5. Powstanie Hotelu Dumort

♣ Kroniki

Bane'a ♣

,,Powstanie Hotelu Dumort” ♣ Cassandra Clare, Sarah Rees Brennan♣

Tłumaczenie i korekta: Drużyna Dobra Drużyna Dobra - http://chomikuj.pl/Druzyna_Dobra Kielich, Stela, Miecz Anioła - zabijemy dziś demona

♣ Koniec września 1929 roku ♣ Magnus od razu dostrzegł małego wampira. Przepychała się przez tłum i zatrzymała tylko przez chwilę – na szybki taniec shimmy z zespołem. Miała perfekcyjnie, równo przycięte, lśniące, czarne włosy, z prostą grzywką, podobnie jak u Louise Brooks1. Ubrana była w delikatną, elektryczno-niebieską sukienkę przyozdobioną malowanymi koralikami, która wyszczuplała jej kolana. Ogólnie wyglądała jak typowy klient nielegalnego pubu2 Magnusa. Łatwo wmieszała się w trzy bądź cztery tuziny ludzi, którzy ściskali się na jego małym parkiecie tanecznym, ale było w niej coś innego, coś marzycielskiego i dziwnego. Muzyka była szybka, ale ona tańczyła w średnim tempie. Miała śnieżnobiałą skórę, ale nie był to przykurzony biały kolor jaki dawały sproszkowane kosmetyki. Gdy skończyła już tańczyć snake dance koło saksofonisty spojrzała bezpośrednio na Magnusa. Gdy to zrobiła, dwa małe i białe kły wysunęły się zza jej krwistoczerwonych warg. Zdając sobie sprawę z tego co się stało roześmiała się, a następnie zakryła usta dłonią, a gdy ją odjęła kły nie były już widoczne. W tym czasie Alfie, który podtrzymywał się baru by zachować równowagę, zaczął kontynuować swoją opowieść. - Poweziaem mu… Magnus suchasz mie? - Oczywiście, Alfie – powiedział Magnus. Alfie był bardzo przystojny i chętny, jeśli chodzi o rozrywkę i wyszukane drinki, miał także świetny gust do garniturów. Opowiadał bardzo dobre historie i bardzo dobrze się uśmiechał. Był bankierem, lub kimś w tym stylu. Może maklerem. W tych czasach każdy miał do czynienia z pieniędzmi. - Powieziaem mu, że nie może zabrać swojej łozi do swojego pokoju hotelowego, a on powieział: Ossszywiście, że mogę, jestem kapitanem! Opowieziaem, odpowieziaem mu, ja opowieziaem… - Jedna chwila, Alfie, muszę coś załatwić. - Właśnie pechodze do najepszej szęści... - Tylko chwilka – powiedział Magnus, poklepując swojego przyjaciela po ramieniu. – Zaraz będę z powrotem. Alfie podążył za wzrokiem Magnusem i spojrzał na dziewczynę. - To dopiero smaszny pomidor – powiedział, kiwając głowa. – Ale nie sądzę by przypadł ci do gustu. 1 Amerykańska tancerka, modelka i aktorka. 2 Chodzi tutaj o nielegalny pub z czasów prohibicji, gdzie sprzedawano alkohol.

- Moje gusta są uniwersalne – odpowiedział Magnus z uśmiechem. - Sóż, musisz ruszyć dalej. Ona nie bęzie tu tkwić pszez całą noc. Popilnuję za ciebie baru. – Alfie uderzył pięścią w blat. – Możesz mi zaufać. Magnus skinął głową na Maxa, jego doskonałego barmana, a on natychmiast zrobił nowego South Side’a dla Alfiego. - Aby utrzymać gwizdek mokry, kiedy odejdę. - Bardzo miłe – powiedział Alfie, kiwając głową. – Jesteś jajkiem, Dry. Magnus nazwał swój bar Mr. Dry’s. Technicznie rzecz biorąc, odkąd alkohol stał się nielegalny na całym jej obszarze, Ameryka była „sucha”. Ale prawda była taka, że większość miejsc było jednak „mokrych” – wręcz zalanych. Szczególnie Nowy York. Wszyscy tu pili, a fakt, iż teraz robili to nielegalne, polepszał sprawę. Nielegalny pub, tak długo jak dotyczył Magnusa, był jednym z największych osiągnięć ludzkości. Kameralny, uroczysty, nielegalny i jednocześnie niemoralny – dreszczyk niebezpieczeństwa bez rzeczywistego zagrożenia. Mr Dry’s nie było dużym miejscem – nielegalne puby rzadko miały dużą powierzchnię. Z natury utrzymywano ich istnienie w tajemnicy. Jego został ukryty za fasadą sklepu z perukami za Wschodniej 25 Ulicy. Aby dostać się do środka należało podać hasło bardzo efektywnie pracującemu bramkarzowi, który patrzył na gości przez małą szparkę we wzmocnionych drzwiach znajdujących się na tylnej ścianie sklepu. Gdy weszło się do środka należało przecisnąć się przez wąski korytarz, a potem było cieszyć wzrok dumą Magnusa – dziesięć stolików i marmurowy bar (importowane z Paryża) podparty mahoniowymi wystawami na których czarownik pokazywał najbardziej egzotyczne butelki jakie udało mu się zdobyć. Większość przestrzeni zajmowała scena i parkiet taneczny, który pulsował pod naciskiem tańczących stóp. Rano zostanie wyczyszczony i nawoskowany, a znaki tysiąca skaczących po nim butów zostaną starte. Przedarł się delikatnie przez tłum tańczących, otumanionych i tak nietrzeźwych ludzi, że nawet go nie zauważyli. Podobało mu się, że otaczają go te miękkie (i okazjonalnie nie za bardzo miękkie) latające kończyny i kopiące obcasy. Podobało mu się ciepło otaczających go ciał i bycie prowadzonym zgodnie z ruchem tancerzy coraz mniej lub bardziej stających się jedną wielką pulsującą masą. Mała wampirzyca była młody – nie miała więcej niż szesnaście lat – gdy podeszła do Magnusa jej głowa kończyła się na wysokości jego klatki piersiowej. Pochylił się i szepnął jej do ucha - A może postawię ci drinka – powiedział. – Prywatnie. Z tyłu. Czubki kłów pojawiły się wraz z uśmiechem. Magnus poczuł się lekko uspokojony. Ten odsłaniający kły uśmiech prawdopodobnie nie był wywołany głodem. Nietrzeźwość mogła powodować delikatne wysuwanie się kłów. A wampiry tak jak Przyziemni, gdy byli pijani, poszukiwali słonych przekąsek i miłosnych schadzek.

- W tę stronę – powiedział, odsuwając kotarę i odsłaniając wąski korytarz prowadzący do pojedynczych drzwi. Zaraz za głównym klubem Magnus skonstruował mały pokój z cynkowym barem przeznaczony do prywatnych spotkań. Pokój wyłożony był szklanymi panelami, podświetlanymi od środka światłem elektrycznym, tworzącymi witraż przedstawiający Dionizosa - greckiego boga wina. To było miejsce gdzie przechowywał i najlepsze, i najgorsze zapasy. Tutaj również prowadził swój najbardziej prywatny biznes. - Nie wierzę, że nie spotkaliśmy się wcześniej - powiedział, gdy opadła szczęśliwie na stołek barowy i okręciła dookoła. - Och, wiem kim jesteś, Magnusie Bane. Miała jeden z tych nowojorskich akcentów do których Magnus dopiero się przyzwyczajał, nawet jeśli spędził tu już kilka miesięcy. Był bezczelny i silny, jak świecący neonowy znak. Jej dziecięco skórzane buty do tańca miały pozdzierane palce, błotnistą plamę na wysokości pięty oraz kilka innych plamek, których pochodzenia czarownik nie chciał znać. Były to zarówno buty do tańca jak i polowania. - Jak mogę się do ciebie zwracać? - Mów mi Dolly – powiedziała. Magnus wyciągnął butelkę zimnego szampana z wanny wyłożonej lodem zawierającej sześćdziesiąt identycznych butelek. - Lubię to miejsce – stwierdziła. – Ma klasę. - Cieszę się, że tak myślisz. - Wiele miejsc ma klasę – powiedziała Dolly, sięgając do słoika na barze, częstując się koktajlowymi wisienkami, wyciągając je długimi (i prawdopodobnie brudnymi) paznokciami. - Ale tamte mają fałszywą klasę, wiesz? To wygląda na prawdziwą klasę. Masz dobre wino. Jak to. Wskazała na przecenionego szampana, którego Magnus trzymał i wlewał jej do kieliszka. Butelka, tak jak i inne w wannie, była z pewnością ładna, ale wszystkie zostały wypełnione namusowanym tanim winem i ponownie zakorkowane. Wampiry mogą pić dość sporo i bywają drogimi gośćmi, lecz miał pewność, że nie poczuje różnicy. Miał rację. Opróżniła połowę kieliszka jednym łykiem i wyciągnęła rękę po dolewkę. - Cóż, Dolly – powiedział Magnus, uzupełniając jej kieliszek. - Z pewnością nie obchodzi mnie, co robisz na ulicach czy gdziekolwiek indziej, ale lubię swoją klientelę. Uważam, że to kwestia dobrej obsługi upewnienie się, że wampiry nie jedzą ich pod moim dachem. - Nie przyszłam tutaj jeść – wyznała. - Chodzimy po to na Bowery. Kazano mi tutaj przyjść i zapytać o ciebie. Buty potwierdziły historię o Bowery. Te śródmiejskie ulice bywały bardzo brudne.

- Och? A kto jest tak łaskawy i pyta o małego mnie? - Nikt – odpowiedziała dziewczyna. - Nikt – powtórzył Magnus. - To jedno z moich ulubionych imion. To spowodowało, że wampirzyca zachichotała i zakręciła się na stołku. Opróżniła kieliszek i wystawiła go po więcej. Magnus napełnił go ponownie. - Mój przyjaciel... - Nikt. - Tak, nikt. Dopiero poznałam g... tego kogoś, ale ta osoba jest jedną z moich, wiesz? - Wampir. - Tak. W każdym razie, oni chcą ci coś powiedzieć – powiedziała. Powiedzieli, że musisz wyjechać z Nowego Jorku. - Och, naprawdę? A to dlaczego? W odpowiedzi zachichotała i w pół ześlizgnęła się, a w pół spadła za stołka i zaczęła tańczyć powłóczystego i pijackiego Charlestona do muzyki, która pulsując dochodziła przez ścianę. - Widzisz – zaczęła, wykonując swój taniec - sprawy staną się niebezpieczne. Coś o Przyziemnych pieniądzach i co one wróżą. Widzisz, to wszystko zostanie zrujnowane, czy coś. Wszystkie pieniądze. A gdy tak się stanie, będzie to oznaczało, że świat się kończy... Magnus westchnął w głębi ducha. Nowojorski Podziemny Świat był jednym z najbardziej absurdalnych miejsc jakie kiedykolwiek istniały, co było po części powodem dla którego spędzał czas serwując nielegalny alkohol Przyziemnym. I mimo to nie mógł uniknąć tego nonsensu. Ludzie przychodzili do barów, aby porozmawiać tak samo jak Podziemni. Wilkołaki były paranoidalne. Wampiry były plotkarzami. Wszyscy mieli historię. Coś zawsze miało się wydarzyć, coś wielkiego. To była tylko część atmosfery tego czasu. Przyziemni zarabiali absurdalne kwoty pieniędzy na Wall Street i wydawali je na błyskotki, ruchome obrazy i alkohol. To były rzeczy, które Magnus mógł respektować. Ale Podziemny Świat zajmował się wróżbami i bezcelowymi rywalizacjami. Klany walczyły ze sobą o kontrolę nad skrawkiem nieistotnej ziemi. Faerie trzymały się razem jak zwykle, okazjonalnie porywając zbłąkanego człowieka z zewnątrz Central Park Casino, wabiąc go do ich świata obietnicą imprezy o jakiej nigdy nie zapomni. Chociaż... dość nowocześnie wyglądający wampir, wygadujący brednie, był lepszy niż śliniący się pijany wilkołak. Magnus skinął głową jakby słuchał i w umyśle policzył butelki brandy i rumu przechowywane na półkach pod barem. - Widzisz, ci Przyziemni próbują przywołać demona... - Przyziemni robią to zbyt często – stwierdził Magnus, przesuwając

zawieruszoną butelkę złotego rumu, który został postawiony z przyprawami. - W tej chwili uwielbiają również siedzenie na szczycie masztów i chodzenie po skrzydłach powietrznych dwupłatowców. To jest wiek głupich hobby. - Cóż, ci Przyziemni nie żartują. - Oni zawsze nie żartują, Dolly – powiedział Magnus. - To zawsze kończy się niefajnie. Widziałem wystarczająco Przyziemnych rozbryzganych na ścianach i wystarczy mi... Nagle dzwonek na ścianie zaczął gorączkowo dzwonić. Po czym nastąpił głośny, głęboki krzyk z głównej sali. - NALOT! A po tym rozległo się jeszcze więcej krzyków. - Przepraszam na chwilkę – powiedział Magnus. Postawił butelkę taniego szampana na barze i wskazał ją Dolly, by się częstowała, ale był pewien, że zrobiłaby to nawet bez pozwolenia. Wrócił do głównego baru, gdzie atmosfera ogólnego szaleństwa przejęła kontrolę. Zespół się nie spakował, ale przestał grać. Niektórzy ludzie przełykali drinki, inni biegli do drzwi, jeszcze inni płakali i panikowali. - Panie i panowie! - zawołał. - Proszę po prostu postawić drinki na stołach. Wszystko będzie dobrze. Pozostańcie na swoich miejscach. Magnus miał teraz wystarczająco dużo stałych klientów, dlatego też istniał jakiś ustalony porządek. Ci ludzie siedzieli i radośnie odpalali papierosy, ledwie zwracając uwagę na siekiery, które już próbowały przebić się przez drzwi. - Światła! - krzyknął dramatycznie Magnus. Personel baru natychmiast wyłączył wszystkie światła i nielegalny pub skąpał się w ciemności, z wyjątkiem świecących pomarańczowych czubków papierosów. - Teraz proszę, wszyscy – powiedział Magnus, ponad krzykiem policji, waleniem siekiery i dźwiękiem rozłupywanego drewna. - Jeśli moglibyśmy wszyscy razem policzyć do trzech. Jeden! Przyłączyli się nerwowo do „dwa” i „trzy”. Pojawił się niebieski błysk, a w końcu trzask upadających drzwi i policja wpadła do środka. Następnie wszystkie światła naraz ponownie się zapaliły. Ale nielegalny pub zniknął. Wszyscy stali klienci znaleźli przed sobą porcelanowe czajniki i filiżanki herbaty. Na miejscu zespołu jazzowego pojawił się kwartet smyczkowy, który natychmiast zaczął grać kojącą muzykę. Butelki za barem zniknęły, zastąpione dobrze zaopatrzonym regałem z książkami. Nawet wystrój się zmienił – ściany zostały wyłożone regałami i aksamitnymi draperiami, wszystkie ukrywały bar i zapasy alkoholu. - Panowie! - Magnus rozpostarł ramiona. - Witam w naszym kółku herbaty i książki. Mieliśmy właśnie omówić książkę dzisiejszego wieczoru „ Juda nieznany”. Przyszliście w samą porę! Będę musiał was poprosić o zapłacenie za drzwi, ale rozumiem ten nagły impuls. Nie można się spóźnić na dyskusję!

Tłum zaczął się śmiać. Potrząsnęli filiżankami i pomachali egzemplarzami książek w stronę policji. Magnus próbował zmieniać tę procedurę co jakiś czas. Raz, kiedy światła ponownie się zaświeciły, przemienił bar w pasiekę z brzęczącymi ulami w całym pokoju. Innym razem miejsce stało się kółkiem modlitewnym, a wielu gości nosiło przebrania zakonnic i ministrantów. Zazwyczaj dezorientowało to policję na tyle, że naloty były krótkie i stosunkowo pokojowe. Ale za każdym razem wyczuwał, że ich frustracja rośnie. Dziś wieczorem grupą dowodził McMantry, najbardziej szemrany policjant jakiego Magnus kiedykolwiek spotkał. Czarownik odmówił mu zapłaty z zasady, a teraz on przyszedł do baru Mc Dry's. Tym razem przybyli przygotowani. Każdy oficer miał narzędzie – przynajmniej tuzin siekier, tyle samo dwuręcznych młotów, łomy i nawet jedna czy dwie łopaty. - Zabrać ich wszystkich – powiedział McMantry. - Wszyscy idą na wóz. A potem rozbierzcie tę melinę. Magnus poruszał palcami za jego plecami, aby ukryć niebieskie światło, które zabłysnęło między nimi. Na raz, cztery panele odpadły od ściany, odsłaniając korytarze i drogi ewakuacyjne. Jego klienci pobiegli ku nim. Wyszliby w czterech różnych miejscach, kilka przecznic dalej. Wystarczy trochę delikatnej, ochronnej magii. Nikt nie zasłużył na to by pójść do więzienia za wypicie paru koktajli. Kilku oficerów próbowało za nimi iść, tylko po to, aby stwierdzić, że przejścia były niewidoczne. Magnus pozwolił opaść ciężkiemu czarowi i pub odzyskał swój normalny wygląd. Oszołomiło to policję na wystarczająco długo, by pozwolić mu się wślizgnąć za zasłonę znajdującą się obok i rzucić na siebie czar niewidzialności. Szedł od strony baru, tuż obok oficerów. Zatrzymał się na chwilę, żeby przyjrzeć się jak odsłaniają zasłonę, aby zbadać ścianę za nią, szukając dojścia do wyjścia ewakuacyjnego, które jak zakładali miało tam być. Wycofał się na ulicę. To była gęsta, wrześniowa noc. Nowy Jork często pozostawał gorący o tej porze roku, a miejscowa wilgotność miała swoją szczególną jakość. Powietrze było lepkie, pełne mroku East River, rzeki Hudson, morza i bagna, pełne dymu i popiołu oraz zapachu każdego rodzaju gotowanego jedzenia. Czuć było też surową woń gazu. Zszedł do jednego z punktów wyjścia, gdzie podekscytowana grupa klientów stała, śmiejąc się i rozmawiając o tym co się właśnie stało. Składała się ona z jego ulubionych klientów, wliczając w to przystojnego Alfiego. - No dalej! - zawołał Magnus. - Myślę, że powinniśmy kontynuować to u mnie, a wy? Kilkanaście osób zgodziło się, że to świetny pomysł. Magnus zatrzymał taksówkę, niektórzy zrobili to samo. Wkrótce utworzył się wesoły mały łańcuch taksówek gotowych do odjazdu. Kiedy jeszcze jedna osoba próbowała wcisnąć się na

tylne siedzenie z Magnusem, Dolly nachyliła się w oknie i powiedziała mu do ucha. - Hej, Magnus – powiedziała. - Nie zapomnij. Pilnuj pieniędzy! Czarownik zbył ją uprzejmym skinięciem głowy, a ona zachichotała i potknęła się. Była taką małą rzeczą. Bardzo ładną, naprawdę. I bardzo pijaną. Prawdopodobnie pójdzie teraz do Bowery, najeść się na jakimś miastowym nieszczęśliwcu. Następnie łańcuch taksówek zaczął się poruszać, a cała impreza ( która z tylnego okna wyglądała jakby powiększyła się o kolejny tuzin osób) ruszyła do lepszej dzielnicy - do Hotelu Plaza ♣♣♣ Kiedy Magnus obudził się następnego ranka, pierwszą rzeczą, jaką zauważył to fakt, że jest o wiele, wiele, wiele za jasno. Ktoś naprawdę musi się pozbyć słońca. Magnus szybko się zorientował, że nadmierna jasność została spowodowana tym, że wszystkie zasłony w jego apartamentowej sypialni zniknęły. Następnie zwrócił uwagę na cztery w pełni ubrane (westchnienie) leżące wokół niego osoby, nieświadome słonecznego światła, pogrążone w głębokim śnie. Trzecią rzeczą, którą zauważył, chyba najbardziej zaskakującą, był stos samochodowych opon w nogach łóżka. Magnusowi zajęło kilka chwil oraz szereg dziwnych wygibasów, aby pozbyć się śpiących z jego łóżka. W całym salonie było kolejne dwadzieścia pogrążonych we śnie lub nieprzytomnych ludzi. Zasłon brakowało również w oknach tego pokoju, ale teraz mógł zobaczyć gdzie wszystkie zniknęły. Ludzie użyli ich jako koce i improwizowane namioty. Alfie jako jedyny nie spał, siedząc na kanapie i patrząc żałośnie na słoneczny dzień. - Magnus – jęknął. - Zabij mnie, co? - Dlaczego, to jest nielegalne! - odpowiedział Magnus. - Wiesz co myślę o łamaniu prawa. I kim są ci wszyscy ludzie? Nie było ich tak wielu kiedy zasnąłem. Alfie wzruszył ramionami, wskazując, że wszechświat jest tajemniczy i nic nigdy nie będzie w pełni zrozumiałe. - Mówię poważnie – mruknął Alfie. - Jeśli nie chcesz użyć tego swojego voodoo, po prostu uderz mnie czymś w głowę. Musisz mnie zabić. - Przyniosę ci coś na wzmocnienie – powiedział Magnus. - Mrożony sok pomidorowy z Tabasco, pokrojony w plasterki grejpfrut i talerz jajecznicy, to jest to, czego potrzebujemy. Moja obsługa hotelowa wyśle wszystkiego po dwa tuziny. Potknął się o kilka osób w drodze do telefonu, aby zorientować się, że tak naprawdę sięgnął do dużego, dekoracyjnego dozownika na papierosy. Możliwe, że nie był w formie. - I kawę – dodał, odkładając dozownik i podnosząc słuchawkę z ogromną

godnością. - Ją też bym zamówił. Magnus złożył zamówienie u obsługi, która przestała kwestionować nietypowe potrzeby Pana Bane'a takie jak dwadzieścia cztery talerze jajecznicy i „tyle kawy, aby wypełnić jedną z waszych największych wanien”. Dołączył do Alfiego na kanapie i obserwował kilku nowych gości, którzy przekręcali się i jęczeli przez sen. Alfie niewątpliwie był jedną z tych osób, które robiły się ckliwe po dobrej nocnej imprezie. W jakiś sposób czyniło go to bardziej atrakcyjnym. - To tylko kac, Alfie. - To coś więcej niż to. Widzisz, jest taka dziewczyna... - Ach – powiedział, Magnus kiwając głową. - Wiesz, najszybszy sposób, aby wyleczyć złamane serce to powrót na właściwą drogę. - Nie dla mnie – stwierdził Alfie. - Ona była tą jedyną. Zarabiam dobre pieniądze. Mam wszystko co chce. Ale straciłem ją. Widzisz... O nie. Historia. To chyba zbyt ckliwe i było to za dużo jak na tak wczesną godzinę, ale przystojny i załamany młody mężczyzna mógł sobie czasem pofolgować. Magnus próbował wyglądać na zainteresowanego. To było trudne w blasku słońca i z pragnieniem, by pójść ponownie spać, ale się starał. Alfie opowiadał historię o dziewczynie imieniem Louisa, coś o jakiejś imprezie, o zamieszaniu wokół listu, było też coś o psie i być może coś o wyścigowej łodzi motorowej. To była albo łódź albo chata w górach. Trudno pomylić te dwie rzeczy, ale za wcześnie było na rozróżnianie. W każdym razie, był pies i list, a to wszystko skończyło się katastrofą i Alfie przychodził do baru Magnusa co noc by zapić swoje smutki. Kiedy historia chyliła się ku końcowi, Magnus zobaczył, że jeden ze śpiących jego podłodze zaczyna okazywać oznaki życia. Dlatego też Alfie pochylił się, aby porozmawiać z Magnusem bardziej prywatnie. - Słuchaj, Magnus – powiedział Alfie. - Wiem, że potrafisz... robić rzeczy. To zabrzmiało obiecująco. - To znaczy... - Alfie zmagał się ze sobą przez chwilę. - Możesz robić rzeczy, które nie są naturalne... To rzeczywiście zabrzmiało bardzo obiecująco, przynajmniej na początku. Jednakże wyraz szeroko otwartych oczu Alfiego wskazywał, że nie było to uwodzicielskie zapytanie. - Co masz na myśli? - zapytał Magnus. - Mam na myśli... - Alfie zniżył bardziej głos. - Robisz...te rzeczy, które robisz. Są... są magiczne. To znaczy, muszą być. Nie wierzę w te rzeczy, ale... Magnus utrzymywał założenie, że był tylko showmanem. To było założenie, które miało sens i większość ludzi z przyjemnością to zaakceptowała. Ale Alfie – inaczej rzeczowy Przyziemny – wydawał się to przejrzeć. Co było atrakcyjne. I niepokojące.

- O co mnie tak dokładnie prosisz, Alfie? - Chce ją odzyskać, Magnus. Musi być jakiś sposób. - Alfie... - Albo pomóż mi zapomnieć. Założę się, że potrafisz to zrobić. - Alfie... - Magnus nie chciał kłamać, ale to nie była dyskusja, w której chciał brać udział. Nie teraz i nie tutaj. Jednak wydawało się, że musi coś powiedzieć. - Wspomnienia są ważne – powiedział. - Ale to boli, Magnus. Myślenie o niej sprawia mi ból. Magnus tak naprawdę nie chciał wcześnie rano takiego czegoś – to gadanie o bolesnych wspomnieniach i pragnieniu zapomnienia. Ta rozmowa musiała się zakończyć, teraz. - Muszę szybko ochlapać się w wannie, aby się odświeżyć. Wpuść obsługę pokojową, dobrze? Poczujesz się lepiej jak coś zjesz. Magnus poklepał Alfiego po ramieniu i ruszył do łazienki. Musiał pozbyć się jeszcze dwóch śpiących z wanny i z podłogi, aby zająć się obmywaniem. Zanim się pojawił, obsługa wprowadziła sześć stolików na kółkach załadowanych dzbankami soku pomidorowego, jajkami, grejpfrutami i kawą, potrzebnych do rozjaśnienia tego poranka. Kilkoro ludzi powstało z martwego snu, teraz głośno jedząc pijąc i wymieniając się wrażeniami, by zobaczyć, kto czuje się najgorzej. - Dostałeś nasze prezenty, Magnus? - spytał jeden z mężczyzn. - Tak, dziękuje. Potrzebowałem kilku zapasowych opon. - Zdjęliśmy je z radiowozu. Aby im odpłacić za zrujnowanie twojego miejsca. - Bardzo miło z waszej strony. A propos, sądzę, że powinienem zobaczyć co zostało z mojej firmy. Policja nie wyglądała zeszłej nocy na szczęśliwą. Nikt nie zwrócił większej uwagi gdy wyszedł. W dalszym ciągu jedli, pili, rozmawiali i śmiali się ze swojego cierpienia, od czasu do czasu przez chorobę biegali do łazienki. Tak mniej więcej było każdej nocy i każdego poranka. Nieznajomi pojawiali się w jego hotelowym pokoju, zawsze zalani po poprzedniej nocy. Rano zbierali się razem do kupy. Przecierali twarze pełne rozmazanego makijażu, szukali kapeluszy, piór, koralików, numerów telefonów, butów czy godzin. To nie było złe życie. Nie mogłoby jednak przetrwać, bo nic nie trwa wiecznie. Oni wszyscy na koniec będą tak jak Alfie płakać na kanapie o świcie, żałując wszystkiego. Właśnie dlatego Magnus trzymał się z dala od takich problemów. Wciąż szedł naprzód. Wciąż tańczył. Magnus gwizdał, gdy zamykał drzwi do swojego apartamentu i zdjął kapelusz na widok dezaprobaty starszej kobiety stojącej w holu, która słyszała zamieszanie wewnątrz. Do czasu, gdy winda zjechała na jego piętro był w wystarczająco dobrym nastroju by dać operatorowi windy pięć dolarów.

♣♣♣ Dobry nastrój Magnusa trwał tylko kilka minut. Podróż taksówką była znacznie mniej wesoła niż ostatnim razem. Słońce było uporczywie promieniste, taxi krztusiło się i buczało, a ulice były bardziej zakorkowane niż zwykle – sześć samochodów stało wszerz, wszystkie jednocześnie trąbiły, wytwarzając szkodliwe opary. Każdy radiowóz, który widział, przypominał mu o upokorzeniach, których wczoraj doświadczył. Kiedy dotarł do 25 Ulicy pełny stopień zniszczeń natychmiast był dla niego jasno zrozumiały. Drzwi do sklepu z perukami były uszkodzone i zastąpione (niezbyt dokładnie) drewnianą płytą i łańcuchem. Magnus pozbył się ich szybkim pstryknięciem i błyskiem niebieskiego światła ze swoich palców, po czym odciągnął płytę na bok. Sklep był dość poważnie uszkodzony – ekspozycja została przewrócona, peruki walały po całej podłodze, zalane piwem i winem, wyglądając tak, jakby prowadziły dziwaczne, morskie życie. Wcześniejsze drzwi zostały wyrwane całkowicie z zawiasów i przerzucone przez pokój. Magnus torował sobie drogę przez ciasny korytarz, którego podłoga była zalana chyba trzema różnymi i skwaśniałymi alkoholami. Potok spływający po schodkach prowadził do baru. Drzwi do niego całkowicie zniknęły, zredukowane do drzazg. Poza tym Magnus widział jedynie zniszczenie – odłamki szkła, połamane stoły, stosy gruzu. Nawet niewinny żyrandol został zrzucony i leżał w kawałkach na tym, co pozostało z parkietu. Ale to nie było najgorsze. Pośród zniszczeń siedział – na jednym z trzech niezniszczonych krzeseł - Aldous Nix, Wysoki Czarownik Manhattanu. - Magnus – powiedział. - Wreszcie. Czekałem na ciebie godzinę. Aldous był stary – nawet jak na czarnoksiężnika. Antydatował kalendarz. Na postawie jego wspomnień, ogólnie zgadzano się, że ma najprawdopodobniej poniżej dwóch tysięcy lat. Miał wygląd człowieka może po pięćdziesiątce, o cienkiej, białej brodzie i starannie ostrzyżonych, również białych, włosach. Jego znakiem czarnoksiężnika były szponiaste dłonie i stopy. Te drugie były ukryte przez specjalnie wykonane buty, a dłonie przeważnie trzymał w kieszeniach, lub jedną oplatał srebrną rękojeść długiej, czarnej laski. To, że Aldous siedział tutaj pośrodku bałaganu było czymś w rodzaju ostrzeżenia. - Czym sobie zasłużyłem na ten honor? - spytał Magnus, ostrożnie idąc przez bałagan na podłodze. - A może zawsze chciałeś zobaczyć zdemolowany bar? To pewien rodzaj widowiska. Aldous odepchnął kawałek potłuczonej butelki laską. - Jest tutaj lepszy biznes do zrobienia, Magnus. Czy naprawdę chcesz spędzić czas sprzedając nielegalny alkohol dla Przyziemnych?

- Tak. - Bane... - Aldous... - powiedział Magnus. - Byłem zaangażowany w wiele problemów i bitew. Nie ma nic złego w chęci zwyczajnego życia na jakiś czas i unikania kłopotów. Aldous machnął ręką na zniszczenia. - To nie są prawdziwe – zaczął Magnus – nie takie prawdziwe. - Ale nie jest to też poważnym przedsięwzięciem. - Nie ma nic złego w cieszeniu się trochę życiem. Mamy wieczność. Czy naprawdę musimy spędzić ją całą na pracy? To było głupie pytanie. Aldous prawdopodobnie spędził cały czas pracując. - Magnus, nie da się nie zauważyć, że coś się zmienia. Toczą się sprawy. Wielka Wojna Ludzkości... - Oni zawsze są skorzy do wojen – powiedział Magnus, zbierając kilkanaście rozbitych kieliszków do wina i stawiając je w rzędzie. - Nie aż tak. Nie tak globalnie. Oni zbliżają się do czarów. Stworzyli światło i dźwięk. Komunikują się na odległość. To cię nie martwi? - Nie. - Nie dostrzegasz, że to nadchodzi? - Aldous, miałem długą noc. O czym mówisz? - To nadchodzi, Magnus. - Nagle głos Aldousa stał się bardzo głęboki. - Można to wyczuć wokół. To nadchodzi, a wszystko się rozpadnie. - Co nadchodzi? - Rozpad i upadek. Przyziemni oddają się papierowym pieniądzom, a gdy zmienią się one w popiół, świat wywróci się do góry nogami. Bycie czarownikiem z pewnością nie wyklucza możliwości bycia lekko szurniętym. Prawdziwa waga wieczności może naprawdę dać się we znaki – czasami w środku nocy, gdy jesteś sam – ten ciężar może być nie do zniesienia. Świadomość, że wszyscy zginą, a ty będziesz żyć i żyć, aż do nieograniczonej, nieznanej przyszłości, że wszystko to i tak przeminie, a ty będziesz trwać i trwać... Aldous też o tym myślał – było to widać. - Napij się, Aldous – powiedział współczująco Magnus. - Trzymam kilka specjalnych butelek ukrytych pod podłogą na tyłach. Mam Château Lafite Rothschild z 1818, którą oszczędzałem na słoneczne dni. - Myślisz, że to wszystko rozwiąże, co, Bane? Picie i tańczenie, kochanie się... Ale mówię ci, coś nadchodzi, a my będziemy głupcami jeżeli to zignorujemy. - Kiedy sobie zasłużyłem na niebycie głupcem? - Magnus! - Aldous stanął nagle i uderzył laską w dół, wysyłając powódź

fioletowych iskier poprzez zniszczoną podłogę. Nawet, gdy mówił jak szalony, był potężnym czarownikiem. Trzymał się około dwóch tysięcy lat – jest zobowiązany do tego i owego. - Kiedy zdecydujesz być poważny, znajdź mnie i przyjdź. Nie czekaj zbyt długo. Mam nową rezydencję, w Hotelu Dumont, na 115 Ulicy. Zostawił Magnusa pośród pozostałości baru. Gdy odwiedził go Przyziemny, rozprawiał o steku bzdur o omenach i katastrofach, które zignorował. Teraz wizytatorem był Aldous, który zdawał się mówić to samo. ….jednak mimo wszystko te dwie plotki były jednym i tym samym, i obydwie były zapoczątkowane przez Aldousa, który brzmiał tak, jakby nie mówił tego bez powodu. Fakt, to miało sens. Najwyższy czarownik Manhattanu staje się dziwny. Zaczyna mówić o zagładzie, pieniądzach Przyziemnych i katastrofie... Ktoś mógłby rozmyślać o tej historii długo, i jak we wszystkich historiach, odnalazłby drogę do Magnusa. Czarownik bębnił palcami o popękany marmur jego pierwszego baru. Czas, zauważył, przyspieszył w tych dniach. Aldous się nie mylił. Czas jest jak woda, czasem lodowaty i powolny (1720... nigdy więcej), czasami tworzy jezioro, czasami delikatny strumyk, a następnie jest pędzącą rzeką. Czasami jest jak mgła, znika, gdy przez niego przechodzisz, otacza wszystko nieprzeniknionym obłokiem, załamuje światło. Tak było w 1920 roku. Nawet w szybkich czasach jak te, Magnus nie mógł wznowić działalności baru od razu. Musiał się trzymać jakiegoś pozoru normalności. Kilka dni, może tydzień. Mógł to nawet posprzątać w ludzki sposób – zatrudnić ludzi, by przyszli z wiadrami, drewnem i gwoźdźmi. Może to nawet zrobić sam. To chyba wyjdzie mu na dobre. Magnus podwinął więc rękawy i zabrał się do pracy, zbierając rozbite szkło, połamane krzesła i stoły w stos. Wziął mopa i przesuwał nim po kałużach, które były mieszaninami alkoholu, brudu i odłamków. Po kilku godzinach poczuł się zmęczony i znudzony, przez co pstryknął palcami, przywracając całe miejsce do porządku. Słowa Aldousa wciąż tkwiły w jego głowie. Coś trzeba zrobić. Ktoś powinien zostać poinformowany. Ktoś bardziej odpowiedzialny i zainteresowany niż on, ktoś, kto przejmie tę sprawę. Co, oczywiście, oznaczało jedną grupę ludzi. ♣♣♣ Nocni Łowcy nie przyjdą do nielegalnego baru. Przestrzegają Przyziemnego prawa względem alkoholu (są zawsze uciążliwi z tym ,,Twarde prawo, ale prawo”). To oznaczało, że Magnus musiał wybrać się do Upper East Side, do Instytutu. Wspaniałość Instytutu nigdy nie zrobiła na nim wrażenia – sposób, w jaki górował, wysoki i potężny ponad wszystko, ponadczasowy i nienaruszony w swojej

gotyckości, odrzucając wszystko co nowoczesne i nowe. Przyziemni nie mogli normalnie wejść do Instytutu przez główne drzwi – ich wejście było w Sanktuarium. Ale Magnus nie był zwyczajnym Przyziemnym, a jego powiązania z Nocnymi Łowcami sięgały daleko i były dobrze znane. To nie oznaczało, że witano go ciepło. Gospodyni, Edith, nie powiedziała nic z wyjątkiem: ,,Poczekaj tutaj''. Został w foyer, gdzie krytycznym wzrokiem mierzył przestarzałe dekoracje. Nocni Łowcy wielbią się w swoich burgundowych tapetach, lampach w kształcie róż i ciężkich meblach. Czas nigdy nie poruszał się tutaj szybko. - Chodź – powiedziała Edith, wracając. Magnus podążył za nią korytarzem do izby przyjęć, gdzie Edgar Greymark, szef Instytutu, stał przed regałem. - Edgar – zaczął Magnus, kiwając głową – Widzę, że poddałeś się naciskom i zainstalowałeś telefon. Czarownik wskazał na rzecz, która stała na małym stoliku w ciemnym kącie pomieszczenia, jakby to była jej kara za istnienie. - To utrapienie. Słyszałeś jaki hałas wytwarza? Ale możesz łatwo porozmawiać z innymi Instytutami i przekazać informacje, także... Zamknął głośno książkę, którą czytał. - Co ciebie do nas sprowadza, Magnus? - spytał. - Słyszałem, że prowadzisz bar, to prawda? - Dość trafny opis – powiedział czarownik z uśmiechem. - Choć obecnie może być bardziej przydatny jako stos na podpałkę. Edgar nie prosił o wyjaśnienie tej uwagi, a Magnus się do tego nie spieszył. - Zdajesz sobie sprawę, że sprzedaż alkoholu wysokoprocentowego jest teraz wbrew prawu – zaczął Edgar – ale domyślam się, że to właśnie ciebie zadowala. - Każdy powinien mieć jedno lub dwa hobby – stwierdził Magnus. - U mnie to nielegalny handel, picie i hulanki. Słyszałem o gorszych. - Nie mamy czasu na hobby. Nocni Łowcy, Zawsze lepsi od ciebie. - Jestem tutaj, ponieważ w swoim barze usłyszałem parę rzeczy, rzeczy o Podziemnych, o których najprawdopodobniej chciałbyś wiedzieć. Magnus opowiedział wszystko co pamiętał – o tym co powiedział Aldous, w tym o jego dziwnym zachowaniu. Edgar słuchał, a jego wyraz twarzy się nie zmieniał. - Popierasz ten bełkot Aldousa Nixa? - spytał, gdy czarownik skończył. Wszyscy wiedzą, że Aldous nie jest sobą w dzisiejszych czasach. - Żyje dłużej od ciebie – powiedział Magnus. - Moje doświadczenie jest szerokie i nauczyłem się by ufać swoim instynktom.

- Nie działamy przez instynkt – stwierdził Edgar. - Albo masz informacje, albo nie. - Biorąc pod uwagę naszą długą historię, Edgar, myślę, że powinieneś działać względem tego, co mówię. - Co chcesz, żebyśmy zrobili? Magnus był niezadowolony z tego, że musiał wszystko wyjaśniać. Przyszedł do Nocnych Łowców z informacjami. To nie on powinien im mówić jak powinni je interpretować. - Może z nim porozmawiaj? - spytał. - Rób, co robisz najlepiej, miej oko na wszystko. - Jesteśmy zawsze czujni, Magnus. - W jego głosie była czuć sarkazm, którym czarownik się nie przejmował – Będziemy mieć to na uwadze. Dziękuje za przybycie do nas. Edith pokarze ci drogę. Zadzwonił dzwonkiem i w jednej chwili przybyła służąca o surowej minie by wyprowadzić Podziemnego z domu. ♣♣♣ Przed udaniem się do Instytutu, Magnus nie decydował się na robienie czegokolwiek. Chciał przekazać informacje i toczyć dalej swoje nieśmiertelne życie. Ale Edgar lekceważąc jego obawy zmotywował go. Aldous powiedział, że Hotel Dumont znajduje się na 116 Ulicy, co nie było tak daleko. Niedaleko Włoskiego Harlemu3, może dwadzieścia minut drogi. Magnus skierował się na północ. Nowy Jork był miejscem, gdzie dzielnice bardzo się od siebie różniły. Upper East Side było dystyngowane i aż do bólu pełne przepychu. Gdy szedł w górę, domy stawały się mniejsze, ruch uliczny agresywniejszy i pojawiało się więcej wozów konnych. Przy 100 Ulicy, dzieci był bardziej niesforne, grając w palanta na ulicy i biegając, gdy matki krzyczały na nich przez okno. Uczucia na tych ulicach były bardziej przyjemne niż na innych. Dało się tu wyczuć bardziej rodzinną atmosferę, a z domów dochodziły ładne zapachy. Miło było zobaczyć, że w okolicy nie każdy ma jasną barwę skóry. Harlem był centrum kultury czarnych, jak i najlepszej muzyki na całym świecie. To było najgorętsze, najbardziej nowatorskie miejsce. Co, jak przypuszczał, był powodem tego, dlaczego ktoś osadził tutaj ten wielki, monstrualny hotel. Dumont nie do końca pasował do piaskowców, sklepów i restauracji, ale nie wydawał się miejscem, które dbało o to, by sąsiedzi go lubili czy nie. Był położony trochę na uboczu, przy małej uliczce, która równie dobrze mogła być dla niego specjalnie wykonana. Miał potężny kolumnadowy front z dziesiątkami okien otwieranych pionowo, w których – we wszystkich – zasunięto zasłony. Para ciężkich, metalowych drzwi była dokładnie zamknięta. 3 Harlem – dzielnica Nowego Jorku, która zajmuje większość północnej części gminy Manhattan.

Magnus siedział w kawiarni po drugiej stronie ulicy, decydując się na obserwację i czekanie. Na co czekał? Sam nie wiedział. Na coś. Na cokolwiek. Nie był pewny czy cokolwiek może się stać, ale mimo to zdecydował się na to. Pierwsza godzina, albo jakoś tak, była śmiertelnie nudna. Czytał gazetę by zapić czas. Zjadł kanapkę z sardynkami i wypił trochę kawy. Użył swojej mocy by odzyskać utraconą piłkę dla przypadkowych dzieci po drugiej stronie ulicy, którzy nie mieli pojęcia, że zrobił to on. Miał się już poddać, gdy parada bardzo drogich samochodów zaczęła toczyć się na przody hotelu. To był jak pokaz najwspanialszych aut na świecie – Rolls-Royce, Packar, kilka Pierce Arrows, Isotta Fraschini, trzy Mercedesy Benz i Duesenberg – wszystkie wypolerowane do tego stopnia, że Magnus ledwie widział je w oślepiającym blasku słońca. Jego oczy zaszły łzami, więc zamrugał i spojrzał na kierowcę, który otwierał drzwi, wypuszczając pasażerów. Byli to z pewnością ludzie zamożni. Bogacze kupowali nieziemskie ciuchy. Ci najbogatsi mieli swoich ludzi i wysyłali ich do Paryża, by kupowali całą nową kolekcję, którą nikt spoza domu mody nie widział. Ci ludzie należeli do tej drugiej grupy. Wszyscy, zauważył Magnus, mieli od czterdziestu do sześćdziesięciu lat. Mężczyźni byli brodaci i mieli kapelusze, natomiast kobiety niezbyt młode lub wystarczająco młode dla pokazywania zaróżowiałych dekoltów i zwiewnych szyfonów Vionnetsa, które miały na sobie. Wszyscy szybko udali się do hotelu, nie rozmawiając i nie zatrzymując się, by podziwiać zachód słońca. Wyglądali na wystarczająco zadufanych w sobie i ponurych, co sugerowało, że najprawdopodobniej przybyli tu, by przywołać demona. (Ludzie, którzy próbowali to robić zawsze tak wyglądali). Ale to, co niepokoiło Magnusa, to to, że wyraźnie szli do Alodusa po pomoc. Miał taką moc i wiedzę, że Magnus nie mógł się nawet jej domyślać. Mimo to czarownik czekał. Minęła około godzina. Szoferzy ustawili samochody w rzędzie, jeden za drugim, a grupa ludzi wsiadła do nich i ruszyli w nowojorską noc. Nie było demonów. Nic. Magnus opuścił swoje siedzenie i ruszył z powrotem w dół, do Plaza, próbując to wszystko zrozumieć. Może to było na nic. Aldous patrzał nieprzychylnym wzrokiem na Przyziemnych. Może po prostu bawi się tą grupą najwyraźniej ważnych ludzi. Były gorsze rozrywki niż zabawa gronem milionerów, zwodzeniem ich, wyłudzaniem pieniędzy i mówieniem im, że będziesz dla nich czarował. Można zbić fortunę w krótkim czasie, przebywać na Francuskiej Riwierze i nie robić nic przez dziesięć lat. Może przez dwadzieścia. Ale Aldous nie był tym rodzajem czarownika, który tak pogrywa, a dziesięć, czy dwadzieścia lat – był z tych, którzy nie liczyli czasu. Może zaczyna po prostu dziwaczeć. To się dzieje. Magnus zastanawiał się, czy za setki lat od teraz stanie się to i jemu. Może też zaszyje się w hotelu i spędzi czas z bogatymi ludźmi, robiąc nie wiadomo co. Czy to naprawdę jest inne od tego, co robi teraz? Czy nie spędził tego poranka sprzątając śmieci w swoim przyziemnym barze? Nadszedł czas by wrócić do domu.

♣ Październik 1929 roku ♣ Magnus jakoś stracił zainteresowanie swoim barem. Jego plany zamykały się w kilku dniach, rozciągając się do tygodnia, dwóch, a następnie trzech. Wraz z Mr. Dry - tymczasowo zamkniętym - kilku stałych bywalców Magnusa zrozumiało, że nie mają gdzie iść. Tak więc, oczywiście, po prostu przychodzili kazdej nocy do pokoju hotelowego Magnusa. Początkowo przychodził jeden lub dwóch, ale w ciągu tygodnia był w nim ciągły potok ludzi. To zaalarmowało zarządcę hotelu, który grzecznie zasugerował, by pan Bane ,,zechciał wziąć swoich przyjaciół i współpracowników gdzieś indziej''. Magnus odpowiedział, równie grzecznie, że nie byli to ani ci, ani ci. Że zazwyczaj to goście, na co zarządcy nie byli zbytnio szczęśliwi. Nie było to do końca prawdą. Alfie był tu od samego początku, a teraz zajmował na stałe kanapę Magnusa. Z upływem czasu stawał się coraz bardziej ponury. Udawał się tam, gdziekolwiek pracował w ciągu dnia, wracał pijany i tak w kółko. Potem przestał chodzić do pracy. - Pogarsza się, Magnus - powiedział pewnego popołudnia, budząc się z odrętwienia wywołanego whiskey. - Jestem tego pewien - odpowiedział czarownik, nie podnosząc wzroku znad egzemplarza ,,Wojna i Pokój”. - Naprawdę. - Jestem pewien, że tak jest. - Magnus! Czarownik podniósł ze znużeniem głowę. - Pogarsza się. To nie może trwać. To zaczyna się rozpadać, widzisz? Pomachał gazetą w kierunku Magnusa. - Alfie, musisz mówić bardziej szczegółowo. Chyba, że mówisz o tej gazecie, która wydaje się mieć dobrze. Alfie wyprostował się i spojrzał nad tyłem kanapy. - Mam na myśli, że cała struktura finansowa Stanów Zjednoczonych może upaść w każdej chwili. Wszyscy mówią, że to może się stać, a ja nigdy im nie wierzyłem, ale teraz wydaje się, jakby naprawdę miało się to stać. - Takie rzeczy się dzieją. - Jak może cię to nie obchodzić? - Praktyka – odpowiedział Magnus, spoglądając z powrotem na książkę i

odwracając stronę. - Nie wiem, może masz rację. - Alfie zsunął się trochę na kanapie. - Może wszystko będzie w porządku. Musi być, prawda? Magnus nie kłopotał się by powiedzieć, że to nie jego słowa. Alfie wydawał się być spokojniejszy i to teraz wystarczało. Czarownik stracił chęć czytania. Jego goście stawali się coraz bardziej irytujący. Po kilku dniach Magnus był całkowicie zmęczony swoimi kompanami, ale nie był zdolny do wyrzucenia ich. To byłoby niestosowne. Wynajął drugi apartament na innym piętrze i przestał przychodzić do domu. Jego goście zdawali się to zauważyć, ale nikt najwyraźniej tego nie rozpatrywał dotąd, aż drzwi do apartamentu Magnusa były dla nich otwarte i nikt z obsługi ich nie wyrzucił. Czarownik próbował wypełnić swój czas zwykłymi zajęciami – czytanie, spacerowanie po Central Parku, oglądanie filmów, lub show, robienie zakupów. Było coraz zimniej, a w mieście zawitał chłodny październik. Pewnego dnia wynajął statek i spędził jakiś czas dryfując wokół Manhattanu, patrząc na szkielety wielu nowych wieżowców i zastanawiając się co się stanie, gdy to wszystko się rozpadnie, jak i nad tym, na ile go to obchodzi. Widział jak rządy i gospodarki upadają. Ale ci ludzie... robili wielkie rzeczy, do których upadku była jeszcze długa droga. Otworzył szampana. Zauważył, że wiele ludzi spędza swoje dni na tłoczeniu się wokół dalekopisów, które były w każdym klubie i hotelu, w wielu restauracjach, nawet w barach i zakładach fryzjerskich. To zaskakiwało Magnusa, jak te głupie, małe mechanizmy pod szkłem mogą zafascynować niektórych ludzi. Ludzie zbierali się wokół nich, siedząc godzinę po godzinie, oglądając jak maszyna wypluwa z siebie długi wiersz papieru pełnego symboli. Ktoś łapał papier, który został chwilę wcześniej wydrukowany i czytał magię w nim zawartą. Dwudziestego czwartego października nadeszła pierwsza troska, z upadającym rynkiem i lekkim odzyskaniem równowagi. Każdy miał niespokojny weekend, a gdy nadszedł kolejny, pogorszyło się. Następnie przyszedł wtorek, dwudziestego dziewiątego, gdy wszystko się rozpadło, jak wszyscy najwyraźniej przewidywali, ale nikt naprawdę nie wierzył w to, że tak się stanie. Magnus nie mógł uniknąć tej fali uderzeniowej nawet w zaciszu swojego pokoju w Plaza. Telefon zaczął dzwonić. Słychać było głosy na korytarzu, krzyk, a nawet dwa. Zszedł na dół, do lobby, gdzie trwała panika. Ludzie uciekali z walizkami, każdy telefon był zajęty, a jakiś mężczyzna płakał w kącie. Na ulicy było jeszcze gorzej. Usłyszał rozmowę grupki ludzi. - Skaczą ze śródmiejskich budynków – mówił jeden z mężczyzn. - Słyszałem o tym. Mój przyjaciel pracuje tam i mówił, że po prostu otwierają okna i skaczą. - To dzieje się naprawdę? - spytał inny, chwytając za swój kapelusz z głowy i przykładając go do serca, jakby chcąc go chronić. - Czy się dzieje? Dzieje! Banki kneblują drzwi! Magnus postanowił – co było najlepszym rozwiązaniem – udać się na górę,

zamknąć drzwi i wyciągnąć butelkę dobrego wina. ♣♣♣ Wszedł na górę i ruszył do swojego pokoju, ale gdy przybył, zobaczył jednego nieznajomego ze swojego drugiego pokoju, który pojawił się w jego drzwiach. - Magnus – powiedział, a jego oddech cuchnął gorzałą. - Musisz przyjść. Alfie próbuje wyskoczyć przez okno. - Cóż, ten szał szybko chwyta – powiedział z westchnieniem czarownik. Gdzie? - W twoim drugim pokoju. Magnus nie miał czasu, by zapytać od jak dawna wiedział o jego nowym pokoju. Podążył za mężczyzną, gdy w pół toczył się, w pół biegł przez korytarze Plaza. Znaleźli się na bocznych schodach, idąc trzy piętra w górę do starego apartamentu, którego drzwi były otwarte, a kilka ludzi zebrało się wokół wejścia do starej sypialni Magnusa. - Zamknął się tam i zablokował czymś drzwi – powiedział jeden z nich. Wyjrzeliśmy za okno i zobaczyłem go na gzymsie. - Wyjdźcie wszyscy – zaczął Magnus. - Natychmiast. Gdy odeszli, Magnus wyciągnął dłoń i magi posłał drzwi do sypialni. W oknie, źródle pięknego widoku na Central Park i we wpadającym do pokoju świetle, widać było przyczajoną postać Alfiego. Siedział na cienkiej krawędzi betonu, nerwowo paląc papierosa. - Nie zbliżaj się, Magnus! - zagrzmiał. - Nie zamierzam – odpowiedział, siadając na łóżku. - Ale może podzielisz się papierosami? Mimo wszystko, to w moim pokoju chcesz zrzucić się z okna. To chwilowo zdziwiło Alfiego, ale sięgnął do kieszeni, wyciągając paczkę papierosów, którą wrzucił do środka. - Także – zaczął Magnus, podnosząc je z podłogi i wyciągając jednego z opakowania – zanim skoczysz, dlaczego nie powiesz mi o co w tym wszystkim chodzi? Strzelił palcami, tworząc ogień, którym zapalił papieros. To było korzystne dla Alfiego i zwracało – definitywnie – jego uwagę. - Ty... wiesz o co chodzi... coś ty zrobił? - Zapaliłem papierosa. - Mam na myśli, co właśnie zrobiłeś? - Och, to... - Magnus skrzyżował nogi i wyprostował się nieco. - Cóż, myślę że zgadłeś, Alfie, że nie jestem jak inne dzieci.

Alfie zachwiał się na piętach na chwilę, rozważając to. Jego spojrzenie było wyraźne, a Magnus pomyślał, że to najprawdopodobniej pierwszy raz w ciągu tygodni, gdy jest zupełnie trzeźwy. - Więc to prawda – powiedział. - Tak, to prawda. - Więc kim jesteś? - Jestem kimś, kto nie chce, żebyś wyskoczył z okna. Reszta to szczegóły. - Daj mi dobry powód, by nie skakać – powiedział. Wszystko odeszło. Louisa. Wszystko, co miałem, co zrobiłem. - Nic nie trwa wiecznie. Znam to z doświadczenia. Ale można zdobyć nowe rzeczy. Poznać nowych ludzi. Można iść dalej. - Nie, gdy pamiętam co miałem – wyznał Alfie. - Więc jeżeli jesteś... kimkolwiek jesteś, możesz to zrobić, prawda? Magnus wykorzystał papieros by przez chwilę pomyśleć. - Wejdź do środka, Alfie – powiedział w końcu. - A ci pomogę. ♣♣♣ Sam proces modyfikowania pamięci był trudny. Umysł to złożona sieć, a pamięć jest istotną rzeczą do nauki. Wyciągnij złe wspomnienie a sprawisz, że ktoś zapomni jak płonie ogień. Lecz wspomnienia mogą być osłabione lub skrócone. Utalentowany czarownik - a Magnus na pewno taki był - może przekształcać przeszłość w coś zupełnie innego kształtu i tonu. Lecz nie było to łatwe. Nie wiadomo, dlaczego Magnus robił to za darmo dla Przyziemnego, który pasożytował na nim od tygodni. Może dlatego, że ten dzień był dniem wielkiego cierpienia, i była to część cierpienia, którą Magnus mógł zakończyć. Godzinę później Alfie wyszedł ze swojego apartamentu, nie do końca pamiętając dziewczynę o imieniu Louisa, która była kolekcjonerem opłat za przejazd autobusem lub czymś w tym stylu. Być może dało się ją porównać do bibliotekarki w jego rodzinnym mieście? Nie mógłby ci nawet powiedzieć, dlaczego w ogóle jej imię przyszło mu na myśl. Nie posiadał też żadnego przejrzystego wspomnienia o swojej wielkiej fortunie. To było wyczerpujące, a kiedy Magnus skończył, oparł się o parapet okna i spojrzał ponad ciemniejące miasto oraz wielki obszar Central Parku. To wtedy zauważył dziwne światło na niebie, zaraz nad lepszą częścią miasta. Miało kształt stożka, węższego przy linii horyzontu i rozszerzającego się ku chmurom o zielonkawym odcieniu.

Stożek światła znajdował się zaraz nad hotelem Dumont. ♣♣♣ Nie można było złapać taksówki. Każda w mieście już była zajęta i wszystkie pędziły z zawrotną prędkością. Wszyscy gdzieś szli, starając się pozbyć towaru lub coś sprzedać, bądź poruszali się po prostu spanikowani, w szale zygzakiem przemierzając miasto. Zatem Magnus przemierzył na piechotę wschodnią część parku, całą drogę do 116 Ulicy. Hotel Dumont wyglądał dokładnie tak samo jak wtedy, kiedy Magnus widział go po raz pierwszy. Wszystkie zasłony wciąż zasunięte, a drzwi pozamykane. Było zimno, cicho i nieprzyjemnie. Jednak gdy Magnus podszedł do frontowych drzwi, okazało się, że są otwarte. Pierwszą dziwną rzeczą wydało mu się to, że hotel sprawia wrażenie całkowicie pustego. Nikogo nie było w recepcji, tak samo w holu ani nigdzie indziej. Było to z pewnością wspaniałe miejsce ze zgrabnymi, złoconymi schodami. Do tego bardzo luksusowe. Bogaty czerwono-złoty dywan pokrywał posadzkę, a w oknach wisiały ciężkie zasłony, które sięgały aż do samej podłogi. Tu też panował chłód, ciemność, a do tego otaczała go niepokojąca cisza. Magnus spojrzał w górę i rozejrzał się wokół, widząc freskowany sufit z pulchnymi cherubinami wskazującymi siebie nawzajem i radośnie kołyszącymi się na winnych huśtawkach w ogrodach. Zaraz po lewej znajdowało się szerokie przejście otoczone przez filary pokryte kwiatowym wzorem. Wyraźnie prowadziło ono do jednego z lepszych pokoi i wydawało się, że każdy powinien go zobaczyć. Magnus otworzył te drzwi. Prowadziły do sali balowej - absolutnie tej najwspanialszej - z białą, marmurową posadzką i sznurem pozłacanych balkonów wokół pokoju, poprzedzanych złotymi lustrami, które w nieskończoność odbijały od siebie obraz pomieszczenia. Odbijały również stosy ludzkich ciał rozrzuconych w drugim końcu pomieszczenia, wokół czegoś, co wyglądało jak wypolerowana, granitowa płyta. Byli to ci sami ludzie, których Magnus wcześniej widział wychodzących z drogich samochodów, był tego niemal pewny. Niektórzy nie mieli twarzy, strzępy kosztownych ubrań rozrzucono po pomieszczeniu, czasem wciąż z oderwanym ramieniem bądź tułowiem. Podłoga w tej części pokoju była czerwona, niemal czarna. Krew rozgałęziała się i łączyła równomiernie na marmurze tworząc delikatny werniks. - Na Anioła... Magnus odwrócił się i ujrzał stojącego za nim Edgara Greymarka, ubranego w kompletny strój bojowy, z serafickim ostrzem w ręku. - Dobrze, że wpadłeś - powiedział Magnus. Uwaga miała być sarkastyczna, jednak zabrzmiało to matowo. Dobrze, że oboje tu przyszli. Cokolwiek się działo, wymagało to pomocy. - Myślałeś, że tak po prostu zignorowalibyśmy twoje ostrzeżenie? - zapytał

Edgar. Magnus postanowił nie odpowiadać. Prawdopodobnie zignorowali jego ostrzeżenie i, tak samo jak on, zauważyli na niebie światło. - Kim są ci ludzie? - zapytał Edgar. - Przypuszczam, że to Przyziemni, którzy przyszli zobaczyć Aldousa. - A gdzie jest Aldous? - Nie widziałem go. Przyszedłem sam. Edgar uniósł rękę i pojawiło się pół tuzina innych Nocnych Łowców, którzy podeszli do ciał, żeby je zbadać. - Według mnie wygląda to na atak Behemotha - powiedziała jedna z dziewczyn, badając stos krwi i mięsistych kawałków oraz niektóre posiekane crepe de chine. - Niechlujnie. Chaotycznie. A to są prawdopodobnie podwójne rzędy śladów po zębach, ale trudno stwierdzić... Za nimi rozległ się ogromny huk, i wszyscy odwrócili się, kiedy młody mężczyzna krzyknął i upuścił na ziemię coś dymiącego i syczącego. - Mój Sensor eksplodował - warknął. - Myślę, że możemy założyć bardzo poważną demoniczną aktywność powiedział Edgar. - Przeszukajcie hotel. Znajdźcie Aldousa Nixa i przyprowadźcie go tu. Nocni Łowcy wybiegli z pomieszczenia, pozostawiając Magnusa i Edgara samych ze stosem ciał. - Masz jakikolwiek pomysł co mogło się tu stać? - Powiedziałem ci wszystko co wiem - odpowiedział Magnus. - Przyszedłem, bo zauważyłem coś na niebie. I znalazłem to. - Aldous jest do tego zdolny? - Aldous ma dwa tysiące lat. Jest zdolny do wszystkiego. - Aldous Nox ma dwa tysiące lat? - Tak słyszałem. Nie zaprasza mnie na swoje przyjęcia urodzinowe. - Wydawał mi się trochę stuknięty, ale nigdy bym nie pomyślał... Cóż, nie ma to znaczenia. Wyraźnie mamy w pobliżu kilka demonów. To jest naszym celem. A Nix... - Jest tutaj - usłyszeli. Aldous wyszedł zza jednej z wielkich draperii. Opierał się ciężko na lasce, idąc w stronę granitowej płyty, na której usiadł. Edgar uniósł odrobinę broń, ale Magnus przytrzymał jego ramię. - Co się tu stało, Aldous? - zapytał Magnus. - To był tylko test - powiedział Aldous. - Dla dobra moich sponsorów, którzy

uprzejmie udostępnili mi cały ten hotel, pozwalając pracować w spokoju. - Twoi sponsorzy - powiedział Magnus. - Ci ludzie tutaj, na podłodze, w kawałkach. - Co to za praca? - zapytał Edgar. - Praca? Ach. No, to jest ciekawy temat. Lecz nie dla waszych uszu. Będę rozmawiał z nim. - Wskazał na Magnusa. - Reszta z was może wyjść i zająć się własnymi sprawami. Wy, Nocni Łowcy, zawsze macie coś do roboty. Gdzieś muszą być jakieś demony. Nie spisałem ich wszystkich, ale tak jak dziewczyna powiedziała, większość wyglądała na Behemothy. Paskudne stworzenia. Idźcie je zabić. Edgar Greymark nie był typem człowieka, który lubił być odwoływany, ale Magnus spojrzał na niego, starając się go przekonać, żeby odpuścił. - Tak - warknął Edgar. - Mamy co robić. Ale nie ruszaj się stąd, Nix. Wrócimy, żeby to przedyskutować. Magnus skinął głową, a Edgar opuścił salę balową, zatrzaskując za sobą drzwi. Aldous przyglądał się przez chwilę swoim szponiastym dłoniom zanim przemówił. - Magnus, nie należymy tutaj. Nigdy nie należeliśmy. Żyję na tym świecie dłużej niż ktokolwiek, kogo znam, i to jest jedyna prawda, na której mogę polegać. Jestem pewien, że sam też doszedłeś do tego wniosku. - Nie całkiem – powiedział Magnus. Podszedł trochę bliżej, lecz unikał wielkiego morza krwi i ciał leżących między nimi. - Nie całkiem? - Czasami czuję się trochę nie na miejscu, ale z pewnością uważam się za część tego świata. Gdzie jeszcze mógłbym należeć? - Może się tutaj urodziłeś, ale twoje miejsce jest w innym wymiarze. - Masz na myśli Pustkę? - Dokładnie tak. Zamierzam iść tam, gdzie należę. Chcę udać się do jedynego miejsca, które mógłbym nazwać domem. Chcę iść do Pandemonium. Otwierałem Portal, który pozwoliłby mi się tam dostać. - A ci ludzie? - Ci ludzie wierzyli, że mogą rządzić światem. Wierzyli, że ich pieniądze dadzą im kontrolę. Usłyszeli o mnie, przyszli, szukając sposobu, by uzyskać kontrolę bez wojny, bez użycia siły. I powiedziałem im, że mogę pokazać im siłę tak potężną, o jakiej nawet nie śnili jeśli dadzą mi to, czego chcę. Więc dali mi ten hotel. Pracowałem tu od kilku miesięcy, przygotowując drogę. Cały ten budynek jest teraz skupiskiem zaklęć i czarów. Ściany zrobione są z elektrum i demonicznego metalu. Teraz to kanał. Zrobię z tego budynku idealny i najsilniejszy Portal. - I przyszli tu... - Na demonstrację. Powiedziałem im, że robią to na własne ryzyko, Może nie

wyraziłem się zbyt jasno. Myślałem, że... Uśmiechnął się delikatnie mówiąc to. - Byli potworami, Magnus. Nie powinni w ogóle żyć. Głupi Przyziemni, myślą, że mogą rządzić swoim światem wykorzystując naszą moc? Nie. Szybko zginęli. - I, jak mniemam, w wielkim bólu i strachu. - Być może. Lecz ich cierpienie dobiegło końca. A teraz, także moje. Chodź ze mną. - Iść z tobą? Do Pandemonium? Do Pustki? A ja myślałem, że to zaproszenie na lato w New Jersey było najgorsze, jakie kiedykolwiek otrzymałem. - To nie jest czas na żarty, Bane. - Aldous - powiedział Magnus. - Mówisz o udaniu się do królestwa demonów. Stamtąd się nie wraca. I ty wiesz, z jakimi potwornościami mógłbyś się tam zmierzyć. - Nie wiemy, jak tam jest. Niczego nie wiemy. Chciałbym wiedzieć. Moim ostatnim życzeniem jest poznać to najbardziej tajemnicze miejsce, mój prawdziwy dom. Ostateczny krok, by ukończyć zaklęcie - powiedział, podciągając się na okrągłej główce swojej laski i wyciągając nóż. - Kilka kropel krwi czarownika. Tylko trochę wystarczy. Jedno cięcie wzdłuż dłoni. Aldous spojrzał w zamyśleniu na nóż, potem na Magnusa. - Jeśli tu zostaniesz, Portal się otworzy, a ty pójdziesz ze mną. Jeśli nie chcesz iść, odejdź już teraz. - Aldous, nie możesz... - Z pewnością mogę i tak zrobię. Podejmij decyzję, Magnus. Zostajesz czy idziesz, lecz jeśli idziesz, idź teraz. Oczywistym dla Magnusa był to, że Aldous oszalał. Nie planujesz podróży do Pustki, jeśli jesteś o zdrowych zmysłach. Pójście do Pustki było aktem większym i okropniejszym niż samobójstwo - to było jak pójście do Piekła. Lecz rozmawianie z ludźmi, którzy oszaleli, było bardzo, bardzo trudne. Alfiego można było odciągnąć od okna dając mu powód. Nie było to łatwe z Aldousem. Siła fizyczna była także trudnym podejściem. Każdy ruch, który Magnus by wykonał, zostałby prawdopodobnie przewidziany oraz mógł spotkać się z równą bądź większą siłą. - Aldous... - Więc zostajesz? Idziesz ze mną? - Nie, Ja tylko... Ja... - Martwisz się o mnie - powiedział Aldous. - Myślisz, że nie wiem, co robię. - Nie ująłbym tego w ten sposób. - Myślałem nad tym przez długi czas, Magnus. Wiem, co robię. Więc proszę.

Zostajesz lub idziesz. Zdecyduj teraz, zanim otworzę Por... Strzała przecięła powietrze ze świstem. Utkwiła w pierś Aldousa niczym nóż z łatwością wbijający się w jabłko. Aldous usiadł podpierając się przez chwilę, patrząc na strzałę; po czym osunął się na bok, martwy. Magnus obserwował, jak jego krew dosięgła granitu. - UCIEKAJ! - wrzasnął. Młody Nocny Łowca wciąż z dumą patrzył na swoje dzieło, jak idealnie trafił w cel. Nie zauważył siatki pęknięć rozprzestrzeniających się od ołtarza, biegnących po podłodze, rozłupując biały marmur na setki tysięcy kawałków z odgłosem pękającego lodu. Magnus zaczął biec. Nie wiedział, że potrafi biec tak szybko, i kiedy dotarł do Nocnego Łowcy, chwycił go i pociągnął za sobą. Jak tylko dobiegli do drzwi i wypadli na zewnątrz, foyer eksplodowało ogniem, wypełniając nim pokój od podłogi aż do sufitu. Z taką samą prędkością zasysany był on z powrotem do sali balowej. Drzwi hotelu się zatrzasnęły. Przez sam budynek przebiegł wstrząs, jakby tuż nad nim ukazała się wielka próżnia i zaczęła go zasysać. - Co się dzieje? - zapytał Nocny Łowca. - Otworzył coś w rodzaju tunelu do Pustki - powiedział Magnus, chwiejąc się na nogach. - Co? Magnus potrząsnął głową. Nie było czasu na wyjaśnienia. - Czy wszyscy wyszli z budynku? - zapytał. - Nie jestem pewien. Demony były zarówno w środku i na zewnątrz. Złapaliśmy pół tuzina na ulicy, ale... Budynek zadrżał i wydawał się wyższy o cal lub dwa, jakby został wyciągnięty w górę. - Wracaj do swoich - powiedział Magnus. - Nie mam pojęcia, co się teraz stanie, ale wygląda na to, że to wszystko może... po prostu wracaj! Przez te wszystkie lata, we wszystkich jego badaniach, Magnus nigdy nie spotkał się z czymś, co mogło go na to przygotować - budynek zmienił się w doskonały Portal, czarownik, który chciał wrócić do domu do Pustki, użył własnej krwi jako klucza. Tego nie można było znaleźć w książkach. Wymagałoby to zgadywania. I dużo szczęścia. Oraz prawdopodobnie nieco głupoty. Jeśli popełniłby jakikolwiek błąd, mógłby zostać wessany w Pustkę. Do samego Piekła. Czyli tam, skąd wzięła się głupota. Magnus otworzył drzwi. Nocny Łowca krzyknął za nim, lecz Magnus nakazał mu tylko trzymać się z daleka. To był okropny pomysł, pomyślał Magnus, kiedy znów znalazł się w holu. To

może być najgorszy pomysł, jaki kiedykolwiek przyszedł mi do głowy. Ogień, który wysadził serce budynku, wypalił wszystko, osmalając sufit, niszcząc meble, odsłaniając podłogę pod dywanem i zwęglając wielkie schody. Drzwi do sali balowej były jednak nienaruszone. Magnus ponownie, ostrożnie wszedł do sali. Nadal niewessane przez Pustkę, pomyślał. Dobrze. Zdecydowanie dobrze. Na miejscu zwłok leżały teraz dymiące się szkielety, a biała marmurowa podłoga była całkowicie popękana. Krew wyparowała, a w jej miejscu pozostała ciemna plama. W jakiś sposób granitowa płyta była w idealnym stanie. Ale też lewitowała, około sześć stóp nad ziemią, skąpana w delikatnym, zielonym świetle, które Magnus widział już wcześniej. Aldousa nigdzie nie było widać. Czym jesteś? Głos nadszedł znikąd. Był w pokoju. Był na zewnątrz. Był w głowie Magnusa. - Czarownikiem - odpowiedział. - A czym ty jesteś? Jest nas wielu. - Proszę, nie mówcie, że jesteście legionem. Ktoś inny już to zaklepał. Nabijasz się z przyziemnego Pisma, czarowniku? - Po prostu przełamuję lody – powiedział Magnus do siebie. Lody? - Gdzie jest Aldous? - zapytał Magnus głośno. Jest z nami. Teraz ty do nas dołączysz. Podejdź do ołtarza. - Myślę, że nie skorzystam - powiedział Magnus. - Mam tu swoje miejsce, które bardzo lubię. To było ciekawe. Widocznie demony nie mogły się ukazać. W przeciwnym razie już by to zrobiły. To właśnie robiły. Lecz połączenie zostało otwarte. Działało w jedną stronę, lecz nadal było połączeniem. Magnus podszedł trochę bliżej, szukając na podłodze jakichkolwiek znaków, czegokolwiek, co mogłoby mu powiedzieć, jak duży był Portal. Niczego nie znalazł. Czarowniku, nie jesteś zmęczony życiem? - Niezwykle filozoficzne pytanie jak na bezimienny i bezcielesny głos z Pustki - odpowiedział Magnus. Nie męczy cię wieczność? Nie chciałbyś zakończyć swojego cierpienia? - Skacząc w Pustkę? Nie bardzo. Jesteś jak my. W twoich żyłach płynie nasza krew. Jesteś jednym z nas. Przyjdź i czuj się mile widziany. Przyjdź i bądź sobą. Krew...

Jeśli krew czarownika otworzyła Portal... cóż, krew czarownika może mogłaby go zamknąć ... albo i nie. Był to pomysł lepszy niż żaden. - Dlaczego tego chcecie? - zapytał Magnus. - Pandemonium musi być bardzo zatłoczone, biorąc pod uwagę, że zawsze próbujecie je opuścić. Nie znasz swojego ojca? - Mojego ojca? Tak, czarowniku. Twojego ojca. Nie znasz go? - Mój ojciec nigdy się mną zbytnio nie interesował - powiedział Magnus. A gdybyś z nim porozmawiał? Magnus zatrzymał się słysząc to. - Nie - powiedział. - Nie sądzę. Chyba że chcecie powiedzieć, że to, co teraz słyszę, to głos mojego ojca. Słyszysz swoją własną krew, czarowniku. Magnus widział latającą płytę, zniszczenie, szczątki ciał. Ledwo wyczuł za plecami czyjąś obecność. Kilkoro Nocnych Łowców weszło do środka i patrzyło na płytę, lecz wyglądało na to, że nic nie słyszeli. - Magnus? - zapytał jeden z nich. - Cofnijcie się - odpowiedział. Dlaczego ich chronisz? Oni by cię nie chronili. Magnus podszedł do najbliższego Nocnego Łowcy, chwycił sztylet i skaleczył się. - Ty - wskazał na Nocnego Łowcę, który zastrzelił Aldousa. - Daj mi strzałę. Już. Dał mu strzałę, a Magnus zanurzył ją we własnej krwi. Następnie roztarł ją jeszcze dodatkowo na drzewcu. Nie potrzebował łuku. Skierował z całej siły strzałę w stronę płyty, rzucając każde zaklęcie zamykające Portal jakie znał. To było jak zamknięcie się w przestrzeni, całe jego ciało stężało, czas rozciągnął się i zwolnił. Magnus nie był już pewien gdzie, lub może nawet czym, jest. Wiedział tylko, że wciąż rzucał zaklęcie, był świadomy tylko ołtarza i wrzeszczących w jego głowie głosów. Setek głosów. Tysięcy. Magnus... Magnus, chodź do mnie... Magnus, podejdź... Lecz Magnus tego nie zrobił. I wtedy płyta spadła na podłogę, łamiąc się na tysiące kawałków.

♣♣♣ Tej nocy, po powrocie, jakaś postać pochylała się przed drzwiami hotelu, w którym mieszał Magnus. - Więc dostałeś wiadomość, co? - spytała Dolly. - O pieniądzach Przyziemnych? Zgaduję, że wszystko skończyło się fiaskiem? - Na to wygląda - powiedział Magnus. - Nie sądziłam, że mi uwierzysz. Magnus oparł się o przeciwległą ścianę i westchnął ciężko. Z żadnego korytarza nie dochodziły żadne głosy, z wyjątkiem kilku odległych - stłumione wrzaski na dalekim końcu. Miał wrażenie, że większość ludzi właśnie opuszczało hotel z powodu braku pieniędzy na rachunek lub w milczeniu siedzieli oszołomieni za swoimi drzwiami. Nie mieli jednak pojęcia, że ta katastrofa była ich najmniejszym zmartwieniem, a prawdziwe niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Nigdy się nie dowiedzą. I nigdy się nie dowiedzieli. - Wyglądasz na wyczerpanego - stwierdziła Dolly. - Jakbyś potrzebował jakiegoś kieliszka na wzmocnienie. - Właśnie zamknąłem Portal do Pustki. Potrzebuję snu. Muszę odespać za trzy dni. Dolly zagwizdała. - Przyjaciółka powiedziała mi, że stanowisz problem, który wymaga rozwiązania. Nie żartowała, prawda? - Ona? Dolly zatkała dłonią usta. Drasnęła się przy tym w nos długimi, polakierowanymi paznokciami. - Oops! - Kto cię przysłał? - zapytał Magnus. Dolly opuściła dłoń, a jej zęby błysnęły w uśmiechu. - Twoja dobra przyjaciółka. - Nie jestem pewien, czy mam jakichkolwiek dobrych przyjaciół. - Och, masz. - Dolly skręciła swoją małą, koralikową torebkę w spiralę. Masz. Na razie, Magnus. Przemierzyła korytarz posuwistym krokiem, obracając się raz na jakiś czas by na niego spojrzeć. Magnus zsunął się na ścianie o parę cali, czując jak wyczerpanie wypełnia jego ciało. Lecz podniósł się z wysiłkiem i pospieszył za Dolly. Patrzył zza rogu, jak wsiada do windy, a on natychmiast przywołał drugą. Ta winda była pełna ponuro wyglądających ludzi, wyraźnie zdruzgotanych aktualnymi wiadomościami.

Więc to, co zamierzał zrobić, było dla nich bardzo przykre. Magnus pstryknął palcami i przejął kontrolę nad windą, wysyłając ją w dół z wysoką, nieco niekontrolowaną prędkością. Przejmował kiedyś kontrolę nad windą, więc wydawało mu się, że może to teraz zrobić bez problemu. Nie przewidział jednak reakcji pasażerów, którzy zaczęli krzyczeć, kiedy winda szybko jechała z piętra na piętro. Dotarł do holu przed Dolly, przepychając się obok wciąż zszokowanych (i kilku modlących się) ludzi w windzie. Wpadł do holu, trzymając się z boku, za kolumnami i palmami doniczkowymi oraz grupami ludzi. Wślizgnął się do budki telefonicznej i obserwował stamtąd Dolly, jej obcasy stukały delikatnie na marmurowej podłodze. Poszedł za nią, tak cicho i dyskretnie jak tylko to było możliwe, do frontowych drzwi, rzucając na siebie czar by prześlizgnąć się obok portiera. Na zewnątrz stał samochód, ogromny czerwony Pierce-Arrow, ze srebrnymi zasłonami w oknach, tam gdzie było miejsce pasażera, ukrywając twarz postaci w środku. Drzwi były jednak otwarte. Kierowca stanął na baczność. W środku Magnus widział tylko stopę i kostkę, obie bardzo zgrabne, kawałek srebrnego buta i nogi ubranej w pończochę. Rozmawiały, jednak Magnus nie słyszał o czym, a potem Dolly zaczęła wspinać się do samochodu, dając przez chwilę szansę ludziom stojącym przed Plazą podziwiania jej okazałych pośladków. Następnie pasażer pochylił się w stronę kierowcy, żeby mu coś powiedzieć, a Magnus zobaczył jej twarz z profilu. Nie miał wątpliwości, kto to jest. To była Camille.