805. Depalo Anna - The Whittakers 2 - Niebezpieczn y ochroniarz

Anna DePalo Niebezpieczny

ochroniarz

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Allison Whittaker patrzyła na mężczyznę, który być może czyhał na jej życie. Rozchyliła żaluzje, by lepiej widzieć pogrążoną w mroku ulicę. Słaby blask ulicznej lampy nie rozświet¬ lał wystarczająco ciemnej kwietniowej nocy. Mężczyzna, którego twarzy Allison nie była w stanie dostrzec, siedział w bezruchu za kierownicą czarnego samochodu po drugiej stronie ulicy. Zeszłej nocy również tam był. Zauważyła go bez trudu. Czteroletnie doświadczenie w pracy na stanowisku prokuratora okręgowego uczyło człowieka zwracać uwagę na takie rzeczy. Jako świeżo upieczona absolwentka wydziału prawa była znacznie mniej podejrzliwa. Jej wysoko postawiona rodzina, na czele z matką, która była poważanym sędzią, widziała ją na ciepłej po¬ sadce w jednej z prywatnych kancelarii adwokackich. Ona jednak zaskoczyła wszystkich, ubiegając się o po¬ sadę prokuratora, w dodatku nie w biurze prokurato-

Anna DePalo

ra generalnego, gdzie zajmowałaby się sprawami fede­ ralnymi, ale w prokuraturze okręgowej, gdzie miała do czynienia z najgorszymi przestępstwami lokalnego pół¬ światka. Spojrzała ponownie na mężczyznę w samochodzie. Pewnie jeszcze większym zaskoczeniem dla wszystkich byłoby, gdyby ją znaleziono martwą, z gardłem pode¬ rżniętym przez tajemniczego osobnika, który wydzwa¬ niał do niej z pogróżkami. Wstrzymała oddech, gdy mężczyzna otworzył drzwi i wysiadł z samochodu. Na próżno wytężała wzrok. Jego twarz ginęła w półmroku. Widziała jednak, że był wysoki i dobrze zbudowany. Z daleka wyglądał na bruneta. Obserwowała uważnie, jak się rozgląda wokół i ru¬ sza zdecydowanym krokiem w stronę jej domu. Serce zaczęło jej walić jak oszalałe. Muszę zadzwonić na policję, pomyślała w panice. Sąsiedzi też powinni się zorientować, że ktoś stara się włamać do mieszkania. Beacon Hill było zazwyczaj spokojną i cichą okolicą. Gdy mężczyzna na ulicy zbliżył się do latarni, w głowie Allison zapaliła się czerwona lampka. Znała tę twarz. W jednym momencie paniczny strach przerodził się w złość. Nie była to jednak zwykła złość, lecz najpraw­ dziwszy napad wściekłości. W dzieciństwie każdy z jej trzech starszych braci uciekał gdzie pieprz rośnie, gdy mała Allison była w takim stanie.

Niebezpieczny ochroniarz

Rozjuszona ruszyła w stronę schodów, nie zważając na fakt, że była odziana jedynie w krótką jedwabną ko­ szulkę nocną i narzucony na ramiona szlafrok. Dopad­ ła do drzwi wejściowych i zanim usłyszała pukanie czy dzwonek, bezceremonialnie otworzyła je na oścież. - Witaj, księżniczko. Allison poczuła, jak zawsze w obecności tego m꿬 czyzny, nagły przypływ energii, który jednak po krót¬ kiej chwili ustąpił miejsca napięciu. Miała przed sobą ujmująco przystojną twarz, która zwykle wzbudzała u kobiet nagłą chęć do flirtu i kokie­ towania. Nie u niej. Zbyt wiele wspomnień łączyło się z jego osobą i nie wierzyła, byjego obecność na progu jej mieszkania była przypadkowa. - Zabłądziłeś, Connor? - warknęła. - Wydawało mi się, że Beacon Hill jest zbyt ekskluzywne dla plebsu. W jego zuchwałych oczach błysnęło rozbawienie. - Jak zawsze arystokratka w każdym calu. Olśniewa¬ jąca jak diament - dodał, taksując ją wzrokiem. - Gdybyś miał choć blade pojęcie o diamentach, wie¬ działbyś, że są to najtwardsze z kamieni. - Och, m a m obecnie z nimi dość często do czynienia, księżniczko - odparł, dając jej prztyczka w nos i bez¬ ceremonialnie wchodząc do przedpokoju. - To numer jeden na liście prezentów dla kobiet z twojej sfery. Z całych sił postarała się odgonić od siebie obraz

Anną DePalo

C o n n o r a wybierającego klejnoty dla swoich przyjació lek, zapewne, niech go szlag, u najbardziej ekskłuzyw nych jubilerów w mieście. Choć dorastał w robotniczej rodzinie w południowym Bostonie, zdobył fortuna dzięki swojej firmie sprzedającej systemy alarmowe i świadczącej usługi ochroniarskie. Był teraz prawdzi wym potentatem na rynku. Zatrzasnęła drzwi i odwróciła się. - Czuj się jak u siebie w domu - syknęła z sarka zmem w głosie. - Niewątpliwie nie omieszkasz mi wy tłumaczyć, w jakim celu od p ó ł godziny obserwujesz mój dom? - Skąd te przypuszczenia? - zapytał nonszalanckim tonem, rzucając zmiętą marynarkę na stojące nieopo dal krzesło. Podniosła rękę do czoła z idealnie odegranym wyra zem zastanowienia na twarzy. - H m m , pomyślmy... Może małą rolę odegrał fakt że przez ostatnie p ó ł godziny siedziałeś w samochodzie zaparkowanym po drugiej stronie ulicy? Obserwowała z niechęcią, jak się rozgląda po salonie Na ścianach wisiały liczne fotografie - jej samej w towa rzystwie rodziny, przyjaciół i kota Samsona, który zdechł ze starości zaledwie przed miesiącem. Świadomość, że może swobodnie obejrzeć sceny z jej prywatnego życia sprawiła, że nagle poczuła się skrępowana i bezradna.

Niebezpieczny ochroniarz

Właśnie przyglądał się z zaciekawieniem zdjęciu, na którym biegła po plaży ubrana w skąpe bikini, z płe¬ twami i goglami w ręku. - Nabrałaś bardzo apetycznych kształtów, księżnicz¬ ko, gdy przestałaś już być podlotkiem. Zirytowana, zacisnęła zęby. Choć Connor Rafferty był niemal jak członek rodziny, odkąd się zaprzyjaź¬ nił z jej starszym bratem Quentinem, jednak nigdy nie czuła się w jego towarzystwie swobodnie. Nigdy też nie była w stanie traktować go jak starszego brata. - Dlaczego tu przyszedłeś? - zapytała niecierpliwie. - I w jakim celu czaisz się późną nocą w pobliżu moje¬ go domu? Wyprostował się i rzucił jej.wyzywające spojrzenie. - Przestraszyłem cię? Myślałaś, że jestem tym padalcem, który przesyła ci te urocze liściki? - N i e ! - Za późno zdała sobie sprawę, że zbyt gwał¬ towne zaprzeczenie jedynie zdemaskuje jej kłamstwo. W jego obecności nie była jednak w stanie racjonalnie myśleć. Przypuszczała, że to któryś z jej braci, prawdo¬ podobnie Quentin, wspomniał mu o listach z pogróż¬ kami, jakie otrzymywała od pewnego czasu. - A ja myślałem, że się ucieszysz na mój widok - po¬ wiedział z nutką rozbawienia w głosie. - Bądź realistą - odburknęła, choć widok jego twarzy w świetle latarni rzeczywiście wywołał w niej w pierw-

Anna DePalo

szym odruchu ulgę, zanim pojawiła się złość. - Dlacze¬ go unikasz odpowiedzi na moje pytanie? Co, do diabła, tutaj robisz? Usiadł na skórzanej kanapie i wyciągnął nogi. - Wykonuję tylko moją pracę - odparł od niechcenia. - Co takiego? - Nagle przez głowę przemknęła jej irytująca myśl, a oczy zwęziły się ze złości. - Zawsze byłaś bystra. Muszę przyznać, że to fascy¬ nujące obserwować, jak pojawia się błysk zrozumienia w twoich diabelnie pięknych oczach. Zawsze mówiłem, że brakuje ci tylko płomiennie rudych włosów. Pasowa¬ łyby doskonale do tak ognistego temperamentu. - Wynoś się - wycedziła przez zaciśnięte zęby. Zmrużył oczy i zacisnął usta. - Czy tak właśnie traktujesz ludzi, których zadaniem jest cię ochraniać? Nie wierzyła własnym uszom. - Nie wiem, kto z mojej rodziny cię wynajął, Connor - powiedziała, patrząc mu prosto w oczy - i szczerze mówiąc, niewiele mnie to obchodzi. Może i jesteś właś¬ cicielem najlepszej agencji ochrony w okolicy, ale ja nie potrzebuję i nie chcę twoich usług. Zrozumiano? Podniósł się z kanapy i oparł ręce na biodrach, nie wy¬ kazując najmniejszego zamiaru, by opuścić jej mieszkanie. - Z tego, co słyszałem, zdecydowanie potrzebujesz moich usług. To, czy tego chcesz, czy nie, nie ma dla

Niebezpieczny ochroniarz

mnie znaczenia. Zlecono mi zadanie i mam zamiar je wykonać. Nie chcę, to mało powiedziane, pomyślała. Jego brą¬ zowe oczy w ciemnej oprawie długich rzęs i krótko przy¬ cięte włosy nadawały mu wygląd modela. Wrażenie psuła jedynie mała blizna na podbródku i nos, który nosił ślady niejednego złamania. Allison potrafiła jednak myśleć je¬ dynie o tym, jaki był irytujący i wyniosły. Nie widziała go od kilku miesięcy, od ślubu Quentina, jednak znała go tak dobrze, jakby był członkiem jej rodzi¬ ny. Stracił oboje rodziców, zanim się dostał do Harvardu, większość wakacji spędzał więc z j ej rodziną. - A ja ci mówię, że żadnego zadania nie wykonasz, ponieważ ja sobie tego nie życzę. - Mylisz się - odparł beznamiętnie. - Quentin nadal jest właścicielem tego domu. Nie podpisaliście przecież umowy sprzedaży; więc może się troszczyć o bezpie¬ czeństwo lokatorów w swoim własnym apartamencie. Na

nowo

poczuła

chęć

uduszenia

Connora

Rafferty'ego gołymi rękami. To, co powiedział, by¬ ło prawdą, jednak podpisanie dokumentów było czy¬ stą formalnością. Dom, który Quentin kupił, chcąc za¬ inwestować pieniądze w nieruchomości, od dwóch lat stał pusty. Allison zakochała się w tym miejscu i zapro¬ ponowała bratu jego odkupienie. W żadnym razie nie potrzebowała ochroniarza w wyposażeniu.

Anna DePalo

- Jeśli uznam, że potrzebna mi ochrona, sama będę w stanie ją sobie zapewnić. - To nie będzie konieczne - powiedział, nie spuszczając z niej wzroku - ponieważ mam zamiar nie spuszczać cię z oczu, dopóki się nie dowiemy, kto zniszczył karoserię twojego mercedesa i wysyła ci listy z pogróżkami. - Potrafię o siebie zadbać. Przecież cię zauważyłam, kiedy obserwowałeś mój dom na ulicy, nieprawdaż? Na twarz wypłynął mu ironiczny uśmieszek. - Mam nadzieję, że zauważyłaś również faceta, który siedział w samochodzie zaparkowanym na rogu ulicy? Nie zwróciła uwagi na drugi samochód. - Skąd wiesz, że obserwował mój dom? - spytała po¬ dejrzliwie. - Nie wiem. Jednak dziwnym trafem ulotnił się bar¬ dzo szybko, gdy tylko wysiadłem z samochodu i zaczą¬ łem iść w jego kierunku. -I nie goniłeś go? - Skąd miałem wiedzieć, czy obserwował twój dom? - powtórzył jej pytanie, wzruszając ramionami. Rzuciła mu zniecierpliwione spojrzenie. - Poza tym nie zdążyłbym wsiąść z powrotem do sa¬ mochodu, a było zbyt ciemno, bym mógł dojrzeć je¬ go numery. Pomyślałem więc, że zapukam do twoich drzwi i usłyszę chociaż proste „dziękuję" za wykurzenie potencjalnego napastnika.

Niebezpieczny ochroniarz

- Czy teraz, skoro potencjalny napastnik już się ulot­ nił, nie mógłbyś pójść w jego ślady? Ostatnią rzeczą, której potrzebowała, był ochroniarz zatrudniony przez jej nadopiekuńczego brata. Zirytowany ściągnął brwi. - Ty naprawdę nic nie rozumiesz, księżniczko? - Przypuszczam, że zaraz mi to wszystko wyjaśnisz - odparła znudzonym tonem. Nie ruszyła się z miej sex gdy zrobił kilka kroków w jej kierunku. Na pewno nie uda mu się jej prze¬ straszyć! - Masz rację - powiedział, stojąc teraz zaledwie kilka centymetrów od niej. Musiała podnieść głowę, by spojrzeć mu prosto w oczy. Zauważyła drganie jego podbródka i poczuła satysfakcję

że ona również jest w stanie wyprowadzić

go z równowagi. - Myślisz, że skoro pracujesz w prokuraturze, to znasz świat ulicy? - warknął. - Mylisz się. Zastanawiam się, po co ci w ogóle to zadawanie się z bandziorami. Lepiej byś się sprawdziła, organizując aukcje na cele do¬ broczynne jak inne wysoko urodzone damy. Zacisnęła zęby, starając się opanować wściekłość. - To nie jest moje hobby, to moja praca. Doskonale zdawała sobie sprawę, jak trudne musia¬ ło być jego dzieciństwo na ulicach Bostonu, jednak nie

Anna D e P a l o

dawało mu to prawa, by ciągle jej wypominać arysto¬ kratyczne pochodzenie. - Szukasz w pracy dreszczyku emocji? Zawsze się za¬ stanawiałem, czego ci brakuje w towarzystwie tych do¬ brze ułożonych chłopców z twojej sfery. Zwalczyła w sobie pokusę, by rzucić w niego jakimś ciężkim przedmiotem. Nie da mu takiej satysfakcji. -Jesteś taki pewny, że mnie rozpracowałeś, co? Za¬ pomniałeś tylko, że minęły czasy, gdy byłam nastolatką i mogłeś bezkarnie naskarżyć na mnie rodzicom. Spojrzał na nią uważnie, a jego brązowe oczy nabrały koloru ciemnego bursztynu. Drgające nozdrza pozwa¬ lały się domyślać, że z trudem panuje nad gniewem. - Ciągle nie możesz mi wybaczyć tamtej nocy, tak? Uniosła brwi, starając się zignorować ogień, jaki w jej ciele wywoływała jego bliskość. - Nie pochlebiaj sobie - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Nie obchodzisz mnie tak bardzo, żebym pamię¬ tała takie rzeczy. - Niczego cię to zdarzenie nie nauczyło - stwierdził. - Wprost przeciwnie - syknęła. - Nauczyło mnie, że nie jesteś człowiekiem, któremu można zaufać. - Byłaś naiwną szesnastoletnią pannicą, która wda¬ ła się w nieodpowiednie towarzystwo. Myślałaś, że ten motocyklista w barze podszedł do ciebie, bo chciał po¬ rozmawiać przy piwie imbirowym?

Niebezpieczny ochroniarz

- Nikt cię nie prosił, byś był moją przyzwoitką! - od¬ parowała. Za żadne skarby świata nie przyznałaby się, że poszła do tego baru, mając nadzieję, że spotka tam Connora. Przez pewien bardzo krótki czas była w nim zadurzona. Szybko jednak się okazało, że dla niego jest tylko nie¬ znośnym dzieciakiem. Wciąż pamiętała swoje upokorzenie, gdy przerzucił ją przez ramię i wyniósł z baru, nie zważając na jej gwał¬ towne protesty. Jakby tego było mało, zdał jej rodzicom pełną relację z całego wydarzenia. Do dziś pamiętała kazanie o zgubnych skutkach picia i przedwczesnego seksu. Od tamtej pory musiała się spowiadać rodzicom, gdzie i z kim wychodzi i o której wróci. - Ty również niczego się nie nauczyłeś, Connor. Cią¬ gle się tak zachowujesz, jakbyś miał jakiekolwiek prawo, by być moim opiekunem. Tym razem wyprowadziła go na dobre z równowagi. - Do cholery! Czy ty naprawdę jesteś tak uparta, że odrzucasz pomoc nawet wtedy, gdy jej poważnie po¬ trzebujesz? Twoje życie jest w niebezpieczeństwie! - Uparta? - powiedziała z ironią w głosie. - I ty mi to mówisz? Chwycił ją za ramiona, nie spuszczając z niej wzroku. Ze ściągniętymi brwiami i ściemniałymi ze złości ocza¬ mi wyglądał jak chmura gradowa.

Anna DePalo

- Uparta jak stary osioł! -1 nawzajem! - odparowała, starając się uwolnić z żelaznego uścisku jego rąk. Nie mogła opanować na­ głego przypływu podekscytowania na myśl, że w koń¬ cu u d a ł o jej się spowodować, że stracił tę swoją słynną kontrolę nad sobą. I wtedy, w ułamku sekundy, nachylił się i odcisnął na jej ustach gwałtowny pocałunek. Jego wargi wpiły się w jej usta, a ręką przytrzymał tył jej głowy, uprzedzając jej odruch, by się cofnąć. G d y m i a ł a siedemnaście lat, często wyobrażała so¬ bie, jak C o n n o r Rafferty ją całuje. Rzeczywistość jed¬ nak przerosła wszelkie jej wyobrażenia. Całował tak, jak się zachowywał, z niezmąconą pewnością siebie. G d y się w końcu oderwał od jej ust, rzucił jej wyzy¬ wające spojrzenie, oczekując zapewne ciętego komen¬ tarza z jej strony. Allison jednak nie m o g ł a wydusić z siebie słowa i przez chwilę zapanowała między nimi p e ł n a napięcia cisza. Jego bliskość paliła jak ogień. Nie wiedziała, jak i kiedy znowu się znalazła w je¬ go ramionach, a jej usta rozchyliły się w oczekiwaniu na jego pocałunek. Jego wargi były miękkie. Pierwszy pocałunek był pełen gwałtownej złości, drugi - deli¬ katny i uwodzicielski. Muskał końcem języka jej wargi, obrysowując zarys jej ust, by w końcu wślizgnąć się do

N i e b e z p i e c z n y ochronią,

środka. Jednodniowy zarost na brodzie w miły sposób drapał jej skórę. Przyciągnął ją zdecydowanym ruchem i ich ciała przywarły do siebie. Pierwszy pocałunek mógł być przypadkowy, ale dru­ gi... Cóż, Connor Rafferty zdecydowanie całował naj¬ lepiej ze znanych jej mężczyzn, wliczając nawet Bena Thayera ze szkoły średniej, który przeczytał i opanował „Sto sposobów całowania". Gdy ręce Connora przesunęły się w dół, zatrzymu¬ jąc się na jej pośladkach, w głowie Allison zadźwięczał dzwonek alarmowy. Chwyciła go za ramiona, zamie¬ rzając odepchnąć od siebie, gdy zdała sobie sprawę, że coś dzwoniło naprawdę. Dźwięk telefonu wydawał się bardzo głośny w panu¬ jącej dookoła ciszy. Zbita z tropu rozejrzała się wokół, usiłując zlokalizować bezprzewodową słuchawkę. Dojrzała ją pod poduszką na kanapie i z wahaniem odebrała telefon. - Halo? - Jej.głos nosił jeszcze znamiona podekscy¬ towania. - Mam cię na oku - zabrzmiał w słuchawce zachryp¬ nięty głos. - Kto mówi? - Zrezygnuj ze swojej pracy, bo może się to dla cie¬ bie źle skończyć. Ręka Allison zacisnęła się na słuchawce. Wiedzia-

Anna DePalo

ła, że powinna podtrzymywać rozmowę, by zdobyć jak najwięcej

wskazówek.

- Mnie nie jest łatwo przestraszyć. Kątem oka dostrzegła, jak twarz Connora tężeje w napięciu. Odwróciła się, gdy ruszył w jej kierunku. W słuchawce zabrzmiał ponury chichot. - Założę się, że kochany tatuś chętnie zapłaci okrągłą sumkę za swoją córeczkę, żywą lub martwą. Connor nagle wyrwał jej z rąk słuchawkę. - Zbliż się do niej, a dostanę cię w swoje ręce - po­ wiedział złowrogo. - Gdy z tobą skończę, nie będziesz wiedział, jak się nazywasz. Allison domyśliła się, że połączenie zostało przerwa¬ ne, bo Connor odłożył słuchawkę ze zdegustowanym wyrazem twarzy. - Dlaczego to zrobiłeś? - spytała podniesionym gło¬ sem. - N i e dałeś mi szansy, by coś z niego wyciągnąć! - Słucham? - zapytał z niedowierzaniem. - Zapo¬ mnij o tym, aniele. Pracujesz w prokuraturze okręgo¬ wej, ale wciąż niewiele wiesz o przestępcach. Ten tutaj jest wytrawnym graczem. Co ci powiedział? - Kazał mi przerwać sprawy, które prowadzę. - Co jeszcze? Niepewnie poprawiła poduszkę na kanapie. - D a ł mi do zrozumienia, że w grę może wchodzić porwanie.

Niebezpieczny ochroniarz

Nie wspomniała o komentarzu o odzyskaniu jej ży¬ wej lub martwej. Nie chciała dolewać oliwy do ognia, który widziała w oczach Connora.

ROZDZIAŁ

DRUGI

Connor zaklął głośno. - Zostaję tutaj - stwierdził głosem nieznoszacym. sprzeciwu. - Co takiego? - To, co słyszałaś. Zaczynam swoją pracę. Popatrzył sceptycznie na małą kanapę. Nie wygląda¬ ła na zbyt wygodną. - Czy to coś można rozłożyć? - zapytał z powątpie¬ waniem. - To coś się nie rozkłada. To antyk. Niemal słyszał, jak dodała w myślach: Wiedziałbyś o tym, gdybyś nie był takim nieokrzesanym prostakiem. W pracy zdążył się już przyzwyczaić do rozpuszczo¬ nych córeczek bogaczy, które patrzyły na niego z gó¬ ry, gdy tylko usłyszały pozostałości bostońskiego ak¬ centu. Już dawno zakwalifikował Allison Whittaker do tej właśnie grupy. Ona zaś niezmiennie traktowała go z wyniosłą pogardą. To prawda, że się jej naraził, wynosząc ją wtedy

Niebezpieczny ochroniarz

z przydrożnego baru, ale jego działanie było w p e ł n i uzasadnione. Była naiwnym, trzymanym pod kloszem dzieciakiem. Nie miała pojęcia, w co się pakuje. Gdy ogłosiła swój zamiar ubiegania się o posadę w prokuraturze, spodziewał się, że nie wytrwa tam na¬ wet tygodnia. Zaskoczyła go, wytrzymując już cztery lata. Nie miał jednak wątpliwości, że pozostawało tyl¬ ko kwestią czasu, kiedy rzuci pracę, wyjdzie za mąż za jakiegoś bogatego przystojniaczka i poświęci się wy¬ chowywaniu idealnych dzieci w idealnym domku na przedmieściach. Spojrzał na zegar stojący na kominku. Allison wy¬ glądała na gotową do kolejnej kłótni, więc zdecydował się zmienić taktykę. - Jest druga w nocy. Jestem wykończony i napraw¬ dę nie mam ochoty wsiadać znów za kierownicę. Może okażesz mi jednak odrobinę litości? Obserwował, jak zmienia się wyraz jej twarzy, gdy się zastanawiała nad swoim kolejnym krokiem. Zanim się odezwała, wiedział już, że dopiął swego, starannie jednak ukrył uczucie zadowolenia. - W porządku - powiedziała niechętnie. - Ale tylko na jedną noc. Na górze jest sypialnia dla gości. Pójdę przygotować ci łóżko - dodała, kierując się w stronę schodów. C o n n o r odprowadził ją wzrokiem, postanawiając

Anna DePalo

odłożyć dalsze pertraktacje na rano. Allison ewiden­ tnie straciła głowę i czy tego chciała, czy nie, bardzo potrzebowała ochrony. Niespokojnym krokiem przemierzał pokój. Rano za¬ dzwonił do niego Quentin, brat Allison. Cała rodzina była zaniepokojona pogróżkami, które otrzymywała od jakiegoś czasu, prawdopodobnie w związku z którąś ze spraw, które prowadziła w prokuraturze. Allison jednak nie dawała się łatwo zastraszyć i stanowczo odmawiała przyjęcia jakiejkolwiek pomocy. Nie zastanawiał się ani chwili, proponując, że zajmie się tą sprawą. Stanowczo też odmówił przyjęcia wynagrodze¬ nia za swoje usługi. Whittakerowie byli dla niego jak ro¬ dzina, a Quentin był najlepszym kumplem, jakiego miał. Oczywiście nie powiedział o tym Allison. Miał niejasne przeczucie, że łatwiej jej będzie zaakceptować wersję, że jest wynajętym ochroniarzem, a nie namiastką starszego brata troszczącego się o swoją młodszą siostrę. Zresztą musiał przyznać przed sobą, że uczucia, któ¬ rych doświadczał, nie były bynajmniej braterskie. Nie ulegało wątpliwości, że działała mu na nerwy, w du¬ żej mierze przez swoją wyniosłość i pogardę, jaką mu okazywała na każdym kroku, ale mimo to zawsze w jej obecności czuł niemal magnetyczne przyciąganie. Był już wystarczająco doświadczony w kontaktach damsko-męskich, by bezbłędnie rozpoznać to uczucie.

Pociągało go w niej wszystko, począwszy od delikatne­ go kwiatowego zapachu perfum, aż po intensywny błę­ kit jej oczu i burzę ciemnobrązowych loków opadają¬ cych na ramiona. Coraz trudniej przychodziło mu ignorowanie iskrzą¬ cego między nimi napięcia. Mieszkanie z nią pod jed¬ nym dachem będzie prawdziwym Sprawdzianem samo¬ kontroli. Przecież, do licha, przed chwilą ją pocałował. Mógł oczywiście złożyć to na karb złości, którą w nim wy¬ wołała, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że rzeczy¬ wistość była bardziej skomplikowana Co więcej, ona odwzajemniła jego pocałunek. Jej re¬ akcja zaskoczyła go w najwyższym stopniu zawsze po¬ dejrzewał ją o ognisty temperament, ale teraz był już pewien, że się nie mylił. Ciekawe, co by się stało, gdyby ją pocałował jeszcze raz. Jesteś tu, żeby ją chronić, przywołał się w myślach do porządku. Nie ulegało wątpliwości, że z nieznośnego dziecia¬ ka, jakim była jeszcze kilka lat temu wyrosła n pięk¬ ną i zmysłową kobietę. Jednak za bardzo działali sobie na nerwy, by mieli szanse na coś więcej niż przelotny, gwałtowny romans - a na to nie mógł się zgodzić ze względu na poczucie lojalności wobec jej rodziny. Tak więc będzie się musiał skoncentrować na swo-

Anna DePalo

im zadaniu i trzymać na wodzy buzujące hormony. Sa¬ ma myśl o tym, że ktoś chce ją skrzywdzić, wzbudzała w nim wściekłość. Gdy Allison ubrała się do pracy i zeszła na dół, w kuch¬ ni zastała już Connora ubranego w czarne dżinsy i biały T-shirt, pod którym wyraźnie się rysowała umięśniona klatka piersiowa. Spojrzał na nią znad patelni, na której smażył naleśniki, i wskazał głową na ekspres do kawy. - Częstuj się. Czuła, że nie będzie łatwo się go pozbyć. - Dziękuję, że zrobiłeś śniadanie - powiedziała, wdy¬ chając z przyjemnością zapach kawy i smażonych na¬ leśników. Uśmiechnął się kpiąco, jak gdyby podejrzewał, że mówi tak jedynie z grzeczności. - Nie ma za co - odparł, nakładając jej ciepły jeszcze naleśnik na talerz. - Nigdy nie wychodzę z domu bez śniadania - dodał, chcąc usprawiedliwić swoją obec¬ ność w kuchni. Gdy skończyli jeść, zdecydowała się skierować roz¬ mowę na powody jego obecności w jej domu. - Te groźby są idiotyczne. Przecież ten ktoś musi wie¬ dzieć, że nawet jeśli zrezygnuję z prowadzenia moich spraw, ktoś inny zrobi to za mnie. Prokuratura przy¬ dzieli po prostu innego prokuratora.

Niebezpieczny ochroniarz

C o n n o r nie spieszył się z odpowiedzią, pochłaniając ostatniego naleśnika. - To prawda. Jednak nikt nie zna tych spraw tak do¬ brze jak ty. Kimkolwiek jest osoba, która ci grozi, mu¬ si być przekonana, że to twoja obecność najbardziej jej zagraża. - Ten ktoś musi być szalony! - krzyknęła. - Zgadza się - przytaknął Connor. - Szalony i zde¬ sperowany. Czy celowo chciał ją wystraszyć? Najwidoczniej sceptyczny wyraz jej twarzy nie uszedł jego uwadze. - Zdarzały się już w przeszłości próby wyeliminowa¬ nia sędziów - kontynuował. - Oskarżony m i a ł nadzie¬ ję, że jeśli mu się uda pozbyć pierwszego sędziego, ko¬ lejny będzie bardziej łagodny. Niewiele trzeba, by ktoś zastosował podobną logikę w stosunku do nadgorliwej pani prokurator. - Nie jestem nadgorliwa - żachnęła się Allison. - Ale wykonujesz swoją pracę zbyt dobrze i tego właśnie obawia się ten facet. Myślę, że może odbierać twoją sumienność i zaangażowanie właśnie jako nad¬ gorliwość. Może ma nadzieję, że następny prokurator będzie mniej bystry i zdeterminowany. Jego niezamierzony komplement sprawił jej niespo¬ dziewaną przyjemność.

- Czy jest jakaś sprawa, która wymaga od ciebie wy¬ jątkowo dużo pracy? - zapytał, zbierając puste talerze. - Żeby tylko jedna... - mruknęła pod nosem. Czuła, że powinna wstać, podziękować za troskę i wskazać mu drzwi wyjściowe. Była mu jednak winna trochę uprzejmości za zainteresowanie jej problemami, nie mówiąc o pysznym śniadaniu. - No dobrze, a nad czym teraz pracujesz? - drążył dalej. - Jedna sprawa, przeciwko Samowi Taylerowi, doty¬ czy włamania. - N i e przypominam sobie, żebym czytał o tym w gazecie. - Dla dobra śledztwa nie ujawniamy szczegółów. Tay¬ lor ma już sporo na koncie: handel narkotykami, na¬ paść i liczne pobicia. Teraz jest oskarżony o włamanie. - Czy wyszedł za kaucją? - Nie, czeka na proces w areszcie. Ma dopiero dwa¬ dzieścia kilka lat i przed sobą sporo czasu, by popełnić jeszcze w życiu dużo poważniejsze przestępstwa. Connor ze zrozumieniem kiwnął głową. - Mówiłaś o narkotykach. Był dealerem tu w okolicy? -Tak. C o n n o r powoli dopił swoją kawę, zwlekając z na­ stępnym pytaniem. - Nie wydaje ci się, że może być członkiem gangu?

Niebezpieczny ochroniarz

Jest w odpowiednim wieku. Handel narkotykami to podstawowe zajęcie w tym środowisku. Spojrzała na niego z uznaniem. - Kilku sąsiadów dawało nam to do zrozumienia, oczywiście nieoficjalnie - przyznała. - Możemy więc sobie wyobrazić, jak członkowie gangu wpadają na pomysł postraszenia młodej pani prokurator, która zamierza wsadzić ich kumpla za kratki - powiedział wolno z nieprzeniknionym wyra¬ zem twarzy. Allison przeszedł dreszcz. Bardzo by chciała wyśmiać jego przypuszczenia jako nieprawdopodobne, jednak musiała przyznać, że układały się w logiczną całość. - Czym jeszcze się zajmujesz? - Jest jeszcze sprawa Kendalla, biznesmena oskarżo¬ nego o defraudację. Chodzi przede wszystkim o kra¬ dzież pieniędzy i księgowanie wpływów w taki sposób, by zatuszować brakujące kwoty. Tego właśnie staramy się dowieść. - Kendall... To nazwisko chyba mi się obiło o uszy. - Niewykluczone. Zasiada w kilku radach nadzor¬ czych. Do wszystkiego doszedł sam. - Karierowicz. Świetnie, mój ulubiony typ - skrzy¬ wił się Connor. - Karierowiczów nie lubisz tak samo jak bogaczy? - za¬ pytała ironicznie. - Czy ty w ogóle lubisz kogokolwiek?

Anna D e P a l o

Rzucił jej nieprzeniknione spojrzenie. - Sprawy o przestępstwa gospodarcze często się koń­ czą ugodą. Perspektywa wylądowania w celi z brutal­ nym włamywaczem lub handlarzem narkotyków potra­ fi zdziałać cuda. - To prawda, ale nie w tym przypadku. Kendall nie przyznaje się do winy - odparła, będąc wciąż pod wra­ żeniem jego wiedzy. Nie powinno jej to dziwić. W koń¬ cu ojciec C o n n o r a był policjantem, a on sam zapewne często współpracował z policją i prokuraturą, działając w imieniu swoich klientów. - Jeśli uda n a m się doprowadzić do skazania, Kendall będzie skończony - kontynuowała. - Należąca do nie¬ go firma public relations oskarża nas o próbę wrobienia jednego z największych filantropów w Bostonie. - Czy Kendall wyszedł za kaucją? -Tak. - Więc może się poruszać bez przeszkód. Taylor sie¬ dzi za kratkami, ale może mieć kumpli, którzy chcą mu p o m ó c . Kendall wydaje się zwykłym oszustem. Nie wiemy, czy byłby zdolny posunąć się do gróźb. - Twierdzisz zatem, że skoro prowadzę dwie duże sprawy, dwóch oskarżonych może mieć motyw, że¬ by mi grozić śmiercią. Czy to jest wniosek, do którego zmierzasz? - Wniosek jest tylko jeden: musisz uważać, księż-

Niebezpieczny ochroniarz

niczko. Ktoś chce ci zrobić krzywdę i powinienem tutaj zostać, dopóki się nie dowiemy, kto i dlaczego chce to zrobić - stwierdził. Zostać tutaj? Przecież omówili już tę sprawę zeszłej nocy! Już dawno powinno go tu nie być. - Nie możesz tutaj zostać - odparła stanowczo. - Doprawdy? - To nie jest konieczne - dodała. - Rozmawialiśmy już o tym. Rozejrzał się z powątpiewaniem. - Spójrz prawdzie w oczy. Nawet nie masz tu alarmu. - W takim razie go zainstaluję. -Właśnie dlatego tu jestem - stwierdził sucho. Jednak instalacja alarmu zabiera trochę czasu, nawet w przypadku mojej firmy. - W takim razie zamieszkam u... - zawiesiła głos. No właśnie, u kogo? U rodziców czy u któregoś z braci? Nie miała zbyt wielkiego wyboru. - Zamieszkam u rodziców. - Twoi rodzice mieszkają w Carlyle. Musiałabyś do¬ jeżdżać do pracy. - O p a r ł się wygodnie na krześle, wbijając w nią wojownicze spojrzenie.

- Pomyślmy...

Gdybym był przestępcą, który myśli o porwaniu, przy¬ jąłbym jako prawdziwe zrządzenie losu możliwość do¬ rwania cię na opustoszałej drodze po zmroku. - W takim razie zatrzymam się u któregoś z moich braci. Wszyscy mają mieszkania w Bostonie.

Anna DePalo

- Ale często nie ma ich na miejscu. Gdybyś zniknę­ ła, przez parę godzin nikt by się nie zorientował, że coś jest nie w porządku. W duchu musiała mu przyznać rację. Jednak nikt z jej rodziny nie zdawał sobie sprawy, jak fakt wynaję¬ cia ochrony osobistej zostałby odebrany w prokuraturze. Pracowała zbyt ciężko, by pozwolić sobie na zepsucie swojego wizerunku zachowaniem w stylu przestraszo¬ nej bogatej dziewczynki. -Potrzebujesz osobistego ochroniarza - stwierdził Connor. - Rozumiem jednak, że może to być źle wi¬ dziane wśród twoich kolegów z pracy. - Dzięki - mruknęła, mile zaskoczona jego domyśl¬ nością. - Przynajmniej podchodzisz do tego bardziej rozsądnie niż moja rodzina. - Dlatego proponuję ci inne rozwiązanie. Wprowadzę się tutaj jako przyjaciel rodziny, który potrzebuje dachu nad głową na czas remontu w swoim mieszkaniu. Musiała przyznać, że nie poddawał się łatwo. Czuła jednak, że przyjęcie jego propozycji byłoby nierozważ¬ ne z jej strony. Nawet jeśli im się uda zakamuflować prawdziwy powód jego pobytu w jej mieszkaniu, wczo¬ rajszy pocałunek nie wróżył dobrze na przyszłość. - Już o tym rozmawialiśmy. Nie zgadzam się. - Będę odwoził cię do pracy i odbierał po p o ł u d n i u - kontynuował niezrażony jej odmową.

Niebezpieczny ochroniarz

- Jak wspaniałomyślnie z twojej strony - zakpiła. - Nie martw się. - Uśmiechnął się odruchowo. - Je­ stem w miarę cywilizowany i sprzątam po sobie. Allison skrzywiła się ironicznie. Twarz Connora nagle spoważniała. - To nie jest gra, Allison. Ktoś zdewastował twój sa¬ mochód i grozi ci śmiercią. Nie wiesz, jaki może być jego następny krok. - Zdaję sobie z tego sprawę - odparła. Choć starała się nie myśleć o niebezpieczeństwie, strach miał do niej coraz większy dostęp. - Twój brat mówił mi, że w sprawę zaangażowała się policja, ale obydwoje wiemy, jak ograniczone są jej możliwości - dodał Connor. Zawsze wiedziała, że Connor Rafferty jest mężczy¬ zną, który się nie zniechęca odmową. Choć pochodził z ubogiej robotniczej rodziny, udało mu się zbudować firmę przynoszącą ogromne zyski. Z jego usług korzy¬ stały największe firmy i najbogatsi ludzie w mieście. Nie mogła mu jednak zapomnieć, że dziesięć lat temu wyniósł ją z baru jak niesforne dziecko. Czasem miała wrażenie, że pomimo wczorajszego pocałunku wciąż ją tak traktuje. Ta myśl wprawiła ją w bojowy nastrój. - Słuchaj, Connor. Doceniam twoją propozycję, ale jak sam zauważyłeś, w sprawę już się zaangażowała policja. A co, jeśli powiem, że właściwie nie masz wyboru?

Anna DePalo

Prychnęła ze złością, lecz po chwili otworzyła usta ze zdumienia, gdy wyciągnął z kieszeni spodni pęk kluczy do jej apartamentu. - Skąd je masz? - spytała, starając się zapanować nad gniewem. - Osoba, która wynajmuje ochronę, zazwyczaj za­ pewnia jej nieograniczony dostęp do posiadłości - wy­ jaśnił lakonicznie. Nie ujdzie ci to na sucho, Q u e n t i n ! - pomyślała, za¬ stanawiając się intensywnie, jak wybrnąć z tej sytuacji. Doświadczenie podpowiadało jej, że lepiej zawrzeć po­ zorny rozejm niż otwarcie się przyznać do porażki. Po¬ trzebowała trochę czasu, by obmyślić sposób, jak się pozbyć niechcianego gościa. - Rozumiem - odparła, siląc się na spokój. - Skoro zatem tymczasowo mamy być współlokatorami, warto ustalić jakieś reguły. - Co masz na myśli? - spytał podejrzliwie. - To, co się stało zeszłej nocy, było błędem i nie ma prawa się powtórzyć. Po prostu mnie zaskoczyłeś w chwili, kiedy się tego nie spodziewałam. - O to właśnie chodziło. - To nie ma prawa się powtórzyć - podkreśliła do¬ bitnie. - Rozumiem, że masz na myśli nasz pocałunek. - Oczywiście, że m a m na myśli pocałunek!

Niebezpieczny ochroniarz

- Spokojnie, tylko się upewniam - powiedział gło¬ sem, który wzbudzał w niej mordercze instynkty. - Gwoli ścisłości, to nie był nasz pocałunek, to ty mnie pocałowałeś, wykorzystując moje roztargnienie. - Zdawało mi się, że ci się podobało - odparł, mru¬ żąc oczy. - Żadnych pocałunków, Rafferty. - Obiecuję, że nie pocałuję cię pierwszy. Za ciebie nie mo¬ gę ręczyć - odparł z irytującym uśmiechem na twarzy. Rzuciła mu lodowate spojrzenie. - Postaram się oprzeć tej pokusie. - A więc ustalone? - upewnił się. - Wygląda na to, że nie mam wyboru - stwierdziła ponuro. Roześmiał się pełnym głosem i nagle poczuła nie¬ odpartą chęć uciszenia go pocałunkiem. Było to o ty¬ le dziwne, że jeszcze zeszłej nocy jego widok wzbudzał w niej co najwyżej chęć wypróbowania któregoś z cio¬ sów, których się nauczyła na zajęciach karate. Teraz zaś miał z nią zamieszkać, by zapewnić jej ochronę. Cieka¬ we tylko, kto obroni ją przed nim samym?

ROZDZIAŁ

TRZECI

Allison bez oporów zgodziła się, by Connor odwiózł ją do pracy. Jej ugodowe zachowanie wzbudziło w nim podejrzenia, przeczuwał, że jest to jedynie sprytny ma­ newr, by uśpić jego czujność. Nie zastanawiał się nad tym jednak zbyt długo, gdyż jak zwykle miał przed sobą dzień pełen różnych za¬ jęć. Najpierw musiał pojechać do swojego mieszkania i przebrać się w garnitur, zanim się wybierze do biura. W porze lunchu podjechał do siedziby firmy Whittaker Enterprises, by się spotkać z Quentinem. Starali się odr czasu do czasu jeść razem obiad, by nie stracić ze sobą kontaktu, tym razem jednak głównym powodem ich spotkania była Allison. - Próbowałem z nią rozmawiać o konieczności wy¬ najęcia ochrony, ale wciąż mnie zbywa - skarżył się Quentin. - A przecież w tego typu pracy ciągle ma do czynienia z typami spod ciemnej gwiazdy. - Robię, co mogę, chociaż muszę przyznać, że wczo¬ raj nie była zachwycona moim widokiem - odparł

Niebezpieczny ochroniarz

Connor. - Cóż, nie mam opinii czarującego i przystęp¬ nego gościa. Quentin zachichotał, poklepując go po ramieniu. Wtem drzwi się otworzyły i do biura zamaszystym krokiem weszła Allison. Na jej twarzy malowała się iry¬ tacja. - Czy rozmawiacie o mnie? Jej wzrok zatrzymał się na twarzy Connora. - Podejrzewałam, że cię tutaj znajdę. Przyszedłeś za¬ meldować wykonanie zadania? - Zadanie zostanie wykonane dopiero wtedy, gdy znajdziemy faceta, który na ciebie poluje - odpowie¬ dział stanowczo. - Wydawało mi się, że jasno powie¬ działem, że masz się nie ruszać z biura, dopóki po cie¬ bie nie przyjadę. - Wyraziłeś się dostatecznie jasno, jednak nie przy¬ pominam sobie, żebym się kiedykolwiek zgadzała na wykonywanie twoich poleceń. Poza tym chcę podzię¬ kować bratu za przydzielenie mi współlokatora za mo¬ imi plecami. Quentin niespokojnie poruszył się na krześle. - Nic mi nie wiadomo o prawie dokwaterowania lo¬ katorów w wynajmowanym mieszkaniu bez wiedzy wy¬ najmującego - ciągnęła niewzruszona, wbijając wzrok w Quentina. - Nie złożyłam jeszcze skargi do sądu tyl­ ko ze względu na mamę. To by jej złamało serce.

Anna D e P a l o

- Serce prędzej złamałaby jej wiadomość o twojej śmierci - zareagował błyskawicznie Quentin. - Wszy¬ scy się o ciebie zamartwiamy. - Nie dziwię się, że mama się martwi! - odparowała Allison. - Martwiła się też, kiedy Noah zaczął się ścigać" na torze wyścigowym i kiedy ty się wybrałeś na samot¬ ną podróż autostopem przez całą Europę. Wierzyła jed¬ nak, że potraficie o siebie zadbać. - Czy to źle, że chcemy ci pomóc? Connor jest naj¬ lepszy w tym interesie. Kręcisz nosem tylko dlatego, że ód dawna macie ze sobą na pieńku. - No właśnie! Wprost wymarzony współlokator! Connor uśmiechnął się pod nosem. Myśl, że Allison jest zaniepokojona jego obecnością w mieszkaniu, spra¬ wiała mu niezrozumiałą satysfakcję. - A jeśli chodzi o mieszanie się w nie swoje sprawy kontynuował Quentin - to uznaj to za rewanż za swoje sztuczki z zeszłego roku, dzięki którym ja i Lizzy znów jesteśmy razem. - To było co innego! - zaoponowała oburzona Allison. - Czyżby? - spytał z powątpiewaniem Quentin. - Ty i Lizzy byliście dla siebie stworzeni. Tylko po¬ myśl, jacy jesteście teraz szczęśliwi! - Rozumiem, że różnica polega na tym, że ty miałaś na uwadze moje dobro, tak? - W przeciwieństwie do ciebie, Quentin. Ty po pro-

Niebezpieczny ochroniarz

stu wściubiasz nos w nie swoje sprawy z czystej złośli¬ wości - wtrącił kpiącym głosem Connor. Allison westchnęła zrezygnowana. Jej brat i Connor byli do siebie bardzo podobni, pomimo że jeden się urodził w bogatej rodzinie, a drugi wciąż sprawiał wra¬ żenie zbuntowanego chłopaka, który zszedł na złą dro¬ gę. Żaden z nich nie m i a ł zamiaru się wycofać. Connor zmierzył ją wzrokiem. - Podejrzewałem, że się nie poddasz tak łatwo, cho¬ ciaż dziś rano, gdy cię odwoziłem do pracy, byłaś ła¬ godna jak baranek. - Znasz mnie na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie jest to moje naturalne zachowanie - odparowała. - Uznajmy więc, że jest jeden do jednego, ksi꿬 niczko - powiedział spokojnie, ale wyraz jego oczu dawał do zrozumienia, że następnym razem nie da się nabrać. - Zapomnijmy o sprawie. Zjesz z nami lunch, Alli¬ son? - zaproponował Quentin. Zrozumiała, że dalsza dyskusja nie ma sensu. Ani jej brat, ani Connor nie zamierzali ustąpić. Jej dalsza obec­ ność w biurze Quentina mijała się z celem. - Dzięki za propozycję, ale muszę wracać do pracy. - Odwiozę cię - powiedział Connor, robiąc krok w jej kierunku. - Przecież macie jeść razem lunch. Poza tym, na li-

Anna DePalo

tość boską, jest środek dnia i mnóstwo ludzi na uli­ cach! - Możemy zjeść lunch innym razem - uciął dyskusję Gonnor. - Zresztą już sobie powiedzieliśmy wszystko, co trzeba. Moi ludzie dziś po południu rozpoczynają instalację systemu alarmowego, więc muszę wracać. - OK, wszystko mi jedno - odparła zrezygnowana Allison, gdy C o n n o r skierował się w stronę drzwi. - Po pracy też po ciebie przyjadę. Zadzwoń, gdy skończysz - dodał tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Naturalnie - powiedziała z jadowitym sarkazmem. W duchu jednak musiała przyznać, że jej obawy po¬ twierdzały się w stu procentach. Obecność C o n n o r a w jej życiu zbyt szybko zaczynała się wydawać czymś naturalnym. W niedzielę Allison wybrała się do Carlyle, by zjeść wczesny lunch ze swoją rodziną. Wszyscy bracia i sio¬ stry zgromadzili się w imponującej posiadłości jej ro¬ dziców pamiętającej czasy kolonialne. Rzecz jasna, Connor również był zaproszony. Wciąż pomieszkiwał w jej apartamencie, a Allison, choć nie mogła się go pozbyć, na każdym kroku okazywała mu swoją niechęć, starannie ignorując jego zalecenia. Głównym tematem rozmowy przy stole był oczywi¬ ście jej tajemniczy prześladowca. Fakt, że C o n n o r za-

Niebezpieczny ochroniarz

domówił się w jej mieszkaniu, zdawał się nikogo nie bulwersować. Wręcz przeciwnie, matka Allison posu¬ n ę ł a się nawet do wyrażenia wdzięczności i stwierdze¬ nia, że świadomość jego obecności daje jej spokój du¬ cha. Wszyscy obecni przy stole się z nią zgodzili. - Powodzenia, Connor. O ile znam swoją siostrę, nie będzie ci łatwo - dodał Mart, a Quentin i Noah uśmiechnęli się znacząco. Po lunchu rozzłoszczona Allison udała się wraz ze swoją szwagierką Lizzy do salonu. Jeśli ktokolwiek mógł ją teraz zrozumieć, to właśnie najlepsza przyjaciółka. -

Czy możesz w to uwierzyć? Jest mu wdzięczna!

Spokój ducha! - powtarzała zbulwersowana. - Wiem, wiem - powiedziała ze współczuciem Liz¬ zy, kołysząc w ramionach swojego miesięcznego syn¬ ka. - Jednak, Ally, czy ty naprawdę się nie boisz tego szaleńca? - Tego od pogróżek? - upewniła się Allison- Oczywi¬ ście, że tak, ale strach nie może mnie paraliżować. Inaczej musiałabym od zaraz zrezygnować z mojej pracy. Lizzy ze zrozumieniem kiwnęła głową. - Nie mów tylko moim braciom - dodała Allison. Gdyby wiedzieli, że choć trochę się tym martwię, praw¬ dopodobnie ukryliby mnie w jakiejś chatce na wsi i ob¬ stawili gorylami przy każdym oknie. Lizzy roześmiała się.

Anna DePalo

- Allison, oni naprawdę chcą dobrze. Nie miej jednak za złe Quentinowi, że nasłał na ciebie Connora. Twoi bracia się o ciebie martwią. - Wiem, ale mogliby mi dać trochę większy kredyt zaufania. Zresztą, m a m teraz czterech braci. Możesz mi wierzyć, że w konkursie na nadopiekuńczość Connor bije ich na głowę. Lizzy rzuciła jej współczujące spojrzenie. - Poczuł się jak u siebie w domu - westchnęła zre¬ zygnowana Allison. - Wczoraj sprawdzał okna i drzwi, a jego ludzie kończą już instalację alarmu, który ma bezpośrednie połączenie z posterunkiem policji. W rzeczywistości instalacja alarmowa sprawiła, że czuła się dużo lepiej w swoim mieszkaniu: Przeszka¬ dzała jej jedynie osoba nadzorująca. - Był czas, że wiele byś dała za odrobinę uwagi ze strony Connóra - zauważyła nieśmiało Lizzy, która pa¬ miętała jej młodzieńcze zauroczenie. - Minął czas, kiedy m o g ł a m się zadowolić zaintere¬ sowaniem z obowiązku. - A któż to interesuje się moją córką jedynie z obo¬ wiązku? - dobiegł je od drzwi głos matki. - Rozmawiamy o Connorze, mamo - wyjaśniła za¬ kłopotana Allison. - Jak mogłaś dziękować mu tak wy¬ lewnie? Gdzie się podziała teza, że kobieta powinna umieć sama o siebie zadbać?

Niebezpieczny ochroniarz

- Nie m a m najmniejszych wątpliwości, że potrafisz o siebie zadbać, córeczko - powiedziała ciepło matka, nie spuszczając wzroku z ukochanego wnuka. - Nie widzę jednak nic złego w tym, że Connor zapewnia ci fachową ochronę, kiedy jesteś w prawdziwym nie­ bezpieczeństwie. M a m nadzieję, że nie zapomniałaś o dobrych manierach i sama również mu podzięko¬ wałaś. Allison zdławiła w sobie budzące się poczucie winy. Jej matka miała przedziwny talent do odwracania kota ogonem. - Dziękowaliście mu tak wylewnie, że można by było pomyśleć, że trafił na najgorszą klientkę pod słońcem. Matka uniosła brwi i uśmiechnęła się. - Allison, wiesz doskonale, że nie to mieliśmy na my¬ śli. Twoi bracią lubią ci dokuczać, ale często sama ich podpuszczasz. - Pomyślmy więc, jakież to niedogodności musi zno¬ sić Connor. - Allison usiadła na krześle, udając zastano¬ wienie, zanim pstryknęła palcami. - Wiem już! Musiał dziś na mnie czekać przy schodach, gdy szykowałam się do wyjścia. Wiecie przecież, jak uwielbiam długie gorące prysznice. Matka Allison z grzeczności, usiłowała nadać swej twarzy wyraz zatroskania. - Czy naprawdę nikt nie widzi niestosowności całej

Anna D e P a l o

sytuacji? - wykrzyknęła Allison. - Gdyby na miejscu Connora był jakikolwiek inny mężczyzna, jestem pew­ na, że nie byłabyś taka spokojna, a Matt i N o a h nie ży¬ czyliby mu powodzenia. - Ale chodzi właśnie o Connora, a on przecież jest dla ciebie jak brat, kochanie - wtrąciła matka. - Chyba że o czymś nie wiem - dodała ostrożnie. - Oczywiście, że nie! - zaprotestowała gwałtownie Allison. - Jednak dziwi mnie, że nikt nie widzi, jak kło¬ potliwa jest ta cała sytuacja. Mieszkanie razem jest zbyt osobiste, zbyt intymne... -Ach, rozumiem... - W oczach matki błysnęło zainteresowanie. Takie samo, jakie Allison widziała, gdy jej oznajmiła, że Quentin i Lizzy będą mieli dzie­ cko. Zrezygnowana, z poczuciem porażki, osunęła się na krzesło. - Nie, mamo, nic nie rozumiesz. M i a ł a nadzieję, że podnosząc kwestię niestosow¬ ności mieszkania z obcym przecież mężczyzną, uzy¬ ska choć trochę poparcia. Niestety jej plan wywołał odwrotny skutek. Matka wyglądała na przyjemnie zaskoczoną. - No cóż, uważam, że Connor jest naprawdę intere¬ sującym młodym człowiekiem - powiedziała z uśmie¬ chem.

Niebezpieczny ochroniarz

Naburmuszona Allison zastanowiła się, jak Connor by przyjął określenie „interesujący młody człowiek". - I gdyby ktoś mnie pytał o zdanie, to powiedziała­ bym, że nie można trafić lepiej. Allison kiwnęła głową w stronę Lizzy. - Widzisz, jak liczy w myślach kolejne wnuki? - No cóż, musisz przyznać, że Connor może się po¬ dobać - odparła Lizzy, podnosząc dziecko, by mu się odbiło. - Oczywiście, jeśli jesteś zainteresowana - do¬ dała z uśmiechem. - A skoro już mowa o wnukach - zaczęła matka, bio¬ rąc w ramiona małego Nicolasa. - Chociaż uwielbiam ten nasz mały skarb, trochę żałowałam, że Liz i Quentin nie mieli czasu, by odpowiednio zaplanować uroczy¬ stość ślubną. Dlatego, kochanie, lepiej by było, gdybyś jednak sama brała te długie gorące prysznice. Connorowi zaś przydadzą się zimne. - Mamo! Liz zaczęła chichotać, a matka z uśmiechem na twa¬ rzy skierowała się w stronę drzwi. - Przecież my się nawet nie lubimy! - wykrzyknęła Allison. - Jesteśmy jak ogień i woda! - Tak m o c n o się tłumaczysz, że aż podejrzanie to wy¬ gląda - odpowiedziała Lizzy, uchylając się ze śmiechem przed poduszką, którą Allison cisnęła w jej kierunku.

Anna DePalo

Nie wiadomo, kiedy minął kolejny tydzień. Connor stał się stałym elementem codziennej rutyny. Każde­ go ranka czekał na Allison przy drzwiach z kluczykami od samochodu w rękach. Jeśli nie zadzwoniła do niego z pracy, dzwonił sam, pytając, o której ma po nią przy¬ jechać. Gdy w środę próbowała go zbyć, i tak przyje¬ chał do biura, czekając p ó ł godziny, aż Allison skoń¬ czy pracę. Czuła się okropnie, choć wciąż sobie powtarzała, że po tym, jak wtargnął do jej życia i rozpanoszył się w jej domu, zasługiwał na takie traktowanie. Jednak, choć starała się traktować go w domu jak powietrze, była nieustannie świadoma jego obecności i ta intymność wspólnego mieszkania bardzo jej doskwierała. W piątek rano szykowała się w pośpiechu do pra­ cy. Włożyła biustonosz i spódnicę, po czym zdała sobie sprawę, że bluzka od kompletu wisi w szafie w przedpo¬ koju. Słyszała, jak Connor wchodzi pod prysznic, wy¬ biegła więc szybko na korytarz. Gdy w końcu znalazła bluzkę, której szukała, otworzyły się drzwi od łazienki i ujrzała w nich Connora z mokrą czupryną i ręczni-' kiem niedbale przepasanym na biodrach. Gdy ich oczy się spotkały, poczuła, że się rumieni. Odruchowo przycisnęła bluzkę do piersi, przemaszero¬ wała bez słowa do swojego pokoju i szczelnie zamknę¬ ła za sobą drzwi.

Niebezpieczny ochroniarz

Gdy wieczorem Connor odebrał ją z pracy, napięcie między nimi było tak duże, że z trudem się powstrzy¬ mywała, by nie wyskoczyć z pędzącego samochodu. Przebrała się w dżinsy i dopasowany top i zbiegła do kuchni na szybką kolacją. Miała jeszcze w planach czy¬ tanie akt, które przyniosła z biura. W przedpokoju zastała Connora, który kierował się w stronę schodów. Jego wzrok zatrzymał się na tecz¬ kach z aktami. - Nie wierzę własnym oczom! Nie masz żadnych pla­ nów na piątkowy wieczór? - Mam dużo pracy - odparła, hardo unosząc głowę. - W przeciwnym razie już by mnie tu nie było. - Od kiedy to praca rujnuje ci życie towarzyskie? - Nie m a m nastroju do wychodzenia z domu - pod¬ kreśliła stanowczo. Częściowo była to prawda. Tajemniczy mężczyzna dzwoniący do niej z pogróżkami napawał ją strachem, choć bardzo się starała to ukryć, zwłaszcza przed Connorem. - A może nie chce ci się wychodzić z domu, bo to¬ warzystwo, w którym się obracasz, nie jest zbyt intere¬ sujące? - Odczep się ode mnie, Rafferty - odparła znużonym głosem, przewidując kolejne starcie. - Obserwuję cię już jakiś czas, księżniczko. Widzia-

Anna DePalo

ł e m tych wszystkich Martinów, Peterów i Charlesów. Twardziele o ptasich móżdżkach. Twoim problemem jest to, że nigdy się nie spotykałaś z prawdziwym m꿬 czyzną. - Takim jak ty, tak? - Nigdy nie słyszałem skarg. - Uśmiechnął się zaro­ zumiale. - To mnie akurat nie dziwi. Jesteś odporny na kryty¬ kę. Spływa po tobie jak woda po kaczce. Zmrużył oczy, przyglądając jej się uważnie. - A może po prostu nie ma czego krytykować? Ty również się nie skarżyłaś, gdy cię pocałowałem. Wręcz przeciwnie, wyglądałaś na zadowoloną. - Daleko cijeszcze do tego, by powalić kobietę na ko¬ lana - prychnęła z pogardą. - Czyżby? - zapytał powoli, a w jego oczach pojawiły się niebezpieczne błyski. - Zdecydowanie. A tak na marginesie, twój pocału¬ nek nie sprawił mi żadnej przyjemności. Przysunął się do niej i powoli dotknął jej ramienia w delikatnej pieszczocie. - Jesteś tego absolutnie pewna? - wyszeptał jej do ucha. - Zupełnie. - Bo mógłbym przysiąc, że ci się podobało. - Wydawało ci się - odpowiedziała słabym głosem.

Jego wzrok ześlizgnął się na jej usta. - Musiało mi się zatem wydawać, że te miękkie wargi nie stawiały żadnego oporu - wyszeptał. Schylił głowę, aż poczuła jego oddech przy swoim uchu. - I musiało mi się wydawać, że twoje ciało przywarło do mojego ciała... Powinna się cofnąć i zdecydowanie przypomnieć mu o regułach, jakie ustalili, stała jednak jak zahipnotyzo¬ wana, gdy powoli przesuwał rękę wzdłuż jej ramienia. Jej ciało stanęło w ogniu, reagując na jego bliskość. - Przyznaj - wyszeptał, dotykając ustami jej skroni - że nie możesz mi się oprzeć, księżniczko. Jestem aro¬ ganckim prostakiem, ale właśnie takiego mnie lubisz. To prawda, nie potrafiła mu się oprzeć. Nie mogła oderwać wzroku od jego ust. Jeśli powie „tak", prawdo­ podobnie znowu ją pocałuje. Pochyliła się z gotowością w jego stronę, lecz wtedy on nagle się cofnął. - Całe szczęście, że ja ci się potrafię oprzeć - skwi¬ tował. Patrzyła na niego z niedowierzaniem, a w jej oczach pojawiła się wściekłość. Zabawił się jej kosztem! Arogancki, zadufany w so¬ bie prostak! Potrafi się jej oprzeć, tak? Ten pocałunek podobał mu się tak samo jak jej! Nie myśląc wiele, zrobiła to, co dyktowała jej ślepa

Anna DePalo

furia. Wiedziała, jak zetrzeć z jego twarzy ten pełen sa¬ tysfakcji uśmieszek! Chwyciła za poły jego marynarki i gwałtownie przyciągnęła go do siebie. Zanim zamknęła oczy, dostrzegła w jego bursztyno¬ wych oczach błysk zaskoczenia zmieszanego - była te¬ go pewna - z gwałtownym pożądaniem.

ROZDZIAŁ

CZWARTY

Jej reakcja zaskoczyła go w najwyższym stopniu. Nie byłby jednak mężczyzną, gdyby nie skorzystał z takiej okazji. Gdy więc jedną ręką chwyciła go za ra¬ mię, a drugą przyciągnęła jego głowę do swojej twarzy, ochoczo poddał się i przywarł do niej całym ciałem. Jej usta były dokładnie takie, jak zapamiętał: miękkie, cie¬ płe i delikatne. Oplótł ją ramionami i podniósł delikatnie do góry, opierając jej plecy o ścianę. Gdy ich usta w końcu się rozdzieliły, obydwoje nie mogli opanować przyspieszo¬ nego oddechu. - Czy chcesz pójść o krok dalej, księżniczko? - wyszep¬ tał jej do ucha szorstkim z podekscytowania głosem. W jej oczach znów zobaczył niebezpieczny błysk. - Nie potrzebuję posuwać się dalej, Rafferty - od¬ parła. Opuściła wzrok i dotknęła ręką jego nabrzmiałej męskości. - Mam namacalny dowód na to, że - jak ty to ująłeś? - potrafisz mi się oprzeć... - dodała i spoj¬ rzała mu wyzywająco prosto w oczy.

Anna DePalo

W odruchu złości chwycił ją za ręce i z powrotem przycisnął do ściany, unieruchamiając jej ciało w żela­ znym uścisku. - Uważaj, księżniczko. Ta gra robi się dla nas niebez­ pieczna. Odwaga jej nie opuściła. Dzielnie wytrzymała jego spojrzenie. - Przypuszczam, że tak właśnie twoim zdaniem wy¬ gląda sztuka uwodzenia - warknęła, próbując wyswo¬ bodzić się z jego ramion. Podniósł wolną rękę do jej twarzy i odgarnął kos¬ myk włosów wpadający jej do oczu. Zamiast cofnąć rę¬ kę, przeciągnął nią delikatnie po linii jej podbródka. Jej przyspieszony oddech świadczył o tym, że nie po¬ została obojętna na tę pieszczotę. - Niewiele trzeba,

żebyśmy wylądowali w łóżku,

księżniczko. Spojrzała na niego pociemniałymi z pożądania oczami. - Oczywiście - dodał - twoi bracia stłukliby mnie na kwaśne jabłko i nawet nie miałbym im tego za złe. - To nie byłaby ich sprawa - wyrwało się Allison. Nie uszło jego uwagi, żę nie zaprzeczyła. - Niezależna jak zawsze. - Byłoby miło, gdybyś ty również o tym pamiętał szepnęła.

Niebezpieczny ochroniarz

- Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, co by było, gdybyśmy rozładowali naszą złość na siebie w łóżku, zamiast obrzucać się inwektywami? Wyrwała się z jego objęć, nagle rozzłoszczona. - Czyja się zastanawiałam? Czy m a m to rozumieć ja¬ ko zaproszenie do łóżka? - A jeśli nawet? Przyjęłabyś je? - Po moim trupie, Rafferty. Znajdź sobie inną roz¬ rywkę na wieczór - warknęła z wściekłością, po czym odwróciła się na pięcie i wybiegła do salonu. Nie miał najmniejszego pojęcia, co ją tak nagle roz¬ złościło, ale był na siebie wściekły. Następnego dnia Allison obudziła się odrobinę bar¬ dziej zrelaksowana. Resztki napięcia postanowiła od¬ reagować na siłowni. Niestety C o n n o r najwyraźniej wpadł na ten sam pomysł. Zjawił się na sali chwilę po tym, jak weszła na bieżnię. C h o ć ze wszystkich sił starała się go ignorować, nie mogła się powstrzymać, by nie rzucać ukradkowych spojrzeń na jego wysportowane ciało. Jego mięśnie po¬ ruszały się rytmicznie, gdy unosił ciężarki, nieświado¬ my faktu, że jest obserwowany. Allison odruchowo wróciła myślami do poprzednie¬ go wieczoru, kiedy te silne ramiona obejmowały jej cia¬ ł o . Po chwili przypomniała sobie jednak jego pytanie,

Anna DePalo

które podziałało na nią jak kubeł zimnej wody, wyry¬ wając gwałtownie z romantycznego nastroju, w jaki za­ częła popadać. Oczywiście, że się zastanawiała, jak wyglądałby jej związek z Connorem. Sposób, w jaki zadał to pytanie, dowodził tylko, że nic do niej nie czuł i nic o niej nie wiedział. Poza tym nie mogła mu zapomnieć, że kiedyś okazał się nieczułym prostakiem. - Idę popływać - rzuciła w przestrzeń, schodząc zbieżni. Skierowała się szybko w stronę damskiej szatni, by się przebrać w kostium. Miała nadzieję, że Connor nie pójdzie w jej ślady. Myliła się jednak. Zdążyła pokonać zaledwie trzy długości, gdy ujrzała go stojącego na brzegu. Kątem oka zauważyła, jak kobieta pływająca przed chwilą na ostatnim torze znika w drzwiach szatni. Zostali sami. - Co ty tu robisz? - warknęła, odgarniając mokre kosmyki z czoła. - Przyszedłem trochę ochłonąć, księżniczko

-

odparł. Czy w jego oczach naprawdę dostrzegła rozbawie¬ nie? Sądziła, że poprzedniego wieczoru udało jej się za¬ chwiać jego pewność siebie. Teraz jednak nie wyglądał na zmieszanego, gdy stał na brzegu z rękami na bio¬ drach, wbijając w nią zagadkowe spojrzenie.

Niebezpieczny ochroniarz

- Rób, jak chcesz - odparła krótko i zanurkowała, kierując się na przeciwległy brzeg basenu. Po chwili jednak zauważyła, że Connor płynie na to­ rze obok. Sunął w takim samym tempie jak ona, a ru­ chy jego rąk były lustrzanym odbiciem jej ruchów. Czy właśnie dlatego tak bardzo ją złościł, że w tak wielu sprawach byli do siebie podobni? Przez kilka ładnych lat nie oszczędzali się nawzajem, mówiąc sobie najbardziej przykre rzeczy, jakie można so¬ bie wyobrazić. W przeciwieństwie do mężczyzn, z który­ mi się do tej pory spotykała, nie pozwalał jej dyktować warunków. Był jak skała, w której, pomimo wielu prób, nie udało jej się zrobić nawet najmniejszej wyrwy. A jednak zeszłej nocy najwyraźniej jej pragnął Gdy¬ by nie zareagowała tak impulsywnie i przyjęła jego pro¬ pozycję, zapewne wieczór skończyłby się w łóżku. Przez chwilę zatrzymała się na tej myśli. W łóżku z Connorem Raffertym. W łóżku z najbardziej irytującym i niereformowalnym mężczyzną, jakiego znała. Instynktow¬ nie czuła, że w sypialni zachowywaliby się z taką samą gwałtownością jak poza nią. Ich miłość byłaby nie¬ ustannym ścieraniem się dwóch żywiołów. Była pewna, że uważał ją za atrakcyjną. Sposób, w ja¬ ki ją całował, mówił sam za siebie. Pójście z nim do łóż¬ ka byłoby łatwe i naturalne, a z drugiej strony rodziło¬ by wiele problemów.

Anna DePalo

Była podekscytowana na samą myśl, że w końcu udało jej się przyciągnąć jego uwagę, nawet jeśli zda¬ rzyło się to o dziesięć lat za późno. Z drugiej strony jed­ nak musiała pamiętać o tym, że Connor był najlepszym przyjacielem Quentina, a jej pozostali bracia traktowali go jak honorowego członka rodziny. Jeśli teraz ulegnie pokusie, przez całe życie będzie musiała znosić widok swojego byłego kochanka na wszelkich rodzinnych spotkaniach. Dopłynęła do brzegu i zdecydowała się wyjść z wo­ dy. Gdy podciągnęła się do góry, znowu napotkała je¬ go spojrzenie. Krople wody połyskiwały na jego opalo¬ nych ramionach. - Świetnie pływasz, księżniczko. Czy właśnie tym sposobem utrzymujesz swoje boskie c i a ł o w for¬ mie? - Przychodzę tu od czasu do czasu. Sama - podkre¬ śliła dobitnie. - W takim razie cieszę się, że się zgodziłaś dzisiaj na moje towarzystwo - odparł z uśmiechem, nie spuszcza¬ jąc wzroku z jej ociekającego wodą ciała. Zażenowana jego spojrzeniem, chwyciła szybko ręcznik i skierowała się do przebieralni. - Spotkamy się na zewnątrz za dwadzieścia minut usłyszała za sobą.

Niebezpieczny ochroniarz

Godzinę później Connor zaparkował samochód pod apartamentem Allison. Z czarnej metalowej skrzynki na drzwiach wystawał cały plik listów i katalogów. Za¬ n i m Allison zdążyła zaprotestować, C o n n o r szybkim ruchem zgarnął pocztę. - Wydaje mi się - rzuciła zirytowanym tonem - że przechwytywanie listów jest przestępstwem ściganym na mocy prawa stanowego. Uśmiechnął się, patrząc z rozbawieniem na jej nie¬ zadowoloną minę. - Uznajmy, że nie przechwytuję, tylko sprawdzam. Wyciągnęła rękę, by wyrwać mu listy, on jednak pod¬ niósł je wysoko do góry, tak by nie mogła ich dosięgnąć. - Otwórz drzwi - polecił, rozglądając się dookoła. Było dopiero przed południem, jednak nie czuł się komfortowo, stojąc z nią na schodach, gdzie stanowili tak łatwy cel. Od chwili gdy z nią zamieszkał, przestała otrzymywać telefony z pogróżkami, zbyt długo jednak pracował w tej branży, by to uśpiło jego czujność. Gdy otworzyła drzwi, wyłączył system alarmowy. Jeszcze w przedpokoju zaczął przeglądać pocztę. O d ł o ­ żył na bok plik katalogów reklamowych i zainteresował się białą kopertą bez adresu zwrotnego. - To moja poczta - zawołała oburzona Allison. - Nie wmawiaj mi, że otwierasz listy swoich klientów! Nie pozwolił jej wyrwać sobie koperty.

Anna DePalo

- C z a s e m sytuacja tego wymaga - u c i ą ł k r ó t k o . Allison wydała s t ł u m i o n y okrzyk, gdy r o z c i ą ł koper­ tę i wysypał jej zawartość na s t ó ł . W k o p e r c i e znajdowały się trzy zdjęcia przedstawia¬ j ą c e Allison w c o d z i e n n y c h sytuacjach. I c h j a k o ś ć n i e b y ł a najlepsza. N i e b y ł o wątpliwości, że z o s t a ł y zrobio¬ n e z ukrycia. D o zdjęć z o s t a ł a d o ł ą c z o n a b i a ł a kartka z k r ó t k i m , n a p i s a n y m na maszynie tekstem. To,

żebyś wiedziała,

że nie spuszczam z ciebie wzroku.

Mogę cię dorwać, kiedy zechcę. Jeśli chcesz, żyć, rzuć swo­ je robotę i jedź, na Wakacje za kasę tatusia. Allison wyciągnęła rękę p o kartkę, k t ó r ą t r z y m a ł w ręku. - Co to jest? - zapytała. C o n n o r zastanowił się przez chwilę. C h o c i a ż c h c i a ł jej oszczędzić stresu, zdawał sobie sprawę, że n i e da mu spokoju, d o p ó k i się n i e dowie. M i a ł o c h o t ę zabić tego łajdaka, który jej groził. P o d a ł jej zawartość koperty. - Czytaj. Obserwował, j a k jej twarz nagle blednie, i zaklął p o d nosem. - N i e dotykaj niczego - p o l e c i ł . - D z w o n i ę na policję, m o ż e u d a się znaleźć jakieś odciski palców. K i w n ę ł a głową, nagle c i c h a i skupiona.

Niebezpieczny ochroniarz

- Poznajesz, kiedy zostały zrobione te zdjęcia? - zapytał. - Dwa lub trzy tygodnie temu - odparła niepewnie, przyglądając się uważnie fotografiom. - Tutaj oddawa¬ ł a m swój "płaszcz do pralni. Zaparkowałam wtedy na ulicy parę metrów dalej. Wygląda na to, że ktoś zrobił zdjęcie z parkingu po drugiej stronie ulicy. - A co z pozostałymi dwoma? - Nie jestem pewna. M a m na sobie różne rzeczy, więc pewnie ktoś robił zdjęcia w kilkudniowych odstępach. Connor ostrożnie odłożył fotografie. - Dla policji to już jest jakaś wskazówka. Wiadomo, gdzie trzeba popytać. Może ktoś coś zauważył. Przeczesała ręką włosy, nie starając się nawet ukryć powątpiewania malującego się na jej twarzy. - To wszystko jest niedorzeczne. Dotychczas byłam fotografowana przez dziennikarzy na konferencjach prasowych i balach dobroczynnych. - Popularna pani prokurator, w której żyłach płynie błękitna krew - zażartował. - Daj mi spokój, Rafferty. Zaśmiał sie, zadowolony, że jego komentarz wywo¬ ł a ł na nowo błysk ożywienia w jej oczach. Lęk widocz¬ ny przed chwilą na jej twarzy zupełnie do niej nie pa¬ sował. Connorowi zależało na tym, by zdawała sobie sprawę z zagrożenia, nie chciał jednak, by temu szaleń¬ cowi udało się ją zastraszyć.

Anna DePalo

- Jego język jest dość prymitywny - zauważyła z za¬ stanowieniem. - Celne spostrzeżenie. Wskazywałoby to na Taylora, a raczej któregoś z jego kumpli z gangu. - Być może. - Allison nie Wyglądała na przekonaną. - Może jednak ktoś chce naprowadzić nas na fałszywy trop... - Co masz na myśli? - Connor miał już własną teorię, ciekawiło go jednak, co sądzi Allison. - Gdyby to któryś z kumpli Taylora m i a ł mnie na ce¬ lowniku, pewnie nie bawiłby się w wysyłanie liścików - stwierdziła z przekonaniem. Kiwnął głową z uznaniem. Praca w prokuraturze wiele ją nauczyła. Nie był pewien, czy mu się to podo¬ ba, że Allison dysponuje tak dużą wiedzą o życiu ulicy. Choć często naśmiewał się z jej pochodzenia, wiedział aż nazbyt dobrze, że tak zwane życie prostych ludzi by¬ ło ponurą alternatywą. - Osobą, która to przysłała, chce mnie przestraszyć zastanawiała się głośno Allison. - Do tej pory jednak nie posunęła się dalej. Chyba bardziej pasuje to do Kendalla. - Wyjęłaś mi to z ust, księżniczko. Uśmiechnęła się zadowolona. - Przypuszczam, że to jeden z największych komple¬ mentów, jakie mogłam od ciebie usłyszeć.

ROZDZIAŁ

PIĄTY

Niespodziewanie dla siebie samej Allison dała się Connorowi namówić na weekend - w jego posiadło¬ ści na wsi. Przekonał ją, że potrzebuje choć chwilowej zmiany otoczenia. Siedziała teraz obłożona papierami, pracując nad odpowiedzią na wniosek obrony Kendalla o wyłączenie części materiału dowodowego podczas procesu przed ławą przysięgłych. Słyszała, jak Connor krząta się po kuchni. Niedawno wrócili z zakupów i Connor chciał popracować trochę na komputerze. Na szczęście miniony tydzień był dużo spokojniej¬ szy niż ostatnia sobota. Po odkryciu anonimowego li¬ stu Connor zadzwonił po policję, więc całe popołudnie spędziła na przesłuchaniach, czego rezultatem był świ¬ drujący ból głowy na koniec dnia. Niestety policji nie udało się znaleźć na zdjęciach odcisków palców, poza odciskami Connora. Na koper¬ cie było ich wiele, należały jednak do listonosza. Żadna

Anna DePalo

z osób przesłuchiwanych przez policje nie zauważyła niczego niepokojącego. Pomimo spokojnego tygodnia nie czuła się spokoj¬ niejsza. Do momentu otrzymania listu podejrzewała tylko, że ktoś ją obserwuje, teraz była już tego pewna. Ta myśl nie dawała jej spokoju. Czasem łapała się na tym, że spogląda za siebie, oczekując podświadomie, że zobaczy tajemniczego napastnika. Kiedy więc pod koniec tygodnia Connor zaczął ją przekonywać, że równie dobrze może popracować na wsi, nie stawiała zbyt dużego oporu. Choć trudno jej było to przyznać, czuła się o wiele bezpieczniej, mając przy sobie Connora. Pozą tym wyjazd z miasta stanowił rzeczywiście miłą odmianę. Gdy przyjechali tu dziś rano, odkryła, że do­ mek na wsi był tak naprawdę przestronną willą położo­ ną w lesie, z dala od drogi. W środku były cztery sypial­ nie, dwie łazienki, ogromna kuchnia ze spiżarnią, salon, jadalnia i doskonale wyposażony gabinet do pracy. Przez przeszklone drzwi prowadzące na taras wi¬ działa, jak Connor przygotowuje rozpałkę do grilla. Na stole tuż obok leżały na talerzu steki i ziemniaki gotowe do pieczenia. Allison uznała, że nadeszła pora, by odło­ żyć dokumenty i przygotować się do kolacji. Odłożyła olbrzymią stertę papierów na stół i wyszła na taras. Connor, popijając piwo, przyglądał się zachodowi

Niebezpieczny ochroniarz

słońca nad lasem. Gdyją dostrzegł, otworzył i wręczył Jej bez słowa drugą butelkę. - Dzięki - powiedziała, obserwując z przyjemnością, z jaką wprawą przekręca skwierczące na grillu steki. Niedługo już nie będę mogła sobie wyobrazić, jak do tej pory żyłam bez.twojej kuchni. Roześmiała się, widząc jego zdziwione spojrzenie. - Przypuszczam jednak, że rozpalanie grilla jest rów¬ nie męskim zajęciem jak otwieranie puszek z piwem 1 pstrykanie pilotem do telewizora - zachichotała. - Jest w tym sporo racji, księżniczko. Pamiętaj zatem, że do końca wieczoru to ja tu rządzę. - Jak to do końca wieczoru? - zapytała z przekąsem. - Wydawało mi się, że starasz się mnie o tym przeko¬ nać każdego dnia. - Jak na razie marnie mi idzie - odparł, wskazując ręką na drzwi do kuchni. - Trzeba przynieść resztę rzeczy. Allison posłusznie udała się do kuchni i po chwili wróciła z talerzami, sztućcami, serwetkami i miską sa¬ łatki, którą Connor zostawił na kuchennym blacie. Na¬ krywając stół, rzucała mu od czasu do czasu ukradkowe spojrzenia. W spranych dżinsach i flanelowej koszuli było mu bardzo do twarzy. Kolacja sam na sam z Connorem wśród leśnej głu¬ szy miała dla Allison zdecydowanie zbyt intymny wy¬ dźwięk. Pomimo to, a może właśnie z tego powodu, nie

Anna DePalo

brakowało im tematów do rozmowy. Gawędzili o ostat nich wydarzeniach na scenie politycznej, o tym, czy Boston Red Sox zakwalifikują się do Pucharu Świata i o klasykach muzyki rockowej. N i m skończyli jeść, Allison poczuła się tak zrelaksa wana i swobodna, że zdecydowała się na skierowani rozmowy na tematy bardziej osobiste. - Jest jedna rzecz, której nie potrafię w tobie zrożu mieć, Connor - wyznała. - Tylko jedna? - Zmarszczył brwi z rozbawionym wyrazem twarzy. - Co za zawód! To nie kwalifikuje mnie do miana faceta skomplikowanego, nierozumia nego czy udręczonego. - Udręczony to był James Dean, ty jesteś raczej... przez chwilę szukała odpowiedniego słowa - nieprze nikniony. - Nieprzenikniony? No cóż, dobre i to. A czemuż za wdzięczam taką charakterystykę? Allison z premedytacją zignorowała jego drwiąc ton. - Nigdy nie m o g ł a m zrozumieć, dlaczego wróciłeś do Bostonu. Zauważyła, że w końcu spojrzał na nią uważnie. - Wyjeżdżasz stąd, kończysz z wyróżnieniem infor­ matykę na Harvardzie i zamiast wspinać się po szczeb­ lach kariery w jakiejś prestiżowej instytucji, wracasz do

Niebezpieczny ochroniarz

dzielnicy, w której się wychowałeś, i zakładasz firmę zajmującą się instalacją systemów alarmowych. Więk­ szość ludzi idzie na Harvard właśnie po to, by się wy­ rwać ze swojego otoczenia, a nie by do niego wracać. - To prawda. - Wzruszył ramionami. - Jednak źle na tym nie wyszedłem. Może było to częścią starannie opracowanego planu? - Zdążyłam cię już trochę poznać, więc w to akurat nie wątpię. Chciałabym tylko poznać szczegóły tego planu. - Od razu widać, że jesteś prokuratorem. Pytasz, do­ póki nie uzyskasz satysfakcjonującej cię odpowiedzi roześmiał się. - Nie zbaczaj z tematu. Dlaczego wróciłeś do swojej dzielnicy po skończeniu studiów? Wszyscy byli zasko¬ czeni twoją decyzją, tym bardziej że twój ojciec zginął tam na służbie. Quentin opowiadał jej o swoim ojcu policjancie, któ­ ry zginął, gdy Connor był jeszcze dzieckiem. Jego mat¬ ka była pielęgniarką i zmarła na raka piersi, gdy Con¬ nor skończył szkołę średnią. W wieku osiemnastu lat był już sierotą. - Czy to przesłuchanie? - dopytywał się kpiąco Con¬ nor, ale w jego głosie wyczuła lekkie napięcie. - Opowiedz mi o swoim ojcu - poprosiła łagodnie, puszczając mimo uszu jego pytanie. - W porządku, księżniczko. Widzę, że nie jest łatwo

Anna DePalo

cię zbyć. - Uśmiechnął się, wznosząc do góry butelkę z piwem. Przez chwilę się zastanowiła, czy nie jest zbyt natręt¬ na, Connor jednak sprawiał wrażenie, jakby sam chciał jej o tym opowiedzieć. Zdawała sobie sprawę, że nie zwierzał się łatwo. Zamilkł na dłuższą chwilę, ze wzrokiem utkwionym w zamgloną linię lasu. - Miałem dziewięć lat, gdy zmarł mój ojciec - ode­ zwał się po chwili. - Ciężko jest stracić ojca w tym wie­ ku, choć pewnie w żadnym nie jest łatwo. Był asysten¬ tem trenera mojej drużyny piłkarskiej. Uczył mnie pływać i jeździć na rowerze. Bardzo mu zależało na rozwoju lokalnej społeczności. Chyba czuł, że ma ja¬ kiś dług. Sam dorastał na ulicach Bostonu, zanim zo¬ stał gliniarzem. Allison słuchała z zainteresowaniem, nie chcąc go zniechęcić zbędnymi komentarzami. - Chociaż stać nas było na to, by przeprowadzić się na przedmieścia, ojciec chciał zostać w swojej dzielni¬ cy. Bardzo się cieszył, że właśnie tam przydzielono go do służby. Wierzył w sens swojego zaangażowania w tej społeczności. - Zaangażował się w sport, by dać młodym jakąś alter¬ natywę dla ulicznych gangów - podsumowała Allison. - Tak myślę - przytaknął. - Pewnego dnia zadzwonił

dzwonek do drzwi. Myślałem, że to ojciec wraca z noc¬ nej zmiany. Gdy przy drzwiach zobaczyłem sierżanta z jego rejonu, poczułem, że coś się musiało stać. M o ­ żesz się domyślić, co było dalej. - Jak to się stało? - zapytała delikatnie. Znali się od lat, jednak po raz pierwszy odważyła się zapytać go o okoliczności śmierci ojca. Tak bardzo było jej żal tego małego chłopca, który kilkanaście lat temu otworzył drzwi sierżantowi policji. - Ojciec został wezwany do włamania. Z ł a p a ł spraw­ cę i zakuł go w kajdanki. Nie wiedział jednak, że za drzwiami ukrył się wspólnik ze spluwą w kieszeni. Allison drgnęła przerażona. - Chciałaś wiedzieć, księżniczko. - Uśmiechnął się przepraszająco. - Nie rozumiem tylko, dlaczego uczyniłeś z tego ta¬ jemnicę. Możesz być przecież dumny ze swojego ojca. Dlaczego nie chciałeś ujawnić prawdy? - Żeby każdy mógł mnie żałować i zrobić wszystko, by mi pomóc, tak? Tego właśnie nie chciałem, a tak się zachowywali wszyscy, którzy znali prawdę. Nie potrze¬ bowałem współczucia. Nic już nie mogło wrócić życia mojemu ojcu. Nie chciałem zdobywać wsparcia dzięki opowieściom o jego śmierci. Słowa Connora były zaskakujące, jednak bardzo do niego pasowały. Zawsze był dumny, twardy i skryty.

Anna DePalo

- Czy odpowiedziałem dostatecznie wyczerpująco? - zapytał bez cienia ironii w głosie. - Dziękuję, że mi o tym opowiedziałeś - odparła, zbierając ze stołu talerze. - To musiało być bardzo ci꿬 kie przeżycie dla ciebie i twojej matki. - Mama kompletnie się załamała. Musiała oczywiście wrócić do pracy, żebyśmy mieli z czego żyć. - Pewnie czułeś się bardzo samotny? - Byłem wtedy trudnym dzieckiem, wściekłym na ca¬ ły świat - odparł. - Wdawałem się w bójki, wagarowałem, szwendałem się po ulicach. Tylko dzięki matce i kilku na­ uczycielom ze szkoły średniej wróciłem w końcu na pro­ stą. Zdałem sobie sprawę, że m a m umysł, którego powi­ nienem użyć, by coś w życiu osiągnąć. -1 tu wracamy do mojego pierwszego pytania. Dla¬ czego po tym wszystkim wróciłeś do tej dzielnicy? Po Harvardzie wszystkie drogi stały przed tobą otworem. - To prostsze, niż myślisz. Dopiero rozkręcałem inte¬ res, a w tej dzielnicy czynsz nie był zbyt wysoki... - A jednak siedziba twojej firmy nadal się tam znaj¬ duje, m i m o że nie musisz się już liczyć z pieniędzmi - odparła po chwili zastanowienia. Zdawało jej się przez chwilę, że dostrzega lekkie za¬ kłopotanie w jego oczach. - To właściwie nie jest biuro, raczej coś w rodzaju świetlicy środowiskowej - odparł zażenowany.

Niebezpieczny ochroniarz

- Czy ja się nie przesłyszałam? Zajmujesz się dobro¬ czynnością? - zapytała rozbawiona; wciąż mając w pamię¬ ci jego kąśliwe uwagi o balach i aukcjach dobroczynnych. - Nie nazwałbym tego dobroczynnością. Sponsoruje¬ my programy dla dzieci z ulicy. Kursy samoobrony i za­ jęcia na temat bezpieczeństwa w domu. - To wszystko układa się w logiczną całość - stwier¬ dziła. - Twój ojciec wiele robił dla lokalnej społeczno¬ ści, więc ty również chcesz dla niej coś zrobić. Zginął z powodu włamania, więc ty się zajmujesz skutecznymi systemami alarmowymi. - Masz tendencję do uproszczeń, księżniczko stwierdził. - Chcesz mi powiedzieć, że śmierć twojego ojca nie miała żadnego wpływu na to, czym się teraz zajmujesz? - Chcę tylko powiedzieć, że zadajesz zbyt wiele pytań - odburknął. - Nie zamierzam jednak zaprzeczać. Allison poczuła, że w końcu udało jej się w niewiel¬ kim stopniu przeniknąć mur, którym Connor odgro¬ dził się od świata. Nie dziwiła się już irytującej ją do tej pory nadopiekuńczości Connora, choć wciąż nie podo¬ bał jej się sposób, w jaki wtargnął do jej domu, burząc spokojną egzystencję. Przeżył jako dziecko tragiczną śmierć ojca, nic dziw¬ nego, że teraz nadmiernie martwf się o bliskich mu lu¬ dzi, a nawet o zwykłych przyjaciół z sąsiedztwa.

Anna DePaló

- O czym myślisz? - zapytał. - Ciężko w to uwierzyć, ale przez chwilę poczułam że nawet cię lubię - odparła z lekkim uśmiechem. Spojrzał na nią uważnie. - Powinnaś się częściej uśmiechać. Allison odwróciła wzrok, nie wytrzymawszy inten¬ sywności jego spojrzenia. Poczuła się nagle jak nieśmiał dziewczynka. - A co z tobą? - zapytał, przerywając kłopotliwe mi czenie. - Twoja matka jest sędzią, a ty prokuratorem Chyba również widzę tu jakiś związek. Rozluźniła się, widząc, że rozmowa wraca na bez¬ pieczny grunt. - Odłóż na bok psychoanalizę. - Roześmiała się. Od razu widać, że nia ma tu analogii do twojego przy¬ padku. Gdybym naprawdę chciała uszczęśliwić moja rodzinę, trzymałabym się z dala od gangsterskich po rachunków, z którymi m a m do czynienia w prokuratu­ rze okręgowej, i zdecydowałabym się na ciepłą posadka w kancelarii adwokackiej. - Dlaczego więc wybrałaś tę pracę? - zapytał poważ¬ nym tonem. Czuł, że teraz nadeszła jego kolej na zadawanie py¬ tań. O sobie powiedział już więcej, niż powinien. - Uwierzysz, jeśli ci powiem, że z powodu wrodzone¬ go poczucia sprawiedliwości? - zapytała. - Zanim moj

Niebezpieczny ochroniarz

matka zaczęła pracować w sądzie, zajmowała się dzia¬ łalnością charytatywną. Jej zaangażowanie w promowa¬ nie sprawiedliwości społecznej chyba się udzieliło mnie l m o i m braciom. - A jednak twoja rodzina nie była zadowolona z two­ jego wyboru - stwierdził Connor. - Znasz ich przecież, wiesz, że są trochę nadopiekuń­ cza.. - A już zwłaszcza w stosunku do ciebie, najmłodsze¬ go dziecka i jedynej dziewczynki w rodzinie - dokoń¬ czył za nią. - Właśnie - uśmiechnęła się. - Jeśli dobrze pamiętam, nie oszczędzałaś ich i robi¬ łaś wszystko, żeby się wyrwać ze złotej klatki. - Ty coś o tym wiesz - powiedziała, rzucając mu wy¬ mowne spojrzenie. Podniósł ręce do góry w geście kapitulacji. - Zakończmy już tę sprawę z epizodem w barze. Przyznaję, że nie stanąłem na wysokości zadania, Allison wyglądała na udobruchaną jego przeprosi¬ nami. - W tej pracy po raz pierwszy w życiu czuję się nie¬ zależną jednostką. Nie jestem dziedziczką fortuny, ale prokuratorem Allison Whittaker. Większość oskarżo¬ nych w sprawach, które prowadzę, nigdy nie słyszała nazwiska Whittaker, a dla kolegów z pracy nie liczy się

Anna DePalo

moje pochodzenie, jeśli pracuję na równi z innymi. Ro­ zumiesz, Connor? Gonnor skinął głową. Praca w prokuraturze była dla Allison drogą do niezależności. Nagle zrobiło mu się wstyd, że naigrawał się z jej wyboru. - To dobrze. Bo czasem m a m wrażenie, że zachowuj jesz się tak jak moi bracia - dodała Allison. - Wierz mi, ostatnie, co możesz mi przypisać, to bra¬ terskie uczucia - powiedział cicho. Iskry, które pojawiły się w jej oczach, gdy opowiadała o swojej pracy, obuj dziły w n i m pożądanie. - Słucham? - zapytała ostrożnie, z nieufnością wypi¬ saną na twarzy - Nie usłyszałaś, księżniczko? - zapytał, patrząc jej prosto w oczy. - Czy nie możesz uwierzyć w to, co usły¬ szałaś? Wszystkie powody, dla których tak długo się opierałjej urokowi, zniknęły teraz jak kamfora. Gdy już raz był z nią blisko, nie mógł się oprzeć pokusie, by się po sunąć dalej. Allison śmiechem starała się pokryć zmieszanie. -Łatwo mi uwierzyć, że ciężko żywić braterskie! uczucia, gdy ktoś nieustannie uprzykrza ci życie. - Nigdy nie myślałem, że nadejdzie pora, w której za¬ rzucę ci tchórzostwo. Byli sami w środku lasu, w domu, do którego nie za-

Niebezpieczny ochroniarz

brał jeszcze żadnej kobiety. Nagle konsekwencje zwią¬ zania się z Allison wydały mu się niewarte uwagi. Waż¬ ne było tu i teraz. Anonim z pogróżkami był dowodem, że jakiś szaleniec naprawdę chciał jej zrobić krzywdę, i uświadomił mu, że może ją stracić. Może nie mieli przed sobą przyszłości, ale miał już dość zastanawiania się nad tym, co może lub powinno się wydarzyć. Allison zamrugała powiekami, wyraźnie speszona. - Nie wiem, o czym mówisz. - Naprawdę? - zapytał łagodnie. Odruchowo przysu¬ nął się do niej i wyciągnął rękę, by dotknąć jej twarzy. - Connor, nie... - szepnęła. W jej oczach widział nie strach, ale cały wachlarz gwałtownych emocji. - Dlaczego nie? - Pragnienie, by dotknąć jej skóry, wydało mu się nagle niemożliwe do zdławienia. - Bo twoi bracia spuszczą mi manto? Uniósł delikatnie jej podbródek, muskając kciukiem jej wargi. - Chyba zaryzykuję - szepnął.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Allison wiedziała, że jeśli się zdecyduje pójść z n i m do łóżka, nic już nie będzie takie samo. Nie chodzi¬ ło o jeden pocałunek czy nawet o jedną n o c . Chodziło o związanie się z człowiekiem, który nie da sobą kiero¬ wać tak jak mężczyźni, z którymi się spotykała do tej pory. Connor zawsze będzie stanowił dla niej wyzwa¬ nie i nigdy nie będzie miała poczucia, że panuje nad sytuacją. Gdy chwila milczenia przedłużała się, C o n n o r cof¬ nął rękę. Nie czuł z jej strony przyzwolenia, więc się od¬ sunął, starając się ukryć swoje zakłopotanie. W tej chwili jednak Allison zdała sobie sprawę, że nie może pozwolić na to, żeby ta chwila bliskości m i n ę ł a bezpowrotnie. C o n n o r stanowił oazę bezpie¬ czeństwa w nieprzyjaznym świecie. Chociaż wiedzia¬ ł a , że jest w stanie poradzić sobie w życiu sama, tej nocy bardzo potrzebowała takiej bezpiecznej przysta¬ ni. Nagle poczuła, że perspektywa ciągłego zmagania się

Niebezpieczny ochroniarz

z tym mężczyzną przestaje ją odstraszać, a zaczyna po¬ ciągać. Zapragnęła jak najszybciej znaleźć się w jego ra­ mionach. Wstała, podeszła do niego i oparła dłonie na jego piersi. Pod palcami czuła przyspieszone bicie jego ser¬ ca. Stał nieruchomo, gdy wspięła się na palce i powoli, bardzo powoli dotknęła wargami jego ust. Jego reakcja była natychmiastowa. Nie spiesząc się, muskał jej wargi, najpierw delikatnie, potem coraz gwałtowniej. Jego ręce. jednak pozostawały nierucho¬ mo opuszczone wzdłuż ciała. Całą energię i skupienie wkładał w pocałunek. Tak, pomyślała Allison, ten mężczyzna zdecydowa¬ nie umiał świetnie całować. Gdy już myślała, że nie wytrzyma dłużej z pożąda¬ nia, otoczył ją wreszcie ramionami, zaspokajając jej po¬ trzebę dotyku. Ich pocałunek pogłębił się. Jego język wśliznął się do jej ust, łącząc się z jej językiem w szalonym tańcu. Jęk¬ nęła, zatapiając ręce w jego włosach. Chciała być jesz¬ cze bliżej, chciała stopić się z nim w jedno. Gdy w końcu ich wargi się rozdzieliły, szepnął jej do ucha: - Obejmij mnie nogami. Posłuchała od razu, a Connor uniósł ją do góry, pod¬ trzymując rękami jej pośladki. W tej pozycji najwraż-

liwsza część jej ciała opierała się o jego nabrzmiałą mę¬ skość, więc Allison instynktownie się o nią otarła. - Jeśli zrobisz to jeszcze raz, nie uda n a m się dotrzeć do sypialni - jęknął, kierując się w stronę schodów. - Może więc zostaniemy na sofie na dole? - Roze¬ śmiała się. Zatrzymał się i rzucił jej pełne ognia spojrzenie. - Chcę patrzeć na ciebie, jak leżysz w moim łóżku, chcę widzieć twoje gęste ciemne włosy na mojej poduszce. Chcę cię widzieć, słyszeć i czuć całym sobą w moim włas­ nym łóżku - powiedział, opierając czoło o jej skroń. - Czy to rozkaz? - spytała przekornie. Wyprostował się i zaczął wchodzić po schodach. - Nie, ja tylko odpowiadam na pytanie. Na dole jest sofa, ale my z niej nie skorzystamy. - Czy w takim razie mógłbyś się pospieszyć? - zażar¬ towała, a pożądanie sprawiało jej już niemal fizyczny ból. Czuła, że czekała na ten moment całe życie. Byli jak dwoje ludzi, którzy po długiej wędrówce po pusty¬ ni nagle znajdują studnię z wodą. Gdy dotarli do końca korytarza, Connor kopnięciem otworzył drzwi sypialni i w mgnieniu oka pokonał dy¬ stans dzielący łóżko od drzwi. Jak przez mgłę pamiętała, że zrzuciła sandały i bluz¬ kę. Connor jednym ruchem rozpiął zapięcie przy biu¬ stonoszu i po chwili stanęła przed n i m naga.

Niebezpieczny ochroniarz

- Jesteś piękna - szepnął z zachwytem, nie mogąc oderwać od niej wzroku. Pod jego spojrzeniem poczuła wzbierającą falę pożą¬ dania. Gdy jego usta dotknęły jej piersi, odchyliła gło¬ wę, zamknęła oczy i zatopiła rękę w jego włosach. Po¬ łożył ją na łóżku i delikatnie rozchylił jej nogi. Był najbardziej pociągającym mężczyzną, z jakim kiedykolwiek się kochała. Choć była silną kobietą, w je¬ go ramionach czuła się m a ł a i krucha. Jego zapach ota¬ czał ją zawsząd jak ciepły koc. - Nie każ mi czekać - szepnęła mu do ucha, przycią¬ gając go bliżej. - Ostatnia szansa, by się wycofać, księżniczko uprzedził, całując ją w usta. Choć powiedział to żar¬ tobliwym tonem, wiedziała, że cały czas trzymał swoje pożądanie pod kontrolą. Jednak ostatnią rzeczą, najaką Allison miała ochotę, to się wycofać. Do diabła z konsekwencjami, pomyślała. Za chwilę miała się przekonać, czy rzeczywistość potra¬ fi przerosnąć jej dziewczęce fantazje. - Nie licz na to, Rafferty - odparła, oplatając go cias¬ no nogami i unosząc biodra. Gdy ich ciała złączyły się, zamarli na chwilę w bezru¬ chu, jak gdyby nie mogąc uwierzyć, że dzieje się to na¬ prawdę. Po chwili znaleźli wspólny rytm, zrazu powol¬ ny, lecz potem coraz bardziej gwałtowny. Allison wpiła

Anna DePalo

paznokcie w ramiona Connora, gdy jej ciałem zaczę¬ ły wstrząsać dreszcze. Niczym z oddali dobiegł ją jęk Connora. Po chwili znieruchomieli, spoceni i zdyszani w zmiętej pościeli. Connor powoli wracał do rzeczywistości. Czuł każ¬ dy mięsień swojego ciała, jak gdyby m i a ł za sobą długi i wyczerpujący bieg. Jednocześnie był pełen zdumiewa¬ jącej, ożywczej energii. Zawsze podejrzewał, że to napięcie, które istniało między n i m i Allison, świadczyło o tym, że w łóżku byliby razem jak dynamit. Nie mylił się. Spojrzał na Allison. Miała na wpół przymknięte oczy, a na jej ustach błąkał się uśmiech. Doprowadziła go do szaleństwa. Gdyby chociaż w małym stopniu przewidywał, jak dobrze im będzie ze sobą, zapewne nie wzbraniałby się tak długo przed tym uczuciem pomimo wielu powodów, które kazały mu trzymać swoje emocje na wodzy. Musiał jednak przyznać, że problem pozostawał nie¬ rozwiązany. Miał za zadanie chronić Allison, a nie iść z nią do łóż¬ ka. Była córką ludzi, którzy traktowali go jak przybrane¬ go syna. Była wreszcie siostrą Quentina, którą przez długi czas traktował jak rozpuszczonego dzieciaka. Zamknął oczy. Nie mógł - nie był w stanie - żałować

Niebezpieczny ochroniarz

tego, co się przed chwilą stało. Były to najbardziej eks­ cytujące chwile w jego życiu. Co jednak powie Quentinowi, gdy stanie z nim twarzą w twarz? Że kochał się z jego siostrą i rzeczywistość przerosła wszystkie jego fantazje? Quentin m i a ł wszelkie prawo, by być na niego wście­ kły. Miał być ochroniarzem jego siostry, a nie jej ko­ chankiem. A jednak przyciąganie między nimi istniało już od dłu­ giego czasu. Niebezpieczeństwo, w którym się znalazła, zadziałało jak iskra. Wybuchły całe pokłady pożądania, które obydwoje starali się do tej pory ignorować. Nie ulegało wątpliwości, że musi teraz działać ostroż¬ nie. Przede wszystkim musi się dowiedzieć, kto grozi Allison śmiercią. Dopiero potem będzie mógł się skon­ centrować na tym, co się właśnie między nimi zaczęło. Spojrzał na piękną twarz kobiety śpiącej obok niego. Niezależnie od tego, co sądzi Allison, to, co się wyda¬ rzyło tej nocy, było zaledwie początkiem. Allison obudził drażniący nozdrza zapach świeżej ka¬ wy. Obróciła się na bok i powoli otworzyła oczy. Ujrzała nad sobą ciemny, wyłożony drewnianymi panelami sufit. Zamrugała oczami zdezorientowana. Co to za miejsce? Po chwili wszystko sobie przypomniała: anonim z pogróżkami, wyjazd na. wieś, kolację i ich nagie cia-

Anna DePalo

ła splecione w uścisku. Zarumieniła się. Rzeczywistość naprawdę przerosła jej najśmielsze fantazje. Co więcej, ubiegłej nocy dostrzegła inne oblicze Con¬ nora. Widziała jego bezradność, gdy mówił o śmierci ojca, i zrozumiała motywy jego działania w stosunku do niej. A potem kochali się czule i namiętnie. Czy mogła to nazwać miłością? Nie ulegało wątpli­ wości, że Connor jej pożądał. Ich wspólne relacje zmie¬ nią się teraz nieodwracalnie. Usłyszała kroki na schodach. No tak, było to bardzo w jego stylu - nie zostawić jej nawet chwili na to, by mo¬ gła się doprowadzić do porządku po tak szalonej nocy. -Wstawaj, szkoda dnia, księżniczko - zakomende¬ rował z uśmiechem, wchodząc do pokoju z dymiącym kubkiem w ręku: - Przyniosłem ci kawę. Podniosła się energicznie i wyciągnęła rękę. - Jesteś jasnowidzem! Wręczył jej kubek i usiadł na brzegu łóżka. - Z mlekiem, bez cukru, tak jak lubisz. - Doskonała. Skąd wiedziałeś? - spytała, czując, jak z każdym łykiem.nabiera ochoty do życia. - Paru rzeczy zdążyłem się o tobie przez te kilka lat dowiedzieć. Między innymi to, jaką lubisz kawę. - Dziękuję. Naprawdę nie trzeba było. Po raz kolejny poczuła przy nim tę dziwną nieśmia-

Niebezpieczny ochroniarz

łość, która opanowała ją również zeszłego wieczoru, za¬ nim. .. Poczuła, że znowu się rumieni. - Wręcz przeciwnie. Nie mogłem się oprzeć pragnieniu, by zobaczyć, jak wyglądasz w moim łóżku w świetle dnia. - I jak wyglądam? - wyrwało jej się odruchowo. - Jak kobieta, która ma za sobą noc pełną dzikiego seksu - odparł z uśmiechem. - Zupełnie zwariowałeś. - Na twoim punkcie. Chociaż muszę przyznać, że ku¬ racja, którą zastosowaliśmy w nocy, bardzo pomaga na tę dolegliwość. Przynajmniej tymczasowo. Erotyczne podteksty w jego głosie były jeszcze bar¬ dziej niebezpieczne niż jego niedawny sarkazm. - Niewykluczone zatem, że powinienem się podda¬ wać takiej kuracji codziennie - dodał. Allison niemal się zakrztusiła kawą. Codziennie?! Jej reakcja zdawała się go bawić. - Nie martw się, księżniczko. Sądząc po wydarze¬ niach ostatniej nocy, nie powinnaś mieć z tym żadnych problemów. Allison wzruszyła ramionami, jak gdyby właśnie usłyszała neutralny komentarz o pogodzie za oknem. - Cóż, chyba mogę traktować to jako komplement. Connor wstał, uśmiechając się szeroko. - Ubieraj się, bo jeszcze chwila i skomplementuję cię w bardziej bezpośredni sposób.

Anna DePalo

Allison podparła brodę rękami i wbiła wzrok w desz¬ czowy krajobraz za oknem. Zdawała sobie sprawę, że prawdopodobnie miała rozanielony wyraz twarzy. Mi­ nął tydzień od ich powrotu ze wsi i od tego czasu idylla trwała nieprzerwanie. Oswoiła się już z nową sytuacją. Ostatni tydzień upłynął im na odkrywaniu siebie nawzajem. Connor odbierał ją codziennie po pracy, przygotowywali razem kolację, później pracowali lub oglądali filmy. Była mile zaskoczona odkryciem, że jego umiejętności kulinarne wykraczały poza proste potrawy, takie jak naleśniki czy grillowane steki. - Konieczność - wyjaśnił jej z uśmiechem. - Facet mieszkający sam albo musi się nauczyć gotować, albo chodzi głodny. Odkryła też, że lubili różne rodzaje filmów. Connor preferował filmy akcji, ona romantyczne komedie, kra¬ kowskim targiem decydowali się więc najczęściej na thrillery z wątkiem miłosnym. Wieczory spędzali zazwyczaj w jej sypialni, kochając się przy blasku świec. Pomimo wiszącego nad nią niebezpieczeństwa, mi¬ niony tydzień napełnił ją poczuciem satysfakcji i zado¬ wolenia z życia, jakiego nigdy wcześniej nie doświad¬ czyła. Wiedziała, że jest niebezpiecznie blisko tego, by się zakochać w Connorze. Świadomość ta, zamiast na-

Niebezpieczny ochroniarz

pełniąc ją niepokojeni, wywoływała w niej radosne podekscytowanie. Nie ulegało wątpliwości, że Connor jej pożądał. Jej twarz stawała w ogniu, gdy przypominała sobie dowo¬ dy jego pożądania. Nie wiedziała, czy ją kochał, jed¬ nak przez cały tydzień czuła, że zależy mu na niej co¬ raz bardziej. Spojrzała ponownie na zachmurzone niebo za ok­ nem. Deszcz nie ustawał nawet na chwilę, a Connor wciąż nie wracał z pracy. Czekała na niego już od go¬ dziny. Zależało jej na tym, by zrobić zakupy na kolację. Przez cały dzień planowała romantyczną kolację przy świecach. Ich dwoje, czerwone wino, nadziewany bażant, krem ze szpinaku i pieczone pomidory. Bażant i pomidory były już przygotowane, gotowe do wstawienia do pieca, gdy tylko Connor wróci z pra¬ cy. Krem ze szpinaku chłodził się w lodówce. Spojrzała na zegarek. Szósta trzydzieści. Gdzie Con¬ nor się podziewał? Spotkanie z klientami najwyraźniej musiało się przedłużyć. Zastanowiła się, czy zdąży pójść do sklepu przed je¬ go powrotem. Większość zakupów, jakie chciała zrobić, mogła spokojnie zaczekać do jutra, odkryła jednak, że brakuje jej kilku składników do ciasta, które zamierza¬ ła upiec na deser. Spojrzała jeszcze raz na zegar i przygryzła wargi.

Anna DePalo

Mogła przecież wyskoczyć na chwilę do supermarketu. Connor nie musiał o tym wiedzieć. Wzięła kartkę papieru i szybko skreśliła kilka słów, na wypadek gdyby Connor wrócił przed nią. Poszłam do sklepu. Zaraz wracam. Przykleiła kartkę na lustro przy wejściu i chwyciła torebkę. Tak jak przewidywała, zakupy zajęły jej tylko chwilę. Sklep był prawie pusty, zapewne z powodu deszczu. Gdy wyszła na parking, przestało już padać, jednak niebo wciąż było, pokryte ciężkimi ciemnymi chmu¬ rami. Skierowała się szybkim krokiem do samochodu, niosąc w ręku wypchane torby z zakupami. Z daleka dojrzała swojego mercedesa. Nowy lakier do¬ skonale przykrył napisy, którymi ktoś pokrył jej samo¬ chód kilka tygodni temu. Było jednak coś dziwnego w je­ go wyglądzie. Gdy podeszła bliżej, zorientowała się, że tył samochodu dziwnie opada w dół. Czyżby złapała gumę? Odstawiła torby i pochyliła się, by obejrzeć tylne koło. W oponie zobaczyła cięcie długie na szerokość dłoni. Serce Allison zaczęło walić jak oszalałe. Ktoś przeciął nożem opony. Usłyszała pisk opon na asfalcie i odruchowo wstała. Prosto na nią j e c h a ł rozpędzony samochód. Usłysza¬ ła strzał, za chwilę drugi. Uchyliła się na krótką chwilę przed tym, jak przednia szyba jej samochodu rozprysn ę ł a się w drobny mak.

Niebezpieczny ochroniarz

Starała się opanować gonitwę myśli, zastanawiając się, co teraz zrobić. Samochód, z którego do niej strzelano, przejechał obok, w każdej chwili mógł jednak zawrócić. Wyjrzała ostrożnie, starając się dostrzec jego kolor i mar¬ kę, było jednak zbyt ciemno, by cokolwiek zobaczyć. - Pomocy! Niech ktoś wezwie policję! - krzyknęła, szukając rozpaczliwie swojego telefonu w torebce. Gdy usłyszała tupot kroków na chodniku, szybko schowała się ża samochód. - Allison, na miłość boską, nie wstawaj! Rozpoznała głos Connora. Przebiegł obok jej auta, a w oddali usłyszała, jak tajemniczy pojazd rusza z pi¬ skiem opon. - Niech to szlag! - zaklął głośno Connor i zawrócił w jej stronę. Wyprostowała się i odgarnęła mokre włosy z twarzy. - Chciałem do niego strzelić, ale był za daleko - po¬ wiedział Connor, z trudem łapiąc oddech. Allison spojrzała w dół i zatrzymała wzrok na pi¬ stolecie, który Connor trzymał w ręku. Skąd, u licha, miał przy sobie broń? Gdy ponownie spojrzała na nie¬ go, uderzył ją wyraz jego oczu. Był wściekły jak diabli.

ROZDZIAŁ

SIÓDMY

W drodze powrotnej Connor nie odezwał się do niej ani słowem. Chwilę wcześniej skończyli rozmowę z policjantami, którzy przyjechali na miejsce zdarzenia. Udało im się znaleźć na parkingu kilka łusek po kulach, które, przy. odrobinie szczęścia, powinny pozwolić na zidentyfiko¬ wanie broni, z której oddano strzały. Niestety w czasie strzelaniny parking był niemal cał¬ kowicie opustoszały, zapewne ze względu na pogodę. Policja znalazła tylko dwóch świadków zajścia. Obaj twierdzili, że widzieli pędzący samochód, jednak jeden utrzymywał, że był on niebieski, a drugi, że szary. W każdym razie Connor wątpił, by napastnik był na tyle nierozsądny, żeby użyć samochodu z numerami, po których łatwo byłoby go rozpoznać. Jedno nie ulegało wątpliwości - portret psycholo¬ giczny tajemniczego prześladowcy, który stworzyli ra¬ zem ź Allison, był całkowicie chybiony. Tym razem napastnik posunął się o wiele dalej niż

Niebezpieczny ochroniarz

zwykłe pogróżki i akty wandalizmu. Był ewidentnie wystarczająco zdesperowany,

by zaatakować Allison

bezpośrednio. Jego działanie było starannie zaplanowa­ ne. Dowodziła tego przecięta opona mająca uniemożli¬ wić Allison ucieczkę. Connor wciąż jednak nie był przekonany, czy cha¬ rakter napaści wskazywał bardziej na gang Taylora, czy na Kendalla. Napastnik - na całe szczęście - oka­ zał się marnym strzelcem. Istniało duże prawdopodo¬ bieństwo, że zdarzenie na parkingu było zaaranżowane przez gang, jednak rzucające się w oczy niedociągnięcia nie dawały Connorowi spokoju. Kartka na lustrze była pierwszą rzeczą, jaką zobaczył po powrocie z pracy. Bez namysłu pojechał do sklepu, bez skutku próbując się dodzwonić na komórkę Alli¬ son. Gdy dotarł na parking, postawił samochód przed samym wejściem do sklepu. Nie zdążył jeszcze wysiąść, gdy usłyszał pierwszy strzał. Wyciągnął broń, czując, jak strach o Allison ściska go za gardło. Spojrzał na fotel pasażera. Allison siedziała wypro¬ stowana, ciągle w szoku po niedawnych dramatycznych przeżyciach. Dopiero po przekroczeniu progu domu Connor uznał, że nadszedł czas, by przerwać tę uciążliwą ciszę. - Jeśli dobrze pamiętam, kazałem ci czekać na mój powrót w domu - powiedział przez zaciśnięte zęby. -

Anna DePalo

Nie przypominam sobie, żebym coś wspominał o wy padach do sklepu. - Spóźniałeś się - odparła z irytacją. - Nie mogę być przecież więźniem we własnym domu. - Pewnie, że nie - odparował ostro. - Lepiej być martwą. - Teraz przesadziłeś! - krzyknęła ze złością. - Prze¬ cież ten ktoś mógł do mnie strzelić, nawet gdybyś był tam ze mną. - Prawdopodobieństwo takiego zdarzenia byłoby jednak dużo mniejsze - warknął. - Pomyślałby dwa ra zy, zanim sięgnąłby po broń, widząc, że masz ochronę - Od kiedy nosisz przy sobie broń? - zapytała, wcho¬ dząc mu w słowo. - A jak ty sobie wyobrażasz pracę w ochronie? Oczy wiście, że mam przy sobie broń! Nie dodał, że powszechnie uważano go za doskona¬ łego strzelca. Jego klienci oczekiwali ochrony najwyż¬ szej jakości, z użyciem broni, jeśli okazałoby się to ko nieczne. Nigdy jednak nie zaistniała taka potrzeba. Do dzisiaj. - Nie mogę uwierzyć, że ruszyłeś w pościg za tym szaleńcem! Mogłeś zginąć! A więc martwiła się o niego. W innych okolicznościach byłby zadowolony, teraz jednak wciąż był na nią wściekli za to, że całkowicie zignorowała jego zalecenia.

Niebezpieczny ochroniarz

- Możesz mi przynajmniej powiedzieć, po co wyszłaś do sklepu? Co było aż takie ważne, że nie mogłaś na mnie zaczekać? Zamilkła, wbijając wzrok w podłogę. Wydawała się dziwnie zażenowana. - M i a ł a m w planach romantyczną kolację - wy¬ mamrotała. - Potrzebowałam kilku składników. C o n n o r patrzył na nią w osłupieniu. To były te ważne sprawy, o których wspomniała na posterun¬ ku policji? Nie przeszkadzałoby mu, gdyby podała chleb z margaryną, byle tylko dbała o swoje bezpie¬ czeństwo! Jedyną korzyścią z tego zdarzenia była decyzja poli¬ cji, by przed domem postawić na straży kilku funkcjo¬ nariuszy. Wszyscy w końcu zdali sobie sprawę, że Alli¬ son jest w prawdziwym niebezpieczeństwie. Musiał przyznać, że przez ostatnie dni oboje poświę¬ cali więcej uwagi odkrywaniu nowych erotycznych do¬ znań niż sprawom bezpieczeństwa. Allison przestała widzieć w n i m ochroniarza, a zaczęła widzieć kochan¬ ka, który wybaczy jej nieprzestrzeganie wytycznych. Na miłość boską, naraziła się na niebezpieczeństwo, żeby zaskoczyć go romantyczną kolacją! Jego podejście również diametralnie się zmieniło, od kiedy zaczęli ze sobą sypiać. Gdzie się podział profe¬ sjonalista zdolny do zachowania zimnej krwi w obliczu

Anna DePalo

niebezpieczeństwa? Na myśl, że coś mogłoby się jej stać poczuł paniczny, obezwładniający strach. - Wyszłaś sama z domu późnym wieczorem, żeby m ó c przygotować kolację? Straciłaś rozum? -

Najwyraźniej,

skoro

myślałam

o

ugotowaniu

kola­

cji specjalnie dla ciebie! - rzuciła ze złością. - Jak zawsze w gorącej wodzie kąpana i do tego Upar­ ta jak osioł! Czy ty się kiedykolwiek nauczysz, że trze ba pomyśleć, zanim się coś zrobi? - odparł, na wpół ze złością, a na wpół z ulgą. - Myślę teraz - wycedziła zimno. - Myślę, że to, co się między nami zaczęło, to pomyłka. Powinnam to wiedzieć od samego początku. To on powinien wiedzieć, że wiązanie się z nią przy niesie same kłopoty. Pochodzili z dwóch różnych świa¬ tów. Nigdy nie powinien był o tym zapominać. Allison była rozpuszczoną córeczką bogatego tatu­ sia, a on zawsze pozostanie chłopakiem, który wyrósł i wychował się na ulicach Bostonu. Pomimo że skon czył Harvard i zbudował firmę osiągającą miliono­ we zyski, wciąż pozostawał nieokrzesany. Gdy się nie pilnował, wciąż mówił z bostońskim akcentem. A do tego wcale nie m i a ł ochoty stawać się częścią lokal nej elity Ajednak fakt, że wyrzuciła mu to w kłótni, rozgnie­ wał go.

Niebezpieczny ochroniarz

- Możesz mnie uznać za pomyłkę - wycedził - ale w łóżku jesteśmy jak dynamit. - Idź do... - Z a ł o ż ę się - wpadł jej w słowo - że przystojni chłopcy z klubu golfowego nie byli nawet w połowie tak dobrzy, co, księżniczko? Inaczej nie szukałabyś oka¬ zji, by zaliczyć faceta, który zna mniej przyjemną stro¬ nę życia. Ałlison zbladła, a na jej twarzy malowała się wście¬ kłość. - Tak jest, Rafferty, i cieszę się, że zdajesz sobie z tego sprawę. Byłeś miłą rozrywką - wysyczała gło¬ sem pełnym wyższości - ale przez myśl by mi nie przeszło żeby rozważać cię jako kandydata do poważ¬ nego związku. Chwycił ją za ramię, gdy chciała go minąć, i obrócił twarzą do siebie. - Daj sobie spokój! - krzyknęła, a jej oczy ciskały błyskawice. Nie zważając na jej słowa, podążył za nią w głąb do¬ mu. Jeszcze ze sobą nie skończyli, o nie. Myśl, że chcia¬ ła go spisać na straty jako przelotnego kochanka, do¬ prowadzała go do wściekłości. Allison weszła do kuchni i stanęła przy zlewie. - Do jasnej cholery, jeszcze nie skończyliśmy. -Ależ skończyliśmy - odparowała i, nie odwraca-

Anna DePalo

jąc głowy, zaczęła płukać swoją szklankę. - Wszystko skończone. Roześmiał się z sarkazmem. - Równie dobrze możesz sobie uważać, że istnieją krasnoludki. - Uważam, Rafferty - warknęła, odwracając się w je go stronę - że powinieneś trochę ochłonąć. Strumień zimnej wody trafił go prosto w twarz, za n i m zdążył zareagować. Osłonił się rękoma i ruszył w jej kierunku. Przez chwilę zmagali się ze sobą, stara jąc się wyrwać sobie nawzajem kran z ręki, aż obydwo¬ je byli zlani wodą. Connor już m i a ł jej powiedzieć, coś myśli o takim zachowaniu, gdy jego wzrok zatrzymał się na jej mokrej bluzce, pod którą doskonale był wi¬ doczny zarys jej piersi. Poczuł, jak krew uderza mu do głowy. Allison podniosła ręce, by się osłonić. - Zostaw - powiedział. - Niech cię szlag, Rafferty - szepnęła. - Wcale tego nie chcę. Podniósł wzrok i spojrzał jej prosto w oczy. - To, czy tego chcemy, czy nie, jest bez znaczenia. To po prostu jest między nami i zawsze było. Pokręciła głową, strzepując krople wody na jego twarz. - Nie wiem, o czym mówisz. - Kłamiesz - powiedział cicho, przysuwając się do niej

Niebezpieczny ochroniarz

Pochylił się i bez uprzedzenia pocałował ją pro¬ sto w usta. Wciąż szalała w nim mieszanka wściekło¬ ści i ulgi po tym, jak ledwo uniknęła śmierci. Teraz te uczucia zmieniły się w gwałtowne pożądanie. Jęknęła w jego ramionach, odpowiadając na poca¬ łunek. Wpiła ręce w jego włosy i przyciągnęła go do siebie. C o n n o r uniósł ją i posadził na kuchennym blacie. Myślał tylko o tym, by jak najszybciej znaleźć się w jej wnętrzu, tak jakby oczekiwał, że to pozwoli im rozłado¬ wać całą frustrację tego wieczoru. Zerwał z niej bluzkę i wysoko podciągnął spódni­ cę, rozpinając jednocześnie guziki swojej koszuli. Gdy dotknął ustami jej piersi, Allison szepnęła jego imię, a w jej głosie przebijała niecierpliwość. Jej oddech sta¬ wał się coraz szybszy, a palce poruszały się bezładnie w jego włosach. - Connor, proszę... Jej podniecenie przyprawiło go o zawrót głowy. On również nie był w stanie dłużej czekać, więc wszedł w nią jednym szybkim ruchem. Kochali się namiętnie i szybko, w ten sposób dając ujście gwałtownym emo¬ cjom, które ich przepełniały. Connor jak przez mgłę usły¬ szał, jak Allison wykrzykuje jego imię, podczas gdy on sam również zatracił się w błogim uczuciu spełnienia.

Anna DePalo

Allison na próżno usiłowała się skupić na pracy, sie dząc za biurkiem w swoim gabinecie. Ciągłe wracała w myślach do wydarzeń z ubiegłej soboty. Jak on ją nazwał? W gorącej wodzie kąpana i upar ta jak osioł! Jak śmiał mówić do niej w ten sposób? Tak jakby wciąż była naiwną nastolatką! Tym razem jednak jego słowa bolały jeszcze bar dziej niż wtedy, kiedy wyniósł ją z baru. Wtedy skry¬ cie się w n i m podkochiwała, teraz byli kochankami Obnażyła się przed nim, nie tylko fizycznie, ale i emo¬ cjonalnie. Naprawdę myślała, że zaczynali się już nawzajem rozumieć. Wierzyła, że ich związek opiera się na oba polnym szacunku. Tymczasem dla niego najwyraźniej wciąż była rozpieszczoną dziedziczką wielkiej fortuny z którą przypadkowo świetnie dogadywał się w łóżku. Jego reakcja po strzelaninie była dokładnie taka, ja¬ kiej by się spodziewała po swojej rodzinie. Zrugał ją tak jakby była nic niewiedzącym o życiu podlotkiem. Allison zacisnęła usta w wąską linijkę. I c h zwią zek, choć krótki, okazał się pomyłką. Teraz była już te go pewna. Nie mogła budować prawdziwego związku z kimś, kto postrzegał ją jedynie przez pryzmat jej po chodzenia i wychowania. Co w ogóle przyszło jej do głowy, żeby gotować dla niego wymyślną kolację? M o g ł a przecież podać mu

Niebezpieczny ochroniarz

makaron z serem albo, jeszcze lepiej, jakieś paskudz­ two z puszki! Faceci to zwierzęta. W chwili gdy to pomyślała, wróciły do niej obrazy sceny, która zakończyła ich kłótnię. Jej twarz stanęła w ogniu. Powinna wtedy przejść obok i zostawić go w kuchni. Zamiast tego wybuchowa mieszanka ulgi po tym, jak uniknęła śmierci, i złości na Connora doprowadziła do namiętnego seksu. Tak jakby potrzebowała jeszcze do­ wodów, że Connor jest świetnym kochankiem. Zastanawiały ją jego słowa o przyciąganiu, które za¬ wsze było między nimi obecne. Czy podejrzewał, że kiedyś się w nim podkochiwała? Czy wiedział, że to z jego powodu poszła wtedy do baru? Dobrze chociaż, że mu się nie przyznała do tego za­ uroczenia z przeszłości. Świadomość, że o tym wie, by¬ łaby teraz ogromnie upokarzająca. Tok jej myśli przerwał dźwięk dzwoniącego telefonu. Odruchowo podniosła słuchawkę. - Allison! - zabrzmiał zaniepokojony głos. - Witaj, Quentin - odparła chłodno. Quentin wciąż był na liście osób, do których Allison nie żywiła ciepłych uczuć. - Dzięki Bogu nic ci się nie stało! Nawet przez chwilę nie miała wątpliwości, kto po-

Anna DePalo

informował jej brata o zdarzeniu, o którym nie można było przecież przeczytać w gazetach. - Czuję się świetnie. Nie ma powodu do obaw - wes­ tchnęła zrezygnowana. - Nie ma powodu do obaw? - krzyknął Quentin. Czyś ty oszalała? Mogłaś zginąć i tylko tyle masz do powiedzenia? - Jak już zdążyłeś zapewne zauważyć, nie zginęłam Młodsza siostra wciąż na posterunku, gotowa sprawiać kolejne kłopoty. - Nie żartuj sobie, Ally - przerwał jej zniecierpliwić ny. - Masz szczęście, że rodzice są w Europie na waką cjach, a Matt i Noah wyjechali w interesach. Wszyscy zmyliby

ci

głowę

aż

miło!

- Tak jakbym o tym nie wiedziała - mruknęła. -Słucham? - N i c , nic... - Przyjechałbym do ciebie, gdyby nie to cholerne spotkanie z inwestorami - kontynuował Quentin. W każdym razie Connor zapewnił mnie, że ma wszyst¬ ko pod kontrolą. -Ach tak? - spytała, czując, jak jej ręka zaciska się na słuchawce. - Allison, na miłość boską, posłuchaj się go chociaż raz. Wiem, że nie możecie się nawzajem znieść, ale... Przez chwilę zastanowiło ją, jak Quentin by zareago-

Niebezpieczny ochroniarz

wał na wiadomość, że niedawno odkryli obszar, na któ­ rym się świetnie dogadują. - ...potrzebujesz ochrony, a on jest w tym najlepszy. Więc proszę cię, nie utrudniaj mu pracy. - Ja też m a m pracę, Quentin. Wsadzam gangsterów za kratki. Niestety moja praca z założenia wiąże się z pewnym ryzykiem - weszła mu w słowo. - To jest kolejna sprawa, o której musimy porozma¬ wiać. - Quentin zrobił krótką pauzę, jakby się zastana¬ wiał nad właściwym doborem słów. - Czy myślałaś już, co zamierzasz robić, gdy skończysz pracę w prokuratu¬ rze? Pracujesz tam już ile? Cztery czy pięć lat? - Prawie pięć. W interesującej pracy czas biegnie szybko. - Rodzina nie zniesie więcej takich historii, Allison. Rodzice się załamią, gdy usłyszą o sobotniej strzela­ ninie. - Chcesz im o tym powiedzieć? - zapytała, cedząc słowa. - Ktoś musi, zanim się dowiedzą z jakiejś gazety. Wy¬ starczy, że ktoś skojarzy twoje nazwisko, a dziennikarze już rozdmuchają sprawę. Oczyma wyobraźni ujrzała nagłówki w gazetach. La¬ ta ciężkiej pracy, by sobie wyrobić pozycję niezależnie od rodziny, poszłyby na marne. - Może powinnaś zacząć już myśleć o tym, co chcesz

Anna DePalo

r o b i ć p ó ź n i e j . Z d o b y ł a ś j u ż p e w n e doświadczenie, ale p r a c a w p r o k u r a t u r z e s t a ł a się zbyt n i e b e z p i e c z n a . C o n n o r m ó w i , że trzy lata najzupełniej wystarczą, by zdo¬ być doświadczenie. A więc C o n n o r t a k p o w i e d z i a ł ? C h c i a ł a b y usłyszeć c o j e s z c z e m a d o p o w i e d z e n i a n a t e m a t jej pracy. - Q u e n t i n , a m o ż e mi n i e c h o d z i tylko o zdobywanie doświadczenia. M o ż e j a naprawdę c h c ę związać m o j e życie zawodowe z p r o k u r a t u r ą ? W s ł u c h a w c e usłyszała tylko w e s t c h n i e n i e . - P o z a t y m - k o n t y n u o w a ł a - n i e j e s t e m j e d y n ą oso­ bą, k t ó r a ryzykuje. Wszyscy tutaj mają ciężką i niebez¬ p i e c z n ą p r a c ę . T e groźby m o g ł y b y dotyczyć k a ż d e g o z m o i c h współpracowników. - Ale c h o d z i o ciebie, Allison! - p r z e r w a ł jej Quen¬ tin. - To ty otrzymujesz p o g r ó ż k i i to do ciebie strzela n o . N i e m ó w m i , że twoje nazwisko i pozycja n i e mają z t y m n i c wspólnego. Allison p r z y p o m n i a ł a sobie telefon, w k t ó r y m gro¬ ż o n o jej p o r w a n i e m „dla pokaźnej sumki". W t y m , co m ó w i ł Q u e n t i n , b y ł o s p o r o racji. - N i e m a m z a m i a r u d a ć się zaszufladkować z po w o d u nazwiska, k t ó r e n o s z ę - p o d k r e ś l i ł a d o b i t n i e . I m o ż e s z przekazać swojemu przyjacielowi, żeby się n i e m a r t w i ł . J u ż nigdy n i e m a m z a m i a r u przygotowywać m u kolacji.

Niebezpieczny ochroniarz

Po rozmowie z Quentinem jej złość na Connora jeszcze wzrosła. Znowu naskarżył na nią za jej plecami! Nawet nie dał jej szansy, by mogła sama powiedzieć swojej rodzi­ nie o tym, co się stało. Wypaplał wszystko Quentinowi, jakby wciąż była krnąbrną nastolatką, którą trzeba kon¬ trolować na każdym kroku. I miał czelność zasugerować, że powinna zrezygno­ wać z pracy, bo prokuratura okręgowa stała się dla niej zbyt niebezpiecznym miejscem. Przypuszczała, że to właśnie Connor podsunął Quentinowi ten pomysł. Nie ujdzie mu to na sucho. Jeśli myślał, że ich stosunki uległy ochłodzeniu, to te¬ raz zobaczy, jak wygląda prawdziwa epoka lodowcowa.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Connor stał przed lustrem, usiłując po raz kolejny zawiązać elegancki krawat. Przez miniony tydzień Allison unikała go jak ognia na tyle, na ile jest to możliwe, gdy się mieszka pod jed¬ nym dachem. Było jej tym łatwiej, że przez cały ostatni tydzień pracowała do późna. Connor miał zatem mnó¬ stwo czasu, by nadrobić zaległości w biurze i spotkać się z klientami. Napięcie między nimi wciąż rosło, mimo że Connor z powrotem zaczął sypiać w sypialni dla gości. Wciąż był na nią wściekły, a jednocześnie umierał z tęsknoty, leżąc nocą samotnie w łóżku. Byli jak dwa tygrysy krążące wokół siebie w klatce, gotowe do skoku. Tego wieczoru m i a ł się odbyć doroczny bal charyta¬ tywny będący najważniejszym wydarzeniem towarzy¬ skim, każdego sezonu. Zazwyczaj omijał takie imprezy szerokim łukiem. Jego pozycja zawodowa była już na tyle ugruntowana,

Niebezpieczny ochroniarz

że nie musiał się pokazywać w towarzystwie sławnych i bogatych snobów. To oni przychodzili do niego. Fundacja Whittakerów była j e d n a k w tym roku jednym z głównych sponsorów balu, więc Allison musiała się tam pojawić. A jeśli Allison musiała się t a m pojawić, to i on musiał iść razem z nią pomi­ mo faktu, że prawie ze sobą nie rozmawiali, i pomi¬ mo tego, że ten cholerny krawat uwierał go w szyję, o czym myślał z irytacją, starając się poluzować z tru¬ dem zawiązany misterny węzeł. Jedynym plusem dzisiejszego wyjścia będzie możli¬ wość przyjrzenia się z bliska Hugh Kendallowi, który był jego numerem jeden na liście podejrzanych o nę¬ kanie Allison. Chociaż w prokuraturze toczyło się prze¬ ciwko niemu postępowanie, biznesmen wyszedł za kau¬ cją i najprawdopodobniej pojawi się na tak ważnej dla miasta imprezie. C o n n o r zszedł na dół, sprawdzając po drodze skrzynkę wiadomości w swoim telefonie, i postanowił poczekać na Allison przy schodach. Gdy dziesięć minut później, usłyszawszy kroki, spojrzał w górę, widok, jaki ujrzał, zaparł mu dech w piersiach. Była ubrana w intensywnie błękitną sukienkę bez ramiączek, która podkreślała jej kuszące kształty. Włosy miała upięte wysoko na czubku głowy, co uwydatniło jej piękną szyję i dekolt.

Anna DePalo

Gdy schodziła po schodach, w głębokim rozcięciu sukni mignęły mu jej zgrabne nogi i stopy w srebr¬ nych szpilkach. W dłoni trzymała małą srebrną toreb¬ kę, a w uszach i na ręku połyskiwała biżuteria. Brylanty, zauważył Connor ostatnią przytomną czꜬ cią swojego umysłu. Gdyby była moją żoną, pomyślał, dałbym jej dzisiaj w prezencie naszyjnik z diamentów, by mogła ozdobić również szyję. Oczyma wyobraźni widział, jak obrysowuje ustami linię jej głęboko wyciętego dekoltu. Często przezywał ją księżniczką, ale dzisiaj napraw¬ dę w każdym calu wyglądała jak księżniczka. Przywołał się w myślach do porządku i wyciągnął do niej rękę, gdy dotarła na dół. Jej oczy zapłonęły przez chwilę, lecz przyjęłajego ra¬ mię. Wyraz jej twarzy nie pozostawiał wątpliwości, że wciąż była na niego zła, jednak jej zaróżowione policzki świadczyły o tym, że nie pozostaje obojętna na iskrzące między nimi przyciąganie. Ucieszył się w duchu, gdy powiedziała mu dzień wcześniej, że nie ma towarzystwa na dzisiejszy wieczór. Gdyby było inaczej, musiałby stłumić w sobie pragnie¬ nie, by rozszarpać rywala na kawałki. - Obejrzałeś mnie sobie dokładnie? - zapytała wyzy¬ wająco, unosząc podbródek. - Musiałbym cię uwolnić od tej pięknej sukni, żeby

Niebezpieczny ochroniarz

cię dokładnie obejrzeć - odparł, choć wiedział, że te słowa podziałają na nią jak płachta na byka. - Niedoczekanie twoje - wycedziła lodowatym gło¬ sem, otwierając szafę i wyciągając szal. - M a m nadzieję, że zaopatrzyłeś się w krople do oczu, skoro zamierzasz trzymać je szeroko otwarte przez cały wieczór. - A może ty byś się o to zatroszczyła? - zapytał. - Kiedy oczy zaczną mnie boleć od intensywnego obserwowania cię przez cały wieczór, mogłabyś się m n ą zająć. Zamknęła drzwi szafy z huknięciem. - Jedyny sposób, w jaki mogę się tobą zająć choćby zaraz, to kopniak w... - Cii... - przerwał jej, zaczynając się już dobrze ba­ wić. - Idziemy na bal charytatywny, pamiętasz? Czy miłość bliźniego nie powinna się zaczynać w domu? - Mam dla ciebie wiadomość, Rafferty, jeśli sam nie zdążyłeś się jeszcze zorientować - powiedziała, otwie¬ rając z rozmachem drzwi. - To, co ostatnio czuję na samą myśl o tobie, nie ma nic wspólnego z miłością bliźniego. Allison opuściła Connora, gdy tylko weszli do sali balowej, i skierowała się w stronę gości. Wyglądało na to, że zna tu większość ludzi i czuje się w tym towarzy¬ stwie jak ryba w wodzie.

Anna DePalo

Nic dziwnego, pomyślał Connor, przecież właśnie w takim otoczeniu upłynęło całe jej dzieciństwo. Różnice spowodowane faktem, że pochodzili z róż¬ nych warstw społecznych, uwidaczniały się w takich chwilach jak ta. Connor był wściekły, gdy Allison wy¬ pomniała mu to w kłótni, ale w tym momencie bardziej niż kiedykolwiek był skłonny przyznać jej rację. Sączył

powoli wino,

obserwując,

jak Allison

uśmiecha się do jednego z gości. Dureń o włosach w kolorze budyniu śmietankowego gapił się na nią, jakby była świecidełkiem, które m i a ł zamiar zawie¬ sić na swoim drzewie genealogicznym. Jeśli Connor dobrze kojarzył tę twarz, dureń m i a ł na imię Sloan i pochodził z rodziny Makepeace, jednej z najstar¬ szych rodzin w mieście. Connor zagryzł wargi, gdy Sloan Makepeace nachy¬ lił się w stronę Allison i szepnął jej coś do ucha. Dosyć, przywołał się w myślach do porządku. Miął swoje obowiązki, a pochłanianie wzrokiem Allison zdecydowanie nie wchodziło w ich zakres. Miał ją tyl¬ ko obserwować, by się upewnić, że jest bezpieczna i że nie przyjdą jej do głowy jakieś niedorzeczne pomysły. C o n n o r rozejrzał się po sali, w samą porę, by do¬ strzec Hugh Kendalla wchodzącego przez drzwi. Bi¬ znesmen był niższy i grubszy niż na zdjęciach, które Connor oglądał w gazetach. Zbliżał się do pięćdziesiąt-

Niebezpieczny ochroniarz

ki, był średniego wzrostu, a na głowie zaznaczała mu się łysina. Płaszczący się skromniś, pomyślał Connor, obser­ wując uważnie, jak Kendall i jego partnerka witają się z gośćmi. Allison miała rację, pozycja społeczna była dla niego najwyraźniej niesłychanie ważna. Jeśli zarzu¬ ty o defraudację się potwierdzą, Kendall będzie zrujno¬ wany. Nie tylko pójdzie do więzienia, ale zostanie też definitywnie wykluczony z towarzystwa. Choć bardzo się starał uchodzić za wysoko urodzonego, jego jedy¬ nym biletem wejściowym na tego typu imprezy były pieniądze. Connor zdołał się już dowiedzieć, że Kendall dora¬ stał w New Hampshire, w rodzinie należącej do klasy średniej. Zanim poszedł na studia, uczęszczał do szko¬ ły prywatnej. Rozpoczął karierę w biznesie po tym, jak przeprowadził się do Bostonu. Connor rzucił okiem na Allison i zauważył, że ona też dostrzegła Kendalla. Wiedział doskonale, że będzie go unikała cały wieczór. Byłoby wysoce niestosowne, gdyby prokurator rozmawiała z oskarżonym, którego sprawę osobiście prowadzi. Z drugiej strony, zastanowił się Connor, Kendall nie wyglądał na zmieszanego faktem, że Allison, która bę¬ dzie go oskarżać w sądzie, jest również obecna na sali. Jeśli to Kendall był prześladowcą Allison, to był on

Anna DePalo

człowiekiem, który potrafi zachować zimną krew. A to znaczyło, że nie będzie łatwo go złapać. I dlatego Con nor m i a ł zamiar śledzić każdy jego ruch. Allison rozejrzała się po sali. Udało jej się na chwilę pozbyć Connora, ale wjej stronę już zmierzali rodzice. - Cześć, mamo. - Ally. - Matka pochyliła sie, by pocałować ją w po liczek. - Jak się czujesz? Dobrze sypiasz? Bo jeśli nie to... - Czuję się świetnie, mamo. - Allison opowiedziała już rodzicom o zajściu na parkingu, pomijając szczegó¬ ły, które mogłyby ich nadmiernie zaniepokoić. Rodzice wymienili zatroskane spojrzenia. Ojciec wy­ glądał jak starsza wersja Quentina, ale jego ciemne wło¬ sy były już przyprószone siwizną, co nadawało mu dy¬ styngowany wygląd. - Powinnaś n a m powiedzieć, że dostałaś anonim z pogróżkami parę dni przed strzelaniną - stwierdził ojciec z wyrzutem w głosie. Allison stłumiła w sobie irytację. Connor najwyraź¬ niej znowu rozmawiał z nimi za jej plecami. - Nie chciałam was niepotrzebnie martwić - odparła z nadzieją, że takie wyjaśnienie ich zadowoli. - Byliście w podróży, setki kilometrów od domu. Nie mogliście nic zrobić. Martwilibyście się tylko jeszcze bardziej.

Niebezpieczny ochroniarz

- Oczywiście, że byśmy się martwili! - wykrzyknęła matka. - Jesteś naszą córką. Allison wzięła głęboki oddech. - Dzięki Quentinowi m a m teraz ochronę, pamięta­ cie? Zachowuję wszelkie środki ostrożności... - Connor powiedział nam, że tego wieczoru wyszłaś z domu sama - wpadł jej w słowo ojciec. Skarżypyta. Co jeszcze im nagadał? Do pełnego upo¬ korzenia brakowało tylko, by ujawnił powód jej wyjścia z domu. - Connor zdecydowanie za dużo mówi - odparła chłodno. Obróciła się w stronę Quentina, który właśnie do nich podchodził. - Co jeszcze opowiadał Connor, Quent? - zapytała bez ogródek. - Hej, on tylko chce ci p o m ó c . . . - Myślałam, że załatwiłeś mi ochroniarza, a nie szpie­ ga - powiedziała z oburzeniem. - Powinieneś był mnie uprzedzić. Zapewniłabym mu wtedy więcej atrakcyj­ nych wiadomości: przyjęcia do białego rana, nadzy mężczyźni wyskakujący z tortu... - Gwoli ścisłości, wydobycie jakichkolwiek informa¬ cji od Connora przypomina otwieranie małży gołymi rękami - wpadł jej w słowo Quentin. - Nie żartuj! Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że to

Anna DePalo

nie on opowiedział ci o strzelaninie w ubiegłą sobotę, zanim ja nawet zdążyłam podnieść słuchawkę, by do ciebie zadzwonić. - Powiedział mi tylko dlatego, że sam do niego zadzwoniłem po tym, jak otrzymałem z posterunku telefon z zapewnieniem, że zrobią wszystko, by pra­ sa brukowa nie dowiedziała się o strzelaninie. Chy¬ ba się nie dziwisz, że chciałem się dowiedzieć, o co chodzi? - M i a ł a m zamiar ci powiedzieć - broniła się Allison, choć w rzeczywistości nie miała wtedy ochoty wtajem¬ niczać braci w swoje sprawy. Z n a ł a swoją rodzinę na tyle dobrze, by m ó c przewidzieć ich przesadnie panicz¬ ną reakcję. - Po tym telefonie natychmiast zadzwoniłem do Connora - dodał Quentin. - A dlaczego nie do mnie? - spytała z irytacją. - Ponieważ od niego m i a ł e m większe szanse usłyszeć pełną wersję wydarzeń - wyjaśnił spokojnie Quentin. - Chcesz powiedzieć, że ja bym cię okłamała? - spy¬ tała Allison, krzyżując ręce na piersi. Quentin rzucił jej wymowne spojrzenie. - Raczej przemilczałabyś to, co dla ciebie niewygod¬ ne. Poza tym, jeśli już koniecznie chcesz wiedzieć, Con¬ nor najpierw odesłał mnie do ciebie. Dopiero po mojej rozmowie z policjantami puścił parę z ust.

Niebezpieczny ochroniarz

A więc nie pobiegł od razu podzielić się wiadomoś¬ ciami z jej bratem. - Quentin ma rację - zawtórowała matka. - N a m również Connor nie chciał powiedzieć zbyt wiele. Chy¬ ba chciał nam oszczędzić niepotrzebnych zmartwień. -1 to nie on doniósł n a m o anonimie z pogróżka¬ mi - dodał ojciec. - Quentin dowiedział się o tym na policji. Allison odszukała wzrokiem Connora i ich oczy spotkały się na krótką chwilę. Widząc pytający wyraz jego twarzy, pokręciła lekko głową. Nie potrzebowała jego pomocy, by sobie poradzić ze swoją rodziną. Winna mu była jednak przeprosiny. Zbyt szybko po¬ sądziła go o nadgorliwe mielenie jęzorem. Kolacja była dla Allison torturą. Siedziała obok Con¬ nora i w duchu dziękowała Bogu, że jej rodzina została usadzona przy innym stoliku. W przeciwnym razie by¬ łoby jej jeszcze trudniej udawać zainteresowanie roz¬ mową toczącą się przy stole. Na szczęście mężczyzna siedzący po jej lewej stronie uwolnił ją przed chwilą od swojej obecności i poszedł się przywitać ze swoimi zna¬ jomymi przy innym stoliku. Chciała jak najszybciej porozmawiać z Connorem. Powinna go przeprosić. Nadal jednak nie potrafiła zapomnieć, jak niemile ją potraktował po zajściu na

Anna DePalo

parkingu. Ona również miała prawo oczekiwać prze­ prosin. Spojrzała ukradkiem na Connora. W tym samym momencie on odwrócił się, od żony kongresmena, z którą właśnie rozmawiał, i jego wzrok napotkał jej spojrzenie. - Zatańczymy? - zapytał. - Jeden taniec chyba prze­ żyjemy - dodał kpiącym tonem. Allison rozejrzała się. Stoliki dookoła pustoszały w za­ wrotnym tempie. Po skończonym posiłku większość ludzi zmierzała w stronę parkietu. Jeśli tylko oni zostaną przy stole, będzie to wyglądało co najmniej dziwnie. Kiwnęła głową i podała mu rękę. Może na parkie¬ cie nadarzy się okazja, by porozmawiać z nim w czte¬ ry oczy. Orkiestra zaczęła właśnie grać wolną piosenkę. Con¬ nor przyciągnął ją do siebie. Dotyk jego ręki na plecach i bliskość ciała przyprawiały ją o dreszcze. Przez chwilę tańczyli w milczeniu, poruszając się po¬ woli w rytm muzyki, a Allison z trudem zwalczyła na¬ głe pragnienie złożenia głowy na jego ramieniu. Przy¬ wołała się jednak w myślach do porządku. Mieli wciąż kilka spraw do omówienia. Zanim jednak zdołała otworzyć usta, poczuła na skroni jego oddech. - Z milczeniem ci do twarzy - szepnął jej do ucha.

Spojrzała na niego zdziwiona i dostrzegła w jego oczach drwinę. Ona zbierała się na odwagę, by go prze­ prosić, a on sobie z niej kpił! Postanowiła wstrzymać się jeszcze z kajaniem się. - Tobie zaś nie zaszkodziłaby odrobina skromności. -W końcu jesteś sobą! - Roześmiał się. - Zastana¬ wiałem się, gdzie się ulotniła twoja zadziorność. Przy stole wyglądałaś jak balon, z którego uszło powietrze. - Jesteś niezrównany w prawieniu kobietom komple¬ mentów, prawda? - zapytała z irytacją. - Oczekujesz ode mnie komplementów? - W jego głosie wciąż przebijała drwina, jednak wyczuwalna by¬ ła również nutka powagi. - Nie bądź śmieszny. Pochylił głowę, udając zastanowienie. - Twoje oczy są głębokie i przejrzyste jak górskie je¬ ziora, twoje włosy... - Przestań - przerwała mu ze złością, choć jego sło¬ wa sprawiły jej nieoczekiwaną przyjemność. - Dlaczego chcesz, żebym przestał? - Bo jesteśmy w pokoju pełnym ludzi - odparła, ob¬ serwując z irytacją, jak rozbłysły mu oczy. - Czy słyszałaś kiedyś opinię, że taniec jest wyrazem pożądania? - zapytał, zmieniając temat. Allison pomyślała, że sama była tego najlepszym przy¬ kładem. W jego ramionach jej ciało stawało w ogniu.

Anna DePalo

- Jak mnie oceniasz? Czy radzę sobie równie dobrze jak Slade? -Kto? - Ten goguś, z którym rozmawiałaś przed kolacją. - Sloan, nie Slade. - Niech będzie Sloan. Czy moje komplementy są równie dobre jak jego? - zapytał i nachylił się, dotyka­ jąc niemal ustami jej ucha. - Założę się, że zrobiły na tobie większe wrażenie, księżniczko. Był nie do wytrzymania. Allison zdecydowanie od¬ sunęła od siebie myśl o przeprosinach. - Wyraz twojej twarzy mówi mi wyraźnie, że masz ochotę kopnąć mnie w kostkę. - Uśmiechnął się. - I w parę innych miejsc - odparowała. - Masz zbyt ognisty temperament jak dla takiej cie¬ płej kluchy jak Sloan. - Pozwól, że sama będę o tym decydować. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. - No popatrz, a mnie się zdawało, że już dawno zde¬ cydowałaś. Z daleka widać, że masz słabość do niej grzecznych chłopców Szczególnie do jednego, rzekła w duchu z przekąsem Nie miała jednak zamiaru dawać mu satysfakcji, tym barj dziej że najwyraźniej przekomarzanie się z nią bawiło go - Musiałam oszaleć - zaczęła z wyższością - żeby myśleć, że jestem ci winna przeprosiny.

Niebezpieczny ochroniarz

Z satysfakcją odnotowała wyraz zdumienia na je­ go twarzy. Po chwili jednak zagościło na niej ironicz­ ne rozbawienie. - Jest mnóstwo powodów, dla których mogłabyś chcieć mnie przeprosić. Czy możesz sprecyzować, co konkretnie powoduje twoje wyrzuty sumienia? Allison zacisnęła usta. Miała ochotę rzucić mu ostry komentarz, jednak się powstrzymała. - Rano zadzwonił do mnie Quentin. Wiedział wszyst¬ ko o strzelaninie, chociaż nic mu jeszcze o tym nie mówiłam... -I uznałaś oczywiście, że to ja go o wszystkim poin­ formowałem - dokończył za nią. - Taki wniosek sam się nasuwał - broniła się Allison. Connor zmarszczył brwi i zacisnął usta. - Bo jestem niegodnym zaufania kapusiem, tak? Tak jak wtedy, gdy opowiedziałem rodzicom o twojej wizy¬ cie w przydrożnym barze, prawda? - Był to po prostu logiczny wniosek - powtórzyła. - Czy powiesz mi jeszcze, że to nie ty zasugerowałeś Quentinowi, że powinnam rzucić pracę w prokuraturze, bo staje się ona zbyt niebezpieczna? - Nic mu nie musiałem sugerować. Sam na to wpadł. Chociaż nie będę udawał, że się z nim nie zgadzam dodał, rzucając jej wymowne spojrzenie. Jego stwierdzenie rozwścieczyło ją. Na szczęście mu-

Anna D e P a l o

zyka powoli cichła i orkiestra szykowała się do prze­ rwy. - Świetnie. W takim razie im szybciej znajdziemy te­ go szaleńca, tym szybciej moja praca przestanie być tak niebezpieczna i w końcu się wyniesiesz z mojego domu - rzuciła ze złością, wyrywając rękę z jego uścisku. Obróciła się na pięcie, nie dając mu szansy na odpo­ wiedź, choć widziała złowrogi błysk w jego oku. Musiała być skończoną idiotką, żeby choć przez chwilę myśleć, że to, co jest między nimi, to coś wyjąt­ kowego. Dla Connora na zawsze pozostanie rozpusz¬ czoną bogatą dziewczynką, która potrzebuje jego opie¬ ki, a nie kobietą, którą traktuje się z szacunkiem jak partnera.

ROZDZIAŁ

DZIEWIĄTY

W majowy weekend rodzina Whittakerów spotykała się tradycyjnie na dorocznym grillu w posiadłości ro¬ dziców. Connor zazwyczaj uczestniczył w tych spotkaniach z przyjemnością. Nie tym razem. Wypił kolejny łyk piwa i rzucił ukradkowe spojrze¬ nie na powód swojego wisielczego humoru. Allison sta­ ła nieopodal, tuląc w ramionach synka Liz i Quentina. Niemowie musiało zrobić jakąś śmieszną minkę, bo ro¬ ześmiała się nagle i podniosła głowę, napotykając jego spojrzenie. Choć szybko odwróciła wzrok, Connor na nowo poczuł silną, niemal fizycznie odczuwalną tęsknotę. Z d a ł sobie sprawę, że uczucie, które żywi do Allison, jest znacznie głębsze i silniejsze niż zwykłe pożądanie. Przed oczami stanął mu obraz Allison tulącej do pier¬ si ich dziecko. Przywołał się w myślach do porządku. Dopóki się nie dowie, kto stoi za zamachem na Allison, sprawa ich

Anna D e P a l o

wzajemnych relacji musi poczekać. Na szczęście spo¬ dziewał się, że już niedługo sytuacja się wyjaśni. Po¬ nownie spojrzał na swój telefon. Na razie cisza, ale jeszcze jest czas. Do posiadłości Whittakerów wciąż napływali goście. M i a ł teraz mnóstwo czasu do zastanowienia. Na ba¬ lu charytatywnym dotarło do niego, że on i Allison na¬ prawdę pochodzą z różnych światów. Choć wciąż był na nią wściekły, że przywołała ten argument w trakcie kłótni, musiał przyznać jej rację. - Hej, Rafferty! Odwrócił się w samą porę, by złapać rzuconą w je¬ go kierunku piłkę, zanim uderzyła go w brzuch. Noah Whittaker zbliżał się do niego z uśmiechem na twarzy. - Wciąż witasz swych gości kuksańcem w splot sło­ neczny? - zapytał Connor. - Tylko ciebie - odparł Noah z szerokim uśmiechem na twarzy. - Mały rytuał zarezerwowany dla braci. Connor od zawsze świetnie się rozumiał z Noahem, który m i a ł opinię największego zawadiaki w rodzinie. - Przestań udawać Jamesa Deana i rusz tyłek - kon¬ tynuował Noah. - Zaczynamy zaraz mecz siatkówki i m a m zamiar w tym roku znowu pobić drużynę Quentina i Matta. Connor! uznał, że gra w siatkówkę jest na pewno lepszym pomysłem na spędzanie czasu niż rozmyśla-

Niebezpieczny ochroniarz

nie o Allison, więc skierował się za Noahem w stronę domu. - Ally gra w naszej drużynie - powiedział Noah, rzucając mu zagadkowe spojrzenie. - Nie przeszka¬ dza ci to? - A dlaczego miałoby mi przeszkadzać? - obruszył się Connor. To, że nieustannie ścierały się w nim dwa pragnienia, by przemówić jej do rozsądku i by wziąć ją w ramiona, nie znaczyło, że nie będzie w stanie dobrze grać u jej boku. - Nie wiem. - N o a h wzruszył ramionami. - Może dlatego, że zawsze idą iskry, gdy tylko się do siebie zbli¬ życie. Gdybym was nie znał, pomyślałbym, że szalejecie na swoim punkcie. Connor o mało się nie potknął. Komentarz Noaha nie był niestety chybiony. Oszalał z miłości do Allison. Nie z pożądania, nie z zaurocze¬ nia. Z miłości. Nie mógł nazwać inaczej tego, co do niej czuł. I choć­ by to miała być ostatnia rzecz, jaką w życiu zrobi, zmusi Allison, by przyznała, że czuje do niego to samo. Wtedy będą mogli do woli rozmawiać o istniejących między nimi różnicach. Nie mógł zmienić swojej przeszłości ani swojego po¬ chodzenia, ale kochał ją ze wszystkich sił". Jeśli jej to nie wystarczy - a na samą myśl o tym ścisnęło mu się serce

Anna DePalo

- niełatwo jej będzie znaleźć mężczyznę, któremu bę­ dzie na niej zależało w takim samym stopniu jak jemu - Hej, Raferty, zejdź na ziemię! - Noah machnął mu ręką przed oczami. - Jeśli jeszcze nie rzuciło ci się to w oczy, twoja sio stra ostatnio traktuje mnie jak powietrze - powiedział Connor. - Mam przeczucie, że wiesz, jak sobie z nią poradzić A może byś nas od niej uwolnił? - zażartował Noah. Rodzice cię uwielbiają, a nam zrobiłbyś przysługę. C o n n o r spojrzał badawczo na przyjaciela. Mógłby przysiąc, że w żartobliwym tonie Noaha wyczuł nut¬ kę powagi. Jego twarz wyrażała jednak jedynie rozba¬ wienie. Chociaż Whittakerowie zawsze traktowali go jak sy¬ na, Connor miał wątpliwości, czy zaakceptowaliby go jako męża Allison, która była ich oczkiem w głowie, Noah roześmiał się głośno. - Odkąd Allison wyswatała Quentina z Liz, Matt i ja boimy się, że może się wziąć za nas. Wiesz, co mówią najlepszą obroną jest atak. - I n n y m i słowy - podsumował C o n n o r - chcecie wydać ją za mąż, zanim ona zacznie się znowu bawić w swatkę. - Dokładnie tak - przytaknął Noah. - Przynajmniej warto spróbować.

Niebezpieczny ochroniarz

Connor spojrzał na Allison, która stała już na boisku. - Obawiam się, że nie jestem wystarczająco dobry dla waszej małej księżniczki. Noah prychnął i spoważniał na chwilę. - Chyba żartujesz! Starzy cię uwielbiają. Myślę, że by¬ liby bardzo zadowoleni, gdybyście się zdecydowali być razem. A dla mnie, Matta i Quentina byłaby to wielka ulga. Widziałeś facetów, jakich Allison przyprowadzała do tej pory do domu? Niestety widział i musiał się zgodzić z Noahem. - Myślę, że księżniczka miałaby obiekcje. - Kiwnął głową w stronę Allison. N o a h podążył wzrokiem za jego spojrzeniem. - Wiem, że Allison lubi zadzierać nosa w twoim to¬ warzystwie. Zawsze mi się jednak wydawało, że to jakiś mechanizm obronny. No wiesz, żeby ci pokazać, że ma cię w nosie, chociaż jest zupełnie odwrotnie. To prawda, wykorzystywała każdą nadarzającą się okazję, by mu pokazać, gdzie jest jego miejsce. - Gdybym, czysto hipotetycznie, był zainteresowa¬ ny... - zaczął ostrożnie. - Oczywiście tylko ze wzglę¬ du na was... - Oczywiście - zgodził się ochoczo Noah. - .. .to jakie mam gwarancje, że nie stłuczecie mnie na kwaśne jabłko za złamanie serca waszej księżniczce? - Takie ryzyko oczywiście istnieje - odparł Noah po

Anna DePalo

chwili zastanowienia. - Jednak biorąc pod uwagę aktu¬ alne okoliczności, myślę, że istnieje większe ryzyko, że to księżniczka złamie twoje serce. Connor spojrzał uważnie na przyjaciela i pomyślał, że najmłodszy z braci Whittakerów jest bardziej prze¬ nikliwy, niż można by się po nim spodziewać. Noah poklepał go po ramieniu. - Chodź, mamy mecz do wygrania. Rozbijemy ich w pył. Okazało się, że ich drużyna rzeczywiście wygrała, już drugi rok z rzędu. Po meczu Connor usiadł pod drzewem z butelką zimnego piwa i hot dogiem. Powoli zapadał zmierzch i goście zaczynali się rozchodzić. Właśnie kończył ciepłego hot doga, gdy zadzwonił telefon. Connor spojrzał na wyświetlacz i zobaczył imię jednego ze swoich współpracowników. Odszedł kilka metrów dalej, by nikt nie słyszał jego rozmowy. Miał dobre przeczucia i to, co usłyszał, sprawiło, że miał ochotę skakać do góry z radości. Wrócił do stołu i usiadł obok Allison. - Złapali Kendalla - powiedział do niej półgłosem! wiedząc, że sama wiadomość będzie dla niej szokiem. Allison odwróciła się gwałtownie w jego stronę. - Jak to? Został aresztowany? Connor kiwnął głową. - Myślę, że w świetle nowych okoliczności sąd tym

Niebezpieczny ochroniarz

razem nie wyznaczy kaucji - powiedział, obserwując, jak w oczach Allison odbija się cały wachlarz emocji. - Dlaczego? - zapytała w końcu, niezdolna wydusić z siebie więcej. Pani Whittaker spojrzała na nich uważnie z drugie¬ go końca stołu. - Wszystko w porządku? - spytała zaniepokojona. - No właśnie - wtrącił się Noah. - Jesteś strasznie blada, siostrzyczko. Gdy Gonnor zobaczył, że uwaga wszystkich skupia się na Allison, postanowił sam wyjaśnić powód tego zamieszania. - Hugh Kendall został przed chwilą aresztowany w związku z pogróżkami pod adresem Allison. Przez chwilę zapanowała cisza. Liz wydała stłumio¬ ny okrzyk zdziwienia, a Noah soczyście zaklął. Potem wszyscy zaczęli mówić jeden przez drugiego. - Jak go złapali? - zapytał ojciec Allison, uciszając pozostałych. - Policja uzyskała nakaz przeszukania domu i samo¬ chodu Kendalla. Znaleźli broń, której model i kaliber odpowiada łuskom, które znaleziono na miejscu strze¬ laniny. - W jaki sposób udało im się uzyskać nakaz? - zdzi¬ wiła się Allison. - Na jakiej podstawie? Zdołali wytro¬ pić samochód?

Anna DePalo

- Czy Kendall ma w ogóle pozwolenie na posiadanie broni? - przyłączył się Noah. Connor pokręcił przecząco głową. - Odpowiedź na oba pytania brzmi: nie. Policja po analizie łusek znalezionych na parkingu doszła do wniosku, że pochodzą z broni, której produkcji zaprze¬ stano już jakiś czas temu. Gdy się o tym dowiedziałem, moi ludzie wszczęli m a ł e śledztwo. - Tak trzymać - mruknął aprobująco Matt. - Odwiedzili wszystkie sklepy z bronią w pobliżu Bo¬ stonu - wyjaśnił Connor. - Jeden z właścicieli kojarzył człowieka odpowiadającego wyglądem opisowi Kendalla, który jakiś czas temu dowiadywał się o możli¬ wość odsprzedania broni. Chodziło o modele dla ko¬ lekcjonerów. Chciał się dowiedzieć, ile można za nie uzyskać. Wszyscy przy stole słuchali z uwagą, nie spuszczając wzroku z Connora. - N i c , czego zdołaliśmy się dowiedzieć o Kendallu, nie sugerowało, że może być entuzjastą broni palnej. Nawet się nie zajmował myślistwem. Kiedy jednak moludzie zajrzeli do rejestrów sądowych w New Hampshi¬ re, wiedzieliśmy, że mamy go w garści. - Ale w jaki sposób? - zdziwiła się Liz. - W księgach znaleźliśmy testament ojca Kendalla. Okazuje się, że przekazał synowi w spadku swoją ko-

Niebezpieczny ochroniarz

lekcję broni, wśród której znalazł się również pistolet prawdopodobnie użyty w trakcie strzelaniny. C o n n o r spojrzał na Allison. Nie dodał, że fakt za¬ trzymania przez Kendalla broni prawdopodobnie świadczył o tym, że zamierzał ponownie jej użyć, tym razem skutecznie. Sama myśl przyprawiała go o dreszcze. Gdy tylko udało mu się zebrać wystarczające dowody, przekazał je policji, by mogła uzyskać nakaz przeszukania. Z tru¬ dem zwalczył w sobie wtedy chęć wzięcia sprawy we własne ręce. - Czy to Kendall czatował przed m o i m domem tej nocy, kiedy się pojawiłeś? - zapytała Allison. - Tak myślę - przytaknął Connor. - Później starał się zmylić trop, próbując skierować podejrzenia w stronę gangu. - Chodzi ci o język, jakim napisany był anonim? upewniła się Allison. - Między innymi. - Mamy u ciebie dług wdzięczności, Connor - stwier­ dził ojciec Allison. - Jesteś dla nas jak rodzina, jednak chcielibyśmy ci się jakoś odwdzięczyć. C o n n o r zauważył, że Allison zesztywniała na te słowa. - Czy sowite wynagrodzenie za usługi nie wystarczy? - zapytała.

Anna DePalo

Quentin potrząsnął głową. - Proponowałem, że mu zapłacę - Quentin zdawać się nie zauważać ostrzegawczego spojrzenia, jakie rzu cił mu Connor - ale się nie zgodził. Allison odwróciła się gwałtownie w stronę Connora Wytrzymał jej spojrzenie, choć wiedział, o czym teraz myśli. Świadomie wprowadził ją w błąd i tym razem nie miał żadnego usprawiedliwienia. -, Cieszę się, że mamy to już za sobą - westchnęła matka Allison. - To był naprawdę ciężki okres dla nas wszystkich. - To prawda - zgodził się Matt. - Jednak jeśli Allison nie przestanie pracować w prokuraturze, możemy sie wkrótce spodziewać powtórki z rozrywki. - No właśnie, Allison. Jak długo jeszcze zamierzasz tam pracować? - zapytał Noah. Connor doskonale wyczuł napięcie, jakie zapanowa ło przy stole. Quentin wymienił z rodzicami porożu miewawcze spojrzenia. - Wiesz, kochanie - zaczęła ostrożnie matka. - Jesteś w takim punkcie swojej kariery, że naturalnym kro kiem byłaby zmiana pracy. - Myślę, że w świetle ostatnich wydarzeń rozsądnie byłoby o tym pomyśleć - dodał ojciec, patrząc poważ nie na Allison. - Jakich wydarzeń, tato? - zapytała Allison. - To by

Niebezpieczny ochroniarz

odosobniony przypadek jednego niezrównoważonego człowieka, który usiłował mnie wystraszyć. Poza tym większość moich współpracowników ma na koncie ta­ kie doświadczenia. - Wszyscy się ó ciebie martwiliśmy, Allison - wtrą­ cił Quentin. - Praca prokuratora nie jest jedynym niebezpiecz¬ nym zajęciem - zauważyła Allison. - M a m a od dawna pracuje jako sędzia, a nikt jej nie namawia do zmiany pracy. - To dlatego, że do tej pory nic takiego się jej nie przy­ trafiło - odparł Quentin. - Na miłość boską, dziewczy­ no, dwa tygodnie temu ledwie uszłaś z życiem! C o n n o r widział, że Allison z trudem panuje nad emocjami. - A nie przyszło wam do głowy, że chciałabym zwią¬ zać swoją karierę z prokuraturą? - zapytała. C h o ć C o n n o r nie był specjalistą od zażegnywania konfliktów, zdecydował, że powinien się wtrącić. - Myślę, że wszyscy nie docenialiśmy Allison. Allison spojrzał na niego z niedowierzaniem, pewna, że się przesłyszała. - Ja na pewno jej nie doceniałem - dodał Connor, nie patrząc w jej stronę. - Dzięki - powiedziała Allison, a w jej głosie wciąż pobrzmiewało zdumienie.

Anna DePalo

Connor rozejrzał się. Wszyscy patrzyli na niego, nie­ którzy z rozbawieniem, niektórzy z zainteresowaniem. - Przez ostatnich kilka tygodni byłem przy Allison dzień i noc - powiedział, mając nadzieję, że wzmianki o nocy nie potraktują zbyt dosłownie. - Widziałem, ja­ ka potrafi być twarda, gdy sytuacja tego wymaga. Nieła­ two ją zastraszyć. To naprawdę dobry materiał na pro¬ kuratora. Spojrzał na Allison, która nie spuszczała z niego py¬ tającego wzroku. - Jeśli więc Allison zdecydowała się zostać w proku¬ raturze na stałe, to mogę tylko życzyć jej powodzenia. Być może teraz, gdy w końcu przyznał się przed sa­ mym sobą, że ją kocha, był w stanie spojrzeć na rodzinę jej oczami. Whittakerowie wiedzieli, że Allison dobrze wykonuje swoją pracę, jednak nie byli w stanie prze¬ zwyciężyć swoich nadopiekuńczych zapędów. On sam też nie był bez winy. Wrzucił ją do jednego worka ze wszystkimi rozpuszczonymi córeczkami bo¬ gaczy, z którymi tak często m i a ł do czynienia zarów¬ no w pracy, jak i na gruncie prywatnym, nie zważając na fakt, że jest to dla Allison krzywdzące porównanie. W ten sposób łatwiej mu było utrzymać dystans. Cała rodzina siedziała w milczeniu. Pierwszy prze¬ mówił Matt. - C o n n o r ma rację - powiedział. - Allison zawsze

Niebezpieczny ochroniarz

dla nas była kimś, kogo kochamy i kogo chcemy ochra­ niać. Chyba byliśmy trochę zaślepieni, nie dostrzegając, jaka jest odporna i twarda. - Chcieliśmy tylko być pewni, że nic ci nie grozi, ko¬ chanie - dorzucił ojciec. - Nię mieliśmy zamiaru cię ograniczać, ale zapewne trochę przesadziliśmy. - To prawda - przyznała matka, - Chyba byliśmy trochę nadgorliwi, ale to dlatego, że cię kochamy. - Ja również muszę dołączyć moje przeprosiny - po¬ wiedział Quentin. - Jeśli praca prokuratora jest tym, co naprawdę chcesz w życiu robić, to oczywiście będziemy cię w tym wspie¬ rać - stwierdziła matka, a ojciec z aprobatą kiwnął gło¬ wą. - Tylko ty masz prawo decydować o swoim życiu. Chcielibyśmy jedynie, żebyś dobrze przemyślała swoją decyzję. Allison uśmiechnęła się wzruszona. - Dzięki, mamo. Connor zauważył szybkie spojrzenie, które rzuciła w jego stronę. -I nie martwcie się za bardzo - dodała po chwili. - Dzięki Connorowi uświadomiłam sobie, że powin¬ n a m przywiązywać większą wagę do kwestii bezpie¬ czeństwa. Connor uśmiechnął się z satysfakcją. A więc czegoś się nauczyła, pomyślał. To dobrze, bo on m i a ł już nie-

Anna DePalo

długo zniknąć z jej mieszkania i prawdopodobnie rów¬ nież z jej życia. Gdy wyszli ostatni goście, Allison pozostała na chwilę w kuchni, by spakować resztki jedzenia, któ¬ re zostało po kolacji. Uniosła wzrok znad blatu, gdy usłyszała kroki swojej szwagierki Liz wchodzącej do kuchni. - Quentin i ja za chwilę jedziemy - powiedziała Liz, zabierając z kredensu swoją torebkę i. torbę z rzeczami dziecka. - Nie wyglądasz dobrze - dodała, obserwując uważnie przyjaciółkę. - Dzięki - mruknęła Allison, otwierając drzwi lo¬ dówki, by schować plastikowe pojemniki z jedzeniem. Liz zastanowiła się przez chwilę. - Muszę przyznać, że to trochę dziwne. W końcu Kendall został złapany. Powinnaś być w szampańskim nastroju. Powinna, ale nie była. Trochę nawet współczu¬ ła Kendallowi. Defraudacje zapewne pozwalały mu utrzymać wysoki standard życia. Allison, która uro¬ dziła się w majętnej i wysoko postawionej rodzinie, najlepiej wiedziała, że bogactwo i sława mogą się okazać złotą klatką. Jednak to myśl o Connorze nie dawała jej spokoju. To dzięki niemu policja złapała Kendalla. Dzisiaj stanął

Niebezpieczny ochroniarz

w jej obronie przy całej rodzinie. I niedługo miał defi­ nitywnie zniknąć z jej życia. Powinna się cieszyć. Ciągle mu powtarzała, że nie może się doczekać tej chwili. Liz miała rację. Nie czuła się dobrze. - Ally, chciałabym ci wyświadczyć teraz taką samą przysługę, jaką ty wyświadczyłaś mnie w zeszłym roku - rozpoczęła Liz. - O czym mówisz? - Pomogłaś mi zdać sobie sprawę, że popełniłam błąd, rozstając się z Quentinem. Przekonałaś mnie, że mu na mnie zależy i że nie powinnam się poddawać bez walki - uśmiechnęła się Liz. - Chcę ci się dzisiaj zrewanżować. Allison wzruszyła ramionami. - Dziękuję za troskę, ale to jest zupełnie inna sytuacja. Liz roześmiała się. - Nie jest. Tobie się tylko tak wydaje, bo tkwisz w tym po uszy. Jesteś dokładnie w tym samym miejscu, w któ¬ rym ja byłam w zeszłym roku. Allison w milczeniu wpatrywała się w twarz przyja¬ ciółki. Rok temu to ona wymusiła na Liz przyznanie się, że nadal kocha Quentina. Liz miała rację. Nie była o krok od zakochania się w Connorze, tak jak myślała do tej pory, ale już była w nim zakochana do szaleństwa.

Anna DePalo

A jednak Connor zapowiedział, że w ten weekend opuści jej dom. Czy tak łatwo by z niej zrezygnował gdyby czuł to samo co ona? Dowiedziała się dzisiaj, że nie zgodził się na przy¬ jęcie zapłaty za jej ochronę. Był przy niej pomimo jej usilnych prób, by się go pozbyć Chciała wierzyć, że to coś znaczyło, jednak miała wątpliwości, czy nie nadinterpretuje faktów. Do kuchni wszedł Quentin. - Tu jesteście! - powiedział, całując w przelocie swoją żonę. - Szukałem cię. Gotowa do wyjazdu? - Przepraszam, że musiałeś na mnie czekać, ale mu¬ siałyśmy pogadać od serca - odparła z uśmiechem Liz. - A o czym, jeśli można wiedzieć? - O Connorze - odpowiedziała bez ogródek Liz. -Aha. - Co znaczy „aha"? - zapytała Allison. - I dlaczego Connor nie przyjął pieniędzy? Quentin wyglądał na rozbawionego. - To pytanie za milion dolarów - odparł. - Nie m a m pojęcia. Może lubi być poniżany na każdym kroku? Allison spojrzała na niego skonsternowana. Widząc wyraz jej twarzy, Quentin spoważniał. - Dlaczego sama go o to nie zapytasz? - zasugerował. - Gdybym chciała go o to pytać, nie zwracałabym się do ciebie - odparła cierpko.

Niebezpieczny ochroniarz

- Tchórz z ciebie - powiedział Quentin z zagadko­ wym uśmiechem. - Nie wiem, o czym mówisz. - Myślę, że wiesz - rzucił na odchodne Quentin. Będę na zewnątrz. Muszę wyrwać małego Nicolasa ż rąk babci i włożyć go do fotelika. Jeszcze przed odjazdem Liz nachyliła się w stronę Allison. - Wszystko będzie dobrze, zobaczysz - szepnęła jej pokrzepiająco do ucha. W drodze powrotnej do Bostonu w głowie Allison cały czas dźwięczało pytanie Quentina. „Dlaczego sa¬ ma go o to nie zapytasz?".

ROZDZIAŁ

DZIESIĄTY

Dzień Pamięci Narodowej. Powinna się bawić na jakimś przyjęciu, tak jak reszta świata, a nie siedzieć w kuchni, udając, że pracuje. Allison nie była jednak w nastroju do zabawy. Connor właśnie się pakował na górze, pomimo że tak wiele pozostało między nimi nierozwiązanych spraw. Pomimo że wcale nie chciała, by się wyprowadzał. Kilka tygodni wcześniej wyśmiałaby każdego, kto by jej powiedział, że tak będzie. Ale wtedy jeszcze nie do¬ świadczyła, jak to jest z nim mieszkać, spędzać z nim upojne noce i w końcu... zakochać się w nim do sza­ leństwa. Fakt, że nie przyjął zapłaty za jej ochronę, dawał jej

odrobinę nadziei. Jeszcze kilka tygodni temu

uznałaby to za dowód jego nadopiekuńczości

ale

teraz, gdy zdążyła go już trochę poznać, była bar¬ dziej skłonna uznać takie zachowanie za dowód, że mu na niej zależy. Connor chronił tych, na których mu zależało. Taka

Niebezpieczny ochroniarz

była jego natura. Tak został ukształtowany przez swoje dotychczasowe życie: śmierć ojca na służbie i aktywny udział w życiu lokalnej społeczności. Rzecz jasna, jako że był blisko związany z rodziną Whittakerów, mógł się zgodzić na ochranianie Allison ze względu na nich. Mógł to potraktować jako przysłu¬ gę, którą należy wyświadczyć przyjaciołom. W głębi duszy jednak Allison nie wierzyła, by to był jego jedyny motyw, a przynajmniej miała taką nadzieję. Znamienny wydawał jej się fakt, że zajął się tą sprawą osobiście, choć na pewno m i a ł mnóstwo pracy, prowa¬ dząc tak dużą firmę, i mógł zlecić to zadanie któremuś ze swoich pracowników. Wcześniej sądziła, że to Quentin nalegał, by C o n n o r osobiście się podjął jej ochrony, okazało się jednak, że było odwrotnie. Chciała wierzyć, że zrobił to dlatego, że się o nią troszczył, pożądał jej... a może nawet czuł coś więcej. W głowie znowu zadźwięczało jej pytanie Quentina. „Dlaczego sama go o to nie zapytasz?". Na górze rozległ się hałas. Connor pakował się, a ona siedziała w kuchni, gryząc z nerwów paznokcie. Na myśl, że ma zacząć z n i m rozmowę, ogarniała ją niezro­ zumiała nieśmiałość. Zirytowana na samą siebie, wyrzuciła do kosza ścier-

Anna D e P a l o

kę, która od kilkunastu minut międliła w ręku, udając, że wyciera kuchenny blat. Skierowała się ku schodom, myśląc o tym, jak zacząć z nim rozmowę. Słuchaj, właśnie zdałam sobie sprawę, że cię kocham? Być może nasz związek to pomyłka, ale chcę ją popełniać przez całe życie? A może powinna mu po prostu powiedzieć, żeby zo­ stał? Poprosić go, żeby został? Wolnym krokiem przemierzyła korytarz i zatrzy¬ m a ł a się przed otwartymi drzwiami jego pokoju. Connor właśnie wrzucał do walizki dżinsy. W spłowiałym niebieskim T-shircie wyglądał niesamowicie pociągająco. Spojrzał na nią i zatrzymał się w p ó ł gestu. - Jeśli przyszłaś odtańczyć taniec zwycięstwa z okazji mojej wyprowadzki, to trochę za wcześnie. Pakowanie zajmie mi jeszcze chwilę. Allison weszła do pokoju, czując, jak jej dłonie po¬ krywają się potem. - Nie po to tu przyszłam - sprostowała. Przerwał pakowanie i spojrzał na nią uważnie. -

Naprawdę?

To

dlaczego

przyszłaś,

księżniczko?

Allison przygryzła wargi z zażenowaniem i skrzyżo¬ wała ręce na piersi. - Przyszłam, żeby ci podziękować. I żeby cię przepro¬ sić - powiedziała cicho.

Niebezpieczny ochroniarz

- Podziękować za co? - spytał, unosząc brwi ze zdu­ mienia. - Za to, że mi pomogłeś. Za to, że złapałeś Kendalla - odparła, w myślach dodając: Za to, że stanąłeś w mojej obronie. Za to, że mogłam cię pokochać. - A za co chcesz przepraszać? - Za utrudnianie ci życia na każdym kroku. - To już drugie przeprosiny, jakie od ciebie otrzyma¬ ł e m w ciągu ostatnich dwóch tygodni. - Uśmiechnął się ironicznie. - To chyba rekord. Pomimo najlepszych chęci Allison poczuła, jak za¬ czyna wzbierać w niej złość. Łatwiej jej było poradzić sobie z jego drwiącym tonem, gdy była zirytowana. - A co z twoimi przeprosinami? - wypaliła. - Jak na razie żadnych nie usłyszałam, Rafferty. Connor westchnął z rezygnacją. - No dobrze, skoro znowu chcesz grać w tę grę... Prze­ prosiny za co? Za to, że poszedłem z tobą do łóżka? Allison zacisnęła usta. - Wprowadziłeś mnie w błąd. Quentin cię nie wyna¬ j ą ł , sam zaproponowałeś, że zajmiesz się tą sprawą. Założył ręce i kiwnął głową. - No dobrze, przyznaję, że tak było. Przepraszam. Czy to już wszystko, co chciałaś usłyszeć? - Dlaczego? - zapytała. - Co dlaczego?

Anna DePalo

- Dlaczego zająłeś się tą sprawą? Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu. - Żeby wzmocnić twoją ochronę. Na tym polega mo¬ ja praca. - Ale dlaczego nie przyjąłeś zapłaty za swoje usłu¬ gi, skoro Quentin ci to oferował? Dlaczego przyjecha¬ łeś tu osobiście, gdy mogłeś wysłać któregokolwiek ze swoich specjalistów? I dlaczego zostałeś, skoro nie miałeś takiego obowiązku? - wyrzuciła z siebie jed¬ nym tchem. - Myślę, że sama dobrze znasz odpowiedź na te pyta¬ nia - odparł zadziwiająco łagodnym głosem. - Nie znam. Czy zechcesz mi to zatem wyjaśnić? - A masz jakieś swoje teorie? Poczuła, jak jej ciało zaczęło drżeć, gdy zbliżył się do niej. - Uznałeś to za przysługę, którą jesteś winny mojej rodzinie? - Logiczne rozumowanie. Wierzysz w to? - A powinnam? - odparowała. -Nie. Allison zrobiła krok do tyłu, widząc, że odległość między nimi się zmniejsza. - To nie był główny powód, choć bardzo lubię twoją rodzinę - powiedział cicho. Allison poczuła za plecami ścianę.

Niebezpieczny ochroniarz

- Może w takim razie nie lubisz ich aż tak m o c n o - szepnęła. Connor oparł jedną dłoń o ścianę, a drugą delikatnie dotknął jej policzka. - Może bardziej lubię ciebie. Allison poczuła, jak serce jej się ściska. Lubi, nie kocha. Odepchnęła go, chcąc wyjść z pokoju, jednak złapał ją za ramię i obrócił. Oparła się o ścianę, gdy jego usta dotknęły jej warg. Tak jak zawsze, tak i tym razem jego dotyk wyzwolił w niej gwałtowną falę pożądania. Świat dookoła zawi­ rował, a ona czuła tylko palącą bliskość jego ciała. Zarzuciła mu ręce na szyję i odpowiedziała na jego pocałunek z zapałem, który tak długo musiała w sobie hamować. Jego ręce niecierpliwie przesuwały się wzdłuż jej uda, by po chwili wśliznąć się pod delikatną warstwę jedwabnej bielizny. Przytuliła się mocniej,, czując rów¬ nież jego podniecenie. Gdy ich usta w końcu się od siebie oderwały, oboje nie mogli złapać oddechu. - Jesteś najbardziej denerwującą osobą, jaką w życiu spotkałem - odezwał się pierwszy Connor. - I nawzajem - wypaliła Allison, mierząc go wzro¬ kiem.

Anna DePalo

Nagle jego twarz straciła swój naturalny wyraz iro­ nicznego rozbawienia. To, co malowało się w jego oczach, zaparło Allison dech w piersiach. - Dobrze więc, powiem ci - zaczął cicho, nie odrywa­ jąc od niej wzroku. - Podjąłem się tej pracy, bo myśl, że jesteś w niebezpieczeństwie, nie dawała mi spać. Chcia¬ ł e m własnymi rękami rozerwać na strzępy tego łajdaka, który cię prześladował. - Connor. - Pozwól mi skończyć - uciszył ją. - Moje manie¬ ry nigdy nie będą takie, do jakich przywykłaś, ale ta chemia, która jest między nami, nie zdarza się czę¬ sto. Wielu ludzi szuka jej przez całe życie i nigdy nie znajduje. Kiwnęła głową, czując, jak wypełnia ją uczucie sza¬ lonego szczęścia. -I mogę się założyć, że nie istnieje na świecie męż­ czyzna, który mógłby cię pokochać bardziej niż ja. A więc ją kochał. Wyznanie było krótkie i rzeczo¬ we. W stylu Connora. Allison poczuła, że dłużej nie wytrzyma rosnącego w niej napięcia. Do oczu napły¬ nęły jej łzy. - Musisz się pogodzić z tym, że nie m a m zamiaru do¬ browolnie cię wypuszczać spod moich skrzydeł - dodał, rzucając jej wojownicze spojrzenie. - Czy mogę coś powiedzieć? - zapytała nieśmia-

Niebezpieczny ochroniarz

ł o , nie mogąc powstrzymać wypływającego na twarz uśmiechu. - Tylko jeśli są to słowa, które chcę od ciebie usłyszeć, księżniczko - szepnął. - Niech cię szlag, Rafferty - odparła, mrugając po¬ wiekami. - Przez ciebie zaraz się rozpłaczę. Wytarł kciukiem łzę, która spłynęła jej po policzku. - Przeze mnie? - zapytał łagodnie. - T a k - odparła, pociągając nosem. - Jesteś najbar¬ dziej irytującym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spot¬ kałam i kocham cię jak szalona. Jego twarz rozjaśniła się uśmiechem, a w oczach do¬ strzegła błysk prawdziwego szczęścia. - Obydwoje potrafimy tylko tak kochać - podsumo¬ wał, głaszcząc jej włosy. - To prawda. Nigdy nie będziemy się ze sobą nudzić - dodała Allison. - Nie mogę uwierzyć, że miałaś zamiar pozwolić mi się dzisiaj wyprowadzić. - A ja nie mogę uwierzyć, że w ogóle myślałeś o tym, żeby mnie zostawić samą - odparła celnie. Na jego twarzy pojawił się przebiegły uśmiech. - Miałem plan awaryjny. - Roześmiał się. - Tak? - zdziwiła się Allison. - Ajaki? - Naprzykrzać ci się tak długo, aż zdasz sobie sprawę, że jesteśmy dla siebie stworzeni.

Anna DePalo

- Z tego akurat zdałam sobie sprawę już dość daw¬ no - mruknęła niechętnie. Wyglądał na zaskoczonego. Skoro jednak mieli być ze sobą zupełnie szczerzy, powinna mu powiedzieć prawdę. - Podkochiwałam się w tobie już jako nastolatka wyznała. - Nie wierzę. - Roześmiał się. - Uwierz - odparła ponuro. - Jak myślisz, po co po­ szłam wtedy to tego baru? I dlaczego było to dla mnie takie upokarzające, że to właśnie ty odprowadziłeś mnie do rodziców? - Poszłaś tam, żeby mnie spotkać? - zapytał z niedo¬ wierzaniem. - Myślałam, że jeśli będę udawać dorosłą, w końcu zaczniesz mnie traktować poważnie. Zamiast tego za¬ niosłeś mnie do domu jak worek kartofli. - Gdybym wiedział, że ci się podobam, nie dałbym rady tak długo ci się opierać. Tym razem to Allison nie kryła zdumienia. - Zachowywałeś się, jakbym ci była zupełnie obojęt¬ na! - wykrzyknęła. - Starałem się udawać, że tak jest - poprawił ją Con¬ nor. - Przez wiele lat szedłem na łatwiznę, traktując cię jak rozpuszczoną milionerkę. To pozwalało mi uniknąć

Niebezpieczny ochroniarz

głębszej analizy moich uczuć do ciebie. Zawsze czułem, że między nami iskrzy. Wyciągnęła rękę i dotknęła delikatnie blizny na jego podbródku. - Dlaczego nic mi o tym nie powiedziałeś? Westchnął, ale nie odwrócił wzroku. - Byłaś siostrą mojego najlepszego przyjaciela. Ocz¬ kiem w głowie całej rodziny. Córką ludzi, którzy trak¬ towali mnie jak własnego syna. Nie chciałem zawieść ich zaufania. - Czasem chciałabym, żeby przestali mnie traktować jak swój najdroższy skarb - mruknęła Allison. Mimo to nie potrafiła nie szanować jego zasad. Również dla¬ tego go kochała. - Wiem, księżniczko - powiedział, całując wnętrze jej dłoni. - Ale zachowują się tak dlatego, że im na to¬ bie zależy. - Myślałam, że jesteś taki sam jak oni: zaborczy i nadopiekuńczy. Dopiero później zaczęło do mnie docierać, że w taki sposób wyrażasz swoją troskę. Connor pocałował ją w usta. - Kiedy doszłaś do takiego wniosku? - zapytał. - Gdy opowiedziałeś mi o swoim ojcu i o tym, co te¬ raz robisz, by ludziom w twojej dzielnicy żyło się bez¬ pieczniej. Wtedy zdałam sobie sprawę, że właśnie tak

Anna DePalo

wyrażasz troskę i miłość - chroniąc tych, na których ci zależy. - Nie wiem, czy zasłużyłem na takie pochwały. Nie zawsze grałem czysto w stosunku do ciebie. - Wiem o tym. - Znów się roześmiała. - Wziąłeś od Quentina klucz do mojego domu i wprowadziłeś się wbrew mojej woli. - No właśnie — przyznał skruszony. - Na swoją obro¬ nę mogę tylko powiedzieć, że odchodziłem od zmysłów na samą myśl, że może ci się stać coś złego. Ale masz rację, nie doceniałem cię. Jeśli chcesz nadal pracować w prokuraturze... Allison uciszyła go, kładąc mu palec na ustach. Wiedziała, że jej praca nie jest dla niego łatwa do zaakceptowania. Stracił kiedyś ojca i bał się na samą myśl, że ktoś mu bliski może się znaleźć w niebez­ pieczeństwie. - Nauczyłam się od ciebie, że warto dbać o swoje bezpieczeństwo. Miałeś rację, byłam zbyt nieostrożna. Wychowałam się pod kloszem. Nigdy nie przytrafiło mi się nic, co można by było porównać ze stratą ojca w tak tragiczny sposób. Jego twarz rozluźniła się. Odczuwał ulgę, widząc, że Allison rozumie jego obawy. - Teraz, gdy Kendall jest za kratkami, niebezpieczeń¬ stwo zostało zażegnane - kontynuowała. - Nie wiem,

Niebezpieczny ochroniarz

jak długo zostanę w prokuraturze, ale na razie to jest to, czym się chcę zajmować: Connor kiwnął głową ze zrozumieniem. - Nie mogę ci obiecać, że mi się to uda, ale przynaj¬ mniej spróbuję opanować swój strach o ciebie. Uśmiechnęła się do niego, na nowo czując łzy pod powiekami. - Tylko o to cię proszę. A tak przy okazji, dlaczego zdecydowałeś się jednak posunąć dalej, skoro obawia¬ łeś się zawieść zaufanie mojej rodziny? - Dlatego, że byłaś w niebezpieczeństwie - powie¬ dział krótko. - Zdałem sobie sprawę, że gdyby coś ci się stało, nigdy bym sobie nie wybaczył, że nie spróbo¬ wałem, czy nam się uda. - C o n n o r , chciałabym, żeby wszystko było mię¬ dzy nami jasne. Nigdy tak naprawdę nie patrzyłam na ciebie z góry. To tylko poza, którą przyjmowałam w twoim towarzystwie. Ty traktowałeś mnie jak roz¬ puszczoną jedynaczkę, a ja się zachowywałam najgo¬ rzej jak umiałam. - Również wtedy, gdy nazwałaś nasz związek pomył¬ ką? - zapytał, unosząc brwi. - Naprawdę uwierzyłeś, że to właśnie miałam na my¬ śli? - Spojrzała na niego zaskoczona. - Wydawało się to całkiem logiczne. - Wzruszył ra¬ mionami.

Anna DePalo

Allison pokręciła głową. - Chodziło mi o to, że skoro wciąż uważasz mnie za rozpuszczoną nastolatkę, nie mamy szans stworzyć ra¬ zem związku opartego na wzajemnym szacunku i za¬ ufaniu. Connor spojrzał jej głęboko w oczy. - Masz moje zaufanie i mój szacunek. I moją miłość. Nigdy w to nie wątp. Wziął ją za rękę i poprowadził do łóżka. Obserwował z błyszczącymi oczami, jak szybkimi ruchami pozbywa się sandałów, zdejmuje spodnie i biały T-shirt, by po chwili stanąć przed nim jedynie w bieliźnie. - Nie masz zamiaru się przyłączyć? - zapytała, dro¬ cząc się z nim. Wyciągnął dłoń i dotknął jej nagiego ramienia, pa¬ trząc na nią z lekkim rozbawieniem. -Zostawiłaś

mi m a ł y wybór. Mogę zdjąć albo biusto¬

nosz, albo majtki. Allison roześmiała się. - Connor, wiesz, że nie o to mi chodziło. - Myślę jednak, że zacznę od biustonosza - kontynu¬ ował niezrażony, rozpinając stanik. Gdy jedwabny ma¬ teriał osunął się, odsłaniając piersi, jego oczy pociem¬ niały z pożądania. Allison zsunęła ramiączka i biustonosz łagodnie opadł na podłogę.

Niebezpieczny ochroniarz

- Teraz twoja kolej - szepnęła. Usłyszała szmer rozpinanego suwaka u jego dżinsów. Pomogła mu zsunąć spodnie i bokserki, gdy on szyb¬ kim ruchem zdjął przez głowę koszulę. Allison podniosła się, zamykając w ręku jego na¬ brzmiałą męskość. - Księżniczko - szepnął, nie mogąc się oprzeć tej pieszczocie. - Kochaj się ze m n ą - powiedziała zachrypniętym z pożądania głosem. Connor zrzucił z łóżka walizkę i rozłożone ubrania. Podniósł Allison z łatwością, jak gdyby nie ważyła wię¬ cej niż piórko, i położył delikatnie na prześcieradle. Dotknął ustami jednej piersi, a po chwili jego wargi wolno przesunęły się do drugiej. Allison przymknęła oczy, delektując się przyjemnością, jaką wywoływał do¬ tyk, jego ust na jej nagim ciele. Po chwili, gdy wydawało jej się, że już więcej nie będzie w stanie znieść, podniósł głowę i ich usta złączyły się w długim, namiętnym po¬ całunku. Jego dłonie błądziły po jej drżącym ciele, szukając miejsc, których dotyk sprawiał jej największą przyjem¬ ność. - Connor... - jęknęła cicho. -Tak... - mruknął, nie przerywając wodzenia us¬ tami po jej szyi.

Anna DePalo

Allison gładziła go po plecach, czując pod palcami jego naprężone mięśnie. Niecierpliwość oczekiwania stawała się nie do zniesienia. -Proszę... C o n n o r przesunął dłoń niżej i dotknął jej wnętrza, kontrolując swoje pożądanie, dopóki pod wpływem je¬ go dotyku nie zaczęła cicho jęczeć i wyginać się w łuk, by w końcu gwałtownie przyciągnąć go do siebie. - C o n n o r . . . - jęknęła, gdy ich ciała złączyły się, odnajdując

wspólny

rytm,

na

początku

powolny,

później coraz szybszy i bardziej gwałtowny. Wyda¬ wało jej się, że cały świat zamknął się w ich splecio¬ nych ciałach. Gdy jednocześnie osiągnęli szczyt rozkoszy, Allison poczuła, jak świat dookoła zawirował, a ją wypełniło wszechogarniające i obezwładniające poczucie spełnie¬ nia i szczęścia. Wtuliła się w jego rozgrzane ciało, chcąc się nasycić jego bliskością. - Jesteś cudowna - szepnął jej do ucha. Roześmiała się, szczęśliwa jak małe dziecko. - Allison... - zaczął powoli Connor. - Tak? - Czy zostaniesz moją żoną? Uniosła głowę i spojrzała na niego uważnie. - Pytasz o to, czy spędzę resztę mojego życia, kłócąc

Niebezpieczny ochroniarz

się z tobą, robiąc ci na przekór i generalnie uprzykrza­ jąc ci życie? - Zgadza się - odparł, marszcząc czoło. Uśmiechnęła się, pewna, że jej twarz emanuje w tej chwili szczęściem. - Tak.

EPILOG

-I tak upadł ostatni bastion - powiedział Noah Whittaker z kpiącym uśmiechem na twarzy. Allison odgarnęła włosy i spojrzała na niego znad kolorowego magazynu z modą ślubną, który właśnie z przejęciem studiowała. Jej bracia i szwagierka zatrzy¬ mali się w mieście, by zjeść z nimi lunch w leniwe nie¬ dzielne popołudnie. Teraz wszyscy siedzieli w salonie, a mały Nicolas spał smacznie w swoim wózku. - Nie. zwracaj na niego uwagi, Allison - poradziła Liz, rzucając Noahowi krytyczne spojrzenie. - Miłość to piękna rzecz. Noah podniósł kieliszek do toastu. - Racja. Piękna rzecz, która jeszcze mi się nie przy¬ trafiła - zażartował. Allison zmrużyła oczy. - Śmiej się, póki możesz, rudzielcu - odparła, uży­ wając przezwiska, jakie Noah nosił w dzieciństwie za sprawą swoich rudobrązowych włosów, o kilka tonów jaśniejszych od koloru czupryn reszty rodzeństwa.

Niebezpieczny ochroniarz

Po tym, jak sprytnie doprowadziła do małżeństwa Liz i Quentina, w żartach odgrażała się, że w następnej kolejności weźmie się za Noaha, głównie dlatego, że był takim cynikiem. Zamiast tego jednak, choć jej brat nie maczał w tym palców, to właśnie ona stanie przed ołta¬ rzem. Noah demonstrował wszem i wobec zadowolenie z. takiego obrotu sprawy, ciesząc się, że to nie on wpad¬ nie w małżeńskie sidła. Przynajmniej na razie. Do pokoju wszedł Connor, niosąc w ręku kilka piw. - Co mnie ominęło? - zapytał, wręczając Mattowi ot¬ wartą butelkę. Na jego widok Allison zrobiło się ciepło na sercu. Nie każda kobieta miała szansę poślubić bohatera swo¬ ich dziewczęcych snów. - Noah napawał się satysfakcją, że to ja stanę pierw¬ sza przed ołtarzem, a nie on. - Cóż. Trochę się do tego przyczynił - mruknął Con¬ nor, siadając obok niej i rzucając jej ukradkowe pożąd¬ liwe spojrzenie. Allison poczuła, że się rumieni. - Co masz na myśli? - spytała, chcąc ukryć swoje zmieszanie. - Hmm, Connor... - rzucił ostrzegawczo Noah. Allison kątem oka zobaczyła, jak N o a h przesuwa brzegiem dłoni po gardle, a twarz Quentina przybiera wyraz rozbawienia.

Anna DePalo

- No właśnie, o czym ty mówisz? - poparła przyjaciół­ kę Liz, rzucając w stronę Noaha zaciekawione spojrzenie. - Powiedzmy, że na tegorocznym grillu z okazji Dnia Pamięci ucięliśmy sobie z N o a h e m m a ł ą pogawędkę. Coś o... Noah jęknął, opierając głowę o skórzane oparcie fo­ tela. -...wyświadczeniu rodzinie przysługi przez

ślub

z tobą - dokończył Connor. Liz wydała stłumiony okrzyk, a Allison patrzyła z niedowierzaniem. - Gdzie się podziała braterska lojalność? Mężczyźni, którzy trzymają ze sobą?- rzucił w przestrzeń Noah ze wzrokiem utkwionym w suficie. - Skoro naigrawasz się z mojej przyszłej żony, męską lojalność muszę schować do kieszeni - odparł rozba¬ wiony Connor. - Poza tym twój plan, by wydać Allison, wprowadza sporo zamieszania również w moje życie, więc należy ci się zemsta. - Jak mogłeś, Noah? - spytała Allison. - Zresztą nie­ ważne. To było retoryczne pytanie. Z n a m cię w końcu od trzydziestu lat. Mogłam się tego spodziewać. Quentin roześmiał się głośno. - Pobita własną bronią. Ty też miałaś talent do swatania. - Różnica polegała na tym, że ty i Liz byliście dla sie­ bie stworzeni. Każdy to widział - żachnęła się Allison.

Niebezpieczny ochroniarz

Quentin i N o a h wymienili rozbawione spojrzenia, ale to Matt zaoponował: - Nie chcę cię martwić, siostrzyczko, ale ty i Connor ostatnio zachowujecie się jak dwa gołąbki pijące sobie z dzióbków. Twarz Allison pokryła się rumieńcem. A więc było to aż tak widoczne dla otoczenia? - Z tym akurat się zgodzę - poparła Marta Liz. - A gdy dodamy do tego jeszcze historię twojej szcze : nięcej miłości... - dokuczał jej dalej Noah. Allison zignorowała brata i odwróciła się w stronę Connora z udawanym grymasem oburzenia na twarzy. - A ty jaką zemstę miałeś na myśli? Connor otoczył ją ramieniem i pogłaskał po włosach. -

Po prostu wiedziałem, że jeśli powiem ci o pro­

pozycji Noaha, ty i Liz zdwoicie swoje wysiłki, by za¬ ciągnąć go przed ołtarz, a wtedy będzie mógł być tak szczęśliwy jak ja teraz. Noah zakrztusił się, a Quentin zachichotał. - Zaczynasz nabierać nowego podejścia do małżeństwa, stary przyjacielu. - Poklepał Connora po plecach. Liz z aprobatą kiwnęła głową. - Ty również wkrótce zmądrzejesz, zobaczysz - po¬ wiedziała do Noaha. Noah wzruszył ramionami. - Cóż, jeśli wierzyć rubrykom towarzyskim, w poszu-

Anna DePalo

kiwaniu tej jedynej już teraz umawiam się z każdą ko­ bietą, którą spotkam - powiedział z grymasem obrzy­ dzenia. - Szczególnie jedna gazeta lubi mnie opisywać jako skrzyżowanie Casanovy z Rudolfem Valentino. - To moja ulubiona. - Allison roześmiała się. - W każdym razie - kontynuował N o a h - wszystko gra. Connor sam przed chwilą przyznał, że jest szale­ nie szczęśliwy, a i ciebie nie widziałem w tak dobrym humorze, odkąd... - podrapał się z zastanowieniem w głowę - odkąd... Ledwo uchylił się przed poduszką, którą Allison cis¬ n ę ł a w jego stronę. A jednak N o a h m i a ł rację. Allison spojrzała na Connora, mając świadomość, że miłość maluje się na jej twarzy tak samo wyraźnie jak na jego. - Wiesz, braciszku, chociaż żartujesz sobie ze mnie, w tym przypadku masz rację. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek była tak szczęśliwa. Connor nachylił się, by ją pocałować. Allison wes¬ tchnęła cicho i przymknęła oczy. Tak, miłość to piękna rzecz. W końcu przydarzyła się również i jej.