musisz już przestać. Masz być silna dla Julii. Chcesz, żeby widziała cię w takim stanie? Miała potworny wypadek i ostatnią rzeczą, jakiej by chciała, jest patrzenie jak się załamujesz. Ona żyje, Elle, i tylko to się liczy. Cała reszta się ułoży. Cokolwiek ją czeka i z czymkolwiek będzie się musiała zmierzyć, musisz być silna. – Mason ma rację, kochanie. Posłuchaj go. Julia potrzebuje nas teraz bardziej niż kiedykolwiek i

nie możemy jej zawieść. Lepiej się zbierajmy. Mason, czy mógłbyś przyjść później z Braydenem do szpitala, żeby Julia i Jake mogli go zobaczyć? Przyślę po was Ralpha. – Oczywiście, że tak. Poszłam na górę, wzięłam prysznic i ubrałam się. Rodzice Jake’a oddzwonili do Connora. Chcieli wracać pierwszym lotem. Powiedział im, że wszystko jest w porządku i żeby nie przerywali wakacji i nie martwili się. Obiecał, że będzie ich codziennie informował. Byłam kłębkiem nerwów w drodze do szpitala. Obawiałam się, że Julia usłyszy złe wiadomości.

Rozdział 21 JULIA

Tęskniłam za moim dzieckiem i bardzo chciałam je przytulić. Jake przyszedł do mnie do łóżka w nocy i ostrożnie mnie trzymał. Nadal cierpiałam z powodu ogromnego bólu i miałam koszmary o wypadku. Jeszcze nie powiedziałam tacie o Dennym. Właściwie, to nie powiedziałam nawet Jake’owi. Ludzie uznaliby, że jestem wariatką. Ale nie byłam. To działo się naprawdę. Denny pojawił się naprawdę i rozmawiał ze mną. Starałam się zrozumieć to, co powiedział mi o ojcu. Ale nie mogłam tego pojąć i, gdybym powiedziała o tym tacie, on też mógłby nie zrozumieć. Na razie planowałam utrzymać to w tajemnicy. – Tęsknię za Braydenem, Jake. – Ja też, kochanie. Dziś mnie wypuszczają. Przyniosę ci go. Mama i tata weszli do sali, a Collin i Amelia za nimi. Mama wyglądała, jakby płakała. – Dzień dobry, moja dziewczynko. – Przybrała odważny uśmiech, kiedy pochyliła się nade mną i pocałowała. – Witajcie. Tata pochylił się nade mną, dotykając ręką mojej głowy. – Jak się czujesz, księżniczko? – Nie za dobrze. Męczy mnie ból. A jak Brayden? – Z Braydenem wszystko dobrze, Julia – powiedziała mama, łapiąc mnie za rękę. – Mason przyleciał i się nim zajmuje. Przyjdzie z nim później. Uśmiechnęłam się mimowolnie. Świadomość, że jest tu Mason, zmniejszyła ból. – Cześć, siostrzyczko. – Collin uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek. – Dobrze spałaś? – Tak, od kiedy Jake przyszedł do mnie do łóżka. Mieliście być w Kalifornii. – Ech, przełożyliśmy to. Nie ma mowy, żebym wyjechał, kiedy jesteś tutaj. Otworzyły się drzwi i wszedł wysoki, starszy pan w białym fartuchu i okularach w ciemnej oprawie. – Dzień dobry, Julio. Jestem doktor Benson, nefrolog. – Dzień dobry, doktorze. – Przedstawiłam go rodzinie. – Spojrzałem na twoje wyniki i rozmawiałem z doktorem Perrym. Mam też wyniki twojego badania krwi z rana. Twoja druga nerka nie funkcjonuje tak dobrze, jakbyśmy tego oczekiwali. Teraz jest jeszcze za wcześnie. Będziemy obserwować cię przez następny tydzień, żeby zobaczyć, czy będzie jakaś poprawa. Łzy naciekły mi do oczu i z trudem łapałam oddech. – A jeśli nie będzie poprawy, doktorze? – spytał Jake. – Wtedy mamy dwie opcje: przeszczep nerki albo dializa, którą będziesz musiała robić do końca życia. Ze względu na twój wiek, uważam, że przeszczep to najlepsza opcja. Ale musi minąć tydzień, żebyśmy byli pewni. – Kiedy mogę wrócić do domu? – spytałam.

– Na pewno nie w przeciągu kilku dni. Będę monitorował twoje wyniki krwi i ultrasonografię. Miło było was wszystkich poznać. Trzymaj się, Julia. – I tak po prostu wyszedł z sali. Byłam w szoku. Jake trzymał moją rękę mocno i starał się powstrzymać łzy. Rodzice patrzyli na mnie ponuro, a Collin i Amelia spuścili wzrok. Nikt nie wiedział, co powiedzieć. To nie była wiadomość, jakiej oczekiwałam. Nagle moja mama poderwała się i podeszła do mnie, poprawiając mi poduszkę. – Słyszałaś, co powiedział doktor. Jest za wcześnie na cokolwiek. Więc po prostu miejmy nadzieję i módlmy się, żeby nerka zaczęła normalnie funkcjonować i będziemy mogli o wszystkim zapomnieć. – To nie takie proste, mamo. – Moglibyście wyjść z sali? Chcę porozmawiać z Julią na osobności – powiedziała, wyganiając wszystkich.

ELLERY Usiadłam na brzegu łóżka i wzięłam Julię za rękę. Patrzenie na nią, jak cierpi, nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie, zabijało mnie. – Też przez to przechodziłam, Julia. To były inne okoliczności, ale jednak. Wiesz o mojej przeszłości. Wiele razy o tym rozmawiałyśmy. Uwierz mi, wiem, że się boisz. Nikt tak jak ja nie zrozumie, co czujesz w głębi. Kiedy przechodziłam leczenie, nie wiedząc nawet, czy zadziała, byłam przerażona. Nie mów o tym, proszę, tacie, ale nawet on nie mógł powstrzymać moich wątpliwości. Wierzył bardziej niż ja w to, że terapia zadziała. Przejdziesz przez to, kochanie. Masz tyle wsparcia i tylu ludzi, na których możesz polegać. Jeśli będzie trzeba zrobić przeszczep, to znajdziemy dawcę. Uwierz mi, kiedy mówię, że twój ojciec zrobi wszystko, żeby takiego znaleźć. Jeśli będziesz potrzebować dializy, to i z tym damy sobie radę. Poradzisz sobie. Jesteś silną kobietą, Julio Rose. Nie ma jednak nic złego w byciu słabą czasami i chcę, żebyś wiedziała, że jestem tu dla ciebie i pomogę ci poradzić sobie z tym wszystkim. Łzy spłynęły jej z oczu i zaczęła łkać. Pochyliłam się nad nią i objęłam ramionami, przytulając delikatnie. – To nie w porządku, mamo. – Wiem, kochanie. – Czuję, jakby całe moje życie zmieniło się w mgnieniu oka. Nie mogę sobie z tym poradzić. Ciągle myślę o Jake’u i Braydenie. Co, jeśli coś mi się stanie i zostaną sami? Brayden mnie potrzebuje, mamo. Tak jak Jake. – Nic ci się nie stanie, bo na to nie pozwolę. Żyjesz, Julio. I to się teraz liczy. Poradzimy sobie z resztą. Teraz jest czas, żeby skupić się na chwili obecnej, a nie na przyszłości. Musisz radzić sobie z problemami po kolei, małymi kroczkami. Otarłam jej łzy i podałam chusteczkę, żeby wydmuchała nos. – Dzięki, mamo. Kocham cię. – Ja ciebie też, malutka. Drzwi się otworzyły i Connor chrząknął. – Czy można już wejść? – spytał. – Tak, Connor. Powiedz reszcie, że może wrócić. Uśmiechnęłam się do Julii i puściłam oko, delikatnie ściskając jej rękę. – Nie ma pośpiechu, kochanie. Connor i ja zostaliśmy z Julią i Jakiem, podczas gdy Collin zabrał Amelię do domu i poszedł do

biura. Ktoś musiał zostać, żeby doglądać wszystkiego, nawet jeśli miałoby to być tylko parę godzin. Schodząc do bufetu po kawę dla siebie i Connora, pisałam akurat esemesa do Peyton, więc z powodu nieuwagi wpadłam na kogoś. – Och, bardzo przepraszam – powiedziałam, spoglądając na kobietę, która wpatrywała się we mnie. Serce zaczęło walić mi jak szalone i gniew wezbrał we mnie, kiedy stałam tak i patrzyłam na kobietę, której nienawidzę najbardziej na świecie. – Ellery – odezwała się nerwowo Ashlyn. Przełknęłam ciężko ślinę, powstrzymując się od przywalenia jej w twarz. Skłamałabym, jeśli bym powiedziała, że nie sprawiłoby mi to wielkiej przyjemności. – Przepraszam – powiedziałam, przesuwając się w bok i odchodząc. – Ellery, poczekaj. Chciałam ci powiedzieć, że bardzo mi przykro z powodu Julii. Znieruchomiałam i powoli się obróciłam. – Skąd o tym wiesz? – Jestem wolontariuszką i byłam tu tej nocy, kiedy ją przywieźli. Przykro mi. Musi być wam ciężko. Ze ściśniętymi ustami i zaciśniętymi pięściami wpatrywałam się w kobietę, która chciała zniszczyć mojego męża i rodzinę. – Moja córka nie jest twoim pieprzonym interesem. Teraz proponuję, żebyś poszła, zanim zaatakuję cię tak, jak dotychczas zrobiłam to dwa razy. – Rozumiem – odparła, patrząc w dół. – Ale nie jestem już tą samą kobietą. Zmieniłam się. Ludzie mogą się zmienić. – Odeszła, a ja odetchnęłam głęboko. Zamknęłam na chwilę oczy, żeby się opanować. Zamówiłam dwie kawy i wróciłam do pokoju Julii. Connor miał już wystarczająco dużo stresu, więc nie zamierzałam powiedzieć mu o moim spotkaniu z Ashlyn. Wracając do pokoju, zobaczyłam Masona i Braydena idących korytarzem. – Oto i mój słodki chłopczyk – uśmiechnęłam się. – Och, Elle. Dzięki, skarbie. Też cię kocham. – Mason uśmiechnął się szeroko. – Bardzo zabawne, Mason. – Zabrałam od niego Braydena, a on wziął ode mnie kawę. Gdy weszliśmy do pokoju, twarz Julii rozjaśniła się na widok Braydena. Mason odstawił kubki z kawą i zatkał usta, patrząc na Julię. – Moja mała księżniczka – zaczął szlochać, pędem podbiegając do jej łóżka i lekko ją przytulając. Connor popatrzył na mnie i wywrócił oczami. – I tyle jego gadki o byciu silnym. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Oddałam Braydena Jake’owi.

Rozdział 22 COLLIN

Minęło kilka dni. Julia miała wyjść ze szpitala nazajutrz. Mason wprowadził się do Jake’a, żeby pomóc przy Braydenie. Wszyscy staraliśmy się żyć na tyle normalnie, na ile było to możliwe. Z wyjątkiem mamy, która na krok nie odstępowała Julii w szpitalu. Zamknąłem komputer, przebrałem się w rzeczy do ćwiczeń i powiedziałem Ethanowi, że na dziś kończę pracę i wychodzę. Gdy przyszedłem do siłowni, Liam był już na bieżni. – Cześć, brachu. – Cześć, Collin. W końcu wyrwałeś się z wiru pracy? – Tak. Co za dzień – uśmiechnąłem się. – Jak się ma Julia? – Jutro wychodzi. Spotyka się z nefrologiem, żeby przeanalizować wyniki testów. – Modlę się za nią. – Dzięki. Naprawdę doceniła, że ją odwiedziłeś. A jak poszło na tej randce w ciemno, na którą umówił cię Adam? Spojrzał na mnie i przewrócił oczami. – Była miła i w ogóle, ale nie zaiskrzyło. Właściwie to była nudna. Sam już nie wiem, człowieku. Chyba się poddaję. – A próbowałeś z portalem randkowym? – Teraz gadasz jak Delilah. Stara się mnie namówić, żebym założył konto. – No to zrób to. Przecież to nic nie boli. A myślałeś o szybkich randkach? – Ech, nie. Po prostu przestanę szukać. To niewarte mojego czasu. Problem leży w tym, że wszystkie te kobiety wiedzą, kim jestem i większość z nich widzi tylko dolary. Zdecydowanie za długo sobie używałem. Nie chcę się już więcej bawić. Chcę czegoś prawdziwego. – A może wziąłbyś Sophie do parku? Laski uwielbiają facetów z córkami. – Ona nie jest moją córką. – Wiem, ale one nie muszą wiedzieć na początku – zaśmiałem się. – Użyj jej jako przynęty na kobiety. – Pamiętaj, o kim mówisz. Moja siostrzenica nie jest zwykłą pięciolatką. Od razu zorientuje się, o co chodzi i wypapla Oliverowi i Delilah. Zeszliśmy z bieżni i wzięliśmy ciężarki. Nie cierpiałem, kiedy Liama ogarniał taki strach przed randkami. – Któregoś dnia ją spotkasz. Tak jak ja poznałem Amelię. Zupełnie przypadkowo. Poćwiczyliśmy jeszcze trochę z ciężarkami i zdecydowaliśmy się skończyć. W drodze do domu zatrzymałem się, żeby odwiedzić Julię. Wszedłem do sali zdziwiony, że była sama. – Cześć, siostrzyczko. – Pocałowałem ją. – Cześć, braciszku. – Gdzie wszyscy?

– Rodzice wyszli właśnie z Braydenem, a Jake poszedł po kawę. Hailey wpadła wcześniej. – To miło z jej strony. Wszystko z nią w porządku? – Tak mi się wydawało. Usiadłem na krześle obok jej łóżka. – Skoro jesteśmy tu sami, powiedz mi, jak naprawdę się czujesz. Delikatnie się uśmiechnęła, ale nadal było widać smutek w jej oczach. – Jestem przerażona. Wziąłem ją za rękę. – Posłuchaj, jeśli będziesz potrzebować nerki, oddam ci moją. – Dzięki, Collin, ale nie. Nigdy bym cię o to nie poprosiła. – Nie musisz prosić, bo i tak to zrobię bez względu na to, co powiesz. Jestem twoim bratem. Musimy do siebie doskonale pasować, racja? – No nie wiem. Być może. – W takim razie ustalone. To nie w porządku, że ja mam dwie nerki, a ty tylko jedną. W ten sposób, jeśli oddam ci moją, oboje będziemy znani jako rodzeństwo Black, które ma po jednej nerce. – Głupek z ciebie – zaśmiała się. – Wiem. – Puściłem jej oko. – Muszę wracać do żony. – Pochyliłem się i pocałowałem ją na pożegnanie. – Jeszcze tylko jedna noc tutaj, siostrzyczko. Jutro będziesz już w domu. Tam, gdzie twoje miejsce, z mężem i dzieckiem. – Pa, braciszku. Kocham cię dziesięć razy mocniej. – Pa, siostrzyczko, a ja ciebie dwadzieścia – mrugnąłem do niej. Nazajutrz rano Amelia przygotowała mi wspaniałe śniadanie, zanim wyszedłem do biura. – Wiesz, zaczynam się przyzwyczajać do tych śniadań co rano. To bardzo miłe. Może powinnaś zostać w domu i nie pracować? Spojrzała na mnie. – Niby dlaczego? Żebym mogła robić ci śniadanie każdego ranka? – Tak, coś w tym stylu – powiedziałem, szeroko się uśmiechając. Podała mi kawałek bekonu, popijając kawę. – Jeśli chcesz domowe śniadania codziennie, to może powinieneś zatrudnić gosposię. Wzruszyłem ramionami. – Mógłbym, ale nie byłyby takie dobre. Ty dodajesz śniadaniom szczyptę seksu. Przewróciła oczami i parsknęła śmiechem. – Nie mam na to odpowiedzi, panie Black. Spojrzałem na zegarek i wstałem z krzesła. – Muszę iść, kochanie. Dziś mam rozmowy z kierowcami. – Pochyliłem się i lekko pocałowałem ją w usta. – Cholera, jesteś taka smaczna. – Smakuję bekonem. – A ja uwielbiam bekon. – Mrugnąłem, idąc w kierunku drzwi. Przyjechałem do biura. Ethan wszedł za mną do gabinetu z kubkiem kawy. – Dziękuję, Ethan. O której mam pierwszą rozmowę? Spojrzał na zegarek. – Za około piętnaście minut. – Wspaniale. Czy mój tata jest jeszcze? – Tak, ale nie jest w radosnym nastroju. Zmarszczyłem brwi.

– Hm. Okej. – Wstałem zza biurka i poszedłem do jego gabinetu. Delikatnie zapukałem do drzwi, a kiedy je otworzyłem, stał z rękoma w kieszeni, patrząc się za okno. – Tato? – Tak, Collin? – Co się dzieje? Obrócił się. Zauważyłem smutek wypisany na jego twarzy. – Dzisiaj dowiemy się nowych rzeczy o Julii. Powoli podszedłem do jego biurka. – Wiem, ale my wszystko ustaliliśmy. – Co ustaliliście? – Jeśli Julia będzie potrzebowała nerki, to oddam jej moją. – To tak nie działa, synu. – Wiem, ale jestem jej bratem i mamy te same geny, więc na pewno będę mógł być dawcą. – Jestem z ciebie dumny, synu, i tego się po tobie spodziewałem. Ale musimy poczekać i zobaczyć, co się stanie. Wkrótce jadę do szpitala. – Też powinienem pojechać, tato. – Potrzebuję cię tutaj, Collin. Ale zadzwonię do ciebie, jak wszystkiego się dowiemy. – Dzięki. Muszę już iść. Przesłuchuję kierowców. Kąciki jego ust lekko się zaokrągliły. – Powodzenia z tym. Przesłuchałem szóstkę kierowców i żaden z nich nie spełniał moich oczekiwań. Cholera, w sumie to jakie ja miałem oczekiwania? Szukałem drugiego Denny’ego. Każdego, kto mu nie dorównywał, z miejsca odrzucałem. Czy byłem chociaż w porządku? Do diabła. Zaczynałem martwić się o Julię i dziwiłem się, że nikt jeszcze nie dzwonił z wiadomościami. Właśnie kiedy miałem wybrać numer Amelii, zadzwonił telefon. – Cześć, tato. Dowiedzieliście się czegoś? – Cisza. – Tato? – Nie jest dobrze, synu. Twoja siostra potrzebuje cię w tej chwili. – Już jadę. – Serce jakby stanęło mi na moment, a potem zaczęło bić jak oszalałe.

Rozdział 23 JULIA

Słowa, które usłyszałam: „Przykro mi, Julio, ale twoja nerka przestaje funkcjonować”, były najgorszymi w całym moim życiu. Leżałam na kanapie, kurczowo trzymając syna tak, jakbym za nic w świecie nie chciała go puścić. Nawet jeśli w głębi duszy wiedziałam, że to się stanie, nie byłam na to przygotowana. Czy ktokolwiek mógł być? Doktor powiedział, że muszę zacząć dializę natychmiast, dopóki nie znajdą mi dawcy, jeśli chcę zdecydować się na przeszczep. Jak tylko przyjechali Collin z Amelią, mieliśmy, jak to nazywa mój tata, rodzinną naradę. – Ponieważ grupa krwi Julii to 0, może otrzymać nerkę tylko od kogoś z tą samą grupą. Collin, nie masz tej grupy, zresztą tak jak ja. – Ale ja mam. – Mama zaczęła płakać. – Niestety, ze względu na dwa nawroty raka i agresywne leczenie, przez które przeszłam, nie mogę być dawcą. Tata położył na niej rękę i przyciągnął do siebie. – Dzwoniłem do Cassidy. Ma ten sam typ co ja. – Jake, a ty? – spytał Collin. – AB. – Powoli potrząsnął głową. – Amelia? – Mam typ A. – Dlaczego nikt w tej pieprzonej rodzinie nie ma grupy 0 z wyjątkiem mamy? – krzyknął Collin. – To są bzdury, tato. Stres, który opanował moją rodzinę, nie pomagał mi i czułam, że eksploduję. Brayden zaczął marudzić, więc Mason zabrał go ode mnie. – Nie chcę przeszczepu, więc proszę, żebyście przestali się o mnie martwić. Podjęłam decyzję, zanim w ogóle wiedziałam, jaki będzie ostateczny werdykt. Za kilka dni mam spotkanie z nefrologiem. Dowiedziałam się, że ludzie, którzy mają dializę, prowadzą zdrowe i normalne życie. Teraz, jeśli wybaczycie, idę do pokoju. Przepraszam. Ostrożnie wstałam z kanapy i poszłam holem do mojej sypialni. Nie mogłam znieść ich smutku. Potrzebowałam zostać sama z mężem i dzieckiem.

ELLERY Julia, poczekaj – powiedział Connor, idąc za nią. Chwyciłam go mocno za rękę. – Pozwól jej iść, Connor. Wiem, przez co przechodzi i że potrzebuje pobyć sama przez jakiś czas. Od momentu wypadku tylko nad nią wisimy. Pocałowałam Jake’a i Braydena na pożegnanie i poszłam na górę. Connor, Collin i Amelia wyszli za mną. Podeszłam do baru i nalałam sobie i Amelii po kieliszku wina. Dopadły mnie uczucia, których już nigdy nie chciałam doświadczyć.

– Ellery, jak mogłaś tak po prostu od niej odejść? Ona nas potrzebuje. – Teraz potrzebuje męża i syna, Connor. Julia jest dojrzałą kobietą. Nie jest już dzieckiem i nie możemy jej mówić, co ma robić. Sama musi zastanowić się nad tym, co dla niej najlepsze. – Tak jak ty? – wyrzucił z siebie Connor. – Z Julią jest inaczej. – Gówno prawda, Ellery! – Mamo, tato, proszę… – powiedział Collin. – Jest tylko jedno lekarstwo. Przeszczep. Myślisz, że chcę siedzieć i patrzeć, jak moja córka poddaje się dializie przez resztę życia? – Przeszczep nie daje żadnej gwarancji, Connor! – krzyknęłam. – Ryzyko odrzucenia jest większe niż przyjęcia. – Nie będę o tym więcej dyskutował. Idę na górę. Connor wyszedł z pokoju. Odstawiłam kieliszek. Collin podszedł do mnie i uścisnął. – Przykro mi, mamo. – W porządku. Wasz ojciec jest wściekły, ale przejdzie mu. Może wrócicie już do domu i trochę odpoczniecie? – Poradzisz sobie? – Tak, Collin. – Położyłam mu rękę na policzku. Jak tylko wyszli, poszłam na górę i zastałam Connora siedzącego na brzegu łóżka. Kiedy widziałam go takiego, wróciły do mnie wszystkie wspomnienia sprzed lat. Zbolały wygląd jego twarzy, smutek w oczach i bezsilność, która go ogarnęła, były nieznośne. Usiadłam i objęłam go ramieniem. – Przepraszam, Elle. – Zaczął płakać. – Nie przepraszaj, kochanie. Wiem, jak bardzo to boli, ale przejdziemy przez to. Julia sobie poradzi. To jej decyzja, Connor, nie nasza. – Wiem, ale jest moją małą dziewczynką, moją księżniczką i nie mogę po prostu stać z boku i nic nie robić. – Obrócił głowę i spojrzał na mnie, unosząc rękę do mojej twarzy. – Kocham cię i kocham naszą rodzinę. Zrobię wszystko, żebyście byli bezpieczni. Lekko się uśmiechnęłam. – Wiem, ale są pewne sytuacje, których nie możesz kontrolować. Będziemy trwać przy decyzji Julii. Będziemy towarzyszyć jej na każdym kroku i wspierać ją. Pochylił się i otarł usta o moje. Potrzebował mojego ciała tak samo, jak ja jego.

COLLIN Wchodząc do łóżka, przyciągnąłem Amelię i pocałowałem w głowę. Cierpiałem z powodu mojej rodziny, a szczególnie Julii. – Sądzę, że powinniśmy wesprzeć decyzję Julii – powiedziała Amelia, głaszcząc mnie po ramieniu. – Będę z tobą szczery. Nie wiem, co myśleć. Jeśli Julia mogłaby mieć lepsze życie po przeszczepie, to czemu, do cholery, nie zdecyduje się na niego? – To ciężka decyzja i jest wiele czynników z nią związanych. Nie zapominaj, że zajmuję się codziennie pacjentami. Wiem, przez co przechodzą zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Dla Julii dializa jest teraz najlepszą opcją. – Tata nie przestanie, wiesz o tym. – Będzie musiał. To nie zależy od niego. Może pewnego dnia Julia zmieni decyzję. – Może – westchnąłem. – Dobranoc, skarbie. Kocham cię. – Delikatnie ją uścisnąłem.

– Dobranoc. Też cię kocham. Następnego ranka, po drodze do biura, zatrzymałem się w Starbucksie po kawę. Nie spałem dużo, bo ciągle myślałem o Julii. Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do biura. – Cześć, Ethan, tu Collin. Spóźnię się dzisiaj. Stoję w ogromnej kolejce w Starbucksie. Wziąć ci kawę? – To miło z twojej strony. Jeśli nie miałbyś nic przeciwko temu, to poproszę duże karmelowe macchiato na chudym mleku z dwiema porcjami syropu orzechowego i szczyptą cynamonu. – Bądź tak miły i napisz mi to esemesem. – Zaśmiałem się. Potrząsnąłem głową i skończyłem rozmowę. – Z pewnością wyglądasz dokładnie jak twój ojciec – usłyszałem za sobą kobiecy głos. Obróciłem głowę i ujrzałem ją, kobietę, której pomogłem na ulicy. Patrząc na nią przez kilka chwil, przypomniałem sobie o słowach ojca. – Wiem, kim jesteś, Ashlyn, i wolałbym, żebyś nigdy już się do mnie nie odezwała. Po prostu odejdź i udawaj, że nie wiesz, kim jestem. – Jestem pewna, że twój ojciec powiedział ci o mnie wszystko, ale mogę cię zapewnić, że nie jestem już tą samą osobą, którą byłam lata temu. Nie mam zamiaru nękać ani ciebie, ani twojej rodziny. – W takim razie, dlaczego do mnie zagadujesz? Po prostu zajmij się swoimi sprawami i udawaj, że mnie nie znasz. – Naprawdę nie wiem. Ale przyznaję, że miły z ciebie mężczyzna. Nie podziękowałam ci odpowiednio za pomoc na ulicy. Więc dziękuję i doceniam. To rzadkość w dzisiejszych czasach, żeby się zatrzymać i pomóc obcemu. – Nie ma za co. A teraz, jeśli wybaczysz, jest moja kolej. Wziąłem dwa kubki z kawą i poszedłem ulicą do Black Enterprises. Biłem się z myślami, czy powiedzieć ojcu o spotkaniu z Ashlyn. Postanowiłem, że nie. Nie potrzebował dodatkowego stresu. Miał już dużo na głowie i nie chciałem pogarszać sytuacji. Ale to tylko kwestia czasu, kiedy sam na nią wpadnie. Nie chciałbym być wtedy w pobliżu.

Rozdział 24 CONNOR

Minęło kilka tygodni. Julia zaczęła dializę. Poprosiła, żebyśmy nie przychodzili do niej pierwszego dnia, bo miała spędzić w szpitalu kilka godzin i chciała, żeby był z nią tylko Jake. Wzięliśmy z Ellery Braydena na trochę, zanim pojechaliśmy do szpitala, żeby odciążyć Jake’a. Gdy wszedłem do środka, poczułem mdłości. Niebieskie leżanki ustawione pod ścianą, urządzenia i kroplówki umieszczone przy każdej z nich przypominały mi o chemioterapii Ellery. Jeżeli mnie było tak ciężko, mogłem sobie tylko wyobrażać, co czuła Ellery. Przełknąłem z trudem ślinę, widząc moją księżniczkę na takim fotelu, odchyloną i podłączoną do maszyny. Łzy zaczęły płynąć mi z oczu. Musiałem się pozbierać. Nie mogłem się teraz załamać. – Cześć, księżniczko – uśmiechnąłem się i pocałowałem ją w głowę, dając jej Braydena. – Cześć, tatusiu. Cześć, mamo. – Ellery pochyliła się i ucałowała ją, mocno chwytając za rękę. – Jak się masz, kochanie? – spytałem z troską. – Świetnie, tato. Przestań się o mnie martwić. – W tym rzecz, księżniczko. Nigdy nie przestanę. Uśmiechnęła się do mnie i posadziła mi Braydena na kolanach. – Jake, może pójdziemy po kawę? – spytałem. Wyszedł za mną z sali, a ja zatrzymałem się na korytarzu i spojrzałem na niego. – Wiem, co teraz czujesz i to jest w porządku. – To takie ciężkie patrzeć, jak przez to przechodzi, Connor. Nie wiem, czy jestem na tyle silny. Położyłem mu rękę na ramieniu. – Jesteś silniejszy, niż myślisz. Jedną z najgorszych rzeczy, jaka mi się przytrafiła, było patrzenie, jak Ellery przechodzi przez najgorsze leczenie w swoim życiu. Ból, krzyki, płacz, zwątpienie. Musiałem sobie z tym wszystkim poradzić i w tamtym czasie nie wiedziałem, czy zdołam. Ale później patrzyłem na nią i myślałem o tym, jak bardzo ją kocham. Moja miłość pomogła nam to znieść. Julia potrzebuje, żebyś był jej siłą. – Wiem. Obiecuję, że będę. – Jeśli będziesz chciał porozmawiać i wszystko z siebie wyrzucić, to wiesz, gdzie mnie znaleźć. – Dzięki – uśmiechnął się. Julii zostało jeszcze półtorej godziny. Bardzo chciałem zostać z nią sam. Brayden nie przestawał płakać i wyglądał na zmęczonego. – Jake, zabierz go do domu i połóż spać – powiedziała Julia. – Nie chcę cię zostawiać, kochanie. Spojrzałem na Ellery. – Jeszcze tylko półtorej godziny. Może poszłabyś z Jakiem i pomogła przy Braydenie? Przywiozę Julię do domu, kiedy skończymy. Jake pochylił się, pocałował Julię na pożegnanie i wyszli z Ellery. Wziąłem Julię za rękę. – Jak się czujesz?

– W porządku. Nie musisz się o mnie martwić. – Czy kiedykolwiek opowiadałem ci o tym, jak pierwszy raz przyszedłem na chemioterapię twojej mamy? – Nie – uśmiechnęła się szeroko. – Ale coś mi się wydaje, że to piekielna historia. – Twoja mama i ja już się nie widywaliśmy. Wysłałem Denny’ego, żeby za nią chodził, sprawdzał, co robi i, co najważniejsze, jak się czuje. – Więc Denny śledził mamę? – Tak. I nie wstydzę się do tego przyznać. Julia zaśmiała się, splatając palce. – Mów dalej. Umieram z ciekawości. – Dowiedziałem się, że zdecydowała się poddać chemioterapii, więc przyszedłem do szpitala. Właściwie to nawet ten sam szpital. Nie była szczęśliwa, widząc mnie. Pamiętam to, jakby to było wczoraj. Jej beznadziejne podejście sprawiało mi dużo bólu. Chciała mnie wykopać wiele razy, ale ja nigdzie nie poszedłem, a ona nie zmieniła zdania. Kiedy skończyła pierwszy zabieg, zabrałem ją do jej domu i kazałem się spakować, bo nie chciałem, żeby została w tej klitce. Powiedziała mi, że nie potrzebuje mojej charytatywności, a świadomość, że tak myśli, zabolała mnie jeszcze bardziej. Ale ostatecznie spakowała walizkę i na krótko została w moim domu. Pewnego dnia byłem w swoim gabinecie i usłyszałem, jak jęczy na górze. Kiedy wszedłem sprawdzić, co się dzieje, znalazłem ją leżącą na podłodze, zwiniętą w kulkę i płaczącą. Ogarnął ją taki ból, że nawet nie pozwoliła się dotknąć. Czułem się bezsilny. W końcu powiedziała mi, żebym ją podniósł. Kiedy to zrobiłem, krzyknęła i zapłakała. To był dzień, którego nigdy nie zapomnę. Kilka dni później powiedziałem w gniewie rzeczy, których nie powinienem był mówić. Wtedy spakowała się i bez słowa poleciała do Kalifornii. Julia powoli pokręciła głową. – Oboje jesteście tacy uparci. Oddałabym wszystko, żeby cofnąć się w czasie i zobaczyć was takimi. – Nie było łatwo, ale nigdy się nie poddałem, jeśli chodzi o nią. Tak jak nie poddam się z tobą, księżniczko. – Wiem, że to dla ciebie trudne, tato, biorąc pod uwagę, przez co przeszedłeś z mamą lata temu. Ale, proszę, nie martw się. Będzie dobrze. Obiecuję. Jestem silna i dam radę. Będzie trzeba się trochę do tego wszystkiego przystosować, ale życie musi toczyć się dalej. Łza spłynęła mi po policzku, kiedy patrzyłem w oczy mojej małej dziewczynki. – Będziemy żyć dalej, księżniczko. – Tato, jest coś, o czym muszę ci powiedzieć. – Wyciągnęła się i otarła mi łzę. – O co chodzi, kochanie? Spojrzała w dół i nagle zacząłem się martwić. – W noc wypadku, kiedy zabrali mnie na salę operacyjną, coś się wydarzyło – przerwała. – Julia, co się stało? – Miałam sen, ale nie wydaje mi się, że to mi się śniło. Widziałam Denny’ego. Zmrużyłem oczy i podniosłem głowę. – Co masz na myśli, mówiąc, że widziałaś Denny’ego? – W jednej chwili byłam na sali operacyjnej na stole, a chwilę później stałam w korytarzu przed salą. Powiedział mi, że mój czas jeszcze nie nadszedł i że mam przed sobą całe życie. Przełknąłem głośno ślinę, czując kolejną łzę napływającą mi do oka. – Czy powiedział coś jeszcze? – Powiedział mi, żebym ci przekazała, żebyś przestał być uparty, że wiesz, co należy zrobić i że przebaczenie zawsze zwycięża. Powiedział, że nic nie dzieje się bez powodu i że ten na górze

sprawia, że rzeczy dzieją się w ten sposób. Wyglądał bardzo dobrze, tato. Mówił, że jest szczęśliwy i że nigdy nie czuł się lepiej. Wiedziałem, że Julia mówi prawdę. Denny napisał w swoim liście o przebaczeniu, a nikt poza mną i Ellery tego nie wiedział. Ścisnąłem jej rękę, pochylając głowę i układając ją na niej. Wiedząc, że Denny był szczęśliwy i spokojny, czułem się dobrze. – Tato, wszystko w porządku? Podniosłem głowę. – Tak, księżniczko. Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś. Dlaczego nie zrobiłaś tego wcześniej? – Nie wiem. Tyle się działo. Sądzisz, że jestem stuknięta? – Nie, Julio – uśmiechnąłem się. – Nie jesteś ani trochę. – Wiesz, co Denny miał na myśli, mówiąc o przebaczeniu i twoim uporze? – spytała. – Nie, nie za bardzo. – Lekko się zaśmiałem. Dializa dobiegła końca. Pomogłem jej wstać z łóżka i wsiąść do limuzyny, którą Ralph zawiózł nas do domu. Później w nocy, kiedy Julia była już w domu, Ellery i ja wróciliśmy do naszego apartamentu i zamówiliśmy jedzenie. Ellery wyciągała talerze z szafki i nakrywała do stołu, a ja otwierałem wino. Kilka chwil później zadzwonił dzwonek. Przywieziono chińszczyznę, którą zamówiliśmy. – Julia powiedziała mi dzisiaj coś, co we mnie utknęło. – Co takiego? – Mówiła, że widziała Denny’ego tej nocy, kiedy miała wypadek i była na sali operacyjnej. – Tak? – Uśmiechnęła się. – I co miał do powiedzenia? Westchnąłem. – Powiedział jej, żebym przestał być uparty i że wiem, co należy robić. Dodał też, że przebaczenie zawsze zwycięża. Odłożyła pałeczki, a jej oczy otworzyły się szeroko, kiedy się na mnie patrzyła. – Tak. Jestem dokładnie tak samo zszokowany, jak ty. – Nie wiem, co powiedzieć, Connor. Denny napisał w liście, że będzie nad nami czuwał. Przypuszczam, że właśnie to robi. I, szczerze, jest to bardzo pocieszające, że był tam z Julią. – Człowiek nie żyje, a mimo to nadal mówi mi, co mam robić. – Uśmiechnąłem się. Ellery zaśmiała się. Skończyliśmy naszą kolację, wzięliśmy miłą, gorącą kąpiel, a potem kochaliśmy się do późnych godzin nocnych.

Rozdział 25 COLLIN

Głaszcząc jej miękką, nagą pierś, objąłem ustami jej stwardniały sutek. Miękki jęk, który wydobył się z jej ust, nakręcił mnie jeszcze bardziej. Moje palce powędrowały w dół jej tułowia i zatrzymały się na jej nabrzmiałej łechtaczce. Kiedy zacząłem zataczać małe kółeczka, wyrzuciła biodra w moją stronę, błagając o więcej. Uwielbiałem się z nią droczyć, ale najbardziej lubiłem, kiedy dochodziła. Znalazłem palcami drogę do środka, czując przyjemne ciepło, które z niej emanowało. Przesunąłem językiem po jej piersiach, a następnie w kierunku jej bioder, ostatecznie zatrzymując się na słodkim pulsującym punkcie, który błagał o ulgę. Drganie mojego języka na łechtaczce doprowadzało ją do szału. – Collin, błagam. Głębiej, szybciej, kochanie. – Cierpliwości, żono. Trzeba mieć nad tym kontrolę. – Mój język świdrował wokół niej, liżąc i ssąc jej usta, dopóki nie była gotowa całkowicie odpłynąć. – Pozwól mi doprowadzić cię najpierw, zanim wypieprzę cię do nieprzytomności. – Spojrzałem na nią i uśmiechnąłem się, trzymając ją za nogi. – Jeśli mnie teraz nie doprowadzisz, to skończę sama i wykopię cię z tego pokoju z najbardziej bolącymi jajami! – powiedziała autorytatywnym tonem. Słysząc to, tak bardzo się podnieciłem, że obróciłem ją na brzuch i wszedłem tak mocno, jak tylko mogłem. Byłem jak zwierzę, wysuwając się z niej i wsuwając w szybkim tempie. – Tego chciałaś? – jęknąłem, chwytając ją za tyłek. – Och, tak, kochanie. Doprowadź mnie swoim twardym kutasem. Jezu, nie byłem jeszcze gotowy kończyć, ale tak mnie nagrzała, że nie mogłem się powstrzymać. Jeszcze trzy pchnięcia i wykrzyknęła moje imię, a ja jej, kiedy doszliśmy jednocześnie. Serce waliło mi szybko, a skórę miałem wilgotną od potu. Spuściłem się w nią do ostatniej kropli, zanim opadłem na nią, próbując złapać oddech. – Cholera, Amelia. Tak mnie nagrzałaś, że nie mogłem się powstrzymać. Zachichotała i wyciągnęła się, bawiąc się moimi włosami. – Wspaniały sposób na rozpoczęcie pierwszego dnia w pracy. Zszedłem z niej i dałem jej buziaka. – Lepiej się szykujmy. Nie chcesz przecież spóźnić się do pracy pierwszego dnia, a ja mam spotkanie. Wzięliśmy prysznic, ubraliśmy się i rozeszliśmy. – Miłego pierwszego dnia i do zobaczenia. Kiedy przyjechałem do biura, Ethan powiedział mi, że Julia chce się ze mną widzieć. To był jej pierwszy dzień po powrocie do pracy. Uśmiechając się, wszedłem do biura i zauważyłem mnóstwo kwiatów porozstawianych naokoło. – Witaj z powrotem, siostrzyczko! – Dziękuję za kwiaty, braciszku, ale jeden bukiet by wystarczył.

– W takim razie Ethana trochę poniosło. Sądzę, że wygląda tu i pachnie świetnie. – Pocałowałem ją w policzek i usiadłem naprzeciwko. – Wyglądasz na zmęczoną. Jesteś pewna, że dasz sobie tutaj radę? – Jestem bardzo zmęczona, ale tak, jestem gotowa. – Jesteś tu tylko na pół etatu. Nie zapominaj o tym i nie przemęczaj się. – Nie będę. Z moim rozkładem dializ i tak byłoby ciężko pracować na pełen etat. Muszę to robić cztery razy w tygodniu. Beznadziejnie. – A myślałaś o zostaniu w domu i opiekowaniu się Braydenem? – Nie mogę. Oszalałabym. Kocham tu pracować, a kiedy tata odejdzie na emeryturę, będzie potrzebował nas obojga. – Spokojnie, siostrzyczko. Zadzwonił mój telefon. Wyjąłem go z kieszeni, widząc, że dzwoni Max Hamilton. – Muszę odebrać. Później pogadamy. Cześć, Max. Co u ciebie? – Możemy się spotkać z Oliverem i Liamem na lunch dzisiaj? Mam dla ciebie propozycję dotyczącą nowego oprogramowania, które opracowała moja firma. – Pewnie. Gdzie i o której? – Restauracja Four Seasons na Pięćdziesiątej Drugiej Wschodniej o pierwszej. – Dobry pomysł. Przyjdę. – Świetnie. No to do zobaczenia. Poszedłem do gabinetu ojca i znów zobaczyłem go wpatrzonego w okno. – Czy ty w ogóle pracujesz? – zaśmiałem się. – Nie wydaje mi się. Dzięki Bogu, wyszkoliłem cię dobrze – uśmiechnął się, siadając na swoim krześle. – O co chodzi? – Spotykam się z Maxem na lunch. Chce przedstawić nam nowe oprogramowanie swojej firmy. Powoli kiwnął głową, opierając się na krześle. – Dobrze. Ty ocenisz, czy to coś wartościowego. Zostawiam ci decyzję. – Dzięki, tato. A tak przy okazji, rozmawialiśmy z Amelią i zdecydowaliśmy się przesunąć nasze przyjęcie weselne. Ze względu Julię sądzimy, że to nie najlepszy czas. Jego brwi wygięły się w łuk. – Mówiłeś o tym matce? – Jeszcze nie. Chciałem porozmawiać najpierw z tobą. – Osobiście cię wykastruję, braciszku, jeśli chociaż pomyślisz o przełożeniu przyjęcia. Obróciłem się. Julia stała w drzwiach. Głośno przełknąłem ślinę. Weszła do środka i podała tacie dokumenty. – Wybacz, Julia. Po prostu chcemy poczekać. – Gówno prawda, Collin. Wydacie to przyjęcie tak, jak zostało zaplanowane. Kiedy się nauczycie, ludzie, że życie toczy się dalej normalnie? Podniosłem ręce. – Okej, okej. Urządzimy przyjęcie. – Dobrze. A teraz, jeśli wybaczycie, mam dializę. – Chcesz, żebym poszedł z tobą, księżniczko? – Dzięki, tato. Spotykam się na miejscu z mamą i Braydenem. – Powodzenia. – Puścił do niej oko. Wszedłem do restauracji Four Seasons. Hostessa zaprowadziła mnie do stolika Maxa, gdzie przywitałem się ze wszystkimi, zanim usiadłem. – Jak się ma Julia?

– Udaje odważną, ale sądzę, że w głębi się rozpada. – Przykro mi – powiedział Max. Usiadłem i słuchałem, jak Max opowiada o swoim nowym oprogramowaniu. Miał wspaniały pomysł i doskonale go wyjaśniał. Po omówieniu interesów przeszliśmy do spraw osobistych. – Przyjdziecie wszyscy na moje przyjęcie ślubne w przyszłym miesiącu? – spytałem z szerokim uśmiechem. – Nie przegapiłbym tego za nic w świecie. – Oliver się uśmiechnął. – Kara i Molly zabierają Sarę na weekend, więc będziemy mogli zostać z Emmą w Hamptons. – Wspaniale, Max. Należy wam się chwila samotności. Przyprowadzisz kogoś ze sobą, Liam? – Jeszcze nie wiem. Zobaczymy. Jeśli nie, to przyjdę po prostu z Oliverem i Delilah. Rozglądając się po restauracji, przypadkiem zauważyłem Hailey i Marcusa, jak wstawali od stołu. Wyglądało na to, że się kłócili. Kiedy Hailey chciała odejść, Marcus chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie w nieprzyjemny sposób. Złość malowała się na jego twarzy. Chciała wyswobodzić się z jego uścisku, ale on jej nie puszczał. – Przepraszam na moment, panowie. – Wstałem od stolika i podszedłem do miejsca, w którym stali. – Hailey, Marcus. Miło was widzieć. Jak się macie? – Cześć, Collin. – Cześć, kolego. U nas dobrze. A co u ciebie? – Wszystko w porządku. Dzięki. Jestem właśnie na lunchu biznesowym. Hailey nie patrzyła na mnie. Trzymała pochyloną głowę, wpatrując się w podłogę. – Wszystko okej, Hailey? – Oczywiście. Czemu miałoby być inaczej? – spytał Marcus. – Wracaj do swojego lunchu, Collin. Musimy z Hailey załatwić kilka spraw. Miłego dnia. Wziął Hailey za rękę i wyprowadził z restauracji. Obróciła się i spojrzała na mnie przez moment. Dostrzegłem tylko jej przepraszające spojrzenie. Wróciłem do stolika i usiadłem. – Wszystko w porządku z Hailey? – spytał Liam. – Nie sądzę – odparłem, wpatrując się w drzwi restauracji.

Rozdział 26 JULIA

Zmęczenie stawało się coraz gorsze. Miałam skurcze w mięśniach, szczególnie w nogach. Były dni, kiedy ledwo chodziłam, nieważne, jak bardzo się starałam. Stawało się to nie do zniesienia. Wszystko robiłam według zaleceń. Odpowiednio się odżywiałam, brałam piętnaście różnych witamin każdego dnia i piłam więcej wody niż dotychczas w całym moim życiu. Nic mi nie pomagało. Doktor powiedział, że będę musiała nauczyć się z tym żyć, bo to były efekty uboczne dializy. Starałam się być silna, ale czułam, że coraz bardziej popadam w depresję. Mój popęd seksualny zniknął. Nie miałam siły kochać się z mężem. Jake wspierał mnie i mówił, że rozumie. Ale minęły tygodnie, odkąd uprawialiśmy seks i wiem, że to było nie w porządku w stosunku do niego. Cholera, w stosunku do mnie też. Płakałam codziennie i pytałam Boga dlaczego. Męczyły mnie współczujące spojrzenia, którymi obdarzali mnie ludzie z firmy, kiedy słaniałam się wzdłuż korytarza. Codziennie przybierałam fałszywy uśmiech, ale za zamkniętym drzwiami byłam niczym innym jak tylko wrakiem. Jake i moja rodzina wiedzieli o tym. – Gotowa to wyjścia? – spytał Jake, biorąc naszą walizkę w łóżka. – Tak – ziewnęłam. Jechaliśmy z rodzicami do Hamptons. Jutro odbywało się przyjęcie weselne Collina i chciałam mieć to już za sobą. Włożyłam Braydena do fotelika, a tata zniósł go na dół. – Chcesz siedzieć z przodu, Julio? – spytała mama. – Nie, mamo. Usiądę z tyłu z Jakiem i Braydenem. Jake trzymał mnie za rękę przez całą drogę do Hamptons, a Brayden, nasz kochany chłopczyk, zasnął. Kiedy zajechaliśmy na podjazd, wysiadłam z auta i chwyciłam walizkę. – Wezmę to, księżniczko. Idź do środka – powiedział tata. Ostatnio wydawało mi się, że wszyscy traktowali mnie, jakbym sama nie mogła o siebie zadbać i nie podobało mi się to. Weszłam do domu, a za mną mama. – Czy jest coś, w czym mogłabym pomóc na jutrzejsze przyjęcie? – Nie, skarbie. Nie musimy nic robić. Pokojówki już posprzątały, a dekoratorzy zajmą się wszystkim jutro rano. – Ile osób przyjdzie? – Około trzystu. – Jezu, mamo. Powinnaś zorganizować to w Waldorf. – Twój brat chciał tutaj. Mamy dużo miejsca, więc się nie martw. – Nie martwię się. Dlaczego tak sądzisz? Wydaje mi się, że po prostu byłoby łatwiej pomieścić trzystu gości w Waldorf niż tutaj. Ale to twoje przyjęcie. Wszystko mi jedno. – Wyszłam na plażę, bo potrzebowałam świeżego powietrza.

CONNOR

Spojrzałem na Julię, jak gwałtownie otwiera drzwi i wychodzi od Ellery. – O co jej, do cholery, chodziło? – Nie jestem pewna. Ale martwię się o nią, Connor. Objąłem ją ramionami i przyciągnąłem do siebie. – Pójdę z nią porozmawiać. Kiedy szykowałem się do wyjścia, do kuchni przyszedł Jake z Braydenem. – Gdzie Julia? – Poszła na plażę, wcześniej wyżywając się na Ellery. Jake westchnął, podając Braydena Ellery. – Ostatnio jest na krawędzi. Próbuję z nią porozmawiać, ale upiera się, że wszystko jest w porządku. Zszedłem na plażę i ujrzałem Julię siedzącą na piasku nad brzegiem. – Hej, księżniczko. Co miało znaczyć to przed chwilą z twoją mamą? – Nic, tato. Przeproszę ją. Nie martw się. Siadając, przyciągnąłem kolana do piersi i oplotłem je rękoma. Spojrzałem na córkę. – Powiedz staruszkowi, o co naprawdę chodzi. – Nie wiem, tato. Czuję, że każdy traktuje mnie, jakbym była niepełnosprawna albo coś w tym stylu. Ludzie traktują mnie jak dziecko. Tak, jakby myśleli, że się załamię. – Nikt tak nie myśli. – Owszem, myślą tak. Nawet ty, tato. Prawda była taka, że traktowałem ją jak dziecko. Nic nie mogłem na to poradzić. – Przepraszam, Julio. – Jak tylko wrócimy do miasta, zadzwonię do doktora Bensona. Chcę, żeby wpisał mnie na listę oczekujących na przeszczep. Dializa to dla mnie za dużo. Myślałam, że to będzie drobnostka, ale nie jest. Spędzam połowę mojego czasu, siedząc na tym cholernym fotelu. Nie wspominając o skutkach ubocznych. Po prostu tego dłużej nie zniosę, tato. Czuję, że tracę życie mojego syna. – Znajdziemy dawcę, księżniczko. – Tato, kocham cię, ale proszę, daj mi po prostu zapisać się na listę. Nie chcę, żebyś inwestował we mnie czas w ten sposób. Masz inne zmartwienia. Objąłem ją, a ona położyła głowę na moim ramieniu. – Jesteś moją córką i poświęcę ci całe moje życie. Nie ma nic, czego bym dla ciebie nie zrobił. – Wiem, ale proszę, pozwól mi to zrobić po swojemu, tato. Błagam cię. Westchnąłem, całując ją w głowę. – Okej, kochanie. Jeśli tego naprawdę chcesz. Nie było mowy, żebym siedział z założonymi rękami, pozwalając jej zapisać się na jakąś listę, na której może czekać latami na to, żeby chociaż do niej zadzwonili. Miałem zamiar rozważyć wszystkie opcje bez jej wiedzy. Nic spocznę, dopóki moja córka nie dostanie tego, czego potrzebuje. Wstaliśmy i otrzepaliśmy się z piasku, zanim wróciliśmy do domu. Jak tylko Julia weszła do kuchni, przytuliła Ellery i przeprosiła ją. – Możecie popilnować Braydena? Muszę porozmawiać z Jakiem. – Oczywiście, że możemy. Rozmawiajcie tyle, ile potrzebujecie – uśmiechnąłem się. Julia i Jake wyszli z domu. Ellery posadziła Braydena na podłodze i dała mu zabawki. – Mieliście miłą rozmowę? – Tak. Nasza córka zdecydowała się na przeszczep. W poniedziałek rano zadzwoni do doktora, żeby umieścił ją na liście. Ellery spojrzała na mnie. – Masz zamiar coś z tym zrobić, prawda?

Uśmiechnąłem się. – Oczywiście, że tak. Jestem zdziwiony, że w ogóle pytasz. Podeszła i objęła mnie w pasie. – Tylko się upewniam.

Rozdział 27 COLLIN

Amelia była w kuchni, a ja przebierałem się w strój do surfingu na górze. Ktoś zapukał do drzwi. Byłem przekonany, że to Julia, więc krzyknąłem do Amelii, że otworzę. Pobiegłem pędem ze schodów, a kiedy otworzyłem drzwi, zobaczyłem Dianę i Jacoba. – O Boże! – Przytuliłem mocno Dianę, a następnie Jacoba. – Myślałem, że nie dacie rady. – Ech, skłamałam. – Diana uśmiechnęła się do mnie promieniście. – Chcieliśmy cię zaskoczyć – odpowiedział podekscytowany Jacob. – I zaskoczyliście. Boże! Wspaniale was widzieć. Wchodźcie. Weszli do środka. Amelia wyszła z kuchni i przytuliła ich w foyer. Popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się. – Wiedziałaś, że przyjeżdżają, prawda? – Może – uśmiechnęła się niepewnie. Nie mogłem przestać patrzeć na Jacoba i na to, jak wyrósł, odkąd widziałem go ostatni raz. – Ależ ty szybko rośniesz. – Położyłem rękę na jego głowie. – Co byś powiedział na wspólny surfing? – Super! – uśmiechnął się. – Wspaniale! Chodźmy. Diana, chodź z nami na plażę. – Przyjdziemy z Dianą za chwilę. – Amelia pochyliła się i dała mi buziaka. Wzięliśmy z Jacobem deski z garażu i poszliśmy na plażę. – Dobrze się czujesz? – spytałem, kładąc deskę na wodzie. – Tak, czuję się naprawdę świetnie. Poznałem dziewczynę. – Naprawdę? Powiedz coś więcej. Jest gorąca? – Tak, i świetnie surfuje. Naprawdę mi się podoba. Odpłynęliśmy od brzegu. – Jak ma na imię? – Brooklyn. – Masz zdjęcie? – Tak. Mam kilka w telefonie. Pokażę ci, jak wrócimy do domu. Wyciągnąłem rękę i przybiliśmy sobie piątkę. Było cudownie widzieć go znowu i móc spędzić z nim trochę czasu. Zasmuciło mnie, kiedy, podczas ostatniej rozmowy, Diana powiedziała, że nie dadzą rady przyjechać. Ale teraz strasznie się cieszyłem, że są tu teraz oboje. Surfowaliśmy około godziny, a potem poszliśmy do domu, żeby się przebrać i przygotować na obiad u moich rodziców. Wskoczyłem pod prysznic, a kiedy wyszedłem, Amelia szczotkowała włosy. Obróciła się do mnie, a ja owijałem ją swoim ręcznikiem. Kładąc mi ręce na piersi, wyciągnęła się i miękko otarła ustami o moje. – Jesteś szczęśliwy? – Bardzo – uśmiechnąłem się.

– Dobrze. Teraz masz dokładnie dwadzieścia minut, żeby się przygotować, ponieważ twoja mama przesunęła obiad – zaśmiała się. Przewróciłem oczami i westchnąłem. – Dlaczego ona zawsze tak robi? Amelia poklepała mnie po piersi i wyszła z pokoju. Przebrałem się, wysuszyłem włosy i przyszedłem do domku rodziców na dwie minuty przed czasem. Zastałem już Dianę i Jacoba w trakcie przyjemnej rozmowy z moją rodziną. Przyjęcie właśnie się zaczynało. Wszyscy zajmowali już swoje miejsca przy obiedzie. Szykowaliśmy się z Amelią do spektakularnego wejścia. Prowadzący zaczął mówić przez mikrofon: – Uwaga! Czy mogę prosić o uwagę? Chciałbym powitać wszystkich tu zgromadzonych podczas tego pięknego wieczoru, aby świętować i pogratulować Amelii i Collinowi. Jeśli jesteście gotowi, proszę powitajcie państwa Black. Wszyscy zaczęli klaskać i gwizdać, kiedy weszliśmy z Amelią, trzymając się za ręce i uśmiechając. Zaprowadziłem Amelię na scenę, na której był już zespół, i wziąłem mikrofon od prowadzącego. – Chcę podziękować wszystkim za przybycie i świętowanie z nami. Ta kobieta tutaj – ten piękny dar od Boga – jest miłością mojego życia i nie mogłem dłużej czekać z poślubieniem jej i oddaniem się jej na całe życie. Kocham ją, a ona kocha mnie. Dłużej nie chcieliśmy czekać, dlatego pobraliśmy się w Vegas. Oklaski, gwizdanie i pobrzękiwanie szklankami wypełniło przestrzeń, kiedy pocałowaliśmy się z Amelią. – Chcę, żeby wszyscy się dzisiaj świetnie bawili. Więc zaczynajmy! – krzyknąłem w podnieceniu. Zeszliśmy ze sceny i udaliśmy się do naszego stołu na kolację. Białe namioty porozstawiane były na patiu i na otwartej przestrzeni aż do plaży. W nich znajdowały się okrągłe stoły przykryte białymi obrusami, z kwietnymi dekoracjami i zapalonymi świecami na środku każdego z nich. Wzdłuż namiotów zawieszone były białe światełka, które tworzyły niezwykle romantyczną atmosferę. Po zjedzeniu pysznej kolacji przeszliśmy się z Amelią wśród gości, żeby ze wszystkimi porozmawiać. – Cześć, Peyton, Henry. Gdzie Hailey? – Zadzwoniła i powiedziała, że nie czuje się dobrze. Myśli, że ma grypę – powiedział Henry. Wiedziałem, że prawdopodobnie byłoby jej ciężko być tutaj, więc nie winiłem jej. Amelia odeszła porozmawiać z przyjaciółmi ze studiów, a ja dołączyłem do rozmowy między Ethanem i Liamem. Chciałem posłuchać, o czym mówili. – Nie próbujesz ukraść mi mojego asystenta, prawda? – uśmiechnąłem się. – Może próbuję. – Puścił oko do Ethana. Ethan poklepał mnie po plecach i odszedł. Bawiliśmy się dalej, pijąc, śmiejąc się i tańcząc. Delilah przejęła scenę i zaśpiewała dla nas kilka piosenek. Wyglądało na to, że każdy się dobrze bawił. Tak właśnie wyobrażaliśmy to sobie z Amelią. Podszedłem do mamy i mocno ją przytuliłem. – Dziękuję, mamo. To wszystko jest niesamowite. Amelia i ja jesteśmy tobie i tacie bardzo wdzięczni. Kocham was. – Och, mój słodki. Nie ma za co. Ale nadal jestem wściekła, że pobraliście się bez nas. – Wiem, ale nie złość się za długo. Nie cierpię, kiedy jesteś na mnie wściekła. – Pocałowałem ją w policzek. – Wybaczam ci – uśmiechnęła się. – Kocham ciebie i Amelię bardzo mocno. Przyjęcie trwało do późna. Ulotniliśmy się z Amelią do domu, żeby uczcić ślub sam na sam. Nalegałem, żeby Diana i Jacob zostali u nas, ale woleli zatrzymać się u rodziców. Diana uważała, że

nowożeńcy powinni zostać sami. Mieliśmy się spotkać z nimi rano na śniadanie, bo po południu wracali do Kalifornii. Diana musiała wrócić do pracy w galerii.

Rozdział 28 JULIA

Dudniło mi w głowie. Byłam tak słaba, że nie mogłam nawet wstać z łóżka, żeby wziąć do siebie Braydena. Jake zajął się nim, a kiedy wrócił, był zdziwiony, że nie szykowałam się do pracy. – Julio, dobrze się czujesz? Potrząsnęłam głową, podciągając kołdrę do podbródka. – Nie sądzę. Przyłożył mi rękę do czoła, po czym pobiegł do łazienki po termometr. – Kochanie, jesteś rozpalona. – Wsunął mi termometr w usta. Kiedy zapiszczało, Jake spojrzał na temperaturę, a potem na mnie. – Dzwonię do twojej mamy, żeby przypilnowała Braydena. Masz czterdzieści stopni gorączki. Jedziemy do szpitala. – Nie, Jake. Chcę zostać w łóżku. Proszę. Żadnego szpitala. – To jest poza dyskusją, Julio. Dzieje się coś złego. – Wyszedł z pokoju, a ja przewróciłam się na drugi bok, naciągając kołdrę na głowę. W przeciągu chwili mama z tatą weszli do pokoju. – Julia, wstawaj, kochanie. Musisz się ubrać. – Mama ściągnęła ze mnie kołdrę. – Księżniczko, nie ma czasu na zabawę. Rozdrażniło mnie to. – Nie bawię się. Nie chcę jechać do szpitala. Dajcie mi po prostu ibuprofen i gorączka sama spadnie. – Przykro mi, ale z twoimi problemami z nerką i taką gorączką jedziesz do szpitala. Jake wszedł z Braydenem. – Właśnie skończyłem rozmawiać z lekarzem. Powiedział, że natychmiast masz przyjechać. On już tam jest. Zajmuje się innym pacjentem, ale zbada cię najszybciej jak to możliwe. Westchnęłam, starając się usiąść, ale nie miałam na to siły. Byłam tak słaba, że nawet nie widziałam wyraźnie. – Connor, wyjdź. Pomogę Julii się ubrać. Musimy znieść ją jakoś do limuzyny. Sprawdź, czy Ralph jest na dole. Mama podeszła do szafki i wyciągnęła jedną z moich letnich sukienek. – Tę będzie najłatwiej włożyć, Julio – powiedziała, ściągając mi przez głowę nocną koszulkę i odrzucając na bok. Wsunęła na mnie sukienkę, a ja mimowolnie opadłam na łóżko. Mama wstała i wyszła po Jake’a i tatę. – Jake, idź na dół i przenieś fotelik Braydena do limuzyny. Ja zniosę Julię. Chodź, księżniczko. Idziemy. Tata podniósł mnie z łóżka i założył moje ręce naokoło swojej szyi, kładąc mi głowę na swojej piersi. Tak zniósł mnie do limuzyny. Ostrożnie wsunął mnie do środka. Położyłam głowę na kolanach Jake’a. Mama siedziała z nami i Braydenem, a tata usiadł z przodu koło Ralpha.

Gdy dotarliśmy do szpitala, pielęgniarki już na mnie czekały. Natychmiast przywieziono wózek do limuzyny, posadzono mnie na nim i zawieziono do sali na oddziale ostrego dyżuru. Od razu podłączono mi kroplówkę, a pielęgniarki, nie tracąc czasu, zaczęły przetaczać krew. Jake i rodzice byli ze mną. Zamknęłam oczy. Wszystko, czego teraz chciałam, to zasnąć.

COLLIN Siedziałem w biurze, przygotowując dokumenty na ważne spotkanie z Danielem Durantem i jego wspólnikami, kiedy wszedł mój tata z Braydenem. Spojrzałem do góry i natychmiast wiedziałem, że coś jest nie tak. – Tato, co robi z tobą Brayden? – Posłuchaj, synu. Musieliśmy pędem zawieźć twoją siostrę do szpitala dziś rano. Potrzebuję, żebyś przypilnował Braydena. Wstałem z krzesła i zabrałem go z rąk ojca. – Co się stało? Wszystko z nią w porządku? – spytałem z niepokojem. – Miała czterdzieści stopni gorączki i była bardzo słaba. Jake, twoja mama i ja zostaniemy z nią w szpitalu. A ty jesteś jedyną osobą, która może zająć się Braydenem. Sądzę, że mogłem zadzwonić do Peyton, ale nie myślałem jasno. – W porządku, tato. Będzie mu tu ze mną dobrze. Powiedz Julii, że wpadnę po pracy. Będziesz mnie informował o jej stanie? – Tak, Collin. Muszę wracać do szpitala. Porozmawiamy później. Jak tylko wyszedł, Brayden zaczął grymasić. – O nie, mały koleżko. Nie smuć się. Twoja mama wyzdrowieje. – Nie wiedziałem, kogo próbowałem przekonać – jego czy siebie. Okropnie martwiłem się o Julię i czułem się bezradny. Drzwi do gabinetu otworzyły się i wszedł Ethan. – Wszystko w porządku? – spytał. – Julia musiała jechać do szpitala. Bardzo z nią źle. – Och, nie. Wszystko będzie dobrze, Collin. Nie martw się. Czy jest coś, co mogę dla ciebie zrobić? – Mógłbyś przynieść kojec i zabawki Braydena z gabinetu Julii? – Pewnie, szefie. Wziąłem Braydena do okna. – Spójrz na ten widok, koleżko. Kiedyś to wszystko będzie twoje. Dorośniesz i będziesz pracował dla mamusi i wujka, a to będzie kiedyś twój gabinet. Zaczął gaworzyć, a ja uśmiechnąłem się i pocałowałem go w główkę. Kilka chwil później Ethan przyszedł z zabawkami i rozłożył je na podłodze. Posadziłem Braydena i porozrzucałem zabawki naokoło niego, mając nadzieję, że zajmie się nimi przez chwilę. Musiałem przygotować te dokumenty, a potem iść na spotkanie o pierwszej. Spojrzałem na zegarek. Była dwunasta pięćdziesiąt pięć. Zamknąłem teczkę, wziąłem ją, zabrałem Braydena z jego kojca i wyszedłem z gabinetu. Rozejrzałem się, ale nigdzie nie mogłem dostrzec ani Ethana, ani Laurindy. Cholera. Potrzebowałem kogoś do opieki nad Braydenem podczas spotkania z Durantem. Stałem przed gabinetem przez chwilę, ale żadne z nich się nie pokazało. – Cóż, wygląda na to, że będziesz uczestniczył w swoim pierwszym biznesowym spotkaniu, młody człowieku. Rób notatki, żeby nauczyć się, jak załatwia się takie rzeczy. – Wzrok miał skupiony na mojej teczce i próbował po nią sięgnąć. Wszedłem do sali konferencyjnej, w której siedział już Durant ze wspólnikami.

– Panie Black – powiedzieli z francuskim akcentem, wstając i witając się ze mną. – Dziękuję, panowie, że zgodziliście się na spotkanie. – Usiadłem, sadzając sobie Braydena na kolanach. Zaczął płakać. Cholera. Uśmiechnąłem się do obecnych i wstałem. Zacząłem chodzić naokoło stołu. Wtedy przestał płakać. Przypuszczam, że nie chciał siedzieć. – Panie Black, nie wiedzieliśmy, że ma pan dziecko – powiedział Durant. – To nie moje. To mój siostrzeniec. Moja siostra musiała pojechać do szpitala dziś rano. Jest bardzo chora. – Przykro nam to słyszeć. – Dziękuję, ale przejdźmy do spotkania. Poprowadziłem spotkanie, chodząc dookoła stołu z Braydenem na rękach. Jak tylko próbowałem usiąść, on zaczynał płakać. Przesunąłbym to spotkanie, gdyby nie fakt, że Durant przyleciał na nie z Paryża. – Pański siostrzeniec jest słodki, panie Black. Czy mogłabym go potrzymać? – spytała jedna ze wspólniczek. – Pewnie. – Oddałem jej Braydena. Mówiłem dalej o moich propozycjach, ale nikt nie zwracał na mnie uwagi. Byli zbyt zajęci Braydenem. Durant spojrzał na mnie. – Panie Black, jest pan wielkim człowiekiem. Słyszeliśmy wiele wspaniałych rzeczy o pańskim ojcu i firmie. Niewielu biznesmenów przeprowadziłoby ważne spotkanie z dzieckiem na rękach. Zajął się pan siostrzeńcem i tym zebraniem jak zawodowiec. – Dziękuję, panie Durant. – Mogę powiedzieć, że jest pan dobrym mężem i bylibyśmy bardzo szczęśliwi, współpracując z Black Enterprises – uśmiechnął się. – Bardzo poważnie podchodzimy do wartości rodzinnych w naszej firmie. Serce zaczęło mi walić. To nie była łatwa decyzja. Nie oczekiwałem, że Durant odpowie mi w ciągu najbliższych kilku miesięcy. To było niesamowite. – Dziękuję, panie Durant – uśmiechnąłem się i podszedłem, by uścisnąć mu rękę. – Nie będzie pan żałował tej decyzji. – Tego jestem pewien. – Wziął długopis ze stołu i podpisał kontrakt. – A teraz lepiej już się zbierajmy. Chcemy zwiedzić miasto, zanim wrócimy do Paryża. Moja żona pokochałaby tego małego chłopca. – Wziął Braydena za rączkę, a ten zaczął do niego gaworzyć. Jego wspólnicy ucałowali Braydena i oddali mi z powrotem. – Bawcie się dobrze w Nowym Jorku. Jesteśmy w kontakcie. Wyszli z sali konferencyjnej, a ja zacząłem tańczyć z Braydenem. – Dziękuję, mały człowieczku. Jakie to uczucie zawrzeć pierwszą umowę?

Rozdział 29 CONNOR

Julia budziła się i zasypiała przez większość dnia. W końcu, około trzeciej po południu, przyszedł doktor. Rozwścieczał mnie fakt, że byliśmy tu od rana i nadal nic nie było wiadomo. – Mam wyniki krwi i wygląda na to, że masz zakażenie bakteryjne. Pielęgniarka zacznie podawać ci silne antybiotyki. Powinnaś poczuć się lepiej za kilka dni. Do tego czasu musisz zostać w szpitalu, przyjmować dużo płynów i odpoczywać. I przykro mi, że muszę ci to powiedzieć, Julio, ale żadnego kontaktu z synem. Przynajmniej dopóki nie wyleczymy zakażenia. – Ale, doktorze… – Żadnych ale. To bardzo poważne – powiedział. Oczy Julii napełniły się łzami, a Jake ścisnął ją za rękę. – Będzie dobrze, kochanie. To tylko kilka dni – obiecał. – Wpisałem cię też na listę oczekujących na przeszczep. – Jak długo? – spytałem. Westchnął. – To mogą być tygodnie, miesiące albo nawet lata. Ze względu na jej wiek, jest na samym dole listy. Są inni, którzy bardziej niż Julia potrzebują nerki. – Gówno prawda! – warknąłem, a Ellery położyła mi rękę na ramieniu. – Wiem, że to frustrujące, panie Black i czułbym się tak samo, gdyby chodziło o moją córkę. Jeśli mogę coś poradzić, to proszę poszukać dawcy na własną rękę. Ale uprzedzam, że niewielu ludzi tak po prostu oddaje nerkę. Przyjdę rano sprawdzić twój stan, Julio. Do tego czasu wypoczywaj. Potarłem kark, wyglądając przez okno. Nagle Julia krzyknęła. – Nienawidzę tego! To nie w porządku! Obróciłem się. Ellery i Jake byli przy niej, starając się uspokoić jej płacz. Ból na jej twarzy i smutek w oczach były zbyt trudne do zniesienia. Wyszedłem z sali i zadzwoniłem do Collina. – Cześć, tato. Jak Julia? – Ma infekcję bakteryjną. Czy możecie z Amelią zająć się Braydenem, zanim nie wrócimy z mamą do domu? Julia nie może widzieć się z nim przez kilka dni, dopóki infekcja nie zostanie wyleczona. – Cholera. Jasne, że możemy. Chciałbym wpaść i zobaczyć się z Julią. Amelia wkrótce skończy pracę, więc zostawię jej Braydena i przyjadę na chwilę. Muszę ci o czymś powiedzieć. – Mam nadzieję, że to dobre wieści. – Wspaniałe. Na razie, tato. Rozłączyłem się i wróciłem do sali. Julia uspokoiła się. Podszedłem do niej i pocałowałem ją w czoło. – Collin i Amelia zajmą się Braydenem do czasu naszego powrotu. Potem wpadnie cię odwiedzić. Skinęła głową i zamknęła oczy. Ellery i ja poszliśmy po kawę. Zanim doszliśmy do baru, Ellery nagle chwyciła mnie za ramię i zaciągnęła do pustego korytarza. Przypierając mnie do ściany, wcisnęła swoje usta w moje. Nie wiedziałem, co w nią wstąpiło w tym momencie, ale nie narzekałem.

ELLERY Kiedy byliśmy z Connorem w drodze do bufetu, zobaczyłam Ashlyn, która stała niedaleko i rozmawiała z kimś. Nie zauważyła nas, ale nie mogłam pozwolić, żeby Connor ją zobaczył. Chwyciłam go za ramię i poprowadziłam w dół korytarzem, przyparłam do ściany i namiętnie pocałowałam. Chciał mnie spytać, co robię, więc musiałam wymyślić coś na poczekaniu. – Kochanie, co to, do cholery, miało znaczyć? – Narzekasz? – Oczywiście, że nie, ale jesteśmy w szpitalu. – No i co z tego? Nigdy jakoś cię to nie powstrzymywało. Po prostu poczułam, że muszę to zrobić. Oboje tego potrzebujemy, Connor. Dotknął ręką mojego policzka i delikatnie otarł się ustami o moje. – Masz rację, naprawdę tego potrzebowaliśmy. Uśmiechnęłam się do niego, odciągając go od ściany i przytulając. W międzyczasie wychyliłam się, sprawdzając, czy Ashlyn nie ma gdzieś w pobliżu. – Okej, naprawdę potrzebuję teraz tej kawy. Zaśmiał się. – W takim razie chodźmy. Byłam kłębkiem nerwów. To tylko kwestia czasu, zanim Connor się z nią zobaczy. A kiedy to się stanie, będzie przesrane.

CONNOR Chwilę po tym, jak wróciliśmy na salę do Julii, wszedł Collin. Podszedł do niej, pocałował ją w głowę i spytał, jak się ma. Ellery, Jake i ja usiedliśmy na małej kanapie przy oknie tak, żeby Julia z Collinem mogli porozmawiać. Jeśli ktokolwiek mógł z nią rozmawiać, to był to właśnie on. Kiedy skończyli, Julia uśmiechnęła się, a Collin podszedł do nas. – Jakie to wspaniałe wiadomości masz dla nas? – Niech zgadnę – Ellery zapiszczała. – Amelia jest w ciąży! – Boże, nie. Mamo. Sfinalizowałem umowę z Durantem, tato. – Co? – Popatrzyłem na niego zmieszany. – Miałem z nim dziś spotkanie. – Nie, synu. Spotkanie jest jutro. – Nie, tato. Było dzisiaj. W każdym razie, musiałem zabrać Braydena ze sobą, bo Ethan z Laurindą byli na lunchu. Durant i jego wspólnicy pokochali Braydena i bardzo podobało im się, jak się nim zajmowałem i jak ważna jest dla mnie rodzina. Dlatego podpisali kontrakt. – Tak od razu? – Tak. Zaniemówiłem. Na tym kontrakcie zarobiliśmy właśnie miliony dolarów. Mojemu synowi udało się to już na pierwszym spotkaniu. Nawet ja nigdy nie dokonałem czegoś takiego. Wyciągnąłem się i przytuliłem go. – Dobra robota, Collin. Jestem z ciebie dumny. – Dzięki, tato. Mimo że Collin był bardziej niż gotowy na przejęcie Black Enterprises, to ustaliliśmy z Ellery i zdecydowaliśmy, że z przekazaniem im firmy poczekamy jeszcze trzy miesiące, przynajmniej dopóki stan zdrowia Julii się nie poprawi.

Rozdział 30 COLLIN

Następnego dnia, po odwiedzeniu Julii w szpitalu, poszedłem z Liamem na obiad i drinka. Amelia wychodziła ze swoimi przyjaciółkami, żeby świętować urodziny jednej z nich, więc wykorzystałem okazję, aby spędzić trochę czasu z Liamem na męskim wieczorze. Skończyliśmy przy barze na hamburgerach i piwie. Gdy rozmawialiśmy, jedliśmy i dobrze się bawiliśmy, zadzwonił mój telefon. Wyciągnąłem go z kieszeni. To była Hailey. – Cześć – powiedziałem. – Collin, potrzebuję twojej pomocy. Proszę. – Brzmiała tak, jakby płakała, a jej głos był naprawdę zdołowany. – Co się dzieje, Hailey? – Potrzebuję cię. – Gdzie jesteś? – Siedemdziesiąta Pierwsza Zachodnia numer 516. Mieszkanie 6B. – Będę tam za chwilę. – Skończyłem rozmowę i poprosiłem Liama, żeby poszedł ze mną. Dotarliśmy do budynku i wjechaliśmy windą do mieszkania Hailey. Nawet nie wiedziałem, że tam mieszka. Zapukałem do drzwi, ale nie było żadnej odpowiedzi, więc położyłem rękę na klamce i otworzyłem je. – Hailey? Zobaczyłem ją siedzącą na kanapie w podkulonymi kolanami. Gdy podszedłem bliżej, zauważyłem szklany stolik zastawiony przyrządami do brania narkotyków. Spojrzała na mnie. Krew leciała jej z nosa, a oczy miała spuchnięte. – Zrobił ci to Marcus? – spytałem spokojnie, siadając obok niej. Kiwnęła głową i zaczęła płakać. Liam poszedł do łazienki, chwycił myjkę i podał mi. – Co się stało, Hailey? – Delikatnie otarłem krew z jej nosa. – Okropnie się pokłóciliśmy. – Gdzie on teraz jest? – spytałem ze złością. – Nie wiem. – Nie przestawała płakać. – Wyszedł. Strasznie się go boję. Myślałam, że mnie zabije. Przyciągnąłem ją do siebie, żeby ją pocieszyć. – Nie możesz tu zostać. – Nie mogę powiedzieć rodzicom. Proszę, Collin. Westchnąłem. Nie wiedziałem, czy to, co robię, było słuszne. Popatrzyłem na Liama, a on potrząsnął głową. – Zostaniesz u mnie i Amelii dziś w nocy, a ja zawiadomię policję. Potrząsnęła gwałtownie głową i przerażenie odbiło się na jej twarzy. – Żadnej policji. On mnie zabije, Collin. Złapałem ją mocno za ramiona. – Posłuchaj mnie, Hailey. To się dzisiaj w nocy skończy. Wiem, że cię krzywdził i wiem, że jesteś

uzależniona. Jeśli chcesz, żebym ci pomógł, to zrobisz dokładnie to, co ci powiem. Pojedziemy do mnie. Zadzwonię na policję, a ty wniesiesz zarzuty przeciwko niemu. Jutro rano zadzwonisz do rodziców, a potem pójdziesz do ośrodka odwykowego, żeby ci pomogli. Zadzwoniłaś do mnie, ponieważ chcesz, żebym ci pomógł, a ja robię to w ten sposób. – Jestem przerażona. Przyciągnąłem ją do siebie. – Nie masz się czego bać. Jest naokoło ciebie mnóstwo osób, które cię kochają i będą wspierać. Musisz z powrotem wrócić do normalnego życia, Hailey. Jeśli tego nie zrobisz, to nie będę mógł ci pomóc. Kiwnęła głową. Pomogłem jej wstać z kanapy. – Idź, spakuj plecak. Musimy stąd wyjść, zanim on wróci. Poszła do sypialni, a ja obróciłem się i spojrzałem na Liama. – Co Amelia na to powie? – spytał. – Nie wiem. Myślę, że nie będzie miała nic przeciwko. – Wyjąłem telefon z kieszeni i wybrałem jej numer. – Cześć, kochanie – odpowiedziała. – Właśnie przyszłam do domu. Jestem zdziwiona, że ciebie jeszcze nie ma. – Muszę z tobą o czymś porozmawiać. – Boże, co się stało, Collin? Słyszę to w twoim głosie. – Przywiozę Hailey. Zostanie u nas w gościnnym pokoju na noc. Jest w złym stanie. Potrzebuję, żebyś ją obejrzała. – Co się stało? – Pokłóciła się z Marcusem i on ją pobił. – O mój Boże! Kiedy będziecie? – Za około dwadzieścia minut. Wszystko wyjaśnię ci później. – Okej, kocham cię. – Ja ciebie też. I dziękuję. Skończyłem rozmowę i wsadziłem telefon do tylnej kieszeni spodni. – Chłopie, lepiej podziękuj swoim szczęśliwym gwiazdom za taką cudowną i troskliwą żonę jak Amelia. Nie znam zbyt wielu kobiet, które chciałyby się zaopiekować byłą swojego męża. Uśmiechnąłem się do niego. – Jest najbardziej niesamowitą kobietą na świecie. Hailey wyszła z torbą, którą od niej zabrałem. Wsiedliśmy do samochodu Liama, a on zawiózł nas do pubu, skąd wziąłem mojego range rovera. Pomogłem Hailey, a następnie uścisnąłem Liama. – Dzięki bracie, za wszystko. – Nie ma sprawy, człowieku. Zadzwoń do mnie i daj znać, jak ona się ma. Gdy dotarliśmy do domu, Amelia wyszła z kuchni i zatrzymała się, widząc Hailey. – Chodź tutaj – powiedziała, podchodząc do niej i obejmując ją za ramię. Zaprowadziła ją na kanapę. – Przyniosę trochę lodu na twoje oko. – Ja to zrobię, kochanie. Ty po prostu z nią siedź. Poszedłem do kuchni i zawinąłem lód w ręcznik. Podałem go Amelii. Delikatnie położyła go na oku Hailey, a ta się wzdrygnęła. – W porządku, Hailey. Po prostu się zrelaksuj. Kiedy brałaś ostatnio i co to było? Hailey spojrzała na nią, a potem na mnie. – To ważne, żebyś mi powiedziała. – To była koka. Jakieś dwie godziny temu – odpowiedziała.

– Okej. Przytrzymaj to przy oku. Zaraz wrócę. Collin, chodź ze mną, proszę. Poszedłem za nią do kuchni. Położyła ręce na ladzie. – Zacznie być na głodzie za około pięć godzin. Co zamierzasz z nią zrobić? – spytała. – Z samego rana dzwonię na policję, a ona zgłasza się do centrum odwyku. – Musisz powiedzieć jej rodzicom. – Ona to zrobi jutro. Teraz musi po prostu się przespać i zapomnieć o tej okropnej nocy. – Objąłem żonę i mocno ją przytuliłem. – Dziękuję ci. – Nie ma sprawy. Ona bardzo potrzebuje pomocy, a ty jesteś jedyną osobą, która może ją przekonać do leczenia. Nie spaliśmy z Amelią dużo. Myślałem o tysiącu rzeczach i nie mogłem się zmusić, żeby przestać. Musiałem poradzić sobie nie tylko z sytuacją Julii, ale teraz także i z Hailey. Wyszedłem z łóżka około szóstej i poszedłem do kuchni, żeby przygotować dzbanek kawy. Za chwilę przyszła do mnie Amelia. Około siódmej weszła Hailey. Amelia nalała jej filiżankę kawy. – Jak się czujesz? – spytała ją. – Tak jakby potrącił mnie pociąg. – Wzięła filiżankę z kawą i usiadła przy stole. – Słuchajcie, bardzo mi przykro, że wciągam w to was obojga. Nie wiedziałam, do kogo jeszcze mogłabym zadzwonić. Usiadłem obok niej i położyłem jej rękę na dłoniach. – Cieszę się, że zadzwoniłaś. Naprawdę potrzebujesz pomocy, Hailey. I nie zaprzeczaj. On mógł cię zabić. – Wiem. – Łzy trysnęły jej z oczu. – Teraz zadzwonię na policję, a ty do rodziców. Muszą wiedzieć, co się stało. – Nie mogę, Collin. Mógłbyś zadzwonić za mnie? Rozpadam się i nie czuję się teraz zbyt dobrze. – Trzęsła się. – W porządku. Zadzwonię do Peyton i powiem jej, co się stało. Wyszedłem z kuchni do sypialni. Biorąc telefon ze stolika, wybrałem numer Peyton. – Dzień dobry, panie Black – odpowiedziała Peyton. – Dzień dobry, Peyton. – Trochę martwi mnie to, że dzwonisz tak wcześnie. Co się stało? – Czy moglibyście z Henrym przyjechać do mnie tak szybko, jak to możliwe? Hailey jest tutaj i was potrzebuje. – Co, do cholery, jej się stało? – Pokłóciła się z Marcusem i on ją uderzył. – Co?! – wrzasnęła. – Jedziemy. Zadzwoniłem na policję i powiedziałem im, co się stało. Od razu wysłali dwóch oficerów. Wkrótce rozległo się pukanie do drzwi, a kiedy je otworzyłem, wpadli Peyton i Henry. – Gdzie ona jest? – spytał spokojnie Henry. – W salonie. Weszli do środka. Gdy Hailey zobaczyła Peyton, wybuchła płaczen i zaczęły płakać razem z Peyton. Oglądanie ich w takiej chwili było bardzo bolesne, więc wyszliśmy z Amelią z pokoju, zostawiając je same. Kilka chwil później pojawiło się dwóch policjantów i spisało zeznania Hailey. Zadzwonił mój telefon. Wziąłem go z lady kuchennej i zobaczyłem, że to tata. – Cześć, tato. – Cześć, synu. Jedziemy z mamą odwiedzić Julię za około godzinę. Czy chcecie z Amelią jechać z nami?

– Przykro mi, tato, ale teraz nie możemy. Mamy pewien problem. – Jaki problem? Powiedziałem mu, co się stało i zanim się zorientowałem, razem z mamą pędzili do naszego mieszkania. Policjanci wyszli, a Peyton pomogła Hailey wziąć prysznic. Henry podszedł do mnie, kładąc swoją rękę na moim ramieniu. – Dziękuję ci, Collin, za pomoc mojej małej wczoraj. Ze względu na waszą przeszłość, to bardzo miłe z twojej strony, że nadal chciałeś jej pomóc. Uśmiechnąłem się do niego. – Nie możesz tak po prostu wyrzucić przeszłości, ponieważ coś nie wyszło. Dokąd teraz pójdzie? – Zabieramy ją do Odyssey House. Mój przyjaciel jest tam dyrektorem. Właśnie do niego dzwoniłem. Już szykuje dla niej pokój. Hailey i Peyton wróciły do pokoju. Nadszedł czas, żeby się pożegnać. Spojrzała na mnie. Smutek w jej oczach sprawił, że rozbolało mnie serce. Podszedłem do niej i wziąłem ją za ręce. – Potrafisz to zrobić, Hailey. Jesteś lepsza niż narkotyki. Już czas wrócić do normalnego życia. – Wiem. I jeszcze raz dziękuję, że się ode mnie nie odwróciłeś. – Odwiedzę cię – obiecałem i przytuliłem ją. – Lepiej to zrób, bo teraz jesteś jedynym przyjacielem, jakiego mam. – To nieprawda – powiedziała Amelia, podchodząc do niej. – Ja też jestem twoją przyjaciółką i masz nasze pełne wsparcie. Możesz do nas zawsze zadzwonić. – Amelia ją przytuliła. – Dziękuję, Amelio. Jesteście gotowi? Mamo? Tato? – Głęboko odetchnęła. Peyton poklepała mnie po ramieniu, kiedy szli do drzwi. Jak tylko wyszli, mama podeszła do mnie i mnie przytuliła. – Dziękuję, mój kochany chłopczyku. Jesteś wspaniałym człowiekiem. – Wiem, mamo. Mam geny dwojga niezwykłych rodziców – uśmiechnąłem się, całując ją w głowę.

Rozdział 31 CONNOR

Minęły trzy dni, odkąd Julia przebywała w szpitalu i, w zależności od wyników jej krwi, miała zostać wypuszczona jutro do domu. Rodzice Jake’a zabrali Braydena na kilka dni, żeby mógł spędzić trochę czasu z Julią. Obdzwoniłem wszystkich członków rodziny, ale nikt nie był zbyt chętny poddać się badaniom na możliwość oddania nerki. Byłem wściekły i powiedziałem o tym mojej mamie, kiedy odwiedzała z nami Julię. Podczas gdy rozmawialiśmy, wszedł doktor, uśmiechając się. – Mam dla ciebie dobre wieści, Julio. Znaleźliśmy dawcę. – Co?! – spytała podniecona. – Tak szybko? Ogarnęło mnie uczucie szczęścia, kiedy usłyszałem słowa doktora. Pojawił się także pewien niepokój, ponieważ to wszystko działo się tak szybko. – Pewna kobieta z tą samą grupą krwi zgłosiła się do nas i poprosiła, żeby ją zbadano. Kiedy wszystkie badania zostały zrobione, okazało się, że jest odpowiednim dawcą i zgodziła się oddać ci swoją nerkę. – Kto to jest? – spytała Julia. – Mogę umówić cię z nią na spotkanie, jeśli chcesz. – Tak, proszę. Chcę jej podziękować za pomoc. – Okej, Julia. Załatwię to. Jeśli twoje wyniki krwi będą dobre, to prawdopodobnie będziesz mogła wrócić jutro do domu. A kiedy spotkasz się już ze swoim dawcą, ustalę termin operacji w ciągu najbliższych paru tygodni. – Dziękuję. Nie mogę w to uwierzyć. – Nadal są na tym świecie uprzejmi ludzie – uśmiechnął się, wychodząc z pokoju. Łzy spływały Ellery po twarzy, kiedy przytulała Julię. To była najlepsza wiadomość, jaką otrzymaliśmy od dłuższego czasu i wyglądało na to, że wszystko zaczyna się układać. Opuściliśmy szpital, żeby Jake i Julia mogli świętować w samotności i spotkaliśmy się z Collinem i Amelią w Per Se na obiad. Był ogromnie ucieszony wiadomościami, ale martwił się tak samo, jak ja. Ellery i Amelia wyszły do toalety, więc mieliśmy z Collinem chwilę, aby porozmawiać na osobności. – Jak myślisz, kto pomaga Julii? – spytał. – Nie wiem, synu. Trochę się martwię. – Cieszę się, tato. Nie zrozum mnie źle, ale nie wiem, co o tym myśleć. – Ja też. Ale może zbyt dużo myślimy, a ta kobieta jest po prostu miła i chce pomóc twojej siostrze. Muszę uwierzyć, że są na tym świecie pomocni i kochający ludzie. – Tak. Może masz rację. Ellery i Amelia wróciły i zajęły swoje miejsca. Spędziliśmy miło czas, jedząc smaczny obiad i świętując dobre wiadomości. Następnego ranka wpadliśmy z Ellery do szpitala, żeby zobaczyć się z Julią po drodze do biura.

Byłem w wyjątkowo dobrym nastroju. Pomiędzy fantastycznym seksem z Ellery, który mieliśmy ostatniej nocy, a porządnym snem, nic nie mogło zrujnować tego, jak się czułem. Nie mogłem się doczekać, aż zobaczę się z Julią i trzymałem kciuki, żeby została dzisiaj wypisana. Zanim wszedłem, delikatnie zapukałem w drzwi do sali. – Chodź – powiedziała. – Tatusiu, chciałabym, żebyś poznał kobietę, która oddaje mi swoją nerkę. Przeszedłem przez drzwi, a ona się odwróciła. Nagle poczułem, że nogi mam jak z ołowiu, i nie mogłem zrobić następnego kroku. Moje serce zaczęło walić i coraz trudniej oddychałem. – Witaj, Connor – powiedziała, patrząc w dół. – Co ty, do kurwy, sobie wyobrażasz, Ashlyn? – odparłem cierpkim głosem. – Ashlyn? – spytała Julia ze zmieszaniem. – Wypieprzaj z sali mojej córki, i to zaraz! – krzyknąłem. Rzuciłem się w jej kierunku, ale Ellery chwyciła mnie za rękę. – Connor, przestań. Nie tutaj. To musiał być jakiś senny koszmar. Chciałem, żeby ktoś mnie uszczypnął i wybudził. Złość rosła we mnie i tylko dzięki temu, że Ellery mnie trzymała, nie zadusiłem tej suki na śmierć. – Co się dzieje? – spytała Julia obronnym tonem. – Connor, pozwól mi wyjaśnić, proszę – błagała Ashlyn. – Chcę pomóc twojej córce. Oddychałem szybko, gdy tak tam stałem, nie widząc niczego poza kobietą, która omal nie zniszczyła życia mojego i mojej rodziny. – Nic nie będziesz tłumaczyć. Wypieprzaj stąd albo sam cię wyrzucę! – krzyknąłem. Ashlyn podniosła ręce w geście samoobrony. – Ellery, proszę, uspokój go. Pozwólcie mi wyjaśnić. – Connor, proszę, uspokój się dla dobra Julii. W szpitalu jest pełno chorych ludzi. Odwróciłem się, żeby nie musieć patrzeć na Ashlyn. Starałem się pozbierać. Gniew, który we mnie wzbierał, przeraził mnie. Zabiłbym ją od razu i poszedł do więzienia, i w ogóle bym nie żałował. – Masz minutę, żeby się wytłumaczyć – powiedziała do niej Ellery. – Jestem odpowiednią osobą dla waszej córki, która potrzebuje nerki i mam zamiar ją jej oddać jako rekompensatę za te wszystkie lata. Chcę pomóc wam i waszej rodzinie, Connor. Chcę wam zadośćuczynić. Poklepałem się na otrzeźwienie, a Ellery ponownie chwyciła mnie za rękę. Wyszarpałem się z jej uchwytu i skierowałem palec bezpośrednio w twarz Ashlyn. – Zadośćuczynić? Jesteś do tego niezdolna. Jesteś niczym innym jak nieczułą, psychopatyczną suką, która zasłużyła na wszystko, co dostała. Jeśli chodzi o mnie, to nadal, kurwa, powinnaś być w więzieniu. I za nic w świecie nie pozwolę umieścić twojej nerki w ciele mojej córki. Jesteś moim śmiertelnym wrogiem i nie zmieni tego nic, co kiedykolwiek powiesz lub zrobisz. – Nie jestem już tą kobietą. Przeszłam przez lata terapii i zmieniłam się. Poślubiłam wspaniałego człowieka i jesteśmy bardzo szczęśliwi. Nie chcę skrzywdzić ciebie ani twojej rodziny. Chcę tylko naprawić pewne rzeczy. Przemierzałem pokój, drapiąc się po głowie i starając się uspokoić. Ale z każdym słowem, które wypowiadała, stawałem się jeszcze bardziej zły. Nie było miejsca na przebaczenie. Nigdy nie mogło być. – Twój mąż z pewnością nie wie, jaka jesteś naprawdę. – O, tak, wie. Wie wszystko o mojej przeszłości i akceptuje to. – W takim razie jest bardziej popieprzony niż ty – powiedziałem gniewnie. – Tatusiu! Przestań! – Julia zaczęła płakać. – To jest moja decyzja. To moje życie, nie twoje. A teraz wynoś się stąd! – Księżniczko. – Spojrzałem na nią ze łzami w oczach.

– Tatusiu, kocham cię, ale nie mogę siedzieć tu i cię słuchać. Nawet nie wiem, kim teraz jesteś i, szczerze, nie podobasz mi się taki. Serce mi pękło, kiedy zobaczyłem rozczarowanie na jej twarzy. Usiadłem na krześle i ukryłem twarz w dłoniach. – Przebaczenie zawsze zwycięża, tatusiu. Spojrzałem na moją córkę i wpatrywałem się w jej oczy. Denny. Słowa Denny’ego. Ellery nie powiedziała nic. Tylko patrzyła się na mnie ze smutkiem w oczach. – Nie potrafię. Wstałem z krzesła i wybiegłem z sali. Słyszałem, jak Ellery woła moje imię, ale nie zatrzymałem się. Po prostu biegłem. Zbiegłem klatką schodową na pierwsze piętro, a kiedy dotarłem do drzwi, zatrzymałem taksówkę i kazałem zawieźć się na podziemny parking przy apartamencie. Wsiadłem do range rovera i pojechałem do domku na plaży.

Rozdział 32 CONNOR

Dotarłem do naszego wakacyjnego domu, a kiedy wszedłem do środka, poczułem się dziwnie, będąc tam samemu. Podszedłem do baru, nalałem sobie szkockiej i wyszedłem na patio. Telefon nie przestawał dzwonić. Gdy na niego spojrzałem, zobaczyłem, że mam cztery nieodebrane połączenia od Ellery i trzy od Collina. Oczywiście powiedziała mu, co się stało. Jak tylko odłożyłem telefon, przyszła wiadomość od Collina. „Tato, odchodzimy od zmysłów. Gdzie jesteś?” Zrobiłem coś nie do pomyślenia i wyłączyłem telefon, chowając się przed moją rodziną. Chciałem być sam. Ashlyn, wspomnienia i piekło, jakie zgotowała mnie i mojej rodzinie ta suka przez te wszystkie lata, były czymś, czego nigdy nie zapomnę. Nigdy nie chciałem tej kobiety z powrotem w naszym życiu, a teraz świadomość, że ona, jedyna osoba, której nienawidzę najbardziej na świecie i chciałbym, żeby była martwa, może ocalić życie mojej córki, stała się zbyt dużym ciężarem do zniesienia. Poszedłem do środka po butelkę szkockiej i wróciłem na plażę. Gdy usiadłem na piasku i wpatrywałem się w ocean, zacząłem rozmawiać z Dennym. – Jeśli kiedykolwiek cię potrzebowałem, staruszku, to właśnie teraz. Jak, do cholery, mam zaakceptować coś takiego? Powiedziałeś Julii i mnie w liście, że przebaczenie zawsze zwycięża. Być może, ale nie w tym przypadku. Nie, kiedy chodzi o Ashlyn. Jak mam patrzeć na moją córkę każdego dnia, wiedząc, że ma w sobie organ, który należał kiedyś do osoby, którą gardzę najbardziej na świecie? – Uniosłem butelkę do ust i przechyliłem głowę w tył, porządnie pociągając. – Jak, do cholery, mam wybaczyć komuś, kto omal mnie nie zniszczył? Przez kogo mogłem stracić kobietę moich marzeń i miłość swojego życia? Ta sama osoba, która zastraszyła moją córkę, kiedy była malutka? – Wziąłem kolejny łyk, a łzy spływały mi po twarzy. – Niech cię. Do diabła z tobą, Denny, za to, że umarłeś i zostawiłeś mnie z tym wszystkim samego. – Znowu pociągnąłem i zanim się zorientowałem, butelka była już prawie pusta. – Chociaż mi coś powiedz. Nie zostawiaj mnie tu tak po prostu, staruszku. Mógłbym przysiąc, że w tym momencie poczułem czyjąś dłoń na moim ramieniu. Odwróciłem się szybko, ale nikogo za mną nie było. Wziąłem ostatni łyk szkockiej i przewróciłem się na piasek.

ELLERY Jesteś pewna, że tam jest, mamo? – spytał mnie Collin, kiedy jechaliśmy do domku na plaży. – Jeśli miałby gdzieś pojechać, to właśnie tam. Reakcja Connora na Ashlyn przypomniała mi o dniu, w którym Kyle powiedział mu, że mam raka. Jego twarz, nienawiść w oczach i ton głosu były czymś, czego nie chciałam nigdy więcej widzieć. I właśnie teraz ujrzałam to po raz pierwszy od tamtego dnia. Nie winiłam go jednak. Jak mogłabym?

Westchnęłam. Collin wziął mnie za rękę. – Nie martw się, mamo. Znajdziemy go i miejmy nadzieję, że już się uspokoił. Czy naprawdę wierzysz, że Ashlyn się zmieniła? – Nie wiem, w co wierzyć. Wiem tylko, że muszę dotrzeć do twojego ojca. – Będziemy tam wkrótce, mamo. Spróbuj się odprężyć. Zauważyłam range rovera zaparkowanego na podjeździe. Odetchnęłam z ulgą, kiedy Collin się zatrzymał. Wypadłam z samochodu i pobiegłam do domu, wołając Connora. Nie odpowiadał. Widziałam, że barek jest otwarty. Powiedziałam Collinowi, żeby poszedł na górę sprawdzić, czy Connor jest w sypialni. – Nie, mamo. Tu go nie ma. Zaczęłam panikować. Wyszłam na zewnątrz z tyłu domu. Zobaczyłam szklankę na stole i, kiedy spojrzałam w dół plaży, zauważyłam Connora leżącego na piasku. Uklękłam przy nim, dostrzegając pustą butelkę po szkockiej. Collin przybiegł i stanął za nami. – Cóż, wiem, jak to jest. Rzuciłam Collinowi spojrzenie i powiedziałam mu, żeby pomógł mi zanieść Connora do domu. – Chodź, Connor. Jesteś pijany i musisz iść do łóżka. – Zaczęliśmy go ciągnąć. – Chcę być sam – wybełkotał. – Cóż, to niedobrze. Uciekanie od problemów to moja specjalność, panie Black. Nie twoja. A kiedy wytrzeźwiejesz, to porozmawiamy sobie o wyłączaniu telefonu. – Kocham cię, Elle, ale bądź cicho. Ironiczny uśmieszek przebiegł po twarzy Collina, kiedy na mnie spojrzał. – Uważasz, że to zabawne, młody człowieku? – spytała surowym głosem. – Nie, mamo. W ogóle – roześmiał się. Zaprowadziliśmy Connora do domu, a potem na górę. Położyliśmy go do łóżka i zeszliśmy na dół. – Będzie taki przez parę godzin, a kiedy się obudzi, to nie wiem, co zrobi. – Przykro mi, że tak się dzieje, mamo – powiedział Collin, obejmując mnie ramionami. – Tata po prostu potrzebuje trochę czasu, żeby to wszystko przemyśleć. Wszyscy potrzebujemy. Może zamówimy pizzę i posiedzimy, próbując coś wykombinować? – Śmiało, zamów pizzę. Ale na nic się zda, jeśli my będziemy coś kombinować. To nie zależy od nas. Tak jak powiedziała Julia, to jej decyzja i jej życie i nic nie może jej powstrzymać.

CONNOR Otworzyłem oczy i rozejrzałem się po pokoju, zastanawiając się, jak znalazłem się w łóżku. Spojrzałem na zegarek. Była dwudziesta druga. Kiedy wstałem z łóżka i chwiejnie zszedłem na dół, zobaczyłem Ellery i Collina siedzących na kanapie. – Ellery – powiedziałem. Wstała i podeszła do mnie, obejmując mnie i kładąc głowę na mojej piersi. – Bardzo mnie zmartwiłeś, Connor. – Wiem, przepraszam. Po prostu musiałem się stamtąd wydostać. – Przycisnąłem jej głowę mocniej. – Cześć, tato – powiedział Collin, kładąc mi rękę na ramieniu. – Cześć, synu. – No to teraz, kiedy widzę, że z tobą w porządku, wracam do miasta. – Jest późno. Zostań na noc i pojedź rano – poprosiłem.

– Jeszcze wcześnie, a poza tym potrzebujecie czasu w samotności, żeby porozmawiać. No i chcę wrócić do domu, do żony. – Ale zanim doszedł do drzwi, zatrzymał się. – A tak swoją drogą, powiedziałeś mamie, żeby była cicho – zachichotał. – Powodzenia, tato. Cholera. – Dzięki, Collin. – Lepiej uważaj w drodze do domu – krzyknęła za nim Ellery. – Naprawdę powiedziałem ci, żebyś była cicho? – spytałem z odcieniem strachu w głosie. – Tak, powiedziałeś. – Możesz nakrzyczeć na mnie jutro? Naprawdę chcę wrócić do łóżka. – Oczywiście, że mogę poczekać, ale przygotuj się na wykład rano – uśmiechnęła się. Odetchnąłem i objąłem ją, gdy szliśmy na górę do łóżka. Nie chciałem rozmawiać o Ashlyn i Ellery to wiedziała. Dlatego w ogóle nie poruszyła tego tematu. Weszliśmy do łóżka. Owinęła się wokół mnie, a ja mocno ją przytuliłem. Następnego ranka poczułem miękkie usta odciskające się na moich. Otworzyłem oczy i ujrzałem moją piękną żonę wpatrzoną we mnie. – Dzień dobry – uśmiechnąłem się. – Dzień dobry. Musimy wstać i porozmawiać, a potem wrócić do miasta. Westchnąłem. – Będziemy rozmawiać czy krzyczeć? Jej usta zaokrągliły się w uśmiech, gdy głaskała mnie palcami po czole. – Żadnego krzyczenia. Postanowiłam puścić dzień wczorajszy w niepamięć. Ale musimy porozmawiać o Julii. Wyszła z łóżka i nałożyła podomkę. – Ellery! – zawołałem. – Tak, Connor? – Obróciła głowę i spojrzała na mnie. – Tylko żadnego koktajlu dzisiaj. – Okej. Zaparzę kawę – mruknęła. Wstałem z łóżka, wziąłem prysznic i ubrałem się. Kiedy zszedłem do kuchni, Ellery podała mi kubek kawy. Wyszliśmy na zewnątrz i usiedliśmy na leżakach, które ustawiła przy wodzie. – Nie jest mi z tym wszystkim dobrze, Ellery. Przyznam ci się, że jestem przerażony. Ta kobieta coś knuje. Ludzie nie zmieniają się tak po prostu. – Wiem, co masz na myśli, Connor, i nie podoba mi się to tak samo jak tobie. Właściwie, nienawidzę tego. Wykręca mi żołądek, kiedy ją widzę i wiem, że Julia zaufała jej na tyle, aby pozwolić jej oddać sobie nerkę. Ale to decyzja Julii. Ona ma nadzieję. Nadzieję, którą tylko nieznajomy może jej dać. – Łzy zaczęły napływać mi do oczu. – Musimy zaufać naszej córce. Nie mamy innego wyboru. Sądzę, że powinniśmy spokojnie i racjonalnie porozmawiać z Ashlyn, żeby wybadać jej intencje. – Nie mogę rozmawiać z tą suką, Ellery. Wiesz o tym. Samo patrzenie na nią zmienia mnie w inną osobę. Kogoś, kogo ty nie lubisz. Wyciągnęła się i wzięła mnie za rękę. – Wiem, ale musimy zrobić to dla naszej córki, dla naszego zięcia, a szczególnie dla wnuka. Jake potrzebuje swojej żony, a Brayden mamy. To, o czym mówiła Ellery, było prawdą. Ale robiło mi się niedobrze na myśl o porozmawianiu z Ashlyn po ludzku.

Rozdział 33 CONNOR

Kiedy wróciliśmy do miasta, zadzwonił telefon Ellery. To była Julia. Wypuścili ją ze szpitala i przyjechała już do domu. Zamiast pojechać prosto do apartamentu z Ellery, zapukałem do drzwi Julii. Otworzył Jake. – Cześć, Connor. – Lekko mnie uścisnął. – Gdzie ona jest? – Jest w sypialni. Przebiera się. Będzie za minutę. Pójdę na górę, żebyście mogli porozmawiać. – Czy ona w ogóle chce ze mną rozmawiać? – Jestem pewien, że tak. Nadal jest bardzo smutna. Klepnął mnie w ramię i wyszedł. Julia wyszła z sypialni i zatrzymała się, kiedy mnie zobaczyła. – Cześć, księżniczko – uśmiechnąłem się. – Cześć, tato. Gdzie Jake? – Poszedł na górę, żebyśmy mogli porozmawiać. – W takim razie rozmawiajmy. – Usiadła na kanapie, a ja obok niej. – Przepraszam za wszystko, księżniczko. Chciałbym po prostu, żeby to nie była ona. – Wiem, ale ona chce mi pomóc. Po tym jak wybiegłeś ze szpitala, długo rozmawiałyśmy. Powiedziała mi, jaką była wtedy straszną osobą i jak przykro jest jej z tego powodu, co zrobiła tobie i mamie. Naprawdę wierzę, że jest w niej jakieś dobro. W ten sposób próbuje okazać skruchę za swoje błędy. To jest moja szansa, tato. Moja szansa na odzyskanie z powrotem mojego życia. A jeśli ma się to stać za sprawą jej nerki, to niech tak będzie. Nie możesz mnie wiecznie chronić. Jestem dorosła. Jestem żoną i matką i sama podejmuję życiowe decyzje. Łzy napłynęły mi do oczu, kiedy położyła swoją rękę na mojej. – Chcę cię ochronić przed wszystkimi złymi rzeczami, Julio. Jak byłaś mała, obiecałem ci, że zawsze będę dla ciebie. Żeby prowadzić cię i chronić przed złem tego świata. – I do tej pory tak robisz. Ale są pewne rzeczy, których nie możesz kontrolować. Jedną z nich jest moja akceptacja nerki Ashlyn. – Wiem, księżniczko. Przepraszam. Wyciągnęła się i objęła mnie ramionami. – Kocham cię, tatusiu. – Ja ciebie też, skarbie. Poprosiłem Laurindę, żeby trochę powęszyła i zdobyła mi numer do Ashlyn. Oparłem się na krześle, czując mdłości, które wzbierały we mnie, kiedy wybierałem jej numer. – Halo? – powiedziała. – Ashlyn, tu Connor. Musimy porozmawiać. – Okej, ale tylko jeśli obiecasz, że nie zachowasz się tak jak wtedy w szpitalu.

– Masz moje słowo. – Zacisnąłem pięść, czując palącą złość w ciele. Kiedy Ralph zatrzymał się przed domem Ashlyn, zamknąłem oczy i wziąłem głęboki oddech. To była prawdopodobnie najcięższa rzecz, jaką kiedykolwiek musiałem zrobić – stanąć twarzą w twarz z wrogiem, który jako jedyny mógł pomóc mojej córce. Weszliśmy schodami do domu z brązowej cegły. Ellery ścisnęła mnie za rękę, kiedy zadzwoniła dzwonkiem. Drzwi otworzył mężczyzna. Przypuszczałem, że był to mąż Ashlyn. Stał i patrzył się na nas. – Cześć, to pewnie wy jesteście Connor i Ellery. Jestem Thomas, mąż Ashlyn. – Wyciągnął do mnie rękę. Przywitaliśmy się i weszliśmy do foyer. Ashlyn zeszła z góry. Czułem, że się denerwowała. – Witajcie, Connor, Ellery – skinęła głową. Wziąłem krótki oddech. Nie wiedziałem, czy to zniosę. Miałem spocone dłonie, a wszystko, o czym myślałem, to żeby mieć tę rozmowę już za sobą, kiedy szliśmy za nimi do salonu. – Wiem, jakie to musi być dla was ciężkie – powiedział Thomas. – Wiem wszystko o przeszłości Ashlyn i rzeczach, które wam zrobiła. Proszę, uwierzcie mi, kiedy mówię wam, że nie jest już tą samą kobietą. – To się okaże – odpowiedziałem szorstko. – Siadajcie, proszę. Może szkockiej, Connor? – spytała Ashlyn. – Nie. Chcę mieć to już za sobą. Może zaczniesz od powiedzenia nam, dlaczego to robisz i jaki jest twój plan? Usiadła w ciemnozielonym fotelu z zagłówkami naprzeciwko nas. – Nie mam żadnego planu, Connor. Robię to, ponieważ twoja córka potrzebuje pomocy, a ja mogę jej taką ofiarować. Tak jak mówiłam wcześniej, nie jestem tą samą osobą, którą byłam lata temu. Chcę naprawić te wszystkie błędy, które wtedy popełniłam i żyć, jak najlepiej potrafię. – Spojrzała w dół, splatając razem palce na kolanach. – Wiem, że nie zasługuję na wasze przebaczenie i nie proszę o to. Nadal sama nie mogę sobie wybaczyć tego, co zrobiłam, ale staram się z tym jakoś pogodzić. Jestem wolontariuszką w szpitalu. Czytam starszym ludziom i trzymam za rękę umierających, których nikt nie odwiedza. Spędzam mnóstwo czasu w jadłodajni dla ubogich i wykonuję dużo charytatywnej pracy. Byłam na oddziale ostrego dyżuru tej nocy, kiedy przywieźli Julię i widziałam, jak pędzą z nią do sali operacyjnej. Możecie mi wierzyć lub nie, ale bałam się o ciebie i Ellery, bo wiedziałam, że jeśli coś jej się stanie, to zniszczy to was oboje. Siedziałem tam, wpatrując się w nią i starając się pojąć ton jej głosu, słowa i język ciała. Nigdy nie było jej łatwo rozgryźć, bo była nieczułą, manipulującą suką. Tylko raz w życiu widziałem ją w takim stanie. Było to, zanim Amanda popełniła samobójstwo, a Ashlyn miała wtedy złamane serce przez chłopaka. To była noc, kiedy z nią zostałem i rozmawiałem do późnych godzin. Mówiłem jej, że nie był jej wart i że zasługuje na lepszego. Po śmierci Amandy Ashlyn zmieniła się. – Nieważne, czy wierzycie w moje dobre intencje. Wiem, że słusznie postępuję – powiedziała Ashlyn. – Lata temu dowiedziałam się, że nie będę mogła mieć dzieci. Wasz wnuk potrzebuje matki. – To poważna sprawa – zgodziła się Ellery, patrząc na nią. – A ty, Thomas? Zgadzasz się na to? – Popieram wszystkie decyzje, jakie podejmuje moja żona. Jeśli chce pomóc waszej córce, oddając jej nerkę po to, żeby mogła znów normalnie żyć, to ją pochwalam. Siedziałem, powoli potrząsając głową. To była przegrana bitwa, a decyzja właśnie została podjęta. Musiałem się z tym jakoś pogodzić. Wstałem z kanapy i wziąłem Ellery za rękę. – Musimy już iść. Dziękuję za rozmowę i… – Głęboko westchnąłem. – Dziękuję za to, co robisz dla naszej córki. – Nie ma za co.

– Miło było cię poznać, Thomas – powiedziała Ellery, wyciągając rękę. – Was również. Dzięki, że wpadliście. Uśmiechnąłem się lekko do nich obojga i odetchnąłem głęboko, gdy tylko wyszliśmy za drzwi.

Rozdział 34 JULIA

Mój zabieg był zaplanowany na przyszły tydzień, ale nadal musiałam poddawać się dializie. Przez coraz więcej czasu czułam się wyczerpana, ale wiedziałam, że niedługo to się skończy. Dzisiaj mieliśmy rodzinną kolację, na którą mama zaprosiła również babcię. Kiedy wyszliśmy z windy i weszliśmy do kuchni, babcia mnie przytuliła. – Oto moja ukochana wnuczka. Jak się czujesz? – Jestem bardzo zmęczona, babciu. Położyła mi ręce na twarzy. – Wkrótce znów będziesz czuć się jak nowo narodzona – uśmiechnęła się. – A mnie nie przytulisz, babciu? – spytał Collin, wyciągając ramiona. – Oczywiście, że tak, kochanie. Jak się masz? – Dobrze, babciu. Po przywitaniu się z babcią, Collin wziął mnie pod ramię i pocałował w policzek. – Jak przebiegała dializa? – Nudno jak zwykle. – Niedługo będzie po wszystkim. Z nową nerką zaczniesz nowe życie. – Mam nadzieję, że mój organizm jej nie odrzuci – powiedziałam. Pochylił się i wyszeptał mi do ucha: – Oczywiście, że nie, bo to nerka Ashlyn. Twoje ciało ją przyjmie tylko po to, żeby wkurzyć tatę. Klepnęłam go w pierś i roześmiałam się. – O czym tak szepczecie? – spytał tata, kiedy wszedł do kuchni. – Taki mały, prywatny żarcik między siostrą a bratem, tato. – Collin uśmiechnął się. Mama postawiła obiad na stole i właśnie kiedy mieliśmy zacząć jeść, zadzwonił mój telefon. Podniosłam go i zauważyłam, że dzwoni doktor Benson. – Halo – powiedziałam. – Julio, tu doktor Benson. Jesteś może w domu? Właśnie wychodzę ze szpitala i chcę do ciebie wstąpić. Jest coś, o czym muszę ci powiedzieć. – Jestem w mieszkaniu rodziców, które znajduje się na ostatnim piętrze. Może pan przyjść tutaj. – Będę za około piętnaście minut. – Okej, doktorze. Natychmiast poczułam się niedobrze. Dlaczego chciał ze mną rozmawiać? – Julio, czego chciał doktor Benson? – spytał tata. – Powiedział, że musi ze mną o czymś porozmawiać. Już tu jedzie. Jake chwycił mnie za rękę. – Jestem pewien, że chce po prostu przedyskutować kilka spraw, kochanie. Nie martw się. – To brzmiało jak coś ważnego. Jeśli miałby tylko ze mną coś omówić, to umówiłby się na spotkanie w swoim gabinecie.

– Nie zamartwiaj się, Julio – powiedziała babcia. – Jestem pewna, że to nic złego. Cieszyłam się, że moja rodzina myślała tak pozytywnie, ale ja wiedziałam, że coś było nie tak. Wyczułam to w głosie doktora Bensona. Nie mogłam już nic przełknąć, więc wzięłam Braydena z jego krzesełka i poszliśmy do salonu. Po około dwudziestu minutach rozległo się pukanie do drzwi. Collin otworzył i wprowadził doktora Bensona do salonu, gdzie już zebrała się cała moja rodzina. – Julio, jeśli chcesz, to możemy pomówić na osobności. – Nie, doktorze. Moja rodzina ma zostać. Westchnął. – Nie jestem całkiem pewien, jak ci o tym powiedzieć, ale Ashlyn nie może zostać twoim dawcą. Skręciło mi żołądek, a Jake złapał mnie za rękę. Nie mogłam wydobyć z siebie żadnych słów. Byłam dosłownie jak zamarznięta. – Dlaczego? – spytał mój ojciec. – Nie wolno mi wchodzić w szczegóły ze względu na dobro pacjenta, ale ona nie może oddać ci swojej nerki. Bardzo mi przykro, Julio. Wiem, jak strasznie tego chciałaś. Nadal jesteś jednak na liście. Jak tylko się o czymś dowiem, zadzwonię do ciebie. Na razie musisz wznowić dializę. Łzy ściekały mi po twarzy. Te proste słowa doktora zniszczyły moją nadzieję na wyzdrowienie. – Dziękuję, doktorze Benson – powiedział tata i odprowadził go do drzwi. – Och, Julio. – Moja mama podeszła i objęła mnie. – Tak mi przykro. Tata wrócił i spojrzał na mnie. – Księżniczko, tak mi… – …przykro? Czy to chciałeś powiedzieć? Bo ci nie wierzę! Jesteś szczęśliwy, że tak się stało. Nigdy nie chciałeś, żebym miała nerkę Ashlyn. Więc nie stercz tutaj i nie udawaj, że jesteś smutny, tato, bo nie jesteś! – krzyknęłam. Wstałam z kanapy i wzięłam Braydena z rąk Amelii. – Jake, chodźmy. – Wybiegłam z apartamentu i poszłam do domu.

CONNOR Nie mogłem uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Stałem więc pośrodku pokoju, gdy moja córka wybiegła. – Nie to miała na myśli, tato – powiedział Collin. – Jest wściekła. To znaczy, no daj spokój. To totalna bzdura. Ona się po prostu załamała. – Nie rozumiem. – Potrząsnąłem głową, podchodząc do barku i nalewając sobie drinka. – Kurwa! – krzyknąłem, trzaskając szklanką o barek. – Nieważne, jak ja czułem się na początku. Julia miała mieć przeszczep i była w tego powodu szczęśliwa. Teraz zostało nam to wydarte. Szanse na to, że będzie miała wkrótce przeszczep, zniknęły. Wracamy do punktu wyjścia! Mama wstała z krzesła i podeszła do mnie. Kładąc rękę na moim ramieniu, powiedziała: – Jest jeszcze jedna osoba, z którą możesz spróbować. – Mamo. – Popatrzyłem na nią w złości. Podniosła rękę. – To dla twojej córki. Jesteś zły na ojca, a nie na Lucasa. Nie prosił, żeby urodzić się w naszej rodzinie i z pewnością nie zrobił nic złego. – Pożegnała się i poszła. Ellery i ja udaliśmy się do łóżka. Spojrzałem na Ellery. Była pogrążona we śnie. Ja nie mogłem zasnąć. Myślałem o zbyt wielu rzeczach, a przede wszystkim o Julii. Byłem zdruzgotany z tego powodu, że przeszczep nie dojdzie do skutku. Wstałem z łóżka i obszedłem apartament. Myśląc poważnie o tym, co powiedziała moja

mama, czułem w sobie pewien konflikt. Ale wiedziałem, że muszę zrobić to dla Julii. Żadna cena nie była zbyt wysoka za jej dobre samopoczucie. Wróciłem do łóżka i objąłem żonę. Wyciągnęła się do tyłu i położyła rękę na mojej twarzy. – Kocham cię. – Ja ciebie też, skarbie.

Rozdział 35 CONNOR

Usiadłem na ławce w oranżerii i zadzwoniłem do Lou. – Lou, potrzebuję, żebyś coś dla mnie zrobił. – Wszystko, Connor. – Musisz znaleźć mężczyznę o nazwisku Lucas Oaks, syna Charlotte Oaks. Ostatni znany adres to Cherry Hill w New Jersey. – Zaraz to sprawdzę. – Dzięki, Lou. Porozmawiamy później. Ktoś właśnie przyszedł. Muszę porozmawiać z tą osobą. – Skończyłem rozmowę, a Ashlyn stała przede mną. – Usiądź, Ashlyn. – Przepraszam, Connor. – Co się dzieje? Zmieniłaś zdanie? Czy to był twój plan od początku? Zrobić mojej córce nadzieję, a potem zniszczyć ją pstryknięciem palców? Czy to twoja zemsta, Ashlyn? Zacisnęła szczęki, patrząc na mnie i słuchając każdego słowa, które wypowiadałem. Jej nozdrza drżały i łzy wytrysnęły jej z oczu. – Mam raka. Chłoniak. Zadzwonili z laboratorium, ponieważ myśleli, że zrobili błąd i chcieli, żebym przyszła na badania jeszcze raz. Przykro mi z powodu Julii i nadal, gdybym mogła dać jej moją nerkę, to bym to zrobiła. Ale ty nie przestajesz nadal myśleć o mnie najgorzej. Jeśli tak bardzo chcesz wierzyć, że to zaplanowałam, to droga wolna. – Wstała z ławki i zaczęła odchodzić. Zatrzymała się i obróciła do mnie. – Zgaduję, że to kara za moją przeszłość. – Łza popłynęła jej z oka. Chwyciłem ją za rękę. – Ashlyn, bardzo mi przykro. Nie wiem, co powiedzieć. – Wystarczająco dużo powiedziałeś, Connor. – Zaczekaj, proszę. – Wstałem z ławki i stanąłem przed nią. – Poprosiłaś mnie, żebym uwierzył, że się zmieniłaś. Teraz ja proszę cię, żebyś uwierzyła, że naprawdę mi przykro. Odwróciła wzrok, wycierając łzy. – Wierzę ci i dziękuję. Rozumiem także, dlaczego tak ci ciężko mi wybaczyć. Żegnaj, Connor. Mam nadzieję, że z Julią wszystko będzie dobrze. Powiedz jej, że mi przykro i że mam swoją własną bitwę do stoczenia. Skinąłem głową. – Powiem. Pokonasz to, Ashlyn. Uśmiechnęła się do mnie, odwracając się i wychodząc z oranżerii. Stałem z rękoma w kieszeniach, przygotowując się na następną bitwę. Bitwę, która dotyczyła mojego brata, Lucasa. Brata, którego nigdy nie poznałem. Szedłem korytarzem Black Enterprises do swojego gabinetu, gdy usłyszałem krzyki Collina.

Spojrzałem na Ethana, który wzruszył ramionami. Kiedy otworzyłem drzwi jego biura, Collin rzucał telefonem. – Co się dzieje, synu? – Cześć, tato. Po prostu ludzie nie wykonują swoich zadań. Mam rezerwację w domku na plaży, a wykonawca to kutas. Wykopię go w ciągu dwóch sekund. Zaśmiałem się, siadając na krześle naprzeciwko niego. – Byłem w takiej sytuacji wiele razy. Pamiętam, że prawie zwolniłem wykonawcę za to, że nasz domek na plaży nie był skończony przed weselem. Ale wszystko poszło dobrze i udało im się skończyć. Gdzie Julia? Zatrzymałem się przy jej gabinecie, ale nie było jej ani tam, ani z sekretarką. – Poszła do domu, bo była tak wyczerpana, że zasnęła przy biurku. – Rozmawiałem z Ashlyn. – Och? Dlaczego? – Żeby się dowiedzieć, dlaczego nie może być dawcą. – I? – spytał, rozpierając się na krześle. – Ma raka. – Och, okropna wiadomość. – Owszem. – Wstałem z krzesła. – Mam trochę pracy, a potem wychodzę. Muszę porozmawiać z Julią. – Okej, tato, powodzenia. Poszedłem do swojego gabinetu. Jak tylko usiadłem, zadzwonił mój telefon. To był Lou. – Lou, o co chodzi? – Mam informacje, o które prosiłeś. – Doskonale. Spotkajmy się na kolacji o szóstej u Daniela. Laurinda zrobi rezerwację. – Okej, Connor. Do zobaczenia później. Spojrzałem na zegarek. Była prawie czwarta. Zamknąłem komputer i wziąłem teczkę. – Laurinda, wychodzę. Do zobaczenia jutro. Gdy zapukałem go Julii, usłyszałem płacz Braydena. Julia otworzyła, trzymając go na rękach. Uśmiechnął się na mój widok. – Co się dzieje mojemu wnukowi? – spytałem, zabierając go od niej. – Ząbkuje. – Och, pamiętam, jak przechodziłem przez to z tobą. Dałaś mu jakieś lekarstwo? – Tak i mam nadzieję, że wkrótce pomoże. Jestem taka zmęczona, tato, a Jake będzie w domu dopiero za kilka godzin. Chciałabym się zdrzemnąć. Usiadłem na kanapie z Braydenem i przytrzymałem go za rączki. – Dzwoniłaś do mamy? – Nie, nie chcę jej zajmować. Ostatnio tak dużo się nim opiekuje. – Zwinęła się na kanapie obok mnie. – Musisz zatrudnić nianię, księżniczko. – Nie ufam nikomu, tato. Tylko rodzinie. Chciałabym, żeby był tu Mason. Mały uśmieszek przeszedł mi po twarzy. – Ja też. – Po co przyszedłeś? – spytała. – Spotkałem się dziś z Ashlyn. Ma raka, księżniczko. – Och, nie. To okropne, tato. Mam nadzieję, że będzie z nią w porządku. – Ja też, Julio. – Naprawdę, tato? Serio masz to na myśli? – spytała, przekrzywiając głowę. – Tak. Nikogo nie powinno to spotkać.

Westchnęła. – Cóż, wróciliśmy do punktu wyjścia, więc będę się musiała nauczyć z tym żyć, dopóki nie znajdziemy dawcy. Nic więcej nie mogę zrobić. – Myśl pozytywnie, księżniczko i miej wiarę. – Chwyciłem ją za rękę, unosząc do ust. – Idź teraz po torbę Braydena. Wezmę go na górę, żebyś mogła się przespać. Mam kolację o szóstej, ale twoja mama będzie w domu i byłaby bardzo zła, gdyby się dowiedziała, że do niej nie zadzwoniłaś. – Jesteś pewien, tato? – Tak. No, idź już. Julia wstała i poszła do pokoju dziecięcego. – Dziadek zrobi wszystko, żeby pomóc twojej mamusi. To właśnie robią mężczyźni w tej rodzinie. Nie zatrzymamy się przed niczym, dopóki nie dostaniemy tego, co chcemy. – Brayden uśmiechnął się tak, jakby mnie rozumiał. Pocałowałem go w policzek i wstaliśmy z kanapy. Julia podała mi torbę. – Dziękuję, tatusiu. Kocham cię. – Ja ciebie też, księżniczko. Idź trochę odpocznij. Jak tylko wyszedłem z windy, przyszła Ellery. – Myślałam, że słyszałam dziecko i gorącego, seksownego mężczyznę – uśmiechnęła się, całując mnie. – Cześć, kochanie. – Dlaczego Brayden jest z tobą? – Wpadłem do Julii i powiedziałem jej, żeby się zdrzemnęła. Wyglądała na bardzo zmęczoną. – Kolejne pytanie. Dlaczego odwiedziłeś Julię? Myślałam, że jesteś w biurze. – Wzięła ode mnie Braydena. – Spotkałem się dziś z Ashlyn. Ma raka, Elle. Spojrzała na mnie, otwierając szeroko oczy. – To okropne. Co to za rak? – Chłoniak – powiedziałem, idąc za nią do salonu. – To wyjaśnia, dlaczego nie może być dawcą. – Tak. W każdym razie, spotykam się z Lou u Daniela o szóstej na kolację. Musimy przedyskutować pewne kontrakty. – Och, okej. Peyton wpada, więc zamówimy jakąś chińszczyznę. Dałem jej buziaka, idąc w kierunku schodów. – Idę się przebrać. Może spróbujesz położyć Braydena i przyjdziesz do mnie do sypialni? – Mrugnąłem do niej. Uniosła brwi. – Więc chcesz zignorować wnuka i uprawiać seks? Zatrzymałem się w połowie kroku i spojrzałem na nią. – Robiliśmy to samo, kiedy nasze dzieci były małe. Wnuki przecież się niczym nie różnią. Potrząsnęła głową, uśmiechając się i idąc za mną schodami. – Zły z ciebie dziadek, panie Black. – Nie zły, tylko napalony. – Co masz dla mnie, Lou? – zapytałem, siadając naprzeciwko niego. Przesunął folder przez stół. – Nie było to łatwe. Lucas Black ma dwadzieścia osiem lat i mieszka w Vegas. Jest głównym kucharzem w Stage i studiował w Le Cordon Bleu w Paryżu przez sześć lat, zanim przeprowadził się

do Stanów. Zmrużyłem oczy i otworzyłem teczkę. – Poczekaj. Black? – Tak, Charlotte dała mu nazwisko twojego ojca na akcie urodzenia. – Dlaczego ojciec miałby się na to zgodzić? – Nie wiem, Connor. Może nie miał wyboru. Spójrz dalej i sprawdź grupę krwi. Skierowałem wzrok w dół dokumentu. – Ma grupę krwi 0 – powiedziałem, spoglądając na Lou. – Tak, z pewnością. Co zamierzasz teraz zrobić? – Wygląda na to, że lecę do Vegas, żeby spotkać się z moim bratem i zapłacić mu fortunę za jego nerkę. – Uważaj, Connor. Jestem pewien, że ten chłopiec raczej nie przywita cię z otwartymi rękoma. Zamknąłem teczkę i odłożyłem ją. Pijąc szkocką, wiedziałem, że muszę wymyślić doskonały plan, żeby Lucas zechciał mnie wysłuchać.

Rozdział 36 COLLIN

Peyton powiedziała mi, że Hailey może już przyjmować gości w Odyssey House, ponieważ jej detoks się kończył. Pomyślałem, że może byłoby dobrym pomysłem odwiedzić ją i zobaczyć, co u niej słychać. Wziąłem telefon z biurka i zadzwoniłem do Amelii. – Cześć, skarbie – odebrała radośnie. – Cześć, piękna. Masz na sobie coś sexy teraz? Zachichotała. – Mój cholernie seksowny fartuszek. Wiem, jak cię nakręca. Myślała, że jest zabawna, ale patrzenie na nią w fartuchu naprawdę mnie podniecało. Lubiłem, kiedy bawiła się w pielęgniarkę przy mnie. – Okej, przestań tak mówić. Robi się twardy. Roześmiała się. – Sam spytałeś. – Słuchaj, myślę, że odwiedzę Hailey w Odyssey. Chcesz jechać ze mną? – Nie, myślę, że najlepiej jak pojedziesz sam. Jestem pewna, że ma z tobą dużo do pogadania. Pozdrów ją jednak ode mnie. – Pozdrowię, kochanie, a kiedy wrócę do domu, lepiej nadal bądź w swoim fartuszku. Myślę, że coś mnie bierze i chcę, żebyś mnie zbadała, siostro Amelio. – W porządku. Sprawdzę, czy mam wszystko, czego potrzeba, żeby cię przebadać. – Cholera, Amelia. Lepiej już pójdę albo zrobi się gorąco. Roześmiała się. – Do widzenia, panie Black. Kocham cię. – Do widzenia, pani Black. Ja ciebie bardziej. Ethan zadzwonił do Odyssey House. Godziny odwiedzin zaczynały się za piętnaście minut. Wskoczyłem do range rovera i pojechałem tam, mając nadzieję, że Hailey nie wścieknie się na mnie za wizytę. Stałem w holu i czekałem, aż Hailey zejdzie. Rozglądałem się, kiedy usłyszałem jej głos. – Cześć, Collin. Odwróciłem się i uśmiechnąłem promiennie, kiedy ją zobaczyłem. Po raz pierwszy od dłuższego czasu wyglądała dobrze. – Cześć, Hailey. Jak się masz? – W porządku. Chodźmy na dziedziniec. Poszedłem za nią korytarzem przez przesuwne drzwi, które prowadziły do pięknego ogrodu pełnego różnych kwiatów, małych stolików kutych w żelazie, przy których siedziało czworo ludzi. – Mama powiedziała, że możesz przyjmować teraz gości. To dobrze. Spojrzała na swoje ręce. – Tak. Naprawdę nie sądziłem, że to będzie dziwne, ale było.

– Wyglądasz dobrze, Hailey. – Dzięki, Collin. Przepraszam za wszystko. – Ach, nie trzeba. Zdarza się. Postąpiłaś słusznie. Słyszałaś coś o Marcusie? – Został deportowany do Francji i ma zakaz powrotu do USA. Znaleźli przy nim masę kokainy, kiedy go aresztowali. Teraz to problem Francji. – To dobrze. Przynajmniej nie będziesz się musiała o niego więcej martwić. Co się z tobą działo, Hailey? Dlaczego narkotyki? – To miało być tylko jednorazowo. Potem z jednego razu zrobiły się dwa, z dwóch trzy i tak dalej. Marcus nie zawsze mnie bił. To zaczęło się jakieś kilka miesięcy temu. – Dlaczego z nim nie zerwałaś? – Bo bez niego nie byłoby narkotyków. Zawiodłam wszystkich, którzy mnie kochają i siebie. Marcus pozbawił mnie wszystkiego, w co kiedykolwiek wierzyłam. Zabrał mi poczucie wartości i godność. Ja taka nie jestem. Smutek pojawił się nie tylko na jej twarzy, ale i w głosie. Wziąłem ją za ręce. – Wiem, że taka nie jesteś. Zagubiłaś się, ale teraz tylko od ciebie zależy, czy odnajdziesz siebie. Jesteś silną kobietą, Hailey. Zawsze nią byłaś, a teraz musisz znaleźć tę wewnętrzną siłę ponownie. – Dzięki, że we mnie wierzysz, Collin. Pierwszym krokiem w wyzdrowieniu będzie szczerość z samym sobą oraz z ludźmi, których kocham. Największym błędem, jaki zrobiłam, było zerwanie z tobą, ale jestem z tego powodu szczęśliwa. Wiesz dlaczego? Potrząsnąłem głową. – Bo nasze zerwanie sprawiło, że poznałeś Amelię, a to wspaniała dziewczyna. Lepiej tego nie spieprz – uśmiechnęła się z ironią. – Nie spieprzę. Ty też kogoś znajdziesz. Jesteś dobrą osobą, Hailey. Po prostu musisz być bardziej ostrożna z facetami, których wybierasz. – Puściłem do niej oko. Roześmiała się. – Będę. Obiecuję. Ale, szczerze, na razie nie szukam nikogo. Muszę skupić się na terapii i powrocie do mojej kariery. To mój priorytet. Wszystko inne może zaczekać. – Jestem z ciebie dumny. – To co? Przyjaciele? – spytała. – Na zawsze – uśmiechnąłem się. – Mam nadzieję, że kiedyś wybaczysz mi wszystko, co się stało, kiedy wyjechałam do Włoch. – Już ci wybaczyłem. – Przytuliłem ją. – Dzięki, Collin. To wiele dla mnie znaczy. – Lepiej będę się już zbierał. Amelia na mnie czeka. Spytałem ją, czy chce przyjść, ale odpowiedziała, że lepiej będzie, jeśli sami porozmawiamy. – Podziękuj jej ode mnie za wszystko. – Sama możesz jej podziękować, kiedy cię odwiedzi. Wpadniemy przed tym weekendem, jeśli ci to odpowiada. – Z przyjemnością. – Trzymaj się, Hailey – powiedziałem i pocałowałem ją w głowę. – Ty też, Collin i dzięki za wizytę. Wróciliśmy do holu, pożegnaliśmy się i Hailey poszła do swojego pokoju. Wsiadłem do range rovera i udałem się do domu, do żony. Czułem zadowolenie, wiedząc, że Hailey wraca do normalnego życia.

Rozdział 37 CONNOR

Po kolacji z Lou wróciłem do domu i zastałem Ellery biorącą kąpiel. Wszedłem do łazienki, a ona popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się. – Miałeś miłą kolację z Lou? – Tak. Mogę się przyłączyć? – spytałem, ściągając koszulę. – Oczywiście. Przesunęła się. Usiadłem za nią, obejmując jej gładkie, miękkie ciało, a ona położyła głowę na mojej piersi. – Muszę z tobą o czymś porozmawiać. – Chodzi o Lucasa, prawda? – Skąd wiedziałaś? – Jestem twoją żoną. Znam cię, Connor. A ten obiad z Lou był w jego sprawie, prawda? – Tak. Ma taką samą grupę krwi jak Julia. Mieszka w Vegas. Wybieram się tam jutro. Chcesz lecieć ze mną? Miękko pocałowała mnie w ramię. – Bardzo bym chciała, ale myślę, że to jest sprawa, którą powinieneś załatwić sam. – Jesteś pewna, kochanie? – Całkowicie. Nie powiesz Julii? – Nie, nie powiem nikomu. Przynajmniej dopóki nie dostanę odpowiedzi. – Dobrze. – Jest jeszcze jedna rzecz, o której się dowiedziałem. Charlotte dała mu nasze nazwisko. – Naprawdę? Jestem zaskoczona, że twój ojciec na to pozwolił. – Ja też. Mam przeczucie, że wielu rzeczy jeszcze nie wiemy. Otworzyłem drzwi prezydenckiego apartamentu w Bellagio Hotel, a boy hotelowy wniósł mój bagaż. – Miłego pobytu, panie Black. Miło pana znowu widzieć – uśmiechnął się. Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem dwadzieścia dolarów. – Dziękuję, Ed. Rozpakowałem walizkę i wyciągnąłem teczkę z informacjami o Lucasie Black. Westchnąłem, spoglądając na jego adres. Myślałem, żeby najpierw do niego zadzwonić, ale byłem pewny, że się rozłączy. Zamiast tego wynająłem samochód i kierowcę, który zawiózł mnie do jego mieszkania. Wszedłem na drugie piętro i znalazłem adres 2D. Delikatnie zapukałem do drzwi, czując, jak ogarnia mnie zdenerwowanie. Stałem tak przez chwilę i czekałem, aż otworzy. Ale nikt nie odpowiadał. Było oczywiste, że go nie zastałem. Odwróciłem się i zmierzałem korytarzem w kierunku schodów. Gdy skręcałem, wyciągając telefon z kieszeni, wpadłem na kogoś. Gdy spojrzałem w górę, okazało się,

że to Lucas. Wysoki na sześć stóp, piaskowy blondyn z niebieskimi oczami był tym samym mężczyzną, z którym rozmawiałem na pogrzebie mojego ojca. Rozszerzyły mu się oczy i z trudem przełknął ślinę, kiedy mnie zobaczył. Obaj staliśmy tak w milczeniu. Żaden z nas nie wiedział, co powiedzieć. – Lucas? – Zaczął odchodzić. – Jestem… – Wiem, kim jesteś, Connor. Nie wiem, co tu robisz, ale musisz wyjść i mnie zostawić. – Szedł korytarzem, a ja podążałem za nim. – Zaczekaj, proszę. Wiem, że jesteś moim bratem. Zatrzymał się, ale sie nie odwrócił. – To, że płynie w nas ta sama krew, nie oznacza, że jesteśmy rodziną. – Podszedł do mieszkania i włożył klucz do drzwi. – Wiem, że był dupkiem. Uwierz mi. Ale byłeś na jego pogrzebie. Dlaczego? – Bo tego chciałaby moja mama. A teraz, wybacz. – Otworzył drzwi. – Lucas, muszę z tobą porozmawiać. Proszę. Dasz mi szansę? Jestem pewien, że tego też chciałaby twoja mama. Żebyś poznał swoją rodzinę. Złość w jego oczach eksplodowała, kiedy tak stał i patrzył się na mnie. – Nie masz prawa mówić o mojej mamie, a ja nie chcę was poznawać, szczególnie jeśli jesteście tacy jak on. – Wszedł do mieszkania i zatrzasnął drzwi. Cholera. Położyłem rękę na karku i westchnąłem. Jak miałem go zmusić, żeby ze mną porozmawiał i mnie wysłuchał? Potrzebowałem planu. Czegoś, co zwróciłoby jego uwagę. Wróciłem do hotelu i otworzyłem teczkę z danymi Lucasa, żeby znaleźć coś, czego mógłbym użyć na swoją korzyść. Coś interesującego przykuło moją uwagę. Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do Ellery. – Cześć – powiedziała. – Cześć, kochanie. – Rozmawiałeś z nim? – Tak jakby. Zatrzasnął mi drzwi przed nosem. Potrzebuję, żebyś coś dla mnie zrobiła. – Zrobię, co zechcesz, Connor. – Wygląda na to, że Lucas udziela prywatnych lekcji gotowania w noce, kiedy nie pracuje w restauracji. Chciałbym, żebyś zadzwoniła do niego i umówiła się na lekcję. Powiedz mu, że zatrzymałaś się w apartamencie prezydenckim w Bellagio i podaj mu swoje panieńskie nazwisko. Powiedz, że polecił ci go przyjaciel i że zostajesz w Vegas na niedługo. Wyrecytowałem jego numer z pamięci i poprosiłem, żeby do mnie oddzwoniła. Dziesięć minut później zadzwonił telefon i była to Ellery. – Hej, kochanie. – Twoja prywatna lekcja jest jutro o szóstej. To dwugodzinna sesja i kosztuje dwa tysiące dolarów. Więc przykładaj się. Chcę, żebyś mi potem ugotował w domu to, czego się nauczysz – zaśmiała się. – Dziękuję, Elle. – Nie ma za co, kochanie. Już za tobą tęsknię. – Ja za tobą też. Porozmawiamy wkrótce. Był ranek. Zszedłem do Café Bellagio na śniadanie. Gdy popijałem kawę i czytałem „New York Timesa”, usłyszałem, że ktoś do mnie mówi. – Przepraszam, ale jest pan cholernie seksowny i chciałabym zjeść z panem śniadanie. Spojrzałem w górę i szeroki uśmiech pojawił się na mojej twarzy, kiedy zobaczyłem Ellery. – Kochanie, co ty tu robisz? – Wstałem, pocałowałem ją i odsunąłem jej krzesło.

– Pomyślałam ostatniej nocy, że kiedy otworzysz drzwi Lucasowi, to on może po prostu uciec, a wtedy będzie koniec rozmowy. Więc zdecydowałam, że przylecę i ci pomogę. – Jesteś niesamowita. Nawet o tym nie pomyślałem. – Wymyśliłam, że otworzę drzwi, wpuszczę go, żeby wszystko przygotował, i wtedy ty mógłbyś wejść, a ja zostawiłabym was samych. Przyleciałam z Peyton, więc gdy ty będziesz poznawał się ze swoim bratem, my pójdziemy do kasyna. Siedziałem i patrzyłem na nią. – Kocham cię. Gdzie jest Peyton? – Leży w swoim pokoju. Za dużo wypiła podczas podróży – zaśmiała się. – Poszłam do apartamentu, ale nikt nie otwierał, więc pomyślałam, że pewnie jesz śniadanie. Pokaż mi menu. Umieram z głodu. Po zjedzeniu fantastycznego śniadania z żoną poszliśmy na górę, kochaliśmy się, a potem we trójkę spędziliśmy dzień, robiąc zakupy i wypoczywając na basenie.

ELLERY Siedzieliśmy na basenie, popijając margarity, kiedy Peyton przyszła do głowy pewna myśl. – Wiesz co, Elle? Co, jeśli Lucas skojarzy cię z pogrzebu? Właściwie, jeśli zna Connora, to dlaczego miałby nie znać ciebie? – Cholera, Peyton, o tym nie pomyślałam. – Spojrzałam na Connora, a on westchnął. – Nie martwcie się. Ja będę udawać ciebie. Nie będzie miał pojęcia, kim jestem. Możesz poczekać na mnie w kasynie, a kiedy Connor zrobi swoje wielkie wejście, tam się spotkamy. – Dobry pomysł, Peyton. Cieszę się, że cię zabrałam – mrugnęłam do niej, stukając się z nią kieliszkiem. Po spędzeniu miłego czasu na basenie poszliśmy na górę, żeby przygotować się na wieczór. – Będę u was o piątej trzydzieści – powiedziała Peyton, wysiadając z windy.

CONNOR Ellery wyszła z apartamentu, a Peyton i ja czekaliśmy na Lucasa. Skłamałbym, jeśli powiedziałbym, że się nie denerwowałem. Po naszym wczorajszym spotkaniu byłem pewien, że kiedy się pojawi, wszystko pójdzie tylko gorzej. Rozległo się pukanie do drzwi. Peyton wepchnęła mnie do łazienki. Kiedy go wpuściła i zagadywała, a on się przygotowywał, wszedłem do pokoju. Popatrzył na mnie i powoli potrząsnął głową. – Co się, do cholery, dzieje? – spytał z poirytowaniem. Stałem kilka metrów od niego z rękoma w kieszeniach i obserwowałem jego reakcję. – To był jedyny sposób, żebyśmy się spotkali. – Nie ma mowy, człowieku. – Zaczął pakować rzeczy. – Wolnego – powiedziała Peyton, unosząc rękę. – Nigdzie nie idziesz. Obsłużysz Connora, ponieważ ci zapłacił. Usiądziesz i obaj będziecie rozmawiać bez względu na to, czy wam się to podoba, czy nie. Możecie się nie lubić, ale się wysłuchajcie. Obydwaj macie tego samego ojca i, z tego co wiem, jesteście tak samo uparci. – Wskazała na mnie. – Wybacz, Lucas, że musieliśmy ściągnąć cię tu podstępem, ale jeśli wczoraj zachowałbyś się jak mężczyzna i wysłuchał Connora, to nie musiałbyś tutaj dzisiaj przychodzić. Właściwie to byłabym w domu, przytulając się z moim seksownym mężem, sącząc szampana i jedząc truskawki polane czekoladą, a on opowiadałby mi o

swoim dniu w szpitalu. – Czekaj. Nie jesteś jego żoną? – spytał Lucas. – Nie. Jestem jego najlepszą przyjaciółką, Peyton. Miło cię poznać. – Wyciągnęła rękę, a on uścisnął ją z zawahaniem. – A teraz otwórzcie piwo albo szkocką, jeśli chodzi o Connora, i porozmawiajcie jak mężczyźni. Jeśli wybaczycie, na dole czekają na mnie pieniądze do wygrania. – Obróciła się na piętach i wyszła. Lucas spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem. – Muszę powiedzieć, że cieszę się, że ona nie jest twoją żoną. Wygląda na dość krnąbrną. – Nie masz nawet pojęcia, jak bardzo jest. – Okej, Connor. Chcesz rozmawiać? Więc rozmawiajmy. Ale od razu cię ostrzegam, że nie mam nic do powiedzenia. Nie chcę poznawać rodziny, dla której mój ojciec porzucił mnie i matkę. Rozumiesz? – Rozumiem, Lucas. Całkowicie. Co wolisz do picia? – spytałem, podchodząc do baru. – Ta Peyton mówiła coś o szkockiej. Lubię szkocką. – Ja też. Więc są dwie rzeczy, które mamy ze sobą wspólne.

Rozdział 38 CONNOR

Zakładam, że nie chcesz lekcji gotowania? – spytał. Parsknąłem śmiechem. – Nie. Ale w porządku. Zapłacę ci za twój czas. – Podałem mu szkocką i usiadłem w czarnym skórzanym fotelu naprzeciwko kanapy. – Nie mam go dużo, więc powiedz, co masz do powiedzenia, żeby każdy mógł wrócić do swoich spraw. Gdy tak siedziałem w fotelu i patrzyłem się na niego, zdałem sobie sprawę, że bardzo przypomina mi Collina. Nie mojego syna, ale brata bliźniaka. Jego oczy były pierwszą rzeczą, którą spostrzegłem, kiedy zauważyłem go na pogrzebie. Nie mogłem przestać myśleć, że było w nich coś, co przykuło moją uwagę. Teraz, gdy z nim siedziałem, wiedziałem już, co to było. – Przykro mi za to, co mój ojciec zrobił tobie i twojej mamie. Nie zawsze był prawdziwie opiekuńczym mężczyzną. Był kłamcą i oszustem. – Pogodziłem się z tym jakiś czas temu. Wiesz, różnica jest w tym, że ja wiedziałem o tobie i twojej siostrze. Miałem obsesję na punkcie tego, że mój ojciec porzucił mnie. Zdałem sobie sprawę, że nigdy nie będę dla niego wystarczająco dobry, nawet jeśli nosiłem jego nazwisko. Miał dwoje innych dzieci, które były ważniejsze, a mnie zabroniono stać się częścią tego życia. Byłem tylko tajemnicą. Bękartem, którego istnienie, jeśli wyszłoby na jaw, zrujnowałoby jego reputację. Rozgoryczenie i złość, które wzbierały w nim, były całkowicie zrozumiałe. – Przykro mi, Lucas. Wszystko, co mogę ci powiedzieć, właściwie już wiesz. Był dupkiem. Dupkiem, którego podziwiano. Krył się za wspaniałą fasadą, ale ja go przejrzałem. – Jestem ciekaw, jak się o mnie dowiedziałeś. – Wziął łyk szkockiej. – Po jego śmierci sprzątałem gabinet w jego domu i znalazłem to zdjęcie. – Wyciągnąłem zdjęcie z kieszeni i podałem mu. – Wiedziałem, że to dziecko to nie byłem ja ani Cassidy. Znalazłem też akt nabycia waszego domu w Cherry Hill w zamkniętej szufladzie biurka mojego ojca. Razem z synem, Collinem, przejechaliśmy się tam i tak poznaliśmy Florę. Powiedziała nam wszystko. – Ach, Flora – uśmiechnął się. – Była dla mnie jak babcia. Jak ona się miewa? – Wyglądało, że dobrze. Powiedziała, że się wyprowadziłeś po śmierci swojej mamy, gdy miałeś osiemnaście lat. Spojrzał w dół i odstawił drinka na stół, wstając z kanapy. – Ojciec odwiedził mnie w dniu pogrzebu matki. To był trzeci raz w życiu, kiedy go widziałem. Złożył mi kondolencje i dał czek na sto tysięcy dolarów, żebym ułożył sobie życie gdzie indziej, bo miał zamiar sprzedać dom. Obawiał się, że teraz, kiedy umarła moja mama, ujawnię się jako jego syn. Robiło mi się niedobrze, widząc go stojącego tam, jak udaje, że zależy mu na mamie. Powiedziałem mu, że jeśli chce, żebym zniknął, to powinien podbić ofertę do dwustu tysięcy dolarów, a wtedy nie będzie musiał się już nigdy o mnie martwić. Wzniosłem szklankę w jego stronę.

– Targowałbym się o więcej, ale dobrze zrobiłeś. – Dał mi pieniądze, wziąłem je i wsiadłem do najbliższego samolotu do Paryża. Pieniądze wydałem na jedną z najlepszych szkół gastronomicznych. Studiowałem, uczyłem się i podejmowałem się różnych prac przez sześć lat, zanim przeprowadziłem się z powrotem do Stanów i zacząłem pracować jako zwykły kucharz. Dzięki mojemu talentowi i temu, czego nauczyłem się w Paryżu, zostałem awansowany na szefa kuchni w ciągu paru lat. – Rozważałeś kiedykolwiek otworzenie swojej restauracji? – spytałem. – Cały czas. To moje marzenie odkąd byłem dzieckiem. Niestety, otworzenie restauracji kosztuje dużo pieniędzy, których nie mam. A nie chcę otworzyć taniej jadłodajni. Chcę być właścicielem pięciogwiazdkowej restauracji. Miał wielkie marzenia i to mi się w nim podobało. Posiadanie płynęło w jego krwi. Mogłem pomóc mu spełnić jego marzenie, jeśli on pomógłby mnie, ale musiałem być bardzo ostrożny z Lucasem. Miałem wrażenie, że był tykająca bombą. – Chciałbym, żebyś przyjechał i poznał moją rodzinę w Nowym Jorku. Twoją rodzinę. Masz siostrę, siostrzenicę, dwóch siostrzeńców oraz wnuka-siostrzeńca. I wiem, że bardzo chcieliby cię poznać. Wziął głęboki oddech, patrząc się na mnie tak, jakby był ofiarą, a ja rekinem gotowym do uderzenia. – Dziękuję za propozycję, Connor, ale, jak powiedziałem wcześniej, nie chcę poznawać rodziny Black. Masz szczęście, że chociaż tobie poświęciłem czas. Wiem o tobie wszystko, braciszku. Obserwowałem cię od lat. Ciebie i twoją wielomilionową firmę, Black Enterprises. Firmę, w której powinienem mieć jakieś udziały, biorąc pod uwagę, że jestem jednym z synów Black. Ale zostałem wygnany z twojej rodziny. Więc wracaj do Nowego Jorku, do swojego życia, i trzymaj się, kurwa, z daleka ode mnie. – Podszedł do drzwi. Wstałem z krzesła. – Moja córka jest chora i tylko ty możesz jej pomóc – wykrzyknąłem przez pokój. Zatrzymał się, powoli obrócił głowę i spojrzał na mnie. Złość wzbierała w jego oczach. – Nie przyjechałeś tu, bo chciałeś mnie bliżej poznać. Powiedziałeś wcześniej, że znalazłeś moje zdjęcie zaraz po pogrzebie. To było trzy miesiące temu. Nigdy nie miałeś zamiaru mnie odnaleźć. W przeciwnym razie zrobiłbyś to wtedy. Przyjechałeś tu z żalu za swoją córką. – Byłem wściekły! – krzyknąłem. – Wściekły na niego i na ciebie. Byłem wpieniony na ciebie za to, że istniałeś, bo to przypominało mi, jakim był łajdakiem. Jak zranił moją matkę. Obie nasze matki. Jesteś moim bratem i masz prawo poznać swoją rodzinę. – Pochowałem moją rodzinę dziesięć lat temu. Skończyliśmy już. Przykro mi z powodu twojej córki, ale nie mogę nic dla niej zrobić. – Marnujesz okazję do założenia swojej własnej restauracji. Żadna cena nie jest zbyt duża, jeśli chodzi o moją rodzinę. Mogę dać ci wszystko, czego potrzebujesz. – Dlaczego nie możesz zrozumieć, że nie chcę nic od ciebie? Po prostu mnie zostaw. A fakt, że starałeś się mnie przekupić, nie czyni cię lepszym od niego. – Mężczyźni z rodziny Black nie odwracają się od ludzi w potrzebie. – Zabawne, że to mówisz, bo znam takiego, który to zrobił. Żegnaj, Connor. Wyszedł. Podniosłem szklankę ze stołu i rzuciłem nią o ścianę. Był moją ostatnią nadzieją dla Julii.

Rozdział 39 ELLERY

Gdy

wróciłam do apartamentu ostatniej nocy, zastałam Connora siedzącego na balkonie i wpatrzonego w jasno oświetlone miasto. Cierpiał, a ja razem z nim, kiedy opowiedział mi, jak przebiegła rozmowa z Lucasem. Moje emocje sięgały zenitu. Usiadłam mu na kolanach i przytuliliśmy się, myśląc o Julii. – Jutro wyjeżdżamy. Nie ma powodu, żebyśmy tu dłużej zostawali. – O której? – Samolot będzie około trzynastej. – Wybieramy się z Peyton na zakupy z rana. Chce kupić trochę nowych rzeczy dla Hailey. – W porządku. Tylko wróćcie na czas. – To nasz samolot, Connor. Nie odleci, dopóki nie będziemy na pokładzie. – Ellery, to nie podlega dyskusji. Zrób, o co proszę. Rozumiesz? Ton jego głosu był surowy. Nie słyszałam go takiego od dłuższego czasu, ale nie chciałam się z nim o to kłócić. Prawda była taka, że nie szłam na zakupy z Peyton. Miałam zamiar porozmawiać z Lucasem z nadzieją, że inaczej spojrzy na całą sytuację. Powiedziałam Peyton o moich planach i upewniłam się, że jej też nie będzie. Connor zostawił teczkę na komodzie. Kiedy był pod prysznicem, otworzyłam ją ostrożnie i zapisałam adres Lucasa w telefonie. Weszłam do łóżka i czekałam, aż Connor wróci z łazienki. Leżałam, obmyślając jutrzejszy plan działania. Następnego ranka pocałowałam Connora na do widzenia i powiedziałam mu, że wrócę na czas naszego odlotu do Nowego Jorku. Nalegał, że odprowadzi mnie i Peyton do drzwi wyjściowych hotelu. Mimo że bardzo go kochałam, czasami doprowadzał mnie do szału. Jak tylko wsiadłyśmy z Peyton do taksówki, powiedziała kierowcy, żeby podrzucił ją kilka domów dalej. Następnie podałam adres Lucasa i kazałam się tam zawieźć. Nie miałam zbyt dużo czasu. Zapukałam delikatnie w białe drzwi. Odczekałam chwilę, po czym zapukałam mocniej. Nagle, kiedy już miałam zapukać trzeci raz, drzwi otworzyły się gwałtownie, a w nich stał Lucas, patrząc na mnie. Miał na sobie spodnie od piżamy, a jego włosy były zmierzwione. Przypominał mi Connora, kiedy ten był w jego wieku. Wyglądało na to, że właśnie go obudziłam. – Mogę w czymś pomóc? – spytał odpychająco z zaspanymi oczami. – Właściwie to tak. – Wetknęłam głowę pod ręką, która trzymała otwarte drzwi. – Przepraszam. Za kogo się pani uważa, że tak po prostu się wpycha do mojego mieszkania? – Jestem Ellery Black. – Obróciłam się i wyciągnęłam do niego rękę, ale cofnął się. – Tak myślałem. Widziałem cię na pogrzebie i w gazetach z twoim mężem. – Twoim bratem – powiedziałem. – Już mu mówiłem, że to, że płynie w nas ta sama krew, nie oznacza, że jesteśmy rodziną. Potrzebuję kawy, a ty musisz wyjść. Connor miał rację. Lucas był zły, ale widziałam też smutek w jego oczach. – Wyglądasz, jakbyś miał kaca.

– To pewnie dlatego, że mam. I strasznie boli mnie głowa. Więc jeśli wybaczysz, muszę się iść położyć. Kiedy weszłam do jego malutkiej kuchni i otworzyłam lodówkę, uśmiechnęłam się, widząc, że jest w niej większość składników, których potrzebowałam do koktajlu. Miał wszystkie oprócz dwóch. – Co do cholery pani sobie myśli? – spytał z irytacją. – Nie otwiera się komuś lodówki tak po prostu, proszę pani. – Który sąsiad jest milszy? Ten naprzeciwko czy ten obok? – Co? – spytał zmieszany. Westchnęłam. – Siadaj. Będę z powrotem za sekundę. Tylko nie myśl, że zatrzaśniesz drzwi, bo narobię niezłego hałasu, a jestem pewna, że nie chciałbyś, żeby twoi sąsiedzi myśleli, że masz romans ze starszą zamężną kobietą. Usiadł powoli, patrząc, jak podpieram drzwi krzesłem. Zapukałam do mieszkania po drugiej stronie korytarza. Otworzyła starsza pani. Powiedziałam jej, że jestem sąsiadką z naprzeciwka i spytałam, czy ma dwa składniki, których brakowało mi do koktajlu. Miała i wręczyła mi je z uśmiechem na twarzy. Kiedy się odwróciłam i wróciłam do mieszkania, Lucas siedział z głową opartą na stole. – Jesteś wariatką. Wiesz? – powiedział przytłumionym głosem. – Zabawne, ponieważ Connor mówi mi to samo. Gdzie masz blender? – Po co ci blender? Co ty do cholery robisz? Gdybym nie był teraz taki skacowany, to wykopałbym cię stąd natychmiast. – W takim razie mam szczęście, że masz kaca. – Znalazłam blender i włożyłam do niego wszystkie składniki. – Zatkaj uszy, bo będzie głośno. Gdy wszystko było już zmiksowane, nalałam koktajl, usiadłam naprzeciwko Lucasa i podałam mu szklankę, przesuwając ją wzdłuż stołu. – Wypij to. Podniósł szklankę, spojrzał na miksturę, a potem powąchał. – Co to, do cholery, jest? Jesteś szurnięta, jeśli myślisz, że to wypiję. – To koktajl na kaca. Obiecuję, że poczujesz się lepiej, jak tylko go wypijesz. Robię go zawsze Connorowi i Collinowi. Jeśli mi nie wierzysz, to zadzwoń do niego. – Wyciągnęłam telefon. Rzucił mi zaskoczone spojrzenie, podnosząc szklankę do ust. Wypił koktajl tak szybko, jak mógł. – Kurwa! Ohydne. – Być może, ale za piętnaście minut mi podziękujesz. A teraz do rzeczy. Przyszłam do ciebie, ponieważ chciałam porozmawiać o twojej rodzinie. Z powrotem położył głowę na stół. – Nie mam rodziny. Już to powiedziałem twojemu mężowi. Chcę, żebyście mnie zostawili. – Pewnie, że chcesz, bo wtedy mógłbyś użalać się nad sobą tylko dlatego, że twój ojciec cię zostawił. Czy nie to właśnie robisz? – Myli się pani, pani Black. Nic pani o mnie nie wie. – Możesz mówić do mnie Elle. Moi przyjaciele tak mnie nazywają. – Ale my nie jesteśmy przyjaciółmi. Mały uśmieszek pojawił się na moich ustach, kiedy przypomniałam sobie w tym momencie o mojej pierwszej kolacji z Connorem. Byli do siebie podobni bardziej, niż mogliby przypuszczać. – Pozwól, że ci coś o sobie opowiem. Moja mama odeszła, kiedy byłam małą dziewczynką. Zdiagnozowano u mnie raka w wieku szesnastu lat i próbowałam popełnić samobójstwo. Stąd tatuaże na moich nadgarstkach. By pokryć blizny. – Wyciągnęłam do niego nadgarstki. – Kiedy miałam dwadzieścia trzy lata, znowu zachorowałam na raka.

Lucas wpatrywał się we mnie intensywnie. – Dwa razy w tak młodym wieku to było zbyt wielu do zniesienia. Nie chciałam jeszcze raz przechodzić przez chemioterapię, więc zdecydowałam, że umrę. Było oczywiste, że nie zostało mi dużo czasu, dlatego postanowiłam cieszyć się krótkim życiem, które miałam jeszcze przed sobą. Chłopak, z którym byłam cztery lata, zerwał ze mną i odszedł z mojego życia. Potem poznałam Connora. Zauważyłam, jak wyrzucają go z klubu, bo był zbyt pijany. Wsadziłam go do taksówki i zawiozłam do domu. To dzięki niemu stoję tu dzisiaj. Mimo że utrzymywałam swoją chorobę w tajemnicy, nigdy się ode mnie nie odwrócił. Nieważne jak wściekły był na mnie. I wierz mi, myślałam, że mnie zabije. Ale był cały czas przy mnie. Nawet kiedy stałam się zła i zgorzkniała i starałam się go odepchnąć, nie chciał mnie zostawić. Widziałam, że czuł się lepiej, bo nie trzymał już głowy na stole i siedział wyprostowany. – Więc skończyłaś na chemioterapii? – Poleciałam do Kalifornii, żeby uczestniczyć w eksperymencie polegającym na bardzo inwazyjnym leczeniu. Zadziałało. Pokonałam raka. To było dwadzieścia lat temu. – Gratuluję, ale nie rozumiem, jaki jest sens tego, co mówisz. – Chodzi mi o to, że mogły ci się przytrafić o wiele gorsze rzeczy. Rozumiem, co czujesz, i przykro mi, że mój teść okazał się takim dupkiem. Ale to nie znaczy, że reszta rodziny taka jest. My, Blackowie, pomagamy ludziom bez względu na koszty. Jesteś bardzo podobny do Connora. Widzę to i widzę też, że jesteś dobrym człowiekiem. Jesteś załamany tak jak on, kiedy się poznaliśmy. Chowasz się pod maską pewnego siebie cwaniaczka i użalającego się nad sobą człowieka o dobrym sercu. Wstał od stołu i zabrał szklankę do kuchni. – W ogóle nie jestem taki jak on, więc przestań tak mówić, bo to naprawdę irytujące. – Ależ jesteś i jeśli tylko byś go bliżej poznał, to sam byś się przekonał. Witaj w rodzinie, Lucas, bez względu na to, czy ci się to podoba czy nie, Łączą nas bardzo mocne więzi i chcielibyśmy, żebyś był częścią nas. – Co jest waszemu dziecku? – Obrócił się i spytał. – Connor ci nie mówił? – Nie. Powiedział tylko, że jest chora. – Julia i jej mąż mieli poważny wypadek samochodowy. Lekarz musiał usunąć jedną nerkę, ponieważ była bardzo poważnie uszkodzona. Druga z kolei przestała funkcjonować. – Zaczekaj – powiedział, wskazując na mnie palcem. – Prosisz mnie, żebym oddał jej swoją nerkę? – Tak. Dokładnie. – Jesteś popieprzona. O Boże – powiedział, pocierając kark. – Nie mogę uwierzyć, że macie taki tupet. I skąd wiecie, że będę odpowiednim dawcą? – Jaką masz grupę krwi? – Zero. – To tak jak Julia. Położył ręce na ladzie kuchennej i wyprostował się, odpychając od niej. – Wiedziałaś to wcześniej, prawda? – spytał, marszcząc brwi. – Wkurzysz się i zaczniesz krzyczeć, kiedy powiem ci prawdę? – Cholera! – Odepchnął się od lady. – Przypuszczam, że Connor mnie sprawdził. Dowiedział się o mnie wszystkiego, łącznie z moją pieprzoną grupą krwi. To jedyny powód, dla którego tu przyjechał. Chce czegoś. Mama mówiła, że to właśnie miał w zwyczaju robić mój ojciec, zanim się urodziłem. Znikał na jakiś czas, ale wracał zawsze, kiedy czegoś chciał albo potrzebował. Był sukinsynem, a twój mąż nie jest lepszy! – krzyknął, uderzając pięścią w blat. Gwałtownie wstałam zza stołu i wymierzyłam w niego palec. – Nigdy nie waż się mówić tak o moim mężu! Nawet go nie znasz. Nie jest jak jego ojciec, tak

samo jak nikt z rodziny. Powiedz mi coś, Lucas. Jak się czułeś, kiedy po raz pierwszy dowiedziałeś się, że twój ojciec ma drugą rodzinę? – Czekałam na jego odpowiedź, a on patrzył w dół ze złością. Nie odpowiedział. – Powiedz mi! – zażądałam. – Byłem wściekły. Nienawidziłem go za wybranie ich. Nienawidziłem, że muszę dorastać jako jedynak – krzyczał, a ja widziałam łzy tryskające z jego oczu. – Miałem brata i siostrę, ale nie wolno było mi ich poznać. – Dokładnie! I tak właśnie czuje się teraz Connor. Jest wkurzony. Nie na ciebie, ale na waszego ojca. Potrzebuje czasu. Ty miałeś lata. On dostał tylko kilka miesięcy. Byłeś już w tej sytuacji i wiesz, jak on się teraz czuje. Zżerają cię złość, gniew i nienawiść za czyjeś czyny. Jestem tu, ponieważ nie musisz już więcej być sam. Masz rodzinę, która chce się z tobą spotkać i poznać cię. Odwrócił wzrok. – Powinnaś już iść. – Wychodzę, Lucas, i bardzo mi przykro. Przykro mi z powodu wszystkiego, przez co przeszedłeś i z powodu naszego przyjazdu do Vegas. To był błąd, którego nigdy nie powinniśmy popełnić. Julia jest naszą córką i naszym światem. Nie możemy dłużej znieść, jak cierpi. To rozrywa Connora od środka. Wyobraź sobie, że byłaby twoją córką. Wiem, że nic by cię nie powstrzymało, aby jej pomóc. Chwyciłam torebkę ze stołu i podeszłam do drzwi. Położyłam rękę na klamce i odwróciłam się. – Mam nadzieję, że znajdziesz to, czego szukasz, Lucas. Zasługujesz na bliskość i szczęście.

Rozdział 40 COLLIN

Minęło parę tygodni od powrotu mojego taty z Vegas, a on nadal zachowywał się dziwnie. Powiedział mi, że to z powodu niepowodzenia jakiegoś kontraktu, ale nie wierzyłem mu. Wiedziałem o wszystkich transakcjach handlowych, które negocjowane były przez Black Enterprises i z tego, co było mi wiadomo, wszystkie z nich przebiegały pomyślnie. Czułem, że coś kombinował i że dotyczyło to Julii. – Tato, mogę wejść? – spytałem i powoli otworzyłem drzwi do gabinetu. – Pewnie, synu. Siadaj. Podszedłem i usiadłem, nie myśląc zbyt nad tym, co chciałem powiedzieć. – Co się dzieje, Collin? – Ostatnio zachowujesz się jak dupek. Przepraszam, tato, ale chcę wiedzieć, co, do cholery, się z tobą dzieje. Wiem, że wymyśliłeś tę historyjkę o nieudanym kontrakcie. Chcę wiedzieć, o co naprawdę chodzi. Znalazłeś dawcę dla Julii? Skierował oczy na mnie, rzucając długopisem przez biurko i odchylił się w fotelu. – Myślałem, że znalazłem, ale on nie chce się zgodzić. – Kto? – Lucas. Ma tę samą grupę krwi co Julia. – Rozmawiałeś z nim? – spytałem zszokowany. – Tak. Mieszka w Vegas. Odmówił mi prosto w twarz, a potem zwymyślał mnie, używając kilku niewybrednych słów. – Winisz go za to, tato? To znaczy, no daj spokój. Nie znasz go. On nie zna ani ciebie, ani Julii, a ty pewnego dnia zjawiasz się i prosisz go o nerkę. Szczerze, to jestem zaskoczony, że ci nie przywalił. Uniósł brwi. – Dzięki, synu. Nie waż się mówić o tym swojej siostrze. Zrozumiano? – rzekł autorytatywnie. Westchnąłem, wstając z krzesła. – Tak. Rozumiem. Muszę iść na spotkanie. – Zanim wyszedłem, popatrzyłem na niego ze współczuciem. – Nie ocalisz świata, tato. Niektóre rzeczy po prostu już takie są. Nie możesz staczać każdej bitwy. – Odwrócił się w kierunku okna, a ja wyszedłem z jego gabinetu. Już byłem spóźniony na spotkanie w centrum, a Ralph był zajęty przez moją mamę, więc zawołałem taksówkę. Wsiadłem do środka i spojrzałem na zegarek. – Wybacz, kolego, ale musisz dodać gazu. Nie mogę się spóźnić. Taksówkarz skinął głową i uśmiechnął się do mnie w lusterku. Rozsiadłem się i sprawdzałem telefon, podczas gdy on prowadził z finezją. Nie jechał jak zwyczajny taksówkarz w Nowym Jorku. Jechał z precyzją i wydawał się unosić ponad ulicami, tak jak łabędź szybuje nad taflą wody. – Od jak dawna prowadzisz? – Od około dziesięciu lat. Właśnie się przeprowadziłem tu z Los Angeles. – Więc jesteś przyzwyczajony do takiego ruchu.

– Tak. Rodzina, dla której jeździłem w Los Angeles, rozpadła się. On poszedł do więzienia za defraudację. Urząd podatkowy zabrał im wszystko. Nie muszę dodawać, że już nie potrzebowali kierowcy. Teraz naprawdę mnie zainteresował. – Jak masz na imię? – Tommy. Tommy Johnson. – Miło cię poznać, Tommy. Jestem Collin Black. Spojrzał na mnie w lusterku. – Wiem, kim pan jest, panie Black, i miło pana poznać. Zaparkował na krawężniku przy Waldorf, gdzie odbywało się spotkanie, na które jechałem. Wyciągnąłem gotówkę z kieszeni i mu zapłaciłem, patrząc na zegarek. – Przywiozłeś mnie tu pięć minut przed czasem. Dziękuję, Tommy. Chciałbyś pracować dla mnie jako szofer? – Poważnie, panie Black? – Tak. Szukam takiego od dłuższego czasu, ale nie znalazłem jeszcze nikogo odpowiedniego. Z jakiegoś powodu ty mi się podobasz. Tu jest moja wizytówka. Wpadnij do mojego gabinetu jutro rano około dziesiątej. Porozmawiamy o szczegółach twojego zatrudnienia. To wszystko, jeśli jesteś zainteresowany. – Oczywiście, że jestem. – Świetnie. W takim razie do zobaczenia jutro. – Uśmiechnąłem się, zatrzaskując drzwi i dumnie wszedłem do Waldorf. Bingo! W końcu znalazłem dla siebie kierowcę. Nie mogłem się doczekać, żeby powiedzieć Amelii.

Rozdział 41 CONNOR

Zabrałem Julię na dializę i spędziłem z nią kilka godzin, zanim musiałem jechać do pracy na spotkanie. Jake był w biurze, ale miał przyjechać do Julii, by spędzić z nią resztę dnia, jak tylko wrócę. Wziąłem jej rękę i uniosłem do ust. – Jak się czujesz, księżniczko? – W porządku, tatusiu. Słuchaj, nie musisz tu siedzieć. Jesteś taki zajęty w pracy. – Collin może zająć się firmą. Dla mnie to okazja do zacieśniania więzi między ojcem a córką. Naprawdę nie zawsze mamy czas, żeby spędzić go razem. – Rozmawiałam z lekarzem o przeprowadzaniu dializy w domu. Jake i ja przedyskutowaliśmy to i uważamy, że tak będzie lepiej i łatwiej do zorganizowania. Serce ścisnęło mi się na samą myśl o tym. Być może będzie to dla niej lepsze, ale będzie to też wyglądać jak coś na stałe, a ja nic nie mogłem z tym zrobić. Właściwie to było coś, ale obiecałem Julii, że nie będę się do tego mieszał i nie mogłem złamać obietnicy, którą jej złożyłem. Po kilku godzinach wszedł Jake. Pocałowałem Julię w czoło i wróciłem do biura. – Do widzenia, księżniczko. – Puściłem do niej oko. – Cześć, tato – uśmiechnęła się

JULIA Pocałowałam Jake’a na pożegnanie, zanim wyszedł do pracy. Zabrałam Braydena z powrotem do łóżka. Wzięłam kilka dni wolnego, ponieważ czułam się wyczerpana i przytłoczona. Za parę dni miałam zacząć dializę w domu i byłam zachwycona. Nie tyle z powodu dializy, ile dlatego, że będę mogła poddawać się jej w zaciszu własnego domu. Po kilkugodzinnej drzemce z Braydenem postanowiłam zabrać go do Central Parku, ponieważ był piękny dzień. Bardzo mu się tam podobało, przede wszystkim dlatego, że lubił bawić się na dworze. Nie powiedziałam o tym nikomu z rodziny, bo chciałam spędzić czas tylko z Braydenem. Spakowałam torbę z pieluchami, wsadziłam Braydena do wózka i udałam się do Central Parku. Znalazłam miejsce na miękkiej trawie, rozłożyłam koc i wyjęłam Braydena z wózka, sadzając go wśród zabawek, które zabrałam. Niebo było bezchmurne, a słońce jasno świeciło. Było ciepło jak na tę porę roku. Czułam się tak spokojnie. Kiedy Brayden bawił się zabawkami, zadzwonił telefon. Wyciągnęłam go z torebki. – Cześć, Collin. – Cześć, siostrzyczko. Co robisz? Cholera. Jeśli powiem mu, gdzie jestem, będzie chciał przyjechać. – Brayden właśnie zasnął, a ja mam zamiar położyć się na chwilę. – Och. Chciałem właśnie spytać, czy podrzucić ci lunch.

– Może innym razem, Collin. – Dobrze się czujesz, siostrzyczko? – W porządku. Jestem trochę zmęczona. – Okej. Odpocznij trochę. Później porozmawiamy. Źle się czułam, okłamując go, ale chciałam pobyć w parku sama ze swoim synem. Gdybym powiedziała mu, gdzie jestem, to zadzwoniłby do taty, który zadzwoniłby do mamy i cała trójka zaraz by się zjawiła. Minęła godzina. Nakarmiłam Braydena butelką i położyłam spać. Rozłożyłam mu wózek i wygodnie go ułożyłam. Podciągnęłam kolana do piersi i rozglądałam się po parku, obserwując ludzi, którzy odpoczywali, opalali się, ćwiczyli i po prostu cieszyli sie życiem. Nagle zauważyłam biegnącego mężczyznę, który w jednej chwili upadł na ziemię, lądując na kolanach. Podniosłam się i podbiegłam do niego, biorąc go za rękę. – Wszystko w porządku? – spytałam. Obrócił głowę i spojrzał na mnie, starając się złapać oddech. – Dzięki. Nic mi nie jest. Myślę, że potrzebuję trochę wody. – Akurat mam jej ze sobą dużo. Chodź ze mną. – Pomogłam mu wstać i wyciągnęłam butelkę wody z lodówki turystycznej, którą ze sobą zabrałam. – Proszę, pij. – Dzięki – uśmiechnął się, otwierając butelkę i wziął łyk wody. – Nie powinieneś biegać w taki ciepły dzień bez wody. Siadaj i odpocznij, dopóki się nie nawodnisz. Usiadł na kocyku i podziękował mi. – Zostawiłem portfel w domu i zdałem sobie sprawę z tego dopiero, gdy chciałem kupić butelkę wody. Skończył pić, a ja podałam mu kolejną butelkę. – Wypij – uśmiechnęłam się. – Dzięki. To twoje dziecko? – Wskazał na wózek. – Tak, to Brayden. Mój cały świat. – Ziewnęłam. – Nudzę cię? – zachichotał. – O Boże, nie. Przepraszam. Jestem po prostu bardzo zmęczona. Moje życie bardzo się ostatnio zmieniło i to okropnie na mnie wpływa. – Przykro mi. Czy mogę spytać, co się stało? Wiem, że to niegrzeczne. Jestem ci całkowicie obcy i nie powinienem w ogóle zadawać takiego pytania. Miał rację. Nawet nie wiedziałam, jak ma na imię, ale w sumie nie było w tym nic złego. Było w nim coś, co sprawiało, że dobrze się czułam. Trudno mi powiedzieć co, ale po prostu to poczułam. – Czasami rozmowa z nieznajomym jest najłatwiejsza. Miałam wypadek samochodowy kilka miesięcy temu, w wyniku którego moje dwie nerki zostały poważnie uszkodzone. Lekarze musieli jedną usunąć. Druga nie funkcjonuje, dlatego muszę poddawać się dializie. – Przykro mi. – Dzięki. Staram się przywyknąć, ale pomiędzy wyczerpaniem i innymi efektami ubocznymi cały czas czuję się po prostu do dupy. Sądzę, że to w dużej mierze także załamanie. Zgrywam odważną przed moją rodziną, a szczególnie przed mężem, bo wiem, jak bardzo cierpi, widząc, jak przez to wszystko przechodzę, ale w środku mam totalny bajzel. Brayden obudził się i zaczął marudzić. – Przepraszam na moment – powiedziałam, wstając i wyciągając go z wózka – Niedawno musiałam spędzić kilka dni w szpitalu, bo miałam infekcję bakteryjną i nie mogłam widzieć się z małym kilka dni. To była najgorsza rzecz, przez jaką musiałam przejść. Nagle znalazła się kobieta, która chciała oddać mi swoją nerkę. Kiedy już wszystkie początkowe badania były zrobione, a data zabiegu ustalona, zadzwoniono do niej z laboratorium, myśląc, że pojawił się jakiś błąd i

poproszono ją, żeby przyszła na badania jeszcze raz. Okazało się, że ma raka i nie może być dawcą. – Jej! Miałyście okropnego pecha. Musiałaś być zdruzgotana – powiedział, spoglądając na Braydena i delikatnie dotykając jego główki. – Mało powiedziane. Świat zawalił mi się jeszcze raz. – Brayden uśmiechał się do nieznajomego i gaworzył. – Lubi cię – uśmiechnęłam się. – Wygląda na wspaniałego dzieciaka. – Bo jest i czasami… – Spojrzałam w dół, bo łzy zaczęły napływać mi do oczu. Posadziłam Braydena na kocu i dałam mu zabawkę, a potem delikatnie otarłam łzę. – Czasami myśl o tym, że mogłoby mnie tu z nim nie być, przeraża mnie. – Nie umierasz. – Ale umrę, jeśli przestanę robić dializę. On ma całe życie przed sobą. Będzie grał w szkolnej lidze, chodził na lekcje muzyki i malowanie, pójdzie do szkoły… Jak będę w stanie za tym wszystkim nadążyć? Ledwo radzę sobie teraz. Przepraszam – powiedziałam, ocierając kolejną łzę. – Nie przepraszaj. Bardzo mi przykro, że przechodzisz przez to wszystko. Wydajesz się bardzo miłą kobietą i to jest nie w porządku. Powiedziałaś, że udajesz odważną przed swoją rodziną. A jak oni to znoszą? Brayden zaczął prychać, więc chwyciłam butelkę z jego torby i podałam mu. – Są zdruzgotani, a szczególnie tata. Jestem z nim bardzo blisko i widzę, jak to go zabija zawsze, kiedy patrzę mu w oczy. On rozpaczliwie chce mi pomóc, ale nie może. Moja mama zrobiła się nadopiekuńcza, a brat udaje przede mną odważnego. Ale ja znam ich na wylot. – Potrafię sobie wyobrazić, że twój tata ma związane ręce – powiedział. – Tyle przeszedł już w życiu. Moja mama miała raka, zanim się urodziłam. Przechodziła eksperymentalną terapię. Nikt nie wiedział, czy okaże się skuteczna. Musiał też walczyć z kobietą, która go śledziła. Spaliła jego biuro w Chicago, a potem chciała skrzywdzić mamę. – Mówisz poważnie? – spytał zaskoczony. – Tak. Potem jego szofer, który był dla niego jak ojciec, zmarł, co tata bardzo ciężko przeżył. Właściwie to nadal stara się z tym jakoś uporać. Kiedy jego własny ojciec umarł niedawno, okazało się, że miał romans, którego owocem był jego brat, a jego istnienie było utrzymywane w sekrecie przed naszą rodziną. Nie wierzę, że właśnie ci to wszystko powiedziałam. Delikatnie położył rękę na moim ramieniu. – Tak jak powiedziałaś wcześniej, czasami rozmowa z nieznajomym wydaje się najłatwiejsza. Wygląda na to, że twój tata przeszedł okropne rzeczy. – Owszem i przy tym, przez co przechodzę teraz, on czuje się bezradnie, a ja nie mogę na to patrzeć. Jest dobrym i hojnym mężczyzną. Jeśli ktoś potrzebuje pomocy, nie waha się ani przez chwilę. Mój brat, Collin, poznał w samolocie do Chicago kobietę i jej bardzo chorego syna. Jej mąż odszedł, a ona straciła pracę. Ostatnie oszczędności, jakie miała, wydała na jego opiekę. – Co mu jest? – Choruje na mukowiscydozę. Gdy mój brat powiedział tacie o tej sytuacji, ojciec zatrudnił ją jako sekretarkę i dał pełną opiekę zdrowotną, żeby nie musiała już martwić się o swojego syna. Jednak życie w mieście sprawiało, że czuł się coraz gorzej. Wtedy mój ojciec przeniósł ją i Jacoba do Kalifornii i pozwolił mieszkać w naszym nadmorskim domku. Dał też Dianie pracę w galerii sztuki mojej mamy. – Dlaczego Kalifornia? – Słona woda i powietrze oceaniczne pomagają Jacobowi. Tam czuje się znacznie lepiej. Niedawno widzieliśmy się z nimi na pogrzebie mojego dziadka i przyjęciu weselnym brata. Jacob ma się naprawdę świetnie. Och, bardzo przepraszam. Pewnie zanudzam cię na śmierć – uśmiechnęłam się do niego.

– Ależ skąd. Twoja rodzina wygląda na bardzo opiekuńczą. – Bo tak jest. – Spojrzałam na zegarek. – Lepiej zabiorę już Braydena do domu. Mój mąż pewnie niedługo wróci. Podniosłam Braydena i wsadziłam do wózka. – Przepraszam, że nie spytałam o twoje imię. Uśmiechnął się, składając mój koc. – Gdybym ci się przedstawił, to nie bylibyśmy już dłużej nieznajomymi i może żałowałabyś, że mi o tym wszystkim powiedziałaś. – Masz rację. Miło było porozmawiać z tobą, nieznajomy. – Przyjemność po mojej stornie, nieznajoma. Dziękuję jeszcze raz za pomoc. Z pewnością to rodzinne. – Nie ma za co. Pamiętaj, żeby następnym razem mieć ze sobą wodę. – Pchnęłam wózek i poszłam się do domu. Mimo że bardzo chciałam być sama, poczułam się lepiej po rozmowie z mężczyzną, który upadł przede mną. Dobrze było opowiedzieć komuś swoją historię. Postanowiłam, że nie powiem o tym spotkaniu Jake’owi ani nikomu z rodziny. To była chwila, która sprawiła, że mój dzień stał się trochę lepszy.

Rozdział 42 CONNOR

Siedziałem w gabinecie, kiedy wszedł Collin. – Hej, tato! Zgadnij co? – powiedział zadowolony. – Co, synu? Jestem naprawdę teraz zajęty. – Zatrudniłem kierowcę i chciałem podzielić się tą dobrą wiadomością. Spojrzałem znad komputera. – To wspaniale. Gdzie go znalazłeś? – Wczoraj w taksówce. Jest z Kalifornii i woził tam pewną parę. Lawiruje między samochodami w tym zapomnianym przez Boga tłumie jak nikt inny. – Dlaczego jest w Nowym Jorku? Co z jego ostatnią pracą? – Jego pracodawca poszedł do więzienia za sprzeniewierzenie, urząd podatkowy zabrał mu i jego żonie wszystko. A on jest z Nowego Jorku, więc pomyślał, że byłby to dobry pomysł tu wrócić. – Cieszę się, synu. Możemy porozmawiać o tym dłużej podczas kolacji. Teraz muszę zająć się tymi kontraktami. – Okej. Do zobaczenia później, tato. Uśmiechnąłem się do niego, kiedy wychodził z mojego biura. Spoglądając z powrotem na komputer, nie usłyszałem, że trzasnęły drzwi. Dotarł do mnie tylko głos dobiegający od wejścia. – Masz całkiem niezły gabinet, bracie. Spojrzałem w górę i mój wzrok zatrzymał się na Lucasie, który stał po drugiej stronie gabinetu. – Lucas, co ty tu robisz? – Wstałem z krzesła. – Nie musisz wstawać, Connor. Mogę? – spytał, wskazując na krzesło przy moim biurku. – Pewnie. Proszę, siadaj. Usiadł i nadal rozglądał się po moim gabinecie. – Podać ci coś do picia? Może szkocką? – Tak. Teraz by się przydała. – Powoli skinął głową. Podszedłem do baru i nalałem nam po drinku. Kiedy podałem mu szklankę, podziękował i wziął łyk. – Chyba myliłem się co do ciebie – powiedział. – Dlaczego? – spytałem podejrzliwie. – Dowiedziałem się pewnych rzeczy. Posłuchaj, myślałem trochę i sądzę, że może mógłbym pomóc Julii. Serce zaczęło bić mi jak szalone. Czy on żartował? Co do cholery się działo? – Mówisz poważnie czy to jakiś żart? – To nie żart, Connor. Chcę pomóc Julii. – Ale dlaczego? Co skłoniło cię do zmiany zdania? – Twoja żona potrafi być bardzo perswazyjna. – O czym ty mówisz? Skąd znasz Ellery?

Przekrzywił głowę i uniósł brwi. – Nie mówiła ci? – O czym? – Przyszła do mnie z wizytą tego ranka po naszej rozmowie. Wepchnęła się do mojego mieszkania tak, jakby było jej własne i nie chciała wyjść. Stłumiłem śmiech. – O tak. To właśnie moja żona. – Miałem morderczego kaca, bo po naszej rozmowie wstąpiłem do baru i wypiłem o wiele za dużo. Rozgościła się w mojej kuchni i zmusiła mnie do wypicia obrzydliwego gówna, prosząc najpierw sąsiadkę z naprzeciwka o kilka składników, których potrzebowała. Zaśmiałem się głośno. – Wlewa mi to gówno do gardła od dnia, w którym się poznaliśmy. Poznałem ją w mojej kuchni przyrządzającą tę samą rzecz. Ale musisz przyznać, że działa. – O tak. Z całą pewnością – uśmiechnął się. – Opowiedziała mi o sobie i o tym, przez co przeszła i jak zawsze przy niej byłeś. – Ile ci powiedziała? – Dużo. Wystarczająco, żebym w ogóle tu przyleciał poznać waszą córkę i przekonać się, czy naprawdę jesteś taki wspaniały, jak to wszyscy twierdzą. – I? – spytałem. – Rozmawiałem wczoraj z Julią w Central Parku, ale ona nie wie, że to byłem ja. Potrząsnąłem głową. – Co? Chwila. Nie rozumiem. – Śledziłem ją do Central Parku, a potem udałem, że upadam tak, żeby zwrócić jej uwagę. Pomogła mi, dała kilka butelek wody i siedzieliśmy, rozmawiając. Opowiedziała mi o swoim wypadku, o dializach, mężu, ale mówiła też o tobie. Masz naprawdę wspaniałą córkę, Connor, i mogę z przyjemnością powiedzieć, że jestem dumny z takiej siostrzenicy. – Dlaczego Julia to zrobiła? Czemu ci to wszystko opowiedziała? – Bo cierpi i twierdziła, że łatwiej jest porozmawiać czasami z nieznajomym. Zgrywa przed wami odważną, ale nie jest z nią dobrze. Chcę to zmienić. Powiedziała mi też o tym, jak pomogłeś temu choremu dziecku i jego mamie. – Rozumiem. – To naprawdę super z twojej strony. A po wysłuchaniu historii Ellery mogę stwierdzić, że w ogóle nie jesteś jak nasz ojciec. Właściwie to powiedziała mi też o twoim szoferze, który umarł i który był dla ciebie jak ojciec. Dlaczego? Oparłem się w fotelu i wziąłem łyk szkockiej. – Denny był niesamowitym mężczyzną. Był przy mnie w dobrych i złych czasach. Był wtedy, kiedy naszego ojca nie było. Pomógł mi w bardzo ciężkich chwilach i był wspaniałym człowiekiem i moim najlepszym przyjacielem. Lucas spojrzał na mnie i zmrużył oczy. – Denny? – Tak. – Spotkałem go parę razy. Przychodził do nas i przekazywał nam paczki. Jednej nocy, kiedy siedziałem na ganku, a mama płakała w domu z powodu czegoś, co powiedział jej tata przez telefon, Denny odwiedził nas. Spytał, gdzie jest mama, a ja powiedziałem mu, że płacze w domu. Naprawdę smuciło mnie, kiedy widziałem ją tak nieszczęśliwą. Usiadł na ganku obok mnie i powiedział mi coś, czego nigdy nie zapomnę. – Co takiego?

– Powiedział: „Nigdy nie pozwól, żeby okoliczności w twoim życiu stanęły ci na drodze do bycia lepszym człowiekiem. Czasami życie nie jest w porządku, ale urodziłeś się, żeby być kimś wyjątkowym bez względu na to, co się stanie. Musisz podążać za swoim sercem. Nie bądź ofiarą okoliczności”. Łzy pojawiły się w moich i jego oczach. – Te słowa pasują do niego. – Nigdy już później go nie widziałem, ale zawsze będę go pamiętać. Cisza wypełniła przez chwilę gabinet. – Dzisiaj jest rodzinna kolacja. Proszę, przyjdź i poznaj resztę swojej rodziny. Julia i Jake przyjdą. Będą też Collin i Amelia. Możesz sam powiedzieć Julii, że chcesz jej pomóc. – Dziękuję, Connor. Bardzo chciałbym ich poznać. Mam nadzieję, że Julia nie wścieknie się na mnie za to, co wczoraj zrobiłem. – Oczywiście, że nie. Jest wspaniałą kobietą i zrozumie, dlaczego to zrobiłeś. – Naprawdę jest wspaniała. Jesteś wielkim szczęściarzem, mając dwie tak cudowne kobiety w swoim życiu. Ta twoja żona to niezła złośnica – roześmiał się. – Mów mi jeszcze – westchnąłem. – Jestem naprawdę zszokowany, że nie powiedziała ci o wizycie u mnie. – Wierz mi, Lucas, mnie to w ogóle nie dziwi. Jeśli jest jedna rzecz, w jakiej Elle jest dobra, to właśnie w sekretach. Zaśmiał się. – O której dzisiaj? – spytał, wstając z krzesła. – Kolacja jest o siódmej. Nie spóźnij się. Elle tego nie cierpi. – Masz zamiar powiedzieć jej, że przychodzę? – Nie. Zróbmy jej niespodziankę – uśmiechnąłem się. Napisałem mój adres i numer telefonu na bloczku papieru, który miałem przed sobą. Wydarłem kartkę i podałem Lucasowi. – Tu jest mój telefon i adres. Pamiętaj, punkt siódma. – Wierz mi, nie spóźnię się. Kiedy szedł w stronę drzwi, zatrzymałem go. – Hej, Lucas? – Tak? – Odwrócił się. – Dziękuję. – Nie ma sprawy, bracie. Do zobaczenia wieczorem. Nie mogłem opisać uczucia szczęścia, które mnie ogarnęło. To było jak cud i trudno mi było w to uwierzyć. Wcisnąłem guzik interkomu. – Tak, Connor? – spytała Laurinda. – Wiesz co? A zresztą, zapomnij o tym Laurinda. Chciałem, żebyś coś dla mnie zrobiła, ale zrobię to sam. Zamknąłem komputer. Praca mogła zaczekać. Dla mnie ta noc była ważniejsza. Chwyciłem teczkę, wyszedłem z biura i kazałem się zawieźć Ralphowi do kwiaciarni. – Dzień dobry, panie Black. W czym mogę pomóc? – spytała Sally, sprzedawczyni. – Potrzebuję trzy tuziny róż. Czerwone dla żony i różowe dla córki i synowej. – Już się robi – uśmiechnęła się. Kilka chwil później Sally wróciła z trzema pięknie ułożonymi i zawiniętymi bukietami róż. – Dziękuję, Sally. Dobrej nocy. – Dla pana również, panie Black.

Wysiadłem z windy i poszedłem do kuchni, szukając Ellery. Nie było jej tam. Odłożyłem róże i poszedłem na górę. Gdy wszedłem do sypialni, usłyszałem prysznic. Ściągnąłem ciuchy, wszedłem do łazienki i otworzyłem drzwi do kabiny. Ellery podskoczyła. – Cholera! Wystraszyłeś mnie. – Przepraszam, kochanie. Chciałem zrobić ci niespodziankę. – Delikatnie musnąłem ją rękoma po jej pięknych piersiach. – Co robisz już w domu? – Przyszedłem, żeby cię przelecieć. Uśmiech pojawił się na jej ustach, kiedy położyła rękę na mojej nagiej piersi. – A co jeśli nie chcę, żebyś mnie przeleciał, panie Black? – Nonsens. A teraz przestań zadawać pytania i odwróć się. Zrobiła tak, jak prosiłem i oparła ręce o marmurową ścianę. Wsunąłem w nią palce, a drugą ręką macałem jej pierś. Jęczała, kiedy wędrowałem ustami po jej szyi, lekko podgryzając jej delikatną, wilgotną skórę. Byłem bardzo twardy i nie mogłem się doczekać, kiedy w nią wejdę. – Rozłóż nogi, kochanie – wyszeptałem, szarpiąc za jej twardy sutek. Gorąca woda ściekała po nas. Wszedłem w nią, pchając i zatapiając swojego kutasa tak mocno, że oboje doznawaliśmy czegoś głębokiego. Jęczała z każdym pchnięciem, a ja szybko poruszałem się w niej. Wyciągnąłem go i obróciłem ją do siebie. Podniosłem jej nogi, a ona owinęła je mocno wokół mnie. Wtedy złapałem ją mocno za jej cudowny tyłek i posuwałem szybko, czując ciepło jej szczytującej cipki. Jej jęki były coraz głośniejsze, kiedy zatapiała paznokcie w moich plecach. Ostatnie głębokie pchnięcie sprawiło, że zalałem ją całą swoją przyjemnością. Spojrzałem jej w oczy. Oczy miłości mojego życia. Uśmiechnąłem się. – Tak bardzo cię kocham, skarbie. – Ja ciebie też. – Uśmiechnęła się, a ja delikatnie musnąłem swoimi ustami jej usta.

Rozdział 43 CONNOR

Gdy się ubraliśmy, zeszliśmy na dół i wręczyłem Ellery róże. – A to z jakiej okazji? – Bez okazji. Trzeba okazji, żeby dać róże swojej żonie? – Nie. Dziękuję. Bardzo ładne, a najważniejsze, że nie są czarne. – Nie ma za co. – Pocałowałem ją. – Te są dla Julii i Amelii. Lepiej wstawmy je do wody. Ellery podeszła do szafki i wzięła trzy wazony. – Musisz nakryć jedno dodatkowe miejsce przy stole – powiedziałem. – Och, naprawdę? Kto przychodzi? – Zaprosiłem przyjaciela na kolację. – Którego? – Zobaczysz. – Puściłem do niej oko i poszedłem do salonu. Zanim zadała mi pytanie, drzwi od windy otworzyły się i weszli Julia z Jakiem i Braydenem. – Cześć, księżniczko. – Podszedłem i pocałowałem ją w policzek. Uścisnąłem rękę Jake’a i wziąłem od niego Braydena, dając mu wielkiego buziaka. Wkrótce zjawili się Collin z Amelią, a ja wręczyłem jej i Julii kwiaty. – Piękne kwiaty dla pięknych kobiet. – Dziękuję tatusiu. – Julia uśmiechnęła się. – Dzięki, tato. – Amelia pocałował mnie w policzek. Spojrzałem na zegarek. Było dziesięć minut do siódmej. Lucas miał pojawić się lada moment, więc zebrałem wszystkich w salonie. Drzwi od windy otworzyły się. Poszedłem do foyer, podczas gdy pozostali rozmawiali. – Witaj, Lucas – uśmiechnąłem się, ściskając jego rękę. – Dzięki, Connor. Przyznam, że trochę się denerwuję. – Nie musisz. Wprowadziłem go do salonu. Cisza wypełniła powietrze, kiedy wszyscy przestali rozmawiać i wpatrywali się w nas. – Chciałbym, żebyście poznali mojego brata, Lucasa. Ellery podeszła i z uśmiechem na twarzy wzięła jego twarz w dłonie. – Witamy w domu. – Dziękuję, Elle – uśmiechnął się do niej. Julia wstała z kanapy i podeszła do niego. – Ja… Ja… – Przepraszam, że nie powiedziałem ci wczoraj, kim jestem. Miałem swoje powody, Julio. Objęła go ramionami i przytuliła. – Wiedziałam, że jest w tobie coś wyjątkowego. – Co się dzieje? – spytał Collin.

Przedstawiłem Lucasowi Collina, Jake’a i Amelię, a on wyjaśnił, co działo się wczoraj w Central Parku. Podszedłem do Ellery i położyłem rękę na jej biodrze, szepcząc jej do ucha: – Porozmawiamy o małej rozmowie, o której zapomniałaś mi powiedzieć. Popatrzyła na mnie z pewnym siebie uśmiechem. – Cicho bądź, Connor. Zaśmiałem się. Wszyscy przeszliśmy do jadalni na kolację. Następne parę godzin spędziliśmy, śmiejąc się, rozmawiając i poznając się z Lucasem. Collin patrzył na mnie przez stół z uśmiechem i puścił do mnie oko. To była cudowna noc w domostwie Black. Wszyscy byliśmy szczęśliwi. Po kolacji wróciliśmy do salonu. Lucas usiadł obok Julii, biorąc ją za rękę. – Julio, przemyślałem to bardzo dokładnie i mam zamiar oddać ci nerkę – Co? Ale jak? Ty nie… – Moja grupa krwi to 0 i jeśli wszystko będzie w porządku, to moja nerka należy do ciebie. Zatkała buzię rękoma, a łzy zaczęły spływać jej po twarzy. – Jesteś szczególną kobietą. A ten twój maluch będzie miał zdrową mamusię przez resztę swoich dni. Zaczęła płakać i owinęła ręce wokół niego. – Nie wiem, co powiedzieć. Oniemiałam z wrażenia. – Tak jak my wszyscy, siostrzyczko – powiedział Collin. – Lucas, jesteś wyjątkowym gościem. Witaj w rodzinie, człowieku. – Dzięki, Collin. Ktoś kiedyś powiedział mi, że rodzina Black nigdy nie odwraca się od nikogo w potrzebie. Julio, powiedz mi, co mam zrobić. Postanowiłem przeprowadzić się do Nowego Jorku, żeby być blisko ciebie. – A co z twoją pracą w Sage? – spytałem. – Odejdę. Jest dużo wyśmienitych restauracji tu w Nowym Jorku, w których mogę pracować. – Gdzie masz zamiar się zatrzymać? – spytała Ellery. – Mam pokój w Hilton. – Nonsens. Zostajesz z nami, dopóki nie znajdziesz czegoś na stałe. – Dzięki, Elle, ale nie trzeba. Rzuciła mu spojrzenie, a on popatrzył na mnie. Delikatnie potrząsnąłem głową w stronę Lucasa. – Okej. Jeśli nalegasz – uśmiechnął się. – Tak lepiej. Idę na górę przygotować ci pokój. Amelio, mogłabyś mi pomóc? Collin podszedł do Lucasa. – Właśnie się uczysz, że mojej mamie się nie odmawia. Zachichotał. – Szczerze, to ona mnie trochę przeraża. – Jak nas wszystkich – uśmiechnąłem się. – Słyszałam to, Connor – krzyknęła z góry.

Rozdział 44 JULIA

Przez następny tydzień Lucas przechodził przez wszystkie badania. Okazało się, że mógł być dawcą. Doktor Benson był zachwycony i wyznaczył termin zabiegu nazajutrz rano. Że byłam cholernie przerażona, to mało powiedziane. Ale miałam męża i rodzinę przy boku. Zabraliśmy z Jakiem Lucasa na kolację, a rodzice zajmowali się Braydenem. Lucas obiecał nauczyć mnie gotować kilka pysznych dań, jak tylko dojdziemy do siebie po operacji. Był dla mnie darem od Boga. Nie mogłam przestać myśleć o tym, co powiedział mi Denny w noc wypadku. Nic nie dzieje się bez powodu. Wiedziałam, że nas pilnuje i już nie bałam się tego, co miało nadejść. Ten człowiek, mój wujek, którego znałam od niecałego tygodnia, został zesłany po to, żeby ocalić moje życie. Robił coś tak bardzo bezinteresownego, że do końca życia będę mu dziękować. Gdy leżałam w szpitalnym łóżku z Jakiem przy boku, czekając, aż przetransportują mnie do sali operacyjnej, wszedł tata i chwycił mnie za rękę. – Nareszcie, księżniczko. – Czule uśmiechnął się do mnie. – W końcu, tato. Dziękuję za wszystko. Nie wierzę, że to się dzieje. – Boisz się? – Tylko trochę, ale wiem, że Denny będzie nade mną czuwał. – Jeśli go zobaczysz, to podziękuj mu ode mnie. – Pochylił się i pocałował mnie w czoło. Podeszła mama, a tata odszedł do Lucasa. – Będziemy tu na ciebie czekać, kiedy się obudzisz, kochanie. Jesteśmy tu wszyscy dla ciebie i Lucasa. – Dzięki, mamo. Dziękuję za wszystko, co zrobiłaś. Do sali weszły pielęgniarki. – Jesteśmy gotowi, Julia. Mama pochyliła się i pocałowała mnie w czoło. – Powodzenia, mała. Jake pocałował mnie, zanim wywieźli mnie z sali. – Kocham cię, Julio. – Ja ciebie bardziej, Jake. Kiedy wwieźli mnie na salę operacyjną, Lucas już tam był. Pielęgniarka przeniosła mnie na stół operacyjny, a ja wyciągnęłam rękę do niego. – W końcu – uśmiechnął się. – Tak. Nareszcie. Dziękuję jeszcze raz. – Nie trzeba. To tylko nerka. Żaden problem. – Puścił do mnie oko. To była ostatnia rzecz, jaką pamiętałam, zanim odpłynęłam w spokojny sen.

Rozdział 45 CONNOR

Operacja Julii przebiegła pomyślnie, a jej organizm przyjął nerkę Lucasa bez komplikacji. Oboje pacjenci mieli się dobrze, a Julia zaczynała powoli wracać do dawnego życia. Cassidy poznała się lepiej z Lucasem i cała nasza trójka spotykała się na obiad przynajmniej raz w tygodniu. Moja mama nie była jeszcze gotowa na poznanie Lucasa. Powiedziała, że potrzebuje czasu. Collin i Lucas bardzo się do siebie zbliżyli. Cieszyło mnie, że stał się częścią rodziny. Zapomnieliśmy o naszej przeszłości z ojcem i skoncentrowaliśmy się na przyszłości. Stałem na zewnątrz budynku na Siedemdziesiątej Szóstej Wschodniej i czekałem na Lucasa. Kiedy zajechała taksówka, wysiadł z niej i popatrzył na budynek. – Więc po co się tu spotykamy? – spytał. – Chcę ci coś pokazać. Chodź za mną. Otworzyłem wielkie drewniane drzwi i weszliśmy do środka. – Co sądzisz o tym miejscu? – spytałem. – Jest super. Ale nie rozumiem. Tu nic nie ma. – Ale będzie, jeśli jesteś zainteresowany. Popatrzył na mnie, mrużąc oczy. – Co masz na myśli, Connor? – Rozejrzyj się po swojej nowej restauracji, Lucas. – Nie ma mowy! Nie ma mowy, Connor. Nie mogę pozwolić ci tego zrobić. – Jasne, że możesz. Jest twoja. Kupiłem ten budynek dla ciebie. Możesz zrobić z nim wszystko, co zechcesz. Widzisz, my mężczyźni Black mamy swoje własne interesy. Nie pracujemy dla nikogo. To ludzie pracują dla nas. – Nie mogę w to uwierzyć – powiedział z ekscytacją, łapiąc się za głowę. – Nie mogę tego przyjąć. To nie w porządku. – Wszystko jest w absolutnym porządku, braciszku. Będziesz płacił mi miesięczny czynsz za pomieszczenie. Poza tym wszystko inne jest twoje. To twoja restauracja. Możesz spełnić tu swoje marzenie. Zasługujesz na to. Mogę być twoim cichym wspólnikiem. Mam załogę, która jest gotowa pomóc ci na starcie. – Nie wiem, co powiedzieć. Nie wierzę. Dziękuję – rzekł, lekko mnie przytulając. – Nie ma za co. Jak nazwiesz to miejsce? – U Julii. Myślisz, że będzie miała coś przeciwko? Wziąłem go pod ramię. – Myślę, że w ogóle – uśmiechnąłem się. – Muszę znaleźć sobie własne mieszkanie. Bardzo lubię mieszkać z tobą i Elle, ale potrzebuję swojej kawalerki. – Ellery się zasmuci. Będzie jej brakowało twojego gotowania. – Poradzi sobie.

– Masz zamiar jej to powiedzieć? – prychnąłem. – Miałem nadzieję, że ty to zrobisz – zaśmiał się.

COLLIN Amelia była w łazience, a ja nerwowo czekałem na brzegu łóżka, aż wyjdzie. – No, zrobiłam. Teraz czekamy – powiedziała, siadając obok mnie. Objąłem ją ramieniem i przyciągnąłem do siebie, całując w głowę. – Jeśli będzie pozytywny to dobrze, prawda? A jeśli negatywny to też dobrze. Westchnęła, kładąc mi swoją rękę na ramieniu. – Oba będą w porządku. Wiem, że nie planowaliśmy mieć tak szybko dzieci, ale jeśli jest nam to pisane, to niech tak będzie. Nie wiem tylko, czy jestem już gotowa na bycie mamą. – Ja też nie jestem pewien, czy chcę być już tatą. – Dopiero zaczęłam swoją karierę – powiedziała. – Niedawno się pobraliśmy. Chciałbym, żebyśmy pobyli jeszcze trochę czasu sami, zanim pojawi się dziecko. Czasomierz na jej telefonie zadzwonił. Oboje spojrzeliśmy na siebie nerwowo. – Ty idź zobacz – powiedziała. – Nie. Ty. – W porządku. Pójdziemy razem. – Wstała z łóżka i chwyciła mnie za rękę. Kiedy weszliśmy do łazienki oboje zamknęliśmy oczy. – Okej. Mam to w ręce. Policzymy do trzech i dowiemy się, czy będziemy mieli dziecko. Raz. Dwa. Trzy! Otworzyliśmy oczy i spojrzeliśmy na białe urządzenie, które Amelia trzymała w dłoni. Oboje odetchnęliśmy z ulgą i powiedzieliśmy jednocześnie: – Dzięki Bogu. Odłożyła test, a ja przytuliłem ją mocno. – Nie byłoby tak strasznie, gdyby wynik był pozytywny. – Pewnie, że nie. Ale nie jest i dobrze mi z tym. Przerwałem nasz uścisk i wziąłem jej twarz w dłonie. – Mnie także. Mamy dużo czasu na założenie rodziny. – Lekko musnąłem swoimi ustami jej usta.

Rozdział 46 ELLERY Sześć miesięcy później

Święta minęły szybko, ale obchodziliśmy je z wielką radością. Obecność Lucasa przy nas, jego rodzinie, była najlepszą rzeczą, jaka mogła nam się przytrafić. Za kilka dni otwierał restaurację i wszyscy byliśmy bardzo podekscytowani. Julia wróciła do normalnego życia. A od kiedy Brayden zaczął chodzić, wszyscy pozostajemy w gotowości przez cały czas. Poszłam do Black Enterprises, żeby zjeść z Connorem lunch. Po krótkiej rozmowie z Ethanem i Laurindą weszłam do jego gabinetu i zastałam go wpatrzonego w okno. – Przybył lunch – powiedziałam, unosząc brązową torbę. Odwrócił się i uśmiechnął. – Tak jak i moja piękna żona. – Obrócił się na krześle, wstał, podszedł do mnie i pocałował. Wytarłam kciukiem szminkę z jego ust. – Wszystko w porządku? Wyglądałeś na głęboko zamyślonego. – Postanowiłem, że przekażę firmę Collinowi i Julii za miesiąc, licząc od dzisiaj. Otworzyłam szeroko oczy. – Co? Jesteś pewien? Wziął ode mnie torbę i postawił na biurku. Wyciągnęliśmy kanapki i usiedliśmy przy stole. – Już czas, Elle. Czas, żebym odszedł na emeryturę, a interesy przekazał dzieciom. Tak jak mój ojciec zrobił ze mną. Po tym jak Julia wróciła do normalnego życia i ze znakomitymi umiejętnościami przedsiębiorczymi Collina, nie widzę powodu, dla którego miałbym to odkładać. – To cudownie, Connor. Kiedy zamierzasz im powiedzieć? – W następnym tygodniu. – Będą zachwyceni. Wiem, że to w pewnym sensie trudne dla ciebie. – Nie za bardzo. Będzie dziwnie nie przychodzić do biura codziennie, ale to wszystko oznacza więcej czasu z tobą. – Wziął mnie za rękę i uniósł ją do ust. Uśmiechnęłam się do niego ciepło. – Jestem bardzo szczęśliwa, panie Black. Czekaliśmy na ten dzień od dłuższego czasu. – Z pewnością, kochanie. Zacznij myśleć nad miejscami, do których chciałabyś pojechać. – Już się nad tym zastanawiałam i chciałabym pojechać do Hiszpanii. Nigdy tam nie byliśmy. – Hiszpania, mówisz. Teraz będziemy zdobywać świat. – Puścił do mnie oko. – O, a tak przy okazji, lecimy do Kalifornii w przyszłym tygodniu. Muszę załatwić pewne interesy w związku z galerią sztuki. – Och, wspaniale. Możemy odwiedzić Dianę i Jacoba, Masona i Landona, i Ian, i Rory – uśmiechnąłem się. – Mason będzie zachwycony, że przyjeżdżamy.

CONNOR Otwarcie U Julii było ogromnym sukcesem. Lucas świetnie poradził sobie z restauracją, a krytycy kulinarni pisali najlepsze recenzje w sekcjach poświęconych jedzeniu i rozrywce w najważniejszych gazetach. Lucas był prawdziwym Blackiem, a ja nie mógłbym być szczęśliwszy. Było gorąco od emocji tej nocy, kiedy przytulałem go i gratulowałem mu dobrze wykonanej pracy. – Gratulacje, braciszku. Zasłużyłeś na to wszystko. – Dzięki, Connor. Ale nic z tego nie byłoby możliwe, gdyby nie ty. – Ech. Ja tylko zapewniłem budynek. Ty zrobiłeś wszystko inne. Spójrz na to miejsce. Jest zdumiewające. Popatrz na tych wszystkich ludzi, którzy przyszli tu, żeby spróbować twojego jedzenia. Weszli Peyton, Henry i Hailey. Poklepałem Lucasa po plecach. – Peyton i Henry są tutaj. Podeszliśmy do nich. Przywitałem każde z nich uściskiem. Patrząc na Hailey, wziąłem ją za ręce i ciepło się do niej uśmiechnąłem. – Jak się masz, kochanie? – W porządku, Connor. Właściwie to bardzo dobrze. Szczerze to nigdy nie było lepiej. – Cieszę się, słysząc takie słowa. Lucas, chciałbym, żebyś poznał Hailey, córkę Peyton i Henry’ego. Oboje stali przez moment, wpatrując się uważnie w siebie. Spojrzałem na Henry’ego, a on popatrzył na mnie dziwnie. Wiedzieliśmy doskonale, co znaczą ich spojrzenia. – Bardzo miło cię poznać, Hailey – powiedział Lucas, uśmiechając się do niej promiennie. – Ciebie także, Lucas. To miejsce jest niesamowite. Gratulacje. – Dziękuję. Chciałabyś, żebym cię oprowadził? – Jasne. Odeszli, a ja wziąłem pod rękę Henry’ego. – Też to widziałeś? – spytałem. – Tak. Pewnie. To wyglądało jak miłość od pierwszego wejrzenia. – Chodź, napijmy się – zaśmiałem się.

Rozdział 47 CONNOR

Weszliśmy z Ellery na pokład samolotu do Kalifornii i zajęliśmy nasze miejsca w pierwszej klasie. – Nadal nie rozumiem, dlaczego nie mogłeś szybciej naprawić samolotu? – Już ci mówiłem, Elle, że mechanicy czekali na jakąś część. Nie ma nic złego w lataniu normalnym samolotem. – No, nie ma, ale wolę nasz prywatny. – Napij się. Będzie dobrze – uśmiechnąłem się. Myślałem o swoich sprawach, gdy Ellery postukała mnie w ramię. Spojrzałem na nią. Zobaczyłem to spojrzenie, które ma zawsze, kiedy chce kogoś upomnieć. – Co się dzieje? – Możemy zamienić się miejscami, proszę? – Dlaczego? Uwielbiasz siedzieć przy oknie. – Dzisiaj nie lubię. Wstałem z siedzenia i zamieniliśmy się. Nie rozumiałem, co się, do cholery, dzieje i dlaczego chciała się zamienić. Usiadła na miejscu od strony przejścia. Widziałem, jak patrzy na atrakcyjną, młodą kobietę, która siedziała po drugiej strnie. Zdenerwowanie wzbierało we mnie, bo wiedziałem, że ma zamiar coś jej powiedzieć. Nie byłem całkowicie nieświadomy tego, że się we mnie wpatruje, a już szczególnie kiedy upuściła serwetkę, wstała z siedzenia i schyliła się po nią w przejściu, tak żebym zauważył jej dekolt. O, chłopcze. Przygotowywałem się do natarcia, kiedy kobieta spojrzała na Ellery wymownie. – Och, przepraszam. Czy przeszkodziłam ci w twoim irytującym gapieniu się na mojego męża? Mogę ci zagwarantować, że jestem tak samo dobra. – Puściła do niej oko. – Nie wiem, o czym mówisz. Nie gapiłam się na niego. – Owszem, gapiłaś. Pożerałaś go wzrokiem już przy bramce, zanim weszliśmy do samolotu. Co miałaś zamiar osiągnąć swoją małą sztuczką z serwetką? Chyba widzisz, że jest żonaty, sądząc po obrączce. Położyłem rękę na ramieniu Ellery. – Elle, wystarczy – szepnąłem. Zignorowała mnie. – Wiem, że jest najprawdopodobniej najlepszym ciachem, jakie kiedykolwiek widziałaś, ale to bardzo niegrzeczne tak się gapić. Mama nie nauczyła cię dobrych manier? Położyłem głowę na ręce i zamknąłem oczy. – Przepraszam. Nie chciałam… – Owszem, chciałaś. Ale teraz masz przyjemność patrzenia na mnie. – Ellery uśmiechnęła się. – Mała porada, ponieważ jesteś jeszcze bardzo młoda. Wyobraź sobie, że jakaś kobieta patrzy tak na twojego męża. Nie byłabyś zadowolona. Nasi mężczyźni należą do nas i nie lubimy, kiedy inne kobiety gapią się na nich. Czy wyrażam się jasno?

– Tak. Bardzo jasno. – Odwróciła głowę. Ellery obróciła się do mnie i chwyciła mnie za rękę. – To przez ciebie lecimy normalnym samolotem, Connor. Wiedziałeś, że ryzykujesz. Wiedziałeś. Westchnąłem i wyjrzałem przez okno.

ELLERY Zatrzymaliśmy się u Diany i Jacoba w nadmorskim domku. Było cudownie znowu ich widzieć. Mason i Landon spotkali się tam z nami i wypiliśmy parę drinków. – Chodź, Elle. Wychodzimy. – Dokąd idziemy? – Zobaczysz. – Czy to nie jest trochę niegrzeczne tak wstać i zostawić swoich przyjaciół? – Nie, w ogóle. Teraz wsiadaj do limuzyny – rozkazał. – Jest pan okropnie apodyktyczny, panie Black. Zachichotał, wyciągając czarny krawat ze swojej kieszeni i zawiązując mi nim oczy. – Co robisz? – spytałam. – To niespodzianka i nie chcę, żebyś coś widziała, zanim tam dotrzemy. Wydęłam dolną wargę w oczekiwaniu. Jechaliśmy kawałek, a potem limuzyna się zatrzymała. Connor otworzył drzwi i wziął mnie za rękę, pomagając mi wysiąść z samochodu. Czułam ocean i słyszałam fale rozbijające się o brzeg. Zatrzymał się i pochylił. Ściągnął mi buty. Podniósł mnie i przeniósł kilka metrów, a potem postawił na ciepłym piasku i zdjął opaskę z oczu. – Poznajesz to miejsce? – spytał. – To plaża, na której mi się oświadczyłeś. Nigdy nie zapomnę tego miejsca. – Uśmiechnęłam się, kiedy szliśmy do brzegu, trzymając się za ręce. – Co tu robimy? Connor zatrzymał się i wziął mnie za ręce. – Chciałem uczynić to miejsce szczególnym po raz drugi. Ostatnim razem, kiedy staliśmy na tej plaży, w tym samym miejscu, przechodziliśmy naprawdę ciężkie chwile, ale wiedziałem w głębi serca, że pokonamy to wszystko i będziemy tu stali po tych wszystkich latach, zdrowi i szczęśliwi. Elle, te lata, które mi dałaś, były najważniejszym darem w moim życiu i nie zamieniłbym ani jednego momentu. Wychowaliśmy dwójkę wspaniałych i odnoszących sukcesy dzieci i stworzyliśmy rodzinę jak żadna inna. Nasza miłość jest ogromna i nieskończona. Wchodzimy w nowy rozdział w naszym życiu i nie mogę się doczekać spisania naszej historii i stworzenia pięknych wspomnień. Jesteś i zawsze będziesz miłością mojego życia. Chcę poślubić cię ponownie. Uklęknął na jedno kolano i wyciągnął małe niebieskie, aksamitne pudełeczko ze swojej kieszeni. Kiedy je otworzył, przyłożyłam rękę do ust i wpatrywałam się w piękną, wysadzaną diamentami obrączkę. – Uczynisz mi ten zaszczyt i wyjdziesz za mnie jeszcze raz? – uśmiechnął się do mnie. Odjęło mi oddech. Nie przypuszczałam, że mogłam go kochać bardziej niż do tej pory. Ale w tym momencie ogarnęły mnie nowe emocje i poczułam, że zakochałam się w nim na nowo. – Tak! Oczywiście, że wyjdę za ciebie ponownie! – Łza spłynęła mi z oka. – Tak bardzo cię kocham. Wstał i pocałował mnie, a ja usłyszałam oklaski za sobą. Obróciłam się, a Collin, Amelia, Julia, Jake, Lucas, Cassidy, Ben, Hailey, Peyton, Henry, Mason, Diana i Jacob stali z szerokimi uśmiechami na twarzach. – Gratulacje, mamo. Trochę się martwiłem, że odmówisz – zaśmiał się Collin.

Wszyscy nam pogratulowali i udaliśmy się na obiad do Beverly Hills Wilshire, w którym Connor wynajął prywatną jadalnię. Temu mężczyźnie, miłości mojego życia, zawsze udawało się mnie zaskoczyć. Gdy skończyliśmy jeść, Connor wstał i poprosił do siebie Collina i Julię. Oboje spojrzeli na niego dziwnie, kiedy podchodzili. – O co chodzi, tato? – spytał Collin. Podszedł kelner i wręczył Connorowi dużą brązową kopertę. Connor popatrzył na nich i uśmiechnął się. – To dla was. – Wręczył kopertę Collinowi. – Tatusiu, co robisz? – nerwowo spytała Julia. Collin otworzył kopertę i wyciągnął dokumenty, które uważnie przejrzał. – Tata odchodzi na emeryturę i przekazuje nam Black Enterprises – oznajmił, patrząc na Julię. – Tato, nie – powiedziała Julia ze smutkiem. – Już czas, żeby moje dzieci przejęły rodzinny interes. Przygotowywałem was obojga od dnia, w którym się urodziliście i właśnie nadszedł czas. Odchodzę. Zamierzamy z mamą podróżować po świecie. – Zabolało mnie serce, kiedy spojrzałam w oczy moich dzieci i zobaczyłam w nich smutek z tego powodu, że Connor nie będzie już przychodził do firmy. – Nie wiem, co powiedzieć, tato. To znaczy, jestem zachwycona, ale będzie mi ciebie brakowało. – Tak, tato. Będziemy tęsknić. – Przecież nie wyprowadzam się z kraju albo stanu. Zawsze będę przy was. Collin i Julia przytulili Connora i uronili łzy. Nie tylko oni, ale wszyscy nasi przyjaciele i rodzina. – Chcę wam wszystkim podziękować za przybycie i udział w dzieleniu się tak wspaniałymi nowinami i świętowaniu tej radosnej okazji z nami. Ale teraz muszę wyjść – powiedział Connor. Popatrzyłam na niego zszokowana. – Co masz na myśli? – To noc przed naszym weselem, kochanie. Oglądanie panny młodej w dzień wesela przynosi pecha. Byłam zmieszana. – Co? Położył mi ręce na biodrach, a czoło przytknął do mojego. – Pobieramy się jutro na plaży. To dlatego cała nasza rodzina i wszyscy przyjaciele są tutaj. Wszystko jest już gotowe i czeka na odnowienie naszych przysiąg. – Ale… Podszedł Mason, podał Braydena Jake’owi i położył mi rękę na plecach. – Wiem, co sobie myślisz, Elle. Myślisz o tym, że nie masz sukienki, butów, biżuterii, kwiatów, makijażu… Ale nie martw się, królowo. Wszystko przygotowałem. Wybrałem dla ciebie najwspanialszą sukienkę i wiem, że Beverly Hills Wilshire ci się spodoba. Więc życz dobrej nocy seksownemu tatuśkowi i chodź do mnie. Nie mogę się doczekać, żeby ci wszystko pokazać. – Nie wierzę, że to wszystko zrobiłeś. Właściwie, to wierzę, bo jesteś właśnie takim mężczyzną. Kocham cię bardzo, Connorze Black, i nie mogę się doczekać, aż znowu się pobierzemy. – A ja nie mogę się doczekać, aż cię poślubię. – Zamknął mi usta swoimi. – Teraz idź z Masonem. Zobaczymy się jutro. I tak mi ciężko.

Rozdział 48 ELLERY

Sukienka, którą wybrał dla mnie Mason, była idealna. Właściwie to przeszedł samego siebie. Kiedy wsunęłam się w moją białą obcisłą suknię ślubną bez ramiączek, z wyciętym dekoltem, poczułam się jak księżniczka. Włosy miałam luźno upięte z kilkoma opadającymi lokami i wpiętymi kwiatami. – Mamo, wyglądasz uroczo! – Julia uśmiechnęła się, całując mnie w policzek. – Czyż nie? – odpowiedział Mason. – Dziękuję wam. Nie mogę uwierzyć, że to wszystko dzieje się tak szybko. – Tata planował to przez ostatnie dwa miesiące. Jestem zaskoczona, że niczego się nie domyśliłaś. Sądziłam, że Peyton na pewno puści farbę. – Spytałam ją o to ostatniej nocy i powiedziała, że chciała, żebym była zaskoczona przynajmniej raz w życiu. Czy nie to samo powiedziałam na jej urodzinowym przyjęciu? – zaśmiałam się. Rozległo się pukanie do drzwi i wszedł Collin. – Mamo, jesteś olśniewająca. – Podszedł i pocałował mnie w policzek. – Dziękuję, mój słodki. Nie powinieneś być ze swoim ojcem? Uśmiechnął się. – Będę prowadził cię plażą. Łzy pojawiły się w moich oczach, co zauważył Mason. Pobiegł po chusteczkę i podał mi. – Nie, nie, Elle. Nie waż się. Zrujnujesz makijaż. Delikatnie otarłam oczy chusteczką, a Collin wyciągnął rękę. – Żadnych łez, mamo. Jestem dumny, że mogę odprowadzić cię do ołtarza i oddać tacie. Odrzuciłam głowę, bo zaczynałam tracić kontrolę nad płaczem. – Collin, przestań do niej gadać. Przez ciebie płacze – powiedział Mason. – Przepraszam. Nie chciałem. – Uspokoję się. Dajcie mi minutę. – Clarissa, chodź tutaj! Potrzebujemy natychmiast poprawić makijaż! – Mason krzyknął przez pokój. Kiedy Clarissa poprawiła moje załzawione oko, wyszliśmy z pokoju i pojechaliśmy limuzyną na plażę.

CONNOR Julia zajęła miejsce jako najważniejsza druhna Ellery, a ja czekałem, aż Collin odprowadzi moją żonę do ołtarza i zajmie miejsce jako mój drużba. Kiedy popatrzyłem ponad ludźmi, którzy zebrali się, żeby zobaczyć, jak odnawiamy przysięgę, dostrzegłem moją piękną pannę młodą idącą pod rękę z synem. Obiecałem sobie, że się nie rozczulę, ale widząc ją stojącą w białej sukni, nie mogłem się oprzeć emocjom. Z trudem przełknąłem ślinę, kiedy zaczęto grać melodię, a oni rozpoczęli swoją

podróż wzdłuż nawy. Dziś była nawet piękniejsza niż te wszystkie lata temu. Kiedy podeszli, Collin pocałował ją w policzek i podał mi jej rękę, zajmując miejsce po mojej stronie. – Jesteś taka piękna, Ellery. – Ty także, Connor – wyszeptała ze łzą w oku. Staliśmy przed gośćmi, kiedy pastor powiedział kilka słów i szczęśliwie odnowiliśmy nasze przysięgi. Wsunąłem jej obrączkę na palec i uniosłem do moich ust. – Przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności – powiedziałem. Wzięła moją rękę, wsunęła obrączkę i także zbliżyła do ust. – Przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności – uśmiechnęła się. – Możesz pocałować pannę młodą, Connor – rzekł pastor. Pochyliłem się i nasze usta spotkały się w namiętnym pocałunku. Goście wstali i klaskali, kiedy my trwaliśmy w uścisku. Po zrobieniu, wydawałoby się, miliona zdjęć pojechaliśmy do Beverly Hills Wilshire na nasz weselny obiad. To była noc świętowania i jedna z tych, które na zawsze pozostaną we wspomnieniach naszej rodziny i przyjaciół.

Rozdział 49 CONNOR Dwa lata później

Cóż mogę powiedzieć? Te ostatnie parę lat spędziliśmy z Ellery w Hiszpanii, Paryżu, we Włoszech i na Karaibach. Skróciliśmy naszą podróż, ponieważ Amelia zaszła w ciążę i zaskoczyła nas bliźniakami. Chłopiec dostał na imię Christopher, a dziewczynka Chloe. Oboje z Collinem byli w szoku. Amelia nie wiedziała, że w jej rodzinie bliźniaki są cechą dziedziczną. Nie muszę mówić, że mieli ręce pełne roboty i potrzebowali nas. Collin radził sobie świetnie w firmie i byłem z niego bardzo dumny. Julia zaszła w ciążę ponownie i właśnie się dowiedzieliśmy, że urodziła dziewczynkę. W zeszłym roku miało też miejsce szczególne wydarzenie. Był to ślub mojego brata Lucasa i jego narzeczonej Hailey. Restauracja szybko stała się znana na całym świecie i odnosiła spore sukcesy. Tak spore, że Lucas zdecydował się otworzyć jeszcze jedną w Los Angeles. Hailey projektowała swoją kolekcję ubrań i wspaniale radziła sobie w świecie mody. Oboje byli niesamowicie szczęśliwi i miło było patrzeć, jak mój brat dzieli swoje życie z kimś wyjątkowym. Niestety, Ashlyn przegrała walkę z rakiem i odeszła parę miesięcy temu. Po tym, co zrobiła naszej rodzinie, odmieniła się i smutno było patrzeć, jak jej życie kończy się chwilę po spędzeniu długich lat na pracy nad sobą i ponownym odnajdywaniu siebie. Siedząc przy biurku w apartamencie, sięgnąłem po dwustronne zdjęcie z naszego wesela i dnia, w którym odnowiliśmy przysięgi. Nasza historia nie zawsze była idealna. Od pierwszego dnia mieliśmy wzloty i upadki, ale nieważne, jakie przeszkody stawiało nam życie, nasza miłość była zawsze silna i niepodobna do innych. I to pozwalało nam przetrwać. Moje życie zmieniło się w dniu, w którym zobaczyłem Ellery stojącą w kuchni. To był dzień, którego nigdy nie zapomnę. Nawet teraz, kiedy stoję w przejściu, widząc ją, jak gotuje, myślę o pierwszych słowach, które do niej powiedziałem. – Czy nie przedstawiłem ci wczoraj zasad? To słowa, które sprawiły, że wiedliśmy razem piękne życie. Życie pełne szczęścia i radości, budowania rodziny z tak dużą miłością i mocnymi więziami, że nic tego nigdy nie zniszczy. Jesteśmy rodziną Black, czerpiemy życie pełnymi garściami. Nasza historia może się skończyć, ale wiemy, że na zawsze pozostaniemy w waszych sercach.

Table of Contents Okładka Tytułowa Redakcyjna Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41

Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48 Rozdział 49