Alyssa Day The Warriors of Poseidon 01 Atlantis Rising

Tłumaczenie: avanti1984

1

2

***

Na tej wyspie, na Atlantydzie, powstało wielkie i podziwu godne mocarstwo królów... Później przyszły straszne trzęsienia ziemi i potopy i nadszedł dzień jeden i jedna noc zniszczenia... i wojownicy… zostali pochłonięci przez ziemię, i w podobny sposób wyspa Atlantyda zanurzyła się pod powierzchnią morza i zniknęła —Platon, "Timaios i Kritias", około 600 r.p.n.e.

Trudno wątpić, że znaczące zmiany w skorupie ziemskiej miały wielokrotnie miejsce… —Albert Einstein, korespondencja z Charlesem Hapgood, 8 May 1953r. ***

Prolog

Stolica Atlantydy, 9600 r.p.n.e. Był to czas przed kataklizmem, narzuconym Atlantydom przez chciwość ludzi. W Świątyni Posejdona, w sercu siedmiu wysp Atlantydy, grupa wojowników spotkała się z Arcykapłanem boga mórz. On podzielił ich na siedem grup składających się z siedmiu i przydzielił każdemu święty obowiązek i przedmiot mocy – nasycony magią kamień szlachetny. Niektóre miały opaść na dno świata, chronione przed wzrokiem ciekawskich i zawistną żądzą przez wody, które je pielęgnowały. Inne były w celu połączenia ziem ludzi w wyznaczonych miejscach – wszystkie wysoko, aby chronić ród w przypadku ciężkiej powodzi.

Wszyscy będą czekać. I obserwować. I chronić.

3

I służyć jako pierwsze ostrzeżenie w przededniu zagłady ludzkości.

Wtedy, i tylko wtedy, Atlantyda powstanie.

Byli oni bowiem Wojownikami Posejdona, ze znakiem Trójzębu, który nieśli jako świadka dla ich uświęconego obowiązku ochrony rodzaju ludzkiego.

Czy im się to podobało, czy też nie.

4

Rozdział 1

Piekło jest puste A wszystkie diabły są tutaj. —William Shakespeare, Burza

Stolica Atlantydy, współcześnie

Conlan zamachał ręką przed portalem i zastanowił się krótko, czy jego magia rozpoznałaby wojownika, który nie przeszedł przez jego przejście przez więcej niż siedem lat. Siedem lat, trzy tygodnie, i jedenaście dni, jeżeli być dokładnym. Gdy czekał, zanurzony w leczniczej wodzie do klatki piersiowej, śmierć szydziła z niego migocząc na krawędziach jego wzroku, połyskując w prądach otaczającego go błękitnego oceanu, pulsując w szkarłatnej krwi, która stopniowo sączyła się z jego boku i nogi. Roześmiał się pustym śmiechem, podpierając się ręką na kolanie. - Skoro ta Vamp-suka Anubisa nie umiała mnie złamać, to jestem pewien, że żadne piekło nie sprawi, że poddam się teraz - warknął do otaczającej go, opustoszałej ciemności. Opalizujące wodne światła błysnęły, jakby w odpowiedzi na jego wyzwanie, i portal rozciągnął się dla niego. Dwóch mężczyzn - dwóch wojowników - stało na straży, rozszerzone oczy i rozchylone usta odzwierciedlające identyczne wrażenie szoku, gdy wpatrywali się w przeźroczystą błonę portalu. Ramionami torował sobie drogę przez wejście portalu, który powiększał się aby dopasować się do czegokolwiek lub kogokolwiek kogo uznał godnym przepuszczenia. - Książę Conlan! Ty żyjesz - powiedział jeden.

5

- Głównie - odpowiedział, potem zatrzymał się przed Atlantydami. Upijał się pierwszym od ponad siedmiu lat widokiem ojczyzny, rozszerzając płuca aby posmakować świeżość powietrza przefiltrowanego przez morze. W połowie drogi, filary z białego marmuru stojące u wejścia do Świątyni Posejdona jarzyły się odzwierciedlając barwy nierzeczywistego słońca. Na ten widok oddech Conlana uwiązł mu w gardle. Widok, którego był pewien nigdy więcej nie doświadczy. Zwłaszcza, kiedy śmiejąc się zaproponowała chwytając jego oczy. -Wielki Książę bez widoków. Co za wyśmienita metafora dla straty twego ojca królafilozofa, wasza książęcość. Dlaczego nie błagasz? – Spacerowała dookoła niego, trzaskając niemalże nieśpiesznie na niego z bata ze srebrną końcówką w kształcie kolca, tak jak stał, dotknął kropel krwi, które wypływały tak niecierpliwie w ślad za jej batem. Wtedy uniosła palec do ust uśmiechając się - Ale będziesz błagał. Tak jak twój ojciec błagał kiedy cięłam w plastry ciało twojej matki, gdy ta jeszcze żyła - wymruczała, zło mieszało się z potworną żądzą w jej oczach. Wył z nienawiści i buntu godzinami. Dniami. Nawet płakał, dochodzący do szaleństwa z bólu, przy siedmiu różnych okazjach. Raz w ciągu każdego roku jego niewoli. Ale nigdy nie błagał. - Ale ona będzie - powiedział, głosem ochrypłym z wysiłku od pozostawania wyprostowanym - Będzie błagała zanim z nią skończę. - Wasza wysokość? – strażnik rzucił się naprzód, żeby go wesprzeć, wołając o pomoc. Conlan pobudził głowę, odsłonił zęby, warcząc jak zwierzą, którym się stał. Obaj zatrzymali się w półkroku. Zmrożeni w miejscu. Niepewni jak zareagować na to, że członek rodziny królewskiej zdziczał. Conlan zachwiał się do przodu, zdeterminowany do tego, aby pierwszy krok na ojczystej ziemi zrobić bez pomocy. - Musimy natychmiast poinformować Alarica - powiedział starszy, bardziej doświadczony wojownik z tej dwójki. Marcusie.

6

Może Mariuszu? Conlan skupił się, pewny, że musi znać tego mężczyznę. To ważne, żeby pamiętał rzeczy. Tak, Marcusie. - Krwawisz, Wasza Wysokość. - Głównie - powtórzył, niepewnie robiąc kolejny krok do przodu. Nagle świat zawirował i zrobił się czarny.

*** Ven stał w izbie obserwacyjnej, spoglądając z góry na salę uzdrawiania, która był poniżej, gdzie wysoki kapłan Posejdona, wyraźnie wyczerpany, pracował nad bratem Vena. Zajęło cholernie dużo czasu aby odciągnąć energię z Alerica. Krążyły plotki, że był najpotężniejszym kapłanem, który kiedykolwiek służył bogowi morza. Nie, żeby wojownicy wiedzieli wiele na temat różnic pomiędzy jednym kapłanem a drugim. Albo, zazwyczaj, gówno ich to obchodziło. Ale teraz obchodziło go to wyróżnienie. Bardzo. Ven ścisnął poręcz, palce wbijały się w miękkie drewno, jak pomyślał o tym, co dokładnie Anubisa musiała uczynić Conlanowi. Wiedział co zrobiła Alexiosowi. Jeden z najbardziej zaufanych strażników Siódemki Conlana , Alexios, spędził dwa lata na usługach Anubisii. Jej i tych z jej złych apostołów Algolagnii, którzy czerpali swoją jedyną, seksualną przyjemność z bólu i tortur. Potem go zostawiła - nagiego i bliskiego śmierci - aby umarł. W kupie świńskiego gówna na Krecie. Vamp bogini śmierci była wielka, jeżeli idzie o symbolikę. Może odziedziczyła coś od swojego ojca-męża, Chaosa. I to coś było poważnie wypaczone. Alericowi zajęło sześć miesięcy odzyskanie wspomnień wojownika. To pół roku obejmowało dwa cykle oczyszczania w Świątyni aby oczyścić jego duszę. Ven nie chciał o tym myśleć - kurewsko nienawidził myśleć o tym - ale czasami zastanawiał się, czy Alexios kiedykolwiek powróci z jakiejkolwiek czarnej otchłani piekła, w którą go wciągnęła. Mimo to, Alaric zaakceptował go. Alexios wrócił jako jeden z Siedmiu. To była kwestia honoru, że Ven ufał mu.

7

Siedmiu służyło jako najbardziej zaufani strażnicy wielkiego księcia wszystkich Atlantydów. Nawet gdy go nie było, gdy wydawało się, że nie żyje. Poza tym, oni prowadzili i koordynowali drużyny wojowników, które patrolowali tereny na powierzchni ziemi. Czuwając nad cholernymi ludźmi, którzy pozwolili, aby zapędzono ich jak - jak ci krwiopijcy ich nazywają? Owce? Podczas gdy Ven i reszta Wojowników Posejdona musieli trzymać się w cieniu. Poza widokiem. Cholernie incognito. Broniąc tych z lądu przed indywiduami spośród krwiopijców, futrzanych potworów i całego tego gówna, które uderza w nocy. I, szczerze, te indywidua wydają się być w większości najczęściej w tych konkretnych gatunkach. I wykonali cholernie dobrą robotę przez ostatnie jedenaście tysięcy lat. Aż do tego dnia około dziesięć lat temu, kiedy te świry żyjące w nocy postanowiły wyjść z trumny. Najpierw wampiry, potem zmiennokształtni. Robota Wojowników Posejdona stała się około trylion razy trudniejsza od czasu, kiedy to się stało. Z jakiegoś powodu, Anubisa nie kłopotała się wprowadzeniem swoich ludzi - swoją społeczność wampirów - w sekrety Atlantydy. Ale Ven wiedział, że to się mogło zmienić w każdej minucie. Jeżeli ktokolwiek wiedział coś o kaprysach bogów i bogiń, byli to Atlantydzi. Skazani na dnie morza na kaprysy Posejdona. Nie, żeby kiedykolwiek skarżyli się na to. Na głos, w każdym razie. Było to jednak trudne, bronić ludzi, kiedy te wielkie, złe i brzydkie wędrowały wolno a Atlantydzi musieli trzymać się w cieniu. Ale Ven kwestionował ten punkt widzenia Rady aż do czasu, gdy jego twarz stała się niebieska, wtedy wreszcie się poddał. Starszyzna nie chciała, aby ktokolwiek wiedział o Atlantydzie, i aż do czasu kiedy Conlan wstąpi na tron, nikt nie mógł sprzeciwić się ich rozkazowi. Ven znowu spojrzał w dół na swojego brata, ledwo rejestrując delikatne dźwięki harf i fletów granych przez dziewice w świątyni w alkowach otaczających jego brata. Muzyka miała zdaje się pomóc w uzdrawianiu. Ven roześmiał się. Taa, poza tym, że Conlan nienawidził tego łagodnego, miluśkiego Debussy gówna. Kiedy wstąpi na tron, prawdopodobnie poprosi o zagranie Brucea Springsteena albo U2 w trakcie swojej koronacji.

8

Jeżeli. Jeżeli Conlan wstąpi na tron. Nawet nie chciał myśleć o tym co by było, gdyby z Conlanem stało się coś złego. Ponieważ zgadnijcie, kto jest kolejny w kolejce? Taaa. Ven w ciągu jednej przeklętej przez bogów minuty z Królewskiego Mściciela stał by się Wysokim Księciem, a nie ma innej cholernej możliwości aby mógł odciąć się od przewodzenie czemukolwiek. Ponownie spojrzał w dół na swojego brata, leżącego tak spokojnie. Conlan dojrzał jak władza królewska, honor i obowiązek i całe to radosne gówno, które wycisnęło piętno na jego duszy. Ale Ven dojrzał jako uliczny wojownik. Tkwiła w nim duża, brzydka część duszy. Część, która uschła i umarła kiedy był ze swoją matką na końcu, zanim umarła. Kiedy błagała, żeby się ratował. Zapewnił bezpieczeństwo swojemu bratu. Obiecał jej, łkając, aż zmarła. Wykonał zajebistą robotę, żeby dotrzymać słowa. Drewno pękło w zaciśniętej pięści. - Twardego drewna nie łamie się gołymi rękami – zaobserwował suchy głos. Ven nie spojrzał na Kapłana, zamiast wyciągać drzazgi ze swoich poranionych i krwawiących dłoni. - Taa, nie robią tych poręczy tak jak powinni - mruknął. Alaric wszedł - bardziej jakby sunął; mężczyzna był upiorny - aż stanął koło niego. - Mogę to uleczyć jeśli chcesz - zaoferował beznamiętnym tonem. - Myślę, że wykonałeś dość uzdrawiana jak na jeden dzień, czyż nie? Alaric nic nie powiedział, jedynie spojrzał w dół przez poręcz na swojego śpiącego księcia. Ven studiował Alarica, kiedy Kapłan obserwował Conlana . Alaric i Conlan dorastali biegając dookoła królestwa jak psotni chłopcy, którymi byli, przedzierając ulice i pola ze swoimi grami i figlami. Rzadko powstrzymywani przez swoich pobłażliwych rodziców czy wspólnotę szanującą królewskiego dziedzica i jego kuzyna. Później torując sobie drogę przez tawerny i barmanki z taką samą werwą i chłopięcym urokiem. Teraz w Kapłanie nie było nic z tego chłopca. Odział się mocą swojego urzędu jak tarczą ze zbroi. Niewidzialny, ale oczywisty. Ostre płaszczyzny twarzy i orli, ascetyczny nos przypominały wszystkim, którzy stanęli z nim twarzą w twarz, że oto człowiek wiary,

9

obnażony do mięśni i kości poprzez żądania jego służby. Żądania siły. Jeżeli te słabo błyszczące zielone oczy już ich nie ostrzegły, że jest. Wysoki kapłan, ciemny upiór, instrument władzy Posejdona. Straszny sukinsyn. - Nie zostało wiele cholernego chłopięcego uroku w żadnym z nas, czyż nie Alaricu? Alaric uniósł jedną brew, ale nie dał żadnego innego znaku zaskoczenia na ten komentarz. - Chcesz wiedzieć, czy nie został skompromitowany – powiedział, z poszarzałą i zmęczoną twarzą. Po tuzinie czy coś koło tego godzin uzdrawiania, było to całkiem imponujące że potrafił nawet ustać w pionie. - Po Alexiosie— zaczął Ven, ale zatrzymał się niezdolny aby kontynuować. Jeżeli Anubisa naraziła na szwank dusze jego brata, wtedy rodzina królewska na prawdę była stracona. Dotrzymała by , nareszcie, obietnicy mającej pięć tysięcy lat. Ponieważ Ven poszedłby do bram piekieł, żeby wcisnąć swój sztylet w jej wampirzy tyłek. I był na tyle uczciwy, żeby wiedzieć, że nie wyjdzie z tej konfrontacji żywy. Alaric wziął głęboki oddech. -Jest cała. Całe ciało Vena zawisło na poręczy tak intensywnie, jego wizja dosłownie stała się ostra; zamrugał, żeby odpędzić małe szare plamki które latały mu przed oczami. - Dzięki Posejdonie! Alaric nadal milczał, co wzbudziło Vana podejrzenia. Taką malutką wątpliwość. - Alaric? Czy jest coś, czego mi nie mówisz? Czy to zwykły przypadek, że wrócił tu niespełna kilka godzin po tym jak Reisen wysadził drogę do Świątyni i ukradł Trójząb? Kapłan zacisnął szczęki i przez kolejną minutę nic nie powiedział. Wreszcie odezwał się. - Co do Reisena, nie potrafię powiedzieć. On teraz jest niemożliwy do wykrycia przez patrzenie w kryształy. Co do Conlana - Alaric zawahał się, wreszcie wydawało się że podjął decyzję, kiwając głową - Książę jest cały. Jakimś sposobem, pomimo siedmiu lat tortur, został cały. Nie była w stanie narazić na szwank jego umysłu lub zawładnąć jego duszą na własny użytek. Ale…

10

Ven pochwycił ramię Alaric'a w stalowy uścisk. - Ale? Ale co? Alaric nic nie powiedział, jedynie spojrzał na rękę Vena zaciśniętą na jego ramieniu. Świadomość, że Alaric mógłby spopielić Vena rękę pojedynczym przepływem mocy zawisła między nimi . Akurat teraz Ven wcale się tym nie przejmował. Ale westchnął I uwolnił ramię Alarica. - Ale co? On jest moim bratem. Mam prawo wiedzieć. Kiwając niepostrzeżenie, Alaric rzucił okiem na spokojną sylwetkę Conlana. - Ale tylko dlatego, że nie była w stanie nagiąć jego duszy do swojej woli nie oznacza, że Conlan zachował nad nią pełną władzę. Nikt nie może przetrwać takiego okresu tortur z nietkniętą duszą. Spojrzał na Vena płaskim wzrokiem. Śmierć. Obietnica zniszczenia. Ven zobaczył potrzebę skopania jakiś wampirzych tyłków, odbijającą się w oczach kapłana. - Conlan do nas powrócił, Ven. Ale przez długi czas możemy nie wiedzieć jaka dokładnie część jego powróciła. Ven wyszczerzył zęby w okrutnej parodii uśmiechu. - Dowiemy się tego. Mój brat jest najsilniejszym wojownikiem jakiego kiedykolwiek znałem. I Anubisa dowie się dokładnie co to znaczy, że jestem Królewskim Mścicielem Chwycił rękojeść swojego sztylety z błyszczącymi oczami – Zamierzam ustrzelić sobie jakąś zemstę prosto w jej pomarszczony tyłek. Oczy Alarica świeciły się przez chwilę błyszczącym zielonym światłem tak jasnym, że Ven musiał zmrużyć przed nim oczy. - O tak. Dostanie lekcję. A ja z przyjemnością będę ci przy tej lekcji asystował. Kiedy we dwóch wyszli z komnaty obserwacyjnej, Alaric spojrzał w tył na poręcz złamaną przez Vena, później na Vena. - Poseidon ma swoją własna zemstę do zaoferowania. Ven kiwnął głową, cicho składając przysięgę, drugie uroczyste śluby jego życia. Nawet, jeżeli zajmie mi to całe życie, Anubisa zostanie zniszczona. Chwała Posejdonowi.

11

Ta suka upadnie. *** - Ciekawe wyczucie czasu. Conlan spiął się, palce skurczyły się żeby sięgnąć po raz setny – tysięczny – po miecz, który ukradła mu Anubisa. Wtedy znajomość głosu przebiła się przez letarg procesu uzdrawiania. - Alaric - powiedział, relaksując się z powrotem na poduszkach. Wysoki Kapłan Posejdona wpatrywał się w niego, sugestia uśmiechu wykręciła część jego ust. - To trochę męczące mieć przez cały czas rację. Witaj z powrotem Conlanie. Długie wakacje? Conlan usiadł na marmurowo złotym stole do uzdrawiania, przeciągając się, wpatrując się w ciało całe w trykocie. Kości nie złamane i nastawione. Z bliznami, które nigdy się nie zagoją. Zawładnęła nim potrzeba przypalenia jej twarzy, usunięcia z widoku jej ciała za pomocą dużej cholernej kuli energii. Zżerała jego wnętrzności. Otrząsnął się i ponownie skupił na Kapłanie. - Przez cały ten czas? - powtórzył - Wiedziałeś, że żyję? - Wiedziałem - potwierdził Alaric, twarde linie poorały jego twarz. Założył ręce i oparł się plecami o kolumnę z białego marmuru. Spojrzenie Conlana padło na miedziane żyły orichalcum1 wijące się wokół jej rzeźbionych kształtów. Skaczące delfiny, Nereidy2 śmiejące się z ich syreniej zabawy. Zapach delikatnych zielonych i niebieskich tulipanów przenikał powietrze. Przez siedem cholernych lat odmawiano mu zapachów i obrazów domu. Odwrócił wzrok z powrotem na Alarica. - Ale zostawiłeś mnie, żebym zgnił? – Zdrada paliła, walcząc ze zdrowym rozsądkiem. Alaric miał obowiązki wobec Świątyni. Wobec ludzi. 1

Orichalcum jest metalem, o którym mowa w kliku pismach przede wszystkim w opowieści o Atlantydzie w dialogu Kritiasz napisanym przez Platona. Według tej opowieści Orichalcum było drugim po złocie pod względem wartości metalem i było wydobywane w starożytności w różnych częściach Atlantydy (przyp.tłum.) 2 Nereidy – w mitologii greckiej kilkadziesiąt nimf morskich, córek Nereusa i Doris, powszechnie znanych z wielkiej urody. (przyp.tłum.)

12

Wobec Atlantydów. Alaric wyprostował się i powoli rozwinął ramiona, jego powściągliwość jedynie podkreślała uwiązaną w nim moc, jego lodowate, zielone oczy zabłysły z furią. - Szukałem cię. Każdego dnia, przez minionych siedem lat. Nawet tego dnia, kiedy przybyłeś, przygotowywałem się, aby dołączyć do twojego brata, który czekał na górze na kolejną beznadziejną wyprawę aby cię znaleźć i uwolnić z jakiegokolwiek więzienia, w którym cię uwięzili. Conlan zacisnął szczęki, pamiętając groźbę Anubisy, potem pokiwał głową. - Osłaniała nas. Była wtedy potężniejsza, nie kiedykolwiek podejrzewaliśmy. Twarz Alarica stężała, jeżeli o płaszczyznach i wyrzeźbionych liniach, które już pojawiły się by być wyryte w marmurze można powiedzieć, że stężały. - Anubisa – Powiedział stanowczo. To nie było pytanie – Nic dziwnego, że bogini nocy potrafi wytworzyć próżnię do zamaskowania jej… poczynań. Słowo “tortur” zawisło, kręciło się i pulsowało w powietrzu między nimi. Kapłan miał przynajmniej na tyle przyzwoitości, żeby go nie wymawiać. Conlan skinął głową, sięgając do blizny u podstawy szyi zanim zdał sobie sprawę z tego co robi. Zmusił swoje ręce do opuszczenia się w dół, kiedy dotarło to do niego. - Trzymała mnie z dala od wody. Bardzo daleko od jakiejkolwiek wody, ale dawała mi absolutne minimum, żeby utrzymać mnie przy życiu. Nie miałem szansy na przepływ żadnej mocy - żadnej szansy. Kiedy mógł spojrzeć Alaricowi w oczy, Conlan wzdrygnął się na głębię smutku i wściekłości jaka tam się znajdowała. - Ani razu. Nigdy najmniejszego odgłosu twojego istnienia – powiedział Alaric, chwytając nefrytowy uchwyt swojego sztyletu. Podał go Conlanowi ostrzem w dół – Jeżeli wątpisz w moją lojalność kuzynie, zabij mnie teraz. Zasłużyłem na to za mój błąd. Conlan zauważył odniesienie do ich więzów rodzinnych w cynicznej części jego umysłu, który kalkulował subtelności polityki Atlantydów. Alaric nigdy nie wymawiał pojedynczego słowa, które nie miało by co najmniej dwóch znaczeń. Czasami polemizujących, często pedagogicznych. Nigdy bezcelowych.

13

Conlan przyjął sztylet i obrócił go w swoich rękach, potem cisnął z powrotem do właściciela. - Jeżeli zawiedziesz w swojej wyznaczonej roli, Kapłanie, to sprawiedliwość Posejdona będzie tym, co skopie ci tyłek. Nie potrzebujesz mnie. Alaric odrzucił swoje czarne włosy za ramiona, mrużąc oczy na zaakcentowanie swojego tytułu. Potem raz kiwnął głową i wsadził sztylet do wysadzanej szmaragdami pochwy. - Jak mówisz. Stoimy twarzą w twarz z innymi problemami, książę. Wreszcie wróciłeś, jedynie godzinę po tym jak narzędzie twego wejścia na tron zaginęło. - Powiedz mi – powiedział Conlan, furia spalała strzępy jego samokontroli. - Reisen. Zabił dwóch moich pomocników. - Alaric wypluł te słowa zaciskając pięści – Conlan, on go wziął. On wziął Trójząb. Zniknął na powierzchni. Jeżeli nieumarli dostaną go w swoje ręce… Słowa Alarica ucichły. Obaj znali cenę nadużywania mocy. Za przekroczenie swoich uprawnień byli kapłani Posejdona gnili w czarnej otchłani lochów świątyni. Posejdon serwował śmiertelne przypomnienia tym, którzy go zdradzili. Conlan ostro wciągnął powietrze, włosy na jego rękach stały w odpowiedzi na niemal niezauważalne prądy elementarnej energii, którą Alaric trzaskał przez pokój. Aby jego moc uciekła w taki sposób, kapłan musiał być cholernie blisko krawędzi swojej samokontroli. Albo co innego, przez siedem lat doświadczył cholernie gwałtownego wzrostu swojej mocy. Conlan nie wiedział, która opcja powinna niepokoić go bardziej. Ich przyjaźń przetrwała obciążenie wymagań polityki i władzy. Conlan ufał Alaricowi ponad życie. Czyż nie? To wystarczyło, by rozsadzić człowiekowi czaszkę. Zaciskając dłonie w pięści, walczył o zachowanie spokoju. Dla jakiś pozorów królewskiego opanowania, żeby zasłonić poszarpane szaleństwo grożące wżarciem się przez jego myśli. Przez jego wnętrzności. Do jego duszy.

14

Jego serce od dawna było martwe. Rozbity na końcu bata a zmuszony słuchać jedwabistych słów szeptanych o okrucieństwach, które zgotowali jego matce. Anubisa i jej apostołowie Algolagnii3. Zamordowali jego matkę cal po calu, i sprawiło im to przyjemność. Gorzej, oni za to nie ponieśli kary. Ogarnęły go głębokie dreszcze, gdy przypomniał sobie jaką przyjemność, prowadzącą do orgazmu, miała Anubisa, kiedy stała naprzeciw niego i opowiadała mu historie o torturowaniu jego rodziców. Znowu, i znowu, i znowu. Anubisa miała umrzeć. Oni wszyscy mieli umrzeć. - Conlan? - głos Alarica niemal fizycznie wyrwał go ze wspomnień o śmierci i krwi. Alaric. Powiedział godzinę później… - Godzinę? I oto jestem -

powiedział Conlan, pamiętając

- Pozwoliła mi odejść.

Wiedziała, Alaric. Ona wiedziała. Jego decydujący dzień. Jego decydująca godzina. - Och, książątko, przyniosłeś mi taką przyjemność - wymruczała do jego ucha. Potem zsunęła się na jego nagie ciało i delikatnie lizała pot, krew i inne grubsze płyny, które połączone spływały mu po udach – Ale myślę, że musisz z konieczności wrócić do swojego ludu. Czeka na ciebie zachwycająca niespodzianka. I, w twoim obecnym stanie, nie jesteś już żadną przyjemnością. Wstając, machnęła na jednego ze swoich pomocników. - Dwunastu z moich osobistych strażników. Dwunastu, rozumiesz? Nie daj się oszukać tą chwilową słabością. Sprawiający kłopoty książę Atlantydy zawiera pokłady… ukrytej siły – Opuściła swój palec na jego penisa, śmiejąc się, kiedy próbował się cofnąć. Szybko obejrzała się ponownie na swojego pomocnika. - Wyprowadzić go.

3

Algolagnia (gr. άλγος, algos – ból, gr. λαγνεία, lagnia – pożądanie) – zaburzenie seksualne polegające na osiąganiu satysfakcji poprzez zadawanie bólu (w szczególności w miejscach stref erogennych) i cierpienia sobie lub innej osobie. Istnieją dwa rodzaje algolagnii: masochizm oraz sadyzm. (przyp.tłum.)

15

Ciągle nagiego, z długimi, kręconymi włosami zlepionymi krwią, śledziła go przez drzwi do celi, która służyła mu za więzienie przez siedem lat. Nagle się zatrzymała i obejrzała na niego przez ramię. - Twoja krew mnie bawi, książątko. Przekaż swojemu bratu, że następnie przyjdę po niego. Przeklął odnajdując ponownie głos. Obrzucił ją wyzwiskami, o których nawet nie wiedział, że je zna. Do czasy aż nie przybyli strażnicy, i jeden z nich zademonstrował, że ten był obraźliwy uderzając Conlana w głowę. Potrzasnął głową, żeby wyrzucić z niej te obrazy. Był wolny od piekła, które zgotowała mu Anubisa. Nigdy nie będzie wolny od wspomnień. Może nie być nigdy całkowicie zdrowy na umyśle. Ale on był Conlanem z Atlantydy, i powrócił. Jego lud pragnął króla, nie złamanego nieudacznika księcia. Spoglądając na Alarica, widział troskę odbijająca się na twarzy Kapłana. Może i też Alaric chciał króla. Dość pobłażania sobie snami o zemście - czas wrócić do realiów. - Nie jesteśmy już chłopcami powodującymi zgorszenie bieganiem podczas festiwalu byków, czyż nie? – powiedział Conlan, cień wolności, którą sobie przypomniał, przebiegł przez jego myśli. Czas przed koniecznością zostania synem swego ojca. Przed koniecznością zostania przez Alarica namaszczonym przez Posejdona. Alaric przechylił głowę, z ostrożnym wyrazem twarzy, i wtedy powoli potrząsł jego ręką. - Nie przez długie lata Conlanie. - Za długo – odpowiedział Conlan – Dużo za długo – Zawisnął nogami poza stół do uzdrawiania i podniósł się aby stanąć. - Z dzieciństwa można wyrosnąć, ale z lojalności nigdy. Jesteś moim księciem, ale - co ważniejsze - jesteś moim przyjacielem. Nigdy w to nie wątp - powiedział Alaric.

16

Conlan wyczytał prawdę w oczach Alaric'a i poczuł się po tym lepiej. Wyciągnął swoją rękę i objęli się ramionami, niewypowiedziane odświeżenie przyjaźni, którego może obaj potrzebowali. Potem się rozciągnął, zadowolony, że jego ciało znowu pracowało tak jak chciał. Potrzebował każdej uncji energii. - Tak więc oba, objęcie tronu i obowiązki matrymonialne z dawno wymarłą dziewicą są opóźnione - powiedział sucho – Myślę, że jestem niezdolny do wykrzesania dużego zainteresowania tym drugim. - Nie nieżywy. Jedynie śpiący, czekający na twoją potrzebę. To twoje przeznaczenie – przypomniał mu Alaric. Tak, jakby potrzebował przypomnienia. Tak jakby nie miał tego szczególnego obowiązku bębniącego w jego głowie od stu lat. Miłość nie figurowała we wzorcu wychowania Wojowników Posejdona; tym bardziej tych z rodziny królewskiej. Skrzywił się na tę zachciankę. Miłość. Mit dobry do rozpieszczania dzieci, w najlepszym wypadku. - Jestem ponad to. Ścigając tego bękarta Reisena. Odzyskam Trójząb, Kapłanie. I sprawiedliwość zostanie wymierzona domowi Mykeny. Alaric uśmiechnął się do niego, rzucając Conlanowi spojrzenie chłopca, którym kiedyś był. - Opuścimy cię teraz. Ven przygotowuje się do podróży. To na tyle jeśli idzie o Witaj-WDomu procesje. Conlan próbował ponownie przywołać uśmiech, ale jego usta zapomniały jak to jest się śmiać, po tylu latach grymasu w agonii. Latach wykrzykiwania swojej wściekłości i rozpaczy. Alaric uniósł jedną brew, jego usta ściągnęły się w ponurą linię. - To… ciekawa… wypowiedź. Któregoś dnia będziesz musiał mi powiedzieć, co dokładnie oni ci zrobili. - Nie - odpowiedział Conlan - Nie zrobię tego.

17

Rozdział 2

Virginia Beach

- Dina, pomyśl o swoim dziecku - Riley Dawson przykucnęła przy jedynym oknie w pokoju, z rękami luźno opadającymi po bokach. Niegroźna, niegroźna, niegroźna. Riley zmusiła mięśnie twarzy do rozluźnienia, aby wyrażały spokój, kiedy obserwowała swoją szesnastoletnią klientkę w zaawansowanej ciąży przyciskającej śmiercionośny wylot bardzo dużego i bardzo groźnego pistoletu do gardła nieprzytomnego mężczyzny. Jego skóra była papierowo biała, ale mogła zobaczyć jak jego klatka piersiowa unosi się podczas płytkich oddechów. On nie umarł. Utrzymaj go przy tym, Riley. - Ja myślę o moim dziecku, Riley. Trzymaj się od tego z daleka! Nie ma mowy, żeby moje dziecko dorastało mając za ojca takiego obrzydliwego ulicznego kota hak ten tu. – Dina rzuciła błyskawicznie okiem po pokoju, szybko zlustrowała Riley, po czym wróciła do Morrisa, ciągle blady i leżący na brzegu łóżka. Riley mogła obserwować, jak jego klatka piersiowa się porusza. Ciągle oddychał, pomimo silnego uderzenia w tył głowy z pistoletu, którego była świadkiem gdy podeszła do otwartych drzwi podczas comiesięcznej wizyty. Ale ponieważ była w wystarczającej ilości pokoi zatłoczonych przez ratowników medycznych i zapach śmierci, żeby wiedzieć, że może zakończyć życie w jednej chwili. A ręka Diny drżała na broni. - Dina, posłuchaj mnie. Przykro mi, że znalazłaś Morrisa z inną dziewczyną. Popełnił straszny błąd. Jestem pewna, że jest mu z tego powodu bardzo przykro. Ale musisz pomyśleć o swoim dziecku. Ona cię potrzebuje, Dina. Jeśli go skrzywdzisz, pójdziesz do 18

więzienia, a wtedy kto wychowa twoje dziecko? Wiesz, że twoja matka nie może tego zrobić – bolesny skurcz zapłonął w mięśniach nóg Riley, protestując przeciwko tak długiemu przycupnięciu na podłodze. Przesunęła się odrobinę, uważając żeby nie robić żadnych nagłych i gwałtownych ruchów. Dina szczeknęła śmiechem, który ze zużycia brzmiał zardzewiale. - Ta naćpana dziwka? Ona nie jest żadną matką. Ona nie zbliży się do mojego dziecka. - To prawda. Wiesz, że jesteś najlepszą na świecie osobą do opieki nad twoim dzieckiem. Czy myślałaś już nad imieniem dla niej? Pozwól im mówić. Odwracaj ich uwagę bardziej przyjemnymi tematami; takimi, z którymi czuja osobisty związek. Głos wykładowcy z jednej z setki godzin szkolenia tłukł się po jej głowie. Jasne. Przyjemne tematy, kiedy ona trzyma broń przyciśniętą do jego zdradzieckiego gardła. A co z faktem, że mogę w każdej chwili posikać się w majtki? Instrukcje nigdy nie wspominały o tym drobnym fakcie. Dina uśmiechnęła się lekko. - Zamierzam nazwać ją Paris. Jak to miasto we Francji? Z tą wieżą? Jest takie piękne. Uczyliśmy się o nim w szkole. Zabiorę ją tam kiedyś. Paris Marguerite, po babci. - To piękne imię, Dino. Paris Marguerite. A teraz proszę oddaj mi broń. Nie chcesz, żeby Paris Marguerite dorastała bez swojej mamusi, prawda? - Riley powoli wyprostowała się na podłodze, ignorując krzyczące mięśnie ud. Wyciągnęła rękę dłonią w górę. - Proszę oddaj mi broń. Pomogę ci. Wybrniemy z tego razem. Proszę oddaj mi broń, żeby Paris Marguerite dorastała przy mamusi, która będzie się nią opiekować. – Wciągnęła oddech, gdy Dina się zachwiała patrząc tam i z powrotem, z Riley na Morisa. Życie mężczyzny balansowało na chwiejnym brzegu niezdecydowania nastolatki. Nie. Tego też nie było w tej cholernej instrukcji. Dina wzięła duży, drżący oddech a jej ramiona nieco opadły. Wyszarpała broń z ust Morrisa i skierowała na Riley. Riley poczuła, że oddech, który wstrzymywała od półgodziny wypływa z jej płuc.

19

Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Nie potrafię – Oczy Morrisa drgnęły otwarte. Wypadł z łóżka, krew spływała mu z ust w dół po twarzy, i uderzył pięścią w szczękę Diny. - Zdzieliłaś mnie w głowę, dziwko? Celowałaś do mnie z broni? Pokażę ci, kto celuje z broni do Morrisa. Kiedy siła uderzenia powaliła Dinę na ziemię, Morris wymierzył kopnięcie w jej brzuch. Riley rzuciła się z za rogu do nich, , - Nie, nie! Morris, nie! Nie rób jej krzywdy! Nie skrzywdź swojego dziecka! Pokój zawirował od złamanego obrazu ruchu i kakofonii dźwięków. Niemalże w zwolnionym tempie, Riley widziała kopniaka lądującego z całą siłą na brzuchu Diny. Słyszała krzyczącą Dine, krzyczącego Morrisa, kogoś jeszcze krzyczącego - czy to była ona! Skoczyła do niego, nie przejmując się tym, że był od niej cięższy o prawie sto funtów. - Nie, nie, nie. Nie rób jej krzywdy. Musisz przestać. Morris, musisz przestać. Morris szarpnął zaciekle garść jej włosów, ciągnąc jej głowę do tyłu. - Nikt nie będzie mi mówił co mam robić. Zwłaszcza bezużyteczna pracownica społeczna. Uniósł pięść. Rusz się. Musisz się ruszyć. Szarpnęła głową w lewo, tak, że jego ogromna pięść uderzyła w bok jej twarzy. Już dość. Może. Proszę, Boże spraw, żeby nie skręcił mi karku. Pokój zrobił się czarny. Walcz, Riley. Walcz, żeby zostać przytomną. Pięść znowu się zbliżała. - Proszę, nie… Ale on ją zignorował, z twarzą wykrzywioną z wściekłości niesłyszący, bez powodu. Jego pięść ponownie eksplodowała, tylko, że to nie była jego pięść. To nie była jej twarz. Grzmot? Czy to grzmot? Tak czarny… Kiedy Riley walczyła z ciemnością, ręka w jej włosach rozluźniła się. Twarz Morrisa zmieniła się w karykaturę powolnych emocji z grymasu nienawiści do grymasu zaskoczenia. Oboje spojrzeli na szkarłat plamy rozkwitłej i kwitnącej na jego koszulce.

20

Kiedy Riley dotknęła palcem wskazującym ciemną lepkość, która ochlapała jej twarz, pokój zrobił się czarny. Conlan otworzył portal, skupiając się na Zachodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Na Virginii, będąc bardziej precyzyjnym. Ven został "zbierającym dane" jak kazał Alaric. tłumaczenie: wyciąganie informacji biciem od nikczemników przez mile w każdym kierunku. Jego brat zawsze wolał bezpośrednie podejście. Teraz Ven wzywał pozostałych Siedmiu do siebie, aby towarzyszyli Conlanowi na powierzchni. Tylko, że Conlan nie był w nastroju do czekania. Nawet na swojego brata. Może zwłaszcza na swojego brata. Jeśli widział nawet cień litości w oczach Vena, byłby Cóż. Zapomnij. Skup się na portalu. Siedem lat bez używania i magia zardzewiała. Albo portal, humorzasty, w zależności od dnia, zabawiał się z nim, stwierdził Conlan, kiedy przeszedł do wody. Dużej ilości wody. Na szczęście instynktownie zaczerpnął głęboki oddech prze zanurzeniem się w błyszczące przejście. Nauczył się jeszcze innej lekcji na własnej skórze: portal miał swoją własną moc, niezależną od Atlantydów, którzy po raz pierwszy wykorzystali go ponad jedenaście lat temu. Powinni powiesić znak "Strzeż się Użytkowniku" na tej kapryśnej rzeczy. Odbił się I ruszył w kierunku powierzchni, oceniając po wyglądzie flory i fauny płytkowodnej, która mieniła się w rozcieńczonym świetle księżyca, że miał około dziesięć metrów głębokości. Ale odległości w morzu mogą być zwodnicze. I pojawił się problem gdzie ten cholerny brzeg może być. Nie byłby pierwszy, który skończy drepcząc wodę po środku oceanu. Pomysł portalu na dowcip. Jeżeli portal posiadał emocje, te były zapakowane do mściwego poczucia humoru. Kiedy wynurzył się na powierzchnię i wciągnął haust powietrza, uderzyły w niego niemal namacalne siły. Agonia pełzająca mu przez głowę, a potem wyłączona jakby za pomocą wyłącznika. Gorzki smak wypalał jego usta; cierpkość jakby cytryna w solance.

21

Przebiła się przez niego kolejna fala bólu, wybijając go z równowagi. Ponownie niemalże zniknął pod falami, prawie nie zauważając piasków pobliskiego brzegu. Pokręcił głowa z boku na bok, starając się uciec od ognia wewnątrz głowy. Warknął śmiechem. Tylko ostatnio miał dużo praktyki z bólem. Myśl, do cholery. Zwariowane myśli wirowały w jego zdruzgotanym mózgu. Jeżeli atlantydzki książę kieruje się w stronę szeroko otwartej czeluści oceanu, czy to wydaje dźwięk? Znowu prawie się zaśmiał, ale zamiast tego parskną przez nos wodą. Dławiąc się i kaszląc, w końcu zmusił swoje kończyny do współpracy i skierował się do brzegu, w końcu zdając sobie sprawę, że mógł dotknąć dna i iść. Jego szkolenie sprawiło, że zachował pozycję pionową i spójną. Analizuj. Wnioskuj. Użyj logiki. Trzecia fala bólu przebiła się przez niego, powalając go na kolana, z twarzą uwięzioną pod załamującymi się falami. Walczył o to, żeby stanąć, zanurkował do przodu w kierunku brzegu. Wampirze moce mentalne? Nie wygląda na to. Mogą uwięzić twój umysł, ale nie narzucić takiego bólu. Czy to mógł być Reisen? Czy Trójząb obdarzył go jakimś rodzajem mentalnej mocy o której nie wiemy? Jego buty uderzyły w suchy piasek i upadł potykając się na kolanach. Wysłał mentalne wezwanie do Vena. Potrzebował pomocy. Ale to co odpowiedziało na jego wezwanie nie było znajomym sposobem Vena. Zamiast tego, wywołał głęboko w jego umyśle małe ukłucie świadomości, trzaskające niczym świeca podczas spalania przy ograniczonej ilości tlenu. Obraz piękności ściągniętej bólem. Kobiety o włosach w kolorze słońca. Coś zatrzasnęło się w jego umyśle, a kobieta i ból zniknęły. Prawie, jako że mentalne drzwi zostały zamknięte. A Conlan nie był tym, który je zamknął.

22

Rozdział 3

Riley spojrzała na ratownika medycznego, który zaglądał jej w oczy podczas gdy jego palce mierzyły jej puls. Spojrzała ponad nim i zlustrowała wzrokiem pokój, wiedząc, że wygląda jak z przekrwionymi oczami, jak się zresztą czuła. Powtórzył swoje zdanie, wolniej tym razem, tak jakby nie potrafiła go zrozumieć za pierwszym razem. - Musisz iść na prześwietlenie, żeby to sprawdzić. Zaczęła machać głową na “nie”, ale przestała gdyż ruch sprawiał, że w jej czaszkę wkręcała się śruba bólu. - Nie chcę iść na prześwietlenie. To było tylko uderzenie pięścią. Strzepnęła jego rękę ze swojego ramienia i stanęła niepewnie na nogach, co prawdopodobnie potwierdziło, że miał rację, ale co tam. - Bywało gorzej. Muszę się przejść. Potrzebuję powietrza. Rozmawiała już wcześniej z detektywami o tym, co teraz było miejscem zbrodni. Jej część została zrobiona. A teraz pokój zaczął ją przytłaczać. Na początku to było takie zaskoczenie dla niej, ile osób pojawia się na miejscu zbrodni. Tak wielu oficjalnych typów zwołanych wspólnie do prozaicznego - pstrykania zdjęć, zbierania odcisków palców, mierzenia taśmą. Profanacja śmierci, przysłonięta przez szczegóły nowoczesnej pracy policji. To wydawało się złe, w jakiś sposób, tak jak zawsze było. Tyle już tego widziała. Powinna zostać sekretarką, jak jej młodsza siostra. Quinn nigdy nie musiała stawiać czoła rozpaczy. Albo pięści. Albo krwi na swoich ubraniach. Rachunek za pralnię chemiczną to będzie piekło. Ratownik medyczny odsunął się i wyłączył latarkę, którą świecił jej w oczy 23

- Nie wydaje mi się, żebyś miała wstrząs mózgu, ale będziesz miała fatalnego sińca. Naprawdę powinnaś iść i dać się zbadać lekarzowi. Riley zakręciło się w pustym brzuchu i poczuła mdłości. Odeszła od niego, odwracając się i jeszcze raz lustrując pokój. Tani apartament. W wyniku przemocy pozostał tylko chaos. Smród śmierci - krwi i pozostawionych fragmentów ciała. Zaskoczyło ją to na jej pierwszym miejscu zbrodni, że pozostawionych. Ostateczne upokorzenie. Brudne zwłoki pozostawione dla bezosobowych pracowników kostnicy. Riley usłyszała jęczący dźwięk, nisko w jej gardle ale zagłuszyła go. Była teraz twardsza. Zahartowana. Odporna na wszelkie emocje. To sobie powtarzała, mniej więcej. Do czasu, aż nie zobaczyła misia. Oparty w rogu pokoju, obok kołyski, ogromny pluszowy miś ubrany w różową kokardę szczerzył się głupkowato w pokoju, niewzruszony przez dramat, który się tu wcześniej rozegrał. Ta cholerna różowa kokarda doprowadziła ją do krawędzi. - Muszę stąd iść. Proszę, po prostu zejdź mi z drogi. Proszę – Obróciła się i przepchnęła obok ratownika medycznego, ostrożnie okrążając przykucnięty na podłodze personel robiący zdjęcia. - Hey, Dawson. A ty dokąd? – Detektyw z którym wcześniej rozmawiała - Ramsey? Ramirez? - wyciągnął nowy komplet rękawiczek, bruzdy na jego twarzy pogłębiły się, kiedy skierował wzrok na jej twarz. - Wyglądasz jak kupa gówna. Powinnaś iść z nimi na to prześwietlenie. Riley się nie zatrzymała; jedynie lekko zwolniła. - Robi mi się niedobrze. Muszę się umyć i trochę odpocząć – rzuciła na niego okiem przez ramię – Zadzwonię do ciebie jak tylko to zrobię. Otworzył usta, prawdopodobnie żeby zaprotestować, ale była poza ich kręgiem zainteresowania. Co zrobią, aresztują ją? Wiedzieli kim jest, i tylko przez to co sobą reprezentowała, jej słowo było w porządku.

24

Pokręcił głowa zrezygnowany. Sympatia i coś, czego nie chciała nazwać ociepliło jego postawę. Litość? Powinien zachować swoją litość dla Diny i jej dziecka. Będą tego potrzebować. Ona tylko wykonywała swoją pracę. Tym razem się roześmiała, mimo, że brzmiało to… źle. Taa, Wykonywała swoją pracę. Po królewsku schrzaniła swoją robotę. Kolejny dzień, kolejne zwłoki. To daje osiem morderstw tego roku. Pokiwał głową. - W porządku. Powiedziałaś nam już dość, w każdym razie. Zadzwoń do mnie rano. Masz moją wizytówkę. Wymacała palcami wizytówkę, którą wsunęła do kieszeni i skierowała się do drzwi. Rano. Zadzwoni do niego rano. Teraz musi się dostać do wody. Na plażę. Jej sanktuarium. Czuła moc i spokój od wzywającego ją oceanu. Musi poczuć pieszczotę fal i poczuje się lepiej.

***

Conlan stał samotnie w ciemnościach, z zamkniętymi oczami, rozwinął zmysły, żeby wyczuć czyjąkolwiek obecność w pobliżu. Przyjaciela czy wroga. Cholera, prawie wolał wroga. Był bardzo w nastroju do skopania czyjegoś tyłka. Wyszczerzył zęby w coś co uchodziło za uśmiech. Nagle jego oczy drgnęły otwarte. Ponieważ drzwi, które trzymały jego emocje z dala od rozumu znowu gwałtownie się otworzyły. Zatoczył się, walczył o to, żeby się utrzymać prosto pod gradem bólu. Wszystko co mógł zrobić to znieść to i modlić się, żeby jego brat albo Alaric wkrótce przybyli. Znowu zamknął oczy. Walczył o skupienie. Powrócił do tej części swojego treningu, który nie był przeprowadzony z mieczami i sztyletami. Dzielić. Wojownik Posejdona nie okazuje emocji. Ceną arogancji jest twoje życie, Conlanie.

25

Niemalże słyszał Archelausa szepczącego w jego głowie. Użyj wszystkich swoich zmysłów. Nigdy nie polegaj jedynie na swoim umyśle. Niedocenienie możliwości twoich wrogów do tworzenia iluzji oznacza śmierć. Skupił się spięty. Osiągnął dystans. Umysł analizował problem jego dwoistości; pozbawione emocji kalkulacje studiowały szalejący smutek. Dowody nie popierają wewnętrznych przyczyn. Szukaj zewnętrznych. Tak więc. To było poza nim. Ktoś - albo coś - emitował smutek wystarczająco silny, żeby przebić jego mentalne blokady. Prawdopodobnie to wróg, którego sobie życzył. To za cholerę nie mógł być przyjaciel. Żaden Atlantyda nie potrafił przesyłać emocji do innych. - Cóż, jak to mówią, uważaj czego sobie życzysz, prawda? – mruknął do siebie, wytężając mięśnie z trudem panując nad powodzią udręki. Pomyślał o źródle. Ktoś, gdzieś, cierpiał bólem wartym dziewiątego kręgu piekła4.

***

Riley powlekła się od swojej starej Hondy, niedbale zaparkowanej na kilku miejscach opuszczonego parking, kierując się w stronę plaży. Niewielu było plażowiczów o tej godzinie w zimną październikową noc. Ogarnął ją zapach morskiego powietrza i słonej wody, wzięła głęboki oddech, pnącze spokoju wiło się delikatnie przez nią. Jej żołądek przypomniał burczeniem, że nie jadła od ponad czternastu godzin. Niemal bezmyślnie, sięgnęła do kieszeni kurtki po baton proteinowy, który zwykle ze sobą zabierała. Regularne posiłki były nie do przewidzenia w jej fachu. Zaczęła zdejmować opakowanie z batonu, gdy ją uderzyło: Morris już nigdy więcej nic nie zje. Ta myśl uderzyła w nią, sprawiając, że zgięła się w pół. Co to była za magiczna cyfra? Ile razy będzie musiała patrzyć jak ktoś umiera, zanim się na to uodporni? 4

W Boskiej Komedii Dantego całe piekło, podzielone jest na dziewięć kręgów: dziewiąty krąg piekła położony jest najniżej, w najdalszym miejscu piekła. Sięga do środka ziemi. (przyp. tłum.)

26

I do cholery co z niej za człowiek, że w ogóle tego chciała? Zmuszając się do wstania, zerknęła na zegarek, klnąc pod nosem. Prawie godzina policyjna. Wiedziała wszystko o godzinie policyjnej; miała nawet niezbędną kopię aktu z 2006 o Ochronie Gatunków Nieludzkich przyklejoną do okna jej domu jako osoby upoważnionej przez nowe prawo. - Nie obchodzi mnie to. Ten spacer jest mi potrzebny. Nikt mnie nie aresztuje za przebywanie na zewnątrz kilka minut po zakazie wychodzenia dla ludzi - mruknęła. Ocean oznacza uzdrawianie. Pocieszenie. Jej umysł desperacko potrzebował obu. Mówię do siebie. Teraz mówię do siebie, to znak szybkiego szaleństwa. Kopnęła z drogi pustą puszkę kiedy w końcu dotarła do piasku i wsunęła nieotwarty baton proteinowy z powrotem do kieszeni. Może później. Światło księżyca tańczyło piruety na powierzchni fal, beztroskie w swoje przyjemności. Nienaruszone przez uwagę człowieka. Riley rzuciła okiem, oceniając jego fazę. Rano nie złapała w radiu księżycowego ostrzeżenia. Pierwsza kwadra. Dobrze. Ciągle zostaje kilka dni do pełni. Wszyscy znali się lepiej na fazach księżyca, od kiedy zmiennokształtni pierwszy raz ogłosili swoje istnienie. Zabawne jaką różnicę zrobiła dekada. Prawdopodobnie zgadywałaby, że pierwsza kwadra ma coś wspólnego z małpami, przedtem. Życie było prostsze, kiedy księżyc tylko jak coś w rodzaju przeskakujących krów w książkach z bajkami. Krowy. Książki z bajkami. Ten cholerny miś i jego różowa kokarda. Riley opadła na piasek w pobliżu wody i poddała się łzom.

***

Kiedy nowa fala bólu zalała jego umysł, Conlan podniósł głowę, węsząc powietrze.

27

Ona jest blisko. Ona? Nie wiem skąd wiem, ale, taa, to „ona”. Może kilka mil od tego miejsca? Zaczął iść, przyspieszając. Zaczął biec. Przemknął przez cząsteczki czystej wody z ponadnaturalną prędkością, właściwą jego gatunkowi. Muszę ją znaleźć. Potrzeba, niewytłumaczalna ale intensywna. Pierwotna determinacja. Muszę ją znaleźć teraz.

***

Riley ciężko wzięła trzęsący się oddech, starając się utrzymać na powierzchni od prądów smutku, które ciągnęły ją na dół.. Dina pójdzie do więzienia. Proszę, Boże, uważaj ja Dinę. Riley ponownie spojrzała na nieprzenikliwy księżyc i zaśmiała się gorzko. Chociaż, czym ja się przejmuję? Czyż to nie jest tak samo jak z setkami modlitw, które wysłałam wcześniej, czy ta robi różnicę. Najgorsze z tego wszystkiego jest dziecko. Nawet jeżeli przeżyje, pójdzie do rodziny zastępczej. Riley pomyślała o dziecku, które właśnie zostało umieszczone w rodzinie zastępczej; w jednej z najlepszych. Pani Graham kochała wszystkie swoje dzieci, ale miała szczególną słabość do tych skrzywdzonych. Dziecko spojrzało w górę na twarz Riley kiedy podawała jego drgające, uzależnione od narkotyków ciało5 jego nowym opiekunom. Jego malutkie palce były zwinięte i rozwinął je jak ukwiały w poszukiwaniu światła, które mogło nigdy nie nadejść. Potarła ramiona drżąc. Pani Graham miała komplet. Riley nie miała nikogo wolnego, kto byłby aż tak dobry. Dziecko Diny dorastałoby w jeszcze gorszym miejscu niż kultura przemocy i ubóstwa, które ukształtowały zarówno Dinę jak i Morrisa. Jeżeli to dziecko w ogóle przeżyje. 5

Na ogół staram się powstrzymać od zbędnych komentarzy, ale tu nie potrafię. Za coś takiego „rodzicom” należało by urwać głowę przy samej dupie.

28

Riley niemal fizycznie zepchnęła tą myśl na tył jej umysłu. Nie mogła o tym myśleć. Nie teraz. Nie kiedy była tak blisko do krawędzi utraty zdrowych zmysłów. Odłóż to do pudełka, Riley. Pomyślisz o tym jutro. Nawet gdy zacisnęła szczęki żeby powstrzymać krzyk szarpiący się, żeby wyjść z jej gardła, jakiś dziwny szósty zmysł odebrał niebezpieczeństwo. Zauważyła je kątem oka, pełzające przez piasek, migoczące ukryte przez wzrokiem w cieniu rzucanym przez chmury. Troje. Zerwała się, żeby przykucnąć, gotowa do biegu, lustrując wzrokiem obszar wokół, szukając drogi ucieczki. Oszołomiona tym, że - przez zwykły ułamek sekundy - czuła się zbyt beznadziejnie, żeby chociaż próbować się ratować.

29

Rozdział 4

Conlan zawirował w powietrzu szybciej, nie kiedykolwiek się ruszał, kierując swoją uwagę na użycie kropelek wody w morskim powietrzu jako pryzmat, aż mógł dostrzec zarys jej kształtu. Ocena z punktu widzenia Atlantydy. Cienie złapane przez światło księżyca, przesłaniały jej twarz. Wszystko co mógł zobaczyć to smukła postać siedząca na piasku. Oddziaływanie na jej żal powiększyło się – trzykrotnie - kiedy widział jak drżą jej ramiona. Ona zdecydowanie była źródłem emocjonalnego granatu, który przebił się przez jego obronę. Żadna armia. Żadna kontrolująca umysły wampirza konspiracja. Jedna samotna ludzka kobieta. I przekazywała emocje. Ona była aknaszą. Empatą. Oszołomiony, nie wierząc, wysłał do jej umysłu niepewną sondę. Jej umysł zacisnął się na tę sondę, energia jej myśli stanęła na baczność w defensywie. Tak jakby wyczuła niebezpieczeństwo. Myślała, że jest drapieżnikiem. Wyszczerzył zęby prawie się uśmiechając. Już gorzej go nazywano. Próbował zamknąć swoje mentalne tarcza, ale zaatakowała go. Z defensywy przeszła do ofensywy - starając się dostrzec, czym do cholery był. Wynoś się z moich myśli! Wyzwanie. Odwaga. Czyste, rozgorączkowane emocje. I głęboko schowana: nić strachu. Jego logika próbowała zrozumieć to, co niemożliwe. Nawet Atlantydzi już nie mogli wysyłać emocji do sondy mentalnej. I teraz ona mogła. Na poziomie tak intensywnym, tak instynktownie, że jego zmysły wojownika prawie przegapiły jej zagrożenie. 30

Było ich trzech. Chcieli ją skrzywdzić. Zaklął wściekle pod nosem w starożytnym języku. Musieli umrzeć. Poruszył się nawet szybciej. Riley uniosła głowę, nagle zdając sobie sprawę z zagrożenia znacznie większego niż jej trzech prześladowców. Coś – ktoś - kogo prawie czuła wewnątrz siebie. - Fantastycznie. Albo mamy wampiry o nowej mocy kontroli umysłów, albo ten mój cholerny szósty zmysł zaczyna wariować - mruknęła, nawet kiedy odepchnęła się od plaży i zaczęła iść. Szybko. Może się myliła. Może to byli tylko trzej faceci, którzy wyszli pospacerować po plaży. Taa, a ja jestem Złotowłosa. - Zatrzymaj się tam, skarbie. Chcemy z tobą troszeczkę porozmawiać – jeden z nich zawołał cienkim głosem. Pozostali się zaśmiali, a groźba ukryta w ich śmiechu wysłała spiral strachu powodującą dreszcze na plecach Riley. Powietrze wokół niej zgęstniało, zdawało się wirować ciemniejącą czernią, jakby zebrały się przeciwne siły, zagrożone. Ale to nie zagrażało jej. Kiedy ciemność przechodziła, pieściła ją, potem zbudowała złowieszczy obłok za nią. Cały czas szła, szybciej, prawie już biegnąć, spoglądając za siebie. Mężczyzna się zatrzymał z otwartymi ustami. - A to co do diabła? – powiedział jeden z nich, pocierając ramiona. Jego brzuch zwisał ponad paskiem a przetłuszczone włosy były zaczesane na łysiejącą głowę. Nadająca zły wygląd czerwona blizna wiła się od kołnierza aż na bok szyi. Złapał ją na wpatrywaniu się w niego i rzucił jej pożądliwe spojrzenie. - Taa, chcesz dostać kawałek mnie, prawda, ptaszyno? Zgaduję, że nie jesteś tak nieustępliwa jak pozostałe. Mężczyzna opuścił ręce, kierując je poprzez cienie bariery, i zatoczył się za nią. Zadrżała. Zaczęła biec. Nieznane zagrożenie w powietrzu wokół niej nasiliło się. Żaden człowiek nie potrafił tego zrobić. To była niematerialna obecność - ale bardzo materialne zagrożenie.

31

Och, nie. Niech mi ktoś pomoże, proszę. To cholerny wampir. Albo zmiennokształtny. Nigdy nie powinna łamać godziny policyjnej. Piasek zdawał się drwić z niej, łapiąc jej kostki i sprawiając, że się potykała. Słyszała swoich prześladowców grzmiących coraz bliżej. Odepchnęła panikę. Pamiętaj co mówisz swoim klientom. To gwałt - straszny, zabijający duszę, ale pozwalający przeżyć. To nie morderstwo. To tylko czasowe. Nic nie ma znaczenia, a ty zostaniesz przy życiu. Możesz to przetrwać. Nieludzko złośliwy ryk zabrzmiał w jej głowie - nie, to nie było tylko w jej głowie. Ona to słyszała. Szarpnęła, żeby się zatrzymać, spoglądając za siebie na swoich prześladowców. Te bękarty za nią również się zatrzymały. - Co to było, Red? Powiedziałeś, że żaden pieprzony wilkołak nie poluje na tym terenie – jęknął jeden z nich. Riley potrząsnęła głową, była w pułapce. Kości zrobiły się płynne. Zmusiła się to tego, aby się ruszyć. Lepiej zaryzykować staniem się kolacją niewidzialnego wampira niż ofiarą orgii. Za wcześnie na zmiennokształtnych. - Zgaduję, że gwałciciele w te dni nie są pod wpływem pełni - powiedziała, histeria grozi jej załamaniem się. Ryk powrócił, zatrzymując ją w miejscu. Przerażenie przebiło się przez nią. Żaden człowiek nie mógł wydawać takiego dźwięku. Miała umrzeć. Zakrztusiła sie śmiechem. Może umieszczą ją w kostnicy w szufladzie obok Morrisa. Głos - brzmiący jak jedwabna melodia - zadzwonił wewnątrz jej głowy. Nieumarli nigdy cię nie dostaną, mała aknaszo. Jesteś dla nas zbyt cenna. Musimy dowiedzieć się jak nabyłaś ten ciekawy talent. Aksamitna pieszczota głosu została złapana przez jej mentalną obronę, starając się przemycić do jej umysłu.

32

Zafascynowana, pomimo zaistniałej sytuacji, starała się przekazać mentalnie swoją własną. Kim jesteś? Dlaczego możesz mówić do mnie w ten sposób? Żaden wampir albo zmiennokształtny nie ma takiej mocy, prawda? Gorączkowo lustrowała niebo, obawiając się ataku z góry, potem spojrzała za siebie na bandytów. Świetnie. Zostałam uwięziona w jakiej kontrolującej umysły grze, a tamci mnie złapią. Cudownie, Riley. Dlaczego po prostu nie zrezygnować i się teraz nie położyć? Głos zabrzmiał w jej umyśle ponownie, delikatność zniknęła, zastąpiona lodem. Nie przejmuj się tymi głupcami za tobą. Jestem w nastroju do dostarczenia odrobiny śmierci. - Śmierci? – Maleńki, ciemny fragment duszy Riley powstał i ucieszył się na ten pomysł, ale jej sumienie by na to nie poszło. Widziała wystarczająco śmierci jak na jedną noc. Widziała wystarczająco śmierci jak na jedno życie. - Nie. Kimkolwiek jesteś, nie zabijaj. Proszę, po prostu pomóż mi uciec – powiedziała na głos, zdając sobie sprawę, że prawdopodobnie negocjuje z szalonym krwiopijcą. Stań z boku. Teraz. Oni już są martwi. Nie lubię robactwa, które żeruje na bezbronnych kobietach. Jego melodyjny ton owinął się wokół jej zmysłów, podnosząc zakończenia jej nerwów w stan podwyższonej gotowości, nawet kiedy zjeżyła się na jego aroganckie domniemanie. Wybrałeś złą kobietę do porządkowania otoczenia, stary. A jeżeli jesteś jakimś nadprzyrodzonym indywiduum, wybrałeś również złą kobietę na swój posiłek. Obróciła się o półkroku, defensywnie kucając, zastanawiając się, jak mogłaby ewentualnie bronić się przed wszystkimi czterema z nich. Jeden z nich był na tyle silny, żeby podnieść dom. Tak ostra! Zjeść cię? Nie jestem wampirem, o ostra. Muszę jednak przyznać, że z jakiegoś powodu pomysł… skosztowania cię… nie sprawia, żebym z tego powodu był nieszczęśliwy. A jak dotąd nie widziałem twojej twarzy. Tak więc kto tu używa kontroli umysłu?

33

Jego cichy śmiech wkradł się do jej umysłu, gotując się od … seksu. Fala ciepła przepłynęła przez nią, ponad nią, dookoła niej. - Mam nadzieję, że nie czekasz na odpowiedź na to - wymruczała, czując, że jej twarz się rumieni i ciesząc się z ciemności – Co za kretyn czuje się sexy, kiedy jego życie jest zagrożone? Następnie będę zakładała obcisłą koszulę nocną i schodziła do piwnicy z seryjnymi mordercami hokeistami. Cofnęła się od nich wszystkich - właściwego kierunku chłopca kontrolującego umysł i bandytów. Ale jedna kobieta nie miała szans przeciwko całej czwórce. Riley obserwowała, zaciskając pięści tak mocno, że paznokcie wpijały się w dłonie, jak pijacy ruszyli się, żeby ją otoczyć. Kwaśny odór ich niemytych ciał potroił uczucie nudności, z którym już walczyła dławiąc się ponieważ jej żołądek zaczął się buntować. Nigdy nie będzie w stanie pokonać wszystkich trzech, a ucieczka była już niemożliwa. Nie tylko od nich, ale również od nieznajomego szepczącego w jej myślach. Ale mogła przynajmniej walić pięściami i kopać na oślep każdą część ciała, która będzie w zasięgu. Nie dostaną jej bez walki. Bądź spokojna. Zajmę się tymi kryminalistami. A potem, aknaszo, urządzimy sobie małą pogawędkę na temat tego jak przekazujesz emocje poprzez sondę mentalną. Nawet nie myśl o tym, żeby mi uciec. Riley wyczuła w tyle krok kiedy krępy, umięśniony mężczyzna z naprzeciwka sięgnął do przodu, żeby chwycić jej pierś. Mogła wyczuć opary w jego oddechu - piwo i kwaśny posmak czegoś mocniejszego. - Chodź dziecinko, daj nam małego buziaka – Zmarszczył się i wydał głośny dźwięk przyjemności z gry wstępnej, a pozostali bandyci zawyli ze śmiechu. Nudności dały znowu o sobie znać na myśl, że którykolwiek z nich mógłby jej dotykać. Udała, że się odwraca, następnie odwróciła nogę z każda uncją wściekłości, która była wewnątrz niej, prosto w krocze bękarta. I to zadziałało, solidnie.

34

Zawył, złapał się za krocze i upadł na piasek jak wielki, obrzydliwy kamień. Riley potknęła się do tyłu a napastnik na nią, chwycił ją za ramiona, jego brudne palce wbijały się w jej skórę przez lekką kurtkę. Syknęła z bólu, a syk czystej męskiej furii, który usłyszała w odpowiedzi, wypalał się przez jej mózg. Za nią ktoś zaryczał do nieba z oburzenia. Nie ktoś - on. Mężczyznę, który ją trzymał zatkało i wycofał się od niej. Kręciła głową z boku na bok, starając się mieć oko na wszystkich trzech na raz. Przynajmniej facet na ziemi wydawał się nie wybierać nigdzie. Leżał tam, jęcząc i szlochając zabawnym głosem. Wynik jeden zero dla niej, przynajmniej. I wtedy go zobaczyła. Czarne cienie złączyły się w wysoką postać zmierzającą do niej tak szybko, że wydawało się, że jej stopy nie dotykają ziemi. Moc, szalejąca i wściekła, przetoczyła się przez nią. Uczucie to zmroziło jej skórę. Była albo ocalona albo zgubiona.

35

Rozdział 5

Conlan walczył o oddech, prawie oślepiony przez czerwona mgłę wściekłości która spalała go, dusząc go, grożąc zerwaniem wizji. Furia berserka6. Powitał ją. Sprawił, że się stała. Unosząc swe ręce, kierował wodą z morza. To ukształtowało się w powietrzu w odłamki, zmieniając się w lód gdy rosło. Strzelał lodowymi sztyletami do swojego celu – strzałami z łuku Posejdona. Mężczyzna upadł z powrotem, krzycząc, kiedy śmierć o krawędziach jak brzytwa przecinała ich ciała. - Nie dotkniesz jej. Nigdy - warknął, kiedy uniósł rozkazujące ręce. Oceany Posejdona zdominowały świat. Wojownik Posejdona zdominował ocean. Był wysokim księciem i pierwszym z Wojowników i mógłby ich zniszczyć za to, że ośmielili się jej dotknąć. Piana gotowała się na krawędzi piasku, grzbiety fal wzrastały na niemożliwe wysokości, zdawało się niemal, że szukają swoich ofiar. Conlan opuścił swoje ramiona, dążąc do skupienia. Rozkazał szale fal wzrastać, wyżej i wyżej. Jego wściekłość rosła zagrażając samokontroli. Czerwona mgła rozprzestrzeniła się prze jego oczami. Mieś możliwość odpowiedzieć atakiem na atak po tylu latach bezsilności… Drwiący śmiech Anubisy zadźwięczał w jego mózgu. Ta cholerna sprawa z jego głową.

6

Berserk (berserker) – według podań historycznych był nieznającym strachu wojownikiem nordyckim. Wikinga będącego berserkiem ogarniał szał walki, który dodawał mu nadludzkiej siły. Słowo Berserk (bersërkr, liczba mnoga berserkir) pochodzi z języka staronordyjskiego i oznacza "skóra niedźwiedzia". Byli tak nazywani z racji tego, że w czasie walki nosili na sobie skóry dzikich zwierząt, zwłaszcza skóry niedźwiedzi. (przyp. tłum.)

36

Potem poczuł dotyk - wewnątrz siebie. Dotyk odwagi, przekory. Światło dla jego mroku. Współczucie dla jego braku litości. Jego wzrok skierował się na kobietę przykucniętą na piasku, z rękami ciągle uniesionymi, żeby Broniąc się przed draniami, którzy ją zaatakowali. Pośrodku tego wszystkiego, ona zachowała energię, żeby odpowiedzieć na jego wściekłość. Rozgniótł by ich dla niej. Skierował wodę, żeby obdarła ich kości z ciała. Ciesząc się każdą tego minutą. - Nie! Czym ty jesteś? Stop! Zabijesz nas! – krzyczała na niego, wyzywająco spokojnie, pomimo przewidywanego terroru. Bez powodu, bez współczucia, ponownie uniósł swoje ramiona, potem opuścił je w dół, rozkazując ścianie wody rozbić się na brzegu. Żeby zmiażdżyć mężczyzn, kiedy ci leżeli krwawiąc i płaszcząc się. Poprowadził fale w kierunku brzegu. Jej głos, łamiący się, niepewny, zabrzmiał w jego głowie. Stop! Proszę nie zabijaj mnie! Moja siostra… Ma tylko mnie. I… nie zabijaj ich. Proszę. Już dość śmierci. Conlan podziwiał jej dobroć, jej odwagę. Jej światło. Nawet kiedy wydawało jej się, że zbliża się śmierć, myślała o bandytach, którzy próbowali ją zaatakować. Podążył z powrotem za jej myślą wzdłuż ścieżki do jej umysłu. Nigdy bym cie nie skrzywdził. Zaufaj mi. A może był cholernym głupcem? Może ona była utalentowaną aktorką. Ktoś tak współczujący, nie mógł być prawdziwy. Ale czerwona mgła uniosła się, ustąpiła. W jakiś sposób jej mentalny dotyk przyniósł mu spokój. Środek spokoju. Był wewnątrz jej myśli - tworzyła emocje. To nie było oszustwo nie zło. Nic tylko współczucie owinięte terrorem. Smutek. Conlan skupił swoją moc na wodzie i na mężczyznach na jej drodze, wypowiadając jedno słowo. - Abate.

37

W doskonałej symetrii, wody biły w brzeg w doskonałym kulistym kształcie wokół miejsca gdzie stała, pozostawiając ją nietkniętą przez krople. Czuł jej szok i zdziwienie na widok spektaklu I mógł prawie poczuć jej podziw gdy dotknęła otaczającej ją ściany wody. Wzięła krótki oddech - wydając zdławiony dźwięk śmiechu. Przekazała swoją myśl: Wszystko o czym mogę myśleć to rozstąpienie Morza Czerwonego, ale ty zdecydowanie nie jesteś Mojżeszem. Conlan trzasnął wodą w dół na te małe kutasy, utrzymując ją w ostatniej możliwej sekundzie. Powstrzymał się. Dla niej. Mogli mieć małe złamania, ale byli żywi. Ściana oceanu wbiła ich piasek, zostawiając jednak wystarczająco dużo tlenu w płucach, żeby mogli to przetrwać. Co nie do końca go ucieszyło. Kiedy fale ustąpiły, pozostawiając mężczyzn płaczących, gaworzących, i cholernie bliskich zesrania się, Conlan podszedł i ponownie uniósł ręce. Fale chętnie się zerwały aby wykonać jego polecenie, a piana zagotowała się w oczekiwaniu na kolejne uderzenie. Miał złośliwą przyjemność z patrzenia na nich kulących się w sposób, w jaki chcieli zobaczyć ją kulącą się. Taa, Mogę być draniem w taki sposób. Mówił z każdą uncją wściekłości w swoim wrzącym na powierzchni ciele, zaciskając mięśnie ramion z wysiłkiem cofając ścianę wody. - Rozkazuję wam opuścić to miejsce i nigdy nie wracać. Nie będziecie próbowali skrzywdzić innych, albo wyśledzę was i zaserwuję sprawiedliwość, od której tej nocy ocaliło was jedynie współczucie tej kobiety – Omiótł ich wzrokiem, porzucając formalny ton – Innymi słowy, będziecie martwymi sukinsynami. Rozumiemy się? Wybełkotali swoją obietnicę łamiącym się głosem, potem uciekli, śmierdząc strachem i moczem, kiedy gestem kazał im odejść. Jego wzrok śledził ich jedynie przez moment, potem się odwrócił, w niewytłumaczalny sposób zwrócił się z powrotem na kobietę. Miała odwagę, albo życzyła sobie śmierci. Tak czy inaczej, widziała go rozkazującego

38

oceanowi, i jeszcze nie była wystarczająco przestraszona tak, że stała na własnych nogach. Wyszkoleni wojownicy kulili się przed nim z błahszych powodów. Jak to jest do cholery możliwe, że jeden mały człowiek ma w sobie tyle odwagi? Spalała go silna ciekawość. Chciał, nie, potrzebował, zobaczyć jej twarz, która była ocieniona przez jej włosy i ukryta w ciemności. Jego furia była nieproporcjonalna - nie miała sensu. Ci bandyci byli błaznami, których łatwo było zastraszyć. Ale z jakiegoś powodu, miał ochotę poćwiartować ich ciała. Może tak długie tortury zmieniły by każdego w chorego, zwichrowanego drania. Nawet tak zwanego następnego władcę Atlantydy. Odrobina logiki mogła by pomóc. Użyj trochę tej mocno osławionego treningu Atlantydzkiego wojownika. Taa, logiki. Logika sprawiła, że studiował swoje własne reakcje. Logika doradzała ostrożność. Zaczęła się od niego oddalać. Pieprzyć logikę. Spróbował królewskiego polecenie. Podejdź bliżej mnie, kobieto. Mam potrzebę zobaczenia twarzy tej, która każe mi nie krzywdzić tych, którzy jej zagrażali. Jesteś osobą współczującą czy raczej głupią? Rzuciła głową, długie i potargane włosy latały w powietrzu, coś powolnego w jego ciele wyostrzyło się. Zignorowała jego mentalne pytanie o rozkaz, ciągle stojąc w miejscu. - Kim jesteś, i jak to się stało, że jesteś w moich myślach? Możesz również przestać rozkazywać rzeczom wokół mnie, draniu. Znam samoobronę. Poradziła bym sobie. Jej głos. Był liryczny, zmysłowy, muzyka śpiewająca w jego uszach I rozchodząca się po całym ciele. Grając nim niczym delikatne palce na strunach harfy. Jego ciało naprężyło się z wysiłku. Jej ciało drżało z oburzenia, ale emocje wciąż emitowały wyznając prawdę. Wiedziała, że wyrządziliby jej wielką, brzydką krzywdę.

39

Emocje. W jakiś sposób, zaczął tracić poczucie niespodziewanego, niebywałego, cholernie niewiarygodnego faktu, że ona przekazywała emocje. Wiedziała, że byłaby poważnie zraniona gdyby jego tam nie było – właściwie to czuł tą wiedzę i w związku z tym pozostałość je strachu i bólu. Westchnęła a jej ciało się przygarbiło. - Ja… przepraszam. Powinnam ci podziękować. Kimkolwiek - czy czymkolwiek - jesteś, ocaliłeś mnie przed tymi mężczyznami. Dziękuję. Potem uniosła głowę i spojrzała na niego. - Nie masz zamiaru pić mojej krwi ani wyrywać mi ramion, prawda? Ponieważ mój dzień był naprawdę do bani, i nie jestem na to gotowa - powiedziała, głosem zabarwionym podejrzliwością. Zamrugał, oszołomiony jej pozorną niemożliwością prowadzenia logicznej rozmowy. Doszedł do wniosku, że spróbuje używać prostych zdań i mówić głośno. Może terror zmienił tę ludzką kobietę w paplającą idiotkę. Powoli, ostrożnie dobierając słowa, próbował wyjaśnić. - Nie jestem niumarłym, albo zmieniającym formę na zwierzęcą. Jestem… kimś innym. Jesteś ze mną całkowicie bezpieczna, aknaszo. Położyła ręce na biodrach i patrzyła na niego. - Ciągle mnie tak nazywasz. Co to znaczy? Co znaczy “kimś innym”? I dlaczego mówisz, jakbyś wyszedł z książki ze starymi baśniami? Kiedy zastanawiał się jak jej odpowiedzieć, brzeg chmury nad głową w końcu przeszedł poza krawędź księżyca. Blask księżyca na jej postaci wywołał falę sensacji w jego wnętrznościach. Nikt nie mógł być tak piękny. Prawie się roześmiał. Mówiła o bajkach, a wygląda tak, jakby wyszła z kartki jednej z nich. Jej twarz błyszczała perfekcją Nereid. Srebrne światło ledwo rozświetlało czerwono złote fale, które pod wpływem promieni słonecznych musiały płonąć jak ogień. Jej oczy… Niemożliwe. Żaden człowiek nie ma takich oczu. - Są kobaltowe – powiedział głośno, nie myśląc – Twoje oczy.

40

Kobalt. Kolor rodziny królewskiej Atlantydy. Jego kolor. - One - moja matka miała oczy w odcieniu tak głębokiego błękitu - wyszeptała, sięgając jedną ręką, by dotknąć twarzy. Conlan wstrzymał oddech, czując jej ból. Coś o jej matce - Nie żyje - wymruczał. W jakiś sposób to wiedział. Czuł to. Nie potrafił zrozumieć tego przyciągania - tak jakby magnetyczne przyciąganie księżyca dla pływów natchnął go. Chciał jej dotknąć. Musiał jej dotknąć. Prawie nie myśląc, sięgnął do jej twarzy opuszkami palców. Zadrżała, ale nie odeszła, więc odważył się pieścić jedwabistą krzywiznę jej policzka drżącymi palcami. Tęskniący. Pragnienie wzbierające z nikąd. Zdrowe, czyste pożądanie. Nie czuł pożądania ponad wiek. Na pewno nie przez ostatnie siedem lat. Nic niewinnego. Nic nie wynaturzonego. Cholerni bogowie. Szarpnął rękę z dala od niej. - Aknasza znaczy “empata” - powiedział szorstko – Jesteś empatą. Pierwszą od chyba dziesięciu tysięcy lat. Riley zapatrzyła się na człowieka, który uratował ją przed atakiem, prawdopodobnie przed gwałtem. Może czymś gorszym. Jeżeli jej umysł wyczarował jej najbardziej erotyczną fantazję, żeby uchronić ją przed ponurą rzeczywistością, w której była atakowana, wykonał kawał dobrej roboty. Ten mężczyzna był kimś w rodzaju super bohatera, który ożył. Jeżeli robili super bohaterów, którzy wyglądali jak bardzo niebezpieczni Hollywoodzcy aktorzy, to ożył. Stał tam, dobre osiem cali wyższy od jej pięć stóp dziesięć z ciałem jak z mokrego snu nimfomanki. Mocno umięśnione plecy i ramiona, szeroka klatka piersiowa idąca stożkowato aż do szczupłej tali. Boże, jego uda miały rozmiar jej pasa. Ten mężczyzna był górą mięśni, wręcz nieprawdopodobną ubraną w czarną jedwabna koszulę wsadzoną w czarne eleganckie spodnie. Oderwała wzrok os

41

dalszego podążania na południe i zatrzymała na jego klatce piersiowej, jej policzki płonęły wiedząc, że złapał ją na wpatrywaniu się w niego. Chociaż, tak naprawdę, ten mężczyzna musi przyciągać wzrok gdziekolwiek się znajdzie, więc to nie jest tak, że nie jest do tego przyzwyczajony. Jego jedwabiście czarne włosy spływały na ramiona błyszczącymi falami, okalając twarz, którą definiowało jedno określenie. Piękna. Po raz pierwszy użyła tego przymiotnika, żeby opisać mężczyznę. Podniósł jej podbródek jednym palcem a ona spojrzała na niego ponownie. Uśmiechał się, rozbawienie zaświeciło w jego ciemnych oczach, prawie, jakby słyszał ją kiedy… - O Boże – wymruczała - Empata oznacza, że możesz czytać w moich myślach? – wpatrzyła się w jedwabiste włosy, w perfekcyjnie wyrzeźbione usta, i w kości policzkowe, które wydawały się być wyrzeźbione w granicie. Wreszcie jej wzrok spoczął na jego lodowo czarnych oczach które płonęły przy niej. Dziwne, że lód może być tak gorący, pomyślała z roztargnieniem, uwięziona niemal bezmyślnie w jego spojrzeniu. - Słyszałeś mnie, prawda? – zapytała prawie machinalnie, zawstydzona. Dotknął jej policzka palcami tak delikatnie, że niemal zadrżała z wrażenia, i powiedział w jej myślach głosem, który powinien być zakazany. Mogę słyszeć twoje myśli, ale również w jakiś sposób mogę czuć twoje emocje. To niemożliwe, ale prawdziwe. Whiskey owinięta aksamitem. Jego niski, czysto męski głos niósł gładkie, ochrypłe dźwięki, które zakręcały jej zakończenia nerwowe, aż jej skóra napinała się z pożądania. Pożądanie, które pieściło wszystkie strefy erogenne, których nawet nie podejrzewała, że je posiada. Pożądanie na myśl, że mógłby jej dotknąć. Pożądanie na myśl, że mógłby mówić do niej mentalną ścieżką, której nie dzieliła z nikim innym. Pożądanie. Jego głos zabrzmiał echem w jej myślach, szorstko. Napięty. Słyszę cię, i chyba powinnaś pomyśleć o czymś innym. Ponieważ coś w tobie spala mnie wewnętrznie, i nie wiem czy chciałbym podjąć wyzwanie, żeby to kontrolować.

42

Czuła jego zmieszanie, prawie jakby szukał odpowiedzi na problem, na który odpowiedzi nie było. Podszedł do niej bliżej i owinął jedną rękę delikatnie wokół jej karku. Musze cię dotknąć. Nie chcę cię przestraszyć ale proszę pozwól mi cię dotknąć. Tylko moje czoło do twojego. Jego oczy utrzymywały wyraźne błaganie. Proszę. Drżąc, będąc pewna że zwariowała godząc się na to, pokiwała głową. Nie mogła się powstrzymać. Coś wewnątrz niej nie pozwoliło by jej uciec. Być może szaleństwo, albo może wysoki poziom adrenaliny po przeżyciu dwóch doświadczeń w ciągu jednego wieczoru, które sprawiły, że była bliska śmierci. Ale każdy obronny instynkt, który dobrze chronił ją w pracy – który powinien krzyczeć uwaga, uwaga, trzymaj się z daleka od super ciała - krzyczał tak, tak, tak, dotknij mnie, dotknij mnie. Riley porzuciła włóczęgę po swoich myślach, zdając sobie sprawę najgorętszy mężczyzna jakiego kiedykolwiek widziała pochylał się nad nią. Powoli, ciągle powoli, obniżał swoją twarz do jej, jakby do pocałunku. Och, gdyby tylko ją pocałował. Jedynie o jeden oddech od niej, powoli uśmiechnął się z czystą męską satysfakcją. Sprawiło to, że wyglądał jeszcze bardziej jak drapieżnik, którym niewątpliwie był. Jestem za tym, aknaszo. Ale najpierw chcę poczuć dotyk twojego umysłu. Po czym pochylił swoje czoło do jej. Po raz drugi tej nocy świat Riley eksplodował. Jej ciało zesztywniało a ona uskoczyła w tył tak mocno, że upadła by gdyby nie jego silne ręce na jej ramionach. Jego. On. Conlan. Miał na imię Conlan i był… jakiegoś rodzaju przywódcą. Myśli i wrażenia przeskoczyły z jego umysłu do jej własnego topiąc ją w odczuciach I kolorach. Jego… myśli?… aura?… dusza?… nasycony błękitno-niebieski, jak basen najczystszej wody lub głębia morza. Ale czerń - wrząca czerń wirowała pośrodku tego. Tortury. Ból. Imię – twarz - mroczna piękność zrujnowana przez zło i szaleństwo. Anubisa?

43

Okręciła się w jego ramionach, próbując uciec od intensywności jego umysłu chwytającego jej, ale trzymał ją ramionami niczym stalowymi obręczami. Ja ból piętnujący jego wspomnienia, trzymał ją w ich niewoli. Tortury, ból, palenie krojenie, cięcie, piekąca agonia… Jak mógł znosić tyle bólu przez tak długi czas? Krzyknęła, próbując oddychać, próbując się zdystansować. Nie starała się już oderwać, ale zrozumieć. Jak? W jaki sposób znajdował się w jej myślach? Czuła go - znała go - rozumiała go na jakimś fundamentalnym poziomie. Mogła wyczytać jego gwałtowną determinację do odkrywania jej, do badania jej, do tego, żeby… ją mieć? Intensywność skanowania jego myśli zmieniła się, z całą subtelnością fal pływowych, którą nazwał wcześniej, w potok seksualnego pragnienia. Gwałtowny głód, zabarwiony odrobiną szoku na jego reakcję na nią. Szarpnęła głowę z daleka od niego w desperackiej próbie chronienia siebie i myśli, przez chwilę, gdy widziała niebiesko-zielony ogień szalejący w głębi jego czarnych źrenic. Pokręciła głową, żeby ją oczyścić i powiedziała głośno, aby złagodzić głód rosnący między nimi. - Conlan. Nazywasz się Conlan, prawda? Nie wiem, skąd wiem, ale… ja jestem Riley Nagle, pomimo strachu, lekko się roześmiała - Wow. Zabrzmiało to jak 'ja, Tarzan, ty, Jane'. Nagle wspomnienia przegnały uśmiech z jej twarzy. - Jak udało ci się to znieść? Tyle bólu przez tak długi czas… Potrząsnęła ręką, bolejąc nad nim. Bolejąc nad tym mężczyzną, którego nawet nie znała. - To doprowadziło by mnie do szaleństwa. W końcu powiedział, matowym głosem. - Nie przesadzaj z żadnymi wnioskami. Nigdy nie twierdziłem, że jestem zdrowy na umyśle.

44

Rozdział 6

Conlan odrzucił głowę do tyłu, nabierając pełne płuca powietrza, brzydka rzeczywistość jego wspomnień stała nieugięta w ciszy pomiędzy nimi. Miała więcej odwagi, niż kiedykolwiek by zgadł, ten mały człowieczek. Wpychając swoje myśli do jej, dotknął całą istotę tego - ich myśli niemalże się stapiały. Czystość jej duszy zaszokowała go; jego cynizm miał setki lat. Jeden dotyk i ją znał, jakimś cudem. Intelektualnie. Emocjonalnie. - Jeszcze raz. Musze znowu cię dotknąć – powiedział szorstko, przyciągając ją bliżej Proszę. Spojrzał w dół na nią, pragnąc by mu nie odmówiła. Ponownie na niego spojrzała, strach ustępował akceptacji, i wtedy kiwnęła głową i zamknęła oczy, unosząc swoje czoło do jego. Ale tym razem nie chciał jedynie niewinnego dotyku. Musiał jej skosztować. Jeden mały raz. Wiedział, że okłamuje sam siebie w kwestii tego, że mały, nawet jeżeli tak myślał. Nic go to nie obchodziło. Pochylił się, żeby nakryć jej usta swoimi. Przy pierwszym dotyku jego ust, szeroko otworzyła oczy i nabrała gwałtownie powietrza, wystarczająco żeby jego język wtargnął do jej ust dopełniając ich posiadanie. Jej smak wywiał wszystkie rozsądne myśli z jego głowy. Czuł energię przebijającą się przez niego, szukającą żywiołów. Nawet nie próbował tego zatrzymać. Morze zawrzało na krawędzi piasku i pod nimi, wiatr wzbił się w szale dookoła nich. Siła cyklonu. 45

Jej ciało drżało a ona wygięła się w jego kierunku, miękkość jej krzywizn kusiła, ale to dotyk jej umysłu doprowadzał go do szaleństwa. Jego ciało stwardniało ponad wszelkie potrzeby jakie kiedykolwiek znał, agresywne, dominujące, aż do momentu, kiedy jego ubranie było bliskie pęknięcia od narastającego ciśnienia. Prowadził swój język do i z jej ust, wbijając się nim i cofając, w ruchu starszym aniżeli czas. Czekając, żeby wspiąć się do ciepła jej ust i nieba jakim było jej ciała jednocześnie. Rozsądek próbował wstać w jego umyśle i odciągnąć jego silną potrzebę. Riley. Ma na imię Riley. Jest człowiekiem. To jest złe. Dotknęła jego twarzy. Rozsądek nigdy nie miał żadnej cholernej szansy. Nawet kiedy oparł ją o twardość swego ciała, Riley wiedziała, że musi śnić. Nic, nic, nigdy nie sprawiło, że czuła się jak teraz. Moc przelała się przez nią, ciepło spajające ją z nim. Chciała wspinać się po nim, wewnątrz niego, czuć jego ciało ocierające się o jej, uderzające wewnątrz niej. Intensywność tego zszokowała ją nawet jak jęczała o więcej, więcej, więcej, wszystkie powody utonęły w burzy pragnienia. Potrzeby. Chwyciła jego twardy jak skała biceps, starając się utrzymać w pionie. Może próbując przyciągnąć go bliżej. Bezmyślnie uniosła ręce, kładąc je na jego klatce piersiowej, zsuwając je w dół po jego twardym, płaskim brzuchu i z powrotem na jego kark. Włożyła palce w jego włosy. Bliżej, bliżej. Usłyszała jęczący dźwięk i zdała sobie sprawę, że to była ona, ona. Skomlała. Gdyby jego język nie był w jej ustach, zaczęła by go błagać, żeby przyciągnął ją jeszcze bliżej. Przestała oddychać skupiona na jego emocjach, wciągając ich kolory do swojego wnętrza. Błękity i zielenie i iskrząca kryształowa pasja wirowała wokół nich, zatraciła się w tym, zatraciła w nim. Zatracona.

46

Pomysł utraty siebie otrzeźwił ją na krótko. Walczyła żeby odsunąć się od niego, sięgając po rozsądek, walcząc z drapieżnym pożądaniem. Rozsądek ustąpił. Wydała cieniutki jęczący głos wewnątrz jego ust i Conlan był również stracony, pragnący, niepohamowany, potrzebujący. Tylko jej. Tylko jej. Teraz. Starał się skoncentrować na jej myślach, żeby powstrzymać się od podarcia jej ubrań niczym zwierzę. Wysłał swoje myśli do niej - do jej duszy - i był zachwycony jej wrodzoną dobrocią, bezinteresownością i światłem. Siła jej czystości uderzyła w niego mocą ponad rozumem. Był sparaliżowany. Był zniszczony. Ona również go pragnęła. Pokonany przez podwójne objawienie jej ducha i pożądania, płonące ciepło błysnęło wewnątrz niego z wulkaniczną intensywnością. Pasja i elementarna energia w powietrzu przyciągały i trzeszczały wokół ich ciał, spalając go od wewnątrz. Jego ciało ogarnęły płomienie a on chciał więcej. Jego potrzeba okazała się żarłoczna. Tylko jeden dotyk. Jedno skosztowanie. Smak, który zatrzyma na zawsze. Jego ręce pieściły jej kręgosłup, przyciągając jej biodra bliżej jego ciepła - jego potrzeby. Jego umysł i ciało krzyczały przez ten jeden moment, kiedy pasje, nie zobowiązania, nie obowiązki mogły kierować jego działaniami. Jej zapach, jedwab jej włosów, ciepło jej ciała obok jego chłodu morskiej bryzy, wszystko razem wydmuchać obowiązek z jego myśli. chciał, nie, potrzebował ułożyć ją na piasku i brać jej ciało, raz za razem, wbijając się w jej ciepło z bezpardonowa furią fal. Jego wyczulone zmysły czuły jej pożądanie, rosnące, żeby dorównać jego pożądaniu, nawet kiedy trzymał ją w ramionach. Jego ręce obrysowywały jej krzywizny, dotykały jej miękkości, formowały jej ciało do swojego tok ciasno, że musiała się poddać jego żądaniom. Coś prymitywnego – dzikiego - wzrosło w jego głowie I żądało robienia czegoś takiego.

47

Stawiając jego żądania. Zostawiając swój znak na niej. Swój znak. Płomienie. Nagle zdał sobie sprawę, że znak Posejdona na jego piersi pali jego ciało niemalże tak samo jak w dniu, kiedy składał przysięgę. Przypomnienie? Próbował myśleć, przeanalizować wrażenia, ale jego ciało tonęło w czystej potrzebie. Stracony w cudzie jej umysłu i jej ciała, pocałował ją, żądając jej ust. Jego ręce zacisnęły się na niej aż lekko krzyknęła. Cieniutkie kwilenie wyrwało go z bezmyślności i się uspokoił, starając się przywrócić rozsądek. Odchyliła głowę, oczy miała oszołomione a usta opuchnięte. - Ranisz mnie - wyszeptała. Puścił ją natychmiast, trzęsącymi rękami, przeklinając się za sprawienie jej bólu. - Przepraszam - Cholera. Ja - nie mam wytłumaczenia. Skłonił głowę ciężko oddychając. Autodestrukcja zamroziła wszelkie resztki pasji. Skłonił się głębiej i podniósł na nią wzrok. - Proszę, przyjmij moje przeprosiny. Ja nigdy - nie. Jestem takim samym brutalnym dupkiem jak te szumowiny, które stąd uciekły. Uśmiechnęła się lekko, krawędź strachu oddalała się z jej oczu, ale wciąż tkwiła w umyśle. Trzęsła się. Może tak samo ze strachu jak i z pasji. Był gorszy niż te szumowiny. Próbowała się odezwać, oddychała szybko I było jasne, że próbuje się uspokoić. - Ja nie… Ja nie mogę… ty nie możesz… - Wzięła głęboki oddech i cofnęła się – Co to było do diabła? Ja nie robię takich rzeczy. To znaczy, właśnie zrobiłam, więc musisz myśleć ale ja nie. Och przestań bełkotać, Riley. Posłała mu niepewny uśmiech, ciągle ciężko oddychając. - Ponieważ prawdopodobnie uratowałeś mi życie i w ogóle, wybaczam ci, cóż, praktycznie napaść na mnie tutaj na plaży. Nie żebym nie współpracowała czy coś. Ale muszę iść - Riley cofnęła się ostrożnie, pozornie nie orientując się, że pozostał w jej umyśle.

48

Szczerze. Nawet zażenowana na myśl o swoim własnym bezsensownym zachowaniu, była wystarczająco szczera, żeby przyznać, że czuła to samo szalejące pragnienie. Jego szacunek dla jej odwagi wzrósł, nawet gdy musiał walczyć z żądaniami swojego ciała, żeby porwać ją do swojego pałacu i trzymać w niewoli przez rok. Albo dwa. Najchętniej naga przez cały ten czas. Conlan poczuł jak dziki uśmiech rozprzestrzenia się na jego twarzy. Była odważna i piękna ponad wiarę, i była aknaszą. Jego obowiązkiem było badanie jej. Spędzając z nią bardzo dużo czasu. Racjonalizując, do diabła z tym, że chcę jej nagiej i pode mną. W moim łóżku. Tutaj, na piasku. Gdziekolwiek. Wkrótce. Teraz. Wessał głęboki oddech, walcząc o kontrolę. Trójząb. Musiał znaleźć Trójząb. W międzyczasie miał ją schować bezpieczną na Atlantydzie. Pomyślał o strażnikach trzymających straż, trenujących - do diabła, wystarczy myśl o innych mężczyznach spacerujących gdziekolwiek wokół Riley – i jego oddech zacieśnia się w klatce piersiowej. Ok, więc powinna zostać w świątyni. Z Kapłanem. Kapłanem w celibacie. Z dala od Alarica, w celibacie czy też nie. Riley postąpiła kolejny krok do tyłu a on ciągle mógł poczuć jej zmieszanie. Wątpiła w swój rozsądek. Przytłaczało ją wyczerpanie. Nocne wydarzenia trochę ją poobijały – on ją poobijał. Nie potrafił żałować, że jej dotykał. Całował ją. Ale żałował, że jej spięte zasoby, przyciskał jeszcze bardziej. Obce uczucie kruchości przepłynęło przez niego. Chciał ją chronić. Nawet przed nim samym. Uśmiechnął się do niej, ale to nie wystarczyło, żeby ją uspokoić. Riley prawie się potknęła, w pośpiechu oddalając się od niego.

49

- Muszę iść do domu. Już późno. Godzina policyjna i w ogóle. Muszę - żegnaj. Kiedy ruszył się, aby za nią podążyć, wyczuł, że Ven i Siedmiu przebili się w końcu przez fale, i że Alaric był blisko za nimi. Wiedział, że może śledzić ją z daleka. Zeskanował okolicę, żeby się upewnić, że napastnicy dawno zniknęli. Ale musiał zebrać wszystkie siły, żeby stać spokojnie i pozwolić jej odejść. Wystarczająco długo, żeby dotarła do domu. Chciałaby spakować kilka swoich rzeczy. Nie wiedział jak długo trzymałby ją na Atlantydzie. Coś głęboko w środku zaprotestowało na myśl, że kiedykolwiek miałby pozwolić jej odejść. Nie na długo, przynajmniej tym razem. Będę przy niej w mniej niż godzinę. A reszta - nad resztą będę zastanawiał się później. Odmawiał myślenia o swoim obowiązku. O swojej przeznaczonej królowej, której nigdy nie poznał. Gdy patrzył jak ucieka od niego, jego umysł powtarzał jej imię, niemal pieszcząc sylaby. Wyszeptał na głos - Riley. Kiedy jego ciało twardniało jeszcze na dźwięk jej imienia, uderzyła w niego surowa prawda. Nie była zwykłym empatą. Należała do niego. Conlan pokręcił głową. Głupiec. Daremny. Jego obowiązek był jasny. Szlachetne pochodzenie. Przeznaczone na królewski program prokreacji. Jego usta się wygięły. Królewska stadnina. Jego wzrok powrócił do Riley, utkwił go w skraju plaży, gdzie ona odwróciła się, żeby na niego spojrzeć. Niepewnie, jej umysł dosięgną jego. Żegnaj, Conlanie. Dziękuję. Cała przyjemność po mojej stronie, Riley. Ale nie ma możliwości, żeby to było pożegnanie. Gdy zniknęła pośród nocy, uniósł ręce i rzucił w kierunku morza fale silnej radości, i rodzina przepływających delfinów skoczyła w powietrze dla uczczenia tego - arabeska wspólnej radości. Powietrze odpowiedziało wibracjami mocy Posejdona.

50

Wtedy, bez ostrzeżenia, słabość i zawroty głowy przeszły przez niego. Conlan zatoczył się do tyłu po czym upadł na piasek. I strach o Riley przetoczył się przez niego. Kręcił głową tam i z powrotem, starając się ją oczyścić. Nienawidził tego pomysłu, ale musiał to zrobić. Musiał wezwać pomoc. Ven! Potrzebuję… potrzebuję twojej pomocy.

51

Rozdział 7

Jakieś setki mil stąd, Lord Wysoki Wampir Barrabas uniósł swoją głowę, węsząc w powietrzu. Coś - Co! Tylko przez chwilę, czuł zakłócenia żywiołów ponad wszystko… - Ale, Senatorze Barnes, jako lider Pierwszych, musisz – powiedział człowiek, służalczo. Barrabas syknął na niego, Nienawidząc tego fałszywego nazwiska. Barnes. Patetyczna wymówka na imię. Znał jednak nierozważny charakter podkreślania swojego dziedzictwa. Wielu wciąż pamiętało przeklęte przez historię imię, oraz wydarzenia, które Poncjusz Piłat puścił w ruch tamtego dnia7. Wkrótce. Wkrótce nadejdzie jako on, a wtedy imię Barrabas będzie znienawidzone i budzące starach takiej wielkości, że to co było wcześniej będzie niczym dla tych owiec. Owca przed nim upadła na twarz, tam na betonowej podłodze w głównej podziemnej komnacie Pierwszych. - Jako lider Pierwszych, muszę robić cokolwiek chcę robić - zadrwił – Dwa pozostałe domy w Kongresie będą robiły dokładnie to co im powiem, czyż nie? Człowiek płaszczył się i czołgał wychodząc z pokoju, prawdopodobnie uważając się za szczęśliwca, biorąc pod uwagę to, czego był świadkiem. Wzrok wampira skierował się na kongresmena i senator z Michigan którzy byli przyczyną tych problemów. Oni wisieli, stopami nad podłogą, z ramionami skutymi kajdanami przytwierdzonymi do ściany. Kobiety ich dumy krwi przelatywały wokół nich, krojąc delikatnie skórę przykutych mężczyzn i ssących, kiedy krew spływała w dół ich nagich ciał. Ten z Iowa ciągle jęczał, ten drugi już dawno milczał martwy. 7

Barabasz - w Nowym Testamencie współwięzień Jezusa, tak jak on kandydat do amnestii z okazji święta Paschy. Barabasz został uwolniony, a Chrystus skazany na ukrzyżowanie. (przyp. tłum.)

52

Barrabas rozważał i odrzucał wnioski, dotyczące względnej siły ich partii w oparciu o ich wytrzymałość, a potem rzucił się na swoje wyglądające jak tron krzesło. Mrużąc oczy, skupił się na zaburzeniach, które czuł w żywiołach. - Co może mieć taką moc – wymruczał bębniąc palcami w oparcie krzesła. Drzwi do komnaty trzasnęły otwarte i jego drugi, Drakos, szybował do pokoju. - Czułeś to, Barrabaszu? Barrabas kiwnął, prawie niezauważalnym ruchem głową. - Czułem. Co to było? Drakos zleciał na podłogę, srebrne włosy ułożyły się wokół jego ramion. Barrabas nie był nieświadomy, że więcej niż kilka z jego kobiet ukradkiem chciwie patrzyły na jego generała. Trzeba coś zrobić z Drakosem. Urósł w siłę niemal wystarczającą, żeby mnie wyzwać. Może już najwyższy czas na następnego “drugiego”. Ale głośno jedynie odpowiedział na zadane pytanie. - Może nic. Może wszystko. Odeślij przednią straż. Nie możemy pozwolić, żeby teraz cokolwiek nas rozpraszało. - Anubisa? Ledwo, tylko ledwo, Barrabas powstrzymał dreszcz. - Była… niedostępna tak późno. Nie, żeby kiedykolwiek mówiła nam o tym co sama wie. - Spokojnie, jeśli mamy się jej przeciwstawić - Drakos zacisnął szczękę. - Dość – warknął Barrabas – Rób co mówię. - Co rozkażesz, będzie zrobione - odpowiedział Drakos, odwracając wzrok i kłaniając się nisko - Będę im przewodził. - Nie. Potrzebuję cię tutaj – powiedział Barrabas – Wyślij kogoś innego. Wyślij Terminusa. Drakos uniósł brew, poza tym, jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Nie będące zaskoczeniem dla ponad dziewięćset letniego wampira, było jednakowoż niewygodne. Barrabas wstał w ruchu czystej niewyraźnej prędkości, która mogłaby przerazić przykutego mężczyznę z Iowa, gdyby jedna z kobiet nie wślizgiwała się w jego żyłę szyjną.

53

- Dobrzy politycy san a tyle twardzi, żeby uznać te dni – zaobserwował Barrabas – Wszystkim brakuje pewnej wytrzymałości. Stąpając w rozbryzgach krwi i wdychając z przyjemnością jej ciężki, miedziany zapach, Barrabas machnął głową do generała. - Mam dla ciebie ważniejsze zadanie, drugi. Potrzebuję następnego telepatę. Byłem, prawdopodobnie, nazbyt troskliwy w moim uczuciu do poprzedniego. Wrócił myślami do bryły martwego ciała, które zostawił na podłodze swojej sypialni z więcej niż odrobina żalu. Drakos powiedział bez emocji. - Telepaci są nieliczni i daleko, mój panie, a żyją jeszcze trudniejsi do zlokalizowania. Miałem nadzieję, że ten mógłby… Barrabas przerwał mu. - Kwestionujesz mnie, Drakosie? Niemniej był niezwykle surowy dla telepatów w minionym roku. Jego pragnienie krwi I ciała rosło, nie malejąc, kiedy stawał się starszy i silniejszy, i coś w słuchaniu męczonego głosu swoich ofiar poprzez telepatię było nieznośnie soczyste. Jeżeli empaci ciągle istnieli. Aby rzeczywiście poczuć ból owcy, który jej zadawał … zadrżał z pierwotnej ekstazy na tę myśl. Żaden nie przeżył tak długo jak on - nikogo poza Barrabaszem nie można było zapytać, czy z upływem napotkałby nawet bardziej żarłoczny głód. Może jego przeznaczeniem było stać się większym zwierzęciem niż zmiennokształtni, których planował zniszczyć. Wytrząsając swoje czarne myśli, poprowadził Drakosa z komnaty, spoglądając do tyłu na kobietę, która gorączkowo chłeptała z kongresmańskiej fontanny krwi. - I przyprowadź moją sekretarkę. Mam nową propozycję w odniesieniu do tej nowej ustawy co do której zastosowano obstrukcje parlamentarną. Myślę, że teraz reszta Kongresu może okazać się bardziej… smaczna. Zatrzymał się przy drzwiach i skinął głowa w kierunku pozostałości po swoich najbardziej zdeterminowanych przeciwnikach na Wzgórzu. - Potem znajdź kogoś, kto pozbędzie się śmieci.

54

Rozdział 8

Conlan wziął głęboki oddech pewny, że zapach Riley pozostał w powietrzu wokół niego. Mógł ją poczuć w swoich ustach - jej ciepło i słodycz. Ciągle czuł odcisk jaj jedwabistej skóry na swoich rękach, na swoim twardym i bolącym ciele. Ciągle jeszcze czuł emocje, które przekazywała tak głośno. Wszystko w nim domagało się pójścia za nią. Zalała go potrzeba granicząca z obsesją, ale wieki treningów przesłoniło jego instynkty. Musiał stanąć twarzą w twarz z zagrożeniem i je przeanalizować. Nigdy nie doświadczył niczego podobnego do tej fali słabości. To trwało minuty, ale kto wie, czy nie mogłoby powrócić? Również, co do diabła to spowodowało? Czy było to spowodowane dzieleniem jej emocji? Na klejnoty Posejdona, to nie było podobne do niczego co kiedykolwiek słyszał w historii swego ludu. Nic przed czym byłby kiedykolwiek ostrzeżony. Musiał zidentyfikować przyczynę tej słabości, żeby móc jej zapobiegać. Pokonać. Jak kochał powtarzać Alaric, wiedza jest siłą. Liczył na swojego brata, na ścieżce myślowej, którą dzielili. Ven? Głos od razu pojawił się w jego głowie, dźwięczący furią i - lepiej ukrytą ale ciągle widoczną - troską. Prawie na miejscu, bracie. Obowiązek zakorzeniony w nim przez tyle lat walki, żeby odzyskać kontrolę nad umysłem. Jego obowiązkiem było odzyskanie Trójzębu. Wreszcie wstąpić na tron, myślenia o czym unikał przez ostatnie dwa stulecia. Prowadzić swój lud. Przyszły król nie mógł porzucić obowiązku dla kobiety.

55

Zaśmiał się bez humoru. Taa, obowiązek. Ponieważ tym, kogo potrzebują Atlantydzi siedzącego na tronie po moim ojcu rządzącym idealnie przez pół millennium to problem pieprzonego przywódcy, który nie potrafi nawet uciec od wampira. Zacisnął szczęki i chodził w kółko po piasku. Nie żeby Riley - albo inna kobieta zasługiwała, żeby być nim obciążoną. Jego myśli przemknęły do Anubisy. Co jeżeli ból go zrujnował? Co, jeżeli dla niego seks będzie zawsze czymś skażonym, pokręconym? Złym? Co miał do zaoferowania jakiejkolwiek kobiecie? Musi być racjonalistą. Racja. Tylko że racjonalizm jest cholernie niemożliwy. Jego ciało dalej się napinało, boleśnie, tylko na myśl o włosach Riley prześlizgujących się tylko przez jego palce niczym najlepszy atlantydzki jedwab. Nie była niczym złym. Nic co jej dotyczy, ich razem, nie jest niczym innym jak czymś właściwym. Zbyt właściwym. Jak czymś właściwym może być trzymanie kobiety, którą się dopiero co poznało? Człowieka! Zamykając oczy, Conlan oddychał powoli przez nos i wezwał dyscyplinę swojego szkolenia, żeby złagodzić szalejące w nim potrzeby. Był wysokim księciem i znał swoje obowiązki. Taa, cóż, chrzanić obowiązek. Ven ma pięć minut a potem idę za nią. Idę upewnić się, że jest bezpieczna zanim pójdę szukać Trójzębu. Wirujące źródło wody strzeliło w powietrze, niosąc Alarica na piasek. Dramatycznie jak zwykle. Czarne jak noc włosy Kapłana zawirowały wokół jego ramion, przypominając Conlanowi historie, które o nim opowiadano. Alaric jako mroczny strażnik Posejdona wrzał. Ludzie wymawiali imię Kapłana, żeby przestraszyć dzieci pilnowanych przez rodziców. Conlan skrzywił się, po raz pierwszy zastanawiając się czuł się Alaric będąc utożsamianym z przedmiotem z koszmarów. Iskierka współczucia zniknęła jednak, kiedy Kapłan zaczął się śmiać.

56

- Moja cierpliwość jest cholernie blisko wyczerpania się, więc śmiej się na własne ryzyko warknął, czując się jak głupiec, próbując zachować godność świeżo co wylądował w błocie. Wiedząc, że Alaric to wiedział. Alaric uśmiechnął się do niego. - Nie doceniasz mojej przyjemności, Conlanie? Spędziłem tak mało czasu na lądzie, że zasłużyłem, żeby się tym cieszyć, mam rację? – Ruszył do przodu i wyciągnął rękę. Nosząc dopasowane czarne spodnie i czarną jedwabną koszulę, niemalże identyczną do tej którą miał Conlan, Alaric mógłby być jego bliźniakiem. Jego złym bliźniakiem. Mimo to, Conlan nie miał czasu na dziecinne dąsy. Chwycił wyciągniętą rękę wiedząc, że Alaric czytał w nim lepiej przez dotyk. Potrzebował wiedzieć co mu się przytrafiło, nawet jeśli nie podobało mu się włamanie do jego głowy. - Fontanna wody? Twoje dziecinne gry ściągają na nas niepotrzebne zainteresowanie, Kapłanie. Przyjmij do wiadomości, że wolałbym, żebyś przestał – warknął, uciekając się do formalnego tonu. Alaric ponownie się uśmiechnął, wyraźnie nie skruszony, i uniósł głowę. - Uuu. Mówisz do mnie Kapłanie, zamiast Alaricu. To musi oznaczać, że próbujesz metody królewskiej, stary przyjacielu. Wtedy uśmiech zniknął a z nim złudzenie uprzejmości. Pozostał ciemny i śmiertelny drapieżnik, z lodowo zielonymi oczami święcącymi mocą. - Przyjmij do wiadomości, że robię to co chcę. Wysoki Kapłan Posejdona nie słucha nikogo poza samym bogiem morza. Zanim Conlan mógł sformułować ciętą odpowiedź, poczuł raczej niż usłyszał, swojego brata wystrzelającego z wody, ledwo załamując powierzchnię. Odwrócił się obserwując Vena kroczącego po piasku, miedziane ostrze swojego sztyletu z orichalkum miał obnażone i trzymał w gotowości.

57

Ven nosił tytuł Królewskiego Msciciela przez dziedziczenie i prawo walki. Nie było bardziej wykwalifikowanego wojownika. Nikt nie potrafił skopać tyłków wampirów i zmiennokształtnych lepiej. Co było wygodna cecha dla człowieka, którego przysięgłym obowiązkiem było chronić swojego brata, Wysokiego Księcia. Poza tymi sytuacjami, kiedy Conlan pędził na powierzchnię nie czekając ani na swojego brata ani na swoją elitarna straż. Czego nie robił wcześniej. Coś do udowodnienia, bardzo? Conlan odrzucił pomysł kłótni z Alariciem i zwrócił się do swojego brata. Ven stawał się wkurzony. Miał do tego prawo. Ven przedarł się przez plażę w jego kierunku. - Co, na dziewięć imion piekła, sobie myślałeś? Postradałeś cholerne zmysły? Mamy przed sobą zagrożenie, którego nawet nie rozumiemy, a ty teraz zgrywasz Rambo? Conlan spiął się aby uniknąć warczenia swego głosu, co prawie mu się udało. Prawie. - Czy oferujesz wyzwanie walki, bracie? – Trafił prosto w twarz Vena, pomimo faktu, że jego młodszy brat był wyższy o kilka cali i cięższy o 15 funtów od niego. Ven obnażył zęby. - Patrz, idioto - Conlan bardzo świadomie zamachnął ramieniem, kula turkusowego I srebrnego światła rozbłysła w jego odwróconej dłoni. Potem przetoczył spojrzeniem po Venie i reszcie Siedmiu i dobył tę odrobinę godności którą ciągle posiadał wokół siebie. - Myślę, że przekroczyłeś rolę Królewskiego Mściciela, bracie. Nikomu nie odpowiem. Podczas gdy słowa opuszczały jego usta, zdał sobie sprawę z ich podobieństwa do tych, które Alaric właśnie wypowiedział. Ewidentnie, takie jak Alaric, którego oczy błyszczały rozbawieniem. Ale przynajmniej był na tyle rozsądny, żeby trzymać język za zębami. Nie tak jak Ven. Rozdziawił usta, wpatrując się w kule czystej energii trzaskająca w rękach Conlana.

58

- Przekroczyłem? Ja przekroczyłem rolę? Ja jestem Królewskim Mścicielem, ty przerośnięta wymówki głupio upartego książątka. Conlan spojrzał na swojego brata, od stop do głowy, Ven oddał mu tak samo jak dostał. Nagle dźwięk oklasków przebił się przez jego skupienie. Szarpnął głową spalając Alarica spojrzeniem. Kapłan kontynuował klaskanie w dłonie. - Cudownie. Robi wrażenie – powiedział Kapłan przeciągle - Mamy Reisena na wolności z Trójzębem, jakieś nieznane zagrożenie wysysające moc naszego księcia, a teraz mamy czas na zabawę ‘czyj fiut jest większy?' pomiędzy Braćmi Grimace. Conlan otworzył usta i znowu je zamknął, złość wyparowała. Machnął palcem i kula energii zniknęła, potem oddalił się o krok od swojego brata. - Masz w dupie respekt dla władzy królewskiej, prawda? – powiedział do Alarica – Ale tak jak ja tego nienawidzę, ty masz rację. Conlan spojrzał na swoich strażników, wszyscy przyodziani jak jego brat w czarne skórzane spodnie i długie płaszcze tak jak wymagał aby się ubierać, wychodząc na powierzchnię, Ven. Ven był jak hardkorowy motocyklista i był to tak dobry kamuflaż dla mężczyzny który górował nad większością ludzkich mężczyzn, jak żaden inny. Wojownicy Conlana - Wojownicy Posejdona - na straży czekając na alarm do bitwy, ręce zaciśnięte na rękojeściach ostrzy, wszyscy bez przerwy skanujący otoczenie przed bezpośrednim zagrożeniem dla ich grupy. I oto stał on, tracąc czas na zawody w sikaniu. Ven przeczesał ręka włosy. - Taa, taa, niech ci będzie. W każdym razie, co się stało? We Wszyscy czuliśmy zakłócenia w żywiołach kiedy byłeś atakowany. Co za stworzenie mogło to zrobić? To był wampir? - Nie Ven kontynuował, mówiąc za nim. - I dlaczego na dziewięć kręgów piekła walczyłeś bez nas? Dlaczego poszedłeś bez nas? Conlan spojrzał na swoich ludzi, jego braci broni, zanim odpowiedział. Denal miał wyraz żywego zarzutu, ale natychmiast przekształcił go w niezłomność, kiedy zorientował się, że Conlan go obserwuje.

59

Ven podążył prosto za wzrokiem Conlana. Jego wojownicy. Przysięgli służbę Posejdonowi I tronowi, stali twarzą w twarz z życiem o ponurym przeznaczeniu. Walczyli z wszystkim co zagrażało ludzkości. Wielu poległo. Ci, którzy przeżyli byli leczeni i wracali do walki. A ich nagroda? Zobowiązani do małżeństw bez miłości z kobietami, którym kazano wyjść za mąż. Jak sam miał to zrobić za dwa tygodnie. Conlan zmierzył ogólne wrażenie swoich ludzi, ponownie zdając sobie sprawę jaki był szczęściarzem. Nikogo innego nie chciałby mieć za plecami. Alexios, dziki, o ponurej, pokrytej bliznami twarzy. Brennan, dla zbielałych palców na swoim ostrzu. Justice, z włosami o niebieskim odcieniu splecionymi do pasa, uchwyt miecha wyrastał z pochwy za jego ramionami. Członek Siedmiu, którego Conlan najmniej rozumiał – najmniej mu ufał. Ale wojownik, z którym trzeba się liczyć, z kimkolwiek by się mierzył. Bastien, górujący na pozostałymi. Prawie siedem stop czystych mięśni I doskonały instynkt bitewny. Christophe, z lekko lśniącą skórą, pozostałością po ledwo skrywanej mocy. W końcu wrócił do Denala, najmłodszego z siedmiu I nowego w swojej roli. Był ciągle trenowany w akademii, kiedy Conlan… odszedł.. Zanim Conlan mógł mówić, głos Vena zadźwięczał ponownie. - Zamierzasz mnie oświecić, co sobie myślałeś? Jeśli w ogóle myślałeś? Ci mężczyźni przysięgli chronić cię, nawet umrzeć za ciebie. A ty idziesz bawić się w akcję, bohaterze? – Ven prychnął z niesmakiem wypisanym na twarzy – Ponieważ to zadziałało dla ciebie tak dobrze ostatnio, prawda? Ktoś westchnął. Conlan przechylił głowę, uznając mocne uderzenie siała. Gdyby czekał na wystarczająca ilość wojowników kiedy ścigał Anubisę do jej legowiska, może byłby… Nie. Oglądanie się wstecz było dla frajerów. Walczył o spokój swego głosu. - Ciągle nie masz nic przeciwko brudnym zagrywkom, prawda bracie? Ven potrząsną głową ściągając brwi. Z niesmakiem na twarzy.

60

- Dobry przywódca pozwala swoim ludziom robić co do nich należy, Conlanie. Może już najwyższy czas się tego nauczyć. Conlan smagnął wokół twarzy swego brata, zaciskając pięści. Potem wziął głęboki oddech i pomyślał. - Może masz rację. Ktoś za nim znowu westchnął. Jeszcze przed jego pojmaniem, nie słyszeli wielu sposobów przyznania się do błędu od ich księcia. Może nadszedł czas. Sytuacje temperują rangę. Być może musiał dorosnąć filozof aby stanąć w parze z wojownikiem. Conlan pokiwał głową na swojego brata. - Każesz mi się odwalić, ale ma to trochę sensu. Ven zamrugał, najwyraźniej oniemiały. Conlan nie przestawał mówić, kiedy ten stan trwał nadal. - Ale pomyślę o tym jako o osobistej przysłudze jeżeli mógłbyś przebaczyć i zapomnieć, i moglibyśmy ruszyć dalej szukać Trójzębu. Ven zamrugał ponownie, następnie uformował krótki łuk, uśmiech zdziwienia na krawędzi warg. - Przysługa oddana, Wasza Wysokość. - Powiedz do mnie jeszcze raz ‘Wasza Wysokość’ a skopię ci tyłek - Powiedział Conlan, smutny uśmiech pojawił się na jego twarzy a następnie znikł. - Powinienem był zaczekać, przyznaję to. Ale nie tylko do tego muszę się przyznać. Musimy porozmawiać. Uznać za sprawę bardzo pilną. Ven uniósł pojedynczą brew. Jego ciało, jeżeli to możliwe, usztywniło się jeszcze bardziej w podwyższonym stanie ostrożności, kiedy kręcił głowa z boku na bok, skanując plażę poza ciemnością. - Co to jest? Reisen? Natknąłeś się na jakiegoś wampira albo zmiennokumpla? Daj mi coś z czym mogę walczyć, cholera. Alaric sunął bezszelestnie przez piasek, podchodząc bliżej, przypominając Conlanowi rekina szykującego się do ataku.

61

- Co to za zagrożenie? – zażądał Alaric – Natknąłeś się na jakąś nową formę magii, która potrafi kontrolować nawet żywioły? Conlan pokręcił głową ważąc słowa. - Jestem absolutnie pewien, że będę żałował, że wam o tym powiedziałem. Ale macie prawo wiedzieć. Zwłaszcza, gdy dotyczy to potencjalnego osłabienia. Poza tym, teraz mówił o osobistej słabości. Słabości następcy tronu. Atlantydzka strategia polityczna wymaga od niego zachowania milczenia. Atlantydzka strategia bitewna wymaga aby ujawnił wszystko. Zmierzył Vena i Alarica wzrokiem. Ven był rodziną a Alaric był przyjacielem Conlana od dzieciństwa. Conlan nigdy nie ukrywał żadnej prawdy przed nimi. Jednak, gdy patrzył na ostry, zielony blask mocy lśniący w oczach Kapłana, Conlan doszedł do nieprzyjemnego wniosku: Nie był całkowicie pewien, czy Alaric może powiedzieć to samo. Conlan wezwał strażników by podeszli, a następnie odezwał się jasno formalnym tonem właściwym dla swojego urzędu. Nie ważne że formalizm brzmiał fałszywie po tylu latach. Do diabła, może jeśli będzie brzmiał jak król, poczuje się nim. - Moje pośpieszne odejście było niestosowne i złe w tej kwestii. Mój brat przypomniał mi, że dobry król pozwala swoim wojownikom robić to, do czego zostali wyszkoleni. Zmierzył wzrokiem twarz każdego wojownika po kolei po czym kontynuował ponurym głosem. - Niemniej wiedzcie o tym. Będę królem, a teraz zdecydowanie jestem Wysokim Księciem. Zawsze będę postępował tak, jak będę to uważał za uzasadnione. Zatrzymał się Błysnął uśmiechem na Vena. - Po prostu postaraj się z tym pogodzić, braciszku. Humor zblakł na jego twarzy, Conlan uniósł głowę i powąchał wiatr, żeby wyczuć zmiany w żywiole wypatrując w pobliżu jakichkolwiek śmiertelników czy niumarłych. Następnie wysłał mentalny rzut, żeby znowu dotknąć Riley, zaciskając zęby, gdy uświadomił sobie, że nawet krótkie rozdzielenie czyniło go nieszczęśliwym. Nerwowym. Cholera. Kim ona była? Więcej, czym ona była?

62

Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że został w jej głowie, niezauważony, kiedy jechała ten mały odcinek do swojego domu. Zerwał połączenie podczas dyskusji ze swoimi wojownikami i Alariciem. Wysłał delikatny dotyk. Jestem ty, Riley. Jesteś bezpieczna? Czuł jej zaskoczony ciężki oddech i mógł prawie ją zobaczyć. Jej dotyk powrócił do niego, jej emocje pływające w głowie jak małe ukwiały. Conlan? Możesz ciągle do mnie mówić? Ale ja jestem prawie dziesięć mil od plaży a – jakimś cudem wiem, że ciągle tu jesteś. Czuję cię, aknaszo. Zamierzam cię również chronić. Masz ogromną wartość dla… mojego ludu. Wysłała delikatną nutę rozbawienia - to i przytłaczające uczucie swojego wyczerpania. To bardzo ładna myśl, ale ja nie jestem wiele warta dla nikogo. Teraz muszę wziąć kąpiel z bąbelkami i iść spać. Żegnaj. Po tym poczuł zatrzaśnięcie mentalnych drzwi zrywając połączenie z nią. Wzdrygnął się z wrażenia, z suchymi ustami, walcząc o powstrzymanie ciała przed ponownym stwardnieniem na myśl o jej nagim ciele błyszczącym w wannie pachnących bąbelków. Zacisnął powieki i jęknął. Ven zwęził oczy - Co to jest? To zagrożenie? Oczy Conlana się otworzyły i zobaczył Vena i resztę Siedmiu gotujących się do walki z ostrzami w gotowości. Alaric wyrzucił ręce w powietrze tak jakby rozkazując mocy, fale oceanu błyskawicznie odpowiedziały w trzaskające symfonii uderzeń o brzeg. Conlan uniósł jedną rękę - Nie, w porządku. Nie ma zagrożenia. Roześmiał się. - Albo, żeby być bardziej dokładnym, zagrożenie ma zamiar wziąć kąpiel z bąbelkami.

63

Rozdział 9

- Co się dzieje, Lordzie Reisen? Reisen przeciął ręką powietrze, nakazując swojemu wojownikowi przestać. Przestać hałasować, kiedy

Reisen otworzył swój umysł i zmysły na wszelkie zakłócenia w

żywiołach. Przez minutę, prawie pomyślał— Ale, nie. Conlan od dawna był martwy. Królewski dom w chaosie. Nikt nie był skłonny przyznać, że Anubisa zamordowała następcę tronu Siedmiu Wysp. Aż do teraz. Reisen spojrzał w dół na długi kształt owinięty w aksamit. Trójząb. Prawie nie mógł uwierzyć, że go wziął. Że leży na stole w jednym z jego bezpiecznych domów, praktycznie pod nosem śpiących chodzących po lądzie w budynkach dookoła niego. Wyrwany spod nosa Alarica. Myśl o tym ostatnim dała mu dużo satysfakcji. Arogancki kutas. Ich ostateczna konfrontacja, dziewięć dni temu, rozbłysła w jego myślach. - Wiesz, że on nie wróci, Alaricu – powiedział Reisen, przemierzając marmurową posadzkę prywatnej komnaty Kapłana – To już siedem lat. Nawet jeśli wróci, nie będzie Conlanem – Zatrzymał się, przygważdżając Kapłana wzrokiem – Będzie - zepsuty. Alaric skrzyżował ramiona na piersi, wyglądając bardziej jak uliczny bandyta, niż wybraniec Posejdona, dopóki się nie zobaczyło mocy płonącej w jego oczach. - Conlan jest silniejszy niż którykolwiek z was. Silniejszy niż którykolwiek wojownik w historii Atlantydy. Posejdon nie dał mi żadnych sygnałów, żeby był on martwy. Lub zmieniony. Alaric zmrużył oczy. - Czy mówisz mi, że wątpisz w boga morza? 64

Reisen uderzył pięścią w dłoń. - Nigdy nie bluźniłem i nie mam zamiaru zaczynać teraz, więc nie sugeruj tego, Kapłanie. Tylko się zastanawiam, czy rzeczywiście słyszysz, jak Posejdon do ciebie przemawia. Czy tylko przekazujesz swoje własne nadzieje co do przyjaciela z dzieciństwa? - Nigdy nie ośmielaj się mnie wyzywać, Reisenie. Dom Mykeny pożałuje tego - Alaric nie podniósł swojego głosu, ale ściany świątyni zadrżały. Reisen nigdy nie mrugał. - Może ty jesteś tym, który pożałuje tego dnia, Alaricu. Potem wyszedł ze świątyni, ani razu nie odwracając się wstecz. Już układając swój plan.

***

Reisen sięgnął aby dotknąć fałd aksamitu okrywających Trójząb. Był więcej niż w połowie przygotowany na śmierć za świętokradztwo dotykania go. Trójzębu Posejdona. Narzędzie dziedziczenia tronu Atlantydzkich królów przez tysiąclecia. Jednak, od czasu, gdy chwycił go tego dnia w świątyni, był w spoczynku. Nieożywiony. Jedynie ładny artefakt, stopione złoto, srebro i orichalkum ukształtowane w ten sam kształt, który miał na swojej piersi. Ale z siedmioma otwartymi przestrzeniami pokazującymi gdzie zostało położonych ich siedem klejnotów przed kataklizmem. Zanim zostały rozrzucone na powierzchni ziemi dla ochrony i bezpieczeństwa. - Mój panie – wojownik rozpoczął ponownie. Wyciągnięty z zadumy, Reisen spojrzał na niego. Micah, pierwszy z jego siedmiu. - Musimy się ruszyć. Z pewnością będą wkrótce po nas – Powiedział Micah z ręką zaciśnięta na rękojeści swojego sztyletu. Bracia wojownicy Posejdona. Dodatkowo związani przez ogrom czynu, który teraz popełnili.

65

- Czy to jest sprawiedliwość, Micah? – zastanawiał się głośno Reisen. – Czy to co robimy dla naszej ojczyzny to jest sprawiedliwość? Czy to zdrada, jak zapewne nazwie to Alaric? Oczy Micah lśniły z zapałem wywołanym ich sprawą. - Szukanie straconych klejnotów jest sprawiedliwe. Aby przywrócić Atlantydę do ich dawnej świetności. Po ponad jedenastu tysiącach lat, z pewnością już czas. Reisen powoli kiwnął głową. - Tak, już czas. Mieliśmy za zadanie służyć jako pierwsze ostrzeżenie w przededniu zagłady ludzkości – powiedział, cytując starożytne słowa. - Bezczelność nocnych mieszkańców sprawia, że jest to z pewnością więcej niż pierwsze ostrzeżenie – warknął Micah. Przelotny uśmiech pojawił się na twarzy Reisena. Nocni mieszkańcy. Archaiczny język przypomniał mu, że Micah nie spędzał wiele czasu poza Atlantydą. A jednak było to przerażająco dokładne. - Więc, za Atlantydę, Micah - powiedział, trzymając wysoko w powietrzu swój własny sztylet. – Odbudować świetność i przewagę Atlantydy. Reszta jego wojowników, którzy weszli do pokoju, kiedy on i Micah rozmawiali, unieśli w uniesieniu swoje sztylety nad głowy. - Za Atlantydę! Krzyknęli w uniesieniu – za Mykeny! Reisen uśmiechnął się. Tak, za Atlantydę i Mykeny. I za objęcie przez niego tronu nowo odbudowanej Atlantydy. - Za Mykeny - ryknął. Potem jeszcze raz spojrzał na pakunek na stole, uderzyło go wrażenie ruchu i światła. - Musiałem to sobie wyobrazić - mruknął, słowa zagłuszył grzmiący krzyk jego wojowników. Ponieważ, jedynie przez ułamek sekundy, aksamit wydawał się błyszczeć.

***

- Czy ty postradałeś swoje królewskie zmysły? – Robiąc przerwę w szybkim i zaciekłym przeklinaniu w starożytnym atlantydzkim języku, łacinie, i mało znanym dialekcie raz

66

usłyszanym w pobliżu Konstantynopola, Ven zatrzymał się naprzeciwko swojego brata, z rekami zaciśniętymi na biodrach. Conlan westchnął, nie wiedząc, czy przyznać swojemu bratu medal zwycięstwa za kreatywność, czy rozkazać Justiceowi aresztować Królewskiego Mściciela za zdradę. Mógłbym rzucić monetą… Conlan zatrzymał się blisko Vena, najeżdżając dziewięć piekieł, które Ven zwykł nazywać swoja osobistą przestrzenią. - Nie prosiłem cię o osądzenie tego co robię. I jedynie opisałem potencjalne zagrożenia dla naszych wojowników. Jeżeli więcej ludzi ma możliwość obezwładniania nas emocjonalną telepatią. – Nie wspomniał, że cholernie dużo z tego zachował dla siebie. Jego dzikie zainteresowanie nią nie stanowiło zagrożenia. Przyznaj, zainteresowanie jest łagodnym słowem. Spróbuj przytłaczające, łamiące pożądanie. Odetchnął. Nawet książęta maja prawo do prywatności, prawda? Ven pokręcił głową z obrzydzeniem, potem kontynuował chodzenie i przeklinanie. Conlan wyłączył go, po tym jak usłyszał coś jakby “skrzek żuka gnojarza” w języku zbliżonym do portugalskiego i zwrócił się do Alarica, który pozostał, nietypowo dla siebie, milczący podczas gdy Conlan wyjaśniał wieczorne wydarzenia. Alaric był wystarczająco niebezpieczny, gdy mówił. Alaric, kiedy milczał, był zabójczy. Kapłan spojrzał na niego nie mrugając, wydając się nie być człowiekiem w swoim spokoju. Jeżeli kiedykolwiek mężczyzna wydawał się nieodpowiedni do kapłaństwa, Conlan nazwałby go Alaric. Dorównując Conlanowi wzrostem, Alaric z silnie umięśnioną sylwetką nadającą śmiertelne zagrożenie w jego oczach. Żaden uczniak nigdy by go nie prosił o opowiadanie w konfesjonale historyjek o dziecinnych psotach, na pewno. A jednak mówiona, że więcej niż jedna kobieta, uwiedziona przez mroczną urodę Alarica, żywiło nadzieję, że przekona mrocznego księdza… do nagięcia… ślubu celibatu.

67

Conlan prawie się roześmiał na tę myśl. Wiadomo było, że Posejdon pozbawiłby mocy kapłana, który naruszył jego ślub celibatu. Moc była jedyną kochanką Alarica; żadna kobieta nie była w stanie wejść pomiędzy niego a jego dążenie do jej powiększania. Jakby czytając w myślach swojego księcia, Alaric wyszczerzył swoje zęby w zimnej parodii uśmiechu. - Zgadzam się z Conlanem. - Popatrz, ja – Co? - ta zgoda powaliła go. - Słyszałeś mnie – powtórzył Alaric z pozbawioną emocji twarzą – Chcesz podążyć za tym człowiekiem do jej domu żeby przekonać się, że jest bezpieczna. Żądasz od nas, abyśmy przetransportowali ją na Atlantydę jako… twojego gościa. Zgadzam się z tobą. Ven wybuchnął. - Świetnie. Teraz mam was obu pozbawionych zdrowych zmysłów. Spodziewałem się po tobie czegoś lepszego, Szczurze Świątynny. Spojrzenie Alarica przesunęło się płynnie na Vena, coś szeptają o śmiertelnym niebezpieczeństwie błyszczącym w jego oczach. - Jestem teraz wysokim Kapłanem boga morza, Lordzie Mścicielu. Najwyższa pora odrzucić dziecinne… pieszczoty. Conlan przesunął się stając pomiędzy dwoma mężczyznami. Ostatnie czego potrzebował to ci dwaj najbardziej zaufani doradcy walący się po łbach. - Uspokój się, Ven. Masz być wzorem dla swoich wojowników, prawda? Ven parsknął. - Jestem przykładem we wszystkich aspektach tej kwestii. Ale beznamiętne i z zimną twarzą stanie w obliczu poważnie głębokiego niebezpieczeństwa nie jest w moim stylu. Jestem bardziej facetem z gatunku 'zapytaj o imię i kop tyłki' - Przerwał na moment, chowając sztylet do pochwy – A zgoda na zabranie człowieka na Atlantydę? Zwłaszcza teraz, kiedy Trójząb jest w rękach wroga? Powtarzam, czy wam obu odebrało rozum. Potrząsając głową, Ven jednak cofnął się na początku machając ramieniem, jakby wzywając Alarica, żeby ten kontynuował. Alaric wzruszył ramionami.

68

- Wiedza jest siłą. Ten człowiek posiada moce dla nas nieznane. Jeżeli ona faktycznie potrafi przekazywać emocje po mentalnej ścieżce, wtedy musimy ją badać i analizować, żeby odkryć źródło tych zdolności. Ven zaczął przerywać, ale Alaric uniósł rękę. - Nie wspominając już o potencjalnej ogromnej broni o mocy mogącej powalić na kolana wojownika o takiej sile i osłonie mentalnej jak ma Conlan - powiedział, klinicznie beznamiętnym tonem. Conlan wydał niski, warczący głos z gardła, zaskakując siebie samego, i po rzucanych spojrzeniach, wszystkich wokół. - Chciałbyś badać Riley wnikliwie w laboratorium, jeżeli wierzyłbyś, że to jedyna droga do zrozumienia jej daru, mam rację? Alaric uniósł jedną brew. - Riley? Znasz jej imię? Furia rosła, Conlan zaciskając pięści, aż knykcie zbielały, walczył o odzyskanie opanowania na tyle by mówić. - Nie. Dotkniesz. Jej – powiedział przez zaciśnięte zęby. Alaric natychmiast odsunął ręce, dłońmi skierowanymi w dół, jakby pokazując, ze nie ma zamiaru nikogo skrzywdzić. Powrócił do formalnego tonu, prawdopodobnie zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa grożącego ze strony Conlana. - Wyczuwam zakłócenia w otaczających nas żywiołach, a nie ujawniły się jak do tej pory. Ponieważ w przeciwieństwie do twojego człowieka nie potrafię czuć emocji, musisz wyjaśnić mi swoją reakcję na moje słowa. Conlan zmusił swoją rękę do rozluźnienia i wziął oczyszczający oddech. - Nawet nie wiem czy potrafię to wytłumaczyć. A nawet gdybym potrafił to nie wiem czy chciałbym to zrobić. Potrząsnął głowa, próbując ją oczyścić. Jego umysł bezwiednie sięgną aby dotknąć Riley, nieprzytomną z powodu niespokojnego snu. Ten prosty dotyk uspokoił go trochę. Wystarczająco, żeby go wkurzyć. Co się do jasnej cholery działo? - Potrzebuję czasu, żeby samemu to zrozumieć - przyznał.

69

Ven przerwał. - Alaric, niewątpliwie musisz widzieć, że naszym najpilniejszym zadaniem jest odzyskać Trójząb, nie zabawa w niańkę dla jakiejś ludzkiej kobiety. Osobiście lubię ludzi, Conlanie, i spędziłem z nimi wiele radosnych godzin. Brat Conlana błysnął wilczym uśmiechem. - Do diabła, czasami z dwoma na raz. Co więcej, przez wieki tysiące z nich obroniłem przed wampirami i cholernymi zmiennokształtnymi. Ale nie zobaczysz mnie chodzącego dookoła lub stania pod ich domami. Ktoś głośno kaszlnął. Conlan łypnął wzrokiem na swoich wojowników. Bastien. Oczywiście. Był zbyt wielki, żeby bać się czegokolwiek. Nawet gniewu dwóch atlantydzkich książąt. Cholera. Musiał podziwiać ogromne przyrodzenie tego człowieka. Conlan odwrócił się do Vena, kręcąc głową. - Masz rację. Ale ten jest inny. Ona może mieć zdolności, mogące być wykorzystane przeciwko mnie – przeciwko komukolwiek z nas – I jak to może być dobre? Część jego mózgu, w której obowiązek ustępował potrzebie krzyczała do niego. A ja ją chcę. Będę ją miał. Przeklęty obowiązek. - Zgadzam się – odpowiedział Alaric, zaskakując Conlana. Ale oczywiści Alaric odpowiedział na słowa, nie na jego myśli. Albo, na co Conlan miał nadzieję. Jeżeli Kapłan opanował czytanie w myślach, atlantydzcy politycy wdepnęli w stos cuchnącego wielorybiego gówna. Wzrok Alarica ani razu nie drgnął. - Ona może odciągnąć nas w krytycznym momencie, za co zapłacimy przedmiotem naszych poszukiwań. Zapanujemy nad kobietą a potem odzyskamy Trójząb. To najmądrzejszy sposób postępowania, jak powiedziałeś, Conlanie. Prawdą jest również, że potrzebuję czasu I spokojnego miejsca w którym ustalę jego położenie. Ven nieznacznie mruknął a potem przewrócił oczami. - Cóż, skoro przedstawiacie to w ten sposób… Zróbmy to.

70

Szarpnął głową w lewo a Bastien, Denal i reszta wahali się wokół Conlana, Alarica i Vena. Czarne płaszcze falujące za nimi, dziewięciu z najgroźniejszych drapieżników, którzy przemierzali ziemię i jej oceany mieniące się wodnistą mgłą ruszyło w kierunku małego domku, w którym spała ludzka kobieta. A kiedy ujrzę ją ponownie, to zdam sobie sprawę, że to zainteresowanie było czymś chwilowym. Ochronimy ją w celu późniejszych badań, a potem odzyskamy Trójząb. Nic się nie zmieniło. Za wyjątkiem lat treningu Conlana, które w samoświadomości szydziły z niego. Idiota. Wszystko się zmieniło. Ona to zmieniła. Ale nawet przy jego dyscyplinie, treningu i logice ostrej jak sztylet wszystko prowadziło do problemu, że nie wiedział, którą ją miał na myśli.

71

Rozdział 10

Riley ponownie spojrzała na zegar, po raz trzeci w przeciągu ostatniej godziny. Ile spała? Może dwadzieścia minut? Po tym jak zostawiła dwie niemalże niespójne wiadomości na poczcie głosowej telefony komórkowego Quinn, to tak. Przewróciła się i usiadła. Nie była zdziwiona, że nie płynęła przez puszyste krainy marzeń, rozważała. Jej myśli przeskoczyły do Diny i jej dziecka, potem do Morrisa. Zadrżała, gdyż opóźniona reakcja w końcu ją dopadła. - To mogłam być ja. On próbował mnie zabić – wyszeptała, potem owinęła się ramionami wokół kolan i kołysała się w przód i w tył. Dreszcz przebiegł w dół jej ciała, aż usiadła drżąca, łzy popłynęły po jej policzkach. - A to nie wszystko. Ci mężczyźni dzisiaj – gdyby jego tam nie było… Conlan. Wystarczyła myśl o nim, żeby wyczarować jego twarz w jej myślach. Eleganckie, arystokratyczne kości policzkowe. Silna szczęka. Usta, które musiały zostać wyrzeźbione przez najbardziej utalentowanego z aniołów. Dreszczyk ciepła zakręcił się w jej brzuchu. Ten pocałunek. To było… coś. Och, panuj nad sobą, Riley. Anioły, taa. To nie tak, że nie widziałaś wcześniej pięknego mężczyzny. - Nikogo takiego jak on – wyszeptała do ciemności jej sypialni – Nigdy nikogo takiego jak on. Nigdy nikogo, kto wchodziłby do moich myśli. Poza Quinn. Ona i jej siostra od zawsze były w stanie dzielić prawie telepatyczna komunikację. Nigdy dużo o tym nie myślały; wszyscy wiedzieli o porozumiewaniu się bliźniaków. Dziesięć miesięcy różnicy to wystarczająco, żeby być prawie bliźniakami. Ale nigdy z nikim innym. Nigdy z obcym. Nigdy z nieprawdopodobnie wspaniałym mężczyzną, który ocalił jej życie – albo co najmniej ocalił ją od ohydnego ataku. 72

Conlan. Nagle usłyszała głos, łagodny ale nalegający, wewnątrz swojej głowy. Tak, jestem tu. Potem

przyszły

jego

obawy,

ostre i dzikie.

Potrzebujesz mnie?

Jesteś w

niebezpieczeństwie? Uniosła dłoń, prawie jakby mogła dotknąć różnokolorowe emocje latające w niej. Nie jej emocje. Jego. - Jako że to sen, równie dobrze mogę ci odpowiedzieć. Ponieważ to musi być sen, prawda? Tylko trochę SP na zakończenie dnia – Riley otarła łzy z twarzy. Taaa. To musi być to. Nic z tego nie mogło się tak na prawdę stać. Nikt nie był w stanie sprawić, że ocean tak się zachowuje. Nawet wampiry. Co to jest SP? I dlaczego się okłamujesz? Wiesz, że jestem prawdziwy, aknaszo. Słyszysz mnie w swoich myślach. Czujesz moje emocje, nawet, jeżeli nie mam pojęcia, jak to jest możliwe. Riley roześmiała się. Nie mogła się powstrzymać. Jego głos był jak chłodna fala z oceany, pieszcząc i kojąc jej nerwy. I w dziesięć sekund uspokoił jej emocje. Jak to było w ogóle możliwe? "Ok, Panie Wytworze-Mojej-Wyobraźni. Do diabła z tym. Niech ci będzie. SP oznacza ‘stres pourazowy’. Którego nabawiłam się po tym jak Morris prawie mnie zabił – ponownie się roześmiała – Jeden cholerny przypadek, na pierwszy rzut oka. To znaczy, nie widzę różowych słoni. Musiałam wyczarować boskiego mężczyznę, mogącego dzielić ze mną myśli i emocje – wstała i skierowała się do łazienki – Mam tu gdzieś jakieś tabletki. Może odrobina valium? Potem znowu poczuła ogień, kiedy jego emocje pociemniały. Ktoś do ciebie strzelał? Powolny, niebezpieczny. Innego rodzaju dreszcz pieścił ja w wyraźnie męskim poleceniu w jego głosie.

73

Nie, żeby była typem kobiety, którą przechodziły dreszcze z powodu jakiegoś seksownego samca alfa – Nic mi nie jest. On nie żyje, więc odpuść sobie te twoje ‘jajestem-prawem’ zagrania. Ale jego głos zabrzmiał ponownie, zmrażając ją, zadowolony z siebie i czysto męski w słowach. Myślisz, że jestem boski, hmm? Riley zmrużyła oczy. Zdecydowanie, nawet w Krainie Halucynacji, ten facet miał gigantyczne ego. Bezmyślnie zastanawiała się, co jeszcze w nim było gigantyczne, poczym kaszlnęła kiedy twarz zaczęła ja palić. Nie ten kierunek, Riley. Może jestem po prostu wytworem twojej wyobraźni - powiedział, cień racjonalności i rozbawienia rozdzwonił jego słowa w jej umyśle. Prawdopodobnie nie powinnaś wyglądać przez okno. - Co? – podbiegła do okna i rozsunęła żaluzje, patrząc wściekle na dół, na swój malutki ogród. Czterech, nie pięciu, mężczyzn stało poniżej, stojąc w kręgu otaczającym Conlana. Zauważyła, że wszyscy byli wzrostu Conlana, i wszyscy byli ubrani na czarno, zanim skierowała swoja uwagę na postać stojącą samotnie pośrodku nich. Patrzącą w górę na nią. - Och, kurczę, to ty - wyszeptała, przykładając dłonie do okna, uwięziona w jego spojrzeniu. Tak, to zdecydowanie ja. Jeżeli jestem tylko wytworem twojej wyobraźni, to czy taki wytwór mógłby powiedzieć, że byłbym naprawdę wdzięczny, jeżeli mogłabyś… przemyśleć… co masz ubrane zanim pokażesz się moim ludziom? Jego glos w jej głowie przybrał chrapliwy ton. Nie to, żebym nie doceniał twojego wyboru co do tego w czym śpisz. Spoglądając w dół na siebie, Riley się zarumieniła. Włożyła jedynie stary top w kolorze ciepłej zieleni - ze znakiem Smart Girls Rock na wyblakłej złotej nitce - pod spodem miała jedynie koronkową bieliznę. Strój do spania raczej jak dla nastolatki.

74

Z czerwoną twarzą, cofnęła się od okna, niepewna, czy bardziej wystraszona, zawstydzona, czy podekscytowana, że on jest prawdziwy. Prawdziwy i stojący przed jej domem. Stwierdziła, że to kombinacja wszystkich trzech, jej oddech nagle zrobił się płytki i przyspieszył. Ale mogła zajrzeć do jego serca, do jego wspomnień, nawet do jego duszy, w jakiś sposób i to był zaszczyt i uczciwość - nie wskazówka o tendencji seryjnego mordercy. Cóż, jeśli odpuściła opcję A: Wytwór wyobraźni. Cholera, to było dezorientujące. Tak czy inaczej, miała do niego kilka pytań. Była pracownikiem opieki społecznej, na Boga. Narażanie się na niebezpieczeństwo było oczywiste. I była wewnątrz myśli tego mężczyzny. Wiedziała, że nie chce jej skrzywdzić. Nie była pewna skąd wiedziała, ale wiedziała. Podczas wkładania pary jeansów, roześmiała się z humorem. - Niebezpieczeństwo to moje drugie imię. Głos ponownie zabrzmiał w jej głowie, znowu rozbawiony. Zadowolony, że może mu dostarczyć tyle rozrywki. Mogła dosłownie poczuć jego śmiech przepływający przez nią, kiedy mówił. Albo wysyłał fale myśli. Albo cokolwiek. Naprawdę? Osobiście stawiałbym na Kłopoty. Szeroko się uśmiechnęła, zanim zdała sobie sprawę z tego co robi. Jej pierwszy uśmiech od dłuższego czasu. - Lepiej, żebyś był przygotowany na kłopoty, Conlanie, jeżeli nie potrafisz przedstawić mi dobrego wyjaśnienia, co robisz przed moim domem. Uśmiech zniknął z jej twarzy. Świetnie, była opcja C. był jakimś dziwacznym natrętem. Z którym nie chciała przestać mieć do czynienia, przez jedną noc. Przez całe życie. Ale ona nie była tchórzem. Głupia tez nie była. Riley wciągnęła bluzę przez głowę i zabrała telefon, najlepszy, żeby szybko wybrać 911. Potem zbiegła po schodach i

75

spojrzała przez judasza. Tak, ciągle tam był. Conlan i jakiś facet, który bez wątpienia pochodził z Kraju Wielkich Chłopów. Biorąc głęboki oddech, popchnęła, żeby otworzyć drzwi wejściowe. I wtedy rozpętało się piekło. Wampiry. To był deszcz materializujących się wampirów. Widziała je już wcześniej, na pewno, każdy widział. Nie tylko na CNN. Widziała je blisko i osobiście, grasujące w alejkach i na obrzeżach miasta. Szukając chętnych ofiar, zwiastujące nieuchwytną obietnicę nieśmiertelności, kusząc młodych, słabych, pozbawionych nadziei. Ale nigdy nie widziała całych dwóch tuzinów, atakujących z powietrza, kierując się na mały skrawek trawnika przed jej domem. Tym samym trawniku na którym stał Conlan ze swoimi ludźmi. Ocknęła się z szoku; krzyknęła ostrzegawczo. - Uważaj, Conlanie! Wampiry! Ale on i jego ludzie już je wypatrzyli, wyjmując jakieś sztylety. Ostrza błysnęły jak miedź z diamentami, piękne i zabójcze. Podobnie jak ten mężczyzna. Riley, odsuń się! Conlan zagrzmiał w jej głowie. Zamknij te cholerne drzwi i się ukryj. Ale ona stała tam, zmrożona, z telefonem zapomnianym w swojej ręce. Cisza była nierzeczywista – sceny bitwy w filmach były zawsze pełne zderzającej się broni i krzyków. Scena przed nią była tym bardziej przerażająca, że niemalże bezdźwięczna. Największy z wampirów wylądował przed Conlanem, z mieczem. Conlan skrzyżował swój miecz, żeby odeprzeć atak, następnie zaciekle przeciął w dół, uderzając w lewe ramię wampira. Z ożywieniem pchnął sztylet w serce atakującego i wampir padł na ziemię. Więcej mężczyzn wybiegło z za rogu domu. Ubrani byli w długie, czarne skurzane płaszcze, jak gang motocyklowy. Jeden z nich, z plecionymi niebieskimi włosami do pasa, złamał ciszę. Ryknął - imię, wyzwanie – coś, co brzmiało jak "Posejdon!" następnie uleciał w powietrze w dzikim krzyku, unosząc miecz i sztylet przed sobą. Wylądował na wampirze, który bez powodzenia próbował usunąć sie z drogi.

76

Niebieskowłosy naparł obiema sztukami swojej broni na kark wampira, skręcając je niewątpliwie silnymi ramionami, ciągle dziko krzycząc, a następnie wyszarpał ostrza z powrotem. Riley stała, nie mrugając, walka wręcz i na miecze rozbrzmiewała w nocy dookoła niej. Skupiając sie na wampirzej głowie. Glowa odpadła od ciała i potoczyła się, żeby się zatrzymać kilka stop dalej, dokładnie koło jej krzaku azali. Zacisnęła jedną rękę na futrynie, powoli kręcąc głową tam i z powrotem, wirująca mg la zagroziła jej zasłonięciem linii wzroku… Cóż, to się nie stało, prawda? Ponieważ nikt nie pozbawia wampirów głów na moim trawniku, prawda? To nie może być dobre dla trawy. Albo dal azali. Obiektywnie, zaczęła rozpoznawać symptomy. Zaczynała wpadać w szok. Drętwienie, wizja siwienia, rozprzestrzeniające sie zimno. Nagle uniosła wzrok do góry i spotkała spojrzenie Conlana. Poczuł jej przerażenie. To musiało go rozproszyć, bo mogła powiedzieć, że nie zauważył wampira, który skoczył na niego od tyłu celując mieczem w jego plecy. Odrętwienie rozbiło się. - Nieee! - krzyknęła, rzuciła sie do nich z ganku. Nie myśląc. Kierował nią pośpiech. Musiała mu pomóc. Chronić go. Musiała go ochronić. - Zostaw go! - krzyknęła. Skoczyła na plecy wampira, sięgając ponad karkiem, żeby chwycić jego gardła. Dusząc go. Ale było za późno. Wampir syknął na nią kiedy wyciągał swój miecz, ociekający krwią Conlana. - Zostaw go natychmiast! – powtórzyła bezmyślnie z wściekłości. Jej zajęcia z samoobrony poprowadziły aż do zniszczenia, sięgała palcami, kopała w ledwo pamiętanej taktyce. Weź się za oczy, Riley. Nie ważne jak wielcy są, zawsze możesz sięgnąć oczu.

77

Wsadziła tam swoje palce, dławiąc się przeciwko temu, poczuła jak jej paznokcie wbiły się w miękka wilgoć. Wampir krzyknął w agonii i zakręcił się, trzymając jej ręce z dala od siebie. Przygwożdżając ją do ziemi. Odwrócił sie, szarpnął świdrującymi oczami a Riley próbowała się czołgać do tyłu, żeby uciec. Nagle wampir ponownie ryknął w agonii, ślina leciała z jego połamanych i wykręconych kłów i skupił się na Conlanie, ciągle lezącym kolo niej. Wampir cofnął jedna obuta stopę, wyraźnie planując kopnąć Conlana w głowę. Riley zassała haust powietrza i krzyknęła ze wszystkich swoich sił. Rzuciła sie przed wampira, żeby w jakiś sposób zablokować jego stopę przed rozgnieceniem czaszki Conlana. Grad miedzianych ostrzy przeciął powietrze nad nią, żeby wylądować w piersi i gardle wampira. Jego noga zawahała się a on się zatoczył. Łuk niebieskiego ognia - lub prądu elektrycznego - albo czegoś nie ludzkiego, nie, co nie mogło być ludzkie, nawet wampiry nie miały niebieskich kul ognia, co do choleryyy – strzeliło z rąk jednego z ludzi i spaliło głowę wampira. Spaliło. Rozwaliło. Kiedy Riley upadła obok spokojnej sylwetki Conlana, zaczęła się śmiać. I nie mogła przestać. Śmiała sie i śmiała, nie zauważając, kiedy śmiech przeszedł w szloch, w końcu spojrzała w gore i zauważyła krąg mężczyzn patrzących w dół na nią, z wyciągniętymi ostrzami. Jej głowa pulsowała, bolała, wydawało sie, ze zaraz ją rozerwie od echa… czego właściwie? Jeden, stojący w niewielkim oddalenie od pozostałych, przechylił głowę i wbił w nią swój zimny zielony wzrok. Był piękny, jak reszta z nich, a teraz jego oczy były matowy. Martwy. W swojej pracy, widziała twardych przestępców recydywistów z większą ilością emocji w swoich oczach niż miał on.

78

- Conlan nie jest poważnie ranny. Ostrze było zanurzone w truciźnie – dawka była by fatalna w skutkach dla człowieka – stwierdził, patrząc na nią władczo – Będzie tylko niewielkim kłopotem usunięcie jej z jego krwi. Czknęła troszkę, wzięła oddech apotem błysnęła na niego buntowniczo. - Wyglądasz jak seryjny morderca, koleś. Ale kimkolwiek jesteś, dopóki naprawdę potrafisz pomóc Conlanowi, będziesz musiał przejść po mnie, żeby go dostać. Zbiorowe westchnienie wydobyło się z pozostałych, wszystkich sześciu, nie, wszystkich siedmiu z nich – prawie przegapiła tego leżącego na ziemi z krwią kapiącą z głowy, gdy uniósł się, żeby na nią spojrzeć. - Ona stara się go chronić, kiedy my nawaliliśmy – zacisnął się, ocierając krew z oczu jedna ręką – My, zaprzysiężeni do służby. Inny z nich, który wyglądał znacznie gorzej niż Conlan, pokiwał głową z ponura twarzą, następnie parsknął śmiechem. - Zdecydowanie cie przyszpiliła, Szczurze świątynny. Śmiejący się Gość padł kucając przed nią na jedno kolano, śmiech wyblakł do powagi, i pochylił głowę. - Twoja odwaga jest dla nas niespotykana w ludziach, pani. Poświęciłaś siebie, żeby chronić mojego brata. Ale musisz pozwolić naszemu uzdrowicielowi mu pomóc. Ujęła się za głowę, starając się uchronić ja przed pęknięciem, milczała w szoku gdy rozpoznała źródło bijącego bólu. To był on. Ten klęczący naprzeciw niej. Nie, nie całkiem. Popatrzyła na nich wszystkich, zdziwienie przegoniło strach. To byli oni wszyscy. Ich emocje. Ich wściekłość i ból. Riley sięgnęła ręką do ogromnego mężczyzny, który nazwał sie bratem Conlana, delikatnie dotknęła jego ramienia, a potem wzdrygnęła się. - Ból - wyszeptała – strach o twojego brata. Furia i zemsta… kim jest Terminus! ... Kiedy oczy mężczyzny się rozszerzyły, odzwierciedlając jej własnych szok, skanowała resztę grupy. Kolory, zbyt dużo kolorów, ból, wstrząsy, bębny ich szału waliły w jej mózgu.

79

Waliły w jej sercu. Waliły w jej duszy. Za dużo. Za dużo. zadużozadużozadużo— Uśmiechnęła się swoim najlepszym uśmiechem, najbardziej profesjonalnym "Cześć, jestem twoim nowym opiekunem społecznym" uśmiechem i wyszukanie złożyła ręce razem. - Widziałam dość, dziękuję - wyszeptała. Potem zamknęła oczy, po raz drugi tej nocy - po raz drugi w całym swoim życiu – straciła przytomność. Ale słyszała go – brata Conlana – kiedy upadała w ciemność i ciszę i w czerń. Usłyszała szok w jego głosie. - Czytała we mnie, Alaricu. Moje emocje. I mogła czytać w moich myślach. Czytała w nas wszystkich.

***

Barrabas uniósł głowę, sycząc. Drakos uniósł swój wzrok znad map na stół w prywatnej komnacie Barrabasza. - Mój panie? Co sie stało? - To Terminus – warknął Barrabas, zrzucając lampę ze stołu na podłogę – nie żyje. - Ale… - Całkowicie martwy. Zerwało sie jego połączenie ze mną. Czułem przemoc i wściekłość, tak jak wampirzy mistrz wyczuje wszystkich ze swojej linii krwi. To było niesubtelne przypomnienie. Drakos nie należał do linii krwi Barrabasza, I dlatego Barrabas zawsze czuł ukłucie wątpliwości co do niego. - Coś – coś nowego, Drakosie. Mamy przed sobą coś nowego, I cokolwiek to jest – kto kolwiek to jest— ma Moz, żeby manipulować żywiołami. Drakos odwrócił swoją głowę obserwując stalowe drzwi do skarbca wbudowane w ścianę.

80

- Czy to Anubisa? Ciągle jesteś przekonany, że stara się wrócić do Ragnarok? - Zatracenie Bogów. Może. Jest córką i żona Chaosa. Czego więcej mogłaby żądać? Nie żywi się krwią, ale terrorem i rozpaczą. Co bym zrobił, gdybym tylko mógł, coraz więcej wraz z upływem lat. Drakos przerwał myśli swego pana. - Czy to czas, aby zasięgnąć opinii zwojów? Stojąc przed swoim najlepszym generałem, Barrabas zastanowił się przez chwilę. Jest lojalny? Mogę mu ufać? I czy ma to znaczenie? Jeżeli pomoże mi uzyskać odpowiedzi, które potrzebuję może go dość łatwo spotkać jakiś wypadek. Barrabas wszedł do skarbca. - Myślę, być może, że tak."

81

Rozdział 11

Zakończenia nerwowe Conlana paliły, ból wypalał jego ciało. Obudził się z rykiem, ściskając gardło postaci przed nim. - Śmierć apostołom Algolagni! I spojrzał we współczujące oczy Alarica. Wypuścił gardło Kapłana z uchwytu jak imadło, odwracając wzrok. Współczucie było jedyną rzeczą, której nie był w stanie znieść – ani teraz – ani nigdy. Potrzebował - potrzebował - Riley? – zapytał, ochrypłym głosem. Proces uzdrawiania zawsze palił ciało, pozostawiał bolące gardło, jakby spieczone. Spoglądając w dół na swój podartą i zakrwawioną koszulkę i gładka, całej skóry, na której ostatnio widział ukłucie po mieczu, i wiedział że potrzebował małej pomocy od Alarica. Kolejny dług do spłacenia. Alaric wymienił spojrzenie z Venem, który stał po drugiej stronie Conlana, Potem ponownie spojrzał na Conlana. - Nie jest ranna - powiedział. Conlan zwlókł sie, aby usiąść na brzegu łóżka, lustrując znajomy pokój, rozpoznany jako jeden z bezpiecznych domów Vena. Niewiele się zmienił przez te lata od kiedy ostatni raz go widział. Te same funkcjonalne meble. Te same plakaty filmowe na ścianach. Kilku drapieżników warczało na niego z plakatu Komando vs Cobra, wiszącego naprzeciwko łóżka. Conlan przeniósł wzrok z gigantycznych bestii na swoich doradców i prawie się roześmiał. Potrafiłby nawet podać różnice jeżeli K czy C natknęły by się na jego brata lub Alarica. W drugiej myśli, gady nie miały by szans. - Taa, fizycznie jest w porządku – dodał Ven tajemniczo. 82

Conlan stanął, odwrócił się twarzą do brata. - Co masz na myśli przez, 'taa, fizycznie'? Jest ranna? Czy któryś z tych wampirzych bękartów dostał się do niej jakąś mentalną sztuczką? Ciężko dyszał starając się pozostać w pionie, ale za cholerę nie chciał im o tym mówić. Wystarczająco złe było to, że Alaric miał wolny dostęp do jego myśli podczas każdego uzdrawiania. Ven potrząsnął głową. - Nie, poza tą częścią, kiedy rzuciła się naprzeciw wampirzej stopy, żeby chronić twoją twarda czaszkę. Albo - hej, to jest dobre – tą częścią, kiedy skoczyła na plecy krwiopijcy, który cię dźgał. Conlanowi krew odpłynęła z twarzy a słabość w jego kolanach podwoiła się. - Naraziła się na niebezpieczeństwo dla mnie? Gdzie ona jest? Musze ją natychmiast zobaczyć. Muszę Alaric sprawnie mu przerwał. - Może mógłbyś powiedzieć słowo młodemu Denalowi, który wierzy, pomimo przewagi liczebnej trzy do dwóch… - Taa, I pomimo rany na swojej głowie – wtrącił Ven. - Że zawiódł swojego księcia – kontynuował Alaric, jego oczy rzucały zielony ogień na Conlana – Może mógłbyś rozpatrzyć samopoczucie swoich ludzi ponad tym od człowieka. Conlan zacisnął pięści, szał barserka wzrastał w nim. Zdusił go. - Może - zadrwił - może mógłbyś powiedzieć mi, gdzie oni są, żebym mógł iść i sam sprawdzić. Vew machnął ręką w kierunku drzwi wyjściowych z pokoju i Conlan skierował się do nich, najpierw się potykając, następnie nabierając siły gdy szedł. Kiedy dotarł do drzwi, zatrzymał sie i rozejrzał za Alariciem. Pamiętając o swoim obowiązku, nie ważne jak bardzo słowa stawały mu w gardle. - Wielkie dzięki za leczenie. I może, zamiast wymyślać mi, możesz dowiedzieć się dlaczego moje myśli są puste, poza tymi o kobiecie, którą dopiero poznałem. Ven zaśmiał się.

83

- Do diabła, Conlan, ja mogę ci to powiedzieć. Ona jest cholernie gorącaConlan odwrócił się, jego ręka unosiła sie bez jego woli, żeby chwycić przód koszulki Vena. - Lepiej tu się zatrzymaj, bracie – warknął – Porównywanie jej do twoich dziwek może być dla ciebie niebezpieczne. Ven gwizdnął, jasne było, że nie zrobiło to na nim wrażenia, potem strącił palce Conlana ze swojej koszulki. - Może być dla mnie niebezpieczne, hę? Jeżeli ona doprowadził, że zwracasz się do mnie formalnie, wielki bracie, zgaduję, że naprawdę jest wyjątkowa. - Wyjątkowa, zdecydowanie. Powiedziałbym, że również niebezpieczna – powiedział cicho Alaric. Conlan zignorował go i skierował się do drzwi, wreszcie czyszcząc swój umysł wystarczająco długo, żeby pamiętać, że mógł dosięgnąć myśli Riley. Ale kiedy spróbował, natrafił na pustkę. Co na dłuższa metę nie pomagało utrzymać jego myśli spokojnych. Ven poprowadził go krótkim korytarzem do jednego z pokoi w domu I pchnięciem otworzył drzwi. Conlan mógł zobaczyć postać skulona nieruchomo pod kołdrą. Przeszył go strach. Chwycił ramie Vena w stalowy uścisk, żeby powstrzymać się przed biegnięciem do niej jak i dla wsparcia. - Powiedziałeś mi, że nie była ranna. - Spokojnie. Ona po prostu wydaje się mentalnie wyłączona. Przeciążenie umysłu, czy coś. I nic dziwnego, po tym co zrobiła - Ven streścił szczegóły bitwy, włączając w to część dotycząca Riley. Conlan stał tam i słuchał jak to kruchy człowiek, poświęcał dla niego życie i poczuł ukłucie bólu w klatce piersiowej. Dokładnie w pobliżu serca, które myślał że stracił. Kiedy Ven dotarł do momentu, gdy Riley stanęła przed Alariciem, oczy Conlana rozbłysły. - To musiało być cierniem w jego tyłku. ‘Zwykły człowiek’ stojący przed Wysokim Kapłanem Posejdona? cholera, ale ona jest odważna.

84

Potem wzdrygnął się. Powalił go wstręt do samego siebie. - Oczywiście, to ja powinienem ją chronić. Tak samo jak waszą resztę. Ven położył rękę na jego ramieniu. - Spokojnie braciszku. Nie było możliwości, żebyśmy wiedzieli, że tego dnia wampiry pokryją ostrza trucizną. Bez tego, ten miecz nawet by cię nie spowolnił. Przeciągle odsuwając swój wzrok od Riley, Conlan spojrzał na brata. - A reszta siedmiu? Czy ktoś jest ranny? - Chodź, pokażę ci, kiedy Riley będzie spała przez chwilę. Głownie przecięcia i siniaki, nic co powstrzymało by ich przed porządną grą w Tlachtli8 - powiedział. Conlan prawie się roześmiał. Ufał Venowi, porównującemu śmiertelną bitwę do starożytnej atlantydzkiej gry w odbijanie piłki. Cóż, Aztecy składali przegranych w ofierze, kiedy w to grali, prawda? Skierowali się z powrotem korytarzem w kierunku pokoju, który Ven zmienił w pokój do gier i oglądania telewizji. - Denal został grzmotnięty dość mocno w głowę. Na szczęście jego czaszka jest prawie tak cholernie twarda jak twoja. Plus, na okrągło powtarza 'zawiodłem mojego pana’. Może będziesz chciał powiedzec coś. Conlan zacisnał szczęki. - Jestem dużym chłopcem. Nie martwię się sobą. Ale wy – wszyscy – musicie chronić dla mnie Riley. Ven otworzył usta, potem je zamknął. - Więc. Chcę wiedzieć jak ta panienka doprowadziła cie do takiego stanu w – ile? - kilka godzin! Conlan wypuścił powietrze kiedy wyszli za róg. - Taa. Sam chciałbym to wiedzieć. Kiedy Conlan i Ven weszli, sześciu wojowników przebywających w pokoju przybrało różne formy zainteresowania. Justice, ze swoim zawsze obecnym na ramionach

8

Rytualna gra w piłkę plemion prekolumbijskiej Mezoameryki i Ameryki Południowej. Grano na zazwyczaj prostokątnym boisku tlachtli, okolonym murem. Do gry używano piłki z twardej gumy wyrabianej z soku mlecznego drzew chicle. Piłkę podbijano biodrem (lub udem) tak, aby przerzucić ją przez jeden z kamiennych pierścieni zawieszonych na murze, na wysokości 4 m.

85

mieczem, oparł się o ścianę naprzeciw plakatu z filmu Godzilla. Przerwał studiowanie widoku z jedynym oknem w pokoju, pstryknął wchodzącemu Conlanowi szyderczym pozdrowieniem z dwóch palców, potem powrócił do studiowania widoku. Bastien i Christophe grali na stole w powietrznego hokeja, stojącym w rogu. Wielka rka Bastiena pochłonęła młotek, którego używał do zbijania krążka. Spojrzeli na niego, ale nie przestali uderzać żółtego dysku tam I z powrotem przez stół. Brennan wyciszył dźwięk telewizora, potem powoli podniósł się z kanapy i stanął. Spojrzał na Conana, beznamiętny jak zawsze. Posejdon przeklął Brennana za drobne przestępstwa z udziałem córki rzymskiego senator, usuwając jego emocje. Poza tym może, że niemożność posiadania emocji nie była przekleństwem ale błogosławieństwem. Conlan nie był całkowicie pewien. Zwłaszcza, kiedy jego myśli stale sięgały Riley, która ciągle leżała nie odpowiadając. Alexios pochylił głowę nowym zwyczajem. Potem zdecydowanie ją podniósł i potrząsnął zbierając włosy z twarzy. Blask świateł złapał straszne blizny; światło ukrywało w cieniu poskręcane doliny i grzbiety jego ciała. Conlan przypomniał sobie jak Alexios, ze swoimi ciemnymi niebieskimi oczyma i długą grzywą brązowozłotych włosów, zawsze był zmuszony odpierać ataki kobiet. Jego oczy powróciły do pooranej bliznami lewej strony twarzy wojownika. Czy było by to dla kobiety odpychające, czy utonęłaby w bólu krążącego w jego oczach? Nie było to pytanie, o którym można by pomyśleć, żeby je zadać. Nie przedtem - nie teraz – ale dla świadomości Riley chronionej w jego głowie. Conlan spotkał wzrok Alexiosa. - Nigdy nie wstydź się swoich blizn, które zarobiłeś broniąc mnie przed Anubisą i jej plagą wampirzych strażników, mój bracie. Alexios wydał dźwięk, prawie warczenie, nisko w gardle. - Blizny zarobione zawodząc w obronie ciebie miałeś na myśli, mój panie. Tak jak znowu zawiedliśmy chroniąc cię dzisiejszej nocy.

86

Mały dźwięk, gwałtownie odciął, i skierował uwagę Conlana wokół dalekiego rogu dużego pokoju, gdzie zobaczył Denala półsiedzącego i pół leżącego na plecach na innej kanapie. - Denal, jesteś wyleczony? – zapytał Conlan, idąc porozmawiać z najmłodszym strażnikiem. Denal skrzywił się. - Jestem wyleczony. Zmęczony, ale wyleczony. Z wyjątkiem mojego serca, mój książę. Moje serce jest martwe, ponieważ zawiodłem cię. Kładą rękę na sercu, Denal spojrzał na Conlana. - Proszę weź moje życie teraz. Conlan mrugnął. - Co mam zrobić! Ven prychnął, stojąc po prawej stronie nieco za Conlanem. - Przeczytał za dużo starych zwojów. Dodatkowo, to jego pierwszy wypad na powierzchnię. Ven łatwo przykucnął przy młodym mężczyźnie. - Stary, musisz dostosować swoje słownictwo do dwudziestego pierwszego wieku. - Stary – powiedział z naciskiem wojownik – Jakimikolwiek słowami to wyrazisz, prawda jest taka sama. Byłem najbliżej Conlana kiedy wampir go zaatakował. Powinienem wziąć ostrze na siebie. Conlan sięgnął i na chwilę delikatnie położył rękę na głowie Denala. - Niemniej, zgodnie z relacja Vena, sam walczyłeś z trzema wampirami, włączając w to jednego który próbował mnie wypatroszyć, prawda? I wziąłeś na siebie siekierę? Denal spuścił swoje oczy, ale pokręcił głową. - To było tylko płaskie zakończenie siekiery, mój panie. Bastien przerwał, jego niski głos huknął. - Taa, przynajmniej top była jego głowa. Nie ma tam nic ważnego do zniszczenia. Szczęściarze z nas.

87

Conlan poczuł rosnący w nim śmiech na znajome dogryzki Bastiena, ale wiedział, że było zdecydowanie za wcześnie dla Denala, aby zrozumiał, że jego książę nie śmieje sie z niego. Zdusił w sobie rozbawienie i zwrócił sie do swojego najmłodszego wojownika z poważna twarzą. - Dzięki Posejdonowi, że było to tylko płaskie zakończenie siekiery, inaczej twoja głowa została by rozbita na dwie części. I dość z tym całym ‘mój panie’ i ‘mój książę’. Mów mi Conlan. Odwrócił się w porę, żeby zobaczyć jak Justice parska i zwęża oczy. - Masz mi coś do powiedzenia, Justice? Wojownik odsunął sie od ściany, zwinny jak lampart przygotowujący się do skoku. Dziwne, że on zawsze przypominał Conlanowi zwierzę z dżungli. Nawet z tymi niebieskimi oczyma. - Conlan, książę, jakkolwiek cię nazwiemy, pozostaje fakt – ciągle nam nie powiedziałeś co ci się stało. Co zrobiła ci Anubisa? Justice rzucił szybkim spojrzeniem w dół a następnie wrócił nim na postać Conlana, jego wypowiedź dzielił jedynie ułamek od bycia poważna zniewagą. - Nawet nie wiemy, czy zostałeś… skompromitowany. Czyż nie? Jednocześnie, Ven i Christophe zwrócili się do Justicea. - Za to mam zamiar skopać ci tyłek, niebieski chłopcze – warknął Ven. Christophe nie powiedział nic, jedynie uniósł rękę, groźnie. Lśniąca kula energii powstała w jego dłoni. Conlan uniósł rękę, żeby zatrzymać te konfrontację. - Dość! - rozkazał – Zostawcie go. Ma słuszność. Głos Alarica zabrzmiał przy drzwiach. - Miałby słuszność, gdybym nie był jedynym, który cię uzdrawiał. Zarówno teraz jak i przedtem. Wkraczając do pokoju, Alaric zatrzymał sie w połowie. - Czy którykolwiek z was wątpi w moc Posejdona? Nawet Justice nie odważył sie na bluźnierstwo. Jak jeden mąż, siedem głów pokręciło sie tam i z powrotem.

88

Nie mieli wątpliwości. Alaric uśmiechnął sie tym swoim przerażającym uśmiechem – on, który trzymał najbardziej pazernego atlantydzkiego Lorda wytrząsając z niego cała dziesięcinę dla Świątyni Posejdona. - Taj jak nie powinniście mieć. Proces uzdrawiania nie jest jedynie czysto fizyczny. Wiedzę

wewnątrz

osoby

uzdrawianej

prawdziwe

intencje

i

najmroczniejsze

wspomnienia. Jego wzrok strzelił w Conlana. - Nasz książę nie jest zdeprawowany, tak jak żaden z was nie był by. Jest silniejszy, niż nawet on sam przypuszcza. Conlan odwrócił wzrok. Pomysł, żeby Alaric miał dzielić jego wspomnienia o torturach i ogniu nie był całkiem komfortowy. - Uszkodzone towary. - Skrzywione beznadzieją. Anubisa była królową kłamstw, a przecież, może tam była krawędź prawdy, w tym co ona tyle razu jemu mówiła. Alaric kontynuował. - Pozostawieni delikatnemu dotykowi Anubisy, większość z was została by złamana. Conlan powrócił do nas cały. Silniejszy, niż był przedtem. Nigdy więcej nie kwestionuj jego pozycji przy mnie, Lordzie Justice. Justice skłonił głowę. Zgadzając się, albo czekając swego czasu na rzucenie wyzwania. Conlan zdecydował się przejmować tym później, w innym czasie. Alaric prawie od niechcenia kiwnął jedną ręką, i kula energii, która nadal lśniąca w ręce Christophea zgasła. Wojownik przytknął dłoń do ust, sycząc. - Nie baw się mocą przy mnie, mały chłopcze – powiedział do niego Alaric – Odrzuciłeś przykazania Świątyni.

89

Christophe, który chłopcem nie był od dobrych dwóch wieków, małym czy jakimkolwiek, zatrzymał się naprzeciw Alarica. Bunt wyzierał z każdego cala zwojów mięśni na jego szyi i gardle. - Moc Posejdona nie jest ograniczona jedynie dla tych z was, którzy pozwolili Świątyni obciąć swoje kule, Kapłanie. Moc wzywania wody i innych żywiołów jest wolna dla tych z nas, którzy sie ośmielą. Oczy Alarica błyszczały tak mocno, jakby pierścień zielonego światła poszukiwawczego przemknął po twarzy Christophea. - Nie wydaje mi się, że przeprowadzić dyskusję o kulach z tym, który przeszedł Obrzęd Zapomnienia i przeżył. W mojej Świątyni nie ma eunuchów, chłopczyku. Christophe nie cofnął się. - Taa, cóż, obrzęd akceptacji jako Wojownika Posejdona to nie piknik w dniu przesilenia. Może powinieneś o tym pamiętać, starcze? Conlan wkroczył pomiędzy dwóch mężczyzn, nawet Christophe wykazał dość rozsądku, żeby cofnąć się o cholerny krok. - Wystarczy. Musimy się skupić na Trójzębie, jak ciągle mi przypominasz, Alaricu. Nie rozstrzygać starych porachunków – albo zaczynać nowych – tu, przed stołem do hokeja. Zwrócił się do Christophea. - I nie wszystkich żywiołów, Christophe. Wiesz, że ogień jest zabronione dla Wojowników Posejdona – dla wszystkich Atlantydów. Bastien trząsnął z rozmachem swoim hokejowym krążkiem do celu . - Taa, nikt nie jest na tyle głupi, żeby bawić się z ogniem, Conlan. Mamy szczęście. Dlaczego ty i Alaric nie pójdziecie odpocząć, żebyśmy mogli zacząć wcześnie rano? Mamy trochę mykeńskich tyłków do skopania. Alaric pokiwał głową. - Przyznaję, że potrzebuję odpoczynku po przeprowadzeniu dwóch procesów uzdrawiania.

Żeby rozproszyć ta truciznę potrzebowałem więcej wysiłku, niż tylko

trochę.

90

Conlan zauważył po raz pierwszy, że twarz Alarica jest prawie szara i przeklął pod nosem. Władca powinien być świadom zdrowia i potrzeb wszystkich swoich poddanych. Nawet tych silniejszych. Taa, cóż, nawaliłem jako władca. Nie mam na to argumentów. - Odpocznij - rozkazał – Będę z Riley. Ven, ustaw zmiennych do pilnowania. Ty możesz— Ven zmrużył oczy. - Wiem co mam robić, Conlan. To nie jest mój pierwszy dzień w pracy. Conlan skinął głową, powracając do formalnego tonu aby podkreślić swoje żądanie. - Ceduję zadanie na Królewskiego Mściciela. Wy wszyscy – przypomnijcie sobie wczesne treningi i zasłanianie swoich emocji. Nie było innego sposobu, tylko powiedzieć to bez ogródek. - Riley jest aknaszą. Słyszał wdechy powietrza, zobaczył jak oczy Alarica się zwężają, i czekał. Brennan przemówił po raz pierwszy, odkąd Conlan wszedł do pokoju. - To by tłumaczyło jej reakcję po bitwie. Jeżeli trzeba jej strzec, prawdopodobnie będę odpowiednią osobą od kiedy nie posiadam emocji, którymi mogę przeciążyć jej zmysły – powiedział swoim spokojnym głosem – tym samym dla odmiany uczynię moja klątwę jakaś korzyścią. Conlan zmrużył oczy, szukając na twarzy wojownika śladów goryczy, ale był tam jedynie cierpliwy spokój, z którym Brennan zawsze patrzy na świat. Spirala złości poruszyła się w jego wnętrznościach na myśl o Brennanie – o jakimkolwiek samcu – spędzającego czas z Riley. Dobrze więc. Potrzebne mi jest cholerne opanowanie. - Dzięki, Brennan. Omówimy nasz plan rano, ale doceniam twoja ofertę - powiedział, pochylając głowę przed swoim pozbawionym emocji wojownikiem. Potem zwrócił sie do Vena. - Potrzebuję odpoczynku, żeby zakończyć uzdrawianie. Daj mi czas aż do świtu, chyba, że pojawi się jakiś nowy kryzys.

91

Rzucając ostatnie spojrzenie spod zmrużonych oczy Justiceowi, Conlan opuścił pokój. Kierując sie do Riley, która wysyłała powiew budzącej się świadomości. Kiedy szedł w dół korytarzem, usłyszał Bastiena. - Ven, co to za sprawa z tą Riley? Emocjonalny empata po tylu tysiącach lat? Co się do diabła dzieje? Conlan potrząsnął głową, ciągnięty przez prawie magnetyczny przymus do swojego pokoju. Chciałbym wiedzieć.

92

Rozdział 12

Alaric poczekał, aż usłyszał kroki Conlana zmierzające do pokoju Riley, następnie zwrócił twarz do Siedmiu. - Musimy porozmawiać o tym człowieku – tej potencjalnej aknaszy – i co powinniśmy w związku z nią zrobić. Ven oparł sie o dobrze wypełniony regał. - Chcesz przeprowadzić tę rozmowę za plecami mojego brata? Jego głos był spokojny. Jego spojrzenie było puste. - Skrajnie niebezpiecznie blisko zdrady, mój panie. - Teraz może nie być otwarty na argumenty – powrócił Alaric – Nie potrafi być całkowicie racjonalny jeżeli chodzi o nią. Czy któryś z was zauważył, że nigdy nie kwestionował obecności tych wampirów? Justice odwrócił sie od okna, żeby rzucić sardoniczne spojrzenie Alaricowi. - Ale jakoś, jakimś cudem, kiedy ja wspomniałem, że on może nie zachowywać się racjonalnie, ty skoczyłeś mi do gardła. Alaric potrząsnął raz, lekceważąco, głową. - To nie jest pytanie o to, czy Anubisa skompromitowała go czy nie. Powiedziałem wam, ze tego nie zrobiła, i poprzestanę na moim oświadczeniu. aczkolwiek, jego działania w związku z ta kobietą nie są całkowicie logiczne. W gardle Alexiosa powstał dźwięk, krótki ryk. - Wy, ze wszystkich ludzi, uniemożliwilibyście mu oderwanie sie od jego koszmarów? Od mąk, który bez wątpienia na niego polują, dzień i noc? Alaric zastanawiał się, czy Alexios mówił o mękach Conlana czy swoich. Zastanawiał się, czy Alexis sam to wiedział. Następnie odrzucił pytanie jako nieistotne. 93

- Nie odmawiam mu niczego, zwłaszcza środka do wejścia na tron. Niemniej, każda godzina w której Reisen trzyma Trójząb, przybliża Conlana do utraty tronu Atlantydy. Rzucając krążek w dół na stół, Bastien zacisnął ręce w pięści, napinając ogromne mięśnie. - Sięgnę w dół do gardła Reisena i wyrwę mu nerki. Potnę jego jaja i zrobię z nich kolczyki. Osobiście zrobię eunucha z każdego wojownika domu Mykeńskiego. Ven wyjął jeden ze swoich sztyletów z pochwy i sprawdził ostrze. - Och, Jestem pewien, że będziesz miał w tym drobną pomoc, mój przyjacielu. A mówiąc o wampirach, o czym to do diabła było? Mieliśmy do czynienia ze zbyt wieloma podczas naszych patrolów, ale staraliśmy się nigdy nie zostawiać świadków. Dlaczego nagle zostaliśmy zaatakowani przez grupę krwiopijców? Zatrzymał się, krew odpłynęła z jego twarzy, linie okalające jego usta zbielały. - Anubisa. W końcu złamała klątwę uniemożliwiającą jej powiedzenia wampirom o nas, prawda? Ven wśliznął sztylet z powrotem do pochwy. - Jesteśmy pieprzonymi straceńcami. Brennan, niewzruszony jak zawsze, stanął całkowicie spokojnie. - Ale czy wampiry były tam z naszego powodu, czy ta kobieta była celem? To Terminus przewodził grupie. On jest jednym z najbardziej zaufanych generałów Barrabasa. Jaki użytek miałby Barrabas z Riley? Czy rozpoznał jej moce empaty? Wyciągnał przed siebie ręce, złączając palce. - Polujemy na Barrabasa ponad dwa tysiące lat, bez powodzenia, a ludzie wybrali go do swojego Rządu. Senator Barnes. Musicie przyznać, ironia jest wyborna. Justice uderzył 94pięścią w oparcie kanapy. - Masz spieprzone wyczucie wyborności, wojowniku. Dla mnie to znaczy tyle, ze jest bardziej widoczny w te dni. Lepiej dla mnie, żeby go znaleźć, złapać, i odciąć jego obrzydliwą głowę od jego obrzydliwego, cholernego ciała. Brennan poruszył głową o cal i wbił wzrok w Alarica, całkowicie ignorując Justicea. - Ponadto Alaricu pozostaje jedno pytanie. Czy ciągle brakuje energii, żeby namierzyć Trójząb?"

94

Zamykając oczy, Alaric wysłał swoje zmysły, żeby sięgnęły w noc. Ale energia potrzebna na usunięcie trucizny z krwi Conlana wyczerpała jego zasoby. Nic nie czuł – nawet małego oddźwięku Trójzębu. A ta strata była krwawiącą rana na jego duszy. Mój obowiązek. Mój, jako wysokiego Kapłana, który ma strzec Trójzębu boga mórz. Moja porażka. Otworzył oczy, czując na sobie ciężar wzroku wszystkich wokół. - Musze odpocząć. Nie czuję mocy Trójzębu. Reisen i jego wojownicy zdecydowanie oddzielają się ode mnie osłoną, ale powinienem być w stanie wyczuć położenie Trójzębu kiedy odpocznę po uzdrawianiu. Dalej zastanawiając się, Alaric w końcu pokiwał głową. - Nie mam pojęcia co myśleć o tym ataku. Ale wiem jedno: jeżeli jakimś cudem Reisen sprzymierzył się z nieumarłymi, zemsta Posejdona będzie okrutna ponad wyobrażenie tego słowa. Z kanapy, gdzie był stłoczony, Denal roześmiał się kwaśno, potem uderzył pięścią w nogę. - Wampiry, Reisen. Człowiek, wykazujący więcej odwagi niż ja. Jestem całkowicie bezużyteczny. Po pierwsze, nawaliłem chroniąc mojego księcia a następnie pozwoliłem naszemu Kapłanowi tracić energię na leczenie mojej bezwartościowej głowy. Justice pochylił się i uderzył Denala w tył, teraz wyleczonej, głowy. - Ta. Świetna robota w trakcie twojej pierwszej misji, Junior. Denal skoczył z kanapy na Justicea, ale Alaric miał dość znoszenia ich obu. Prawie niedbale, machnął jedna ręką, sprawiając, że Denal zawisł w połowie skoku, zamrożony w powietrzu. Justice gwizdnął, ale cofnął sie o krok od Denala. - Niezły numer, facet. Nauczysz mnie jak to się robi? Widok pokoju dla Alarica mienił się szmaragdowo i wiedział, że limity jego samokontroli w końcu zostały naruszone. Brennan zrobił krok naprzód.

95

- Moc boga mórz lśni ogniem w twoich oczach, wysoki Kapłanie. Może mógłbym zainterweniować i odprowadzić cie na odpoczynek? Christophe uśmiechnął się. - Taa, złap chłodną falę, koleś. Nie marnuj całej ‘mocy bogów' na nas. Brennan bez jakichkolwiek emocji, w połączeniu z nieposłuszeństwem Christophea, wrócił miarę spokoju do Alarica. Zielona poświata ustąpiła z jego wizji. Spojrzał na każdego z Wojowników po kolei a każdy skłonił mu się. Wszyscy poza Venem, który wykrzywił się w uśmiechu. - Taa, Taa, jesteś wielki i zły – jesteś mrocznym boogeymanem. Ale ciągle nie wiemy co mamy zrobić z tą kobietą. Plus, Barrabasowi majtki skręcą się na dupie, kiedy dowie się, że pokroiliśmy w kostkę jego generała. Alaric uwolnił Denala, który uderzył o podłogę. - Cóż, zabierzcie kobietę na Atlantydę, do Świątyni. Będziemy ja obserwować i dowiemy się czy naprawdę jest aknaszą. Dodatkowo, przeszukamy starożytne zwoje w poszukiwaniu mowy zjednoczonych dusz – odpowiedział Alaric, nagle dotknięty lodowatymi palcami strachu. - Mowy czego? - zapytał Bastien, zbliżając brwi do siebie. Alaric obserwował ich, ważąc ile może ujawnić. Jeżeli Conlan odnalazł zjednoczenie dusz – ostatni raz opisane ponad dziesięć tysięcy lat temu – z człowiekiem, atlantydzka tradycja roztrzaska się od samych fundamentów. Wszystko sie zmieni. Wszystko. Walczył z przeczuciem, krzyżując ramiona. - To nic, czym należałoby sie martwić w tej krytycznej chwili. Co do wampirów, będziemy kontynuowali ich gromienie, jak robiliśmy od tysiącleci – przerwał, potem powoli pokręcił głową – A kobieta? Jeżeli stanowi dla Conlana jakiekolwiek zagrożenie, zabijemy ją.

***

96

Riley wybudziła się z niełatwego snu, w którym mężczyzna o ostrych rysach i błyszczących oczach próbował ją zabić. Przekręciła się, żeby spojrzeć na swój budzik, żeby sprawdzić jak długo udało się jej przespać tym razem. Z tym, że jej budzika nie było na jej szafce nocnej. Myśląc o tym, to nie była jej szafka nocna. Szarpnęła się, nagle całkowicie się wybudzając, i walczyła z kołdrą, która przygwoździła ją do łóżka. Nie jej kołdra. Nie jej łóżko. Gdzie do diabła jestem? Kiedy drzwi zaczęły się otwierać, lekko zapłakała i zwinęła się na łóżku w kołdrę i wszystko, od razu podnosząc głowę, żeby spojrzeć przez łóżko na intruza. - To ty – wysapała, kiedy Conlan wypełnił drzwi. Każda muskularna jego część stojącego tam tylko w spodniach i rozpiętej koszuli. Nie mogła przestać patrzyć. Ten mężczyzna to czyste mięśnie od okrutnie wyglądającej blizny na jego gardle, do piersi, przez brzuch i dalej w dół do… Gwałtownie skierowała wzrok z powrotem na jego twarz, jej policzki paliły, i spróbowała małą – wcale się w ciebie nie wpatruję – brawurą. Musiała skończyć z tymi myślami myśliwego. Jego usta wykrzywiły się w półuśmiechu, potem jego twarz stała się ponownie poważna. - Jestem ty, aby zaoferować moje podziękowania, pani. Mając pełną świadomość jak niedorzecznie wygląda, siedząc na podłodze uwięziona w kołdrze, Riley starała się zachować godność. - O co chodzi z tą mową z Camelotu? W jednej minucie brzmisz normalnie, a w następnej jak Lancelot czy jakoś tak. Odgarnęła włosy z twarzy, zastanawiając się jak źle wygląda. Nie, żeby był to czas na takie dziewczęce zachowanie, ale czuła się lekko niepewnie przed Adonisem, albo kimkolwiek on był.

97

Roześmiała się lekko a ten dźwięk uciszył jej wirujące myśli – zdobył jej wnętrze i owinął się wokół pustych przestrzeni. To nie miało sensu – nic z tego nie miało sensu. Jak ktoś, kogo dopiero poznała mógł być jak kawałki puzzle, pasujące do jej własnych postrzępionych brzegów? Nigdy nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia, albo przeznaczenie, czy nic co mogło by mieć cokolwiek wspólnego z romansem. Widziała efekty tak zwanej miłości każdego dnia w swojej pracy. Widziała, i starała się pozbierać. To było dość, żeby zamknąć Kupidyna w lampie dla dżina. Ale było coś w tym mężczyźnie… - Masz rację - powiedział, idąc dalej przez pokój, zamykając za sobą drzwi – Czasami zapominamy, że współczesna mowa, której my się uczyliśmy, zmieniła się przez lata. Zwłaszcza w czasach przymusu, kiedy wróciliśmy do formalizmu w protokole. Skłonił głowę. - Jednak oferuję moje przeprosiny. Zasługujesz na więcej, niż mogę wyrazić słowami. Mogła wyczuć od niego potok emocji, tak jakby drzwi się otworzyły i jego uczucie przez nie przepłynęły. Wyrzuty sumienia. Smutek. Ból, gryzący ból. Opuściła głowę na ręce, spodziewając się w każdej chwili fali emocji od innych przepływających grzmotem przez jej głowę, ale, na szczęście, emocje pozostałych wydawały się być wyciszone, stonowane. Jej umysł był wypełniony watą, zamknięty. W samoobronie? Dlaczego nie pamięta co się stało? Widziała Conlana przez okno, a potem… - Gdzie jestem? Dlaczego moja głowa jest pusta? Dlaczego - och, cholera, odwrócisz się na chwilkę? Uniósł jedną z tych eleganckich, ciemnych brwi, potem kiwnął głową i spełnił jej prośbę. - Jesteś w bezpiecznym miejscu. Bez wątpienia twoja głową dochodzi do siebie po zaporze emocji wbijającej się w nią wcześniej – odpowiedział Conlan – Poprosiłem moich wojowników, aby osłaniali swoje emocje przed tobą. Powinienem zdawać sobie sprawę,

98

że to może być bolesne dla ciebie, czując tak wielu z nas w jednej chwili. Przepraszam za to. Uwolniła się z kołdry i wstała. - Nie musisz przepraszać, Conlanie. Tylko może powiedz mi co się do diabła dzieje. Dużo mniej zakłopotana stając z nim oko w oko, niż patrząc na niego z odległości sześciu i pół stopy. - Ok, Conlan, możesz się juz odwrócić. I naprawdę chciałabym usłyszeć kilka odpowiedzi. Po pierwsze, jesteś— W środku zdania mgła osłaniająca jej pamięć uniosła się i jej pamięć w pełni wróciła. Bitwa. Miecz. Conlan pokonany – leżący tak spokojnie. Jej oczy rozszerzyły się, i zaczęła chodzić, potem biegać, wokół łóżka za nim. - Och, Jasny gwint! Ty – byłeś martwy! Albo prawie martwy! Dlaczego wstałeś? Powinieneś być w szpitalu! Sięgnęła do niego i złapała poły jego koszuli, szarpiąc ją szukając ohydnej rany po mieczu, która powinna tam być … Powinna… Nie było jej tam. - Nie ma jej – powiedziała powoli – Jak to jest możliwe? Prawie oszołomiona, przyłożyła swoja dłoń do jego serca, czekając. Potem to poczuła. Bicie serca. Mięśnie jego klatki piersiowej napięły się pod jej ręką i spojrzała w gorę na jego zaciśnięte szczeki w końcu odsunęła dłoń. - Nie jesteś wampirem, ponieważ twoje serce bije - powiedziała – Jesteś zmiennokształtnym? Jakiego rodzaju futrzakiem się stajesz? Cofając się, spojrzała przez okno, inne okno, może strażnik. Jakakolwiek forma pomocy. Ponownie się roześmiał. - Nie zmieniam się w żadnego futrzaka, dzielna. Jestem kimś, kogo nie znasz.

99

- Możesz to powiedzieć jeszcze raz - wymruczała. Nagle, szokująco, klęknął przed nią. Nawet kiedy klęczał, jego głowa sięgała jej klatki piersiowej, przypominając jej o jego rozmiarze i sile. To nie był dokładnie taki nieznajomy, z którym chciałoby się zostać samemu w pokoju. Z wyjątkiem – z wyjątkiem tego, że ona była w jego myślach. A w tym co poczuła w jego my myślach była tylko uczciwość. Nie wiedziała skąd, ale wiedziała. Spojrzał w górę na nią, jego czarne oczy były zdeterminowane. Był najpiękniejszym mężczyzna jakiego kiedykolwiek widziała – przystojniejszy, niż sobie kiedykolwiek wyobrażała, że mężczyzna może być. Może śniła. Cieniutki płomyk błękitu i zieleni, który myślała, że sobie wyobraziła, zamigotał w jego źrenicach. - Jestem zaprzysiężony aby być obrońcą całej ludzkości, a – z wyjątkiem krótkiego odstępu czasu – wypełniam tę rolę od wieków. Jednak dziś, w jednej chwili, wykazałaś więcej odwagi I dzielności niż kiedykolwiek widziałem. Zaczęła mówić, ale on zatrzymał ja biorąc jej ręce w swoje. - Masz moją wdzięczność i będziesz pod moją ochroną od teraz aż do czasu, gdy fale przestana dotykać brzegu. Miało to uczucie obietnicy – uczucie ślubu. Nagle, Riley miała trudności z pamiętaniem jakiegokolwiek powodu, dlaczego nie powinna słuchać od tego mężczyzny obietnic czy ślubów. Poza… poza… czymś, co powiedział - Ludzkość? Cóż, to było wystarczająco jasne, że nie jesteś człowiekiem, co z kulami spalającej wampiry energii. Więc, czym do diabła jesteś? - powiedziała, wyrywając się z transu w jaki wprowadziły ja jego słowa i zaczęła się wycofywać. Conlan uśmiechnął sie i podniósł się z wdziękiem na nogi. - Nie jestem nikim z dziewięciu piekieł – powiedział – Jestem Conlan z Atlantydy. Riley parsknęła śmiechem. - Och. Racja. Oczywiście, że jesteś. A ja jestem Alicja w Krainie Czarów.

100

Potrząsnęła głową. Stara Alicja miała rację. Zdumiewająco, coraz zdumiewajęcej9.

9

To był cytat z „Alicji w Krainie Czarów” w oryginale było Curiouser and Curiouser. Lepiej tego nie potrafiłam przetłumaczyć.

101

Rozdział 13

Conlan założył ręce za siebie zaciskając je ze sobą. Nie mógł jej pokazać, ze pozostanie z nią w pokoju kosztowało go samokontrolę. Samemu z nią. Z gigantycznym łóżkiem, zajmującym większa część podłogi. Każda część jego ciała napinała sie na myśl o owinięciu jej z powrotem w tę kołdrę. Owinięciu jej w jego ramiona. Co do diabła było z nim nie tak? Był gorszy niż napalony rekrut wychodzący z treningu. Nigdy nie reagował tak na kobietę. Żadną kobietę. Zwłaszcza nie na ludzką. Nawet na taką, która wyglądała na rozpaloną i senną i dokładnie tak jak wyglądałaby rano po nocy przyjemności w jego ramionach. Skup się. Jego myśli błysnęły do atlantydzkiej dziewicy, która była dla niego wybrana. Kobiety, której nigdy nie poznał – która nie poznała jego. Bardziej archaiczna niż atlantydzcy politycy, zimni i martwi. Nie tak jak kobieta stojąca przed nim, ciepła i żywa - Nawet gorąca - mruknął. Riley jedynie przestała się przed nim cofać, kiedy wróciła do lóżka. Jego wzrok popłynął w dół do jej nóg. Całych mil nóg. Niekończące się nowi owinięte wygodnym, wyblakłym jeansem. Chciał mieć jej nogi owinięte wokół jego pasa. Piersi kuszące nawet w za dużej koszulce, wystarczająco wspaniałomyślnej, ponieważ mógł zobaczyć jak naciskają na tkaninę, kiedy ruszała sie w określony sposób. Czuł je przyciskające się do jego piersi na plaży. Jej perfekcyjne krzywizny tali. O idealnym rozmiarze dla jego rąk. 102

Była bujna i soczysta. Nie jak popularny w tej dekadzie typ o patykowatej figurze. Mógłby trzymać ja ponad sobą, zatonąć w niej bez obawy, że ją złamie, wypełnić swymi rękami jej - Atlantydy. Racja – powiedziała ponownie, wyszarpując go z jego fantazji i może nawet przed dojściem w swoich spodniach. Zaklął pod nosem w starożytnym atlantydzkim języku. - I możesz w tej chwili przestać - kontynuowała, jej policzki znowu zrobiły się różowe. Tak różowe, jak wtedy, kiedy wpatrywała się w jego klatkę piersiową. Myśl o tym wysłała ciepło, które ponownie go powaliło i zrobił krok w jej kierunku. - Przestać co? – Zrobił kolejny krok. Jej głos był pozbawiony oddechy, ochrypły. - Przestać gapić się na moje nogi. Przestać patrzyć na mnie tak jakbym była daniem głównym. Przestać podchodzić bliżej. Przestać być tak… tak… tak… górującym. - Górującym? – Kolejny krok. Uniosła ręce do góry, tak jakby go wyłączając, chociaż był dobre pięć kroków od niej. - I przestań powtarzać wszystko, co powiem - powiedziała, zatrzymując swoja stopę. To sprawiło, że sie uśmiechnął. Taka gwałtowna! Nic dziwnego, że nie mógł się jej pozbyć z myśli. Miał kłopoty. I nic go to nie obchodziło. - Jeżeli obiecam, że przestanę powtarzać twoje słowa, to czy mogę zrobić kolejny krok? zapytał, upijając się jej widokiem. W złotej poświacie lampki nocnej, jej włosy płonęły bursztynem. Promień słońca na kopule Świątyni Posejdona. Oczy tak niebieskie, jak powierzchnia oceanu o zmierzchu. Cholera, nagle był poetą. Tracił rozum. Może kolejny krok bliżej to nie był taki dobry pomysł. Zatrzymał się. Potrząsnęła głową, potem kiwnęła. - Nie wydaje mi się - tak, nie, aargh! Dlaczego przy tobie tak trudno mi myśleć?" Conlan skrzyżował ręce na piersi, rozsadek nagle powrócił.

103

- To jest dobre pytanie - powiedział, mrużąc oczy. - Dlaczego masz na mnie taki wpływ? Czym jesteś? Jak możesz wkraczać na atlantydzką mentalna ścieżkę – co ważniejsze – jak możesz czuć nasze emocje? Jak ja mogę czuć twoje? Czy jesteś bronią wysłaną, żeby sprawdzić moją obronę? - Bronia, taa, jasne, idioto. Nie jestem bronią, jestem pracownikiem opieki społecznej. Robiąc krok w bok, Riley zaczęła okrążać łóżko – I jak widzę wracamy do kwestii Atlantydy. Pochodzisz z zaginionego kontynentu. Wytworu wyobraźni Platona, który prawdopodobnie zaginał ponad jedenaście tysięcy lat temu. Tej Atlantydy? Puścił ręce i zrobił kolejny krok w jej stronę. Nie mógł się powstrzymać. Nie chciał się powstrzymać. - Platon był zdyscyplinowany w swojej gadatliwości w Kritiasie i Timaiosie. Poeta Solon wiedział niewiele więcej niż sekret uzyskany od egipskiego, kapłana którym podzielił się z Platonem. Ale nasi potomkowie wiedzieli, żeby zachowywać sekret Atlantydy. Kolejny krok. Dosięgną go jej kuszący zapach. Świerzy. Delikatnie kwiatowy, z domieszka zieleni. Prawdopodobnie oceanicznej paproci. Głęboko wciągnął powietrze, wiedząc, że od tego momentu mógłby odnaleźć ją po zapachu. Kochając jej zapach w swoich nozdrzach. Chciał poczuć jej smak w swoich ustach. Jego ręce właściwie bolały od chęci poczucia jej skóry. Patrzyła na niego. Och, racja. Coś o kontynentach. - Nie aż tak bardzo zaginionego kontynentu. Zawsze wiedzieliśmy gdzie byliśmy powiedział. – Po prostu wytworzyliśmy osłony, żeby ukryć siedem wysp przed wasza technologią – uśmiechnął się – Wasza pomysłowość w kwestii łodzi podwodnych, była prze chwilę prawie problemem. Cofnęła się na drugą stronę łóżka. - Ok, pokarz mi swoje skrzela. Kompletnie zbity z tropu, Conlan gapił się na nią przez chwilę, następnie odchylił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. Riley popatrzyła na niego, jakby był szalony.

104

Oczywiście, ona nie była aż tak daleko od tego. On prawdopodobnie był szalony. Łapiąc oddech, potrząsnął głową. - Dziękuję ci za to, aknaszo. Potrzebowałem śmiechu, po wydarzeniach dzisiejszego, które miały miejsce wieczora. Jego uśmiech zniknął. - W rzeczywistości, to po minionych siedmiu latach. Podejmując decyzję, odsunął sie od niej i opadł na krzesło, które stało w rogu pokoju. - Jeżeli usiądę tutaj, daleko od ciebie, czy poczujesz się ze mną na tyle na tyle bezpieczna, żeby wysłuchać tego, co mam do powiedzenia? Drżąc, na pozór przygotowana do ucieczki, Riley stała w przestrzeni kilku uderzeń serca patrząc na niego W końcu, wydawało się, że podjęła swoja decyzję. Kiwnęła głową i usiadła, ze skrzyżowanymi nogami, na łóżku. - Tak, wysłucham. To najdziwniejsza rzecz, ale już czuje się z Toba bezpieczna. A może to nie jest dziwne, zważywszy na to co stało się wcześniej na plaży. Conlan chciał prawdy miedzy nimi. - Byłaś w moich myślach, Riley. Chcąc nie chcąc, znasz mnie teraz na głębszym poziomie, niż większość ludzi. Może na głębszym poziomie, niż ktokolwiek z wyjątkiem naszego uzdrowiciela. Wpatrywała sie w niego, wahając się, potem kiwnęła. - Musisz sobie zdawać teraz sprawę, za ja również byłem w twojej głowie - powiedział, prawie bojąc się to przyznać – Widziałem twoja dobroć i samo poświęcenie. Znam cię. Chyba, że jej podstęp był ukryty przez jakiś mentalny podstęp, a jego umysł szydził sobie z niego. Kto wie do czego jest zdolny prawdziwy empata? Zeskakując z lóżka Rilej zaczęła chodzić przed nim tam i z powrotem. - Nic nie wiesz – powiedziała kwaśno - Dobroć? Taa, racja, jestem tylko kimś, kto stara się wykonywać swoją prace najlepiej jak potrafi. A zazwyczaj żałośnie to zawalając. Zatrzymała sie przed nim, tak blisko, ze mógł sięgnąć i jej dotknąć. Musiał zacisnąć ręce na ramionach, żeby tego nie zrobić.

105

Żeby jej nie dotknąć. Cholera, chciał jej dotknąć. - Opowiedz mi – powiedział zamiast tego. - Prawda. Jesteś z mitycznej Atlantydy, i chcesz posłuchać o dniu pracownika opieki społecznej? - Opowiedz mi - wzmocnił, otwierając swój umysł na nią, więc mogła poczuć próbkę tego. Poczuć, jak bardzo chciał wiedzieć o niej wszystko. Zdziwienie przeszło przez jej twarz. - Ty naprawdę chcesz wiedzieć, prawda? - Chcę. Przerwała na chwilę, potem opadła w dół na dywan blisko niego – prawie w letargu – wspominając wydarzenia dnia. Kiedy opowiadała historie o dziewczynie z bronią, Conlan musiał walczyć o każdą uncję samokontroli, żeby nie pokazać jej swojej wściekłości. Chciał zabić. Chciał rozdzierać, rozrywać i przebić pięścią ścianę. Nie zrobił żadnej z tych rzeczy, ale siedział z maska spokoju na twarzy, desperacko sięgając po swój trening, po swoją obiektywność . Jak mógł być pod takim wpływem tej kobiety? Popatrzył na nią, siedząca na podłodze naprzeciw niego, z cierpieniem na twarzy, kiedy mówiła o dziecku, które tak bardzo próbowała uratować. Dziecko mające dziecko. O beznadziejnej walce z ubóstwem i społeczeństwie, które nie ma czasu dla tych przegranych. Kiedy mówiła, kiedy czół emocje podkreślające jej słowa, pytanie w jego umyśle się zmieniło. Jak mógł by nie być pod takim wpływem tej kobiety? Jej słowa ucichły. - I wtedy się pojawiłeś i zgaduję, ze resztę już znasz. Może teraz możesz mi dokładnie powiedzieć czym jesteś i dlaczego poszedłeś za mną do mojego domu. Rozejrzała się wokół pokoju, mrugając, następnie zerwała się na nogi, znowu ostrożna. - Podczas gdy tu jesteś, możesz mi powiedzieć, gdzie do diabła jestem. Wstał powoli, taka by jej nie przestraszyć.

106

- Zawstydzasz mnie, Riley. Z moją szczerością musze dorównać twojej. Jestem pierwszy wśród Wojowników Posejdona, zaprzysiężony do obrony ludzkości. Chwytając brzeg swojej koszuli, odsunął je, żeby pokazać znak Posejdona, który nosił. Wysoko, po prawej stronie jego klatki piersiowej, gdzie bóg morza osobiście wypalił symbol Wojowników Posejdona na ciele Conlana. Okrąg przedstawia wszystkich ludzi na świecie, przecięte przez piramidę wiedzy zdobytą przez starożytnych. Sylwetka Trójzębu Posejdona przepoławia je oba. - Znak który noszę oferuje świadectwo mojego ślubu. A teraz, z tego co usłyszałem pomiędzy słowami, które wymówiłaś, tej nocy zasłużyłaś na noszenie go bardziej niż ja. Uniosła głowę, jakby chcąc prześledzić symbol między opuszkami. Potem wyciągnęła głowę i uśmiechnęła się. - znowu robisz to mówieniem tak formalnie – powiedziała – Jakimś cudem, to przypomina mi moja matkę, krzycząca na mnie, kiedy miałam kłopoty. Riley Elisabeth Dawson oznaczało, że miałam duże kłopoty. - Riley Elisabeth - powtórzył, delektując się tym dźwiękiem – Pasuje do ciebie. Jednocześnie silne i kobiece. W jakiś sposób, niewiadomy, przysunął się do niej. Jej ciepło, uwodzicielskie krzywizny jej ciała, linie jej karku, wciągnęły go. Spojrzała na niego, migotanie alarmu zmieniło obawę w jej oczach. Ciągle mógł wyczuć ją wewnątrz swojego umysłu. Jej myśli, jej emocje. Chciał poczuć siebie w niej. Conlan uniósł swoje ręce do jej ramion, przyciągając ją do siebie. Powoli. Delikatnie. Dając jej czas na odmowę. Modląc się, żeby tego nie zrobiła. Zrobił krok, żeby spotkać sie z nią w połowie drogi. Pijąc jej zapach. Chcąc zanurzyć twarz w jedwabistych włosach, które spływały jej na ramiona. Pragnąc zanurzyć swoje ciało w jej cieple. Na Posejdona, potrzebował ją znowu dotknął. Potrzebował ją znowu pocałować. - Riley - jęknął - Proszę.

107

Doskonale wiedziała, co miał na myśli. Mógł zobaczyć jak obawa w jej oczach zamienia się w nadzieję. Oczekiwanie. Uniosła swoją twarz i delikatnie dotknęła jego warg swoimi. I był stracony. Zagubiony w uczuciu, w kolorach mieniących się w jej umyśle – w jego umyśle – w ich umysłach razem. Stracony w jej miękkości naciskającej na jego twardość. Pocałunek sie pogłębił. On go pogłębił. Zanurzył swój język wewnątrz jej ciepła, jej słodkich, zapraszających ustach, i kolana sie pod nim prawie ugięły, kiedy owinęła swoje ramiona wokół jego szyi przyciągając go jeszcze bliżej. Ciepło, kolory, i rwący potok potrzeby. Złapany w wir, w cyklon, w transie, niepowstrzymany oceaniczny sztorm pragnienia, zacisnął wokół niej ramiona i ją uniósł tak, że jej nogi były nad podłogą. Jej piersi ocierały się o jego nagą klatę. Jęknął głęboko w swoim gardle, w jej gardle, w przestrzeni uwięzionej pomiędzy ich ustami. Uniosła swoje nogi i owinęła wokół jego bioder, poruszając sie aby zdobyć jego ciało, i ciepło pomiędzy jej nogami znalazło się nagle dokładnie naprzeciw jego penisa. Nieprawdopodobnie , stwardniał jeszcze bardziej, zdecydowanie miał zamiar rozsadzić spodnie – rozerwać jej koszulkę – zedrzeć jej jeansy. Dowiedzieć się, czy kolory w jego głowie zintensyfikowały by się w gwiezdny wybuch, kiedy wtargnął w nią. Pasja połykała jego zmysły szybując z trzaskiem w gorę. Albo nie, cholera. To był trzask otwieranych drzwi. Conlan odwrócił się, żeby stawić czoła zagrożeniu, warcząc, popychając Riley za siebie, dopóki tam się nie znalazła. Moja. Moja aby ją chronić. Moja! Ven stał w drzwiach z otwartymi ustami, po raz drugi tego dnia. - Yyy, taaaa. Cóż. Och, przepraszam, że przeszkadzam, ale Alaric uważa, że potrzebujesz odpoczynku i ty, cóż, ty nadajesz seks wibracje, które trzaskają tak głośno, że wszyscy mężczyźni w domu są podnieceni – i, jest im niewygodnie. Zza niego Riley wydała zduszony dźwięk. Conlan czuł pulsujące od niej fale zażenowania.

108

Walczył o rozsądek, wdychając głęboko powietrze. Ven. Mój brat. Nie zagrożenie. - I - taa. Odpoczynek – wziął kolejny, głęboki, uspokajający oddech. Alaric. Trójząb. - Był w stanie namierzyć położenie Trójzębu? Ven potrzasnął głową, rozbawienie pojawiło sie na jego twarzy. - Nie, musi sie zregenerować po uzdrawianiu. Ale użył kilku niepochlebnych słów, żeby opisać jak, yyy, uniemożliwiasz mu odpoczynek. Conlan mógł sobie wyobrazić, jak jego brat przeedytował język Alarica. Jeżeli Riley nadawała fale seksualnego pożądania do każdego wojownika w domu – i do Kapłana, który złożył śluby czystości – cóż, cholera. Cholera. - Masz rację - powiedział, ciągle ciężko dysząc - Riley również musi odpocząć. Czekał aż jego brat złapie aluzje i wyjdzie, ale Ven nie był za bardzo subtelny. - Nie masz zamiaru mnie przedstawić, bracie? - Ven stał tam, bez śladu ruchu, uśmiechając się do nich jak głupek. Conlan otworzył usta i od razu je zamknął, ale Riley zaskoczyła go wychodząc zza niego. - Posłuchaj, Tarzanie, może jestem zażenowana, ale to nie znaczy, że masz mnie chronić przed swoim własnym bratem, mam rację? Ruszyła w kierunku do Vena, który parsknął śmiechem na "Tarzana”. Podeszła do niego, krzyżując ręce, jakby starając sie zagrać nonszalancję. - Jestem Riley. Kiedy wyciągnęła rękę w kierunku jego brata, Conlan zrobił mimowolny krok do przodu, w jego gardle rodziło się warczenie, zanim się na tym złapał. Szarpnął głową i wpatrzył się w Vena, zaszokowany swoją reakcją. Z wyglądu twarzy Vena, wynikało, że Conala zaskoczył również swojego brata. Conlan wbił swoje palce w uda, walcząc o kontrolę. Co się z nim działo? Z ostrożnym wyrazem twarzy, Ven rzucił okiem na Conlana, wziął rękę Riley i delikatnie nią potrząsnął. - Możesz mi mówić Ven.

109

Potem Ven zrobił coś, co diabelnie zaskoczyło Conlana. Ukłonił sie głęboko, wydobył z pochwy swój sztylet i płynnym ruchem skrzyżował go na swojej piersi. - Moja służba i mój honor są twoje, Lady Sunlight, za obronę mego brata i księcia. Riley szarpnęła głową i wpatrzyła się w Conlana, z przerażeniem w oczach. - Księcia? Czy on mówi księcia! Ven wyprostował się. - Uups. Myślałem, że jej powiedziałeś, Conlan, skoro bierzemy ją do domu, żeby ją obserwować. Iskry emocji Riley wyostrzyły się i następnie trzasnęły wewnątrz głowy Conlana. Uderzyła ręka w biodra. - Księcia? - powtórzyła, głos stawał sie niebezpiecznie powolny – Zabieracie kogo do domu na Atlantydę? I co dokładnie obserwować? Wargi Vena zadrżały, kiedy ewidentnie starał sie nie roześmiać. Conlan ponuro obiecał mu, że za to zapłaci, w znaczny i poważny sposób. Królewski Mściciel nie chciał mieć tyłka, skopanego przez swojego brata, nawet teraz. - Znowu uups – powtórzył Ven - To na razie, stary. Widzę, że macie parę spraw do obgadania. Kiedy Ven wycofał sie z pokoju i zamknął za sobą drzwi, Conlan westchnął z ubolewaniem. - Czy są jakiekolwiek szanse, że wrócimy do tej części z całowaniem? - zapytał, ze swoją najbardziej niewinna miną. Zmrużyła oczy. - Zaczynaj. Mówić. Westchnął ponownie. - Taa. Tak właśnie myślałem.

110

Rozdział 14

Riley wróciła na łóżko, potrzebując wytworzyć przestrzeń pomiędzy sobą i Conlanem. Albo, powinna powiedzieć, Księciem Conlanem. Książę Conlan. Święty Atlantydzki członek rodziny królewskiej. Co udało się jej zdobyć w tym czasie? I dlaczego musiał tak dobrze pachnieć? Jak przyprawy i ocean i czysty, niezmącony mężczyzna? Pomiędzy jego wspaniałym smakiem, niesamowitym ciałem, I działającym na zmysły głosem, powinna wiedzieć, że był zbyt dobry, żeby być człowiekiem. Cholera, na ostatniej randce była z prawnikiem który miał więcej mózgu niż mięśni. Nie, żeby myślała, że Conlan nie ma mózgu. Była w jego umyśle i złapała przebłysk dużej inteligencji. Większość z tego co powiedział wykazywało logikę i zdolności analityczne. Ale kiedy jej dotknął, cóż, logika wyleciała przez okno. Dokładnie przez oba ich okna, żeby uczynić metaforę jasną w jej kształcie. - Po dekadzie życia ze zmiennokształtnymi i wampirami, którzy zdecydowanie wyszli z mitów i legend na ulice - cholera, do Kongresu – pomysł Atlantydy nie jest trudny do uwierzenia, tak jak mógłby być – przyznała - Dodatkowo, była ta fajna sztuczka z wodą, którą zrobiłeś. Ma to sens, że Atlantydzi mieliby moc nad wodą, prawda? Uśmiechnął się tym powolnym, niebezpiecznym uśmiechem i pospiesznie kontynuowała, zanim nie została rozproszona. - Więc, mówisz do ryb? I co ze skrzelami? Masz je? Jeśli tak, to gdzie? To znaczy, czy… hm, czy masz… normalne części ciała? Zamrugał, potem zaczął się znowu śmiać, kiedy ogień wspiął sie od jej podbródka aż do twarzy. - Nigdy nie powiesz tego czego się oczekuje, prawda? - zapytał.

111

Potem uśmiechnął się i uniósł ręce dłonią do góry. Błyszczące niebiesko zielone światło emanowało z obu i skrzyło się w górę i wokół, wznosząc sie wokół pokoju w kaskadzie światła, następnie przez drzwi aż do łazienki. Po sekundzie główny grzbiet spirali światła wrócił do sypialni, ale z jedną zaskakującą różnicą. Światło wirowało w wirującym tunelu wody. Rurze z płynu – grubej może na trzy lub cztery cale – która zakręciła i opadła w pokoju. Wokół niej, tam gdzie stała, zmrożona z otwartymi ustami. Potem wróciło do Conlana i otoczyło go, zdawało się, że przez moment pieściło jego ciało, a w końcu zniknęło w jego skórze. Z tym wyjątkiem, że wcale nie był mokry. Gwałtownie zamknęła usta, z pewnością wyglądając jak idiotka, zwłaszcza, kiedy jego uśmiech przeszedł w śmiech. Cholera, on był poważnie gorący, kiedy się śmiał. Jej nerwy, już postrzępione od przedawkowania testosteronu i, dobra, samego napięcia seksualnego w pokoju, jeszcze bardziej się wystrzępiły. Oparła się o ścianę i potarł ramiona dłońmi, starając się pozbyć gęsiej skórki. - Nie, nigdy nie robię tego, czego sie ode mnie oczekuje - powiedziała, starając się przywrócić ich wcześniejszą rozmowę do stanu normalności – Powinieneś posłuchać o rzeczach, które zwykła robić moja siostra, powstrzymując mnie o wygadania jej sekretów przed chłopkami. A tak w ogóle, całkiem zgrabny ten numer z wodą. Rozluźnił się z powrotem w fotelu, utrzymując dystans, starając się ją rozluźnić. - Dzięki. Potrafię też robić zwierzęta z balonów. - Mogę się założyć, że potrafisz. Uśmiechnął sie do niej szeroko. - Nigdy nie miałem siostry. Zawsze byłem tylko ja i Ven. Masz jeszcze jakieś siostry? Albo braci?" - Nie, tylko my dwie. Mama i tata zmarli, kiedy byłyśmy młode, i wykształciłyśmy w sobie mentalność ‘my kontra cały świat’. Domy zastępcze… - ściągnęła usta – Nauczyłyśmy się nie kochać ludzi. Kochasz kogoś a potem ten ktoś odchodzi.

112

Wytrząsnęła melancholię. To nie tak, że on chciał tego słuchać, Z tym, że wyglądał na zainteresowanego. Czuł się jak ktoś zainteresowany. - Quinn jest - cóż, jest w niej swego rodzaju kruchość. Zawsze się nią opiekowałam, pomimo tego, że jest ode mnie trochę starsza. To właściwie nie miało sensu dzielić się historia jej rodziny, gdy była oparta o ścianę, więc ostrożnie zrobiła krok do przodu i usadowiła się na krawędzi łóżka. Gotowa, żeby od niego odskoczyć, gdyby się zbliżył. Albo może była gotowa, żeby skoczyć na niego, gdyby się zbliżył? Bezwzględnie wypchnęła tę myśl ze swojego umysłu. Nie myśleć o seksie, nie myśleć o seksie, nie— - Myśleć o seksie - powiedział. - Co? - wysapała, oszołomiona tym, że powtarza to co powiedziała. Z wyjątkiem może tego, że nie powinna być zaskoczona, biorąc pod uwagę to, jak wzajemnie dzielili swoje emocje. Mimo to, mogła poczuć jak jej twarz znowu ogarniają płomienie. Jedna z przyjemności bycia rudą to tendencja do rumienienia się jak dom w ogniu. Ścisnął ręce opierając je na kolanach, potem spotkał jej wzrok. - Musimy o tym porozmawiać. O sile. O przyciąganiu pomiędzy nami, które jest silne. Jest bardzo… - zrobił przerwę, oczyszczając gardło - silne. Roześmiała się lekko. - Taa. Przyjmuję, że myślisz, że jest silne. Cóż, to nie tak, że skaczę wokół każdego seksownego nieznajomego księcia, który stanie mi na drodze. Nie, żeby ktoś z rodziny królewskiej wałęsali się w moim sąsiedztwie, ale wiesz co mam na myśli. Siła. Ten zadowolony z siebie, w pełni męski uśmiech powrócił na jego twarz, która, pomimo wszystkich feministycznych zasad, które kiedykolwiek znała, w jakiś sposób powodowała, że chciała przyciągnąć do niego swoje usta. Do niego całego. Przepłynęła przez nią fala ciepła aż zajęczała. - Conlan, nie wiem o co z tym chodzi. Czy może to być – czy może to być jakiś skutek uboczny czytania twoich emocji? Może zareaguję tak na każdego poznanego Atlantydę.

113

Natychmiast spiął sie na krześle, pochylając sie do przodu, knykcie zaciśnięte na jego kolanach zbielały. - Z jakiegokolwiek powodu, Riley – rozpoczął przez zaciśnięte zęby – Nie wydaje mi się, żebym był w stanie unieść myśl o tobie reagującej tak samo na jakiegokolwiek mężczyznę, Atlantydę czy nie. Patrzyła na niego, kiedy w widoczny sposób walczył o kontrolę, jegos nozdrza falowały, kiedy głęboko oddychał, białe linie w kącikach jego ust pogłębiały się. Myśl, że to ona do tego doprowadziła – sprawiła, że stracił kontrolę, nawet na chwilę - była, wystarczająco osobliwie, dla niej ekscytująca. Bardzo. Zwłaszcza, od kiedy miała przeczucie, że on nie był typem, który często traciłby kontrolę. Poza tym widziała to w jego umyśle. Niewzruszona kontrola, obowiązek i honor. Nie zbyt dużo spontaniczności i nieskrępowanego szczęścia. I ból. Och, nigdy nie zapomni tego bólu. - Conlan, nie, żebym popierała to kołysanie się na drzewach i walenie się w klatę, ale myślę – myślę, że to nie jest problem - zaryzykowała – W końcu, niemal zapomniałam, że twój brat był w pokoju. On nawet wygląda jak ty, i musi mieć dużo super silnego atlantydzkiego DNA, prawda? Conlan uśmiechnął sie lekko i kiwną głową, ciągle zaciskając ręce razem. - Cóż, nie było nic. Zip – powiedziała, wzruszając ramionami – To znaczy, on świetnie wygląda i w ogóle Conlan znowu wydal ten dziwny warczący głos, nisko z gardła i Riley uniosła swoje ręce, dłońmi do góry. - Chciałam powiedzieć, że on świetnie wygląda i w ogóle, ale nie czułam tego impuls, żeby zedrzeć z niego ubranie i lizać go całego i wszędzie – zakończyła z uśmiechem. Nagle zdała sobie sprawę z tego, co w ten sposób, powiedziała. Och, jasna cholera. Conlan również tego nie przegapił, jeżeli wyraz jego twarzy był wszystkim co to sugerowało. Wyraz, który mówił, że on chciałby lizać ją w odwecie.

114

Ciepło ukłuło ją w samo centrum, sprawiając że zacisnęła nogi razem, unikając groźby wypłynięcia wilgoci. Ok, to jest złe. Myśli o seksownym księciu liżącym kogokolwiek – yy, cokolwiek – to ponad jej siły. Wsunął dłoń w te swoje cudowne czarne włosy i opadł na krzesło. Potem zaczął trochę wokół niego spacerować. - Riley, zanim zrozumiemy dlaczego tak na siebie reagujemy, prawdopodobnie było by lepiej, jeśli będziemy trzymać się od siebie z daleka. - Taa, ok, w porządku. Właściwie, dlaczego nie zabierzesz mnie z powrotem do mojego domu – albo po prostu zamów mi taksówkę, taksówka będzie dobra, i zejdę ci z drogi powiedziała, niewytłumaczalnie zraniona tym, ze wypowiedział słowa, o których chwilę wcześniej pomyślała. Przerwał spacer i odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. - Przepraszam, ale nigdzie nie idziesz. Zranienie jednym błyskiem zmieniło się we wkurzenie. - Co masz na myśli? Słuchaj, koleś, możesz mieś prawo rozkazywać swoim atlantydzkim oddanym służącym, ale ja jestem obywatelką amerykańską. Jeżeli o mnie idzie, to nie masz żadnych praw. Ruszył w kierunku łóżka i usiadł obok niej, zanim mogła się ruszyć. - Tu nie chodzi o prawa, aknaszo. Tu chodzi o twoją ochronę. Wampiry, które nas zaatakowały przy twoim domu – skąd one się tam wzięły? Czy przyszły za nami? Tak podejrzewam, biorąc pod uwagę charakter ataku. Biorąc jej dłonie w swoje, kontynuował. - Ale teraz wiedzą, że mieszkasz w tym domu. Będą się zastanawiać, co cię z nami łączy. Nie będziesz tam bezpieczna. Spojrzała w dół na dłonie, zastanawiając się, czy zdawał sobie sprawę, że jego kciuk pieścił wierzch jej dłoni. Zastanawiając się, jak taki mały gest mógł sprawiać, że jej kości robiły się płynne.

115

Nagle wystraszyła się, że wykorzystywał na niej jakąś atlantydzką wersję kontroli umysłów. Wyszarpnęła swoje ręce. - Z tego co mówisz, wynika, że zrujnowałeś moje życie. - Nie – powiedział miękko – Z tego co mówię wynika, że to ty skomplikowałaś moje. Odsuwając się od niego na łóżku, starała się być rozsądną. - W porządku. Przejdźmy dalej. Powiedz mi, co muszę wiedzieć o Atlantydzie. Powiedz mi dlaczego te wampiry was śledzą. Powiedz mi co oznacza aknasza, i dlaczego tak szalejesz, że mogę nią być. Lepiej pracuje mi się z informacjami, więc daj mi w końcu jakieś. Conlan uśmiechnął się, i napięcie wydawało się opuszczać jego ramiona. - Informacje to cóż, co zdecydowanie mogę ci dać. Po pierwsze moja ojczyzna. Atlantyda. Opowiedzenie ci o Atlantydzie zajęło by mi całe lata. Dużo z mitów, coś z legend i nawet coś z fantazji jest prawdą. - Ale żadnych skrzeli? - Riley nie mogła się powstrzymać od trochę psotnego uśmiechu. - Zdecydowanie żadnych skrzeli. Jesteśmy bardzo do was podobni. - Czyli ludzie ze specjalnymi mocami? Potrzasnął głową. - Nie, nie ludzie. Kuzyni waszego gatunku, z pewnością. Bliżej do rasy ludzkiej niż do zmiennokształtnych. Bardzo różni od niumarłych. Żyjemy w harmonii z waszym gatunkiem od wielu tysięcy lat. - A potem zapadliście sie pod wodę, i teraz żyjecie w bańkach, prawda? - Riley wiedziała, ze była lekceważąca, ale dziewczyna miała limit tego, ile może przyswoić jednej nocy. Ten niesamowity, zmysłowy uśmiech wygiął kąciki jego ust i oparł się o wezgłowie łóżka. - Nie, żadnych baniek. Żadnych syren tez nie, zanim zapytasz. Hollywoodzkie filmy nie są źródłem faktów historycznych, Riley, w przeciwieństwie do tego, co może myśleć mój brat. - Hej! Kiedy byłam dzieckiem kochałam syreny. Chciałam dorosnąć i mieć delfina jako zwierzątko domowe i pływać z moim rybim ogonem - powiedziała z oburzeniem.

116

Nagle pochylił się do przodu. - Byłaś dzisiaj na plaży, po traumatycznym doświadczeniu, zamiast wycofać się do domu. Dlaczego? Nagle czując sie niekomfortowo, Riley przesunęła się na łóżku, patrząc wszędzie, tylko nie na niego. - Nie wiem – przyznała – Zawsze tak robiłam. Idę do oceany po pociechę, po samotność. Po uzdrowienie. Surowość jej słów zawisła pomiędzy nimi na długą chwilę, po czym ponownie oparł sie plecami o wezgłowie. - To może być ważne, Riley. Nie wiem dlaczego, ale wydaje się być ważne. Może Alaric będzie wiedział. Imię brzmiało znajomo i trochę się zaniepokoiła. - Alaric? Czy to ten straszny, który patrzył na mnie jakbym była robakiem przyszpilonym na końcu szpilki. I trochę groziłam zrobieniem mu krzywdy. Otworzył szeroko oczy a następnie się roześmiał. - Och, oddałbym połowę królewskiego skarbca, żeby móc to zobaczyć. Riley zaśmiała się, starając się nie zwariować na punkcie faceta, który spokojnie mówi takie rzeczy jak ‘polowa królewskiego skarbca’. O kurczę. Uniósł jedną brew i wydawał się znowu spięty. - Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że on też świetnie wyglądał? - Wyglądał jak skazany przestępca – powiedziała stanowczo – sprawił, że miałam ochotę dzwonić po posiłki. Więc, bez obawy, nie ma tu nawet najmniejszej wzmianki o atrakcyjności. Pochylił się do przodu tak szybko, że prawie nie zauważyła, że się ruszał, i uniósł jedną jej rękę do ust, delikatnie ją całując i puszczając. - Dziękuję ci za to, Riley. Nie rozumiem dlaczego – i muszę być szczery, wcale mi się to nie podoba – ale wydaje mi się, że muszę wiedzieć, że nie jesteś zainteresowana żadnym z moich wojowników. W ogóle żadnym innym mężczyzną.

117

Zwęziła oczy. - Posłuchaj, Conlanie, wiem, że możesz myśleć inaczej, przez to jak na ciebie reaguję, ale to nie tak, żebym była jakąś nimfomanką. - A to było by złe, ponieważ… - wycedził, blask powrócił do jego oczu i intrygujący, niebiesko-zielony płomień w jego źrenicach migał na nią. - Nie bądź perwersyjny – powiedziała śmiejąc się - Ok, i jest jeszcze jedna rzecz. Dlaczego twoje oczy maja ten niebiesko-zielony przebłysk w samym środku, tak jak teraz? Usiadł szybko, prosty jak kij od szczotki. - Co dokładnie robią moje oczy? - Przepraszam, nie chciałam cię zdenerwować. To dlatego, ze twoje źrenice są takie czarne, chyba że masz w nich ten niebiesko-zielony błysk. To było trochę ciekawe. Conlan wystrzelił z łóżka. Kiedy odwrócił się, żeby spojrzeć jej w twarz, zauważyła, że jego oczy znowu zrobiły się czarne. Kiedy mówił, jego głos był lodowaty. - Jest bardzo późno, Riley. Muszę omówić z Alariciem strategię, zanim pójdę odpocząć. Ty też powinnaś iść odpocząć, ponieważ zapewne wyruszymy wcześnie rano. Ruszył w stronę drzwi, zostawiając ją zagapioną na jego pobudzenie. - Co się do diabła właśnie stało? Czy wy, Atlantydzi, macie rozdwojone osobowości czy jak? I dlaczego wydaje ci się, że rano gdziekolwiek z tobą pójdę? Ciągle nic mi nie wytłumaczyłeś, Książę Conlanie, albo kimkolwiek tam jesteś – powiedziała z rosnącym gniewem. Zatrzymał się w drzwiach, spoglądając na nią. - Jestem Conlan, Wysoki Książę Atlantydy – powiedział beznamiętnym tonem – nikomu się muszę się tłumaczyć. Wojownicy Posejdona byli obrońcami ludzkości od ponad jedenastu tysięcy lat a ja od wieków jestem ich przywódcą. Szarpnięciem otworzył drzwi, zrobił krok, następnie się zatrzymał. - Moja reakcja na ludzką kobietę, aknaszę czy nie, nic nie zmienia. Zanim mogła nawet zacząć myśleć o odpowiedzi wystarczająco złośliwej, żeby zedrzeć pasy jego skóry, zniknął, trzaskając za sobą drzwiami.

118

- Ty – ty dupku - krzyknęła, doskakując do drzwi. Ale zanim mogła ich dosięgnąć, usłyszała nieomylny dźwięk zamykanego zamka. Z rozmachem pokonała resztę drogi i pociągnęła za uchwyt, ale jedynie potwierdziła to co już wiedziała, kiedy usłyszała ten dźwięk. Ta arogancka, apodyktyczna, dyktatorska, książęca kanalia zamknęła ją w pokoju. Och, miał za to słono zapłacić.

119

Rozdział 15

Conlan oparł się o drzwi pokoju Riley, wstrząśnięty bardziej, niż chciałby przyznać, nawet przed samym sobą. Jego oczy miały w sobie niebiesko-zielone płomienie? Kiedy nie przewodził żywiołów – czy w ogóle jakiejkolwiek mocy? Och, był pokręcony. Coś w tym scenariuszu było poważnie nie tak. Oczy nie wyświetlają płomieni Posejdona, poza sytuacjami osób, którym przytrafiło się, że ich oczy zostały unieruchomione w czaszce z powodu przewodzenia mocy. Zaklinania żywiołów. Nie siedzenia i rozmawiania z kobietą. Ludzką kobietą. Chyba, że… Myśl, która prowadziła lód przez żyły przemknęła z powrotem do głowy, odmawiając bycia zignorowaną. Opowieści do snu jego matki o antycznych Atlantydzkich lordach i ich damach. Historie o okrutnych bitwach i wiecznej miłości. Opowieści o legendarnym darze zjednoczenia dusz pomiędzy Atlantydą i jego partnerką, które znakują serce I dusze wojownika tak jak symbol Posejdona znakuje jego ciało. To było niemożliwe. Zjednoczenie dusz było legendą, bajką. Fantazyjną bajką na dobranoc. Niczym więcej. Zjednoczenie dusz nie istnieje. Tak jak empaci nie istnieją, prawda? Och, cholera. Potrzebuje Alarica, żeby sobie z tym poradzić. Wkrótce. Jak tylko Trójząb zostanie odzyskany. Po tym, jak dowiedzą się dlaczego do diabła te wampiry zaatakowały, i jak w pierwszej kolejności odnaleźć Trójząb. Czy nawet co zrobić z Reisenem. Taa. Wszystkie tematy, które zapomniał podnieść z Alariciem i Siedmioma wcześniej. Nawalił. 120

***

O świcie następnego dnia rano, Conlan wybudził się z przerywanego snu czując zapach kawy i słysząc dźwięk powolnego męskiego śmiechu. Przez minutę albo dwie, zanim ruszył się z łóżka zaświtało mu, że wyczerpany, późno w nocy leżał całkowicie spokojny, sprawdzając co czuje. Właściwie, czego nie czuje. To był rodzaj niebytności. Braku czegoś - czego! Otworzył szeroko oczy, kiedy dotarła do niego prawda. To co czuł – czego mu brakowało – to była wściekłość. Furia. Potrzebował płomieni gniewu, aby pokonać bezradność. Aby popychały go do życia przez długie lata, gdy był w niewoli u Anubisy. Karmił te płomienie wspomnieniami swoich rodziców i myślami o swoim bracie i Atlantydzie gdy rozpacz i ból zagrażały pokonaniem gniewu. Ale teraz, pomimo zagrożenia ze strony wampirów, i nawet pomimo zdrady Reisena, stracił swego rodzaju wewnętrzny rdzeń furii, który przez tak długi czas podpierał jej fundamenty. Skierował swoje myśli wewnątrz siebie, sprawdzając, koncentrując się na budulcu swojej psyche. Którą Alaric nazwał nieskompromitowana duszą. Było blisko. Cholera, jednak było blisko. Tyle razy się zastanawiał dlaczego zadręczał się starając się pozostać przy życiu. Dlaczego z nią walczył. Dlaczego nie pozwolił, żeby zabrała go śmierć. Myśli Conlana powróciły do konkretnej podłogi i mającego dziesięć-cali-na-dziesięś-cali metalowego rusztu na podłodze. - Lepsza dla odsączania do niej krwi - powiedziała, kły migotały w świetle tuzinów świec, które otaczały pokój. - To nie tak, że mam zamiar całą ją wypić, książątko. Będzie na tyle, żeby skusić będącą na dole moja dumę krwi.

121

Jej dumę krwi. Bardziej jej sabat sługusów z piekła rodem. Słyszał ich płacz i zgrzytanie kłami w pieczarze pod celą w każdej godzinie każdego dnia. W każdej godzinie każdej nocy. Aż do dnia, kiedy go wypuściła. - I to jest to, co wkurza mnie najbardziej, czyż nie? - warknął, siadając i zrzucając nogi z łóżka. - Kiedy mnie wypuściła. Nie kiedy sam uciekłem. I w końcu, i okazało się, że był nie lepszy niż reszta jego zwierząt, prawda? Tak po prostu, to wróciło. Pusty, jałowy krajobraz wewnątrz jego duszy był pełen gniewu. Powitał to. Do diabła, on i wściekłość byli starymi kumplami. Conlan? Delikatny dotyk w jego umyśle. Czy z tobą wszystko w porządku? Riley. Przez jedno uderzenie serca, liryzm jej głosu oraz iskrzące błękity i złota jej emocji połączone, żeby wysyłać płomienie do jego umysłu. Zamknął oczy i wziął głęboki oddech, pewien, że mógłby poczuć jej czysty, świeży zapach. Kwiaty i ocean. Teraz pewniejszy – zdecydowanie głośniejszy, jej głos walił w jego głowie: Conlan! Jeżeli wszystko z tobą ok, rusz swój tyłek tutaj i otwórz te drzwi, albo będę walić w twoją głowę! Zaczął się śmiać, jakby sobie zaprzeczając. Eh, jego delikatny kwiat. Nigdy nie mówiąca tego co należy, prawda? Niee. I również nie była jego niczym. Lepiej dla nich obojga, jeżeli o tym nie zapomni. Trzeźwiejąc, wysłał jej odpowiedź: Już idę. Staraj się nie przegryźć przez ścianę, dobrze? Poczuł delikatny ślad jej rozbawienia iskrzący przez niego kolorami ciepłego miodu i złota. Nagle to szczególne uczucie trzasku w jego głowie, które odcięło jakikolwiek jej ślad. Och, taak. Była wkurzona. To powinno być zabawne. Nie.

***

122

Reisen spojrzał w górę znad swoich rozważań nad przedmiotem w swoich rękach, z wciąż oszołomionymi oczami, kiedy stuk butów z ciężką podeszwą zagrzmiał w korytarzu przed nim. Micah ruszył do pokoju, podążając blisko kilku dodatkowych wojowników. - Mój panie – powiedział Micah, ciężko dysząc. - W czasie patrolu, odkryliśmy gniazdo zmiennokształtnych z siedziba w salonie tatuażu w Virginia Beach. Reisen zaśmiał się. - To wydaje się nieco dziwne, prawda? Czy myślicie, ze tatuaże wracają kiedy przybierają formę ze zwierzęcia na powrót w człowieka? Micah skrzyżował ręce na piersi, patrząc na Reisena ze swoim zwykłym nieprzejednanym wyrazem – Mój panie? Otrząsając się z obu: fantazji i czegoś niemal jak trans w który wpadł wpatrując się w szmaragd wielkości kurzego jaja, który miał w dłoniach przez ostatnią godzinę, Reisen wstał. - I? Co z tym zrobiliście? Micah wzruszył ramionami. - Wróciliśmy tu, żeby ci o tym powiedzieć. Nie byłem pewien, czy nasze poszukiwania przewidują czas na bitwę w uderzanie futrzanych kulek. Zwłaszcza po dekrecie Rady mówiącym, że niszczymy tylko zmiennokształtnych, którym udowodniono popełnienie przestępstwa. Reisen ostrożnie odłożył szmaragd do jego jedwabnego woreczka i delikatnie schował woreczek do małej drewnianej szkatułki. Przywódcy komórki Platoistów ze Wschodniego Wybrzeża byli tylko zbyt zaniepokojeni, żeby dać mu szmaragd, gdy już poznali prawdę o głównej zasadzie ich organizacji. Atlantyda była prawdziwa. Co więcej, Reisen był atlantydzkim księciem. Traktowali go jak boga. Nie, żeby tego nienawidził.

123

Pomyślał, że człowiek był bliski posikania się w spodnie. Szczęśliwie dla wszystkich zainteresowanych, człowiek zdołał powstrzymać emocje na tyle długo, żeby odebrać szmaragd i dać go Reisenowi. Który teraz musiał wymyślić, jak go użyć. Niestety, prościej było powiedzieć, niż zrobić. Ale niektóre rzeczy były proste. - Wszyscy złożyliśmy uświęcony ślub, że będziemy chronić ludzkość. Nic nam nie da przywrócenie Atlantydy na jej prawowite miejsce w świecie, jeżeli ten świat jest przepełniony krwiopijcami i zmiennokształtnymi. W tym, jak i w wielu innych przypadkach, Rada się myli. Micah kiwnął głowa, uśmiechając się. - Miałem nadzieję, że to powiesz - powiedział, z dłonią na rękojeści swojej bitewnej siekiery. - Całe to napięcie nastraja mnie do skopania kilku tyłków jakiś zmiennokształtnych. Wojownicy okrążyli Micah gdy skinął głowią i warknęli swoją zgodę. Reisen ostrożnie spakował małą drewnianą szkatułkę i owinięty materiałem pakunek z Trójzębem do skórzanej torby. Jeden z wojowników zatrzymał się przed nim. - Mam się tym dla ciebie zaopiekować, mój panie? - Dziękuję, ale to jest ten ciężar, którym mam honor sam się opiekować – Z tymi słowami, Reisen poprowadził ich do głównego pokoju w domu, żeby poczynić jakieś plany. Ciągle miał ponad dzień do zaplanowanego spotkania z Platoistami. Dużo czasu, aby skopać parę zmiennokształtnych tyłków.

124

Rozdział 16

Riley nadal narzekała pod nosem, dobre dziesięć minut po tym, jak pokazał się Conlan i otworzył drzwi do jej pokoju. Przeczytała mu ustawę o rozruchach. Właśnie kiedy zaczęła mu ufać i wierzyć we wszystkie te rzeczy o Atlantydzkiej rodzinie królewskiej, zabawił się z nią w strażnika więziennego. Ale zanim przedstawił gołą prawdę o wampirzym zagrożeniu, jakimś oszuście o imieniu Risen, który ukradł cenny artefakt, i przeprosił pięć albo sześć razy, ona się uspokoiła. To było szalone, ale wiedziała, że może mu ufać. Zadziwiające jak możliwość czucia emocji mężczyzny odcięła wątpliwości. To było głównie związane z chronieniem jej. Przełączyła się na subwerbalny przekaz po skosztowaniu kawy, którą przyniósł, jako ofertę pokoju. Była ciepła, słodka i przepyszna. Słowa, które mogły również opisać Conlana. Zerknęła na niego spod rzęs. Jakie to było niesprawiedliwe, że ten mężczyzna rano wyglądał nawet lepiej? Wszystkie mięśnie w świetle dnia nic a nic nie zmalały. Gorzej, zauważyła w nim coś nowego. Jak słabe niebieskie rozjaśnienie jego czarnych włosów. Nie wyglądało to jak robota z salonu, więc musiało to być coś Atlantydzkiego. Zacisnęła mocniej ręce na filiżance kawy, głównie, żeby powstrzymać się przed sięgnięciem i dotknięciem jego włosów. To był przymus. Pragnienie. Uczucie, jakim jej uzależnieni klienci opisali potrzebę sięgnięcia po narkotyki. Conlan chodził tam i z powrotem po pokoju, głównie ją ignorując. Albo przynajmniej na nią nie patrząc. Biorąc pod uwagę napięcie w jego masywnych ramionach, postawiła by duże pieniądze, nie był jej nieświadom.

125

W końcu była czysta. Mała łazienka przylegająca do jej pokoju – jej więziennej celi – była dobrze zaopatrzona w asortyment mydeł, szamponów i odżywek. Świeże szczoteczki do zębów w opakowaniu, leżały w rzędach w szufladzie pod zlewem. Myśl o tym wkurzyła ja na nowo. - Wiec, przyprowadzasz tu dużo kobiet, tak? Zatrzymał się i okręcił stając z nią twarzą w twarz. - Co? O czym ty mówisz? Nie byłem w tym domu od ponad dekady. Należy do mojego brata. Kiwneła. - To pasuje. Jaki brat, taki brat, prawda? Jesteście tylko paczką dobrych starych kumpli, którzy porywają kobiety i zaciągacie do swojego złego legowiska. - Jestes na jakimś leczeniu? Albo może wszystkie ludzkie kobiety są takie nielogiczne jak ty? Wyglądał na naprawdę zaskoczonego, co prawie przyprawiło ja o uśmiech. - Wiec spędziłeś masę czasu na ochronie ludzi, ale nie za wiele na rozmowach z nimi. Z nami. Łapię sens tego? – opróżniła swoją filiżankę kawy, położyła ją na małym stoliku przy ścianie i kiwnęła na drzwi - Ponadto, masz zamiar pozwolić mi wyjść stąd wkrótce? Nie, żeby bycie porwaną nie było świetną zabawą, ale mam randkę z Detektywem Ramirezem. Wzdrygnęła się na dźwięk niskiego warczenia mającego początek w

jego klatce

piersiowej i biegnącego aż do gardła. - Nigdzie nie idziesz, Riley - powiedział – a jeżeli w ogóle lubisz tego Ramireza, zapomnisz o jakichkolwiek randkach z nim. Zdaje się być jakoś niestabilny tylko słuchając o tym pomyśle. Wyraz jego twarzy był jednocześnie zaborczy i drapieżny. Nagle zrobił się podobny do futrzanego zwierzaka z dżungli, który zaznacza swoje terytorium. Zdecydowanie nie wypiła wystarczająco kawy do tego. - Masz zamiar zacząć obsikiwać ściany, żeby zaznaczyć swoje terytorium? – zapytała z całą słodyczą i łagodnością – Ponieważ mięliśmy kocura, który tak robił kiedy byłam dzieckiem – uśmiechnęła się do niego – Mój tata go wykastrował.

126

W jednej chwili stał po przeciwnej stronie pokoju a w następnej znalazł się przy jej ciele, przypierając ją do tyłu aż uderzyła w kredens. - Spotkałem już jedna kobietę, która chciała mnie wykastrować – wyszeptał do jej ucha – Wierz mi. Jeżeli przetrwałem ją, moje jądra są z tobą nieskończenie bezpieczne. Speszona przygryzła wargi. Jego zapach, osobliwy jak światło słoneczne na wodzie, czysty i ożywczy, wypełnił otwarty cal lub dwa przestrzeni między nimi. Odczuła osobliwy impuls, zeby schować swój nos w jego karku I po prostu tam stać, oddychając nim. Zamiast go zatrzymać, uniosła swoje ręce do jego torsu. - Ja nie – to znaczy – twoje jądra są bezpieczne - och, cholera. Wszystko co chciałam powiedzieć, że muszę iść na posterunek złożyć oświadczenie. Detektyw Ramirez prowadzi tą sprawę. Ramiona Conlana rozluźniły się, a agresja, którą emitował uszła. Ostrożnie, Riley uniosła mentalna tarczę, którą wcześniej umieściła wokół swoich emocji. Ona i Quinn jako dzieci ćwiczyły godzinami, na początku budowały pozorną ścianę z cegieł, potem, kiedy były starsze i bardziej wyrafinowane, pozorne tytanowe drzwi w swoich umysłach. Quinn twierdziła, że wszystkie jej drzwi są zrobione z kryptonitu, ale Riley tylko się śmiała. - To nie tak, że kiedykolwiek spotkamy jakiegoś super bohatera, Quinn – powiedziała jednego dnia, kiedy były po przeciwnych końcach swojego dwunastego roku. - Nigdy nie wiesz – odpowiedziała Quinn, głosem jak zawsze mrocznym i dramatycznym. - Co to jest kryptonit? – zapytał Conlan, owijając sobie palce pasmem jej włosów. - Co? Jak mogłeś… och, racja. Otworzyłam drzwi – powiedziała Riley, na początku zaskoczona, potem zrezygnowana. - Cóż, skoro są juz otwarte, chodźmy na całość. Po czym uniosła swoje ręce do jego twarzy, usztywniając się, i pierwszy raz w swoim życiu wysyłając swoje emocje, swoje myśli, i jej ciekawość unosząca się do innej osoby. I niemalże padła na kolana. Siła. Odwaga. Honor. Obowiązek. Przebłyski z przeszłości.

127

Mężczyzna, siwiejący, z oczami Conlana, stojący obok kobiety tak pięknej, że Riley westchnęła. Matka. Ojciec. Zmiana: chłopiec, to musiał być Ven, i następny, ten przerażający uzdrawiający facet, może? Była pewna, odkąd chłopiec z zielonymi oczami, takimi jak u Alarica, się uśmiechnął. Nie myślała, że uzdrowiciel kiedykolwiek się uśmiechnął. Wszyscy jeżdżący konno, śmiejący się. Zmiana: Rzędy mężczyzn, wszyscy wielcy, umięśnieni, wspaniali, nadzy do pasa, ćwiczący walkę na miecze i sztylety na czymś w rodzaju areny. Zmiana: Pożary. Noże. Zęby, nie, kły. Ból. Przypalanie, agonia, rozrywający ból. Umierała - nie, on, on, to był Conlan, torturowali go, zabijali go… - Nie! - krzyknęła, jej ręce opadły od jego twarzy i upadła do tyłu w silę jego ramion Nie, nie, nie, nie, nie. Kiedy delikatnie ją podniósł, trzymając ją w swoich ramionach, wszystko co mogła zrobić to płakać. Conlan spojrzał w dół na kobietę płacząca w jego ramionach i poczuł, ze mur, który zbudował wokół swojego serca zaczął się kruszyć. Dosłownie słyszał trzeszczący dźwięk cegieł i zaprawy a wszystko o czym mógł myśleć to jak bardzo musiał od niej uciec. Kiedy zaczął ją puszczać, przywarła do jego ramion i spojrzała w górę na niego zalanymi bólem oczyma. - Niech ich cholera weźmie za to co ci zrobili. Mam nadzieję, że ich wyśledzisz i powyrywasz ich krwawiące wnętrzności. Tak mi przykro, Conlanie. Nie powinnam – Nigdy nie powinnam naruszać twojej prywatności. Powoli sięgnęła, żeby dotknąć blizny na jego gardle. - Tak bardzo mi przykro – powtórzyła szeptem. Nagle zmrużyła oczy i ponownie napotkała jego wzrok, z dzikim wyrazem twarzy. - Mam nadzieje, że natknę się na któregoś z tych, którzy cie skrzywdzili. Nikogo już nie skrzywdzą, nigdy więcej.

128

Zamrugał, nie będąc w stanie przypomnieć sobie kiedy słowa dotknęły go w taki sposób, jak jej. Chciała go chronić. Chciała go pomścić. Dźwięk ścian, które wewnątrz siebie wybudował przeszedł w lawinę. Ponownie zacisnął wokół niej ramiona, zanurzając twarz w jej włosach. - Nigdy mnie nie przepraszaj za swoją łaskę i światło, mi amara aknasza. Odsunęła się trochę i spojrzała na niego przez płynące w dół jej twarzy łzy. - Co to znaczy? Pokręcił głową, bryła w gardle sprawiła, że nie był w stanie uformować słów po angielsku. Naprawdę myślała, że był szalony, kiedy poinformował ją, że nazwał ja ukochanym empatą. Mówiąc o szaleństwie, prawdopodobnie miał około dziesięć sekund zanim Ven nie przyszedł walić w drzwi. Wciągnął głęboki oddech i wycisnął na jej czole pocałunek, potem opuścił ręce i zrobił krok w tył. - Riley, wiem, że to musi wyglądać, jakbyś wpadła w sam środek jednego z horrorów, które Ven tak kocha, ale musisz mi zaufać Riley błysnęła na niego olśniewającym uśmiechem, wycierając łzy z twarzy. - Zaufać ci? żartujesz? Po tym co widziałam, powierzyłabym ci moje życie. Obmyła go ulga, rozluźniając zaciśnięte mięśnie na jego plecach i karku. - Dobrze – powiedział starając się uśmiechnąć – Ponieważ możliwe, że będziesz musiała.

129

Rozdział 17

Riley podążyła za Conlanem wzdłuż długiego przedpokoju wytapetowanego plakatami z klasycznych horrorów. Zatrzymała się, śmiejąc się, przed zębatym pomidorem, widniejącym na plakacie z Ataku morderczych pomidorów a następnie skierowała swój wzrok na Plazmę. - Steve McQueen - pomyślała, obrysowując krawędź ramy jednym palcem – Uwielbiałam ten film. Conlan wyciągnął swoją rękę do jej i uśmiechnął się. - Ty i mój brat będziecie w świetnych przyjacielskich stosunkach. Kiedy weszli zza rogu do swego rodzaju pokoju gier, podskoczyła i stanęła na widok tłumu ogromnych mężczyzn, którzy siedzieli, stali, leżeli i generalnie wypełniali każdą uncję przestrzeni. Cóż, mężczyźni i kartony, pudełka i tacki z jedzeniem, które pokrywały każda wolna uncję powierzchni. Pokój wyglądał jakby armia najeźdźców zatrzymała się w nim na śniadanie. Boże,

byli

ogromni.

Nic

dziwnego,

że

potrzebowali

całego

tego

jedzenia.

Prawdopodobnie, aby wyżywić każdego z nich, potrzebne było nieskończenie wiele kalorii. Na chwile zamknęła oczy, sięgając wewnątrz siebie aby się upewnić, że tytanowe drzwi emocjonalnej osłony były dokładnie na miejscu. Nie chciała powtórki z ubiegłej nocy. Prawie jak ludzie, wszyscy zamilkli z uwagą i spojrzeli na nią, większość z nich chwyciła rękojeści sztyletów, które nosili. Masz ochotę na kawę ze swoim narzędziem śmierci? Zakryła swoje usta, żeby je powstrzymać, ale miała szaloną chęć roześmiać się. Chichotki w stresie, jak nazwała je Quinn. Z tym, ze Quinn rzadki je miewała. Riley zawsze.

130

Zacieśniła uścisk na ręce Conlana i uniosła podbródek stając z nimi twarzą w twarz, błysk histerii wyparował na widok śmiertelnego oddania na ich twarzach. - To jest Riley Elisabeth Dawson – powiedział Conlan – Jest aknaszą, i jest mile widziana miedzy nami. Proszę, udzielcie jej wszelkich uprzejmości. - Riley, pozwól, że przedstawię moich wojowników. To jest Siedmiu, moi najbardziej zaufani towarzysze. Oczywiście znasz Vena – powiedział Conlan, wskazując na swojego brata. - Och, tak amator klasycznych filmów – powiedziała z uśmiechem - Steve McQueen rządzi. Ven uśmiechnął się do niej przez pokój, unosząc do połozy zjedzona bagietkę w pozdrowieniu. - Jasne jest, że jesteś niezrównanym sędzią filmów, Lady Sunshine. Conlan kontynuował. - Lord Justice. Ten z długim warkoczem niebieskich włosów i mieczem, ciągle przywiązanym do jego pleców, kiwnął głową bez uśmiechu. Kiwnęła w odpowiedzi. Ten mężczyzna byłby zabójczo wspaniały, gdyby się tylko uśmiechnął. Rzuciła okiem na miecz. Może wolał być jedynie zabójczy. - Bastien. Olbrzym oparty o ścianę, ściskający w swojej ogromnej ręce pudełko pączków, uśmiechnął się do niej. - Cała przyjemność po mojej stronie, Lady Riley. Każdy wystarczająco odważny, żeby skoczyć na plecy krwiopijcy, nieuzbrojony, aby bronić mojego księcia jest dla mnie złotem. Poczuła, że policzki znowu robią się czerwone aż po same uszy. - Po prostu Riley, proszę. I dziękuję. Chociaż to było może bardziej głupie niż odważne. Następny wojownik, z przyjemnym uśmiechem i złośliwym spojrzeniem, skłonił się. - Christophe, moja pani. A większość bitw jest bardziej głupia niż odważna, prawda? Dlatego to mężczyźni za nie płacą, nie kobiety.

131

Jego jasne błękitne oczy błysnęły humorem. - Będę zaszczycony mogąc podzielić się z tobą moim śniadaniem, śliczna, aknaszo czy też nie. Conlan warknął, nisko w gardle, ale tak, że głos ten odbił się po pokoju. - Trzymaj się od niej z daleka, Christophe. Nie będziesz grał z nią w żadna ze swoich gier w zaloty. Riley zmrużyła oczy i wyrwała swoja dłoń z jego. - Gry w zaloty? Znowu mówisz jak Lancelot. A ja nigdy nie lubiłam Lancelota. Służalczy, podstępny facet. Ven zaczął się śmiać. - Och, tak to było. Jesteś fanką Stevea McQueena, i właśnie celnie dopiekłaś Wysokiemu Księciu. Moje serce jest twoje na wieki. Riley roześmiała się, niewytłumaczalnie czując się niesamowicie bezpieczna w otoczeniu kilku tysięcy funtów atlantydzkich wojowników. Conlan ponownie warknął i chwycił jej dłoń z powrotem. - Jak juz mówiłem, ten, któremu się wydaje, że jest ulubieńcem dam to Christophe, a to jest Alexios. Mężczyzna, który stał w rogu, do połowy za regałem z książkami, kiwnął jej głowa i się skłonił, ale się nie odezwał. Kiedy uniósł głowę, spostrzegła okrutne blizny na jego twarzy, ale szybko pochylił głowę tak, że jego niesamowite złote włosy zakryły je. Poranne światło zza okna zajaśniało w jego grzywie jak korona. Wygarnęła co myśli. - Wow. Gwiazdy filmowe zapłaciłyby fortunę, żeby mieć takie włosy. Jesteś szczęściarzem. Alexios ponownie uniósł głowę, mrużąc oczy a usta wykrzywiając w grymasie. Jego blizny pojawiły się w ostrych rysach w promieniach słońca. - Szczęściarz? Może kiedyś, dawno temu. Było by dobrze, gdybyś trzymała się z daleka ode mnie i mojej wersji szczęścia. Rozpoznała ból w jego oczach, prawie bezmyślnie, odrzuciła osłonę i sięgnęła do niego.

132

Potem szarpnęła się do tyłu tak mocno, ze uderzyła o ścianę. - Nie, nie, Ja… Przepraszam – wyszeptała. Opuściła swoją mentalną osłonę. - Przykro mi z powodu twojego bólu i twojej straty, Alexios – powiedziała, jej głos stawał się silniejszy – Proszę, chociaż nie porzucaj nadziei. Zawsze jest szansa na lepsze jutro. - Trzymaj się z daleka od moich emocji, empato – warknął wojownik – Naruszasz moją prywatność. Conlan próbował odciągnąć ją, napinając swoje ciało, ale ona zatrzymała go naciskając na jego rękę. Rozważała powiedzenie Alexiosowi, że to było przypadkowe, wyrzucenie z siebie idei prawdy i uniosła wysoko głowę. - Masz całkowita rację. Za to również przepraszam. Alexios przerwał na moment, zaskoczenie widniało w jego oczach, potem się skłonił w jej kierunku. - Twoje przeprosiny zostały przyjęte. Jak Bastiem zauważył tak elegancko, twoja odwaga wczoraj sprawiła, że wiele mogę ci wybaczyć. Conlan ścisnął jej dłoń. Wyczuła dumę i ulgę, które poczuł, zastanawiając się nad siłą tych uczuć. Nawet przebijających się przez jej osłony. Kolejny wojownik wstał z fotela i podszedł do niej, zatrzymał się i skłonił. Jego cała twarz miała ostre rysach a fale czarnych włosów opadały na jego twarde umięśnione ramiona. Miał najbardziej blade zielone oczy jakie kiedykolwiek widziała – kolor, który przywodził na myśl wiosnę. - Jestem Brennan, Lady Riley. Również ode mnie masz wdzięczność za swoja odwagę wczorajszej nocy. Jeżeli mogę, chciałbym cie prosić o przysługę. Zanim Riley wydobyła z siebie słowo, Conlan zapytał. - Co za przysługę, Brennan? Brennan skinął głową w kierunku Conlana, potem odwrócił się do Riley, oczy przejęte, ale dziwnie pozbawione jakichkolwiek emocji. Ten facet byłby świetnym graczem w pokera.

133

- W przeciwieństwie do Alexiosa, chciałbym cie prosić, żebyś mnie prześwietliła I dała mi znać, czego możesz się dowiedzieć o moich emocjach – zapytał z idealnie beznamiętnym, idealnie spokojnym głosem. To wzbudziło jej ciekawość. - Dlaczego o to prosisz? To jakiś test? Przekrzywił głowę na jedną stronę. - Możliwe. Ale tylko dla mnie, nie dla ciebie. Wyświadczysz mi tę mała przysługę? Riley spojrzała na Conlana, który skinął, zaciskając szczęki. - Tylko jeśli chcesz to zrobić, Riley. Zawahała się, potem skinęła. Zabierając ręce od Conlana, uniosła obie ręce po swoich stronach, bliżej swoich oczu i otworzyła mentalne drzwi. Dziwne brzęczenie zaatakowało jej zmysły, tak jakby mentalne prądy Atlantydów w pokoju były nadawane do niej w stereo, ale z odległego miejsca. Skupiła się na Brennanie i wyciszyła zwrotne odgłosy. Tak jak to robiła z Conlanem, wysłała swoje zmysły, żeby poszybowały do wojownika, który stał taki spokojny przed nią, nagle cofnęła się nieco, spodziewając się siły jego emocji. Nagle sapnęła z powodu tego co znalazła. Albo raczej, czego nie znalazła. Jej oczy otworzyły się gwałtownie z powodu szoku. - Jak ty to robisz? Jak osłaniasz swoje emocje tak całkowicie, że nie wyczuwam nawet najmniejszego ich przebłysku? Wojownik spojrzał w dół na nią, jego oczy były ciągle spokojne. - Nic nie osłaniam. Spróbowałabyś jeszcze raz? Mrugnęła nie rozumiejąc. - Miałbyś coś przeciwko, gdybym cię dotknęła? Zza niej, Conlan znowu wydał ten warczący dźwięk. Potem owinął swoje ramie wokół jej tali i przycisnął ją ciasno do siebie. - Szczerze! Miałam dosyć tego twojego bzdurnego zaznaczania terytorium - powiedziała, odpychając Conlana na stronę i odsuwając się od niego – Weź się w garść. To jest interesujące.

134

Brennan uniósł jedną brew a ktoś w pokoju kaszlnął na głos. Riley zignorowała obu. - Mogę? – powtórzyła pytanie. Brennan skinął raz i zamknął oczy. Riley zrobiła krok bliżej niego, wystarczająco blisko, żeby mogła dosięgnąć jego twarzy swoimi rękami, ale nie na tyle blisko, żeby Conlan miał znowu swój moment Tarzana. Uniosła swoje ręce i umieściła na policzkach Brennana. Zamykając swoje oczy, wysłała do niego swoją mentalną sondę, silniej niż poprzednio. Wyszukując, przeszukując, zagłębiając się w poszukiwaniu najmniejszej wskazówki koloru – najmniejszego śladu emocji. Nic tam nie było. Głębia i płycizna jego duszy była tak czysta jak krystaliczna górska woda. Tak transparentna jak roztopiony lód z lodowca. Nic tam nie było. Żadnych uczuć. Żadnych emocji. - To tak, jakby twoja dusza umarła – twoje człowieczeństwo umarło – ale twoje ciało jeszcze o tym nie wiedziało – wyszeptała, żałując tych słów tak szybko, jak tylko je wypowiedziała. Opuściła ręce odsuwając się od niego. - Czym ty jesteś? Jak twoja dusz może być tak pusta za wyjątkiem twojego intelektu. Brennan uśmiechnął się, ale nawet najmniejszy tego dotyk nie sięgnął oczu. - Jestem przeklęty. Miałem nadzieję, że ten kto jest aknaszą mógłby znaleźć jakiś ślad emocji, o który odzyskanie się modliłem. Ale jeżeli tak nie jest, to masz rację. Jestem niemalże martwym człowiekiem imitującym życie. Całkowity brak uczuć w tych słowach, które powinny być wykrzyczane w agonii i bólu, podkreśliły to co jej powiedział. Impulsywnie, położyła swoją rękę na jego ramieniu. - Niewiele rozumiem z całego tego interesu z aknaszą. Ale jeżeli cokolwiek z posiadanych przeze mnie umiejętności – cóż, jeżeli w jakikolwiek sposób dowiem się jak tego używać, żeby ci pomóc, obiecuję zrobić co w mojej mocy. Za nią, Conlan gwałtownie wciągnął powietrze, I odwróciła się do niego, gotowa na klótnię. Ale wyraz jego oczu nie miał w sobie nic z posiadania, za to wszystko ze strachu.

135

- Zaszczycasz nas, Riley. Przyprowadziliśmy wampiry do twojego domu, uprowadziliśmy cie w środku nocy i traktowaliśmy cie jak więźnia, a teraz masz w sobie tyle łaski, żeby zaoferować swoją pomoc mojemu bratu wojownikowi. Zarumieniła się i zmrużyła oczy. - To nic wielkiego. Tylko - Tylko zaproponowałaś swoją pomoc, znowu, jak równie dobrze uratowałaś moje życie zeszłej nocy. Wierz mi, dla mnie to jest coś wielkiego. Brennan głęboko się jej ukłonił. - I dla mnie, w rzeczy samej twoja propozycja jest zaszczytem. Zanim mogła pomyśleć o odpowiedzi, usłyszała jak ktoś za nią odchrząknął. Zawróciła przez pokój i stał przed nią mężczyzna, którego widziała wczoraj leżącego rannego na ziemi, ze sztyletami obnażonymi i skrzyżowanymi przed sobą. - Ja jestem Denal, Lady Riley. A twoja odwaga i bezinteresowność powinny być źródłem pieśni poetów przez nadchodzące wieki – powiedział żarliwym głosem. Potem upadł przed nią na jedno kolano. - Niniejszym deklaruję się zostać orędownikiem i obrońcą Lady Riley, jeżeli mnie przyjmie. Obserwowała, oniemiała, jak wyciągnął do niej swoje sztylety, uniósł pierwszy i skłonił swoją głowę. Kiwnęła głową, żeby spojrzeć na Conlana, mając nadzieje na rade jak wyjść z tej sytuacji, ale jedynie opuścił lekko swoje ramiona i nic nie powiedział. Biorąc głęboki oddech, ponownie otworzyła swoją mentalna osłonę i walczyła z ciekawym zwrotnym brzęczeniem, potem zmierzyła mężczyznę klęczącego przed nią. Był przeciwnym biegunem w stosunku do Brennana - Denal był cały błyskający emocjami i żądny idei honoru, obowiązku i rycerskości. Uśmiechnęła się lekko, zastanawiając się, czy ona kiedykolwiek była tak młoda. Nagle uśmiech znikł, kiedy zdała sobie sprawę, że on może być znacznie od niej starszy. To Atlantydzkie coś było skomplikowane.

136

Ale on ciągle klęczał, ciągle czekał. Uczucie oczekiwania wisiało w pokoju. Kiedy rozejrzała się po pokoju, zdała sobie sprawę, że każdy z nich czekał, żeby zobaczyć jak przyjmie deklarację Denala. Biorąc głęboki oddech, ujęła ofiarowany sztylet. - Ja, cóż, dziękuje, Denalu. W takich niebezpiecznych czasach, nie mogę wymyślić bardziej wartościowej oferty niż ochrona. Ty Ponownie rozejrzała się wokół, starając się pomyśleć o odpowiednich słowach. Ci faceci wydawali się być wielcy w formalizmie i rytuałach. Wreszcie postawiła na prostotę. - Zaszczycasz mnie. Denal spojrzał na nią z błyszczącymi oczyma, potem podniósł się. Oddała mu sztylety mając nadzieję, że był to właściwy ruch. Wziął je i z powrotem włożył każdy do pochwy po obu stronach masywnych ud. Pozostali Wojownicy zaczęli owacje klaskając i tupiąc nogami. Uśmiechnęła się i zaczęła coś mówić, kiedy lodowaty głos zza niej przerwał jej. - Czyż to nie urocze? Może następnym razem moglibyśmy mieć zbiorowe przytulanie?

137

Rozdział 18

Conlan odwrócił się do Alarica. - Nie podoba mi się twój ton, Kapłanie – powiedział, krzyżując ramiona na piersi. Alaric uniósł jedną brew i wzruszył ramionami. Nie, żeby Conlan spodziewał się, że da się zastraszyć, ale odrobina szacunku była by mile widziana. - Będziesz miał szacunek, jak na niego zapracujesz – odpowiedział Alaric, znowu niesamowicie naśladując myśli Conlana. Conlan zapamiętał sobie szczegóły do późniejszego rozważenia i potem, zanim jeszcze westchnienie zakończyło opuszczanie ust Riley, przycisnął Alarica do ściany. - Albo mi służysz, albo nie. Posejdon nadał ci rangę Wysokiego Kapłana, ale rola królewskiego doradcy nadawana jest przeze mnie. Wpatrywał się w oczy kapłana. - Jeżeli cała ta postawa to twój sposób na powiedzenie, że rezygnujesz z tej roboty, uznaj to za wykonane. Puszczając koszulę Alarica, odwrócił się do Riley. - Musisz umierać z głodu. Miejmy nadzieję, że jeden z tych studni bez dna zachował dla nas muf inkę lub dwie. Gapiła się do niego z ustami otwartymi, jakby chciała coś powiedzieć. Ale on potrząsnął głową, zaskakująco, poszła za nim zachowując milczenie. Kiedy zaczęli iść przez pokój w kierunku niskiego stolika do kawy pokrytego jedzeniem, usłyszał za sobą głos Alarica. - Nie, nie chcę zrezygnować z tej roboty, idio – mój książę, staram się wykonywać moją robotę, co obejmuje również odzyskanie Trójzębu, żebyś mógł wstąpić na tron. Conlan nigdy nie słyszał takiej udręki w głosie kapłana. Z ręką ponad jej łokciem, popchnął ją do Vena. Potem zwrócił twarz do Alarica. 138

- To nie był twój błąd. Jeżeli już miał by czyjś być, to jest mój, ponieważ nie było mnie, aby bronić Świątyni. Bastien uderzył kubkiem kawy o stół. - To był mój błąd. Miałem wielu przyjaciół w Domu Mykeny. Bogowie wiedzą, że powinienem przewidzieć ich plany. Justice roześmiał się. - Taa, to każdego błąd. To niczyj błąd. Czy to naprawdę ma znaczenie? Podczas gdy my siedzimy tu jedząc tosty i przypisując sobie winę, Reisen coraz bardziej się oddala. Conlan uniósł głowę. - Dość. Justice ma rację. Alaricu, jesteś w stanie namierzyć Trójząb? - Nie. Mam przebłyski, a potem znikają. Prawie jakby odkryli jakąś magiczną osłonę dla tego. Albo Trójząb sam się ukrywa przed kapłanem który zawiódł. Ven odezwał się ciężkim głosem. - Jesteśmy straceni. Możemy szukać w staromodny sposób, ale on może być tysiące mil albo więcej stąd, w każdym kierunku. - Ma ze sobą zgraję wojowników – zaryzykował Christophe – Chyba, że się rozdzielili. Było by ciężko ukryć dziesięciu lub więcej wojowników podróżujących razem. Conlan wziął głęboki oddech, starając się zachować spokój. - Wtedy i my się rozdzielimy i podążymy za nimi. Alaric, czy istnieje jakiś sposób na wzmocnienie namierzania? Zanim Alaric zdążył odpowiedzieć, Riley przerwała mu. - Istnieją jakiekolwiek szanse, że mówicie o zgrai facetów, którzy wydzielają taki sam emocjonalny klimat jak wy wszyscy, poza duża ilością wykrzykiwanych śmieci typu 'rah, rah, szukać, szukać’? Dziewięć głów odwróciło się, żeby na nią spojrzeć. Mrugnęła, potem kontynuowała ze wzrokiem zwróconym do wewnątrz. - Jeżeli tak, nie mogą być dalej niż dwadzieścia mil stąd. Musiałam się ciężko napracować, żeby osłonic się przed ich emocjami przez ostatnie pół godziny, czy coś koło

139

tego. Myślałam, że to jakaś pętla zwrotna od was, ale zastanawiałam się jak je posortować i oddzielić, i one są zupełnie inne. Zamknęła oczy i Conlan mógł poczuć jej skoncentrowanie. Nagle zeskoczyła z kanapy, prawie upuszczając mufinkę na głowę Vena. - I musimy iść. Ponieważ oni wyruszają zaatakować jakiś zmiennokształtnych. Teraz.

***

Ven skinął głową w kierunku drzwi wyjściowych, a wojownicy wyszli za nim z pokoju, zostawiając Conlan i Riley kłócących się o kogoś kto się nazywał Ramirez. To było prawie zabawne, sposób w jaki Conlan nagle martwił się o uczucia ludzkiej kobiety. Jeżeli zjednoczenie dusz robiło coś takiego z mężczyzną, dzięki Posejdonowi, że jemy się to nigdy nie przytrafiło. Lubił swoje kobiety, bezmyślne i łatwe do zapomnienia, a miał przeczucie, że Lady Sunshine nie byłą żadną z nich. Nie jego problem. Przynajmniej na razie. Jeżeli ona będzie przyczyną problemów, cóż, wtedy się tym zajmie. Taka była jego praca, prawda? Dotarł do szafy w przedpokoju i rzucił się otworzyć drzwi. Docierając do niej pomiędzy kilkoma kurtkami i płaszczami, chwycił jedna ręką wiszący drążek, i przekręcił nim trzy czwarte obrotu do przodu i pół w tył. Pojawił się klik i szumiący dźwięk i drążek – płaszcze i co tam jeszcze – schowały się w otworze w panelu, który rozsunął się po prawej stronie szafy. Drugi panel, z tyłu szafy, bezgłośnie otworzył mały pokój wypełniony mnóstwem błyszczących zabawek. - Jaki słodki arsenał, Ven - powiedział Christophe, tłocząc się zaraz za nim – Co tam masz? Ven śmignął włącznikiem światła i reflektory oświetliły zawartość pokoju. - Pozwól, że cię oprowadzę, mój drogi - powiedział, przesuwając stojak z karabinami maszynowymi, żeby unieść strzelbę zaprojektowaną idealnie dla niego. - To maleństwo to Franchi SPAS-12. Strzelba bojowa zaprojektowana ze wspaniałą dokładnością przez Włochów, którzy są nieocenieni w kwestii samochodów, broni i

140

każdego innego rodzaju wyśmienitych maszyn. I został specjalnie zmodyfikowany, żeby utrzymać to. Podniósł szklaną fiolkę w kształcie pocisku, wypełnioną lepką cieczą. - Ekstremalnie wysoka dawka Specjalnej K. Jedyna rzecz prawie gwarantująca powalenie zmiennokształtnego. Denal przecisną ramionami z szeroko otwartymi oczami. - Specjalna K? - Ketamina. Lek uspokajający dla zwierząt. Potrzymaj - Ven uderzył pistoletem w ręce Denala. - Spluwy. Trucizny. Materiały wybuchowe. Mamy to wszystko, drogie panie – powiedział Ven z ponurym uśmiechem czającym się w kącikach ust. - Moc kontrolowania żywiołów juz ci nie wystarcza, Mścicielu? – zapytał Alaric. - Zachowaj pogardę dla kogoś, kogo to obchodzi. Nie każdy z nas ma swój poziom dostępu do mocy Posejdona – powiedział Ven. - Zostane przy moim mieczu – powiedział przeciągle Justice – on i ja zabiliśmy razem więcej krwiopijców i zmiennokształtnych, niż wszystkie twoje zabawki razem wzięte. - Jak wolisz. Dla mnie to wystarczy, żeby się zabawić – oddał Ven, ładując do pełna – Jest tego tutaj dość dla każdego, kto coś chce. Jak mówią w filmach, chłopcy - Odbezpiecz i załaduj! - Christophe krzyknął uśmiechając się. Ven skinął. - Odbezpiecz i załaduj.

***

Palce Conlana zacisnęły się na kierownicy mercedesa, kiedy słyszał rozmowę telefoniczna Riley. Najpierw zadzwoniła do swojego biura i poprosiła o trochę wolnego. Z tego co wyłapał z jednostronnej rozmowy, byli bardziej niż zadowoleni dając jej to wolne. Brzmiało to jakby przez ostatnie kilka lat nie brała go zbyt wiele.

141

Dlaczego nie był zdziwiony? Miała poczucie obowiązku, tak zakorzenione w każdym wojowniku. - Hej, Detektywie Ramirez, tu Riley Dawson – powiedziała do swojej komórki, dość dobitnie nie patrząc w kierunku Conlana. Jej opór go rozbawił. Nie tylko rozbawił, jeżeli ma być ze sobą szczery. Podniecił go. Chociaż, z jakiegoś powodu, wystarczyło ze oddychała, żeby się podniecił. To zdecydowanie nie był dobry znak. Na chwilę zamilkła, kiwając głowa na coś co powiedział detektyw. Potem znowu przemówiła. - Dzięki Bogu. Rzuciła okiem na Conlana. - Z dzieckiem będzie wszystko w porządku – potem znowu odezwała się do telefonu Taa, mogę przyjść i złożyć oświadczenie, ale zdecydowana większość z tego co wam wczoraj powiedziałam to wszystko co wiem. - Dobrze więc. Masz mój numer. Po prostu zadzwoń. Kiedy zamknęła telefon, Conlan zastanawiał się i podjął decyzję, że nie powie jej, że jej telefon nie będzie miał zasięgu, kiedy będzie głęboko pod powierzchnia oceanu. Sama się dowie. Dlaczego wpędzać się w kłopoty? Alaric pochylił się na swoim siedzeniu z tyłu, dokładnie za Riley. - Nienawidzę samochodów, Conlan. Powiedz mi, dlaczego uważasz, że używanie samochodów jest dla nas takie ważne? Conlan na niego okiem. - Podróżowanie za pomocą mgły jest dla ciebie i dla mnie wystarczająco łatwe, i nawet dla Vena, ale nie dla reszty z Siedmiu, zwłaszcza nie na długie odległości. A Rile zdecydowanie by oszalała. A skoro ona jest jedyną, która wyczuwa Reisena i jego ludzi, chciałem, żeby czuła się komfortowo. Ven odezwał się głośniej.

142

- Zgadzam się z tym. Moje zabawki nie podróżują najlepiej. Nie ma w nich orichalcum, pamiętasz? Hej, mamy świetnie zaprojektowaną maszynę, płynną jazdę, świetne nagłośnienie. Mam załadowanych kilka zabójczych płyt, jeżeli chcesz kliknąć w melodię. Conlan spojrzał w lusterko wsteczne, upewniając się, że Justice i pozostali byli za nim w Hummerze. - Wybrałeś niezbyt pozorny pojazd, prawda Ven? – powiedział sucho. Riley wydała z siebie niewielki dźwięk a jej ręce zacisnęły się na telefonie. - Musimy się tam szybko dostać. Są już blisko. Ja – musza być w parku. To jest droga do Parku Stanowego First Landing. Słyszałam że lokalna Uznana Liga Zmiennokształtnych ma tam spotkania. Ven parsknął. - Świetnie. Teraz te bękarty maja uznaną ligę? Kiedy większość swojego czasu spędzili na zjadaniu waszych ludzi? Riley odwróciła się, żeby spojrzeć na niego zmartwionym wzrokiem. - Nie wydaje mi się, żeby to była cała prawda. Zarówno zmiennokształtni jak i wampiry poczynili znaczne wysiłki w celu spokojnej integracji ze społeczeństwem. To z kolei zdegustowało Conlana. - Czy wy wszyscy jesteście głupcami? Przez tysiące lat, obie rasy postrzegały ludzi jako owce – ich osobisty łańcuch pokarmowy. Nagle, wyszli na światło dzienne – używając metafory – i pierwszą rzeczą jaką starają się zrobić to was przejąć. Jak to może być interesujące? Pokojowo czy też nie? - Ja, cóż, po części się z tobą zgadzam - westchnęła – Zawsze myślałam, że to trochę zwariowane, że jeszcze kilka lat temu nawet nie wiedzieliśmy, że wampiry istnieją, aż tu nagle zakładają swój własny dom w Kongresie. To znaczy, jak to było możliwe bez chociaż odrobiny kontroli umysłów? – powiedziała. - Kontrola umysłów albo przemoc fizyczna – powiedział płynnie Alaric – wydaje się, że wiele z waszych głosów sprzeciwu spotkało nagłe wypadki albo zniknęli. Czy nikt z was nie zauważył tego schematu?

143

- Nie wiem o czym mówisz – powiedziała Riley – Nie było nic na ten temat w wiadomościach. - Myślisz, że zmiennokształtni kontrolują media? Zastanawiam się jak to możliwe – powtórzył Alaric z sarkazmem w głosie. Conlan dotarł do wejścia do parku i znalazł miejsce na samochód, złośliwe myśli wirowały w jego mózgu. Kiedy zatrzymał samochód w parki i wyłączył silnik, obrócił się na fotelu i spojrzał na Alarica. - Podejrzewasz, że mogli się zjednoczyć? Po tylu wiekach krwawej wojny, naprawdę myślisz, że zmiennokształtni mogliby pomagać krwiopijcom? Alaric wrócił spojojnie spojrzeniem, chociaż Conlan zauważył, że oczy kapłana zaczęły błyszczeć. - Nie było cię przez prawie dekadę, Conlanie. Teraz wydaje się być między nimi duch współpracy, którego wcześniej nie było. Ta kwestia bardzo martwi Radę. - Do diabła, cholernie mnie to martwi – warknął Ven – Jeżeli my Riley wrzasnęła, wysokim, przenikliwym dźwiękiem, którego Conlan wcześniej nie słyszał. Ścisnęła głowę i krzyczała. Otoczył ją ramionami, próbując ja pocieszyć. Potrzebując tego. Potrzebując zatrzymać ten nieludzki dźwięk. - Riley! Riley, co się dzieje? Nagle przestała krzyczeć i spojrzała na niego, pustym wzrokiem zwróconym do środka. - Są tu. Są tu i zabijają. Mordują. Przemoc i śmierć i ból… Nie! Nie, to nie możliwe! Zaczęła krzyczeć tak głośno, że Conlan myślał, że popękają mu bębenki w uszach. Objął ja ramionami i delikatnie potrząsnął, starając się ją odciągnąć od piekła, które doświadczała. - Riley! Jesteś bezpieczna. Jesteś tu, z nami. Musisz odgrodzić się od tych emocji – powiedział szorstko. Pokręciła głową tam i z powrotem. - Nie, nie, nie, nie rozumiesz – jęknęła - To Quinn. Jakimś cudem, mają moją siostrę. Mogę ją poczuć - Mogę ją poczuć, a ona umiera.

144

Ven i Alaric wyskoczyli z samochodu trzasnęli drzwiami, potem Ven szarpnął otwierając drzwi Conlana. Conlan uniósł Riley na swoje kolana i wyszedł z nią z samochodu. Pomógł jej stanąć, ramieniem mocno otaczając jej talię. - Powiedz nam. Wskaż nam gdzie oni są, Riley. Wiesz, że jeżeli to zrobisz, możemy jej pomóc. Spojrzała na niego, ciągle ściskając głowę, ciągle roztrzęsiona. - Co? Ból, Quinn, nieeeee! Alaric machnął głową i wskazał na ścieżkę. - Tam. Teraz mogę wyczuć Trójząb. Jest rozjarzony mocą. I – nie wiem jak, mogę również wyczuć jej siostrę, - powiedział wykrzywiając usta i warcząc. - Mogę ją poczuć pod skórą. Riley ma rację. Jeżeli szybko tam nie dotrzemy, ona umrze. Hummer wjechał na parking obok nich a wojownicy zaczęli się piętrzyć. - Hej, niezłe miejsce. Więc, co nowego? – zawołał Christophe, potem zatrzymał się zmrożony, kiedy złapał wzrok Riley. Jego twarz stężała dołączył do nich, podążając za Bastienem i resztą. - Idziemy za nimi – rozkazał Conlan - Riley, ty zostaniesz tutaj, z dala od niebezpieczeństwa, i - Nie! To moja siostra! – warknęła na niego, wydawało się, że na krótko wyszła ze swojego oszołomienia – Idę z wami. - Nie mamy czasu się o to kłócić – powiedział Alaric – I wzbudzamy niepożądane zainteresowanie – skinął na grupę obozowiczów, którzy otwarcie wpatrywali się w odzianych w skórę wojowników. Nagle wstrząsnęło całym jego ciałem, jakby poczuł podmuch. - Teraz. Idziemy teraz? – podkreślił, jego zielone oczy błyszczały jaśniej niż Conlan kiedykolwiek widział. Idąc, potem biegnąc, Alaric wbiegł na szlak pomiędzy drzewami. Ven spojrzał na Conlana, który skinął głową. - Idźcie za nim. Wszyscy. Będę zaraz za wami.

145

Kiedy wojownicy wbiegli na szlak za Alarikiem, spojrzał w dół na Riley, która ciągle się o niego opierała. - Zostaniesz w tyle, gdzie jest bezpiecznie, albo przysięgam, zostaję tutaj i będę siedział przy tobie - warknął. Mrugnęła. - Dobrze. Nagle poczułam się bardzo słabo. Ale przyprowadzisz Quinn od razu z powrotem do mnie? - Obiecuję - powiedział, potem otworzył drzwi samochodu i pomógł jej wejść z powrotem do środka. Pochyliła się nad siedzeniem, całkowicie wyczerpana, i poczuł falę troski z powody tego, ile empatia musiała ja kosztować Pochylił się nad nią i wycisnął całus na jej czole. - Przyprowadzę ją prosto do ciebie. Popatrzyła na niego wielkimi oczami w bladej twarzy. - Więc idź. Idź teraz. Kiedy ponownie zamknęła oczy, delikatnie zamknął drzwi auta, rozejrzał się wokół, żeby zobaczyć, że turyści ukryli za swoim dużym pojazdem kempingowym, i wtedy zmienił się w mgłę. Miał się tam dostać szybciej – i niezauważenie. I może bogowie wybaczą temu, kto śmiał się skrzywdzić siostrę Riley. Ponieważ Conlan nie miał dla tego kogoś litości.

146

Rozdział 19

Riley poczekała kilka sekund, potem zerknęła spod rzęs w chwili, kiedy dobrze zbudowany atlantydzki książę rozpłynął się we mgle. - Co do diabła? - mrugnęła, potem przetarła oczy. - Świetnie. Atlantydzka wersja Houdiniego. Ale nie miała czasu na zamartwianie się nim i jego głupimi sztuczkami – ból Quinn palił ją. Pchnięciem otworzyła drzwi samochodu i wyskoczyła na zewnątrz, potem skierowała się w dół ścieżką, w kierunku w którym podążyli Wojownicy parę minut wcześniej. - Tak, jakby jakiś głupi mężczyzna mógł trzymać mnie z dala od Quinn, kiedy ta mnie potrzebowała. Ani teraz, ani nigdy. Zaczęła biec, wysyłając modły za stare buty do biegania, które włożyła poprzedniej nocy i dalej miała na sobie. Kolejna śruba bólu Quinn strzeliła przez nią. Zgięła się w pół przez moment, potem się wyprostowała z pobiegła nawet szybciej, uspokajając Quinn, w jedyny sposób jaki znała. Idę, Quinn. Idę. Nie waż się mi umrzeć – jesteś wszystkim co mam.

***

Conlan właśnie doganiał Vena i Siedmiu biegnących wzdłuż szlaku, kiedy ścieżka poszerzyła się i skręciła w lewo. Kiedy okrążył róg ciałem ciągle w formie przezroczystej mgły, natknął się na scenę gwałtownej śmierci. Spowodowany tym szok zniszczył jego skupienie i z powrotem powrócił do swojego ciała w obrzydliwym wstrząsie. Blisko tuzin ciał, zakrwawionych, okaleczonych i porozrywanych zaśmiecało ścieżkę. Poczuł żółć rosnącą w gardle, kiedy Wojownicy zagrzmieli za nim. Spokojne, 147

nasłonecznione drzewa leśne służyły za szydercze przeciwieństwo dla przerażającego widoku. - To jest złe – warknął Ven zza niego – To jest więcej niż złe. Justice ramionami utorował sobie drogę i stanął po drugiej stronie Conlana, ze swoim obnażonym mieczem i ustami odsłaniającymi zęby. - Widzisz Reisena? Jest jednym z zabitych? Alexios przeszedł, wtedy, i on i Conlan zaczęli badać ciała poległych. Pozostali podążyli za nimi, ze sztyletami i bronią w pogotowiu, z oczami stale skanującymi las w poszukiwaniu choćby cienia powracającego niebezpieczeństwa. - Ten tutaj to zmiennokształtny – zawołał Conlan, widząc zdradzieckie. Oczy zmiennokształtnych zmieniały się w zwierzęce kształtem i kolorem w chwili śmierci. Ten, leżący w poćwiartowanych kawałkach przy jego stopach, był jakimś rodzajem wilka. Potem poderwał głowę i rozejrzał się w poszukiwaniu tego, który powinien być przed nim. - Alaricu, gdzie jesteś? - Jestem tutaj, i potrzebuję twojego wsparcia – odpowiedział zza niego Alaric. Conlan obrócił się, żeby zobaczyć kapłana, pojawiającego się zza zwalonego drzewa, i zaczął iść do niego zatrzymując się nagle w pół kroku. Twarz Alarica zastygła w szorstkich, dzikich rysach, jego oczy były dzikie i ogniście zielone. Przemówił ponownie, jego głos obiecywał brutalną śmierć twórcom tego zniszczenia. - Nie mogę jej pomóc. Ona umrze. Szaleńcze uderzenia stop przerwały to, co Conlan mógł pomyśleć, żeby odpowiedzieć, i oboje z Alarikiem odwrócili się, żeby zobaczyć Riley wybiegającą z pełną szybkością zza rogu. Zobaczyła scenę i ze zgrzytem się zatrzymała, trzęsąc się zaczęła krzyczeć. - Quinn! Gdzie jesteś? Conlan pobiegł do niej, ale to Justice był tym, który ją złapał, kiedy upadła. Zgarnął ją w ramiona i ostrożnie podał Conlanowi, potem lekko się ukłonił.

148

- Twój człowiek, mój książę. Conlan zignorował ślady kpiny u wojownika i pochylił głowę nad Riley. - Szz. Jeszcze nie odeszła. Masz czas, żeby się pożegnać. Dyszała biorąc oddech i ponownie zaczęła krzyczeć, odpychając go i szarpiąc, żeby paść na ziemię. - Nie! Nie moja siostra. Puść mnie. Puść mnie natychmiast! Zamiast tego, przycisnął ja bliżej, odwracając jej twarz to swojej piersi, więc nie musiała widzieć otaczającej ich rzezi. Potem przekroczył i ominął ciała i skierował się do Alarica. Kiedy dotarł do pułapki drzew, rozluźnił swój uścisk na Riley i delikatnie postawił ja na ziemi. Alaric klęczał naprzeciwko ciała kobiety. Rana na jej ramieniu pulsowała krwią. Conlan powąchał powietrze. Zapach siarki z prochu. Strzelano do niej. Quinn miała krótkie, ciemne włosy, w przeciwieństwie do złotych od Riley, ale jej jedwabista jasna cera i delikatne rysy twarzy opatrzone były siłą i pięknem Riley. Riley rzuciła się na ziemię i szlochając otoczyła siostrę ramionami. Przez chwilę – ułamek sekundy, który minął tak szybko, że Conlan nie był pewien, co tak na prawdę widział Alaric spiął się, zginając palce w szpony, tak jakby chciał zaatakować Riley. Nawet kiedy Conlan ruszył się do miejsca pomiędzy nimi, chwila minęła. Zielone płomienie w oczach Alarica pomału wyblakły. - Pomóż jej! - Riley delikatnie uniosła głowę siostry na swoje kolana i spojrzała na Alarica – Pomóż jej! Wiem, że możesz to zrobić. Wyleczyłeś truciznę, rany z miecza i roztrzaskaną głowę. Na pewno możesz wyleczyć małą - och, mój Boże, to rana postrzałowa. Proszę, proszę - błagała, jakimś cudem jednocześnie szlochając i wydając polecenie. Alaric potrząsnął głową tam i z powrotem ze zmieszanym wyrazem na twarzy. Jego oczy były dzikie, prawie wywrócone do wewnątrz jego twarzy. Conlan nigdy go takiego nie widział.

149

- Nie mogę – mruknął przerywanie – Nie mogę jej dotknąć. Mogę jedynie czuć ból, który wysyła. Nie mogę tego przejść. Conlan upadł na jedno kolano przy Riley i otoczył ja ramionami, mając nadzieje dać jej trochę pocieszenia. Zjadliwie szturchnęła go łokciem i wykręciła się z uścisku, nawet na chwilę nie przestając patrzyć na Alarica. Odsłoniła zęby i warknęła tak wściekle, że wyglądała prawie jak zmiennokształtna. - Możesz, i zrobisz to, bo ja ci w tym pomogę – to mówiąc, złapała Alarica za przedramię w uchwyt jak imadło i zmusiła jego ręce do opuszczenia się na ramie jej siostry. - Widziałam uzdrawianie w telewizji. Jak robiły to wiedźmy. Żeby móc to zrobić potrzebny był dotyk. Zgaduję, że z tobą jest tak samo. Gdy Conlan patrzył, jakimś cudem Riley zdołała wygrać walkę z Alariciem, zwalczając jego niechęć w czystej desperacji. Kiedy ręka kapłana pokonała ostatni cal przestrzeni dzielącej go od ramienia Quinn, Conlan zobaczył jak blask akwamarynu przechodzi z dłoni Alarica do siostry Riley. Kiedy palce Alarica w końcu dotknęły Quinn, jej ciało, odpoczywające na kolanach Riley, podskoczyło na ten kontakt, a jej stopy bębniły w czerwono zloty stos liści znajdujących się tam, gdzie leżeli. Riley, ciągle trzymając ciasno ramię Alarica, zamknęła oczy. Alaric odrzucił głowę w bok, mrugając, żyły w jego szyi wyraźnie się wyróżniały, kiedy każdy mięsień w jego ciele wydawał się być napięty. Conlan uniósł swoja dłoń do ramion Riley, ale szok elektryczny odrzucił go od niej. Przez kilka sekund, ich troje - Alaric, Quinn i Riley – byli jakby zamrożeni w żywym obrazie, namalowani w mieniącym się niebiesko zielonym świetle. Nagle, jednocześnie, Riley i Alaric upadli do przodu, chwytając powietrze. Conlan złapał Riley zanim upadła na swoja siostrę, delikatnie ujmując jej podbródek w swoje dłonie i szukając na jej twarzy znaków, że była ranna. Alaric złapał się jedna ręka za swoje kolano, druga ciągle spoczywała na ramieniu Quinn - Nie wiem dlaczego zostałaś wciągnięta w proces leczenia, Riley. Nigdy wcześniej nie doświadczyłem takich mocy uzdrawiania. Jesteś ranna?

150

Zanim Riely mogła odpowiedzieć, spokojny, lekko ochrypły kobiecy głos przeciął odgłos chrapliwego oddechu. - Jeżeli przesuniesz swoją rękę bliżej moich cycków, odetnę ci ją.

***

Alaric rzucił jedno spojrzenie w oczy Quinn, kiedy te się otworzyły i upadł z dala od niej. Przebierając nogami w takim tempie, ze Conlan prawie nie był w stanie go śledzić, Alaric oddalił się od nich, potrząsając głową i mrucząc coś do siebie. Conlan nie był w stanie wychwycić słów, ale słyszał rytm starożytnego języka Atlantydów i to go zastanowiło. Pogładził włosy Riley, delikatny dotyk bardziej dla jego pocieszenia niż jej, i wstał, żeby podążyć za Alariciem. Złapał kapłana po drugiej stronie ścieżki, kiedy Alaric zaczynał przekształcać się w mgłę. - Stop – rozkazał – Gdzie, na dziewięć piekieł, wydaje ci się, że idziesz? Co się właśnie stało? Alaric powrócił do cielesnej formy i obrócił się wokół do niego. - Chcesz wiedzieć co się stało? – zapytał z furią w głosie, ciemną desperacją wyrytą w rysach jego twarzy. - Chcesz wiedzieć co się stało! W dwóch krokach stanął dokładnie przy twarzy Conlana. - Powiem ci co się stało, mój książę – kontynuował Alaric, cedząc słowa – Stało się to, że wysyłałem moją lecznicza energię do Quinn. Do człowieka. A ona chwyciła mnie. Wsadził rękę we włosy i zaśmiał trochę dziko, jego oczy płonęły zielenią i ciepłem. Dzikością. - Wbiła swoje mentalne szpony w moje jądra, to się stało. Ja ją uzdrowiłem, a ona zniszczyła coś we mnie. Roztrzaskała to. - Co - Conlan nie dokończył pytania.

151

- Moją kontrolę – warknął Alaric – Twardą jak skała kontrolę, którą udoskonalałem przez wieki. Siostra twojej małej dziewczyny wyciągnięta z jej emocji albo jej czarodziejskim natury empaty, albo co to jeszcze, a wszystko, co chciałem robić to pieprzyć ją. Conlan cofnął się o pół kroku na dźwięk dzikości w głosie kapłana i upuścił dłoń na rękojeść sztyletu. Przez chwilę w powietrzu między nimi zagroziła lodowata śmierć. Alaric ponownie gorzko się roześmiał. - Och, nie potrzebujesz swoich ostrzy. Poza faktem, że pragnąłem jej bardziej niż czegokolwiek w moim życiu, chcę jej dotknąć. Co więcej, nawet teraz moje myśli torturują mnie obrazami pchnięć do jej ciała, dokładnie tu na ziemi, w brudzie jej własnej krwi, pieprząc i pieprząc aż nie dotknę jej duszy. Alaric brutalnie kopnął w drzewo i kawałki kory wyleciały w powietrze, następnie rozpadły się w zielonej śrubie energii, którą w nie strzelił. To było nowe i niebezpieczne terytorium i Conlan próbował postępować ostrożnie. - Alaricu, musisz - Tak. Muszę. Musze opierać się każdej żądzy, inaczej moje moce się skończą. Oczywiście, nie będę juz użyteczny dla ciebie czy dla Atlantydy. Bezużyteczny dla tego zazdrosnego bękarta, boga morza, któremu służę – powiedział beznamiętnie kapłan, jego głos nagle był pozbawiony gniewu i pasji, które wypełniały go wcześniej. - Muszę od niej uciec - kontynuował - Natychmiast. Od tego miejsca. Cokolwiek by się działo dzisiaj jestem skończony. Ten… Ten drenaż energii unieważnił jakakolwiek nadzieje, że ponownie namierzę Trójząb, zanim nie powrócę do sił. Spotkamy się z powrotem wieczorem w bezpiecznym domu Vena. Conlan chwycił ramie przyjaciela, wstrząśnięty bluźnierstwem, jakiego nigdy wcześniej u niego nie słyszał. - Alaricu, wiedz, że twoja użyteczność dla mnie i Atlantydy wykracza daleko ponad moce dane ci przez Posejdona. Twoje mądre rady służyły mi przez wieki i będę cie potrzebował, kiedy wstąpię na tron. Alaric spojrzał ponad ramieniem Conlana na Riley i jej siostrę.

152

- Te empatki. One zdradzają sygnały zdradzieckiej różnicy w naszych drogach, Conlanie. Mogę to poczuć. Zmiany nadchodzą. Niebezpieczeństwo, które przyjdzie z naszych dusz. Po tych słowach, zrobił dwa biegnące kroki i skoczył w powietrze, zmieniając się w mieniącą się mgłę i szybko zniknął. Conlan patrzył w powietrze, w którym zniknał Alaric przez dłuższy moment, rozważając jego ostatnie słowa. Ale Alaric się mylił. Zmiany nie nadchodziły. One już tu były.

153

Rozdział 20

Dwadzieścia minut później, Conlan stał z Venem, ponuro kontemplując stos ciał, które oni i reszta Siedmiu zepchnęli za skupisko drzew. Wieki służby jako wojownik jeszcze nie uodporniły go na nieprzyjemny smród śmierci, a jego żołądek zaburczał w chęci odrzucenia swojej zawartości. Wyszorował swoje ręce liśćmi, później uświadomił sobie daremność tego wysiłku i wezwał wodę z otaczających go liści i małego strumienia kilkaset metrów dalej, żeby wyczyścić swoje ręce. Mgła stała się płynem w garści z obu dłoni i wymył swoje dłonie i przedramiona z krwi, zastanawiając się jak Reisen i jego pozostali wojownicy zdołali niepostrzeżenie uciec po przetrwaniu tej rzezi. Musieli być obryzgani zakrzepłą krwią. Z wyjątkiem, oczywiście, sytuacji kiedy podróżowali jako mgła. Co może tłumaczyć, dlaczego Riley dłużej ich nie wyczuwa. Co jakiś czas będą musieli razem z nią sprawdzać to terytorium. Co jakiś czas, kiedy tuzin martwych ciał nie będzie leżało u ich stóp. Niemal bezwiednie, jego umysł sięgnął do jej, ale zatrzasnęła tą cholerną tarczę tak mocno, że nie wiedział by czy tam była, gdyby dopiero co jej tam nie zostawił. Chociaż, tak było lepiej. Jedyne co, to mogła oczekiwać, że przetrwa. Justice i Bastien krążyli pomiędzy drzewami po obu ich stronach, szukając jakiegokolwiek znaku Risena i jego pozostałych wojowników, podczas gdy Christophe i pozostali stali na straży. Pozbawiony emocji Brennan stał z Riley i jej siostrą. Riley powiedziała im, że tracą czas. - Nie ma ich. Albo w jakiś magiczny sposób , w przeciągu minionej pół godziny, nauczyli się jak maskować swoje emocje.

154

Conlan nie był pewien jak daleko może ufać jej zdolności wyczuwania wojowników Mykeny, biorąc pod uwagę stopień grozy, jaka dopiero co przeżyła. Ale jej zmysły, wprawdzie naruszone, były wszystkim co mieli. Alaric odszedł. - Musimy pozbyć się tych ciał. Nie możemy zostawić tego bałaganu ludzkim władzom – burknął Ven, ocierając ramieniem pot z czoła. - To koszmar. Conlan skinął głową. Naliczyli siedmiu martwych zmiennokształtnych i pięciu Atlantydów. Dowód bitwy musiał być zniszczony. - Generalnie to nie mamy zamiaru wykopać wielkiej dziury - odpowiedział – Jest jeden sposób, ale żeby z niego skorzystać, będę potrzebował nas obu. Ven rzucił na niego okiem. - Nie myślisz— - O czym innym mógłbym myśleć? Musimy zastosować rozwiązanie ostateczne. Ven gwizdnął. - Mortus desicana. Nawet nie wiedziałem, że potrafisz przewodzić ten rodzaj mocy. Czy kiedykolwiek— Conlan przerwał mu. - Nie. Nie, żebym nie chciał spróbować tego na Anubisie, gdybym miał choć ułamek szansy. Ale to jest inne. Ci mężczyźni już nie żyją. Nie będziemy musieli tego odpokutować. - Jesteś tego pewien? Co powiedział szczur świątynny? Conlan zawahał się, niepewny ile ujawnić. Alaric nienawidził bycia wystawionym na jakiekolwiek osłabienie. W każdym razie, nie było czasu. - Odszedł. Uzdrawianie – wrócił do bezpiecznego domu. - Co? Jak baba zwiał po wyleczeniu prostej rany postrzałowej? Mam zamiar przyłożyć mu za to— Conlan usłyszał szelest trawy około pięćdziesiąt metrów dalej i się skoncentrował. To był Justice. Ale ten dźwięk jedynie podkreślił konieczność pośpiechu.

155

- Ven. Skup się. Pomożesz mi z mortus desicana żeby zniszczyć te ciała, czy mam to zrobić sam? - Pomogę. Posejdon pomoże nam obu, jeżeli mylisz się co do pokuty. Dwanaście ciał… możemy tego nie przeżyć. Rozglądając się szybko wokół, żeby się upewnić, że Brennan ciągle trzymał Riley z dala od krwawego stosu zabitych, Conlan wziął głęboki oddech I uniósł ręce, wysyłając swoje wołanie do wiatru. Jeżeli by to widziała, pomyślała by, że jest takim samym potworem, jak ten który stworzył taki krwawy koszmar. Za nim, Ven zrobił to samo, i obaj zaintonowali. - Posejdonie, Ojcze Wody, - Panie żywiołów, wcielenie sprawiedliwości Atlantydów, - Usłysz naszą usilna prośbę, poczuj naszą potrzebę, - Użycz nam swojej mocy mortus desicana, - Usłysz naszą usilna prośbę, poczuj naszą potrzebę. Przez moment nic się nie działo. Rozpacz wezbrała w Conlanie. Czy Posejdon naprawdę opuścił go jako niegodnego po tym, co zrobiła mu Anubisa? Cholerni bogowie. Cholerni bogowie. Cholerni— Nagle przypływ elektrycznej mocy rozszalał się w jego ciele. Z powietrza, z wód gruntowych, z wiatru. Zaczynając od stóp, przez skórę, aż do jego czaski, z bezchmurnego nieba. Moc żywiołów pędziła przez jego ciało, krzyczała przez zakończenia nerwowe, rwąc jego kontrolę. Walczył z tym, hamował to, kierował tym. Nawet nie zdając sobie sprawy, że to robi, wykrzyczał swoją dominację nad siłą. - Jestem Conlan z Atlantydy, i rozkazuje ci mortus desicana! Po tych słowach cisnął mocą ze swojego ciała w stos ciał i patrzył, napawał się, szczycił mocą. Ryczący szum żywiołów pokrył i otoczył ciała martwych, pędząc do wszystkich porów w skórze, do każdego otworu, wykonując swoja przerażającą pracę.

156

Ssąc, odsączając każdą uncję wody – każda kroplę płynu – z ciał. Wysysając i zwracając płyn naturę, tam skąd pochodzi. Susząc, przesuszając ciała zmarłych. Szepcząc do Conlana z furią, z szaleństwem, z przebiegłym Syrenim wołaniem nieskażonej energii. Mortus desicana. Moc o możliwości wysysania płynów z tkanek i kości z tych, którzy ciągle żyli. Ogromna pokusa w myśli zakrztusiła go, zatrzymała. Jego przerażenie tego czym mógłby się stać, tego co dzierżenie takiej mocy mogło by zrobić z jego umysłu – z jego duszy – gwałtownie odcięło go od źródła żywiołów. Kiedy stracił kontrolę, upadł na plecy, ciężko dysząc, w pobliżu najbliższych drzew. Kiedy jego zdolność widzenia oczyściła się z mocy, oparów i pyłu z wysuszonych ciał, zobaczył Vena zwalonego na ziemi, próbującego podnieść się na jednym ramieniu. Kiedy Conlan usiłował wstać, odzyskując dość siły, aby móc to zrobić, ostry głos przebił się przez jego wyczerpanie. Justice. - Interesujące, mój książę. Nie wiedziałem, ze opanowałeś wzywanie zakazanej śmierci. Justice ukłonił się lekko i obszedł stos pyłu i fragmentów kości leżących w miejscu, w którym kilka minut wcześniej znajdowały się ciała dwunastu mężczyzn. Kopnął czaszkę, która odturlała się od reszty, wyrzucając w powietrze czysty, suchy pył. Justice przekrzywił głowę i zmrużonymi oczami spojrzał na Conlana i Vena. - W rzeczy samej, bardzo interesujące.

***

Barrabas oparł się rzeźbione, drewniane siedzisko w centrum głównej galerii Pierwszych, godziny po tym jak ktokolwiek poszedł do domu, do swojego bezsensownego życia. Był zadowolony z dnia pracy. Jeszcze inna nowelizacja ustawy o Ochronie Gatunków Nieludzkich z 2006 roku, której był autorem – jednego z jego osiągnięć, z których był najbardziej dumny – potrzebował teraz tylko jednego podpisu, żeby stać się prawem.

157

Przepchnął nowelizację przez użycie perswazji, uroku i brutalnej siły. Zniknięcie dwóch kluczowych członków ludzkiego domu w kongresie również nie bolało. Uśmiechnął się, obnażając zęby, które przeraziły by słabego mężczyznę, który prawdopodobnie w tej chwili siedział, drżąc, w Gabinecie Owalnym. Jego doradca prosi Prezydenta o zawetowanie ustawy. Barrabas wiedział, że ten słabeusz nie miał do tego kręgosłupa. - Ofiara losu – nabierało nowego znaczenia kiedy politycy dobijali targu z wampirzym mistrzem. - Musisz być bardzo z siebie zadowolony, Lordzie Bar - … Lordzie Barnes - Drakos wszedł niezauważony a teraz szedł w kierunku ołtarza do niego. Barrabas nieszczególnie dbał o generała, który mógł podkradać się do niego, co jeszcze raz mu przypomniało, że wkrótce musi podjąć decyzję o znalezieniu zastępstwa za Drakosa. Może Kaligula. Tam myśl dała mu perwersyjną przyjemność i się uśmiechnął. - Tak, Drakosie, jestem bardzo, bardzo zadowolony. Umocnienie władzy jest po prostu nabywaniem i szlifowaniem wiedzy. Barrabas stał, następnie polewitował w dół na podłogę komnaty. - Jeżeli znasz i swojego wroga i siebie, zakończysz sto bitew stoma zwycięstwami. Jeżeli nie znasz ani swojego wroga ani siebie, stracisz wszystko. Drakos uniósł jedną brew. - Sun Tzu? Barrabas pochylił głowę. - Prawdziwy mistrz strategii. - Czy on również był jednym z nas? - Nie, chociaż to zdumiewające, że nie. Gdybym tylko miał okazję… Cóż. Nie ważne. Co masz mi do zaraportowania? - Nasi szpiedzy zaraportowali całkowite fiasko w określeniu, co mogło się stać Terminusowi i jego przedniej straży, mój panie. My -

158

Ale zanim Drakos mógł skończyć myśl, dreszcz przeszedł przez komnatę. Choć bezbarwny, zniszczył światła. Choć bezwonny, cuchnął żółcią i śmiercią. Choć bezgłośny, ogłuszył ich, rzucając obu na kolana. Dławiąc się, dusząc, Barrabas ledwo miał czas na nazwanie jej w myślach, zanim nie przemówiła. Anubisa. Bogini nocy. Jej głos brzmiał jak dźwięk zaciągającego się stryczka, siekiery kata. Dźwięk rozdrabnianego szkła strzępiącego struny głosowe wrzeszczących ludzi krzyczące w jej głosie. A jednak, jakimś cudem, jej słowa były ciche i spokojne. Śmierć kradnąca oddech dziecka w kołysce. Kiedy widział jak to robi. Nie tylko oddech, ale i krew. Kiedy pomagał jej to robić. Zastanawiał się nad rozbitymi skorupami swojego długo mordowanego sumienia kiedy grzebali w jego wątrobie. Wirowali w jego mózgu. Krzyczał przez to w agonii zanim ona skończyła swoje pierwsze zdanie. A potem nie był w stanie wydać żadnego dźwięku. Upadł na twarz obok nieprzytomnej postaci swojego generała. - Wyrosłeś na silniejszego, Barrabaszu – zanuciła w swoim trującym rytmie – kiedy ostatnio cie widziałam, byłeś zalany swoimi własnymi sikami, zanim sformułowałam słowo. Wykręcił głowę w bok, starając się patrzyć jej w twarz a lód w powietrzu zintensyfikował się. Modlił się, żeby się nie wybabrać, ale do kogo mroczny lord powinien się modlić? Do tej suki bogini, która stała przed nim, oczywiście. A ona nie miała w sonie nic z litości czy współczucia. Zacisnął pośladki razem i słuchał. Roześmiała się. Na dźwięk jej śmiechu, to co żywe umierało. To również widział.

159

Mały skrzep krwi w jego mózgu pękł, strzelając krwią z jego nosa. Leżał nieruchomo kiedy spływała w dół z boku jego twarzy, do kałuży pod jego policzkiem. - Czy to mi oferujesz, Lordzie Barnes! I, tak, oczywiście, że wiem o twoich żałosnych staraniach ukrycia swojego prawdziwego ja przed tymi owcami. Końcówki jej palców i dół jej togi to wszystko co mógł widzieć. Nosiła się na biało. Parodia, dziewicza biel u bogini wszelkich żądz. To dlatego też tak ją to bawiło. Powiedziała mu to pewnego razu. Potem go złamała. Znowu i znowu. Kulił się pamiętając. Kulił się pamiętając jak, na zupełnym końcu, błagał ją o ból. O upokorzenie. Żebrząc o zwichrowane perwersje. Wskazała jedną ręką i uwolniła go. Nagle zdolny do ruszania się, bał się go wykonać. On nie był obcy jej grom. - Podnieś się, mój Barrabasie. Słyszałam z szamba twojego umysły, że pamiętasz nasze zabawy z… tęsknotą. Czy znowu mam sprawić ci przyjemność moimi zabawkami? Stał, starając się powstrzymać dreszcz, który groził pochłonięciem jego ciała. Jej zabawkami. Bicze z żelaznymi pazurami. Stalowe kajdanki, które krępują dużo więcej rzeczy niż tylko ręce i nogi. Ośmielając się spojrzeć na nią zauważył, że nic się nie zmieniła. Jeżeli już, była piękniejsza niż trzysta lat temu, kiedy ostatni raz ją widział. Ostatni raz ją czuł. Prawie umierając od tego prawdziwą śmiercią. Jedwabiste fale czarnych jak północ włosów pieściły krzywizny tak perfekcyjne, że mogły doprowadzić ludzkiego mężczyznę do zaślinionego szaleństwa. Przenikliwe oczy, czarne jak przeklęte dusze, patrzyły na niego z iskrząca czerwienią w samym ich środku. Musiała być w dobrym nastroju. Może nie umrze. Może nie tym razem.

160

- Boisz się mi odpowiedzieć, Lordzie Barrabaszu? – wymówiła słowa z sarkazmem wystarczająco ostrym, żeby obedrzeć kości z ciała. To również z nią robił. Więcej jej “zabawek”. - Ja… wybacz mi, moja bogini. Brak mi słów przed twoim pięknem – Wyjęczał słowa, wiedząc, że pochwałą może mieć szansę rozproszyć ją. Ona była spersonifikowaną Śmiercią, ale była starożytną kobietą śmiercią. Piękne słowa zwracały jej uwagę jak błyskotki oczy wrony. - Tak. Tak, jestem piękna, Barrabaszu – pyszniła się – I przez klątwę Posejdona byłam zbyt długo ograniczona w zabawie w moje ulubione gry. Ale ten dzień i wczorajszy przyniosły mi wielka radość, mój młodziutki. Chcesz wiedzieć dlaczego? Chociaż prawie trzystuletni, “młodziutki” bał się zrobić coś więcej, niż skinienie głową. Pogłaskała go po policzku opuszkiem palca, a jego skóra paliła i skwierczała od jej dotyku. Walczył, żeby się nie cofnąć. - Książątko osobiście złamał klątwę Posejdona. Ujawnił istnienie Atlantydy jednej z owiec, tym samym łamiąc starożytne ograniczenie, nałożone na mnie przez tego idiotę, boga morza - powiedziała, suknie wirowały wokół niej z siłą jej gniewu. Barrabas sapnął. - Atlantyda? Zaginiony kontynent z legend naprawdę istnieje? Znowu się uśmiechnęła, a jej usta pełne były zębów. Błyszczących, ostrych jak sztylety zębów. Pochylił się ku niej, zahipnotyzowany tym widokiem, ale one się roześmiała i odwróciła. - Nie, Barrabasie. Nie jestem w nastroju na ponowne próbowanie twojego towaru. Najpierw, opowiem ci o Atlantydzie, i o tym, jak będziesz mi służył w moich planach. Potem – Znowu się uśmiechnęła i dźgnęła nieruchomą postać Drakosa jedną obutą stopą - potem nauczę twojego generała jak się bawić.

161

Rozdział 21

Riley oparła jedną rękę na biodrze, drugą nadal podtrzymując Quinn i spojrzała na idącą górę mięśni, która zasłaniała jej ścieżkę. - Posłuchaj, Bastien, doceniam twoją lojalność wobec Conlana. Naprawdę. Ale Brennan właśnie pozwolił nam odejść, a ja muszę zabrać moją siostrę do lekarza. Ślad ciepłej sympatii przebiegł przez przystojną twarz Bastiena, ale pokręcił głową i skrzyżował ramiona na ogromnej piersi. - Przykro mi, Lady Riley, ale nie jestem w stanie pozwolić wam przejść. Riley usłyszała ostry, urywany dźwięk i nagle śmiertelnie wyglądające ostrze noża było przyciśnięte do szyi Bastiena. A Quinn była tą, która trzymała jego rękojeść. Riley wciągnęła powietrze, ale Bastien tylko westchnął, jakby był zupełnie niezainteresowany sześcioma calami, czy coś koło tego, stali przyłożonej do swojego gardła. Quinn odsunęła się nieco od Riley i lekko ją odepchnęła wolna ręką. - Zrobimy tak, koleś. Ty pozwolisz mnie i mojej siostrze odejść, albo potnę twoją arterię szyjną na kawałki zanim zdążysz powiedzieć ‘nie tak wesoły olbrzym’. Bastien naprawdę się uśmiechnął. - Nie jestem zdziwiony, że masz odwagę przeciwstawić się wojownikowi pięć razy od ciebie większemu, malutka. Masz w sobie silną krew swojej siostry. Gdzie was karmiono tygrysim mlekiem? Riley otrząsnęła sie z szoku i złapała ramię siostry. - Quinn, stop! Ci mężczyźni są… cóż, oni… to ci dobrzy. Quinn odwróciła się, żeby spojrzeć Riley w oczy jej ręka, która trzymała nóż ani razu nie zadrżała. - Riley, są sprawy, których nie rozumiesz. Ci mężczyźni, którzy zginęli – oni byli 162

- Oni byli zmiennokształtnymi i Atlantydzkimi wojownikami -

powiedział Conlan,

wkraczając na ścieżkę przy Riley. - To co mnie najbardziej interesuje, to to jak znalazłaś się ranna, leżąc, pomiędzy nimi. Brennan cicho pojawił sie obok Quinn. - Wyczułem, ze skończyłeś mortus desicana, i że będzie można bezpiecznie pozwolić Riley i jej siostrze iść do ciebie – powiedział, kłaniając się lekko Conlanowi. Quinn zmrużyła oczy, ale w końcu opuściła nóż, i odeszła krok od Bastiena, który mrugnął do niej. - Przewyższeni liczebnie przez atlantydzkich wojowników. To by właściwie wyjaśniało dużo z tego… Cóż. Macie jakiś dowód tej niedorzecznej historii? I co robicie tutaj? Wskazała ręką na ścieżkę. - Gdzie są ci z twoich ludzi, którzy zaatakowali moje wilki? Serce Riley, które w końcu zaczęło zwalniać, znowu zaczęło pędzić. - Co? Twoje wilki? Co ty robisz spędzając czas ze sforą zmiennokształtnych? Quinn delikatnie poklepała jej ramię, jak rodzic pocieszający malucha. - Szzz, siostrzyczko. Wszystko gra. Opowiem ci o tym później. Och, to się nie mogło dziać. Riley wyszarpała ramię z uścisku Quinn. - Możesz sobie odpuścić tę protekcjonalną postawę, Quinn, i powiedz mi co do diabła tutaj robiłaś i dlaczego miałaś… ranę postrzałową, przez którą prawie umarłaś? Quinn miała śmiałość zmrużyć oczy. - Trochę dramatycznie, nie uważasz? To było tylko moje ramię. Miałam gorsze rany. Jej twarz złagodniała i chwyciła Riley, żeby zamknąć ją w mocnym uścisku. - Przykro mi siostrzyczko. Tak bardzo cie kocham – nigdy nie chciałam dopuścić do tego, żebyś spotkała kogokolwiek z tego świata – Quinn nagle się odsunęła i zlustrowała otoczenie. - A skoro juz o tym mowa, gdzie jest ten drugi mężczyzna? Miałam dziwne uczucie, jakby wpełznął pod moją skórę, żeby mnie wyleczyć ze środka… - Jej głos ucichł a ręka sięgnęła do podartej koszuli i nienaruszonej skóry pod nią. - Wiem, że nie wymyśliłam sobie tej rany.

163

- Możemy podzielić się swoimi historiami jak wrócimy do domu - powiedział Conlan – Myślę, że już najwyższy czas stąd zniknąć. - Miejsce zbrodni – dodała Quinn z wyrazem smutku i zmęczenia na twarzy – Gdzie oni są? Co zrobiliście z… ich ciałami? Ven potknął się przy nich, wyglądając jakby był na trzytygodniowej balandze. Jego skora była szara, a ciemne cienie pod oczami sięgały mili. Riley przeniosła wzrok z niego na Conlana, którego twarz również była wymizerowana i blada, chociaż mniej niż Vena. - Co dokładnie się wam dwóm stało? - zapytała, otwierając swój umysł I emocje po raz pierwszy, od kiedy zobaczyła ciała. Ale osłony Conlana były bardzo silnie opuszczone. Nie mogła nic od niego poczuć. Chociaż Ven, albo nie był aż tak silny, albo był zbyt zmęczony. Poczuła to od niego – smutek, przerażenie, okropność tego co zrobili. Ale nie rozumiała tych emocji. - Co zrobiliście z ciałami? – powtórzyła jak echo za Quinn. - Musieliśmy sie ich pozbyć. Nie możemy zostawić tego typu bałagany dla ludzkich władz – powiedział Conlan zaciskając szczęki. - Ale - nie! Nie możecie tak robić! Musimy zadzwonić na 911 i— - On ma racje, Riley – powiedziała ze znużeniem Quinn, opuszczając głowę – To jest coś nawet ponad Operacją P. Zwłaszcza, jeżeli oni naprawdę są z Atlantydy. Conlan uniósł rękę do Riley, a ona z niewiara na niego mrugnęła. - Ale to nie może być w porządku. Faceci z Operacji Paranormal mają ciągle do czynienia z czymś takim, prawda? To znaczy - Riley – powiedział Conlan delikatnym głosem – Nie zostało nic, co mogli by znaleźć. Proszę. Musimy zabrać twoja siostrę z dala od niebezpieczeństwa. Riley wahała sie kolejną minutę, potem skinęła, wyciągając ramiona. - Jasne. W porządku. Masz rację. Atlantyda istnieje, wampiry mnie atakują, prawie zostałam zabita przez chłopaka mojej klientki, a moja siostra gra w drużynie wilkołaków. Co tu jest nie normalnego?

164

Zacisnęła swoje ramiona wokół Quinn, i skierowały sie ścieżką w dół w kierunku samochodu i, miejmy nadzieję, w kierunku jakichś odpowiedzi.

***

Conlan patrzył przez okno na gasnące światło słoneczne, zastanawiając się jak świat mógł zwariować w ciągu kilku godzin. Ani Quinn ani Riley nie odzywały się do niego podczas jazdy do domu a Quinn zasnęła niemalże natychmiast po tym jak przyjechali. Riley siedziała, bez ruchu, na krześle przy łóżku siostry, całe popołudnie. Alarica ciągle nie było. Wysłał Bastiena na patrol, żeby zobaczyć, co będzie mógł wykryć, podczas gdy Christophe używał swojego nieprzewidywalnego geniuszu internetowego, żeby włamać się do lokalnych mediów, które mógł znaleźć. Ven zniknął, żeby wyśledzić kontakt w lokalnej populacji zmiennokształtnych, Alexis był z nim. Może przyniosą ze sobą wiadomość, co dokładnie lokalna sfora wilków robiła wygłupiając się z Reisenem i jego ludźmi. Aczkolwiek, znając Reisena, to było na odwrót. Dom Mykeny nie był całkiem subtelny w swoich przekonaniach, że jedyny dobry zmiennokształtny, to martwy zmiennokształtny. Brennan spacerował po trawie po drugiej stronie okna, stojąc na straży, i posłał mu pozdrowienie, po czym coś wskazał. Więc Justice zajął pozycję na dachu. Dobrze. Denal siedział na podłodze za drzwiami pokoju Riley i Quinn, ze sztyletami w pogotowiu. Bardzo poważnie traktował swój obowiązek bycia osobistym obrońcą i ochroniarzem Riley. Nawet, ku rozbawieniu i konsternacji Conlana, dotyczyło to również jego księcia. - Nie chce teraz z tobą rozmawiać, mój panie – powiedział Denal, z białą twarzą – prawdopodobnie na swoją własną śmiałość – ale pewnie stojący naprzeciw drzwi do sypialni. Conlan skinął głową w przyzwoleniu. Chwilowo.

165

Ale pochylił się blisko młodego wojownika i cicho przemówił. - Służysz jej dobrze, Denalu. Ale wiedz jedno. Jeżeli chciałbym wejść do niej teraz, ani ty ani żadna siła natury nie powstrzymała by mnie. Pamiętaj o tym w przyszłości. Denal, na swoja korzyść, nie cofnął się. Ale Conlan słyszał gwałtowne, oddechy kiedy odszedł od pokoju i jego strażnika. Conlan zamknął oczy I próbował dosięgnąć Riley, ale jej mentalne osłony były ciągle szczelnie zamknięte. Potem wysłał wezwanie poprzez wspólną atlantydzką ścieżkę mentalną. Alaricu, gdzie jesteś? Potrzebujemy cię, Kapłanie.

***

Była prawie dziewiąta trzydzieści w chwili, kiedy Quinn się obudziła. Denal, koczujący pod jej drzwiami, kilka razy próbował przekonać Riley, żeby coś zjadła, ale widok Quinn leżącą bliską śmierci pośrodku czegoś w rodzaju nad-bitwy zrujnował jej apetyt. Quinn leżała rozparta na plecach, z rozpostartymi ramionami, w taki sam sposób w jaki zawsze spała. Kiedy Riley wpatrywała sie w nią, oczy Quinn zatrzepotały i się otworzyły. - Riley? – wyszeptała ochrypłym głosem – Gdzie my jesteśmy? - Zasnęłaś w samochodzie, Quinn – powiedziała Riley, pochyliła się do przodu, żeby chwycić rękę siostry – Jesteśmy w domu, który należy do brata Conlana, Vena. Quinn ścisnęła jej dłoń – krótkim naciskiem – i starała się usiąść. Popatrzyła w dół na jej ramię. Ciągle miała na sobie zniszczoną koszulę, którą miała na sobie, kiedy została postrzelona. - Co się stało, Riley? Kim był ten mężczyzna i jak wyleczył moje ramię? - Nie jestem dokładnie pewna jak on leczy, Quinn. Nazywa się Alaric, i - Alaric – wybuchła Quinn, otwierając szeroko oczy - Wiedziałam. Jakimś sposobem, wiedziałam, ze to było jego imię. To prawie tak, jakby on mówił do mnie, kiedy był we mnie. - W tobie?

166

- Tak. Mogłam wyczuć go jak pracował we mnie, żeby wyleczyć moje ramię. To była najdziwniejsza rzecz. Prawie jakby kula energii – błękity, zielenie i srebro, ale z mrocznym cieniem – dosłownie przebiegała wewnątrz mojej skóry. Quinn potrząsnęła głową, potem cisnęła z oczu mroczne błyskawice. - A może po prostu tracę zmysły? – zapytała z udręką jaśniejącą w jej oczach. - Nie tracisz zmysłów. Miałam prawie takie samo doświadczenie z Conlanem. Jest coś niesamowicie dziwnego w tych Atlantydach. Mogę dosięgnąć ich emocji na poziomie znacznie głębszym, niż kiedykolwiek robiłam to z innymi za wyjątkiem ciebie, Quinn. Riley skoczył i zaczęła spacerować przez długość małego pokoju. - A oni również, do pewnego stopnia, mogą wyczuwać moje emocje. To prawie nie do uwierzenia, ale Conlan może czasami czytać w moich myślach. On… Nie wiem jak to opisać. To przekracza wszystko, co do tej pory czułam. Riley zawróciła w kierunku Quinn na dźwięk niskiego świstu. Quinn patrzyła na nią, lustrując jej twarz wzrokiem. - Co to za ton w twoim głosie, Riley? Nie słyszałam go od czasu szkoły średniej. Nie, może nigdy. Czujesz coś do tego faceta? Twarz Riley sie zaczerwieniła i schyliła głowę, ale nie zanim Quinn to zauważyła. - Nie wiem. Nie wiem co czuję, poza tym, że byłam w jego umyśle, Quinn. I nigdy nie widziałam niczego takiego – nigdy nie czułam niczego takiego. Przeszła przez pokój, żeby usiąść na brzegu łóżka swojej siostry. - Uratował mnie. Uratował mnie przed jakimiś draniami na plaży, którzy mogli mnie zgwałcić albo coś gorszego. Potem uratował mnie - cóż, uratowaliśmy się nawzajem – przed bandą wampirów, którzy wyjechali z bat-gównem na moim trawniku. Riley ponownie złapał rękę Quinn, trzymając ją jakby była jedyna deską ratunku. - Zajrzałam wewnątrz niego. Ból – Nie wiem jak ktokolwiek mógłby przetrwać tortury, jakie widziałam w jego wspomnieniach. - Kolejne bezpańskie zwierzątko, które chcesz zabrać do domu? - Chcę zabrać do domu – powiedziała Riley w zadumie – Ta część z ‘chcę’ jest zdecydowanie prawdą. Ja – Ja nie mogę uwierzyć, że się do tego przyznaję, ale ciągnie

167

nas do siebie ten zwierzęcy magnetyzm. Pragnę go bardziej, niż kiedykolwiek pragnęłam kogokolwiek czy czegokolwiek w moim życiu. Potrząsnęła głową. - To jest kompletnie szalone. Quinn wyszarpała Riley swoją rękę i złapała siostrę w ramiona następnie lekko nią potrząsnęła. - Czy ty – I pytam o to w najmilszy możliwy sposób – postradałaś swoje maleńkie zmysły? Jak długo znasz tego faceta? Wydaje się, że słyszałabym to od ciebie trochę wcześniej, gdybyś umawiała sie z panem Gorącym-Altantydzkim-Kolesiem od dłuższego czasu. Riley potrząsnęła głową. - Nie umawiamy się. Ja tylko poznałam go zeszłej nocy. A teraz znam go lepiej niż kogokolwiek. Poza tobą. A kiedy jesteśmy razem, cóż Quinn ponownie westchnęła. - Nie musisz nawet tego mówić, siostrzyczko. Po kolorze twojej twarzy mogę powiedzieć, że ty i on zaczynacie coś poważnego. Spałaś z nim? - Nie! Nie spałam! Dopiero go poznałam. Ale, cóż - Riley przygryzła wargę w zamyśleniu Ok, tak to jest. Gdybym miała możliwość, prawdopodobnie bym to zrobiła. Nigdy wcześniej nie czułam takiego przyciągania do żadnego mężczyzny. Nigdy. Zatrzymała sie w połowie myśli. - Zaczekaj! Zapomnij o moim nieistniejącym życiu seksualnym. Mówimy tu o tobie. Co do cholery robiłaś z bandą zmiennokształtnych? I co to za zgrywanie twardej? To nie tak, żebyś… to znaczy - Wiem co masz na myśli. Biedna, krucha Quinn, którą wszyscy zawsze musza chronić – powiedziała gorzko Quinn. - Cóż, czasami musisz dorosnąć. I nie zawracałam głowy informowaniem innych, że się zmieniłam, ponieważ bycie słabą to dobra przykrywka. Pomyśl o Zorro albo o Scarlet Pimpernel.

168

- Ale kiedy… co… - głos Riley zamarł. Nie była pewna jak zapytać siostrę o to o co musiała ją zapytać. Nie była pewna, czy chce usłyszeć odpowiedź. - Późnej. Opowiem ci o tym później. Może - Quinn wpatrywała sie w nią przez dłuższą chwilę, potem zrzuciła nogi z łóżka i założyła buty. - Jesteś lepsza niż ja kiedykolwiek byłam w mierzeniu charakteru danej osoby przez jej emocje, Riley. Więc zakładam, że przyjmę twoją opinię o tym Conlanie. Ale tylko pod warunkiem, że osobiście go sprawdzę. Pukanie do drzwi ocaliło Riley przed odpowiedzią. - Odejdź, Denalu. Powiedziałam ci, że nie chcę żadnego jedzenia – zawołała. Drzwi otworzyły się z rozmachem, ukazując Conlana. - To nie Denal, i o ile myślę, że powinnaś coś zjeść, równie istotne jest, że musimy porozmawiać. Muszę wiedzieć co wie twoja siostra. Riley starała sie zajrzeć ponad nim do przedpokoju. - Gdzie jest Denal? Myślałam, że nigdy nie odejdzie. Conlan wzruszył ramionami. - Myślę, że Ven może trzymać go właśnie do góry nogami przez okno. Wydaje się, że w swojej gorliwości służenia tobie zapomniał, że to ja jestem jego księciem. Tylko cień uśmiechu w kącikach jego ust wskazywały na ociągające sie rozbawienie na odstępstwo swojego wojownika. Zanim Riely mogła odpowiedzieć, Quinn wstała i podeszła, żeby stanąć oko w oko z Conlanem. - Książę, hmm? Jeżeli oszukasz moją mała siostrzyczkę, odpowiesz przede mną. A jestem tym typem dziewczyny, która skopie twój atlantydzki tyłek. Po tych słowach, szybciej niż Riley kiedykolwiek widziała, żeby się poruszała, Quinn położyła swoje ręce na skroniach Conlana. - Pozwól mi wejść, pozwól mi wejść, mała rybeczko – powiedziała śpiewnym głosem.

169

Conlan, patrząc na Riley ponad głową Quinn, nie ruszył się. Riley wiedziała, jak szybko potrafił się poruszać. Mógłby przerwać uścisk Quinn w przeciągu jednego uderzenia serca. Cholera, mógłby złamać ramię Quinn w przeciągu jednego uderzenia serca. Ale, zamiast tego, uśmiechnął się do Riley a potem zamknął oczy. Przez prawie minutę w pokoju panowała głucha cisza. Potem Quinn opuściła ręce i zatoczyła się do tyły odstępując od Conlana. - Kim ty jesteś? Jak byłeś w stanie przetrwać taki rodzaj tortur? – Ciągle trzymała się od niego z daleka, dopóki nie dotarła do łóżka i nie upadła na nie obok Riley. - Quinn, nic ci nie jest? - Riley sięgnęła swoimi emocjami do. Ale, tym razem, nie potrafiła jej dosięgnąć. Podskoczyła do Conlana. - Co ty jej zrobiłeś? - Nie, co ty zrobiłaś jemu? - powiedziała Quinn zza niej. Riley obróciła się, żeby spojrzeć na siostrę, ale uwaga Quinn była skupiona na Conlanie jak wiązka laserowa. - Jakimś cudem, Riley, jesteś wewnątrz jego duszy. Ciepło zawirowało przez Riley. Popatrzyła w oczy Conlana, otwierając na niego swoje emocje. Wyczuwając prawdę słów swojej siostry. Nie była na tyle gotowa, żeby mu pokazać, że on również jest w niej. Kroki w przedpokoju wydawały głuchy odgłos w ich kierunku. Głos Vena poprzedził jego wejście. - Conlan, mamy problem. Albo może powinienem powiedzieć to inaczej. Do diabła, mamy pełen tyłek problemów. Chociaż ten jest nowy. - Uważaj mnie za jeszcze jeden problem, Atlantydo – warknęła Quinn – ponieważ do czasu, aż nie dowiem się dlaczego wasi ludzie mnie zaatakowali, mam zamiar deptać wam po piętach. Ven zlustrował Quinn z góry na dół i się roześmiał. - Skarbie, będę uważał to za najlepszą część tygodnia. Do diabła, może całego mojego pieprzonego życia. Lodowaty głos rozciągnął sie po pokoju, chwilę zanim Alaric rozbłysnął w twardej, groźnej obecności pomiędzy Quinn i Venem.

170

- Uczciwie cię ostrzegam, Mścicielu. Jeżeli jej dotkniesz, zniszczę cię. Riley podskoczyła

z myślą o ochronie swojej siostry przed Alariciem, który był

najstraszniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała. Mężczyzną, któremu przytrafiło się posiadać magiczne moce nad śmiercią słuchającej go. Niespodziewanie, Quinn zaczęła się śmiać. Wysoki i dziki dźwięk poszybował przez pokój. - Witam na przyjęciu przy herbatce, rybousty. Mam dziwne przeczucie, że ty i ja musimy porozmawiać, zwłaszcza po tym jak praktycznie trzymałeś ręce na moich cyckach – powiedziała, ciągle uśmiechając się tym niesamowitym uśmiechem – A co najmniej wygląda na to, że wisisz mi kolację. Riley popatrzyła na nich wszystkich - Conlana, Vena, Alarica i swoją siostrę – i powoli pokręciła głową. - Czy cały świat oszalał?

171

Rozdział 22

Reisen pokuśtykał ze schodów w opuszczonym magazynie, który zlokalizował dla nich Micah. Dzięki Posejdonowi Trójząb był bezpieczny, ciągle przypięty do jego pleców pod płaszczem. Był szczęściarzem. Szczęśliwszym, niż pięciu jego ludzi. Pięciu wojowników zabitych, i dla czego? Żeby Bronic rasy ludzkiej na tyle głupich, żeby z obnażonymi szyjami witać zmiennokształtnych i krwiopijców? Jedynym możliwym błyskiem światła w pieprzonym czarnym tunelu dzisiejszego dnia było to, że media nic nie wspomniały na temat bitwy. Oczywiście, te owłosione tyłki kontrolowały media od kiedy przejęli CNN oraz sieci transmisji, co jak zgadywał nie było wybitnie zaskakujące. Spokojnie, zdecydował, że weźmie to jako punkt na swoja korzyść. Ostatecznie, Alaric nie mógłby podążyć za wiadomościami, których nie słyszał. Kapłan podążałby za wiadomościami. Alaric uczyniłby misję swego życia ze znalezienia sposobu na wyśledzenie Reisena i odcięcie jego jaj od reszty ciała. Powoli. Rzucił okiem na rozjarzone cyfry na tarczy srebrnego zegarka jego ojca. Co za ironia, ze jedyne wspomnienie jakie zachował o ojcu były te odtwarzane niestabilnie przez moce, które przewodził. Zegarki nie przepadają za bardzo za mocą żywiołów. Wyjął swój telefon komórkowy z kieszeni spodni, krzywiąc się na pusty wyświetlacz. Niewiele urządzeń za nią przepada, jeżeli się nad tym zastanowić. Ale nie musiał potwierdzać swojego spotkania ze Społecznością Platoistów. To nie było spotkanie, o którym mogli by zapomnieć. 172

A kiedy Trójząb był cały i pod jego kontrolą, piątka którą dzisiaj stracił będzie pomszczona. Jego ojciec również. Chodzący po lądzie spłoną.

***

Conlan całkiem świadomie rozmieścił graczy w swoim zaimprowizowanym spotkaniu. Alaric opierał sie o ścianę z jednej strony pokoju. Riley siedziała z Quinn na kanapie dokładnie po przeciwnej stronie pokoju od Alarica. On i Ven zajęli dwie pozostałe ściany, więc wyglądało to jak jakaś dziwna gra z czterema graczami w atlantydzkie szachy, z użyciem żywych figur. Na myśl o tym poczuł się, po raz pierwszy od swojego powrotu, cholernie bardziej jak pionek. To gówno się skończyło. Quinn wyciągnęła nogi przed siebie i założyła jeden but na drugi w jasnej pozie nonszalancji. Była w każdym calu taka, jak jej siostra ale – w przeciwieństwie do Riley Quinn wiedziała, że była osoba przestrzegająca zasad. Wyznawała taka zasadę. I przez kilka sekund, kiedy dopuścił ją do wnętrza swojego umysłu, wyczuł czarną plamę na jej własnej duszy. Miała tajemnice, Quinn Dawson miała tajemnice. Niebezpieczne tajemnice. - Rozmawiamy czy tylko przez cała noc będziemy na siebie patrzeć? – wycedziła Quinn – Nie, żebyście nie byli grupa miłych dla oka cukierków, ale mam parę rzeczy do zrobienia i ludzi do zabicia. Riley z niedowierzeniem spojrzała na swoją siostrę. Conlan wysłał delikatny dotyk do emocji Riley, szukając jakiejkolwiek fałszywej nuty. Nie, nic. Była całkowicie oszołomiona obecnością Quinn w tym nieszczęściu. Conlan objął ja ramieniem.

173

- Ciekawy dobór słów. Może jesteś gotowa do tego, aby opowiedzieć nam co robiłaś z tymi zmiennokształtnymi, których nazwałaś ‘swoimi wilkami’. Alaric nic nie powiedział, jedynie patrzyła na Quinn, bez mrugnięcia, oczami błyszczącymi gorącą zielenią. Quinn roześmiała się. - Taa. Racja. Cóż, pokazałeś mi swoje a ja pokażę ci moje, jak to mówią. - Hej, co dokładnie chcesz zobaczyć? Jestem chętny – powiedział Ven. Po tych słowach pokój zadrżał, jakby zadrżał podmorski uskok. Conlan poczuł lodowaty wiatr ścinający przy jego twarzy w kierunku jego brata, i wiedział co spowodowało to drżenie Albo raczej kto. - Skończ to, Kapłanie – warknął – W cokolwiek grasz, nie mamy czasu na to gówno. Musimy teraz wyłożyć na stół wszystkie nasze karty. Było jakby wcale nie mówił. - Mam ci pokazać moje? - Alaric kroczył przez pokój w kierunku Quinn i Riley, ale zatrzymał się pół tuzina kroków przed nimi, zanim Conlan czy Ven mieli szansę się poruszyć. - Cóż, co powiesz na to? Oczy błyszczały goręcej, niż Conlan kiedykolwiek widział, Alaric od niechcenia uniósł jedną, potem drugą rękę w powietrze. W połączeniu z ruchem, Quinn i Riley zostały uniesione z kanapy aż do momentu, kiedy nie zaczęły lewitować kilka cali od sufitu, ciągle w pozycjach siedzących, opierając się na błyszczących kulach niebiesko zielonego światła. - A to? – zażądał Alaric – Albo może to? Złączył obie ręce w ruchu w dół, następnie uniósł je dłońmi do góry, mrucząc coś pod nosem. Kobiety podążyły w dół, w kierunku drzwi, nagle dopadła je fontanna wody i z wdziękiem opuściła obie z powrotem na kanapę. Woda zniknęła z kolejnym nagłym ruchem ręki. Ani Riley ani Quinn nie miały na sobie ani jednej kropli.

174

Riley lekko sapnęła. - Wow, to było całkiem… to było… - Śliczna salonowa sztuczka, rybousty – powiedziała Quinn. Potem udała ogromne ziewnięcie. - Skończyliśmy z dymem i lustrami? Albo, przepraszam, to była woda i lustra, prawda? W przeciągu jednego uderzenia serca, Alaric uniósł ja nad kanapę a następnie opuścił w dół. - Nie naciskaj na mnie, kobieto. Możemy tego oboje żałować. Ale to nie złość słyszał Conlan w głosie Alarica. To była niemalże błagalna desperacja. Kiedy Quin odpowiedziała, jej głos był tak cichy, że Conlan ledwo mógł zrozumieć jej słowa. Kiedy mu się to udało, nie miały żadnego sensu. - Zapomnij o tym co myślisz, że we mnie zobaczyłeś, piękny – wymruczała – jestem zrujnowana. To co potem zrobiła wysłało obu, Conlana i Vena, przez pokój, żeby ją ochronić. Ponieważ uniosła ręce i położyła na twarzy Alarica. Glos, jakiego Conlan nigdy nie słyszał, wyrwał sie z gardła Kapłana, silny, zagłuszony dźwięk pełen niszczącego duszę bólu. Wywołująca wstrząs fala dźwięku, która dosłownie rzuciła Conlana w tył na brata, sprawiając, że obaj twardo wylądowali na podłodze. W ciągu sekund, które potrzebował aby złapać oddech i spojrzeć do góry, Alaric zniknął. Quinn stała sama, z rękami wciąż jakby zamrożonymi w miejscu, gdzie była twarz Alarica. Łzy spływały po jej twarzy. Riley podskoczyła i objęła siostrę ramionami. - Może powinniśmy odłożyć to na rano – powiedziała, rzucając piorunujące spojrzenie Conlanowi – Myślę, że Quinn dosyć dzisiaj przeszła. Obie dosyć przeszłyśmy. Muszę ją zabrać do domu, Conlanie. Zanim Conlan mógł wypowiedzieć słowo protest, z niespodziewanego źródła przyszło wsparcie. Quinn wytarła łzy z policzków wierzchem dłoni, i oczyściła gardło. - Nie – powiedziała – Myślę, że powinnaś zostać z nimi.

175

***

Czworo z nich siedziało dookoła stołu kuchennego, Riley i Quinn trzymając kubki ciepłej, słodkiej herbaty. Conlan i Ven, każdy trzymał piwo. Conlan siedział wystarczająco blisko Riley tak, że mogła sięgnąć i go dotknąć, gdyby tylko chciała. To nie tak, że musiała go dotykać. Bardzo. Większość pozostałych mężczyzn zaglądało na chwilkę, chodząc pojedynczo lub dwójkami, niektórzy przynosili jedzenie i piwo, inni wiadomości. Nikt nie przyniósł wyników. Reisen zniknął. Riley starała się do każdego uśmiechnąć, zwłaszcza do Denala, który uklęknął przed nią i podarował naręcze kwiatów, następnie wycofał się z pokoju, ostrożnie, zachowując bezpieczna odległość od Conlana i Vena. Ven rzucił żartem o uczniowskim zachowaniu Denala, ale nikt nawet się nie roześmiał. Teraz siedzieli, każdy zagubiony w swoich własnych myślach. Pojawienie się Justicea było prawie wybawieniem. - Więc, cała banda tutaj – powiedział swoim błyskotliwym sposobem. Oczywiście, każdy kto mógł z powodzeniem nosić niebieski warkocz do pasa wokół miecza przywieszonego do pleców mógł myć takim przemądrzałym dupkiem jakim tylko chciał. Widziała, co potrafił zrobić tym mieczem. - Mój trawnik juz nigdy nie będzie taki sam - wymruczała. Quinn zerknęła w górę znad kontemplacji swojego kubka i zobaczyła Justicea. - Ty! - sapnęła – Myślałam, że jesteś miejską legendą. Ven pochylił się w tył na swoim krześle, balansując na dwóch nogach - Racja. Robiący żarty morderca siekierą, którego powiesili na Lover's Lane i Justice. To ma sens, naprawdę, kiedy się nad tym zastanowisz. Obaj rozstrzygają sprawę obrzydliwego niskiego stołka, prawda? Justice zignorował drwiny i skupił się na Quinn. - Co dokładnie słyszałaś?

176

- Och, obrońca słabych, współczesny Robin Hood, bla bla bla. Trudno cie przegapić – odpowiedziała Quinn, lustrując wzrokiem od jego butów przez całe sześć i pół stopy czy coś koło tego aż po czubek jego niebieskowłosej głowy. Justice ukłonił się lekko. - Ciebie również było by ciężko przegapić. Twoja złość i żal pala się wystarczająco jasno, żeby oświetlić miasto. Mogłabyś zapragnąć nauczenia się od swojej siostry techniki osłaniania swoich emocji. Po tych słowach opuścił pokój, długimi krokami pochłaniając podłogę i zostawiając Quinn patrząca z ukosa na jego plecy. Riley pomyślała, że to najwyższy czas dla niej, żeby zainterweniowała. - Co się dzieje, Quinn? Mam ostatecznie przeczucie, że nie jesteś asystentką administracyjną w firmie ubezpieczeniowej. Śmiech Quinn zabrzmiał zardzewiale, jakby minęło dużo czasu od kiedy doświadczyła czegoś zabawnego. - Nie, nie w firmie ubezpieczeniowej. Jak już powiedziałam wcześniej, muszę wiedzieć o co chodzi z tymi Atlantydami, zanim cokolwiek wam powiem. Przyszpiliła Conlana wzrokiem. - Po której stronie się opowiesz? - Stronie czego? – zapytała Riley – O czym ty mówisz? - Stronie rewolucji, siostrzyczko. Riley zassała oddech. Jasne, słyszała pogłoski o rewolucji przeciwko szybkiej ingerencji nadprzyrodzonych gatunków w ludzkie społeczeństwo i rząd. Ale trzymała sie od tego z daleka. Nie była politykiem – miała wystarczająco do roboty z utrzymaniem swoich klientów zdrowych i nakarmionych. I żywych. Conlan lekko kiwnął głową. - Ok. Oto tyle prawdy ile jestem skłonny teraz ci powiedzieć I robę to pod warunkiem, że żadna z was z nikim się tą informacją nie podzieli. Krzesło Vena opadło na cztery nogi z hukiem.

177

- Nie możesz tego zrobić, Conlan. Nie możesz… - Riley ma prawo wiedzieć, skoro jej dom ma byc przy nas. I dlatego jej siostra również musi wiedzieć. Riley poczuła jak nerwy jej szyi zesztywniały. - Mówiłeś to już wcześniej. Zabawne, nie wydaje mi się, żebym pamiętała o byciu pytaną, żeby gdziekolwiek iść. Conlan wziął jej rękę w swoją i uścisnął. - Ufasz mi? - Ja… - przerwała, powracając myślami do przebłysków jakie miała z jego wspomnień; jego duszy. - Tak. Ufam ci. To coś związane z aknaszą, które jest między nami – może przytłaczać mój zdrowy rozsądek, ale wiem, że mogę ci ufać. Ale gdzie jest dom? Naprawdę mówisz o zaginionym kontynencie atlantydzkim? Ven parsknął. - Nigdy nie zaginęliśmy. Po prostu ukrywaliśmy się przed wami głupcami. Quinn pochyliła sie do przodu, kładąc przedramiona na stole. - Uważałabym z tym kogo nazywasz głupcem, gdybym była tobą, rybko. Uśmiechnął się szeroko. - Chcesz sprawdzić, czy mam skrzela? - Dość! Czy możemy skończyć kłótnie i kontynuować? - zapytała Riley. Conlan skinął. - Tak. Jesteśmy z kontynentu atlantydzkiego. Ponad jedenaście tysięcy lat temu, Siedem Wysp pływały po powierzchni wód, tak jak wasze ziemie. Nasza cywilizacja i technologia były znacznie bardziej zaawansowane od tych ludzkich w tym okresie czasu, ale dzieliliśmy się naszą wiedzą o nauce i sztuce jak uznaliśmy to za stosowne. - Wiec raczyliście pomagać nam, biednym pokornym ludziom.? - zadrwiła Quinn. - Quinn. Nie pomagasz – wymruczała Riley, a jej siostra zmrużyła oczy, ale ustąpiła. - Jak to zwykle bywa, ludzie, z którymi Atlantyda z przyjemnością i pokojem współżyła stali się chciwi. – kontynuował Conlan – Nie wszyscy; nawet nie większość. Ale kilku

178

skorumpowanych, dzierżących władzę. Wystarczająco, żeby rozszerzyć ideę o podboju naszych ziem i zabraniu sobie tego, co było nasze. - Taa, jak zwłaszcza złoto i wszystko co posiadało jakakolwiek wartość – warknął Ven - Mogliśmy znaleźć wyjście z tej sytuacji. Zgodnie ze starożytnymi zwojami, byliśmy na skraju znalezienia wyjścia z tej sytuacji. Ale wtedy wampiry zdecydowały, że się w to zaangażują – powiedział Conlan. Riley wzdrygnęła się. - Nawet wtedy mieliście wampiry? - Krwiopijcy byli w pobliżu od samego początku, kiedy bóg Chaos posiadł swoją pokręcona córkę Anubisę i zapoczątkował całe obrzydlistwo - Ven powrócił do brzmiącego lirycznie języka, który nie był w najmniejszym stopniu rozpoznawalny dla Riley. - Może są aknaszami, ale nie rozumieją starożytnego atlantydzkiego, Ven – zauważył Conlan, krzywy grymas wykrzywił kąciki jego ust. Nagle humor zniknął z jego twarzy a jego miejsce zajęło wrażenie tak przerażająco straszne, że Riley ścisnęła jego rękę, mocno, żeby spróbować odciągnąć go od tego piekielnego czegoś, co zobaczył w swoich myślach. Wydawało się, że trochę pomogło, ale Riley ciągle widziała piętno drapieżcy w ostrych rysach jego twarzy. Była ostrożna, żeby nie sięgnąć i nie dotknąć jego emocji. Wiedziała, że nie chce oglądać tego, co widział w swoich myślach. - Anubisa – podkreślił – Nieuświęcony związek Chaosu i Anubisy, bogini śmierci. Ich potomstwo było przodkami krwiopijców. Anubisa sama jest wampirem, ale, tak blisko, jak możemy sie dowiedzieć, bardziej niż krwią, żywi się negatywnymi emocjami. Im bardziej żarliwymi, tym lepiej. - Jak ból tortur – wyszeptała Riley, nagle rozumiejąc co widziała i czuła we wspomnieniach Conlana. Wyciągnął swoją rękę z dala od jej i wygładził swoją twarz maską spokoju. Najprawdopodobniej fałszywa maską spokoju. Jak mógł to przetrwać? Jak ktokolwiek mógłby to przetrwać?

179

Z tą myślą przyszła rozpacz. - Jak możemy pokonać kogoś, kto myśli, że jest boginią? - Ona jest boginią – powiedział Ven. Riley potrząsnęła głową. - Nie dla mnie. Jestem monoteistką i rozpoznaje jednego Boga. Ale nie to, żebym nie zgadzała się z tym w co wy wierzycie, ale muszę wierzyć, że ona nie jest wszechmocna. W przeciwnym razie, jeżeli ona posiada boskie moce, mamy kłopot. - Zapominasz, że my też jesteśmy prowadzeni przez boga. Moce Posejdona przewyższają te od Anubisy – zauważył Ven. Przedarł się przez nią gniew. - Cóż, gdzie on był do diabła, kiedy jego własny książę był torturowany prawie na śmierć? – krzyknęła Riley, przesuwając krzesło w tył, żeby stanąć – Gdzie wtedy był wasz głupi bóg morza? Conlan zgarnął ją w swoje ramiona w krótkim uścisku, następnie płynnie opuścił ją, żeby usiadła na jego kolanach, tak jakby robił to przez lata. - To dla mnie honor, że przeciwstawiasz sie Posejdonowi w mojej obronie, mi amara aknasza – wymruczał w jej włosy. Uczucie jego oddechy w jej uchy poruszyło coś w dole jej brzucha a mięśnie jej ud zacisnęły się. Gdyby Quinn i Ven nie siedzieli tam, oboje wpatrujący się z niedowierzeniem i otwartymi ustami, odwróciłaby się na jego kolanach i wycisnęła by na Conlanie siarczysty pocałunek. W każdym razie mogłaby to zrobić. Quinn zmrużyła oczy. - Świetnie. Ogromne problem z ludźmi a potem co? Tym razem odpowiedział Ven. - Potem bogowie wpadli w wielki smród walki i nastał Kataklizm. Wielki 'ziemia sama mogła zostać zniszczona’ rodzaj katastrofalnego gówna, które zdarza się, kiedy grono dzieci zaczyna walczyć o swoje zabawki. Głos Conalana zagrzmiał w klatce piersiowej przy plecach Riley.

180

- Chociaż mój brat jest bliki granicy bluźnierstwa, co do meritum ma rację. Atlantyda została zaciągnięta pod powierzchnie morza dla ochrony zarówno przed ludźmi którzy jej zagrażali jak i przed wojną pomiędzy bogami. Najpierw magia, potem połączenie magii i technologii osłaniało nas przez te wszystkie lata przed odkryciem. Riley, nagle czując się onieśmielona, ześliznęła sie z kolan Conlana i wróciła na swoje krzesło. - Ale przez cały ten czas wychodziliście na powierzchnię? - Nie, nie zawsze. Trzeba było czasu, żeby sie nauczyć tajemnicy podróżowania pomiędzy naszą ziemią a powierzchnią. Ale złożyliśmy przysięgę jako Wojownicy Posejdona. Od tego czasu wojownicy nie zaprzestali poszukiwania sposobu na powrócenie do ochraniania ludzi przed niebezpieczeństwem pochodzącym od rozprzestrzeniających się wampirów i zmiennokształtnych. Conlan skończył swoje piwo i gwałtownie odłożył butelkę na stół. - Naszą robota jest zapewnienie wam bezpieczeństwa, nawet jeżeli robicie co w waszej mocy, żeby nam to utrudnić. Quinn bawiła sie swoim kubkiem i wydawało się, ze podjęła decyzję. Odsuwając loki z oczu jedną ręką, zaczęła mówić. - Ok. Obu was prześwietliłam i co istotne, wasze emocje mówią mi, że mówicie prawdę. Mówię że to istotne ponieważ, jeżeli naprawdę jesteście Atlantydami i całkowicie innym gatunkiem… Spojrzała w górę szukając potwierdzenia i Conlan skinął głową. - Wtedy jest możliwe, że moje bardzo cenione umiejętności dokładnie nic nie znaczą jeżeli idzie o was. Czy wasze emocje są nawet w minimalnym stopniu podobne do naszych? Ven zaczął odpowiadać, ale ona uniosła rękę. - Nie, nie zawracaj sobie głowy. Czuję, ze to prawda i muszę podążyć za moim instynktem albo nic nie mam. A jeżeli teraz zacznę wątpić w mój instynkt, jak to mówią, gra skończona.

181

Riley położyła swoją rękę na ramieniu siostry żeby potwierdzić, co jej zmysły jej mówiły. Quinn mówiła prawdę, że to było dla niej bardzo bolesne. Zakończenia nerwowe Riley wzdrygnęły się z bólu podkreślając słowa Quinn. - W porządku, Quinn. Cokolwiek musisz powiedzieć. Jestem tutaj - wymruczała, wysyłając fale uspokojenia i miłości przez ich osobiste siostrzane połączenie. - Cóż, wysoki, mroczny, i groźny, o tam, nazwał nas głupcami. Ma rację. Nie wszyscy z nas, ale wystarczająco wielu ukryło sie pod kamieniami i pozwala nastawać zmianom bez prób walki z nimi – zaczęła Quinn beznamiętnym głosem. Riley skrzywiła się na echo swoich wcześniejszych myśli. Może Quinn myślała, że ona również była głupcem. - Niebycie politykiem czy nie maszerowanie na Waszyngton nie czyni z osoby głupca, Quinn - powiedziała. - Niektórzy z nas próbują coś zmienić na poziomie lokalnym. Quinn zgarnęła ją w krótki uścisk. - Nie mówiłam o tobie, skarbie. Ty poświęcasz się tym nieudacznikom, których tak desperacko chcesz uratować, dwadzieścia cztery na siedem. Mówię o ludziach, którzy siedzą na swoich tłustych tyłkach i nic nie robią, kiedy wampiry przejmują nasz rząd. - Oni nie są nieudacznikami – powiedziała cicho Riley – To ludzie, którzy nigdy nie mieli podstawy do polepszenia swojego życia. Staram sie w tym pomóc. - Przepraszam. Wiem, że sie starasz. Masz rację, nie są nieudacznikami. A ty jesteś prawie cholerną świętą robiąc to co robisz. Ale moja ścieżka jest nieco inna. Ven nagle gwizdnął, patrząc na Quinn z jawnym podziwem. - Weź wojownika ulicznego, żeby wskazał kolejnego. Należysz do buntowników. Quinn pochyliła głowę nie uśmiechając się. - Taa. A mówienie wam o tym może sprowadzić na mnie szybką śmierć, więc uznajcie to za handel po tym co powiedzieliście nam o Atlantydzie. Zrobiła przerwę, biorąc głęboki oddech. - Nie tylko należę do buntowników. Jestem jednym z ich przywódców. A te wilki, które zabili wasi towarzysze? Byli w mojej drużynie. Więc jestem odpowiedzialna za ich śmierć.

182

Quinn zamknęła usta, kiedy Brennan wszedł do pokoju, patrząc na niego z podejrzliwością. - W porządku, Quinn, to Brennan - Riley uspokoiła siostrę - On— - Ma niezły trik grzebiąc swoje emocje tak, tak głęboko, prawda? – powiedziała Quinn mrużąc oczy. - Prawie wcale ich nie czułam, koleś. Tak na marginesie, niezła taktyka wojenna. Jak ci się to udało osiągnąć, tę emocjonalną blokadę?

183

Rozdział 23

Riley patrzyła przez okno w noc. - Nie mogę uwierzyć, że odeszła. Nie mogę uwierzyć, ze moja siostra, przywódca buntowników, po prostu poszła w noc na pilną misję. Mam wrażenie, że tkwię w niskobudżetowym filmie i za minutę się obudzę. Conlan nie potrafił dłużej trzymać sie od niej z daleka. Obserwował jej odwagę, kiedy dowiadywała się i akceptowała wszystko co on i jej siostra tego dna na nią zrzucili. Za dużo czasu upłynęło od momentu, kiedy ostatni raz ja dotykał i jego ręce pragnęły poczuć jej skórę. W dwóch krokach przemierzył pokój i owinął ręce wokół niej. - Przykro mi, mi amara. Nienawidzę tego, że zostałaś zmuszona do tego nagłego obudzenia się w tej obrzydliwej rzeczywistości tego co się teraz dzieje. Wyrwała się i obróciła twarzą do niego z rękami na biodrach. - Obrzydliwej rzeczywistości? Chcesz mi mówić o obrzydliwej rzeczywistości? Moi klienci regularnie zabijają się nawzajem w swoich domach. Ich dzieci rodzę się uzależnione od narkotyków i potem czasami są zagłodzeni na śmierć zanim mogę im w jakikolwiek sposób pomóc, dzięki Senatorowi ‘jestem wampirycznym mistrzem’ Barnesowi i jego ciąć i palić robocie na ludzkiej pomocy społecznej. Więc nie mów mi o obrzydliwej rzeczywistości. Oparł sie o ścianę, zmuszając się, żeby stać z dala od niej pomimo, ze jego ciało domagało się znowu ją blisko przyciągnąć. - Dzieci zawsze są pierwszymi ofiarami wojen. Odwróciła sie na piecie i odeszła od niego, potem opadła w dół, żeby usiąść na łóżku. Jęknęła kładąc głowę na rękach. Potem spojrzała mu w oczy. - Kiedy to się stało wojną? Nikt nie ogłosił wojny, przynajmniej ja nic o tym nie wiem, a ty nagle znajduje się w pierwszej linii.

184

Podszedł do niej siadając obok. Wszystko w nim buntowało się przeciw słowom, do których się przymuszał, ale za swoją odwagę zapracowała sobie na jego szacunek. - Jeżeli chcesz odejść powiedz tylko słowo. Wierzę, że twoja moc empatii może być nam niewyobrażalnie pomocna w bitwie o ochronę twoich ludzi. Taka jest prawda. Nic nie powiedziała, jedynie wpatrywała się w niego bez ruchu. Osłaniając przed nim emocje. - Ale prawdą jest również to - wychrypiał - że w jakiś sposób, żywię do ciebie uczucia przekraczające cokolwiek o czym kiedykolwiek śniłem, żeby było możliwe. Nawet teraz, moje ciało krzyczy, żebym cię wziął. Żeby rozebrać cię do naga i mieć cię pode mną na tym łóżku. Lekko sapnęła, ale nie wykonała żadnego ruchu. Conlan zdecydował sie potraktować to, jako oznakę nadziei. - Potrzebuję cię, Riley. Tak, Atlantyda cie potrzebuje. Musimy zbadać moce, które posiadasz i sprawdzić, czy możemy je powielić. Gdyby Quinn nie przekonała nas, że jej misja jest tak ważna, starałbym się przekonać ją, żeby również poszła z nami. - Czuła emocje od Brennana, Conlan. To dało mu nadzieję. - To może nie być fałszywa nadzieja. Brennan zasługuje na coś więcej niż to, co dało mu życie. Próbował się skupić. Próbował nie dać się rozproszyć jej zapachowi. Ale zalało go pożądanie. - Umiejętności aknaszy – mamy nadzieję odkryć, czy może to być użyte przeciwko nam. Albo może dla nas. Ale, pomimo tej potrzeby – obu tych potrzeb – pomimo mojego obowiązku, jako przyszłego króla Siedmiu Wysp, pozwoliłbym ci odejść. Zacisnął ręce razem, żeby powstrzymać się od zatrzymania jej siłą przy nim, modląc się, żeby utrzymał je razem zanim nie odejdzie. Był mężczyzną i miał wystarczająco dużo godności, żeby tego chcieć. Nie to, żeby nie był bliski błagania. - Kiedyś wziąłbym to. Teraz, znając cię, pytam. Ale musisz odpowiedzieć mi teraz. Musisz wstać i wyjść z tego pokoju właśnie teraz. Poproszę Vena, żeby zabrał cię dokądkolwiek chcesz – gdzieś gdzie jest bezpiecznie. Ale to musi być teraz.

185

W końcu odwrócił się, żeby na nią spojrzeć, jego ciało zacisnęło się tak ciasno, że pomyślał, że może się złamać. Płonący z potrzeby, teraz zmrożony strachem, że ona odejdzie. - Ponieważ jeżeli zostaniesz, potraktuje to jako ‘tak’. Tak dla Atlantydy, dla naszej sprawy, ale – przede wszystkim – tak dla mnie. Sięgnęła, żeby dotknąć jego twarzy jedną drżącą ręką.. - Conlan… Odrzucił od niej głowę. - Nie rozumiesz? Moja samokontrola przepadła – warknął – Wszystko co mi zostało to naga odrobina godności ponad piekłem pragnienia. Do diabła, musisz sie znaleźć z dala ode mnie teraz. Zeskoczył z łóżka, daleko od pokusy. Daleko od kobiety która była, jakimś cudem, wszystkim, czego kiedykolwiek pragnął. Zamknął oczy i stał, ze zwieszoną głową, z ramionami ciężkimi z wysiłku jaki kosztowało go powstrzymanie się od rozciągnięcia jej na łóżku i zawładnięcia jej ustami. Od wzięcia jej ciała. W końcu, w końcu, usłyszał jej lekkie kroki, kiedy zaczęła iść przez pokój. Kroki, które zabierały ją od niego. Wzdrygnął się z bólu większego niż jakikolwiek który przez niego przepłyną zarządzony przez Anubisę, paląc serce, które myślał że stracił na zawsze. Nagle kroki się zatrzymały. I zatrzymała sie przed nim z ogromnymi oczami na bladej twarzy. - Nigdzie nie idę, Conlanie. Moja odpowiedź to tak. Riley spojrzała na Conlana, w głębi serca świadoma tego, że dokonała najważniejszego wyboru w życiu. Patrzyła na nią, z szeroko otwartymi oczyma, następnie odrzucił głowę do tyłu, napinając mięsnie karku, kiedy złapał powietrze jak tonący człowiek. Potem eksplodował w ruchu. Owinął swoje ramiona wokół niej I przycisnął ją do swojego ciała tak szybko, że wydała drobny dźwięk, kiedy jej piersi przycisnęły się do jego klatki piersiowej. Zacisnął jedno ramie wokół jej talii i uniósł drugie, żeby przycisnął swoją dłoń do tyłu jej głowy.

186

- Dziękuję, mi amara - wyszeptał, z ustami o cal od jej własnych – Dziękuję ci za ten dar. Prawie ogarnęła ją chwila obawy – to już tak długo, tak naprawdę go nie znała – i wtedy jego usta opadły na jej. I, kiedy jego emocje otworzyły sie na jej, zdała sobie sprawę, że nigdy nie znała żadnego mężczyzny tak dobrze, jak znała tego. Pragnęła go każdą uncją swojego jestestwa. Jego wargi były miękkie i mocne i dokładnie takie jak trzeba a całował z pasją mężczyzny który umierał z jej głodu. Przycisnęła sie bliżej do niego, rozpaczliwie pragnąc poczuć go całego przy sobie, pragnąc więcej i więcej i więcej. Conlan odsuną się lekko od niej, ciężko oddychając. Wiedział, że smakuje jak ciepło i promień słońca i słodycz, czysta pasja. Ale teraz smakowała jak coś znacznie lepszego. Smakowała jakby była jego. Ponownie zgniótł jej wargi swoimi, potrzebując poczuć jej uległość. Jej oddanie. Jej akceptację jego pożądania i potrzeby. - Teraz - powiedział, słysząc błaganie w swoim głosie ale sie tym nie przejmując - Proszę. Teraz. - Tak - powiedziała, owijając ramiona wokół jego szyi - Tak, proszę. Teraz. Zgarnął ją z podłogi i uniósł do łóżka, cały czas ją całując. W ciągu sekund, zamknął drzwi i wrócił do łóżka. Jednym ruchem zdjął koszulę, desperacko pragnąc poczuć na sobie jej skórę. Leżała tam, z włosami rozrzuconymi na poduszce, jego fantazja się urzeczywistniła. Chciało mu się płakać z radości z tego. Pragnął wyryczeć światu swoją własność. Nie zrobił żadnej z tych rzeczy. Po prostu ją dotknął. Wreszcie, wreszcie, ją dotknął. Riley zadrżała kiedy Conlan przesunął swoje ciało na łóżku obok niej. W jakiś sposób jego klatka piersiowa wydawała sie większa bez koszuli. Był ścianą mięśni, ale za fasadą dumnego wojownika widziała mężczyznę jakim był wewnątrz. Kiedy jej dotknął, palcami delikatnie głaszcząc jej policzek, następnie jej szyję, zauważyła, że nie była jedyną osobą, która drżała.

187

Uświadomienie sobie tego zakręciło jej w głowie, ten ostateczny krok przez pozostałe zahamowania. Ten duży, twardy wojownik, który mógł stać i toczyć walki z wampirami i zmiennokształtnymi i wszystkim innym co uderzało w nocy, chciał ją tak bardzo, że drżały mu ręce. Przyciągnęła jego głowę do swojej i się uśmiechnęła. - Pocałuj mnie. Pocałuj mnie i spraw, żebym znowu poczuła sie bezpieczna - wyszeptała. Ciepło niebiesko zielonych płomieni płonących w jego oczach sparzyło jej zakończenia nerwowe, wysyłając ciepło i wilgoć prosto w centrum jej kobiecości. Jej piersi wydawały się pełniejsze, napięte, jakby chciały poczuć przy sobie jego ciężar. Wygięła sie w łuk do niego, zanim miał szansę spełnić jej prośbę, przejęła kontrolę. Pocałowała go. Miękko, delikatnie. Otoczył ja jego zapach. Pikantny i ciepły i męski, i nagle delikatność przestała być w planie. Jęknęła i go pocałowała, nakrywając jego usta swoimi, tonąc językiem w jego ustach. Owinęła jedną nogę wokół jego nóg i popchnęła go w dół, pragnąc, pożądając, potrzebując poczuć przy sobie jego twardość. Conlan pomyślał, że mógłby umrzeć i odejść na górę bogów. Riley sprawiła, że zaczął płonąć, kiedy wciągnęła go w siebie i całowała jakby umierała z głodu a on był deserem. Czym podsunęła mu pomysły. Naprawdę, naprawdę świetne pomysły. Odsunął się od jej ust i pocałował ścieżkę przez jej policzek, w dół aż do szyi, gdzie ją kąsał i ssał, rozkoszując sie jej gardłowymi jękami. Jedną rękę pchnął na jej koszulkę podciągając ją, żeby odsłonić jej ciepły brzuch, przesuwając swoje palce aż ujął w dłonie dół jej piersi. Westchnęła na ten dotyk i wygięła w łuk w jego ręce. - Dotknij mnie, proszę dotknij mnie, Conlanie. Przewrócił się i pociągnął ją w górę, szarpnięciem zdejmując jej koszulkę przez głowę, następnie znowu ją pocałował, jego język zanurzał się żądając jej ust. To był mocny pocałunek, pocałunek wypalający piętno.

188

Moja. Moja. Zawsze moja. Ta myśl pojawiła się z tak głęboko w nim, że nie potrafił rozpoznać jej źródła. Pierwotny impuls, żeby ją oznaczyć, rościć sobie do niej prawo, zabrać ze sobą do swojego pałacu i nigdy nie pozwolić odejść, wstrząsnęła jego ciałem swoją silą Wiedział, że mogła to poczuć, ponieważ jej emocje nagle zarejestrowały wstrząs przez empatyczne połączenie z nim. Następnie uśmiechnęła się przy jego ustach i wysłała do niego falę akceptacji. Czuła sie silna, pewna w swojej unikalnej kobiecej sile nad nim, i pozwoliła mu to wiedzieć. Jego ciało napięło się z powodu uczucia i kolorów jej pobudzenia w jego ciele, jego umyśle. Jego penis stwardniał aż do bólu wewnątrz jego nagle za ciasnych spodni. Odrywając się od jej ust, spojrzał na okrągłe i idealne piersi wypełniające kawałki koronki, które je okrywały. Chciał mieć na nich swoje usta. Jedną ręką, pracował przy malej sprzączce, jęcząc z frustracji kiedy nie udało mu się uporać z nią natychmiast. Zaśmiała się i przykryła jego rękę swoją. - Co jest? Wielki, zły wojownik ni potrafi sobie poradzić z prostym zapięciem stanika? – przekomarzała sie z nim chrapliwym głosem z ciepłem lśniącym w oczach, jej szczęście mieniło się w jego głowie jak bajkowy pył. - Wielki, zły wojownik zaraz to odgryzie zębami, jeżeli mu nie pomożesz – odpowiedział. Potem pochylił sie i wziął do ust jej sutek, bezpośrednio przez tkaninę a ona wygięła się na łóżku jęcząc. Drugą ręką pieścił jej drugą pierś, przykrywając ją i ściskając. Trąc kciukiem sutek w rytm ssania jego bliźniaka. Jej jęki stawały sie coraz bardziej szalone i zacisnęła ręce na jego plecach podczas gdy jej głowa uderzała tam i raz w jedną raz w drugą stronę poduszki. - Och, proszę, och, proszę. Wypuścił sutek z ust dmuchając w niego ciepłym powietrzem i obserwując dreszcz, który przepłynął przez jej ciało. - O co prosisz, Riley? Powiedz to. - Proszę. Potrzebuję cię.

189

Położyła swoje ręce na jego głowie i przycisnęła w dół w kierunku swoich ust. Ale on jeszcze nie skończył. Przesunął swoje usta na druga pierś i zastąpił nimi kciuk. Stwardniał jeszcze bardziej kiedy jej ciało szarpnęło przy jego ciele i potarła o niego rdzeniem swojej kobiecości w niemym błaganiu. Delikatnie ugryzł ją w sutek przez co gwałtownie wciągnęła powietrze, aby następnie wyjęczeć jego imię. - Teraz, do cholery, teraz. Potrzebuję cię we mnie teraz – powiedziała oddychając chrapliwie, wiry namiętności i ostre, gwałtownie rosnące pragnienie przepłynęło do niego z jej emocjami. - Tak – powiedział z naciskiem – Tak, teraz cię wezmę. Riley wpatrywała sie w mężczyznę, który niemalże doprowadził ja do utraty zmysłów przez pragnienie, prawie go nie rozpoznając pod dziką i pierwotna potrzebą widniejącą na jego twarzy. Może nie była tu jedyną osobą bliską utraty zmysłów. Przewrócił sie i schylił, żeby zrzucić buty i skarpetki, następnie stanął i zdjął spodnie jednym gwałtownym ruchem. Potem stanął przed nią, dumny i wysoki i wspaniale nagi. Złapała oddech. - Jesteś piękny - wyszeptała, sięgając, żeby dotknąć jedno umięśnione udo. Jego erekcja, tak duża jak cała jego reszta, napięta, szarpiąca lekko z powodu jej dotyku, tak blisko niej. Chciała go skosztować. Zaśmiał sie lekko. - Jestem wojownikiem. Pełnym blizn i doświadczonym przez życie, zdecydowanie nie pięknym. Ale ty… ty sprawiasz, że sami bogowie płaczą z zazdrości nad twoim pięknem. Sięgnął po jej ręce, podciągając ją, żeby stanęła przed nim. Potem jego palce znalazły sie na jej pasie, odpinając jej jeansy i nagle była równie naga jak on. Przez moment ogarnęła ja nieśmiałość. Nagle położył na niej swoje ręce i stała sie dzika z potrzeby. - Dotknij mnie, Conlanie. Całuj mnie i dotykaj wszędzie. Chcę mieć twoje ręce na sobie.

190

To była jego kolej na jęk, złapał jej głowę obiema rękami i pociągnął w dół aby ją pocałować z opętaniem i ogniem tak, ze jej serce wydawało się pominąć uderzenie czy nawet dwa. Złapała sie jego ramion starając sie utrzymać w pionie, kiedy słabły jej kolana. Biegał rękami po jej ciele, lekko dotykając jej ramion, potem bioder, następnie głaszcząc płaszczyznę jej pleców. Zadrżała i przycisnęła się do niego, kochając uczucie jego twardości przy sobie. Chcąc mieć ją w sobie. Tak jak gdyby mógł ją usłyszeć, pobiegł rękami w dół z przodu jej ciała, dotykając po drodze jej piersi. Znowu jęknęła pragnąc, żeby przestał ją torturować. Pragnąc, żeby nigdy nie przestawał. Pragnąc więcej. Jego ręce kontynuowały swoją wędrówkę, teraz muskając dół jej brzucha i w tedy, nareszcie, jeden palec wyśledził ścieżkę pośród loków pomiędzy nogami i lekko przez jej ciepło. Uniósł twarz, żeby na nią spojrzeć, z dzikim triumfem w uśmiechu. - Jesteś dla mnie wilgotna, Riley. Jesteś dla mnie mokra. - Ja… och… - Zanim mogła sformułować słowo, żeby mu odpowiedzieć, wsunął w nią dwa palce I straciła zdolność do mówienia. Zacisnęła sie wokół jego palców i niemalże zapłakała z przyjemności. - Och, tak, Conlanie. Tak, proszę, więcej. Conlan wysłał modlitwę dziękczynną do któregokolwiek boga, który go słyszał. Tak reagowała na niego, była tak gorąca, tak mokra. Kiedy zacisnęła się wokół jego palców, pomyślał, że może stracić całą kontrolę i wytrysnąć zanim w ogóle wejdzie w słodką wilgoć jej ciała. Nigdy nie czuł namiętności od siły której mógłby upaść. Cholerni bogowie, książątko. Wyszeptał przez niego ten znienawidzony głos, zatrzymując go, zmrażając – ale tylko na moment. Nagle Riley otworzyła swoje oczy i zaczęła się wpatrywać w jego duszę.

191

- Nie. Nie. Jej tu nie ma – nigdy więcej cię nie skrzywdzi. Nie pozwól jej wygrać, Conlanie. Pocałowała go, celowo ponownie zaciskając na nim swoje ciepło.. - Czuj mnie. Jestem prawdziwa. Jestem tutaj. Nie pozwól jej wygrać. Coś wybuchło w jego sercu. - Tak, tak, mi amara. Jesteś tu dla mnie. Jesteś moja. Ona jest mniej niż niczym – wychrypiał słowami żarliwymi jak w modlitwie. Wycofał swoje palce i Riley lekko pisnęła, ale potem zgarnął ją w ramiona i ułożył na łóżku. Mrugnęła, czując sie jakby pokonała dużą odległość i lekko potrząsnęła głową. - My… Ja… zabezpieczenie. Jestem bezpieczna, ale… Ponieważ jej uczucia były dla niego otwarte, zrozumiał od razu. - Nie, jesteśmy odporni. Nie mogę nawet złapać od ciebie kataru, ani ty ode mnie, moja śliczna. I nie możemy płodzić dzieci bez rytuału płodności pobłogosławionego przez Posejdona. Skinęła, wyczuwając prawdziwość tych słów w jego emocjach. Następnie uniosła ku niemu swoje ramię i uśmiechnęła sie z tą zmysłową obietnicą, od której jego kolana zamieniły sie w wodę. Kiedy osunął się w dół, żeby przykryć jej ciało swoim, otworzył dla niej swoje serce. Odrzucił wszystkie emocjonalne osłony, więc mogła poczuć ten wielki dar, jaki mu dała. Potem przytrzymał jej kolana po obu stronach swoich bioder i wszedł w nią jednym ruchem aż po sam koniec, wykrzykując swoja przyjemność. Wzdychając jej imieniem. Oparł swoje czoło o jej łapiąc oddech. - Moja, Riley. Powiedz to. Jesteś moja. Złapała jego twarz w swoje ręce i opuściła na swoje usta. - Jestem twoja, Conlanie. Pocałowała go z całą tą pasją, którą mógł poczuć w jej duszy. Popatrzyła na niego, jej niebieskie oczy były ciepłe i błyszczące, i znowu się do niego uśmiechnęła. - I ty też jesteś mój.

192

Ciało Riley wygięło się na spotkanie z jego ciałem. Emocje które przepływały od niego do niej były objawieniem. Wzbudzającym trwogę… zdziwieniem. Prostą wdzięcznością. Nigdy do nikogo nie należał. Od kiedy był dzieckiem, nikt nie pragnął go dla niego samego. Jego wdzięczność przekształciła sie w tsunami pasji, hartowane ciepłem, i tym wszystkim podzielił się z nią przez ich więź. Zadrżała pod nim i coś w nim zaczęło pękać. - Przepraszam, Riley, nie mam już nic z kontroli – zdołał powiedzieć, odpowiednio dobierając słowa – Zamierzam wziąć cię teraz i będzie to mocne i szybkie. Obiecuję, że o finezję postaram sie później, ale… Przyłożyła palec do jego warg i się uśmiechnęła z kobiecą mocą lśniącą w jej oczach. - Mniej gadania. Więcej działania. Z okrzykiem radości, wycofał sie i znowu w nią pchnął, jego ciało złapało rytm starszy niż Atlantyda. Starszy niż sami bogowie. Wygięła się ku niemu w momencie, gdy pchnął, wypełniając ją, wycofał sie, pchnął ponownie znowu i znowu aż poczuł, że jej ciało zaciska się na nim i napięcie w niej narasta i narasta. Riley nigdy wcześniej czegoś takiego nie czuła. Ciepłe i gładkie napięcie, spirale elektryczności z jego ciała pompowane do jej, twarde mięśnie pracujące pod jej palcami, blask w jego oczach pokazujący jej, że kochał każdą tego minutę tak bardzo jak ona. Wszystko to kierowało ją poza krawędź. Każde zakończenie nerwowe w jej ciele śpiewało. Ciśnienie wspinało się do rosnących gwiazd zanim nie eksplodowała, swobodnie opadając w kosmosie, palce wbijając w jego ramiona, żeby powstrzymać upadek poza krawędź świata. Spiął się, napinając mięśnie w celu zachowania kontroli, kiedy zadrżała pod nim. Kiedy powróciła na twardy grunt, otworzyła oczy i wpatrywała sie w niego. - Conlan? Zgiął się, żeby wycisnąć delikatny pocałunek na jej wargach, wyraźny zarys mięśni na jego szyi i ramionach mówił jej ile ta powściągliwość go kosztowała.

193

- Riley, wiedz jedno. Skoro tak przepowiedziały antyczne historie, to musi być prawda. Czekałem na ciebie, nawet o tym nie wiedząc, całe moje życie. Wpatrywała sie w niego, oszołomiona tym co jego słowa i jego emocje jej mówiły. - Czy ty mówisz… - Kocham cię, Riley. Zdobyłaś moje serce. Po tych słowach coś z jego kontroli zdawało sie pękać. Zanurzył sie w niej raz, dwa razy, trzy razy więcej, potem wjechał w nią jednym ostatnim pchnięciem, które poprowadziło go tak głęboko, że poczuła go w swojej macicy. Odrzucił głowę w tył i wykrzyknął jej imię, eksplodując w niej. Jego umysł, jego serce, nawet jego dusza otworzyły się na nią pełniej niż kiedykolwiek wcześniej, a ona poczuła się tańczącą, wirującą, szalejącą w jego emocjach. W jego namiętności. I znowu eksplodowała, lecąc wyżej i wyżej, do miejsca, w którym nigdy jeszcze nie była. Znowu eksplodując wokół niego. Upadając i upadając… W miłość. Jakimś cudem, nieprawdopodobnie, kochała tego mężczyznę, którego dopiero poznała. Tego mężczyznę, którego znała od zawsze. Zanim zdołała złapać oddech po uświadomieniu sobie tego, płynnie umieściła swoje osłony na miejscu. To nie była wiedza, którą była gotowa się podzielić. Nawet z Conlanem. Jeszcze nie. Było za wcześnie. Jeżeli zaczynało sie kochać ludzi, oni odchodzili. Nie była gotowa na to, żeby odszedł. Może nigdy nie będzie. Conlan upadła na nią, podpierając się na ramionach, więc nie przygniótł jej swoją wagą. Jedynym głosem w pokoju było dyszenie. Ich obojga. Po około minucie, poruszył się, przewracając sie na bok, ciągle trzymając ją w ramionach. - Zapomnij o górze bogów - wymruczał – Zrezygnowałbym z tego w mgnieniu oka.

194

Rozdział 24

Riley obudziła się, ciepła, zadowolona, i ekscytująco obolała w miejscach, które nie bolały od bardzo długiego czasu. Przez chwile nie otwierała oczu, idealnie szczęśliwa tylko przez leżenie w ramionach Conlana, z głową położoną na jego ramieniu. Promienie słoneczne rozjaśniały pokój. Spokój, nawet ten iluzoryczny, z czego zdawała sobie sprawę, ogrzewał jej serce. - Zastanawiałem się, kiedy możesz sie obudzić. Obróciła się nieco, żeby się do niego uśmiechnąć. - Śpiochu? Było prawie po czwartej, kiedy w końcu pozwoliłeś mi odpocząć. Uśmiech na jego twarzy był zadowolony i zdecydowanie męski. Zaśmiała się a następnie go uszczypnęła. - Hej! – Przewrócił się i uwięził ja pod sobą. - Czy wiesz jaka jest kara za napaść na osobę należąca do Atlantydzkiej rodziny królewskiej? Zmrużyła oczy. - Och, biedne maleństwo. To malutki uszczypnięcie? Z pewnością loch. Oczy Conlana błyszczały psotnie i zdecydowanie lubieżnie. - Och, nie. Dla ciebie nie loch. Karą jest ciężka praca. W mojej komnacie sypialnej. Riley zachichotała. Nie mogła sie powstrzymać. Widok jej dumnego wojownika, choć raz dokuczającego i żartującego, po prostu sprawiał, że była szczęśliwa. Serce Conlana zabiło przerywanie na dźwięk beztroskiego śmiechu Riley. Nigdy nie zostawał po tym, jak przespał się z kobietą. Zawsze wiedział, że musi unikać komplikacji. Ale Riley. Riley. Śmiejąca się, z policzkami pałającymi z radości i pozostałości po nocnej namiętności. Czuł, kiedy jej pożądanie rosło – wiedział, kiedy jej emocje skapitulowały. Mimo, że tego nie przyznała. 195

Nie słowami. Uśmiechnął się. - Może będziemy musieli nad tym popracować. - Popracować nad pomysłem o mnie, wykonującej ciężką pracę? Myślę, że nie powiedziała, wiercąc się w próbie ucieczki. Uniósł ramiona, pozwalając jej podciągnąć się na łokciach. Co umieściło go dokładnie tam, gdzie chciał być, z jego twarzą na poziomie jej uroczego małego podbrzusza. Rzucił się, ponownie ją zatrzymując i liżąc jej ciepłą skórę. - Hej! To nie uczciwe - powiedziała, ciągle się śmiejąc. - Spokojnie - wymruczał, potem przesunął się dalej w dół na łóżku, aż zaczął sie wpatrywać w intrygujący trójkąt rudo złotych loków. - Conlan? Co ty… Jej głos urwało westchnienie, kiedy ruszył ręką i jednym palcem wytyczał drogę przez loki. - Myślę, że twoja kara właśnie się zaczyna, mi amara. Leż spokojnie i przyjmij swoją karę. Rozłożył jej nogi, więżąc je w swoich rękach. - Ale… Przetoczył swoim językiem wzdłuż ścieżki, którą podążył jego palec a ona jęknęła. Uśmiechnął się. - Myślę, że więzień powinien sie zachowywać, albo kara będzie większa. Riley złapała oddech kiedy język Conlana ponownie się po niej przetoczył. Zakończenia nerwowe, o których nie wiedziała, że je posiada, zadrżały i roznieciły ogień w jej żyłach, wysyłając łuk wybuchowej energii prosto od jego języka do każdego cala jej ciała. Jęknęła kiedy ją całował, lizał i ssał, poświęcając taką samą uwagę jaką poświęcał jej piersiom. Poza tym teraz miała dojść w jego ustach, jeżeli sie nie zatrzyma. Biła głową z boku nab ok na poduszce, tonąc w uczuciach. Poddając sie pierwotnemu ciepłu, które iskrzyło od niego, od niej, od nich obojga. Któż to mógł wiedzieć gdzie kończyło się jedno a zaczynało drugie? Och, jego wargi, jego język, jego usta. Była bliska eksplodowania. Jeśli tylko, jeśli tylko…

196

Wślizgnął w nią jeden palec i nacisnął. - Conlan! – ktoś – czy to ona!? - krzyknął. Dodał drugi palec i pchał nimi tam i z powrotem w jej wilgoć w tempie, w jakim poruszał się jego język a ona dyszała, prosiła, błagała. I nagle się zatrzymał. Otworzyła oczy i spojrzała na niego, próbując oddychać, próbując sie skupić. Uśmiechnął się do niej, jego źrenice niemalże zostały pochłonięte przez tańczący niebiesko zielony ogień. - Dojdź dla mnie, Riley. Pozwól mi poczuć swoja słodycz w moim gardle. Potem ponownie zgiął swoją rękę a ona rozbiła sie na pierwszy dotyk jego ust. Dochodząc, dochodząc i dochodząc aż pomyślała, że zemdleje z wrażenia. Kiedy w końcu ją puścił, przyciągną ja do siebie i dotknął jej policzków. - Płaczesz. Zraniłem cię? Zerknęła na niego poprzez łzy zaplatane w rzęsy. - Nie. Jestem daleka od tego. Myślę… Myślę, że mogłeś coś we mnie uzdrowić. Owinęła ramiona wokół jego szyi i przyciągnęła do siebie jego głowę. - Potrzebuję cię we mnie, Conlan. Proszę. Zadowolenie i czysta zaborczość zabłyszczały w jego oczach. - Więc będziesz mnie miała. Podciągnął jej nogi i skierował na ja swoją twarda erekcję, pchając na jej wrażliwy rdzeń. - Teraz? – zapytał, drocząc się. - Teraz. Jednym pchnięciem zatonął w niej aż po nasadę, jego twarda moszna uderzała o jej pośladki. Krzyknęła i zacisnęła sie wokół niego, skręcając się w spazmach znowu i znowu. Wycofał sie i pchnął znowu, jęcząc, kiedy jej ciało zacisnęło sie na jego twardości. Po mniej niż kilkunastu uderzeniach wykrzyczał swoje własne uwolnienie i zadrżał w jej ramionach, przez długi czas drżąc wewnątrz niej w spazmach. Roześmiała się, kiedy była w stanie sformułować słowa. - Ok, jestem całkowicie winna, jeżeli taka jest kara.

197

Przewrócił sie pociągając ją za sobą. - Nie jestem pewien, czy możemy nazwać to karą - powiedział, ciągle ciężko dysząc. - Chociaż może dla ciebie. Moja kontrola jest tak zła, jak u niedoświadczonego chłopca podczas jego pierwszych dni w Akademii. Wtuliła się w jego ramiona. - Opowiedz mi. - O moim braku kontroli? - O Atlantydzie. Musi być niesamowita. Złapał jej usta w pocałunku. - Jest bardziej niż cudowna, jak to sobie możesz wyobrazić. Nie mogę się doczekać, żeby pokazać ci mój dom. Ale najpierw prysznic. Potem jedzenie. Potem powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. Riley pokręciła głową. - Jedzenie. W takiej chwili jak ta. Czy jedzenie jest wszystkim o czym mogą myśleć mężczyźni? Usiadł, ciągle trzymając ją w ramionach, potem wstał, niosąc ją, jakby nic nie ważyła. - Nie jestem pewien, czy możesz mnie o to pytać po tej nocy, mały empato. Przynajmniej nie z wiarygodnością. - Nie jestem mała! Postaw mnie na ziemi - powiedziała, ciasno trzymając jego szyję i się śmiejąc. - Postawię. Pod prysznicem – dowcipnie poruszył brwiami – Czy wspomniałem, ze jestem z Atlantydy? Jestem naprawdę świetny w wodzie. Śmiała sie całą drogę do łazienki, gdzie odkryła, że wcale nie był świetny w wodzie. Był spektakularny.

***

198

Ven wyszedł spod prysznica i zdał sobie sprawę, co go drażniło na krawędzi mózgu. Przez cala noc nic nie słyszał z pokoju Riley. I zdecydowanie widział wchodzącego tam Conlana, po tym jak bezceremonialnie zwolnił Denala. Spodziewał sie eksplozji. Taka czy inną. Nie, żeby miał zamiar stać w pobliżu, jeżeli coś jak te wibracje czystego seksu zaczęłyby przedzierać się przez ściany, jak poprzedniego dnia. Coś w empatach i Atlantydach wysyłało częstotliwość seksualnego napięcia na głos. Może trzeba sie będzie nad tym zastanowić. Kiedy wkładał czyste spodnie i t-shirt, myślał o siostrze Riley. Nieee, mała była zbyt mroczna i skomplikowana jak dla niego. Wolał jak były nieskomplikowane i chętne. Takie, które można łatwo zostawić.. Bogowie wiedzieli, że był mu przeznaczony ten sam niechciany los jak Conlana. Poślubienie jakiejś antycznej dziewicy którą swego czasu dla niego wybrano. Wykonywanie plany Rady dla linii królewskiej to obowiązek członka rodziny królewskiej. Bycie księciem jest do bani. Nie, żeby którykolwiek z Wojowników Posejdona uciekł od tej ekscytującej roboty. Przymusowe małżeństwo z mającą jedenaście tysięcy lat dziewicą. Uuuuuhu, czyż mógłby powstrzymać ekscytację? Przynajmniej miał jeszcze pięćdziesiąt lat, czy coś koło tego, zanim wpakuje się w to bagno. To tyle w tym temacie. Złapał torbę, którą rzucił koło drzwi, kiedy wrócił w środku nocy. Zakładał, że Riley mogła by teraz ja chcieć. Uśmiechnął się na myśl o tym, co mógłby odkryć w jej pokoju. Pociągnięciem otworzył drzwi, poszedł do korytarza i prawie wpadł na Alarica. Kapłan znowu ubrał sie na czarno, co tylko uwydatniało bladość jego twarzy. Ktoś nie zastał swojej ślicznotki śpiącej. - Patrz pod nogi, Mścicielu – grymas na twarzy kapłana przestraszyłby większość ludzi. Ven tylko sie roześmiał.

199

- Co trzyma twoje gacie w kupie? Nie mogłeś spać po tym jak poprzedniej nocy zrobiłeś z siebie głupca przed siostrą Riley? Alarica zmroziło, potem powoli odwrócił głowę, żeby spojrzeć na Vena. Moc zajarzyła się dziką zielenią w jego oczach. - Możesz chcieć nauczyć się spoglądać pod nogi na więcej sposobów, niż tylko jeden. Jestem prawie na granicy mojej cierpliwości. Ven chciał mu oddać, ale coś w oczach Kapłana go powstrzymało. Gdyby nie znał go lepiej, przysiągł by, że Alaric przeżywał jakiś rodzaj bólu. Gdyby nie znał go lepiej. - Do diabła, dlaczego rujnować dzień zanim nawet nie napiłem się kawy? Chodźmy stuknąć sobie kofeinę, Alariku. Och, i musze oddać te rzeczy Riley, jeżeli ona i Conlan nie pozabijali się ostatniej nocy. Wczoraj w nocy zupełnie nic z tego pokoju nie wyczuwałem. Alaric zacisnął wargi, ale zaczął iść w kierunku kuchni. - Zasłoniłem ich pokój. Jeżeli musiałbym czuć coś z ich… cóż. Zasłoniłem ich pokój. Na tym skończmy. Ven zamrugał kiedy Alarik ruszył w dół korytarza. Zdecydowanie coś było nie tak, nawet poza oczywistą winą, która rozrywała Kapłana z powodu utraty Trójzębu. - Co mi przypomina, że musimy ruszyć nasze tyłki - wymruczał, następnie przeciął korytarz, żeby zapukać do pokoju Riley. - Wstań i zaświeć, śpiochu. Nie usłyszał odpowiedzi i zastanawiał sie czy zasłona nie sprawiła, że Riley nie słyszała jego pukania. Ostrożnie otworzył drzwi. - Riley? I został uraczony cudownym widokiem nagich pośladków Riley, kiedy stała, przeciągając się przy łóżku. Wydała mały okrzyk i zanurkowała do łóżka szarpiąc narzutę, żeby sie okryć. - O rzesz - powiedział, patrząc w dół na podłogę, na swoje buty, gdziekolwiek byle nie na nią. Mógł poczuć jak jego twarz zapalała się w powolnym rumieńcu.

200

Nie, żeby widok nagiej kobiety kiedykolwiek mu przeszkadzał, ale do diabła, to była Riley. Lady Sunshine. Była dzielna jak każdy wojownik, i zasłużyła na coś więcej niż jakiś przeszkadzający jej idiota. Plus, biorąc pod uwagę zapach seksu w pokoju, Conlan mógłby próbować skopać mu tyłek. - W porządku, Ven, już możesz patrzeć – powiedziała sucho – Już wyglądam przyzwoicie. Dzięki że zapukałeś. Uśmiechnął się do niej. - Hej, nie miej do mnie pretensji. Pukałem. Alaric nałożył jakieś zaklęcie na pokój, żeby go osłonić więc nie musieliśmy… yy, to znaczy, och, kurcze. Jej twarz zapłonęła czerwienią i dalej w dół przez szyję i kuszące części jej klatki piersiowej, które mógł zobaczyć ponad prześcieradłem, które ściskała. - Och, Boże. Och, ja nigdy, my nigdy… ochhhhhh. Naturalnie, ten właśnie moment wybrał Conlan, żeby wyjść z łazienki, wilgotny po prysznicu I ubrany jedynie w ręcznik. - Co? Ven! Co ty tu robisz? Stanął pomiędzy Riley i Venem, blokując Venowi widok. - Co tu robisz, kiedy Riley jest nieubrana? – powtórzył ze złowieszczą groźbą w głosie. - Och, brat wyluzuj. To właśnie dlatego tu jestem. Riley wydała ciekawy piskliwy głos zza Conlana. - Co? Uniósł torbę, więc mogła ją zobaczyć ponad ramieniem Conlana. - Nie mogłem spać w nocy. Pomyślałem, że możesz być zmęczona noszeniem tych samych ubrań. Zatrzymałem się przy twoim domu żeby sprawdzić, czy nie wisiał tam nikt nieprzyjazny i przyniosłem ci jakieś rzeczy do ubrania, jakieś twoje dziewczęce bzdury czy co ta. Conlan zaczął się uśmiechać i zabrał od niego torbę. - Więc jak widzę Riley tak samo zauroczyła ciebie jak Denala, braciszku.

201

Ven zmrużył oczy. - Taa, cóż, nie zapomnij, że mogę skopać twój tyłek dwa razy dziennie i trzy razy w piątki, staruszku. Riley wyskoczyła z łóżka, owinęła się prześcieradłem i pognała do nich. - Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Desperacko pragnęłam zanurzyć ręce w czystych ubraniach. Jesteś najlepszy! Wślizgnęła się pomiędzy Conlana i Vena i stanęła na palcach, żeby wycisnąć buziaka na policzku Vena, potem wyrwała torbę z rąk Conlana. - Dzięki ci wielkie! Teraz, jeżeli wy dwaj mi wybaczycie, mam zamiar iść się ubrać, potem będziemy mogli się zastanowić jak odnaleźć Trójząb i ocalić świat. Ven i Conlan stali tam, z rozdziawionymi ustami, kiedy pobiegła do łazienki, owinięta niczym mumia ciągnąc za sobą koniec prześcieradła. - Małe rozmowy do poduszki? – zapytał Ven uśmiechając sie do swojego zarumienionego brata. - A tak a propos, nie widziałem żadnego znaku wampirów przy domu Riley. Musieli dostać sie tam za nami. - Dzięki, Ven. Nie wiem co bym zrobił gdyby… - przerwał, zmrużył oczy a potem pokręcił głową – Riley jest najbardziej niesamowitą kobietą – nie, najbardziej niesamowitym człowiekiem – nie, nawet nie to. Jest najbardziej niesamowitą osobą jaką kiedykolwiek spotkałem. Akceptuje cokolwiek na nią spadnie i rzuca sie to pokonać. Ven wsunął ręce do kieszeni, nić skupienia przeszła przez niego. - Wiec, jest całkiem niesamowita. I wydaje się, że pokonała ciebie, bracie. Powiedziałeś jej już o swojej przeznaczonej królowej? Conlan zacisnął szczęki. - Nie. Ja nie… Nie. Ale musze porozmawiać z Alariciem, Ven. Pewne rzeczy muszą się zmienić. Ven nic nie powiedział, nie będąc pewnym, jakich użyć słów. Pewne rzeczy miały się zmienić, to było cholernie pewne. Nie był tylko pewien, czy były to te dobre rzeczy.

202

Riley zanurkowała do torby, podekscytowana widząc, że Venn a tyle znał kobiety, że przyniósł jej cały asortyment kosmetyków. Teraz ciuchy. Wyjęła naręcze jedwabiu i skóry. Chyba żartował. To Atlantydzki wojownik uważał za użyteczny bitewny sprzęt empaty? Jedwabne koszulki i jej jedna jedyna skórzana mini? Zmrużyła oczy. Spódnica była jedyną skórzana rzeczą w jej szafie, więc wyglądający na motocyklistę facet musiał pomyśleć, że tylko to nadaje się do ubrania. Przynajmniej spakował jej ulubioną parę butów i również niebieski sweter, więc nie zamarznie na śmierć. W czasie kiedy się ubierała, Conlan zniknął. Spędziła około pięć sekund myśląc o tym, jak bardzo nie chce stanąć twarzą w twarz z wojownikami, kiedy wszyscy wiedzą co ona i Conlan robili przez całą noc, ale poczuła zapach kawy ignorując wszelką nieśmiałość i poszła do kuchni z uniesioną głową. Tylko po to, żeby zastać pokój pusty. Ale z pełnym dzbankiem kawy - świeżej, pełnej aromatu – będącej tam i kuszącej ją. Wybrała muffinkę z ogromnego, do połowy pustego pudełka leżącego na stole i usiadła przy stole gotowa na to, by cieszyć się spokojnym śniadaniem, zanim uratuje świat. Heh. Pracownica społeczna brana przez Pierwszego. Film o 23.00. - Głównie przez moje części ciała - wymruczała. Ktoś za nią oczyścił gardło a ona prawie upuściła swój kubek z kawą. - Proszę mi wybaczyć, Lady Riley? Odwróciła się, żeby ujrzeć Denala stojącego w wejściu do korytarza. - Nic. Tylko mamroczę do siebie, co nie jest dobrym znakiem. Wejdź. Chcesz kawy? Ukłonił sie jej, i co dziwne, wcale jej to nie zdziwiło. Musiała sie przyzwyczaić. Świetnie. Dodaj puchnąca głowę do rzeczy, o które zaczynała sie martwić. - Nie, dziękuję, ale poczęstuję się kolejną muffinką z jagodami, jeśli mogę? Roześmiała się.

203

- Denal, poważnie, musimy popracować nad twoim językiem. Sprowadzić go do tego stulecia. I, oczywiście, częstuj się. Siadaj na krześle. Ponownie skłonił głowę i usiadł przy stole naprzeciw niej, tyłem do ściany. Potem chwycił muffinkę i wbił w nią zęby, z wyrazem szczęścia rozprzestrzeniającym się na twarzy. Uśmiechnęła się; nie mogła się powstrzymać. Wyglądał tak jak dziewięciolatek. Co kazało jej się nad czymś zastanowić. - Denal, ile właściwie masz lat? Wy chłopcy ciągle powtarzacie słowa takie jak “wieki” kiedy opowiadacie o różnych rzeczach, ale jak dotąd miałam zbyt wiele spraw na głowie, żeby pomyśleć o tym wcześniej. Przełknał i wytarł usta serwetką, potem spojrzał na nią poważnie. - Wkrótce będę świętował rocznicę moich urodzin, Lady Riley. Czy ty też to świętujesz? - Tak, z tortem i lodami i balonami. I, proszę, po prosty Riley, ok? Więc, ile świeczek będzie na twoim torcie? Wyglądał na zdezorientowanego. - Świeczek? - Jedna świeczka za każdy rok. Więc mój następny tor będzie miał dwadzieścia osiem świeczek – powiedziała, drżąc na sama myśl. - A ty? Uśmiechnął sie do niej. - Obawiam się, że mój tort wznieciłby pożar, Lady… Riley. Moje świeczki dałyby liczbę dwadzieścia i dwa. Roześmiała się. - Racja, junior. Dwadzieścia dwa jest zdecydowanie wystarczające dla wzniecenia pożaru. Mógłbyś nawet upiec piankę na dwudziesty dwóch świeczkach. Denal skończył swoja muffinkę i wybrał następną, potem pokręcił głową. - Dwieście i dwa. Prawdopodobnie dość, żeby upiec kurczaka albo dwa. Mrugnęła. - Och. Cóż. Wyglądasz świetnie jak na swoje lata – powiedziała słabo. Dwieście dwadzieścia lat? I był tym młodym? Ale…

204

- Denal, ile lat ma Conlan? Wyglądał na zaskoczonego. - Nie podzielił sie tym z tobą? Ale ja myślałem, że ty i on … Hm, raczej… To przywróciło jej uśmiech, nawet jeżeli czuła jak jej policzki robią się czerwone. - Wszystko w porządku, Denal. My ciągle… wyczuwamy naszą drogę przez różne sprawy. Popatrzył w dół na stół, który nagle musiał stać sie fascynujący, jako że nie podniósł wzroku, żeby spojrzeć jej w oczy. - Przyjmij moje przeprosiny. Nie chciałem spowodować, żebyś poczuła sie niekomfortowo. - Uwierz mi, to nic. Powinieneś stać obok mnie, kiedy moja siostra wyprawiała różne rzeczy, żeby wprawić mnie w zakłopotanie, kiedy byłyśmy dziećmi. W końcu spojrzał w górę, psota zajaśniała w jego oczach. - Byłem najmłodszy z ósemki i miałem siedem starszych sióstr. Mogę sobie w pełni wyobrazić jak sprawy musiały się między wami układać. Moje miały w zwyczaju ubierać mnie jak lalkę i kazały mi siedzieć na niekończących się przyjęciach przy herbatce. - Och, mam ogromną ochotę użyć tego przeciw tobie, dzieciaku – dobrodusznie dudniący głos Bastiena przeciął pokój – Może moglibyśmy urządzić dla ciebie przyjęcie przy herbatce podczas naszej następnej misji? Denal zerwał sie na nogi, upuszczając okruchy na podłogę. - Jeżeli opowiesz komukolwiek tę historię, to ja… To ja… Bastien roześmiał się. - Mógłbyś na tym sie zatrzymać, dopóki trochę nie urośniesz młodziku. Poza tym, jestem zmęczony przebywaniem na patrol. To nie była by uczciwa walka, prawda? Riley walczyła z chęcią uśmiechnięcia się na myśl o Denalu zamierzającemu się na Bastiena. Starszy wojownik górował nad nim o niemalże stopę i był tak szeroki jak zbocza małego wzgórza. Ale rozmowa przywróciła ją do wcześniejszej myśli. - Dzień dobry, Bastien. Więc, jeśli Denal jest młodzikiem, ile ty masz lat? - Bry, moja pani. Mam prawie czterysta lat, chwała Posejdonowi.

205

Bastien dorwał się do kawy i wylał resztę dzbanka do ogromnego kubka, który w jego rękach wyglądał jak kubek dla lalek. - A Conlan? - zapytała, nie będąc pewną, czy w ogóle chce znać odpowiedź. Bastien przekrzywił głowę i posłał jej zagadkowy uśmiech. - Książę Conlan jest tylko kilka tygodni przed ukończeniem wieku, w którym wstąpi na tron, oczywiście. Będzie obchodził pięćsetne urodziny w dniu, w którym pozna swoją żonę i stanie się królem całej Atlantydy. Riley upuściła swój kubek z kawą i spojrzała, nie widząc jak kawa płynie strumyczkiem po stole. - Kiedy kogo pozna?

206

Rozdział 25

Riley odsunęła swoje krzesło od stołu i pobiegła korytarzem w poszukiwaniu jednego kłamliwego, fałszywego, wkrótce-wykastrowanego Atlantydzkiego księcia. Znalazła go w jadalni z Alariciem, obaj pochylali sie nad dużą mapą rozłożoną na stole. Na jego widok jej zdradliwe ciało zaczęło lekko mrowić, ciemne włosy miał zebrane z twarzy skórzanym paskiem, umięśnione nogi rozstawione wystarczająco szeroko, żeby mogła sobie wyobrazić wyposażenie, które miał pomiędzy nimi, leżąc z powrotem na stole... …i zmieniając się w ludzką kretynkę tygodnia, kiedy jego narzeczona czekała na niego na Atlantydzie. - Facet, jesteś martwy - zaczęła, po czym zachwiała się, kiedy Alaric uniósł swoją głowę i przyszpilił ją tym swoim przerażającym rozjarzonym zielonym spojrzeniem. Ale nawet oblicze Alarica w pełnej krasie nie powstrzymało by jej. Nie tym razem. - Odsuń. Się. Alaricu – wycedziła – Ty i ja unikamy się po tym czymś, co zrobiłeś mojej siostrze, ale muszę przez minutkę porozmawiać z twoim księciem. Wargi Alarica ukazały zęby a światło z jego oczu rozjarzyło się bardziej o jakieś tysiąc stopni, ale Conlan uniósł rękę. - Dosyć. O co chodzi, Riley? – wyciągnął do niej rękę, przesyłając przez ich więź emocjonalną ciepło i zmieszanie. Z trzaskiem opuściła swoje osłony. Mocno. Ciesząc sie tym, jak się skrzywił. - Nie zapomniałeś mi o czymś powiedzieć, kiedy mnie zeszłej nocy rozbierałeś, Książę Conlanie? Jego brwi zbiegły się razem z ewidentnym zmieszaniem w oczach. - Co…

207

- Ty. Mający pół tysiąca lat. Co tak czy tak dla mnie jest dużo za dużo, tak na marginesie. Tron. I, hmmm, co to było? – przejechała paznokciem po zębach i spojrzała w sufit – Och, racja. Twoja królowa. Słyszysz już dzwony dupku? Usłyszała jak ktoś za nią wciągnął powietrze, ale była daleka od bycia zażenowaną. Upokorzoną, zdecydowanie tak. Ale zdawało się, że wszyscy w domu jeszcze nie wiedzieli, że była jednorazowa dziwką księcia. Na tę myśl twarz Riley poczerwieniała i była zadowolona, że Quinn odeszła. Conlan zrobił krok w jej kierunku a ona ścisnęła jedna rękę w pięść. - W całym moim życiu nikogo nie uderzyłam, ale jeżeli zrobisz jeszcze jeden krok, będziesz pierwszy. Wiedziałeś, że zajęło mi to całe lata? Całe lata zanim zaufałam jakiemukolwiek mężczyźnie na tyle, żeby zrobić z nim ten krok? Łzy spływały po jej twarzy, więc starła je jedna ręką, nienawidząc swojej słabości. Swojej głupoty. - Riley, przysięgam ci… - Och, taa. To powinno być dobre – powiedziała sucho – Powiedz mi o tym jak to nie jest to co myślę. Że ubiegłej nocy nie zdradzałeś ze mną swojej narzeczonej. Że uczucia, które mi pokazałeś nie były kupą niesamowicie cuchnących kłamstw. Po tych słowach ból wreszcie przebił się przez jej gniew. Przebił sie przez jej obronę i wypalił drogę przez centrum jej jestestwa. Załamała się, intensywność bólu prawie ją powaliła. - Jak mogłeś? - zapłakała – Jak byłeś w stanie okłamywać mnie w swoim sercu? Conlan wykonał niewyraźny ruch i złapał ją, jego ramiona otoczyły ją stalową obręczą. - Niech wszyscy nas zostawia – warknął, jego oczy były dzikie z wściekłości. Płacząc przesunęła się przy jego klatce piersiowej, próbując sie od niego odsunąć. Mocny, bolesny szloch, który brzmiał, jakby wyrywano go z jej gardła. On już wyrwał jej serce. Osunęła się w jego ramionach całym ciężarem mając nadzieję, że ją puści. Opadł na podłogę razem z nią, padając przed nią na kolana, ciągle ją trzymając. Poczuła fale jego

208

udręki w strugach powietrza wokół siebie. Fale jego emocji naciskały na nią, przekazując fałszywe twierdzenia o uczciwości i prawdzie. Krzyknęła. - Wynoś sie z mojej głowy! To wszystko kłamstwa. Masz zamiar ożenić się… jak jej na imię? - Ja nie… Warknęła w jego twarz, doprowadzona do bolesnej zazdrości, która była silniejsza niż cokolwiek co myślała, że jest w niej. - Powiedz mi jak ma na imię! Conlan opuścił ramiona, wypuszczając ją. Załamując ramiona, spojrzał jej prosto w oczy. - Nie znam jej imienia. Nigdy sie nie spotkaliśmy. Upadła do tyłu z otwartymi ustami. - Co? Nie rozumiem. Dlaczego… - W rzeczy samej, dlaczego? – powiedział Conlan, z mocą widocznie rysującą się w jego ciele. Jego skóra lekko opalizowała niebiesko zielonym blaskiem, który odbijał się również w jego oczach. - Jeżeli nadaję się na króla, powinienem zachowywać sie jak król, czyż nie? Po tych słowach złapał Riley za rękę i spojrzał przez ramię na Alarica, który wcale nie opuścił pokoju. - Jako król, powinienem mieć prawo wyboru. Choć starożytny program wychowania istniał na Siedmiu Wyspach od samego początku, wcale to nie oznacza, że muszę go kontynuować Conlan spojrzał na Riley, która siedziała, ze łzami ciągle płynącymi po twarzy, i zastanawiała sie o czym on mówi. Zastanawiała sie dlaczego ją to obchodzi. Wprawdzie powiedziała sobie, że go nienawidzi, mogła zobaczyć w nim królewskie cechy, nawet kiedy klęczał na podłodze. Pozycja, która każdego innego mężczyznę uczyniłaby podporządkowanym, nie zrobiła nic aby umniejszyć jego majestat. Jego panowanie.

209

Próbowała odetchnąć poprzez coś, co uciskało jej pierś – poprzez węzeł zaciskający jej gardło. Jego następne słowa pozbawiły ją resztek oddechu. - Ja, Conlan z Atlantydy, Wysoki Książę Siedmiu Wysp, niniejszym ustanawiam, że ceremonia wyboru partnera nie będzie miała więcej miejsca, jeżeli nie będzie chciana. I ja ją odrzucam. Jako król, dokonam wyboru sam. Westchnienie zza niej było tym razem głośniejsze a ona sama mu zawtórowała. Alaric upadł biały i oburącz złapał się stołu. Riley zauważyła to jedynie kątem oka; twarz Conlana wypełniła jej pole widzenia. Nie potrafiła uformować ani jednego słowa. Stał, przyciągając ją do siebie i otoczył jej talię ramionami. - Dokonuje mojego wyboru teraz. Wybieram ją. Wybieram Riley Elisabeth Dawson, aknaszę, człowieka, na moja żonę i królową. Odwrócił się do Riley, radość jaśniała w jego spojrzeniu. - Jeżeli mnie zechce. Zanim Riley mogła wypowiedzieć choćby słowo, wtrącił się Alaric. - Nie, nie zrobisz tego. Nie możesz z niczego zrezygnować. W przeciwnym razie ściągniesz na Atlantydę i na świat ludzi kolejny kataklizm. Alaric uśmiechnął się do niej kwaśno, następnie ponownie przeniósł wzrok Conlana. - A twój człowiek zginie. Niczym echo jego zapowiedzi katastrofy, trzeszczący dźwięk gromu przedarł sie przez pokój i piorun energii uderzyła w Alarica. Conlan wciągnął powietrze i odruchowo zanurkował przez pokój w kierunku Alarica, kiedy kolejna błyskawica energii uderzyła przez powietrze w Kapłana. - Co na dziewięć piekieł? – krzyknął, ale nie był wystarczająco szybki. Seria czystego zielonego ognia uderzyła w martwy punkt Alarica. Kapłan świecił, jakby był naelektryzowany, szarpiąc ramionami niczym opętana przez demona marionetka. Conlan słyszał jak Riley krzyczy za nim, ale był uwięziony w pierwiastkach prądu biegnących przez powietrze i przez Alarica.

210

Trwało to przez godziny, a może przez sekundy. Nie można było tego stwierdzić. Czas, zawieszony na krawędzi energy stał się nieokiełznany. Nagle, tak samo nagle jak sie pojawiła, paraliżująca wiązka energy zniknęła. Ven i Justice biegli przez pokój, krzycząc, kiedy Conlan skoczył do przodu i złapał upadającego Alarica. Położył nieprzytomnego Kapłana na stole i odwrócił się, ciężko dysząc, żeby pomóc Riley. Stała, uwięziona, pomiędzy Venem i Justicem, z których każdy trzymał jedno z jej ramion i których ponury wyraz twarzy wyrażał pierwotną potrzebę wyrządzenia komuś krzywdy. Conlan był daleki od tego pomysłu. Ruszył w kierunku Riley. - Trzymaj swoje ręce z daleka od niej albo następną rzeczą jaką poczujesz będzie mój but na twoim tyłku – warknął na swojego brata. - Taa? I co dokładnie ochraniasz? Kobietę — empatkę, która ma moc rozproszyć cię na plaży a teraz usunęła Alarica. Riley wciągnęła powietrze. - Co? Żartujesz sobie? Jak mogłabym to zrobić? Denal przemówił z korytarza. - Lady Riley nigdy by… Bastien przerwał mu. - Zamknij się, chłopcze. To jest sprawa wykraczająca poza twoja wiedzę. Kroki Conlana zachwiały się. Znał ją. Był wewnątrz jej duszy, niech to cholerni bogowie. Ale prawdą jest, że była tak wściekła, i wtedy Alaric… - Co ty myślisz? - zapłakała – Dlaczego patrzysz na mnie w taki sposób? Nie możesz przecież myśleć, że ja... Zachrypnięty głos zza Conlana przeciął jej usprawiedliwienie. - Mówi prawdę, Conlanie. Nie miała z tym nic wspólnego. Conlan odwrócił sie do Alarica podciągającego się do pozycji siedzącej na stole, twarz miał wynędzniałą i bladą. - To był znak od Trójzębu. Jest gotowy na to, żeby go odnaleźć. Conlan oddychał w pośpiechu, ulga przyprawiła go prawie o zawrót głowy.

211

- Riley, ja… - Nie – powiedziała głosem pozbawionym wszelkich uczuć – Mażesz zatrzymać dla siebie piękne słówka. Właśnie udowodniłeś, że jestem dla ciebie niczym. Uwolniła swoje ramię z ręki Vena, uniosła wysoko głowę i odwróciła się, żeby opuścić pokój. W drzwiach zatrzymała się i powiedziała nie patrząc na niego. - Mogę znowu wyczuć Reisena. Jeżeli będę mogła pomóc wam go zlokalizować, zrobię to. Dla dobra sprawy Quinn. Dla rebelii. Conlan próbował sięgnąć jej emocji, ale – zdecydowanie gorsze niż blokujące osłony – było to, że wszystko co napotkał w jej umyśle to rozpacz. - I trzymaj się z daleka od mojego umysłu, Conlanie. Z nami koniec. Denal spojrzał wokół na nich wszystkich zdobywając sie na odwagę odezwać. - Co teraz robimy? Odpowiedział Alaric. - Teraz czekamy na kolejną falę, dzięki której zlokalizuje Trójząb. Bastien uderzył pięścią w ścianę. - A potem otworzymy puszkę kopania tyłków Domu Mykeny. Conlan stał tam, ze swoimi wnętrznościami krwawiącymi na podłodze, a kobieta, która do tego doprowadziła, szła korytarzem z dala od jego życia. Wyszczerzył zęby w warknięciu. - Święta racja, Bastien. Święta racja.

***

Anubisa uniosła głowę znad wiotkiej i zakrwawionej postaci patetycznej wymówki Barrabasowego generała i syknęła. Zakłócenia w żywiołach wybuchły w jej umyśle niczym czysty wiatr prowadząc gryzący smród śmierci z pola bitwy. Gardziła czystym wiatrem. Nadszedł czas, żeby wysłać Barrabasa do pracy.

212

Rozdział 26

Riley siedziała na kanapie w pokoju gier, obmywała ją pustka, wyspa spokoju pośrodku szumu przygotowań do bitwy. Ona i Alaric spędzili razem cały dzień pracując nad próbą zlokalizowania Reisena i Trójzębu. Z przerwami otrzymywała denerwująco krótkie połączenia z ich emocjami, jakby Trójząb grał w niebezpieczną grę w kotka i myszkę z Kapłanem. W końcu, z zachodem słońca, błyski mocy stały się silniejsze. Alaric był w stanie je namierzyć a rosnące przekazywanie emocji, które czuła od Reisena i jego wojowników, pomogło trzykrotnie łatwiej namierzyć lokalizację. Teraz pozostało jedynie czekanie. Nie była w stanie przetworzyć tak wielu szalonych emocjonalnych wzlotów i upadków, więc postanowiła przestać próbować. Po tym, jak konsekwentnie ignorowała Conlana przez całe popołudnie, w końcu odszedł, żeby przygotować się do polowania na Reisena i Trójząb. Pomoże im znaleźć Trójząb, którego tak okropnie potrzebują a potem nie będzie musiała mieć nigdy więcej do czynienia z żadnym z tych bękartów. Niemalże sięgnęła, aby dotknąć umysłu Conlana, zanim zatrzymała sie i zamknęła swoje mentalne osłony. Trójząb. Taa, rzecz, którą on tak strasznie potrzebował, żeby mógł stać się królem i poślubić swoja cenną królową. Cóż, punkt dla niego. Obraz zwątpienia na jego twarzy, kiedy Ven oskarżył ją o skrzywdzenie Alarika jest czymś, czego nigdy nie zapomni. Czego nigdy nie będzie mogła wybaczyć. Był w niej – w jej umyśle I w jej ciele – w jej sercu. Ale ciągle w nią wątpił. Dzięki Bogu, nigdy nie powiedziała mu, że go kocha. - Nie, żebym go kochała – mruknęła kwaśno – Ulotna chwila wywołanego pożądaniem szaleństwa, prawda?

213

Odłamek bólu, schowany gdzieś głęboko w jej piersi, ukłuł na tę myśl, ale go zgniotła. Bezlitośnie. Tak, jak on był wobec niej. Bezlitosny. Zgniatając jej głupie fantazje o tym, że w końcu znalazła kogoś, kto rozumiałby to kim naprawdę była – i kochał ją. I jej nie porzucił. - Riley? Świetnie. Teraz nawet wyobrażała sobie jego głos. Mocniej zacisnęła zamknięte oczy i zignorowała wilgoć, która zbierała sie na jej rzęsach. Czyjś palec pogładził jej policzek a jej oczy się otworzyły. Nie wyczarowała go. On tu był. Ukląkł przed nią, wziął jej ręce pomimo jej próby uniknięcia jego ręki. Pokój nagle zrobił się pusty. Bez wojowników, bez broni. Tylko ich dwoje. I ból. - Riley, nie możesz pozwolić ani na sekundę wątpliwości niszczących to, co znaleźliśmy między nami – powiedział - Alaric i jego przepowiednie końca świata mogą zgnić w dziewięciu piekłach, tyle to dla mnie znaczy. Potrzebuję cię. Nawet ze swoimi osłonami zatrzaśniętymi nad jej emocjami i blokującymi jego emocje, mogła zobaczyć cierpienie na jego twarzy. Linie w kącikach jego ust wydawały się postarzać go o dekadę przez ostatnie pół godziny. Sama prawdopodobnie również nie wyglądała zbyt pociągająco. Nie, żeby się tym przejęła. Znowu zamknęła oczy, zdeterminowana, żeby się od niego odciąć. Osłabła, kiedy poczuła jego oddech na twarzy – kiedy poczuła jego pocałunek na czole. - Przetrwałem ostatnie pięćset lat nikomu nie ufając, Riley. W nikogo nie wierząc. Nikogo nie kochając. Otworzyła oczy czując potrzebę ujrzenia jego twarzy. Potem otworzyła swoje osłony, czując potrzebę czucia jego serca. I twarz i serce mówiły tę sama rzecz. Conlan – ten dumny wojownik – upokarzał sie przed nią. Desperacko pragnąc jej przebaczenia. Ból w jego oczach rywalizował z tym co czuła w jego wspomnieniach z czasu tortur Anubisy. I nagle nie mogła tego znieść.

214

Nie mogła znieść tego, że jest osobą, która sprawia mu ból. - Conlan, ja… Odgłos kroków w przedpokoju przeszkodził jej. To był Ven z bitwą wyrytą na twarzy. - Alaric mówi, że wychodzimy. Trójząb krzyczy w jego głowie i pojawił sie nowy poziom jego mocy. Spojrzał w dół na Conlana i Riley, bez wątpienia nie był zadowolony z tego co widział, ale nie powiedział żadnego słowa. Po prostu obrócił się na pięcie i wyszedł. - Teraz muszę iść, mi amara aknasza. - Wiem. Uważaj na siebie. - Będziesz tu, kiedy wrócę? – głos Conlana był dziki, desperacja sprawiła, że stał się ochrypły – Wtedy będziemy mogli nad tym popracować. Obiecaj mi. - Tak. Obiecuję. Teraz idź. Im szybciej pójdziesz, tym szybciej wrócisz. Zamknął ją w dzikim uścisku po czym zażądał od jej ust ostrego pocałunku. - Zostawię Denala i Brennana żeby sie chronili. Bądź dla mnie bezpieczna, Riley. Musze wiedzieć, że jesteś bezpieczna. Chwile później juz go nie było, drzwi zatrzasnęły sie za nim. Osunęła się na kanapę, zastanawiając się czy Conlan przetrwa konfrontację ze swoim wrogiem. Zastanawiając sie jak ona przetrwa, jeżeli tak się nie stanie.

***

Reisen patrzył z niemałą satysfakcją na odziane na niebiesko, klęczące postacie dwudziestu członków Wspólnoty Platoistów, którzy przybyli zaoferować swoje usługi i oddać cześć księciu Atlantydy. Jeszcze nie Wysokiemu Księciu, ale i to nadejdzie. Główna podłoga w magazynie była doskonałym miejscem zaimprowizowanego spotkania. Stał na drewnianej palecie, stół przed nim był nagi z jednym owiniętym w kawałek materiału pakunkiem. Stół oświetlały świece, choć w budynku były reflektory.

215

Wkrótce Trójząb rozświetli noc. Włożył jedną rękę do kieszeni kurtki, pieszcząc schowany tam klejnot. Nadszedł czas na mały pokaz mocy. - Powstańcie i obejrzyjcie wypełnienie proroctwa - wykrzyknął – Obserwujcie pierwszy krok, jaki wykonają Wojownicy Posejdona zajmując ponownie należne im miejsce w społeczności ziemskiej. Delikatnie odsunął poły tkaniny z przedmiotu, który wszyscy mieli zobaczyć i uniósł wysoko nad głową lśniący, złoty Trójząb. - Trójząb Posejdona! Instrument władzy władających Atlantydą przez niewypowiedziane tysiąclecia. Ryczące okrzyki wstrząsnęły ścianami a tupot stop zagrzmiał echem poprzez pomieszczenie. - Atlantyda! Atlantyda! Atlantyda! Reisen wyjął szmaragd z kieszeni i opuścił Trójząb na wysokość oczu. Lekko przybliżając oczy wypowiedział krotką modlitwę. - Posejdonie, Ojcze Wody, - Panie żywiołów, wcielenie sprawiedliwości dla wszystkich Atlantydów, - Usłysz nasze błaganie, poczuj nasza potrzebę. - Przywróć Atlantydę do jej dawnej świetności. - Usłysz nasze błaganie, poczuj nasza potrzebę! Otworzył oczy i zanim mógł pomyśleć o przerażającej śmierci, która czekała na niego, gdyby nie odgadł prawidłowo, wsadził szmaragd w największy z siedmiu otworów w rękojeści Trójzębu. Moc wzrosła tak szybko, jak szybko szmaragd znalazł sie na miejscu, trzeszcząc poprzez Trójząb i prawie paląc rękę Risena. Zacisnął pięść jeszcze mocniej wokół rękojeści, grzmiąc swoja radość i triumf z pozostałymi. Oślepiające zielono srebrne światło wystrzeliło z Trójzębu i rozświetliło pogrążający sie w ciemności pokój z intensywnością pustynnego słońca w południe. Żywioły same

216

odpowiedziały na syrenie wezwanie Trójzębu a wiatr wzbił sie w szale wokół niego unosząc peleryny i włosy będących tam ludzi. Strugi wody ze ścian wtargnęły do pokoju, z zardzewiałych rur, w których woda nie płynęła od wielu lat. Kręciły się i wirowały po pokoju, tańcząc ze światłem, wirując w walcu mieniącego się popisu mocy. Moc, och, moc. Prawie stracił głos, gardło go paliło, ale nie przestawał wykrzykiwać swojego zwycięstwa. Atlantyda będzie moja a ci słabi ludzie upadną zaraz po tym. Jeszcze raz, świat będzie drżał na odgłos naszych kroków. Moich kroków. - Jestem Reisen z Atlantydy i postanawiam, że tak będzie. Na te słowa Trójząb wzmocnił przepływ pęcherzyków ciepła przez jego rękę a on się roześmiał, nawet pomimo tego, że paliło to jego ciało. Śmiał się z tego bólu. Zaczął planować bitwę.

217

Rozdział 27

- Mogę usiąść z tobą? Denal zawahał się przy drzwiach, wyglądając jak rewolwerowiec z Dzikiego Zachodu. Dodatkowo do bioder miał przypięte sztylety, skomplikowaną serię skórzanych rzemieni zawieszonych w swego rodzaju podwójnym etui w poprzek jego klatki piersiowej. - Wybierasz się do O.K. Corral10? – zapytała Riley, przywołując uśmiech na twarzy. Jego brwi zbiegły się razem. - Przepraszam? - Nic. Nie ważne. To coś związane z Dzikim Zachodem, prawdopodobnie przed twoimi czasami. Nie żeby wszystko jest przed twoimi czasami, właściwie. Och, zapomnij o tym. Podszedł do okna. Odsunął zasłony, żeby wyjrzeć. - Brennan wziął pierwszą wachtę na zewnątrz. W zasadzie nie spodziewamy się żadnych problemów. Nikt nie wie, gdzie jesteśmy. - Tak samo myślał Reisen i jego banda. Co, jeżeli oni również maja w swoich rękach empatię? Patrzyła jak jego oczy robią się ogromne, kiedy przerażenie prześliznęło się przez jego twarz. - Nigdy o tym nie pomyśleliśmy! Ale, ale Alaric powiedział, że jesteś pierwsza aknaszą od dziesięciu tysięcy lat. Stała i chodziła. - Racja. Ale potem jest jeszcze moja siostra. I kto wie ilu jeszcze, których pominęliście przez swoja arogancję? - Wiesz o innych takich jak ty i Lady Quinn?

10

Strzelanina w O.K. Corral – słynna na całym Dzikim Zachodzie i nie tylko strzelanina z 26 października 1881 w miasteczku Tombstone w dzisiejszym stanie Arizona.

218

Lady Quinn. Jak mogłaby się śmiać na dźwięk tego. A może nie mogłaby. Riley w zasadzie nie znała tej nowej Quinn. Tej, która przewodziła w bitwie wilkołakom. Otworzyła swój umysł. Wysłała swoje emocje w noc, szukając swojej siostry. Nic nie czuła. Tak jakby Quinn naprawdę umarła w tym krwawym lesie. Albo ponowie ją postrzelono. Ukrywała rzeczy, które zrobiła i osobę, którą się stała. Posmutniała na tę myśl. - Lady Riley? Zamrugała. Skupiła się na jego twarzy. - Nie. Nie, nigdy nie poznałam nikogo poza Quinn, kto mógłby wysyłać i odbierać emocje, tak jak my to robimy. Myślę, że moja matka mogła mieć ten talent. Coś w moich wspomnieniach o niej… Zamykając oczy, wysłała swoje uczucia inną ścieżką. Szukając drugiej osoby, która poruszyła jej serce i rozbiła w nim namiot. Conlan. Poczuła jego reakcję; popłynęły do niej błękity i złota ciepła i zainteresowania. Riley? Potrzebujesz mnie? Nie. Ja… nie. Bądź ostrożny. Znajdź swój Trójząb i szybko wróć. Proszę. Zalśniło w niej jego zadowolenie, mocno połączone z ulgą. Rozkazujesz

mi

nawet na

odległość. Musimy

omówić twoją

skłonność do

nierespektowania władzy królewskiej. Hej koleś, ja jestem częścią demokracji. Dla naszej wolności skopaliśmy jeden królewski tyłek, więc niech nie ci się wydaje, że nie możemy skopać kolejnego. Zanim mógł odpowiedzieć na jej zaczepki, połączenie między nimi zachwiało się. Lód przeszedł przez jej żyły. Conlan? Ze mną w porządku. Muszę – muszę się skupić. Do zobaczenia wkrótce. I jego mentalne bariery zatrzasnęły się, z siłą wyrzucając ją z ich więzi emocjonalnej. Denal stanął przez nią z pięściami zaciśniętymi na rękojeściach sztyletów.

219

- Co się stało? - Nie wiem. Myślę, że to nic. Mam nadzieję, że to nic. Opadła na kanapę. - Co teraz robimy? - Czekamy – powiedział ponuro – Chociaż powinienem z resztą Siedmiu walczyć o odnalezienie Trójzębu. Był taki młody. Wystarczająco młody, by czuć złość, kiedy był wykluczony z walki i rozlewu krwi. A może to był siedzący w nim mężczyzna, nie młodość. Uśmiechnęła się smutno. - Przykro mi, że utknąłeś jako niańka. Zajęło mu to chwilę. - Co - och, nie. Służenie ci i ochrona to dla mnie zaszczyt, moja pani. To tylko… - Nie przejmuj się tym. Gdybym ja miała kilka tych sztyletów i wiedziała jak ich użyć, też chciałabym być w centrum wydarzeń, tak mi się wydaje.

Przynajmniej pomagając

chronić… - Księcia - Denal skinął głową – Więc to prawda, co legendy mówią o aknaszach? Że tak szybko potraficie uformować zjednoczenie dusz? - Że co? - Riley poczuła, jak jej policzki zaczynają palić, chociaż tak łatwo się czerwienia, ale była ciekawa – Jakie zjednoczenie dusz? - Mówi się, że kiedy ta, kto jest aknaszą prawdziwie kocha, będzie otwarta na swojego ukochanego, tak, że on będzie w stanie podróżować wewnątrz korytarza jej serca i duszy. - Bardzo poetyckie – powiedział Brennan wchodząc do pokoju – Wadą tego całego ‘ukrywania na widoku’, które preferuje Ven w przypadku jego bezpiecznych domów, jest to, że jego sąsiedzi obawiają się takich jak ja, patrolujących w nocy. - Wzbudzasz niepożądana uwagę, tu na przedmieściach, prawda? – zapytała Riley, siląc się na lekki ton. Słowa Denala wstrząsnęły nią bardziej, niż chciałaby przyznać. Prawda miała swój sposób na osiągnięcie tego. Ta która prawdziwie pokocha.

220

- Ciężko być niezauważonym, jeżeli masz sześć i pół stopy gorącego ciała, Brennan. Czy macie tam jakiś niesamowity eliksir w wodzie na Atlantydzie? Popatrzyła na obu, stojących tam, umięśnionych z kościami policzkowymi w skórze i kaskadach stali. Tak jakby wystrzelili z jakiegoś dziwnego wszechświata, gdzie modele nosili broń. Denal potrząsnął głową. - Na Atlantydzie nie żyjemy w wodzie. Ochrania nas kopuła. Mrugnęła, potem roześmiała się tak bardzo, że boki zaczęły ja boleć i starała się wytłumaczyć skoro był tak czuły na swoim punkcie. - Nie, nie, nie śmieje się z was, Denalu. Tylko z siebie. Wskoczyłam do króliczej nory z Gorącymi Dzikimi Modelami. Ten zestaw doprowadził ja do najgorszego jaki dotychczas miała nerwowego chichotania a Denal potrząsnął głową nad nią co tylko pogorszyło sprawę. Nawet Brennan się uśmiechnął, chociaż nie dosięgło to jego oczu. Kiedy mogła znowu złapać oddech, wytarła oczy. - Ok. Przepraszam. Poważnie. Czasami mnie tak łapie. Nie mam wątpliwości, że będę się tak śmiała na łożu śmierci. Co powiecie na pizzę? Dwie czy trzy? Popatrzyła na nich, zmieniając swoje plany co do zamówienia. Rozproszenie. Tego teraz potrzebowała. - Nie, pięć pizz ze wszystkimi dodatkami. I możemy rozerwać się przy jednym z tych filmów. Ven ma najlepsza kolekcję klasyków, jaka kiedykolwiek widziałam. Ktoś ma ochotę na oryginalnego King Konga?

***

Conlan podążył za Alariciem kiedy lecieli przez miasto, ciała przemienili w połyskująca mgłę. Ven i pozostali podążyli dwoma samochodami z kolekcji Vena. Szybko odkryli te nowoczesna broń - oczywiście, te, które nie zawierają co najmniej śladu orichalkum - nie mogące być zmienione poprzez magię procesu transformacji.

221

Ven uwielbiał mieć swoje zabawki ze sobą. Facet miał więcej broni niż jakakolwiek zbrojownia. A oni jej zdecydowanie potrzebowali. Choć pięciu z wojowników Reisena nie żyło, ciągle mogli ich przewyższać liczebnie. Dom Mykeny mógł zabrać dużo, dużo więcej do ochrony skradzionego Trójzębu. Dlaczego? Wysłał tę myśl do Alarica. Uwierzyli, że nie żyjesz. Chcą żeby Atlantyda wzięła to, co uważał za należne jej miejsce wśród chodzących po ziemi. Nieśmiałe metody Rady zaczęły go niecierpliwić. Bez wątpienia widzi siebie jako króla. Conlan słyszał te podstawowe informacje. Myślisz tak jak on? Chociaż nie był empatą, nie miał problem wyczytać w myślach Kapłana obrzydzenia. Jeżeli nie teraz, to kiedy, Conlanie? Płacimy za ochronę ludzkości. Czy wypełnimy te śluby ukrywając się jak kobiety? Nie, to jest nieudolne. Dla twojej kobiety i jej wojowniczej siostry nie ma myśli o ukrywaniu się, więcej niż szkoda. Alaric przyspieszył, tak jakby chciał uciec od myśli o Quinn. Conlan musiał zrozumieć więcej na temat tej reakcji, to było pewne. Ale były sprawy dużo pilniejsze. Alaric, co to za zagłada o której mówiłeś? Drugi Kataklizm? Ale zamiast odpowiedzieć, Alaric zanurkował w dół poprzez drzewa wokół pustej parceli, na której stał duży, wyglądający na zrujnowany budynek. Budynek wypełniony światłem i dźwiękami i otoczony przez samochody. Kiedy Kapłan powrócił do swojego ciała, odrzucił głowę i ramiona do tyłu, napinając z wysiłku każdy mięsień. -

Trójząb jest tutaj. Wzywa mnie – kpi ze mnie. Poślij po pozostałych. Znaleźliśmy go.

Conlan, który podczas podróży komunikował się bezpośrednio, wysłał końcowe wskazówki poprzez ich mentalna ścieżkę. Ven. Pospiesz się. Myśli Vena powróciły do niego szybko niczym strzała. Góra pięć minut. Potem sprawimy, że pan Domu Mykeny pożałuje dnia w którym się urodził.

222

- Piec minut, Alaricu. Musimy poczekać na pozostałych. Po tym co jest na parking wnioskuję, że przewyższają nas liczebnie. Alaric ruszył naprzód z oczami błyszczącymi w ciemnościach. - Głównie ludzie – warknął – mogę ich poczuć. W każdym razie żaden problem. Żaden z nich nie jest dla mnie wyzwaniem. Zasieję w ich ciałach sprawiedliwość Posejdona. Conlan przemknął przed Alariciem, blokując go. Zastępując mu drogę. - Poczekasz. Jako twój książę, rozkazuje ci. Jeżeli zostaniesz zniszczony przez ich przewagę liczebną, jaka pozostanie Atlantydzie nadzieja? Twarz Alarica była dzika. Poprzez błędny zamiar na twarzy nie błyszczał żaden śladu przyjaciela z dzieciństwa Conlana. - Z drogi, książę. To jest robota boga, i nie możesz sprzeciwić sie mojemu dążeniu do celu. - Prawdopodobnie nie jako książę. Ale jako przyjaciel? - Conlan wyciągnął rękę, żeby złapać ramię Kapłana. Światło z oczu Alarica zapaliło w miejscu, gdzie dotknęło twarzy Conlana, ale ten trzymał mocno. Alaric wyrwał swoje ramię, unosząc ręce, żeby wezwać moc i pasma wiatru szarpnęły Conlana z nóg i powaliły na ziemię. Walczył z cząsteczkami wiatru próbując sie podnieść. Alaric tylko spojrzał na niego kamienną twarzą. - Ja nie mam przyjaciół. A potem poszedł przez pole w kierunku jarzących się okien magazynu.

223

Rozdział 28

Anubisa szydziła nad pochylona głowa tak zwanego wampirycznego mistrza. Jej ojciecmąż skręcałby się ze wstydu, gdyby zobaczył rozcieńczoną krew ich rasy. Na szczęście dla wszystkich, że zabiła Chaosa. Z żalem powróciła do jego śmierci. Z żalem, że to się nigdy nie powtórzy. Ogromna, niszcząca duszę ekstaza rozrywania szyi jej kazirodczego kochanka, wezbrała w niej. Jego bezsilna złość kiedy jego nasienie i krew spływały do niej z jego penisa i szyi. Zrobił z niej boginię śmierci a ona zjadła jego duszę. Więc mamy remis. Ale teraz została z tą bladą imitacją wspaniałości, który ośmielił się próbować być liderem. - Szczelina w naturalnej tkaninie żywiołów? Nie czułeś tego, głupcze? Skulił sie u jej stóp, brakło mu odwagi, żeby spojrzeć jej w twarz. - Czułem, o Wspaniała. Co chcesz abym zrobił? Niemal delikatnie wysunęła jedną odzianą w jedwab stopę i kopnęła go z wystarczająca siłą, żeby wyrzucić jego ciało w powietrze. Uderzył w ścianę swojej komnaty i ześlizgnął sie na podłogę. Niemalże bez kości. Bezużyteczny. - Wstań, ty żałosny worku robaczego gówna. To co chcę, abyś zrobił to odszukanie tych Atlantydów, którzy ośmielili sie naruszyć żywioły. Wściekłość rozpaliła jej oczy do płonącej czerwieni i ledwo odczuła krew spływającą w dół jej twarzy z siatkówek. - I zabierz ze sobą Drakosa. Myślę, że może posiadać pewne zmysły, których ty w oczywisty sposób jesteś pozbawiony. - Ale…

224

Uspokoiła się a powietrze w komnacie spadło do temperatury wystarczająco zimnej do zmrożenia ludzkiej krwi. Więc. Tak właśnie odczuwała wściekłość. Upłynęły wieki od kiedy unosiła swój nastrój ponad letarg. - Kwestionujesz mnie? – zapytała głosem palącej śmierci. - Nigdy – sapnął, kuląc się na podłodze. - Znajdź Atlantydów. Teraz. I może pozwolę ci żyć.

***

Ven pokonał ostatnie sto jardów czy coś koło tego z prędkością światła, wypalając ulicę. Atlantydzka zdolność widzenia w nocy była czasami przydatnym nabytkiem. Justice wyskoczył przez drzwi zanim Ven mógł popchnąć dźwignię biegów w parku. Bastien i Alexios na piecie wyskoczyli ze swoich tylnich siedzeń. Christophe był zdeterminowany, żeby podróżować pod postacią mgły, choć jego siła i szybkość odbiegały od Conlana i Alarica. Ven pokiwał głową. Rozumiał dumę. - Conlan! – zabrzmiał głos Justicea i Ven zaczął biec. Niech to szlak. Nie jego brat. Nie znowu. Dotarł do grupy wojowników, kiedy Justice podciągał Conlana na nogi. - Jesteś ranny? Conlan rzucił na niego okiem, potrząsł głową, zasysając powietrze. - Nie, ale mam zamiar skopać mieniący sie zielony tyłek Alarica kiedy dorwę go w swoje ręce. Drań magią usunął mnie ze swojej drogi, żeby iść po Trójząb. Nie czekał na wsparcie. Christophe wrócił do ciała za nimi, z rozmarzoną twarzą wpatrywał się w obrzydliwy budynek z cegieł i stali po drugiej stronie pola. - To Trójząb - westchnął - Śpiewa. Nigdy nie czułem takiej mocy. Ze sparaliżowaną twarzą, Christophe zatoczył się w kierunku budynku, głuchy na wołane Vena, żeby się zatrzymał.

225

Bastien stanął przed nim i od niedbale trzasnął mu w szczękę, niemalże powalając wojownika z nóg. Mrugając, przyzwyczajając oczy do rejestrowania otoczenia, Christophe potarł szczękę i skrzywił się na Bastiena. - Dlaczego, na dziewięć piekieł, to zrobiłeś? Bastien uśmiechnął się. - Przez chwile tego potrzebowałeś. Och, taa, i byłeś też w jakimś transie. Conlan ruszył naprzód. - Dość. Musimy sie rozdzielić i dowiedzieć jak dostaniemy sie do środka. W czego połowie prawdopodobnie jest już Alaric. Jeżeli są tam jakieś straże, musimy sie nimi zająć. Cicho. Bastien wyjął swoje sztylety. - Cicho to moje drugie imię, mój panie. Jesteśmy złoci. Christophe parsknął. - Brzydki to twoje drugie imię. Alexios ruszył naprzód, staranował ramieniem Christophea, kiedy przechodził koło niego. - Jeszcze jedno słowo, a odkryjesz całkowicie nowe znaczenie słowa brzydki, gówno z mózgu – warknął. Ruchem ręki, Conlan dał znak Justiceowi, żeby ruszył w kierunku punktu po lewej a kolejnym kazał Alexiosowi iść w prawo. Sam poszedł dokładnie środkiem, mrucząc szybką modlitwę do Posejdona, żeby Alaric powstrzymał się kolejną cholerną minutę. Tak było, kiedy okna budynku się roztrzaskały.

***

Brennan poderwał głowę. - Ktoś się zbliża. Jego dłoń powędrowała do broni, która nigdy nie była daleko od jego rąk.

226

Riley zauważyła, że wszyscy tak robili. Nawet w łóżku z nią, sztylety Conlana były na stoliku w zasięgu ręki. Jej policzki zaróżowiły się kiedy zdała sobie sprawę że, około piętnaście razy w przeciągu ostatniej godziny, myślała o nagim Conlanie. Uff, zamieniała sie w faceta, z seksem, seksem, seksem w mózgu. Następnie zacznie drapać się po kroczu i odkryje palącą potrzebę gry w fantastyczną piłkę nożną. - To prawdopodobnie chłopak z pizzą - powiedziała – Hura dla szybkiej dostawy. Pozwólcie mi tylko złapać portfel. Brennan i Denal wstali, żeby jej towarzyszyć. Położyła rękę na biodrze. - To chłopak z pizzą. Którym prawdopodobnie jest jakiś patykowaty licealista, który posika sie w spodnie jeżeli wy dwaj staniecie w drzwiach wyglądając jak Conan Barbarzyńca. OK? Zadzwonił dzwonek i Brennan pokręcił głową. - Nie pójdziesz sama. Zaapelowała do jego logiki. - Posłuchaj, jeżeli przestraszysz tego chłopaka, będzie miał do opowiedzenia niezłą historyjkę jak wróci do pizzerii, mam rację? Naprawdę chcesz, żeby adres i telefon tak zwanego bezpiecznego domu były przechowywane w systemie komputerowym ludzi, którzy myślą, że mieszkają tu dealerzy narkotyków? Denal uniósł swój miecz w postawie „Ja jestem wojownikiem a ty biedną, bezbronną dziewicą”. Riley zmrużyła oczy. - Brennan? Jesteś starszy i mądrzejszy, prawda? Czy to co mówię ma sens? Dzwonek znowu zadzwonił. Brennan w końcu skinął. - Możesz iść. Stanę za drzwiami jak będziesz dokonywać transakcji. - Świetnie. Idziemy zanim moja pepperoni zrobi się zimna. Zatrzymała film – nie można nie kochać Fay Wray11 – i po drodze wyjęła portfel z kurtki.

11

Fay Wray - zagrała w ponad 100 filmach. Największą sławę przyniosła jej rola Ann Darrow w filmie King Kong z 1933 roku.

227

Brennan wręczył jej kilka złożonych banknotów. - Nie będziesz płaciła za nasze jedzenie, Lady Riley. Chociaż dziękujemy za propozycję. Wzruszyła ramionami pozwalając włożyć sobie pieniądze do ręki. - Ok. Może bycie królewskim wojownikiem jest lepiej płatne niż bycie pracownikiem społecznym. Brennan ustawił się za drzwiami, usuwając sobie z drogi parasolkę. - Czy Atlantydzi naprawdę potrzebują parasolek? Myślałam, chłopcy, że lubicie wodę – przekomarzała się, mając nadzieję, że Denal znowu zacznie mówić o kopule. Ale Denal jedynie sie uśmiechnął i pokręcił głową, przyczajony za zamkniętymi drzwiami. Spojrzała w dół na zwitek banknotów. - Uh, właściwie to nie potrzebujemy kilku setek dolarów na pizzę. Chłopak dostanie niezły napiwek! Śmiejąc się, otworzyła drzwi ciągle oddzielając banknoty. - Wchodź koleś, ile się… I została powalona na podłogę przez pierwszą syczącą chmarę wampirów.

***

Alaric spojrzał na Reisena ponad głowami drżących ludzi, zbierało mu sie na wymioty na widok świętokradztwa jakim było zobaczenie Trójzębu w tym ponurym miejscu. Z tymi bękartami. Wstrząs pierwszego wybuchu energii odbił krąg mocy wokół Trójzębu i tego, który go dzierżył. Ale nawet kiedy Trójząb chronił Reisena, jego syrenie wezwanie śpiewało coraz bardziej natarczywie w jego głowie. Ratuj mnie Kapłanie. Zabierz mnie z powrotem do świątyni mojego boga. Moc w nim, wzmocniła sie ponad to co kiedykolwiek widział, wypalała go nawet go kusiła. Niewyobrażalna moc. A Reisen dodał tylko pierwszy klejnot.

228

Tak, tylko pierwszy. Przywróć mnie do mojej chwały, Alaricu, a niewyobrażalna chwała i moc będą twoje. Przez jedynie szept myśli, myśli Alarica skierowały sie do Quinn. Ale ona nigdy nie mogła być jego. Jeżeli moc mogła być jego jedyną kochanką, chciał poczuć jej ciepło. Uniósł ramiona, lewitując w powietrzu i przeleciał nad ciałami wojowników, którzy polegli po jego pierwszym wybuchu. - Przybywam po to co zgodnie z prawem należy do mnie Mykeńczyku – zawołał głosem głębokim i brzmiącym mocą i wyzwaniem. - Do ciebie? Domagasz się wiele dla siebie, Kapłanie. Trójząb należy do Posejdona. Ty jesteś jedynie jego sługą – zadrwił Reisen – albo pretendujesz do boskości teraz, kiedy Conlan nie żyje? - Conlan żyje, głupcze. Nawet teraz jest w drodze, żeby pokonać twoja żałosna siłę – która ci została po tym jak wczoraj pokonali cie zmiennokształtni. - Łżesz! – ryknął Reisen – Kłamałbyś o swoim martwym księciu w pogoni za własną mocą? Głos Conlana przeciął szum zbierającej sie mocy. - Wygląda na to, że pogłoski o mojej śmierci były mocno przesadzone. Reisen uniósł głowę w kierunku swojego bardzo żywego księcia. Szok musiał sprawić, że poluzował uścisk ręki, która dzierżyła Trójząb i prawie go stracił. Nawet kiedy wojownicy Reisena poruszyli sie i zaczęli wstawać po tym jak upadli w wyniku pierwszego wybuchu, Ven, Justice, i reszta weszli przez okna budynku i tylnie drzwi. Otaczając pokój. Reisen stał z otwartymi ustami. - Conlan! Jak przeżyłeś po siedmiu latach? Conlan zrobił krok w jego kierunku, groźba ocieniała jego postać, władza dominowała w każdej linii jego ciała. - Och, dobrze powiedziane, Mykeńczyku. Albo raczej ja będę mówił a ty będziesz słuchał. Ale teraz zwrócisz Trójząb kapłanowi Posejdona.

229

Reisen uniósł mieniący się przedmiot w powietrze. - Nie wydaje mi się. Zdecydowaliśmy, że Atlantyda pójdzie nową ścieżką. Nawet jeżeli nie zostałeś skompromitowany przez tyle lat z Anubisą, utknąłeś w przeszłości. Ja jestem drogą przyszłości. Z tym jestem niepowstrzymany. Alaric zaczerpnął z cząsteczek formując kulę mieniącej się energii i cisnął nią w Reisena. Trójząb jedynie odbił część swojej mocy a kula energii odrzuciła Reisena o kilka kroków. Wokół niego, wojownicy Domu Mykeny chwycili broń i zaczęli się zbliżać. Conlan odwrócił swój wzrok na Alarica i skinął. - Zabawmy się.

***

Riley wpatrywała się w czerwone i groźne oczy wampira, który ręką miażdżył jej gardło. Słyszała głosy; dźwięki bitwy. Denal i Brennan wykrzykujący imię Atlantydy i Posejdona. Teraz jakimś sposobem wszystko brzmiało jakby z bardzo daleka. I wydawało się, dziać w zwolnionym tempie. Wszystko, na czym mogła sie skupić to kropla śliny zbierająca się w kąciku ust wampira, kiedy ją zabijał. Jak cofnął swoje usta na pożółkłe i popękane kły i odchylił z głowę do uderzenia. Miała zginął od kłów wampira z zepsutymi zębami. Nigdy nie powiedziałam Conlanowi, że go kocham. Desperacja dodała jej siły. Wyrzuciła ręce w górę i z powrotem, zgodnie z taktyką, której się nauczyła, żeby odeprzeć atak. Oczywiście, to było w związku z napastnikami, którzy nie potrafili podnieść jej domu jedną ręką, taj jak mógł to zrobić cholerny wampir. Ale mimo wszystko, na ułamek sekundy, to osłabiło jego równowagę. Wystarczająco, żeby mogła trzasnąć kolanem w jego krocze, zastanawiając się, kiedy to robiła, czy wampir w ogóle ma jądra. Jego ohydny wrzask powiedział jej, że ma.

230

Odsunęła się od krzyczącej kreatury i sama zaczęła krzyczeć. Rozdzierając noc bolesnym dla uszu, pozbawionym słów krzykiem. Wysyłając swoje myśli i przerażenie do Conlana, silniej niż kiedykolwiek to robiła. Wampiry! Zbyt wielu! Denal - och, Boże, nie. Zamarła na chwile ogarnięta przerażeniem. Zbyt wielu, zbyt wielu, zbyt wielu. I umrę w taki sposób. Chwyciła parasolkę która, nieprawdopodobnie, leżała przy drzwiach wyjściowych i ruszyła na cztery wampiry, które atakowały Denala. - Trzymaj swoje parszywe ręce z dala od mojego przyjaciela! - krzyknęła, nawet kiedy Denal wbił ostrze swego miecza w pierś wampira przed nim. Musiał dosięgnąć serca, ponieważ wampir eksplodował na dywanie w paskudną kupę krwi i kości. Nawet kiedy Riley zmusiła się do ruszenia do przodu z ostrym koniec parasol wycelowany w kolejnego wampira, bałagan zaczął się rozkładać. Brennan krzyknął na nią z rogu, gdzie walczył z kolejnymi trzema. Musiał właśnie zabić paru z nich, ponieważ zdecydowanie ponad siedmiu wlewało sie przez drzwi. - Riley! Ten który cię zaatakował! Musisz pozbawić go głowy! Zatrzymała się, patrząc na Denala, potem na Brennana, potem z powrotem na wampira, teraz próbującego stać. - Cholerną parasolką? - krzyknęła. - Za tobą! Szafa! Szarpnęła otwarte drzwi szafy i zobaczyła pokój pełen broni. - Co… Chwyciła najbliższą rzecz, coś co wyglądało jak bitewny topór ze starych filmów. - Co do diabła. Zawsze chciałam być Wikingiem. Przestań bełkotać, Riley, powiedziała do siebie, prawie przestraszona swoim dowcipem. - Riley! Teraz! Szarpnęła i obróciła się wokół trzymając przed sobą topór. I odcięła głowę wampira, który znalazł sie za nią. Kaskady krwi i mózgu z jego czaszki rozprysły na jej nogach i butach.

231

Co przywróciło jej ostatnią uncję zdrowego rozsądku. - Mam resztki mózgu na nogach - krzyknęła, siekając i tnąc umierającego wampira, jednym pociągnięciem oddzielając głowę od karku. - Nie wytrzymam tego! Ja. Tego. Nie. Wytrzymam. Wybiegła z pokoju, prawie upadła ślizgając się na krwi i mózgu zalęgających na podłodze. Szlochała z przerażenia i zwykłej, gwałtownie wzrastającej adrenaliny. Pobiegła do wampirów otaczających Denala, ciągle siekając i tnąc toporem. - Nie, nie, nie! Zostawcie mnie! - szlochała, krzyczała, ryczała. Kompletnie bez sensu. Nie przejmując się. To dawno nie był czas na zdrowe zmysły. - Mam mózgi na nogach! Jestem pracownikiem społecznym! Trzykrotnie odrąbię wasze głowy! Pokonała ja ślepa furia więc machała na prawo i lewo, w uderzenia wkładając cała swoja furię i niepewność. Topór przeciął przez ramię wampira, który stał przed nią i w dół, aż do środka klatki piersiowej. Kiedy, wrzeszcząc, upadł na podłogę, topór razem z nim. Nie potrafiła go wyjąć. Zaklinował się w kościach wampira, w jego żebrach. - Riley! – zabrzmiał głos Brennana – Uciekaj stąd! Uciekaj – biegnij tam gdzie jest bezpiecznie. Teraz! Denal, ciągle ostro walczący z mieczem w jednej i sztyletem w drugiej ręce, spojrzał na Riley przez ramie atakującego go wampira. - Lady Riley! Proszę! Uciekaj tam gdzie jest bezpiecznie! Pozwól mi wypełnić moje zadanie jako twojego obrońcę. Stała tam szlochając, zastygła pomiędzy dwiema walczącymi grupami. Brennan powalił kolejnego wampira i na przeciwko niego stał tylko jeden. Denal ciągle walczył z dwoma. - Muszę znaleźć inna broń. Musze pomóc - zapłakała - Conlan! Gdzie jesteś? Ale kiedy próbowała go dosięgnąć, wszystko co czuła to ta ciekawa pustka, którą Reisen wcześniej otoczył siebie i swoich ludzi.

232

Odwróciła się, zmuszając nogi, pokryte krzepnąca i świeżą krwią, do wycofania się do pokoju z bronią. Prawie jej się to udało, kiedy usłyszała głośny łomot i poniżej pełnego udręki Denala. Odwróciła się, żeby zobaczyć. Ponownie krzyknęła i upadła na kolana. Brennan stał, ciężko dysząc, nad teraz bezgłowym ciałem ostatniego wampira. Denal leżał na podłodze, przebity mieczem, który wbił w jego brzuch wampir, zanim umarł. Kiedy patrzyła łzy niemal ja oślepiły, życie i światło w oczach Denala ciemniały i zgasły. Jego głowa opadła i umarł.

233

Rozdział 29

Conlan stał z ostrzami swoich sztyletów wymierzonymi w dwa różne gardła. Wojownicy, których rozbroił wstrzymali oddech, oparci o ścianę bez wątpienia widzieli w jego oczach swoją śmierć. Świszczący odgłos stali w powietrzu ostrzegł go o niebezpieczeństwie sekundy przed tym, zanim kolejny z ludzi Reisena nie upadł przy nogach Conlana. Odwrócił się, żeby zobaczyć Justicea wycierającego miecz w ubranie leżącego mężczyzny. - Tylko osłaniam twoje plecy, Conlanie Conlan skinął. - Dosłownie, jak widzę. Jestem ci coś winien. Justice uniósł brew. - Och, myślę, że powinniśmy zacząć uważać, mój panie. Ponieważ te całe ‘jestem ci coś winien’ mają teraz wartość dwucyfrową. Ven i pozostali trzymali resztę mykeńskich wojowników w zatoczce za kontenerami z półautomatyczna bronią. Problem z zabawkami Vena był taki, że niezawodność maszyn była co najwyżej taka, jak kogoś przewodzącego żywioły. W najgorszym razie niebezpieczna. Ven zawsze mówił, że lubi żyć na krawędzi. Alexios poszedł do ludzi sprawdzając ich samopoczucie. Wszyscy nosili dziwne szaty i mieli na twarzach wyraz strachu przemieszany z podziwem. Conlan wychwycił mruczenie "Atlantyda, Atlantyda." Kolejny problem, który powinien zostać dodany do jego wiecznie rosnącej listy. Na prowizorycznej scenie, Alaric patrzył w twarz Reisenowi, który ciągle trzymał Trójząb. Zapłonęła między nimi lśniąca ściana energii, falując w kierunku pierwszego, potem drugiego. 234

Reisen nie miał doświadczenia w używaniu przyrządów mocy, ale Alaric powiedział kiedyś Conlanowi, że Trójząb ma swój własny rozum. - Bardziej zmienny niż u pięknej kobiety – takie było jego spostrzeżenie. Ale wyglądało na to, że Alaric wygrywa tę potyczkę. Mężczyźni po przeciwnej stronie jego sztyletów drgnęli i Conlan przycisnął sztylety o ułamek cala głębiej w delikatną skórę ich gardeł. - Myślicie, że jestem rozproszony? Ciągle macie zamiar się ruszać? Stali spokojnie z oczami szeroko otwartymi w zaprzeczeniu. Prawdopodobnie bojąc się odezwać. Przerażeni księciem powracającym z grobu i zmienionym w dzikiego zabójcę. Dobrze. - Kto wie, co zrobiła mi Anubisa, kiedy mnie nie było – powiedział przedrzeźniając ich – może w sekrecie również jestem wampirem? Przybliżył się do nich odsłaniając zęby i zasyczał. Mężczyzna po jego prawej wydal piszczący dźwięk, potem jego oczy uciekły w tył czaszki i upadł jak kamień. Conlan miał jedynie czas na odszarpnąć sztylet zanim ten głupiec nadział się na niego. Wojownik po lewej stronie Conlana nie był w najmniejszym stopniu zastraszony. - Może jesteś gorszy niż wampir skoro grasz w tak dziecinne gry jak te z mężczyznami którzy zasługują na coś lepszego, mój panie. Słowa rozbudziły głęboki wstyd. Potem podążył za nimi gniew. - Masz czelność mnie ganić? Pamiętasz cokolwiek na temat zdrady? Bluźnić przeciw Świątyni Posejdona przez kradzież jednej z jej ikon? Masz czelność atakować Swojego Wysokiego Księcia? Opór mężczyzny nic się nie zmniejszył. - Jestem Micah, pierwszy z Siedmiu Reisena. Wierzyliśmy, że nie żyjesz i Atlantyda nie ma przywódcy. Ty… - Ven był następcą tronu i każdy o tym wiedział. Chociaż niezła próba tłumaczenia. Micah zadrwił.

235

- Ven? Ile razy wyrażał się jasno, że nie chce być częścią prawa? Jego dom był częściej w tawernach niż w pałacu. Reisen również ma królewską krew i dobrze służyłby swoim ludziom. Conlan cofnął się o krok wyciągając swoje sztylety. Rzucił wojownikowi pogardliwe spojrzenie, w dół i z powrotem. - Więc myślisz o wygłoszeniu mi wykładu na temat wymagań tronu? Wracaj do spódnicy swojej matki, chłopcze, i zostaw myślenie mężczyznom. Micah wykrzyknął swój bunt i zaatakował, dokładnie tak, jak spodziewał się Conlan. Zamachnął się pięścią i uderzył Micah w twarz. Micah zamrugał, potem upadł do przodu i wylądował na podłodze na nosie, który prawdopodobnie już był złamany. - Wybrałaś fatalny dzień na wylądowanie na mojej cholernej liście, wojowniku – powiedział, Praie do siebie, Conlan. Potem odwrócił się żeby udać się do magicznej bitwy na energię, która toczyła się w przedniej części pokoju. Alaric wywalczył drogę do Trójzębu i był cale od tego, żeby mieć go w ręce. Uderzeniowa fala mocy, która wystrzeliła w wstrząsających kręgach powaliła pozostałych w pokoju na kolana. Conlan ruszył w ich kierunku a kolejny wybuch energii wylał się z Trójzębu, niebieskozielone fale i srebrzyste światło jarzyły się ciepło i potężnie głośno. Schylił się a większość energii przeszła nad jego głową. Po sekundzie, która minęła, dopadł do Alarica i Reisena, zdeterminowany, żeby położyć kres temu impasowi. - Dla Atlantydy! Dla Posejdona! – słowa te wyrwały się z jego gardła, mimo że mimowolne to nie mniej potężne. Wrócił. Na bogów, wrócił. Anubisa ostatecznie nie wygrała. Prawie ich dosięgał kiedy głos Riley, jej emocje, waliły w jego głowie z wściekłością i bólem. Conlan!! Śmierć złość rozpacz śmierć śmierć śmierć nieeeeeeeeeeeeee!!

236

Uderzająca fala jej emocji zwaliła go z nóg, dławiąc go jej bólem, kilka kroków od Alarica i Reisena. Przyjdź do mnie teraz!! Potrzebuję cię potrzebuje potrzebuję potrzebuję mocyyyy!! Riley brakowało już głosu na krzyk. Nie miała już siły na szloch. Upadła, przeciągając się, czołgając poprzez niewypowiedzialne ilości pozostałości wnętrzności i krwi wampirów i śmierci okrywające podłogę swoim brudem. W jakiś sposób tak jak i Denala, dosięgło to również Brennana. Próbowała się skupić poprzez łzy płynące z oczu, zdając sobie sprawę, że Brannan został ranny. Poważnie. Utykał. Pokrywało go tak wiele cięć i ugryzień i krwi, że nie wiedziała jakim cudem jeszcze stał. Ugryzień. Och, nie. - Brennan? Czy Atlantydzi mogą się zmienić w wampiry? Pokręcił głową, upadając, żeby uklęknąć przy Denalu. - Nie – wyjaśnił drżącym głosem - Wirus. Nie – nie wampir. Zabija nas lub możemy się z tego otrząsnąć. Jęknął i złapał się za szyję kiedy jego ciało wygięło się ku górze w ferworze strasznych konwulsyjnych skurczów. Sięgnęła, żeby złapać jego rękę, nie wiedząc co jeszcze mogłaby zrobić, żeby pomóc. - Tym razem może być źle - jęknął – Muszę cię zabrać w bezpieczne miejsce. - Próbowałam dosięgnąć Conlana. Nic – tylko pusta, martwa przestrzeń w miejscu w którym powinny być jego emocje – powiedziała walcząc z napływającymi łzami. W końcu pozwoliła im płynąć. Co to teraz miało za znaczenie? Denal zasłużył w końcu na jej łzy. - Wyjmij to! Brennan, musimy to wyjąć - błagała, wiedząc że nie ma siły, żeby wyjąć miecz z ciała Denala. Brennan skinął, milczący i ponury, skóra na kościach jego twarzy napięła się. Pod ciałem na jego twarzy widoczna była czaszka.

237

Wziął głęboki oddech i uniósł się, żeby złapać rękojeść miecza. Użył jej, żeby podciągnąć się do góry po czym zebrał resztki energii. Jednym silnym szarpnięciem wyciągnął miecz z ciała Denala i odrzucił z dala od nich do korytarza. Potem upadł koło Riley, oszczędzając siły. - Nie mogę cię dłużej chronić, moja pani. Zawiodłem cię. Przepraszam. Pokręciła głową. Łzy ciągle płynęły. Potem pochyliła się nad Denalem i uniosła jego głowę i ramiona na swoje kolana. Kiedy już to zrobiła, głaszcząc jedną ręką pozbawioną życia twarz Denala, sięgnęła drugą ręką i wsunęła we włosy Brennana, próbując dać jakąś pociechę. - Nie. Nigdy mnie nie zawiodłeś, żaden z was. To wasza głupia bezwartościowa wymówka dla boga morza. Gdzie był wasz szlachetny Posejdon, kiedy go potrzebowaliśmy? Zdała sobie sprawę, że krzyczała na ich boga i mało ją to obchodziło. - Gdzie byłeś, kiedy twój książę cię potrzebował, ty samolubny draniu? Pływałeś i zabawiałeś się z pieprzonymi Nereidami? Brennan próbował unieść rękę, ale opadła z powrotem obok jego ciała, pomarszczona i stara. Marniał na jej oczach. - Gdzie teraz jesteś, hę? Kutasie! Wyzywam się! Wylecz tych mężczyzn, swoich wojowników, skoro jesteś tak wszechmocny. Krzyczała swój gniew aż zaczęło ją palić gardło a jej skórę ogarnął od wewnątrz pożar. Piekło wypalone bólem, spalone, ryczące przez nią do pokoju, wypalając jej oddech tak, jakby przeszedł płucami. Zaśmiała się, szaleńczo i dziko. - Taa? To wszystko co masz? Przyjdź i zrób to osobiście, ty zgniły tchórzu! Poza tym, co z ciebie za bóg? Przyjdź! Nie boje się ciebie! Przybądź uleczyć tych mężczyzn! Kaskadowy strumień płomieni splecionych z wodą wybuchł przy suficie i zalał pokój. Otaczając Riley i obu wojowników. Znacząc jej ciało swoją piekąca intensywnością. Pośrodku bólu, Riley znalazła w sobie oazę spokoju. Chwilę refleksji rzuconą w jej desperacką potrzebę. Więc tak umrę. Szydząc z boga.

238

Głos brzmiący mocą ponad to, co kiedykolwiek mogłaby sobie wyobrazić, zagrzmiał w pokoju, w jej głowie, w tkaninie jej teraźniejszości: MAGIA PRZYCHODZI TYLKO JAKO NAGRODA, A MIŁOŚĆ KOSZTUJE WSZYSTKO. CZY POŚWIĘCISZ SIEBIE ZA TYCH MĘŻCZYZN? Ból się zatrzymał. Wszystko co wiedziała to światło i kolory i chłodna mgła oceanicznej bryzy. Była owinięta morzem i wypełniona głosem boga morza. Miała czelność pokochać księcia a teraz jego bóg zabije ją za jej zuchwalstwo. Głos ponownie w niej wybuchł, odbijając się w jej kościach, w zębach, we krwi. CZY POŚWIĘCISZ SIEBIE ZA TYCH MĘŻCZYZN? Zawahała się wiedząc, że odpowiedź musi być całą prawdą. Popatrzyła w dół na ich twarze i zerknęła w swoje wspomnienia. Radosny Denal, nieśmiały za bukietem kwiatów. Pozbawiony emocji Brennan, spragniony uczuć, które zostały mu odebrane. A teraz ich życia. To była jej cena. Powiesz Conlanowi, że go kochałam? NIE TARGUJ SIĘ Z BOGIEM. Skłoniła głowę, ignorując łzy płynące po twarzy. Ból, który rozdzierał jej serce. Skinęła. Wypowiedziała te słowa na głos, potrzebując je usłyszeć. Obietnicę. Poświęcenie. Uroczystą przysięgę. - Tak. Poświęcam siebie za tych mężczyzn. WIĘC NIECH TAK BEDZIE. Woda zawirowała z podłogi, ze ścian i w dół z sufitu. Otuliła Riley i wojowników swoją wirującą pieszczotą. Z jakiegoś powodu wiedziała, żeby trzymać swoje ręce. Z jakiegoś powodu wiedziała, co się w nich pojawiło. Połyskujący blaskiem kilkunastu słońc, wizerunek Trójzębu złączył się w jej dłoniach chwilę przed tym, zanim poczuła jego ciężar. WIĘC NIECH TAK BEDZIE! TO JEST ROZKAZ!

239

Ostra jasność rozprzestrzeniała się z Trójzębu przez ciało Riley obejmując najpierw Denala, a następnie Brennana. Szybko urosła do takiej jasności, że Riley nie była w stanie na nich patrzeć, musiała zamknąć oczy przed blaskiem. Ale czuła przy sobie ich spokojne postacie. Woda zmieniła się w ogień i paliło jej plecy jak razy bicza z płomieni, ciągnąć ją w dół, krzyczącą, spadającą, płonącą. Kiedy pojawiła się ciemność, powitała ją. Jej życie za ich. Jej ostatnia myślą była jej siostra. Hej, Quinn. Byłabyś ze mnie dumna. Wprawdzie przez to umieram, ale w końcu jestem częścią twojej rewolucji.

***

W czasie kiedy Conlan walczył, żeby unieść głowę, Trójząb zniknął w płomieniu kolorów i światła. Reisen i Alaric krzyknęli, kiedy zostali odrzuceni przez eksplozję mocy, która zdmuchnęła wszystkie świece w budynku. W czasie kiedy Ven i pozostali odzyskiwali zmysły na tyle, żeby wyjąć latarki, które mieli ze sobą, Conlan wskoczył na drewniana scenę, żeby znaleźć Alarica. Uklęknął przy swoim przyjacielu, czując niewypowiedzianą ulgę, kiedy usłyszał, że Kapłan ciągle oddycha. W świetle wydobywającym się z latarki Vena, Alaric był trupioblady. Alaric otworzył oczy i ogniście zielony blask zapłonął na Conlana. - Trójząb? Chrapliwy głos odezwał się zza niego. Reisen. Odwrócił się, żeby chronić się przed niebezpieczeństwem, które jak głupiec zignorował ze strachu Alariciem. Ale Reisen nie był zagrożony. Jeżeli coś, to wyglądał gorzej niż Alaric. Krew sączyła się z kącików jego oczu i z nozdrzy. - Nie ma go – sapnął – Ten glos – w mojej głowie – mówiący o śmierci. Potem Trójząb wybuchł w moich rękach.

240

Reisen opuścił głowę na ręce, nie zwracając uwagi na wymierzone w niego z bliska pół tuzina mieczy, sztylety i broń - Nie ma go. Co ja zrobiłem? - Też ją słyszałeś? Słyszałeś Riley w swojej głowie? - Conlan chwycił ramię Reisena, potrząsając nim. - Słyszałeś jej wołanie? - Wszyscy ją słyszeliśmy, bracie – powiedział Ven. Conlan zlustrował grupę, zauważając kiwające się głowy. Zerwał się na nogi a następnie wyszedł na powietrze. - Więc nas potrzebuje. Denal, Brennan – wszyscy nas potrzebują. I zmienił się w mgłę, rosnąć przez pokój w kierunku okna, które prowadziły go na zewnątrz, do Riley. Wołając ją poprzez swoje emocje. Modląc się, kiedy poczuł jedynie pustkę, żeby nie było za późno.

***

Reisen otworzył oczy. Ubytek mocy powalił go, prawdopodobnie na jakiś czas, jeżeli sztywność ramienia pod jego ciałem była jakąś wskazówką. Starał się usiąść, rozglądając się po mrocznym pokoju. Światło księżyca, wpadające przez okno, jako jedyne oświetlało zniszczenia. Ciała, zarówno ludzi jak i Atlantydów, leżały rozproszone na podłodze. Wiele się poruszało kiedy patrzył; więc nie martwe ale złapane przez wybuch. Nagle zdał sobie sprawę z tego, czego brakowało. Conlan i Trójząb zniknęli. Zawiódł. Reisen zamknął oczy w rezultacie rozbijającej się przez niego porażki. Nie miał wyboru i powinien zakończyć swoje życie. Jego śmierć będzie oznaczała poddanie się zdrajcy, który zniszczył honor Domu Mykeny. Strzały odrzuciły go od pobłażliwego użalania się nad sobą. Fala za falą, wampiry napływały przez okna, żeby wylądować na jego wojownikach i bezbronnych Platoistach. Pełen tuzin skierował się na niego.

241

Uśmiechnął się, odsłaniając sztylet. Przynajmniej umrze jako wojownik i zabierze ze sobą kilku piekielnych krwiopijców. - Zaczynamy.

242

Rozdział 30

Conlan myślał, że wcześniej już poznał tortury. Niczego nie można było porównać z bólem, który rozrywał go na widok nagiego i zakrwawionego ciała Riley leżącego na podłodze z Denalem i Brennanem rozpartymi obok niej. Miecz, sztylety i topór leżały przy nich. Cała ta broń była pokryta krwią. Przemknął przez otwarte drzwi, na powrót przybierając swoje ciało i wydając pełen udręki ryk. - Riley, nie, nie, nie. Upadł przy niej na kolana, zdzierając swoją koszulę, żeby okryć jej nagość. Potem porwał jej ciepłe ciało w ramiona. Jej ciepłe ciało. Bojąc sie uwierzyć, przyłożył swoja dłoń do jej ust i nosa, lekko ją dotykając. I poczuł jej oddech. Żyła. - Żyje! Na bogów, żyje. – Opuścił czoło do jej czoła wydychając dziękczynna modlitwę. - Żyjesz, aknaszo. Nigdy o nic więcej nie poproszę. Alaric przemienił sie za nim w kształt, lustrując pokój nawet, kiedy przykucnął przy Denalu. - Co tu sie stało? Dlaczego oni są nieprzytomni? Nie maja żadnych ran, które mógłbym zobaczyć. - Przynieś mi koc – rozkazał Conlan – Muszę ją przykryć. Zanieść ja do łóżka. Alaric pokręcił głową. - Nie ruszaj jej jeszcze. Pozwól mi sprawdzić obrażenia wewnętrzne. Przybliżył się, przesuwając ręką po ramieniu Riley. 243

Conlan walczył z chęcią warczenia na Kapłana. Jego pierwotne instynkty stawały się dzikie z potrzeby ochrony i obrony, jak zwierzę ze swoją partnerką. - Nie dotykam jej, Conlanie. Musisz…och! Kapłan szarpnął rękę, jakby ją spalono. Potem spojrzał na Conlana, ze zdziwieniem widocznym w oczach. - Zsuń swoją koszulę z jej pleców, Conlanie. Musze zobaczyć jej ramię. Pełna dezorientacja w głosie Alarica przekonała Conlana do zrobienia tego. Delikatnie usunął róg okrywającej ją tkaniny. I obaj spojrzeli na znak Trójzębu, ciągle dymiący na krawędziach, który piętnował jej skórę. - To znak, którego nie potrafię wyleczyć, Conlanie - mruknął Alaric. Kiedy patrzyli jeden na drugiego, potem z powrotem na poczerniała skórę, powieki Riley uniosły się. - Conlan? Alaric? Czy ja umarłam?

***

Zanim mógł jej odpowiedzieć, na powrót zapadła w głęboki brak przytomności. Alaric nie był w stanie wybudzić jej, więc zasugerował sen. Conlan zaniósł ją do sypialni i delikatnie oczyścił jej nogi i ręce z krwi i smug wnętrzności. Ręce mu sie trzęsły, kiedy głaskał krzywizny jej kostek i chciał krzyczeć. Chciał się wściekać, niszczyć, zamordować kogoś lub coś. Chciał płakać. Nie zrobił żadnej z tych rzeczy. Nie zasłużył na to, żeby dla niej płakać. Zostawił ją, żeby została zaatakowana. Mogła zostać zabita. Był nie tylko bezwartościowy jako książę. Był bezwartościowy jako mężczyzna. Zasłużyła na coś lepszego.

244

Przerwał, trzymając w dłoni ciepłą myjkę i zerknął na jej bladą skórę. Nawet teraz, jego umysł buntował się na myśl o kimkolwiek raniącym ją. Ten ktoś już był martwy. Dlaczego była naga? Co oni jej zrobili? Kim byli? Myśl o jakimkolwiek mężczyźnie – albo co gorzej, stworzeniu – atakującemu ją, kłuł go unicestwiającym duszę gniewem. Ale dlaczego Trójząb? Alaric powiedział, że to znak Kapłanów, i nie powie więcej, dopóki Riley się nie obudzi. Ale Kapłan był wstrząśnięty. Niepewny. Prawie przestraszony, jeżeli ostre linie jego twarzy były jakąkolwiek wskazówką. - Riley – wyszeptał Conlan, okrywając jej, teraz już czyste ciało, kocem – Proszę, wróć do mnie. Przy drzwiach rozległo się stukanie. Ustawił się pomiędzy drzwiami a łóżkiem z rękami na sztyletach. - Wejść. Ven otworzył drzwi. - Jesteśmy gotowi do drogi. Mam inne miejsce, z daleka od miasta. W odległości mil nie ma żadnych domów. Nikt poza mną o nim nie wie, jako że kupiłem go kilka miesięcy temu. Ven podszedł do brata. Popatrzył a dół, na śpiącą postać leżącą na łóżku. - Będzie z nią ok? Conlan uklęknął przy niej, delikatnie odsuwając z jej twarzy włosy. - Musi być – odpowiedział po prostu – Albo ja odejdę z nią. Ven zaczął mówić, ale przestał, położył rękę na ramieniu Conlana. - Więc musimy sie upewnić, że z nią będzie ok. Ruszamy. Conlan podciągnął koc bardziej bezpiecznie wokół Riley i wziąl ją w ramiona. Poszedł za Venem wzdłuż korytarza, gdzie czekali pozostali i luźno kręcił się Alaric, który był blady jak śmierć.

245

- Brennan i Denal są z tyłu Hammera – powiedział Bastien - Alaric powiedział nam, że oni tylko śpią i wkrótce się obudzą. - Snem, jakiego nigdy nie widziałem – mruknął Justice – Nawet nie drgnęli, kiedy zanosiliśmy ich do samochodu. Zastanawiam co się stało. Alexios zwrócił uwagę na parasolkę, leżącą na podłodze - Dlaczego parasolka? Broń była na całej podłodze, kiedy weszliśmy za wami. Naliczyłem topór, kilka sztyletów, oba ich miecze. Ale żadnej broni intruzów, żadnego ich śladu, poza ich krwią na naszej broni. Christophe uniósł rękę z rozstawionymi palcami. - Nie, żeby to była moja rzecz, ale skoro Alaric jest poza władzą, mogę spróbować wyczuł jaka moc mogła tu być użyta. Zamknął oczy i uniósł głowę, napinając mięśnie karku. Nagle jego ciałem szarpnęło jakby od uderzenia. - Ktoś wzywał tu moc. Ogromną moc. Której poziom uderzył w nas w magazynie, Alaricu. Kto mógł to zrobić? Christophe odwrócił się do Alarica. - Ani Denal ani Brennan nie potrafią przewodzić żywiołów na takim poziomie. Co mogło wezwać taka moc? - To był Trójząb – powiedział stanowczo Kapłan – Posejdon dostarczył swoje berło Riley i uświęcił ją. Śmiech Alarica był zabarwiony mroczną dzikością. - Wygląda na to, że Posejdon rości sobie prawo do twojej aknaszy, Conlanie. Teraz ona należy do niego.

***

Jechali do nowego bezpiecznego domu, Alaric odmówił spekulowania na temat tego, co mogło się stać. Czy nawet rozmowy co myśli o Riley. Dom był typu chaotycznego domu wiejskiego, usytuowany dobrze z tyłu, jak to mówił Ven, często uczęszczanej drogi

246

krajowej. Conlan zauważył znaki różnych firm związanych z końmi i widział kilka koni na polach je mijali. Czekał w samochodzie z Riley, podczas gdy pozostali oczyszczali budynek. Nikt nie chciał ryzykować. - Nie jest teraz usytuowany jak bunkier, ale ma wielki potencjał do remontu. Plus, ma tę zaletę bycia na cholernym uboczu – powiedział Ven kiedy wrócił. - Nie obchodzi mnie co to ma. Postaw wszystkich na straży – powiedział stanowczo Conlan -Cóż, wszystkich poza Denalem i Brennanem. Pozwól im odpocząć. - Żartujesz? Nie mogę dać im odpocząć, kiedy ich związałem – powiedział Ven – Odkąd doszli do siebie, są piekielnie nastawieni na ochronę Lady Sunshine. Wydaja się mieć do opowiedzenia nie lada historię. Conlan skrzywił się na swojego brata, ale Ven tylko pokręcił głową z poważną twarzą. - Jestem z nimi, braciszku. Powiedzieli że skoczyła w sam środek wampirów. To mówi samo za siebie, człowieku. Spojrzał na nieruchomy kształt w ramionach Conlana, kiedy weszli do domu. - Jest niesamowitą kobietą. Zasługuje na więcej, niż to w co ją wciągnęliśmy. Lód przeszył żyły Conlana. Kiedy przemówił, ledwo kontrolowane okrucieństwo wzmocniło jego słowa. - Jest. Ale nie mogę, nie chcę pozwolić jej odejść. Nigdy, Ven. Ven wzruszył ramionami. - To nie mnie powinieneś przekonać. Alaric wydaje się mieć jakieś przemyślenia w tej kwestii. Sam byłbym bardzo zadowolony wydostając sie z tego ‘nie przekraczaj próby, poślub dziewicę mającą jedenaście tysięcy lat’. Ale ktoś mądrzejszy ode mnie musi rozwiązać ten problem. Zaprowadził Conlana do przestronnego pokoju na końcu korytarza na drugim piętrze przeprosił. Conlan delikatnie położył Riley na łóżku i przykrył ją kołdrą, pragnąć aby jej oddech nie był taki płytki. Jaj skóra nie była tak blada.

247

Następnie przeciągnął krzesło po dywanie, stawiając je dokładnie przy łóżku, i położył jej dłonie na swoich. I modlił się do boga, który pozwolił mu cierpieć przez siedem lat.

***

Kilka godzin później wrócił Ven, żeby go poinformować, że Denal i Brennan chcą się z nim zobaczyć. Conlan siedział na swoim krześle, ciągle trzymając ręce Riley. Potrzebował dotykać przynajmniej jej skóry, skoro jej umysł i emocje były dla niego zamknięte. Zmusił sie do oddychania przez gulę w gardle, która groziła uduszeniem się. Alaric powiedział, że będzie z nią dobrze. Musiał wytrzymać do tego czasu. Milczenie Posejdona było ogłuszające. - Przyprowadź ich – rozkazał Conlan – Nie zostawię jej. Ven skinął głowa. - Tak pomyślałem. Są tutaj. Conlan patrzył jak Denal i Brennan wchodzili do pokoju ze wzrokiem skupionym na Riley. Brennan skinął mu pobieżnie, po czym zwrócił swoją uwagę na łóżko. Denal odrzucił głowę w tył i zawył krzykiem tak pełnym udręki, że włosy na rękach Conlana stanęły na baczność I lodowaty dreszcz przeszył jego kręgosłup. - Nie żyje? - Denal podszedł bliżej łóżka – Więc to nie był sen? - Żyje – powiedział Conlan. Uwaga Denala w końcu zwróciła się na księcia. - Alaric mówi, że będzie z nią dobrze. Śpi tym samym osobliwie głębokim snem co wy dwaj. - Dzięki bogom – powiedział Brennan głosem cichym i pełnym czci, on również się zbliżył –Dzięki Posejdonowi, bo to był naprawdę on, w pokoju, prawda? Ręka Conlana jak strzałem złapała ramię Brennana w stalowym uścisku. - Powiedz mi. Co sie stało? Czy była tam walka? Dlaczego Riley nie była chroniona? Brennan upadł przed nim na kolano schylając głowę. - Zawiedliśmy cię, mój książę. Zawiedliśmy chroniąc ją.

248

Denal również uklęknął, unosząc rękę, żeby dotknąć włosów Riley. Conlan pozwolił na ten gest, jakimś sposobem wiedząc, że wojownik musi sam sobie udowodnić, że ona żyje. Nagle Denal upadł twarzą do krawędzi łóżka i zaczął szlochać. Wielkim rozdzierającym szlochem, który swoją siłą wstrząsał całym jego ciałem. Było tam imię Riley i innych, bez słów, pełne smutku. Conlan puścił Brennana i położył rękę na ramieniu Denala. - Opowiedz mi, Denalu. Weź się w garść i opowiedz mi. Spojrzał w górę, widział Alarica w towarzystwie Vena stojących w drzwiach. Pozostali tłoczyli się w korytarzu za nimi. - Wejdźcie, wszyscy. Znajdźcie sobie coś do siedzenia. Musimy tego posłuchać. Alaric, poruszający sie jakby był stary i wyczerpany, zajął pozostałe w pokoju krzesło. Ven i pozostali weszli i usadowili się na podłodze lub oparli się o ściany. Ramiona Denala przestały falować i wziął głęboki oddech. - Brennan powinien to powiedzieć. Brak emocji jest bez wątpienia w tym momencie błogosławieństwem Ja nie mogę… - jego głos zadrżał i zatrzymał się, kręcąc głową. Brennan stał prosto przed nimi. - Jeżeli tylko mógłbym poczuć ból, który powinien spalać moją duszę. Lady Riley zasługuje na znacznie więcej. Powoli i przypisując sobie wszystkie winy, Brennan zrelacjonował wieczorne wydarzenia, jego wzrok stale powracał do Riley, kiedy mówił. Denal przerywał kilka razy, próbując udźwignąć na ramionach wstyd. Brennan pokręcił głową na młodszego wojownika i skończył. - A potem wyjąłem miecz z ciała Denala a trucizna po ugryzieniu wampira opanowała mnie. Umierałem, mój panie. Conlan słuchał, cicho, trzęsąc sie z wściekłości. Kiedy Brennan się zatrzymał, Conlan pochylił się do przodu. - Występowaliśmy jako obrońcy i wkraczaliśmy tylko wtedy, kiedy wampiry atakowały ludzi w przeszłości. Ale oni przyszli do naszych drzwi. Skrzywdzili Riley. Teraz umrą.

249

Popatrzył na swoich ludzi i na Alarica, z których każdy kiwał głową, z ponurymi twarzami będącymi echem ich determinacji. - Wszyscy umrą - powtórzył. Alaric odezwał się cichym głosem. - Ale musimy wiedzieć co stało się potem. Rile musi się obudzić i opowiedzieć nam swoją część tej historii. Jasne jest, że Denal żyje a Brennan nie jest już zakażony jadem wampira. I są… inne sprawy. Nikt poza Conlanem nie widział znaku wypalonego na ramieniu Riley. Skinął, wdzieczny za dyskrecję Kapłana. Denal uniósł głowę, żeby spojrzeć na Kapłana, oczy miał czerwone od łez, które ciągle płynęły. - Wiem, co się potem stało. Jakimś cudem widziałem to wszystko. Byłem w pięknym miejscu, pełnym słodkiego zapachu oceanu. Nic nie bolało, nawet rana po mieczu, która zakończyła moje życie. Ale kiedy odpoczywałem i witałem to miejsce, zobaczyłem Riley na podłodze w pokoju, trzymająca moje ciało. - Ja również widziałem i słyszałem wszystko co się wydarzyło. Lady Riley układała się z samym bogiem morza. Poświęciła swoje życie za nas. Glos z łóżka był tak cienki i ochrypły, że Conlan myślał, że go sobie wyobraził. - Powiedział mi, żebym nigdy nie targowała się z bogiem – wyszeptała Riley - Więc dlaczego ciągle żyję? Conlan zerwał sie z krzesła, odpychając Denala na stronę, w jednej chwili. Riley popatrzyła na niego wielkimi oczami na bladej twarzy. - Riley! Obudziłaś się. Dotknął jej włosów, jej twarzy, pochylił się, żeby wycisnąć na jej ustach najdelikatniejszy pocałunek. Dzięki bogom. Dzięki bogom. Uśmiechnęła się go niego, łzy lśniły w jej oczach.

250

- Bardziej zaskakujące, jak zgaduję, jest to, że żyję. Zwłaszcza po palnięciu tego o Posejdonie zabawiającym się z Nereidami. Słyszałam, że bogowie wieszali ludzi za mniejsze przewinienia. Przeciągnęła się na łóżku z grymasem. - Chociaż moje ramię naprawdę boli. Nie jestem pewna co się z nim stało. Conlan poczuł łzy spływające po twarzy ale wcale sie tym nie przejął. - Jest w porządku. Zajmiemy sie tym. Żyjesz i tylko to się liczy. Jeśli byś odeszła… Usłyszał za sobą chrząknięcie. Alaric położył rękę na jego ramieniu. - Może powinniśmy zostawić Riley, żeby odpoczęła. Jest dużo rzeczy, które powinniśmy omówić. Conlan strzasnął rękę. - Tak, powinniście wyjść. Ja zostanę tu, kiedy będzie odpoczywać. Denal stał ze szczęściem i wstydem wałczącymi na jego twarzy. - żadne słowa nie wyrażą mojej radości z tego, że żyjesz, moja pani. Spędzę resztę mojego życia odpłacając ci się za twoje poświęcenie. Ukłonił się jej a łzy przeniosły sie na rzęsy Riley. Brennan również się ukłonił, potem uklęknął przy łóżku. - Twoje poświęcenie dla kogoś tak bezwartościowego jest ponad to co mogę zrozumieć. Jeżeli kiedykolwiek będziesz mnie potrzebowała, wystarczy, że zawołasz. Uśmiechnęła się do nich, unosząc się lekko na poduszce. - Narażaliście dla mnie swoje życia. Dla mnie zrobienie tego samego dla was nie było poświęceniem. Tak bardzo się cieszę, że żyjecie! Wyciągnęła swoje ramiona do Denala, który szybko spojrzał na Conlana. Conlan skinął głową, i Denal pochylił się, żeby Riley mogła go objąć. Kiedy się odsunął zrobiła to samo z Brennanem. Jeżeli Conlan żywił nadzieję na ochronę nawet najciemniejszych zakamarków swojej duszy przed miłością do niej, ten moment rozbił te iluzję. Widok jej sięgającej do jego wojowników i wiedza o jej poświęceniu dla nich, zaszczycał go – zaszczycał ich wszystkich – ponad ten wielki dar.

251

Delikatnie ujął jej ręce w swoje i skłonił głowę, wypowiadając słowa wyrywające się z jego duszy u starożytnym języku Atlantydzkim: Oferuję mój miecz, moje serce, moje życie, żeby cię chronić. Od teraz aż po ostatnią kroplę oceanu znikająca z powierzchni ziemi. Jesteś moją duszą. Uśmiechnęła się, oczywiście nie rozumiejąc ani słowa a jej powieki opadały i się zamknęły. Nawet nie słyszał, kiedy pozostali opuścili pokój.

252

Rozdział 31

Śmierć przyszła po Riley, wysuszając jej skórę i wypalając kwasem ciało, znowu i znowu kiedy spała, aż do momentu, kiedy w końcu wykrzyczała swoją drogę do wybudzenia. Poza tym, że krzyk był ograniczony do snu. Jedyny głos, jaki wydobył się z jej gardła to ochrypłe westchnienie. Nawet ten mały dźwięk był wystarczający, żeby obudzić mężczyznę leżącego przy niej na łóżku. Zauważyła, że było to inne łóżko, niż to na którym spała poprzedniej nocy. Inny pokój. Conlan zacisnął ramię, które leżało ochronnie na jej talii. - Riley? Obudziłaś się? Dobrze się czujesz? Spojrzała w jego oczy, zobaczyła znajomy niebiesko zielony płomień płonący w jego źrenicach. Znak jego namiętności względem niej Jego miłości. - Z nimi naprawdę jest wszystko w porządku? Tego też sobie nie wyśniłam?" Skinął. - Ocaliłaś ich obu. Twoje poświęcenie… - jego głos się załamał. Uniosła rękę, żeby zsunąć włosy z jego twarzy. - Szzz – uspokajała – Wszystko w porządku. Jestem tutaj. Jego całe ciało zadrżało. - Gdybym cię stracił… Nigdy więcej nie ryzykuj swego życia w ten sposób. Riley uśmiechnęła się, czując się rozbudzona bardziej niż kiedykolwiek. I jeszcze, w tym samym czasie, silniejsza. - I proszę, znowu mi rozkazujesz. Musimy popracować nad tym twoim kompleksem królewskim. Wargi Conlana uniosły się w kącikach. 253

- Przyzwyczaj się do tego. Mam zamiar rozkazywać ci przez bardzo długi czas. Schylił się i delikatnie ucałował jej czoło, jej nos i w końcu jej policzki. - Nigdy nie pozwolę ci ode mnie odejść. Rozumiesz to, prawda? Przysunęła się do niego bliżej w gwałtownym uścisku. - Nigdy. Otworzyła swoje osłony, odczuwając pełny rozmiar jego pasji, i jej własne ciało zadrżało w odpowiedzi. - Conlan? Musze cie poczuć, teraz. Muszę poczuć twoje ciepło. - Będę cię trzymał przez całą noc, mi amara. Będę cię trzymał już zawsze – wymruczał w jej włosy, delikatnie pieszcząc jej ramiona. - Nie – odepchnęła go siadając. Próbowała uciec przed głazem, który przyciskał jej płuca – Musze poczuć, że żyję. Muszę ci powiedzieć… Muszę ci pokazać… Przewróciła sie tak, że do połowy leżała na jego ciele, ręce przyłożyła do jego twarzy. - Muszę - wyszeptała. A potem pocałowała go, jakby umierała z pragnienia a jego wargi trzymały ostatnia kroplę wody. Conlan jęknął kiedy ją poczuł. Tak bardzo starał się być delikatnym. Żeby dać jej komfort i bezpieczeństwo, którego był pewien, że potrzebuje, zamiast przytłaczać ją swoim głodem. Ale całowała go, jakby chciała go pożreć. Pasja w jej dotyku otworzyła upusty pożądania, które starał sie trzymać w ryzach. Przerażenie, które przeżył na widok jej bezwładnego ciała leżącego na podłodze. Ulga, że żyje. - Riley, moja aknaszo, kocham cię. Potrzebuję cię. Muszę być w tobie, teraz, teraz, teraz – jęknął w jej usta. Uśmiechnęła się otwierając swój umysł i serce, żeby pozwolić mu poczuć jej własne gorąco i potrzebę. Bez myślenia, poza rozumem, rozebrał się, desperacko pragnąć poczuć swoją skórę przy jej

254

Riley drżała z pragnienia. Z potrzeby. Potrzeby czucia go wewnątrz siebie tak, żeby wiedziała że żyje. Jego ciało wstrząsnęło gdy szarpał i rwał ubrania, aż był tak nagi jak ona. Odrzucił kołdrę i zastąpił ją swoim ciałem, odrzucając jej nogi na boki i wkładając w nią palec, żeby ją poczuć, skosztować, sprawdzić, czy była na niego gotowa. Wydał niski dźwięk w swoim gardle i skierował sie na nią. Poczuła jego twardość napinającą się przy niej i wygięła się, żeby mu pomoc. Był tak gwałtownie pobudzony, ze musiał pracować w niej a ona wyciągnęła się do punktu graniczącego z bólem kiedy długość i grubość jego erekcji stale w nią pchała. Zapłakała z pragnienia, z głodu i całowała i kąsała jego wargi jakby go pożerała. Wysunął się trochę a ona pisnęła a potem pchnął tak głęboko, jak tylko mógł. A ona krzyknęła. Krzyczała i drapała go, wbiła paznokcie w jego ramiona, w jego plecy. Błagała go o więcej i więcej, mocniej, mocniej. Utwierdzając ją, że żyje, że żyje, że on był tam z nią. Przynajmniej na razie. Zobaczyła dzikiego drapieżnika, którego uwolniła w jego twarzy. Rozkoszowała się tym. - Jesteś moja, Riley. Moja, mi amara aknasza, mój ukochany empata. Teraz cię wezmę, będę cię pieprzył, wypalę się w twojej duszy – warknął i stracił strzępy samokontroli, które myślał że posiada. Mogła poczuć palącą potrzebę, żeby ja posiąść, która nim wstrząsnęła, jego sercem i duszą. Wygięła szyję, gorąco i pożądanie wypalały ją, sapnęła. Potem powoli się do niego uśmiechnęła z ciepłem pewnej wiedzy w oczach. - Nie, Conlanie. Będziesz się ze mną kochał. Ponieważ mnie kochasz. Dotknęła jego twarzy. - I ja również cię kocham. Pozostał całkowicie spokojny z drżącymi rękami na jej skórze. - Powtórz – zażądał chrapliwie – Powiedz to jeszcze raz. - Kocham cię, Conlanie. I jesteś mój.

255

Zamknął oczy, ale czuła burzę emocji, które przez nią eksplodowały. Ekstaza, jasno płonąca radość. Zastanowienie. Strach. Potem ponownie otworzył swoje oczy I ją pocałował. I kochał się z nią przez bardzo długi czas.

***

Barrabas rzucił okiem na owinięty w ubrania Trójząb, nie chcąc dotykać go gołymi rękami. To pewne, że kara za obrabowanie boga jest ponad wyobrażenie obrzydliwa. Dość łatwo było go zdobyć. Widząc ludzi i Atlantydów umierających na podłodze, zgiął gałąź drzewa i wypchnął Trójząb przez drzwi. Nie był w stanie wejść, ponieważ nie był w pierwszej fali, którą ci głupi ludzie nieświadomie zaprosili do środka. Poza tym najwyżsi dowódcy nigdy nie byli w pierwszej linii. Trójząb. Instrument prawdziwej mocy Posejdona, jak mówią zwoje. Uczyniony dla siedziby Wysokiego Kapłana Atlantydy do użytku w świętych rytuałach. Tak jak rytuał wejścia na tron ich bachora księcia. Szkoda. Wygląda na to, że ten mały chłopczyk w końcu nie zostanie królem. Drakos zmaterializował się w betonowych ścianach komnaty kilkanaście kroków przed nim z ciekawością na twarzy. - Próbowałeś go użyć? - zapytał. Barrabas zadrwił. - Bawiłbyś sie bezczelnie zabawką boga morza? To jest dobry powód dlaczego to ja jestem Wampirycznym mistrzem a ty jedynie moim sługą. Drakos nie widział sensu, żeby udawać, że dał się zastraszyć. - Więc generał jest teraz sługą? A co z Anubisą? Powiedziałeś jej o swojej nowej zabawce? - Nie! I ty też tego nie zrobisz. Nie jestem gotowy, żeby oddać moją nowa własność, a ona zdecydowanie będzie się tego domagała.

256

Barrabas wyrósł przy stole, żeby skonfrontować się ze swoim generałem, naciskając na jego umysł. Drakos nie został wgnieciony w podłogę, ale napięcie na jego twarzy pokazało ile kosztowało go pozostanie w pozycji stojącej. - Ach, drobny opór, generale? O czym to mówi? Dążysz do wzrostu mojego szacunku teraz, kiedy Terminus został zniszczony? Drakos pochylił głowę. - Jeżeli będziesz tego chciał, mój panie. Mam na myśli strategię jak poradzić sobie z tymi Atlantydami. Strategie, które pomogą ci skonsolidować twoją moc aż stanie się nieograniczona. Barrabas nie mógł opanować oczywistego poziomu zainteresowania. Widział wyniki wyjątkowo wspaniałej bitwy, którą Drakos zaplanował wcześniej. Może jeszcze nie zabije swojego impertynenckiego generała. Jego wzrok powrócił do Trójzębu. - Musimy ponownie skonsultować sie ze zwojami. Sprawdzić, czy możemy znaleźć jakikolwiek ślad jak kontrolować moc, którą ta broń musi władać. Drakos skłonił się. - Mądry plan, mój panie. Barrabas wyciągnął dłoń, prawie go dotknął, potem się wycofał. - I przyprowadź mi kilku z mojej dumy krwi. Myślę, ze spróbujemy kilku eksperymentów, żeby sprawdzić co zemsta Posejdona robi z wampirami, które próbują się bawić jego zabawką. - Pamiętaj, że mamy w niewoli kilku Atlantydów. Na pewno oni coś wiedza o jego mocy – zwrócił uwagę Drakos – Istnieją dość proste sposoby, żeby nakłonić ludzi do rozmowy. Z nimi nie może być inaczej. Barrabas uśmiechnął się. - Dowiemy się tego, prawda?

***

257

Riley weszła pod prysznic, wyczerpana ale szczęśliwa. Kiedy uderzyła w nią gorąca woda, zamruczała z ulgi. Brała prysznic w nocy, taki szybki oczyszczający, ale ten był całkowicie luksusem i ulgą dla bólu jej różnych mięśni. Walczące wampiry to męczące wampiry. Ta myśl otrzeźwiła ją. Ona, Denal i Brennan byli bliscy śmierci. Denal właściwie umarł. A Conlan ciągle nie powiedział jej co stało się z Reisenem i Trójzębem. Kiedy wycierała swoje plecy, jej palce dotknęły dziwnego wybrzuszenia na ramieniu. Jej wspomnienia wróciły do piekącego bólu, który czuła, kiedy Posejdon przyjmował jej ofiarę. Przecież jej nie rozkroił? Ale znowu, co ona wiedziała o tym, co bóg mógł zrobić? Otworzyła drzwi kabiny i pospieszyła do lustra, chwytając ręcznik, żeby wytrzeć parę z jego powierzchni. Potem odwróciła sie do szyby i niezgrabnie wykrzywiła plecy tak, że mogła spojrzeć na ramię. Na bliznę – nie, na znak – którym była naznaczona. - Och, mój Boże! Oznaczył mnie! Nie zdawała sobie sprawy, że wrzasnęła te słowa, dopóki Conlan nie szarpnął drzwi i nie wpadł do pomieszczenia ze sztyletami w rękach. - Co się dzieje? Spojrzała na niego, potem z powrotem na lustro na sześciocalowy symbol wypalony na jej ramieniu - Oznaczył mnie, Conlanie. To jest… to jest… - To jest Trójząb – westchnął, owinął ją ręcznikiem i trzymał przez dłuższą chwilę. - Musimy porozmawiać z Alariciem o tym co to dokładnie może znaczyć. Riley nie była pewna, czy chce wiedzieć. Ubrali sie po cichy i zeszli na dół w poszukiwaniu śniadania. Zapach smażonego bekonu przekonał ja do opuszczenia pokoju i wyjścia pomimo swojej niechęci. Riley wiedziała, że pokój był oazą – mirażem spokoju.

258

- To koniec, prawda? Tej iluzji bezpieczeństwa, którą stworzyliśmy w nocy. Wracamy do rzeczywistości – powiedziała Riley sięgając po jego rękę - Obronię cię wszystkim co mam I wszystkim czym jestem, aknaszo - Conlan zatrzymał się na podeście schodów przybliżając ją w szybkim uścisku – Nigdy w to nie wątp. Uśmiechnęła się, ale był to bardziej gest na jego pożytek, niż prawdziwy objaw szczęścia. Może minąć długi czas zanim będzie miała jakikolwiek powód, żeby znowu się uśmiechać. Bastien panował w wesołej czerwono białej kuchni, trzepiąc omlety i smażąc bekon z umiejętnościami świadczącymi o długiej praktyce. - Co mogę dla ciebie zrobić, Lady Riley? Zamknęła oczy i wciągnęła powietrze decydując się poddać błogości i cieszyć chwilą. Dziewczyna nie może staczać bitew z pustym żołądkiem. - Wezmę wszystkiego po trochu. Umieram z głodu a to świetnie pachnie! I, Bastienie proszę, po prostu Riley. Uśmiechnął się do niej. - Wszystko jest. Kiedy sama nalewała sobie filiżankę kawy z ekspresu, obserwowała mężczyzn w pomieszczeniu. Ven i Christophe kończyli swoje własne śniadania, po szybkim uśmiechu i kiwnięciu do niej i Conlana, wznowili kłótnię na temat względnych zalet motoryzacji włoskiej w porównaniu do niemieckiej. Conlan położył swoją rękę na jej, ale to co uważała za romantyczny gest, było podstępnym sposobem na położenie swojej ręki na jej filiżance kawy. Skrzywiła sie na niego starając się nie uśmiechnąć, żeby nie zniszczyć efektu. - Hej! Weź swoją własną kawę, książątko. Zaśmiał się, zrobił łyk i oddał jej filiżankę, potem ucałował ja w czubek głowy. - Żadnego szacunku dla mojej władzy królewskiej. - Ani trochę. Ven popatrzył na nich z domysłem w spojrzeniu.

259

- Cóż, musisz kochać tę kobietę, braciszku. To musi być miła odmiana po tych pożerających cię kobietach w domu. Szczęście Riley wyleciało jak z przebitego balonu. Kobiety w domu. Jego wybrana królowa. Usiadła przy olbrzymim drewnianym stole w farmerskim stylu, jej apetyt nagle zniknął, i wpatrywała się w swój kubek. Ven wydawał się zdawać sobie sprawę, że powinien zatkać swoje usta stopa i jęknął. - Hej, sorry, nie miałem na myśli — Chciałem tylko pokłuć w fakt, że wy dwoje wyglądacie razem tak szczęśliwie i dokuczyć trochę Conlanowi, i — och cholera. To znaczy, wybacz mi, Lady Sunshine. Jego wyrzuty sumienia były boleśnie ewidentne i próbowała sie uspokajająco uśmiechnąć. - Nie przejmuj się. Jestem po prostu zmęczona. Conlan schylił się i trzepnął brata w głowę i usiadł przy Riley i otoczył ją ramieniem. Mogła wyczuć jego obawy, ale nie miała siły żeby go uspokoić. Kiedy kończyli śniadanie w kuchni, energia w pomieszczeniu gwałtownie się zmieniła, prawie jakby chłodny wiatr powiał lodem przez kuchnię. Riley spojrzała w górę, ręce zaciskając w pięści, gotowa do obrony. Do ataku. Nawet jeżeli maleńka jej część była ciekawa, w co się zmienia. To był Alaric, rozprzestrzeniając ciepło swojej osobowości przed nim. - Musimy porozmawiać – powiedział, strzelając wzrokiem na Riley. - Ciebie również witam. Tak, mam się świetnie, dziękuję, że pytasz – powiedziała z sarkazmem. Dupek. Pochylił głowę, milcząco uznając jej punkt widzenia. - Jak sie masz, Riley? Co ważniejsze, jak twoje ramię? - Wiesz o tym? Co to jest? Conlan poruszył się na krześle.

260

- Może powinniśmy porozmawiać bardziej prywatnie. Ven odsunął swoje krzesło i wstał. - Taa, cóż, to brzmi jak coś co również muszę wiedzieć. Christophe, ty sprzątasz skoro Bastien gotował. Christophe jęknął. - Człowieku, zawsze dam się w coś wciągnąć — spojrzał w górę napotykając wzrok Rilet i ustąpił – Ta, łapię. Kiedy Alaric poprowadził do wyjścia z pokoju, Bastien wyciągnął rękę, żeby delikatnie dotknąć ramienia Riley. - Osłaniamy twoje plecy, ok? Nie denerwuj się tymi sprawami. Zajmiemy sie tobą. Otworzyła swoje osłony i posłała do niego fale ciepła i wdzięczności. Obserwowała jak jego oczy otwierają się szeroko, kiedy ją otrzymał. - Wow. Ty naprawdę — hej, to całe aknasza coś jest świetne – powiedział uśmiechając się – I proszę bardzo. A wdzięczność nie jest konieczna. - Dobre maniery są ostatnim bastionem cywilizowanej społeczności - mruknęła. - Co? - Och, coś co zwykła mawiać moja matka bardzo dawno temu. Dziękuję również za cudowne śniadanie. Conlan zawołał ją z korytarza i westchnęła. Objęła się ramionami. - Już idę.

261

Rozdział 32

Conlan obserwował Alarica przemierzającego duży pokój – swego rodzaju kącik cały w skórze i drewnie - a powtarzające się ruchy wkurzały go. - Dość tego. Po prostu pozwól nam w końcu poznać złe wieści. Próby bycia dyplomatą są marnowaniem naszego czasu a poza tym to nie twój styl. Oczy Alarica błysnęła na krótko jasną zielenią ale przynajmniej skończył to przemierzanie. - Mam fakty i spekulacje. Mam zamiar przedstawić wam oba i pokazać co jest co. Potem musimy zdecydować jak postąpić. Riley odezwała sie cichym i spokojnym głosem. - Jak zgaduję to dotyczy mnie? Alaric nic nie powiedział. Nie musiał. Wyraz jego twarzy mówił sam za siebie. Próbowała sie uśmiechnąć, wzmacniając uchwyt ręki Conlana. - Ok, strzelaj. I mam na myśli przenośnię, jakbyś się zastanawiał. - Najpierw, fakty. Zaoferowałaś siebie Posejdonowi za Denala i Brennana. Wybrał pozostawienie cię żywej. Aczkolwiek oznaczył cię znakiem Trójzębu, który noszą tylko Kapłani - Alaric odznaczał sprawy na swoich palcach kiedy mówił. - Po drugie— - Co masz na myśli mówiąc, że noszą tylko Kapłani – przerwała Riley – Ja nawet właściwie w niego nie wierzę. To znaczy, jasne, wierzę że istnieje, po tym co się stało i wiem, że ma jakieś niesamowite moce, ale jestem całkowicie dziewczyną w gatunku ‘Jezus mnie kocha’. Nie mogę być jego Kapłanem. Albo raczej Kapłanką. Conlan czuł jej rosnącą panikę, wysłał do niej opanowanie i spokój. - Pozwól Alaricowi wytłumaczyć. Nie wydaje mi się, żeby miał na myśli Kapłana w sensie dosłownym. Posejdon nie ma Kapłanek.

262

- Chcesz powiedzieć, że nie ma Kapłanek teraz. Tysiące lat temu, Wysoki kapłan mógł równie dobrze być Wysoka Kapłanką – powiedział Alaric. - Co? Ale nigdy o tym nie słyszałem. - Są sprawy, które świątynia przez tysiąclecia zachowywała dla siebie. Jak istnienie aknaszy wśród tych, którzy po Kataklizmie postanowili opuścić Atlantydę – Alaric ponownie zaczął swój spacer, tak jakby jego ciało nie mogło pozostać spokojne. - Halo? Ciągle nie ma tu Kapłanów czy raczej Kapłanek – powiedziała Riley podkurczając nogi na kanapie – Plus, czy Kapłani nie powinni żyć w celibacie? Zaśmiała sie a jej policzki zrobiły się różowe. - To znaczy, och. Um, cóż, nie ważne. Alaric spojrzał na nią lodowato zielonymi oczyma. - Tak, jest ślub czystości. Kolejny fakt, który możemy chcieć omówić. - Żartujesz? Zero seksu przez setki lat? To do bani! - mrugnęła – Bez obrazy, ale nic dziwnego że przez cały czas jesteś w tak kiepskim nastroju, Alaricu. Muszę przemyśleć cały mój pogląd na ciebie. Mimo śmiertelnego charakteru rozmowy, Conlan musiał stłumić uśmiech. Była najbardziej spontaniczną osobą, jaką kiedykolwiek znał. Cokolwiek myślała… - Od razu wychodziło moimi ustami, wiem – powiedziała mrużąc oczy na Conlana. - Koniec z głośnym myśleniem. Przepraszam, Alaricu. Było to z mojej strony bezmyślne i nietaktowne. Myślę że pomysł nieplanowanego kapłaństwa zbił mnie z tropu. Temperatura w pokoju wzrosła o kilka stopni kiedy zwykle oporne odpowiedzi Alarica topiły części. - Wierz mi, rozumie. Ale Posejdon oznaczył cię znakiem uświęcającym Kapłanów, czy w twoim przypadku, Kapłanek. Musze skonsultować się ze starożytnymi zwojami, żeby określić co to znaczy. Conlan przeczesał włosy ręką. - Nie możesz zapytać Posejdona? To znaczy, jesteś Wysokim Kapłanem.

263

- Wysokim Kapłanek, który ponownie pozwolił Trójzębowi wyślizgnąć się z rąk – powiedział sucho Alaric – Nie mam odpowiedzi, kiedy próbuje rozmawiać z bogiem morza w te dni. Wierz mi, próbowałem. - Ale… - Jest coś gorszego – przerwał Alaric – portal nie odpowiada na moje wezwanie. Starałem się w nocy wrócić na Atlantydę żeby skonsultować się ze zwojami, ale portal odmówił mojemu wezwaniu. Obawiam się, że możemy tu utknąć dopóki nie rozwiążemy kwestii Trójzębu. Ven w końcu sie odezwał z miejsca w którym stał, opierając się o daleką ścianę przy nieużywanym kominku. - Wszyscy próbowaliśmy. Nie było to możliwe. Co również oznacza, że nie możemy wezwać pomocy – powiedział – Ale wróćmy do tematu. Powiedziałeś, że było więcej aknaszy w naszej historii? Którzy byli Atlantydami? - Tak. Kilka aknaszy było pośród tych, którzy rozproszyli się po stałym lądzie w czasie Kataklizmu. Wtedy empaci byli bardziej powszechni. Ciągle może jedno dziecko na sto rodziło sie z tym darem, ale do czasu Riley i… Przerwa była ledwie zauważalna. - Riley i jej siostra są pierwsze, które naliczyliśmy od tysięcy lat, więc można zobaczyć jak ta liczba sie zmniejszyła. - I jakie zadania mamy.. mieli? – zapytała Riley. - Byli pośród nich najwartościowsi z królewskich doradców, oczywiście ze względu na naturę swojego talentu. Byli niezbędni przy negocjacjach handlowych i tak dalej. Poza tym, często wybierali służbę Posejdonowi w jego Świątyni i byli bardzo popularni w kapłaństwie. - Mogę sobie wyobrazić jak zdolność wyczuwania emocji mogła być niezła w konfesjonale – powiedział Ven – Co zrobiłeś? Buuu! Zła odpowiedź! Tak naprawdę zrobiłeś coś gorszego! - Zamknij się, Ven. Nie pomagasz - przerwał Conlan. - Odwal się. Staram się rozjaśnić nastrój. Obaj przerażacie Riley na śmierć – warknął Ven.

264

Wszyscy zwrócili wzrok na Riley, która uniosła podbródek. - Hej, to ja użyłam toporu przeciw wampirowi poprzedniej nocy, pamiętacie? Mówienie o starych czasach nie jest raczej porównywalne z mózgami na moich nogach. Wzdrygnęła się. - Więc nie obawiajcie sie o przestraszoną, biedną, małą Riley. - Wracając do tematu, oto moje domysły – powiedział Alaric – Wierze, że Riley i Quinn są potomkami tych starożytnych Atlantydów i posiadają nasze DNA w swojej krwi. Ponadto, wierzę że ten starożytny dar przewija się w realizacji jednego z najbardziej tajemniczych proroctw Świątynnych zwojów. Wziął głęboki oddech. - Wierzę, że zapowiadają chwile, kiedy Atlantyda będzie musiała zawierać mieszane małżeństwa z ludźmi, żeby dać światu nowe, lepsze pokolenie. Ven gwizdnął. - To bluźnierstwo, koleś. Alaric skinął. - Nie tylko to, ale to jest w bezpośredniej sprzeczności z nauczaniem Rady, że którakolwiek osoba królewskiego pochodzenia, która narusza zasady królewskiego małżeństwa, przyniesie kolejny Kataklizm na Atlantydę. - Co? Riley mogła jedynie podążać za formalną mową tak długo, dopóki jej zmęczenie i wystraszone szare komórki nie zeszkliły się. - Nie stadniny, koniec Atlantydy – podsumował zwięźle Ven. - Nie tylko Atlantydy. Koniec całego cholernego świata, to to co wbijano do mojej głowy przez całe życie – powiedział powoli Conlan. - Skąd będziemy wiedzieli która to? – zapytała Riley – To znaczy, nie żeby wskoczyć tutaj z bronią, Conlanie, ponieważ znamy się mniej niż tydzień, ale raczej szła bym w kierunku tych mieszanych małżeństw niż opcji B: powodującej koniec świata. Conlan poczuł jej drżenie i tym bardziej podziwiał jej odwagę. Na bogów, była piękna. I dzielna.

265

I go kochała. Ten cud prawie powalił go na kolana. Otoczył ją ramionami i delikatnie przytulił. - Ponieważ nie słyszałaś mnie jak tuzin razy czy coś koło tego powiedziałem ci to zeszłej nocy, kocham cię. Poradzimy sobie z tym. Ona również go objęła, ale poczuł jej drżenie. - Jak sobie z tym poradzimy? - zapytała. - To jest problem. Nie możemy wrócić na Atlantydę a Posejdon nie odbiera telefonu – powiedział Ven z ponurą twarzą. Alaric i Riley odezwali się w tym samym czasie. - Trójząb. Potem patrzyli na siebie szeroko otwartymi oczyma. - Mów – zażądał Alaric. - Nie wiem. To tylko uczucie, które miałam, kiedy mówił do mnie ubiegłej nocy. Był taki arogancki – ‘nie targuj się z bogiem’. Miałam przeczucie, że może być kapryśny… - Nie masz pojęcia – odpowiedział Alaric. - Taa. Więc to wszystko może obracać się wokół ‘najlepszy wygrywa’. Wiecie? Jeżeli Conlan i ty zdobędziecie Trójząb, zasłużycie na to, żeby wygrać tron, Atlantydę, bezpłatny pobyt na plaży, do wyboru czy coś. Alaric skinął. - Czuję, że to się może zgadzać. Bogowie są zawsze zmienni a Posejdon często demonstrował podziw dla zwycięzców w jakimkolwiek wyzwaniu. Conlan zacisnął ramiona wokół Riley. - Więc. Odnajdziemy Trójząb, albo Atlantyda będzie dla nas na zawsze stracona? Ven roześmiał się, ale nie było tam najmniejszego dźwięku rozbawienia. - Cholerni bogowie i ich gry. Cóż, wystarczy teorii na to, żebyśmy mogli ruszyć. Teraz wszystko co musimy zrobić to znaleźć Trójząb. Alaric? Alaric zamknął oczy, uniósł ręce, żeby przewodzić moc. Minęło kilka chwil, kiedy pokręcił głową.

266

- Nic. Ale czułem go w przebłyskach w poprzednich dniach. Będę dalej próbował. W przedpokoju zabrzmiały kroki i Christoph wyłonił sie zza roku trzymając coś w rękach. - Przepraszam, że przeszkadzam, ale komórka Riley dzwoni. Podał go jej. - To twoja siostra i mówi, że jest problem. Nikt poza Conlanem nie zauważył, że Alaric się wzdrygnął.

267

Rozdział 33

Riley zatrzasnęła swój telefon, bateria miała za parę minut paść jeżeli jej nie naładuje. - Nie pomyśleliście, żeby zabrać z nami z tamtego domu moją torbę, prawda? Była tam moja portmonetka i ładowarka do komórki. Czterech mężczyzn w pomieszczeniu popatrzyło na nią, jakby właśnie poprosiła ich, żeby poszli na zakupy kupować buty. Zmrużyła oczy. - To ważne, jasne? Jedynym sposobem Quinn na skontaktowanie się z nami to mój telefon, ponieważ wy właściwie nie nosicie telefonów w swoim państwie cząsteczek wody. - Twoja torba jest w holu na stole – powiedział Ven – A teraz może uzupełnisz nam część rozmowy, która odbyła się po drugiej stronie telefonu. - Zgódź się ze mną, ponieważ to jest swego rodzaju szaleństwo. Ale Quinn mówi, że Senator Barnes jest naprawdę starożytnym wampirem o imieniu Barrabas, a to jest ten sam Barrabas… - Uwolniony przez Poncjusza Piłata zamiast Jezusa Chrystusa. Taa. Wiemy – powiedział Conlan. Mrugnęła. - Żartujesz sobie ze mnie? Wiedziałeś o tym? Mogłeś czasem o tym wspomnieć. 'Och, hej, ziemianie, wasz nowy przywódca Senatu jest jednym z najgorszych przestępców w historii’ na przykład – słyszała złość i sarkazm w swoim głosie ale nie przejęła się tym. - Naprawdę? Tak jakby ludzie, którzy pozwolili krwiopijcom przejąć wasz rząd chcieliby słuchać tego co mówimy o Barnesie? – parsknął Ven, jego złość odpowiadała jej. - Skupcie się, ludzie. To nie pomaga. Czego chciała Quinn? – zapytał Conlan. 268

- Znalazła waszych ludzi. Cóż, Reisena i jego ludzi. Powiedziała, że miała spotkanie z wysoko postawionym wampirem, który pod przykrywka pracuje dla rewolucji. Kimś o imieniu Daniel. Pomoże jej ich dzisiaj odbić. Alaric zrobił krok do przodu z dzikimi, świecącymi ognista zielenią oczyma. - Pomoże jej? Pomoże Quinn? Czy ona oszalała? Będzie się szturmować z pieprzonym Pierwszym? - Daniel mówi, że Barrabas ma Trójząb. Planuje torturować Atlantydów aż nie dowie sie jak go użyć. Więc moja szalona siostra pomaga ratować twój tyłek, Kapłanie. Riley nie rozumiała co doprowadziło do takiego zachowania Alarica wobec Quinn, ale nie zamierzała się z tym pogodzić. Quinn może i nie była tak krucha jak Riley myślała, ale jej ochrona ciągle była robotą Riley. Pomyślała o Bastienie i uśmiechnęła sie ponuro. Osłaniam twoje plecy, Quinn. Conlan zrobił krok do przodu i bez trudu przejął dowodzenie w pokoju. Jakikolwiek był to czynnik X, który przemieniał mężczyznę w króla, Conlan miał go pod dostatkiem. Jej niepewność szydziła z niej. Więc co pozwala ci myśleć, że nadajesz się na żonę króla? Odpuść go. To wszystko. To wystarczy. - Maksymalnie godzina na załadowanie. Jedziemy do D.C. – rozkazał Conlan – Riley, ty… - Nie ma mowy, żebym została z tyłu, więc nawet o tym nie myśl – przerwała. - Ale musze wiedzieć, że jesteś bezpieczna – powiedział głosem, który musiał być jego wersją ‘jak dziecku’. Założyła ramiona i wysłała dużą falę zaciętości przez ich więź. - Nie. Ma. Mowy. Poza tym, popatrz jak dobrze poszło wczoraj w nocy. Poczuła kapitulację w jego umyśle, zanim skinął. - Dobrze. Ale będziesz trzymała się z daleka od linii ognia, rozumiesz? Jeżeli cokolwiek ci się stanie… Podeszła do niego i objęła go ramionami w pasie. - Wiem. Rozumiem. Czuję to samo w stosunku do ciebie. Alaric podszedł do drzwi, zatrzymał sie i spojrzał na nich. Riley widziała dzikość w jego oczach.

269

- Wychodzę. Spotkamy się na miejscu. - Możesz wyczuć teraz Trójząb? – zapytała go. - Nie. Ale mogę wyczuć Quinn. Złapała przebłysk bólu, zanim zatrząsnął swoje własne mentalne osłony. Zastanawiała sie nad przyczyną. Co dokładnie stało sie pomiędzy Quinn i Alariciem podczas tego leczenia? Dodała to do swojej mentalnej listy ‘spraw, o które oficjalnie zacznie martwic się później’ i poszła za nim do holu, żeby zabrać torbę. Miała godzinę na naładowanie telefony. Och. Taa. I na przygotowanie sie na koniec świata.

***

Mniej niż cztery godziny i kwadrans łamania przepisów drogowych później znaleźli sie na obrzeżach D.C. w tak złym sąsiedztwie, że nawet policja nie lubiła się tam zapuszczać. Riley mogła poczuć Quinn długo przed tym, zanim dojechali. Wysłała popchnięcie próbując się komunikować słowami, nie tylko emocjami. Jakoś czuła, że jej talenty w tej materii wzrosły od kiedy miała pogawędkę z bogiem. Quinn! Słyszysz mnie? Riley? Jak sie masz — och, zmieniłaś się. Emanująca od ciebie moc rozświetla mój zakątek świata. Co do diabła się stało? Miałam 270potkanie twarzą w twarz z bogiem morza, który widocznie chce mnie dla siebie. Życie jest… ciekawe. Nastała cisza, tak jakby Quinn ostrożnie dobierała słowa. Riley, co to jest? Jest to duże i złe na poziomie apokaliptycznym? Taa. Takie właśnie jest. Wyjaśnie tyle ile będę mogła jak dotrzemy. Kolejna cisza. W końcu Quinn ponownie odezwała sie w umyśle Riley. Ok, bądźcie wkrótce. I, Riley? Tak? On tu jest. Alaric. Mogę go poczuć w swojej krwi. Jest… niedaleko.

270

Wiem. O tym też musimy porozmawiać. Skończyła rozmowę, z wysiłku czując ból głowy w samym środku i w oczach. Może ma więcej mocy, ale nieużywane mięśnie będą musiały być ćwiczone. Jeżeli będzie wystarczająco długo żyła. Pokręciła głową, położyła rękę na kolanie Conlana, kiedy prowadził. Zerknął na nią, jego brwi zbiegły sie razem. - Wszystko w porządku? To była Quinn?" - Tak. Jesteśmy prawie na miejscu. Skinął, koncentrując się na drodze i ciągle rosnącym ruch D.C. Jesteśmy prawie na miejscu. I dziś gówno trafi na przysłowiowy wentylator. Co ja ze sobą w tym czasie zrobię? Ale spojrzała na jego silny profil i wiedziała, że nie chciała by być nigdzie indziej.

***

Conlan wybrał cel wchodząc do budynku, który jak zapewniła Riley był główną kwaterą Quinn i bazą dla operacji na Wschodnim Wybrzeżu jej wojowników o wolność. Nie mógł przekonać Riley żeby została z tyłu, ale mógł cholernie dobrze ją chronić przynajmniej przed pierwszą fala jakiejkolwiek zasadzki. Ven i reszta Siedmiu otoczyła ją wachlarzem dookoła niej z bronią w pogotowiu. - Zastanawiam się, jak długo na Hammerze wytrzymają kołpaki – powiedział pod nosem Ven, prawdopodobnie próbując nakłonić Riley do śmiechu. - Och, założę się, że już ich nie ma – powiedział Bastien – W sumie nigdy nie lubiłem tego samochodu. Christophe zaśmiał się. - Rzuciłem mały żart o tym samochodzie. Jeżeli ktoś go zrozumie, to będzie niespodzianka. Conlan zignorował te żarty, prowadził w dół poobijanej i pokrytej graffiti klatki schodowej, w kierunku wskazanym przez Riley. Ani trochę mu się to nie podobało.

271

Uderzyli w ostatni stopień i zastali tuzin uzbrojonych strażników czekających na nich, wszyscy ubrani w stare jeansy i skórzane kurtki. Wyglądali jak chuligani lub bezdomni, dopóki nie zauważyło się bardzo nowej i bardzo błyszczącej broni w ich rekach. Conlan i Siedmiu wyjęli swoja broń i ją uzbroili. Riley torowała sobie między nimi drogę, żeby stanąć obok Conlana i pokręciła głową. - Niezłe przedstawienie, Quinn. Teraz odwołaj ich. Mężczyzna z przodu, wielki i zbudowany jak wojownik, powoli odsłonił zęby w czymś, co prawdopodobnie uważał za uśmiech. Cywilizacja była słabą otoczką dla będącej w nim dzikości. Conlan od razu wiedział, że był liderem. Skinął mu głową. - Jestem Conlan z Atlantydy. To jest Riley, siostra Quinn. Jeżeli nie jesteście ludźmi, których szukamy, pójdziemy stąd. Spróbujcie nam to utrudnić a będziecie umierać przez swoje problemy. Mężczyzna dal prawie niedostrzegalny sygnał a mężczyźni z nim opuścili broń. - Quinn! Wygląda na to, że to tydzień spotkań rodzinnych – zawołał. Wyciągnął rękę do Conlana. - Jack Shepherd. Pomogę. Quinn wyszła z małych drzwi za Jackiem, kłócąc się z kimś przez telefon. - Nie, teraz albo nigdy. Potrzebuję tego tej nocy. Albo najpóźniej na rano. Trzymała rękę na odbiorniku, kiwając do Riley i patrząc na Jacka. - Świt? Skinął, jego ciało emanowało rosnące napięcie. - Świt. Czy twoi przyjaciele sie zgodzą, że lepiej jest uderzyć na krwiopijców w dziennym świetle? Conlan odetchnął głęboko, subtelnie wzywając moc. Żywioły zaśpiewały do niego ale pieść ziemi była najbardziej przejmująca. Spojrzał na Jacka. - A jak ty? Czy dla ciebie i innych zmiennokształtnych też jest lepiej uderzyć o świcie?

272

Rozdział 34

Kiedy Ven i Siedmiu układało sie z siłą uderzeniowa Quinn, Conlan, Riley i Quinn i jej koleś alfa wilkołak siedzieli wokół porysowanego metalowego stołu na poobijanych drewnianych krzesłach. Quinn spojrzała na Conlana. - Nie jest. - Kto kim nie jest? - Nie jest wilkołakiem, jeżeli tak myślałeś. On… Jack, będzie w porządku, jeżeli im powiem? Jack zmierzył Conlana ostrym wzrokiem. Och, tak. Ten mężczyzna był zdecydowanie wojownikiem, nie ważne jakie zwierzę wychodziło z niego w czasie nacisku księżyca. - W porządku. Myślę że wiedza o Atlantydzie jest jak wet za wet – powiedział. Quinn uśmiechnęła się krótko. - Jest tygrysołakiem. Nie rdzennym północnoamerykańskim. Ale kiedy wampiry… - Kiedy krwiopijcy zniszczyli całe moje stado – moja rodzinę – zdecydowałem, że muszą zginąć. A najlepszym sposobem na pogrążenie ich było udanie się do źródła – powiedział Jack ponurym głosem. Riley posłała przez więź potwierdzenie. Mężczyzna mówił prawdę. To było wystarczająco dobre dla Conlana. - Musimy odzyskać Trójząb. Jego moc w rękach Barrabasa albo – boże dopomóż nam – Anubisy mogą być najlepszym znakiem początku kolejnego Kataklizmu. Quinn skinęła. - Maja również twoich ludzi. Daniel powiedział, że planuje zamach stanu i my… - Daniel? – przerwała Riley – Kim on jest i dlaczego mu ufamy?

273

- Dobre pytanie – mruknął Jack – Jest jednym z czołowych generałów Barrabasa, i ja jemu nie ufam. Zapytaj swoją siostrę, co do diabła sobie myśli. Ciemny, wirujący cień omiótł pokój, kierując na nich lodowaty wiatr. Zanim się zmaterializował, Quinn wstała z wyciągniętymi rękami. - Alaric. Zleciał w dół, złapał jej ręce i odepchnął ją od zmiennokształtnego. Jack oczywiście wcale się tym nie przejął. W mgnieniu oka stał na nogach, z bronią w ręku. Conlan prawie zapomniał, jak szybcy są zmiennokształtni. A z tego co widział, tygrysołaki były chyba w tej bandzie najszybsze. - Odsuń się od tej pani, magiczny chłoptasiu – warknął niskim, dudniącym rykiem. Za nim, Riley zadrżała na dźwięk dżungli, który odbił się w pokoju. Conlan podskoczył, przemknął przez stół i stanął twarzą w twarz z Jackiem. - Spokojnie, on jest z nami. - Nie obchodzi mnie kim on jest, ma trzymać ręce z daleka od mojej partnerki albo zostanie przerobiony na nawóz – oczy Jacka zabłyszczały niesamowitym żółto zielonym światłem a źrenice wydłużyły do szczelin. Zza Conlana zabrzmiał głos Quinn. - Jack, przestań. To jest Alaric, on wyleczył mnie z tej rany postrzałowej. On ma… problem z grzecznością. Gorąco i światło strzeliło przez pokój a Conlan nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, kto był tego źródłem. - Alaric! Trochę kontroli, jeśli możesz. Mamy tutaj dużo do zrobienia. Głos Alarica był zardzewiały i napięty. - Możemy na słowo, moja pani. Muszę… Muszę – przerwał ciężko dysząc. Riley zaczęła iść do Quinn, ale Conlan zatrzymał ją, kładąc jej rękę na ramieniu. To było coś, co Quinn i Alaric musieli załatwić zanim wszyscy będą mogli pracować razem nad rozbiciem Pierwszego. Riley spojrzała na niego, potem poczuła jego emocje i zasygnalizowała, że rozumie. Skinął i usiadł z powrotem. Quinn w końcu sie odezwała głosem nieznośnie zmęczonym.

274

- Tak. Musimy porozmawiać. Zwłaszcza, że jest to wszystko, co kiedykolwiek będziemy robili ze sobą. Chodź ze mną. Reszta proszę, po prostu poczekajcie. Poznajcie się. Roześmiała się. - Zjedzcie ciasteczko. Kiedy Quinn i Alaric opuścili pokój, dla Conlana wszystko stało się jasne. Świadomość, że Quinn złapała Alarica w emocjonalną sieć tka jak z pewnością Riley zrobiła to Conlanowi. Ale pewnym jest, że stworzenia morskie łapały się w sieci i tonęły. A Alaric wyglądał jak jedno z nich. Potem ginęły, pozostawione samym sobie ze stworzeniem, dla którego wszystko w jego spuściźnie mówi mu, że powinno niszczyć. Riley patrzyła, jak odchodzą potem westchnęła. Pochyliła się z łokciami na stole i spojrzała na Jacka. - Więc. Opowiedz nam o byciu tygrysem. Skąd jesteś?

***

Alaric stanął przed Quinn na dachu budynku. Desperacko walcząc o samokontrolę. O spokój. O odwagę, żeby nie paść na kolana przed ta ludzką kobietą i nie błagać o dotyk. Jak musi teraz Posejdon śmiać się ze swojego Wysokiego Kapłana. Patrzyła na niego z obawą widoczną w każdej linii jej ciała. - Jesteś najbardziej potężny w magii, prawda? Mogę wyczuć jak to śpiewa w twoich żyłach, dudni pod moja skórą. Co ty mi zrobiłeś, kiedy mnie leczyłeś? I przy okazji dzięki ci za to. Podszedł do niej, kroczył w ciągle malejącym kręgu jej pozycji. Wiedząc, że powinien sie zatrzymać. Nie będąc w stanie tego zrobić.

275

- Nie zrobiłem nic nadzwyczajnego, chociaż bieżące wydarzenia mogą sugerować, że Riley wspomagała twoje uzdrowienie - powiedział szorstko – To co było niespotykane, to to co ty zrobiłaś mi. Nie była nawet piękna. Zawsze myślał, że kiedyś sie zakocha, niespełnioną miłością do niesamowitej piękności. W bogini wśród kobiet. Wśród Atlantydzkich kobiet. Teraz ten niechlujny człowiek – ten rebeliant – nie był niczym, co sobie wyobraził. Była tak chuda, że wyglądała na umierająca z głodu, z dużymi oczyma z czarnymi otoczkami nad zapadniętymi policzkami. Jej krótkie włosy wyglądały, jakby obcinała je nożem, który miała w kieszeni. Jej ubrania nie były lepsze od tych, które widział u żebraków na ulicy. Chciał jej tak dotkliwie, że powodowało to fizyczny ból w jego kroczu. - Nie wiem co ci się wydaje, że widzisz, ale nie jestem jak moja siostra – powiedziała, jej głos i emocje przepełnione były bólem. Ciepło i barwy jej emocji zawirowały wokół niego, torturując go. Czerwone wino, ciemny szary i błękit morza w czasie tańczącego w nim zaćmienia, poprzez niego, przebijając go pikanterią. Przynoszącego łzy do jego oczu. Walczył, żeby się cofnęły. Walczył przeciwko jedwabistej sieci, którą tak bez wysiłku oplotła wokół jego serca. Wokół jego duszy. Kobieta, która mogła oswoić morskiego potwora. Z nim w roli potwora. - W ogóle nie przypominasz swojej siostry – zgodził się – i jednocześnie jesteś dokładnie taka jak ona. Obie jesteście głupimi idealistkami. Ona ratuje połamane dzieciaki a ty ratujesz świat. Udawaj, atakuj. - Wiedziałaś, że Riley oddała życie za dwóch z naszych wojowników? Zbladła bardziej, niż marmurowa biel jej skóry. Jej idealnej skóry. Skóry, którą chciał kosztować.

276

- Co? – sapnęła – Ale, czekaj. Powiedziałeś ‘oddała życie’. W pokoju była całkowicie żywa. - Tak. Posejdon gra z semantyką tak łatwo jak gra z przeznaczeniem i żywotami. Wziął ją dla siebie. Skrzywiła się. Zrobiła krok bliżej niego. - Co do diabła to znaczy? Czy jakiś antyczny, zboczony, mitologiczny bóg chce zgwałcić moją siostrę? Ponieważ skopię jego rybioogoniasty tyłek. Alaric wzdrygnął sie na to bluźnierstwo, następnie uderzył w niego piorun objawienia. Walczyłby z samym Posejdonem, żeby chronić Quinn. Dziwne, że słowo, którym zwykła opisywać siebie tak łatwo wpłynęło do jego umysłu. Skończony. - Dlaczego jesteś skończona? – zapytał nagle – O czym ty mówiłaś? To była jej kolej, żeby sie skrzywić. Okręciła się na obcasach, żeby spojrzeć na widok. Opuszczone budynki i złomowisko samochodów nie były niczym godnym uwagi, ale coś w jej wspomnieniach ewidentnie było. Po cichu się poruszył, aż był dokładnie za nią. Mógł poczuć jak ciepło jej ciało ogrzewa lodowatość jego skóry. Zamrożoną tundrę jego serca. Wiedział, że musi uciekać, albo spłonie. Zanim mógł się poruszyć, odwróciła się ponownie i prawie wylądowała w jego ramionach. Byli tak blisko, że dzielił ich jedynie oddech. Oddech i jedenaście tysięcy lat dogmatu. - Rebeliantka i kapłan – wychrypiał – Co z nas za para. Jej oczy były ogromne w jej wychudzonej twarzy. - Ale para to coś, czym nigdy nie będziemy. Robiłam rzeczy… czarne i niewybaczalne. W imię wolności. Wyciągnął rękę, żeby dotknąć jej twarzy ale zatrzymał się z palcami o cal od jej skory. - Ja nie zrobiłem nic. W imię boga. Odskoczył na tuzin kroków do tyłu, stojąc i wpatrując się w nią. Pozwalając na to, aby pełny efekt jego głody i pragnienia zagrzmiał przez nią. W niej.

277

Objęła sie w talii, obejmując się ramionami. Zaczęła płakać. - Nie mam prawa o to prosić, ale proszę idź już – powiedziała z łamiącą sie w głosie godnością – Dziś w nocy będziemy ze sobą pracować, a potem nigdy więcej się nie zobaczymy. Nie torturuj mnie wizją tego, czego nie mogę mieć. Ukłonił sie jej i jakoś znalazł siłę, żeby odejść. Wiedział, że spotkanie z Barrabasem nie będzie miało nic wspólnego z odwagą, którą wykazał teraz.

278

Rozdział 35

Riley potknęła się chwytając brzeg lady, na której szukała ciasteczek o których wspominała Quinn. Ściął ją wybuch bólu, który prawie powalił ją na ziemię. - Quinn. Och, Quinn – jęknęła. Conlan natychmiast był przy niej, otaczając ją ramionami i warcząc na Jacka, który ruszył się, żeby jej pomóc. - Riley? Wszystko w porządku? - Tak. Nie. Nie wiem. To Quinn, ona… Strumień męki gwałtownie się zatrzymał. Quinn zatrzasnęła swoje osłony. Riley wysłała do swojej siostry sympatie i miłość. Quinn, jestem tu dla ciebie. Kocham cię. Nie jestem pewna, co się z tobą dzieje, ale jestem tu. Ale jedyna odpowiedzią była cisza. Ven wszedł do pokoju. - Hej, idziemy na zwiad okolicy skoro robi się ciemno. Przyniesiemy ze sobą jakieś jedzenie kiedy będziemy na zewnątrz. Justice jest całkiem zaznajomiony z D.C. i oczywiście facet Quinn… Jego głos zrobił się zaczepny i skupił swoją uwagę na Jacku. - Czym ty do diabła jesteś? Nigdy wcześniej tego nie czułem. Jack skrzywił się na niego. - Niezłe maniery, dupku. Cały czas chodzisz wokół wąchając ludzi, co? Ven uśmiechnął się. - Chcesz iść? Bo ja siedzę pełen gównianego napięcia i będę szczęśliwy mogąc, tylko dla zabawy, przearanżować twoją twarz. Więc chodźmy. Usta Jacka zrobiły się nagle tłoczne od zębów. 279

- Może będziesz chciał najpierw sprawdzić fazę księżyca, zanim rzucisz wyzwanie alfie mojego gatunku, wodny chłopczyku. Riley odsunęła się od Conlana, stając pomiędzy oboma mężczyznami. - Mamy w pokoju taśmę mierniczą? Ven zamrugał, patrząc na nią zdezorientowanym wzrokiem. - Co? Pokazała swój najlepszy słodki i niewinny uśmiech i Conlan walczył, żeby powstrzymać się od śmiechu. Wiedział na co się zanosi. - Cóż, wymyśliłam, że możecie ich chwycić a my ich zmierzymy i będziemy mieć to za sobą – powiedziała śpiewnym głosem. Zajęło to chwilę, ale Ven i Jack ryknęli śmiechem i uścisnęli sobie dłonie potrząsając nimi. - Ven. Chcesz pokazać nam ukształtowanie terenu, chłopcze z dżungli? - Jack ShepherdI jak dla ciebie, facecie z dżungli. Ven spojrzał na Conlana, który skinął i Ven z tygrysem opuścili pokój. Ten plan był dobry. Chociaż nie mieli powodu nie ufać Quinn, jej osąd otaczających ją ludzi był znakiem zapytania do udowodnienia czegoś innego. Przeprowadzenie wcześniejszej kontroli było sprawa oczywistą. Riley prychnęła, kręcąc głową. - Chłopcy zawsze będą chłopcami, prawda? Ciemny cień zawirował przez pokój i zmienił się w Alarica. - Jaki jest plan? - Gdzie jest moja siostra? - Idzie. Chciała… chwili samotności. - Jeżeli skrzywdzisz moją siostrę, ja… Conlan położył dłoń na jej ramieniu i przesłał jej swoje myśli. Riley. Spójrz na niego. Popatrz swoim sercem. Prędzej by umarł zanim ją skrzywdził. Zatrzymała się, zwracając uwagę na Alarica, potem zerknęła ponownie na Conlana. Może. Ale jest więcej niż jeden sposób na skrzywdzenie kogoś.

280

- Plan jest taki, że czekamy i atakujemy o świcie, kiedy siła wampirów jest w apogeum – Odpowiedział Conlan Alaricowi. - Więc ja wrócę dokładnie przed świtem – powiedział Araric szorstkim głosem – Strzeż jej dla mnie, Conlanie – jego wzrok przeskoczył na Riley – Strzeż je obie. Alaric uniósł ramiona i zniknął. Riley pokręciła głową. - Nigdy się do tego nie przyzwyczaję, prawda? Conlan ruszył do drzwi upewniając się, że Ven zostawił wystarczającą ilość strażników. Wiedząc, że jego brat wie co robi, ale czując potrzebę ruchu. Czując potrzebę zrobienia czegokolwiek. - Siedzenie i czekanie jest do bani – powiedział. - Tak myślisz? – głos Riley był bardziej niż trochę sarkastyczny – A chcesz, żebym właśnie to robiła, tak? - To co innego. Ty jesteś… - Kobietą? Och, mój drogi ty bardzo nie chcesz iść w tym kierunku – ostrzegła. Przyciągnął ja znowu do siebie, opierając swoje czoło o jej. - Ty jesteś biciem serca w moim ciele. Jeżeli umrzesz, moja egzystencja skończy się razem z tobą - wymruczał. Zadrżała w jego ramionach potem uniosła twarz na spotkanie jego pocałunku. - Dooobry jesteś. - Wiem. Riley roześmiała się. - Dość tego zadowolenia z siebie, rybko. Jesteś również jak dla mnie dużo za stary, mając coś koło czterysta pięćdziesiąt lat. Pamiętaj o tym, kiedy jesteś taki pewny siebie. - Jak dla ciebie książę rybko – droczył się. Powoli uśmiech na jej twarzy zbladł. - Czy to jest to co nazywają śmiechem w obliczu śmierci? Ponieważ nie czuje tego rozbawienia. Głos Quinn zabrzmiał od drzwi.

281

- Witaj w klubie siostrzyczko.

***

Ven i Jack przynieśli ze sobą tyle kanapek, że wystarczyło by dla małej armii, ale Riley nie była w stanie poradzić sobie z więcej niż kilkoma gryzami. Mała armia. Taa, tym dokładnie jesteśmy. Bardzo mała armią. Zadrżała i ciaśniej owinęła się kurtką, nawet wtedy, gdy zdała sobie sprawę, że jest to ten rodzaj zimna, który pochodzi z wewnątrz. Myśl o śmierci nie była czymś ciepłym i pogodnym. Jej wzrok podążał za Quinn, kiedy ta szła przez pokój, mówiąc do swojej grupy wojowników o wolność. Kto by pomyślał, że jej krucha siostra wyrośnie na przywódcę rebeliantów? Czy, że sama Riley zakocha się w następcy tronu mitologicznej krainy? Całe to doświadczenie było jak zapisane na kartach książki z gatunku urban fantasy, gdzie granice prozaicznej rzeczywistości ścierają się z fantastycznymi obrazami. Albo to, albo kryzys psychodeliczny. Wybrałam zły czas na niebycie uzależnioną od narkotyków. Ta myśl wywołała u niej śmiech, powodując że Conlan, który stał po przeciwnej stronie pokoju rozmawiając z Jackiem, zerknął na nią unosząc jedną ze swoich ciemnych brwi. Świadomość tego mężczyzny w niej była niemal dogłębnie intensywna; czuła jego obecność we krwi, pod skórą, w zakończeniach nerwowych. Ponownie zadrżała, ale z zupełnie innej przyczyny. Postanowiła mieć trochę zabawy. Wysłała bardzo specyficzną emocję, żeby do niego poszybowała. Pożądanie. Więc słyszałam, że ‘życie jest w niebezpieczeństwie, może być koniec świata’ seks jest gorący. Skupiła całą swoją uwagę na obrazie ich dwojga razem, splecionych kończynami. Z jej ustami na nim. Z jej rękami na nim.

282

Patrzyła jak to w niego uderza. Widziała ostro wydychane powietrza, zaciskające się mięśnie szczęki. Kilka sekund później stał naprzeciw niej, przyciskając jej plecy do ściany. - Ciekawy talent, aknaszo. Masz ochotę poszukać trochę prywatności i pokazać mi więcej? Uśmiechnęła się do niego. - O tak. Machnęła, żeby zwrócić na siebie uwagę Quinn i skinęła jej głową od drzwi. - Idziemy trochę odpocząć – powiedziała, wiedząc że nie oszuka swojej siostry. Prawdopodobnie nie nikogo nie oszukała. W pokoju pełnym zmiennokształtnych, którzy prawdopodobnie mogli wyczuć jej rosnące podniecenie. Ta myśl sprawiła, że jej twarz zaczęła robić się czerwona, ale jej nie powstrzymała. Quinn skinęła raz i odwróciła wzrok. Nie powiedziała Riley nic o Alaricu. Jedynie na nią spojrzała z niezmierzonym bólem w oczach i powiedziała, że nie ma o czym mówić. To wspomnienie zatrzymało Riley. - Conlan, może powinniśmy Od razu zrozumiał, mogła to w nim wyczuć. - Tak, możemy zostać, jeżeli tego chcesz. Ale czy Quinn naprawdę tego od nas oczekuje? Ponownie rzuciła okiem na swoją siostrę. Quinn siedziała prawie głowa w głowę z Jackiem, oboje ponownie siedzieli nad planami związanymi z Pierwszym. Jack był kolejnym problemem. Riley obserwowała jego dziwnie dziki wzrok, którym śledził Quinn, gdziekolwiek ta się ruszyła Ten tygrysołak żywił do jej siostry głębokie uczucia, to było całkiem jasne. Ale Riley nie wydawało się, żeby byli kochankami. Ale co z Alariciem? - Jest dorosłą kobietą, kochanie. Nie możesz za nią rozwiązywać jej problemów – Conlan wymruczał do jej ucha. - Co nie znaczy, że nie będę próbowała – powiedziała ze smutkiem. - Chodź teraz ze mną. Pozwól, że potrzymam cię trochę zanim nie nadejdzie świt. Westchnęła. Skinęła. - Tak. Quinn pokazała mi pokój, w którym możemy spać. Jest ciasny, ale…

283

Ujął jej twarz w swoje dłonie szukając oczu. - Gdziekolwiek ty jesteś, dla mnie to raj na ziemi. Oddech uwiązł jej w gardle. Na jakim świecie było to sprawiedliwe, że w końcu znalazła ta drugą połówkę jej duszy a żadne z nich najprawdopodobniej nie przetrwa następnego dnia? - Ale mamy te noc – wyszeptała – sprawmy, żeby to wystarczyło na wieczność. I wyprowadziła go z pokoju.

***

Barrabas złamał kark będącego przed nim Atlantydy i patrzył, jak martwy wojownik osuwa się na podłogę. Potem odrzucił głowę i z całą swoja złością zawył do kamiennych ścian komnaty. Drakos stał z dala od rzezi, prawdopodobnie bojąc się, że będzie następny. W nastroju, w jaki teraz był Barrabas było to wielce prawdopodobne. - Jak to jest możliwe, że te mizerne worki z mięsem mogą wytrzymać moje moce kontroli umysłów? – wysyczał, kopiąc jedno ciało tak mocno, że usłyszał jak żebra łamią się jak podpałka. Było by to dużo bardziej satysfakcjonujące, gdyby ten mężczyzna jeszcze żył. Barrabasa bardzo cieszyło to, jak oni krzyczeli. - Ale oni krzyczeli, zanim umarli, prawda, Drakosie? Przeszedł przez piaszczyste pozostałości trzech wampirów z dumy krwi. Jeden punkt. Posejdon nie upoważnił wampirów do dotykania swojej cennej zabawki Chociaż, zmarli spektakularnie. Wodospad płonącej śmierci. Barrabas musiał przyznać, że bóg morza ma niezły styl. Należy podziwiać takie twórcze metody mordu i zagłady. Jego wampiry również umarły krzycząc. Przywódca Atlantydów, Reisen, wisiał w kajdanach na jednej ze ścian, zakrwawiony i bliski śmierci. Ale ten nigdy nie krzyczał. Nawet kiedy Barrabas odcinał mu mieczem rękę

284

Taka odwagę również należy podziwiać. Z wyjątkiem sytuacji, kiedy utrudniała jego plany. Wtedy należy bezlitośnie torturować na śmierć. - Reisen myśli, ze pozostali przyjdą po Trójząb. Książę i Kapłan – dumał, ostrożnie wycierając but o jedno z ciał, żeby usunąć krew. Patrzył, jak koszula tego czegoś robiła się czerwona, a następnie celowo nadepnął na twarz tego czegoś, gdy nad tym przechodził. - Nie ośmielą się z tobą skonfrontować, mój panie – odpowiedział Drakos. Nawet spojrzał oburzony w imieniu Barrabasa. Miły akcent, tylko prawdziwy czy nie. - Książę i Kapłan - powtórzył Barrabas – Czy ci Atlantydzi kiedykolwiek słyszeli o oddzieleniu kościoła od państwa? Roześmiał się i obserwował krzywiącego się Reisena podnoszącego swoje ramię bez dłoni w kierunku jego klatki piersiowej. - Może będziemy musieli przedstawić ci nową i ulepszoną Deklaracje Praw, kiedy przejmiemy wasze cenne Siedem Wysp, co o tym myślisz? Reisen uniósł swoją głowę i spojrzał na Barrabasa. - Conlan zetrze cię na proch a Alaric ma w sobie więcej mocy, niż ty kiedykolwiek o tym śniłeś, krwiopijco – kaszlnął wypluwając trochę krwi. Następnie Atlantyda się uśmiechnął, krew spływała w dół jego policzka. - A ja zatańczę na twoim grobie. Barrabas ryknął swoje oburzenie aż światła w komnacie zamigotały. - Nie będziesz żył tak długo, żeby to zobaczyć robaku. Ale zanim mógł oderwać głowę od ciała wojownika, Drakos stanął przed nim, odsuwając jego rękę spadającą na mężczyznę. Głowa Reisena odskoczyła do tyłu i uderzyła w ścianę, następnie opadła, był albo martwy albo nieprzytomny. Drakos ukłonił się. - Może okaże się przydatny później, mój panie. Kiedy będzie wystarczająco przekonany, może okazać się naszym kluczem do dowiedzenia się czegoś więcej o Trójzębie. Barrabas zmrużył oczy, ponownie żałując, że nie może zajrzeć do umysłu swojego generała.

285

- Proponujesz dobrą strategię czy bunt, Drakosie? Dlaczego zawsze wydajesz się spacerować na ostrzej krawędzi pomiędzy oboma? - Chciałbyś mieć słabeusza jako swego drugiego? Barrabas odczekał kilka minut zanim odpowiedział. Pozwolił Drakosowi się obawiać. - Nie. Ale nie traktuj tego jako sposobu na przeciwstawienie się mi. Generale Drakosie. Drakos ponownie się ukłonił. - Mam przyprowadzić ostatniego z nich? Tego, którego nazywają Micah? - Och, tak. Ciągle mamy kilka godzin do świtu. Sprawdźmy, czy uda nam się sprawić, że ten dla nas zaśpiewa. Barrabas przeszedł po martwych ciałach, ciesząc się łamaniem kości i miażdżeniem kończyn. - Tak bardzo kocham dźwięk tej muzyki.

286

Rozdział 36

Conlan zrobił całe dwa kroki do ciemnego pokoju przed Riley, zanim jego kontrola pękła. Zatrzasnął za sobą drzwi I przyciągnął ją do siebie, prawie miażdżąc ją w swoich ramionach. - Nie mogę tego zrobić, Riley. Nie mogę iść jutro na bitwę, jeżeli ty będziesz w niebezpieczeństwie. Proszę nie proś mnie o to. Odwróciła się w jego ramionach otaczając jego szyję swoimi. - Nie wydaje mi się, żeby to była nasza decyzja. Mam przeczucie, że jest to swego rodzaju poligon a Posejdon ustanawia wszystkie reguły. Kiedy zrobił ten znak na moich plecach, wprowadził mnie do gry. Conlan zaśmiał się. Dźwięk ten odbił się gorzko i twardo w jego uszach. - Ponieważ to wszystko, czym dla niego jesteśmy. Pionkami w jakimś szalonym meczu szachów. Riley dotknęła jego twarzy, rysując palcem wokół jego warg. - Czy historia nie uczy, ze jesteśmy pionkami dla nich wszystkich? Dla mojego Boga, twoich bogów, bogów każdego? Gramy najlepiej jak potrafimy, a potem umieramy. Mecz skończony. I wszystko co mamy potem do pokazania to to, jak dobrze graliśmy. Uśmiechnęła się. - Myślę, że rozciągnęłam te metaforę absolutnie poza formę. Ale wiesz o co mi chodzi. Zamknął oczy. Skupił się na uczuciu jej oddechu na swojej skórze. Ciepło eksplodowalo przez jego ciało przez jej dotyk. - Nie obchodzą mnie gry czy bogowie. Nie tej nocy. Wszystko czego chce to trzymać cię i na zawsze wypalić ten moment w mojej pamięci – powiedział szorstko, zaciskając wokół niej ramiona. - Tak - powiedziała. 287

Prosto i bezpośrednio. Po prostu tak. A potem uniosła twarz, żeby go pocałować, a jego świat ogarnął ogień. Uniósł ją, a jej nogi owinęły się wokół jego pasa. Zapłakał z dzikiej przyjemności, która wystrzeliła w nim na jej dotyk. Jego ciało stwardniało, mięśnie się zacisnęły i zaczął iść, obejmując ją, że jej plecy nie dotknęły ściany. Jęknęła w jego usta i wbiła palce w jego włosy, przyciągając jego głowę do siebie i pogrążyła się w jego pocałunku. Przesunął dłonie, aż poczuł w palcach jej okrągłe pośladki, i ściskał je i pieścił, przyciskając ją tak, że jej spódnica podjechała pod same uda i oddzielały ich tylko jego spodnie i cienki jedwab jej bielizny. To było ciągle za dużo. Oparł ja na swoim udzie i przesunął ręce, żeby rozerwać koronki i zedrzeć je z niej. Potem pchnął nogą tak, że twardość swojej nogi otarł o jej wilgoć. Jęczała i wiła się przy nim, wbijając palce w jego ramiona. - Tak, dotknij mnie. Weź mnie, Conlanie. Potrzebuję cię. Pochylił się, żeby zanurzyć twarz w jej szyi, czując potrzebę wykrzyczenia swojego triumfu, ale chcąc zagłuszyć ten dźwięk przed wszystkimi znajdującymi się w pobliżu. Z przytłumionym pomrukiem, ugryzł jej szyję w zgłębieniu ramienia, potem pieścił to miejsce językiem, kojąc mały ślad. Znowu jęknęła i wygięła się w jego kierunku, gorączkowo ciągnąc za jego koszulę, próbując dostać się dłońmi do jego skóry. Jedną ręką wyszarpał koszulę ze spodni, w jednej sekundzie odpiął pasek i zamek. Zanim mógł zrobić coś jeszcze, położyła ręce na jego ramionach i użyła ich, żeby lekko się unieść. Następnie, cały czas patrząc w jego oczy, wycelowała i opuściła się na jego erekcję, otaczając go swoim ciepłem i wilgocią. Nie mógł się powstrzymać, wykrzyczał jej imię. Złapał i ścisnął jej cudowne pośladki. Unosząc ją i wjeżdżając w nią znowu i znowu, obserwując przyjemność emanującą z jej oczu zanim się nie zamknęły. Nagle zatrzymał się. Pisnęła, mrugając na niego. - Dlaczego przestałeś? Powoli, cal po calu, ponownie opuścił ją na swój trzon obserwując jej twarz.

288

- Ponieważ muszę cię widzieć, kiedy cię biorę. Muszę patrzyć w twoje oczy i w twoja duszę, moja Riley, mi amara aknasza. Muszę wiedzieć, że jesteś moja, teraz i na zawsze. Wycofał się z niej, ponownie najechał swoją rękojeścią, kochając dźwięk jej westchnień. - Chcę również, żebyś ty mnie brała wiedząc, że ja jestem twój. Uniosła się, mięśnie jej kobiecości trzymały jego męskość, nawet kiedy odsunęła się od niego. Torturując go swoja rozmyślnością. - Teraz i na zawsze, Conlanie. Nie ważne co bogowie dla nas wymyślili, nigdy nie będzie dla mnie innego. Ty jesteś moim jedynym. Moim ‘i żyli długo i szczęśliwie’. Moją miłością. Moją duszą. Po tych słowach usadowiła się na nim, pchając, aż nie mogła wziąć więcej. Nie było więcej do wzięcia. Nagle zatrzymała się, otaczając go, jego twardość całkowicie osłonięta jej ciepłem. Jego serce otoczone jej. Jednocześnie, odsunęli wszystkie pozostałe bariery między swoimi duszami. I światło i barwy wybuchły w jego świecie – jej świecie – ich świecie. Stali drżąc w wirze cyjanu, akwamaryny i srebrzystej zieleni. Muzyka tęczy wdzięcznie się poruszała przy nich, wokół nich, otaczając ich tam gdzie stali. Fontanna potrzeby, tęsknoty, całkowitego spełnienia strzelała kaskadami wokół nich i w nich, aż nie potrafił powiedzieć gdzie kończył się on a zaczynała ona. Świat zadrżał na granicy przebudzenia, a gwiazdy wybuchły w ognistym blasku. Dusza Riley otworzyła się na niego, a on zażądał jej dla siebie. Zrobiła to samo z nim. I ogień, furia, i rozszalała moc żywiołów wzniosła się przez niego i z niego do niej i miał mikrosekundy, żeby się zastanowić jak taka pasja mogła eksplodować bez stworzenia nowego życia, ale nagle zaczęła krzyczeć w jego umyśle i wszechświat wysłał w nich supernową. Upadł na kolana, wciąż kołysząc ją w ramionach, zbyt słaby, żeby stać. Złapała powietrze, jej oddech łączył się z jego.

289

Kiedy w końcu uniosła głowę, jej twarz była niemal zbyt piękna, żeby mógł znieść ten widok. - Co się stało? Czy świat się skończył? - szepnęła. - To, jak myślę, było zjednoczenie dusz – odpowiedział, ledwo zdolny do sformułowania tych słów – Zgodnie z legendą, z upływem czasu staje się intensywniejsze. Zamrugała. - Nie przetrwamy tego. Minęło dużo czasu, zanim mógł przestać się śmiać na tyle, żeby złapać oddech i zanieść ją do łóżka w rogu. Tam, przez godziny, które dzieliły ich od świtu, trzymał ją i obserwował jak śpi. Dziękując bogom za dar jej miłości. Ślubując poświęcić życie na jej ochronę. Usłysz mnie, Posejdonie, ślubuję to na wszystko czym jestem lub czym będę. Ta kobieta jest moja. Światło błysnęło w pokoju, uderzenie pioruna energy, które wypaliło się przez jego wizję. Prawdopodobnie odpowiedź Posejdona. Teraz, gdyby tylko Conlan, na dziewięć piekieł, wiedział co to znaczy.

***

Kilka zbyt krótkich godzin później, Riley siedziała w rogu pokoju wojennego Quinn, ściskając w ręku kubek kawy. Nie mogła przestać obserwować Conlana. Jej dziki wojownik tak łatwo przejął dowodzenie w planowaniu i zdominował pokój. Nawet w pokoju wypełnionym samcami alfa, byłby zawsze tym, który dominuje. Dla człowieka, który nie wierzy, co zostało przyjęte z zasady, miał wygląd króla odbity w każdej ostrej linii swojej twarzy. I chciał, żeby ona była jego królową. Ta myśl była zbyt olbrzymia, żeby ogarnął ją jej umysł, zwłaszcza teraz. W przeddzień pełnego ataku na legowisko wampirów. Pomyśli o tym później. Była cholernie dobra w zaprzeczaniu. Jack zaznaczał coś na mapie.

290

- To są betonowe ściany, nie taki, przez które możemy się przebić. Jeżeli kontakt Quinn nie przyjdzie po nas, mamy przerąbane. Quinn, wyglądająca jakby mocniejszy wiatr miał złamać ją wpół, jedynie skinęła z ponurą twarzą. - Będzie tam. Nie wydaje się wam, że przetestowałam jego informacje w mniejszych sprawach, zanim zaufałam mu w czymś takim jak to? Wierzy, że droga Barrabasa jest zła i że nieumarli powinni powrócić na starą drogę. - Jedząc ludzi w cieniu? – zapytał Ven matowym głosem. - Nie, koegzystując z ludźmi bez prób ich podbicia – odpowiedziała Quinn – żył na krwi zwierząt przez wieki, z wyjątkiem rzadkich sytuacji dowolnego oddawania się. - Tak twierdzi – zauważył Conlan – Nie ważne. Zamierzamy podążyć za tymi informacjami. Może bogowie będę mieli dla niego łaskę, jeżeli będzie próbował nas zdradzić. Lodowaty wiatr, który wydawał się być wezwaniem Alarica zawirował przez pokój, łącząc się w ciemna postać przy Conlanie. - Żadni bogowie nie są posłuszni wezwaniom takiego robactwa, z wyjątkiem Anubisy. I życzyłbym sobie, żeby przyszła mu z pomocą tak, żebym mógł zakończyć jej egzystencję. - Och, jestem za – warknął Ven. Joński głos był spokojny i pozbawiony emocji. - Jeśli Anubisa się pojawi, jest moja. Uznaj to za mój pierwszy królewski dekret. Ven powoli skinął, ale Riley zauważyła, że Alaric nie zrobił żadnego znaku na potwierdzenie. Po prostu wpatrywał się w Quinn z miną drapieżnika badającego swoją ofiarę. Albo człowiek skazany na śmierć na swojego kata. Nie mogła się zdecydować który. Bastien przerwał ciszę. - Nie jestem wybredny. Jeżeli mam brać je jeden po drugim, krwiopijcy zginą. - Wiecie, że również ludzka policja i wojsko będą chroniły Pierwszego. To oficjalny dom w Kongresie – powiedział Justice z ciemnego rogu pokoju.

291

Riley nawet nie wiedziała, że wrócił. Miała nagłe wrażenie, że całe życie spędził w ciemnych zaułkach. Kolejna sprawa do przemyślenia na później. - Dlatego Daniel przeprowadzi nas przez podziemny pasaż – odpowiedziała Quinn, patrząc wszędzie, tylko nie na Alarica – Chociaż może będziemy musieli wywalczyć sobie drogę przez kilku z dumy krwi Barrabasa, żeby się do niego dostać. Daniel nie ostrzegał nas przed tym. - Więc, na Pierwszego. Odzyskamy Trójząb i damy tym wampirom lekcję integracji z ludźmi lub z Wojownikami Posejdona – powiedział Conlan głosem, który zadźwięczał w pokoju. - Lekcję, która jest zaległa od jakiś dwóch tysięcy lat. - Amen – powiedziała gorąco Riley. Potem opuścił kubek I dotknęła jedną ręką srebrnego krzyżyka na szyi. - A mój Bóg będzie nas chronił. Nagle pomyślała o znaku na plecach. - Wszyscy bogowie.

292

Rozdział 37

- Otwarte. Tak jak obiecał – wyszeptała Quinn, kiedy otworzyła drzwi, które były ukryte za ścianą z produktami do czyszczenia w szafie do sprzątania w piwnicy zniszczonego biurowca. Conlan skinął, gestem wskazując Venowi, ze bracia skierują sie w dół ciemnego korytarza. Zza niego, Jack wydał niski dudniący warkot. - Nie wydaje mi się. Nie narażę moich ludzi na niebezpieczeństwo – Nie narażę na niebezpieczeństwo Quinn – chyba, że będę w pierwszym rzędzie na imprezie, chłopcy. Conlan zatrzymał się i skinął. - W takim razie, przyłącz sie do nas, tygrysie. Ale ta misja jest pod moim dowodzeniem, skoro przyszłość mojego królestwa od tego zależy. Jeżeli nie możesz się z tym zgodzić, zostaniesz z tyłu. Oczy zmiennokształtnego zabłyszczały zwierzęcym, złotym kolorem. - Kto mnie powstrzyma? Alaric machnął ręką, prawie nonszalancko. - To będę ja. Kapłan stanął naprzeciw zmiennokształtnego, który stał zmrożony w miejscu, niezdolny do tego, żeby się odezwać. - Nawet w świt wigilii pełni księżyca, moja moc przewyższa twoją. Będziesz ze mną walczył, czy działasz z nami? – jego głos był znudzony, jakby ogromny tygrysołak był bez znaczenia. Ale Jack musiał dać jakiś sygnał, ponieważ Alaric powiedział słowo i go uwolnił. Jack skulił ramiona patrząc z niezadowoleniem. Ale zgodził się.

293

- Taa, pójdę pod twoim dowództwem, Conlana. Tak długo, jak nie będziesz narażał na niebezpieczeństwo Quinn, jestem twoim człowiekiem. Przynajmniej w tej misji. Conlan pokazał żeby w grymasie. - Jeżeli myślisz, ze pozwolił bym skrzywdzić zarówno Riley jak jej siostrę, musisz mnie poważnie nie doceniać – warknął – a każdy, kto mnie nie doceniał zwykle nie żył na tyle długo, żeby tego żałować. - Jeżeli skończyliśmy konkurs sikania, to idziemy - powiedziała Quinn, sięgając jedną ręką po Riley, a druga wkładając do kieszeni bardzo zabójczo wyglądająca broń – Mamy ludzi do ocalenia, wampiry do zdmuchnięcia, i tak dalej, i tak dalej… Conlan zatrzymał sie, robiąc krok bliżej Riley. - Zostajesz za nami, słyszysz mnie? Celuj z tej broni w każdego ruszającego się niumarłego, i trzymaj się z dala od niebezpieczeństwa. Obiecaj mi to. - Ale… - Obiecaj, albo to odwołam, i będziemy wiedli życie na farmie w Iowa czy jakoś tak. Atlantyda będzie stracona. Zdobyła się na drżący uśmiech. - Mam alergię na krowia kupę. Obiecuję. Skinął i zrobił pierwszy krok w dół korytarza. Pierwszy krok prowadzący Rile w kierunku niebezpieczeństwa. Najtrudniejszy krok, jaki kiedykolwiek zrobił. Jak przewidziała Quinn, trzy wampiry pilnowały korytarza gdzieś w połowie drogi. Conlan przywołał wodę i wystrzelił w nich poziomą ścianą lodu, pozbawiając ich głów, zanim zdążyli wszcząć jakikolwiek alarm. Jack gwizdnął nisko. - Niezły numer, książę. Cieszę się, że jesteś w mojej drużynie. Zanosi się, ze to będzie bulka z masłem. - Będzie ich więcej niż trzech, tygrysie. Nie bądź zbyt zadowolony. Conlan ruszył dalej wzdłuż ciemnego korytarza, szukając jakiejkolwiek szczeliny światła, wskazującej na wejście. Kolejne mniej więcej sto jardów tunelu natrafili na bardziej strzeżony fragment korytarza.

294

Tym razem, Alaric wezwał moc elektrycznego piorunu i strzelił w nich błyskawicą czystej energii, spalając pięciu z sześciu. Sztylet Vena trafił szóstego w serce, i upadł zmieniając się w nicość. - Święta wodo na ostrzach. Zadziałał na czas – zaobserwował z satysfakcją Ven. Podniósł swój sztylet i wytarł w szmatę wyjętą ze swojej kieszeni, następnie rzucił szmatę na ziemię. - Jakoś nie przeszkadza mi śmiecenie na podwórku wampirów. Conlan uniósł rękę nakazując ciszę. - Myślę że to centrum siedziby wampirów, jeżeli dźwięk krzyków jest jakaś wskazówką. Czekał, podczas gdy wszyscy spięli się, żeby odebrać to, co słyszał Atlantyda, aż wreszcie złapali. Ktoś był torturowany. A ktoś inny robił to bardzo dokładnie.

***

Przeczucie, które służyło z powodzeniem służyło mu od prawie trzystu lat powiedziało Barrabasowi, że coś jest nie tak. Nie potrafił tylko zrozumieć co. Powinien być zadowolony. Atlantyda imieniem Micah krwawił na podłogę przed nim, bliski śmierci, i Barrabas mógł wyczuć w ustach krew Micah. Reisen nie odzyskał przytomności od kiedy Drakos uderzył jego głową o ścianę. A teraz, maleńkie drżenie wątpliwości podpełzło do niego. Spojrzał na Drakosa, który patrzył na niego nieubłaganie. Generał przeżył swoją przydatność. Strategie bitewne, nie ważne jak wspaniałe, nie były warte ciągłych podejrzeń. Zwłaszcza w stosunku do kogoś, kto nie należał nawet do jego dumy krwi. Myślenie o dumie sprawiło, że sięgnął do nich w swoim umyśle. Zabezpieczenie od strażników ma długą drogę powrotną… Nie było odpowiedzi. Nic w jego umyśle poza pustą przestrzenią w miejscu, gdzie powinni być jego strażnicy. Pokręcil w kółko głową, żeby znaleźć Drakosa.

295

Który stał w pobliżu drzwi do komnaty uśmiechając się. - Twoje panowanie sie skończyło, przeklęty – powiedział Drakos – Przygotuj się na spotkanie z przyszłością. Zanim Barrabas mógł wydać dźwięk, Drakos szarpnięciem otworzył drzwi i mrowię wojowników dostało się przez nie do środka. Jeden z przodu miał oczy i włosy czarne jak najgłębsze piekło a na jego twarzy wypisana była śmierć. - Jestem Conlan z Atlantydy, Barrabaszu – wykrzyczał wojownik – Przygotuj się na śmierć! Nie, nie zwykły wojownik. Nie z tym królewskim podmuchem w rozkazie. To musi być książę. Barrabas syknął, każda uncja siebie zawołał do Anubisy. Przybądź do mnie, moja bogini! Twoi Atlantydzi są tutaj, żeby odzyskać Trójząb, który zdobyłem dla ciebie – błagam o twoje wsparcie. Po tych słowach, wysłał kolejne mentalne polecenie, i każdy z jego dumy krwi śpiacy w swojej trumnie w pokoju pod nim, wstał i zaczął spieszyć mu z pomocą. - Myślisz, że atakowanie o świcie zrobi jakąkolwiek krzywdę wampirycznemu mistrzowi z moją mocą, książątko? Jesteśmy głęboko pod ziemią, osłonięci przed słońcem przez tony betonu – krzyknął. Potem się zdematerializował ze śmiechem, prosto sprzed nosów Atlantydow.

296

Rozdział 38

Conlan obserwował jak Barrabas zrobił dokładnie to, czego się spodziewał i machnął ręką w dół jako sygnał dla Alarica. Alaric wyrzucił swoje ręce w powietrze i wezwał wodę z taką gwałtowną siłą, że wydawało się, iż ściany same walą się pod jej mocą. Barrabas zmaterializował sie odbijając się od jednej ze ścian. A Conlan się roześmiał. - Czy twoja bogini nie wspomniała ci, że moc Posejdona nad cząsteczkami wody jest światłem dla twojego mroku? Nie możemy zabić cię za pomocą mortus desicana, w twoich martwych tkankach nie ma żywych płynów, które mogły by się jej poddać. Dobył swojego miecza. - Ale możemy zablokować ci używanie twojej mocy. Przygotuj się na śmierć, krwiopijco. Barrabas chwycił miecz. - Nie wydaje mi się, chłopczyku. Nie poświęciłeś chwili na obejrzenie tego, co zrobiłem twoim przyjaciołom? Skierował wzrok na oddalona ścianę, a Conlan zerknął za zacieniony róg. Reisen wisiał na jednym nadgarstku przykutym do ściany, zakrwawiony i połamany. Kolejny wojownik leżał w jego pobliżu, w podobnym stanie. - Ven! Do Reisen! Kiedy Ven, z obnażonymi sztyletami, biegł przez pokój, skrzypliwy głos pod podłogą ostrzegł Conlana na czas, żeby zdążył skoczyć w bok. Panel w podłodze otworzył się, i wyskoczyła z niego na pokój czarna fala wampirów. Justice i Denal podbiegli, żeby stanąć po obu jego stronach z mieczami w gotowości I usłyszał pełny ryk Jacka zza siebie. Potem był zbyt zajęty, żeby zauważyć coś jeszcze, kiedy pięć wampirów z obnażonymi kłami i szponami kierowało sie na niego. Riley! Wynoś sie stąd! Wynoś sie gdzieś, gdzie jest bezpiecznie! 297

Jej głos natychmiast do niego powrócił. Myślę, że Posejdon promuje jednego ze swych pionków. Próbował zobaczyć, ponad walczącymi wojownikami i wampirami, wokół siebie, ale nie mógł jej dostrzec. Desperacja porwała ostatnie strzępy jego zdrowych zmysłów. - Do mnie, Wojownicy! Za Atlantydę! I odciął głowę wampira, który stał przed nim, próbując wypracować sobie drogę do Barrabasa. - Za Atlantydę!

***

Riley patrzyła, podczas gdy podłoga otworzyła drzwi do piekła a diabły zaczęły się wylewać, żeby atakować Conlana. Wyciągnęła przed siebie broń, ale nie mogła strzelić. Gdziekolwiek spojrzała, wampiry, wojownicy i bojownicy o wolność wydawali sie być tak blisko w walce, że nie miała szansy na czysty strzał. Druga fala wampirów przełamała sie przez korytarz. Przynajmniej Quinn miała rację co do Daniela. Walczył z wampirami, używając przeciwko nim ich własnych trików. Wzdrygnęła się na widok zakrwawionych kłów rozrywających kolejnego z nich. Alaric błysnął w przestrzeni przed nią, pchając ją i Quinn na ścianę za siebie, kiedy więcej wampirów szło w ich stronę. Alaric wyrzucał z siebie falę za falą pioruny energii, ale wampiry nie przestawały nadchodzić tak szybko, jak on je siekł. Jeden z nich rzucił sztyletem i Alaric pochylił sie, żeby wyrzucić go w powietrze. Ale musiał to być manewr dezorientujący, ponieważ wampir wyrzucił w powietrze drugi sztylet, po drugiej stronie Alarica i przebił udo Quinn. Quinn krzyknęła a uwaga Alarica szarpnęła się do niej, ten dźwięk rozpraszał go. Bezużyteczna, roztrzęsiona, Riley widziała jak wampir mierzy swoim mieczem w Alarica. Wystrzeliła z broni, ale całkowicie chybiła. Prawie w zwolnionym tempie, obserwowała

298

jak ostrze wchodzi głęboko w pierś Alarica. Upadł do przodu, na Quinn, a Riley ponownie krzyknęła, kiedy ostrze miecza przeszło przed ciało Alarica przebijając jej siostrę. Słyszał w swojej głowie słaby głos Quinn. To pali jak kwas, Riley. Prawdopodobnie zatruty. Jeżeli byłaś dotknięta przez boga, teraz byłby dobry czas, żeby go wezwać. Przed sobą widziała Jacka zmieniającego postać z mężczyzny w ryczącego szaleńczo tygrysa, rozrywającego wampiry kłami i pazurami. Conlan i Ven walczyli ramię w ramię w środku tuzina albo i więcej wampirów. Nie wiedziała co robić. Nie wiedziała jak wezwać boga. Nie znała magii i nie miała żadnych mocy ani nic. Była pracownikiem socjalnym, do cholery. Stała tam, płacząc, z przepływającą przez nią udręką i furią, i ciepłem i mocą wspinającymi się po niej, przemykającymi przez nią, aż pomyślała, że od tego wybuchnie. Tak było do czasu, kiedy ręka owinęła sie jej wokół gardła.

***

Głos pełen czystego zła zabrzmiał przez pokój. - Mam twoja kobietę, Atlantydo. Na jaką wartość oceniasz jej życie? Każdy ruch i dźwięk zatrzymały się, tak jakby świat zamarł wokół niego i skupił uwagę na źródle najbardziej znienawidzonego głosu. To Anubisa, trzymająca swoje palce na gardle Riley. Wizję Conlana przeciął wspaniały niebiesko zielony, potem zaczęła szarzeć aż niemal do czerni. Kiedy wampiry czołgały się i kuliły w drodze przez pokój, padając na kolana przed swoja boginią, zobaczył Alarica leżącego na podłodze na Quinn. Miecz upadł na ich ciała. Ich krew zalewała podłogę. Walczył z chęcią wycia z dzikiej rozpaczy, która narastała w jego duszy na widok Riley, bezbronnej w rękach kreatury, która mogła zabić ją jednym oddechem. - Zostaw ją - rozkazał – Jest dla mnie niczym. Jesteś aż tak słaba, żeby teraz wojować z ludzką kobietą?

299

Roześmiała się, a dźwięk ten zabrzmiał z czystą złośliwością, tak mroczną i szaloną, że Riley jęknęła i próbowała rękami zasłonić uszy. Kiedy Conlan patrzył, strużki krwi zaczęły płynąć z nosa i kącików oczu Riley. Mordercza wściekłość przepłynęła przez niego. Zapłonęło w nim wspomnienie, przysięga. Anubisa będzie błagać, zanim z nią skończę. - Pozwól jej odejść i możesz zabrać mnie z powrotem do swojego małego gniazda miłości, Anubiso. Odwróciła swoją głowę w bok, jakby w transie. - Och, popatrz na tego cennego kociaka. Jack, w swojej tygrysiej formie, wystrzelił w powietrze, pięćset funtów śmiertelnej maszyny do zabijania skierowało się w jej stronę. Machnęła na niego dwoma palcami, a jego ciało uderzyło do tyłu, kręcąc się ciągle i ciągle, aż nie upadł w czołgające się wampiry, powalając ich jak kostki domina. Żaden z nich po tym się nie ruszał. Conlan zrobił kolejny krok do Anubisy, a jej palce zacisnęły się mocniej na kruchym gardle Riley w oczywistym ostrzeżeniu. - Och, myślę, że nie, książątko. Mogę wyczuć na niej twojego penisa. Więc to jest ta dziwka, którą miałeś chętnie, kiedy ja musiałam brać cię siłą? Rzuciła pogardliwe spojrzenie w dół na swoją zakładniczkę, potem niemalże niedbale rzuciła Riley przez pokój tak mocno, że usłyszała jak jej głowa uderza o ścianę. - Wiesz, że nie dzielę się swoimi zabawkami. Próbował pobiec do Riley, kiedy ta osuwała się przy ścianie na połamaną stertę na ziemi, ale Anubisa złapała go w ognistą śrubę mocy, unieruchamiając go w miejscu niewidzialnymi pasmami swojej mrocznej magii. Barrabas czołgał się do Anubisy na rękach i kolanach, bełkocząc. - Moja królowo, moja bogini, dziękuję, dziękuję. Przyszłaś, jesteś tu, wszyscy będą ocaleni. Zgięła swój palec wskazujący, przyzywając Barrabasa do siebie. Conlan walczył, żeby przewodzić cząsteczki, wezwać jakąkolwiek moc, ale był tak bezużyteczny pod jej

300

kontrolą, jak wtedy, kiedy był u niej w niewoli. Wszystko co mógł zrobić to patrzeć, jak wzywała do siebie swojego ulubieńca. Anubisa uśmiechnęła się, delikatnie stąpając po ciałach leżących zmiennokształtnych. - Jesteś moim pierwszym, Barrabaszu. Moim najstarszym dzieckiem, najcenniejszym. Oczywiście, ze przyszłam, kiedy mnie wzywałeś. Jej oczy błyszczały czerwienią i rozdzieliła wargi, żeby pokazać Barrabasowi usta pełne ostrych jak brzytwa kłów. Karzących, rozszarpujących i rozrywających kłów. Conlan wiedział wszystko o tych kłach, zadrżałby gdyby jego ciało nie było trzymane w imadle uścisku jej mocy. Barrabas zakołysał się, uwięziony hipnotycznie w śmiertelnym uścisku swojej pani. - Tak, twój pierwszy, moja bogini. Wdzięcznie uniosła rękę, żeby go dotknąć, rozrywając koszule na jego ciele. - Więc dlaczego? – krzyknęła, gniew nagle rozjaśnił jej twarz aż do żarzenia – Dlaczego nie powiedziałeś mi, że masz Trójząb? – ryknęła, a dźwięk tego ryku rozbił całe szkło w pokoju. Rozrywając bębenki. Ścinając krew tych, którzy byli jeszcze przytomni. Dając Conlanowi nadzieję. Jeżeli ogarnęła ją wściekłość, była szansa, że będzie mógł ją pokonać. Jeżeli Riley ciągle żyła – a odmawiał uwierzenia w to, że nie – Posejdon znajdzie sposób na uzdrowienie jej. Jeżeli Riley była martwa, żadna nieumarła kreatura nie opuści tego pokoju, chyba, że jako proch. Barrabas wrzasnął, a dźwięk ten przebił czaszkę Conlana. Szybko cofnął wzrok z powrotem na wampiry, w samą porę, żeby zobaczyć Anubisę unosząca głowę z ramienia Barrabasa. Z tego, co zostało z ramienia Barrabasa. Kawałek był w jej ustach. Ponownie sie do niego uśmiechnęła, krew i kawałki ciała utknęły pomiędzy jej kłami. - Zawiodłeś mnie. Gorzej, próbowałeś mnie oszukać, głupcze.

301

Trzepnęła ręką, zrywając z niego spodnie. Wampir uklęknął przed nią nagi i krwawiący, łkając i wrzeszcząc w ohydnej kakofonii próśb i przeprosin. - Musimy dać przykład, prawda, mój drogi? – wymruczała prawie delikatnym głosem. Potem zmieniła rękę w szpony i wystrzeliła w genitalia Barrabasa. Storturowany wrzask, ponad każdy, który Conlan słyszał, od kiedy opuścił jej legowisko, odbił się rykoszetem przez pokój i obserwował z pełnym przerażeniem jak otworzyła rękę i pokazała Barrabasowi zakrwawione widowisko jego genitalii w swojej dłoni. - Tak – powtórzyła, delikatnie wysysając mięso z ręki – Musimy dać przykład. Kiedy Barrabas sie przewrócił, ciągle krzycząc, jej dłoń ponownie wystrzeliła do przodu. Tym razem wróciła z jego sercem. Barrabas nie wydał więcej kolejnego dźwięku.

***

Riley czuła, że świadomość wraca do niej falami, jak wyciszone fale światła i dźwięku obmywające jej umysł. Przerażenie Conlana, nieosłonięte, sprawiło, że zebrało się jej na wymioty, ale jakiś instynkt kazał jej udawać martwą. Była cholernie tego bliska, jeżeli ból rozwalający jej czaszkę był jakąś wskazówką. Otworzyła swoje serce i swój umysł, otworzyła swoją duszę i błagała o pomoc. Wierzę. Wcześniej przyszłam do ciebie z wyzwaniem, teraz przychodzę do ciebie w skrajnej pokorze, Posejdonie. Jesteś bogiem morza. Masz moc ponad tą, swoich poddanych. Całkowita cisza zalała jej mózg. Zawiodła. Obróciła pokorę w wyzwanie. Naprawdę pozwolisz tej suce dzisiaj wygrać? Ciągle cisza. Beznadziejność zniszczyła ją. Jeżeli nawet bóg, który ja naznaczył, porzucił ja, jaka nadzieję miała przeciw bogini śmierci? ZAWSZE JEST NADZIEJA, O LEKCEWAŻĄCA. SKRAJNA POKORA? BARDZIEJ ROZDRAŻNIONE DZIECKO. Niemal zadrżała z ulgi, w ostatniej sekundzie pamiętając, żeby pozostać nieruchomą.

302

Powiedz mi co robić, wasza morska dostojność a będę twoją kobieta. MYŚLĘ ŻE NIE. JESTES KOBIETĄ CONLANA I BĘDZIESZ WSPANIAŁĄ KRÓLOWĄ. MOŻE MOŻESZ OSTATNI RAZ UŻYĆ MOJEGO TRÓJZĘBU, PRA-PRAWNUCZKO MOJEGO PLEMIENIA. UŻYJ GO DOBRZE. Po tych słowach, jego grzmiąca obecność zniknęła z jej umysłu. Ale coś twardego i ostrego trąciło ją w tyłek. Zgaduję, że mimo wszystko masz poczucie humoru. I dzięki. Poczuł niewątpliwy kształt Trójzębu grzejący pod jej skulonym i połamanym ciałem, wypełniając ją gorącem i światłem i ją uzdrawiając. Z jednym, cichym wybuchem, wszystkie obrażenia zostały wyleczone a ona została wypełniona poczuciem ogromnej mocy. Znak na jej ramieniu palił, przypominając jej o jej obowiązku. Och, to będzie dla mnie przyjemność. Jednym płynnym ruchem chwyciła trzon Trójzębu i skoczyła na nogi. - Hej, suko! Chcesz sie zabawić? Anubisa, z ręka pełną obrzydliwego zakrwawionego czegoś, skierowała swoja uwagę na Riley, sycząc. Conlan stał w samym środku pokoju, z drżącymi mięśniami, w oczywisty sposób nie mogący się ruszyć. - Jeszcze nie jesteś martwa, ty mała dziwko? I chcesz bawić się zabawkami bogów? Och, proszę. To może być zabawne – powiedziała Anubisa, mruczącym głosem pełnym zadowolonej z siebie wyższości. Riley wzięła głęboki oddech i skierowała na nią Trójząb. - Do diabła, nawet nie wiem jak ta rzecz działa, ale spróbujmy ze zmodyfikowana świetlistą szablą – wymruczała. Nagle wykrzyknęła swój własny bunt. - Weź to, ty zła, obrzydliwa, wysysająca krew maniaczko! I całą sobą wezwała moc. Teraz! Teraz! Powal ją teraz! Trójząb zaśpiewał słodkim, czystym dźwiękiem gwałtownego wzrosty mocy i zawibrował w jej rękach. Kiedy wyraz twarzy Anubisy z szyderstwa do zszokowanego zaskoczenia,

303

srebrzysty strumień czystej energii wystrzelił z czubka Trójzębu i trafił prosto w wampiryczną boginię, zdmuchując ja z nóg. Uderzająca fala mocy rozprzestrzeniła sie po pokoju i Conlan uwolnił się od magii, która go trzymała i pobiegł do Riely. - Żyjesz! Dzięki bogom, aknaszo. Chwycił trzon Trójzębu rękami razem z Riley i wymierzył ponownie w Anubisę, kiedy próbowała wstać. - Giń, ty obrzydliwy czarci podmiocie! – ryknął Conlan. - Trzymaj się z daleka od mojego chłopaka – krzyknęła Riley. Tym razem, pełny mocy przypływ energii wystrzelił w Anubisę i uniósł ją w powietrze, rzucając nią o sufit i przytrzymując tam. Jej głowa opadła a usta się otworzyły a energia wylewała się jej ustami, nosem, oczami, a potem – z hukiem gromu – rozpadła się na kawałki. Strumień energii wyłączył sie niczym kran, a Riley i Conlan opadli na siebie. Położył ręce na jej twarzy, przesuwając je tam i z powrotem. - Nie jesteś ranna? Jak to możliwe, że nie jesteś ranna? Widziałem… - Posejdon. Uzdrowił mnie Trójzębem – powiedziała, jednocześnie płacząc i się śmiejąc. Pomyśleli o tym w tym samym czasie. - Pozostali! Podbiegli najpierw do Alarica i Quinn, a Riley upadła na kolana przy siostrze, płacząc mocniej na widok Quinn leżącej w tak dużej kałuży krwi. Conlan wyszarpał miecz z ich ciał i klęknął przy Riley, ponownie kładą ręce razem z nią na Trójzębie. Oboje się skupili, ponownie przewodząc moc. Obserwowali, jak uzdrawiające, srebrno zielone światło rozprzestrzeniało się wokół Alarica i Quinn. Widzieli, jak kolory wracają na ich twarze. Słyszeli jak wciągali powietrze w płuca. Quinn otworzyła swoje oczy. - Riley? - Będzie z tobą dobrze, Quinn. Z wszystkimi będzie dobrze.

304

Rozdział 39

Conlan i Riley zamrugali z powodu światła, kiedy wyszli przez drzwi w jasne słońce. Quinn i Alaric, Jack, na powrót w ludzkiej postaci i reszta Siedmiu, i zmiennokształtni podążyli za nimi w jasne południowe słońce. Reisen szedł ostatni z Micah, kołysząc swoje ranne ramię. Trójząb uleczył go, ale Posejdon nie obdarował go zwróceniem ręki. Zemsta boga morza warta była by funta mięsa. Zgrają przeszli przez ulicę na chodnik graniczący z obsadzonym drzewami parkiem, zadowoleni z tego, że żyją i są wolni. Fontanna skrzyła się w rześkim, jesiennym powietrzu. - Więc to jest pożegnanie, Atlantydzi - powiedział Jack. Conlan, z ramieniem ciasno otaczającym talię Riley, pokręcił głową. - Nie, mam przeczucie, że będziemy się częściej widywać. Do końca tej walki jest jeszcze daleko. Jack szeroko się uśmiechnął, zasalutował i odszedł z resztą bojowników o wolność, stapiając się z drzewami. Quinn została w tyle, ciągle ściskając rękę swojej siostry. - Co będziesz teraz robiła, Riley? Chcesz pracę? Jesteś całkiem przydatna w walce. Riley uśmiechnęła się, ale następnie spojrzała na Conlana zmartwionym wzrokiem. - Właściwie nie wiem. Mamy pewien problem. Conlan nie może się spotykać z człowiekiem bez końca świata, a ja jestem raczej przeciwna niszczeniu ludzkości, Atlantydy i zmiennokształtnych za jednym zamachem. Ven zaśmiał się. - Cholera, nie przypuszczałem, że to powiem, ale jeden z tych krwiopijców nie był taki zły. Nigdy nie przypuszczałem, że zobaczę Drakosa ruszającego na Barrabasa. - Kim jest Drakos? – zapytała Quinn.

305

- Ty mówisz na niego Daniel – odpowiedział Conlan w roztargnieniu, wpatrzony w Riley – I zniknął po bitwie, chociaż nie osłabł podczas niej. Myślę, że będziemy musieli dowiedzieć się czegoś więcej o tym Danielu. Conlan przyciągnął Riley w swoje ramiona, tam, w parku, przed swoimi ludźmi, Quinn i połową D.C., pocałował Riley z całą swoją namiętnością. Całym przerażeniem, całą ulgą. Potem, ciągle trzymając ja w ramionach, poszukał Kapłana. - Alaricu. Wybrałem ją. Ponad moim obowiązkiem, ponad moim panowaniem, nawet ponad moim życiem. Zacznij rytuał zrzeczenia – wspomóż mnie w zrzeczeniu się tronu i zdobyciu przyszłości. Zerknął na swojego brata. - Ven będzie wspaniałym królem. - Och, do diabła, nie – powiedział Ven, cofając się. Alaric otworzył swoje usta, żeby odpowiedzieć, ale zamiast tego wydobył się głos boga morza. Czysta moc płonęła z oczu Kapłana. NIE ZRZEKNIESZ SIĘ TRONU, CONLANIE Z ATLANTYDY. Conlan przygotował się na sprzeciw wobec swojego boga. - Założysz się? NIE ZRZEKNIESZ SIĘ TRONU – zagrzmiał głos, wstrząsając ziemią na której stali. ZROBISZ Z TEJ KOBIETY, KTÓRA NOSI MÓJ ZNAK, KRÓLOWĄ. TAK ROZKAZUJĘ. WASZE DZIECKO, KTÓRE NOSI W SWOIM ŁONIE WYROŚNIE NA KRÓLA, JAKIEGO ŚWIAT JESZCZE WCZEŚNIEJ NIE WIDZIAŁ. Conlan otworzył usta. Spojrzał w dół na Riley, która również gapiła się w szoku. POMIĘDZY WAMI JEST WYSTARCZAJĄCO PRZEKORY, ŻEBY RZĄDZIĆ ŚWIATEM. JAKO BÓG ATLANTYDY, MIAŁBYM NADZIEJĘ, ŻE NAUCZYCIE SWOJEGO SYNA ODROBINY SZACUNKU DLA MOJEJ WŁADZY. Usta Alarica zamknęły się i upadł na Quinn, która otoczyła go w pasie ramionami, żeby go podtrzymać. - Co to do diabła było – zapytała.

306

- Och, to nie był nikt z dziewięciu piekieł – odpowiedziała Riley, szeroko się uśmiechając – To był Posejdon, i jak zgaduję mamy jego zgodę. Conlan zgarnął ją w ramiona i kołysał ciągle i ciągle, krzycząc z radości. - Moja pani, moja żona, moja królowa. Cóż więcej mógłbym powiedzieć? Kiedy ją wypuścił, zgięła ramiona. - Nie wiem, ale jest dużo więcej tego o co ja mogę poprosić. Poczuł jak jego serce kurczy sie w nim. - Co ty mówisz? Uśmiechnęła się do niego błyszczącymi oczyma. Jej serca jaśniało ostro z miłości, którą wysłała, żeby do niego popłynęła. Do nich wszystkich, odgadł, kiedy usłyszał zaskoczone westchnienie swoich wojowników. - Mogłabym poprosić o właściwe oświadczyny, na początek. Otworzył usta. Zamknął je. Upadł na jedno kolano. - Ja, Conlan, Wysoki Książę i następca tronu Siedmiu Wysp Atlantydy, pytam ciebie, Riley Elisabeth Dawson, posiadaczkę mojego serca, duszy i ciała, czy będziesz moją żoną i królową. Czy przyjmujesz mnie? Wyciągnęła do niego ręce. Podciągnęła, żeby stanął przed nią. - Przyjmuję z całego mojego serca, Conlanie. Będę cie kochała aż do końca czasu. Nawet kiedy złapał jej usta swoimi, Conlan słyszał pełne ulgi słowa swojego brata. - Fiu! Uniknąłem tej kuli! Conlan pocałował Riley z całą radością swego serca, aż nawet wyobraził sobie, że słyszał muzykę tańczącej wokół nich. Nagle rozprzestrzeniło się to na jego twarzy. Unosząc głowę, zobaczył wodę w sadzawce, która wystrzeliła w powietrze w fajerwerkach iskrzących kolorów, rozpryskując na nich wszystkich mgłę kropelek. Wiatr wzbił w latającą w powietrzu wodę w strumienie pięknych kształtów i zjawiskowych obrazów. Ziemia przyłączyła się do nich, drżąc pod ich stopami. Alaric przemówił swoim własnym głosem, trzymając Trójząb wysoko w powietrzu.

307

- Mój książę, Posejdon zdecydował, że znalazłeś swoją prawdziwa królową. Okrzyk na cześć Króla Conlana i Królowej Riley. Jak jeden, Siedmiu uklękło, trzymając sztylety i miecze wysoko w powietrzu i krzycząc. - Okrzyk na cześć Króla Conlana i Królowej Riley. Reisen i Micah byli na kolanach tak szybko, jak reszta. Twarz, którą Reisen uniósł na Conlana była ponura z oddania i przeprosin. Conlan skinął głową. Uzdrowienie przyjdzie szybciej z wybaczaniem niż karaniem. Quinn roześmiała się i objęła Riley i Conlana. - Lepiej zaproś mnie na ślub, to wszystko co mam do powiedzenia. Położyła rękę na brzuchu Riley. - Myślisz, że to prawda? Że jesteś w ciąży? Zdumienie owiało emocje Riley i spojrzała w dół, na rękę swojej siostry spoczywającą na jej brzuchu. - Och, mój Boże! Albo, och, boże morza! Wydaje mi się, że mógł wiedzieć o czym mówi. Conlan wyciągnął rękę do Quinn i przyciągnął ją do siebie i Riley. - Nigdy więcej nie będziesz walczyła sama, moja nowa siostro. Popatrzył na Alarica i Vena, zobaczył grymas determinacji połączony z ich radością. - Nadchodzi wojna i nadszedł czas, żeby wypełnić nasz uświęcony obowiązek ochrony ludzkości. Conlan spojrzał na swojego brata, swoja nową rodzinę, swojego Kapłana i swoich ludzi. - Atlantyda musi powstać.

308

Słowniczek pojęć

Aknasza — empata; ten ,to potrafi czuć emocje innych i, zazwyczaj, przesyłać swoje emocje do umysłów i serc innych. Rekordem braku Aknaszy w historii Atlantydy to ponad dziesięć tysięcy lat.

Atlantydzi — rasa oddzielona od ludzi, pochodząca bezpośrednio ze związku Posejdona i jednej z Nereid, których nazwa zaginęła z upływem lat. Atlantydzi odziedziczyli pewne dary od swoich przodków: zdolność kontrolowania wszystkich elementów poza ogniem — zwłaszcza wody; zdolność transformacji w mgłę i podróżowania w tej postaci; oraz supernaturalną siłę i zwinność. Starożytne zwoje wskazują również na inne moce, ale zostały one albo utracone z upływem czasu albo uśpione u współczesnych Atlantydów.

Atlantyda — Siedem wysp Atlantydy, które zostały sprowadzone pod morze podczas potężnego kataklizmu jak trzęsienia ziemi i erupcje wulkanów, które przesunęły ziemskie płyty tektoniczne ponad jedenaście tysięcy lat temu. Książę władający największą wyspą, również nazywanej Atlantydą, wstępuje na tron, aby służyć jako król wszystkim siedmiu wyspom, choć każda jest rządzone przez dom panującego lorda poszczególnej wyspy.

Duma krwi — wampiryczny mistrz, stwórca nowych wampirów.

Chodzący po ziemi — Atlantydzkie określenie ludzi.

Siedmiu — elitarna straż Wielkiego Księcia lub Króla Atlantydy. Wiele reguł rządzących pozostałymi sześcioma wyspami zostało uformowanych przez ich własnego strażnika z Siedmiu jako naśladowanie ich tradycji. 309

Zmiennokształtni — rasa będąca na początku ludźmi, ale przeklęta tak, że przy każdej pełni zmieniają się w zwierzęta. Wielu zmiennokształtnych potrafi kontrolować przemiany podczas innych faz księżyca, ale nowi zmiennokształtni tego nie potrafią. Zmiennokształtni posiadają super siłę i szybkość oraz mogą żyć ponad trzysta lat, jeżeli nie zostaną ranni lub zabici. Są od wielu lat w krwawej wojnie z wampirami, a stare sojusze i wrogowie ciągle się zmieniają.

Wydobywanie dotykiem — umiejętność Atlantów, zagubiona, przesiewanie myśli i wspomnień innych w celu zbierania informacji.

Wampiry — antyczna rasa pochodząca z kazirodczego związku boga Chaosa i jego córki, Anubisy, bogini nocy. Są nienasyceni politycznych intryg i gromadzenia mocy oraz mogą ekstremalnie długo żyć. Wampiry posiadają zdolność dematerializowania się i teleportacji na długie dystanse, ale nie przez duże zbiorniki wody.

Wojownicy Posejdona — wojownicy, którzy przysięgli służyć Posejdonowi i chronić ludzkość. Wszyscy dźwigają na swoich ciałach znak Posejdona.

310