Day Alyssa Warriors of Poseidon 1,5 Wild Hearts in Atlantis [nieof ]

Wild Hearts in Atlantis Alyssa Day Tłumaczenie: avanti1984

1

Rozdział 1

Bastien badał pole bitwy, rytmicznie zaciskając i rozluźniając szczękę. - Na wojnie strategia jest wszystkim. Patrz i ucz się, młodziku. Jego przeciwnik zmrużył oczy i obserwował pole. - Kontynuuj na własne ryzyko, wojowniku. Wiedz, że zmiażdżę cię na pył haniebnej klęski. - Och, na miłość boską, czy wy dwaj moglibyście już z tym skończyć? Mam zarezerwowaną następna grę, a mam przeczucie, że powietrzny hokej i ja będziemy bardzo dobrymi przyjaciółmi – powiedział Denal, rozparty na długiej, niskiej kanapie – Schodzicie w dół do Miasta Przegranych, panienki, więc pospieszcie się już. Bastien roześmiał się. - Cholera, Justice. Wygląda na to, że twoje niezrównane dobre imię, jako kopiącego tyłki wojownika może potrzebować trochę podgrzania, skoro mały Denal może ujść cało nazywając cię panienką. Lord Justice przerzucił swój długi do pasa, niebieski warkocz przez ramię i zadrwił. - Zdaje się, że ciebie również nazwał panienką, na wypadek, gdybyś to przeoczył. Bastien zaserwował śmiertelne uderzenie w cel Justicea. - Hej, jestem szczęściarzem. Kiedy masz prawie siedem stóp wzrostu, te żałosne obelgi się od ciebie odbijają. Atlantyda nie widziała wcześniej takiego jak ja wojownika – powiedział, uśmiechając się szeroko.

2

Następnie odrzucił swoją głowę do tyłu i zaczerpnął pełne płuca czystego, przefiltrowanego przez morze powietrza i skierował wzrok, poprzez poręcz balkonu, na chwałę Atlantydy. Budynki z białego marmuru lśniły w płynnych, złotych, stworzonych przez magię promieniach słońca. Świątynia Posejdona, najpiękniejsza z nich wszystkich, dumnie stała, wysoka w centrum, ze swoimi pokrytymi złotem kolumnami. Głęboki, niezgłębiony błękit prądów oceanicznych delikatnie prześlizgiwał się nad kopułą i wszystko przykrywał. - Dobrze być w domu – wymruczał prawie do siebie. Był zmęczony. Do diabła, wszyscy byli zmęczeni. Misja na powierzchni, co najmniej niebezpieczna, ostatnio stała się śmiertelna. Wojownicy Posejdona ochraniali ludzkość od ponad jedenastu tysięcy lat, ale zawsze w cieniu, poza radarem. Kurewsko incognito, jak zwykł mówić Ven. Bastien poszybował myślami wstecz, do ich treningu i słów, które były wypalone w jego duszy – do kreda Wojowników Posejdona:

Wszyscy będą czekać. I obserwować. I chronić. I służyć jako pierwsze ostrzeżenie w przededniu zagłady ludzkości. Wtedy, i tylko wtedy, Atlantyda powstanie. Dla tego jesteśmy Wojownikami Posejdona, a znak Trójzębu, który nosimy, służy jako świadek naszego uświęconego obowiązku ocalenia ludzkości.

- Nawet, jeżeli są tak głupi, żeby wpuścić wampiry do swojego Kongresu, a zmiennokształtnych do mediów - mruknął. Justice uniósł na niego brew, ale zanim mógł powiedzieć jakiś żart na temat wojowników, którzy mówią do siebie, ogromne drewniane drzwi, inkrustowane złotem, srebrem i orichalkum w kolorze miedzi, prowadzące dużym balkonem do

3

królewskiego pokoju audiencji, zaczęły się powoli otwierać. Wojownik wkroczył na balkon. Bastien próbował się nie roześmiać, kiedy Denal prawie spadł z kanapy, gdy w pośpiechu chciał stanąć. - Lord Vengeance - Denal poderwał się z rękami sztywno po bokach. Ven nie przerwał kroku. - Spocznij, koleś. Poważnie, Denal, musimy pomóc ci skończyć z tym zachowaniem rekruta, zanim wszyscy oszalejemy. Twarz Denala stężała i ukazał się ich oczom w wieku wartym setek lat doświadczenia. - Myślę, że bycie zamordowanym przez wampira, a potem przywróconym do życia przez poświęcenie naszej królowej jest przepustką do tytułu wytrawnego wojownika, mój książę. Twarz Vena otrzeźwiała. - I tak jest, Denalu – po czym ponownie szeroko się uśmiechnął – Ale jeżeli jeszcze raz powiesz do mnie ‘mój książę’, to skopię ci tyłek. Bastien pomyślał, że to dobry czas, żeby zmienić temat. - Pomówmy o ślubie, kiedy to błogosławione wydarzenie będzie miało miejsce, Ven? Ven odwrócił się do niego, a Bastien na nowo zdał sobie sprawę, pod jakim stresem był Ven wcześniej. Rysy twarzy Vena były ostrzejsze i bardziej poważne, niż jeszcze kilka tygodni wcześniej. Zanim Wysoki Książę Conlan poznał Lady Riley i zanim ta dwójka zabiła wampiryczną boginie, Anubisę. - Kiedy Conlan żeni się z Riley? Nie mogę doczekać się uroczystości. Atlantyda zasługuje na to, żeby zabrzmieć z radości, po tych dniach knowań na temat zbliżającej się wojny z przymierzem wampirów i zmiennokształtnych.

4

Ven rzucił okiem na świeżo odremontowany balkon, po czym pokręcił głową i się uśmiechnął. - Ciągle nie mogę uwierzyć, że Riley namówiła Conlana na zmienienie tych przestrzeni w pokój gier. Mamy nawet piłkarzyki. Kocham tę kobietę. Justice w końcu się odezwał. - Każdy ją kocha. Podszedł do kolumny wsporczej i oparł się o nią, nad jego ramieniem unosiła się zawsze obezna rękojeść noża. - Wyraziłeś to, nazywając ją Lady Sunshine. Rozsiewa światło i radość wszędzie, gdzie pójdzie – powiedział, sarkazm moczył jego słowa – Nawet kilku ze Starszyzny, zasiadających w Radzie obecnie uśmiecha się do niej, kiedy zatrzymuje się, żeby wspomnieć, że powinni – och, nic wielkiego – może tylko zmienić sposób, w jaki wszystko na Atlantydzie robiono przez tysiąclecia. Bastien usłyszał wystarczająco. - Skończ z tym, Justice. Riley ma serce lwa, a Posejdon osobiście nazwał ją przyszłą żoną Księcia Conlana. Nawet teraz nosiła syna Conlana. Więc wkrótce będziemy mieli ślub, tym lepiej dla wszystkich z nas. Justice zmrużył oczy. - Przynajmniej tym lepiej dla Conlana i Riley. Dla reszty z nas? Nie jestem pewien. Ven przeciął ręką powietrze. - Nie chcę więcej od ciebie słyszeć tego gówna, Justice. Jako jeden z Siedmiu, Conlan ufa, że będziesz osłaniać jego plecy. To oznacza wojowanie z politycznymi koszmarami, a nie tylko z krwiopijcami i zmiennokształtnymi. Justice lekko się skłonił i skierował do drzwi, ale Ven zawołał go z powrotem. - Zostań. To faktycznie przypadek, że złapałem was trzech tutaj, ponieważ muszę z wami wszystkimi porozmawiać. - O co chodzi, Ven? – zapytał Bastien, natychmiast wrócił do pełnej gotowości.

5

Był najstarszym z Siedmiu i zawsze najbardziej żywy, gdy służył swoim lennem. Części jego duszy zrobione z czegoś innego niż bitwa były w nim dawno wyschnięte i martwe. Nigdy też nie miał nic przeciwko skopaniu małych tyłków wampirów czy zmiennokształtnych. - Zdecydowaliśmy się na rozpoczęcie budowania swoich własnych sojuszy, żeby spróbować dogonić dziesięcioletnią przewagę, jaka mają nad nami wampiry. Barrabas maczał swoje paskudne szpony w każdej intrydze w kraju, jako Senator Barnes. Bastien parsknął na głos. - Taa, i czy nie ogrzewa waszych serc zobaczenie jak krwiopijca to kupił? Czterech wojowników jednocześnie się wzdrygnęło. Zły, mający trzysta lat wampir czy nie, było coś w oglądaniu faceta, któremu wypruto genitalia, co wysyłało zimny chłód wijący się w twoich jądrach. Kiedy Anubisa wyszarpała nieumarłe serce Barrabasa z jego ciała, była to prawie odsiecz. Ven ochłonął pierwszy. - Taa. Cóż, oto sprawa. Conlan chce wyznaczyć oficjalnego Atlantydzkiego łącznika wśród zmiennokształtnych. - To ma sens. Kulki futra są wielcy w protokole i hierarchii. Alfy różnych dum, sfor i wszystkich innych grup są o wiele mniej prawdopodobni, żeby być drażliwymi, jeżeli umawiają się z kimś, kto jak podejrzewają ma status – powiedział Bastien kiwając głową – Justice to idealny wybór. Do diabła, z całymi tymi niebieskimi włosami, sam wygląda jak w połowie zwierzę. Ven rzucił spojrzenie Bastienowi. - To nie Justice, wielki facecie. Conlan chce, żebyś ty to zrobił. Szczęka Bastiena opadła otwarta, po czym złapał się i szeroko się uśmiechnął, zaczynając rozumieć.

6

- Jasne. Bardzo śmieszne. Wsadzić bezmózgich mięśniaków przyjmujących role polityczna. Jasne. Hej, prawie mnie miałeś, Ven. Dobry jesteś. Ale Ven się nie uśmiechał. - Jesteś jedyny na Atlantydzie, kto myśli, że twoja wartość tkwi jedynie w sile fizycznej, Bastienie. Jak dla mnie Posejdon nie zamierza pozwolić ci dłużej w to uciekać, ale to jest coś pomiędzy tobą a bogiem morza. Zanim Bastien mógł pomyśleć o odpowiedzi, zimny wiatr przetoczył się przez ciepłą, słoneczna przestrzeń, po czym przemienił się w kształt. O wilku mowa. Wilk — Wysoki Kapłan Posejdona — prawie żadna różnica. Alaric wywoływał strach przed bogiem morza w każdym, kto ośmielił się iść tą ścieżką. Niewielu to zrobiło. Niesamowicie zielone oczy Alarica zabłyszczały mocą i nagle zamrugały, tak jakby wydobywał dotykiem przemyślenia Bastiena. Ale nikt w tych czasach nie miał tej antycznej Atlantydzkiej mocy do przesiewanie myśli innych, nie zjednoczonych z nim duszą. Przynajmniej taką Bastien miał nadzieję. Alaric w końcu przemówił, wiercąc Vena ognistym wzrokiem. - To, czego chce bóg morza, jest poza twoją ograniczona wiedzą o tych sprawach. Prawdopodobnie powinieneś wykonywać swoje obowiązki jako Królewski Mściciel, a odpowiedzialność za Świątynię Posejdona zostawić mi. Ven pochylił swoją głowę. - Jak mówisz. Jestem tutaj, żeby dać Bastienowi rozkaz wymarszu, ponieważ Rada wezwała Conlana z powrotem na posiedzenie niejawne. Odwrócił się do Bastiena, który się motał, próbując się ruszyć. -

Pamiętasz

tę

gorącą

strażniczkę,

którą

uratowałeś

przed

gangiem

motocyklowym kilka lat temu? Małą ze Służb Parku Narodowego? Pachnącą jak zmiennokształtna? Bastien poczuł, że jego wnętrzności kurczą się nieco, nawet kiedy skinął.

7

- Kat Fiero? Taa. Niejasne wspomnienie. Niejasne wspomnienie tego dnia, dwadzieścia jeden miesięcy i trzy tygodnie temu. - Niejasne wspomnienie, dupa – powiedział Ven, uśmiechając się szeroko – To był ten jedyny czas, kiedy Pan Even Keel był delikatnie rozdrażniony. Zbyt późno Bastien zdał sobie sprawę, że nie powinien wymieniać jej imienia tak szybko, ponieważ teraz wszyscy w pokoju wpatrywali się w niego. Ciekawi. Zastanawiający się. Może, w przypadku Justicea, szyderczy. Przynajmniej nie powiedział niczego naprawdę głupiego. Jak wspomnienie, jak słonce pocałunkiem zmieniały jej płowe włosy w złote nici. Albo jak siła jej wysokiego, idealnie ukształtowanego, pełnego krzywizn ciała rzucała go w pobudzające fantazje tak, że otwarcie musiał opuścić bar przy plaży i iść prosto do oceanu, w pełni ubrany, w próbie ochłodzenia się. Po tym, jak wywalczył sobie przejście przez około pół tuzina wampirów, którzy pomyśleli o zabawie ze złapaną przez nich piękną zmiennokształtną. Pan Even Keel. Gdyby oni tylko wiedzieli. Spokojna uprzejmość, o którą walczył, żeby pokazać ją światu była żartem. Dekady walki ze złem, które prześladowało ludzkość sprawiły, że jego racjonalność zwiędła. Gdyby tylko wiedzieli jak bliski był stania się w pełni berserkiem, po tym jak dowiedział się, co wampiry zrobiły dzieciom w sierocińcu w Rumunii, bali by się o niego. Każdy przy zdrowych zmysłach powinien się bać tego, w co mógłby się przeobrazić, po tym jak został zmuszony posprzątać ten bałagan. Dzieci zamienione w wampiry były odrażające, ale jego dusza nigdy nie wyzdrowiała po tym, do czego był zmuszony. Trzy cykle oczyszczania w Świątyni nie były wystarczające. Nic nigdy nie będzie wystarczające do wyczyszczenia plamy na jego duszy. Kobieta taka jak Kat zasługuje na coś lepszego, niż potwór, którym stał się tamtego dnia.

8

- Taa – powtórzył chrapliwym głosem – Pamiętam ją. Głównie jak ty na nią wpadłeś a ona cię zdmuchnęła – powiedział próbując zwrócić uwagę na Vena. Ven uśmiechnął się szeroko. - Taa, zdmuchnęła mnie i moje próby bycia czarującym na nasze kolektywne tyłki. Chodzi o to, że w Narodowym Rezerwacie Big Cypress jest gniazdo zmiennokształtnych, które zrobiło się nieuczciwe, wbrew edyktowi ważnego alfy z Florydy, że sprzymierzają się z wampirami. Mamy nadzieje przeciągając ich na naszą stronę. Grupa Big Cypress to pantery, a alfa to prawdziwy dupek imieniem Ethan. - A Kat? - Mamy nadzieję, że jest naszą drogą do nich. Z tego co słyszeliśmy, jest w połowie człowiekiem. Informacja od Quinn. Bastien powoli skinął. Siostra Lady Riley była jednym z przywódców ludzkiego buntu przeciw dominacji wampirów i zmiennokształtnych i miała zwyczaj posiadać ekstremalnie dobre informacje. - To ma sens. Kat wydawała się… inna. Mogłem wyczuć wielkiego kota, wyczuć jego siłę pod jej skórą, ale to nie było to samo co twoja nienajlepsza kulka futra. Justice gwizdnął. - Czułeś jej kota pod jej skórą? Co jeszcze czułeś? Jak gorąca jest ta mała? Jego wnętrzności się zacisnęły, Bastien odwrócił się do Justicea i rzucił w niego przez pokój krążkiem do hokeja. Justice szarpnął głową w bok, a Bastien z przerażeniem obserwował jak krążek wbił się w ścianę przy twarzy innego wojownika. - Co to do diabła było? – huknął Denal, następnie ruszył, żeby wyciągnąć krążek ze ściany. Potrzebował na to trzy próby.

9

Bastien poczuł, jak jego twarz robi się gorąca ze wstydu. Dobry wojownik nigdy nie traci kontroli. Lata jego treningu bębniły o tym w jego mózgu z każdym uderzeniem tak, jak sztuka walki na miecze i strategia bitewna. Co się z nim stało? Obraz krzywizn Kat błysnął w jego umyśle. Och, cholera. Ukłonił się do Justicea. - Przyjmij moje głębokie przeprosiny, Lordzie Justice. Nie wiem… Ja… Justice przerwał mu głosem pełnym morderczego spokoju. - Gdybyś był kimś innym, zabiłbym cię za to. Wystarczająco dużo razy uratowałeś mój tyłek, żeby zarobić wolny strzał. Ale pilnuj się w przyszłości, Bastienie Alaric sunął bezszelestnie przez pokój, żeby stanąć przed Bastienem i spojrzeć mu w oczy. Dziki, zielony błysk spojrzenia Kapłana przeniknął ciepłem po twarzy Bastiena, i zastanawiał sie, czy Posejdon użyje Alarica do zabicia go, za sianie zagrożenia dla pozostałych z elitarnej straży Księcia Conlana. Zastanawiał się, czy jakakolwiek kara, którą bóg miał w swoim kapryśnym umyśle mogła być bardziej niebezpieczna, niż ponowne spotkanie z Kat. W przeciągu prawie czterystu lat jego istnienia, żadna kobieta nie działała na niego tak, jak ta. Jego obowiązkiem była ochrona ludzkości, ale ani razu, w przeciągu tych długich wieków bycia wojownikiem, nie brał tego tak osobiście. Nie była nawet człowiekiem. Była zakazana. Kapłan w końcu przemówił. - Interesujące. Ta misja zapowiada się na bardzo… interesującą. Może będę musiał wkrótce odwiedzić południową Florydę.

10

A potem Alaric ponownie przemienił się w mgłę i skoczył z balkonu, zostawiając Bastiena z wojownikami, którzy byli jego najbliższymi przyjaciółmi i misją, której sprostania nie był wystarczająco blisko. Och, taa. Jestem szczęściarzem.

11

Rozdział 2

Kat siedziała w swoim dżipie, w koszuli nasączonej potem wywołanym przez ciepło południowej Florydy w jesieni, zastanawiając się, kiedy prosta wycieczka do sklepu spożywczego stała się testem na odwagę. Termometr pokazywał osiemdziesiąt pięć stopni1, co nie było takie niezwykłe o tej porze roku, a dziki kot, który był w niej chciał zwinąć się w słońcu na jakiejś skale. Zdrzemnąć się, może. Rozerwać jedną lub dwie owce. - Taa, właśnie. Zrobić sobie przerwę od rzeczywistości. Rzeczywistości, w której Kat Fiero, urzędnik obsługi Parku Narodowego i córka poprzedniego alfy koalicji panter Big Cypress, nigdy nie rozerwała żadnej owcy. Albo kozy. Albo nawet jednej malutkiej wiewiórki. -

Fałszywy

zmiennokształtny,

bezużyteczna

wymówka

dla

pantery,

bezwartościowa suka – wymruczała – Ok., to całkiem nieźle obejmuje zakres szczęścia, z jakim będę miała do czynienia, jeżeli Fallon albo jej sługusy są tam i spędzają czas w alejce z tuńczykiem. Chwyciła portfel z plecaka i wsunęła do kieszeni szortów, po czym wyszła i zatrzasnęła drzwi. Rzuciła okiem na Jaguara tej dziwki z tablicami FALLON1 i poczuł jak jej wargi odsłaniają zęby. Świat idzie do diabła w trumnie, a ja mam czas na to, żeby martwić się tym, co ci kretyni o mnie myślą, dlaczego tak właściwie? 1

85 stopni Farenheita co po naszemu daje ok. 29,5 stopni Celsjusza.

12

Powróciła myślami do nagłówków, po których zakrztusiła się gorzką kawą i rozgotowanymi jajkami u Thelmy. Z Kongresu nadchodzi więcej ustaw, więcej dodatkowych korzyści do ustawy z 2006 roku o Ochronie Gatunków Nieludzkich, tak jakby ci biedni ludzie byli jakimkolwiek zagrożeniem dla wampirów. Większość nich, ze strachu, chowa się po nocy w domach, ciągle nie będąc w stanie uwierzyć – nawet po dekadzie – że to coś co atakuje w nocy naprawdę istnieje. Zarówno wampiry jak i zmiennokształtni. Jej ojciec nie chciał tego. - To burzy naturalny porządek rzeczy, Kat – w kółko powtarzał – My powinniśmy pozostać na wolności, zachowując nasza prawdziwą naturę. Nie bawić się w bycie reporterami

i

twórcami

prawa,

czy

innymi

cywilizowanymi

członkami

społeczeństwa. Ale poślubił człowieka, prawda? A potem umarł, ciągle próbując ukryć to, jak rozczarowany był swoim jedynym dzieckiem. Córką, która nigdy nie była w stanie się zmienić. Nawet jeden raz. Teraz połowa strażników, z którymi pracowała – i dobrze ponad jedna trzecia

miejscowych

jednostek

operacyjnych

paranormalnych

–

była

zmiennokształtnymi. - Poza mną - wymruczała kiedy popchnęła drzwi do sklepu i poczuła cudowny, chłodny powiew z klimatyzacji który ją omiótł – Ja jestem tylko w połowie zmiennokształtnym. Jestem tylko… - Dziwadło! – rozległ się głos z wyraźna radością – Właśnie o tobie mówiliśmy – komedio strażnika-wybryku natury. Kat odrzuciła rękę od swojej kabury z bronią, ponownie ubolewając nad tym, że ta dziwka nie była usprawiedliwieniem dla strzelania, zgodnie z regulaminem służb Parku Narodowego.

13

- Fallon. Cała przyjemność po mojej stronie. Albo, chwila – właściwie, żadna przyjemność – patrzyła, mrużąc oczy, jak ta drobna – niech ją diabli – zmora je istnienia podkradła się do niej w swoich butach na pięciocalowym obcasie, których Kat nigdy w życiu by nie ubrała. Potem pozwoliła sobie na odrobinę samozadowolenia, ponieważ Fallon ciągle na nią nie spojrzała. Prawie sześć stop wzrostu wcale nie było takie złe. Fallon przejechała ręką przez burzę swoich ciemnych loków i zachowywała się jak kot w rui. Czym prawdopodobnie była. Suka. Chwilowa duma, która Kat poczuła w związku ze swoim wzrostem rozwiała się jak jej poczucie własnej wartości i znowu poczuła się jak pulchna amazonka obok delikatnej piękności. Jakimś sposobem, była pewna, że Fallon też o tym wiedziała. Za wysoka, za silna, wszystko za jak dla ludzkiej kobiety i zbyt upośledzona jak na zmienną. Kat nigdy nie będzie królową balu; dawno z tego zrezygnowała. Ale chciałaby, tylko raz, zostać zaproszona do tańca. Tylko raz spotkać mężczyznę, który nie byłby nią przestraszony albo zniesmaczony. Nie wiedziała co było gorsze. - Przychodzisz dzisiaj w nocy na zebranie? Och – zaczekaj. Racja. Nie jesteś właściwie jedną z nas. Prawdopodobnie nie zostałaś zaproszona – powiedziała Fallon głosem niebezpiecznie niskim i mruczącym. Kat desperacko chciała odejść. Nie da Fallon satysfakcji zobaczenia swojego tchórzostwa. - Zostałam zaproszona. Nie jestem tylko zainteresowana – odpowiedziała, wkładając w swój głos tyle obojętności, ile tylko była w stanie. Fallon uniosła jedną brew. - Naprawdę? A jednak nie pomyślałabym, że twoje instynkty strażnika zwariowały na samą myśl o nas, budujących sojusz z Wysokim Wampirycznym Lordem z

14

południowego dystryktu. Słyszałam, że on i jego duma krwi mają ciekawy gust jeśli idzie o rozrywki. Kat słyszała raporty. Ludzie torturowani całymi dniami, wykorzystywani jako zabawki dla chorej, perwersyjnej przyjemności tych bękartów. Zacisnęła ręce w pięści, ledwie zdając sobie sprawę, że jej paznokcie wbijały się w dłonie. - Kłamiesz – powiedziała stanowczo – Nie ma mowy, żeby Ethan zjednoczył siły z wampirami. Zwłaszcza nie ze zgraja Terminusa. Tych dwoje prawie się pozabijało w zeszłym roku, kiedy Terminus zabawiał się z trzema najmłodszymi ludźmi Ethana. - Nie słyszałaś? Terminus nie żyje. Jakiś nowy gang z północnego wschodu, który zjednoczył się z tymi idiotami rebeliantami, czy coś. W każdym razie, pewne rzeczy się zmieniły – Fallon zaczęła spacerować, zawróciła - Najwyraźniej nie wszystkie. Ciągle nie jesteś prawdziwym kotem, prawda? Powiedz mi, jak to jest, pracować z dzikimi panterami i zdawać sobie sprawę, że nigdy, ale to nigdy nie będziesz w stanie stać się jedną z nich? Kat zacisnęła usta, wiedząc, że cokolwiek powie, tylko przedłuży spotkanie. Fallon roześmiała się, a dźwięk ten zabrzmiał jak pocieranie szklanymi odłamkami nad otwartą raną. - Biedna mała, dziwna Kat, z jej żałosną ludzką matką. I naprawdę, co oni sobie myśleli nazywając cię Kat, kiedy nigdy nim nie będziesz? Kiedy Fallon stukała swoimi absurdalnymi obcasami, kiedy szła do wyjścia, Kat próbowała wymyślić wybuchowy powrót. Niestety, smutek, który palił jej gardło blokował słowa, tak jak ludzkie DNA wirujące w jej krwiobiegu blokowało panterę przed wyjściem na wierzch. Żałosne.

***

15

Ethan oparł się o ścianę najbliżej zamkniętych drzwi komnaty i rozejrzał się wokół, zwalczając każdy instynkt swojej podwójnej natury, żeby pozostać zrelaksowanym i nonszalanckim. Jego kot w nim był dziką bestią – chcącą przebić się przez jego skórę i zaatakować krwiopijcę w pokoju. Pantery nic sobie nie robiły z zapachu martwych rzeczy przebywających wokół nich. Ale polityka była polowaniem, w które lepiej grać ludzka częścią jego natury. Wampir stojący w centrum pokoju był mistrzem gier i spodziewał się łatwej dominacji nad Ethanem. Organosa czekała przykra niespodzianka. - Więc pogłoski są prawdziwe – podsumował Organos – Zaginiony kontynent Atlantydzki jest ewidentnie więcej niż bajką do opowiadania dzieciom przez żałosnych ludzi. Ci wojownicy zaatakowali i zniszczyli Barrabasa i jego dumę krwi, i smutne jest to, że Anubisa się ukrywa. Ethan uśmiechnął się, celowo pokazując dużo bardzo ostrych zębów. - Ukrywa się? Czy może Atlantydzi ją również zabili? Organos syknął, a jego kły wysunęły się na miejsce. - Będziesz mówił o naszej bogini z szacunkiem, albo to przymierze skończy się, zanim się jeszcze zacznie. Żaden człowiek nie może pokonać Anubisy. Ona planuje strategie ponad nasze wyobrażenie. Ethan uniósł jedną brew. - Naprawdę? Z tobą również nie dzieli się strategią? Jak dokładnie ma działać to przymierze zmiennokształtnych i wampirów, kiedy nawet nie wiemy co się dzieje? - Będziesz wiedział, to co ja wiem, jak tylko ja się tego dowiem. Z pewnością wiesz, że nasz cel całkowitego podboju ludzi jest wart drobnej niepewności. Studiowanie twarzy wampira było egzaminem daremności. Organos nie wyrażał nic swoją pozbawioną wyrazu postawą. Mógłby być nawet zrobiony z

16

białego, zimnego marmuru. Lub też stężenie pośmiertne dotknęło go, och, dwa albo trzy wieki temu. Jego kot wzdrygnął się w nim, rejestrując niechęć drapieżnika do padliny. Ethan wysłał myśl wewnątrz siebie, kojąc i uspokajając bestię. Wkrótce. Wkrótce wyjdziemy stąd i uwolnię cię, żebyś mógł pobiegać. Kot w nim warknął, ale ustąpił, przypomnienie o ciągłej potrzebie kontroli. Najbardziej potężny ze wszystkich o podwójnej naturze cały czas grasował nad krawędzią przepaści całkowitej przemiany. Niebezpieczeństwo stania się dzikim było cały czas obecne. Było zbyt wielu tych, którzy nigdy nie powrócili ze swojej zwierzęcej formy. Zbyt wielu jego przyjaciół, którzy padli ofiarą cholernych ludzi i ich nielegalnych polowań. Kiedy zobaczył obsceniczność w sklepie Nelsona, wykrzyczał swoje cierpienie i przysiągł zemstę. Wybiegł na zewnątrz, tak daleko jak mógł, zanim zwymiotował. To wtedy w końcu zgodził się spotkać z Organosem. Po tym jak zobaczył swojego kuzyna – swojego najbliższego przyjaciela z dzieciństwa – w jego kociej formie, nadzianego w sklepie z wypchanymi zwierzętami. Nie z powodu zmiennokształtnego pozostałego w zwierzęcej formie, ale z powodu jego oczu, po śmierci. Ta sztuczka wymagała ogromnej ilości czarnej magii. Ludzie, i w końcu jedna wiedźma o czarnym sercu – mieli zginąć. Warcząc, pokręcił lekko głową aby pozbyć się obrazu piętnującego jego mózg. Przyszpilił Organosa swoim wzrokiem. - Totalny podbój. Taa, będą musieli zapłacić. Wampir przysunął się bliżej, wyciągając chudą, biała rękę. - Partnerzy?

17

Ethan starał się nie myśleć o tym, jak Hank Fiero przewraca się w grobie na ten pomysł. Starał się również wcale nie myśleć o Kat Fiero. Uniósł rękę, tłumiąc swoje kocie, gwałtowne obrzydzenie. - Partnerzy.

18

Rozdział 3

- Co to do diabła jest? - Bastien zakołysał się na obcasach swoich butów i wcisnął ręce w kieszenie – Spotykamy się z potencjalnym łącznikiem reprezentującym południowo-wschodnich zmiennokształtnych w barze? Denal przeczytał słowa na, wyglądającym na rozklekotany, neonie. - To nie jest zwykły bar. To Bar z Grilem Thelmy. - Jak dla mnie wygląda na zadupie – burknął Justice – Przypomnij mi znowu, musiałem przyjść z tobą i cię niańczyć? Usta Bastiena drgnęły na myśl o niańczącym go Justiceie. - Racja. Twoje marne sześć i pół stopy wzrostu i jaka armia? Bladozielone oczy Justicea zabłysnęły mocą i uniósł jedną rękę, dłonią do góry, żeby pokazać błyszczącą kule elektryczności. - Nikt poza Kapłanem nie potrafi przewodzić cząsteczek tak jak ja, błaźnie. Posiadanie prawie siedem stop wzrostu znaczy jedynie, że zrobisz większą dziurę w ziemi, kiedy cię powalę na tyłek. Denal przewrócił oczyma. - Dość tego. Jeżeli skończyliście zabawę, wejdźmy do środka i spotkajmy się z tą kobietą. Mógłbym iść też po piwo i pięć albo sześć cheesburgerów. - Ty jesteś ciągle głodny, chłopcze – powiedział Bastien, opierając się pokusie zmierzwienia włosów Denala. Denal był mężczyzną ponad dwustuletnim, nie chłopcem, jak przywykł o nim myśleć. Śmierć i odrodzenie Denala dodały mu lat w subtelny, ale bardzo realny

19

sposób. Justice przedarł się między nimi i wkroczył przez drzwi. - Taa, i, w każdym razie, to teren zmiennokształtnych. Prawdopodobnie podają tu jedynie surowe mięso. Kiedy Denal marudził pod nosem i szedł za Justicem do baru, Bastien ponownie zlustrował powierzchnię parkingu. Jego zmysły, wyostrzone od intensywnego treningu i koncentracji, przyniosły wibracje zarówno ludzi jak I zmiennokształtnych. Każdego kępka, ale nigdy razem. Mieszkańcy Big Cypress byli wyraźnie oddzieleni. Pytaniem jest: Zgodnie z czyim projektem? Ponownie potrząsając głową, wciąż zaskoczony tym, że Conlan wybrał jego do tej delikatnej roboty jako ambasadora, Bastien skierował się do pomieszczenia. W sam środek barowej bójki. Uchylił się przed butelką, która leciała w jego kierunku przez powietrze i obejrzał pokój, kiedy butelka rozbiła się o framugę drzwi nad jego głową. Justice opierał się o ścianę, z rękami niedbale założonymi przed sobą. Niebieski warkocz – i rękojeść miecza unosząca się nad jego ramieniem – prawdopodobnie stanowiły krąg otaczającego go spokoju. Wszystko w Justiceie krzyczało – wojownik. Bastien ciągle nie mógł uwierzyć, że rzucił krążkiem do hokeja w głowę wojownika, po tym jak Justice osłaniał go w niezliczonych bitwach przed wszelkiego rodzaju zmiennokształtnymi i wampirami. Ciała zaczęły latać w powietrzu, a Bastien wstrzymał ramię, żeby zablokować człowieka… tak człowieka, nie pachniał jak zmiennokształtny, chociaż trudno było powiedzieć w tym szaleństwie. Ramię plecy mężczyzny uderzyły w ramię Bastiena i odbił się i poleciał na stół. - Bastien! Tutaj! - Bastien odwrócił się na dźwięk krzyku Denala i próbował być

20

zaskoczony widokiem najmłodszego członka Siedmiu będącego w samym środku walki. Nawet kiedy obserwował, Denal uderzył jednego mężczyznę w oko kiedy inny chwycił młodego wojownika za gardło. Denal uśmiechnął się szeroko krwawiącymi wargami. - W końcu! Trochę zabawy! - krzyknął. Bastien pokręcił głową i ruszył z zamazana Atlantydzka prędkością to drugiej strony drzwi, kiedy dostrzegł mężczyznę wyciągającego rękę, żeby rzucić w jego kierunku sztyletem. Drzwi nagle się otworzyły, a kobieta, która przez nie przeszła, pozbawiła jego mózg wszelkiej świadomości. Tylko jej zapach sprawił, że stwardniał. Jej oczy otworzyły się szeroko, kiedy patrzyła przed siebie, a on przypomniał sobie o sztylecie. Szarpnął ręką, żeby go złapać. Skrzywił się lekko, kiedy ostrze przecięło jego dłoń, ale nie spuścił z niej oczu. Kiedy odwróciła od niego zszokowany wzrok, ukłonił się głęboko. - Lady Katherine Fiero. Jestem Bastien z Atlantydy, do usług.

***

W sekundzie, w której go poczuła, Kat przestała oddychać. Jej kot pomrukiwał w niej, wydawało się, że przeciąga się i kuli swoje ciało pod jej skórą, tak jakby bestia chciała wyjść i pobawić się po tych wszystkich latach ukrywania się. To był on. Ten olbrzymi mężczyzna, którego spotkała tylko raz, krótko, dwa lata wcześniej. Ten, który ochronił ją przed motocyklowym gangiem wampirów, chcących zrobić z niej obiekt ich krwawego sportu. Skoczył między nich jak pantera w swoim pierwotnym środowisku poprzez pola jeleni, potem zignorował jej żarliwe podziękowania i odszedł od niej. Ani razu nie obejrzał się za siebie, krocząc

21

w kierunku zachodu słońca niczym jakiś bohater ludowych opowieści z bajek z dzieciństwa. I to musi być on, ten mężczyzna, którego nigdy nie zapomniała. Musi być jednym Atlantydy. Kiedy Quinn go opisała… nie śmiała mieś choćby nadziei. Ale to było on. Bastien. I kłaniał się jej. Kłaniał i… krwawił? Poświęciła

chwilę,

żeby

spojrzeć

na

bar.

Gwałtowność

ludzi

–

zmiennokształtnych, która wirowała w powietrzu od kilku miesięcy, teraz znowu doszła do głosu. Tym razem, ci głupcy demolowali lokal Thelmy. Trzeba było to powstrzymać. Kat musiała to powstrzymać. Ponownie spojrzała na mężczyznę - Quinn mówiła, że zwą siebie Wojownikami Posejdona. Dla nikogo, kto miał oczy, nie było wątpliwości, że ten mężczyzna był wojownikiem. Musiał mieć siedem stóp czystych, wyćwiczonych walką mięśni. Nikt nie mógł tak wyglądać po ćwiczeniach na siłowni jeden raz w tygodniu. W zużytych jeansach miał uda wielkości pni drzew. I, och powstrzymajcie ją przed ślinieniem się, jego tors i plecy były ścianą mięśni. Boże, jego bicepsy miały rozmiar jej ud, a ona nie była mała. I jego twarz - och, jego twarz. Mężczyzna nie powinien być tak piękny. To chrzani naturalny porządek rzeczy, czy jakoś tak. Kości policzkowe, i całe te słodkie czarne włosy, tylko trochę za długie, i… Świetnie, Kat, masz lubieżne fantazje, podczas gdy ci mężczyźni biją się i zaśmiecają bar Thelmy. Zrób coś, do cholery. Pantera Kat warknęła wewnątrz niej, robiąc swoje pożądanie oczywistym. Bestia chciała się bawić. Chciała bawić się z tym wojownikiem w dzikie i niebezpieczne gry. Pantera nie była związana ograniczeniami obowiązku i etykiety. Chciała uniesienia i gryzienia i dzikiego, drapieżnego seksu.

22

Kat poczuła wilgoć pomiędzy udami i wzdrygnęła się trochę z powodu tarcia jej twardniejących sutek pod koszulą. Jej twarz zapłonęła i próbowała, znowu, skupić się na walce szalejącej wokół niej. Spojrzała na Bastiena, wciągnęła gwałtowny oddech. Otworzyła usta i ponownie je zamknęła. Gwałtowna inteligencja zapłonęła w jego czarnych oczach. Inteligencja i coś bardziej pierwotnego. Czy to.. czy to możliwe że pożądanie? Pożądanie jej? Na tę myśl jej kolana zmiękły. Sekundy, które minęły kiedy tam stała, zmrożona, wydawały się godzinami. Butelka, która uderzyła o ścianę wyrwała ją z tego. - Niech ich diabli. Wiedzą, że to miejsce to całe życie Thelmy. Przepraszam, sir, ale musze to przerwać. Dosłownie warknął. Gdyby nie wiedziała lepiej, uwierzyłaby, że również jest zmiennokształtnym, z powodu okrucieństwa jego wypowiedzi. - Nie ma pieprzonej możliwości, że pozwolę ci wejść w środek tego. Faktycznie, dlaczego nie wyjdziesz, zanim nie zostaniesz zraniona? Odwiozę cię do domu i będziemy mogli porozmawiać wszelkiej współpracy, o której należy porozmawiać. Odseparował ją od pokoju swoim wielkim ciałem i przez jedną, krotką sekundę poczuła się chroniona. Ceniona. Otoczona opieką w sposób, jakiego nie doświadczyła od bardzo dawna. Nagle odepchnęła te uczucia. Nie miała czasu na słabość. - Dzięki za tę refleksję, ale to moja praca. A teraz, z drogi – powiedziała z ponurym zamiarem w głosie. Jego piękne, niebieskie jak ocean oczy zmrużyły się, z rysy jego cudownej twarzy dodatkowo się wyostrzyły. Przycisnął ręce do ściany po obu jej stronach, przytrzymując ją w miejscu osłoną swojego ciała. - Ty nie…

23

- Och, a jednak – przerwała. Następnie wyciągnęła ręce po bokach, dłońmi do góry i pozwoliła hałasowi i wściekłości w pokoju opaść. Zawirowała w prądach gładkiego, jasnego morza wewnątrz jej umysłu. Krystaliczny, płynny spokój. Spokój docierał na krawędź jej umysłu jak fale oceanu. Gładkie, rytmiczne, uspokajające fale. Głęboko wciągnęła powietrze i, kiedy je wydychała, powiodła spokój i ciszę od wewnątrz swojego sekretnego rozlewiska i wysłała wirująco z umysłu i oddechu do powietrza wokół niej. Otworzyła oczy i obserwowała efekty. Najpierw poddając się, ponieważ był najbliżej, wojownik cofnął się o pół kroku, jak gdyby został powalony. Potem jego ostre usta odprężyły się, a umiarkowany spokój wrócił do jego oczu. Uśmiechnęła się do niego, kładąc rękę na jego ramieniu, kiedy próbował się odezwać, i pokręciła głową. Wskazała na resztę pokoju. Odwrócił twarz do baru, ciągle osłaniając ją swoim ciałem. Obserwowali, jak wylew spokoju Kat przepływa przez pokój. Pieści się otwierały. Mężczyźni mrugali, jakby oszołomieni i odkładali butelki, noże i inną broń, którą władali. Zbiorowe westchnienie niewykorzystanej wściekłości osłabiło ryk emocjonalnego nastroju pokoju ze śmiertelnej furii do ospałego znużenia. Zza baru pojawiła się głowa z białymi włosami i chudziutka kobieta rozejrzała się po pokoju. - Czy to koniec? Kat, to ty? – zawołała lekko drżącym głosem – Och, oczywiście, że to ty. Nikt inny nie ma takiego jak ty daru uspokajania tej bandy chuliganów. Kat schyliła głowę, ale zaczęła iść przez pokój w kierunku Thelmy. - Po prostu szczęśliwe wyczucie czasu, Thelmo. Ci nadobni dżentelmeni liczyli, ile pieniędzy będą ci winni za zniszczenia, prawda?

24

Para najgorętszych walczących, których widziała w bójce, zwiesiła głowy i skinęła. Jeden człowiek, jeden zmiennokształtny. Wiec, kryzys schodził z jej głowy szybciej, niż myślała. - Thelmo, dasz im znać, ile zapłacić? I myślę, że wszyscy możecie jej pomóc posprzątać ten bałagan, każdy, kto nie musi udać się na ostry dyżur – powiedziała, modulując głos tak, żeby wprowadzić trochę polecenia. Kolejny jej ‘dar’, o którym nikomu nie powiedziała. - Och, mam to pokryte, Kat – powiedziała Thelma – Dam ci znać, jeżeli ktoś nie zapłaci. Ale dlaczego już nie idziesz? Nie ma potrzeby tu tkwić, a ty prawdopodobnie powinnaś iść na spotkanie. Kat stłumiła gorzką odpowiedź i zdobyła się na uśmiech. - Ok, jeżeli masz to pod kontrolą. Wiedziała, że efekt tego, co zrobiła będzie się utrzymywał przez następne kilka godzin, na wszystkich, których objęło. Nie była całkowicie pewna, jak daleko to sięgało, ale niewątpliwie było kilku zwierzęcych drapieżców w promieniu kilku jardów od baru, którzy nie będą chcieli robić nic innego tylko się tulić, przynajmniej przez krótką chwilę. Uśmiechnęła się na ten pomysł i odwróciła w kierunku Atlantydy, wzmacniając swoje osłony, żeby nie zareagować jak idiotka na sam jego widok. Stał nie więcej jak dwie stopy za nią, chociaż wcale nie słyszała, żeby się poruszył, nawet swoimi zmysłami zmiennokształtnej. Spojrzenie jakie jej posłał było przenikliwie uważne, jakby wiedział, że coś zrobiła. Prawdopodobnie nie mógł wiedzieć co, ale wiedział, że coś. - Możemy iść? Jestem pewna, że po podróży chcecie się gdzieś ulokować. – powiedziała, zastanawiając się jakie rezerwacje były konieczne, żeby przedostać się z zaginionego kontynentu pochowanego pod oceanem gdzieś do rezerwatu

25

przyrody pięćdziesiąt mil na zachód od Miami. Rzuciła okiem na jego rękę, z której stale sączyła się krew. - Tym też możemy się zająć. Skinął i rzucił okiem po jej lewej i prawej stronie, po czym niemal niezauważalnie

zasygnalizował.

Dwóch

mężczyzn,

których wcześniej

nie

zauważyła, stanęło przed nimi, przebijając sobie drogę poprzez oszołomionych i niepewnych ludzi i zmiennokształtnych. Obaj wyglądali na wojowników, chociaż jeden był jak wersja punka Gotha, z całymi tymi niebieskimi włosami i tkwiącym za nim mieczem. Następny wyglądał jak czyjś młodszy brat. Młodszy brat, który widział wiele bitew, poprawiła się po cichu, kiedy spojrzała w jego oczy. Nagle zdała sobie sprawę z czegoś jeszcze, kiedy Bastien uderzył nożem w stół. Ani jeden z całej trojki nie był pod wpływem jej dzielcie-pokój triku dłużej, niż przez moment. Co oznacza, że byli nawet bardziej niebezpieczni, niż jej się wydawało.

26

Rozdział 4

Bastien był zadowolony, że dżip Kat był otwarty na nocne powietrze. Jeżeli byłby zmuszony jechać w samochodzie, uwięziony z jej zapachem, przez więcej niż pięć minut, mógłby zostać doprowadzony do desperackich działań. Jak rzucanie się i ryzykowanie napotkania rośliny na drodze gruntowej. Albo poproszenie jej o zatrzymanie samochodu i zdarcie ubrań z jej przesłodkiego ciała. Desperackie działania. Ale wilgotne masy bagiennego powietrza i otaczająca ich gęsta zieleń pomagały odwracać jego uwagę na tyle, że mógł utrzymać swoje ręce – włącznie z tą, którą tak fachowo zawiązała bandażem z apteczki pierwszej pomocy, którą miała w plecaku – przy sobie. Przynajmniej chwilowo. Dlaczego ta kobieta tak bardzo na niego działa? I jak ma wykonywać swoje obowiązki względem Atlantydy jeżeli nie przestanie się tym przejmować? Jego obowiązkiem jest chronić ludzi – wszystkich ludzi. Ale ochoczo zacząłby przewodzić zabronione cząsteczki ognia i spalił bar i wszystkich w nim, jeżeli to miało by ochronić Kat. Chciał zabrać ją do swojego domu na Atlantydzie i nigdy więcej nie pozwolić jej zbliżyć się do niebezpieczeństwa. Zmiennokształtna na Atlantydzie. Ha. Alaric postradałby swoje szalone zmysły. A Posejdon… och, jego zemsta była by ponad możliwości wyobrażenia jej sobie. - Gdzie poszli twoi przyjaciele? – jej głos przebił się przez jego wirujące myśli.

27

Przyjazne ale bezosobowe. Prawdopodobnie próbowała zacząć niezobowiązującą rozmowę. - Wysłałem ich, żeby porozmawiali z kilkoma kontaktami, jakie mamy wśród ludzi żyjących na tym obszarze – odpowiedział. Potem uświadomił sobie co powiedział i się wycofał. Ona była w połowie człowiekiem. Może myślała o sobie jako o człowieku? - Przepraszam, wiem, że jesteś… To znaczy chciałem powiedzieć, skoro pracujesz wśród panter, a twój ojciec był alfą, myśleliśmy… Przeczesał włosy ręką i westchnął. Znowu. Roześmiała się. Jak kobieta która była, śmiech Kat był gorący i aromatyczny. Bogaty i ciepły z nutą seksu. Och, cholera. Posejdonie, pomóż swojemu pokornemu wojownikowi. Ponieważ spadam w dół, w czarną otchłań głupoty wywołanej pożądaniem. Zacisnął szczęki i zaczął patrzyć przed siebie, zdeterminowany, żeby nie patrzyć na nią do czasu, aż dżip się zatrzymał. - Co to za hałas? - Jaki hałas? – odpowiedział z otwartymi zmysłami. - Ten dziwny… cóż, to jest jakby dźwięk bulgotania – powiedziała głosem brzmiącym zakłopotaniem – Jak woda gotująca się w rondlu? Usłyszał to w momencie, kiedy to powiedziała, dźwięk, który wcześniej zignorował. Dźwięk, który sam wywołał. Nieświadomie przewodził wzburzenie swoich szalonych emocji w najbliższe źródło wody. Mrucząc kilka słów w starożytnym Atlantydzkim języku, zaczerpnął głęboki oddech i wysłał uspokajającą energię na brzegi bagna, żeby powstrzymać je od wrzenia, mając nadzieję, że zmiana w temperaturze nie trwały na tyle długo, żeby uszkodzić jakąkolwiek chronioną florę i faunę.

28

Kiedy odgłos gotowania ustał, zauważył, że wpatrywała się w niego ze zmrużonymi oczyma. - Ty to zrobiłeś, prawda? Mogłam wyczuć kłębiącą się w tobie jakąś energię. - Mogłaś to poczuć? Co to znaczy? Nikt poza Atlantydami, kilkoma najbardziej potężnymi wampirami lub kilkoma wiedźmami władającymi czarną magią nie mógł wyczuć Atlantydy przewodzącego cząsteczki. - Jesteś wiedźmą? Na pewno nie jesteś wampirem. Z tego miejsca mogę wyczuć ciepło twojego ciała. Jej policzki przez chwile zapłonęły gorącem, więc schyliła głowę. - Ty, och, Cóż. Nie. Zdecydowanie nie jestem wiedźmą. dlaczego? I w każdym razie przestań mnie rozpraszać. Co zrobiłeś z wodą? - To coś związane z Atlantydami. Przewodzimy cząsteczki, zwłaszcza wody. Okazjonalnie, silne, negatywne emocje mogą przelewać się do najbliższego źródła wody. Naprawiłem to. Zdał sobie sprawę, że jego głos był opryskliwy, ale za cholerę nie chciał pokazać słabości już pierwszego dnia jako ambasador. Co Conlan sobie myślał? Chyba miłość zdewastowała mózg księcia, jak sugerował Justice. Bastien czekał, ale ona przez chwilę pozostała milcząca, reflektory oświetlały wyboista drogę przed nimi. Zagłębił się w swoich własnych przemyśleniach, przerażających oczekiwaniach tuzina sposobów na zawiedzenie swojego księcia w tej misji. Był stworzony do walki. Do miażdżenia wrogów Atlantydy lub ludzkości. Nie do delikatnych negocjacji politycznych. - Coś się stało? – jej głos był niepewny, ale ciągle dało się w nim wyczuć rozbawienie – Wydajesz się dźwigać w sobie wiele westchnień. Zraniłam twoją męska dumę, prawda? - Moje co?

29

- Hej, żyję i pracuję z niezłym kawałkiem większości alf albo mężczyzn alfa na tej planecie. Rozpoznaję zraniona dumę, kiedy ją widzę. Zerknął na nią i dostrzegł jej idealnie spokojny wyraz twarzy. Zauważył również jej zbielałe knykcie na kierownicy. Bała się go. Ta wiedza boleśnie zawirowała w jego piersi. - Przepraszam, Katherine. Panno Fiero. Strażniku Fiero – potykał się o słowa wypowiadane w pośpiechu – Jak chcesz, żebym się do ciebie zwracał? Uśmiechnęła się i rozluźniła uchwyt na kierownicy. - Kat jest w porządku. A ty jesteś Bastien. Dobrze to wymawiam? Coś w nim wykonało dziwny ruch, jakby szarpnięcie, kiedy wymówiła jego imię. Zignorował to. Prawdopodobnie to niestrawność. - Taa, dokładnie. Mama kochała XVI wieczną Francję. Wszystkim nam dała imiona z tego okresu i obszaru. Phillippe, Marie, Antoine i ja. Ja jestem najmniejszy. Gwizdnęła. - Najmniejszy. Czym wy jesteście, rodziną gigantów? – po czy się skrzywiła – Hej, przepraszam. Jeżeli jest ktoś, kto nie powinien żartować na temat wzrostu, to jestem to ja. Jestem praktycznie wybrykiem natury. Prawie mógł poczuć ból zawarty w tych gorzkich słowach. Pragnął zabić tego, kto go spowodował, ktokolwiek to był. Rozluźnił pięści i zastanawiał się, czy zaczyna tracić zmysły. Obracając się na siedzeniu, żeby na nią spojrzeć, kiedy wjeżdżała na podjazd małego domu, pomału spojrzał z góry na dół. - Jeżeli wróg używa takich oczywistych kłamliwych sztuczek, ty zyskujesz przewagę w każdej strategii bitewnej. Wyłączyła zapłon i zaciągnęła hamulec ręczny po czym przechyliła głowę, żeby spojrzeć na niego tymi swoimi spektakularnymi bursztynowymi oczyma.

30

- O czym ty mówisz? - Używając języka potocznego, ktokolwiek sprzedał ci ten stek bzdur jest głupcem, a ty z łatwością możesz skopać mu tyłek – uniósł rękę, żeby dotknąć kosmyk jej płowo złotych włosów, które uwolniły się z warkocza – Jesteś cudownie piękna i byłabyś ozdobą ramienia nawet władcy, gdzie żaden zwykły mężczyzna na ciebie nie zasługuje. Obraz Vena, brata księcia, zbliżającego się do Kat, przemknęła mu przez myśl i musiał zacisnąć zęby przed uczuciem poważnej zazdrości. Taa. Tracił je. Oczy Kat otworzyły się szeroko, a jej źrenice rozszerzyły się, aż stała się bardziej podobna do swojej panterzej imienniczki niż do człowieka. - Co? Nikt tak nie mówi. To znaczy, jesteś jakimś poetą? Wysłali do mnie ambasadora-poetę? Ale wyglądasz jak wojownik… Przerwała. Uderzyła się w czoło. - Racja. Nabijasz się ze mnie. Rozumiem. Cóż, przywykłam do tego, więc nie bądź z siebie zbyt dumny. Bądź tam, zrób to, weź obrożę do śledzenia. Zanim Bastien mógł ją powstrzymać, wyszła z dżipa. Zatrzasnął drzwi po swojej stronie samochodu i skupił swoją energię na lampie z przodu dżipa. Złapał jej ramię, kiedy próbowała uciec, przyciągnął ją do siebie z trudem powstrzymując furię. - Nigdy nie posądzaj mnie o nabijanie się z ciebie, błagam. Patrzył w dół w głębie jej złotych oczu i zatonął w nich. Zatonął w jej duszy. Nagle, desperacko zawstydzony. Wypuścił jej ramię i zrobił krok w tył. Ukłonił się. - Przyjmij moje najszczersze przeprosiny, Lady Katherine. Nie jestem w stanie wyjaśnić, co się ze mną stało, że mógłbym obrazić lub skrzywdzić kobietę. Myśl, że uwierzyłaś, że mogłem dążyć do tego, żeby cię skrzywdzić była czymś, czego nie

31

mogłem znieść. Patrzyła na niego, pocierając miejsce na ramieniu, gdzie ją trzymał. - Co – Nie wiem co z tobą zrobić. Planowałam zaproponowanie ci na noc pokoju gościnnego w moim domu, ale nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. Jego ciało zrobiło się twarde na myśl o spaniu tak blisko niej. Zobaczeniu jej jednolitej burzy włosów rozsypanej na poduszce. Oddychał powoli, ponownie walcząc o kontrolę. Postanowił jak najszybciej zasięgnąć rady Alarica. - Będę spał pod gwiazdami, żeby ponownie nie wprowadzać cię w zakłopotanie. Proszę, nie pozwól, żeby moje impertynenckie zachowanie zagroziło twojemu postrzeganiu mojej misji tutaj albo mego ludu. Przez długi czas wpatrywała się w niego i nagle niechętny uśmiech rozciągnął kąciki jej ust. - Wystarczająco uczciwe. Jeżeli wszyscy strażnicy byliby oceniani poprzez moje złe nastroje, wypadlibyśmy z interesu. Odwróciła się w kierunku domu, idąc do drzwi. On stał, bez ruchu, obserwując falisty wdzięk jej chodu. Jej zaokrąglone biodra, które wypełniłyby jego ręce. Nagle odwróciła się, spoglądając na niego. - Cóż, chodź. Możesz zając pokój gościnny, jeżeli obiecasz się zachowywać. W końcu próbowałeś mnie chronić przed tymi bandziorami. To jest… to jest również mała kwestia starego długu – opuściła oczy nie spotykając jego wzroku. Kiedy usłyszał zaproszenie, nie było ono ani najcieplejsze ani najbardziej zachęcające, jakie słyszał przez prawie czterysta lat swojego życia. Ale na pewno nikt nie był bardziej mile widziany. Porwał swój worek z rzeczami z tyłu samochodu, po czym podążył za nią w kierunku drzwi, kręcąc głową. Ambasador - poeta. Poczekaj, aż Justice to usłyszy. Ale z drugiej strony, może zachowam to dla siebie.

32

Rozdział 5

Kat rzuciła klucze na stół i próbowała zmusić mięśnie karku do rozluźnienia. Każdy jej instynkt – zarówno ludzki jak i koci – stał na baczność, na chodzie, w podwyższonym stanie oczekiwania. I, choć przyznając, że to było bolesne, pobudzony. Wszystko przez tego mężczyznę - nie, tego Atlantydę - podążającego za nią do domu. I nie mogła tego zrozumieć. To nie tak, że nigdy wcześniej nie widziała seksownego mężczyzny. Ethan, na przykład, był pełną parą cudowny. Jeżeli lubisz, żeby twój mężczyzna był długim, oschłym, o twardym ciele i aroganckim alfą, to tak. Miała przeczucie, że jej gust biegnie w kierunku typu poetyckiego wojownika / ambasadora. Jęknęła. - Muszę to ominąć. - Przepraszam? Nawet jego głos był zabójczy. Niski i seksowny, z melodyjnym rytmem, który brzmiał trochę jak daleki kuzyn gaelickiego, który często słyszała wśród gości z Irlandii odwiedzających park. Obejmując się ramionami odwróciła się do niego. - Muszę sprawdzić małe. Wrócę za chwilę. To nie jest ucieczka, kiedy na prawdę muszę iść sprawdzić co z dziećmi. Nie.

33

Powtarzała to sobie przez całą drogę do holu, mając nadzieję, że w końcu w to uwierzy. Bastien upuścił swoja torbę na podłogę w pobliżu wyściełanej kanapy, zastanawiając się co następnie powinien zrobić. Ona prawdopodobnie potrzebowała odrobiny przestrzeni od zwariowanego głupca, którego odegrał w samochodzie. Nie mógł jej za to winić. Rozejrzał się po małym, ale przytulnym pokoju, zauważając zdjęcia, chyba członków jej rodziny, na półce z książkami. Podszedł do nich i uniósł ramkę, rozpoznając silne rysy i wzrost Kat w mężczyźnie, który stał z ramieniem wokół delikatnie wyglądającej kobiety z dzieckiem. Może małą Kat? Kobieta miała złoty koloryt Kat, ale była malutka. Quinn powiedziała, że matka Kat była człowiekiem. Zastanawiał się, jak ciężkie musiało być dorastanie jako półkrwi dziecko alfy? Stłumiony okrzyk z tyłu domu wstrząsnął nim, zwracając jego uwagę, wsunął ramkę na półkę i zaczął biec korytarzem, automatycznie sięgając po sztylety, których nie miał przy sobie. Ukrył je w worku z szacunku dla pani domu; ta drobna kurtuazja mogła doprowadzić do jego śmierci. Nie było czasu, żeby brać je teraz. Ona mogła być. - Kat? Dotarł do końca korytarza i stanął w drzwiach, z których wylewało się światło, tylko po to, żeby zobaczyć totalnie niespodziewany widok: Kat siedziała na podłodze, śmiała się, kiedy cztery niezdarne panterze kociaki tłoczyły się i turlały wokół niej. Bastien wpatrywał się w nią i poczuł, jak oddech opuszcza jego wnętrzności. Kat naprawdę była piękna. Śmiejąca się Kat była boginią. Popatrzyła na niego, ciągle się śmiejąc. - Przepraszam. Słyszałeś mój krzyk?

34

Uniosła największego z całej czwórki, samca. Kociaki miały cynamonowo czerwone futerko na grzbiecie, białe brzuszki i śmieszne załamanie na końcu ogonów. - Próbuje udowodnić, że jest twardszy niż jego trzy siostry i całkiem mocno uszczypnął mój palec, prawda maluchu? Kiedy schyliła głowę, żeby potrzeć ją o kociaka, Bastien nagle zrozumiał dokładnie dlaczego ta istota zaczęła mruczeć. Sam zamruczałby, gdyby pocierała jego brzuch. - Są piękne – powiedział i dokładnie to miał na myśli – Nigdy wcześniej nie widziałem panterzych kociaków. A one… To znaczy… Ponownie się roześmiała, ale tym razem jej śmiech miał w sobie coś gorzkiego. - Nie, nie są zmiennokształtnymi. Są w pełni panterami. I przez chwilę istniało ryzyko, czy ktokolwiek jeszcze kiedyś zobaczy kociaki florydzkiej pantery, ponieważ ludzie je mordowali. - Kłusownicy? Usiadł na podłodze, ostrożnie wyciągając dłoń po dwa kociaki, które były najbliżej niego. Jeden z nich całkowicie go zignorował i zaczął myć swoją twarz jedną maleńka łapką, podczas gdy inny skradał się jak myśliwy, skoczył na jego rękę i wściekle zaatakował rękaw. - Nie, nie kłusownicy, aczkolwiek z nimi też musimy walczyć. Wierz albo nie, ale polowanie na te niezwykłe zwierzęta było całkowicie legalne aż do 1967 roku, kiedy Departament Do Spraw Wewnętrznych U.S. określił je jako zagrożone. Cholernie blisko czasu, kiedy byłoby już za późno. Od około 1955 roku, przez polowania, prawie wymarły – oparła się o ścianę i przeciągnęła. Bastien próbował nie dać się rozproszyć długością jej nóg.

35

- Ale teraz mają się lepiej? Skinęła, ciągle z ponura twarzą. - Lepiej. Ciągle nie wystarczająco. Porozumienie z teksańska koalicja kuguarów w 1995 pomogło. Przedstawiliśmy pięć kobiet teksańskich kuguarów panterom z naszej populacji, żeby pomoc w kwestii rozmnażania. Samiec wturlał się na jej kolana i zasnął, a Kat z roztargnieniem podrapała jego uszy. - Lepiej i lepiej, ale ciągle nie optymalnie. Plus, dostaliśmy więcej teksańskich kobiet, niż kiedykolwiek chcieliśmy – powiedziała gorzko. Zmiana jej tonu zaintrygowała go. - Myślałem, że były ważne dla waszych kotów? Kat mrugnęła, potem zdała sobie sprawę z tego co powiedziała. - Och, nie ważne. Myślałam o całkowicie o całkowicie innym typie teksańskich kotów, niż te pokazane tutaj. Jeden ma na imię Fallon, żeby być dokładnym. Uniósł jedną brew, a ona odpowiedziała na jego niewypowiedziane pytanie. - My… przywieźliśmy kilka teksańskich kobiet dla siebie, z podobnego powodu – powiedziała nie patrząc mu w oczy – W szczególności jedna, Fallon, nie ma zbyt dużo szacunku dla tych co nie są czystej krwi i nie boi się tego okazywać. Niestety, Ethan wziął ją sobie za partnerkę, więc… Kiedy jej głos ucichł, wyczytał prawdę między wierszami. Fallon była zła dziwką, która przy każdej okazji wytykała Kat jej braki. Mówiąc w przenośni. Nagle, jego ręce zaswędziały, żeby pogłaskać włosy Kat, oferując jej swego rodzaju pocieszenie. Znowu, żaden jego cholerny kawałek. Radość, którą Kat pokazała bawiąc się z kociakami, wyparowała i nagle wstała.

36

- Pokażę ci twój pokój, a rano będziemy mogli zacząć. Bez wątpienia będziemy mieli dużo do omówienia z Ethanem, z tego co słyszałam o dzisiejszym wielkim spotkaniu. Delikatnie odczepił zęby kociaka od swojego rękawa i postawił go na podłodze po czym również wstał. Kat zatrzymała się, cale przed nim i stanęła jakby uwięziona. Pokój wokół nich się zmniejszył, a on poczuł jak jego gardło robi się suche, kiedy ponownie spojrzał w jej oczy. - Kat? Ja… - Drzwi - powiedziała – Blokujesz drzwi. - Och. Przepraszam. Drzwi. Odsunął się i, drugi raz tego wieczoru, uciekła od niego. Uśmiechnął się powoli, kiedy ją obserwował. Gdyby był drapieżnikiem, widok jej ucieczki pobudziłby go do polowania. Poczekał chwilę, zanim podążył za nią korytarzem, czekając aż nagle stwardnienie jego ciała ustąpi. - Możemy mieć kłopoty, Lady Kat – wymruczał do siebie. Kociaki popatrzyły na niego ospale – bo nagle zacząłem się czuć bardzo drapieżnie.

***

Alaric przemienił się w mgłę i uniósł się z dala od chatki strażnika, zaniepokojony tym, co wyczuł od zmiennokształtnej, która była z Bastienem. W porywie prędkości wystrzelił w górę s nie schodził, aż dotarł do niebieskich jak północ fal Oceanu Atlantydzkiego. Kiedy zanurkował do wody, powracając po drodze do swojej formy, skierował swoją magię na portal do Atlantydy. Ponuro mając nadzieję, że portal będzie współpracował. Miał zdecydowanie kapryśną naturę, bardzo podobnie jak sam bóg morza.

37

Szczęśliwie dla istoty jego misji, portal natychmiast się otworzył i przeszedł przez niego na atlantydzka ziemię. Natychmiast poczuł przebiegający przez niego spokój swojej ojczyzny przetaczający się przez zardzewiałe zakamarki jego duszy. Chociaż nawet spokój Atlantydy nie był w stanie wypełnić pustki po pewnej stracie. Pewne rany nigdy się nie zagoją. Jej ogromne oczy błysnęły w jego umyśle, a on prawie się skrzywił. Quinn. Jego oczy migotały mocą, zaskakując dwóch strażników, którzy wychodzili mu na przeciw. Ukłonili się głęboko. - Alaricu. Książę Conlan posyła po ciebie – odważył się jeden, nie patrząc mu w oczy. Skinął i skierował się do pałacu. Wiadomość, że łączniczka Bastiena prawie na pewno miała w sobie atlantydzką krew zastąpiła jego żałosne pragnienie człowieka, którego nigdy nie będzie mógł mieć. Quinn wyraziła się jasno, tak jakby jego własne obowiązki nie dyktowały tego samego. Zaplatany w swój własny czarny nastrój, nie wyczuł Conlana, zanim książę błysnął przed nim w swojej postaci na ścieżce. - Co nowego, Alaricu? Alaric uniósł głowę, maskując czerń swoich myśli w spokojna kontrolę i formował wyraz swojej twarzy tak, żeby wyrażał to samo. - Jest problem. Nasza zmiennokształtna ma w sobie atlantydzką krew. - Co? Jesteś pewien? - Conlan przeczesał rękę włosy – Jak to jest w ogóle możliwe ze zmiennokształtną? Alaric uniósł jedną brew. - Biorąc pod uwagę naturę twojej ukochanej i jej siostry, nie jestem pewien dlaczego jesteś tak zaskoczony tym odkryciem – powiedział sardonicznie.

38

- Ale zmiennokształtna? Czy jest to w ogóle możliwe dla Atlantydów rozmnażać się ze zmiennokształtnymi? - Najwyraźniej tak, przynajmniej jeśli w partnerstwo zaangażowany jest człowiek ze śladową ilością atlantydzkiego DNA od przodków, którzy urodzili się jedenaście tysięcy lat temu. Conlan spojrzał na Alarica i skinął. - Miałeś rację. - Zawsze mam rację. Możesz być bardziej szczegółowy? Usta Conlana drgnęły w czymś na kształt uśmiechu. - Kiedy poznaliśmy Riley i Quinn, powiedziałeś że wszystko się zmienia. Po tysiącach lat walki ze zmiennokształtnymi w imieniu ludzkości, teraz mówisz mi, że oni – a przynajmniej niektórzy z nich – mogą być naszymi potomkami. - Trudno będzie wiedzieć z kim walczyć, kiedy tożsamość żołnierzy przełącza się w trakcie gry – kontynuował Conlan. - Teraz jest nawet gorzej niż ci się wydaje, mój książę. Alaric zamknął swoje oczy i wysłał swoją energię, żeby poszybowała odświeżyć się w powietrzu i wodach Atlantydy. Kiedy czysta moc cząsteczek jego domu przemknęła przez jego ciało, poczuł jak energia wzrasta w nim, aż świecąca chmura energii błysnęła wokół całego jego ciała. Conlan opuścił ramiona. - Aż tak źle? - Gorzej. Mała zmiennokształtna Bastiena może równie dobrze okazać się – Bastiena zmiennokształtną. - Chcesz powiedzieć… - Tak. Ich energie odpowiadają sobie. Mają możliwość osiągnąć zjednoczenie dusz. Twarz Conlana stężała.

39

- Do pałacu więc. Mamy dużo do omówienia. Nie wiem czy mogę na to pozwolić. Alaric roześmiał się, ale zrobił krok za księciem. - Pomyśl o tym, co czujesz do Riley. Nawet sam Posejdon nie mógł powstrzymać cię przed pragnieniem połączenia się z nią. W przypadku Bastiena i jego zmiennokształtnej możesz nie mieć żadnego wyboru.

40

Rozdział 6

- Będziesz musiała kiedyś mi o tym opowiedzieć - powiedział Bastien podążając ścieżką za Kat. Wyjaśniła, że byli na samym początku pory suchej, a w czasie sezonu deszczowego, od maja do października ścieżka była pokryta trzema stopami wody. Przeszli przez miejsca porośnięte karłowatymi cyprysami i sosnami, głównie w ciszy, kiedy ona dość zdecydowanie go ignorowała, a on rozpaczliwie próbował wymyślić coś, co można powiedzieć o współpracy. Ponieważ wciąż nie był pewien, czym była współpraca, był skłonny wypróbować radę Denala o “budowaniu mostów porozumienia” pomiędzy dwiema kulturami. Czy jest lepszy sposób na zrobienie tego, niż poprzez dwunastomilową, pieszą wędrówkę w obie strony ścieżką przez wilgotny, bagnisty kraj? Taa, więc ironia nie była jego mocną stroną, nie bardziej jak dyplomacja. Teraz, kiedy wpatrywał się w krzywizny niekończących się nóg Kat, zdał sobie sprawę, że mógłby wymyślić kilka lepszych sposobów na budowanie mostów. - Opowiedzieć ci o czym? – odpowiedziała nie patrząc na niego. Ubrała dzisiaj swój uniform i oficjalny status jak tarczę przeciw niemu, i nie widział żadnego śladu zapierającej dech kobiety, która wczoraj od niego uciekła. Zamiast tego, usłyszał imponującą inteligencję w jej telefonicznych rozmowach z różnymi członkami swojego oddziału strażników i lokalnej paranormalnej jednostki operacyjnej.

41

Przez to, że jej telefon dzwonił nieustannie, i po części rozmowy, którą słyszał, obie grupy szanowały jej opinie i autorytet. Widział szacunek w postępowaniu

pracowników

zoologicznych,

którzy

przybyli,

żeby

przetransportować kociaki do placówki opiekuńczej, żeby się nimi zaopiekować i żeby tam podrosły. Pożegnała się z nimi ze smutkiem, a w jej życzliwości i zabawie z kociakami widział przebłysk matki, którą się kiedyś stanie. Wiedza o niej, rodzącej dziecko innego mężczyzny wysłała przez niego przejmujący ból, którego nie chciał zgłębiać. Ta wędrówka była próbą zbadania niejasnego raportu o problemach na tym obszarze, który został złożony dzień wcześniej, zanim ustalili spotkanie z Ethanem, alfą dumy panter. Ale ciągle był ciekawy. - Opowiedz mi o swoim darze. Zatrzymała się, wreszcie odwracając się, żeby na niego spojrzeć. - O czym ty mówisz? Szczere zmieszanie zachmurzyło jej oczy i położyła ręce na biodrach. Sześć mil marszu , a ona nie była nawet zdyszana. Miała w sobie ducha wojownika, ta jego kobieta. Ta kobieta. Nie jego kobieta. Ta kobieta. Cholera. - Twój dar. Zdolność łagodzenia agresji. Czy jest to zdolność zmiennokształtnych, która wcześniej była utrzymywana w tajemnicy? Zamrugała, a potem zaśmiała się gorzko. - Dar? Racja. Masz na myśli przekleństwo. Urocza zdolność łagodzenia nienawiści i agresji w każdym, włączając w to mnie samą. Dar, który powstrzymuje mnie przed staniem się prawdziwą zmiennokształtną. Jakimś sposobem, czuł promieniującą od niej wściekłość. Widział dowód, zaciśnięte szczęki, zmrużone oczy i ręce na biodrach zaciśnięte w pięści. Ale, jakimś

42

cudem, czuł wściekłość i ból, w sobie. Niemożliwe. Ale prawdziwe. Próbował stworzyć spójne pytanie. - Jak to… Przerwała mu. - Jak ci się wydaje, w jaki sposób jesteśmy w kontakcie z naszą zwierzęcą stroną? Więzimy nasze zwierzęce instynkty. Pantera jest prawdziwym drapieżnikiem. Nie potrafię dosięgnąć swojej drapieżnej strony, z dualną naturą czy nie, kiedy mój władcza się mój automatyczny przełącznik łagodzenia agresji, która jest wokół mnie. Kat zdjęła swój kapelusz, wycierając czoło wierzchem dłoni. - To obejmuje, na wypadek gdybyś się nad tym zastanawiał, każdy rodzaj mojej własnej agresji. Wzdrygnął się z powodu przeszywającego go bólu. Zastanawiał się, jak to było możliwe, że czuł jej palący ból w swojej krwi. - Kat, ja… Ale nawet gdyby sformułował słowa, płachta spokoju stłumiła jej emocje. Lekceważąco przecięła ręką powietrze. - Nie. Nie powiedziałam ci tego, bo chciałam od ciebie współczucia. Po prostu pomyślałam, że powinnam pozwolić naszemu atlantydzkiemu łącznikowi wiedzieć, że jestem kiepskim wyborem na twój odpowiednik. Jestem pół krwi, która nigdy nie będzie naprawdę panterą. Było by lepiej, gdybyś był z kimś innym. Sięgnął, nie mogąc się powstrzymać. Dotknął krzywizny jej policzka swoimi palcami. - Quinn cię poleciła. To byłaś ty. Książę Conlan wyraził zgodę. A to jest moje pierwsze zadanie jako łącznika, więc może pomyślimy nad tym razem.

43

Wydawało się, że wstrzymała oddech, wpatrując się w niego. Mógł zatracić się w jej spojrzeniu. Zatopić się w ciepło jej niesamowitych ust i spędzić następną godzinę, albo siedem godzin, na całowaniu jej. Dotykaniu. Zanurzaniu się w nią. Jaj twarz nagle zrobiła się różowa, tak jakby mogła przeczytać jego, całkowicie nie związane z zadaniem łącznika, myśli i zrobiła gwałtowny krok wstecz. - Cóż, hm, ok. My… sprawdziliśmy tę ścieżkę i nie ma śladu problemów, które… Poruszyła głową i ona uniosła twarz w kierunku słabej bryzy, tak jakby wąchała wiatr. - Czujesz to? – wyszeptała, rysy jej twarzy stężały a oczy zrobiły się dzikie. Pokręcił głową. - Wszystko co czuję to bagna. Co ty… - przerwał, wyostrzając atlantydzkie zmysły. Jego zmysł węchu może nie wył tak wyostrzony ja u panter, ale jego słuch był nadnaturalnie ostry. - Jęki. Tędy. Skierował się w stronę lasu i ruszył szaleńczym biegiem. Jęk brzmiał na ludzki. Nawet w ludzkiej formie, Kat ruszała się jak pantera, którą była i wydawało się, że prawie przepłynęła przez krzaki, żeby go dogonić, kiedy znaleźli źródło jęku. To była inna zmiennokształtna pantera. Mężczyzna wpatrywał się w nich dziko, gardło miał zalane szkarłatną krwią z rany, która rozrywała jego szyję. - Kat? To był Terminus – powiedział głosem chrapliwym z wysiłku – Powiedz Ethanowi. Terminus to zrobił. Kat upadła na kolana przy mężczyźnie, ze łzami płynącymi po jej twarzy wykrzykiwała przez radio rozkazy. Podała ich położenie, po czym rzuciła radio na ziemię i sięgnęła po nadgarstek mężczyzny, próbując sprawdzić jego puls. - Nicky? Nie, Nicky, nie. Musisz się trzymać. Sprowadzimy pomoc, obiecuję.

44

Łzy płynęły po jej twarzy, a Bastien stał tam, wściekły z bezradności. Dziko pragnąc porwać ją w swoje ramiona i odsunąć od każdego, możliwego niebezpieczeństwa. Wiedząc, że nie może. Zacisnął ręce na rękojeściach sztyletów i zlustrował okolicę, chociaż jego zmysły podpowiadały mu, że napastnicy od dawna są daleko. To były ślady ukąszeń wampirów, a palące, poranne słońce było wystarczającym dowodem na to, że wampiry uciekły do ziemi. Nicky wyciągnął rękę do Kat, a ona złapała ją w obie swoje dłonie. - Przykro mi, Kat – zdołał powiedzieć blaknącym, ochrypłym głosem kiedy światło w jego oczach robiło to samo. Bastien obserwował, jak oczy mężczyzny się zmieniają. Zmieniały się w oczy pantery. Jego śmierć szybko się zbliżała. Kat gwałtownie kręciła głową. - Nie. Później powiesz mi, że ci przykro, kiedy poczujesz się lepiej – rozkazywała. - Zasługujesz na to, żeby wiedzieć, Kat. Ethan ... Ethan pragnie cię. Jego planem jest… jego... Klatka piersiowa Nickiego zafalowała drżącym westchnieniem, a potem jego głowa opadła w jedną stronę, a ręka wyśliznęła się z uścisku Kat. Kat uniosła swoją głowę, żeby popatrzeć na Bastiena. Agonia była widoczna w każdej rysie jej mokrej od łez twarzy. - Ale to Nicky. On nie może umrzeć. To mój przyjaciel. Bastien nie mógł się powstrzymać. Uklęknął, żeby zgarnąć ją w ramiona i unieść, kołysząc przy swojej piersi. Koniecznym było, żeby ją uspokoić; jego dusza się tego domagała. - Szzzz. Bardzo mi przykro, że straciłaś przyjaciela. Może Posejdon i bogowie twoich przodków będą go chronić w jego wędrówce do światła.

45

Pochylił swoje czoło, żeby dotknąć jej, próbując przekazać jej swoją sympatię i żal z powodu jej straty. Żałując, że nie może wziąć tego bólu na siebie i ochronić jej przed nim. Chwyciła jego koszulkę i rozszlochała się, ale trwało to mniej niż jedną minutę. Potem, nagle, jej łzy się zatrzymały. Jej oddech zwolnił swoje szaleńcze tempo, aż znowu stał się rytmiczny. Miarowy. Spokojny. Popatrzyła na niego, a cierpienie w jej oczach wygasło, kiedy w nie spojrzał. - Proszę postaw mnie – powiedziała, w wyraźny sposób próbowała okazać swoją godność. Jego ramiona bezwiednie się zacisnęły, ale zmusił się do tego, żeby ją wypuścić. Delikatnie postawił ją na ziemi tak, że stała na ścieżce przed nim. - Widzisz – powiedziała całkowicie spokojnie. Z całkowicie spokojną postawą. - Nie jestem ledwo w połowie zmiennokształtną. Jestem człowiekiem. Mój dar, jak go nazwałeś, blokuje mnie nawet przed w pełni ludzkimi emocjami żałoby po przyjacielu z dzieciństwa. Nie jestem ani człowiekiem ani zmiennokształtną, ale bezwartościową hybrydą obu. Jej wargi wygięły się z ewidentnego samoobrzydzenia. - Połowa niczego jest ciągle niczym. Zanim mógł się odezwać, usłyszał szum samochodów terenowych, grzmiących na ścieżce za nimi. Głosy nawoływały Kat. Krzyknęła do nich, a sposobność uciekła. Ale dar Kat tylko pozornie działał na agresję. Ponieważ męki rozlewające się przez Bastiena na widok jej bólu i samoobrzydzenia w najmniejszym stopniu nie ustępowały.

46

Rozdział 7

Bastien wszedł do ogromnego domu, przeznaczonego na kwaterę główną alfy florydzkich panter, idąc lekko przed Kat. Nie podobało mu się to, co słyszał o charakterze Ethana, a bardzo opiekuńczy instynkt, który posiadał, był przeciążony. Uczucie drapieżników i przemocy przenikające dom również nie pomagało. Dopasował zmysły do wysokiej gotowości, zatrzymał się i czekał. Kat, idąc ze spuszczoną głową, zderzyła się z nim i się zatrzymała. Spojrzał w dół na nią i oddech uwiązł mu w gardle na widok jej spuszczonych ramion i bezbrzeżnego smutku w spojrzeniu. - Co się stało? Dlaczego się zatrzymaliśmy? Ethan powiedział, że mamy się z nim spotkać w sali bilardowej - powiedziała niskim i ochrypłym głosem. - Naprawdę? Jeden z jego ludzi został zamordowany, a on ma czas na partyjkę lub dwie? Nie zachowuje się jak lider, prawda? Bastien słyszał w swoim głosie ostry sarkazm i zdał sobie sprawę, że to może nie być właściwy ton dla łącznika. Nagle atmosfera w przewiewnym holu wejściowym zmieniła się, na ułamek sekundy przed tym, jak wyczuł niebezpieczeństwo i okręcił się, żeby stawić mu czoła, z obnażonymi sztyletami i przygotowanym ciałem przed Kat. Mężczyzna stojący w wejściu do holu był dla Bastiena całkowicie znajomy, chociaż nigdy wcześniej go nie widział. Trzy wieki ochrony ludzkości przed zmiennokształtnymi nauczyło go kilku lekcji. Ten mężczyzna był alfą. To było jasne w postawie jego odrzuconych w tył pleców, rozstawionych nogach. Agresywnie do przodu wysuniętej głowie. 47

To musiał być Ethan, oczekujący natychmiastowego podporządkowania. Pieprzona szkoda. Kat ruszyła, żeby go okrążyć, a Bastien wyciągnął rękę, żeby ja zablokować. - Może mogłabyś nas przedstawić – powiedział nie spuszczając oczu z Ethana. Wargi Ethana odsłoniły nieco jego zęby, ale nic nie powiedział na komentarz Bastiena. Zwyczajnie skrzyżował ramiona na piersi i czekał. Kat odepchnęła remie Bastiena i spojrzała na niego. - Ethan jest alfa mojej dumy – powiedziała ze zniecierpliwieniem w głosie – Nie musisz mnie przed nim chronić. - Och, to to właśnie robi? – głos zmiennokształtnego był jedwabisty – Może mogłabyś powiedzieć swojemu przyjacielowi, że jesteś moja, a on na własne ryzyko zaburza działanie dumy. Na te słowa włosy na karku Bastiena stanęły dęba. - Wiem o hierarchii w dumie, zmienny. Przyjmij do wiadomości, że Kat nie należy do żadnego mężczyzny, a przynajmniej nie do tego, który pozwala swojej kobiecie atakować Kat złośliwościami. Słyszał ostrze westchnienie Kat na te słowa i pomyślał, że będzie musiał później za to zapłacić. Ale coś głęboko w jego duszy buntowało się kiedy słyszał, jak mężczyzna odnosi się do Kat jak do swojej. Ona jest moja. Ethan warknął i wystrzelił w ich kierunku jednym gigantycznym krokiem. Bastien uniósł swoje sztylety i przygotował się do walki. Ale Kat stanęła między nimi, trzymając swoje ręce w górze. - Nie zmuszajcie mnie do użycia mojej tajnej broni – powiedziała głosem przepełnionym zmęczeniem – Nie mamy lepszych rzeczy do zrobienia kiedy Nicky… kiedy on…

48

Bastien czekał, aż alfa ustąpi. Mięśnie mężczyzny stężały po czym rozluźniły się i skłonił głową na Kat i Bastiena. Bastien wcisnął swoje sztylety z powrotem do futerałów, a następnie otoczył plecy Kat swoim ramieniem. - Znowu masz rację. Wyprostował ramiona i wyciągnął rękę do Ethana. - Przyjmij moje przeprosiny. Nie chciałem obrazić twojej rodziny ani twojego honoru i składam szczere kondolencje z powodu straty twojego brata dumy. Ja, Bastien z Atlantydy i musimy porozmawiać. Ethan poczekał dłuższą chwilę, po czym chwycił rękę Bastiena i potrząsnął nią. - Przeprosiny nie są konieczne. Potrafię zrozumieć dlaczego mężczyzna – czy Atlantyda – chciałby bronić honoru Kat. Ona jest jednym z najcenniejszych skarbów naszej dumy. Jej… dar ma, dla naszej obrony, nieocenioną wartość. Ethan zmrużył oczy i wpatrywał się intensywnie w ramię Bastiena spoczywające na plecach Kat. Tląca się zaborczość w sposobie w jaki Ethana patrzył na Kat sprawiła, że Bastien miał ochotę coś rozwalić. Albo kogoś. Kat ponownie się odezwała. - Musimy porozmawiać z Nickym, jeżeli wasza dwójka skończyła z oznaczaniem swojego terytorium. Które, pozwólcie że przypomnę, nie obejmuje mnie. Ethan zdecydowanie się zgodził, przynajmniej na tę część dotyczącą rozmowy, skoro uniósł rękę kierując ich do pokoju, z którego wyszedł do holu. Bastien uśmiechnął się swoim najlepszym uśmiechem łącznika. - Prowadź. Wargi Ethana wygięły się w pół-uśmiechu i poszedł przed nimi w kierunku drzwi. Bastien niechętnie uwolnił plecy Kat, ale delikatnie ją zatrzymał, kiedy zaczęła iść za zmiennokształtnym.

49

- Dobrze się czujesz? - Nie. Nie, nie czuję się w ogóle dobrze – powiedziała – Ale musimy to zrobić. Bastien podążył za nią do drzwi do ogromnego pokoju zdominowanego przez basen o rozmiarach olimpijskich. Ach. Pokój z basenem. Ktoś robił w środku okrążenia. Na ten widok uniósł jedną brew. - Nie wiedziałem, że pantery w ogóle lubią wodę. Ethan wzruszył ramionami. - Lubimy ją wystarczająco jako koty, ale zdałem sobie sprawę, że większość z nas w ludzkiej formie uwielbia ją. A korzyści z bycia mężczyzną ze swoim własnym basenem są oczywiste. Wskazał podbródkiem w kierunku najbliższego brzegu basenu, gdzie naga kobieta wstała w wodzie, uniosła głowę i strząsnęła krople z włosów. Jej wzrok nabrał ostrości kiedy ich zobaczyła. - Ach, to Kat – powiedziała. Jej głos uciekał zagrożeniem, kiedy z jej włosów kapała chlorowana woda – Słyszałam o Nickym. Był twoim przyjacielem, prawda? Obok niego, Kat wyraźnie wzdrygnęła się na widok tej kobiety, ale odpowiedziała spokojnym tonem. - Tak, Fallon. Był. Więc to była Fallon. Bastien miał ochotę ponownie wyciągnąć swoje sztylety. Anubisa, wampiryczna bogini, nauczyła go, że kobiety mogą być dużo bardziej zabójcze, niż mężczyźni każdego gatunku. Kat raptownie odwróciła się do Ethana i zwróciła się tyłem do basenu. Bastien zastanawiał się, czy to było celowe. Nie spuszczał z oka kobiety w wodzie i zauważył, że Fallon odsłoniła usta pełne ostro wyglądających zębów i cicho syknęła na Kat. Zabójczo w istocie.

50

- Ethan, Nicky powiedział nam, że to Terminus mu to zrobił. Zanim umarł – głos załamał się. Bastien dotknął jej ramienia, potem delikatnie przyciągnął jej plecy do i oparł o siebie. - Powiedział to, ale się mylił. Zniszczyliśmy Terminusa kilka tygodni temu. Teraz jest całkowicie martwy. Uwaga Ethana przeskoczyła na Bastiena. - Zniszczyliście jednego z najsilniejszych wampirów w Stanach Zjednoczonych? Powiedziałeś ‘my’? Kim są ‘my’? - Książę Conlan z Atlantydy I ci z nas, którzy stanowią jego elitarną straż. Terminus i kilku jego sługusów zaatakowali nas. Zaufaj mi, nie ma więcej Terminusa. I nie jeden najsilniejszy, a dwóch jest teraz permanentnie martwych. Obserwowaliśmy również jak Anubisa zabiła Barrabasa, swojego sługę, a potem nasz książę i jego narzeczona zniszczyli Anubisę. Odgłos chlapania dobiegający z basenu zaalarmował Bastiena. Szarpnął głową dookoła, żeby zmierzyć zagrożenie od Fallon i był zaskoczony bardzo nagim i bardzo kobiecym kształtem, który wychodził z basenu. Część niego cieszyła się tym przedstawieniem. Inna, dużo większa, jego część zastanawiała się, dlaczego nie cieszył się tym bardziej. Uczucie kobiety prawie niezauważalnie trzęsącej się w jego ramionach odpowiedziało na to pytanie. Coś w Kat przywodziło mu na myśl niebezpieczne słowa. Słowa takie jak chronić. Pocieszać. Pieścić. Fallon szła po podłodze, arogancko obnosząc się ze swoją nagością. W jasny sposób robiąc przedstawienie dla Kat. Kiedy dotarła do Ethana, owinęła się wokół niego.

51

- Zarzeka się, że zniszczył Terminusa, ale co my o nim wiemy? Terminus był silniejszy niż nawet Organos – zadrwiła – Bylibyśmy głupcami, gdybyśmy uwierzyli temu tak zwanemu Atlantydzie. Ethan odepchnął ją, a Fallon warknęła na niego. Bastien obserwował tę wymianę i zastanawiał się, ile z tego przedstawienia było na przeznaczone jedynie na jego korzyść.

Albo, poprawił się po cichu, na korzyć Kat. Żal, który

promieniował od Kat ciemniał i powiększał się do niemal bezsilnego rozmiaru, ale nawet jeżeli czuł przecinające go emocje, te się zmieniły. Zostały stłumiona do spokoju. Jej dar znowu dał o sobie znać. - Jestem Wojownikiem Posejdona. Jestem tutaj, żeby zaoferować sojusz zmiennokształtnym ze Wschodniego Wybrzeża, zaczynając od waszych panter, za radą kogoś, kto was zna – powiedział Bastien – oferuję moją pomoc w śledztwie dotyczącym śmierci waszego kolegi. Mamy dużo doświadczenia w tej materii. - Doświadczenie w jakiej materii? Zabijaniu zmiennokształtnych? – Fallon wypluła na niego słowa – Słyszeliśmy o was. Uczono nas, że Atlantydzi z legend od tysiącleci chodzili po ziemi, mordując nasz gatunek w imię jakiś żałosnych ludzi o jednej naturze. Nie potrzebujemy ani nie chcemy pomocy od kogoś takiego jak wy. Zanim Bastien mógł odpowiedzieć, Ethan ryknął. To był pełny, gardłowy ryk samca pantery w pełni sił, a jego siła posłała Fallon do czołgania się przed nim na kolanach. Kat również skłoniła głowę, a Bastien znienawidził ten uległy gest. Nienawidził tego, że Kat poddawałaby się Ethanowi nawet przez jedną sekundę – w jakikolwiek możliwy sposób. Okrążył ją, żeby stanąć przed Ethanem. Do diabła z polityką. Miał ochotę na krótkie kopanie tyłka jeden na jeden. - Jeden znany jako Jack twierdzi, że walczył przy boku twojego księcia przeciw Barrabasowi. Słyszałeś o tym? Ethan skierował to pytanie do Bastiena. - Tak. Byłem tam.

52

- Czy Jack zmienił się w swoją panterzą formę kiedy walczyliście z krwiopijcami? – Ethan rzucił okiem w prawo, Bastien pozostał z przeświadczeniem, że jakakolwiek armia zmiennokształtnych, która stała w cieniu gotowa była zaatakować w przypadku, gdyby odpowiedział nieprawidłowo. Kat zaczęła coś mówić, ale Bastien jej przerwał, rozpoznając podchwytliwe pytanie. - Nie, nie zrobił tego. Ale zmienił się w tygrysa, cholernie blisko pięciu stóp długości. Ramiona Ethana rozluźniły się, a napięcie w pokoju widocznie opadło. - Tak. Tygrys dobrze o tobie mówił. Mówił ‘ten wielki jest pieprzoną maszyną do walki’ – przyznał Ethan – Powiedział mi, że dobrze mieć cię wokół siebie, jeżeli świat będzie potrzebował ratunku. Bastien uśmiechnął się szeroko. - To samo czują w stosunku do niego. Jestem dużo lepszy w walce niż w polityce, ale książę wyznaczył mnie do tej misji. Dlatego skończę to z sukcesem. Ethan wpatrywał się w niego, zastanawiając się, przez długą chwilę. Następnie odrzucił głowę do tyłu i się roześmiał, śmiechem, który w swojej goryczy był jak kwas. - Myślę, że cię polubię, Atlantydo. Teraz chodźmy do pokoju konferencyjnego porozmawiać. Kiedy zmiennokształtny skierował się w dół holu, Bastien zauważył, że ani razu nie spojrzał w tył na nagą kobietę ciągle będąca na podłodze. Kat bardzo ostrożnie obeszła Fallon szerokim lukiem, kiedy okrążała ją, żeby podążyć za Ethanem.

Wrodzone

Bastienowi

standardy

kurtuazji

nie

obejmowały

pozostawiania nagich kobiet drżących na podłodze. Wyciągnął rękę, żeby pomóc jej wstać, jego twarz pozostała kamienna, żeby pozwolić jej zachować resztki godności, którą straciła.

53

Syknęła na niego i gwałtownie się cofnęła z dala od jego ręki. - Trzymaj się ode mnie z daleka, ty morderczy sukinsynu. Wiemy czym jesteś. Nie możesz unieważnić tysięcy lat mordowania mojego gatunku tworząc – próbując stworzyć – jeden czy dwa podstępne sojusze. Wstała i wpatrywała się w niego z nienawiścią i furią emanującą z każdej linii jej ciała. - Powiedz też tej pokracznej dziwce, żeby trzymała się z dala od Ethana. On jest mój. Nie ważne jak bardzo wydaje mu się, że jej pragnie, musi związać się ze mną ze względu na utrzymanie czystości naszego gatunku. Co dobrego dla alfy naszej dumy jest w pół krwi zmiennej? Splunęła na podłogę, a następnie odwróciła się na swoich obcasach i pobiegła w kierunku drzwi które prowadziły na korytarz. Całe ciało Bastiena zacisnęło się z powodu znaczenia tych slow. Ethan, alfa dumy, pragnął Kat. Umierający zmienny powiedział to samo. Czy Bastien, jako Atlantydzki łącznik, miał jakiekolwiek prawo ingerować w to? Każdy cal jego ciała buntował się na tę myśl. Nie Kat. Kat należała do niego. Nie była pionkiem w jakiejś starożytnej hierarchii polityki zmiennokształtnych. Coś pierwotnego rozbudziło się głęboko w mroku jego duszy. Pieprzyć politykę. Nie ma mowy, żebym pozwolił, aby jego ręce dotknęły Kat. Najpierw go zabiję. - Bastien? - Kat stała w drzwiach – Czy ty – och, mój Boże. Co ty robisz? Spojrzał w kierunku, który przykuł jej uwagę. W parującą i syczącą wodą, która chlapała na brzegach basenu. Spowodowała to jedynie zwykła myśl o rękach innego mężczyzny na ciele Kat. Przewodził czysty, silny gniew poprzez swoje panowanie nad cząsteczkami wody.

54

Głos Ethana, wzywający skądś spoza widoku w holu, przeciął oszołomione myśli Bastiena. - Kat? Potrzebuję cię. I, nawet kiedy Bastien zmusił swoje ręce do rozluźnienia, woda w basenie zaczęła się gotować.

***

Pokój konferencyjny był tak oszczędny jak wejście i pokój z basenem były ozdobne. Ewidentnie pracował tu mężczyzna. Przywódca. Drewniane blaty pokryte były dokumentami i mapami. - Strategia spiskowania? - Bastien zrobił krok bliżej stołu trzymając największą mapę, a Ethan płynnie umiejscowił się pomiędzy Bastienem a jego celem. - Nie tyle strategia co raczej opcja – powiedział płynnie Ethan z rozbawieniem w oczach, które odrzucało każdego, kto chciał rzucić mu wyzwanie. Obecnie nie ma mowy o wyzwaniu. Atlantyda potrzebuje Ethana i jego zmiennych. Więc krok po kroku. - Jaka opcja jeżeli przyłączysz się do wampirów, swoich najstarszych wrogów, przeciw ludzkości?? – zażądał Bastien. - Nawet jeżeli ktoś od was jest w części człowiekiem. Kat wydała z siebie dźwięk, może protestu. Zaparcia się. Ale żaden zmiennokształtny nie był w części wampirem, to było w znacznym stopniu niezaprzeczalne. Ethan oparł się o stół, pokazując pozę nonszalancji. Ale gniew w jego oczach przeczył spokojnej pozie.

55

- Nie chcę słuchać opinii na temat moich opcji, Atlantydo. Ty nie doświadczyłeś zbezczeszczenia swojego brata ciotecznego, uwięzionego w jego zwierzęcej formie, wypchanego i powieszonego w sklepie! Kat sapnęła. - Nie! Sklep Nelsona? Ethan zwiesił głowę zaciskając szczęki. Pokręciła głową, jakby wyrzucając z głowy okrutny obraz. - Nie, to nie – więc mamy tu czarny sabat? – poderwała głowę, przyszpilając Ethana wzrokiem – Ogień? To byłeś ty? - Spaliłem to. Jeżeli Nelson tam był, spaliłem go tam – stał dumny, bezkompromisowy. Bastien prawie niechętnie podziwiał go za to. - Gdyby to samo przytrafiło się jednemu z moich braci wojowników, czułbym w dużej mierze to samo. Twoja zemsta jest zrozumiała. Budowanie z zemsty sojuszy z wampirami już nie. Ethan podniósł się szybkim, płynnym ruchem, mięśnie jego ciała działały w porozumieniu prezentując jego drapieżną naturę. - Ale zamiast tego powinniśmy sprzymierzyć się z wami? Morderczą grupą oprawców w czerni, którzy od wieków mordowali nasz gatunek? Od tysiącleci? Bastien nawet się nie wzdrygnął. - Czyżby, pantero? Czy kiedykolwiek działaliśmy przeciwko tobie albo twoim? Przeciw ojcu Kat, albo przeciw jego ojcu? Wojownicy Posejdona interweniują tylko wtedy, kiedy zagrożeni są ludzie. To nasza misja, nasz obowiązek i nasza uświęcona przysięga. Te dumy zmiennokształtnych, jak wy, które nigdy nie zagrażały ludzkości, nigdy nie poznały naszej zemsty. Kat odezwała się.

56

- On ma rację, Ethanie. Nasza jedyna wiedza o Atlantydzie jest owinięta całunem mitów i opowiadań naszego ludu. Słyszeliśmy o wojownikach strażnikach, ale oni nigdy nie stanęli przeciwko nam. Ethan wyszczerzył zęby w cichym warknięciu, niskim, mrukliwym dźwięku wydobywającym się z jego gardła, a Kat cofnęła się, aż znowu nie stanęła przy Bastienie. Popchał ją za siebie i poczuł lekkie drżenie przechodzące przez ciało. Przyrzekł, że ten, kto sprawił, że czuła cokolwiek poza radością, zapłaci za to. Może nawet ten ktoś, kto stał przed nim. - Nie, nigdy nie zagrażaliśmy ludziom, ale oni prawie zupełnie nas wybili – burknął Ethan – Nie tylko naszych w pełni zwierzęcych braci, ale nasza własną dumę. Teraz pracują z czarnym sabatem, żeby dla sportu zastawiać na nas śmiertelne pułapki. Dlaczego nie miałbym zawrzeć sojuszu z Organosem? Bastien bawił się swoją kartą przetargową, sondując czas, w którym podzieli się informacją przekazaną przez Alarica tylko jemu, zanim on, Justice i Denal opuścili Atlantydę. - Ponieważ Organos pogrywa z wami jak z głupcami. To on współpracuje z czarnymi czarodziejkami. Kat ponownie westchnęła, tym razem odsuwając się od Bastiena. Ethan prawie zmrużył oczy. - Jaki masz na to dowód? Dlaczego miałbym ci wierzyć? - Mam słowo prosto od wysokiego kapłana Posejdona. On nie kłamie. - Ty tak twierdzisz – powiedział Ethan wzruszając ramionami – Ale ja nie znam waszego kapłana. Gdzie jest twój dowód? Ręce Bastiena zacisnęły się na rękojeściach sztyletów na tą sugestię lekceważenia jego honoru, po czym powoli je odsunął. - Współpraca – upomniał się kręcąc głową – Jestem skłonny wyzwać cię do walki za tę uwagę, ale muszę pamiętać o swoim obowiązku. Więc dostarczę ci ten

57

dowód, którego żądasz. Czy wyświadczysz mi tę grzeczność i poczekasz z finalizowaniem sojuszu z Organosem i jego dumą krwi? Ethan powoli skinął. - Czterdzieści osiem godzin. Tyle czasu ci dam na udowodnienie, że nie mylisz się co do nas. A jeśli… - uśmiechnął się tak drapieżnie, ze Bastien mógł dobrze zrozumieć jak ten mężczyzna mógł być alfą tak dzikiej koalicji zmiennokształtnych – Jeśli masz rację i to wampiry mordują moich ludzi, wykończymy ich. Uśmiech Bastiena odpowiadał dzikością uśmiechowi Ethana. - Jako twój łącznik mogę oficjalnie zapewnić cię, że będę przy tobie kiedy ten czas nadejdzie. Nawet my, tacy politycy odczuwamy od czasu do czasu konieczność walki z kilkoma wampirami. Donośny śmiech Ethana podążył za nimi korytarzem, kiedy zmierzali do wyjścia z domu. Kat spojrzała na Bastiena ze zdziwieniem i zastanowieniem w oczach. - Niemal mogłabym powiedzieć, że cię polubił. A on nie lubi żadnych obcych. Nigdy. - Jest zażartym wojownikiem, który stara się chronić swoich ludzi. Ja również go szanuję – odpowiedział nie przerywając kroku. Ale, kiedy weszli w blaknące słońce, które kpiło z jego misji, zrozumiał prawdę kryjąca się za tymi słowami. Chociaż szanował Ethana, nie zawahałby się go osłabić do czasu, aż nie odwoła sojuszu z wampirami. Albo jeżeli pokusi się na jakiekolwiek żądania co do Kat, zażądał głos w jego głowie. To się okaże. Ok, mój Lordzie Posejdonie, teraz byłby naprawdę dobry czas na okazanie litości swojemu wojownikowi i podzielenie się ze mną swoimi planami. Niestety, jak to często bywało z bogami, jedyną odpowiedzią był słaby, drwiący śmiech, który zabrzmiał w jego głowie.

58

Rozdział 8

Kat postawiła torbę z produktami spożywczymi na stole w kuchni i spojrzała na nie prawie niewidzącym wzrokiem, tak jakby gdzieś w brązowym papierze leżała tajemnica rozwiązania kryzysu, który uderzył w jej starannie poukładane życie. Jeden z niewielu moich przyjaciół odszedł do świata umarłych – zamordowany? Odhaczone. Ethan potwierdził, że budował sojusz z wampirami? Odhaczone. Fallon mnie nienawidzi i prawdopodobnie będzie próbowała zabić po tym, jak widziałam jak ja upokorzył? Odhaczone. Jestem sama w domu z torbami pełnymi jedzenia, którego nie potrafię ugotować i ogromnym Atlantydzkim samcem, który czegoś ode mnie chce? Czegoś czego nie jestem gotowa dać? Odhaczone. I odhaczone. I odhaczone. - Cholera. - Nie lubisz steków? Jego głos był łagodny, ale jego dźwięk ciągle ją płoszył. Coś w jego tonie – twardego, ale delikatnego wysyłało dreszcz w dół jej kręgosłupa. Nie dreszcz strachu, ale przeciwnie. Przyciągania. Pożądania. Pragnienia. Znowu poczuła to osobliwe wrażenia, tak jakby zwierzęca strona jej natury w końcu budziła się z hibernacji, w której pozostawała przez całe życie Kat. Gdyby to nie było tak niemożliwe, może nawet by uwierzyła, że była na skraju przemiany. 59

- Kat? Głos Bastiena znowu przerwał jej myśli, a tym razem brzmiał ciekawością. Musiała mieć się na baczności. Aby podjąć próbę budowania spójnych zdań. - Przepraszam. To był długi dzień. Nicky... Myślę, że muszę wziąć prysznic i po prostu odpocząć. Myśl o prysznicu była tak kusząca, że prawie zapłakała. Ale miała gościa. On też musiał chcieć się umyć. - Powinieneś iść i pierwszy wziąć prysznic. Myślę, że ty też chcesz zmyć z siebie ten dzień. Odwróciła się i próbowała uśmiechnąć, ale myśl o Bastienie nagim i mokrym pod prysznicem wbiła wyobrażenie niebezpiecznego ciepła. Musiała walczyć ze sobą, żeby powstrzymać się przed skoczeniem na niego. Błysnął na nią tym swoim niesamowitym uśmiechem i przez chwilę znowu tam był. Ten błysk ognia w oczach. Ale nagle zniknął, a jego postawa wróciła do Spokojnego-Pana-Łącznika. - Nie, ale dziękuje za twoją uprzejmość – powiedział kłaniając się lekko. Cała kurtuazja i galanteria, kiedy ona chciała od niego gorąca i ognia. Namiętności, która pozwoliła by jej zapomnieć o widoku oczu Nickiego szklistych i bez życia. Pokręciła głową, żeby pozbyć się tego obrazu. - Więc ja pójdę pierwsza. Za jakiś czas możemy pomyśleć o kolacji. Ale, po tym jak to powiedziała, nie potrafiła zmusić się, do ruchu. Kosmyki włosów opadły mu na policzek kiedy pochylił się, żeby rozpakować zakupy, a ona wpatrywała się w ich błyszczącą czerń, pragnąc unieść swoją rękę i odsunąć je z jego twarzy. Zrobić krok w jego ramiona, jeden raz z całego tego jej życia pod znakiem bycia silną, bycia dzielną, bycia samodzielną, bycia niezależną, tylko przez jeden cholerny moment pozwolić na bycie silnym komuś innemu.

60

Pozwolić jemu być silnym. Tylko przez chwilę. Uniósł głowę i złapał wpatrujący się w niego jej wzrok. Musiał wyczytać coś w jej oczach. Zrobił krok w jej kierunku. - Kat, jest coś co muszę… - Nie! To znaczy, nic nie musisz – słyszała swój bełkot, ale nie miała dość siły, żeby przestać – Cóż, powinieneś po prostu, pójdę. Teraz. Ja… Mrugnął, prawdopodobnie zastanawiając się kim była ta szalona kobieta i co zrobiła z Kat i czyste upokorzenie tym spowodowane przerwał jej paraliż i uciekła. Znowu uciekła, po drodze do łazienki potykając się w korytarzu. Uciekła od pierwszego mężczyzny, przy którym poczuła się bezpieczna.

***

Bastien pchnięciem otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz. Wiedział, że sobie tego nie wyobraził. Był moment. Moment przez duże M, tam w kuchni. Czymkolwiek było to, co opanowało jego zmysły, Kat też to poczuła. Przynajmniej przez krótki moment. A potem uciekła od niego. Znowu. - To jak działam na kobiety jest tak wspaniałe – wymruczał. Potem zmusił się, by sięgnąć po centrum swojego spokoju – centrum, które wydawało się eksplodować w małe odłamki, kiedy był w pobliżu Kat. Zaczerpnął pełne płuca wilgotnego wieczornego powietrza i rozebrał się ze swojej koszulki i spodni. Może godzina czy dwie pod lodowata wodą pomogą na stan jego boleśnie pobudzonego ciała. Był Atlantydą. Nie potrzebował ani rur ani kranu, żeby znaleźć wodę do oczyszczenia swego ciała. Rozstawiając szeroko nogi, uniósł swoją twarz do wieczornego nieba. Uniósł ręce dłońmi do góry i zawołał do morza. Zawołał do

61

otaczającej go wody. Zawołał do cząsteczek aby zebrały wodę i sprowadziły do niego. Roześmiał się, cudownie spokojny, po setkach lat, kiedy woda wdarła się, żeby wykonać jego polecenie. Przez tysiąclecia nauczył się kilku trików i teraz manipulował nurtem wody tak, żeby tańczył i wirował wokół niego. Wstęgi wody błyszczały i migotały kiedy załamywały się wokół niego i nad nim, żeby zmyć z jego ciała pot i brud całego dnia. Chłód wody łagodził jego przegrzana skórę, uspokajała zakończenia nerwowe, które skakały i pobrzękiwały pod jego skórą i pieściły dziko stwardniałą erekcję, która sterczała w dole jego ciała. Wszystko w Kat – jej cudowne krzywizny, jej zapach słońca i lasu i jej jedwabiste, cynamonowe i słoneczne włosy – sprawiało, że chodził w stanie ciągłego pobudzenia. W to co widział w jej oczach w kuchni, sprawiło, że chciał unieść ją na stół, zedrzeć z niej ubrania i wejść w nią. Żądając jej ciepła i wilgoci na swoim właściwym miejscu, a potem spędzić następne dziesięć lub piętnaście lat trzymając ją. Ale jakiekolwiek roszczenia względem niej były niewłaściwe. Sprawiłyby, że stałby się nie lepszy niż Ethan. Nie wspominając o delikatnym problemie, że była w połowie zmiennokształtną. Posejdon nie pozwolił właściwie swoim wojownikom na kontakty z tymi o podwójnej naturze. Pomyślał o reakcji Alarica na wiadomość, że Bastien sparował się ze zmiennokształtną i się skrzywił. Nie, żeby to miało znaczenia. Poza tym Kat wyraziła się jasno, że nie chce mieć z nim nic wspólnego, kiedy uciekała korytarzem. Bastien wysłał swoje zmysły do cząsteczek i dostosował temperaturę wody obmywającej jego ciało. Potrzebował, żeby była lodowata.

***

62

Kat skończyła wycierać wodę z włosów i ciaśniej owinęła się szlafrokiem. Była zbyt rozproszona przez Bastiena, żeby pomyśleć o czystym ubraniu, kiedy uciekała do łazienki. To tylko kilka kroków. Musiała zrobić tylko kilka kroków korytarzem do swojego pokoju tak, żeby jej nie zauważył. - Och, weź się w garść – pouczała swoje odbicie w zaparowanym lustrze. - To nie tak, żeby on cie chwycił i zniewolił. Jest w każdym calu dżentelmenem. Chociaż jej odbicie wydawało się mieć swoje własne zdanie na ten temat, ponieważ pokazało z powrotem oblicze Kat. - Taa, wiem – powiedziała do siebie – Cholerne szczęście, prawda? I, naprawdę, jedyna obawa to to, że ja skoczę na niego. Pchnęła drzwi łazienki, zdając sobie sprawę z tego, że mówienie do swojego odbicia w lustrze – a co gorsze, oczekiwanie, że odbicie jej odpowie – w tej całej szalonej maszynie oddzielało cienką linią do choroby szalonych krów. Wyjrzała do korytarza w poszukiwaniu swojego gościa, ale go tam nie było. Kiedy prześliznęła się przed korytarz, usłyszała dźwięk deszczu dobiegający z zewnątrz. - Dziwne. Prognoza mówiła, że przez następne trzy dni będziemy mieli słońce – wymruczała, po czym odsunęła bawełnianą zasłonę, która przysłaniała małe okno w korytarzu i wyjrzała na zewnątrz. Jej kolana zmieniły się w wodę. Musiała złapać się parapet, żeby się przytrzymać, ponieważ obiekt najbardziej mokrych prysznicowych fantazji stał pośrodku jej trawnika. Całkowicie nagi. I, z tego co mogła powiedzieć, w jakiś magiczny sposób sprawił, że woda tańczyła wokół niego i pokrywała każdy cal jego niesamowicie mocnego, umięśnionego ciała.

63

Stała tam, zmrożona, i obserwowała zabawne pętle i skręty wody kręcące się na jego bicepsie i w dół umięśnionej płaszczyzny jego pleców do jego, och niebiosa, mocnych, twardych, cudownych pośladków. Obserwowała wodę kontynuującą wędrówkę w dół linii mięśni jego wielkich ud i jego długich, długich nóg i usłyszała niski, warczący głos. Potrzebowała chwili, żeby zdać sobie sprawę, że to ona była źródłem tego dźwięku. Chciała go lizać. Kot wewnątrz niej wstał i zaczął błagać na ten pomysł. Usta Kat wyschły od patrzenia na niego, nie mogła się oderwać. Odwrócił się i zobaczyła jego ogromną klatkę piersiową i jedwabiste włosy, które biegły w dół do jego brzucha Az do erekcji, która była ostra, silna i ogromna, jak reszta jego ciała. Gorące emocje jej wewnętrznego kota plątały się z jej własnymi, bardziej ludzkimi myślami, a wszystko co mogła myśleć to tak, tak, och to, chcę to, chcę go lizać i gryźć i chcę się z nim bawić i chcę poczuć jak wchodzi we mnie, och, proszę, och proszę, jest mi tak zimno, pragnę tego ciepła. Gorący strumień jedwabistej wilgoci spływał pomiędzy jej nogami na tę myśl, na to bolesne pragnienie i aż jęknęła, wbijając paznokcie w drewno parapet. I odwrócił się, jarząc się z luminescencji otaczającej go wody, i popatrzył prosto w jej oczy.

***

Bastien wyczuł, że się na niego patrzy. Wiedział, że była za oknem. Dziki wojownik, który czaił się za maska spokoju, która pokazywał światu, chciał dostać się do niej. Chciał ją posiąść. Potrzebując przynajmniej pokazać jej, co z nim zrobiła. To nie było szarmanckie, uprzejme czy delikatne. To była czysta, surowa oblewająca go potrzeba na myśl o tym, że był obserwowany. Odwrócił się, żeby

64

stanąć twarzą do domu i do okna, w którym wiedział, że stoi. Stając nogami tak, że pozwolił jej siebie zobaczyć. Całego. Pozwalając jej zobaczyć swoje dzikie pobudzenia – swoje pragnienie jej. Tylko jej. Poczuł, jak jego nogi trzęsą się z siły jego tęsknoty. Kiedy spotkał jej wzrok przez szybę, szokująca świadomość zaiskrzyła i wywołała ogień w jego żyłach. Ona też go pragnęła. Zawzięcie zdeterminowany, uwolnił wodę, którą przewodził i skierował kroki do domu. Modlił się, żeby mu nie odmówiła. Ale zdał sobie sprawę, ostatniej racjonalnej myśli, która mu pozostała, że dla obojga było by lepiej, gdyby to zrobiła.

65

Rozdział 9

Kat wiedziała, w której sekundzie Bastien podjął decyzję. Widziała, jak jego oczy się zmieniają, widziała jak ciemnieją od gorąca, które odzwierciedlało jej własne. Z podziwem obserwowała pasy wody mieniące się wokół niego, nagle tętniące mieniącym niebiesko zielonym światłem. Prawie upadła na kolana, kiedy skierował się do drzwi. Co ona uwolniła, i dlaczego to radość się przez nią przetoczyła, a nie strach? Zadrżała na myśl o pasji, którą zazna w ramionach wojownika, który przyszedł prosto z legend. Usłyszała jak drzwi otworzyły się z hukiem, a dźwięk ten spowodował, że przeszło przez nią drżenie. Ściskając przy gardle poły szlafroka, nawet nie udawała, że chce się wycofać. Pragnęła go – dobry Boże w niebie, jak ona go pragnęła – a on nadchodził. Skradał się do niej korytarzem z arogancką dumą wojownika i śmiercionośną groźbą drapieżnika. Nie wiedziała co pobudzało ją bardziej. Jej wewnętrzny kot warknął z mieszanina buntu i pożądania, kiedy kobieta wydała niski, jęczący dźwięk z gardła. Zatrzymał się, zaledwie cale od niej, i spojrzał na nią. Jego szczęki zacisnęły się z wysiłku, jaki kosztowało go pozostanie spokojnym, powstrzymanie się przed dotknięciem jej. Namiętność w jego oczach wypaliła na niej piętno i poczuła topnienie jej rdzenia które sączyło się ciepłą, kremową wilgocią na jej uda. Ciągle

66

nic nie mówił, ale słaby drżący dreszcz, który wstrząsnął jego ciałem, uspokoił ją. To nie był pustoszyciel, który bierze bez pozwolenia. Pragnął jej, ale czekał. Wiedza o jej władzy nad tym wojownikiem ze starożytnych przepowiedni podniecał ją ponad całe pożądanie, które czuła, aż musiała oprzeć ręce o jego tors, żeby utrzymać się w pionie. - Tak – wyszeptała – Tak. Bastien usłyszał jej poddanie, odrzucił głowę do tyłu i wyryczał swoje żądanie. Przewodził wcześniej czystą furię błyskawicy, ale nie znał tego płynnego ognia, który spalał jego krew. Jego głód odbił się echem w jego i w jej tętnie, które usłyszał jak przyspiesza, kiedy po nią sięgnął. Nareszcie, nareszcie. Włożył rękę w bogactwo jej wspaniałych włosów i delikatnie owinął dłoń z tyłu jej głowy przyciągając ją do siebie. - Kat – wyszeptał - Lady Kat, czy mówisz tak dla mnie? Jeżeli tak, tej nocy będziesz moja. Wpatrywała się w niego, a kształt jej oczu jakimś cudem się wydłużył, jej źrenice się zmieniły. Tajemniczość kobiecości i jej podwójnej natury odbijały się w jej oczach. - Tak, Bastienie. Mówię tak. Muszę poczuć, że żyję. Zatrzymał się, pomyślał, że od jej słów zaraz zwariuje. - Nie mógłbym wykorzystać twojego smutku, pani – powiedział szorstko – Jako potomek Atlantydy, mogę przywoływać przez godzinę czy nawet dwie zimne prysznic, żeby uspokoić ogień, który we mnie wywołałaś. Uśmiechnęła się do obrazu, który stworzyła w myślach i pokręciła głową, następnie położyła palec na jego wargach. - Atlantydo. Nie mówię tak tylko z powodu mojego smutku, ale z powodu mojej potrzeby jaką czuję względem ciebie – pochyliła głowę, a następnie ją podniosła,

67

aby spotkać jego wzrok – Potrzeby, którą czuję od kiedy pierwszy raz cię spotkałam, dwa lata temu. Odwaga i pożądanie błyszczące w jej oczach uwolniły go od więzów powściągliwości i uniósł ją w swoich ramionach. Schylił głowę, żeby ją pocałować, wiedząc że jest stracony. Kiedy jego wargi jej dotknęły, porównanie głęboko w jego duszy przywołało strumień podobny do tego, który prowadził Atlantydę do podmorskiego przeznaczenia. Więcej, więcej. Niedopałek rozsądku walczył o wydostanie się na powierzchnię, przynosząc myśli o Posejdonie, Conlanie i Atlantydzie. Honorowym obowiązku i misji. Ale pożądanie zalało rozsądek. Tęsknota zatriumfowała nad logiką. potrzebował, na bogów, potrzebował, a nigdy, przez cale czterysta lat, niczego nie potrzebował tak jak potrzebował posmakować tej kobiety. Wsunął swój język do jej ust i pocałował ją z całym desperackim pragnieniem, który w nim sprowokowała, i dziwy nad dziwami, ona oddała mu pocałunek. Myśli Kat oszalały z powodu jego dotyku, z powodu jego ciepła i stalowych mięśni pod skórą, które drżały z gdy ich dotykała. Wstrzymała oddech przy pierwszym dotyku jego warg i była stracona. Jej oddech, jego oddech, złączyli się w pocałunku, który trwał dłużej niż wiek, krócej niż myśl. Złapana w siłę jego mocnych ramion, topniała przy nim, tonęła w jego sile, poddając mu swojego chętnego ducha. To była jej chwila, bez znaczenia co po tym nastąpi. On był jej, nawet jeżeli tylko w tę noc. Uśmiechnęła się przy jego wargach, a kot wewnątrz niej zamruczał. Przez chwile uwiezione w świetle gwiazd, owładnięte pożądaniem, obie strony jej podwójnej natury stały się jednością.

68

- Jesteś więc moja na tę noc? Dobrowolnie oddajesz się pod moją opiekę? zapytał, nie, zażądał. Ostra tęsknota w jego tonie trzymała wszelkie wahanie z dala od jej siły. Była pożądaniem, pożądała. Nic wcześniej nie odczuwała jako bardziej właściwe niż ta chwila, jej ciało owinięte ramionami wojownika. - Jestem twoja - powiedziała, rezygnując ze swojej kontroli i ufając mu całą sobą – Jestem twoja. Bastien nie pytał więcej. Miał pozwolenie, teraz musiał to wziąć. Wziąć i dać i zakończyć ten ból pragnienia, w którym się topił od kiedy, dwa lata temu, po raz pierwszy zobaczył jej twarz, przerażony, ale pełen ponurych rozstrzygnięć. Uniósł ją z podłogi i, rekami mocno trzymając jej zaokrąglone biodra, ruszył, żeby znaleźć sypialnię. Westchnęła, a on ponownie wziął jej usta grabiąc. Posiadając. Moja. Głos w jego głowie żądał praw do niej, oznaczenia jej, zawładnąć jako jego. Miłować ją, chronić ją, trzymać ją przez całe wieki mojej egzystencji. Jego ciało domagało się czegoś pilniejszego i natychmiastowego. Stwardniał przy niej nawet bardziej, jego penis napierał na szatę, którą nosiła, kiedy dotarł do jej łóżka. Powoli ja opuścił, żeby sięgnął w dół jej ciała rozwiązując pas, który przeszkadzał mu poczuć jej wcześniejszy prysznic – wilgotną skórę przy jego rozgrzanym ciele. Kiedy zsunął poły jej szaty z ramion, tym samym ukazując kremową skórę, przez co był cholernie blisko padnięcia przed nią na kolana. Wciągnął ostry oddech po czym zastanowił się. - Padnięcie na kolana wydaje się odpowiednim hołdem dla twojej urody, moja Lady Kat – wymruczał przy jej włosach, przy jej gardle, przy wzgórkach jej piersi kiedy osuwał się na podłogę przed nią.

69

Schyliła się i wzięła jego twarz w dłonie. Jej złote oczy były ogromne na tle jej bladej twarzy. - Ale… - Cii – wyszeptał – Pozwól mi odkryć sekrety twojego ciała. Pozwól mi się dotykać, smakować i poznawać. Przykrył wierzchołek jednej piersi swoimi ustami i lizał go i ssał, początkowo delikatnie, potem mocniej, aż jęknęła i bezradnie poruszyła biodrami. Następnie przeniósł swoje usta na drugą pierś, a na pierwszej zastąpił usta palcami, delikatnie ugniatając i lekko ściskając sutek, podczas gdy ssał jego bliźniaka, aż usłyszał jak ponownie jęknęła, tym razem jego imię. Zacisnęła palce w jego włosach i przyciągnęła go do siebie. - Proszę, proszę. Spojrzał na nią, a miękki kolor jej skóry w połączeniu z ciepłem w oczach kazał mu się cofnąć. Przestał myśleć o delikatnym uwodzeniu, pozostała jedynie myśl o braniu. O ujeżdżaniu jej, aż nie będzie chciała żeby przestał. O domaganiu się jej. Palcem sprawdził jej gotowość, prawie zaczynając płakać z powodu gorącej wilgoci, która zapraszała go do jej ciała. Ponownie schylił głowę do jej sutka i wjechał w nie dwoma palcami. Tym razem to ona była bliska płaczu, opierając się na jego ręce. Jednym ruchem wstał i podniósł ją, po czym okręcił się żaby upaść na jej łóżko, trzymając ją na sobie. Uniósł jej głowę do swojej i ponownie plądrował jej usta, nadal systematycznie poruszając palcami w jej wnętrzu. Nagle obrócił się tak, że znalazł się okrakiem na jej ciele. - Potrzebuję cie teraz, moja pani. Przyjmij moje przeprosiny z powodu powrotu do młodzieńczego pośpiechu, ale odkryłem, że muszę być w cieple twego ciała bardziej, niż muszę zaczerpnąć kolejny oddech.

70

Przez długa chwilę patrzyła na niego, jej ciało zadrżało w reakcji na jej pożądanie i ruch palców wokół perły u sedan jej gorąca. Miał chwilę zastanowienia nad sekretami ukrytymi w głębi jej bursztynowych oczu, zanim powoli się uśmiechnęła i uniosła nogi, żeby zacisnąć je na jego plecach. - Ja również cię potrzebuję, mój poetycki wojowniku. I pamiętaj, że nie jestem tu jedyną, która się poddaje. Poruszył ręką, żeby nakierować główkę swojego penisa na śliską wilgoć jej wejścia, po czym oparł ręce na łóżku po obu jej stronach i pochylił głowę, żeby ją ponownie pocałować. - Chętnie się poddam, Fiero – wyszeptał, a następnie odrzucił głowę do tyłu i ryknął swoje posiadanie, kiedy wjechał w nią jednym pchnięciem, nie zatrzymując się, aż podstawa jego męskości nacisnęła na jej miednicę. Wygięła się w łuk przylegając do jego ciała i krzyknęła, niesamowitym dźwiękiem, który miał w sobie zarówno coś z pantery jak i z kobiety, a następnie wbiła paznokcie w jego plecy i wtuliła się w niego, wbijając się w rytm jego ruchów. - Och, tak, proszę, teraz – powiedziała, bardziej żądając niż prosząc. - Tak, mi amara, z przyjemnością się dostosuję - powiedział, głosem szorstkim od wysiłku sformułowania spójnej odpowiedzi. Ujeżdżał ją, mocniej i szybciej, częściowo oszalały z głodu i desperackiej, potwornej namiętności. Wiedząc, że dla tej kobiety przeciwstawiłby się samemu Posejdonowi. Poczuł moment, kiedy zbliżyła się do krawędzi przepaści; jej całe ciało napięło się wokół jego. Pchnął, niewiarygodnie twardniejąc ponad wszelkie, jakie znał, ograniczenia swojego ciała. Kiedy ujeżdżał ją aż do krawędzi przepaści, popatrzyła w jego oczy, w jego duszę i wypowiedziała jedno słowo. Jego imię.

71

- Bastien – wyszeptała i był stracony. Gwiazdy, które z pewnością świeciły nad Atlantydą w dniach jej chwały, eksplodowały przed jego oczami i we krwi i – przez chwilę, długą chwilę, niemożliwą do oszacowania chwilę – poczuł ją wewnątrz siebie jak klejnoty wybuchające w jego mózgu i barwiące jego świat. Szczelina otworzyła materię jego wszechświata, szczelina w jego ponurej samotności, a ona się tam wślizgnęła, ciepła i jedwabista jak letni deszcz na falach oceanu. Jej istota otworzyła się na niego jak rozpostarte łoże z gwiazd i łagodziła czerń jego stwardniałej duszy. Optymizm spotkał ponure postanowienie, współczucie nieubłagany obowiązek. Jej uprzejmość splatała się w mrocznej, zawiłej przestrzeni jego czarnej duszy i jakimś cudem oświecała drogę do rozgrzeszenia. Był zagubiony, a teraz ona go odnalazła i nigdy więcej nie będzie taki sam.

72

Rozdział 10

- Co się właśnie stało? Kat leżała - ok, tak naprawdę upadła – w połowie na Bastienie z reszta zwisającą z krawędzi łóżka. Próbowała nie przyznać, że była całkowicie przerażona. Generalnie, to był pierwszy raz, kiedy się kochała, od czasu kilku nieskutecznych prób na studiach. Och, taa, niebo eksplodowało w jej mózgu. Nic niezwykłego. Po prostu niezwykle namiętne interludium z czterystu letnim wojownikiem z zaginionego kontynentu atlantydzkiego. Głos Bastiena zagrzmiał w jego piersi, ponad jej głową. - To, moja pani, była namiętność, niemająca sobie równych w historii. Brzmiał na tak samo wykończonego jak czuła się ona. Kat uśmiechnęła się, dziko z tego zadowolona. - Naprawdę? – odwróciła się, żeby na niego spojrzeć – W tak długiej historii musiało być wiele kobiet. Uniósł jedną brew i sięgnął, żeby ją podciągnąć do góry tak, że jej głowa spoczęła na jego ramieniu, a ona dopasowała się do jego boku; jej nogi spoczęły na jego udzie. - Wcale nie tak dużo jak ci się może wydawać. Kiedy jest się związanym nieubłaganym obowiązkiem i misją, traci się ochotę na flirty. Próbowała się od niego odsunąć, ale jego ramię zacisnęła się na niej. - Więc to tym jestem? Flirtem? – nienawidziła niepewności w swoim głosie, kiedy usłyszała swoje słowa, więc próbowała obrócić je w żart - Cóż, to był całkiem

73

wspaniały flirt. To powinno nas na chwilę zatrzymać, aż nie znajdziemy kogoś innego do flirtu, prawda? Usiadł nagle, podciągając ją, żeby usiadła przy nim. - Jeżeli tak myślisz, jesteś w ogromnym błędzie – powiedział matowym głosem – Nie będzie żadnego innego flirtu, mi amara, dla żadnego z nas. Proszę, nie mów o tym więcej. Mrugnęła. - Ok, to było niespodziewane. Po twoich odważnych słowach przed Ethanem, czy teraz sugerujesz, że oddam ci moją niezależność? I co oznacza mi amara? - Twoje poddanie, tak samo jak moje, nie dotyczy twojej niezależności, ale twojej samotności, tak mi się wydaje – powiedział przykrywając ją kocem, kiedy zadrżała z zimnego powietrza dochodzącego z klimatyzatora i owiewającego jej skórę. Złączył swoje palce z jej, a ona spojrzała w dół na ich złączone ręce, dziwiąc się, że można czuć się tak całkowicie bezpieczna i kochana – tak na swoim miejscu – w ramionach mężczyzny, którego ledwie poznała. A jednak... jakimś sposobem to była ta chwila poznania. Ta chwila, w której jej dusza wydawała się ulatywać z jej ciała I zmierzać do serca Bastiena, tak samo jak ich palce teraz się złączyły. Poznała go na poziomie znacznie głębszym niż jakąkolwiek żywą duszę; poznał ból którego doświadczył, bitwy które stoczył i czarne czyny, które był zmuszony popełnić w imię ludzkości. Wierzył, ze był przez to przeklęty. Strącony do dziewiątego piekła, cokolwiek to miało znaczyć. Chociaż złapawszy przebłysk jego rozpaczy, mogła się domyślić. Sama myśl o tym przeraziła ją. Ale zanim zdołała znaleźć słowa, żeby powiedzieć mu że ten pomysł był zły, obrzydliwy i niewłaściwy na wiele innych sposobów, on odezwał się pierwszy. - Nie nadaję się dla ciebie. Jego czarne oczy były przepełnione bólem, kiedy słowa wyraziły myśli.

74

- Zrobiłem tyle rzeczy, spowodowałem tyle śmierci i zniszczenia w imię mojej misji – w imię boga – których nigdy nie będę mógł cofnąć. Oparła się o niego, kierowana przez desperację w jego głosie, żeby ofiarować pocieszenie zamiast odrzucenia. - To co robiłeś, robiłeś jako część swojego obowiązku ochrony, czyż nie? Skinął łapiąc jej rękę w swoją i całując opuszki jej palców. - Tak, ale każdy Atlantyda posiada wolną wolę, mi amara. Służenie jako Wojownik Posejdona było moim wyborem. Bóg morza oznacza nas podczas ceremonii poświęcenia – odpowiedział, dotykając ręką dziwnego symbolu znajdującego się wysoko po prawej stronie jego klatki piersiowej.

Powiodła palcami po jego zarysie. - Co to oznacza? - Przedstawia świadectwo mojego ślubu ochrony ludzkości. Okrąg przedstawia wszystkich ludzi świata. Przecina je piramida wiedzy nadana im przez starożytnych. Sylwetka Trójzębu Posejdona równo je przepoławia. Uśmiechnął się krzywo. - Nawet ten, który nadaje się tylko ze względu na swoją siłę na szansę dobrze służyć Posejdonowi. - Dlaczego to robisz? Dlaczego umniejszasz swoją inteligencję? – zapytała, ściągając razem brwi.

75

- Twoja siła to nie jest wszystko czym jesteś. W jakiś sposób, widziałam w tobie dziką inteligencję, do której nawet sam przed sobą nie chcesz się przyznać. Planujesz i badasz strategie działania z najlepszymi z nich, prawda? - Ale… Przerwała, kiwając głową z mądrością. - Och. Twój książę nie jest zbyt mądry, prawda? - Co? Książę Conlan jest wspaniałym przywódcą. Jego… - Naprawdę? – powiedziała, przechylając głowę – Więc Książę Wspaniały wybrał ciebie jako łącznika, hmm? Zdaje się, że musiał wiedzieć co robi. Delikatnie założył jej za ucho pasemko włosów. - Ty też jesteś bardzo mądra, mam rację? Zaciekła w obronie kogoś tak niegodnego jak ja. Gdyby moje serce wcześniej nie zostało pojmane dla twej woli, wygrałabyś je teraz. Zadrżała, nie będąc w stanie oddychać. - Twoje serce? - Od dnia moich ślubów aż do tej nocy, nigdy nie znalazłem powodu, aby kwestionować lojalność mojemu obowiązkowi. Ale patrząc na ciebie, trzymając cię w ramionach… - A mi amara? - Oznacza moją ukochaną. Na te słowa i z powodu wyrazu jego twarzy – nieugiętego posiadania mieszającego się z silnym pragnieniem - przelało się przez nią ciepło. - Ciii – powiedziała śmiejąc się lekko, próbując udawać, że jej wszechświat nie wywrócił się właśnie do góry nogami – Nie ma potrzeby niczego teraz kwestionować. Nigdy nie kwestionujemy lojalności na pusty żołądek, prawda? Mrugnął po czym wybuchnął śmiechem. Coś związane łańcuchem w jej sercu wydostało się na wolność na dźwięk nieskrępowanej radości.

76

- Ach, tak, mój mały kotku. W istocie jestem głodny. Ale nie z powodu zamówionego jedzenia. W przeciągu chwili miał ją na plecach pod sobą, kiedy szeroko się do niej uśmiechnął. - Przyszło mi do głowy, żeby tej nocy zacząć od deseru. Minęło dużo, dużo czasu zanim była w stanie sformułować inną świadoma myśl.

***

Bastien obserwował Kat, kiedy leżała śpiąc i zastanawiał się, dlaczego Posejdon uznał za stosowne pobłogosławić go tą kobietą. Nigdy nię będzie mógł na nią zasłużyć. Nie, ale bogowie obdarowują nas nie tylko tym, na co zasługujemy. To natura ich kaprysów. I może ona nie jest dla mnie. Wszystko w nim buntowało się na tę myśl. Może nie była mu przeznaczona, ale to nie oznacza, że kiedykolwiek z niej zrezygnuje. Jeżeli książę Conlan mógł zerwać z jedenastoma tysiącami lat tradycji i poślubić człowieka, to z pewnością on – nie mający ani kropli królewskiej krwi – mógł również dokonywać swoich własnych wyborów? Jeżeli ona będzie moja, ja będę jej. Kiedy patrzył na nią, wyłaniające się z niego emocje wymusiły te słowa z jego serca. Słowa, które wypowiedział w swoim ojczystym języku, starożytnym atlantydzkim, tak jakby podkreślając swój ślub.

Oferuję mój miecz, moje serce, moje życie, żeby cię chronić. Od teraz aż po ostatnią kroplę oceanu znikającą z powierzchni ziemi.

77

Jesteś moją duszą.

Poruszyła się we śnie, ale się nie obudziła. Prosto wypowiedziane słowa uwolniły coś w jego sercu i wstrząsnęło jego ciałem do ponownej gotowości. Pochylił się nad nią, czując pokusę aby ją obudzić i ponownie się nią cieszyć, ale zdecydował, że pozwoli jej odpocząć. Przedłoży jej potrzeby nad swoje własne. Och, chłopie. Następnie zacznę wynosić śmieci i kupować zasłony. Uśmiechając się szeroko, nie tak zaniepokojony tę myślą jak powinien być, zwrócił swoje myśli do czegoś równie ważnego jak miłość – do jedzenia. Cicho podniósł się z łóżka z zamiarem przemknięcia się do kuchni i przygotowania uczty podczas gdy ona spała. Wspominała o głodzie, ale innym niż ten, który tak dobrze razem zaspokajali. Pozwoli jej poznać inne swoje umiejętności niż śmierć i sprawiedliwość. Był fantastycznym kucharzem. A co mówiło stare powiedzenia? Droga do serca zmiennokształtnej wiedzie przez jej żołądek? Śmiejąc się miękko, wyjął ze swojego worka

parę jeansów i t-shirt i

skierował się do kuchni. Nucąc do siebie, ciesząc się spokojną i zadowalającą pozostałością dzikiego wyczerpania swojego ciała w jej, sięgnął do szafki po patelnię i prawie nie spostrzegł cichego wezwania Justicea w swoich myślach. Bastien? Ty twardogłowy wole, jesteś tam? Wszedł na mentalną ścieżkę, znaną tylko Atlantydom, zarezerwowaną dla Riley i jej siostry, i sięgnął do swojego kompana wojownika. Jestem. Masz cos do zaraportowanie? Jesteśmy na schodach wejściowych. Będziesz chciał tego posłuchać.

78

Podszedł do drzwi wejściowych i je otworzył, żeby znaleźć Justicea i Denala czekających na niego. Niebezpieczeństwo w wyrazie Justicea wysłało lodowaty dreszcz po kręgosłupie Bastiena. - Co jest? Denal zmierzył go z góry na dół i cicho gwizdnął. - Hej, chłopie. Co się z tobą stało? Czy raczej kto ci to zrobił? Bastien nie zmienił wyrazu twarzy, ale uniósł młodzika w powietrze trzymając mu rękę na gardle. - Być może powstrzymasz się od dalszych lekceważących uwag na temat Lady Kat – powiedział łagodnym głosem, który był w sprzeczności z jego działaniem. Denal skinął lekko kiedy jego twarz zaczęła robić się czerwona i Bastien postawił go na ziemi. Justice zmrużył oczy. - Dlaczego to pachnie kłopotami, mój przyjacielu? Ona jest zmiennokształtną a ty dobrze o tym wiesz. Bastien pochylił głowę. - Jest kilka rzeczy, które wydaje mi się, że już wiem, a jedną z nich jest to, ze Kat jest przeznaczoną mi partnerką. Jak rozwiążę ten problem jaki to rodzi jest sprawą moją i Posejdona. Justice roześmiał się, nie niegrzecznie. - Och, Bastien. Wpadłeś tak głęboko, jak żaden z nas nie marzy. A jak zgaduję Alaric i Conlan będą mieli na ten temat kilka rzeczy do powiedzenia. Bastien pokręcił głową. - Jeżeli już, to porozmawiamy o tym później. Jakie wieści przynosicie? - to Organos – powiedział Denal, pocierając swoje gardło i patrząc nieufnie na Bastiena – Jego tak zwany sojusz z Ethanem to kłamstwo, tak jak powiedział Alaric. Planuje użyć wampirycznej kontroli umysłów, żeby zniewolić wszystkich zmiennokształtnych ze Wschodniego Wybrzeża.

79

Bastien pochylił się nad poręczą ganku. -

Kontrola

umysłów?

To

nigdy

nie

działało

na

dużych

populacjach

zmiennokształtnych, inaczej przez wieki mielibyśmy całe ich armie do zwalczania. - Ewidentnie Terminus i Organos nauczyli się jakiś nowych trików ze zwojów, które dała im i Barrabasowi Anubisa, zanim Conlan i Riley go spopielili – wycedził Justice – Ćwiczą to na mniejszą skalę. To coś w rodzaju dzisiaj Floryda, jutro cały świat. - Potrzebujemy dowodu – powiedział Bastien, przypominając sobie deklaracje złożoną Ethanowi – Alfa dal mi czterdzieści osiem godzin na dostarczenie dowodu, w przeciwnym razie sprzymierzy się z Organosem. Justice przeklął pod nosem. - Taa, co do tego. Mieliśmy fajnego małego krwiopijcę który śpiewał jak niumarły kanarek, ale był zbyt przestraszony tym, co duży zły O może mu zrobić, że wbił w siebie kołek. Denal skrzywił się. - Taa, w samochodzie. To było obrzydliwe. Mam nadzieję, że nie zostanę firma wynajmująca samochody nie obciąży mnie kosztami czyszczenia. Bastien i Justice odwrócili się, żeby popatrzyć na młodego wojownika, który zmieszał się pod wpływem ich niedowierzających spojrzeń. - Ok, ok, rozumiem, koniec świata ważniejszy niż moja umowa z firmą wynajmującą samochody. Justice zmrużył oczy po czym odwrócił się do Bastiena. - W każdym razie, będziemy musieli wrócić do źródła, że tak powiem, do speluny w Miami, i złapać innego śpiewającego ptaszka, jeżeli potrzebujesz dowodu. - I trzymać z daleka od niego wszelkie drewniane ostre przedmioty? – podsunął Bastien – W międzyczasie, ustalę spotkanie z Ethanem, żeby poinformować go czego się dowiedzieliście i co się teraz dzieje. Kiedy dostarczycie mi dowód,

80

będziecie mogli wrócić na Atlantyde i przekazać wieści Conlanowi, Venowi i Alaricowi. Justice uśmiechnął się do niego szeroko nie ruszając się nawet o cal. - Co? - zapytał, niecierpliwy, żeby się ruszyć. Zrobić coś, żeby ochronić Kat i jej dumę panter. - Jak na kogoś kto tak niechętnie włożył płaszcz władz, dobrze go nosisz – powiedział Justice ciągle się uśmiechając. Bastien zatrzymał się kiedy przyszło zrozumienie. W przeszłości, patrzył na Justicea budując ich strategię. Popatrzył na dom. Wiedza, że Kat śpi tam w środku, ciągle otulona zapachem jego ciała, wykuła stal w jego umyśle tak, żeby pasowała do kręgosłupa. Teraz był przywódcą, a przywódca nie może pozwolić sobie na drobne przykrości. Ukłonił się lekko Denalowi. - Przyjmij moje przeprosiny, mój przyjacielu. Powinienem powiadomić cię o swoich uczuciach zanim zacząłem oczekiwać, że będziesz je szanował. Denal znowu potarł swoje gardło, bardziej dramatycznie, po czym błysnął swoim chłopięcym uśmiechem. - Żaden problem, stary. Warto zobaczyć potężnego wojownika lezącego nisko przy kociaku. Uchylił się w tył, ciągle się uśmiechając, zanim Bastien zdążył trzepnąć tył jego głowy. Justice pierwszy zeskoczył z ganku. - Do roboty, więc. W pośpiechu wrócimy z twoim dowodem, Bastien. Udanego polowania. Denal był blisko za nim. - Powiedz ode mnie cześć ślicznej strażniczce, Bastien - zawołał.

81

Po czym obaj przemienili się w mgłę i unieśli się ponad drzewami w kierunku oceanu. Bastien przyglądał im się przez chwile, następnie wszedł do domu, żeby obudzić Kat. Środek nocy czy nie, musiał odwiedzić alfę dumy. Teraz.

82

Rozdział 11

Kat podniosła się powoli, poprzez kilka warstw ciepłego, zadowolonego znużenia, na dźwięk swojego imienia i rąk delikatnie pocierających jej ramiona. - Kat, musisz się obudzić – nalegał ochrypły głos. Seksowny głos. Głos Bastiena. Otworzyła oczy i spojrzała na jego twarz. Więc to nie był sen. To było prawdziwe. On był prawdziwy. - Co jest? Która jest? Umieram z głodu – wymruczała, sięgając ręką, aby dotknąć jego policzka. Nagle zarumieniła się, przypominając sobie jak skończyła się ostatnia rozmowa na temat głodu – Mam na myśli kolację, nie… Uśmiechnął się, złapał jej rękę i wycisnął pocałunek na jej dłoni. - Z rozkoszą posłuchałbym więcej na temat twoich rodzajów głodu. Miałem również zamiar ugotować coś dla ciebie. Ale musimy wezwać Ethana na spotkanie. Usiadła w sekundzie się wybudzając. - Co się stało? Usiadł z powrotem ze stężałymi rysami twarzy. - Organos. Może tym razem Ethan weźmie pod uwagę moje ostrzeżenia, teraz kiedy poznałem prawdziwą naturę planu Organosa. - Którą jest? - Mentalna niewola waszej dumy. Najpierw wy, potem dziesiątki innych. Gdy będziecie zniewoleni przez wampiry, ludzkość nie będzie w stanie wygrać wolności z zupełnej niewoli. 83

Wystrzeliła z łóżka, w umyśle jej wirowało, i chwyciła w ręce najbliższe ubranie, parę spodni khaki i stary t-shirt. - Niewola – powiedziała stanowczo – To, czego nigdy nie chciał mój ojciec. Jeżeli zniewolimy ludzi, wampiry zniewolą nas, a świat naprawdę się skończy, prawda? W jakimś zakątku jej umysłu, odlegle zauważyła, że przez “nas” miała na myśli siebie i swoją dumę zmiennokształtnych. Bezapelacyjnie. Zaskakująco uśmiechnął się, kiedy wstał. - Zapomniałaś o Atlantydzie, co prawdopodobnie jest normalne, biorąc pod uwagę, że nie macie z nami dużego doświadczenia. Ale my z całych sił będziemy walczyć z planem krwiopijców, a Wojownicy Posejdona nie są przeciwnikiem łatwym do pokonania. Nawet teraz, Justice i Denal pracują nad zdobyciem dowodu, który usatysfakcjonuje Ethana. Podbiegła do niego i go uściskała, nagle obawiając się tego, że ich chwile nie powrócą. Na tę myśl łzy pojawiły się w jej oczach, ale z furią je zwalczyła. Wojownik zasługuje na kobietę, która jest go godna. Pocałował ją, mocno, a następnie chwycił jej ramiona i odsunął ją od siebie. - Musisz się stąd wydostać. Teraz. Nie pozwolę ci być w pobliżu jakiegokolwiek niebezpieczeństwa. Jeżeli zostałabyś zraniona, moje serce uschłoby, stało by się bardziej jałowe niż kiedykolwiek. Zalała sie łzami, ale zaczęła kręcić głową na “nie” zanim skończył mówić. - Poproś mnie o cokolwiek innego, Bastienie. Ale nie opuszczę cię, nie mogę cię opuścić, ani mojej rodziny. Jeżeli mój dar uspokajania był zawsze pomocny, teraz też będzie. - Działa na wampiry? Mrugała przez chwilę, a potem jej serce spadło do stóp. - Nie wiem, nigdy nie próbowałam tego na wampirach. Nie wiem czy działa czy nie.

84

Jego usta zbiegły się w ponurą linię. - Szczerze wątpię, że zadziałałoby, Kat. Wampiry są bardziej odporne na to, co wpływa na ludzi, zmiennych i dzieci Posejdona. Oni już są martwi i odporni na wiele rodzajów broni niebezpiecznej dla żyjących. Układała odpowiedź bardziej uspokajającą niż będziemy musieli się dowiedzieć, czy coś równie bezmyślnego, kiedy to usłyszeli. Wysoki ton, kobiecego – albo kociego – krzyku. Podążył za nim mięsisty łomot. Huczące echo głosu, tak czystego zła, że wypalał krawędzie jej umysłu. - Wychodź, mężczyzno z Atlantydy. Wychodź, półkrwi. Czas się zabawić. Przerażenie zmieniło jej krew w lód. - Bastien, ja znam ten głos. Słyszałam go wcześniej. To Organos. Wystrzelił do okna, żeby wyjrzeć na zewnątrz, potem odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. - Zostań tu. W żadnym wypadku nie wyglądaj na zewnątrz. Przynajmniej tego chciałbym ci oszczędzić. Po czym, zanim mogła zaprotestować, wycisnął na jej ustach jeden ostatni pocałunek, przemienił się w mgłę i zniknął.

85

Rozdział 12

Bastien przemknął przez dom, zatrzymując się jedynie po to, żeby zabrać swoją broń, po czym powrócił do postaci mgły, przeleciał przez drzwi w niebo na przeciw domu Kat. Modlił się do wszystkich bogów swoich przodków, żeby go posłuchała i pozostała w ukryciu. Nie chciał, żeby zobaczyła połamane ciało na ziemi. Nie pałała do Fallon miłością, ale Kat była zbyt współczująca, żeby chcieć zobaczyć ją w takim stanie, z niewidzącymi oczyma wpatrującymi się w noc. Wypuścił swoje zmysły, będąc jeszcze pod postacią mgły, aby spróbowały znaleźć wampirycznego mistrza. W końcu został zmuszony do przyznania się do porażki i powrócił do swojej cielesnej formy, kiedy spiralą zleciał w dół i stanął, ze sztyletami w gotowości, naprzeciw domu. - Boisz się mnie więc, diable? – zawołał wykrzykując swoje wyzwanie. Lodowaty śmiech zmaterializował się przed swoim źródłem. - Boję się ciebie, Atlantydo? Nie wydaje mi się. Jesteś niewielkim kłopotem, wrzodem na moim tyłku, niczym więcej. Nie kłopotałem się nawet, żeby zabrać kogoś z mojej dumy krwi aby poradzić sobie z taką małą niedogodnością. Bastien obojętnie zmierzył wampira, który spłynął na ziemię, niecałe tuzin stóp przed nim. Od trupiej bladości jego skóry po czerwony ogień w oczach, cała jego postawa ogłaszała jego niebezpieczną naturę. - Peleryna? Poważnie? Czy to nie jest lekko niemodne?

86

Utrzymywał swój poziom głosu i rozbawienie wiedząc, że nic szybciej nie wybija wampirycznego mistrza z równowagi jak zmierzenie się z kimś, kto nie był wystraszony. Wierny formie, wampir zasyczał z wściekłością. - Masz czelność? Widzisz co zrobiłem z żałosną partnerką alfy? Chciała dobić ze mną targu, możesz to sobie wyobrazić? Mizerna kotka chciała dorównać sprytem komuś, kto dzierży moc od ponad tysiąca lat? - Była głupia - Bastien powoli upuścił jeden sztylet na ziemię, jeden zachowując w dłoni, i prawą rękę dobył miecza – Ja nie. - A jednak nie pytasz o charakter rokowań – powiedział w zamyśleniu wampir, mrużąc oczy i obserwując każdy ruch Bastiena – Jesteś tak pewny czy jedynie tak głupi? - Może sam powinieneś zdecydować, niumarły – odpowiedział spokojnie Bastien, niezainteresowany grą słowną z tą kreaturą. Wampir roześmiał się, a dźwięk ten prześliznął się po kręgosłupie Bastiena jak szum chordy śmiercionośnych chrząszczy w starożytnym Egipcie. Śmierć szeptała w ślad za nim. - Och, ale chcę, żebyś to usłyszał. Czuję na tobie tą półkrwi dziwkę, więc możesz być tym zainteresowany. Gwałtownie podnosząc głowę, Bastien walczył o powstrzymanie swojej wściekłości. Ledwo powstrzymywał się przed zaatakowaniem brudnej głowy Organosa, unosząc miecz, żeby odciąć głowę nieumarłego od karku. Zacisnął szczęki i nic nie powiedział, tylko wezwał wodę, aby uformowała lodowe odłamki i rzucił nimi w Organosa, kierując je aby odcięły głowę wampira od jego karku. Wampir roześmiał się i uniósł rękę, żeby rozproszyć lód. Roztopił się w powietrzu.

87

- Ta błagała mnie, żebym wyssał życie z twojej półkrwi. Chociaż zabiłem Fallon za jej śmiałość, może być dla mnie zabawne przemienienia strażniczki dla mojego użytku. Mogę wymyślić wiele zastosowań dla pięknej kobiety w niewoli, zwłaszcza takiej, która ma siłę obu swych natur, aby pomogły jej przetrwać moje mroczne pragnienia. Mgła gwałtownej wściekłości, tak ciemnoczerwona, że prawie purpurowa, przesłoniła pole widzenia Bastiena, kiedy zapłonęła w nim furia. - Nie dostaniesz jej - ryknął. Skoczył prosto w ciemniejące nocne niebo, wzywając cząsteczki powietrza, aby doprowadziły go do jego wroga. Organos zadrwił i machnął ręką przed sobą, zanim zniknął, po czym pojawił się ponownie tuż za Bastienem. Udręka spowodowana sztyletem pomiędzy żebrami powaliła Bastiena na kolana na twardym gruncie, jego miecz wypadł z nagle pozbawionych czucia palców. - Dość proste, żeby pokonać Atlantydę. Zastanawiam się nad słabością Terminusa, jeżeli te pogłoski są prawdziwe? – powiedział Organos, głosem pełnym szyderstwa i pogardy, kiedy spłynął w dół, żeby stanąć przed Bastienem, po czym sięgnął w dół, żeby poderwać z ziemi jego miecz – Może zachowam twoją głowę, żeby uświetniła moją ścianę. Podczas gdy wampir uniósł Bastiena miecz, żeby go zabić, wojownik zebrał się na jeden desperacki atak. Dźwięk jej głosu zatrzymał ich obu. - Och, Organos, stać cię na coś więcej niż to. Możesz mieć mnie, chętną, jeżeli pozwolisz odejść Atlantydzie. Bastien patrzył na Kat, stojąc bezbronny wobec starożytnego wampira, a jego serce zatrzymało się w piersi.

88

***

Kat udawała odwagę, kiedy to czego naprawdę chciała to zwinąć się i ukryć. Fallon, chociaż nie przyjaciółka, zwłaszcza po tym co właśnie podsłuchała, nie zasłużyła na taką śmierć. Pierwszy mężczyzna, którego kiedykolwiek pokochała klęczał, krwawiąc, na ziemi w cieniu uniesionego miecza wampirycznego mistrza. Przyznała to przed sobą, choć nie miało to sensu. W jakiś sposób zakochała się w tym dzikim wojowniku. - Nie ma mowy, żebym pozwoliła mu umrzeć – mruknęła. Następnie, głośniej, powtórzyła swoją propozycję. - Co to za zabawa ujarzmiona panną, zmienną czy też nie? Nie chciałabym praktycznie tylko leżeć? Zignorowała ryk protest Bastiena, nie pozwalając sobie nawet na niego spojrzeć. - Pozwól mu odejść, a ja obiecuję zagrać we wszystkie twoje ulubione brudne gry, wampirze. Patrząc prosto na niego, z otwartymi i czujnymi oczyma, całą sobą wypchnęła na Organosa falę ciszy i spokoju. Prawdopodobnie daremnie, ale musiała spróbować. Coś w jej głowie pękło z powodu tej siły, nawet poczuła jak z jednej dziurki w nosie sączyła się krew. Organos nawet nie mrugnął. Cofnął się o krok od Bastiena, wyraźnie uważał jedynie na leżącego wojownika, a nie na to co ona robiła, po czym rzucił w jej stronę uważne spojrzenie. - Będziesz grała w moje gry niezależnie od swojej woli, dziwko. Co pozwala ci myśleć, że nie wolę, żebyś była w niewoli mojego kaprysu? Wiem o twoim tak zwanym darze – zadrwił – Nawet gdybyś chciała, nie jesteś w stanie mnie pokonać. A takie drobiazgi nie działają na mój gatunek.

89

Bezradność i przerażenie groziły jej przytłoczeniem. Życie bezmyślnego zombie – jak niewola u wampira było gorsze niż śmierć i, przez chwilę, odwaga ją opuściła. Kiedy próbowała zmusić słowa do przedostania się przez bryłę czystego przerażenia ściskającego jej gardło, poczuła pierwszy szept uspokojenia wygładzającego krawędzie jej strachu, kiedy ujawniał się jej dar. Nie! Nie teraz! Nie mogę pozwolić sobie na spokój! Potrzebuję wściekłości! Zacisnęła ręce w pięści, wbijając paznokcie w dłonie, aż zaczęły krwawić, walcząc każdą swoją komórką ze swoim darem. Ze swoim przekleństwem. Modliła się do bogini wszystkich zmiennokształtnych o łaskę. O cud. Bastien wykonał delikatny ruch, prawie niezauważalny, ale Organos syknął i zwrócił na niego swoją uwagę, tracąc zainteresowanie nią. Była poza jego uwagą i wiedziała o tym. Nie wystarczająco zmiennokształtna. Nie wystarczająco człowiek. Nie wystarczająco dobra do niczego. Gdzie był ten cud? KIEDY POTRZEBUJĄ CUDU ZAWSZE MNIE WZYWAJĄ, POTOMKINI MOJEGO PLEMIENIA, CZYŻ NIE? Głos w jej głowie był znudzony i drwiący, ale wraz z nim w jej umyśle zawirowała iskierka ciepła i rozbawienia. Kim jesteś i co robisz w mojej głowie? Popatrzyła na Bastiena, ale jego wzrok był skierowany na Organosa. I to nie był głos Bastiena. Nie, był bardziej, bardziej… TAK. BARDZIEJ. I BARDZIEJ I BARDZIEJ I BARDZIEJ. JESTEM POSEJDON, PRA PRA WNUCZKO SKRZYŻOWANA Z BESTIĄ. Kat próbowała myśleć, ale to było za dużo. Organos mógł zabić Bastiena w każdej chwili, a ktoś zawładnął jej umysłem. Ktoś… ktoś… Och. Mój. Boże. Czy ty…

90

TAK. JESTEM TWOIM BOGIEM I BOGIEM WSZYSTKICH ATLANTYDÓW. JESTEM POSEJDON, PAN MORZA. A TY JESTEŚ MOJA A TWOJA ODWAGA MNIE INTRYGUJE. ZOBACZMY JAK BĘDZIESZ SIĘ CZUŁA BEZ PRZESZKODY JAKA JEST TWÓJ DAR. Głos – obecność – wycofała się, ale w Kat coś pękło. Organos nie położy na Bastienie ani jednego kła. Nie będzie dłużej tolerować tego półżywego. Nie! Wściekłość, wyraźna i lodowato czysta, wystrzeliła przez nią w potoku ognia i ryczącej furii. Jej kot, tak długo uwięziony przez jej nienaturalnie spokojną ludzką stronę, zawył wyzywająco. Kat zacisnęła zęby, żeby nie wydać żadnego dźwięku, kiedy obserwowała Organosa powoli unoszącego miecz, ciesząc się tym, bawiąc się Bastianem, zanim go zamorduje. Ale panterze Kat brakło cierpliwości. Przebijała się przez nią, łamiąc kości i wykrzywiając ciało, jakby szykowała się na swoją zdobycz. W połowie skoku, co było wyczynem tak trudnym, że tylko najpotężniejsi zmienni potrafili tego dokonać, Kat zmieniła formę z ludzkiej na kocią, atakując obnażoną szyję wampira. Nawet kiedy płynęła w powietrzu, z rozszerzonymi pazurami, widziała Bastiena rzucającego się na Organosa. Uniosła w powietrzu jedną potężną łapę, chełpiąc się wolnością i siłą tego nowego ciała, i zamachnęła się łapą na szyję wampira, prawie odrywając jego głowę od ciała. Nawet kiedy upadła, turlając się, na ziemię, widziała Bastiena zanurzającego swój sztylet w sercu Organosa. Krzyknęła dzikim krzykiem wściekłości i triumfu, rzucając się, żeby przykucnąć przy wampirze, gotowa do szarpania rany. Bastien rzucił się i ją odepchnął, kiedy Organos rozpuścił się w powodzi kwaśnego śluzu. Warknęła na niego, ale wycofała pazury, zachowując poczucie kim jest. Nie panterą, ale kobietą. Z podwójną naturą, ale ciągle człowiekiem.

91

Spojrzał w jej oczy i zastanowiła się co widział. Zastanawiała się, czy jego kiełkujące uczucia do niej nie zmieniły się w obrzydzenia teraz, kiedy naprawdę była jedną z rasy z którą jego gatunek walczył od tysiącleci. Sięgnął, żeby chwycić jej twarz w dłonie, schylił swoje czoło i lekko dotknął jej. - Jestem twoim wiecznym dłużnikiem z powodu twojej próby poświęcenia i odwagi, moja pani. Wstał, wirujące źródło mocy. - Ale jeżeli jeszcze raz narazisz się na niebezpieczeństwo, zamknę cię i nigdy nie wypuszczę – powiedział szorstko. - Moje serce umierało w piersi na myśl o grożącym ci niebezpieczeństwie. Znowu warknęła, po czym zaczęła krążyć wokół niego, rozkoszując się poczuciem swojego nowego ciała. Swojej nowej mocy. Ale jeden rzut oka na niego zatrzymał ją w pół kroku. Namiętność, która błyszczała w jego oczach – miłość – ukłuła ją swoją siłą. Kot zrzekł się pierwszeństwa i wróciła kobieta. Mięśnie i kości przekształciły się, ale Kat znała już to uczucie. Wiedziała, że znowu może się zmienić i cieszyła się z tego. Uniosła się, dumnie naga, jej ubrania rozdarły się prze przemianę, żeby stanąć przed nim. Uśmiechnął się tym swoim powolnym, niebezpiecznym uśmiechem i zgarnął ją w kołyskę swoich ramion. - Jesteś moja, mała zmienna. I żaden wróg mi cię nie zabierze. Zarzuciła mu ramiona na szyje i się uśmiechnęła. - To działa w obie strony, Atlantydo. Ty tez jesteś mój – nagle jej uśmiech zgasł – Ale musimy zmierzyć się z wieloma problemami. Musimy powiedzieć Ethanowi o Fallon i przygotować jej pogrzeb. Jej głos się załamał. - I Nickyego.

92

Głowa Bastiena nagle się poderwała i wypuścił ją wydobywając swoje sztylety. - Pokaż się – krzyknął w mroczny cień na skraju trawnika. Ogromna pantera rzuciła się do nich, zmieniając się w biegu, a potem Ethan stanął przed nimi w pełni ubrany. Muszę się tego nauczyć, pomyślała w roztargnieniu, nagle świadoma swojej nagości. Bastien zerwał z siebie koszulkę i podał jej. Kiedy wciągnęła ją przez głowę, jej brzeg sięgał prawie jej kolan, usłyszała niewypowiedzianie zmęczony głos swojego alfy. - O niczym nie musicie mi mówić. Jestem tu – powiedział Ethan, patrząc w dół na ciało swojej martwej partnerki – Żałuję, że nie mogę nic nie czuć w związku z tą śmiercią, biorąc pod uwagę jak tanio kupiła ją dla siebie i swojego zdradzieckiego aktu. - Śmierci nigdy nie przyjmuje się łatwo, a ty troszczyłeś się o tę kobietę – odpowiedział Bastien, przyciągając bliżej Kat – Przykro mi z powodu twojej straty. Może została wprowadzona w błąd. - Moi ludzie dołączyli do twoich w ich poszukiwaniu ‘dowodu, ujęcie drugie’, jak to określił twój wojownik – kontynuował Ethan – Razem znaleźli kilku nowo przemienionych wampirów chętnych do sprzedania Organosa w nadziei, że nasi ludzi pozwolą im żyć. Twoje dochodzenie potwierdziło się. Mamy również imiona praktyków czarnego sabatu, którzy mu pomagali. - Pozwolili? – zapytała Kat. - Pozwolili na co? - pozwolili wampirom żyć. Śmierć zabłysnęła w dzikich oczach Ethana. - Nie, nie pozwolili. Nie pozwolimy również żyć czarownicom. Bastien uniósł brew.

93

- Cytowanie biblii2? - Nasza forma religii nie różni się aż tak od Chrześcijaństwa, Atlantydo – powiedział Ethan – Z radością powitałbym możliwość omówienia, pewnego dnia, waszej ideologii z waszym kapłanem. - Jestem pewien, że zrobiłby to z tobą. W bardziej pokojowych czasach. Kat zadrżała. - To jest to, o co wszyscy powinniśmy się modlić. O bardziej pokojowe czasy. Bastien owinął ramiona wokół niej. - Modlić i walczyć. Czegokolwiek będzie wymagał Posejdon czy wasi bogowie. Dźwięk nadjeżdżającego samochodu był coraz bliższy. - To będą moi ludzie. Zwołam zebranie, żeby omówić te sprawy. Ale możesz być pewien, że w nadchodzącej wojnie, będziemy po waszej stronie, Bastienie. - W wojnie, którą wygramy, Ethanie. Silny sojusz stojący po stronie sprawiedliwości musi być górą. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie, a Ethan spojrzał na Kat. - Jak widzę dokonałaś swojego własnego wyboru, moja Kat, która już więcej nie będziesz moją Kat. - Nigdy nie była twoja Kat, Ethanie. Ty dokonałeś swojego wyboru, tak jak ja swojego – powiedziała – Mnie również jest przykro z powodu twojej straty. Nie ważne kim była, czy co zrobiła, nie zasłużyła na to. Cieszę się, że zabiliśmy Organosa, żeby ją pomścić. Bastien wydał burkliwy dźwięk. - Rzeczywiście jako pantera byłaś potężna. Oczy Ethana zapłonęły z ciekawości. - To również jest coś co chcę zobaczyć i o czym chcę posłuchać. Ale innym razem.

2

Księga Wyjścia 22,17 – „Nie pozwolisz żyć czarownicy”.

94

Schylił się, żeby wziąć w ramiona połamane ciało Fallon, kiedy światła reflektorów błysnęły na podjeździe. - Innym razem – powtórzyła smutno Kat. On i Bastien stali obserwując jak Ethan odjeżdża z martwym ciałem swojej partnerki. Potem Kat odwróciła się, żeby spojrzeć na swojego własnego partnera, jako że teraz wiedziała, że nim jest. - Słyszałam w głowie twojego boga morza – powiedziała do niego, lekko się uśmiechając – Wydaje się myśleć, że jestem jego dużo razy pra prawnuczką, czy jakoś tak. Oczy Bastiena rozszerzyły się ze zdziwienia. - Posejdon do ciebie przemówił? - Tak, i myślę, że zrobił więcej niż tylko to. Myślę, że pomógł mi przełamać mój dar i uwolnić moją panterę. - Posejdon zawsze podziwia odwagę – przyznał Bastien – Ale teraz, mamy dużo do zrobienia. - Po pierwsze, musze się ubrać – zauważyła. Zaśmiał się i zgarnął ją w swoje ramiona. - To nie byłby mój pierwszy wybór, śliczna. - Bastien, musimy być obecni na tym zebraniu - powiedziała, chociaż żałowała, że nie może spędzić następnego tygodnia na ukrywaniu się z nim w sypialni. - A Książę Conlan musi się dowiedzieć o tych sprawach – dodał Bastien, idąc przez dom z nią w ramionach. - Musimy przerwać to zniewalanie umysłów i uchronić moich ludzi przed tym. Och, i musisz skończyć z tym swoim ‘Ja jestem wojownikiem, ty ukryj się w sypialni’. Warknął, po czym wycisnął na jej ustach pocałunek i wyszedł przez drzwi, zatrzaskując je kopniakiem.

95

- Chwilowo to zignoruję. Musimy wypracować sojusz pomiędzy twoimi ludźmi i Atlantydą, żeby nieuczciwi zmienni przestali polować na ludzi. Westchnęła, opierając głowę na jego ramieniu. - To nie jest drobny problem z gatunku ‘nienawidzę mojej przyszłej teściowej’, Bastienie. Nasze problemy mogą… Ponownie ją pocałował, tym razem całkowicie. Gdy podniósł głowę, oboje drżeli. - Problemami są problemy świata, mi amara. Nawet kiedy je rozwiążemy, żeby zabezpieczyć przyszłość wszystkich naszych ras. Uśmiechnęła się, ośmielając się mieć nadzieję. - Razem? Jej wojownik zacisnął otaczające ją ramię. - Razem.

96