6. Odwieczny bal

VINA JACKSON ODWIECZNY BAL Tytuł oryginału Mistress of Night and Dawn

Prolog Dziecko nad jeziorem Dziecko spało. Księżyc zaglądał w okno motelowego pokoju, a z ciemności dochodziło przytłumione pluskanie pobliskiego jeziora. Leżeli nieruchomo na wąskim łóżku. Inżynier i Następczyni milczeli, pogrążeni w myślach, wsłuchani w miarowy oddech dziecka i dalekie odgłosy cykad. – Nie wiedziałam, że cykady nie śpią w nocy – powiedziała Następczyni. – Na pomoście jest jasno, może to dlatego – odparł Inżynier. – Albo przez upał. – Fakt, jest gorąco… – Odruchowo przesunęła wilgotnymi dłońmi po prześcieradle, jakby wygładzając pomarszczony materiał, mogła złagodzić duchotę. – Ale może to świerszcze albo koniki polne. – Nie, na pewno cykady. To bardzo charakterystyczny dźwięk. Potrafię go rozpoznać. Nie odpowiedziała, tylko odwróciła się do niego, muskając palcami jego skórę. Inżynier westchnął i poczuł, jak w jego piersi narasta niepohamowana fala wdzięczności. Leżeli obok siebie z szeroko otwartymi oczami. Koszyk z dzieckiem stał na podłodze, tak by Następczyni mogła widzieć go cały czas i dosięgnąć uchwytu, nie wstając z łóżka. Odwrócił się do niej, do swojej żony. Którą była ledwie od dwóch tygodni. Jej jasne włosy rozsypały się w nieładzie na poduszce – złociste, królewskie. Odtworzył w pamięci krótką ceremonię zaślubin w ratuszu malowniczego miasteczka, w którym znaleźli wreszcie azyl po ucieczce z Balu. To tu przyszło na świat ich dziecko. Miasteczko – mała osada w odludnej dolinie usianej jeziorami, do której trafili zupełnym przypadkiem – stało się ich schronieniem przed burzą. Zastanawiali się, czy to odpowiednie miejsce na kryjówkę – ładna, ale raczej turystyczna mozaika pocztówkowych chatek, sklepów z pamiątkami i domków kempingowych otaczających leżące trochę na uboczu jezioro – ale uznali, że pomysł jest dobry. Że wtopią się w przetaczający się przez miasteczko tłum turystów. Wiosna dobiegała końca, a termin rozwiązania przypadał na początek lata. Z autobusu zauważyli nieduży szpital na obrzeżach. Wiedzieli, że nie mogą uciekać w nieskończoność. Doszli do wniosku, że miejsce jest równie dobre jak każde inne.

Nie brali uroczystego ślubu. Urzędnik miał na sobie czarny garnitur i ciemny krawat, a w roli świadków wystąpiła położna, która odbierała dziecko, i właściciel zajazdu, w którym zatrzymali się zaraz po przyjeździe. Nikogo więcej tu nie znali. W dziesięć minut było po wszystkim, a jedyny barwny akcent stanowiło kilka bukiecików czerwonych róż, które Inżynier zorganizował w ostatniej chwili. Leżące w koszyku dziecko uczestniczyło cichutko w uroczystości, podczas której jego rodzice złożyli przysięgę i szybko stali się mężem i żoną. Inżynier wyciągnął rękę i pogładził długie włosy Następczyni, jakby przesuwał w palcach jedwab – ich dotyk jednocześnie podniecał go i uspokajał. Odetchnął głęboko, chłonąc doznania. Starając się zatrzymać tę chwilę. Wiedział, że gdyby urodził się chłopiec, być może mogliby się tu zatrzymać – tutaj lub gdzie indziej – i zostać na jakiś czas; porzucić drogę i szaleńczą ucieczkę. Ale nie mieli takiej możliwości. Bal nigdy nie pozwoli dziecku Następczyni uniknąć swojego przeznaczenia. – Nie możesz spać? – spytała. – Nie. Przysunęła się do męża, gładko prześlizgując się nad zagłębieniem na środku materaca, wyrobionym przez setki sypiających na nim wcześniej par. A potem przytuliła się do Inżyniera. Spał nago, ona natomiast wkładała zwykle na noc cieniutką bawełnianą nocną koszulę, która podwinęła się teraz do góry. Zetknięcie ich ciał wyzwoliło dreszcz. Zawsze tak było. Od pierwszego spotkania rok temu podczas Balu, na którym oboje pracowali. Ich usta się odnalazły. Dokładnie tak samo jak tamtego pamiętnego wieczoru, gdy na horyzoncie w niebo wystrzeliły sztuczne ognie, dając znak do rozpoczęcia bachanaliów – tęczowa paleta ognistych barw, iskry i płomienie, magiczny kobierzec nad odległymi polami. Ich serca biły jednym rytmem. Wtedy i dziś. Inżynier przytulił żonę i odsunął od siebie myśli o ostatnim wspólnym Balu. Przypomniał sobie rozkosz towarzyszącą ich pierwszemu zbliżeniu – czas jakby się wtedy zatrzymał i wszystko wokół przestało istnieć. Otulił ich kokon ciszy i miłości. I trwali tak, delektując się kołysaniem ciał, delikatną bryzą oddechów, miękkim dotykiem skóry i malującym się w oczach pożądaniem. Oboje od razu wiedzieli, że dokładnie na to czekali całe życie. Tamtego dnia wypowiedziała cichutko jego imię, jakby nie chciała, by ktokolwiek inny je usłyszał. Inżynier zrobił to samo, szepcząc z namaszczeniem każdą sylabę, ciesząc się każdym dźwiękiem. Wciąż tuląc się do siebie, spojrzeli sobie w oczy w poszukiwaniu słów – tych właściwych i tych niewłaściwych – chcąc uchwycić się czegokolwiek.

– Nie powinniśmy tego robić – powiedziała, ale nie odsunęła się od niego. Zadrżała. – Wiesz, co będzie rano, prawda? – Wiem – przyznał Inżynier. Osobiście zaprojektował rytualną konsolę. Nie mógł zasłaniać się niewiedzą. Dziś po raz pierwszy zostanie naznaczona. Zamieni się na zawsze w Następczynię. Wtedy postanowili uciec. Wiedząc, że będą ich ścigać. Choćby i do końca świata. – Przytul mnie – poprosiła Następczyni, zmuszając go do powrotu do teraźniejszości. Do dusznej sypialni, gdzie szeroko otwarte okna nie przynosiły żadnej ulgi w ciężkim jak ołów skwarze. Palce Inżyniera zsunęły się po włosach żony na jej nagie ramiona. Miała wilgotną skórę. Przesunęła drobną dłoń na jego gołe plecy, drażniąc je delikatnie paznokciami i przyciągając go bliżej do siebie. Jego serce zaczęło szybciej bić. Nie kochali się od czasu narodzin dziecka. Nie planowali tego, tak po prostu wyszło. Czekali na właściwy moment. Wcześniej tego ranka Inżynier przyglądał się jej, kiedy poszła pod prysznic i zostawiła uchylone drzwi do łazienki. Porcelanowo-białe ciało żony lśniło pod perlącą się wodą jak klejnot, wywołując w jego piersi wyraźny ucisk. Ogarnęło go dobrze znane pożądanie. Wiedział, że zawsze będzie je odczuwał. Rozległ się jakiś przytłumiony odgłos. Dziecku odbiło się, a może dostało czkawki. Odsunęli się od siebie. – Obudziła się? Następczyni zerknęła na kosz. – Nie. Chyba jeszcze trochę za wcześnie jak na nią. W tym samym momencie, jakby w psotnej odpowiedzi na słowa matki, dziewczynka otworzyła szeroko oczy, ukazując ciemnobrązowe źrenice, które natychmiast ożywiły jej pucołowatą twarzyczkę. Rodzice się uśmiechnęli. Mała zerknęła na nich w milczeniu, z pytaniem w oczach. – Chcesz jeść? – spytała mama, zsuwając ramiączko nocnej koszuli i odsłaniając nabrzmiałą pierś i różowawy sutek. Wyraz twarzy małej się nie zmienił, ale zaczęła poruszać ssąco usteczkami. – Zawsze chce – skwitował Inżynier. Jego żona wychyliła się z łóżka, wyjęła dziecko z koszyka i przystawiła je do piersi. – Ciągle nie mamy dla niej imienia – powiedział.

Jak dotąd zwracali się do niej czule „kluseczko”, ale nie zdecydowali się na żadne prawdziwe imię. Każdą propozycję odrzucali dzień później jako niezbyt ciekawą, nieodpowiednią, banalną czy w ogóle niewłaściwą. – Coś wymyślimy – stwierdził i z niesłabnącą fascynacją przyglądał się żonie i nowo narodzonej córce. Nakarmione i przewinięte niemowlę szybko znów zasnęło. – Przez kilka godzin powinien być spokój – oznajmiła Następczyni. Przez szeroko otwarte okna domku zaglądał świt, zalewając pokój migocącym światłem. Temperatura już zaczęła rosnąć, a cykady wzmogły swój monotonny śpiew. Leżące w koszyku dziecko zdawało się tego w ogóle nie zauważać, nie było nawet spocone i spało spokojnie. Cieniutkie kosmyki ciemnych włosków układały się nierówno na małej główce, oddech był miarowy. – Muszę odetchnąć świeżym powietrzem – stwierdziła żona Inżyniera, ocierając wilgotne czoło. – Na dworze wcale nie jest lepiej. – Ale może nad samym jeziorem? – wymyśliła, zerkając z utęsknieniem w kierunku spokojnej tafli wody schowanej za ścianą drzew otaczających motel i przylegające do niego domki. Na parkingu nie było ani jednego samochodu. Poza nimi nikogo tu dziś nie było. Inżynier spojrzał na koszyk z dzieckiem ustawiony na podłodze między łóżkiem a ścianą. – A co z małą? – Dopiero co zjadła – stwierdziła żona. – Będzie spała do południa, a przynajmniej do jedenastej. Nic jej się niestanie. Wyjdziemy najwyżej na godzinkę. – No dobrze – zgodził się z wahaniem. Jakby potrzebowali rozgrzeszenia za chwilową dezercję, nachylili się nad koszykiem i ucałowali czółko dziecka, po czym wyszli z domku i pokonali biegiem sto czy dwieście metrów dzielących ich od jeziora. – Jesteśmy na tyle blisko, że usłyszymy, jeśli zacznie płakać. Malutka ma zdrowe płuca – stwierdziła Następczyni. Trzymając się za ręce, minęli nieregularną zasłonę wysokich dębów i wyszli na błotnisty brzeg. Mały, rozklekotany pomost wyciągał się nad spokojną taflą wody, a znad niewielkiego, niezbyt głębokiego jeziora napłynęła jakby za sprawą czarów lekka bryza, muskając ich skórę i nieudolnie przepędzając wzmagający się skwar wstającego dnia. Nierówne drewniane deski pod ich stopami były ciepłe. Odeszli kawałek od granicy boi.

Znaleźli się tak daleko od drzew i pól, że uporczywy śpiew cykad wreszcie ucichł i spowiła ich dziwna cisza. Nie wiadomo skąd zerwał się wiatr i poruszył wierzchołkami drzew, a do uszu Inżyniera dobiegło niespodziewane skrzypienie gałęzi i szelest liści. Obejrzał się odruchowo i przez chwilę wydawało mu się, że pomiędzy drzewami widzi przemykający cień, który zaraz potem zniknął jak duch. Zamarł. – Co się stało? – spytała żona, wyczuwając jego napięcie. – Nie wiem. Przez chwilę mi się wydawało, że ktoś nas obserwuje zza drzew. – Znów wpadasz w paranoję – stwierdziła. – Poza tym nawet jeśli ktoś na nas patrzy, to co? Przecież jesteśmy małżeństwem, a poza tym nieraz widziano nas nago, prawda? Inżynier wpatrywał się jeszcze przez chwilę w wąską przerwę między pniami, po czym odwrócił się znów do żony. – Nie, nic. Nie martw się. Nie powiedział jej, że gdy poprzedniego dnia poszedł do miasteczka po mleko i coś do jedzenia, zobaczył dwójkę nieznajomych, którzy różnili się strojem od turystów zwykle odwiedzających te strony. Kątem oka zobaczył też, że kobieta przygląda się mu z zainteresowaniem. Z okresu, który spędził na Balu, nie kojarzył jednak ani jej, ani towarzyszącego jej mężczyzny. Szybko odsunął myśl, że to akolici, którym nakazano ich odnaleźć, ale ziarenko niepokoju zostało zasiane i teraz wykiełkowało. – Kocham cię – wyznał Inżynier. Żona odwróciła się do niego i uśmiechnęła się w ten swój rozczulający sposób, a zaraz potem, jakby w zwolnionym tempie, zsunęła ramiączka nocnej koszuli i pozwoliła, żeby cieniutki materiał opadł na ziemię. Pod spodem niczego nie miała. Promienie porannego słońca wplatały się w jej długie jasne włosy, tworząc nad złocistymi puklami coś w rodzaju delikatnej poświaty. Poraziła go jej uroda. Stanął wyczekująco na lekko rozstawionych nogach i wstrzymał oddech, koncentrując się na każdym najdrobniejszym szczególe jej odsłoniętego ciała, na niespotykanym odcieniu różowych sutków, na linii żeber rysujących się pod białą skórą, na ciemnozłotym ogniu włosów, na eleganckiej krągłości bioder, na zachwycających, szczupłych kostkach i złotym łańcuszku, który zawsze nosiła na nodze. Potem podniósł głowę, a gdy ich oczy się spotkały. Zanurzył się w zielonych głębinach jej duszy. Podszedł do niej i ją pocałował. Chłonął miękką delikatność jej ust, czuł dotyk jej nagiej skóry. Pocałunek wydawał się trwać wiecznie, czas stanął w miejscu. W końcu Następczyni odsunęła się odrobinę. Inżynier stał dalej z przymkniętymi powiekami. Słońce podnosiło się nad drżącą linią horyzontu, z każdą minutą paląc coraz mocniej jego gołe plecy ostrymi promieniami, aż na chwilę zakręciło mu się

w głowie i sam już nie wiedział, co go bardziej parzy – żar spływający mu powoli po ramionach czy gorące usta żony, które zacisnęły się na nim i pieściły go na sobie tylko znane sposoby. Inżynier westchnął głucho. – Nie teraz. Nie w ten sposób – zaprotestował. – Chcę być w tobie. – Mieli kochać się po raz pierwszy od czasu porodu i zamierzał w pełni się tym nacieszyć. Pragnął, by to była niezapomniana chwila. Odsunęła się od niego, a on przy niej uklęknął. Szorstkie drewniane deski pomostu w przykry sposób przywołały go do rzeczywistości. Sięgnął po rzuconą na bok nocną koszulę, rozłożył ją, delikatnie ułożył na niej żonę i rozchylił jej nogi. Następczyni wyciągnęła w bok ręce i czekała z utęsknieniem na słodkie natarcie. Leżeli na drewnianym pomoście, zmęczeni, wyczerpani. Słońce podnosiło się nad drżącą linią horyzontu, z każdą minutą coraz ostrzejsze, paląc ich bezlitosnymi promieniami. – Rusz się – nakazała, wstając. – Na co czekasz? Mówiąc to, stanęła na końcu pomostu i skoczyła. Na powierzchni uśpionego jeziora utworzyły się tysiące rozmigotanych zmarszczek. W powietrzu zawisł jej śmiech. Inżynier zawahał się, po czym dołączył do żony. Na wzburzonej już tafli pojawiła się kolejna galaktyka koncentrycznych okręgów. Chłodna woda przyjemnie orzeźwiała. Zaczęli się pluskać jak rozbrykane dzieciaki na podwórku, ciesząc się ulgą, jaką każda kolejna chwila niosła rozpalonej skórze. – Łap mnie – zawołała Następczyni i zaczęła płynąć na środek jeziora. Widząc, że mąż się zbliża, zanurkowała, żeby się przednim ukryć i przedłużyć zabawę. Choć dopłynął do miejsca, w którym zniknęła, nadal nie było jej widać na powierzchni. Zorientował się, że w tym miejscu jezioro jest najgłębsze, nie tak jak na płytkich obrzeżach, gdzie zaczynali zabawę. Odczekał jeszcze chwilę, ale powodowany nagłym strachem zanurzył się. Zanim wzrok przyzwyczaił się do podwodnych ciemności, upłynęło przeraźliwie dużo czasu. Musiał też ciągle walczyć z odruchem, który kazał mu zamykać oczy. Kręcił się w przerażeniu, próbując odnaleźć żonę, a od wstrzymywanego powietrza paliły go płuca. Wymachiwał jak opętany nogami i rękami, a jezioro zaciskało się coraz mocniejszym uściskiem wokół jego ciała, niczym koc. W końcu, gdy miał już wypłynąć na powierzchnię i po zaczerpnięciu powietrza wznowić poszukiwania, zauważył, że ledwie kilka metrów dalej unosi się niewyraźna postać. To była ona. Jego żona. Unieruchomiona w czasoprzestrzeni. Oczy miała szeroko otwarte, patrzyła błagalnym wzrokiem. Złociste włosy unosiły się nad jej głową jak płomienie

podczas wybuchu, ręce wybijały rytm jak metronom. Inżynier wiedział, że go zobaczyła. Chciał do niej podpłynąć, ale ciężar w piersi stał się nie do wytrzymania. Miał wrażenie, że coś go zaraz rozerwie na pół. Spojrzał niżej. Następczyni zaplątała się w wodorosty porastające dno jeziora i próbowała rozpaczliwie wyswobodzić kostkę, ale wyraźnie opadała z sił, a każde kolejne szarpnięcie zdawało się tylko mocniej zaciskać rośliny wokół jej nogi. Zanim do niej dopłynął, sam był już na wpół przytomny i nie starczyło mu siły, by wyplątać ją z pułapki. Spojrzał na nią po raz ostatni ze świadomością, że ona wie. Zrezygnowany pomyślał najpierw z pewną ulgą, że to wszystko nie stało się przynajmniej z powodu Balu, na koniec zaś przypomniał sobie o córeczce, która spała spokojnie ledwie kilka kroków dalej. Ruchem spowolnionym oporem wody chciał jeszcze pogładzić żonę po policzku w ostatnim geście czułości, ale nie dosięgnął i musnął tylko palcami jej lewy sutek. Zaraz potem ogarnęła go ciemność. Na wschód od jeziora słońce schowało się za chmurą.

1 Zabawa w duchy Przestrzeń wokół nich wypełniały głosy, zapachy, ruch i światło. Początek wieczoru wydawał się ledwie zapowiedzią jakichś ważniejszych, wspaniałych wydarzeń. Siv odwróciła się do Aurelii. – Niesamowicie, prawda? – Niesamowicie to mało powiedziane – odparła Aurelia, rozglądając się w zdumieniu, zadziwiona widokiem kolejnych niezwykłości. W powietrzu wisiało coś dziwnego, jakby wieczór odurzał ją podstępnie swoją atmosferą. Zwykły, rozległy trawnik zmienił się nie do poznania i został zastawiony namiotami, z których każdy kolejny był bardziej jaskrawy i cudaczny od poprzedniego. Z bliska Aurelia zobaczyła, że do wzniesienia tymczasowych konstrukcji kryjących najróżniejsze atrakcje lunaparku użyto zwykłego płótna i stali. I że smugi czerwieni, żółci i błękitu wystrzeliwujące w niebo z dachów namiotów cyrkowych niczym dziesiątki fluorescencyjnych języków to zwykłe wstążki. Ale z daleka wyglądało to tak, jakby na wrzosowisku z dnia na dzień wyrosła masa wielobarwnych grzybów. Aurelia spodziewała się poniekąd, że zaraz wszystko zniknie im z oczu, jakby wesołe miasteczko pojawiło się za sprawą czarów, a nie celowego działania. Jabłka w polewie toffi, które kupiły sobie przy wejściu, były wielkości małej dyni. A wata cukrowa, której Aurelia skosztowała z papierowej torebki Siv, okazała się tak lekka i delikatna, że wiatr mógł z łatwością zdmuchnąć ją z jej palców, zanim trafiła do ust. Dzieciaki, z twarzami rozświetlonymi kolorowymi światełkami rozwieszonymi w każdym możliwym miejscu, biegały niepilnowane między namiotami jak rozpasane skrzaty. Nawet skwierczenie smażących się kiełbasek, terkot maszynerii i strzelające ziarenka popcornu wydawały się dużo ostrzejsze niż zwykle. Za żywopłotem odgradzającym wejście do lunaparku wszystkie doznania jeszcze się wzmogły, łącznie z powiewami lekkiego wietrzyku, który muskał skórę Aurelii, przeszywając ją przyjemnym dreszczem. Aurelia czuła się rozdarta, jednocześnie podekscytowana i zaciekawiona. Jak na granicy upojenia, choć nie wypiła jeszcze ani kropli alkoholu.

W przeciwieństwie do Siv, która zaopatrzyła się w jedną z płaskich srebrnych piersiówek ojca, nalewając do niej przed wyjściem z domu mieszankę ginu i czegoś jeszcze. Pociągała z niej regularnie w pociągu przez całą drogę do Londynu. – Jak już będę dorosła, chyba ucieknę z jakimś cyrkiem – stwierdziła. – Ale przecież jesteś dorosła – odpowiedziała Aurelia. Obie kończyły niedługo osiemnaście lat; miały urodziny w odstępie kilku tygodni. – Ale chodzi mi o taką prawdziwą dorosłość – wyjaśniła Siv, gdy mijały stoisko z kiczowatymi pamiątkami i fluorescencyjnymi pałeczkami. Sprzedawczyni przywołała je machnięciem ręki, zachwalając głośno swoje towary, ale zignorowały starszą kobietę i poszły dalej w stronę okrągłego autodromu, przy którym stały samochodziki. Spod plastikowego dachu niósł się głośny warkot i śmiech. Mięła ich grupka nastoletnich chłopaków, biegnących w przeciwnym kierunku, jeszcze podekscytowanych jazdą na autodromie. Najdrobniejszy z nich, najwyżej trzynastolatek, ubrany w szkolną bluzę, niebieską koszulkę Chelsea, podarte dżinsy i ciężkie, nabijane stalą kowbojki, otarł się w biegu o Siv. – Uważaj, jak leziesz! – krzyknęła. Chłopak przystanął gwałtownie i zerknął na nią spode łba, jakby chciał się jakoś odciąć. Ale wystarczyło jedno spojrzenie na Siv, żeby tego zaniechał. Stała w rozkroku gotowa do konfrontacji, w dżinsowych szortach opinających się na grubych, czarnych rajstopach, z prowokacyjnie wściekłą miną. Choć drobna, Siv – z krótko ściętymi, jasnymi włosami – wyglądała groźnie. Jakby tylko czekała na zaczepkę. Chłopak spuścił wzrok i pobiegł za kolegami, unikając jej morderczego spojrzenia. Aurelię i Siv znów otoczył harmider wesołego miasteczka. Śmiechy, krzyki, stłumione dźwięki przedpotopowych piosenek popowych usiłujących przebić się przez łoskot strącanych orzechów kokosowych i syk płomieni zanurzonych w parafinie, gdy żonglujący pochodniami chłopak przystanął, by rozpalić je mocniej, przy okazji kłaniając się dziewczętom teatralnie. Aurelia puściła do niego oko, za co została nagrodzona szerokim uśmiechem. Zaraz potem chłopak zaczął znów malować na wieczornym niebie wstęgi światła. – I po co ta złość? –Aurelia skarciła przyjaciółkę, która odprowadzała nastolatka wściekłym wzrokiem. Już dawno zdążyła przywyknąć do wybuchów Siv, która miała w sobie coś z buntowniczki i walczyła z całym światem od czasów podstawówki, gdzie się poznały. Wściekała się na status quo, na zastany porządek, rekompensując sobie w ten sposób swój niski wzrost i zwodniczą słabość. A zatem choć Aurelia zawsze była wyższa – teraz już prawie o głowę – Siv od początku brała na siebie rolę jej obrończyni. I gdyby zaszła taka potrzeba, zaciekle by jej broniła przed

ewentualnymi agresorami. Którzy nigdy nie stanęli na ich drodze, bo wojownicza reputacja Siv szybko zaczęła ją wyprzedzać. Aurelia przypomniała sobie, jak jakieś dziesięć lat wcześniej została niesłusznie posądzona o drobne wykroczenie na lekcji. Wtedy drobniutka Siv wstała oburzona i cała czerwona wykrzyczała nauczycielce prosto w twarz: „To niesprawiedliwe!”, skutkiem czego obie – Aurelia i Siv – musiały zostać za karę dłużej w szkole. Ten incydent na zawsze przypieczętował ich przyjaźń. – Te prostaki z Londynu nie będą sobie z nami pozwalać tylko dlatego, że jesteśmy ze wsi, nie sądzisz?– stwierdziła z uśmiechem Siv. Aurelia odpowiedziała uśmiechem, ale celowo nie skomentowała słów przyjaciółki, bo nie chciała, by kłótnia popsuła miłe popołudnie. Od dawna to planowały – zwieńczenie wakacji – i po rozważeniu kilkunastu różnych możliwości postanowiły wybrać się na cały dzień do Londynu, a wieczorem do lunaparku na Hampstead Heath. Obiecały rodzicom Siv, że wrócą do domu przed północą. Choć były już w takim wieku, że mogłyby wracać o dowolnej porze, to – ponieważ znane były ze skłonności do wpadania w tarapaty – obie dawno zdążyły się przekonać, że życie w domu jest dużo prostsze, jeśli idą rodzicom na rękę lub przynajmniej informują ich o planowanej porze powrotu. Rok wcześniej część koleżanek z klasy wybrała się na Hampstead Heath podczas przerwy świątecznej. Potem nie kryły swoich zachwytów. Ale dopóki Aurelia nie zobaczyła wszystkiego na własne oczy, wydawało jej się, że to nie może przecież aż tak bardzo różnić się od innych lunaparków, w których miała okazję bywać na południowym wybrzeżu i w miejscowościach bliżej domu. Jasne, diabelski młyn będzie pewnie większy, karuzele szybsze, a inne atrakcje bardziej kolorowe. Ale żadna z tych rzeczy nie wyjaśniała, dlaczego koniecznie musi wybrać się na Hamstead Heath, a nie na imprezę do jednego z klubów na West Endzie, legitymując się dowodem osobistym, który Siv pożyczyła od pełnoletniej koleżanki. Skąd więc to podniecenie w głębi serca i stan nerwowego wyczekiwania, którego oznaką były motyle w brzuchu? Doszły do kasy przy autodromie, w której siedział ponury siwowłosy mężczyzna ubrany na czarno. Siv kupiła żetony na trzy jazdy, płacąc wyłowionymi z kieszeni drobniakami. Zaczekały, aż będą mogły wsiąść do upatrzonego gokarta – czerwonego metalika z poobijanej stali, zaparkowanego po przeciwnej stronie toru, do którego nie miały jak się dostać przed zakończeniem obecnej kolejki. Aurelia zatonęła w myślach. Dźwięki piosenki Taylor Swift I knew you were trouble nadawały rytm przypadkowym uderzeniom zderzających się samochodzików. – Tamci goście się na nas gapią – usłyszała głos Siv, choć początkowo miała wrażenie, że dochodzi on zza wygłuszonej ściany. Otrząsnęła się.

– Którzy? – spytała, wyrwana z zamyślenia, niezbyt przejęta zainteresowaniem, jakie mogły wzbudzać. – Tamci. Nie zauważyłaś? Siv skinęła głową, a Aurelia podążyła wzrokiem we wskazanym kierunku. Trzech chudych nastolatków po przeciwnej stronie toru, w dżinsach i flanelowych koszulach – każda w innym kolorze, mniej lub bardziej ubrudzona – wpatrywało się w nie z nieskrywanym pożądaniem w oczach. – Aha… – skwitowała Aurelia. – Podoba mi się ten w środku – stwierdziła Siv. Wyglądał najbardziej niechlujnie z całej trójki i lekko się garbił. Jego dwaj kumple byli niżsi i niczym się nie wyróżniali. Każdy miał w ręce butelkę. – Nie są w moim typie – zdecydowała Aurelia. – Nikt nie jest w twoim typie – zauważyła Siv. – Nikt ci się nigdy nie podoba. Aurelia wiedziała, że Siv już kilkakrotnie uprawiała seks. Musiała wysłuchiwać fascynujących, choć koszmarnych szczegółów, co robiła z mieszaniną przerażenia i rozbawienia. Jasne, czasem podobali jej się różni faceci, ale nigdy ci, których wytypowała dla niej Siv. Nie posunęła się też nigdy dalej niż trzymanie się za ręce czy cmoknięcie w policzek na pożegnanie. Wynikało to na równi z nieśmiałości, jak i z tej prostej przyczyny, że za każdym razem, gdy zaczynała się kimś interesować, wszystko szło nie tak, często w dość niezręczny sposób. Muzyka ucichła nagle, a wraz z nią zatrzymały się auta sunące w pozornie nieskoordynowany sposób po stalowej nawierzchni autodromu. Siv odwróciła się od podziwiających je chłopaków, wzięła Aurelię za rękę i podprowadziła do upatrzonego wcześniej czerwonego samochodziku. Wcisnęły się obie na przednie siedzenie. Aurelia zauważyła kątem oka, że dwóch chłopaków, którzy przypatrywali się im wcześniej, podeszło do niebieskiego, poobijanego auta. Trzeci nie ruszył się z miejsca i palił papierosa. Siv złapała obiema rękami kierownicę, a Aurelia wyczuła w oczach obserwującego je chłopaka złośliwy błysk. Z głośników znów popłynęła muzyka, początkowo powoli, jakby ktoś naciągał gumkę i dopiero po chwili puścił ją z pełną mocą. Znów leciała ta sama piosenka Taylor Swift. Samochodzik drgnął, więc Siv nacisnęła mocno pedał. Auto poderwało się jak oparzone. Siv ściskała mocno kierownicę i rozglądała się w poszukiwaniu potencjalnego celu. Ale na stalowej płycie autodromu kręciło się smętnie tylko kilka pojazdów. Zanim zdążyła namierzyć ofiarę, poczuły silne szarpnięcie, bo poobijany niebieski samochód prowadzony przez dwóch nastolatków wjechał w nie pełną parą, a napastnicy wybuchnęli opętańczym śmiechem. – Baba za kierownicą! – krzyknął jeden z nich z wyraźnym akcentem z Birmingham.

Siv wycofała szybko auto i jednym wprawnym ruchem zawróciła pojazd. Zanim tamci zdążyli w jakikolwiek sposób zareagować, wcisnęła gaz do dechy i przygwoździła niebieskie auto do barierki. Aurelię zarzuciło do przodu, ale Siv roześmiała się tylko i odjechała na pełnym gazie z chłopakami na ogonie. Nie dała im się dopaść przez resztę kolejki, która zakończyła się zdecydowanie za szybko. Siv wygrzebała się z samochodu i podała rękę Aurelii. – Będą mieli nauczkę – oznajmiła z dumą, zerkając do tyłu, żeby zobaczyć miny chłopaków. Nie wysiedli, tylko rozglądali się za kolejną ofiarą, którą będą mogli zaatakować po wznowieniu jazdy. Udawali, że nie zauważają spojrzeń Siv. Trzeci chłopak – ten, który przyglądał się im z boku – już gdzieś zniknął, najwyraźniej znudzony. Siv zmarszczyła brwi, z miejsca tracąc zainteresowanie autodromem, gdy jej ofiary, nie oglądając się za siebie, pomknęły w innym kierunku. – Później wykorzystamy resztę żetonów – stwierdziła. – Chodźmy zobaczyć inne rzeczy. Weszły na trawę. Z dala od huku autodromu wydawała się chłodniejsza. Aurelia wciągnęła w płuca powietrze. – Chyba idzie zmiana pogody – zauważyła. Kilka minut później zerwał się wiatr i zaczął się tłuc wśród rozstawionych na zielonych polach namiotów. Sznury koralików przesłaniających wejście do pobliskiego namiotu wróżki zaklekotały wielobarwną plątaniną plastiku. Diabelski młyn skrzypiał i stękał jak starożytny olbrzym próbujący zerwać śruby spinające jego żelazne ramiona i rzucić się do ucieczki przez otwartą przestrzeń wesołego miasteczka niczym wielka ośmiornica. Aurelia odgarnęła z twarzy kosmyki kasztanowatych włosów, które wymknęły się jej spod gumki i falowały na wietrze jak wodorosty w strumieniu. Wiatr na policzku był jak dotyk chłodnej szyby. Miała ogromną ochotę się o niego oprzeć, rozluźnić ciało i albo znaleźć oparcie, albo wylądować na ziemi. Zamiast tego wystawiła twarz na chłodne podmuchy i rozpostarła ramiona, jakby chciała wziąć w objęcia targający nimi wicher. Roześmiała się. – Czujesz? – zawołała do Siv, przekrzykując wiatr. – W powietrzu jest jakieś szaleństwo. Mam wrażenie, że to Halloween. Siv też się roześmiała. Porwany przez wiatr śmiech przekształcił się w gwizd. Siv nie ułożyła swoich króciutkich jasnych włosów na żel i wiatr je rozczochrał, przez co wyglądała dużo bardziej chłopięco niż zwykle. Większość dziewczyn obruszyłaby się, że tak dużo osób bierze je za chłopaka. Ale nie Siv. Uwielbiała swoją androginię. – Schowajmy się gdzieś do środka – zaproponowała Aurelia. – Zaraz będzie padać. – Opuściła ręce i owinęła się ciaśniej czarnym szalem z frędzelkami, choć cienka tkanina niespecjalnie chroniła przed chłodem.

– No to chodźmy. – Siv wzięła przyjaciółkę za rękę i jak zwykle pociągnęła ją za sobą. Weszły do najbliższego namiotu, olbrzymiej ciemnozielonej wieży, która mimo rozmiarów tak dobrze wtopiła się w otoczenie, że omal nie minęły jej niezauważenie. Płócienne drzwi rozchyliły się, po czym natychmiast opadły, zamykając je w czeluściach namiotu. Przestronne wnętrze wypełniał nieprzyjemny zapach potu, wilgoci i starych cukierków, pozostawiając w ustach Aurelii gorzkawy, metaliczny posmak, jakby ssała monetę. – Jest tu ktoś? – szepnęła w ciemności. Pstryknęło światło i zapaliła się żarówka. Dziewczyny aż podskoczyły i złapały się mocniej za ręce. – Przepraszam – odezwał się chłopak, widoczny teraz za kontuarem. – Mamy awarię. Światła, nie całej reszty – dodał pospiesznie. – Wchodzicie? Miał na sobie zieloną gumową maskę potwora, zsuniętą na czubek głowy. Na czoło opadała mu szopa rudych włosów. Gumka, która miała w założeniu przytrzymywać maskę, wpijała się mu pod brodą, zostawiając czerwony, nabrzmiały ślad. Aurelia miała ochotę ją poluzować, ale sięgnęła tylko do torby i wyciągnęła pikowaną portmonetkę ze złotym zatrzaskiem, którą dostała na urodziny od babci. – A co tu właściwie jest? – spytała. W środku nie było żadnych napisów ani tabliczek. To mogło być wszystko. – Jaskinia duchów – odparł chłopak zdawkowo, jakby zapowiadał odjazd najbliższego pociągu pospiesznego do Londynu. Wpatrywał się w paznokcie Aurelii, gdy odliczała drobne na bilety. Pomalowała je rano na głęboki odcień granatu, który lśnił intensywnie na tle jej bladej skóry. Siv wybrała soczystą zieleń, kolor świeżej limonki, którą lubiła wciskać do ginu, o ile nie piła go prosto z piersiówki. Aurelia sięgnęła po bilety. Chłopak przytrzymał je o ułamek sekundy zbyt długo i dopiero potem puścił. Paznokcie prawej ręki miał obgryzione do żywego mięsa. Paznokcie lewej były normalnej długości, schludnie opiłowane. Aurelia lubiła obserwować ludzi i z zainteresowaniem odnotowała ten drobny fakt. Zastanawiała się, czy są jeszcze jakieś inne miejsca na jego ciele, które noszą ślady niszczycielskiej działalności tylko z jednej strony. – Tamtymi drzwiami – oznajmił chłopak i wskazał cienką czarną zasłonkę za swoimi plecami. Nie spuszczał wzroku z Aurelii. Nad wejściem wisiał wyszczerzony plastikowy kościotrup. Kiedyś miał białe kości, ale z upływem czasu i pod wpływem intensywnego użytkowania zmieniły kolor. Siv odepchnęła go niecierpliwie na bok, żeby zrobić przejście, na co szkielet jęknął mechanicznie. – Podobasz mu się – zauważyła rzeczowo i pociągnęła znów ze srebrnej piersióweczki, skinieniem głowy wskazując majaczącego jeszcze za cienką

zasłonką biletera, jakby chciała dla pewności zaznaczyć, że chodzi o niego, a nie o kościotrupa. Aurelia wzruszyła ramionami. Nie chodziło o to, że obecność chłopaków ją onieśmielała. Flirt ją po prostu nie interesował. A tych kilka razy, kiedy podejmowała jakieś próby – zawsze na skutek knowań Siv – wszystko szło nie tak i to w sposób, który z perspektywy czasu wydawał się wręcz nieprawdopodobny. Pierwszy chłopak, który próbował ją pocałować, potknął się na chodniku przed jej domem, upadł prosto na twarz i złamał nos. A rok wcześniej, na dyskotece pod koniec roku szkolnego, jej partner zatrzasnął się niechcący w składziku. Znalazł go dopiero woźny, który następnego dnia rano zamiatał korytarz. Siv śmiała się, że na ramieniu Aurelii zasiadł wróg Kupidyna i odbijał wszystkie strzały miłości. Ale nawet jeśli taka była prawda, Aurelii to nie przeszkadzało. Zauważała spojrzenia mężczyzn i ich próby nawiązania kontaktu. Tyle że budziły w niej one mieszane uczucia. – A do tego facet nie wygląda źle – dodała Siv. – Rudy, ale niezły. Powinnaś z nim porozmawiać. – Rozmawiałam. Na szczycie niewielkiego wzniesienia stał pojedynczy wagonik. Nie wyglądał, jakby miał jechać po szynach. Aurelia nie bardzo wiedziała, co mają dalej robić. Czekała na jakiś znak. – Myślisz, że powinnyśmy wsiąść? – Ale tak naprawdę porozmawiać – ciągnęła Siv. – A co do wsiadania, to co za różnica. Te kolejki są i tak głupawe. A tak w ogóle to jest tu ktoś jeszcze oprócz nas? Zza cienkiej zasłonki oddzielającej miejsce odjazdu wagonika od kasy biletowej dobiegły ich przytłumione głosy i bezczelne śmiechy. – Ćśś – syknęła Siv. – Ktoś idzie. – Nie zmieścicie się wszyscy do jednego wagonika! – rozległ się głos rudego kasjera. – Musicie zaczekać, aż przygotuję następny. – No to ruchy – odparł ktoś niższym głosem. – To oni! Ci z autodromu – parsknęła radośnie Siv. – Chodź! Złapała Aurelię za rękę i pociągnęła ją w głąb ciemnego tunelu, odpychając gumowe pająki, które zaczęły opadać z sufitu, bo dziewczyny uruchomiły czujki ruchu. Pod stopami chrzęścił im stary popcorn. Siv rozgniatała go ukochanymi ciężkimi martensami, błyszczącymi, fioletowymi buciorami z jaskrawymi żołtoczarnymi sznurówkami, Natomiast Aurelia ledwie go dotykała w swoich miękkich balerinkach. Gdzieś za nimi zaskrzypiał uruchomiony wagonik. – Szybko! – krzyknęła Siv, gdy chłopacy ładowali się do środka, nie zważając na uwagi rudego biletera, który nalegał, żeby zapięli pasy. – Schowajmy się.

Miały wrażenie, że namiot ciągnie się bez końca w każdym możliwym kierunku. Z zewnątrz nie wydawał się taki duży. Odnalazły metalowe tory, po których jeździły wagoniki, i pobiegły wzdłuż nich, szukając kryjówki na tyle dużej, by obie mogły się do niej wcisnąć. – Tutaj – rzuciła Siv, gdy omal się nie potknęły o dwa podstarzałe wampiry, usadzone niepewnie na skałce oblanej sztuczną krwią. Przykucnęły akurat w chwili, gdy wagonik ruszył w ich stronę, dużo szybciej niż się spodziewały. Pojazd uruchomił włącznik i twarze obu wampirów wykrzywiły się nieprzyjemnie, podświetlone wiązką światła zapalonego akurat na czas, by rzucić jasną poświatę na dwa księżycowe pośladki Siv, która poderwała się do góry i, ściągając szorty i rajstopy, wystawiła tyłek. Jeden z chłopaków krzyknął zaskoczony. – Ej! To chyba jakaś dziewczyna! – zawołał, odwracając się. Pozostali pasażerowie też próbowali się odwrócić, ale było już za późno. Wpadli w zakręt, zanim zdążyli lepiej się przypatrzeć lub rozpoznać sprawcę. Siv parsknęła i zapięła guzik w dżinsowych spodenkach. – Zadowolona? – spytała ze śmiechem Aurelia. Siv znów zarechotała. – Nie – odparła. – Miałam nadzieję, że się wywrócą. Wcisnęła Aurelii do ręki piersiówkę. – Masz, łyknij sobie na uspokojenie. Chodźmy zobaczyć, co jest dalej. Aurelia upiła łyk i się skrzywiła. – Fuj! Nie miałaś tego rozcieńczyć? – Za mała butelka. Nie chciałam marnować miejsca. – Ale wielka przestrzeń – stwierdziła zdumiona Aurelia, gdy szły kolejnym korytarzem. – W ogóle nie wygląda na namiot. – Przesunęła dłonią po najbliższej ścianie. Była chłodna i wilgotna jak głaz w rzece. Znów ogarnęło ją dziwne podniecenie, jakby wesołe miasteczko znajdowało się na obrzeżach rzeczywistości, jakby należało do świata, ale nie podlegało zasadom nim rządzącym. Poszły dalej. Tym razem to Aurelia prowadziła. Weszła w ciemność i jedną ręką wciąż gładziła ścianę, a drugą trzymała Siv, która szła krok za nią. Dziewczęta spowijała ciemność. Ich spacer pod płóciennym dachem, wzdłuż słabo widocznych torów, nie wyzwalał już czujek ruchu, bo większość była ustawiona na przejeżdżające wagoniki. – Wyciągnij telefon. Zawsze to trochę światła. Czuły się jak w jakimś mrocznym labiryncie. Zza ścian docierały do nich niewyraźne odgłosy lunaparku, ale dziewczęta nie mogły zorientować się w swoim położeniu na tyle, żeby odnaleźć wyjście – światełko na końcu tunelu.

Aurelia ścisnęła mocniej rękę Siv. Czuła, że przyjaciółka nie jest już aż tak odważna, widząc rozciągającą się przed nimi ciemność. Obie zrobiły się niespokojne. Tory zadrgały. Zaczęło narastać dudnienie zbliżającego się wagonika, nadjeżdżającego z nocnej niemal czerni spowijającej kolejkę duchów. Wśród metalicznego łoskotu dało się wyróżnić jakieś głosy. Aurelia wyłączyła telefon. – Przyrzekam, że opuściła spodnie – mówił jeden z chłopaków. – Miała niezłą dupcię, nawet jak na ducha – rozmarzył się drugi. – Jeśli ją znajdziemy, może pokaże nam coś więcej niż tyłek – odpowiedział na to pierwszy. Siv zachichotała cicho. – Myślisz, że powinnam jeszcze raz wystawić tyłek? – wyszeptała, gmerając przy pasku. – Chyba sobie na to nie zasłużyli – stwierdziła Aurelia. – Lepiej ich nastraszyć. – Rozejrzała się za odpowiednim rekwizytem, z którym mogłaby wyskoczyć w ostatniej chwili, ale nie zdążyła nic znaleźć i wagonik przemknął obok. W półmroku zamajaczyły głowy chłopaków, a zaraz potem zniknęły za zakrętem. Dziewczyny podążyły wzdłuż torów i w końcu dotarły do wyjścia, odczekawszy kilka minut, żeby pasażerowie zdążyli wyjść. Wyrosła przed nimi kurtyna z plastikowych czaszek i kości, ale Aurelia rozsunęła ją z całkowitą obojętnością. Znalazły się nagle wśród kolorowych lampionów i wrzawy wesołego miasteczka. – To nie było mądre – odezwał się jakiś głos. Bileter czekał na nie przy wyjściu z kolejki. – Bałem się, że coś wam się stanie. – Rudy kasjer z zieloną maską potwora na czubku rozczochranej głowy opierał się z założonymi rękami o ścianę namiotu. – Nie robiłyśmy nic złego – wyjaśniła stanowczo, prawie prowokująco Siv, nie dając się zbić z pantałyku. – Naprawdę. – Zwykle to chłopcy sprawiają problemy. Po was się tego nie spodziewałem. – Zmierzył Siv wzrokiem, po czym przeniósł spojrzenie na Aurelię. Siv roześmiała się i przeczesała palcami króciutkie włosy. Aurelia wiedziała, że robi to odruchowo, gdy zaczyna flirtować. – A masz coś przeciwko dziewczynom, które sprawiają problemy? – spytała zaczepnie, rozstawiając buńczucznie szczupłe nogi, prostując całe ciało i wypychając do przodu skromne piersi. Zdezorientowany dziwną mieszanką zalotności i agresji kasjer zerknął na Aurelię, ale na widok jej obojętnego spojrzenia, szybko zwrócił się znów do Siv. – Daj spokój, Siv. Chodźmy – powiedziała Aurelia. Zrobiło się jej żal biletera, który wydawał się dosyć miły, w przeciwieństwie do chłopaków z autodromu,

typowych nastolatków, nabuzowanych od testosteronu i niezbyt interesujących dla każdego poza Siv, której podobali się wszyscy co do jednego. Ale Siv nie chciała się wycofać. – Chodziło mi tylko o to, że nie powinnyście urządzać sobie wędrówek tam w środku. Coś się wam mogło stać, a potem to mnie się zawsze obrywa – westchnął. – To nie ty jesteś szefem? – spytała Siv. – A wyglądam na właściciela? – odpowiedział pytaniem Rudy. – To zwykła robota. A do tego niezbyt pasjonująca. Poza tym chciałem się tylko upewnić, że wszystko w porządku. Nie mam ochoty się kłócić. Cofnął się o krok, czekając, aż wyjdą. Siv stała dalej w miejscu i wpatrywała się w niego, ale szybko się zorientowała, że nie uda jej się go sprowokować, więc zmieniła taktykę. Aurelia czekała bez słowa. Widywała swoją przyjaciółkę w takim stanie wystarczająco często, by wiedzieć, że nie ma co próbować z nią dyskutować. W końcu twarz Siv złagodniała. – Słuchaj – powiedziała nagle. – Przepraszamy, dobra? Chciałyśmy się tylko powygłupiać. – Spuściła wzrok i pogrzebała butem w ziemi. Jej policzki pokryły się jaskrawoczerwonym rumieńcem. Siv rzadko przepraszała. Aurelia nie wierzyła własnym uszom. Chłopak podniósł głowę i się wyszczerzył. Uśmiech odmienił jego twarz i sprawił, że bardzo wyprzystojniała, co nie umknęło uwadze Siv. – W porządku – rzucił. – Nic się nie stało. – Możemy ci to jakoś zrekompensować? Postawić ci drinka albo coś? – ciągnęła Siv nieudolnie. – Tak. Dzięki. Z przyjemnością. Żaden znany Aurelii chłopak nie wypowiadał się w ten sposób. Spojrzała na niego z ciekawością, ale on patrzył teraz uprzejmie na Siv, od której wyszło zaproszenie. – Muszę wracać do kasy. Ale za pół godziny kończę. Na twarz Siv wypłynął szeroki uśmiech. Spojrzała na Aurelię, pytając ją milcząco o zgodę. – Mnie pasuje – stwierdziła Aurelia. Nie pogardzi czymś smaczniejszym, żeby spłukać z ust smak ginu od Siv. – No to świetnie – odparł bileter. – Widzicie tamten duży namiot z czerwonym dachem? Tam jest główny bar. Za pół godziny, dobra? – Jesteśmy umówieni, Rudy – potwierdziła Siv. – Mam imię – sprzeciwił się. – Nazywam się… – Ćśś… – przerwała mu szybko Siv. – Nie chcę wiedzieć. Dla mnie jesteś Rudy. I zdejmij tę maskę. Nie całuję się z facetami w maskach…

Wzięła Aurelię za rękę i ruszyła w kierunku głównej części wesołego miasteczka. Wiatr ustał. – Może pójdziemy teraz do wróżki? – zaproponowała Aurelia. – O nie! Nie sądziłam, że wierzysz w te hipisowskie czary-mary. Chcę postrzelać. Chodźmy na strzelnicę. Aurelia zgodziła się, ale postanowiła w duchu, że i tak pójdzie do wróżki. Choćby sama, jeśli Siv nie będzie chciała dotrzymać jej towarzystwa. Nagle koniecznie chciała się dowiedzieć, co kryje dla niej przyszłość, choć podobnie jak Siv zazwyczaj nie była wielbicielką irracjonalności i jarmarcznego kuglarstwa. Siv miała niezłego cela i prawie udało jej się ustrzelić główną nagrodę w postaci wielkiego pluszowego misia, musiała jednak zadowolić się pomarańczowożółtą plastikową kaczką, którą zabrała z dumą na umówione spotkanie. Wcześniej wspólnie zastanowiły się, czy w ogóle iść. A Siv dla pewności spytała, czy Aurelia nie jest przypadkiem zainteresowana bileterem z domu duchów. – Jestem pewna, że gdyby mógł, wybrałby ciebie… – Nie jest w moim typie. – W takim tempie jako dwudziestopięciolatka będziesz jeszcze dziewicą – skwitowała Siv. – I co z tego. – Aurelia wzruszyła ramionami. Nie potępiała w żaden sposób zachowania Siv, ale nie czuła się też w obowiązku tylko dla zasady flirtować z kimś, kto wcale jej się nie podobał. Siv pokiwała głową. – Mnie on się podoba i nie unoszę się dumą na tyle, żeby nie dać mu szansy, chociaż to ciebie sobie najpierw upatrzył. Bo w sumie zawsze tak jest. – Nie skarżyła się, tylko stwierdzała fakt. Aurelia była ładniejsza i zawsze pierwsza budziła zainteresowanie mężczyzn, którzy jednak szybko się orientowali, że na wzajemność mogą liczyć tylko ze strony Siv. Weszły do baru i brodząc w morzu zużytych plastikowych kubków, ruszyły w stronę potrójnego rzędu klientów, tłoczących się w kolejce po tanie piwo. Dostrzegły Rudego, który trzymał im miejsce na przedzie. Miał podarte dżinsy, ale zdjął już gumową maskę i zdołał nawet przeczesać jako tako włosy. Na widok dziewczyn wchodzących o umówionej porze uśmiechnął się szeroko, jakby mu ulżyło, bo aż dotąd nie wierzył, że faktycznie się zjawią. – Cześć, Rudy. – Cześć, jesteście. – Uśmiechnął się do nich z wdziękiem. – Myślałem, że może się rozmyśliłyście. – My dotrzymujemy słowa – odpowiedziała Siv. – To jak wam na imię?

– Ona jest Duża, a ja Mała. Może być? Nie ma co komplikować – stwierdziła Siv. Pod ścianą po drugiej stronie baru stał długi stół na kozłach nakryty serwetą w biało-czerwoną kratkę. Podeszli do niego z plastikowymi kubeczkami. Aurelia i Siv piły cydr, a Rudy oranżadę. – Wracam samochodem – wyjaśnił, gdy Siv spojrzała znacząco na jego bezalkoholowy napój. Po bliższym przyjrzeniu się Aurelia stwierdziła, że bileter o artystycznie niechlujnym wyglądzie musi mieć jakieś dwadzieścia pięć lat. Mimo różnicy wieku było jasne, że to młodsza Siv rozdaje karty. Godzinę później, pod pretekstem, że chce zaczerpnąć świeżego powietrza, Siv zaciągnęła Rudego pod wysoki dąb na obrzeżach wesołego miasteczka, gdzie nie docierało już światło. Śmiertelnie znudzona Aurelia zostawiła ich samych. Ale przystanęła jakieś dziesięć metrów dalej i po całym tym czasie spędzonym w dusznym i głośnym barze z przyjemnością delektowała się chłodnym wieczornym powietrzem. Obejrzała się i zobaczyła, że para pod drzewem namiętnie się całuje. Rudy musiał się pochylić, żeby dosięgnąć ust Siv. Ich ręce poruszały się gwałtownie pod warstwami ubrań. Aurelia z mimowolną fascynacją przyglądała się tym gorączkowym pieszczotom, po części w szoku, a po części z zazdrością. Choć z tęsknych spojrzeń, jakie rzucał jej wcześniej Rudy, wiedziała, że wolałby dużo bardziej, gdyby to ona chciała z nim iść pod drzewo. Zastanawiała się, co sobie pomyślał, gdy wsunął dłoń w spodenki Siv, ale ona odtrąciła ją stanowczo, nie wyrywając się jednak z jego objęć. Aurelia wiedziała, że powinna się odwrócić, ale ciekawość wzięła górę. Wiatr trochę ucichł i poświata padająca z kolorowych żarówek zawieszonych na przewodach ciągnących się wzdłuż słupów rozstawionych na terenie wesołego miasteczka przebiła się przez gałęzie drzew, dzięki czemu dziewczyna zyskała lepszy widok na całą scenę. Po chwili parę znów spowiła ciemność. Aurelia zdążyła jednak dostrzec błysk białej skóry. Siv chyba nie ściągnęła spodenek, jak zrobiła to w domu duchów? Nie tu, na widoku. Aurelia usłyszała z lewej strony jakiś niewyraźny szelest i zaalarmowana odwróciła się szybko. Ktoś sikał na tyłach jednej ze stojących niedaleko długich przyczep. Przestraszyła się, rozpoznając znajomy odgłos. Po chwili jednak postać oddaliła się w przeciwnym kierunku, nie zauważając ani jej, ani Siv i Rudego. Aurelia popatrzyła na przyjaciółkę. Światło znów padało pod innym kątem, więc widziała parę wyraźniej. To nie Siv wystawiła białe pośladki, tylko Rudy. Dżinsy opadały mu wokół kostek. Miał jędrny, umięśniony tyłek. Najwidoczniej nie zawsze siedział w kasie wesołego miasteczka. Siv klęczała przed nim, jej drobne

dłonie spoczywały lekko na jego udach, a głowa poruszała się rytmicznie w górę i w dół. Aurelia wstrzymała oddech. Ale nie przestała patrzeć. Słuchać barwnych opowieści Siv na temat kształtu i smaku mężczyzn, z którymi sypiała, to jedno, ale widzieć ją w akcji to zupełnie co innego – widzieć, jak powoli i ze znawstwem przesuwa usta wzdłuż członka, widzieć, jak Rudy zaciska pięści, usiłując nad sobą zapanować. Aurelia poczuła ucisk w gardle. Chmura odsłoniła na moment księżyc i para znalazła się przez sekundę w jego pełnym świetle. W tej samej chwili Rudy odwrócił lekko głowę i spojrzał Aurelii w oczy. Zaczerwieniła się, wiedząc, że ją przyłapał. Miała wrażenie, że jego wzrok mówi: „Szkoda, że to nie ty”. Potem księżyc znów przesłoniły chmury i pod drzewem zrobiło się ciemno. Aurelia spuściła wzrok, serce tłukło jej się w piersi. Kątem oka zobaczyła, że Siv wstaje i idzie w jej kierunku. Rudy szedł za nią, zapinając po drodze spodnie. – Tu jesteś – zawołała Siv. Rudy odchrząknął i zażenowany do granic możliwości spróbował zmienić temat. – Mogę was zabrać w jedno miejsce – powiedział. – Jest tylko dla pracowników, ale nikt nie będzie się was czepiał, zwłaszcza że pójdziecie tam ze mną. Siv zastrzygła uszami, słysząc o kolejnym miejscu, do którego nie miały wstępu. – A nie powinnyśmy już wracać? – spytała Aurelia. – Co z twoimi rodzicami? – Możemy powiedzieć, że była awaria metra albo coś w tym stylu. Zostańmy jeszcze chwilę – poprosiła. Dogadały się. Rudy i Siv poszli przodem, a Aurelia za nimi. Włosy chłopaka połyskiwały w świetle księżyca. Aurelia przyglądała się idącej przed nią parze. Rudy był dość wysoki, co przy Siv szczególnie rzucało się w oczy. Dziwnie wyglądali razem. Choć w oczach innych ludzi równie dziwnie musiała wyglądać Aurelia i Siv. Namiot, do którego zaprowadził ich Rudy, był dużo mniejszy niż główny bar przeznaczony dla klientów. Jakaś artystyczna dusza obwiesiła wnętrze kolorowymi światełkami tak, że całość przypominała układ słoneczny, co optycznie podwyższało sufit. Za każdym razem, gdy Aurelia podnosiła głowę, miała wrażenie, że znajduje się gdzieś za miastem, bliżej domu, na wybrzeżu, gdzie widać gwiazdy, których nie przesłaniają smog i sztuczne światła miasta. Na środku namiotu urządzono prowizoryczny bar, rozstawiony na wielkich drewnianych beczkach. Rozchodziły się stamtąd zapachy, z którymi Aurelia nie zetknęła się w żadnym innym barze. Pociągnęła nosem i poczuła, że do ust napływa jej ślinka. – Czekolada – wyjaśnił Rudy, obserwując z uśmiechem jej reakcję. – Gorąca czekolada. Nigdzie nie znajdziecie lepszej. Przyrządza ją wróżka. Mówi, że

wyczytała przepis w myślach jednego z klientów i nie wolno jej zdradzać jego sekretów, nie wiemy więc, co dodaje do środka. Zarabia na niej kupę forsy… Czekajcie, zaraz wam przyniosę. Stanął w kolejce do baru, a ponieważ Siv postanowiła mu pomóc przynieść napoje, Aurelia została sama na uboczu, wystawiona na ciekawskie spojrzenia. Czekała spokojnie. Kusiło ją, żeby dla zabicia czasu zagrać w coś na telefonie, ale wiedziała, że gdy o północy nie zjawią się w domu, zacznie dostawać informacje o nieodebranych połączeniach i SMS-y od rodziców, jej i Siv. Ponieważ towarzystwa dotrzymywała jej tylko atrapa gwieździstego nieba, Aurelia pogrążyła się w myślach i smakowała najdrobniejsze doznania ciała. Przez chwilę miała wrażenie, że czas stanął w miejscu i w namiocie zrobiło się nagle głośniej, jaśniej i żywiej. Ucichły rozmowy klientów i mogła rozpoznać lecącą w tle piosenkę. Missing everything but the girl. Poczuła się nagle samotna, jakby słowa piosenki mówiły w jakiś sposób o przyszłości. Powietrze wypełnił nowy zapach, który wmieszał się w aromat użytych do doprawienia czekolady imbiru i cynamonu. Aurelia odwróciła się i wytężyła zmysły, ale nie była w stanie rozpoznać jego źródła. Zapach nabrał intensywności i Aurelia zorientowała się nagle, że obok niej stoi jakiś mężczyzna. Przestraszyła się. Nie zauważyła jego nadejścia. W namiocie zrobiło się jakby ciemniej, więc nie mogła dostrzec jego twarzy. Widziała tylko zarysy masywnej postaci i ogarnęło ją nagle nieodparte wrażenie, że jest bezpieczna, że nie jest już sama wśród obcych. – To ty – powiedziała, jakby od dawna się znali. Słowa same wypłynęły z jej ust. – Tak – odparł mężczyzna niskim, podszytym rozbawieniem głosem. – To ja. Jej ciało zareagowało w dziwny sposób, jakby jego oddech i słowa otoczyły ją niewidzialnym kokonem, tarczą zbudowaną z czułości i oczywistego poczucia bezpieczeństwa. Miała wrażenie, że wszyscy zniknęli, że została tylko ona i ten mężczyzna. Nieznajomy, którego bliskość wyczuwała każdą komórką swojego ciała, choć nie widziała wyraźnie jego twarzy. Mężczyzna uniósł rękę i pogładził ją po włosach. Poczuła na policzku jego chłodną dłoń. Przypomniała sobie ukojenie, które dawały jej podmuchy wiatru pod domem strachu. Wtuliła się w nieznajomego i poczuła spokój. Mężczyzna pochylił się i ją pocałował. Dotyk jego ust wymazał z jej głowy wszystkie myśli, a z ciała wszelkie doznania. Namiot, Siv, Rudy, gwiazdy i wesołe miasteczko – wszystko zniknęło. Pozostały tylko ich usta, cała reszta przestała mieć znaczenie.

2 Wielkie nadzieje Zaraz potem przepadł. Zniknął, zanim Aurelia zdążyła się odezwać czy chociaż złapać go za rękę. Po chwili wrócili Rudy i Siv. Smak ust nieznajomego zmyła słodka, pachnąca lekko dymem gorąca czekolada, którą Siv podała jej na spodeczku w delikatnej porcelanowej filiżance. Coś takiego mogłaby pić Alicja w Krainie Czarów. – To chyba chili – odezwał się Rudy, upiwszy łyk. – Nie, papryka – sprzeciwiła się stanowczo Siv. – Jestem w jednej czwartej Węgierką. Znam ten smak – dodała, by jej opinia nabrała większej mocy. – Miłość – powiedziała rozmarzona Aurelia. – To smak miłości. – Dotknęła palcami ust. – Odbiło ci? – spytała Siv, gapiąc się na nią. – Może faktycznie powinnyśmy wracać… – Spojrzała na zegarek. – O cholera! Zaraz północ! Dziewczyny wybiegły z wesołego miasteczka w takim pośpiechu, że żadna z nich nie miała czasu, by podzielić się na głos subtelnymi zmianami, które nie uszły ich uwadze, gdy mijały szeroki łuk wieńczący wyjście z lunaparku. Powietrze na zewnątrz było trochę chłodniejsze, światło bardziej przytłumione, a unoszący się w powietrzu zapach lekko kwaśnawy, zwłaszcza w porównaniu z odurzającym aromatem kakao i przypraw wypełniających bar dla pracowników. Siv zmrużyła oczy, żeby zorientować się, gdzie są, szukając znaku wskazującego drogę do północnej linii metra, Aurelia natomiast zaklęła pod nosem, bo zorientowała się, że zostawiła gdzieś rękawiczki. Obie zignorowały nagły ucisk w piersiach i gardłach oraz fakt, że ich nogi zrobiły się nagle bardzo ciężkie. Jakby zaczęły naciągać jakąś niewidzialną nić, która łączyła je z centrum wesołego miasteczka i nie chciała puścić. Biegły po peronie, wołając, żeby przytrzymać im drzwi, i w ostatniej chwili wskoczyły do ostatniego pociągu do Leigh-on-Sea, tuż przed odjazdem ze stacji przy Liverpool Street. Siv z ulgą klapnęła na siedzenie i szybko zasnęła, przez całą drogę pochrapując lekko na kolanach Aurelii, która starała się ignorować pijanych i rozwrzeszczanych pasażerów, mruczących do niej: „W porządku, mała”, gdy zataczając się, przeciskali się przez wąski wagon, zostawiając za sobą papierki po burgerach i na wpół dojedzone frytki.

Wysiadła z pociągu i odetchnęła morskim powietrzem tak głęboko, że aż zaszczypało ją w nosie. Pociąg oddalił się z łoskotem, a Aurelia poczuła nagle, że z jakiegoś niewyjaśnionego powodu jej życie właśnie się zmieniło i że nigdy już nie będzie taka jak przedtem. Ku ich zaskoczeniu i wbrew obawom, ani rodzice chrzestni Aurelii, ani rodzice Siv nie mieli im za złe późnego powrotu. – Jesteście już chyba dorosłe – zauważył tata Siv, gdy zwlokły się następnego dnia rano na dół. W jego głosie dało się wyczuć smutek. Nieraz miewał powody, by narzekać pod nosem na zmienność nastolatek. Aurelia i Siv dostały milczące przyzwolenie na późne powroty czy wręcz spędzanie nocy poza domem, ale żadna z nich nie miała ochoty z niego korzystać. Prawda była taka, że wizyta w wesołym miasteczku zmieniła odrobinę każdą z nich w zauważalny sposób. Siv zrobiła się bardziej skoncentrowana i niemal pilna, choć nie w szkole, ale raczej na swoich treningach, poświęcając cały wolny czas i energię na ćwiczenie „sztuczek”. Spotykała się dalej z bileterem, który ubiegał się teraz o nią otwarcie tradycyjnymi metodami i w każdej wolnej chwili przyjeżdżał do niej nad morze. W końcu wyszło na jaw, że ma na imię Harry, choć dziewczyny i tak mówiły na niego Rudy, a on zwykle zwracał się do Siv per Mała. Aurelia pozostała jak zawsze tylko Aurelią. Przezwiska jakoś się jej nie trzymały. Rudy znał się trochę na takielunku, więc Siv namówiła go, żeby zamontował u niej w garażu trapez gimnastyczny. Skakała z drążka na drążek i z liny na linę jak małpka. Wypadki były nieuniknione, więc Rudy sporo czasu poświęcał na opatrywanie ran i narzekanie, że jej ojciec uzna go za damskiego boksera, jeśli wciąż będzie wracała do domu posiniaczona. Siv jednak robiła się coraz silniejsza, a jej wiotkie dotychczas ramiona zyskały wyraźnie zarysowane, choć nie przesadnie duże mięśnie. Ćwiczenia dobrze jej robiły i stanowiły ujście dla kłębiących się w niej pokładów agresji, więc wkrótce ustały jej ciągłe wybuchy złości. Nie wściekała się już nawet na małolatów na deskorolkach, którym zdarzało się śmignąć po nadmorskim bulwarze zbyt blisko kostek spacerujących dziewcząt. Od wieczora w wesołym miasteczku Aurelia też miała czym zająć myśli, choć krążyły one wokół zupełnie innych tematów i zawsze wracały do nieznajomego i jego pocałunku. Początkowo odtwarzała tylko na okrągło dotyk jego ust na swoich wargach, kiedy jednak to wspomnienie powoli jej spowszedniało, zaczęła sobie wyobrażać, jakby to było poczuć jego usta gdzie indziej. W końcu nie była już pewna, która część jej marzeń to prawda, a która jest wytworem wyobraźni. Czasem miała wrażenie, że wszystko to jej się tylko przyśniło, a czasem nabierała przekonania, że musiało dojść do czegoś więcej niż pocałunku, ale z jakiegoś powodu wymazała

z pamięci całą resztę. Jej wspomnienia tamtej chwili były pod pewnymi względami niezwykle jasne i wyraźne, a pod pewnymi zupełnie zagmatwane. Myślenie o tym przypominało próbę nadania kształtu wodzie. W chwilach samotności myślom Aurelii towarzyszyły zawsze pieszczoty. Zabierała się do nich niespiesznie i ze skupieniem, z powolnością, z którą podchodziła do wszystkich swoich działań. Często robiła sobie kąpiel, ustawiała na krawędzi wanny, jedna obok drugiej, dziesiątki świeczek i dotykała się całymi godzinami, póki woda nie wystygła. Rzadko doprowadzała się do orgazmu. Wolała pławić się w głębokiej frustracji seksualnej, która od wielu dni nie dawała jej spokoju. Oczywiście powiedziała Siv o pocałunku. Przyjaciółka początkowo podeszła do tego z wielkim entuzjazmem. Ale gdy mimo upływu czasu Aurelia nadal obsesyjnie myślała o nieznajomym, Siv znudziła się i przestała ją zmuszać, by przypomniała sobie chociaż, jak wyglądał lub w co był ubrany. Jedyne, co do czego Aurelia miała jako taką pewność, to jego zapach. – Pachniał owocem granatu – powiedziała. – Owocem granatu? – parsknęła Siv. – Mężczyźni nie pachną granatami. Aurelia zaczęła jadać na śniadanie intensywnie czerwony miąższ tych owoców. Zaskoczył ją gorzkawy posmak, ale szybko polubiła sprzeczność cierpkiego, drzewnego smaku, który towarzyszył początkowej słodyczy każdego kęsa. Lubiła też lizać ziarenka granatu i myśleć o nieznajomym. W końcu jednak wesołe miasteczko zamieniło się w jedno z wielu wspomnień i dziewczęta powróciły do szkolnej rutyny urozmaiconej kółkiem teatralnym i lekcjami tańca oraz dorywczą pracą Aurelii w kwiaciarni w Old Leigh i sobotnimi porankami Siv na stoisku z kartami do gry i pierdzącymi poduszkami w pobliskim centrum handlowym. Niedziele były zarezerwowane na wydawanie zarobionych pieniędzy i życie towarzyskie. Przez kilka kolejnych miesięcy życie toczyło się mniej więcej w ten właśnie sposób. Egzaminy zostały zaliczone zgodnie z planem, a po nich nadszedł czas podejmowania decyzji. W weekend po maturze Siv i Aurelia potwornie się spiły, włócząc się od knajpy do knajpy ze szkolną paczką. Tego wieczoru, ulegając naciskom mocno nietrzeźwej Siv, która upierała się, że Aurelia musi wreszcie sobie kogoś znaleźć, Aurelia zaczęła flirtować z Kevinem, przystojnym, choć nieco nierozgarniętym studentem pobliskiej uczelni. Wspomnienie wesołego miasteczka i pocałunku nieznajomego szybko zaczęło się zamazywać i po kilku godzinach Aurelia zgodziła się pójść do Kevina. Tyle że w drodze do samochodu chłopak potknął się, upadł nieszczęśliwie na nadgarstek i musiał jechać na pogotowie, co skutecznie uniemożliwiło wszelkie amory. Aurelia zaczynała podejrzewać, że nad jej życiem miłosnym ciąży klątwa. Lub też że czuwa nad nią anioł stróż, co wydawało się całkiem do rzeczy, gdy

przypominała sobie, czego jako nastolatka cudem uniknęła. Szybko odsunęła od siebie tę myśl, choć od jakiegoś czasu faktycznie nie opuszczało jej dziwne wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Trochę ją to niepokoiło, ale nigdy nie udało jej się nikogo zobaczyć, choć się rozglądała. I wtedy dostała list. W grubej, brązowej kopercie, oficjalnej do bólu, spadł ciężko na wycieraczkę razem z plikiem rachunków, czasopism i gazetek reklamowych. Aurelia myła właśnie zęby w łazience na piętrze. Słyszała kroki Laury na korytarzu i stęknięcie, z jakim jej matka chrzestna schyliła się po pocztę. Chorowała na artretyzm i ostatnio jej ruchom zdecydowanie zbyt często towarzyszyły westchnienia i cicha niezgoda na sposób, w jaki funkcjonowało jej ciało. Laura była o dziesięć lat starsza od Johna, ojca chrzestnego Aurelii, i dziewczynę zawsze zdumiewało, jakim cudem dwoje tak różnych ludzi tak długo ze sobą wytrzymało. John – poważny i pragmatyczny – pracował jako architekt w City przy nudnych projektach biurowców. Laura natomiast była artystką i tworzyła delikatne figurki z dmuchanego szkła, kształtem przypominające ptaki, zupełnie inne od zwalistych stalowych konstrukcji projektowanych przez Johna. Poznali się dwadzieścia lat wcześniej w metrze. Laura jechała z jednym ze swoich dzieł na wystawę. Wypadło jej z rąk prosto pod nogi Johna i roztrzaskało się na milion kawałków. Ich dłonie zetknęły się, gdy Laura przyklękła, żeby pozbierać odłamki, a John próbował jej pomóc. Reszta, jak lubili mawiać, to już historia. I mimo, że z pozoru bardzo się różnili, do dziś byli w sobie zakochani z równą siłą jak podczas pierwszego roku swojego związku. Aurelia nie znała swoich prawdziwych rodziców. Była całkiem malutka, gdy zginęli w wypadku w Stanach Zjednoczonych. Wychowywał ją John, przyjaciel ojca ze studiów, i jego żona Laura, która nie mogła mieć własnych dzieci. Aurelia była im wdzięczna za to, że ją przygarnęli, ale mimo ich dobroci nie była w stanie myśleć o nich jak o mamie i tacie, łączyła ich więc dość dziwna mieszanina miłości i dystansu. Opiekunowie zawsze dość oględnie wypowiadali się na temat szczegółów śmierci jej prawdziwych rodziców, więc Aurelia uznała w końcu, że po prostu sami nie wiedzieli zbyt dużo. Przestała więc zadawać pytania, choć wciąż zastanawiała się, jakimi ludźmi byli jej rodzice, jak dokładnie zginęli i czy choć trochę ich przypominała. Z korytarza dał się słyszeć szelest papierów, a zaraz potem głos Laury. – Aurelio, skarbie, coś do ciebie przyszło. Aurelia wypłukała usta i odkrzyknęła, że słyszy. To pewnie i tak nic ważnego. Nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek przyszedł do niej prawdziwy list. Z Siv i resztą znajomych komunikowała się za pomocą maili i SMS-ów. A długopis brała

do ręki chyba tylko po to, żeby od czasu do czasu wypisać jakąś kartkę urodzinową. Poszła szybko do swojego pokoju, wskoczyła w dżinsy i zbiegła na dół. Laura była już w kuchni i szykowała śniadanie. Poprzez cichy syk ekspresu do kawy słychać było miarowy rytm drewnianej łyżki, którą mieszała w rondlu owsiankę, pilnując, żeby się nie przypaliła. Przez duże okna wykuszowe wpadało delikatne światło i rozświetlało słoiki z powidłami i piklami, ustawione na drewnianych półkach spiżarki. John leżał jeszcze w łóżku z książką, na co zwykle pozwalał sobie w weekend. Poczta z wycieraczki leżała na stole, a list do Aurelii stał oparty o duży wazon pełen importowanych z holenderskich szklarni tulipanów, które zadziwiająco szybko zaczęły rozchylać swoje bladoróżowe pąki, sprawiając, że tego zimowego poranka dało się już poczuć pierwsze powiewy wiosny. Aurelia zerknęła na kopertę. Rzeczywiście na prostokątnej białej nalepce widniało jej nazwisko, wypisane maszynowo tradycyjną czcionką. Zamiast od razu otworzyć list, Aurelia postanowiła iść z nim do swojego pokoju i zrobić to na spokojnie. Usiadła po turecku na łóżku, wsunęła pęsetę w róg brązowej koperty i rozdarła ją delikatnie. Było to pismo od jakiegoś prawnika, który prosił ją o jak najszybsze spotkanie w kancelarii w Inns of Court w Londynie. W pierwszej chwili Aurelia pomyślała, że nastąpiła jakaś pomyłka i jeszcze raz spojrzała na kopertę, skrupulatnie sprawdzając nazwisko i adres, ale wszystko się zgadzało. Przeczytała jeszcze raz krótką wiadomość i uderzyło ją, że ma się stawić w kancelarii sama. Żadnych dalszych wyjaśnień nie było. Wyguglowała nazwę firmy i wszystko wydawało się w porządku. Kancelaria miała swoją stronę internetową, na której widniały nazwiska wszystkich partnerów i pracowników, uzupełnione o całą listę tajemniczych skrótów. Coś kazało Aurelii zataić przed Johnem i Laurą treść listu i udawać, że przyszedł tylko jakiś katalog. – Nie mam zielonego pojęcia, o co może chodzić – powiedziała, gdy spotkała się później z Siv w małej kawiarence na bulwarze, w której często przesiadywały, gdy nie chciało im się nic robić. Harry utknął z wesołym miasteczkiem w Midlands i nie mógł do nich dołączyć. – Może zadzwoń? – podsunęła Siv. – Spytaj, o co chodzi. – W sobotę na pewno nie pracują – zauważyła Aurelia. – A może jednak. Spróbuj. Zgodnie z przewidywaniami, nikt nie odbierał. Przez cały weekend Aurelia starała się nie myśleć o intrygującym wezwaniu. Wybrały się do Cineworld na najnowszy film z Michaelem Fassbenderem, ale Siv

była zawiedziona, bo aktor ani razu nie zdjął koszuli. Aurelia cały czas wracała myślami do otrzymanego listu. W poniedziałek, zaraz po dzwonku na długą przerwę, pobiegła na boisko, gdzie mogła liczyć na odrobinę prywatności. Zadzwoniła do kancelarii. Nie udało jej się porozmawiać z prawnikiem, który przesłał jej list. Asystentka poinformowała ją, że może ją z nim umówić dopiero na przyszły wtorek. Nie mogła niestety wyjaśnić, o co chodzi. Powiedziała jedynie, że Aurelia dowie się wszystkiego w stosownym czasie. Dziewczyna bez wahania zgodziła się na zaproponowany termin, choć wiedziała, że będzie musiała uciec z lekcji. Tydzień ciągnął się niemiłosiernie. Aurelia starała się nie myśleć o wizycie w Londynie i skupić na szkole, która i tak kończyła się za miesiąc. Aurelia miała dobrą średnią i została już wstępnie przyjęta przez dwa zupełnie przyzwoite uniwersytety – wszystko zależało teraz od wyników egzaminów. Ale myśl o studiach nie budziła w niej większych emocji. Zastanawiała się nad tym wieczorami w łóżku, usiłując zasnąć, i doszła do wniosku, że w przeciwieństwie do większości kolegów i koleżanek z klasy, nie chciała robić kariery, a perspektywa wyprowadzki z domu i większej niezależności nie bardzo ją pociągała. Gdy nie wracała myślami do niezwykłego pocałunku, który przywoływał miliony zapachów i barw, to z jakiegoś powodu zaczynała się zastanawiać nad wyjazdem do Stanów. Do miejsca, w którym się urodziła. Nie chodziło wcale o to, że chce się wyrwać spod klosza, bo jej rodzice chrzestni mieli dość luźny stosunek do wychowania i niespecjalnie ją ograniczali, ale potrzebowała świeżej energii. Aurelia często odnosiła wrażenie, że Anglia to nie do końca miejsce dla niej. Jednak w końcu zawsze pogrążała się w marzeniach o nieznajomym z wesołego miasteczka i dotyku jego ust. Kładła się na łóżku, opuszkami palców pieściła wargi, a potem zsuwała dłoń niżej i bezskutecznie próbowała udawać, że sprawiająca jej taką rozkosz ręka nie należy do niej. Miała głębokie przekonanie, że nieznajomy jeszcze się pojawi, i bała się, że jeśli wyjedzie tak daleko, nie uda mu się jej odszukać. – W co mam się ubrać do tego adwokata? – spytała, gdy w dzień poprzedzający wizytę rozmawiała wieczorem z Siv przez telefon. Pokój Aurelii znajdował się na piętrze i z otwartego okna było widać ostatnie promienie słońca chowającego się za horyzontem, nad brukowanymi ulicami, drewnianymi domkami i skrawkiem ciemnego morza po lewej. Wieczorne powietrze było ostre i świeże. – Coś eleganckiego. I prostego – podsunęła przyjaciółka. – Jakieś ładne dżinsy i sweter? – Nie. Dżinsy nie. Może sukienkę? Wydasz się wtedy poważniejsza. Aurelia wybrała ostatecznie fioletoworóżową spódnicę, kupioną na przymusowy ślub koleżanki, która pół roku wcześniej zaszła w ciążę. Do tego włożyła białą jedwabną bluzkę, skromną aż do bólu, i buty na płaskich obcasach, by zapewnić

sobie choć odrobinę wygody. Siv obiecała ją kryć. W szkole wypadały akurat godziny nauki własnej, więc może nikt się nie zorientuje. Aurelia wiedziała, że w takim stroju będzie się czuła skrępowana wśród rówieśników. W kolejce podmiejskiej był tłok i Aurelia przez całą drogę musiała stać uczepiona uchwytów. Trochę ją mdliło ze stresu przed spotkaniem. Pociąg zatrzymał się i wypluł na peron cały swój ludzki ładunek. Dziewczyna miała wrażenie, że płynie z prądem – nic nieznacząca kropla w potężnej rzece ludzi, śpieszących się rano do pracy i na ważne spotkania. Miała jeszcze godzinę zapasu, więc postanowiła nie jechać dalej metrem, tylko przejść się z Liverpool Street do Holborn. Najpierw jednak kupiła sobie na Brushfield Street kawę od dwóch Włochów stojących pod jaskrawo-pomarańczową parasolką, jedyną plamą koloru w ten bury poranek. City zostało gdzieś z tyłu. Godziny szczytu minęły i na ulicach zrobiło się luźniej, więc Aurelia mogła się skupić bardziej na otoczeniu i przyjrzeć kamiennym murom zabytkowych budowli, białym i gładkim, kontrastującym z jaskrawymi kolorami kwiatów zawieszonych w doniczkach przy wejściach do pubów. Zatrzymała się na światłach przed przejściem dla pieszych przy Holborn Circus, w drodze na Fetter Lane. Owinęła się ciaśniej ciemnozieloną peleryną i przyglądała trzem wysokim czerwonym autobusom sunącym jeden za drugim w korku. Nagle w oknie jednego z nich zobaczyła niewyraźne odbicie, jakiś ruch. Odwróciła się szybko, przekonana, że widzi ciemną postać znikającą w pośpiechu za rogiem dużego biurowca, jakby chowała się w boczną uliczkę przed jej bystrym wzrokiem. Serce zaczęło jej mocniej bić i ruszyła szybciej w stronę Tamizy, odwracając się co jakiś czas, aby sprawdzić, czy w tłumie nie widać czegoś podejrzanego, ale wszystko wyglądało normalnie. Weszła do Inns of Court, istnej oazy zieleni w sercu miasta, i odetchnęła. Od strony pobliskiej rzeki wiał lekki wietrzyk, wprawiając w ruch gałęzie drzew. Odnalazła budynek, którego szukała. Recepcjonistka wyglądała jak sobowtór dyrektorki szkoły Aurelii. Odnotowała jej nazwisko w księdze i zaprowadziła do poczekalni. – Pan Irving na panią czeka – poinformowała starsza kobieta. – Za momencik panią poprosi. Przestronne i jasno oświetlone pomieszczenie przypominało poczekalnię u lekarza, tyle że bez tradycyjnych stosów starych czasopism. W głębi, na wąskiej szklanej półeczce stało starannie uformowane drzewko bonsai. Aurelia obciągnęła obcisłą spódniczkę i spróbowała zapanować nad nerwami. Rozejrzała się z zaciekawieniem po pomieszczeniu. Nie czekała długo. Po chwili zjawił się mężczyzna w średnim wieku ubrany w prążkowany garnitur, ciemnoniebieską koszulę, srebrny krawat, czerwone szelki i czarne błyszczące półbuty. Podszedł do niej szybko i wyciągnął na powitanie

rękę. Był średniego wzrostu, nosił okulary i miał siwe włosy, które zupełnie nie pasowały do wieku i wykonywanego zawodu – sięgające połowy ramion, lśniące i zaczesane do tyłu. – Gwillam Irving – przedstawił się i przywitał mocnym uściskiem dłoni. Jego ręka była dziwnie chłodna. – Aurelia… – odpowiedziała. – Aurelia Carter. – Kilka lat temu postanowiła posługiwać się nazwiskiem rodziców chrzestnych, a nie własnym. Wychowywali ją i byli dla niej dobrzy, więc chciała im w ten sposób wyrazić swoją wdzięczność i okazać szacunek. – Wiem – powiedział prawnik i wskazał gestem, by poszła za nim. Jego gabinet znajdował się po drugiej stronie recepcji i był nadspodziewanie mały, zawalony stosami akt i czasopism prawniczych, zakurzony w każdym możliwym miejscu. Pan Irving uprzątnął jakieś teczki ze starego skórzanego krzesła stojącego naprzeciwko zagraconego biurka i poprosił Aurelię, żeby usiadła. Sam zajął miejsce po drugiej stronie blatu i uśmiechnął się ze staroświecką życzliwością. Odchrząknął i spojrzał na Aurelię. – Panno Carter, polecono mi się z panią skontaktować i złożyć pani pewną ofertę – zaczął. – Jednak muszę uprzedzić, że nie wolno mi odpowiedzieć na żadne z pytań, które, nie wątpię, będzie mi pani chciała za chwilę zadać. Z góry za to przepraszam, ale moje wytyczne w tym względzie są bardzo jasne. Oszołomiona Aurelia nie odpowiedziała. – Ma pani bardzo hojnego patrona – ciągnął Gwillam Irving, wyprostowany jak struna. – Patrona? – Tak, chyba najlepiej ująć to w ten właśnie sposób – wyjaśnił. – Nie bardzo rozumiem. – Kancelaria Irving, Irving & Irving, której jestem współwłaścicielem, została poproszona o utworzenie funduszu powierniczego na pani nazwisko. Portfel opiewa na dość pokaźną kwotę, jeśli wolno mi się tak wyrazić. Kwota główna będzie do pani dyspozycji z chwilą ukończenia dwudziestych pierwszych urodzin, ale stosowne niższe kwoty mogą zostać wypłacone wcześniej pod warunkiem, że zdecyduje się pani na dalszą edukację. Aurelia siedziała w milczeniu, przetrawiając to, co usłyszała. Chciała właśnie otworzyć usta i zadać pierwsze z długiej listy pytań, gdy siwowłosy adwokat znów się odezwał. – Nie wolno mi zdradzić tożsamości naszego klienta, który życzy sobie pozostać anonimowy. – Pan Irving czekał na jakąś reakcję z jej strony. Umysł Aurelii pracował na przyspieszonych obrotach. Nie miała pojęcia, kto mógłby wymyślić coś takiego. Nikt nie przychodził jej do głowy. Jej rodzice

chrzestni nigdy nie wydawali lekką ręką pieniędzy, ale nie mieli dużych oszczędności, a z tego, co jej było wiadomo, nie miała innych krewnych. – Ile? – spytała. Podana liczba na chwilę odebrała jej mowę. Widząc jej zdumienie, Gwillam Irving dodał: – Zapewniam panią, że już same odsetki, a zrobimy wszystko, by do czasu ukończenia przez panią dwudziestych pierwszych urodzin były one jak najwyższe, wystarczą do pokrycia wszelkich kosztów związanych ze studiami. – To jakiś obłęd – powiedziała Aurelia. – Muszę jednak zaznaczyć, że zostały pani postawione dwa ważne warunki. Przed wyjściem dostanie pani oczywiście wszystko na piśmie. Jest pani zobowiązana rozpocząć studia, na dowolnie wybranej przez siebie uczelni, przed ukończeniem dwudziestego pierwszego roku życia, a także… – Gwilliam Irving zawahał się. Aurelia nie spuszczała z niego wzroku. – …nie wolno pani wejść przed tym terminem w związek małżeński. Coś ścisnęło Aurelię za gardło. To jakiś absurd. Co prawda i tak nie planowała ślubu w najbliższej przyszłości. W jej życiu nie było nawet żadnego mężczyzny ani chłopaka. – Chciałbym bardzo wyraźnie zaznaczyć, że w przypadku złamania któregokolwiek z powyższych warunków fundusz zostanie automatycznie zlikwidowany. W głowie kłębiło jej się mnóstwo pytań, ale wiedziała, że nie ma sensu ich zadawać, bo prawnik i tak na żadne z nich nie odpowie. Irving objaśnił jej szczegółowo działanie funduszu i formalności, z którymi musieli się wstrzymać do czasu uzyskania jej zgody. Oszołomiona Aurelia podpisała dziesiątki dokumentów, nie zawracając sobie nawet głowy ich czytaniem. Adwokat odprowadził ją do drzwi i podał jej rękę na pożegnanie. – Moje gratulacje, panno Carter. Ma pani wielkie szczęście. Wiatr znad rzeki ucichł, liście na drzewach rosnących równymi rzędami wzdłuż Inns of Courts szeleściły ledwo zauważalnie i wszystko wydawało się Aurelii dziwnie nierzeczywiste. Ruszyła z powrotem tą samą drogą i dotarła w oszołomieniu ruchliwymi londyńskimi ulicami do City. Na rogu Bishopsgate zaczęło jej burczeć w brzuchu, więc zatrzymała się przy jednym z ulicznych straganów i wybrała koszyczek truskawek. Nagle znów poczuła na karku czyjś świdrujący wzrok. Odwróciła się gwałtownie z irracjonalnym przekonaniem, że ktoś ją śledzi lub obserwuje. Ale nie zauważyła nic niepokojącego. Wsunęła do ust soczystą, czerwoną truskawkę, wciąż

przyglądając się mijającym ją przechodniom z przesadną uwagą. To było normalne życie, a nie thriller, na pewno nikt za nią nie chodzi. Bo i po co? Schowała resztę truskawek do torby i zeszła po schodach na peron. Jej pociąg już stał, w połowie pusty. Wsiadła i zaczęła odtwarzać w myślach poranne wydarzenia, starając się doszukać w nich jakiegoś sensu. Megafony zapowiedziały odjazd, drzwi zamknęły się i pociąg ruszył. Aurelia wyjrzała przez okno i przy wejściu na peron zauważyła ciemną postać mężczyzny, z każdą sekundą oddalającą się coraz bardziej. Oderwała od niego nieprzytomny wzrok i zaczęła grzebać w torebce w poszukiwaniu chusteczki. Palce miała czerwone od soku z truskawek. Aurelia coraz więcej czasu spędzała, spacerując nad morzem. Nie powiedziała jeszcze rodzicom chrzestnym, że nagle zrobiła się bogata. Może chciała w ten sposób uchwycić się przeszłości, choć wiedziała, że nadchodzą nieuchronne zmiany? Często przyłączała się do niej Siv, aż w końcu niedzielne wypady weszły im w nawyk. Szły brzegiem morza do Old Leigh, zatrzymywały się na rybę z frytkami i lody, a potem siedziały i gapiły się na białe żaglówki kołyszące się na łagodnych falach i na wstęgi dymu znad rafinerii Canvey po drugiej stronie ujścia rzeki. Rozmawiały o przyszłości, ale nie robiły żadnych planów. Rozmowa często wracała do funduszu powierniczego Aurelii i tego, jak mogłaby go wykorzystać. Siv sypała pomysłami jak z rękawa. – Mogłabyś kupić zoo. I zająć się tresurą lwów. Albo kupić jacht, żebyśmy popłynęły na Madagaskar. Zostałabym oczywiście pierwszym oficerem. Aurelia znieruchomiała z frytką w ręce i zacisnęła usta, zastanawiając się nad nowymi absurdalnymi propozycjami. Nigdy nie miała pewności, czy przyjaciółka mówi poważnie. – Ale dopiero po studiach będę miała dostęp do tych pieniędzy. – Ale wolno ci przeznaczyć część z nich na studia, prawda? – Tak powiedział ten prawnik. Część jest przeznaczona na opłacenie studiów, a po ich ukończeniu uzyskam dostęp do całej reszty i będę mogła z nimi zrobić, co zechcę. – No cóż, musisz w takim razie wybrać sobie jakąś ekstrawagancką szkołę. Może szkołę rocka? Albo obóz kosmiczny? A może coś za granicą? Aurelia wzruszyła ramionami. – No może. Ale w sumie tu mi się podoba. Brakowałoby mi morza. Siv westchnęła. – W twoich rękach te pieniądze tylko się zmarnują – stwierdziła. – Wszystko ci jedno, co? – A ty na co byś je wydała?

– Na szkołę cyrkową. Jest taka w Stanach. Ale nawet gdyby mnie było na nią stać, rodzice i tak by mnie nie puścili. Chcą, żebym zajęła się czymś praktycznym. Mama uważa, że powinnam zostać pielęgniarką. Aurelia parsknęła. – Byłabyś najgorszą pielęgniarką na świecie. Już prędzej Rudy mógłby zostać pielęgniarzem. Właściwie to już nim jest. – Zerknęła znacząco na dłonie i kolana Siv, na których widniały ślady rozlicznych upadków z prowizorycznego trapezu. Siv nie przejęła się drwiną. – A może pojedziesz ze mną? Zawsze mówiłaś, że chciałabyś pojechać do Stanów. Zobaczyć miejsce, w którym się urodziłaś. Aurelia milczała. – Na litość boską – zdenerwowała się Siv, słusznie się domyślając, że przyjaciółka nie przestała myśleć o nieznajomym z wesołego miasteczka. – Przecież nawet nie wiesz, jak on wygląda, o numerze telefonu nie wspominając. – Dając upust swojej frustracji, kopnęła z całych sił kamień, który wpadł do oceanu. Ostatecznie to Rudy, za plecami obu dziewcząt, zasugerował rodzicom Siv, że ich córka mogłaby mieć szansę dostać się do szkoły cyrkowej w Berkeley. Choć dopiero zaczynała przygodę z trapezem, to lata przymusowych lekcji baletu i stepowania zapewniły jej konieczne przygotowanie i jeśli tylko opracowałaby odpowiednio oryginalny występ na egzamin, niewykluczone, że przyznano by jej miejsce ze stypendium. Początkowa fascynacja Aurelią minęła Rudemu w chwili, gdy Siv upiła pierwszy łyk gorącej czekolady, a na górnej wardze zostały jej brązowe wąsy. Rudy nachylił się wtedy i scałował je. A gdy usta wypełnił mu aromat cynamonu i chili, wpadł już po uszy i zgodził się w duchu z Aurelią, która powiedziała, że czekolada ma smak miłości. Siv była dziewczyną dla niego. Pociągała go w niej radość życia, magia, którą zdawały się emanować wszystkie ruchy jej ciała, jakby Siv była częściowo istotą ludzką, a częściowo chochlikiem. Rudy podejrzewał, że gdyby trafiła na stół operacyjny, jej krew okazałaby się dużo gorętsza i czerwieńsza niż krew przeciętnego człowieka. Ale wyczuwał też jej niespokojnego ducha i miał świadomość, że wszystko, co w niej kocha, będzie zarazem tym, co mu ją odbierze. Siv była zbyt żywiołowa, aby spędzić resztę życia w sennej nadmorskiej wiosce. Aurelia była zupełnie inna. Miała w sobie chłód, miękkość i rozmarzenie, manifestujące się we wszystkim: od bladej skóry po kasztanowate włosy, które spływały jej po plecach jak strumienie wody. Były z Siv jak jin i jang. Zaczęły się długie rozmowy rodziców Siv i opiekunów Aurelii, w wyniku których ustalono, że jeśli ci pierwsi nie pozwolą Siv wyjechać, ona

najprawdopodobniej i tak to zrobi. A skoro już ma gdzieś jechać, to Aurelia powinna jej towarzyszyć. Miesiąc później dziewczyny miały już kupione bilety i spakowane walizki. Zamierzały zrobić sobie rok przerwy, po którym Aurelia miała w końcu wybrać kierunek studiów, a Siv pójść na przesłuchanie do Szkoły Sztuki Cyrkowej. Rodzice dali jej jedną szansę i uzgodnili, że jeśli nie uda jej się tam dostać, to pójdzie na akademię medyczną lub wybierze inny pragmatyczny kierunek studiów. Dziewczyny miały zamieszkać w okolicach San Francisco u emerytowanej nauczycielki tańca, którą Rudy poznał przez swoich znajomych z wesołego miasteczka, dawnej profesor prestiżowej Akademii Sztuk Pięknych i Tańca w Petersburgu. Siv miała się też u niej uczyć, a obie z Aurelią w zamian za mieszkanie zgodziły się asystować podczas lekcji dla garstki uczniów, którzy pozostali nauczycielce, a także zajmować się jej starym domem na przedmieściach Oakland. Siv pociągnęła nosem. Znajdowali się w garażu jej domu rodzinnego. Rudy rzeźbił maleńkie figurki z drewna, a Siv wisiała jak nietoperz głową w dół na grubej linie. Powietrze pachniało wiórami. – Pojedziesz ze mną do San Fran? – spytała. Po jej policzku chciała spłynąć łza, ale siła ciążenia i odwrócona pozycja odesłały ją z powrotem do oczu. Siv zamrugała. Rudy znieruchomiał i ścisnął mocniej trzymany w lewej ręce scyzoryk o trzonku z brązu. – Już o tym rozmawialiśmy – powiedział. – Mógłbyś przypłynąć statkiem. – Zobaczymy – odparł i zaczął znów delikatnie ostrugiwać twarz drewnianej figurki. Rudy panicznie bał się wysokości. Nigdy nie wyjeżdżał z Anglii ani nie miał ochoty obierać ścieżki, na którą decydowała się większość jego znajomych z wesołego miasteczka, i zamiast sprzedawać bilety, zacząć chodzić na szczudłach albo przejść do świetnie opłacanej ekipy konserwatorskiej, która utrzymywała w dobrym stanie technicznym diabelskie młyny i inne urządzenia. Musiałby balansować w tym celu na podnośnikach lub zawisać gdzieś wysoko w uprzężach. To przez ten lęk postanowił nauczyć się pracy z liną, ale tylko z bezpiecznego poziomu ziemi. Znał się na węzłach i umiał bezbłędnie rzucać linę pracującym na wysokościach kolegom. – Znajomi z lunaparku robią w przyszły weekend imprezę. W Bristolu – ciągnął, zgrabnie zmieniając temat. – Będzie tam kilku artystów, którzy uczyli się w Stanach. Mają występy w Wielkiej Brytanii. Może wpadniecie? Mogłybyście potraktować to od razu jako rodzaj imprezy pożegnalnej.

Siv zaczęła rytmicznie pracować nogami, żeby wprawić linę w ruch. – Nie jestem pewna, czy towarzystwo ekipy z wesołego miasteczka dobrze wpłynie na Aurelię – stwierdziła. – Znów zacznie myśleć o Panu Bezimiennym. Pozbawiona zajęcia w postaci szkoły, pracując tylko w soboty rano i popołudniami raz w tygodniu, Aurelia zaczęła powoli wpadać w stan coraz głębszego, depresyjnego letargu. Nie chciała martwić rodziców chrzestnych i mówić o tajemniczym darczyńcy, poprosiła więc Gwillama Irvinga, aby zadzwonił do Laury i Johna i przekazał im w przekonujący sposób, że daleki krewny przekazał im przed śmiercią w spadku duży majątek. Aurelia wiedziała, że Laura i John stracili kontakt z tą częścią rodziny. To było białe kłamstwo, może nawet niezbyt dalekie od prawdy. Na wiadomość o tym wniebowzięci opiekunowie natychmiast przeznaczyli pokaźną sumę na podróż i czesne Aurelii i zrezygnowali z pomysłu kredytu pod zastaw domu, z którego chcieli pokryć koszty związane z jej zagranicznym wyjazdem. Dobrotliwy starszy prawnik z przyjemnością zgodził się na ten fortel, który zapewnił Aurelii pozycję ulubionej klientki w jego prywatnym rankingu. Nie tylko była młoda, ładna i wplątana w intrygującą sytuację, ale na dodatek stanowiła miłą odmianę po egoistycznych, wyniosłych nudziarzach, z którymi miał zwykle do czynienia w nużących sprawach o podział majątku. Kłamstwo wciąż jednak nie dawało Aurelii spokoju i miotała się bezładnie między ekscytacją z powodu zbliżającego się wyjazdu a męczącym przekonaniem, że powinna zostać w Anglii, jakby pocałunek nieznajomego w jakiś sposób przywiązał ją do miejsca. – Myślisz, że te dwie rzeczy mają ze sobą jakiś związek? – spytała Siv Rudego, gdy Aurelia nie mogła jej słyszeć. Rudy był jedyną osobą, która wiedziała zarówno o tajemniczym przypływie gotówki, jak i o pocałunku. – Ale pieniądze na pewno przekazał ktoś z rodziny – odparł Rudy. – Może prawdziwi rodzice. A wtedy gość od pocałunku byłby jej… nie, to by było dziwne. W każdym razie – zakończył – dobrze by jej zrobiło, gdyby choć na chwilę zajęła głowę czymś innym. Siv przyznała mu rację, a Aurelia dała się przekonać do imprezy, choć nadal czuła się dziwnie nieswojo. Wyjechali do Bristolu już po zmroku. Dziewczyny potrzebowały dłuższej chwili na przygotowania, bo wybierali się na bal przebierańców. – Postacie z bajek? Co to za motyw dla bandy facetów? – spytała Siv, gdy Rudy poinformował ją o wymogach dotyczących strojów. – Ale to nie są typowi faceci – odparł Rudy. Siv przebrała się za jednego z zagubionych chłopców z Piotrusia Pana – skróciła brązowe legginsy i ustawiła swoje krótkie włosy na żel w irokeza. Aurelia

postanowiła wystąpić jako Czerwony Kapturek, choć większą część popołudnia musiała poświęcić na nakręcenie loków. – Cholera – powiedziała, krzywiąc się przed lustrem. – Bardziej przypominam Złotowłosą. – Temperatura wydobyła z jej kasztanowatych włosów jasne refleksy. A może to światło padało tak, że jej loki wydawały się jaśniejsze. – A ja jednego z trzech misiów – stwierdziła Siv. – Ale wtedy miałabym mniejszy ubaw. – Otworzyła okno i wystrzeliła jedną z zabawkowych strzał w kierunku gruchota, którym Rudy zajechał pod dom. Przyjechał po nie specjalnie z Londynu, a dalej zamierzali udać się malowniczą trasą wzdłuż południowego wybrzeża, dzięki czemu cały weekend miał być czymś wyjątkowym. – No, no, uważaj z tym – krzyknął. – Wiem, że nie masz cela. – Specjalnie w ciebie nie trafiłam – odcięła się Siv, gdy Rudy schylał się po strzałę, która spadła tuż obok auta. Aurelia rzadko podróżowała samochodem. Jej rodzice chrzestni, zapaleni ekolodzy, nie mieli auta, bo woleli przemieszczać się rowerem albo pociągiem. Zatłoczone ulice zostały gdzieś z tyłu, a Aurelia szybko zapadła w drzemkę. Jęczała i drżała we śnie, który wypełniały dziwne cienie. Siv i Rudy niczego nie zauważyli, pochłonięci ciężkim dubstepowym bitem z radia. Aurelia poderwała się z krzykiem, gdy Siv lekko nią potrząsnęła. – Jesteśmy na miejscu. Wszystko w porządku? – Tak, pewnie, że tak – odpowiedziała i uśmiechnęła się z przymusem. Miała coraz silniejsze wrażenie, że ktoś ją obserwuje, a teraz na dodatek doszło do niego poczucie, że w snach też nie jest bezpieczna. Najwyraźniej wydarzenia z kilku ostatnich miesięcy rzuciły jej się na mózg. Miała spierzchnięte wargi. Oblizała je i poczuła smak granatu. Który przypomniał jej o pocałunku.

Francja 1788 Zamieszki szybko rozprzestrzeniały się w całym kraju. Nierówności społeczne zaczęły rozrywać tkankę francuskiego społeczeństwa. Rada Balu zamierzała początkowo zorganizować uroczystości w zameczku, godzinę drogi od Paryża. Zamek był własnością jednego z jej członków, ale wpływowi doradcy na dworze uznali, że lepiej wybrać bardziej ustronne miejsce i nie budzić nadmiernego zainteresowania. Wybrali posiadłość na południu kraju, w dół rzeki od zniszczonego mostu w Awinionie. Była to letnia rezydencja dalekiego kuzyna rodziny królewskiej i została w pełni udostępniona Radzie. Na kilka tygodni odprawiono całą służbę i zastąpiono ją działaczami Balu w celu utrzymania mających nastąpić wydarzeń w tajemnicy. Rezydencja znajdowała się w ustronnym miejscu, ale nie brakowało jej splendoru. Otaczały ją wysokie mury porośnięte winoroślą i innymi ciepłolubnymi roślinami, dzięki którym w pobliskim mieście nikt nie zauważył napływu gości, artystów i siły roboczej koniecznej do przygotowań do wielkiej nocy. Oriole przywieziono do Awinionu kilka miesięcy wcześniej i umieszczono w domu sympatyków Balu, niedaleko od masywnej budowli Pałacu Papieskiego. Przygotowania do jesiennej równonocy nabrały rozpędu. Wtedy to, w ramach corocznego rytuału odprawianego od niepamiętnych czasów w momencie zrównania dnia i nocy, miał się odbyć Bal. Zgodnie z legendą tradycja Balu sięgała czasów starożytnego Egiptu i rządów Kleopatry, ale tak naprawdę nikt nie znał jego początków. Czy pierwotnie były to religijne obrzędy zainicjowane przez wędrownych kapłanów w jednej z licznych świątyń rozsianych po pustyniach, czy raczej pogańskie święto zupełnie odmiennej natury. Chwile wolne od przygotowań Oriole poświęcała na haft i grę na klawesynie. Swoją pomocą służyli jej liczni nauczyciele, nieodmiennie w maskach na twarzach – podobnie jak zagadkowi, zwykle milczący ludzie, którzy nie odstępowali jej ani na krok i towarzyszyli jej w przygotowaniach do zbliżającej się nieuchronnie wielkiej chwili. Oriole czuła się niezmiernie poirytowana faktem, że żadna z tych osób nie pozwalała sobie na jakąkolwiek zażyłość, ograniczając się do suchych

instrukcji, rad i objaśnień. Czuła się bardzo samotna – dzieciństwo i życie, które tak lubiła, zanim została wybrana, powoli odchodziło w niepamięć. Od dnia przyjazdu nakazano jej przywdziewać wyłącznie najbardziej strojne toalety; ciężkie, bogato haftowane suknie szyte złotymi nićmi, ciasne gorsety, które chwytały jej kibić w żelazny uścisk i nie pozwalały ani na moment się zgarbić. Włosy opadały jej na ramiona kaskadami złotych loków, co rano układanych godzinami przez służbę. Przed wieczornym spoczynkiem natomiast rozczesywano je starannie setkami pociągnięć szczotki. Czuła się tak, jakby nieustannie wystawiano ją na pokaz, jakby miała zostać przedstawiona u dworu. Męczyły ją ciasne skórzane trzewiczki za kostkę, które również musiała stale nosić – eleganckie, ale niewygodne. Bywały dni, gdy zdecydowanie wolałaby chodzić boso i wyzwolić swoje wysokie, szczupłe ciało z wszelkich ograniczeń, nie krępować niczym drobnych piersi. Dlaczego nikt nie chciał udzielić odpowiedzi na dręczące ją pytania? Dlaczego rodzice przystali na to wszystko i oddali ją w ręce opiekunów Balu? Nocami nachodziły ją dziwne, niespokojne sny, zupełnie inne niż te, które dotychczas znała. Jakby coś w podawanym jej jedzeniu i napojach kształtowało jej marzenia, nadając im zupełnie nowy kierunek, wcześniej nie do pomyślenia. Oriole budziła się o brzasku. Mokry od potu kołnierzyk nocnej koszuli lepił się jej do ciała, a głowę wypełniały wizje lodu, ognia i rozżarzonych słońc. Kłębiły się w niej oszalałe myśli. Oriole traciła styczność z dobrze znaną rzeczywistością. Ale rzadko miała wystarczająco dużo czasu, by uspokoić oddech i zastanowić się nad nocnymi wizjami i przerażającymi zjawami, bo rano do komnaty wkraczała służba i bez słowa ściągała z niej kołdrę, zdejmowała nocną koszulę, kąpała, karmiła i odziewała w dobrze już znaną toaletę ze złotogłowia i jedwabiu, liczne falbany i cienkie białe pończoszki sięgające połowy mlecznobiałych ud, a następnie odprowadzała ją na dalsze nauki. A Oriole znów musiała się skupić na wszystkich szczegółach rytuału. I tak dzień po dniu. Aż do równonocy. Oriole zupełnie straciła poczucie czasu, a gdy obudziła się rano, zaskoczył ją najpierw niespodziewany brak snów, bardzo pożądany spokój. Otworzyła oczy i natychmiast je zmrużyła, bo przez na wpół otwarte okna wpadało światło. Ktoś zdążył już rozsunąć ciężkie kotary. Jakiś cień przesłonił na chwilę słońce i Oriole zobaczyła wszystko wyraźniej. Matrona, przełożona wszystkich służących. Jak zwykle strojna. – Nadeszła wielka chwila – powiedziała. – Nie przynieś nam wstydu. Oriole zamrugała.

– Otrzymałyśmy informację, że w tym roku ceremonię zaplanował sam markiz. To wielki zaszczyt – dodała. Oriole słyszała najróżniejsze pogłoski na temat markiza. Nie zawsze pochlebne. Wiele osób twierdziło, że był degeneratem i miał skłonności do perwersji. – Wstań. Służące odsunęły kołdrę, a Oriole poczuła na skórze orzeźwiającą pieszczotę porannego wiatru, wpadającego przez okna i budzącego jej zmysły. Na błękitnym niebie nie było widać ani jednej chmurki. Dziewczyna zadrżała leciutko. Wygrzebała się niezgrabnie z łóżka, czując na sobie wzrok Matrony i ukrytych za maskami służących. Gdy tylko stanęła na ziemi, otoczył ją wianuszek milczących kobiet, które zaczęły ściągać z niej nocną koszulę. Oriole uniosła ręce, by ułatwić im zadanie. Wyprowadzono ją nagą do sąsiedniej komnaty, gdzie stała miedziana wanna. Z jej gorącego, aromatycznego wnętrza unosiły się kłęby pary. Oriole zanurzyła ostrożnie stopę w wodzie, a przekonawszy się, że temperatura jest w sam raz, idealnie wyważone połączenie ciepła i orzeźwienia, bez wahania wsadziła obie nogi do środka. Przymknęła powieki i wzdrygnąwszy się lekko, westchnęła i czekała, aż łaziebne zaczną polewać jej ramiona wodą, pozwalając, by spływała zagłębieniami i wypukłościami jej ciała. Podczas gdy dwie wprawne pary rąk mydliły i masowały jej nagie ciało, Oriole otworzyła oczy i zobaczyła, że Matrona przygląda się jej krytycznie, oceniając jędrność ciała, harmonijność krągłości i biel skóry. Gdzieś za jej plecami dało się słyszeć jakieś poruszenie i do komnaty weszła jeszcze jedna osoba. Oriole chciała się odruchowo odwrócić i zobaczyć, kto przyszedł, ale surowy wzrok Matrony unieruchomił ją w miejscu. Nowo przybyła osoba podeszła bliżej, złapała Oriole za pupę, a następnie przesunęła palcem od czubków ramion po wąską rozpadlinę między pośladkami. Jak kupiec oceniający towar. To musiała być dłoń mężczyzny. Odkaszlnął z aprobatą i odwrócił Oriole twarzą do siebie, podczas gdy pokojówki spłukiwały z jej ciała resztki mydła. Ujrzała przed sobą swojego wuja, po selekcji mianowanego jej opiekunem. Przeżyła wstrząs i krótką chwilę paniki. Miała ochotę zasłonić piersi i krocze, ale znała zasady i wiedziała, że nie wolno jej tego robić. Poczuła rumieniec na twarzy i ucisk w żołądku. Wuj stanął obok Matrony i oboje przyglądali się jej uważnie w milczeniu. Na jego wąskich ustach pojawił się dziwny uśmiech. Wuj miał na sobie najlepszą perukę i mundur z medalami otrzymanymi podczas kampanii hiszpańskiej. Łaziebne wycierały Oriole, zmrożoną uporczywym, beznamiętnym spojrzeniem swoich opiekunów. Zadowoleni z jej wyglądu, odwrócili się nagle i wyszli, zostawiając ją w rękach służących, które zaczęły pudrować jej ciało, aż przybrało

wygląd porcelanowego posągu. Woda na dnie miedzianej balii zdążyła już wystygnąć. Lekkie szturchnięcie w ramię powiedziało jej, że powinna wyjść z wanny i wrócić do sypialni, gdzie nakazano jej usiąść nago na adamaszkowym taborecie i oddać się w ręce kolejnych służących, w czarnych maskach na oczach, które zabrały się do upinana jej włosów, aż zaczęły przypominać potężną eksplozję jasnych pukli, górujących jak tron nad delikatną twarzą, napuszonych balsamami i kremami w iście królewską koafiurę, do złudzenia przypominającą tę noszoną przez królową Marię Antoninę tego pamiętnego dnia, gdy kilka lat wcześniej rodzice wzięli ją ze sobą na dwór, a ona już z daleka dostrzegła monarchę. Służące pracowały na zmianę, dopieszczając jej urodę przez cały ranek, nakładając na jej nagie ciało kolejne warstwy białego, wonnego pudru, póki gruba skorupa nie zaczęła przypominać drugiej skóry, swoistej formy ulotnego odzienia. Napoiły Oriole syropem z wody różanej, ale nie podały nic konkretnego do jedzenia. Potem poróżowały jej sutki i nadały brwiom idealny kształt, a następnie przesunęły się niżej i starannie przycięły i wydepilowały włosy łonowe. Oriole poddała się ich zabiegom, pozwalając swoim myślom swobodnie wędrować w nadziei, że uda jej się czymś je zająć i nie zastanawiać się nad tym, co ją czeka wieczorem. Nie zważać na ukłucia bólu towarzyszące usuwaniu włosków z delikatnych okolic ciała. Podano jej filiżankę ziołowej herbaty z zaleceniem, by ją wypiła. – Pomoże panience zasnąć – usłyszała. O niczym innym nie marzyła po wielogodzinnych ablucjach i przygotowaniach, po malowaniu i upiększaniu; każdy nerw jej ciała pulsował wyczekiwaniem. Napar miał dziwny smak, stwierdziła Oriole, dając się ułożyć delikatnie na łóżku i szybko zapadając w głęboki sen. Zdawała sobie sprawę, że wraz z zapadnięciem nocy została wyciągnięta z łóżka, opatulona czymś ciepłym i miękkim i przewieziona gdzieś niedaleko powozem. Wszystko to działo się jakby we śnie, w którym była jednocześnie sobą i kimś innym. Przetarła zaspane oczy. Kamienna sala była ogromna, oświetlona kręgiem jasnych pochodni rozmieszczonych wzdłuż jej obrzeża, rzucających drżące światło na rozgrywający się poniżej spektakl. Oriole leżała na wyściełanej aksamitem sofie ustawionej na jednym z balkonów wznoszących się powyżej przestronnej sali. Stopniowo opuszczała ją senność. Nagle poczuła bolesny ucisk na obu sutkach, a po chwili również na łonie. Szybko rozchyliła przezroczystą jedwabną szatę, w którą owinięto jej ciało, i z przerażeniem zobaczyła, że wszystkie wrażliwe miejsca zostały przyozdobione drobnymi, ciemnopomarańczowymi kamieniami.

Rozpoznała w nich bursztyny. W pierwszej chwili przestraszyła się, że zostały siłą wbite w jej ciało, ale z ulgą skonstatowała, że tylko przymocowano je za pomocą ostrych klipsów, które wpijały się boleśnie w delikatną skórę. Nikt jej o tym nie uprzedził. W miarę jak budziły się jej zmysły – jak długo spała? – zaczęła koncentrować się na bólu, tak jak ją uczono. W przedziwny sposób zaczął dawać jej przyjemność, głębokie poczucie zadowolenia rozlewające się z piersi i łona, wypełniające podbrzusze, klatkę piersiową, wargi, a wreszcie głowę, rozbudzające wszystkie komórki ciała. Oriole zadrżała. Nagle zorientowała się, że rozchylona szata wystawia na widok jej nagość. Ale z dołu nikt na nią nie patrzył, a na balkonie była sama. Zacisnęła wokół siebie poły szaty. Materiał i tak był niemal przezroczysty, poza tym wiedziała, że to nie pora na skromność. Zdawała sobie sprawę, że nie uniknie nagości. Przygotowały ją na to minione tygodnie. Z dołu kamiennej sali popłynęła muzyka. Oriole podniosła się, usiadła prosto i spojrzała w dół, skąd dobiegało strojenie instrumentów. Po przeciwnej stronie sali wzniesiono podest, na którym zasiadał kwartet smyczkowy. Oriole z zaskoczeniem zobaczyła, że wszyscy muzycy byli nadzy. Mieli na sobie płaskie, orientalne pantofle, które miały chronić stopy od chłodu kamiennej posadzki. Sama też takie miała. Siłą rzeczy zwróciła uwagę na członki dwóch muzyków, ciemniejsze niż reszta ich ciał, zwisające prowokacyjnie między udami, zbyt jednak daleko, by mogła je dokładnie zobaczyć. Wyprostowała się i nachyliła, aby zyskać lepszą widoczność, a tymczasem strojenie dobiegło końca i muzycy znieruchomieli. Wiolonczelistka o bujnych rudych włosach przytrzymywała udami ciężki instrument. Popłynęły dźwięki muzyki, nieznana, początkowo zupełnie obca melodia; powolna, kojąca, roztaczająca uwodzicielską aurę zmysłowości. Nie miała nic wspólnego z muzyką graną zwykle na dworze lub w salonach, na których bywali rodzice Oriole, czasem zabierając ją ze sobą. Pobrzmiewała w niej nuta Orientu. Z dołu dało się słyszeć przytłumione kroki. Oriole podniosła się z sofy i wyjrzała z balkonu. Kilkanaście par sunęło w tańcu po parkiecie: kobiety w kosztownych różowych spódnicach, spływających od pasa w dół warstwami jak falujące piramidy, mężczyźni w dopasowanych kolorystycznie obcisłych getrach. Wszyscy nadzy od pasa w górę, poza cienkimi paskami tkaniny przytrzymującymi dół stroju. Oriole z zapartym tchem śledziła ich wytworne ruchy, którymi rysowali na kamiennej posadzce misterne wzory, starannie przemyślaną geometrię zalotów i rytuału. W jednej chwili pary wirowały szaleńczo, a ich dłonie i palce muskały się w przelocie, a w następnej tancerze rozdzielali się i zaczynali krążyć wokół siebie jak drapieżniki wokół ofiary, usta przy ustach, oddech zmieszany z oddechem, po czym znów odstępowali od siebie. Muzyka przybrała na sile i taniec nabrał tempa.

Nagle opary snu zasnuwające umysł Oriole rozstąpiły się wreszcie w pełni i dziewczyna przypomniała sobie, co ma się dziś zdarzyć i jaką sama ma odegrać w tym rolę. Nie wiedzieć skąd pojawił się nagle przy niej zamaskowany służący i podał jej kryształowy kieliszek z winem. Oriole przylgnęła do niego ustami. Wino było ciężkie i ziemiste, a po przełknięciu zostawiało cierpki posmak i uderzało do głowy. Gdy trunek spłynął do żołądka, rozlał się ciepłem jak powoli pełgający ogień, a tępy ból bursztynowych klipsów zaczął sprawiać przyjemność. Służący zniknął, a Oriole znów skierowała spojrzenie na parkiet przestronnej sali. Tancerze poruszali się leniwie, ale z każdym krokiem wyraźnie przesuwali się w kierunku ścian, pozostawiając środek sali pusty. Spomiędzy rzędu tancerzy wysunęła się jakaś kobieta i powolnymi krokami wyszła na środek stopniowo pustoszejącego okręgu. W porównaniu z pozostałymi była niezwykle wysoka, spowita od stóp do głów czarną, niebezpiecznie cienką, luźną jedwabną szatą, która spływała wzdłuż jej ciała jak strumienie wody, mieniąc się przy każdym ruchu. Kobieta zajęła wyznaczone miejsce na samym środku sali i stanęła w rozkroku, unosząc ręce. Miała pomarszczoną, ale wciąż niespotykanie piękną twarz, tchnącą spokojem i mądrością. Muzycy przerwali grę, ale nie ruszyli się z miejsca, wcielając się w rolę obserwatorów. Po drugiej stronie sali otworzyły się drzwi, których Oriole wcześniej nie zauważyła, bo ciemne drewno stopiło się z fakturą kamiennej ściany. Do sali weszło sześć służących w maskach na oczach, wprowadzając postawnego mężczyznę. Nawet z daleka Oriole dostrzegała wytworność jego szat. Złote nici, kosztowne tkaniny i subtelne wykończenie dorównywały arystokratycznej postawie. Mężczyzna miał twarz przesłoniętą woalem, a na upudrowanej peruce nosił koronę. Oriole przeszło przez myśl, że to chyba herezja, bo korona przynależy tylko królowi. Ale zaraz potem zobaczyła, że wąska korona nie była wykonana ze złota ani z innego cennego metalu, ale z drewna, drobnych białych kwiatów i liści. Przypominała misternie spleciony pogański wieniec. Od mężczyzny aż biły potęga i siła, mimo że miał zasłoniętą twarz. Zajął miejsce na środku sali, naprzeciwko wysokiej kobiety w czerni. W tym samym momencie otworzyło się całe mnóstwo mniejszych drzwi rozmieszczonych wzdłuż obwodu kamiennej sali i do środka zaczęli napływać ludzie, ustawiając się w okręgu pod ścianami. Oni również byli odziani bogato i wytwornie. Oriole miała przez moment wrażenie, że widzi wśród nich swoich rodziców, ale jej uwagę szybko odwróciła kobieta w czerni. Położyła dłonie na barkach mężczyzny, jakby go błogosławiła lub witała. Jak na dany sygnał otoczyło go sześć służących, niczym żywa tarcza, i zaczęło powoli mu usługiwać.

Najpierw jedna z dziewcząt wspięła się na palce i z namaszczeniem uniosła koronę, podczas gdy inna zdjęła mu z głowy upudrowaną białą perukę i prowizoryczna korona mogła wrócić na swoje miejsce. Przesłaniający mu twarz woal pozostał nietknięty. Następna służąca zaczęła rozpinać kołnierzyk i koszulę mężczyzny, a kolejna zsunęła mu je z ciała, odsłaniając wełniany podkoszulek. Zapadła całkowita cisza. Jedna z usługujących kobiet stanęła między mężczyzną i kobietą w czerni, przyklękła i zaczęła rozwiązywać pumpy, które następnie uroczyście zsunęła. Oczom zebranych ukazał się potężny członek. Oriole poczuła, że serce jej zamiera. Wydawało jej się też, że słyszy wśród zebranych stłumione westchnienia. Mężczyzna stał nieruchomo i pozwolił ściągnąć sobie przez głowę wełniany podkoszulek. Poza sięgającymi kolan butami wypolerowanymi tak, że w migocącym świetle pochodni lśniły jak kieliszek, był już nagi. Oriole przełknęła z trudem ślinę. Mistrz Ceremonii miał w sobie coś królewskiego i zwierzęcego jednocześnie, wręcz dzikiego. Z minuty na minutę serce biło jej coraz szybciej. Kobieta w czerni, Pani Balu, klasnęła, na co służące usunęły się. Podeszła do mężczyzny, a zebrani wstrzymali oddech. Smyczek rudowłosej wiolonczelistki zaczął leniwie pieścić struny instrumentu, a w powietrze popłynęła głęboka, rzewna melodia. Pani ujęła członek Mistrza, który natychmiast stwardniał, jeszcze bardziej imponująco powiększając swoje rozmiary. Oriole patrzyła jak urzeczona. W następnej chwili kobieta w czerni podeszła jeszcze bliżej i wsunęła sobie członek do ust. Oriole jęknęła głucho. Odwróciła się, czując dotyk czyjejś dłoni na ramieniu, choć całkowicie pochłaniał ją rozgrywający się poniżej spektakl i wydawało jej się, że nie wolno jej uronić ani chwili rytuału. To był markiz. Rozpoznała go, bo widziała go wcześniej na miniaturach zdobiących karty tytułowe książek jego autorstwa, pisanych częściowo w więzieniu; Matrona kazała jej niedawno je przeczytać, by dopełnić jej edukacji seksualnej. Ich lektura była jednocześnie odstręczająca i fascynująca, a przede wszystkim do głębi wstrząsająca. Markiz wyglądał jak włoski poliszynel – ubrany jaskrawo i zbyt obciśle jak na swoje korpulentne kształty. – Chodź – szepnął. – Już czas. Oriole wstała. Pokryła się rumieńcem, czując jego spojrzenie na swoim nagim ciele, ledwie przesłoniętym przezroczystą szatą. Markiz podał jej dłoń, ale wolała pójść sama za nim.

Wyszli drzwiami oddzielającymi balkon, na którym została umieszczona, i zeszli długimi, krętymi, kamiennymi schodami, oświetlonymi pochodniami, które migotały jak świetliki. Dotarli do owalnego przedpokoju, w którym markiz zostawił ją samą. – Poczekaj tu. Oriole stała z drżeniem w milczeniu. Próbowała wyłowić dźwięki wiolonczeli, ale zniknęły całkowicie za grubą kamienną ścianą, która oddzielała ją od głównej sali. W końcu drzwi, przed którymi stała, otworzyły się, a tłum rozstąpił się i odsłonił kobietę w czerni, klęczącą u stóp potężnego mężczyzny i z zapamiętaniem dającą mu rozkosz. Oriole poczuła delikatne klepnięcie w ramię i zrobiła krok naprzód. Gdy przeszła przez próg, pozbawiono ją przezroczystej jedwabnej szaty i szła dalej naga, jeśli nie liczyć miękkich pantofli i prowokacyjnej biżuterii zdobiącej intymne części jej ciała. Choć miała wielką ochotę się rozejrzeć, mogła patrzeć tylko przed siebie, bo pamiętała wszystko, czego ją nauczono w ciągu ostatnich miesięcy, wszystkie instrukcje, cel rytuału, to, do czego sama została przeznaczona, a co napawało ją jednocześnie ekscytacją i niepokojem. – Idź – szepnął ktoś za jej plecami, a setki innych ust podchwyciły to słowo i powtórzyły niczym przedziwny chór: „Idź”. Oriole podeszła do pary, a Pani Balu odsunęła się, odsłaniając członek mężczyzny. Z bliska wyglądał pięknie i groźnie: ciemny, mocny, niebezpieczny, kuszący. Czterech tancerzy podeszło do niej od tyłu. To ich ceremonialnym ruchom przyglądała się wcześniej. Pani Balu usunęła się gdzieś na bok, pozostawiając na widoku tylko Mistrza, w całej jego okazałości. Tancerze pochwycili ją jednocześnie, dwaj za ramiona, a dwaj za łydki, i unieśli. Rozchylili jej nogi, a zarumieniona jak nigdy dotąd Oriole uświadomiła sobie, że zrobiła się mokra. Mistrz ułożył się, a tancerze opuścili ją na niego. Czuła się tak, jakby Mistrz stał się częścią niej samej, a wszystkie mięśnie jej ciała robiły wszystko, by wziąć go w swoje objęcia. Wypełnił ją i było to uczucie, którego w ogóle się nie spodziewała – natarcie i uległość jednocześnie. Zamknęła oczy i otworzyła się na wszystkie doznania, które przetaczały się przez jej ciało. Asystenci, którzy umieścili ją początkowo tak, by doszło do penetracji, puścili ją i Oriole poczuła na sobie dłonie Mistrza, który przytrzymał ją za pośladki i zaczął poruszać się w niej, metodycznie i wytrwale. Z radością przyjmowała każdy pogłębiony ruch.

Rzewna wiolonczela przeszła w crescendo skrzypiec i cały kwartet dał się ponieść muzyce. Każdy dźwięk wtórował ruchom Mistrza. Oriole nie miała pojęcia, jak długo to trwało, ale w końcu poczuła, że narasta w niej krzyk. Nie była dłużej w stanie panować nad swoimi odurzonymi zmysłami i pozwoliła mu wydostać się na powierzchnię. Był to krzyk rozkoszy. Stanowiła jedno z Mistrzem, jego dłonie już jej nie podtrzymywały. Potężny orgazm sprawił, że była bliska omdlenia, ale pokonała słabość i spojrzała na Mistrza. Z jego twarzy zniknął woal i zobaczyła ją po raz pierwszy. Była piękna, dzika, dobra. Po chwili Mistrz zsunął ją z siebie i powiedział: – Dokonało się, Oriole, od dziś jesteś nową Panią Balu. Ale najpierw trzeba cię naznaczyć. Następnego roku przez kraj przetoczyła się rewolucja i Bal zniknął na kilkadziesiąt lat z wybrzeży Francji i rozdartej wojną Europy.

3 Kropla krwi To kościół? – spytała Aurelia, gdy podeszli do ciężkich drewnianych drzwi, a Rudy pociągnął za łańcuszek staromodnego dzwonka, by powiadomić o ich przybyciu. Już z ulicy dało się słyszeć głośne śmiechy i muzykę, co wydawało się dość dziwnym zestawieniem z donośnym brzękiem metalu. – Dawna kaplica – odparł Rudy i w tym samym momencie otworzyły się drzwi. – Fajnie, co? – Witam, witam! Świetne przebrania… Tego nam właśnie było trzeba – powiedział gość, który im otworzył. Był niższy od Rudego, ale jego ekspresyjna osobowość zajmowała więcej przestrzeni niż samo ciało, przez co wydawał się wyższy niż w rzeczywistości. Końcówki włosów miał zafarbowane na jaskrawy odcień fioletu, co ledwo było widać spod koronkowej czapeczki, którą włożył na głowę. Był ubrany w letnią sukienkę i fartuszek z falbankami, a w uniesionej ręce trzymał drewnianą łyżkę, jakby to była magiczna różdżka. – Zapraszam – zachęcił Aurelię z szerokim uśmiechem. – Ja jestem babcią, a to wilk. – Wskazał na stojącego obok chłopaka, przebranego za najmniej przerażającego wilka, jakiego Aurelia była sobie w stanie wyobrazić: miał na sobie brązowy filcowy kombinezon z dużą białą owalną łatą na przedzie. Spod kaptura przyozdobionego parą oklapniętych filcowych uszu i kłów wystawało kilka kosmyków ciemnych włosów. Wilk uśmiechnął się do Aurelii, odsłaniając parę siekaczy znacznie dłuższych od pozostałych zębów, co tym bardziej rzucało się w oczy, że kaptur osłaniał mu częściowo twarz i mimo bajkowego kostiumu nadawało mu trochę groźny wygląd. – O kurczę – stwierdziła Siv. – Naprawdę masz duże zęby! – Żeby móc lepiej się do ciebie uśmiechać – odparł wilk, szczerząc się jeszcze bardziej. Aurelia próbowała zapanować nad drżeniem. W kaplicy było zimno, a jej strój miał robić wrażenie, a nie grzać. Włożyła cienką białą koronkową bluzkę, do tego spódniczkę i lekką pelerynkę z czerwonej bawełny, spiętą broszką przy szyi i odsłaniającą całkiem ręce, chyba że Aurelia owinęłaby ją sobie ciasno wokół

ciała. Ale nawet wtedy peleryna nie byłaby wystarczająco gruba, żeby zapewnić ciepło. Aurelia żałowała teraz, że nie posłuchała Siv i nie zdecydowała się na rajstopy. Siv słusznie twierdziła, że jak impreza się rozkręci, nikt już nie będzie zwracać uwagi na przebranie. Ale Aurelia zawsze przykładała dużą wagę do szczegółów, więc wolała iść z gołymi nogami, w krótkich białych skarpeteczkach i bladoróżowych baletkach. W porównaniu z nią Siv była na wpół naga. Włożyła skrócone brązowe legginsy i czarny stanik pod dżinsową kamizelką, którą pożyczyła od Rudego, a potem – nie zważając na jego protesty – malowniczo poplamiła. Ręce, łydki i brzuch miała całkiem gołe, a mimo to nie miała ani śladu gęsiej skórki i bez trudu mogłaby zostać uznana za miniaturowe wcielenie Rambo, a nie jednego z zagubionych chłopców. – Co masz w koszyczku? – spytał wilk. – Kwiaty – odpowiedziała Aurelia i uniosła wieko pożyczonego od matki chrzestnej wiklinowego koszyka, w którym ułożyła kupiony rano na targu bukiet róż i tulipanów. Wilk pochylił się i powąchał je. – Piękne – pochwalił. Kwiaty pogniotły się trochę w podróży, przez co ich zapach odurzał jeszcze bardziej. Aurelia miała wrażenie, jakby przyniosła w koszyku własny ogród. – Czy mnie oczy nie mylą i widzę jeszcze jednego zaginionego chłopca? – przerwał im czyjś głos. Dochodził z pobliskich schodów, na których jakiś chłopak wisiał do góry nogami, przytrzymując się kolanami balustrady. Był ubrany w najróżniejsze odcienie zieleni i miał na głowie kapelusz z dzwoneczkiem, który zabrzęczał cicho, gdy chłopak zakołysał się na poręczy i zeskoczył miękko na podłogę. Był boso, a paznokcie u rąk i stóp pomalował na limonkowo – w ulubionym kolorze Siv. – Jestem PJ – przedstawił się, całą uwagę poświęcając Siv. – A ja Mała – odpowiedziała Siv, używając ksywki, którą wciąż zwracał się do niej pieszczotliwie Rudy. – Idę po coś do picia – przerwał im Rudy i przepchnął się między Piotrusiem Panem i wilkiem w poszukiwaniu kuchni. Siv i grupka zgromadzona w korytarzu wzięli z niego przykład i poszli znaleźć resztę gości. Zostawiona sama sobie, Aurelia mogła spokojnie się rozejrzeć. Zawiesiła sobie koszyk na ręce i otworzyła drzwi do salonu, w którym w najróżniejszych pozach wylegiwały się wszystkie możliwe postacie z dziecięcych bajek. Pomieszczenie było ogromne – sufit znajdował się dwa razy wyżej niż w zwykłym domu – i zostało podzielone na dwie strefy: jedną, w której gromadzili się kiedyś wierni, i drugą, mniejszą, znajdującą się na niewielkim podwyższeniu,

gdzie znajdował się ołtarz, teraz zastąpiony kolorowymi dywanikami, regałami na książki i pianinem. Rudowłosa syrenka usadowiła się na niebieskim stołku w kącie prezbiterium. Wyciągnęła przed siebie nogi, obciągnięte czymś w rodzaju obcisłego, ozdobionego dżetami pokrowca, który cały mienił się w świetle. Opierała głowę o dużą złotą harfę. Kostium tak świetnie na niej leżał, że Aurelia dopiero po chwili zorientowała się, że od pasa w górę jest całkiem goła. Miała duże piersi ozdobione srebrzystym brokatem, który nadawał jej skórze rybi połysk, pasujący do błyszczącego ogona. Z wieży ustawionej we wnęce, w której kiedyś znajdowały się kościelne organy, leciała piosenka King of the worldduetu First Aid Kit, tworząc radosną, ludową atmosferę. Trzech chłopaków tańczyło wesoło na środku sali. Poruszali się z taką lekkością, tak szybko i tak zwinnie, że to raczej wystukiwany nogami rytm, a nie sam ruch nóg powiedział Aurelii, że wszyscy trzej mieli kopyta. Każdy miał na głowie zakręcone rogi, wyjątkowo duże i grube w zestawieniu z delikatnymi rysami twarzy. W przytłumionym świetle ktoś mógłby ich wziąć za satyrów, a nie zwykłych przebierańców. Aurelia podeszła bliżej, żeby lepiej im się przyjrzeć. Nagle świeca zamigotała, po czym znów zaczęła się palić równym płomieniem, a Aurelia aż podskoczyła, bo wzdłuż sąsiedniej ściany przemknął jakiś cień. Dopiero po chwili zorientowała się, że należał do niej. Roześmiała się i pokręciła głową, odsuwając od siebie obrazy podsuwane przez wyobraźnię. Przecież ci tancerze to tylko przebierańcy i nic poza tym. To był prawdziwy świat, a nie bajka. Aurelia aż jęknęła, gdy uświadomiła sobie, że oprócz rogów, kopyt i ogonów chłopcy nic na sobie nie mieli. Po chwili zjawili się Siv i PJ z dużymi kielichami wypełnionym szkarłatnym trunkiem. Siv podała Aurelii kieliszek, a ona powąchała podejrzliwie jego zawartość. Napój pachniał jak kwiaty w jej koszyku i w życiu by nie pomyślała, że coś, co tak pachnie, może nadawać się do picia. – To jakiś syrop – wyjaśniła Siv. – Z płatków róży i anyżku. – Odchyliła teatralnie głowę i upiła duży łyk z własnego kieliszka, a potem wystawiła język, by pokazać, że to nie trucizna. – Niesamowicie, co? – zauważyła, wskazując ręką na nagich tancerzy. – Jak w wesołym miasteczku, tylko lepiej. Później będziemy robić akrobacje – dodała, obejmując PJ-a i przytulając go mocno. – A gdzie Rudy? – spytała Aurelia. – Poszedł sprawdzić takielunek. Aurelia spojrzała na sufit i zagwizdała. Zwisały z niego grube liny; poprzeplatane między belkami i przelotami. Tworzyły skomplikowaną sieć. – Strasznie wysoko – zauważyła Aurelia, z niepokojem marszcząc brwi. – Będę z PJ-em, a on zna się na rzeczy, nie martw się. – To prawda – potwierdził PJ. – Czuję się lepiej w powietrzu niż na ziemi.

– P to od Petera? – spytała Aurelia. – Nie. Od Persephone’a. Persephone John. Percy brzmi jak imię dla świniaka, więc wszyscy mówią na mnie PJ. – PJ uczył się w szkole cyrkowej w San Francisco – wyjaśniła Siv. – I mówi, że pomoże mi przygotować przedstawienie egzaminacyjne. Aurelia przyjrzała się podejrzliwie Siv. Przyjaciółka zdjęła rękę z ramienia PJ-a, ale nadal widać było po niej oznaki intensywnego flirtu. Irokez, który godzinami układała w idealny szpic, zamienił się już w luźną szopę, bo Siv nieuważnie przeczesywała włosy palcami, co robiła zawsze, gdy ktoś jej się spodobał. Siv i Aurelia spędziły wiele godzin na dyskusjach o tym, co zrobić z Rudym, skoro nie jechał z nimi za granicę. Powiedział, że za bardzo boi się latać, a Siv wzięła to naprawdę do siebie. Stwierdziła, że gdyby ją kochał, to znalazłby sposób, żeby do niej dołączyć, nawet gdyby miał w tym celu przepłynąć wpław ocean. Być może była na niego po prostu zła. Albo tempo, w jakim rezygnowała z uczucia, było oznaką jej wyjątkowego pragmatyzmu. Siv nie wydawała się osobą skomplikowaną. Nie zawracała sobie głowy niepotrzebnym sentymentalizmem. Brała życie takie, jakie jest, nie zawracając sobie głowy gdybaniem. – Idziemy znaleźć miejsce do ćwiczeń – poinformowała, po czym wzięła PJ-a za rękę i zniknęli na kamiennych schodach. Aurelia upiła malutki łyczek syropu. Miał słodki, lekko leśny posmak. Napiła się jeszcze trochę. Im dłużej trzymała w ustach każdy łyk, tym bardziej aromatyczny jej się wydawał. Po chwili opróżniła kieliszek i nabrała nagle ochoty na więcej. Ścisnęła kieliszek mocniej w dłoni i chciała ruszyć do kuchni na poszukiwanie dzbanka z czerwonym napojem, ale muzyka nabrała nagle tempa i goście, którzy wylegiwali się wcześniej na poduchach porozrzucanych po całej sali, zerwali się na nogi, dołączyli do trzech chłopaków z rogami i zaczęli tańczyć w coraz szybszym rytmie wybijanym przez bębny. Aurelia została zamknięta w potrzasku wirujących ciał. Nawet z twarzy syrenki zniknęła melancholia. Porzuciła swoją harfę na rzecz parkietu, ale choć wydawało się to wręcz nieprawdopodobne, zamiast normalnie tańczyć, zaczęła chodzić na rękach, unosząc wysoko spętane obcisłym ogonem kostki. Jej płomiennie rude włosy ciągnęły się za nią jak języki ognia po zimnej, szarej kamiennej posadzce kaplicy. W blasku świec Aurelia zauważyła kątem oka jeszcze jeden cień – jedyną osobę, która nie przyłączyła się do zabawy. Wysunął się bardziej do światła. – W tym kombinezonie jest trochę za gorąco, żeby tańczyć – wyjaśnił wilk. Trzymał w ręce dzban z czerwonym napojem. – Mogę? – spytała Aurelia lekko ochrypłym głosem. – Ależ proszę.

Nalał jej do pełna, a Aurelia odchyliła głowę i wypiła do dna. Dalej strasznie chciało jej się pić. Chłopak znów napełnił jej kieliszek. – Własna robota – powiedział. – Z przepisu mamy. Cieszę się, że ci smakuje. – Tak. Pyszne. Oblizała wargi. Muzyka znów zwolniła, a tancerze przestali wirować i zaczęli kołysać się do spokojnego, ale równego rytmu piosenki Hoof and horn, który wydobywał się z wieży z taką siłą, że wydawał się wypływać z podłogi i wnikać w nogi Aurelii, wprawiając je w drżenie. – Zdejmij buty, lepiej to poczujesz – zawołała dziewczyna w białej bluzce i rozkloszowanej spódnicy w kolorze leśnych dzwoneczków, z rzeźbioną laską w ręce. Złapała Aurelię w pasie i zakręciła nią tak, że jej czerwona pelerynka zafurkotała jak prześcieradło na wietrze. Dziewczyna zaśmiała się i zakręciła laską. Podobnie jak wszyscy inni, była boso. Oczywiście czasem zdejmowało się buty po przyjściu do cudzego domu, więc może Aurelii nie powinno to dziwić. Ale na wszystkich imprezach, na których dotąd była, większość dziewczyn, zwłaszcza tych niższych i bardziej przy kości, miała buty na obcasach. Aurelia krępowała się swoim wzrostem i jeśli tylko była taka możliwość, wolała się nie wyróżniać, więc zwykle zakładała balerinki. Pokój wypełniony bosonogimi ludźmi, z których połowa była na dodatek przynajmniej częściowo roznegliżowana, sprawiał, że czuła się tak, jakby nie trafiła na imprezę, tylko do lasu, gdzie znalazła się w otoczeniu nimf czy innych istot, nie do końca ludzkich. – Kim jesteś? – spytała cicho Aurelia, ściągając pantofle i skarpetki, które rzuciła gdzieś na bok. – Pastereczką Bo Peep, to chyba widać – odpowiedziała dziewczyna i wirowała dalej. Wyglądało na to, że w ogóle nie kręciło się jej w głowie. Pod bluzką nic nie miała i jej piersi poruszały się w rytm muzyki jak wahadła. Przez cienką tkaninę prześwitywały jej sutki, ciemnobrązowe, w tym samym odcieniu co oczy i włosy. Aurelia postawiła obie stopy na kamiennej posadzce i rozcapierzyła palce. Muzyka wypełniła jej ciało, które samo z siebie zaczęło się poruszać. Aurelia przyłączyła się do tańczących, uniosła ręce nad głową i pozwoliła najbliżej stojącej osobie chwycić się w pasie i zakręcić sobą tak, że podwiewało jej spódnicę, a peleryna wywijała się i okręcała, raz nawet zahaczając o głowę jednego z rogatych chłopaków i rozdzierając się lekko. Aurelia nie zwróciła na to większej uwagi. Chciała tylko, żeby muzyka trwała w nieskończoność. Zaczęła się następna piosenka, tym razem trochę szybsza, i pokój znów zaczął wirować, świece migotać, a cienie na ścianach rosnąć. Aurelia powoli opadała z sił i zaczynało jej się kręcić w głowie. Chwila zastanowienia wystarczyłaby jej, żeby się połapać, że jest pijana, choć w różanym napoju nie wyczuła ani kropli alkoholu. Było jej gorąco i chciało jej się pić, ale Wilk zniknął i zabrał ze sobą dzbanek.

Aurelia próbowała wydostać się z tłumu i znaleźć przynajmniej szklankę wody, ale utknęła. Odwróciła się w drugą stronę i znalazła się naprzeciwko solidnych drewnianych drzwi. Pchnęła je i poczuła orzeźwiający powiew nocnego powietrza, który chłodził skórę i mierzwił włosy. Upięte loki rozsypały się i zaczęły się prostować, powracając do naturalnego stanu. Wiał mocny wiatr, ale jego podmuchy sprawiały jej przyjemność. Od wieczora spędzonego w wesołym miasteczku i pocałunku nieznajomego, smaganie wiatru uspokajało ją, nawet jeśli były to porywiste powiewy od morza, jakie często zdarzały się w Leigh. Aurelia zeszła z czarnego ganku na trawnik. Pod stopami poczuła wilgotną trawę i przez krótką chwilę chciała wrócić po buty, ale zniechęciło ją jedno spojrzenie na masę rozgrzanych, wijących się ciał, przez którą musiałaby się przedrzeć. Poza tym musiałaby sobie przypomnieć, gdzie w ogóle zostawiła baletki. Na ciemnym niebie rysował się ostrym łukiem obrzynek księżyca. Było świeżo po nowiu i noc wydawała się młoda i pełna możliwości. W oddali Aurelia dostrzegła mniejszy budynek i postanowiła go obejrzeć. Wyglądał jak replika kaplicy. Jak jeszcze mniejszy kościół. Zmrużyła oczy, chcąc przeniknąć wzrokiem ciemność i zobaczyć, czy dalej znajduje się kolejna budowla, bo spodziewała się poniekąd całego rzędu coraz mniejszych kościołów, jak rosyjskie matrioszki, ale kamienne mury kończyły się wysokim drewnianym płotem. Kościół otaczały niskie drzewa i krzewy. Oprócz szelestu liści dało się słyszeć jakieś szuranie i skrobanie. Aurelia powtarzała sobie, że to zwykłe nocne odgłosy. Wiatr, jeże i nic poza tym. Ale i tak obejrzała się szybko przez ramię, żeby sprawdzić, czy nadal jest sama. Wokół niej wciąż tańczyły różne zjawy, tak samo jak wcześniej w salonie, gdy cienie gości ożywały na ścianach jak w chińskim teatrze. W nocy na powietrzu każde poruszenie wydawało się jednak złowieszcze, więc Aurelia podeszła szybszym krokiem do budowli i pchnęła drzwi. Odetchnęła z ulgą, choć nie bez zdziwienia, gdy drzwi otworzyły się lekko bez jednego skrzypnięcia. Próbowała namacać światło, ale nie znalazła włącznika, więc zaczęła po omacku szukać jakiejś lampy. Ogarnęła ją lekka panika, ale w końcu usiadła po prostu na zimnej kamiennej posadzce, oparła się plecami o ścianę i objęła rękami kolana, żeby się trochę uspokoić i przyzwyczaić wzrok do ciemności. Czuła pod stopami zimny kamień. Tchnął spokojem typowym dla bardzo starych rzeczy, jakby płyty, z których zrobiona była podłoga, znajdowały się tam tak długo, że stały się częścią wszechświata i nie musiały już dłużej się wysilać, by utrzymać poziom. Znajdowały się po prostu na swoim miejscu. Aurelia oparła się wygodniej o ścianę. Czas zwolnił. Im dłużej siedziała w ciszy i bezruchu, tym bardziej wyostrzały się jej zmysły. Pogładziła delikatnie dłońmi

kamienną posadzkę, z przyjemnością czując pod opuszkami palców chropowatą fakturę. Zauważyła, że temperatura rozkłada się warstwami, i rozkoszowała się falami ciepła, które od czasu do czasu pieściły jej skórę. Jakby wnętrze budowli oddychało i ogrzewało ją z każdym swoim wydechem. Z zewnątrz nie docierały już żadne odgłosy. Zostało tylko to pomieszczenie i jej ciało – miarowe bicie serca w piersi i powietrze muskające jej skórę. Było jej dziwnie ciepło, jakby gorąco bijące od tancerzy przeniknęło do ziemi i nadal ją grzało, choć zeszła już z parkietu. Zrobiło jej się nagle bardzo niewygodnie w ubraniu. Peleryna była zbyt ciasno owinięta wokół szyi. Aurelia rozpięła broszkę, ozdobioną dwoma wisienkami. Szwy bluzki wpijały się w ręce. Koronkowa spódniczka, która w porównaniu z dżinsami wydawała się taka lekka i powiewna, drapała ją teraz w łydki. Aurelia chciała poczuć na skórze spokój kamienia. Podniosła rękę i zaczęła wypychać po kolei guziki z dziurek. Miała wrażenie, że każdy z nich to maleńka kula, krągła, gładka i ciepła. Rozpięła haftki i zamek przy spódnicy, a potem uniosła biodra i zsunęła materiał. Usiadła znów ostrożnie, czując na pośladkach tarcie każdej drobinki piasku. Nogi jej zdrętwiały. Zapragnęła nagle poczuć całym ciałem dotyk kamienia. Odwróciła się i położyła na brzuchu, przyciskając piersi do twardej ziemi. Przekręciła głowę i rozłożyła ręce na boki. Zastanawiała się, co pomyśleliby sobie jej znajomi, gdyby teraz tu weszli i zobaczyli ją rozłożoną nago na podłodze. Dziwiła się też, że gdy zdejmowała ubrania i wystawiała ciało na wieczorne powietrze, nie zaczerwieniła się ani nie zawahała. Ale cichutki głosik szybko ucichł. Aurelia w ogóle się tym nie przejmowała. Czuła się swobodnie, leżąc nago na podłodze. Przypomniały jej się długie kąpiele, które brała regularnie w domu, i wyobraziła sobie nawet, że zapala małe świeczki. Zamknęła oczy i przywołała trzask zapałki pocieranej o pudełko, gwałtowny rozbłysk płomienia i staranność, z jaką go podtrzymywała podczas zapalania kolejnych świeczek. Przypomniała sobie podniecenie, które zawsze ogarniało ją na widok ognia ześlizgującego się szybko w dół zapałki, coraz bliżej palców, i zauważyła podobny płomień we własnym ciele, tyle że zamiast przesuwać się w dół, szedł do góry. Jej brzuch i piersi ogarnęło ciepło. Drobne brodawki stwardniały, ale nie na skutek temperatury, bo w środku zrobiło się wręcz cieplej. Iskra powędrowała do rąk, aż po same opuszki, i nogami do palców stóp. Aurelia uśmiechnęła się, uniosła z podłogi prawą dłoń i objęła prawą pierś, po czym chwyciła sutek dwoma palcami i ścisnęła go. Westchnęła z rozkoszą i pozwoliła ręce zsunąć się niżej, między piersi, po gładkiej skórze brzucha do jeszcze delikatniejszych fałdek między nogami.

Zwilżyła palce i przysunęła je znów do intymnych okolic, zataczając z wprawą maleńkie okręgi. Jak zwykle wróciła wtedy myślami do wesołego miasteczka, nieznajomego i pocałunku. Rozchyliła usta i oblizała wargi. Odezwało się znów palące pragnienie, które dokuczało jej na parkiecie. Aurelia zaczęła się wić i przyciskać mocniej ciało do kamiennej posadzki, jakby przez skórę mogło przeniknąć trochę wilgoci. Zaschło jej w gardle, a kubki smakowe wydawały się wypalone. Ale srom był całkiem mokry, jakby spłynęła do niego cała wilgoć z organizmu. Aurelia chyba nigdy nie była tam tak mokra. Spomiędzy fałd wypływały gorące soki i spływały jej po udach. Włożyła sobie palec do środka, po czym wyciągnęła go i przysunęła do ust. Znów granat, jakby ten smak ją zdominował, jakby ją prześladował. Początkowo poczuła tylko znajomą słodycz soku i cierpki, leśny posmak, który wypełniał jej usta, gdy rozgryzała ziarenka. Wsunęła w siebie dwa palce, a potem znów włożyła je do ust. Tak bardzo chciała poczuć ten smak, że omal się nie zakrztusiła, bo wcisnęła palce aż po kłykcie. Dalej chciało się jej strasznie pić. Dołożyła jeszcze jeden palec i ssała dalej, ale wyglądało na to, że od każdej porcji własnych soków jeszcze bardziej zasycha jej w gardle. Nagle poczuła cudowny nacisk czyichś warg i do jej ust wpłynęła słodka strużka. Zareagowała bez zastanowienia – wcisnęła z zapałem język do obcych ust, pragnąc ugasić obezwładniające pragnienie. Usta oderwały się od niej, a zamiast nich pojawił się palec. – Spokojnie – szepnął jej czyjś głos prosto w ucho. – Nie zabraknie. – Głos mężczyzny. – To znowu ty – powiedziała Aurelia. Dźwięk jego głosu koił każdy nerw w jej ciele. Poczuła się znów jak wtedy, gdy była dzieckiem i gdy matka chrzestna przychodziła do jej pokoju i otulała ją kołdrą, żeby przegnać zły sen. – Tak – odparł. – To znowu ja. Chciała pogładzić go po twarzy, ale złapał jej palce i nie pozwolił jej na to. – Poskładaj ubrania – szepnął. – Pogniotą się. Przez żadne okno ani nawet szparę pod drzwiami nie wpadała nawet odrobina światła, która mogłaby rozproszyć nieprzeniknioną ciemność. Ale Aurelia wiedziała, że nie zmieniała specjalnie pozycji, więc ubrania leżały niedaleko. Wyciągnęła rękę i poczuła dotyk miękkiej bawełny i sztywnej koronki. Poskładała odzież w schludną kostkę i odłożyła delikatnie na bok. – Grzeczna dziewczynka – pochwalił cicho nieznajomy. Aurelia wiedziała, że kawałek dalej musi leżeć jej peleryna, ale instynkt nie pozwalał jej odsunąć się od nieznajomego. Czuła się przy nim bezpiecznie i spokojnie i bała się zaburzyć ten stan, więc wyciągnęła się maksymalnie, póki nie wyczuła palcami skrawka peleryny. Przyciągnęła ją do siebie, ale nadziała się przy

tym na zapięcie broszki z wisienkami i ukłuła mocno. Na palcu pojawiła się kropelka krwi. – Au! – syknęła. – Zraniłaś się? – W palec. Nagle poczuła na plecach jego rękę, a drugą pod kolanami. Mężczyzna wziął ją w ramiona i podniósł. Aurelia oparła głowę o jego pierś. Nieznajomy wsunął sobie jej zakrwawiony palec do ust, a jego ciepłe wargi wyssały z niej cały ból. Zaniósł ją gdzieś w ciemności. Do wnęki po drugiej stronie pomieszczenia, której Aurelia nie zauważyła wcześniej w mroku. Położył ją znów, a ona poczuła na skórze dotyk aksamitu. Wnęka była wąska, ale wyłożona poduchami i tkaninami. Aurelia rozkoszowała się przyjemną miękkością, tak inną od szorstkich kamieni. Zaczęła się tarzać jak zwierzę wypuszczone z klatki na trawę. – Przerwałem ci – odezwał się nieznajomy. – Kontynuuj proszę. Dopiero po chwili zorientowała się, o co mu chodzi, ale gdy już do niej dotarło, natychmiast usłuchała. Nie było dla niej nic nienaturalnego w tym, że nieznajomy siedzi przy niej i patrzy, jak się masturbuje. Dokładnie o tym marzyła niemal każdej nocy od czasu, gdy ich wargi zetknęły się po raz pierwszy i gdy poczuła słodycz jego ust. Jej palce zsunęły się niżej i zajęły poprzednią pozycję, ale tym razem to nie wystarczyło. Słyszała w ciemności oddech nieznajomego, a ciepło bijące z jego ciała uświadamiało tylko boleśnie, że jej własna dłoń nie należy do niego. – Pomóż mi – szepnęła. Nieznajomy przybliżył się do niej i włożył delikatnie palec w jej usta. Aurelia zaczęła ssać. Mężczyzna wyciągnął palec i zsunął go wzdłuż jej ciała, podążając ścieżką, którą sama wcześniej wytyczyła. Ujął w dłonie jej piersi i ścisnął po kolei oba sutki. Wykręcił je mocniej niż Aurelia, wydobywając z niej głuchy okrzyk, a potem jęk, gdy każdą pierś przeszył ostry ból, pozostawiając po chwili tylko falę ciepła. Głaszcząc ją po brzuchu, zacisnął mocno rękę na jej ciele, na co Aurelia uniosła pośladki i przycisnęła się mocniej do jego otwartej dłoni. Rozłożyła szerzej nogi i jęknęła z nadzieją, że nieznajomy się pospieszy i czymś ją wypełni, bo jeśli będzie musiała dłużej czekać, to chyba ją to zabije. Na początek rozkładowi ulegnie jej umysł, a potem jej ciało rozpadnie się na kawałki, nie będąc w stanie wytrzymać szalejącej żądzy, którą w niej rozbudził i która nabrała już takiej siły, że Aurelia miała wrażenie, iż zaraz roztrzaska się jak fala o brzeg jego ciała. Jęknęła, gdy musnął tylko palcami jej wzgórek łonowy i nie przesunął się niżej. Wpiła się palcami w wyściełający wnękę materiał, zacisnęła pięści i szarpnęła, próbując znaleźć jakieś ujście dla narastającego napięcia seksualnego. Zaraz potem złapała go za głowę i przyciągnęła do siebie jego usta. Dotknęła jego twarzy

i rozchyliła sztywny kołnierzyk koszuli, chcąc dostać się do jego barków; trzęsącymi się palcami zaczęła rozpinać guziki, żeby poczuć mięśnie na jego plecach. Nieznajomy odsunął się od niej na chwilę i szybko się rozebrał, szeleszcząc bawełnianymi i dżinsowymi ubraniami, które rzucił gdzieś na bok. – Och, Aurelio – powiedział. W jego głosie pobrzmiewał smutek. Pochylił się nad nią na tyle daleko, żeby się nie stykali, póki Aurelia nie uniesie się, by wyjść mu naprzeciw, ale jednocześnie na tyle blisko, by czuła każdy włosek na jego ciele. Miała ochotę spytać: „Skąd wiesz, jak się nazywam?”, ale nawet ta myśl szybko zniknęła, gdy Aurelia dała się ponieść chwili. – Jeszcze – powiedziała. Słowa przychodziły jej z trudem. Zaplotła tylko mocno dłonie wokół jego szyi, uniosła głowę i rozchyliła wargi, a on znów przylgnął do niej ustami i napełnił ją słodyczą, która gasiła jej palące pragnienie. Ale to nie wystarczyło. Aurelia czuła instynktownie, że nic jej nie wystarczy, nic jej nie zaspokoi poza jego ciałem w jej ciele. Pragnęła go z brutalną niemal siłą, choć wiedziała, że to absurd. Chciała przedrzeć się przez jego skórę i poczuć, jak on przedziera się przez nią, jak wpełzają w siebie nawzajem i na zawsze łączą się w jedno. Zamiast tego ułożyła się pod nim i zsunęła niżej, badając jego ciało, póki nie natrafiła dłońmi na jędrne pośladki, a zaraz potem na sztywny członek. Po raz pierwszy miała w rękach penis i zaskoczyła ją miękkość i jedwabistość skóry. Nieznajomy jęknął, gdy gładziła jego męskość, badając każde jej zagłębienie i wypukłość, a następnie ściskała delikatnie jego jądra, zachwycona ciepłym ciężarem w dłoni. Pochylił się i pocałował ją, a ona w tym samym momencie wyprężyła się i przycisnęła do siebie jego biodra, póki nie poczuła, że wsuwa się w nią i że ich ciała wreszcie się zespalają. Zaczęli kołysać się miarowo, ale dla Aurelii to wciąż było mało. Syknęła z bólu, gdy w nią wchodził, ale pieczeniu towarzyszyła cudowna, obezwładniająca świadomość, że w końcu w niej jest i wypełnia nie tylko jej ciało, ale także serce i umysł. Oraz duszę. Jak to możliwe, że dwie osoby, które właściwie się nie znały – które nigdy nie spojrzały sobie w oczy – mogły czuć się ze sobą tak swobodnie? Na zdrowy rozum wiedziała, że to obłęd. Ale jej ciało wyczuwało instynktownie, że byli jak dwa elementy tej samej układanki i że pasowali do siebie tak, jakby nigdy nie istnieli oddzielnie, jakby każde z nich mogło stać się całością tylko w połączeniu z drugim. Nagle wszystkie myśli pierzchły, bo nieznajomy wsunął dłonie pod jej biodra i bezceremonialnie przekręcił ją brzuchem do dołu. Nasunął się na nią całym ciałem. Był od niej dużo większy. Miał masywne uda i szerokie bary, a kiedy przylgnął torsem do jej pleców, odgarnął jej włosy i wcisnął brodę w ramię, poczuła się jak zamknięta w bezpiecznym kokonie, jakby ziemia przestała się

obracać i nie istniało nic poza tą chwilą, w której ich ciała poruszały się w jednym rytmie. Miała mokry policzek. Wysunęła język i poczuła sól. – Dlaczego płaczesz? – spytała. – Bo chciałbym cię zobaczyć. Ale to musi się odbyć w ten sposób – odpowiedział. – To poczuj mnie – powiedziała, próbując wsunąć dłoń między ich splecione ciała, żeby wprowadzić go znów w siebie. Nieznajomy odsunął się, uklęknął i pociągnął ją za sobą do góry tak, że znalazła się na czworakach. Naparł na nią całym ciężarem ciała, jakby chciał przebić się przez nią na wylot. Aurelia krzyknęła, początkowo zszokowana, ale zaraz potem zachwycona, bo jego brutalność zaspokoiła wreszcie dojmujące pragnienie, by ją posiadł, wypełnił, złączył z sobą w jedno, zespolił. Odepchnęła się rękami i wyprężyła mocniej, żeby poczuć go głębiej, ale on jednym szybkim ruchem złapał ją za nadgarstki i unieruchomił jej ręce za plecami. Wolną ręką przytrzymał ją, zanim zdążyła upaść, i Aurelia zawisła utrzymywana siłą jego rąk i członka. Poddała mu swoje ciało, wiedząc, że zdaje się całkowicie na jego łaskę, ale czując się przy nim stuprocentowo bezpiecznie. Nie puści jej i nie będzie poruszał się w niej zbyt brutalnie. Nie potrafiła sobie wyobrazić, by mógł zrobić cokolwiek, co uznałaby za nieprzyjemne lub niepożądane. Nawet gdyby jakimś cudem rozłupał ją na pół, to i tak nie byłoby to dla niej wystarczająco głębokie i mocne. Nieznajomy owinął sobie wokół dłoni jej włosy i przycisnął ją jedną ręką do poduszek, a drugą odchylił jej głowę tak, że jej ciało wyprężyło się łukowato. Potem zsunął dłoń i zacisnął ją na jej szyi. Aurelia przycisnęła się do niego i pozwoliła mu na to, ciesząc się, że może w ten sposób dać wyraz swojej bezbronności i pełnej uległości. Weź mnie – chciała krzyknąć. Posiądź mnie, wykorzystaj, jestem twoja – myślała, ale bała się, że słowa mogą przerwać bezsłowną, instynktowną komunię ich ciał, więc milczała, pozwalając sobie jedynie na ciche pomruki i jęki rozkoszy. Gdy nieznajomy puścił jej szyję, poczuła się tak, jakby puścił jej serce. Jego dotyk był dla niej czymś więcej niż pieszczotą. Był wyrazem brania i dawania, bezpieczeństwa i brutalności, przynależności i prawa własności, uległości i dominacji. Nagle jednak jego ręka powędrowała niżej i miejsce chwilowego żalu zajęły nowe, boskie doznania. Objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie tak, by mogła oprzeć się o niego plecami, a potem pogładził ją po piersiach, pogłaskał po brzuchu i zsunął rękę niżej. Wsunął w nią palec i jęknęli jednocześnie. On, bo ogarnął go jej nieziemski żar. Ona, bo znów poczuła go w sobie. Przesunął wyżej palce w poszukiwaniu jej

łechtaczki, a potem zaczął ją pieścić w ten sam sposób, w jaki wcześniej sama się pieściła, masując ją delikatnie palcem w idealnym rytmie. Tulił Aurelię tak mocno do siebie, że wyczuwała plecami bicie jego serca, coraz szybsze, podążające za rytmem palców pieszczących jej intymną strefę. Nagle Aurelia krzyknęła i opadła na niego, obezwładniona potężnym orgazmem. Przymknęła powieki i westchnęła szczęśliwa. Nieznajomy podniósł ją i wziął w ramiona. Pocałował ją z czułością w czoło i odgarnął luźne kosmyki włosów, które przykleiły się jej do twarzy. Aurelia poczuła, że mięśnie jego ud zaciskają się szybko i zorientowała się, że sam nie zaznał pełni rozkoszy. Ale chyba mu to nie przeszkadzało, Aurelia zaś zapadła w jego ramionach w mocny, spokojny sen, wolny od groźnych cieni, które nękały ją od czasu, gdy po raz pierwszy poczuła na sobie jego usta. Nieznajomy tulił ją mocno aż do świtu. O brzasku wycisnął pocałunek na jej gładkim wzgórku łonowym i na znamieniu, które pojawiło się we śnie na znak jego wizyty i które miało na zawsze ją odmienić, choć musiało upłynąć jeszcze trochę czasu, zanim się o tym przekona. Jeszcze raz pocałował ją w usta. A potem wyszedł. – Aurelio! Aurelio! – krzyczała Siv. Aurelia jęknęła, zamrugała przez ułamek sekundy powiekami, po czym znów zapadła w sen. Siv złapała Aurelię za ramiona i potrząsnęła nią. Mocno. – Aurelio! – wrzasnęła jeszcze raz. – Rudy pojechał z wesołym miasteczkiem. Już nie wróci. A ja nie chcę tu siedzieć cały dzień. Za pół godziny mamy pociąg… Aurelia wybudziła się gwałtownie. – Co? – mruknęła. Dotknęła palcami ust i poczuła na nich wspomnienie innych warg. – To ty tu jesteś? – spytała oszołomiona. – Oczywiście, że tu jestem, ty durna babo! Co cię opętało? Wstawaj. Szybko. – Siv znów nią potrząsnęła. – I włóż na Boga coś na siebie, zanim zaziębisz się na śmierć. Aurelia skrzyżowała szybko ręce na piersiach. Pokręciła lekko głową, żeby się ocucić. – Miałam dziwny sen… – powiedziała. Rozejrzała się po sali. Z trudem przypominała sobie, że przyszła wczoraj do tego dziwnego kamiennego kościoła i że potem zasnęła bez żadnej poduszki ani nakrycia. Zauważyła w rogu porządnie złożoną białą bluzkę i spódnicę. Zmarszczyła w skupieniu brwi i zaczęła przerzucać wspomnienia jak kartki w obrotowym wizytowniku, ale próba przypomnienia sobie momentu, w którym się rozebrała, przypominała próbę pochwycenia smugi dymu. Im bardziej się starała, tym bardziej ulotne stawały się jej wspomnienia. Wstała i szybko się ubrała, ale

znieruchomiała na widok ciemniejszej plamki czerwieni na czystej wcześniej pelerynie. Zauważyła rozpiętą broszkę z wisienkami i poczuła w palcu pulsowanie bólu. Gdyby podniosła głowę, zobaczyłaby zapewne wnękę, w której leżała z nieznajomym, a także białą różę, którą dla niej zostawił – jasne płatki odcinały się wyraźnie od purpurowych i fioletowych aksamitów i poduch, na których się kochali, choć zamknięci we własnych objęciach nie potrzebowali dodatkowych wygód. Ale Aurelia niczego nie zauważyła. Szybko pozbierała rzeczy i pobiegła z Siv na dworzec, zostawiając za sobą zimne kamienne mury i zamknięte w nich wspomnienia.

4 Nowy Świat W zatoce zaczęło lekko wiać, a w ślad za niewidocznym wiatrem nadciągnęły szare chmury, pierwszy zwiastun jesieni. Aurelia myślała, że w Kalifornii panuje wieczne lato i dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak słabo przygotowała się do wyjazdu. Klimat w San Francisco miał jak dotąd więcej wspólnego z Europą niż z tropikami. Była na siebie zła, że nie spróbowała się niczego dowiedzieć, gdy zaczęły rozmawiać z Siv o wyjeździe i pospiesznie zdecydowały się na północną Kalifornię. Czyj to w ogóle był pomysł? Skoro zależało im na deszczu i ciemnych, wilgotnych porankach, to mogły jechać do Londynu albo w ogóle nie ruszać się z domu. Choć Aurelia urodziła się w Stanach, to po śmierci rodziców została przewieziona do Anglii, do rodziców chrzestnych i teraz wróciła tu po raz pierwszy. Siv bywała wcześniej na wakacjach w Nowym Jorku i na Florydzie, ale żadna z nich nie była na Zachodnim Wybrzeżu, a ich wiedzę zniekształcało zbyt dużo filmów i programów telewizyjnych. Przyjechały tydzień wcześniej wieczorem, gdy w mieście było już ciemno. Zabrały się taksówką do Oakland; droga ciągnęła się w nieskończoność. Samochód przejechał przez most i zobaczyły, że oba wzgórza i położony za nimi półwysep spowija mgła, przez którą z trudem przebijają dalekie światła. Okazało się to szczególnie dezorientujące po locie, który zdawał się trwać całą wieczność. Gdy zajechały pod swój nowy dom, duży budynek z równiutko przyciętym kwadratem trawnika od frontu, nie były w nastroju do rozmowy. W drzwiach powitała je Edyta, starsza kobieta, która prowadziła małą szkołę baletową w budynku, w którym miały spać. Była wysoka i szczupła jak konik polny i wciąż jeszcze miała postawę tancerki. W ramach pożegnalnego prezentu dla Siv Rudy pomógł im za pośrednictwem znajomych zorganizować mieszkanie. Twierdził, że nie zna wieku Edyty, a Siv i Aurelia nie miały odwagi same jej o to zapytać, ale podejrzewały, że była pewnie po siedemdziesiątce, choć równie dobrze mogła być starsza, tylko trzymała się wyjątkowo dobrze. Siv i Rudy obiecywali sobie, że pozostaną w kontakcie, ale Aurelia przeczuwała, że wyjazd do Stanów nieuchronnie zakończy ich związek.

Edyta była ciasno owinięta kremowym jedwabnym szlafrokiem w kwiatowy wzór, a na stopach miała jasnoczerwone kapcie. Na ustach widniała odrobina błyszczyku, a siwe włosy były przycięte w krótkiego boba, podfarbowane na liliowo i założone schludnie za uszami. Uszy były długie i wyciągały się jeszcze bardziej pod ciężarem dużych rubinowych kolczyków. Zaprowadziła je prosto do ich pokojów, pomalowanych na biało i umeblowanych oszczędnie, ale elegancko. Pokazała im łazienkę, czajnik i wszystkie inne przydatne rzeczy, a potem pozwoliła odespać trudy podróży. Następnego dnia dziewczyny obejrzały dokładniej dom i zapoznały się ze swoimi obowiązkami. Aurelia, mimo niespodziewanego przypływu gotówki, który miał pokryć koszty jej pobytu, z własnej woli zaproponowała, że raz w tygodniu będzie pomagać w pracach administracyjnych, aby zdobyć jakieś doświadczenie zawodowe, natomiast Siv, która musiała odpracować pokój i kolacje, miała codziennie po południu uczyć tańca i pomagać w sprzątaniu. Dostały jednak cały tydzień na to, żeby się zadomowić, i dopiero potem miały przystąpić do swoich obowiązków. Przez pierwszy tydzień Aurelia czuła się oszołomiona i poruszała się jak we mgle. Wiedziała, że nie chodzi tylko o różnicę czasu ani o stres związany ze zmianą otoczenia. Oswajała się powoli z nowym domem, z nowym miastem, z nowym krajem, zapoznawała z akcentami, obcymi zwyczajami, ulicami i pobliskimi sklepami, ale dziwnemu stanowi ducha wywołanemu najwyraźniej wyjazdem z domu towarzyszyła świadomość, że tylko częściowo przeniosła się w nowe miejsce. Myślami została w połowie w Bristolu, a ciałem może nawet w całości – rzucając wyzwanie prawom fizyki – naga na zimnej kamiennej posadzce w ten ponury nadmorski poranek. Amnezja, której doświadczyła zaraz po przebudzeniu, i dziwne zamroczenie, które ogarnęło ją, gdy Siv znalazła ją wreszcie, kazała szybko się ubrać i biec na stację Temple Meads, ustąpiły w ciągu kilku następnych dni. Rudy został w Bristolu, bo miał jechać z wesołym miasteczkiem do Walii. Aurelia zaczęła sobie wszystko przypominać. Początkowo jej wspomnienia nie wyglądały jak wspomnienia, ale raczej jak krótkie przebłyski uczuć i emocji tak dojmujących i prawdziwych, że miała wrażenie, iż przenosi się prosto do kamiennego kościółka, jakby tamta noc zastygła w czasie i Aurelia mogła ją dowolnie odtwarzać, czasem w zupełnie nieodpowiednich momentach. Wracała na przykład ze sklepu z torbami pełnymi zakupów, myśląc o całkiem banalnych rzeczach, i nagle czuła gorący oddech nieznajomego na policzku, smak jego ust i dotyk jego palców pieszczących jej łechtaczkę. Ogarniała ją wtedy fala tak obezwładniającego pożądania, że musiała przystanąć, odstawić torby z zakupami i wyrównać oddech. Dopiero wtedy wszystko mijało i mogła iść dalej.

Ale stopniowo wydarzenia tamtego wieczoru ułożyły się chronologicznie w jej głowie, choć w dalszym ciągu nie miała pojęcia, kim był nieznajomy ani co to wszystko właściwie oznaczało. Tym razem nie powiedziała o niczym Siv. Uznała, że to zbyt intymne. A zarazem zbyt niezrozumiałe i dziwne, by móc to komukolwiek wyjaśnić, nawet najlepszej przyjaciółce. Chwilami Aurelia zastanawiała się nawet, czy zwyczajnie nie zwariowała. Ale bez względu na to, jak bardzo się starała spojrzeć na swoje emocje rozsądnie i logicznie, nie mogła zaprzeczyć, że każdej myśli o nieznajomym towarzyszyło jednocześnie podniecenie i poczucie bezpieczeństwa. Wiedziała, że bez względu na to, co się właściwie stało tamtej nocy, jego ramiona zapewniały jej bezpieczeństwo – a nawet ochronę. Jednak o jej uwagę zaczęły dopominać się inne sprawy i musiała odsunąć od siebie wszystkie pytania, myśli i pragnienia, i zająć się organizacją wyjazdu do Stanów. Wszystko działo się jak w przyspieszonym tempie: pakowanie, dopinanie różnych spraw na ostatnią chwilę, wzruszające pożegnanie, a potem taksówka do Gatwick i samolot do San Francisco. Jakby jej życie postanowiło nie dopuścić do dalszych rozmyślań nad tamtą nocą, nieznajomym i utratą dziewictwa. Dziś miały ostatni wolny dzień. Potem Siv zaczynała pracować na swoje utrzymanie i obie rozpoczynały nowe życie w San Francisco jak prawdziwe mieszkanki, a nie turystki. Aurelia spojrzała na swój palec. Po ukłuciu broszką nie został żaden ślad ani tym bardziej po troskliwości nieznajomego, który przylgnął ustami do ranki, gdy krzyknęła z bólu. Jednak ślad w środku pozostał. Niezatarty. Zawsze go będzie w sobie pielęgnować. Cudowny nieznajomy. Jego dotyk. Jego pieszczoty. To, jak się z nią kochał. Jak jej nienawykłe do miłości ciało z taką łatwością stopiło się w jedno z jego ciałem. Jaką pustkę poczuła rano, gdy obudziła się boleśnie świadoma, że zniknął, zanim jeszcze zdążyła sobie przypomnieć, że w ogóle się pojawił. Aurelia usłyszała trzaśnięcie drzwi wejściowych i spojrzała na budzik. Była dopiero siódma rano. Westchnęła, bo przypomniała sobie z niejakim poirytowaniem, że Siv musiała jechać do miasta po formularze, które trzeba było wypełnić przed egzaminami wstępnym do szkoły cyrkowej. Musiała też skserować swoje dokumenty. Wsłuchała się w odgłos kroków przyjaciółki biegnącej do autobusu. Przeciągnęła się leniwie, strząsając z siebie resztki snu pod szeleszczącą kołdrą. Musnęła stopami brzeg nakrycia i westchnęła głośno, bo dotarło do niej, że jest

sama w domu. Po raz pierwszy od czasu przyjazdu rozdzieliły się z Siv. I choć Aurelia lubiła spędzać czas z przyjaciółką, cieszyła się teraz, że będzie mogła poleniuchować i pobyć trochę sama. Oczywiście miała co robić. Obiecała wysłać maila do rodziców chrzestnych, aby wiedzieli, że wszystko w porządku, ale jakoś nie mogła się zdobyć nawet na to, żeby wyciągnąć iPad z walizki, w której leżał razem z większością ubrań, których też nie chciało jej się jeszcze rozwiesić w szafie. Poza tym trzeba było zrobić pranie i zakupy w supermarkecie, bo zapasy, które zrobiły pospiesznie pierwszego dnia w pobliskim sklepie spożywczym, powoli się kończyły. Wszystko to mogło jednak zaczekać. Aurelia przymknęła powieki i rozluźniła napięte mięśnie. Jeden głos w jej głowie namawiał ją, aby została w łóżku i nic nie robiła, ale drugi, ten bardziej odpowiedzialny, sporządzał już skrupulatnie listę rzeczy do zrobienia. Tak czy inaczej to i tak nie była jeszcze ludzka pora na wstawanie. Zdecydowanie za wcześnie. Leżała dalej z zamkniętymi oczami, choć światło prześwitujące przez firanki zabarwiało na biało ekran powiek, co bardzo ją rozpraszało. Co jakiś czas dochodziło do niej popiskiwanie ptaków witających poranek i przywoływało na wpół zatarte wspomnienia, których nie była w stanie do końca rozpoznać, jakby to było coś w rodzaju alfabetu Morse’a zrozumiałego wyłącznie dla jej DNA. W końcu nie była już w stanie dłużej się opierać i zerknęła na skrawek nieba widoczny przez okno. Szaroniebieski, ani taki, ani taki. Wiedziała, że nie będzie już mogła zasnąć. Zaklęła cicho i odsunęła kołdrę. Chcąc nie chcąc, zupełnie się rozbudziła i poczuła ssanie w żołądku. Zsunęła się bokiem z łóżka i poszła boso do kuchni. Stary promocyjny podkoszulek z europejskiej trasy koncertowej Arcade Fire, w którym spała do pary z bawełnianymi spodenkami, ledwo zasłaniał jej brzuch. Zadrżała. Było zimno, a prześwity błękitu za oknem dawały tylko złudne wrażenie ciepła. Siv zostawiła na stole słoik masła orzechowego, więc Aurelia wzięła go i wróciła szybko do ciepłego łóżeczka. Dopiero wtedy zorientowała się, że nie wzięła łyżki. A niech to, zje palcami. Schowała się pod kołdrę, unosząc wysoko słoik. Dziesięć minut później oblizała palce, odstawiła opróżniony do połowy pojemnik na stolik i zakręciła plastikowe wieczko. Znów pomyślała, że może by wstać i zrobić coś pożytecznego albo gdzieś się wybrać, ale było jeszcze bardzo wcześnie, poza tym miała tak dużo możliwości, że nie wiedziała, od czego zacząć. Przekręciła się więc tylko i schowała twarz w ciepłą, miękką poduszkę, która powitała ją przyjemną ciemnością. Ręce leżały jeszcze na wierzchu, więc podciągnęła kołdrę i musiała zdecydować, czy zostawić je na górze, czy ułożyć pod przykryciem wzdłuż ciała, gdzie już zrobiło się ciepło. Wybrała to drugie.

Położyła dłonie po wewnętrznej stronie ud, próbując znaleźć jak najwygodniejszą pozycję. Przesuwając rękę, musnęła paznokciem skórę na udzie i aż zadrżała pod napływem wspomnień, obrazów i uczuć, jakby tym jednym ruchem uchyliła wieko skrzyni pełnej skarbów. Dotyku nieznajomego. Pieszczot jego palców, które wędrowały po jej ciele, czasem delikatnie, czasem stanowczo. Tego, jak ją wziął tego szalonego wieczoru, który odcisnął się w jej pamięci jak jakiś niezrozumiały hieroglif. Ogarnęła ją burza uczuć i Aurelia wycofała się do swojego prywatnego świata, przestając zauważać pokój i niewyraźne odgłosy zza okna; przeniosła się jak na czarodziejskich skrzydłach z przedmieść Oakland do mrocznej, wysklepionej kaplicy w Bristolu, coraz zapalczywiej pragnąc odtworzyć w pamięci każdą wspólnie spędzoną chwilę, wszystkie zapachy, każdy dotyk, każdy moment napięcia. Oblizała wargi. I znów poczuła smak granatu. Jakby samą tylko silą woli i swojego pożądania mogła wyczarować znikąd delikatne, ulotne wspomnienie owocu. Poczuła przyspieszone bicie serca i zbliżyła palec do sromu. Nie otwierając oczu, próbowała sobie wyobrazić, że jej własne palce należą do niego i że znów ją bada, wędruje po bladych równinach jej ciała jak nieustraszony zdobywca nieznanych lądów, że zbliża się do ognia, do wulkanu, z którego składała się istota jej seksualności. Co wtedy czuł? Palec przesuwał się powoli w stronę jej wnętrza, z którego emanował żar; pokonywał tę drogę kroczkami tak małymi, że niemal niewidocznymi, każdą chwilą przestoju sprawiając, że temperatura rosła, coraz bliżej podziemnego płomienia, który utrzymywał ją przy życiu, który zasilał wewnętrzną machinę jej zmysłów. Aurelia wyprężyła się i specjalnie zwolniła jeszcze bardziej. Cierpliwie odsuwała w czasie to, co nieuniknione. Ale przestrzeń, po której palec mógł powolutku wędrować, nie zatrzymując się przy tym całkowicie, była tak niewielka, że choć Aurelia starała się przedłużyć chwilę oczekiwania, lepiej wszystko zrozumieć, rozciągnąć czas do nowych wymiarów, to jej palec dotarł do sromu zdecydowanie zbyt szybko. Był mokry, bo jej ciało bez pytania o zgodę reagowało na skomplikowany wir uczuć. Wilgotne wargi sromowe miały miękkość aksamitu i Aurelia przez krótką chwilę udawała, że jest ślepa. Wyobrażała sobie świat dostępny wyłącznie za pomocą

zakończeń nerwowych na opuszkach palców, nieodkryte uniwersum, w którym tylko dotyk zapewniał przetrwanie. Ciekawski palec wsunął się głębiej – jak kiedyś palec nieznajomego – badając ją i ucząc się jej, zanurzony w całości w kipieli, spowity ognistą płachtą żądzy. Gdy nieznajomy badał ją w podobny sposób, Aurelia zastanawiała się, co czuje skąpany w tak wszechogarniającym żarze. Żałowała wtedy, że nie może choć na jeden dzień zamienić się w mężczyznę, byle tylko się tego dowiedzieć. Kusiło ją bardzo, żeby wsunąć w siebie jeszcze jeden palec, ale nie tak chciała się zaspokoić. Cofnęła rękę i obróciła się na plecy. Rozłożyła szeroko nogi, umieściła prawą rękę w odpowiedniej pozycji i odnalazła palcem wskazującym wybrzuszony wzgórek łechtaczki. Rozpoczęła symfonię koncentrycznych pieszczot, wsuwając jednocześnie pozostałe palce w wilgotny srom. Ich delikatne ruchy cechowały się wyszukaną, celową harmonią. Zrobiła głęboki wdech, nie przestając przy tym oglądać pod powiekami poplątanego filmu, w którym wspomnienia nocy spędzonej w Bristolu mieszały się z fragmentami snów i koszmarów i wszystko było tak niewyraźne, że nie dało się niczego rozpoznać, na przemian to traciło, to odzyskiwało kontury. Cholera, gdyby tylko nie było tak ciemno, to może zapamiętałaby coś więcej, szczegóły jego twarzy, kolor oczu, każdą zmarszczkę, zagłębienie i przebarwienie na skórze, a nie sam głos, zapach i ruchy, jakkolwiek cudowne. Płyty tektoniczne pożądania drgnęły w niej cicho, zaburzając delikatnie jej wewnętrzną równowagę. Żądza i pustka spotkały się na ścieżce wijącej się między głową i sercem i Aurelia poddała się całkowicie oszałamiającym doznaniom, które wzięły w posiadanie jej ciało i umysł. Zapadała się coraz głębiej na łóżku, zanurzała w oceanie przyzwolenia, przygotowana na potężną eksplozję, która wstrząśnie nią do samych podstaw, na ułamek sekundy rozerwie na milion kawałków, zanurzy w stan błogiego niebytu, w którym życie łączy się ze śmiercią. A potem skrawki jej duszy znów się połączą i znów odzyska oddech. Tak, jeszcze jeden mikroskopijny ruch i już. Osiągając pełnię pustki i radości, Aurelia wstrzymała oddech i każdym zmysłem śledziła wędrówkę potężnej fali, która przetaczała się przez jej ciało, by na koniec osiągnąć kulminację. Tak. Wygięła plecy, jakby ktoś ugodził ją nożem, a potem opadła na łóżko. Jej długie, kasztanowate włosy przesłoniły poduszkę jak całun, jak promienie słońca wokół zarumienionej, ekstatycznej twarzy. Tak. Znów zaczęła oddychać i poczuła, że jej nogi i ręce ogarnia lekkość, że umysł się rozjaśnia, a ciało odpręża. Westchnęła.

Nigdy wcześniej nie miała tak silnego orgazmu. Czy to możliwe, że to dlatego, iż kochała się z mężczyzną, z tym konkretnym mężczyzną, z nieznajomym? Czy dzięki temu jej orgazm mógł osiągnąć zupełnie nowy wymiar? Czy może stało się tak dlatego, że pragnęła nieznajomego dniem i nocą, a jej żądza mieszała się dziwnie ze wspomnieniami tamtej nocy? Znów miała mętlik w głowie. – Za dużo myślę – stwierdziła. Dlaczego nie potrafiła po prostu cieszyć się chwilą? Leżała na łóżku całą wieczność i upajała się wewnętrznym blaskiem orgazmu, jednocześnie ciesząc się tym odczuciem i starając się mu przeciwstawić, zdumiona siłą swojej ekstazy, zalewana najgłębszą tęsknotą za bezimiennym mężczyzną, który mimowolnie wywołał to wszystko, a jeśli nie wywołał, to przynajmniej niezwykle zwielokrotnił intensywność doznań. Próbowała bezskutecznie ocenzurować swoje myśli i wrócić do rzeczywistości. Błękit za oknem zaczął brać górę w walce z szarością, przez co w pokoju zrobiło się odrobinę cieplej. Aurelia musiała wziąć prysznic. Bo inaczej znów zaśnie i będzie przez cały dzień gnić w łóżku. Wyprostowała nogi i wysunęła stopę spod kołdry. Poczuła mrowienie w palcach. W dłoniach też. Poszła do łazienki, czując w całym ciele lekkość. Gołe stopy szurały po drewnianej podłodze. Nachyliła się w ciasnej łazience nad popękaną umywalką, obmyła twarz zimną wodą i poczuła się bardziej rześko, choć wszystkie zakończenia nerwowe w jej ciele wciąż buzowały niezwykłą energią. Odkręciła wodę i sprawdziła, czy tryskający spod prysznica strumień ma odpowiednią temperaturę, ani za zimną, ani za gorącą. Odwróciła się, zdjęła przez głowę koszulkę, rzuciła ją na kafelki i zsunęła spodenki. Miała już wejść pod prysznic, gdy nagle dostrzegła w wiszącym na drzwiach wysokim lustrze swoje długie, białe ciało. Z leciutkim uśmiechem zauważyła, że ciemnoróżowe brodawki są jeszcze twarde i że nie zniknęło jeszcze wywołane rozkoszą zaczerwienienie, sięgające szczytów klatki piersiowej. Chciała już wejść pod prysznic, ale nagle znieruchomiała zaskoczona. Coś przyciągnęło jej wzrok. Cofnęła się odrobinę i przyjrzała jeszcze raz odbiciu swojego białego, delikatnie zaokrąglonego ciała. Plama koloru. Spojrzała niżej. Zmrużyła oczy, bo malutką łazienkę wypełniła para i lustro zdążyło się już częściowo zamazać. Siniak? Przebarwienie? Niewyraźny kształt, kilka centymetrów od sromu.

Aurelia odruchowo dotknęła tego miejsca palcami, jakby spodziewała się, że trochę zaboli. Nie przypominała sobie, żeby ostatnio zraniła się w tym miejscu albo nadziała na kant jakiegoś mebla. Nic nie poczuła. Zakręciła wodę i grzbietem dłoni przetarła lustro, chcąc przyjrzeć się lepiej maleńkiemu znamieniu na skórze, wyraźnie widocznemu w intymnym miejscu. Zdumienie ustąpiło miejsca zaniepokojeniu. Drobny czerwony kształt. Odbicie w lustrze nabrało ostrości. Aurelia wstrzymała oddech. Stała teraz kilka centymetrów od tafli lustra, a gdy spojrzała na swój wzgórek łonowy, wszystkie jej wątpliwości zniknęły. Znajdowało się tam maleńkie serduszko, oplecione cieniutkimi językami ognia w tym samym intensywnym odcieniu czerwieni. Serce zaczęło jej bić szaleńczo w piersi. Tatuaż? Niemożliwe. Znów spojrzała, nie mogąc oderwać wzroku od wytrawionego na skórze serduszka. Pogładziła je dwoma palcami, jakby z nadzieją, że skóra będzie w tym miejscu jakaś inna, jakby chciała udowodnić, że serduszko nie jest prawdziwe, że zaraz zniknie, że to pomyłka. Ale nie poczuła żadnej różnicy, wzór był częścią jej ciała. Sztuczny tatuaż? Dowcip spłatany jej podczas snu przez Siv? Ale przecież Siv nie zrobiłaby czegoś takiego w tak intymnym miejscu. Aurelia namydliła ręce i zaczęła mocno pocierać serce. Nic to nie dało. Stała nago, oszołomiona, nie wiedząc już nawet, gdzie się znajduje. Myślała wyłącznie o nieznajomym i o tym, że gdy skończyli się kochać, zasnęła przy nim. Straciła przytomność? Na pewno nie. Poza tym na pewno by się przebudziła. Robienie tatuażu bolało, a potrzebne przyrządy hałasowały. Nie mogłaby spokojnie spać przy czymś takim. Prawda? Poza tym to nie mogło być wtedy. To niemożliwe. Bo wiedziała z całą pewnością, że gorejące serce nie pojawiło się po nocy w Bristolu. Przypomniała sobie, że zaraz następnego dnia, po powrocie do domu, przyjrzała się dokładnie swojemu ciału, jakby chciała sprawdzić, czy po stosunku z mężczyzną nadal jest tą samą osobą. Prawie chciała wyglądać jakoś inaczej. A potem, już w Oakland, gdy brała prysznic i goliła jak zwykle włosy łonowe, ostrożnie i precyzyjnie, żeby się nie zaciąć, nic tam nie widziała. Żadnego serduszka. Przecież nie mogło pojawić się znikąd? Przez chwilę Aurelia czuła, że nie może oddychać.

Jakim cudem tatuaż ot tak pojawił się na jej ciele? W sprawach tarota, wróżek, duchów i aniołów stróżów była dużo bardziej otwarta niż Siv i często wyobrażała sobie, że w świecie, w którym żyje, działają czary. Ale nie takie. Spojrzała znów na swoje łono i nowo nabytą ozdobę. Serce miało niemal szkarłatny odcień, ale jego ognisty kolor idealnie współgrał z bielą skóry. Coś jak połączenie truskawek i śmietany, ognia i lodu. Miniaturowy, znamienny kształt serca, pięknie wyryty w jej skórze. Znów go dotknęła. Nic nie poczuła, jakby w ogóle go tam nie było. Westchnęła. To wszystko nie miało sensu. Wróciła do swojego pokoju i wsunęła się pod kołdrę, jakby w poszukiwaniu schronienia. Jej umysł produkował najróżniejsze scenariusze, czasem zupełnie absurdalne; do tego stopnia zaplątała się we własnych myślach, powracała szaleńczo do tych samych możliwości, że zasnęła wyczerpana i spała przez kilka godzin, ukojona ciepłem i miękkością pościeli. Gdy się obudziła, było już prawie południe. Od razu odruchowo odchyliła kołdrę i szybko spojrzała na czerwone serduszko. Zrobiło jej się słabo, bo serduszko zniknęło. Miejsce, w którym wcześniej się znajdowało, było nieskalane jak śnieg, porcelanowobiałe jak cała reszta ciała. Aurelia wiedziała, że nie zwariowała. Było tam wcześniej. Nie przyśniło jej się. Ale teraz zniknęło. Poczuła lekki przypływ paniki. A razem z nim niewyraźny owocowy zapach w pokoju. Niczym sygnał przywołujący nieznajomego z Bristolu i smak jego ust. Przez kilka minut opierała się impulsowi, ale smak i zapach pozostały, już nie na ustach, ale gdzieś z tyłu głowy, więc Aurelia pozwoliła swojej ręce zsunąć się niżej i na nowo rozpocząć pieszczotę. Orgazm znów wstrząsnął nią z bezbożną wręcz siłą. Po chwili nie mogła się powstrzymać i zerknęła znów na wzgórek łonowy. Gorejące serce wróciło. W odpowiedzi na jej żądzę. Została w łóżku i czekała na Siv. Choć wiedziała, jak to wszystko zabrzmi, musiała komuś powiedzieć. Wytężała słuch w nadziei, że dotrze do niej znajomy odgłos kroków Siv i brzęk dzwonka, który odzywał się za każdym razem, gdy ktoś zamykał lub otwierał drzwi wejściowe, powiadamiając mieszkańców o przybyciu gości. Zerkała co chwila na zegarek, ale wyglądało na to, że im częściej sprawdzała, ile minut lub godzin zdążyło upłynąć, tym wolniej płynął czas. Siv nie było już od wielu godzin. Przecież nie mogła tak długo pobierać formularzy egzaminacyjnych. Wspominała wcześniej, że może popłynie łodzią turystyczną do Alcatraz i może tak właśnie postanowiła zrobić.

Aurelia odchylała co kilka minut kołdrę i znów na siebie patrzyła. Tatuaż zdążył zniknąć, a skóra wyglądała jak zawsze. Drogą dedukcji Aurelia doszła do wniosku, że tatuaż pojawiał się w reakcji na orgazm. Ale sprawa była bardziej skomplikowana. Gdy doszła za drugim razem i znów zobaczyła znamię, postanowiła spróbować jeszcze raz, ale tym razem jej myśli i ruchy były bardzo mechaniczne. Celowo postanowiła nie myśleć o nieznajomym. Włączyła iPad i wyszukała najbardziej banalny filmik pornograficzny, jaki udało jej się znaleźć, a potem dotykała się tak, żeby szybko i skutecznie się zaspokoić, ale nic ponadto. Tatuaż się nie pojawił. Spróbowała jeszcze raz. Tym razem świadomie przywołała wszystkie wspomnienia tamtej nocy. Jego zapach. Jego dotyk. Szorstkie kamienie posadzki, na które przez przypadek natrafiła ręką, podążając za głosem namiętności i nie zważając na fizyczne niewygody. Dotykała się w sposób, w jaki jego ręce wędrowały po jej skórze i pozwoliła wrócić sobie myślami do kapliczki. Przywołana fantazja była tak obrazowa, że niemal prawdziwa. Aurelia miała wrażenie, że nieznajomy jest z nią w jej pokoju w zielonym Oakland, a jeśli nie on, to przynajmniej jego cień. Jedna ręka pod kołdrą pracowała nad jej rozkoszą, a druga uniosła się samowolnie w poszukiwaniu zarysu jego policzka, jego włosów, jego brody, ale natrafiła tylko na powietrze. Aurelia znów szczytowała z głową przepełnioną myślami o nieznajomym, a jej ciałem wstrząsnął tak silny orgazm, że aż poruszyło się łóżko. Leżała nieruchomo, chłonąc do końca wszystkie doznania i czekając, aż przetoczą się przez nią ostatnie fale rozkoszy. Dopiero potem przypomniała sobie o tatuażu. Odrzuciła szybko kołdrę. Serce znów było na swoim miejscu, dużo wyraźniejsze niż wcześniej. Ułożyła się w najmniej wulgarnej pozycji, jaką udało jej się przybrać, i zrobiła telefonem zdjęcie znamienia, robiąc z przyzwoitości duże przybliżenie i fotografując tylko kawałek skóry z czerwonym sercem i językami płomieni. Równie dobrze mógł znajdować się w każdym innym miejscu jej ciała. A potem obserwowała znikanie tatuażu. Najpierw zaczęły po kolei rozpływać się poskręcane jak pędy winorośli języki, które wysuwały się z serca niczym promienie miniaturowego słońca, a potem samo serce zaczęło powoli blaknąć, aż całkiem zniknęło. Aurelia miała wrażenie, że ogląda w przyspieszeniu zamykający się na noc kwiat. Choć się bała i nie rozumiała, co to wszystko może oznaczać, nie mogła powstrzymać uśmiechu zadowolenia. Nieznajomy ostatecznie zostawił ślad na jej ciele, a nie tylko na duszy i umyśle. Dzwonek przy drzwiach obwieścił powrót Siv i wyrwał Aurelię z zamyślenia. Choć przez całe popołudnie obsesyjnie sprawdzała godzinę i czekała na powrót przyjaciółki, to wciąż nie miała pojęcia, jak jej to wszystko właściwie wyjaśni.

Aurelia spodziewała się, że Siv wpadnie do jej pokoju i zacznie opowiadać o swoim dniu, ale Siv nawet nie zapukała, żeby sprawdzić, czy Aurelia jest w domu. Aurelia mruknęła z niezadowoleniem, odsunęła kołdrę i poszła za Siv do kuchni. Przyjaciółka stała w drzwiach otwartej lodówki i piła mleko prosto z kartonu. – Są jeszcze inni w tym domu – zwróciła jej uwagę Aurelia. Siv odsunęła karton od ust i starła grzbietem dłoni mleczne wąsy. – No proszę, ktoś dziś wstał lewą nogą – odpowiedziała i specjalnie upiła jeszcze duży łyk, jakby chciała podkreślić, że powszechnie przyjęte zasady jej nie dotyczą i mało ją obchodzi, co ktoś o tym sądzi. – Mam tatuaż – powiedziała Aurelia. Miała dość tego, że Siv zachowuje się tak, jakby nikt oprócz niej nigdy się nie buntował. Siv zakrztusiła się mlekiem, które poleciało jej z ust i nosa na podłogę. Oczy zaczęły jej łzawić. – Masz nauczkę – stwierdziła zadowolona Aurelia, ale na widok Siv, która dalej zanosiła się kaszlem i nie mogła złapać powietrza, ugięła się trochę. Podeszła do niej i poklepała ją lekko po plecach. – Chcesz wody? – Nie, nie, już dobrze. To był żart, prawda? Z tym tatuażem? Dobry… Aurelia nic nie powiedziała. – Cholera, to nie był żart! Kiedy? Jak? A ja myślałam, że to ja cię zaskoczę… Aurelia otworzyła usta jak ryba, ale ponieważ nie była w stanie wydobyć z siebie żadnych słów, znów je zamknęła. – To długa historia. I chyba będziesz wolała usiąść – odezwała się w końcu. – Może pójdziemy gdzieś na piwo? Dopiero gdy doszły do baru na rogu Broadway i West Grand, przypomniały sobie, że w Stanach są jeszcze za młode na alkohol. Gdyby pomyślały o tym wcześniej, pomalowałyby się, założyły coś bardziej na czasie i próbowały udawać, że mają po dwadzieścia jeden lat, ale Siv miała na sobie swoje nieśmiertelne krótkie spodenki i rajstopy, a Aurelia dżinsy i baletki, włosy natomiast związała w koński ogon. Pewnie nawet nie wyglądały na swoje dziewiętnaście lat, więc postanowiły zmienić kierunek i pójść coś zjeść. – Cholerni purytanie – mruknęła Siv, gdy wylewna i zbyt radosna jak na gust Aurelii kelnerka podała im dwa koktajle mleczne i miskę frytek pokrytych tak grubą warstwą roztopionego sera, że danie przypominało jakąś obcą formę życia, która mogła w każdej chwili wyskoczyć z talerza i ruszyć chybotliwie w ich kierunku. Siv wyciągnęła z wahaniem jedną frytkę spod żółtej mazi i wsadziła ją sobie do ust. – Niezłe – zawyrokowała. Złapała dwoma rękami butelkę keczupu i zalała wierzch sosem pomidorowym. Aurelia, która wolała jeść frytki nad morzem,

podawane w papierowej torebce z odrobiną octu, nie zainteresowała się talerzem i popijała tylko swój koktajl. Był zimny, kremowy i jej zdaniem dużo smaczniejszy niż piwo. Siadły obok siebie na czerwonym, winylowym siedzisku, żeby móc mówić przyciszonym głosem bez obawy, że ktoś podsłucha ich rozmowę. – No to pokaż – zarządziła Siv. Aurelia wyciągnęła telefon i otworzyła zrobione kilka godzin wcześniej zdjęcie. Siv zmrużyła oczy. – Niezły – stwierdziła niepewnie. – Ale gdzie go masz? – spytała, wskazując na nieokreślony skrawek gołej skóry wokół tatuażu. – To cycek? Czy jakieś inne miejsce, którego nie możesz mi tu pokazać? – Mrugnęła szelmowsko do przyjaciółki. Z ust Siv wypływały kolejne pytania, ale Aurelia nie była w stanie odpowiedzieć na większość z nich. Chcąc nie chcąc, zaczerwieniła się na myśl, że miałaby zaprezentować swój tatuaż. Siv była jednocześnie rozbawiona i rozżalona. Z jednej strony cieszyła się, że jej przyjaciółka wreszcie poznała mężczyznę, ale z drugiej była trochę zła, że nie została poinformowana o tym historycznym fakcie zaraz po tym, jak do niego doszło. Ale wszystko to przestawało mieć znaczenie w obliczu niesamowitych konsekwencji tego wydarzenia. – Czyli pojawia się tylko wtedy, gdy szczytujesz? Czy tylko gdy myślisz o swoim tajemniczym nieznajomym? Czy wtedy i wtedy? – pytała Siv. – Och, na litość boską – rzuciła, gdy policzki Aurelii zrobiły się czerwone jak winylowe kanapy w restauracji. – Wszystkie to robimy. Nie miałam tylko pojęcia, że ty robisz to aż tak często. – Siv uniosła brwi i zarechotała. – Wiecznie mnie zaskakujesz, Aurelio. Między innymi dlatego tak bardzo cię lubię. – Nie wiem do końca, jak to działa – powiedziała Aurelia. – Dopiero dziś to zauważyłam. Ale gdy o nim myślę, moje orgazmy są zawsze dużo bardziej… intensywne. Więc tak naprawdę to nie wiem. – I mówisz, że go nie widziałaś? Wtedy w kaplicy? Ani skrawka twarzy? Zostawił ci jakiś liścik? – Było bardzo ciemno. Poza tym przez większość czasu i tak leżeliśmy. Siv znów parsknęła. – Założę się, że nie ograniczaliście się do leżenia… – zakpiła. – Nawet nie wiem, jakiego jest wzrostu. Chyba wyższy ode mnie. Na pewno nie gruby. Ale nie wiem, jakiego koloru ma włosy albo oczy. Wiem tylko, że smakuje granatami. I że to nie jest żadna woda po goleniu ani perfumy. Raczej smak jego skóry i ust… – urwała z rozmarzoną miną.

– Masz świadomość, że to w ogóle nie trzyma się kupy – powiedziała Siv. – Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że w końcu ci odbiło. Myślisz, że mógł ci dosypać coś do drinka? – Nie – odparła zdecydowanie Aurelia. – On nie jest taki. Tyle wiem na pewno. – Tak naprawdę nic o nim nie wiesz. – No to co. Poza tym wszyscy piliśmy to samo. A nawet jeśli coś by dosypał, to i tak nie tłumaczy pojawiania się i znikania tego tatuażu. Żaden narkotyk nie ma takiego działania. – A może to niewidoczny tusz, który reaguje na temperaturę twojego ciała? – podsunęła Siv. – Takie coś nie istnieje – wykluczyła hipotezę Aurelia. Myślały dalej na głos i przerzucały się pomysłami, póki nie wyczerpały wszystkich mniej lub bardziej prawdopodobnych możliwości. Przy stoliku zapadła swobodna cisza, znak prawdziwej, serdecznej przyjaźni. Frytki na stole dawno wystygły, a Aurelia piła już drugi koktajl, bo wcześniej to głównie Siv mówiła. Aurelia przerwała w końcu milczenie. – Przepraszam. Nawet nie spytałam, jak poszło w szkole cyrkowej. Masz wszystkie formularze? Czemu tak długo cię nie było? Co robiłaś przez cały dzień? – Dostałam pracę – obwieściła z dumą Siv. – Co? Jak to? Gdzie? Twoja wiza w ogóle ci na to pozwala? Siv z głośnym siorbnięciem napiła się koktajlu. – Dostaję pieniądze do ręki. Będę pozować nago. Aurelia zakrztusiła się i plunęła napojem. Siv zmrużyła oczy. – I to właśnie jest karma, moja droga. Masz nauczkę za to, że się wcześniej ze mnie śmiałaś. A moje wieści, chyba się zgodzisz, i tak są mniej szokujące niż twoje. – Mniej szokujące? – syknęła Aurelia. – Nie prosiłam się o ten tatuaż. Sam się pojawił. Jak to będziesz pozować nago? Tylko błagam, powiedz, że nie chodzi o żadne porno. Aurelia przypomniała sobie filmiki, które włączyła sobie wcześniej, żeby się podniecić. Kobiety całkowicie się na nich obnażały i nie pozostawiały nic wyobraźni. Skrzywiła się. Jej przyjaciółka chyba nie zdecydowałaby się na coś takiego? – Nie, nie. Przyznaję, że nawet to rozważałam, ale film jest zbyt ryzykowny. Mogłabym mieć później problemy z pracą, z rodzicami i tak dalej. Pokażę ci ogłoszenie. Wyciągnęła z kieszeni dżinsowych szortów pognieciony karteluszek. Pochodził z jednego z tych rozklejanych na latarniach ogłoszeń, z których niczym frędzle

zwisają prostokąciki z numerem telefonu. Ogłoszenie było napisane odręcznie, artystycznym pismem, niemal wykaligrafowanym. Brzmiało: „Pozowanie nago. Aparycja nieistotna. Wysokie wynagrodzenie, poważne podejście. Prosić Waltera” – I zadzwoniłaś tam? – spytała Aurelia. – Tak. I tak się akurat złożyło, że znajdowałam się niedaleko studia. Więc od razu poszłam pozować. – Poszłaś do niego do domu? Sama? Odbiło ci? Mógł cię zabić, Siv. – Nie powiedziałam jeszcze, że chodziło o mężczyznę. Poza tym miałam dobre przeczucia. Nic się nie stało. – Wzruszyła ramionami. – I zarabiam kasę. Z dumą wyciągnęła z kieszeni zwitek banknotów. – Robisz to dla pieniędzy? Wiesz, że mam wystarczająco dużo, żeby za wszystko zapłacić. Poza tym rodzice prześlą ci więcej, jeśli zajdzie taka potrzeba. Zwłaszcza jeśli się dowiedzą, że pozujesz nago… – Nie lubię brać od ciebie pieniędzy. Poza tym wiesz, że z lekcji baletu starcza mi tylko na mieszkanie i na niewiele więcej. Chcę móc podróżować, imprezować, chodzić na zakupy, a nie całymi miesiącami żyć jak biedaczka. Poza tym było fajnie. – Rozebrałaś się przed nim? – Tak. Ale wiesz, co jest najlepsze? Siv zniżyła głos do szeptu i nachyliła się do ucha przyjaciółki, jakby miała zaraz zdradzić jej jakąś tajemnicę. – On jest niewidomy – powiedziała. – Czyli cię dotykał? – spytała Aurelia. – Siv, to mi wygląda na jakiś przekręt. – Nie, nawet mnie nie tknął. Patrzył na mnie i chociaż mnie nie widział, w jakiś sposób był w stanie poczuć moje ciało… Nigdy dotąd nie czułam się tak bardzo „zauważona”. Jakby czytał mi w myślach, jakby mógł przejrzeć mnie na wylot, zobaczyć moją duszę. Coś takiego. Aurelia parsknęła. – I ty twierdzisz, że to mnie odbiło? – Oczywiście muszę jeszcze tam iść. Dziś dopiero zaczęliśmy. Ale zapłacił mi z góry, co jest równie dziwne. Przecież mogłabym zwiać z pieniędzmi. Ale on chyba jakimś cudem wiedział, że tego nie zrobię. – Tylko nas posłuchaj – powiedziała Aurelia. – Mam wrażenie, jakbyśmy trafiły do bajki. Albo do czyjegoś snu. – Aha, o mały włos bym zapomniała. Urządza wystawę i poprosił, żebym mu pozowała. Powinnaś przyjść. Sama zobaczysz, jak jest, i przestaniesz zachowywać się jak moja matka… Siv wyciągnęła z kieszeni jeszcze jedną kartkę. Tym razem był to błyszczący, biały papier kredowy, który Siv złożyła starannie w mały kwadracik. Wypisany był

czarnym atramentem, tą samą grubą czcionką. Litery miały tak idealne kształty, że nie dało się stwierdzić, czy napis został wydrukowany, czy wymalowany odręcznie. Nie był długi: „Wystawa. Tylko za okazaniem zaproszenia”. Aurelia wzięła do ręki kartonik i przyjrzała się mu uważnie. Obejrzała drugą stronę, ale była pusta. Żadnego adresu ani jakichkolwiek informacji na temat wernisażu. – Z chwili na chwilę sytuacja robi się coraz dziwniejsza – stwierdziła.

Wenecja 1847 Słyszał, że podobno w Wenecji jest więcej szczurów niż ludzi. Gondola sunęła Wielkim Kanałem i przepłynęła pod mostem Scalzi. Zapadał wieczór. Peleryna Ange’a była cienka i zimny wiatr z cieśniny przeszywał go aż do szpiku nie najmłodszych już kości. Na powierzchni wody tworzyły się miliony zmarszczek, delikatne kompozycje drobnych fal, wirów, koncentrycznych kręgów i wzbijających się nad taflę kropelek, między którymi sunęło cicho kilkanaście innych wąskich, podłużnych łodzi. Siedzący obok Formetta owinął się grubym czarnym pledem i wpatrywał się przed siebie nieobecnym wzrokiem. Po krótkiej chwili kanał zaczął się poszerzać. Minęli plac Świętego Marka, a ich oczom ukazały się otwarte wody rozciągające się za Punta della Dogana. Gondolier, majaczący niewyraźnie w ciemności, skręcił w prawo, w kierunku wysepki San Giorgio Maggiore. Ange Desclos przybył z Bohemii na wybrzeże Adriatyku w poszukiwaniu pewnego rękopisu. Jego matka, swego czasu pokojowa hrabiego von Waldsteina na zamku Dux, wyznała w końcu na łożu śmierci, że ojcem, którego Ange nigdy nie poznał i o którym całe życie snuł najróżniejsze domysły, był nie kto inny jak sławetny Casanova, który do dnia własnej śmierci w 1798 roku pełnił w zamku hrabiego funkcję bibliotekarza. Matka zdradziła ponadto fakt istnienia kilku niepublikowanych rozdziałów kontrowersyjnych pamiętników Casanovy. Nie było tajemnicą, że pozostała część książki, wydanej w Niemczech w 1822 roku, została poddana surowej cenzurze, co i tak nie tłumaczyło dużych, zastanawiających braków w długiej opowieści. Ange też został bibliotekarzem, być może nieświadomie podążając śladami ojca. Poszukiwania zaginionych rękopisów Casanovy były podyktowane nie tylko umiłowaniem książek, ale też chęcią uporządkowania spraw z człowiekiem, którego Ange uważał za swojego ojca.

Inwestygacja ciągnęła się latami w zakurzonych archiwach Pragi, Paryża i Berlina, aż wreszcie zaprowadziła go do Wenecji, miejsca narodzin Casanovy i świadka wielu jego przygód. Ślęcząc nad swoimi zapiskami w słabo oświetlonym salonie Pensione Tronca w dzielnicy Cannaregio, Ange znalazł w końcu to, czego szukał. Anomalię. Półroczny okres w 1788 roku, kiedy to o poczynaniach i miejscu pobytu Casanovy nic nie było wiadomo. A po wielu latach kilka krótkich wersów na temat tajemniczych wydarzeń, które miały miejsce podczas wspaniałej uroczystości na południu Francji, w zamku w okolicach Awinionu. Dlaczego na tysiącach stron pamiętników nie było żadnej innej wzmianki na ten temat? Kilka osób pamiętających czasy Casanovy, które udało mu się odnaleźć, nie potrafiło w żaden sposób wyjaśnić tej tajemnicy, ale w pogłoskach przekazywanych szeptem po zajazdach i w strzępach wspomnień, które udało się Ange’owi wydobyć za pomocą drobnych przekupstw, dobrej brandy czy zwykłych pochlebstw, wypłynęło w końcu imię Formetty. Dzisiejsze spotkanie było zwieńczeniem poszukiwań. Ostatnie nazwisko na liście, choć Ange nie pamiętał już nawet, kiedy i z jakiego powodu przekazano mu imię starszego tancerza. Skąd miał wiedzieć, że Formetta okaże się głuchy i głupi i że niemożliwością będzie wydobyć z niego jakikolwiek sekret, który mógł jeszcze skrywać? Z przesadną wyrazistością Ange pokazał staremu na migi, że może zapisać mu swoje pytania, ale wysuszony, siwowłosy starzec zbył go tylko machnięciem ręki, jakby uwłaczało to jego godności. – Casanova, kawaler de Seingalt? Bal? Rękopis? – krzyczał Ange głośniej, niż zamierzał, jakby podniesiony głos miał zrobić większe wrażenie na rozmówcy. Ale wiekowy dostojnik stał tylko z enigmatycznym uśmiechem na wąskich ustach i strzepywał z dłoni jakiś pyłek. Stali naprzeciwko siebie w korytarzu małego pałacyku w okolicach Ponte dell’Accademia, miejscu zamieszkania starca, do którego skierowano Ange’a. Po pół godzinie bezskutecznych prób nawiązania komunikacji Ange zaczął zbierać się do wyjścia, ale wtedy Formetta nieoczekiwanie poprosił służącego o koc i zaprowadził Ange’a na mostek na tyłach pałacyku, gdzie znajdowała się przystań dla gondoli. Pokazał Ange’owi, żeby wsiadł na łódź. Teraz zaś nad cieśniną zapadła już noc, a oni podpływali do wyspy. Ange zdumiał się miriadami świateł na widnokręgu złożonym z kościołów i kopuł, setkami pochodni płonących jasno na ścianach, parapetach i oknach. Poczuł silny zapach kwiatów, perfum i przypraw, a tymczasem łódź ostrożnie dobiła do drewnianej kei.

Służący w liberii podał mu dłoń i pomógł wysiąść z gondoli. Ange stanął na terra firma. Obejrzał się, czekając na Formettę, ale łódź zaczęła już wypływać na ciemne wody cieśniny. Starzec pomachał do niego na pożegnanie. – A niech to! – zaklął cicho Ange. Ciemność rozcinała wstęga migocących pochodni. Ruszył za służącym w stronę wysokich, półokrągłych drewnianych wrót prowadzących do ogromnego budynku wciśniętego między klasztor i kościół San Giorgio, niewidocznego dotąd za sprawą jakiejś architektonicznej sztuczki. Dobiegły go dźwięki muzyki. Przeszedł z powagą przez próg i znalazł się w przestronnej, wysklepionej pieczarze. Światło spływało z nierównego sklepienia niczym kurtyna ognia, oślepiając początkowo tak boleśnie, że Ange musiał aż zmrużyć oczy. Powoli zaczynało do niego docierać, co widzi. Zza ściany białego światła przenikała feeria barw, nieziemska paleta bogactwa i przepychu. W środku kręciło się mnóstwo najróżniejszych ludzi w niezwykle ekstrawaganckich strojach, jakby z jakiegoś powodu zebrali się tu mieszkańcy minionych stuleci, odziani we wszystkich barwach i odcieniach tęczy. Każdy kolejny skrawek tkaniny był bardziej wystawny od poprzedniego. Sukno, bawełna i jedwab starannie i z pomysłem udrapowane wokół ciał, tak męskich, jak i kobiecych. Istna uczta dla oczu. Przez krótką chwilę Ange czuł się zażenowany swoim skromnym, burym odzieniem, ale najwyraźniej nikt nie zwrócił na niego większej uwagi i ani jednym spojrzeniem nie dał mu odczuć niestosowności jego stroju. Coraz bardziej zaciekawiony Ange, osłonięty przed nocnym powietrzem, w końcu zaczął się rozgrzewać. Coś mu mówiło, że trafił na słynny Bal, o którym miał pisać kiedyś Casanova. Graal, za którym podążał przez większość życia. W tłumie podniosły się głosy, jak targane wiatrem wstążki, wypowiadane w różnych językach, których Ange w większości nie rozumiał. Kobierzec hipnotyzujących dźwięków, szeleszczących i brzękliwych, sprawiających, że poczuł się w tym obcym kraju jeszcze bardziej obco. Między gośćmi krążyli odziani na czarno służący i rozdawali wysokie niebieskie kielichy ze słodkimi winem. Zza głęboko naciągniętych kapturów wyzierały ich anonimowe, upudrowane na biało twarze. Wypiwszy z przyjemnością pierwszy kieliszek, Ange szybko odszukał jednego ze służących i wziął sobie drugi, który opróżnił następnie łapczywie jednym haustem. Trunek był wyborny, prawdziwa pieszczota dla podniebienia, rozlewająca się ciepłem po całym ciele. Zmysły Ange’a natychmiast się wyostrzyły i skoncentrowały na egzotycznych strojach gości. Ange przystanął i rozejrzał się.

Tłum poddawał się naturalnym pływom, przemieszczał po przestronnej, wysoko sklepionej sali jak odnogi rzeki zmierzające do ujścia. Kolory mieszały się, stapiały, łączyły, tworząc zupełnie nowe odcienie i niemożliwe wręcz wariacje, jak farba spływająca swobodnie po lśniącej powierzchni. Ange poczuł przyjemny zawrót głowy. Tłum przed nim rozstąpił się, by przepuścić grupę wysokich kobiet, których skrzące się od klejnotów szaty obnażały nagie ramiona i zmysłowe krągłości. Ich bielsza niż biel skóra do złudzenia przypominała porcelanę. Delikatna krynolina sukni musnęła lekko jego dłoń. Przejście kobiet wyrwało go z letargu. Podążył za nimi i, przeciskając się przez skłębiony tłum, wszedł ogromnymi, sklepionymi drzwiami do jeszcze większej komnaty. Drzwi zatrzasnęły się za nim z hukiem. Popatrzył przed siebie i wstrzymał oddech. Na środku sali stał ogromny zbiornik z wodą. Jego szklane ściany zdobiły przepiękne, nieregularne smugi błękitu i szkarłatu, niczym strumienie lawy wypływającej z wnętrza szklanego wulkanu. Imponująca konstrukcja, górująca ponad zebranymi wokół niej ludźmi, musiała zostać stworzona na pobliskiej wyspie Murano przez rozsławionych na cały świat szklarzy. Woda w zbiorniku migotała w świetle pochodni rozświetlających komnatę. Ogień i cienie malowały w wodzie dioramę. Skoncentrowany na przedziwnym zbiorniku, próbując dokonać w duchu oceny osobliwej sytuacji, w jakiej się znalazł, Ange odwrócił się, słysząc nagły plusk. Do wody wskoczyło sześć kobiet. Przezroczyste ściany basenu powiększały optycznie ich nagie, białe ciała, oddzielone od gapiów i sali warstwą grubego szkła. Były to te same kobiety, za którymi tu przyszedł. Zauważył ich suknie rzucone byle jak na kamienną posadzkę. – Zaczyna się – obwieścił gdzieś z tyłu czyjś niski głos. Głos mężczyzny. Ale Ange nie był w stanie oderwać wzroku od widowiska rozgrywającego się przed jego oczami, więc nawet się nie odwrócił. – Może w tym roku to znaki zodiaku? Podobno od stu lat nie był wykorzystywany jako temat przewodni Balu – odpowiedziała kobieta wysokim, pytającym tonem. – Ryby? – podsunął ktoś inny. Barwa głosu nie wskazywała jednoznacznie, czy należał do mężczyzny, czy kobiety. Nagie kobiety rozlokowały się wzdłuż obrzeża wielkiego zbiornika. Machały w miejscu zgrabnymi nogami, tworząc w wodzie niewielkie wiry. Ange nie mógł oderwać od nich wzroku. Ich ciała były doskonałe jak wyrzeźbione z najcenniejszego marmuru, skóra przypominała napięte płótno, a szkło dodatkowo uwypuklało każdy detal zachwycającej anatomii. Jak one oddychały? Wokół ich ust perliły się bąbelki powietrza i unosiły co jakiś czas ku powierzchni. Czy to syreny? A może ryby, które za sprawą tajemnej magii przybrały ludzką postać?

Ange czuł, że w sali przybywa osób. Wśród zgromadzonych tłumnie widzów rozległ się cichy pomruk wyczekiwania. Nawet gdyby chciał, Ange nie miał jak się ruszyć, bo otaczało go morze ciał. Stał jak wmurowany. Na sali dało się wyczuć nabożne skupienie, wszystkie głosy ucichły, zapadła nadnaturalna cisza – odgłos setek wstrzymywanych oddechów. Nagle rozległo się zbiorowe westchnienie. Na samym środku szklanego dna otworzyła się klapa i z jakichś ukrytych, tajemnych czeluści zaczął wypływać sznur nagich mężczyzn – Ange naliczył dwunastu. Pomknęli jak strzały ku powierzchni, po czym znów dali nura pod wodę, rozdzielili się na sześć par i ruszyli prosto w kierunku kobiet ustawionych wzdłuż szklanej ściany jak przyszpilone do niej motyle. Ciało każdego z mężczyzn było równie doskonałe – umięśnione, jędrne, pięknie ukształtowane – uosobienie siły. – Barany – szepnął ktoś Ange’owi do ucha. Zakręciło mu się w głowie. Przez wino? Otarł pot z czoła i patrzył jak zahipnotyzowany na mężczyzn, którzy dwójkami oplatali się wokół jednej z kobiet i zaczynali penetrację, jednocześnie od przodu i od tyłu, szybkimi, mechanicznymi ruchami. Wszystkie osiemnaście ciał rozpoczęło w wodzie bezwstydny, ekstatyczny taniec, lubieżne wirowanie. Balet, tyle że w przepięknej, niezwykłej podwodnej odmianie, komunia ciał, połączonych ze sobą, zespolonych, zaślubionych sobie w miarowym rytmie – powolne, równomierne obroty ciał. Rytuał. Ange poczuł bolesną suchość w gardle. – Niech trwa aż do świtu – rozległ się wyzwoleńczy krzyk i poniósł się echem po komnacie, ponad głowami zebranych, ponad taflą wody, ponad Balem. Ange, choć niechętnie, oderwał wzrok od spektaklu rozgrywającego się w przejrzystej wodzie i chcąc nie chcąc, zauważył, że otaczający go tłum kobiet i mężczyzn zaczął się rozbierać i odsłaniać z dumą ciała – białe, ogorzałe i oliwkowe, o wszystkich możliwych kształtach i rozmiarach, stare i młode. Rzucano nieuważnie na posadzkę szaty, rozwiązywano niespiesznie gorsety, zsuwano koszule, opuszczano bryczesy, zdejmowano buty. Ktoś za jego plecami pociągnął za jego koszulę, delikatnie, ale stanowczo, jakby chcąc mu pomóc. W tym samym momencie gdzieś spod wysokiego sklepienia ogromnej komnaty opadły zwoje kolorowych lin i zawisły kilka centymetrów nad lśniącą powierzchnią wody. Nie wiedzieć skąd pojawili się nadzy akrobaci, każdy w kwiecistej koronie na głowie i ze złotymi łańcuszkami na kostkach. Zaczęli zsuwać się po linach i zatrzymali tuż przed tym, zanim ich stopy dotknęły tafli wody. Wtedy splecione tria rozmieszczone wokół ścian olbrzymiego basenu – zachwycające stwory o podwójnych plecach, z zapamiętaniem oddające się

rozkoszy – zaczęły powoli wypływać na powierzchnię, gdzie jak w zwolnionym tempie sięgały rąk nagich akrobatów i w bezpiecznych objęciach ich muskularnych ramion unosiły się pod sklepienie, gdzie ani Ange, ani inni zebrani nie mogli już ich zobaczyć. Ange wstrzymał oddech, bo poczuł, że czyjeś ręce rozpinają mu skórzany pas i delikatnie zsuwają bawełniane spodnie, przez co, jak sobie uświadomił, sam też był już nagi, a jego członek twardy jak skała, co zdarzyło się po raz pierwszy od bardzo dawna. Rozkosze cielesne były same w sobie czymś niezwykłym. A w jego ascetycznym życiu uczonego, które wiódł, odkąd sięgał pamięcią, stanowiły jedynie odległe wspomnienie. Ange myślał początkowo, że basen jest już pusty, bo woda za grubym szkłem była jeszcze wzburzona i tworzyła wiry, jakby stęskniona ciał, które właśnie ją opuściły, nagle jednak dostrzegł mknący pod wodą srebrzysty cień, który nabrał wyrazistości, gdy samotny pływak zwolnił i zatrzymał się w miejscu. To była kobieta. I albo była to najwyższa przedstawicielka swojej płci, albo szklana balia przekłamywała jej proporcje. I o ile wcześniejsze panny były wcieleniem doskonałości, to w przypadku tej nowej zjawy doskonałość to mało powiedziane. Jej rude włosy unosiły się w wodzie niczym ogniste fale, wdzięcznie wplatając się między podwodne prądy, wśród których kobieta pływała z wyniosłą elegancją. Jej alabastrowa skóra lśniła tak, jakby coś rozświetlało ją od środka, a ręce i nogi wyciągały się we wszystkich kierunkach jak włosy Meduzy. Oczy miała czarne jak najczarniejszy węgiel, ciemne otchłanie mądrości, rozświetlające paradoksalnie jej piękną twarz, gdzie policzki, usta i brwi tworzyły niezrównaną wprost harmonię. Jej ciało składało hołd proporcjonalności, długa szyja przechodziła w drobne, kształtne piersi, obojętne na podwodne prądy, jędrne i sterczące, a dolina brzucha opadała z geometryczną precyzją do gładkiego sromu, rozkosznego rozcięcia w delikatnym ciele, znaczącego drogę do świątyni jej wnętrza. Jakaś dłoń ujęła lekko członek Ange’a. Z delikatnością i czułością. Należała do kobiety. Choć i tak nie miało to większego znaczenia, bo Ange był całkowicie zahipnotyzowany postacią kobiety w wodzie. Ciała wokół niego splatały się, skóra ocierała się o skórę, żar łączył się z żarem. Ange nie był już pojedynczym człowiekiem, ale stał się częścią potężnego, jęczącego organizmu, targanego wichrami pożądania. – Panna? – szepnął. – Nie – odpowiedział z bliska czyjś głos, wyprowadzając go z błędu. – Wodnik. Panna zjawi się o świcie… Wciąż jeszcze starał się zrozumieć przekazaną mu informację, gdy od szczytu gigantycznej szklanej kuli rozległ się głośny plusk i z utworzonego wiru wynurzyła

się postać idealnego mężczyzny, emanująca siłą, jakby wyrzeźbiona z granitu. Podpłynął do rudowłosej syreny. Zebrany tłum zadrżał i zbił się jeszcze ciaśniej. Gdyby Ange stracił przytomność, nie upadłby nawet na ziemię, bo przytrzymałaby go masa przyciskających się do niego ciał. Na jego członku zacisnęły się ciepłe, wilgotne usta. Całym ciałem Ange’a wstrząsnął dreszcz, bo czyjś język zaczął pieścić jego wrażliwą żołądź. Ale i tak nie był w stanie oderwać wzroku od rozgrywającego się przed nim widowiska. – Byk – szepnął ktoś. Piękność wypłynęła teraz na środek zbiornika. Odchyliła głowę, ułożyła się jak na niewidocznym łożu i rozchyliła nogi. Ange zapatrzył się na jej porcelanowobiały płaski brzuch i jedyną skazę, jaka na nim widniała – wyraźną czarną cyfrę „I” wypisaną na skórze w połowie drogi między pępkiem i równą, ciemną linią łona. Byk dopłynął do kobiety i wpasował się między jej rozwarte uda z mechaniczną wręcz precyzją. Jej usta rozchylił się wtedy i ku powierzchni wody wniosła się wieża maleńkich bąbelków. Jak oni oddychali, zastanawiał się Ange. Ale nie zaprzątnęło to jego uwagi na długo. Oba ciała, połączone w ognistym stosunku, wyprężyły się i rozpoczęły nowy taniec. Przypominali walczących gladiatorów. Każdy ruch był jak poetyczny i starannie wyćwiczony koncert pchnięć i uników, ataku i oddania, akceptacji i narastającego pożądania. Jakimś sposobem zaciśnięte na Ange’u z taką wprawą i ochotą usta współgrały z niepohamowanym stosunkiem, któremu się przyglądał, powoli, acz w sposób nieunikniony rodząc w nim coraz większe pożądanie, budząc jego ciało, rozjuszając zmysły. Czas stanął w miejscu. Zanurzoną w wodzie parą, zjednoczoną w eksplozji namiętności, wstrząsnął w końcu dreszcz ekstazy. Ich splecione ciała wystrzeliły na powierzchnię w poszukiwaniu powietrza. W tym samym momencie doszedł Ange. Westchnął głęboko i z miękkimi z szoku nogami spojrzał w końcu na dół, by zobaczyć, kto mu tak wybornie dogodził, ale udało mu się tylko dostrzec ciemnowłosą głowę, wycofującą się między plątaniną nóg i ciał. Chciał coś krzyknąć, ale zabrakło mu słów. Rozejrzał się i uśmiechnął. Orgia trwała w najlepsze. Nieco później opuścił komnatę i ruszył w głąb budynku. Każde pomieszczenie zostało pomyślane jako inne siedlisko. Przeszedł przez trawiastą polanę i minął gęsty las, zdumiony pomysłowością i inwencją

organizatorów Balu, kimkolwiek byli. Uświadomił też sobie, że brakujące fragmenty manuskryptu Casanovy, jeśli istniały, mogły traktować wyłącznie o wcześniejszej odsłonie Balu. Nie miał co do tego wątpliwości. Zobaczył Bliźnięta w rytuale uwodzenia Strzelca, który tej nocy przebrany był za centaura. Zachwycił się widokiem Koziorożca, pół ryby-pół kozła, który walczył ze śmiałą obscenicznością z niosącym dzban z wodą Wodnikiem. Zaś w komnatach sypialnych, powracających w jakiś sposób do przeszłości: od wyłożonej dywanami arabskiej groty z Baśni tysiąca i jednej nocy, po surową replikę prehistorycznej jaskini czy wyścielonego jedwabiem średniowiecznego łoża rozkoszy, przyglądał się Rakowi, który odbywał niezliczone stosunki tak z aktorami, jak i z widzami, w najprzedziwniejszych wariantach i kombinacjach, łączących wdzięk z tym, co zakazane, aż wreszcie poczuł, że nasycił wystarczająco swoje zmysły. Nad ranem, czując, że znów nabiera ochoty na seks, że wracają mu siły, że gorąca krew krąży w żyłach bardziej pożądliwie, Ange doszedł do jakiejś pustej komnaty i pchnął ukryte we wnęce drzwi. Znalazł się w małym, skromnie umeblowanym i udekorowanym pomieszczeniu. Na środku stała kanapa, a na niej siedziała młoda kobieta. Po obu jej stronach stali służący w liberii, niczym jej strażnicy. Dziewczyna miała na sobie przezroczystą szatę, przez którą widać było łagodne krągłości jej ciała. Była drobna, ale proporcjonalnie zbudowana. Skórę miała upudrowaną tak, że wyglądała jak obsypana śniegiem, zaś usta i majaczące pod szatą sutki podkreślono głębokim szkarłatem. Po wejściu do komnaty uświadomił sobie nagle swoją nagość i wyraźną erekcję. Chciał się szybko zasłonić, ale powstrzymał go łagodny uśmiech kobiety. Na jej twarzy malowały się dobroć i dojrzałość, które w jednej chwili uspokoiły jego nagły przypływ paniki. Chciał coś powiedzieć, wytłumaczyć się ze swojej golizny, przeprosić za wulgaryzm, ale nie było mu to dane. W komnacie zjawiła się grupa oficjeli i ignorując go całkowicie, podeszła do kobiety siedzącej na kanapie. – Już świta – obwieścił z powagą jeden z nich. Dziewczyna wstała. Serce Ange’a zaczęło bić wolniej. Jej delikatny uśmiech zmienił charakter, choć Ange nie wiedział, jakim cudem dobroć mogła przekształcić się w pożądanie. Kobieta podążyła w obstawie strażników za nowo przybyłymi, mijając Ange’a bez jednego spojrzenia. Ruszył za świeżo uformowanym orszakiem.

A potem patrzył, jak wraz z nadejściem świtu młoda kobieta odbywa stosunek z mężczyzną w przebraniu lwa i jak w jej uśmiechu szybko zaczynają malować się radość i pożądanie. Ange jakimś sposobem wziął udział w pełnym zodiakalnym cyklu. A potem stał się świadkiem naznaczenia. Następnego dnia wyjechał z Wenecji i zaprzestał poszukiwań zaginionego rękopisu. O Balu jednak nie zapomniał nigdy.

5 Fantastyczne akrobatki Gdyby wznoszący się przed nimi budynek nie znajdował się na ruchliwym skrzyżowaniu, w sąsiedztwie głównej arterii oraz domów mieszkalnych, sklepów i restauracji, mógłby uchodzić za jakieś zamczysko. – Nie wygląda zbyt zachęcająco, co? – zauważyła Siv, gdy obie z Aurelią wpatrywały się w potężne ceglane muryi jeszcze wyższe wieżyczki, wznoszące się na każdym rogu budowli tak gigantycznej, że ciągnęła się chyba przez dwa kwartały. – No nie bardzo – przyznała Aurelia. – Jak skrzyżowanie więzienia z kościołem. – Chyba raczej jak forteca – uznała Siv. Sterczały przed głównym wejściem i żadna nie miała ochoty wejść pierwsza. Było jeszcze jasno, a w ostatnich promieniach popołudniowego słońca budowla wydawała się z jakiegoś powodu jeszcze bardziej przygnębiająca, jakby bardziej odpowiadała jej ciemność. Siv zahaczyła kciukami o szlufki dżinsowych szortów i zaczęła nieuważnie gładzić palcami brzegi złożonej w kwadracik grubej białej kartki, którą dostała od Waltera, niewidomego rzeźbiarza, w ramach zaproszenia na wystawę. Aurelia zerknęła na przyjaciółkę i zmarszczyła brwi, zaniepokojona jej zachowaniem. Była niedziela po południu. Ledwie kilka dni temu Siv postawiła pierwsze kroki jako modelka, a Aurelia odkryła istnienie tatuażu. Myśli o nieznajomym i o tajemniczym tatuażu, który na przemian pojawiał się i znikał, nie opuszczały oczywiście Aurelii, ale ponieważ w tym tygodniu odpracowała już jedno popołudnie dla Edyty i przez resztę czasu nie bardzo miała

co robić, pojawiło się mnóstwo okazji, by przyjrzeć się subtelnym zmianom, które od spotkania z Walterem zaszły w zachowaniu Siv. Siv poprosiła Aurelię, by w czasie jej popołudniowych lekcji nie spuszczała wzroku z jej telefonu, na wypadek gdyby artysta zadzwonił i chciał umówić się na kolejne spotkanie. Aurelia zgodziła się, ale uznała, że Siv trochę przesadzała, bo przecież Walter na pewno zostawiłby po prostu wiadomość z prośbą, by oddzwoniła. Aurelia zauważyła też, że Siv nie przestaje myśleć o tajemniczej wystawie, na którą zaprosił ją Walter. Gruby biały karteluszek, bez żadnej daty, godziny, adresu ani innych przydatnych informacji, był tak często wyjmowany, rozkładany i chowany z powrotem do kieszeni, że wypisany na nim tekst prawie całkiem się zatarł. Siv wymyślała coraz bardziej szalone sposoby wyczytania z zaproszenia czegoś więcej, a Aurelia, która w ostatnim czasie nie mogła poszczycić się przesadną racjonalnością w myśleniu i zachowaniu, niechętnie na wszystko się godziła. Oglądały więc kartkę w sztucznym świetle, nad płomieniem świecy, a nawet na ganku w świetle księżyca, na co Siv wpadła po obejrzeniu najnowszego filmu Petera Jacksona. – W takim razie to nie jest w języku elfów – stwierdziła posępnie, gdy wytarte czarne litery w dalszym ciągu układały się jedynie w słowa: „Wystawa: tylko za okazaniem zaproszenia”, a na białym tle nie pojawiały się żadne hieroglify, atrament sympatyczny ani w ogóle nic. W końcu Siv posłuchała Aurelii, która powtarzała jej w kółko, żeby wzięła po prostu pierwotne ogłoszenie i zadzwoniła do Waltera. – Najmocniej cię przepraszam – powiedział Walter po drugiej stronie słuchawki. – Zapomniałem podać ci adres. – Siv zamachała gorączkowo rękami, żądając kartki i czegoś do pisania. Aurelia jęknęła i przewróciła oczami, a Siv tymczasem zanotowała godzinę i zupełnie zwyczajnie brzmiący adres. – Musimy przestać jak wariatki wierzyć w czary – stwierdziła Aurelia, gdy Siv odłożyła słuchawkę. – Żadnej z nas nie wychodzi to na dobre. – Spojrzała wymownie na potarganego irokeza, który wyrósł na głowie Siv podczas rozmowy z Walterem, bo tak intensywnie przeczesywała palcami grzywkę. Robiła to zawsze, gdy się stresowała lub z kimś flirtowała. A ponieważ ostatnio nosiła zwykle strój baletowy, złożony z legginsów i kolorowego topu, z tymi swoimi krótkimi kędziorami sterczącymi na środku głowy jeszcze bardziej upodobniła się do skrzata. Siv pokiwała energicznie głową na zgodę, ale choć obiecały sobie, że będą racjonalnie podchodzić do dziwnych wydarzeń w ich życiu, to i tak po przybyciu na wystawę przeżyły chwilę wahania. Aurelia z niechęcią uświadomiła sobie, że ma dziwne przeświadczenie: jeśli wejdzie do tego budynku, to wkroczy

najprawdopodobniej do zupełnie nowej rzeczywistości, w której mogą się wydarzyć jeszcze osobliwsze i bardziej niezrozumiałe rzeczy. – W takim miejscu czarownica mogłaby uwięzić Roszpunkę – odezwała się w końcu Aurelia, wpatrując się w jedną z czterech wież, które zdawały się ciągnąć kilometrami w górę jak rozczapierzone palce gigantycznej dłoni, gotowej ją pochwycić. – Będę twoim rycerzem w lśniącej zbroi – powiedziała Siv. – Chodź. – Wzięła Aurelię za rękę i podeszły do masywnych drzwi. Otworzyły się przed nimi cicho. – Zapraszam – odezwał się ze środka kobiecy głos. Brzmiał jednocześnie zmysłowo i wściekle. Jego właścicielka siedziała w ciemnym korytarzu, tuż za drzwiami, za ciężkim drewnianym stołem, na którym leżał stosik banknotów i monet oraz masywna pieczątka na poduszeczce do tuszu i złożona na pół kartka z imieniem „Lauralynn”, wypisana tą samą dekoracyjnie wykaligrafowaną czcionką co na zaproszeniu. Długie jasne włosy kobiety były zebrane w kucyki, sterczące po obu stronach jej głowy jak u japońskiej dziewczynki. Dziecinna fryzura kontrastowała z wyprostowanymi sztywno plecami, autorytarną postawą i kwaśną miną. Kobieta była tak wysoka, jej plecy tak proste, a stół tak niski, że wyglądała jak młoda królowa panująca w niewielkim królestwie holu. Podeszły do stołu, a Siv uparła się, że zapłaci za wejście, choć kwota nie była duża. – Nie macie żadnych toreb? – spytała kobieta, unosząc jedną idealnie wyregulowaną jasną brew i spoglądając wymownie na malutką torebeczkę Aurelii i puste ręce Siv. Zmierzyła dziewczyny wzrokiem. – Nie przyniosłyście nic, żeby się przebrać? – Mówiłam, że powinnaś spytać, czy są jakieś wymogi odnośnie do stroju – szepnęła Aurelia. – Przecież on jest ślepy, skąd miałby wiedzieć, co trzeba założyć – syknęła w odpowiedzi Siv. – Aha – przerwała im Lauralynn. – To Walter was zaprosił. A mówił wam, co to za wystawa? – No, chyba sztuki – powiedziała Siv. – Dał mi tylko to. – Wyciągnęła z kieszeni zaproszenie i położyła je na stole. – Mówiłam mu, że to za mało… – Lauralynn westchnęła. – W takim razie chodźcie ze mną. – To wystawa sztuki erotycznej. Głównie performance. Wszystkie zaproszone osoby proszone są o odpowiedni strój, żeby nie psuć atmosfery. Normalnie bym was nie wpuściła, ale skoro zaprosił was Walter… chodźcie ze mną, spróbujemy wam coś znaleźć.

Wstała zza stołu, prezentując się w całej okazałości. Jej sznurowane botki miały mniej więcej osiemnastocentymetrowe szpilki, przez co jej długie nogi zdawały się jeszcze dłuższe. Nawet w zwykłych ubraniach Lauralynn robiłaby wrażenie. Pozostała część stroju pasowała do fryzury, choć białej bluzeczce i krótkiej plisowanej spódniczce daleko było do niewinności. Lauralynn emanowała taką energią, że w mundurku szkolnym wyglądała jak superbohaterka nieudolnie udająca niewiniątko w godzinach wolnych od pracy. Aurelia wpatrywała się w dziwną gumowatą tkaninę, która opinała się wokół ciała Lauralynn i połyskiwała w świetle. Nigdy czegoś takiego nie widziała. – Lateks – szepnęła Siv, gdy szły za Lauralynn do magazynu. Z miną bankiera otwierającego ważny sejf kobieta wyciągnęła zza dekoltu długi łańcuszek z zawieszonym na nim kluczykiem. Pomieszczenie wypełniały najróżniejsze stroje, głównie w odcieniach czerwieni, fioletu i czerni. Zdaniem Aurelii wiele z nich było albo niegustownych, albo trochę strasznych – albo takich i takich jednocześnie. – Myślisz, że szykują się na wojnę atomową? – spytała, gdy pod jedną ze ścian zauważyła stojak z maskami gazowymi. Lauralynn spojrzała na nie i pokręciła głową. – Skąd on was wytrzasnął? – mruknęła pod nosem i wysunęła wieszak z ubraniami zza stosu kartonów pełnych skąpych staników i fikuśnych majteczek. – Dla ciebie to – powiedziała, wręczając Siv ciężką stertę ubrań związanych wstążką. – A dla ciebie, panienko, to – dodała i chciała w pierwszej chwili rzucić Aurelii czarne zawiniątko. Zmieniła jednak zdanie, bo zorientowała się, że materiał jest zbyt zwiewny i nie doleci. Podeszła więc i sama go jej podała. Aurelia wzięła zawiniątko i przytrzymała je przed sobą w wyciągniętej ręce, jakby to było coś obrzydliwego. Tak właściwie to dlaczego z jej ubraniami było coś nie tak? Zamierzały tylko obejrzeć wystawę, a na dodatek nie było jeszcze nawet ciemno. Przecież tylko w ekskluzywnych restauracjach i klubach nocnych panuje wymóg strojów wieczorowych. Aurelia nie rozbierała się, bo miała nadzieję, że Siv się z nią zgodzi i albo wyjdą, albo przekonają Lauralynn, żeby pozwoliła im wejść w ich własnych strojach, ale Siv zaczęła już zrzucać ciuchy i nakładać na siebie wręczone jej ubrania. Potem okręciła się na jednym palcu w nieskazitelnym piruecie, aby zaprezentować swoje nowe wcielenie. Matowe rajstopy zostały zastąpione siateczkowymi kabaretkami, a krótkie spodenki parą jeszcze skąpszych szortów, które opinały się mocno na jej tyłku i podkreślały jędrne, umięśnione od tańca pośladki, leciutko je unosząc i niezauważalnie rozchylając. Udało jej się wcisnąć w sztywny, ale rozciągliwy gorset, ozdobiony wstawkami z satyny i elastycznej koronki oraz kwadratowym dekoltem. Spłaszczył jej drobny biust, tak że wyglądał jak u chłopaka, ale był przy tym na tyle głęboki, że odsłaniał odrobinę różowe sutki.

Cały strój był kremowy, ale został umyślnie postarzony: poszarpany, miejscami przypalony, wysmarowany sztucznym brudem. Siv włożyła do kabaretek swoje fioletowe martensy, dzięki czemu jej łydki i uda wyglądały jeszcze zgrabniej. Aurelię zatkało. Zaskoczyło ją nagłe podniecenie, które poczuła na widok przyjaciółki. Nigdy nie reagowała tak na dziewczyny, a tym bardziej nie na Siv. Odwróciła się szybko i zaczęła oglądać własny strój, żeby o tym nie myśleć. W pierwszej chwili miała wrażenie, że sukienka, którą dostała, jest zupełnie przezroczysta. Aurelia złapała ją za cieniutkie ramiączka i z pewnym niepokojem rozwinęła na całej długości. Sukienka została uszyta z delikatnej, rozciągliwej siateczki. Na przodzie widniał wzór z drobniutkich koralików ze strasu, pieczołowicie rozmieszczonych tak, by zakrywały strategiczne miejsca. Aurelia odetchnęła z ulgą. Bała się, że skoro na widok stosunkowo skromnego negliżu Siv zareagowała takim podnieceniem, to w którymś momencie może pojawić się jej tatuaż i jeśli byłoby go widać przez przezroczystą tkaninę sukienki, musiałaby się w jakiś sposób tłumaczyć. – No już, przymierzaj – nakazała Siv. – Chociaż muszę powiedzieć, że nie jestem do końca przekonana, czy ta kiecka do ciebie pasuje. Z tymi cekinami bardziej nadaje się na scenę. – Podobno należała kiedyś do tancerki rewiowej z Londynu – wyjaśniła Lauralynn. – Ale na długość pasuje. Aurelia poczuła, że rumieni się pod ich spojrzeniami, ale zrobiła, o co ją poproszono, najskromniej, jak się tylko dało. Szybko rozpięła bluzkę i włożyła przez głowę sukienkę, a na koniec wysunęła spod niej dżinsy. Siv przyjrzała się jej krytycznie. – Źle wygląda ze stanikiem – zawyrokowała. – Musisz go zdjąć. Majtki chyba też, bo prześwitują. Lauralynn pokiwała głową, przyznając jej rację. Wcześniejszy szelmowski półuśmieszek zmienił się w szeroki uśmiech, który nadał jej twarzy diabelski wygląd. Aurelia skrzywiła się, ale posłuchała. Ściągnęła majtki i odłożyła je na bok, a potem rozpięła haftki stanika, zsunęła ramiączka i ostrożnie wyłowiła bieliznę spod sukienki. Brak stanika był dla Aurelii czymś nietypowym, bo z zasady nosiła codziennie biustonosz z fiszbinami. Lubiła jednak to uczucie luzu, choć pozwalała sobie na nie tylko w zaciszu swojego pokoju lub w wyjątkowo leniwe weekendy, gdy szwendała się po domu ubrana w starą koszulkę Arcade Fire i bokserki. – Nie mogę pokazać się w tym publicznie – syknęła. – Jestem praktycznie goła. – Wcale aż tak dużo nie widać. Serio, przejrzyj się w lustrze. Aurelia odwróciła się i aż westchnęła na widok swojego odbicia. Nawet w mało pochlebnym świetle jarzeniowym magazynu wyglądała prześlicznie. Rzadko

ubierała się na czarno, bo bała się, że przy tak jasnej karnacji nie wyjdzie to ładnie, tylko trupio blado, ale ponieważ jej skóra prześwitywała trochę spod przezroczystej tkaniny, efekt był naprawdę ładny. Błyszczące koraliki podkreślały zielononiebieski kolor jej oczu. Aurelia zawsze była wysoka jak na swój wiek i podejrzewała, że tylko reputacja Siv chroniła ją w szkole przed docinkami. Zawsze wyższa i szczuplejsza niż inne dziewczynki, uważała się za takiego odmieńca i niezdarnego wielkoluda, że porzuciła lekcje tańca, na które Siv wytrwale chodziła. Choć obecnie nie poświęcała swojej figurze większej uwagi, to pewnie nie uznałaby siebie za zgrabną, tylko za chudą. Dawno pogodziła się z myślą, że biust już jej nie urośnie, a biodra się nie zaokrąglą. W życiu by nie powiedziała, że jest właścicielką apetycznych krągłości. Ale kręty wzór podkreślał w jakiś sposób naturalną linię jej talii i bioder, a ponieważ sukienka opadała do samej ziemi, Aurelia wydawała się przez to jeszcze wyższa niż zwykle, choć została w swoich baletkach. – Masz, przymierz jeszcze to – powiedziała Lauralynn, podając jej cienką opaskę z jasnego drewna, przyozdobioną maleńkimi jedwabnymi kwiatuszkami. Aurelia włożyła ją ostrożnie na głowę. Z kaskadami kasztanowatych włosów opadającymi na gołe ramiona i wiankiem na czubku głowy wyglądała jak pogańska bogini. Stanęła przed lustrem i zamknęła oczy, przerażona własnym wyglądem. Oczami wyobraźni zobaczyła nagle inny obraz – siebie samą, ale w innym wcieleniu. Była ubrana w białą suknię, stała twarzą do wiatru. Jej rozpuszczone włosy zamieniły się w gniazdo miedzianych węży, które wiły się wokół jej twarzy i syczały przy każdym powiewie pieszczącym jej skórę. Węże wyglądały przerażająco, ale tę samą dzikość Aurelia zobaczyła we własnych oczach. – Widzisz? Dopiero jak staniesz w odpowiednim świetle, to widać, że nie masz nic pod spodem. Głos Siv wyrwał Aurelię z zamyślenia. Znów widziała własne odbicie, ale tym razem sukienka była tylko sukienką, a włosy opadały bezwładnie na ramiona, tak jak powinny. – Poza tym uwierzcie mi, że będzie mnóstwo znacznie bardziej skąpo ubranych osób – dodała Lauralynn. W wyciągniętej ręce trzymała parę czarnych szpilek, które podsuwała Aurelii pod nos. Obcasy miały z piętnaście centymetrów, a z tyłu każdego z nich wił się metalowy wąż, opierając otwarty pysk na wysokości kostki. Aurelia spojrzała na buty i zadrżała. – Nie, dzięki – powiedziała zdecydowanie. – Nie jestem wielbicielką obcasów. Zwłaszcza jeśli mamy chodzić, a założę się, że tu schodów nie brakuje. – Jak wolisz – wzruszyła ramionami Lauralynn i skierowała się do wyjścia, pokazując, by szły za nią. Poruszała się na swoich niebotycznych obcasach z taką pewnością, że chyba musiała się w nich urodzić.

Aurelia wpatrywała się jak zahipnotyzowana w biodra Lauralynn kołyszące się pod króciutką spódniczką. Przemknęło jej przez myśl, że chciałaby dotknąć jej skóry, porównać ją z gładkimi, elastycznymi pończochami z lateksu. Wyobraziła sobie, że wsuwa dłoń między jej nogi i gładzi ją po udach. Poczuła, że robi się wilgotna i bardzo się ucieszyła, że chronią ją cekiny, dzięki którym nikt nie zauważy, jeśli przypadkiem pojawi się jej tatuaż. Pokręciła głową. Co ją w ogóle napadło? W ostatnim czasie odnosiła niepokojące wrażenie, że coś się zmienia, ale jej świadomość nie nadążała ani za instynktami ciała, ani za ulotnymi obrazami, które rozjarzały się w jej głowie jak świetliki i równie szybko jak one – gasły. Po powrocie do holu Lauralynn spojrzała Aurelii w oczy i mrugnęła do niej, jakby czytała jej w myślach. – Bawcie się dobrze. Nie spieszcie się, wystawa jest bardzo duża. – Chodźmy – popędziła Aurelia. – Miejmy to już za sobą. – Udawała obojętność bo nie chciała się przyznać, że poczuła iskierkę nadziei i narastającą ekscytację, która ogarniała jej ciało od palców stóp aż po czubek głowy. Każda wizyta nieznajomego odbywała się mniej więcej w takim miejscu i towarzyszyło jej dziwne wrażenie, że Aurelia trafiła do innego świata. Dało się tu wyczuć tę samą energię, która przesycała powietrze w wesołym miasteczku i w kaplicy, jakby miało się zdarzyć coś niezwykłego – być może wiązało się to z kolejną wizytą mężczyzny, który zostawił w Bristolu ślad na jej ciele. Doszły do podstawy długich, krętych schodów, które według słów Lauralynn miały zaprowadzić je na wystawę. Aurelia chwyciła się z przejęciem metalowej poręczy. Jednak dopiero na górze zaczęła się zastanawiać, w co właściwie się wpakowała. Doszły do długiego korytarza, wzdłuż którego ciągnęły się rzędy zamkniętych drewnianych drzwi i odnogi kolejnych korytarzy. Poza nimi nie było tu nikogo i nie było też wiadomo, dokąd dalej iść, choć Aurelia słyszała jakieś niewyraźne głosy i stukanie obcasów. Wytężając słuch, żeby namierzyć ich źródło, usłyszała dziwny gwizd, rytmiczne stukanie i nieregularne głośne trzaski – symfonię wibracji, które odbijały się od kamiennych ścian jak piłeczki, przez co nie dało się wskazać, skąd dobiegają. Wybrały na chybił trafił jakieś sklepione przejście i poszły. Po ścianach pełzały dziwne cienie. W korytarzu zamocowano pochodnie, które paliły się chwiejnym, syczącym płomieniem. Powietrze było ciepłe i pachniało trochę parafiną, pozostawiając w ustach Aurelii gorzkawy, gryzący posmak. – Jak nie w Stanach, nie? – zauważyła Siv. – No – przyznała Aurelia. – Bardziej jak w Anglii. – Korytarz przypominał labirynt, jak wtedy w domu duchów, tylko tym razem niepokojowi towarzyszyła myśl, że znów może się pojawić nieznajomy, jak w wesołym miasteczku.

Minęły kilka kolejnych pokojów, albo otwartych i pustych, albo zamkniętych na głucho, a gdy już zwątpiły, czy uda im się odnaleźć Waltera lub jakąkolwiek wystawę, doszły do następnych kamiennych schodów. – Mogliby chociaż mieć tu jakieś windy – marudziła Siv. – Pewnie mają – stwierdziła Aurelia. – Tylko źle poszłyśmy. Weszła na pierwszy schodek i zmrużyła oczy, chcąc się jakoś zorientować, co jest dalej, ale nic nie było widać. Nagle cienie na przeciwległej ścianie poruszyły się i usłyszała jakieś dziwne skrobanie. Odwróciła głowę i wysiliła wzrok w słabym świetle. Miała wrażenie, że ktoś prowadzi na smyczy jakieś zwierzę. Może to Walter z psem przewodnikiem. Ktoś – lub coś – wchodził po schodach, ale o ile wyobraźnia nie płatała jej figli, to na zakręcie błysnął jej też czyjś goły tyłek i para długich, szczupłych nóg. No chyba to nie był człowiek na smyczy? – Na górze nic nie ma – zawołała. Siv ciągle jeszcze badała korytarz na dole. Aurelia oczywiście kłamała, ale rzeźbiarz nie wzbudzał jej zaufania, choć nie byłaby w stanie wyjaśnić dlaczego. Wiedziała, że jeśli Siv nabierze jakichkolwiek podejrzeń, że Aurelia wolałaby tak naprawdę nie szukać Waltera, to z czystej przekory podwoi swoje detektywistyczne wysiłki. – W porządku – krzyknęła Siv. – Chodź! Na dole coś jest. Aurelia poszła krętym korytarzem za głosem Siv, mijając kolejne zamknięte drzwi. Odkryty przez Siv pokój nie był duży, ale optycznie robił wrażenie większego, bo wszystkie płaskie powierzchnie pomalowano na biało. Jedynym źródłem światła było małe, zakratowane jak w więzieniu okienko, ale biała farba tak mocno odbijała światło, że od ścian bił niemal blask. Aurelia chciała już skomentować to, co zobaczyła w środku, ale Siv przyłożyła palec do ust, nakazując ciszę. Jakaś kobieta wisiała na bladoróżowych linach, tworzących skomplikowaną sieć, przymocowaną w kilku miejscach do sufitu. Przyjęła pozę baletnicy wykonującejgrand jeté – ręce miała uniesione nad głową i związane w nadgarstkach, plecy odchylone, a nogi szeroko rozstawione w szpagacie. Tylną unosiła wyżej niż przednią, jakby opadała już po wykonanym skoku. Wokół kostek i tuż nad kolanami zaciskały się jej pętle, połączone z linami zwisającymi z sufitu. Miała też na sobie uprząż z lin, która oplatała jej biodra, uda i pośladki i podtrzymywała większą część ciężaru ciała. Na jej twarzy malował się spokój, jakby fakt uchwycenia jej w locie dawał jej ukojenie. Patrząc na nią, odnosiło się wrażenie, że lina miała przedłużać wolność, którą tancerka znajdowała w powietrzu, a nie ją ograniczać. Baletnica tkwiła w swoich więzach zupełnie nieruchomo i z całkowitą swobodą. Żadnym gestem ani dźwiękiem nie zareagowała na obecność dziewcząt.

W rogu, na stołku przystawionym do małego stołu, siedział mężczyzna. Choć nie patrzył na podwieszoną kobietę, Aurelia miała wrażenie, że na swój sposób ją analizuje. Miał lekko przekrzywioną głowę, jakby widział ją raczej słuchem niż wzrokiem. Jego ręce były zajęte lepieniem glinianej figurki. Aurelia rozpoznała w nim mężczyznę, który zrobił takie wrażenie na Siv. To musiał być Walter. Przyjrzała się mu. Miał na sobie dziwny zestaw ubrań. Parę kremowych płóciennych spodni i fioletową koszulę bez kołnierzyka, z takiego samego materiału, grubego i szorstkiego. Być może fakturą rekompensował sobie brak wizji, co wyjaśniałoby zarówno wybór stroju, jak i medium artystycznego. Z bliska było widać, że ma siwe, krótko przycięte włosy. Aurelia spojrzała na jego twarz, jej zdaniem zupełnie zwyczajną. Kwadratowa szczęka i wysokie kości policzkowe nadawały mu zwierzęcy wygląd, a wrażenie to potęgował sposób poruszania się i reagowania na to, co czuł i słyszał, a nie widział. Pod luźnymi ubraniami nie było widać mięśni, ale Aurelia nie miała wątpliwości, że jest raczej szczupły, proste plecy wskazywały natomiast na postawę człowieka wysportowanego. W oczach Aurelii był to jednak po prostu stary człowiek. Oczywiście nie można mu było odmówić atrakcyjności, ale już dawno przekroczył wiek, który wykluczał go z kręgu jej zainteresowań. Musiał być po sześćdziesiątce, co najmniej czterdzieści lat starszy od Siv. Czy jej przyjaciółka rzeczywiście czuła do niego to co kiedyś do Rudego, o którym tymczasem dawno zdążyła zapomnieć? Spojrzała na nią. Siv stała w sporym rozkroku z kciukami zahaczonymi o szlufki poważnie skróconych spodenek i resztą palców w kieszeniach. Wpatrywała się w Waltera jak zahipnotyzowana. Aurelia podążyła za jej wzrokiem. Siv nie patrzyła na ustawioną profilem twarz mężczyzny, tylko na ugniatające glinę ręce. Aurelia podeszła do niej i uszczypnęła ją w ramię, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę, ale Siv znajdowała się chyba w jakimś transie, bo zupełnie nie zwracała uwagi na otoczenie – na Aurelię, pokój, zawieszoną na linach kobietę. Przez chwilę wyglądała tak, jakby sama była niewidoma. – Siv! – szepnęła Aurelia. Przyjaciółka zignorowała ją. Aurelia pomachała ręką przed jej twarzą. Siv w końcu oderwała wzrok od dłoni rzeźbiarza. – Co? – syknęła. Artysta nie odwrócił się na dźwięk ich głosów. Aurelia stwierdziła, że pewnie i tak wiedział, że tu były. – Chodźmy. – Przerażało ją zachowanie Siv. Nigdy nie widziała, żeby jej bezpośrednia i racjonalna przyjaciółka reagowała w ten sposób. Niepokoiło ją to. Siv przestąpiła z nogi na nogę, ale nie ruszyła się z miejsca.

– Przeszkadzamy mu – dodała Aurelia. Słowa odniosły pożądany efekt. Siv rzuciła Walterowi ostatnie tęskne spojrzenie i z ociąganiem ruszyła do drzwi. Jej ruchy były powolne i ociężałe, jakby z Walterem łączyła ją jakaś niewidzialna więź, która nie pozwalała jej odejść. Aurelia poczuła na skórze dziwny dreszcz. To samo odczucie pojawiało się, gdy oglądała czasem jakiś thriller i chciała ostrzec bohaterkę, gdy otwierała skrzypiące drzwi albo schodziła po rozsypujących się schodach do piwnicy. Dlaczego tak ją niepokoiła fascynacja Siv? Aurelia nie widziała ukończonych prac Waltera, ale niezależnie od tego, co reprezentowały, fakt, że mimo ślepoty w ogóle potrafił tworzyć, wydawał się niezwykły. Poza tym jednak Walter wydawał się zupełnie przeciętnym człowiekiem, w którym nie było nic przerażającego. To reakcja Siv była dziwna. Coś w zachowaniu jej przyjaciółki się zmieniło, choć Aurelia nie wiedziała do końca co. Siv potrafiła myśleć wyłącznie o tym człowieku. W czym niewiele różni się ode mnie, pomyślała Aurelia z cierpkim uśmiechem. Najprawdopodobniej to tylko chwilowe zauroczenie jego niezwykłym talentem i Siv wkrótce się otrząśnie. – O rany – zawołała idąca przed nią Siv i stanęła jak wryta. Aurelia przyspieszyła kroku, aby zobaczyć, co zrobiło na niej takie wrażenie. Część wcześniej zamkniętych drzwi była teraz otwarta, a za pierwszymi rozciągała się najbardziej szokująca scena, jaką Aurelia kiedykolwiek widziała. A mimo to nie potrafiła się odwrócić. Wszystko działo się jak w filmie puszczonym w zwolnionym tempie. Jakaś dziewczyna – mniej więcej w tym samym wieku co one – stała pod ścianą z rozłożonymi rękami i nogami. Też była związana, ale tylko cienkimi białymi wstążkami owiniętymi wokół jej kostek i nadgarstków. Delikatne więzy uwypuklały tylko kruchość jej nadgarstków i kostek oraz delikatną budowę ciała. Długie, kruczoczarne włosy opadały luźno na ramiona i twarz, niewidoczną nawet z profilu. Dziewczyna stała nienagannie en pointe w brzoskwiniowych baletkach. Koronkowe majteczki o tym samym odcieniu były zsunięte do połowy ud, odsłaniając jędrną pupę. Na każdym pośladku wyraźnie było widać jasnoczerwony ślad dłoni. Za plecami dziewczyny stał mężczyzna z uniesioną ręką. Znieruchomiał na chwilę w zamachu jak bejsbolista starający się nadać rzutowi maksymalną moc i prędkość, po czym przyłożył jej z całej siły w tyłek. Dziewczyna krzyknęła gardłowo, bo musiało ją zaboleć, ale nie próbowała uskoczyć. Zarzuciło ją odrobinę do przodu, przez co wiążące ją wstążki naciągnęły się, ale udało jej się pozostać na palcach. Z własnego, skromnego doświadczenia baletowego Aurelia wiedziała, że utrzymanie takiej pozycji w takiej sytuacji wymagało niezwykłej równowagi i siły woli.

Po pierwszym szoku dziewczyna się rozluźniła. Mężczyzna natomiast, zamiast znów uderzyć, pogłaskał jej pośladek z taką czułością, jakby gładził delikatny płatek kwiatu. Był wyraźnie zadowolony, gdy dziewczyna przylgnęła do jego dłoni. Ale potem jego oczy błysnęły złowrogo, a na twarzy pojawił się okrutny uśmiech. Zamachnął się znów i z głośnym plaśnięciem uderzył ją w drugi pośladek. Dziewczyna syknęła, zatoczyła się znów lekko do przodu, a na koniec ponownie poddała pieszczocie jego dłoni. Tym razem jeden z jego palców wsunął się na moment między jej nogi i pogładził ją od sromu aż po szczyt przedziałka między pośladkami. Dziewczyna rozstawiła szerzej nogi, naciągając przy tym wiążące ją wstążki i zachęcając go, by sięgnął głębiej. Aurelia poczuła, że jej ciało reaguje na ten widok zupełnie bez udziału jej woli. Między nogami zaczęło narastać znajome pulsowanie i miała wielką ochotę zacząć się pieścić. Przymknęła na moment powieki, chcąc zwalczyć to odczucie i nie odbiegać nigdzie myślami, ale z chwilą, gdy to zrobiła, oczyma wyobraźni zobaczyła tę samą scenę, tyle że teraz to ona była tancerką skrępowaną w nadgarstkach i kostkach, natomiast za nią, biorąc zamach, stał nieznajomy z Bristolu. Podnieciło ją to, a wizja wydawała się tym bardziej rzeczywista, że zamknięte oczy w żaden sposób nie odcinały jej od rytmicznych plaśnięć i krzyków. Na zdrowy rozum wiedziała, że to wszystko jest chore. Ale mimo to, mimo to… strasznie ją to podniecało. Otworzyła gwałtownie oczy. Pociągnęła Siv za rękę. – Hm? – mruknęła Siv. – Chodźmy dalej – powiedziała Aurelia. Prawdę mówiąc, nie była wcale pewna, czy będzie w stanie znieść więcej tego rodzaju widoków. Ciekawość, podniecenie i obrzydzenie toczyły w niej walkę, ale żadne nie było górą. Czuła się potwornie skołowana i zaniepokojona tym wewnętrznym konfliktem. Zastanawiała się, czy to w ogóle legalne. Ciekawe, że nie wolno im było napić się piwa w knajpie, ale mogły brać udział w czymś takim. Aurelia wiedziała oczywiście, że ta impreza nie była upubliczniona. Nawet gdyby komuś udało się zdobyć wejściówkę, to i tak ktoś musiałby podać mu datę i adres. Więc może wszystko było nielegalne. Ta myśl dodała jej odwagi. Podobało jej się, że jest częścią jakiejś tajemnicy. Rozejrzała się wokół siebie i zauważyła, że wszyscy zmierzają w tę samą stronę, jak rzeczne wiry, które łączą się w drodze do ujścia. – Zaraz się zaczyna – odezwał się jeden szczupły mężczyzna w sztywnej, wykrochmalonej koszuli do drugiego, tak łudząco podobnego, że mogliby być bliźniakami. Obaj mieli granatowe krawaty z wzorem z serduszek i tańczących satyrów. Aurelia i Siv poszły za nimi jakimś korytarzem.

– Jasna cholera – zaklęła Siv, gdy wydostały się wreszcie z ciągnących się bez końca korytarzy, które rozgałęziały się jak żyły odchodzące od gigantycznego serca i wpadały do głównej sali. Pomieszczenie było ogromne, zwieńczone wielką kopułą. Pomarańczowe i czerwone promienie zachodzącego słońca wpadały przez wysokie prostokątne okna rozmieszczone na jednej z ceglanych ścian. Rzucały na zebranych mglistą poświatę, jakby ludzie zgromadzili się wokół dogasającego ogniska. Kopułę sklepienia podtrzymywały liczne ozdobne stalowe łuki, z których każdy był dodatkowo wzmocniony systemem krótszych belek, przez co sufit przypominał gigantyczną sieć pajęczą, tyle że z metalu. Na suficie zamontowano siedem jednakowych punktów asekuracyjnych, z których zwisało siedem trapezów, a na każdym z nich, ze stopami tuż nad ziemią, wisiało siedem kobiet o jasnej karnacji i rudych włosach, zupełnie nagich, jeśli nie liczyć jaskrawych, fioletowych baletek z satynowymi wiązaniami, które tworzyły na nogach regularne wzory, od łydek aż po biodra. W pasie kobiety były obwiązane satynowymi wstęgami, przewleczonymi następnie między pośladkami. Wszystkie trzymały się mocno drążków, ale dodatkowo były do niego przypięte delikatnymi srebrnymi łańcuszkami przymocowanymi do cienkich bransoletek zapiętych wokół nadgarstków i wiszących powyżej drążków, przez co przypominały zakutych w kajdany więźniów. Na głowach miały cienkie fioletowe kaptury z jedwabnej siateczki, spięte wokół szyi srebrnymi opaskami. Głowy zwisały im luźno, tak że broda dotykała mostka. Gdyby nie wyraźnie napięte mięśnie i stopy mocno obciągnięte w idealnym en pointe, co podkreślało jędrność pośladków i przepiękną muskulaturę nóg, można by pomyśleć, że kobiety śpią. U każdej z kobiet na zewnętrznych wargach sromowych widniało po sześć srebrnych kółeczek, do których przyczepiono sięgające ud wstążki. Sromy były przez to szeroko rozchylone, a podniecenie ewidentne, bo wypływająca wilgoć moczyła wstążki przymocowane między nogami. Tuż nad łechtaczką każda z kobiet miała zawiązany ciasny węzeł, od którego też odchodziła satynowa taśma, przypominająca równie długie wstęgi zamocowane do większych kółeczek dekorujących sutki. Taśmy łączyły się na środku sali, na podeście wzniesionym powyżej kobiet, ale dobrze widocznym dla zebranych. Stał tam jakiś człowiek i trzymał w rękach końce wszystkich wstęg. Walter. Był całkiem nagi. Miał tylko fioletową torebkę, która wyglądałaby komicznie, gdyby nie naturalna godność, z jaką się nosił. – To znowu on – szepnęła podekscytowana Siv. – Wygląda niesamowicie, prawda?

– Ale jest ślepy – odparła Aurelia, jakby świadomość jego ułomności coś zmieniała, choć przecież sama była świadkiem, jak lepi z gliny podobiznę modelki, której nie widzi. – Wiem – westchnęła Siv. Widzowie roznegliżowani w różnym stopniu zgromadzili się wyczekująco wokół dziwnej sieci. Aurelia stała obok Siv na przedzie i obserwowała rozwój wydarzeń. Tylko ze względu na dobre wychowanie nie zasłoniła zszokowanych ust dłonią. Czy te kobiety były więźniami? Marionetkami? Aurelia nie była pruderyjna i nie miała nic przeciwko nagości jako takiej ani przeciwko nagości w sztuce. Jeszcze przed chwilą widok nagich modelek właściwie jej nie szokował. Ale w widoku kobiet, które miały zakryte głowy, ale strefy intymne obnażone, było coś więcej niż nagość. Wiedziała, że to performance i że kobiety na pewno uczestniczyły w nim z własnej woli. Nie miała pojęcia, dlaczego z jednej strony wszystko to ją krępuje, a z drugiej fascynuje. Serce waliło jej w piersi, a w całym ciele czuła dreszcz podniecenia. Zaczęła grać muzyka. Klasyczna. Gatunek, którego Aurelia nigdy nie włączała z własnej woli, ale który miała czasami okazję posłuchać, gdy podczas czytania lub odkurzania John puszczał na cały regulator jedną z płyt ze swojej kolekcji. – Strauss – szepnęła Siv. – Taniec siedmiu zasłon. – Siv była w głębi duszy punkówą, ale dzięki lekcjom baletu miała trochę styczności z muzyką klasyczną. Wraz z pierwszymi dźwiękami muzyki poruszyły się tancerki. Były idealnie zsynchronizowane, choć szybko wyszło na jaw, że to nie one decydują o tańcu. Kierował nimi Walter, mimo ślepoty. Pociągał za taśmy przymocowane do ich kolczyków jak dyrygent w orkiestrze zmieniający zza pulpitu tempo utworu. Każde szarpnięcie za wstążkę oznaczało coś innego – kobiety robiły obroty, piruety albo pełny szpagat w powietrzu, który odsłaniał widowni ich intymne miejsca. Czasem Walter pociągał mocno za wstążkę przymocowaną do sutka i tancerka prężyła z bólu plecy, ale on wtedy szybko rozluźniał taśmę i szarpał za następną, połączoną z węzłem stymulującym łechtaczkę. Choć twarze kobiet były częściowo zasłonięte, Aurelii wydawało się, że w odpowiedzi na poszczególne szarpnięcia widzi grymasy bólu lub rozkoszy. Ich ciała odzwierciedlały targające nimi żądze i emocje, widoczne w napięciu mięśni lub w sposobie, w jaki stawiały opór lub poddawały się pociągnięciom lin. Przez większą część widowiska Walter miał zamknięte oczy, jakby odczytywał reakcje tancerek wyłącznie ze stopnia naprężenia wstążek. Aurelia wiedziała, że tak właśnie było. I że jego celem wcale nie był ból. Siv uszczypnęła Aurelię w ramię. – Patrz – syknęła. – Zaraz będą szczytować.

Aurelia odwróciła wzrok od Waltera i spojrzała znów na otaczające go kobiety. Siv miała rację. Wciąż poruszały się w rytm muzyki, ale nie tańczyły już tak samo. Jakby rzeźbiarz wygrywał na ciele każdej z nich inną melodię, dostarczając każdej taką mieszankę przyjemności i bólu, która doprowadzi ją na skraj ekstazy i zatrzyma tam do finalnego szarpnięcia, zakończonego ewidentnymi spazmami orgazmu. Kobieta, która stała najbliżej, była tak mokra, że lśniące krople spływały po wewnętrznej części jej uda i pozostawiały na fioletowej wstążce ciemny ślad. Gdy wszystkie osiągnęły orgazm, znów znieruchomiały, jak nakręcane zabawki, które w końcu się wyczerpały. Kobiety zostały potem powoli opuszczone na ziemię i wpadły w ramiona asystentów, którzy odpięli je od drążków, ale nie zdjęli im z głów kapturów. Tancerki zostały wyprowadzone z sali, pewnie do przebieralni, ale poruszały się jak w transie i same nie były w stanie iść. Asystent w smokingu odprowadził Waltera. Aurelia była w równej mierze zafascynowana, jak przerażona. Na zdrowy rozum wiedziała, że to obłęd. Że to nie sztuka, tylko gwałt. Rozejrzała się po zebranych. Na ich twarzach malowało się podniecenie, ekscytacja albo znudzenie. Nikt nie wydawał się zszokowany. Po oklaskach, niektórych entuzjastycznych, a innych wymuszonych, ustawieni wokół sceny widzowie zaczęli się rozchodzić i łączyć w grupki. Siv milczała. Aurelia zastanawiała się, jakie wrażenie widowisko wywarło na jej przyjaciółce. Chyba przestanie już ją ciągnąć do Waltera. – Jak tam? – spytała. Siv wzruszyła tylko ramionami z pozorną obojętnością, ale dłoń, którą przeczesała potargane już włosy i nerwowość jej ruchów mówiły same za siebie. – Chciałabym być na ich miejscu. Tam na górze. Naprawdę bym chciała – wyznała z żalem. Zaskoczona jej wyznaniem Aurelia próbowała przez chwilę wyobrazić sobie siebie w takiej pozycji. Jakby się czuła, gdyby to ona tam wisiała, a jakiś nieznajomy, wyczuwający precyzyjnie stopień jej podniecenia, kierował z góry każdym jej ruchem jak marionetkarz? Zamknęła oczy. Ta jedna myśl była jak benzyna chluśnięta na iskrę podniecenia, które pełgało w niej od chwili przybycia na wystawę. Jakiś rozżarzony węgielek w jej wnętrzu zajął się ogniem i całe ciało stanęło w płomieniach. Cholera! Zaraz dostanie orgazmu. Na oczach Siv, w swojej przezroczystej sukience, wśród wszystkich tych ludzi, przed oczami mając jeszcze wyraźny wizerunek Waltera i jego marionetek. Zdusiła swoje podniecenie. Nie tu. Nie teraz. Nie w ten sposób. – Chodźmy stąd – szepnęła. Kręciło jej się w głowie i musiała zaczerpnąć świeżego powietrza, żeby jakoś sobie to wszystko poukładać. Nie chciała już wiedzieć, co jest w innych pokojach ani skąd się biorą dziwne trzaski i głuche

walenie dochodzące z innych pokojów. Bała się obrzydzenia czy raczej podekscytowania? Nic już nie miało sensu.

6 Bicie serca Później Aurelia często próbowała poruszyć temat wystawy, Waltera, dziwnych marionetek i reakcji Siv, ale przyjaciółka wzruszała tylko ramionami i zmieniała temat lub uciekała do innych zajęć. Aurelia zaczęła wkrótce odnosić wrażenie, że wyrósł między nimi mur. Z pozoru nic się nie zmieniło i nadal się przyjaźniły, ale niewidoczna tafla lodu, którą Siv odgrodziła swoje niewypowiedziane uczucia do rzeźbiarza i reakcję na urządzone przez niego widowisko, okazała się nie do przebicia. Minął miesiąc. Aurelia doszła do wniosku, że może zamiast robić sobie rok wolnego, powinna była pójść na studia. W ostatnim czasie Siv często przebywała poza domem i załatwiała tajemnicze sprawy, o których nie chciała rozmawiać, choć podobno wypełniała polecenia Edyty. Całymi dniami była zajęta, podczas gdy Aurelia właściwie nie ruszała się z Oakland. Przez większość czasu tkwiła samotnie w pokoju. Towarzyszyły jej tylko dźwięki dobiegające ze studia tańca – odgłosy ćwiczeń, stłumione rozmowy, polecenia i rzadkie wybuchy śmiechu.

Aurelia czuła się tak, jakby jej umysł stanął gdzieś na uboczu, pozostawiony sam sobie. Z braku innych pożywek produkował myśli, którym w normalnych okolicznościach nie dawałaby do siebie dostępu. Wracał w nich temat tajemniczego funduszu i jego patrona. A także niewyraźne wspomnienia o rodzicach, które sama sobie stworzyła na podstawie nielicznych informacji i tych kilku wyblakłych zdjęć właściwie zupełnie obcych ludzi, które posiadała. Zastanawiała się nad głębokim wpływem tego, co zobaczyła na wystawie. Wciąż miewała słodko-gorzkie wizje mężczyzny, z którym kochała się w bristolskiej kapliczce; rozpamiętywała smak jego pocałunku, miękkość ust, wspaniałą erekcję. Wszystko to zaowocowało dziwnym przygnębieniem i mętlikiem w głowie. Powinna teraz podróżować. Planowały z Siv wypożyczyć samochód i pojechać do Los Angeles, aby odkryć najbardziej słoneczną stronę Kalifornii. Oprócz tego może udałoby im się jeszcze wpaść na pustynię, do Las Vegas, zobaczyć Wielki Kanion, Zaporę Hoovera i tyle innych miejsc, o których kiedyś marzyła. Ale dowiedziały się, że są zbyt młode, żeby wypożyczyć auto, choć obie miały prawo jazdy. Teraz Aurelii nie chciało się nawet myśleć o alternatywnych środkach transportu. Rozleniwiła się, zobojętniała. I była zła, że Siv tak szybko zorganizowała sobie czas i zaadaptowała się do nowych warunków. Brakowało jej wspólnego milczenia i bliskości, zwykle niewyrażanej w żaden sposób, a jednak odczuwalnej aż do dnia wystawy. Noce były wyczerpujące, pełne męczących snów i dziwnych myśli. Rano Aurelia zawsze czuła, że potrzebuje co najmniej pół dnia na pozbycie się potwornego zmęczenia, napięcia w ciele i apatii, która zaciskała się na jej umyśle jak szczypce kraba. Jakaś jej część wiedziała, że cały świat stoi przed nią otworem, że na nią czeka, ale coś nie pozwalało jej do niego wyjść. Strach przed odkryciem prawdy? Wewnętrzne demony? Regularnie podciągała nocną koszulę i oglądała sobie brzuch, białą równinę zaburzoną delikatną, wąską szczeliną sromu, na próżno próbując zobaczyć tam czerwone serce. Niezależnie od wszystkiego liczyła na to, że znów się pojawi, ale pozostawało w ukryciu, jakby się z nią bawiło. Jakby swoją nieobecnością zasiewało ziarno niepewności, sugerowało niemal, że nigdy go tam nie było i że umysł płata jej figle. Aurelia dotykała się, zanurzała palce głęboko w swoje wilgotne wnętrze, pieściła się w nadziei, że rozpali ogień, ale bez skutku. Czasem wydawało jej się, że czuje mrowienie, niemal niezauważalne swędzenie w miejscu, w którym kiedyś pojawiło się oplecione językami ognia serce. Ale gdy tam patrzyła, skóra była nienaruszona, nietknięta, nieskazitelna. Aurelia czuła w sobie jedynie coś jakby echo, pustkę w miejscu dawnej pełni.

Poza tym w najmniej dogodnych momentach, przy opróżnianiu zmywarki lub prasowaniu sterty ubrań, które zdążyły się nagromadzić, Aurelia wracała myślami do wystawy. Wspomnienie dłoni opadającej z rozmachem na białą pupę i różowy ślad powstały w miejscu uderzenia, rozlewający się łagodnie jak woda na pagórku miękkiego ciała, powodowało, że odzywało się znów mrowienie w ciele. Aurelia poddawała się mu, licząc, że uda jej się w ten sposób wskrzesić gorejące serce. Nigdy wcześniej seks nie kojarzył jej się z klapsami ani z wiązaniem, zaczęło się tak dziać dopiero od tamtego wieczoru miesiąc temu. Właściwie to myśl o jakimkolwiek bólu nie miała w sobie nic atrakcyjnego i w pierwszej chwili wydawała się wręcz trochę komiczna. Ale potem Aurelia przypominała sobie wszystko inne. Widok zawoalowanych kobiet i Waltera, który z takim autorytaryzmem dyrygował ich ruchami. Przypomniała sobie swoje podenerwowanie, ciekawość, irytację, a na koniec głęboki niepokój. Zamknęła oczy. Przywołała w pamięci twarde opuszki palców nieznajomego, które dotykały ją w ciemnej kapliczce, i zdecydowanie, z jakim złapał ją za sprężyste pośladki w chwili, gdy w nią wchodził. Siłę, z jaką wśród szalejącej w niej burzy uczuć złapał ją za nadgarstki, przytrzymał w miejscu i wsuwał się w nią żywiołowo, a ona z przyjemnością przyjmowała jego dominację. Czy byłoby tak samo, gdyby związał jej ręce białym sznurkiem? Gdyby związał jej nogi? Gdyby ją unieruchomił? Wzdrygnęła się. Czy tego właśnie w głębi duszy pragnęła? Na pewno nie. Ale im częściej powracały obrazy, które odsunęła w głąb pamięci, tym silniej odczuwała te tajemnicze wibracje, które igrały z jej zmysłami, drażniły ją, uwodziły zakazy, o których istnieniu nie miała nawet pojęcia. Jeszcze raz rozchyliła szeroko nogi i wsunęła rękę pod kołdrę. Przez podłogę, ze znajdującego się na dole studia, przenikały urywki suity z Dziadka do orzechów. Rano były zajęcia dla dzieci, dla szczerbatych szkrabów w różowych tutu. Zanim wsunęła palec między wargi sromowe, zatrzymała go na chwilę w miejscu, w którym czasem pojawiało się serce, i pogładziła jedwabistą skórę. Nagle ogarnęła ją fala gorąca i runęła w dół podbrzusza jak pociąg, nad którym maszynista stracił kontrolę. Aurelia wciągnęła z sykiem powietrze. Wyciągnęła szybko rękę spod kołdry. Jej ciało płonęło. Musiała wziąć zimny prysznic, żeby jakoś się uspokoić i okiełznać zmysły. Ściągnęła cieniutką nocną koszulę, odkręciła wodę i spojrzała na swoje odbicie w wysokim lustrze. Serce było na swoim miejscu. Wyraźne. Wtopione w ciało. Cieniutkie, subtelne języki ognia ożyły. Im dłużej się przyglądała swojemu niewiarygodnemu tatuażowi, tym wyraźniej widziała siebie w kamiennej sali, ze związanymi rękami i nogami, zdaną na łaskę i niełaskę bata, klapsów, rąk, mężczyzn… jednego

mężczyzny… Jej mężczyzny. Nieznajomego. Poczuła w ustach słodko-gorzki smak granatu. Ja taka nie jestem, pomyślała w nagłym przypływie paniki. Ale nie potrafiła przestać sobie tego wyobrażać. Serce waliło jej jak oszalałe i dostała orgazmu. Stojąc w łazience. Nie musiała nawet się dotykać. Następnego dnia rano Aurelia zapukała do pokoju Siv z nadzieją, że przyjaciółka będzie rozmowna i serdeczna jak dawniej, ale nie zastała jej w środku, a łóżko wyglądało tak, jakby nikt na nim nie spał. W pierwszym odruchu pomyślała o Siv z dezaprobatą i pewną zazdrością. Podszytą niepokojem. I smutkiem. Czy było już między nimi aż tak źle? Czy Siv naprawdę poznała jakiegoś faceta, postanowiła spędzić z nim noc i nie wspomniała jej o tym ani słowem? I czy faktycznie poznała kogoś nowego? Aurelia dobrze pamiętała reakcję Siv na Waltera. Wyraz jej twarzy, gdy przyglądała się, jak lepi z gliny tancerkę. I żal, że to nie ona była jedną z jego marionetek. Dopadło ją nagłe poczucie winy, gdy przypomniała sobie, z jaką dezaprobatą i podejrzliwością podchodziła do fascynacji przyjaciółki rzeźbiarzem. Te uczucia miały jedynie zamaskować mętlik, jaki panował w jej głowie w związku z jej własnymi pragnieniami. Teraz już to wiedziała, ale nie mogła cofnąć czasu. Aurelia próbowała się nie martwić i nie mieć żalu do Siv. Ostatecznie to było jej życie. Nie miała prawa mówić jej, co jest dobre, a co złe, ani zabraniać Siv cieszyć się tym, co ją spotyka, dopóki nie działa jej się krzywda. Czy nie taki był pierwotny zamysł wyjazdu do Stanów i legendarnego San Francisco? Aurelia zabrała się do tego, co było do zrobienia w domu, także do tego, co miała zrobić Siv. Kilkakrotnie próbowała się do niej dodzwonić, ale bezskutecznie. Następnego dnia, gdy Siv dalej nie wracała, poszła jeszcze raz do jej pokoju sprawdzić rzeczy. Nie zniknęły żadne ubrania i wszystko wydawało się być na swoim miejscu. W jednej z szuflad znalazła ładowarkę, co tłumaczyłoby, dlaczego Siv nie odbierała telefonu. Edyta skomentowała zniknięcie Siv, gdy Aurelia poszła do niej zapłacić za mieszkanie i zaofiarowała się, że zapłaci też za przyjaciółkę. – Ja bym się nie przejmowała – stwierdziła wychudzona nauczycielka baletu. Ironicznemu grymasowi jej ust towarzyszył błysk oka. – Na pewno nie zrobiła tego bez powodu… – Mówiąc to, pokiwała z aprobatą głową. Aurelia chciała jej powiedzieć, że Siv ma najprawdopodobniej romans ze starszym, niewidomym mężczyzną, ale uznała, że dopuściłaby się zdrady, gdyby ujawniła sekret. Minął tydzień, a Siv ciągle nie dawała znaku życia. Aurelia martwiła się coraz bardziej. Próbowała dowiedzieć się czegoś o Walterze w Internecie, ale nie

znalazła nic na jego temat. Nie natrafiła też na żadną wzmiankę o jakimkolwiek niewidomym rzeźbiarzu. Wybrała się tam, gdzie Walter zorganizował wystawę, ale przy wejściu grzecznie ją poinformowano, że budynek został wynajęty przez osobą prywatną i że nie wolno im ujawnić nazwiska klienta. Recepcjonistka – miała wąskie wargi i nosiła okulary – przyznała, że owszem, podobne imprezy mogą mieć miejsce w przyszłości i być może pojawi się na nich część tych samych gości, a nawet obsługi, ale żadnej gwarancji dać nie może ani tym bardziej przedstawić kalendarza prywatnych spotkań. Aurelia z niepokojem czekała na telefon od rodziców Siv, bo bała się, że będzie musiała kłamać. Zaczęła w związku z tym rozważać nawet wizytę w miejscowym komisariacie, ale jakby w odpowiedzi na swoje obawy, dostała niespodziewany mail. Od Siv. „U mnie wszystko ok. Nie martw się o mnie. Kiedyś zrozumiesz. Kocham Cię”. Rodzice Siv nie zadzwonili, więc Aurelia doszła do wniosku, że córka się z nimi skontaktowała. Choć wiadomość trochę ją uspokoiła, jednocześnie wyprowadziła z równowagi. Aurelia zawiodła się na Siv. Uznała, że przyjaciółka zachowała się bardzo egoistycznie. Dlaczego nie mogła normalnie wrócić do domu, osobiście wszystkiego wyjaśnić, zabrać rzeczy i dopiero wtedy wynieść się do Waltera czy kogokolwiek, kto wpadł jej akurat w oko? To było z jej strony cholernie samolubne. Prawdziwi przyjaciele nie powinni tak robić. Tymczasem, jakby nie była jeszcze w wystarczająco kiepskim nastroju, dostała list od Gwillama Irvinga, w którym pytał, co u niej, i przypominał o zobowiązaniach, które przyjęła na siebie wraz z funduszem. Czyżby wiedział, że nie zrobiła jeszcze nic, by rozpocząć studia w Berkeley? Jakby tego było mało, od czasu zniknięcia Siv każda próba przywołania serca kończyła się niepowodzeniem. Nie pomagały ani pieszczoty, ani wspominanie dotyku nieznajomego. Aurelia postanowiła coś z tym zrobić. Wiedziała, że to nierozsądne, a może nawet niebezpieczne. Ale doszła do wniosku, że musi się dowiedzieć, czy serce pojawi się po stosunku z innym mężczyzną. Czuła się tak, jakby niewidzialny tatuaż utworzył w niej jakąś wyrwę; wir, który zasysał wszystkie jej myśli. Musiała poznać odpowiedzi na swoje pytania. Choć wyglądała na starszą, niż była, wiedziała, że barmani i ochroniarze w klubach najprawdopodobniej każą jej się wylegitymować. Żadna knajpa nie wchodziła więc w grę. W takim razie gdzie?

Popędzona listem z kancelarii Irving, Irving & Irving postanowiła wybrać się w końcu do Berkeley i dowiedzieć, kiedy najszybciej może zapisać się na kursy, które wybrała sobie jeszcze w Leigh-on-Sea. Celowo założyła swoją najkrótszą spódniczkę – tweedową w kratkę, która sięgała ledwie do połowy uda i prezentowała w pełnej krasie jej długie nogi – a do tego obcisłą bluzeczkę i czarną kurtkę skórzaną, która została w pokoju Siv. Niezbyt wymyślny strój, choćby nie wiadomo jak wysilać wyobraźnię. A skoro o wyobraźni mowa, to również nie taki, który pozostawiałby jej zbyt wielkie pole do popisu. Aurelia nigdy nie starała się przyciągać męskich spojrzeń i taki ubiór bardzo ją krępował. Pobrała z biura rekrutacji grubą teczkę z najróżniejszymi formularzami i udała się do głównej części kampusu. Nie zwracała na siebie przesadnej uwagi, bo wtopiła się w tłum blondynek, równie wysokich jak ona i podejrzanie opalonych. Zmarzła, bo wiatr chłostał ją po gołych nogach, obsypując je gęsią skórką. Uciekła do biblioteki. Wysoka czytelnia była wyłożona błyszczącą boazerią i zaopatrzona w długie stoły. Aurelia wyszukała sobie kilka książek, znalazła miejsce przy jednym z wielkich okien wykuszowych i zapatrzyła się na drżące liście drzew otaczających budynek. Nie zamierzała się uczyć. Wybrała kilka książek, głównie powieści, o których słyszała, ale których nigdy nie miała okazji przeczytać. Może jeśli przebrnie przez kilka pierwszych stron, to wciągnie się w lekturę i spędzi kilka godzin w spokoju i w cieple. Ustawiła przed sobą wieżę z książek, aby odgrodzić się od widoku za oknem, bo ją rozpraszał. Została jej tylko jedna pozycja. Powieść Harukiego Murakamiego. Nie czytała nigdy nic autorstwa tego japońskiego pisarza, ale dużo słyszała o jego książkach. Gość jednego z wieczornych programów telewizyjnych mówił, że to upojny koktajl przedziwnych historii miłosnych, kotów i jazzu. Okładki angielskich wydań wyglądały super. Ten egzemplarz był jednak w twardej oprawie. Po dwudziestu stronach Aurelia poczuła na karku dziwne mrowienie, jakby ktoś ją obserwował. Przypomniała sobie, że ostatnim razem przydarzyło jej się to z taką siłą w Londynie, gdy biegła do pociągu. Już miała się odwrócić i rozejrzeć po sali, gdy z naprzeciwka, zza książek, którymi odgrodziła się, by mieć trochę prywatności i by nic jej nie rozpraszało, odezwał się jakiś głos. Przez chwilę była zdezorientowana – jakby ktoś obserwował ją z dwóch różnych miejsc, jakby została wzięta w dwa ognie. Instynktownie wciągnęła powietrze, szukając znajomego zapachu. Granat? Ale niczego nie poczuła. Jednak bez wyraźnego powodu jej usta zwilgotniały. Oblizała je. – Fajna książka, prawda? Odsunęła trochę więżę z książek, żeby zobaczyć swojego rozmówcę. Pytanie zadał chłopak, mniej więcej dwudziestopięcioletni. Miał jasnobrązowe włosy, które opadały mu grzywką na czoło. Nosił okulary w ciemnych, rogowych

oprawkach, a Aurelia mimo woli zauważyła, że ma odstające uszy i bujne, ciemne baczki, sięgające połowy twarzy. Na nosie i górnej części policzków widniały blade piegi, a kości policzkowe były tak wyraźnie zarysowane, że niejedna dziewczyna mogłaby mu ich pozazdrościć. Spojrzała na niego i od razu jej się przypomniało, jak w ramach szkolnej lektury po raz pierwszy czytała jedną z powieści Marka Twaina i jak wyobrażała sobie wtedy jej bohaterów. Chłopak wyglądał wypisz wymaluj jak trochę starszy Tomek Sawyer. Uśmiechnęła się mimowolnie. – Jestem na samym początku – powiedziała. – Wow, przyjechałaś z Anglii! – wykrzyknął chłopak. Zobaczyła dwa rzędy bieluśkich zębów. Parsknęła. – Czy to takie oczywiste? Chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej, a w jego oczach pojawił się błysk. – Książka jest rewelacyjna – ciągnął. – Zazdroszczę ci, że czytasz ją po raz pierwszy. – Dlaczego? – spytała Aurelia. – Nie zdradzę ci niczego. Przeczytaj do końca, to się dowiesz. – Pewnie masz rację. – Jestem Huck – przedstawił się. Aurelia nie mogła się powstrzymać i wybuchnęła śmiechem. – A przypadkiem nie Huck Sawyer? – Nie. Huck Johnson… Aurelia podała mu swoje imię. Pochodził z Środkowego Zachodu i studiował na drugim roku antropologii. Jego rodzice byli lekarzami. Na swojej części stolika miał same opasłe podręczniki, ale uwielbiał też współczesną prozę. Wyznał, że pracuje nawet nad własną powieścią. Chciał kiedyś zostać pisarzem. – Z przyjemnością bym przeczytała twoją książkę – powiedziała uprzejmie Aurelia. – Nie jest jeszcze skończona. – Spuścił wzrok, jakby zawstydzony. – To co tu porabiasz? – spytał, niezbyt zgrabnie zmieniając temat. Pół godziny później Huck zaproponował kawę. Podobno na dole była kafeteria. Aurelia przyjęła zaproszenie. Gdy wstał, zauważyła ze zdziwieniem, że jest zaskakująco wysoki, pół głowy wyższy od niej, choć miała ponad metr osiemdziesiąt. Już od jakiegoś czasu męczyła ją świadomość, że nie wiedziała nawet, jak wysoki był nieznajomy z Bristolu. Fakt, że sobie nagle o tym przypomniała, wywołał nieprzyjemny, męczący ucisk w żołądku.

Siedząc przy paskudnej kawie i ledwo zjadliwych ciastkach, zmusiła się do myślenia o tym, jak wygląda ciało Hucka pod flanelową koszulą w kratkę i bezkształtnymi spodniami. Nie wyglądał na swój wiek, co raczej nie dodawało mu uroku. Ale zauważyła w jego oczach subtelne oznaki pożądania. Gdy wstawała w bibliotece od stolika, pokazała, co nieuniknione, swoje długie, gołe nogi. Wtedy spojrzał na nią przeciągle. Nawet teraz w kafeterii, gdzie siedzieli obok siebie, jego wzrok uciekał niekiedy na jej uda. Od czasu do czasu pozwalała swojej obcisłej tweedowej spódniczce powędrować wyżej, dzięki czemu, zanim zdążyła ją obciągnąć, Huck mógł zerknąć ukradkiem na jej białe, bawełniane majteczki. To było jak rodzaj gry, do której ten chłopak idealnie się nadawał. I choć dawna Aurelia nie pozwoliłaby sobie w żadnym wypadku na to, aby się nim w ten sposób bawić, to nowa, mająca obsesję na punkcie serduszka, wiedziała dokładnie, co robi, i nawet zaczęło jej się to podobać. Czy wszystkimi mężczyznami można było tak łatwo manipulować? Huck czekał na wolne miejsce w akademiku trochę bliżej uczelni i kimał tymczasowo u kumpla, mieszkającego w okolicach Haight. Aurelia nie zamierzała wpuszczać go do swojego pokoju nad szkołą baletową. Uzgodnili więc, że wynajmą na pół pokój w jakimś hoteliku. W rozklekotanym japończyku Hucka walały się wymiętoszone brudne ubrania, które od dawna zamierzał zawieźć do pralni, puste opakowania po słodyczach, stare gazety i czasopisma, i puste kubki po kawie. Chłopak uprzątnął szybko przedni fotel dla Aurelii, a gdy wcisnęła już swoje długie ciało na wąskie siedzenie, pojechali szukać hotelu, który podobno znał w okolicy. Aurelia zastanawiała się, jak często bywał tam z innymi dziewczynami. W samochodzie śmierdziało spalinami, więc wkrótce zaczęło ją mdlić. Musiała otworzyć okno. Jechali w milczeniu. Aurelia zastanawiała się nad tym, jak to się stało, że zaproponowała mu seks. Doskonale zdawała sobie sprawę, że młody Amerykanin był tylko środkiem do celu i wcale nie miała pewności, czy podoba jej się takie wyrachowanie i egoizm. Zaciągnęli zasłony i zapalili słabą lampkę, która rzucała na pokój upiorną poświatę. Aurelia rozebrała się zaraz po pierwszym pocałunku. Zdjęła tweedową spódniczkę i pokazała w całej okazałości swoje niebotycznie długie nogi, skąpane w pomarańczowym blasku. Huck wybałuszał tylko oczy, nie mogąc uwierzyć we własne szczęście. – O kurczę! – powiedział. – Wszystkie dziewczyny w Anglii są takie bezpośrednie? Aurelia parsknęła śmiechem. – Muszę iść do łazienki. Rozbierz się i poczekaj na mnie w łóżku – zarządziła. Za cienkimi drzwiami znajdowała się umywalka. Aurelia przede wszystkim chciała

umyć zęby i miała nadzieję, że na wyposażeniu pokoju są szczoteczki do zębów. Nie było. Energicznie wyszorowała zęby zwilżonymi palcami i wygrzebała z torebki miętówkę. Ściągnęła bieliznę i obejrzała zdeformowane odbicie swojego nagiego ciała w popękanym lustrze. Mimowolnie poszukała wzrokiem szkarłatnego serca. Choć wcale nie spodziewała się go zobaczyć. Jeszcze nie. Gdy wróciła do chłodnawego pokoju, odrobinę się trzęsąc, Huck zdążył już zgasić światło i schować się pod kołdrę. Wsunęła się obok niego. Jego ciało było przyjemnie ciepłe i miał już wzwód. Jego członek sterczał ukośnie i opadał trochę na jej biodro, gdy położyła się na plecach i zapatrzyła w szare plamy na suficie, tworzące nieregularne wzory. Huck znów ją pocałował, ale odsunął się odrobinę, tak aby nie ocierać się o nią penisem, jakby go to zawstydzało. Czuć było od niego starym dymem papierosowym. Aurelia zrobiła głęboki wdech. Jak dotąd tylko jeden mężczyzna pachniał owocami. W trakcie pocałunku rozchyliła kolana, aby Huck mógł ułożyć się między jej nogami. Zrobił to niezręcznie, jakby nadal bał się zbliżyć do jej ciała. Aurelia namacała ręką jego członek i chwyciła go. Mimo sztywności był zaskakująco miękki i aksamitny w dotyku. I gorący. Jak członek nieznajomego. Czy każdy mężczyzna był taki sam? Czy naprawdę tak łatwo będzie jej wymazać z pamięci nieznajomego? Jej mózg zaczął pracować na zwiększonych obrotach i przetwarzać doznania fizyczne i towarzyszące im myśli. Pocałunek zaczął się rwać. Palce Aurelii przesunęły się wzdłuż członka Hucka i musnęły paznokciami jego jądra. Chłopak jęknął. Aurelia odchyliła się zachęcająco i Huck nakrył ją swoim ciałem. – Weź mnie – szepnęła mu do ucha. – Na pewno? – spytał, jakby nie chciał tego robić aż tak szybko. Aurelia odsunęła od niego wargi. – Tak – jęknęła. Naprowadziła pewnym ruchem jego członek. Była niesamowicie wilgotna. Huck miał już w nią wejść, gdy nagle odsunęła się od niego. – Masz prezerwatywę? – wyszeptała, zarumieniona zarówno z pożądania, jak i ze złości, że tak podstawowa rzecz wyleciała jej z głowy. Że zapomniała o czymś, co rodzice chrzestni i nauczyciele wbijali jej do znudzenia do głowy. I wtedy przypomniała sobie w panice, że z tego, co pamiętała, nieznajomy z Bristolu też się nie zabezpieczył. Ale ponieważ ani nie zaszła w ciążę, ani nie miała żadnych problemów zdrowotnych, uznała, że może bezpiecznie przyjąć, iż wszystko dobrze się skończyło. Huck wychylił się z łóżka i sięgnął do kieszeni spodni, które złożył schludnie na pobliskim krześle. Wyciągnął niebieskawą paczuszkę.

Rozdarł opakowanie zębami. Pościel zasłaniała wzwód i całą dolną część jego ciała. Aurelia zaczęła nagle żałować, że to wszystko tak wygląda. Że nie ma w tym żadnej magii, żadnego romantyzmu, tylko zwykły, banalny seks. Być może członek Hucka był w dotyku taki sam jak penis nieznajomego, ale nic poza tym. Po założeniu prezerwatywy Huck ulokował się znów między jej udami. Aurelia nie ruszyła się ani o jotę. Wchodząc w nią, uśmiechnął się do niej czule i jakby przepraszająco i zaczął skubać pieszczotliwie jej ucho. Po krótkiej chwili zaczął się w niej poruszać. Aurelia dała się ponieść cudownemu uczuciu wypełnienia, choć tym razem doświadczała go zupełnie inaczej – mechanicznie, bez tego nieuchwytnego mrowienia, które niosło się z krwiobiegiem po całym jej ciele. Huck szeptał jej do ucha różne czułości, ale nawet go nie słuchała. Próbowała odtworzyć zapomniane doznania, przywrócić je do życia, ale przeszkadzał jej w tym zapach tytoniu w oddechu kochanka, pot na jego plecach, grzywka, którą łaskotał ją w policzek, i monotonne ruchy. Stosunek ciągnął się niemiłosiernie. Huck musiał dostrzec jej brak entuzjazmu. – Dobrze ci? – spytał. – Jest okej – odpowiedziała. – Na pewno? – Zwolnił. Głowa rozbłysła jej nagle najróżniejszymi obrazami. – Mocniej – poprosiła. – Ale jak? Rozłożyła ręce. – Złap mnie za nadgarstki. Nie musisz być taki delikatny – zaproponowała na fali wspomnień z obejrzanej wystawy. Huck przytrzymał ją, ale bez przekonania. Aurelia chciała go poprosić, żeby uderzył ją w tyłek, może nawet tak, by zabolało, ale nie odezwała się, zszokowana własnymi pragnieniami. Spróbowała nie myśleć ani o obrazach podsuwanych przez wyobraźnię, ani o obskurnym, tanim pokoju hotelowym. Spojrzała Huckowi w oczy. – Nic z tego – powiedziała. Wysunęła się z jego objęć i zaczęła ubierać. – Co zrobiłem źle? – spytał Huck, też już macając w poszukiwaniu ubrań. Jego członek szybko oklapł. – Nic. – Ale powiedziałaś „mocniej”. O co ci tak konkretnie chodziło? – poprosił o wyjaśnienia. – O nic – powtórzyła Aurelia. W jego oczach błysnęła wściekłość. – Nie rozumiem takich lasek jak ty – stwierdził.

– Takich jak ja, czyli jakich? – Takich, które chcą, żeby zadawać im ból. Zostałem wychowany inaczej. Myślałem, że… – Że co? – Aurelia przeciskała głowę przez wąski dekolt białej bluzeczki. – Tutejsze laski są często zboczone. Myślałem, że skoro jesteś z Anglii, to… – Odwrócił wzrok. – Nie jestem zboczona! – krzyknęła i wybiegła z wściekłością z pokoju. W okolicy nie było taksówek i musiała wrócić do domu na piechotę. Zajęło jej to półtorej godziny i przez całą drogę powstrzymywała się od płaczu. Wiedziała, że coś się w niej zmienia. Nie chodziło tylko o zniknięcie Siv ani o dziwne serduszko na ciele. To było coś więcej. Doszła na skrzyżowanie i po raz kolejny dopadło ją dziwne wrażenie, że ktoś za nią idzie. I to na pewno nie Huck. Wiedziała, że nigdy już go nie zobaczy. Odwróciła się, ale ulica była pusta. Na wietrze wirowały tylko jesienne liście. Otarła łzy z policzka. Nie chciała martwić Edyty, ale prawie pod samym domem stwierdziła, że nie chce spędzać kolejnego wieczoru w samotności i zamartwiać się znów o przyjaciółkę. Weszła cichutko do środka i napisała szybko liścik. Zostawiła go na swoim łóżku. Znalazłam Siv. Wyjeżdżam na trochę. Proszę się o mnie nie martwić. Niedługo się odezwę. Sama nie wiedziała, dlaczego skłamała. Może w przesądnej nadziei, że jeśli tak napisze, okaże się to prawdą? Na dworze zrobiło się trochę mgliście. Aurelia zawróciła w ostatniej chwili do pokoju i zabrała bieliznę na zmianę, czysty podkoszulek i szal z wieszaka na drzwiach. Zarzuciła go na ramiona. Z niejakim smutkiem uświadomiła sobie, że to ten sam szal, który miała w wesołym miasteczku. Wydawało jej się, że od tego czasu upłynęło strasznie dużo czasu. Gdzie właściwie powinna teraz iść? Znalazła restaurację, w której wraz z Siv jadły kiedyś frytki. Gapiła się przez okno na stolik, przy którym wtedy siedziały, rozprawiając na temat jej tatuażu i pierwszego popołudnia Siv w roli nagiej modelki. Ale wiedziała, że samo gapienie się w okno nie zwróci jej przyjaciółki. Musiała się zastanowić. Gdzie mogła zniknąć Siv? Walter. Instynktownie wiedziała, że przyjaciółka odeszła do niewidomego rzeźbiarza. Aurelia po raz nie wiedzieć który przeczesywała zakamarki pamięci w poszukiwaniu jakichkolwiek informacji, które pomogłyby jej ustalić miejsce pobytu Siv. Poznała Waltera w dniu, w którym poszła po formularze do szkoły cyrkowej. Wspominała wtedy, że atelier rzeźbiarza znajduje się w pobliżu. Ale przecież Aurelia nie mogła chodzić o tej porze od drzwi do drzwi i pukać.

Zatrzymała przejeżdżającą taksówkę i powiedziała kierowcy, żeby zawiózł ją do budynku, w którym odbywała się wystawa. Żadne inne miejsce nie przyszło jej do głowy. Może będzie miała szczęście i zastanie w recepcji jakiegoś chłopaka, który da się złapać na jej gołe nogi i udzieli jej informacji. Przy trzeciej wizycie kamienna budowla nie robiła już aż takiego wrażenia. Nie wydawała się też zaczarowana. Początkowy zachwyt ulotnił się pod wpływem przekonania, że zorganizowana tam impreza doprowadziła do zniknięcia Siv. Aurelia była tak sfrustrowana, że miała ochotę kopnąć mur. Ale wiedziała, że poza bólem niczego w ten sposób nie uzyska, zadowoliła się więc uporczywym naciskaniem dzwonka. – Na litość boską! Zamknięte! Poza tym ja tu nawet nie pracuję… – syknął ze środka ochrypły kobiecy głos. Aurelia straciła już nadzieję, że ktoś otworzy, więc tak ją to zaskoczyło, że dopiero po chwili otrząsnęła się ze zdumienia. Coś zaświtało jej w pamięci. – Lauralynn? – spytała. – Tak? – odpowiedział podejrzliwie głos. – Otwórz, proszę. Pracowałaś na wystawie. Dałaś nam stroje… nazywam się Aurelia. Byłam tu z przyjaciółką, ale ona zniknęła i muszę ją pilnie odszukać. Wydaje mi się, że może być z Walterem, tym rzeźbiarzem… – paplała bez ładu i składu. Drzwi się otworzyły. Lauralynn stała z dużymi reklamówkami w rękach. Nie miała na sobie lateksu, a włosy związała w zwykły koński ogon, a nie w dziewczęce warkoczyki, jak ostatnio, ale nawet bez przebrania robiła ogromne wrażenie. W butach na obcasach była wyższa nawet od Aurelii. Aurelia nie pamiętała też, że kobieta miała aż tak długie nogi, które w obcisłych dżinsach prezentowały się jeszcze zgrabniej. Widać było, że jest bez stanika. Aurelia, chcąc nie chcąc, gapiła się na jej piersi, zakryte jedynie cienką, białą koszulką na ramiączkach, przez którą wyraźnie prześwitywały sutki. – Czegoś chciałaś, prawda? – spytała Lauralynn. – Czy może sama już zapomniałaś czego? Wydajesz się jakby zdekoncentrowana. – Uśmiechnęła się figlarnie, odsłaniając białe zęby. Aurelia zrobiła się czerwona jak burak. – Na wystawie… – zająknęła się. – Pożyczyłaś mi sukienkę… – Wiem, kim jesteś – przerwała jej Lauralynn. – Świetnie się prezentowałaś w tamtej kiecce. Choć wydawało się to niemożliwe, Aurelia zaczerwieniła się jeszcze bardziej. – Możesz ją sobie wziąć, jeśli chcesz – mówiła dalej Lauralynn, zerkając na jedną z reklamówek, które odstawiła na podłogę. – Masz szczęście, że mnie zastałaś. Przyszłam tylko po rzeczy. Mam odwieźć kostiumy do naszej siedziby

w Seattle. – Spojrzała na nadgarstek, choć nie miała zegarka. – Musisz się jednak streszczać, bo za chwilę mam samolot. Właśnie jadę na lotnisko. – Moja przyjaciółka Siv… – zaczęła Aurelia. – Myślę, że może być z Walterem. Wiesz może, jak go znaleźć? Albo ją? Lauralynn uniosła brew. Usłyszana wiadomość raczej ją rozbawiła, niż zaskoczyła czy zaniepokoiła. Aurelia uznała, że to dobrze. Skoro Lauralynn nie uważa, że ucieczka z Walterem to powód do zmartwień, być może niewidomy rzeźbiarz nie jest psychopatą. – Uciekła z Walterem, co? – powtórzyła z zadumą Lauralynn. – Facet potrafi je namierzać. Wydawało się, że mówi do siebie. – Namierzać? Je? – spytała Aurelia. – Mówisz o modelkach? – Nie do końca. Ale nie mam teraz czasu ci tego wyjaśniać. Nie mogę cię zaprowdzić do Waltera. Ale mogę cię zabrać do kogoś, kto najprawdopodobniej wie, gdzie go znaleźć. Będziesz musiała ze mną pojechać. Lauralynn pozbierała torby i zaczęła pospiesznie wychodzić, usuwając Aurelię z drogi. Machnęła na przejeżdżającą taksówkę. – No chodź – zawołała, otwierając drzwi i wrzucając torby. Aurelia wskoczyła na tylne siedzenie samochodu i taksówka ruszyła. Jej spódniczka powędrowała do góry, odsłaniając prawie całe uda. Zawstydzona dziewczyna zaczęła ją obciągać. – Nie musisz silić się na skromność z mojego powodu – mruknęła Lauralynn. Zachowywała się dużo bardziej bezpośrednio niż jakikolwiek mężczyzna, z którym flirtowała Aurelia, no może poza nieznajomym. Choć ich krótkie, acz intensywne spotkania trudno nazwać flirtem, bo w zasadzie ze sobą nie rozmawiali. Aurelia zaczęła się zastanawiać, czy Lauralynn jest tak samo pewna siebie również w innych sferach. Poczuła nagle znajome pulsowanie. Nigdy wcześniej nie była z kobietą ani nie rozważała na poważnie takiej opcji. Aż do teraz. Przez pozostałą część drogi Aurelia miała totalny mętlik w głowie. Niepokój o Siv mieszał się z radością, że w końcu trafiła na jakiś ślad, z obrazem piersi Lauralynn rozpychających jej białą koszulkę oraz z natrętnymi myślami, które towarzyszyły stwardniałym sutkom. Co jakiś czas wracała też myślami do tatuażu, nieznajomego oraz wspomnień i fantazji, które zawsze się z nim wiązały. Aurelia była pewna, że tajemnicze zniknięcie Waltera i Siv miało z nim coś wspólnego i że to za nim tak naprawdę tęskniła. Ale nieznajomy od dawna nie dawał znaku życia. Nie może przez całe życie czekać na mężczyznę, którego nigdy nawet nie widziała. Taksówkarz zawrócił do Oakland i przejechał przez most, ale skręcił, zanim dojechał do dzielnicy Aurelii. Zatrzymali się na lotnisku. Lauralynn wzięła sprawy

w swoje ręce i poszła kupić bilet dla Aurelii. Dziewczyna upierała się, że sama zapłaci, ale Lauralynn zignorowała podawaną jej kartę kredytową. W Seattle wylądowały krótko przed północą. Padało. Aurelia była przemarznięta do szpiku kości i nieludzko zmęczona. Z parkingu przy lotnisku Tacoma International odebrały auto Lauralynn, małą hondę civic. Jadąc ciemnymi, mokrymi autostradami, Aurelia myślała tylko o jednym – o hipnotyzującym kołysaniu bioder i tyłka Lauralynn. Oraz o tym, że tamta chodziła wiecznie w szpilkach i nie odczuwała chyba przy tym żadnego zmęczenia ani dyskomfortu. – Jesteśmy na miejscu – szepnęła Lauralynn tuż przy uchu Aurelii. Dziewczyna uniosła głowę. Zasnęła z głową na ramieniu Lauralynn, która siedziała za kierownicą. Blondynka położyła ciepłą dłoń na jej udzie, żeby ją delikatnie obudzić. Aurelia czuła, że serce wali jej w piersi. – Stąd mamy już bliziutko. Zadzwoniłam do Tristana poprosić, żeby nastawił wodę. Jest mistrzem gorącej czekolady. Za chwilę się rozgrzejesz. Lauralynn i Tristan mieszkali razem w apartamencie hotelowym, ale nic nie wskazywało na to, żeby byli kochankami. Aurelia przyglądała się, jak krzątają się w małej kuchni i przy barku. Żadne z nich nie było najwyraźniej typem domatora. Lauralynn nie zdjęła szpilek i nawet w zwykłej koszulce i dżinsach nie wyglądała na osobę przyzwyczajoną do czekania, tylko raczej na taką, na którą się czeka. Otwierała nieudolnie torebeczkę cukru, rozsypując przy okazji jej zawartość na dywan, a Aurelia miała nieodparte wrażenie, że Lauralynn zwykle nie robi takich rzeczy. Że stara się uwieść Aurelię. Tristan natomiast był zdecydowanie zbyt przystojny, żeby kuchnia mogła stanowić jego naturalne środowisko. Wysoki, opalony i muskularny, poruszał się tak leniwie, że powinien chyba raczej leżeć na wyściełanej miękkimi poduszkami lektyce i mieć na swoje zawołanie rzesze niewolników. – Pracujecie razem? – spytała Aurelia. Chciała wreszcie dowiedzieć się czegoś o Siv, a bała się, że uśnie, zanim zdąży wydobyć coś z Tristana. – Nie do końca – odparł Tristan i podał jej na spodeczku maleńką filiżankę do espresso, wypełnioną aromatycznym, ciemnobrązowym płynem. Aurelia upiła łyk. To była czekolada, gorąca i gęsta, lekko pikantna. Od razu poczuła, jak znika przenikający ją chłód, a całe ciało ogarnia przemożny spokój. – Ale to… Wydaje mi się, że już coś takiego piłam – powiedziała. – A kto nie pił gorącej czekolady? – wtrąciła Lauralynn. Ubiegła Tristana i siadła na wolnym miejscu obok Aurelii. – Chociaż muszę przyznać, że w jego wykonaniu jest naprawdę wyjątkowa. Aurelia znów przyjrzała się Tristanowi. Czy to możliwe, że jest nieznajomym? Mężczyzną, którego od tak dawna pragnie? Raczej nie. Był atrakcyjny, a nawet piękny. Ale w jego urodzie było coś niepokojącego, reagowała na nią wręcz w fizyczny sposób. Coś jej mówiło, żeby uważać na groźną ciemność, która go

spowijała. Jednocześnie ciemność ta wabiła ją, jakby razem z Tristanem stanowiła część czegoś większego. Nie, to nie był mężczyzna, któremu się oddała, któremu uległa, któremu dobrowolnie się ofiarowała. Na pewno by go rozpoznała, nawet z daleka, wyczułaby obecność człowieka, który budził w niej takie żądze, tamtej nocy i w tak wielu późniejszych fantazjach. – Wiesz, gdzie znajdę Siv? – spytała bez ogródek. – Wiem, gdzie znajdziesz Waltera – odparł Tristan. – A przynajmniej, gdzie będzie wieczorem za dwa dni. A jeśli twoja przyjaciółka z nim jest, to na pewno pójdą tam razem, więc mogę pomóc ci ją odnaleźć. – Co to znaczy „pójdą tam razem”? Tam, czyli gdzie? – spytała ze złością Aurelia. Miała powoli dosyć tych wszystkich tajemnic. – Na pewną wyjątkową imprezę – wyjaśniła Lauralynn. – Na Bal. To dla nas najważniejsze wydarzenie w roku. – To dla nas? Dla jakich nas? – Chyba lepiej, żebyś najpierw się przespała, potem ci wszystko wyjaśnimy – powiedziała uspokajająco Lauralynn. Tristan odebrał od Aurelii pustą filiżankę. Mruknęła „dziękuję”, ale on wrócił już do barku. Została na kanapie sama z Lauralynn. Ciepła dłoń, która w taksówce tak delikatnie spoczywała na jej udzie, przylgnęła teraz mocniej. Aurelia zadrżała, czując paznokcie Lauralynn na swojej skórze, tuż na obrzeżach majtek. – Muszę wziąć prysznic… – powiedziała sennym głosem, przypominając sobie, że ma na sobie te same ubrania, które włożyła po krótkiej schadzce z sobowtórem Toma Sawyera z biblioteki uniwersyteckiej, choć wydawało się, że zdarzyło się to całe wieki temu. – Możesz skorzystać z mojego – odparła Lauralynn. Aurelia poczuła na sobie jej miękkie, aksamitne wargi, a zaraz potem do jej ust wsunął się ciepły, wilgotny język. Pomogła wstać Aurelii i zaprowadziła ją do najbliższej sypialni. Tuż przed zamknięciem drzwi dziewczyna napotkała świdrujący wzrok Tristana. Czy to grymas wściekłości na jego twarzy? A może tylko zawodu?

7 Wyspa doktora Wellsa To niezwykle ekskluzywna impreza – powiedział Tristan. – Ale sądzę, że możesz tam spotkać swojego przyjaciela. Słyszałem, że przyjdą pracownicy cyrków i ludzie ze świata artystycznego. Na pewno będzie to wydarzenie. Organizowane jest raz do roku zawsze w nowym miejscu. Inne niż wszystkie, dziwne. Raz odbyło się w podziemnych jaskiniach, połowa gości była przebrana za nietoperze i wyglądali, jakby latali. Nie ma szans, żebyś trafiła na drugie tak niesamowite przyjęcie. – Będziesz zachwycona – zapewniła ją Lauralynn. Sączyli kawę w zadaszonym ogródku hotelu, z dala od Pike Place Market.

Aurelia piła najlepszą kawę od czasu przyjazdu do Ameryki. Ciepła, cierpka i aksamitna, rozlewała się po gardle i wędrowała w dół, pieszcząc zmysły i wyostrzając je jednocześnie. Sączyła powoli, żeby rozkoszować się każdym łykiem. Rozumiała już, czemu Seattle uważano za kawową stolicę Ameryki. Lauralynn mrugnęła do niej. – Smakuje? – Boska. Tristan patrzył na nie badawczo, Aurelia zaczęła się zastanawiać, ile wie i jak blisko był z Lauralynn. Sądząc po enigmatycznym uśmieszku, orientował się we wszystkim. Zarumieniła się. Ani trochę się nie wstydziła tego, że przespała się z Lauralynn, bo doświadczenie było niewiarygodne, ale nie miała pewności, czy ten bezsprzecznie atrakcyjny mężczyzna będzie potrafił sobie wyobrazić, jakiej rozkoszy doznała w ramionach kobiety. Patrzył na nią płomiennymi ciemnozielonymi oczami i przeszło jej przez myśl, że wyobraża sobie ich splecione kończyny. Zaczerpnęła tchu. Hipnotyzował samą obecnością, a ilekroć znajdował się w pobliżu, czuła przyciąganie, jakby oboje byli naelektryzowani. Jednak nie umiała go rozszyfrować i nie była pewna, czy może mu zaufać na tyle, żeby całkiem porzucić zahamowania. Stwierdziła, że przynajmniej przez jakiś czas poprzestanie na podziwianiu jego fizyczności na odległość. – Oczywiście wstęp wyłącznie za zaproszeniem – poinformował Tristan – ale wolno mi przyprowadzić gości. Co ważne, lokalizacja musi pozostać tajemnicą, więc zakryjemy ci oczy na czas przeprawy – mówił dalej – co zajmie jakąś godzinę. – Przeprawy na wyspę? – spytała Aurelia. – Tak – potwierdził. Dobrze wiedziała, że na Puget Sound są setki wysp, więc podejmowała spore ryzyko, dosłownie w ciemno. Czy może mu zaufać? Wszystkie oczy skupione były na niej, tak jakby była członkiem spisku i jednocześnie intruzem. – Chciałabym pojechać – oznajmiła. Umówili się na wieczór i Tristan odszedł. Zostały same. Aurelia nagle z przerażeniem zdała sobie sprawę, że przecież nie ma się w co ubrać na Bal, bo do Seattle przyjechała zaledwie z podkoszulkiem na zmianę i bielizną. – Nic się nie martw – pocieszyła ją Lauralynn figlarnie. – Chodź do mojego pokoju. Z rozkoszą znów cię rozbiorę, a potem możesz poprzymierzać moje ciuchy. Będą pasowały, jesteśmy prawie takiego samego wzrostu. A co do reszty, nie wiem, czy wiesz, ale jestem mistrzynią igły.

Kiedy wszyscy już wsiedli na prom, grupa mężczyzn w granatowych mundurach marynarskich – wśród nich Tristan – zaczęła krążyć wśród gości i zasłaniać im oczy, jednemu po drugim, niezwykle miękkimi jedwabnymi opaskami. Każda miała wyhaftowany srebrną nicią symbol, którego Aurelia nie potrafiła rozpoznać. Lauralynn nie mała zasłoniętych oczu, więc Aurelia zorientowała się, że została na tajemnicze przyjęcie zaproszona oficjalnie i była w zmowie z Tristanem. Wzięła ją za rękę i poprowadziła pod pokład. Ostry, przeszywający wiatr wiał z zachodu i slalomem owiewał wysepki rozsypane po zatoce jak puzzle. Przenikał Aurelię do szpiku kości, bo włożyła jedynie kusą suknię pożyczoną od Lauralynn. Kreację uszyto z różnokolorowego szyfonu i ściągnięto w talii. Miała dekolt w kształcie litery V, z przodu i z tyłu, odkrywający plecy, ledwie zasłaniający piersi i biegnący aż do pępka. Kiedy Aurelia się odwracała albo szyfon zawiewał wiatr, luźna spódnica unosiła się jak spadochron, jakby zaplanował to projektant. Aurelia podejrzewała zresztą, że tak właśnie mogło być. Lauralynn postanowiła przewyższyć rangą Tristana. Miała na sobie obcisły jak druga skóra lateksowy mundur kapitański, łącznie ze złotymi paskami na rękawach i niebiesko-białą czapką osadzoną wysoko na głowie. Wydawała się dzięki temu o kilka centymetrów wyższa niż w rzeczywistości. Aurelia z trudem ukryła rozbawienie na widok zachmurzonej miny mężczyzny, kiedy zobaczył dystynkcje Lauralynn. A ona mrugnęła do Aurelii, w pełni świadoma, że nadszarpnęła jego ciuchowe ego. Zgodnie z obietnicą podróż trwała niecałą godzinę. Aurelii ulżyło, bo choć wychowała się na wybrzeżu, nie miała natury wilka morskiego. Niepokoiła się tą podróżą, bała się, że zwymiotuje i zniszczy sukienkę. Prom przybił do brzegu, z mostka na górze dobiegły jakieś rozkazy i rozległ się tupot wielu par stóp. Goście siedzieli w kącie pod pokładem, zbici w milczącą grupkę, ale Aurelia miała w głowie pełno pytań. Lauralynn wstała i znów wzięła ją za rękę. Aurelia ruszyła za nią, wciąż nieprzyzwyczajona do coraz większej ciemności. Szła ostrożnie, żeby nie potknąć się na schodach. Na pokładzie poczuła w powietrzu wyjątkowy, nocny chłód, jej węch zaatakowała oszałamiająca mieszanka – zapach morza zmieszany z odurzającymi nutami słodyczy, pikantności, owoców i czegoś jeszcze. Wydawało się, że ta wyspa istnieje poza czasem i nie podlega zwykłym prawom fizyki. Skąpana była we własnym blasku i indywidualnym zapachu, niepodobnym do żadnego innego. Zanim Aurelia zdołała całkiem ogarnąć nowe otoczenie, poczuła, że Lauralynn puściła jej rękę, a potem usłyszała szept. – Witaj na wyspie doktora Wellsa… To był głos Tristana. – Do zobaczenia później, skarbie. Muszę załatwić kilka spraw – odezwała się Lauralynn chwilę później.

Następnie dobiegł ją odgłos oddalających się kroków. Słyszała szmer głosów pozostałych pasażerów cieszących się z przybycia na miejsce i cichy szum morza pod sobą. Ktoś – podejrzewała, że Tristan – wziął ją za rękę i poprowadził przez pokład. Szła ostrożnie i wkrótce weszła na trap, a stamtąd ruszyła w kierunku terra firma. Wreszcie stanęła na wyspie. Czuła, jak inni ocierają się o nią i słyszała chór ich westchnień ulgi, gdy zorientowali się, że wreszcie przybyli na miejsce. Tristan uniósł rękę i rozwiązał jej opaskę. Okazało się, że stoją na samym brzegu. Nie było portu, żadnych budynków, tylko kamienista plaża, urywana linia omywanych przez fale skał i gęsta ściana lasu przed nimi. Zadrżała. – Co to jest? – spytała Tristana z nutą niepokoju. Nie spodziewała się, że zmierzają ku bezludnej wyspie. – Nie bój się – odparł. Otaczał ich mrok, ale czuła, że tłoczący się wokół inni goście byli równie zagubieni jak ona. – Dlatego właśnie ta wyspa została wybrana. Ze względu na dyskretną lokalizację. – Pociągnął Aurelię za rękę. Na dłoniach miał rękawiczki z białej skóry. Poszła za nim. Inni goście także ruszyli pod opieką swoich towarzyszy. Kiedy tylko krocząca niepewnie grupka minęła linię drzew, spotkała ich nagroda – migoczące w oddali światełka, kolory odbijające się jedne od drugich, jasnoczerwone, zielone, we wszystkich odcieniach tęczy. Jak nocne błędne ogniki. Dodały im odwagi, więc przyspieszyli kroku i jeden za drugim szli ku rozświetlonemu miejscu, które było coraz bliżej. Gdy się zbliżyli, okazało się, że jest tu las w lesie, z kilkoma jednopiętrowymi budynkami, rozstawionymi wokół polany w nieregularnych odstępach. Świat w świecie. Kiedy minęli pierwszy rząd świateł, temperatura otoczenia nagle wzrosła, jakimś cudem nocna bryza ucichła pod naporem setek świateł, ogrzewających wnętrze lasu. Spomiędzy drzew docierały do nich strzępy muzyki, cichnące trele ptaków, melancholijne skrzypce i rozkołysane, urzekające melodie, których Aurelia nie potrafiła rozpoznać. Goście wokół pomrukiwali z emocji. Szybko wyłamali się z szeregu i, przyciągani świątecznymi światełkami, ruszyli ku nim beztrosko. Aurelia zastanawiała się, czy powinna za nimi biec, czy raczej poszukać Lauralynn? A może gdzieś tam jest Siv? Ale Tristan wciąż trzymał ją za rękę i w końcu zatrzymali się, otoczeni falą gości napływających z każdej strony do zatoki świateł. Skąd się wzięli? Musiało być więcej promów, nie tylko ten, którym płynęła. Przybywali z wybrzeża całego Oregonu, może nawet z miejsc położonych jeszcze dalej. Nie była już zdenerwowana.

Popatrzyła przed siebie i ujrzała niecodziennie ubranych gości, poruszających się między drzewami niemal w tańcu. Nad sobą widziała nieziemsko zielone gałęzie. Każdy liść wyglądał jak ręcznie pomalowany przez królewskiego jubilera, tak lśnił tysiącami odcieni życia. Serce wyspy przypominało scenę wyczarowaną na pustkowiu, jednocześnie nową i znajomą. W tym teatrze snów zielone liście, skąpane w eksplozji pięknie zaaranżowanych świateł, rzucały czar na polanę. – To jest… piękne – powiedziała zduszonym głosem, bo nie śmiałaby odezwać się choć odrobinę głośniej w obawie, że naruszy rozgrywający się na jej oczach spektakl. – Prawda? – Wokół pełnych ust Tristana błąkał się uśmieszek satysfakcji. – Bal planujemy przez rok i dokładamy starań, żeby każdy szczegół był idealny. Wszystko musi być wyjątkowe, to jedyna zasada. – Nie wiem, dlaczego – zaczęła Aurelia – ale kojarzy mi się to z Szekspirem. Ze Snem nocy letniej. – O tak, podobno Will był kiedyś na Balu, wieki temu – skinął głową Tristan. – Naprawdę? – Nasze dzieje sięgają wiele stuleci wstecz. Ale tylko starszyzna zna całą historię… Ja jestem dopiero drugim pokoleniem. A więc teraz się przed nią odsłonił. Zaprzeczył temu, co powiedział kilka dni wcześniej. Był zaangażowany w organizację Balu, nie jest tylko gościem. Usłyszeli gdzieś w pobliżu wybuch śmiechu. Spomiędzy kępy drzew i wysokich krzaków wybiegła kobieta, za którą powiewał biały welon. Boso pomknęła naprzód, a jej śladem ruszył ktoś wyglądający jak faun. Aurelia zamrugała, ale para już się oddaliła, zostało po nich tylko echo śmiechu. – Możemy dołączyć do zabawy później – powiedział Tristan. – Nie ma pośpiechu. Aurelia najbardziej chciała od razu pobiec na polanę, zachwycić się, poszukać Siv i odnaleźć Lauralynn, ale w głosie Tristana czaiła się milcząca stanowczość, a on sam rozsiewał niepokojącą aurę intrygującego przyciągania. Każde spojrzenie w jego zielone oczy zalewało ją mieszaniną najróżniejszych uczuć. Wiedziała, że nie może mu całkiem ufać, ale jakaś jej część wyrywała się do niego, przewidując, że mógłby wypełnić w niej pustkę, a może nawet odpowiedzieć na prześladujące ją pytania, przytłaczające ją od dzieciństwa. Zadrżała, a na jej oczy opadła delikatna mgiełka. Kręciło jej się w głowie. To była intymna chwila, przepełniona dziwnym déjà vu. Poczuciem przynależności. Tristan jakby czytał jej w myślach, bo spytał: – Czujesz to, prawda? – Co? – najeżyła się. – Urodziliśmy się tego samego dnia – wyjaśnił. – Naprawdę? – Zaskoczył ją. – Skąd wiesz?

– Chodź – nakazał i wskazał mały bungalow po lewej stronie. Od myśli aż dudniło jej w głowie. Cholera! Miał zamiar wyjawić, że jest jej zaginionym bratem bliźniakiem i wciągnąć ją tym samym w splątane koleje losu godne bohaterów powieści wiktoriańskiej? Aurelia poczuła, że gdzieś w kulisach jej życia jest deus ex machina decydujący o jej życiu, pociągający za niewidzialne sznurki, manipulujący nią, tym bardziej, im szybciej ona traciła kontrolę. – Chodź – powtórzył. Nie weszli do drewnianego domku z płaskim dachem. Tristan zatrzymał się, kiedy doszli na taras i uroczyście odwrócił się w jej stronę. Widziała w jego oczach wahanie. Z oddali dobiegały odgłosy śmiechu i świętowania, a echa cichnących melodii wirowały wokół nich i kusiły. Stał tak i patrzył na nią. Z tęsknotą oraz, jak zauważyła Aurelia, z niepokojem. Był tego samego wzrostu co ona, miał szerokie ramiona i wąskie biodra. Budowa pływaka. Wiedziała o tym, bo kiedyś wiele dni spędziła na basenie, razem z Siv i innymi przyjaciółkami, plotkując zawzięcie i chichocząc na widok co bardziej wysportowanych chłopaków z innego liceum. Paradowali przed nimi w obcisłych kąpielówkach i pewnie wskakiwali do wody, oddając swe umięśnione ciała pod krytyczny osąd nastolatek, zgromadzonych po drugiej stronie basenu, jakby w zgodzie z zasadami niepisanej segregacji płciowej. Tristan przypominał jej tamtych chłopców. Idealne proporcje ciała nie pasowały do emanującej z niego aury. Wydawał się powierzchowny i okrutny. – Więc o co w tym chodzi? – spytała. – Nie wiesz? – Nie, nie wiem. Kim jesteście, ty i Lauralynn? Skąd wiecie, kim ja jestem? Skąd wiesz, kiedy się urodziłam? Zignorował te pytania. – Znalazłaś się tu nie bez powodu. Nie czujesz tego? Musiałaś się pojawić na Balu. Przez moment czuła silny impuls, żeby uciec. Dusił ją potok najdziwniejszych uczuć, podsycany wspomnieniami, których wcześniej nie pamiętała. Dotarły do niej niewytłumaczalny, ledwie wyczuwalny zapach granatu i daleka pieśń cykad, wszystko jak na filmie w nieznośnie zwolnionym tempie. Wciąż rozbita i zdezorientowana, straciła pewność siebie. Gdzieś na obrzeżach świadomości usłyszała nagły ruch, odwróciła się gwałtownie, przeświadczona, że są obserwowani. Ale noc skwapliwie chroniła swoje cienie. Coś tu było, jakaś zagubiona, ale kluczowa informacja, głęboko w zakamarkach jej mózgu. Dryfowała tam, uwięziona, nieosiągalna, niedająca się złapać. A mimo wszystko niepozostawiająca wątpliwości co do swojej wagi. Wiedziała też, że Tristan, który patrzył na nią ostro, ale z szacunkiem, chciał, żeby sobie przypomniała.

Rzeczywistość rozmywała się, las, jasne światła, wyspa – odpływały. Aż widziała tylko siebie, otoczoną nieprzenikalnym kokonem mocy. Cały świat wokół niej wirował i od niej zależał. A ona znalazła się gdzieś na zewnątrz i patrzyła na to wszystko. Uważnie przyglądała się swojej wysokiej, nieruchomej sylwetce, stanowczemu spojrzeniu, długim kończynom i doskonałej harmonii ciała, delikatnym wzgórkom niewielkich piersi, jędrnych i prześwitujących przez cienki materiał, który ledwie je zakrywał, okrągłemu zarysowi pupy, sprytnie burzącemu melodyjną geometrię jej ciała. Aurelia zaczerpnęła powietrza i po raz pierwszy od wieków poczuła serce bijące między nogami, w równym rytmie, w rytmie pożądania. Nie musiała zaglądać pod lśniącą suknię, którą przyszykowała dla niej Lauralynn, żeby wiedzieć, że ono wróciło. Ożyło. Silniejsze niż kiedykolwiek. Pompowało krew przesyconą żądzą, a żyły prowadziły ją do każdego zakamarka ciała. Zadrżała. Nie mogła się ruszyć, wrosła w ziemię, jej nogami targały płomienie. Tristan wyciągnął rękę. Podkasał rękaw i odwrócił ku niej wnętrze nadgarstka. Na wydatnych, tętniących żyłach widniał rysunek – tatuaż podobny do jej tatuażu, chociaż tamten miał wyblakłe kolory, nie tak jaskrawe jak u niej, tam, znacznie niżej. Był też mniejszy. Znak rozpoznawczy. – Wiem, gdzie ty masz tatuaż… – powiedział, a jego głos przedarł się przez hipnotyzującą ciszę wokół nich. Skąd mógł wiedzieć? Zbliżył się. Owionął ją powiew delikatnej bryzy i zobaczyła, że sukienka podwinęła jej się aż do pasa, odsłaniając nogi i bieliznę, jakby podciągnęły ją niewidzialne dłonie. Nie była w stanie się odwrócić, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście jest z nimi na tarasie ktoś jeszcze. Twarz omiótł jej słodki zapach egzotycznego owocu, niesiony jak elektryczność na falach nocnego powietrza. Stała jak sparaliżowana, ale przyjmowała tę bezbronność z radością, nie chciała poczuć się inaczej. Tristan ukląkł przed nią i z czcią zsunął jej majtki. Musiał zobaczyć tatuaż w kształcie serca, bo w jego zielonych oczach rozbłysło zrozumienie. Położył dłonie na jej udach i przysuwał twarz coraz bliżej, aż ciepło jego ust dosięgło jej warg sromowych. Niewidzialne fale oddechu podróżowały po pęknięciu skrywającym wejście do niej. Wiedziała, że rozsuwa jej nogi i zbliża usta do jej wilgotnego ciała, aż wreszcie poczuła w sobie delikatną szorstkość języka. Ostrożnie ją otwierał, kosztował jej jak pszczoła nurkująca w kielichu kwiatu w poszukiwaniu miodu albo jak odkrywca poszukujący skarbu.

Straciła z oczu jego głowę, kiedy zaczął bawić się z nią językiem. Wbrew wszelkim prawom fizyki jej suknia unosiła się w powietrzu i wisiała między nimi jak chmura. Lauralynn pieściła ją podobnie, ale jednocześnie zupełnie inaczej, bo ona dyrygowała tempem jej orgazmu, mistrzowsko mknąc na jego falach. Tristan był skuteczny, ale zagłębiał się w niej z niezaprzeczalną czcią, której Lauralynn nie okazywała. Była dziksza, wymagająca, rozkosznie egoistyczna. On wręcz się hamował, powstrzymywał się, jakby przestrzegając niepisanych zasad. Dlaczego tak wszystko analizuję? – spytała Aurelia samą siebie. Porównywanie Lauralynn do Tristana było idiotyczne. To dwa kompletnie różne doświadczenia. Tańczył językiem na wzgórkach jej wilgotnych warg niczym świetlik, mądrze, sprytnie, ciekawsko; pieścił je, zaglądał to tu, to tam, odkrywał ją, przedłużał jej przyjemność, harcował wśród załomków ciała, skubał, aż nie potrafiła stwierdzić, gdzie kończy się przyjemność a zaczyna ból. Zamknęła oczy i w myślach runęła w dół, a Tristan dyrygował jej orgazmem, zdecydowanie i szybko, śledził trasę jej żądzy, od łona, poprzez serce, do koniuszków palców i z powrotem w dół brzucha, a potem znów do serca. Czerpała z jego zabiegów przyjemność, ale jednocześnie odczuwała ukłucie żalu, bo w głębi duszy wiedziała, że jego działania nie były pozbawionym egoizmu aktem miłości, tylko rytuałem, kolejnym krokiem na drodze do jej przebudzenia. Zdawał obie sprawę, że w efekcie nie będzie należeć do niego ani nawet Lauralynn, która z taką wprawą zabawiała się z nią poprzedniej nocy. Wbrew logice żywiła przekonanie, że pojawi się ktoś jeszcze. Musi się pojawić. Wkrótce. Ktoś, kto będzie znał każdą jej nutę, każdą melodię, którą umiała zagrać i która mogła być odegrana przy jej udziale. Wirtuoz. Ten jedyny. Umiejący odpowiedzieć na wszystkie pytania, o Bal, o tatuaż, o tę dziwną podróż, którą odbywała pociągana za sznurki jak marionetka. Dotarła na szczyt z głośnym i pełnym rozkoszy westchnieniem. Wróciła jej świadomość, ciało się rozluźniło, sztywność zniknęła. Czuła się tak, jakby na tę krótką chwilę nieistnienia jej umysł całkiem opustoszał, ale już wróciła do siebie i przypomniała sobie sytuację, w jakiej się znalazła: stojący na uboczu bungalow, pobliski las i radosne, przesycone alkoholem głosy dolatujące spomiędzy drzew. Intensywny blask sztucznego nieba, czyli gałęzi drzew usianych wielokolorowymi światełkami. Wyspa. Tristan wciąż klęczał, głowę miał spuszczoną. Suknia uspokoiła się, znów zakryła jej nogi i wciąż pulsujący w niej ogień. Wiedziała, że serce wytatuowane w intymnym miejscu jarzy się jasno, nie musiała nawet na nie patrzeć. Paraliż ustąpił i z przyzwyczajenia podniosła rękę, żeby odgarnąć z czoła uparcie klejące się do niego włosy.

Przeżyła szok, kiedy odkryła drugie serce, mniejsze, nie tak agresywne, ale podobne do pierwszego i do serca Tristana. Było bierne, nie pulsowało, wyglądało jak kilkuletni tatuaż. Patrzyła na nową ozdobę subtelnie odcinającą się od jej bladej skóry i niczego nie rozumiała. Oszołomiło ją to. – Zabierz mnie na Bal – szepnęła. Sto kroków od tarasu – Aurelia policzyła wszystkie. Miała wrażenie, że znalazła się w świecie baśni i musiała stosować się do surowych wytycznych, żeby nie złamać zaklęcia. Szła do linii drzew, przez które przesączała się rzeka światła i oświetlała serce lasu, przedzierając się przez strefę mroku, który osłaniał polanę jak fosa. A później świat ożył. Muzyka, śmiech, aromatyczny wiatr pełen zapachów i perfumowanych nut przesycających powietrze aurą oszałamiającej dzikości. Męskie i kobiece glosy wznosiły się i znów opadały, falując niczym syreni śpiew. Serce biło jej bardzo szybko. Rozejrzała się i zauważyła, że nie ma już obok niej Tristana. Zostawiła go z tyłu? Czy też w jakimś legendarnym zapisie tego dnia (a może także i nocy) wspomniano, że następnej części tej przygody ma stawić czoło samotnie? Muzyka majestatycznie przenikała przez gałęzie, a ją opływały krystaliczne dźwięki rozbuchanych skrzypiec, jednocześnie pieszcząc i agresywnie drażniąc jej zmysły. Melodia była jej znana i po chwilowej dezorientacji dotarło do niej, że to przecież Cztery pory roku Vivaldiego, chociaż nie była pewna, która to część. Boska muzyka wzbierała i opadała, niosła jej stopy po wąskiej ścieżce prowadzącej do polany, na której światła paliły się tak mocno, że niemal ją oślepiły. Żeby coś zobaczyć, musiała przetrzeć oczy. Jasne światła sączące się spomiędzy setek gałęzi lśniły jak setki różnokolorowych słońc. Ludzie byli wszędzie, każdy kostium wydawał się bardziej wymyślny i czarowny od poprzedniego. Niosły ich prądy czystej radości. Materiały błyszczały, falowały, frunęły, ciężkie i wytworne oraz lekkie i eteryczne. Ich ruchy zlewały się w smugi, czyste i piękne w swoim pędzie. Zbyt wiele ulotnych szczegółów składało się na tę magię, żeby dała radę analizować je na bieżąco. Większość gości była bez wątpienia ludźmi, ale poruszali się zbyt szybko, żeby zdołała im się dobrze przyjrzeć. Do świadomości docierały postacie przebrane za przedstawicieli królestwa zwierząt: ptaki o najdzikszych upierzeniach, psy (albo wilki, trudno rozróżnić), konie, a nawet lwy. Koty w nieprzeniknionych maskach i futrzanych kostiumach, satyrowie i inne mitologiczne stworzenia, których nie potrafiła nazwać. Ścieżką szedł dumny i władczy byk. Ale czy na pewno byk? Aurelia spojrzała na jego rogi i się zawahała. Widziała wysokiego mężczyznę w przerażającym skórzanym stroju, który prowadził za sobą grupę nagich kobiet

w czarnych obrożach. Każda miała na prawym pośladku wymalowany numer. Inny uzbrojony wojownik ciągnął wózek, w którym dwie syreny z nagimi piersiami pluskały się w wodzie. Za nimi wędrował centaur, pół koń, pół mężczyzna o szerokiej klatce piersiowej. Im bardziej Aurelia się zbliżała, tym wyraźniej można było zauważyć, że uczestnicy Balu robili jej miejsce, rozstępowali się, w pełni świadomi jej obecności kierowali ją coraz bliżej płonącego serca lasu. Nikt się jednak do niej nie odezwał, nikt przez całą drogę jej nie dotknął, tak jakby znali swoją rolę w zawiłym scenariuszu, który miał umożliwić doprowadzenie jej podróży do końca. Tak, jakby ta historia została napisana dawno temu i nikt nie chciał, albo nie miał dość siły, żeby ją zmienić. W wyniku ustalonej kolei rzeczy Aurelia znalazła się na wyspie i gościła na Balu. Filigranowe kobiety tańczyły w kręgu, trzymając się za ręce. Z góry wyglądały pewnie jak rozeta. Wszystkie były nagie, nie biorąc pod uwagę girland lilii wplecionych we włosy. Mimo ich ciągłego ruchu Aurelia zauważyła, że mają włosy we wszystkich występujących w naturze kolorach: blondy – ciemne i jasne oraz brązy – od najgłębszego hebanu po odcień świeżego błota. A pomiędzy nimi rude. Kobiety poruszały się z godnością, uważnie, niesione radosnym śmiechem. Kiedy Aurelia zbliżyła się do nich, spostrzegła, że wszystkie wyglądały jak misternie wykonane miniaturki – miały małe piersi ze sterczącymi brodawkami zdradzającymi ich dojrzałość, drobne, a jednak perfekcyjnie wyrzeźbione i pozostające w doskonałych proporcjach kończyny, okrągłe biodra i wysoko osadzone pośladki, a zarysy ich ciał już dawno temu wyznaczyły terytoria seksualności. Wystarczyło się dobrze przyjrzeć, by zauważyć, że ich twarze były dojrzałe, świadome i naznaczone doświadczeniem. Rzucający się w oczy brak włosów łonowych nie był oznaką niedojrzałości, tylko systematycznej depilacji. – Nasza Mistrzyni in spe wróciła – rozległ się głos brzmiący jak ptasi trel, a wtedy krąg drobniutkich tancerek rozstąpił się i powitał ją w swoim gronie, otwierając się na jej powitanie jak muszla. Najwyższa z nich, choć tylko odrobinę przewyższająca pozostałe, wystąpiła naprzód, uklękła przed Aurelią i wyczarowała, nie wiadomo skąd, girlandę kwiatów, a potem zasugerowała, że Aurelia powinna włożyć ją na głowę. Wianek pasował jak ulał. Kiedy poprawiała włosy i zgarniała z czoła niesforne pasmo, delikatnie, ale stanowczo zdjęto z niej sukienkę i już po chwili stała naga, nie licząc korony z kwiatów. Były ciemnoczerwone i znacząco odróżniały się od łagodnych białych lilii filigranowych kobietek. Wpatrywały się w nią z zachwytem. Dlaczego nazywały ją Mistrzynią in spe? Co to miało znaczyć?

Aurelia spojrzała w dół i ujrzała dwa serca – na wewnętrznej stronie nadgarstka i na swoim łonie – które pałały ogniem, tak jakby wszystkie niezliczone światełka na drzewach skupiły się teraz na niej. Zauważyła też znajome sygnały mknące przez jej ciało i nie potrafiła ich opanować. Nie czuła się jednak bezbronnie naga i wystawiona na spojrzenia wszystkich. Nie było jej zimno, jakby miejsce, w którym się znajdowała, zostało wyłączone spod władzy normalnych praw natury, takich jak nocny chłód. Była zaciekawiona, pewna siebie, władcza i pełna oczekiwań. Krąg nimf wycofał się i utworzył dla Aurelii nową ścieżkę, którą ruszyła, bo oślepiający ogień płonący w sercu lasu przyciągał ją jak magnes. Ciepła, zmysłowa bryza owiewała nagą skórę jak niekończąca się pieszczota. Na dużej, centralnej polanie, nad którą niezliczone kolorowe światła pływały jak jakieś kosmiczne słońce, wybuchające w tysiącu kierunków jednocześnie, na rozległym trawniku rozłożono namioty i rozpięto baldachimy, dziesięć czy nawet więcej, a ścianki z białego materiału powiewały na delikatnym wietrze jak jedwab, ocierając się o nogi. Przez chwilę poczuła się jak Alicja w Krainie Czarów, bo każde wejście do namiotu zapraszało ją, błagało, żeby weszła do środka, popatrzyła i skosztowała zakazanej przyjemności, jaka się w nim kryła. Popatrz na mnie. Zjedz mnie. Skosztuj moich soków. Spróbuj mnie. Telepatyczne głosy wzywały ją jak fale biegnące po drutach łączących najróżniejsze czakramy z jej mózgiem. Czuła się jak pijana, chociaż nie miała w tej kwestii wielkiego doświadczenia. Odczuwała dziwne wyzwolenie, beztroskie oszołomienie, które porywało jej stopy i duszę. Zajrzała do pierwszego namiotu i jej wzrok padł na kłębowisko poruszających się ciał, zatopionych jedne w drugich, falujących, pulsujących w rytm głośnych uderzeń serca – porywające tsunami pożądania i radości, trzęsienie ziemi w zwolnionym tempie. Ten rytm i szaleńcze zjednoczenie wołały do niej. Oszałamiający koncert głosów, jęków, opętańczych oddechów, westchnień obciążonych wspomnieniami z całego świata, kiedy słowa stawały się ciałem. Aurelię oszołomił ten spektakl do tego stopnia, że głęboko westchnęła, zdumiona i oczarowana. Odczuła szok oraz nieokiełznaną żądzę. Skądś wiedziała, że jeśli wejdzie do tego namiotu, stanie się jego więźniem na zawsze, jak mucha w sieci pajęczej, niewolnica w bursztynowych głębinach stuleci pożądania. Z trudem oderwała od nich wzrok. Trafiła zaraz pod baldachim, do którego wejście blokowały długie stoły zastawione jedzeniem, owocami i piciem, a każdy bardziej egzotyczny

i wystawniejszy od poprzedniego. Widziała torty pieczołowicie wyrzeźbione na kształt jajek Fabergé, owoce awokado, z których wysypywał się najlepszy kawior, misterne kęsy mięsa i ryb, rozbrojone szczypce homarów, rzędy identycznych ostryg i małży ułożonych na kruszonym lodzie. Zamarła. Wokół niej przemykały nieuchwytne kształty, jakby duchy, mijały ją, okrążały, raz za razem wśród wybuchów śmiechu, a kiedy zebrała się w sobie i nerwowo zerknęła poza wysokie stoły, kątem oka ujrzała centaura, którego minęła wcześniej. Leżał rozparty na stosie jedwabnych poduszek, a jego dolna, zwierzęca część ciała okazała się wspaniałym kostiumem. Potężną pierś porastał mu gąszcz ciemnych kędziorków, głowę odrzucił w tył, a nogi o masywnych udach rozchylił szeroko. Otworzył usta. Między jego imponującymi nogami poruszała się w gorę i w dół kobieta o ciemnych włosach, obejmująca wargami jego gruby, sztywny członek, wystający z rozcięcia kostiumu. Klęczała na czworakach, pośladki miała zadarte. Aurelię coś tknęło. Coś w tym subtelnym kształcie pupy, w sposobie poruszania się… i nagle zdała sobie sprawę, że to Siv. Chciała zawołać przyjaciółkę, ale stała jak zahipnotyzowana, uciszona czystym pięknem tego rytuału, niespiesznej czci w wygłodniałych zabiegach Siv. Serce Aurelii tańczyło jak promienie światła, gdy stała, obserwując przyjaciółkę i nieznajomego, kimkolwiek był ten facet przyjmujący pieszczoty. Z ukrycia podziwiała sposób, w jaki ten ogromny członek znikał coraz głębiej w gardle Siv i obserwowała strumień dogłębnej przyjemności, który ożywiał nagą skórę przyjaciółki i z każdym ruchem rozświetlał ją od środka blaskiem. Aurelia zastygła zafascynowana, nie była w stanie oderwać od nich wzroku i nie zwracała prawie uwagi na inne pary, trójkąty i większe grupy rozsiane pod baldachimem, wszystkie ożywione i poruszające się w rytm swoich wewnętrznych melodii, pieprzące się, szarżujące, nacierające na siebie, zmagające się, wznoszące i opadające jak zjawiskowe potwory sunące przez morze jedwabiu wyściełające trawę pod baldachimem. Przez przestrzeń przemknął cień złowrogiego światła i splatane ze sobą ciała niemal zmieniły kolor. Później Aurelia spostrzegła samotnego mężczyznę, ubranego i siedzącego w pozycji jogina w rogu namiotu. To był Walter. W dłoniach miał mokrą glinę, którą ugniatał, wykręcał i urabiał z anielskim uśmiechem na ustach. Przenosił ciemne, puste spojrzenie z jednej kopulującej grupy na drugą i odwzorowywał ich esencję wszechwiedzącymi dłońmi. Aurelia zdała sobie sprawę, że każde drgnięcie jego zręcznych palców wprawiało w ruch którąś z par pod baldachimem, nadawało jej nowy kąt, nowy układ, nową pozycję. Walter był dyrygentem. Ślepiec prowadzący orkiestrę nieskrępowanej niczym rozkoszy, wiodący każdą duszę ku spełnieniu. A dalej dokąd? – zadała sobie pytanie.

Siv powoli wycofała się spomiędzy rozłożonych ud centaura i rozejrzała się. Zauważyła stojącą jak wmurowana Aurelię. Uśmiechnęła się, ale Aurelia ani drgnęła. Nigdy nie widziała na twarzy przyjaciółki tak radosnego uśmiechu. Wyrażał absolutne szczęście, pewność siebie, nieskończone zadowolenie. Ich spojrzenia spotkały się. Oczy Siv lśniły przerażającym blaskiem. Jestem w domu, mówił do Aurelii błysk w jej źrenicach. Aurelia westchnęła z ulgą. Siv tu jest. Nic jej się nie stało. Co więcej, była szczęśliwa. Ale kiedy zauważyła, że przyjaciółka opuszcza biodra, żeby usiąść na centaurze, nie mogła patrzeć dłużej, bo bała się, że się rozpłacze. Wiedziała, że od tej chwili Siv należy do Balu i jego sekretów. Już nigdy nie wrócą do życia, które wiodły wcześniej. Wybiegła spod baldachimu i znów znalazła się na otwartej przestrzeni, wśród drzew otaczających ją jak smukłe sztachety płotu. Pod stopami czuła trawę, a wokół rozciągał się drżący i chaotyczny labirynt drzew i liści, które wydawały się żywe. Była coraz bardziej zdezorientowana. Światła ponad lasem pociemniały i Aurelia wyobraziła sobie, że znajduje się wewnątrz wiru, stoi na niepewnych nogach i zmiatana jest z miejsca na miejsce wśród ognisk dźwięków i nagich ciał ocierających się o nią, gdy je mijała. Zamrugała i pojawił się przed nią kolejny namiot, ciemniejący na tle ściany nocy. Od gasnących świateł odcinały się tylko kontury. Nie miała wątpliwości, że to jest cel jej podróży, ostateczny powód, dla którego się tu znalazła. Wesołe miasteczko, pocałunek, biuro Gwillama Irvinga, spadek – jeśli w ogóle istniał, a nie był tylko pretekstem, który miał ją skusić do przyjazdu tutaj – niewidomy rzeźbiarz, pamiętna noc w Bristolu, Lauralynn, Tristan i to nowo odkryte i pęczniejące w niej przekonanie, że nic nie jest przypadkowe. Wydawało jej się, że toczy ją gorączka, niepowstrzymywana, upragniona, ale i przerażająca. Niepokój się pogłębiał. Uniosła rękę, żeby odgarnąć włosy spod girlandy czerwonych kwiatów, tej korony, która podkreślała bladość jej skóry. Zadrżała. Była w całkiem obcym lesie, naga, bezbronna, zagubiona. Jej bezwładna ręka opadła i wtedy dojrzała serce na nadgarstku. Było szkarłatne, wypalone od wewnątrz, stanowiło źródło ciepła i podskórnej przyjemności. Spojrzała w dół i zobaczyła kolejny tatuaż zdobiący jej ciało, prawie dokładnie między piersiami, na jej prawdziwym sercu. Tatuaże dziko biły we własnym rytmie, okrywając ją ciepłem jak kocem, zamykając w polu siłowym, którym była otoczona jak kokonem. Popatrzyła na namiot. Na płótnie przy wejściu widniało czerwone serce, a poły osłaniające otwór powiewały na nocnym wietrze. Aurelia zrobiła krok naprzód.

Wkroczyła w ciemność. Zatrzymała się. Stała bez ruchu. Jakby pod wpływem magii wnętrze namiotu rozjarzyło się błękitnym sztucznym światłem, które powoli jaśniało, rozświetlając jej nowe otoczenie. W środku nie było poruszających się ciał ani stołów uginających się od jadła i wina, tylko pusta przestrzeń, a na środku rozrzucone przebogate arabskie dywany. Pomyślała o Szeherezadzie z Baśni tysiąca i jednej nocy i wróciły do niej wyblakłe już wspomnienia pierwszego podniecenia seksualnego, którego doznała jako nastolatka właśnie przy lekturze tych egzotycznych opowieści. Przypomniało jej się też poczucie winy, którego doznała, wyobraziwszy sobie siebie w roli dziewicy złożonej w ofierze jakiemuś ciemnoskóremu, przystojnemu sułtanowi albo podróżnikowi. Ktoś położył jej dłoń na ramieniu. Gwałtownie wynurzyła się z zamyślenia. Odwróciła się. Jeszcze zanim spoczął na nim jej wzrok, poczuła zapach – niemożliwy do pomylenia z niczym innym owocowy powiew, zmieszany z aromatem piżma i łagodności. Od razu wiedziała kto to. Jego głos brzmiał jak miód, był głęboki i czuły. – Witaj z powrotem na Balu, Aurelio. Stał przed nią wyprostowany i nieruchomy, o głowę wyższy od niej. Miał twarz w kształcie idealnego owalu, kwadratową szczękę, pełne usta, wysklepione kości policzkowe i ciemne kasztanowe włosy poskręcane w loki. Wstrzymała oddech, chcąc, żeby ta chwila trwała wiecznie. Miał na sobie prosty biały podkoszulek i ciemne, obcisłe bryczesy. Wyglądał jak akrobata. Nie mogła się powstrzymać od zerknięcia na jego krocze i aż się zarumieniła na wspomnienie tego, jak miała go w sobie. – Ty… – wymamrotała. – Mam na imię Andrei – powiedział, patrząc jej w oczy. Wydawało jej się, że zemdleje, wojowały w niej wzbierające fale ulgi i radości. – Ty… – powtórzyła, bo najwyraźniej straciła umiejętność zrozumiałego posługiwania się mową. Zsunął dłoń z jej nagiego ramienia i przypomniała sobie, że on jest ubrany, a ona całkiem naga. Poczuła się jeszcze bardziej bezbronna. – Minęło… – znów próbowała coś powiedzieć. – Minęło tyle czasu – zgodził się Andrei.

Nowy Orlean, 1916 Przez kilka lat po przybyciu do tego kraju Thomas jeździł na gapę pociągami wraz z wędrownymi robotnikami najemnymi i im podobnymi osobnikami. Działo się to tuż przed wybuchem wojny w Europie. Nie było bezpiecznie, ukrywać się wewnątrz wagonów kolejowych, rzadko kiedy wiedząc, jaki będzie cel podróży. Wyspecjalizował się w unikaniu gburowatych hamulcowych, czekających przy punktach poboru wody i na kolejowych bocznicach. Przyzwyczaił się do dzielenia drogi i opowieści z rozbitkami, przedstawicielami wykoślawionej wersji „amerykańskiego snu”. Jednak w przeciwieństwie do nich, do takiego życia nie zmusiły go ani głód, ani rozpacz. Uczył się jeździć na gapę i wskakiwać do pociągu od takich zawodowców jak Josiah Flynt i Jack London. Zapamiętał, żeby zawsze mieć przy sobie kawałek

drewna do wsadzenia pomiędzy drzwi, żeby nie zostać zatrzaśniętym w chłodni. Nawiązał dobre przyjaźnie, złamał kilka żeber, nieraz oberwał od pracowników kolei i współpasażerów, ale przede wszystkim zbierał informacje. Fragment po fragmencie, słowo po słowie. Na temat Balu. Minęło już pięć lat, odkąd po raz pierwszy usłyszał o jego istnieniu. Początkowo to była tylko jedna z niezliczonych niezwykłych opowieści, krążących wśród studentów uniwersytetu w Heidelbergu, gdzie studiował literaturę angielską. Później jednak nieposkromiona konsumpcja alkoholu i chaotyczny duch czasów rozochocił fantazje. Thomas nigdy nie dawał wiary takim apokryficznym bujdom szerzącym się jak błędny ogień wśród studenckiej braci. Wiedział, że ludzie muszą marzyć, żeby umknąć przed rzeczywistością, był jednak realistą do szpiku kości i nie mamił się złudzeniami. Tak jak wszyscy studenci i profesorowie, Thomas także regularnie bywał w miejscowych burdelach. Jednak wcale nie z powodów, o które podejrzewaliby go koledzy. Nie szukał towarzystwa kurew dlatego, że zawsze były uprzejme, radosne i nieposkromione ani dlatego, że przez pierwsze dwa lata w Heidelbergu potrzebował odskoczni od presji, jaką wywierały na nim studia w męskim środowisku, chociaż i to miało swoje znaczenie. Nie. Thomas poszukiwał dyskrecji. Chociaż żył obecnie jak mężczyzna i nie przypominał sobie czasów, kiedy w ten sposób o sobie nie myślał, wbrew mechanice ciała i jego biologicznym funkcjom, bez względu na wysiłek, jaki w to wkładał, nie potrafił uciec od świadomości, że urodził się kobietą. Jako dziecko odrywał od sukienek falbanki, nie zwracał uwagi na lalki, które dostawał w prezencie od dziadków i łaził po drzewach, zamiast uczyć się piec albo haftować. Matka mu folgowała, bo nie miała innego pomysłu, a ojciec go ignorował, bo piął się po szczeblach urzędniczej kariery i nie zawracał sobie głowy takimi bzdurami. Kiedy jednak dorósł i nożyczkami matki obciął gęste, brązowe loki oraz zażądał nazywania się Thomasem, a nie Therese, miarka się przebrała. Jego protestanccy rodzice bali się, jak ich niewielka społeczność przyjmie takie odstępstwo od tego, co uważali za surowe normy społeczno-towarzyskie, więc spakowali Therese i wysłali ją na jakiś czas do dziadków, żeby później ogłosić jej zamążpójście i wyjazd za granicę. Wtedy narodził się Thomas. Jego ojciec pociągnął za jakieś sznurki, pomajstrował w rejestrach i przekupił starego przyjaciela, który wpisał Thomasa na listę studentów płci męskiej na uniwersytecie w Heidelbergu. W większych miastach sprawy wyglądały inaczej, a już na pewno w Berlinie, gdzie badacz Magnus Hirschfeld działał na rzecz gejów i transseksualistów oraz prowadził Komitet Badawczo-Humanitarny, którego działalność była bardzo

chwalebna, ale Tomas nie chciał, żeby jego ciało czy pragnienia były analizowane przez jakiegoś dobrodusznego naukowca, badającego go jak motyla przypiętego szpilkami do stolika. Chciał żyć jak mężczyzna, bo był mężczyzną. Nie powinno to być trudne, ale im starszy się stawał, tym wyraźniej widział, że właśnie takie będzie. Może i Berlin ogłoszono stolicą liberalizmu seksualnego w Europie, ale do głosu dochodziły coraz silniejsze radykalne ugrupowania. Roztropność była jedyną drogą dla racjonalnego mężczyzny, a Thomas zawsze był racjonalistą, więc nauczył się kamuflować. Bandażował piersi, starannie czesał włosy i nakładał dyskretny makijaż, dzięki czemu uchodził po prostu za wyjątkowo ładnego chłopca. Co oczywiście oznaczało, że musiał znosić zaloty kolegów studentów oraz wykładowców. Uniwersytet aż tętnił od homoseksualizmu. Wytrwale ignorował ich zabiegi i zgrywał heteroseksualistę, między innymi odwiedzając burdele. A tam prostytutki aż nazbyt entuzjastycznie rozkładały nogi dla jego wielkiego drewnianego ptaka z dziobem wyciosanym w kształt fallusa, którego kupił na targu od starej wiedźmy wraz z uprzężą, którą mógł przymocować do bioder i pieprzyć jak każdy inny mężczyzna. A nawet lepiej, myślał sobie, bo ochocze prostytutki zdawały się uwielbiać jego jedwabistą skórę, miękkie usta i członka, który nigdy nie wiotczał. Sam czerpał z tego niewielką przyjemność. Chciał więcej, marzył o towarzystwie osób o podobnych duszach i ciałach, ale nie w kontekście praw mniejszości seksualnych czy badań naukowych. Thomas chciał być zwyczajny w towarzystwie niezwyczajnych, a nie niezwyczajny wśród przeciętności. Chciał celebrować swoją męskość, przyjąć inność i zatańczyć na grobie świata, który uznawał tylko logikę czerni i bieli. Był wyznawcą szerzenia szczegółowej wiedzy o tych, którzy wybierali odcienie szarości. Któregoś podlanego alkoholem wieczoru żalił się w tawernie Wolfgangowi, jednemu z młodszych wykładowców, że nie może zaznać spełnienia wśród kobiet, kiedy jego towarzysz w pijackim widzie szepnął mu do ucha, że może w takim razie powinien pójść na Bal, gdzie kobiety były nie tylko z wyższej o klasę półki, ale dozwolone także były wszelkie ekscesy, nawet takie, od których nawet liberałom ścierpłaby skóra. Thomas machnął ręką, uznając te słowa raczej za pijacki bełkot niż zdradzenie sekretu, ale ciekawość została obudzona. Kiedy jednak następnego dnia w zimnym świetle poranka wypytywał w tej sprawie Wolfiego, wykładowca udawał, że nigdy nie powiedział ani słowa o żadnym cudownym Balu. W ciągu najbliższych miesięcy Thomas zaczął drążyć temat niezwykłego przyjęcia i strzęp po strzępie zaczął składać porywającą całość. Jego myślami i zmysłami całkowicie zawładnęły obrazy młodych mężczyzn skutych łańcuchami i powiązanych złotymi sznurami, eleganckich kobiet, które bez zahamowań

oferowały się każdemu i wszystkim. Wizja osób odmawiających prostego zdefiniowania się, przebranych za nimfy i satyrów, nagich tancerzy parzących się jak zwierzęta, odprawiających seksualne rytuały. Zasłyszał nawet plotkę, że zaledwie rok temu Bal odbył się w jednym z bawarskich zamków króla Ludwika Szalonego. Wkrótce Thomas całkiem w to wsiąkł. Jego ojciec zwęszył unoszące się nad Europą widmo wojny i niespodziewanie posłał Thomasowi liścik, w którym swobodnym tonem, przywołanym niewątpliwie po to, żeby zmylić ewentualnych szpiegów, zachęcał go do wyjazdu na kilka lat do Ameryki. Thomas przystał na to, w pełni świadomy, że nie będzie mógł wieść życia żołnierza. Co więcej, odwagi dodały mu zasłyszane od hamburskiego dostawcy okrętowego wieści, jakoby Bal zdążył przenieść się już do Nowego Świata. Zanim dotarł do Baton Rouge w Luizjanie, wydał większość pieniędzy. Nie było już pociągów, które jechałyby dalej, więc do Nowego Orleanu przybył na piechotę. Nie czesał włosów od wielu dni, a ubranie miał zakurzone pyłem z drogi. Nazajutrz wypadała wiosenna równonoc. Po drodze zdążył się przekonać, że Bal zawsze odbywał się w dniu równonocy. Teraz musiał go już tylko wytropić. Od wczesnego ranka, kiedy słońce wychynęło zza horyzontu ponad wielką Missisipi, powietrze pełne było uderzających do głowy, kuszących zapachów. W powietrzu splatały się zapachy magnolii i bugenwilli, a po wąskich uliczkach Storyville snuły się ostre zapachy potrawki z raków albo gotującego się wywaru, w którym ogromne krewetki unosiły się na wodzie jak rozbitkowie. Thomas odczuwał ukłucia głodu, kiedy przechodził obok kotłów i niespodziewanie dopadał go aromatyczny podmuch. Koło południa upał robił się na tyle nieznośny, że musiał szukać cienia pod drzewami na Jackson Square, gdzie zaledwie dwieście metrów dalej wiła się leniwie rzeka Missisipi. Jeszcze w Nowym Jorku, zaraz po przybyciu do Ameryki, Thomas poznał marynarza, który twierdził, że kiedyś pracował na Balu jako akrobata i budowniczy. Wyrwało mu się, że być może w tym roku Bal odbędzie się na rzece, ale przyciskany o szczegóły zamilkł. Thomas mógł mieć tylko nadzieję, że wybrał właściwą rzekę. Usłyszał rozkoszny, leciutki dźwięk organów parowych. Dobiegał znad brzegu jak syreni śpiew. Thomas opuścił schronienie pod gałęziami i ruszył nad wodę. Na błotnistych wodach unosiła się najdziwaczniejsza łódź rzeczna, jaką kiedykolwiek widział. Górowała nad nim, pełna kół, cienkich kominów i wieżyczek. Na boku miała wyciętą złotą nazwę „Natchez IX”. Czytał o zapierających dech w piersiach łodziach rzecznych, ale ten widok przekroczył wszystkie jego wyobrażenia. Z zachwytu nie mógł się poruszyć.

Wciąż szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami zauważył równomiernie rozstawionych żeglarzy i robotników, poruszających się w górę i w dół po trapie łączącym łódź z nabrzeżem. Skrzynki, sprzęty, beczki, duże walizy i wszelkie inne nieznane mu pakunki ładowano na łódź. Bez trudu do nich dołączył. Był mistrzem kamuflażu i aż za dobrze wiedział, że ludzie postrzegają świat zgodnie ze swoimi odczuciami. Nawet jeśli nie starał się specjalnie ukrywać kobiecych cech, i tak traktowano go jak mężczyznę tylko dlatego, że nosił spodnie. Zszedł na nabrzeże, schylił się jak inni robotnicy, łypiąc spode łba, a potem chwycił skrzynię i po prostu wszedł na pokład. Kiedy już się tam znalazł, bez trudu wypatrzył kryjówkę. Odstawił skrzynię, ruszył do drzwi, jakby zamierzał wrócić za resztą grupy po kolejny ładunek, a następnie, w sprzyjającym momencie wślizgnął się za wysoki stos skrzyń w ciemnym kącie i tam pozostał. Czas mijał powoli, ale mijał, jak to zwykle bywa z czasem. Wkrótce cienie rzucane przez skrzynie stały się coraz dłuższe, w pokoju pociemniało, na dworze zapadła noc i wreszcie usłyszał odgłos koła napędowego, a zaraz potem łódź odbiła od nabrzeża. Tragarzy wnoszących na pokład ciężkie ładunki zastąpiła grupa robotników. Thomas ostrożnie zmienił pozycję, żeby poprawić krążenie w podkurczonych kończynach, a przy okazji przyjrzeć się nowym członkom załogi. Było w nich coś innego. Nie wlekli się noga za nogą jak większość pracowników fizycznych. Ich mundury nie były zakurzone, wypłowiałe ani znoszone, wręcz przeciwnie. Wszyscy byli ubrani w karmazynowe spodnie i marynarki z jasnymi, mosiężnymi guzikami, a na głowach nosili zawadiackie, spiczaste czapki. Wyglądali raczej jak portierzy luksusowych hoteli, a nie najemni pracownicy na łodzi. Pogrążeni byli w nerwowej rozmowie na temat rozmieszczenia poszczególnych elementów ładunku i dekoracji łodzi. To na Bal, zrozumiał Thomas. Serce jak szalone roztłukło mu się w piersi. A więc plotki okazały się prawdziwe. Goście byli na pokładzie i przygotowywali się w kabinach, a teraz ubrana na czerwono załoga będzie zajęta dopinaniem wszystkiego na ostatni guzik. Bal zacznie się o północy, a zakończy o świcie tajemniczą ceremonią, o której rozmawiano nabożnym szeptem. Praca wrzała przez następnych kilka godzin, a Thomas nabierał pewności, że jego kryjówka zostanie odkryta. W końcu stało się jasne, że skrzynie, za którymi się chował, zostaną rozpakowane i w ostatniej chwili zdołał schronić się za zasłoną. Otworzył oczy ze zdziwienia, kiedy ujrzał zawartość ostatniej skrzyni, zanim została wyniesiona. Pełna była najróżniejszych fallusów. Drewnianych, z kości słoniowej, a jeden wyglądał nawet jak złoty. Wyrzeźbione były w najdziwniejsze kształty, jakie Thomas kiedykolwiek widział. Jedne przypominały potwory o wyżłobionych bokach, inne wyobrażały morskie i powietrzne stworzenia. Jeden wyglądał jak ludzka ręka zakończona pięścią i był takiej samej wielkości.

Przepełniła go pokusa użycia jednego z tych sprzętów. Zamknął oczy i zdał się na podniecenie, dzięki któremu poczuł ożywienie. Wyobraził sobie kobietę leżącą przed nim z rozłożonymi nogami, może nawet przywiązaną do łóżka, wilgotną w oczekiwaniu, błagającą, żeby wypełnił ją po brzegi wszystkim, co tylko zapragnie w nią włożyć. Thomas uwielbiał dominować nad kobietami i słyszeć jęki podniecenia, kiedy porzucały zahamowania i oddawały się przyjemności. Ponieważ pod względem fizycznym był kobietą, ale zachowywał się jak mężczyzna, były z nim szczere. Zwierzały mu się ze swoich pragnień, by rozciągnąć je na łóżku i pieprzyć mocno i dziko, tak jak ich mężowie czy klienci nie chcieli albo nie potrafili. W oparciu o strzępy rozmów, które doprowadziły go do Balu, Thomas wyobraził sobie mniej więcej, jak mogą wyglądać goście, ale wszystko to brzmiało zbyt dziwacznie, żeby mogło być prawdziwe. Kiedy ta chwila nadeszła, nerwy zaczęły go zawodzić. Zapakował tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Czystą, jasnożółtą apaszkę. Mosiężną spinkę w kształcie pawia, którą znalazł w szufladzie innego studenta i ukradł. Wiedział, że nie da rady wmieszać się w tłum w znoszonych w czasie podróży, zakurzonych spodniach i koszuli. W okamgnieniu zostanie zidentyfikowany jako intruz. Nie miał innego wyjścia. Kiedy załoga wyszła, przeszukał skrzynie, które zostały i w końcu znalazł zapas czerwonych uniformów, a nawet jeden, który z grubsza na niego pasował. Na razie to załatwiało sprawę, ale Thomas miał dość snucia się na obrzeżach życia i nie chciał spędzić tej nocy jako służący. Wybiła północ. Goście już dawno opuścili kajuty i ruszyli na górny pokład, gdzie miał odbyć się Bal. Włożył uniform, wziął zmianę czystej pościeli i poszedł na górę, na wyższe piętro, gdzie spodziewał się znaleźć kajuty, a potem ostrożnie wkradł się do kilku pomieszczeń, aż zebrał parę różnych akcesoriów. Wziął długie do kostek szare spodnie z szerokimi mankietami, dwurzędową marynarkę z szerokim kołnierzem i postawionymi klapami oraz – aż niewiarygodne – kanarkowożółte skarpetki świetnie pasujące do apaszki. Oczywiście bezczelna kradzież oznaczała ryzyko, ale ci ludzie byli tak bogaci, że mieli niewielką szansę cokolwiek zauważyć, poza tym szczerze wątpił, żeby ktokolwiek zdecydował się otwarcie oskarżyć go o przywłaszczenie sobie jego rzeczy. Nie do wyobrażenia niemal była ewentualność, żeby ktoś włamał się do kajuty innego gościa, zabrał mu ubrania, żeby włożyć je na to samo przyjęcie, więc choćby z tego powodu mogło się udać. Kajuty okazały się wystawniejsze niż cokolwiek, co Thomas widział w życiu. Dotknął tapety. Jedwab! A żyrandole wyglądały jak spływające z sufitów kryształowe wodospady. Wiedział jednak, że pozostawanie tutaj jest tylko odwlekaniem nieuniknionego. Słyszał już wesołe dźwięki ragtime’u, wygrywane

na pianinie i czuł wibracje roztańczonych stóp dudniących o drewniany pokład nad nim. Ostrożnie rozdzielił włosy i odgarnął tak, że długa pofalowana grzywka kokieteryjnie opadła mu na jedno oko. Potem nasadził na nią słomkowy kapelusz z szerokim rondem, zawadiacko przechylony na bok, i przyozdobił szpilką z pawiem, a następnie ruszył za odgłosami tańca na najwyższy pokład. Po obu stronach grubej zasłony z czerwonego aksamitu stało dwóch ubranych na czerwono służących, którzy wskazywali drogę na Bal. – Dobry wieczór panu – powiedział jeden, nawet nie rzucając okiem na skradziony strój. – Dobry wieczór – odparł Thomas. – Musimy pana ostrzec – ciągnął służący. – Prosimy się nie niepokoić. Wszystko jest tak, jak być powinno. To powiedziawszy, teatralnym gestem odsłonił kurtynę. Buchnęła ku nim fala gorąca. Płomienie lizały wnętrze łodzi i otaczały wszystkich na pokładzie dzikim blaskiem ognia. Thomas głośno wciągnął powietrze. A potem wkroczył na pokład. Wpadły mu w oko nagie ciała, samotne albo w parach, wijące się wśród płomieni, jakby same płonęły, ale zaraz potem zasłonięto mu oczy, złapano go za ręce i poprowadzono naprzód. Zachwiał się i prawie upadł, ale inna para rak podtrzymała go i poprowadziła aż do miękkiej sofy. Marynarka i spodnie, które zdobył w takich bólach, zostały mu ściągnięte z ramion i zsunięte do kostek, a następnie zabrane, zanim zdążył zaprotestować. Czyżby odkryli jego podstęp? Wyrzucą go z łodzi albo aresztują? Ale ręce, które się nim zajmowały, nie były ani odrobinę agresywne. Poczuł na ustach ciepłe usta, a potem delikatny język rozdzielił mu wargi tak łagodnym i wprawnym ruchem, że musiał należeć do kobiety. Ognisty płyn spłynął mu po ściance gardła. Prawie się zakrztusił, ale jego głowa została odgięta w tył wprawnym ruchem i do ust wpłynął mu kolejny łyk napoju. Thomas nigdy nie pił czegoś podobnego. Było pikantne, owocowe i pełne smaków, które kojarzyły mu się z egzotycznymi owocami z dalekich krain. Doznał nagłego przypływu energii, jakby zjadł sycący posiłek albo obudził się po długiej, w pełni przespanej nocy. Wreszcie kilka par rąk, które się nim zajmowały, zostawiło go i mógł otworzyć oczy. Spojrzał w dół. Był niemal całkiem nagi. Nawet cienki bawełniany bandaż, którego używał w ciągu dnia do spłaszczania piersi, został usunięty i zastąpiony podobną taśmą, ale wykonaną z najczystszego jedwabiu. Włosy łonowe pokryto mu warstwą pomarańczowej farby, tak że jego krocze przypominało płomienie. – Gdzie jestem? – zaskrzeczał. – Kim jesteście?

– Czekaliśmy na ciebie – odparła jedna z kobiet, które go obsługiwały. – Jesteś Bykiem. – Co? – spytał Thomas. Kobieta uklękła przed nim i otworzyła wieko ciężkiej drewnianej skrzynki, która stała u jego stóp. Wyściełana była bogatym niebieskim aksamitem, na którym spoczywała uprząż z doskonałej skóry. Przymocowane było do niej dildo z kości słoniowej. Podniesiono je i włożono mu w dłonie. Dildo było niemal tak długie i grube jak jego przedramię, wyrzeźbione na kształt byczej głowy. Piękne i jednocześnie przerażające, bo wyposażone w dwa rzeźbione rogi, jak Thomas wiedział, przeznaczone do stymulacji wnętrza kobiety, może nawet do granicy bólu. Zaskoczyło go, jak łatwo było umocować tę uprząż, zapiąć wokół ud i w pasie, jakby przedmiot został uszyty na miarę i czekał na niego już od dawna. Wstał i wykonał kilka pchnięć biodrami, żeby sprawdzić wagę akcesorium. Kobieta, która wciąż klęczała przed nim, nachyliła się i pocałowała główkę rzeźbionego na kształt byka fallusa, a potem otworzyła usta i zaczęła go łapczywie ssać. Oddech uwiązł mu w gardle. To niemożliwe. A jednak. Niezaprzeczalnie czuł miękki język przesuwający się po główce jego penisa. Dłonie objęły członek i zaczęły stymulować go na całej długości w rytmie staccato, aż w Thomasie zbudowało się napięcie, od stóp aż po czubek głowy i czuł, że lada moment jego ciało się rozerwie. Jakby czując, że Thomas traci kontrolę, kobieta oderwała usta. – Musisz zachować orgazm dla Mistrzyni. Ceremonia rozpocznie się o świcie. – Nagły brak jej ust na członku odczuł jak wtrącenie do całkiem ciemnego pokoju po przebywaniu w świetle. Jego wewnętrzna energia zredukowała się z buzującego ognia do bolesnego, choć znośnego pulsowania. Znów chwyciły go ręce i został podniesiony i przetransportowany korytarzem przez podwójne drzwi, prowadzące do holu bez mała trzykrotnie szerszego niż pierwsze pomieszczenie, które odwiedził. Poczuł na skórze to samo co wcześniej nieziemskie ciepło, ale tym razem potraktował je jako energię grzejącą go od środka, budzącą każdą komórkę jego ciała, aż w końcu nawet włosy na głowie chciały rzucić się do tańca. Szept przeleciał przez tłum jak fala, kiedy zebrani w holu goście zobaczyli, że został wniesiony, a następnie rozstąpili się, żeby zrobić mu miejsce. Prawie nikt nie miał na sobie ubrania, a ich ciała były pomalowane tą samą czerwonopomarańczową farbą, którą i on miał na sobie. Thomas starał się chłonąć to wszystko i zrozumieć, co się wokół niego dzieje. Ściany tego pomieszczenia także wyglądały, jakby stały w ogniu. Nie dałby rady ocenić, cóż to za teatr czarów czy też cud techniki umożliwiał taki efekt, ale dla

jego niewprawnego oka ogień płonął za taflami grubego szkła, którymi otoczony był pokój. Służący, którzy kręcili się po sali, niosąc nad głowami srebrne tace, okryci byli skrawkami czarnej i pomarańczowej tkaniny, która łapała i odbijała blask bijący od płomieni oraz światło żyrandoli, tak że wyglądali jak ludzkie pochodnie. Zabrzmiał gong, kiedy ta ludzka lektyka dotarła na środek wielkiej sali, a jego zsadzono na ustawionej tam platformie, pełniącej funkcję sceny. Thomas spojrzał na ludzi, którzy zgromadzili się wokół niego. Ich twarze wyrażały podniecenie, oczekiwanie i rodzaj czci, która przypomniała mu rodziców pogrążonych w religijnej ekstazie. Przyjrzał się ich ciałom. Błyszcząca farba niczego nie ukrywała, raczej akcentowała wybraną część. Niektórzy podkreślali zaokrąglone talie i piersi. Inni mieli zgolone włosy łonowe, a na ich miejscu wymalowane języki ognia. Większość gości splotła włosy paskami pomarańczowego jedwabiu, który sprawiał wrażenie płonącego na ich głowach ognia. Najmocniej jednak uderzyło Thomasa to, że bez wskazówek w postaci spodni i sukienek nie miał pewności, kto jest mężczyzną, kto kobietą, a kto kimś pomiędzy. Czy te maleńkie piersi przypominające pączki należały do młodej kobiety, czy do mężczyzny? Czy spomiędzy gęstej zasłony włosów łonowych wystawała duża łechtaczka, czy penis? Thomas zaczął się zastanawiać, czy to w ogóle ma znaczenie. Pomiędzy zebranymi tu ludźmi znacznie więcej było podobieństw niż różnic. Tłum znów się rozstąpił, bo ku scenie zmierzała kolejna lektyka. Tym razem jechała w niej kobieta. Ubrana była w suknię w kolorze głębokiego szkarłatu, która przylegała do jej ciała tak ciasno, jakby nawet materiał chciał znaleźć się jak najbliżej jej skóry. Karmelowy odcień jej włosów przypominał rzekę Missisipi w promieniach słońca. Ostrzyżona była prawie na zero, co jeszcze bardziej uwydatniało kształt jej szczęki i ostre kości policzkowe. W twarzy dominowały duże oczy w kształcie migdałów. Sprawiały, że jej drobne usta wygięte w łuk wydawały się jeszcze mniejsze. Z rysów przypominała przerysowaną twarz lalki. Ale choć miała doskonale gładką skórę, kiedy się zbliżyła, okazało się, że nie jest młodą kobietą. Nie była też jednak wiekowa. Pewnie była już po trzydziestce, może nawet miała koło czterdziestu lat. Piersi miała duże i ciężkie, a biodra pełne i szerokie. Wyglądała jak krótko ostrzyżona Wenus – promienna, piękna i tak pełna mocy, że Thomas nie zdziwiłby się, gdyby przyfrunęła ku niemu przez pokój jak anioł, zamiast wjechać na ramionach służących. Kiedy się zbliżyła, ich oczy się spotkały, a w Thomasie raz jeszcze zapłonął ogień, który wcześniej roznieciła w nim służąca, dotknąwszy ustami jego fallusa. Tym razem jednak nie rozżarzony węgielek buchnął płomieniem, ale niepohamowane interno rozszalało w jego żyłach i nie widział już nic poza tym, tylko tę kobietę.

Nie było już łodzi, Balu, sceny, nie było nawet Thomasa, tylko jej ciało, jej sylwetka zbliżająca się do niego, a później opadająca na jego członek z kości słoniowej. Jego biodra ożyły, nacierał bykiem na jej wnętrze mocniej, niż kiedykolwiek pieprzył jakąkolwiek kobietę, a ona objęła go ramionami i przywarła do jego ciała i jego penisa, jak gdyby ta sama siła, która groziła rozerwaniem jej na pół, trzymała ją w całości. Kiedy doszedł, to było jak piorun, jakby każda z życiodajnych komórek jego ciała zbiegła się w jednym punkcie, wyruszając z czaszki, poprzez pierś i resztę aż do lędźwi, a stamtąd do głowy kościanego byka i prosto do tej kobiety, do Mistrzyni, która wykrzyknęła, gdy jego energia wypełniła ją i na krótki moment stali się jednym istnieniem. Nie mężczyzną i kobietą, nie kochankami, ale dwoma ciałami stopionymi razem dzięki tej czystej mocy jego spełnienia i jej zgodzie na przyjęcie go. A potem wszystko się skończyło. Wyczerpany Thomas upadł prosto w ramiona asystujących Bykowi, zamknął oczy i został wyniesiony. Kiedy się obudził, leżał na plecach w cieniu drzew przy Jackson Square, znów w znoszonych podróżnych ubraniach, które porzucił na statku. Czuł mrowienie na piersi. Rozpiął koszulę, żeby sprawdzić, czy nie został oparzony lub zraniony. I wtedy to zobaczył. Czerwony byk wytatuowany na sercu. Podniósł się i pobiegł nad rzekę, ale łodzi nie było. I już nigdy więcej jej nie znalazł.

8 Opowieść o A Kiedy Aurelia się obudziła, nie czuła już zapachu lasu ani Balu, za to przez dziurę w cienkiej siatkowej zasłonie wpadało słabe światło. Zasłona wisiała w oknie. Za którym rozbrzmiewała mieszanka dziwnie stłumionych odgłosów tłoczących się bez ładu i składu, podczas gdy jej zmysł słuchu widocznie potrzebował jeszcze chwili, żeby dojść do siebie. Otworzyła opuchnięte oczy. Była w pokoju. W łóżku. Pod plecami miała wyciągnięte męskie ramię. Ciepłe. Twarde.

Odwróciła głowę. I rozpoznała rozczochrane ciemnobrązowe loki Andreia. Twarz miał ukrytą w miękkich poduszkach, a każdy płytki oddech brzmiał jak kołysanka, jednocześnie daleki i krzepiący. Odruchowo pomyślała nie o tym, że jakimś cudem została przetransportowana z wyspy i z Balu, które pamiętała jako ostatnie, zanim zatonęła wśród wygłodniałych, dzikich pchnięć Andreia, kiedy się kochali, ale o tym, że po raz pierwszy w życiu obudziła się w ramionach mężczyzny. Nie byle jakiego mężczyzny, ale tego, którego pragnęła tak bardzo, że serce mogło jej pęknąć teraz i tutaj od fali wzbierających emocji, mknących przez jej umysł i ciało jak rwący potok. To nowe doznanie było zbyt przytłaczające, żeby się nad nim teraz zastanawiać. Wstrzymała oddech, bo miała dziką potrzebę uszczypnięcia się i sprawdzenia, czy nadal trwa gorączkowy sen, pozostałość po wczorajszej nocy, czy może jednak rzeczywistość. Racjonalna część jej serca krzyczała, że to nie iluzja. Leżała w łóżku z Andreiem. Pewnie w Seattle, chociaż jakie to miało znaczenie? Witała nowy dzień, mając w łóżku mężczyznę. Wyobrażała sobie taką chwilę od lat, ale nigdy nie spodziewała się, że marzenia zrealizują się w ten sposób. Ledwie go znała, ale jednocześnie była przekonana, że to nie przypadek, nie seksualna zachcianka czy pozbawiony znaczenia przelotny romans. Tak musiało być, to był nieunikniony cel wszystkich krętych dróg, którymi podróżowała przez lata. Patrzyła na śpiącego Andreia i bardzo się starała nie poruszyć, żeby nie rozluźnił obejmowania jej, nie zerwał kontaktu skóry ze skórą, nie zniszczył subtelnej wymiany ciepłych prądów wędrujących między ich ciałami. Zdała też sobie wówczas sprawę, że jest naga i przez sekundę zastanawiała się, czy jej pierwsze płomienne serce jest znów widoczne, mimo że nie czuła żadnych sensacji dochodzących z tamtych okolic, w przeciwieństwie do ferworu wczorajszej nocy, kiedy ogień zawładnął nią z potworną siłą. Ale czy to na pewno było wczoraj? Czyżby upłynęła tylko jedna noc? Przypomniała sobie obrazek, który Tristan jakimś cudem wyczarował na wewnętrznej stronie jej nadgarstka i lekko wykręciła rękę, żeby sprawdzić, czy wciąż tam był. Cały czas uważała, żeby nie zakłócić snu Andreia. Tak, tatuaż był obecny. Blady jak cień na jej napiętej skórze. W końcu wygrała ciekawość, więc delikatnie chwyciła wyciągniętą rękę Andreia i zajrzała pod jego lewy nadgarstek. Pod którym zobaczyła dokładnie taki sam rysunek. Andrei jęknął. Wbrew logice zadrżała. Nie chciała, żeby się obudził. Jeszcze nie. Desperacko pragnęła, żeby ten moment trwał jak najdłużej, chciała zapamiętać każde doznanie, każde ulotne uczucie, a potem zachomikować je w sfabrykowanej przez siebie klatce pamięci.

Przyjemny piżmowy zapach unoszący się nad wykrochmaloną białą pościelą w pokoju hotelowym, bo na taki wyglądał ze swoim geometrycznym ustawieniem i grzecznymi dekoracjami, ciepło emanujące z ich nagich ciał, które splatały się ze sobą, odgłos bicia dwóch serc, odliczających upływ poranka. Przysunęła się bliżej, spragniona jego ciepła i emocji wywołanych dalszym kontaktem. Ich biodra zetknęły się i zalała ją fala uczucia, a za nią nastąpiła eksplozja miliona wspomnień: jego dotyk w lesie, trawa pod jej pupą, smak jego języka i rozkołysana ballada jego głosu, kiedy szeptał jej do ucha, wchodząc w nią, a potem następne wizje, więcej i więcej aż wreszcie nie mogła tego znieść, bo wydawało jej się, że zaraz oszaleje. Wspomnienia i uczucia łączące się ze wspólnym dojściem, Balu oraz ich wcześniejsze spotkania, te krótkie, najpierw w wesołym miasteczku, a potem w kaplicy w Bristolu, leżały skrzętnie ukryte w najgłębszych komnatach jej serca, a w niej zaczął gorzeć ogień, powstawał jak rzeka niemiesząca się w brzegach, wzbierał jej w żyłach i na nowo rozbudził pożądanie, tak że teraz już modliła się, żeby Andrei się obudził i znów z nią kochał. Odwróciła się na drugi bok i przylgnęła do Andreia pośladkami. Zareagował przez sen, dostosował do niej pozycję, przywarł na łyżeczkę, a jego długi, aksamitny członek znalazł bezpieczną przystań w rowku jej pupy, wpasował się tam z rozkoszną precyzją. Aurelia zadrżała z rozkoszy. A kiedy to zrobiła, poczuła, że w reakcji na jej ruch on staje się coraz twardszy i powoli rozwiera gościnną dolinę jej pośladków. Czuła, że wilgoć już z niej wypływa. Jęknął, poruszył ręką i położył dłoń na jej piersi, objął ją i leniwymi palcami okrążał brodawkę. – Tak – powiedziała. – Och, Aurelio. – Jego zachrypnięty, niewyraźny głos docierał jeszcze zza chmur snu. Zmienił trochę pozycję i teraz jego twardy penis drażnił ją, ocierając się o skórę, a potem przygotował się do wejścia – kolanem rozchylił jej uda i wślizgnął się do środka. Serce Aurelii zatrzymało się na moment. Chociaż była gotowa, jego wielkość i to, że na nowo ją rozciągnął, zszokowało ją. Czy wcześniej też był taki duży? Odnalazł się w niej z precyzją kawałka układanki, który dopasowuje się do drugiego, odpowiadającego mu. Hałasy za oknem umilkły jak i cała reszta świata. Andrei był w niej. Pieprzył ją. Dawała mu się pieprzyć. Wszystko było dobrze. Na pytania przyjdzie czas. Podniosła mentalną kotwicę i dała się porwać rytmowi jego ruchów, kiedy zatapiał się w niej głębiej i głębiej, otwierał ją, rozsuwał, napoczynał, nadziewał ją na siebie z radością.

Aurelia dostosowała ruchy do jego rytmu, bez trudu sunęła po falach żądzy, tak jakby ćwiczyła przez całe życie. Zaczęła się unosić w czasie i przestrzeni, wyparła z umysłu wszystko, co mogłoby naruszyć skupienie na niepohamowanym napływie doznań, na sygnałach od każdego zakończenia nerwowego na powierzchni jej skóry i wewnątrz, które przetwarzały ognisty prąd rozlewający się we wszystkie strony. Synapsy stykały się i rozdzielały w błyskawicznym trybie, rozciągały każdą chwilę w nieskończoność. Każde pchnięcie witała z całej duszy. Czuła się ożywiona jak nigdy wcześniej, wypreparowana ze swojego wnętrza, nic nie miało znaczenia. I nigdy nie będzie miało. Z zadumy wyrwał ją spokojny, ale nieznoszący sprzeciwu ruch Andreia, który chwycił ją za ramiona i mocno zacisnął. Podciągał ją w górę, aż stanęła na czworakach z plecami wygiętymi w łuk pod wpływem zadawanych z regularnością metronomu pchnięć, z których każde sprawiało, że sapała tak, jakby brakowało jej tchu. Prawą ręką sięgnął do jej włosów i złapał je dziko, formując ze splątanych pasm węzeł dobrze układający się w dłoni, a potem pociągnął ją stanowczo, acz łagodnie, jak dyrygent przejmujący kontrolę nad lotem melodii, który szeregiem niezauważalnych ruchów steruje falami nadchodzącej rozkoszy. Jakim cudem to jest tak przyjemne? – zastanawiała się Aurelia. Czy każdy odczuwa to tak samo? Wyobraziła sobie, że wisi uwięziona pomiędzy życiem a śmiercią, w chmurze niebytu, nieśmiertelna, niezatapialna, zredukowana do poziomu podstawowych atomów odbierających wysoko stężoną rozkosz. Czuła, że ma ochotę krzyczeć, jęczeć, nie mogła już dłużej znieść ciszy torturującej jej obkurczone płuca, chciała się jakoś wypowiedzieć, choćby niezrozumiale. Jednak głos nie chciał się wydostać. Zamknęła oczy i pozwoliła ogniowi trawić swoje wnętrze i pochłonąć się wydzielanemu przez Andreia żarowi, kuszącemu ją aż ku ślepemu zatraceniu. – Witaj w domu, Aurelio. – Wydawało jej się, że jest wyściełana masami powietrza, gdy dotarł do niej głos Andreia jak dodająca otuchy bryza wiejąca wśród brzegów jej świadomości. Ich pokój znajdował się na najwyższym piętrze hotelu górującego nad Drugą Aleją i wychodzącego na Waterfront Park. Kiedy odsunęła zasłony, okno zaoferowało zapierający dech w piersiach widok na zatokę, a dalej na rozsiane za portem promowym wysepki. Aurelia była skołowana, kiedy później tego ranka wyszła spod prysznica i starła z lustra warstwę pary, żeby rzucić okiem na swoją nagość. Zauważyła trzeci rysunek wymalowany na ciele. W całym tym cudownym oszołomieniu prawie zapomniała, że ma go od niedawna.

Wiedziała, że to szaleństwo. I nie potrafiła znaleźć żadnego logicznego wyjaśnienia, choć nie brakowało jej ani bujnej wyobraźni, ani świadomości, że cuda istnieją. Jednak już dawno przestała się tym martwić. Ledwie się wytarła, gdy czubkami palców u stóp popchnęła drzwi łazienki i naga weszła do sypialni. Andrei leżał w łóżku wśród skłębionej pościeli, z rękami pod głową, w przepysznej koronie z nieuczesanych loków. Kwadratowa, nieogolona szczęka dodawała mu męskości. Spojrzał na nią, kiedy weszła. – Kurwa, jaka jesteś piękna – zauważył, delikatnie przesuwając wzrokiem po jej ciele. Wtedy po raz pierwszy Aurelia zdała sobie sprawę, nie bez dreszczyku niepokoju, że Andrei nie ma obcego akcentu. Nie był Amerykaninem, ale nie brzmiał jak Brytyjczyk ani nie zdradzała go żadna regionalna nuta. Jego głos i sposób wypowiadania słów były tak niepokojąco neutralne, że nie potrafiła go umiejscowić, przypisać do żadnego konkretnego regionu. Stała na lekko rozstawionych nogach i patrzyła na niego, a pytania szalały wewnątrz jej czaszki. Nie zwracała uwagi na to, że jest naga. Zresztą, on już tyle widział, więc co za różnica. – Skąd pochodzisz, Andreiu? – spytała. – Z Balu – odpowiedział po prostu. – To, gdzie się urodziłem, nie ma znaczenia. Od dzieciństwa podróżuję z Balem. – Dokąd? – Wszędzie. Co roku Bal odbywa się gdzie indziej. A później rusza dalej. Aurelia zamilkła, zbierała myśli. – Tristan, ten facet, którzy zabrał mnie na Bal – zaczęła w końcu, uświadamiając sobie prawdopodobny udział Lauralynn – powiedział, że musiałam wziąć udział w Balu. Zasugerował, że moja obecność tam była mi w jakiś sposób od dawna przeznaczona. Momentami było dziwnie, tak jakby to był sen. O co w tym chodzi? Andrei zignorował pytanie. Skinął ręką, żeby przywołać ją z powrotem do łóżka. – Zaziębisz się, jak będziesz tak stała. Chodź. Odchylił kołdrę, żeby zrobić dla niej miejsce. – Odpowiedz – poprosiła, wślizgując się. Całą noc i poranek nurzała się w rozkosznej nieświadomości, ale teraz dotarło do niej, jakie to ważne. Tak jakby całe jej życie zaczęło zależeć od tego tajemniczego, corocznego wydarzenia. – To długa historia – odparł. – Nie spieszy mi się. – Wtedy uświadomiła sobie, że nawet nie wie, jaki dzień jest dzisiaj i że pewnie ma już całą listę rzeczy, które powinna zrobić. Odezwać się do Edyty i rodziców chrzestnych, odpisać do kancelarii Irving & Irving & Irving…

Dokonała obliczeń, z których wynikło, że minęło tylko kilka dni. A wydawało jej się, że całe życie. Jeszcze chwila opóźnienia nie zaszkodzi. Andrei objął ją ramieniem i przytulił do siebie. Kiedy do niego przylgnęła, poczuła odurzający zapach seksu, który wciąż emanował z jego ciała, podczas gdy ona była teraz otulona aromatem mydła. – Aurelio, ty jesteś Balem. Jesteś Mistrzynią Balu, zawsze nią byłaś. Zamrugała, nic nie rozumiejąc. – Nikt nie wie, kiedy Bal się rozpoczął – mówił dalej. – Jego początki pogrzebał czas, ale wiadomo, że zawsze miał Mistrzynię, kobietę, której przeznaczeniem było panowanie nad nim. W toku stuleci było wiele Mistrzyń, niektóre wspominane z wielką atencją… – Wzrok mu się rozmył, a głos nabrał sennych nut, jakby recytował opowieść, którą przytaczał już wiele razy wcześniej, a przynajmniej wiele razy słyszał przez lata związku z Balem. Później zamilkł, wrócił do rzeczywistości i uświadomił sobie, że jego następne słowa mogą nie być przez nią mile widziane. – Co wiesz o swoich rodzicach, Aurelio? W jednej chwili zaschło jej w gardle. Spodziewała się wszystkiego, ale nie tego. – Bardzo niewiele – odpowiedziała. – Byłam dzieckiem, kiedy zmarli. Podobno mieli wypadek. Wychowali mnie rodzice chrzestni. Wiem, że mój ojciec był inżynierem, ale nie wiem, czym zajmowała się matka. Czy chciałaby dowiedzieć się więcej? Nie miała pewności. Przestała zadawać pytania dotyczące rodziców ze względu na Johna i Laurę, których traktowała jak rodzinę. – Była tancerką – odparł Andrei. – Tancerką? – Ta wieść zaniepokoiła Aurelię, szczególnie po tym, co widziała na Balu. – Byłą jedną z nas. Należała do Balu… Ale ja jej nie znałem. Byłem wtedy młody i wysłano mnie do Europy, żebym dokończył edukację. – Jaką tancerką? – Nie tylko tancerką. Miała być następną Mistrzynią Balu. Takie było jej przeznaczenie. Aurelia straciła jasność myślenia. Nie potrafiła przetworzyć tej myśli. Andrei mówił dalej: – Na Balu poznała twojego ojca. Był zdolnym inżynierem i został zaangażowany do zaprojektowania kilku urządzeń, które miały być wykorzystane w czasie przyszłych Balów. Zakochali się w sobie i ona zaszła w ciążę. W normalnym świecie taka historia to chleb powszedni, ale dla Balu ogromne utrudnienie. Twój ojciec był człowiekiem z zewnątrz, a kiedy odkrył, co wiąże się z przeznaczeniem twojej matki jako Mistrzyni, nie potrafił tego zaakceptować. Przekonał ją do ucieczki. Tak też się stało. Władze usiłowały ją odzyskać, ale… było już za późno. Od tamtej pory także i Bal został, jakby to powiedzieć… osierocony. Nie miał

panującej Mistrzyni. To się nigdy wcześniej nie zdarzyło. Ustanowiono Protektora, który troszczył się o Bal w okresie bezkrólewia, aż będziemy mogli powitać nową Mistrzynię. Został nim mój wuj, ale on był już wtedy poważnie chory i wkrótce potem ja przejąłem pałeczkę. – Zawsze mi mówiono, że rodzice zginęli w wypadku – powiedziała Aurelia. Jej twarz wyrażała głęboki niepokój, bo obudziły się w niej nieprzyjemne podejrzenia, że może Bal miał coś wspólnego z tym, że została sierotą? – Tak było. Nie mieliśmy z tym nic wspólnego, zapewniam cię – powiedział Andrei, tak jakby znał jej myśli. – Byliśmy zdruzgotani, kiedy się dowiedzieliśmy. Ale później przeprowadziliśmy dochodzenie i dowiedzieliśmy się, że przed tą tragedią urodziło im się dziecko. Dziewczynka. Ty. I tak zostałaś naszą nową Mistrzynią in spe… – Dlaczego? Dlaczego nie mogliście po prostu zatrudnić nowej Mistrzyni? Dlaczego to muszę być ja? – Bo masz to we krwi, Aurelio – westchnął. – Nie da się uciec przed przeznaczeniem. Nikt nie może. – Nie rozumiem. Milczał. Czekał, aż kółka zębate w jej mózgu zaczną się kręcić i wszystko trafi na swoje miejsce. – Nie do końca wiem, co się dzieje. – Bal jest ważniejszy niż my wszyscy. – Zrobił ruch ręką. – Poprzysięgliśmy czczenie jego tradycji i dokładamy wszelkich starań. Nie jesteśmy w stanie odrzucić tej pokusy. – Kolejne westchnienie. – A więc mój przyjazd tutaj to nie był przypadek? Ani Lauralynn? I Tristan? I kaplica w Bristolu? – W głowie Aurelii szalały myśli, analizowała konsekwencje tego wyznania. – Wesołe miasteczko w Hampstead… Stałeś za wszystkim… – Tak – przyznał. – Minęło wiele lat, zanim udało się nam zlokalizować cię. Sieć, organizacja, która pomaga koordynować każdy Bal i zapewnia nam wielu artystów, od lat badała różne tropy. W końcu dotarli do twoich papierów adopcyjnych i donieśli nam, że powinniśmy szukać w Anglii. Wysłano mnie tam, żebym sprawdził, czy jesteś tą, za którą cię uważamy. Przeszukiwaliśmy wesołe miasteczka, cyrki, najróżniejsze festyny, bo zdawało się nam, że to będzie najprostszy sposób odnalezienia cię. Czuliśmy, że będzie cię do nich ciągnęło… – Ale to nawet nie był mój pomysł, żeby tam pójść! Moja przyjaciółka Siv tego chciała. Teraz sama dołączyła do Balu – powiedziała Aurelia zamyślona. – Cudowny zbieg okoliczności – uśmiechnął się uprzejmie Andrei. – Prawdę mówiąc, kiedy po raz pierwszy zobaczyłem was dwie tamtego wieczoru, początkowo pomyślałem, że to Siv może być naszą Mistrzynią in spe. To jak chodziła, ubierała się, jej śmiech…

Aurelia się zamyśliła. Nieświadomie przeczesywała włosy palcami, co jej się zdarzało, kiedy się zadumała, ale przy okazji znów wpadło w jej oko czerwone serduszko na nadgarstku. – Śledziłeś mnie? – Nigdy tego nie planowałem. Naprawdę. – A to, co się stało w Bristolu, takie dostałeś polecenie służbowe? Musiałeś to zrobić dla dobra Balu? – Nie. Tak się po prostu stało. Im dłużej na ciebie patrzyłem, tym bardziej cię chciałem. A potem, kiedy już znalazłem się obok, w wesołym miasteczku, coś się wydarzyło. Przeszył mnie prąd. Wiedziałem, że ty też to poczułaś. Nie planowałem tego. Nie zrobiłem tego z rozmysłem. Ale chciałem być twoim pierwszym. Jakiś głos podpowiadał mi, że tak powinno być. Przysięgam, że to nie miało nic wspólnego z Balem. Byłaś – jesteś! – tak cholernie piękna i wydawało mi się, że wszystko składa się, żeby nas połączyć. Nawet gdybym chciał, nie umiałbym wygrać ze wszystkimi zbiegami okoliczności. Wcześniej nie było wielu Protektorów Balu, moje kompetencje nie są dobrze opisane. W zasadzie przez cały czas improwizowałem. Nigdy nie zamierzałem się w tobie zakochać. Na dźwięk tych słów serce jej podskoczyło, jednocześnie ze strachu i z zachwytu. Ale skoro był w niej zakochany, jak zadeklarował, czemu wyglądał na tak przybitego? Zaczęła się nad tym zastanawiać i wokół jej żołądka zacisnął się ciasny węzeł. – A fundusz powierniczy? Ty? Bal? – dociekała. – To nie ma nic wspólnego z moimi rodzicami? – Z nami. Jesteś częścią naszej rodziny. – A Lauralynn i Tristan? – Tristan jest zastępcą Protektora, na wypadek gdyby coś mi się stało. Jego rodzina jest od lat związana z balem. AleLauralynn po prostu z nami podróżuje. Jest mile widzianą towarzyszką Balu, czasem dla nas pracuje, czasem współpracuje z siecią i wszyscy darzymy ją wielkim szacunkiem, ale jest wolnym strzelcem i głównie robi swoje… Andrei wziął ją za rękę i jego ciało otoczyło ją koncentrycznymi falami niewidzialnego ciepła. – Wiem, że to wiele informacji naraz. Ale już cię znaleźliśmy, a ty znalazłaś nas i tylko to się liczy… – Zawahał się. – No i decyzja, którą musisz podjąć. Ani ja, ani Bal nie będziemy wywierać na ciebie presji – dodał. – Jaka decyzja? – spytała. Nie wiedziała, co myśleć. Na żaden temat. – Czy zechcesz zostać Mistrzynią Balu. Czy przyjmiesz swoją rolę.

Niedostrzegalny chłodny dreszcz przebiegł przez otaczającą ich przestrzeń, a wszystkie jej cztery serca, trzy wyrysowane na skórze i jedno zamknięte w piersi, biły w jednym rytmie. – A jeśli się zgodzę? – Wtedy zostaniesz przeszkolona. – Usłyszała w jego głosie nutę smutku. – Przeszkolona? – powtórzyła szeptem. To było retoryczne pytanie. Doskonale wiedziała, co miał na myśli. Od razu przypomniało jej się, jak razem z Siv były na wystawie, i widziały tam najróżniejsze instalacje, szczególnie baletnice, które z precyzją automatów reagowały na rozkazy Waltera, że jego kontrola w trakcie przedstawienia była oczywista i sprowadzała się do najdrobniejszych ruchów mięśni i kończyn. Jego komendy wykonywały niemal instynktownie, jakby dyrygował tym przedstawieniem bezpośrednio poprzez ich mózgi. Aurelia zrozumiała teraz, że to był właśnie efekt przeszkolenia. Rysunki na jej skórze znów zaczęły pulsować, chociaż wcale nie była podniecona. Tak, jakby jej system nerwowy zaczął rządzić mózgiem. Racjonalne podejście do sprawy podpowiadało, że powinna się obrazić na Andreia. Przecież wprowadził ją w błąd. Może nie specjalnie, ale nie dało się ukryć, że była dla niego tylko zleceniem, przynajmniej na początku. A teraz… Nie ulegało wątpliwości, że wieść o roli, jaką miałaby odgrywać w Balu, podekscytowała ją. Kiedy tak leżała obok niego, otulona jego ramieniem, zanurzona w zapachu jego skóry, który przenikał ją z każdym oddechem, marzyła tylko o tym, żeby brał ją raz za razem. Miał rację, to było jak prąd, a skoro ona nie miała siły, żeby z tym walczyć, dlaczego podejrzewała, że w jego przypadku będzie inaczej? I jaki jest sens walki z instynktem? Wszystko, co usłyszała od Andreia, potwierdzało tylko jej poczucie, że przez całe życie targały nią wichry przeznaczenia. Adopcja. Wesołe miasteczko. Rudy i impreza w kaplicy w Bristolu. Spadek, który w efekcie zaprowadził ją za granicę. Zniknięcie Siv. W tym momencie stwierdziła, że jej sytuacja nie różni się tak bardzo od stanu marionetek Waltera. Jedyne, co odróżniało ją od tych spętanych kobiet, których uległość okazała się niepokojąca, to fakt, że one zaakceptowały swój los. A zresztą nie. Były w niego uwikłane. Były współtwórczyniami swojego losu. To coś więcej niż podleganie siłom, których jest się nieświadomym lub których się nie rozumie. Pewnie powinna być na to wszystko wściekła. Na Bal, na Sieć, na tę dziwną organizację, która nie tylko kontrolowała jej życie od urodzenia, bez jej zgody czy nawet wiedzy, ale nawet na stałe zmieniała wygląd jej skóry, bez choćby słowa wyjaśnienia. Ale pod tym wszystkim, pod warstwą strachu i zagubienia, kryła się przepełniająca ją pewność, silne przekonanie docierające aż do szpiku kości, że

należała do Balu. Wszystkie komórki ciała i duszy prowadziły ją tutaj, choć nie była tego świadoma. Dotarła do domu. Co więcej, należała do Andreia. Jeśli zdecyduje się zostać Mistrzynią, Bal stanie się jej życiem, tak jak jego. Wyruszy w podróż. Andrei będzie jej kotwicą, jej rdzeniem, wokół którego będzie krążyła reszta jej świata. Miała tylko jedno pytanie. – Ale dlaczego? Dlaczego Mistrzyni musi zostać przeszkolona? Jeśli to dziedziczna funkcja, jest przekazywana z krwią. Jak przynależność do rodziny królewskiej. – Ale nawet królowie i królowe muszą odebrać wykształcenie w każdej dziedzinie życia, zanim będę mogli odpowiednio wypełniać swoją funkcję – wyjaśniał cierpliwie Andrei. – Mistrzyni jest ucieleśnieniem całej idei Balu. A jest nią celebracja wszelkich form seksualności. Dopóki nie zrozumiesz ich wszystkich, naprawdę ich nie zrozumiesz, nie możesz zostać Mistrzynią. A jedyny sposób zrozumienia to doświadczenie. Obserwacja nie wystarczy. Jego słowa łagodnie wpadały w jej podświadomość jak jesienne liście lądujące w potoku. Wszystko to miało sens w jakiś przerażająco wariacki sposób. Ale mówił do niej ponuro, ze smutkiem. Dopadł go chorobliwy dół. Aurelia widziała to po pozycji, jaką przyjął, po napiętej twarzy, ostrych kątach i płaskiej linii ust. Spuścił wzrok. Poczuła, że musi ukoić go dotykiem. Położyła dłoń na jego policzku, a on wsparł się na niej i rozluźnił się, jakby ten jeden prosty gest uwolnił go od ciężaru strachów. Spędzili razem tak niewiele czasu. A w tym czasie i tak niewiele rozmawiali. Prawie nic o nim nie wiedziała, a on? Co tak naprawdę o niej wiedział? Zamienili zalewie kilka zdań zawierających swoje przemyślenia, przeżycia czy marzenia. Jednak to nie miało znaczenia, kiedy przylegali skórą do skóry. Jakby fizyczna więź była na tyle silna, że nie potrzebowała dodatkowego wsparcia. Kiedy się dotykali, Aurelia czuła głębokie porozumienie, które płynęło między nimi jak prąd elektryczny i niosło odpowiednik wszystkich słów, które mogliby wypowiedzieć, ale których formułowanie okazało się niepotrzebne. Wiedziała, co go tak przygnębiło. – To nie będziesz ty, prawda? Nie ty będziesz mnie szkolił? – Nie – odpowiedział. Nakrył jej rękę swoją i przycisnął do policzka. – To nie będę ja. Zostanie Mistrzynią Balu nie było dla Aurelii kwestią wyboru. Była nią po prostu. Nie miała nic do powiedzenia. Wiedziała, że musi przyjąć konsekwencje swojej tożsamości, jakkolwiek sprzeczne byłyby ze wszystkim, co sądziła o miłości i romansie w poprzednim życiu, życiu przed Balem.

Mimo wszystko jednak, kiedy przyjechała do głównej siedziby Sieci w Seattle, gdzie miało się rozpocząć szkolenie, nie była w stanie uspokoić rozdygotanego serca ani opanować nerwów, które trzepotały w niej nie jak motyle o delikatnie muskających skrzydłach, tylko raczej niczym stado rozwrzeszczanych dzikich mew. Andrei jako Protektor odpowiadał za poinformowanie Sieci o ostatecznej decyzji Aurelii, znał też ogólny schemat czekającego ją szkolenia, bo wiedział, jakich tradycji jest dziedzicem. Wyjaśnił jej, że Sieć nie jest częścią Balu, raczej powiązaną z nią organizacją pracującą cicho za kulisami i załatwiającą wszystkie uciążliwe, ale konieczne do realizacji tak wielkiego projektu sprawy. Na każdego cyrkowca, gimnastyka seksualnego, artystę, projektanta strojów czy hedonistę, który podróżował z Balem, przypadał wyspecjalizowany w jakiejś dziedzinie, tolerancyjny, księgowy czy menadżer majstrujący przy mechanizmie Balu jak zegarmistrz pozostający w ukryciu, w siedzibie Sieci. Byli również odpowiedzialni za wybór i trening wielu tancerzy, akrobatów czy innych artystów oraz zajmowali się kierowaniem pokrewnymi przedsiębiorstwami o podobnej tematyce, ale niepowiązanymi z Balem. Cała operacja byłaś trzymana w ścisłej tajemnicy i nawet Andrei wiedział niewiele o zajęciach Sieci. Towarzyszył jej do ich biur, ale nie mógł udzielić żadnych informacji na temat tego, co się wydarzy dalej. Nie był nigdy świadkiem szkolenia Mistrzyni, a ponieważ matka Aurelii uciekła, zanim program zdążył się rozpocząć, szkolenie nie odbywało się od wielu, wielu lat, choć opowiadano mu historie o dawniejszych dziejach. Jego obowiązkiem jako Protektora było poznanie historii Balu, przynajmniej na ile istniała, ale szybko zaznaczył, że wszystko się zmienia, z czasem normy kulturalne i seksualne ewoluują, więc to, czego doświadczały poprzednie Mistrzynie, niekoniecznie musi przydarzyć się Aurelii. Kwatera Sieci wyglądała jak zwykły biurowiec, a w środku przypominała każdą inną siedzibę korporacji, jaką Aurelia mogła sobie wyobrazić. Trudno byłoby wskazać miejsce tak odległe od fantastycznej atmosfery Balu. Przy drzwiach przywitała ich ciemnowłosa kobieta w średnim wieku. Nosiła duże okrągłe okulary. Spisała ich nazwiska, a potem szybko wystukała numer na klawiaturze telefonu i poinformowała o ich przybyciu jakiegoś nieznanego jeszcze Aurelii pracownika. Na plakietce widniało imię „Florence” i równie dobrze mogłaby być sekretarką w każdej innej śródmiejskiej firmie, gdyby nie niespotykanie wąska ołówkowa spódnica, która ograniczała zdolność chodzenia, wręcz ją pętająca oraz talia jak u osy, której wcięcie nie pozostawiało wątpliwości, że nosiła gorset. Poza tym Aurelia nigdy wcześniej nie widziała takich butów. Były czarne jak smoła i lśniły jak odbite w wodzie światło, ale nie miały wcale platformy, więc

stała na palcach jak balerina. Długa cienka szpilka podtrzymywała jej stopę niemal w pionie. Aurelia nie mogła uwierzyć, że Florence jest w stanie poruszać się w nich, nie przewracając się prosto na twarz, ale jakimś cudem jej się udawało. – Czy to jej służbowy strój? – szepnęła Aurelia do Andreia, kiedy czekali na kogoś, do którego Florence zadzwoniła. – Nie – odpowiedział. – Widać tak się ubiera. Albo tak zasugerowała jej domina. Ale w zasadzie to wychodzi na to samo. – Dlaczego? – Spodziewała się, że jej szkolenie może zawierać elementy zniewolenia, więc jeśli miała to rozumieć jako Mistrzyni, równie dobrze mogła zacząć od razu. – Zniewoleniu towarzyszy pewna specyficzna forma wolności. Czasem wzięcie się w karby jest synonimem odpuszczenia. Aurelia zamyśliła się nad jego słowami, ale nie na długo, bo już po kilku minutach ktoś po nich przyszedł. Te dwie kobiety były od siebie różne jak dzień i noc. Jedna miała na sobie szarą garsonkę ze spódnicą do pół łydki. Włosy związała w ciasny koczek. Mówiła i poruszała się z wrodzoną stanowczością nauczycielki. Aurelia pomyślała, że w innej epoce zwracano by się do niej „madame” ściszonym głosem pełnym uniżenia. Druga ubrana była w aksamitną suknię w kolorze głębokiej czerwieni, otulającą jej ciało jak wężowa skóra. Gdy szła, ciągnął się za nią po podłodze tren. Czarne jak smoła włosy opadały miękko na ramiona. Była w niej łagodność, kontrastująca z surowością jej partnerki. W lewej ręce trzymała doniczkę, w której rosło odpowiednio przycięte drzewko. Roślinka właśnie kwitła i niesłychanie hojnie była obsypana wodospadem białych i czerwonych kwiatów, które wyglądały jak krople krwi na śniegu. Kobieta wyciągnęła prawą rękę. Kiedy Aurelia ją chwyciła, zaskoczył ją silny uścisk, a także ciepło emanujące z jej dłoni, – Aurelio – powiedziała ta ubrana na czerwono głosem tak melodyjnym, że każde słowo brzmiało jak piosenka. – Jesteśmy uszczęśliwione, że możemy cię poznać. Nazywam się Madame Denoux. Będziemy nadzorować twoje szkolenie. – Wskazała głową w stronę kobiety ubranej na szaro, której nazwisko pozostało tajemnicą. Obydwie skinęły głowami w kierunku Andreia, który stał bez słowa obok Aurelii. Widać było, że już wcześniej zostali sobie przedstawieni, a przynajmniej kojarzą się z racji pełnionych obowiązków Protektora i Trenerki. Później Aurelia i Andrei zostali poprowadzeni ciągiem niekończących się korytarzy, które oplatały budynek jak tunele w ulu, aż dotarli do podwójnych szerokich drzwi, które wychodziły na wypielęgnowany ogród. Był zaprojektowany w minimalistycznym orientalnym stylu, z kilkoma kwiatowymi ogródkami skalnymi oraz fontannami, które przesycały otoczenie aurą spokoju i skupienia. Aurelia wzięła głęboki oddech i wreszcie mogła się rozluźnić

w otoczeniu wody łagodnie spływającej po gładkich kamieniach i jasnozielonych liści miękko uginających się na wietrze. Andrei uścisnął jej dłoń. Nie była przyzwyczajona do tak profesjonalnego środowiska jak w tym budynku, ale w ogrodzie panowała atmosfera ponadczasowego spokoju i Aurelia miała wrażenie, że każdy listek układa się dokładnie tak, jak powinien. Tutaj mogła czuć się jak w domu. Pośrodku ogrodu stała jednopoziomowa pagoda. Zbudowano ją na wzniesieniu, wchodziło się do niej z boku po kilku schodkach. Nie było koło niej żadnych mebli, wyglądała więc raczej na scenę niż miejsce, w którym można było przycupnąć i podziwiać ogród. Na środku pagody było okrągłe pomieszczenie zamknięte szklanymi ścianami, wyglądało to jak akwarium. Ruszyli kamienną ścieżką przez trawnik, weszli do pagody i stanęli za Madame Denoux i Miss Szary Strój, które położyły dłonie w miejscu, które według Aurelii niczym się nie wyróżniało. Rozległ się cichy szelest i jedna z tafli szkła odsunęła się po jakimś niewidocznym mechanizmie, odsłaniając wejście. Kobiety skinęły głowami i przekroczyły próg. – Zaprojektował to twój ojciec – szepnął Andrei do Aurelii. Przyjęła tę wieść bez słowa, bo zastanawiała się, czy biorąc pod uwagę to, co miało tu nastąpić, wolałaby tego nie wiedzieć. Weszli do oszczędnie wyposażonej sypialni. Pośrodku umieszczony został futon. Można było do niego dotrzeć jedynie po czterech równomiernie rozlokowanych mostkach, które dzieliły pokój na cztery części jak tarczę kompasu. Otaczał je rów z wodą, biegnący wokół pokoju jak fosa. Nad powierzchnią unosiła się para, a w jednej z ćwiartek znajdował się biały bidet i toaleta, zaprojektowane tak pięknie, że w pierwszej chwili Aurelia pomyślała, że to rzeźby. Światło rozpraszało się we wszystkich kierunkach. – To będzie twój apartament – powiedziała do Aurelii Madame Denoux. Aurelia zauważyła, że nigdzie nie ma zasłon. Cokolwiek się tu wydarzy, będzie widoczne dla każdego, kto wyjdzie do ogrodu albo stanie w jednym z okien, którymi usiane były okoliczne budynki. Dotarło do niej, że nie będzie miała za grosz prywatności. Nawet rozbierając się do snu czy korzystając z toalety, będzie na widoku. – Na jak długo? – spytała. – Tak długo, jak będzie trzeba. Pozostało tajemnicą, jaki cel chciały osiągnąć albo na co zamierzają czekać, ale gdy Miss Szary Strój odczytała z kartki listę zasad i instrukcji, stało się jasne, że tak długo, jak Aurelia pozostanie na terenie Sieci, ciało i umysł nie będą należały do niej, raczej pozostaną do dyspozycji tego, kto będzie miał z nią ćwiczenia danego dnia.

Nie zasłonią jej oczu, ale oczekuje się od niej, że będzie je miała zamknięte, żeby zapewnić anonimowość jej trenerom. Pozbawienie wzroku dodatkowo wyostrzy zmysły, dzięki czemu konkretne elementy szkolenia będą efektywniejsze. Aurelii było niedobrze na myśl o kolejnym pozbawieniu wzroku, ale musi to zaakceptować razem z całą resztą. Poinformowano ją za to, że w każdej chwili może nacisnąć mały biały guzik znajdujący się w ramie łóżka i jakiś członek obsługi zostanie poinformowany, że chciałaby odpocząć od szkolenia i opuścić siedzibę Sieci. W ciągu kilku chwil ktoś do niej przyjdzie i odprowadzi ją do wyjścia. Jeśli w toku ćwiczeń będzie chciała natychmiast je zakończyć, może powiedzieć „stop”, a jeśli nie będzie mogła mówić, wystarczy, że trzy razy chrząknie i wszelkie czynności zostaną w jednej chwili przerwane. Prawie wycofała zgodę na zostanie Mistrzynią, kiedy przedstawiono jej warunki, na jakich będzie mógł ją odwiedzać Andrei. W przeszłości Balu było tylko kilku Protektorów, bo pomijając obecną sytuację i parę innych wyjątkowych okoliczności, zawsze miał Mistrzynię. Brakowało konkretnych wytycznych dotyczących związku Mistrzyni albo Mistrzyni in spe z Protektorem, jednak zarząd Sieci i wszyscy zaangażowani w sprawę zgodzili się, że to okoliczność nieoczekiwana i niepożądana. Co więcej, wysoko postawieni członkowie Sieci stwierdzili, że obecność Andreia może zaburzyć przebieg szkolenia Aurelii. Istniało ryzyko, że zwiąże się z nim zbyt mocno i nie będzie w stanie oddać się w pełni trenerom. W efekcie szkolenie może zostać spowolnione czy wręcz okazać się niemożliwe, a oni nie mogli sobie pozwolić na utratę kolejnej Mistrzyni. Ponadto, choć nie zostało to powiedziane na głos, a tylko zasugerowane, Aurelia była jednak córką swojej matki i unikanie przeznaczenia mogła mieć we krwi. Aurelia nigdy się nie dowie, co Andrei zaoferował Balowi, żeby przypieczętować umowę ani do jakiego stopnia dyskutował z nimi o sprawie. Poinformowano ją, że będzie obecny w czasie wybranych sesji szkoleniowych i przy tej okazji będzie mu wolno spędzić z nią noc, ale nie częściej niż raz w tygodniu. W zamian musiała jednak wyrazić zgodę na to, że dowolny gość będzie mógł wejść do jej sypialni o dowolnej porze nocy i nieważne, kto to będzie ani co się będzie działo, Aurelia musi mieć zamknięte oczy od momentu, gdy wieczorem położy się do łóżka aż do świtu. Kiedy Madame Denoux przekazywała te wieści, Andrei stał obok Aurelii. Zmarszczyła brwi. – Mam rozumieć, że Andrei będzie mógł się ze mną kochać pod warunkiem, że będzie mógł to zrobić jakiś inny mężczyzna? Którego nigdy nie zobaczę? – Inny kochanek. Nie tylko mężczyzna – poprawiła ją Madame Denoux, ale jednocześnie kiwnęła głową, żeby potwierdzić, że reszta się zgadza. Aurelia

poczuła dłoń Andreia zaciskającej się na jej dłoni jak kleszcze, ale nie zaprotestował. Aurelia wiedziała, że nie ma wyboru, jednak w tamtej chwili postanowiła, że nikomu nie pozwoli skraść swojego serca, jak to się stało w przypadku Andreia, nawet jeśli zawładnie jej ciałem. Inni kochankowie nie będą w stanie zniszczyć uczuć do niego. Resztę popołudnia aż do wczesnego wieczoru spędzili w swoich ramionach na futonie, przy szeroko otwartych drzwiach, otuleni dolatującym z ogrodu zapachem. Nie wymienili ani słowa, aż nadszedł czas odejścia Andreia. Powoli wstał z łóżka, a potem jeszcze raz objęli się przy drzwiach, jak dwoje osób, które nie mogą się rozstać. Delikatnie pogłaskał ją po twarzy, potem przycisnął usta do jej warg i objął gardło, jakby naznaczał ją jako swoją własność, niczyją inną, bez względu na to, czego będzie chciała Sieć. Tak samo gwałtownie, jak ją chwycił za szyję, równie niespodziewanie puścił i odszedł. Czuła, jakby zabrał ze sobą jej prawdziwe serce i zostawił tylko z tymi wytatuowanymi odpowiednikami, wymalowanymi na piersi i niżej. Przez całą noc czuła na gardle dziwny ucisk, jakby jego ręce wciąż tam były, przypominając, że należy do niego. Miło było czuć to we śnie, ale kiedy się obudziła i na gardle nie było nic, załkała. To była ostatnia noc jej względnej normalności. Rano miał zacząć się trening.

9 Gra w dwie połówki

Kiedy następnego ranka Aurelia zaczęła się podnosić, poczuła na twarzy dłoń, która delikatnie zamknęła jej oczy. W pierwszym odruchu chciała krzyczeć. Potem przypomniała sobie, gdzie jest. W siedzibie Sieci, gdzie miała zacząć szkolenie na Mistrzynię tajemniczego wędrownego Balu. To jednak nie był sen. Musiał jej wystarczyć błyskawiczny rzut oka, na tyle długi, żeby przekonać się, że miejsce w jej łóżku było puste. Andrei odszedł. Serce jej się ścisnęło. – W czasie kąpieli oczy są zamknięte – wyszeptał ktoś głosem, który nie należał ani do kobiety, ani do mężczyzny. Narzuta, pod którą spała, została odrzucona szybkim ruchem, a po chwili Aurelia została rozebrana z bawełnianej nocnej koszulki, którą dostała do snu. Ostrożnie poprowadzono ją do strumienia gorącej wody, który płynął wokół futonu. Była już przyzwyczajona do obnażania się przed obcymi, więc kiedy te niewidzialne dłonie starannie umyły każdy fragment jej ciała, łącznie z piersiami, przesuwając miękką szmatką między jej pośladkami oraz w delikatnej szczelinie warg z przodu, nawet nie protestowała. Po myciu jej towarzysz ubrał ją w prostą białą bluzkę i skromną bawełnianą spódnicę do kolan. Jedno i drugie było lekkie i zapewniało swobodę ruchów, ale brak stanika i majtek sprawił, że Aurelia poczuła się bezbronna, mimo zewnętrznej zbroi. Choć brakowało jakiejkolwiek stymulacji, brodawki jej stwardniały, kiedy tylko musnęła je sztywna tkanina, a brak bielizny na dole okazał się rozkosznym doświadczeniem nagości. Kiedy tylko skończyły się poranne ablucje i ubieranie, pojawiła się Madame Denoux. Towarzyszyła jej Florence, która poprzedniego dnia pracowała w recepcji, a teraz miała na sobie czarno-biały strój francuskiej pokojówki. Niosła lekki stoliczek i krzesło oraz koszyk pełen ogrodowych utensyliów. Madame Denoux wyjaśniła, że Florence jest odpowiedzialna za pierwsze stadium szkolenia. W tym czasie druga kobieta rozkładała swój ekwipunek, co jakiś czas pokazując udo. Za każdym razem, gdy pochylała się do przodu, jej krótka spódniczka z falbankami unosiła się, odsłaniając zdobioną górę pończoch. – Moja partnerka lub ja będziemy pojawiały się regularnie, oczekując od ciebie relacji z każdego zadania i każdego aspektu szkolenia. Będziesz dzielić się z nami myślami, uczuciami, wszystkim. Możesz też zadawać pytania. I nie staraj się niczego przed nami ukryć – dodała jakby ostrzegawczo. – I tak się dowiemy. – Skoro i tak znacie moje uczucia, czemu mam sobie zawracać głowę opowiadaniem wam czegokolwiek? – spytała Aurelia, nie kryjąc irytacji. – Bo mówienie pomoże ci zrozumieć. Została sama z Florence, która w najdrobniejszych szczegółach wyjaśniła jej, jak dbać o obsypane białymi i czerwonymi płatkami drzewko bonsai, które dostała w prezencie powitalnym od dwóch trenerek. Wyjaśniła jej także szczegóły opieki nad innymi roślinami w ogrodzie.

– Ogrodnictwo? – spytała Aurelia z niedowierzaniem. – To moje szkolenie? – Nie wolno mi odpowiadać na pytania – odparła na to Florence. Każdy element sprzętu, jaki jej dostarczono, był kuriozalnie mały. Alicja mogłaby je przynieść z ogrodu Szalonego Kapelusznika w Krainie Czarów. Konewka miała rozmiar filiżanki do herbaty, więc Aurelia musiała ją co chwilę napełniać, a nożyce do żywopłotu były niewiele większe niż nożyczki do paznokci, więc przycinanie nimi czegokolwiek było irytująco powolnym i frustrującym procesem. Przez pierwsze kilka dni nieustannie się wściekała wykańczającą jej umysł nudą i marzyła, żeby Madame Denoux albo bezimienna Miss Szary Strój pojawiły się, tak jak obiecały i żeby mogła im powiedzieć, co myśli o tym wszystkim, ale żadna z kobiet nie zjawiła się, a Aurelia spędzała czas samotnie, nie licząc towarzysza kąpieli i roślin, którymi codziennie się zajmowała. Trzeciego czy czwartego dnia nieznośne buczenie w głowie ustało. Czas zwolnił. Zaczęła wyczekiwać porannych, a potem wieczornych rytuałów higienicznych po to tylko, żeby wejść w kontakt z człowiekiem. Nowego znaczenia nabrała też praca w ogrodzie, bo był to jedyny czas, kiedy wolno jej było mieć otwarte oczy. Była nawet karmiona z zamkniętymi oczami. Na początku to, że ktoś wkładał jej jedzenie do ust, tak jakby była dzieckiem, frustrował ją, przerażał i upokarzał. Ręce musiała trzymać wzdłuż boków, bezużytecznie, ale i tak instynktownie unosiła je za każdym razem, gdy poczuła, że do jej ust zbliża się kolejna łyżka tajemniczego jedzenia. Rozpoznała tylko kilka smaków. Czymkolwiek ją karmili, wcześnie żywiła się czymś zupełne innym. Jadła tu lekkie zupy, smakujące wodą różaną i małe, gąbczaste ciasteczka, które pachniały liczi i rozpływały się jej na języku. Piła też gęsty, ciemny płyn, musujący na ściankach gardła. Każdy posiłek miał inną jakość i kiedy już Aurelia nauczyła się ufać nieznanym dłoniom, które ją karmiły, zaczęła zwracać większą uwagę na zamiany w ciele i nastroju, które wywoływał każdy posiłek. Po śniadaniu miała więcej energii niż kiedykolwiek wcześniej, a kolacje odprężały ją i przygotowywały do snu. Kiedy wreszcie przyjmowanie jedzenia od asystentów stało się dla niej wygodne, zniknęli, a zamiast tego postawiono jej psią miskę, z której miała jeść bez użycia rąk. Natychmiast wezbrał w niej bunt. Ile osób patrzyło, kiedy zachowywała się jak pospolite zwierzę? – zastanawiała się. Śmiali się z niej? Ale w końcu posłusznie schyliła głowę do miski i ostrożnie wysunęła język. Poczuła gulasz o słonosłodkim smaku przyprawiony lukrecją. W końcu przywykła do jedzenia w ten sposób. Zauważyła, że w menu nie było granatów. Nieważne, w jak bardzo odprężający stan wprawiały ją ciepłe, ziołowe napoje, jakie dostawała przed snem, nocami wciąż przewracała się w łóżku z boku na bok i myślała o Andreiu. Często pieczenie

serca wytatuowanego przy sromie budziło ją i uświadamiała sobie, że miała orgazm we śnie. Noce i dnie mieszały się. Nie wiedziała, ile ich już było. Na jej ciele pojawiły się nowe tatuaże, mimo że nie odbywała stosunków seksualnych, nie licząc tańca własnych wprawnych palców na łechtaczce. Kiedy nie miała co robić, często myślała o Siv. Gdzie ona teraz jest? Wciąż z Balem? Z Walterem? W podróży? Nadchodziły również nieproszone myśli o Tristanie i dziwnej chemii między nimi, o której nie chciała myśleć, ale nie mogła przestać. Wspomnienia o nim kłóciły się w snach z pamięcią o Andreiu. Któregoś ranka, kiedy pochłonęło ją piękno czerwonych i białych rozwijających się pączków, na wewnętrznej stronie pustego do tej pory nadgarstka pojawiły się trzy bladoróżowe pączki. Następnego dnia, kiedy korzystała z obecności asystenta kąpielowego, poczuła znajome pieczenie na łydce, a kiedy spojrzała w dół, zobaczyła, że pod kolanem pojawił się ptak w locie. Mimo to Madame Denoux i Miss Szary Strój nie przyszły wysłuchać jej refleksji i każde psychiczne i fizyczne doznanie musiała analizować w zaciszu własnego umysłu. Chociaż asystenci skwapliwie dbali o jej komfort, miała nieustającą potrzebę otwierania oczu, znacznie silniejszą niż kiedy miała je zawiązane. Doszła do wniosku, że to pewnie dlatego, że tym razem odpowiedzialność za wypełnienie zakazu, do którego się zobowiązała, leżała całkowicie po jej stronie. Nie odebrano jej możliwości widzenia, sama zdecydowała się na pozbawienie się jej, więc walka z instynktem była znacznie trudniejsza niż zwykłe pogodzenie się z opaską na oczach. Po jakimś czasie jednak przyzwyczaiła się do trzymania oczu zamkniętych, kiedy jej to polecano i w końcu zaczęło jej się wydawać, że powieki ma tak ciężkie, że nie byłaby w stanie otworzyć ich w nieodpowiednim momencie, nawet gdyby chciała. A później, ni stąd, ni zowąd, pewnego ranka poinformowano ją, że zasłużyła na dzień wolny i że od tej pory będzie jej co jakiś czas przysługiwać. Wolno jej było wyjść z budynku na mżawkę, która zdawała się nie opuszczać Seattle. Wróciły ubrania, w których tu przyszła, a powietrze pachnące morzem dodawało jej energii, ale i dezorientowało. Miała otwarte oczy i wszystko wokół wydawało się szare i nieatrakcyjne. Kiedy już opanowała sztukę dobrowolnej ślepoty, pojawił się pierwszy nocny gość, tego wieczoru, kiedy wróciła z mokrej przechadzki na zewnątrz. Czas nie miał już dla niej znaczenia, ale Aurelii wydawało się, że minęły całe tygodnie, odkąd ostatnio kochała się z Andreiem i jej ciało zareagowało instynktownie na dotyk silnej dłoni, która wślizgnęła się pod kołdrę, chwyciła jej piersi, a potem zaczęła zataczać kręgi wokół brodawek. Później dłoń ruszyła dalej

i z rozmysłem wędrowała tak wolno, że zanim dotarła między jej nogi, Aurelia była już cała mokra i bez żadnej dodatkowej zachęty szeroko rozłożyła uda. Wsunął w nią palec i poczuła na sobie ciężar długiego ciała. Nie należało do Andreia. Ten mężczyzna był smuklejszy i całkowicie pozbawiony owłosienia. Inaczej też smakował: świeżym dymem papierosowym, zamaskowanym miętą. Miał długi, cienki i tak twardy penis, że aż pulsował, a kiedy Aurelia wzięła go do ręki, żeby złagodzić napięcie, wywołane podnieceniem, wydawało jej się, że pod palcami czuje bijące serce. Był powolny i delikatny, pewnie wiedział, że jest pierwszy z wielu obcych, którzy w toku treningu odwiedzą jej sypialnię. Kiedy ich ciała złączyły się, dopasowali się jak fala do brzegu morza, jakby kochali się wcześniej już wiele razy. Mężczyzna pozostał w pełnym religijnego pietyzmu milczeniu. Mówiły za niego jego czyny. Był pierwszym z wielu mężczyzn i kobiet, którzy pieprzyli ją wśród czterech szklanych ścian sali treningowej w siedzibie Sieci. Następnej nocy odwiedziło ją trzech kochanków, jeden po drugim, a jeszcze następnej do jej łóżka weszła grupa mężczyzn, wszyscy naraz. Zdarli kołdrę z jej uśpionego ciała, podciągnęli jej nocną koszulę, a jeden z nich wszedł w nią tak szybko, że pierwsze pchnięcie potraktowała jeszcze jak sen. Odruchowo otworzyła oczy, kiedy zapaliło się światło i aż ją zabolały od srebrzystej poświaty, ale udało jej się je zamknąć, tak jak jej nakazano, więc nie miała pewności, czy mężczyzn było trzech, czterech, pięciu czy może nawet więcej. Była świadoma plątaniny ramion, nóg, penisów i rąk, które głaskały ją, chwytały, unosiły za włosy, nasuwały jej usta na twardy penis albo rozkładały jej nogi szeroko, żeby ułatwić wejście temu, kto akurat był następny w kolejce do spenetrowania jej. Dla Aurelii doświadczenie bycia wykorzystywaną przez tylu mężczyzn jednocześnie było głęboko relaksujące. Po tylu cichych dniach, w czasie których nie robiła nic poza kąpielą, spaniem, wałęsaniem się po ulicach Seattle albo przycinaniem listków swojego bonsai, jej umysł wszedł w stan permanentnego półuśpienia, więc teraz bycie pochłanianą przez tylu dominujących partnerów wydawało się jej całkiem naturalne. Nie musiała o niczym myśleć, nawet o tym, gdzie powinna położyć rękę albo nogę, bo mężczyźni i kobiety, którzy przychodzili do jej łóżka, przekładali ją tak, jakby była pozbawioną życia lalką, istniejącą po to tylko, żeby dostarczyć im przyjemności. Nic nie rozpraszało jej myśli, nie wiedziała nawet, kto ją pieprzy, więc istniała za pośrednictwem zakończeń nerwowych. Każde muśnięcie obcej skóry przesuwającej się po jej skórze, każde mocne zaciśnięcie jej brodawek, każde pchnięcie, które wypełniało ją aż po brzegi, wydawało się dziesięciokrotnie

silniejsze niż jakiekolwiek inne doznanie w całym wcześniejszym życiu. Czas podzielił się na życie przed Balem i po Balu. Kiedy któryś z mężczyzn delikatnie odchylił jej głowę do tyłu i dał jej łyk wody ze szklanki, wydawało jej się, że czuje na języku, a późnej w gardle każdą perlącą się kroplę. Ten sam mężczyzna pomógł jej położyć się na plecach i przycisnął twarz do jej warg sromowych, lizał ją, powoli, ale zdecydowanie, a potem operował językiem w różnych kierunkach, układając precyzyjny geometryczny wzór, który mistrzowsko dyrygował jej narastającym podnieceniem. Kiedy doszła, wszystkie tatuaże zapłonęły życiem i paliły tak mocno, że wydawało jej się, że przestał istnieć i zostały tylko te wypalone w jej ciele rysunki. Kiedy ją zostawili, natychmiast zapadła w głęboki, pełen satysfakcji sen. Dopiero nazajutrz rano powrócił racjonalny rozum, a z nim strach, poczucie winy i wstyd. Światła w pagodzie paliły się jasno jak światła rampy, a cała reszta ogrodu skąpana była w smolistej czerni i Aurelia wiedziała, że każdy gest podczas jej nocnych przygód jest doskonale widoczny dla każdego, kto znajdował się niedaleko. Czy Andrei na nią patrzył? A jeśli tak, to co widział? W jej głowie pojawiły się nieproszone obrazy, tak jakby była nim i patrzyła na nocne sceny spoza swojego ciała. Z przybyciem każdego nowego kochanka wyraz jej twarzy zmieniał się w maskę wyrażającą najwyższą rozkosz. Usta otwierały się do krzyku, kiedy szczytowała. Ze swobodą pozwalała mężczyznom, by układali ją w dowolnej pozycji, i wypinała biodra do przodu lub do tyłu, jakby odgrywała taniec godowy jakiegoś zwierzęcia, a tym samym ułatwiała im wejście. Jej ciało też się zmieniło. Wokół nadgarstków i kostek miała teraz cienkie bransoletki tatuażu. Sznurek subtelnych białych pereł pojawił się w zakolu szczupłej talii. Nawet jeśli potrafiłaby wymazać z pamięci akty seksualne, którym się poddawała, nie mogłaby ich usunąć z ciała. Wyglądało na to, że Bal maluje na jej skórze swoje opus magnum. Wreszcie, jakby wyczuwając zmianę jej nastawienia i gwałtownie spadającą pewność siebie, pojawiła się jedna z nadzorujących jej szkolenie kobiet. Była to Miss Szary Strój. Aurelia od tak dawna z nikim porządnie nie pogadała, że otworzyła przed bezimienną kobietą serce. Ta siedziała nobliwie naprzeciwko i na żółtej kartce z notatnika skwapliwie notowała każde słowo, które spłynęło z ust Aurelii. – Nigdy nie wstydź się seksu – powiedziała w końcu jej powiernica. – Trzeba się wstydzić jedynie przemocy. Miss Szary Strój nie rozwodziła się dłużej na ten temat, ale już tych kilka słów wyjaśnienia czy rady uspokoiło Aurelię. Kiedy skupiła się na tym głębiej, dotarło do niej, że noce spędzone z obcymi kochankami w żaden sposób nie zmieniły głębokiej tęsknoty za Andreiem ani nie

osłabiły pragnienia poczucia jego skóry na swojej. Może mogłaby należeć i do niego, i do Balu? Nie potrafiła jednak zapomnieć smutku na jego twarzy, kiedy tłumaczył jej, że będzie „szkolona” przez innych. Pragnienie wzięcia go w ramiona było silniejsze niż cokolwiek innego. Chciała powiedzieć mu, że bez względu na to, co mógł widzieć, jej serce wciąż należało do niego. Jedynym pocieszeniem była myśl, że jego przybycie do jej łóżka miało rychło nastąpić, bo takie były warunki pierwotnej umowy zawartej z Siecią. Następnej nocy przyszedł i pieprzył ją jak opętany. Poczuła na wargach gorący oddech, kiedy jej dotknął i poznała go od razu. Atramentowe serce na piersi zaczęło pobolewać, kiedy tylko wszedł, jakby jej ciało rozpoznało mapę jego ruchów, usłyszało odgłos kroków i wykryło strukturę jego oddechu, zanim jeszcze dotknął jej skóry. – Przyszedłeś – powiedziała. – Tak – szepnął. – Jestem. W głosie miał żal i żądzę, ale nie powiedział nic na ten temat i przekazał jej te emocje, dopiero kiedy podniósł ją, poprowadził na skraj pokoju i pieprzył na szklanej ścianie, tak żeby cała Sieć, która pewnie na nich patrzyła, widziała, jak Andrei bierze Aurelię. Obejmował ją tak mocno, że jego uścisk był jak więzienie, ale takie, w którym chciała pozostać na wieczność. Kiedy jego członek przeszywał ją raz za razem, każdy rysunek na jej ciele lśnił tak jasno, że Aurelii zaczęło się wydawać, że to czyste pożądanie, jakie odczuwała, może doprowadzić do samospalenia i oboje zostaną strawieni przez ogień jej żądzy, tak że zostanie tylko garść popiołu. Następnego ranka obudziła się przed świtem i przekonała się, że już poszedł. W tej chwili zrozumiała, dlaczego jej matka uciekła. To zbyt wiele dla jednego człowieka. W jej drobnym ciele tliło się pożądanie, które mogło zaspokoić całą armię. To ją zniszczy. Nie mogła tego znieść. Ale musiała. I zniesie. Przez cały czas pieściła się myślą o Andreiu, jego istnienie było jej intymnym skarbem na końcu tęczy, ostatecznym celem jej podróży i tego szkolenia. Słońce dopiero zaczynało wychylać się znad horyzontu i opromieniać ogrody Sieci, a jej asystenci kąpielowi przyjdą nie prędzej niż za godzinę. Wiedziała, że nie zaśnie już ani na chwilę, więc odrzuciła kołdrę i przegrzebała akcesoria kąpielowe w poszukiwaniu dodatkowej szczoteczki do zębów, a kiedy już ją znalazła, upadła na kolana i zaczęła szorować pobieloną podłogę pagody. W pomieszczeniu panowała całkowita cisza, nie licząc wody skapującej ze szczoteczki i niezmordowanego tarcia włosiem o kamień. Zaczęły ją boleć kolana, ale cieszył ją rytm wyrzucanego naprzód i cofanego ramienia i szybko zyskała

świadomość każdego fragmentu ciała. Kurczenie i rozluźnianie się mięśni, wilgoć wody na skórze, ucisk bawełnianej bluzki na piersiach. Doznała niejasnego odczucia, że nie istnieje już jako Aurelia. Tak jakby odkąd zaczęła współpracę w Siecią, zrzuciła skórę, która świadczyła o jej indywidualności i została teraz konglomeratem ciała i kości, a czasem nawet myśli i uczuć, ale żadne z nich nie należało do niej. Ta myśl wyswobodziła ją, a przejmujące uczucie, które towarzyszyło jej przebudzeniu, rozmyło się w toku pracy. Po raz pierwszy w życiu cieszyła się samym istnieniem, nie przejmując się, co będzie później. Kiedy to sobie uświadomiła, rozkwitł nowy tatuaż: czarnoczerwona biedronka z rozłożonymi skrzydłami na poduszeczce palca. Tego wieczoru, po lekkiej kolacji złożonej z ciepłego płynu, który być może trochę, ale nieprzekonująco, smakował pomidorami i przywiódł jej na myśl grille urządzane nad morzem w ciepłe popołudnia, weszła do jej sypialni Madame Denoux i oznajmiła, że Aurelia jest już gotowa. Nie spytała na co. Wydawało jej się, że to nie ma znaczenia. Nazajutrz poranny rytuał mycia trwał dłużej niż zwykle. Po kąpieli i suszeniu została natarta perfumowanym olejkiem. Teraz przy każdym ruchu czuła lekki zapach swojej skóry. Ciepły i letni jak mieszanka świeżo wyciśniętej cytryny i płatków różowej róży. Rozczesano jej włosy, ale niczym ich nie ozdobiono. Asystenci nie ubrali jej i Aurelia czekała na odgłos wydawany przez biżuterię albo na dotyk żyletki na włosach łonowych, bo przecież ostatni raz goliła je przed przyjazdem do Seattle, ale nic się nie wydarzyło. Nago, z zamkniętymi oczami poprowadzono ją przez szklane drzwi do ogrodu. Trawa była miękka i Aurelia wyobraziła sobie, że czuje na podeszwach stóp każde źdźbło pieszczące jej skórę. Uśmiechnęła się, kiedy łagodny wiatr rozwiał jej włosy, ale się nie zatrzymała, żeby odgarnąć z oczu niesforne pasma. Nic nie widziała, więc nie miała pewności, ile osób ją otacza, ale miała wrażenie, że znajduje się pośrodku niewielkiego zgromadzenia. Czuła subtelny powiew oddechów, a od czasu do czasu dobiegał ją szept. I ten niemożliwy do pomylenia z niczym zapach granatu. Działał na nią niczym dzwonek na psy Pawłowa. Oddech ugrzązł Aurelii w gardle. Każda komórka jej ciała ożyła od pożądania. Tatuaż na sercu zapłonął nawet jaśniej. Całe ciało zaczęło drżeć, jakby za chwilę miała doznać orgazmu, ale wtedy ktoś powiedział: – Nie. I powstrzymała się. Nie była pewna, czy zrobiła to sama, czy że w tym głosie kryła się moc, która rzuciła lodowaty koc na jej podniecenie. Jej moc i moc tej drugiej osoby splotły się w jedno. Wiedziała, kto to powiedział. Walter. – Uklęknij

Opadła na kolana. Ziemia była wilgotna. Poczuła powiew powietrza, kiedy Walter zbliżył się i pochylił nad nią. Ciepłą dłoń położył jej na policzku. Później odsunął ją i niemal nieodczuwalny prąd powietrza omiótł jej twarz, kiedy uniósł ramię wysoko. Odruchowo napięła się, ale kiedy dłoń Waltera powróciła i ostro plasnęła ją w policzek, zszokowana głośno westchnęła. Zwalczyła odruch zamrugania i wtuliła się w opuszki jego palców, spoczywające teraz spokojnie na jej skórze. Usłyszała, że ktoś w tłumie ostro wciągnął powietrze. Andrei? Czy na to patrzył? Myśli jak bańki mydlane powoli wydostały się na powierzchnię jej umysłu. Zdała sobie sprawę, że ten policzek nie bolał. I nie miała odruchu uniesienia ręki, żeby się bronić. Ufała Walterowi. Ufała im wszystkim. Czuła się tu bezpiecznie. Kiedy to do niej dotarło, rozluźniła się jeszcze bardziej. Wsiąkła w trawę. Pozwoliła źdźbłom, na których spoczywała, unosić nie tylko jej ciało, ale i umysł i rozproszyć obawy, które pojawiły się, gdy zaczął się wokół niej kręcić Walter. – Wstań – poinstruował. Aurelia podniosła się, zanim jeszcze wypowiedział te słowa, tak jakby jej kończyny chciały wykonywać jego polecenia, zanim je zwerbalizował. Uniósł jej ramiona nad głowę i obwiązał nadgarstki oraz kostki nóg. Czyjeś palce – Aurelia uważała, że nadal należące do Waltera – zaczęły powoli wędrować od kostek, w górę ku tyłom kolan i po miękkiej skórze wewnętrznej strony ud. Jej ciało zareagowało na dotyk i kiedy zaczął zbliżać się do wejścia, poczuła wilgoć wzbierającą na wargach. Nie wszedł w nią jednak, choć Aurelia wiła się w krępujących ją więzach i sugerowała, że ma na to ochotę. Była coraz bardziej podniecona i tęskniła do tego cudownego uczucia ulgi, które przynosiło wypełnienie. Kiedy spełnienie nadeszło, odbyło się zupełnie inaczej niż kiedykolwiek wcześniej. Powietrze zgęstniało, kiedy Walter uniósł rękę w górę, ale tym razem nie uderzył, to jakiś przedmiot, jednocześnie sztywny i miękki, który z trzaskiem wylądował na jej pośladkach, a potem na plecach i między łopatkami. Z każdym uderzeniem i każdym wydechem czuła, że jakiś element jej dawnego życia ją opuszcza i znika w oparach wydychanego powietrza. Każdy następny cios był mocniejszy niż poprzedni, a kiedy Walter podniósł pejcz po raz ostatni i opuścił go z największą siłą, ciało Aurelii wystrzeliło naprzód i wydała okrzyk. Opuściły ją wszelkie myśli i wspomnienia, nie czuła nic poza tym, że istnieje w chwili obecnej, a ciało miała tak lekkie, jakby unosiło się w powietrzu, niczym nie spętane. – Tak – powiedział Walter z nutą satysfakcji w głosie. – Teraz. Położył jej dłonie na karku, a przez jej ciało przemknęła jak piorun skumulowana wrząca energia, rozpoczynająca się w stopach, a ustająca równie nagle, jak się

zaczęła w miejscu, gdzie opuszki palców Waltera stykały się z jej skórą. Zaczęła palić ją tak samo jak rodzący się tatuaż i nie było przed tym żadnej ucieczki. Została rozwiązana i w jednej chwili upadła na ziemię. Andrei znalazł się natychmiast przy niej. Aurelia wciąż miała zamknięte oczy, jak jej polecono, ale od razu wiedziała, że to on. Tak jakby znała go od zawsze. Jego dotyk, zapach i ten szczególny sposób, w jaki trzymał ją w ramionach i kołysał w przód i w tył, jakimś cudem pochłaniały ból, a ona czerpała siłę z jego objęć. Nie musiała nawet patrzeć w lustro, żeby wiedzieć, co się stało, ale kiedy już spojrzała, nie zaskoczył jej widok bladego zarysu kolejnego tatuażu, tym razem wokół gardła. Rysunek przedstawiał gruby łańcuch, przystrojony maleńkimi czerwonymi i białymi płatkami, jakimi zsypane było jej drzewko bonsai. Zrozumiała, że nowy tatuaż symbolizował ból połączony jednak z przyjemnością. Spała jak zabita, a kiedy obudziła się nazajutrz, w nogach jej łóżka siedziała Madame Denoux z notatnikiem i długopisem, gotowa do zanotowania przemyśleń Aurelii, tak jakby całe to wydarzenie było tylko akademickim doświadczeniem. Tego ranka nikt nie przyszedł, żeby ją wykąpać. Chyba że obmyli ją, kiedy spała? Podniosła do nosa rękę i powąchała. Wciąż czuła subtelny zapach perfumowanego olejku, który wmasowano w skórę dzień wcześniej. Czyli codzienne zabiegi pielęgnacyjne asystentów skończyły się. – Czy to koniec? – spytała. – Jestem już wyszkolona? – Nie – odpowiedziała Madame Denoux. – Dopiero zaczęłaś. Aurelia skinęła głową. Już dawno podporządkowała się Balowi. Cokolwiek planowali dla niej później i jakkolwiek długo miało to trwać, nie miało znaczenia. Była Mistrzynią i zamierzała się z tego wywiązać. Uniosła dłoń do szyi. Dotknęła miejsca, w którym, jak wiedziała, oplatała jej gardło obręcz z łańcucha i kwiatów. – Czy to oznacza, że należę do Waltera? – spytała. Odkąd związała się z Balem i jego załogą, widziała wielu mężczyzn i wiele kobiet w obrożach najróżniejszego rodzaju, marionetki tańczące na wystawie też je miały. Oczywiście wiedziała, co wówczas oznaczała obroża. Stanowiła symbol dobrowolnego poddania się przez osobę uległą i reprezentowała wagę odpowiedzialności, jaką dźwigała osoba dominująca. – Nie – odparła znów Madame Denoux. – Nie należysz do Waltera. Ani do nikogo innego. Należysz do Balu. Obecność tej obroży oznacza, że wypełniasz obowiązki i znajdujesz się na swoim miejscu. Zaakceptowałaś swoją pozycję i przyszłość. Należysz teraz do Balu, Aurelio. – Czy mogę ją zdjąć? Jak zwykłą obrożę?

– To nie jest zwykła obroża, na pewno to rozumiesz. Jest wpisana w twoje ciało. – Po ustach Madame Denoux błąkał się rozbawiony uśmieszek, jakby Aurelia zadała bardzo głupie pytanie. – Nigdy nie wymażesz Balu ze swojego życia, Aurelio, ale to wszystko dzieje się wyłącznie za twoją zgodą. Obroży nie da się nosić wbrew woli. Uruchamia się sama, nie jest nadana z zewnątrz. Możesz jednak zrezygnować ze stanowiska. Łańcuch jest symbolem dobrowolnego poddania się, nie zniewolenia. Aurelia skinęła głową. – Więc co będzie dalej? – To, że leży w łóżku, wydało jej się dziwne. Przyzwyczaiła się do wypełniania poleceń i do pracy fizycznej, więc leżenie bezczynnie wywoływało dyskomfort. – Teraz musisz nauczyć się, jak kierować innymi. No jasne, zamyśliła się Aurelia. Teraz jej kolej na bycie dominą, skoro nosiła już obrożę uległości. Madame Denoux wsunęła rękę do jednej z kieszeni długiej sukni i wyjęła ozdobny dzwoneczek z mosiądzu, w kształcie głowy chińskiego smoka. Język smoka był jednocześnie sercem dzwonu i wydawał najpiękniejszy dźwięk, jaki Aurelia kiedykolwiek słyszała. Brzmiał jak echo szklanych kropli wpadających do wody. W ciągu kilku minut pojawił się młody mężczyzna i natychmiast padł na kolana pośrodku pokoju, wbijając oczy w podłogę. Madame Denoux wskazała Aurelii gestem, żeby wstała i podeszła do niego. Zaciekawiona, zrobiła to. Był nagi od pasa w górę, a pozycja, w jakiej trwał, uwydatniła opalone mięśnie ramion i pleców. Od pasa w dół okryty był białą luźną szatą. Nogi miał bose. Mimo pozycji wyrażającej uległość, emanowała z niego ewidentna siła, pochodząca nie tylko z jego ciała. Nie było w nim nic uległego. Przypominał żołnierza klęczącego przed wodzem. Aurelia, która stała przed nim nieumyta, bosa i ubrana w nocną koszulę, czuła się mała i śmieszna. Desperacko pragnęła, żeby wstał. Dominacja nie wydawała jej się wstrętna, ale nie wyobrażała sobie, że mogłaby zadać komuś ból, rozumiała jednak, że taki układ czasem tego wymagał. Jeśli kiedykolwiek wyobrażała sobie siebie w roli dominy, zawsze rozkazywała komuś mniejszemu od siebie, rozmiarem albo duchem. Widziała na Balu niewolników i służących, ale oni w niczym nie przypominali tego mężczyzny. Wydawali się mikrzy, ciałem i osobowością. Aurelia mogłaby bez trudu rozkazywać któremuś z nich, ale nie temu mężczyźnie, który klęczał u jej stóp. Kaszlnęła i spojrzała na Madame Denoux. Oczekiwała wskazówki, co dalej. – On czeka na twoje rozkazy – podpowiedziała jej.

Aurelia ponownie popatrzyła na plecy klęczącego. Poczuła instynktowną potrzebę przesunięcia czubkami palców po jego kręgosłupie. – Mogę cię dotknąć? – spytała. – Tak, Mistrzyni – odparł, nie podnosząc wzroku. Miał znajomy głos. Na powierzchnię jej umysłu usiłowało wyrwać się niewyraźne wspomnienie, jak nurek pragnący zaczerpnąć powietrza. Skądś go znała. Przesunęła palcami po jego skórze, jakby chciała odczytać tożsamość z drgających mięśni. W reakcji na jej dotyk zadrżał, a w Aurelii ta reakcja wykrzesała iskrę podniecenia. Przeczesała palcami jego ciemnoblond włosy, potem musnęła szczękę, aż wreszcie sięgnęła pod brodę i uniosła jego głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Wtedy sobie przypomniała. – Persephone – wyszeptała. – PJ. – Do usług, Mistrzyni – odparł z uśmiechem. Kiedy widziała go ostatnio, był przebrany za Piotrusia Pana i przyszedł z Siv na imprezę w kaplicy w Bristolu, wkrótce przed tym, jak po raz pierwszy kochała się z Andreiem. Na myśl o Siv Aurelia poczuła ukłucie winy. Tęskniła za przyjaciółką. Czy teraz, kiedy już została Mistrzynią, zdobędzie taką moc, żeby ją odzyskać i mieć znów przy swoim boku? – Jesteś łącznikiem pomiędzy Siecią a wesołym miasteczkiem? – spytała. Skinął głową. Aurelia wciąż trzymała w dłoni jego policzek, a kiedy poruszył głową, poczuła na opuszkach palców delikatne drapanie. Broda dopiero zaczęła odrastać, więc doznanie było subtelne, ale wyraźne. – Ogol się – powiedziała do niego. – Chcę, żebyś zawsze był ogolony. Kiedy wydała to pierwsze, proste polecenie, serce zaczęło jej bić szybciej. Trzęsła się, choć starała się tego nie okazać. Wydanie polecenia istocie ludzkiej było ekscytujące, bo wydawało się Aurelii zakazane, a jednocześnie przerażające, z tego samego powodu. Westchnęła z ulgą, kiedy natychmiast poderwał się i ruszył do części łazienkowej. Ukląkł i zaczął ochlapywać twarz wodą. Madame Denoux skinęła na nią. – Musisz dać mu ostrze – szepnęła Aurelii do ucha. Aurelia aż się zarumieniła, kiedy uświadomiła sobie swoje niedopatrzenie. Uklękła przy schowku, sprytnie ukrytym pod futonem, w którym trzymała osobiste rzeczy i grzebała, aż znalazła nieużywaną maszynkę do golenia i kieszonkowe lusterko, które podała PJ-owi tak zdecydowanie, jak potrafiła. – Cóż – stwierdziła oschle Madame Denoux – widzę, że zaczynasz rozumieć, o co w tym chodzi. Aurelia poszła za nią do drzwi.

– Proszę zaczekać – syknęła pod nosem, nie chcąc, żeby PJ dowiedział się, jak bardzo jest bezradna. – Co mam z nim zrobić? – Musisz sama do tego dojść. Walter pomoże ci dopracować szczegóły. Aurelia miała na podorędziu wiele innych pytań, ale Madame Denoux była już za drzwiami. Zamiotła wokół kostek długą aksamitną suknią w kolorze grantowym i ruszyła wyłożoną kamieniami ścieżką do biura Sieci. Aurelia westchnęła głęboko i starała się nie zwracać uwagi na zmartwienia, które ją zaprzątały. Musiała zmierzyć się z tym zadaniem. Choć początkowo trudno jej było zrezygnować z samodzielności i odnaleźć się w byciu uległą, teraz zaczęło jej brakować wygody i spokoju czerpanych z wykonywania poleceń. PJ wciąż klęczał na twardej kamiennej podłodze, chociaż kolana musiały go już porządnie boleć i bez skutku skrobał żyletką po twarzy. Powstrzymała go, łapiąc za nadgarstek. – Wstań – powiedziała. Posłuchał natychmiast, ale podnosząc się, przydepnął skraj szaty, która opadła aż do kostek, obnażając długie nogi. Ugiął kolana, żeby po nią sięgnąć. – Nie – rzuciła Aurelia. – Zostaw. Wyprostował się ponownie, ale tym razem w jego ruchach zabrakło wcześniejszej pewności, był zakłopotany nagością. Aurelia obserwowała rumieniec rozlewający się po jego policzkach. Stała prowokacyjnie na szeroko rozstawionych nogach, bo tak najczęściej stawała Siv, kiedy była usposobiona agresywnie. Patrzyła na całe jego ciało. Był niższy od Andreia, trochę smuklejszy i bardziej umięśniony. Miał szerokie ramiona i wąskie biodra, poniżej których zaczynały się muskularne od regularnych ćwiczeń uda. Jego ciało nie było tak perfekcyjnie symetryczne jak Tristana, brakowało mu też wzrostu i masy Andreia, ale było coś dziwnie pociągającego w tej asymetrii i Aurelia poczuła, że jest podniecona. Pod wpływem jej spojrzenia rumieniec na jego policzkach pociemniał, a penis zaczął twardnieć. Aurelia obserwowała, jak długi i prosty członek wchodzi w stan erekcji, jak sterczy z ciała pod zuchwałym kątem, jakby miał własny rozum i nie zamierzał poddawać się kontroli swego właściciela. Im bardziej się wstydził, tym był twardszy, a Aurelia wykorzystała ten ciekawy rys jego osobowości, każąc mu krążyć po pokoju, żeby popatrzeć, jak penis i jądra podskakują niepewnie przy każdym kroku. Szybko znudziła jej się ta zabawa, więc kazała mu przestać i stanąć twarzą do ściany, a sama wykąpała się i ubrała w najbardziej królewski strój, jaki znalazła w stosie ubrań, który jej dostarczono w nocy, jako że miała teraz ubierać się sama i nie mogła już zdawać się w tej kwestii na asystentów, którzy decydowali za nią.

Wybrała długą do ziemi przejrzystą czerwoną suknię spiętą tylko w jednym miejscu, pod biustem, ale rozchylającą się wszędzie indziej, kiedy robiła krok. Czuła się w niej jak królowa, ale także kobieco. To uczucie szybko jednak zgasło, kiedy się odwróciła od tej tymczasowej garderoby i zauważyła plecy PJ-a. Przypomniała sobie, że ma go do dyspozycji do końca dnia, a może i dłużej. Nie miała pojęcia, co z nim zrobić, więc cofnęła się do miejsca, w którym sama zaczynała. Zrozumienie dominacji zaczęło się u niej tak samo, jak pojmowanie uległości. Od drzewka bonsai. Wyjaśniła mu, jak dbać o tę roślinkę, tak samo jak Florence wyłożyła jej przed kilkoma tygodniami, a potem zostawiła go przy tym, żeby zastanowić się, jakie zadania może mu wyznaczyć później. Ulżyło jej, kiedy po południu pojawił się Walter. PJ był akurat pochłonięty strzyżeniem żywopłotu, a Aurelia odpoczywała w rozkładanym fotelu przed pagodą i obserwowała jego pracę. To wtedy zobaczyła idącego ku niej przez ogród starzejącego się dominanta. Towarzyszyło mu dwóch asystentów. Jeden trzymał go mocno za łokieć i pomagał mu iść, a drugi niósł w obydwu rękach walizki. Po raz pierwszy Aurelia zobaczyła, że Walter nie widzi i to ją zszokowało. – Witaj, Mistrzyni – powiedział, kiedy zbliżył się na odległość głosu, ale było to raczej zwykle powitanie niż oznaka uniżenia. Chociaż potrzebował pomocy, żeby przejść przez ogród, zdawał się doskonale wiedzieć, gdzie ona się znajduje i w jakiej pozycji siedzi, a spojrzenie jego ślepych źrenic prosto w oczy robiło wrażenie. Asystenci weszli do zabudowanego szklanymi ścianami pokoju i od razu przystąpili do rozpakowywania przyniesionych sprzętów. Niektóre Aurelia widziała już wcześniej, a niektórych, była pewna, doświadczyła na sobie, nie wiedząc jednak wówczas, jakich akcesoriów używano. Rozstawiono stół wyłożony miękkim materiałem, przypominający trochę używany do masażu, ale z dodatkową niższą częścią, na której można było uklęknąć. Obok leżała packa, pejcze najróżniejszych długości i z najróżniejszych materiałów, skórzane rękawiczki, zwoje kolorowej liny, klipsy na sutki i wiele innych akcesoriów, których do końca nie potrafiła zidentyfikować. PJ został przywołany i polecono mu się umyć. Aurelia obserwowała, jak ciepła woda rozchlapuje się o jego kończyny, krople perlą się na łopatkach, a potem spływają. Zapragnęła wziąć od niego gąbkę, żeby go umyć. Powstrzymała się jednak, niepewna, jakie są zasady. Czy mogła równocześnie służyć i dominować? Czy akt dominacji mógł być usługą, bo ulegli często czerpali z tego przyjemność, zakończoną spełnieniem? Czy mogła być jednocześnie dominą i uległą, czy musiała się jednak na coś zdecydować, a może nie była żadną z nich i mogła wybierać dla siebie rolę zależnie od sytuacji? Nie była pewna, a im dłużej

się nad tym zastanawiała, tym bardziej czuła się zagubiona. Postanowiła zadać te pytania na kolejnej sesji z nadzorczyniami szkolenia. – Wstań – poleciła PJ-owi, kiedy skończył się myć i wytarł. Próbowała nadać głosowi lodowaty ton, ale wychodziło jej to nienaturalnie. Kształt ławki wymusił na nim rozsunięcie nóg, pośladki zawisły w powietrzu, Aurelia ze swojego miejsca widziała jego członek i jądra między nogami jak dojrzałe owoce. Walter użył ciała młodego mężczyzny, żeby pokazać jej swoje mistrzostwo, począwszy od delikatnego chłostania, by po kilku godzinach dojść do podstawowych sposobów pętania linami. Aurelia z zainteresowaniem obserwowała reakcje PJ-a na to wszystko. Widziała, jak w pewnych momentach się odpręża, a w innych napina, zależnie od rodzaju bodźca, różne były też dźwięki, jakie wydawał: od jęków wyrażających rozkosz po odgłosy bólu. Była to pierwsza z wielu technicznych sesji z Walterem. Aurelia była już przyzwyczajona do stanu medytacji, w który wchodziła bardzo łatwo, wykonując zadania o naturze uległej, a teraz zdziwiła się bardzo, odkrywając, że chłostanie pejczem, używanie płonących pochodni czy oblewanie woskiem skóry PJ-a przynosiło dokładnie taki sam efekt. Bawiąc się jego ciałem, była niezwykle skupiona, ale jednocześnie znajdowała się gdzieś daleko, unoszona na skrzydłach doznań, ale była na tyle przytomna, żeby mieć oko na stan jego podniecenia oraz bezpieczeństwo. W nocy spał w nogach futonu jak pies, a Aurelia odkryła, że zakłopotanie, które początkowo przynosiła jego obecność, zastąpiła potrzeba opieki oraz spokój, którego doznawała, gdy PJ znajdował się w pobliżu. Spędziła wiele wieczorów, gładząc go po szyi, kiedy kulił się przy jej stopach, jakby pieściła zwierzę. Ilekroć korzystała z kilkugodzinnego odpoczynku i spacerowała po dżdżystych ulicach Seattle, po powrocie zawsze zastawała go w tym samym miejscu i w tej samej pozycji, w której był przed jej wyjściem. Po osiągnięciu przez nią tego poziomu wtajemniczenia powrócili nocni kochankowie. Teraz pieprzyli ją na oczach PJ-a, który nie mógł brać w tym udziału, ale zmuszono go do patrzenia, jak mężczyźni i kobiety najpierw wypełniają każdy otwór w ciele Aurelii, a potem zostawiają ją, drżącą w postorgazmicznych konwulsjach, które wzmocniły się, gdy wiedziała, że jest obserwowana. Odkąd mogła być jednocześnie dominowaną i dominującą, jej podniecenie wzrosło dziesięciokrotnie. To PJ zwrócił jej uwagę na pojawienie się smoczych skrzydeł, które zdobiły teraz jej plecy, wyrastając z kręgosłupa i rozkładając się na łopatkach. W pagodzie nie było lustra, nie licząc małego lusterka, którego PJ używał do golenia, więc Aurelia widziała skrzydła na tyle tylko, na ile zdołała się wygiąć. Zapamiętała, żeby poprosić Madame Denoux albo Miss Szary Strój o duże lustro, kiedy przyjdą na kolejną pogawędkę o jej szkoleniu. Nie musiała jednak tego robić.

Ktoś jakby czytał w jej myślach, bo nazajutrz rano obok futonu pojawiło się lustro, w którym widziała całą sylwetkę. Myślała o swoim szkoleniu, kiedy obserwowała PJ golącego się dwa razy dziennie, teraz miał zawsze gładką twarz. Czy to wciąż szkolenie? A może jej życie było teraz niekończącą się sesją pieprzenia w więzieniu o szklanych ścianach pośrodku japońskiego ogrodu?

Nowa Zelandia, 1964 Moana zawsze była dzieckiem morza. To jedyna rzecz, jaką odziedziczyła po rodzicach, którzy zimą 1947 roku wyemigrowali z Londynu do Nowej Zelandii. Chociaż nie było jej jeszcze wtedy na świecie, później mówiono, że miłość do wody wzięła z sześciotygodniowej podróży na pokładzie „Rangitaty”. Matka spędziła ją w większości na górnych pokładach, wymiotując do morza, pokonana przez rozkołysane fale i poranne nudności. Jej ojciec po pijanemu wypadł za burtę i utonął. Statek zawinął do Auckland i tam już zostały. Matka Moany, po długiej podróży, która odebrała jej męża, nie chciała jechać już nigdzie dalej. Moana przyszła na świat osiem miesięcy później i chociaż nie płynęła w niej ani kropla krwi Maorysów, dostała imię na cześć oceanu, a kiedy tylko osiągnęła odpowiedni wiek, została wysłana do katolickiej szkoły z internatem. Matka odwiedzała ją raz w tygodniu. Ale za każdym razem, kiedy Moana na nią patrzyła, widziała wyłącznie kobietę, która ją porzuciła. A matka widziała fale, które zabrały jej męża. O Balu dowiedziała się od Iris. Poznały się, gdy miały siedem lat, na ceremonii Pierwszej Komunii. Kiedy Moana otworzyła usta i przełknęła suchy płatek, który położył jej na języku ksiądz, podpatrywała przez biały welon Iris. Dziewczynka przebierała palcami w wodzie święconej, zanim ktoś jej nie odciągnął. Później Moana wyłamała się z równego rządku dziewczynek ze szkoły z internatem, czekających na odprowadzenie z powrotem do klasztoru i pobiegła za nieznajomą, która ośmieliła się dotknąć niedotykalnego. Zdołała złapać ją za rękę, zanim nie zatrzymał jej kolejny dorosły. Kiedy się dotknęły, woda święcona zmoczyła jej dłoń. Moana trzymała rękę wyprostowaną, żeby przypadkiem jej o coś nie wytrzeć i nie stracić cennych kropel, ale i tak nie uchroniła jej przed wyschnięciem. W następnym tygodniu przedstawiły się sobie i od tamtej pory Moana zaczęła wyczekiwać niedziel, w jej opiekunach zrodziła się nadzieja, że ta dziwna dziewczynka, która nigdy wcześniej nie zdradziła objawów religijności, wreszcie znalazła ukojenie w Bogu. Moana nie znalazła ukojenia w Bogu, ale za to w Iris miała przyjaciółkę. Wspólne chwile wyłuskiwały pomiędzy śpiewaniem hymnów, chwytały w ciemnych niszach kościoła, gdzie powinny oddawać się modlitwie. Kiedy Moana skończyła siedemnaście lat, została nieoficjalnie adoptowana przez rodziców Iris, bo jej matka zmarła nagle na atak serca, nie zostawiwszy żadnego majątku ani nawet pieniędzy na opłacenie czynszu. Moana stała się częścią rodziny.

W weekendy pod pretekstem pobierania lekcji muzyki i dotrzymania towarzystwa starszej pani Moana i Iris były odwożone do babci Iris, Joan, która mieszkała w Piha. Ojciec Iris wiózł je swoim nowym plymouthem valiantem z chromowanymi zderzakami, a z radia grali Ray Columbus i Invaders, dopóki wystarczyło zasięgu stacji. Kremowa skórzana tapicerka chłodziła uda Moany, kiedy ściskała dłoń Iris i starała się nie zwymiotować. Miotało nimi z kąta w kąt na zakrętach obrośniętej drzewami alei prowadzącej na plażę. Piasek był czarniejszy niż nocne niebo, a w słońcu rozgrzewał się tak, że niemożliwością było iść po nim boso, nie ryzykując oparzenia stóp. Ojciec Iris spędzał popołudnia, pijąc z kolegami lagera w klubie dla surferów, a Moana i Iris dręczyły Joan, żeby opowiadała im o swoim życiu. Babcia Iris występowała kiedyś jako akrobatka w londyńskich music-hallach i chodziły plotki, że potrafiła połykać ogień i prezentować najwymyślniejsze seksualne sztuczki. Dziewczęta słuchały zafascynowane, gdy snuła lubieżne opowieści o tym, co robiła na tylnych siedzeniach taksówek dwudziestodwuletnia Joan skuszona przez bogatego mężczyznę, który się nią zachwycił. Wciąż potrafiła unieść nogę nad głowę. Powiedziała im o tym pewnego dnia, a potem zgrabnie wskoczyła na krzesło do pianina i zademonstrowała tę niezwykłą sztuczkę, łapiąc się szczupłą, pomarszczoną ręką za lewą łydkę i ciągnąc nogę ponad prawe ramię, jakby biodra miała na zawiasach i otwierała drzwi. Ale najbardziej lubiły słuchać o Balu, przedziwnej imprezie, która odbywała się co roku, zawsze w innym miejscu świata. Joan opowiadała, że została na ten wieczór zatrudniona przez wysoką i piękną kobietę, która czekała na nią w cieniu Trocadero przy Piccadilly Circus. Joan opowiadała, że ta kobieta miała włosy długie aż do kostek i tak ogniście rude, że na pierwszy rzut oka wyglądała, jakby płonęła. Dała jej ogromną zaliczkę, żeby zapewnić przedsięwzięciu dyskrecję oraz zyskać dożywotnie usługi Joan, czyli jeden występ rocznie. Od tamtej pory Joan podróżowała z Balem. Iris nie dowierzała, ale Moana słuchała z zapartym tchem, gdy starsza kobieta opowiadała o swoim pierwszym Balu w Nowym Orleanie na płonącej łodzi. Jej ściany stały w ogniu, który nie parzył, a połowa gości była przebrana za żywe pochodnie. Opisała też Bal, w rezydencji na Long Island w Nowym Jorku, która od zmierzchu do świtu zanurzona była w wodzie, a goście przebrani za syreny i tropikalne ryby przepływali z pokoju do pokoju. I jeszcze inny, w rozległej podziemnej jaskini pod zamarzniętym wodospadem w Norwegii, na którym grupa tancerzy przystrojonych od stóp do głów w brylanty przyklejone do skóry wyglądała jak lśniące płatki śniegu i wdzięcznie zwisała ze sklepienia najeżonego błyszczącymi stalaktytami.

Joan nigdy nie wyszła za mąż, ale odeszła z Balu, gdy z mężczyzną poznanym na garden party poczęła dziecko pod krzakiem róży. Życie wędrownej akrobatki nie licowało z wychowaniem dziecka, więc nosząc w brzuchu matkę Iris, wybrała życie pionierki, wyemigrowała na antypody, a później osiadła w Nowej Zelandii. Tam urodziła dziecko, które nie zdradzało cienia oryginalności, ale nosiło w sobie pakiet genów, w który wyposażyło później swoją córkę Iris. Joan pozostała w kontakcie z najróżniejszymi członkami załogi Balu, którzy nadal podróżowali i występowali, aż wreszcie, przed osiemnastymi urodzinami Moany, Joan dowiedziała się, że Bal wkrótce przybędzie do Nowej Zelandii. – Myślisz, że to wszystko prawda? – spytała Iris Moanę tego samego wieczoru. – Każde słowo – odparła Moana, a oczy jej lśniły z radości. Zaproszenie przyszło w grubej białej kopercie ze złotymi literami, zalakowanej dużym plackiem wosku. Joan poprosiła Moanę, żeby otworzyła, bo jej artretyczne palce nie radziły sobie z ciężką kopertą, choć przecież tego samego ranka frunęły przez klawiaturę pianina ze zręcznością osoby o połowę młodszej. Moana wsunęła paznokieć pod rożek koperty, zerwała pieczęć i zważyła kartkę w palcach. Była miękka, sprężysta i pachniała słodkimi piankami. – Cape Reinga – powiedziała na wydechu, kiedy otworzyła zaproszenie i przeczytała na głos. Obracała te słowa w ustach jak mantrę. Od dawna chciała zobaczyć to miejsce, uważane za wysunięty najdalej na północ koniuszek Wyspy Północnej, nazywane przez Maorysów Te Rerenga Wairua – miejscem, skąd wyruszają dusze. Podobno z latarni morskiej zbudowanej na samym końcu wyspy widać było linię graniczną pomiędzy Tasmanią na zachód i Pacyfikiem na wschód, gdzie zderzały się oba morza i fale toczyły walkę. Wzdłuż tego miejsca biegła Ninety Mile Beach, pas wybrzeża tak rozległy, że oglądany gołym okiem zdawał się nigdy nie kończyć. – Jaki będzie temat przewodni? – spytała Joan, a jej jasne oczy skrzyły się niecierpliwie. – Dzień Zmarłych – odparła Moana, doczytawszy dalej. – Trochę makabrycznie, nie sądzisz? – Ani trochę – odparła starsza pani – a możecie mi wierzyć, bo już jestem jedną nogą w grobie. – Stanowczo uniosła pomarszczoną rękę, żeby powstrzymać uprzejme protesty dziewcząt. – Śmierć jest tylko kolejnym krokiem na drodze życia. Tej nocy Moana i Iris leżały obok siebie na pojedynczym łóżku w jednej z sypialń starego domu rodziców Iris, stojącego na Wybrzeżu Północnym. W innym życiu mogłyby być siostrami, ale w tym okazało się, że są kimś więcej. Dopiero kilka miesięcy temu Moana zdała sobie sprawę, że jest zakochana w Iris. Więcej niż zakochana, była opętana myślą o niej, a także o jej utracie. Teraz, kiedy obie skończyły szkołę, a Iris zaczęła pracować w biurze miejscowego salonu

samochodowego, nieuchronnie pojawiali się konkurenci do jej ręki. W większości starsi, bogaci mężczyźni, czyli tacy, których było stać na samochód. Czasem Moana podejrzewała, że także ich żony uwielbiały Iris. Ale kto by jej nie uwielbiał, z tymi gęstymi, niesfornymi ciemnobrązowymi kędziorkami, okalającymi twarz i oczami w kolorze roztopionej czekolady? Iris miała okrągłą buzię lalki, na której stale był wymalowany wyraz niezmąconej niewinności, przyciągający do niej ludzi jak miód pszczoły. Moana czuła się jej przeciwieństwem. Nie była gruba, ale mocno zbudowana, miała nijakie, proste brązowe włosy, brwi trochę zbyt szerokie, a rysy kanciaste i nieciekawe. Unikała luster, bo widziała siebie jako zbyt zwyczajną i często żałowała, że nie urodziła się chłopcem, bo wtedy mogłaby nie martwić się tym, czy ma uczesane włosy albo czy nie robi się zbyt szeroka w talii. Kiedy tylko usłyszała o istnieniu Balu, zapragnęła zostać jego częścią i zabrać Iris ze sobą. Była jakaś magia w tym, co opowiadała Joan. Moana czuła to w kościach, w ten sam sposób, w jaki objawiała się jej nieustanna tęsknota za oceanem. A kiedy dowiedziała się, że Bal odbędzie się na Przylądku Reinga, w miejscu, gdzie jedno morze ściera się z drugim, wiedziała, że muszą się tam pojawić. Nie miała szans na zdobycie zaproszenia, a w każdym razie tak sądziła, zanim kolejna biała koperta nie trafiła do skrzynki Joan, tym razem zaadresowana do Moany Irving i Iris Lark. Moana otworzyła ją drżącymi rękami. Okazało się, że starsza pani napisała do organizatorów Balu i poleciła dziewczyny do pracy w kuchni. Żadna z nich nie umiała szczególnie dobrze gotować, ale jak stwierdziła Joan, kiedy zobaczyły się następnym razem, nie miało to wielkiego znaczenia. Jedzenie i picie stworzone przez Bal było niepodobne do niczego, czego kiedykolwiek próbowały lub mogły spróbować, zatem wszystkie receptury były egzotyczne i pilnie strzeżone. Będą musiały tylko wykonywać polecenia: obierać, kroić, siekać i mieszać. Wierzono, że każda potrawa przenika wyjątkowym smakiem osoby, która ją przyrządza, więc Bal wybrał tylko kilku ściśle wyselekcjonowanych kucharzy do nadzoru nad kuchnią. Pozostała obsługa kuchni powinna wyróżniać się energią, którą przekażą gościom. Liczyła się kombinacja osobowości, entuzjazmu dla całego przedsięwzięcia i libido. Joan poinformowała organizatorów, że obydwie dziewczyny posiadają wszystkiego aż w nadmiarze, choć każda na swój sposób. Miały już zaproszenia, pozostało więc tylko znaleźć sposób dostania się na Bal. Joan odmówiła udziału, twierdząc, że woli wspomnienia z młodości niż poślednie rozkosze, których ewentualnie mogło jej dostarczyć strudzone ciało. Iris przekonała ojca, żeby pożyczył jej auto. Nie miała wielkiego doświadczenia w ruchu drogowym, ale w pracy musiała nauczyć się jeździć. Przy zamykaniu i otwieraniu salonu trzeba było wprowadzać i wyprowadzać auta z garaży.

Nie bardzo wiedziały, w co się ubrać, ale z tego, co usłyszały o Balu, Moana wnosiła, że ich krótkie, kolorowe princeski, które zwykle wkładały na imprezy, nie będą odpowiednie. Krótka notatka dołączona do zaproszenia informowała, że powinny mieć ubrania adekwatne do pracy w kuchni, a kiedy skończą, organizatorzy oczekują przebrania się w coś swobodniejszego, żeby mogły cieszyć się wieczorem. Spodziewano się również, że wezmą udział w ceremonii, która odbędzie się o świcie. Droga była daleka i dłużyła się. Iris bardzo uważała, świadoma awantury, jaka czekałaby ją w domu, gdyby uszkodziła ukochane auto ojca. Samochód był wielki, a ona tak malutka, że ledwie co widziała zza kierownicy, a każdy kierowca z przeciwka miał wrażenie, że samochód jedzie sam. Na prośbę Moany zatrzymały się na zachód od Kaitaia, żeby popływać w morzu. Moana nie rozumiała idei kostiumu kąpielowego. Chciała czuć słoną wodę na całym ciele, a szczególnie na tych częściach, które kostium zakrywał ze szczególną starannością. Kiedy tylko minęły prowadzące do morza pustynne wydmy, ściągnęła przez głowę bluzkę, nawet nie kłopocząc się rozpinaniem guzików, zsunęła spódnicę i majtki do kostek, a potem kopnęła je na bok i pobiegła prosto w fale ani trochę nieprzejęta tym, czy ktoś z postronnych obserwatorów widzi ją nago. Iris po chwili dołączyła do niej, tyle tylko, że przystanęła, starannie złożyła sukienkę, kładąc ją na kawałku drewna, żeby się nie zapiaszczyła. Serce Moany zatłukło w piersi, kiedy patrzyła, jak przyjaciółka wchodzi nago do wody. Miała małe piersi, biodra ledwie odróżniające się od talii oraz długie, chude nogi ptaka brodzącego. Była zupełnie inna niż większość mieszkańców Nowej Zelandii, mocnych, krzepkich, zdrowych i nawykłych do pracy fizycznej. Smukłość przyjaciółki budziła w Moanie nie tylko pożądanie, ale i skłonności opiekuńcze. Kiedy Iris weszła do wody i znalazła się na tyle blisko, żeby dotknąć Moany, ta wzięła ją za rękę, przyciągnęła do siebie i ich nagie ciała splotły się wśród fal. Śmiejąc się i chlapiąc, całowały się w potokach słonej wody, dopóki zimno nie wygoniło ich na brzeg. Zaczynało już zmierzchać, kiedy dotarły na Przylądek. W okolicy latarni morskiej nie było budynków, nie oczekiwały zresztą tradycyjnego przyjęcia. Joan powiedziała, że znajdą Bal, kiedy tylko przyjadą na miejsce. Zawsze było tak dobrane, że przypadkowy przechodzień minąłby je, nie zwróciwszy uwagi, ale uczestnik Balu nie mógł go przegapić. Moana usłyszała Bal, zanim jeszcze go zobaczyła. Zaparkowały na trawniku niedaleko miejsca przeznaczenia. Kiedy tylko bosa stopa Moany dotknęła trawy, wiedziała, dokąd powinny iść. Odgłos był dziwny, przenikliwy, jak pieśń wieloryba. Objęła prowadzenie i zaczęły schodzić po stromym brzegu do morza, które było wszędzie.

Serce Moany zadrżało – było dokładnie tak, jak sobie wyobraziła. Jakby stała na krańcu świata. A na samym cyplu, skąd według legendy dusze wyruszały w podróż do zaświatów, fruwało sto czy nawet więcej dużych ptaków. Uderzały skrzydłami w tym samym rytmie, znikały za krawędzią klifu i pojawiały się znowu chwilę później, wirując, obracając się, dołączały do innych tańczących na silnym wietrze, który wiał na cyplu. W pewnej chwili Moana zdała sobie sprawę, że to nie ptaki, zakryła dłonią usta, żeby nie krzyknąć z wrażenia. To byli ludzie przebrani w imponujące kostiumy z piór! Mężczyźni i kobiety, wszyscy nadzy, pomalowani tylko lśniącą farbą, która pokrywała ich ciała i odbijała światło zachodzącego słońca na milion barw, jarzyli się tak, że niemal nie dało się na nich patrzeć. Moana mogłaby patrzeć na nich bez końca. Wydawało się, że unoszą się w powietrzu bez żadnych uprzęży czy asekuracji, ale wiedziała, że ona i Iris są oczekiwane w kuchni, więc ruszyła dalej, prowadzona śpiewem wieloryba. Początkowo wydawało się jej, że plaża jest pusta, ale kiedy oczy dostosowały się do szybko zapadającego zmroku, zauważyła, że to, co wzięła za skały, to ludzie okryci błyszczącą przylegającą do ciała szaro-srebrną tkaniną, skuleni nieruchomo na piasku, jakby byli martwi, więc z daleka wyglądali jak śpiące foki. Kiedy się zbliżyły, dwie szare istoty poruszyły się, a potem wstały, żeby je powitać. Były to kobiety, a w każdym razie obydwie miały piersi z wyprężonymi brodawkami, które były tak duże, że Moana miała problem z patrzeniem im w oczy, kiedy się odezwały. – Witajcie – powiedziały jednocześnie, a potem wzięły Moanę i Iris za ręce i poprowadziły sto metrów dalej w głąb plaży aż do ściany paproci, które wyglądały, jakby rosły na zboczu klifu, ale kiedy się zbliżyły, zasłona liści rozsunęła się jak kurtyna i odsłoniła wejście do wysokiego tunelu, szerokiego jak szosa. Ściany oświetlone były świecami osadzonymi w pustych czaszkach. Moana nie była pewna, czy to prawdziwe czaszki ludzkie i zwierzęce, czy tylko realistyczne kopie, ale efekt był raczej kojący niż odpychający. Kiedy tak szła pogrążonym w półmroku korytarzem, prowadzącym do sieci rozległych jaskiń w głębi góry, czuła się, jakby wkraczała do innego świata. Muzyka odbijała się od kamiennych ścian z taką mocą, że kiedy Moana przesunęła palcami po wilgotnej skale, czuła wibracje, tak jakby znajdowały się wewnątrz wielkiego bijącego serca. Wizerunki gości Balu wpadały jej w oko, jedynie kiedy mijały wejścia do jaskiń po drodze do kuchni, ale to, co widziała, było tak niezwykłe, że zaczęła się zastanawiać, czy naprawdę tu jest, czy może to tylko jakiś rozbuchany, niesamowity sen. Tak samo jak dwie kobiety, które prowadziły je do kuchni oraz akrobaci sfruwający z klifu, uczestnicy zabawy też nie byli normalnie ubrani – wydawali się pokryci farbą, która sprawiała, że ich skóra była niemal przezroczysta, jakby byli duchami, gośćmi, którzy odwiedzili już zaświaty i wrócili na ziemię. Bezwstydnie

nadzy, niektórzy spleceni w namiętnym uścisku, w plątaninie nóg i rąk, zatopieni w adekwatnej kakofonii jęków, które czasem brzmiały zwyczajnie jak ludzkie odgłosy przyjemności, innym razem jak nieziemskie krzyki aniołów i demonów. Iris chwyciła Moanę za rękę, złapała ją w objęcia i szybko pocałowała w usta. – Jest wspaniale – szepnęła. – Tak się cieszę, że przyszłyśmy! Zaprowadzono je do kuchni, gdzie zostały bezceremonialnie rozebrane, a następnie kazano im się umyć – nie tylko ręce, ale całe ciała – więc udały się do łaźni, w której funkcję prysznica spełniał podziemny wodospad spływający po skale. Później ubrały się w dostarczone im przejrzyste sukienki służące jako fartuchy i zostały zaprowadzone do swoich stanowisk pracy. Zadaniem Moany było ułożenie kolorowych cukrowych kwiatów. Dostała całą górę przygotowanych wcześniej płatków we wszystkich odcieniach tęczy oraz kolorach, jakie widziała pierwszy raz w życiu i miała z nich ułożyć bukiety. Karta z instrukcją nie dostarczyła szczegółów technicznych, dzięki którym mogłaby zrealizować to zadanie, za to wyczytała, że ma się skupić na pragnieniu, które przepełni pożądaniem deser i wszystkich, którzy go zjedzą. A biorąc pod uwagę, że przy stanowisku przed nią Iris wyciskała w dłoniach pokrojone mango, truskawki i banany, a w połach fartucha, który miała na sobie, widać było zarys jej pupy, nie było to trudne. Godziny mijały szybko. Moana nie wiedziała nawet, ile kwiatków wyprodukowała, bo jak tylko skończyła jedną porcję, pojawiał się służący w białych rękawiczkach i zabierał jej wytwory na srebrnej tacy, żeby zjedli je wygłodniali goście. W końcu zostały zwolnione z obowiązków i wysłano je do kąpieli, a potem polecono im się przebrać i przygotować do ceremonii. Pracowały całą noc, prawie świtało. Przed kąpielą dostały jeść. Na talerzu leżały pachnące żelki w kształcie szkieletów, smakujące kokosem i ciasteczka z konfiturą, tak lekkie, że kruszyły się, kiedy Moana zbyt mocno ścisnęła je między kciukiem i palcem wskazującym. Dostały też rzadką zupę w kolorze purpury, zapewne marchewkową, smakującą jednak jagodami, a na dodatek każda z nich otrzymała bukiet szkarłatnych kwiatów, kwitnących na drzewku pohutkawa, które Moana przystroiła własnymi rękami. Popijały sokiem wyciśniętym przez Iris. Ta dziwna kolacja zaspokoiła skurcze w żołądkach, ale za to obudziła inny rodzaj głodu – pragnienie siebie nawzajem, które rozgorzało z taką dzikością, że ledwie zdołały wejść pod prysznic, zanim się na siebie rzuciły. Moana niemal zaniosła Iris do łaźni, a później na oczach kilku innych pomocy kuchennych zadarła spódniczkę przyjaciółki, upadła na kolana na mokrej posadzce i zatopiła twarz między nogami Iris. Ciężkie strumienie spadającej wody nie tłumiły jęków Iris i tylko jeszcze bardziej podniecały Moanę. Zaczęły ją boleć ręce od wysiłku, jaki wkładała w utrzymanie w górze spódnicy Iris. Od klęczenia na kamiennej podłodze bolały ją

też kolana, ale nie zwracała uwagi na dyskomfort. To było nic w porównaniu z rozkoszą, jaką czerpała z dyrygowania przyjemnością przyjaciółki, z przesuwania językiem po jej delikatnym ciele, muskania samym czubeczkiem nabrzmiałej łechtaczki, pieszczenia każdej fałdki i każdego zagłębienia, tak jakby miała do czynienia z kieliszkiem najsłodszego wina. Moana prawie nie mogła oddychać, kiedy Iris wplotła jej palce we włosy i przycisnęła mocno do siebie, wciskając jej nos w swoje wejście i nakierowując, dopóki nie zadrżała od orgazmu i nie osunęła się w ramiona przyjaciółki. Natychmiast zostały uniesione przez kilkanaście par rąk, które wyniosły je spod wodospadu, osuszyły, a potem zręcznymi pociągnięciami pędzla wymalowały ich ciała lśniącą srebrzystą farbą, pod którą wyglądały jak promienie księżyca albo duchy. Iris śmiała się wesoło jak dziecko, a Moana czuła się, jakby była pijana. – Wstaje świt… Ceremonia… – szeptały głosy, poganiając je, więc dołączyły do pochodu lśniących ciał, wypływających ze wszystkich podziemnych jaskiń i zmierzających tunelami na plażę, nad którą pojawiały się pierwsze promienie wstającego dnia. Pod stopami Moany piasek był chłodny i miękki, prawie się przewróciła, kiedy zmieniło się podłoże. Wychynęły zza kurtyny paproci i dołączyły do zbiorowiska balowiczów, którzy zebrali się na brzegu, nadzy i lśniący jak ławica ryb, które niechcący wyszły z morza na suchy ląd. Wszyscy patrzyli w tę samą stronę, wiwatowali i wołali: „Mistrzyni, Mistrzyni!” Moana też odwróciła głowę i aż zaparło jej dech, gdy zobaczyła zmierzający ku nim pochód. Na lektyce z kości wieloryba siedziała wyprostowana kobieta, niesiona na ramionach pół tuzina mężczyzn, o głowę wyższych i dwa razy bardziej umięśnionych od jakiegokolwiek, którego Moana widziała w życiu. Została także pomalowana farbą, ale raczej na kolor czystej bieli niż srebrny, a na dodatek w taki sposób, że każda kość widoczna pod skórą była podkreślona, więc wyglądała jak pół anioł, pół człowiek. Poza warstwą farby miała pierzaste skrzydła, które wyrastały z jej kręgosłupa i poruszały się, tak jakby były częścią jej ciała, a nie przebraniem. Tłum się rozstąpił, utworzył koło, a kobieta została złożona w samym środku. Rozłożyła nogi i ramiona w kształt krzyża i przez chwilę Moana myślała, że się roześmieje, bo ta pozycja przypomniała jej popołudnia, które jako dziecko spędzała na plaży, kładąc się na plecach i poruszając w piasku rękami i nogami, robiła orła. Nad zgromadzeniem zapadła dziwna cisza, a jedyny dźwięk wydawały fale, obmywające brzeg za ich plecami.

Z tłumu wystąpił mężczyzna. Włosy miał czarne jak smoła, a ciało umięśnione. Jego członek stał wyprostowany, dumny, sterczący jak igła kompasu wskazująca północ. W momencie, kiedy nad poziomem morza pojawił się skrawek słońca, mężczyzna upadł na kolana przed kobietą, a ona znów się podniosła, popchnęła go na plecy, a potem usiadła na jego twardym członku. Gdy się złączyli, jej skrzydła zatrzepotały, a tłum wiwatował. Moana aż krzyknęła ze zdumienia, kiedy na skórze kobiety zaczął się ruch. Jej ciało nie było już blade, teraz pokrywały je rysunki lśniące tak jasno, jak słoneczne promienie snujące się nad wodą. Cały wszechświat bazgrołów, hieroglifów, istot skrzydlatych, biegających, ryb, gadów wczepionych w jej skórę, a wszystko to oplecione pulsującą winoroślą, która biegła wokół całego jej ciała niczym cienka sieć. – Naznaczenie – szeptały z czcią głosy wokół Moany. – Stało się.

10 Kongregacja rozkoszy Aurelia rozsunęła poły szlafroka i spojrzała na siebie w lustrze. Właśnie odesłała PJ-a, mówiąc mu, że potrzebuje prywatności. – Muszę pomyśleć – usprawiedliwiła się. Czuła się tak, jakby stawała się nową osobą. Ciało wydawało się smuklejsze, silniejsze, bardziej zdecydowane, pod skórą wędrowały sieci energii jak sznury trakcji elektrycznej. Nie było dowodu na to, że miała pełniejsze biodra i szczuplejszą talię niż wcześniej, ale kontrast w liniach sylwetki wydawał się ostrzejszy. O ile dobrze liczyła, padało codziennie, odkąd przyjechała do Seattle. Także w czasie nieczęstych spacerów z bazy w centrum na Capitol Hill czy do University District. Jej cera była teraz blada jak u disnejowskiej Królewny Śnieżki. Wzrok odruchowo biegł do miejsc, w których w pewnych okolicznościach pojawiały się tatuaże. Prześladowały ją i trochę niepokoiły, bo wciąż była nieprzyzwyczajona do języka żądzy – języka Balu – wyznaczającego ścieżkę na jej ciele. Zamknęła oczy i skupiła się na obrazach. Skoncentrowała się oczywiście na wspomnieniach Andreia, seksu, rozkoszy miejsc oraz łóżek, w których kochali się tak swobodnie. Próbowała zapomnieć o wszystkim innym i skupić się na przywołaniu tych niewiarygodnych doznań i stanu, w którym jej umysł oddzielał się od ciała, a jednocześnie pozostawał jego więźniem, niewolnikiem instynktu, zwierzęcej żądzy, dzikiej pasji i głodu, które domagały się zaspokojenia albo groziły, że zapanują nad jej wolą. Otoczenie bladło, aż w końcu była już tylko anteną odbierającą miriady neuronowych wrażeń, pustym naczyniem szybującym w przestworzach, wzywającym ogień do zbliżenia się i pochłonięcia go. Wydawało jej się, że szybuje w kosmosie. Wolna. Lekka jak piórko. Kompletna. Otworzyła oczy. Zamknęła się na wszystko i poczuła narastające ciepło. Kontemplowała znaki, obrazy, symbole, rysunki pokrywające równinę jej skóry. Paleta rozżarzonych serc, obroże i bransolety wtopione pod jej naskórek, liście, gałęzie wijące się jak węże i oplatające jej łono troskliwym kokonem, oczy, hieroglify i pieczęcie rozciągające na boki, słowa w językach, których nie potrafiła rozpoznać wypisane ciągiem pod jej piersiami, chińskie smoki rozpostarte na jej ramionach.

Obróciła się i spojrzała na napiętą powierzchnię pleców. Wdzięczne wzory układały się pośrodku jak na płótnie, a splecione z kwiatami liście tańczyły jej na bokach. Czuła się jak niepodpisane przez artystę dzieło sztuki. Dzień po dniu, noc za nocą, nieznany partner za nieznanym partnerem, pieprzona i pieprząca, kontrolowana i kontrolująca, doświadczająca ekstazy i bólu, wywołująca ekstazę i może nawet większy ból, bo uwikłany w burzę pożądania, pokrywała się rysunkami. Zamrugała raz, a potem dwa razy i jakby na sygnał, na wydaną komendę, sieć rysunków pokrywających jej ciało od szyi aż do kostek zniknęła w mgnieniu oka. Zdała sobie sprawę, że może je kontrolować. Kolejny krok. Na drodze dokąd? Zrzuciła szlafrok i weszła pod prysznic. Wiedziała, że wkrótce przyjdzie do jej apartamentów albo Madame Denoux, albo stonowana, bezimienna kobieta z krótko obciętymi siwymi włosami i rozpoczną zwyczajowe przesłuchanie, będą w najdrobniejszych szczegółach pytać o wrażenia z ostatnich sesji, co miało jej pomóc skupić się na reakcjach ciała i serca. Na początku jak zwykle zabraknie jej słów, aż nagle coś wskoczy na swoje miejsce, jak to się zawsze zdarzało. Zaczynała wówczas odtwarzać każdą chwilę z precyzją i w zwolnionym tempie. Słowa spływały jej z ust, stawały się ciałem, skóra ożywała od emocji, aż w końcu relacjonowanie tych często pełnych udręki chwil, gdy żądza przemieniała się w coś transcendentnego, przestała wymagać używania języka i Aurelia łapała się na tym, że zatapia się w sobie, w wibracjach swojego głosu, a na ustach jej interlokutorek błąkał się wtedy delikatny uśmieszek, wyrażający zrozumienie i aprobatę. Wiele razy chciała zapytać nadzorczynie szkolenia, czy jej reakcje są właściwie i oczekiwane, i czy robi postępy, bo ich codzienny, dyskretny uśmiech nigdy się nie zmieniał, czasem tylko iskierki w oczach zdradzały werdykt, ale zaraz potem kiwały głowami jak starożytne wyrocznie i wychodziły, zostawiając ją samą na cały dzień, żeby się zrelaksowała i przygotowała do następnej sesji czy następnych tortur. Aurelia pytała Madame Denoux o wiele z wytatuowanych obrazów, ale kobieta odmawiała odpowiedzi. – Z czego one są? Czy to jakiś niewidzialny tusz? – nalegała. Starsza kobieta westchnęła. – Nie, Aurelio. Masz to we krwi. Urodziłaś się Mistrzynią in spe. Tak działa Bal. – Ale u innych widziałam na wewnętrznej stronie nadgarstka takie same serca jak moje. U Andreia, Tristana, a czasem, kiedy lekko uchylam powieki w czasie sesji szkoleniowej, widzę je także na rękach innych. Jednak z tego, co widziałam, to noszą jeden rysunek, a ja mam ich więcej. Jak to się dzieje? – Bo ty zostałaś przeznaczona do bycia Mistrzynią Balu. Oni są tylko sługami. Tak to działa.

Aurelia wiedziała, że oprócz tego enigmatycznego stwierdzenia ani Madame Denoux, ani siwowłosa kobieta nie zdradzą jej już z własnej woli żadnych informacji na temat natury tatuaży czy funkcjonowania Balu. Tak było i już. Po prysznicu Aurelia usiadła przy biurku i przypatrywała się czystemu pięknu drzewka bonsai w glinianej doniczce, małym nożyczkom, których PJ używał do przycinania zabłąkanych liści i ślicznej koneweczce, która mogłaby należeć do ogrodniczego zestawu małego dziecka. Filigranowa zawiłość gałęzi i milcząca równowaga tych rosnących w górę oraz na boki były formą cichej medytacji i ku wielkiemu zaskoczeniu Aurelii mogła tak patrzeć bardzo długo, urzeczona sformalizowanym pięknem. Czas mijał. Aurelia wyglądała przez okna. Wyjątkowo nie padało, a niebo miało odcień szarawego błękitu. Nie miała zegarka, żeby kontrolować upływ czasu, ale wiedziała, że Madame Denoux albo druga dobrotliwa rozmówczyni, ta z siwymi włosami, są spóźnione. Co się nie zdarzało. Przez tych kilka miesięcy życie tutaj stało się przewidywalnie rutynowe i mimo że każda noc była inna, kiedy już się przyzwyczaiła, zapadnięcie zmierzchu budziło w całym jej ciele pełen napięcia stan podniecenia seksualnego. Wyczekiwała tego spektaklu ciał, który miał jej zostać zaprezentowany, nawet jeśli w głębi serca skrywała iskierkę nadziei, że tym razem to będzie Andrei, rozpozna zapach jego oddechu, dotyk skóry albo charakterystyczny sposób, w jaki ją pieprzył, bez względu na pozycję czy sytuację. Ktoś zapukał do drzwi. Starsze kobiety, które ją nadzorowały, nigdy nie pukały. – Proszę! – zawołała. W drzwiach stanął Tristan. Aurelia poczuła ukłucie rozczarowania, chociaż zaintrygowała ją jego obecność, stanowiąca wyłom w codziennym obrządku przestrzeganym od wieków, jak jej się wydawało. – Dzień dobry, Aurelio. – Cześć. Nie spodziewałam się ciebie. – Wiem – odparł i lubieżnie oblizał wzrokiem połacie skóry wyglądające spomiędzy półkimona, które włożyła po prysznicu, oczekując wizyty. Zdała sobie sprawę, że większość ciała ma bezwstydnie wystawioną na widok publiczny i zarumieniła się. Zaciągnęła cienki pasek kolorowego, jedwabnego szlafroka i zasłoniła się najlepiej, jak mogła, choć racjonalna część jej natury podpowiadała, że przecież Tristan już widział ją nagą, nie tylko na wyspie w czasie Balu, bardzo prawdopodobne, że również wiele razy w trakcie szkolenia. Może nawet był jego aktywnym uczestnikiem. Ale nie rozpoznawała go w taki sposób jak Andreia. – Tak? – wymamrotała.

– Andrei, Protektor Balu, powinien tu przyjść zamiast mnie – oświadczył Tristan – ale jeszcze przez tydzień będzie poza miastem, więc moim obowiązkiem jest udzielenie ci instrukcji podczas jego nieobecności. – A Madame Denoux i… – Jakie to irytujące, że kobieta zwana przez nią Miss Szary Strój nigdy nie zdradziła swojego nazwiska. – Miss Morris. – Tak się nazywa? Tristan skinął głową. – Ta część twojego szkolenia dobiegła końca – poinformował Aurelię. – Obydwie pozostają jednak do dyspozycji i stawią się, jeśli będziesz chciała się z nimi skonsultować. Zanim zostaniesz Mistrzynią Balu, musisz się jeszcze wiele nauczyć, a mnie oddelegowano, pod nieobecność Protektora, do stawienia się i wykonania zadania. Dlaczego nie mógł być to Andrei, zastanawiała się Aurelia. Jakie ważniejsze obowiązki mogły go zatrzymać? Szkolenie jej. Trzymanie jej w ramionach. Kochanie jej. Tristan nie zawsze mógł odpowiadać na jej pytania. Jedno dotyczyło jej rodziców. Z ogólnych rozmów najpierw z Andreiem, a potem z Madame Denoux dowiedziała się, że jej matka urodziła się jako córka Mistrzyni i sama była przeznaczona do tej roli. Na koszt Sieci kształcono ją w prywatnych szkołach w Europie, ale kiedy po śmierci poprzedniej Mistrzyni, swojej matki, która chorowała, wróciła do Balu, szybko zakochała się w inżynierze. Był zwykłym człowiekiem i został zatrudniony kilka miesięcy wcześniej, żeby przygotować szkice i pomysły na nadchodzący Bal, który miał się odbyć niedaleko wodospadu Niagara i wymagał atrakcji i inscenizacji związanych z tematem wody. Przed śmiercią matka Aurelii nie zdążyła rozpocząć szkolenia, a im bardziej ten dzień się zbliżał, tym silniej buntowała się przeciwko tradycji i przekonała inżyniera, żeby z nią uciekł. Co Tristan miał do powiedzenia o jej ojcu? Bardzo niewiele. Tylko imię. Nikt go nie pamiętał. Biorąc pod uwagę temat następnego Balu, na tragiczną ironię zakrawał fakt, że rodzice Aurelii, wkrótce po jej narodzinach, utopili się. Tak jakby bogowie czuwający nad Balem w ten subtelny sposób zemścili się za zdradę. Wcześniej w historii Balu – choć jego początki rozmyły się w mroku dziejów, wiele tradycji przetrwało – zdarzało się, że nie było prawowitej Mistrzyni, której funkcja powinna przechodzić z matki na córkę. Ilekroć tak się działo, Rada Balu, a później Sieć, wyznaczały Protektora.

– Jakie są zadania Protektora pod nieobecność Mistrzyni? – spytała Aurelia, wciąż nie znając prawdziwej funkcji Andreia. – Opiekuje się Balem i… Tristan zamilkł. – I co? – dociekała Aurelia. – Musi wybrać następną Mistrzynię. – Jak? – Sprawdza nowe kobiety pod kątem przyjemności płynącej w ich krwi… Aurelii ścisnął się żołądek. – To znaczy, że… – Tak – odparł Tristan, a na jego pełnych wargach mignął wyraz okrucieństwa. Aurelia zamilkła. – Ale w twoim przypadku nie było potrzebne testowanie – dodał. – Kiedy tylko cię wyśledziliśmy, wiedzieliśmy, że jesteś córką swojej matki i prawdziwą Mistrzynią in spe. – Skąd to wiadomo? To znaczy, czy kobieta jest Mistrzynią. Jeśli linia sukcesji zostanie w jakiś sposób naruszona albo przerwana? – dociekała. – Płonące serce – odpowiedział Tristan. – Na łonie. – Ty też masz takie i wiele innych osób – zaprotestowała Aurelia. – W każdym razie taki sam znak, jeśli nawet nie w tym samym miejscu. – Ale tylko to po wewnętrznej stronie nadgarstka. I nie jest prawdziwe. Trzeba je wytatuować. To prawdziwy tatuaż, wykonywany, kiedy Bal zaakceptuje nas jako swoje sługi. Mamy wiele rytuałów. Gdybyś chciała znać moje zdanie, zbyt wiele… – A moje? – Twoje są prawdziwe. Bal płynie w twojej krwi i znaki pojawiają się spontanicznie, gdy… Aurelia przypomniała sobie, jak Tristan pieścił ją ustami na skraju lasu gdzieś na Puget Sound i jak nie mogła powstrzymać fali przyjemności, dowodzącej jej radosnego rozbudzenia i gotowości, by zostać niewolnicą swoich zmysłów. Rozmowa umilkła, kiedy Aurelia mierzyła się z potokiem myśli. W końcu odparła: – Powiedziałeś, że urodziłeś się tego samego dnia co ja. – Tak, odkryłem to, kiedy cię namierzyłem. Omen, prawda? – I zawsze byłeś z Balem, urodziłeś się tutaj? – Na to wygląda. Podejrzewam, że moim ojcem jest Walter. Tak jak ty, nie znałem mojej matki. – Naprawdę? – Wiesz, kiedy zostaniesz Mistrzynią, Protektor nie będzie dłużej musiał odgrywać swojej roli. – Najwyraźniej Tristan nie miał ochoty zdradzać szczegółów swojego pochodzenia.

– Czy to nie powinna być moja decyzja? – spytała Aurelia. – Nie do końca. Chociaż według tradycji Mistrzyni może wybrać dla siebie partnera… – dodał. Aurelia się zamyśliła. Poczuła ukłucie w sercu na myśl o stracie Andreia teraz, kiedy wreszcie go znalazła, ale myśl o dzieleniu go ze wszystkimi tymi kobietami, które testował, także wywoływała wątpliwości. Mimo że wiedziała, że przyglądał się, jak w czasie treningu brało ją tylu nieznajomych. Ale to nigdy nie była tajemnica, Andrei jeszcze przed nią wiedział, że taka właśnie będzie jej rola. Dlaczego więc nigdy nie zdradził tego aspektu swojego życia? Czy wciąż był zaangażowany w ten proceder? – Gdzie on jest? – W podróży. – Z jakiego powodu? – Tylko on wie. Tristan wyprostował się, jakby podjął spontaniczną decyzję i spojrzał Aurelii w oczy. – Wybierz mnie – powiedział. – Ciebie? – Mnie, a nie jego. – Czemu? – Jestem młodszy. Mamy ze sobą więcej wspólnego. Uważam, że jesteś nieziemsko piękna. We dwoje moglibyśmy tak pokierować Balem, żeby lśnił dla przyszłych pokoleń, zadbalibyśmy o jego tradycję. Urodziliśmy się tego samego dnia. Na pewno można to nazwać przeznaczeniem. Zauważyć w tym sens, stwierdzić, że tak miało być. – A jeśli się nie zgodzę? – Wtedy wyzwę go na pojedynek. – Jak? Tristan wyjaśnił. Aurelia wstrzymała oddech. Kiedy dokończył wyjaśnienia, milczała. W jakiś szalony sposób to miało sens. Wedle pokrętnej logiki Balu to byłby sposób na przekonanie się, czy jej przyszłość naprawdę należała do Andreia, a może obsesja na jego punkcie wynikała tylko z zauroczenia. Była teraz kim innym. Nie widziała Andreia od dawna. Czy uniemożliwiano mu wizyty u niej? A może sam tak zdecydował? Nie wiedziała, jak to sprawdzić, ale na myśl, że ją porzucił, czuła w ustach smak goryczy. To było jak wtykanie języka w dziurę w zębie, nie mogła się powstrzymać. Kiedy w końcu się odezwała, pożałowała już w chwili, kiedy otworzyła usta, ale sprawy zabrnęły za daleko. – Opowiedz mi o tych innych kobietach, które znał Andrei… – Mogę zrobić więcej – odparł Tristan. – Mogę ci je pokazać.

Usłyszała w jego głosie nutę przyjemności, ale ją zignorowała. Czy jego intencje były czyste, czy też nie, rozpalił w niej ciekawość i nie mogła się już wycofać. Wyszła za nim ze swoich apartamentów i poszli do windy obsługującej wszystkie piętra budynku. Tristan miał kartę magnetyczną, otwierającą drzwi. Aurelii przebiegł po kręgosłupie dreszcz, kiedy wcisnął guzik oznaczający piwnicę. Wcześniej nie wolno jej było tu schodzić, a poza tym tyle miesięcy spędziła w ograniczonej przestrzeni ogrodu, w swoim szklanym akwarium, że niepokoiła ją perspektywa zejścia pod ziemię. Drzwi zaczęły się rozsuwać z sykiem, który sprawił, że Aurelia aż podskoczyła. Znajdowali się na najniższym piętrze siedziby Sieci. Tristan zaśmiał się cicho. – Czyżby Mistrzyni bała się ciemności? – drażnił się z nią. Używał jej tytułu żartobliwie i to ją denerwowało. Wiedziała, że nie jest jeszcze Mistrzynią i nie ma prawa oskarżać go o brak szacunku, ale nie mogła się powstrzymać od uśmiechu na myśl o sposobach, w jakie mogłaby pokazać mu, co o tym myśli, gdyby tylko nadarzyła się okazja. Może powinna zgodzić się na uczynienie go swoim partnerem, ale tylko pod warunkiem, że zgodzi się nosić obrożę. Myśl o Tristanie płaszczącym się u jej stóp, a może nawet pozwalającym jej brać się od tyłu fallusem z kości słoniowej, którego Madame Denoux użyła do prezentacji na PJ-u w trakcie treningu dominacji, sprawiła, że w jednej chwili zrobiła się mokra. Poczuła też płomienie pomiędzy łopatkami i wiedziała, że to jej bliźniacze chińskie smoki budzą się do życia. Czy kiedykolwiek poczuje to samo w stosunku do Andreia? Nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Nigdy nie okazał skłonności poddańczych. Kiedy się kochali, ta część niej również pozostawała uśpiona. Inna sprawa to, czy chciałaby, żeby było inaczej. Nie umiała odpowiedzieć. Możliwe, że jego psychika miała tyle aspektów, że nie wszystkie będzie w stanie zaspokoić i być może zawsze będzie szukał innych kochanek. Jedyne, czego Aurelia była pewna, to że nie jest pewna niczego. Korytarze, którymi prowadził ją Tristan, były czarne jak noc. Do podziemi budynku Sieci nie docierał choćby promień naturalnego światła i Aurelia nie widziała nawet zarysu szerokich ramion Tristana, choć szła tuż za nim. Miał zimną rękę, kiedy złapał ją za palce, żeby nie upadła. Była całkiem zdezorientowana i gdyby ją tu zostawił, możliwe, że nie trafiłaby z powrotem do windy, a jeśli nawet, to czy bez karty magnetycznej byłaby w stanie w ogóle dostać się na wyższe piętra? Jeśli mijali po drodze schody ewakuacyjne, nie zauważyła ich. Oczywiście wiedziała, że Tristan jest tego wszystkiego świadom. To była próba sił, która rozpalała wiszącą między nimi iskrę pożądania. Nigdy nie zapłonęła, tylko trwała jak rozżarzone węgielki, które przy udziale odpowiedniego zapalnika mogły w każdej chwili zapoczątkować piekło płomieni.

Zatrzymał się wreszcie, ale tak nagle, że zrobiła o krok za dużo i niespodziewanie odbiła się od jego pleców. Cienki podkoszulek ledwo utrzymywał ciepło jego ciała. Ciepło i pożądanie, które rosły rozdmuchiwane płomieniami buzującymi w Aurelii, choć ze wszystkich sił starała się je okiełznać. Nie chciała, żeby dowiedział się, jakie wrażenie robi na niej swoją obecnością. A zdawała sobie sprawę z tego, że jeśli odsłoni się choć odrobinę, Tristan nie będzie miał wątpliwości. Rysunki na jej ciele zaczynały wibrować i wystarczyła odrobina zachęty, żeby mapa pożądania pokryła każdy centymetr jej skóry. Gdy Tristan zapalił wreszcie światło, to, co ujrzała Aurelia, zadziałało jak kubeł zimnej wody. Znajdowali się w ogromnym pokoju – mógł mieć rozmiar połowy boiska do piłki nożnej – którego cała przeciwległa ściana zastawiona była regałami. Nad nimi wisiał płaski ekran. Wyglądało to jak sala kinowa, tylko bez widowni. Na półkach ciasno upakowane stały opisane pudełka, księgi i najróżniejsze dokumenty, wypełniające każdy kawałek wielkiej przestrzeni. – Film? – spytała z zaskoczeniem, gdy Tristan podszedł do jedynej części archiwum, której nie pokrywała gruba warstwa kurzu i wyciągnął kilka dużych czarnych kaset z taśmami. – To umierająca sztuka – odparł. – Retro, rozumiesz. Uważam, że daje coś od siebie. Technika cyfrowa już tego nie ma… – Zniknęła ironia, która zwykle zabarwiała jego słowa, a na jej miejsce pojawiła się nuta szczerego entuzjazmu. Zdumiona uniosła brwi. Wcześniej nie widziała w nim artysty. – Co to jest? – spytała, oglądając postrzępione żółte okładki niektórych ksiąg. Były tak stare, że tytuły całkiem wyblakły i bała się wyciągnąć któryś z tomów, żeby w palcach nie zmienił się w pył. – Fragment historii Balu. Wszystko, co udało się ustalić przez lata. – Myślałam, że nie ma żadnych śladów? Andrei zawsze mówił, że początki Balu zostały stracone… – Andrei nie jest zwolennikiem budowania archiwów – odparł Tristan z goryczą. – Uważa, że powinniśmy iść naprzód, unowocześniać się, podążać z duchem czasów… Jego zdaniem grzebanie się w przeszłości i dawnych tradycjach pozbawi Bal magii i intuicji gości. A właśnie one podtrzymują go przy życiu. – A ty się z nim nie zgadzasz? – Andrei ma rację, ale tylko do pewnego stopnia. Kawał naszej historii został stracony, a może wręcz nigdy nie był utrwalony i mamy tylko garść chaotycznych informacji. – Tristan zrobił ręką gest, wskazujący na materiały zgromadzone na półkach. – W niektórych z tych książek jest tylko wers odnoszący się do Balu, a i tych strzępów nie możemy być pewni, bo może opisywały Bal, a może jakiś inny hedonistyczny spektakl. Westchnął głośno.

– Odkąd zostałem zastępcą Andreia, to był mój projekt. Chciałem przejrzeć jak najwięcej dawnych materiałów, zachować stare zapisy i stworzyć nowe. Pochodzę z rodu o długich tradycjach bibliotekarskich. Mówi się nawet, że mogę być spokrewniony z Casanovą, który dokumentował wszystkie swoje przygody… Mogę to mieć we krwi. On też miał syna, który archiwizował wszytko, co bał się stracić. Aurelię zatkało ze zdumienia. Potomek Casanovy! Co za arogancja! Zapomniała jednak o rozbawieniu, kiedy do głowy wpadła jej nowa myśl, bo połączyła już wszystkie fakty. – Filmowaliście moje szkolenie. – Tak – przyznał. – Nie całość. Ale większość. Chcieliśmy odkryć, w jakich okolicznościach pojawiają się tatuaże. Kiedy. Czy jest jakiś związek pomiędzy znakami a zadaniami, jakim jesteś poddawana w czasie szkolenia. Czy ta moc może zostać w jakiś sposób opanowana… Są tacy hierarchowie Balu, który wierzą, że Mistrzynię można stworzyć, oswoić, może niekoniecznie wyhodować, ale wpływać na jej reakcje… A ty, Aurelio, jesteś taka piękna, taka piękna, czasem aż straszna, kiedy kogoś pieprzysz albo ktoś pieprzy ciebie. Nie masz pojęcia. Z żalem przyznaję, że nigdy nie byłem twoim kochankiem. Nie dostałem takiego przydziału, ale zawsze czułem się jak mucha złapana w twoją sieć, tak oczarowany tym, co widziałem przez oko kamery, że nie mogłem oderwać wzroku na tyle długo, żeby odłożyć sprzęt i dołączyć do ciebie. Płoniesz tak jasno, że przebywanie w twojej obecności jest wystawieniem na pastwę płomieni albo na pełne słońce. Czasem boję się, że jeśli spojrzę prosto na ciebie, spłonę na popiół. Ale jeśli mianowałabyś mnie swoim partnerem, byłbym przy tobie jak Helios. Z twoją mocą i moją wiedzą moglibyśmy kierować Balem jak nikt przed nami… – zamilkł i dopiero po chwili mówił dalej: – Ale nie przyprowadziłem cię tutaj, żeby mówić o przyszłości. Patrz. Projektor ożył z rykiem i na ścianie przed nimi pojawiły się migoczące obrazy. Półnagi Andrei wielki jak Tytan wypełnił wielki ekran. Przed nim pochylała się piękna młoda kobieta z ciemnymi włosami subtelnie założonymi za uszy i ostrzyżonymi na stylowego boba, który podkreślał jej pełne czerwone usta i kości policzkowe, których mógłby jej pozazdrościć każdy kot. Krótką dżinsową spódniczkę miała podkasaną aż nad biodra, a na miękkiej, opalonej skórze widniały czerwone ślady w miejscach, w których wbijała się w jej ciało gumka białych, bawełnianych majtek ściągniętych w pośpiechu, żeby umożliwić dostęp penisowi Andreia. Wchodził w nią w nierównym, chaotycznym rytmie, w którym Aurelia rozpoznała pożądanie. Nie było żadnego rytuału, żadnego poczucia obowiązku. Tylko pieprzenie w najczystszej formie. Aurelia spojrzała na krwistoczerwone wisienki na połączonych szypułkach, które widniały na biodrze kobiety, tuż nad kością łonową. Na moment serce jej stanęło,

ale zaraz zdała sobie sprawę, że to zwykły tatuaż i to nie bardzo gustowny, jak pomyślała z nutą goryczy. Później jej wzrok padł na ruch w tle. Światła. Wstążki. Kurtyna z kolorowych szklanych paciorków, wywiana przez wiatr z namiotu wróżbitki. To wesołe miasteczko na Hampstead Heath. Było wciąż jasno, ale niebo już się zasnuwało chmurami i zrywał się wiatr. Ona i Siv były w tej chwili chyba na samochodzikach, a chwilę później zaczął padać deszcz i szukały schronienia w tunelu duchów. Niecałą godzinę później Andrei przyciśnie usta do jej warg i zmieni jej życie na zawsze, ale teraz posuwał tę dziewczynę jak zwierzak. Kobietę, którą prawdopodobnie poznał chwilę wcześniej. Tristan powiedział, że ją testuje, ale zdecydowanie nie wyglądało to na obowiązek. Na twarzy miał wypisaną rozkosz. Czy wiedział już wówczas, kim jest Aurelia, a może zaliczał po kolei każdą ładną dziewczynę w wesołym miasteczku? Aurelia z trudem przełknęła ślinę, ale nie mogła się zmusić do odwrócenia wzroku. Jej spojrzenie przykleiło się wręcz do dwojga ciał uderzających o siebie, do łuków ust otwieranych, żeby wydawać okrzyki ekstazy, do ostrych zarysów jego umięśnionych kończyn, kontrastujących z miękkością jej ciała jak w parodii motywu przeciwieństw, które połączyło przyciąganie. Tristan przerwał nagranie i odtworzył kolejne, a potem następne i jeszcze jedno. Niekończący się obraz Andreia, który jako Protektor kochał się z każdym typem kobiety, jaki Aurelia potrafiła sobie wyobrazić. Młode, stare, ostre, łagodne, filigranowe, duże, piękne i nijakie. W końcu nie zwracała już uwagi na wygląd i tylko odczytywała z ich rysów wyraz pożądania i zaspokajanej żądzy, który falował na ich twarzach i na jego twarzy. Poznała też tę jego szczególną minę, to specyficzne zaciśnięcie ust i zmarszczenie brwi, które widziała tyle razy, kiedy przychodził do jej łóżka i wchodził w nią z furią mężczyzny ogarniętego szałem chęci posiadania jej ciała, a ona nie była w stanie sprzeciwić się poleceniom Sieci i otworzyć oczu choć na tyle długo, żeby zobaczyć ukochanego mężczyznę, kiedy w nią wchodził. – Dość – powiedziała w końcu. – Już się napatrzyłam. – Sama była zaskoczona lodowatym tonem swojego głosu. Tristan wyłączył projektor, ostrożnie włożył rolki z taśmą z powrotem do ochronnych kaset i starannie ustawił z powrotem na półce, a potem poprowadził ją labiryntem niekończących się korytarzy do windy. Nie zamienili ani słowa, aż wyszli na zewnątrz. Aurelia w jednej chwili pomknęła do drzwi prowadzących do jej ogrodu i dopiero tam odetchnęła z ulgą, że nie musi być już dłużej zamknięta w pomieszczeniu. Oddała się poszukiwaniom poczucia spokoju, którego doznawała zawsze w otoczeniu czystych linii starannie przystrzyżonego żywopłotu, łagodnego

szumu liści na drzewach i miękkiego odgłosu wody obmywającej wypolerowane kamienie. Prawie zapomniała o obecności Tristana, ale wreszcie się odezwał. – No więc? – zapytał. – Zrobisz to, co zaproponowałem? Wybierzesz spomiędzy nas? – Tak – odparła Aurelia. – Wybiorę. Odwróciła się i weszła do swojej sypialni o szklanych ścianach, nie oglądając się za siebie. PJ czekał na nią z ciepłym naparem z wody różanej i miodu, podanym w małej, bladoróżowej filiżance oraz z talerzem pokrojonego w plasterki mango, lekko skropionego dla smaku odrobiną soku z limonki i udekorowanego jednym z jaskrawopurpurowych kwiatów, które rosły w odległym rogu ogrodu. PJ był skrajnie oddany obowiązkom jej służącego i towarzysza. Wypracował w sobie tak niezwykłą umiejętność wyczuwania jej potrzeb, pragnień i zachcianek kulinarnych, że zakrawało to na czytanie w myślach. Czasem nawet ona nie wiedziała, jaki ma nastrój, dopóki PJ jej tego nie uświadomił. Ale dzisiaj nie zamierzała powtarzać standardowych poleceń. – Przyprowadź do mnie proszę Madame Denoux – zażądała. Szybko wyszedł, żeby spełnić jej polecenie i wkrótce powrócił w towarzystwie ciemnowłosej kobiety, która nadzorowała dużą część jej szkolenia. – Wzywałaś mnie, Aurelio? To wyjątkowa sytuacja – zauważyła Madame Denoux i subtelnie poprawiła poły kolejnej długiej, aksamitnej sukni. Miała dokładnie ten sam odcień bladego różu jak napar z wody różanej, który przygotował PJ. Wszystkie suknie Madame miały ten sam fason, ale Aurelia była pewna, że nigdy nie widziała jej dwa razy w tym samym kolorze. Miała tyle samo aksamitnych szat w najróżniejszych odcieniach, ile Aurelia sztuk bielizny. – Ale muszę przyznać, że jestem bardzo ciekawa. Jedyną oznaką zaskoczenia, jaką okazała, kiedy Aurelia wyjaśniła, o co chodzi i przedstawiła swoją prośbę, był najbledszy cień uśmiechu błąkający się w okolicy jej zwykle zaciśniętych ust. Zapadła pomiędzy cisza długa jak wieczność, a potem Madame Denoux przemówiła. – To starożytny zwyczaj – zaczęła – i o ile wiem, w ostatnim czasie nie był wcielany w życie, ale masz rację. Jako Mistrzyni in spe masz prawo wybrać partnera, a jeśli, jak mówisz, czujesz, że nie jesteś w stanie wybrać, masz prawo do odbycia rytuału wyboru. Na twoją prośbę wezwę Andreia z powrotem i zajmę się innymi szczegółami. – Zebrała poły sukni i przygotowała się do wyjścia, ale w ostatniej chwili się odwróciła. – Aurelio? – Tak, Madame? – odparła Aurelia raczej z przyzwyczajenia, niż żeby wyrazić jakąś szczególną uprzejmość.

– Czy jesteś tego pewna? Kiedy rytuał selekcji się dokona, nie będzie można go cofnąć. Możesz rzucić kości, ale ich wyrok będzie dla ciebie obowiązujący. Będziesz skazana na tego, kogo dla ciebie wybiorą. – Rozumiem – skinęła głową Aurelia. – Ale jestem pewna. To jedyny sposób. Tej nocy sen jej unikał, więc przewracała się z boku na bok, szukając ukojenia i spokojnych snów, które jednak nie zamierzały nadejść. W końcu obudziła PJ-a i poprosiła, żeby przyniósł jej spełnienie, co potrafił. – Tak, Mistrzyni – powiedział głosem pełnym uwielbienia, a potem powoli schylił głowę i przycisnął usta do jej warg. Wygięła plecy, uniosła biodra i chwyciła go za kark, żeby przycisnąć czubek jego nosa do swego łona, a potem trzymała go tam, dopóki jej ciała nie przeszył orgazm i nie uwolnił głowy od wszelkich myśli. Ulga była jak narkotyk, przespała cały następny dzień. Wieczorem przybyli jej służący i zaczęli przygotowywać ją do ceremonii, która miała się odbyć o północy. Uważano za bardzo ważne, żeby wybór przyszłej Mistrzyni został rozstrzygnięty jak najszybciej, bo to miało ułatwić przygotowanie ceremonii Naznaczenia, mającej odbyć się na najbliższym Balu, bez żadnych zmian w harmonogramie. Siedziała zamyślona, kiedy dwoili się i troili wokół niej, obmywali gąbkami jej skórę, potem pieczołowicie myli i suszyli długie włosy, a wreszcie natarli wonnymi olejkami. Tym razem poprosiła o mroczniejszy zapach. Leśny, piżmowy, kojarzący się z zapachem ziemi. Zapach, który miał jej przypominać, że była na swoim miejscu i miała moc. Kiedy nadszedł ten moment, zasłonięto jej oczy. Sama o to poprosiła, żeby nie zdawać się na swoją silną wolę. Chciała się cała skoncentrować na doznaniach fizycznych, bez żadnych rozproszeń. Pierwszym, który ją wziął, był Tristan. Poznała go po tym, że nie był Andreiem. Oddychał ciężko, podniecony, ale i z jakiegoś innego powodu – może w swym opętaniu zbliżał się do granicy szaleństwa. Złapał ją za przedramiona tak mocno, że czuła się w jego objęciach jak w kaftanie bezpieczeństwa. Leżała na plecach, rozluźniona, na stercie poduszek i miękkich narzut, nogi miała rozłożone i czekała, aż któryś z jej prawdopodobnych partnerów przybędzie i weźmie ją. I Tristan to właśnie zrobił. Złapał ją, z dziką pasją przekręcił na brzuch i wtargnął w nią bez żadnego ostrzeżenia, przedtem jedynie kładąc jej ręce na ramionach. Używał jej ciała jako odbojnika, który pozwalał ujeżdżać ją z taką dzikością, że w pewnym momencie Aurelia przestraszyła się, że rozpołowi ją na dwoje. To było dzikie, nieokiełznane, ale… W Aurelii działał równie dziki pierwiastek, czuła takie samo bliskie szaleństwu pożądanie. Czaiło się pod powierzchnią skóry, czekając tylko na kochanka, który odrzuci konwenanse i wyzwoli to w niej. Wydała okrzyk buntu, a kiedy to zrobiła, rysunki na jej skórze zapłonęły ze

znajomą intensywnością. W przypływie nadludzkiej mocy uniosła się na rękach i kolanach, mimo że całym ciężarem napierał jej na plecy, popchnęła go na ziemię i usiadła na nim okrakiem. Przycisnęła jego nadgarstki do pościeli i nadziała się na jego wciąż twardy członek. Odpowiedział z podobną siłą i oto mocowali się i tarmosili w rozrzuconych poduszkach jak zwierzęta, aż wreszcie opadli na wilgotny trawnik. Każdy tatuaż na ciele Aurelii płonął żywo i jasno jak gwiazdy. Rozpalone zmysły już nawoływały, że powinna wybrać jego. Wybierz niebezpieczeństwo. Wybierz Tristana. Uwierz w kłamstwo, że uczucie Andreia i sposób, w jaki uprawiał miłość, są zbyt nieśmiałe, zbyt tradycyjne, że jej ciało i umysł powinny wędrować w przyszłość drogą ognia i niepokoju. Równocześnie dawna Aurelia doradzała cierpliwość i wierność wcześniejszym marzeniom. Będzie czas na podjęcie decyzji. Czas na odświeżenie duszy u pierwotnego źródła, które zainicjowało w niej świat rozkoszy. Zadzwonił dzwon. Niski, ponury. Ciężka nuta symbolizowała historię i tradycję. Oraz, jak wiedziała, także koniec rundy pierwszego potencjalnego partnera. Dotyk Andreia był chłodny i kojący jak bryza w upalny letni dzień. Pochylił się, wziął ją w ramiona i podniósł ją do góry, a potem ponownie położył na posłaniu z takim pietyzmem, jakby była z najcieńszej chińskiej porcelany. Opuścił głowę, potarł policzkiem jej ramię, a potem łagodnie przycisnął w tym miejscu usta. Wdychała zapach jego skóry, jakby w osmotycznym procesie z każdym wdechem wchłaniała jego duszę. Westchnęła z rozkoszy i zatopiła mu palce we włosach. Przyciągnęła go do siebie, żeby położył się obok, z głową opartą na jej ramieniu. Dopasowywali się z taką łatwością, jak ptaki w ogrodzie Sieci. Jęk Tristana dobiegł jakby ze snu. – Hej! To nie tak miało wyglądać… Andrei mu przerwał. – Twoja przyszłość, Aurelio, nie jest zapisana w przeszłości – szepnął jej do ucha. – Możesz ją wybrać. Wybierz własną drogę. Naszą drogę. – Tak – odparła i już wiedziała, co będzie dalej. Wzięła Andreia za ręce, zacisnęła je mocno i skupiła całą uwagę, każdą synapsę w mózgu i koniuszek każdego nerwu w ciele na wykrzesaniu mocy, którą w sobie miała, wiedziała to. Później skierowała ją ku Andreiowi, po tysiąckroć zwielokrotniając natężenie prądu, który płynął między nimi zawsze, kiedy się tylko dotknęli, aż poczuła, że zadrżał i opadł na nią w orgazmicznych konwulsjach. Zgromadzona wokół nich kongregacja ostro wciągnęła powietrze. Przez tłum przetoczyła się fala zszokowanych szeptów. Andrei bezwładnie padł w jej ramiona. Zerwała z oczu opaskę.

Było tam, na jego piersi, wyraźnie widoczne w srebrzystym świetle księżyca, któremu niewiele zostało do pełni. Czerwony zarys serca, bijącego dokładnie na jego prawdziwym. Doskonałe odbicie tego, które miała wytatuowane na piersi Aurelia. Biły w jednym rytmie. Andrei otworzył oczy i spojrzał na swoją pierś, a potem na Aurelię, która pochylała się nad nim i ze zdumieniem zerkała na znak na jego skórze. Tristan? Andrei? Chociaż jej rozum wciąż był rozdarty między dwoma mężczyznami, stanowiącymi swoje przeciwieństwa, zarówno w rozkoszy, jak i pod względem osobowości, wyglądało na to, że jej serce już podjęło decyzję. Jej serca. – Jestem twój, Aurelio – szepnął miękko Andrei. A serca Aurelii i jej ciało podpowiedziały, że wszystkie te kobiety, których doświadczył w przeszłości, były tylko cieniami przecinającymi mroki nocy. Ale teraz nadszedł świt i odtąd należeli do siebie. Ciemna, kusząca chmura, którą na moment, choć intensywny, stał się Tristan, zaczęła opuszczać jej myśli, a sztuczne znaki na jej ciele zgasły i straciły znaczenie. Podniosła się, a wokół zapadła uroczysta cisza.

11 Ilustrowana kobieta Bal przychodził do Aurelii we śnie. Przez pięć dni i pięć nocy męczyły ją wizje, jakby własny umysł wystąpił przeciwko niej. Jej ciałem wstrząsały we śnie potężne orgazmy i często budziła się lepka, drżąca i podniecona znacznie bardziej niż zwykle. Seks stał się centrum nie tylko jej życia, ale i całej istoty, a Aurelia się temu poddała. Posiadła już moc panowania nad tatuażami i jedną myślą potrafiła obudzić tę tkaninę zdobiącą jej skórę, a także zasygnalizować za jej pomocą nastrój, potrzebę i pragnienie, ale kiedy była w sypialni, zwolniona z wszelkich zobowiązań, skulona w mocnym uścisku Andreia, jej ciało było krajobrazem, na którym odznaczała się każda emocja i każda myśl zrodzona w jej głowie. Odzwierciedlały się na skórze w postaci rozgonionych obrazków. Czasem kochali się przez sen. Pragnienia Aurelii i jej umysł współgrały. Serce i potrzeby fizyczne. Bywało, że nie potrafiła stwierdzić, co zmusza ją do działania, tak jakby nastąpiło doskonałe zjednoczenie ciała z umysłem i idea świadomej myśli albo rozważnego ruchu wydawała się nieadekwatna. Kiedy była ze swoim partnerem i mogła być sobą, nie zważając na konwenanse czy ograniczenia, zachowywała się jak zwierzę. Andrei zresztą też. Razem byli jak serce burzy. Gdy ich ciała pozostawały złączone, reszta świata traciła znaczenie. Poruszał się w niej, a Aurelia czuła, że lata, unosi się na skrzydłach pożądania. Jednocześnie doznawała wrażenia, że dotarła do domu, zacumowała na wyspie jego ciała. Nie była już tylko podróżniczką czy obywatelką Balu, wiecznie w drodze. Andrei został jej kotwicą, a ona jego. Byli osiami, wokół których kręciły się ich wszechświaty. Czasem budziła się, choć jeszcze nie do końca, drżąc w jego ramionach. Przytulał ją, kiedy znaki przybierały formę jaskrawych obrazów, które rozlewały się po jej brzuchu, piersiach i udach. Wtedy Andrei odczytywał na głos wzory układane przez Bal, tak jakby linie jej tatuaży były mapą, która miała doprowadzić ich jeśli nie do skarbu, to przynajmniej do podpowiedzi, jaki powinien być motyw przewodni najbliższego Balu. Data została już ustalona, a każdy dzień bez odpowiedzi Mistrzyni in spe był dniem straconym i niewykorzystanym na konieczne przygotowania. Czas uciekał, o czym Madame Denoux przypominała jej za każdym razem. – Znów śniłaś o linie – powiedział Andrei, kiedy wstał świt a Aurelia w końcu otworzyła oczy. Leżała wtulona w jego ramię, z głową opartą pomiędzy jego brodą a barkiem. Bezwładnie trzymała rękę na jego piersi, a nogi mieli splecione. Często budzili się zanurzeni w swoich ramionach, jakby ich ciała szukały przez sen tej samej bliskości, której doświadczały ich dusze. Po zakończeniu formalnej części

szkolenia Aurelii zaproponowano znacznie wygodniejszy apartament w hotelu w centrum Seattle, gdzie Sieć lokowała co bardziej ekskluzywnych gości, ale Aurelia odmówiła. Przyzwyczaiła się do spokojnego otoczenia japońskiego ogrodu, do światła, które rozlewało się nad łóżkiem, wpadając do środka przez wielkie szklane okna i do kojącej obecności PJ-a, który czasem sypiał w nogach jej łóżka, kiedy Andrei wyjeżdżał w interesach. Zamrugała i otrząsnęła się z pozostałości snu. Ostatnio były tak żywe i pochłaniające, że nie zawsze była pewna, co się wydarzyło naprawdę, a co tylko w jej wyobraźni. – Tak – przyznała, a potem przytuliła się do niego i pocałowała w policzek. Andrei nie golił się od kilku dni i pod ustami czuła ostry zarost. – Ale to nie był zły sen. – Próbowała przywołać z powrotem senne chmury, ale próba odtworzenia obrazów, które wypełniały jej umysł we śnie, była jak łapanie w palce smug dymu. Im mocniej zaciskała pięść, tym mniej w niej zamykała. Traciła szczegóły, ale zawsze potrafiła przywołać uczucia i wrażenia, jakich doznała. Czuła na twarzy ciepłe dłonie Andreia, który palcami przeczesywał jej włosy. Robił tak zawsze, kiedy była zestresowana albo potrzebowała ukojenia. – Pojawił się nowy tatuaż. Drzewo. O tutaj – powiedział, wskazując pień wyrastający z jej brzucha i sięgający piersi, nad którymi rozkładało się kilka splątanych gałęzi. Wzięła jego dłoń i przycisnęła sobie do mostka. Wiedziała, że on pamięta umiejscowienie każdego znaku, jakby zostały wypalone nie tylko na jej ciele, ale i w jego sercu. Następnej nocy śniła o wodzie. Tonęła, a mimo to mogła oddychać. – Twoi rodzice? – spytał Andrei. Aurelia pokręciła głową. – Nie, nie w ten sposób – zaprzeczyła. – To nie był koszmar. Pływałam, byłam człowiekiem, ale mogłam żyć pod powierzchnią jeziora. Jak syrena. Kolejnej nocy śniło jej się, że jest unieruchomiona w powietrzu na anielskich skrzydłach, a jeszcze kolejnej, że płonie ogniem, który nie parzy. Każdy sen pozostawiał adekwatny tatuaż. Piątej nocy nie miała żadnego snu, ale została opętana przemożną potrzebą uprawiania miłości, a kiedy się obudziła, siedziała okrakiem na Andreiu. Jego penis już stwardniał. Andrei otworzył oczy i wprowadził go w nią, a potem jęknął. Położył jej dłonie nad pośladkami i poruszał nią w tył i w przód, aż zaczęła pocierać łechtaczką o jego podbrzusze. Wychyliła się do przodu, chwyciła go za ramiona i nadziewała się na niego raz za razem, aż w końcu doszła i opadła na jego pierś. Przytulił ją i zasnęli złączeni i spali, aż cienie wpadające przez szklane ściany wydłużyły się, a na ich ciałach pojawiła się gęsia skórka, bo powietrze się ochłodziło. – Żywioły – powiedział tego wieczoru Andrei. – Te sny, których nie możesz sobie przypomnieć i obrazy, które zostawiają. Ziemia, woda, powietrze, ogień.

I ostatni, energia, czyli eter. Pięć żywiołów. – Zmarszczył brwi i zamyślił się. – Nie wydaje mi się, żebyśmy kiedykolwiek zajęli się wszystkimi pięcioma żywiołami jednocześnie. Ich aspektami, oczywiście tak. Legendy mówią, że kiedyś odbył się na łodzi Bal, którego tematem było piekło. Były znaki zodiaku, a niektóre mają w sobie wodę… Ale pięciu żywiołów nie było nigdy. – Więc to będzie temat mojego Balu. Naszego Balu. Zadzwoniła, żeby przywołać PJ-a, który wezwał Madame Denoux. Kiedy Aurelia przekazała jej swoje pragnienie i decyzję, tryb przygotowań został zainicjowany w jednej chwili. Wkład Aurelii dotyczył w dużej mierze kwestii artystycznych, ale jako Mistrzyni in spe miała ostatnie słowo w każdej kwestii, od tematu, przez lokalizację i listę gości aż po kształt kieliszków, smak napojów i dodatki do kanapek. Trochę jej to przypominało planowanie ślubu, czemu kiedyś, jak wiele dorastających dziewcząt, oczywiście z wyjątkiem wiecznie niezależnej Siv, poświęciła niejedną myśl. Początkowo zadanie wydawało się niewykonalne, a ją przytłaczała świadomość, że musi okazać się godna przyznanego jej tytułu. Organizacja Balu stała się jednak czystą radością, kiedy odkryła, że każdy jej pomysł, nawet najniezwyklejszy, najdroższy czy wprost fantasmagoryczny, jest możliwy do zrealizowania dzięki niezgłębionym skarbcom Sieci, talentom artystów i innych pracowników oraz mistycznemu elementowi, który nazywała magią seksu. Wkrótce każdą chwilę zaczęła poświęcać planowaniu. Jadła i spała w międzyczasie, a poza tym ciężko pracowała nad przekuciem gorączkowych snów w rzeczywistość. Bal miał się odbyć w Anglii, jej przybranej ojczyźnie. Tego wieczoru chciała zapuścić korzenie w Balu i na jedną noc zostać nie tylko obywatelką kraju, w którym się wychowała, ale także miejsca, którego historia ciągnęła się w głąb wieków. Wyobrażała sobie, że duchy królowych i królów będą się uśmiechać do balowiczów tańczących na starodawnych kamiennych posadzkach. Wiejski dom stał na ogromnych, odludnych terenach na północ od Londynu, na wzgórzach Chiltern Hills i należał do jednego z najdawniejszych współpracowników Balu. Aurelii, która przyjechała tu z Andreiem, żeby zaakceptować wybór, budynek przypominał rezydencję, z bogatymi kryształowymi żyrandolami, aksamitnymi dywanami i misternie rzeźbionymi mahoniowymi poręczami otaczającymi schody tak szerokie, że wyglądały jak promenada. Podjęła ostateczną decyzję, kiedy szerokie drzwi francuskie jak za sprawą magii otworzyły się, gdy się zbliżyła i objawiły ogród wielkości boiska do piłki nożnej, z którego przechodziło się do prywatnego lasu. – Doskonale – powiedziała. Jej gospodarz i właściciel posiadłości, Thomas, wysoki mężczyzna grubo po pięćdziesiątce, opryskliwy i ostentacyjnie sztywny, co kłóciło się z ekscentryczną fryzurą i okularami w rogowych oprawkach

w lamparcie cętki, które nosił na czubku nosa, kiwnął głową i umowa została przypieczętowana. Przez całą wspólną wycieczkę po domu szedł pierwszy, wyprostowany, naturalnie wyniosłym krokiem. Znacznie ciekawsza była jednak jego towarzyszka, młoda kobieta połączona z nim smyczą przypiętą do srebrnej obroży, którą nosiła na szyi. Była naga i szła na kolanach i dłoniach, ale jak lwica, nie jak pies. Każdy rozkołysany ruch bioder przenosił naprzód jej długie nogi z taką swobodą, że ten sposób przemieszczania się wydawał się naturalniejszy dla niej niż ludzki. W końcu, kiedy mieli się rozstać, wstała, żeby się pożegnać. Według Aurelii nie była zwykłym człowiekiem. Oczy miała nakrapiane na zielono jak wężowa skóra, a usta czerwone i soczyste jak jabłko, które ugryzła Ewa, chociaż nie wyglądały na pomalowane ani upiększone w żaden sztuczny sposób. Aurelia nie mogła się powstrzymać od spojrzenia niżej. Tam, tuż nad całkowicie gładkim łonem, widniał tatuaż w postaci kodu kreskowego, a obok niego numer 1. Kiedy dziewczyna podchwyciła spojrzenie Aurelii, połączyła je nić porozumienia. Uświadomiły sobie skalę mocy, którą posiadła każda z nich, choć zajmowały kompletnie przeciwstawne pozycje. Andrei wyjaśnił Aurelii, że kobieta oznaczona tym numerem jest tak zwaną świętą dziwką Balu, naczyniem rozkoszy dla innych. Została przetestowana jako potencjalna Mistrzyni, zanim istnienie Aurelii zostało odkryte, bo jej wydolność w zakresie rozkoszy wydawała się nieskończona, ale ona chciała być jedynie uległą, nie posiadała nawet nuty dominy, którą tak łatwo odnalazła Aurelia i która była kluczowa dla niej jako przewodniczki Balu. Numer 1 chciała być niewolnicą, ale ku zaskoczeniu wszystkich członków Rady Balu na swojego Mistrza wybrała Thomasa. Oczywistym wyborem wydawał się wszystkim Tristan, ale święta dziwka wolała ekscentrycznego Anglika w okularach. I dlatego właśnie on posiadał kluczyk do złotej kłódki, zabezpieczającej jej obrożę. Aurelia zanotowała w pamięci, żeby dopisać na liście gości Numer 1 jako oddzielną zaproszoną, a nie tylko jego towarzyszkę. Dni mijały na przesłuchaniach do występów. Aurelia rozdysponowała większość swoich zadań, żeby zyskać na czasie, ale upierała się przy osobistym wyborze tancerzy, którzy wezmą udział w występie wodnym. Postanowiła odtworzyć scenę z Jeziora łabędziego, w której dwie główne tancerki doświadczą ponownych narodzin poprzez utonięcie. Może to makabryczne, ale chciała uczcić pamięć rodziców, zakończyć ten temat i nadać mu radosny rys. Do roli Odette wybrała rosyjską tancerkę, Lubę, która wynurzyła się z wody z takim wdziękiem, jakby była jej częścią, a każdy z atomów jej ciała był wcześniej składnikiem mgły unoszącej się nad oceanem po burzy. Nie wiedząc nawet, że

woda będzie tematem tego Balu, na przesłuchaniu tańczyła do utworu Debussy’ego La Mer. Aurelia nie była zaskoczona, dowiedziawszy się, że Luba, poruszająca się z tak niespotykaną gracją, została już wypatrzona przez selekcjonerów Sieci i przeszła test na Mistrzynię, zanim dowiedziano się o jej istnieniu. Andrei zatańczył z nią, a następnie stwierdził, że to niespotykanie piękna i utalentowana kobieta, ale nie następna Mistrzyni Balu. Jej serce bez reszty należało do innego mężczyzny i nie byłaby w stanie oddać się w pełni, jak tego oczekiwano. W przeciwieństwie do mnie, pomyślała Aurelia. Ona nie odczuwała już żalu ani poczucia winy z tego powodu, że potrafiła to zrobić. Wiedziała, że ma rzadką zdolność całkowitego relaksowania i podporządkowania ciała, duszy i umysłu potrzebom doczesnym, wiedząc przy tym, że nie ma to żadnego wpływu na jej związek z Andreiem. Przez przynajmniej jedną noc w roku zamierzała pozwolić sobie na płynięcie z prądem pożądania i zerwanie najcieńszych choćby więzów, które ich łączyły, gdy budzili się obok siebie. Po prostu taka była. Pomyślała o ceremonii koronacji. To jedyny punkt wieczoru przygotowywany przez innych. Tradycja nakazywała, że ma się odbyć na oczach gości, ale aż do rozpoczęcia ceremonii nie będzie znała swojego partnera. Jako Mistrzyni in spe zdążyła już zerwać z tradycją i wiedziała, że w czasie jej panowania wiele się zmieni. To będzie jej pragnienie, ale i obowiązek. Tygodnie zaawansowanych przygotowań mijały jak szalone, aż w końcu nadszedł ten dzień. Noc była pogodna, a niebo usiane gwiazdami, świecącymi jak eteryczne anioły, które przybyły z błogosławieństwem. Dodały Aurelii odwagi i pomogły opanować nerwy, kiedy wyruszyła na ostatni obchód. Zanim służący w liberiach zaczną witać gości, którzy wkrótce zaczną przybywać, chciała się upewnić, że wszystko jest w porządku, tak jak sobie wyobraziła. Wzięła Andreia za rękę i razem przeszli frontowymi drzwiami na trawnik, który z płaskiej powierzchni przypominającej boisko zmienił się w tropikalny raj gęsty od zapachu plumerii i rozświetlony blaskiem setek płomyków unoszących się w powietrzu jak świetliki bez skrzydeł. Niewątpliwe sprytnie je zamontowano na niewidzialnym mechanizmie opracowanym specjalnie dla Balu przez ekipę najzdolniejszych inżynierów. W ogrodzie wzniesiono cztery namioty, dzieląc przestrzeń na cztery ćwiartki. Pośrodku stał piąty. Pierwszy namiot był hołdem dla pierwszych kroków Aurelii na drodze Balu. Liny, zwisający z nich ludzie – zupełnie jak na wystawie, na której były z Siv – oraz drzewa prawie naturalnych rozmiarów, ale przycięte z tą samą precyzją, z jaką nauczono ją dbać o drzewko bonsai. Do nadzoru nad szczegółami

technicznymi zatrudniła Waltera, który wywiązał się ze swego obowiązku, przywiązując nadzwyczajną wagę do szczegółów. Poprosiła, żeby spróbował oddać spokój i przynależność, które odczuwała, będąc związaną. Udało mi się. Pośrodku lasu gałęzi, z których zwisali ludzie oplątani linami jak dojrzałe owoce, wyrastało drzewo. Jednak nie z ziemi. Zwisało z sufitu, upięte w bogato zdobionej uprzęży. W korzeniach obejmowali się kobieta i mężczyzna. Lina, która rozpoczynała się w nich, łączyła wszystkich pozostałych oraz inne drzewa jak wielka pajęcza sieć. W zamyśle Aurelii symbolizowało to walkę i odpuszczenie, przynależność i samotność, cienką jak ostrze granicę pomiędzy zniewoleniem i wolnością. Pod sufitem migał napis: „Ziemia. To, co nas ogranicza, daje nam wolność”. – Niedługo zaczynamy – powiedział Andrei i przypomniał jej tym samym, że w każdej chwili jej obecność może być konieczna w czasie ceremonii otwarcia. Nie musiała wchodzić do pozostałych namiotów, żeby mieć pewność, że wszystkie spektakle odbędą się dokładnie tak, jak je zaprojektowała. Że pod sztucznym jeziorem dwunastu zatopionych tancerzy czeka na przybycie Luby, która poprowadzi ich taniec życia i śmierci, odbywający się pod patronatem słów: „Woda. To, co nas zatapia, żywi nas”. Że w następnym namiocie pięćdziesiąt czy nawet więcej nagich ciał unosić się będzie na skrzydłach serafinów pod słowami: „Powietrze. To, co pozwala nam upaść, pozwala nam się wznieść” A w jeszcze kolejnym, w ciemnym pomieszczeniu wkrótce zapłoną ciała i rozświetlą je oraz napis: „Ogień. To, co nas spala, daje nam światło”. Ostatnia jaskinia zadedykowana była gościom. Będzie pusta, dopóki noc nie osiągnie kulminacji, a wtedy uczestnicy Balu stworzą własną magię i powołają do życia własny żywioł. Eter. Bal był świętem nie tylko seksualności, ale i człowieczeństwa. Ludzkich niedoskonałości, mogących przynosić radość i wolność tym, którzy pozwolą sobie czuć, żyć i doświadczać rozkoszy. Aurelia i Andrei pożegnali się pod rozłożonymi gałęziami wiszącego drzewa. W tamtej chwili nie miało znaczenia, co przyniesie Bal ani jakie miała wobec niego obowiązki, pragnęła ponad wszystko, żeby ta chwila trwała wiecznie. Chciała tak stać, ciasno zamknięta w jego ramionach pośrodku lasu spokojnych ciał i wśród powiewu łagodnych wdechów i wydechów, nieodróżnialnych prawie od szelestu rozkołysanych gałęzi. Przytulił ją mocno i przysunął usta do jej ucha.

– Kiedy zobaczymy się znów, będziesz Mistrzynią Balu – szepnął. – Ale moją Mistrzynią jesteś od samego początku, od pierwszego pocałunku. Nic tego nie zmieni. – Nic i nikt – zgodziła się Aurelia. Wiedziała, że nadszedł czas, więc ponownie pocałowała go w usta, a potem odwróciła się i poszła do Madame Denoux i zastępu jej asystentów, którzy mieli ją wykąpać, ubrać i przygotować do ceremonii, podczas gdy goście zostaną nareszcie wpuszczeni do środka i będą mogli się bawić, weselić się i pić, aż do chwili, kiedy zostanie Mistrzynią, już nie in spe, tylko na wieki poślubioną Balowi. Mijały godziny. Aurelia wprowadziła umysł w stan medytacji, który przychodził jej teraz tak łatwo. Asystenci umyli jej długie włosy, wysuszyli je, a następnie rozsypali po ramionach potokiem kasztanowatych loków. Na natartą olejkiem skórę nałożyli lekką suknię, która została wybrana na jej kostium. Była cienka i przejrzysta jak sieć pajęcza. Później Aurelia odeszła od toaletki, a jej towarzysze poprowadzili ją przez cały dom, pokrytymi aksamitem schodami w dół i dalej, aż na środek ogrodu. Wiedziała, że będą tam czekać wszyscy goście i uczestnicy. Skądś dobiegł sygnał i jakieś ręce chwyciły Aurelię za kostki i za ramiona, a następnie szybkim ćwiczonym od miesięcy ruchem została uniesiona w górę i tam przytrzymana, na wysokości ramion wyciągniętych ponad tłum. Była skołowana od wiru wrażeń i zdezorientowana głośnym, nieustępliwym rytmem industrialnej muzyki dobiegającej z dużych głośników otaczających ogród. Basy dudniły jak rozgorączkowane serce i zamykały się w niezmordowanej pętli. Przez chwilę Aurelia doznała silnego uczucia nieadekwatności. Jakby jej dusza opuściła ciało, a ta naga kobieta, uniesiona wysoko ponad falę tancerzy i wyznawców, nie była nią, nie miała z nią nic wspólnego. Na moment stała się jednocześnie obserwatorką koronacji i zbłąkaną duszą zamieszkałą w tym ciele, nad którym nie miała już żadnej kontroli. Życie się zatrzymało. Muzyka umilkła, a mocny rytm ostrego, granego zbyt głośno industrialnego rocka zastąpiła rozkołysana linia poruszającej melodii granej na skrzypcach elektrycznych, wspomaganych jednak niepohamowanym bitem perkusji, która z precyzją metronomu dyktowała tempo i kierunek. Aurelia podejrzewała, że gra prześliczna rudowłosa skrzypaczka, którą wcześniej widziała przez moment i że jej niewiarygodna grzywa rudych jak płomienie włosów podskakuje z każdą nową, imponującą nutą. Melodia brzmiała znajomo, to było coś z klasyki, ale znacznie przyspieszone. Diabelskie, jak pociąg uciekający po pogrążonych w mroku torach. Narastało i hipnotyzowało. Dłonie, które ją trzymały, poprawiły chwyt. Dwie zaoferowały wsparcie dla łopatek, następne zadbały o to, żeby nie wyginała się w pasie, kolejne objęły

pośladki i wypchnęły jej biodra w górę. Z tłumu wystrzeliły dalsze anonimowe ręce i zdjęły jej ciężar z kolan, a ostatnie chwyciły ją za kostki i delikatnym ruchem szeroko rozsunęły nogi. Wargi sromu miała rozwarte, lśniące, a wezbrane wejście pulsowało niezmordowanie w rytm niewypowiedzianych głośno pragnień. Dyskretnie pieściła ją najsubtelniejsza z bryz, wzbudzona przez tłum, który swym wirowaniem wprawiał w drganie wilgotne powietrze. Poczuła nową rękę pojawiającą się pod jej ciałem. A zaraz następną. Wkrótce była w ruchu i jak na latającym dywanie wędrowała po morzu rąk zgromadzonych. Każdy dotyk czuła tylko przez moment, bo zaraz pojawiały się następne ręce, przekazujące ją dalej. Frunęła nad tłumem, unoszona jak najdelikatniejsza łódeczka przez morskie fale. Nie opierała się. Usiłowała rozluźnić mięśnie, żeby ci zaangażowani w przenoszenie jej mieli wrażenie, że niosą kawałek materiału czy nawet pióro. Całkowicie oddała się chwili, wiedząc aż za dobrze, że koniec tej podróży będzie niezapomniany. Początkowo myślała, że narodzi się w powietrzu, wędrując po obwodzie otaczającej ją widowni. Że będzie się kręcić, wirować w koło, aż wszystkim zakręci się w głowach i wówczas zostanie złożona w sercu bezimiennego zgromadzenia. Ale poczuła kołysanie tłumu, a jej ciało unosiło się w powietrzu niemal bez udziału obcych rąk. Sunęła dalej naprzód, w nieznanym kierunku, nadal prawie dwa metry pod ziemią. Niebo nie było już czarne, a księżyc zniknął za warstwą chmur. Ale temperatura jej ciała, złoża pasji i oszałamiająca żądza wędrująca żyłami i pod skórą spowijały jej ciało welonem ciepła. Reszta tłumu, czyli ci, którzy już nie trzymali jej w powietrzu, chociaż każda zgromadzona tu osoba była w pewnym momencie zaangażowana w jej powietrzną podróż, ruszyli za nią. Muzyka cichła, a ją niesiono coraz głębiej w umierającą noc. Całe zgromadzenie szło za nią jak karawana pielgrzymów tuż przed celem podróży. Pochód zwolnił. Mimo że byli delikatni, zaczęła czuć napięcie w szyi i musiała poruszać głową na boki. A kiedy to zrobiła, jej wzrok padł na grupę idącą najbliżej niej. Rozpoznała Siv, która zwykłym strojem wyróżniała się spośród ubranych w bogate satynowe suknie czy szyfony, a nawet tych pokrytych tylko farbą – miała na sobie różowe dżinsowe szorty i obcisłą czarną bluzkę. Szła pod ręce z Walterem i Tristanem. Uśmiechała się z błogością. Były tam także Madame Denoux i Miss Morris oraz Gwillam Irving, Numer 1 i Luba, piękna rosyjska tancerka, a także Florence i wiele innych twarzy, do których nie umiała przypisać imion, ale które widziała na tym czy innym etapie drogi do miejsca, w którym się znalazła. Widziała też

nieobecnych. Nie było Lauralynn, Rudego, Edyty. Próbowała przypomnieć sobie imiona wszystkich, ale była zbyt rozgorączkowana, żeby się skupić. Tłum się rozstąpił i utworzył ścieżkę przez trawnik. Aurelia została ostrożnie postawiona na ziemi, na trawie, która pod jej bosymi stopami była miękka jak dywan. Ci, którzy ją nieśli, wycofali się, a ona łapała równowagę. Długie nogi na nowo zaznajamiały się z terra firma. W tym momencie po jej obu stronach, niczym eskorta wojskowa, pojawiły się Siv i Madame Denoux i wzięły ją delikatnie za ręce. W zbierającym się wokół nich kręgu zapadła cisza. Aurelia została poprowadzona naprzód. Łoże z białych kwiatów na złotych prześcieradłach czekało, aż Aurelia zakończy krótką podróż przez ogród. Wyglądało prawie jak ołtarz zbudowany pośrodku drewnianej białej platformy, która zaskrzypiała lekko, kiedy ostrożnie postawiła na niej stopę, wciąż nie czując się pewnie na nogach. Położyła się na plecach. Trochę się bała, że kwiatowy kobierzec będzie nieprzyjemny dla skóry, ale okazał się miękki jak wata. – Rozsuń nogi – szepnęła Madame Denoux, zanim się oddaliła. Aurelia posłuchała polecenia Zamknęła oczy. O wnętrza jej ud otarły się ciepłe, silne nogi mężczyzny, który się między nimi mościł. Nad częścią ogrodu, w której leżała z zachęcająco rozsuniętymi nogami, zapadła głęboka cisza. Była zdezorientowana. Głośna muzyka, gwar głosów, wszystko uleciało do innego wymiaru, tak jakby duch Balu zawisł unieruchomiony w czasie i przestrzeni. Poczuła twardą, a jednocześnie delikatną główkę penisa naciskającego delikatnie na jej wejście, ocierającego się o nią, napawającego się jej wilgocią. Mężczyzna delikatnie musnął jej pierś. Zadrżała. Od momentu, kiedy została zaprezentowana tłumowi, wiedziała, że ktoś ją będzie pieprzył i że będzie to rżnięcie jak żadne inne. Ten moment właśnie nadszedł. Powoli główka penisa minęła jej wargi sromowe. Niepowstrzymana, żywa i pełna żądzy. Mężczyzna wycofał się na moment i niemal zawisł w oczekiwaniu. A później się zdecydował. Wtargnął w nią aż do końca, zawładnął nią jednym, szybkim pchnięciem, wypełnił ją i odnalazł się w niej tak, jakby do niej należał. Aurelia nie otworzyła oczu. To był Andrei. Ten, dla którego złamała tradycję. Rozpoznała go po sposobie, w jaki ją wypełnił. Nie używając oczu, widziała kształt jego członka, wszystkie żyłki i wgłębienia. Czuła też pulsowanie, wbijał się w nią rytmicznie niczym serce. Znała sposób, w jaki jej ciało zacisnęło się wokół

niego, chwyciło go i trzymało jak w imadle. Szkolenie, które przeszła, nauczyło zakończenia nerwowe pod skórą i na skórze rozróżniać kochanków z zaskakującą skutecznością. Serce jej zmarło. Oszołomił ją znajomy zapach. Kiedy Andrei zaczął się w niej poruszać, nad zebranymi uniósł się niski pomruk, jakby zduszony odgłos chóru, buczenie, inwokacja. Najpierw powoli, ale z narastającą energią, energicznie, szybkimi, bodącymi pchnięciami; każdy kontakt ich ciał dyrygował przypływem jej pożądania i emocji. Chociaż nie pierwszy raz kochała się na oczach innych, wiedziała, że nigdy jeszcze nie miała tak wielkiej widowni. Było tu co najmniej dwieście osób, ale to jej nie przeszkadzało. Niepewność siebie i takie pojęcia jak wstyd czy poczucie winy dawno zniknęły z jej słownika. Wręcz przeciwnie, podniecało ją to jeszcze bardziej, choć kiedyś nie sądziła, że to możliwe. Otworzyła oczy. Andrei na nią patrzył, przeszywając ją wzrokiem. On też był nagi, ale miał na sobie ogromną maskę z pawimi piórami, w której wyglądał jak król albo ksiądz. Zaczynało się trzęsienie ziemi i czuła już, że jej serce tańczy jak prowadzone przez partnera, w jej piersi odbywa się szaleńcze tango, a każde hipnotyzujące pchnięcie wynosi ją na nowy, wyższy, jeszcze bardziej oszałamiający poziom przyjemności. Oddychała płycej, a brzęczenie tłumu narastało, zagłuszając jej myśli. Wiedziała, że za ceremonialną maską Andrei się do niej uśmiecha. Odwzajemniła uśmiech. Raz za razem pieprzył ją w rytm niedokonanej wciąż melodii zgromadzonych, aż w końcu stała się już tylko myślą i ciałem, łaknącymi świętej transcendencji. A później zadrżał niespodziewanie jak porażony prądem i ostatnim potężnym pchnięciem wdarł się w głębiny, które niedawno jeszcze nie istniały. Poczuła, że jego płomień wzbiera w niej niczym fala, paląc ją. Ogień rozprzestrzeniał się w jej krwiobiegu z prędkością światła. Aurelia wrzasnęła z rozkoszy. Andrei westchnął. Pomruk zgromadzonych umilkł. Patrzyła na mężczyznę, którego kochała, widziała, jak łapie oddech, a potem rzuca maskę na ziemię, uwalniając bujną szopę ciemnych loków, na których potykały się pierwsze promienie poranka. Nie mogła opanować łzy, która spłynęła jej po policzku. Podał jej rękę, żeby ją podnieść. Początkowo myślała, że potężny orgazm, którego właśnie doznała, pozbawił ją wszystkich sił, ale kiedy chwycił ją za rękę,

podciągnęła się z energią, o której istnieniu nie wiedziała. Wstała i puściła dłoń Andreia. Czuła się… nowa. Silna. Niepokonana. W pierwszym rzędzie zobaczyła Siv, która patrzyła na nią z zachwytem. Tak samo patrzyło wielu innych uczestników Balu. Aurelia wyprostowała plecy i stanęła prosto, na lekko rozstawionych nogach, żeby lepiej utrzymać równowagę. – Już świt – powiedział Andrei. Zdawała sobie sprawę, że przez jej nagie, odsłonięte przed wszystkimi ciało przepływa dziwna energia. Jednocześnie odczuwała przemożny spokój. Spojrzała w dół i aż zaparło jej dech. Pomiędzy wszystkimi wcześniejszymi tatuażami, słowami, znakami i obrazkami wiła się sieć gałęzi, wyglądających jak bluszcz. Niczym film w zwolnionym tempie rozwijał się po jej bladej skórze, a w każdym razie tym, co zostało… Gałęzie wyglądały jak żywe i budziły do życia jej wcześniejsze rysunki. A później, nieuchronnie, ruchome łodygi zaczęły łączyć ze sobą poprzednie tatuaże, centymetr po centymetrze, gałąź po gałęzi, liść po liściu, słowo po słowie, zdanie po zdaniu. Dokańczały dzieła. W końcu proces Naznaczenia ustał. Została zilustrowana. Od obroży na szyi po bransoletkę z ostrych liści na kostkach. Wstał świt. Promienie podświetlały zarys jej ciała, gdy stała w ogrodzie Balu, nieskończenie piękna. Ku zachwytowi widowni wyglądała, jakby stała w ogniu. Bal nareszcie zyskał nową Mistrzynię.

Epilog Samarkanda, XXI wiek Kilka lat później, kiedy śniegi zimy stopniały, a od dawna oczekiwane ciepło wiosny nawiedziło ziemię i morze, do miasta przyjechał Bal. Było to miasto opisywane niegdyś w mitach i baśniach, leżące za pustynią i stepami Azji Środkowej. Wiele miesięcy trwało, zanim Bal przyjechał na miejsce. Konwój nieoznakowanych aut, przyczep, ciężarówek i innych środków transportu sunął po autostradach niczym współczesna karawana. Do tłocznego portu nad Morzem Chińskim dotarł tuż po Gwiazdce, podając się za wędrowny cyrk. Andrei odpowiadał za skomplikowaną logistykę przedsięwzięcia i uczył się nowej roli. Odkąd Aurelia przejęła obowiązki Mistrzyni Balu, Protektor nie był już potrzebny. To ona wybierała teraz lokalizacje i coroczne tematy Bali, ale tak naprawdę myśleli nad nimi oboje i decyzje były efektem współpracy. Kiedy osiągali porozumienie, do akcji wkraczała Sieć z administracyjnym i finansowym wsparciem. Zajmowały się tym w Seattle Miss Morris i Madame Denoux, kobiety, których doświadczeniu i mądrości Aurelia ufała bezgranicznie, a które zgodziły się na powrót do kwatery głównej na prośbę Aurelii. Skutecznie wspomagała je Florence. Ubiegłoroczny Bal, mimo utrudnień związanych z odległością, a czasem wręcz niebezpieczną okolicą, uznany został za niespotykany sukces. Dżungla amazońska po dziesięćkroć rozgrzała wyobraźnię organizatorów i uczestników, a Bal ów okrzyknięto jednym z najwspanialszych w tej generacji. Co sprawiło, że następny miał być jeszcze większym wyzwaniem. Aurelia jako dziecko była molem książkowym, więc teraz miała pole do popisu. Mogła wykorzystać wyobraźnię i zachwyt światem cudów, które obudziły w niej książki. Samarkanda zawsze wydawała jej się magiczna, jej nazwa i skojarzenia z Baśniami z tysiąca i jednej nocy. Była zdeterminowana, żeby ten Bal jeszcze głębiej zapisał się we wspomnieniach. Tematem miała być Alicja w Kranie Czarów. Aurelia uważała, że daje mnóstwo cudownych możliwości, zaskakujących scenariuszy i okazji do cieszenia się pięknem. Od wielu miesięcy, podczas których doprecyzowywała szczegóły organizacyjne, budziła się w środku nocy, bo jej wyobraźnia szalała i podsuwała najdziksze wizje. Uczestnicy Balu – dwór miłości, gildia wyznawców – przybywali do Samarkandy drogą wodną, lądową i powietrzną, odkąd tylko rozeszła się wieść o tegorocznej lokalizacji. Jedni byli bogaci, inni biedni, niektórzy wyglądali jak księgowi, pracownicy biur albo fabryk, inni zachowywali się i wyglądali

ekstrawagancko, ale jakimś cudem dla przypadkowych obserwatorów nie wyróżniali się niczym szczególnym. Razem z nimi zjeżdżali się tancerze, akrobaci, klauni, ludzie gumy, dziwacy, krawcowe, poskramiacze zwierząt, mistrzowie bata, piękni i przeklęci, święci artyści, kucharze, kelnerki i jeźdźcy konni, budowniczy klatek, oświetleniowcy, ekipa wodna, malarze i rzeźbiarze metalu, ciała i barwy oraz całe zastępy tych, którzy żyli dla żądzy, miłości i radości. Przybyli do Samarkandy, żeby odnaleźć piękno i olśniewające spełnienie, które dokona się w pierwszych promieniach świtu. W czasie ubiegłorocznego rekonesansu Andrei i Aurelia wybrali na lokalizację Balu miejsce zaledwie kilka kilometrów za miastem, ale na tyle dyskretne, żeby zapewnić całemu wydarzeniu spokój. Zaraz potem zaczęły się pierwsze przygotowania. Po przybyciu Balu rozpoczęły się próby, które nadzorowali Siv i Tristan. Udawało im się współpracować mimo ognistych temperamentów. Po ostatnim brytyjskim Balu Walter przeszedł na emeryturę i zajmował się teraz pielęgnacją swojego ogrodu na południowym wybrzeżu Anglii, co Aurelii wydawało się ironiczne, jako że tamto miejsce było jej punktem wyjścia do nowego życia i nie sądziła, że mogłaby tam wrócić. Jednak z uśmiechem wyobrażała sobie Waltera, jak dopieszcza kwiaty i misternie rzeźbione krzaki, poruszając się między nimi prowadzony zapachem i dotykiem. Wszystko było gotowe i Bal miał się rozpocząć za kilka dni. Jak zawsze o tej porze roku spojrzała na Andreia i nie mogła nie zauważyć melancholii, zasnuwającej mu oczy, kiedy na nią patrzył. Rzadko widywała tę minę zagubionego chłopca, która ostro kontrastowała z jego męską, może nawet władczą aparycją, z ostro zarysowaną szczęką, burzą ciemnych loków, szerokimi ramionami pływaka i wyraźnymi mięśniami. – Nie musisz – powiedziała. – Wiem – odparł i odwrócił wzrok. Był wyraźnie rozdarty, po raz kolejny. Rozdarty między jej głęboką miłością do niego, w którą nie wątpił i świadomością, że inni będą jej dotykać, pieprzyć ją, wykorzystywać ją i ubóstwiać. Na Balu. Tak jak nakazywała tradycja. A kiedy tylko zakończy się noc oszałamiających ekscesów i rozkoszy, ona padnie w jego ramiona, niosąc na sobie przesycający jej ciało zapach tak wielu innych, mężczyzn i kobiet, obcych i przyjaciół. W jego objęciach znajdzie wtedy ukojenie. Wspólnie postanowili zerwać z wieloma tradycjami Balu, ale nie z tą. – Tak już jest… Przez ten ułamek sekundy, w którym widziała jego smutek, zrozumiała swoich rodziców, którzy uciekli z Balu, bo nie potrafili zaakceptować dzielenia ciała z innymi.

Jednak wiedziała również, że Andrei nie kochałby jej tak mocno, gdyby nie była Mistrzynią Balu. To ich wiązało, trzymało ich razem. Ta tradycja, dziedzictwo stuleci ludzkiej przyjemności. Po to się urodziła. – Tak już jest… Całe jej życie do tego dążyło. Do tej jednej nocy w roku. Nocy nieskończonej przyjemności. Świętowania seksu. Świętowania życia. Andrei uśmiechnął się. – Wyglądasz pięknie. Jesteś ucieleśnieniem Balu, moja najdroższa Mistrzyni. Cienie opuściły jej myśli i zalała ją fala czułości do niego, jej mężczyzny, męża, partnera. Na dobrze i na złe. Każdy niewidzialny tatuaż wymalowany na jej ciele zaczął pulsować w gotowości, ale poczuła jeszcze jedno ognisko, buzujące w podbrzuszu. Spojrzała Andreiowi w oczy i powiedziała coś, o czym wiedziała już od kilku dni, ale czekała na odpowiedni moment. Wiedziała tylko, że to się musi stać przed Balem. – Oczekuję dziecka. Andrei się rozpromienił. Patrzyła na jego wzruszenie, na łzę spływająca po prawym policzku. – Aurelio…. – To będzie dziewczynka. Wiem to. Wszystko mi to podpowiada. – Kocham cię – powiedział. – Chciałabym, żeby miała na imię Alice – dodała, kiedy wziął ją w ramiona. – Następna Mistrzyni Balu – szepnął i przytulił ją. Miał nadzieję, że ta chwila będzie trwała wiecznie, zatopiona w bursztynie. – Możliwe – powiedziała Aurelia. – Ale to będzie jej decyzja. Światło wczesnego poranka wpadało przez żaluzje w oknie przyczepy. Kolorowe namioty rozsypane były po pustyni jak kwiaty. Tego wieczoru Aurelia stanie w centrum zainteresowania, absolutnie cielesna, rozpalona żywym ogniem, z uaktywnionymi wszystkimi magicznymi rysunkami, a jej światło da błogosławieństwo temu, co wydarzy się tej nocy. Wypowie wówczas słowa: – Niech stanie się Bal.

Podziękowania Jak zawsze dziękujemy naszej niestrudzonej agentce, Sarze Such, za wielki wysiłek, jaki podejmuje w naszym imieniu, a także Rosemarie i Jessice Buckman, które z talentem i brawurą sprawują rządy nad prawami do zagranicznych wydań naszych książek. Nie zapominamy też o tym, że ta powieść nie powstałaby bez wiary i zachęty Jona Wooda, Jemimy Forrester, Susan Lamb, Marka Rushera i Jo Carpenter z naszego angielskiego wydawnictwa Orion oraz bez nieustraszonego wsparcia Christiana Rohra i Lindy Walz z Carl’s Verlag w Niemczech. Nasi zagraniczni wydawcy są zbyt liczni, byśmy mogli wymienić wszystkich, ale jesteśmy przeogromnie wdzięczni za to, że zaprosili nas do rodziny swoich autorów. Wyjątkowy dług wdzięczności mamy wobec Małgorzaty i Zbigniewa Foniok z Wydawnictwa Amber, którzy uwierzyli w nas jako jedni z pierwszych i wspierają nas bezwarunkowo: dzienkuje bardzo… Inspiracje do tej książki pochodzą z wielu źródeł. O niektórych wiemy, inne od lat dojrzewały w naszej podświadomości. Mówi się, że jesteś tym, co jesz. Na tej zasadzie każda romantyczna i erotyczna książka czy film, którym poświęciliśmy noce (i dnie…), odbija się echem na tych stronach. Tak samo jak miriady innych bodźców, na przykład londyńska ulica i przechodzień, który przykuł naszą uwagę na moment, ale wyobraźnię – na o wiele dłużej. Mamy nadzieję, że nasi czytelnicy wybaczą ten dziwaczny koktajl, bardzo osobistą mieszankę niejednoznacznych wątków autobiograficznych z perwersyjnymi owocami wyobraźni i skonsumują ją z takim samym apetytem, jaki my odczuwaliśmy przy pisaniu naszej historii i tworzeniu bohaterów, którzy ożyli na naszych oczach. Połowa Viny Jackson winna jest szczególne podziękowania, jak zawsze zresztą, swojemu pracodawcy za nieustające wsparcie i zapewnienie najlepszej roboty w Londynie (niepolegającej na pisaniu), a także kolegom z pracy, którzy (nie znając powodu!), radzą sobie z jej częstymi nieobecnościami, kiedy siedzi przyklejona do klawiatury innego komputera na drugim końcu miasta. Dziękuję też Stephenowi Sallingerowi za zgodę na wykorzystanie na tych stronach jego domu, „The Chapel”, TJMW za Persephone’a, patronat nad moimi historycznymi zapędami i za inspirację, PB za podarowanie mi owocu granatu oraz Mattowi Christiemu za obecność od samego początku i za zdjęcia. No i wreszcie – ta książka jest dla Aurelie De Cognac. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! Przepraszam, że o rok za późno. Natomiast druga połowa dwugłowego stwora chciałaby złożyć wylewne podziękowania Charlesowi Dickensowi, Lewisowi Carrollowi, Johnowi Irvingowi, Angeli Carter i Anne Desclos vel Dominique Aury vel Pauline Réage (wraz z umiarkowanymi przeprosinami za zapożyczenia i dogłębną inspirację). Prywatnie

dziękuję DJ, której mąż znikał na długie okresy w interesie sprawy, SN za pisanie na jej skórze i AH za dostarczenie najważniejszego ciała, którym delektowały się oczy i zmysły. Chcielibyśmy również wyraźnie zaznaczyć, że nasza Aurelia nie ma nic wspólnego z dynamiczną Aurelią Szewczuk, specjalistką od kontaktów z prasą u naszego francuskiego wydawcy, Bragelonne/Milady, którą poznaliśmy długo po tym, jak stworzyliśmy naszą Mistrzynię in spe… I na koniec kłaniamy się z wdzięcznością naszym pozostałym członkom rodziny i przyjaciołom, bez których… Vina Jackson