5.Carlyle Liz - Tajemniczy dzentelmen

LIZ CARLYLE

Tajemniczy Dżentelmen

1

Prolog Widząc cnotliwe czyny, nie dociekaj ich motywów Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Kwiecień, 1826 Była już starą kobietą. Wielu wierzyło, że zawsze taka była, że urodziła się w Toskanii okutana krepą i starą czarną koronką, przygarbiona ciężarem

RS

swego uporu, różańca i paskudnego charakteru. Sofia Josephina DiBiase Castelli pochowała trzech mężów, ukochaną córkę i, jak się czasem mogło zdawać, także wnuka.

Zwiedziła świat; w Paryżu się zakochała, we Florencji wyszła za mąż, a zestarzała się i zmądrzała w Londynie. Jednak kiedyś, dawno temu, była równie młoda i romantyczna jak owi zakochani spacerujący pod jej oknami w niedzielne popołudnia. Nie była też na tyle stara, by nie dostrzegać w cudzych oczach udręki samotności. Przez ciężkie, aksamitne kotary wiszące w ogromnym salonie signory Castelli nie przenikał żaden promień popołudniowego słońca. Choć za grubymi ścianami jej domu panował pogodny wiosenny dzień, w kominku trzaskał ogień. Starsza dama siedziała sztywno na czarnym krześle z wysokim oparciem. Dłonie miała lodowate, co przyjmowała już z pewną dozą rezygnacji, serce zaś tłukło jej się w piersi i trzepotało jak ptak w klatce. Tego nigdy nie będzie w stanie zaakceptować. Kościstymi palcami podniosła pokrywki z czterech małych, delikatnie zdobionych urn.

2

- Ziemia, woda, powietrze i ogień - wymamrotała, biorąc po szczypcie z każdej urny, by wrzucić wszystko do mosiężnej misy. Stojąca w cieniu druga kobieta niepewnie przestąpiła z nogi na nogę. - Mario! - zawołała signora Castelli, strzelając palcami. - I Tarocchi* Przynieś je szybko! Skryta w mroku kobieta dygnęła. - Subito**, signora Castelli. Jednak zanim otworzyła małe podwójne drzwiczki od kredensu, wyraźnie się zawahała. Drżącymi dłońmi wyjęła rzeźbione pudełko z mahoniu i miedzi pokrytej patyną. Niezgrabnie postawiła je na stole, lecz nie cofnęła dłoni. - Signora Castelli - wyszeptała - naprawdę uważa pani, że to rozsądne? Starsza dama spojrzała na nią przenikliwie. - Jestem stara, Mario - oświadczyła grobowym głosem. - Wnuk nie

RS

pozostawił mi wyboru. On się musi ożenić! Zaś jego żona ma powić moje prawnuki, zanim przeniosę się na tamten świat! - Każdą sylabę podkreślała wymownym gestem, wskazując na portret wiszący nad kominkiem. Sceptyczny wzrok Marii zdradzał jej myśli. - Proszę mi wybaczyć, lecz Maximilian nie jest już ani tak młody, ani niewinny. * I Tarocchi (wł.) - karty do tarota. (Wszystkie przypisy, jeśli nie zaznaczono inaczej, pochodzą od redakcji). ** Subito (wł.) - natychmiast.

3

- Scusa*, Mario, widziałaś przecież, jak kobiety na niego patrzą. Wzrok Marii spoczął na czarnym pudełku. - Si**, jednakże ojciec O'Flynn... -...właśnie dostał nową karetę! - wykrzyknęła signora. - Karetę, za którą sama zapłaciłam. Nie będzie się wtrącał. Poza tym, Mario, Nasza Matka chadza rozmaitymi drogami. A ty mnie nie słuchasz. Maria zacisnęła usta i znienacka odskoczyła od pudełka, jakby zajęło się ogniem. Signora Castelli ujęła je czułym gestem i wyciągnęła zawiniątko z czarnego jedwabiu. Szybko odwinęła tkaninę i wydobyła grubą talię kart, solidnie nadgryzionych zębem czasu. Trzymając karty w jednej dłoni, wzięła ze stołu świecę i podpaliła zioła w misie. Po chwili zaczęły się unosić nad nimi smużki dymu przypominające białe, poskręcane węże. Signora przesunęła nad dymem karty. dostąpić oczyszczenia.

RS

- Ziemia, woda, powietrze i ogień - powtórzyła z mocą. - Wszystko musi Dym nagle zniknął. Starsza dama trzy razy przełożyła karty w prawą stronę i szybkimi ruchami rozłożyła je w kształt krzyża. Wyciągnęła dłoń do centralnej karty, zawahała się, po czym ją odwróciła. - Oh, Dio mio*** - wyszeptała. Maria rzuciła się ku stołowi. - Il Re di Spade**** - szepnęła w nabożnym skupieniu. - Król Mieczy. To Maximilian, nieprawdaż? Starsza dama spojrzała na służącą z kwaśną miną. *Scusa (wł.) - wymówka. ** Si (wł.) - tak. *** Oh, Dio mio (wł.) - och, mój Boże. **** Il Re di Spade (wł.) - Król Mieczy, jedna z kart tarota. - Si, kuzynko. Teraz nagle zapragnęłaś się dołączyć?

4

Zmieszana Maria przysunęła sobie krzesło i usiadła. Signora Castelli całą uwagę skupiła na rozłożonych kartach. Szybko odwróciła kolejne trzy. Maria wydała zduszony okrzyk i cofnęła się. - Śmierć! - syknęła. - Och, mój Boże! Kto umrze? - Nikt nie umrze, głuptasie - powiedziała signora odwracając następne trzy kartoniki. Na widok trzeciego uniosła brwi. - A przynajmniej... na razie. Dotknęła po kolei wszystkich odsłoniętych obrazków. - Jednak czai się tu wielkie niebezpieczeństwo. Jasnowłosy mężczyzna o nieczystym sercu. Oszustwo. Zdrada. Ale gdzie indziej, nie w tym domu. - Ostatnie słowa zabrzmiały nieco wyniośle. Odwróciła kolejną kartę. Szepcząc półgłosem, starsza kobieta przeżegnała się. - Ach, Mario, oto i mamy odpowiedź. Dama w wielkim

RS

niebezpieczeństwie. Królowa Pucharów. - Postukała w kartę pomarszczonym palcem. - Waza pełna węży. Serce wypełnione chciwością. Dzięki Bogu, nie znam jej. - Syknęła cicho. - Szkoda, szkoda! - Co?

Signora smutno potrząsnęła głową. - Już po niej, Mario. Chciwość wpędzi ją do grobu - powiedziała, odwracając teatralnym gestem Pięć Buław. - A widzisz! Nie mówiłam? - Ale co z Maximilianem? - Maria pochyliła się nad kartami. - Co to wszystko ma z nim wspólnego? Starsza dama wzruszyła ramionami okrytymi czarnym, sztywnym jedwabiem. - Zło czai się wokół mego wnuka. Ta kobieta reprezentuje... jakieś zagrożenie. - Powoli powiodła palcem po kartach. - Na razie niczego więcej nie widzę. Maria westchnęła, a signora Castelli odwróciła następną kartę.

5

- Ha! - wykrzyknęła, natychmiast wpadając w radosny nastrój. - Popatrz, Mario! Widzisz? La Regina de Dischi*. Nareszcie się pojawiła! Wymodliłyśmy jej nadejście! Si, przeczuwałam to. Przeczuwałam, że nadszedł czas. - Królowa Denarów? - zadumała się Maria. - Jeszcze nigdy nie odwróciłaś tej karty... Signora Castelli przerwała jej niecierpliwym syknięciem. - Bo nigdy wcześniej się nie pojawiała! Maria spojrzała w oczy starszej damy. - Kim ona jest? Signora uśmiechnęła się do siebie. - Jest Nią, Mario. Matką Ziemią. Jest wszystkim - hojnością i wrażliwością, dobrem i prawdą. Popatrz tutaj... - Signora zamilkła i postukała palcem w kartę. - Ona posiada każdą tajemnicę natury. Jednak równowaga jest

RS

bardzo delikatna. W jej sercu wrze jakaś ogromna walka, czuję to. Zamilkła i zmarszczyła czarne brwi. Ostatnią kartką była Dziesiątka Denarów. Natychmiast podniosła głowę i błyszczącymi oczami spojrzała na Marię.

- Che la fortuna ci assista!** Prędko, prędko, gdzie jest mój różaniec? Maria pochyliła się i wyciągnęła różaniec z kieszeni kobiety. * La Regina di Dischi - Królowa Denarów, jedna z kart tarota. ** Che la fortuna ci assista (wł.) - niech los ci sprzyja. - Co jeszcze pani zobaczyła? Co pani zamierza zrobić? - Muszę się pomodlić. - Signora chwyciła koraliki różańca i uniosła drżące dłonie do twarzy Marii. - Jest blisko. Już nadchodzi! Ale zło także czai się w pobliżu. Musimy modlić się, by nie dosięgło Maksimiliana. Musimy się też modlić, by owa kobieta, La Regina di Dischi, dotarła do nas bezpiecznie. A wtedy zrobimy to, co należy.

6

Rozdział 1 Prawdziwy dżentelmen nigdy nie powinien być mroczny ani tajemniczy. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Zapuszczając się na nieznane tereny, narażamy się na niebezpieczeństwo. Catherine wiedziała o tym aż nazbyt dobrze. Jednak rozpościerająca się przed nią mgła, błękitnoszara i lepka, nie powstrzymała jej. Gnała dalej, nie zważając

RS

na nic, a mgła otuliła ją jak zimna, mokra wełna. Miękka ziemia tłumiła łomot kopyt Oriona, gdy Catherine bezmyślnie skierowała go w alejkę rododendronów.

Ostatnio większość jej decyzji wynikała nie z rozsądku, lecz z nieopisanej potrzeby ucieczki od przeszłości, pozostawienia wszystkiego za sobą, bez zastanawiania się nad ewentualnym ryzykiem. Żal i tęsknota wygnały ją z Gloucestershire i doprowadziły aż do Londynu. Być może jednak nie powinna wjeżdżać sama w tę mgłę? Może powinna poczekać, aż wzejdzie słońce, a nie zapuszczać się w odległe zakątki Hyde Parku jeszcze przed świtem? Jednak, jak zwykle, cisza w domu - i cisza w sercu - były zbyt trudne do zniesienia. Niecierpliwie popędziła Oriona, odruchowo zastanawiając się, co na temat takiej lekkomyślności powiedziałby jej brat, Cam . Nagle spośród mgły dobiegł jakiś dźwięk. Ostry, lecz przytłumiony, jakby chlaśnięcie gałęzią po mokrych, gęstych liściach. I wtedy go zobaczyła. W tym samym momencie dostrzegł go Orion.

7

Pojawił się przed nimi rosły mężczyzna, jak pogański wojownik spowity oddechem smoka. Wokół jego nóg wirowała długa czarna peleryna; rosła postać zasłaniała całą ścieżkę. Rżąc przenikliwie, Orion stanął dęba i wściekle machał kopytami w powietrzu. Brodząc we mgle, mężczyzna chwycił go za uzdę i pociągnął w dół, jakby ogier był tylko rozbrykanym kucykiem. Orion błysnął białkami oczu i nerwowo szarpnął zadem, wyrywając kawałki darni z alejki. Mężczyzna przytrzymywał jego głowę z niewzruszonym spokojem; w końcu koń parsknął po raz ostatni i poddał się. Przez długą chwilę w powietrzu wisiała drażniąca cisza. - Proszę mi wybaczyć, madame - odezwał się w końcu mężczyzna szorstkim głosem. - W tej mgle nie widziałem, że pani się zbliża. jego dłoni na uździe.

RS

Catherine popatrzyła na niego z góry, a potem zerknęła na władczy chwyt - Sama utrzymam konia, sir - powiedziała sucho. Z niewyjaśnionych przyczyn zadudniła jej w uszach krew. Mężczyzna natychmiast się wyprostował i zaintrygowana Catherine patrzyła, jak jego długie, szczupłe palce puszczają uprząż. - Myślałem, że może jednak go pani nie utrzyma - stwierdził chłodno, przeszywając ją wzrokiem. - Widocznie byłem w błędzie. - Właśnie - zdołała odpowiedzieć. Mężczyzna spojrzał na ścieżkę, w jedną i w drugą stronę, i na jego twarz wypłynął dziwny grymas. Catherine miała wrażenie, że nieznajomy widzi jakieś rzeczy, których ona nie dostrzega. - Jeździ pani bez eskorty, madame? - zapytał pozornie obojętnym tonem. Catherine natychmiast zdała sobie sprawę z własnej głupoty. Znajdowała się kompletnie sama w gęstej jak mleko mgle, z rosłym, budzącym grozę nieznajomym. Wyprostowała się w siodle i rzuciła mu wyniosłe spojrzenie podpatrzone u starszego brata.

8

- To nie pański interes, sir - odparła. - Jednakże skoro już gawędzimy o oczywistych sprawach, nadmienię, że raczej nieroztropnie spacerował pan po alejce przeznaczonej do jazdy konnej. Nie mógł się z nią nie zgodzić. - Abstrahując od mojej nieroztropności, nie jest to odpowiednie miejsce dla samotnej damy. Rozgoryczona Catherine wiedziała, że nieznajomy ma rację. Przyjrzała mu się ukradkiem. Szczupły i ciemnowłosy mężczyzna był młodszy, niż się zdawało na pierwszy rzut oka, lecz twarz miał dziwnie znużoną, spojrzenie zaś bystre, a kości policzkowe wysokie, i pewnie uchodził za przystojnego. Zrobił na niej ogromne wrażenie... Och, tak. Mówił z delikatnym obcym akcentem. Niemieckim? Włoskim? Jednak nie miało to znaczenia. Mimo że trzymał elegancką laskę ze srebrną główką i godnie nosił ponurą pelerynę, nie był

RS

prawdziwym angielskim dżentelmenem. Wyglądał zbyt groźnie. Musiał usłyszeć ciche westchnienie. Czarnymi, zimnymi oczami uchwycił jej wzrok.

- Proszę natychmiast wracać do domu, madame - powiedział szorstko. - O tej porze w Hyde Parku nie jest bezpiecznie. Catherine nie rozumiała, dlaczego wciąż się ociąga. - Muszę przyznać, że mnie pan zaskoczył - stwierdziła, unosząc brew. Czy zawsze czai się pan we mgle? Orion niecierpliwie szarpnął łbem. Klnąc cicho w jakimś obcym języku, mężczyzna chwycił go znowu za uzdę. - Proszę mi wierzyć, madame, moje czajenie się powinno być ostatnim z pani zmartwień. Najgorsze londyńskie rzezimieszki jeszcze nie pokładły się spać. Zauważyła, że jest bardzo poważny. Zmusiła konia do zrobienia kroku w tył i skinęła głową. - Prawdopodobnie ma pan rację, panie...

9

Z nieprzeniknionym wyrazem twarzy mężczyzna zdjął kapelusz i ukłonił się zarówno z gracją, jak i dozą bezczelności. Zachowywał się dziwnie... nie po angielsku. I równie nagle, jak się pojawił, zszedł ze ścieżki i zniknął we mgle. Dopiero wtedy Catherine zauważyła ogromne zwierzę idące przy jego nodze. Próbowała je dojrzeć, lecz mgła zbyt szybko pochłonęła dziwną parę. Pies? Na Boga! Miała nadzieję, że to był pies. Wstrząśnięta do głębi odkryła, że jej potrzeba ucieczki z dusznego miasta uleciała wraz z przypływem lęku. Zrobiła zatem dokładnie to, co doradzał jej nieznajomy. Choć właściwie był to rozkaz. Wyrzucił go z siebie, jakby był przyzwyczajony do narzucania innym swej woli. Catherine pognała z powrotem alejką, po kilku minutach skręciła ostro w lewo, pod górę i wypadła spomiędzy drzew na otwartą zieloną przestrzeń. Tutaj stłumione światło kwietniowego poranka przedarło się już przez chmury i mogła ogarnąć wzrokiem drogę, którą miała przebyć. Wtedy znów go zobaczyła. Stał na szczycie pagórka, opierając się elegancko na lasce. Surowym wzrokiem patrzył, jak pędzą w stronę Oxford Street. Tego rodzaju nadzór powinien ją zirytować, a jednak się tak nie stało. Czuła się dziwnie uspokojona. Jakby chciał się upewnić, że Catherine bezpiecznie opuści park, a być może nawet liczył na jeszcze kilka słów. Myliła się. Gdy tylko dotarła na szczyt pagórka, mężczyzna zszedł ze ścieżki i ruszył w drugą stronę. Jednakże w ostatniej chwili zatrzymał się i spojrzał na nią przez ramię. Catherine skinęła mu głową i uniosła jedną dłoń w geście podziękowania. Nie odpowiedział. Niecałą milę dalej słońce nie zdołało jeszcze minąć stromych dachów na Princes Street. W salonie lorda Sandsa chwilę wcześniej rozpalono w kominku; wątły płomień walczył z wilgotnym chłodem powietrza, ciszę mącił tylko trzask

10

drew i surowy rytm szafkowego zegara stojącego pomiędzy szczelnie zasłoniętymi oknami. Nieelegancko siedzący w fotelu przy kominku Harry Markham-Sands, znany wszystkim jako hrabia Sands, stanowił kwintesencję dżentelmena z prowincji. Posiadał zarówno rumianą twarz, jak i niemodną fryzurę, a także wystający brzuch. W pokoju nie panował bynajmniej radosny nastrój. Lord Sands był nieszczęśliwy i to od tylu lat, że nie chciał ich już nawet liczyć. Tym bardziej nie zamierzała ich liczyć jego siostra Cecilia. Mniej wyrozumiała dama po prostu wzruszyłaby ramionami i stwierdziła, że Harry sam jest sobie winien. Cecilia była bardzo wyrozumiała. Jednak tego dnia bolały ją stopy i plecy, a nabrzmiałe od mleka piersi ciążyły nieznośnie. Osiem lat powściągliwości załamało się nagle pod ciężarem tego wszystkiego. winien!

RS

- No cóż, Harry! - wykrzyknęła, spacerując po salonie. - Sam jesteś sobie Harry wyjął srebrną piersiówkę z kieszeni nocnej koszuli. - Rzeczywiście, chyba na to zasłużyłem - stwierdził spokojnie. Jednak dłoń, którą dolewał brandy do porannej kawy, wyraźnie drżała. Cecilia błyskawicznym ruchem pochyliła się nad jego fotelem i wyrwała mu flaszkę. - Rzuciłbyś to, Harry. To ci w niczym nie pomaga. Nie zatopisz przecież ostatniego skandalu. Twarz Harry'ego stała się jeszcze bardziej czerwona. - To nie jest żaden skandal, Cely. W powietrzu zawisło niewypowiedziane „jeszcze". - Twoja żona jest absolutnym skandalem, Harry! - krzyczała Cecilia. - A gdy zagroziłeś, że wyrzucisz ją ze swojej loży w teatrze, tylko dolałeś oliwy do ognia! Harry w zadumie potarł palcami zarośnięte policzki.

11

- Nie zrobiłbym tego, przecież wiesz. Cecilia nie miała dla niego litości. - Ile przedtem wypiłeś, Harry? - naciskała, machając mu przed oczami piersiówką trzymaną tylko w dwóch palcach. - Czy Julia celowo cię sprowokowała? Czy sama jej obecność wystarczyła, byś zachował się jak wieśniak? Harry założył ręce na torsie i głębiej zapadł się w fotel. - Nikt nas nie słyszał, Cely - wybełkotał. - No, może ci w sąsiednich lożach. Cecilia z rozmachem siadła w fotelu z pozłacanego drewna. - Och, Harry... - wyszeptała, opuszczając głowę i kryjąc twarz w dłoniach. - Jesteś w Londynie, mój drogi. Plotki są tu szybsze niż wiatr. Już do mnie dotarły, a mamy dopiero świt! - Przysparzam ci tylko wstydu - wymamrotał żałośnie. - Tobie i Delacourtowi.

RS

Słysząc te słowa, Cecilia podniosła głowę i spojrzała na niego. - Och, Harry! Nie chodzi tu o mnie i Davida, to nie o nas się martwię odparła na granicy łez. - Martwię się o ciebie! Harry posępnie pokręcił głową.

- Już za późno, Cely. Przecież jest moją żoną i nic na to nie poradzę. Przez całe lata przyprawiała mi rogi i cały Londyn aż huczał od plotek. Skoro Julia robi się coraz bardziej wyuzdana, mogę już tylko złożyć pozew o rozwód. Całymi miesiącami jej tym groziłem, wiesz? Cecilia w zadumie ogryzała paznokieć kciuka. - Cóż, może i dałoby się to zrobić, Harry - powiedziała w końcu. - Ale to nie będzie łatwe. Masz bardzo małe wpływy w rządzie, a w Parlamencie jest zbyt wielu tak zwanych dżentelmenów, którzy nie chcą, aby pewne nazwiska zostały wplątane w całą tę aferę, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. - Och - westchnął Harry. - Nigdy wcześniej nie przyszło mi to do głowy. Przeczesał palcami wzburzone już wcześniej kręcone włosy.

12

Biedny Harry. Nie był najjaśniejszym klejnotem w rodzinnej szkatule. Cecilia pośpiesznie wstała i odstawiła piersiówkę. - Posłuchaj mnie, Harry, odwołaj propozycję wynajęcia domu i zawieź ją z powrotem do Holly Hill. Albo... albo zablokuj jej dostęp do pieniędzy! Przecież ona nawet nie dała ci dziedzica! Harry uśmiechnął się krzywo. - Owszem, a teraz nie będzie już miała takiej możliwości - obiecał. - Nie ufam jej ani trochę i wolałbym już, by ten przeklęty tytuł odziedziczył po mnie wujek Reggie niż bękart jakiegoś obcego mężczyzny. Jeśli zaś chodzi o jej poskromienie, to równie łatwo można by próbować czerpać wodę sitem. Jej kwota na drobne wydatki niemal przekracza moje dochody, a ma ją zagwarantowaną w umowie przedślubnej. bratu piersiówkę.

RS

Cecilia wymruczała serię nieprzystających damie przekleństw i podała Przyjął ją, uśmiechając się żałośnie i hojnie zakropił kawę, a potem uniósł jedną brew w niemym pytaniu. Zdawało się przez chwilę, że Cecilia ulegnie pokusie, potrząsnęła jednak głową i podniosła do ust własną filiżankę. Upiła tylko jeden łyk i odstawiła ją na spodek. - Z kim była tym razem? Z lordem Bodleyem? Z panem Vostem? Czy jeszcze z kimś innym? Harry ponuro pokręcił głową. - Nie udało mi się tego ustalić. Powóz był nieoznakowany. - Do diaska! Co za pech. W ciszy dokończyli kawę i Cecilia wstała z fotela. - Cóż, Harry - powiedziała, poważnie patrząc mu w oczy. - David i ja zawsze będziemy trzymali twoją stronę. Wiesz o tym, prawda? Harry kiwnął głową w milczeniu. Cecilia pogłaskała go po szorstkim policzku.

13

- Za kilka dni mój mąż powróci z Derbyshire - powiedziała. - Zapytam go, co zrobić z Julią. Jestem pewna, że David będzie wiedział, jak ją poskromić. Na wspomnienie bezwzględnego szwagra Harry wyraźnie się rozpogodził. Cecilia impulsywnie wspięła się na palce i ucałowała brata. Ku jej zdumieniu Harry złapał ją za ramiona i wpił palce w jej ciało z rozpaczą, jakiej nie ujawniał ton jego głosu. - Wszystko będzie dobrze, Harry - wyszeptała mu do ucha Cecilia. Będzie dobrze. Zobaczysz. Jednak gdy tylko odsunęła wargi od ciepłego policzka brata, ciszę rozdarł mrożący krew w żyłach krzyk. Nagle Cecilia zrozumiała, że była w błędzie. W wielkim błędzie. Nic nie będzie dobrze.

RS

Niedaleko Prince Street, w wysokim, ceglanym domu przy Berkeley Square, panował rano zgoła odmienny nastrój. Zanim wybiło wpół do jedenastej, energiczna Isabel, lady Kirton, zdążyła już ucałować kochanka na pożegnanie, polecić oczyszczenie kominków i odsłonięcie okien, zamówić śniadanie do małej jadalni i sprowadzić siostrzenicę z Mortimer Street. Przepełniona dobrocią i wzmocniona macierzyńskimi uczuciami, szlachetna owa dama spojrzała na siedzącą przy jej stole lady Catherine Wodeway, która nieco zbyt gwałtownie dźgała bekon widelcem. Lady Kirton dała służącemu dyskretny znak, by się oddalił. - Tak się cieszę, Catherine - zaczęła ostrożnie - że wreszcie uległaś namowom nieznośnej starej kobiety i przyjechałaś do miasta. Zirytowana Catherine zostawiła bekon w spokoju. - Czy to ma być cel mojej podróży? - zapytała, unosząc brwi i widelec. Zabawianie zbzikowanej starej cioteczki? Lady Kirton roześmiała się głośno. Lekki, dziewczęcy śmiech kontrastował z jej figurą matrony i posrebrzonymi siwizną włosami.

14

- Chcę cię mieć przy sobie przez cały sezon, kochanie - nalegała. - Odkąd moja córka wyjechała do Indii, wciąż jestem sama. Catherine posłała ciotce spojrzenie pełne powątpiewania. - Masz przecież pułkownika Lauderwooda. Lady Kirton spuściła wzrok. - Och, Jack lubi tylko swoje spotkania dobroczynne i klub wojskowy. Nie dba wcale o względy towarzyskie. - Czyżby? A ty dbasz? - Oczywiście! - Lady Kirton uśmiechnęła się szelmowsko. - Nie mogłam się już doczekać balów, przyjęć i pikników. Po prostu nie mogę tego przegapić! Catherine roześmiała się głośno. - Co za nonsens! - stwierdziła, odkładając widelec i patrząc w błękitne oczy ciotki. - Nigdy wcześniej nie przykładałaś do tego najmniejszej wagi. Po dłuższej chwili ciszy lady Kirton pochyliła się nad stołem.

RS

- Moja droga Catherine - powiedziała cicho. - Will był synem mojej siostry i ja również go kochałam. Ale nie możesz przecież do końca życia być wdową. Spodziewam się również, że sama tego nie chcesz.

Catherine poczuła, że na policzki wypływa jej rumieniec. - Nie - przyznała. - Nie chcę. Ale nie chcę również być wystawiana na rynek matrymonialny. Ani włóczyć się po towarzyskich spędach. Lady Kirton uniosła dłonie w geście pełnym rozpaczy. - A znasz jakiś inny sposób? - Isabel, ja nawet nie znam tu nikogo - Catherine zaprotestowała słabo. Lady Kirton uśmiechnęła się życzliwie. - Ale to tylko kolejny argument na moją korzyść, Cat, a nie na twoją. - Na litość boską, Isabel! Jestem tyko prowincjonalną gąską. Przecież ja w ogóle nie wychodzę z domu! Wyszłam za Willa, mając zaledwie siedemnaście lat i zawsze prowadziłam ciche życie. Wolę ciche życie. Tylko że... Tylko... - Tylko chciałabyś mieć męża i rodzinę - dokończyła łagodnie Isabel.

15

- Cóż, nie chcę być na zawsze sama - przyznała niechętnie Catherine. Ale nie jestem pewna, czy rzeczywiście chcę po raz kolejny wychodzić za mąż. Przez chwilę Isabel bawiła się zimną już i twardą grzanką. - Zatem znajdź sobie kochanka, jak ja - powiedziała w końcu, wyraźnie siłując się ze słowami. - No cóż - wyznała Catherine. - Już to rozważałam. Isabel wyprostowała się i podniosła głowę. - Dopóki jest to dyskretny dżentelmen... - zaczęła pogodnie, lecz niespodziewanie potrząsnęła głową. - Och, na litość boską! Jesteś jeszcze taka młoda! Dlaczego miałabyś to robić? Catherine przez dłuższą chwilę milczała. - Byłam żoną Willa przez osiem lat, Isabel - powiedziała wreszcie przytłumionym głosem. - Wydaje mi się... Sądzę, że jestem bezpłodna. Catherine.

RS

Isabel patrzyła na nią przez chwilę, jakby badała siłę charakteru - Obawiam się, że jest taka możliwość, moja droga - przyznała miękko. Może więc wdowiec? Który ma już dzieci? Mamy w tym sezonie z tuzin takich dżentelmenów. Niektórzy są godni rozważenia. Każdy z nich chce uniknąć poślubienia mizdrzącej się, głupiej panienki. Nie znaleźliby lepszej kandydatki od ciebie, Cat. Jesteś piękna, zdolna i masz wyjątkowo lotny umysł. - Lotny umysł! Ta cecha z pewnością znajduje się na szczycie listy kobiecych cnót! - Jeśli mężczyzna zamierza się zestarzeć przy kobiecie, z którą czuje się szczęśliwy, to tak - stwierdziła Isabel. - Dość już! Przejdźmy do innych spraw. Twój starszy brat wreszcie do mnie napisał. Miałam nadzieję, że da się namówić na przyjazd do miasta i objęcie miejsca w Parlamencie. Obawiam się jednak, że Treyhern nie jest nawet w części tak uległy jak ty. - Mówiłam ci, że nie przyjedzie - powiedziała Catherine. - Poza tym Helene znów jest w stanie błogosławionym. W takich okolicznościach Cam nigdy nie ruszyłby się za daleko od Gloucestershire.

16

Isabel westchnęła i z głośnym stuknięciem odstawiła filiżankę. - W takim razie może zamknęłabyś ten wielki dom na Mortimer Street, moja droga? - poprosiła. - Bóg jeden wie, gdzie sypia twój młodszy brat, zatem wieczorami czekasz na Bentleya na próżno. Zamieszkaj u mnie. Byłabym taka szczęśliwa! Catherine delikatnie pogłaskała ją po dłoni. - Nie chciałabym być przeszkodą w twoim romansowaniu z Jackiem. Poza tym jest jeszcze sprawa mojego kochanka. Być może i ja będę potrzebowała odrobinę prywatności? - Och, nie. - Isabel była wyraźnie skrępowana. - Treyhern chyba by mnie zabił... Catherine się roześmiała i sięgnęła po słoik z dżemem. - Mój święty brat nie może się dowiedzieć o tajemnym kochanku, Isabel. Potrafię dotrzymać tajemnicy, tego możesz być pewna.

RS

Rozbawiona Isabel pokręciła głową.

- Czasami nie mogę się zdecydować, do którego brata jesteś podobna, Cat. Zaczynam się obawiać, że jednak do tego nicponia Bentleya. - Wystarczy już o moich braciach, Isabel. Powiedz, co słychać u Jacka? Uda mi się z nim spotkać w tym sezonie? - Och, on twierdzi, że jest już za stary na takie towarzyskie zamieszanie powiedziała smutno Isabel. - Ja zaś liczę na ciebie, Cat, że pomożesz mi powstrzymać umykającą młodość. Podaj mi zatem ten plik zaproszeń. Cieszę się, że jednak je przyniosłaś. Catherine posłusznie podała zaproszenia i w krótkim czasie Isabel podzieliła je na trzy części. - Dobry Boże... - zadumała się, biorąc do rąk sporą kartę w kolorze kości słoniowej, by lepiej się jej przyjrzeć. - Wieczorek muzyczny dziś u lady Merton... A w czwartek bal charytatywny u lorda Walrafena. - Bal? - zapytała Catherine. - Z tańcami?

17

- Owszem, na balach zwykle się tańczy - powiedziała Isabel, machając energicznie kartką. - A na ten bal musimy iść! Natychmiast jedziemy po ciemnoniebieską taftę. Walrafen jest moim bliskim przyjacielem i ze wszech miar wspaniałym kawalerem!

Rozdział 2 Niech twój nastrój, maniery, słowa i ton twojego głosu będą łagodne. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena

RS

O wpół do jedenastej Maximilian de Rohan klnąc jadowicie pod nosem, wrzucił pióro do kałamarza. W gabinecie było strasznie duszno. Od kilku dni nie potrafił sklecić choćby jednego czytelnego i sensownego zdania. Wszystko, czego się nauczył, zdawało się nie mieć sensu. Góra równie dobrze mogła być dołem, wschód zachodem, a elementy dobrze znanej układanki nie pasowały do siebie tak jak wcześniej. Poza tym, Dio mio! Ta kobieta, żeby pochłonęło ją piekło, znów pojawiła się w Hyde Parku, jak w poprzednich sześć poranków. Miał tam pewne zadanie do wykonania - i było to niebezpieczne. Pozostając w ukryciu, nie mógł jej jednak pomóc. Obserwował ją tylko, zastanawiając się, dlaczego tak silnie przyciąga jego uwagę. Najpierw tłumaczył sobie, że wynika to po prostu ze znudzenia ciągłym czuwaniem w zaroślach. Ostatnie zadanie zlecone przez Peela wymagało od de Rohana czajenia się w mroku przez kolejnych czternaście nocy. Skoro zaś musiał wypełnić to frustrujące i nudne zadanie, dlaczego nie miałby zawiesić oka na jakimś przyjemnym obiekcie?

18

Jednak obserwowanie jej okazało się nazbyt kuszące. Była wysoka i gibka, miała około dwudziestu pięciu lat i świeżą, piękną twarz. Swobodna i pełna gracji przemierzała puste alejki parku, jeżdżąc konno tak dobrze, że zdawała się zrośnięta z ogromnym kasztanowym ogierem. Czasami zsiadała z niego, żeby pospacerować, i wtedy koń chodził za nią jak wierny pies. Kobieta poruszała się jak wróżka z ballady, niemal nie dotykając trawy. Patrząc na nią, zdał sobie sprawę, że się zastanawia, jak owa tajemnicza dama pachnie. Lekko postukał palcem o krawędź biurka i poddał się niezwykle rzadkiemu porywowi wyobraźni. Dama mogłaby pachnieć jak kwintesencja świeżości. A może jak rodzinny dom. Czysto i słodko jak świeżo skoszone łąki i nagrzana słońcem ziemia. Takich zapachów na próżno szukać w Londynie, gdyż dławiący dym i sadze zdusiłyby je i tak. Dama jednak narodziła się i wychowała w Anglii. Było to jasne, sądząc

RS

po wyprostowanej sylwetce i pewności, z jaką się poruszała. Nigdy nie doszliby do porozumienia, choć tego ranka znów próbowała mu się przedstawić. Obraził ją więc i zrobił to rozmyślnie. Jego zachowanie kłóciło się z tym, że przez ostatnie sześć dni nie był w stanie oderwać od niej oczu. Za każdym razem, gdy przejeżdżała, chciał, by już zawróciła. I czekał cierpliwie na jej powrót. To było naprawdę głupie i zawstydzające. Widział kiedyś, jak urągając wszelkim zasadom przyzwoitości, zaczęła przeskakiwać rzędy bukszpanów, jakby nic nie było w stanie jej zawstydzić. W Hyde Parku, na litość boską! Gdy przeskoczyła ostatni i odjechała, doszedł do zdumiewającego wniosku, że tajemnicza dama uznała rozległą przestrzeń parku i jego miejski szyk za zbyt ciasny jak na jej gust. Zaczął sobie wyobrażać, że ta kobieta pragnie uwolnić się z jakichś krępujących ją więzów. Cóż to mogło być? Trudna sytuacja w domu? Na to była już trochę zbyt posunięta w latach. Może mąż-tyran? Ta wersja nie wydała mu się prawdopodobna. Nie wyglądała na kobietę, którą łatwo zdominować. Poza tym żaden mężczyzna nie pozwoliłby swojej żonie na wałęsanie się po tej części Londynu

19

o takiej porze. Dziś przyjechała jeszcze wcześniej, na długo zanim słońce podniosło mgłę z rzeki. W związku z tym nie obserwował jej z oddali, jak się do tego przyzwyczaił. Nie, dziś nakryła go, jak leżał pośród rododendronów. Gdy odjechała, był zły i bezradny. Maledizione!* Dżentelmen na jego stanowisku nie może pozwolić, by ktoś go niepostrzeżenie nakrywał. A zwłaszcza, by mogła to zrobić piękna, dobrze wychowana angielska dama. * Maledizione (wł.) - przekleństwo. Niemalże nieświadomie sięgnął dłonią do szuflady biurka i wyjął z niej książkę, którą schował tam wiele miesięcy wcześniej. Było to piękne, stare wydanie, prawdopodobnie rzadkie i bardzo cenne. Ważąc ciężar tomu w dłoni, de Rohan popatrzył na tytuł wypisany złotymi literami na grzbiecie. Etykieta

RS

prawdziwego dżentelmena. Dotykanie jej wypełniało go dziwnym uczuciem zażenowania i żalu. Zażenowania, ponieważ wciąż miał ją w biurku. Żalu, bo jego życie tak bardzo się zmieniło.

Ostatnie uczucie go rozzłościło.

A jednak wciąż trzymał przeklętą książkę w dłoni, czyż nie? Oprawiony w czerwoną skórę, pozłacany tom dostał w prezencie od dżentelmena słynącego z elegancji i szyku. Prezent miał uczcić zdumiewające powołanie rodziny de Rohanów do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Oczywiście przyjął ją przez grzeczność i z udaną wdzięcznością. Jednak nie spodziewał się szczególnych zalet po książce napisanej przez Chesterfielda, pompatycznego nadętego starego lorda, który zmarł już dawno temu i, jak skrycie podejrzewał de Rohan, udusił się od nadmiaru wazeliniarstwa. Książka pękała od napuszonych rad, które najlepszym wypadku były przymilne, a w najgorszym makiaweliczne*. * Makiaweliczne - dwuznaczne moralnie, nacechowane hipokryzją.

20

De Rohan ponownie zerknął na dedykację:

Drogi chłopcze! Każdy surowy diament wymaga szlifowania. Twój pokorny sługa George Jacob Kemble.

Co za niedorzeczny pomysł! De Rohan parsknął i wrzucił książkę do szuflady. W tym samym momencie usłyszał niecierpliwe, głośne stukanie do drzwi gabinetu. W pierwszej chwili ucieszył się, że tak brutalnie przywołano go do rzeczywistości. Jednak ulga trwała krótko, gdyż do pokoju wmaszerowała zmora pana Hobhouse'a, melancholijny, drobiazgowy urzędnik Feathershaw. Jak

RS

zwykle dzierżył spory plik dokumentów, za ucho zaś wetknął ołówek. Wyglądał jak bystra, nerwowa wiewiórka.

Zrezygnowany de Rohan wskazał urzędnikowi fotel. Feathershaw natychmiast wyjął ołówek zza ucha, poprawił okulary na nosie i zaczął w nieopanowany sposób klepać oparcia fotela. - Czy przejrzał pan dokumenty dotyczące propozycji zmian w prawie karnym, które panu wysłałem? - odezwał się urzędnik głosem, który kusił de Rohana, by udzielić odmownej odpowiedzi. Jednak de Rohan powstrzymał się i tylko spojrzał ponad biurkiem z arogancko uniesionymi brwiami. - Proszę kontynuować, panie Feathershaw. Przez chwilę Feathershaw usiłował powstrzymać cisnące się na jego usta wyrzuty, ale nie zdołał. - Nie przeczytał pan ich, nieprawdaż? - powiedział kąśliwie, nie patrząc de Rohanowi w oczy. - Komisja zbiera się za kwadrans, a pan jak zwykle nie zdołał nawet przejrzeć...

21

- Jestem policjantem, panie Feathershaw - wtrącił de Rohan. - A nie jakimś przeklętym politykiem. Przyjąłem ten urząd tylko, żeby pomóc... - Poprawka, panie de Rohan - przerwał mu urzędnik. - Był pan policjantem... Przerwało mu głośne stukanie. Feathershaw obrócił się, by spojrzeć na drzwi i zaczął niecierpliwie stukać ołówkiem. Do gabinetu wszedł kancelista. - Proszę mi wybaczyć, panie de Rohan - powiedział młody człowiek ze zmarszczonym czołem. - Lokaj z Mayfair* właśnie to przyniósł. Mówił, że to bardzo pilne. * Mayfair - elegancka, bogata dzielnica Londynu. Położył list na wypolerowanym blacie biurka. De Rohan obejrzał drobne,

RS

nieporządne pismo na grubym papierze.

Okiem policjanta szybko dostrzegł charakterystyczne szczegóły. Drogi papier. Dobry atrament. Brak pieczęci. Ktoś się spieszył. Otworzył list i spostrzegł znajomy herb. Drogi Maksie! Muszę się z Tobą natychmiast zobaczyć. Proszę, przyjedź jak najszybciej do domu mojego brata, lorda Sandsa, na Princes Street. Zapewniam Cię, drogi przyjacielu, że nie zawracałabym Ci głowy, gdyby sytuacja nie była rozpaczliwa. Z poważaniem Cecilia, lady Delacourt. „Natychmiast"? „Rozpaczliwa"? Dobry Boże, list Cecilii brzmiał, jakby ktoś został zamordowany. De Rohan parsknął z irytacją i odrzucił list na biurko. Od kilku miesięcy, odkąd lord i lady Delacourt wyjechali do Derbyshire, nie miał od nich żadnych wieści. I były to miesiące pełne błogosławionego spokoju.

22

Teraz jednak przynajmniej Cecilia wróciła do miasta. Zatem okres połogu przeszedł bez komplikacji. Rzecz jasna, poczuł ulgę. Gdyby miał być szczery, ucieszył się, widząc jej nieporządne pismo. Lecz dlaczego nazywa go „drogim przyjacielem"? De Rohan lubił Cecilię nieco bardziej, niż by sobie tego życzył. W zasadzie lubił ją o wiele bardziej, niż to było roztropne. Spodziewał się również, że lady Delacourt zdaje sobie z tego sprawę. A może nie? Cecilia wyraźnie nie była świadoma własnego czaru. Mimo jej niewątpliwego uroku de Rohan nie miał ani czasu, ani zamiaru gnać do East Endu* i szukać jakiegoś zaginionego nocnego wędrowca. Czy też narwanego opiekuna ladacznic, który zbyt pochopnie użył swych pięści. Przecież dokładnie takiej przysługi zażądałaby Cecilia. Jej mąż Delacourt ledwie był w stanie ją powściągać, a chaotyczne i zwykle daremne wysiłki

RS

Cecilii - ratowanie prostytutek, nawracanie złodziei - wciąż przysparzały jej rozmaitych kłopotów. Jednak Cecilia właśnie jego poprosiłaby o pomoc. On zaś pobiegłby bez wahania. Zrobiłby wszystko, co w jego mocy, jak to miało miejsce wiele razy w zeszłym roku. Ponieważ z jakiegoś niewyjaśnionego powodu nie był w stanie jej odmówić. *East End - uboga dzielnica Londynu. Ha! Kolejne kłamstwo. Znał ten powód wystarczająco dobrze. Wynikało to z jej nieodpartego uroku. Boże, jakże on tego nienawidzi! Nie jej uroku, lecz swej własnej wrażliwości na kobiecy urok w ogóle. Przyznał jednak, że Cecilia jest inna niż reszta kobiet z jej sfery. Naprawdę troszczy się o innych. Ma bezinteresowne, szczodre serce. Nie boi się ciężkiej pracy, nawet jeśli wygląda ona beznadziejnie. Być może dlatego nigdy nie był w stanie odmówić jej prośbom. - Panie de Rohan? - Głos kancelisty przedarł się przez jego zadumę.

23

Spojrzał i stwierdził, że gorliwy młody człowiek wciąż się w niego usilnie wpatruje. - Słucham, panie Howard? - Co mam przekazać lokajowi? - zapytał niepewnie. - Twierdzi, że będzie czekał na pańską odpowiedź. Sądzę, sir... to znaczy... wydaje mi się, że czeka na pana powóz. Słysząc to, Feathershaw nagle przestał stukać w poręcz. - Hobhouse także czeka, panie de Rohan! - powiedział ostrzegawczym tonem. - Projekt nowego kodeksu prawa karnego! Oczekujemy pana zaangażowania. I nie wykręci się pan tym razem. Dobry Boże. Kolejne nudne posiedzenie. De Rohan stwierdził nagle, że list Cecilii był zesłany przez same niebiosa. Zanim zdążył pomyśleć, zerwał się z krzesła i zatrzasnął teczkę z dokumentami.

RS

- Spotkanie komisji musi się rozpocząć beze mnie, panie Feathershaw. Lord Delacourt wezwał mnie w sprawie niezwykłej wagi. Zna pan jego charakter, nie wspominając o wpływach w Parlamencie. Nie odważymy się chyba kazać mu czekać.

To nie jest nawet jakieś wielkie kłamstwo - pomyślał de Rohan. Zdjął płaszcz z wieszaka, chwycił hebanową laskę i wybiegł z gabinetu. Howard i Feathershaw patrzyli w osłupieniu, jak znika w cieniu korytarza. - Arogancki, nadęty obcokrajowiec - syknął Feathershaw. - Żaden z niego dżentelmen! - Spodziewam się, że nie powiesz mu tego nigdy prosto w twarz parsknął Howard. Po chwili uśmiechnął się pod nosem i nachylił lekko do ucha kolegi. - W jego aktach znalazłem informację, że urodził się w Middlesex i został ochrzczony w Allhallows* przy Tower. * Allhallows - parafia kościoła anglikańskiego w pobliżu Tower (więzienia) w Londynie.

24

Feathershaw wykrzywił usta. - Czyżby? - zapytał sarkastycznie. - Taka wspaniała dzielnica! Ależ mi zaimponował! Przez szerokie okna wykuszowe pracowni madame Germaine słychać było uliczny zgiełk Bond Street**. ** Bond Street - słynna ulica handlowa. Catherine jednak nie mogła cieszyć się pogodnym wiosennym dniem. Prawdopodobnie aż do czasu popołudniowej herbaty utknie w przymierzalni, gdzie będą ją popychać, poszturchiwać i wtłaczać w wymyślne części sprawę, że ich potrzebuje.

RS

garderoby. Nawet nie była w stanie wymówić ich nazw, a co dopiero zdać sobie I dlaczego? Bo była tak głupia, że opuściła wiejskie uroki Aldhampton! W dzień taki jak dziś na łąkach brykałyby jagnięta. Pola domagałyby się zaorania i miałaby tysiąc spraw do omówienia z zarządcą. Jednak mimo cudownych wspomnień, a być może właśnie z ich powodu, Catherine była pewna, że nie przeżyje kolejnej wiosny w Aldhampton. Było tam zbyt pusto. Oczywiście, widziała, ile radości jej wizyta przynosi ciotce Isabel. Cóż lepszego mogłaby zrobić z własnym życiem, skoro nie może czuć się szczęśliwa? Może przynajmniej przez kilka tygodni dotrzymać Isabel towarzystwa. I być może - być może - przy okazji spotka kogoś interesującego. Być może nawet już spotkała. Wróciła myślą do niezwykłej porannej przejażdżki po Hyde Parku. Ukłucie przywróciło ją do rzeczywistości. - Auuu! Szwaczka madame Germaine odskoczyła od podestu, na którym stała Catherine.

25

- Mille pardons*, madame! Lady Kirton z zaciśniętymi ustami przedarła się przez ciężkie zasłony, trzymając w jednej ręce zwój jedwabiu w kolorze kości słoniowej. *Milles pardons (fr.) - stokrotnie przepraszam. - To nie twoja wina, Michelle. - Isabel zgromiła Catherine spojrzeniem. Twoja klientka wciąż się wierci i nie może ustać w miejscu. - Staram się - odparła Catherine. Starsza dama objęła jej postać krytycznym spojrzeniem i wymruczała pochwałę. - Och, tak. To wspaniale podkreśla twoje długie nogi, moja droga. Catherine roześmiała się gorzko.

RS

- Wiem, że wyglądam raczej jak źrebak niż jak rasowa klacz powiedziała, pozwalając szwaczce dokończyć w spokoju Upinanie szpilek. Isabel z uśmiechem usadowiła się w fotelu. - Jesteś piękna, Cat.

Catherine spojrzała na zręczne palce szwaczki. - Nie mam jasnych włosów ani drobnej figury. A już z pewnością nie jestem delikatna. - Och, nie - zgodziła się Isabel. - Jesteś prawdziwą kobietą. I zwykle ubierasz się elegancko i praktycznie. - Machnęła dłonią szwaczce. - Przypnij jeszcze niżej ten dekolt, Michelle. Nasza modelka jest wystarczająco dojrzała, by móc chwalić się swymi wdziękami. - Ha! - Catherine kurczowo chwyciła palcami gorset sukni. Podejrzewam, że będę potrzebowała całej armii wdzięków, żeby wykrzesać choćby iskrę. Dalejże, Isabel! W czasie upinania halki możesz opowiedzieć mi nieco o lordzie Walrafenie. Czy został mu choćby jeden ząb w ustach? Czy którykolwiek włos na jego głowie jest prawdziwy?

26

De Rohan wybiegł z Whitehall* gnany raczej impulsem niż rozsądkiem, jednak gdy przybył na Princes Street, nastrój mu się nieco zmienił. Na ganku lorda Sandsa stała grupka bladych i wstrząśniętych służących, zaś przy chodniku de Rohan zauważył znajomy powóz. Był to pojazd z zakładu pogrzebowego; wychudzony czarny koń zwiesił łeb aż do ziemi, jakby rozumiał swoje zadanie. * Whitehall - siedziba brytyjskiego rządu. De Rohan natychmiast pojął, że nazbyt pochopnie ocenił motywy Cecilii. Przecisnął się przez tłumek i przez otwarte drzwi wszedł do pogrążonego w chaosie domu. Grupy służących biegały w tę i z powrotem, podczas gdy pozostali kręcili się w głębi holu, szepcząc i gestykulując. Przy drzwiach do salonu złotowłosa dorodna służąca oparła się o boazerię i szlochała donośnie,

RS

kryjąc twarz w stercie wykrochmalonych białych fartuchów. Stateczna kobieta w stroju gospodyni energicznym krokiem przemierzyła hol. - Genevieve! - wykrzyknęła, marszcząc brwi. - Idź do siebie i weź się w garść!

- Oui, madame* - wyszeptała dziewczyna. Pozostali służący szybko pierzchli z holu. *Oui, madame (fr.) - dobrze, madame. Lokaj rozmawiał cicho z dwoma umundurowanymi mężczyznami, w których de Rohan rozpoznał policjantów z posterunku Westminster na Queen Square. Widząc nadchodzącego de Rohana, lokaj ruszył ku niemu. - Och, pan pewnie jest owym dżentelmenem z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. - Załamał ręce w geście rozpaczy. - Zapewne chciałby pan obejrzeć ciało... to znaczy wejść na górę...

27

- Wejść na górę? - dopytał de Rohan. - Co tu się stało? - Jego umysł natychmiast stworzył sto rozmaitych możliwości, a każda była gorsza od poprzedniej. Lokaj bezgłośnie otwierał i zamykał usta, jakby nagle stracił głos. Posterunkowy Sisk wraz z kolegą podeszli bliżej. - Niech karawan podjedzie tak blisko, jak się da, Eversole - powiedział cicho Sisk i odciągnął de Rohana na stronę. Maximilian chwycił go za ramiona z ledwie powstrzymywaną agresją. - Gdzie jest lady Delacourt? - wysyczał. - Na Boga, człowieku, co się jej stało? Sisk obejrzał ciemne, eleganckie ubranie de Rohana z zagadkowym uśmieszkiem na ustach. - Ostatnimi czasy obracasz się w bardzo urodziwych kręgach - stwierdził.

RS

- Nie jak za starych, dobrych czasów, nieprawdaż, przyjacielu? - Niech cię piekło pochłonie, Sisk! - ryknął de Rohan. - Gdzie ona jest? - Powstrzymaj nieco te samcze zapędy, de Rohan - wyszeptał policjant. Zamknęła się w salonie, razem z bratem, który wyje jak potępieniec. Tej nocy jego żona przeniosła się na tamten świat. De Rohan wpatrywał się w niego nieprzytomnym wzrokiem. - Lady Sands? Nie żyje? - Tak jest i stało się to w dość paskudny sposób. Jeśli mnie intuicja nie myli, będą z tego kłopoty, w końcu była żoną lorda i w ogóle. Cieszę się, że tu jesteś i przejmujesz dowodzenie. Przejmuję dowodzenie? Dopiero w tej chwili de Rohan zdał sobie sprawę, że zapomniał zdjąć kapelusz. Zerwał go z głowy i przeczesał palcami włosy. Szwagierka Cecilii nie żyje. Ale skoro tak, to jest to sprawa gminna. Sprawa dla posterunku z Queen Square. Nie zajmował się morderstwami od czasu tragedii w Towarzystwie Nazaretańskim, charytatywnej misji Cecilii. Wtedy właśnie spotkał ją po raz pierwszy. A także lorda Delacourta i lady Kirton. Jednak od

28

tamtej pory jego obowiązki uległy poważnym zmianom. Teraz zajmował się głównie grzebaniem w papierach w Whitehall, a po pracy szpiegował przemytników w Wapping*. * Wapping - położona przy rzece, portowa dzielnica Londynu. Czuł się zakłopotany. Przybył tu jako przyjaciel Cecilii. Nie wiedział nawet o śmierci hrabiny Sands, choć jej nazwisko i reputacja obiły mu się o uszy. Julia Markham-Sands była znaną pięknością. Głośną pięknością, mówiąc precyzyjnie. I istną koroną cierniową swego męża, jeśli wierzyć choćby połowie plotek. - Jak to przyjął lord Sands? Sisk wyszczerzył się makabrycznie.

RS

- Jak winny, panie de Rohan - odparł radośnie, klepiąc go po ramieniu z udawanym współczuciem. - Skoro zaś jesteś z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, radzę ci rozejrzeć się dokoła, zanim jego lordowska mość postanowi cię wyrzucić z domu.

Sarkastyczna uwaga miała go pewnie wyprowadzić z równowagi. - Zostałem wezwany - powiedział sucho de Rohan. - Przez siostrę podejrzanego. Jednak Sisk wdrapywał się już na schody. Wciąż ściskając w dłoniach kapelusz i teczkę z dokumentami, de Rohan ruszył za policjantem na pierwsze piętro. Dotarli do drzwi sypialni w momencie, gdy okryte całunem ciało szwagierki Cecilii było zabierane na noszach do karawanu. Eversole i grabarz zatrzymali się, patrząc na de Rohana z szacunkiem. Cóż. Czy tego chciał, czy nie, najwyraźniej traktowano go jak najwyższy autorytet. Zerknął na Siska i podniósł róg całunu. Julia Markham-Sands już nie była pięknością. - Uduszenie? - beznamiętnie zapytał de Rohan.

29

Posterunkowy Eversole zrobił ponurą minę i odkrył całun dwoma palcami. De Rohan spojrzał z zaskoczeniem. Okazało się, że lady Sands sypiała nago. Ciemne siniaki otaczające jej szyję w obsceniczny sposób schodziły ku piersiom. Sisk obejrzał obrażenia. - Powiedziałbym, że najpierw zakneblowana, a potem uduszona odpowiedział. - To była szybka, sprytna robota. Biedna dama nawet nie zdołała wydobyć głosu. - Czyżby? - De Rohan uniósł brwi. - Kto tak twierdzi? - Pokojówka lady Sands. I lorda Sandsa, rzecz jasna. - Policjant zaśmiał się makabrycznie i gestem odesłał nosze. - Reszta domowników sypia poniżej tej sypialni albo wyżej. Nikt niczego nie słyszał. De Rohan odchrząknął i przeszedł po luksusowym perskim dywanie, by podnieść z nocnego stolika oprawione w srebro okulary leżące obok pustej

RS

butelki. Jednak były to tylko delikatne, kobiece okulary do czytania. Zerknął przez nie. Lady Sands okazała się odrobinę krótkowzroczna. Spojrzał na butelkę. Szampan, drogi i dość stary, lecz miernej jakości. Wzruszył ramionami. Anglicy są okropnymi snobami.

- Gdzie jest kieliszek? - zapytał ostro. - Ile ich było? - Jeden, pusty - odparł równie ostro Sisk. - Pokojówka stłukła go ze zdenerwowania. Ale widziałeś szyję lady Sands. To nie była trucizna. Sisk miał rację. Należało jedynie mieć nadzieję, że myli się co do lorda Sandsa. - Być może morderca nie był domownikiem - zastanowił się na głos de Rohan. - A jednak musiała go znać. Policjant wzruszył ramionami. - Kradzież? - zawahał się. - Uczciwie przyznaję, że okno nawet wygląda, jakby je ktoś podważył łomem. Odrobinę zdeprymowany de Rohan odłożył okulary.

30

- Tego, jak mniemam, również nikt nie słyszał? Sisk podrapał się po brodzie. - Chyba wiem, o co ci chodzi. Sforsowanie tej zasuwki musiało narobić sporo hałasu, nawet jeśli ktoś zrobił to tylko po to, by nas zmylić. - Przeszukaliście dokładnie pokój? - zapytał de Rohan. - Rzuciłem tylko okiem. - Przesłuchaliście służbę? - Eversole skończy przesłuchiwać pozostałych, gdy ciało pojedzie do kostnicy. - Sisk niecierpliwie przestąpił z nogi na nogę. - Przejmujesz dowodzenie czy nie? Ignorując pytanie, de Rohan podszedł do okna, otworzył je energicznie i się wychylił. Wychodziło na tyły domu i pod osłoną ciemności doświadczony włamywacz mógł się wspiąć na ścianę, korzystając wyłącznie z rynien i

RS

parapetów. Jednakże doświadczeni włamywacze nie są na tyle nierozsądni, by włamywać się do zamieszkanych pokoi. W przypadku zaś schwytania na gorącym uczynku zazwyczaj po prostu uciekają z tym, co udało im się znaleźć, a nie mordują. No, może w ostateczności.

W tym jednak wypadku z pewnością nie było to konieczne. Lady Sands ani nie zaskoczyła, ani nie nakryła swego mordercy. Leżała przecież we własnym łóżku i najwyraźniej nawet nie zdążyła się w porę obudzić. A w każdym razie, dopóki morderca nie wepchnął knebla w jej usta. De Rohan podejrzewał, że raczej nie kładła się spać sama. Uważnie obejrzał bogato umeblowaną, lecz niezbyt wyrafinowaną sypialnię. Oprócz okna wszystko zdawało się w porządku. Czuł się głęboko poruszony. Dobry Boże, ktoś udusił kobietę, a nawet pościel na łóżku nie jest wzburzona! Przez długą chwilę de Rohan stał z zamkniętymi oczami, usiłując oderwać umysł od strasznej sceny, jednak widok opuchniętej twarzy lady Sands na dobre wrył się w jego pamięć. Czy brat Cecilii mógł popełnić tak ohydną zbrodnię? Jeśli tak, musi zostać doprowadzony przed oblicze sprawiedliwości i

31

nie ochroni go przed tym ani szlachecki tytuł, ani chwalebna historia rodziny. Nawet po roku piastowania nowego i dziwnego stanowiska w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych - które objął dzięki protekcji pasierba Cecilii - de Rohan wciąż czuł się przede wszystkim policjantem. Choć musiał przyznać, że zarazem kochał pracę w policji, jak i jej głęboko nienawidził. Wciąż miał we krwi polowanie. Nieważne, jak ponura, czy beznadziejna zdawała się sprawa, nie potrafił się jej oprzeć. Zresztą na ogół trafiały do niego sprawy zarówno ponure, jak i beznadziejne. Nigdy dotąd nie był w stanie zostawić śledztwa. Zanim odszedł, pracował jako główny inspektor policji rzecznej*, wcześniej zaś spędził dwa lata na Queen Square i kolejne dwa jako kapitan w elitarnej jednostce Tropicieli z Bow Street**, najmłodszy mężczyzna na tak zaszczytnym stanowisku. Jednak w tamtych dzielnicach

RS

sprawy morderstw były załatwiane szybko i bezosobowo. * Policja rzeczna - specjalny oddział policji, pilnujący porządku na rzece i w portach Londynu.

** Tropiciele - elitarna jednostka detektywów. Po prostu jakiś jeden zbrodniarz powalał innego. Widział ich tylu, że był niemal zupełnie obojętny na widok kolejnej jatki. Jednak to tutaj - zamordowanie bogatej damy, która spała w bezpiecznym schronieniu własnego domu to było coś zupełnie innego. W dodatku w Mayfair. Mimo szacunku, jakim darzyli go policjanci, de Rohan nie był już na swoim terenie. Przybył tu jako „drogi przyjaciel". Co gorsza pracował w ministerstwie, a oni z pewnością nie byliby zadowoleni, gdyby zajmował się każdym morderstwem w mieście. Poza tym chcieliby, by ta sprawa była prowadzona z najwyższą delikatnością. Niestety, delikatność nie była jego mocną stroną. Do diabła!

32

De Rohan wpatrywał się w pokój, szukając wyjścia z tej nieznośnej sytuacji. W tej chwili pierwszy promień porannego słońca wdarł się przez okno, odbijając się od czegoś, co znajdowało się na kwiecistym dywanie. De Rohan szybko uklęknął przy toaletce. Gestem przywołał Siska. - Tylko popatrz na to - powiedział cicho. - Do licha! - Policjant schylił się ponad jego ramieniem. - To mi wygląda na niezłą fortunę. Miał rację. Obok dużego wisiorka z topazem, który przyciągnął wzrok de Rohana, leżały rozmaite kolczyki i broszki. W półmroku były niemal niewidoczne na wzorzystym dywanie. De Rohan podniósł jednym palcem długi obrus. Pod toaletką leżała elegancko rzeźbiona szkatułka, z której wysypywały się na podłogę wielobarwne klejnoty. - Jezu Chryste! - wyszeptał Sisk. - Jaki złodziej zostawiłby coś takiego?

RS

Dobre pytanie. De Rohan się podniósł.

- Cóż - powiedział cicho. - Zdaje się, że nie mam wyboru. Powiedz mi wszystko, co wiesz.

33

Rozdział 3 Swobodnie i chętnie nawiązuj znajomości. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Tej nocy de Rohan śnił o domu. O domu, jaki pamiętał z dzieciństwa, bez gryzących kłębów dymu i sczerniałych od sadzy cegieł. W jego śnie nie było też wychudzonych i usmolonych żołnierzy, leżących leniwie wśród ruin, żłopiących najlepszy Gewurztraminer* ojca, rechoczących i bekających w oczekiwaniu na swoją kolej z pokojówkami matki. Sen był spokojny i słodki. Słońce

RS

przygrzewało w ramiona, bosymi stopami dreptał po pachnącej ziemi. Zalane słonecznym blaskiem pagórki pokryte były rzędami głębokiej, dojrzałej zieleni. Nabrzmiałe, pachnące winogrona pękały z trzaskiem w jego dłoniach, pryskając słodkim sokiem na ramiona, twarz i koszulę. - Maximilian! Che cosa fai...?** Podniósł głowę znad niedużego drewnianego ceberka i zobaczył biegnącą ku niemu matkę. Powiewała wykrochmalonym fartuchem i dzikimi czarnymi lokami, krzycząc po włosku. * Gewurztraminer - aromatyczne, korzenne wino. ** Che cosa fai (wł.) - co robisz? - Max! Och, Max, ty urwisie! - jęknęła, opadając na kolana na ciepłą trawę. Przygarnęła go do siebie i zamoczyła róg fartucha w stojącym nieopodal wiadrze z wodą. - Ależ narobiłeś bałaganu! - zbeształa go, ścierając rozpryskane

34

owoce z jego dłoni i ramion. - Te winogrona miały iść do kuchni, łobuziaku! A nie do piwnicy taty! Max wiedział, że tak naprawdę matka wcale się nie złości. Zaśmiał się więc i wtulił twarz w jej ciepłe ciało, czując na czole jej usta i wdychając zapach mydła, lilii i świeżo upieczonego chleba. Nie przestała jednak wycierać mu palców. Coraz natarczywiej pocierała jego dłoń mokrym, szorstkim lnem. Dio mio, czyżby tym razem zamierzała zedrzeć mu skórę? De Rohan obudził się nagle. Lucyfer. To tylko Lucyfer. Nie matka. Odetchnął głęboko, na oślep wyciągając rękę, żeby pogłaskać psa po łbie. Przez okno niewielkiej sypialni nie wpadał jeszcze ani jeden promień światła, jednak wiedziony potrzebą ogromny czarny mastiff* ogłaszał nadchodzący świt. Max z wysiłkiem przetoczył się po łóżku i Lucyfer natychmiast na nie

RS

wskoczył; materac trzeszczał złowrogo pod jego cielskiem. De Rohan otrząsnął się z resztek kojącego - chociaż raz! - snu, wytarł rękę o narzutę i pogłaskał psa po łbie. - Precz z łóżka, brutalu.

Ze spuszczonymi oczami pies przysunął się bliżej, aż jego jęzor zawisł tuż przy twarzy pana. Ciepły, wilgotny oddech owionął twarz Maksa. - Och - Stęknął de Rohan i wstał, prostując nagie ciało. - Już czas, staruszku? Mastiff - rasa potężnie zbudowanych, okazałych psów. Lucyfer szczeknął z wdzięcznością i zeskoczył z łóżka, lądując na podłodze z donośnym łupnięciem. De Rohan przeszedł przez salon i otworzył drzwi prowadzące do otoczonego murem ogrodu. Podzwaniając obrożą, Lucyfer wybiegł na dwór. De Rohan zaczął się golić i ubierać jak zwykle dość chaotycznie - czarne wełniane ubrania z białymi i szarymi dodatkami nie wymagały żadnych przemyśleń. Po rozpaleniu ognia i wstawieniu wody zapalił lampę na biurku pod

35

oknem. Jego oczy natychmiast spoczęły na czerwonej okładce książki. Przyniósł ją do domu, żeby - jak twierdził - uniknąć wstydu, gdyby ktoś z biura się na nią natknął. W duchu modlił się, by to była prawda. Jednak ręka sama chwyciła tom i, jakby w ogóle nie należała do niego, zaczęła przewracać kolejne kartki. De Rohan spojrzał na fragment i aż parsknął. Nie miał wątpliwości, że ten należał do ulubionych rozdziałów Kemble'a. Elegancki strój to temat, którego nie należy zaniedbywać. Różnica między rozsądnym dżentelmenem i fircykiem jest następująca: fircyk sam siebie ocenia na podstawie własnego stroju; rozsądny dżentelmen śmieje się z tego, lecz równocześnie wie, że nie może zaniedbywać wyglądu. De Rohan zaklął soczyście po włosku, odrzucił książkę i skupił uwagę na

RS

drobiazgowym raporcie, który dostarczył mu Sisk. Bezwiednie wypił dwie filiżanki czarnej kawy, jednocześnie pilnie notując, aż zapełnił sześć kartek. Z pamięci naszkicował plan domu lorda Sandsa, pochylając się nad nim z trzecią filiżanką kawy.

Był tak zaabsorbowany, że całkowicie stracił poczucie czasu. Lucyfer zaszczekał głośno na przelatującego drozda. De Rohan podniósł oczy i stwierdził, że za oknem jest już czysty, wiosenny poranek. Miasto budziło się do życia - trzeszczały i turkotały powozy wyjeżdżające z bocznych uliczek, węglarze i straganiarze wędrowali w stronę Chelsea Road. Na bukszpanie rosnącym tuż przy oknie jakiś przedsiębiorczy pająk utkał gęstą, białą pajęczynę. Lśniąc od kropelek rosy, kołysała się wśród gałązek jak porzucona mimochodem chusteczka. Jego własna sieć, którą utkał w parku, wyglądała na równie przypadkową. Powinien do niej zajrzeć, zanim słońce wychyli się zza wysokich dachów zachodniego Londynu. Odłożył pióro i schował notatki do teczki, rozglądając się za smyczą Lucyfera. Zawołał psa, wziął laskę i okrężną drogą ruszył do Whitehall. Jednak

36

na ganku niemal potknął się o Nate'a Corcorana, niegdysiejszego kieszonkowca, z którym się zaprzyjaźnił i którego czasami zatrudniał jako chłopca na posyłki. Chłopak wyprostował się nieco, obtarł nos i poprawił czapkę. - Bon dżorno, szefie - zaszczebiotał radośnie. - Punktualnie ósma, jak pan kazał. De Rohan się uśmiechnął. - Buongiorno*, Nate - poprawił, otrzepując rękaw jego płaszcza z brudu. Zupełnie zapomniał, że po niego posyłał. - Come stai? Nate skrzywił się, gdy Lucyfer zaczął go obwąchiwać i machać ogonem. * Buongiorno (wł.) - dzień dobry. - Nonna Sofia jeszcze mnie tego nie uczyła - powiedział, wzdychając. -

RS

Nie wiem, czy kiedykolwiek nauczę się tyle, by móc zostać policjantem. - Jak się masz? - przetłumaczył de Rohan i poszukał w kieszeni monety. I z pewnością zostaniesz posterunkowym, jeśli nie dasz się od razu obrabować jednemu z nich. Weź Lucyfera na Wellclose Square i poproś moją babkę, by pozwoliła mu w tym tygodniu pobiegać po ogrodach. Mam bardzo napięty grafik. - Tak jest, sir! De Rohan ukląkł na chodniku i pogłaskał czule psa. - Bądź grzeczny! Nie wolno kopać w ogrodzie - powiedział, lecz Lucyfer jak zwykle tylko się wyszczerzył. De Rohan wstał i położył dłoń na szczupłym ramieniu chłopaka. - Uważaj na ruch uliczny, Nate - ostrzegł go. - I nie pozwól nikomu go dotykać, bo zostanie bez palców. Powiedz Nonnie Sofii: „niente ricotta*". - Wcisnął koronę w brudną dłoń Nate'a. - Nie wspominaj za to o pieniądzach. - Ach! - Nate wyszczerzył się w uśmiechu. - Una bustarella**!

37

Skąd, do diabła, chłopak znał to słowo? De Rohan zmarszczył brwi. - To nie jest łapówka. Miej tylko oko na jego posiłki i powiadom mnie, gdyby były jakieś kłopoty. - Ruchem głowy wskazał psa. - Widziałeś, jak bardzo przytył? Chłopiec uśmiechnął się szeroko. *Niente ricotta (wł.) - bez ricotty (delikatny, słodki biały ser). *Bustarella (wł.) - łapówka. - Tylko nie ricotta! - przetłumaczył radośnie. - Ośmielam się jednak zauważyć, że lady i tak nakarmi go tym, czym sobie zażyczy, sir. - Jak zwykle - mruknął de Rohan, podając chłopcu smycz. - Przyjdę po

RS

niego w sobotę, dobrze? Sabato. Powiedz to Nonnie Sofii. Do tej pory się nie pojawię, chyba że będzie mnie potrzebowała, rozumiesz? - Jasne, szefie! - wykrzyknął chłopak i ruszył przed siebie, machając mu na pożegnanie. - Sabato! Niente ricotta! I arywederczi! - Arrivederci* - poprawił go łagodnie de Rohan. - Dobry z ciebie chłopak, Nate. Grazie**. Chłopak odszedł już żwawym krokiem i nie usłyszał jego ostatnich słów. Max patrzył za nim i przez chwilę poczuł się samotny. Tej nocy w jego mieszkaniu będzie pusto i wcale się z tego nie cieszył. Jednak gdy pan zamierza pracować długo w nocy, lepiej, by pies miał dobrą opiekę, niż był pozostawiony samemu sobie. De Rohan poszedł do Hyde Parku przez Constitution Hill i wszedł na ścieżkę spacerową, która biegła ponad Serpentine***. * Arrivederci (wł) - do widzenia. ** Grazie (wł.) - dziękuję. *** Serpentine - malownicze jezioro w Hyde Parku.

38

O tej porze park był całkiem pusty. Po kilku chwilach znalazł się już daleko za najbardziej uczęszczanymi terenami, na ścieżkach dla tych, którzy chcieli puścić wodze koniom, i dla tych, którzy szukali prywatności. Ci ostatni żywo interesowali de Rohana, a po raz pierwszy od dwóch tygodni zdawało się, że będzie miał odrobinę szczęścia. Gdy zbliżał się cicho do miejsca, w którym ścieżka biegła przez kępę rododendronów - tę samą, gdzie poprzedniego dnia znów napotkał samotną kobietę - usłyszał cichy pomruk głosów. Męskich głosów; jeden z niemal niedostrzegalnym nalotem cockneya*, drugi zaś niski i gardłowy, kończący się cynicznym, znajomym śmiechem. Nareszcie! Przez całe miesiące pracował nad sprawą korupcji wśród policjantów. Spokojnie i pewnie de Rohan okrążył kępę krzewów, by zbliżyć się do miejsca spotkania i nie spłoszyć rozmówców. Na Boga, był gotów niemalże

RS

zaprzedać duszę diabłu, by choć przez chwilę na nich spojrzeć. Oczywiście jeszcze lepiej byłoby zobaczyć przekazywanie pieniędzy; to byłby doskonały dowód na potwierdzenie jego podejrzeń. Wiedział doskonale, że jest dla sądu niepodważalnym świadkiem.

Z podniecenia huczało mu w uszach. W połowie drogi do kręgu wysokich krzewów zdał sobie sprawę, że nie jest sam. Nieco dalej na ścieżce stała ławka, wkomponowana w rzeźbioną niszę. Siedziała na niej tajemnicza kobieta - niech to szlag trafi! Czytała przeklętą książkę! De Rohan poczuł niepokój, który wzrósł jeszcze, gdy męskie głosy zaczęły się zbliżać. Przez coraz cieńszą zasłonę zieleni zauważył, że kobieta zerwała się na równe nogi. Usłyszała go? Czy też dobiegły do niej odgłosy wręczania łapówki? Upewnił się, gdy tylko wynurzył się zza żywopłotu. Nie patrzyła na niego. Odwróciła głowę w stronę głosów, które zdawały się zbliżać... *Cockney - dialekt języka angielskiego używany przez mieszkańców Londynu wywodzących się z niższych warstw społecznych.

39

Zaniepokojony de Rohan nieostrożnie postawił stopę i żwir głośno zachrzęścił pod butem. Zaskoczona kobieta krzyknęła cicho, upuściła książkę i szybko odwróciła się w jego stronę. Ciemnoczerwona suknia zawirowała wokół jej kostek. Kapelusz z dużym rondem i kołyszącym się piórem skrywał rysy jej twarzy. Ale nie przed nim. - Co, do diabła?... - odezwał się ktoś zza krzaków. Uniosła dłoń i otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, lecz de Rohan usłyszał zbliżające się ku nim ciężkie kroki i zrobił jedyną, choć najgłupszą rzecz, jaka przyszła mu do głowy. To samo, co przychodziło mu do głowy bez przerwy przez ostatni tydzień. Szybkim, płynnym ruchem chwycił kobietę w ramiona, przesunął się wraz z nią w cień i ją pocałował. Catherine zamierzała krzyknąć. Naprawdę miała taki zamiar. Zawahała

RS

się tylko na moment, gdy nagle pojawił się tuż przed nią szeroki, twardy jak skała tors. Kapelusz zsunął się z jej głowy, a kolana nagle stały się miękkie jak wosk. Mroczny nieznajomy wykorzystał ten moment zawahania i chwycił ją w ramiona, popychając głębiej w krzewy. Po chwili jego gorące usta znalazły się na jej wargach. Jedną ręką trzymał ją w pasie, zaś palce drugiej wplótł w jej włosy. - Pocałuj mnie, na litość boską - syknął, niemal nie odrywając od niej ust. Catherine westchnęła z oburzenia, lecz jej dobre intencje rozpłynęły się w fali żaru; mężczyzna wykorzystał ten moment i wsunął jej w usta natarczywy język. Zdawał się zdesperowany. To go jednak nie usprawiedliwia - pomyślała. Całował ją gorąco i ze znawstwem. Choć jego dotyk był delikatny, trzymał ją przy sobie z rozpaczliwą siłą, jakby naprawdę bał się wypuścić. Męski żar i niezwykły zapach jego ciała rozpalały zmysły. Krew zaszumiała jej w uszach. Coraz słabiej powracała myśl, że przecież ostatnim razem ją obraził.

40

Oszołomiona i zaskoczona ledwie słyszała mężczyzn przechodzących za nią żwirową ścieżką. - Chryste! - syknął zdegustowany męski głos. - Przeklęte miejsce schadzek! Catherine powinna była krzyczeć i wołać o pomoc, wyszarpnąć się z jego ramion i wybuchnąć gniewem. Och, powinna była to zrobić. Jednak nieznajomy znienacka oderwał od niej usta. I wzrokiem nakazał jej milczenie. Nie odwracając się, warknął szorstkim głosem: - Precz stąd. Ale już! Catherine domyśliła się, że chciał przepłoszyć mężczyzn ze ścieżki. Najwyraźniej nie zauważył jeszcze, że się oddalili. Przysunął się znów do niej i przez długą chwilę jego usta pieściły wargi Catherine. Jego oczy, wciąż ciemne, ruchem.

RS

były już mniej lodowate. Jeszcze raz pochylił głowę niezdarnym, niepewnym Powoli, z ociąganiem, nieznajomy przerwał pocałunek i zrobił krok do tyłu, wpatrując się w ziemię.

Kiedy wypuścił ją z ramion, nogi Catherine zaczęły drżeć. Zachwiała się; chwyciła oparcie ławki. Spojrzał na nią zaniepokojony i ujął pod ramię. - Spodziewam się, że ma pani ochotę mnie za to spoliczkować powiedział niskim głosem, z nieco wyraźniejszym niż zwykle obcym akcentem. - A... a powinnam? - zdołała zapytać, gdy przysunął się do niej. - Uderzyć mnie? - Uśmiechnął się niepewnie. - O, tak. Najwyraźniej był równie wstrząśnięty jak ona. Catherine odczytała to z jego głębokiego, szorstkiego głosu. Oczy jednak miał równie spokojne, jak chwyt dłoni na jej łokciu. Wcale nie miała ochoty go uderzyć. Uśmiechnęła się. - Czy podobało się to panu na tyle, że było warte solidnego policzka? zapytała, przekrzywiając głowę na jedną stronę. - Jestem silna.

41

Mężczyzna zerknął w bok. - Och, podobało mi się - przyznał żałosnym głosem. - Dałbym się nawet poćwiartować za jeszcze jedno takie oszołomienie. Catherine zaczęła się śmiać, lecz nagle wesołość ją opuściła. Na Boga. To wcale nie było śmieszne. To było... Sama jeszcze nie wiedziała jakie. Czuła tylko, że jego dłoń jest silna i ciepła. - Proszę mi zdradzić swoje imię - odezwała się łagodnie, odsuwając się od niego. - Proszę nie uciekać, jak poprzednim razem. Twarz mu stężała; nie odezwał się ani słowem. - Pozwolił pan sobie na niesłychane poufałości - stwierdziła, wyciągając do niego dłoń. - Może powinniśmy się sobie przedstawić? Jestem lady Catherine Wodeway. Z ociąganiem ujął jej dłoń i zamiast nią potrząsnąć, elegancko się ukłonił.

RS

- De Rohan - powiedział oficjalnym tonem. - Maximilian de Rohan.

Catherine nie od razu zabrała rękę.

- Próbował mnie pan zasłonić przed tamtymi mężczyznami, czyż nie? W jego oczach dostrzegła zdumienie, lecz znikło tak szybko, że równie dobrze mogła je sobie tylko wyobrazić. Rozpoznała w nim mężczyznę, który niezwykle rzadko dziwi się czemukolwiek. - Ich głosy nie brzmiały jak głosy dżentelmenów, nieprawdaż? - zgodził się de Rohan i pochylił się, by podnieść swoją laskę i jej książkę. Catherine musiała się roześmiać. - Och, niechże pan da już spokój, panie de Rohan! - powiedziała, przyjmując książkę z jego rąk. - Czy naprawdę wyglądam na tak głupią? Dlaczego mi pan po prostu nie powie, co pan knuje? De Rohan najeżył się, słysząc tak bezpośrednie pytanie. Lady Catherine Wodeway nie powinna wtykać nosa w jego sprawy, tak samo jak nie powinna

42

nachalnie mu się przedstawiać. Jednakowoż poznał jej imię. Poza tym miała rację, do diabła. Pozwolił sobie wobec niej na poufałości, na straszliwe poufałości. To, że się specjalnie nie opierała, nie odmawia jej prawa do wyjaśnień. - Jestem z policji - odpowiedział w końcu. - A to byli mężczyźni, którzy często omawiają różne sprawy i nie chcą być podsłuchiwani. Przez nikogo. - Och. - Lady Catherine zbladła. - Zaczynam wszystko rozumieć. Przez chwilę patrzyła na książkę. Zauważył, że była to dość zniszczona kopia The Female Speaker*. Nie mogąc się powstrzymać i jednocześnie pragnąc zmienić temat, lekko dotknął okładki. - Jest pani wielbicielką Anny Barbauld? - zapytał.

RS

*The female speaker - wybór literatury dla młodych dziewcząt pod redakcją Anny Barbauld, poetki i eseistki. Spojrzała na niego niepewnie.

- Tak. Nie. Ja... sama nie wiem! Wzięłam ją z biblioteki mojego brata. Myślałam, że może... och... pomoże mi się rozwijać... - Dlaczego? - De Rohan uniósł brwi i ponownie ujął ją pod ramię, jakby chciał ją wyprowadzić z zarośli. - Chce się pani rozwijać? Lady Catherine odtrąciła jego dłoń i zacisnęła z irytacją usta. - Niech pan nie zmienia tematu, sir. Proszę mi opowiedzieć o tamtych mężczyznach. Zna pan ich nazwiska? Czekał pan na nich już wczoraj, prawda? I dlatego kazał mi pan stąd odejść. I dlatego... dlatego wciągnął mnie pan w zarośla i pocałował, nieprawdaż? De Rohan znów się zawahał, co było zupełnie nie w jego stylu. Tajemnicza dama z bliska okazała się jeszcze piękniejsza niż z daleka. Karnację miała o wiele cieplejszą niż większość angielskich dam; jej gęste włosy i

43

inteligentne oczy miały niemal identyczny ciemny odcień mahoniu. Wysokie kości policzkowe kontrastowały z wyrażającym nieustępliwość, szlacheckim podbródkiem. Uparciuch, pomyślał de Rohan. Jednak jej usta były pełne i świadczyły o pogodzie ducha, ale też zbyt zmysłowe, by uznano je za piękne. De Rohan zaś nigdy nie gustował w delikatnych usteczkach w kształcie serca, o jakich marzyły wszystkie eleganckie damy. - Tak - odpowiedział wreszcie. - To dlatego. - Czy to jedyny powód? Maximilian poczuł nagły przypływ irytacji. - Jedyny powód czego? - Pocałowania mnie - nalegała, wpatrując się w niego nieustępliwie. - Nie chciałem, żeby zobaczyli pani twarz - odburknął. - Ja także wolałem zostać nierozpoznany.

RS

Lady Catherine rzuciła mu sceptyczne spojrzenie. - Dlaczego wciąż mi się wydaje, że mógł pan dokonać tej sztuki w zupełnie inny sposób?

Słysząc to, de Rohan kolejny raz wziął ją pod rękę i raczej niedelikatnie odciągnął od ławki. Nie lubił, gdy ktoś tak łatwo go prześwietlał. - Już panią przeprosiłem, madame, za moje grubiańskie i nieodpowiednie zachowanie, więc... - Właściwie to wcale nie... - przerwała mu i zaniemówiła. Puścił ją i obrócił się, patrząc jej w twarz z niedowierzaniem. - ...Wcale pan nie przeprosił - wyjaśniła, stojąc tuż przed nim i zadzierając głowę. - A więc przepraszam! - zawył de Rohan. - Gdzie jest pani koń, madame? - Może przyszłam na piechotę? - Zawsze przyjeżdża pani konno - wypalił bez zastanowienia. - Doprawdy?

44

Lady Catherine powiodła wzrokiem po jego ciele i de Rohan stwierdził z zaskoczeniem, że pomimo irytacji dama mu się podoba. Jest silna i niezależna. A także wrażliwa. Pocałował ją, a ona instynktownie czuła, że nie zamierzał zrobić jej krzywdy. Nie była też płocha. Wiele kobiet na jej miejscu co najmniej zemdlałoby, gdyby poświęcił im tyle uwagi. Zdradził się jednak, że wie coś na jej temat. Gdyby wiedziała, jak często tu na nią czekał... Co by na to powiedziała? Czy choć przez moment podejrzewałaby, jakie fantazje rozkwitały w jego umyśle za każdym razem, gdy patrzył, jak przemierza park? Przez długą chwilę w cieniu rododendronów panowała cisza. Przerwała ją Catherine: - Panie de Rohan, czy zechciałby pan... a może raczej powinnam powiedzieć, że to ja... wiem, że to dziwnie zabrzmi, ale myślę, że powinniśmy się lepiej poznać. Czy zechciałby pan może... zaprzyjaźnić się ze mną? Czy Na kolację?

RS

mogłabym... zaprosić pana na kolację?

De Rohan nie dowierzał własnym uszom. Nie dowierzał też własnej absurdalnej reakcji na jej zaproszenie. Nie pozwoli sobie znowu wpaść w tę pułapkę. Pułapkę pragnienia czegoś, czego już nigdy nie będzie mógł mieć. Czy też pułapkę zakochania się w kimś, kto uważał się za kogoś o wiele lepszego niż on. Jej hierarchia wartości i motywacja były z pewnością zupełnie różne od jego. - Sądzę, że pani nie zrozumiała - powiedział szorstko. - Jestem z policji. Najwyraźniej lady Catherine nie pojmowała, o co mu chodzi. - Jednak ten fakt z pewnością nie zabrania panu przyjmować zaproszeń na kolację? Od kobiet wdzięcznych za uratowanie ich przed... hm... niezbyt szarmanckimi mężczyznami? De Rohan wpatrywał się w jej otwartą, przyjazną twarz, cierpiąc z powodu wskrzeszonej nadziei. Nienawidził jej za wzbudzanie w nim żalu i zwątpienia. Przecież już podjął decyzję. A może, zastanowił się, była nieco zbyt

45

silna i niezależna? Najprawdopodobniej jest kolejną znudzoną żoną jakiegoś dostojnika, szukającą pochlebcy, który rozwiałby ennui* w jej pustym łóżku? Można to zupełnie łatwo sprawdzić. *Ennui (fr.) - nuda. - Czy wymaga pani ode mnie tylko udziału w kolacji, lady Catherine? zapytał miękkim, kuszącym głosem. - Czy może szuka pani zgoła innego, bardziej intymnego towarzysza? - Słucham pana? - Zbladła nagle jak ściana. De Rohan naciskał: - Z mojego doświadczenia wynika, że gdy dama z towarzystwa zaprasza kogoś takiego jak ja na kolację, zwykle oczekuje nieco bardziej dekadenckich

RS

uciech niż dobre danie i butelka wina.

Jak się okazało, dama nie przechwalała się bezpodstawnie. Pomimo ostrzeżenia de Rohan nie zdołał zauważyć jej pięści. Ból eksplodował w policzku i Maximilian zachwiał się, przyciskając dłoń do twarzy. Potknął się niezgrabnie, machnął w powietrzu laską i w ostatniej chwili złapał się ławki. Dobry Boże, potrafiła uderzyć jak mężczyzna! Bardziej ramieniem niż nadgarstkiem i bardziej z wściekłością niż dla kaprysu. Zobaczył smużkę krwi na wierzchu dłoni, a potem spojrzał na płonącą twarz lady Catherine Wodeway. - Mam dla pana pewną intymną propozycję, panie de Rohan - wycedziła, oddalając się z szelestem czerwonej sukni. - Niech pan weźmie tę swoją stylową laseczkę i wsadzi ją sobie w tyłek! Catherine zdołała jakoś dotrzeć do domu swego brata na Mortimer Street. Zbyt wstrząśnięta i upokorzona, nie ufała własnym pięściom i nie chcąc skrzywdzić Oriona, prowadziła go za uzdę przez cały park, a potem Mayfair. Rzuciła wodze lokajowi, który szybko pojawił się przed domem, i schroniła się

46

w cichym sanktuarium pokoju śniadaniowego, którego okna wychodziły na ogród. Spoglądając przez cienką firankę na przytłumione wiosenne słońce, podniosła obie dłonie i przycisnęła je do ust, jakby chciała cofnąć ohydne słowa. Wsadzić sobie w tyłek? Co ją, na Boga, opętało, by tak wulgarnie odezwać się do nieznajomego? Żadna obraźliwa sugestia nie mogła wytłumaczyć takiego zachowania. Twarz Catherine na nowo oblała się rumieńcem wstydu. Mimo swego pogodnego i łagodnego charakteru Catherine zmyłaby głowę każdemu służącemu, który wyraziłby się w ten sposób. Poza tym gdzie w ogóle usłyszała takie wyrażenie? Och, przynajmniej na to pytanie znała odpowiedź! Od Bentleya. I użyła go tylko jeden, jedyny raz, właśnie w jego obecności, w ferworze dyskusji. Młodszy braciszek bez pytania wziął ze stajni jej ulubionego konia, prawie go zajeździł i zostawił w boksie, nawet nie wytarłszy mu grzbietu. W czasie obiadu

RS

zaczęli się kłócić. Catherine miała wtedy jakieś szesnaście lat i była równie nieznośna jak Bentley. Pozbawieni matki i zaniedbani, obydwoje uchodzili za istne diabły. Plując obelgami jak dzikie koty, ignorowali całkowicie surowe ostrzeżenia starszego brata. Kłótnia wciąż rosła i wtedy Cat powiedziała właśnie to... Ku jej straszliwemu upokorzeniu niewyparzony język zaowocował pierwszą w życiu chłostą, gdy wreszcie jej ojciec - który rzadko ją zauważał i nie zawracał sobie głowy karaniem jej - zaniósł gospodyni swoją najlepszą szpicrutę i udzielił szczegółowych instrukcji. - Niepoprawny łobuziak - mamrotał ojciec wśród jęków, razów i złorzeczeń. Tylko brak wprawy szacownej pani Naffles sprawił, że Catherine mogła potem siadać. Gdy chłosta została wymierzona, stało się jasne, że Randolph Rutledge stracił tę resztkę szacunku, którą miała dla niego jedyna córka. Nim minął rok, odrzuciła wszelkie obiekcje i wyszła za mąż za Willa Wodewaya. Ojciec tylko się cieszył, że wreszcie pozbył się jedynaczki z domu.

47

A teraz, dobry Boże, co zrobić? Na pewno nie zamierzała przepraszać! Pan de Rohan straszliwie ją obraził. Powinien smażyć się w piekle. Nagle słońce, które jeszcze przed chwilą zdawało się przytłumione, zaświeciło jej w oczy z całą mocą. Przez chwilę myślała, że pęknie jej głowa. Och, przecież to niedorzeczne! Nigdy w życiu nie miała migreny, nawet, gdy... nawet, gdy umarł Will. Nagle doszła do wniosku, że to wszystko jego wina. Do diabła, jak on śmiał zrobić coś tak idiotycznego i umrzeć! Przecież obiecali sobie, że zawsze będą się sobą nawzajem opiekować. Jak śmiał zostawić ją samą? Złość i strach na nowo zmroziły w niej krew. Och, Boże! Czuła się taka zagubiona. Uderzyła pięścią w komodę stojącą przy oknie. Głowa bolała tak bardzo, że zrobiło jej się niedobrze. Bardzo powoli poszła na górę do ciemnej sypialni.

RS

Mimo porannej przechadzki po Hyde Parku de Rohan dotarł do biura, zanim jeszcze najmłodszy z kancelistów zdołał wstać z łóżka. Gdy jednak usiadł za biurkiem, stwierdził, że jest tak roztrzęsiony, iż nie może się na niczym skupić. Ze wstrętem odsunął od siebie stertę dokumentów, którą zostawił dla niego Feathershaw. Wciąż jednak ściany gabinetu osaczały go i dławiły, nawet bardziej niż zwykle. Po kwadransie bezczynnego siedzenia musiał zwalczyć silną pokusę ucieczki i wmieszania się w uliczny chaos Londynu, gdzie czekała na niego prawdziwa praca, a nie sterty parszywych papierów. W końcu włożył projekt nowego prawa karnego do szuflady, zamknął ją z trzaskiem i zbiegł po schodach wprost w kipiący życiem wiosenny dzień. W głębi serca de Rohan wiedział, co go wygnało na zatłoczone ulice Westminsteru*; było to coś gorszego niż nuda czy żmudne sprawdzanie dokumentów. Poczucie winy. Skrzywdził kogoś i nie miał żadnego wytłumaczenia dla swojego zachowania. Och, nie łudził się ani przez chwilę. *Westminster - centralna dzielnica Londynu.

48

Wiedział, że wiele osób uważa go za nieczułego i szorstkiego, a musiał przyznać, że te zarzuty nie były całkowicie bezpodstawne. Wmawiał sobie, że ten rodzaj pracy wymaga bezduszności. Jednak dziś rano zachował się o wiele gorzej. Był złośliwy i okrutny. Zupełnie nie w swoim stylu. Jak zamroczony wtopił się w poranny tłum. Haymarket był już zapchany końmi i wozami, z których wyładowywano stosy towarów. Smakowity zapach pierogów z mięsem mieszał się z wonią końskiego łajna; urzędnicy i kupcy przepychali się na chodniku, biegnąc w przeciwnych kierunkach i niemal tratując się nawzajem. Z każdej strony znajomi wykrzykiwali do niego radosne „dzień dobry". De Rohan odkłaniał się sprzątaczkom i straganiarkom, nie przerywając przechadzki. Niedaleko Regent Circus minął swoją ulubioną kawiarnię, lecz tym razem nawet dobiegający z niej aromat nie był w stanie go skusić. Na następnym rogu ulicy zawahał się.

RS

Przed witryną sklepu stały dwie atrakcyjne kobiety i żywo gestykulując, wykrzykiwały polecenia do młodziutkiej dziewczyny układającej na wystawie kolorowe kapelusze.

- Nie, nie! Turban połóż na samej górze - jęknęła jedna z kobiet. - Uważaj na pióra, Mary! Uważaj na pióra! Druga oderwała na chwilę wzrok od wystawy. - Dzień dobry, panie de Rohan - wymruczała, zuchwale ujmując się pod boki. - A gdzież to się pan podziewał? Jej starsza siostra odwróciła się od witryny. - Chodź już, Lucy Leonard! - powiedziała ostro. - Jeśli pan de Rohan będzie miał chęć z tobą porozmawiać, wejdzie do środka. Nie będzie przecież dyskutował na ulicy jak jakaś sroka. De Rohan uniósł kapelusz i zmusił się do uśmiechu. - Witam, pani Elden. Dzień dobry, pani Leonard. Ruch w interesie?

49

- Och! - Irene Elden wyrzuciła w górę ręce w geście rozpaczy. - Ten sezon nas chyba wykończy, panie de Rohan! - Gestem wskazując dziewczynie ostatnią poprawkę, okręciła się i wróciła do sklepu. Siostra najwyraźniej nie była skora iść za nią. De Rohan zdawał sobie sprawę, że Lucy traktuje go jak bohatera. Cztery miesiące temu uchronił śliczną wdowę przed obrabowaniem, akurat gdy niosła utarg z całego tygodnia. Od tamtej pory za każdym razem z nim flirtowała. Spędził z nią kilka wieczorów, a nawet dwa razy ją pocałował. Z entuzjazmem oddawała mu pocałunki i pozwalała jego dłoniom błądzić po swym zgrabnym ciele. Jej przekaz był jasny. - Wybieram się jutro z Irene do teatru, Max - zagruchała. - Och, pójdź z nami chociaż raz! Idziemy na Jak wam się podoba? - szepnęła kusząco. De Rohan spojrzał na jej rozchylone usta, które powoli zwilżała czubkiem pokusę, by sprawdzić.

RS

języka. Mógłby dokładnie określić, jak bardzo Lucy się to podoba. Czasami czuł - Przykro mi, Lucy - usłyszał samego siebie. - Mam już inne plany. Lucy skrzywiła wilgotne wargi.

- Cóż... Dorodny z ciebie i pociągający mężczyzna, Max - odparła cierpko. - Ja jednak nie mam takiej cierpliwości jak Hiob. Pan Kent zapraszał mnie w zeszłym tygodniu na kolację, bardzo grzecznie, więc jeśli zrobi to jeszcze raz, pójdę z nim, Max. Pójdę. Nie była to groźba. Raczej stwierdzenie faktu. Max uśmiechnął się z wysiłkiem. - Pan Kent może uchodzić za szczęściarza - powiedział. Dotknął kapelusza, pogłaskał Lucy po policzku i odszedł, zanim zdążył rozważyć, co traci. Prawdopodobnie popełniał właśnie duży błąd. Powinien pójść z nią do teatru, a potem zabrać do domu, otworzyć butelkę szampana i kochać się z nią przez całą noc. Prawdopodobnie tego właśnie potrzebował, Lucy zaś jasno dawała do zrozumienia, czego pragnie. Jak większość kobiet z jej klasy

50

społecznej, była szczera i nieskomplikowana, wolna od obłudy, udawanych uczuć i chęci, by okpić mężczyznę. Zacisnął pięści. Dobry Boże, od kiedy stał się taki cyniczny? Wiedział przecież dobrze, choć nie chciał o tym pamiętać. Jego pierwsza miłość była bolesnym i niszczącym doświadczeniem. Była także pouczająca i za to jedno powinien czuć wdzięczność. Odmiennie niż Lucy, jego pierwsza miłość była efemeryczna i dystyngowana oraz oszałamiająco piękna. Niestety piękno Penelopy kończyło się na skórze. Jednak do końca życia nie zapomni ich pierwszego spotkania. W końcu była to kwestia obowiązku, zaś obowiązek był dla niego wszystkim. De Rohan parsknął zdegustowany i szybko przeszedł na drugą stronę ulicy. Dzwony Świętego Jerzego zaczęły głośno bić, ich dźwięk odbijał się od budynków na Regent Street. Z przyzwyczajenia wyciągnął zegarek. Pewnie to

RS

jakiś ślub. Uśmiechnął się gorzko i znów pomyślał o Penelopie, która w tym właśnie kościele wiele lat temu wyszła za mąż. Całe towarzystwo plotkowało tylko o tym.

Niecały rok później sędzia z Bow Street wysłał de Rohana do imponującej rezydencji na Grosvenor Street. Posunięty w latach mąż Penelopy był purpurowy z wściekłości. Bezcenna kolekcja biżuterii jego małżonki została skradziona! Jako najmłodszy kapitan w historii miasta Max miał opinię człowieka bezwzględnego, skutecznego i nieskazitelnie uczciwego. Oprócz tego słynął z nieustępliwości w przeczesywaniu całego miasta, by znaleźć złoczyńcę. I to nie tylko kieszonkowca, prostytutkę czy szantażystę, ale także sutenera, któremu służą niemal jak niewolnicy oraz dżentelmena, który pobiera zysk z całej szajki. De Rohan wierzył, że ojciec byłby dumny z jego dokonań. Zaś sędzia uznał go za osobę idealną do rozwiązania tej sprawy. Był o wiele lepiej wychowany i miał więcej towarzyskiej ogłady niż inni detektywi, choć z tego powodu na ogół się z niego naśmiewano. Zlecenie niesłychanie mu pochlebiło,

51

pobiegł więc natychmiast na Grosvenor Street jak jakiś starożytny rycerz jadący z odsieczą, i nierozważnie złożył swe serce u stóp zimnej manipulatorki. Przestępstwo było banalne, jego rozwiązanie oczywiste. I pewnie zauważyłby to w mgnieniu oka, gdyby choć na chwilę oderwał wzrok od pięknej Penelopy. Gdyby odsunął na bok swoje uczucia. Gdyby, przede wszystkim, nie pakował się do jej łóżka... Och, nie była to pierwsza dama z towarzystwa, która zaprosiła go do swej sypialni. W odróżnieniu jednak od poprzednich ani go nie znieważała, ani nie żądała tego, na co miała ochotę. O nie. Penelopa wolała bardziej podstępne metody uwodzenia i szukała czegoś więcej niż płochej przyjemności. Przez wiele tygodni wysłuchiwał jej szlochów i wreszcie stwierdził, że jest w niej zakochany. Biedna Penelopa, uwięziona w pułapce wstrętnego małżeństwa, sprzedana przez własną rodzinę. Jej mąż był stary, despotyczny i

RS

okrutny, zaś on, Max, stał się jej jedyną pociechą. De Rohan nie robił nic innego, jak tylko użalał się nad jej losem, nie dopuszczając do siebie okrutnej prawdy. Zwierzchnicy z Bow Street z zakłopotaniem stwierdzili, że sprawa rozsypuje mu się w rękach. Mąż Penelopy wpadał w coraz większą furię i może nawet on pierwszy zaczął ją podejrzewać. Maksa dyskretnie odsunięto od sprawy i przydzielono ją starszemu detektywowi. Penelopa okazała się bardziej perfidna, niż ktokolwiek mógł przypuszczać. W końcu udowodniono jej przestępstwa o wiele poważniejsze niż zastawienie własnej biżuterii. Max kompletnie się załamał, lecz wciąż nie mógł uwierzyć w jej winę. W końcu wybrał się na Grosvenor Street, gdzie został przez Penelopę wyśmiany i nazwany bezczelnym parweniuszem. Ostatecznie mąż Penelopy stanął przed trudnym wyborem. Jego piękna żona miała spędzić resztę życia w Bridewell*, bądź wyjechać na jedną z jego pomniejszych posiadłości na Hebrydach**. Miał zarówno wystarczającą władzę, jak i wpływy w rządzie, by dokonać takiego wyboru; Max nie miał ani władzy, ani wpływów. Natomiast miał w strzępach serce, a reputację prawie utracił. Tajemnica jego

52

związku z podstępną ślicznotką nigdy nie wyszła na jaw, jednak podejrzenie przylgnęło do niego na długie miesiące. * Bridewell - mieszczący się w Londynie szpital o zaostrzonym rygorze. ** Hebrydy - grupa wysp na Oceanie Atlantyckim, wzdłuż północnozachodnich wybrzeży Szkocji.

Gdy zaoferowano mu posadę w policji w Wapping, przyjął ją z wdzięcznością, że może wreszcie uciec od kary, jaka mu się niewątpliwie należała. Głupiec. Cudzołożnik. Nieudacznik. Po raz kolejny podwinął ogon i uciekł. Ale dlaczego teraz znowu przeżywał to wszystko? Minęło już ponad dwanaście lat. Odpokutował już za ten grzech, a także za inne, wielokrotnie

RS

potwierdzając swoje kompetencję i uczciwość. Wciąż jednak dręczył go strach i nieprzeparte pragnienie sukcesu. Mówiono o nim, że nie zna lęku, lecz to nie była prawda. Był przerażony - przerażony widmem klęski. Skupiony na walce ze zmorami przeszłości de Rohan wszedł na jezdnię. Nagle usłyszał przeszywający dźwięk trąbki. Podniósł głowę i zobaczył pędzący po jezdni wóz pocztowy, który przetoczył się tak blisko niego, że w podmuchu powietrza zawirował mu na szyi fular. Przeklinając samego siebie, rozejrzał się i stwierdził, że przeszedł już całe Mayfair i stoi na Harley Street. Zrozumiał od razu, dlaczego podświadomość przyprowadziła go właśnie tutaj. Podniósł laskę i zastukał do znajomych drzwi. - Czy jest doktor Greaves? - W tej chwili przyjmuje pacjenta - odpowiedziała udręczona pokojówka, wskazując niewielki, wygodny salon. - Proszę spocząć, sir. Doktor przyjmie pana, gdy tylko będzie to możliwe.

53

- Dziękuję. - De Rohan wszedł do domu i wręczył dziewczynie wizytówkę. - Nie jestem pacjentem. Jestem z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Pokojówka lekko uniosła brwi, wzięła wizytówkę, dygnęła i poszła w głąb domu. De Rohan usiadł w wyściełanym fotelu przy kominku i zapatrzył się na pozostałości po rozpalonym o poranku ogniu. Wkrótce znów dopadło go poczucie winy. Nie wobec Lucy czy Penelopy, lecz wobec kobiety, której właściwie nie znał. Wiedział tylko, jak się nazywa. Lady Catherine Wodeway. Nie wiadomo dlaczego koniecznie chciała mu się przedstawić. A chwilę później ją znieważył. Przez moment żałował, że nie dzieli wiary z Nonną Sofią. Była nieprzejednaną katoliczką; szybka spowiedź u jakiegoś zrzędliwego księdza dobrze by mu zrobiła. Z pewnością jednak nie uczyni tego, co powinien - nie odszuka lady Catherine Wodeway i nie przeprosi jej. Nie

RS

dlatego, że nie był w stanie tego zrobić. Zdobycie jej adresu byłoby kwestią kilku minut. No, może pół godziny, jeśli jego szpiedzy uznaliby to za trudne zadanie. Ale wolał błagać Boga, by nigdy więcej jej nie spotkać. Z pewnością zaś nie miał chęci napotkać jej prawej pięści. Bezwiednie dotknął bolącego kącika ust. Zastanowił się przez chwilę, co miała na myśli, zapraszając go na kolację. Może... po prostu kolację? Dio mio, cóż za straszna myśl! De Rohan nauczył się jednak ostrożności w postępowaniu ze zblazowanymi damami z towarzystwa. Zbyt dobrze wiedział, że część z nich uważa jego pracę za niebezpiecznie podniecającą, zaś jego ponure miny i mroczne spojrzenia za wyzwanie. Co gorsza, policjanci stali dość nisko na szczeblach drabiny społecznej. Jego status wyzwalał w bogatych damach zbyt daleko posuniętą odwagę - uważały wręcz, że powinien być im wdzięczny za ich zaloty. Nie był. Czuł się znieważony. Gdyby nawet lady Catherine wprost wyraziła swe oczekiwania i wręczyła mu sakiewkę złotych suwerenów, żeby go zachęcić do świadczenia jej usług, nie powinien zachować się równie okrutnie jak dziś. Powinien był po prostu

54

podziękować jej za taki komplement i odejść. Jednak w niewytłumaczalny sposób wbiła mu sztylet w samo serce. Sprawiała, że - wprawdzie przelotnie czuł żal. Tak dalej być nie może. Podniósł głowę i zobaczył zażywną twarz doktora Greavesa stojącego w progu. - Maximilian! - wykrzyknął doktor, wyciągając rękę na powitanie. De Rohan uścisnął ją z sympatią. - Dzień dobry, Greaves. Spodziewam się, że wiesz, z czym do ciebie przychodzę. - Posterunkowy Sisk mówił mi, że możesz się pojawić. - Z cichym stęknięciem doktor usadowił się w drugim fotelu. - Chcesz pewnie wiedzieć, czy dokończyłem sekcję zwłok lady Sands. Skończyłem i doprawdy chciałbym ci

RS

powiedzieć, że zmarła z przyczyn naturalnych, ale, rzecz jasna, nie mogę. De Rohan powoli pokiwał głową.

- Widziałem siniaki na jej szyi. Czy to była bezpośrednia przyczyna śmierci?

Greaves przytaknął i wysunął nogi w stronę wystygłego już kominka. - Bez wątpienia. Umierała powoli, dusząc się - powiedział, głaszcząc wydatny brzuch. - I niestety, choć może powinienem powiedzieć na szczęście, była raczej mocno zamroczona alkoholem. Sądzę, że obudziła się dopiero, gdy poczuła silny chwyt na tchawicy. - Nie było żadnych śladów szamotaniny - wymamrotał de Rohan. - Z mojego doświadczenia wynika, że do zaduszenia nawet tak drobnej osoby, jak lady Sands, trzeba mieć sporo siły. Zgodzisz się ze mną? Stary chirurg wojskowy uniósł jedną brew. - Och, tak. Miała wielkie siniaki i niemalże zmiażdżoną tchawicę. Nie wygląda to na sprawkę wątłego mężczyzny, nawet gdyby kipiał z wściekłości. A z pewnością nie zrobiła tego kobieta.

55

Przez głowę de Rohana przemknęła wizja dużych dłoni lorda Sandsa. Odepchnął ją i zmusił się do uśmiechu. - Ależ skąd. Kobiety wolą truciznę, czyż nie? - Zaiste - zgodził się doktor. - A teraz, Max, chciałbym powołać się na naszą wieloletnią przyjaźń i tę ostatnią rzecz powiedzieć ci w tajemnicy. Obawiam się, że to nie będzie nic przyjemnego. - Proszę. Greaves zrobił zbolałą minę. - Nie umieszczę tego w raporcie, bo nie mam pewności. Podejrzewam, że dama była ostatnio brzemienna. De Rohan z sykiem wciągnął powietrze. - Była? Masz na myśli... poronienie? - Nie do końca. - Stary doktor potrząsnął smutno głową. - Macica jest

RS

bardzo powiększona i nosi wyraźne znaki... hm... medycznej ingerencji. Chce pan poznać kliniczne rozpoznanie?

- Ingerencja medyczna? - powtórzył de Rohan. - Aborcja? Greaves kiwnął głową.

- I to niedawno. - Po chwili milczenia klepnął się jowialnie po kolanach, jakby chciał odpędzić ducha. - No to masz zadanie! Powiedziałbym, że niezwykłe. Nie słyszałem o takim morderstwie w Mayfair, od kiedy sprzątnęli lorda Mercera. - Coś sobie przypominam. Greaves zamrugał. - Ale jego otruła kobieta. Niebezpieczne stworzenia z tych kobiet. Trzeba je bez przerwy obserwować. No dobrze, Max! Mogę ci nałożyć maść na tę paskudną ranę na policzku?

56

Rozdział 4 Sprzeczności w naszym zachowaniu są spowodowane nie tylko szalejącymi uczuciami czy zmiennymi nastrojami. Także i stan naszego zdrowia oraz ducha mogą być ich przyczyną. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Catherine spacerowała w chłodnym mroku sypialni. Głowa wciąż jej

RS

pękała. O obiedzie nie było nawet mowy; może powinna się położyć? A może powinna odszukać posterunek, w którym pracuje Maximilian de Rohan - biuro detektywistyczne czy cokolwiek - pójść tam natychmiast i powiedzieć mu, jakim jest aroganckim draniem?

Westchnęła głośno. To nic nie da! Wszystko przez jej niewyparzony język! Czyżby niewłaściwie oceniła tego człowieka? Być może, nienawykła do towarzyskich form, powiedziała lub zrobiła coś niewłaściwego? Oczywiście, że nieco zuchwałe było zapraszanie go na kolację. Jednak na wsi życie jest mniej uwikłane w formy, zaś towarzystwo bardziej zróżnicowane niż w mieście, i wiele razy zapraszała już dżentelmenów do domu. Czy w Londynie takie zaproszenie uchodzi za niedopuszczalne? Catherine tego nie wiedziała, lecz on z pewnością tak. Emanujący rezerwą i surowością nieznajomy - który ani nie wyglądał, ani nie zachowywał się jak policjant - otoczony był tajemniczą aurą. Być może jednak instynkt ją myli? Może on po prostu nie jest przyzwoitym dżentelmenem? Oczy ma niepokojąco czarne, zimne i drwiące. Jednak na początku jego zachowanie było uprzejme. Naprawdę uznał, że grozi

57

jej niebezpieczeństwo, czuła to. Dlaczego jednak ją pocałował? Czy naprawdę miał w tym jakiś osobisty cel, jak mu zasugerowała? A przecież na jej zaproszenie zareagował wybuchem niepohamowanego gniewu. Catherine wciąż zastanawiała się, czy go nie osądziła źle. Co gorsza, nie przestawało jej prześladować wspomnienie zapamiętania się w pocałunkach. Boże! Jeszcze nigdy dotąd nie była tak całowana. Pragnęła swego męża, oczywiście. Przyjaźnili się od dzieciństwa, ich więź była trwała i wzajemna. Nigdy jednak nie płonęła takim żarem. Nie była dzika ani nieracjonalna. Nie była przerażająca. Och! Jakże mogła porównywać męża do tak wstrętnego mężczyzny? Catherine obróciła się gwałtownie, podeszła do okna i wyjrzała na ulicę. Co musi o niej myśleć pan de Rohan, że postanowił ją pocałować w taki sposób? Z pewnością nie uważa jej za damę. Ale przecież ją pocałował, zanim mu się

RS

przedstawiła. Co w takiej sytuacji powinna zrobić dama? Z pewnością warto było się poznać, skoro znaleźli się w tak intymnej sytuacji... Na litość boską! W tym nie ma żadnej logiki! Dlaczego tak ją to dręczy? Ze złością zasunęła kotary, rzuciła się na łóżko i próbowała odciąć się od myślenia. Co jakiś czas słyszała turkot powozu przejeżdżającego przez Mortimer Street. Słyszała szybkie kroki pokojówki na korytarzu. Spokojna atmosfera domu wreszcie ją ukoiła. Catherine wtuliła się w poduszkę i zasnęła.

O wpół do drugiej de Rohan dostał wezwanie od ministra spraw wewnętrznych. Wiele miesięcy temu pasierb Cecilii, lord Walrafen, przedstawił de Rohana panu Peelowi. Max od razu go polubił. Dziadek Peela był kupcem i choć angielska arystokracja wciąż kręciła nosem na uczciwie wypracowane fortuny, ojcu Peela jakoś udało się zdobyć godność baroneta. Za plecami młodego ministra, wielu członków towarzystwa wciąż uważało go za parweniusza. Jednak mówili to tylko szeptem, gdyż jego wpływy nie cierpiały

58

ani trochę od niedostatku błękitnej krwi. Do tego był nieskazitelnie uczciwy i prawy. Tego dnia trudno było określić dokładnie humor Peela. Minister wskazał de Rohanowi krzesło i jak gdyby rzeczywiście czuł się niezręcznie, przeciągnął się i usiadł sztywno za biurkiem. - Komendant posterunku na Queen Square powiedział mi, że zaangażowałeś się w sprawę Sandsów - zagaił. De Rohan przez chwilę się wahał. - Na miejsce zdarzenia wezwała mnie lady Delacourt - przyznał w końcu. - Wyłącznie jako przyjaciela rodziny. Pan Peel obserwował go uważnie ponad wypolerowanym blatem biurka. Było zdumiewająco uporządkowane, jak na ogromną ilość spraw, którymi minister na co dzień się zajmował.

RS

- Ale rozmawiałeś przecież z lordem Sandsem - stwierdził łagodnie. - I poprosiłeś policjantów, żeby podzielili się z tobą wszystkimi obserwacjami. - To prawda - przyznał de Rohan.

- Zatem, czy chcesz tego, czy nie, jesteś zamieszany w sprawę? - De Rohan nie odpowiedział, więc po chwili Peel mówił dalej: - Spodziewam się, że zapoznałeś się z wynikami sekcji zwłok? Max kiwnął głową. - Koroner ma tydzień na dochodzenie przyczyny zgonu. To standardowa procedura. Nie ma najmniejszych wątpliwości co do werdyktu. - Zamordowanie przez nieznanego sprawcę, bądź sprawców? - zapytał Peel. - Może być gorzej. - De Rohan spojrzał na niego znacząco. - Wygląda na to, że lady Sands mógł udusić jej własny mąż. Wyraz twarzy Peela zmienił się nieznacznie.

59

- Rozumiem - powiedział ze znużeniem. - Taka kolej rzeczy zapewne zdruzgotałaby lady Delacourt, czyż nie? A także naszego wspólnego przyjaciela Walrafena. - Jeśli to prawda - zgodził się z ociąganiem de Rohan. - Jeśli... - powtórzył Peel cicho. - Jednak nikogo, nawet naszych przyjaciół, nie możemy stawiać ponad prawem. - Przeszył de Rohana poważnym spojrzeniem. - Czy mogę na tobie polegać w tej materii? Odpowiedź Maksa była natychmiastowa. - Skoro nie ma pan co do tego pewności, sir, to wybrał pan złego człowieka do rozwiązania sprawy korupcji. Peel uśmiechnął się lekko. - Mam pewność. I o ile się nie mylę, wolałbyś sam zająć się tą sprawą, niż oddać ją w jakieś nieudolne ręce, czy nawet chłopakom z Bow Street. Racja?

RS

- Niestety tak - zgodził się de Rohan z gorzkim uśmiechem. Peel zrobił żałosną minę.

- Cóż, tego nie jesteśmy w stanie zrobić. Powiedziałem jednak komendantowi, że w tym dochodzeniu mianuję cię moją prawą ręką. I że z pewnością napotkają na przeszkody, z którymi ty sobie poradzisz. - Jakie przeszkody? Peel wzruszył ramionami. - Niektórzy będą niechętnie rozmawiać z policją westminsterską, nie wspominając już nawet o Tropicielach. Zdaje się, że... - Że jest to poniżej ich godności? - wtrącił się de Rohan. Oczy Peela zalśniły rozbawieniem. - Po prostu porozmawiaj ze wszystkimi, którzy nie będą chcieli mieć żadnej styczności z policją. Popchnij sprawę do przodu, ale cały czas bądź dyskretny. I módl się, żeby to była sprawka jakiegoś szaleńca, bo w przeciwnym razie... - Potrząsnął głową. - Policjanci będą cię o wszystkim informować. Składaj mi pełny raport w każdy poniedziałek. - Tak jest, sir. Peel wstał.

60

- A, jeszcze jedno. Rozumiem, że sprawa korupcji toczy się pomyślnie? - Robię postępy - odpowiedział Max, wstając z fotela. - Jak się spodziewaliśmy, Bruter bierze łapówki, żeby zmieniać wyniki przesłuchań więziennych. I mówiąc szczerze, ta sprawa może sięgać o wiele głębiej. Myślę, że mają też swoich ludzi w policji i straży miejskiej. - Ciekawe, dlaczego mnie to nie dziwi - stwierdził Peel ponuro. De Rohan się uśmiechnął. - Brutera dopadniemy bez trudu. Dziś rano znów go słyszałem w Hyde Parku. Niestety, niespodziewane okoliczności nie pozwoliły mi... chciałem powiedzieć... Był tam przechodzień, o którego się niepokoiłem. Peel machnął ręką. - Nieważne. To przecież kwestia czasu. - Zamilkł na chwilę. - Dobrze się spisałeś, de Rohan. Ale teraz oddaj komuś te przyziemne inwigilacje. Chcę,

RS

żebyś się skupił na sprawie Sandsów.

Max bezwiednie spojrzał na zegar.

- W takim razie dziś po południu spotkam się z lordem Sandsem stwierdził. - Wczoraj nie był w stanie rozmawiać. Peel spojrzał na niego dziwnie, lecz po chwili opadł na fotel z uśmiechem na twarzy. - Wiesz, co? Często mi się zdaje, że jesteś jakimś przeklętym fanatykiem powiedział z rozbawieniem. - Domagasz się sprawiedliwości i przestrzegania prawa, zwłaszcza wobec zwykłych ludzi. Pragniesz tego bardziej, niż ktokolwiek inny. Nie mam pojęcia dlaczego, ale dziękuję za to Bogu, gdyż tego mi właśnie potrzeba. Skrępowany de Rohan ukłonił się sztywno i ruszył ku drzwiom. W ostatniej chwili Peel zawołał: - De Rohan? Max westchnął i odwrócił się, unosząc pytająco brwi. Minister patrzył, mrużąc oczy.

61

- Masz paskudnie rozbite usta - mruknął. - Mam nadzieję, że nie wdałeś się rano w bójkę. Głęboki szloch wyrwał Catherine z drzemki. Usiadła na łóżku, nie wiedząc, gdzie jest. Odsunęła włosy z twarzy i rozejrzała się. Przez uchylone drzwi do garderoby zobaczyła swoją otwartą walizkę i odetchnęła z ulgą. Dom Cama. Londyn. Otarła łzy wierzchem dłoni; na poduszce zobaczyła mokre plamy. Przygniatało ją nieznośne uczucie żalu. Przez zasłony wdzierało się do pokoju popołudniowe światło. Jak długo spała? Resztki snu rozpraszały się powoli i Catherine miała wrażenie, że traci coś cennego i bardzo smutnego. Co jej się śniło? Zamknęła oczy, żeby uchwycić ostatnie obrazy, i uniosła rękę do ust. Will. Dobry Boże. Po raz pierwszy od długich miesięcy śnił jej się Will.

RS

Złapała poduszkę i ukryła w niej twarz. Proszę, nie! Tylko nie te sny! W pierwszych miesiącach po śmierci męża sen stał się okrutną torturą. Każdej nocy dręczyło ją wspomnienie jego ostatniego pocałunku. Każdy sen wyglądał dokładnie tak samo. Czuła się, jakby już nie żyła własnym życiem, lecz obserwowała siebie z oddali, siedzącą w małym saloniku w Aldhampton Manor. Wyglądającą przez butelkowozielone zasłony i patrzącą na mglisty poranek. Potem obracała się zwinnie i uśmiechała do Willa, który kończył pić kawę. Słyszała swój własny głos ostrzegający go i zalotnie zachęcający - lecz nigdy błagalny - by został z nią w domu. Chwilę później we śnie słyszała wstrętny huk wystrzału, choć w rzeczywistości była zbyt daleko, żeby go słyszeć. Lecz ostatnie słowa Willa... Och tak... Słyszała je do tej pory. - Powinienem był cię posłuchać, Cat. - Na jego ustach pojawiały się pęcherzyki krwi. - Ach, Catherine... Jednak w dzisiejszym śnie Will nic nie mówił. Nie widziała domu i ciepłego kominka, ani przytulnego salonu i kawy. Tylko mgłę; jednak był nie

62

chłodny, wiejski opar niosący zapach ziemi i liści, a gęste, metaliczne londyńskie kłęby, osiadające na skórze i wdzierające się do nozdrzy. Słyszała strzał i widziała padającego u jej stóp Willa, jego ciało na jesiennych liściach. Nie mogła jednak zobaczyć jego twarzy. Co gorsza, w tym nowym śnie widziała mężczyznę, który go zastrzelił. Szczupła, mroczna postać, cała odziana na czarno. Stał przy martwym Willu i patrzył na twarz, której Cat nie mogła dostrzec, a w dłoni wciąż trzymał pistolet. Maximilian de Rohan? Na Boga, chyba całkowicie pomieszało jej się w głowie! Najwyraźniej traciła rozum. Catherine zerwała się na równe nogi, przycisnęła dłonie do skroni i z całych sił zacisnęła powieki. Przypomniała sobie, że Willa zastrzelił jeden z towarzyszy na polowaniu. Zażywny jegomość z prowincji, a nie jakiś wysoki upiór w czerni. Była wstrętna pogoda. Psy zaszyły się w zaroślach, mężczyźni

RS

zagubieni we mgle nawoływali się ze wszystkich stron. To był wypadek. Wypadek! Musiała szybko zapomnieć o panu de Rohan. Już nigdy więcej nie może się z nim spotkać. Jest policjantem. Nawet Catherine rozumiała, że policjanci nie brylują na salonach.

Nagle ktoś gwałtownie zastukał do drzwi. Catherine od razu wiedziała, że to nie pokojówka. Usiadła zgrabnie i poprawiła suknię. - Proszę wejść! W otwartych drzwiach ukazały się szerokie ramiona jej młodszego brata. Catherine z radością zerwała się z łóżka. - Bentley! - wykrzyknęła. Bentley z uśmiechem przedefilował przez pokój, chwycił ją w ramiona i okręcił dwa razy. - Cat! Mój Boże! Naprawdę jesteś w mieście - powiedział i wreszcie postawił ją na podłodze. - Dlaczego? Kiedy przyjechałaś? - Bentley! Gdzieś ty się podziewał?

63

- Och, tu i ówdzie, moja droga. - Odsunął ją nieco i uważnie spojrzał na jej twarz. - Do licha, Cat! - wykrzyknął, gładząc ją palcem po policzku. - Czy coś się stało? Cat opuściła wzrok na jego poluzowany fular. Prawdę mówiąc, fular Bentleya zawsze był poluzowany. - Ból głowy - wymamrotała. - Tylko to. - Akurat! - warknął Bentley, ciągnąc ją w stronę łóżka. - Przy bólu głowy oczy nie wyglądają w ten sposób. Gdzie twoja pokojówka? - Nie czekając na odpowiedź, posadził ją na łóżku i wpatrując się w nią, przeczesał palcami potargane czarne włosy. - Na Boga, Cat! Czy ona nie powinna czegoś robić? Podać ci sole trzeźwiące? Czy jakieś inne specyfiki dla przygnębionych dam? Catherine ukryła twarz w dłoniach i roześmiała się słabo. - Och, Bentley! - zachichotała, opadając na miękki materac. - Gdyby dało

RS

się temu tak łatwo zaradzić! A jednak udało ci się mnie rozbawić. - Złożyła dłonie i spojrzała na niego. - A teraz odpowiedz mi na pytanie gdzie się podziewałeś przez ostatnie dwa tygodnie? Bentley zmarszczył brwi.

- W miejscu, o którym moja siostra nie musi wiedzieć - burknął. - Robiąc rzeczy, które nie są jej sprawą? - zapytała. - Właśnie - odparł ponuro. Wzdychając z rezygnacją, Catherine oparła się o poduszki. Niespokojny jak zwykle Bentley zaczął krążyć po pokoju jak zwierzę w klatce. Od czasu do czasu przystawał, żeby popatrzeć na obraz lub pobawić się buteleczką perfum. - Wciąż tęsknisz za starym, dobrym Willem? - zapytał w końcu, bezwiednie kartkując książkę, którą czytała w parku. - Ja też za nim tęsknię. - Och! - Jego współczucie całkowicie ją rozbroiło. - Tęsknię za nim, oczywiście, ale... ale... - załkała. Brat rzucił jej spanikowane spojrzenie.

64

- Do licha, Cat - wymamrotał, otwierając szuflady komody w poszukiwaniu chusteczek. Usiadł obok niej. - O co chodzi? Catherine czuła, że zaczynają jej drżeć ramiona. - Och, nie wiem! - Schowała twarz w chusteczce. - Tęsknię za nim, ale chodzi o to, że... ja nie pamiętam, jak on wyglądał, Bentley! Nie całkiem. Znaczy.... Zanim zginął. I mam straszne wyrzuty sumienia, że go zapominam. - Och, Cat - mruknął Bentley, przytulając ją do siebie. Catherine objęła go za szyję. - Bentley... Pamiętam tylko, jak go wnieśli do domu - załkała w jego ramię. - I to wszystko! Brat niezręcznie poklepał ją po plecach. - Już dobrze, Cat - uspokajał. - Minęły dwa lata. Oczywiście, że zapominasz. Przecież życie toczy się dalej.

RS

Catherine wtuliła się w niego.

- Och, Bentley! - westchnęła. - Czasami myślę, że tego właśnie boję się najbardziej.

Ktoś delikatnie zastukał do drzwi i po chwili stanęła w nich pokojówka Delilah. Catherine nawet nie zauważyła, że Bentley wstał i zaczął porządkować, a potem zasuwać szuflady w jej komodzie. - Przyjechała lady Kirton, madame - powiedziała Delilah, dygając głęboko. - Pyta, czy wypije pani z nią herbatę. Bentley odwrócił się gwałtownie; jego oczy płonęły. - Do diabła! - powiedział i lekko poklepał siostrę po policzku, po czym ruszył ku drzwiom. - Trzeba brać nogi za pas. Nie mam dziś nastroju na pogaduszki z twoją ciotką Isabel. - Bentley, zaczekaj! Gdy mijał pokojówkę, jakaś ciężka paczuszka wypadła z kieszeni jego surduta. Chwycił ją zręcznie i wepchnął głębiej do kieszeni.

65

- Czekaj, Bentley! - powtórzyła Catherine, zrywając się z łóżka. - Dokąd się wybierasz? I co, na Boga, dźwigasz w tej kieszeni? Bentley zatrzymał się tuż za progiem. - Tabakierkę - mruknął, przeczesując bezwiednie włosy. - Wyjeżdżam do Essex. Mam nieokiełznaną chęć spędzić trochę czasu z Gusem Weydenem. Catherine pobiegła za nim aż do drzwi. - Ale dokąd w Essex? - zawołała. Jednak Bentley łomotał już butami na schodach dla służby. Późnym popołudniem de Rohan wyszedł z Whitehall i skierował się do Mayfair. Do domu lorda Sandsa wpuścił go zdenerwowany lokaj. Ledwie de Rohan odłożył kapelusz i laskę, zobaczył Delacourta idącego ku niemu z biblioteki.

RS

- De Rohan! - wykrzyknął z ulgą. - Dobrze cię widzieć, przyjacielu! Pewnie przyszedłeś w odwiedziny do Harry'ego i Cecilii? Wyznaję, że nie wiem, co mogę ci powiedzieć w tych okropnych okolicznościach. Lokaj oddalił się dyskretnie. De Rohan zawahał się w drzwiach, wpatrując się w Delacourta. - Koniecznie muszę się zobaczyć z lordem Sandsem - powiedział, czując się jak zdrajca. - Muszę jednak powiedzieć panu zupełnie szczerze, że przyszedłem jako urzędnik Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Delacourt uśmiechnął się z żalem. - Rozumiem - powiedział cicho. - Cóż, powinienem był się tego spodziewać. To naprawdę przykra sytuacja, nieprawdaż? Obawiam się, że moja żona jeszcze nie pojęła, jak źle wyglądają sprawy. Mój Boże, co też Harry narobił, grożąc Julii, że zrzuci ją z balkonu? - Proszę mi wybaczyć, ale nie zrozumiałem - powiedział de Rohan ostro. Delacourt wyglądał na zakłopotanego.

66

- Och, do licha! Ale ze mnie niezdara. Jednak Cecilia pewnie nigdy nie uznałaby, że warto o tym wspomnieć. Przedwczoraj wieczorem Harry pojawił się w teatrze nieco zawiany. No i rozpętali z Julią publiczną kłótnię. - Zamilkł i odetchnął głęboko. - Posłuchaj mnie, de Rohan, czy byłbyś w stanie po prostu mi uwierzyć, gdybym przysiągł, że Harry jest absolutnie niezdolny do popełnienia zbrodni? Maximilian milczał z zakłopotaniem. Wiele razy spotykał Harry'ego w mieście i poprzedniego dnia rozmawiał z nim kilka minut. Żadna z informacji, jaką posiadał o bracie Cecilii, nie stawiała go w pierwszym rzędzie podejrzanych. Nie dlatego, by wyglądał na świętoszka - w zasadzie był od tego daleki. Po prostu nie zdawał się na tyle inteligentny, by popełnić morderstwo. Delacourt uznał wahanie de Rohana za zgodę, gdyż uśmiechnął się ciepło i poklepał go po ramieniu.

RS

- Równie dobrze możesz wejść od razu do salonu - powiedział, prowadząc go korytarzem. - Cecilia pociesza Harry'ego. Będzie uradowana twoim widokiem. A przy okazji, przyjacielu, przyznam, że masz paskudnie rozcięte usta. - Ujął Maksa pod ramię. - Mam nadzieję, że to była uczciwa walka? - Zaciąłem się przy goleniu - wymamrotał Max. Delacourt otworzył drzwi. - Cecilio, kochanie, zobacz, kto do nas przyszedł... - Zatrzymał się, widząc dwie damy siedzące naprzeciw Cecilii i Harry'ego, tyłem do drzwi. Wybacz, moja droga - powiedział, cofając się za próg. - Widzę, że wam przeszkodziliśmy. Ale było już za późno. Harry wstał z fotela, Cecilia zerwała się na równe nogi i podbiegła ku drzwiom. - Och, Max! - wykrzyknęła płaczliwie, mijając męża, by chwycić Maksa za rękę. - Dzięki Bogu, wreszcie wróciłeś. - Cała przyjemność po mojej stronie - wymamrotał sztywno, pochylając czoło nad drobnymi, chłodnymi palcami Cecilii.

67

Jednak Cecilia zdawała się nie widzieć jego zakłopotania. Zaprosiła obydwu dżentelmenów do salonu. - Wejdźcie i przyłączcie się do nas. Ellie przyniesie dla was filiżanki. Popatrz, Max, odwiedziła mnie droga lady Kirton. Pewnie ją pamiętasz z Towarzystwa Nazaretańskiego. Przyszła złożyć nam kondolencje i przyprowadziła swoją krewną. - Cecilia podeszła do sofy, zaś damy odwróciły się do wchodzących. - Lady Catherine, zdaje się, że nie poznała pani jeszcze mojego męża, lorda Delacourta? A oto nasz dobry przyjaciel, pan de Rohan. De Rohan głośno wciągnął powietrze. Wszystko zdarzyło się w mgnieniu oka. Młoda dama siedząca obok lady Kirton zerwała się na równe nogi. Porcelanowa filiżanka stuknęła o brzeg stolika i rozprysnęła się na drobne kawałki. Gorąca herbata chlusnęła na dywan, a Cecilia rzuciła się do przodu i Tej damy. Oh, merda*!

RS

odsunęła brzeg sukni młodej damy.

* Merda (wł.) - cholera, szlag.

De Rohan gapił się na nią z otępieniem i jakimś cudem zdołał zdusić wybuch gorzkiego śmiechu. Cecilia wyraźnie nie zauważyła, co się między nimi dzieje. - Ojej! - krzyknęła. - Och, lady Catherine! Oparzyła się pani? Czy to uszko? Urwało się? Pokojówka podbiegła z ręcznikiem i lady Kirton dołączyła do osuszania i wycierania. Delacourt stanął z boku, bredząc jakieś bezsensowne przeprosiny. Harry siedział spokojnie i pił brandy. De Rohan zaczął się modlić o trzęsienie ziemi. W głowie mu huczało od przewidywania kolejnych upokarzających wydarzeń. Poczuł się chory. Nie pocieszał go fakt, że lady Catherine

68

najwyraźniej czuła się jeszcze gorzej. Zbladła jak ściana i z uporem wpatrywała się w podłogę. Jednak po chwili osuszono suknię i nie pozostało jej nic innego, jak tylko usiąść z powrotem. - Proszę o wybaczenie, lordzie Sands - powiedziała, rzucając co chwila nerwowe spojrzenia na de Rohana, który również usiadł. - Jakaż ze mnie niezdara. - Proszę się tym nie przejmować, lady Catherine! - parsknęła Cecilia, podnosząc ostatni kawałek porcelany z dywanu. - Te filiżanki są stanowczo zbyt kruche. Czyż nie mówiłam tego, gdy Julia je kupiła? - W istocie - powiedział uspokajająco Harry, patrząc na Catherine zapuchniętymi oczami. - Poza tym, madame, naprawę mam ich już dość. Żaden wolę porządny kubek.

RS

mężczyzna nie jest w stanie dobrze złapać takiej przeklętej skorupki. Naprawdę W tej chwili pokojówka postawiła na stoliku jeszcze trzy przeklęte przez gospodarza filiżanki.

- Na czym to skończyliśmy? - zapytała pogodnie Cecilia, podnosząc do góry dzbanek z herbatą. - Przedstawiłam wszystkich? - Tak, moja droga - odpowiedziała jej lady Kirton i pochyliła się z gracją, by odstawić swoją filiżankę. - Jednak ja i Catherine powinnyśmy już wychodzić. - Ależ, madame! - zaprotestował Delacourt. - Nie ma takiej potrzeby. - Sądzę, że jednak jest. - Lady Kirton uśmiechnęła się ciepło do de Rohana i zaczęła zakładać rękawiczki. - To był prawdziwy zaszczyt ujrzeć pana znowu, panie de Rohan. Nie widzieliśmy się już od roku, od czasu tamtego strasznego wydarzenia w Towarzystwie Nazaretańskim. Jeśli jeszcze tego panu nie powiedziałam, muszę wyznać, że wszyscy członkowie rządu są panu niezmiernie wdzięczni.

69

De Rohan wymamrotał podziękowania i damy wstały. Na policzki lady Catherine powoli wracały rumieńce i w zasadzie robiła się coraz bardziej czerwona, zaś oczy miała zaciśnięte w wąskie szparki, tak że trudno było dojrzeć ich kolor. Jednak de Rohan wiedział już, że są brązowe. Głęboki, ciemny odcień brązu, otoczony złotą obwódką i ocieniony niewiarygodnie długimi rzęsami. W tym momencie lady Catherine nerwowym ruchem założyła za ucho kosmyk włosów i de Rohan zauważył coś jeszcze. Ślubną obrączkę. Patrzył, jak Catherine nakłada rękawiczki na szczupłe, delikatne dłonie i czuł, że coś go chwyta za gardło. Poczuł się bardzo dziwnie. Nie pomyślał... a może po prostu nie przypuszczał... Ależ przecież zastanawiał się nad tym, do diabła! Rozważał, czy nie jest zamężna. W pewnej mierze to właśnie to przypuszczenie sprowokowało go do

RS

wybuchu, nie zaś sama jej postawa. Czyż nie? Ukłonił się sztywno. - Do widzenia, lady Kirton. Do widzenia, lady Catherine - powiedział chłodno. - Cieszę się, że panią poznałem.

W ostatniej chwili spojrzała na niego i dostrzegł płonący w jej oczach gniew. Gdyby wzrok mógł zabijać, de Rohan padłby natychmiast na środek dywanu. Lady Catherine uniosła suknię, jakby bała się pobrudzić, obeszła go dookoła i zadzierając nos, rzuciła mu ostatnie, piorunujące spojrzenie. Prawdopodobnie Max powinien się zawstydzić, jednak ku swej zgrozie mógł tylko patrzeć na jej pełne wargi i przypominać sobie ich smak. Gdy kwadrans później de Rohan znalazł się w bibliotece lorda Sandsa, czuł niemal ulgę. Pokój wyglądał na równie mało używany, jak umysł gospodarza. Harry przyniósł z salonu karafkę i dwie szklanki. - Drinka, panie de Rohan? - zapytał, podchodząc do fotela. De Rohan pokręcił głową. - Dziękuję, lordzie Sands.

70

Harry westchnął głęboko i usadowił się za biurkiem. - Ja również powinienem dać sobie z tym spokój - przyznał, patrząc ze smutkiem na karafkę. - Tak... może tak zrobię. Gdy już będzie po wszystkim. Starszy brat Cecilii był otyłym, jowialnym mężczyzną dobiegającym trzydziestki. Włosy zaczynały mu się już przerzedzać. Odstawił szklankę i powiedział: - No, dobrze. Miejmy to już za sobą, sir. Sądzę, że wszyscy myślą, iż jestem zbyt głupi, by zrozumieć powagę sytuacji, ale są w błędzie. Wiem, że to piekielnie źle wygląda. Dla mnie. Zaskoczony de Rohan uniósł brwi. - Zabił ją pan? Harry Markham-Sands pokręcił głową, uśmiechając się krzywo.

RS

- Pokłóciliśmy się strasznie, de Rohan. Oczywiście każde kolejne zdanie było gorsze od poprzedniego i... cóż, wykrzyczałem jej pewne rzeczy. - Groził jej pan, że ją zabije?

- Nie. - Harry był speszony. - Zagroziłem jej, że wypchnę ją przez balustradę naszej loży teatralnej i zrzucę pomiędzy gawiedź, do której powinna należeć. De Rohan z trudem stłumił uśmiech. Nie spodziewał się po Harrym takiego wybuchu. A jeśli choć połowa plotek na temat lady Sands była prawdziwa, opinia jej męża nie wydawała się daleka od prawdy. - Najlepiej by było, gdyby zaczął pan od samego początku, sir zasugerował spokojnie de Rohan. - Proszę mi powiedzieć, co się dokładnie wydarzyło tamtej nocy. Zrobię wszystko, by pańskie wyznania pozostały między nami. Harry parsknął śmiechem i odsunął resztkę brandy. - Proszę się nie kłopotać - odparł, wpatrując się w pustą szklankę. Wszyscy wiedzą, jaka była Julia. Jednak powiem panu wszystko, co wiem.

71

Wersja Harry'ego pokrywała się z raportem Siska opartym na zeznaniach stangreta i lokaja. Lord Sands spał do późna, większość dnia spędził w klubie, kolację zaś zjadł z przyjaciółmi w restauracji Adelphi. Nie wiedząc, co ze sobą dalej począć, ruszył do teatru Drury Lane, w którym opłacał lożę. Nie spodziewał się, że tego samego wieczoru wybierze się tam również jego żona. Zobaczył ją wysiadającą z nieoznakowanego powozu. Stojąc w cieniu portyku, obserwował, jak lady Sands odwraca się i rozmawia z kimś siedzącym w powozie, a potem - w tym momencie de Rohan zauważył, że uszy lorda stają się purpurowe z upokorzenia - pochyla się i całuje namiętnie jakiegoś mężczyznę. Harry nazwał to szokującym naruszeniem dobrych manier, jednak de Rohan użyłby nieco innych słów. Absolutnie nie pochwalał najnowszego angielskiego zwyczaju, który pozwalał zamężnym kobietom podróżować powozami z innymi mężczyznami. I podczas gdy dyskretne romanse były tole-

RS

rowane w szerokich kręgach towarzyskich - co stanowiło kolejny zwyczaj, którego de Rohan nie aprobował - publiczne całowanie kochanków było nie do przyjęcia.

- Co pan wtedy zrobił? - zapytał cicho Max. Harry znowu westchnął. - Poszedłem na górę i zaczekałem tam na nią. Przyszła po chwili. Wyglądała doprawdy dziwnie. Była po prostu zrozpaczona. Wtedy mnie zobaczyła. Zażądałem, by mi powiedziała, z kim była. Oczywiście tylko mnie wyśmiała. Groziłem jej i powiedziałem, że nie zniosę więcej takich publicznych upokorzeń. Znowu się roześmiała i... Cóż, użyła słów, które wstyd powtarzać. Zdaje się, że zbyt wiele wypiłem przy kolacji i straciłem nad sobą panowanie. Musiałem chyba krzyczeć. Julia biła mnie po twarzy i drapała jak w transie. - Ma pan jakichś świadków? - przerwał de Rohan. Harry wzruszył ramionami i zaczął się bawić mosiężnym przyciskiem do papieru.

72

- Światło było przytłumione, lecz ktoś przysłał woźnego, by zapytał... cóż, by zapytał, czy nie potrzebujemy pomocy. Było zupełnie jasne, co ma na myśli. Przeraziłem się i od razu wyszedłem. - I co pan zrobił dalej? - Wróciłem prosto do domu. - A potem? - Potem? - Harry z zaskoczeniem rozglądał się po pokoju, jakby szukał w nim odpowiedzi. - Cóż... Zdaje mi się, że wypiłem drinka w salonie i poszedłem do łóżka. De Rohan zajrzał szybko do notatek. Nie umknęła mu nuta niepewności w głosie Harry'ego. - Zdaje się panu? Uszy Harry'ego znów poczerwieniały.

RS

- Jestem pewien. Wypiłem drinka i poszedłem spać. W ułamku sekundy de Rohan miał pewność, że Harry Markham-Sands kłamie. Zdarzały mu się czasami takie przebłyski i nauczył się już na nich polegać.

- Czy od razu pan zasnął? - zapytał cicho. - Oczywiście! - wykrzyknął Harry. - A cóż innego miałbym robić? De Rohan uśmiechnął się cierpko. - Ja na przykład lubię trochę poczytać przed snem - powiedział. Niektórzy odmawiają modlitwy, inni lubią wypić szklankę ciepłego mleka lub napisać parę zdań w pamiętniku. Czy dobrze rozumiem, że nie robił pan żadnej z tych rzeczy? Uszy Harry'ego nieco zbladły. - Nie jestem typem mola książkowego. Poszedłem jak zawsze prosto do łóżka i zasnąłem jak zabity... - Harry zerwał się z krzesła i zbladł jak chusta.

73

- Ja również mam bardzo mocny sen - łagodnie powiedział de Rohan. - I co było później? Rozumiem, że w nocy nie słyszał pan niczego? Pokojówka lady Sands także niczego nie słyszała? Harry szeroko otworzył oczy. - A skądże, u diabła, miałbym wiedzieć, czy coś słyszała, czy nie? - Upewniam się tylko, czy posterunkowy Sisk nie popełnił omyłek w raporcie, sir - powiedział spokojnie Max. - Och. - Harry nerwowo zmienił pozycję i odłożył przycisk do papieru. No cóż, przynajmniej tak twierdzi. To znaczy, twierdziła tak, gdy ją pytałem ostatnim razem. Wie pan... gdy czekaliśmy, aż przyjedzie policja. De Rohan uspokajającym gestem podniósł dłoń. - Po kolei proszę. Co się wydarzyło, gdy poszedł pan spać? Harry zmarszczył płowe brwi.

RS

- Ależ spałem po prostu. Wiem, wiem, co dalej... Overturf, mój lokaj, łomotał do drzwi, twierdząc, że w salonie czeka na mnie siostra i że jest strasznie wzburzona. Narzuciłem na siebie koszulę nocną i poszedłem do niej. Domyśliłem się, że to musi być coś naprawdę okropnego, skoro oderwało Cely od dziecka o takiej porze. De Rohan spojrzał na niego. Harry był blady i roztrzęsiony. Czas już zakończyć tę dyskusję. Miał zeznania Cecilii dotyczące następnych wydarzeń. - Czy powiedział pan Overturfowi, że cała służba musi współpracować z policjantami? - zapytał jeszcze. Harry kiwnął głową. - Cely im powiedziała. Jeśli ktokolwiek odmówi wam pomocy, już ona się z nim policzy. De Rohan pokiwał głową. Schował ołówek i zamknął skórzaną teczkę. - Dziękuję panu. Przykro mi, że muszę zadawać panu te wszystkie pytania w tak trudnym okresie. Harry machnął ręką.

74

- Nie ma sprawy. Lepiej pan niż ktokolwiek inny. Mam nadzieję, że złapiecie tego drania. Ja jej nie zabiłem, ale nie podobają mi się te wszystkie podejrzenia. Nieważne, jaka była Julia, uważam, że nie zasługiwała na taką śmierć. Gdy Harry podnosił się zza biurka, do biblioteki weszła Cecilia i delikatnie pocałowała brata w policzek. - Myślisz, że da sobie z tym radę? - zapytała Maksa, zamykając drzwi za bratem. De Rohan patrzył, jak lady Delacourt z gracją płynie przez pokój. - Myślę, że tak - odpowiedział, gdy usiedli już w fotelach przy biurku. Bez wątpienia jest wściekły. Jednak całkowicie świadomy, jak się sprawy mają. Cecilia nerwowym ruchem wygładziła fałdy sukni. - Masz na myśli, iż Harry rozumie, że inni mogą go podejrzewać? -

RS

Spojrzała mu w oczy. - Ale on tego nie zrobił. Przysięgam. Julia miała wielu wrogów - wzgardzonych kochanków i ich wściekłe żony. Mogę trochę popytać. Mam wielu znajomych w towarzystwie.

- Cecilio - powiedział łagodnie de Rohan. - To może być niebezpieczne. Poza tym jesteś w żałobie i nie możesz bywać na przyjęciach i rozpytywać. Właściwie powinnaś zabrać brata z miasta i wyjechać z nim gdzieś, gdzie odzyska spokój ducha. Resztę zostaw mnie. Cecilia zaczęła ogryzać skórkę przy kciuku. Przez długą chwilę milczała i de Rohan wiedział, że intensywnie myśli. To mogło przynieść tylko kłopoty. Trzeba natychmiast odwrócić jej uwagę. - Obejrzałaś szkatułkę, którą znaleźliśmy? Cecilia szeroko otworzyła oczy. - Nigdy nie sądziłam, że Julia ma tyle klejnotów. Mam jednak pewną wątpliwość... De Rohan wyczuł jej zakłopotanie. - Coś zginęło?

75

- Nie mam pewności. Moja matka miała jeden naprawdę wyjątkowy klejnot. Szafir Sandsów. - Cecilia roześmiała się głośno. - Gdy zostaliśmy sami i było bardzo krucho z pieniędzmi, Harry i ja często rozważaliśmy sprzedanie go. Jednak szafir jest w naszej rodzinie od wieków. To duży kamień w wisiorze o kształcie łzy. - Zacisnęła drobne dłonie w pięści. - Och, nie mogę wciąż uwierzyć, że ten głupiec Harry dał jej go na czas sezonu! Przez całe lata leżał bezpiecznie ukryty w skarbcu w Holly Hill. Jednak w jakiś sposób go od niego wyłudziła. - Może już go oddała? - zapytał de Rohan. - Albo... albo sprzedała? Cecilia pokręciła głową. - Dostała go dopiero w zeszłym tygodniu. Poprosiłam pokojówkę Julii, Genevieve, żeby jeszcze raz przeszukała wszystkie jej rzeczy. Przecież złodziej nie ukradłby tylko jednego klejnotu, mając pod ręką całą szkatułkę. Miała też skradziona.

RS

diamentową broszę, wartą w przybliżeniu tyle samo, która jednak nie została Max słuchał z zaciekawieniem.

- Daj mi znać, jeśli go znajdziecie - powiedział. - W międzyczasie zapisuj wszystko, czego się dowiesz, i przysyłaj to do mojego biura. Zacznij od informacji na temat szwagierki. Kim była, gdzie Harry ją poznał. Gdzie spędzała wolny czas. I kim byli jej, hm, przyjaciele. Cecilia wykrzywiła się w grymasie. - Och, jej przyjaciół nie jestem w stanie zliczyć. Zaś wszystko, co o niej wiem, mogę ci powiedzieć od razu, gdyż jest tego niewiele. Przyjechała do Anglii na rok przed wyjściem za mąż za Harry'ego. - Czy ich małżeństwo było wcześniej zaplanowane? Cecilia pokręciła głową. - Nie. Julia Astwell była wnuczką hrabiego Hoage'a. Jego jedyna córka uciekła ze stajennym i stary hrabia ją wydziedziczył. Julia urodziła się w biedzie, zdaje się, że w Bostonie. Jej rodzice zmarli, gdy miała około czternastu

76

lat. Gdy na starość hrabia Hoage zaczął zapadać na zdrowiu, nakazał swym prawnikom odnalezienie wnuczki, by osłodziła mu ostatnie lata życia. - W zamian za to zrobił z niej spadkobierczynię? Cecilia kiwnęła głową. - Posiadłość była przypisana do tytułu, ale gdy Hoage poznał Julię, postanowił, że przekaże jej resztę swego majątku, jeśli wnuczka zdoła wyjść za mąż za szlachcica. Choć Harry był nieco dziki i bardzo zadłużony, nasz tytuł należy do najstarszych w Anglii, poza tym mój brat jest na swój sposób czarujący. Biedny Harry, zakochał się bez pamięci i od tamtej pory cierpiał piekielne męki. - Julia była zepsuta? Cecilia wzruszyła ramionami. - Z pewnością chciała za taką uchodzić. Oczywiście agent Harry'ego nadzorował tylko wszystkie przychody i wydatki, lecz testament Hoage'a mógł na to poradzić.

RS

zapewniał Julii pełną swobodę korzystania z wszelkich środków. Harry nic nie - Zatem uważasz, że twój brat był dla niej tylko środkiem do osiągnięcia celu?

- Owszem, ale sądzę, że nie do takiego celu dążyła, jak uważasz? odparła zgryźliwie. De Rohan poddał się wreszcie i wybuchnął śmiechem. - Ile trwało ich małżeństwo? Cecilia zamyśliła się. - Siedem okropnie długich lat. W zasadzie to powinieneś mnie przesłuchać, bo wiele razy miałam ochotę ją udusić. - A czy ma pani alibi, lady Delacourt? - spytał zalotnie de Rohan. Cecilia zachichotała. - Mój drogi, obawiam się, że znów budzi się twoje straszliwe poczucie humoru! - ostrzegła. - I, owszem, mam alibi. Marudnego bobasa, który całymi nocami nie daje mi spać. Co mogę ci powiedzieć o życiu towarzyskim Julii? - Uprawiała hazard? Mogła być przez kogoś szantażowana? Cecilia zastanowiła się przez chwilę.

77

- Julia nigdy nie interesowała się hazardem. Poproszę agenta Harry'ego, żeby pokazał mi operacje na kontach, ale nie sądzę, żeby mogła płacić jakieś większe kwoty tak, żeby o tym nie wiedział. Nasz agent jest bardzo uważny. - Skoro nie mają dzieci, to kto odziedziczy majątek? - Zdaje mi się, że jednak Harry. Julia nie miała nikogo, nie licząc swego dalekiego kuzyna, nowego hrabiego Hoage, który jest bardzo bogaty. Miała za to całe zastępy kochanków. Czy zrobić dla ciebie listę tych, których znam? De Rohan kiwnął głową i Cecilia zapisała na kartce kolumnę nazwisk. Max westchnął w duchu. Coraz trudniej było mu współczuć lady Sands. Schował listę i wstał. Cecilia wyglądała na zmęczoną. - Muszę już iść - powiedział cicho. - Sisk przyjdzie jeszcze za dzień lub dwa, żeby porozmawiać ze służbą. Peel poprosił mnie, żebym... - Żebyś miał oko na sprawę - przerwała mu Cecilia. - Tak, wiem.

RS

Poprosiłam Gilesa o wstawiennictwo. Wielki lord Walrafen ma potężne wpływy polityczne. A na marginesie, dostałeś już zaproszenie na jego bal? - Tak - odpowiedział niechętnie.

- Tym razem musisz przyjść. - Cecilia kiwnęła głową. - Połowa dżentelmenów z tej listy na pewno się tam pojawi. Skoro ja nie mogę krążyć po przyjęciach, Max, ty musisz to robić. De Rohan nie odpowiedział. Nie potrafił jej odmawiać. Cecilia przyjaźniła się z dziedzicem swego męża, Gilesem. Dzięki swej pracy Max poznał ich oboje i często był zapraszany na rozmaite towarzyskie spotkania. Nie miał wątpliwości, że próbowali być dla niego mili. Jednak mimo jego nowej posady w ministerstwie, ich pozycje społeczne wciąż były zasadniczo odmienne. Szczerze mówiąc, Max nie należał do śmietanki towarzyskiej i nigdy nie miał ambicji ani chęci do niej należeć. Nie życzył sobie snuć się na marginesie towarzystwa, zaś margines był jedyną dostępną mu sferą. - Obiecaj mi, Max - poprosiła Cecilia. W końcu kiwnął głową. - Spróbuję, lady Dela...

78

- Cecilio - wtrąciła. - Jesteśmy przyjaciółmi, pamiętasz? De Rohan zawahał się. - Tak, jesteśmy - przyznał wreszcie. Cecilia uśmiechnęła się szelmowsko i położyła dłoń na jego ramieniu. - Skoro tak, czy mogę ci zadać osobiste pytanie? - Spojrzała na niego, idąc ku drzwiom. - Dlaczego tak dziwacznie wpatrywałeś się w lady Catherine podczas podwieczorku? Ona również zdawała się... cóż, filiżanka wypadła jej z dłoni zupełnie niespodzianie i pomyślałam... De Rohan gwałtownie się zatrzymał. - Nie znam jej - powiedział oschle. - Po prostu się o nią martwiłem. Cecilia przypatrywała mu się przez chwilę. - Jest bardzo atrakcyjna, nieprawdaż? Wychowana na wsi i zupełnie nowa w mieście. Wywoła niezłe zamieszanie na matrymonialnym rynku.

RS

Odważyłabym się stwierdzić, że będzie najpiękniejszą kobietą w tym sezonie. No, chyba że ktoś woli typ słodkiej idiotki.

De Rohan usłyszał nagle własne słowa:

- Lady Catherine nie jest zamężna? Cecilia uśmiechnęła się ciepło. - Jest wdową po siostrzeńcu lady Kirton. Całkiem nieźle uposażona, lecz nie bogata. Za to jej starszy brat jest hrabią i ma ogromny majątek. Jego żona pochodzi z Francji i jest prawną opiekunką lady Catherine. Zaś jej ojciec był strasznym rozpustnikiem i zapewne słyszałeś także o jej młodszym bracie... - Masz w tym jakiś cel, Cecilio? - wtrącił się de Rohan. - Och, tak! - stwierdziła. - Chcę ci zaprezentować moje... zdolności detektywistyczne. A także wyzwać cię na pojedynek, Max. W czwartek wieczorem. I pamiętaj, mój drogi, nie jesteś w stanie zmusić członków towarzystwa do mówienia o czymkolwiek. Musisz to z nich jakoś wydobyć i to sprytnie!

79

Rozdział 5 Wieczory powinieneś spędzać w doborowym towarzystwie, na balach i w teatrach. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Signora Castelli mieszkała w strzelistym domu z cegły, w najlepszej części East Endu. Choć Wellclose Square znajdował się niedaleko doków i przylegających do nich slumsów, był oazą bogactwa w morzu biedy. Kupcy,

RS

magnaci i prawnicy, którzy całe dnie spędzali w pracy w City, z dumą nazywali ten zakątek domem. Dom signory wznosił się na sześć kondygnacji i rzucał największy cień spośród wszystkich okolicznych budynków, ona sama zaś rządziła w swym imperium za pomocą żelaznej pięści i toskańskiego charakteru. Choć podobnie jak wnuk rozpoczęła swe życie w Londynie jako wygnaniec wojenny z niewielką znajomością języka, Sofia Castelli nie zeszła z pokładu z pustymi rękami. Przywiozła w kufrze księgi rachunkowe swego męża oraz trzydzieści lat doświadczenia i nabytej mądrości. Otworzyła pierwszy sklep w maleńkiej, obskurnej piwnicy niedaleko Wapping Wall, lecz nie pozostała tam na długo. Bardzo szybko rozniosła się wieść, że starsza dama wie o winie więcej niż Dionizos, zaś o ludzkiej naturze chyba więcej niż sam Bóg. Była szanowana i lubiana oraz znana z tego, że nie znosiła sprzeciwu. Z czyjejkolwiek strony. Oprócz jedynego wnuka, który był zarówno jej oczkiem w głowie, jak i ciągłym zmartwieniem. W czwartek po południu de Rohan zawitał na Wellclose Square dokładnie w chwili, gdy lokaj podał obiad. Lucyfer zbiegł po schodach i wpadł do jadalni z

80

takim impetem, jakby nie widział swego pana od miesiąca. De Rohan przyklęknął ze śmiechem i zmierzwił sierść psa. - Siadaj koło mnie, staruszku - powiedział, drapiąc psa za uchem. Zobaczymy, ile jesteś w stanie wyłudzić ze stołu. Pies szczeknął radośnie i jakby rozumiał każde słowo pana, usadowił się obok stołu. Maria przyniosła dodatkowe nakrycie i ponagliła de Rohana: - Siadaj, siadaj, Maximilian! - Nalała mu zupę. - Popatrz, mamy dziś twoją ulubioną ribollitę*. Buon apetito**! * Ribollita - toskańska zupa chlebowa. ** Buon apetito (wł.) - smacznego. Babka była bardziej powściągliwa.

RS

- Czemuż zawdzięczamy ten niespodziewany zaszczyt, mój wnuku? rzekła, biorąc łyżkę w kościste palce. - Czyżbyś wreszcie znużył się jadaniem obiadów w brudnych restauracyjkach?

- Zwykle to brudni sprzedawcy uliczni zapewniają mi codzienny wikt poprawił ją z uśmiechem. - Jestem ogromnie wdzięczny za wspaniały posiłek. Jednak dziś przyszedłem zabrać kilka ubrań. Babka zawsze zżymała się na jakąkolwiek wzmiankę o tym, że mieszkał gdzie indziej. - Ubrania! - burknęła, pijąc wino. - Jak to? Jeszcze nie udało ci się kupić ze trzech dobrych garniturów? Z pewnością, caro mio*, nie musisz zabierać stąd wszystkich swoich rzeczy. - Potrzebuję tylko stroju wieczorowego, Nonna. Na te słowa pomarszczona twarz babki rozjaśniła się uśmiechem.

81

- Ach, benissimo!** - powiedziała, opierając się wygodnie w fotelu. Masz zamiar wreszcie pojawić się w towarzystwie? Najwyższy czas, mój wnuku. *Caro mio (wł.) - mój drogi. **Benissimo (wł.) - wspaniale. De Rohan pokręcił głową. - Idę na przyjęcie do lorda Walrafena - powiedział, gdy lokaj zaczął rozstawiać talerze z panzanellą***. - Nie więcej niż godzina pracy. I to naprawdę będzie praca, Nonna. Możesz być pewna. Starsza dama wyprostowała się gwałtownie i gestem ręki odesłała lokaja z sałatką, jakby nagle straciła apetyt. - Non ci credo****! - zaskrzeczała, machając lekceważąco dłonią. -

RS

Praca! Praca! Zawsze tylko praca!

- Możesz mi wierzyć lub nie, Nonna - odburknął Max. - Ale zechciej choć pamiętać o tym, że mam pracę. I to taką, która zupełnie niespodziewanie przynosi mi wiele satysfakcji.

Signora miała już tego dość. - Basta! - krzyknęła, wściekle machając rękami. - Co za beznadziejna sprawa! Nie mogę tego słuchać! My również mamy tu pracę, Maximilian. Czy nie zauważyłeś? De Rohan spojrzał na nią ostrzegawczo. Wiedział już, dokąd zmierza ta rozmowa. ***Panzanella (wł.) - rodzaj sałatki. ****Non ci credo (wł.) - nie wierzę ci. - Proszę, nie zaczynaj znowu, babciu. Jak zwykle jednak, Sofia nie dała się uciszyć.

82

- Nie, Maximilian. Choć raz musisz mnie wysłuchać! - zażądała. - Idę jutro do St. James na spotkanie z Berry Brothers*. To żyta złota, mój wnuku! Poszukują importera włoskich win i chcą podpisać umowę na wyłączność. De Rohan z trudem powstrzymywał wybuch. Kochał babkę i wiedział, że chce dla niego jak najlepiej. - Gratuluję, madame - odpowiedział dwornie. - Berry Brothers to ostoja bogactwa i sukcesu. W jej oczach płonął entuzjazm. - Tylko o tym pomyśl, Max! - Zatoczyła dłońmi szeroki łuk. - Toskańskie chianti**. Soave z Reneto. Barolo z północy. Już teraz mamy kontrolę nad doliną Loary i większością Niemiec. Jeśli okażemy się sprytni i ostrożni, niedługo będziemy importować połowę wina w tym kraju. - Tak? Sądziłem, że to już się stało - odparł de Rohan nieco oschle. - Z

RS

pewnością jednak nie mogę ci pomóc.

Sofia pochyliła się i rozłożyła żałośnie ręce. - Ale ja potrzebuję mężczyzny, Maximilianie - powiedziała łagodnie. - Ci angielscy kupcy patrzą tylko na mnie i... Co widzą? Tylko nędzną vecchia strega*** stojącą jedną nogą w grobie. Chcą mnie odsunąć od interesu. Planują prowadzić agresywną politykę, by obniżyć nasze ceny. De Rohan nie zdołał powstrzymać wybuchu śmiechu. *Berry Brothers - istniejące do dziś przedsiębiorstwo zajmujące się handlem win. ** Chianti, soave, barolo - gatunki win. *** Vecchia strega (wł.) - stara wiedźma. - Życzę im powodzenia. Bóg wie, że będą go potrzebowali, jeśli zamierzają ujść z opresji z życiem.

83

- Bezczelny chłopaku - syknęła Sofia. - Chcę, żebyś mi pomógł. Potrzebuję cię! - Chcesz tego, owszem - powiedział delikatnie Max. - Ale z całym szacunkiem, Nonna, nie potrzebujesz niczego, co mógłbym ci ofiarować. Twoja sława cię wyprzedza. Poza tym mam inne obowiązki. Dlaczego nie weźmiesz Trumbulla? Jest świetnym agentem, o wiele lepszym, niż ja mógłbym kiedykolwiek się stać. Nonna Sofia zaciskała dłoń na serwetce. Po chwili rzuciła ją i uderzyła pięścią w stół, aż zadźwięczała porcelana. - Per amor di Dio*, Maximilian! Czas najwyższy, żebyś przejął ster tej łodzi. Czy nie mieliśmy już dość idealistów w rodzinie? Czy nie dość już ofiar ponieśliśmy w imię wolności i równości? za daleko.

RS

Max miał wrażenie, że serce przestanie mu bić. Tym razem posunęła się - Co powiedziałaś? Sofia była nieugięta.

- Że jesteś równie uparty jak twój ojciec! I że to cię zgubi! - Jego zgubiło? - syknął de Rohan, zachowując kamienny spokój. - Czy nie to właśnie sugerujesz? Uważaj! Starsza dama lekko się cofnęła. - Mówię tylko tyle, mój wnuku - wyszeptała ponuro - że biznes i polityka są stworzone dla zdradzieckich, złych ludzi. Twój ojciec zbyt późno pojął tę prawdę, świeć Panie nad jego duszą. - Signora przeżegnała się niemal bezwiednie. * Per amor di Dio (wł.) - na miłość boską. Jej gest tylko de Rohana rozgniewał. - Wybacz mi, pani, lecz mój ojciec był producentem wina, a nie kupcem. Usta Nonny Sofii zbladły jak papier.

84

- Gdy wziął moją córkę do swego łoża, stał się kupcem. Taką podjęliśmy umowę. Głupia Josephina zakochała się w nim bez pamięci, więc zawarliśmy układ. Jego rozległe winnice i moja spółka kupiecka stworzyły potężną firmę. A wszystko to miało być twoim dziedzictwem. - Tylko ktoś zapomniał to wyłuszczyć żołnierzom Bonapartego, czyż nie? - odparował de Rohan, wściekle dziobiąc widelcem sałatę. - W przeciwnym razie jestem pewien, że oszczędziliby naszą posiadłość i winnice. Pięść znów opadła na stół, lecz zdecydowanie lżej. - Winorośl odrasta, mój wnuku - powiedziała smutno Nonna. - Jednak obawiam się, że twoje serce już umarło. Masz prawie trzydzieści siedem lat i pytam cię, gdzie jest twoja pasja? Gdzie twoja radość życia? Ach, w twojej pracy dla ludzkości, odpowiesz. Ale jesteś głupcem. Widziałeś, co stało się z twoim ojcem! Zwrócili się przeciwko niemu i doprowadzili do tego, że moja

RS

córka zmarła z żalu. Nie sądzisz, że ta angielska hołota zwróci się kiedyś przeciwko tobie? Nie jesteś jednym z nich, mój wnuku, niezależnie od twojego urodzenia.

Signora Castelli ciężko podniosła się z fotela. - Mario, zaprowadź mnie na górę. Nie mam dziś apetytu. Wolę zamknąć się w pokoju i umrzeć tam z głodu, niż znowu cierpieć. Opanowując własne emocje, de Rohan zerwał się na równe nogi i rzucił serwetkę na stół. - Wybacz, że tak często cię rozczarowuję, Nonna. - Impulsywnie chwycił jej dłoń i podniósł do ust. - Moje serce nie znajduje satysfakcji w interesach, to prawda. Ale miejmy nadzieję, że jeszcze całkiem nie umarło. Jednak jego babka czuła się pokonana i jak to miała w zwyczaju, udawała, że nic się nie stało. - Jestem zmęczona - powiedziała. - Zostawmy to. Patrzył, jak ciężko przechodzi przez próg i wkracza w plamę światła padającego przez okno. Promienie słońca zaiskrzyły na siwych włosach. Jeszcze

85

niedawno były kruczoczarne; nie była już tak przebiegła ani zwinna, jak niegdyś. Naprawdę się starzała. Dio mio, o czym on w ogóle myśli? Przecież babka jest stara już od dwudziestu lat! I przez większość tego czasu heroicznie budowała swoje imperium, robiąc rzeczy, które sama uważała za konieczne i słuszne. Czyż de Rohan nie robił dokładnie tego samego? Czy w słowach babki nie tkwiło przypadkiem gorzkie ziarno prawdy? Czy jego praca, w dalszej perspektywie, nie była po prostu bez znaczenia? Nie mógł uwierzyć, że wszystkie zamysły, które powziął, miały pójść na marne. Kochał babkę. Nie chciał sprawiać jej bólu. Nie mógł też poświęcić jej całego swego życia. Nie potrafiłby zrezygnować z ekscytacji, którą dawało mu polowanie - jeśli można tak romantycznie nazwać ciężką pracę policjanta - tylko po to, by stać się jej chłopcem na posyłki. A tylko tym mógłby zostać, gdyż była wciąż mistrzynią

RS

swego fachu, zaś on nie miał ani głowy, ani serca do takiej pracy. Stojąca w blasku tysiąca świec Catherine czuła na talii ciepłą dłoń lorda Walrafena. Gdy salę wypełnił delikatny dźwięk skrzypiec, gospodarz zawirował z nią na dębowej, wypolerowanej podłodze w nie do końca zapomnianym rytmie walca. W zatłoczonej, lecz jeszcze nie dusznej sali rozbrzmiewał śmiech, rozmowy i brzęk kryształowych kieliszków. Bal najwyraźniej stawał się istotnym wydarzeniem trwającego sezonu. Choć lord Walrafen serdecznie i życzliwie powitał ją w swym domu, teraz zdawał się dziwnie nieobecny. Z gracją poruszał się pomiędzy innymi parami prowadzony wyłącznie instynktem i wprawą. Skupiona na krokach Catherine również milczała. - To niezmiernie miło z pani strony, że zarezerwowała pani dla mnie pierwszego walca, lady Catherine - odezwał się w końcu. - Zwykle tańczę go z Cecilią. To pierwszy od bardzo wielu lat bal, na którym jej nie ma.

86

Catherine starała się na niego nie gapić, ale nie było to łatwe. Lord Walrafen okazał się zaskakująco przystojnym mężczyzną i miał szerokie wpływy w rządzie. Ona zaś była nikim. - Z żalem dowiedziałam się o żałobie pana macochy - powiedziała szczerze. - Ach, ja również - zapewnił. - Sądzę jednak, że „macocha" nie jest odpowiednim określeniem Cecilii. W końcu jestem od niej starszy, zaś ona ponownie wyszła za mąż. Catherine spojrzała na niego z zaskoczeniem. - Więzy rodzinne nigdy do końca się nie rozwiązują. Nawet jeśli bardzo byśmy tego pragnęli. Ku jej zdumieniu lord Walrafen odchylił głowę, roześmiał się głośno i zatoczył z nią kolejne koło.

RS

- Widzę, że jest pani niezwykle mądra, lady Catherine. Spuściła wzrok i spojrzała na owalny szmaragd wpięty w nieskazitelne fałdy jego fularu.

- Zaś pan jest niezwykle uprzejmy, sir - odparła, czując, że się rumieni. Dobrze wiem, że to ciotka Isabel poprosiła pana o zatańczenie ze mną pierwszego walca. Bardzo jej zależy na wydaniu mnie za mąż. Lord Walrafen niespodziewanie popatrzył jej w twarz. - A co pani o tym myśli, lady Catherine? - zapytał szeptem, w mistrzowskim stylu omijając przybraną girlandami kolumnę. - Chce pani być wydana za mąż? Czy po prostu zostawiona w spokoju? Catherine stwierdziła, że gdyby Walrafen mógł dokonać takiego wyboru, z pewnością wolałby drugie rozwiązanie. A jednak w jego pytaniu czaiło się coś więcej. Na szczęście Catherine została wybawiona z konieczności odpowiadania. Rozbrzmiały ostatnie tony walca i z tajemniczym uśmiechem jej partner odprowadził ją do ciotki Isabel.

87

De Rohan, odziany w najlepsze wieczorowe ubranie, dotarł na bal u lorda Walrafena dorożką. Według panujących w towarzystwie trendów, jego strój nie był imponujący, lecz nie wyszedł jeszcze z mody. Według tych samych standardów, podróżowanie publicznymi środkami lokomocji było niemal nie do przyjęcia. Jednak nie przyszło mu do głowy, by zaprzęgać konie do powozu tylko po to, żeby przejechać kilka ulic z Wellclose Square na Hill Street. Biorąc pod uwagę jego karierę zawodową, ani powóz, ani wieczorowy strój nie były mu niezbędne. Jakiekolwiek jednak podejmował w tym zakresie decyzje, Nonna Sofia nie miała z nimi nic wspólnego. Wciąż nie był nikim więcej niż producentem wina i kupcem. Choć ostatnimi czasy nie miał już wiele wspólnego ze spokojnym życiem kupca. Zbyt wiele widział, zbyt wiele wycierpiał i zdecydowanie chciał czegoś innego. Odrzucając jednak wielkie plany Sofii dotyczące jego życia, nie miał

RS

serca ranić jej jeszcze na innych polach. Ponieważ zaś czasami prosiła go o towarzystwo, luksusy w postaci powozu i stroju stały się koniecznością. Babka po prostu by go wyklęła, gdyby przysporzył jej choć odrobinę wstydu w miejscu publicznym.

De Rohan wzruszył ramionami pod eleganckim operowym surdutem i z miną skazańca wszedł powoli na schody. Zobaczyła go, gdy tylko przestąpił próg. Otaczające ją głosy przytłumiły się nagle, gdy Catherine wpatrywała się, jak Maximilian de Rohan serdecznie ściska dłoń lorda Walrafena. Nie było to formalne powitanie. Dobry Boże... Czyżby byli przyjaciółmi? Coś takiego nigdy nie przyszłoby jej do głowy. W istocie spodziewała się go tu spotkać tak bardzo, jak... cóż, jak spotkać go poprzedniego dnia w salonie Harry'ego. Tego wieczoru miał na sobie czarny surdut i spodnie o najbardziej surowym kroju, jaki tylko można sobie wyobrazić. Lniana koszula lśniła bielą niczym nieskazitelna perła i idealnie podkreślała jego ciemną karnację i bardzo

88

męskie rysy twarzy. Był też bardzo wysoki. Podczas gdy jego nogi wyglądały na bardzo długie w zwykłych spodniach i butach, w bryczesach i pończochach zdawały się jeszcze dłuższe. Postawę miał sztywną i formalną, jakby był żołnierzem. Albo policjantem. A przecież nie był. Okłamał ją. Isabel beztrosko ją uświadomiła. Był westminsterskim sędzią, wybranym do niezwykłej misji w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Jego stanowisko w rzeczywistości było o niebo wyższe i bardziej prestiżowe niż profesja, do której się przyznał, i zrozumiała to nawet prowincjonalna Catherine. Och, kiedyś był zwykłym policjantem, to prawda. Zgodnie ze słowami Isabel - kimś w rodzaju błędnego rycerza, żyjącego i pracującego w dokach i koloniach biedoty z Middlesex, w najgorszych dzielnicach Londynu. Mówiono, że jeszcze jako młodzieniec został kapitanem Tropicieli z Bow Street - tej zmory

RS

zbrodniarzy wywodzących się zarówno z niskich klas, jak i spośród arystokracji. Rzecz jasna, oficerowie policji i detektywi nie należeli do eleganckiego towarzystwa. To było nie do pomyślenia. Jednak jakiś czas temu pan Peel i lord Walrafen postanowili współpracować za jego pomocą z ministerstwem. Informacja, że Isabel go zna, była niemałym szokiem, a jeszcze większym to, że naprawdę i szczerze go szanowała i podziwiała. Catherine nie mogła już zwierzyć się ciotce z paskudnych rzeczy, jakich naopowiadał jej pan de Rohan. Wciąż jednak mogła go w razie potrzeby osadzić w miejscu, czyż nie? Nagle, zanim zdążyła jeszcze raz przemyśleć głupstwo, które właśnie postanowiła zrobić, chwyciła w dłoń rąbek granatowej sukni i ruszyła ku niemu dumnym krokiem, kierowana kolejną falą świętego oburzenia. W połowie drogi została jednak uratowana przed kompletną kompromitacją. Walrafen zerknął ku drzwiom, jakby patrzył na nowo przybyłych gości, i położył de Rohanowi rękę na ramieniu. Jakby sędzia był jego najlepszym przyjacielem, gospodarz pociągnął go do korytarza prowadzącego ku prywatnym pokojom.

89

Catherine poczuła, że ktoś lekko ujął ją pod łokieć. Odwróciła się i spostrzegła Isabel. - Catherine, moja droga - zaczęła ciotka z widocznym niepokojem. Mogłybyśmy zmienić kierunek i udać się do salonu? Lord Bodley błaga mnie, bym mu ciebie przedstawiła, i choć go nie lubię, nie potrafię znaleźć sensownej wymówki.

Lord Walrafen zamknął się z de Rohanem w prywatnych pokojach tylko na kwadrans, choć pewnie inni goście i tak uznali to za nietakt. Na szczęście kwadrans wystarczył. De Rohan wyszedł ze spotkania z nowymi pokładami optymizmu. Większą część dnia spędził z Siskiem na rozmowach z sąsiadami lady Sands i ich służbą, mając nikłą nadzieję, że może ktokolwiek coś zauważył

RS

lub usłyszał. Nie poczynili też wielkich postępów w odtwarzaniu ostatniego dnia lady Sands. De Rohan pojawił się więc na balu zniechęcony i zmęczony. Dobre maniery wymagały, by od razu odkrył karty i pokazał gospodarzowi listę, którą sporządziła Cecilia. Gospodarz okazał się bardzo uprzejmy i potwierdził, że czterej dżentelmeni z listy są na balu obecni. Posunął się nawet do tego, że zaproponował przedstawienie im de Rohana. Oficjalne przedstawienie było jedyną możliwością porozmawiania z członkami śmietanki towarzyskiej, zwłaszcza gdy podejrzewali, że ktoś nie do końca należy do ich sfery. De Rohan spędził kilka minut u boku gospodarza krążącego po sali i przystającego co chwilę przy najważniejszych osobach. Max zapamiętywał wszystkich, do których chciał później podejść ponownie. I nawet jeśli Walrafen był zakłopotany, przedstawiając policjanta jako swego gościa i przyjaciela, nie dawał tego po sobie poznać. Po kilku okrążeniach de Rohan pożegnał się z gospodarzem przy pokoju karcianym i ruszył na polowanie. Pierwszą jego ofiarą stał się Rupert Vost, rozleniwiony złotowłosy Adonis z dziwnie niepokojącym wyrazem oczu.

90

Cecilia zaznaczyła go jako sezonowego kochanka lady Sands, mężczyznę o nieznanym pochodzeniu i minimalnych wpływach. Nieodmiennie tkwił po uszy w długach. Lecz, zważywszy na jego urodę, czy lady Sands dbałaby o to? De Rohan stwierdził, że raczej nie. Vost stał wciąż w rogu pokoju karcianego i ze znudzoną miną obserwował grę. Spostrzegł zbliżającego się de Rohana i eleganckim gestem uniósł kieliszek z szampanem, jakby chciał zasalutować. Otaczał go duszny opar drzewa sandałowego i protekcjonalności, był za to pięknie ubrany. De Rohan dotarł do niego w momencie, gdy gra się skończyła i czterej dżentelmeni wyszli z pokoju wśród jowialnych okrzyków. - Czy pan również gra, panie Vost? - zapytał de Rohan, wskazując na stół. Młodzieniec pokręcił głową. - Nie w karty, panie... hm, de Rohan? Dobrze pamiętam? Preferuję gry,

RS

które nie byłyby tu dobrze widziane. A pan?

- Nie jestem typem hazardzisty - odparł de Rohan. Uśmiech Vosta stał się cyniczny.

- Och, wszyscy jesteśmy hazardzistami, każdy na swój sposób stwierdził, leniwie kołysząc kieliszkiem z resztką szampana. - Nie miejmy co do tego złudzeń. Czy dobrze zrozumiałem, że pracuje pan w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych? Gdy de Rohan przytaknął, Vost ciągnął dalej: - Słyszałem już plotki o nowej obsesji pana Peela. Spodziewam się, że chciałby pan zadać mi kilka pytań na temat tej paskudnej sprawy z Julią. Tylko nie wie pan, jak to zrobić. De Rohan nie zdołał powstrzymać ponurego uśmiechu. - Rzeczywiście trudno to zrobić w uprzejmy sposób, nieprawdaż? przyznał. - Jednak zakładam, iż wolałby pan, by jej zabójca nie uniknął kary. Vost uniósł brwi.

91

- Ależ oczywiście, że wolałbym. Jednak wszyscy się zastanawiają, czy to przypadkiem nie Harry. - Znacząco pokiwał głową. - Gdybym był na jego miejscu, czułbym wielką pokusę. Spokojna uwaga na temat niewierności lady Sands wyprowadziła de Rohana z równowagi. - Ale nie był pan na jego miejscu - stwierdził zimno. - Właściwie był pan w dokładnie odwrotnym położeniu... - Nie zamierzam się tego wypierać, de Rohan - przerwał mu spokojnie Vost. - Bywałem jej kochankiem. Czasami. I co z tego? - Kiedy widział ją pan po raz ostatni? - Kiedy ją widziałem, czy kiedy z nią spałem? - upewnił się Vost. Widziałem ją tamtej nocy w teatrze. Było dość tłoczno, wie pan. Jednak nie

RS

byłem z nią w łóżku co najmniej od sześciu miesięcy. Nie pamiętam dokładnie. - Nie pamięta pan dokładnie? Vost wzruszył ramionami.

- Julia była, jak by to powiedzieć, bardzo dostępna. Jednakże nie było w niej niczego szczególnego, choć sama uważała się za cud świata. - Zdaje się, że mówienie o tym sprawia panu przyjemność - zauważył de Rohan. Vost westchnął ze znużeniem. - Panie de Rohan, nic w tej sprawie nie sprawia mi przyjemności powiedział i odstawił kieliszek na tacę przechodzącego obok nich służącego. Teraz nie mogę sobie pozwolić na żadne zamieszanie. Widzi pan, niedawno się zaręczyłem. Z uroczą wdową z doskonałej rodziny, którą mierzi choćby nikły cień skandalu. Wolę od razu powiedzieć panu wszystko, co wiem, niż miałby pan rozpytywać o mnie w towarzystwie. Mam nadzieję, że pan rozumie? - Oczywiście - odparł oschle de Rohan. Vost się uśmiechnął.

92

- A więc było tak: uważałem, że Julia jest zabawna, ona zaś, że ja jestem czarujący. Spotykaliśmy się od czasu do czasu. Nie dbałem o nią wystarczająco, by ją zabić, ani też ona nie dbała o mnie na tyle, by zrobić coś, po czym miałbym chęć ją zabić. - Co za ulga! - syknął cynicznie de Rohan. - Jeśli chodzi o tamtą noc - ciągnął niezrażony Vost - spotkałem się w teatrze z moją narzeczoną, a potem odwiozłem ją do domu. - Spędził pan u niej noc? Vost spojrzał na niego ze zdumieniem. - Nawet gdyby tak było, nie splamiłbym jej honoru, przyznając się do tego. Jednakże nie zostałem u niej. Wróciłem do mieszkania na Albany. Prawdopodobnie około trzeciej w nocy. - Czy ktoś pana widział?

RS

- Sądzę, że portier widział, jak wchodzę - odparł Vost, wzruszając ramionami. Wyjął z kieszeni złote pudełeczko i podał de Rohanowi wizytówkę. - Jeśli będzie pan miał jakiekolwiek inne pytania, proszę mnie wzywać. Spróbuję ożywić wspomnienia. - Wykonał lekki gest dłonią, jakby odsyłał lokaja. - A teraz życzę panu dobrej nocy, panie de Rohan. To była naprawdę urocza pogawędka. Poirytowany takim odesłaniem Max wyszedł do sali balowej. I tak nie miał już więcej pytań. Salon zostawił sobie na sam koniec. Był w nim ktoś, z kim szczególnie chciał porozmawiać. Odpowiedzi następnych dwóch mężczyzn wahały się między zakłopotaniem a wściekłością. Lord Trevor Reeves, wydziedziczony syn wpływowego księcia Wain, z ulgą przyjął możliwość rozmowy z de Rohanem. Choć w towarzystwie uznawano go za utracjusza - miał bardzo kosztowną utrzymankę i cały sznur wściekłych wierzycieli - Reeves przyznał się do związku z lady Sands z nieukrywanym rozgoryczeniem. Jednak ich romans zakończył się dawno temu, poza tym młody człowiek miał alibi.

93

- Obawiam się, że byłem dość mocno wstawiony - wyznał Reeves. Straciłem mnóstwo pieniędzy w Oriental Club, potem, jak się zdaje, zanieczyściłem dywan. Przyjaciele odwieźli mnie do domu i położyli do łóżka. Może pan ich spytać, jeśli pan chce. De Rohan wręczył mu wizytówkę i podszedł do sir Everarda Granta. Bogaty wdowiec pełnił służbę podsekretarza w Ministerstwie Wojny. Nie spuszczając z oka debiutującej w tym sezonie córki, baronet zadarł nos. - Nigdy nie zwróciłem uwagi na tę kobietę - oświadczył zimno. - A nawet jeśli tak, to w ogóle tego nie pamiętam. Z pewnością nie należała do rodzaju niewiast, z którymi się zadaję. Rzeczywiście, baronet nie pasował do reszty kochanków Julii. I z pewnością kłamał, lecz Max nie był w stanie udowodnić mu tego od razu. Podziękował za rozmowę i odszedł.

RS

Ostatni z czterech dżentelmenów miał ogromne wpływy w polityce. Zdaniem de Rohana lord Bodley był najgorszym rodzajem człowieka. Bogaty, podstarzały lubieżnik miał upodobanie w ślicznych dziewczętach. Im młodsze, tym lepiej. Na początku kariery de Rohana na Queen Square nazwisko Bodleya wypłynęło w czasie śledztwa dotyczącego kręgu pedofili i Max nigdy mu tego nie zapomniał. Jak zwykle jednak, trudno mu było cokolwiek udowodnić. Skończyło się na zamknięciu dwóch rajfurek za porywanie dziewczynek. Z ledwie tłumioną nienawiścią de Rohan ruszył na poszukiwanie zwierzyny. Może po tej wstrętnej rozmowie będzie już mógł wrócić do własnego domu i zostawić obmierzłych arystokratów samym sobie. Zauważył, że Bodley wciąż stoi w odległym rogu salonu i bryluje w gronie znajomych. De Rohan powoli przeciskał się przez tłum, lecz gdy minął zwartą grupę dżentelmenów zasłaniających mu widok, ze zdumieniem odkrył, że Bodley rozmawia z lady Kirton. Poczuł się niezręcznie, lecz było już za późno. Lady Kirton dostrzegła go w tłumie.

94

- Och, spójrzcie! - wykrzyknęła z ulgą. - Otóż i on! Panie de Rohan, czy poznał pan już markiza Bodleya? Max usiłował nie patrzeć na piękną kobietę u boku lady Kirton. Ukłonił się z gracją. - Poznaliśmy się właśnie dziś, cała przyjemność po mojej stronie wymamrotał. Bodley nieznacznie się ukłonił. Lady Kirton ujęła de Rohana pod ramię, jakby za wszelką cenę chciała go wciągnąć w rozmowę. I mimo wszelkich starań oczy Maksa spoczęły na lady Catherine, której twarz była blada jak płótno. - Lord Bodley jest wielkim dobroczyńcą Towarzystwa Nazaretańskiego, panie de Rohan - powiedziała lady Kirton. - Właśnie omawialiśmy pański zeszłoroczny sukces.

RS

Lord Bodley wyraźnie nie miał nastroju na pogawędkę. - Miło było znów pana spotkać, sir - powiedział i wyciągnął rękę do Catherine. - Wydaje mi się, że skrzypce zaczynają się stroić. Czy mogę prosić panią do tańca?

Wytrącona zupełnie z równowagi lady Kirton, upuściła torebkę. - Ojej! - jęknęła, rzucając de Rohanowi błagalne spojrzenie, gdy Bodley schylił się, by podnieść torebkę. - Obawiam się, że pan de Rohan wcześniej prosił Catherine o ten taniec. Prosił Catherine o taniec?! Wierutna bzdura! Taniec z tą kobietą był ostatnią rzeczą, na jaką de Rohan miał chęć. Nie pozostawiono mu jednak wyboru. Przecież nie oskarży lady Kirton o kłamstwo. Przynajmniej wiedział, że ma dobre intencje, chcąc ochronić siostrzenicę przed zboczeńcem, jakim niewątpliwie jest Bodley. Lady Catherine z wściekłością patrzyła to na niego, to na ciotkę. De Rohan miał pewność, że zamierza mu odmówić. W końcu jednak spojrzała przelotnie na karnet.

95

- Rzeczywiście - bąknęła bez przekonania. - Jakoś mi to umknęło. De Rohan musiał stawić czoło temu, co nieuniknione. Wziął lady Catherine pod ramię i poprowadził do sali balowej, ignorując szepty, które ich ścigały. Gdy weszli na parkiet, muzycy rozpoczęli grę i de Rohan rozpoznał rytm tańca. Walc! Maledizione! Co za pech! Gwałtownie przyciągnął do siebie lady Catherine w momencie, gdy wiolonczelista wydobył z instrumentu szczególnie dramatyczny dźwięk. Prawie wpadła nosem w jego fular. - Bez wątpienia odbiorę zaraz karę, na którą w pani mniemaniu zasługuję, lady Catherine - mruknął, obejmując ją w talii. - Tak? - Spojrzała mu w oczy. - Zwiążą pana i poćwiartują na parkiecie? wokół nich do tańca.

RS

- Och, chciałbym mieć takie szczęście - jęknął, gdy morze par ruszyło - Od lat nie miałem do czynienia z walcem. Doświadczę zaraz straszliwego upokorzenia i podepczę dosłownie wszystkie palce u pani stóp. Lady Catherine odzyskała swój zwykły tupet. - Uważam, że palce u stóp są obecnie najmniejszym z moich zmartwień odparła, wirując w jego ramionach. - Nie chciałam z panem tańczyć, panie de Rohan. Najbardziej pragnę, by zbliżył się pan do drzwi balkonowych, a potem rozpłynął się w ciemności i zniknął z mojego życia. Zanim zdołał odpowiedzieć, minęła ich kolejna para. Łokieć dżentelmena zahaczył o ramię Maksa, który od razu poczuł pod butem czubek pantofelka lady Catherine. Syknęła, ale nie pomyliła kroków. - Do licha! - mruknął. Na twarz wypłynął mu rumieniec. - Proszę nie zwracać na to uwagi - odrzekła uprzejmie, lecz chłodno. - Nic mi się nie stało. De Rohan podniósł głowę, ale nie mógł spojrzeć jej w oczy.

96

- Przepraszam panią - powiedział cicho. - Przykro mi bardziej, niż może sobie pani wyobrazić. Lady Catherine bez trudu zrozumiała dwuznaczność jego słów. - Czyżby? - Tak. - Choć dotykał zaledwie jej dłoni i talii, wyczuwał siłę i energię bijące z jej ciała. Czuł także, że jest spięta z gniewu. De Rohan zdołał wykonać kolejny obrót i spojrzał w jej bezdenne oczy. Ze zdumieniem stwierdził, że patrzy na niego łagodnie. - Ile czasu minęło? - zapytała miękko. Coś go zakłuło w sercu. - Od kiedy? - Odkąd ostatni raz tańczył pan walca. Poczuł ogromną ulgę. Policzył w duchu. matką w sali lekcyjnej.

RS

- Prawie dwadzieścia lat - odpowiedział cicho. - Tańczyłem wtedy z Catherine przez chwilę rozważała jego słowa. Kim jest ten człowiek? Z pewnością nie jest tym, kogo udaje. Catherine może być gąską z prowincji, ale zdaje sobie sprawę, że biedak nie zdoła rozpoznać książki Barbauld. I że rzadko ktoś z nizin społecznych zachowuje się z tak ugruntowaną, wrodzoną grzecznością. Z pewnością zaś biedak nie uczy się tańca od matki. Spojrzała w jego ponure, czarne oczy, a potem na wyrazistą linię kości policzkowych i surowe, nawet nieco okrutne usta. Czuła jednak, że jest dobrym człowiekiem. Otworzyła już usta, by domagać się jakichś wyjaśnień tych dziwnych sprzeczności, lecz nie potrafiła znaleźć właściwych słów. Oddychała z trudem. Dłoń de Rohana paliła ją w talii, w jego oczach płonął ogień. Po chwili Catherine poczuła tęsknotę, ostrą i głęboką, jakiej nie czuła nigdy wcześniej. Przyciąganie. Jak rodzaj obsesji. Przeczucie czegoś pięknego, lecz niebezpiecznego, jak spacer po klifie i obserwowanie białych grzyw fal. Catherine nigdy wcześniej nie podejmowała ryzyka. Cóż takiego jest w tym mężczyźnie, że jej puls natychmiast przyspiesza, a kolana miękną? Zajęta

97

własnymi myślami, nie pilnowała już tańca. Potknęła się i całym ciałem oparła o niego. De Rohan, nie myląc kroku, przytrzymał ją i przystanął. Otwarte drzwi na taras były bardzo blisko i zanim Catherine zdążyła zaprotestować, wyprowadził ją z sali wprost w księżycową noc. Jego dotyk był delikatny, ale bezwzględny. - Panie de Rohan! - wykrzyknęła w końcu. Odwróciła się od niego i zerknęła z niepokojem na pusty trawnik. - Co pan wyprawia? Moment łagodności minął równie nagle, jak się pojawił, lecz de Rohan nie wypuścił jej ręki. - Wybawiam nasze palce - odparł. Potem bezceremonialnie ujął ją pod ramię i poprowadził w mrok. - Obawiam się, że żadne z nas nie jest w stanie tańczyć na przyzwoitym poziomie, lady Catherine. Poza tym mam pani coś do powiedzenia. wprost.

RS

Catherine nigdy nie spotkała mężczyzny wyrażającego się tak jasno i - Tańczę świetnie, proszę pana! - wykrzyknęła, usiłując wyrwać rękę. - I nie mam panu nic do powiedzenia.

De Rohan tylko przyciągnął ją bliżej i, ku swemu zdumieniu, pozwoliła mu na to. - Uspokój się, Catherine - szepnął wprost do jej ucha. - W tym miejscu nie stanowię dla ciebie żadnego zagrożenia. Czyżby? Zdawał się bardzo groźny. W chłodnym mroku nocy czuła bijący od niego żar. Powściągana siła i surowa uroda de Rohana odurzały Catherine. Znów szarpnęła ręką i tym razem ją puścił. - Niech pan mówi, co chce, i miejmy to już za sobą - wyszeptała. Zacisnął usta, jakby był poirytowany. Ale kim? Chyba samym sobą, pomyślała Catherine. - Dwa dni temu strasznie pani ubliżyłem - powiedział twardo. - Błagam o wybaczenie. Cieszę się, że nie pozostała mi pani dłużna.

98

- Dłużna? - zapytała z niedowierzaniem. - To była zaledwie delikatna sugestia. Na którą zresztą pan zasłużył. Położył palce na jej ustach. Oczy mu lśniły. - Dość trudna do wykonania, muszę przyznać - stwierdził. Na wspomnienie własnych słów Catherine spłonęła rumieńcem i nagle zauważyła, że cała ta sytuacja jest kompletnie absurdalna. Wbrew własnej woli parsknęła śmiechem. - Och, nie! - ostrzegł Max niskim, uwodzicielskim głosem. - Proszę nie próbować powściągać teraz swych zwyczajów, lady Catherine. Już za późno. Wiem, że ma pani usposobienie wściekłej osy i język przekupki. Zarumieniła się. Trudno było odmówić mu racji. - Skoro powiedziałem już to, co miałem powiedzieć - ciągnął de Rohan, zdejmując palce z jej ust - przyznaję, że z przyjemnością przyjmę pani za-

RS

proszenie na kolację. Jestem pani winien kilka wyjaśnień. Wolałbym jednak udzielić ich w bardziej intymnej atmosferze.

Policzki Catherine okrywał śliczny rumieniec, w oczach zaś lśniły iskierki przekory. Nikt nie potrafiłby jej się oprzeć. De Rohan odezwał się nagle, zanim zdołał przemyśleć własne słowa: - Lady Catherine, poddaj się impulsowi. Ucieknij ze mną. - Zdaje się, że całkowicie postradał pan zmysły. - Ja również zaczynam tak myśleć. Max obserwował, jak skrzące inteligencją oczy Catherine oceniają całą jego postać. Ku jego zdumieniu odparła chłodno: - Panie de Rohan... Najpierw mnie pan ostrzegł, potem pocałował, następnie obraził, zaś dziś tańczył pan ze mną walca. Gdybym pana choć trochę znała - a przecież wcale pana nie znam - prawdopodobnie doszłabym do wniosku, że ulega pan niezwykle skrajnym nastrojom. Nie potrafię znaleźć powodu, dla którego miałabym z panem gdziekolwiek chodzić.

99

De Rohan usiłował zachować kamienną twarz. Gdyby mógł skraść choćby godzinę w jej obecności, gdyby mógł ją przeprosić i uzyskać przebaczenie, wtedy chyba odłożyłby na bok uprzedzenie do kobiet. - Prawdopodobnie nie powinna pani się ze mną pokazywać - zgodził się smutno. - Nie zalecałbym młodej damie opuszczania balu z mężczyzną, którego ledwie zna. Mógłbym przecież okazać się niebezpieczny. Wyglądała na rozbawioną. - Och, jestem pewna, że jest pan niebezpieczny, sir - mruknęła. - Ale wydaje mi się, że nie dla mnie. De Rohan uniósł brwi. - Ach, więc jest pani na tyle przebiegła, by to zauważyć? - Tak sądzę. - Catherine stała prosto, pewna siebie. Jej suknia miała odcień kobaltu z dodatkami w kolorze kości słoniowej. Ramiona okryła

RS

granatowym szalem, zaś jej szyję otaczały trzy sznurki pereł. Gęste włosy w kolorze mahoniu upięła elegancko do góry. Fryzura świetnie uwidaczniała jej długą szyję.

Ach, Dio! Była uosobieniem elegancji. Prostym pięknem, które jest jego największą słabością. De Rohan westchnął w duchu i otrząsnął się z marzeń. - Dokąd nas to zaprowadzi, lady Catherine? - zapytał de Rohan nieswoim, delikatnym szeptem. - Proszę przyznać, że na sali balowej czuła się pani równie okropnie, jak ja. Przez dłuższą chwilę Catherine stała w milczeniu. Na jej twarzy mieszały się rozmaite emocje - złość, ciekawość, rozbawienie i wreszcie zrozumienie. - Przyniosę moją pelerynę - odparła w końcu, ruszając ku drzwiom. - Naprawdę? - Delikatnie ujął ją pod ramię. - Dlaczego? Uśmiech Catherine był jak promień słońca, jej pełne, duże usta rozkwitły jak kwiat. - Jest pan nieco szalony i kapryśny, panie de Rohan - stwierdziła. - Ale przynajmniej nie jest pan nudny.

100

Ukłonił się sztywno. - Bardzo pani dziękuję za komplement. Uśmiechnęła się. - Za pięć minut na schodach. Idąc ku drzwiom, czuła na plecach gorące spojrzenie de Rohana. Na litość boską! Na co ona się zgodziła? Opuszczanie balu w towarzystwie ledwie znajomego mężczyzny było dość nierozsądne. Zwłaszcza gdy ów mężczyzna zdawał się niebezpieczny i nieco szalony, a ponadto już raz zademonstrował szokujące odstępstwa od stosownego zachowania. Jednak czy nie właśnie to ją w nim pociągało? Denerwował ją, to prawda. Jednak jakiekolwiek uczucie było lepsze niż pustka. Była już zmęczona uczuciem wypalenia. Nadszedł czas, by stanąć z życiem twarzą w twarz - z jego dobrymi i złymi stronami. Chciała tylko wiedzieć, jaki naprawdę okaże się Maximilian de Rohan.

RS

Dodając sobie odwagi, przeciskała się przez tłum. Obawiała się, że jeśli zwolni, może ją dopaść zwątpienie. Gdy dotarła do korytarza wiodącego do garderoby, usłyszała wołający ją niski, pełen finezji głos. Odwróciła się i ujrzała lorda Bodleya idącego za nią mrocznym korytarzem. Uśmiechał się protekcjonalnie. - Moja droga dziewczyno... - Jego głos był śliski jak jedwab. - Zupełnie nie poradziłem sobie w tej sytuacji. Przyjmij moją prośbę o wybaczenie. Catherine spojrzała na niego ze zdumieniem. - To ja muszę pana prosić o wybaczenie, sir, gdyż nie mam pojęcia, o czym pan mówi. Bodley spojrzał na nią z ukosa. - Ależ o tym urzędniku... tym policjancie... czy kimkolwiek jest... żachnął się. - Jestem przekonany, że nie chciałaś z nim tańczyć. Powinienem był cię przed tym uchronić. Twoja ciotka jest bez wątpienia na mnie wściekła, że nie zareagowałem.

101

Catherine uniosła brwi i popatrzyła z powątpiewaniem. Już wcześniej zrozumiała, że to nie przed de Rohanem chciała ją ustrzec Isabel. - Proszę się tym nie przejmować, sir - powiedziała, odwracając się ku garderobie. - Najwyraźniej nie wie pan, że Maximilian de Rohan jest bliskim przyjacielem lady Kirton. Bodley chwycił ją za łokieć. Catherine odwróciła się gwałtownie i spojrzała na jego rękę, zsuwającą się na jej przedramię. - Ależ lady Catherine - powiedział cicho. - Powiązania w interesach nie mają nic wspólnego z koneksjami towarzyskimi. - Pan de Rohan jest również gościem lorda Walrafena. - Walrafen jest liberalnym głupcem - warknął Bodley. - Jestem przekonany, że twoja rodzina nie chciałaby, żebyś zniżała się do poziomu jakiegoś policjanta. Słyszałem o nim wiele plotek. Jesteś nowa w mieście, moja

RS

droga. Zapewniam cię, że on nie należy do naszej sfery. Catherine przeszyła go pogardliwym spojrzeniem. - Niech pan będzie tak dobry i zabierze rękę, sir - powiedziała wyraźnie. Właśnie wychodziłam.

Skłonił się sztywno i odstąpił. Catherine szybko odeszła w stronę garderoby. Lord Bodley nie ruszył za nią. Kilka minut po wygłoszeniu niedorzecznego zaproszenia de Rohan stał na szczycie schodów domu lorda Walrafena, trzymając w rękach kapelusz i laskę. Dopiero teraz zdał sobie w pełni sprawę ze swej głupoty. Przyjechał dorożką! Dama w rodzaju lady Catherine z pewnością przyjechała prywatnym powozem. Co, do diabła, przyszło mu do głowy? Być może chciał ją poddać próbie? Sprawdzić, czy śliczna angielska wdowa z dobrego domu zechce się z nim pokazać w publicznym miejscu?

102

Okazało się, że zechce. Poczuł jej ciepłą, pewną dłoń na przedramieniu, gdy wpatrywał się bezradnie w sznur eleganckich pojazdów stojących przy Hill Street. Duma nie pozwalała mu poprosić, by zawołała własny powóz. Lady Catherine ocaliła jego dumę. - Przyjechałam z ciotką Isabel - powiedziała otwarcie. - Pójdziemy piechotą? Obawiam się, że nie znam stosownych manier dotyczących ucieczki z wystawnego balu. To był mój pierwszy. Spojrzał na nią z zaskoczeniem. - Pani pierwsze co? Lady Catherine uśmiechnęła się szczerze. - Mój pierwszy wystawny bal. Nie był pewien, czy powinien jej wierzyć, a jednak część jego frustracji odpłynęła.

RS

- Przyjechałem dorożką - przyznał, schodząc ze schodów i wciskając monetę w dłoń jednego z lokajów Walrafena. - Zawołałem już następną. Nie może pani spacerować w balowych pantoflach.

Widać było, że lady Catherine miała chęć się z nim spierać, lecz po chwili wzruszyła ramionami. - Rzeczywiście byłoby samolubne, gdybym zniszczyła te buty - zgodziła się. - Isabel wybierała je przez godzinę. Zanim nadjechała dorożka, de Rohan rozważał jej słowa. - Dokąd pojedziemy? - zapytała, wsiadając do powozu. - Z przyjemnością zjadłabym kolację, ale w tej sukni... De Rohan wiedział od razu, że Catherine ma rację. Planował zaprosić ją do przytulnej sali restauracyjnej w jakimś hotelu, lecz nawet w takim miejscu czułaby się niezręcznie w tym stroju. Powinien był to wcześniej zauważyć. Bliskość lady Catherine najwyraźniej nie pozwalała mu logicznie myśleć. Catherine mówiła dalej, po raz kolejny ratując go z opresji:

103

- Zatrzymałam się w domu mojego brata na Mortimer Street - powiedziała nieco jadowicie. - Gdybym zechciała tam pojechać, żeby się przebrać w coś wygodniejszego, czy znowu oskarżyłby mnie pan o bezwstydne uwodzenie? Uwodzenie? Wizyta w jej domu? Owe dwa zdania nigdy nie zostały dopuszczone do jego myśli, a tymczasem Catherine wypowiedziała je na głos! Maksa niemal przerosło zaproszenie jej na kolację... - Uwierzę pani na słowo - zdołał odpowiedzieć. Catherine uśmiechnęła się i podała swój adres dorożkarzowi, który z namaszczeniem zamknął za nimi drzwi. Słysząc trzask zasuwki, de Rohan z przerażeniem poczuł, że właśnie pozwolił swojej duszy pogrążyć się w jakiejś bezdennej przepaści, w którą teraz spada, nie kontrolując tego ani nie

RS

rozumiejąc. Widok Catherine tylko wzmagał jego cierpienie. W eleganckim stroju i drogocennej biżuterii wyglądała jak żona szlachcica. Wyglądała jak ucieleśnienie kłopotów. Przekonywał sam siebie, że pragnął zostać z nią sam na sam, by wyrazić w pełni swój wstyd i prosić ją o przebaczenie, jednak nie miał już pewności, czy przypadkiem nie oszukuje sam siebie. - Nie żałuje pani, że wziąłem ją z balu lorda Walrafena? - zapytał bezwiednie. Dorożka toczyła się z turkotem przez Berkeley Square. Światło lamp padło na jej szczerą twarz. - Nie wydaje mi się, by mnie pan wziął - odparła i odwróciwszy się od niego, zaczęła się przyglądać oświetlonym latarniami ulicom. Nie licząc Cecilii, de Rohan bardzo rzadko spotykał angielskie szlachcianki tak całkowicie pozbawione przebiegłości. Czy to jest jej naturalne zachowanie? Czy, jak w przypadku Penelopy i dziesiątek innych znanych mu dam, tylko starannie dobrana maska? Oczywiście bardzo piękna maska. De Rohan spojrzał na ciężki perłowy kolczyk w kształcie łezki na uchu Catherine, i

104

ogarnęło go przedziwne pragnienie. Miał ochotę wziąć go do ust razem z płatkiem jej ucha. Chciał dotykać jej całej ustami. Chciał poczuć jej ciało na sobie i pod sobą. Długie, silne nogi oplecione wokół swojego pasa. Zacisnął powieki. O, Boże! Czy miał na to jakąkolwiek szansę? Czy istniał cień nadziei, że lady Catherine Wodeway zrobi to, o co ją tak haniebnie oskarżył? Sama myśl o tym odebrała mu oddech i wywołała dreszcze. Czuł się jak ogier w pobliżu upatrzonej klaczy. Boże Wszechmogący! Co się z nim dzieje? Musiałby być głupcem, żeby z nią spać, nawet gdyby o to błagała. Max z wysiłkiem wepchnął szalone myśli w mroczne głębie podświadomości, gdzie przynależały, i ostrożnie otworzył oczy. Lady Catherine uśmiechała się do niego niewinnie. - Widziałem, jak rozmawiała pani z Bodleyem - zaczął nieco gwałtownie. rodzajem ludzi.

RS

- Mam nadzieję, madame, że będzie pani ostrożna w kontaktach z takim Catherine ledwie powstrzymała wybuch śmiechu. - Jakiż pan jest szczery, panie de Rohan - powiedziała z rozdrażnieniem. Czy ma pan choćby mgliste pojęcie o stosownej konwersacji? Twarz Maksa zastygła. - Proszę mi wybaczyć. Nieczęsto obracam się w wyrafinowanym towarzystwie. - Jednak chyba częściej, niżby pan tego pragnął, jak mi się zdaje stwierdziła Catherine. - Poza tym Bodley hojnie wspomaga prowadzoną przez Isabel misję na rzecz zbłąkanych kobiet. To raczej dobrze o nim świadczy, nie sądzi pan? De Rohan usłyszał w jej głosie nutę wyzwania. - Łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne - odparował - niż bogaczowi wejść do Królestwa Niebieskiego. Dla nich pokusy są zawsze niesłychanie łatwe do zaspokojenia. Catherine wyglądała na rozbawioną.

105

- Tak i mnie mówiono - zgodziła się. - Dlaczego w takim razie Bodley wspiera charytatywne działania? - Być może chce dostąpić rozgrzeszenia? - zasugerował Max, lecz nie udało mu się powstrzymać cynicznej nuty. - Tacy jak on zawsze spodziewają się, że odrobina złota wybieli ich czarne dusze. Lady Catherine zamyśliła się chwilę. - Panie de Rohan, wydaje mi się, że jest pan absolutnie nieczułym człowiekiem. Przez kilka minut wpatrywał się w nią poprzez mrok. - To prawda - odpowiedział wreszcie. - Prawdopodobnie obydwoje powinniśmy o tym pamiętać. - Cóż, nie powiedziałam, że nie ma pan racji - ciągnęła niezrażona plecach.

RS

Catherine. - Bodley jest nawet przystojny, ale na jego widok mam ciarki na Słusznie zatem odgadł, że niełatwo ją omamić. Rozparł się wygodnie w skórzanym, zniszczonym już nieco siedzisku.

- Oznacza to, że ma pani świetny instynkt - powiedział po prostu. - Mam nadzieję, że mu pani zaufa. Dorożka się zatrzymała. - Zwykle to właśnie robię - stwierdziła, gdy dorożkarz otworzył drzwi. W końcu jakoś muszę sobie wytłumaczyć to, że zapraszam do domu bardzo dziwnego mężczyznę.

106

Rozdział 6 W mieszanym towarzystwie za wszelką cenę unikaj polemik i zażartych dyskusji. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena W domu na Mortimer Street panowała cisza. Żaden lokaj nie czekał na przybycie lady Catherine, która najwyraźniej się tego spodziewała, gdyż wyjęła klucz z torebki. De Rohan uprzejmie wziął go z jej dłoni, otworzył zamek i

RS

wszedł za nią do środka. Wnętrze domu pachniało przyjemnie, lecz obco. Nie powitał go aromat gotowanych przypraw czy suszących się ziół, jak to miało miejsce w domu babki. Zdawało się, że nawet ściany wydzielają tu zapach dobrze wypolerowanych mebli i herbaty.

Podążał za szelestem jedwabnej sukni Catherine, korytarzem wyłożonym grubym chodnikiem i oświetlonym kinkietami. Weszli do salonu obitego złotym jedwabiem i umeblowanego w chińskim stylu, który był modny jakieś dziesięć lat temu. Nie pytając, nalała szklaneczkę koniaku - jego ulubionego - i podała mu ją. Dotyk palców Catherine rozgrzał go. Rozpalił. Chciał jakoś to przerwać. Z promiennym uśmiechem Catherine cofnęła dłoń... Utrata? Och, nie! Nie czuł tego okropnego bólu, odkąd ruiny domu jego ojca przestały się tlić. To musiała być żądza i nic poza tym. Rzeczywiście Catherine jest piękna i zabawna. Intrygująca. Te uczucia były jeszcze bezpieczne. Gdy patrzył, jak wychodzi z pokoju pewnym krokiem, jak naturalnie kołysze biodrami, znów napełniło go niechciane pożądanie. I ku własnej irytacji poczuł, jak na nowo odżywają w nim stare zwątpienia.

107

Jej brat jest hrabią... bardzo bogatym człowiekiem. Słowa Cecilii huczały mu w uszach. Powiedział sobie, że wcale go to nie obchodzi. Ten dom nie był bardziej elegancki niż dom Nonny Sofii; meble wyglądały raczej na wygodne niż wykwintne. Mimo to de Rohan rozglądał się, ale z niewyjaśnionych przyczyn nie próbował usiąść. Dlaczego? Przecież nie był biedakiem. Właściwie był całkiem bogaty. I choć sukces firmy „Castelli, de Rohan i spółka" nie był tajemnicą, Max zawsze stanowczo się od tego odcinał. W jego świecie bogactwo czyniło człowieka podejrzanym. Poza tym pragnął czegoś, czego nie można kupić, a obnoszenie się z bogactwem mogłoby podkopać jego reputację. Mogłoby sprawić wrażenie, że jego kariera zawodowa jest niczym innym, jak tylko kaprysem bogacza. A Max nie jest kapryśny. Jest za to śmiertelnie poważny. Ani trochę nie obchodzi go pozycja brata Catherine. Martwi go za to sama

RS

Catherine, czy raczej jego własna reakcja na jej osobę. Chyba potrafi dać sobie radę ze zwykłą żądzą? Silny mężczyzna nie pozwala, by powodowały nim pragnienia. Max poddał się im tylko raz i wywołało to dość kłopotów. Uspokojony, usadowił się na miękkiej skórzanej sofie i przez chwilę rozkoszował się żarem, jaki rozniecał koniak w jego żołądku. W końcu zrelaksował się na tyle, by skupić uwagę na obrazach wiszących na ścianie. Jeden z portretów niespodziewanie przykuł jego wzrok - oszałamiająco przystojny mężczyzna w pięknym płaszczu i pudrowanej peruce, którego twarz zaczynała zdradzać objawy nadwagi. Na Boga, znał tę twarz! Te gęste czarne brwi, gorące, aroganckie oczy... Ale nie, to niemożliwe. Gdy powstawał ten portret, Max był jeszcze chłopcem mieszkającym w Alzacji. Może jest to ktoś, kogo spotkał w czasie licznych podróży do Anglii z rodzicami? Nie, mężczyzna nie wyglądał jak któryś ze znajomych ojca. A jednak portret raz po raz przykuwał jego spojrzenie.

108

Dopił koniak już do połowy, gdy Catherine stanęła w drzwiach. Jej smukłą, gibką postać rozświetlało światło z wiszącej w korytarzu lampy. Na ten widok znów zabrakło mu tchu i delikatny, nasycony melancholią ból przeszył jego pierś jak sztylet. W duchu zaczął ją nazywać Gają, boginią ziemi. Gdy tylko na nią patrzył, zaczynał myśleć o domu. Gdyby na chwilę zamknął oczy, zobaczyłby łagodne pagórki, okryte bujną zielenią pola, winnice i lasy. Mógłby znów odetchnąć czystym, chłodnym powietrzem. Znów poczułby na ramionach cieple promienie słońca. To była część jej uwodzicielskiej mocy. - Podziwia pan kolekcję mojego brata? - Catherine wciąż miała na szyi perły, lecz zmieniła suknię na spacerową, uszytą z zielonej wełny. - Moją uwagę zwrócił portret wiszący między oknami. Catherine weszła wreszcie do salonu.

RS

- To mój ojciec - powiedziała chłodno i oficjalnie. - Nie żyje od pięciu lat. Nie był niestety dobrym człowiekiem.

Nawet de Rohan miał na tyle delikatności, żeby nie drążyć tego tematu. - Jest pani głodna? - zapytał, by zmienić temat. Twarz Catherine od razu się rozjaśniła. - Niedaleko Cavendish Square jest przemiła restauracja. Co pan na to? Wieczór jest przyjemny, więc pomyślałam, że moglibyśmy się przejść. - Jest chłodno, lady Catherine - burknął de Rohan. - Stać mnie na wynajęcie dorożki. - Nigdy w to nie wątpiłam, panie de Rohan. - Jej oczy zabłysły od skrywanego rozbawienia. - Ale to naprawdę tuż za rogiem. - Jak sobie pani życzy. - Max odstawił szklankę. De Rohan dobrze znał restaurację, którą wybrała, lecz nigdy by się nie spodziewał, że dama może chcieć do niej wejść. Miejsce było popularne wśród ludzi interesu i pomniejszej szlachty, przytulne i zwykle zatłoczone, jednak

109

wołowinę podawano tam wyśmienitą, wino zaś było do zniesienia. Trzymając Catherine pod rękę, de Rohan wszedł do środka. W ciemnym wnętrzu znajdowały się dwie czy trzy szacownie wyglądające kobiety, jednak wysoko urodzona dama trochę tu nie pasowała. Usiedli przy stoliku i zamówili cielęcinę, de Rohan dodatkowo poprosił o przyniesienie z piwnicy butelki chambertina*. Napełnił obydwa kieliszki i dyskretnie obserwował towarzyszkę ponad stolikiem. Catherine zamilkła. Czyżby żałowała impulsywnie podjętej decyzji o wspólnej kolacji? Jeśli tak, nie zamierzał z tego powodu rozpaczać. Pojawiła się tu z własnej woli. Uważał ją za atrakcyjną i zabawną. Był jej winien przeprosiny. I ponadto nie zamierzał się nadmiernie przejmować czyimiś uczuciami i myślami. Był samotnikiem i lubił to.

RS

* Chambertin - czerwone wino burgundzkie. W końcu Catherine rozluźniła się nieco, niemal niedostrzegalnie przeciągnęła i westchnęła z ulgą. Nie, nie żałowała. - Cieszę się, że uciekliśmy z tego balu - wyznała. - Jakże męczące są te towarzyskie spotkania! - Taniec może wręcz wykończyć człowieka - mruknął de Rohan. Siedząca w pobliżu grupa subiektów ryknęła gromkim śmiechem, który zagłuszył śmiech Catherine. - Och, za jaką słabowitą istotę musi mnie pan uważać, panie de Rohan! zachichotała. - Mogę spędzić cały dzień w siodle lub w ogrodzie. Nużą mnie tylko dziwaczne miejskie zwyczaje. To nieustanne wachlowanie się, gruchanie i uśmiechanie! Jak pan to w ogóle wytrzymuje? Najwyraźniej sobie z niego żartowała. Cóż, jeśli sprawiało jej to przyjemność... - Czy mam rozumieć, że pani posiadłość leży poza miastem? - zapytał uprzejmie.

110

Catherine znowu obdarzyła go nieco zalotnym uśmiechem. - Nie nazwałabym jej posiadłością - stwierdziła. - Mam niewielki dom i spore gospodarstwo z kilkoma wioskami. Nikt jednak nie uznałby Aldhampton za posiadłość. Zeszliśmy jednak z tematu. Mam wrażenie, że zamierzał pan paść przede mną na kolana i błagać o wybaczenie. Wbrew własnej woli de Rohan uśmiechnął się. - Lady Catherine, wydaje mi się, że jest pani absolutnie nieczułą kobietą powiedział, cytując jej słowa. Patrzył, jak Catherine usiłuje spojrzeć na niego gniewnie, lecz jej twarz nie była stworzona do grymasów. - Sir, pańskie przeprosiny... - zażądała stanowczym tonem. Gdy na niego patrzyła, przypomniał sobie, co jej powiedział, i znów się zawstydził. Nie lubił przepraszać i przyznawać się do błędów. Nie był jednak

RS

tchórzem. Próbował więc znaleźć odpowiednie słowa, które usprawiedliwiłyby to, co właściwie było nie do usprawiedliwienia.

- Pozwoliłem sobie na pewne przypuszczenie na temat pani charakteru, madame - wykrztusił w końcu, odsuwając dumę na bok. - To był błąd. Byłem w błędzie. Catherine pochyliła się nieco, przyciskając kieliszek z winem do piersi. - Czy mogę zapytać, dlaczego pan to zrobił? De Rohan spojrzał na zatłoczoną salę. W jednym rogu siedzieli jacyś młodzieńcy, ich okrzyki, przechwałki i toasty rozbrzmiewały w całej restauracji. - Nie wiem. Catherine wpatrywała się w jego oczy bez mrugnięcia. Jej milczenie było pociągające w zupełnie nowy, nieznany dotąd sposób i de Rohan wcale nie miał pewności, czy mu się to podoba. - Znałem kiedyś pewną damę... - bąknął cicho. - Pani zaproszenie... tak niespodziewane... ożywiło wspomnienia. Zdaje mi się, że pragnąłem, by pani... udowodniła mi coś. Ale nie wiem co. - Zabrakło mu słów.

111

Catherine rzuciła mu zagadkowe spojrzenie. - Dość nędzne są pańskie tłumaczenia - powiedziała, mrużąc oczy. - Nie zasługuję na lepsze? - Słucham? - Jak pan z pewnością wie, mam dwóch braci i w związku z tym mam też pewne pojęcie, jak rozumują mężczyźni. Powiedzieć panu, co pan myśli? De Rohan wolałby raczej być torturowany przez hiszpańskich partyzantów. - Ależ proszę bardzo - odparł chłodno, sięgając po butelkę. Wokół nich unosił się gwar rozmów; Catherine zakołysała rubinowym płynem w kieliszku. Kelner postawił przed nimi talerze i odszedł. Nie zwracali uwagi na unoszący się aromat dań. - Sądzę, że pociągałam pana cieleśnie, panie de Rohan - powiedziała

RS

Catherine. - I z jakiegoś powodu pana to rozzłościło. Max zdołał zachować spokój.

- Lady Catherine - zapytał po chwili - czy zawsze jest pani tak szczera? Kiwnęła głową.

- To moja nieusuwalna przywara. Oprócz tego myślę również, że był pan na siebie zły, że nie jest pan w stanie skupić się na pracy. - Przerwała, popatrzyła w górę i lekko potrząsnęła głową. - Nie, to nie do końca tak, nieprawdaż? Ale jednak... pożądał mnie pan. I wyraźnie mi pan to okazał. To było bardzo nieuczciwe, ale przecież nie pozostałam panu dłużna. Jej umiejętność czytania w myślach była irytująca, lecz nie mógł zaprzeczyć żadnemu stwierdzeniu. - Niezależnie od przyczyn, udzieliłem pani nędznych tłumaczeń równie nędznego zachowania - przyznał cierpko. - Czy wybaczy pani mężczyźnie, który na to nie zasługuje? - A dlaczego tak to pana martwi? De Rohan arogancko uniósł jedną brew.

112

- Zwykle mnie to nie martwi. - Zawahał się na moment i mówił dalej, ważąc każde słowo. - Wydaje się jednak, że mamy wielu wspólnych znajomych. Nie chciałbym, by istniały między nami niepotrzebne napięcia. W jednej chwili z oczu Catherine zniknęły rozbawienie i niefrasobliwość. - Czy rzeczywiście świat się na tym kończy, panie de Rohan? - zapytała, prostując ramiona. - Na pańskiej pracy? Pańskich znajomych? I dbaniu o pańską reputację? Prawie niezauważalnie się od niego odsunęła. De Rohana przygniotło irracjonalne poczucie straty. - Na Boga, ależ nie! - wykrzyknął i chwycił ją za ręce. - Jak może pani tak myśleć? - Ja... wcale tak nie myślę. - Odpowiedziała miękkim, niemal

RS

zrezygnowanym głosem. - Nie myślę tak.

De Rohan spojrzał na ich złączone dłonie. Alabastrowa biel jej skóry kontrastowała z jego ciemnymi, długimi palcami. Catherine miała krótko opiłowane paznokcie. Jej dłoń zdawała się pewna i mocna. Nagle zdał sobie sprawę, że ściska ją z całej siły. Natychmiast ją puścił. - Nie mogłem znieść myśli o nieporozumieniu między nami, Catherine mruknął. - Choć spodziewam się, że już nigdy pani nie zobaczę, nie chcę się z panią rozstawać w gniewie. Obawiam się, że nie potrafię tego lepiej wyjaśnić. - Rozumiem. - Przez jej twarz przemknął cień rozczarowania, lecz niemal natychmiast rozproszył je uśmiech. - W takim razie, proszę bardzo! powiedziała i strzeliła palcami. - Wszystko wybaczone. - Podniosła widelec i zabrała się do jedzenia. De Rohan nie spodziewał się, że to będzie takie proste. - Czy zawsze tak łatwo panią zadowolić? Catherine spojrzała na niego łagodnie.

113

- Czasami chyba nawet zbyt łatwo. Proszę opowiedzieć mi coś o sobie, panie de Rohan - poprosiła promiennie. - Na przykład... co dokładnie robi pan w... policji? Jestem po prostu ciekawa. De Rohan zesztywniał nieco. - Ach... A jednak nie tak łatwo panią zadowolić... - Jeśli w ten sposób pyta pan, czy zadowolę się byle jaką półprawdą, którą miałby pan ochotę mi wcisnąć, to odpowiedź brzmi: „nie". Max oparł się wygodnie i jakoś wytrzymał jej spojrzenie. To stwierdzenie miało przecież podstawy. Nie był z nią szczery. - Pracuję w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych - powiedział z ociąganiem. - Doprawdy? - odparła beztrosko. - Zatem nie jest pan policjantem? - W zasadzie to jestem.

RS

- Niesamowite - zadrwiła. - Cóż zatem robi pan w ministerstwie? - Przygotowujemy reformę prawa i policji. Peel ma nadzieję, że uda się przedstawić ją rządowi w przyszłym roku.

- Nadzieja jest matką głupich - stwierdziła Catherine, przechylając głowę. - Podziwiam jednak jego heroiczne próby. Co dokładnie należy do pańskich obowiązków? De Rohan wzruszył ramionami. - Najczęściej piszę nudne raporty i uczestniczę w niezliczonej ilości nudnych zebrań - odparł i dodał z całą szczerością: - Badam również... hm... korupcję w kręgach policyjnych. I tym podobne. - Ach! - Catherine ze zrozumieniem pokiwała głową. - Tajemnicza randka w Hyde Parku! Ciekawa byłam, kiedy do tego wrócimy... De Rohan uśmiechnął się żałośnie. - Ma pani w zwyczaju niesłychanie wcześnie wstawać, lady Catherine. Spojrzała ze zdumieniem. - W zwyczaju?

114

- Tak bym nazwał codzienny rytuał powtarzający się przez kilkanaście poranków. - Wiedział pan, że każdego ranka jeżdżę w parku? De Rohan zawahał się. - Moim obowiązkiem jest wiedzieć takie rzeczy. Jej oczy zaiskrzyły się z rozbawienia. - Ma pan niezwykłą pamięć do szczegółów - zakpiła. - Jednak zapomniał pan o jednym. Isabel powiedziała mi, że jest pan sędzią. To dość popularne zajęcie wśród dżentelmenów, czyż nie? I raczej dalekie od bycia zwykłym policjantem, jeśli chciałby pan znać moje zdanie. De Rohan powoli podniósł wzrok i spojrzał jej w oczy. - Próbuje pani zdecydować, czy moje towarzystwo jest wystarczająco stosowne? Wyglądało na to, że chciała wymierzyć mu policzek.

RS

- Dlaczego wciąż pan udaje ograniczonego? - warknęła, przyciskając dłonie do stołu, jakby chciała wstać. - To uderzające, że w naszym związku jest pan jedyną osobą, która ma obsesję na punkcie statusu społecznego, panie de Rohan! Czy kiedykolwiek powiedziałam o tym choćby jedno słowo? - Nie łączy nas żaden związek, lady Catherine - odparł cicho Max. Opuściła ramiona, lecz wciąż patrzyła srogo. - Rzeczywiście i zaczynam wątpić, czy kiedykolwiek to nastąpi - syknęła, usadawiając się na nowo na krześle. - Doprawdy! Jak pańscy przyjaciele radzą sobie z pańskim zachowaniem? Zaczynam się zastanawiać, czy warto sobie panem zaprzątać głowę. Patrząc na nią ponad pustym kieliszkiem, de Rohan powiedział: - Obawiam się, że nie warto. Na moim stanowisku rzadko można sobie pozwolić na przyjaciół. W tym momencie minęło ich stolik dwóch świetnie ubranych dżentelmenów. Jeden z nich zwolnił i klepnął Maksa po ramieniu.

115

- Max! Ty stary podrywaczu! - odezwał się melodyjnym głosem. - Co za szczęśliwe spotkanie! De Rohan spojrzał w radosne oczy George'a Kemble'a. Na Boga! Jeszcze jego tu brakowało! Kemble zaprezentował w uśmiechu olśniewająco białe zęby. - Słyszałem, że się nieźle ustawiłeś! - szepnął i zerknął na Catherine. - A to co, mon ami*! Pozory towarzyskiego życia? De Rohan zacisnął zęby. - Dobry wieczór, Kemble. Finezyjny dżentelmen wykonał skomplikowany ukłon przed Catherine. - Doprawdy, przyjacielu! Mając tak wyborne towarzystwo, powinieneś wychodzić o wiele częściej. Cholera! Plotkarz Kemble raczej nie przepuści tak smakowitego kąska.

RS

Nie mając wyboru, de Rohan podniósł się z krzesła. - Lady Catherine - odezwał się ponuro do towarzyszki - czy mogę przedstawić pani George'a Kemble'a, biznesmena? * Mon ami (fr.) - mój przyjacielu. Słowo „biznesmen" nie zrobiło na lady Catherine żadnego wrażenia. - Miło mi pana poznać, panie Kemble - powiedziała i wyciągnęła do niego dłoń. - Jestem Catherine Wodeway. Jakim rodzajem interesów się pan zajmuje? Kemble prawie pękł z dumy. - Rzadkimi antykami każdego rodzaju! - odparł radośnie. - Cenną porcelaną, pamiątkową biżuterią, czasami również dziełami sztuki. Mam wielkie zamiłowanie do piękna, madame. Widzę, że mój przyjaciel Max również. De Rohan machnął pustym kieliszkiem w stronę sali. - Chyba nie będziemy cię zatrzymywać, Kem. Jestem pewny, że właśnie się spóźniasz.

116

Kemble napuszył się jeszcze bardziej. - Masz rację. Umówiłem się na obiad z wyjątkowym człowiekiem wyznał. - Ale dość już o monsieur Giroux! A propos de rien*, słyszałem, że przydzielono ci nowe zadanie. - Zniżył głos do trwożnego szeptu. - Wydaje mi się jednak, że gratulacje nie byłyby na miejscu. De Rohan uniósł brew. - A mnie się zdaje - powiedział sucho - że złe wieści krążą po Strandzie** ze zdumiewającą prędkością. * A propos de rien (fr.) - nawiasem mówiąc. ** Strand - najdłuższa ulica Westminsteru. Jakby to było jego drugą naturą, Kemble pochylił się i wygładził

RS

niewielką zakładkę na rogu obrusa.

- Och, na moim stanowisku człowiek słyszy wszystko! - Jeszcze raz przesunął palcami po obrusie. - Twój zaufany ogar Sisk pojawił się wczoraj w moim sklepie w sprawie... hm, powiedzmy zmiany miejsca pobytu pewnej rzadkiej bizantyjskiej ikony. Chyba próbuje rozwiązać sprawę, zanim trafi ona do Tropicieli na Bow Street. De Rohan odsunął się i zawołał kpiąco: - Na Boga, Kemble! Nie zadajesz się chyba z podstępnymi złodziejami i właścicielami lombardów? Kemble zdołał postawą ciała zasugerować, iż się głęboko zamyślił. - Ach, jak ciężkie jest życie na ulicy Strand, n'est-ce pas*? Z trudem zarabia się na kawałek chleba... - C'est dommage** - odparł de Rohan drwiąco. - Jednakże wyobrażam sobie, że niechętnie znalazłbyś się w ciupie, a tam właśnie możesz skończyć. * N'est-ce pas? (fr.) - czyż nie? ** C'est dommage (fr.) - jaka szkoda!

117

Kemble się uśmiechnął. - Masz niesłychany talent do języków, de Rohan, ale jak udało ci się przejść od francuskiego do wyroku sądowego w jednym zdaniu? - Myślę, że mnie rozumiesz. - Dość dobrze, przyjacielu. - Kemble odwrócił się do Catherine z dzikim wyrazem twarzy. - Czy pani wie, madame, że nasz wspólny przyjaciel potrafi powiedzieć: „Pocałuj mnie w dupę" w sześciu językach? Catherine zaśmiała się uprzejmie. - Trzymaj się tematu ikony, Kemble - jęknął de Rohan. - Och, nie marnuj tego wstrętnego grymasu na moi! - Kemble po ojcowsku poklepał Maksa po ramieniu. - Zwykle nie zajmuję się skupowaniem kradzionych rzeczy. Oczywiście, jeśli tylko wiem, że są kradzione, na litość

RS

boską! Jestem czysty jak łza. - Przestąpił z nogi na nogę, rzucił ostatnie pełne dezaprobaty spojrzenie na obrus i ukłonił się. - Proszę o wybaczenie, ale muszę udać się do restaurateura* i zganić go za tę taniutką bawełnę udającą bieliznę stołową. Co on sobie wyobraża? To może odebrać człowiekowi apetyt! * Restaurateur (fr.) - właściciel restauracji. Kemble już chciał odejść, lecz de Rohan powstrzymał go, kładąc mu rękę na ramieniu. - Jeszcze chwila, Kemble - powiedział. - Wciąż znasz wiele... hm, szanowanych osób w mieście, nieprawdaż? - Merci du compliment*, drogi chłopcze! - Uniósł idealnie wyskubaną brew. - Wymiana istotnych informacji zawsze była moją specjalnością. * Merci du compliment (fr.) - dziękuję za komplement.

118

De Rohan z wahaniem wydobył z kieszeni kartkę, którą dostał od Cecylii, i podał ją handlarzowi. - Czy mógłbyś zerknąć na tę listę? - zapytał bardzo cicho. - Z pewnością od razu zrozumiesz. Obawiam się jednak, że jest niekompletna. Bardzo chciałbym wiedzieć to na pewno. Kemble z uwagą przyjrzał się spisowi naprędce sporządzonemu przez Cecylię i wykrzywił wargi w uśmiechu. - Ależ to droga lady Sands! Chyba wiem, o co ci chodzi, przyjacielu! Lista rzeczywiście jest zbyt krótka. Popytać trochę? De Rohan odetchnął z ulgą. Mimo całej sztuczności w zachowaniu Kemble wciąż zdawał się kontrolować puls Mayfair, a może nawet całego Londynu i na jego informacjach można było polegać. De Rohan odchrząknął i patrząc z wdzięcznością, powiedział:

RS

- Chciałbym wpaść do ciebie jutro, jeśli można. Słysząc to, Kemble uniósł brwi.

- Och, to ci dopiero! Płonę z ciekawości! - odparł, oddając kartkę Maksowi i klepiąc go po dłoni. - Bądź tak dobry i zajrzyj o czwartej, żebyśmy mogli w spokoju napić się herbaty. I przyprowadź pana Siska. Nigdy nie wiadomo, czy nie trzeba będzie naostrzyć sobie pazurów do sprawy, która wydaje się banalna. Catherine patrzyła z uśmiechem za oddalającym się Kemble'em. - Cóż za niesłychanie zabawny jegomość! - Nie da się ukryć - odparł cierpko de Rohan. Uśmiech rozjaśnił jej twarz. - Spodobał mi się. Uważam, że masz uroczych przyjaciół. De Rohan spojrzał na nią spode łba. - Kemble nie jest moim przyjacielem. Catherine roześmiała się głośno. - Więc jak by go pan nazwał?

119

De Rohan zmarszczył brwi i spojrzał na swój talerz. Jak, do diabła, miałby nazwać Kemble'a? Był jednym z tych jegomościów, którzy po prostu wymykali się prostym określeniom. W istocie de Rohan mógłby się założyć, że w Kemble'u kryje się daleko więcej, niż handlarz chce ujawniać. Przebywanie z nim przypominało obserwowanie sztuczek magika na rynku. Wzrok skupia się na wzorzystym jedwabnym szalu wyciąganym z rękawa, lecz przez cały czas rzeczywistość jest przed twoimi oczami ukryta. Mimo wszystkich manieryzmów Kem był jednak dobrym człowiekiem i warto było mieć go po swojej stronie. Jeśli komuś ufał, stanowił niewyczerpane źródło informacji. Odkąd poznali się w czasie skandalu związanego z Towarzystwem Nazaretańskim, de Rohan wiele razy konsultował się z nim, na ogół w niezwykłych, tajemniczych sprawach. Kem zna wszystkich. I wszystko. - No dobrze - przyznał niechętnie. - Jest moim przyjacielem. warzywa.

RS

Zadowolona z siebie lady Catherine zaczęła dziobać widelcem pieczone - Pracuje pan nad morderstwem lady Sands, czyż nie? - rzuciła mu przebiegłe spojrzenie. - A niech to! Jednak miałam rację, że nie jest pan nudny. - Obawiam się, że dyskusje o morderstwie przy kolacji nie należą do dobrego tonu, lady Catherine. To tylko podsyciło jej ciekawość. - Och, proszę się nie obawiać, nie zemdleję ze strachu! - zapewniła. Jestem przekonana, że to dlatego odwiedził pan wczoraj lorda Sandsa. Żeby rozwiązać tę sprawę. Makabryczna zbrodnia, nie uważa pan? Policjanci naprawdę sądzą, że to sprawka Harry'ego? - Przysunęła się bliżej i spojrzała szczerym, spokojnym wzrokiem. - Oczywiście, wygląda na to, że Harry miał środki, motyw i sposobność, ale wolę, panie de Rohan? Sądzę, że już pan wie, jak bardzo mu jej brakuje. Max ledwie zdołał ukryć zaskoczenie. Sposób myślenia lady Catherine był bardzo bliski jego rozumowaniu. W tym momencie de Rohan zdał sobie

120

sprawę, że lady Catherine Wodeway jest inna niż wszystkie kobiety, które do tej pory poznał. Było to niesłychanie pociągające. Jej zdrowy rozsądek, praktyczność i prostolinijność, które w pierwszej chwili tak go urzekły, jednocześnie otwierały między nimi przestrzeń porozumienia i intymności, z którą czuł się nieswojo. Dobry Boże, przecież nie będzie jej się zwierzał, choćby nie wiem jak wielką czuł pokusę! Przybrał srogi, ponury i odpychający wyraz twarzy i spojrzał na nią mrocznie. Przed tym słynnym spojrzeniem uciekali w popłochu przemytnicy, rajfurki, stręczyciele i handlarze opium. - Śledztwo w sprawie morderstwa - oświadczył - jest absolutnie tajne. Jednakże sztuczka ze spojrzeniem nie miała najmniejszego wpływu na jego towarzyszkę. - Cóż, nie wydaje mi się - stwierdziła spokojnie Catherine. - Harry nie jest

RS

typem mordercy. Ale - och! - może uważa pan, że ta zbrodnia ma jakiś związek z korupcją w policyjnych szeregach? Może miał tu miejsce jakiś przymus lub łapówka? Czy dlatego po pana posłali?

Próby zbicia jej z tropu nie miały żadnego sensu. Trzeba spróbować zmienić temat. - Lady Catherine, czy ma pani choćby mgliste pojęcie o stosownej konwersacji? Catherine zamrugała zaskoczona. - Słucham? - Pogawędka przy kolacji! - naciskał. - Nie robi pani przypadkiem jakiejś fascynującej koronki? Nie zna pani znakomitej mieszanki ziół na moje nieprzemijające bóle głowy? Nie zaczytuje się pani w gotyckich powieściach, o których chce mi pani opowiedzieć? - Cóż, nie... - Wysokie, arystokratyczne czoło Catherine zmarszczyło się w grymasie zakłopotania. - Nie czytam zbyt wiele. De Rohan zacisnął zęby.

121

- A więc może chciałaby pani pogawędzić o najnowszych trendach w modzie? Albo też - choć nigdy się nie spodziewałem, że przyjmę to z ulgą - zapyta mnie pani, dlaczego człowiek w tak podeszłym wieku jak ja jeszcze się nie ożenił? Mówiąc krótko, madame, czy nie mogłaby pani poprzestać na jakimś rodzaju kobiecej pogawędki, zamiast nalegać na dyskusje o sprawach zupełnie nieodpowiednich dla uszu damy? Wreszcie zrozumiała, o co mu chodzi, lecz to ją tylko rozbawiło. - Doprawdy, panie de Rohan! - Pochyliła się i oparła policzek na dłoni, niemal śmiejąc mu się w twarz. - Sądziłam, że mężczyzna o tak wysoko rozwiniętym intelekcie jak pan uznaje rozmowy o koronkach i powieściach za nużące. Być może to jest przyczyną pańskich bólów głowy? Zbyt wiele nużących kobiet w pana okolicy? - Z upływem czasu wszystkie kobiety stają się nużące - stwierdził, lecz

RS

wreszcie się do niej uśmiechnął.

W jej oczach błysnęło wyzwanie. - Ja nie zamierzam.

Na to de Rohan nie potrafił znaleźć odpowiedzi. Oderwał od niej wzrok, obawiając się, że Catherine ma całkowitą rację. Była niebezpiecznie intrygującą kobietą. A także niebezpiecznie atrakcyjną. Catherine wróciła do tematu. - Podejrzewam, że zrobił to któryś z kochanków Julii - zasugerowała. Zmarszczyła w zadumie brwi. - Tak to zwykle bywa, prawda? - Catherine, naprawdę nie uważam... Nagle otworzyła szeroko oczy i wykrzyknęła w podnieceniu: - Och! Już mam! Któraś z zazdrosnych żon mogła wynająć jakiegoś opryszka, żeby wykończył Julię! De Rohan spojrzał na nią ze zdumieniem. - Wykończył?

122

Catherine z powagą pokiwała głową. - Zazdrość jest nieokiełznanym uczuciem, panie de Rohan - powiedziała. W jednej z moich wiosek, Cheston-on-the-Water, żona piekarza usiłowała go zabić! I to wszystko przez tę szarą myszkę Molly Spratt, która pracowała na plebanii. - Molly Spratt? - To był arszenik - stwierdziła po prostu. - Wsypała go do ciasta chlebowego. - Arszenik? - Tak. - Catherine uniosła jedną z idealnych brwi i wymownie pokiwała głową. - Biedaczysko, zobaczył, jak jego żona wsypuje szary proszek do dzieży, ale myślał, że to jakiś nowy rodzaj drożdży. Przynosi straszliwą śmierć: skurcze, konwulsje, wymioty.

RS

- Drożdże? - zapytał jadowicie.

- Arszenik - poprawiła, nie tracąc rozpędu. - Ale stary doktor Clayton, nasz chirurg, uratował go w ostatniej chwili.

- Lady Catherine, ja naprawdę... Cat potrząsnęła głową. - To na pewno zazdrość, mówię panu. - Ściszyła głos. - Zdaje mi się, że to odpowiedni czas, bym opowiedziała panu o mojej szwagierce. Ignorując zdrowy rozsądek, de Rohan poddał się ciekawości. - Proszę bardzo. W świetle świec twarz Catherine wyraźnie zbladła. - Chodzi o Cassandrę, żonę mojego starszego brata - zdradziła. - Udało nam się nieco zatuszować najgorsze wydarzenia, ale i tak uważam, że mam szczęście, iż wciąż chcą mnie przyjmować w przyzwoitych domach. Poza tym, jeśli sama panu nie powiem, to i tak ktoś inny to zrobi. Zwłaszcza jeśli będziemy brnęli w to dalej. De Rohan prawie wybuchnął śmiechem, choć nie wiedział nawet dlaczego.

123

- Jeśli w co będziemy brnęli? - W przyjaźń, oczywiście - powiedziała z bladym uśmiechem. - W przypadku Cassandry chodziło o proboszcza z St. Michael. Uwierzyłby pan? - Więc pani brat wykończył proboszcza? - zażartował Max. Catherine zbladła jeszcze bardziej. - Już pan słyszał? Na Boga, czy ona mówi poważnie? Zdumiony de Rohan pokręcił głową. - Nic takiego nie dotarło do moich uszu. - Dzięki Bogu. - Catherine uśmiechnęła się słabo. - Ale to zdarzyło się całe lata później, gdy proboszcz porwał moją bratanicę, Ariane. Widzi pan, proboszcz wdał się w romans z Cassandrą. Gdy postanowiła z nim zerwać, zabił ją. Cóż, myślimy, że może to był przypadek, ale już nigdy się tego nie dowiemy, bo... bo...

RS

- ...bo pani brat go wykończył? - podpowiedział Max. Catherine radośnie kiwnęła głową.

- No właśnie. Ale to się zdarzyło dopiero po porwaniu. I to mój młodszy brat go zastrzelił. To wszystko jest dość skomplikowane. - Istotnie. - De Rohan chwycił się czegoś, co jeszcze pojmował: - Wina? Wyciągnął butelkę w jej stronę. Jej twarz rozjaśniła się w uśmiechu. - Och, poproszę - powiedziała. - Inspirująca rozmowa zawsze wywołuje pragnienie, prawda? Na czym to skończyłam? De Rohan westchnął, odstawił butelkę i oparł się z rezygnacją na łokciach. - Chyba w momencie, gdy jeden z pani braci kogoś zastrzelił - wydukał, poprawiając pognieciony obrus. - Jakiegoś księdza, jak mi się zdaje. - Proboszcza - poprawiła go Cat. - Ale dość już rodzinnych ploteczek! Chcę tylko powiedzieć, że nie jestem wrażliwą i delikatną kobietką. I z całą

124

pewnością mogłabym panu pomóc. Mam, jak pan widzi, rozmaite doświadczenia. Zrozpaczony de Rohan osuszył kieliszek. - Jakie doświadczenia? - Och, w sprawach morderstw! - odparła spokojnie. - A skoro Isabel zamierza mnie oprowadzać po towarzystwie jak klacz po wybiegu, mogę przynajmniej zrobić w tym czasie coś sensownego. Przy stole zapadła krępująca cisza. De Rohan miał wrażenie, że zastyga w nim krew. Przeszył kobietę wściekłym spojrzeniem. - Jak na przykład co, do ciężkiego licha? Subiekci przy pobliskim stoliku zamilkli i z ciekawością spojrzeli w ich stronę. Jeden z nich nawet się pochylił, żeby lepiej słyszeć. Catherine spojrzała na niego z wyrzutem i odezwała się do Maksa:

RS

- Ależ panie de Rohan! - złajała go zalotnie. - Isabel powiada, że człowiek, który używa takich słów w miejscu publicznym, ma małe szanse na członkostwo w Almack's*.

- Jak na przykład co? - powtórzył.

*Almack - ekskluzywny klub londyński. Catherine patrzyła mu w oczy; uśmiech zaczął znikać z jej twarzy. - Ależ zadawać pytania, oczywiście! - odparła, machając dłonią. - Nic poza tym! Damy bez przerwy plotkują, w dodatku jest to moja jedyna kobieca umiejętność, jeśli mam być szczera. Nie potrafię ani szyć, ani malować. Poza tym, jaka jest różnica między soczystą ploteczką a policyjną informacją? Ośmielę się stwierdzić, że niewielka. De Rohan rozmasował sobie szczękę. - Catherine... - zaczął stanowczo - chciałbym zapytać o twojego męża. Czy czasami cię bił?

125

Catherine roześmiała się radośnie i poklepała go po dłoni. - Will? - spytała z niedowierzaniem. - Nie było w nim grama złej woli. Will. Jej mąż miał na imię Will. De Rohan naprawdę wolał tego nie wiedzieć. Był to kolejny szczegół o lady Catherine, którego nie chciał znać. Nie zamierzał też skupiać się na uczuciu - nie mógł się zmusić nawet do nazwania go żalem - które się w nim burzyło, gdy spędzał z nią czas. Była śliczna i intrygująca. Również nieznośna i uparta. Dlaczegóż miałby czuć do niej cokolwiek więcej niż zwykłe pożądanie? Wybrał już ścieżkę swojego życia i nie miał zamiaru oglądać się wstecz. Nie mógł już zmienić tego, co z takim trudem w sobie zbudował. Jego dawne życie już nie istniało. Nie żyło, jak jej zmarły mąż. I jego ojciec. Uśmiechnęła się. - Panie de Rohan, może wrócilibyśmy już do domu na Mortimer Street? -

RS

poprosiła. - Podam panu szklaneczkę porto i będziemy mogli w spokoju omówić, jak mogę panu pomóc.

De Rohan zerwał się z krzesła.

- Nie może mi pani pomóc - stwierdził. - W żaden sposób. Nie wiedział, co ma dokładnie na myśli, wypowiadając te słowa, lecz Catherine nie dała się zbić z pantałyku. - Ależ z pana głuptas! Przecież widziałam, że poprosił pan o pomoc pana Kemble'a. - Catherine! - wybuchnął wreszcie de Rohan. - On jest mężczyzną, do diabła! Uśmiechnęła się do niego chytrze. - Nie mam pewności, czy wszyscy by się z tym zgodzili. Max rzucił na stół swoją serwetkę. - Cóż, musieliby, gdyby kiedykolwiek zostali zagnani do ciemnego zaułka z tym dziwacznym jegomościem - syknął. - Ja byłem! I przynajmniej jestem już pewny, że można na nim polegać.

126

Catherine wykonała uspokajający gest. - Och, niech pan usiądzie - powiedziała łagodnie. - Przecież go polubiłam. Naprawdę. Chciałam tylko dać panu do zrozumienia... - Co takiego? - Że ludzie niemal zawsze okazują się zupełnie inni, niż się wydają na pierwszy rzut oka. De Rohan wiedział już, do czego zmierza Catherine. - Och, nie. - Spojrzał na nią dziko, czując gorącą nienawiść dla jej lotnego umysłu. - Nie, nie, nie! Catherine niewinnie zatrzepotała rzęsami. - Co, nie? - Po prostu nie! Nie dla wszystkiego, co zamierza mi pani sugerować. Dla wszystkiego, o co pani prosi. I dla wszystkiego, co pani rozważa!

RS

- Dla wszystkiego? - upewniła się głębokim, wibrującym szeptem. De Rohan poczuł, że brakuje mu tchu. Dobry Boże, ona naprawdę z nim flirtuje.

- Tak - zdołał odpowiedzieć. - Stanowczo. - Całkowicie? - Ton jej głosu mógł przyprawić o dreszcze. - Dla wszystkiego? Twarz de Rohana wyglądała jak maska z granitu. - Czyż nie to właśnie przed chwilą powiedziałem? Odwróciła wzrok i zarumieniła się. - Ale skąd pan może wiedzieć, o czym myślałam? - zapytała cicho. Przez dłuższą chwilę panowała cisza. Pomruk rozmów i zapach jedzenia odpłynęły z jego świadomości, zostawiając go sam na sam z nieznośną mieszanką żalu i pożądania. Istniały jednak zagrożenia, przed którymi nie należy uciekać, i Catherine z pewnością wyczula, że to jest jedno z nich. - Spodziewam się, że wiem, o czym pani myśli, Catherine - powiedział. - I z żalem wyznaję, że odpowiedź zawsze będzie brzmiała: „nie".

127

Jakaś część jego umysłu chciała natychmiast cofnąć te słowa. Ale nie posłuchał impulsu. Nawet jeśli była zupełnie wyjątkową kobietą - co podpowiadał mu każdy zmysł - nie był w stanie jeszcze raz przez to przechodzić. Nawet mimo tej całkowitej szczerości, która między nimi królowała, z takiego związku nie wyniknęłoby nic prócz cierpienia. Nieważne, czy jego biuro mieściło się w Whitehall, czy w Wapping, w dziwnym świecie angielskiej szlachty w najlepszym wypadku był uważany za zamożnego mieszczanina, w najgorszym za policjanta. Mimo dumy nigdy nie przeskoczy granicy wyznaczonej przez konwenanse. Z własnej woli wybrał tę pracę i był w pełni świadomy, z czego rezygnuje. Najważniejsze stały się obowiązki i w zasadzie do tego właśnie dążył. Nie miał zamiaru się z tego tłumaczyć ani przepraszać.

RS

Nikogo.

128

Rozdział 7 Cnota sama w sobie jest tak piękna, że urzeka nas od pierwszego wejrzenia i krok po kroku, coraz silniej wiąże nas ze sobą. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Skończyli posiłek w milczeniu. Niedługo później de Rohan zapłacił i wyprowadził Catherine w mrok nocy, która zdawała się o wiele chłodniejsza niż

RS

poprzednio. Zerwał się silny wiatr i na chodniku znaleźli dwie uliczne latarnie, strącone jego kapryśnymi skrzydłami. Mimo dziwnego napięcia de Rohan instynktownie przyciągnął do siebie Catherine, lecz nie uległ pokusie przytulenia jej.

Duży czarny powóz wytoczył się z Princes Street z głośnym turkotem i pognał w kierunku głównej ulicy. Mijając ich, zwolnił znienacka i podjechał do chodnika. Ozdobione herbem drzwi otworzyły się gwałtownie i wyjrzała przez nie głowa w czepku z kołyszącymi się na wietrze czarnymi piórami. - Max! - wykrzyknęła zrozpaczonym głosem lady Delacourt. - Czy to ty? Och, co za szczęście! Lokaj stanął przy drzwiach, niepewny, czy powinien pomóc swej pani wysiąść, czy też gościom wsiąść do powozu. Zaniepokojony de Rohan podszedł bliżej, z Catherine u boku. Cecilia gwałtownie machała rękami, poganiając ich. - Och, Max - nalegała - wsiadaj szybko. Musimy porozmawiać! De Rohan przyciągnął Catherine jeszcze bliżej.

129

- Dobry wieczór, lady Delacourt - powiedział cicho. - Czy coś jest nie w porządku? - Och! - żachnęła się Cecilia. - Czy cokolwiek jeszcze jest w porządku? Nagle urwała i spróbowała przebić wzrokiem mglistą ciemność. - Ojej, lady Catherine, nie poznałam pani. Proszę mi wybaczyć! Słysząc rozpacz w głosie Cecilii, de Rohan prędko pomógł Cat wsiąść do powozu i po chwili również zajął w nim miejsce. - Dziękuję! - westchnęła Cecilia, gdy lokaj zamknął za nimi drzwi. Bardzo mi przykro, że niepokoję was o takiej porze, ale właśnie wracam od Harry'ego. Jest w strasznym stanie. Max, chodzi o naszyjnik. Szafir Sandsów zaginął! De Rohan odetchnął ciężko. - Macie pewność?

RS

- Teraz już tak. - W bladym, drżącym świetle lampy de Rohan obserwował pełną niepokoju twarz Cecilii. - Genevieve nie może go znaleźć. Przetrząsnęliśmy cały dom. Wszystkie szafki, szuflady i komody. W ostatnim akcie rozpaczy posłaliśmy lokaja do Holly Hill. Miałam nadzieję, że Julia odesłała naszyjnik do skarbca, ale okazało się, że nie. Max, to był nasz rodzinny klejnot! De Rohan miał bardzo złe przeczucie. - Najprawdopodobniej został skradziony ze szkatułki w noc morderstwa. Cecilia kiwnęła głową. - Ja również tak sądzę - przyznała. - Jedyna korzyść płynąca z tej sytuacji jest taka, iż stanowi to dowód, że nie Harry ją zabił. Przecież nie ukradłby własnego naszyjnika. - Istotnie - mruknął de Rohan. Nie miał serca, by powiedzieć Cecilii, że tego rodzaju sztuczki są bardzo popularne wśród morderców. Zrób kilka zadrapań na ramie okiennej i wrzuć najcenniejszy klejnot do rynny, et voila, mamy motyw zabójstwa. Najwyraźniej

130

złodziej został przyłapany na gorącym uczynku i stał się nieco nerwowy. Max zamyślił się głęboko. Coś tu jednak nie pasowało... - Ktoś podejrzliwy mógłby stwierdzić, że zaginięcie naszyjnika było ukartowane - wtrąciła Catherine, przerywając mu proces myślowy. - Lecz gdyby to pani brat dokonał tej strasznej zbrodni, nigdy nie wybrałby rodzinnego klejnotu. Zdecydowałby się na coś drogocennego, ale pozbawionego wartości sentymentalnej. - Właśnie - przyznał de Rohan. Do licha, jej umysł był równie szybki jak język! Catherine pochyliła się ku Cecilii. - Lady Delacourt, czy tylko ten jeden naszyjnik zniknął? Większość dam posiada więcej biżuterii. - No właśnie! - wykrzyknęła Cecilia; jej twarz rozjaśniła się nadzieją. - W

RS

szkatułce została niemała fortuna. Rzeczywiście szafir Sandsów jest pięknym klejnotem, ale dlaczego zwykły złodziej miałby na tym poprzestać? - Ta zagadka wymaga wyjaśnienia - powiedziała zamyślona Cat. De Rohan bezwiednie zdjął kapelusz i przeczesał włosy palcami. - Chciałbym na jakiś czas pożyczyć resztę tych klejnotów, Cecilio odezwał się cicho. - Czy twój brat się na to zgodzi? Cecilia wyglądała na zaskoczoną. - Ależ oczywiście! Po prostu przyślij po nie kogoś. I kolejna sprawa. Dotyczy finansów Harry'ego. Jak dotąd wszystko zdaje się w porządku. Mieli zaskakująco wielu wierzycieli, ale poza tym nic nadzwyczajnego. Catherine roześmiała się cicho. - Po tym, czego się naoglądałam w tym mieście, wnioskuję, że jeśli byłoby to zabójstwo z powodu nieopłaconych rachunków, dwie trzecie Mayfair leżałoby już trupem. Musi w tym być coś więcej. - Ja również się tego obawiam. - Cecilia zmarszczyła brwi i spojrzała na de Rohana. - Posterunkowy Sisk przejrzał już większość rzeczy należących do

131

Julii. Niestety zostawiła w Holly Hill swój podróżny sekretarzyk. Z pewnością znajdziemy w nim jej stare kalendarze, książkę adresową i trochę listów. Powinnam przesłać go do ciebie? Postaram się załatwić to do soboty. Sobota. Babka z pewnością będzie go oczekiwała z obiadem. - Dobrze - odpowiedział. Zauważył, że Cecilia ma cienie pod oczami. Nonna Sofia, jak się zdawało, będzie musiała zaczekać. Pośle Nate'a z wiadomością. Cecilia pochyliła się i z wdzięcznością ujęła jego dłoń. - Dziękuję - wyszeptała zduszonym głosem. - Och, Max, dziękuję. De Rohan uśmiechnął się łagodnie. - A teraz, moja droga, czas na ciebie. Natychmiast wracaj do domu. - Koniecznie! Mój biedny mąż spędza ten wieczór z dzieckiem cierpiącym na kolkę! - Cecilia wzięła Catherine za rękę. - Kochana Catherine! Może jutro?

RS

Widzę, że zostaniemy przyjaciółkami. Odwiedzisz mnie niedługo z Isabel? - Oczywiście, skoro pani na tym zależy... - zdumiała się Catherine. Cecilia usiadła wygodniej.

- Dziękuję wam jeszcze raz. Wybaczcie, że zakłóciłam wasz... - Zawahała się i zarumieniła, szukając właściwych słów. - Wasz wieczór sam na sam. De Rohan nie wiedział, co powiedzieć. Co takiego? Wieczór sam na sam? To zdanie sugerowało nazbyt wiele. Postanowił o tym nie myśleć; otworzył drzwi i pomógł Catherine wysiąść z powozu. Stangret popędził konie i kareta z turkotem odpłynęła w mrok. Szli w milczeniu. Catherine starała się utrzymać dystans, zaledwie koniuszkami palców trzymając go pod ramię. Zupełnie jakby zapomniała o krótkim spotkaniu z Cecilią. Słowa, które Max wypowiedział w czasie kolacji, na nowo stworzyły między nimi niewidzialny mur. Żałował, że musiał użyć tych słów. Jednak czuł, że są konieczne. Trzeba było ją zniechęcić, na litość boską!

132

Większość domów pogrążona była w ciemności, gdyż wiatr zdmuchnął niemal wszystkie latarnie. Na rogu kolejna z lamp zamigotała i zgasła. De Rohan wyostrzył wszystkie zmysły. Nauczył się tego przez lata przemierzania ciemnych alejek i zamglonych nabrzeży rzeki. Nagle dotarł do niego delikatny zapach włosów Catherine. Czuł smak soli i dymu w wilgotnym powietrzu. Do jego uszu dotarły dźwięki sonaty Haydna niesione z wiatrem od jakiegoś eleganckiego salonu przy Cavendish Square. Wszystko to docierało do niego równie naturalnie, jak powietrze. I równie instynktownie wyczuł raczej, niż zobaczył mężczyznę idącego w ich kierunku. Natychmiast przyciągnął Catherine do siebie i obejrzał się przez prawe ramię. Nikogo tam nie było. Próbował otrząsnąć się z niepokoju, który go nagle opanował. To była naprawdę dziwna noc, ale nic poza tym. Mimo to postanowił zachować ostrożność; pociągnął Catherine w kierunku ulicy, by przejść na drugą

RS

stronę, lecz jadący ulicą wóz przeciął im drogę. Jego lampa ledwie przebijała się przez mrok i mgłę, jednak wystarczyła, by zobaczyć mężczyznę skradającego się w ciemności.

Wóz minął ich z turkotem i znowu otoczył ich mrok. De Rohan zacisnął mocno dłoń na lasce i przyjął wyćwiczoną pozycję. Nadchodzący mężczyzna wyraźnie zwolnił. - Przepraszam - odezwał się z mgły. - Gdzie znajdę Henrietta Street? De Rohan machnął głową. - Henrietta Street jest po drugiej stronie placu - warknął nieprzyjemnie. Bardzo łatwo tam trafić. Catherine poprzez mrok dostrzegła, że mężczyzna uniósł jedną dłoń. - Jestem zobowiązany - powiedział dziwnie cicho. Usłyszała charakterystyczny trzask i stłumione przekleństwo de Rohana. Mężczyzna roześmiał się. - Bez nerwowych ruchów, sir - syknął, gdy Max schował Catherine za swoimi plecami. - Wezmę tylko śliczne kolczyki pańskiej damy i już mnie nie ma.

133

Catherine oparła się o ścianę, gdy Max wepchnął ją głębiej w mrok. - Odejdź stąd, głupcze! - powiedział ostro. - Jestem oficerem, a dama jest pod moją opieką. - Dostanę kolczyki po dobroci, czy mam o nie poprosić za pomocą noża? - zadrwił mężczyzna, zbliżając się. - Jak będzie? Wszystko rozegrało się w jednej chwili. Catherine poczuła, jak Max napina wszystkie mięśnie. Bardziej wyczuła, niż widziała, jak wyciągnął rękę. Złodziej zamarkował cios i rzucił się na nich. Laska de Rohana spadła na niego z szybkością błyskawicy i głucho stuknęła o kość napastnika. Z rozdzierającym krzykiem mężczyzna zatoczył się na ścianę; jego nóż stuknął o chodnik. W tej samej chwili ktoś chwycił Catherine od tyłu. Zimna dłoń przesunęła się po jej szyi, łapiąc brutalnie sznur pereł i ciągnąc je, aż Catherine się zachłysnęła. Podniosła dłonie do szyi. Perły wbijały się w jej ciało. De Rohan

RS

odwrócił się do niej, klnąc i starając się osłonić ją własnym ciałem. Podniósł laskę i drugi napastnik szarpnął się do tyłu. Zapięcie naszyjnika pękło wreszcie i Catherine ze świstem wciągnęła powietrze. - Stój, złodzieju! - ryknął de Rohan.

Od strony Cavendish Square dobiegł ich łomot butów i z ciemności wynurzył się Kemble. - Max, za tobą! - krzyknął. De Rohan obrócił się zwinnie. Perły Catherine stuknęły o chodnik, gdy Kemble powalił złodzieja na ziemię. Catherine usłyszała, jak de Rohan okłada pięściami pierwszego napastnika. Ciosy spadające na miękkie ciało. Jęki i przekleństwa. Rzężenie. I nieprzerwany potok włoskich przekleństw, gdy Max tłukł złodzieja do nieprzytomności. Catherine przylgnęła do ściany, usiłując nie wchodzić mu w drogę. Po drugiej stronie ulicy ktoś otworzył okno. Żółty blask lampy oświetlił chodnik. - Morderca! Morderca! - wrzasnął rozbudzony człowiek.

134

Catherine przycisnęła dłoń do ust. De Rohan podniósł pierwszego napastnika i przyciskał go do ściany laską. Z brutalnością, o jaką go nigdy nie podejrzewała, kopał go kolanem w podbrzusze, jednocześnie miażdżąc tchawicę laską i okładając pięścią po brzuchu. Złodziej wierzgał nogami, którymi nie dosięgał chodnika, lecz de Rohan nie przestawał. Kątem oka Catherine dostrzegła pana Kemble'a. Ze zdumiewającą łatwością wlókł drugiego złodzieja po ziemi i rzucił go pod nogi Maksa. Zdjął z palców jakąś dziwaczną, metalową obręcz i wsunął do kieszeni płaszcza, beznamiętnie przyglądając się, jak de Rohan maltretuje swego przeciwnika. Spomiędzy sinych ust złodzieja zwisał nabrzmiały język. - Doprawdy, Max, czy musisz mordować ludzi na środku Marylebone? zapytał drwiąco Kemble. - On zaraz popuści, a wiesz, jak ja nie znoszę smrodu! Głos Kemble'a przywrócił de Rohana do rzeczywistości. Odchrząknął z

RS

satysfakcją i zabrał laskę. Chwytając się za szyję i rzężąc, złodziej osunął się po ścianie, zwinął i opadł na chodnik obok wspólnika. - Vaffanculo*! - wycedził z pogardą de Rohan i objął mocno Catherine. * Vaffanculo (wł.) - idź do diabła. Szorstko wyprowadził ją z najgłębszej ciemności. - Na Boga! Zranił cię? - zapytał gwałtownie. Miażdżący chwyt jego dłoni na ramieniu Catherine wyrażał ogrom jego strachu. - Wszystko w p-porządku - wyjąkała. - C-co do niego powiedziałeś? W mroku wyczuła, że część napięcia odpływa z jego ciała. - Coś w stylu, żeby wsadził sobie laskę w tyłek - mruknął. - Zdaje mi się, że przelotnie zaznajomiłaś się z tym powiedzeniem. Catherine powstrzymała histeryczny śmiech. Prawdę mówiąc, całe jej ciało zaczęło się trząść. Max poczuł to i pogłaskał ją po plecach ciepłą silną dłonią.

135

- Catherine... - wymruczał jej do ucha. Wtuliła się w miękki materiał jego płaszcza i odprężyła, czując kojący zapach ciepłej wełny i męskiego żaru. Kemble trącił jęczących złodziei czubkiem buta. - Znasz któregoś z tych przystojniaków, przyjacielu? Max pokręcił głową. - Drobne złodziejaszki - stwierdził ponuro. - Powinienem był to przewidzieć, jak tylko zerwał się wiatr. Jednym okiem wciąż zerkając na złodziei, Kemble szperał w kieszeni, a potem z eleganckim ukłonem wyciągnął dłoń ku Catherine. - To dla pani, madame. - Podał jej sznur pereł, zręcznie przytrzymując ich koniec. - Proszę je przynieść w przyszłym tygodniu do mojego sklepu. Z przyjemnością je dla pani wyczyszczę.

RS

Z westchnieniem ulgi Catherine schowała naszyjnik. Wpatrując się w powalonych złodziei, Max nie przestawał uspokajająco głaskać jej pleców. - Jestem ci winien przysługę, Kem - powiedział cicho. - Znowu. - Owszem. Jesteś mi winien parę rękawiczek, jeśli mam być precyzyjny! zgodził się Kemble, przyglądając się własnym dłoniom z niesmakiem. - Przysięgam, Max, jesteś największym wrogiem mojej garderoby. Te plamy z krwi nigdy się nie spiorą! - Maurice Giroux może mi wysłać rachunek - odparł cierpko de Rohan jeśli to zakończy twoje gderanie. Nie puszczając dłoni Catherine, Max ukląkł, żeby przyjrzeć się twarzom napastników. Kemble dołączył do niego. W ciemności szorstki głos de Rohana przypominał odległy łoskot gromu przerywany zwięzłymi uwagami Kemble'a, który wrócił do swej poprzedniej maski czarującego, błyskotliwego jegomościa jak zmieniający kolor kameleon. Nie minęła jeszcze godzina, odkąd Catherine zauważyła, że ludzie często okazują się zupełnie inni, niż wydają się na pierwszy rzut oka. To z pewnością dotyczyło pana Kemble'a. Czy Maksa

136

również? Nie. Był dokładnie taki, jaki zdawał jej się w trakcie ich pierwszego spotkania: szybki, bezwzględny i - zmuszony przez sytuację - nieco okrutny. Dlaczego wciąż trzęsły się jej kolana? Jest bezpieczna. Zaś jego działanie było z pewnością uzasadnione. Usłyszeli jakiś zgiełk. - Ach - wykrzyknął Kemble, z gracją podrywając się na nogi. - To pewnie Maurice ze strażą miejską. Zabierz stąd lady Catherine, Max. Dopilnuję, żeby zbóje trafili na komisariat. Na twoje zeznania mogą zaczekać do jutra. Catherine wylewnie podziękowała mu za zwrócenie naszyjnika. De Rohan położył dłoń na jej plecach i ponaglił ją do odejścia z miejsca przestępstwa. Przez kilka minut szli w milczeniu. W połowie drogi do domu Catherine zdołała zapanować nad głosem. procesie? Co z nimi będzie?

RS

- Max, co się stanie z tymi mężczyznami? Po twoich zeznaniach i Milczał przez moment. - Zawisną, Catherine.

- Och. - Na chwilę zamknęła oczy. - To trochę... surowe. - Dziś jestem przekonany, że zbyt łaskawe - odparł niechętnie. - Jednak niezależnie od ich intencji powstrzymałeś ich. Nie skrzywdzili nas. De Rohan westchnął głęboko. Cat wyczuła w nim zwątpienie i rezygnację. - Gdyby napadli na kogoś innego niż ty, prawdopodobnie nalegałbym na deportację - przyznał cicho. - W tym kraju wiesza się ludzi niemal za wszystko. Dlatego Peel stara się o tę reformę prawną. Catherine przypomniała sobie, że reforma jest jednym z jego zadań w ministerstwie. - Zesłanie tych złodziei byłoby bardziej odpowiednie, nieprawdaż? By zostali ukarani za swe przestępstwa, ale by także dostali szansę na poprawę.

137

De Rohan przez chwilę milczał. - Jeśli tego właśnie pragniesz, Catherine - powiedział w końcu - osobiście tego dopilnuję. Mimo grozy, którą przeżyła, rzeczywiście tego pragnęła najbardziej. - Dziękuję - powiedziała. - Dziękuję też za uratowanie mnie. Byłeś bardzo odważny. - Albo bardzo głupi - odparł, kręcąc głową. - Powinienem był wynająć dorożkę. Przeszli przez ulicę. - Naprawdę za długo siedziałam na wsi, prawda? - spytała, nie puszczając jego ramienia. - Powiedziałeś mi kiedyś, że w mieście wcale nie jest bezpiecznie. Max usłyszał nutę przeprosin w jej głosie. Położył dłoń na jej łokciu.

RS

- To moja wina, Catherine - powiedział cicho. W trakcie przeprawy ze złodziejami przestał używać jej tytułu i przynajmniej do końca spotkania nie miał zamiaru do tego wracać. - Powinienem był lepiej cię chronić. - Chroniłeś mnie - wtrąciła się. - Dlaczego czujesz się za mnie odpowiedzialny? Spacerowanie po mieście w takiej biżuterii było naprawdę głupie. Nie możesz zbawić całego świata, wiesz? Zatrzymał się nagle i odwrócił, żeby spojrzeć jej w twarz. Serce podeszło mu do gardła i przez chwilę nie był w stanie się odezwać. - To mój obowiązek - powiedział twardo. - Przy mnie, Catherine, będziesz bezpieczna. Zawsze. Kiwnęła głową i Max sztywno ruszył przed siebie. Co właśnie powiedział? Dlaczego mówi do niej, jakby mieli jakąś wspólną przyszłość? Przecież nie mają. Na Boga! Przebywanie z Catherine przynosiło mu niepokojące ukojenie, nieważne, jak sprzecznie to brzmi. Zbyt łatwo było z nią być. Nie jest wyniosła ani pretensjonalna. Potrafi wybaczać. I mimo nieprzerwanego potoku wymowy

138

przy stole należy do tych nielicznych kobiet, które doceniają milczenie mężczyzny, wypełniając ciszę wyłącznie ciepłym uśmiechem. Max zaczął podejrzewać, że Will Wodeway był niewymownie szczęśliwym człowiekiem. Od razu otrząsnął się z tej myśli i wprowadził Catherine na schody. Cisza nocna otuliła obrzeża Marylebone. We wszystkich domach dorzucano węgla do ognia, napełniając powietrze kłębami gorzkiego dymu. Catherine odwróciła się do niego i zaczęła przeszukiwać torebkę. Wyjęła klucz. Nawet w ciemności Max czuł na sobie żar jej spojrzenia. - Zamierzam teraz zachować się absolutnie bezczelnie, panie de Rohan, jednak mam nadzieję, że nie wykorzysta pan tego przeciwko mnie - wyszeptała roztrzęsionym głosem. - Chciałabym jeszcze kiedyś się z panem zobaczyć. Czy to możliwe? Max nabrał powietrza w płuca i wypuścił je powoli.

RS

- To naprawdę nie byłoby rozważne, lady Cath... - Spytałam, czy to możliwe - przerwała mu łagodnie. - Jeśli zaś chodzi o rozwagę, to chętnie posprzeczam się także na jej temat, ale nie na schodach. Nagle Max zdał sobie sprawę, że Cat szczęka zębami. Na Boga, czy rycerskie zwyczaje należą już do przeszłości? Jego rycerskość najwyraźniej była w stanie śpiączki. Podszedł bliżej, żeby wziąć od niej klucz, lecz gdy tylko dotknął jej dłoni, kolejny podmuch wiatru wyplątał kosmyk włosów z jej fryzury i zdmuchnął go na twarz Maksa. Stała tak blisko, że słyszał, jak wstrzymała oddech. Poczuł zapach jej włosów. Nagle wszystkie jego opory zdały mu się... wcale nie rozważne, lecz odrobinę głupie, skoro zaledwie kilka chwil temu Cat uniknęła śmierci. Życie było takie niepewne. Najmądrzejszą rzeczą na świecie zdało mu się przytulenie jej i ogrzanie własnym ciepłem. Z cichym westchnieniem Catherine wtuliła się w niego, kładąc dłonie na klapach peleryny i przytulając policzek do ramienia Maksa. Drżąc lekko, de Rohan wzniósł oczy do nieba.

139

- Dio confonda i superbi* - szepnął, przytulając ją mocno. To, co wcześniej wydawało mu się szaleństwem, teraz okazało się zupełnie naturalne. * Dio confonda i superbi (wł.) - Bóg poniża pysznych. Położył dłonie na wełnianej pelerynie Catherine i żarliwie przycisnął je do jej ramion. Czuła, jak ogarnia ją ciepło i ożywienie. Przesunęła dłonie po jego plecach. Usłyszeli brzęk metalu o marmur, najpierw tuż przy jej stopach, a potem coraz niżej na schodach. Maledizione! Przeklęty klucz! Nie dbał o to. Chciał tylko, by przez tę jedną chwilę lady Catherine Wodeway czuła się tak, jakby zamieszkała w jego sercu. W ciemności łatwiej było poddać się takim odruchom, jakby to, czego nie można zobaczyć, w jakiś

RS

sposób nie istniało naprawdę. A jednak Cat zdawała się prawdziwa. Tak prawdziwa, że w pewnej chwili Max odchylił jej głowę i musnął wargami jej usta. Ku jego zdumieniu Catherine wspięła się na palce i oddała mu pocałunek. Zrobiła to bez wprawy, wręcz niezgrabnie, a jednak natychmiast wywołała jego reakcję. Tęsknota i pragnienie poprzedzane strachem uderzyły go z niesłychaną mocą. Max nigdy wcześniej nie przeżył czegoś podobnego. Szorstko, trochę zbyt gwałtownie, przyciągnął ją do siebie i pocałował. Catherine westchnęła, ale nie odsunęła się. Zacisnęła palce na klapach jego peleryny i przyciągnęła go do siebie. Jęknęła cicho. Zmiażdżył usta pocałunkiem, bezmyślnie drapiąc jej policzki niedogoloną brodą. Nie musiał nawet widzieć arystokratycznej linii jej szczęki ani prowokującej dolnej wargi, by wiedzieć, że będzie pragnął smakować ją całą. Jego ciało drżało z pożądania od chwili, gdy objął ją na sali balowej lorda Walrafena. Jakby czytając w jego myślach, Catherine delikatnie rozchyliła usta i przechyliła głowę. Max ujął jej twarz w dłonie. Gdy wsunął język w jej usta, przeszyła go dzika rozkosz. Nie potrafił jej kontrolować. Czuł jej piersi wsparte

140

na własnym torsie, czuł łomot swojego serca. Gorąca krew napełniała jego męskość. Od zapachu ciała Catherine kręciło mu się w głowie. Oddychał krótko i urywanie. Dio mio, pomyślał. Szaleństwo. Szaleństwo, którego nie potrafi zatrzymać. Cat jest una bella strega. Piękną czarownicą. Czuł, że musi trochę zwolnić. Puścił jej twarz i pogłaskał szyję. Catherine próbowała przekonać samą siebie, że pragnie jeszcze tylko raz posmakować ust Maksa de Rohana. Lecz jego wargi wciąż pachniały burgundem - aksamitnym, ożywczym i toksycznym - wiedziała już, że jest uzależniona. Dotykając jego języka, smakowała żar i aromat. Dłonie miał silne, usta namiętne. Drżał, gdy jej dotykał, przeszywały go dreszcze, gdy zatracał się w niej całkowicie. Pieszczotliwym ruchem palców badał całe jej ciało, nowym i zdumiewającym.

RS

obejmując piersi i gładząc pośladki, jakby kobiecy kształt był dla niego czymś Catherine wspięła się na palce i westchnęła. Czuła jego twardą męskość na swoim brzuchu. W uniesieniu chwycił zębami jej wargę i ugryzł, aż Catherine przeszyło zdumiewające uczucie pośpiechu i żądzy. Podniósł ją i oparł o drzwi. Poczuła twarde drewno ocierające się o wełnianą pelerynę. Namiętność wyrwała się spod jego władzy; Max zaczął całować jej gładką szyję. Jego oddech drażnił jej skórę i pobudzał do życia każdy uśpiony nerw. Całując ją i smakując, szeptał jakieś niezrozumiałe słowa. - Dio, cara - dyszał. Odnalazła jego usta. - Max - szepnęła ponaglająco. - Och, Max, proszę. Jego uścisk był jak metalowa obręcz. - Tresoro mio* - szeptał, całując jej obojczyk. - Max, wejdź ze mną do środka. Proszę. * Tresoro mio (wł.) - mój skarbie.

141

Jej błaganie zaczęło wyrywać go z gorączki. Musi przestać ją całować. Musi. Musi! Bezwiednie wsunął biodra pomiędzy jej nogi, przyciskając jej miękką, delikatną kobiecość do swojej nabrzmiałej męskości. I nagle zdał sobie sprawę z tego, gdzie jest. Na przeklętych schodach. Chryste wszechmogący! Próbował ją od siebie odsunąć, ale zdał sobie sprawę, że oparł ją o drzwi. Poza tym Catherine wciąż go całowała. - Catherine - wychrypiał wprost do jej ust. - Finiscila! Przestań! W końcu oderwała od niego usta i Max postawił ją na ziemi. Wpatrywali się w siebie w ciemności, wciąż desperacko chwytając powietrze. Catherine promieniowała żarem, witalnością i pożądaniem. Max czuł się jak żółtodziób, który właśnie pierwszy raz próbował chwycić służącą za pośladek. Na policzki wypłynął mu rumieniec i jakby chciał to ukryć, z ociąganiem zszedł na chodnik.

RS

Znalazł klucz i wyciągnął do Catherine dłoń.

- Catherine - wyszeptał z ciemności. - Catherine, to nie... to nie ja. Ja taki nie jestem. Nie zachowuję się w ten sposób.

Wyciągnęła dłoń i splotła palce z jego palcami. - To również nie ja - wyszeptała słabo. - Na Boga, ja również taka nie jestem. Może jednak... może... to my, Max? Może to my? Czuła jednak, że Max jej nie słucha. Wcisnął jej do ręki klucz, odwrócił się i powoli ruszył przed siebie. - Idź już do domu, Catherine - rzucił przez ramię. - Zaczekaj, Max! - zawołała. Natychmiast się do niej odwrócił. - Musisz już iść? Nie odpowiedział. Spróbowała jeszcze raz: - Max, to, co powiedziałeś, to Dio confonda, czy coś... Co to znaczy? I wszystkie inne słowa? Co one znaczą? Max przez chwilę stał bez ruchu. Usłyszała rozpaczliwe westchnienie. - To stare powiedzenie - odpowiedział wreszcie.

142

- Coś na kształt ostrzeżenia, czy klątwy. „Bóg poniży pysznego". A reszta... reszta to zwykłe niedorzeczności. Wejdź do środka, Catherine. Tu nie jest bezpiecznie. Zamknij drzwi na klucz. Odwrócił się i wraz z wirującą wokół kostek czarną peleryną po prostu rozpłynął się w ciemności. - Cholera jasna! - syknęła Catherine, z uporem krzyżując ramiona na piersi. Ta jego sztuczka ze znikaniem stała się już irytującym zwyczajem. Przez chwilę słuchała echa jego szybkich, zdecydowanych kroków odbijających się od ścian domów. Jednak szybko - zbyt szybko - echo zamarło. Było zimno. Litując się nad nim, umyślnie głośno otworzyła drzwi i nie wchodząc do środka, zatrzasnęła je z hukiem. W oddali usłyszała ponownie jego kroki.

RS

Serce w niej zaśpiewało.

Och, tak! Nieważne, jak jest bezwzględny czy dziwaczny, w tej jednej rzeczy Maximilian de Rohan jest dżentelmenem. Dżentelmen nigdy nie porzuca damy na schodach, choćby wił się z cierpienia i frustracji. Catherine stała na zimnie jak podlotek, czekając, aż odgłos jego kroków całkowicie ucichnie.

143

Rozdział 8 Mężczyźni często kierują się raczej głosem serca niż rozsądkiem. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Następnego ranka Max zdołał osiągnąć coś niesłychanego. Zaspał i w paskudnym humorze wybudził się z kolejnego już tej nocy snu. Wciąż był wściekły na siebie. Co, na litość boską, sobie wyobrażał? Znowu pocałował Catherine i to na przeklętych schodach, napierając na nią, jakby była portową dziwką, którą można wziąć w pierwszej lepszej bramie. Co gorsza, gdy

RS

powiedziała mu, że nie jest za nią odpowiedzialny, sprzeczał się. Zasugerował nawet, że możliwa jest jakaś wspólna przyszłość. Czyżby całkowicie stracił rozum?

Oczywiście, chciał ją wziąć do łóżka - pragnął tego całym ciałem. Ona zaś była chętna. Rozpoznawał bez trudu jej stan - to rozmarzone spojrzenie i głęboki głos. Setki razy był w ten sposób zapraszany do kosztowania kobiecych wdzięków. Często zresztą się temu poddawał, dopóki sytuacja była jasna i nikt nie miał być skrzywdzony. Dlaczego zatem zachowywał się, jakby pójście do łóżka z tą konkretną kobietą miałoby się skończyć jakimiś zobowiązaniami? Zostawiwszy Catherine w ciemności, Max odmówił sobie przyjemności podróżowania dorożką i stanowczym krokiem przemierzył trzy mile mrocznymi ulicami, mając złudną nadzieję, że lodowaty wiatr wygna z niego demony. Spacer jednak nie ulżył mu wcale. Pobudzona żądza męczyła go przez pół nocy i zbudziła ponownie nad ranem, radośnie podnosząc dwa wełniane koce i narzutę, jakby były zaledwie satynowym prześcieradłem.

144

Usiłował rozwiązać swój problem, boksując poduszki i tłukąc pięściami w materac. W końcu z głuchym jękiem opadł na plecy, wpatrzył się w ciemny sufit i poddał się słabości własnego ciała. Z początku dotykał się delikatnie, przesuwając dłoń w dół i w górę męskości w tym samym słodkim rytmie, w którym badał usta Catherine. Tym razem pozwolił sobie bez ograniczeń ją wspominać - zarys jej twarzy, pełne piersi, kuszące, nabrzmiałe wargi... Przesuwał dłonią coraz szybciej i mocniej, płonął obietnicą spełnienia. Na Boga, musi coś zrobić, by pozbyć się demonów! A jednak nie przyniosło mu to ulgi. Po prostu nie mógł tego zrobić. To, co kiedyś służyło do prostego rozładowywania napięcia, nagle stało się obrzydliwe. Wyjął rękę spod narzuty. Sporadyczne doprowadzanie się do ekstazy pomagało mu zachować zdrowy rozsądek i uchronić się przed męczącymi doznaniami, jednak najwyraźniej nie było w stanie rozproszyć tego, co zaczynał czuć do Ca-

RS

therine. Dlaczego? Bo zaczynał rozumieć, co mogą oznaczać zobowiązania? Bo z Catherine mógłby chcieć... czego? Mógłby chcieć czegoś więcej. Nie odważył się ciągnąć dalej takich rozważań. Czekała na niego praca. Praca jest ważna. Nie, praca jest jego życiem. Bóg wie, że nie był mnichem, lecz pójście do łóżka z Catherine mogłoby wszystko zrujnować. Co by się wtedy z nim stało? Nie pochodził z jej świata, zaś w jego życiu nie było dla niej miejsca. Klnąc, poderwał się z łóżka i próbował się utopić w miednicy lodowatej wody. Na litość boską, nie podda się temu! Nie narazi swej pozycji na szwank. I nie zrobi z siebie głupca przed kolejną kobietą - nawet szczerą i dobrą - której środowisko uważa się za coś dalece lepszego niż on i jego klasa. Wielkim wysiłkiem woli odepchnął od siebie wspomnienia poprzedniej nocy. Pośpiesznie umył się i ubrał, lecz zanim zdążył wytrzeć brzytwę, z pozornej równowagi wytrąciło go stukanie do drzwi. Nie sposób było nie rozpoznać charakterystycznego rytmu właścicielki domu. Do licha, czyżby zapomniał o czynszu? Stojąc przed lustrem i w pośpiechu wpychając poły

145

koszuli do bryczesów, Max ostatni raz rzucił okiem na swe zapuchnięte oczy i zastanowił się, jak to możliwe, że angielska arystokracja na co dzień wstaje o tak późnej porze. Oni jednak nie muszą zarabiać na życie. Właściwie on sam także nie musi. Przyznał to z ociąganiem, zakładając kamizelkę i podchodząc do drzwi. Oczywiście, mógłby bezkarnie roztrwonić całe swe życie, bez wątpienia mógłby wszystko przepić i umrzeć za młodu, zanim ogołociłby do szczętu rodzinną szkatułę. Przez chwilę wpatrywał się we własną dłoń, w ciemną skórę przy lśniącej miedzi klamki i przyznał w duchu, że przeżył wiele ponurych nocy, które kusiły go tą właśnie wizją. Życie policjanta rzecznego było brutalne i ponure, pilnowanie londyńskich slumsów jeszcze gorsze. Zaś policjant, niezależnie od szlachetności swych poczynań i głębokości poświęcenia, mógł jedynie lekko zarysować powierzchnię otaczającego go zezwierzęcenia.

RS

Z zadumy wyrwało go ponowne, niecierpliwe stukanie do drzwi. Max gwałtownie otworzył i zdumiał się na dźwięk radosnego szczeknięcia Lucyfera. - Dzień dobry, panie de Rohan - odezwała się chłodnym, nieco ganiącym go szeptem pani Frier. - Zdaje się, że ma pan gości. Właścicielka nie akceptowała porannych wizyt, lecz nie miało to znaczenia. Osoba stojąca w cieniu za jej plecami nie dawała się łatwo odprawić. Zniecierpliwiona signora Castelli zastukała laską w podłogę. - Buongiorno! - powiedziała, wyniośle mijając panią Frier. Lucyfer wpadł z impetem do salonu. Sofia spojrzała na niego złowrogo. - Niegrzeczny pies! Accuccia! Sta' fermo! * Lucyfer szczeknął w odpowiedzi i zaczął podskakiwać, witając się z Maksem. - Ba! - wykrzyknęła starsza dama, wygrażając psu laską. - Il mastino**, on nikogo nie słucha! Rozpuściłeś go! De Rohan czule poklepał Lucyfera po łbie i pocałował policzek babki.

146

- Buongiorno, Nonna - powiedział. - Cóż za nieoczekiwana radość. Ach, jest i Maria! Salve***. Towarzyszka babki dygnęła i uśmiechnęła się szeroko. - Come sta, Maximilian? - zapytała, podając mu wciąż ciepłe kamionkowe naczynie. Pachniało wyśmienicie. Max posłał jej czuły uśmiech i puścił oko. * Accuccia, sta fermo (wł.) - słuchaj, stój spokojnie. ** Il mastino (wł.) - mastiff. *** Salve (wł.) - witaj. - Wszystko w porządku, Mario, dziękuję. - Uprzejmie wskazał paniom fotele. - Rozgośćcie się, per favore.

RS

Szeleszcząc jedwabiem i starymi czarnymi koronkami, kobiety przecięły pokój. Sofia odesłała pogardliwym gestem panią Frier. Obrażona właścicielka z hukiem zatrzasnęła za sobą drzwi; signora spojrzała w górę, jakby się obawiała, że sufit może spaść jej na głowę. Zdjęła czarną pelerynę i z gracją umościła się w fotelu najbliżej kominka. Max odstawił naczynie i wyciągnął rękę po pelerynę. Sofia machnęła niecierpliwie dłonią. - Mamy tylko chwilę przed moim spotkaniem w St. James, Maximilian zaczęła, rozglądając się po całym pokoju. - Och, Boże, pomóż mi to zrozumieć. Dlaczego mój wnuk gnieździ się w takich warunkach, podczas gdy jego pokoje na Wellclose Square stoją puste? Max ściągnął koc Lucyfera z drewnianego stołka i usiadł, licząc na to, że damy nie zauważą unoszącej się wokół niego chmury psiej sierści. - Jak już mówiłem, pracuję do późna - powiedział. - Nie chciałbym tym sprawiać kłopotu ani tobie, ani Marii. Sofia spojrzała na niego z powątpiewaniem.

147

- Wygląda raczej na to, że pracując tak długo, sprawiasz kłopot sobie. Max wiedział, że wygląda gorzej niż zwykle. - Położyłem się wczoraj bardzo późno - przyznał, pochylając się, by pogłaskać psa. - Byłem u Walrafena. Miałem tam, hm, pewne zadanie. Przez twarz signory Castelli przemknął cień uśmiechu; przekrzywiła głowę, by spojrzeć znacząco na drzwi do sypialni. - Ach, veramente*! - Głos miała łagodny, lecz podejrzliwy. - A więc wyłącznie interesy trzymają cię w łóżku do południa? * Veramente (wł.) - naprawdę. Nie było jeszcze wpół do jedenastej, trudno to nazwać południem. Jednak interesy.

RS

słowa babki przywołały wspomnienie wieczoru z Catherine. To nie były Musiał się wahać zbyt długo. Na twarzy babki zagościła dziwna mina. - To nie była wyłącznie praca, nieprawdaż? - Jej długie, kościste palce niemal spazmatycznie zacisnęły się na oparciach fotela. - Byłeś z kobietą. Wiem to. Widziałam. - Nie - skłamał Max, wpatrując się niewidzącym spojrzeniem w duży rubin na palcu babki. - Nie? Zmusił się do spojrzenia w jej oczy. - Nonna, czy nie rozmawialiśmy już o tym wiele razy? Policjanci - ci mądrzy - nie mają żon. I nie mają dzieci. - Nie jesteś policjantem - wykrzyknęła. - Jesteś urzędnikiem, który... - Który bada sprawę korupcji w policyjnych szeregach - przerwał jej Max. Sofia zacisnęła usta. - Powinieneś być kupcem winnym - powiedziała z naciskiem. - Wtedy mógłbyś mieć wszystko.

148

Wtedy mógłbyś mieć wszystko. Max się zastanowił. Mógłby? Ale czy byłby szczęśliwy? Nagle myśl o byciu przykutym do biurka od świtu do zmierzchu nie wydawała mu się aż tak odrażająca. Jednak jego praca nie miałaby takiego znaczenia. Wciąż zdawałoby mu się, że odwrócił się plecami do ojca. Spuścił wzrok i potrząsnął głową. Babka jakby skurczyła się w fotelu i nagle wyglądała bardzo staro. - Być może, Max, nie spotkałeś jeszcze kobiety, dla której warto byłoby poświęcić swą wolność. - Zamilkła na jedno uderzenie serca. - Ale spotkasz. Maria pochyliła się ku niemu z ledwie powściąganym podnieceniem. - Tym razem jest o tym przekonana, Maximilian - powiedziała, niemal wstając z fotela. - Tym razem signora ją widziała! La Regina di Dischi! Starsza dama strzeliła palcami.

RS

- Siedź spokojnie, Mario! Per amor do Dio, jesteś gorsza niż ten pies. Max jednak uczepił się ostatnich słów Marii. - Królowa Denarów - powiedział powoli, patrząc na babkę z rosnącym zdumieniem. - Błagam, Nonna, powiedz mi, że nie bawisz się już tarotem... Twarz Sofii stężała. - Jesteś marzycielem, Maximilian! - stwierdziła, machając dłonią. - Żyjesz przeszłością i nie chcesz zobaczyć, dokąd zmierza twoja przyszłość. - Wstała energicznie. - Vieni*, Maria. Musimy już iść. * Vieni (wł.) - chodź. Kręcąc głową, Max wstał i pocałował ją w policzek. - Nie wierz we wszystko, co widzisz w kartach, Nonna - powiedział łagodnie. - I nie martw się o mnie. Może i jestem marzycielem, ale jestem szczęśliwy. Babka kompletnie zignorowała jego słowa; sięgnęła po swoją pelerynę.

149

- A proposito, Maximilian - odezwała się chłodno, gdy okrył jej spiczaste, wąskie ramiona. - Czy il mastino zostaje tutaj, czy wraca ze mną do domu? Max pomógł Marii założyć pelerynę. - U ciebie byłoby mu najlepiej - odpowiedział niechętnie. - Lecz jeśli cię złości, niech zostanie. Poproszę Nate'a, żeby go wyprowadzał. Na wpół słuchając, Lucyfer podniósł się z podłogi. Kładąc głowę na oparciu fotela, z którego przed chwilą wstała Sofia, popatrzył na nią dużymi wilgotnymi ślepiami i westchnął. Bez wątpienia myślał o skrawkach ze stołu, którymi Sofia go karmiła, nie przyznając się do tego za żadne skarby. Zakładając rękawiczki szybkimi, zdecydowanymi ruchami, Sofia zerknęła na mastiffa i jej twarz złagodniała. - Och, va bene*! - jęknęła. - Ale nie będzie więcej kopania w moim ogródku! Ani spania w moim łóżku!

RS

Z żalem i złością w sercu Max ukląkł, żeby pożegnać się z psem. Sofia wsparła się lekko o ramię Marii, która prowadziła Lucyfera na smyczy. Wyszli na słońce. Tego dnia babka wyglądała na starszą i bardziej kruchą, o ile w ogóle było to możliwe. Chciałby ją uszczęśliwić. Naprawdę. Z ciężkim sercem odwrócił się od drzwi. Sofia słyszała cichy stuk zamykanych drzwi. Wyglądała na pokonaną, miała tego świadomość. Lecz, na Boga, czuła się zupełnie inaczej. Powściągając temperament, zatrzymała się przy powozie. - Mario - syknęła towarzyszce do ucha. - Przywołaj mi tego chłopca. Nate'a. * Va bene (wł.) - no, dobrze. - Si, signora Castelli - odpowiedziała spokojnie Maria. - Chciałaby pani, żeby wykąpał psa? Sofia przeszyła młodszą kobietę piorunującym spojrzeniem.

150

- Nie! - szepnęła omdlewająco. - Chcę go ponownie przekupić. Maximilian mnie okłamuje. Był z nią, z tą kobietą! Wiem to! Może Nate się czegoś dowie. - Si - odparła posępnie Maria i chciała wsiąść do powozu, lecz Sofia szarpnęła ją za rękę. - Jeszcze jedno! - szepnęła teatralnie staruszka, trzymając ją z zaskakująco dużą siłą. - Gdy pójdziesz dziś do spowiedzi, musisz się gorąco modlić, per favore! - Och, va bene - przystała Maria ze znużeniem. - O co tym razem? Signora Castelli spojrzała na nią cierpko. - Żeby się okazała Włoszką! - syknęła. - I, jeśli Bóg da, katoliczką! Słysząc to, Maria wybuchnęła histerycznym śmiechem. - Matko Boska! - krzyknęła, wznosząc dłonie do nieba. - To jest Anglia!

RS

Łatwiej byłoby znaleźć igłę w stogu siana. Może zaczniemy od prostych modlitw, na przykład, żeby z nim wytrzymała?

W Anglii rozkwitła wiosna. Catherine nie dostrzegła, kiedy odważne kwietniowe żonkile ustąpiły miejsca bujnym majowym pąkom, a gałęzie, które zaledwie kilka tygodni temu były nagie, okryły się zielenią. Ponieważ swą codzienną przejażdżkę po Hyde Parku rozpoczęła o wiele później niż zwykle, poranna mgła rozpłynęła się już i Catherine rozkoszowała się zapachem grzejącej się w słońcu ziemi. Choć najelegantsza część towarzystwa wciąż leżała w łóżkach, niektórzy mieszkańcy Mayfair rozpoczęli swe poranne przechadzki. Wielka szkoda. Dziś szczególnie Catherine miała ochotę pobyć sama. Niecierpliwie popędziła Oriona, lecz po chwili zmuszona była ściągnąć mu wodze. Wysoki, elegancko ubrany mężczyzna zatrzymał się parę kroków przed nią na ścieżce i przyjrzał się ze znawstwem smukłym nogom Oriona. Prowadził na smyczy siwowłosego mopsa i mimo że stanowił poważną przeszkodę w jej planie samotnej

151

przejażdżki, wyglądał bardzo przyjaźnie. I znajomo. Zbliżając się do niego, Catherine skinęła głową. Zachęcony tym mężczyzna uniósł kapelusza. - Dzień dobry, lady Catherine! - powiedział. - Jakże dziarsko pani wygląda o tak wczesnej porze! - Dzień dobry - odpowiedziała z przyjaznym uśmiechem i szpicrutą dotknęła ronda kapelusza. Jednak z powodu zawstydzenia i zakłopotania nie zatrzymała się na pogawędkę. Poznała tego dżentelmena na swym pierwszym przyjęciu w Londynie i rozmawiała z nim przez chwilę na balu Walrafena, ale... Nie pamiętała jego nazwiska! Musiała przyznać, że to wyłącznie jej wina. Błądząc wzrokiem po zielonej przestrzeni parku, przypomniała sobie, że przyjechała do miasta, by poznać nowych ludzi i odnaleźć coś, co wyrwie ją z letargu i rozpaczy. Ów dżentelmen był bardzo miły i spodobał się jej. Przypominał jej Willa: potężny i

RS

nieco „napuszony", lecz równocześnie sympatyczny i zabawny. Bardzo poważany wdowiec, jak nie omieszkała zauważyć Isabel. Ważny urzędnik, podsekretarz, sir Everard... jakiś tam.

Catherine potrząsnęła głową. Nazwisko na dobre wyleciało jej z głowy i wiedziała dlaczego. Maximilian de Rohan. Ten człowiek rzucił na nią jakiś czar. I w dodatku był to zdumiewający rodzaj czaru. Catherine nie wiedziała, czy czuje się raczej obezwładniona, czy wściekła. Chyba jedno i drugie. Niecierpliwie popędziła konia, pozwalając wiosennej bryzie rozwiewać niesforne loki opadające na czoło. Jednak myśli o Maksie nie dawały się tak łatwo wywiać. Catherine obudziła się tego ranka z niezwykłym, nowym przekonaniem i nie miało ono nic wspólnego z faktem, że de Rohan jest mroczny i groźny. Bardzo pociągający, owszem. A jednak było w tym coś więcej. Catherine nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów, lecz w jego surowej twarzy dostrzegła jakiś rys podobieństwa. Być może chodziło o dobrze znane im obydwojgu poczucie straty? Albo rozczarowania? Jeszcze nie potrafiła dobrze rozpoznawać jego emocji. Na Boga,

152

nie do końca była w stanie pojąć własne! Jedno wszakże wiedziała. Choć zawsze będzie wspominała męża z niesłabnącą czułością, w końcu żal i rozpacz zaczynały się rozwiewać. Życie znowu stało się interesujące. Przynajmniej za to powinna podziękować Maksowi. Wbrew zdrowemu rozsądkowi przywołała wspomnienia poprzedniej nocy. Jakże nieznośnie paplała przy kolacji, co chwilę przekraczając granice jego prywatności, a momentami bezczelnie go prowokując. A wszystko po to, by go podstępem wydobyć lub też wyciągnąć siłą z nieustannej postawy sprzeciwu, którą prezentował. Potrafi przejrzeć ją na wylot, nie miała złudzeń. Podejrzewała, że Max umie przejrzeć każdego i dokopać się do prawdy ukrytej za śmiechem, w kłamstwach, a nawet w żądzy, tym samym ostrzem intuicji, którym wciąż w nią mierzył. Po obiedzie nie zrobiła nic bardziej sugestywnego niż lekkie

RS

uniesienie brwi, a jednak Max znał wszystkie jej najskrytsze myśli. Czyżby kobiety tak często go pragnęły? Czyżby widywał te oznaki tak często, że rozpoznawał je bez najmniejszego trudu? A może ona robiła to nieświadomie? Jej starszy brat Cam ostrzegł ją kiedyś, że wszystkie uczucia ma wypisane na twarzy. Wtedy nie miało to dla niej znaczenia, gdyż i tak nie miała nic do ukrycia. Nie miała pewności, czy i teraz chciałaby cokolwiek ukrywać. Zawsze starała się być szczera i otwarta, choć być może czasami uznawano to za niewłaściwe. Jednak nie chciałaby się teraz zmieniać. Podobna w tym była do starszego brata - prostolinijna i zdecydowana. Więc być może Max de Rohan będzie musiał jakoś z nią wytrzymać. Catherine uśmiechnęła się pod nosem. Tak, obserwowanie, jak wije się i miota pod jej zmasowanym atakiem, byłoby interesujące. I może uda jej się przebić przez ten mur. W końcu pochodzi z rodziny Rutledge. Jej zrzędliwa, stara ciotka Belmont uwielbiała powtarzać, że Rutledge'owie są najbardziej upartymi ludźmi, jacy kiedykolwiek pojawili się na ziemi.

153

Ta myśl tak ją rozradowała, że Catherine odchyliła głowę do tyłu i roześmiała się na cały głos. I to ją zupełnie zaskoczyło. Kilka tygodni temu życie zdawało się kompletnie puste, smutne i beznadziejne. Nie stawiało przed nią żadnych wyzwań. Lecz teraz... coś się zmieniło. Być może nawet w dość radykalny sposób. Catherine jednak nie dbała o to, gdyż odnalazła wreszcie coś, co dawało jej nadzieję: Max de Rohan nie był w stanie się jej oprzeć, podobnie jak ona nie była w stanie oprzeć się jemu. Podniesiona na duchu, zawróciła do domu. De Rohan stał sztywno wyprostowany przy swoim pojedynczym, okopconym oknie w biurze i spoglądał na powolny strumień powozów jadących ku Whitehall. Bezwiednie przeczesywał palcami gęste włosy, które były już zdecydowanie za długie, i doprowadził je do kompletnego nieładu.

RS

- Przeklęty dzień - mruknął. Zaskoczyła go poranna wizyta Sofii. Pójście do pracy zdawało mu się wybawieniem, teraz jednak, gdy siedział uwięziony w zadymionym biurze i nie znajdował żadnej ucieczki od dręczących go wspomnień, stał się wyłącznie pożywką dla szalejącego niepokoju. Dusił się w czterech ścianach. W pokoju było parno. Do diabła z Peelem, Walrafenem i wszystkimi ich wydumanymi, konserwatywnymi poglądami na temat reform, zebrań komisji i debat rządowych. Na Boga, jakże pragnął naprawdę pracować, pomagać konkretnym ludziom. Jakże pragnął wrócić do swej starej pracy, w której nie musiał stykać się z wyższą klasą. Gdzie jego wysiłki dawały namacalne rezultaty. Choć, być może, tęsknił po prostu za hałaśliwymi okolicami rzeki i oczekiwaniem w łódce na przypływ. Przynajmniej mógł oglądać Tamizę z okien swojego biura, choć obecny widok nie przypominał tego, który przez tak długi czas kontemplował z okien starego biura na Wapping New Stairs. Westminster leży spory kawałek w górę rzeki od Basenu Londyńskiego, żeby można było patrzeć na ruch łodzi. Nie było niezgrabnych tragarzy i płytkich barek.

154

Zamglonym wzrokiem Max wpatrywał się w lekką łódź płynącą w kierunku mostu, wysoką, szybką i dumną. W niewyjaśniony sposób jego myśli wróciły do Catherine. I po raz kolejny doszedł do wniosku, że znajdował się na skraju przepaści, u wrót do niewłaściwego świata. Tylko tym razem nie miało to nic wspólnego z obecnym położeniem jego biura. Nagle jakiś delikatny dźwięk przykuł jego uwagę i de Rohan odwrócił się błyskawicznie jak policjant, którym w głębi serca wciąż się czuł. Kancelista Howard z przerażeniem cofnął się z linii progu. - Ma pan gościa, panie de Rohan... W cieniu za oficerem kryła się wiotka kobieta. Ruchem głowy de Rohan odesłał urzędnika. Zaciskając usta w wąską linię, kobieta weszła do biura, tak kurczowo trzymając brązową torebkę z aksamitu, jakby zależało od tego jej życie. Ogarnął jej postać jednym spojrzeniem. Nieco ponad trzydzieści lat,

RS

nieładna, pospolita twarz. Suknia pochodziła z najlepszych salonów, lecz sposób poruszania się kobiety zdradzał bolesny brak poczucia pewności. Zdołała jednak dumnie się wyprostować, czym go zaskoczyła.

- Pan de Rohan? - zapytała wyniośle, choć głos jej drżał. - Owszem. - Wskazał nieznajomej fotel przy biurku. - A pani jest... ? Kobieta nie usiadła. - Lane - powiedziała, jeszcze wyżej zadzierając nos. - Czcigodna Amelia Lane, córka lorda Welbridge'a. Położyła tak duży nacisk na słowa: „czcigodna" i „lord", że Maksowi zrobiło się nieprzyjemnie. Beznamiętnie założył ręce za plecy i przywdział na twarz maskę idealnej uprzejmości. - W czym mogę pani pomóc, pani Lane? - W czym może mi pan pomóc? - Jakby sprowokowany jego uprzejmością, jej gniew wybuchł jak płomień. - Może pan przestać dręczyć mojego przyszłego męża! - wykrzyknęła, wbijając palce w torebkę. - To może pan zrobić!

155

De Rohan uniósł jedną brew. - Słucham? - Pana Ruperta Vosta! - krzyknęła, tupiąc nogą. - Za kilka tygodni się pobierzemy. Będzie moim mężem. I jeśli zamierza pan nadal go obrażać albo... albo podawać w wątpliwość jego honor, ja... ja... powiem wszystko mojemu tacie! A on położy temu kres! Niewzruszony groźbą, de Rohan wpatrywał się w jej twarz. W żadnym wymiarze nie przypominała kobiety w typie Vosta. Zatem chodziło o pieniądze. - Madame, obawiam się, że nie zrozumiała pani... - Nie! - krzyknęła ostro. - To pan nie rozumie. Wiem, kim pan jest i co pan robi. Jest pan kimś niewiele lepszym od zwykłego policjanta. I jest pan zamieszany w sprawę morderstwa kobiety, która nikogo już nie obchodzi. Rupert się z nią nie spotykał. Już nie. Przez całą noc był w moim mieszkaniu na

RS

Arlington Street. Całą noc! Jeśli to oświadczenie rujnuje moją reputację, to trudno. Niech pan się trzyma od niego z daleka. On mnie kocha. Mówiła z taką żarliwością, jakby chciała samą siebie przekonać, nie tylko de Rohana.

- Przykro mi, że pani się niepokoi. - De Rohan ukłonił się z absolutną uprzejmością. - Żałuję, że uznała pani za konieczne odwiedzanie mnie tutaj. Czy czeka na panią powóz, czy powinienem wysłać pana Howarda po dorożkę? Kompletnie zaskoczona pani Lane zrobiła krok do tyłu. - Ale ja... ja... Czy to znaczy, że zrobi pan to, o co proszę? De Rohan uśmiechnął się nieznacznie. - Pracuję jako podwładny pana Peela, - powiedział ostrożnie. - Obawiam się, że nie wolno mi omawiać śledztwa z nikim innym. Pani Lane zmarszczyła brwi. - Ale... ale... Wciąż bezgłośnie otwierała i zamykała usta. Max wykorzystał ten moment i zadzwonił po Howarda, który natychmiast wbiegł po schodach.

156

- Pani Lane właśnie wychodzi - wyjaśnił de Rohan. - Bądź tak miły i odprowadź damę do powozu. Po powrocie z parku Catherine zaprowadziła Oriona do stajni i oddała wodze zarumienionemu i bez przerwy kłaniającemu się chłopcu stajennemu, który zawstydził się, że pani musiała go szukać. Catherine tylko się uśmiechnęła i poszła do domu. Euforia, która ogarnęła ją w parku, zaczynała nieco blednąć. Max jest skomplikowanym człowiekiem. Ich przyjaźń również będzie skomplikowana. Czy w ogóle przyjaźń między nimi jest możliwa? Szybko się umyła, przebrała i wciąż czując zamęt w głowie, udała się do jadalni. Nie mogła odpędzić wspomnień o tym, z jaką ufnością lady Delacourt powierzyła Maksowi sprawy swojej rodziny i o jego odwadze w starciu ze złodziejami. Okazał się bardzo rycerski, w najlepszym znaczeniu tego słowa.

RS

Z zadumą nalała sobie kawy przy kredensie i usiadła przy stole. Nie licząc Cama, nie znała nigdy mężczyzny, któremu mogłaby bezgranicznie zaufać. Z pewnością nie należał do takich jej ojciec. Randolph Bentham Rutledge był znanym pijakiem i kobieciarzem; bez skrupułów doprowadził majątek do ruiny, zostawiając dzieciom nędzne resztki. Catherine miała nadzieję, że młodszy brat, Bentley, nie zmierza w tym samym kierunku, choć jak dotąd wszystko na to wskazywało. Oczywiście, Catherine spotkała na swej drodze Willa i kochała go. Jednak z jakiegoś powodu - powiedzmy, że z perspektywy upływającego czasu zaczynała widzieć wszystko, co do tej pory wolała ignorować. Mąż był silny i dawał jej poczucie bezpieczeństwa, lecz miał niewielkie pojęcie o prawdziwym życiu. Znał się na polowaniach i psach gończych. Pozostałe sprawy, łącznie z ważnymi decyzjami, były na jej głowie. Pamiętała pewien szczególnie zły rok - po zimnej wiośnie nastąpiło suche lato, potem zaś ulewna jesień. Wszystko, co zdołali wyhodować, zgniło jeszcze przed zbiorami. Will postanowił wydać oszczędności na nowego ogiera i

157

wybudowanie obszernych stajni. Nagle zwykłe prace przy domu, jak naprawianie dachu, rynien czy płotu - czyli sprawy, o które ona musiała zadbać - stały się nieistotne. Gdy kilka miesięcy później komornik wyszeptał złowrogie słowo „hipoteka", Will spojrzał na nią i bezradnie wzruszył ramionami. I nie był to pierwszy raz. Bieg jej myśli zakłócił jakiś hałas. Poczuła ulgę, gdy do jadalni weszła gospodyni; jej trzewiki stukały szybko o marmurową podłogę, a potem Zaszurały na dywanie. Pani Trinkle wyglądała, jakby przybyła z niesłychanie ważną misją. - Upraszam o wybaczenie, proszę pani. Czy mogę z panią szczerze porozmawiać? Catherine się uśmiechnęła. - Oczywiście.

RS

- Być może to nie moja sprawa - zaczęła cierpkim tonem - ale muszę zapytać... Czy wie już pani, do kiedy zostanie w mieście? - Do kiedy? - Catherine próbowała grać na zwłokę. Prawda zaś była taka, że podobnie, jak nie zastanawiała się w ogóle nad przyjazdem do Londynu, tak i nie poświęciła ani jednej myśli wyjazdowi. Ostatnio była niezdolna do jakichkolwiek logicznych rozważań. Jej zachowanie ostatniej nocy było tego najlepszym przykładem. Do jadalni weszła Delilah, uginająca się pod ciężarem ogromnej tacy wypełnionej jedzeniem. Pani Trinkle zaczęła ustawiać na stole kolejne naczynia. - Chodzi o to, proszę pani, że prawdopodobnie należałoby zatrudnić kucharza i trochę służby - ciągnęła gospodyni. - Przywiozła pani tylko pokojówkę. Oczywiście Delilah i ja robimy wszystko, co w naszej mocy, ale... Catherine spojrzała na pół tuzina podgrzewanych naczyń i poczuła wyrzuty sumienia. Nigdy nie wpadłaby na to, by omawiać swoje plany, czy też ich brak, z panią Trinkle. Jej brat z kolei spędził połowę życia w skrajnej nędzy i dlatego był prawdopodobnie jedynym szlachcicem w Anglii nieutrzymującym

158

pełnego zestawu służby w każdym ze swych domów. Catherine uśmiechnęła się żałośnie. - Powinnam była wcześniej z panią porozmawiać, pani Trinkle. Nie ma potrzeby przygotowywać tak wystawnych posiłków. Na jutrzejsze śniadanie poproszę tylko owsiankę. - Owsiankę? - powtórzyła wstrząśnięta gospodyni. - Owsiankę - zapewniła spokojnie Catherine. - Jeśli zaś chodzi o służbę, to jeszcze dziś napiszę list do brata. - Ojej! - Oczy pani Trinkle stały się okrągłe jak spodki. - List! - Podała Catherine tacę z dużą, wypchaną kopertą. Cat na pierwszy rzut oka rozpoznała dziecięce pismo i od razu otworzyła paczkę. Akwarela namalowana na sztywnym kartonie wysunęła się z koperty i spadła na stół. Catherine roześmiała się i wyjęła list. Jak zwykle, dopiski były

Droga ciociu Cat!

RS

niemal tak długie, jak treść listu.

Kiedy wracasz do domu? Czy mogłabyś szybko? Chalcote jest nudne jak flaki z olejem. Tata dogląda orania pól, a mama ciągle wymiotuje. Milford twierdzi, że to nieładne słowo, ale nie znam innego. Założę się, że wujek Bentley zna. On zna wszystkie ważne słowa. Tata mówi, że pojechałaś do Londynu, żeby teraz tam czekać na zbawienie, ale słyszałam, jak mama mówiła, że próbujesz odegnać złe duchy. Wysyłam Ci zatem rycerza w lśniącej zbroi, żeby Cię chronił i strzegł. Przepraszam, że na tarczy czerwony i żółty się brzydko ziewają. Gervais niechcący na nią napluł. Twoja oddana bratanica Lady Ariane Rutledge. PS. Wujek B. znowu zniknął. Jeśli go spotkasz, powiedz mu, że Janie z gospody Rose&Crown ma nadzieję, że niedługo znowu ją odwiedzi i że ma dla niego jakiś smakołyk. Kiedy to mówiła, mrugnęła, a Milford nazwał ją smakowitym kąskiem. Nie chciał mi powiedzieć, czego smakowitym kąskiem.

159

PS. Za trzy tygodnie skończę dwanaście lat!!! W oddali skrzypnęły otwierane drzwi, a po chwili zatrzasnęły się z hukiem. Catherine postanowiła przy pierwszej okazji zrugać niedyskretną Janie. Do jadalni ponownie zajrzała pani Trinkle. - Lady Kirton, proszę pani - zapowiedziała. - Zaprosiłam ją do salonu. Isabel? Och, do licha! Obiecała jej spacer po sklepach. Bez wątpienia ta kobieta będzie wierciła jej dziurę w brzuchu na temat wieczoru spędzonego w towarzystwie Maksa de Rohana. Jeśli teraz odwoła wspólne wyjście, będzie tylko gorzej. Zrezygnowana Catherine poklepała się po głowie, jakby chciała sobie dodać odwagi, i wstała. Po kwadransie ciotka wpychała ją do powozu.

RS

- Picadilly, Jonas - rzuciła do stangreta.

160

Rozdział 9 Lubieżnik posiada najbardziej haniebne i podłe wady; wspólnymi siłami odzierają go one z honoru, zaś wino i wstydliwe choroby niszczą jego organizm. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Burlington Arcade to enklawa niewielkich, szykownych sklepików, zaspokajających potrzeby bogaczy z West Endu. Wystawy jubilerów,

RS

rękawiczników, szewców i kuśnierzy ciągną się wzdłuż nieskazitelnie czystej uliczki, oferując najbardziej luksusowe towary w mieście. Zwykli mieszkańcy Londynu są regularnie zniechęcani - czasem nawet dosłownie wyprowadzani przez grupę surowych, umundurowanych mężczyzn, których zadaniem jest upewnianie się, że arystokracja może wydawać swe pieniądze w idealnej atmosferze. Jednakże nie było to miejsce, gdzie Isabel zwykle robiła zakupy, więc Catherine potrzebowała tylko paru minut, by się domyślić, dlaczego ciotka ją tutaj przywiozła. Cicha uliczka zapewniła im namiastkę prywatności. Doszły zaledwie do trzeciej wystawy, gdy Isabel spytała od niechcenia, udając zainteresowanie ozdobnymi lichtarzami: - Och, Cat, tak się zastanawiam... - zaczęła, błądząc wzrokiem po wystawie. - Dlaczego wyszłaś wczoraj tak wcześnie od Walrafena? Wiadomość, którą mi zostawiłaś, była niejasna... Catherine rzuciła ciotce przeciągłe spojrzenie.

161

- Doprawdy? - zapytała oschle. - Mnie się zdała całkiem jasna. Pan de Rohan zaprosił mnie na późną kolację. Isabel wydęła lekko wargi. - Ciekawe. Catherine westchnęła w duchu. Delikatne próby ciągnięcia za język nieco ją onieśmielały. Choć naprawdę płonęła chęcią porozmawiania z kimś o Maksie. - Rzeczywiście, to był ciekawy wieczór - przyznała, gdy ruszyły dalej. Wiedziałaś, że to pan Peel poprosił de Rohana o przejęcie śledztwa w sprawie pani Sands? W oczach Isabel zalśniła ciekawość. - Skąd wiesz? Catherine zdała ciotce relację z ich rozmów z panem Kemble'em i Cecilią. Gdy skończyła, Isabel spojrzała na nią wielkimi, błękitnymi oczami. ekscytującym towarzyszem.

RS

- Ojej! - powiedziała bez tchu. - Pan de Rohan rzeczywiście jest - Owszem - odrzekła Catherine z wahaniem. - Muszę jednak przyznać, że czasami jest straszliwie uparty. W zasadzie wciąż usiłował mnie zdominować. Isabel zręcznie pokierowała Catherine w kierunku pasmanterii i zatrzymała się przy stosie kaszmirowych szali. - Ależ, Cat! - zachichotała. - Rutledge'ów nie da się zdominować. Co ty zrobiłaś temu biednemu człowiekowi? - Nic mu nie zrobiłam! - Catherine ukryła rumieniec, pochylając się nad grafitowym szalem, delikatnie dotykając miękkiego kaszmiru i myśląc, jak wspaniale wyglądałby na... cóż, na kimś z ciemną karnacją. - Zaledwie zaproponowałam mu swoją pomoc. - Impulsywnie rzuciła szal subiektowi stojącemu z boku w niemym oczekiwaniu. Isabel podejrzliwie obserwowała, jak subiekt pakuje szal. - Próbowałaś się zaangażować w śledztwo, nieprawdaż?

162

- Ależ skąd. - Catherine przetrząsnęła torebkę i znalazła tylko mocno sfatygowany banknot dziesięciofuntowy. - Zaproponowałam tylko, że mogłabym trochę popytać, nudząc się na tych wszystkich przyjęciach - wyjaśniła, podając subiektowi banknot. - Czy to takie dziwne? Jednak on wciąż starał się zachowywać wobec mnie zupełnie obojętnie. - Mężczyźni nie kłócą się z kobietami, które są im obojętne. Catherine przekrzywiła głowę. - Rzeczywiście - powiedziała cicho. Przez dłuższą chwilę Isabel przypatrywała się siostrzenicy, jakby widziała ją pierwszy raz w życiu. - Na samą myśl o tym krew zastyga mi w żyłach... - wyszeptała w końcu. - Jeśli naprawdę pragniesz Maksa de Rohana, moja droga, to będziesz musiała być niezwykle dyskretna.

RS

- Jeśli go pragnę? - powtórzyła Catherine, odbierając paczkę od sprzedawcy. - Skąd, u licha, ten pomysł? Isabel ruszyła wolno ku arkadom.

- Nie jesteś spragniona, kochanie? - spytała, ujmując Catherine pod ramię. - Może wypiłybyśmy po filiżance herbaty? - Isabel - powiedziała z naciskiem Cat. - Skąd, u licha, taki pomysł? Ciotka uśmiechnęła się niewinnie, jak Madonna ze starego obrazu. - Może stąd, że niedługo wybije południe? Catherine zmusiła Isabel do zatrzymania się przed wystawą jubilera. - Rozmawiałyśmy o Maksie de Rohanie - syknęła cicho; minęła je grupka chichoczącej i rozgadanej młodzieży. - Nie zmieniaj tematu, skoro sama go zaczęłaś. Przystojny dżentelmen zatrzymał się przy wystawie po drugiej stronie drzwi. Isabel go nie zauważyła. - Ze zdumiewającą energią nalegasz na rozmowę o mężczyźnie, którego podobno nie pragniesz, Cat - droczyła się. - Przyznaj, że de Rohan cię za-

163

interesował. Któż by pozostał obojętny? Zaś wnosząc z wyrazu jego twarzy, gdy dowiedział się, że miałabyś zatańczyć z Bodleyem, można jedynie stwierdzić, że on jest równie mocno zafascynowany tobą, czy tego chcesz, czy nie. Catherine przez dłuższą chwilę wpatrywała się w pakunek. - Jest dobrym człowiekiem, prawda? - Och, najlepszym z najlepszych, jak mawia Delacourt, który uznaje go za jednego z najbliższych przyjaciół - zgodziła się Isabel. - Walrafen jest jego patronem. Jednakże, musisz pamiętać, moja droga, że jego pochodzenie... - Do diabła z pochodzeniem! - przerwała jej Catherine. - Doprawdy, Isabel! Mówisz tak samo, jak on. Wciąż tylko klasy społeczne! A poza tym przecież nie zamierzam... nie zamierzam... - Za niego wyjść? - podpowiedziała cicho Isabel. Mężczyzna stojący przy drugiej szybie, odwrócił się nagle i ruszył ku

RS

nim. Twarz miał rozjaśnioną uśmiechem.

- Moja droga lady Kirton! - wykrzyknął i ukłonił się nisko. - Nie zauważyłem pani! Czy to pani siostrzenica? Jeszcze nie miałem przyjemności poznać...

Isabel z ociąganiem przedstawiła Catherine. - Witam, panie Vost - powiedziała uprzejmie Cat. - Miło mi pana poznać. Rupert Vost błysnął niewiarygodnie ujmującym uśmiechem. - Cała przyjemność po mojej stronie, lady Catherine - powiedział ciepło, patrząc jej w oczy. - Wyznaję, że wyczekiwałem okazji poznania pani na balu u Walrafena. Spostrzegłem panią na drugim końcu zatłoczonej sali i widok ten... Isabel głośno chrząknęła. - Jak się miewa pańska narzeczona, panie Vost? Muszę przyznać, że pańskie zaręczyny wprawiły wszystkich w niemałe osłupienie. - Amelia miewa się świetnie, dziękuję. - Vost uśmiechnął się jakby z żalem. - Zdaję sobie sprawę, iż wszyscy uważają, iż jestem niegodny nawet

164

czyścić jej butów. Amelia wyświadcza mi wielki honor. Zrobię wszystko, by ją zadowolić, i właśnie z tego powodu pragnąłem poznać lady Catherine. - Mnie? - zdumiała się Cat. Vost zwrócił się ku niej i porażająco uśmiechnął. - Chodzi o sznur pereł, który miała pani na sobie tamtego wieczoru wyjaśnił. - Niespotykanie piękne. Choć oczywiście, trzeba przyznać, że nie dorównują urodą pani nieskazitelnej cerze. Poszukuję czegoś podobnego dla Amelii. Prezent ślubny, rozumie pani. - Niepewnie wskazał dłonią wystawę jubilera. - Wyznaję, że czuję się jak prostak, nie potrafiąc nadążyć za modą i szykiem. - Czyżby? - spytała Isabel z łobuzerską miną. - Założę się, że w swoim czasie kupił pan niezliczoną ilość ładnych błyskotek, sir. pocałunek.

RS

Vost ze śmiechem ujął jej dłoń i złożył na rękawiczce elegancki - Och, jakże mnie to rani, madame! - wykrzyknął, puszczając oko. - Jak zwykle ma pani rację. Jednakże kupowanie prezentu dla przyszłej żony zdecydowanie różni się od kupowania błyskotki dla... - Wystarczy! Potrafimy się domyślić reszty! - przerwała mu Isabel, wybuchając śmiechem. - A teraz zmykaj, łobuzie! Vost zrobił żałosną minę. - Nie pomoże mi pani w zakupach, lady Kirton? - zapytał zbolałym głosem. - A może na panią mógłbym liczyć, lady Catherine? Widzę błysk współczucia w pani oczach! Może mógłbym pojawić się u pani po południu i poprosić o radę? Isabel wzięła Catherine pod rękę. - Idź lepiej do narzeczonej, nicponiu. Ona na pewno ci doradzi - dodała i ruszyła przed siebie.

165

Catherine spojrzała przez ramię i zobaczyła, jak Vost puszcza do niej oko i bezgłośnie błaga o pomoc, lecz Isabel szarpnęła jej ręką. - Dobry Boże! - jęknęła. - Kim jest ten człowiek? Isabel wprowadziła ją pod arkady. - Zatwardziałym lubieżnikiem - parsknęła. - Nieważne, co do ciebie mówi, Cat, nie ulegaj jego urokowi. Właśnie postanowił się ożenić dla pieniędzy. Nikt nie był aż do tego stopnia zdesperowany, by związać się z tą furiatką Amelią Lane. - Isabel, traktujesz mnie jak niemowlę - burknęła Catherine. - Czyż nie zostałam wychowana przez najsłynniejszego lubieżnika z Christendom? Poza tym Vost będzie musiał zaczekać na swoją kolej. Czy nie miałaś właśnie zamiaru bić na alarm w sprawie pana de Rohana? - Ach, rzeczywiście, dziękuję za przypomnienie! Ponure spojrzenie

RS

Catherine nie powstrzymało następnych słów ciotki: - Strzeż się, moja droga - powiedziała łagodnie. - Nawet dyskretny romans z de Rohanem może pozbawić cię szansy na ślub z arystokratą. Z tytułem.

Catherine prawie upuściła paczkę. - Z tytułem? - zdumiała się. - Na Boga, a na cóż mi tytuł? Wątpię, czy w ogóle chcę wychodzić jeszcze za mąż. - Doskonale. - Isabel ze zrozumieniem kiwnęła głową. - Skoro twoje serce już wybrało, zastanów się tylko, jak poradzi sobie z tym reszta. De Rohan nie wygląda mi na takiego, który oddaje komuś serce. I jeśli dasz mi szansę, chciałabym jednak na moment wrócić do jego pochodzenia. Muszę nadmienić, że wiemy o nim bardzo niewiele. Nie jest Anglikiem, to przecież widać. I został wychowany poza Anglią, co oznacza, że może być papistą. Może żyje w celibacie? Albo, Boże broń, ma żonę? Zastanawiałaś się nad tym? Catherine usłyszała tylko jedno słowo.

166

- Żonę? - Szeroko otworzyła oczy z przerażenia. - Ależ skąd! Nic o tym nie wspominał. - Doprawdy? - Isabel uśmiechnęła się chytrze. - Wciąż jednak uważam, że ten człowiek jest bardzo tajemniczy. Mimo stanowiska, jakie piastuje, jest niesłychanie wyrafinowany i... - Ach! A mnie wciąż słoma wystaje z butów, czyż nie to chciałaś powiedzieć? - spytała rozgoryczona Catherine. - Być może istotnie czuję się przy nim nieco onieśmielona, ale... Isabel! Sama jeszcze nie wiem, czego pragnę, lecz z pewnością pan de Rohan wydaje mi się interesujący. Umilkła i przytuliła zawiniątko do piersi. Isabel zatrzymała się przy kutej z żelaza ławeczce i usiadła, ciągnąc za sobą siostrzenicę. - Ojej... - westchnęła. - Widzę wyraźnie, że to będzie on. Przyznaję, że jestem trochę zazdrosna. Strzeż swego serca, moja miła.

RS

Catherine zadumała się nad delikatną przestrogą ciotki. Czy Maximilian de Rohan jest mężczyzną łamiącym kobiece serca? Być może. Jednak Catherine nie miała już pewności, czy ją to w ogóle obchodziło. Nie potrafiłaby wytłumaczyć Isabel swego szaleństwa. Jak miałaby opisać tę okropną pustkę, która wywołuje straszliwą potrzebę poczucia czegoś - czegokolwiek. I w jaki sposób ten ponury, nadmiernie poważny mężczyzna o spojrzeniu anioła zemsty wywołuje w niej ożywienie, namiętność i żądzę? Jednak nawet ciemnooki anioł nie był w stanie na dobre rozwiać upiorów. Catherine już się nauczyła, że nie można od nich uciec ani ich zignorować. Ktoś musi je pokonać. - Być może pochowałam moje serce razem z Willem - powiedziała cicho. - Czyżby? Isabel spojrzała na nią uważnie. W jej głosie brzmiała wyraźna nuta niedowierzania i pierwszy raz od dnia śmierci Willa Catherine nagle zdała sobie sprawę, że mimo uczucia pustki i straty jej serce wciąż biło, gotowe kochać i przyjmować miłość. Ta myśl nią wstrząsnęła. Lecz zamiast przyznać się do tego, wyprostowała się sztywno i uniosła ramiona.

167

- Nic mi nie będzie, Isabel - powiedziała z kamiennym spokojem. - Moje serce da sobie radę z Maksem de Rohanem. - Doskonale - odparła pogodnie Isabel. - Jednak skoro zamierzasz uwikłać się w romans, musisz pamiętać o pewnych zasadach. Nie można zachowywać się bezczelnie i jednoznacznie. Należy też uważać na służbę. - Do licha! - powiedziała oschle Catherine. - W mieście jest za dużo zasad stosownego zachowania. - Istotnie. - Oczy Isabel lśniły. - Pamiętaj, że doradzam ci wzięcie spraw w swoje ręce. Catherine poczuła, że na policzki wypływa jej rumieniec. Odwróciła wzrok. - Dobrze, ale jak? On jest taki dumny i uparty. - Isabel!

RS

- Cóż - zastanowiła się Isabel. - Rutledge'ówna powinna to wiedzieć. Ciotka delikatnie poklepała ją po kolanie.

- Och, przestań, Cat... - powiedziała, wstając z ławki. - Wszystko będzie dobrze. Po pierwsze musimy odwiedzić Cecilię. Ona pewnie wie wszystko na temat de Rohana. Dobrze pamiętam, że ona zamierza go odwiedzić w sobotę? Catherine kiwnęła głową. - Owszem. Musi mu zanieść szkatułkę Julii. - Ach, tak! - powiedziała Isabel przez ramię. - To świetnie się nada. - Co? Do czego? Lecz Isabel przedzierała się już przez zatłoczony zaułek. Catherine przyspieszyła, wpatrując się w błękitne i żółte pióra na czepku ciotki i zastanawiając się, w co się wpakowała. Strand była szeroką aleją z wieloma sklepikami, ciągnącą się od wytwornego West Endu do nieco mniej wykwintnej Fleet Street i dalej w

168

mroczne rejony wschodniego Londynu. Kościół St. Mary-le-Strand rozsiadł się przy jednym końcu ulicy, drugi zaś przechodził przez podejrzaną bramę miejską Charing Cross. Ulicę bez przerwy wypełniał - a czasami wręcz przepełniał istny potok pojazdów i ludzi, zaś największy tłok panował zawsze na skrzyżowaniu z St. Martin's Lane, prowadzącej z Covent Garden i Mayfair. Dandysi i węglarze, kamieniarze i senatorowie, hrabiny i przekupki wszyscy skręcali z St. Martins w Strand. Każdy z głową na karku musiał zdawać sobie sprawę, że jest to idealna lokalizacja dla nietypowych sklepików. De Rohan zatrzymał się przy małej tabliczce z mosiądzu, na której widniał znajomy, choć nieco ekscentryczny napis: George Jacob Kemble Dostawca eleganckich osobliwości i ślicznych drobiazgów. De Rohan odchrząknął sceptycznie i razem z Siskiem wszedł do środka.

RS

Młodszy funkcjonariusz Eversole został na straży przed drzwiami. Kiedy Sisk zamknął drzwi, rozległ się radosny dźwięk dzwonka. Stojący za przeszkloną ladą młody, smukły i elegancki subiekt podniósł głowę i obrzucił ich znudzonym spojrzeniem, po czym wrócił do polerowania ozdobnej srebrnej lampy; lśniący przedmiot wyglądał jak żywcem przeniesiony wprost z dłoni królowej Szeherezady. Wzrok de Rohana jak zwykle błądził po całym wnętrzu sklepu. Być może przyrównywanie Kemble'a do taniego magika było niesprawiedliwe, lecz najwyraźniej zgromadził wszystkie atrybuty karnawału i zmieścił je w niewielkim sklepie. Wszystkie przedmioty były eleganckie. Lady uginały się od migoczących w świetle lamp bibelotów z opalu, nefrytu i weneckiego szkła. Flamandzkie gobeliny i tureckie dywany ocieplały ściany. Indyjski punkah* wisiał u sufitu, pod nim zaś na marmurowym stoliku stała zdumiewająca kolekcja inkrustowanych kalejdoskopów. * Punkah - sporych rozmiarów wachlarz, przytwierdzany do sufitu i uruchamiany za pomocą sznurka.

169

Elegancko ustawione marokańskie srebro, chińska porcelana i antyczna biżuteria wypełniały gabloty. De Rohan przyglądał się lśniącej średniowiecznej zbroi, gdy Kemble wynurzył się z zaplecza, żwawo omijając gablotę ze szkłem. - Czyż nie jest piękna? - Uśmiechnął się kokieteryjnie, głaszcząc srebrzysty rękaw zbroi. - Duńska, z czternastego wieku. Zwracam uwagę na imponujący ochraniacz na męskość. Nazywamy tę zbroję „Thor". De Rohan nie mógł powstrzymać śmiechu. - A co, do diaska, zamierzasz z nią zrobić? Kemble uśmiechnął się drwiąco. - Och, sprzedam ją po prostu jakiemuś bogaczowi - odparł, machając ręką. - Zawsze znajdzie się klient, który chce stworzyć iluzję antycznych korzeni swego rodu. - Jego wzrok padł na szkatułkę, którą Sisk trzymał kurczowo

RS

w dłoniach. Z twarzy Kemble'a zniknęła kpina, zastąpiona przez ciekawość. Och, na Boga! - powiedział bez tchu. - Już je przynieśliście? - Przecież nie mogliśmy pozwolić, by bezczynnie leżały na Queen Square, nieprawdaż? - mruknął Sisk.

De Rohan uprzedził Kemble'a o sekretnej misji i właściciel sklepu był bardzo podekscytowany. - Jestem gotowy - szepnął. - Zapraszam do biura. Wskazał im drzwi prowadzące na zaplecze. De Rohan przeszedł między ciężkimi zasłonami do dobrze oświetlonego pokoju. Wysokie, nieskazitelnie czyste okna wychodziły wprost na ulicę; kotary rozsunięto, by wpuścić popołudniowe słońce. Na biurku pomiędzy oknami stały dwie lampy, zaś między nimi na aksamitnej poduszce leżały w równym rządku rozmaite srebrne narzędzia. Usadowiwszy się na wysokim stołku, Kemble zapalił obie lampy i wziął od Siska szkatułkę. Bez dodatkowych komentarzy rozwinął kawałek aksamitu i

170

wysypał nań zawartość pudełka. Bezcenna kolekcja biżuterii Julii MarkhamSands wypadła na materiał jak kolorowy lśniący deszcz. - Och, cudowne! - Kem zaczął przekładać klejnoty zwinnymi palcami. Zdumiony de Rohan przyglądał się, jak jubiler błyskawicznie rozkłada precjoza na trzy stosy, z takim samym zapałem oglądając wisiorki i szpilki do kapeluszy, przerywając co chwilę i mrucząc coś pod nosem. Od czasu do czasu chwytał któreś ze swych narzędzi i lekko drapał powierzchnię klejnotu, mierzył go lub sprawdzał kruszec. Kilka razy zdejmował klosz z lampy i przy użyciu szczypiec przeciągał broszkę i kolczyki przez płomień. Na koniec wziął jubilerską lupę, przyłożył ją do oka i zaczął uważnie, jeden po drugim, oglądać klejnoty z pierwszego stosu. Gdy skończył, odwrócił się i spojrzał na de Rohana z triumfującym uśmiechem. - I...? - nie wytrzymał Max.

RS

Kem uśmiechnął się szeroko.

- Fałszywki, przyjacielu! - oznajmił radośnie. - Co do jednego. Sisk wybuchnął pierwszy.

- Fałszywki?! Człowieku, toż to biżuteria hrabiny Sands! Nie mogą być fałszywe. Kem wzruszył ramionami. - Są niemal bezwartościowe, panie posterunkowy - przyznał. - Cała kolekcja nie jest warta nawet tyle, co ten topaz w moim fularze. De Rohan milczał. W zasadzie spodziewał się tego. Wiedział, że coś tu nie gra. I to bardzo. Przecież to mu się ciągle zdarzało. Nie mógł się jednak opanować - wziął największą broszę z dużym, owalnym rubinem otoczonym perłami i pogłaskał ją palcem. - Imitacje? Kemble parsknął z pogardą. - I to nawet niezbyt udane.

171

- Co, do licha? - zapytał de Rohana Sisk. Kemble pochylił się i jednym z niewielkich narzędzi wskazał malutką rysę, jaką zrobił z tyłu broszy. - Proszę spojrzeć, przecież to mosiądz. Dobra podróbka byłaby zrobiona ze stopu miedzi i cynku. A ten kamień? - Wzniósł oczy do nieba. - Zwykły stras*! Sisk podrapał się po brodzie. - W ogóle mi się to nie podoba. * Stras - rodzaj szkła używany do robienia imitacji drogich kamieni. - Jest kilka prawdziwych klejnocików - przyznał Kemble, wzgardliwie dziobiąc narzędziem spinkę z opalem i wąską bransoletkę z perełek i nefrytu. - Po prostu nie opłacało się ich podrabiać. rodzinne - wtrącił się Max.

RS

- Lord Sands powiedział mi, że większość tej biżuterii, to jego klejnoty - I że dał je żonie w prezencie. Kem zacisnął usta. - Zatem kazała je podrobić, a oryginały sprzedała - upierał się, potrząsając głową. - To się zdarza. Damy z towarzystwa nagle odkrywają, że nie są w stanie spłacić rachunków i oddają w zastaw lub sprzedają to, co mają najcenniejszego. - De Rohan zetknął się już z tym procederem - mruknął Sisk złośliwie. Wciąż nie mogę uwierzyć, że nie są prawdziwe. Kemble spojrzał na niego ze złością. - Ależ, panie posterunkowy, niech pan zaniesie ten stos śmieci do jednego ze swych wymuskanych jubilerów z St. James, jeśli mi pan nie wierzy warknął. - Ale zaręczam, że w tych sprawach jestem ekspertem. - Czyżby? - syknął policjant. - Naprawdę? Kemble w odwecie spojrzał z pogardą na strój posterunkowego. - Panie Sisk - powiedział wyniosłym tonem, wpatrując się w jego kamizelkę. - Czy nikt panu nie powiedział, że powinno się unikać musztardy?

172

Sisk cofnął się o krok. - Ale bez niej bekon zupełnie mi nie smakuje - odparł, wygładzając dłońmi pognieciony materiał kamizelki. - Poza tym chodzi tylko o porcję czy dwie, więc nie ma powodu do awantury. Kemble wykrzywił drwiąco wargi. - Chodzi mi o kolor, imbecylu! - parsknął. - Żółcie i brązy wyszły już z mody. Już lepiej pan wygląda w tym wstrętnym mundurze. Sisk pogroził mu pięścią. - Nie jestem na służbie, więc niech się pan odczepi! - Przestańcie się kłócić! - rozkazał de Rohan. - Nie będziemy chodzić do żadnych jubilerów. Ktoś przecież zrobił te zębami.

RS

wszystkie fałszywki i dopóki nie dowiemy się kto, musimy trzymać języki za Kemble natychmiast porzucił wojowniczy nastrój i się zadumał. - Skoro o tym mowa, jubilerzy mają swoje charakterystyczne, rozpoznawalne techniki - powiedział, podnosząc w górę palec. - Swoisty sposób lutowania czy toczenia metalu, a nawet maleńkie znaki. - Co pan sugeruje? Kemble uśmiechnął się promiennie. - Może zatrzymałbym jeden z tych antycznych klejnotów, powiedzmy, ten duży naszyjnik w stylu Tudorów, i udałbym, że nie rozpoznaję w nim fałszywki. - Posłał Siskowi mordercze spojrzenie. - Zaniósłbym go do kilku z moich szacownych kolegów i poprosił o pomoc w oszacowaniu. Ktoś rozpozna robotę, lecz nie odważy się zadać zbyt wielu pytań, bo... - Będą się obawiać, że zostały zastawione albo skradzione - dokończył de Rohan znużonym tonem. - Dziękuję, Kem. Bądź ostrożny. Myślę, Sisk, że

173

powinniśmy zabrać te śmieci z powrotem do lorda Sandsa i przekazać mu złą nowinę. Może warto byłoby jeszcze raz przesłuchać służbę? - Istotnie - bąknął policjant, wciąż wpatrując się ze złością w Kemble'a. Wpisz tę małą Francuzkę na początek swojej listy. De Rohan spojrzał na niego znad szkatułki. - Kogo? Pokojówkę lady Sands? Sisk się uśmiechnął. - Mówią na nią Genevieve. Założę się, że istna z niej szelma. - Ach, to mi o czymś przypomniało! - wtrącił się Kemble i podszedł do masywnego biurka z mnóstwem szufladek. Wyciągnął z jednej z nich kawałek papieru i podał go de Rohanowi. - Czyż może istnieć większa szelma niż kochana Julia? Powinieneś dodać owych szanownych dżentelmenów do listy jej kochanków. De Rohan szybko przejrzał listę; Sisk i Kemble zaglądali mu przez ramię.

RS

- Jacyś znajomi? - zapytał Kemble, wyraźnie zadowolony z siebie. Lista zawierała tylko trzy nazwiska. Bogaty amerykański bankier, pomniejszy francuski hrabia i... Dobry Boże! Bentham Rutledge? To nazwisko okazało się aż nadto znajome. Rutledge był znanym awanturnikiem i hazardzistą najgorszego rodzaju. Nie po raz pierwszy pojawiał się w gronie podejrzanych. De Rohan z sykiem wciągnął powietrze. - Powraca jak zły szeląg, nieprawdaż? - zauważył Kemble, pukając elegancko opiłowanym paznokciem w kartkę. - Lady Sands z nim sypiała? - De Rohan nie był w stanie otrząsnąć się ze zdumienia. - Ależ on nawet nie jest czarujący, nie wspominając już o jego majątku. Kem na chwilę się zawahał. - Och, to było krótkie zauroczenie, zaledwie kilka spotkań - wyznał. Lecz pamiętaj, że niektóre kobiety gustują w szorstkich mężczyznach. Przecież nawet ty zdołałeś namówić kogoś na randkę.

174

Sisk wybuchnął gromkim śmiechem, niemal zginając się wpół. De Rohan oblał się rumieńcem. - Zachowaj swoje przeklęte opinie dla siebie, Kemble. Kem tylko się uśmiechnął i szturchnął Maksa poufale. - Och, nie kryguj się, przyjacielu! - powiedział. - W odróżnieniu od Rutledge'a w pewnym sensie jesteś nawet do zniesienia. Tylko cholernie nieokrzesany. A swoją drogą, skąd wytrzasnąłeś tę świeżą jak pączek róży ślicznotkę? Na Boga, mógłbym zabić dla takiej cery! - Nie twoja sprawa, Kem. - De Rohan z pośpiechem wypchnął Siska przez kotary do sklepu. Kemble otworzył im drzwi. - To ci dopiero zagadka! Znam wszystkich w tym mieście, ale nigdy wcześniej jej nie widziałem. - Kemble z idealnie wymierzonym ukłonem podał

RS

szkatułkę Siskowi i poklepał ją lekko. - A teraz zmykajcie, chłopcy! Czas zanieść Harry'emu przykre wieści.

175

Rozdział 10 Bacz, by żadna rozmowa nie przywiodła cię ku niestosowności. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena De Rohan spędził nieprzyjemne pół godziny u lorda Sandsa, wyłuszczając mu przykrą prawdę o jego klejnotach rodzinnych, po czym odesłał Siska na Queen Square wraz ze szkatułką, która stała się już wyłącznie dowodem w sprawie. Umówili się, że resztę pracy skończą po południu. De Rohan błyskawicznie zjadł kawałek placka z wieprzowiną kupiony na stoisku w Green

RS

Park i ruszył w kierunku Chelsea Road. W swoim mieszkaniu odnalazł Nate'a. Okazało się, że pani Frier wpuściła chłopaka i zagoniła go do pracy. Z wymuszonym uśmiechem de Rohan zmierzwił mu czuprynę i wymienił kilka uprzejmości.

W czasie pierwszego spotkania, gdy Max poszukiwał mieszkania do wynajęcia, pani Frier obrzuciła Lucyfera bardzo podejrzliwym spojrzeniem, zaś po upływie dwóch tygodni mastiff popadł w absolutną niełaskę. Najpierw znalazła „nieczystości" w ogrodzie różanym, później dostrzegła odciski nosa na szybach. De Rohan kupił po prostu dwa kubełki i zatrudnił Nate'a, do niedawna kieszonkowca. Oporządzając w rozmaity sposób dwa domostwa Maksa, chłopak nareszcie był w stanie wyżywić swą matkę i sześcioro rodzeństwa. De Rohan spojrzał na zniszczone ubranie chłopaka. Dannazione*! Jak to możliwe, że w kraju opływającym w dobra dzieci wciąż umierają z głodu? Czy rewolucja nie nauczyła Anglików niczego? * Dannazione (wł.) - do diabła!

176

Max wiedział, jak niewiele może zrobić jeden człowiek, postanowił zatem skupić się na czymś, co dawało choć cień nadziei na zwalczenie zła. Usiadł za biurkiem i usiłował uporządkować wszystko, czego się dowiedział u Kemble'a. Jednak ledwie przyłożył pióro do kartki, bieg jego myśli przerwał chropowaty głos Nate'a pucującego okno: - Jakiś pan dzisiaj zmęczony, szefie. De Rohan podniósł wzrok znad notatek. - To prawda. Nate uniósł jasną brew z zatroskaną, niewinną miną. - Zdaje się, że dość późno się pan położył... - Mhm - odruchowo zgodził się de Rohan. Spostrzegł, że Nate zerka na stolik, gdzie suszyły się nieliczne naczynia Maksa. - Widzę, że miał pan wczoraj gościa? - drążył chłopak, nieprzerwanie powodu?

RS

polerując szybę. - Chyba te wymyślne kieliszki do wina nie suszą się teraz bez - Naprawdę? - Maksa zaczęła ogarniać podejrzliwość. - To musiała być Lucy Leonard - ciągnął Nate. - Ma mnóstwo zalet. Jest czysta i wciąż ma wszystkie zęby. Tłumiąc przekleństwa, de Rohan wyciągnął dłoń i niecierpliwie strzelił palcami. - Chodź tu, Nate - warknął. - Oddaj mi to. - Co? - wykrzyknął chłopak, unosząc ręce do nieba. - Ja niczego nie wziąłem! Z niezłomną pewnością Max znowu strzelił palcami. - Pieniądze od Nonny Sofii - powiedział ostrzegawczym tonem. - La bustarella! Subito! I nigdy więcej nie gryź ręki, która cię karmi. Przez chwilę Nate wyglądał, jakby nie był pewny, o czyją rękę chodzi. De Rohan już wcześniej domyślił się, że babka dzieli się posiłkami nie tylko z Lucyferem. Wreszcie, z westchnieniem rezygnacji, Nate odłożył ścierkę i wcisnął

177

dłoń do kieszeni. W tym momencie gwałtownie zastukała pani Frier. De Rohan otworzył drzwi i spostrzegł, że gospodyni zadarła nos niemal do powały. Tuż za nią stał Sisk, wyglądający jeszcze bardziej niechlujnie niż zwykle, choć zdawało się to niemożliwe. - Przyniosłem akta - mruknął. De Rohan wstawił czajnik, wytarł dwie filiżanki i usiadł z Siskiem przy oknie. Nate dyskretnie wziął kubełek i wyszedł, żeby umyć szyby od strony ogrodu. Przez kolejne pół godziny Max przeglądał dokumenty, metodycznie porównując własne notatki z raportami Siska. Nie znalazł żadnych rozbieżności. Ponownie przeczytał raporty z przesłuchań i nie zauważył w nich niczego nowego ani znaczącego. Westchnął ze znużeniem i rzucił ołówek na biurko. - Do licha! - szepnął. - Zupełnie nic!

RS

Sisk oparł się wygodnie, wkładając kciuki w szlufki spodni. - Może powinniśmy jeszcze raz przyjrzeć się podejrzanym? Byłeś w piątek u Walrafena?

De Rohan przesunął palcem po liście podejrzanych i zatrzymał się na pierwszej trójce. - Rozmawiałem z tymi dżentelmenami - powiedział, potrząsając głową. Nie sądzę, żeby nam to w czymś pomogło. Zwłaszcza jeśli chodzi o Reevesa. Twierdzi, że był w Klubie Orientalnym pijany jak bela. - Kelner potwierdził to zeznanie - mruknął Sisk. - Powiedział, że musiał dopisać do jego rachunku koszt prania dywanów w pokoju do gry. De Rohan zrobił zniesmaczoną minę i wykreślił nazwisko. - Tak, wiem. - Wykreśl też sir Everarda Granta, skoro już przy tym jesteś - zasugerował Sisk. - Spędził cały tydzień na wystawnym przyjęciu w Maidstone. Ma mnóstwo świadków.

178

De Rohan odepchnął się od biurka z kolejnym przekleństwem na ustach. - W takim razie dlaczego, na litość boską, zarzekał się, że w ogóle nie znał lady Sands? - Zarzekał się? - powtórzył beznamiętnie Sisk. - Tak - wycedził Max. - A teraz mówisz, że on ma alibi, choć nawet o nim nie wspomniał? Przez chwilę posterunkowy trwał w milczeniu. - Arystokracja nie lubi się kłaniać policji, de Rohan - powiedział wreszcie. - Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Poza tym wciąż masz okrutne, zimne oczy tropiciela. - De Rohan otworzył usta, by zaprotestować, lecz Sisk uciszył go ruchem dłoni. - Może i jesteś ulizanym sędzią z Westminsteru, lecz elity nadal uważają, że zalatuje od ciebie fetorem z Bow Street. pocierając zmęczone oczy.

RS

- Dziękuję ci za wnikliwą analizę społeczną, Sisk - mruknął de Rohan, Sisk wzruszył ramionami.

- Nie zamierzałem cię urazić. Byłeś świetnym policjantem i jeszcze lepszym tropicielem, zwłaszcza że nie miałeś żadnego interesu w byciu którymkolwiek. Potrafisz mówić językiem prostych ludzi i nic dziwnego, że policja rzeczna błagała cię o współpracę. Nawet po kłopotach z... De Rohan przerwał mu lodowatym spojrzeniem. - Ach, zresztą nieważne. Mówię ci tylko, jak sprawy się mają. Nie jesteś taki jak oni. Do diabła, nie jesteś też taki jak ja! Tak to właśnie wygląda, rozumiesz? Rozumiał. Sisk, niech go diabli porwą, ma całkowitą rację i de Rohan wiedział o tym od zawsze. Lecz dopiero teraz zaczynał się zastanawiać, czy dobrze zrobił. Czy rzeczywiście dokładnie rozważył, z czego rezygnuje. Na Boga! Nie miał zamiaru w tej chwili o tym myśleć.

179

- Wracając do lady Sands - mruknął, kładąc dłoń na dokumentach - kto jest następny na naszej liście? - Bodley - Sisk wypluł to nazwisko, jakby parzyło mu język. - Twierdzi, że był sam w domu i nie ma świadków. Założyłbym się jednak, że szwendał się po Covent Garden, próbując zwabić jakieś nieletnie dziewczęta. De Rohan westchnął głośno. - Jezu, Sisk, jesteś obrzydliwy. - No cóż, świat jest obrzydliwy, panie de Rohan - odparł, drapiąc się w niestosownych miejscach. - A co z naszym przystojnym panem Vostem? Mamy cokolwiek? De Rohan ponuro pokręcił głową. - Dano mi do zrozumienia, że nic nie mamy. Wczoraj w moim biurze pojawiła się pewna bogata wdowa i wyjaśniła, że pan Vost ogrzewał jej łóżko

RS

przez całą noc. Całą noc. Wyraziła się nader dobitnie. - Hm - mruknął policjant. - A co na to Vost? Tym razem de Rohan wzruszył ramionami.

- Najpierw coś kręcił, twierdząc, że musi chronić jej reputację. Może i jest łajdakiem szlifującym bruki, ale jednak jest w nim coś z dżentelmena. Teraz nawet Sisk wyglądał na zawiedzionego. - Ach, chrzanić to! - westchnął, skreślając cienką linią nazwisko Vosta. W ten sposób zostaje tylko trójka Kemble'a. Wysłałem już Eversole'a i jego kolegę do Calais. Spróbują wytropić tego francuskiego hrabiego. De Rohan spojrzał na niego z uznaniem. - Tak szybko? Sisk odsłonił w uśmiechu całą ósemkę żółtych zębów. - Owszem. Spodziewam się jednak, że to nic nie da, bo hrabia jest znany w mieście i nie ma motywu. W ten sposób docieramy do... - zamilkł i zerknął na kartkę - do tego drania Rutledge'a i Fordhama, bankiera z Filadelfii. Żadnego z

180

nich jeszcze nie znalazłem. Jednak, jeśli tego nie zrobił sam lord Sands, stawiałbym na Rutledge'a. Ten chłopak to same kłopoty. - Co chcesz przez to powiedzieć? Sisk z trzaskiem zamknął swój notes. - Słyszałem, że niesie w sobie złą krew ze strony ojca, choć stary już dawno leży w grobie. Dodaj do tego ostatnie plotki, że ma dwa tysiące funtów długu w jaskini hazardu Tommy'ego O'Hallerana. Zaczynam podejrzewać, że to była zwykła kradzież. Dwa tysiące funtów? De Rohan stłumił westchnienie. - Może rozejrzyj się w okolicach Hampstead - mruknął. - Rutledge czasami się tam pokazuje. Wciąż nie mógł sobie wyobrazić Sandsa jako mordercy. Oczywiście, nie chciałby, żeby nim się okazał Rutledge. Ów młody człowiek był mocno zaplątany w sprawę morderstw w Towarzystwie Nazaretańskim, lecz na tyle, na

RS

ile de Rohan zdążył go poznać, nie wyglądał na złodzieja. Niestety, był jednak utracjuszem, obracającym się w bardzo złym towarzystwie. Co gorsza de Rohan zbliżał się niebezpiecznie do granicy ukrywania dowodu, gdyż nie powiedział Siskowi nic na temat podejrzeń doktora Greavesa na temat aborcji. Ta wiadomość nie wróżyła dobrze Sandsowi. Jeśli Harry dowiedział się, że Julia jest w ciąży... cóż, żaden szlachcic nie chciałby mieć za dziedzica syna innego mężczyzny. Z drugiej strony był jeszcze Rutledge, który już raz stracił dziecko. De Rohan pamiętał, że początkowo, zupełnie nieracjonalnie, obwiniał matkę dziecka. Był oszalały z wściekłości i rozpaczy. Gdyby stracił kolejne i to z rąk jego matki... Dio, ta myśl była straszliwa. Max spojrzał wprost na Siska. - Wciąż myślisz, że to Sands? Sisk zdążył tylko kiwnąć głową, gdyż do drzwi znów załomotała pani Frier. De Rohan otworzył pełen złych przeczuć. Tym razem gospodyni tak zadarła głowę, że mógłby ją utopić lekki deszczyk. De Rohan spojrzał w głąb korytarza i zaczął się modlić o ulewę.

181

- Przyszła jakaś dama - powiedziała zimno pani Frier. - W sprawach policyjnych! - Ostatnie słowo wypowiedziała z obrzydzeniem zarezerwowanym do tej pory dla Lucyferowych faux pas w ogrodzie. Wysoka kobieta skryta w mroku korytarza zdjęła kaptur czerwonej peleryny. - Dzień dobry, panie de Rohan - odezwała się lady Catherine miękkim, gardłowym głosem. - Przyniosłam panu sekretarzyk obiecany wczoraj przez lady Delacourt. - Pokazała spore podróżne biureczko z różanego drewna. Max spojrzał na brzemię dźwigane przez Catherine i przypomniał sobie wszystko. Osobiste drobiazgi lady Sands! Cecilia powiedziała, że je przyniesie. Więc skąd się tu wzięła Catherine? - Gdzie jest lady Delacourt? - zapytał. Catherine spojrzała na niego niewinnie. wezwany na zebranie.

RS

- Niestety, maleństwo znów ma atak kolki, a jego lordowska mość został - To niezwykle miłe z pani strony, że zdecydowała się pani pomóc powiedział, wyciągając ręce po sekretarzyk.

Lecz Catherine nie poddała się tak łatwo. - Jest jeszcze kilka spraw, które Cecilia poleciła mi z panem omówić powiedziała. - Na osobności. Pani Frier zaczęła z przyganą tupać trzewikiem. Max stał bez ruchu. Catherine zamierza wejść? Pani Frier bez wątpienia zrujnuje jej reputację. Poza tym nie mógł przecież przedstawić jej takiego gbura jak Sisk. A już kompletnym szaleństwem było pokazywanie jej Nate'owi! Musiał jednak przyznać, że jest równie szczęśliwy i wzruszony widząc ją, jak wściekły, że przyszła. Dlaczego jednak miałby ją odsyłać? Jego praca dotyczyła zbrodni i korupcji, nie zaś kobiecej głupoty. Skoro Catherine była na tyle szalona, by przychodzić do mieszkania samotnego mężczyzny, trudno, jej wina. Patrzyła na niego wyczekująco.

182

- Spodziewam się, że zamierza pani wejść? - powiedział. Skinąwszy lekko głową pani Frier, Catherine weszła do salonu. Gospodyni z hukiem trzasnęła za nią drzwiami. Sisk, rzecz jasna, wstał i uśmiechał się jak rzeczny szczur, usiłując bez powodzenia wygładzić pogniecioną żółtą kamizelkę. Stojący w ogrodzie Nate przykleił całą twarz do szyby, żeby lepiej widzieć. Maksowi brakowało tylko klaszczącej foki, tresowanego kucyka i gromkich owacji, by dopełnić straszliwego wrażenia, że stoi nagi na środku amfiteatru Astleya. Catherine przejęła kontrolę nad sytuacją, wyciągając dłoń do wyszczerzonego policjanta. - Catherine Wodeway - mruknęła, pomijając tytuł. - Przysłała mnie przyjaciółka... Sisk uśmiechał się od ucha do ucha.

RS

- Jestem oczarowany, madame - odparł, oceniając wzrokiem jej figurę. Posterunkowy Sisk z Westminsteru. Właśnie...

- Wychodziłeś - przerwał de Rohan, wciskając mu w dłoń teczkę z aktami. - Czekają na ciebie na Queen Square.

- Prawda! Już lecę! - stwierdził Sisk, machając do Catherine dłonią, podczas gdy Max bezlitośnie wypychał go za drzwi. - Miło mi było panią poznać! Bardzo miło! Posyłając Maksowi jadowity uśmiech, Sisk zniknął za drzwiami, przyciskając do siebie plik dokumentów. De Rohan odwrócił się do Catherine. Usta miał zaciśnięte. - Usiądź - warknął, idąc ku drzwiom na taras, by rozprawić się z Natem. Catherine usiłowała się nie roześmiać, widząc tak wyraźne oznaki irytacji. Najwyraźniej Max nie zwykł zapraszać dam do swych pokoi. Zaintrygowana tą myślą, przyglądała się, jak de Rohan otwiera drzwi na taras. - Nathanielu Corcoran! - ryknął na chłopca stojącego na parapecie. Natychmiast stamtąd zejdź!

183

Chłopak błyskawicznie zeskoczył z parapetu i wrzucił mokrą ścierkę do kubełka, ochlapując buty Maksa mydlinami. De Rohan nawet tego nie zauważył. Wyszarpnął spory plik banknotów z kieszeni i oddzielił jeden. - La bustarella, niech to szlag trafi! - warknął, rzucając banknot osłupiałemu Nate'owi. - Jeśli choć jedno słowo dotrze do wiesz czyich uszu, wydrę ci serce i dam je Lucyferowi na pożarcie! Chłopak zachwiał się lekko i spojrzał na Maksa spod brwi. - Mam zatrzymać także pieniądze od signory? - zapytał ostrożnie, wpychając banknot do kieszeni. - Wrzuć je do puszki ojca O'Flynna! - wrzasnął Max. - A teraz zmykaj stąd przez mur. Tylko niech cię pani Frier nie zobaczy! Gdy tylko chłopak wspiął się na mur ogrodu i zeskoczył na drugą stronę, spojrzał na niego złowrogo.

RS

skrzypnęły drzwi na korytarz i Sisk wsunął głowę przez wąską szparę. Max - Pokojówka lady Sands! - zażądał Sisk, wyciągając rękę i niecierpliwie strzelając palcami.

- Co takiego? - ryknął Max.

- Genevieve Durrett. Wyjąłeś jej zeznania. - Zniecierpliwiony Sisk sam podszedł do biurka. - Zabieram je. Jutro chcę jeszcze raz przesłuchać tę dziewuszkę. Szorstkimi ruchami Max przerzucił dokumenty na biurku i odnalazł zaginioną kartkę. Po chwili zamieszanie ucichło. Nate zniknął i ostatecznie wyniósł się również Sisk. Max pozamykał drzwi. W pokoju zapadła złowieszcza cisza. - Być może - zadrwiła Catherine - chciałbyś jeszcze pozasłaniać okna? Max odwrócił się do niej. - Lady Catherine - zaczął szorstko. - Co, na litość boską, pani tu robi? Cat starała się zachować zimną krew.

184

- Niestety nic tak ekscytującego, jak zdajesz się uważać - odparła, zdejmując pelerynę. - Czy mogę liczyć na to, że jesteś choć odrobinę tym rozczarowany? Podała okrycie Maksowi, lecz on nawet tego nie zauważył, co było najlepszym dowodem jego zagubienia i zakłopotania. Po prostu stał i wpatrywał się w nią wymownie. - To jest mieszkanie kawalera - oznajmił. - Ty zaś jesteś damą. Niezamężną damą! Na razie moja gospodyni jest przekonana, że chłopak ma nas na oku, ale naprawdę musisz stąd iść. Głos miał szorstki, lecz patrzył na nią łagodnie. Z westchnieniem ulgi Catherine rzuciła pelerynę na stołek przykryty kocem. - W porządku, Max, nie przejmuj się - powiedziała, dyskretnym machaniem dłoni rozganiając kłąb kurzu i sierści. - Za drzwiami stoi dwóch

RS

krzepkich lokajów państwa Delacourt, którzy rzucą się na odsiecz, jeśli spróbujesz w jakiś niestosowny sposób naruszyć moją osobę. Max ściągnął brwi.

- To wcale nie jest śmieszne, lady Catherine. - Wystarczy samo „Catherine". - Niewinnie zatrzepotała rzęsami. Istnieje w ogóle jakaś szansa? - Na co? Podeszła bliżej, patrząc mu w oczy. - Byś spróbował ze mną jakichś niestosowności? Max posłał jej ponure spojrzenie i odsunął się, przeczesując palcami kruczoczarne, zdecydowanie za długie włosy. Nie był już zirytowany. Raczej znużony. - Nie flirtuj ze mną, Catherine - poprosił cicho. Odwrócił się do niej plecami; Catherine przygryzła wargę. Może powinna zmienić temat na nieco bardziej neutralny.

185

- Z pewnością zainteresuje cię zawartość sekretarzyka - powiedziała. Wraz z Cecilią obejrzałyśmy go sobie. Wygląda na to, że Julia zachowywała większość listów i kalendarzy. Sekretarzyk wydał z siebie głuchy jęk, gdy Max bez ceregieli postawił go na stole. Położył na nim obie dłonie, przez chwilę wpatrywał się w wieko z zamyśleniem. Wstrzymując oddech, Catherine rozejrzała się po jego mieszkaniu. Niewielki pokój, w którym stali, był zarówno salonem, jak i jadalnią, i określenie jego wystroju spartańskim byłoby wielką uprzejmością. Meble były wytarte i sfatygowane, surowej dębowej podłogi nie ocieplał żaden dywan. Na kominku jednak płonął ogień, a w powietrzu unosił się przyjemny zapach rozgrzanej wełny i mocnej kawy. Max nie miał już na sobie eleganckiego wieczorowego stroju, w którym wyglądał jak... Cóż, z pewnością nie jak stateczny angielski dżentelmen, lecz

RS

ktoś o wiele bardziej intrygujący. Tego dnia miał na sobie zwykły strój do pracy: grafitowe spodnie, prostą białą koszulę z czarnym fularem i czarną marynarkę, która z pewnością nie pochodziła ze sklepu na Savile Row*. Ubrany w ten sposób mógł uchodzić za kogokolwiek i bez trudu wtopić się w tłum sprzedawców i urzędników z klasy średniej. Gdyby nie te wszystkowidzące oczy, lśniące jak obsydian. I lekkie przygarbienie szerokich ramion, jakby spędził zbyt wiele lat, próbując wmieszać się między niższych mężczyzn o nędznych posturach i charakterach. * Savile Row - jedna z ulic w Mayfair, słynąca z salonów z modą męską. Nagle Catherine zapragnęła do niego podejść, objąć go i przytulić policzek do muskularnych pleców. Zdusiła w sobie to pragnienie, stanęła obok niego przy biurku i włożyła klucz do zamka sekretarzyka. - Pokażę ci, co jest w środku - powiedziała drżącym głosem, otwierając pokrywę.

186

Nagle wyciągnął rękę i chwycił ją za dłoń, splatając swe długie palce z jej palcami. W nabrzmiałej emocjami ciszy wyczuwała w jego kciuku równy, mocny puls. Powoli odwrócił do niej twarz i przeszył ją spojrzeniem. Catherine poczuła głęboką ulgę, że nie jest przestępcą, którego schwytał i zamierzał doprowadzić przed oblicze sprawiedliwości. - Co cię tutaj, do diabła, przygnało? - zapytał oschle. - Ja... po prostu potrzebuję cię widywać - przyznała łamiącym się głosem. - Czy jest w tym coś złego? De Rohan oddychał z trudem. Uważnie wpatrywał się w oczy Catherine, szukając najmniejszej oznaki obłudy, fałszu czy wahania. Lecz w jej głosie drżał prawdziwy ból, zaś słowa odkrywały wrażliwość. Potrzebuję. Nie „chcę". I nie „ty musisz". Jednak podejrzewał, że tego rodzaju słowa mogą wciąż kryć się między

RS

wierszami. Szorstkim ruchem ujął ją za brodę i odwrócił do siebie jej twarz. Gdy spojrzała na niego bezdennymi, niewinnymi oczami, musiał wstrzymać oddech. Dio mio, pomyślał. Nie można przecież udawać, mając tak szczere spojrzenie. Tak delikatne, drżące usta. Czy znowu oszukiwał samego siebie, nie chcąc dostrzec prawdy? Roześmiał się cicho i raczej gorzko. Kiedyś już zwiodły go wielkie oczy i drżące usta. Tym razem jednak przestawał się tym przejmować. Catherine go pragnie. Nie miała żadnego innego powodu, by do niego przychodzić. Nagle myśl o wzięciu jej do łóżka zdała mu się warta każdego ryzyka. Czy to ma jakiekolwiek znaczenie, jeśli na koniec się okaże, że wyłącznie służył jej własnym ciałem? Że go wykorzystała? I z drugiej strony, czy potrafiłaby potraktować kogoś tak podle? Zaczynał myśleć, że jednak nie. Miał nadzieję, że nie. Pragnął jej. Całym sobą. W końcu żądza zagłuszyła zimną logikę. Wciąż trzymając ją pod brodę, pocałował ją. Z cichym westchnieniem rzuciła mu się w ramiona; napięcie zaczęło odpływać.

187

- Max. - Niemal bezwiednie oddała mu pocałunek ustami miękkimi jak jedwab, otaczając go ramionami i wspinając się na palce. Catherine nie należała do drobnych kobiet, a jednak w jego ramionach czuła się krucho. Był tak wysoki. Trochę zbyt szorstki i zbyt niecierpliwy. Pochylił się niżej i Cat rozchyliła usta, zapraszając go, rozpalając jego krew jak bordeaux. Zawahał się na moment, zastygając z ustami na jej ustach. W odpowiedzi Catherine wsunęła ciepłą dłoń pod jego kamizelkę i rzeczywistość straciła znaczenie. - Catherine... - szepnął błagalnie, całując jej szyję. Odpowiedziała, lecz nie zrozumiał słów. Wdychał łapczywie jej słodki, ciepły zapach. - Max - jęknęła. - Popatrz na mnie. Pocałuj mnie. Przesunął dłońmi po jej smukłych plecach i oparł czoło na jej ramieniu. - Powinniśmy przestać, Catherine - wydyszał przy ciepłym, jasnym zagłębieniu jej szyi. - Za nic na świecie nie chciałbym cię skrzywdzić.

RS

Delikatnie musnęła wargami jego ucho. - To może być warte ryzyka...

Podniósł głowę i spojrzał jej w oczy. Popołudniowe słońce wpadające z ogrodu przez świeżo umyte okno okalało jej głowę złotoczerwoną aureolą. Wyglądała jak najprawdziwszy anioł z czarującymi ustami i pełnymi piersiami. - To światło jest tak piękne - powiedziała, znowu czytając w jego myślach. - Chciałabym... zostać z tobą przez chwilę. Wiedział, co miała na myśli, i nie był w stanie jej odepchnąć. - Chciałabyś, żebym cię kochał, Catherine? - zapytał półgłosem. - Czy tego właśnie pragniesz? Szybko, nerwowo oblizała usta i pokiwała głową. - Och, Catherine! - wymruczał. - To byłby straszliwy błąd! Lecz pocałował ją znowu, przytrzymując jej twarz w obu dłoniach. Catherine cicho jęknęła i Max wsunął palce w jej włosy. Wypadła z nich szpilka i niezauważona potoczyła się po podłodze. Max czuł pod palcami niespokojny puls jej ciała. Czuł także własny. Wsunęła język do jego ust i Max zadrżał,

188

jakby przeszyła go błyskawica. Przy jego twardym ciele Catherine była kobieco ciepła i miękka. Popełnianie błędów nie miało już znaczenia. Przyciągnął ją do siebie i wsunął język w jej rozchylone wargi. Odczuł żar pocałunku aż w dole brzucha. Gorąca krew obmyła jego lędźwie jak fala. Catherine znów jęknęła, przyciskając się do niego piersiami i brzuchem. Mógł ją posiąść. Bez trudu. Jednocześnie wciąż zastanawiał się, dlaczego Cat go pragnie. Wspomniał dręczące go poranne fantazje i ledwie powstrzymał się przed błaganiem jej, by go dotknęła. Chwycił ją w talii, podniósł i mocno przycisnął do gorącej erekcji, powoli poruszając jej ciałem w górę i w dół. Chciał, by wiedziała. By poczuła. Catherine wiedziała od razu. Jej oddech przyspieszył. - Och, Max! - westchnęła, odchylając głowę i prężąc piersi. - Max, proszę...

RS

Przerwał jej, z cichym jękiem przywierając do jej ust. W duchu modlił się, by nie eksplodował, zanim zdąży się rozebrać. Catherine objęła go w pasie i przerwała pocałunek.

- Proszę cię, Max - dyszała, wyciągając ze spodni poły jego koszuli. Popełnij ze mną ten straszliwy błąd! Zanieś mnie do łóżka. Max przesunął wargami po jej szyi, całując delikatną skórę. - Ach, Catherine - jęknął, zatracając się w rozkoszy. - Sei molto bella! Jesteś taka piękna. Zrobię to. Dla ciebie. Wyciągnęła koszulę i wsunęła dłonie pod spód, na jego nagie plecy. Przeszył go rozkoszny dreszcz; nie mogąc się dłużej opierać, wziął ją na ręce. Wszedł w wąski korytarzyk i kopniakiem otworzył drzwi do sypialni. Pokój wyglądał jak cela zakonna, a na łóżku po nocy pełnej dzikich fantazji kłębiła się wzburzona pościel. Catherine nie zwróciła na to uwagi. Położył ją na materacu, zrzucił marynarkę i kamizelkę na podłogę i położył się na Catherine, w ostatniej chwili zrzucając buty.

189

Dotykali się wzajemnie pośpiesznie i żarliwie. Catherine zaczęła rozpinać jego spodnie i pocałowała go znowu. Jej język był równie gorący i namiętny, jak palce. Max podniósł jej suknię, podciągnął koronkową halkę i szarpnął za jedwabną bieliznę. Usłyszał charakterystyczny trzask pękającego materiału. Wiedział, że zachowuje się brutalnie i desperacko. Jednak nie mógł się opanować. Dotknął jej ciała, poczuł żar i wilgoć jej wnętrza, i wsunął palec do środka. Wyciągnęła rękę, by go dotknąć. Max złapał jej dłoń i pociągnął ją ku swej męskości. Catherine przełknęła ślinę i nagle stało się. Zastygła. - Max, zaczekaj - powiedziała zduszonym głosem. - Poczekaj... chwilę. Proszę. Dio mio, znał ten ton. Natychmiast przestał, podrywając się z jej ciała. Lecz Catherine przyciągnęła go z powrotem, przytulając się nawet mocniej. żebyś przestał. Tylko...

RS

- Nie. - Pokręciła głową, szeleszcząc włosami o poduszkę. - Nie prosiłam, - Tylko co? - zapytał ostro, dysząc ciężko przy jej szyi. - Na litość boską, czego ty ode mnie chcesz, Catherine? Usłyszał, jak cicho westchnęła. - Chcę, żebyś mnie zrozumiał, Max - powiedziała cicho. - Zwykle tego nie robię. Nie mam... doświadczenia. Podniósł głowę i zobaczył, że zarumieniła się aż po czubki uszu. Na Boga, co też ona mówi? Żądza nie pozwalała mu jasno myśleć. Wyczuwając jego zakłopotanie, Catherine spojrzała mu w oczy, przytrzymując jego twarz w dłoniach. - Oczywiście, byłam mężatką, Max. Oczywiście, robiłam to już wcześniej. Ale nie... nie tak, jak teraz. Tamto było takie... zwyczajne. Pomyślałam, że to może mieć jakieś znaczenie. Takie zwyczajne? Jej słowa - ich znaczenie - powoli docierały do jego umysłu. Miała rację. To ma cholernie duże znaczenie. Nawet większe, niż by

190

tego chciał. Bezwzględnie opanowując pożądanie, oparł się na łokciu i popatrzył na jej twarz, usiłując zapoznać się z jej nowym obliczem. Jednak jedyne, co do niego jasno dotarło, to to, kim nie była. Z pewnością nie była taka, do jakich przywykł - kolejną przygodną kochanką. Ani kolejną ladacznicą z tytułem przyczepionym na siłę do nazwiska. Czy tak właśnie o niej myślał? Czy wbrew wszystkim dowodom świadczącym na jej korzyść wciąż wyobrażał sobie, że Catherine jest taka sama jak inne kobiety, które znał? Jak Lucy? Czy, co gorsza, jak Penelopa? Czy dlatego tak szybko chciał ją wziąć do łóżka? I tak brutalnie? Bez słodkich słów, uwodzenia i zalotów? Catherine była bardzo chętna. Patrzyła na niego niewinnie, jej włosy rozsypały się dookoła głowy, gorset sukni zsunął się, ukazując mu zagłębienie między piersiami. Wiedział, co powinien zrobić. Powinien przestać. Jednak Max nie był

RS

dżentelmenem. Czy miała to na myśli, czy też nie, Catherine sama przyszła do niego i prosiła właśnie o to. A Max zamierzał jej to dać. - Dołożę wszelkich starań, cara mia - szepnął, wsuwając palec między jej gorące piersi - żebyś nigdy tego nie żałowała.

Zaczął stanowczymi ruchami, lecz delikatnie, rozpinać jej gorset. Catherine jęknęła, gdy koronka zsunęła się z brodawek, ukazując twarde, idealnie ukształtowane czubki. Przez chwilę patrzyła, jak Max je pieści. Szepnęła jego imię i zamknęła oczy; czarne rzęsy rzuciły cień na policzki. - Och, Catherine - wyszeptał, dotykając jej piersi. - Nigdy w życiu nie widziałem nic równie pięknego. Piersi miała strome i pełne, bladoróżowe brodawki odcinały się od jasnej skóry. Promień popołudniowego słońca przedarł się przez zasłonę, oblewając ciepłym światłem jej policzki, ramiona i piersi. Była kwintesencją kobiecego, miękkiego i gładkiego, smakowitego ciała i de Rohan poczuł nagle nieodpartą pewność, że przez cale swe życie czekał właśnie na nią. Zamiast zadrzeć jej

191

suknię i posiąść ją gwałtownie, jak to chciał zrobić zaledwie kilka minut wcześniej, zapragnął się z nią kochać. Ucztować leniwie i bez pośpiechu. Pochylił głowę i chuchnął na brodawkę, słysząc, jak Catherine wstrzymuje oddech. Gdy objął brodawkę ustami, jęknęła. Instynktownie wtulała się w niego całym ciałem, on zaś ssał i lizał jej pierś, najpierw delikatnie, potem z narastającym głodem. Cat czuła ogarniający ją żar. Zapach Maksa przenikał pościel, unosił się wokół niej i drażnił jej zmysły. Wyobraziła go sobie nagiego. Ta wizja niezwykle ją podnieciła. Max skupił się na drugiej piersi i Catherine jęknęła głośno, wyciągając ku niemu ręce. Pragnęła poczuć go w sobie. Nie chciała już dłużej czekać. Szaleńcze pragnienie ją zdumiało. Na Boga, nigdy wcześniej nie kochała się w świetle dnia! Rozpaczliwie przyciągnęła go ku sobie. Pod ciężarem jego ciała

RS

czuła się drobna i bezbronna. I bezpieczna.

Całkowicie bezpieczna. Piękna i kusząca. Max rozchylił jej nogi kolanem; poczuła jego gorącą męskość, gdy ułożył się między jej udami. Zadrżał całym ciałem, zaś Catherine poczuła ciepłą falę rozkoszy w brzuchu. I tęsknotę, jakiej nigdy wcześniej nie czuła. Gdzieś w trakcie pieszczot i pocałunków jej bielizna spadła na podłogę. Max podniósł suknię aż do talii, żeby dotknąć jej brzucha. Znów wydał z siebie zduszony dźwięk, coś pomiędzy westchnieniem i jękiem, i zsunął dłoń niżej, do granicy delikatnych, kręconych włosów. Środkowym palcem zaczął ją pieścić, zsuwając się coraz niżej i głębiej z każdym ruchem. Catherine jęknęła głośno. - Tutaj, cara! - spytał miękko, patrząc na własną dłoń, pieszczącą ją w najbardziej intymnym miejscu. - Pragniesz mnie tą częścią swego ciała? Powiedz to, cara mia, a obiecuję, że spełnię twoje najdziksze sny. Jego słowa poruszyły ją do głębi; głos miał głęboki i kuszący. - Tak, tutaj - szepnęła.

192

Jęknęła z rozkoszy, gdy wsunął w nią palec, jednocześnie pieszcząc kciukiem pulsujące czułe miejsce. Zdawało jej się, że zaraz stanie w płomieniach. - Ach, bella! - mruknął, nie przerywając pieszczoty. - Jesteś taka gorąca. Taka spragniona. Wsunął w nią drugi palec i mocniej nacisnął kciukiem. Catherine krzyknęła cicho, uniosła biodra i zaczęła się poruszać w rytm jego pieszczoty. Wstrząsnął nią dreszcz, oddech zaczął się urywać. - Max, och...! Nie mogę już... chcę... teraz, Max. Proszę! Opuściła dłoń i zacisnęła palce na jego imponującej męskości napinającej materiał spodni. Max roześmiał się i przycisnął natrętną dłoń do ust. - Cierpliwości, kochana moja - mruknął. Zaczął pieścić językiem jej dłoń.

RS

Leniwie wziął jej środkowy palec do ust i nie przestawał patrzeć jej w oczy, ssąc go i wciągając coraz głębiej. Lędźwie Catherine płonęły z żądzy, Max zaś wpatrywał się w jej oczy. Jedną dłonią nie przestawał pieścić nabrzmiałej kobiecości, drugą przytrzymywał jej rękę przy ustach. Po chwili podniósł się i rozłożył szeroko jej nogi. - Ach, Catherine, sei molto bella - westchnął. - Jesteś taka piękna. Obserwując jej ciało spod wpółprzymkniętych powiek, wsunął ciepłe dłonie pod jej pośladki i rozchylił kciukami jej kobiecość. Mimo narastającej żądzy Catherine miała wrażenie, że umrze ze wstydu. Gdy pochylił głowę i pocałował ją tam, była tego niemal pewna. Oblała się rumieńcem, lecz wtedy jego usta odnalazły jej najbardziej wrażliwe miejsce i zdołała już tylko unieść ku niemu biodra. Podniósł głowę i pociągnął jej biodra z powrotem na materac. Przez dłuższą chwilę przeszywał ją wzrokiem. Zapytał ją bez słów. Odpowiedziała. Nie mogła już powstrzymać pragnienia. Należała do niego i mógł z nią zrobić wszystko.

193

Pochylił się. Z gardła Catherine wydarł się zduszony okrzyk. Rozchylił palcami jej kobiecość i zaczął pieścić ustami gorące wnętrze. Catherine nawet nie wiedziała, że istnieją tak słodkie tortury. Dotykał ją i pieścił. Przesuwał językiem. Wsunęła palce w jego włosy, a potem pod koszulę i wbiła paznokcie w nagie ramiona. - Proszę cię... Och, proszę... - błagała, bezwstydnie wyginając ciało. Gorący, prowokacyjny język wsunął się głębiej. Odrzuciła do tyłu głowę i poczuła, jak jej ciało zastyga. Po chwili przeszył ją dreszcz. I jeszcze jeden. Wreszcie zadygotała z rozkoszy i głośno krzyknęła. Ostatnie dreszcze przemijały powoli i Catherine mogła zacząć oddychać. Gdy odzyskała świadomość, zobaczyła, że Max klęczy między jej nogami, ze skupioną, napiętą twarzą. Leżała pod nim w lubieżnej pozycji, lecz cały wstyd ulotnił się wraz z ostatnimi falami rozkoszy.

RS

- A teraz, cara mia - wyszeptał miękko - muszę cię posiąść. Ich dłonie natychmiast znalazły się przy spodniach. Cat pieściła go przez napięty materiał, zaś Max rozpinał guziki. Jego męskość wyzwoliła się z ciasnego ubrania, lśniąc niczym satyna, wyprężony jak z żelaza. - Och! - szepnęła Cat, oceniając dotykiem jego rozmiar i prężność. Max zadrżał z rozkoszy. Ośmielona Catherine przesunęła dłonią w dół. Max zacisnął powieki, usiłując zachować kontrolę. Och, na Boga, był już tak blisko. Tak blisko. Jej orgazm niemal go rozsadził, teraz zaś jej pieszczota była niczym słodka agonia. Jęknął. Cat uniosła biodra, chcąc go przyjąć. - Wejdź we mnie, Max - szepnęła. - Nie przestawaj. Nie mógłby już przestać, nawet gdyby o to błagała. Wiedział jednak, że Cat by tego nie zrobiła. Widział żar jej uczuć w bezdennych brązowych oczach, owe kobiece pragnienie ofiarowania mu rozkoszy. Ten widok poruszył w nim ukryte głęboko, tajemne struny. Catherine otworzyła się dla niego i twarda męskość wsunęła się powoli w jej miękkie, wilgotne wnętrze. Max zadrżał.

194

Catherine zastygła na chwilę, z jedną nogą oplecioną wokół jego bioder, jakby oswajała się z nieznanym uczuciem. Prawie - pomyślał Max, bezwzględnie powściągając swoje żądze. Prawie cały. Lecz to mu nie wystarczało. Nigdy nie należał do cierpliwych. Nie mógł dłużej czekać. Wysunął się nieco, podniósł na rękach i wszedł w nią jednym, mocnym pchnięciem. - Aaach! - krzyknął, odchylając głowę. W okrzyku tym zawarł cały triumf i pożądanie. Zaczął się poruszać, wchodząc w nią coraz głębiej i mocno zaciskając powieki. Catherine przylgnęła do niego całą sobą. - Max - szepnęła. Odnalazł jej usta i wpił się w nie żarliwie. Objęła go drugą nogą i uniosła

RS

się trochę wyżej, wychodząc mu naprzeciw całym ciałem i doprowadzając go do szaleństwa. Wbijał się w nią z zapamiętaniem, aż w końcu oderwał od niej usta i otworzył oczy.

- Catherine, per favore! - odezwał się błagalnie. - Proszę cię, zwolnij trochę. Pokręciła odmownie głową. - Nie, Max - szepnęła. - Nie teraz. Zamknął oczy i odnalazł poprzedni rytm. Och, na Boga, jakaż ona jest ciasna! Niesłychanie ciasna. Znalazł się na granicy ekstazy. To trwa już zbyt długo. Pragnął jej zbyt rozpaczliwie. Napierał na nią z całą mocą, aż poczuł mrowienie w jądrach. Och, jest już za blisko. Usiłował odzyskać kontrolę i pomyśleć o czymś innym. Jednak Cat polizała jego ucho, a potem przygryzła je i szepnęła: - Nie rób tego, Max. Nie bądź teraz delikatny. To trwało już za długo! Jej usta i ciało, jej kuszące słowa. Chciał kochać się z nią powoli. Jeszcze raz doprowadzić ją do ekstazy. Lecz Cat uniosła ku niemu biodra i Max zaczął się w nią zagłębiać. Mocno, coraz mocniej. Zatopił

195

się w rozkoszy. Usiłował wychwycić pierwszy dreszcz, który miał być sygnałem do odwrotu, lecz rozkosz była zbyt dojmująca. Za późno się zorientował. Albo niemal za późno. Wszedł w nią ostatni raz i całe ciało zadrżało w ekstazie. Z głośnym okrzykiem eksplodował. Wysunął się z Catherine, gdy tylko poczuł, jak nasienie wylewa się z niego wraz z całą frustracją, gniewem i poczuciem osamotnienia. Opadł na jej ciało, usiłując złapać oddech, wciąż drżąc z rozkoszy i spełnienia. Spletli się w uścisku. Po dłuższej chwili Max wytarł rogiem prześcieradła dowód przestępstwa. Catherine położyła mu głowę w zagłębieniu ramienia i pocałowała go w szyję. - Och, nie musiałeś tego robić, Max - powiedziała łagodnie. - Naprawdę nie musiałeś. Max pocałował ją w skroń, wciąż czując na wargach smak jej ciała.

RS

- Tak jest bezpieczniej, Catherine - wymruczał. - Wiesz o tym. Miał jednak niepokojące wrażenie, że to, co właśnie zrobił, było o kilka sekund oddalone od bezpieczeństwa. Catherine nie zdawała się tym przejmować. Przeciągnęła się, zamruczała i położyła się na nim całym ciężarem. Wtuleni w siebie nawzajem, zapadli w kojącą drzemkę. Max ocknął się, gdy zmierzch zaczął szarzeć za oknem. Spojrzał na sufit, na znajome spękania w białym tynku i zachwycał się, jak zmienia kolor z lekko brzoskwiniowego na lśniąco złoty. Zdał sobie sprawę, że właśnie w tej sekundzie doświadcza najspokojniejszej chwili w całym życiu. Jak dotąd życie dawało mu chwile spokoju i błogości w bardzo małych dawkach. Nie zdołał się nigdy do nich przyzwyczaić, gdyż trwały nazbyt krótko. Niecałe dwie minuty później ścigające go fatum objawiło się natarczywym stukaniem do drzwi. Max zaklął szpetnie. Catherine otworzyła oczy i oparła się na łokciach. Max delikatnie dotknął czołem jej czoła. - Maledizione! - jęknął cicho. - Czy ja przypadkiem nie mieszkam w przeklętym zajeździe?

196

Catherine westchnęła z rezygnacją. - Lepiej otwórz - szepnęła, wplatając palce w jego gęste włosy. Max chciał pokręcić głową, lecz Cat dodała: - Och, Max, przecież nie zniknę. A jeśli to coś ważnego? A jeśli to ktoś z pracy? Z pracy! Wreszcie przyznała, że praca jest czymś ważnym. Ponadto Catherine nie bardzo mogła pozwolić sobie na tak długie przebywanie z nim sam na sam. - Dobrze - powiedział w końcu. - Dobrze, już idę. Nie był pewien, skąd zaczerpnął siłę, lecz udało mu się wstać z łóżka i schować koszulę do spodni. Prawie potknął się na czerwonym pantofelku Catherine. Przez chwilę miał wielką ochotę podnieść go i gdzieś schować, lecz zdał sobie sprawę, że nie jest i nie chce być księciem z bajki o Kopciuszku. Podniósł z podłogi kamizelkę i ruszył ku drzwiom.

RS

Catherine usiadła i zaczęła się szybko ubierać. Znów rozległo się stukanie; Max po raz ostatni rzucił okiem na Catherine i zniknął w korytarzu. Otworzył drzwi i zamarł, słysząc potok włoskich, jadowitych słów. Maria wpadła do pokoju, przeszywając go płonącym wzrokiem i wymachując rękami. - Maximilian, che cosa fa*? - krzyknęła. - Co ty sobie wyobrażasz? Dio mio, już wpół do szóstej. Signora na ciebie czeka! Od wielu godzin! Ona jest już stara, Max, i nie czuje się zbyt dobrze! * Che cosa fa (wł.) - co się stało? Pokornie słuchając dwujęzycznych wyrzutów, Max przycisnął dłonie do czoła. Sobota! Merda! Zawsze spędza soboty z babką. Czyżby zapomniał wysłać jej liścik? Zapewne od kilku godzin znęcała się nad kucharkami. Dni spędzane z nim były jak przebłyski światła rozjaśniające całe jej tygodnie, choć prędzej by umarła, niż przyznała się do tego.

197

- Ach, Mario! - Spróbował przybrać skruszoną minę. - Scusa per il ritardo**. - Spóźnienie? Spóźnienie?! O, nie! Ty po prostu zapomniałeś... - Maria nagle zamilkła, z dłońmi wyciągniętymi do nieba w świętym oburzeniu. Wpatrywała się w głąb salonu. Max poczuł, że ściska go w dołku. Och, Boże... Chyba Catherine nie będzie aż tak głupia, by... - Co to jest? - zapytała ostro Maria. Max odwrócił się powoli i ku swej uldze nie zobaczył Catherine. - Co? - zapytał niewinnie. Maria podeszła do stołka. - To, Maximilian! - odparła, chwytając czerwony materiał w dłoń i machając mu nim przed nosem. - To!

RS

Peleryna Catherine! Do licha! Max zamknął na chwilę oczy. ** Scusa per il ritardo (wł.) - przepraszam za spóźnienie. Głos Marii nagle złagodniał i stał się równie chytry, jak głos Sofii. - Ha! - wykrzyknęła. - Ona tu jest, nieprawdaż? La Regina di Dischi. Kobieta, którą widziała twoja babka! Jest tutaj? Usłyszeli ciche kroki z korytarza. - Czy moja wizyta sprawia jakiś kłopot, Max? - zapytała miękko, niepewnie. - Już wychodzę, naprawdę. Max przełknął ślinę, gdy Catherine niepewnie weszła w krąg światła. Wyglądała na zranioną i zawstydzoną. To była wyłącznie jego wina. - Zamilknij, Mario! - powiedział ostro. - To jest mój dom. Dama jest moim gościem. Chciałbym, żebyś zważała na słowa. Catherine jednak wciąż z niepokojem patrzyła na Marię.

198

- Proszę mi wybaczyć, madame - powiedziała, wyciągając dłoń po pelerynę. - Nie wiedziałam, że pan de Rohan ma jakieś zobowiązania. Wpadłam, żeby coś mu przekazać. Max nie poświęcił nawet jednej myśli wścibskiej Marii. - Catherine - powiedział łagodnie, patrząc jej w oczy. - To nie ma nic wspólnego z tobą, uwierz mi. Pani Vittorio natychmiast cię przeprosi. Oburzenie znikło równie szybko, jak się pojawiło i okrągła twarz Marii rozjaśniła się w uśmiechu. - Och, nie, nie, bella! - odezwała się kojąco, kurczowo trzymając pelerynę. - Och, wybacz mi, proszę. Nie chciałam cię urazić. Chodzi tylko o babkę Maksimiliana. Jest już stara. Odkąd Max wynajął to mieszkanie, jest całkiem sama w wielkim, pustym domu. Jedyne, czego pragnie, to zjeść z ukochanym wnukiem sobotni obiad. To wszystko.

RS

Oczy Catherine wypełniły się współczuciem. - Całkiem sama? - powtórzyła, spoglądając to na Marię, to na Maksa. Jak w klatce?

Maria pokiwała głową z ożywieniem.

- Precisamente*! Jak w klatce. To bardzo, bardzo smutne. Max szorstko wyszarpnął pelerynę z zaciśniętych palców Marii. - Pleciesz bzdury, Mario, i dobrze o tym wiesz - mruknął. - Lady Catherine, to jest Maria Vittorio, towarzyszka i kuzynka mojej babki. Mario, to lady Catherine Wodeway. Oczy Marii stały się całkiem okrągłe. - Ach, eccellente**! - Energicznie chwyciła dłoń Catherine i zaczęła nią jednocześnie potrząsać i poklepywać. - Chodź, bella, musisz pójść z nami na obiad. Goście rozjaśniają posępne dni signory. Wniesiesz odrobinę światła i radości w życie starej kobiety, tak? * Precisamente (wł.) - dokładnie. ** Eccellente (wł.) - wspaniale.

199

Catherine wciąż była szczerze zdumiona i zaniepokojona. - Ja... cóż... nie jestem odpowiednio ubrana... Maria uśmiechnęła się szeroko. - Och, ależ jesteś un toco di grazia, cara mia! Śliczna jak obrazek! Catherine spojrzała na swoją suknię i uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Byłoby mi niezmiernie miło... - Jestem pewien, Mario - przerwał jej Max - że lady Catherine nie ma dla nas czasu. Zakłopotanie Catherine przerodziło się w poczucie odrzucenia. Zrobiła dwa kroki do tyłu. - Cóż, chyba nie. Skoro tak uważasz... Maria uśmiechnęła się promiennie i odepchnęła Maksa. - Ach, bella, nie słuchaj go - powiedziała, chwytając Cat za ramiona,

RS

jakby chciała nią potrząsnąć. - Przecież to mężczyzna! On wcale nie myśli! Powiedz mi, kochana, czy masz jakieś inne plany?

200

Rozdział 11 Bądź uważny nawet wśród dziwaków, gdyż czasem i oni mogą powiedzieć coś wartościowego. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Pani Vittorio okazała się bardzo stanowczą kobietą. Kilka chwil później oszołomiona Catherine nawet nie zauważyła, jak Max odesłał powóz państwa Delacourt i nieco szorstko pomógł jej wsiąść do innego, równie eleganckiego.

RS

Doszła do wniosku, że wehikuł należy do szacownej signory, babki Maksa, i zaczęła podejrzewać, że starsza dama wcale nie jest tak nieszczęśliwa, jak zasugerowała pani Vittorio. Właściwie, patrząc na lśniące oczy i zamaszyste gesty krewnej Maksa, Catherine doznawała niepokojącego uczucia, że jest wciągana w sprytnie utkaną sieć. Dlaczego zatem dała się uprowadzić? Dlaczego zwyczajnie nie wymyśliła jakiejś wymówki? Przecież tak łatwo mogła się od tego wykręcić. Jak zwykle jednak ciekawość wzięła górę i Catherine już czuła, że będzie tego żałować. Jechali przez Westminster. Maria Vittorio beztrosko paplała, lecz odpowiedzi Maksa były krótkie i oschłe. Był zagniewany. Catherine zdawało się, że mógł być również przestraszony. Nie chciał, by z nim jechała. A jednak nie wyrzekł ani słowa, by ją odprawić. Jeśli chodzi o nią samą, Cat w zasadzie nie była pewna, co się wydarzyło. W jednej chwili pławiła się w ostatnich dreszczach gwałtownej, niezwykłej bliskości fizycznej, a w następnej udawała, że jest przelotnym gościem i że skryła się w cieniu korytarza, by poprawić kosmyk włosów. Usłyszała, jak

201

Maria nazwała ją „tą kobietą". Ciekawe, kogo miała na myśli? Czy w życiu Maksa była jeszcze inna dama? Na samą myśl o tym Catherine poczuła ukłucie zazdrości. Trudno było jednak oczekiwać, że tak wspaniały mężczyzna sypia samotnie. No, chyba że sam tego pragnie. Ostrożnie zerknęła na siedzącą obok niej kobietę. Maria wkraczała już w jesień życia, lecz jej pulchna postać emanowała energią, a szeroką, szczerą twarz rozjaśniały skrzące się ciekawością oczy. Bez wątpienia była Włoszką, co wyjaśniało ciemną karnację Maksa i płynne władanie językiem włoskim. Ciekawe, kim jest jego tajemnicza babka, zastanawiała się Cat. Sądząc po powozie, stwierdziła, że starsza dama musi mieć duże wpływy. Chwilę później napłynęły wątpliwości na temat Maksa. Catherine była przekonana, że jest zupełnie sam na świecie, bo takie właśnie starał się robić wrażenie. W głowie zahuczało jej od pytań. Jaki jest? I kim on jest? Na pewno nie

RS

biednym policjantem. Prawdopodobnie również nie urzędnikiem pochodzącym z klasy średniej. Czy znała choć trochę mężczyznę, któremu właśnie oddała swoje ciało? Z którejkolwiek strony spojrzałaby na sprawę, odpowiedź brzmiała: „nie". Zerknęła na niego ukradkiem, lecz twarz miał znów nieodgadnioną. Powóz szybko minął Whitehall i skręcił w Strand. Maria przerwała paplaninę, żeby nabrać tchu, i Catherine wykorzystała ten moment. - Ma pani uroczy akcent - wtrąciła lekkim tonem. - Jest pani Włoszką, prawda? Kobieta spojrzała na nią ze zdumieniem. - Si, nie wiedziałaś o tym? - zapytała. - Nasza rodzina pochodzi z... Come si dice Toscana*, Maximilian? * Come si dice Toscana (wł.) - jak się mówi „Toskania"? - Toskania - podpowiedział cicho.

202

- Ach, si - kiwnęła głową Maria. - Lecz signora, babka Maksimiliana, przez wiele lat mieszkała w Mediolanie. Potem wybuchła wojna. - Maria wzruszyła ramionami. - W Lombardii zapanował chaos, reszta Włoch nie miała się wcale lepiej. Musieliśmy wyjechać. Mimo współczucia dla Maksa i jego rodziny Catherine nie mogła powściągnąć ciekawości. - I przyjechaliście do Londynu? Dlaczego? Pani Vittorio rozłożyła ręce. - W interesach, naturalmente**! - Spojrzała bystro na Maksa, a potem znów na Catherine. - Signora, moja kuzynka, zawsze mawiała, że wygrają Anglicy. Ona widzi pewne rzeczy. Wie pewne rzeczy. ** Naturalmente (wł.) - naturalnie, oczywiście.

RS

- To niezwykłe! - mruknęła Catherine, nie rozumiejąc do końca, co pani Vittorio ma na myśli. Zwróciła się do Maksa: - Ile pan miał wtedy lat, panie de Rohan? Czy osiedlenie się w obcym kraju było ekscytujące? Max nie zdołał odpowiedzieć.

- O, nie, nie - wpadła mu w słowo Maria, machając dłonią. - Maximilian był wtedy jeszcze chłopcem i mieszkał z rodzicami w winnicy nad Renem. Ale czy mówił już pani, że urodził się właśnie w Londynie? Podczas kolejnej podróży jego rodziców? - Uśmiechnęła się szelmowsko. - Często się z nim droczymy, że w istocie jest jednym z was. Anglikiem. Max pochylił się nagle ku niej, potężnym ciałem przytłaczając niewielką przestrzeń w powozie. - Mario - odezwał się ponurym tonem. - Jestem przekonany, że lady Catherine nie jest ani trochę zainteresowana historią naszej rodziny. Maria podniosła obie ręce. - Ależ, Max, przecież właśnie o nią spytała! Przez chwilę milczał. - Rzeczywiście.

203

Oparł się wygodnie i spojrzał na Catherine, powoli odmierzając słowa: - Większość Anglików uznałaby mnie za jakiś rodzaj kundla, lady Catherine - powiedział. - Wśród moich przodków są katalońscy właściciele winnic, hiszpańscy chłopi i włoscy kupcy. Kto wie, może i nawet mniej szlachetne persony. Mój ojciec zaś urodził się w Alzacji. To niewielki region. Spodziewam się, że nie wie pani, gdzie to jest. Catherine w milczeniu pokręciła głową i po dłuższej chwili Max podjął opowieść. - Jest to kraina pełna wzgórz i winnic, leżąca pomiędzy Renem i Wogezami. - Zdaje się, że to część Francji, nieprawdaż? Max uśmiechnął się gorzko. - To zależy, kogo pani spyta - powiedział cicho. - Z pewnością Napoleon był tego zdania.

RS

- Ach! - Catherine zaczęła rozumieć jego niechęć rozmawiania o tamtym czasie. - Kiedy przyjechał pan do Anglii? Ile pan miał lat? Max przez chwilę patrzył na jej twarz, jego oczy stały się czarne i zimne. - Długo po pierwszym wybuchu rewolucji - odrzekł w końcu. - Byłem już wtedy niemal mężczyzną. Ton jego głosu nie zachęcał do dalszych pytań. - Molto bene. - odezwała się pogodnie Maria. - Dość już tych ponurych tematów! Powiedz mi, moja droga, lubisz kuchnię toskańską? Catherine lekko wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. - Przyznaję, że nie mam pojęcia - powiedziała. - Obawiam się, że niezbyt wiele podróżowałam. - Ach, a świat jest całkiem duży, nieprawdaż? - odparła łagodnie Maria. Max zwiedził niemal cały i może pani o wszystkim opowiedzieć. Ja jednak... Ja mogę opowiedzieć o kuchni!

204

Gdy powóz signory toczył się po Fleet Street, Maria opisywała wiele cudów kulinarnych, które czekają ich na obiedzie - dziwnie brzmiące nazwy potraw, zupełnie nieznane w prostej, wiejskiej diecie Catherine, sprawiały wrażenie przepysznych i zarazem egzotycznych. Podróż powozem nie należała do krótkich - minęli City, potem Tower i wjechali na East End, o którym dotąd Catherine tylko słyszała. Max siedział naprzeciwko ze stoickim spokojem. Zdawało się, że nie spuszcza wzroku z twarzy Cat. Gdy od czasu do czasu odwracała się do okna, czuła na sobie żar jego spojrzenia. Nagle zapragnęła, by w ogóle nie otwierali drzwi. Potrzebowała więcej czasu w łóżku Maksa. Owszem, kochali się, lecz nie zdążyli nasycić się słodką intymnością kochanków, przytulaniem się i wzajemnym ciepłem. Nie mieli okazji zwalczyć niepewności i porozmawiać o mglistej przyszłości.

RS

Czy w ogóle mają przed sobą jakąś przyszłość? Czy tego właśnie pragnęła? Miała wrażenie, że nie zrobili czegoś bardzo ważnego. Mnóstwo pytań pozostawili bez odpowiedzi. Czuła, jak wracają do niej wątpliwości i jak na nowo między nią i Maksem rośnie mur. Widziała to w jego nieobecnym spojrzeniu. Przytłoczona żalem i poczuciem straty odwróciła od niego wzrok i wyjrzała przez okno. Widok ulicy ją zaskoczył. Nieliczne eleganckie domy, zadbane kościoły i prywatne ogrody otoczone były bezmiarem nędznych zabudowań, jakich Catherine nigdy nie spodziewała się spotkać w stolicy - miejscu, którego sama nazwa obiecywała powodzenie i dostatek. W pobliżu Mayfair znajdowały się uboższe dzielnice, lecz żadna z nich nie przypominała tego, co działo się w East Endzie. Choć nawet tutaj zdarzały się enklawy bogatych biznesmenów i kupców, których interesy zmuszały do zamieszkania w pobliżu doków i City. Zastanawiała się, dlaczego Max tu mieszkał. Dlaczego tak wiele swego czasu poświęcał tym ludziom? Isabel nazwała go rycerzem. Reformatorem. Nietrudno było w to uwierzyć.

205

Minąwszy Tower, zaczęli się oddalać od rzeki i jechali przez wyjątkowo przygnębiającą okolicę. Z rynsztoków wylewała się czarna, cuchnąca woda. Blade dzieci biegały boso po ulicach. Chude, krzykliwie ubrane kobiety powłócząc nogami spacerowały po chodnikach, obojętnie mijając odrapane wystawy sklepowe i domy publiczne i zaczepiając każdego mijanego mężczyznę. Ramiona miały przygarbione, oczy bezbarwne i nawet w swej naiwności Catherine wiedziała, kim są. Max źle zrozumiał jej smutną minę. - Droga lady Catherine - odezwał się głosem ociekającym sarkazmem. Co pani sądzi o naszym East Endzie? Czy tak właśnie go sobie pani wyobrażała? Catherine w milczeniu spojrzała przez okno. Niemal dokładnie wiedziała, co Max ma na myśli. Spodziewał się, że okolica wyda jej się odrażająca i że jej opinia o nim samym zostanie zniekształcona z powodu miejsca, w którym

RS

niegdyś żył. Być może na swój dumny sposób oczekiwał, że Catherine pogardza ludźmi, którym on służył z takim poświęceniem i troską. Cóż... W takim razie czekał na próżno.

Wreszcie skręcili w wąską, lecz czystą i dobrze utrzymaną aleję, która doprowadziła ich na wspaniały plac otoczony wysokimi domami, wyglądającymi jak przeniesione z West Endu. Stangret signory zatrzymał się przed najbardziej imponującym budynkiem. Wkrótce Catherine stała u boku Maksa w dużym, pogrążonym w półmroku holu. Maria wydawała polecenia gospodyni, a wysoki, starszy lokaj podszedł, by odebrać ich okrycia. Catherine wykorzystała chwilę zamieszania, by przyjrzeć się domowi. Po obydwu stronach korytarza znajdowały się ogromne pokoje. Nie były to salony do przyjmowania gości, których się spodziewała, lecz pomieszczenia wyglądające jak biura, wypełnione biurkami, regałami i szufladami. Niespodziewanie z jednego z pomieszczeń wynurzył się szczupły mężczyzna w okularach, z oprawioną w skórę księgą rachunkową pod pachą i ołówkiem wetkniętym za ucho.

206

- Ach, pan de Rohan! - powiedział z szacunkiem, lecz w jego głosie drżało zniecierpliwienie. - Jakże się cieszę, że pana widzę! - Znowu pracujesz w sobotę, Trumbull? - mruknął Max. Mężczyzna się uśmiechnął. - Panie de Rohan, chciałbym zamienić z panem słowo na temat nowego magazynu w St. Katharine. Znalazłem całkiem przyzwoite miejsce, lecz pańska babka uważa, że cena jest zbyt wysoka. Max spojrzał na niego wymownie. - Musisz się z nią targować, Trumbull. Mina Trumbulla wyraźnie zrzedła. - Ale wszystkie nieruchomości są rozchwytywane w mgnieniu oka, a nowe doki wciąż nie są skończone! Max zdjął pelerynę z ramion Catherine. - Signora doskonale orientuje się w planach budowy - odpowiedział nowy magazyn.

RS

łagodnie, lecz stanowczo. - Idź do domu, Trumbull. Rodzina jest ważniejsza niż Zerkając niepewnie na Catherine, mężczyzna ukłonił się nisko i odszedł. Bez słowa wyjaśnienia Max zaoferował Catherine ramię. Poszli za Marią w głąb domu, a potem wspięli się po krętych schodach. Z każdym stopniem Cat musiała z całych sił tłumić lęk i chęć ucieczki. Dom był ogromny i mroczny, wszystkie meble wypolerowane do połysku. Wykwintne zasłony i kobierce osłaniały okna i ściany, zaś powietrze przesycały pikantne, nieznane zapachy. Atmosfera zdała jej się tajemnicza, pełna bogactwa i elegancji. Catherine poczuła się zagubiona i zaintrygowana. Nagle nad ich głowami rozległ się dźwięk podobny do grzmotu i zaczął się zbliżać do schodów. Przestraszona Catherine podniosła głowę. Z mroku wypadł ciemny, masywny kształt i rzucił się im do stóp. Max puścił jej rękę i ukląkł. - Lucyfer! - krzyknął radosnym głosem. - Vieni qui!

207

- Niegrzeczny piesek! - pisnęła pani Vittorio, gdy wielka bestia oparła przednie łapy o ramiona Maksa, niemalże zrzucając go ze schodów. Niegrzeczny! Mamy gościa! Lecz Lucyfer machał ogonem i kiwał łbem, wpatrując się wyłącznie w swego pana. Max obejrzał go uważnie, upewniając się, że wszystko jest w porządku. A więc to była ta przerażająca bestia, którą Catherine widziała z Maksem we mgle. W tej chwili nie uważała go już za przerażającego, wciąż jednak był on bestią, prawdopodobnie cięższą niż Catherine. Mrucząc pieszczotliwe słowa w języku, którego Catherine nie rozumiała, Max pogłaskał go ostatni raz i zepchnął ze swoich ramion. Pies natychmiast przewrócił się na grzbiet i zaskomlał jak szczeniak. - Co za słodkie stworzenie! - powiedziała Catherine, klękając na

RS

schodach, by lepiej się przyjrzeć. - Ale, co to za rasa, na Boga? Jakiś rodzaj mastiffa? Nigdy nie widziałam czarnych.

- Pochodzi z Kampanii - odparł Max wzruszonym głosem. - Jest łagodniejszy niż francuskie czy angielskie i łatwo go wytrenować do pracy w policji. Podrapał psa za uchem i pstryknął palcami. - Lucyfer, senti*! Pies natychmiast poderwał się na nogi, czujny i skupiony. Pokonali jeszcze jedno piętro i dotarli do podwójnych dębowych drzwi, szeroko otwartych i ukazujących przestronny, wykwintnie umeblowany salon. Podobnie jak reszta domu był pogrążony w półmroku i odrobinę przegrzany. * Senti (wł.) - słuchaj. Catherine dojrzała signorę siedzącą w sztywnej pozie na fotelu przy kominku. Od stóp do głowy odziana była w czarny jedwab i wyglądała, jakby

208

żywcem przeniesiona z bajki braci Grimm - jednej z tych mniej pogodnych. Twarz miała pociągłą, a nos ostry i haczykowaty; czarna koronka okrywała jej włosy i ramiona. Jej królewską, wyniosłą postać podkreślała wisząca na masywnym kominku olbrzymia tarcza herbowa. Pokryta błękitną i czarną emalią, przedstawiała lwa stojącego pod koroną z pereł. Widok był tak niespodziewany, że Catherine niemal zatrzymała się ze zdumienia. Maria z szacunkiem zwolniła kroku, lecz Lucyfer z łomotem przebiegł pokój i z głośnym szczeknięciem zwalił się u stóp starszej damy. - Ach, signora! - odezwała się Maria. - Widzę, że wstała już pani po drzemce! Staruszka przerwała jej gwałtownym gestem. - Si, lecz z trwogą odkryłam, że porzucił mnie nie tylko wnuk, lecz również kuzynka.

RS

Max szybko do niej podszedł i ucałował kościstą dłoń. - Nie gniewaj się, Nonna, bardzo cię proszę. - Jego głos był delikatny, lecz nieustępliwy. - Byłem bardzo zajęty. I, jak widzisz, wycieczka Marii zakończyła się sukcesem. Zdołała przywieźć ci gościa. Nie okazując zdumienia, starsza dama uważnie obejrzała Catherine. - A któż to? - Rozkazująco kiwnęła palcem. - Podejdź bliżej, bella, żebym mogła ci się przyjrzeć. - To lady Catherine Wodeway - odezwała się pośpiesznie Maria. Przyjaciółka Maksimiliana - oświadczyła triumfalnie. - Lady Catherine, to jest babka Maksimiliana, signora Castelli. Catherine zbliżyła się i ujęła suchą dłoń staruszki. Czuła się, jakby oczekiwano, że dygnie, ucałuje tę dłoń i pokornie wycofa się za plecy domowników. - Miło mi panią poznać, signora - zdołała wykrztusić. - Mam nadzieję, że się nie narzucam. Pani Vittorio nalegała... Signora Castelli kiwnęła głową.

209

- Maria często nalega - przyznała. - A ty, cara? Jesteś przyjaciółką mego wnuka, si? Jednakże zdaje mi się, że nie znacie się zbyt długo. Catherine ze zdumieniem spojrzała na Maksa. - Nie, niezbyt długo. - Chodźmy, Nonna - wtrącił się Max, jakby chciał ubiec kolejne pytania. Już bardzo długo czekasz na nas z obiadem. Pójdźmy do jadalni. Zeszli ze schodów. Signora Castelli ciężko opierała się na ramieniu wnuka. Trzymał ją delikatnie, oddając jej swą siłę, lecz nie starał się kontrolować kroków babki, ani nią sterować. Catherine czuła, że ci dwoje bardzo się kochają. Jadalnia pasowała do reszty domu: ciemne meble, bordowe zasłony i trzaskający ogień. Okrążyli stół i wzrok Catherine natychmiast przykuł piękny portret wiszący nad kominkiem. Nie było to dzieło jakiegoś wędrownego malarza, lecz mistrza. Ciemne, głębokie kolory tworzyły przyjazną scenerię. Na

RS

fotelu przypominającym tron siedział młody, uderzająco przystojny mężczyzna, elegancko ubrany i przystrojony koronkami. Na kolanie trzymał otwartą książkę, zaś brodę leniwie wspierał na pięści. Na palcu skrzył się ogromny szmaragd w kolorze jego oczu, które płonęły dziwnym żarem. Długie, kruczoczarne włosy miał spięte z tyłu, co uwidoczniało wysokie czoło i ciemne brwi. Przy jego boku siedziała prześliczna młoda kobieta, na której ustach błąkał się delikatny uśmiech. W ramionach czule trzymała niemowlę. Na podłodze, u ich stóp leżał czarno-złoty pies pasterski, zaś na ścianie wisiała ta sama tarcza herbowa, którą Catherine widziała wcześniej w salonie signory. Choć mężczyzna miał zielone oczy i jaśniejszą skórę, łatwo można było go wziąć za Maksimiliana de Rohan. Catherine dyskretnie zerknęła na mosiężną tabliczkę na ramie portretu. Okazało się, że jest wypisana w języku francuskim. Zdołała jednak dostrzec datę i nazwisko. Louis-Armand de Rohan, wiceksiążę de Vendenheim-Selestat, 1792.

210

Co, do licha? Najwyraźniej ów szlachcic był jakimś przodkiem Maksa, choć to w ogóle nie miało sensu. Catherine z wysiłkiem wróciła do rzeczywistości. Lucyfer ułożył się na podłodze pod stołem, pomiędzy starszą panią i jej wnukiem. Cat osunęła się na swoje krzesło, czując na sobie przenikliwy wzrok staruszki. Max zajęty krzesłem Marii niczego nie zauważył. Catherine podniosła głowę i na spojrzenie signory odpowiedziała uśmiechem. Nie miała zamiaru dać się zastraszyć tej kobiecie. Widząc jej starania, pani Castelli nie kryła rozbawienia, w końcu jednak odwróciła się i zamieniła kilka słów z lokajem wnoszącym wazę z zupą. Cat rozejrzała się po stole suto zastawionym egzotycznym, smakowitym jedzeniem. Z początku konwersacja była przyjemnie neutralna, dość szybko jednak, mimo stanowczych ripost Maksa, zaczęła krążyć wokół osoby Catherine. Zanim podano drugie danie, gospodyni zdołała dowiedzieć się, że jej

RS

gościem jest bezdzietna wdowa z Gloucestershire, która niedawno przyjechała do miasta, by dotrzymać towarzystwa ciotce swego zmarłego męża. Gdy pani Castelli aprobująco kiwała głową, Cat usiłowała rozgryźć grzeczną, lecz chłodną minę Maksa. Zaczęła żałować, że w ogóle tu przyszła. Dlaczego wreszcie nie nauczy się powściągać ciekawości? Powinna była odrzucić zaproszenie. Max cenił sobie prywatność i być może miał ku temu istotny powód. Jego babka okazała się wścibska i uparta, a jednak znosił jej zachowanie i stawiał czoło staruszce stanowczo, lecz delikatnie. Catherine zdała sobie sprawę, że Max jest łagodniejszym mężczyzną, niż początkowo sądziła. Znienacka zapragnęła być z nim sam na sam, powiedzieć coś, co złagodziłoby narastające między nimi napięcie, lecz szanse na to były nikłe. Tymczasem signora zaczęła ją wypytywać o wiarę i dzieci, zwłaszcza zaś, co sądzi na temat religii i dlaczego nie posiada potomstwa. Catherine poczuła, że się rumieni. Max szybko zmienił temat i zaczął mówić o pogodzie, lecz takie odwrócenie uwagi nie

211

mogło zadziałać długo. Spojrzał Cat w oczy z nieskrywanym współczuciem i troską. Przez cały obiad dwóch lokajów stało przy kominku, podając kolejne nakrycia. Każdemu z ośmiu dań towarzyszyła karafka innego wina. Od czasu do czasu signora rozprawiała z Marią i Maksem o konkretnych rocznikach, używając zwrotów, których Catherine nie rozumiała. Kilka razy staruszka prosiła lokaja o zapisanie ich komentarzy do dużej księgi leżącej na komodzie. - Pani wiedza na temat wina jest imponująca, signora Castelli - zauważyła Catherine przy deserze. Signora uniosła jedną brew. - Czyż to nie mój obowiązek? - odparła ze zdumieniem. - Jesteśmy znawcami i kupcami winnymi. Nie wiedziałaś o tym? - zapytała, patrząc na Max odłożył widelec.

RS

Maksa. - Moja rodzina zajmuje się handlem wina od ponad wieku, lady Catherine - wyjaśnił cicho. - Babka jest dumna ze swego imperium. Czarne oczy starszej pani nagle zapłonęły. - Z naszego imperium! - poprawiła ostro. - Z imperium, które zaniedbujesz w pogoni za ułudą. Co myślisz, moja droga, o mężczyźnie, który porzuca swoje dziedzictwo dla tak beznadziejnej krucjaty? Catherine nagle zrozumiała. Odchrząknęła cicho i odłożyła widelec. - Myślę, że rozumiem pani rozczarowanie, madame - powiedziała. Jednak praca pani wnuka jest sprawą niezwykłej wagi dla nas wszystkich. Wydaje mi się, że „beznadziejna" nie jest właściwym określeniem. - A nasz rodzinny biznes nie ma znaczenia? - zapytała signora z goryczą, wciąż wpatrując się w Maksa. - Sądzę... - Basta, Nonna! - przerwał jej. - Będziemy się kłócić na osobności powiedział sucho, piorunując ją spojrzeniem.

212

Stara dama zawahała się, lecz po chwili wzruszyła ramionami. - Molto bene - rzekła pojednawczo, skąpym gestem nakazując służbie sprzątnięcie ze stołu. - Czy pozwolisz, mój wnuku, by damy dołączyły do ciebie na czas porto? Max kiwnął głową. Jego babka uśmiechnęła się. - Sherry dla dam! - postanowiła i pstryknęła palcami na lokaja. - Butelkę colheity*, per favore. I karafkę amontillado** - zażądała i przeszyła Catherine spojrzeniem czarnych oczu. - A teraz, bella, co byś powiedziała na chwilę rozrywki? * Colheita - rodzaj wytrawnego porto. ** Amontillado - delikatne sherry.

RS

Catherine przez moment czuła się bardzo niepewnie. Na Boga, chyba nie proszą ją o granie na pianinie lub śpiewanie! Max spojrzał bystro na Marię, która właśnie wstała i podeszła do kredensu.

- Och, nie, Nonna! - jęknął głucho. - Nawet o tym nie myśl! Maria niezręcznie wyciągnęła z kredensu małe pudełko z drewna. Signora siedziała cicho, z miną niewiniątka. - A cóż złego jest w dobrej zabawie? - zapytała w końcu, rozkładając dłonie. - Lady Catherine na pewno nie będzie się wzbraniać. Angielskie damy bardzo to lubią. - Co? - zapytała Catherine. - Co lubią angielskie damy? Staruszka uśmiechnęła się promiennie. - I Tarocchi - szepnęła konspiracyjnie. - Wyczytam twoją przyszłość. Z kart. Max jęknął bezradnie. Catherine patrzyła to na jedno, to na drugie. - Przepowie mi pani przyszłość? Jak Cyganka? Signora pokręciła głową z niesmakiem.

213

- Nie, nie, głuptasie! Cyganki wróżą, gdy masz pełne kieszenie i pusto w głowie. - Ależ to niedorzeczność! - powiedział Max grobowym głosem. Nieważne, kto wróży. Jednak Catherine dala się już ponieść ciekawości. - Jeśli to niedorzeczność - powiedziała - nie będziesz miał nic przeciwko temu? Max posłał jej zabójcze spojrzenie. - Ależ skąd - mruknął. - Skoro lubisz czuć się zażenowana... Maria podeszła do stołu z pudełkiem i kilkoma mosiężnymi czarkami wypełnionymi mieszankami ziół. Po chwili signora rozpoczęła rytuał, podpaliła zioła i zaczęła coś mruczeć pod nosem, przesuwając zniszczone karty nad ogniem.

RS

Lokaj, najwyraźniej oswojony z tego rodzaju widokiem, zaczął nalewać likiery. Signora położyła karty przed Catherine.

- Dotknij ich - rozkazała wibrującym, głębokim głosem. - O tak, pogłaszcz je, cara. Dobrze jest dać kartom coś od siebie. Buono! A teraz rozłóż je na trzy stosy. Nie, nie! A sinistra! W lewo. I tylko lewą dłonią. Wstrzymując oddech, Catherine wykonała polecenie. Signora złożyła karty i długimi palcami szybko je przetasowała. - A teraz powiedz mi, cara mia, czego chciałabyś się dowiedzieć, hm? Catherine ukradkiem zerknęła na Maksa, który w zamyśleniu sączył porto. Rozmyślnie na nią nie spojrzał. - Chciałabym poznać swoją przyszłość - powiedziała po prostu. W jej oczach zalśniło wyzwanie. - Czyż nie taki jest cel wróżenia? Staruszka pokręciła głową. - Czasami, bella, należy najpierw odkryć czyjąś przeszłość. - Zaczęła rozkładać karty w duże koło, potem zaś przecięła koło siedmioma z nich, ostatnią kładąc dokładnie w środku. Nerwowym ruchem ją odwróciła.

214

Siedząca po drugiej stronie stołu Maria krzyknęła głośno, złożyła dłonie i spojrzała w górę. - Jaka to karta? - zapytała Catherine. - Co oznacza? Signora uśmiechała się z triumfem. - La Regina di Dischi - powiedziała cicho. - Królowa Denarów, niezwykle pozytywna karta. Oznacza hojność, gospodarność i mądrość, a wszystko to jest dobre i rozważne. Przede wszystkim jednak oznacza ogromną płodność. - Płodność?! - nie wytrzymała Catherine. Signora zmrużyła oczy. - Ogromną płodność - poprawiła. W jej głosie słychać było ostrzegawczą nutę. Max parsknął z niesmakiem, lecz staruszka uspokoiła go gestem dłoni. - Uspokój się, per favore i wytrzymaj do końca.

RS

Zaczęła odwracać karty leżące w kole, zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Od czasu do czasu popadała w zadumę lub dotykała opuszkami palców poprzednich kart, jakby cofała się w czasie. W końcu odwróciła ostatnią i oparła się w fotelu. Wyglądała na zmęczoną, bardziej niż ktokolwiek mógł przypuszczać. Max sięgnął po karafkę i spojrzał ponuro na Catherine. - Mówiłem ci, że to niedorzeczność. - Basta! - krzyknęła na niego babka. Przycisnęła palce do skroni i nie odrywała wzroku od kart. - Muszę się zastanowić. To jest... affascinante*. - Gwałtownym ruchem podniosła głowę i przeszyła Catherine spojrzeniem. - Dio mio, w twoim życiu jest wielu mężczyzn - powiedziała cicho, przesuwając palcem po kole i zatrzymując się na jednej z kart. - Lecz ten, bella, och, ten był szalony. * Affascinante (wł.) - fascynujące.

215

- Był? - zapytała Catherine. Max wyprostował się w krześle i patrzył na nią płonącymi oczami. Cat pomyślała, że z zazdrości. Stara dama poważnie pokiwała głową. - Przystojny, lecz zły. I nic więcej. Śmierć odebrała mu to, czego nie chciał się zrzec za życia. Catherine spojrzała na nią, a potem na Maksa. - Nie. - Delikatnie pokręciła głową. - To nie wygląda na mego zmarłego męża. - Oczywiście, że nie, carissima - zgodziła się Sofia. - Twój mąż jest tutaj. - Przesunęła palec na szczyt koła i postukała najwyższą kartę. - Wysoki, jasnowłosy, ze złotym sercem. Znałaś go od wielu lat, si? Lecz ta karta - mazze* - Dziesięć Buław. Ojej. Zrzucił na twoje barki zbyt wiele ciężarów. Nie będzie

RS

miał większego wpływu na twoją przyszłość. * Mazze (wł.) - buławy.

Catherine zaczęła tracić nad sobą panowanie. Nie wiedziała, czy w ogóle podoba jej się ta zabawa. Max z kolei wyglądał na rozzłoszczonego. Było jednak za późno. Signora wróciła na lewą stronę koła. - Ten szalony mężczyzna, bella, bardzo cię skrzywdził - powiedziała. Widzisz te Cztery Denary? Zabrał coś, co należało do ciebie - pieniądze, a może jakieś inne wartościowe rzeczy? - I przysporzył ci nieszczęść. Nie, nie! Nie musisz niczego mówić! Catherine zmięła w dłoniach serwetkę. - To już nie ma znaczenia - powiedziała cicho. - Sądzę, że to musi być mój ojciec. Max z głośnym brzękiem odstawił kieliszek na stół. - To nie jest żywa osoba, Catherine - warknął.

216

- To tylko stara karta. Pionek w grze salonowej pewnej starej kobiety, nic więcej. - Pensaci su*, mój wnuku - odezwała się z goryczą signora. - Nigdy się nie mylę. - Po prostu nie chcę, żeby Catherine zbytnio się przejmowała - nalegał Max. - Sama wizyta na łonie tej rodziny może człowieka śmiertelnie wystraszyć - dodał ponuro. * Pensaci su (wł.) - zastanów się. Mimo narastającego niepokoju Catherine pochyliła się nad stołem, niezdolna odepchnąć taką pokusę. - Proszę mi powiedzieć, co jeszcze pani widzi, signora.

RS

Kościsty palce przesunął się na dno koła.

- Kolejny mężczyzna, bardzo przystojny i bardzo surowy. Może kochanek? - Zerknęła błyskawicznie na Maksa i pokręciła głową. - Nie, ktoś inny. Wiele razem przecierpieliście. Czerpiesz z niego siłę i ukojenie. Catherine wstrzymała oddech. - Może mój starszy brat? - Si, e probabile** - kiwnęła głową Sofia. - Widzisz tę kartę powyżej? Sabino, karta tajemnic. Oznacza również kłamstwo. Robisz teraz coś trochę szalonego i będziesz chciała to ukryć przed owym mężczyzną, którego szanujesz. ** Probabile (wł.) - możliwe. Catherine poczuła dreszcz i przypomniała sobie własne słowa, wypowiedziane swobodnie w rozmowie z Isabel. Mój święty brat nie może się dowiedzieć o tajemnym kochanku - powiedziała ze śmiechem. - Potrafię

217

dotrzymać tajemnicy. Catherine przełknęła ślinę; nie potrafiła spojrzeć staruszce w oczy. - Czy zdołam to przed nim ukryć? - zapytała, siląc się na lekki, żartobliwy ton. Signora Castelli uśmiechnęła się pod nosem. - Być może. - Spojrzała na karty i mówiła dalej: - Ach, jest jeszcze i to! Ta karta najbardziej mnie fascynuje. Il Cavalieri di Dischi - Rycerz Denarów. Ale jest... jak się mówi ,,sottosopra"? - Do góry nogami - podpowiedział cierpko Max. - Si. Do góry nogami. To jest zdumiewające. Młody, przystojny mężczyzna, trochę mroczny i ponury. - Znowu zerknęła na wnuka, przygryzła wargę i pokręciła głową. - Nie, ten młodzieniec niedawno cię opuścił, tak mi się zdaje. Jest zuchwały i rozrzutny. Lecz w jego sercu widzę tylko żal i poczucie

RS

winy. - Przyjrzała się kolejnej karcie i odchrząknęła. - Ach, ten młody człowiek niedługo do ciebie wróci i wprowadzi wiele zamętu. Ma kłopoty, dużo kłopotów. Ty zaś będziesz się z nim kłócić, carissima. Zaciekle. Musisz się zatroszczyć o niego i o siebie.

Catherine potrząsnęła głową. - Nie wiem, kogo może mieć pani na myśli - powiedziała łagodnie. - Mam jeszcze młodszego brata, ale nie kłóciliśmy się, odkąd byliśmy dziećmi. Signora wzruszyła ramionami. - To tylko ty możesz wiedzieć. Spójrzmy teraz w przyszłość. - Pokazała na wnętrze koła, dotykając kolejno sześciu kart otaczających Królową Denarów. - Ach i tu mamy kolejnego mężczyznę, bella. Widzisz go? Il Re di Spade? - To znaczy „miecz", nieprawdaż? - wyszeptała Catherine. Tłumiąc przekleństwa, Max gwałtownie odsunął krzesło od stołu i spiął się jak do ataku. Miał ochotę zerwać się na równe nogi i cisnąć kieliszkiem o kamienny kominek. Teraz już wiedział, o co chodzi Sofii. Babka postanowiła

218

trochę się nad nim poznęcać, a Max nie miał pewności, ile jest w stanie wytrzymać bez wybuchu. Catherine z kolei całkowicie poddała się czarowi signory. Nonna Sofia wciąż do niej mówiła: - Och, si, to Król Mieczy, dość często widuję tę kartę - powiedziała, spoglądając na wnuka. - On również jest bardzo surowy. Ale widzisz to? - Wskazała kolejną kartę, rannego rycerza w fioletowej zbroi. - Catulo. Oznacza, że Król Mieczy osiągnął wiele zwycięstw, lecz równie wiele poświęcił. Odznacza się ogromną samodyscypliną. Jest samotny. Wiele cierpi. Jest częścią twojej przyszłości, bella, czy tego chce, czy nie. Lecz tutaj zaczynają się kłopoty, związane zupełnie z kim innym. - Zamilkła na chwilę i odetchnęła głęboko. - Wielkie zło.

RS

Maria pisnęła ze strachu. Catherine wyczuła niepokój Maksa i spojrzała na niego przelotnie spod rzęs.

- Kłopoty? - zapytała grobowym głosem. - Jakie? - Ta kobieta... - Sofia postukała kartę z wyobrażeniem pięknej kobiety siedzącej przy wazie wypełnionej wężami. - Otacza ją groza. Już za późno. Odeszła z tego świata, bella. A te karty - widzisz? - Ach, to była zbrodnia z namiętności i chciwości! Ciemnowłosa dama, bardzo piękna, lecz niekochana. Znałaś ją? - Nie wiem... Nie jestem pewna... Catherine była wstrząśnięta. Max obawiał się, że jeszcze chwila i eksploduje. O co, do diabła, chodzi Sofii? Tym razem posunęła się za daleko. Choć trzeba przyznać, że grała swą rolę wyśmienicie. Ręce jej się trzęsły, oczy miała szeroko otwarte, a twarz bladą jak płótno. Max wstrzymał oddech, gdy dotknęła najbliższych kart.

219

- Eccola*, mamy też śmierć - wyszeptała drżąco. - Oraz czającą się katastrofę. Posłuchaj mnie, cara mia, musisz zachować szczególną ostrożność. Max trzasnął dłońmi w stół. - Przestań już, Nonna, zanim przerazisz ją na śmierć! - zażądał. - To jest naprawdę niedorzeczne! Chodź, Catherine, wychodzimy. Lecz Cat pokręciła głową, jakby była niezdolna do oderwania się od kart. Starsza pani również zdawała się zahipnotyzowana. - Pamiętaj! - szepnęła. - Il Re di Spade jest mścicielem. Z czasem napełni cię siłą. Lecz najpierw, bella, obawiam się, że będziesz musiała za to zapłacić. Max widział, że Catherine prawie nie oddycha, i stracił panowanie nad sobą. Nie wierzył w tarota. Jednak w tym domu rządziła Sofia. Tak musiało być. Poza tym karty nigdy nie kłamią i Max był zmuszony oglądać to przedstawienie już wiele razy. Na dziś miał dość. Gwałtownie odsunął się od stołu.

RS

- Catherine, wychodzimy! * Eccola (wł.) - oto ona.

Oszołomiona Cat dotknęła Króla Mieczy. - Jaką cenę muszę zapłacić, signora? Staruszka potrząsnęła głową. - Tego nie wiem - przyznała ze smutkiem. - Być może zbyt wysoką. Już się z nim kłóciłaś, cara. Lecz on jest taki uparty! Chciałabyś nagiąć go do swej woli, ale on się opiera. Odmawia. Tym razem jednak może na tym stracić. Spojrzała na dwie kolejne karty i westchnęła. - Potrzebuje cię, di sicuro*, lecz odrzuca od siebie tę świadomość. Bądź cierpliwa. W swoim czasie wszystko zrozumie. * Di sicuro (wł.) - z pewnością

220

Max poczuł, jak krew tętni mu w uszach. Coś się w nim załamało. Jak Sofia śmie tak nim manipulować? Do diabła, nie ustawi mu całej przyszłości za pomocą starych kart! Poczuł, że dłużej tego nie zniesie. Zupełnie, jakby ręka nie należała do niego, odstawił pusty kieliszek i wstał. - Maledizione! - krzyknął ostro. - Nonna, che assurdita e questa**? Nie mam czasu na te głupoty! Mam pracę! Sofia kompletnie go zignorowała, lecz Maria wstała i podeszła do niego. - Maximilian, zaczekaj, przecież widzisz te karty! - krzyknęła, pokazując na stół, lecz Max był już w połowie drogi do drzwi. - Max, per favore! Nie możesz teraz wyjść! Max raptownie się odwrócił. - Nie mogę? - ryknął. - To również twoja sprawka, Mario! Zaciągnęłaś tu

RS

Catherine! Wyciągnęłaś przeklęte karty! Teraz sama sobie z tym radź! ** Che assurdita e questa? (wł.) - co to za absurd? - Odwrócił się i strzelił palcami na psa. - Lucyfer, vieni qui! Przynajmniej ty masz trochę rozumu. Pies rzucił się w stronę korytarza i Max z hukiem zatrzasnął za sobą drzwi. Ręce mu się trzęsły, a czoło miał zroszone potem.

221

Rozdział 12 Jestem przekonany, że każdy rozsądny człowiek może w swej pracy, domu czy towarzystwie sprawiać takie wrażenie, jakie ma sprawiać ochotę. Każdy z wyjątkiem dobrego poety. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena W pewien smętny majowy wieczór Max siedział w swoim mieszkaniu, za

RS

jedynych towarzyszy mając gasnący ogień i chrapiącego psa. Na Chelsea Road drżący staruszek wygramolił się z budki straży nocnej, żeby ogłosić północ, i mimo trwającego sezonu południowo-zachodni Londyn pogrążył się w ciszy. W salonie zaczęło się robić chłodno, lecz Max nie był w stanie wykrzesać z siebie tyle energii, by się podnieść i rozpalić ogień. Jakby chciał się za coś ukarać, odwrócił lekko książkę do światła. Jeśli nie mieszkasz w eleganckiej dzielnicy, nie masz pełnych gracji manier, ujmującego charakteru i wdzięku, będziesz nikim. Zalecałbym ci pewną niewinną sztuczkę: przypochlebiaj się zausznikom ludzi, którzy cię przerastają, lecz wybieraj takich, którzy chętnie przekażą twoje pochlebne słowa... Zniesmaczony Max zaklął pod nosem i odrzucił książkę lorda Chesterfielda za plecy. Spadła na podłogę z hukiem i poleciała aż pod ścianę. Cóż za ohydne intrygi i brednie! Czy tak właśnie mają się zachowywać angielscy dżentelmeni? Jeśli tak, to Max cieszył się ogromnie, będąc nikim w ich oczach. Przez całe lata bycia nikim udawało mu się osiągać pełnię szczęścia, czyż nie? Nie miał pojęcia, po co przyniósł tę przeklętą książkę do domu. Kilka

222

ostatnich wieczorów spędził samotnie, nudząc się w zimnym mieszkaniu i nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Jednak tego wieczoru zamierzał dzielić czas z pełną butelką ognistej katastrofy. To i tak lepsze niż przeklęte lekcje etykiety Kema. Do diabła! Jakiż pożytek może mieć policjant z ujmujących gestów i kwiecistego języka? Lucyfer, niech go piekło pochłonie, spał na chodniku przed kominkiem, bulgocząc jak garnek z kaszą. Max zazdrościł mu głębokiego snu. On sam nie mógł zasnąć. Nie spał spokojnie od kilku dobrych dni. Prostując nogi i wpatrując się w pustą szklankę, tłumaczył sobie, że to przez pracę. A bezsenność nie ma nic wspólnego ze śliczną, długonogą damą, która zbyt krótko gościła w jego łóżku, i najwyraźniej odebrała mu kawałek duszy. Jakże miałaby odbierać mu także i sen, skoro nie widział jej od kilku tygodni? Wybiegłszy z salonu Sofii, w napadzie ślepej furii przeklął wszystkie

RS

kobiety. Było to znacznie łatwiejsze od zastanawiania się, dlaczego wróżby babki tak go poruszyły. Cały następny dzień spędził z Siskiem, węsząc w spelunach w pobliżu St. Giles i usiłując zarówno schwytać złodziei biżuterii, jak i przestać wreszcie myśleć o Catherine. Żadne z zadań nie powiodło mu się. W poniedziałek zastał w Whitehall kompletny chaos. Hobhouse zwołał pilne spotkanie, by omówić dwie szczególnie kontrowersyjne poprawki w prawie karnym, Feathershaw wściekał się o kilka zaległych raportów, a w sprawie korupcji wybuchł istny skandal. Cały komisariat na Lambeh Street okazał się w to zamieszany. Następnie odkryto dwóch policjantów z Queen Street. Dzięki Bogu, nie należał do nich Sisk. Tego Max mógłby już nie znieść, gdyż mimo brutalności posterunkowego i jego dziwacznych zachowań po prostu go lubił. Ufał mu. A to zdarzało mu się rzadko. Jednak, jak się spodziewał Peel, śledztwo ruszyło teraz ze zdwojoną prędkością i na powierzchnię zaczęły wypływać kolejne ponure, mroczne sprawki.

223

Zniesmaczony Max odkorkował butelkę i przypomniał sobie, że właśnie tego rodzaju sprawy postanowił wyplenić. Praca utrzymywała go przy zdrowych zmysłach i nie zamierzał jej rzucać. Nigdy. Dla nikogo i dla niczego. Tym razem zaś czekała go praca, która mogła - tylko mogła - na większą skalę pomóc londyńskiej biedocie. Wmawiał sobie, że jest zadowolony i że więcej obowiązków pozostawi mu mało czasu na zmaganie się z mniej istotnymi sprawami. Na przykład z Catherine. Dannazione! Ta kobieta zawładnęła już nie tylko jego snami, ale i większością czasu na jawie. Nalał sobie kolejną porcję taniego dżinu i spojrzał uważnie na szklankę. Dlaczego ona? Dlaczego teraz? I dlaczego, na Boga, przyniósł ze sobą tę trutkę na szczury? Tego wieczoru nie zdołał odnaleźć ani jednej odpowiedzi. Wiedział tylko tyle, że nie powinien był nigdy dać się wciągnąć w związek z kobietą, której ukryta moc obróci w perzynę całe jego

RS

życie. Wiedział to. A całowanie kobiety w intymne miejsca, kładzenie się na niej i eksplodowanie w jej ciele - och, tak, to już związek. Czuł się tak związany, że cierpiał na myśl o utracie wszystkich tych słodkich uczuć, jakie w nim budziła. Na przykład nadziei.

Jednak od tamtego przeklętego popołudnia Catherine go nie szukała. Pierwszych kilka dni spędził jednocześnie na oczekiwaniu i obawie, że się doczeka. Potem nastąpił tydzień przygniatającego rozczarowania, gdy się nie pojawiła. Próbował sobie tłumaczyć, że tak jest najlepiej. Że na to właśnie zasłużył swoim aroganckim zachowaniem. Wiosna niemal ustąpiła przed latem, a Catherine wciąż nie dawała znaku życia. Max wysączył pół szklanki i stwierdził, że jest jej za to wdzięczny. Londyn nagle stał się bardzo małym miastem. Miał zwykłego pecha, że natknął się na nią w zatłoczonym salonie na Berkeley Square, gdzie oczekiwał lorda Bodleya. Ku jego niezmiernemu zdumieniu Catherine z uśmiechem wspierała się na ramieniu sir Everarda Granta, jakby byli dobrymi przyjaciółmi. Nie wyglądała na stęsknioną za Maksem. W pewnej chwili, zupełnie niespo-

224

dziewanie, uchwycił jej wzrok. Ignorując nagły szum krwi w uszach, zdołał się ukłonić. Odpowiedziała na ten gest z grzecznym uśmiechem i odwróciła się, spuszczając powieki. Jakby ledwie się znali. Od razu wyszedł. Zapomniał zupełnie o lordzie Bodleyu i obowiązkach. Starał się również zapomnieć o Catherine. Jednak pech chciał, że kilka dni później zobaczył ją znowu przed witryną sklepową, w towarzystwie pułkownika Lauderwooda, o którym wiedział, że jest kochankiem lady Kirton. Tym razem Catherine się odezwała, lecz zrobiła to, bo w istocie nie miała innego wyjścia. Zapytała go o zdrowie i jak się miewają jego krewne, lecz jej głos był chłodny, nienaturalnie uprzejmy. W odpowiedzi Max uchylił kapelusza i zaczekał tylko tyle, ile nakazywała grzeczność. A dziś?! Na Boga, co też sobie wyobrażał? Tuż po piątej wracał ze sklepu Kema i dostrzegł na ulicy jej sylwetkę. Catherine spacerowała wzdłuż Pall Mall

RS

pod ramię z ciotką. Pochylały się ku sobie, jakby prowadziły poufną rozmowę, szerokie ronda modnych kapeluszy nie pozwalały im dostrzec, że Max się zbliża. Przy drzwiach do biblioteki w pobliżu St. James lady Kirton zatrzymała się, zerknęła na zegarek i po chwili wciągnęła Catherine do środka. Żadna z nich go nie zauważyła. Mógł spokojnie odejść i zająć się własnymi sprawami. Prawdopodobnie tak by postąpił każdy rozsądny człowiek. Lecz Max nie był rozsądny. Wiedziony niewyjaśnioną frustracją i gniewem, wszedł za nimi. Lady Kirton od razu podeszła do kontuaru, zaś Catherine z obojętną miną zaczęła krążyć między regałami. Max szedł za nią w głąb pustej biblioteki, tłumacząc sobie, że chce na nią tylko popatrzeć. Upewnić się, że wszystko u niej w porządku. Że wygląda na szczęśliwą. Przez długą chwilę stał ukryty w cieniu, podczas gdy Cat wyjmowała z półki jedną książkę za drugą. Rzucała tylko okiem na okładkę i odkładała je z powrotem gwałtownymi, niecierpliwymi gestami, jakby nic nie było w stanie jej zainteresować.

225

Cóż, Max również nie czuł się zbytnio zadowolony. Poza tym właśnie w tej chwili zrozumiał, że chętnie oskarżyłby ją o całe swoje nieszczęście. A przecież to nie była jej wina. Wiedział to wcześniej i wiedział to teraz. Jednak odchrząknął, w zasadzie nie mając pojęcia, co zamierza zrobić czy powiedzieć. Podniosła głowę znad ostatniej książki i spojrzała mu w oczy. Jej zaskoczenie bardzo szybko się rozwiało. - Dzień dobry, panie de Rohan - powiedziała zimno. - To zaczyna być naprawdę denerwujące, nieprawdaż? Powoli wyszedł z cienia i podszedł do niej z nonszalancją, której wcale nie czuł. - Witaj, Catherine - odparł cicho. - Co zaczyna być denerwujące? Jej oczy były zimne i twarde jak kryształy, lecz się nie cofnęła. - Przez długie lata mojego życia udawało mi się zajmować własnymi

RS

sprawami, nawet nie wiedząc o pana istnieniu - odparła, zamykając książkę. - Ostatnimi czasy zaś bezustannie się na pana natykam. Powinien był przypomnieć sobie postanowienie trzymania się od niej z daleka, lecz gorycz jej głosu była nie do zniesienia. Jedną rękę położył na półce tuż nad jej głową i nachylił się nad nią, wyraźnie próbując ją zbić z tropu siłą i wzrostem. - To, co ja uznaję za denerwujące, madame, to, że przez ostatnie trzy tygodnie nie poświęciła mi pani ani chwili ze swego cennego czasu. - Jego głos zniżył się do mrocznego szeptu. - Zastanawiam się dlaczego? - Dlaczego? - W oczach Catherine zapłonął nagle ogień. - Może dlatego, że uważam, iż nie jesteś godzien mojej uwagi? - zasugerowała z goryczą. - A może miałam ochotę wyłącznie na szybki seks, a twój materac wydał mi się wygodny? A może próbowałam tylko skomplikować ci życie i zrujnować karierę? Wybierz sobie odpowiedź zgodną z twoim jakże zmiennym nastrojem, Max. - Przestań, Catherine. Potrząsnęła głową.

226

- Ależ to szczera prawda. W najmniejszym stopniu nie interesuję się twoją pracą. Ani rodziną. Z pewnością nie interesujesz mnie również jako mężczyzna. Po prostu postanowiłam się zabawić. Zapomniałeś? Ukryta w gorzkich słowach prawda wytrąciła Maksa z równowagi. Miał ochotę potrząsnąć Catherine, skrzywdzić ją. To go jednocześnie rozjuszyło i napełniło odrazą. - Przestań, Catherine! - syknął. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Mówię o tym, że żyjesz w świecie ułudy, który sam sobie stworzyłeś, Max - wycedziła, odwracając się od niego. - W tej sytuacji nigdy nie będziesz musiał odczuwać równie nieprzyjemnych stanów, jak bliskość. Nigdy nie będziesz zmuszony wybierać między życiem zawodowym i osobistym. Nie będziesz musiał przepraszać za równie straszliwe uchybienia wobec etykiety, jak na przykład porzucenie mnie w domu twej babki. I nigdy, przenigdy, nie

RS

będziesz musiał się zastanawiać, czy choćby trochę mnie obchodziłeś. Wyprostowała się i ruszyła przed siebie. Max chwycił ją za ramię. Obróciła się i spojrzała na niego z furią.

- Ty arogancki łajdaku! - syknęła. - Nie dotykaj mnie! W jednej chwili, zanim zdążył o tym pomyśleć, chwycił ją w ramiona i zaczął całować, miażdżąc jej pełne wargi. Unieruchomił ją przy regale z książkami, silnie napierając na nią całym ciałem i wciskając język w jej usta. To była zwyczajna napaść, wiedział o tym dobrze. Za znacznie drobniejsze przewinienia mógł kogoś aresztować. Jednak wciąż nie przestawał jej całować, szorstko i stanowczo. Przez chwilę próbowała z nim walczyć, tłukąc go pięściami po ramionach. Stali przy sobie tak blisko, że mogli słyszeć bicie własnych serc. Max strącił łokciem jakąś książkę, która z trzaskiem spadła na podłogę. Nagle Catherine opuściła cała wola walki. Jej ciało poddało się i stopiło w jedno z jego ciałem. Na koniec wydała z siebie tylko jeden odgłos, przypominający cichy szloch.

227

Max rozumiał jej gniew, lecz nie potrafił znieść żalu. Oderwał od niej usta i wyprostował się, oczekując krzyku lub siarczystego policzka, na które jak najbardziej zasługiwał. Lecz Catherine posiadała o wiele potężniejszą broń. Po prostu stała, z rękami zwieszonymi po bokach i dłońmi opartymi o regał. Jej oczy lśniły od łez. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Uniósł tylko dłoń do ust, jakby chciał cofnąć to, co właśnie uczynił. Lecz nie mógł. Było mu strasznie wstyd. Z drugiej strony pragnął jej tak bardzo, że zdawało mu się, iż umrze. Nagle Catherine odepchnęła się dłońmi od regału. Promień popołudniowego światła przeciął przestrzeń między nimi, ukazując tańczące drobinki kurzu. - Nie zrobię tego, Max - wyszeptała, bardziej do siebie niż do niego. - Nie będę na ciebie polować. Nie ułatwię ci tego. Czy tego właśnie się spodziewałeś? Miałeś taką nadzieję? A może się tego obawiałeś? - Nie wiem.

RS

Max spuścił wzrok i pokręcił głową.

- Ja również nie wiem - powiedziała ze smutkiem, odwróciła się i powoli przeszła między regałami; jej halka zaszeleściła delikatnie na zrzuconej książce. Obserwował ją z nieodgadnioną mieszaniną ulgi i rozpaczy. Na końcu rzędu regałów pojawił się nadzwyczaj nerwowy bibliotekarz. - Madame? - odezwał się, gdy Max wtopił się w cień. - Zamykamy. Obawiam się, że czas już wychodzić. - Tak - odpowiedziała zduszonym głosem Catherine. - Już czas. Max poczuł ucisk w gardle. Jak, do diabła, to się stało? Nie chciał się z nią spotykać, nie chciał z nią romansować. Teraz zaś jej odejście rozrywa mu serce. Nie da się ukryć, że w czasie wizyty u jego babki Catherine była ciepła i życzliwa. Tylko on zachowywał się wstrętnie. Kierowany gniewem nie chciał zrozumieć, co się dzieje, i po prostu uciekł, zostawiając ją na pastwę dwóch wścibskich starszych dam. Dzięki Bogu, Catherine nie była tchórzliwą trzpiotką. Choć może tak? Max bał się nad tym zastanawiać.

228

Zniesmaczony tokiem własnych myśli i wspomnień, ponownie odkorkował butelkę i gwałtownym ruchem wrzucił korek do kominka. Stwierdził, że nadszedł czas, by zrobić coś, czego nie robił od ponad dwudziestu lat. Nadszedł czas na upicie się do nieprzytomności. A lord Chesterfield i cała jego elegancja może iść do diabła. Na Mortimer Street świt wstał zimny i pochmurny. Catherine doszła do wniosku, że ostatnich kilka dni było kompletną porażką i to z wielu powodów. Jednak Isabel, być może przeczuwając, o co chodzi, zmuszała ją do ciągłego zaangażowania w mało znaczące aktywności. Od czasu okropnego popołudnia z signorą Castelli Cat wzięła udział w kilku balach, koncertach i przyjęciach. Co gorsza, pan Vost nie przestawał jej namawiać na przejażdżkę, zaś sir Everard Grant najwyraźniej zapragnął podbić

RS

jej serce. Zeszłego wieczoru tańczyła z obydwoma i dziś rano sir Everard przysłał jej kwiaty, jakby miał ją za głupiutką debiutantkę. W ciągu dnia zajmowała się obowiązkami, przedzierając się przez stosy papierów, które przysłała agencja pośrednictwa. Pani Trinkle promieniała z zadowolenia, lecz Catherine czuła się niezręcznie, zatrudniając służbę, podczas gdy nie była już przekonana, czy jej serce zdoła długo wytrzymać w mieście. Z drugiej strony jakoś nie mogła się zdobyć na to, by wszystko rzucić i wyjechać, zatem zanim w sobotę wybiła dziesiąta, z uwagą przeglądała dokumenty i referencje lokaja. Nagle usłyszała nazbyt znajomy turkot powozu zaprzężonego w czwórkę koni. Przez okna biblioteki widziała stangreta odzianego w szaro-czarną liberię Castellich, który zeskoczył z kozła i wbiegł na schody. Serce zaczęło jej bić jak oszalałe. Całkowicie zapomniała, co zamierzała powiedzieć. Z opresji wybawiła ją pani Trinkle. Gospodyni przyniosła na tacy kartę z grubego, eleganckiego papieru. Przeprosiwszy mężczyznę, który siedział po drugiej stronie biurka, Catherine szybko rozcięła pieczęć.

229

- Zdaje mi się - odezwała się gospodyni udręczonym głosem - że kareta będzie oczekiwała na pani odpowiedź. Jednak ku zdumieniu Catherine kareta czekała nie tylko na liścik i gospodyni zapewne spodziewała się tego. Przez chwilę Cat zastanawiała się nad tą niezręczną sytuacją, raz po raz czytając słowa na karcie. W końcu jednak, jak zwykle, ciekawość wzięła górę nad zdrowym rozsądkiem. Z zakłopotaniem zwróciła się do gościa: - Proszę o wybaczenie, panie... Mężczyzna odchrząknął. - Umphelby, proszę pani. Umphelby. Cóż. Doskonałe nazwisko dla lokaja. Długie, poważne i pompatyczne. Było to jedyne znane jej kryterium, gdyż Catherine do tej pory zatrudniała najwyżej dodatkowe osoby do młócenia, czy przy żniwach. Pani Trinkle westchnęła. Biedna kobieta koniecznie chciała mieć cały zastęp służby i signory.

RS

to na wczoraj. Catherine podniosła się z krzesła, trzymając wciąż liścik od - Doskonale, Umphelby - powiedziała, podając mu dłoń. - Kiedy możesz zacząć?

Mężczyzna poderwał się z krzesła. - Cóż... hm... Może od dzisiaj? Catherine uśmiechnęła się do pani Trinkle. - Proszę wypłacić panu Umphelby ćwierć pensji z góry i oprowadzić go po domu - powiedziała pogodnie, zawiązując w ciasny supeł błękitny szal i ruszając ku drzwiom. - Życzę wam dobrego dnia. Wzywają mnie pilne sprawy. Słysząc za plecami ich cichą rozmowę, Catherine szybko przeszła korytarzem, po drodze chwytając pelerynę i torebkę. Nie wiedziała, co o tym myśleć. Jaki cel może mieć signora Castelli? Napisała tylko, iż ma nadzieję, że Catherine zje z nią śniadanie. Fakt, że damy nie jeżdżą z wizytą o tej porze, chyba że do najbliższej rodziny, jakoś starszej damie umknął. A być może wcale o to nie dbała. Z pewnością nie dbała o to Catherine. Płonęła za to z ciekawości.

230

Gdy powóz toczył się na wschód, przypomniała sobie swoją poprzednią wizytę na Wellclose Square. Bez wątpienia ma nie po kolei w głowie, jadąc tam znowu. Obiecała sobie, że już nigdy więcej nawet nie spojrzy na Maksa de Rohana. Do diabła, wypadł z salonu, zostawiając ją samą bez żadnego wyjaśnienia czy przeprosin. Tak jakby makabryczne karty jego babki nie wystarczały, by przerazić ją na śmierć. Była zszokowana i nie mogła zebrać myśli, a przecież zaledwie kilka godzin wcześniej kochali się namiętnie i z pasją. Oczywiście, musiała oddać Maksowi sprawiedliwość. Ani bliskość fizyczna, ani wspólny obiad nie były jego pomysłem. Nie padły między nimi żadne wiążące słowa, żadne obietnice czy umowy. A jednak jego zniknięcie z jej życia było nie do wytrzymania. Jeśli kiedykolwiek wątpiła, że Will należał już do przeszłości, teraz miała na to najlepszy dowód. Miała obsesję na punkcie tajemniczego pana de Rohan.

RS

Rozbudził wszystkie jej zmysły, wzburzył uczucia w sposób, jakiego nigdy by się nie spodziewała. Z całych sił starała się zrozumieć własne reakcje, a jednocześnie była zmuszona zweryfikować wszelkie informacje, jakie zebrała na jego temat od początku ich znajomości. Wreszcie zaczęło to mieć jakieś pozory porządku i sensu. Bogactwo jego rodziny, frustracja i gniew Maksa, portret wiszący w jadalni - wszystkie te sprzeczne informacje zaczęły się łączyć w całość i Catherine nagle zdała sobie sprawę, jak była głupia i naiwna. Od początku czuła, że Max nie jest zwyczajnym człowiekiem. Jego niezwykłość już w trakcie pierwszego spotkania zwróciła jej uwagę. Jednak nie przestawała igrać z ogniem, uwodząc mężczyznę, który wyraźnie nie chciał być uwodzony. Teraz zaś była już zmęczona ubieganiem się o jego względy. Gdyby mogła być ze sobą szczera, przyznałaby, że nieco się przestraszyła. Jego wczorajszy pocałunek miał w sobie coś z ostrzeżenia. Catherine sądziła, że szukała przelotnego flirtu; przystojnego mężczyzny, który ogrzeje nocą jej łóżko i zdejmie ciężar z serca. Lecz Max de Rohan nie jest kimś, kto przelotnie się angażuje. Jest zbyt poważny, zbyt namiętny. Od czasu tamtego okropnego

231

popołudnia widziała go trzy razy i do wczoraj udawało jej się utrzymać między nimi dystans. Jednak w bibliotece doprowadziła go na skraj przepaści, choć trzeba przyznać, że wcale nie żałowała. Niech go szlag trafi! Niech szlag trafi jego, jego żal i jego przeklętą dumę! Jeśli jej pragnie, musi o nią zawalczyć. Catherine wyrosła już z dziecinnych gierek. Dlaczego zatem siedzi teraz w karocy i zmierza do jego ekscentrycznej babki? Cat westchnęła głęboko. Naprawdę nie miała zamiaru zbyt długo się nad tym zastanawiać. Stwierdziła, że najlepsze, co może zrobić, to złożyć dłonie na podołku i skupić się na krajobrazie przesuwającym się za szybą powozu. Gdy tylko przyjechała, służąca zaprowadziła ją krętymi schodami do prywatnego salonu signory Castelli. Babka Maksa siedziała w głębi mrocznego pokoju i wyglądała dokładnie tak samo jak kilka tygodni wcześniej: niezłomnie

RS

i królewsko, cała w czarnych koronkach. W kominku huczał świeżo wzniecony ogień. Po lewej stronie stał niewielki stolik, nakryty lnianym obrusem i srebrną zastawą. Catherine szybko weszła do pokoju.

- Ach, bella! - powitała ją signora. - Jak to miło, że wyświadczasz taką przyjemność starej kobiecie. - Nie wstała, natomiast wskazała gościowi krzesło w pobliżu. - Cała przyjemność po mojej stronie - odpowiedziała Catherine, siadając. - Muszę jednak wyznać pani, że nie wiem, dlaczego... - Si? - przerwała jej staruszka niecierpliwym, lecz pogodnym tonem. - Nie wiesz, dlaczego stara Włoszka wzywa cię do swego domu? Ależ, pozwól sobie na szczerość wobec nas obu, cara mia. Wiesz. Och, tak, sądzę, że wiesz doskonale. Catherine uniosła brodę. Skoro starsza dama prosi o szczerość, dlaczego miałaby jej tego odmawiać? - Zdaje mi się, że potrafię to odgadnąć - przyznała. - Jest pani ciekawa, jakiego rodzaju więź łączy mnie z pani wnukiem. Spodziewam się zaś, że on

232

sam nic pani nie powie. Jednak proszę się nie niepokoić. Pan de Rohan i ja jesteśmy zaledwie przyjaciółmi i mogłabym nawet powiedzieć, że to zbyt daleko posunięte stwierdzenie. Słysząc to, signora odchyliła głowę i się zaśmiała. - Och, bella, może i jestem stara, ale nie głupia. To, co Maximilian do ciebie czuje, to z pewnością nie jest przyjaźń. Catherine bezgłośnie otworzyła usta i po chwili je zamknęła. Starsza pani przestała chichotać i nakazała lokajowi podawać do stołu. Gdy tylko ustawił naczynia, niecierpliwym gestem odesłała go z pokoju. Lokaj ukłonił się i bezszelestnie zamknął za sobą podwójne drzwi. Przez dłuższą chwilę staruszka przyglądała się Catherine i wreszcie pokręciła głową. - Już za późno, moja droga - stwierdziła rzeczowo. - Otrzyj ten żal z

RS

twarzy. Ponownie rozłożyłam karty i musimy się pospieszyć. - Z czym? - zapytała zdumiona Catherine. Jednak signora mówiła dalej, jakby nie dosłyszała pytania:

- Nie wydaje mi się... - Wzięła widelec i spojrzała Catherine w oczy. Nie... Nie nawróciłabyś się, prawda? Catherine patrzyła na nią z oszołomieniem. - Słucham? - zdołała wreszcie wykrztusić. - Nawrócić się? Na inną religię? - Jednak nie? - Starsza pani wzruszyła ramionami i uniosła dłonie. - Ach, molto bene! - powiedziała lekkim tonem. - Zadaję za dużo pytań. Jak mawiacie tu, w Anglii, kto nie ryzykuje, ten nie zdobywa, nieprawdaż? - Wskazała na pozłacany talerz wypełniony jedzeniem. - Jedz, cara, jedz! Będziesz potrzebowała dużo siły. W to akurat Catherine mogła bez trudu uwierzyć. Nie zdołała jednak przełknąć ani kęsa. Krucha kobieta najwyraźniej nie cierpiała na brak apetytu i z lubością pochłaniała kolejne porcje.

233

- Przejdźmy do rzeczy - powiedziała, uporawszy się z jajkami. Potrzebny nam jakiś plan. Max musi się wreszcie poddać, lecz jest - jak to się mówi - ostinato... - Uparty? - strzeliła Catherine. - Jak pani sądzi, po kim to odziedziczył? Signora znów się roześmiała i pogroziła Catherine widelcem. - Bene, bella! Widzę, że będziemy się doskonale rozumiały. Przejdźmy do planu. Catherine spojrzała na nią z udręką. - Ale co zamierzamy planować, madame? Muszę przyznać, że trochę się zgubiłam. Pani Castelli zgromiła ją wzrokiem, jakby Cat była krnąbrnym dzieckiem. - Il fidanzamento, bella! Zaręczyny! - Uniosła jedną brew i wymierzyła palec w brzuch Catherine. wiele czasu do stracenia.

RS

- Przecież widzę! Wiem! A Maximilian... Dio mio! On też nie ma już - Och, mój Boże - wyszeptała Catherine bez tchu. - Och, mój Boże. Rozpaczliwie potrzebując wzmocnienia, chwyciła filiżankę z kawą i wypiła ją duszkiem. Kolejny błąd. Otworzyła szeroko oczy i musiała zebrać w sobie resztki godności, by nie opluć gorzką cieczą śnieżnobiałego obrusa. Signora westchnęła ze współczuciem. - Och, cafe espresso - powiedziała przepraszającym tonem. - Scusa! Powinnam była wcześniej ci powiedzieć. Skupmy się na zapowiedziach. Non c'e problema! Mąż mojej Josephiny też był protestantem, niech mi Bóg wybaczy. Zamilkła i przeżegnała się w skupieniu. Catherine gwałtownie poderwała się z krzesła, zrzucając na podłogę swój błękitny szal. W rozgorączkowaniu w ogóle tego nie zauważyła. Ta kobieta całkowicie postradała zmysły! - Och... Przepraszam - wypaliła Cat, cofając się ku drzwiom. - Muszę już iść. Mam... ważne spotkanie. W... stowarzyszeniu.

234

Signora Castelli wydęła usta w pogardliwym grymasie. - Cóż, bella? - powiedziała wyzywająco, gdy Catherine się odwróciła. Syn mojej Josephiny nie jest dla ciebie wystarczająco dobry? Jesteś zbyt wysublimowaną angielską damą? Catherine stanęła oniemiała. Miała już dość wznoszących wciąż ręce do nieba Włochów. - Jak pani śmie? - wykrzyknęła. - Nie o to chodzi i dobrze pani o tym wie! Nie jestem po prostu... - Ba! - przerwała jej staruszka, pochylając się nad stołem. - Może po prostu jesteś tchórzem? Może się nie nadajesz, by urodzić mi prawnuki?! Fala wściekłości popchnęła Catherine do przodu. Wycelowała drżący palec wprost w twarz signory. - Wyjaśnijmy sobie przynajmniej jedną rzecz, pani Castelli! - wycedziła

RS

zimno. - Nie zamierzam rodzić niczyich dzieci... - Czyżby? - wtrąciła się staruszka, unosząc brwi: - ...a zwłaszcza nie zamierzam rodzić ich mężczyźnie, który przypomina wściekłego psa!

- Ach... - szepnęła signora. Niesmak zniknął z jej twarzy i nagle wyglądała na strasznie znużoną. Ciężko oparła się w fotelu. - Teraz już rozumiem, bella mia. Maksimiliana przepełnia wściekłość i przerażenie. Pewnie ci się naraził. Prawdopodobnie znieważył. Catherine zrobiła jeszcze jeden krok w kierunku stołu. - Niejednokrotnie. Z ciężkim westchnieniem staruszka wskazała Catherine krzesło. - Och, usiądź, bella, na litość boską. Jestem za stara, żeby za tobą biegać. Jej cichy głos poruszył w Cat jakieś ukryte struny. - Czy na pewno chce pani dalej rozmawiać? - mruknęła, siadając na krześle. Signora zrobiła skruszoną minę.

235

- Per amor di Dio, przecież cię nie zjem. Musisz mi powiedzieć, bella, co wydarzyło się między tobą i Maksimilianem od czasu twojej ostatniej wizyty. Catherine uniosła brwi. - Ależ zupełnie nic! - stwierdziła, wciąż zachowując bezpieczny dystans. Przez całe tygodnie widziałam go zaledwie dwa razy i to z daleka. Staruszka spojrzała na nią zaskoczona. - Veramente? - upewniła się. - Ależ, bella, ja już nic nie rozumiem. Przez całe dwadzieścia lat, gdy mieszkał pod moim dachem, Maximilian nigdy nie przyprowadzał do domu żadnych kobiet. Nie licząc kilku prostytutek, które sprowadził, by je nakarmić i pozwolić im się wykąpać. - Ha! - warknęła Catherine. - Przedstawia mi go pani jak jakiegoś ministranta. Starsza pani uśmiechnęła się słabo.

RS

- Och, nie, cara mia. Absolutnie nie. Jednak często popełnia głupstwa i kieruje się raczej głosem serca niż rozsądkiem.

- Uważa pani, że to źle? Signora zmrużyła oczy. - Si, na ogół. Ojciec Maksa był dokładnie taki sam i zapłacił za to straszliwą cenę. Catherine podniosła głowę wyżej. - Ten mężczyzna z portretu wiszącego w salonie...? Czy to naprawdę jego ojciec? Wiceksiążę de Vendenheim? - De Vendenheim-Selestat - potwierdziła signora z doskonałym francuskim akcentem, spoglądając ku niebiosom. - Armand de Rohan. Mąż mojej Josephiny. Och, na Boga, co ja sobie wyobrażałam? Wydać ją za kogoś takiego! A więc jest prawowitym dzieckiem, stwierdziła w duchu Catherine. Podejrzewała... cóż, coś innego. Zaciekawiona, pochyliła się ku staruszce. - Nie chciała za niego wyjść? Oczy signory rozszerzyły się ze zdumienia.

236

- Oczywiście, że chciała! To była miłość od pierwszego wejrzenia! I na tym polegał problem. - Obawiam się, że nie rozumiem. - Armand był idealistą. Demokratą. A mieszkał w kraju wciśniętym pomiędzy skłóconą Francję i władcze Niemcy! Z przekonaniami, jakie wyznawał, lepiej byłoby mu między młotem a kowadłem. Liberte! Fraternite! Egalite!* - Jej wymowa była nienaganna, lecz ton głosu pełen goryczy. Catherine spojrzała na nią z przerażeniem. * Liberte, fraternite, egalite (fr.) - wolność, braterstwo, równość. - Na Boga, był rewolucjonistą? Pani Castelli zamknęła oczy i powoli pokręciła głową.

RS

- Nie do końca, na szczęście - szepnęła. - Z początku Armand zajmował się tylko wycofywaniem feudalizmu ze swych posiadłości i winnic. Usiłować świecić przykładem, otwierał szkoły dla dzieci i oddawał ziemię w dzierżawę. Sprowadził dla swych ludzi nauczycieli i lekarzy. Uczciwie płacił. - W takim razie robił same dobre rzeczy - zaprotestowała Catherine. - Lecz bardzo kosztowne! - wykrzyknęła signora, otwierając oczy. Po chwili jednak jej twarz przybrała bardziej życzliwy wyraz. - Ku memu zdumieniu nie były całkiem nieopłacalne. Jednak wtedy nadeszła rewolucja. Przez wiele lat Armand trzymał się jakoś na uboczu, w końcu jednak wezwano go do Paryża. Bonaparte chciał zapewnić sobie wsparcie szlacheckich rodzin znad Renu, zaś Armand wierzył głęboko w ideę praw człowieka. - I co się stało? - Z początku wszystko szło w dobrym kierunku. Jednak, jak zapewne wiesz, w tej korsykańskiej świni obudziła się chciwość i zachciało mu się całej Europy. Armand nie mógł znieść zachłanności paryskiej gilotyny, przemarsze wojsk przez jego ziemie okazały się jeszcze gorsze. Wkrótce stwierdził, że

237

wynaturzenia nowej władzy wcale nie ustępują wynaturzeniom starej. Życie chłopów ani trochę się nie polepszyło. Armand, szczery jak zwykle, głośno domagał się zmian. Zresztą wielu szlachciców z Alzacji żądało tego samego. Jednak żaden z nich nie miał tak wiele do stracenia. Żaden nie miał tak wielkich posiadłości, tak pięknej żony ani tak wspaniałego syna. - Boże drogi - wyszeptała Catherine. - A co z panią, madame? Gdzie pani wtedy była? W oczach signory zalśniły łzy. - W Mediolanie - odpowiedziała cicho. - Do czasu bitwy pod Marengo. Wtedy dopiero zrozumiałam, co się święci. Mój mąż spoczywał już w grobie, połowa naszych interesów przepadła z powodu wojny. Ocaliłam, co tylko się dało, i uciekłam do Anglii. Lecz Armand nie chciał opuścić swych winnic. A Josephina nie chciała opuścić jego. A potem było już za późno.

RS

- Dlaczego? Co się stało?

- Przeklęte francuskie psy odwróciły się od niego! Nazwali go wrogiem sprawy i postanowili dać okolicznej szlachcie przykład, jak się traktuje wrogów. Gdy wielka armia maszerowała w kierunku Ulm, wysłano oddział kawalerii, który stratował winnice i pola. Na koniec zabarykadowali go w domu i podpalili. Dzięki Bogu, wcześniej zmusił Josephinę do ucieczki. - Czy... zginął? Starsza pani kiwnęła głową. - A serce Josephiny umarło razem z nim - powiedziała cicho. - Armand rozkazał Maksimilianowi zabrać matkę i ukryć się w wiosce. Na wypadek najgorszego mieli uciekać do mnie, do Anglii. I to właśnie zrobili. Wydaje mi się, że od tamtej pory Maksa przygniata poczucie winy. - Poczucie winy? Nie rozumiem. - Że przeżył, bella - szepnęła. - Ja pochowałam trzech mężów i dziecko. Uwierz mi, że pozostanie przy życiu po śmierci bliskich jest trudne do wytrzymania. Max miał szesnaście lat. Był starszy niż niektórzy żołnierze Napoleona, a

238

nie było mu dane bronić kraju, który kochał. Został odesłany na obczyznę. Kazano mu się schować za spódnicą mamy. Spodziewam się, że właśnie tak to postrzega. - Ależ to niedorzeczne! Pani Castelli wzruszyła ramionami, jak to miała w zwyczaju. - Och, cara mia, męska duma to zadziwiająca rzecz. Wolałby umrzeć za sprawę. W końcu jest synem swego ojca. Ma takie same przekonania, takie same żarliwe uczucia i obawiam się, że czeka go taki sam smutny koniec. Catherine z pełnym przekonaniem mogłaby się podpisać pod pierwszymi dwoma stwierdzeniami, lecz nie miała przekonania co do ostatniego. Przez długą chwilę milczała. - Nigdy nie wrócił do domu? Nie chciał zobaczyć swojej ziemi? Signora smutno pokręciła głową.

RS

- Nie zostało nic poza tym, co Josephina załadowała na wóz. - Wskazała palcem na majestatyczną tarczę wiszącą nad kominkiem. - Herb domu Vendenheim-Selestat. Portret jego ojca. Kilka pamiątek rodzinnych. Ale to drobiazgi. Słaba z nich pociecha. Maximilian w ogóle ich nie zauważa. Widziałaś przecież, jak on żyje, i wiesz, co myśli. Kochał tę ziemię, si, lecz została mu odebrana, dom zaś spalono. Max zdecydował, że nie będzie walczył o to, co pozostało. Catherine uniosła brwi. - Ale... ale przecież zawarto pokój w Amiens. Czy to nie przywróciło spraw ich dawnemu biegowi? Staruszka zaśmiała się gorzko. - Po wojnie nic już nie jest jak dawniej, bella. Nie wierz w to, co piszą w waszych gazetach. Przez większość Anglików Armand był uznany za jednego z sans-culottes*, zaś przez Francuzów za zdrajcę.

239

* Sans-culottes (fr.) - „bez krótkich spodni", pochodzący z niskich warstw społecznych uczestnicy rewolucji, słynący z okrucieństwa, siejący terror w całej Europie (sankiuloci). To naprawdę smutne. Zwłaszcza że jego jedynym przewinieniem było pragnienie nakarmienia głodujących wieśniaków. Catherine spojrzała na swój talerz z nietkniętym śniadaniem i poczuła wyrzuty sumienia. Nawet na krawędzi bankructwa jej rodzina zawsze miała dość pieniędzy na jedzenie. - Proszę mi powiedzieć, signora, co się stanie z Maksem? Pani Castelli rozłożyła dłonie w bezradnym geście. - Właśnie ciebie, bella, chciałam o to zapytać - odpowiedziała szczerze. Jeśli ma to dla ciebie znaczenie, wyznaję, że mimo jego upartych zwyczajów

RS

mój wnuk nie jest już głodującym uchodźcą. Stworzyłam rozległe imperium i połowa należy do niego. Zaś gdy umrę, oczywiście całość. Po swej babce ze strony ojca odziedziczył wiele winnic w Katalonii. Oraz niewielką posiadłość. Catherine zmarszczyła brwi. - To cudownie, lecz... Staruszka uśmiechnęła się z szelmowskim błyskiem w oczach. - I, oczywiście, jeśli zgodzisz się zostać jego żoną i namówisz go, by uznał swój tytuł, będziesz wiceksiężną! Te sprawy są ważne dla angielskich dam, si? - Nie - odparła sucho Catherine. - Dla mnie nie. Z całym szacunkiem, signora Castelli, nie mam zamiaru wychodzić za pani wnuka. Ja... po prostu nie chcę. Staruszka uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Och, bella, możesz mnie okłamywać, jeśli naprawdę musisz. Ale nigdy nie okłamuj samej siebie. Pragniesz go. Zresztą, która kobieta by go nie

240

pragnęła, hm? Jest potężny, jest silny. Poza tym, Dio mio, czyż nie jest przystojny? - Nie. Nie... w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. - Twarz Catherine oblała się rumieńcem. Odwróciła głowę. Starsza pani zachichotała. - Nie jest po angielsku przystojny, zgadza się. Nie ma błękitnych oczu i cienkich kości. Płynie w nim hiszpańska i toskańska krew. I temperament. Signora zamyśliła się i upiła łyk kawy. - Podejrzewam, że to jego praca cię niepokoi. Kiedyś był policjantem, a tutejsze towarzystwo zakłada, że dżentelmen nie powinien kalać swych rąk pracą. Może mogłabyś namówić go, by zaprzestał? Catherine pokręciła głową. - Tylko samolubna kobieta mogłaby próbować zamienić dobrego

RS

człowieka w kogoś bezwartościowego - powiedziała. - Ale ja naprawdę nie planuję ponownie wychodzić za mąż. I to nie ma nic wspólnego z Maksem. Proszę, madame, nie rozmawiajmy o tym więcej.

Signora otworzyła usta, jakby chciała wyrazić swój sprzeciw, ale zaraz je zamknęła. Przez chwilę wpatrywała się w huczący ogień. - Ach, wielka szkoda! - powiedziała bardzo cicho i odstawiła filiżankę. Ja nie potrafię namówić go, by zaprzestał walczyć i dążyć do niechybnej katastrofy, jak jego ojciec. Będę się modlić, by nie zaznał takiej kary. Catherine pochyliła się ku niej. - Może on nie chce dopuścić do tego, by jego ojciec zginął na marne? Tu, w Anglii, nadchodzą wielkie zmiany. Wszyscy mówią o reformie. Jeśli teraz porzuci to, co uważa za wartościowe, czy nie będzie zmuszony stwierdzić, że ofiara całej jego rodziny była bez sensu? Po tych słowach starsza pani zwinęła serwetkę i podniosła ją do oczu. - Och, cara mia - chlipnęła. - Jaka ty jesteś mądra! I piękna! Wiedziałam, że kiedy Maximilian wybierze sobie ukochaną, to będzie to doskonały wybór.

241

Jakże mi przykro, że to się musi tak skończyć. Nie wiem, co stanie się z moim biednym chłopcem. Nikt nie rozumie rozpaczy, którą drąży moje serce jak rak! Catherine podeszła do staruszki i położyła rękę na jej ramieniu. - Już dobrze, pani Castelli - powiedziała, delikatnie ją poklepując. Wyświadcza mi pani wielki honor. Pani troska o wnuka jest doprawdy godna podziwu. Lecz nie ma pani racji. Max mnie nie wybrał. Jesteśmy zaledwie znajomymi. Z twarzą wciąż ukrytą w serwetce, signora drżącą ręką wskazała Catherine drzwi. - Si, jestem tylko głupią staruszką - wyszeptała. - Niech cię Bóg błogosławi, bella, za dotrzymanie mi towarzystwa. Zostaw mnie teraz, żebym mogła w samotności opłakiwać samotne życie mojego ukochanego wnuka. Jesteś dobrą dziewczyną. Wybacz, że zawracałam ci głowę. Idź już, idź i zajmij

RS

się własnym życiem. Bądź tak dobra i przyślij do mnie Marię. Zasmucona Catherine wzięła torebkę i założyła rękawiczki. Staruszka bez wątpienia potrafi manipulować ludźmi, może nawet jest nieco szalona, lecz Cat czuła do niej sympatię. Idąc ku drzwiom, obejrzała się przez ramię, lecz pani Castelli wciąż cicho szlochała w serwetkę. Catherine ścisnęło się serce i prawie zawróciła. Lecz signora przecież wyraźnie poprosiła o chwilę samotności. Przy drzwiach Cat pociągnęła za szarfę dzwonka i zbiegła krętymi schodami. Na dworze jasno świeciło słońce. Zostawiła za sobą ciepło, mrok i pikantny zapach domostwa Castellich. Jednak gdy wspięła się na schodki powozu, nie mogła sobie odmówić ostatniego, pożegnalnego spojrzenia na okna ocienione ciężkimi zasłonami. Ku jej zdumieniu kawałek aksamitnej materii odchylił się, ukazując drobną twarz. Jakież to smutne! Signora za nią wygląda. Z dziwnym uczuciem straty Cat gestem nakazała lokajowi zamknąć drzwi.

242

W prywatnym salonie signory w kominku wciąż trzaskał ogień. Szlachetna dama siedziała równie sztywno, jak zwykle, w fotelu z wysokim oparciem. Serwetka, którą położyła na stole, była całkowicie sucha i czysta. - Co tam widzisz, chłopcze? - zapytała ostro młodzieńca stojącego na jej najlepszym wyściełanym podnóżku. - Niech Bóg ma ją w opiece, jest blada jak płótno, proszę pani - odparł Nate, wyglądając przez okno. - Chyba jej niedobrze. Wygląda, jakby zjadła coś nieświeżego. Staruszka uśmiechnęła się triumfalnie. - Wsiada do powozu? W tej chwili podkowy zastukały o bruk. - Pojechała, proszę pani. Tak, jak pani powiedziała. - Chłopiec dziarsko zasunął zasłonę i zeskoczył z podnóżka. - Eccellente! - Signora Castelli niecierpliwym gestem wskazała Marii

RS

krzesło. - Przystojna z niej kobieta, czyż nie, kuzynko? Maria pokiwała z entuzjazmem głową i nalała sobie kawy do filiżanki. - Si, ponadto pochodzi ze wsi - zauważyła. - Śliczna cera. Mocne kości. Starsza pani parsknęła cicho. - Dobra do rodzenia, to miałaś na myśli? - Och, si, to również - zgodziła się Maria, sącząc kawę. - Przekonała ją pani? Staruszka ponownie parsknęła. - Ha! Jest uparta jak osioł - przyznała mrukliwie. - Och? - Maria uniosła brew i sięgnęła po nóż. - Trafiła kosa na kamień? Jej towarzyszka uśmiechnęła się. - Nie bądź tak głupia, by we mnie wątpić, Mario - stwierdziła. - Grałam na tej dziewczynie jak na lutni. - Znienacka strzeliła palcami na chłopca. - Nate, vieni qui! Jadłeś już?

243

Chłopak obtarł nos rękawem i pokręcił głową. - Nic, o czym warto byłoby wspominać, proszę pani. Signora ze współczuciem wskazała na drzwi. - Idź do kuchni i poproś kucharza o jajka i kiełbaski. Powiedz mu, że ja ci kazałam. A potem udaj się do tego miejsca... - Z uniesionymi brwiami spojrzała na kuzynkę. - Mortimer Street - podpowiedziała Maria, rozsmarowując masło na chlebie. - Va bene. Mortimer Street. Idź tam i ukryj się dobrze. Gdy tylko mój wnuk nie będzie cię potrzebował do psa, masz obserwować dom lady Catherine. Chcę wiedzieć o każdej osobie, która będzie tam wchodzić i stamtąd wychodzić. - Front, czy drzwi dla służby? - dopytał chłopiec. - Bravissimo, Nate - kiwnęła głową staruszka. - Potrafisz myśleć. Front.

RS

Jeśli przyjdzie Maximilian, zapamiętaj, jak długo był w środku, a potem go śledź. Sprawdź, dokąd pójdzie. Składaj mi raport o świcie każdego dnia. Będzie na ciebie czekać śniadanie i dwa szylingi. - Na Boga, proszę pani!

Chłopak wyglądał, jakby był gotów popełnić morderstwo za taką kwotę, lecz starsza pani odesłała go niecierpliwym gestem. Klepiąc się po brzuchu, Nate zbiegł po schodach.

244

Rozdział 13 Nabyte przywary zrujnowały dziesięć razy więcej ludzi niż naturalne złe skłonności. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Jak może zaręczyć każdy zaprawiony w boju hulaka, nie ma najmniejszej szansy na jakąkolwiek aktywność w dzień po porządnej pijatyce. Pękająca z bólu głowa jest ceną, jaką trzeba zapłacić za rozkosz otępienia, i należy to znieść z wdziękiem.

RS

Max de Rohan nawet nie wiedział, czym jest wdzięk, poza tym nie przypominał sobie, by doświadczył poprzedniego wieczora rozkoszy czy też otępienia. Zdawało mu się nieuczciwe, że mimo to musi doświadczyć wszelkich symptomów dnia następnego. Życie jednak rzadko bywa uczciwe. Tępe ostrze bólu zaczęło wrzynać się w jego mózg, jeszcze zanim nadszedł świt. Z początku usiłował leżeć bez ruchu, ze stoickim spokojem oczekując na śmierć, która zdawała się nieunikniona. Gdy diabeł ociągał się z przybyciem po jego duszę, Max zaczął rozważać samobójstwo, lecz nie był w stanie przypomnieć sobie, gdzie schował pistolet. W końcu miał wrażenie, że po upływie wielu godzin ocknął się, słysząc dziwny dźwięk kłapiących zębów. Doszedł do wniosku, że raczej nie były to jego własne. Otrząsając się ze straszliwego koszmaru, w którym wilki odgryzały mu głowę, usłyszał jakiś niski, złowrogi pomruk dobywający się skądś w okolicach jego czaszki, od którego wibrowała cała podłoga. Zdecydowanie nie mógł być to wilk. Przełamując falę bólu, Max otworzył jedno oko. Maledizione! Podejrzane cienie czaiły się przy otwartych drzwiach

245

do ogrodu. Słyszał krople deszczu rozpryskujące się na ogrodowej ścieżce. Chciał krzyknąć, lecz z jego ust wydobył się tylko słaby skrzek. Lucyfer kłapnął zębami i warknął jeszcze bardziej złowieszczo. Cień pisnął cicho i cofnął się w głąb ogrodu. - D... d... dobry p... p... piesek... Max wytężył wzrok, a tajemniczy mężczyzna ponownie postawił stopę na progu. Lojalnie ostrzegając niemalże pozbawionego życia Maksa, pies obnażył rząd straszliwych zębów i wydobył z siebie istny warkot. Mężczyzna pisnął cienko i odskoczył. - Chryste, Sisk! I ty nazywasz to zębami?! Zza jego pleców wydobył się sardoniczny rechot. - Żeby cię łatwiej zjeść, Kemble! - Sisk, jesteś przeklętym szaleńcem. - Kemble wsunął kolejny centymetr

RS

buta do środka. - Musimy ominąć tego psa! Rzuć mu kawałek surowego mięsa. Czegoś, czego i tak nigdy nie używasz, jak twój mózg czy fiut. - Odpieprz się, Kem, ty wszo - burknął Sisk. - To nie ja chciałem się tu wdzierać od podwórka!

- Aaarghhh - zdołał wreszcie wykrztusić Max. Jego mózg, usta i oczy zaczynały powoli ze sobą współdziałać. Z kolejnym agonalnym jękiem zdał sobie sprawę, że patrzy na swych gości w górę i w bok. Do diabła! Najwyraźniej stracił przytomność tuż obok kominka. Kemble otworzył drzwi o kolejny centymetr. Lucyfer zjeżył sierść i wydał z siebie mrożący krew w żyłach warkot. Max podniósł głowę, lecz nie był w stanie jej utrzymać i narożnik kominka boleśnie wbił mu się w policzek. - Lucyfer, vieni qui! - zaskrzeczał. - Dio mio, basta! Warkot ucichł tylko trochę, lecz pies cofnął się o kilka kroków. Sisk wetknął głowę ponad ramieniem Kemble'a i rozejrzał się po pokoju. - Och, do diabła! - wykrzyknął. - Kem, on nie umarł, tylko urżnął się w trupa!

246

Max ostrożnie podniósł się do pozycji „na czworaka". Czuł się tak, jakby rzeczywiście go ktoś postrzelił. W końcu z trudem wstał i od razu tego pożałował, gdyż pokój zaczął się gwałtownie kołysać pod jego stopami. Chwycił brzeg kominka i spojrzał na gości, którzy tymczasem weszli do salonu. Sisk ryknął śmiechem. - Na Boga! Nigdy bym się nie spodziewał, że zobaczę coś takiego! wykrztusił, zdejmując płaszcz. - Wielki de Rohan narąbany jak szewc! W coś ty się tam zaplątał? Max spojrzał na chwiejną podłogę. Stopy i kolana miał owinięte wełnianym kocem Lucyfera, zaś jego własna peleryna leżała zmięta na ławce, cała uwalana psią sierścią. Merda! Ostatnia rzecz, jaką pamiętał z poprzedniego wieczoru, to to, że nagle zrobiło się straszliwie zimno. Był przemarznięty i zbyt palcami włosy.

RS

pijany, aby rozpalić ogień. Z zakłopotaniem podrapał się po twarzy i przeczesał Kemble ostrożnie podszedł bliżej.

- Czy ta bestia na pewno cię słucha? - spytał donośnie, omijając Lucyfera szerokim łukiem.

- Maurice dopiero co skończył te spodnie i nie chciałbym... Max uniósł dłoń. - Kemble! - wyjąkał grobowym głosem. - Ciszej! Na Boga, błagam cię! Jak się tu dostaliście? - Przeskoczyliśmy przez ogrodowy mur - wyznał Kem, rzucając Siskowi swój płaszcz. - Ta hetera pani Frier nienawidzi gości o takiej porze, a ja nie byłem w odpowiednim nastroju, by mi zamknęła drzwi przed nosem i zostawiła na deszczu. A to jej spojrzenie! Może przyprawić człowieka o zawał. A musieliśmy się z tobą natychmiast zobaczyć. Max patrzył to na jednego, to na drugiego. - Więc po prostu się tu włamałeś, Kem? - zapytał zimno. - Nie wiem dlaczego, ale w moim mniemaniu to nieco przekracza granice przyjaźni.

247

Kemble wyprostował się na całą wysokość. - No cóż, obawiałem się, że przekroczę raczej twojego trupa, de Rohan wycedził, wskazując wymownie na kominek. - Widzieliśmy, że leżysz na podłodze. Co mogliśmy sobie pomyśleć, jak sądzisz? - Zgadza się. Poza tym pukaliśmy - dodał Sisk. - Ale ty nawet nie drgnąłeś. Kemble zadarł nos. - Więc wybacz nam to niemiłe najście, stary druhu. Następnym razem po prostu cię tu zostawimy na pożarcie wilkom. Max zasłonił oczy dłonią. - Wilkom...? Sisk zarechotał. - Kiedy otworzyliśmy drzwi, bełkotałeś coś o wilkach. Max z zażenowaniem odszedł od kominka.

RS

- No cóż, zatem jesteście - powiedział, ostrożnie idąc ku małemu stolikowi. - Dziękuję wam za troskę, choć była niepotrzebna. Usiądźcie. Dlaczego przyszliście?

Gdy mężczyźni podeszli do Maksa, Lucyfer zerwał się na równe nogi, obnażył kły i warknął. Max wyszarpnął krzesło spod stołu. - Accuccia! - syknął na psa. - Staa' fermo! Zawiedziony Lucyfer opadł całym ciężarem na swój koc i parsknął. - Ile języków rozumie ta piekielna bestia? - zapytał Kem, podchodząc do kredensu. - Kilka włoskich dialektów, alzacki, niemiecki i nieco francuskiego mruknął Max. - A teraz odejdź od mojego kredensu! - Na wszystkich bogów! Jest niezwykle utalentowany językowo - odparł Kem, beznamiętnie wyciągając woreczek z kawą. - O, tak. Rozumie też słowa: „zapchlony kundel" po turecku - dodał radośnie Sisk.

248

- Oui? - Kem dyskretnie powąchał zawartość torebki i nasypał porcję ziaren do młynka. - Skąd wiesz? Sisk wydał z siebie jeden z popisowych piekielnych chichotów. - Widziałem, jak odgryzł ucho jednemu przemytnikowi, który tak do niego powiedział. - Och, niegrzeczny piesek! - Kem zadrżał i zaczął energicznie mleć kawę. - Masz cukier, Max? - Dolna szafka po lewej - wybełkotał Max, spoglądając na Siska. - O co chodzi? Znalazłeś tego przeklętego Francuza? Sisk uśmiechnął się promiennie. - Eversole spotkał się z nim w Calais. Jegomość twierdzi, że miesiąc temu wyjechał na pogrzeb matki w Paryżu. Sprawdzimy to, rzecz jasna, lecz raczej zaklął cicho.

RS

nie kłamał, zwłaszcza że był właśnie w drodze powrotnej do Londynu. Max - Skreśl go. Co jeszcze masz?

Kemble z donośnym stukotem postawił czajnik na piecu. - Jubilera! - zanucił, odwracając się ku nim z dłońmi złożonymi na piersi, jak chórzysta. - Miller i Soames z Charles Street. Rozpoznali naszyjnik w stylu Tudorów. - Podszedł do stołu i mijając Maksa, skrzywił się. - O co chodzi? - spytał de Rohan. - Śmierdzisz jak dawno niemyty pies, dodatkowo oblany obficie tanim ginem. - Kemble odwrócił się z niesmakiem. - Poza tym w tak zmiętym i brudnym stroju ciężko się myśli. Idź się umyć i przebrać. W tym czasie kawa będzie już gotowa i będziemy mogli porozmawiać. - Okrążył stół, powstrzymując uśmiech. Stękając ciężko, Max wstał z krzesła. Pół godziny później był już umyty, przebrany i opity mocną kawą. Kemble jak zwykle miał rację. Max czuł się już niemal jak człowiek i powoli zbliżał się do stanu trzeźwości. Kem narobił trochę zamieszania, poprawiając

249

mu kołnierzyk i wygładzając poły koszuli, lecz Max odegnał go niecierpliwym gestem. - Przestań mnie niańczyć i zacznij wreszcie mówić! Historia Kema okazała się dość prosta. Kilka dyskretnych pytań doprowadziło go do niewielkiego sklepu na Charles Street. - Wieści rozpowszechniane wokół St. Giles głoszą, że pan Soames ma dobrą rękę do podróbek - wyjaśnił Kemble. - Wziąłem ze sobą naszyjnik. Na początku był trochę podejrzliwy, ale udało mi się go ułagodzić słodkimi słówkami i wreszcie zapragnął mi zaimponować. - Zamilkł i niewinnie zamrugał. - Dalejże, Kem - popędził go Sisk. Kemble uśmiechnął się szeroko. - Wtedy udałem się na Queen Square, wziąłem resztę biżuterii i starego, zaczął sypać.

RS

dobrego Siska. Oczywiście na widok uroczej twarzy naszego policjanta chłopak - Sypać? - Max spojrzał na Siska. - A co dokładnie powiedział? - Och, wiele rzeczy - mruknął Sisk. - Gdy tylko wyjaśniłem mu, że biżuterię znaleziono po śmierci szlachetnej damy. Użyłem kilku fachowych terminów, jak „oszustwo" i „morderstwo", i nie mieliśmy już z nim żadnych kłopotów. Szybko wybrał ze szkatułki jeszcze dwie sztuki i stwierdził, że to jego robota. Sisk położył trzy klejnoty na stoliku: naszyjnik, broszkę z rubinem i ciężką bransoletę. Max spojrzał na nie uważnie. - Tylko tyle? Sisk kiwnął głową. - Zgadza się. Mówił prawdę, był przerażony. Powiedział, że dwa lata temu kilka razy odwiedziła go dama w czarnym welonie - powiedział, wręczając Maksowi kartkę z kilkoma datami. - Między lutym a kwietniem. Za każdym razem przynosiła coś do podrobienia płaciła gotówką i zabierała obie sztuki. Max pochylił się ku niemu.

250

- Czy to była lady Sands? Przychodziła sama? Sisk uśmiechnął się dziwnie. - Tak podejrzewałem, ale nie byłem pewny. Za pierwszym razem przyszła z wysokim, eleganckim mężczyzną, który czekał na zewnątrz. Soames nie widział jego twarzy. Następnym razem zostawiła za drzwiami dziewczynę. Jubiler twierdzi, że była niska, pulchna i złotowłosa. Max trzasnął pięścią w stół. - Genevieve Durrett! Kemble kiwnął głową. - To samo powiedział Sisk! - To musiała być ona - stwierdził z emfazą policjant. - Zawsze miałem złe przeczucia co do tego smakowitego kąska. Max zerwał się na równe nogi. krzesło.

RS

- Kazaliście dorożkarzowi zaczekać? Sisk pociągnął go z powrotem na - Już byłem na Princes Street, de Rohan - powiedział. - Genevieve wyjechała do Cirencester w poszukiwaniu posady. Ma wrócić w niedzielę wieczorem, ale dla pewności wysłałem za nią mojego człowieka. - Eversole'a? Sisk pokręcił głową. - Nie, Eversole postanowił jeszcze raz przejrzeć wszystkie akta sprawy. - Przeklęta strata czasu - mruknął Max. - Być może, ale nie wszyscy żyją w luksusie, jaki panuje w Whitehall, de Rohan - odparł policjant ponuro. Łomot w głowie Maksa znowu narastał. - A co to, do diabła, miało oznaczać? - Być może wyrafinowany sędzia może sobie pozwolić na to, by sprawa ciągnęła się tygodniami, de Rohan - powiedział Sisk szyderczo. - Lecz my, chłopaki z Queen Square, za cholerę nie możemy.

251

Wszyscy mają nas za bandę półgłówków, którzy nie dorastają do pięt Tropicielom czy Ministerstwu Spraw Wewnętrznych. Lecz zapamiętaj moje słowa, wcześniej czy później reforma Peela wejdzie w życie. I w ten lub inny sposób zamierzam zacząć piąć się w górę. - Więc pieprzyć to wszystko! - wybuchnął Max, z trzaskiem odstawiając pustą filiżankę. - Nie wiedziałem, że dla ciebie to tylko kolejny krok w karierze! Może szybko zbudujemy szafot i od razu w poniedziałek powiesimy Genevieve Durrett? To dopiero ci się przysłuży! - Sam się pieprz, de Rohan, przeklęty parweniuszu! - odpalił Sisk, podrywając się z krzesła. - Może nie jestem takim elegancikiem jak ty, ale za to potrafię być szczery. - Dobrze, już dobrze, panowie! - uspokajał Kemble, z gracją napełniając filiżanki. - Cóż za wulgarne słownictwo! Natychmiast się przeproście.

RS

Max i Sisk spojrzeli na niego ze zdumieniem, lecz Kemble patrzył na nich surowo. Sisk poddał się pierwszy.

- Cóż, de Rohan, on ma rację - przyznał, opadając z powrotem na krzesło. - Jestem wytrącony z równowagi, a ciebie boli głowa. Chciałem tylko zauważyć, że nie minie już wiele czasu, zanim Peel odbierze nam tę sprawę i odda ją tropicielom. To żadnemu z nas nie przyniesie nic dobrego, prawda? Max mocno przycisnął palce do pulsujących skroni. Wolałby tańczyć nago na środku Picadilly, niż oddać sprawę tropicielom. A w zeszłym tygodniu Peel wzywał go do siebie aż dwa razy. Naciski ze strony ministerstwa wciąż rosły. Och tak, śmietanka towarzyska potrzebowała jakiejś ofiary - najlepiej nie spośród nich samych - żeby elita mogła spać spokojniej w swych ogromnych łóżkach. Genevieve Durrett jest idealną kandydatką; nie znalazłby nikogo lepszego niż służąca, w dodatku cudzoziemka. Oczywiście, Amerykanin czy Francuz, mogliby się też nadać. No, i jest jeszcze Rutledge. Wypadł już poza szerokie kręgi towarzystwa. Miał bogatego, poważanego brata, ale powiadano,

252

że nie są sobie zbyt bliscy. Być może brat z ulgą pozbyłby się czarnej owcy. Max w końcu spojrzał na Siska. - Masz rację - przyznał cicho. - Spróbuję zachowywać się przyzwoicie. Jakieś wieści o pozostałych? Sisk westchnął. - Służba Bodleya nie puści pary z ust. Amerykański bankier twierdzi, że był w Edynburgu w interesach - zdaje się, że jest zaangażowany w te nowomodne banialuki o kolei żelaznej, wyobrażasz sobie! I oczywiście nie możemy znaleźć Rutledge'a. - Wysłałeś kogoś do Hampstead? Sisk kiwnął głową. - Owszem. Znalazłem jego wioskę - przyznał. - Ale starsza służąca zeznała, że Rutledge nie pojawiał się w domu od ponad trzech tygodni i nie

RS

miała pojęcia, gdzie można go znaleźć. Wydaje mi się to nieco podejrzane. Dlaczego koleś zmywa się z miasta bezpośrednio po dokonaniu morderstwa? Max westchnął z rezygnacją. - Coś mi tu nie pasuje.

Kem włączył się nagle do dyskusji. - Zostawcie na razie Rutledge'a - powiedział, machając dłonią nad klejnotami. - Jedno mnie zastanawia: skoro wszystko w szkatułce jest fałszywe, skąd wiemy, że zaginiony szafir Sandsów był prawdziwy? Max przypomniał sobie słowa Cecilii. - Był prawdziwy - odparł szybko. - Sands trzymał go w sejfie i dopiero tuż przed sezonem wydobył go na światło dzienne. Kemble kiwnął głową, jakby właśnie o to mu chodziło. - Nie wydaje ci się zdumiewające, że złodziej wyciągnął jedyny prawdziwy klejnot ze szkatułki pełnej fałszywek? Max zaklął.

253

- Racja, Kem. Musiał wiedzieć, że reszta jest niewiele warta. Zostawił wszystko... Ten fakt niepokoił mnie od samego początku. - Skoro wiemy, że Julia nie była hazardzistką - mruknął Kem, w zadumie stukając palcem w stolik - to zdaje się, że biżuterią spłacała dług, którego nie mogła przedstawić lordowi Sandsowi ani jego przedstawicielowi. Trąci mi to szantażem. Sisk parsknął. - A kto niby miałby ją szantażować? Przecież wszyscy wiedzieli, że przyprawia mężowi rogi. - Musiałoby chodzić o coś gorszego niż niewierność - powiedział chłodno Max, wstając od stołu. Na przykład o aborcję - pomyślał. Jednak postanowił jeszcze nie wspominać o podejrzeniach Graevesa. - Sisk, spotkajmy się w poniedziałek o dziewiątej w kawiarni Coblesa. Musimy uciąć sobie pogawędkę na razie nie.

RS

z panną Durrett. Może jednak nie będziemy musieli jej powiesić. Przynajmniej - Dopiero sobota - skrzywił się Kem, odsuwając z rozdrażnieniem filiżankę. - Przez całe dwa dni nie będziemy mieli ani odrobiny rozrywki? - Och, mam przeczucie, że powinienem wpaść do Harry'ego MarkhamSandsa - mruknął Max. - Wątpię jednak, bym się przy tym rozerwał. Możesz wziąć kilka błyskotek ze szkatułki, Kem, i rozwiesić je w swojej witrynie. Kto wie, co z tego wyniknie? Sisk przysunął trzy klejnoty Maksowi. - A ty możesz wziąć te. Max kiwnął głową. - Tak. Jak tylko skończę z Sandsem, roześlę wezwania do dżentelmenów z naszej listy podejrzanych. Do wszystkich. Może któryś z nich będzie potrafił powiedzieć cokolwiek na temat tych trzech klejnotów albo nagła nerwowość zdradzi, że wiedzą coś więcej. - Powodzenia - burknął Sisk.

254

Znienacka rozległo się głośne stukanie do drzwi. Max otworzył i za plecami pani Frier dostrzegł lokaja swej babki. - Mam wiadomość od pani Vittorio - powiedział, omijając gospodynię i wręczając mu zapieczętowaną kopertę. De Rohan westchnął głęboko i schował list do kieszeni. Przez następną godzinę rozsyłał listy do większości podejrzanych oprócz Rutledge'a i sir Everarda Granta, który wciąż wypierał się znajomości z Julią. Może i ryzykował, uświadamiając ich, że wie o fałszywej biżuterii, lecz z drugiej strony to mogło sprowokować mordercę do ujawnienia się. Zrobiwszy to, wyszedł na deszcz, złapał dorożkę i udał się do Harry'ego. Przyjechał o godzinie, którą towarzystwo uznawało za wielce niestosowną, lecz lokaj nie zawracał mu głowy narzekaniem, tylko od razu wprowadził go do salonu. parujący dzbanek z kawą.

RS

Niebawem pojawił się rumiany od snu Harry, w koszuli nocnej. Lokaj wniósł Brat Cecilii był zaniedbany i wyglądał na chorego. Twarz miał opuchniętą i za długie, rozczochrane włosy. Jednak nie zdziwił się zupełnie na widok Maksa. Mruknąwszy słowa powitania, spojrzał obojętnie na Lucyfera, jakby ogromny czarny pies leżący na tureckim dywanie był czymś zgoła oczekiwanym. Opadł ciężko na fotel i zaproponował kawę. Filiżanka zadzwoniła na spodku, gdy podawał ją Maksowi. Wszystko to Max zauważał z rosnącym niepokojem i z wdzięcznością wyciągnął rękę po filiżankę. Upił spory łyk i w duchu podziękował Bogu. Jak większość pijaków, Harry pił o poranku kawę tak mocną, że niemal można było się nią golić. Maksa wciąż strasznie bolała głowa i miał wrażenie, że ktoś usiłuje wyłupić mu oczy rozgrzanym pogrzebaczem. Wiedział jednak, że raczej przeżyje. W końcu Harry zebrał się w sobie i gotowy na wszelkie złe wieści spojrzał Maksowi w oczy.

255

- Lordzie Sands - zaczął Maximilian de Rohan grobowym głosem - sądzę, że odgadł pan, iż przyszedłem porozmawiać o Genevieve Durrett. Z twarzy Harry'ego natychmiast spełzły resztki koloru. W niedźwiedzim uścisku skruszył pustą filiżankę. - Och, Boże! - wykrzyknął, zrywając się na równe nogi i rzucając resztki skorup na podłogę. - Och, Boże, dopomóż mi! Wiedziałem! Max zastanowił się przez chwilę nad swym druzgocącym wpływem na zastawę Harry'ego i również wstał, lecz hrabia biegł już przez pokój, zgniatając resztki filiżanki pantoflami. Dotarł do okna i huknął pięścią w futrynę, aż zadźwięczała szyba. - Wiedziałem, że się domyślicie! - wykrzyknął zbolałym głosem. - Na Boga, jakże się cieszę, że to już wypłynęło! Tak się cieszę! Max podszedł do niego i chwycił go za nadgarstek, zanim hrabia zrobi

RS

sobie krzywdę. Wtedy zorientował się, że Harry już krwawi. - Co powiedziała? - zapytał, odwracając się od okna, nieświadom zranienia. - O co mnie oskarża?

Max wyjął chusteczkę z kieszeni i delikatnie wyciągnął okruch porcelany wbity w dłoń Harry'ego. Hrabia stał niewzruszenie, klnąc tylko pod nosem. - Dziwka! - warknął, gdy Max wydobywał kolejny odłamek. - Przeklęta dziwka! Założę się, że to ona wciągnęła w to Genevieve. Powinienem był od razu się tego domyślić. Niech mnie szlag trafi za tę głupotę! Być może miało to związek ze słabym stanem jego umysłu, lecz Max niczego nie zrozumiał. Nie był jednak na tyle głupi, by się do tego przyznać. - Dlaczego uważa pan, że to ona wciągnęła Genevieve? - zapytał cicho, zwijając chusteczkę w kulkę i zaciskając na niej dłoń Harry'ego. - Myślę, że powinien mi pan wszystko powiedzieć. Lord Sands kiwnął głową. Oczy błyszczały mu jak w gorączce. - Sądzę, że chciała mnie przyłapać - szepnął, tarmosząc bezwiednie wystający róg chusteczki.

256

- Wyśmiać mnie. Udowodnić mi, że nie jestem wcale lepszy od niej. A to dlatego, że tamtej nocy widziałem ją w powozie, rozumie pan? Max próbował zaprowadzić go z powrotem do krzesła, lecz Sands nawet nie drgnął. - Mówi pan o lady Sands? - zaryzykował pytanie, gdy Harry nagle zaczął przemierzać pokój. - Sądzi pan, że chciała pana przyłapać? O czym, do diaska, on gada? Harry odwrócił się i spojrzał na niego, mrużąc oczy. - Och, tak - syknął. - Miałem mnóstwo czasu, by to przemyśleć, de Rohan. Wiesz, jak to jest mieszkać w domu pogrążonym w żałobie? Przeklęta pustka! A Genevieve gdy tylko mnie zobaczy, ucieka w popłochu. Prędzej by Dzieliła loże?

RS

umarła, niż dzieliła teraz ze mną łoże. Nagle prawda - a przynajmniej jej część - objawiła się Maksowi całkiem jasno.

- Genevieve Durrett była z panem w łóżku tej nocy, gdy zginęła lady Sands, nieprawdaż? Harry wreszcie przestał krążyć i opadł na fotel. - Och, niech mnie diabli porwą, jeśli to nie wygląda coraz gorzej zaszlochał, kryjąc twarz w dłoniach. - Ale ja tylko wziąłem sobie dziewczynę do łóżka, de Rohan. Z pewnością zaś nie udusiłem mojej żony. Być może ona ją przysłała, by nas potem przyłapać. Nie wiem tego. Nie przyszła przecież. A ja jej nie zabiłem. Max zaczynał mu wierzyć, choć od dawna czuł, że lord Sands coś przed nim ukrywa. - Czy pański związek z pokojówką żony - zapytał cicho - trwał od dawna? - Na Boga, nie! - powiedział hrabia z obrzydzeniem. - Jeśli to właśnie próbuje panu wmówić, to kłamie. Tamtego wieczoru musiałem okropnie wy-

257

glądać, a dziewczyna właściwie rzuciła się na mnie. Jaki mężczyzna na moim miejscu - upokorzony i zawstydzony przez Julię - odmówiłby jej? Istnieją i tacy, pomyślał de Rohan. Jednak znał świat na tyle, iż wiedział, że kobiety nie sypiają z mężczyznami wyłącznie z litości. - Niezręcznie mi o to pytać, lordzie Sands - odezwał się cicho - ale, gdy mówi pan, że Genevieve Durrett rzuciła się na pana, to co dokładnie ma pan na myśli? Harry wzruszył ramionami, nie podnosząc wzroku. - Gdy Julia wróciła do domu, Genevieve zastukała do drzwi mojej sypialni - wymamrotał, patrząc na dywan. - Wydało mi się to podejrzane, bo zapytała mnie o coś tak głupiego, że nawet już nie pamiętam o co. Potem zaczęła bawić się włosami i poprawiać mi koszulę nocną. Cofnąłem się i powiedziałem jej, że nie potrzebuję pomocy.

RS

- I co wtedy? - zachęcił Max. Harry przełknął ślinę. - Spojrzała na mnie, puściła oko i stwierdziła, że mogłaby wyświadczyć mi pewną przysługę. Wyświadczę panu rozkoszną przysługę, monsieur, tak powiedziała, z tym swoim uroczym akcentem. - Harry spojrzał w oczy Maksa. To była istna tortura, de Rohan - szepnął. - Nie mam żadnej kochanki, a nie odważałem się sypiać z własną żoną, bo bałem się, że zajdzie w ciążę, a ja nigdy nie będę wiedział, czy dziecko jest moje. Max z wysiłkiem zadał kolejne pytanie: - Lordzie Sands, czy kiedykolwiek... - Głos mu zadrżał. - Czy pańska żona kiedykolwiek była w ciąży? Harry smutno pokręcił głową. - Nie. Dużo o tym rozmyślałem i doszedłem do wniosku, że jest bezpłodna. Powiadają, że wiele kobiet ma jałowe łona - powiedział pełnym cierpienia głosem.

258

Niewiele osób potrafi udawać tak głębokie uczucia, a Harry z pewnością nie był jednym z nich. Hrabia nie znał tajemnych grzechów swej żony, teraz zaś odpowiadała za nie wyłącznie przed Bogiem. - Bardzo mi przykro, lordzie Sands. Zaciskając dłoń na chusteczce, Harry bezradnie wzruszył ramionami. - Tej nocy, gdy zamordowano moją żonę, spałem z jej pokojówką powiedział cicho. - Zdaję sobie sprawę z tego, jak to wygląda. Max powoli podniósł się z fotela. On także wiedział, jak to wygląda. Zaczęła go ogarniać czarna rozpacz i obezwładniająca pokusa ucieczki z tego pokoju, z tego domu i od własnego życia. Był już zmęczony. Piekielnie zmęczony złem i nieczystością, które stanowiły kwintesencję jego pracy. Nie miał już pewności, dlaczego tak się przejmuje tą zbrodnią i w ogóle każdym przestępstwem.

RS

Po raz pierwszy w życiu miał przemożną ochotę rzucić to wszystko w diabły. Ukryte głęboko w jego sercu delikatne, subtelne uczucia załamały się pod ciężarem ohydy świata i Max chciał już tylko iść do domu. Och, było o wiele gorzej. Chciał iść do domu i znaleźć w nim kogoś. Kogoś szczerego i czystego. Kogoś, kto pozwoli mu na nowo poczuć się czystym i napełni go nadzieją. - Dio mio - wyszeptał bezgłośnie. Nie zawahałby się przed wypiciem kolejnej butli tej trutki na szczury, by zagłuszyć w sobie tęsknotę. Musi koniecznie wziąć się w garść. Musi gdzieś iść. Maria wzywała go na Wellclose Street, donosząc, że Nonna Sofia się przeziębiła. Niech Bóg ma ją w swojej opiece. Oby nie wyniknęło z tego coś gorszego. Czując kompletny zamęt w głowie, Max poklepał Harry'ego po ramieniu. - Przyjdę w poniedziałek rano, by zamienić słowo z panną Durrett powiedział cicho. - Chciałbym jednak, by wraz z siostrą wyjechał pan z miasta.

259

Zatrzymajcie się w Holly Hill albo w posiadłości Delacourta w Derbyshire. Proszę mi to obiecać. Harry słabo pokiwał głową. - Spróbuję. Max odetchnął z ulgą. - Dobrze. Tymczasem proszę się nie niepokoić. Zrobię wszystko, co w mojej mocy. - Ton jego głosu złagodniał. - Zadzwońmy po służbę, niech ktoś opatrzy panu dłoń. Harry bez słów kiwnął głową. Zostawiwszy Harry'ego, Max przedarł się przez strugi ulewnego deszczu i wsiadł do czekającej dorożki. Natychmiast ruszył do domu babki, który zdawał się bardziej mroczny i ponury niż zwykle. Max miał nadzieję, że to tylko kwestia pogody. Otworzył drzwi własnym kluczem i szybko minął biura, by nie

RS

narazić się na kolejne niedorzeczne błagania Trumbulla. Obawiał się, że w tym stanie może łatwo dać się sprowokować do zrobienia czegoś, czego potem będzie długo żałował. Na przykład powiesi swój płaszcz i kapelusz na wieszaku w biurze i weźmie się do roboty.

Wszedłszy na górę, odkrył, że babka nie jest obłożnie chora, jak zasugerowała Maria. Leżała jednak na wyściełanym szezlongu wstawionym do jej prywatnego salonu. Max od razu zaczął podejrzewać, że Sofia tylko udaje, żeby osiągnąć jakiś swój cel, i zadrżał na tę myśl; jednak stwierdził, że babka naprawdę nie wygląda najlepiej. Był szczerze zdumiony niepokojem, który natychmiast wkradł się w jego serce na widok jej ziemistej cery i kruchego ciała. Dłonie miała złożone na piersi, na podobieństwo zwłok leżących w trumnie. Uklęknął przy szezlongu i delikatnie ujął jej szczupłą dłoń. - Nonna - szepnął. - Nonna, come ti senti*? Powoli uniosła półprzezroczyste powieki i spojrzała na niego niepewnie. * Come ti senti? (wł.) - jak się czujesz?

260

- Och, Max! - zaskrzeczała cicho. - Och, Max, tresoro mio, jestem taka słaba. Słaba i skostniała. Ach, zdaje mi się, że zamarza mi serce. - Ciiiicho, Nonna, musisz odpoczywać. Zawołam doktora. - Max pochylił się nad szezlongiem, żeby lepiej okryć ją wełnianym kocem, lecz powstrzymała go hipnotycznie powolnym gestem, wskazując drżącym palcem w stronę kominka. - Per favore, caro mio, daj mi najpierw mój szal. Zamarzam na śmierć. Czując niepowstrzymaną falę strachu, Max poderwał się, żeby spełnić jej prośbę. Niepewnie chwycił szal z jasnobłękitnej wełny, który w niczym nie przypominał strojów, jakie babka nosiła do tej pory. A jednak wyglądał dziwnie znajomo. I, na Boga, pachniał równie znajomo. Nie podnosząc głowy, signora przytaknęła słabo: - Si, caro mio, leży na krześle.

RS

Max ponownie przyklęknął obok szezlonga i chciał okryć szalem wątle ramiona babki. Jednak Sofia również zdawała się zdumiona i spojrzała na niego pytającym wzrokiem, odpychając szal.

- Nie, Maximilian - powiedziała, lekko gładząc delikatny materiał. - To nie mój. Skąd się tu wziął? Skąd się tu wziął? Max poczuł, że to wszystko zaczyna przerastać jego wytrzymałość. Babka zna odpowiedź na własne pytanie. On również je zna. Wciąż klęcząc na dywanie, nie mógł powstrzymać cichego szlochu, który wyrwał mu się z piersi. Zanurzył twarz w błękitny kaszmir i głęboko odetchnął zapachem bzu i kobiecego ciała. Zdawało mu się, że to czysta esencja dobroci i męstwa. Nagle wizyta u Harry'ego, ohyda i brutalność jego pracy, niekończąca się pustka życia, przygniotły go z całą mocą. Pochylił się pod ciężarem miażdżącej rozpaczy, samotności i poczucia straty. - Maximilian - odezwała się cichutko Sofia, delikatnie głaszcząc jego ramię. - Och, Maximilian.

261

Rozdział 14 Jakkolwiek nieistotne mogą się wydawać pełne łagodności maniery, mają one kluczowe znaczenie dla osiągnięcia przyjemnego życia; szczególnie w kontaktach z kobietami. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Gdzieś w połowie kolejnego wstrętnego snu Catherine obudził stukot deszczu o parapet. Hałas wzmagał się, aż szyby zaczęły dzwonić. Czując nara-

RS

stającą frustrację, odwróciła się i zaczęła tłuc pięściami w poduszkę. Wiedziała, że to nic nie da. Od tygodni próbowała sztuczki z boksowaniem pościeli, choć jej bezsenność nie miała nic wspólnego z kształtem poduszki. Wzdychając rozpaczliwie, zapaliła lampę i wzięła ze stolika The female speaker. Jeśli nudna staromodna literatura jej nie uśpi, to już nic nie będzie w stanie dokonać tej sztuki. Nocne niebo przeszył głęboki pomruk grzmotu. Catherine odrzuciła kołdrę, założyła pantofle i szlafrok. Nienawidziła burzy, a jeszcze bardziej nienawidziła mgły, która po niej przyjdzie. To zawsze wywoływało wspomnienia o Willu. Lecz... Och! Nie będzie o tym myślała. Skoro nie może czytać, trzeba się rozejrzeć za haftem, który ostatnio usiłowała skończyć. Po chwili grzmot rozległ się znacznie bliżej i coś zaczęło przyciągać ją do okna, które z pewnością było najmniej bezpiecznym miejscem. Tej nocy miało się okazać szczególnie niebezpiecznym. Catherine odsunęła zasłonę i odskoczyła od szyby, wstrzymując oddech. W strugach wody

262

i w świetle lampy na rogu ulicy stał mężczyzna; ramiona miał przygarbione, w jednej dłoni gniótł przemoczony kapelusz. W tym momencie, jakby jego oczy były przyciągane przez tę samą niewyjaśnioną siłę, która Cat przywiodła do okna, Max spojrzał na Catherine. Nie mógł w żaden sposób wiedzieć, który pokój do niej należy. Nie mógł jej także widzieć przez strugi deszczu i mrok. Jednak Catherine doskonale wyczuła jego ciche błaganie, zupełnie jakby wykrzyczał je na cały głos. Och, Boże. Zaciskając mocno powieki, Cat zasunęła ciężką kotarę. Co on tu robi? Co chce osiągnąć, patrząc na nią tak... rozpaczliwie? Nie zamierzała nic robić. Nic! Lecz przecież chciała, żeby odłożył na bok swoją dumę i do niej przyszedł. Ogarnięta nagłym impulsem wybiegła z pokoju, chwytając po drodze pelerynę. Przy drzwiach wyjściowych zatrzymała się tylko, by się nią owinąć i wyjąć parasol ze stojaka. Jak ogarnięta szaleństwem wybiegła na deszcz.

RS

Ulica była zupełnie pusta, strugi deszczu lodowate. Dobiegła do niego dosłownie w kilka chwil; pantofle natychmiast przemokły do suchej nitki. - Max! - krzyknęła, chowając go pod parasolem. - Co, do licha? Chcesz się rozchorować?

Przez chwilę nie odpowiadał. Wśród mroku zimnej nocy wątłe schronienie pod parasolem chłostanym przez deszcz dało im złudzenie intymności. Krople stukały w napięty materiał, kaskada wody przelewała się przez brzeg parasola. Max wpił w nią wzrok; jego twarde, czarne oczy znienacka stały się łagodne. Jakby wreszcie się poddał. - Catherine, ja chciałem... - zaczął niepewnie. - Pies chciał... chciał na spacer. Cat rozejrzała się ze zdumieniem. - Max - powiedziała cicho - jesteś jakieś dziesięć kilometrów od domu. Nie ma z tobą psa.

263

- Zapomniałem go zabrać - przyznał, spuszczając wzrok. - Został u mojej babki. Moja laska, mój parasol... Ja... ich też zapomniałem. Chciałem... sam nie wiem. Zachowywał się naprawdę dziwnie. Kręcąc z niedowierzaniem głową, Catherine wzięła go pod rękę. - Nie mogę w to uwierzyć! - powiedziała, przeprowadzając go przez ulicę. - Jakże ja wyglądam, stojąc na ulicy w koszuli nocnej? A ty, Max? Obydwoje jesteśmy wariatami... Poczuła, jak Max sztywnieje. - Dokąd idziemy? - Do domu - popchnęła go przez drzwi. - Napić się brandy. I nie próbuj zgrywać twardziela, Max, bo obydwoje umrzemy na grypę! Ku jej zdumieniu wszedł bez oporów do środka i pozwolił sobie zdjąć

RS

ociekający wodą płaszcz. Jednak kapelusz nadawał się tylko do wyrzucenia. Był przemoczony i okropnie zniekształcony. Odebrała mu go i zamierzała rzucić na stolik w holu, lecz coś z niego wypadło na podłogę. Catherine spojrzała na swój ulubiony błękitny szal, leżący w kałuży u jej stóp. - Wybiegłem, trzymając go w dłoniach - powiedział, schylając się po szal. - Zaczynał moknąć, a nie mieścił mi się do żadnej kieszeni. Mówił od rzeczy, lecz Catherine nie miała serca go ofuknąć. - Rozumiem - powiedziała łagodnie, zastanawiając się, dlaczego po prostu nie założył go na szyję, pod płaszcz. - Więc wcisnąłeś go do kapelusza, żeby nie przemókł? To bardzo miło z twojej strony, Max. Lecz ten szal nie rozgrzeje mego serca, jeśli umrzesz na grypę. Patrzył na nią bez mrugnięcia okiem, lecz nie odpowiedział. Catherine powiesiła swoją pelerynę i szal na słupku schodów i ruszyła do salonu. Zrzuciła przemoczone pantofle, zapaliła lampę i rozpaliła ogień. Przez cały ten czas Max stał nieruchomo, wodząc za nią wzrokiem. Wstała od kominka i ogarnęła spojrzeniem jego postać - imponujący wzrost, lekko

264

zgarbione ramiona, zaś gdy spojrzała mu w oczy, w jej piersi zadrżało coś dzikiego i podniecającego, jakby ćma trzepotała tuż nad sercem. Słodki Boże, jakiż on jest przystojny! Wyglądał jednak żałośnie - twarz miał znużoną, długie czarne włosy przykleiły mu się do głowy i policzków, podkreślając wyraziste kości. Nalała koniak do dwóch szklanek, zastanawiając się, jak długo szedł w mroku i deszczu. Chyba nie aż z Wellclose Square? Przemókł w każdym razie na wylot. - Och, Max - powiedziała w końcu, przesuwając dłonią po mokrym rękawie marynarki. Delikatnie odsunął się od jej ręki i Catherine potrząsnęła głową. - Daj mi tylko marynarkę - nalegała, usiłując stłumić falę troski i czułości. - Kamizelkę też. Tak, tak, zdejmij je. I postaw buty przy ogniu.

RS

Lecz, gdy rozwieszała jego rzeczy na krzesłach, Max chwycił ją za nadgarstek i niezbyt delikatnie do siebie przyciągnął. - Dlaczego to robisz? - wychrypiał. Catherine uniosła brwi. - Nie chcę, żebyś się rozchorował. Twarz mu złagodniała. - Nie o to pytałem - powiedział cicho. - Dlaczego sprawiasz, że... doprowadzasz mnie... och, Catherine. Ja sam już nie wiem. Nie powinienem tu być. Jest późno. Twoja służba... Na Boga, twoja reputacja... - Nie przejmuj się służbą, Max. - Jej głos był spokojny. - Pracują dla mojego brata. Jestem niezależną wdową i mogę robić, co mi się podoba. Puścił jej rękę i zaczął krążyć po salonie, jak zwierzę zamknięte w klatce. Właściwie zawsze się tak zachowywał. Catherine znała Maksa de Rohana już na tyle dobrze, by wiedzieć, że jego życie toczy się na ulicach i w obrębie murów czuje się nieswojo. - Max - zapytała cicho - dlaczego przyszedłeś? Stanął przy pianinie i niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w klawisze. Dotknął jednego z nich i echo wysokiego, pełnego melancholii dźwięku rozbrzmiało w całym pokoju.

265

- Nie wiem - odparł łagodnie. - Musiałem przyjść. Tęsknię za tobą. Nagle Catherine rozpoznała to dziwne, drżące uczucie trzepoczące w piersi. Znała jego nazwę, lecz prawda wcale jej nie uradowała. Kochała go. Kochała go tak, jak jeszcze nigdy wcześniej nikogo, nawet męża. Niech będzie przeklęta Sofia Castelli! To ona zaszczepiła w jej głowie takie myśli. Niezależnie od zapewnień jego babki, Catherine wcale nie była pewna, czy Max kiedykolwiek pozwoli sobie ją pokochać. Podeszła do niego i tym razem się nie odsunął. - Sądzę, że wiesz, dlaczego tu jesteś, Max - stwierdziła, patrząc mu w oczy. - Oboje wiemy. Roześmiał się gorzko. - Zaczynam sądzić, że nic już nie wiem, Catherine. Przez całe życie nie czułem się tak rozdarty. Lekko ujęła go pod rękę i odwróciła ku sobie.

RS

- Wydaje mi się - szepnęła - że powinniśmy po prostu zaakceptować to, co dzieje się między nami, Max. Nazwij to, jak zechcesz - namiętnością czy obsesją - nie obchodzi mnie to, ale to naprawdę istnieje. I może powinieneś przestać z tym walczyć.

Delikatnie pogłaskał ją po policzku. - Catherine - powiedział głosem drżącym z bólu. - W moim życiu nie ma dla ciebie miejsca. Nie w tym życiu, jakie teraz wiodę. Zasługujesz... na coś o wiele lepszego. Ja nie mogę się zmienić. Muszę robić to, co robię. - Czy prosiłam o miejsce w twoim życiu, Max? - zapytała, odwracając głowę i całując jego dłoń. - Czy prosiłam, byś porzucił to, w co wierzysz? Kimże bym była, gdybym tego od ciebie oczekiwała? Przesunął drugą dłoń wzdłuż jej ramienia i wplótł palce we włosy, które okrywały jej plecy aż do talii. - O czym ty mówisz, Catherine? - zapytał z wysiłkiem. Wciąż patrzyła mu w oczy.

266

- Że cię szanuję - szepnęła. - I że cię pragnę, Max, tu i teraz. Nie miałam wiele szczęścia, wierząc, że coś może trwać na zawsze. Powoli ujął jej twarz w obie dłonie i pochylił głowę. Patrzył na nią oczami ciepłymi jak brandy i ciemnymi jak grzech. Catherine zadrżała i wspięła się na palce. Tym razem w jego dotyku nie było ognia, lecz powolny, wciąż rosnący żar i obietnica. Pocałował kącik jej oka, brew i policzek. W końcu dotknął ustami jej warg. Oddala mu pocałunek, rozchylając usta i zarzucając mu ręce na szyję. - Max - szepnęła. - Jesteś zmarznięty. Ja czuję się taka samotna. Proszę, chodź ze mną na górę. Jej słowa wznieciły nagły ogień, Max pocałował ją gorąco i namiętnie. Ach, tego właśnie pragnęła. Powinna była wyrzucić go z domu. Nie pozwolić mu znowu jej skrzywdzić. Zamiast tego jęknęła głucho i wbiła palce w jego

RS

ciało.

W odpowiedzi Max pogłębił pocałunek, wsuwając w nią język i przygryzając wargi. Nigdy wcześniej Catherine nie była pieszczona z taką wprawą i pewnością. Serce jej załomotało, gdy przycisnął do niej swe smukłe ciało i trzymał ją mocno w ramionach. Salon i deszcz za oknami zniknęły z jej świadomości. Zachłanne palce Cat szarpały poły jego koszuli, wyciągając je zza paska spodni. Wsunęła dłonie pod wilgotny len. Chciała poczuć żar jego skóry, gładkie ciało i twarde mięśnie. Chciała kochać się z nim i stopić w jedno. Z nim i z nikim innym, niech Bóg jej dopomoże. Oderwała od niego usta i szepnęła tylko jedno słowo: - Proszę... - O co prosisz? - wydyszał Max. - Powiedz to, Catherine, ale musisz być pewna. Tym razem może nie być już odwrotu. Za bardzo cię pragnę. - Proszę, kochaj mnie, Max - błagała. - Jestem już taka zmęczona pożądaniem. Kochaj mnie. Jeszcze tylko raz. I może to wystarczy. Może będziemy mogli o sobie zapomnieć.

267

Zaczął rozwiązywać tasiemki jej szlafroka. - Tak się nie stanie, Catherine - ostrzegł, całując z zapamiętaniem jej szyję. - Ja ciebie nie zapomnę. W jego głosie drżała nuta poddania się i wielkie pragnienie. Szybko wspięli się na schody i dotarli do jej sypialni. Catherine otworzyła drzwi. Poruszali się niemal jak w tańcu, krążąc wokół siebie, całując się, pieszcząc i zdejmując kolejne ubrania. Pokój wirował wokół nich, wypełniony przytłumionym światłem. Zdjął koszulę z jej ramion, odsłaniając piersi. Poczuła żar jego dotyku i zakręciło jej się w głowie. Nagle zderzyli się z łóżkiem, chwytając się kolumny podtrzymującej baldachim i całując; Catherine rozpięła mu spodnie. Max oparł ją o kolumnę i mocno pocałował w usta, przyciskając jej głowę do rzeźbionego drewna. Takie oczy, pomyślała Catherine, mogą doprowadzić kobietę do szaleństwa. Czy to, co robi teraz, jest szalone? Nie dbała o to. Jego

RS

dotyk stał się zbyt gorący, zbyt natarczywy i nie byłaby w stanie powściągnąć pragnienia. Podniosła jego koszulę i Max zdjął ją przez głowę. - Czy jesteś wdową, czy nie - powiedział, głaszcząc jej talię - twój brat może mnie za to zabić.

- On nigdy się nie dowie - przyrzekła. - Obiecuję, Max. Dotknij mnie. Och, tak. Właśnie tak. Zsunął koszulę nocną przez biodra Catherine na podłogę. Jęknął głucho i zrzucił spodnie. Pocałował jej szyję i zsuwał się coraz niżej, aż objął gorącymi ustami brodawkę. Pieścił ją przez długie minuty, najpierw ssąc delikatnie, potem coraz mocniej, wreszcie lekko przygryzając zębami. Catherine jęczała z pożądania, Max zaś opadł na jedno kolano i pieścił ją dalej w postawie pełnej czci. Położył dłonie na jej brzuchu i popchnął ją, aż ciepłe, lecz twarde rzeźbione ozdoby kolumny wpiły się w jej ciało, wywołując odczucie na granicy rozkoszy i bólu. Rozsunął łagodnie jej nogi i zaczął lizać wewnętrzną stronę jej ud. Catherine zdusiła krzyk.

268

Och, co za rozkosz! Zawsze wiedziała, że Max może to zrobić - wywołać w niej dzikość i pożądanie - choć właściwie nie wiedziała, na czym one polegają. Lecz pragnęła tego, pragnęła zapomnieć przy nim o zdrowym rozsądku i doświadczyć nieznanych emocji. Język Maksa zagłębiał się w zakamarki jej ciała, pieszcząc nabrzmiały pączek kobiecości, smakując ją i drażniąc, aż zaczęły drżeć jej kolana, zaś źródło pulsowania przeniosło się z serca pomiędzy uda. - Och, Boże - wydyszała. - Och, Max. Weź mnie do łóżka. Pragnę cię. Wejdź we mnie. Proszę... Wsunęła palce w jego włosy i odepchnęła go od siebie. Wstając, całował delikatnie jej brzuch i piersi. Catherine zdołała odsunąć kołdrę i pociągnąć go ze sobą na materac. Jej pragnienie było pierwotne, prawie zwierzęce; nigdy wcześniej nie czuła czegoś takiego. Pragnęła poczuć na sobie jego ciężar i

RS

ciepło, chciała poczuć mocne pchnięcia jego męskości. Emanował męską gracją i energią, a trzymał je obie na uwięzi swą silną wolą. Max wyglądał zupełnie naturalnie i swobodnie z wzwiedzioną męskością, unoszącą się spośród kruczoczarnych kręconych włosów. I słusznie. Nigdy wcześniej nie widziała nic równie oszałamiającego. Max jest szczupły i muskularny, jego tors masywny, pokryty delikatnymi czarnymi włosami, uda ma umięśnione. Na litość boską, Will... no cóż, wyglądał zupełnie inaczej. Przygryzła wargę i usiłowała odepchnąć od siebie tę myśl. Cat dobrze wiedziała, że porównania są nieuczciwe, lecz wiedziała tak niewiele o mężczyznach... Max złapał ją za ramiona i położył się na niej, silnym udem rozsuwając jej nogi. Popatrzył jej prosto w oczy. Jak na kobietę już raz zamężną, Catherine czuła się zdumiewająco niedoświadczona. Powoli przesunęła dłoń po jego torsie i brzuchu, i oplotła palcami twardą męskość. Max syknął i zamknął oczy. - Ach, Catherine! - szepnął chropowatym głosem. - Czy... nie powinnam? - zaniepokoiła się.

269

- Powinnaś - jęknął, wtulając twarz w jej ramię. - Dotykaj mnie, kochana. Dotykaj mnie, aż umrę z rozkoszy. Catherine przesunęła dłonią w górę i w dół, zachwycając się jedwabistością i żarem. - Chcę cię mieć w sobie - szepnęła. - Pokaż mi, Max. Pokaż, co mam robić. Minęło już kilka okropnych tygodni. Prawdopodobnie zapomniałam, jak... Roześmiał się, a może załkał; czuła jego gorący i wilgotny oddech na szyi. - Czarownico! - wydyszał. - Nie zapomniałaś niczego! Podniósł się i uklęknął nad nią. Wsunął palce w jej włosy i przytrzymał głowę przy kolejnym pocałunku - dzikim i pożądliwym. Ruchem pełnym czci położył dłoń na jej łonie, rozchylił je i wsunął palec w wilgotne, gorące wnętrze. - Catherine, mimo że uważaliśmy... czy wzięłaś pod uwagę, że... że

RS

możesz stać się brzemienna? Może nawet już nosisz moje dziecko? Chwiejąc się na krawędzi szaleństwa, Catherine pomyślała, że Max nie zniesie prawdy, którą zaraz usłyszy.

- Nie! - wykrzyknęła rozpaczliwie. - Och, bardzo bym tego chciała, Max! Ale nie mogę. Wciąż pieszcząc ją palcami, odchylił do tyłu głowę. - Catherine, nie możesz być tego pewna - wychrypiał, spoglądając na sufit. - Chciałbym, żebyś mi coś obiecała. - Zgoda - jęknęła. - Obiecam ci, cokolwiek tylko chcesz. Spojrzał jej głęboko w oczy, jakby chciał podporządkować ją swej woli. - Obiecaj mi siebie - powiedział cicho. - Niech Bóg nas ustrzeże przed dzieckiem, lecz jeśli staniesz się brzemienna, to mimo wszelkich oporów obiecaj, że zostaniesz moją żoną. Przysięgnij! - Przysięgam - powiedziała z pewnością. - Przysięgam.

270

Max delikatnie rozsunął płatki jej kobiecości. Catherine podciągnęła kolana, oparła stopy na jego biodrach i odrzuciła do tyłu głowę, nie mogąc się już doczekać nadchodzącej ekstazy. Max wszedł powoli w jej ciasne wnętrze. Pochylił się, pocałował ją głęboko i poczuł, że jej tęsknota wychodzi naprzeciw jego pragnieniu, gdy zaczęła unosić biodra i spotykać się z nim w pół drogi każdego pchnięcia. Wchodził w nią w milczeniu, raz po raz zagłębiając się w jej ciało, aż zrosiły go kropelki potu. Skóra na udach Catherine stała się lekko wilgotna. Poczuł, że jest na granicy spełnienia. Nabrał głęboko powietrza i usiłował zachować kontrolę. Nie był przecież żółtodziobem. Nie może teraz skończyć. Zamierzał posiąść ją powoli, by pławić się z nią w jeszcze większej rozkoszy. Bo być może Catherine mówiła serio. „Jeszcze tylko raz". I nagle poczuł, że słowa Cat przejmują go lękiem. Usiądź na mnie, kochana.

RS

- Teraz ty, Catherine - szepnął, podnosząc ją i przetaczając się na plecy. Długie włosy koloru mahoniu spłynęły Cat na plecy i piersi. Mocno ścisnęła go jasnymi udami, by złapać równowagę. - Och! - krzyknęła cicho, wbijając palce w jego tors. Max chwycił jej krągłe pośladki i lekko ją uniósł. - Och! - jęknęła znowu. Wsparła się mocno na kolanach i zaczęła poruszać się na nim z instynktowną gracją. Uniósł biodra, wbijając się w nią głęboko. Jego ciało zaczęło drżeć, zbyt szybko. Usiłował zebrać myśli i odzyskać kontrolę. Szeptała bezwiednie jego imię i zaczęła się pieścić, błądząc dłońmi po brzuchu i piersiach, jęcząc głośno, gdy jej zwinne palce dotarły do kobiecości; Max miał wrażenie, że mógłby umrzeć, patrząc na nią. Catherine jęknęła rozdzierająco i był to dźwięk czystej rozkoszy. Ten widok przełamał coś w Maksie. Jęknął głucho, poderwał się z materaca, owinął włosy Catherine wokół nadgarstka i odchylił jej głowę, obnażając delikatną

271

skórę szyi. Ugryzł ją, jak zrobiłby to leśny drapieżnik swojej samicy, przytrzymał jej ciało i wdzierał się w nie z furią, słuchając jej jęków. W mroku nocy ich spocone ciała poruszały się w tym samym rytmie. Pragnienie i żądza zlały się w jedno i poraziły ich jak błyskawica. Max stracił kontakt z rzeczywistością i był świadomy wyłącznie własnego pożądania. Catherine załkała; jej ciasne wnętrze pieściło go konwulsyjnie, wciągając w swą mroczną głębię. Tym razem nie było odwrotu. Musiał osiągnąć szczyt w jej ciele. Poczuł, że eksploduje, z każdym jej ruchem wznosząc się na wyższy poziom ekstazy. Catherine opadła na niego i razem potoczyli się na materac. Przez długą chwilę drżeli, spleceni w uścisku, aż do momentu, gdy lampa zamigotała ostatni raz i zgasła. - Och, Max - wymruczała Cat przy jego szyi. - Och, mój kochany. Teraz

RS

dopiero mamy prawdziwe kłopoty. Raz z pewnością mi nie wystarczy. Wciąż uwięziony w jej ciele, słuchał, jak jej niespokojny oddech cichnie powoli, aż zapadła w sen. Jednak on nie mógł zasnąć. Prawdziwe kłopoty? Ha! To było zbyt delikatne stwierdzenie na określenie sytuacji, w której się znalazł. Jego ciało odprężyło się, lecz w głowie miał zamęt. Objął Catherine ramionami i przytulił ją do siebie, wiedząc doskonale, że jego życie zmieniło się raz na zawsze.

272

Rozdział 15 Nigdy nie dopuszczaj do głośnej, gwałtownej kłótni. Rana postrzałowa goi się szybciej niż zranione uczucia. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Catherine obudziła się i spojrzała na Maksa zaspanym wzrokiem; jej oddech rozwiewał delikatne włosy na jego piersi. Max uśmiechnął się i położył

RS

na boku. Nie był w stanie oderwać od niej oczu. Senny uśmiech rozchylił jej wargi i napełnił oczy ciepłem, i Max nagle stwierdził, że skrycie marzy o tym, by jego nasienie znalazło bezpieczną przystań w jej łonie. Na tę myśl serce niemal przestało mu bić.

Cóż to za szaleństwo? Nie tego przecież pragnął od życia, na litość boską! Obudził się całkiem, gdy stare przysłowie - z jakiejś lekcji dawno, dawno temu nieproszone zagnieździło się w jego umyśle. „Kto bierze sobie żonę i płodzi dzieci, stawia wszystko na jedną kartę". Prawdziwe i pełne mądrości, tylko kto to powiedział? Wergiliusz? Nie, Bacon. Niemal mógł usłyszeć otępiające stukanie kredy Herr Jaegera. Stary nauczyciel uwielbiał filozoficzne dyskusje, zaś jego ulubiona teza głosiła, że dla osób, które chcą pełnić najważniejsze role w społeczeństwie, małżeństwo może stanowić wyłącznie przeszkodę. W życiu ojca Maksa małżeństwo stało się czymś o wiele gorszym. Stało się tragedią. Max stał się pierwszym zagorzałym wyznawcą teorii Herr Jaegera. Mężczyzna, który poświęca się wyższym - i

273

niebezpiecznym - celom, nie może pozwolić sobie na luksus posiadania żony i dzieci. Byłoby to zarówno głupie, jak i ryzykowne. Ciepły dotyk Catherine delikatnie przywrócił go do rzeczywistości i napełnił spokojem i słodyczą. Pogłaskała go po policzku, odsunęła włosy z twarzy i roześmiała się. - Och, Max, twoje włosy wyglądają jak siedem nieszczęść - mruknęła, błądząc wzrokiem po jego ciele. - Szedłeś w deszczu przez całą drogę z Wellclose Square? Zmarszczył brwi. - Tak. - Ach - westchnęła. - Tak właśnie sądziłam. - Pocałowała go w podbródek i ułożyła się wygodnie na jego ramieniu. - Mam nadzieję, że twoja babka dobrze się miewa...

RS

- Moja babka jest szalona - mruknął, całując jej włosy. - Ale poza tym powiedziałbym, że ma się całkiem dobrze. Jesteś innego zdania? Catherine nie odpowiedziała na zaczepkę. Ziewnęła i przeciągnęła się, przepiękna w swym rozleniwieniu.

- Zdajesz sobie sprawę Max - powiedziała z rozbawieniem - że mimo twego wstrętnego zachowania ogromnie za tobą tęskniłam? Jej słowa były całkowicie pozbawione złośliwości; nie zasłużył na taką czułość. - Nie jestem zbyt przyjemny, prawda? - przyznał, wplatając palce w jej włosy. - Doprawdy, Catherine, nie mogę pojąć, co ty we mnie widzisz. Spojrzała na niego z kpiącym uśmieszkiem. - Och, może wysoko cenię twoją przyzwoitość i honor? - podsunęła. - Jest jeszcze kwestia twojego zaangażowania w ciężką pracę. Oraz fakt, że dbasz o innych o wiele bardziej niż o siebie. Same nudy, Max, ale mają swoją wartość. - Oszczędź mi wstydu, Catherine - odparł oschle. - Nie ciesz się tak szybko, Max! - ostrzegła.

274

- Jeszcze nie wymieniłam twoich wad. - Ależ zrób to. Nie zniosę tej niepewności. - Oszczędzę ci jej - stwierdziła radośnie. - Jesteś uparty, fanatyczny i zaskakująco arogancki. Zawsze wiesz, co jest najlepsze dla innych, i koniecznie musisz to głośno wyrazić. A twój strój czasami woła o pomstę do nieba. - To wszystko? - Na razie musi wystarczyć. - Położyła głowę na jego torsie i jej głos złagodniał. - Powiedz mi teraz, jakie miałeś zamiary. Mów do mnie, Max. Lubię ten pomruk w twojej piersi. Max trochę się zawstydził. - Nie mam nic ciekawego do powiedzenia. - Och, to brzmiało cudownie - westchnęła. podejrzanych?

RS

- Mów do mnie! Jakieś wieści na temat morderstwa Julii? Masz już listę Znowu praca? Zdawało się, że Catherine jest stale zainteresowana jego pracą. Przez chwilę Max zastanawiał się, jaka może być tego przyczyna. Ale przecież to Catherine! Może jej zaufać.

- O wiele za dużo przeklętych podejrzanych - mruknął w końcu, nawijając pasmo jej włosów na palec. Catherine przetoczyła się na brzuch i wsparła na łokciach, jakby chciała widzieć jego twarz. Mimo półmroku ta pozycja zapewniła mu porażający widok jej ślicznych pośladków. - A co z twoimi przyjaciółmi? Panem Siskiem i panem Kemble? - Możesz powtórzyć? - Max skoncentrował zamglony wzrok na jej twarzy. Catherine skrzyżowała nogi w kostkach i spojrzała na niego uważnie. - Posterunkowy Sisk i pan Kemble - powtórzyła. - Pomagają ci zawęzić tę listę?

275

Max otworzył usta, by ją zbesztać i powiedzieć, że nie ma ochoty rozmawiać z nią o pracy, lecz ku własnemu zdumieniu stwierdził, że to byłaby nieprawda. Z całego serca pragnął leżeć w wygodnej pozycji na jej łóżku, głaskać jej włosy i zwierzać się z frustrujących doświadczeń. Poza tym, doprawdy, dopóki nie naruszał zasady poufności, dlaczego miałby tego nie robić. Przecież Cecilia już zaangażowała Catherine w tę sprawę. - Robimy postępy - przyznał w końcu. - Odkryliśmy, że istotnym elementem w tej sprawie może się okazać podrabianie klejnotów. I wyeliminowaliśmy większość podejrzanych. Zdaje mi się, że zostało już tylko dwóch. - Zawodowi bandyci? - dopytywała. - Czy kochankowie? Max parsknął z niesmakiem. - Kochankowie - burknął. - Przede wszystkim lord Bodley, choć pewnie

RS

nie powinienem podawać ci nazwisk. Trzymaj się od niego z daleka, Catherine. Jest jeszcze jeden jegomość, młody lubieżnik, rozpaczliwie potrzebujący pieniędzy.

Catherine uniosła jedną brew.

- Nie wydajesz się z tego zadowolony. Max zapatrzył się w głąb ciemnego pokoju. - Och, mam jakąś słabość do tego łajdaka - przyznał z ociąganiem. - Choć niech mnie szlag trafi, jeśli wiem dlaczego. Sisk jednakże jest pewny jego winy, poza tym chłopak znienacka opuścił miasto. Ach, lepiej on niż Harry, jak sądzę. - Max, to nie brzmi dobrze. - Praca w policji jest brutalna, Catherine - powiedział. - Jest paskudna i czasem, choć pracujemy z całych sił, bywa niesprawiedliwa. Ale nie pozwolimy powiesić niewinnego. Catherine spuściła wzrok. - Nigdy bym tak nie pomyślała, Max - mruknęła. - Harry już nie jest podejrzany?

276

Max wzruszył ramionami i włożył ręce pod głowę; czuł się raczej zadowolony z siebie, gdy Cat błądziła zachwyconym wzrokiem po jego nagim torsie. - Dla mnie nie - wyznał. - Ale Harry nie polepsza swojej sytuacji. - Czyżby? - zadrwiła Catherine. - Spał ze służącą żony, nieprawdaż? Max otworzył usta ze zdumienia. - Skąd, u diabła, o tym wiesz? Catherine uśmiechnęła się zagadkowo. - Och, Cecilia to podejrzewała - stwierdziła. - Obawia się, że Harry sam się powiesi. Damy uwielbiają plotkować. Max usiłował wyglądać srogo. - Już kiedyś mi to mówiłaś - burknął. - Bądź ostrożna, Catherine. Z figlarnym błyskiem w oku pochyliła głowę i mocno ugryzła go w delikatną skórę tuż pod żebrami.

RS

- Au, ty wiedźmo! - zawył Max, odskakując w bok. - Nie gryź! - A ty nie rób takich min - wymruczała, patrząc na niego i pieszcząc ślad po ugryzieniu wargami i językiem. - A skoro musisz, przyjmij z godnością zasłużoną karę.

Czując jej lubieżną pieszczotę i tracąc powoli zmysły na widok krągłych pośladków, złapał ją za ramiona i szorstko położył Catherine na plecach. Nie zdążyła nawet pisnąć, zanim poczuła na sobie jego ciężar. - Ja ci pokażę karę, ty czarownico z niewyparzonym językiem - warknął, rozsuwając jej nogi i kładąc jej ręce wysoko nad głowę. - Nie przyszedłem do twojego łóżka, by wysłuchiwać kazań. Catherine otworzyła szeroko oczy i przełknęła ślinę. - A po co? - zapytała głębokim, chrapliwym głosem. - Pokaż mi. - Po to - odpowiedział, unosząc się i wchodząc w nią płynnym ruchem. By zaznać rozkoszy. By wdzierać się w ciebie, Catherine. Błagałaś mnie, bym przyszedł do twojego łóżka, i będziesz błagała, żebym zostawił cię w spokoju. Catherine uniosła głowę.

277

- Czy to jest... czy to groźba? Ledwie usłyszał pytanie, zatracając się w jej ciele. - Ach, Catherine, chcę usłyszeć, jak krzyczysz. Chcę, żebyś mnie błagała. Chcę cię ukarać za to, co mi zrobiłaś. - Co? - zapytała bez tchu, unosząc biodra na spotkanie jego mocnych pchnięć. - Co ja ci zrobiłam, Max? Lecz Max nie mógł już odpowiedzieć, gdyż Catherine oplotła go nogami i zaczęła się poruszać razem z nim w słodkim, pospiesznym rytmie. W trakcie długiej i dziwnej kariery policyjnej, Maksowi zdarzało się sypiać w bardzo dziwnych miejscach. Praca w policji wymagała wiele cierpliwości i wytrwałości, co w praktyce często oznaczało powolne zamarzanie przez pół nocy. Niemiłosiernie wilgotne piwnice, twarde ławki w tawernach, a nawet -

RS

w trakcie śledzenia skorumpowanego celnika - ciasna przestrzeń za rzędem beczek na pokładzie okrętu „East Indiaman". Och, tak, Max spał już chyba wszędzie. Jednak nie mógł sobie przypomnieć, by kiedykolwiek obudził się przed świtem, oplatając ramionami kobietę. To był luksus, którego do tej pory stanowczo sobie odmawiał. Gdy zegar wybił czwartą, Max obudził się i stwierdził, że w zagłębieniu jego ciała skuliła się Catherine; dopiero teraz dotarło do niego, jaka to rozkosz. Spanie z nią mogło się łatwo przerodzić w nałóg. Jednak na razie się tym nie martwił. „Postawić wszystko na jedną kartę". Zdanie Bacona uparcie krążyło mu po głowie, lecz po kilku godzinach snu nie wydawało się już tak przerażające. Jeszcze szczelniej otulił ją ramionami, wtulił twarz w zagłębienie między szyją a ramieniem i wdychał jej kojący zapach. Mydło i bzy. Żar i piżmo. Kobieta. Chciałby na zawsze zatrzymać tę chwilę szczęścia, wydłużyć ją w nieskończoność. Przez moment zastanawiał się znowu... Ale nie. Oczywiście nie mógłby... i Catherine także nie mogłaby...

278

Nie, to by nie było rozsądne. Ale jeśli jednak poczęli dziecko? Och, Dio. To zmieniłoby wszystko. Bezwzględnie domagałby się spełnienia obietnicy. On sam musiałby także wiele poświęcić. Peel znalazłby kogoś innego, kto by się włóczył po Londynie i wykrywał korupcję, bo Max nie byłby w stanie dłużej narażać się na cios nożem w plecy. Musiałby też kupić dom z dala od Wellclose Square, gdyż niezależnie od jego poczucia misji mądry człowiek nie chce wychowywać dziecka we wschodnim Londynie. Co zrobiłby wtedy ze swoim życiem? Wróciłby do Alzacji i spróbował odzyskać dom? Nie, nie miał do tego serca. Oczywiście, bez problemu mógłby się zająć swymi winnicami w Katalonii. Lecz Catherine była z krwi i kości Angielką, a osobliwą cechą Anglików jest to, że rzadko potrafią osiągnąć szczęście, żyjąc gdzie indziej. Max doszedł do wniosku, że w każdej chwili

RS

mógłby spełnić marzenie babki i zająć się rodzinnym imperium winnym, choć bez wątpienia spieraliby się na każdy temat. Jednakże imperium czy nie, to wciąż będzie się kłóciło z błękitnokrwistym bratem Catherine. Żaden angielski hrabia nie patrzyłby przychylnym okiem na to, że siostra skoligaci się z długą linią włoskich kupców. Jeśli chodzi o Catherine, Max miał podejrzenie, że bogactwo jego rodziny w ogóle nie robiło na niej wrażenia. Z ogromną ulgą stwierdził, że nie ma w niej ani odrobiny wyrachowania. Zastanawiał się, jak kiedykolwiek mógł ją porównywać do Penelopy. Była równie piękna, owszem. I miała taki sam mleczno-różany, angielski odcień cery, któremu za żadne skarby nie potrafił się oprzeć. Lecz podczas gdy Penelopa była drobna, delikatna i rozpaczliwie potrzebowała wsparcia i ochrony - a przynajmniej takie sprawiała wrażenie - w Catherine nie dało się odszukać oznak słabości, zaś wsparcia potrafiła udzielić sobie sama. Wtulona w jego ciało, spała, cicho oddychając. Maksa wypełniło poczucie ukojenia i z uśmiechem przetoczył się na plecy, zakrywając ramieniem oczy i powoli zapadając w błogosławiony sen.

279

Nagle cichy dźwięk rozbudził go zupełnie; serce zaczęło mu łomotać. Ktoś się skradał po schodach i zbliżał do drzwi sypialni. Przerażony Max wstrzymał oddech. Na Boga, to na pewno nie służący. Nie o tej porze. Owładnął nim instynkt; cicho wstał z łóżka, włożył spodnie i zaszył się w cieniu pokoju. Kroki ucichły. Napinając mięśnie, Max wpatrywał się w ciemność. Drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem. Wysoki, potężny, barczysty mężczyzna przeszedł przez próg, zamknął za sobą drzwi i podszedł do kominka. Max podczołgał się do kominka, intruz zaś postawił coś na podłodze i zaklął cicho. Tlące się węgle oświetliły jego buty. Max przyglądał się, jak mężczyzna wspina się na palce i wyciąga wysoko ręce. Delikatnie zdjął pejzaż wiszący nad kominkiem. Złodziej? Do diabła! Nie było innego wytłumaczenia. Jak się tu dostał? Jakkolwiek to zrobił,

RS

już się nie wydostanie. Bezpieczeństwo Catherine jest najważniejsze. Bez namysłu Max postanowił powalić zuchwałego złodziejaszka, dopóki jeszcze nie odzyskał równowagi, delikatnie trzymając łup w dłoniach. Wykorzystał okazję, chwycił rabusia pod kolana i szarpnął, prawie obalając go na podłogę. Mężczyzna Stęknął i z sykiem wypuścił powietrze. Uderzył głową w gzyms kominka i zaklął. Coś twardego spadło na łokieć Maksa. Drewniana rama obrazu złamała się, rozdzierając płótno. Stękając i okładając się pięściami, obaj potoczyli się po podłodze, przewracając krzesło. Krzyk Catherine przeszył ciemność, materac jęknął pod jej ciężarem. Pękło szkło. Lampa. Złodziej walczył zaciekle, kopiąc, klnąc i miotając się po dywanie. Celując instynktownie, Max zdołał wreszcie wymierzyć cios w jego twarz. - Nie ruszaj się, ty sukinsynu - zawył. - W imieniu króla, jesteś aresztowany!

280

W tej chwili Catherine zdołała zapalić lampę. Krzyknęła znowu, lecz tym razem w jej głosie drżała furia. - Do diabła! - wrzasnęła. - Och, Bentley! Tym razem żywcem obedrę cię ze skóry! Krwawiący mężczyzna podniósł głowę i spojrzał niepewnie na Catherine. - Cat, do licha! - wymamrotał, plując krwią. - Wiesz, że jesteś naga? Max nie wytrzymał dłużej. - Co tu się, do licha, dzieje? - krzyknął, podrywając rabusia na nogi. - Co cię obchodzi jej nagość? Kim, do diabła, jesteś? Młody mężczyzna przycisnął rękaw do krwawiącego nosa i uważnie omiótł wzrokiem Maksa. - A kimże ty jesteś, mój przystojny przyjacielu, i co robisz w niepełnym - Twojej siostry?!

RS

stroju w sypialni mojej siostry? Catherine wstała z łóżka i owinęła się prześcieradłem. - To nie twoja sprawa, kto przebywa w mojej sypialni, Bentley krzyknęła. - Gdzie twoje maniery? Dlaczego nie zapukałeś? - Twojej siostry...? - powtórzył zbity z tropu Max. - Ha! - huknął Bentley. - Oczywiście, że to moja sprawa! Zamierzam spotkać się o świcie z tym śmiałkiem w towarzystwie szpad lub pistoletów! Nagle w głowie Maksa coś zaskoczyło. - Rutledge...? - Ty głupcze! - syknęła Catherine do brata. - Otrzeźwiej trochę! Już jest świt. A mój gość jest sędzią! Max pałał chęcią złamania prawa. - Sir, proszę o podanie nazwisk pańskich sekund... Czcigodny Bentham Rutledge przerwał mu siarczystym przekleństwem. - Sędzią? - Po raz pierwszy od początku awantury młodzieniec spojrzał prosto na Maksa. - Niech mnie piorun strzeli! - szepnął z niedowierzaniem.

281

- De Rohan? - Objął spojrzeniem półnagą sylwetkę Maksa i wykrzywił twarz z wściekłości. Chwycił go za gardło i potrząsnął, aż zaklekotały mu zęby. - Ty sukinsynu! Zabiję cię za to! To moja siostra! Wtem ktoś zapukał do drzwi. Max i Bentley zastygli w niemej parodii przemocy. - Proszę pani? - wyszeptał wysoki, przerażony głos. - Czy wszystko w porządku? Słyszeliśmy... słyszeliśmy jakieś straszne hałasy. Catherine ciaśniej owinęła się prześcieradłem. - Wszystko w porządku, pani Trinkle - zdołała wykrztusić. - To tylko... Bentley i ja. Mamy pewne... różnice poglądów. Przez chwilę panowała groźna cisza. - Och. - Proszę wracać do łóżka, pani Trinkle - uspokoiła ją Catherine. -

RS

Doprawdy, proszę się nie przejmować.

Jednakże niepokój pani Trinkle nie dawał się łatwo ułagodzić. - Czy dobrze słyszałam, że coś się złamało, madame? - zapytała ostrzegawczym tonem. – Pan hrabia jest ogromnie przywiązany do swoich rzeczy, jak pani wie. Jeśli cokolwiek się zniszczyło... Catherine uśmiechnęła się słabo. - Sama to załatwię z Camem, pani Trinkle. Proszę już wracać do łóżka. Lecz surowy głos nalegał: - Madame? Catherine syknęła cicho. - Słucham? - W salonie wisi mnóstwo przemoczonej odzieży - powiedziała z przyganą. - Męski płaszcz, madame. Buty i skarpetki. Czy wie pani może... - To moje! - krzyknął zniecierpliwiony Bentley, patrząc spod byka na Maksa. - To moje rzeczy, pani Trinkle. Zaraz się nimi zajmę. - Świetnie, panie Rutledge - powiedziała z dezaprobatą. - A co ze szklankami po brandy?

282

- Pani Trinkle! - nie wytrzymała Catherine. - Proszę! Wracać! Do! Łóżka! - Też coś! - mruknął głos zza drzwi. - Takie rzeczy! Takie rzeczy! Rutledge zaczekał, aż kroki gospodyni ucichną, roześmiał się Maksowi w twarz i z nowym wigorem trzasnął go pięścią pod żebra. Max zwinął się, lecz zdołał oddać cios w brzuch Bentleya. Catherine rzuciła się pomiędzy nich, ściskając jedną dłonią koniec prześcieradła. - Przestańcie! - wycedziła, rozdzielając ich ramieniem. - Natychmiast przestańcie. Pamiętając wciąż jej celny prawy sierpowy, Max opuścił ręce. Nie miał chyba dość sił, by stawić czoło dwóm rozwścieczonym Rutledge'om. Ze złośliwym uśmiechem na twarzy brat Catherine cofnął się i otrząsnął, a potem wskazał pogardliwym ruchem głowy na Maksa. - Nie wiem, jak, u diabła, zdołał wśliznąć się do twojego łóżka, Cat -

RS

powiedział chłodno - ale ten człowiek nie jest prawdziwym dżentelmenem. - Uważaj, co mówisz, Bentley!

- Nie! Nie będę uważał - odparł żarliwie. - Jest tylko dorobkiewiczem i potraktował cię - moją siostrę - jak portową dziwkę. Nie zniosę tego, powiadam ci! Oczy Catherine zwęziły się w szparki. - Jak zwykle, Bentley, nie masz za grosz racji... Max wtrącił się, odsuwając Catherine na bok. - Mogę nie być dżentelmenem, sir - warknął, stając tuż przed Bentleyem lecz jeśli jeszcze raz znieważy pan swoją siostrę, źle się to dla pana skończy. Rozwścieczona Catherine odeszła w drugi koniec sypialni. - Och, nie krępujcie się! - wycedziła, chowając się za parawanem i wyrzucając prześcieradło. - Rozwalcie cały dom! Moja reputacja jest z pewnością mniej ważna niż zaspokojenie waszej męskiej dumy. Nie spuszczając oka z Rutledge'a, Max się cofnął. Wiedział, że Cat ma rację. To nie był ani dobry czas, ani właściwe miejsce. Obszedł pokój,

283

podnosząc swoje ubrania i wkładając je w milczeniu. Gdy niezgrabnie zawiązywał fular, Bentley zaczął ścierać chusteczką krew z twarzy, łypiąc na niego jak wściekły pies. Wreszcie Catherine wynurzyła się zza parawanu; włosy miała wciąż rozpuszczone, lecz ubrała się w suknię z zielonego muślinu. Rutledge nie mógł się powstrzymać. - To naprawdę głupi pomysł, Cat... Wpuszczać do łóżka pierwszego lepszego policjanta - burknął w chusteczkę. - Niech cię szlag trafi, de Rohan. Złamałeś mi nos. Max wcisnął poły koszuli do spodni i podszedł do kominka. - Może nam w takim razie wyjaśnisz, dlaczego wśliznąłeś się do sypialni siostry? Chciałeś ukraść obraz? - zapytał, celując palcem w twarz Bentleya. - Masz jakieś kłopoty finansowe? - To dopiero zniewaga, sir. - Rutledge roześmiał się drwiąco. - Przez całe

RS

życie nie ukradłem nikomu nawet złamanego pensa. Po prostu przyniosłem siostrze niespodziankę. Chciałem, żeby ją zobaczyła, jak tylko się obudzi. - Cóż, chyba ci się udało mnie zaskoczyć - mruknęła Catherine, zaś Bentley podszedł do kominka i podniósł dużą paczkę, którą wcześniej tam postawił. - Co to jest, do licha? Dopiero teraz Max pojął, dlaczego wchodząc do sypialni, młodzieniec zdawał się taki barczysty. Wciąż drżąc z szoku i złości, musiał dodać do listy uczuć także zażenowanie. Rutledge nie przyszedł kraść - przyniósł siostrze prezent! Gdyby Max był cicho, chłopak pewnie by go zostawił i wyszedł. By ukryć zawstydzenie, Max uklęknął i zaczął oglądać zniszczony pejzaż, który Rutledge zdjął znad kominka. Rama była złamana, a płótno rozdarte; nie wyglądało to najlepiej. - Przyślę Kemble'a, żeby zobaczył, co da się z tym zrobić - mruknął pod nosem. Spojrzał w górę i stwierdził, że nikt nie zwraca na niego uwagi. Catherine przyglądała się, jak Bentley zdziera kolejne warstwy papieru z paczki. Gdy

284

ostatnia płachta opadła na podłogę, oczom Catherine ukazała się złocona rama rzeźbiona w liście i rozpięty na niej świeżo namalowany obraz, wciąż pachnący olejem i terpentyną. Bentley posłał Maksowi triumfalne spojrzenie i postawił portret na kominku. De Rohan przyjrzał się obrazowi; znał się na sztuce i musiał przyznać, że dzieło było najwyższej klasy. W tle widać było śliczny wiejski domek z kremowego kamienia - Anglicy nazywają ten materiał kamieniem z Cotswold. Na pierwszym planie znajdował się zażywny, jasnowłosy młodzieniec z błękitnymi oczami i rumianymi policzkami. Sfora cętkowanych spanieli siedziała u jego stóp, a w zgięciu łokcia trzymał inkrustowaną dubeltówkę. Max nie miał wątpliwości, kogo przedstawia portret, i zrobiło mu się słabo. Rutledge promieniał, patrząc na siostrę. - Mam nadzieję, że teraz mi wybaczysz, że podkradłem twoją miniaturę powiedział, pękając z dumy. - Moją... miniaturę?

RS

Z twarzy Catherine odpłynęła cała krew. Bentley otworzył usta ze zdumienia.

- Ten mały obrazek Willa za młodu... Wyjąłem go z szuflady z chusteczkami, parę tygodni temu. Pamiętasz przecież... płakałaś i... do licha, Cat, nie zauważyłaś jej braku? - Nie - odparła zaskoczona Catherine. - Dlaczego ją wziąłeś? Rutledge stracił rezon. - Mówiłaś, że przestajesz już pamiętać twarz Willa. Jak wyglądał, zanim... no wiesz. Pomyślałem, że ucieszysz się z dużego portretu, który będzie ci o nim przypominał. - Oczywiście - wyszeptała złamanym głosem. - Jak to miło. Czując się straszliwie nie na miejscu, Max schował się w cień. Co tu się dzieje? Rutledge... i Catherine? Oczywiście, nigdy nie wierzył w winę Rutledge'a. Nie do końca.

285

Jednak był to bardzo nieprzyjemny zbieg okoliczności. Już dawno temu Max nauczył się, że nikomu nie należy ufać. A jednak zaufał Catherine. Ona zaś zadawała mu wiele pytań i raz po raz usiłowała zaangażować się w tę sprawę. Z pewnością nie zamierzała... nie. Takie podejrzenia są okrutne i niesprawiedliwe. Max jednak nie wierzył w przypadki. Jak to możliwe, że kobieta, która go tak zauroczyła, jest jednocześnie siostrą takiego łajdaka? Zaczął ogarniać go lęk, odbierając oddech i wpędzając go w coraz większą panikę. Musi natychmiast stąd wyjść. Musi to przemyśleć. Zanim powie lub zrobi coś, czego mógłby żałować przez resztę życia. Nie może zostać tu ani chwili dłużej. Wiedział też, że nie może już bez niej żyć. Przeklęta sytuacja bez wyjścia. Rutledge wciąż rozwodził się nad cholernym portretem. - Zabrałem miniaturę do starego Weydena - wyjaśniał. - Jego kuzynka Evie świetnie maluje, z tego, co wiem, jest nawet sławna. Weyden wyciągnął

RS

stare szkice, które robił parę lat temu na przyjęciu myśliwskim, pamiętasz. Narysował dom, psy, a nawet Willa. Evie przejrzała to wszystko i namalowała ten portret.

- Jak to miło - powtórzyła Catherine.

- W ogóle nie cieszysz się z tego, Cat. - Rutledge spojrzał na nią dziwnie. - Na diabła dźwigałem to z Essex? Ściskając dłonie jak zawstydzona dziewczynka, Catherine spoglądała to na Maksa, to na brata, niezdolna do sensownej odpowiedzi. Max wszedł w krąg światła. - Catherine, wyraźnie nie jestem tu już potrzebny - powiedział cicho. Muszę iść. - Ukłonił się sztywno jej bratu. - Panie Rutledge, będzie pan tak uprzejmy i odwiedzi mnie jutro w moim biurze w Whitehall. Rutledge spojrzał na niego, jakby Max był zamiataczem ulic. - Och, nie trudź się, de Rohan - powiedział pogardliwie. - Nie mam ci nic więcej do powiedzenia. Jego arogancja na nowo Maksa rozwścieczyła.

286

- Ale ja mam wiele spraw do pana, sir - odpowiedział. - I o wiele rzeczy chciałbym zapytać. Chciałbym pogawędzić zwłaszcza o dość sporym długu, jaki zaciągnął pan w salonie O'Hallerana. - U starego Tommy'ego? - Rutledge spojrzał na niego z góry. - To było zaledwie dwa tysiące funtów, zwykły drobiazg i odegrałem się od tamtej pory. Poza tym, co panu do tego? Max uśmiechnął się. - Chciałbym wiedzieć, jak pan zdołał to spłacić. Catherine otworzyła szeroko oczy. - Doprawdy, Max - złajała go delikatnie. - Nie pojmuję, dlaczego miałbyś się przejmować długami mojego brata. Zwykle są ogromne, lecz jakoś udaje mu się z nich wykaraskać i... - Przerwała i położyła drżącą dłoń na ramieniu Maksa. - Max, mój drogi, o co chodzi? Przecież Bentley nie może być jednym z... Mam

RS

na myśli, że nie podejrzewasz...

Max poczuł falę pełnej bólu czułości i usiłował ją odepchnąć. - To jest sprawa między mną a twoim bratem, Catherine - powiedział łagodnie. - To nie ma nic wspólnego z tobą. Mocniej ścisnęła jego ramię. - Zdaje mi się, że nie rozumiesz, Max. - Jej wzrok stał się chłodny. - To, co dotyczy jednego Rutledge'a, dotyczy też pozostałych. Bądź ostrożny. Bardzo ostrożny. Niezależnie od tego, co wszyscy sobie myślą, jesteśmy niezwykle zżytą rodziną. Jej chłodny ton przywołał go do rzeczywistości. - Zaczynam właśnie to podejrzewać - stwierdził cicho. Napięcie między nimi zaczynało niebezpiecznie rosnąć. - Chodzi o lady Sands, nieprawdaż? - Głos Catherine stał się zimny. Obojętność Rutledge'a prysła w okamgnieniu. Podszedł bliżej i spytał, patrząc na nich: - Co się stało lady Sands? Catherine odwróciła się do niego. - Znałeś ją, Bentley? Naprawdę? Czy byliście... w zażyłych stosunkach?

287

Rutledge zbladł nieco. - Powiedziałbym, że to moja sprawa - stwierdził cicho. - Czy ktoś mi powie, o co tu, do diabła, chodzi? Catherine zacisnęła zęby. - Cóż, jeśli dobrze rozumiem - odparła, krzyżując ręce na piersi - mój kochanek podejrzewa mojego brata o zamordowanie damy. Pomyliłam się, Max? De Rohan zawahał się. - Taki jest tok dochodzenia, Catherine - odpowiedział wymijająco. Muszę wykonywać swoją pracę. Catherine pokręciła głową. - Nie, Max. Och, nie. Teraz to już nie jest zwykłe dochodzenie. Rutledge nie mógł otrząsnąć się z szoku.

RS

- O czym, na litość boską, mówicie? - zgrzytnął zębami i złapał siostrę za ramię. - Julia... przecież... żyje?

Catherine spojrzała mu w oczy.

- Och, Bentley. Nie wiedziałeś? Rutledge pokręcił głową. - Byłem... całe tygodnie spędziłem na wsi i nawet nie czytałem gazet. Jego przystojna twarz ściągnęła się w grymasie. - Dlaczego ktoś miałby skrzywdzić Julię? - Może dla zysku? - odpowiedział cicho Max. - Skradziono słynny szafir Sandsów. Twarz Bentleya zastygła w maskę furii. - Sądzisz, że mógłbym ją zabić? Okraść ją? Na Boga, człowieku, Julia była nieszkodliwa! Próżna i głupiutka, lecz nieszkodliwa! Nie znajduję słów dla określenia pana podłości, sir. Przychodzi pan tutaj, uwodzi moją siostrę - damę! - i ma pan czelność obrażać mnie pod dachem mego brata? - Ściszył głos, który drżał z wściekłości. - Wynoś się. Wynoś się, bo, na Boga, nie odpowiadam za siebie.

288

Catherine pochwyciła brata, nie patrząc na Maksa. - Wybacz nam na chwilę, Bentley - powiedziała, popychając go ku drzwiom. - Proszę, idź po jego rzeczy. Max wyjdzie. Obiecuję. Rutledge zawahał się, lecz chwycił z furią za klamkę. - W takim razie pozwól mi przyspieszyć jego wyjście - powiedział i trzasnął za sobą drzwiami. Chowając zaciśnięte pięści w fałdach sukni, Catherine zwróciła się do Maksa. - On jest niewinny - wyszeptała. Spojrzał jej w oczy. - Jest niewinny! powtórzyła. - Być może z nią sypiał. Nie wiem tego, Max. Jak możesz tak na mnie patrzeć? Jak po wszystkim, co zaszło między nami, możesz myśleć, że... - Co myśleć, Catherine? - spytał ostro, gwałtownymi ruchami wiążąc supeł na fularze.

RS

Catherine nigdy wcześniej nie widziała tak czarnych i zimnych oczu. - Max, czy tobie się zdaje, że ja nie wiem? Że nie widzę, czego się obawiasz? - Wskazała dłonią na łóżko. - Sądzisz, że to był jakiś zaplanowany podstęp?

- Nic takiego nie powiedziałem. - Nie musiałeś tego mówić. - Catherine podeszła bliżej i położyła dłoń na jego ramieniu. Zastygł pod jej dotykiem i odwrócił się. - Och, nie, Maximilian! wyszeptała, ściskając jego rękę. - Tym razem nie pozwolę ci wykorzystać sytuacji i odwrócić się ode mnie. Znowu chcesz się za coś ukarać. Przesłuchaj mojego brata, jeśli musisz - nie ma to dla mnie znaczenia, bo i tak niedługo zrozumiesz, że jest niewinny ale nie rezygnuj z nas. Nie teraz. Zbyt wiele mamy do stracenia. Chwycił ją mocno za ramiona. - Co takiego, Catherine? - wychrypiał, potrząsając nią silnie i przyciągając do siebie. - Co mamy do stracenia? Głowę twojego brata? Czy coś jeszcze? Powiedz mi!

289

- Och, Max! - powiedziała miękko. Jej oczy wypełniły się łzami. - Jak możesz o to pytać? Co mam ci powiedzieć? Na Boga, obawiam się, że jedno i drugie może być prawdą! Jego twarz wykrzywiło uczucie, którego nie potrafiła nazwać; Max przyciągnął ją do siebie i pochylił głowę. Jego pocałunek był szybki i nieustępliwy. Catherine westchnęła, wdychając zapach rozładowanej złości i męskiego potu. Czuła jego bijące serce tuż przy swoim, czuła, jak płyną przez niego sprzeczne emocje. Jego namiętne usta żarłocznie wpijały się w jej wargi. Na chwilę poddała się tej burzy uczuć. Potrzebowała go. Chciała, by z nią został, by przedyskutowali całe to zajście i uznali, że popełnili błąd. Hałas dochodzący z korytarza ocucił ich. Odskoczyli od siebie, lecz nie dość szybko, by Bentley nie zauważył, co robili. Bezceremonialnie rzucił przemoczone buty i ubranie Maksa na dywan, spoglądając na nich z niesmakiem.

RS

- Will sobie na to nie zasłużył, Cat - powiedział cicho. - Był wspaniałym przyjacielem i dobrym mężem. Znieważasz siebie i jego. Ohydnie. I już tego nie ukryjesz. Trinkle zagoniła całą służbę do porannych obowiązków. Max ubierał się w milczeniu. Catherine usiadła na brzegu łóżka, obejmując szczupłe ciało ramionami, jednak kiedy usłyszała trzask otwieranego okna, poderwała się natychmiast. Max odsunął zasłonę i przełożył jedną nogę przez parapet. Catherine wreszcie odzyskała głos. - Max! - krzyknęła, biegnąc do okna. - Na Boga, to jest drugie piętro! Oczy Maksa zdawały się zasnute mgłą, ich wyraz był nie do odczytania. - Lepiej, żeby pani służba nie dowiedziała się o tej ohydnej zniewadze odparł i zniknął. Ze stłumionym okrzykiem Catherine wychyliła się przez okno; Bentley patrzył jej przez ramię. - Max! - krzyknęła znowu. - Uważaj! - Niech mnie licho! - mruknął z uznaniem Bentley. - Co za idiota...

290

Max był już w połowie drogi na dół, zręcznie balansując między rynną i parapetami, zsuwał się cicho i szybko jak rasowy włamywacz. Serce Catherine stanęło w piersi, gdy dotarł do końca rynny i zawisł całym ciężarem na koniuszkach palców tuż nad kuchennymi schodami. Niepotrzebnie się obawiała. Max delikatnie odepchnął się nogami od ściany domu i przeskoczył żelazną balustradę o dobre kilkanaście centymetrów. Cicho i zręcznie jak kot wylądował na lśniącym chodniku i rozpłynął się w mroku. Catherine opadła na podłogę z kaskadą zielonego muślinu, wciąż zaciskając palce na parapecie, aż posiniały. - Och, Bentley! - szlochała, gdy objął ją ramionami. - Och, Bentley...

RS

Rozdział 16 Jeśli odkryjesz, że ktoś pala ku tobie ogromną namiętnością, pamiętaj, by nigdy mu nie ufać, gdy owa namiętność jest kwestią sporną. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena W mokrym ubraniu i bez kapelusza Max przemierzał skąpo oświetloną, zalaną deszczem aleję wiodącą do Regent Street. Miał wrażenie, że nie potrafi iść dostatecznie szybko, by oddalić się na bezpieczną odległość od widoku zbolałej twarzy Catherine i bezbrzeżnej arogancji jej brata. Oraz od przeklętego portretu jej zmarłego męża. Panika wciąż zaciskała szpony na jego sercu. Obezwładniał go wstyd. Emocje zagłuszały zdrowy rozsądek. Co wiedziała

291

Catherine? Czy wiedziała cokolwiek? Gdzie był Rutledge? Intuicja podpowiadała mu, że rzeczywiście w Essex, ale czy powinien ufać intuicji? Wilgotna odzież przylgnęła do niego jak całun. Dorożka. Powinien znaleźć dorożkę na Oxford Street. Wstawał świt, poranna mgła unosiła się znad rzeki. Zdawał sobie sprawę z zagrożeń, jakie niosła ze sobą przechadzka. Popychał go jednak jakiś wewnętrzny pośpiech. Coś na temat Rutledge'a od kilku dni nie dawało mu spokoju. I on, który jak dotąd niczego nie zapominał, nie mógł sobie przypomnieć co. O co chodzi? Po lewej stronie coś niewielkiego i szybkiego wychynęło z cienia. Max obejrzał się. Mały ulicznik? Zabłąkany pies? Zjawisko zniknęło, zanim zdążył je dostrzec, i Max ruszył dalej, mijając granicę ciemnego, pustego Mayfair. Przeciął Picadilly i wszedł w St. James, gdzie było nieco bezpieczniej; młodzieńcy wynurzali się z klubów, snuli po ulicach i wsiadali do powozów.

RS

Obok pałacu minął dwóch przystojnych oficerów Gwardii Konnej w błękitnych płaszczach; najwyraźniej wracali do koszar, śpiewając na cały głos. Bliżej parku obficie wyperfumowany dżentelmen w czarnej pelerynie rzucił na Maksa zaciekawione spojrzenie. Jednak kapelusz miał wciśnięty na oczy, a do tego podniesiony kołnierz. Max nie zwrócił na niego uwagi i mężczyzna odszedł, wściekle stukając laską o chodnik. „Nie teraz, gdy mamy tak wiele do stracenia". Słowa Catherine tłukły mu się po głowie. Co miała na myśli? Co wiedziała? Nic. I nie ma to znaczenia. I tak nie miał nic do roboty w jej łóżku. Nie mógł tylko bez niej żyć. To, co zrobił jej brat, nie powinno go obchodzić. Ani to, co wiedziała. Max nie zwolnił kroku, tłumiąc w sobie chęć ucieczki, gdy doszedł do skraju parku. W tej części miasta mgła przetaczała się swobodnie po ścieżkach. Ostrożnie, ostrożnie. Nigdy dość ostrożności. Był głupi, wychodząc wieczorem od babki bez psa. Nie miał ze sobą nawet noża czy choćby laski. Był głupcem, idąc do Catherine. W ciemności za jego plecami zachrzęściły czyjeś kroki.

292

Zatrzymał się natychmiast i skrył się za drzewem. Nie był sam. O nie. I stracił zdrowy rozsądek. Ruszył cicho w stronę granicy parku do Cockpit Steps - skrótem, z którego często korzystał. Cichy głos w głowie ostrzegł go, że przecież chodził tędy tylko za dnia. Nigdy w ciemnościach. To była jego ostatnia rozsądna myśl. Zrobił kilka kroków i dostał pałką po głowie. Ktoś podciął mu nogi i Max, padając, uderzył głową o kamień. Wyrzucił ręce do góry, lecz niczego nie chwycił, więc wbił palce w kamienne stopnie. Niemal stracił przytomność. Pałka uderzyła go po żebrach, potem znowu po głowie. I jeszcze raz. Jezu Chryste! Ból wybuchał w jego ciele jak gorące, jasne fajerwerki, schody pod policzkiem były mokre. Krew? Czyja? Rutledge'a... Rutledge krwawił. Nie, to nie ma sensu.

RS

Kolejny cios. Jęk. Ostrożnie, ostrożnie. Coś trzasnęło w żebrach. Nigdy dość ostrożności. Myśli zapadały się w głąb. Max usiłował utrzymać się na powierzchni, instynktownie chroniąc się ramieniem przed kolejnym atakiem. Z ciemności dobiegł do niego drżący głos:

- Stój, złodzieju! - Głos był wątły, ale brzmiał dziwnie znajomo. Ratunku! Gwałt! Pożar! Morderstwo! - Po krzyku rozbrzmiał błogosławiony dźwięk kołatki straży nocnej. Czas mijał; Max leżał jak kłoda u stóp schodów. Cisza i ciemność zdawały się trwać w nieskończoność. Nagle drobne, zgrabiałe palce zaczęły badać jego rozbitą głowę i ktoś przewrócił go na plecy. Zimno. Boże Wszechmogący, pod plecami czuł coś lodowatego. - De Rohan? - Drżący głos dotarł do niego jak przez długi, ciemny tunel. Nie jest pan martwy, prawda? Proszę się obudzić, sir! Musi pan się obudzić, zanim on tu wróci! - Nate...? - zdołał wykrztusić Max. - To ty, chłopcze?

293

- To ja, sir, zgadza się - szepnął. - Ale musimy wiać z tych schodów i to biegiem. - Sprowadziłeś... strażnika? Chłopiec milczał przez chwilę. - Niezupełnie - przyznał się. - Podwędziłem kołatkę z budki strażnika na Pall Mall. Max zdołał podźwignąć się i usiadł. Coś ciepłego ciekło mu po karku. Dotknął ostrożnie lepkiej cieczy. Krew. Z pewnością jego własna. - Co... - zaczął niepewnie. - Co tu robisz? - Nic - odparł szybko chłopiec. Max zaklął. - Mów prawdę! Nate nerwowo przestąpił z nogi na nogę. Max z trudem otworzył jedno oko. - No, dobra - przyznał z ociąganiem chłopak. - Przeglądałem zawartość panem do parku.

RS

paru kieszeni na Pall Mall, gdy zobaczyłem jak ten przystojniak wchodzi za Chłopak kłamał, ale Max nie miał siły się z nim kłócić. - Przystojniak?

- Elegancik - sprecyzował Nate. - W długiej czarnej pelerynie. Walnął pana laską, tak mi się zdaje. Max chwycił się murka i chwiejnie stanął na nogach. - Nie widziałeś? Chłopak pokręcił głową. - Nie, ale słyszałem. Byłem tuż za nim. Max wybuchnął zduszonym śmiechem. - Och tak! Podpalenie, gwałt i... morderstwo, tak to szło? Niezwykle poruszające. - Klepnął chłopca po ramieniu. - Grazie, Nate. Dzięki Bogu, że taki z ciebie sprytny chłopak. Pomógłbyś mi dojść do domu? Catherine powstrzymywała się z podjęciem decyzji aż do południa. W końcu jednak postanowiła pójść do Maksa. Znowu. Przez chwilę zastanawiała

294

się, czy w ogóle już nie ma dumy. Najwyraźniej nie. A może ma jej zbyt wiele? Z pewnością była zła. Na brata, który zachował się jak łajdak i dostał za to reprymendę przy śniadaniu. I na Maksa - drania, z którym jeszcze się nie rozliczyła. Czuła też głęboki niepokój. Przyjechała do Londynu w poszukiwaniu kogoś, kto odegnałby z jej serca tęsknotę i smutek. Znalazła go. Jednak po nocy spędzonej w ramionach Maksa zaczęła się obawiać, czy wciąż jest przy zdrowych zmysłach. Dręczyło ją podejrzenie, że odziedziczyła po ojcu wybujały temperament, a być może także jego sposób myślenia. Nie! Nie wolno tak myśleć. To nieprawda. Max de Rohan jest dobrym człowiekiem i to, co do niego czuła, daleko wykraczało poza pożądanie. Być może to ją tak przerażało i jednocześnie skłaniało do odłożenia dumy na bok. Max... Nie potrafiła znaleźć słów na określenie swoich uczuć. Catherine

RS

zdała sobie sprawę, że są rzeczy o wiele ważniejsze niż duma, i że niektóre emocje płoną goręcej niż gniew.

Musi do niego pójść. Porozmawiać z nim i wyjaśnić wszystko, co dzieje się między nimi. Im wcześniej, tym lepiej. Powinna też bronić Bentleya. Choć, jak zwykle, okazało się, że największym wrogiem jej brata jest on sam. Co on sobie, na litość boską, wyobrażał? Miał romans z Julią Markham-Sands! Przecież to była zupełnie niemoralna kobieta, nie wspominając już o tym, że o wiele od niego starsza. Zaś Bentley okazał się lubieżnikiem pierwszej wody. Prowadzał się z niebezpiecznymi mężczyznami i upadłymi kobietami, a co gorsza, zawsze wsadzał nos w nie swoje sprawy. Jak zeszłej nocy. Może i Max zasługuje na odrobinę współczucia. Catherine wybiegła z domu i wsiadła do dorożki, podając woźnicy adres Maksa i modląc się w duchu, żeby był w domu. Musi teraz przyjąć jej pomoc. To morderstwo nagle okazało się bardzo, bardzo osobistą sprawą. Dorożka zatrzymała się przy chodniku i Catherine spojrzała na duży, dość pospolity dom. Na schodach siedział chłopiec, strugając kawałek drewna

295

zardzewiałym scyzorykiem. U jego stóp leżał ogromny czarny pies. Catherine zapłaciła dorożkarzowi i wysiadła. Bestia natychmiast poderwała się na równe nogi, napinając potężne mięśnie i patrząc na nią z uwagą. Chłopiec obserwował ją ze znużeniem. Wyglądał nieco lepiej, niż kiedy widziała go ostatnim razem; wyraźnie przytył i był czystszy. - Nate? Na dźwięk jej głosu pies odprężył się i z łomotem runął na chodnik, leniwie machając ogonem. Chłopiec nie dał się tak łatwo rozbroić. - Dzień dobry, pani - powiedział, nie wstając. - Czy de Rohan po panią posłał? Nate wyglądał jak miniaturowy strażnik siedzący od wielu godzin na schodach. Catherine poczuła się trochę niezręcznie; jakby ktoś zapytał ją o sekretne hasło umożliwiające wejście. Chłopiec parsknął.

RS

- Chciałabym się z nim zobaczyć, jeśli nie jest zajęty - oświadczyła. - No cóż, chirurg wreszcie sobie poszedł - odparł. - Ale będzie pani musiała przejść obok gargulca. Nie licząc lokaja starszej pani, który przyprowadził psa, gospodyni odsyła wszystkich gości z podwiniętymi ogonami. - Chirurg? - Zaniepokojona Catherine przykucnęła i spojrzała chłopcu w oczy. - Co się stało? - Słysząc drżący ton jej głosu, Lucyfer podniósł łeb i zaczął trącać pyskiem jej twarz, jakby chciał ją uspokoić. Catherine pogłaskała go i odepchnęła delikatnie, żeby móc patrzeć na chłopca. - Nate? - naciskała. Chłopak obrzucił ją badawczym spojrzeniem. - Nie mogę pani powiedzieć - stwierdził wreszcie. - Ale nic mu nie będzie. Catherine wstała, przyciskając torebkę do piersi. - Muszę się z nim natychmiast zobaczyć - powiedziała drżącym z niepokoju głosem. - Gospodyni... ona chyba nie może mnie wyrzucić. Może?

296

- Och, nie zdziwiłbym się - powiedział, patrząc na nią z rozbawieniem. Ale sądzę, że może pani przejść przez mur z tyłu domu, jeśli naprawdę pani musi. Nikt nie chodzi tamtą drogą już od wielu lat. Catherine niepewnie oblizała wargi. - Masz na myśli przejście przez ogród? Prosto do drzwi jego mieszkania? - To była bardzo śmiała idea, ale mogłaby dzięki temu uniknąć wszelkich potencjalnych nieprzyjemności. Zwłaszcza że nie była wcale przekonana, iż Max chce się z nią widzieć. Chłopak poderwał się ze schodów i otrzepał spodnie z wiórów. Najwyraźniej uznał, że zgodziła się na jego propozycję. Mruknął coś po włosku do psa, który został na straży, po czym ruszył aleją, prowadząc Catherine dookoła domu. W połowie muru znajdowała się wyrwa, zdawało się, że często używana. Eleganckim gestem chłopak ukląkł i poklepał się po ramieniu.

RS

- Proszę postawić tu nogę, madame - powiedział. - Potem podciągnąć się, usiąść na murku i przełożyć nogi na drugą stronę. Nie zastanawiając się w ogóle nad stosownością tej propozycji, Catherine wykonała polecenie. Przez chwilę siedziała na murze, wahając się. Od trawnika dzieliła ją spora odległość i minęło już wiele lat, odkąd robiła coś równie szalonego. Jednak nie zdążyła się na dobre przestraszyć, gdyż chłopak złapał ją za biodra i popchnął z dużą siłą. Z cichym okrzykiem Catherine na wpół ześliznęła się, na wpół spadła z muru. Machając rękami, opadła na klomb kwitnących peonii. Było to dziwnie ożywcze doświadczenie. Wstając z gracją, poprawiła czepek, spojrzała cierpko na mur i poszła w kierunku drzwi na tarasie. Znowu się zawahała, potem przygryzła wargę i zastukała w szybę. - Do cholery, nie wybij mi okna! - odezwał się ostry, chrapliwy głos ze środka. Przyjmując to za pozwolenie wejścia do mieszkania, uchyliła drzwi i wetknęła głowę do środka. Salon okazał się pusty. Weszła do pokoju, położyła

297

pelerynę i torebkę na ławce i ruszyła wąskim korytarzem do sypialni Maksa. Na jego widok przestało bić jej serce. - Max, na Boga! - wyszeptała, podbiegając do łóżka. - Co ci się stało? Ułożony wysoko na poduszkach Max otworzył jedno oko. - To ty! - warknął. - Na litość boską! Co tu robisz? - W jego głosie nie wyczuła złości. Niezdarnie obrócił się, chcąc usiąść. Przy jego ręce leżało kilka zniszczonych notesów, które zrzucił na podłogę, kręcąc się po łóżku. Catherine dotknęła jego torsu. - Leż spokojnie - powiedziała, podnosząc notesy. - Jesteś ranny, głuptasie. Max Stęknął i podparł się na łokciach. - Wydaje mi się, że właśnie to mi się w tobie podoba, Catherine powiedział oschle. - Twój ujmujący sposób wyrażania uczuć. - Opadł ciężko na

RS

poduszki i popatrzył na jej twarz łagodnym wzrokiem. - Spodziewam się, że to nie twój brat śledził mnie zeszłej nocy, żeby wywrzeć na mnie zemstę? Catherine wstała i podniosła głowę.

- Z pewnością nie - zapewniła żarliwie. - Bentley nie wyszedł, aż... no cóż, jeszcze przez dłuższy czas. Kiedy przestałam płakać - dodała w duchu. Max wyciągnął do niej dłoń, jakby w geście pojednania. - Tak sądziłem, że to nie on - przyznał, splatając z nią palce. - Właściwie nawet chciałbym, żeby to on mnie zaatakował. Nieznajomość własnych wrogów wywołuje duży niepokój. Jego ton był pełen niechęci do siebie samego. Catherine natychmiast się poddała. - Nieźle oberwałeś - powiedziała, pochylając się nad nim i odgarniając mu włosy z czoła. - Chyba gorzej, niż w moim mniemaniu zasłużyłeś. Myślisz, że masz wstrząśnienie mózgu? Max wybuchnął śmiechem.

298

- To zależy od tego, ile pięknych kobiet pochyla się teraz nade mną. - Tak myślałam. Spojrzała uważnie na jego źrenice. Doszła do wniosku, że wydobrzeje. Miał wielkie szczęście. Centymetr w lewo i jego oko... - Nie wiesz, kto mógł to zrobić? Uśmiechnął się. - Och, mam całą listę domniemanych sprawców - powiedział cicho. Podejrzani w sprawie lady Sands. Catherine uniosła brwi. - Czyżbyś nierozważnymi działaniami wprowadził nerwową atmosferę? Max parsknął z niesmakiem. - Popełniłem głupi błąd - mruknął. - I rzeczywiście, ktoś stracił równowagę. Rozesłałem listy, wspominając o podrobionej biżuterii i licząc na Uśmiechnęła się.

RS

to, że morderca da się sprowokować. Chyba mi się udało, nie sądzisz? - Jesteś bardzo odważny. A teraz, sir, czy możemy ogłosić rozejm? Przyszłam ofiarować ci moje usługi i przyznaję, że wyglądasz, jakbyś ich naprawdę potrzebował.

Max spojrzał na nią ze znużeniem. - Rozejm? Na litość boską, Catherine, w ogóle nie powinnaś tu przychodzić. Na chwilę ściągnęła usta. - Mój brat nie zaatakował cię zeszłej nocy - powiedziała cicho. - On nawet nie potrafi sporządzić tak dalekowzrocznego planu. Nie mógłby też nikogo zamordować. Lanie, jakie dostałeś, jest kolejnym tego dowodem. Max przez chwilę wpatrywał się w kołdrę, ważąc słowa. - Oficjalnie jest podejrzany, Catherine - powiedział z naciskiem. Mężczyzna, który mnie wczoraj zaatakował, mógł mieć zgoła inny powód. Wątpię w to, jednak w tego rodzaju pracy człowiek wciąż przysparza sobie wrogów. - Ja nie jestem jednym z nich, Max. Pokręcił głową.

299

- Nigdy nie chciałem podejrzewać twojego brata, Catherine - powiedział z trudem. - Czy nie widzisz jednak, że takie pragnienie może przytępić moją dociekliwość? Muszę starać się być bezstronnym... - Ale, Max - przerwała mu Catherine. - Czy kiedykolwiek coś przed tobą ukrywałam? Czy uchylałam się od odpowiedzi na pytania? Nie, bo nigdy mnie o nic nie pytałeś. Za to wykorzystywałeś każdą sposobność, by pogłębić przepaść między nami. Ty również nie zwierzyłeś mi się z niczego, Max. Z niczego. Musiałam dowiedzieć się prawdy o mężczyźnie, którego... na którym mi zależało, od jego babki! Oczy Maksa zapłonęły nagle zimnym ogniem. - Och! Mogę sobie wyobrazić, jakimi romantycznymi bzdurami napchała ci głowę! Nie jestem człowiekiem z opowieści Nonny Sofii, Catherine. Jeśli bajek tej staruszki.

RS

kiedykolwiek nim byłem, to dawno temu. Nie przywiązuj nadmiernej wagi do Mimo ostrych słów Catherine zauważyła w jego oczach, że przyznałby rację większości opinii pani Castelli. Odetchnęła głęboko. - W głębi serca jesteś mężczyzną, na którym mi zależy. Fasada, którą pokazujesz światu, to nie moja sprawa. Dla nich bądź sobie, jaki tylko chcesz, ale nigdy nie próbuj oszukiwać mnie. W końcu jego twarz złagodniała, lecz milczał, jakby coś rozważał. - Pokój, Maximilian - zachęciła, wyciągając do niego dłoń. Ujął ją i ku jej zdumieniu pocałował. - Usiądź zatem - powiedział. - Potrzebuję twojej pomocy przy tym wskazał głową notesy. Catherine usadowiła się na brzegu łóżka, otworzyła jeden notes i się zawahała. - Ale to wygląda jak notatki ze spraw, Max. I połowa jest po włosku.

300

- Zgadza się. Nate mi je przyniósł. Ale on nie potrafi czytać, a mnie oczy odmawiają posłuszeństwa - mruknął. - Możesz znaleźć sprawę Mary O'Gavin? Powinna być gdzieś na początku. Poszukiwania zabrały jej kilka chwil. - Ach - powiedziała wreszcie. - Już mam. Ojej, morderstwo? Kiwnął głową. - Dawne czasy - powiedział szybko. - Przejrzyj całość i znajdź notatkę o statku. Gdzieś na górze na lewej stronie. To był angielski statek, jak mi się zdaje. „Królowa..."? I data zacumowania. Znajdź tę datę. - Ach, „Królowa Kaszmiru"! - powiedziała Cat. - Trzeci grudnia... - Którego roku? - przerwał niecierpliwie. - Tysiąc osiemset dwudziestego czwartego. Max opadł na poduszki i całe napięcie nagle odpłynęło z jego ciała.

RS

- Tak sądziłem - mruknął do siebie. Wyjął notes z jej dłoni. - Wybacz mi, Catherine. Głowa strasznie mnie boli, ale to marna wymówka. Catherine pochyliła się nad nim.

- Widzę, że ci ulżyło - powiedziała cicho. - Ta data... mogę zapytać, co oznacza? Twarz Maksa oblekła się rumieńcem. - Tego dnia twój brat wrócił z Indii - przyznał cicho. - Prawie rok po tym, gdy lady Sands zaczęła sprzedawać swoje klejnoty. Catherine zmarszczyła brwi. - Nie rozumiem. - Ktokolwiek ukradł szafir Sandsów, musiał wiedzieć, że to jedyny autentyczny klejnot w szkatułce. To nie był przypadek. W takim razie nie mógł tego zrobić twój brat. Catherine patrzyła na niego w milczeniu. Z jednej strony chciała wiedzieć, dlaczego wcześniej już badał powrót Bentleya z Indii, lecz z drugiej strony bała się o to zapytać. Max znowu spojrzał na kołdrę.

301

- Coś w sprawie twojego brata dręczyło mnie od tygodni - przyznał cicho. - Zdaje się, że musiałem zarobić po głowie, żeby to sobie przypomnieć. Catherine uśmiechnęła się chytrze. - Muszę o tym pamiętać następnym razem, gdy będziesz się przy czymś upierał. Max odetchnął z ulgą i spojrzał jej w oczy. - Zdaje się, że jestem mu winien przeprosiny. I tobie też. Catherine zaczęła nerwowym ruchem wygładzać fałdy sukni. - Przyjmuję - odpowiedziała z pośpiechem. - Zatem mamy rozejm. I nadal proponuję ci moje usługi. - Rozejm, niech będzie - burknął, posyłając jej nieprzeniknione spojrzenie. - Ale żadnych usług, Catherine. Nie dam dzisiaj rady. Catherine szeroko otworzyła oczy.

RS

- Łajdaku! - krzyknęła, zeskakując z łóżka, jakby nagle zajęło się ogniem. - Ty arogancki draniu! Wkradasz się podstępnie do mojego łóżka, a potem masz czelność...

- Wkradam się? - przerwał jej Max, unosząc się z poduszek. - Wyraźnie pamiętam, że zostałem zaproszony. -...z taką łatwością twierdzić, że wciąż cię pragnę? Ze zdumiewającą jak na pobitego człowieka silą Max chwycił ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie bardzo blisko. Głos miał szorstki, lecz w oczach tliły się wesołe iskierki. - Pragniesz mnie, Catherine, inaczej nie byłoby cię tutaj. Kobiety nie zwykły bez powodu przeskakiwać przez ogrodzenie... - Och, jak śmiesz?! - wykrzyknęła, usiłując wyrwać się z uścisku. Max spojrzał na nią z przyganą. - Catherine na swej rozkosznej pupie masz plamy od trawy. - O, jakże jesteś spostrzegawczy! - Zarumieniła się. - To były peonie, a nie trawa. Poza tym oferuję ci pomoc, sir. Mogę przejrzeć listy i dzienniki Julii.

302

Sądziłam, że raczej nie będziesz mógł mi odmówić po tym, jak... oskarżyłeś mojego brata. Max prześliznął się spojrzeniem po jej szyi i niżej. - Już je czytałem - powiedział bardziej ponurym niż zwykle głosem. - Nic tam nie ma. Pobity czy nie, Catherine widziała pożądanie w jego oczach. - W takim razie nie masz nic przeciwko temu, żebym ja je przejrzała? szepnęła. - Posiedziałabym cichutko po drugiej stronie łóżka. W końcu nie używasz całego. W jego oczach zapłonął ogień; zacisnął palce na jej ręce. - Doprawdy? Ależ ze mnie głupiec. Catherine uznała jego słowa za zaproszenie. Impulsywnie zrzuciła pantofle, podciągnęła suknię i uważając na połamane żebra Maksa, ostrożnie na męskość.

RS

nim usiadła. Spojrzała mu w twarz i wstrzymała oddech, czując pod sobą prężną - Zdawało mi się, że jesteś unieruchomiony - powiedziała łagodnie. Max puścił jej rękę i położył dłonie na udach Catherine, muskając gładki jedwab jej pończoch, gdy podnosił w górę suknię. - A mnie się zdawało - szepnął namiętnie - że mnie nie pragniesz. Catherine otrząsnęła się i wróciła do tematu: - Miałam przejrzeć listy Julii - powiedziała. - Mogę, Max? Oczy Maksa płonęły żądzą. - Weź je sobie - westchnął, masując kciukami delikatną skórę ponad podwiązkami. - Ale później, Catherine. Później. To zabrzmiało jak obietnica. Catherine zapomniała o celu swojej wizyty. Poczuła falę głębokiej ulgi - och, nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo go potrzebuje. Jak się boi go stracić. Być może Max jej nie ufa, czy też raczej boi się zaufać komukolwiek, lecz w głębi serca doskonale go rozumiała.

303

Przyszła tu na poły oburzona, lecz widok bladego i wymizerowanego Maksa leżącego niemal bez życia na łóżku, które tak przelotnie dzielili... Och, jakże ją to przeraziło. Nie miała już wątpliwości. Kocha go. Z całej siły. Zaś jego reakcje, które obserwowała zeszłej nocy, eksplozja namiętności i bólu, powiedziały jej, że to, co Max czuje do niej, wykracza daleko poza zwykłą męską żądzę. W dziwny sposób Catherine czuła, że wreszcie wzięła życie w swoje ręce i nie zamierzała teraz się poddać. Przez długą chwilę wpatrywała się w jego ciało. Gdy chwytał ją za rękę, kołdra zsunęła się, odsłaniając umięśniony tors. Wyglądał imponująco, oczywiście, ale to nie dlatego go pragnęła. Nagle zdała sobie sprawę, że to nie będzie romans na jeden sezon. Nie powinna na to pozwolić. Spojrzała na jego twarz poznaczoną siniakami i pokrytą jednodniowym zarostem. Wyglądał na szorstkiego mężczyznę, podejrzanego i

RS

nieco przerażającego - lecz jak zawsze intrygującego. - Max - zapytała z czułością - czy jesteś całkiem nagi pod tą kołdrą? - Tak. - Jego głos był mroczny, pełen pożądania. W milczeniu odwiązała koronkowy szal z ramion i rzuciła go na podłogę. Westchnął cicho i pogłaskał jej twarz i szyję. - Naprawdę nie powinnaś tu przychodzić - wyszeptał cicho. - Nie powinnaś wchodzić na moje łóżko. Nie wiem, czy jestem w stanie dać ci to, na co zasługujesz, ale na Boga, Catherine, muszę cię zobaczyć. Kiwnęła głową, nie do końca wiedząc, na co się zgadza. - Dobrze. Gwałtownym ruchem pociągnął gorset w dół, aż dał się słyszeć dźwięk prutego materiału. Obnażył niemal całe jej piersi. - Przepiękne - powiedział, powoli ściągając gorset coraz niżej i pocierając twardniejące brodawki. Wygłodniałym wzrokiem wpatrywał się w jej nagie piersi.

304

Catherine czuła się jak lubieżna, upadła kobieta. Gdy jego dłoń odsunęła spiętrzone halki i wsunęła się wyżej, szukając brzegu majtek, poddała się. - Ach, Max... Poczuł dreszcz pożądania, przeszywający ich oboje, gdy tylko jej dotknął. Starał się być delikatny i powoli wsuwał w nią palec. Catherine oblała się rumieńcem. Złota otoczka wokół jej źrenic rozjarzyła się niezwykłym blaskiem. Jęknęła cicho i niepewnie, a potem naparła na jego dłoń. Max pieścił ją coraz goręcej, słyszał, jak jej oddech przyspiesza i zaczął się zastanawiać, jakim kochankiem był jej mąż. Kiepskim, wnosząc z tak gwałtownych reakcji. Większość Anglików, o ile zdążył się już zorientować, albo nie zamierza zawracać sobie głowy zadbaniem o rozkosz kobiety, albo nie ma pojęcia, jak to zrobić. Być może nie powinien dawać rozkoszy akurat tej kobiecie. Na Boga,

RS

wiedział to doskonale. Ale nie potrafił przestać. Posługując się instynktem, kołysała się, drażniąc jego męskość, aż zapomniał o bólu. Zadrżała z rozkoszy i zawstydzenia, i chciała mu umknąć. - Nie! - mruknął, chwytając ją za udo i przytrzymując. - Nie, tresoro mio, pozwól mi popatrzeć. Dotknął jej znowu; zadrżała, poruszając biodrami. Max jęknął głucho, gdy przetoczyła się przez niego fala pożądania. Pragnął jej. Płonął dla niej. Pieścił ją coraz głębiej, bez ustanku. Patrzył na swoją dłoń, poruszającą się pomiędzy jej udami, aż usłyszał ciche westchnienia. Aż gorąca wilgoć pokryła jego palce. Po dłuższej chwili usłyszał przeciągły jęk i spojrzał w górę. Zwilżyła wargi językiem; jej oczy płonęły z pożądania. - Nie powstrzymuj się, carissima - powiedział czule. - Sei molto bella. Jesteś taka piękna w twej namiętności. Pomogę ci. Chcę, żebyś osiągnęła szczyt. - Nie... nie mogę... nie tak - wydyszała, patrząc na niego, jakby był jeszcze bardziej obcy i zdumiewający niż zwykle. Być może był. A jednak go

305

pragnęła. Zaczął ją pieścić trochę mocniej i Catherine jęknęła, szeroko otwierając oczy. Max pogłaskał jej pierś, ściskając brodawkę między palcami, aż krzyknęła z rozkoszy. - Catherine, cara mia, nie bój się - uspokajał ją, wciąż pieszcząc. - Nie powstrzymuj się. Zrób to dla mnie, bella. Chcę na ciebie patrzeć. Chcę to zobaczyć. Cat zaczęła się wić pod jego dotykiem. Kilka pasm włosów wysunęło się ze skromnego koka; z uniesioną suknią i pełnymi piersiami wynurzającymi się znad gorsetu wyglądała zarazem niewinnie i lubieżnie. - O, tak - zachęcał Max. - Właśnie tak, amore mio. Czy mój dotyk sprawia ci rozkosz? Tak, pozwól mi to zobaczyć. Na Boga, jakże uwielbiał na nią patrzeć. Nie przestawał jej dotykać i

RS

szeptać do niej czule, na wpół po włosku, nie kontrolując własnych słów. Nagle Catherine zamknęła oczy, odrzuciła do tyłu głowę i krzyknęła. Spełnienie wstrząsnęło jej ciałem i z całej siły zacisnęła uda na jego biodrach. Jeszcze raz opadła na jego dłoń, a Max wsunął w nią głęboko dwa palce, upajając się uczuciem jej wąskiego wnętrza, zaciskającego się na nim miarowo. Krzyknęła, opadając do przodu i podpierając się dłońmi. - Och, Max. Max poczuł chwilę triumfu i zaraz potem falę nieprzepartego pożądania. Odetchnął zapachem Catherine - jej rozgrzanej skóry, włosów i delikatnym piżmowym aromatem kobiecości; żądza buchnęła wielkim płomieniem. - Ach, cara mia - szepnął. - Muszę cię posiąść, nawet jeśli miałoby mnie to zabić. Opierając się na dłoniach, Catherine podniosła się lekko, patrząc na niego szelmowsko.

306

- Max, nie możesz się ruszać - wymruczała, przesuwając kolana nieco niżej. Uśmiechnęła się zawadiacko. - Właściwie czy tego chcesz, czy nie, jesteś teraz moim więźniem. Powoli przesunęła palcami po jego torsie i chwyciła brzeg kołdry, zwinięty wokół pasa Maksa. Zaczęła zsuwać ją w dół, wystawiając na chłodne powietrze płaski, pokryty ciemnymi włosami brzuch kochanka. Jęknął cicho. Kolejne pociągnięcie i ujrzała jego naprężoną męskość. - Usiądź na mnie - poprosił, ciągnąc ją ku sobie. - Błagam, bella, jeśli masz choć odrobinę litości! - A jeśli wciąż jestem na ciebie trochę zła, Max? - szepnęła, głaszcząc jego umięśnione uda, a potem sprężysty brzuch. - Och, nie widzę powodu, dla którego miałabym okazać ci jakąkolwiek litość. Z cichym przekleństwem Max opadł z powrotem na poduszki. Poderwał

RS

się znowu, gdy poczuł, że jej palce wplatają się w czarne włosy okalające jego męskość. Drugą dłoń wsunęła między jego uda.

- Na litość boską, Catherine! Co ty chcesz mi zrobić? - Torturować cię - wyszeptała, chwytając dłonią członek. - Czy to zadziała? Czy to zadziała? Co za głupie pytanie, skoro przy każdym jej dotyku całym jego ciałem wstrząsa dreszcz. Max wciągnął powietrze przez zęby. - Ach, cara, miej litość! Catherine rozluźniła chwyt. - Nie wiesz, o co prosisz... Chwycił jej dłoń. - Masz rację! - syknął, zamykając oczy. - Tak. Och, Boże! Proszę, nie przestawaj! Przez chwilę drżącą ręką trzymał ją za nadgarstek, lecz Catherine zaczęła poruszać dłonią w idealnym rytmie. Max odetchnął gwałtownie i puścił ją. Jej płonący wzrok palił mu skórę. Każdy jej dotyk był czystą rozkoszą, jakiej nigdy wcześniej nie czuł. Zagubiony w rytmicznej ekstazie, opadł na poduszki.

307

Podniósł głowę i zobaczył, że Catherine pieści go czubkiem języka. - Leż spokojnie, Max! - Catherine uklękła nad nim, uśmiechając się drapieżnie pełnymi wargami. - Pozwól, że obdarzę cię taką samą rozkoszą. Myślisz, że ci się to spodoba? Nauczysz mnie? Max poczuł ucisk w gardle. Niecałe dwanaście godzin wcześniej obawiał się, że umrze, teraz zaś był o tym przekonany. - Co tylko chcesz, kochana - zdołał wykrztusić. - Dotykaj mnie... och, właśnie tutaj... jak tylko sobie życzysz. Jakby w odpowiedzi na jego ciche jęki, rytm jej pieszczoty nieco przyspieszył. Nigdy wcześniej nikt nie pieścił go tak intymnie. Nie mógł dłużej tego znieść. Nie był w stanie biernie leżeć. Nie czuł już bólu połamanych żeber, namiętność rozpalała całe jego wnętrze. Wreszcie poderwał się z poduszek z głuchym jękiem. Musi ją posiąść. Musi. Natychmiast.

RS

Chwycił ją i położył na plecach, odkrywając kołdrę i podnosząc jej suknię. Gdy położył się na niej, Catherine spojrzała mu w oczy z niepokojem. - Max, twoje żebra! Nie pogarszaj sprawy. - Dio mio, cara! - jęknął. - To, co czuję do ciebie, nie może już się pogorszyć. Ignorując ból i kłucie w klatce piersiowej, przycisnął ją do miękkiego łóżka. Do łóżka, w którym spędził stanowczo za dużo samotnych nocy. Zbyt wiele godzin o niej rozmyślał i to na długo zanim w ogóle jej dotknął. Wszedł w nią jednym, mocnym pchnięciem i stracił resztki zdrowego rozsądku. Zanurzył się w nią z jękiem dobywającym się niemal z samej duszy, potem wycofał się i wszedł jeszcze raz. Oczy zaszły mu mgłą; zaczął się wbijać dziko w jej ciało, nie dbając już o delikatność i łagodność, ani o swe żebra. Łóżko zaczęło skrzypieć głośno, zagłówek rytmicznie uderzał o ścianę. Catherine zesztywniała nagle i wbiła paznokcie w jego ramiona, krzycząc cicho. Z bólu? Z rozkoszy? Nie potrafił zgadnąć.

308

Zadygotała gwałtownie i otworzyła się na niego jeszcze bardziej. Krzyknęła jego imię. Poczuł, że namiętność do Catherine porywa go całego, wraz z duszą i ciałem. Ekstaza wstrząsnęła nim gwałtownie i na moment stracił łączność ze światem. Wtulił się w nią z całej siły, nie czując i nie widząc już niczego poza Catherine. Nigdy wcześniej nie doświadczył tak cudownej chwili. Przez długie minuty miał wrażenie, że szybuje pośród gwiazd. Wszystko było idealne. Wszystko było możliwe. W niewysłowionej słodkiej chwili szczęścia zapomniał o bólu pobitego ciała, o wszystkich niewypowiedzianych lękach i nieprzynoszącej nadziei pracy. Przyciągnął ją do siebie i tulił w ramionach. Catherine wciąż drżała. Max nie mógł się nadziwić, że tak piękna istota może go pragnąć. - Och, cara mia - wyszeptał. - Zraniłem cię?

RS

Catherine ułożyła się na jego torsie.

- Nie sądzę, bym się miała przejąć czymś takim - wyznała cichutko. Och, Max, ja nigdy...

Musnął wargami jej czoło. Było ciepłe, lekko wilgotne od potu. - Co „nigdy", Catherine? - zapytał cicho. Nie odpowiedziała. Obrócił się razem z nią na bok i upajał się trzymaniem jej w ramionach. Pachniała jak wiosna. Jak dom. W jej ramionach mógł wspominać go takim, jaki był - otoczony bujną zielenią i żyzny. Otworzył oczy w świetle popołudniowego słońca, lecz jego wzrok wciąż nie chciał się wyostrzyć. Powoli wracał do niego ból - strzaskane żebra i rozbita głowa przypominały o sobie. Wraz z nim napłynęła do niego miażdżąca świadomość tego, co się z nim dzieje. Ale to nie może się zdarzyć. Po prostu nie może. Max zamknął oczy i starał się o tym nie myśleć. Na Boga, nie mógł sobie przecież pozwolić na... jak ona to nazwała? Na związek. Zdawało mu się, że brzmi to tylko odrobinę lepiej niż affair d'amour*. *Affair d'amour (fr.) - romans.

309

Jakkolwiek to nazwać, nie tego przecież pragnął. Nie jest ani czarujący, ani przystojny. Nie zachowuje się ani delikatnie, ani taktownie. Jest właśnie taki, jak kiedyś powiedziała Catherine - uparty, fanatyczny i arogancki. Lecz naprawdę nie może już bez niej żyć. Pogłaskał palcami jej policzek i poczuł lęk. Co będzie, jeśli atrakcyjność sypiania z nim wreszcie jej spowszednieje i Catherine przejrzy na oczy? Co jeśli w momencie, gdy ich relacja będzie mogła przerodzić się w coś bardziej trwałego i wiążącego, ona stwierdzi, że Max nie należy do jej świata? Rutledge stwierdził, że Max nie jest „prawdziwym dżentelmenem"; to największa obelga, jaką może rzucić członek angielskiej arystokracji. Lecz Max nie mógł się z tym spierać, bo w gruncie rzeczy Rutledge miał rację. Spojrzał na Catherine i zastanowił się, dlaczego w ogóle przyszła. Co mogła w nim widzieć oprócz energicznego kochanka? Prześliznął wzrokiem po

RS

jej ciele i stłumił gorzki śmiech. Może nic. Może chodzi jej tylko o seks. W tym przynajmniej rzeczywiście jest dobry. Zwłaszcza jeśli jest w stanie zachować nad sobą kontrolę. Delikatnie zmienił pozycję, by ułożyć ją wygodniej, i Catherine wybudziła się z drzemki z cichym westchnieniem. - Max - mruknęła, kładąc dłoń na jego sercu. - Nie odchodź. Nie odchodź. Słodka prośba rozdarła mu serce i Max poczuł łzy piekące go pod powiekami. - Och, cara mia, non ti lascero mia - wymruczał, kryjąc twarz w jej włosach. Moja droga, nigdy cię nie opuszczę. Ale to przecież kłamstwo. Iskrzące między nimi złość i brak zaufania już się rozwiały, to prawda. Lecz nic poza tym się nie zmieniło mimo jego daleko posuniętych fantazji. Czy mógł się zmienić? Właściwie tak, gdyby naprawdę się postarał. Ale obawiał się, że to może nie wystarczyć. Trzymał Catherine w ramionach, bojąc się ruszyć. Bał się, że jeśli się teraz obudzi i spojrzy na niego,

310

zobaczy, że Max jest na granicy łez i cierpi z powodu utraty czegoś, czego spodziewał się nigdy nie doświadczyć.

Rozdział 17 Prawdziwy dżentelmen słynie z dobrych manier. Powinien także zadbać o dystyngowane stroje. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Catherine obudziła się, gdy promień światła przedarł się przez szparę w

RS

zasłonie i oświetlił jej twarz. Otworzyła oczy i usiadła na łóżku, lekko zdezorientowana. Max leżał przy niej na plecach, oddychając chrapliwie i wolno, żeby nie unosić strzaskanych żeber. Kołdrę zepchnął aż do kolan, jakby chciał pozbyć się niepotrzebnego ciężaru. Ciało miał piękne, wyrzeźbione z prężnych mięśni, tors lekko przyprószony ciemnymi włosami. W jasnym świetle dnia na pierwszy rzut oka było wiadomo, jaki styl życia prowadzi. Jedno ramię wyglądało tak, jakby ktoś je rozpłatał aż do kości, grube szwy zostawiły brzydką sporą bliznę. Pod żebrami widniał ślad po ugodzeniu nożem - albo sztyletem, jeśli Catherine się nie myliła. Jedno żebro musiał mieć wcześniej złamane i źle się zrosło, gdyż wyraźnie odcinało się od reszty. Tuż nad miednicą znajdowała się długa blizna po nożu, wciąż świeża i czerwona. Catherine straciła cierpliwość i przestała liczyć ślady na jego ciele. Dlaczego podejmuje takie ryzyko? Czy kieruje nim, jak twierdzi Sofia Castelli, poczucie winy? Z westchnieniem zerknęła w dół, by ocenić własne straty. Przeszyło ją zdumiewające uczucie wstydu i rozkoszy, było jednak za późno na żale. Nie to,

311

żeby czuła jakikolwiek żal. Ostrożnie wyśliznęła się z łóżka i podeszła do umywalni Maksa; drzazgi nieheblowanej podłogi chwytały ją za pończochy. Na komodzie z drewna orzechowego stał dzbanek z letnią wodą, powyżej na drewnianym kołku krzywo wisiało małe lustro. Wkładając dłonie do zimnej porcelanowej miednicy, Catherine pochyliła się, by obejrzeć przedmioty leżące na półce. Pędzel do golenia, brzytwa i pasek do jej ostrzenia leżały w jednym rzędzie, obok stała wyszczerbiona mydelniczka, a z tylu niewielki grzebień, któremu brakowało trzech zębów. Wszystkie te przedmioty stanowiły pomoc w codziennej toalecie Maksa. Uśmiechnęła się w duchu. Jego dziwaczna, wręcz ascetyczna prostota sprawiała jej przyjemność. Wzięła mydło i odetchnęła delikatnym cytrynowym zapachem, który tak często czuła na jego skórze. Szybko się obmyła i pożyczyła grzebień, żeby doprowadzić do porządku włosy. Na palcach wróciła do łóżka i stwierdziła, że

RS

Max wciąż śpi. Ogarnęła wzrokiem jego ciało i po raz kolejny zadrżała na widok obitych żeber. Zastanawiała się, jak w ogóle był w stanie się z nią kochać; ta myśl wywołała w niej dreszcz rozkoszy, że zrobił to tak wspaniale. Następnie praktyczna część jej natury zastanowiła się, kiedy Max ostatnio coś jadł. Ciało nie wydobrzeje bez porządnych posiłków. Powinna także zadbać o chłopca siedzącego na schodach. Dzieci muszą jeść, a nie miała najmniejszej wątpliwości, że Nate nadal trzyma straż. Właściwie to nawet dobrze. Catherine podeszła do dużego dębowego kredensu i przejrzała jego zawartość, ale z miernym sukcesem. Jednak na tyle często dawała radę wymyślić coś z niczego, że i tym razem nie zamierzała się poddać. Podeszła do frontowego okna i wychyliła się. - Nate! - szepnęła do chłopca, siedzącego ze stoickim spokojem na schodach. - Umiesz obierać ziemniaki? Max obudził się, czując jakiś kuszący zapach i gwałtowne skurcze żołądka. Dobry znak. Z doświadczenia wiedział, że głód jest sygnałem wracania

312

do formy. Ostrożnie uniósł się na łokciu i pokonując falę bólu, rozejrzał się po sypialni. Zdawała się dziwnie wyziębiona i straszliwie pusta. Catherine. Catherine zniknęła. Przygniotło go uczucie żalu i straty. Przecież to wszystko nie mogło mu się przyśnić! Strząsnął z siebie resztki snu, słysząc ciche głosy dobiegające z salonu. A jednak nie śnił. Słyszał zgrzyt metalu o metal i skwierczenie. Cebula? Co się dzieje, do licha? Ktoś gotuje? Na Boga, miał taką nadzieję. I wtedy sobie przypomniał. Kobiety takie jak Catherine nie potrafią gotować. A może potrafią? Ciekawość wzięła górę. Bardzo ostrożnie podniósł się z łóżka i nałożył spodnie od piżamy. Wciąż sztywnymi palcami zaczesał włosy do tyłu i poczłapał przez korytarz do salonu. Zamarł w progu. Catherine kręciła się wokół stołu zastawionego talerzami, miseczkami i filiżankami, mrucząc coś cicho do Lucyfera, który chodził za nią krok w krok, a Nate... Nate mieszał w rondlu.

RS

Niewielki stół Maksa był już ładnie nakryty, stał na nim dzbanek do herbaty. Pies trącał pyskiem brzeg sukni Catherine, piszcząc żałośnie. Przechodząc obok kuchenki, Catherine zajrzała Nate'owi przez ramię i wyciągnęła kawałek czegoś z rondla, podmuchała na to przez chwilę i rzuciła Lucyferowi. Pies chwycił w locie smaczny kąsek i spojrzał na nią z bezbrzeżnym uwielbieniem. Max musiał wydać z siebie jakiś odgłos - zapewne zdumienia - bo Catherine odwróciła się do niego z uśmiechem, który przebił się przez otaczającą go powłokę bólu i dotarł aż do samego serca. - Już wstałeś! - wykrzyknęła, odłożyła talerze i podeszła do niego prędko. Radość Maksa szybko zamieniła się w zakłopotanie. Przeczesał palcami potargane włosy. - Wyglądam nieprzyzwoicie - wybełkotał, powoli cofając się ku sypialni. Na Boga! Miał na sobie tylko lniane spodnie od piżamy! Taka swoboda stroju dałaby do zrozumienia każdemu - a zwłaszcza chłopcu - że łączy go z Catherine nadmierna poufałość. Lecz Cat zdążyła chwycić go pod ramię i zaczęła ciągnąć do stołu.

313

- Nonsens - stwierdziła. - Nie jesteś w pełni sprawny. Spojrzał na nią groźnie. - Jestem w pełni sprawny. Catherine tylko się uśmiechnęła. - Niech będzie, ale musisz brać pod uwagę swoje żebra, Max. Kamizelka i spodnie to ostatnia rzecz, jakiej teraz ci trzeba. Max był przekonany, że jedzenie kolacji w piżamie gwałci wszelkie zasady dobierania stroju podane w przeklętej książce lorda Chesterfielda. - Chciałbym włożyć przynajmniej koszulę, do licha - wymamrotał, gdy Catherine posadziła go na krześle. Nate podniósł beznamiętny wzrok znad rondla. - Moim zdaniem wygląda pan w porządku, szefie - powiedział. - Może filiżankę herbaty? Catherine niecierpliwie wykonała okrężny ruch dłonią. herbaty.

RS

- Mieszaj, mieszaj - nakazała, podnosząc czajnik. - Jeszcze nie zrobiłam Wsparła się dłonią na ramieniu Maksa i nalała wrzątek do dzbanka. Zamarła na chwilę, wciągając ukradkiem jego zapach - senny mężczyzna, z lekką nutą cytryny i maści na stłuczenia. Dziwna kombinacja aromatów właściwie nie powinna być przyjemna, ale była. Równie przyjemny był widok Maksa wchodzącego do salonu. Podobały jej się lniane spodnie, opięte nisko na wąskich biodrach, odsłaniające pępek i podobał jej się płaski brzuch delikatnie przyprószony ciemnymi włosami. Impulsywnie zerknęła w stronę kuchenki. Nate pilnie mieszał w rondlu. Cat szybkim ruchem pogłaskała brzuch Maksa i pocałowała go w kark. - Hmm - mruknęła. - Kiedy już zjesz, ogolę cię. Max odchrząknął. - Dzień, w którym nie będę mógł sam się ogolić, nastąpi dopiero, gdy zajmie się mną grabarz - burknął, lecz oczy mu się śmiały. Catherine oddała mu uśmiech i dokończyła nakrywanie do stołu.

314

W przyjaznej ciszy zjedli prostą kolację - smażone ziemniaki, tosty z serem i herbatę. Max opróżnił swój talerz, lecz jadł powoli i z trudem. Za to Nate pochłaniał posiłek z entuzjazmem wygłodniałego wilczka. Catherine spoglądała to na jednego, to na drugiego. - Max, jak długo Nate siedział na schodach? Max zmarszczył brwi. - Zdaje mi się, że odkąd przyprowadził mnie nocą do domu. Catherine spojrzała uważnie na chłopca. - Przyprowadziłeś go do domu? - zaczęła surowo i pokręciła głową. Zresztą nieważne. Tak dłużej nie może być. Nie masz rodziców? Kogoś, kto się teraz o ciebie martwi? Nate wzruszył ramionami, przełykając kolejną porcję ziemniaków. - Myślę, że matka może się niepokoić - powiedział. - Ale raczej jest zajęta młodszymi.

RS

Max spojrzał karcąco na chłopca.

- Powinieneś był spać na ławce, Nate. Catherine odłożyła serwetkę na stół.

- Czas, żebyś poszedł do domu - stwierdziła łagodnie. - Twoja matka na pewno chciałaby wiedzieć, gdzie się podziewasz. Nate spojrzał na nią ze zdumieniem. - De Rohan może mnie jeszcze potrzebować - powiedział z naciskiem. Jeszcze nie jest na tyle w formie, żeby go zostawić samego, zwłaszcza że morderca wciąż się szwenda na wolności. Catherine uparcie zacisnęła usta. - W taki razie ja zostanę - powiedziała stanowczo. - Nate, jesteś jeszcze małym chłopcem. Musisz iść do domu. Max gwałtownie odsunął krzesło od stołu. - Na Boga! - wykrzyknął. - Czy jestem aż tak żałosną figurą, że kobieta i dziecko kłócą się, kto się mną zajmie? Nate spojrzał na niego szyderczo.

315

- No cóż... Jeśli dobrze pamiętam, wczoraj w nocy przydała ci się moja pomoc, szefie. Catherine również odsunęła krzesło. - Nate pójdzie na kilka godzin do domu. A ja zostanę, aż wróci. - Max otworzył usta, żeby zaprotestować, ale nie dała mu dojść do słowa. - Obiecałeś, że będę mogła przejrzeć korespondencję pani Sands - stwierdziła, mając nadzieję, że nie będzie pamiętał, iż Catherine nie ma już osobistego powodu, by to robić. - Zapewne nie zamierzasz teraz tego odwoływać? Max usiłował zgromić ją spojrzeniem, lecz w oczach wciąż czaił się uśmiech. Cat widziała, że opuszczają go siły. Jednak gdy Nate zaczął zbierać naczynia ze stołu, Max zdołał objąć ją w talii ramieniem. - Dziękuję za kolację, cara mia - powiedział, całując ją w czubek głowy. wciąż masz na to ochotę.

RS

Jesteś jak dar niebios. Oczywiście możesz przeczytać listy pani Sands, jeśli Wkrótce Nate zabrał pozostałe po kolacji ziemniaki i udał się do domu. Catherine położyła Maksa do łóżka, posprzątała w salonie i przyniosła podróżny sekretarzyk Julii do sypialni. Zaczął zapadać zmrok; Max spał. Cicho zapaliła lampę i usadowiła się wygodnie. Co godzinę odkładała kolejny kalendarz lub plik listów i budziła Maksa, żeby sprawdzić, czy wzrok zaczyna mu się wyostrzać i by zaproponować mu dawkę laudanum, które chirurg zostawił przy łóżku. Max pił tylko kilka łyków wody i zasypiał, a Catherine czytała dalej. Bentleyowi wprawdzie nie groziła już szubienica, lecz jej ciekawość była nieokiełznana. Strażnik nocny robił już swój pierwszy obchód, gdy wrócił Nate. Catherine nie zdołała przeczytać wszystkiego. Szeptem nakazała chłopakowi sprowadzić dorożkę i zrobiła mu miękkie posłanie przy kominku. Napisała krótki liścik do Maksa i weszła na palcach do sypialni. Cicho spakowała papiery pani Sands, żeby je zabrać ze sobą. W ostatniej chwili odwróciła się do łóżka i

316

spojrzała na śpiącego Maksa. Fala czułości i troski niemal ją obezwładniła. Miała wrażenie, że coś się między nimi zmieniło. Niestety, nie padło żadne słowo na temat strasznych przeżyć w Alzacji. Jakby się umówili, że nie będą o tym rozmawiać. Właściwie po co? Kolor krwi Maksa, kupieckie pochodzenie jego matki, czy długa lista tytułów nie do wymówienia przed jego nazwiskiem - te rzeczy nie miały dla Catherine żadnego znaczenia. Właściwie chciało jej się śmiać z ironii tej sytuacji. Jej zmarły i nieodżałowany ojciec nauczył ją w zasadzie tylko jednego - że tytuł i okoliczności urodzenia nie mają nic wspólnego z charakterem człowieka. Catherine wyciągnęła dłoń, by go dotknąć, a Max instynktownie odwrócił głowę i musnął wargami jej palce. We śnie twarz mu łagodniała, wyglądał o wiele przystojniej i o wiele mniej srogo. Długie, czarne rzęsy rzucały cień na policzki; ostre linie twarzy wyszlachetniały i wreszcie wyglądał na

RS

pogodzonego z samym sobą i ze światem.

Ciekawe, jaki był jako szesnastoletni chłopiec? Jak się czuł, gdy zmuszono go do ucieczki z ukochanego kraju, gdy brutalnie odebrano mu ojca, gdy wciąż jeszcze tliły się popioły pozostałe po jego domu? Jak można się czuć, wiedząc, że wiele osób już zawsze będzie uważać twego ojca za zdrajcę tylko dlatego, że odważył się walczyć o lepsze warunki dla ludzi poszkodowanych przez los? Catherine stwierdziła, że wrażliwego i bezbronnego młodego człowieka podobne sytuacje musiały okrutnie poranić. Max zaś wciąż jest o wiele bardziej bezbronny i wrażliwy, niż chciałby się wydawać. Poddała się chwili czułości, pochyliła się i pocałowała go delikatnie w czoło. Potem zdmuchnęła lampę i wyszła. W poniedziałkowy ranek Genevieve Durrett wśliznęła się cicho do salonu lorda Sandsa. Stanowiła kwintesencję francuskiego uroku. Max musiał przyznać, że dziewczyna jest naprawdę czarująca, jeśli ktoś lubi niskie, bujne blondynki. Nie miał wątpliwości, że bez trudu zdołała uwieść lorda Sandsa.

317

Urocza i pełna gracji panna Durrett zadrżała na widok dwóch oczekujących na nią mężczyzn. - Monsieur Sisk! - Dygnęła głęboko. - Bonjour*. - Podniosła się i odwróciła do Maksa, uważnie przypatrując się jego twarzy. Dopiero wtedy rozpoznał w niej służącą, która zanosiła się szlochem, gdy znaleziono ciało Julii. Max przedstawił się i zaszył w kącie pokoju, by z dystansu obserwować przesłuchanie. Sisk usadowił się w fotelu i zaczął przewracać kartki notatnika. Genevieve Durrett najwyraźniej nie ufała posterunkowemu. Przycupnęła na brzegu krzesła, wzrok wbiła w guziki munduru Siska. Policjant metodycznie zadawał jej pytania, ustalone jeszcze przed wizytą u lorda. Genevieve przyznała, że asystowała swej pani w czasie zakupów oraz że lady Sands nader chętnie odwiedzała jubilerów. Upierała się, że niczego więcej nie wie.

RS

*Bonjour (fr.) - dzień dobry.

Naciskana, twardo twierdziła, że nie ma pojęcia o podrabianej biżuterii, ani tym bardziej o kochankach pani. Sisk bez wytchnienia wypytywał ją i wkrótce Genevieve całkiem zbladła i straciła rezon. Siedziała sztywno, zaciskając do białości palce na poręczach krzesła. Wciąż jednak nie przyznawała się do niczego. Max zdał sobie sprawę, że Sisk zmierza donikąd, gdyż mimo uroczych minek Genevieve Durrett jest przede wszystkim przerażona. Po chwili zaczęła głośno szlochać i echo jej płaczu rozbrzmiało w pustych korytarzach domu lorda Sandsa. Choć drzwi do salonu były zamknięte, Max wyobrażał sobie grupkę służących podsłuchujących przez dziurkę od klucza. Gdy Sisk zaczął ją wypytywać o romans z lordem, dziewczyna zupełnie się załamała.

318

- Mais non, mais non* - krzyknęła, wyłamując palce. - To wszystko kłamstwa! Nie mam z tym nic wspólnego! Nic nie wiem o tych nieszczęsnych Anglikach. Chcę wyjechać. Do domu. Proszę, monsieur, musi mi pan uwierzyć. *Mais non (fr.) - ależ nie. Wyglądała tak młodo i bezbronnie, że coś stopniało w twardym sercu Maksa. Może chodziło o rozpacz wyraźnie rysującą się na jej twarzy? Genevieve Durrett była sama w obcym kraju, niepewna i przestraszona, zdana na łaskę o wiele od niej potężniejszych. Znał te uczucia aż nazbyt dobrze. Zaś Sisk dręczył ją już ponad pół godziny. Wreszcie Max podszedł bliżej i usiadł obok policjanta; ostrze bólu wbiło się między jego strzaskane żebra, przypominając mu, dlaczego do tej pory stał.

RS

Zacisnął zęby i uśmiechnął się do służącej.

- Panno Durrett - powiedział cierpliwie. - Być może nie rozumie pani, że lord Sands już nam wyjaśnił, że tamtą noc spędziliście razem. Jeśli będzie to konieczne, przysięgnie nawet przed sądem...

Przerwała mu cichym okrzykiem, otwierając szeroko oczy z przerażenia. - Non! - ...ale to ostatnia rzecz, jakiej ktokolwiek z nas by pragnął - dokończył Max, cichym, uspokajającym tonem. - Może powiem ci, co ja sobie myślę? Może to ci ułatwi sprawę? Sądzę, że poszłaś do sypialni lorda Sandsa, gdyż nakazała ci to twoja pani. Mam rację? Nie spuszczał z niej oka, skupiając całą swą siłę przekonywania na drżącej kobiecie. Przez długą chwilę patrzyła mu w oczy. - Oui*! - rozpłakała się głośno. - Za... zapłaciła mi. Zrobiła ze mnie prostytutkę... dziwkę... i po co? Żeby się dać zamordować? Powiadam panu, monsieur, nie wiem nic na ten temat. Nic! * Oui (fr.) - tak.

319

Max pochylił się ostrożnie i lekko dotknął ramienia służącej. - Proszę się uspokoić, panno Durrett - powiedział. - Lady Sands była twoją panią, przecież nie miałaś szczególnego wyboru... Dziewczyna zaczęła chlipać żałośnie. - Mais oui, monsieur - wyszeptała, wycierając nos w chusteczkę. - To było tak, że... madame była, jak wy to mówicie? Difficile**, oui? Max spróbował łagodnie nakierować ją na właściwy tor. ** Difficile (fr.) - trudna. - Proszę się dobrze zastanowić, panno Durrett. Co lady Sands wtedy powiedziała? Co ci obiecała? Pokojówka stłumiła szloch. prostując się na krześle.

RS

- Madame kazała mi uwieść milorda, gdy tylko wróci do domu - odparła, - Śmiała się i powiedziała, że z jej sypialni mogą dobiegać hałasy - un peu*. A ja miałam nie pozwolić lordowi wstać z łóżka. Musiałam odciągnąć jego uwagę i za to obiecała mi dwadzieścia funtów i podróż powrotną do Calais. Obiecała, że to będzie już ostatnia przysługa i będę mogła wrócić do domu. *Un peu (fr.) - odrobinę. Max pochylił się ku niej. - A dlaczego tego potrzebowała? Wyjaśniła ci? Genevieve kiwnęła głową z żałosną miną. - Oui, monsieur. Zamierzała zabawić swego kochanka. - Którego? - burkliwie wtrącił się Sisk. Genevieve niewinnie zatrzepotała rzęsami.

320

- Jedynego, monsieur - odparła. - Miała kilka przelotnych przygód, oui, lecz z tym jednym spotykała się przez całe trzy lata, które z nią spędziłam. Przychodził do niej w tajemnicy, tu, do domu. Czasami przez okno. Sisk chrząknął z niedowierzaniem, lecz Max uciszył go karcącym spojrzeniem. - Znałaś go? Wiesz, jak się nazywa? - Monsieur Lumpkin - powiedziała gładko. - Madame mówiła na niego „Tony". - Lumpkin? - Sisk oderwał ołówek od notesu i spojrzał na służącą. Wiesz, jak wygląda? Genevieve pokręciła głową. - Nie, monsieur. Nigdy go nie widziałam. Dawno temu pani zrobiła coś z zasuwką przy oknie, żeby mógł ją odwiedzać w sekrecie. Lecz ich romans nie balach i przyjęciach.

RS

był aż tak skryty. Często wspominała, że spotykali się w towarzystwie. Na Lumpkin. Nazwisko brzmiało dziwnie znajomo. Nagle Maksowi przyszła do głowy pewna myśl.

- Lady Sands musiała być bardzo do niego przywiązana, skoro ryzykowała wpuszczanie go do domu. Jednak owej nocy zrobiła coś niezwykłego. Poprosiła cię, byś... hm... zajęła się lordem. Wiesz dlaczego? Genevieve wyglądała na skrępowaną. - Nie sądzę, by madame była do niego przywiązana - powiedziała niepewnie. - Czasami, gdy miała się z nim zobaczyć, była... tourmente. Rozdrażniona. Wydaje mi się, że raczej udawała, że go lubi. Max uniósł jedną brew. - Dlaczego tak myślisz? Pokojówka wzruszyła ramionami. - Jestem Francuzką, monsieur - powiedziała spokojnie. - Pani uwielbiała mężczyzn, oui, lecz ten ją niepokoił. I tej nocy, wydaje mi się... Wydaje mi się, że chciała z tym skończyć. Może obawiała się, że będą się głośno kłócić?

321

Powiedziała, że po owej nocy nie będzie więcej do niej przychodził. I że wkrótce odpłaci mu pięknym za nadobne. Nie zrozumiałam tego, ale była bardzo zadowolona. Wręcz szczęśliwa. Nawet wysłała mnie do lokaja po szampana. Max spojrzał na nią uważnie. - Ile kieliszków przyniosłaś? Czy pan Overturf otwierał butelkę? Przytaknęła skwapliwie. - Zrobił to na moich oczach, monsieur. Wzięłam tylko jeden kieliszek. Ale stłukłam go rano, kiedy zobaczyłam... Sisk spojrzał wymownie na Maksa. Obydwaj czuli, że dziewczyna mówi prawdę. - Czy słyszała pani jakikolwiek hałas tamtej nocy, panno Durrett? Pokręciła głową. - Nie, monsieur. Nic.

RS

zapytał policjant. - Cokolwiek, co mogło zwrócić uwagę lorda Sandsa?

- Hmm... - mruknął Sisk. - Czy lord Sands opuszczał w ciągu nocy swoją sypialnię?

Pokojówka zacisnęła usta. - Non - odpowiedziała po chwili. - Czy mógł to zrobić bez twojej wiedzy? - wtrącił się Max. Przez chwilę zastanawiała się w milczeniu. - Non, monsieur. Mam lekki sen. Max oparł się wygodnie w fotelu. Zdawało się, że zeznania Genevieve i Harry'ego idealnie się pokrywają. Gdyby dziewczyna była winna, nie omieszkałaby teraz oczernić pana. Co więcej, dziwna historia o tajemniczym kochanku pani Sands brzmiała wiarygodnie. - Lumpkin - mruknął. - Może Sands rozpozna to nazwisko. Poproszę, by do nas dołączył.

322

- To niemożliwe, monsieur - stwierdziła cicho Genevieve. - Lord Sands wyjechał dziś z siostrą. - Dokąd? - zapytał Max, choć obawiał się, że zna odpowiedź na to pytanie. Genevieve skuliła się, słysząc ostry ton jego głosu. - Do posiadłości lorda Delacourta - odpowiedziała. - Zdaje mi się, że to w Derbyshire, oui? Max zaklął cicho, przypominając sobie, że to on sam namawiał Harry'ego na podróż. - Chodźmy, Sisk. Catherine siedziała w dużym skórzanym fotelu Cama w porannym salonie; schowała stopy pod fałdami sukni. Miała na sobie najstarszą i najwygodniejszą suknię z muślinu i niedbale spięte włosy. Była zmęczona. Bardzo

RS

zmęczona. Tego dnia dosłownie zwlokła się z łóżka. Za dużym wykuszowym oknem ranek stawał się coraz cieplejszy, lecz Catherine wciąż czuła dziwny chłód. Zrzuciła pantofle z nóg i przyciągnęła bliżej mahoniowy stolik herbaciany, na którym stał podróżny sekretarzyk lady Sands. Cat skrupulatnie uzupełniała listę osób, z którymi w ciągu ostatnich dwóch lat spotykała się Julia, i miejsc, które odwiedzała. Była to nużąca praca, w dodatku jak dotąd bezowocna. Mimo usilnych prób Catherine nie mogła odnaleźć żadnego powtarzającego się schematu w życiu Julii. Prawdę mówiąc, Cat w ogóle czuła się niezbyt dobrze. Nietknięte śniadanie wciąż stało na stoliku w rogu pokoju. Nie była w stanie przełknąć ani kęsa, w dodatku zaczął jej przeszkadzać nawet zapach stygnących potraw. Zadzwoniła na służącą. - Chyba nie mam dziś apetytu, Delilah - powiedziała do pokojówki. Możesz już sprzątnąć. Delilah dygnęła głęboko. - Oczywiście, proszę pani. Czy mogę jeszcze w czymś pomóc? Catherine odłożyła ołówek i pomasowała brzuch.

323

- Mamy może sodę, Delilah? - zapytała z zadumą. - Napiłabym się wody z sodą... - Oczywiście, madame. Tylko z sodą? - Dodaj, proszę, odrobinę imbiru. - Gdy Delilah sprawnie zbierała naczynia ze stołu, Catherine wróciła do notatek. Jednak jej żołądek znowu zaczął się buntować, więc oderwała wzrok od kartki i spojrzała przez okno na mały ogródek z tyłu domu. Czując delikatny niepokój, patrzyła na skąpany w potokach słonecznego światła trawnik; niewielki strzyżyk sfrunął obok fontanny i wyciągnął tłustego robaka z klombu. Odchylając głowę, połknął go. Na ten widok Catherine ogarnęły mdłości i żołądek podszedł jej do gardła. Zdołała je jakoś powstrzymać, podnosząc dłoń do ust i zamykając oczy. Dobry Boże! Co za okropne uczucie! Przez całe życie nie była chora nawet przez jeden dzień, teraz zaś czuła, jak blednie jej twarz.

RS

To jeszcze nie wszystko. Zdarzyło się coś bardziej deprymującego. Miesiączka spóźniała się już drugi dzień. Bez wątpienia z powodu ciągłych wzburzonych emocji. Już kiedyś jej się to zdarzyło, gdy zniknęła jej siostrzenica, Ariane. Jednak w niedługim czasie ją odnaleziono i równie szybko cykl się uregulował, rozwiewając jej wszelkie nadzieje. Poza tym, żeby móc stwierdzić brzemienność, potrzeba kilku tygodni, czyż nie? No i za pierwszym razem Max był naprawdę bardzo ostrożny... Jednak czy wystarczająco? Catherine opuściła głowę i ukryła twarz w dłoniach. Po ośmiu latach bezowocnych prób? To niemożliwe! Jednak, na litość boską, powinna była najpierw dobrze obejrzeć swego kochanka i zdać sobie sprawę z ryzyka. Max jest niewiarygodnie męski. Męskość to pewnie jego drugie imię. Och, nie. To niedorzeczne. Niemożliwe. Żaden mężczyzna nie może być aż tak płodny. Nagle Catherine przypomniała sobie wyraźnie drobną dłoń signory Castelli dotykającą czule tej karty... Jak ją nazwała? Królowa Denarów. „Przede wszystkim jednak oznacza ogromną płodność", powiedziała radośnie staruszka. Catherine głośno jęknęła.

324

- Rzuciła na mnie klątwę! Czuła się rozdarta pomiędzy nadzieją i paniką. Nie chciała, by Max był zmuszony ją poślubić, gdyż wyraźnie nie miał na to ochoty. To pewnie zawiniło nieświeże mleko. Albo ryba. Albo nerwy. Tak, jedna z tych rzeczy. Powoli mdłości ustąpiły i Catherine wróciła do pracy. Wkrótce Delilah wróciła do salonu, niosąc niewielką srebrną tacę. - Przyniosłam też chleb i masło, proszę pani - powiedziała, stawiając tacę na stoliku obok sekretarzyka. Lecz Catherine rozpaczliwie potrzebowała wody i sięgnęła po nią gwałtownym ruchem, zahaczając o tacę. Delilah w ostatniej chwili chwyciła szklankę, Catherine zaś cofnęła się i łokciem zrzuciła ze stolika sekretarzyk. Z paskudnym trzaskiem wylądował na podłodze do góry nogami, wysypując zawartość na dywan. Delilah wydala zduszony okrzyk i opadła na kolana.

RS

- Och, proszę pani! - pisnęła, podnosząc piórnik i wkładając na miejsce małe kałamarze. - Proszę o wybaczenie!

Catherine już była przy niej, zbierając rozrzucone papiery. - To moja wina, Delilah - uspokoiła pokojówkę. - Zachowałam się niezdarnie i obawiam się, że... W tej samej chwili zauważyły szkodę. Między papierami leżał cienki kawałek drewna, niewiele większy niż kartka papieru. Delilah z przerażeniem spojrzała jej w oczy. - Och, madame! Złamałam go! Zdziwiona Catherine podniosła deseczkę. Leżał pod nią stos kartek, których wcześniej nie widziała. Delilah odwróciła sekretarzyk i Catherine włożyła deseczkę we wgłębienie z tyłu. - Na Boga, a to ci dopiero! - wyszeptała Delilah. - Podwójne dno! Catherine spróbowała wyjąć deseczkę znowu, lecz jej się nie udało. Delilah wzięła z tacy nóż do masła i wcisnęła go w szczelinę, przesuwając

325

powoli, aż czubek noża wpadł w małe zagłębienie. Niepewnie spojrzała na panią. Catherine kiwnęła głową. - Spróbuj! Zręcznie przekręcając nóż, Delilah podważyła deseczkę. - Och, co za sprytna sztuczka, proszę pani! - powiedziała bez tchu. - Jest tam wystarczająco dużo miejsca na te papiery. Catherine podniosła je i wróciła na fotel. Najpierw obejrzała spory afisz teatralny, pożółkły na brzegach ze starości. Rozpostarła go ostrożnie. Obrazki w środku mocno wypłowiały, słowa jednak dały się łatwo odczytać, choć były zupełnie niezrozumiałe. Ilość Przedstawień Ograniczona! PONIŻA SIĘ, ABY ZWYCIĘŻYĆ - albo - Błędy Nocy

RS

Komedia pana Olivera Goldsmitha w Teatrze Imperialnym

Lower Washington Street, Boston*

*Oliver Goldsmith - irlandzki pisarz i poeta, autor sztuki Poniża się, aby zwyciężyć. Catherine odłożyła afisz. Najwyraźniej była to jakaś sentymentalna pamiątka z dzieciństwa w Ameryce. Pozostałe tajemne dokumenty wyglądały jak listy. Catherine rozłożyła je niecierpliwie i jej wzrok przykuł krótki liścik. Podniosła go i odwróciła do światła. Charakter pisma był nieporządny, trudny do odczytania. Moja droga, droga dziewczyno! Trudno sobie wyobrazić moje zdumienie, gdy dowiedziałem się, że po tylu latach wciąż jesteś żywa i miewasz się dobrze. Oczywiście, niezależnie od

326

okoliczności, spodziewam się, że dotrzymasz wszystkich swych obietnic. Teraz zaś wygląda na to, że Ty jesteś bogata, ja zaś biedny. Nie popadaj w rozpacz, moja droga, gdyż niedługo się zobaczymy. Być może w chwili, gdy najmniej będziesz się tego spodziewała...

Rozdział 18 Jeśli nie możesz zapanować nad swym humorem i zachowaniem, postaraj się o towarzystwo osób, które są w podobnym stanie.

RS

Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Max i Lucyfer odprowadzili Siska na Queen Square. Chodzenie sprawiało Maksowi ból, a z drugiej strony potrzebował ruchu jak powietrza. Na Westminsterze panował już poranny tłok; żaden z mężczyzn nie zważał na turkot wozów i pokrzykiwanie ulicznych sprzedawców. Odkąd wyszli z domu lorda Sandsa, nie zamienili ani słowa. Po wysłuchaniu historii Genevieve Max czuł się zakłopotany, oszukany i rozzłoszczony. Sisk, przemierzający ulice ze zmarszczonymi brwiami i zmrużonymi oczami, wyglądał jeszcze groźniej. Nagle policjant zwolnił i Max spostrzegł, że dotarli już do posterunku. Zatrzymał się na chodniku, ignorując potrącających go przechodniów. - Najlepiej wejdę z tobą - burknął, opierając się całym ciężarem na lasce. Sisk zmierzył go wzrokiem. - Myślę, że powinieneś raczej wrócić do domu i położyć się do łóżka. Max puścił tę uwagę mimo uszu i zaczął wchodzić na schody.

327

- Niech Eversole przyniesie wszystkie akta - powiedział w momencie, gdy za jego plecami przetoczył się duży powóz zaprzężony w czwórkę koni i niemal zagłuszył jego słowa. - Czy nam się to podoba, czy nie, musimy przejrzeć to wszystko jeszcze raz. Sisk chrząknął, jak to miał w zwyczaju. Klekoczący powóz skręcił za róg i nagle dał się słyszeć dźwięczny, wysoki głos. Max obejrzał się i zobaczył nienagannie ubranego dżentelmena przedzierającego się przez tłum. - Och, nie mogłem się już doczekać! - krzyknął Kemble, machając im dłonią. Podszedł bliżej i zamarł w pół kroku. - Chryste, de Rohan! Co ci się stało? Max nie odpowiedział, więc Kemble ze znawstwem obejrzał jego siniaki. - A niech mnie! - wymruczał i odsunął się od Lucyfera, podejrzliwie obwąchującego jego nogawki. - Czyżby śliczna dama z prowincji miała za-

RS

zdrosnego męża? - Nagle wyraz jego twarzy się zmienił. - No nie rób takiej miny! I trzymaj tę piekielną bestię, zanim nasika mi na buty. - Czego chcesz, Kem? - burknął Max, strzelając palcami na psa. Lucyfer parsknął na Kemble'a, ale posłuchał.

- Nie mogę się doczekać relacji z przesłuchania waszej małej Francuzeczki. Sisk posłał Maksowi pytające spojrzenie; de Rohan lekko kiwnął głową. - No dobrze, możesz wejść - mruknął. - Nie chciałbym, abyś mnie doprowadzał do szewskiej pasji przed drzwiami komisariatu. Kem mrugnął do niego zuchwale i razem weszli w chłodny cień korytarza. Zapach unoszący się w komisariacie był zarazem znajomy i nieprzyjemny: zimno, gryzący kurz i pot przesiąkły nawet drewniane podłogi. Ogień w palenisku dawno już wygasł, zaś przy zabytkowym kontuarze stało dwóch nieumundurowanych policjantów pochylonych ku sobie w cichej rozmowie.

328

- Eversole! - warknął Sisk, przechodząc obok. - Czy sala rozpraw jest wolna? Niższy policjant poderwał głowę i obrzucił mastiffa nieufnym spojrzeniem. - Tak jest, sir. - Potrzebujemy odrobinę prywatności - burknął Sisk. - Przynieś mi akta. Wiesz które. Usadowili się na wąskiej ławce w głębi sali, Lucyfer z westchnieniem opadł na podłogę. W kilka minut zdali Kemble'owi relację z przesłuchania. Gdy skończyli i Sisk z trzaskiem zamknął notes, Kemble wybuchnął perlistym śmiechem. Sisk spojrzał na niego ponuro. - Co cię, niby, tak śmieszy? - Tony Lumpkin??? - wykrztusił Kemble pomiędzy wybuchami śmiechu.

RS

Max poskrobał się po szorstkiej od zarostu brodzie. - Właśnie mi się zdawało, że skądś znam to nazwisko. Kojarzysz go? - Kojarzę? - Kemble zachichotał, jakby nie mógł się powstrzymać. - Jeśli można tak to nazwać. Ależ to doskonały żart! Zabójca z poczuciem humoru! Max przeszył go morderczym spojrzeniem. - O czym ty, do diabła, mówisz? - Tony Lumpkin! Akt pierwszy, scena druga Poniża się, aby zwyciężyć] Max z zakłopotaniem pokręcił głową. Zniecierpliwiony Kemble pstryknął palcami. - To pijak i ladaco, który śpiewa piosenkę „Pod Trzema Gołębiami"! Smukły mężczyzna poderwał się nagle, stanął przy balustradzie i przykładając wymyślony kapelusz do serca, zaczął się kołysać i śpiewać doskonałym barytonem: Choć księża w pokutnych sukienkach Marudzą, że picie jest grzechem,

329

Sami dzierżą dzban wina w swych rękach I mogą cię zabić oddechem! Więc gdy grosz ostatni oddajesz Za ochłapy ich nędznych kazań, Każdy człek cię rozsądny ziaje, Choć w zasadzie to twoja sprawa. Tralala, tralala, trala! Nabrawszy rozpędu, Kemble zaczerpnął głęboko powietrza, szykując się do drugiej zwrotki, lecz w tym momencie Lucyfer poderwał się z podłogi i zawył przeraźliwie. Urażony Kemble spojrzał złowrogo na psa i klapnął na ławkę. Sisk cicho gwizdnął. - Niech mnie kule biją - powiedział.

RS

Nagle drzwi otworzyły się z hukiem i stanął w nich Eversole. Powoli zbliżył się do ławki, dzierżąc plik papierów pod pachą i nie odrywając nieufnego wzroku od psa. Sisk przejrzał akta.

- To tylko raporty, które sam sporządziłeś! - zawył. - Chcieliśmy też notatki z przesłuchań! Eversole oblał się rumieńcem i szybko wyszedł, zostawiając otwarte drzwi, jakby miał zamiar zaraz wrócić. Max nawiązał do tematu. - Co chcesz nam powiedzieć, Kem? - nalegał. - Że to nazwisko to rodzaj jakiegoś żartu? - Owszem - przyznał Kemble. - Musimy tylko zrozumieć jakiego. - Lumpkin - zadumał się Max. - Z pewnością nie tego nazwiska szukamy. Musimy jeszcze raz przejrzeć kalendarze i listy pani Sands. Musieliśmy coś przeoczyć. Sisk jęknął głucho i podniósł się z ławki. - W porządku - powiedział ze znużeniem. - Idziemy do ciebie, de Rohan.

330

- Obawiam się, że nie mam już tego sekretarzyka - stwierdził Max, podrywając się na nogi. - Catherine... hm... pożyczyła go. Jest w jej domu przy Mortimer Street. Sisk teatralnie przewrócił oczami i zaczął zbierać swoje rzeczy. - Na litość boską, de Rohan! - burczał, gwałtownie składając papiery. - Co się z tobą dzieje? Żeby oddać dowód w sprawie pierwszej lepszej sukience, która wpadnie ci w oko... Max spojrzał na niego ponuro. Cios był celny. - Cecilia dała sekretarzyk najpierw jej, do diaska! - zaoponował. Przecież byłeś u mnie, kiedy go przyniosła. Poza tym Catherine jest niesłychanie przenikliwa. Może coś znajdzie. - Och, teraz już tylko „Catherine"? - droczył się Kemble. - Porzuciliśmy Sisk podniósł głowę.

RS

krępującą formalność z tytułowaniem? - Z tytułowaniem? Zdaje mi się, że przedstawiła się jako pani Wodeway. Może powinieneś nam powiedzieć, kim, do cholery, jest ta kobieta, de Rohan? Max czuł, że jeszcze chwila i nie powstrzyma gniewu. - To nie twój interes... Sisk wszedł mu w słowo. - Skoro w tej chwili owa dama posiada dowód w sprawie, którą prowadzę, to owszem, jest to mój cholerny interes! Max poczuł, że się rumieni. - Owa dama to lady Catherine Wodeway z Gloucestershire - poddał się. Jej bratem jest lord Treyhern. - Treyhern? - zadumał się Kemble. - Z Gloucestershire? Ale to oznacza... Sisk wpił przeszywające spojrzenie w Maksa - Przecież to siostra tego piekielnika Rutledge'a! - wybuchnął, odrzucając notatki z niesmakiem. - Na Boga, de Rohan! Znowu myślisz fiutem! Oddałeś kluczowy dowód w ręce siostry podejrzanego!

331

W tej chwili wrócił Eversole, dźwigając spory plik dokumentów. Sisk zdał sobie sprawę, że ktoś mógł podsłuchać ich kłótnię, i spłonął rumieńcem. - Zamknij za sobą te cholerne drzwi! - krzyknął do asystenta; ponownie wbił wzrok w Maksa. De Rohan stłumił gniew i usiłował zachować spokój. Sisk nie powinien zwracać się tak do oficera przewyższającego go stopniem. Jednak musiał przyznać, że podejrzenia nie są bezpodstawne. - Na początku nie wiedziałem, kim ona jest - wyznał. - Ale to nie ma znaczenia, skoro Rutledge w oczywisty sposób nie jest już podejrzanym. Sisk wciąż burczał pod nosem, lecz Kemble ujął go pod rękę. - Zostaw to, Sisk - powiedział, prowadząc policjanta ku drzwiom. - Zdaje się, że musimy się udać na Mortimer Street.

RS

Zanim wybiła jedenasta, Catherine zdołała wypić wodę i uszczknąć trochę chleba. Kończyła właśnie ostatni z odkrytych w schowku listów, gdy ktoś głośno zastukał do frontowych drzwi. Westchnęła posępnie. Pani Trinkle wyszła po zakupy, zaś nowy lokaj jeszcze nie wdrożył się do pracy, musiała więc sama podejść do drzwi. Spodziewała się, że to Isabel, gdyż umówiły się na wspólne wyjście po nowe kapelusze i rękawiczki na bal u Flemingtona. Zamarła ze zdumienia, gdy na progu zobaczyła Maksa. Wyglądał niezwykle przystojnie jak na mężczyznę wspierającego się na lasce. Serce podskoczyło w niej ze szczęścia i niemal rzuciła mu się na szyję, w ostatniej chwili jednak zdołała się powstrzymać. Obok Maksa stali dwaj jego przyjaciele, pan Kemble i pan Sisk, trzymający niepewnie smycz Lucyfera. Catherine cofnęła się i szeroko otworzyła drzwi. Doszła do wniosku, że raczej nie jest to wizyta towarzyska. - Wejdźcie - powiedziała. Potem teatralnym szeptem zwróciła się do Maksa: - Co cię wyciągnęło z łóżka? Max uśmiechnął się ponuro, mijając ją w drzwiach.

332

- Praca - powiedział szczerze. - Możemy ci zająć chwilę? Chodzi o sekretarzyk. Catherine uniosła brwi. - Oczywiście - odparła grobowym głosem. - Czy twoi przyjaciele nie zamierzają wejść? W oczach Maksa dojrzała błysk niepewności. - Sprzedawca i policjant kręcący się po domu jego lordowskiej mości? zapytał łagodnie. - Co by na to powiedział Treyhern? Catherine rzuciła mu piorunujące spojrzenie. - Prawdopodobnie zapytałby, czy wolą kawę, czy herbatę - wycedziła. Mój brat nie zadziera nosa. - Czy mogę liczyć na przedstawienie mnie temu wcieleniu egalitaryzmu? - mruknął Max.

RS

Catherine nie powstrzymała uśmiechu.

- Jeśli cię wcześniej nie uduszę... - Odwróciła się do mężczyzn stojących na chodniku. - Wchodźcie natychmiast. Razem z psem - zażądała. - Potrzebuję waszej pomocy.

Dziesięć minut później Delilah nalewała kawę i śmiała się niepohamowanie, opowiadając panu Siskowi, jak znalazły skrytkę. Catherine przysunęła stolik herbaciany między ich fotele i wszyscy zaczęli przeglądać znalezisko. Lucyfer usadowił się u jej stóp, co sprawiło jej ogromną przyjemność, i zajął się drobiazgowym badaniem jej pantofli. - Ale najbardziej zdumiało mnie to - powiedziała, rozkładając afisz na stoliku. - W pierwszej chwili odłożyłam to na stos nieistotnych szpargałów. W końcu to tylko afisz sztuki Goldsmitha, ale gdy zobaczyłam szkic kobiecej postaci w rogu... - Goldsmitha? - wykrzyknął Kemble, wyrywając afisz spod jej dłoni. Lucyfer opiekuńczo podniósł się na nogi i głucho warknął, lecz Kem był całko-

333

wicie skupiony na afiszu. - Niech mnie piorun trafi, jeśli to nie jest nasza ulubiona sztuka, chłopcy! - oznajmił radośnie. - Poniża się, aby zwyciężyć! Max rzucił okiem na afisz. - Maledizione! - warknął, pokazując palcem jedno zdanie. - W roli pani Hardcastle słynna Julia Astwell! Astwell! Na Boga, przecież to panieńskie nazwisko lady Sands! Kemble pochylił się nad stołem. - A kto grał rolę Tony'ego Lumpkina? - zapytał. - Och, już widzę. Richard Ventnor. Nigdy o nim nie słyszałem. A to co? Catherine bezwiednie pogłaskała psa po łbie. - Co takiego, panie Kemble? - zapytała, lecz w duchu podejrzewała, że wie już, o co chodzi. Kemble wodził wzrokiem między nazwiskiem Julii Astwell i

RS

naszkicowanym ołówkiem portretem młodej, ślicznej dziewczyny w teatralnej pozie widniejącym na drugiej stronie.

- To! - Postukał palcem w portret. - Czyż to nie dama, którą znaliśmy pod nazwiskiem lady Sands? Podpis głosi, że to wschodząca gwiazda Nancy Coates, grająca rolę panny Neville. A nie Julia! Catherine niemal wyskoczyła z fotela. - No właśnie! - powiedziała. - Widziałam lady Sands tylko raz, ale i tak mogłabym przysiąc, że owa Nancy do złudzenia ją przypomina. Sisk i Max wymienili zakłopotane spojrzenia. - Widziałem ją tylko przelotnie na weselu Delacourtów - wyznał Max. Więc ja nie mogę przysiąc, że ta młoda dama wygląda tak samo. Sisk wzruszył ramionami. - Nigdy w życiu jej nie widziałem, dopóki nie stała się sztywna - mruknął. - Ludzie nabierają zdumiewającego koloru po uduszeniu. - Czarująca uwaga - wtrącił sucho Max. - Spójrz jednak na te brwi. Nie widzisz uderzającego podobieństwa do zmarłej?

334

- Hmm... - Sisk pochylił się nad afiszem. - Być może. - Cóż - przerwał im Kemble stanowczym tonem - widziałem lady Sands wiele razy i zaręczam, że owa młoda dama z portretu to właśnie ona. Oczywiście, dziesięć lat wcześniej. To na pewno żona Harry'ego. - Obawiam się, że to nie wszystko - powiedziała łagodnie Catherine, wyciągając z kieszeni złożoną kartkę. Trzej mężczyźni podnieśli na nią wzrok. - Ten list jest zaadresowany do Julii i dostała go niedługo po poślubieniu Harry'ego. Nie jest podpisany, ale pismo wygląda na męskie. Musiał to być ktoś, kto znał ją jeszcze w Bostonie, jak sądzę. Brzmi... cóż, nieco złowieszczo. - Może od tajemniczego pana Tony'ego Lumpkina? - zaznaczył Kemble, chwytając list i rozkładając go na stoliku. Pochylili się nad nim wszyscy. - Brak podpisu - powtórzył cicho Max, odgarniając włosy z twarzy. -

RS

Zdaje się, że panna Coates przyjechała z Bostonu i podszyła się pod Julię Astwell, podczas gdy lord Hoages poszukiwał swej wnuczki. Pytanie, czy zrobiła to za zgodą prawdziwej Julii, czy za jej plecami. Kemble wzruszył ramionami.

- Tego się nie dowiemy, lecz z afisza wynika, że panna Astwell była dość sławna. Może nie miała ochoty porzucać kariery i tańczyć, jak jej zagra staruszek? W końcu na początku wcale nie obiecywał jej spadku. Max ponuro kiwnął głową. - Choć dziadek ostatecznie uznał ją za krewną, zrobił to raczej z rozpaczy, gdyż zdrowie całkowicie go opuściło. Poza tym stało się to po tym, gdy skazał jej matkę na życie w skrajnej nędzy. Panna Astwell mogła mieć do niego żal. Sisk zaśmiał się paskudnie. - Może to był nawet jej pomysł? Taki rodzaj żartu? Wysłała jakąś nisko urodzoną amerykańską aktoreczkę, żeby podała się za wnuczkę napuszonego starego bufona.

335

- Zemsta? - mruknął Max. - Ale żart obrócił się przeciwko Julii, czyż nie? W końcu Nancy - jeśli rzeczywiście to była ona - odziedziczyła fortunę. Catherine podniosła list i przeczytała go chyba po raz dziesiąty. - Jest tu coś jeszcze, Max. I wcale mi się to nie podoba - zadumała się. Ten nieporządny, groźny charakter pisma. Jakby ktoś był wściekły. Ton listu jest równie złowieszczy. I to zdanie o obietnicach... nie sądzisz...? - Co takiego? - Patrzył na nią w skupieniu. Catherine podniosła głowę. - Cóż - powiedziała cicho - mam wrażenie, że tych dwoje było małżeństwem. Max nagle chwycił list i jeszcze raz szybko go przeczytał. - Owszem. To całkiem możliwe. Kemble zajrzał mu przez ramię. - A to ci dopiero... - mruknął. - Wygląda na to, że tajemnicza Nancy Coates była bigamistką. Znajdź owego aktora, pana Ventnora, a zdaje mi się, że

RS

tym samym schwytasz swego mordercę, Lumpkina, Max. Max poderwał się z fotela. Jego rosła postać zdawała się ogromna w niewielkim porannym salonie.

- Sisk, weź ten afisz i list - rozkazał, wyciągając srebrny zegarek i otwierając go kciukiem. - Mamy przed sobą długą podróż. Catherine poderwała się na równe nogi. - Dokąd, Max? - Do Derbyshire - odparł ponuro, chowając zegarek do kieszeni. - Powóz pocztowy rusza za godzinę z gospody „Cross Keys". Chcę się dowiedzieć, czy Harry kiedykolwiek słyszał coś na temat Lumpkina albo Ventnora. Catherine zmarszczyła brwi. Nie przypuszczała, by szybka podróż w trzęsącym się powozie pocztowym miała dobry wpływ na żebra Maksa. Czy zostałby, gdyby go o to poprosiła? Być może. Ostatnio doszła do wniosku, że mając trochę czasu, mogłaby owinąć sobie Maksa wokół palca. Ale to byłoby okropne z jej strony! Przecież tak długo czekała na taki związek! I pokochała Maksa takim, jaki jest. A jest, co wiele razy podkreślał, policjantem.

336

Catherine odprowadziła gości do drzwi i zdołała promiennie się uśmiechnąć, podając panu Kemble'owi wykwintny kapelusz i laskę. - Żałuję, że nie mogę panom zaoferować powozu - powiedziała, odwracając się do Siska. - Ale zaraz po przyjeździe odesłałam go do domu. - Dziękuję za wszystko, madame. - Uszy Siska nabrały lekko czerwonego zabarwienia. Zszedł za Kemble'em po schodach. Max zatrzymał się w progu i spojrzał jej w oczy. - Ja również ci dziękuję - powiedział cicho. Catherine spojrzała na niego niepewnie. - Za co? - Za przeczytanie tych listów. Za to, że jesteś taka miła dla mnie - i dla moich przyjaciół. I za to, że nie usiłowałaś mnie powstrzymać przed wyjazdem. - Uśmiechnął się krzywo. - Założę się, że musiałaś się mocno gryźć w język.

RS

Minę miał bardzo uroczystą, mimo to wyglądał zdumiewająco bezbronnie. Catherine zamknęła drzwi, ignorując mężczyzn stojących na chodniku.

- Może jednak - powiedziała, zarzucając mu ręce na szyję - postaraj się zadbać o siebie. Max wahał się tylko chwilę, zanim wziął ją w ramiona. Patrzył na nią uważnie, lecz po chwili zamknął oczy i bardzo delikatnie ją pocałował. Ciepłe dłonie położył na szczupłych plecach Cat i przytulił ją do siebie. Całował ją długo i czule; Catherine czuła równe uderzenia jego serca. Westchnął i zsunął usta po jej szyi. Spodziewała się, że Max się odsunie i wyjdzie, lecz on tylko przytulił ją mocniej, a jego ciałem wstrząsnął dreszcz. - Ach, Catherine! - powiedział, wtulając twarz w zagłębienie przy jej ramieniu. - Nie podoba mi się to. Nie chcę cię tu zostawiać. Cat położyła dłonie na jego ramionach i odepchnęła go lekko, żeby spojrzeć w czarne oczy.

337

- Doskonale - stwierdziła. - Nie chciałabym, aby kiedykolwiek było to dla ciebie łatwe. - Nie jest łatwe - powiedział szorstkim głosem. - Nic w tym bałaganie nie jest łatwe. - Och, nie zgodzę się z tym. - Catherine uśmiechnęła się słabo. Zakochałam się w tobie z łatwością. I bardzo szybko. Myślę, że reszta z czasem stanie się równie łatwa. Zaczekam, Max. Jestem bardzo cierpliwa. Przez chwilę patrzył na nią ze zdumieniem. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, lecz najwyraźniej nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Potrząsnął głową, odwrócił się raptownie i wyszedł na dwór. Stojący na chodniku Sisk i Kemble sprzeczali się głośno. - Nie, nie, nie - dąsał się Kem. - Prędzej dam się pokroić. Dostanę kataru! słyszysz?

RS

I wszędzie będzie pełno błota! Na wsi zawsze jest błoto. Nigdzie nie jadę, - Doskonale - burknął Max i przechodząc obok Kemble'a, wcisnął mu w dłoń skórzaną smycz Lucyfera. - Zaopiekujesz się psem. Nie obawiaj się. Je wszystko.

- Mój Boże! - jęknął Kem, patrząc z rozpaczą za odchodzącymi przyjaciółmi. - Tego się właśnie obawiam!

338

Rozdział 19 Występek jest tak obmierzły, że paraliżuje nas jego widok i nigdy nie byłby w stanie nas zjednać, gdyby nie przywdział maski jakiejś cnoty. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Kilka godzin później, gdy Kemble przemierzał ulice, ciągnąc za sobą psa i przygotowując się na okropną noc, mały lord Branthwaite zdążył ją już

RS

rozpocząć. Utknął w przeraźliwie niewielkim zajeździe gdzieś na południe od Leicester, wcześniej zaś wieziono go niczym paczkę mięsa przez pół hrabstwa Essex w powozie, który kołysał się i chwiał jak ponton. Choć dzień był gorący, niania ubrała go stanowczo za ciepło. Teraz zaś kurz z dziedzińca zajazdu wdzierał się do jego sypialni, drażniąc nos. Gdy więc przed frontowy ganek zajechał z łomotem wieczorny wóz pocztowy, trąbiąc przeraźliwie, i wysypał się z niego tłumek brzęczących jak pszczoły podróżnych, mały lord stracił panowanie nad sobą i wytężając wszystkie siły, wrzasnął wprost do lewego ucha matki. - Och, chyba dostanę szału - narzekała Cecilia i gwałtownie odsunęła od siebie niemowlę. Niestety lord Branthwaite uprzednio chwycił całą garść jej włosów wraz z onyksowym kolczykiem. - Jesteś synem swego ojca, czyż nie? Dziecko kopało energicznie i wymachiwało piąstkami, by wyrazić swój gniew. W tej chwili do pokoju wszedł jego ojciec. - Co się stało, kochanie? - zapytał lord Delacourt, odgarniając z czoła spocone włosy. - Simon znowu marudzi? Biedaczek! Chodź do tatusia, skarbie.

339

Cecilia z ulgą oddała dziecko. - Och, weź go - powiedziała poirytowana i opadła na najbliższe krzesło, by poprawić kolczyk. - W końcu jest w połowie twój i nie mam wątpliwości, że to właśnie ta marudząca połowa. Jakieś wieści o kole? Czy będziemy musieli spędzić w tym wstrętnym miejscu resztę maja, czy jedna noc wystarczy? - Tylko jedną noc - odparł pogodnie Delacourt, kołysząc dziecko na kolanie. - Twój brat bez przerwy stoi kołodziejowi nad głową. Rano wyruszamy. Drzwi do pokoju otworzyły się nagle, ukazując udręczonego gospodarza. - Zdumiewająca sprawa, panie hrabio - zaczął, wyraźnie czymś przestraszony. - W powozie pocztowym jechał pewien, hm... dżentelmen. Wysoki i strasznie ponury. Pyta o państwa oraz o waszego współpasażera. Zwłaszcza o niego. miałby o niego pytać?

RS

- O mojego brata? - zapytała Cecilia, wstając z krzesła. - Kto, na Boga, - Ponad ramieniem gospodarza zobaczyła wysoką, odzianą w czerń postać, kryjącą się w cieniu.

Delacourt również go zobaczył. - Co, do licha? - mruknął. - De Rohan? I Sisk? Na litość boską, wchodźcie natychmiast! - Do wyraźnie uspokojonego gospodarza powiedział: - Dwa dzbanki piwa poproszę i jeszcze jeden talerz zakąsek. Max zdjął kapelusz i pochylił głowę, przechodząc przez niskie drzwi. - Dobry wieczór, panie hrabio - powiedział uprzejmie. - Słyszałem, że zgubiliście koło? - Max! - wykrzyknęła Cecilia, podbiegając do niego i chwytając go za ręce. - Co się stało? Dlaczego szukasz Harry'ego? Max spojrzał na nią, potem na jej męża i postanowił zrezygnować ze sztywnych konwenansów. - Mogłabyś wezwać lorda Sandsa? - zapytał.

340

- Mam coś, co koniecznie musicie zobaczyć. Portret pewnej osoby, którą możecie rozpoznać. Delacourt podszedł do drzwi i potężnym głosem ryknął na gospodarza, by przyprowadził Harry'ego. Zdenerwowana Cecilia zaprosiła ich do stołu przy oknie. Sisk wygładził zagięcia na afiszu i położył go w plamie słonecznego światła. - Bardzo proszę, pani hrabino. Proszę na to spojrzeć i powiedzieć nam, czy kogoś pani rozpoznaje. Zaskoczona Cecilia spojrzała mu w oczy, przelotnie zerknęła na Maksa i wreszcie utkwiła wzrok w afiszu. Zmarszczyła brwi. - Popatrz, Davidzie! - przywołała męża, który usiłował ułożyć dziecko do snu. - Spójrz na ten szkic! Przecież to... przecież to Julia za młodu! Ojej, aktorka? Dlaczego u dołu widnieje niewłaściwe nazwisko? właściwe.

RS

- Obawiam się, Cecilio - powiedział cicho Max - że nazwisko jest Delacourt z czułością położył dłoń na ramieniu żony i spojrzał na afisz. - Ależ tak, to Julia - stwierdził, podnosząc wzrok na Maksa. - Poznaję ten wyjątkowy wykrój brwi. Kim, do diabła, jest panna Coates? Max wymienił z Siskiem zakłopotane spojrzenie. - Cecilio - zapytał cicho - czy możesz mi powiedzieć, co dokładnie wiedzieliście o tej kobiecie, zanim twój brat ją poślubił? Cecilia wzruszyła ramionami. - To, co ci powiedziałam. Byliśmy sąsiadami jej dziadka. Stary lord wezwał swą wnuczkę z Ameryki i niedługo po jej przyjeździe poznaliśmy ją na balu, który wydał na jej cześć. Wkrótce Julia zastawiła sidła na Harry'ego, poza tym wydawała się... dość miła. - Błagalnie spojrzała w oczy Maksa. - Dlaczego pytasz? O co chodzi? Max milczał przez chwilę, zastanawiając się nad położeniem Harry'ego. Jak większość dobrych szulerów, Nancy Coates sprytnie wybierała swoje ofiary.

341

Oszukała starego, samotnego człowieka, podając się za jego wnuczkę. Potem wyszła za Harry'ego - co bez wątpienia było aktem bigamii - a wszystko to wyłącznie w celu odziedziczenia fortuny. Biedny lord Sands nie podejrzewał niczego. - A w jaki sposób ci się przedstawiła? - zapytał Max. - I swemu dziadkowi? Chodzi mi o to, czy miała jakieś dowody potwierdzające jej tożsamość? - Dowody? - wyszeptała Cecilia. W jej oczach zalśniła podejrzliwość. Dostała od dziadka kilka listów. Błagalnych, żałosnych listów. Pamiętam, że kiedyś koniecznie chciała mi je pokazać, ale uznałam to za przejaw niezbyt wyszukanego smaku. Do pokoju wpadł purpurowy na twarzy Harry, dysząc ciężko. - Co się stało, de Rohan? - wykrzyknął zbolałym głosem. - Zdaje się, że

RS

kazałeś mi wyjechać z miasta?

Max uniósł dłoń w uspokajającym geście.

- Popełniłem błąd, panie hrabio - powiedział ze skruchą. - Teraz muszę prosić, aby pan powrócił.

Harry obojętnie wzruszył ramionami. - Ależ oczywiście - zgodził się. - Ale czy jechał pan aż z Londynu, by mi to powiedzieć? - Nie, Harry - odezwała się jego siostra, popychając go w stronę krzesła. Usiądź. Max ma kilka pytań na temat Julii. Harry zmarszczył krzaczaste brwi. - Powiedziałem już wszystko, co wiem. Sisk podsunął mu afisz. - To właśnie Julia za młodu - stwierdził posłusznie Harry. - Ten wesoły duszek, z którym się ożeniłem. Max spojrzał mu w oczy.

342

- Lordzie Sands - zaczął z zakłopotaniem - czy pańska żona... to znaczy, zanim pana poślubiła... chciałbym zapytać, czy kiedykolwiek wspominała o tym, że była już raz zamężna? Twarz Harry'ego przybrała kolor dojrzałej wiśni. - Ależ, na Boga! - wybuchnął. - Cóż to za pytanie? Oczywiście, że nie! Przecież musiałbym o tym wiedzieć... czyż nie? Cecilia położyła dłonie na stole. - Harry, nie zachowuj się jak tępak - powiedziała ostro. - Max pyta, czy była dziewicą! - Cecilio, to nie jest konieczne... - Ależ jest! - przerwała Maksowi. - Harry? Policzki Harry'ego miały już kolor bakłażana i de Rohan zaczął się obawiać, czy hrabia nie dostanie apopleksji.

RS

- Cóż... Ach... powiedziała... powiedziała, że jest. I wtedy rozpętało się piekło.

- I ty w to uwierzyłeś? - pisnęła cienko Cecilia, przyciskając palce do skroni. - Wystarczył kawałek ałunu i trochę krwi z kurczaka, żeby cię oszukać? - Cecilio! - ryknął na nią mąż, pochylając się nad stołem. - To, co robisz, niczemu nie służy! Lord Branthwaite podniósł głowę z ramienia taty i uderzył w rozdzierający płacz. Na szczęście do pokoju weszła wymizerowana niania, odebrała Delacourtowi wrzeszczące dziecko i zniknęła z nim za drzwiami. Mąż Cecilii jedną ręką podniósł potężne dębowe krzesło i dostawił je do stołu, a siadając, obrzucił zebranych karcącym wzrokiem. - A teraz, Max, wyjaśnij mi, co się tu, do diabła, dzieje. Nie widząc innej możliwości, Max otwarcie i szybko opowiedział całą historię. Pod koniec Harry westchnął z ulgą, zaś Delacourt powiedział:

343

- Zatem Julia wcale nie była Julią. Nie mogę powiedzieć, bym czuł się zaskoczony. Grała wysoko urodzoną damę, ale zawsze dało się w niej wyczuć jakąś pospolitość. - I była mężatką! - stwierdziła Cecilia. - Podejrzewam, że chodzi o tego amerykańskiego bankiera, który twierdził, że był wtedy w Szkocji. - Być może. - Max wyraźnie powątpiewał w tę teorię. - To dlatego Julia sprzedawała biżuterię - ciągnęła niezrażona Cecilia. Porzuciła męża i przyjechała do Anglii, kiedy jednak ją odnalazł, pewnie zaczął ją szantażować. Max się zawahał. - To by pasowało - powiedział w końcu. Harry wciąż miał zdumioną minę. - W takim razie wcale nie byłem żonaty? - mruknął, gdy do pokoju weszła

RS

służąca z tacą pełną jedzenia. - To byłaby ogromna ulga. Max zwrócił się do Siska:

- Co myślisz o tym bankierze? Sisk spojrzał na niego z goryczą. - Eversole go przesłuchiwał - przyznał po chwili. - Powiedział, że gość miał przy sobie rachunek z hotelu w Edynburgu. Max zastanawiał się nad tym przez chwilę. - Czy Eversole jest kompetentny? Czy można mu zaufać? - Cóż - zawahał się Sisk. - Na tyle, na ile można zaufać każdemu z nich. W salonie zapadła pełna napięcia cisza. Max pochylił się nad stołem, drewniane krzesło zaskrzypiało pod jego ciężarem. - Sisk - odezwał się bardzo cicho. - Słyszę bardzo niepokojącą nutę zwątpienia w twoim głosie. Policjant zaczął się wiercić. - Masz rację, de Rohan - przyznał. - Ostatni skandal korupcyjny mocno nami wstrząsnął. Jednak nie mamy powodu, by podejrzewać również Eversole'a.

344

- To już ty sam powinieneś najlepiej wiedzieć - powiedział ponuro Max. W tonie jego głosu czaiła się groźba. Sisk zbladł. - Cóż, przyznaję, że dość często pił w karczmie z tymi, którzy zostali ostatnio aresztowani - wyznał cicho. - Ale ja również skusiłem się na kilka piw. Tłumiąc przekleństwo, Max huknął pięścią w stół, aż szczęknęły naczynia. - Eversole był od początku zamieszany w tę sprawę! - ryknął. Służąca chyłkiem umknęła z pokoju. - Na Boga, jeszcze dziś rano przynosił nam akta! I zostawił otwarte drzwi w czasie, gdy omawialiśmy sprawę! I wie... - Max zerwał się z krzesła i niemal krzyknął: - Boże! Sisk, on wie, gdzie się teraz znajdują listy lady Sands! Sisk powoli podniósł się zza stołu.

RS

- Tak? - wycedził ze złością. - A komu ty byś zaufał, de Rohan? Większość z nich jest zamieszana w jakieś brudne sprawki. Poza tym uporządkowanie tego wszystkiego to nie moja praca, lecz twoja! Ja muszę pracować właśnie z nimi!

Delacourt szybko nakrył dłonią zaciśniętą pięść Maksa. - Uspokójcie się - powiedział cicho. - Jesteście po tej samej stronie. Max, gdzie jest ten przeklęty sekretarzyk? Max przetarł zmęczone oczy. - U Catherine - odpowiedział posępnie. - Niech mnie szlag trafi za taką głupotę! Zostawiłem go u Catherine. Cecilia syknęła, lecz mąż posłał jej tylko ostrzegawcze spojrzenie. - Czy ten policjant... Eversole, wie, że tu przyjechaliście? - zapytał Delacourt. - Że znaleźliście listy i afisz? Max pokręcił głową i powoli opuścił dłonie na stół. - Catherine znalazła je dziś rano - powiedział. - Prosto z jej domu poszliśmy złapać powóz pocztowy przy Cross Keys.

345

Delacourt wstał z krzesła. Wyglądał bardzo poważnie. - Cecilio - powiedział ostro, udając się ku drzwiom. - Dopilnuj, by się najedli. - Dobrze, oczywiście - odparła. - Dokąd idziesz? Jej mąż otworzył drzwi. - Sprawdzić koło i kazać zaprząc świeże konie - mruknął. - I upewnić się, że moje pistolety są naładowane jak należy. Wyruszamy bez chwili zwłoki. Tego samego wieczora Catherine błagała Isabel, by zwolniła ją z kolejnego spotkania towarzyskiego. Czuła, że nie zniesie jeszcze jednego balu, mimo że miał się odbyć u Flemingstonów, których bardzo lubiła. Isabel poddała się bez zbędnych awantur i Catherine zjadła kolację z Bentleyem, po raz kolejny kłócąc się z nim na temat Maksa. Tym razem brat posunął się aż do groźby, że

RS

zdradzi jej sekret Camowi. Zdawało się, że przepowiednie Sofii Castelli po prostu nie muszą się sprawdzać. Przez całą noc Cat wierciła się w łóżku, nie mogąc zasnąć z niepokoju o Maksa, a gdy wstała, zaatakowały ją nudności i ból głowy.

Co, do licha, się z nią dzieje? Na wsi nigdy nie czuła się źle. Może chodzi o stęchłe londyńskie powietrze? Postanowiła pokonać słabość i kazała osiodłać konia na długą, wyczerpującą przejażdżkę. Może nawet do Hampstead? Mogłaby wyrzucić Bentleya z łóżka i raz na zawsze wyjaśnić z nim pewne rzeczy. Pewnie zaleje go krew. Cama bez wątpienia również, gdy wreszcie się dowie. Zamierzała jednak postępować w zgodzie z własnym sercem. Wkładając swój ulubiony czerwony strój do jazdy konnej, doszła do wniosku, że pragnie poślubić Maksa. Jeśli będzie to konieczne, może go nawet o to błagać. Oczywiście taki obrót sprawy wydawał się mało prawdopodobny. Zapinając guziki sukni, stwierdziła, że żadne z nich nie będzie miało zbyt wiele do gadania. Nabrała ciała.

346

Z trudem pozapinała resztę guzików. Odetchnęła głęboko i stwierdziła, że strój leży równie świetnie, jak zwykle. Signora Castelli nieźle ją wystraszyła, to wszystko. Przynajmniej w tej przepowiedni popełniła błąd. Catherine niemal żałowała, że nie stało się inaczej. Jedyną rzeczą, której pragnęła bardziej niż dziecka, było spędzenie reszty życia z Maksem. Jednak nie wynikało to z braku bardziej atrakcyjnej alternatywy. Wciągając żakiet, podeszła do okna i popatrzyła na ulicę. W jej sercu kryła się przedziwna nadzieja, że jeśli tylko będzie patrzyła wystarczająco długo, Max wróci szybciej. Szalone marzenie. W tym momencie nadszedł chłopiec stajenny, prowadzący dwa konie. Orion pochylił lśniący kark i parsknął podejrzliwie na jeden z niskich ostrokrzewów rosnących przed domem. Zaciekawiona Catherine wychyliła się przez okno. Na Boga, przecież konie nie jedzą takich roślin!

RS

Wtedy zobaczyła zarysy jakiejś osoby - bardzo niewielkiej osoby - ukrytej w gęstym cieniu pod ostrokrzewem. Wychyliła się jeszcze dalej i wytężyła wzrok. Nate! Ten mały łobuziak! Co on tu robi? Nagle roześmiała się w głos. Czyżby Max go wysłał, żeby miał na nią oko? Może się obawiał, że bez niego wpadnie w jakieś tarapaty. Doskonale! Odrobina niepokoju tylko dobrze mu zrobi. Postanowiła chwilowo nie zdradzać, że wie o obecności strażnika. Serce śpiewało w niej z radości, gdy schodziła po schodach, i szeroko otworzyła drzwi, by przywitać się z chłopcem stajennym. Ku jej zdumieniu przed gankiem zatrzymał się elegancki powóz, z którego wyskoczył dżentelmen w czarnej pelerynie. Natychmiast dostrzegł jej strój do jazdy. - Och, lady Catherine! - wykrzyknął Rupert Vost głosem pełnym rozczarowania. - Widzę, że właśnie pani wychodzi. Miałem rozpaczliwą nadzieję, że zabiorę panią na przejażdżkę! Catherine spojrzała na niego z zaskoczeniem.

347

- Dzień dobry, panie Vost. Uśmiechnął się do niej czarująco. - Chciałem zasięgnąć pani porady na temat prezentu ślubnego przypomniał, zdejmując pelerynę i zarzucając ją sobie na ramię. - Może udalibyśmy się do parku? - Do parku? Z chłopięcym wdziękiem wzruszył ramionami. - Tak. Żeby mogła pani swobodnie udzielić mi porady. Gdy już ustalimy szczegóły, może da się pani namówić na obejrzenie kilku wystaw? Z pewnym zażenowaniem przyznaję, że czuję się jak idiota, nie radząc sobie z rzeczą, która powinna być przecież prosta. Ale tak bardzo chciałbym olśnić Amelię, a mój szczęśliwy dzień nadejdzie już za niecałe dwa tygodnie. Catherine westchnęła w duchu. Na litość boską! Czy ten człowiek nigdy się nie poddaje? Może po prostu warto mu ulec i mieć to już wreszcie za sobą? Wtedy się od niej odczepi.

RS

Vost pewnie od razu się zorientuje, że jest nudna i nie interesują jej żadne flirty. - Cóż, właśnie wybierałam się do Hampstead - zaczęła. - Och, wspaniale! - przerwał jej, wchodząc na schody. - Będziemy mieli mnóstwo czasu na rozmowę. Catherine zmusiła się do uśmiechu i gestem odprawiła chłopca stajennego. - Chciałam odwiedzić brata - powiedziała, wracając do domu. Zamierzałam się z nim trochę pokłócić i wolałabym zrobić to bez świadków. Może się zdarzyć, że go zranię, rozumie pan. Może lepiej wybiorę się tam innym razem. Rupert Vost roześmiał się i wszedł do salonu. - Ach! - wykrzyknął jowialnie. - Śmiem twierdzić, że wiem, o czym pani mówi! Bracia zawsze są nadopiekuńczy, czyż nie? Uśmiech Catherine nieco zbladł. - Co pan ma na myśli?

348

Vost najwyraźniej się zawstydził. - Och, przepraszam - mruknął. - Dano mi do zrozumienia... Ale może coś źle zrozumiałem... - Co pan zrozumiał? Posłał jej dziwny uśmiech. - Cóż, że uwikłała się pani w bliską znajomość z czarującym panem de Rohanem. Catherine zastygła. - Kto powiedział panu coś takiego? Vost odkaszlnął. - Cóż... lady Kirton - wyznał. - Ostatniej nocy na balu u Flemingstonów. - Isabel! - Och, proszę! - dotknął jej ramienia. - Proszę nie obwiniać ciotki. Rozpytywałem o panią, wyrażałem mój szacunek i zachwyt; być może źle mnie zrozumiała? Ze wstydem przyznaję, że byłem niegdyś strasznym kobieciarzem,

RS

podejrzewam zatem, że chciała mnie zniechęcić. To niemądre z jej strony, gdyż całym sercem jestem oddany Amelii. Wróćmy, proszę, do pani pereł - gdzie je pani kupiła?

- Nie kupiłam ich - odparła. - Należały do mojej matki. - Nagle Catherine poczuła przemożną potrzebę ucieczki. - Czy wybaczy mi pan na chwilę? Muszę się przebrać. - Oczywiście - zagruchał Vost. Przebranie się w spacerową suknię i okrycie zabrało jej kilka minut. Z jakiegoś powodu chciała mieć tę przejażdżkę jak najszybciej za sobą. To niedorzeczne, doprawdy. Przecież i tak nie siedziałaby w domu przy tak pięknej pogodzie. Max wyjechał do Derbyshire i pewnie nie wróci w ciągu trzech dni. Choć doskonale wiedziała, że Vost jest niepoprawnym flirciarzem, uznała, że bywa także czarujący. Nie znajdowała niczego niestosownego w doradzeniu mu i zaskoczeniu narzeczonej.

349

Poprawiła rękawy wierzchniego okrycia i zeszła ze schodów. Vost najwyraźniej również był niecierpliwy, bo wyszedł z salonu i czekał na nią przy schodach. - Wygląda pani czarująco, lady Catherine - powiedział, podając jej ramię. - Ruszajmy. Wyszli na ganek i nagle Catherine wykrzyknęła: - Panie Vost! Pańska peleryna! Vost podniósł dłonie, jakby sprawdzał stopień nasłonecznienia i uśmiechnął się. - Później po nią przyślę. Ostrożnie, moja droga. Pomogę ci wsiąść do powozu. Dość wysoko, nieprawdaż? Chwycił lejce i popędził konie, które żwawym kłusem ruszyły w kierunku Oxford Street. Prowadząc pogodną rozmowę, prędko dotarli do bramy Hyde

RS

Parku. Dla londyńskiej śmietanki towarzyskiej była to najmniej dogodna pora na przejażdżkę, więc nie spotkali po drodze żadnego powozu. Wokół Serpentine spacerowały nianie w wykrochmalonych białych fartuszkach, popychając niemowlęce wózki nieopodal lśniącej wody. W połowie pagórka mały chłopiec walczył ze splątanymi sznurkami latawca. Poza tym nikogo w parku nie było. - Może pojedziemy na szczyt pagórka? - zapytał Vost z kolejnym porażającym uśmiechem. - Dzieci mnie nużą. Zanim wybiła dziesiąta, niewielka wioska Luton Hoo znikała za ich plecami w obłokach kurzu wzbijanego przez karetę lorda Delacourt. Ignorując okropny ból żeber, Max siedział na koźle, ponieważ ktoś musiał pilnować, by biedny stangret nie zasnął. Zażywny woźnica dawał z siebie wszystko. Przez całą noc księżyc oświetlał im drogę i często się zatrzymywali, by odetchnąć i zmienić konie. Z wysokiej ławeczki Max podziwiał żywopłoty i pagórki Anglii rozciągające się wokół jak soczyście zielony dywan. W południe minęli

350

północne peryferie Londynu i dotarli niemal do Marylebone. Max wiedział, że nie spocznie, dopóki nie zobaczy Catherine. I nie odzyska przeklętego sekretarzyka. Był na siebie wściekły za ryzyko, na jakie ją naraził, pozwalając zatrzymać podróżne biureczko. Był wściekły, że w tej sprawie nie wziął pod uwagę skorumpowanego policjanta. Sisk jak zwykle miał rację. Myślenie o takich rzeczach było obowiązkiem Maksa. Nie wspominając już o wewnętrznej potrzebie zapewnienia Catherine bezpieczeństwa. Przecież z nią sypiał, na litość boską! Ten fakt niósł za sobą olbrzymie konsekwencje. Czuł się za nią odpowiedzialny, niezależnie od jej zdania na ten temat. Owszem, ostatnio stał się wyjątkowo nieostrożny w tym zakresie. Pozwalał sobie poczuć, zamiast myśleć. Nie wiedział, co ma z tym począć. Czasami zastanawiał się, czy nie powinien jej błagać, by za niego wyszła. Myśl o małżeństwie nagle przestała go przerażać. Właściwie zdawało mu się, że jest

RS

to jedyny sposób, by zapewnić jej pełne bezpieczeństwo. Jeśli Catherine tego zechce. I jeśli on będzie w stanie rzucić pracę i poświęcić się mniej ryzykownemu, bardziej prozaicznemu życiu.

Catherine. Catherine. Zacisnął powieki, czując, że fala niepokoju wciąż wzrasta. Mniejsza z poufnością! Powinien był pokazać jej pełną listę podejrzanych. Powinien był przestrzec ją przed Eversolem, choć wciąż nie miał powodów, by uważać policjanta za zdrajcę. Wszystko będzie dobrze, musi tylko dotrzeć do Catherine i upewnić się, że nic jej nie jest. Wtedy prawdopodobnie opanuje nieznośne bicie serca i będzie mógł odetchnąć pełną piersią. Już niedługo. Otaczał ich już harmider południowego ruchu na Edgeware Road. Stangret Delacourta ziewnął po raz setny i spojrzał na Maksa, czekając na dalsze wskazówki. Po chwili powóz zaturkotał na Mortimer Street. Max zdumiał się, widząc, że otoczenie domu Catherine wygląda niemal tak samo jak wówczas, gdy wyjechał. Kemble stał na chodniku, u stóp schodów, nerwowo zaciskając palce na smyczy Lucyfera. Pies tak samo szarpał smycz,

351

emanując złością i zniecierpliwieniem. Po chwili Max dostrzegł niewielką głowę wynurzającą się z krzaka przy domu. Co, do diabła? Nate? W bezgranicznym zdumieniu zbyt późno dał znak stangretowi i powóz zatrzymał się dobrych kilka kroków dalej. Max zeskoczył z kozła, najwyraźniej przez nikogo niezauważony, i ruszył chodnikiem. Kemble ze zbolałą miną rzucił smycz psa w krzaki. - Ale on ciebie lubi! - jęknął. - Wyłaź stamtąd, Nate! Jeśli lady Catherine nie może go wziąć, to musisz to zrobić ty! Nalegam! - Nie, nie mogę! - wzbraniał się pobladły Nate, przedzierając się na chodnik. - Panie Kemble, mamy nieliche kłopoty i... och, święci Jezu, Maryjo i Józefie! De Rohan!!! Kemble obrócił się błyskawicznie. - Dzięki Bogu!

RS

Lucyfer zaskomlał z radości. Kemble wcisnął Maksowi jego smycz. - Dlaczego siedzisz w krzakach pod domem lady Catherine, Nate? warknął Max, nie zważając na radosne powitanie Lucyfera. Kemble aż się cofnął.

- Nie mam z tym nic wspólnego! - tłumaczył się, rozkładając ręce, lecz Max nie zwrócił na niego uwagi. Nadal przeszywał Nate'a gniewnym spojrzeniem. - Siedziałem w tych krzakach przez dwa tygodnie - przyznał się chłopiec, wyszarpując koszulę z kolczastych zarośli. - Ale teraz nie warto się tym zajmować. Powinien pan się martwić o lady Catherine! - Co takiego? - zapytał ostro Max, czując narastające przerażenie. - Co się stało? Na ogół niewzruszony Nate zaczął załamywać ręce. - Wyjechała gdzieś z tym elegancikiem - wyjąkał wreszcie, szeroko otwierając oczy. - Niecałe pięć minut temu. Czułem jego zapach, de Rohan. Przysięgam na Boga wszechmogącego, że to był ten sam gość, który śledził

352

pana tamtej nocy! Miał tę samą modną pelerynę! Sisk nadszedł powoli i stanął u boku Maksa. - O czym ten chłopak tak wrzeszczy? - zapytał, ziewając. Śmiertelnie poważny Kemble poklepał go po ramieniu. - Chłopak uważa, że lady Catherine została uprowadzona. Zgadza się, Nate? Nate wyglądał coraz gorzej. - Myślę, że ją oszukał. Wpuściła go do domu. Kilka minut później usłyszałem otwieranie okna. Podczołgałem się bliżej. - Chłopiec wskazał na róg domu. - O tam, i wyjrzałem za róg. Elegancik wyrzucił swoją pelerynę przez okno, powiadam wam! Zwiniętą w kulkę z czymś sporym i brzęczącym w środku. Potem wyrzucił srebrny lichtarz i ten facet z dołu go złapał... - Jaki facet? - zapytał Max. Nate zmrużył oczy. Eversole.

RS

- Ten gliniarz z twarzą łasicy, który pracuje na Queen Square. Nazywa się Groza chwyciła Maksa za serce. Nate nie przestawał mówić: - Śledziłem go spory kawałek, ale potem stwierdziłem, że to błąd. Jednak zanim dobiegłem z powrotem tutaj, powóz już skręcał w Regent Street. Max kucnął na chodniku i spojrzał Nate'owi w oczy. - A ten mężczyzna z peleryną, Nate? - zapytał drżącym z paniki głosem. Dosłyszałeś może jego nazwisko? Albo dokąd pojechali? Cokolwiek? Nate kiwnął głową. Jego oczy były pełne łez. - Vost - wyszeptał. - Lady Catherine powiedziała do niego „Vost". Przyjechał wysokim, czarnym powozem. Zdaje się, że wspominał o przejażdżce po Hyde Parku. To zły człowiek, panie de Rohan. Wiem to. Powóz Ruperta Vosta toczył się gładko parkową alejką, a Catherine dyskretnie przyglądała się profilowi swego towarzysza. Może i Amelia była wstydliwa i czysta, lecz Cat z łatwością domyślała się, że prawdopodobnie bez

353

pamięci zakochała się w narzeczonym. Otaczały ich plamy słonecznego światła, co chwila wydobywając z cienia jego anielskie rysy i blask złotych włosów. Powóz zwolnił nieco i Vost odwrócił się ku niej z uśmiechem. Nagle, z niewyjaśnionej przyczyny, przypomniała sobie, jak kilka miesięcy temu Max ostrzegał ją przed zapuszczaniem się w głąb parku. Ależ to niedorzeczne! Przecież jest południe, a ona siedzi w powozie z dżentelmenem. Vost skręcił w lewo i wjechał w gęstwinę, zatrzymując powóz przy dorodnej kępie rododendronów. Catherine od razu je rozpoznała. Były to zarośla, w których Max po raz pierwszy ją pocałował. - Przejdziemy się? - zapytał zachęcającym tonem Vost, zeskakując na ziemię. - Tuż za rogiem jest urocza ławeczka. Z łatwością chwycił ją w talii i „zdjął" z powozu. Catherine stwierdziła, że pan Vost chyba zaczął się pocić, gdyż wyczuła silny zapach wody kolońskiej

RS

- ciężkiej od aromatu drzewa sandałowego - którą nazbyt obficie się skropił. Gdy dotarli do najgęstszych zarośli, Vost stał się dziwnie milczący. Cisza działała Catherine na nerwy. Może sama powinna coś powiedzieć. - Jeśli chodzi o biżuterię, panie Vost - zaczęła, okrążając niską gałąź - czy jest pan zdecydowany na perły? Niektórzy uważają je za biżuterię dla dziewcząt. Może pańska Amelia bardziej ucieszy się z jakichś kamieni szlachetnych? - Może z szafirów - zgodził się niedbałym tonem. - Zawsze miałem słabość do szafirów. Dotarli do ławki i Vost odwrócił się do niej znienacka. Ku jej zdumieniu z jego twarzy zniknął czar i urok. Patrzył na nią twardo i bezwzględnie. Cat zdławiła w sobie lęk i zaskoczenie, odwracając się w stronę, z której przyszli. Vost zareagował z niewiarygodną prędkością; chwycił ją i przyciągnął do siebie. Nabrała powietrza, żeby wrzasnąć. Nakrył jej usta dłonią, aż się zakrztusiła. Potrząsnął nią bezlitośnie, zrzucając jej czepek. - Stój spokojnie, do diabła! - syknął. Ogarnęła ją panika. Usiłowała się wyrwać z jego żelaznego uścisku i wbić mu łokieć między żebra, lecz Vost był

354

zbyt szybki. I silny. Ciężki, duszący zapach jego perfum niemal ją dławił. Ugryzła go w dłoń i znów usiłowała krzyknąć. Jakaś ostra krawędź dotknęła jej szyi. Nóż. Boże. Catherine bezwiednie pisnęła. - Nie waż się wydać ani jednego odgłosu więcej - syknął. - Bo pożałujesz. Usiłowała myśleć. Odwołać się do zdrowego rozsądku. Lecz nie potrafiła odnaleźć ani jednej jasnej myśli. Niechby ktoś tędy przechodził! Boże, niech ktoś przyjdzie! Vost szorstko przycisnął jej głowę do swego torsu i przysunął usta do ucha Catherine. - Teraz zabiorę rękę - wyszeptał mrocznym głosem. - Spróbuj choćby pisnąć, a zaklinam się, że poderżnę ci gardło i oświadczę, że napadli na nas bandyci. siebie.

RS

Chciała się odwrócić i spojrzeć mu w oczy, ale ponownie przycisnął ją do - Kiwnij głową, jeśli mnie rozumiesz - zażądał. Pocił się obficie, emanując duszącym zapachem.

Catherine kiwnęła głową, czując pod potylicą klapę jego marynarki. - Doskonale - powiedział i ją puścił. Odetchnęła głęboko, usiłując odzyskać równowagę. - Czego pan chce? - wykrzyknęła cicho. Wciąż trzymając nóż przy gardle, złapał drugą dłonią jej pierś. - Nie - szepnęła i zadrżała z obrzydzenia. - Nie to. Proszę, tylko nie to. Vost mocniej przycisnął ostrze do jej gardła, ściskając brutalnie pierś. Catherine zamarła z bólu, ale nie wydała z siebie głosu. - Och, smakowity z ciebie kąsek - syknął, lekko dotykając językiem jej szyi. Catherine wstrząsnął dreszcz obrzydzenia. Vost roześmiał się cicho. - Och, tak - szepnął. - Zerżnięcie ciebie będzie o wiele przyjemniejsze niż obcowanie z tym sztywnym kijem, z którym mam się ożenić. Założę się, że

355

będziesz się bronić. Julia się broniła, a ty jesteś taka sama jak ona. Taka grzeczna i niewinna. Ale ulegniesz. Ona też uległa. Catherine pokręciła głową i zamknęła oczy. - Nie - szepnęła drżąco. - Proszę, nie. Gwałt. Vost zamierzał ją zgwałcić. Dlaczego? Na Boga, tak straszne rzeczy nie zdarzały się zwyczajnym ludziom. Powinna była zostać na farmie. Doglądać ogrodu. Jeździć konno. Na litość boską, choćby robić na drutach! Zaczął ją dławić tłumiony szloch. Vost przesunął palce wyżej i odszukał brodawkę jej piersi; ścisnął mocno. - Nie skrzywdzę cię, jeśli obiecasz, że nie będziesz krzyczeć. Ostrze przyciśnięte do jej gardła zaczęło drżeć, gdy Vost przesunął rękę ku jej udom i zaczął jej bezwstydnie dotykać. Catherine zacisnęła powieki. Jak szybko Vost może podciąć jej gardło, jeśli jednak krzyknie? Jak szybko? Och,

RS

Boże! Czuła, że oddech zamiera jej w piersi.

- Chyba jesteś szalony - zdołała wyszeptać. - Nigdy bym sobie tego nie wybaczyła.

Delikatnie przystawił jej do szyi sam czubek noża. Cofnęła się odruchowo. Vost roześmiał się dziko. - Moja droga, obawiam się, że nie zdążysz już niczego żałować. Możesz jednak zbyt wiele wiedzieć. Nie mam pojęcia, co moja kochana Julia trzymała w tym małym sekretarzyku. Catherine drżała na całym ciele. Bala się poruszyć. Bała się krzyknąć. Lecz zrozumiała jego słowa i zdołała wreszcie powiedzieć: - Jesteś mężem Julii. Znalazłam listy. Zostaw mnie. Wszystko to za późno. - Nie sądzę - stwierdził. - Nie wiesz, że ktoś się włamał na Mortimer Street, gdy zmieniałaś suknię? Sekretarzyk zniknął, a wraz z nim trzy srebrne lichtarze. Doprawdy, moja droga, Londyn nie jest bezpiecznym miejscem. Powinnaś trzymać więcej służby.

356

- O czym ty mówisz? - Catherine zamarła ze zgrozy. Przyciągnął ją bliżej i Cat zadygotała z obrzydzenia, czując na pośladkach jego sztywną męskość. - Chyba nie jesteś aż tak głupia, by przypuszczać, że pracuję sam wyszeptał tuż przy jej karku. - W twoim ogrodzie krył się policjant, którego przekupiłem. Zanim zapadnie zmrok, będzie siedział w karczmie, pijany jak zwykle. Catherine zadrżała. Vost jednak ją zgwałci. Zabije ją, a potem zabije przekupnego policjanta. Jednak z najgłębszych odmętów duszy napłynął do niej dziwny spokój. Usiłowała odzyskać opanowanie. Graj na zwłokę. Graj na zwłokę - tłumaczyła sobie. Podtrzymuj rozmowę. Ktoś wreszcie przyjdzie. - Mam nadzieję, że twój wspólnik dobrze wykorzystuje łapówki, bo jestem przekonana, że jego dni są policzone - wykrztusiła. - Pewnie go zabijesz.

RS

Vost ponownie mocno ścisnął jej pierś, niemal wypychając ją z gorsetu. - Ale najpierw skosztuję tego - mruknął, przesuwając zimne ostrze w kierunku brodawki.

- A więc jesteś złodziejem, gwałcicielem i mordercą - warknęła Catherine, spychając jego rękę z piersi. Vost roześmiał się, muskając wilgotnymi ustami jej ucho. - Błagaj mnie, Catherine - szepnął. - Błagaj, bym cię nie skrzywdził. Zawsze na początku zmuszałem Julię do błagania. Zdaje mi się, że nawet to polubiła. Za to nie lubiła mi płacić za dochowanie tajemnicy. - Chwycił ją mocniej w pasie i przycisnął do siebie. - Idź do diabła! - pisnęła słabo, usiłując się wyrwać. - Oddałam twoje listy policji! Vost parsknął drwiąco. - Nie wierzę ci, moja droga - szepnął. - Jesteś zbyt zrozpaczona. Podoba mi się to. Jeśli okażesz się dobra, ukryję cię gdzieś na kilka dni. Aż się tobą znudzę. A potem wyślę cię w podróż... hm, powiedzmy do Afryki?

357

- Nie! Wsunął ostrze noża za brzeg stanika sukni i przekręcił dłoń, jakby chciał rozciąć materiał. - O, tak. Takie mlecznobiałe ciało zrobi furorę wśród tych czarnoskórych diabłów. Zdaje mi się, że nabrałaś upodobania do śniadej cery. To będzie z pewnością lepsze niż śmierć. - Niech cię piekło pochłonie, lepiej już mnie zabij ! - warknęła. - A wtedy cię powieszą. Mój lokaj cię widział. Będzie doskonałym świadkiem. I Nate, przypomniała sobie. Nate także go widział i prawdopodobnie rozpozna powóz... - Stajesz się naprawdę nieznośna - westchnął ciężko Vost. - Obawiam się, że w takim razie musimy spowodować okropny wypadek powozem, moja droga. - Nigdy się z tego nie wywiniesz!

RS

Vost wciąż mówił pełnym melancholii głosem. - Zapragnęłaś powozić końmi, rzecz jasna - mruczał. - Jesteś taka uparta! Nieroztropnie uległem twoim namowom. Oczywiście wywróciłaś powóz. Ostrze niemal z czułością błądziło po jej szyi. - Twój prześliczny kark złamał się w mgnieniu oka! Przerażony i wstrząśnięty do głębi, pobiegnę po pomoc. Ale będzie już za późno. - Mój służący cię widział, głupcze! Nikt nie uwierzy w twoją niewinność! Vost odchylił głowę i roześmiał się głośno. - Amelia mi uwierzy! - stwierdził. - Ta niedorzeczna kobieta wszystko wybaczy przystojnemu łajdakowi. Z własnej woli poszła nakłamać policji. Powiedziała, że chce nas chronić przed najmniejszym okruchem skandalu. Czyż to nie zabawne? Jeśli zaś chodzi o innych, a zwłaszcza o tego brutalnego drania de Rohana, oczywiście, będą coś podejrzewać. Ale niczego mi nie udowodnią. Catherine wciąż starała się wyswobodzić z uścisku. - Zrujnują cię!

358

- Och, nie sądzę, moja droga. Ojciec Amelii ma o wiele za dużo pieniędzy. - To dlatego zabiłeś swoją żonę? - zapytała Cat. Opanowała obezwładniającą chęć ucieczki. Jeszcze nie. Jeszcze za wcześnie. Graj na zwłokę. Niech mówi. Rozprosz go. I uważaj na nóż! - Twoja żona, aktorka Nancy, miała skryty zamiar zemścić się na tobie, tak? - szepnęła. - Zanim Amelia Lane zapałała do ciebie afektem, byłeś tylko czarującym szantażystą. Ukradłeś szafir i zabiłeś żonę, bo wiedziałeś, że gdy tylko poślubisz Amelię, Nancy weźmie na tobie odwet. Vost bezwiednie zacisnął pięść, wpijając palce w ciało Catherine. - Owszem, niech ją piekło pochłonie! - wycedził przez zęby. - Była bardzo sprytna. Uśmiechała się i zawsze mi dobrze życzyła. Ale wiedziałem, że gdy tylko Harry się z nią rozwiedzie - a miał przecież taki zamiar - Nancy

RS

natychmiast zacznie szantażować mnie. Dziwka pewnie trzymała nasz akt ślubu w swoim przeklętym sekretarzyku. Nie zaryzykowałbym tego. Nie teraz, gdy mam już ten prześliczny szafir, bezpiecznie ukryty w mieszkaniu. Wszystko inne już wcześniej z niej wycisnąłem. Na nic już nie była przydatna. - Ależ ona była człowiekiem! - wykrzyknęła Catherine. - Przecież kiedyś musiałeś ją kochać! Vost ze złością przyciągnął ją do siebie. - Była samolubną dziwką! - ryknął. - Bez słowa pożegnania zostawiła mnie w Bostonie! Oszukała tego idiotę Sandsa na tyle, że się z nią ożenił. Pozbyła się mojego dziecka - mojego! Jej prawowitego męża! - Jakby uważała, że jest jej niegodne. Catherine uderzyła w czułe miejsce. - Cały czas trzymała pewną pamiątkę - wydukała. - Afisz teatralny. Poniża się, aby zwyciężyć. Naprawdę nazywasz się Richard Ventnor. To była wasza ostatnia wspólna sztuka, prawda? Nancy nigdy tego nie wyrzuciła. Musiała cię kochać.

359

- Zamknij się wreszcie, dziwko! Przycisnął dłoń do jej ust i palcami rozchylił wargi. Catherine poczuła gorzki smak lnu. Chusteczka! Och, Boże! Szarpnęła głową. Chciała wypluć knebel i krzyknąć. Za późno.

Rozdział 20 Okazuj twym wrogom stałą, niewzruszoną niechęć; albowiem istnieje różnica między postawą pełną podłości, która jest małoduszna, a stanowczym bronieniem własnej osoby, które uważam

RS

za zawsze usprawiedliwione. Lord Chesterfield, 1776

Etykieta prawdziwego dżentelmena Vost zaciągnął Catherine głębiej w cieniste zarośla, popchnął twarzą na ziemię i położywszy się na niej, wcisnął jej piersi i brzuch w twardą podściółkę. Catherine wbiła pięści w ziemię i szarpnęła całym ciałem, usiłując się wyrwać i odczołgać. Przyciągnął ją z powrotem, mocno uderzając łokciem w skroń. - Krzycz, moja urocza damo! - syknął, gdy łzy popłynęły jej z oczu. - Nikt cię już nie usłyszy. Nie wzbudzisz we mnie poczucia winy. Nie pozwolę na to. Ułożył się na niej, wbijając czubek noża w szyję, tuż pod uchem. Wolną ręką podciągnął jej suknię. Zimne powietrze owionęło obnażone nogi Catherine. Zadrżała. Ogarnęła ją fala mdłości. Vost uniósł się nieco i zaczął manewrować przy guzikach spodni. Catherine miała ochotę zwymiotować, jednak wiedziała, że nie może się poddać bezradności i musi walczyć. Walczyć. Lepiej umrzeć,

360

niż doznać takiej hańby. Zaczęła się szamotać, usiłowała krzyknąć i wbiła palce w ziemię, chcąc zrzucić z siebie ciężar jego ciała. Zimny czubek noża przebił jej naskórek. Vost Stęknął i podniósł się na rękach, rozglądając się wokoło. Wydał z siebie dziwny odgłos. Przekleństwo? Jęk? Nie była pewna. Usłyszała ryk i całym jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Przeszył ją gwałtowny ból. Stwierdziła, że to nie gardło. Nie nóż. Coś innego. Wokół nagle zrobiło się mroczno. Usiłowała złapać oddech i myśleć, ale nie udało się jej. Otaczał ją straszliwy dźwięk, kakofonia warknięć i kłapania, jakby tuż przy niej otwarły się wrota piekieł. W ostatniej chwili przytomności poczuła, jak ktoś lub coś - ściąga z niej ciało Vosta. Potem przeszyła ją fala straszliwego bólu, odbierając świadomość, ciągnąc ją coraz głębiej w jakąś otchłań. Zemdlała. Fakt, że większość najstraszliwszych chwil w życiu przeżywa się w

RS

pewnym oszołomieniu, tak że trudno je sobie potem przypomnieć, jest wielkim błogosławieństwem. De Rohan należał do tych nielicznych osób, które na co dzień zmuszone były przedzierać się przez najbardziej ohydne rynsztoki ludzkiej natury, lecz przechodziły przez nie nieskażone i nie schodziły ze ścieżki prawości. Jednak w jednej chwili to wszystko uległo zmianie. Max pociągnął za cyngiel, poczuł szarpnięcie pistoletu i tym samym strzaskał swe zasady moralne. Swą niezawodność i być może również swe marzenia. Pierś Vosta krwawiła obficie, gdy pies odciągał go na bok. Max nie poświęcił mu ani jednej myśli. Rzucił pistolet Delacourta w trawę i padł na kolana przy Catherine. Nie słysząc powarkiwania i zgrzytania zębów Lucyfera, ostrożnie odwrócił Cat na plecy. Wściekłość ustąpiła miejsca trwodze. Zaczął rozdzierać jej ubranie. - Och, Boże! - jęczał, gdy uklęknął przy nim Kemble. - Chryste, Kem... Chciałem... Chciałem postrzelić go w ramię. - I udało ci się - odparł Kem. - Czy Catherine jest ranna?

361

Max odkrył brzeg okrycia, odsłaniając ranę - szeroką szramę w okolicy talii, z której krew sączyła się na ziemię. Catherine jęknęła pod jego dotykiem. Max westchnął rozpaczliwie, zrywając z szyi szalik. - Kem, Dio mio, co ja zrobiłem? - Nie miałeś wyboru, Max. - Kemble zerknął przez ramię na Lucyfera. Pies znęcał się nad tym, co pozostało z Ruperta Vosta, rozsiewając wokół kropelki krwi. Właśnie ciągnął go za fular, szarpiąc głową na wszystkie strony, jakby Vost był tylko szmacianą lalką. - Catherine... - zaszlochał Max, delikatnie badając ją drżącymi dłońmi. Catherine, musisz... Och, Boże! Proszę cię, nie umieraj! Suknia była coraz ciemniejsza od krwi. Jej krwi. - Wygląda na to, że kula przeszła przez ciało Vosta i trafiła w nią mruknął Kemble, zrywając wraz z Maksem resztki ubrania. - Tylko gdzie, do

RS

diabła? - Chwycił leżący przy jej głowie nóż z kościaną rączką i zaczął ciąć resztki sukni, odsłaniając okolice rany. - Dzięki Bogu, nie dostała w serce - szepnął. Lecz krew była po prostu wszędzie. Zza wzgórza wynurzyła się korpulentna sylwetka Siska. Dotarł do nich i padł na trawę, trzymając się kurczowo za brzuch i ciężko dysząc. - Na litość boską, twój pies złamał kark temu łajdakowi - wychrypiał i spojrzał na Catherine. - Biedactwo! Jest jeszcze nadzieja? Kemble osuszał ranę prowizorycznym bandażem. - Daj mi swój szalik, Sisk. Max, potrafisz zatamować krew? - Tak. - Więc zrób to - zażądał Kem, machając rękami. - Uciskaj tu i tu rozkazał, przyciskając palce Maksa w odpowiednich miejscach. - Nie puszczaj! Sisk, sprowadź powóz. Tylko szybko, do cholery! Idę po Greavesa. Spotkamy się na Mortimer Street.

362

Przy pomocy stangreta Max zdołał przenieść bezwładną Catherine do powozu. Udało mu się również - później nie potrafił sobie w ogóle przypomnieć tej podróży - utrzymać ją w ramionach przez całą drogę do domu. Pokojówka Delilah otworzyła im drzwi i na widok zakrwawionej pani wpadła w histerię. Dzięki Bogu, mieszkający niedaleko Greaves był już w sypialni Catherine. Z zaciśniętym z przerażenia gardłem Max wbiegł na schody po kilka stopni naraz, odpychając służącą. Usłyszał szelest jej wykrochmalonej halki, lecz nie zawahał się ani na chwilę. Wiedział, gdzie znajduje się pokój Catherine i bez ceregieli wbiegł do środka. W powietrzu unosił się już ostry zapach medykamentów, na komodzie stała otwarta skórzana torba lekarska. Kemble pomógł Maksowi ułożyć Catherine na łóżku. Chirurg natychmiast przejął dowodzenie. - Puls ma słaby, ale stabilny - oświadczył, trzymając palce na wiotkim

RS

nadgarstku Catherine. - Kemble, jeśli dobrze pamiętam, masz za sobą pewne doświadczenia medyczne. Wyłożyłem bandaże w garderobie. Przygotuj je, zanim wymieszam środki przeciwbólowe. - Wyjął z torby brązowy flakonik, nie spuszczając oka z Maksa. - Zejdź na dół i nalej sobie brandy. Muszę teraz zbadać damę. Rozumiesz mnie? Gospodyni zaczęła już zdejmować Catherine pończochy szybkimi, gwałtownymi ruchami. Max pochylił się i lekko dotknął czoła Catherine. Jej powieki delikatnie zatrzepotały. Chciał przy niej zostać. Chciał domagać się swych praw. Ale przecież żadnych nie miał. - Jestem w stanie wyjść tylko do salonu i nie dalej - powiedział w końcu. I nie oderwę wzroku od tych drzwi, Greaves. Musisz ją uratować, do diabła! I zawołaj mnie, jeśli tylko... jeśli... Greaves położył dłoń na jego ramieniu. - Możesz być pewny, że to zrobię, przyjacielu. Przez następne pół godziny Max patrzył przez otwarte drzwi na zastępy służących biegających w tę i z powrotem z miednicami, ręcznikami i lampami.

363

Czuł się winny. I niepotrzebny. Zupełnie nie na miejscu. Słyszał polecenia, które wydano stangretowi - natychmiast miał pojechać do Hampstead i odnaleźć pana Bentleya Rutledge'a. W domu zapadła złowroga cisza i Max poczuł się straszliwie samotny. Zaciskał palce na szklance brandy, której nie chciał pić, i wpatrywał się w portret mężczyzny, którego nigdy nie poznał. Randolph Rutledge. Bentley miał jego twarz, zaś Catherine jego oczy. Oczy, których być może nigdy nie odziedziczą jej dzieci. Max zdusił szloch, opuścił głowę i całym jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Catherine jest taka uczciwa, tak honorowa. Jest dobrą osobą, a to prawdziwa rzadkość. Jest też tak piękna, że nie sposób wyrazić tego słowami. Czy kiedykolwiek jej to powiedział? Może w szale namiętności, gdy trudno mu było panować nad sobą i pamiętać, co mówi. Ale to się nie liczy. Kocha ją i nigdy jej tego nie powiedział.

RS

Dlaczego nie chciał wyznać prawdy? Catherine zasługiwała na kogoś lepszego. A jednak wciąż, mimo wszystkich przykrości, jakie jej wyrządził, chciała należeć do niego. I należy. Prawie. I przez to - przez całe zamieszanie, w które ją wciągnął, może umrzeć.

Max był przyzwyczajony do widoku krwi. A także śmierci. Widywał ją często, zbyt często. Znał wszystkie jej zaskakujące oblicza. Powinien być na to uodporniony, a jednak nie mógł pozbyć się wizji głębokiej, paskudnej rany w mlecznym ciele Catherine. Wolałby sam ją ponieść. Ból byłby łatwiejszy do zniesienia niż rozpacz i bezradność. Obiecał, że zapewni jej bezpieczeństwo. I zawiódł. Poczuł coś wilgotnego na policzkach i zdumiał się, że potrafi jeszcze płakać. Nie uronił łzy od dnia śmierci ojca. Jeszcze nie tak dawno uważał, że owego dnia skończyło się jego życie. Że nie potrafi już wzbudzić w sobie uczuć, pokochać kogokolwiek. W tej chwili rozpaczliwie pragnął, by to była prawda, jednak w rzeczywistości powoli uchodziło z niego życie, jak zapewne również z Catherine. Zauważył powagę w oczach Kemble'a, gdy odsłonił ranę w jej boku. Było za dużo krwi. Wielkie

364

ryzyko zakażenia. Kemble powiedział, że nie dostała w serce, i pewnie znał się na tym, ale są przecież także inne konieczne do życia organy. Max zamknął oczy i przypomniał sobie furię, która nim wstrząsnęła na widok leżącego na niej Vosta. I ten nóż tuż przy szyi! Poruszający się niebezpiecznie, jakby Vost naprawdę zamierzał poderżnąć jej gardło. Catherine walczyła i szarpała się, ryzykując życiem. Max wycelował szybko, ale z największą ostrożnością. A przynajmniej był o tym przekonany. Czy jednak nie zadrżał z furii? A może to Vost się poruszył? Nigdy już się tego nie dowie. Owszem, zabił drania i nie żałował. Lecz kula przeszyła także ciało Catherine. I z tego powodu miał ochotę umrzeć. Popołudniowa bryza wpadła przez okno, unosząc firanki jak niewielkie obłoki w kolorze kości słoniowej. Na ulicy gazeciarz zachrypniętym głosem niestrudzenie wykrzykiwał nagłówki wieczornej gazety. Gdzieś w głębi domu

RS

tykał zegar. Tykał. Tykał. Tykał. Wreszcie Max miał nieprzepartą ochotę odszukać go, wydrzeć z wnętrza mechanizm i rzucić nim o podłogę. Każda chwila była bezcenna. Krytyczna. Jakże czas mógł biec dalej, jakby nic się nie stało? Gdzie się podziewa Greaves? Gdzie jest Kem? Dlaczego nikt nie przyszedł do salonu... powiedzieć mu cokolwiek? Głęboki żal zabarwił się gniewem. Czy naprawdę znaczy tak niewiele? Czy jest tak nieważny, że można zostawić go samego w ciemnym salonie, ignorować i pozbawiać wieści? Niestety, odpowiedź była twierdząca. Nie jest mężem Catherine ani nawet jej narzeczonym. Jej służba i przyjaciele wiedzą, że są zaledwie znajomymi. Krótko mówiąc, nie ma żadnych praw. I to również jest jego własna zasługa, czyż nie? To Catherine starała się korzystać z każdej możliwej okazji, by coś między nimi zbudować. On zaś zawsze - a przynajmniej do przedwczoraj trzymał ją na dystans. Krył przed nią jakąś część siebie. Bał się zmierzyć z głębią i bezmiarem uczuć, które do niej żywił. Bał się, że na nią nie zasługuje. Że ona nie zrozumie jego marzeń. Ani lęków. Ani wyborów, których kiedyś dokonał. Bał się, że miłość do niej wszystko zmieni.

365

Cóż, właśnie wszystko się zmieniło. Za późno. Obowiązki wobec Peela nic już dla niego nie znaczyły. Pozycja w Wapping była zaledwie wspomnieniem. Zabójstwo ojca i żałoba matki, nawet jego własne starania, by udowodnić, że wart jest... czegoś, czego nawet już nie pojmował... Na Boga, to wszystko straciło znaczenie. Przeklęty fanatyk sprawiedliwości, tak nazwał go Peel. Do diabła z tym. Idealne i szlachetne wizje Maksa nagle ulotniły się, ustępując pola marzeniu o niewielkiej, prostej zgoła rzeczy. Marzył o czymś, co większości ludzi przychodziło nazbyt łatwo i z czego nie potrafili się cieszyć. O normalnym życiu. Domu. Żonie i dzieciach. To chyba niewygórowane pragnienia? Miał wrażenie, że już wiele godzin siedzi sam, rozpaczliwie pragnąc do niej iść, wciąż na nowo przeżywając moment, gdy pociągnął za spust. Zapadł zmierzch; za oknem dał się słyszeć głos strażnika

RS

obwieszczającego godzinę. Max wciąż czekał. Na Greavesa. Na Rutledge'a. Na własną śmierć. Na piętrze ktoś delikatnie zamknął drzwi i cicho zszedł ze schodów. Max natychmiast poderwał się na równe nogi. W cieniu korytarza pojawił się Kemble; kołnierzyk koszuli miał rozpięty, elegancką marynarkę uwalaną krwią. W półmroku wyglądał mizernie, wręcz krucho. - Catherine odpoczywa - szepnął do zbliżającego się Maksa. Max położył rękę na jego ramieniu. - Odpoczywa? Kemble kiwnął głową, patrząc na niego z ogromnym smutkiem. - Greaves oczyścił i zszył ranę - powiedział cicho. - Mówił, że rana jest głęboka, ale nie śmiertelna. Drasnęła brzeg miednicy, ale nie przebiła żadnego organu. Oczywiście wciąż istnieje ryzyko zakażenia. Oszołomiony Max kiwnął głową. Zakażenie. Zakażenie jest groźne. Kemble uśmiechnął się ze znużeniem.

366

- Pytała o ciebie - powiedział. - Greaves prosi, żebyś przyszedł na górę, został przy Catherine i nie zwracał uwagi na tę złośliwą gospodynię. Obawiam się, że muszę już iść, przyjacielu. Sklep, sam rozumiesz. Zrobiło się późno. Max stwierdził ze zdumieniem, że nie chce, by Kem wychodził. - Oczywiście, musisz iść - zgodził się z ociąganiem. - Dziękuję. Kemble uśmiechnął się znowu. - Sisk zabrał chłopca i psa na Wellclose Square. Jutro rano pójdę na jego posterunek i dopełnię formalności. Dasz sobie radę? Max usiłował się uśmiechnąć, ale nie zdołał. - Sądzę, Kem, że nie mam wyboru. Poszli razem przez ciemny korytarz. U stóp schodów Kemble chwycił Maksa za ramiona. - Popatrz na mnie, przyjacielu - odezwał się z trudem. - Wiem, jakie myśli

RS

chodzą ci po głowie, i powiadam ci, odegnaj je. Vost był szalony. Zamierzał ją zabić i nie miałeś innego wyjścia. Musiałeś strzelić. Max pokręcił głową.

- Straciłem zdrowy rozsądek. Źle celowałem. Kemble zacisnął palce na jego ramionach. - Gadasz bzdury, Max, i dobrze o tym wiesz. To był trudny strzał. Celowałeś między drzewami, tych dwoje kotłowało się na trawie. To był cholernie dobry strzał i cieszę się, że trafiłeś. A Catherine... wyjdzie z tego, Max. Wszystko będzie dobrze. Lecz Max szybko wyrwał się z uścisku i ruszył schodami w górę. Catherine leżała w pustym pokoju, z dłońmi ułożonymi bezwładnie na czystej pościeli, ubrana w coś białego, pokrytego falbankami. Max natychmiast zwolnił kroku i bezszelestnie zbliżył się do łóżka. Pochylił się, spojrzał na bladą, porcelanową twarz Catherine i przełknął ślinę. Była nieruchoma jak śmierć i

367

zdawała się nie oddychać. Zamknął oczy, uklęknął i zaczął się modlić. Z niewyjaśnionych przyczyn pomyślał o różańcu babki i żałował, że nie ma własnego. Słyszał za plecami ciche kroki gospodyni i jej wstrzymywany oddech. Zacisnąwszy palce na prześcieradle, podniósł głowę i przeszył służącą najmroczniejszym ze spojrzeń. Zatrzymała się gwałtownie; była oburzona, lecz tylko bezgłośnie otwierała i zamykała usta. Na Boga, przecież nie pozwoli się stąd wyprosić! Jeśli gospodyni uważa jego obecność w sypialni Catherine za niestosowną i chce go wyrzucić, musi dysponować co najmniej pułkiem wyborowej piechoty! Nadszedł czas na domaganie się praw, które już niedługo miał zamiar zdobyć. Powoli podniósł się z klęczek. - Niech się pani szybko oswoi z moim widokiem, madame - ostrzegł nie wyzdrowieje.

RS

głosem mrocznym jak śmierć. - Nie opuszczę tego pokoju, dopóki twoja pani W tej chwili otworzyły się drzwi do garderoby i wyszedł z niej Greaves, starannie wycierając dłonie w ręcznik. Przelotnie spojrzał na gospodynię. - Maximilian - powiedział cicho. - Cieszę się, że już jesteś. Max odwrócił się od łóżka. - Catherine... - zaczął, lecz nie zdołał wykrztusić nic więcej. - ...ma się na tyle dobrze, na ile to możliwe - dokończył Greaves, wrzucając ręcznik do torby. Kątem oka Max zauważył, że gospodyni obróciła się na pięcie i cicho zamknęła za sobą drzwi. Usiłował zachować zimną krew. - Powiedz mi, proszę - zażądał cicho. - Powiedz mi prawdę. Greaves się uśmiechnął. - Wszystko jest w porządku, Max. Napoiłem ją po uszy opiatami* i będzie pewnie spała przez całą noc, ale tylko one uśmierzą ten ból. * Opiaty - środki nasenne i przeciwbólowe na bazie opium.

368

- Czy wdało się zakażenie? Doktor odchrząknął cicho. - Max, przecież wiesz, że musi minąć kilka dni, zanim się o tym przekonamy. - Kiedy się obudzi? Kiedy mogę z nią porozmawiać? Greaves oparł się całym ciężarem o krzesło. To samo, które Rutledge przewrócił w czasie bójki - zdawało mu się, że całe lata temu. - Najpóźniej jutro rano - odparł. - Usiądź ze mną przy kominku. Chciałbym z tobą porozmawiać. Max z ociąganiem odszedł od łóżka. Pragnął poczuć ulgę i zacząć normalnie oddychać, ale wciąż był zbyt przerażony. Poza tym zaniepokoił go dziwny ton głosu Greavesa. Chirurg przyciągnął sobie fotel i gestem poprosił Maksa, by zrobił to samo. Potem odchrząknął uroczyście.

RS

- Lady Catherine musi teraz bezwzględnie leżeć w łóżku - zaczął doktor. Pod żadnym warunkiem nie wolno jej denerwować i zakłócać spokoju. Jest w bardzo... hm... szczególnym stanie. Rozumiesz mnie, Max? Max zdołał kiwnąć głową.

- Rana postrzałowa to poważna sprawa - zgodził się. - Widziałem ich wiele. - Oczywiście - mruknął - ale... - Ale co, do diabła? - Maksa na nowo ogarnęła trwoga. Doktor przez chwilę przyglądał się własnym dłoniom. - Rozpaczliwie domagała się, żebyś przyszedł, Max - powiedział cicho. Przeżyła ogromny szok, ale jest bardzo silną kobietą. Rozumiem... rozumiem, że istnieje między wami jakaś poważna relacja... Max prawie poderwał się z fotela. - Jesteśmy... - Przełknął ślinę, rozważył to jeszcze raz i postanowił odpuścić sobie wszelką ostrożność. - Zamierzamy się pobrać - powiedział dość pewnie. - Gdy tylko Catherine wydobrzeje.

369

Gdy tylko się na to zgodzi - dodał w duchu. Musi się zgodzić. Max zamierzał zrobić wszystko, by dopiąć swego. Przeczyta każdą stronę z przeklętej książki Kemble'a, wypoleruje swój sygnet i przekształci się w obmierzłego dandysa z Regent Street, jeśli to będzie konieczne. Był gotów nawet odkopać dawno już zapomniany tytuł i uczynić ją wiceksiężną, jeśli tylko powie „tak". Tak. Tak, Max, wyjdę za ciebie. Jeśli tylko Catherine przeżyje i będzie mogła wypowiedzieć te słowa, życie Maksa na nowo nabierze sensu. A może nawet po raz pierwszy nabierze sensu. Greaves odetchnął z wyraźną ulgą i opuścił dłonie na kolana. - Im prędzej, tym lepiej - stwierdził. - W tych okolicznościach... - Okolicznościach? - Max ledwie powstrzymał wybuch. - Na Boga,

RS

człowieku, nie mógłbyś mówić trochę jaśniej?

Twarz doktora na chwilę rozjaśniło rozbawienie. - Zatem powiem jasno. Gdyby kula przeszła o dwa centymetry niżej, prawdopodobnie przeżylibyśmy nieopisaną tragedię. Podejrzewam, że lady Catherine jest brzemienna. W nabrzmiałym nagłą ciszą pokoju Max słyszał bicie własnego serca. Zapach medykamentów jakby się nasilił, mrok panujący w sypialni zgęstniał. Pod oknami przejechał powóz, turkot kół odbił się echem od ścian i przywrócił Maksa do rzeczywistości. - Brzemienna? - wykrztusił wreszcie. - Skąd... ? To znaczy, jak...? Greaves potrząsnął głową. - Nie jestem tego absolutnie pewien, rzecz jasna - powiedział. - Lecz wciąż powtarzała podejrzanie brzmiące stwierdzenia i domagała się widzenia z tobą. Kobiety często wiedzą takie rzeczy, Max, na długo, zanim doktor jest w stanie cokolwiek stwierdzić. Max pokręcił głową.

370

- Cóż, ja wciąż nie widzę... to znaczy... Nagle Greaves zbladł jak ściana. - Och, Boże, mam nadzieję, że to twoje dziecko...? Max nie zamierzał liczyć tygodni i dni. Znał Catherine i znał już prawdę. - Tak - odpowiedział pewnie. - Oczywiście, że moje. Najszybciej, jak to możliwe, porozmawiam z jej bratem, lordem Treyhernem. Pobierzemy się natychmiast. Gdy Greaves zebrał swoje rzeczy i wyszedł, Max przystawił fotel do łóżka Catherine. Jakiś czas później Delilah nieśmiało wśliznęła się do pokoju, niosąc srebrną tacę z kolacją i dzbankiem gorącej kawy. Powiedziała, że gospodyni przesyła mu pozdrowienia. Max uśmiechnął się do niej słabo. Zdawało się, że jego obecność została zaakceptowana i nie zamierzają go

RS

zagłodzić. Przyjął tacę i podziękował uprzejmie, lecz mimo usilnych prób nie był w stanie przełknąć ani kęsa.

Za to kawa okazała się darem niebios. Sączył ją powoli, gdy nad Marylebone gęstniała noc. Instynktem policjanta rzecznego wyczuwał wiatr wiejący od wody, chłodzący ulice miasta i wciskający się w szczeliny domów. Ruch na ulicach zamarł, dom Catherine również pogrążył się w ciszy. Nikt nie zakłócił jego czuwania. Najwyraźniej nikogo nie obchodziło, co się stało Catherine. W końcu przysunął krzesło do materaca i położył czoło na złożonych dłoniach, wsłuchując się w jej cichy oddech. Żyła. I jak długo on tu trzyma straż i pilnuje każdego jej oddechu, będzie żyła. Był o tym przekonany. A jednak wciąż nie mógł wymazać z pamięci widoku jej bladej twarzy, gdy klęknął przy niej na szczycie wzgórza. W tamtej chwili przeżył objawienie. W krótkim momencie olśnienia, które może się zdarzyć człowiekowi najwyżej dwa razy w życiu, jego umysł objął wreszcie prawdę, którą serce znało od samego początku. Kochał Catherine. Kochał ją rozpaczliwie, każdą cząstką swojej istoty. Nieważne, jak bardzo próbował

371

trzymać ją na dystans. Było już za późno. Stała się częścią jego samego, jego serca i duszy. Miał okropne podejrzenie, że ona dobrze o tym wie. I akceptuje to. Pozostało mu tylko naprawić wszystko, co usiłował zepsuć. Około drugiej w nocy Catherine poruszyła się i Max natychmiast poderwał się na nogi. Podniosła dłoń z kołdry i powoli odwróciła ku niemu twarz. - Max - wyszeptała ochryple, nie otwierając oczu. Chwycił jej rękę i przycisnął do ust. Była ciepła i pełna życia. - Catherine - zaszlochał bezradnie. - Jestem przy tobie, cara mia, jestem przy tobie. Zdawało mu się, że uśmiech zadrgał w kącikach jej ust, lecz nie poruszyła się więcej. Ostrożnie położył się koło niej, nie puszczając szczupłej dłoni. Tam właśnie o świcie znalazł go Bentley Rutledge.

RS

Brat Catherine wszedł do sypialni cicho jak kot. Jego obecność zdradziło jedynie ciche skrzypnięcie drzwi. Max podniósł się, wciąż nie wypuszczając dłoni Catherine. Rutledge wyglądał okropnie z trzydniowym zarostem na twarzy i w pogniecionym płaszczu, w którym najwyraźniej spał. Śmierdział tytoniem i brandy. Obrzuciwszy Maksa przeciągłym, dziwnym spojrzeniem, przeczesał włosy palcami. - Jak ona się czuje? - zapytał zdumiewająco łagodnym głosem. - Żyje - odparł Max. Rutledge podszedł bliżej i pogłaskał wierzchem dłoni policzek siostry. Nie poruszyła się. Po dłuższej chwili wskazał głową tacę stojącą na nocnym stoliku. - Kawa? Max kiwnął głową. - Zimna.

372

- Skorzystam - stwierdził Rutledge, klepiąc Maksa przyjacielskim gestem i usiadł w fotelu. Podparł się na łokciach i uważnie obserwował twarz Cat. - Idź do domu i prześpij się trochę, de Rohan - powiedział, nie patrząc na Maksa. - Mój stangret zawiezie cię powozem. - Nie. Rutledge spojrzał na niego z ledwie dostrzegalnym rozbawieniem. - Naprawdę uważam, że powinieneś, kolego - powiedział łagodnie. - Jeśli się nie mylę, masz połamane żebra i od dłuższego czasu nie spałeś. - O co ci chodzi? Rutledge obrzucił wzrokiem posiniaczoną twarz Maksa i jego zakurzone, zmięte ubranie. - Chodzi mi o to, że wyglądasz jeszcze gorzej niż ja, i to delikatnie mówiąc - odpowiedział. - Potrzebujesz snu, kąpieli i świeżej koszuli, właśnie w

RS

takiej kolejności. Nie ruszę się z tego fotela, dopóki nie wrócisz, obiecuję. Przyjazny ton młodzieńca całkowicie Maksa rozbroił. - Nie mogę jej jeszcze zostawić - odparł. Rutledge ciężko westchnął. - Do licha. Zamierzasz się tu pałętać i postąpić zgodnie z honorem, nieprawdaż? Lecz w istocie, de Rohan, wyglądasz paskudnie. Nie zdziwiłbym się, gdyby ci odmówiła. W końcu ją postrzeliłeś. Idź do domu, przyjacielu. Chociaż na trochę.

373

Rozdział 21 Nie żeń się w pośpiechu. Najpierw przemyśl to na spokojnie, gdyż małżeństwo to bardzo poważna sprawa. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Bywają zdarzenia, które pojawiają się w życiu tak niespodziewanie i są tak nielogiczne, że trudno objąć umysłem to, co ma się przed oczami. Maksowi przydarzyło się to właśnie, gdy wrócił na Mortimer Street i odkrył, że w czasie

RS

jego nieobecności świat stanął na głowie. Przekonany, że Catherine wciąż chwieje się na krawędzi życia i śmierci, ominął bez słowa pokojówkę i wbiegł na schody. Jednak jego delikatne pukanie do drzwi sypialni skwitował radosny wybuch śmiechu.

Zaciekawiony otworzył drzwi i stwierdził, że Catherine siedzi na łóżku, wsparta o piramidę poduszek wyższą od niej samej. Westchnął głęboko, z ulgą. Twarz wciąż miała bladą i mizerną, lecz w oczach skrzyło się rozbawienie. Uśmiechała się. Nie do niego - w pierwszej chwili nie zauważyła w ogóle, że wszedł - lecz do trzech dam siedzących przy rozkładanym stoliku przysuniętym do łóżka. Bentley również uśmiechał się od ucha do ucha. Siedząc na brzegu łóżka, trzymał na kolanie pustą miseczkę po zupie, a rozbawionym wzrokiem wpatrywał się w starszą damę w czerni usadowioną u szczytu stołu. Max cicho zaklął. Staruszka nie zauważyła, jak wchodził. Pochylała głowę nad kartami rozłożonymi na stoliku.

374

- Ach, Dio mio, signor Rutledge - odezwała się grobowym głosem Nonna Sofia. - Co za skandale! Co za występki! A to co? Ha, widzę tu coś jeszcze! Pańska ścieżka miłości wcale nie biegnie gładko, o nie. - Moja droga signoro - mruknął Rutledge oschle. - Jestem znany z tego, że lubię... szorstko. Pozostałe damy wymieniły zgorszone spojrzenia, ale po chwili wybuchnęły tłumionym śmiechem. Catherine trąciła go łokciem między żebra. Rutledge Stęknął z bólu, z gracją zsunął się z łóżka i odstawił miseczkę na stół. Zgiął się w ukłonie. - Moje drogie panie! - zaczął pompatycznie. - Widzę, że rekonwalescentka nie będzie dłużej potrzebowała mojej czułej opieki. Opuszczam was zatem, gdyż ścieżka miłości wiedzie mnie dziś do Tattersall. niej są niezmierzone.

RS

Znalazłem tam piękną długonogą klacz i zapewniam panie, że moje uczucia dla Nonna Sofia spojrzała na niego z rozbawieniem. - Va bene, mój chłopcze - powiedziała z czułością. - Idź! Idź! Chowaj się za swoją drwiącą maską, jeśli chcesz. A kiedy się tym zmęczysz, odwiedź mnie. Wypijemy butelkę burgunda i posprzątamy ten bałagan, który zrobiłeś z własnego życia. Maximilian powie ci, gdzie mnie znaleźć. - Czyżby? - odparł sucho Max. Pięć par oczu skierowało się ku drzwiom. Kuzynka Maria podniosła się z krzesła, wstrzymując oddech. Lady Kirton spłonęła rumieńcem, jak dziewczynka przyłapana na jakiejś psocie. Tylko babka pozostała niewzruszona. - Buongiorno, wnuku - odezwała się, patrząc na niego chytrze. - Długo spałeś w tak ważnym dniu? Max stał z rękami założonymi za plecy, czując łomot własnego serca. Właściwie zaczynał się już przyzwyczajać do podobnych sensacji. - Precz! - warknął, powstrzymując cisnące się na usta przekleństwa. Wszyscy precz! Catherine jest chora i musi odpoczywać.

375

Damy poderwały się z krzeseł jak spłoszone stadko kur, zbierając w pośpiechu karty, rękawiczki i torebki. Rutledge roześmiał się rubasznie i przechodząc obok Maksa, huknął go przyjacielsko w plecy. Oczy Catherine zrobiły się okrągłe ze zdumienia. Po chwili pokój opustoszał. Max podszedł natychmiast do łóżka, ale jej nie dotknął. - Obudziłaś się - wyjąkał cicho. Uśmiechnęła się słabo. - Przed chwilą - powiedziała. - Jestem bardzo słaba i bok mnie okropnie boli. Max, jak ja się cieszę, że już jesteś! Max zacisnął palce za plecami, aż zaczęły go boleć. - Moja babka nie powinna cię niepokoić - powiedział sztywno. Catherine zarumieniła się lekko. - Nate powiedział jej o moim wypadku - wyjaśniła. - Skąd się wziął w krzakach pod domem, nie mam pojęcia, ale Sofia była autentycznie przerażona. To było naprawdę zabawne.

RS

Maria przyniosła przepyszny bulion. Twoja babka wróżyła Bentleyowi i Isabel. - Nie śmiałbym wątpić - mruknął.

Niezręcznie przysiadł na krawędzi łóżka i utkwił wzrok w jej dłoni. Skórę miała tak bladą, że widział delikatne błękitne żyłki. Bezwiednie zaczął wodzić po nich palcem. - Catherine - zaczął, lecz nagle opuściła go odwaga. - Tak? Zabrał dłoń. - Dzięki Bogu, że czujesz się lepiej - szepnął. - Tak mi przykro. Nie potrafię wyrazić... Byłem głupcem... To wszystko... moja wina - głos mu się załamał. Catherine ujęła jego silne palce i spojrzała mu w oczy. - Z pewnością nie - powiedziała z przekonaniem. Widziała burzę emocji w jego oczach i wyczuwała dziwny zamęt. Ona sama również czuła się zakłopotana. Poprzedniego dnia owionął ją oddech

376

śmierci, a może nawet czegoś gorszego. Była to rzecz, której nawet Rutledge nie mógłby przyjąć spokojnie. Musi podziękować Maksowi za ocalenie życia. Och, wiedziała doskonale, co Max myśli. Widziała poczucie winy, które nim targa. Doktor Greaves także to rozumiał. Przyszedł do niej z samego rana i zbadał ranę, szepcząc łagodne, kojące słowa. Zbolała i wstrząśnięta Catherine znalazła dziwne ukojenie w rozmowie z nim. Cieszyła się, mogąc poznać kolejnego przyjaciela Maksa. Dobrze ich dobierał i wszyscy byli lojalni. Czy można znaleźć lepsze świadectwo o charakterze człowieka? Impulsywnie zacisnęła palce na dłoni Maksa i przyciągnęła go bliżej. - Max - powiedziała czule. - Nie martw się. Jestem bezpieczna. - A ja zamierzam utrzymać ten stan - burknął. - Catherine, nie mamy już wyjścia. Musimy się pobrać. A ja... Boże, ja cię postrzeliłem. Jestem za ciebie odpowiedzialny. Ja... Nie umiem tego wytłumaczyć. Należysz do mnie.

RS

- Na litość boską! - Roześmiała się drżąco. - Mówisz, jakbyś wziął udział w polowaniu na grubego zwierza. Postrzeliłeś mnie, więc należę do ciebie? Czy zamierzasz mnie powiesić nad kominkiem?

Max potrząsnął głową i zacisnął usta.

- Dio mio - wymamrotał. - Gadam jak jakiś lunatyk. - Odetchnął głęboko. - Catherine, Greaves mi powiedział. O... o dziecku. Czuję się tak... niewiarygodnie... - Odpowiedzialny? - dokończyła. - O to chodzi? Jeśli tak, to powinniśmy zaczekać. Może jeszcze wszystko obróci się wniwecz. Być może wtedy... doznasz ulgi. Znowu potrząsnął głową. - Nie, nie, cara - szepnął, całując jej dłoń. - Jestem taki szczęśliwy. I tak strasznie przerażony. Boże, Catherine, nie walcz ze mną. Nie zniosę już więcej. Nie wiem, czy nosisz moje dziecko, czy nie. To nie ma znaczenia. Musisz za mnie wyjść. Jutro, jeśli to tylko możliwe. Wyprostowała się nieco.

377

- Dlaczego, Max? Powiedz mi. Wpuść mnie do tej twierdzy, którą zrobiłeś ze swego serca. Proszę. Max zamknął oczy i pochylił głowę, opierając czoło na ich splecionych dłoniach. - Bo cię kocham, Catherine - wyszeptał. - Kocham cię z całego serca. Wyjdź za mnie, a ja biorę Boga na świadka, że zrobię wszystko, by okazać się ciebie godnym. Catherine spojrzała na niego ze zdumieniem. - Godnym??? Max jej nie usłyszał. Nie przestawał mówić. - Przysięgam, że zacznę przykładać większą wagę do moich strojów i zachowania. Nauczę się prowadzić lekką konwersację. Kupię piękny dom. Możesz wybrać największą willę w Mayfair, z pewnością mnie na nią stać. Jeśli

RS

chcesz, odzyskam dla ciebie tytuł lady de Vendenheim-Selestat. Będę prawdziwym dżentelmenem, obiecuję.

Catherine podniosła jego głowę i spojrzała mu w twarz. - Max, o czym ty, na litość boską, mówisz? Popatrzył jej w oczy. - Wysłałem dziś rano list z rezygnacją ze stanowiska w Whitehall powiedział cicho. - Angielski dżentelmen nie może pracować w taki sposób. Wiem. Muszę myśleć o przyszłości naszej rodziny i o naszych dzieciach. Poza tym nie chcę, by twoi bracia mieli jakikolwiek powód, by patrzeć na mnie z góry. Catherine pogłaskała go po zapadniętych policzkach. - Och, Max! Moi bracia nie mają najmniejszego powodu, by patrzeć na ciebie z góry! - powiedziała z czułością. - Zwłaszcza ten łajdak Bentley. Doprawdy, mój drogi, nie rozumiem, o czym mówisz. Dlaczego porzuciłeś pracę? Przecież jest bardzo ważna i kochasz ją. - Jest niebezpieczna - powiedział poważnie. - Przeznaczona dla mężczyzn, którzy nie posiadają rodzin.

378

Catherine pogłaskała go znowu i pokręciła głową. - Życie jest niepewne, Max - szepnęła, patrząc w jego przepełnione cierpieniem oczy. - Pochowałam już męża, który prowadził cichy, spokojny żywot na wsi, nie robiąc nic bardziej niebezpiecznego niż polowanie na bażanty. Nie pozwolę, by mój drugi mąż umarł z nudów, a to właśnie by cię czekało. Poza tym jestem tak dumna z twojej pracy, mój kochany. Nie wiedziałeś o tym? Max zacisnął palce na jej dłoniach. - Wyjdziesz za mnie, Catherine? - zapytał zdławionym głosem. - Powiedz tylko to. Reszta może zaczekać. - Tak, tak, wyjdę za ciebie choćby dziś, nieznośny człowieku! wykrzyknęła. - Jeśli chodzi o dom, to poproszę o coś mniejszego i bliżej Sofii. Twój tytuł mnie nie interesuje, zrobisz, jak sam zechcesz. Ale cóż to za nonsensy o strojach i konwersacji?

RS

Max pochylił się i pocałował ją delikatnie w usta. - Och, Catherine. Naprawdę będę się starał, byś była ze mnie dumna. Pokręciła głową.

- Zdaje się, że wciąż jestem otępiona tą dawką laudanum. Czyżbym przed chwilą nie powiedziała, jak bardzo jestem z ciebie dumna? Z ciebie i z twojej pracy, Max. Przecież musiałeś to wiedzieć! - Ale czy na pewno to zrobisz? - Wpatrywał się w jej oczy z rozpaczą. Wyjdziesz za mnie? - Przecież już o tym rozmawialiśmy! - Catherine czuła, że jeszcze chwila i wybuchnie płaczem zarówno z radości, jak i rozdrażnienia. - Poślij kogoś do Whitehall i wycofaj tę rezygnację, Max - westchnęła. - Odzyskaj list, rozumiesz, co do ciebie mówię? A potem przyjdź z pastorem i pozwoleniem na szybki ślub. Najlepiej będzie, jak się pobierzemy dziś po południu. Max pokręcił głową. W tej chwili zastukano do drzwi i do sypialni wszedł Greaves, zamykając za sobą zasuwkę.

379

- Dzień dobry, Maximilianie! - powiedział pogodnie, odstawiając torbę i pochylając się nad łóżkiem. - Witam, lady Catherine. Widzę, że nabrała pani rumieńców. Max ocknął się nagle. - Pogratuluj mi, Greaves - powiedział ze śmiertelną powagą. - Twoja pacjentka uczyniła mnie właśnie najszczęśliwszym z ludzi. Chirurg zatarł ręce i uśmiechnął się szeroko. - Wspaniale! Och, wspaniale! - wykrzyknął, okrążając łóżko i unosząc kołdrę Catherine tak zręcznie, że odkrył jedynie bandaż na ranie. - W takim razie chciałbym skorzystać z twojej pomocy, Max. - Pomocy? Greaves puścił oko do Catherine i wyjął czysty bandaż z torby. - Właśnie! Mam tylko chwilę na zmianę opatrunku i muszę biec do

RS

kolejnego pacjenta. Znowu pojedynek! Co za wstrętny obyczaj! - Ostrożnie zdejmował gazę. - Sądzę, że jesteś przyzwyczajony do widoku krwi. A skoro macie zamiar się pobrać, nie widzę żadnej niestosowności w twojej asyście. Max odchrząknął.

- Cóż... Nie jestem przekonany... Greaves nieubłaganie odkrywał posiniaczone ciało Catherine. - Och, przestań. Nie mam zamiaru oglądać wiecznie skrzywionej twarzy tutejszej gospodyni, proszę o wybaczenie, madame. - Ostatnia warstwa bandaża była wilgotna i zakrwawiona. Stary chirurg polowy odruchowym gestem odrzucił ją za siebie. - O, proszę bardzo! Nie ma ropy ani obrzęku, szwy ładnie trzymają! Popatrz tutaj, Max, to powinno przynieść ci ulgę. Zauważyłem, że kula uszczknęła tylko odrobinkę kości miednicznej, zresztą zachowałem dla ciebie ten odprysk na pamiątkę, a potem przeszła gładko przez... Okropny rumor przerwał potok jego wymowy. Catherine krzyknęła, lecz Greaves nie zdążył zareagować. Max runął bezwładnie na plecy, przewracając stolik i dwa krzesła. Miseczka po bulionie

380

potoczyła się po podłodze. De Rohan leżał na połamanym stoliku, którego małe kółka obracały się wesoło. - Ojej! - mruknął chirurg, pochyliwszy się nad bladą jak chusta twarzą Maksa. Catherine przycisnęła dłoń do ust. - Mój Boże! - wyszeptała przez palce. - Nic sobie nie zrobił? Greaves pokręcił głową. - Zdaje się, że mam kilka nowych szwów do założenia - mruknął. - Jeśli można, chciałbym udzielić pewnej porady, która może się pani wydać zaskakująca. - Oczywiście! Bardzo proszę! Greaves ostrożnie odchylił kciukiem powiekę Maksa. - Gdy zacznie pani mieć bóle porodowe, proszę polecić młodemu panu

RS

Rutledge'owi, by zabrał Maksa na Picadilly, upił go do nieprzytomności i utrzymał w tym stanie przez kilka dni.

381

Epilog Czas już zakończyć to przydługie ględzenie. Jeśli choć jedna rada okaże się przydatna, mój drogi Czytelniku, wynagrodzi mi to cały trud, jaki włożyłem w napisanie tej książeczki. Lord Chesterfield, 1776 Etykieta prawdziwego dżentelmena Max obudził się i stwierdził, że słońce usadowiło się nisko na pogodnym niebie i ciepłe promienie wpadają już przez uchylone okiennice wraz z po-

RS

południową bryzą. Przysłonił oczy dłonią i usiadł, patrząc na Catherine idącą ku niemu przez ogród. Widok jej smukłej, ślicznej postaci na tle soczystej zieleni był tak cudowny, że Max nawet nie spostrzegł, jak prześcieradło zsuwa się na marmurową podłogę, odsłaniając jego nagie ciało. Ziewnął leniwie i przeciągnął się, wciąż nie odrywając wzroku od Cat. Popołudniowa drzemka stała się jego ulubionym zwyczajem. Był od niej już uzależniony niemal w równym stopniu, jak od przyglądania się własnej żonie. Catherine. Catherine idąca powoli, jakby czas nie miał dla niej znaczenia. Tutaj, w żyznych winnicach Hiszpanii rzeczywiście nie miał. To winogrona wyznaczały rytm życia ludzi, a nie kalendarz. Catherine spacerowała po gęstej trawie przy tarasie, jej bose stopy błyskały spod rąbka lnianej luźnej sukni. Jedną dłoń trzymała na delikatnie zaokrąglonym brzuchu, w drugiej niosła list. Włosy miała rozpuszczone, loki o barwie mahoniu lśniły w słońcu. Gaja. Jego bogini ziemi. Wiedział to od samego początku. Dla jego babki była Królową Denarów, symbolem hojności i mądrości. A przede wszystkim wielkiej płodności. Max roześmiał się w głos. Catherine musiała go usłyszeć,

382

gdyż podniosła na niego z uśmiechem wzrok. W jej spojrzeniu gościł wyraz bezbrzeżnego szczęścia, który sprawił mu prawdziwą przyjemność. Przejął go dreszczem. Max przez chwilę szukał lepszego określenia dla swych uczuć, ale nie znalazł go w żadnym znanym mu języku. Catherine przeszła przez okolone cieniem drzwi, oplecione kwitnącą winoroślą. - Śmiejesz się - powiedziała, idąc bezszelestnie po marmurowej posadzce. - Rozespany, nagi, roześmiany mężczyzna. Ciekawa jestem, co masz na myśli? Max objął ją w talii i przytulił. Odsunął włosy z jej twarzy. - To, co zwykle - mruknął. - Że cię kocham. Że cię pragnę... - To akurat widzę - wtrąciła się Catherine, wymownie patrząc w dół. - Mój smakowity kąsku! - Przyciągnął ją bliżej i pocałował. - Myślę też, że doprowadzasz mnie do szału. I że moglibyśmy już nigdy stąd nie wyjeżdżać.

RS

Wzruszyła ramionami.

- Jeśli naprawdę tego chcesz, możemy nie wyjeżdżać - powiedziała po prostu, głaszcząc go po szorstkim policzku. - Willa należy do ciebie, czyż nie? Teraz zaś, gdy dach już nie przecieka i pająki znalazły sobie inne schronienie... - Catherine, przecież nie było aż tak źle! Pogłaskała się po brzuchu. - Musimy tylko odświeżyć pokoje dziecięce i voila, możemy zostać na zawsze. Bentley zaopiekuje się Aldhampton. Może stałe zajęcie utrzyma go z daleka od kłopotów. Max ułożył się wygodnie i przytulił żonę do piersi. - Bentley nie jest farmerem - powiedział cicho. - A ja nie mogę tu zostać. Obiecałem Peelowi, że wrócę. Będziemy jednak przyjeżdżać tu co roku. Wspaniale było patrzeć na obfite zbiory, nieprawdaż? Wyglądały jak cud. Nie wiem, dlaczego tak długo tu nie gościłem. Oczywiście wiedział. Katalonia była za blisko Francji. I Alzacji. Kryło się tu zbyt wiele bolesnych wspomnień. Z początku ranił go nawet zapach dojrzałych winogron. Jako dziecko przyjeżdżał tu niemal każdego lata. Rozległa

383

posiadłość była częścią wiana matki i ojciec zakochał się w niej bez pamięci. Ziemia była tu żyzna, słońce wciąż świeciło, a chłopi mówili śpiewną, miękką gwarą. Ile zbiorów zdążył przegapić? A może „zignorować" byłoby lepszym słowem? Willa, budynki gospodarcze i rozległe winnice ucierpiały nieco bez czujnego oka właściciela. Żart o dachu był zupełnie na miejscu. Przywiózł ją tu na romantyczny miesiąc miodowy, a przynajmniej tak twierdził. Teraz jednak zdawał sobie sprawę, że chciał, by Catherine odegnała kolejną hordę prześladujących go duchów. Tak zresztą się stało. Max położył dłoń na jej brzuchu i poczuł falę głębokiej wdzięczności. Catherine mruknęła rozkosznie i wtuliła się w niego, gniotąc coś, co trzymała w kieszeni. - Och - westchnęła. - List! - Widziałem, że coś czytałaś. Od kogo to? - Od mojego brata. Od Cama. Zapytuje, kiedy zamierzamy wracać i jaką wiadomość dla ciebie. - Dla mnie?

RS

część zbiorów ma pobrać od moich ludzi z Aldhampton. Przesyła też

Max był zaskoczony. Poznał lorda Treyherna niedługo przed ślubem w rodzinnym domu Catherine, gdyż zaplanowali pobrać się w jej małym parafialnym kościółku. Camden uważnie obserwował swego przyszłego szwagra. Max myślał z początku, że hrabiego napawa niesmakiem fakt, iż on i Catherine muszą się pobrać ze względu na dziecko. Później jednak przekonał się, że Camden troszczył się wyłącznie o dobro i szczęście siostry, nie zaś o zachowanie pozorów towarzyskich. Catherine, rzecz jasna, bardzo szybko owinęła sobie brata wokół palca i ceremonia odbyła się po dwóch tygodniach. Jednak w czasie ich krótkiej wizyty Treyhern nie zdołał się przełamać i okazać szwagrowi sympatii. Wysyłał za to subtelne ostrzeżenia. Max miał sprawić, by Catherine była bardzo, bardzo szczęśliwa, i zdawać sobie sprawę, co go czeka, jeśli tego nie dokona. Catherine nagle usiadła.

384

- Pozwól, że przeczytam ci ten fragment - powiedziała, wyciągając list. Obawiam się, że twoi przyjaciele musieli spiskować. Max uniósł jedną brew. - Kto? Kemble? Cat roześmiała się wesoło. - Owszem. Słowa „Kemble" i „spiskowanie" dobrze do siebie pasują, nie uważasz? - stwierdziła, kręcąc głową. - Ale tym razem chodzi o Walrafena i Peela. Zdaje się, że znaleźli nowy, lepszy użytek dla... poczekaj, niech sprawdzę... o, już mam: dla twojego społecznego fanatyzmu. Och, jakich to wyszukanych słów używają twoi przyjaciele... Max chwycił ją za nadgarstek i szorstko pocałował. - Zostaw to, cara mia - jęknął. - Bo właśnie znalazłem nowy i lepszy miodowego.

RS

użytek dla mojej żony. Nie mam zamiaru myśleć o pracy w trakcie miesiąca Z szelmowskim uśmiechem rzuciła list na podłogę, wstała i uniosła suknię. Jak przez większą część lata, pod suknią była naga. Narzekała, że od bielizny swędzi ją rana, choć w tej chwili była już zaledwie czerwoną szramą, którą Max uznał za perwersyjnie erotyczną. Roześmiał się i dotknął blizny. - Bella - jęknął. - Co zamierzasz ze mną zrobić? - Ukarać cię za twą bezczelność - powiedziała, powoli siadając na nim okrakiem. - Ja również mam wiele rozmaitych talentów. Max wstrzymał oddech, gdy go dotknęła i delikatnie pokierowała pomiędzy swoje uda. - Ach! Catherine! Wiele rozmaitych talentów. Zgadza się. Siedząc na nim, opuściła się kilka centymetrów i westchnęła. - Czy tak dobrze? - Ach! Paradiso! - jęknął. - To wcale nie przypomina kary.

385

Opadła na niego powoli, przyjmując całą męskość w swoje wilgotne wnętrze. - O tak - westchnęła z rozkoszy. - Wracając do tematu... - Uniosła się. Peel chce, żebyś jednak zrezygnował ze stanowiska w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. - Kto? - Max nie mógł złapać oddechu. - Żebym co zrobił? Powoli osunęła się w dół, zaciskając na nim mięśnie. - Spodziewają się niedługo wyborów. - Wy... wyborów? Drżąc z przyjemności, Catherine znowu się uniosła. - Wygląda na to, że mój potężny brat posiada jakąś maleńką, osamotnioną gminę gdzieś w Devonshire. - Maleńkie co?

RS

- Okręg wyborczy - wydyszała. Delikatne krople potu zwilżyły skórę nad jej ustami. - W pewnym sensie może kontrolować, kogo tam wybiorą. Max patrzył na jej wspaniałe piersi.

- Wiem... och, Catherine... wiem, co masz na myśli. - Usiłował uspokoić oddech, ale z miernym skutkiem. - Och per amor de cielo*! Co robisz? * Per amor de cielo (wł.) - na litość boską. - Opowiadam ci o liście. - Zapomnij o tym przeklętym liście! - Spojrzał na nią z mieszaniną pożądania i zakłopotania. - Catherine, czy naprawdę możesz rozmawiać o polityce, gdy robimy... to? Uśmiechnęła się do niego dziko. Z taką miną przerażająco przypominała swego młodszego brata.

386

- Mogę się nauczyć - stwierdziła, wzruszając ramionami. - Chyba że wolisz, żebym przestała robić „to". - Catherine, nie wygłupiaj się! - A ty przestań marszczyć brwi, kochanie. - Uniosła się ponownie. Obiecałeś, że kiedy za ciebie wyjdę, będziesz powściągał swój temperament. - Tak. Obiecałem... och, Boże, Catherine, nie przestawaj. Zaczęła się poruszać nieco szybciej. - Chcą... żebyś... kandydował do parlamentu - dyszała, odnajdując właściwy rytm. - Do Izby Gmin... bo konserwatyści Walrafena... są sfrustrowani... i... - Konserwatyści! - wtrącił Max. - Oni nawet nie wiedzą, co to jest frustracja! - Zaczynają ulegać naciskom - dokończyła Catherine. - Peel... potrzebuje

RS

wsparcia. Żeby... dokończyć reformy. A potem... och... och! Max! Max umyślnie powściągnął się odrobinę. - A potem? - spytał.

- Och, Max! - Catherine przymknęła oczy. - Potem... nieważne! Tylko... och, nie... mocniej! Max zmienił pozycję i zsunął z niej luźną suknię. - Frustracja, co, Catherine? - zapytał. - Max... ja... Jej piersi były ciepłe, skóra pachnąca i kobieco gładka; Max nie mógł się dłużej powstrzymać. Nigdy nie mógł się długo jej opierać. Przez długie minuty poruszała się na nim, opromieniona blaskami zachodzącego słońca. W końcu de Rohan uniósł się delikatnie, wychodząc jej naprzeciw. Zadziałało. Zawsze działało. - Więc zrobisz to? - zapytała jakieś pół godziny później. Przenieśli się na duże łóżko i Catherine delikatnie głaskała męża po plecach.

387

Leżący na brzuchu Max ocknął się z letargu i z wysiłkiem podniósł głowę, by spojrzeć na żonę. - Czy co zrobię, cara mia? Leniwie zmieniła pozycję. - Czy zamierzasz kandydować do parlamentu z okręgu Devonshire? Odchrząknął z niesmakiem. - Nie - odrzekł twardo. - Szanuję Peela, ale nie widzę siebie w roli członka jego partii. Co więcej, cała idea okręgów wyborczych jest do głębi przeżarta korupcją. Kiwnęła głową z ociąganiem. - Niestety, masz rację - zgodziła się. - Dlatego też Cam nie chce się w to angażować. - Trzeba zmienić cały przeklęty system polityczny - mruknął Max,

RS

przewracając się na plecy i przytulając do siebie żonę. - Istotnie - odpowiedziała pogodnie. Max zaczął coś podejrzewać. - Catherine, dlaczego się wciąż ze mną zgadzasz? - Tylko parlament może zmienić system polityczny - powiedziała cicho, kładąc mu dłoń na sercu. - Skoro nasz rząd jest zły, a twoje ideały i pomysły tak proste i szlachetne, dlaczego nie miałbyś im pomóc? Max milczał tak długo, że Catherine zapadła w drzemkę w jego ramionach. W sielankowej, odosobnionej willi, gdzie służba pojawiała się sporadycznie, zaś sąsiedzi byli poza zasięgiem wzroku. Było idealnie. Błogo. Ale nie mogło to trwać wiecznie. Max o tym wiedział, wiedziała to również Catherine. - Pewnie masz rację - powiedział w końcu. - Łatwo jest nic nie robić i narzekać. I oceniać innych. Gdy w przyszłym miesiącu wrócimy do Londynu, przynajmniej pomówię o tym z Walrafenem i oczywiście z twoim bratem. A niezależnie od wszystkiego uważam, że powinniśmy kupić dom w mieście... - Blisko Sofii. Max spojrzał na nią nieufnie.

388

- Może znajdziemy coś w Bloomsbury - odparł. - Nie ma mowy, by moja żona i syn mieszkali dalej na wschód niż ta dzielnica. - Pocałował ją w głowę. Catherine podniosła na niego oczy. - A Nate? Będzie mieszkał z nami, prawda? - Myślę, że tak będzie najlepiej. Chcę mieć na niego oko i trzymać go z dala od mojej babki. We dwoje są zbyt niebezpieczni. Catherine roześmiała się. - Chyba masz rację. - Jeśli chodzi o babkę, cara, wydaje mi się, że gdy narodzi się dziecko, nie będziesz się mogła od niej opędzić. Skoro jednak niedługo będzie miała czym wypełnić swój czas, spróbuję ją namówić, żeby oddała interes w ręce odpoczęła.

RS

Trumbulla. Jest naprawdę odpowiedzialny. Czas najwyższy, by Sofia trochę Serce Catherine przepełniło się czułością.

- Przekonasz ją, Max. Potrafisz być bardzo przekonujący, gdy tego chcesz.

Spojrzał jej w oczy z żarem. Catherine z radością pogłaskała jego umięśnione udo. - Wiesz, Max, mogłabym dotykać cię przez całą wieczność - wyszeptała. Jesteś tak szczupły i piękny. Męski w każdym calu. Jestem z ciebie taka dumna. - Jestem zwyczajny - odparł z wahaniem. - Za to ty jesteś ideałem. Pragnąłem cię, Catherine, od pierwszej chwili, gdy ujrzałem cię w parku na grzbiecie kasztanowego ogiera. Twój widok mnie poraził. Wiedziałem, po prostu wiedziałem, że jeśli dotknę cię choćby raz, moje życie zmieni się na zawsze. Catherine, jak zwykle, spłonęła rumieńcem i odwróciła oczy. - Popatrz, Max - powiedziała bez tchu - słońce prawie zaszło.

389

Wstała z łóżka jak wspaniała Wenus, owinęła się prześcieradłem i podeszła do otwartych drzwi. - Chodź tu, ukochany - powiedziała, wychodząc na werandę i wyciągając do niego rękę w zapraszającym geście. - Poczuj ostatnie promienie słońca. Max już je czuł. Nie musiał wychodzić. Znalazł słońce, które nigdy nie

RS

zajdzie, i ziemię, która na zawsze pozostanie zielona.

390