808. DUO Baxter Mary Lynn - Idealna para

Mary Lynn Baxter Idealna para

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gdy Grant Wilcox wysiadł ze swojej ciężarówki, natknął się na Harveya Triptona, kierownika poczty, wychodzącego z kawiarni „Przekąś i popij". Harvey powitał go uśmiechem. - No, czas na pierwszą wizytę, co? A może już kolejną? Grant spojrzał niepewnie. - O czym ty mówisz? - Nowa laska w miasteczku. - Rozumiem, że chodzi ci o nową kobietę? - Właśnie - odparł Harvey, kiwając głową z uśmiechem. Najwyraźniej nie widział nic niestosownego w swojej termi­ nologii. - Prowadzi ten interes zamiast Ruth. Że też musiał trafić akurat na Harveya, największego plot­ karza, westchnął Grant. Wzruszył ramionami. - To rzeczywiście coś nowego, bo nie byłem tu na kawie przez jakiś czas. - Nie pożałujesz, gdy ją zobaczysz. - Wątpię - odpowiedział Grant cierpko. - No, chyba jeszcze nie umarłeś, Wilcox? - Daj mi spokój, okej? - Grant był już poirytowany. - Jest super - nie dawał za wygraną Harvey. - O niebo lep­ sza niż te wszystkie tutejsze. - Po co mi to opowiadasz? - spytał znudzony Grant. Harvey mrugnął porozumiewawczo i klepnął go po plecach.

-Myślałem, że może się zainteresujesz, bo ty jedyny w okolicy nie masz żony ani stałej dziewczyny. Wiesz, co mam na myśli. Przez moment Grant miał ochotę dać mu w nos. Harvey nie był jedynym, który go chciał swatać. Pewnie, że miał cza­ sem ochotę na jakąś gorącą kobietę w łóżku, ale wszelka myśl o trwałym związku przyprawiała go o ciarki. Po raz pierw­ szy życie wydało mu się dobre, zwłaszcza w miasteczku Lane w Teksasie. Robił to, co kochał: kręcił się po lasach, ścinając drzewa, co miało mu przynieść sporo pieniędzy. Poza tym nie był gotów na to, żeby się ustatkować. Miał naturę wędrowca. Nigdy nie wiedział, kiedy znowu najdzie go ochota, żeby się gdzieś przenieść, a wtedy co? Uziemiony. Nie, to nie dla niego, przynajmniej na razie. - Chcesz, żebym z tobą wszedł i cię przedstawił? Grant zacisnął zęby i odparował: - Dzięki, ale jeśli idzie o kobiety, sam sobie radzę. - Spoj­ rzał wymownie na zegarek. - Jestem pewny, że czekają na ciebie klienci. Harvey mrugnął. - Mam cię. Gdy tylko zniknął z pola widzenia, Grant przyspieszył kroku, zmierzając do „Przekąś i popij". Kelly Baker wyszorowała ręce w gorącej wodzie, przygry­ zając wargę. Wystawiała ciastka do frontowej witryny i była pewna, że ubrudziła się kremem po łokcie. Odkąd trzy tygodnie temu znalazła się w tym małym miasteczku Lane, wciąż zadawała sobie pytanie, czy przy­ padkiem nie upadła na głowę. Znała jednak odpowiedź, któ­ ra brzmiała: nie. Jej kuzynka, Ruth Perry, potrzebowała po-

mocy, więc Kelly przyjechała, podobnie jak Ruth przyszła jej z pomocą po tragicznym wypadku, który na zawsze zmienił życie Kelly. Kelly spojrzała na swoje ręce, jeszcze niedawno gładziutkie, z pięknie pomalowanymi paznokciami, a teraz pomar­ szczone jak wymoczone śliwki. Westchnęła, przypominając sobie, jak tu będzie za chwilę, kiedy lokalik wypełni się tłu­ mem ludzi, co dziwnie brzmiało, zważywszy na to, jak małe było to miasteczko. Ruth, niewiele inwestując, stworzyła w tym dwutysięcz­ nym miasteczku lokalik, w którym podawano różne rodza­ je kawy, ciasta, zupy i kanapki. Szybko stał się popularny i już przynosił niewielki zysk. „Przekąś i popij" zyskał opi­ nię miejsca, w którym należało być, więc cieszyła się, że jest w miejscu, gdzie coś się dzieje. Nie lubiła samotnych wie­ czorów, gdy wracała do domku Ruth po zamknięciu lokalu. Mimo że była potwornie zmęczona, nie mogła zasnąć. Na szczęście niedługo, kiedy już spłaci dług wdzięczności wobec Ruth i kuzynka wróci, Kelly będzie mogła z powrotem za­ mieszkać w swoim domu w Houston, gdzie było jej miejsce. Niestety jej życie tam nie było w niczym lepsze. W prze­ ciwnym razie nie dałaby się namówić na przyjazd tutaj. - Telefon do ciebie, Kelly. Podniosła słuchawkę i usłyszała radosny głos Ruth. - Cześć, kotku, jak leci? - Jakoś leci. - Nie chcę cię zamęczać telefonami, ale nie mogę wytrzy­ mać, żeby nie być na bieżąco. Poznałaś go już? Kelly zrobiła wielkie oczy. - Kogo? Ruth zachichotała.

- Miejscowego przystojniaka, jedynego kawalera w okoli­ cy, na którego warto zwrócić uwagę. - Jeżeli poznałam, to nic mi o tym nie wiadomo. - Uwierz mi, wiedziałabyś na pewno. - Ruth, tracisz czas na zabawy w swatkę. Kuzynka westchnęła. - Czas, żebyś zaczęła zwracać uwagę na innych mężczyzn. - A kto mówi, że nie zwracam? - Wiesz, o co mi chodzi. Kelly się roześmiała. - Hej, nie przejmuj się mną. Jeżeli mam kogoś znaleźć, to znajdę. - Jasne. - W głosie Ruth brzmiało niedowierzanie. - Po prostu mówisz to, co chciałabym usłyszeć. Kelly znów się zaśmiała. - Muszę lecieć, bo słyszę, że ktoś wchodzi. Nim Ruth zdołała odpowiedzieć, Kelly odłożyła słuchawkę. Przywołała na twarz służbowy uśmiech i wyszła zza ba­ ru. Stanęła i zaczęła się gapić. Zastanawiała się później, dla­ czego się tak zachowała. Może dlatego, że był taki wysoki i przystojny? A może dlatego, że on na nią tak patrzył? Czy to był ten przystojniak, o którym mówiła Ruth? Ciemnoniebieskie oczy nieznajomego powędrowały od jej stóp powoli w górę. Przyjrzał się sterczącym piersiom, potem włosom. Ucieszyła się w duchu, że w ciemnoblond włosach zrobiła niedawno jaśniejsze pasemka. Kiedy te niezwykłe ciemne oczy napotkały jej spojrzenie, zaiskrzyło w powie­ trzu. Kelly uświadomiła sobie, że wstrzymała oddech. - No i co, podoba się? - spytała, zanim pomyślała. Bo-

że, skąd jej się to wzięło? Wyniosła to chyba ze swojej pracy. Dzięki temu, że była odważna i szczera, odniosła sukces. Duży facet posłał jej seksowny uśmiech. - Nawet bardzo. Po raz pierwszy od śmierci męża, który zmarł cztery lata temu, męskie spojrzenie tak ją wyprowadziło z równowagi. I głos. Czuła jednak, że nie był to jakiś tam mężczyzna. By­ ło w nim coś, co przyciągało uwagę. Chyba najkrócej można powiedzieć, że był bardzo męski. Nie była przyzwyczajona do widoku mężczyzn w wypłowia­ łych dżinsach, flanelowej koszuli, butach z podkówkami i ka­ skiem ochronnym w ręku. Nawet w Lane był to rzadki widok. Wciąż na nią patrzył, duży i niebezpieczny. Zdradliwa kombinacja. O rany, o czym ona myśli? Choćby był nie wia­ domo jak atrakcyjny i czarujący, nie była zainteresowana. Gdyby tak było, obdarzyłaby względami któregoś z panów w Houston, którzy zwracali na nią uwagę. On na pewno był otoczony wianuszkiem kobiet nawet tu, w Lane. Zresztą żaden facet nie mógłby dorównać jej nieżyjącemu mężowi, Eddiemu. Kelly doszła do takiego wniosku i zajęła się swoją karierą, co stało się jej celem życiowym. Przerywając milczenie, spytała w końcu urzędowym tonem: - Czym mogę służyć? - A co jest specjalnością dnia? - zapytał głębokim głosem, który bardzo pasował do jego wyglądu. - Kawa? - Na początek - odpowiedział i pomaszerował w głąb lo­ kalu. - Specjalności są na tablicy. Kelly stała jak wmurowana. W końcu, zaczerwieniona,

zerknęła na tablicę za barem, na której zawsze umieszczano specjalności dnia. - Tym razem nie - powiedział przeciągle - chyba że zgubi­ łem jeden dzień. - Dzisiaj jest środa, a nie wtorek, prawda? W innych okolicznościach nie przejęłaby się specjalnie faktem, że zapomniała zmienić napis, ale jego komentarz sprawił, że poczuła się niekompetentna, czego nie znosiła. Wzruszyła ramionami, uśmiechnęła się słodko i oznajmiła: - Dzisiejsza specjalność to cafe latte o smaku waniliowym. Potarł brodę i skrzywił się. - To już nie można dostać zwykłej kawy? Wyczuła, że ją prowokuje, więc odpowiedziała z tym sa­ mym uśmiechem: - Przykro mi, ale to nie jest taki lokal. Jeżeli pan chce kawę jak z supermarketu, to musi pan sobie sam zrobić. Zachichotał. - Wiem. Poproszę coś, co najbardziej przypomina nor­ malną kawę. Kiedy Kelly wróciła i postawiła przed nim filiżankę, sta­ rała się w ogóle na niego nie patrzeć. Mimo że był taki przy­ stojny, chciała uniknąć dalszych kontaktów i nie mieć z nim nic wspólnego. Musiała jednak podać mu kartę. Popatrzył w menu, odłożył i znów spojrzał na Kelly. - Więc pani jest nową Ruth. - Nie bardzo. - A gdzie ona jest? - Wyjechała zająć się chorą matką. - I pani ją zastępuje, tak? - Przez jakiś czas. Zmarszczył gęste brwi, znów jej się przypatrując. - Jestem Grant Wilcox.

- Kelly Baker. Skinął głową. - Miło mi. Pani jest z tych stron? - spytał, upijając łyk kawy. - Nie. - Kelly się zawahała. - Jestem z Houston. A pan? - Od pewnego czasu jestem stąd. Mieszkam kilkanaście ki­ lometrów na zachód od Lane. Jestem właścicielem firmy zaj­ mującej się wyrębem lasu i ostatnio zakupiłem dużo drzew do wyrębu, więc jestem tu uwiązany. Przynajmniej na jakiś czas. Kiedy się uśmiechał tak jak teraz, robiły mu się zmarszczki wo­ kół oczu. - Właśnie zaczęliśmy wyrąb, więc cieszę się jak głupi. Czy specjalnie mówił takim językiem, żeby się wydać bu­ rakiem, czy też chciał jej w ten sposób coś udowodnić? - To dobrze - odpowiedziała, bo co innego można było powiedzieć. Mimo jej reakcji na Granta było jej naprawdę obojętne, kim był i co robił. Spytała tylko, czy coś zje. - Chciałbym miskę zupy i dolewkę kawy. Brakowało jeszcze, żeby dodał „panienko". Naprawdę nie należał do najbardziej kulturalnych i obytych facetów na świecie. A może wyczuwał, że ona nie czuje się pewnie? Z powodu tego jego lekceważącego tonu postanowiła obsłu­ żyć go perfekcyjnie. Wzięła dzbanek z baru, podeszła z uśmiechem, chwyciła jego filiżankę i wtedy stało się. Filiżanka wyślizgnęła jej się z ręki, a resztka kawy wylądowała na kolanach Granta Wilcoksa. Krzyknął. Kelly zaniemówiła z przerażenia, kiedy odsunął krzesło i wstał. - Celny strzał, paniusiu - wycedził. Spuściła wzrok i zatrzymała go na mokrej plamie wokół jego rozporka. Oboje podnieśli wzrok w tym samym mo­ mencie i zapatrzyli się na siebie.

- Na szczęście jeszcze żyję. - Uśmiechnął się powoli. Przerażona Kelly wydukała: - Tak mi przykro. Niech pan się nie rusza, przyniosę ręcz­ nik. - Pobiegła do baru, a kiedy wróciła, Grant znów się jej przyglądał. - Zaraz to wytrę. - Wyciągnęła rękę, ale natych­ miast ją cofnęła, kiedy zobaczyła szeroki uśmiech na jego twarzy. Zaczerwieniła się. - W porządku. Myślę, że po prostu zmienię dżinsy. - Chyba tak - odpowiedziała, kiedy była już w stanie wy­ dobyć z siebie głos. - Ile jestem winien? Była zszokowana, że w ogóle zapytał. - W tej sytuacji naprawdę nic. Obrócił się i podszedł do drzwi. Spojrzał jeszcze na nią, mrugnął i powiedział: - Do zobaczenia. Miała nadzieję, że nie, chociaż byłoby jej żal, bo miał najzgrabniejszy tyłek, jaki kiedykolwiek widziała. Szkoda, że jej to nie interesuje.

ROZDZIAŁ DRUGI

Nienawidził roboty papierkowej, ale nie oznaczało to, że mógłby jej nie wykonać. Zerknął na biurko w rogu pokoju i aż jęknął. Leżały tam faktury do zapłacenia i teczki pełne formularzy do wypełnienia. Wyszedł na chwilę na zewnątrz. Poczuł ulgę, gdy poma­ chał trochę siekierą. Całe przedpołudnie spędził z bankie­ rem za zamkniętymi drzwiami, sprawdzając finanse. Po sesjach w banku zawsze się czuł skołowany. Zresztą wiele spraw doprowadziło go dzisiaj do tego stanu. Po prysznicu, który wziął niedawno po porannej kąpieli w kawie, zaczął się zastanawiać, kiedy ostatnio był naprawdę zadowolo­ ny z seksu. W ostatnich latach prawie nie spotykał kobiet, które byłyby w stanie poruszyć jego libido albo przykuć uwagę. Musiał jednak przyznać, że zastępczyni Ruth Perry, kim­ kolwiek była, była zdolna i do jednego, i do drugiego. Kel­ ly Baker była atrakcyjną kobietą. Zauważył jej porcelanową skórę z delikatnymi piegami. Miała cudowną figurę, z wcię­ ciami we właściwych miejscach, a ubranie leżało na jej smu­ kłej sylwetce idealnie. Szkoda, że jej inteligencja nie dorównywała wyglądo­ wi. Może jednak był niesprawiedliwy w tej ocenie, bo prze­ cież rozmawiali najwyżej dwie minuty i poznał tylko jej imię

i nazwisko. Wyraźnie była tam nie na miejscu. W innych okolicznościach chętnie spędziłby z nią trochę czasu. - Do diabła, Wilcox - mruknął do siebie, sięgając po piwo. - Daj sobie spokój. Jednak było na co popatrzeć. Lubił kobiety z ikrą. Chętnie by się z taką zabawił, chociaż parę dni. No cóż, można sobie pomarzyć. Było w niej coś takiego, co go pociągało. Może dla­ tego, że wydawała się taka niedostępna. Miał ochotę sprawdzić, co się kryje pod tą powłoką z lodu, a następnie okazać się praw­ dziwym mężczyzną i stopić ten lód. Przycisnąłby ją do piersi, pieścił, całował usta, szyję, ramiona, plecy... Mhm, akurat ta lodowata królewna pozwoliłaby się do siebie zbliżyć. Zniesmaczony własnymi myślami wstał i po­ szedł do kuchni po następne piwo. Kiedy je skończył, przy­ szło mu coś do głowy. - Do diabła, Wilcox, zapomnij o tym. To idiotyczne. Ty jesteś idiotą. Schwycił kurtkę i wypadł za drzwi, wiedząc, że chyba po­ stradał resztę zmysłów. Wciąż ją piekła twarz. I to nie od gorącej wody w wannie, w której się moczyła przez ostatnie pół godziny. Jak mogła zro­ bić coś takiego? Jak mogła być taką niezdarą? Zawsze uchodzi­ ła w pracy za osobę niezwykle opanowaną i chłodną. A w każdym razie była taka, zanim... Pokręciła głową, nie pozwalając sobie na takie rozmyśla­ nia. Tego, co się wydarzyło cztery lata temu, nic nie zmieni. Nic już nie wróci jej rodziny. To, co się wydarzyło dziś rano, to zupełnie coś innego. Wyszorowała się z całych sił szorstką gąbką, wyszła z wanny i wytarła się. Otulona w ciepły szlafrok przysiadła na sofie

przy kominku. Mimo że było jeszcze dość wcześnie, powin­ na pójść spać, ale wiedziała, że to się nie uda. Była za bardzo podniecona. W domu rzadko się kładła przed północą, spę­ dzając zwykle wieczory w towarzystwie stosu dokumentów, które przynosiła z biura. Serce zabiło jej mocniej, gdy pomy­ ślała o pracy. Tęskniła za swoim biurem, klientami, za swoim mieszka­ niem. Wokół Galerii Houston słyszała ruch uliczny, a nie so­ wy. Zadrżała i otuliła się szczelniej. Ciepły napój zawsze jej pomagał się uspokoić, ale tym razem nie zadziałał. Wypiła kilka łyków kawy o swoim ulubionym smaku, ale wciąż czu­ ła się niespokojna. Położyła się i przymknęła oczy. I natychmiast pod powieka­ mi pojawił się obraz Granta Wilcoksa. Zamiast go odrzucić, za­ częła sobie wyobrażać Granta we flanelowej koszuli i obcisłych dżinsach, z figurą, której każdy mężczyzna mógłby mu poza­ zdrościć. Zastanawiała się, co może na niego działać. A co ją to właściwie obchodzi? Zgoda, jego męskość i seksowność były powyżej przeciętnej. Był muskularny, a jedno­ cześnie gibki, co nieczęsto się zdarzało u dużych mężczyzn. Mogła go sobie wyobrazić bez koszuli, jak naprawia płot, wy­ rąbuje drzewo, czy co tam jeszcze robi. Nagle jej wyobraźnia wykonała skok i zobaczyła go bez dżinsów i bez bielizny. Za­ raz potem nasunął jej się obraz ich dwojga razem, nagich... Przestań! - powiedziała sobie. Co ją napadło? Ale nie mogła otworzyć oczu. A zresztą nikt nie wie, co się dzieje w jej głowie. Te erotyczne wyobrażenia należały wyłącznie do niej i nikomu nie robiły szkody. Nie. To była niebezpieczna gra. Mierzyła się ze swoim ży­ ciem, samotnością, potrzebą akceptacji i miłości. Ale obrazy ust, języków i pocałunków nie chciały zniknąć.

Na szczęście dla niej rozległ się ostry dzwonek telefonu. Wypuściła wstrzymywany oddech i sięgnęła po słuchawkę. - Hej, kotku, jak leci? - Znowu Ruth. Kelly nie chciała z nią rozmawiać, ale nie miała wyboru. - Jak minęła reszta dnia? - Na pewno chcesz wiedzieć? - Coś się stało? - Można tak powiedzieć. - Oj, nie podoba mi się ten ton. - Ruth zrobiła pauzę. Czy twoi pomocnicy odeszli? - Skąd, kochają mnie. - Uff. Żebyś wiedziała, jak trudno było ich znaleźć! - Są wspaniali. - Więc jeżeli ta buda jeszcze stoi, a ty masz czym handlo­ wać, to co innego się stało? Kelly chrząknęła. - Czy znasz farmera nazwiskiem Grant Wilcox? Ruth roześmiała się. - Po pierwsze, nie jest farmerem, tylko leśnikiem. - Wszystko jedno. - To nie to samo, droga kuzyneczko. - Dla mnie bez znaczenia, ale zgoda. - Dziewczyno, to ten superkawaler, o którym ci mówiłam. Chyba się zorientowałaś? - Domyśliłam się. - Więc... co myślisz? Żebyś tylko wiedziała! - Jest w porządku. - Tylko w porządku? - pisnęła Ruth. - Nie wierzę. Każda panna w tym hrabstwie i okolicznych wprost marzy o tym, żeby zawlec go do ołtarza. - Zaśmiała się. - Oczywiście bez­ skutecznie.

- To szkoda, ale ty powinnaś najlepiej wiedzieć, że nie in­ teresuje mnie żaden farmer. - Leśnik. Kelly zignorowała to. - To jest jakiś wieśniak, który pewnie woli ściskać drzewa niż kobiety. Bez obrazy. - Ależ skąd. - Ruth znów się roześmiała. - Wiem, co są­ dzisz na temat wsi. Albo lasów. - Dla mnie to jest to samo. - No dobra, więc wracając do Granta. Co z nim? Kelly jeszcze raz chrząknęła, po czym opowiedziała, nie upiększając i niczego nie ukrywając, prawdę. Po drugiej stronie słuchawki zapanowała cisza, po czym Ruth zawyła jak potępieniec. - O Boże, jak ja żałuję, że tego nie widziałam! - Więc nie jesteś na mnie wściekła? - spytała Kelly ze zdu­ mieniem. - Za to, że jesteś łamagą? - Uważasz, że ma, na co zasłużył? - Niezupełnie. - W głosie Ruth wciąż brzmiało rozba­ wienie. - Tylko akurat on, miejscowy ogier, został oparzony w najbardziej bolesne miejsce. - Ruth! Nie wierzę, że mogłaś tak powiedzieć! - Ale właśnie to zrobiłaś! - Miał na sobie dżinsy. Przecież... - Jeżeli chodzi o gorący płyn, dżins nie jest dostatecznie gruby. Miejmy tylko nadzieję, ze względu na wielbicielki, że jego chluba i duma jest jedynie oparzona, a nie zwęglona. - Ruth, uduszę cię, jak cię zobaczę. - Kuzynka zaczęła jesz­ cze bardziej chichotać. - Okropnie się przez ciebie czuję. - Kotku, nie martw się - uspokoiła ją Ruth. - Grant jest

silny, nic mu nie będzie. Może już nigdy nie przyjdzie do nas, ale trudno, takie jest życie. A poza wylewaniem kawy na go­ ści jak się interes kręci? Porozmawiały jeszcze trochę na temat lokalu, po czym Kelly ruszyła z powrotem do kuchni, kiedy nagle usłyszała pukanie do drzwi. Zawróciła, by je otworzyć, i zamarła. Na ganku stał Grant z bukietem kwiatów w ręku. Nim się odezwał, zmierzył ją spojrzeniem od stóp do głów. Nie była w stanie wydusić ani słowa. - Widzę, że nie spodziewała się pani gości. - Przestąpił z nogi na nogę. - Czy mimo to mogę wejść? Kelly czuła, że brakuje jej tchu. Oczywiście, że nie może wejść! Nie ma żadnego powodu, żeby wchodził. Wciąż stała w otwartych drzwiach, a jej zdrowy rozsądek się ulotnił. Nie może się dać zwariować. Przecież nawet nie jest ubrana. Nie ma nic pod szlafrokiem. Na szczęście jest frotowy i nic przez niego nie widać. Grant przekrzywił głowę i uśmiechnął się. - Te kwiaty marzą o wodzie. Nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymają. Kelly też się uśmiechnęła. - Zauważyłam, że są trochę oklapnięte. - No to przynajmniej w czymś się zgadzamy. Spojrzała na niego z rozdrażnieniem. - Czy ktoś panu mówił, że jest pan bezczelny? - Tak - przyznał. To szczere wyznanie zostało przypieczętowane głębokim śmiechem, od którego puls Kelly natychmiast przyspieszył. To było zdumiewające, że akurat ten mężczyzna poruszył jej seksualność. Dlaczego? Z jakichś powodów, stojąc tu, na ganku Ruth, jakby wrośnięty w beton, przerażał ją.

- To może obiecam, że będę tylko tyle, ile zajmie pani wło­ żenie bukietu do wody. - Nie było to pytanie, chociaż uniósł brwi pytająco. Gdy wskazała mu gestem, żeby wszedł, wiedziała, że opuścił ją chyba wszelki rozsądek. Nie dość, że wyglądał cudownie w kolejnych spłowiałych dżinsach i niebieskiej koszulce dokładnie w kolorze oczu, to jego postura sprawiała, że pokój wydawał się za mały dla nich dwojga. Kelly chciała się odsunąć, ale czuła, że w żadnym miejscu nie będzie dostatecznej przestrzeni między nimi. - Ma pani wazon? - spytał wciąż uśmiechnięty. - Chyba Ruth ma tu jakiś. - Może powinna pani poszukać. Nastąpiła krótka chwila milczenia, nim się odezwała. - Może powinnam. Znów się roześmiał. - Hej, jestem nieszkodliwy, naprawdę, szczerze. Jasne, jak grzechotnik, pomyślała. Sięgnęła po kwiaty. - Proszę usiąść, a ja poszukam wazonu. Jak ten facet na nią działał! W dodatku sama mu na to po­ zwalała. To lekkie muśnięcie ręką nie było przypadkowe. Znalazła w końcu wazon, napełniła go wodą i włożyła kwiaty. Wróciła z nimi do pokoju i postawiła na stole. Za­ uważyła gościa pochylonego nad kominkiem i wzniecające­ go przygasający ogień. Bez wątpienia jego tylne partie warte były uwagi, w do­ datku mogła się bezkarnie przypatrywać. Ocknęła się, po­ kręciła głową i powiedziała: - Dziękuję za kwiaty. Obrócił się i wyprostował. Przez moment popatrzyli sobie

w oczy. W końcu odwrócił wzrok, a ona odetchnęła. Zachowy­ wała się jak nastolatka przeżywająca burzę hormonów. - To jest ofiara przebłagalna - oświadczył, pocierając sek­ sowny zarost na brodzie. - W takim razie to ja powinnam się z nią pojawić na pań­ skim progu. - Właściwie to był tylko pretekst, żeby się spotkać. - Spoj­ rzał na nią. - Jakiś problem? Miała doskonałą okazję, żeby mu powiedzieć, że nie in­ teresuje jej ani on, ani żaden inny mężczyzna, tymczasem usłyszała swoje pytanie: - Usiądzie pan? - O niczym bardziej nie marzę, ale czy na pewno pani te­ go chce? - Nie - odpowiedziała nieco drżącym głosem. - Niczego nie jestem już pewna. Opadł na sofę i zajął się kominkiem, a ona przysiadła na fotelu obok. - Nie zaproponowałam panu niczego do picia. - Piwo z przyjemnością. Wstała. - Ruth ma jakieś w lodówce. - Nie lubię pić sam. - Ja mam kawę. Jego chichot towarzyszył jej jeszcze w kuchni. Przygoto­ wała napoje i wróciła do pokoju. W międzyczasie wyciągnął przed siebie długie nogi. Podświadomie zatrzymała spojrze­ nie na jego silnych udach i wypukłości pod suwakiem. Gdy się zorientowała, co robi, podniosła wzrok i zauważyła, że i on ją obserwuje. Wzięła głęboki oddech, ale nie pomogło. Czuła, że pali ją twarz. Naprawdę powinien sobie pójść.

Idealna para

189

Usiadła znów w fotelu i patrzyła, jak pije piwo. Postawił butelkę na stoliku obok siebie i spytał: - Co sprowadza tu kogoś takiego? Zaskoczyło ją to pytanie. - Kogoś takiego jak ja? - Tak. Kobietę z klasą, która zachowuje się i wygląda jak ryba wyjęta z wody. - Moja kuzynka potrzebowała pomocy, więc przyjechałam. - Nic nie jest takie proste. - Może nie. Znów łyknął piwa. - I to wszystko, co mi pani powie? - Tak - odpowiedziała wprost, ale na jej usta wypłynął uśmiech. - Albo ma pani dużo problemów, albo dużo sekretów, Kel­ ly Baker. Więc jedno czy drugie? - Nie powiem. - To jak mamy się lepiej poznać, jeżeli nie chce się pani podzielić tymi informacjami? - Może nie musimy się poznawać. Wstał, uniósł ręce, jakby chciał się przeciągnąć, i dołożył do ognia. Emanował z niego seks. - Ponieważ pani ledwie się do mnie odzywa, jestem coraz bardziej ciekawy - stwierdził. Napięcie rosło. - Wie pan, co mówią o ciekawości? - Tak, że to pierwszy stopień do piekła. - Znów się roze­ śmiał i atmosfera się rozluźniła. - - A co z panem? - spytała, gdy znów opadł na kanapę. - Jak to, co ze mną? - Na pewno niechętnie opowiada pan obcym o swoim życiu.

Wzruszył ramionami. - A co chciałaby pani wiedzieć? Chciała już powiedzieć, że wszystko, ale się powstrzymała. - To, co chciałby mi pan powiedzieć. - Jeżeli mam coś do ukrycia, to nie wiem o tym. - Każdy ma jakieś sekrety, proszę pana. - Hej, skończmy już z tym panem. Twarz ją paliła. - Nie znamy się na tyle, żeby mówić sobie po imieniu. - Bzdura. Przy pierwszym spotkaniu sprawiłaś, że zrobiło mi się gorąco, więc chyba nas to zbliżyło. - Bardzo śmieszne. - Czuła, że jest czerwona jak burak, a on znowu zaczął się uśmiechać. - No dobrze, Grant. - Teraz lepiej. - Skończył piwo i wrócił do tematu. - Naj­ ważniejsze u mnie jest chyba to, że mam problemy z usiedze­ niem w jednym miejscu. - A skąd się to wzięło? - Jestem dzieckiem wojskowego. Ojciec wciąż był przeno­ szony, więc nigdzie nie zagrzałem miejsca na tyle, żeby za­ puścić korzenie i zawrzeć trwalsze przyjaźnie. - Jesteś jedynakiem? - Tak. Oboje rodzice nie żyją. - Moi też. - Uważaj, bo zaraz opowiesz mi coś osobistego. - Obrzu­ ciła go piorunującym spojrzeniem, a potem się roześmiała. Mówił dalej: - Dopiero kiedy byłem na Uniwersytecie Teksaskim zrozumiałem, co to znaczy się osiedlić. To było trud­ ne dla takiego wędrowca jak ja, ale tylko do czasu, gdy po­ znałem swojego najlepszego przyjaciela, Toby'ego. Studiował leśnictwo, a ja lubiłem pracę w terenie, więc studiowaliśmy to samo i trzymaliśmy się razem. Po dyplomie za pieniądze

odziedziczone po rodzicach kupiłem kilkaset akrów ziemi w hrabstwie Lane i zbudowałem chatę z bali, w której teraz mieszkam. Krótko potem założyłem własną firmę i podró­ żowałem po świecie. A teraz, gdy podpisałem ten nowy kon­ trakt na wycinkę lasu, jestem szczęśliwy jak nie wiem co. - Niezła historia - skomentowała Kelly. - Moje nudne życie w pigułce. - Nie ma w tobie nic nudnego - zapewniła z przyjaznym uśmiechem. - W twoich ustach to komplement. - Tylko coś opuściłeś. -Tak? - Życie osobiste. Kobiety. - Tu też niewiele mam do powiedzenia. Z mojego skrom­ nego doświadczenia wynika jedna ważna rzecz. Kobiety lu­ bią mężczyzn, którzy mogą im zapewnić bezpieczeństwo: dom, rodzinę, stałą pracę. To wszystko jest mi tak obce jak tych kilka krajów, w których mieszkałem. - Naprawdę w to wierzysz? - Jego opowieść brzmiała, jakby się urwał z lat pięćdziesiątych. - A poza tym jak cię przyparłam do muru, to się okazało, że nie ja jedna mam sekrety. - Trafiony, zatopiony. - Po chwili milczenia wstał. - Chy­ ba już pójdę. Robi się późno. - Nie protestowała, chociaż była troszkę rozczarowana. - Dziękuję za piwo - powiedział przy drzwiach, zwracając ku niej twarz. - Dziękuję za kwiaty. - Takie zwiędłe? Stał teraz tak blisko niej, że jego zapach zaatakował ją jak uderzenie w żołądek. Zauważyła, że jego niebieskie oczy wpatrują się w jej dekolt. Spojrzała w dół i zobaczyła, że szlafrok się rozchylił. Zanim zdołała się odsunąć, koniuszek

jego palca zsuwał się po jej szyi, ramieniu i zatrzymał się do­ piero, gdy dotarł do odsłoniętego fragmentu piersi. Głos roz­ sądku wołał w jej głowie, żeby go odepchnąć, ale nie mogła. Walczyła z ogarniającym ją coraz bardziej pożądaniem, które trzymało ją jak przyrośniętą do ziemi. Jego oczy pociemniały, gdy się nad nią pochylał. Wyczuła, że chce ją pocałować, i nie miała siły go powstrzymać. Jęk­ nął i przycisnął usta do jej warg, a ona przywarła do niego i do jego ust, spragnionych i zniecierpliwionych, jak gdyby musiał wszystko dostać od razu, bo więcej taka szansa się nie powtórzy. Gdy się w końcu od siebie oderwali, oboje dyszeli. Wciąż jeszcze opierała się o jego pierś. - Chciałem to zrobić od chwili, gdy wszedłem do kawiarni - wysapał. Powinna coś odpowiedzieć, ale nie miała pojęcia co. - Pójdę już, ale porozmawiamy później. - Przyjrzał jej się z troską. - Wszystko w porządku? Nie, nie w porządku! - chciała krzyknąć. Przełknęła ślinę i skinęła głową. Kiedy ją opuścił, Kelly nie miała pojęcia, jak długo stała, oszołomiona, zanim ru­ szyła do łóżka. Położyła się w poprzek i rozpłakała. Jak mo­ gła tak stracić czujność, zdradzić męża, miłość swojego ży­ cia, i dać się pocałować nieznajomemu? Co ją napadło? Nie chciała już więcej narażać swojego serca w obawie przed bó­ lem i zranieniem, jakie mogłoby to przynieść. Obiecała to sobie i chciała dotrzymać tej obietnicy. Grant skończył właśnie rąbać i układać drewno, któ­ rego nie potrzebował. Ale jakie to ma znaczenie? Jeżeli machanie siekierą przywróci mu dobre samopoczucie, to w porządku.

Niestety, praca fizyczna nie spełniła swojego zadania. Nie mógł przestać myśleć o Kelly, mimo że nie widział jej od dwóch dni. Wciąż czuł zapach jej delikatnej skóry, jakby przeniknął do jego ciała. Takie myślenie mogło przysporzyć człowiekowi kłopotów, bo oznaczało zależność, potrzebę i emocjonalny związek z kobietą, której prawie nie znał. W przypadku Kelly Baker nie wchodziło to w grę. Nie będzie w okolicy długo i z pew­ nością miała zbyt wiele sekretów. Ale ten jeden pocałunek przenicował go. Kogo on oszu­ kuje? Pragnął więcej. Nie mógł przestać myśleć o jej pier­ siach. Wprawdzie zobaczył tylko mały fragment i ledwo musnął, ale wiedział, że są jędrne i smakowite jak świeżo dojrzałe brzoskwinie. Uważaj, facet, powtarzał sobie. Jeżeli nie włączysz hamul­ ców, odstraszysz ją. Jeśli chce ją jeszcze kiedykolwiek zoba­ czyć, musi działać ostrożnie i z finezją. Jednak widział w jej oczach pożądanie i czuł gorąco emanujące z jej ciała. Ona też go pragnęła, chociaż pewnie sama przed sobą się do te­ go nie przyznawała. W tym tkwił problem, ale on nie miał zamiaru rezygnować. Jeśli się nie mylił, pod tą lodowatą po­ wierzchnią skrywała się gorącą, namiętna kobieta. Póki tu jest, dlaczego nie spróbować? Z tym postanowie­ niem sprzątnął ślady swojej działalności i poszedł do chaty. Wziął prysznic, przebrał się i wyjął z lodówki piwo. Jeszcze nie zdążył go napocząć, gdy usłyszał głośne pukanie do drzwi. - Otwarte - zawołał. Po chwili zobaczył swojego głównego pomocnika i przy­ jaciela. Pete Akers był uśmiechnięty od ucha do ucha. - Chcesz piwo? - spytał bez wstępów Grant. - Myślałem, że już nigdy mi nie zaproponujesz.

Z napojami w ręku usiedli w dużym pokoju w pobliżu bu­ zującego w kominku ognia. - Cholera, zimniej niż w Montanie. - A skąd ty to wiesz? - spytał Grant, zerkając na niego kątem oka. - Nigdy nie wyjeżdżałeś poza Teksas Wschodni, a co dopiero do Montany. - Co za różnica - upierał się Pete. - Czuję zimno. - To przysuń tę swoją łysą pałę do ognia. Siedzieli i sączyli piwo, pogrążeni we własnych myślach. - Co znaczy to całe drewno? - spytał w końcu Pete. - Wy­ gląda, jakbyś się szykował do zimy na Alasce, a u nas już marzec. Grant wzruszył ramionami. - Chyba musiałem rozładować nadmiar energii. Pete uniósł brwi ze zdziwienia. - Przecież nie masz powodu niczym się martwić, kiedy wszystko tak dobrze idzie. - Zgadza się. - Nie miał zamiaru opowiadać o swojej fa­ scynacji nową kobietą w miasteczku, więc trzymał się tema­ tu zawodowego. - Nigdy się nie spodziewałem, że mi się uda kupić te drzewa. I na pewno nieźle na tym zarobię. - To ustawi twoją firmę na dobrej pozycji - dodał Pete. - Mam nadzieję, ale na razie mam mnóstwo rachunków do zapłacenia w banku. Nie zapominaj o tym. To drzewo nie było tanie, nie mówiąc o sprzęcie. - Wiem. Jeśli to wszystko podsumować, to masz stresów od cholery. - Stres to chyba nie jest odpowiednie słowo - zastanowił się Grant. - Jestem podniecony i pewny, że ten las da mi zysk i wyciągnie z długów. A teraz powiedz, jak się sprawy mają. - Odstawił pustą butelkę i spojrzał na Petea.

- Rozmieściłem już obie ekipy. - Z całym sprzętem? - Tak - odpowiedział dumny ze swoich osiągnięć. - Znalazłeś drugiego majstra? Pete skrzywił się. - Pomyślałem, że może sobie poradzimy we dwójkę. Wiesz, jak nie lubię zatrudniać nieznanych ludzi. - Ale przecież znasz wszystkich w okolicy. - Dlatego nikogo nie zatrudniłem. - Pete przekrzywił gło­ wę. - Na razie nigdzie indziej nie ma wycinek ze względu na warunki. Miejmy nadzieję, że nadal nie będzie padało. - Jestem pewien, że los mi sprzyja. To gdzie ich rozmieś­ ciłeś? - Jedną grupę na północnym zachodzie, obok drogi do hrabstwa, a drugą na południowym skraju, niedaleko tego starego domu. - To ja będę pracował na tym południowym - powiedział Grant, zdając sobie sprawę z tego, że będzie to najtrudniej­ sze miejsce. - Już słychać piły i wygląda na to, że będziemy mieć dzien­ nie dwanaście do czternastu załadunków. - Człowieku, jakby nam się to udało w sześć tygodni czy dwa miesiące, wyszedłbym na prostą. Przybili piątkę i w tym momencie zadzwonił telefon ko­ mórkowy Granta. Sięgnął po niego, bo zauważył, że dzwoni Dan Holland, który sprzedał mu drzewo. - O co chodzi, stary? - spytał Grant. - Obawiam się, że mamy problem.

ROZDZIAŁ TRZECI

Czy żałował tego pocałunku? Prawdopodobnie. Kelly przypuszczała, że dlatego dzisiaj go nie widziała. Oczywi­ ście, jak zwykle, jej wyobraźnia była jej największym wro­ giem, gnając jak rozpędzony pociąg i podsuwając różne zwa­ riowane pomysły. W kawiarni widziała go tylko raz, więc widocznie nie był częstym klientem. Dlaczego miałby znów przyjść? Nie mo­ gła jednak przestać myśleć o tym pocałunku. Gdyby na nie­ go nie pozwoliła, miałaby spokój. Zachowała się nierozsąd­ nie i musi ponieść konsekwencje. Chciała go znów zobaczyć, chociaż przypominała sobie, że byłoby to głupotą. Jej życie było w Houston. Niedługo wyjedzie z Lane w Teksasie. Nie mogła się już doczekać powrotu do swojej pracy i wyzwań z nią związanych. - Kelly, telefon do ciebie. Powróciła do rzeczywistości, uśmiechnęła się do Alber­ ta i weszła do małego biura, żeby odebrać telefon. Był to jej szef, John Billingsly. - Jak ci idzie? - spytał uprzejmym tonem. - Naprawdę chcesz wiedzieć? - Miała dla Johna duży sza­ cunek, traktowała go jak szefa i jak przyjaciela, ale obecnie nie był na liście jej ulubieńców. W końcu gdyby nie on, nie sterczałaby tutaj.

Westchnął. - Wiesz, że tak, inaczej bym nie pytał. - No więc przyznaję niechętnie, że jest lepiej, niż się spo­ dziewałam. Zaśmiał się. - Wiem, że jesteś nieszczęśliwa przeze mnie. - I jeszcze długo będę. - Kelly mówiła otwarcie, ale bez złośliwości. - Wiesz, jak bardzo mi na tobie zależy, Kelly. Chcę dla cie­ bie jak najlepiej. - Wiem. - Podejrzewała, że chciałby być dla niej kimś in­ nym, a nie tylko szefem, ale nigdy nie przekroczył granicy profesjonalnych stosunków. Czuł więcej, niż okazywał. - Więc zostań tam jeszcze przez jakiś czas - poradził John - żeby twoje ciało i dusza miały szansę się wyleczyć. - A mam wybór? - Nie - powiedział łagodnym tonem, ale stanowczo. Wiedziała, że ma rację. Oboje, John i dr Rivers, jej psy­ chiatra, radzili jej to zrobić, ale John delikatnie ją zaszantażował, że pozycja wspólniczki, na którą chciała awansować, nie będzie dostępna, jeśli Kelly się nie wyleczy. Bardzo dobrze pamiętała tamten dzień. Zaprosił ją do swojego gabinetu, a kiedy usiadła, on wstał, obszedł biurko, usiadł na najbliższym fotelu i chwycił ją za rękę. - Spójrz mi w oczy i powiedz, że nie musisz ze sobą walczyć. Oczy zaszły jej łzami i ramiona zaczęły się trząść. - Czy zaszkodziłam firmie? Jeżeli tak, to przepraszam. - Nie będę kłamał i mówił, że nie podejmowałaś ostatnio złych decyzji, bo tak było. Sama o tym wiesz. Nie zniszczyłaś firmy, jeszcze nie. Właśnie tego chcemy uniknąć. - Dzięki Bogu. - Kelly uścisnęła jego rękę.

198

Mary Lynn Baxter

- Masz szanse zostać partnerem w firmie - ciągnął John - ale tylko jeśli będziesz kontrolować swoje emocje i staniesz się adwokatem, jakim potrafisz być. Ale taka byłam, zanim pijany kierowca zabił moją córecz­ kę i męża! - chciała krzyczeć. John dodał, jakby czytając w jej myślach: - Musisz się uporać ze swoją stratą. - Uporałam się - wykrzyknęła Kelly i wyrwała rękę. Nie znosiła, kiedy traktowano ją pobłażliwie jak dziecko. Zrozumiała jednak, że niepotrzebnie wyolbrzymia spra­ wę i przesadnie interpretuje słowa Johna. Wiedziała, że on i wszyscy w firmie są po jej stronie. - Nie, nie pogodziłaś się ze swoją stratą - mówił cierpliwie. - Daleko ci do tego i na tym polega twój problem. Przykryłaś swój ból i rozpacz pracą. Teraz, po czterech latach, problem, z którym się nigdy otwarcie nie zmierzyłaś, daje o sobie znać. Wiemy oboje, że jesteś na skraju kompletnego załamania. Nie chciała mu przyznawać racji, ale musiała. Nie mogła już dłużej udawać, że wszystko jest w porządku. - Wiem, że twoja kuzynka potrzebuje pomocy, Kelly odezwał się John, przerywając narastające milczenie. - Jedź jej pomóc. Nowe otoczenie, nowi ludzie, nowa praca... Uśmiechnął się krzywo. - Chociaż nie bardzo mogę sobie ciebie wyobrazić, jak podajesz jedzenie czy kawę, to wiem, że dasz sobie radę, jak zawsze, gdy coś robisz. Uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Ja też sobie nie wyobrażam, ale wygląda na to, że nie mam wyboru. - Właśnie - przyznał John. Kelly nachyliła się i pocałowała go w policzek, po czym wyszła. To wszystko działo się trzy tygodnie temu.

- Kelly, jesteś tam? - usłyszała głos Johna. - Tak, przepraszam, przypominałam sobie naszą ostatnią rozmowę. - To dobrze, bo tu nic się nie zmieniło. - Wiem. - Miała nadzieję, że nie słyszał tego, że głos jej się łamie. Za wszelką cenę chciała zachować poczucie godności. - Wracaj do pracy. Niedługo znów porozmawiamy. Gdy tylko odłożyła słuchawkę i wyszła do sali jadalnej, stanęła jak wryta. W drzwiach stał Grant, z ponurą miną. - Dziwi cię mój widok? - spytał zdumiewająco miłym to­ nem i pomaszerował wprost do stolika. Był dziś ubrany trochę bardziej elegancko niż za pierw­ szym razem. Miał wprawdzie dżinsy i kowbojskie buty, ale koszulę porządną bawełnianą, zamiast flanelowej, a zamiast kasku ochronnego czarny kapelusz, który zaraz zdjął. - Prawdę mówiąc, tak - odpowiedziała Kelly szczerze, gdy już mogła wydobyć z siebie głos. Kiedy ją mijał, poczuła je­ go przyjemny, świeży zapach, jakby właśnie wyszedł spod prysznica. Czując, że się rumieni, odwróciła się od niego. Nie miała takich myśli od śmierci męża. - Czy chciałbyś coś do picia? - spytała w końcu. - Albo do jedzenia? - Wystarczy kawa. - Jesteś pewien, że ja mam ci podać? - Uśmiechając się, zadała to pytanie z nadzieją, że poprawi mu humor. Pewnie kolejny fałszywy krok. Tymczasem grymas na jego twarzy złagodniał i Grant na­ wet się uśmiechnął. - Oczywiście, ale zauważ, że usiadłem bardzo blisko stolika. Znów się rozpromieniła, ale tym razem nie odwzajemnił

uśmiechu i ponury wyraz powrócił na jego twarz. Kelly po­ szła po kawę i postawiła ją ostrożnie na stoliku. - Wyglądasz na zmartwionego. - Trudno, jeżeli ma to związek z nią, chce o tym wiedzieć. - Tak, ale nie przez ciebie. - Spojrzał na nią. - Wyglą­ dasz tak cudownie, że gdybym mógł zrobić to, co chcę, schwyciłbym cię i całował tak długo, aż błagałabyś, żebym przestał. A nawet wtedy nie wiem, czybym tak zrobił. Zaniemówiła z wrażenia i poczuła, że oblewa ją fala gorą­ ca. - Masz chwilę? - Oczywiście - odpowiedziała, obawiając się, że usły­ szy coś, czego bardzo by nie chciała. Wysunął krzesło obok i wskazał, żeby usiadła. - Zaraz, tylko przyniosę sobie kawę. Kiedy wróciła i usiadła, milczeli przez chwilę. - Coś się stało. Grant ściągnął brwi. - Masz rację. Szukam dobrego adwokata. Znasz jakiegoś? Serce podskoczyło jej do gardła. - Skoro prowadzisz firmę i interesy, to dziwię się, że nie masz żadnego. - Mam, ale niestety wyjechał za granicę, a jego wspólnik to idiota. Kelly uniosła brwi, ale powiedziała tylko: - W porządku. - Przepraszam, to nie do końca prawda. Po prostu inaczej widzimy pewne sprawy. Kelly skinęła głową i spytała: - A dlaczego uważasz, że potrzebujesz adwokata? - Dan Holland, właściciel terenu, od którego kupiłem drew­ no, zadzwonił do mnie i wrzucił prawdziwą bombę. A najgor­ sze, że uważałem go za przyjaciela.

- Przyjaźń i interesy to dwie różne sprawy. Powinieneś o tym wiedzieć, Grant. - Wiem, do diabła, ale w takim małym mieście słowo zna­ czy tyle samo co podpis. A ja miałem jedno i drugie. - I co się zmieniło? - Kelly czuła, że zakończenie historii nie będzie dobre. - Chce, żeby moje ekipy przestały wycinać drzewo. - A z jakiego powodu? - Jakieś bzdury na temat nieznanego przyrodniego brata, który się pojawił nie wiadomo skąd i chce mieć udział w tym interesie, który właśnie zrobiłem z Danem i jego braćmi. Kelly była zdumiona i zaciekawiona. - A twój przyjaciel to kupuje i chce zerwać umowę? - Właśnie. Powiedział, że jeżeli Larry Ross, bo tak się na­ zywa ten facet, okaże się naprawdę bratem, to ma prawo za­ bierać głos. - Wydaje się dziwne. - Dziwne to mało. Beznadziejnie głupie. - I co odpowiedziałeś? - Powiedziałem, że chyba zwariował, żeby pozwolić jakie­ muś nieznanemu świrowi pojawić się z takimi żądaniami, zamiast go posłać do wszystkich diabłów. - Nie chce mi się wierzyć, że tego nie zrobił. - Kelly pokrę­ ciła głową z niedowierzaniem. - Dan powiedział, że jeszcze nie widział, żebym był tak zdenerwowany. Odparłem, że jeżeli to nazywa zdenerwowa­ niem, to niech zaczeka, bo jeszcze mnie nie widział, jak się denerwuję. - Ale się porobiło. - Kelly pokręciła głową. - To nie wszystko - kontynuował Grant. - Dan broni tego całego Rossa i mówi, że ich ojciec był kobieciarzem i całkiem

możliwe, że w wyniku jakiegoś jego romansu urodził się syn. Ta kobieta przysięgła synowi, że Lucas Holland był jego oj­ cem i Ross powinien dostać wszystko, co mu się należy. Kelly spojrzała na niego znacząco. - I co odpowiedziałeś? - Powiedziałem, że Ross to jego problem, nie mój. Czy jest jego prawdziwym bratem, czy nie, guzik mnie to obchodzi. Ja z nim podpisałem legalną umowę. - Ale on do tego tak nie podchodzi? - No właśnie. Larry Ross zagroził, że wystąpi o nakaz są­ dowy, żeby zatrzymać moje prace, bo rodzina nie ma prawa niczego sprzedawać bez jego zgody. - Kelly była wyraźnie poruszona. - Przecież kiedy Dan podpisywał ze mną umo­ wę, nawet nie wiedział o istnieniu tego Rossa. Wstrzymanie prac zniszczy mnie finansowo, więc zażądałem, żeby Hol­ land oddał mi pieniądze. - I co on na to? - spytała Kelly przekonana już, że Grant natychmiast potrzebuje adwokata. - On na to, że ulokował je w niewypłacalnych aktywach. - Twardy orzech do zgryzienia z tym facetem. - Powiedziałem mu, że to jego problem. Oczywiście Dan chce to jakoś załatwić. Chodzi o to, żebym się po prostu wstrzymał z pracą, zanim się wszystko wyjaśni. - Mam nadzieję, że mu powiedziałeś, że nie ma takiej możliwości. - No jasne. On na to, że jestem nierozsądny. Zapytałem, co by zrobił, gdyby był na moim miejscu. Czy odpuściłby tak łatwo? Poradziłem mu, żeby pożyczył pieniądze i spła­ cił tego typa. - Gdyby posłuchał twojej rady, to nie byłoby tej rozmowy - domyśliła się Kelly.

- Masz rację - przyznał Grant. - Uważam, Kelly, że bez względu na przyjaźń umowa jest umową. Ja swojej dotrzy­ małem. Dan na to, że to jeszcze nie koniec. Dobra, chce wal­ czyć, to powalczymy. Ja zetnę moje drzewo. - Może mogę ci pomóc. - Ty? - zdziwił się Grant. - Tak. - Kelly mówiła cicho i spokojnie. - Jak? - Zaśmiał się. - Użyjesz swoich kelnerskich talen­ tów i oblejesz go kawą? Kelly wiedziała, że starał się być dowcipny, ale jej to nie bawiło. Zmusiła się do słodkiego uśmiechu, wstała i oświad­ czyła: - Zgadzam się, że nie mam talentów kelnerskich, ale kiedy się zajmuję prawem, jestem cholernie dobrym adwokatem. Grant zbladł, jakby mu ktoś nagle poderżnął gardło. - Ty jesteś adwokatem? - Jego śmiech rozległ się w całej sali. Powinien był siedzieć cicho i nie śmiać się z Kelly, zwłasz­ cza że zaoferowała pomoc. Jednak wydało mu się absurdalne, że mogła być adwokatem. Sądził, że się po prostu wypłakał na kształtnej piersi. Puknął się w czoło, klnąc samego siebie. Teraz nie pozostawało mu nic innego, jak paść przed nią na kolana. Roześmiał się, wyobrażając sobie ten widok. Był jednak gotowy na wszystko, żeby się wykaraskać ze swoich proble­ mów. Nie będzie łatwo. Chyba prędzej stanąłby w tej chwili twarzą w twarz z grizzly niż z Kelly. Miałby większe szanse na wygraną. Zacisnął usta. Kusiło go, żeby zadzwonić do Ruth i się do­ wiedzieć, jakim adwokatem jest Kelly, ale uznał, że mogłoby

to zostać źle zrozumiane. Jeszcze Ruth by pomyślała, że się zainteresował Kelly ze względów osobistych, a to przecież nie było prawdą. Kłamczuch. Nie miał czystego sumienia. Wprawdzie względy osobiste oznaczały tylko pocałunek, ale chciałby więcej. Jej piersi na przykład doprowadzały go do szaleństwa. Musi odsunąć od siebie te erotyczne myśli, bo ucierpią na tym jego sprawy zawodowe. Może po prostu za długo był bez kobiety. Zresztą gdyby teraz wdał się z nią w jakiś ro­ mans, to byłoby tak, jakby wsadził rękę w gniazdo szerszeni, z góry zgadzając się na ukąszenie. Jeżeli Kelly naprawdę była adwokatem, a przecież ludzie nie kłamią w takich kwestiach, to zawalił sprawę, śmiejąc się z niej. Zacisnął zęby i pięści ze złości. Mógł się domy­ ślić, że jest nie tylko ładna. Zgoda, uznał ją od razu za ko­ bietę z klasą, a kiedy nie chciała mu nic powiedzieć na swój temat, zarzucił jej, że ma za dużo sekretów. Nie przypusz­ czał, że i taki. Wiedział, że nie był jej obojętny. Mógłby przysiąc, że ich po­ żądanie było wzajemne. Przyciągali się jak magnesy. A ten po­ całunek. .. Kiedy przycisnął swoje gorące usta do jej warg... Dosyć, Wilcox, powiedział sobie, wstając od biurka. Skie­ rował się do kuchni. Zużył zbyt dużo energii na Kelly Ba­ ker. Albo mu pomoże, albo nie. Zerknął na zegarek i jęknął. Stanowczo za długo snuł się po domu. Powinien już być na miejscu wycinki. Nie, powinien być u Kelly. Schwycił kapelusz i w tym momencie zadzwonił telefon komórkowy. - Gdzie jesteś? - spytał Pete. Grant poznał po jego głosie, że dzieje się coś niedobrego.

- W domu. - Rusz tyłek i przyjeżdżaj tu natychmiast. Grant poczuł, że ściska mu się żołądek. - Co się dzieje? Na moment zapanowała cisza, po czym usłyszał: - Po prostu przyjeżdżaj. Pół godziny później Grant wjechał na swoje zwykłe miej­ sce do parkowania w pobliżu wyrębu i od razu wiedział, co wprawiło Pete'a w taki katastroficzny nastrój. Przed jedną z największych maszyn stał zaparkowany samochód szeryfa. Ekipa skupiła się w pobliżu, rozmawiając po cichu ze sobą. Pete wyglądał, jakby chciał dać szeryfowi Sayersowi w nos. - Dzień dobry, Amos - powiedział Grant spokojnie, gdy wysiadł z samochodu i zbliżył się do nich. Koniecznie chciał rozładować napięcie. Amos Sayers był wysokim chudym mężczyzną w okula­ rach, z dużymi uszami. - Dzień dobry panu - odpowiedział Amos, wyraźnie zmieniając ton od chwili przyjazdu Granta. Wymienili uścisk dłoni, na chwilę zapanowała nieprzy­ jemna cisza, po czym pierwszy przerwał ją Amos. - Będzie pan musiał wstrzymać prace. - Nie widziałem niczego na piśmie - oświadczył Grant z widoczną pewnością siebie. Szeryf wręczył mu jakąś kartkę. - No to teraz pan ma. Grant nawet na nią nie spojrzał. - Naprawdę przerywacie mi prace? - Nie mam wyboru. Po prostu wykonuję wyrok sędziego.

- No tak. - Więc podporządkuje się pan nakazowi sądowemu - spy­ tał Amos niepewnym tonem - i wstrzyma prace? Zdumiony Pete mruknął: - Mam nadzieję, że nie pozwolisz, żeby ten smarkacz nam dyktował, co mamy robić. - Chcesz iść do więzienia? - rzucił się Amos, odzyskując pewność siebie. Pete pokręcił głową. - Nie sądzę. Amos pogrzebał jeszcze trochę butem w ziemi, po czym spojrzał na Granta. - Jeszcze raz bardzo przepraszam za to wszystko - powie­ dział. Po czym odszedł i wsiadł do swojego samochodu. - Co masz zamiar zrobić? - spytał Pete niepewnie. - Wziąć adwokata i załatwić nam znów pracę. - A co z tym, z którym zawsze współpracowałeś? - Jest za granicą. - Masz jakiegoś innego na oku? -Tak. Pete spojrzał podejrzliwie, po czym spytał: - Zadzwonisz? - Jak tylko będę coś wiedział. Grant wskoczył z powrotem do ciężarówki i odjechał. Wie­ dział, co musi zrobić, ale niekoniecznie miał na to ochotę. Czy ten dzień nigdy się nie skończy? Dopiero dziesiąta rano, a Kelly już była znudzona na śmierć. Wczorajszy dzień jakoś minął, bo była bardzo zmęczona. Dzisiaj to zupełnie co innego. Żałowała, że kawiarnia jest nieczynna również w poniedziałki. Jeden wolny dzień w tej

zapyziałej dziurze, jakim było to miasteczko, zupełnie jej wy­ starczał. Dwóch z rzędu nie była w stanie znieść. Podeszła do okna, spoglądając na zimny, pochmurny świat. Ostatnio więcej było ponurych dni niż słonecznych. Odeszła od okna i usiadła w fotelu, podciągając kolana. Na chwilę wbiła wzrok w ścianę, po czym sięgnęła do to­ rebki, wyjęła portfel i otworzyła, żeby spojrzeć na fotografie. Pierwsze było zdjęcie męża. Eddie był wysoki, ciemnowło­ sy i przystojny. Poza tym był słodki i delikatny i uwielbiał ją i ich córkę, Amber. Patrząc teraz na jego twarz, co robiła już wiele razy, nie potrafiła sobie przypomnieć, co czuła, gdy jej dotykał. Wie­ działa, że kiedyś bardzo go kochała, ale wszystko z czasem jakoś przyblakło w jej pamięci. Z córką było inaczej. Patrząc na jej zdjęcie, czuła zawsze przejmujący ból. Jej słodkie maleństwo. Jej piękne dziecko. Jej Amber, rozkosznie uśmiechnięta. Świadomość, że już nigdy jej nie zobaczy, nigdy nie dotknie, była nie do znie­ sienia. Ostateczność, z którą musiała się zmierzyć, zostawiając swoje dziecko w zimnej i ciemnej ziemi, omal nie doprowa­ dziła jej do choroby psychicznej. Westchnęła głęboko i pró­ bowała się uśmiechnąć przez łzy, które spływały jej teraz po policzkach. Pamiętała dokładnie, kiedy zrobiono zdjęcie. Amber skończyła właśnie trzy lata i dostała tę sukienkę na urodziny. Była różowa, z falbankami, bardzo dziewczęca, jak cała Amber. Chociaż miała główkę w ogniście rudych locz­ kach, było jej bardzo ładnie w różowym. Kelly umieściła wśród rudych loczków różową kokardkę, co nie było łatwe, bo mała cały czas się wierciła. - Stój spokojnie, kwiatuszku, to potrwa tylko chwileczkę.

Gdy tylko Amber wygrzebała się z jej kolan, natychmiast strząsnęła kokardkę. - Ty mała trzpiotko, ty... - powiedziała Kelly, wzięła małą na ręce i powtórzyła cały proces zakładania kokardki. Tym razem pozostała na miejscu dłużej, ale tylko dla­ tego, że Kelly obiecała Amber lody. Już jako trzylatka była spryciarą i umiała wykorzystać okazję. Słodkim głosikiem i z rozkosznym uśmiechem poprosiła o dwa rożki zamiast jednego. Gdyby Amber żyła, byłaby równie dobra jak śliczna. Mia­ ła łagodny charakter swojego ojca i ludzie rozpływali się, kie­ dy na nich spoglądała tymi swoimi dużymi ciemnobrązowy­ mi oczami. Nagle płacz ścisnął gardło Kelly i zatrzasnęła portfel. Unio­ sła głowę, żeby się nie pogrążyć we łzach, i wstała. Dawno już nie przeżywała takiego litowania się nad sobą. To z powodu tęsknoty za domem i nudy, powiedziała sobie. I samotności. I Granta Wilcoksa z jego pogardą i odrzuceniem. Nie mo­ gła i tego wykluczyć. Uspokoiła się i otarła łzy z twarzy, kiedy usłyszała puka­ nie do drzwi. - O rany - mruknęła, zastanawiając się, kto to może być. Otworzyła drzwi. Przed nią stał Grant Wilcox. - Wiem, że kawiarnia jest dziś nieczynna - powiedział nie­ śmiało - ale pomyślałem, że może serwujesz tutaj wstyd. To prawda?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Kelly była zaintrygowana tym, że Grant znów do niej przyszedł. W dodatku wydawał się zawstydzony, co zupeł­ nie nie pasowało do tego leśnika z zabójczymi dołeczkami. Tamtego wieczoru, kiedy ją pocałował, zauważyła te kuszą­ ce wgłębienia w jego policzkach. Na szczęście zdołała przestać o nich myśleć. Grant Wilcox nic jej nie obchodzi. Obraził ją, a nie była dzisiaj w nastroju skłaniającym do przebaczeń. Ten facet był bezczelnie seksistowski i zbyt silnie na nią działał. Ku jej zdziwieniu stał sobie w jej drzwiach. Wyglądał za­ bójczo. Włosy, trochę na jej gust nieporządne, były świeżo umyte jak i on sam. Ubrany był w dżinsy, które przylegały do niego we wszystkich odpowiednich miejscach, białą koszu­ lę, która jeszcze bardziej podkreślała jego ciemnoniebieskie oczy, i buty kowbojki, w których wydawał się jeszcze wyższy i bardziej muskularny. Musiała przyznać, że był z niego niezły okaz. Czując za­ lewający ją rumieniec, odwróciła się nieco, żeby nie zoba­ czył jej reakcji na takie rozmyślania albo wręcz nie odgadł jej myśli. - Czy wstęp do środka jest wzbroniony? - spytał głębokim, seksownym głosem, przerywając milczenie. - To zależy. - Od czego? - zapytał.

- Jeszcze nie zdecydowałam. - Mogę pomóc. - Właśnie myślę - odpowiedziała nieco zachrypniętym głosem. Chociaż na jego ustach pojawił się nieśmiały uśmiech, powstrzymał się od powiedzenia czegokolwiek, co mogłoby zniszczyć tymczasowe zawieszenie broni. Sprytnie, pomyśla­ ła Kelly. Jedno niewłaściwe słowo i bez skrupułów wysłałaby go do wszystkich diabłów. - Chyba możesz wejść - powiedziała w końcu z wes­ tchnieniem. Tak jak poprzednio, kiedy przekroczył próg niewielkiego saloniku, wszystko się skurczyło. Kelly chciała unikać ciepła jego ciała, ale ono ją osaczało. Był potężnym mężczyzną, do czego nie była przyzwyczajona, tłumaczyła sobie. Eddie był znacznie drobniejszy. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie - nie dawał za wy­ graną Grant, wciąż stojąc. Ponieważ już go zaprosiła do środka, należało się odpo­ wiednio zachować. - Jeżeli chcesz, możesz usiąść. Wzruszył ramionami, ale powiedział: - Dzięki, mogę. Kelly stała, co dawało jej pewną przewagę, jak jej się wy­ dawało, ale oczywiście było to naiwne. W każdym razie nie miała zamiaru siadać i przyjmować go jak proszonego goś­ cia. Jeszcze nie teraz. - Wciąż nie odpowiedziałaś na moje pytanie. - Bo nie przypominam go sobie. Wcale nie udawała. Gdy go zobaczyła pod drzwiami, prze­ żyła taki szok, że to, co powiedział, wyleciało jej z głowy.

- Spytałem, czy serwujesz wstyd. Kelly poczuła, że usta układają jej się do śmiechu. - W lokalu mamy to w menu. - Żeby takie głupki jak ja mogły się najeść? - Jeżeli lubią... - Znów się uśmiechnęła, ale zaraz spoważ­ niała. Nie obraził jej tak bardzo, jak okazywała, ale nie miała za­ miaru ułatwiać mu zadania. - Czy przyjmiesz moje przeprosiny? - spytał wygodnie rozłożony na sofie w pobliżu buzującego kominka. Ogień nadawał pokojowi przytulny charakter. Kelly wzruszyła ramionami. - W porządku, przyjmuję. Przygryzł wargi, ale zaraz zrobił nieszczęśliwą minę i spoj­ rzał jej w oczy. - Coś mi się wydaje, że moje przeprosiny niezupełnie tra­ fiły do adresata. Walcząc z ich wzajemnym przyciąganiem, powiedziała: - Hej, wyluzuj. Ty przeprosiłeś, ja przyjęłam przeprosiny. Koniec. Grant potarł brodę. - Tego się właśnie obawiałem. To oznacza, że będę się mu­ siał jeszcze długo podlizywać. - A dlaczego ci na tym zależy? - spytała Kelly, wciąż stojąc, znużona tą rozmową. Jej cechy adwokata z Houston znów zaczynały domino­ wać. Wiedziała, że powinna być bardziej gościnna i zaofero­ wać mu coś do picia, ale gdyby to zrobiła, zostałby tu. Cho­ ciaż była bardzo samotna i żal jej było samej siebie, to on nie był mężczyzną, którego wybrałaby na pocieszyciela. Ucho­ waj Boże.

212

Mary Lynn Baxter

- Muszę mieć adwokata. - Ale nie mnie. - Tak, ciebie. - Skąd taka pewność? - Bo jesteś najbliżej - rzucił bez wahania - a ja potrzebu­ ję porady prawnej. - Przynajmniej jesteś szczery. - Więc co powiesz? - Nawet nie wiesz, w jakim prawie się specjalizuję. - A to ma znaczenie? - Oczywiście. A może jestem specjalistą od spraw podat­ kowych? - A jesteś? - Nie. Grant rozłożył ręce. - No, to wyjaśnione. Wściekła na niego i jego rozumowanie, pokręciła głową. - Mam nie pracować. Na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. - Wykluczyli cię ze zrzeszenia czy co? - Nie, nie wykluczyli ani nic takiego - odpowiedziała z wymuszoną cierpliwością. Zorientował się, że znów źle się wyraził, i postanowił na­ tychmiast naprawić swój błąd. - Przepraszam, ale jest w tobie coś takiego... - przerwał, jakby się obawiając, że może się narazić. Kelly dokończyła za niego: - Że mówisz i robisz rzeczy, których normalnie byś nie powiedział ani nie zrobił? - Właśnie. Skąd wiesz? - Bo ze mną jest tak samo.

Fakt, że to przyznała, zaskoczył nie tylko jego, ale i ją samą. Im mniej osobiste będą ich stosunki, tym lepiej. A w ogóle powinna się go jak najszybciej pozbyć. - Będę błagał, jeżeli trzeba - powiedział, zerkając najpierw na ogień, a potem na nią. Zmrużył oczy i trudno było z nich coś wyczytać, ale wyczu­ wała, że opanowała go desperacja, jakiej przedtem nie widziała. Pewnie uważał, że skoro przeprosił, to ona skapituluje. Znów się pomylił. - Błaganie jest tu zabronione. Uśmiechnął się krzywo. - A klękanie? Z trudem usiłowała zachować poważną minę. - To też jest zabronione. - Trzymasz facetów na krótkiej smyczy, co? - Jeżeli na to zasługują. Zbladł. - Byłem idiotą, przyznałem to. Jeżeli naprawdę nie możesz mi pomóc, to pójdę i już więcej nie będę cię niepokoił. Nagle Kelly poczuła się winna. Dlaczego? Może gdzieś w środku odczuwała potrzebę, żeby robić coś związanego z prawem, cokolwiek. Walka z nakazem sądowym była dro­ biazgiem w porównaniu z tym, co zwykle robiła, oczywiście pod warunkiem że sędzia nie jest jakimś starym zrzędą, któ­ ry uważa, że w tym głuchym lesie on jest bogiem. Nie zdziwiłaby się, gdyby tak właśnie było. Wtedy nie miałaby szans. Prawnicy miejscy i prowincjonalni to jak po­ łączenie oliwy z wodą. Ale i tak marzyła, żeby zrobić cokol­ wiek poza podawaniem ciasta i kawy. - Fakt, że dotąd mnie nie wyrzuciłaś, daje mi nadzieję. Usłyszała w głosie Granta zapał małego chłopca i to do

niej przemówiło. Do diabła, wzięło ją! Żeby jeszcze tak na nią nie patrzył. Chociaż było jej trochę nieswojo, dzięki nie­ mu po raz pierwszy od bardzo dawna poczuła się kobietą. - Czy chciałbyś coś do picia? Grant uniósł głowę. Znów go zaskoczyła. - Masz jeszcze to piwo? - Chyba tak. - Jeżeli nie, to nie szkodzi. Parę minut później wróciła z dwiema otwartymi butelka­ mi piwa. Niewątpliwie był to ulubiony trunek Ruth i chociaż Kelly z trudem go tolerowała, postanowiła dzisiaj towarzy­ szyć Grantowi. Przez parę minut sączyli piwo w milczeniu. Nagle Kelly poczuła się bardzo zrelaksowana. Uznała, że to zasługa piwa, chociaż wypiła dopiero dwa łyki. Nie trzeba jej było wiele, żeby uzyskać taki efekt, dlatego bardzo rzadko piła. Mając to na uwadze, odstawiła butelkę na stolik i patrzyła, jak on po­ chłania połowę swojego za jednym razem. Może nie czuł się tak pewny siebie, za jakiego chciał uchodzić. - Załatwili mnie. Kelly zamrugała. - Słucham? Grant odetchnął i skończył piwo. - Mówiąc dokładniej, moim ekipom nie wolno wycinać drzewa, które kupiłem. - Więc ten facet zdobył nakaz sądowy? - Tak. - A rozmawiałeś z nim osobiście? - Jeszcze nie. Teraz pewnie muszę się trzymać jak najdalej od niego, żeby mu nie oddzielić głowy od tułowia.

- No, to bardzo słusznie. - Nie mogła się powstrzymać od złośliwości, chociaż nie wątpiła ani przez chwilę, że Grant Wilcox mówił poważnie i byłby zdolny wykonać to, co zapla­ nował, nawet jeśli to oznaczało skrzywdzenie kogoś, Wzdrygnęła się. W co ona zamierza się wpakować? - Więc pomożesz mi? Grant wyprostował się i przesunął swoje potężne cia­ ło bliżej skraju sofy. Siedziała naprzeciwko niego i rnilczała, przygryzając wargi od wewnątrz. Wiedziała, że może żało­ wać tego, co ma zamiar zrobić, ale i tak to zrobi, i to nie dla niego. Niezależnie od tego, co mówił jej lekarz, potrzebowała wyzwania, bo inaczej uschnie i zwiędnie, nawet jeśli jej czas pobytu tutaj będzie krótki. Podawanie jedzenia i napojów po prostu jej nie wystarczało. Czy ten ostatni napad płaczu nie był najlepszym dowodem? - Niczego nie obiecuję - powiedziała w końcu - ale bę­ dę ci doradzać we wszystkich sprawach wymagających ad­ wokata. Grant odetchnął z ulgą. - Dziękuję. - Jeszcze mi nie dziękuj. Będziesz mnie musiał doszkolić. Jestem dobrym adwokatem, ale nie znam się na przemy­ śle drzewnym ani niczym z tym związanym. Wiem tylko, że w lasach ścina się drzewa i używa do różnych rzeczy: do bu­ dowania domów, w przemyśle papierniczym. - Uśmiechnęła się lekko. - Łącznie z papierem toaletowym. Roześmiał się i wyjaśnił jej pokrótce, jak działa jego prze­ mysł i jaka jest jego rola. - Znajduję właścicieli lasów, którzy są chętni, żeby mi sprzedać trochę drewna. Kupuję od nich rosnące drzewa, wycinam, sortuję według wielkości i jakości. Kiedy to jest

zrobione, drewno transportuje się do umówionych tartaków, gdzie jest obrabiane i wywożone na cały świat. - Więc jeżeli nie wycinasz, firma traci i to sporo. - Firma to ja - podkreślił Grant. - I tak jak mówiłem, mo­ że mnie to zrujnować finansowo. Kelly skinęła głową. - Mów dalej. - Jeszcze nie skończyłem - zapewnił Grant. - A ponieważ wydałem całą gotówkę na drewno, które na razie nie nadaje się do wycinki ze względu na deszczową pogodę, musiałem pożyczyć pieniądze na ten las. - To ile cię kosztuje ten sprzęt i drzewo razem? - Prawie sto tysięcy miesięcznie. Jeżeli moje ekipy nie pra­ cują, nic nie zarabiam. Teraz widzisz, że muszę tę sprawę za­ łatwić natychmiast. - Tak, rozumiem. - Nie mogę pozwolić, żeby Holland i ten cały Ross prze­ szkodzili mi swoimi oszustwami. Jeżeli szybko nie zacznę wycinki... - przerwał załamany. Nie musiał kończyć. Taki dług dla biznesmena może oznaczać śmierć finansową. - Dobrze - zgodziła się. - Zobaczę, co mogę zrobić. - Naprawdę? - Widać było, że odczuwa ulgę. - Tak jak powiedziałam, niczego nie mogę obiecać. - Nie martw się, wynagrodzę ci. - To akurat najmniejsze zmartwienie. Grant odchrząknął, po czym powiedział: - Dziękuję. Naprawdę jestem wdzięczny za to, co robisz. Kelly skinęła głową i zapanowała cisza. Przerwał ją pierwszy. - Czy mogę cię o coś zapytać?

- Zależy o co. - To nie ma nic wspólnego ze mną. W tym momencie powinno jej się zapalić ostrzegawcze światełko, żeby zakończyć rozmowę. - Pytaj. - Czy płakałaś, zanim przyszedłem? - Grant przechylił głowę, patrząc na nią. - Wyglądałaś tak strasznie smutno. Kelly zesztywniała. Uświadomiła sobie, że rzeczywiście zapukał do drzwi, kiedy właśnie zaczynała do siebie docho­ dzić po napadzie płaczu. Na pewno jeszcze teraz było widać ślady: czerwony nos i oczy i pewnie rozmazany makijaż na policzkach. Ale jakie znaczenie ma jej wygląd? Nie ma zamiaru robić na nim wrażenia, w każdym razie nie w ten sposób... - Myślałam o moim mężu i dziecku. Był zupełnie osłupiały. W pokoju zapanowała ciężka cisza. W końcu zapytał zdumiony. - Jesteś mężatką? - Nie jestem - odpowiedziała łamiącym się głosem, od­ wracając głowę przed jego przenikliwym spojrzeniem. Chociaż wydawał się teraz bardziej zakłopotany niż zdu­ miony, nic nie mówił, tylko patrzył na nią. Chwilami wyda­ wało jej się, że ma moc prześwietlenia jej tym spojrzeniem. Żaden mężczyzna nigdy tak na nią nie działał. Ten był wyjąt­ kowy. Wyczuła to już od ich pierwszego spotkania. Musiała potraktować tę sytuację z najwyższą ostrożnością, jakby trzymała niesłychanie kruchy przedmiot. Tak się właś­ nie wewnątrz czuła: krucha, jakby się zaraz miała złamać. - Kelly? Nie przypominała sobie, żeby przedtem zwracał się do niej po imieniu i to tym niskim seksownym głosem, od któ-

rego jej serce zaczynało mocniej bić. Wzięła głęboki oddech. Przecież on już tu długo nie będzie, więc potem odsapnie. Czy naprawdę zgodziła się wyprowadzić go z kłopotów? To oznaczało, że będzie go widywała znacznie częściej, niż zamierzała. Świetnie. A czyja to była wina? Nie mogła mieć pretensji do Granta. Do niczego jej nie zmuszał. Prawdę mówiąc, cie­ szyła się, że poprosił ją o radę. Nie dlatego, że chodziło o nie­ go, tylko że będzie pracowała, robiąc to, co kocha najbardziej - zajmie się prawem. Bardzo ją podniecała ta myśl. -Halo! - Przepraszam - mruknęła, czując, że jej twarz oblewa się rumieńcem. - Nie przepraszaj. Nie chciałem tylko, żebyś zapomniała, że tu jestem. Omal się nie roześmiała. Przecież nie ma takiej możliwo­ ści, skoro jego potężne ciało dominuje w tym pokoju, a jego woda po goleniu doprowadza jej zmysły do szaleństwa. Ale nie ma zamiaru mu tego powiedzieć. Im prędzej się go po­ zbędzie, tym prędzej będzie mogła dojść do siebie. Aż do następnego razu. - Posłuchaj, zapomnij, że pytałem o twoją rodzinę i o to, dla­ czego płakałaś. Nie powinienem się mieszać do twoich spraw. Niespodziewanie, ku jej rozpaczy, jej oczy znów wypełni­ ły się łzami i tym razem Kelly nie była wystarczająco szybka, żeby się odwrócić. Zobaczył je. - Czy mogę coś zrobić, żeby ci pomóc? - spytał trochę niezręcznie, wciąż takim seksownym głosem. - W końcu ty mi ratujesz tyłek, to może i ja mógłbym się na coś przydać? - Nie sądzę - szepnęła, rozpaczliwie próbując powstrzy­ mać łzy.

Co za wstyd, żeby się tak załamać przed człowiekiem, który był właściwie zupełnie obcy. Przerażało ją to. Przyje­ chała tutaj, żeby odzyskać panowanie nad emocjami, zago­ ić rany i znów być drapieżnym adwokatem, jakim była niegdyś. Jak tak dalej pójdzie, wróci w gorszym stanie, niż wyjechała. Nuda. To był jej problem. Nie miała tu dostatecznych wy­ zwań, żeby zająć czymś myśli. Dzięki temu człowiekowi i je­ go niefortunnym interesom teraz już będzie miała. Chociaż przypadek wydawał się prosty, było to jednak stosowanie prawa i była mu wdzięczna za tę możliwość. Więc dlaczego się nie uśmiecha, tylko płacze? Kiedy kolej­ ny raz wzięła się w garść, zauważyła, że Grant wciąż się w nią wpatruje. Na moment ich spojrzenia się spotkały i przesko­ czyła między nimi iskierka. Boże. Wstrzymała oddech. To nie może się dziać. Wyczuła, że i jego poraziła ta iskra. Po­ ruszył się i sięgnął po kapelusz. Słowa same spłynęły z jej ust. - Mój mąż i dziecko zginęli w wypadku samochodowym. Zatrzymał się nagle i znów w pokoju zapanowała cisza. Kelly uznała, że to dobrze, bo była zbyt oszołomiona, żeby coś powiedzieć. Co ją napadło, żeby się tak spowiadać? Prze­ cież już przeprosił za wtrącanie się w jej życie, co oznaczało, że zakończyli temat jej łez, i zbierał się do wyjścia. Po co co­ kolwiek mówiła? Teraz znowu otworzyła tę ranę i była narażona na jego reakcję. Tak jak się spodziewała, mierzył ją spojrzeniem, a ciemnoniebieskie oczy wydawały się prawie czarne. - Ciężka sprawa - wydusił w końcu ze ściśniętym gardłem. - Tak - szepnęła. - Ciężko było. To mnie prawie zabiło, to znaczy psychicznie.

- Na pewno. Co się stało? - Kelly lekko odetchnęła. Grant dotknął jej ręki, ale cofnął ją zaraz, kiedy znów przeleciała między nimi iskra. - Nie musisz odpowiadać - dodał wy­ raźnie poruszony. - Zwykła historia, jaką słyszałeś milion razy - powiedziała bezbarwnym tonem. - Pijany nastolatek wjechał na ich pas i zderzył się z nimi czołowo. Smarkacz pędził, więc zginęli na miejscu. - Tak mi przykro. - Mnie też. Znów zapanowała cisza. - Kiedy to się stało? - Cztery lata temu. Nic nie powiedział, ale wiedziała, że podobnie jak wszy­ scy uważał, że powinna już była się pogodzić z tą tragedią, wziąć się w garść i wrócić do normalnego życia. - Wiem, co myślisz - powiedziała silniejszym głosem. Grant uniósł brwi. - Naprawdę? A co takiego? - Że powinnam już przestać się nad sobą litować. - Prawdę mówiąc, myślałem coś dokładnie przeciwnego. Spojrzała na niego zaskoczona. - Tak, zastanawiałem się, jak, do diabła, udało ci się zachować zdrowie psychiczne i funk­ cjonować, zwłaszcza pracując jako adwokat. - Czas - odpowiedziała w końcu. - Nie wierzyłam w to, kiedy mi to powtarzał mój psychiatra, ale teraz już wierzę. Czas jest najlepszym lekarzem. - Ale nie wyleczyłaś się do końca. - Nie i nigdy zupełnie do siebie nie dojdę po tym, co się stało. Dlatego jestem tutaj.

- Więc teraz znam jeden z twoich sekretów - powiedział łagodnie. - Och, jestem pewna, że inni też snują domysły na mój te­ mat, bo pasuję do tej kawiarni jak kwiatek do kożucha. - Skąd, dobrze sobie radzisz... - Grant przerwał, po czym się uśmiechnął. - Z wyjątkiem sytuacji, gdy trzymasz kawę. Wtedy robisz się nieco niebezpieczna. - Zabójcza broń, co? - Mogę mówić tylko o sobie. Oboje się uśmiechnęli, po czym znów spoważnieli. - Twoje dziecko to był chłopiec czy dziewczynka? - Dziewczynka. Miała na imię... Amber. - Ładnie. - Mój mąż, Eddie, też był adwokatem, ale w innej firmie. - Idealna amerykańska rodzina. - Tak było - odpowiedziała, znów niepewnie. - Nie musimy o tym więcej mówić, jeśli nie chcesz. Zale­ ży od ciebie. - Mój lekarz twierdzi, że właśnie powinnam mówić. Mil­ czenie i spychanie tego bólu głęboko do wewnątrz spowodo­ wało załamanie i wypalenie. - To chyba trochę za mocno. - Co takiego? - Powiedzieć, że jesteś załamana i wypalona. Mnie się wy­ daje, że jesteś całkiem pozbierana. Unikała jego wzroku. - Mylisz się. Daleko mi do tego. Spytaj mojego szefa. Kelly usłyszała gorycz w swoim głosie. Pokonała ból i znów spojrzała na Granta. Jego oczy przepełniało współ­ czucie i z jakiegoś powodu bardzo ją to rozzłościło. Nie po­ trzebowała jego współczucia. Chciała jego... Nim ta myśl

zdążyła dojrzeć, zatrzasnęła tę szufladkę. Wszystko było ja­ kieś szalone, nie miała pojęcia, czego chce, zwłaszcza od te­ go mężczyzny, który sprawiał, że jej umysł i ciało wyprawiały jakieś dziwne rzeczy. Jeżeli nie będzie uważała... - Więc dlatego tu jesteś? Kelly zmusiła się, żeby wrócić do tematu. Sama zaczęła tę daleko idącą rozmowę o swoim życiu i może ją skończyć raz na zawsze. - Tak. Nie pracowałam jak należy, więc mój szef zapropo­ nował, żebym wzięła wolne. - Nie zgodziłaś się - stwierdził Grant spokojnie. Kelly oblizała dolną wargę. Obserwowała jego spojrzenie skupione na tej czynności. Nie chcąc się przyznać do uczucia, jakie ją przeniknęło, wyjaśniła: - Z początku nie, ale później zdałam sobie sprawę, że mają rację. Ja nawet nie przeżyłam żałoby. Ukryłam swój ból tak głęboko, że nie wydostawał się na powierzchnię. - Ale pewnego dnia się wydostał. Niespodziewanie. - Właśnie. Siedziałam w domu przez kilka tygodni, pła­ kałam, miałam różne napady. Rzucałam różnymi przed­ miotami, tłukłam. Ale przynajmniej zmierzyłam się z tym bólem i żalem. A później nagle zadzwoniła Ruth, no i jestem. - Ale nie na długo. Jej uśmiech był pusty, bez radości. - W dniu, w którym wróci Ruth, ja wyjeżdżam. - To zapyziałe miasteczko nie jest dla ciebie, prawda? - Ty to powiedziałeś, nie ja. - Ale tak czujesz. Kelly wzruszyła ramionami, słysząc w jego głosie nutkę potępienia. Trudno. Nie jego interes, czy jej się tu podoba,

czy nie. Musiała jednak przyznać, że niepotrzebnie się na nim wyżywała. Nie było to w jej stylu. - Słuchaj, nie chciałam... Uniósł rękę w górę, przerywając jej. - Hej, nie musisz się tłumaczyć. Też kiedyś tak uważałem. - Kelly zrobiła wielkie oczy. - Jak już wiesz, nie zawsze tu mieszkałem. - Mówiłeś, ale wydaje mi się, że znalazłeś doskonałą niszę. - Inaczej mówiąc, szybko udało mi się zmienić w buraka. Kelly poczerwieniała. - Nie miałam na myśli... - Oczywiście, że miałaś i w porządku. Kocham te lasy i tu­ tejszych ludzi. Zastanawiała się, co powiedzieć, żeby znów nie wyrwać się z czymś niewłaściwym. - A co będzie, gdy zabraknie drzew w tej okolicy? - To się nie zdarzy. - Naprawdę? Zaśmiał się i nachylił w jej stronę. Kelly poczuła zapach jego wody kolońskiej, który znów poruszył jej zmysły. Chcia­ ła udawać, że jej to nie wzrusza, ale z każdą minutą było coraz trudniej. Ten człowiek musi stąd pójść, zwłaszcza że wciąż jej się przypominał tamten gorący pocałunek. A jeśli przypomni sobie, co czuła, gdy jego palec dotknął jej piersi, będzie w nie lada kłopocie. - Ta okolica to raj dla leśników - zapewnił, przywracając ją do rzeczywistości. - Nie zabraknie mi drzew. Poza tym podoba mi się tutaj i nie chciałbym się stąd ruszać. - To rozumiem - powiedziała Kelly ze wzmożoną energią. - Ja kocham miasto i nie planuję go opuszczać.

Przechylił głowę i przyjrzał jej się badawczo. - Już dawno temu nauczyłem się nie mówić: nigdy. - Czy to dotyczy też małżeństwa? - Po co o to zapytała? Dziwiła się samej sobie. Co ją to obchodzi, czy kiedyś był, czy będzie żonaty? Dlatego tylko, że ją pocałował z wielką pasją, nie jest upoważniona do grzebania w jego życiu oso­ bistym. - Przepraszam, to nie moja sprawa. - Nie szkodzi. - Wzruszył ramionami z uśmiechem. - Te­ raz, gdy osiadłem w jednym miejscu, nie jestem przeciwni­ kiem małżeństwa. Pewnie nie trafiłem jeszcze na odpowied­ nią kobitę z odpowiednim wyposażeniem. Kelly poczuła niesmak. Odpowiednią kobitę? Taki tekst uświadamiał jej po raz kolejny, że nie ma nic wspólnego z tym mężczyzną i traci tylko czas, sprowadzając rozmowę na tematy osobiste. Ma być jej klientem i nic więcej. Wyczuwając, że klimat w pokoju jakoś się zmienił, Grant powoli wstał. - Zabrałem ci już dość czasu. Szedł powoli do drzwi, a ona nie mogła nie zauważyć je­ go dumnego kroku, który jeszcze dodawał urody najzgrab­ niejszej męskiej pupie, jaką widziała. Kiedy się zorientowała, o czym myśli, zaklęła cicho pod nosem. - Coś mówisz? - spytał, odwracając się. - Nic - zmusiła się do uśmiechu. On też wykrzywił usta, ale spoważniał. - Ale pomożesz mi z tym nakazem, tak? Myślała przez chwilę. - Jesteś pewien, że mnie chcesz, skoro moja firma nie ma do mnie w tej chwili wielkiego zaufania? - Przecież wiesz - odpowiedział z pretensją. - Nie możesz mnie teraz zostawić.

- Powiedziałam ci, że zrobię, co będę mogła, i mam za­ miar dotrzymać słowa. - Przerwała. - Mam tylko nadzieję, że nie będziesz żałował. - Och, nie będę żałował - mruknął, patrząc na nią tak, jakby chciał ją całą zjeść. Nie, powiedziała sobie, nie pozwól, żeby tak się z tobą zabawiał. Jej reakcje były wyłącznie fizyczne. Jeśli je zigno­ ruje, miną. - Wiesz, co miałbym ochotę teraz zrobić, prawda? - Ochry­ pły głos stał się jeszcze głębszy. Poczuła taki ucisk w piersi, jak­ by miała dostać ataku serca. Kiedy tak stała i patrzyła na niego, dodał: - Chciałbym cię wycałować za wszystkie czasy. Więc dlaczego tego nie robisz? - prawie wypaliła, ale po­ wstrzymała się. Odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić. - Nie uważam, żeby to był dobry pomysł. - Ja też. - Przesuwał po niej gorące spojrzenie. - Bo gdybym zaczął, nie poprzestałbym na pocałunku. - Kelly stała bez ru­ chu i słyszała w uszach swoje przyspieszone tętno. Wkładając kapelusz, skłonił się lekko. - Sam się odprowadzę. Gdy zamknęły się za nim drzwi, Kelly zmusiła swoje nogi, żeby ją doprowadziły do kanapy. Opadła na nią i objęła się rękami. W głowie jej się kręciło. W co ona się wpakowała?

ROZDZIAŁ PIĄTY

-Masz minutkę? Grant skrzywił się, słysząc głos swojego bankiera, Lesa Rainsa. - Nawet więcej. A po co? - Spotkajmy się na kawie. - Gdzie? - spytał Grant, mając nadzieję, że nie w „Prze­ kąś i popij". - „Przekąś i popij". A gdzie indziej można się spotkać w tym miasteczku? Grant westchnął w duchu. - Do zobaczenia. Wyłączył telefon komórkowy i ruszył w kierunku kawiarni. Miał ochotę zobaczyć Kelly, a jednocześnie nie chciał tam iść, nawet w celach służbowych. Niepokoiło go to, że zbyt chętnie przebywa w jej towarzystwie. Musi się jednak do tego przyzwyczaić, skoro ma go reprezentować. Czy mu się to podobało, czy nie, jest jedynym adwokatem w miasteczku. Tym bardziej musi się strzec. Była obciążona zbyt dużym bagażem. Nie miał zamiaru konkurować ze wspomnieniami zmarłego męża i dziecka. Związek z kobietą z takim obcią­ żeniem to byłoby dla niego samobójstwo. Prawdopodobnie żaden inny mężczyzna nie mógł dorów-

nać jej mężowi. Grant nie chciał nawet próbować. Wyobra­ żał sobie, jeżeli w ogóle kiedyś się ożeni, że jego żona bę­ dzie piękną kobietą, która będzie kochała życie w plenerze, podobnie jak on. Razem z nim będzie pracowała w ogro­ dzie, a może nawet robiła przetwory z owoców i warzyw. Uśmiechnął się na myśl o Kelly Baker przy takich zajęciach. Nie, to kobieta nie dla niego. Musiał jednak przyznać, że była gorąca i rozpalała w nim płomień.. Ale byłoby najlepiej, gdy­ by ich relacje pozostały w sferze wyłącznie służbowej. Nie mówiąc już o tym, że kiedy sprawa w sądzie się zakończy, a Ruth wróci, Kelly opuści Lane. Grant nie miał zamiaru pozwolić jej na wyjazd wraz z je­ go sercem. Zostałaby w jego życiu wyrwa większa niż krater. O, nie. Nie był taki głupi. Kilka minut później wszedł do kawiarni, gdzie Les Rains siedział już przy stoliku, popijając kawę. Z początku Grant nie widział Kelly, lecz wkrótce wyszła przez wahadłowe drzwi zza kontuaru. Kiedy go zauważyła, stanęła jak wryta. Ich spojrzenia spotkały się na niewiarygodnie długą chwi­ lę, po czym skinęła mu głową i podeszła do pary, która właś­ nie usiadła przy stoliku. Spodziewał się, że on będzie następ­ ny. Ledwo przeszła, owionął go zapach jej perfum. Nie miał odwagi spojrzeć w dół, ale był pewien, że jego męskość też na to zareagowała. - Zapamiętasz ją, jak ją następny raz zobaczysz. Grant zmrużył oczy, patrząc na bankiera, którego twarz była równie okrągła jak jego ciało. - O czym ty mówisz? - spytał Grant, siadając. - O tym, jak na nią patrzyłeś. O co chodzi? Znasz ją czy co? - Trochę.

Les spojrzał na Granta z niedowierzaniem. - No to mógłbyś poznać lepiej, przyjacielu. - A jeżeli nie chcę? Les roześmiał się. - Wyglądasz, jakbyś chciał ją jeść łyżką. - Przyznaję, jest na czym oko zawiesić, a ja jeszcze nie umarłem. I co? Grant świadomie nie dokończył pytania. - Dawno cię nie widziałem z żadną kobietą ani nawet nie słyszałem, żebyś o jakiejś mówił. A w ogóle to kim ona jest? - spytał Les. - I co tu robi? - To jest Kelly, kuzynka Ruth. - O, to już Kelly. Grant spojrzał na przyjaciela ze złością. - Idź do diabła. - Hej, nie dziwię ci się, że tak się jej przyglądałeś. Jest rewelacyjna. Nie spodziewałbyś się spotkać kogoś takie­ go w tym miejscu, mimo że jak na Lane jest to elegancki lokal. - Ruth miała problemy i ona ją zastępuje. - Udało się. Grant nie odezwał się, tylko obserwował, jak Kelly po­ daje kawę i ciastka do stolika naprzeciw nich. Dziś miała na sobie czarne dżinsy biodrówki, szeroki pasek i czarny golf. Z jej uszu zwisały błyszczące kolczyki. Les miał rację. Była rewelacyjna, zwłaszcza dzisiaj. Ubranie podkreślało wszyst­ kie jej zalety. Odwrócił wzrok, żeby nie zauważyła, z jakim pożądaniem na nią patrzy. Rozmowa między nim a Lesem zatrzymała się i w tym momencie Kelly pojawiła się przy ich stoliku. - Dzień dobry - powiedziała lekko ochrypłym głosem.

Grant podniósł wzrok i na ułamek sekundy ich spojrze­ nia znów się spotkały. - Dzień dobry. - Kawę? - Jak najmocniejszą. - Kelly skinęła głową. - Zaraz przyniosę. Kiedy już ich obsłużyła i odeszła, Les znów zachichotał. - Muszę znowu zapytać, co jest między wami. Zauważy­ łem, że i ona na ciebie patrzyła. Coś jest, ale jeśli nie chcesz powiedzieć, to w porządku. - Dziękuję - skwitował Grant kpiąco. Les po prostu wyszczerzył zęby w uśmiechu. - A w ogóle to ona jest adwokatem. Uśmiech znikł z jego twarzy. - Ona? Adwokatem? - Powiedziałem ci przecież. - Więc dlaczego tu jest? - To już zupełnie inna historia i nie twój interes. - Naprawdę? -Tak. - A ty się postarałeś, żeby był twój. Grant omal nie rzucił soczystą wiązanką. - Ty chyba nie wiesz, kiedy się zamknąć. - Nie. - Ma mi pomóc, żeby uchylono ten zakaz sądowy, bo Matt jest za granicą. Zadowolony? - W zupełności. Nawiasem mówiąc, zawsze uważałem, że Matt nie jest wart tych pieniędzy, które mu płacisz. Grant zignorował komentarz Lesa dotyczący jego adwo­ kata. Najważniejsze teraz było, żeby mógł jak najprędzej wy-

słać ludzi do pracy i uruchomić sprzęt. Miał nadzieję, że Kel­ ly uda się to załatwić. Kusiło go, żeby zapytać, czy zaczęła już prace nad jego sprawą, chociaż wiedział, że zapewne nie. Rozmawiali o tym przecież zaledwie poprzedniego wieczoru, ale on był bardzo niecierpliwy. Każda zmarnowana sekunda kosztowała go pieniądze. Może będzie mogła zacząć dziś wieczorem? Nie miał zamia­ ru zawracać jej głowy w domu, chociaż bardzo chciał. A to chcenie wcale nie miało związku ze sprawą. - A coś już dla ciebie zrobiła? - spytał Les. - Nie, jestem pewien, że jeszcze nie. - To niech się przestanie obijać. Grant zmarszczył brwi i już chciał odpowiedzieć, kiedy pojawiła się Kelly z pełnym dzbankiem kawy. Znów poczuł, jak mu serce wali, bo stanęła obok niego. Do diabła, musi za­ panować nad swoim libido i emocjami. - Dolać? - spytała, patrząc gdzieś między nimi. - Nie, dziękuję - odpowiedział Les. - Może później. Skinęła głową i odeszła. Grant nie mógł się powstrzymać przed obserwowaniem ruchu jej kształtnego tyłeczka. Naj­ chętniej złapałby ją teraz, obrócił do siebie i mocno ucałował te pełne, wilgotne usta. Całą siłą woli zmusił się do zwrócenia uwagi na inne sprawy. - Wciąż trzymasz moją stronę w sprawie pieniędzy? upewnił się Grant. - Będę zwlekał jak długo się da - obiecał Les. - Ale inne zainteresowane strony nie będą takie wyrozumiałe, jeśli całe to zamieszanie dłużej potrwa. - Rozumiem. - Grant poczuł pieczenie w żołądku, które źle wróżyło. - Dlatego cieszę się, że rozmawiamy. Muszę in­ formować Kelly na bieżąco, jak sprawy stoją.

Porozmawiali o interesach jeszcze chwilę, po czym Les skończył kawę i wyszedł. Grant podszedł do baru i usiadł na wysokim stołku. Kelly stała plecami do niego, ale gdy się zo­ rientowała, że ktoś jej się przygląda, odwróciła się. Jej twarz i oczy były jakby spowite welonem, tak zupełnie nie dawało się z nich nic wyczytać. - Chciałem się pożegnać i poprosić o telefon, gdy już bę­ dziesz coś wiedziała. Uśmiechnęła się słabo. - Oczywiście. Ich spojrzenia spotkały się na dłużej, po czym wstał i wy­ szedł. Jego uczucia tak go przeraziły, że klął całą drogę do swej ciężarówki.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Po sprawdzeniu na komputerze Ruth różnych prawni­ czych bibliotek w poszukiwaniu spraw podobnych do spra­ wy Granta Kelly postanowiła udać się do siedziby sądu hrab­ stwa. Wellington, stolica hrabstwa, leżała jakieś trzydzieści kilometrów od Lane. Następnego dnia, gdy kawiarnia była zamknięta dla klien­ tów, podjechała do sądu i złożyła wniosek o uchylenie za­ kazu sądowego, aby Grant jak najprędzej mógł wrócić do swoich prac. Nie była pewna, co się wydarzy. Jeśli Larry Ross był z tych okolic, sędzia Winston mógł raczej rozszerzyć zakaz, niż go uchylić, ponieważ w takich małych miasteczkach zawsze li­ czyły się stare układy i znajomości. Nie było to sprawiedliwe, ale już dawno się przekonała, że amerykański system praw­ ny jest bardzo dziurawy. Mimo to był i tak najlepszy i naj­ bardziej sprawiedliwy na świecie i była dumna, że ma w nim swój udział. Gdy wróciła do Lane i chciała się zatrzymać na podjeź­ dzie do domu Ruth, zahamowała nagle. Przed domem stała jego ciężarówka. Przez chwilę siedzia­ ła bez ruchu, z trudem oddychając. W końcu doszła do sie­ bie. Dlaczego Grant tak na nią działał? Przez niego myślała i zachowywała się zupełnie jak nie ona.

Mimo tego zauroczenia Kelly trwała w przekonaniu, że nie zaangażuje się w związek z żadnym mężczyzną. Cena była zbyt wysoka. Wystarczy przyjaźń. Dopóki nie poznała Granta. Oczywiście doprowadzał ją do szału tymi swoimi męski­ mi szowinistycznymi tekstami i tym pewnym siebie krokiem. Ale nie dosyć, że dzięki niemu odzyskała świadomość swo­ jego ciała, to odżyły w niej pragnienia, o których sądziła, że dawno już umarły. Jak bardzo się myliła! Najważniejsze było, żeby im się nie poddać, zachować silną wolę i zdrowy rozsą­ dek. Zawsze uważała, że ma jedno i drugie. Teraz, widząc go przed domem, będzie mogła się sprawdzić. Ręce i nogi jej drżały, gdy wysiadała z samochodu. Grant spotkał ją w pół drogi. Wyraz jego twarzy przypominał chmurę gradową, jak wtedy gdy mówił o Larrym Rosie. Na­ stawiła się na złą wiadomość. - Gdzie byłaś? - spytał ostro. Kelly zdumiała się tym nagłym atakiem i jednocześnie ogarnęła ją niepohamowana złość. - Słucham? - Słyszałaś. Straciła panowanie. - Jak śmiesz tak się do mnie odzywać! - Jak śmiesz tak znikać. - Słuchaj - odpaliła. - Nie muszę ci się opowiadać. Grant mruknął coś głupiego pod nosem i potarł kark, jakby chciał dać sobie czas na uspokojenie. - Nie chciałem cię atakować. - Ale to zrobiłeś. -Kelly... Zignorowała jego błagalny ton.

- Zejdź mi z drogi. - Dokąd idziesz? - Do domu, dalej od ciebie. - Oczy i ton Kelly były lodo­ wate. - Żaden mężczyzna nie może się tak do mnie bezkar­ nie odzywać. A zwłaszcza taki, którego ledwo znam. Grant dopiero teraz pojął, jak wielki popełnił błąd. Spoj­ rzał na nią skruszony. - Przepraszam. Naprawdę, bardzo przepraszam. Kelly walczyła ze sobą i swoim sumieniem. Chciałaby mu powiedzieć, żeby się wynosił, najlepiej poszedł sobie do dia­ bła, ale zamiast tego stwierdziła: - Obawiam się, że „przepraszam" tego nie załatwi. - Martwiłem się, to wszystko. Spojrzała na niego i zaczęła się zastanawiać, dlaczego go po prostu nie obejść i nie wejść do środka, kończąc ten non­ sens? Może to jego skruszone i przerażone spojrzenie, a mo­ że to, że wyglądał tak niesamowicie atrakcyjnie i jak zwykle pachniał tak, że zaczynało jej się kręcić w głowie, sprawiły, że odetchnęła głęboko, po czym spytała: - O co się martwiłeś? - O ciebie. - O mnie? - W jej tonie brzmiało niedowierzanie. - Dlaczego miałbyś się o mnie martwić? - Nie wiem. Kiedy nie było cię w kawiarni ani tutaj, pomyślałem, że może... - Przerwał i potarł kark. - Do diabła, nie wiem, co pomyślałem. - Nie wyjeżdżam, Grant. Powiedziałam, że ci pomogę, i pomogę. Gdy w końcu się odezwał, w jego głosie brzmiała despe­ racja. - Bardzo mi zależy na czasie.

- Wiem o tym - odpowiedziała, starając się zachować cierpliwość. Trudno jej było, bo wciąż miała żal za jego wy­ buch. Eddie był takim łagodnym człowiekiem, który rzadko się złościł. Temu mężczyźnie nie trzeba było wiele, żeby wy­ buchnął. Ponieważ ta myśl ją podniecała, była jeszcze bar­ dziej zła, tym razem na siebie. - Rozmawiałem z moim bankierem. Zaczynają się dener­ wować z powodu sumy, jaką jestem winien - dodał Grant po chwili milczenia. - A kiedy jeszcze się dowiedzieli o nakazie sądowym, poczułem się upokorzony. - Nie jest aż tak źle, jak mogłoby się wydawać - uspokoiła . go Kelly. - Kiedy ty się tutaj tak wściekałeś, ja pracowałam nad twoją sprawą. Wracam właśnie z Wellington, gdzie zło­ żyłam wniosek o wstrzymanie nakazu. Na twarzy Granta pojawiła się ulga, ale i wyrzuty sumienia. - Jeżeli chcesz mnie kopnąć w tyłek, chętnie się nachylę. - Coś mi mówi, że to nic nie da. Wiedziała, że celnie trafiła, bo się zaczerwienił, po czym nagle zapytał: - Masz coś do roboty w tej chwili? Kelly zmarszczyła czoło. -Nie, ale... - Jedź ze mną na miejsce wyrębu, dobrze? Pete wyjechał, a trzeba sprawdzić sprzęt, zanim się ściemni. Po drodze mo­ żesz mi opowiedzieć o swojej wyprawie do Wellington. Zmarszczyła się jeszcze bardziej. - Nie bardzo jestem ubrana do lasu. Chodziło głównie o jej lekkie pantofelki, bo poza tym miała na sobie dżinsy, podkoszulek i żakiet. - Nie szkodzi, nie musisz wcale wychodzić z samochodu, jeżeli nie będziesz chciała.

Uniosła ręce, poddając się. - Jesteś głuchy jak pień na moje argumenty. Zaśmiał się. - Pieńki i ja mamy wiele wspólnego. Przewróciła oczami. - Bardzo śmieszne. Od chwili gdy znalazła się w jego samochodzie, poczuła się spięta. Powinna się nauczyć, że należy unikać intymnych sytuacji z tym mężczyzną. Zgoda na pomaganie mu była naj­ bardziej idiotyczną rzeczą, jaką od dawna zrobiła. Ale tak bardzo chciała znowu wgryźć się w prawniczą praktykę. Na razie cieszyła się każdą minutą tej prostej spra­ wy. Samo wejście do budynku sądu uskrzydliło ją jak nic in­ nego. Przez chwilę chodziła po korytarzach, wdychając ten specyficzny sądowy zapach. Niewątpliwie podawanie kawy i jedzenia już jej dopiekło. Grant zresztą też. Jakby wyczuwając jej niepewność, obrócił się do niej i po­ wiedział: - Obiecuję, że będę się zachowywał najlepiej jak potrafię. - To też jest śmieszne - skwitowała ironicznie. - Hej, spokojnie - tonował, ruszając. - Wiem, jaki jest twój stosunek do lasu, ale na pewno będziesz bezpieczna. Wcale się teraz nie przejmowała lasem, ale nie mogła mu te­ go powiedzieć. - Więc rozmawiałaś z sędzią Timmonsem? - spytał. Spojrzała na jego profil. Nawet to miał ładne. - Tak, rozmawiałam, ale on nie będzie sądził twojej sprawy. - Co za ulga. Słyszałem, że potrafi być straszny. - Dla mnie był całkiem miły. Grant zerknął na nią. - Jesteś atrakcyjną kobietą, a on znanym kobieciarzem.

- On? Ma co najmniej osiemdziesiąt lat. Grant zaśmiał się. - Ten stary cap podobno wciąż romansuje. Tak mówią. Odwróciła się, żeby nie widział jej uśmiechu. - Przepraszam, jeżeli cię uraziłem. Spojrzała na niego. - Nie uraziłeś. Tylko jak wyobrażę sobie jego z kobietą... - zawstydziła się tym, co chciała powiedzieć. Grant odrzucił głowę i roześmiał się głośno. - Zgadzam się w zupełności. - Zapanowała krótka cisza, po czym spytał: - Więc jeśli to nie Timmons wydał ten za­ kaz, to czemu z nim dłużej rozmawiałaś? - On i założyciel naszej firmy znają się od dawna. Wpad­ liśmy na siebie na korytarzu. Zapytał, kim jestem, bo wiesz, jak ktoś obcy rzuca się w oczy. Musieliśmy więc chwilę po­ rozmawiać. - Więc kto się zajmuje moją sprawą? - Sędzia Winston. Nic o nim nie wiem prócz tego, że na­ kaz jest tymczasowy, co jest dla ciebie korzystne. W przeciw­ nym razie mógłby się ciągnąć w nieskończoność. - Ale tak nie może być. - Ależ może. Temu właśnie próbuję zapobiec. Mam nadzieję na szybki termin pierwszej rozprawy. Wtedy Winston albo podtrzyma nakaz, albo go ograniczy, albo uchyli. - A kiedy może być termin tej rozprawy? - Jesteśmy na wokandzie pod koniec przyszłego tygodnia. Mina mu zrzedła. , - I nic więcej nie możesz zrobić? Najwyraźniej Grant nie miał pojęcia o typowych sądo­ wych terminarzach.

- W tych okolicznościach mógłbyś okazać trochę wdzięcz­ ności - powiedziała z przekąsem. - Masz rację. Powinienem powiedzieć: dziękuję bardzo za wszystkie twoje wysiłki w mojej sprawie. - Wystarczy zwykłe: dziękuję. Nic już więcej nie mówili, a Grant wjechał na drogę prowa­ dzącą do olbrzymiej polany, na której leżały złożone kłody. Za­ parkowano tam również ciężki sprzęt. Nigdy nie widziała ta­ kiego wyrębu. Ciekawość przeważyła i skomentowała: - Wygląda, jakby większość lasu była już wycięta. - Skąd. Ledwie zaczęliśmy. To, co widzisz, to miejsce na zwózkę. Wszędzie, gdzie wycinamy, musimy najpierw przy­ gotować sobie miejsce na składowanie drewna i trzymanie maszyn. Grant wysiadł z pojazdu i ona też. Spojrzał na nią przez przymknięte powieki. - Myślałem, że nie będziesz wysiadała. - Zmieniłam zamiar. - Jak chcesz, ale uważaj. Przystanęła. - Czy są tu jakieś węże w okolicy? Uśmiechnął się do niej z czułością i serce jej podskoczyło. - Jest za zimno, żeby wychodziły, ale najgorszym wrogiem są wykroty po wykarczowanych pniach. Więc uważaj na każ­ dy krok. - Będę się trzymać blisko ciebie. Grant rozejrzał się. - Nie widzę pochylni do przetaczania bali. Muszę to sprawdzić. Kelly rozejrzała się i zauważyła, że nadchodzi zmrok. Wzdrygnęła się.

- Beze mnie nie pójdziesz. Zaśmiał się. - To chodź, ale uważaj. Starała się iść jak najbliżej niego, nie dotykając go. - Co oznaczają te ślady na drzewach? - spytała. - Znakuje się te, które mają być ścięte. Rozejrzała się. - Rozumiem. To zostały jeszcze całe tony. - Teraz wiesz, dlaczego czas jest taki istotny. Jeśli nie ści­ namy, nikt nie zarabia. Ani ja, ani ekipa, ani bank. - Au! - krzyknęła Kelly, czując, jak jej prawa stopa wpada w dziurę i się skręca. Grant schwycił ją, nim upadła na kolana. Nachylił się, że­ by obejrzeć jej kostkę. - Skręciłaś ją? - spytał z troską. Kelly stanęła na prawej nodze, ale trzymała rękę na jego ramieniu, żeby się podeprzeć. - Nie sądzę - odpowiedziała niepewnie. Ten wypadek ją prze­ straszył. Jeszcze jej potrzebna złamana albo skręcona noga! - Widzę moją pochylnię - stwierdził Grant. - Chodź, wra­ camy do ciężarówki. Dwadzieścia minut później Grant zatrzymał się przed do­ mem Ruth. Podczas jazdy nie rozmawiali wiele. Kelly chciała go jeszcze zapytać o jego pracę, ale skoro nie był w nastroju do rozmowy, milczała. Poza tym bolała ją kostka, co spra­ wiało, że była na siebie wściekła. Gdyby została w samocho­ dzie, nic by się nie wydarzyło. Zresztą nic się takiego nie stało. Gdy się wymoczy w cie­ płej kąpieli z solami Epsom, na pewno lepiej się poczuje. - Zaczekaj, zaraz ci pomogę - zaoferował Grant, gdy wy­ łączył silnik.

- Nic mi nie jest, mogę sama iść. Wzruszył ramionami i obszedł samochód dookoła, żeby jej otworzyć drzwi. Dobrze się stało, bo gdy stanęła na tej stopie, skrzywiła się. Znów chwycił ją pod ramię. - Dzięki - jęknęła - ale jestem pewna, że wszystko w po­ rządku. Chyba mam lekką paranoję. - To dobrze - mruknął Grant. Nim się zorientowała, co się dzieje, wziął ją na ręce i za­ niósł do domu. - Jestem pewien, że z twoją kostką wszystko będzie do­ brze. Dokąd? - spytał, zatrzymując się na środku saloniku. - Na sofę czy do sypialni? Nie odważyła się spojrzeć mu w oczy ze strachu, co mógłby w nich wyczytać. Wszystkie jej nerwy były napięte do ostatecz­ ności, zwłaszcza że tak mocno trzymał ją w ramionach. Ponieważ milczała, mruknął: - Może tutaj, na sofę? Mówił niskim i ochrypłym głosem, aż trudno było go usły­ szeć. Ona też miała ściśnięte gardło, więc tylko skinęła głową, gdy układał ją na poduszkach. Wtedy zamarł. Nie cofnął rąk ani nie odsunął twarzy, która była tuż przy jej sercu. Wstrzymała oddech. Znów ją pocałuje, a ona nie ma za­ miaru go powstrzymywać. Odczuwała tak silne pragnienie, żeby to się stało, że z największym wysiłkiem oparła się po­ kusie, żeby przyciągnąć jego twarz do swoich ust. Wtedy, ku jej zdumieniu i rozczarowaniu, Grant się cof­ nął. - Obejrzę twoją stopę i kostkę - powiedział zduszonym głosem. Nim zdążyła zareagować, klęczał przed nią, zdejmując jej but i skarpetkę. Zmusiła się, żeby nie zareagować, gdy deli-

katnie dotykał jej stopy i kostki, lekko uciskając opuchnię­ te miejsce. Jego spojrzenie ją paliło, kiedy skończył, ale puścił jej sto­ pę i stwierdził: - Będzie dobrze. Nie jest złamana. - Myślisz, że jest po prostu stłuczona? - Tak - odparł. - Wydaje się, że niegroźnie, ale spróbuj, czy możesz na niej stanąć. Udało jej się całkiem dobrze, chociaż podtrzymywał ją ręką. - Trochę boli, ale poza tym w porządku. Jeżeli nie jest zła­ mana, poradzę sobie. Grant wyprostował się. - Może jednak pomogę ci dojść do sypialni? Unikając jego wzroku, zapewniła: - Poradzę sobie sama. - Nie rzucę się na ciebie, Kelly. - Wiem o tym - powiedziała ostro. Nie wiedziała, dlacze­ go tak ją to rozzłościło. Czy była rozczarowana, że się na nią nie rzucił? Tak! - Chciałem wyjaśnić sytuację, na wypadek gdyby były ja­ kieś wątpliwości. - Myślę, że będzie najlepiej, jeżeli sobie pójdziesz. - Kiedy poczuła, że broda jej się trzęsie, odwróciła się. Przecież nie zacznie się rozklejać dlatego, że wolałaby, żeby został. Chrząknął. - Masz rację, powinienem. - Mam nadzieję, że nie masz żalu, że cię nie odprowadzę - zmusiła się do lekkiego tonu, nie patrząc na niego. Słyszała, że rusza w kierunku drzwi, po czym nagle kana­ pa obok niej zapadła się głębiej. Rozejrzała się i usłyszała jęk

Granta. Przyciągnął ją do siebie, a potem przycisnął mięsiste, wilgotne usta do jej warg. Było tak, jak sobie wyobrażała. Pochłonięta tą chwilą ekstazy Kelly przywarła do niego, odwzajemniając pocałun­ ki, wiedząc dobrze, jak szybko sytuacja może się wymknąć spod kontroli. Nic jej to jednak nie obchodziło. - Nie planowałem tego - wyszeptał między gorącymi, sza­ leńczymi pocałunkami, nachylając się tak, że jej piersi przy­ ciśnięte były do jego. - Ja też nie - przyznała bez tchu, przywierając do niego, jakby miała go już nigdy nie puścić. Spojrzał jej głęboko w oczy. - Chcesz, żebym przestał? - Jego głos był chropowaty jak papier ścierny. - A ty chcesz? - Absolutnie nie. - To nie przestawaj. Jak mogła powiedzieć coś takiego i to do mężczyzny, któ­ ry nie był jej mężem? Trudno, rzekła w duchu. Jej ciało ją zdradziło. Grant znów przywarł do niej ustami, wciskając ją w po­ duszki. Po chwili dalszego szaleństwa czuła, że jeżeli teraz zacznie dotykać jej piersi albo innych czułych miejsc, nie wytrzyma. Właśnie wtedy to zrobił. Zsunął ramiączka jej podkoszul­ ka i natychmiast wyskoczyły przed nim nagie piersi. Zrobił wielkie oczy, mrucząc: - Jakie piękne, jakie piękne. Kelly była bezbronna wobec uczucia, jakie ją zalewało, gdy jego język dotykał najpierw jednego, a potem drugiego sutka. To wystarczyło, żeby jej ciałem wstrząsnął dreszcz rozkoszy.

Wtulił usta w jej szyję i wyszeptał: - Och, Kelly, tak cię pragnę. Sięgnął po jej rękę i ułożył ją na wybrzuszeniu pod su­ wakiem swoich dżinsów. Ten ruch był katalizatorem, który przywrócił ją do rzeczywistości. Bez ostrzeżenia oderwała się od jego ust i odepchnę­ ła go od siebie. Wciąż jednak nie mogła złapać tchu, żeby się uspokoić. - Kelly - mruknął gdzieś w przestrzeń. - Ja... - Głos mu zamarł, jakby nie mógł znaleźć odpowiednich słów. Popatrzyli na siebie nieprzeniknionym wzrokiem, w koń­ cu Grant podniósł się i stanął przed kominkiem. - Jeżeli oczekujesz przeprosin, to zapomnij o tym - po­ wiedział spiętym głosem. - Nie chcę przeprosin. Odetchnął. - To dobrze. - Chociaż nie byłoby rozsądne, gdyby nam to weszło w zwyczaj. Na jego ustach pojawiło się coś w rodzaju uśmiechu. - Mnie się bardzo podobało. - Właśnie o to mi chodzi. - Spojrzała krzywo. - Słyszę i rozumiem, co mówisz, ale nie musi mi się to podobać. - Mnie też nie, ale wiemy oboje... - Przerwała nagle. Skończył zdanie za nią. - .. .że to do niczego nie prowadzi. - No właśnie. Nie ma dla nas wspólnej przyszłości. - Jej głos był teraz ledwo słyszalny. Wciąż drżała, a jej wnętrz­ ności płonęły. Gdyby teraz się do niej zbliżył, przepadłaby. Schyliła głowę, by ukryć swe myśli.

244

Mary Lynn Baxter

- Kelly, popatrz na mnie - powiedział łagodnie. Nie wie­ działa dlaczego, ale posłuchała go. - Pragnę cię tak samo, jak ty mnie. Pewnie nawet bardziej - stwierdził. Spuścił wzrok. Jej spojrzenie powędrowało w tę samą stronę. Wzgórek pod suwakiem jego dżinsów był niedwuznaczny. - Co mogę zro­ bić? - Wzruszył ramionami z krzywym uśmiechem. - Nie mam na niego wpływu. Kelly, zaczerwieniona, odwróciła wzrok. Sama nie wie­ działa, dlaczego czuła się zawstydzona. W końcu była mę­ żatką przez kilka lat. Wtedy nie była pruderyjna ani skromna i teraz też nie. Może jej reakcja wynikała z tego, że ta rozmo­ wa była zbyt osobista jak na ludzi, którzy ledwie się znają. Grant odetchnął, po czym spytał: - Czy jeśli teraz pójdę, poradzisz sobie? To znaczy z tą stopą. - Oczywiście - zapewniła Kelly z większym przekona­ niem, niż odczuwała. Wciąż się wahał. - No to chyba pójdę. - Kiedy znalazł się przy drzwiach, obrócił się i patrząc na nią, dodał: - Dziękuję, że ze mną po­ jechałaś. - Dziękuję, że mnie zabrałeś - odpowiedziała ze ściśnię­ tym gardłem. - W porządku - mruknął i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Jak to się znowu stało? Wczorajsza czuła scena była pierwszą rzeczą, jaka przy­ szła Kelly na myśl, gdy się rano obudziła. Mimo że nie miała zamiaru wiązać się z Grantem, życie często przebiegało nie­ zgodnie z planem. Przecież już dawno w bolesny sposób się

o tym przekonała. W tym przypadku na szczęście nikomu nie stała się krzywda. Oboje byli dorośli, zdrowi na ciele i umyśle, wolni, więc cóż w tym złego, że czasem się pocałują? Musiała jednak przyznać, że było w tym coś więcej. Te pocałunki były tak gorące, głębo­ kie i osobiste, jakby ona i Grant chcieli sięgnąć w swoje dusze. Kelly spojrzała na zegarek, wygrzebała się z łóżka i ru­ szyła do łazienki. Posuwała się wolno z powodu bólu stopy i rozmyślań o Grancie. Dlaczego tak dobrze smakował? Za­ wsze. I tak miło się go dotykało. Nigdy nie myślała o takich rzeczach w przypadku Eddiego. Teraz, przy tych erotycznych rozmyślaniach na temat Granta, czuła, jakby w pewien spo­ sób zdradzała nieżyjącego męża. Pokuśtykała do garderoby i wyjęła spodnie, podkoszulek i bluzę, bo lutowy poranek był chłodny. Jeszcze raz zerknęła w lustro przekonana, że zobaczy wyraźne ślady tego, co jej się przydarzyło: zarumienione policzki, błysk w oczach, coś, co by zdradzało, że ona i Grant całowali się namiętnie. Nie zauważyła żadnej zmiany. Uspokojona, że jej sekret się nie wyda, weszła do kuchni i zrobiła sobie herbatę w nadziei, że pomoże jej się uspoko­ ić i pozbierać. Później zadzwoniła i umówiła się na spotkanie z adwo­ katem Larry'ego Rossa. Nie opowiadała Grantowi o swoich planach, bo mogły się okazać mało skuteczne, ale jeżeli mia­ ła go uchronić od bankructwa, musiała działać szybko. Rozpatrywanie swojej fascynacji nim niczego nie rozwią­ zywało. Sprawdzonym sposobem była praca i nieustanne za­ jęcie. Chwyciła torebkę i wyszła z domu, obawiając się na­ stępnego spotkania z Grantem.

Powinien był pilnować swoich rąk i ust, ale tak nie zrobił, więc teraz nie ma sensu tego rozważać, skoro już niczego nie można zmienić. Gdy tylko Ruth wróci, Kelly Baker ucieknie z tych lasów, aż się będzie za nią kurzyło. Trudno się dziwić. Rozumiał ją doskonale, bo on tak samo czułby się w mieście. Gdyby go poproszono o przyjacielską przysługę, na przykład w Hou­ ston, liczyłby dni do powrotu na wieś. Dlaczego więc myśl o jej wyjeździe tak go martwiła? Nie mógł sobie poradzić z tym pytaniem, a co dopiero z odpo­ wiedzią. Gdyby to roztrząsał, musiałby powrócić do sposobu, w jaki go całowała, jakby chciała go zjeść. Kiedy ich usta parzyły się wzajemnie, a ona przyssała się do jego języka, miał ochotę zedrzeć z niej każdy skrawek ubrania, posadzić ją sobie na kolanach i kochać się z nią, aż oboje będą wykończeni. Gdyby się wtedy nie odsunęła, Grant straciłby zupeł­ nie kontrolę i właśnie to by zrobił. No i schrzaniłby wszystko. Była jego adwokatem! Powinien o tym pamię­ tać. Zadzwonił jego telefon komórkowy, przerywając na szczęście te męczące rozmyślania. To był Pete. - Gdzie jesteś? - W drodze do Hollanda - odpowiedział Grant. - Myśla­ łem, że ci mówiłem. - Nie, ale nie szkodzi. - Co się dzieje? - Nic. W tym problem. Ekipy się niecierpliwią jak cholera, Grant. Zaczynają straszyć, że odejdą. Granta to nie zaskoczyło, jednak ciśnienie mu wzrosło i jeszcze bardziej się wściekł na całą sytuację.

- Właśnie dlatego jadę do Hollanda, żeby go zmusić do rozmowy z tym niby-bratem. - Powodzenia. - Na razie - dodał Grant. - Mamy Kelly, która zajmuje się stroną prawną. Powiedz ludziom, żeby wytrzymali jeszcze kilka dni. Wszystko załatwimy. - Informuj mnie na bieżąco. Pete zakończył rozmowę, gdy Grant wjeżdżał na ranczo Holanda. Traf chciał, że Dan pracował na podjeździe. Grant wy­ siadł z samochodu, a on przerwał robotę i oparł się na łopacie. - Nic się nie zmieniło - poinformował Dan nieco obra­ żonym tonem. - Chcę porozmawiać z Rossem. - To nie jest dobry pomysł. Postanowiliśmy, jako rodzina, że chcemy tę sprawę rozwiązać w sądzie. - Bardzo to miłe dla twojej rodziny - powiedział z ironią Grant - bo macie moje pieniądze i je zainwestowaliście. Za o ja zostałem z niczym. Dan zbladł. - Wiem, że to się wydaje niesprawiedliwe, że my jesteśmy urządzeni, a ty masz trudności, ale... - Przestań wciskać mi ten kit, Holland. Wyłącz z naszych interesów tego twojego brata. Jedynie słuszne będzie dotrzynanie naszej umowy. Wziąłeś moje pieniądze i jesteś odpowiedzialny za ten bałagan. - Wiem i czuję się odpowiedzialny. - Więc uniknijmy rozprawy w sądzie i załatwmy to między sobą. - Gdybym tylko mógł. - Słuchaj, człowieku, niszczysz moją firmę. Jestem zupeł­ nie spłukany.

Holland zachował kamienną twarz. - Wierz mi, przykro mi z tego powodu, ale nie mam wy­ boru. Muszę się trzymać swojego planu. Moi bracia uważa­ ją tak samo. - Moim zdaniem jesteście bandą idiotów, żeby się tak dać nabrać temu niby-bratu. Holland wyprostował się i spojrzał na niego z wściekłością. Grant miał ochotę od razu mu przyłożyć. Powstrzymał się jed­ nak i zacisnął usta, odwzajemniając wściekłe spojrzenie. - Och, nie - mruknął Dan, patrząc gdzieś za plecami Granta. Grant obrócił się i zobaczył nieznanego mężczyznę zmie­ rzającego od domu w ich stronę. Poczuł przypływ adrenali­ ny, gdyż bez pytania domyślił się, kim jest ten człowiek. To będzie jednak udany dzień. - Proszę, proszę, to Larry we własnej osobie. - Nie zaczynaj, Wilcox - ostrzegł Dan. - Bo co? - Bo pożałujesz. - Już żałuję, że w ogóle wszedłem z tobą w interesy. Dan otworzył usta, ale zaraz zamknął, gdy obok niego sta­ nął Larry Ross. Nie powiedział nic, jakby czując napięcie wiszą­ ce w powietrzu. Patrzył tylko to na jednego, to na drugiego. Ross był wysoki, ale chudy i blady, jakby potrzebował wita­ min albo czerwonego mięsa. Albo jednego i drugiego. Gdyby zaszła potrzeba, Grant mógłby go załatwić jednym paluszkiem. Miał nadzieję, że nie zajdzie, ale wolałby nie składać obietnic. Zrobi wszystko, co konieczne, żeby jego ekipy mogły powrócić do ścinania drzewa, za które zapłacił. - Grant Wilcox, Larry Ross - przedstawił ich Dan nie­ chętnie.

Larry zesztywniał. - Nie mam ci nic do powiedzenia. - To wielka szkoda, bo ja mam dużo - odpowiedział Grant ostro, choć nie unosząc głosu. - Nie muszę cię też słuchać. - Taaak? A kto to powiedział? - Mój adwokat. - Słuchaj, dlaczego nie możemy tego załatwić spokojnie? Jak mężczyzna z mężczyzną, bez sądu? - Mnie bardzo odpowiada działanie przez sąd. Grant zrobił krok do przodu, a Ross się cofnął, wyraźnie przestraszony. - Proponuję, żebyś to załatwił ze swoją rodziną, i to szyb­ ko. Najlepiej dzisiaj. Jeżeli nie, ja tu wrócę, ale wtedy nie bę­ dzie ci do śmiechu. Z tymi słowami Grant odwrócił się i wskoczył do swojej ciężarówki. Ściskał kierownicę tak mocno, że aż palce mu zbielały. Wiedział, że jego słowa nic nie zmienią, tak samo jak potrząśnięcie tym anemicznym gnojkiem, ale jemu by ulżyło. Dopóki Kelly nie załatwi sprawy w sądzie, jest ugotowany.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Zaraz zamykamy, ale jeśli ma pani jakieś zamówienie, to chętnie przyjmę. - Przyszłam zobaczyć się z tobą, kochanie. Kelly westchnęła w duchu. Ostatnia rzecz, jaka jej była potrzebna do szczęścia, to spóźnieni klienci, w dodatku ktoś, kto przyszedł specjalnie do niej. Większość ludzi w mia­ steczku w ogóle jej nie znała, choć musiała przyznać, że to się powoli zmieniało. Nie licząc Granta, zaczynała już nawią­ zywać inne znajomości. Jednak zupełnie nie przypominała sobie tej starszej pani. A na pewno by nie zapomniała, gdyby ją kiedykolwiek wi­ działa. Ta drobna staruszka była niezwykła, zwłaszcza jak na Lane. Musiała mieć co najmniej osiemdziesiąt lat, ale najwy­ raźniej robiła wszystko, żeby ukryć swój wiek, począwszy od grubej warstwy pudru, a skończywszy na kolczykach - ob­ ręczach większych niemal od jej twarzy. Nie można też było nie zauważyć jej stroju. Miała na so­ bie błyszczące spodnie, błyszczącą bluzkę i żakiet. Była tak świecąca, że Kelly pomyślała o włożeniu okularów przeciw­ słonecznych. Co za postać! - Skończyłaś mi się przyglądać? - spytała kobieta, bez zło­ śliwości.

Kelly zrobiło się głupio. Kobieta machnęła ręką o długich chudych palcach i jaskrawo pomalowanych paznokciach. - Nie przejmuj się, kotku. - Zaśmiała się. - Wszystkim szczęka opada, jak na mnie patrzą, to znaczy obcym, bo w okolicy wiedzą, że jestem wariatka, ale nieszkodliwa. Kelly wiedziała, że ta nietypowa osoba może być nie­ szkodliwa, ale była pewna, że nie jest wariatką. - Jestem Maud Peavy. - Wyciągnęła rękę i potrząsnęła dłonią Kelly. - Okoliczna ludność mówi do mnie pani Maud, ale reaguję prawie na wszystko. Kelly zaśmiała się. - Muszę pani od razu powiedzieć, pani Maud, że jest pani w moim typie. Szanuję panią za to, że zachowuje pani swój styl w tym wieku. - Posłuchaj, kotku, nigdy nie jesteśmy za stare, żeby o sie­ bie zadbać. Zapamiętaj to sobie, dobrze? - Moja babcia zawsze mi to powtarzała. - Szykujesz się do zamknięcia, tak? - spytała Maud. - Właściwie tak. - Masz jakieś plany? Kelly myślała przez chwilę. - Chyba nie. Po prostu wracam do domu Ruth. - To przyjedź do mnie. Kelly zrobiła zdziwioną minę. Maud się zaśmiała. - Nie słyszałaś, że słynę z wypieków pysznych domowych ciasteczek? - Prawdę mówiąc, nie. Maud zmarszczyła brwi. - Trochę się zawiodłam na moich przyjaciołach. - Zaraz jednak się rozchmurzyła. - Czeka cię więc niespodziewana uczta. - Pochyliła głowę, na której zostało niewiele włosów.

Kelly zdziwiła się, że nie nosiła peruki, skoro tak dba­ ła o swoją powierzchowność. Jakby czytając w jej myślach, Maud poklepała się po głowie. - Lekarz zabronił mi przez jakiś czas nosić perukę, bo zrobił mi się nieduży strup na głowie. - Pokręciła głową. Wiesz, jacy są ci lekarze. Jak ich nie posłuchasz, to na drugi raz nie chcą cię przyjąć. Kelly powstrzymała uśmiech. Nie miała takich doświad­ czeń, ale nie pochodziła z miasteczka wielkości chusteczki do nosa, a w dużym mieście wszystko wyglądało inaczej. - To jedziesz? - spytała Maud, głośno chrząkając. - Oczywiście, ale czy masz coś przeciwko temu, żebym podjechała do domu przebrać się w coś wygodniejszego? Muszę też wykonać jeden telefon. - Nie spiesz się, kotku. Zdążę przez ten czas zakręcić nowe ciasto i wsadzić do piekarnika. - Zapowiada się smakowicie. - Kotku, gdy spróbujesz, pomyślisz, że już umarłaś i je­ steś w raju. Kelly roześmiała się i poczuła się dobrze i swobodnie. Może jej lekarz miał rację, zmuszając ją do urlopu i odpo­ czynku od firmy? Tam rzadko zdarzały jej się spontaniczne wybuchy śmiechu. Maud poinstruowała ją, jak dotrzeć do jej domu, i wy­ szła. Niedługo potem Kelly zmieniła buty i ubranie. Dla swojej sekretnej wygody nie włożyła bielizny pod dres, który był tak gruby, że niczego nie można się było domyślić. Czuła pozytywne oddziaływanie Maud, które dawało od­ wagę, aby być sobą i zrobić coś dziwnego, nie zważając na to, co pomyślą ludzie. Piętnaście minut później wchodziła do

skromnego domku Maud. Starsza pani zawołała z kuchni, że, drzwi są otwarte. Cudowny zapach pieczonego ciasta przypomniał jej bab­ cię. Nie piekła wprawdzie herbatników, ale za to pyszne cia­ sto z kokosem. - Dzisiaj będą zwyczajne, bez specjalnych smaków oznajmiła ekscentryczna staruszka, gdy Kelly weszła do za­ graconej kuchenki. - Chcę, żebyś spróbowała oryginalnego smaku. Później może polukruję. Kelly się uśmiechnęła. - Nie jestem taka wybredna. - Może nie jesteś wybredna, ale na pewno niedożywiona. Skóra i kości! - Wskazała głową krzesło. - Zrzuć to wszyst­ ko na podłogę i usiądź. Kelly zrobiła, jak jej kazała, i przeniosła rzeczy na krzesło obok, też zresztą zawalone. Maud obróciła się i spojrzała na nią, opierając się o szafkę kuchenną obok zmywaka. Miała na sobie fartuszek, a głowę obwiązała bandaną. Smuga mąki za­ słaniała prawie cały uróżowany policzek i nowa przyjaciółka Kelly tworzyła naprawdę ciekawy widok. Nikt ze znajomych z firmy nie uwierzyłby, gdyby im opowiedziała o tej orygi­ nalnej kobiecie, więc nawet nie będzie próbowała. A gdyby jakimś cudem uwierzyli, jej przyjaciele prawnicy patrzyliby z góry na Maud. Pewnie kiedyś i ona by tak zrobiła. - To co chcesz wypić? - spytała Maud. - Kawę, herbatę, mleko, kawę pół na pół z mlekiem? - Pół na pół z mlekiem? - zdumiała się Kelly. - Chcesz powiedzieć, że ludzie naprawdę to piją do twoich herbatni­ ków? - Oczywiście, kotku. Ale wyjaśnijmy jedną sprawę. To, czym za chwilę uraczysz swoje podniebienie, to nie są zwy-

kłe herbatniki. To są autentyczne ciasteczka do herbaty. Nikt prócz mnie nie zna tego przepisu. - Czy kiedyś go komuś przekażesz? Maud myślała przez chwilę. - Jeszcze nie wiem. Nie zdecydowałam, kto jest tego wart, chociaż Ruth mnie błagała, żeby mogła je piec i sprzedawać. Kelly zachichotała. - A ty nie chcesz? - Ależ skąd! Wtedy ludzie zamiast do mnie, przychodzili­ by do „Przekąś i popij". - Maud zbliżyła się i wyznała cicho, jakby ją ktoś podsłuchiwał. - Ona jest trochę konkurencją. Kelly znów się zaśmiała. - Rozumiem. Lubisz towarzystwo. - Uwielbiam towarzystwo. Wypełnia moje puste dni. - Jesteś jedyna w swoim rodzaju, Maud Peavy. Maud uśmiechnęła się, po czym zmierzyła Kelly przeni­ kliwym spojrzeniem. - Większość ludzi uważa, że jesteś bardzo skupiona na so­ bie, wiesz? Wspaniale. - Przykro mi, że tak uważają - odpowiedziała Kelly, bo nie wiedziała, co powiedzieć. Właściwie nie dziwiła jej ta ocena, mogła się tylko usprawiedliwiać, że czuła się tutaj jak rzucona na obcą planetę, do której z jakiegoś powodu po­ winna się dopasować. - Ale nie mają racji. Jesteś miła. - Maud przerwała rozmy­ ślania Kelly. - Nawet bardzo miła. I śliczna jak z obrazka. - Dziękuję - powiedziała Kelly, czując, że na jej policzki znów wypełza rumieniec, ale nie wiedziała dlaczego. Coś by­ ło takiego w tym miasteczku i w tych ludziach, że ją zaskaki­ wali, a jednocześnie intrygowali.

- Wiem, że Grant też uważa, że jesteś śliczna. Kelly znieruchomiała. - Znasz Granta? - Głupie pytanie. Wszyscy znają wszyst­ kich w tym miasteczku, a nawet swoje prywatne sprawy. Maud zachichotała. - Kiedy wychodzi ze swoich lasów, na ogół tu jest pierw­ sze miejsce, do którego się udaje. Potrafi za jednym posie­ dzeniem pochłonąć dwanaście moich ciastek. - Nie wątpię. Maud zmrużyła oczy. - Rozumiem, że pomagasz mu wrócić do pracy, bo jesteś słynnym adwokatem i w ogóle z ważnej firmy. - Nie wiem, czy moja firma jest ważna, ale próbuję mu pomóc. - Cieszę się. On jest mi najbliższą osobą na świecie. To stwierdzenie zdumiało Kelly. Twardy Grant i staruszka w błyskotkach są przyjaciółmi? - Czy jest twoim krewnym? - Nie, ale lubię go, jakby był. Cała moja rodzina nie ży­ je, ale nawet gdy żyli, nie warto było sobie nimi zawracać głowy. - Większość ludzi nie przyznałaby się do tego - zauwa­ żyła Kelly. - Słyszałam, że straciłaś rodzinę. - Maud spoważniała. Jeszcze niedawno Kelly byłaby obrażona, że jej sprawy są omawiane na mieście, ale teraz nie miało to znaczenia. Czy tak się zmieniła od przyjazdu do Lane? Może. - Straciłam wspaniałego męża i cudowną córeczkę. . - Przykro mi. Nie zasłużyłaś na to. - Dziękuję. Życie potrafi być okrutne - szepnęła Kelly i wgryzła się w kolejne ciastko. - To jest niebiańskie.

Maud się uśmiechnęła i nalała do filiżanki Kelly kawę pół na pół z mlekiem. - Nie powiedziałaś, co chcesz pić, więc wybrałam za ciebie. - Mrugnęła. - Nie pożałujesz. Kelly znowu się zaśmiała i pokiwała głową. - A więc jak się dogadujecie z Grantem? - spytała Maud, zmieniając temat. Kelly była tak zaskoczona, że nic nie po­ wiedziała, co dało starszej pani możliwość kontynuowania. - On cię raczej lubi. Kelly usiłowała nie dać nic po sobie poznać, ale ciekawość zwyciężyła, więc spytała: - Powiedział ci to? - Nie musiał. Znam go lepiej niż on sam siebie. Spokojnie, powiedziała sobie Kelly, gdyż czuła, że znów zalewa ją rumieniec. Ta staruszka była chytra jak lis. Ale je­ żeli zarzucała przynętę, to Kelly nie połknie haczyka. - Co do niego czujesz? - spytała Maud wprost, stawiając przed Kelly półmisek gorących ciastek. Trudno się było po­ wstrzymać. - No proszę, zajadaj - zachichotała. - Możemy porozmawiać o Grancie, gdy już się nasycisz moimi łako­ ciami. Czy możesz mu pomóc? - spytała, gdy każda zjadła swoją porcję. - Taką mam nadzieję. Maud wyglądała na zatroskaną. - Ten chłopak tak ciężko pracował, żeby osiągnąć swoją pozycję, i tyle poświęcił, że bardzo by mi go było żal, gdyby to wszystko poszło teraz na marne. - Właśnie temu mam zamiar zapobiec. - To dobrze. - Staruszka z uznaniem pokiwała głową. Kelly postanowiła zmienić temat, ale najpierw dopiła swój napój.

- Dawno nie jadłam nic tak pysznego jak te ciastka. - No widzisz, mówiłam! - Nic dziwnego, że Ruth aż się pali, żeby je sprzedawać. - To się nie zdarzy - powtórzyła Maud - chociaż mi to po­ chlebia. Poza tym Ruth świetnie sobie radzi, prawda? - Tak mi się wydaje - przyznała jej rację Kelly. - Ja się tu czuję jak ryba wyjęta z wody. Podawanie kawy i zupy nie jest moją mocną stroną. - Więc dlaczego tu jesteś? - Przyjechałam pomóc Ruth w trudnej sytuacji. Najwidoczniej Grant nie opowiadał nic więcej o jej prob­ lemach, tylko o Eddiem i Amber. Jego akcje nieco wzrosły, ale to o niczym nie świadczyło. Był po prostu kimś, kogo po­ znała w tym miasteczku i zgodziła się mu pomóc. Nic wię­ cej i nic mniej. Chociaż dopiero co poznała Maud, postanowiła wyżalić się przed nią jak przed przyjaciółką. - Byłam bliska załamania nerwowego - wyznała. Maud pogładziła jej rękę. - Dobrze zrobiłaś, że tu przyjechałaś, młoda damo. Wiejskie powietrze i my, wiejscy ludzie, pomożemy ci wydobrzeć. Nagle w oczach Kelly pojawiły się łzy. - Nie myślałam w taki sposób, ale może masz rację. Może zmiana miejsca dokona cudu. - Chciałabym kiedyś zobaczyć zdjęcie twojej rodziny. Kelly sięgnęła do torebki po chusteczkę. - Kiedyś ci pokażę. Maud uśmiechnęła się. - Lubię cię, Kelly Baker. Naprawdę cię lubię. - A ja lubię ciebie. - Przychodź do mnie, kiedy zechcesz - zachęciła Maud.

- Będziesz zawsze mile widziana. A jeżeli nie możesz spać, dobrze się składa, bo o trzeciej rano jestem w najlepszej formie. Kelly zaśmiała się i sięgnęła po następne ciastko, chociaż jej brzuch już pękał. Nie zważała na to, bo nie wiedziała, kie­ dy będzie miała okazję znów odwiedzić Maud. Spodziewała się, że Ruth już niedługo wróci. Poza tym musiała pamiętać o sprawie Granta. Miała za­ tem zaplanowane działania. -Mam dla ciebie przygotowaną porcję do zabrania oznajmiła Maud, przerywając jej rozmyślania. - A dla mnie to co? Kelly zamarła. Maud nie. Usłyszawszy głos Granta, obró­ ciła się i uściskała go serdecznie. Kelly patrzyła, jak staruszka prawie znika w jego ogromnym ciele. - Mówiłam ci, żebyś się nie zakradał - upomniała Maud, uderzając go w pierś. - To bardzo nieładnie. - Ja po prostu wchodzę. Maud chrząknęła. - Dzisiaj jest inaczej. Dzisiaj przyjmuję bardzo dostojne­ go gościa. Kelly zawstydziła się, wstała i powiedziała: - Daj spokój, Maud. - Siadaj z powrotem, młoda damo - zarządziła Maud. Nigdzie nie idziesz. - Owszem, idzie - powiedział Grant. - O nie, nie idzie. Kelly popatrzyła na jedno i drugie, zastanawiając się, ko­ go udusić najpierw. - Szczerze mówiąc, wybieram się do domu. - Smażę dziś steki - powiedział Grant, wpatrując się w nią.

- Myślałem, że mogłabyś przyjść i porozmawialibyśmy o mo­ jej sprawie. - Dobry pomysł - wtrąciła radośnie Maud. - Przyda ci się trochę mięska na te twoje kości. Chociaż Kelly gotowała się w środku, za nic w świecie nie chciała sprawić przykrości Maud. Z Grantem to zupeł­ nie inna sprawa. - To, co mam do powiedzenia, można załatwić przez te­ lefon. - Więc coś wiesz? - spytał Grant podekscytowany. - Rozmawiałam z adwokatem Larry'ego Rossa. - Chyba macie oboje sporo do omówienia. - Maud podeszła do Kelly i pocałowała ją w policzek. - Jedź z nim, kotku. Mu­ siałby się przede mną tłumaczyć, gdyby cię źle potraktował. - Maud, znowu się wtrącasz - powiedział Grant grzecz­ nie, ale stanowczo. Kelly czuła się jak w pułapce. Z niezrozumiałych powo­ dów miała ochotę jechać z Grantem. Myśl o spędzeniu kolej­ nego wieczoru samotnie trochę ją przerażała. Ale myśl o spę­ dzeniu tego wieczoru z nim przerażała ją jeszcze bardziej. - Nie mogę zostać długo - zastrzegła się nieco sztywno. - Ty decydujesz. - Grant wzruszył ramionami. - Cudownie. - Maud uśmiechnęła się od ucha do ucha. Lećcie załatwić swoje sprawy. Porozmawiam z wami później. Kelly spojrzała na Granta, który mrugnął do niej, a potem puścił ją przodem. W końcu zawsze może wyjść, jeśli coś bę­ dzie nie po jej myśli, wytłumaczyła sobie. Chyba na tym po­ legał jej problem z Grantem, że rzadko coś szło po jej myśli. Drżąc wewnętrznie, wyszła z nim za próg. Czuła, że śle­ dzi jej każdy krok.

-I jak ci smakował stek? Kelly uśmiechnęła się i przeciągnęła. Poczuła, że płonący wzrok Granta przesuwa się po jej ciele. Chociaż nic nie pili, kręciło jej się w głowie jak po szklance mocnego wina. Właśnie dlatego nie powinna była przyjmować tego za­ proszenia. Ale czy pozostawiono jej wybór? Maud i Grant osaczyli ją. Gdyby się zaczęła wymigiwać, Maud dopatrywa­ łaby się w jej odmowie czegoś podejrzanego. Sytuacja bez dobrego wyjścia! Chciała tej kolacji z Grantem. W momencie gdy przekro­ czył próg domu Maud, wszystkie nerwy w ciele Kelly oży­ ły. Wciąż pozostawały w tym stanie, mimo że jej nawet nie dotknął. Podczas przygotowywania kolacji, od pieczenia na rożnie steków i kukurydzy, aż po robienie surówki, był przy­ kładnym dżentelmenem i gospodarzem. A jednak za każdym razem, gdy się zbliżał na odległość dotyku, jej ciało nie pozostawało obojętne. Czuła, że jego re­ akcja jest taka sama i kilka razy przyłapała go na tym, że się jej przyglądał, kiedy sądził, że tego nie widzi. Teraz, gdy było już po kolacji, i ponieważ się uparła, posprzą­ tali w kuchni i usiedli w saloniku przed kominkiem. Z głośni­ ków sączyła się romantyczna muzyka z płyty Alana Jacksona. Doskonałe miejsce i doskonały wieczór, żeby się kochać. Przerażona postanowiła utemperować swoje myśli. Jeżeli się nie pospieszy i nie wróci do Houston, będzie w poważnym kłopocie. - Nic nie mówisz. Kelly zwróciła spojrzenie w jego stronę i zobaczyła iskier­ ki rozbawienia w jego oczach. - A ty uważasz, że wszyscy adwokaci za dużo mówią, tak? - Tak. Poza jednym, siedzącym na kanapie obok mnie.

Kelly się uśmiechnęła. - Zamyśliłam się. A odpowiadając na twoje pytanie, stek był pyszny i wszystko inne też. - To dobrze. - Znów na jedno uderzenie serca ich spojrze­ nia się spotkały. - Zależało mi na tym, żeby ci smakowało. - No to osiągnąłeś cel. - Rozmawiali o niczym, próbując nie reagować na erotyczną atmosferę. - Musimy porozma­ wiać - oświadczyła w końcu. - No właśnie - odpowiedział Grant z westchnieniem, jak­ by zawiedziony, że zniszczyła tę aurę. - Rozmawiałam dzisiaj z adwokatem Rossa. Nazywa się Taylor Mangum. Grant wyprostował się nieco. -I? - Powiedziałam, że dzwonię grzecznościowo, żeby go po­ prosić, by namówił swojego klienta do wykonania badania DNA. Grant aż klasnął w ręce. - To by rozwiązało problem. - Tłumaczyłam Mangumowi - ciągnęła Kelly - że jeśli Ross odmówi, złożę wniosek do sądu, aby wydał nakaz wykonania testu i udowodnienia, czy jest spadkobiercą, czy nie. - Mów dalej. - Grant z trudem opanowywał podniecenie. - Mangum obiecał, że porozmawia ze swoim klientem, ale wątpi, czy on się zgodzi. Grant się skrzywił. - A dlaczego Mangum się nie uprze, żeby to zrobił? - Jemu na tym nie zależy - wyjaśniła Kelly. - A nawet irn dłużej sprawa się ciągnie, tym dla niego lepiej, bo zarobi wię­ cej pieniędzy. Grant zaklął.

- Czy o to chodzi wszystkim prawnikom, żeby zarobić pie­ niądze? - Natychmiast się zorientował, co i do kogo powiedział, i zaraz sprostował: - Przepraszam, nie to miałem na myśli. - Właśnie to miałeś, ale masz rację. Wielu adwokatom cho­ dzi tylko o pieniądze. Mnie też, ale oprócz tego chcę zrobić to, co jest najlepsze dla moich klientów i zgodne z prawem. - Twoja firma ma cholerne szczęście, że ciebie ma. Mam nadzieję, że o tym wiedzą. Skinęła głową, czując, że pod powiekami zbierają jej się łzy. Ten facet raz był prostym leśnikiem bez żadnej klasy, a za chwi­ lę gładko wypowiadającym się mężczyzną z dużą klasą. Może to właśnie ją do niego ciągnęło - był wielką niewiadomą. - Jeżeli Ross jest faktycznie ich bratem, jak twierdzi, to dlaczego się opiera? - Przeprowadzanie testu DNA, z jakichkolwiek powodów, przeraża ludzi, głównie z powodu horrorów, które znają z mediów, że te testy są niewłaściwie wykorzystywane. - Więc jeżeli on się nie zgodzi, co Mangum przewiduje, kiedy może się odbyć rozprawa w sądzie? - Zależy, jak szybko trafimy na wokandę. - Do diabła - mruknął Grant. - Jak dla mnie te wszystkie prawne sprawy ciągną się zdecydowanie za długo. Bank bę­ dzie się domagał spłaty, zanim dotrę na salę sądową. - Może nie. Pamiętaj, że przesłuchanie w sprawie wstrzy­ mania prac mamy w przyszłym tygodniu - tłumaczyła Kelly łagodnym tonem. - Kto wie, może Ross z radością się pod­ da testowi DNA. - Wątpię, choćby dlatego, żeby mi zrobić na złość i zała­ twić mnie na dobre. - Rozmawiałeś z nim? - Tak.

- To nie było rozsądne. Grant potarł brodę. - To był czysty przypadek. Opowiedział Kelly, jak się spotkali u Dana Hollanda. - Jeżeli tylko mu nie przyłożyłeś, to wszystko w porządku. - Nie masz pojęcia, jak chciałem go rozłożyć na łopatki. - Chyba mam. - Usta Kelly zadrżały od powstrzymywane­ go uśmiechu. - Jak już mówiłam, możesz wciąż mieć nadzie­ ję. Może będziemy mieli szczęście i Winston zmusi Rossa do przeprowadzenia testu. - Tak myślisz? - Jest taka możliwość. Większość sędziów nie lubi, gdy lu­ dzie zajmują im czas, i jeżeli jeden szybki wymaz z ust zała­ twi sprawę, nie zawahają się, żeby to nakazać. - No i znów potrzebny jest sąd. A ja siedzę i nic. - Mam nadzieję, że twój przyjaciel w banku cię nie zawie­ dzie. Siedzieli chwilę w milczeniu, wpatrując się w migoczące płomienie. W końcu Grant wstał, wziął ją za rękę i podniósł z kanapy. - Zatańczmy - szepnął, przyciągając ją do siebie. Kelly słyszała piosenkę „Gdybym cię miał" wiele razy przez radio i nawet chciała kupić płytę, ale jakoś nie miała czasu. - Pewnie powinienem zapytać, czy twoja kostka zniesie kopanie? - Moja kostka to nie problem. Grant zaczął się poruszać, a ona z nim, krok w krok. - Jak na dziewczynę z miasta - zauważył Grant, obracając ją - to całkiem nieźle się ruszasz. - Tańce country to nie moja specjalność - wysapała i za­ kręciło jej się w głowie z kilku powodów. Cudownie się czu-

ła w jego ramionach, a kiedy ją okręcał, muskał ją swoim ciałem. - Wcale bym tego nie powiedział - stwierdził. Jego głos brzmiał jakoś dziwnie, jakby mu zaschło w gardle. - Tak mówisz, bo chcesz, żebym się dobrze czuła - szepnęła. - Och, kochanie. - Zerknął na nią z góry. - Ja czuję się z tobą tak cholernie dobrze, że chciałbym cię nigdy nie puścić. To powinien być sygnał, żeby skończyć z tym szaleń­ stwem i wracać do Ruth. Tymczasem Kelly tańczyła z nim dalej jeszcze przez kilka piosenek. Przy ostatniej kołysali się lekko w miejscu. Zanim się zorientowała, przywarli do sie­ bie, brzuch do brzucha, biodra do bioder i po chwili wpijał swoje usta w jej. Wciąż się poruszali delikatnie w rytm muzyki, gdy wresz­ cie Grant oderwał się od jej warg. - Powinnam iść - powiedziała Kelly ledwie słyszalnie. - Dlaczego? - Dlatego. - Dlatego, że co? - Głos Granta stał się ochrypły. - Ja... - zaczęła, ale przerwał jej. - Zostań ze mną, proszę. Ty pragniesz mnie, a ja ciebie. - Tak, tak. Wcale się nie wstydziła tego, co czuła. Już tak dawno nie pamiętała na swoim ciele męskich ust i rąk. Miała przeczucie, że Grant byłby cudownym kochankiem, dla którego możli­ we jest tylko wszystko albo nic. Czy to było niewłaściwe? Czy popełniała błąd? Nie, jeśli uda jej się wyłączyć z tego układu zaangażowanie serca, je­ żeli będzie to radosna ulga dla umysłu i ciała. Czy mogłaby to zrobić? Może nie. W tym momencie nie wiedziała, ale nic jej to nie obchodziło. Może jutro będzie ża-

łowała i będzie miała wyrzuty sumienia, ale nie dzisiaj, kiedy tak bardzo go pragnęła. Grant, jakby chcąc zakończyć jej rozterki, położył jej dłoń na swojej nabrzmiałej męskości, a swoją rękę na jej piersi. Kiedy się nie poruszyła, dodał: - To jest chyba najlepsze, co może się przydarzyć dwojgu ludziom. Jesteś taka cudna - szeptał, powoli rozpinając su­ wak jej bluzy. Kiedy zobaczył, że jest bez biustonosza, wstrzy­ mał oddech i zrobił wielkie oczy. - Taka piękna. Doskonała. Dotknął jej piersi, najpierw jednej, potem drugiej. Kel­ ly czuła, że nogi się pod nią uginają, zwłaszcza gdy pochylił głowę i poczuła na piersiach jego wargi. Zaraz też zrzucili pospiesznie ubranie i uklękli na grubym dywanie przed kominkiem, złączeni pocałunkiem tak gorą­ cym jak płomienie oświetlające ich nagie ciała. Grant położył ją i zaczął przesuwać ustami po jej cie­ le, rozpoczynając od piersi. Kiedy znalazł się u nasady ud, uniósł głowę i spojrzał pytająco. Kelly nie odezwała się ani słowem, uznał więc jej milczenie za zgodę. Przesunął usta niżej, a nią zaczęły wstrząsać dreszcze rozkoszy. Nie! - krzyczała w duchu. Nie chciała czuć takiej blisko­ ści emocjonalnej z tym mężczyzną. Chodziło o jej serce. Na­ wet gdyby chciała je oddać, nie mogła tego zrobić. Oddała je dawno temu swojemu mężowi i nie mogła zdradzić tej miłości. Jednak nie mogła też ani nie chciała powstrzymać ust Granta. Jęczała, miotała się, aż w końcu szepnęła: - Proszę. Wpiła palce w jego ciało, zachęcając do zmiany pozycji. - Och, dziecino - jęknął i znalazł się w niej. Ciało uderzało o ciało, aż w końcu oboje krzyknęli. Po-

tern obrócił ją, kładąc na sobie, i leżeli tak, póki nie uspoko­ ili bicia serc. Czuła go w każdej swojej cząstce, także w ser­ cu. To było coś więcej niż seks. To było dokładnie to, czego pragnęła uniknąć. Planowała powrócić do Houston nie­ tknięta, również z nietkniętym sercem. Nie miała zamiaru go tu zostawiać. Słysząc jej pełne satysfakcji westchnienie, Grant zsunął ją z siebie i obrócił się twarzą do niej. - To było niezwykłe. Ty jesteś niezwykła. - Ty też - zdołała odpowiedzieć Kelly. Obejrzała jego cia­ ło od góry do dołu, silną umięśnioną klatkę, owłosienie we wszystkich właściwych miejscach i mocne nogi. - Jesteś do­ skonały - stwierdziła. - Jesteś niewiarygodna. Chcę cię znowu. Teraz. - Teraz? Skinął głową. Bez wahania znalazła się na nim i spojrzała w jego pełne oszołomienia oczy. - Podoba ci się? - Mogę się od tego i od ciebie uzależnić - wymamrotał zbolałym głosem. Czy nie dosyć już serca oddała temu mężczyźnie? Zamiast sobie odpowiedzieć, zaczęła się poruszać, najpierw wolno, potem szybciej i szybciej, aż oboje zastygli w ekstazie. Z ostatnim okrzykiem opadła na niego, a ich serca biły jak jedno.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Kelly obudziła się pierwsza. Początkowo była nieco zdez­ orientowana, ale przypomniała sobie: jest w domu Granta. Leży na podłodze w pobliżu dogasającego kominka. Czy by­ ła tu całą noc? Tak. Najlepszym dowodem był niesamowity widok wschodzącego słońca rozciągający się za oknem. Na moment aż wstrzymała oddech. Był to jeden z najpiękniej­ szych widoków, jakie w życiu widziała. Czegoś takiego nie zobaczy się w mieście, pomyślała. Później zerknęła na Granta, który albo spał, albo uda­ wał. W każdym razie nie poruszał się, a powinien. Ona też. Trzeba otworzyć kawiarnię. Wprawdzie Doris i Albert mieli klucze i mogli to zrobić, ale niechętnie pracowali na sali. Jednak Kelly się nie ruszała. Było jej tak ciepło i wygodnie. Czuła się kochana. Poczuła panikę docierającą do żołądka, ale się uspokoiła. Kochać się to nie to samo, co być zakocha­ nym, przypomniała sobie. Więc nie będzie rozpaczać z po­ wodu ostatniej nocy. Była gorąca i namiętna i Kelly będzie ją wspominała z rozkoszą. Przeżyła coś niezwykłego. Grant był fantastycznym kochankiem. Lepszym nawet niż Eddie, mu­ siała przyznać, chociaż nie bez wyrzutów sumienia. A ona bezwstydnie odwzajemniła tę namiętność. Oboje byli dorośli i nie musieli się przed nikim tłumaczyć. Żadne

nie żyło w małżeństwie ani nie miało innego partnera. Więc dlaczego nie miałaby z nich być doskonała para? - Wyglądasz, jakby się na ciebie zwaliły wszystkie kłopo­ ty świata. Kelly tak się zamyśliła, że nie zauważyła, kiedy Grant się przebudził i zaczął ją obserwować. - Nie, w porządku. - Uśmiechnęła się wyczekująco, nie wiedząc, jak on oceni tę noc. Zamiast od razu odpowiedzieć na jej milczące pytanie, przytulił ją mocniej do swojego nagiego ciała i sprawdził, czy jest przykryta pledem. W końcu szepnął jej do ucha: - Każda sekunda w tobie była wspaniała. Przesunął koniuszkiem języka po jej uchu, a ona zadrżała. - Ja też się czułam wspaniale. Położył rękę między jej nogami, a ona znów zadrżała. - Masz cudowne ciało. - Gdy mam czas, chodzę na siłownię w pobliżu mojej firmy. - Kelly z trudem mogła wydobyć z siebie głos z zaciś­ niętego gardła, a w dodatku Grant przesuwał ręką wewnątrz jej uda, w górę i w dół, zatrzymując się w najbardziej odpo­ wiednich miejscach. - To widać. - Co widać? - spytała nieprzytomnie, a Grant zaśmiał się, widząc, jaka jest rozkojarzona. - Nie żałujesz? - spytał, a ona od razu wiedziała, o co chodzi. - Nie żałuję. - Ja też nie. Zapadła chwila milczenia. - Nie zrobiłem ci żadnej krzywdy, mam nadzieję? Serce zabiło jej mocniej. - Nie, nie bardzo.

- Musisz być trochę obolała. Kelly poczuła, że się rumieni, co było śmieszne w tych okolicznościach, ale na szczęście nie widział jej twarzy. Przy­ ciągnął ją jeszcze bliżej i nie miała cienia wątpliwości, że jest równie gotowy jak ona. - Nie byłaś z mężczyzną od śmierci męża? - Nie. - Gardło miała już zupełnie ściśnięte. - Wciąż nie mogę pojąć, jak to jest jednego dnia mieć ro­ dzinę, a następnego nikogo. - Przerwał i schował jej dłoń w swoich. - Ale ty jesteś silną kobietą, Kelly Baker. I choler­ nie cię podziwiam - dodał. - Nie mów tak. Żebyś tylko wiedział... - Głos jej się za­ łamał. Czując, że ten temat ją rozkleja, przytulił ją mocniej i wsu­ nął nogę między jej uda. Nie poruszyła się. Znów przesuwał językiem po jej uchu. - Mógłbym się do tego przyzwyczaić. - Do czego? - Do budzenia się z tobą w ramionach. Ale wolałbym w łóżku. Usłyszała uśmiech w jego głosie i ciepło rozpłynęło się po całym jej ciele. Szkoda, że tyle ich różniło. Był cudow­ nym kochankiem, ale ona nie szukała kochanka. W ogóle nie szukała mężczyzny. Tutaj, w Lane, miała uzdrowić swo­ ją duszę i ciało, a potem powrócić do pracy, którą kocha w mieście. - O czym myślisz? - spytał Grant szeptem. - Jak byłam blisko tego, żeby oszaleć. - Mówiłem ci już, że nie rozumiem, jak w ogóle mogłaś funkcjonować. - Przerwał. - Zbyt surowo się oceniasz. - Jest coś, czego o mnie nie wiesz.

270

Mary Lynn Baxter

- Nie szkodzi. - Ale mnie to przeszkadza. - Więc chcesz mi powiedzieć? Skinęła głową. - Właściwie to cię okłamałam. Ten okres, kiedy wzięłam wolne w pracy, spędziłam w specjalnym sanatorium. - Nie mogła się zmusić, żeby powiedzieć, że w zakładzie psychia­ trycznym. - I uważasz, że tego należy się wstydzić? - Tak myślę. - Całe szczęście, że się przyznałaś, że potrzebujesz pomo­ cy i jej szukałaś. - Nie miałam wyboru. Kiedy firma po raz pierwszy odesłała mnie do domu, załamałam się. Chociaż chodzi­ łam do terapeuty, nie załatwiało to sprawy. Dostawałam ataków płaczu, rzucałam różnymi przedmiotami. Wte­ dy doszłam do wniosku, że nie daję sobie rady, i sama się zgłosiłam do zakładu. - Kochanie, tak mi przykro - szepnął Grant w jej szyję. Zadrżała. - Cicho, będzie dobrze. Będzie lepiej niż dobrze. Zobaczysz, jak wywindujesz tę firmę. - Kelly obróciła się twarzą do niego. Po jej policzkach łzy płynęły strumieniami. Jęcząc, zlizywał te łzy z jej twarzy. Dotknął palcem jej nosa. - Założę się, że kiedyś Bóg da ci jeszcze jedno dziecko. - Nie da, bo nie mam zamiaru wychodzić za mąż. - Nigdy nie mów nigdy. Zignorowała to. - A co z tobą? - Jak to, co ze mną? - Nigdy nie marzyłeś o prawdziwym domu? - Mam go. Jeśli się nie mylę, właśnie w nim jesteś.

Zauważyła jego gorzki uśmiech. - Wiesz, o co mi chodzi. - Oczywiście, że wiem. Dom na przedmieściu, żona, dzie­ ci i pies. - Jeżeli tak to określasz, w porządku, właśnie to miałam na myśli. - Przerwała i dodała: - Rozumiem, że nigdy o tym nie marzyłeś. - Nie powiem, że o tym nie myślałem, ale marzyć... Chy­ ba nie. - Co znaczy, że nigdy nie oszalałeś dla kobiety. - Raz byłem w poważnym związku - wyznał Grant z bólem. -I co się stało? - Kelly dopytywała się z ciekawością. - Nie udało się. - Czekała, że doda jakieś szczegóły. Grant westchnął, widząc, że nie ma wyjścia, tylko powiedzieć wię­ cej. - Chciała, żebym pracował w firmie jej ojca w Dallas. - Czyli nie chciała mieszkać na wsi? - No właśnie. Nie słyszała jednak goryczy w jego tonie. - A co z innymi? - Albo się rozeszliśmy, albo zostaliśmy przyjaciółmi. - Wygląda mi na to, że nigdy nie czułeś potrzeby takiego związku prowadzącego do małżeństwa. - Widocznie nie, skoro nigdy do tego nie doszło. - Przez chwilę milczeli. - Jednak w innych okolicznościach ty, Kelly Baker, mogłabyś zmienić moje podejście. Chociaż Kelly w pierwszej chwili zamurowało, odpowie­ działa: - Ale okoliczności są, jakie są, i nie możemy ich zmienić. - Racja. - Grant musnął jej usta. - Na szczęście to, że two­ je ciało leży przy moim, nie jest fantazją.

Odrzucając wszelkie myśli o przyszłości, której nie będzie, Kelly westchnęła i przełożyła nogę przez jego udo. Po chwili powietrze przeszyły ich okrzyki. - Witam serdecznie, pani Baker. - Dzień dobry panu. Ależ jesteśmy oficjalni - zauważy­ ła Kelly, po czym skarciła się w duchu za brak profesjona­ lizmu. - Pewnie dlatego, że to, co mam pani do powiedzenia, jest oficjalne. - Mangum przerwał i odchrząknął. - Mniej więcej. - Pański klient odmawia poddania się testowi DNA. - Nie musiała pytać. - Właśnie, i uważam, że to słuszna decyzja. - Zobaczymy, czy sędzia się z panem zgodzi. - Powodzenia, młoda damo. Kelly nawet nie odpowiedziała zarozumiałemu pacanowi. Po prostu rozłączyła się i tym razem świetnie się poczuła ze swoim brakiem profesjonalizmu. Złapał ją tym telefonem między falą tych klientów, któ­ rzy przychodzili na śniadanie, a tych którzy przychodzili na lunch. Ruch był mniejszy, ale miała nadzieję, że nie ma to nic wspólnego z jej osobą. Wiedziała oczywiście, że goście ko­ chają Ruth i zwierzają jej się z różnych problemów. Z Kelly było inaczej. Nie znała klientów, chociaż starała się zapamię­ tać nazwiska tych stałych i chyba nieźle jej szło. Oczywiście nigdy nie będzie taką otwartą na ludzi osobą jak Ruth, ale nigdy tego nie planowała. Miała nadzieję, że niedługo zapakuje się do samocho- , du i wróci do Houston. Bez Granta. Nagle poczuła przykry ucisk w żołądku, wstała i podeszła do okna. Była piękna, sło­ neczna pogoda, idealna dla Granta, żeby pojechać do lasu.

Wiedziała, jak się wścieka, że go tam nie ma. Na razie zro­ biła co mogła. Następny krok należy do sądu. Zastanawiała się, co Grant robi w tej chwili i czy o niej myśli. Odkąd opuściła jego dom, nie myślała właściwie o ni­ czym innym. Ich wspólna noc była fantastyczna i chociaż jej ciało było wypieszczone ze wszystkich stron, pragnęła więcej. Czy Grant zrobił z niej jakąś maniaczkę seksualną? Zaśmiała się sama do siebie. Po śmierci Eddiego i zanim poznała Granta, w ogóle nie pragnęła, żeby jakiś mężczyzna jej dotykał, a co dopiero że­ by się z nią kochał. Teraz, po tak długiej przerwie, stanie się uzależniona. Niestety będzie musiała pokonać to uzależnienie, przejść swoisty detoks, ponieważ wróci do Houston sama. Najbar­ dziej cieszyła się z powrotu do firmy i do swojej pracy. Nie mogła się doczekać. To, że zajęła się sprawą Granta, przypo­ mniało jej, jak bardzo lubi być adwokatem i jak bardzo prag­ nie wrócić do pracy. Gdyby jeszcze nie czuła tej szczypty żalu na myśl o opusz­ czeniu Lane. Nie chciała czuć niczego do tego miasteczka i do tych ludzi, którzy w nim mieszkali. Ale poczuła. Na­ prawdę polubiła panią Maud. Odkąd pierwszy raz odwie­ dziła starszą panią, stawały się sobie coraz bliższe. No i te ciasteczka, których już nigdy nie będzie jadła! Poza Maud byli i inni klienci, których poznała i polubi­ ła. I był Grant. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że go zostawi. Wiedziała jednak, że kiedy nadejdzie czas, zrobi to. I nie obejrzy się za siebie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- To już niedługo potrwa. - Więc kończysz sprawy w Montanie i wracasz do teksań­ skich lasów, tak? Ruth się zaśmiała. - Masz rację, ale staraj się opanować, bo wiem, że już grze­ jesz silnik, żeby wracać do wielkiego Houston. Niekoniecznie, chciała powiedzieć Kelly, ale powstrzyma­ ła się, bo Ruth zaczęłaby zadawać pytania i mogłaby przeżyć niezły szok. - Muszę przyznać, że było to ciekawe doświadczenie. - Nie mogę się doczekać, aż mi wszystko opowiesz. Wciąż się dziwię, że się w ogóle zgodziłaś. - Ja też, ale wiesz, że nie bardzo miałam wybór i musiałam wyjechać z Houston. - Tak, musiałaś - przyznała Ruth szczerze. - Mogłaś wy­ nająć sobie domek na plaży albo skorzystać z propozycji twojego przyjaciela prawnika, który ma mieszkanie w No­ wym Jorku, i tam wypoczywać. Nie musiałaś mi pomagać. -I tu się mylisz. Za dobry uczynek należy się dobry uczynek. Zresztą i tak nigdy ci się nie odwdzięczę za to, co dla mnie zro­ biłaś cztery lata temu, kiedy tego najbardziej potrzebowałam. - Nie wracajmy do tego. Nic mi nie jesteś winna. No więc, co słychać?

Kelly wprowadziła ją we wszystkie bieżące sprawy, opo­ wiedziała nawet o kłopotach Granta i ich zawodowym zaan­ gażowaniu, nie wspominając o osobistym. - Cieszę się, że mu pomagasz. Jak się nie wygrzebie z tego bagna, będzie zrujnowany. - Jeżeli ja się tym zajmuję, nie straci swojego drewna. - Tak trzymaj. Jeżeli ktoś może sobie poradzić z tymi miej­ scowymi kombinatorami, to tylko ty. - Przecież mówisz o swoich znajomych. - Wiesz, na prowincji też się zdarzają idioci. - Słuchaj, muszę lecieć - przerwała Kelly ze śmiechem. Klienci przyszli. Są pieniądze do zarobienia. - Jestem za. Zadzwonię później. W każdym razie niedłu­ go się zobaczymy. Ta rozmowa odbyła się dwa dni temu i od tego czasu Kelly pracowała jak szalona. Chyba z powodu gorszej pogody ludzie tak zgłodnieli, bo ruch w lokalu był znacznie większy. Dopiero po porannym szczycie Kelly miała czas zastanowić się nad tym, że nie widziała Granta od czasu, gdy się kocha­ li w jego domu. Czy żałował, że się zaangażował w tę historię z nią? Chyba nie, bo przecież wie, że ona niedługo wyjeżdża. Przeżyli gorącą, upojną noc, czego oboje potrzebowali, i już. Żadnych żalów. Żadnych komentarzy. Żadnej przyszłości. Scenariusz doskonały. Wiedziała, że się oszukuje, bo inaczej nie denerwowała­ by się jego nieobecnością. I nie byłaby wściekła. Jak on śmie kochać się z nią do utraty tchu, a potem ją ignorować? Nie­ potrzebne jej w życiu takie zawirowania. Przyjechała tutaj, żeby się odstresować.

- Brr - mruknęła, kiedy znów zadzwonił telefon. To była Maud. - Przyjdź tutaj, Kelly. Natychmiast. Maud leżała na kanapie w swoim domku, zwinięta w po­ zycji embrionalnej. Kelly przykryła ją jeszcze jednym kocem i usiadła w fotelu przy kominku. Siedziała już z Maud ponad godzinę, odkąd wróciły z gabinetu doktora Grahama. Maud oczywiście wściekała się na myśl o pójściu do leka­ rza, ale kiedy Kelly przyjechała po jej telefonie i zobaczyła, że zachowuje się jakoś dziwnie, jak po jakimś ataku czy lekkim udarze, zmusiła ją do działania. - Czy ja umrę? Kelly odwróciła wzrok od ognia i spojrzała na Maud opartą na poduszce. Zrobiło jej się żal staruszki, ale nie dała tego po sobie poznać. - Absolutnie nie. Wszystko będzie dobrze, jeśli będziesz robiła to, co ci zalecił doktor Graham. Maud skrzywiła się. - Powtórz jeszcze raz, co mi jest. - Twój poziom cukru jest nieprawidłowy, ale jeżeli bę­ dziesz go kontrolowała i zażywała lekarstwo, nie powinnaś już więcej mieć takich ataków. - Szczerze? - Szczerze. - Kelly nachyliła się i spojrzała jej głęboko w oczy. - Jeśli będziesz słuchać lekarza i nie będziesz jadła swoich ciasteczek. Maud zadrżała broda. - To znaczy, że już nigdy nie będę mogła zjeść ciastka? - Nigdy to jest bardzo długo. - Ale ja jestem bardzo stara - odparowała Maud.

Kelly uśmiechnęła się i pocałowała ją w policzek. - Nie martw się na zapas. Prowadź się dobrze, a założę się, że niedługo będziesz mogła uszczknąć kawałek ciasteczka. Lepsze to niż nic. Maud przyłożyła dłoń Kelly do swojego policzka. - Dobra z ciebie dziewczyna, Kelly Baker. Żałuję tylko, że nas opuścisz i tak daleko odjedziesz. Będę za tobą tęsk­ niła. W oczach Kelly pojawiły się łzy. - Ja też będę za tobą tęskniła, Maud. Bardzo. - Więc nie jedź. - Muszę. Moja praca, moi przyjaciele, moje życie - to wszystko jest w Houston. - A ja, Grant, Ruth? Nie jesteśmy twoimi przyjaciółmi? Kelly zawahała się. - Oczywiście, że jesteście i będę z wami w kontakcie. - Sratytaty. Kelly była zaskoczona. - Uspokój się i odpoczywaj, bo zadzwonię do doktora Grahama i naskarżę. - Skarż sobie, ile chcesz - wypaliła Maud z iskrą dawne­ go humoru. - Muszę z tobą porozmawiać o Grancie. - Nie ma o czym. - Kelly starała się kontrolować emo­ cje. Było o czym rozmawiać, ale zakłóciłoby to intymność jej wspomnień. - Oczywiście, że jest. Tylko oboje jesteście zbyt uparci, że­ by to przyznać. Kelly postanowiła podtrzymać żartobliwy ton i uśmiech­ nęła się, mówiąc: - Jesteś po prostu zła, bo usiłujesz nas swatać i nic z tego nie wychodzi.

- Może jestem stara, młoda damo, ale nie jestem ślepa ani głucha. - Nie powiedziałam, że jesteś. - Oczywiście, że tak. - Maud była w bojowym nastroju. - Ale jeżeli... - Dzięki - ucięła Kelly z uśmiechem. - Może byśmy zmie­ niły temat? Maud spojrzała na nią z wyrzutem, ale zgodziła się, a po chwili powieki zaczęły jej opadać. Kelly zaczekała jeszcze trochę, po czym z ciężkim sercem opuściła jej domek. Przebywanie na świeżym powietrzu było dla Granta jedy­ nym ratunkiem. Zawsze było i zawsze będzie. Przedzieranie się przez lasy w cudowny sposób oczyszczało jego ciało i du­ szę. Dzisiaj było tak samo. Wciąż nie mógł się pogodzić z tym, że jego sprzęt i eki­ pa pozostawały niewykorzystane. Mimo że minęło zaledwie kilka dni, odkąd zakazano mu wyrębu, jemu wydawały się wiecznością. Był zdenerwowany i zły. Był diabelnie wście­ kły. Jak mogło się wszystko tak szybko zmienić z dobrego na złe i to nie tylko w sprawach zawodowych? Kelly. Nie wiedział, co z nią zrobić. Wkradła się do jego serca tylnymi drzwiami i już tam pozostała. Nie kochał jej, nie wy­ obrażał sobie tego. Ale na pewno bardzo mu na niej zależało i miał wielką ochotę kochać się z nią, choćby natychmiast. Była gorąca i chętna - rzadka kombinacja u kobiety. Nie­ długo wyjedzie na stałe. Nie mógł znieść tej myśli, ale nie po­ trafił znaleźć rozwiązania. Nawet gdyby chciał, romanse na odległość nigdy się nie sprawdzały. Wiedział, że kiedy ona

wyjedzie, wszystko się między nimi skończy. Ona wróci do pracy w wielkim mieście, a on zostanie ze swoją, w lesie. Dziewczyna z miasta i chłopak ze wsi? Te dwa gatunki nie, pasowały do siebie. A poza tym on wcale nie był zainteresowa­ ny związkiem. Tak długo był sam i podobało mu się jego życie takie, jakie było. Nie czuł konieczności radykalnej zmiany poza tym, że miło było mieć piękną kobietę w łóżku. Grant skrzywił się i pomyślał, że lepiej obyć się bez tego, niż zostać obarczonym żoną, która różni się od ciebie jak dzień od nocy. Czyżby doszedł do takiego etapu w życiu, że mógłby zgłupieć dla kobiety? Chyba nie. Poza tym było sporo kobiet chętnych do ogrzania mu łóż­ ka. Problem w tym, że nie miał ochoty ich do niego zapra­ szać. Aż w jego życiu pojawiła się Kelly Baker. Kto mógł przypuszczać, że aż tak go oczaruje? - Cholera - wściekał się Grant, wędrując przez las. Zbliżył się do jednego z miejsc wyrębu i podszedł do drze­ wa oznakowanego do wycięcia. Nagle zapragnął właśnie to zro­ bić. Sama myśl o uruchomieniu sprzętu i wycinaniu drzew była podniecająca. Jednak równie szybko, jak się do tego zapalił, po­ rzucił ten zamiar. Gdyby go przyłapano, skończyłby w więzie­ niu, a na to nie mógł sobie pozwolić z wielu względów. Nie ruszał się jednak oparty o drzewo. I wtedy dobiegł go hałas. Krzyknął, gdy coś przemknęło w zaroślach w przeciw­ nym kierunku. Zaczął nasłuchiwać, przeszukiwał wzrokiem otoczenie, ale nic nie zauważył. Las był znów cichy. Wtedy poczuł kłujący ból w ramieniu. Spojrzał w dół i z przerażeniem zobaczył krew sączącą się przez jego grubą koszulę. Osunął się na kolana. Został postrzelony.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Kelly nie mogła się powstrzymać i wciąż spacerowała po poczekalni przed gabinetem lekarskim. - Zniszczy pani siebie i ten dywan - odezwał się Pete. Siedział wciśnięty w fotel, wysunąwszy tylko nogi. W po­ czekalni oprócz nich było niewiele osób, więc Kelly mogła swobodnie spacerować. - Wiem - odpowiedziała - ale wszystko mi się w środku skręca. Pete uniósł brwi, jakby chciał spytać, co ją łączy z Gran­ tem. Był bardzo domyślny, więc powinna się mieć na bacz­ ności, ale było to trudne, gdy się tak denerwowała. Kiedy jakiś przejęty mężczyzna wpadł do kawiarni i po­ wiedział, że w lesie był wypadek i Grant Wilcox został po­ strzelony, Kelly zaczęła działać. Powiedziała Doris, że jedzie do szpitala w Wellington, a później zadzwoniła do Pete'a. Przyjechała w momencie, gdy wwożono Granta na salę operacyjną. Kiedy ją zobaczył, zatrzymał sanitariusza. Czując, że serce zaraz jej wyskoczy z piersi, Kelly stanęła przy noszach. - C o . . . co... się stało? Mimo bólu, jaki na pewno odczuwał, spojrzał na nią ciepło. - Jakiś idiota strzelił mi w ramię, ale to nic takiego.

- Nic takiego? Jak możesz tak mówić, skoro cię wiozą na salę operacyjną. - Mógł trafić w serce. Mimo że ta słuszna uwaga pozwoliła jej zachować właś­ ciwą perspektywę, Kelly i tak nie uważała postrzału za głup­ stwo. Męska logika. - Proszę pani, musimy iść. Grant schwycił ją za rękę i spojrzał głęboko w oczy. Uścisnęła jego dłoń. - Będę czekać. - Niedługo się zobaczymy. - Mrugnął okiem. Kiedy wróciła do części stanowiącej poczekalnię, Pete już tam siedział. Żadne nic nie powiedziało. Gdyby chciała, mogła usiąść w kącie i sobie popłakać, ale nic by to nie pomogło. Grantowi nic nie będzie, powtarzała sobie. Zaraz wyje­ dzie z sali operacyjnej i będzie jak nowy. Dlaczego właściwie miała żołądek ściśnięty ze strachu? Miłość. Do Granta? Nie. ma mowy. Niemożliwe. Nie byłaby taka głupia, żeby się za­ kochać w tym leśniku. Ale jednak tak było. Z wrażenia siadła na najbliższym krześle, które stało aku­ rat obok Petea. - Dzięki Bogu - odetchnął, uśmiechając się lekko - na­ reszcie pani siadła. Ona też spróbowała się uśmiechnąć, ale jej się nie udało. Pete poklepał ją po dłoni. - Będzie dobrze. On jest twardzielem. Byle kulka w ramię go nie uszkodzi. Skinęła głową, ale nie mogła mu wyjawić prawdziwego powodu swojego zmartwienia: zakochała się w człowieku, z którym nie mogła mieć żadnej przyszłości. - Jeżeli straciłby prawo do wycinania drzew na ziemi Hol-

landa, to byłaby dla niego gorsza tragedia niż postrzał w ra­ mię. - Na twarzy Pete'a pojawił się grymas bólu. Kelly się obruszyła. - Nie straci swojego drewna. - Skąd jest pani taka pewna? - Myślę, że sędzia Winston zachowa się sprawiedliwie. - Mam nadzieję - odparł Pete. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że ten skurwiel Ross... - Przerwał i odchrząknął. - Przepra­ szam panią. Kelly pokręciła głową. - Nie trzeba mnie przepraszać. Pracuję głównie z mężczy­ znami adwokatami i słyszałam gorsze rzeczy. - Niech mi pani wierzy, że ja też potrafię go gorzej nazwać. Uśmiechnęli się oboje i zamilkli. - Nie uważa pan, że ci lekarze powinni już skończyć? - Nie, zanim go przygotują i tak dalej, to potrwa. Kelly doskonale o tym wiedziała, mając różne doświad­ czenia z rodziną i przyjaciółmi, ale to było co innego. Cho­ dziło o mężczyznę, którego właśnie pokochała. Poczuła mdłości. I co teraz zrobi? Nic. Co może zrobić? Dalej będzie żyła swoim życiem, a on swoim. Będą robili różne rzeczy w różnych miejscach. - Zależy pani na nim, co? Nie widziała powodu, żeby to ukrywać. - Tak, zależy. - Cieszę się. Już za długo był sam. W głowie zapaliło jej się czerwone światełko. - Zaraz, proszę nie myśleć... Pete podniósł rękę, powstrzymując ją. - Ja nic nie myślę, proszę pani, więc proszę nie robić z igły widły.

- Mów mi Kelly. - Dobra, Kelly, chcę tylko podkreślić, że Grant się zmienił, odkąd tu jesteś. Na lepsze. Jeżeli ta zmiana potrwa chociaż trochę, to i tak lepiej niż nic. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że do tej pory się nie ożenił. - Nie powinna omawiać jego życia prywatnego za jego pleca­ mi, zwłaszcza w tych okolicznościach. Mimo jego wyjaśnień wciąż było to dla niej tajemnicą. Pete uśmiechnął się. - Jest bardzo wybredny. To znaczy, jeżeli idzie o kobiety. - To niewiele tłumaczy - odparła Kelly w nadziei, że przez te rozmówki odwróci swoje myśli od tego, co się dzieje na sali operacyjnej. - Lubi żyć wśród drzew. - Więc tam powinien pozostać. - I cholernie lubi swoją niezależność. - Więc powinien ją zachować. Kelly powiedziała to z ciężkim sercem. Nie usłyszała nic nowego. Grant był, jaki był, i nie miał zamiaru się zmieniać. Na pewno nie dla niej. Usłyszeli za sobą chrząknięcie i obrócili się. - O, Amos - ucieszył się Pete, wstając. - Chodź tu do nas. Kelly natychmiast się domyśliła, kim jest ten długi i chudy mężczyzna. Był parę razy w kawiarni. Czuła, że nie przyszedł tak sobie i ma coś do powiedzenia. Rozglądał się i obracał kapelusz w rękach. Unikał jej wzroku. - Szeryfie, czy Grant został postrzelony umyślnie? Bezpośrednie pytanie Kelly zaskoczyło obu mężczyzn. Pete zmrużył oczy, a Amos przestępował z nogi na nogę. - Nie jesteśmy pewni, proszę pani.

- To znaczy... - Kelly przerwała, patrząc na niego z prze­ rażeniem. - Myślę, że to był jakiś myśliwy albo dzieciak, który strze­ lał sobie do celu - skomentował Pete. - Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że ktoś mógłby świadomie strzelać do Granta. Kelly przeciągnęła językiem po wysuszonych wargach. - Przecież mógł zostać... - przerwała, bo nie była w stanie wymówić słowa „zabity". - Wiemy, proszę pani - odezwał się szeryf delikatnie, z szacunkiem. - To palec Boży, że tylko tak się skończyło. - Jeżeli ktoś celował w niego - powiedział ostrym tonem Pete - współczuję temu pieprzonemu skurwysynowi, kiedy go już znajdziesz. Grant będzie żądny krwi. - Posłuchaj - tonował Amos, pocierając podbródek. - Pro­ wadzimy śledztwo. Dowiemy się, kto to zrobił i gdy tylko bę­ dziemy coś wiedzieć, skontaktujemy się. - Przerwał i znów odchrząknął. -'A jak on się czuje? - Jeszcze nie wiemy - poinformował Pete, nim Kelly zdo­ łała się odezwać. Wkrótce Amos poszedł i znów zapanowała cisza. Kelly wpatrywała się w drzwi sali operacyjnej i wkrótce jej cierp­ liwość została nagrodzona. Wysoki, łysy mężczyzna w zielo­ nym stroju chirurga wyszedł na korytarz. - Pani Baker? Ona i Pete natychmiast wstali. - Jestem doktor Carpenter. Grant czuje się dobrze. Usu­ nęliśmy kulę bez problemu. - Wytarł czoło. - Utracił sporo krwi, więc zatrzymam go na noc. - To znaczy, że gdyby nie to, mógłby wrócić do domu? - Nie mogła się nadziwić Kelly. - Tak, ale nie radzilibyśmy, żeby był sam. - Doktor był

zakłopotany. - Coś mi mówi, że mu się to nie spodoba, gdy się obudzi. Pete zarechotał. - Jakby pan zgadł. Będzie się awanturował, żeby stąd wyjść. - Czy mogę go zobaczyć? - spytała Kelly. Doktor Carpenter skinął głową. - Jest w sali pooperacyjnej, ale ponieważ nikogo tam nie ma, może pani z nim posiedzieć. - Dziękuję, panie doktorze - odetchnęła Kelly z ulgą, cho­ ciaż wiedziała, że w ten sposób wbija kolejny gwóźdź do swojej uczuciowej trumny. Zostawiła Pete'a i poszła za lekarzem. - Już czas najwyższy, żebym stąd wyszedł. - Spędziłeś tu tylko jedną noc. - Kelly uspokajała Granta. - O jedną noc za długo. Chciała mu powiedzieć, żeby przestał marudzić, ale się powstrzymała. Prawdopodobnie przestał już działać środek przeciwbólowy i odczuwał dyskomfort. Każdy byłby marud­ ny w takiej sytuacji, a zwłaszcza ktoś nieprzywykły do bólu. Gdy się znaleźli w jej samochodzie, Kelly uruchomiła sil­ nik, ale nie ruszała. Grant spojrzał na nią. - Pete twierdzi, że ten postrzał mógł być nieprzypadkowy. - To prawda. - Zrelacjonowała mu rozmowę z szeryfem. - Myśliwi, legalni czy nie, zawsze byli dla leśników jak wrzód na tyłku - powiedział Grant. - Nauczyliśmy się trzy­ mać od nich z daleka. - Więc myślisz, że to był myśliwy? - Albo jakiś dzieciak, który się bawił bronią ojca. - Tak powiedział Pete. Przez chwilę Grant milczał, po czym spytał: - Czy myślisz to co ja?

Spojrzała na niego. - Że to mógł zrobić Larry Ross? - Tak, też to podejrzewam. Jeżeli to rzeczywiście było za­ mierzone, to on jest jedynym, który by coś zyskał na mojej śmierci. - Ale jeśli pomyślisz racjonalnie - przekonywała Kelly - to jest zupełnie absurdalne. Po pierwsze, co miałby zyskać, a po drugie, jak mógł sobie wyobrażać, że mu to ujdzie na sucho? Powinien wiedzieć, że będzie podejrzanym numer jeden. W oczach Granta błyszczała wściekłość. - Jeżeli to nie był wypadek, to już ja się nim zajmę. - Musisz być cierpliwy i pozwolić, żeby prawo zadziałało. - Tak, i nie brać sprawy we własne ręce - skomentował lo­ dowatym tonem. - To chciałaś powiedzieć? - Absolutnie tak, ale przecież sam o tym wiesz. - Nie bądź taka pewna. - Grant milczał przez chwilę, po czym zmienił temat. - Rozumiem, że jadę z tobą do domu. Kelly przełknęła ślinę i powiedziała niezbyt pewnym głosem: - Wyjaśnijmy sobie dwie rzeczy: to nie jest mój dom, a ty idziesz prosto do gościnnego pokoju. - O, cholera - mruknął. Spiorunowała go wzrokiem, nim się wycofała z parkingu. - To, że mam nieczynne ramię, nie znaczy, że wszystko inne też. - No właśnie, jak twoje ramię? - Wyobraź sobie, że wcale tak bardzo nie boli. Mogę nim nawet ruszać w górę i w dół. - Ale lepiej tego nie rób. Boję się, że jednym niewłaści­ wym ruchem mógłbyś rozerwać sobie szwy i dopiero był­ by kłopot. Grant wzruszył ramionami.

- Chyba przesadzasz, ale jedź dalej. Obiecuję, że będę grzeczny. - Poczuła na sobie jego palący wzrok. - Ale nie wiem, jak długo. Kelly wyjechała na ulicę i uznała, że najlepiej będzie na to nie odpowiadać. - Muszę na chwilę wpaść do kawiarni i załatwić kilka spraw. - Nie spiesz się. Nigdzie się nie wybieram. - A miałeś jakieś wiadomości od szeryfa? - Na razie nie, ale jeśli się szybko nie odezwie, to go za­ cznę szarpać. Kelly dopilnowała paru spraw i piętnaście minut później podjeżdżała pod dom Ruth. Mieli już z Grantem wejść do środku, gdy usłyszała zatrzymujący się obok samochód. Ob­ róciła się i zamarła ze zdumienia. John Billingsly? Co on tu, do licha, robi? - Kto to jest? - spytał Grant, czując, że coś jest nie w po­ rządku. - To... mój szef. Była zdumiona widokiem Johna tu, w Lane, w Teksasie, zwłaszcza w poniedziałek, najbardziej pracowity dzień w fir­ mie. W dodatku stojący obok niej Grant mierzył go niechęt­ nym spojrzeniem. Kelly przedstawiła ich sobie. John, nieco zakłopotany, stwierdził: - Chyba przyjechałem nie w porę. - Jeśli o mnie idzie, to nie - powiedział Grant swobodnie i machnął zdrową ręką. - Zostawiam was. - Po czym zwrócił się do Johna: - Miło było pana poznać. John skinął głową. - Mnie również.

Gdy Grant zniknął wewnątrz domu, Kelly spojrzała na swojego szefa. Zauważyła, że wygląda na bardzo zmę­ czonego. Mimo to był dalej bardzo przystojny. Wysoki, szeroki w barach, miał szopę siwych włosów, zabójczy uśmiech i wspaniały głos, który zawsze budził szacunek w sądzie. - Cóż cię tu sprowadza? - spytała. Poprawiła się zaraz, że­ by nie zabrzmiało to niegrzecznie. - Oczywiście bardzo się cieszę, że cię widzę. John uśmiechnął się lekko. - Jestem pewien, że się cieszysz, ale nie aż tak, jak bym so­ bie tego życzył. Kelly zarumieniła się. - Nie wiem, o czym mówisz. - Chyba wiesz. - Wskazał głową na drzwi. - Co z nim? - To jest znajomy, który właśnie wyszedł ze szpitala. John starał się przeniknąć ją wzrokiem i poznać całą prawdę. - Miło cię widzieć. Umieram z ciekawości, co w firmie. - Więc chodźmy gdzieś i porozmawiajmy. Może na obiad? Dowiem się, jak ci się powodzi, a potem ci opowiem, co w firmie. Będą w sądzie rozpoznawane sprawy, które ty pro­ wadziłaś. - To wspaniale. Uniósł brwi. - Tylko tyle masz do powiedzenia? W umyśle Kelly rozpętała się burza. Czuła, że pot spływa po niej strugami. - Z rozkoszą pogadałabym z tobą przy obiedzie, ale w tej chwili to nie najlepszy moment. - Musisz wrócić do kawiarni? - Nie, dzisiaj jest zamknięte.

John uniósł brwi, jakby chciał zapytać, dlaczego w takim razie nie może wyjść. Kiedy nie odpowiadała, mruknął: - Chyba strzeliłem sobie samobója, przyjeżdżając tu bez uprzedzenia. I zapewne ma to coś wspólnego z tym facetem. - Znów wskazał na drzwi. - To tylko częściowo prawda - powiedziała Kelly z prze­ konaniem. - Może usiądziemy na ganku i porozmawiamy? W końcu nie może go odesłać, nawet z nim nie poroz­ mawiawszy. Fakt, że do niej przyjechał, był dużym wydarze­ niem i należy je potraktować poważnie. Jej praca była jej ży­ ciem i jeśli szef chce się z nią zobaczyć, byłaby idiotką, żeby się nie zgodzić. Chyba Grant chwilowo poradzi sobie sam. Kiedy usiedli, John się uśmiechnął. - Dobrze wyglądasz. - Dobrze się czuję - odpowiedziała, uśmiechając się szcze­ rze. - Miałeś rację. Potrzebowałam wyjazdu. Muszę ci jed­ nak coś wyznać. -Co? - Troszkę pracuję. - Nad sprawą? Skinęła głową i wyjaśniła mu wszystko. - Nie usłyszysz ode mnie żadnych pretensji. Uważam, że to dobrze, że znów się zajmujesz prawem i dobrze się z tym czujesz. Uśmiechnęła się radośnie. - Cieszę się, że mnie popierasz, chociaż jeszcze nie wy­ grałam sprawy. - Wygrasz - stwierdził z przekonaniem. - Dziękuję. Twoje zaufanie bardzo mi pomaga. - Więc kiedy możemy się ciebie spodziewać z powrotem? - Gdy tylko wróci moja kuzynka.

290

Mary Lynn Baxter

Na twarzy Johna pojawił się wyraz ulgi i od razu wydał się mniej zmęczony. - A co z nim? - Kelly nie udawała, że nie rozumie, ale nie miała ochoty rozmawiać na ten temat. John wzruszył ramio­ nami. - W porządku, nie chcesz o nim rozmawiać. Przyjmu­ ję to do wiadomości. - Przyjmij jeszcze do wiadomości, że nie mogę się docze­ kać powrotu do pracy. John wyciągnął rękę i ścisnął jej dłoń. - Wszyscy za tobą tęsknią, łącznie ze mną. Nie możemy się doczekać twojego powrotu. - Dziękuję - szepnęła Kelly, czując, że łzy zbierają jej się w oczach. - Nie masz pojęcia, ile to dla mnie znaczy. Wstał. - To jadę. Porozmawiamy później. - Dziękuję, że przyjechałeś. Przykro mi tylko... John uniósł dłoń. - Nie przepraszaj. Powinienem był zadzwonić. - Uśmiech­ nął się i mrugnął okiem. - Do zobaczenia wkrótce. Kelly odwzajemniła uśmiech, unosząc kciuki. - Możesz na to liczyć. Zaczekała, aż wsiadł do swojego bmw i wyjechał na ulicę, a potem weszła do domu. Zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie. Wtedy zauważyła, że Grant nie poszedł do poko­ ju gościnnego, tylko położył się na sofie. Sprawiał wrażenie śpiącego mocnym snem. Wpatrywała się w niego, myśląc, jak pięknie wygląda zwłasz­ cza teraz, kiedy wygładziły mu się głębokie bruzdy wokół oczu i ust. Jej serce cierpiało razem z nim z powodu jego problemów z pracą i z powodu obecnej tragicznej przygody. Nie przyzna­ wał się do tego, ale na pewno fatalnie się z tym wszystkim czuł.

Miała ochotę podejść i pogładzić go po policzku, dla samej przyjemności dotykania go. Za każdym razem, gdy go widzia­ ła, miała ochotę go dotknąć. Ponieważ jednak to dotykanie nie miało żadnej przyszłości, trzymała ręce przy sobie. Ich światy były daleko od siebie i zawsze tak będzie. Zanim zrobi coś, czego będzie żałowała, zmusiła się do po­ myślenia o Johnie i o tym, co przed chwilą zaszło. Wciąż by­ ła w szoku spowodowanym jego niezapowiedzianym poja­ wieniem się. Chciała z nim spędzić trochę czasu, ale z drugiej strony źle by się czuła, zostawiając Granta samego. Lekarz za­ znaczył, że nie powinien być sam. Przez moment czuła roz­ dwojenie i nie była pewna, czy dokonała właściwego wyboru. Przeszła cichutko obok kanapy, żeby nie obudzić Gran­ ta, i odetchnęła głęboko, próbując uspokoić skołatane nerwy. Dlaczego jej życie musi być takie skomplikowane? Była już prawie za kanapą, gdy ktoś schwycił ją za rękę. Zdumiona, obróciła się i zobaczyła siedzącego Granta. - Wystraszyłeś mnie. Myślałam, że śpisz. - Odpoczywałem. - Ich spojrzenia powędrowały ku so­ bie jak magnesy. - Spodziewałem się, że gdzieś pójdziesz ze swoim chłopakiem. Wyrwała rękę i włożyła do kieszeni dżinsów. - Nie jest moim chłopakiem. Jest moim szefem, wiesz o tym. - Ma na ciebie oko. - No i co z tego? Po co to powiedziała? Żeby Grant był zazdrosny? Grant jej nie kochał. Czuł tylko pożądanie. Bez zobowiązań. A ona czuła się doskonale, będąc obiektem tego pożądania. - Więc trzymasz tego biedaka w niepewności. Wściekła się.

- To nie twój interes, co robię. - Słusznie to ujęłaś - powiedział ostro, zrywając się na równe nogi. - Nic, co ty robisz, nie jest moją sprawą, a nic, co ja robię, nie jest twoją. Czy tak? - Tak - odparła, z trudem nad sobą panując. - Okropnie się czuję. Idę do łóżka. Kiedy usłyszała, że drzwi do pokoju gościnnego się zamknę­ ły, usiadła na kanapie. Jeżeli kiedykolwiek myślała, że on ją ko­ cha, jego słowa udowodniły, że się kompletnie myliła. Chwyciła poduszkę, schowała w nią twarz i zapłakała. - Wyglądasz na wykończoną, mała. - Bo jestem, Maud. - Zanim tu przyszłam, wyjęłam z piekarnika ciasteczka. Może byś tak wstąpiła do mnie? - Nie, dziękuję bardzo, ale nie. Wrócę do domu i zrobię sobie kąpiel, żeby odpocząć. Ale chętnie skorzystam z zapro­ szenia kiedy indziej. - Na pewno? Może pójdę do domu i ci przyniosę. - Ani się waż. Jestem po prostu zbyt wykończona, żeby teraz coś jeść. Na szczęście Maud się nie upierała. Zwykle tak łatwo się nie poddawała. Kiedy wyszła, Kelly odetchnęła z ulgą szczęś­ liwa, że dzień się skończył. Interes świetnie szedł, ludzie przychodzili przez cały dzień. Z wyjątkiem Granta. Nie widziała go od paru dni. Noc, którą spędził w pokoju gościnnym u Ruth, była wyjątkowo krótka. Zajrzała wtedy do niego o piątej rano i zobaczyła, że go nie ma. Po prostu poszedł sobie, a ona nie miała pojęcia kiedy. Musiała z nim porozmawiać, bo przesłuchanie w sądzie przesunięto na po­ jutrze.

Kelly nie wiedziała już, czy bardziej chciała nim potrząs­ nąć, czy go pocałować. Nie mogła przestać myśleć o ich go­ rącej nocy. Jednak najlepiej było tak jak teraz, gdy trzymał się z daleka i był w takim stanie, że nie mógł jej dotknąć. - Wychodzimy, Kelly - zawołała Doris i wsunęła głowę przez drzwi. - Ja też. Do zobaczenia rano. Kelly zamknęła drzwi i chciała wsiąść do swojego samo­ chodu, kiedy nagle obok niej zatrzymała się półciężarówka Granta. - Wskakuj. Jedziemy na przejażdżkę. Fakt, że tak jej rozkazywał, nie zrobił na niej wrażenia, natomiast to, że prowadził, olbrzymie. - Co robisz za kółkiem? - Jedną rękę mam sprawną. - Grancie Wilcox, jesteś wariatem. Mogłeś mieć stłuczkę, zabić kogoś albo siebie. - Jedziesz? - Nie. - Proszę. Kiedy tak na nią patrzył, opuszczał ją zdrowy rozsądek i nie była w stanie odmówić mu niczego, a już na pewno nie spędzenia z nim czasu. Mieli go już niewiele, więc każda chwila była cenna. - Pod warunkiem że pozwolisz mi prowadzić. - Prowadziłaś już kiedyś ciężarówkę? -Nie. Zaśmiał się, wysiadł i zdrową ręką zrobił zapraszający ruch. - Rozgość się. Kelly usiadła za kierownicą i poczuła na sobie jego wzrok.

Kiedy na niego spojrzała, zauważyła jego kpiące spojrzenie i uśmiech. - To się łatwo prowadzi. Tak samo jak samochód, więc jedźmy. Ustawiła sobie fotel i lusterka i uruchomiła silnik. - Skręć tu w prawo - polecił Grant, gdy wyjeżdżała na uli­ cę. - Kierujemy się do Wellington. Mam tam jeden sprzęt u mechanika i muszę się o niego dowiedzieć. - To mi przypomina - odezwała się Kelly - że pojutrze je­ dziemy do sądu dowiedzieć się o test DNA. - Wspaniale. Po prostu czuję, że ten drań Ross kłamie. - A jeżeli nie? - To jestem pogrążony. Jedyną możliwością będzie po­ zwać do sądu Hollanda, żeby mi oddał pieniądze. - Jeśli sąd nie nakaże mu spłacić należnej części Rossowi. - A może to zrobić? - Sędziowie są jak małe bożki - uśmiechnęła się Kelly smutno. - Mogą zrobić, co zechcą. Grant uniósł głowę. - To módlmy się. Reszta drogi upłynęła w milczeniu, choć Kelly cały czas była świadoma obecności Granta w fotelu obok niej. Kiedy wjechali do Wellington, Grant pilotował ją do skle­ pu ze sprzętem. Czekała chwilę, gdy wszedł załatwić sprawę. - Jeszcze nie jest gotowe, ale to dobrze - uznał, wdrapując się z powrotem - bo i tak nie mam takiej kasy. Miała już na końcu języka, że chętnie mu pożyczy, ale zo­ rientowała się w porę, że nie przyjąłby od niej pieniędzy. - A teraz dokąd? - spytała. - Z powrotem do Lane? - Tak, chyba że chciałabyś skoczyć na wczesną kolację. - Wolałabym wrócić.

- W porządku. Właśnie wyjechali z Wellington na boczną drogę, gdy zo­ baczyła najpiękniejszy dom, jaki można sobie było wyma­ rzyć. Zbudowany z białego kamienia, wśród olbrzymich drzew i gęstych krzewów, i choć zarośnięty, wyglądał miło i gościnnie. Tak ją zaintrygował, że zwolniła. - Jakie urocze miejsce - powiedziała z zachwytem. - Chyba żartujesz. Kelly zatrzymała samochód i spojrzała na niego. - Co to miało znaczyć? Wzruszył ramionami. - Dziwię się po prostu, że może ci się podobać coś, co nie jest osiedlem mieszkaniowym. - To akurat jest jedyny rodzaj domu na wsi, jaki może mi się podobać. -I tak wątpię, czy byłabyś w nim szczęśliwa. Ludzie z mia­ sta po prostu tu nie pasują. Pewnie była to jakaś aluzja. Oczy jej rozbłysły. - Specjalnie starasz się mnie rozzłościć, czy to ci tak natu­ ralnie wychodzi? Zaklął. - Chyba nie muszę na to odpowiadać. Resztę drogi przebyli we wrogim milczeniu. Kiedy pod­ jechali pod dom Ruth, Kelly wysiadła z samochodu i weszła do środka. Grant schwycił ją za rękę i obrócił do siebie. - Słuchaj, przepraszam, powinienem był trzymać język za zębami. - Powinieneś. - Zrozumiałabyś, gdybym powiedział, że byłem bardzo zdenerwowany? -Nie.

- Tak myślałem. - Potarł brodę. - A gdybym ci powiedział, że starałem się, żebyś mnie znienawidziła, bo inaczej mam ochotę cię całować za każdym razem, kiedy jesteś w pobliżu? - Serce Kelly zabiło mocniej. - O, do diabła z tym - mruknął Grant i zdrową ręką przygwoździł ją do ściany. Wpił się wargami w jej usta. Objęła go za szyję i rozkoszo­ wała się uczuciami, jakie w niej wzbudzał. - Pragnę cię tak bardzo, że mnie to zabija. - W jego głosie słychać było desperację. - Ja też cię pragnę - szepnęła wypełniona miłością. - Ale tutaj. - Jego spojrzenie było równie gorące jak jego oczy. - Teraz. - Teraz? Ale... co z twoim ramieniem? - Już ty się tym nie martw - jęknął. Bez dodatkowych wyjaśnień, nie spuszczając z niego wzroku, rozpięła mu dżinsy. On podniósł jej spódniczkę i zsunął stringi, z których wydostała się jednym krokiem. Poczuła jego rękę na pośladkach. Objęła go mocno rękami za szyję, a nogami w pasie. Usłyszała tylko, jak jęknął: - Och, Kelly, Kelly.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Nachyliła się nad nim i bawiła włoskami na jego piersi. W którymś momencie wylądowali w jej łóżku, chociaż Kelly zu­ pełnie nie mogła sobie przypomnieć, jak to się stało. Po szaleń­ czym akcie pod ścianą jej umysł nie działał w pełni sprawnie. Gdy tylko dotarli do łóżka, zaczęli na nowo. Z począt­ ku zwracała uwagę na jego ramię, ale jasne było, że rana nie zmniejszyła namiętności Granta. Nie mieli siebie dość. Ona pragnęła go równie intensywnie jak on jej. Co się z nią działo? Zgoda, była zakochana w Grancie, ale przecież w swoim mężu też była zakochana. Z Grantem było zupełnie inaczej. Poruszył w niej jakąś strunę, której zupeł­ nie nie znała. Coś dzikiego. Podniecającego? Tak. Szalonego? Tak. Niebezpiecznego? Tak. Trwałego? Nie. Serce jej się ściskało na tę myśl i nie mogła się oderwać od jego ciepłego ciała, nie mogła go nie dotykać. Jej palce wę­ drowały po jego piersi i brzuchu. I niżej.

Grant jęknął i spojrzał na nią rozpalonym wzrokiem. Wiedziała, że taki sam ogień bije z jej oczu. Żadne z nich nie zgasiło światła w sypialni. Z Eddiem tak nie było. Zawsze ko­ chali się w ciemności. - O czym myślisz? - spytał Grant po cichu. - O Eddiem, moim mężu. Grant zawahał się, po czym spytał zrezygnowanym głosem. - A co takiego? - Chociaż naprawdę się kochaliśmy, nasz seks nigdy nie był ani szalony, ani taki namiętny. Dopiero teraz to zauważam. Oczy mu pociemniały, po czym powiedział: - Dziękuję, że mi to powiedziałaś. Nie masz pojęcia, jak dobrze się z tym czuję. - Przerwał, żeby ją pocałować. - Ni­ gdy nie kochałem się z żadną kobietą tak jak z tobą. Nie było w tym nigdy takiej iskry, ognia, czy jak to nazwiesz. - Znów przerwał. - Może dlatego nigdy się nie ożeniłem. Te ostatnie słowa zawisły w powietrzu na dłuższą, pełną napięcia chwilę. Kelly zrobiło się smutno, ale sama przed sobą nie chciała się przyznać do powodów utraty humoru. Zamiast palców przycisnęła do jego piersi usta. Grant zaczął jęczeć i sztyw­ nieć, gdy wędrowały coraz niżej. W końcu zatopili się w sobie, a ich jęki przeszły w krzyki, które wypełniły pokój. Jak będzie mogła się z nim rozstać? To pytanie przeszło Kel­ ly przez głowę, gdy w końcu leżała obok niego, zmęczona, ale spełniona i szczęśliwsza niż w najśmielszych marzeniach. - Kelly, to ja, John. Serce jej zabiło. - Jak miło cię znów słyszeć.

- Mnie też, ale przejdę od razu do rzeczy. - Tak? - odpowiedziała trochę nerwowo. O coś chodziło. Rozpoznawała to po oficjalnym tonie. - Pamiętasz, jak mówiłem, że firma zajmuje się teraz kil­ koma twoimi sprawami? - Oczywiście. - Niedługo pójdziemy z nimi do sądu, więc chcemy, żebyś od początku przy wszystkim była. To znaczy, że oczekujemy cię jak najszybciej. - Och, John, tak bym chciała natychmiast do was przyje­ chać, ale na razie to niemożliwe, chociaż moja kuzynka już niedługo wraca. Usłyszała w słuchawce długie westchnienie. - Będziemy zwlekać ile się da. A jak twoja sprawa się toczy? - Niedługo powinna się rozwiązać. - To dobrze. Nie będzie cię powstrzymywać, kiedy twoja kuzynka wróci. - Przerwał na chwilę. - Pamiętasz, jak roz­ mawialiśmy o twoim awansie na wspólniczkę? - Jak mogła­ by o tym zapomnieć? - Jeżeli wygrasz te nowe sprawy, to wchodzisz. - Nie wiem, co powiedzieć. Dziękuję. Teraz jej serce waliło jak oszalałe. John się zaśmiał. - To wystarczy. Bądź więc w kontakcie. Kelly odłożyła słuchawkę, roześmiała się i wykrzyknęła: - Hurra! Postawiła pracę na pierwszym miejscu i teraz zbiera­ ła owoce. Zaraz jednak jej entuzjazm przygasł. Opadła na najbliższy fotel, czując, że nogi ma jak z waty. Grant. Zostawi Granta, nie będzie go więcej widywać, nie będą się kłócić. Nie będzie się z nim kochać. To niemożliwe, przecież go kocha.

Ale czy ma wybór? Nigdy nie powiedział, że ją kocha. Oboje czego innego w życiu chcieli. Myśląc o nim, znowu zatęskniła. Przez cały dzień nie pokazał się w kawiarni ani nie zadzwonił. Tak bardzo chciała go zobaczyć. Po każdym spotkaniu kochała go coraz bardziej. Myśl o opuszczeniu go przerażała ją, ale o pozostaniu tutaj - jeszcze bardziej. - Hej, hej! Kelly obróciła się i ze zdumieniem zobaczyła zbliżającą się do niej z wyciągniętymi ramionami Ruth. To chyba los ją zesłał w tym momencie. - Kiedy wróciłaś do domu? - spytała Kelly, ściskając ją. - Jeszcze nie byłam w domu. - Ruth rozejrzała się dookoła. - Przyjechałam prosto tutaj. - Jak dobrze, że jesteś. Ruth zachichotała. - Wyobrażam sobie. - Nie o to mi chodziło - wyjaśniała Kelly. - To było na­ prawdę zabawne doświadczenie. - Tak, na pewno. - Nie żartuję. - Kelly potrząsnęła głową. - No to się cieszę. Bałam się, że już się do mnie nie ode­ zwiesz. - Mam tylko nadzieję, że nie zepsułam ci interesu. - Na pewno nie - stwierdziła Ruth. - Jeśli potrafisz nalać kawę i podać coś na stół, nadajesz się. Dobra, jedziemy do domu i wszystko mi opowiesz. - Nie mogę się doczekać. - Kelly? Obróciła się i zobaczyła, że Doris trzyma słuchawkę te­ lefonu. - Jakiś pan Mangum do ciebie.

- Kto to? - spytała Ruth, widząc minę Kelly. - Później ci wyjaśnię. Idź, a ja zaraz przyjdę. - Zajmij się telefonem, a ja zerknę, co w kawiarni - uspo­ koiła ją Ruth. Kelly zamknęła drzwi od małego biura i sięgnęła po słu­ chawkę. Nadeszła dla Granta chwila prawdy. - Dzień dobry, panie Mangum. - Pomyślałam, że tu cię znajdę. Grant zdjął kapelusz i pospieszył w stronę Kelly, zostawia­ jąc Pete'a, który grzebał coś przy jednej z maszyn. - Cześć, kochanie - powiedział, nachylając się i całując ją. Była zmieszana taką bezpośredniością, zwłaszcza w obec­ ności Pete'a. Zarumieniła się. Grant zachichotał. - Zaskakujesz mnie, że jeszcze wciąż się rumienisz po tym, co nas połączyło. - Przestań - mruknęła, ale uśmiech pojawił się na jej us­ tach. - Pete może cię usłyszeć. - Nie, bawi się tą maszyną. Ja wolałbym pobawić się z tobą. - Jesteś niemożliwy - odparowała. - Ale to uwielbiasz, tylko nie chcesz się przyznać. - Masz rację, nie chcę. - A co cię tu sprowadza? - spytał Grant. - Dobre wieści. - To słucham. - Larry Ross poddał się testowi DNA, który wypadł ne­ gatywnie. - Hurra! - krzyknął Grant. Podrzucił kask do góry, po czym schwycił Kelly w pasie i obrócił dookoła. Kiedy ją postawił, krę­ ciło jej się w głowie i musiała się do niego przytulić. - Użyłeś obu rąk! - powiedziała ze zdumieniem.

- Tak. Szczęście tak działa na człowieka. Zresztą to ramię w ogóle mi nie dokucza. - Doktor Carpenter musi być dobrym chirurgiem. - Na pewno. - Grant się uśmiechnął. Pete doszedł do nich zaintrygowany. - Co się tu wyrabia? Słyszałem, że darłeś się jak wariat. - Możemy ruszać! - Grant klepnął Petea w plecy. - Na­ reszcie. - To znaczy, że możemy uruchomić maszyny? - Wydał okrzyk radości. - Właśnie tak - potwierdziła Kelly. - Bardzo dziękujemy. - Pete ukłonił się przed nią. - Wynocha stąd - odpowiedziała, śmiejąc się. - Mam zawiadomić ekipę? - spytał Pete Granta. - Powiedz, żeby jutro od rana zameldowali się w pracy. - Załatwione. Kiedy Pete odszedł, Grant spoważniał. - Dziękuję. Wiesz jak bardzo. - Wiem. - Jak ci się to udało? - Okazało się, że Ross popadł w finansowe tarapaty z po­ wodu hazardu. Ponieważ potrzebował pieniędzy i był pe­ wien, że jest legalnym spadkobiercą, poddał się badaniu. Uśmiechnęła się do Granta. - Reszta, jak to mówią, to już historia. - Spowodowana przez ciebie. Gdybyś się nie upierała przy tym teście, dotąd bym czekał. W tym momencie zadzwonił jego telefon. Uniósł brwi ze zdziwienia, gdy odczytał nazwisko dzwoniącego. - Hej, szeryfie! - Słuchał przez chwilę, po czym powie­ dział: - Tak, będę tam niedługo.

-I co? - spytali jednocześnie Kelly i Pete, który przed chwilą znowu do nich doszedł. - Rossa oczyszczono. Ma żelazne alibi na czas, w którym byłem postrzelony. - Cholera - mruknął Pete. Kelly spojrzała na Granta. - Więc kto cię postrzelił? Czy Amos wie? - Tak, ale chce ze mną porozmawiać osobiście. - Przynajmniej tajemnica się wyjaśniła - skomentował Pe­ te. - Zadzwoń do mnie, jak będziesz wiedział. Kiedy Pete odjechał, Kelly powiedziała: - Musimy porozmawiać. - Jasne, że tak. Może wpadniesz wieczorem na steki? - Dobrze. Wszystko było przygotowane najlepiej, jak Grant potrafił. Wysprzątał mieszkanie, kupił nawet kwiaty. Wyglądały mo­ że niezbyt wdzięcznie, tak po prostu wepchnięte do wazonu i postawione na stole, ale i tak był z siebie dumny. Sałata była gotowa. Piwo się chłodziło. Ziemniaki się pie­ kły. Befsztyki czekały gotowe do wrzucania na ruszt. A on był gotowy na spotkanie z Kelly. Teraz i na zawsze. Wszystko się w nim skręcało od słów „na zawsze". Czyżby się zakochał? Miłość i pożądanie były sobie tak bliskie, że nie rozróżniał ich dokładnie. Był spocony, jakby wyrąbał prze­ cinkę w lesie. Musi się wziąć w garść, bo co ona pomyśli. Uratowało go pukanie do drzwi. Otworzył i Kelly wpadła wprost w jego ramiona, tuląc się, jakby go nigdy nie chciała puścić. W końcu ją odsunął, uśmiechnął się do niej i poca­ łował delikatnie. - Dobry wieczór.

- Dobry wieczór - odpowiedziała takim tonem, że coś wydało mu się nie tak. Nie będzie naciskał. Sama powie. - Wygląda na to, że świętujemy - skomentowała, wcho­ dząc dalej do pokoju. Uśmiechnął się żałośnie. - Beznadziejne, co? - Jeżeli mówisz o kwiatach, to uważam, że są urocze. - Siadaj - rzucił Grant niespokojnie. - Chcesz wino czy piwo? - Na razie nic. Chciałabym się dowiedzieć, co powiedział Amos. Kto cię postrzelił? - Nie uwierzysz, gdy ci powiem. - Na pewno uwierzę. Jestem adwokatem, nie pamiętasz? - Jakiś szesnastolatek postanowił wypróbować swoją strzelbę. Pożyczył samochód ojca i wylądował na terenie Hollanda. Kiedy zobaczył dzika, tropił go. Gdy w końcu miał okazję, strzelił, ale chybił. Oczywiście dzik uciekł, przedzierając się przez krzaki. Mniej więcej wtedy krzyk­ nąłem z bólu. Dzieciak się przestraszył i uciekł. Był tak przerażony, że wjechał w drzewo, dlatego musiał się przy­ znać rodzicom. Po kilku dniach ojciec usłyszał, że kogoś raniono w lesie. Rodzice dodali dwa do dwóch i doszli do prawdy. Dzisiaj po­ jawili się na posterunku Amosa. - Mógł cię zabić - Kelly uderzyła w poważny ton. - Wiem. Amos pytał, czy chcę wnieść skargę. - I co? - Nic. Ten dzieciak i tak jest przerażony, że kogoś zranił. To był wypadek. - W każdym razie tajemnica się wyjaśniła - podsumowała Kelly. - A ty już prawie zdrowiejesz.

- Co znaczy, że mogę rzucić się na ciebie wszystkimi koń­ czynami. - Najpierw musimy porozmawiać. - Myślałem, że właśnie to robimy. - O czymś innym. - Świetnie. To rozmawiajmy. - Ruth wróciła. Grant zesztywniał. -Kiedy? - Dziś po południu, tuż przed zamknięciem kawiarni. Zmusił się do uśmiechu. - To dobrze. Na pewno obie się cieszycie. - Zapanowało krępujące milczenie. - Może ty nie chcesz niczego do picia - stwierdził w końcu Grant - ale ja muszę. Poszedł do kuchni, wziął butelkę z piwem i wypił poło­ wę, nim ją odjął od ust. Kelly poszła za nim do kuchni z po­ ważną miną. - Kiedy wyjeżdżasz? - spytał Grant. - Wkrótce. - Tak pomyślałem, bo trochę cię już znam. - Przerwał. Zanim powiesz coś więcej, chcę cię o coś zapytać. - Pytaj. - Czy myślisz, że jest szansa, że my, ty i ja, moglibyśmy mieć wspólną przyszłość? - Gdy otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, podniósł rękę. - Wiem, że jesteśmy z różnych światów, co brzmi jak z kiepskiej książki. Wiem, że bardzo się od siebie różnimy. - Przerwał i potarł kark. - Ale, do cho­ lery, takie różnice są podniecające i taki związek jest pod­ niecający. -Grant... - Gdybyśmy byli tacy sami, byłoby piekielnie nudno!

- O czym ty mówisz? - spytała Kelly cicho, wpatrując się w jego twarz. - Krótko mówiąc, czy zostaniesz tu dłużej, ze mną? - Grant. Dzwonił John. Z Houston. - Zapadła długa mę­ cząca cisza. - Czy chcesz coś powiedzieć? - spytała w koń­ cu Kelly. - Ja już swoje powiedziałem. Teraz twoja kolej. - Moja firma chce, żebym wróciła jak najprędzej. Chociaż Kelly nic więcej nie dodała, Grant widział, że ze sobą walczyła. Tak chciał ją objąć, pocałować, wyznać, że ją kocha i błagać, żeby z nim została. Zamiast tego stał niemy i bez ruchu. - A ja czuję, że jestem im to winna i sobie też. Więc wy­ jeżdżam jutro. Grant spojrzał na nią przeciągle i skwitował: - To chyba wszystko wyjaśnia. - To nie znaczy... Grant pokręcił głową. - Och, wiem, co to znaczy. Zdecydowałaś się zwijać żagle i wracać do Houston. A ja nie będę próbował zmieniać two­ jej decyzji. Zbladła. - Chcesz mi powiedzieć, że to koniec? - Jesteś wielkim adwokatem, możesz to sobie wytłumaczyć. - Mówisz mi też, że mam sobie pójść teraz, tak? - Kelly z trudem spytała przez ściśnięte gardło. - W tych okolicznościach to chyba dobry pomysł. Powstrzymując łzy, Kelly obróciła się na pięcie i wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi. Klnąc, Grant rzucił butelką piwa w kominek. Nawet nie mrugnął, kiedy szkło rozprysło się po całym pokoju.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

- Czy mówiłem ci ostatnio, jak bardzo jestem z ciebie dumny? - Codziennie. John uśmiechnął się, nim opadł na fotel przed biurkiem Kelly. - Chciałbym, żebyś wiedziała, że robisz wspaniałą robotę i firma bardzo cię ceni. - Wiem i cenię sobie twoje wsparcie i komplementy. - Bardzo żałowałem, że wyjechałaś - John zmarszczył brwi - ale to chyba było najlepsze rozwiązanie. Teraz, gdy wróciłaś, można to docenić. Jesteś błyskotliwa i agresywna jak kiedyś. - Jesteś bardzo dobrym człowiekiem, John, i mam szczęś­ cie, że jesteś moim szefem. Rozchmurzył się, a potem powiedział ciszej. - Ja... moglibyśmy być czymś więcej. Tylko ja cię nie in­ teresuję, prawda? Uśmiechnęła się smutno. - Nie w taki sposób, o jaki ci chodzi. Ale twoje zaintereso­ wanie przyjmuję jako najlepszy komplement. John westchnął, po czym się uśmiechnął. - W porządku, przygotowałem się na „nie".

- Zawsze uważałam cię za przyjaciela i najlepszego szefa na świecie. Zawahał się, a potem przyglądał jej się tak długo, że za­ częła się wiercić na krześle. - Co takiego? - spytała, przechylając głowę. - Jesteś nie ta sama. Kelly westchnęła głęboko. - Właśnie mi powiedziałeś... - Nie mówię o pracy - przerwał jej John. - Aha. - Odwróciła się w obawie, że zaraz wkroczy na za­ kazany teren. - Kiedy myślisz, że nikt na ciebie nie patrzy, masz taką smutną twarz. Dlaczego? - Nic mi nie jest - skłamała. - Ponosi cię wyobraźnia. - Bzdura. -John... Znów jej przerwał. - Wiem, że się wtrącam, ale od tego są przyjaciele i sze­ fowie. - Muszę to sama przemyśleć. - Wciąż chodzi o twoją rodzinę? Uśmiechnęła się. - Nie, nie w taki sposób. Dzięki temu wyjazdowi, kiedy o nich myślę, czyli codziennie, są to najmilsze wspomnienia, a nie poczucie bólu i straty. - Cieszę się, Kelly. To naprawdę wspaniale. Ale według mnie, wciąż jesteś zbyt smutna. - Pochylił się. - Chodzi o te­ go faceta, tak? - Nie wiem, o kim mówisz. - Wiesz doskonale. Kelly wstała, żeby ukryć rumieniec, który na pewno zaraz

zaleje jej twarz, i podeszła do okna. Dzień był ponury i pochmurny, tak jak jej nastrój. Oczywiście, że tęskniła za Gran­ tem. Wyobrażała go sobie w dżinsach, kowbojskich butach i kasku, gdzieś w głębi lasu, szczęśliwego, że może wykony­ wać swoją pracę. Żeby tylko kochał ją, tak jak ten las. - Kelly? - Przepraszam, wyobraźnia mnie poniosła. John wstał. - Jeżeli nie chcesz mi zaufać, to sobie pójdę. - Zerknął na zegarek. - Za trzydzieści minut mam być w sądzie, a jeśli się nie mylę, to ty też. - Masz rację. - Kelly wyprostowała się i wyrzuciła z gło­ wy wszelkie prywatne problemy. - Tej sprawy nie mam za­ miaru przegrać. - Nie przegrasz, a to, jak już mówiłem, sprawi, że zosta­ niesz wspólniczką. - Nie doczekawszy się spodziewanej re­ akcji, spytał: - Wciąż tego chcesz, prawda? - Absolutnie - podtrzymała Kelly z wymuszonym entu­ zjazmem. - Schwyciła teczkę. - Chodźmy, narobimy szumu. Była w domu dopiero od miesiąca, ale wydawało jej się, że minęło sześć. Codziennie rozglądała się po swoim apartamencie w Houston zadowolona, że ma takie piękne mieszkanie, do którego może wracać. Tylko że wydawało jej się mniej cudowne, niż przed wyjazdem do Lane. Poza tym miała mnóstwo przyjaciół i pełno ciekawych miejsc, w które można było pójść. Naprawdę, Houston miało jej tyle do zaoferowania! Tylko dlaczego to wszystko już tak jej nie cieszyło? Była dopiero szósta i miała jeszcze sporo czasu, żeby przemyśleć propozycję pójścia do teatru i na kolację, którą odrzuciła.

Nie miała ochoty nigdzie wychodzić. Po dniu spędzonym w sądzie marzyła, żeby poleżeć w wannie i spędzić resztę wieczoru na czytaniu i odpoczynku. Niestety, gdy tylko przekręciła klucz w zamku, poczuła się spięta, podenerwowana i samotna. Sprawę pogorszyły dwa telefony, jeden po drugim, od Maud i od Ruth. Obie opowiadały, jak bardzo za nią tęsknią i żeby przy­ jechała do Lane je odwiedzić. Po tych rozmowach Kelly od­ łożyła słuchawkę załamana i się rozpłakała. Siedziała na kanapie z podwiniętymi nogami i było jej coraz smutniej. Przestań, upomniała się w duchu. Przecież nie ma powodu do płaczu. Miała piękne mieszkanie, świetną pracę i zarob­ ki i zaoferowano jej pozycję wspólniczki w firmie. Chociaż jeszcze nie zaakceptowała tej oferty, wszyscy wiedzieli, że to zrobi. Wszyscy oprócz niej. Czuła się nieszczęśliwa z powodu Granta. Bez niego wszystko, co miała, to były po prostu rze­ czy. Odkąd go poznała i się w nim zakochała, rzeczy prze­ stały się liczyć. Oczywiście, że chciała się zajmować prawem, ale namięt­ ność do prawa i tylko prawa minęła. Kochała swój apartament, ale było to tylko miejsce do spania. I ta fascynacja minęła. Jej namiętnością był Grant. Nagle zapaliło jej się w głowie światełko. Chciałaby budzić się codziennie obok Granta i to było najważniejsze na świecie. Zerwała się na równe nogi i stanęła przy kominku. Ale to niemożliwe! Nie mogłaby żyć w małym miasteczku. Kłamczucha, podpowiedziało jej sumienie. Przecież ży­ ła tam przez kilka tygodni. Zawarła nawet kilka znajomości, dobrze jej się pracowało i odżyła. Więc o co chodziło? Usiłowała uspokoić nerwy, oddech i bicie serca. Nagle

ją olśniło. Straciła Eddiego z powodu tragedii, na którą nie miała wpływu. Z Grantem jest inaczej. Jeżeli go straci, to bę­ dzie jej wina. Złapała torebkę i wybiegła. - Co z tobą? - spytał Pete, patrząc długo na Granta. -Nic. - Akurat. Zachowujesz się, jakby ktoś ci tyłek skopał. - Jakbyś nie był moim przyjacielem i nie potrzebowałbym cię do tej roboty, to ja bym ci skopał. Przez moment obaj mężczyźni patrzyli na siebie z wście­ kłością, po czym się roześmiali. - Przepraszam, szefie - powiedział Pete. - Powinienem trzymać język za zębami. - Powinieneś. Ale masz rację, mam mnóstwo problemów. - Czy to „mnóstwo" nie ma inicjałów K.B.? Grant zawahał się, bo nie był pewien, jak bardzo chce wprowadzać przyjaciela w swoje życie osobiste. Uznał jed­ nak, że należy mu się prawda, a przynajmniej jej część. - Tęsknię za nią - przyznał. - Ja też. - Wracajmy do pracy. Pete skinął głową. Przeprowadzili tę rozmowę wcześnie rano. Grant harował jak wół, żeby się zmęczyć i nie myśleć. Jednak gdziekolwiek się obrócił, czuł jej zapach i słyszał jej śmiech. Jego dłonie pamiętały jej ciało. Kochał ją, do diabła. Powinien był jej to powiedzieć. Zsunął się z kanapy, poszedł do kuchni i wziął butelkę z piwem. Pociągnął łyk, po czym wylał resztę do zle­ wu. Upijanie się niczego nie rozwiąże. Kiedy dochodził do siebie, znów prześladowała go Kelly.

I tak było już za późno. A może nie? Wrócił do pokoju, postał przez chwilę, w końcu mruknął: - Do diabła z tym wszystkim. Zgarnął kopertę z biurka, chwycił kurtkę i wyszedł z do­ mu. Kelly zauważyła go, ledwo wyszła na zewnątrz. Serce omal jej nie wyskoczyło z piersi. Stała i patrzyła, jak Grant idzie przez parking, aż zatrzymał się tuż przed nią, prawie jej dotykając. - Co... co tu robisz? - Dokąd jedziesz? - odpowiedział Grant pytaniem. - Ja spytałam pierwsza. - Jej głos był prawie szeptem. - Przyjechałem się z tobą zobaczyć. - Dlaczego? Wziął głęboki oddech. - Żeby ci powiedzieć, że cię kocham i bez ciebie jestem nieszczęśliwym draniem. - Ja właśnie wybierałam się do ciebie, żeby ci powiedzieć to samo. Kelly nie miała pojęcia, kto pierwszy się ruszył. W ciągu sekundy padli sobie w ramiona, a potem śmiali się i całowali. Grant uniósł ją i okręcił dookoła. Kiedy ją postawił, pocało­ wał delikatnie w usta i szepnął: - Wyjdź za mnie, Kelly Baker. O trzeciej nad ranem następnego dnia Kelly i Grant sie­ dzieli po turecku na środku jej olbrzymiego łoża i popijali piwo imbirowe, zagryzając serem i krakersami. Przedtem kochali się tak długo, aż oboje padli wykończe­ ni i głodni. Nago odbyli wycieczkę do kuchni i z zapasami,

które znaleźli w lodówce, wrócili do łóżka. Kelly poczuła, że Grant ściska jej rękę, i odwzajemniła uścisk. - Kocham cię, Grancie Wilcox. - A ja kocham ciebie, Kelly Baker. - Więc kiedy ślub? - Z trudem powstrzymywała łzy. Obrysował palcem jej wargi. - A może jutro? - Chciałabym. - Ja też. Gdy tylko uporamy się z biurokracją, nic nas nie powstrzyma. - Mam nadzieję, że nie. Grant chrząknął. - Nigdy nie myślałem, że będę mógł znów żyć w cywiliza­ cji, ale z taką żoną wszystko będzie możliwe. Nie powstrzymując już łez, Kelly powtórzyła jego słowa we własnej wersji. - Nigdy nie myślałam, że będę mogła mieszkać na wsi i tam zajmować się prawem, ale z takim mężem wszystko jest możliwe. I właśnie tego chcę. - Naprawdę tak mnie kochasz, że mogłabyś rzucić to wszystko? - Grant nie krył zdumienia. - W mgnieniu oka. Puścił ją i nachylił się, wyciągając kopertę z kieszeni dżinsów. - Mam coś dla ciebie. - Co to jest? - Otwórz i zobacz. Otworzyła i spojrzała na niego zaciekawiona. - To akt własności, ale czego? - Domu w Wellington. - Spojrzała na niego z niedowierza­ niem. - Usłyszałem, że jest na sprzedaż, i rzeczywiście był.

- Więc go kupiłeś. - Ledwo ją było słychać. - Tak. Dla ciebie. Dla nas. - Kelly rzuciła mu się na szyję, obsypując pocałunkami. Zaśmiał się. - Dobrze zrobiłem? - Cudownie. Doskonale. I w Wellington będę mogła pro­ wadzić kancelarię. Zawsze chciałam mieć swoją firmę. - Więc dzisiaj nadszedł ten dzień. - I to wspaniałe miejsce do wychowania dzieci. - Czekała na jego reakcję, wstrzymując oddech. - Bałem się, że nie będziesz chciała następnego dziecka - odpowiedział. Oczy miał wilgotne od łez. - Ależ chcę! - Przyciągnęła go do siebie i szepnęła: - Właś­ ciwie pierwsze już mamy w drodze. - To znaczy... chcesz powiedzieć? - Właśnie tak. Ze łzami w oczach Grant objął ją mocno i zakrzyknął: - Kocham cię, kocham cię, kocham cię! - Ja też cię kocham.

jan+an