Anderson Marina - Zakazane pragnienia -(+18)

Marina Anderson Zakazane pragnienia

Rozdział 1 Harriet siedziała na tylnym siedzeniu limuzyny, krzyżując swoje długie nogi, i patrzyła przez okno na nieustępliwie zacinający deszcz. To nie była Kornwalia z jej dziecięcych wspomnień. Wtedy zawsze świeciło słońce i spędzała całe godziny, surfując albo opalając się na kamienistych plażach. Zadrżała i Lewis objął ją ramieniem. – Zmarznięta czy zdenerwowana? – spytał z uśmiechem. – Źle ubrana – odpowiedziała Harriet ze skruchą. Rzeczywiście, jej miękka spódnica z kwiatowym nadrukiem, cytrynowy lniany żakiet z krótkim rękawem i dopełniająca całości apaszka były nieodpowiednie na angielską pogodę, ale nie o to chodziło i oboje o tym wiedzieli. – Polubiłaś Edmunda i Noellę, prawda? – dopytywał. – Oczywiście. Edmund jest jednym z tych intrygujących mężczyzn, którzy sprawiają, że ma się ochotę poznać ich lepiej, a Noella jest tak otwarta i pełna energii, że nie sposób jej nie lubić. – Fakt, trudno jej zarzucić brak entuzjazmu. Co za ulga, że jedziemy oddzielnymi samochodami. W tak długiej podróży chybabym nie wytrzymał jej ciągłych okrzyków zachwytu nad wszystkim, co angielskie. – Nie zdawałam sobie sprawy, że to zajmie tyle czasu – westchnęła Harriet, przytulając się mocniej do męża. – Jesteśmy w drodze od prawie dwunastu godzin. – Mamy sześć tygodni, żeby dojść do siebie – przypomniał jej. – Nie sądzisz, że to trochę za długo jak na miodowy miesiąc? – dodał prowokująco. Harriet odwróciła się do niego, jej szare oczy były poważne. – Ale to nie jest tylko miesiąc miodowy, prawda? Wzruszył ramionami, ale uśmiech wciąż igrał na jego ustach i Harriet zapragnęła nagle go pocałować. Odepchnęła od siebie tę myśl, czekając, aż jej odpowie. Nie odpowiedział. – Prawda, Lewis? – powtórzyła. – Zamierzam też trochę popracować – przyznał. – To dlatego przyjeżdża Mark, ale dopiero za dwa dni. – Co oznacza, że tak naprawdę mamy dwudniowy miodowy miesiąc! Lewis dotknął pieszczotliwie jej policzka swoimi długimi palcami. – Naprawdę myślisz, że miesiąc miodowy jest nam potrzebny? Harriet uśmiechnęła się, wspominając niezliczone razy, gdy się kochali, od czasu ich pierwszego spotkania ponad dwa lata temu, kiedy to podjęła pracę u jego pierwszej żony, słynnej gwiazdy filmowej Roweny Farmer. – Pewnie nie – zgodziła się. – Poza tym robienie ze mną filmu było dla ciebie bardzo podniecające – przypomniał jej, kładąc dłoń na jej odsłoniętym kolanie. – Poprzednim razem nie wiedziałam, że robimy film – zwróciła mu uwagę. – Ale czy to nie bardziej podniecające wiedzieć to od początku? Właśnie to pytanie zadawała sobie Harriet podczas długiego lotu z Ameryki. Kiedy spotkała Lewisa Jamesa, właśnie zaczynał pracę nad swoim pierwszym filmem z gatunku cinéma-vérité – Mroczny sekret. Wybrał ją, by zamieszkała na czas jego pobytu w Londynie w jego domu, i w ten sposób, nic o tym nie wiedząc, została jedną z postaci w scenariuszu, który pisał w miarę rozwoju rzeczywistych wydarzeń – wydarzeń o takim ładunku erotycznym, że film, kiedy już powstał, stał się największym hitem tamtego roku. Teraz, w końcu poślubiwszy Lewisa, Harriet znów miała być jego inspiracją, tym razem przy tworzeniu drugiej części Mrocznego sekretu pod tytułem Zakazane pragnienia. Teraz jednak, inaczej niż poprzednio, wiedziała, że wszystko zostało zaplanowane przez Lewisa i że reakcje jej i pozostałych uczestników wydarzeń zdecydują o przebiegu fabuły. – A więc? – wyszeptał, owiewając jej ucho ciepłym oddechem. Fizyczny głód, jaki w niej budził, niemal rozpaczliwe pragnienie, by ich ciała się złączyły, by poczuć na sobie jego dłonie i usta, prawie ją obezwładniły.

– Nie wiem – powiedziała szczerze. – To chyba zależy od tego, o czym będzie ten film. – Właśnie o tym, o czym mówi tytuł, Harriet, o zakazanych pragnieniach. – Czyich zakazanych pragnieniach? – wymruczała, kiedy jego usta wędrowały w dół jej policzka. – Twoich, Edmunda i Noelli, oczywiście. – A co z tobą? Nie masz żadnych zakazanych pragnień? – Nie w tej chwili – odpowiedział natychmiast. – W tej chwili moim jedynym pragnieniem jest kochać się z tobą, a odkąd jesteś moją żoną, to jest dozwolone. – Ja też nie chcę nikogo innego – wyszeptała, odwracając się do niego i pozwalając jego delikatnym pocałunkom zbliżyć się do jej ust. – No to chyba nie masz się czym niepokoić, prawda? – Ale nie będziesz miał o czym zrobić filmu! – wykrzyknęła, odsuwając się od niego w chwili, kiedy ich usta właśnie miały się spotkać. Lewis spojrzał na nią czule. – Harriet, zaufaj mi. Nikt nie potrafi się oprzeć zakazanemu owocowi. Wcześniej czy później poczujesz tę pokusę. – I to ci nie przeszkadza? – spytała ze zdumieniem. – Ten film nie jest o tym, co mi przeszkadza czy nie. Ma pokazać, co się dzieje, kiedy mężczyzna jest tak zakochany we własnej żonie, że pozwoli jej na wszystko, co mogłoby ją uszczęśliwić. – Wszystko bez wyjątku? – Tak, wszystko bez wyjątku – powtórzył. – A jeśli i ty poczujesz pociąg do zakazanego owocu? – Chyba po prostu musimy poczekać i zobaczyć, co się stanie, prawda? – Nie chcę, żebyś się zakochał w kimś innym – powiedziała Harriet płaczliwie. – Dopiero co się pobraliśmy! – Nie mówimy o miłości, Harriet. Mówimy o pożądaniu, o seksie. Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Poza tym nie chcę, żebyś zaczęła się nudzić. – Jak mogłabym się znudzić po dwóch dniach małżeństwa? – spytała skonsternowana Harriet. – Nie chciałaś, żebyśmy się pobrali – przypomniał jej Lewis. – Musiałem cię przekonywać, a twoim głównym argumentem przeciwko małżeństwu był lęk przed nudą, pamiętasz? – Tak – zgodziła się – ale… – Żadnych ale, Harriet. Po prostu chcę mieć pewność, że nie czujesz się schwytana w pułapkę. – Chcesz, żebym w czasie tych wakacji przespała się z Edmundem, prawda? – powiedziała oskarżycielsko. – Nie chodzi o to, że chcę, żebyś coś robiła. Chcę tylko zobaczyć, co się stanie w ciągu następnych sześciu tygodni, no i zależało mi na tym, żebyśmy spędzili ten czas z ciekawymi ludźmi. – A jeśli do niczego nie dojdzie? – Wtedy zrezygnuję z tego filmu! To bez znaczenia. Mam w zanadrzu mnóstwo innych pomysłów. – Ale Edmund wkłada w ten projekt pieniądze, zależy mu na efektach. Lewis się uśmiechnął. – Edmund cię pragnie, to dlatego zależy mu na efektach! Harriet poczuła lekkie drgnienie czegoś niebezpiecznie bliskiego pożądaniu. Wiedziała, że Lewis mówi prawdę; od pierwszej chwili, kiedy się poznali, zaraz po ślubie, czuła, że Edmund jej pragnie, i w głębi duszy wiedziała, że łatwo byłoby mieć z nim romans. W tym mężczyźnie, jak to już wyznała Lewisowi, było coś intrygującego, zagadkowego. – A co, jeśli wszystko pójdzie nie tak? – powtórzyła. – Co, jeśli to zniszczy naszą miłość? – Wtedy wyjdzie z tego mało optymistyczny film! Przestań się martwić, Harriet, musisz mi zaufać. Wiem, co robię. Harriet oparła głowę na jego ramieniu i zamknęła oczy, żeby nie widzieć deszczu za szybą. Ufała mu, ale z drugiej strony strasznie się bała, że to samo mówił Rowenie, kiedy zaczynali pracę nad Mrocznym sekretem, a wszystko skończyło się rozbiciem ich małżeństwa i końcem światowej kariery Roweny.

– Bardziej liczy się dla ciebie praca niż związki z ludźmi – wymamrotała, zapadając w sen. Lewis nie odpowiedział; pomyślał, że Harriet może mieć rację. Jadący za nimi równie luksusową limuzyną Edmund i Noella Mitchell, małżeństwo z dziesięcioletnim stażem, też omawiali czekające ich wakacje. Ale w przeciwieństwie do Harriet i Lewisa nie byli świadomi, w jakich rolach obsadził ich Lewis ani jak ważne będą ich zachowania dla jego przyszłego filmu. – Cudowny, prawda? – rozentuzjazmowała się Noella co najmniej dwudziesty raz w ciągu tej – jak się wydawało Edmundowi – niekończącej się podróży. – Co jest takie cudowne? – spytał spokojnie, starając się nie okazać irytacji. – Deszcz, kochanie. To dlatego Angielki mają taką piękną karnację. Żadna z nich nie wygląda jak zasuszona śliwka, wszystkie mają brzoskwiniowokremową, świeżą cerę. – Wyglądają raczej jak topielice – odparował Edmund. – Chyba zapomniałaś, Noella, że ja się tu urodziłem. Spędziłem ponad pół życia w tej zbawiennej dla cery wilgoci angielskiego klimatu i w tej chwili bardzo chciałbym być z powrotem w domu, w Beverly Hills. Noella dotknęła lekko palcami jego uda. – Nie bądź marudny, kochanie, nasze wakacje jeszcze się nawet nie zaczęły. Zawsze mówiłeś, że uwielbiasz Kornwalię. – Nie w deszczu, zresztą niczego takiego nie mówiłem, a już na pewno nie zawsze. Mogłem raz czy dwa wspomnieć, że w Ameryce nie ma podobnego wybrzeża, ale to wszystko. Noella uśmiechnęła się do siebie. Uwielbiała w Edmundzie to, że zawsze starał się być precyzyjny. Nigdy nie przesadzał ani nie ubarwiał wydarzeń i była to jedna z tych rzeczy, które najbardziej ją w nim pociągały, zaraz po jego nadzwyczajnych umiejętnościach łóżkowych. Przypomniała sobie ostatni raz, kiedy się kochali – było to kilka godzin po tym, jak Lewis i Harriet wreszcie się pobrali – i lekko zadrżała. Tamtej nocy Edmund wykazał się jeszcze większą finezją niż zwykle, przedłużając miłosne igraszki aż do wczesnych godzin rannych, tak że Noella była zupełnie wyczerpana. Mimo to zmusiła się, by spojrzeć w oczy tej raczej trudnej do zaakceptowania prawdzie – chociaż w końcu jej rozkosz znalazła swój finał, niektóre z pomysłów Edmunda były tak wyrafinowane, że więcej niż raz doświadczyła uczucia niemal nieznośnej frustracji. Jej mąż lubił wszystko przedłużać, odmawiać jej ostatecznej przyjemności, póki nie spróbował każdej możliwości jej spotęgowania, tymczasem Noella była kobietą, która lubiła mocny, nieprzyzwoity seks. Marzyło jej się, żeby co jakiś czas Edmund wziął ją bez tych niekończących się wstępów czy zasad, w które obfitowało ich życie seksualne. Szybko spostrzegła, dokąd prowadzą jej myśli, i zablokowała je. Dobrze wiedziała, jakie ma szczęście, że jest żoną Edmunda. Wykształcony w Eton zbił fortunę na giełdzie w młodym wieku i teraz, tuż po czterdziestce, lubił wykorzystywać swój znaczny majątek, by wspierać filmy i sztuki teatralne, które inaczej nigdy nie ujrzałyby światła dziennego. Za kulisami świata sztuk scenicznych Edmund był wpływową postacią, cenioną i szanowaną, a to oznaczało, że Noella również była ceniona i szanowana – coś, o czym dziewczyna z jej przeszłością nigdy nawet nie marzyła. W każdym razie z żadnym innym mężczyzną nie było jej tak dobrze w łóżku. Nawet jeśli ich upodobania były nieco rozbieżne, wciąż był najlepszym kochankiem, jakiego kiedykolwiek miała, i dlatego ich małżeństwo trwało. Jako jego trzecia żona zdawała sobie sprawę, że utrzymanie go może nie być łatwe, ale dysponowała sporym arsenałem miłosnych sztuczek. Edmund lubił chętne kobiety, lubił też jej zmysłową sylwetkę i seksowne ubrania, które nosiła, żeby ją podkreślić. Po dziesięciu latach małżeństwa wciąż podniecał go widok żony zakładającej czarną, dopasowaną sukienkę i wielkie, złote kolczyki i bransoletki – kiedy z nią wychodził, lubił myśleć, że pod tym wszystkim jest zupełnie naga. Z blond włosami upiętymi na czubku głowy i zawsze olśniewającym makijażem, nawet przed śniadaniem, które zwykle jedli na patio, stanowiła ucieleśnienie marzeń o seksownej, jasnowłosej żonie – marzeń każdego purytańskiego Anglika. Tyle tylko że Edmund to marzenie urzeczywistnił, a Noella robiła wszystko, żeby wciąż był

zadowolony. – Daleko jeszcze, kochanie? – spytała, przesuwając dłonią po jego krótkich, kręconych brązowych włosach. Edmund zerknął na zegarek. – Myślę, że jeszcze jakieś pół godziny. Może się zdrzemniesz? Jesteśmy w drodze od wielu godzin, będziesz półżywa, kiedy wreszcie dojedziemy. Noella oparła się wygodniej o miękki zagłówek i zamknęła oczy. Z pewnością nie chciała być zmęczona, kiedy dojadą do wynajętej przez Lewisa posiadłości – Penruan House, a ponieważ Edmund wyraźnie nie miał ochoty na pogawędkę, postanowiła pójść za jego radą. Podczas gdy jego żona odpływała w sen, Edmund Mitchell patrzył przez okno na siekący deszcz, tak samo jak wcześniej Harriet, zastanawiając się, dlaczego wszystko zawsze wygląda inaczej, niż się zapamiętało. Podczas jego wcześniejszych wypadów do Kornwalii też musiało niekiedy padać, ale ten czas zatarł się w jego pamięci, podczas gdy obrazy słonecznej pogody podczas jednych z najszczęśliwszych dni w jego życiu pozostały żywe. Po zwolnionym oddechu Noelli poznał, że zasnęła. Wydał ciche westchnienie ulgi i wreszcie się odprężył, moszcząc się wygodniej w swoim rogu tylnego siedzenia. Noella jeszcze tego nie spostrzegła, ale Edmund zaczynał się nią nudzić. Przez całe dorosłe życie szukał idealnej partnerki, inteligentnej, błyskotliwej i zmysłowej, która bez reszty podzielałaby jego zainteresowania, zarówno seksualne, jak i intelektualne, ale jak dotąd u żadnej kobiety nie znalazł jeszcze takiej kombinacji cech. Noella wydawała się bliska jego ideałowi i przez dłuższy czas był dość zadowolony, ale po dziesięciu latach zaczął sobie uświadamiać, że pewne jej przywary nigdy nie znikną. Wcześniej wydawały się ujmujące, teraz jednak budziły wyłącznie irytację. Jej zapewnienia o związkach ze światem filmu i teatru też okazały się co najmniej nieścisłe. Zdaniem Edmunda dwa lata pracy striptizerki w obskurnych klubach Nowego Orleanu trudno było uznać za karierę artystyczną. Wprawdzie Noella nie wiedziała, że odkrył jej sekret, i nie zamierzał jej o tym mówić, bo to byłoby wobec niej nie w porządku. Poślubił ją, wiedząc, że prawdopodobnie nie wszystko, co o sobie mówiła, było prawdą, ale jej wibrująca seksualność i wyrazista uroda zdawały się wystarczającym zadośćuczynieniem. Teraz jednak już tak nie było, a miał też wrażenie, że i Noella zaczyna być nim rozczarowana. Mimo wszystko nie zamierzał niczego zmieniać aż do tej chwili dwa dni temu, kiedy pierwszy raz zobaczył Harriet. Od tego czasu wiedział, że musi ją mieć, posiąść ją i odkryć, czy była tą, na którą czekał, doskonałą partnerką, dzięki której jego życie stałoby się pełniejsze. Sądził, że Lewis jest tego świadomy, ale z niezrozumiałych powodów zdawał się nic sobie z tego nie robić. Tak naprawdę wspólne wakacje były jego pomysłem. Edmund nie zamierzał się zbyt głęboko zastanawiać, co się za tym kryje. Był człowiekiem, który zawsze wykorzystywał nadarzające się okazje, i jeśli Lewis postanowił stworzyć mu okazję do romansu z Harriet, choćby i niewielką, nie zamierzał jej przepuścić. Lubił Lewisa, podziwiał jego pracę i był szczęśliwy, że może ją wspierać, ale nie powstrzymałoby go to przed odebraniem mu Harriet, gdyby wystarczająco mocno jej pragnął. Pożądanie, myślał Edmund, podczas gdy samochód sunął przez dżdżysty krajobraz, to potężny bodziec, obojętny na zasady moralne. Fakt, że Harriet właśnie wyszła za mąż i odtąd powinna być traktowana jako nietykalna, tylko to odczucie potęgował. Zakazany owoc – dobrze o tym wiedział – ma najsłodszy smak. Do czasu kiedy Harriet i Lewis dotarli do Penruan House, deszcz zelżał, pozostała po nim co najwyżej lekka mżawka. Wysiadając z samochodu, Harriet uświadomiła sobie z ulgą, że tu przynajmniej było ciepło, owszem, wilgotno, ale przenikliwy chłód Londynu pozostawili już za sobą. Lewis zrobił małą rundkę, żeby rozprostować kości i trochę się rozejrzeć. Jego wzrok zatrzymał się na dużym domu w stylu elżbietańskim, zbudowanym z szarego kamienia i pokrytym

bluszczem, z długimi połaciami trawnika rozciągającymi się po obu stronach. Dostrzegł też odkryty basen; miał nadzieję, że pogoda się poprawi i będą mogli z niego korzystać. Uśmiechnął się, widząc, że nieopodal domu znalazło się też miejsce na niewielkie pole do golfa. Wiedział, że Edmund nigdy nie potrafił się oprzeć pokusie rozegrania rundki, mimo że dotąd nie udało mu się go pokonać w żadnej dziedzinie sportu. Rozkoszował się wizją regularnych zwycięstw na tym malutkim polu golfowym, zastanawiając się mgliście, dlaczego tak bardzo mu zależy, żeby z nim wygrywać. – Przynajmniej jest ciepło – ucieszyła się Harriet, od razu wyobrażając sobie dom i otaczający go teren w promieniach słońca, a nie spowity mgłą. Lewis uniósł brew. – Ciepło? Całe szczęście, że nie przyjechaliśmy tu w środku zimy! – No dobrze, ale nie jest przecież zimno. – Roześmiała się, a jej oczy rozbłysły. Kiedy tak na nią patrzył, na jej twarz rozjaśnioną radością, myślał o tym, jakie ma szczęście, że zgodziła się go poślubić. Nie miał najmniejszych wątpliwości, że gdyby ją utracił, złamałoby mu to serce. Aż się wzdrygnął na tę myśl; jego przedramiona pokryła gęsia skórka. Zanim zdążył odpowiedzieć, nadjechał samochód Edmunda i Noelli. Noella wysiadła pierwsza – kiedy stawiała nogi na podjeździe, obcisła czerwona spódnica podjechała jej do połowy uda. – Jak tu cudnie! – zapiszczała, rozglądając się dookoła. – Edmund, kochanie, tylko popatrz na to miejsce, zupełnie jak z bajki! Edmund obszedł samochód dookoła i stanął obok żony, łagodnie kładąc dłoń na jej ramieniu. Jak zwykle nieskazitelnie ubrany, w trzyczęściowym granatowym garniturze, białej koszuli bez jednej zmarszczki i brązowym jedwabnym krawacie wyglądał raczej jak adwokat czy chirurg niż sponsor filmu. Harriet patrzyła na niego i jego wysoką, jasnowłosą, ostentacyjnie seksowną żonę i zastanawiała się, co, u licha, mogli mieć ze sobą wspólnego prócz seksu. Napotkała łagodne, ciemne spojrzenie Edmunda i widząc leciutki uśmiech błąkający się w kącikach jego zmysłowych ust, przez chwilę miała okropne wrażenie, że czyta w jej myślach. – Ja się miewa nasza piękna panna młoda? – zapytał lakonicznie. – Wyczerpana! – odpowiedziała Harriet. – A pan młody? Lewis uśmiechnął się szeroko. – Zmęczony, ale nie zbyt zmęczony. Miejmy nadzieję, że niedługo przestanie padać. Nie mogę się doczekać tych wszystkich widoków, o których opowiadała Harriet. Kierowca Lewisa odchrząknął. – Prognozy są dobre, proszę pana – ośmielił się wtrącić. – Niedaleko stąd mieszka mój kuzyn. Mówił mi, że będzie gorąco i sucho przez następne trzy tygodnie. – Na pewno mówi tak wszystkim turystom – roześmiał się Lewis. – Proszę wnieść walizki. Już dość staliśmy w tym deszczu. Wejdź do środka, kochanie – dodał, obejmując Harriet w pasie. – Gospodyni miała być w gotowości, miejmy nadzieję, że postawiła czajnik na gazie. – Marzę o filiżance herbaty – zgodziła się Harriet. Edmund przyglądał się, jak ci dwoje wchodzą do domu, śledził ruchy nóg Harriet pod cienkim materiałem spódnicy i poczuł drgnienie podniecenia. Widział, jak Harriet na niego patrzyła, kiedy stał z Noellą, i wyraz jej oczu nie pozostawiał wątpliwości: była nim zaintrygowana. – Zamarzam – poskarżyła się Noella. – Dlaczego nie przywiozłam swojej futrzanej narzutki? – Dlatego że jest środek lata i nie sądziłaś, że może ci być potrzebna. Poza tym futrzana narzutka byłaby tu cokolwiek nie na miejscu. Później cię ogrzeję – obiecał, a jego źrenice nagle się zwęziły. – Weźmy wspólną kąpiel – podsunęła Noella, kiedy weszli do przedpokoju. – Pozwolę ci namydlić sobie plecy, jeśli ty pozwolisz mi… Nie dokończyła, ponieważ jedne z drzwi prowadzących do przedpokoju otworzyły się i stanął w nich młody, na oko dwudziestoośmioletni mężczyzna. Wyciągnął do nich rękę. – Pan James? Jestem Oliver Kesby, właściciel Penruan House. Mam nadzieję, że wszystko jest tak, jak sobie państwo życzyli, ale gdyby…

– Pan James wszedł już do środka – przerwał mu Edmund. – Nazywam się Edmund Mitchell, a to moja żona Noella. Będziemy tu mieszkać razem z Lewisem. Na opalonej twarzy Olivera pojawił się rumieniec. Mężczyzna zawahał się, nie wiedząc, co dalej robić. Noella przyglądała mu się z zainteresowaniem. Mierzył około metra osiemdziesięciu i był bardzo dobrze zbudowany. Gęste ciemnobrązowe włosy miał obcięte krótko, co podkreślało niemal doskonały kształt jego głowy, a spojrzenie jasnoniebieskich oczu okolonych ciemnymi rzęsami było zupełnie zniewalające. – To znaczy, że to pana dom?! – wykrzyknęła. – O rany, gdyby był mój, za żadne skarby nie oddałabym go innym ludziom na czas wakacji. Oliver przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą. – Cóż, to dobry zarobek – mruknął. – Poza tym willa jest dla mnie o wiele za duża. Mam bardzo przyjemny domek na terenie posiadłości. Mieszkam w nim przez cały sezon wynajmu. – To bardzo ciekawe – powiedział Edmund tonem, który jasno wskazywał na coś wręcz przeciwnego. Oliver zaczerwienił się jeszcze bardziej. – Może mógłby pan powiedzieć panu Jamesowi, gdzie mnie znajdzie, gdyby czegoś potrzebował – powiedział z zakłopotaniem. – Może mógłbym – zgodził się Edmund. – Pytanie tylko, czy to zrobię. – Proszę nie zwracać na niego uwagi, straszny z niego czepialski – powiedziała Noella do skonsternowanego Olivera, popychając jednocześnie męża przez drzwi prowadzące z przedpokoju do holu. – Nie byłeś dla niego zbyt miły, Edmund – powiedziała z wyrzutem, kiedy tylko znaleźli się poza zasięgiem uszu Olivera. – Wynagrodziłaś mu to z nawiązką – odpowiedział szorstko. – Myślałem, że zaraz się na niego rzucisz. W drzwiach salonu pojawiła się Harriet. – Chodźcie zobaczyć, tu jest naprawdę cudownie. A pani Webster zaraz poda nam herbatę i babeczki, i… – Lubisz proste przyjemności, prawda Harriet? – spytał miękko Edmund. Harriet przerwała w pół zdania i rzuciła przyjacielowi męża zaskakująco chłodne spojrzenie. – Owszem, lubię. Czy jest w tym coś złego? Uśmiechnął się i cała jego twarz uległa przeobrażeniu. Stała się bardziej otwarta, cieplejsza. – Ależ skąd – zapewnił ją. – W takim razie z pewnością spodoba ci się nasz gospodarz, Oliver Kesby. – Domyślam się, że uważasz go za prostego człowieka – roześmiał się Lewis, który pojawił się w drzwiach za plecami żony. Noella weszła do salonu, przeciskając się obok nowożeńców i zostawiając męża w holu. – Odbija mu – rzuciła w przestrzeń. – Nie zwracajcie na niego uwagi. Przy odrobinie szczęścia za godzinę lub dwie nastrój mu się poprawi. Lewis spojrzał pytająco na Edmunda. – Coś nie tak? Edmund pokręcił głową. – Skąd, wszystko w porządku. Jestem odrobinę zmęczony po tym długim locie, to wszystko. – Wejdź i usiądź, zaraz poczujesz się lepiej. Jest tu nawet prawdziwy kominek, wprawdzie nikt w nim nie napalił, ale i tak dodaje otuchy. – Szczęśliwy z ciebie człowiek, Lewis – mruknął Edmund, wymijając przyjaciela w drzwiach. – Po raz pierwszy w życiu naprawdę ci zazdroszczę. Właśnie coś takiego Lewis miał nadzieję usłyszeć, ze względu na swój scenariusz. Wiedział, że jeśli Edmund nie będzie pragnął Harriet, nic się nie wydarzy. Jego żona nie była osobą, która wykonałaby

pierwszy krok, zwłaszcza podczas własnego miodowego miesiąca. Jednocześnie jednak poczuł nagły gniew; zmusił się, żeby go w sobie zdusić. – Czego? – spytał niewinnie. – Mojej sławy? – Twojej żony – odpowiedział szorstko Edmund i nawet Lewis był zaskoczony siłą emocji kryjących się w tych dwóch słowach. – Ja też zawsze miałem słabość do Noelli – odpowiedział Lewis łagodnie, ale Edmund ledwie się uśmiechnął. Dobrze wiedział, że Noella nie jest w jego typie. Zresztą zanim na scenie nie pojawiła się Harriet, Edmund nie sądził, że Lewis byłby w stanie naprawdę się zaangażować w związek z kobietą. Wiadomość o ponownym ślubie przyjaciela zaskoczyła go, ale kiedy poznał Harriet, w mgnieniu oka zrozumiał pragnienie Lewisa, żeby uczynić ją tylko swoją. Tyle że Harriet nie wyglądała w jego oczach na kobietę, która mogłaby w pełni do kogoś należeć. Przestronny salon był jasny i radosny. Meble wprawdzie do siebie nie pasowały, ale ogólny efekt był przyjemny dla oka. Edmund usiadł na czerwonej dwuosobowej kanapie obficie zarzuconej czerwonymi i czarnymi poduszkami, którą oświetlała niewielka podłogowa lampa. Poduszki zajmowały tyle miejsca, że musiał je zrzucić na ziemię. Noella usiadła obok niego; czerwona spódnica, niemal pod kolor kanapy, znów podjechała w górę jej ud. Harriet usadowiła się w głębokim fotelu z mocno odchylonym oparciem, podwijając długie, smukłe nogi pod siebie. Odsłoniła przy tym znacznie mniej niż Noella, ale zarówno na Edmundzie, jak i na Lewisie zrobiła o wiele większe wrażenie. Pani Webster przyniosła tacę z herbatą i babeczkami i zaczęła się krzątać, rozkładając filiżanki i talerzyki na stolikach w całym pokoju, a Lewis stanął przy jednym z okien i przyglądał się tej scenie chłodnym okiem reżysera. Myślał o tym, jak łatwo można byłoby przenieść ją na ekran, i w myślach przeglądał aktualną listę popularnych blond gwiazd filmowych, które mógłby obsadzić w roli Noelli. Uznał, że nie będzie to bardzo trudne, i przeniósł wzrok na Harriet. Aktorka, która grała ją w Mrocznym sekrecie, odeszła z branży – wyszła za mąż i zamieszkała z pewnym włoskim księciem na jakimś odludziu. To oznaczało, że do jej roli znów trzeba będzie kogoś szukać, co stanowiło nie lada wyzwanie. Nachalny seksapil łatwo było zagrać, ale zamaskowana, zagadkowa seksualność Harriet była trudna do zdefiniowania i jeszcze trudniejsza do odtworzenia. Z Edmundem powinno pójść względnie łatwo. W Hollywood była teraz moda na Brytyjczyków z doskonałym akcentem; od razu przyszło mu do głowy dwóch aktorów, którzy świetnie poradziliby sobie z tą rolą. Liczne sceny seksu też nie powinny być dla nich problemem, po tym jak Mroczny sekret zebrał tak wiele pochwał za wartość „artystyczną”. W kinie artystycznym wszystko przejdzie, pomyślał drwiąco. Jego wzrok zatrzymał się na Harriet, która słuchała czegoś, co mówiła do niej Noella, i śmiała się radośnie; miała rozchylone usta i zaróżowione policzki. Tak łatwo mógł ją sobie wyobrazić nagą, rozebrać ją oczyma duszy i wyobrazić sobie jej ciało pod swoim, jej głowę kręcącą się z boku na bok w rytm narastającej rozkoszy. Wizja była tak namacalna, że poczuł, jak twardnieje; szybko odwrócił się od pozostałej trójki i utkwił wzrok w rozciągającym się za oknem ogrodzie. Noella skończyła mówić i podczas gdy Edmund opowiadał coś Harriet, ona przyglądała się Lewisowi. Ten wysoki, ciemnowłosy, przystojny mężczyzna zawsze wydawał jej się niesamowicie seksowny i nie mogła patrzeć na jego opalone na złoty brąz ręce, nie wyobrażając sobie, jak by to było poczuć je na swoim ciele. Wiedziała, że nie jest nią zainteresowany. Szkoda, bo miała przeczucie, że byliby całkiem dopasowani, no ale pożądanie to coś, czego nie można nikomu narzucić, pojawia się albo nie, a ona mogła się założyć o wszystkie swoje pieniądze, że Lewis nie czuł do niej ani krztyny pożądania. Najwyraźniej zupełnie inaczej było z Harriet. Noella pamiętała, jak zachowywał się Lewis, kiedy był mężem Roweny; jego stosunek do Harriet był zupełnie inny. Wtedy, mimo że poślubił kobietę,

która była światowym symbolem seksu, wydawał się chłodny i obojętny. Stanowił wyzwanie dla niemal wszystkich kobiet, które spotykał, i zawsze pozostawał tak samo nieosiągalny. Ale jego uczucia do Harriet nie budziły wątpliwości. Nieustannie jej dotykał albo patrzył jej w oczy. Noelli przyszło też do głowy, że po raz pierwszy odnosił się z pewną niechęcią do Edmunda, chociaż trudno jej było zrozumieć dlaczego. Było wysoce nieprawdopodobne, żeby Edmund wdał się w romans ze świeżo poślubioną żoną najgorętszego amerykańskiego reżysera, zwłaszcza że wkładał pieniądze w następny projekt filmowy Lewisa i miał nadzieję zbić na nim fortunę. Tak czy owak, to Lewis zaproponował, żeby spędzili razem wakacje, co teraz, kiedy zobaczyła ich razem, wydawało jej się naprawdę dziwne. Miesiąc miodowy to raczej impreza dla dwojga, nie czworga, nawet jeśli państwo młodzi przed ślubem mieszkali ze sobą ponad dwa lata. Zastanawiała się, o co tu właściwie chodzi. – Napijesz się herbaty? – spytała Harriet Lewisa, nagle zauważając, że nie uczestniczy w ogólnej paplaninie. – Jasne, że się napiję, nalałabyś mi filiżankę? Zapatrzyłem się na widok za oknem – powiedział w zamyśleniu. Harriet postawiła filiżankę z herbatą dla niego na stoliku obok swojego krzesła i kilka minut później Lewis podszedł i usiadł u jej stóp. Niemal bezwiednie położyła mu dłoń na włosach i łagodnie masowała skórę jego głowy. Z westchnieniem zadowolenia Lewis odchylił głowę na jej kolana, a lewą dłonią zaczął pieścić jej kostkę, obwodząc ją palcami i przesuwając dłoń w górę i w dół w miarowym rytmie. Noella uśmiechnęła się do siebie i zerknęła na Edmunda. Ku jej zaskoczeniu wpatrywał się w nowożeńców z pożądliwą fascynacją. Kiedy się zorientował, że na niego patrzy, zwrócił ku niej beznamiętną twarz, ale przez jedną krótką chwilę dostrzegła w jego oczach nagą żądzę i zdjął ją gwałtowny lęk. – Może pójdziemy się wreszcie wykąpać? – rzuciła pogodnie. – Idź pierwsza – powiedział Edmund, uśmiechając się uprzejmie. – Ja mogę poczekać. Muszę zjeść jeszcze jedną babeczkę, zanim ruszę się z tej kanapy. – To ja poczekam – odpowiedziała Noella. – Nie, idź, śmiało – nalegał Edmund. – Wiem, jak nie lubisz marznąć. – Hej, mieliśmy się wykąpać razem, pamiętasz? – powiedziała Noella ze złością. Ręka Harriet we włosach Lewisa znieruchomiała i dziewczyna popatrzyła na Noellę i Edmunda z zaskoczeniem. Lewis tylko się zaśmiał, nie przestając głaskać kostki żony. Widząc spojrzenie Harriet, Edmund wzruszył ramionami. – Cóż mogę powiedzieć, Noella jest bardzo niecierpliwą kobietą! – I szczęściarą! – roześmiała się Harriet, usilnie starając się rozładować nagle napiętą atmosferę. Kiedy to powiedziała, dłoń Lewisa zatrzymała się i mężczyzna też spojrzał na Edmunda, czekając na jego odpowiedź. – Chyba nie wypada mi nic na to odpowiedzieć – powiedział Edmund rozbawionym głosem. – Jeśli powiem, że owszem, zabrzmi to jak przechwałka, a jeśli zaprzeczę… – Wtedy Harriet straci zainteresowanie twoją osobą! – przerwał mu Lewis. Harriet się roześmiała, ale Noella nie. – Chodź, Eddie – powiedziała, próbując ukryć zniecierpliwienie. Edmund się żachnął. – Nie mów tak do mnie, Noella, wiesz, że tego nie znoszę – powiedział szorstko. – A ja nie znoszę, jak ktoś każe mi na siebie czekać, i ty też doskonale o tym wiesz. Edmund z westchnieniem podniósł się z kanapy i poszedł za żoną do pokoju. Kiedy zostali sami, Harriet znów zaczęła głaskać męża po głowie i szyi, ale chociaż Lewis wciąż pieścił jej nogę, a nawet jego dłoń zawędrowała wyżej, pod spódnicę, na gładką skórę wewnętrznej strony jej uda, w jego głowie rozbrzmiewał ostrzegawczy dzwonek. Do tej pory sądził, że małżeństwo Edmunda i Noelli jest udane. Jeśli się pomylił, możliwe, że zapoczątkował o wiele groźniejszy scenariusz, niż zamierzał.

Rozdział 2 Tego wieczoru Lewis siedział u szczytu stołu w jadalni i żałował, że zawsze ogląda życie przez obiektyw kamery. Nieważne, jak wiele razy powtarzał sobie, że będzie w pełni uczestniczył w sytuacji towarzyskiej, a nie patrzył na nią jak osoba z zewnątrz, w końcu zawsze i tak kończył w pozycji widza i ten wieczór też nie stanowił wyjątku. Uznał, że sukienka Harriet w stylu lat czterdziestych, wcięta w talii, z króciutkimi rękawkami i poduszkami na ramionach, całkiem nieźle nada się do filmu. Kolor był w porządku, pierwiosnkowa żółć w szare kropki, a koronkowa lamówka u dołu – bardzo seksowna, ale długą kloszową spódnicę trzeba będzie skrócić, a poszerzone ramiona zastąpić wąskimi paseczkami. Noella miała na sobie błyszczącą, jasnoczerwoną, jedwabną marynarkę narzuconą na spódnicę i bluzkę w wielkie czerwone róże, które do bliskich ujęć były zbyt wyraziste. Z daleka wyglądało to nieźle i do niej pasowało, ale na potrzeby wielkiego ekranu strój musiałby być bardziej stonowany. Próbował sobie wyobrazić, jakim kolorem zastąpiłby tę całą czerwień, kiedy jego rozmyślania przerwała Harriet. – Coś się stało, Lewis? – spytała łagodnie. Zamrugał, próbując wrócić do rzeczywistości. – Co się stało? – Nie przestajesz nam się przyglądać, najpierw mnie, a teraz Noelli. – Przepraszam, byłem myślami daleko stąd – powiedział i przywołał na twarz jeden ze swoich rozbrajających uśmiechów. Noella z miejsca mu wybaczyła. Zresztą była przyzwyczajona: Edmund podczas posiłków często odpływał w świat swoich myśli. Za to Harriet nie wydawała się udobruchana. Odgadła, co robił Lewis, i zirytowało ją, że stało się to pierwszego wieczoru ich miodowego miesiąca. Zdecydowana odpłacić mu pięknym za nadobne, odwróciła się i posłała Edmundowi promienny uśmiech. – Uroczy ten pokój, prawda? – powiedziała cicho. – Można się tu odprężyć. Edmund, który był zajęty szacowaniem wartości ciemnych, rzeźbionych dębowych krzeseł i stołu, a także jasnożółtych i niebieskich zasłon zawieszonych na solidnych drewnianych karniszach, skinął głową w zamyśleniu. – Tak. To bardzo spokojne miejsce. Jakbyśmy ocaleli z wojny jądrowej i na świecie poza nami nie pozostał nikt więcej. Szczerze mówiąc, właśnie podziwiałem tamtą kolekcję porcelany. Musiała sporo Olivera kosztować. – Kto to jest Oliver? – zainteresowała się Harriet. Edmund zerknął przez stół na swoją żonę. – O to raczej powinnaś zapytać Noellę. Poświęciła mu więcej uwagi niż ja. – Oliver Kesby to nasz gospodarz – powiedziała Noella. – Edmund już o nim wspominał, pamiętasz? – Nie bardzo, chyba musiałam wtedy myśleć o czymś innym – przyznała Harriet. – To dlatego, że go nie widziałaś – powiedział Edmund, uśmiechając się krzywo. – Niezłe ciacho, jak mawia Noella. – Po prostu atrakcyjny, młody mężczyzna – odparowała Noella, która nie była już w tak radosnym nastroju, odkąd zeszli na dół na kolację. Harriet domyślała się, że wymarzona kąpiel okazała się mniej przyjemna, niż planowała. – No to będę miała na niego oko – powiedziała Harriet pogodnie. – Jestem pewien, że nie będziesz potrzebowała Olivera Kesby’ego – powiedział Edmund, patrząc Harriet prosto w oczy. – Lewis ma reputację mężczyzny, który potrafi uszczęśliwiać swoje kobiety, to znaczy dopóki się nimi nie znudzi! – Nie mam pojęcia, kto ci to powiedział – powiedział Lewis, któremu nagle wszystkie myśli o filmie wyparowały z głowy. – Mam swoich informatorów. – Edmund wydawał się rozbawiony, jakby wiedział, że rozzłości

Lewisa. – Pewnie nie będę go potrzebowała – zgodziła się Harriet – ale nie zaszkodzi mieć kogoś w odwodzie. W końcu Lewis zamierza dzielić czas między mnie a pracę, a kiedy on będzie pracował, ja mogę mieć ochotę na zabawę! – Obiecaj, że dasz mi znać, gdybyś potrzebowała kogoś do zabawy. Może nie trzeba będzie angażować Olivera Kesby’ego – powiedział Edmund, kładąc dłoń na nagim ramieniu Harriet. Uśmiechnęła się do niego. – Szczerze mówiąc, to mało prawdopodobne, ale obiecuję. Lewis pochylił się naprzód, żeby lepiej słyszeć, o czym rozmawiają, ale rozproszyła go pani Webster, stawiając naprzeciw niego ogromne naczynie z lasagne, więc ostatnie kwestie mu umknęły. Został z obrazem Edmunda poufale kładącego rękę na ramieniu jego żony i Harriet uśmiechającej się do niego w odpowiedzi, z oczami błyszczącymi rozbawieniem, a może nawet zachwytem. – Wygląda wspaniale! – wykrzyknęła Noella. Pani Webster się uśmiechnęła. – To jedna z moich specjalności. Jestem znana z lasagne i zapiekanki pasterskiej, pan Kesby może zaświadczyć. Podam jeszcze sałatę i zostawię państwa. W kuchni na blacie stoją desery. Zwykle wychodzę mniej więcej o tej porze, czy tak będzie w porządku, proszę pana? – dodała, patrząc na Lewisa. Skinął głową, ale myślami był daleko stąd. – Oczywiście – mruknął. – Nie powinieneś tak łatwo się godzić – powiedziała Noella, kiedy pani Webster wyszła z pokoju. – Niedługo zacznie wychodzić do domu w południe. Lewis zmarszczył brwi. – Na co nie powinienem się tak łatwo godzić? – Żeby robiła to, na co ma ochotę. Lewis westchnął. – Nie widzisz, Noella, że nie miałem wyjścia? Inaczej bym ją stracił. Noella zmarszczyła brwi. – Stracić panią Webster? Lewis zacisnął usta, a jego oczy pociemniały. – Nie mówiłem o pani Webster. – Nie – powiedziała łagodnie Noella. – Teraz to zrozumiałam. Zaczęli jeść i zapadła niezręczna cisza. Noella chociaż raz przestała trajkotać, Lewis pogrążył się w rozmyślaniach, a Edmund, który w ogóle nie był szczególnie rozmowny, cieszył się, że może posiedzieć w milczeniu. Nieco zdesperowana Harriet postanowiła pociągnąć Noellę za język. – Nigdy wcześniej nie słyszałam imienia Noella – zauważyła. – Jest popularne w twojej części Stanów? – Chodzi ci o kluby ze striptizem? – spytał Edmund spokojnie. Noella posłała mu na poły zdziwione, na poły zirytowane spojrzenie. – To nie jest moje prawdziwe imię, kochana – odpowiedziała. – Na chrzcie dostałam imię Ella. Ale najwyraźniej byłam trudnym dzieckiem i rodzice ciągle musieli mówić mi „nie”, tak że kiedy pierwszy raz ktoś mnie zapytał, jak mam na imię, odpowiedziałam „No Ella”, i tak już zostało. Harriet się roześmiała. – Niesamowita historia. – Całe życie Noelli to niesamowita historia – powiedział Edmund. Lewis poczuł kolejne ukłucie niepokoju. Nigdy wcześniej nie widział, żeby Edmund i Noella publicznie się sprzeczali, a teraz miał wrażenie, że Edmund przez cały czas podsyca konflikt. Żałował, że nie zadał sobie trudu sprawdzenia, w jakim stanie jest małżeństwo Mitchellów, zanim wdrożył w życie swój scenariusz, ale teraz było za późno na zmianę obsady. – Widziałeś pole do golfa, Edmund? – spytał Lewis, decydując, że czas załagodzić sytuację.

Edmund skinął głową. – A co, myślisz, że uda ci się mnie ograć? – No cóż, jeśli tylko nie brałeś lekcji golfa za moimi plecami, to tak. – Niczego nie robię za twoimi plecami – powiedział Edmund. Lewis próbował się uśmiechnąć. Wiedział, że powinien podkręcać sytuację, do której doprowadził, jeśli miała się rozwijać zgodnie z jego zamysłem. – Miło mi to słyszeć. Posiadłość wygląda wspaniale. Teraz pozostaje nam tylko czekać, aż wyjdzie słońce, żeby dziewczyny mogły popływać w basenie. – Mam nadzieję, że Oliver wymienił w nim wodę – powiedziała Harriet. – Nawet jeśli nie, to na pewno zrobi wszystko, o co go poprosimy – odparł Edmund. – Nie sądzisz, Noella? Żona uśmiechnęła się do niego aż nazbyt promiennie. – Z pewnością masz rację, kochanie. W każdym razie ja zrobię wszystko, żeby mieć poczucie, że nasz pobyt tutaj to dobrze wydane pieniądze. – Ona bardziej się troszczy o twoje pieniądze niż o moje – poskarżył się Edmund Lewisowi, ale uśmiechał się, kiedy to mówił. Harriet nie była pewna, jak poważnie należało traktować tę uwagę. Lewisowi nagle zrobiło się wszystko jedno. Skończył lasagne i nie miał ochoty ani na deser, ani na kawę. Jedyne, czego pragnął, to wziąć Harriet na górę i skonsumować ich małżeństwo. Ku zaskoczeniu wszystkich, włączając w to jego samego, wstał, w pośpiechu niemal przewracając krzesło. – Na pewno się nie pogniewacie, jeśli ja i Harriet pójdziemy teraz na górę – powiedział z oczami pociemniałymi z pożądania. Noella poczuła ucisk w podbrzuszu, kiedy pomyślała, jaka noc czeka Harriet. – Nie pijecie kawy? – spytał Edmund z udawanym zdziwieniem. – Nie tutaj. Jeśli będę cokolwiek pił, to szampana w sypialni. – A z czego będziesz go pił? – spytał Edmund zaczepnie. – Z kieliszka czy z czegoś bardziej ekscytującego? – Zdecydowanie nie z kieliszka. Harriet, co ty na to? Harriet nie skończyła jeszcze lasagne, ale wcale nie była głodna. Podobnie jak Lewis poczuła nagły przypływ podniecenia i leciutko się rumieniąc, odsunęła swoje krzesło od stołu. – To był długi dzień – powiedziała. – I najwyraźniej przypieczętuje go długa noc – mruknął pod nosem Edmund. Harriet usłyszała, co powiedział, ale nie zareagowała. W tej chwili interesował ją tylko Lewis. – Cóż – powiedziała Noella, kiedy para wyszła z pokoju. – Oto zalety bycia świeżą mężatką. Na pewno to lepsze, niż kiedy mąż każe ci wziąć samotną kąpiel. – Nie bój się – powiedział Edmund. – Później ci to wynagrodzę. – Jest słodka, prawda? Mam na myśli Harriet – powiedziała Noella. Edmund skinął głową. – Owszem, słodka, a do tego bardzo inteligentna i świetna z niej towarzyszka zabawy. Wszystko w jednym – powiedziałbym, że na aż tak wiele Lewis nie zasługuje. – Naprawdę? Dlaczego? – spytała Noella, zatrzymując się w drzwiach kuchni, dokąd poszła po deser. – Znasz Lewisa, jest okropnie samolubny. Poza tym dla niego fikcja zawsze jest ciekawsza od rzeczywistości. Kto inny pozwoliłby odejść Rowenie Farmer? – Nie jestem pewna, czy właśnie tak było, kochanie – odpowiedziała Noella, stawiając przed nim miseczkę z truskawkami i pucharek ze śmietaną. – Mam raczej wrażenie, że to on ją zostawił. – Nadal to dość dziwne, chociaż wyobrażam sobie, że Harriet potrafi przekonać mężczyznę do różnych dziwnych rzeczy. – Daleko jej do urody Roweny – odparowała Noella, patrząc tęsknie na śmietanę, ale w porę przypominając sobie, że jej kształty są już wystarczająco pełne. – Jest za to o wiele bardziej zmysłowa – powiedział Edmund, zanurzając truskawkę w śmietanie,

podnosząc ją do ust i powoli odgryzając czubek równymi, białymi zębami. – Skąd możesz wiedzieć? – Mężczyzna widzi takie rzeczy. Rowena była boginią seksu, ale Harriet to kobieta z krwi i kości. Wyobrażam sobie… – Dalszy ciąg był niezrozumiały, bo reszta truskawki właśnie zniknęła w jego ustach. – Co sobie wyobrażasz? – spytała Noella ostro. Edmund westchnął rozkosznie. – Różne rzeczy – wymruczał. Oczy Noelli nagle rozbłysły. – Myślisz, że chciałaby do nas dołączyć? – spytała z rozmarzeniem. Edmund uśmiechnął się do niej. – Chciałabyś, prawda? Pamiętasz tę gwiazdkę w Cannes? Nieźle się tamtego roku bawiliśmy, prawda? – Ale czy Harriet byłaby zainteresowana? – Nie jestem pewien – przyznał Edmund. – Może potrzebować zachęty. Noella przytaknęła. Zauważyła fascynację Edmunda nową żoną Lewisa, a ponieważ bardzo nie chciała go stracić, uznała, że lepiej będzie udawać, że i ona jest nią zainteresowana. – No to spróbuj ją przekonać – podsunęła. – Jeśli jej się podobasz, może da się skusić. – Dobry pomysł – zgodził się Edmund, wyobrażając już sobie chwilę, kiedy on i Harriet zostaną kochankami. – Tak dobry, że chyba zasłużył na nagrodę. Serce Noelli zabiło mocniej; zwilżyła usta czubkiem języka. – Czy będę mogła sama ją wybrać? Edmund pokręcił głową. – Nie, ale obiecuję, że nie będziesz narzekać. Noella musiała się tym zadowolić. Podczas gdy Noella i Edmund omawiali wspólne plany, Harriet stała na wypolerowanej sosnowej podłodze sypialni, opierając się tyłem o łóżko z kutego żelaza, iście królewskich rozmiarów, przykryte białą kapą, a Lewis rozpinał jej sukienkę. Pokój był jasny i przestronny, na ścianach wisiały pięknie oprawione reprodukcje, a na każdym z wypolerowanych na wysoki połysk nocnych stolików stał wazon pełen słodko pachnących kwiatów. Harriet jednak nie zwracała uwagi na wystrój wnętrza, była całkowicie skupiona na rozbierającym ją Lewisie i błyszczącym w jego oczach pożądaniu. W końcu sukienka zsunęła się z jej ramion i opadła na podłogę, tworząc pomiętą kupkę u jej stóp. Lewis rozpiął haftkę z przodu jej koronkowego stanika, a Harriet zaczęła pospiesznie rozpinać guziki jego koszuli. – Zwolnij – wyszeptał Lewis. – Mamy przed sobą całą noc. Wiedziała o tym, ale mimo to nie potrafiła go posłuchać. Pożądanie narastało w niej gwałtownie i kiedy uwolnił jej piersi z krępującego je stanika, wydała cichy jęk rozkoszy. W końcu rozpięła wszystkie guziki jego koszuli i przywarła boleśnie nabrzmiałymi piersiami do jego torsu. Ocierała się o niego, aż Lewis poczuł jej twardniejące sutki. Głaskał jej długie brązowe włosy, zagłębiał palce w złociste pasma i odgarniał je z jej twarzy. Pieścił skórę jej głowy w kojącym, miarowym rytmie. Harriet zamknęła oczy i rozkoszowała się przyjemnymi doznaniami. Dłonie Lewisa powędrowały na jej plecy – gładził jej ramiona i przestrzeń między łopatkami, aż poczuła mrowienie całej skóry i z cichym jękiem wypchnęła biodra do przodu. Lewis wsunął prawe udo między jej nogi, a Harriet mocno przycisnęła do niego łono, budząc do życia dolną połowę swojego ciała. Lewis ściągnął resztę ubrań, ale Harriet wciąż miała na sobie francuskie bokserki. Poczuła jego dłonie wślizgujące się pod delikatny materiał i chwytające ją za pośladki. Jego palce delikatnie ugniatały uwięzione w bieliźnie ciało, śląc słodkie ukłucia rozkoszy do jej podbrzusza. Lewis cofnął się nieco, pochylił głowę i błądził ustami po jej ramionach i zagłębieniu u podstawy szyi, zanim wreszcie dotknął wargami jej piersi.

Potem ułożył ją na łóżku i sam położył się obok. Naprzemiennie trącał językiem jej sterczące sutki i pocierał te wrażliwe pączki rozkoszy ustami, aż jej oddech przyspieszył. Przyjemność narastała i Harriet zaczęła się wić na łóżku. Objęła go ramionami i delikatnie drapała paznokciami jego plecy. Kiedy jej sutki zupełnie stwardniały, Lewis wziął lewy do ust i ssał rytmicznie. Coraz bardziej podniecona Harriet skręciła dolną połowę ciała w jego kierunku. Między nogami czuła pulsujące pożądanie. Lewis wciąż ssał raz jeden, raz drugi sutek, aż żyłki znaczące jej piersi stały się bardziej widoczne, a same piersi zaczęły nabrzmiewać – znak, że była na dobrej drodze do pełnego podniecenia. Harriet żałowała, że jej mąż ma tylko jedne usta – pragnęła czuć jego język i wargi wędrujące po całym jej ciele w tym samym czasie, kiedy ssał i lizał jej sutki. Przez krótką chwilę wyobrażała sobie, jak by to było, gdyby był z nimi Edmund i dostarczył jej tych dodatkowych bodźców. Wstrząśnięta własnymi myślami zepchnęła ten obraz do podświadomości, ale wiedziała, że prędzej czy później i tak powróci. Teraz ręce Lewisa wędrowały po jej ciele, głaskały jej talię i lekko zaokrąglony brzuch, aż wreszcie poczuła, jak jego długie palce niemal niezauważalnie muskają wejście do pochwy, by zaraz przemknąć na wewnętrzną stronę ud. Harriet nie chciała, żeby pieścił jej uda, pragnęła z powrotem poczuć go między nogami, tam, gdzie najbardziej potrzebowała jego dotyku i gdzie pulsowanie, wcześniej słodkie, teraz było niemal bolesne. Niecierpliwie poruszyła nogami, ale w odpowiedzi Lewis jedynie przygryzł czubek jej sutka zębami, tak że rozkoszny prąd przebiegł przez całą górną połowę jej ciała. W końcu dłonie męża wróciły na jej krocze, znów muskając wejście do pochwy. Jego palce delikatnie rozdzieliły jedwabiste włosy łonowe i ślizgały się w górę i w dół wzdłuż jej wilgotnej szparki. Dotyk był lekki, ale tempo szybkie i Harriet była bliska ekstazy. Otoczki wokół jej sutków zaczęły nabrzmiewać i Lewis, który wciąż ssał brodawki, zaczął omiatać językiem większy obszar. Oddech Harriet był szybki i płytki – całe jej ciało głośno domagało się orgazmu. Jęknęła z pożądania i kiedy Lewis usłyszał ten dźwięk, w końcu potarł opuszkami palców brzegi jej łechtaczki. Podbrzusze Harriet natychmiast zalało cudowne ciepło, a jej mięśnie stężały w oczekiwaniu na spełnienie. Była mokra i śliska i po kilku minutach Lewis wsunął środkowy palec prawej ręki do jej pochwy, podczas gdy kciuk i palec wskazujący wciąż pieściły okolice łechtaczki. Wsuwał i wyciągał palec, najpierw powoli, potem szybciej, nie przestając stymulować jej łechtaczki w sposób, który Harriet najbardziej lubiła. Jej ciało było ciężkie i nabrzmiałe z podniecenia; za łechtaczką czuła mrowienie zapowiadające zbliżający się orgazm. Oddech uwiązł jej w gardle i Lewis natychmiast na to zareagował, wsuwając do jej pochwy prócz środkowego palca również wskazujący i poklepując delikatnie opuszkami punkt G. Jednocześnie drugą ręką przez cały czas pieścił jej krocze, a jego usta wciąż bawiły się jej sutkami i nagle dostrzegł na jej piersiach i szyi charakterystyczny rumieniec zwiastujący zbliżający się orgazm. – Jesteś blisko, Harriet? – wyszeptał, nie przestając masować jej niezwykle czułego punktu G. W odpowiedzi Harriet mruknęła coś niezrozumiale; jej głowa miotała się z prawa na lewo na narzucie przykrywającej łóżko. – Powiedz mi – nalegał, nagle zwalniając tempo pieszczot. – Tak! Tak! – krzyknęła Harriet, przestraszona, że przestanie albo zgubi rytm, który niezawodnie prowadził ją ku upragnionej eksplozji rozkoszy. – Chcę, żebyś teraz doszła – wymruczał, poruszając palcami w jej wnętrzu. Była już bardzo blisko, napięte ciało wyczekiwało chwili, kiedy zaleje ją rozkosz, jej jęki zyskały na sile i częstotliwości. Lewis, wiedząc, że sąsiedni pokój zajmują Edmund i Noella, czerpał dodatkową przyjemność z dźwięków wydawanych przez kochankę. Harriet poczuła, że jeśli zaraz nie dojdzie, eksploduje, i wtedy Lewis przygryzł lekko jej lewy sutek, wyzwalając długo wyczekiwany

orgazm. Szarpnęły nią gorące, ekstatyczne dreszcze. Jej kończyny zesztywniały, palce u stóp wygięły się ku górze i całe jej ciało eksplodowało. Wydała przeszywający krzyk rozkoszy. Kiedy ucichło w niej ostatnie drżenie, Lewis ułożył się nad nią, podpierając się dłońmi z obu jej boków, z szeroko rozstawionymi ramionami, i w nią wszedł. Harriet uniosła nogi i owinęła je ciasno wokół jego talii, tak że pchnięciami stymulował całą jej miednicę. Niemal od razu poczuła, jak między nogami ponownie rodzi się znajome rozkoszne napięcie. Lewis dostrzegł, że Harriet znów jest podniecona, i zwolnił tempo, dając jej czas na wspięcie się ku kolejnemu orgazmowi, a kiedy poczuł, jak jej wewnętrzne mięśnie zaczynają się wokół niego zaciskać, pozwolił sobie przejąć kontrolę i tempo jego pchnięć znów wzrosło. Nie miało to znaczenia, ponieważ Harriet była już na granicy. – Gdyby tylko Edmund mógł cię teraz zobaczyć – wyszeptał Lewis, zatapiając w jej szarych oczach mroczne, niezgłębione spojrzenie. Te słowa okazały się ostatnim bodźcem, którego potrzebowała, by dojść po raz drugi, a wtedy Lewis wreszcie pozwolił sobie na utratę kontroli, pompując niemal rozpaczliwie biodrami, aż triumfalnie wytrysnął w ciele swojej świeżo poślubionej żony. W żółtej sypialni obok Noella i Edmund doskonale słyszeli – jak Lewis się domyślał – namiętne krzyki Harriet. Wsparty na stosie poduszek Edmund zdawał się skupiać całą uwagę na niebieskożółtych zasłonach z kwiatowym motywem. Leżał zupełnie nieruchomo i można by pomyśleć, że śpi, ale Noella wiedziała, że tak nie jest. Miał ogromną erekcję i jądra nieco podciągnięte w górę. Jego oddech był jednak powolny i miarowy i Edmund nawet jednym słowem nie zdradził narastającego w nim podniecenia. Dla Noelli, leżącej nago u jego boku, było to zarazem irytujące i podniecające. Irytujące, ponieważ bardzo chciała się z nim kochać, i podniecające, ponieważ fantazjowała o tym, że Harriet wydaje te rozkoszne dźwięki w ich sypialni, a nie w pokoju, który zajmowała z Lewisem. Noella wyobrażała sobie drugą kobietę wijącą się pod sprawnym dotykiem Edmunda, podczas gdy ona, Noella, przytrzymywała ją albo dodatkowo pobudzała, delikatnie i umiejętnie pieszcząc miejsca, którymi Edmund nie mógł się zająć. Po drugim orgazmie Harriet na pewien czas zapadła cisza. Edmund poruszył się i odwrócił głowę do żony. – Bez wątpienia nowożeńcy doskonale się bawią – powiedział beznamiętnie. – Z tego, co pamiętam, i mnie obiecywano, że będę się dobrze bawić dziś wieczorem – przypomniała mu Noella. – Nie zapomniałem – zapewnił ją Edmund. – Otwórz małą brązową walizkę, są tam jedna czy dwie rzeczy, które mogą mi się przydać. Niepewna, czy jej się to podoba, czy nie, Noella usłuchała. W walizce, na samym wierzchu, na ubraniach i rozmaitych pomysłowych gadżetach, leżał koc z owczej wełny, który bardzo dobrze znała. Edmund wstał z łóżka, a Noella rozłożyła koc w poprzek żółtej kapy, wyobrażając sobie delikatny dotyk wełny na swojej skórze. – Załóż czarne, skórzane body, które widziałaś w walizce – poinstruował ją Edmund. Przez moment się wahała, ale potem bez słowa wyciągnęła żądaną sztukę odzieży i uniosła w górę, żeby jej się przyjrzeć. – Załóż je – powtórzył Edmund. – Nie jestem pewna, gdzie jest przód, a gdzie tył – poskarżyła się Noella. Edmund pomógł jej, tłumiąc westchnienie zniecierpliwienia. W chwilę później Noella miała na sobie błyszczący czarny strój, który kończył się tuż pod biustem. Dolna część miała suwak biegnący od pępka do kości łonowej i całkowicie odsłaniała krocze. Pod jej pełnymi piersiami czarną skórę wieńczyło metalowe kółko, od którego odchodziły dwa szerokie pasy tworzące literę V, łączące się z tyłu na jej szyi. Kolejny skórzany pas, biegnący z góry na dół, dzielił jej plecy na połowy i łączył się z dolną częścią stroju tuż powyżej pośladków. Jej piersi, lekko wypchnięte w górę i całkowicie obnażone, sterczały dumnie i Edmund

przyglądał im się z uznaniem. Jego zazwyczaj zaciśnięte usta teraz były rozchylone, jakby w oczekiwaniu na rozkosze, jakie im obojgu przyniesie ta noc. – Wspaniale wyglądasz! – zapewnił ją, kiedy obróciła się, żeby mógł ją dokładnie obejrzeć. – Popatrz na siebie w lustrze. Noella posłuchała i odruchowo ściągnęła łopatki do tyłu, jeszcze mocniej wypinając piersi. Między udami czuła już znajomą wilgoć. Edmund sięgnął dłonią w dół, dotknął palcami jej wejścia do pochwy i uśmiechnął się. – Jesteś tak samo podniecona jak ja – powiedział. – Bardzo dobrze. Teraz połóż się na kocu, na plecach. Ramiona i nogi rozłóż szeroko w kształt litery X. – Przywiążesz mnie za nadgarstki i kostki? – spytała Noella, szybko układając się na łóżku. Edmund się uśmiechnął i coś w jego uśmiechu ją zaniepokoiło. – Nie, raczej nie. Widzisz, to będzie sprawdzian twojej samokontroli. Chcę, żebyś mogła się ruszać, ale chcę też, żebyś leżała bez ruchu. Rozumiesz? – Nie – odpowiedziała Noella, bo nie była w nastroju do samokontroli. Za bardzo ją podnieciły dźwięki wydawane przez Harriet, która całkiem zatraciła się w rozkoszy. – Zrobię wszystkie te rzeczy, które lubisz, żeby dać ci orgazm – powiedział Edmund cierpliwie, jakby mówił do dziecka. – Jedyny warunek jest taki, żebyś się nie ruszała. Jeśli się poruszysz, choćby niechcący, wtedy będziemy musieli zacząć wszystko od nowa. Ile to wszystko potrwa, zależy tylko od ciebie. Myślę, że będzie przyjemnie, jak sądzisz? Noella pokręciła głową. – Nie chcę gierek, Edmund. Czy nie możemy po prostu szybko się kochać? Chcę cię poczuć w sobie. Jestem gotowa, nie potrzebuję tych wszystkich wstępów. Na czole Edmunda pojawiła się zmarszczka. – Stajesz się nudna, Noella. Dobrze wiesz, że wolę pomysłowy seks. – Tak, ale… Westchnął. – Dobrze, zapomnijmy o tym i chodźmy spać. To był długi dzień i… – Nie! – krzyknęła Noella. – Chcę się z tobą kochać. – A ja chcę się kochać z tobą – zapewnił ją. – Jeśli nasza mała gra okaże się tak ciekawa, jak się spodziewam, może moglibyśmy spróbować jej również z Harriet. Wygląda na taką, która lubi być dyscyplinowana, zanim pozwoli jej się dojść. – To prawda. – Noella się uśmiechnęła, już w miarę pogodzona z tym, że wieczór za szybko się nie skończy, i czekała na pierwszy ruch Edmunda. Patrzył na nią, na jej wspaniałe, bujne, kobiece kształty. Jego członek był taki twardy, że sprawiał mu ból. Wziął tubkę żelu nawilżającego, wycisnął trochę na palce i zaczął go rozsmarowywać wokół sutków Noelli. Żel był zimny i słodko pachniał. Po kilku chwilach Noella poczuła, jak brzegi skórzanego topu wpijają się od dołu w jej piersi, które zaczęły nabrzmiewać. Palce Edmunda ugniatały ją teraz mocniej i westchnęła z rozkoszy, lekko wyginając plecy, żeby jeszcze zwiększyć ich nacisk. W tej samej chwili dłonie Edmunda zamarły w bezruchu, a potem mąż odsunął się od Noelli, pozbawiając jej ciało jakiegokolwiek dotyku. – Poruszyłaś się – powiedział cicho. – Tylko trochę! – wykrzyknęła zaskoczona. – Przecież to się nie liczy? – Wszystko się liczy – szepnął. – Teraz muszę zacząć od nowa. Znów zaczął wmasowywać żel w jej piersi i tym razem Noella skupiła całą uwagę na tym, żeby się nie poruszyć, starając się zignorować przyjemne wrażenia płynące z jego dotyku. – Grzeczna dziewczynka – wymruczał, i poczuła, jak rozpina suwak z przodu jej stroju, wsuwa dłonie pod dopasowaną skórę i naciska wrażliwe mięśnie jej brzucha. Przez kilka sekund udawało jej się leżeć zupełnie bez ruchu i po prostu rozkoszować się doznaniami, ale potem nacisk jego rąk odrobinę zelżał i niewiele myśląc, szarpnęła brzuchem w górę, w kierunku jego dłoni. Ku jej przerażeniu natychmiast z powrotem zapiął suwak i znów jej ciało

pozostało bez żadnej stymulacji. – A tak dobrze ci szło – powiedział z udawanym żalem. – Nie umiem grać w tę grę! – krzyknęła Noella, niemal wściekła z powodu narastającej frustracji. – Nie mogę wytrzymać bez ruchu. – No to chodźmy spać – powiedział chłodno. Ale Noella była zbyt podniecona, żeby spać, i oboje o tym wiedzieli. Jęknęła z rozpaczą – zrozumiał, że to oznacza zgodę, i jego dłonie po raz kolejny znalazły się na jej piersiach. Tym razem Noella spisywała się naprawdę dobrze. Edmundowi udało się nawet skończyć masaż jej brzucha, a ona ani drgnęła. Wtedy jednak skierował uwagę na jej krocze, prawdziwe centrum jej seksualności, które niemal płonęło w oczekiwaniu na jego dotyk. – Ale jesteś wilgotna – szepnął, przesuwając delikatnie palcem wzdłuż jej zewnętrznych warg sromowych. Noella poczuła przemożną potrzebę otarcia się o miękką wełnę koca, na którym leżała, ale zdołała nad sobą zapanować. A kiedy palec Edmunda pogłaskał ją mocniej, rozchylając jej wargi sromowe, niemal poruszyła prawą nogą, żeby mu pomóc, ale znów w porę przypomniała sobie, że jej nie wolno. Uśmiechając się do siebie, Edmund nie przestawał naciskać palcem jej cipki, aż odnalazł niewielki nabrzmiały pączek łechtaczki. Utrzymywał stały, delikatny nacisk, którego efektem był stopniowy wzrost napięcia seksualnego w łonie Noelli – napięcia, które nie mogło jednak przekroczyć pewnej granicy, chyba że Edmund wykonałby jakiś dodatkowy ruch. Ale jej mąż najwyraźniej nie miał takiego zamiaru. Zamiast tego, trzymając palec wciąż w tym samym miejscu, położył się obok żony i wolną ręką zaczął pieścić jej piersi. Noelli zdawało się, że oszaleje z podniecenia i frustracji. Pragnęła jakiegoś ruchu między swoimi udami, jakiejś zmiany tempa, która pozwoliłaby jej kontynuować wspinaczkę na szczyt, ale nie ośmieliła się poruszyć z obawy, że Edmund zacznie całą zabawę od nowa. Nad jej górną wargą pojawiły się malutkie kropelki potu i Edmund zlizał je czule. Jego język wślizgnął się na chwilę pomiędzy jej zęby, naśladując ruchy, które – jak wiedział – chciałaby poczuć między nogami. Nagle jakiś mięsień w prawej nodze Noelli podskoczył i poczuła, jak drży jej udo. Spojrzała na Edmunda niemal z rozpaczą. – To nie moja wina, to skurcz – zapewniła go, próbując utrzymać resztę ciała nieruchomą. – Bardzo dobrze ci idzie – powiedział Edmund. – Pewnie chciałabyś, żebym ci teraz włożył twoje ulubione czarne zabaweczki? Noella pokręciła głową. Uwielbiała małe, czarne, podłużne wibratory, które Edmund wsuwał w obie jej dziurki jednocześnie, a potem włączał, tak że drgania rozchodziły się w niej od przodu do tyłu, dając jej jedne z najpełniejszych orgazmów, ale nie w tych warunkach, nie, kiedy nie wolno jej było poruszyć nogami ani szarpać się w ekstazie. – Wolałabym nie – wykrztusiła. Edmund obdarzył ją kolejnym ze swoich niezbyt kojących uśmiechów. – Ale przecież je lubisz. Pamiętam, że ostatnio, kiedy ich używaliśmy, miałaś jeden orgazm po drugim. – Nie dam rady się nie ruszać, kiedy mi je włożysz! – jęknęła. – Oczywiście, że dasz radę – powiedział Edmund spokojnie. – Po tych wszystkich grach, które prowadziliśmy przez ostatnie lata, spodziewałbym się, że będziesz bardziej żądna przygód. Noella przygryzła dolną wargę i w końcu skinęła głową na znak, że się zgadza. Jego palce już ją otworzyły i zacisnęła mięśnie pochwy, żeby się ustrzec przed jakimś mimowolnym ruchem. – Wiedziałem, że się zgodzisz – powiedział z zadowoleniem i zaraz poczuła, jak posmarowany żelem czubek jednego z wibratorów wsuwa się delikatnie do jej odbytu, podczas gdy drugim Edmund delikatnie gładził wilgotną skórę wokół jej łechtaczki. Oba były ustawione na niskie obroty, ale po wszystkim, co działo się wcześniej, Noella wiedziała, że dojdzie bardzo szybko, i błagała swoje ciało, żeby w ostatniej chwili jej nie zawiodło. Edmund obserwował jej wysiłki, żeby się nie poruszyć, i podziwiał jej samokontrolę. Był

niesamowicie podniecony jej widokiem i tym, jak poskromiła swoją zazwyczaj wybujałą seksualność. Kiedy mięśnie jej nóg zaczęły się napinać, miał ochotę wziąć ją od razu, ale zamiast tego zwiększył obroty wibratorów i obserwował, jak jego żona coraz bardziej zbliża się do orgazmu. Dla Noelli to była zawsze najlepsza chwila ze wszystkich. Moment, kiedy jej nerwy były wrażliwsze niż kiedykolwiek, kiedy jej zmysły stawały się tak wyostrzone, jakby zrzuciła skórę. Zaczęła wydawać ciche, gardłowe dźwięki. Edmund nigdy nie widział, żeby jej piersi był tak nabrzmiałe, i dokładnie w chwili kiedy wszystkie jej cudowne doznania zaczynały zlewać się w jedno, żeby wybuchnąć w uwalniającym spazmie, nie oparł się pokusie i mocno pociągnął jej prawy sutek, a potem skręcił go między palcem wskazującym i kciukiem. Noella z krzykiem targnęła całym ciałem. Pobudzone ponad miarę nerwy wysłały do jej mózgu sygnał o zbliżającej się nieuchronnie ekstazie i jej biodra uniosły się w górę. Ruch był mimowolny i w chwili gdy go wykonała, krzyknęła głośno z rozpaczy i spróbowała przyspieszyć swój finał, zanim Edmund zdoła ją powstrzymać, ale on był szybszy. Jednym gładkim ruchem wyciągnął oba wibratory, zostawiając ją na samym skraju potężnego orgazmu. – Szkoda – powiedział łagodnie. – Teraz będziemy musieli zacząć wszystko od nowa. Wściekłe okrzyki sfrustrowanej Noelli było doskonale słychać w sąsiednim pokoju i Harriet poruszyła się niespokojnie w ramionach Lewisa. – Co tam się dzieje? – spytała śpiącym głosem. – Nie mam zielonego pojęcia – powiedział Lewis. – Pewnie znów się sprzeczają. – Jeszcze kilka minut wcześniej to nie brzmiało jak sprzeczka – roześmiała się Harriet. – No to może nie udało mu się jej zadowolić. – Wątpię – powiedziała Harriet w zamyśleniu. – Chodzi ci o to, że wygląda na kogoś, kto wie, jak dawać rozkosz? – spytał Lewis rozbawionym głosem. Harriet przytuliła się do niego mocniej, ocierając się piersiami o jego tors. – Tak myślę. – Bardzo mu się podobasz. Wiesz o tym, prawda? – Tak – przyznała Harriet. – Chciałabyś się przekonać, jaki jest w łóżku, prawda? – ciągnął. Harriet westchnęła. – Lewis, właśnie się pobraliśmy. Nie potrzebuję nikogo prócz ciebie. Kocham cię i nie chcę cię stracić. – Nie mówimy o miłości – przypomniał jej Lewis. – Mówimy o pożądaniu. Nie pragniesz Edmunda? – Nie. Lewis się roześmiał i przytulił ją mocniej. – Ty kłamczucho. Pragniesz go, ale nic z tym nie zrobisz, bo uważasz, że nie powinnaś. Nie ma nic złego w pożądaniu, jest czymś zupełnie normalnym. – Nie kiedy właśnie wyszło się za mąż! – wykrzyknęła Harriet. – Jesteśmy kochankami od ponad dwóch lat. Czyż „przyzwyczajenie nie zwalczyło różnorodności”, jak pisał Szekspir? – No dobrze – przyznała. – Może chciałabym się przekonać, jaki jest w łóżku. Jest bardzo atrakcyjny, choć nie w zwykły sposób. – A co jest w nim takiego niezwykłego? – spytał Lewis tonem bezstronnego zainteresowania, które Harriet wydało się cokolwiek niepokojące. – Powiedziałbym, że to typowy produkt angielskiego systemu szkolnictwa publicznego, z tą jedną różnicą, że woli kobiety od mężczyzn. – Chyba chodzi o to, że z pozoru wydaje się właśnie taki, jak mówisz. Jest gładki i wielkomiejski, i na pierwszy rzut oka nieszczególnie seksowny, ale kiedy z nim porozmawiasz, kiedy spojrzysz mu w oczy, zaczynasz mieć wrażenie, że tak naprawdę nie jest tym, kogo udaje. Jest w nim coś niemal niebezpiecznego. Kiedy Noella powiedziała, że mu odbija, byłam zaskoczona, bo robi na mnie dokładnie takie wrażenie, że mógłby nagle wyjść z siebie, pokazać zupełnie inną

twarz, i to prawdopodobnie o wiele bardziej ekscytującą niż ta, którą zdecydował się prezentować światu. – Widzę, że masz trochę przemyśleń na jego temat – roześmiał się Lewis. – Sam mnie zachęciłeś. Lewis wzmocnił uścisk. – O nie, Harriet, myślę, że powinniśmy być ze sobą szczerzy. Widziałem, jak na niego patrzysz na naszym weselu – zupełnie inaczej niż na większość ludzi. Nawet wtedy, dużo wcześniej, niż zacząłem ci mówić o pomyśle na nowy film, byłaś nim zainteresowana. – Może i byłam – przyznała niechętnie Harriet. – Ale nic bym z tym nie zrobiła, jeśli… – Jak dotąd nic nie zrobiłaś i nie musisz, jeśli nie chcesz – przerwał jej Lewis. – Nie mogę zabronić Edmundowi cię pragnąć, ale reszta zależy wyłącznie od ciebie. Cokolwiek się stanie, Harriet, nie przychodź do mnie, kiedy będzie po wszystkim, i nie mów mi, że do czegoś cię namówiłem, bo to tak nie działa. Jesteś dorosła i sama podejmujesz decyzje. Rób, co chcesz, ale miej na tyle przyzwoitości, żeby wziąć za to odpowiedzialność. – To nie w porządku! – krzyknęła Harriet. – Gdybyś powiedział, że mam się trzymać z daleka od Edmunda, że jestem twoją żoną i oczekujesz, że będę ci wierna, nigdy bym nawet nie pomyślała, żeby się z nim przespać, niezależnie od tego, jak bardzo bym go pragnęła. – Jestem twoim mężem, a nie dozorcą. Ani przez chwilę nie zakładałem, że pozostanę ci wierny do końca naszych dni, jak więc mógłbym oczekiwać czegoś takiego od ciebie? – spytał swobodnie. Harriet poczuła się, jakby ją spoliczkował. – Chcesz powiedzieć, że zamierzasz romansować? – Nie bądźmy dziecinni, Harriet. Miałem romans z tobą, kiedy byłem mężem Roweny, dlaczego miałbym się zmienić? Nie mówię, że zakocham się w innej kobiecie, to akurat mało prawdopodobne, ale seksualna wierność nie znajduje się zbyt wysoko na liście moich priorytetów. – To dlaczego chciałeś, żebyśmy się pobrali? – spytała skonsternowana Harriet. – Ponieważ cię kocham. – Skoro mnie kochasz, jak możesz… – Harriet, nie myślałem, że jesteś taka drobnomieszczańska, to zupełnie do ciebie nie pasuje – powiedział Lewis, w którego głosie zaczęły pobrzmiewać agresywne nuty. – Jeśli chciałaś konwencjonalnego małżeństwa i zwyczajnego życia, to powinnaś wyjść za tego swojego bankiera, od którego uciekłaś, kiedy się poznaliśmy. To jest inny świat, kochanie, i jeśli się co do ciebie nie pomyliłem, na pewno będzie ci się w nim podobało. W ciszy, która zapadła po tych słowach, oboje usłyszeli ekstatyczny krzyk Noelli, w kilka sekund później następny, a potem jeszcze jeden. Harriet zadrżała. Krzyki były niemal zbyt głośne, jakby przyjemność Noelli przekroczyła wszystko, czego Harriet kiedykolwiek doświadczyła. – Wygląda na to, że się pogodzili – mruknął lakonicznie Lewis. – Nie chcę cię stracić – powiedziała chrapliwie Harriet. – Nie stracisz mnie, chyba że poprosisz, żebym odszedł – zapewnił ją. – A co będzie, jeśli za bardzo polubię Edmunda? – Obawiam się – powiedział powoli Lewis – że oboje musimy podjąć to ryzyko. – Dlaczego? – Bo jeśli tego nie zrobimy, nie będzie żadnego filmu. Harriet poczuła nagłą złość. – Czy twoje filmy znaczą dla ciebie więcej niż ja? – spytała. – Chyba lepiej będzie, jeśli pójdziemy już spać – powiedział łagodnie Lewis. – Niektóre pytania, Harriet, lepiej pozostawić bez odpowiedzi.

Rozdział 3 Kiedy Harriet się obudziła, do pokoju wpadało słońce. Wyślizgnęła się z łóżka, rozsunęła szerzej zasłony i odkryła, że jest piękny, letni poranek. Nieliczne puchate białe chmurki wędrowały leniwie po błękitnym niebie, a na trawie perliły się kropelki rosy. Z okna widziała postać mężczyzny – to musiał być Oliver Kesby – który wielką siatką wyławiał liście z odkrytego basenu. Woda wydawała się czysta i zapraszająca. – Deszcz przestał padać, Lewis – powiedziała radośnie. Lewis wymamrotał coś niezrozumiale i przekręcił się na plecy, osłaniając dłonią oczy od światła. – Która godzina? – Wpół do dziewiątej. Może pójdziemy na spacer przed śniadaniem? Zwiedzilibyśmy okolicę. – Idź sama – powiedział zaspanym głosem. – Dopóki nie napiję się kawy, nogi nie chcą mnie słuchać, zwłaszcza po tak długim locie. – Chyba słyszałam, jak pani Webster pukała, może zostawiła pod drzwiami tacę ze śniadaniem – powiedziała Harriet, przechodząc przez pokój, żeby otworzyć drzwi. Była zupełnie naga i Lewis poczuł, jak twardnieje na widok jej długiej, szczupłej figury z miękko zaokrąglonymi piersiami i cudownie wąską talią. Po raz kolejny dotarło do niego z całą mocą, co ryzykuje, rozpoczynając pracę nad filmem, ale musiał poznać prawdę o tym, dokąd mogą ludzi zaprowadzić ich pragnienia, nawet jeśli są najszczęśliwsi pod słońcem. Chciał to wiedzieć nie tylko ze względu na film, lecz po prostu dla siebie. Dopóki tego nie sprawdzi, nigdy nie poczuje się z Harriet bezpiecznie. Nieświadoma lęków męża, Harriet podjęła tej nocy decyzję, że zrobi dokładnie to, co jej radził, i podąży za swoimi pragnieniami. Jeśli Edmund nadal będzie jej się wydawał atrakcyjny i pojawi się okazja do romansu, to z niej skorzysta. Podejrzewała, że w głębi duszy nie różni się od Lewisa. Wiedziała, że żyje najpełniej, kiedy postępuje wbrew konwenansom, nawet jeśli nie czuła się tak bezpiecznie, jak tego chciała jako młoda dziewczyna. – Przykro mi! – zawołała, stawiając tacę na nocnym stoliku. – Pani Webster zostawiła nam tylko herbatę. Będziesz się musiał do tego przyzwyczaić na czas pobytu w Anglii. – Nigdy się do tego nie przyzwyczaję – odburknął Lewis. Harriet go zignorowała. Sama wypiła filiżankę herbaty, założyła hiacyntową sukienkę na ramiączkach na biały T-shirt, białe płócienne buty i wybiegła z domu jak burza. Kiedy znalazła się na zewnątrz, zaczerpnęła kilka głębokich oddechów i poczuła, jak cała się rozluźnia. Wszystko wokół wydawało się takie spokojne. Gdzieś w oddali śpiewały ptaki i słychać było bawiące się dzieci, ale tu, w Penruan, było zupełnie cicho. Oliver Kesby patrzył na Harriet idącą przez trawnik w stronę basenu i uznał, że jest o wiele piękniejsza od kobiety, którą spotkał poprzedniego wieczoru. Była może mniej wyrafinowana, ale roztaczała wokół siebie aurę swobodnej seksualności, która podsycała jego wyobraźnię. Słyszał o Lewisie Jamesie, a Mroczny sekret był najlepszym filmem, jaki kiedykolwiek oglądał, ale w jakiś sposób ta dziewczyna – żadne inne określenie nie przystawało do zwiewnej postaci w niewinnym T-shircie i letniej sukience – nie pasowała do obrazu kobiety, którą taki mężczyzna wybrałby na żonę. Blondynka, którą wcześniej spotkał, byłaby dużo bardziej na miejscu, myślał, uśmiechając się do nadchodzącej młodej kobiety. Harriet też się do niego uśmiechnęła. Nie był w jej typie, ale łatwo jej było zrozumieć, dlaczego Noella uznała go za atrakcyjnego. Jego zgrabne, muskularne ciało, najwyraźniej utrzymywane w formie dzięki podnoszeniu ciężarów, prężyło się pod obcisłym białym T-shirtem, a nogi, obleczone jedynie w krótkie szorty, miał opalone i ładnie umięśnione. Kiedy się uśmiechał, jego jasnoniebieskie oczy skrzyły się w obramowaniu zaskakująco ciemnych rzęs. – Mamy piękny poranek – zawołała. – Jest tak już od paru tygodni – zapewnił ją. – Wczorajszy dzień był wyjątkiem. Harriet przykucnęła i zanurzyła dłoń w basenie. Woda była zimna, ale do zniesienia. – I dalej ma być ładnie? – spytała.

– Tak mówią, przynajmniej przez następny tydzień. Gdzie są pani przyjaciele? – Jeszcze śpią. Chyba wszyscy są zmęczeni po długim locie, ale ja czuję się zbyt podekscytowana, żeby tkwić w łóżku. – Podekscytowana? – Tym, że znów tu jestem. Mam tak dużo szczęśliwych wspomnień z tego miejsca. Kiedy byłam dzieckiem, zawsze spędzaliśmy tu wakacje i nie mogłam się doczekać, aż znów zobaczę tę okolicę. To nasz miesiąc miodowy – dodała z dumą. Oliver skinął głową. – Tak słyszałem. Ściśle rzecz biorąc, przeczytałem w gazecie. Czyli nie jest pani Amerykanką? – Oczywiście, że nie. Jestem Angielką do szpiku kości. Czy później woda w basenie będzie dość ciepła, żeby się kąpać? – Zależy, do czego jest pani przyzwyczajona. Nigdy nie jest tak ciepła, jak w krytym basenie, ale słońce powinno wystarczająco ją ogrzać. – To popływam po południu. – Prostując się, dostrzegła, że się jej przygląda, i aż za dobrze rozpoznała ten rodzaj spojrzenia. – Czy pan i pana rodzina mieszkacie nieopodal? – spytała. – Mieszkam w domku na terenie posiadłości; żona odeszła ode mnie kilka lat temu. Nie mam tu rodziny. Moi jedyni krewni żyją w Surrey, ale nie utrzymuję z nimi kontaktów. Harriet nie miała ochoty pytać dlaczego. Jeszcze przez kilka minut ona i Oliver gawędzili niezobowiązująco, a potem zawróciła, nagle spragniona samotności. – Czy pani przyjaciele też będą korzystać z basenu?! – zawołał za nią Oliver. – Prawdopodobnie tak – odpowiedziała Harriet, która nie miała wątpliwości, że jeśli tylko Oliver będzie w okolicy, Noella aż nadto chętnie założy kostium, nawet jeśli nie zamierzała pływać. – Nie zawsze dobrze jest wracać do tego, co było – dodał i mimo grzejącego ją słońca Harriet zadrżała, słysząc te słowa. Oliver wrócił do wybierania liści z basenu. Nie miał trudności z odczytaniem zachowania Harriet. Nie była nim zainteresowana i nigdy nie będzie. Cóż, nie mógł jej za to winić. Właśnie wyszła za mąż, i to za Lewisa Jamesa – w tej sytuacji on sam raczej nie miał jej zbyt wiele do zaoferowania. Z drugiej strony jej przyjaciółka Noella od razu okazała mu zainteresowanie, a ponieważ z nikim się w tej chwili nie spotykał, pomyślał, że jeśli wszystko potoczy się pomyślnie, chyba złamie swoje zasady dotyczące bratania się z letnikami. Tymczasem Harriet wróciła do domu, gdzie spotkała Lewisa i Noellę, oboje już na nogach i ubranych. Tylko po Edmundzie nie było śladu. – Ranny z ciebie ptaszek – powiedziała Noella, która miała na sobie obcisłe białe dżinsy i wielobarwną jedwabną bluzkę z krótkimi rękawami. – To najlepsza pora dnia – odpowiedziała Harriet. – Widziałam też twojego przystojniaka. Czyścił basen. – Czyż nie jest cudowny? – spytała ze śmiechem Noella. – Z pewnością dobrze wygląda w szortach i T-shircie. Problem tylko w tym, że najwyraźniej o tym wie. Poza tym nie mam zaufania do mężczyzn, którzy za dużo trenują. – Skąd wiesz, że dużo trenuje? – spytał Lewis, który pił już trzecią filiżankę kawy. – To zawsze widać. Nikt nie ma takich napakowanych ramion od jedzenia zieleniny. W każdym razie powiedział, że do popołudnia basen wystarczająco się nagrzeje, żeby z niego skorzystać, więc pomyślałam, że moglibyśmy spróbować. – Póki on go czyści, kiedy ja z niego korzystam, wchodzę w to! – zgodziła się Noella. – Proszę, to jest list do ciebie, kochanie. Znalazłam go, kiedy sprawdzałam, czy nie ma jakiejś poczty do Edmunda. Harriet zmarszczyła brwi. – Ale przecież nikt nie wie, że tu jestem. – A jednak – powiedział Lewis. – Z jakim stemplem pocztowym? Harriet przyjrzała się kopercie. – Londyńskim, i chyba rozpoznaję charakter pisma. – Rozcięła kopertę i wyciągnęła list. – To od Elli – ucieszyła się. – Zapomniałam, powiedziałam jej, że tu będziemy, kiedy pisałam jej o

weselu. Pamiętasz, Lewis, mówiłam ci o Elli. – Twoja przyjaciółka aktorka? Oczywiście, że pamiętam. Harriet przebiegała oczami cztery zabazgrane kartki. – Ella ma złamane serce – powiedziała, kiedy skończyła czytać. – Simon zostawił ją dla starszej kobiety i jest zdruzgotana. Nie ma też pracy i jest spłukana. – Radosny list – roześmiał się Lewis. – Cóż, stara się zbagatelizować kłopoty i przesyła nam obojgu wyrazy miłości, ale widać, że jest przybita. Lewis, a może byśmy ją tu zaprosili na kilka tygodni? Dom jest wystarczająco duży, a poza tym gdyby nie Ella, ty i ja nigdy byśmy się nie spotkali. To ona mnie namówiła, żebym odpowiedziała na wasze ogłoszenie, kiedy mieszkaliście w Londynie. Na czole Lewisa pojawiła się zmarszczka. – Ale Harriet, ona się tu będzie czuła wyobcowana. Nie ma nic gorszego, niż być otoczonym przez pary, kiedy jest się samemu. – Nie będzie otoczona przez pary, jest nas tu tylko czworo. – Wszystko jedno, i tak pewnie poczuje się od tego gorzej. Harriet podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. – Nie sądzisz, że mogłaby coś wnieść do twojej fabuły? – szepnęła prowokująco. Lewis uniósł brwi. – Myślisz, że mój film potrzebuje dodatkowych komplikacji? – Myślę, że powiększenie obsady mogłoby być korzystne. – Harriet, dobrze się nad tym zastanów. Naprawdę chcesz, żeby Ella do nas dołączyła? Czy ona w ogóle będzie tu pasowała? – Ella z każdym potrafi się dogadać – zapewniła go Harriet. Rzucił okiem na drugi koniec pokoju, gdzie Noella kartkowała broszurę o Kornwalii. – A gdzie widzisz dla niej miejsce w moim filmie? – indagował. – Nie mam pojęcia – przyznała Harriet. – Ale jest śliczną, żywiołową dziewczyną, a do tego aktorką, może poczujesz w związku z nią jakieś zakazane pragnienia. – A byłyby zakazane? – spytał. Na wargach błąkał mu się lekki uśmiech. – To moja najlepsza przyjaciółka! – zawołała Harriet. – Wiele z nią dzieliłam, ale męża chyba nie będę. – Cóż, to interesujące i z pewnością dodaje jej atrakcyjności – zauważył Lewis. – Dobrze więc, jeśli jesteś pewna, że właśnie tego chcesz, zaproś ją tutaj. Postanowiliśmy z Noellą, że zrobimy dziś wycieczkę do Polperro, kiedy tylko Edmund wygrzebie się z łóżka. – Świetnie – powiedziała Harriet, ale była zbyt zbita z tropu tym, co powiedział o Elli, żeby rzeczywiście interesować się ich planami. Długo siedziała z listem Elli w dłoniach i myślała o tym, co może się stać, jeśli Lewis rzeczywiście straci głowę dla jej przyjaciółki, w końcu jednak stwierdziła, że zachowuje się niepoważnie, i skleciła szybkie zaproszenie. Lewis, przekonywała sama siebie, jest przecież okropnie zajęty filmem. Na pewno nie będzie chciał dodatkowo się rozpraszać. Tymczasem Edmund w końcu wynurzył się z sypialni. W dużej kuchni zastał tylko Harriet; usiadł koło niej. – Gdzie są pozostali? – Noella poszła obejrzeć basen, a Lewis rozmawia przez telefon z Markiem. – To znaczy, że Mark już tu jest? Harriet skinęła głową. – Lewis nie może żyć bez scenarzysty pod ręką. – Trudno mi sobie wyobrazić, do czego mu on potrzebny podczas miodowego miesiąca – zauważył Edmund. – Pewnie pracują nad drugą częścią Mrocznego sekretu? – Tak. – To ciekawe. Wiesz może, o czym będzie? – Lewis sam jeszcze nie jest do końca pewny – powiedziała Harriet szczerze. – Ma jakiś roboczy tytuł? – Edmund się nie poddawał.

Harriet poczuła się nieswojo. Jego oczy wpatrywały się w nią przenikliwie i była niemal pewna, że ma jakieś podejrzenia co do tego, co się tutaj działo. – Sam musisz go zapytać – powiedziała pośpiesznie. – Nie mam ochoty rozmawiać o pracy Lewisa podczas swojego miodowego miesiąca. – Gdybyś była moją żoną, nie oczekiwałbym tego od ciebie – zapewnił ją Edmund. – Wierz mi, Harriet, przychodzą mi do głowy o wiele ciekawsze rzeczy, które moglibyśmy robić razem. Harriet się uśmiechnęła. – Nie wątpię. – Zdarza ci się o tym myśleć? – szepnął. – O czym? – O tym, co moglibyśmy ze sobą robić. Harriet spuściła wzrok, ale widział tętno pulsujące w zagłębieniu jej szyi. – Nie – powiedziała cicho. Edmund wstał i delikatnie położył dłoń na jej ramieniu. – Nie jestem zupełnie pewien, czy ci wierzę – powiedział od niechcenia. – Niedowiarek z ciebie. – Wcale nie, ale myślę, że całkiem nieźle znam się na kobietach. – To tak jak Lewis – zapewniła go. Edmund się uśmiechnął. – Tak, wiem, ściany tutaj są grube, ale mimo to nocą można co nieco usłyszeć. Harriet spojrzała mu prosto w oczy. – Wiem, słyszeliśmy Noellę. – Naprawdę? I jak brzmiała? Harriet się zawahała. – Z początku myślałam, że to, no wiesz, jęki rozkoszy, ale potem już nie byłam tego taka pewna. – No to bystra z ciebie dziewczyna – powiedział łagodnie. Po części zaintrygowana, a po części zaniepokojona, Harriet patrzyła za wychodzącym z pokoju Edmundem, po raz kolejny zadając sobie pytanie, co oznaczały dźwięki dochodzące z jego pokoju. Później Lewis zawiózł ich do Polperro. Zostawili samochód zaparkowany na szczycie stromego zbocza na skraju wsi. – Zejdziemy w dół – powiedział do przerażonej Noelli. – Bliżej nie będzie gdzie zaparkować, zresztą stąd są niesamowite widoki. Lewis i Harriet poszli przodem, trzymając się za ręce, a za nimi schodzili Noella i Edmund. Noella uczepiła się kurczowo ramienia męża, próbując nie skręcić sobie kostki w sandałach na wysokich obcasach. Patrząc na domy rozrzucone na zboczach ostro wznoszących się wzgórz, Harriet mogła odtworzyć w najdrobniejszych szczegółach dziecięcą ekscytację z czasów, kiedy spędzała tu wakacje. – Kiedyś był tu wspaniały sklep z ciągutkami mniej więcej w połowie głównej ulicy – powiedziała do pozostałych. – Musimy ich trochę kupić, kiedy tam dotrzemy. – Albo dziś, albo nigdy. Jestem pewna jak diabli, że idę tędy po raz ostatni – wysapała Noella, odgarniając z twarzy kosmyki, które wysunęły się z jej francuskiego warkocza. – Jesteś nieodrodnym dzieckiem miasta – powiedział Edmund łagodnie. – Nie martw się, nie będziemy się musieli wspinać w drodze powrotnej. Mają tu kuce i łapią na nie takich turystów jak ty, czytałem w przewodniku. – Jeździsz konno, Harriet? – spytała Noella, kiedy znaleźli się na głównej ulicy i zrobiło się mniej stromo. – Nie bardzo. – Powinnaś zacząć, to bardzo podniecające. Na grzbiecie konia miałam jedne z moich najlepszych orgazmów. Mijający ich turysta spojrzał na nią z osłupieniem i Harriet nie mogła się powstrzymać od śmiechu. – Kto by pomyślał – powiedział zaskoczony Edmund. – Wiedziałem, że lubisz baciki, ale

nie zdawałem sobie sprawy, że gustujesz również w koniach. Harriet zaschło w ustach od obrazów, które zaczął produkować jej umysł. – Chyba nie jesteś zgorszona? – spytała Noella, obserwując wyraz twarzy młodszej kobiety. – Nie zdarza wam się z Lewisem zabawa w lekką dominację? – Nie lubimy przemocy – powiedział Lewis, całując Harriet w szyję. Harriet była mu wdzięczna za poufałość tego gestu i odwróciła się do niego, żeby mógł ją pocałować w usta. – Zupełnie was nie rozumiem – powiedział Edmund. – U nas to tylko Noella wyznacza granice. Gdyby to zależało ode mnie, poszedłbym w naszych zabawach o wiele dalej. – On żartuje – wyznała Noella. – Nie jest nawet w połowie takim dzikusem, na jakiego pozuje. – Tak czy owak, trudno mi to sobie wyobrazić – powiedziała Harriet. – Nawet w dżinsach i T-shircie wygląda zawsze bardzo konwencjonalnie. – Cóż, pozory mylą. Edmund na pewno nie jest konwencjonalny, lubi poeksperymentować, ale to chyba można powiedzieć o wszystkich mężczyznach? – Chyba tak – zgodziła się Harriet. – Miałam wielu kochanków – ciągnęła Noella, nie próbując nawet ściszyć głosu – a kiedy mówię, że wielu, naprawdę mam to na myśli, ale nigdy nie spotkałam nikogo takiego jak Edmund i za nic w świecie nie chciałabym go stracić. – Dlaczego miałabyś go stracić? – spytała Harriet, kiedy mężczyźni poszli obejrzeć Pilchard Inn, niegdysiejsze miejsce spotkań rybaków. Noella spojrzała na nią w zamyśleniu. – Nie jestem pewna. Był taki czas, nie tak dawno temu, kiedy czułam się raczej bezpiecznie. W końcu jestem jego trzecią żoną, jego majątek nie jest niewyczerpany, a seksualnie jesteśmy bardzo dopasowani, ale ostatnio zaczynam mieć wrażenie, że jest mną znużony. – Może jest po prostu zmęczony – zasugerowała Harriet. – Lewis mówi, że Edmund bardzo ciężko pracuje, chociaż sprawia wrażenie, jakby nic nie robił. Może wakacje są właśnie tym, czego mu trzeba. – Możliwe – zgodziła się Noella. – Problem w tym, że nie jestem pewna, czy nasze potrzeby są podobne. – To znaczy? – Daj spokój, Harriet! – wykrzyknęła Noella. – Nie mydlmy sobie oczu. Mój mąż jest tobą bardzo zainteresowany i nie kryje tego przed żadną z nas. – To jest mój miesiąc miodowy – roześmiała się Harriet. – No i co z tego, dziwniejsze rzeczy już się zdarzały. Pamiętam, że kiedy tylko wyszłam za swojego pierwszego męża, zaczęłam się oglądać za wszystkimi mężczyznami, którzy pojawiali się na horyzoncie. Myślę, że to była reakcja na więzy, na ograniczenie. – Nie czuję się ograniczona – zapewniła Harriet. – Może i nie, ale Edmund ci się podoba. – Nawet jeśli – powiedziała spokojnie Harriet – to chyba nie jestem pierwszą ze znanych ci kobiet, której się podoba? – Oczywiście, że nie. – To dlaczego cię to niepokoi? – Bo coś mi mówi, że możecie do siebie pasować. Nic mnie nie obchodzą jego romanse, sama miałam ich mnóstwo, ale nie uśmiecha mi się być kolejną byłą panią Mitchell. – A co z Lewisem? – zapytała Harriet. – Czy możesz z ręką na sercu powiedzieć, że nie podoba ci się mój mąż? Noella pokręciła głową. – To nie to samo, kochanie. Lewis podoba się wszystkim kobietom, co nie znaczy, że to odwzajemnia. Lewis nigdy by się mną nie zainteresował, nie jestem w jego typie, ale Edmund wyraźnie interesuje się tobą. – Czy mam to traktować jako ostrzeżenie? – spytała Harriet, zniżając głos, ponieważ mężczyźni

szli teraz w ich kierunku. – Ależ skąd, nigdy bym nie próbowała nikogo ostrzegać przed Edmundem, zresztą to by mu tylko przydało atrakcyjności. Mówię ci tylko, że wiem, co się dzieje. – Nic się nie dzieje – odparowała Harriet. – Jeszcze nie, ale zacznie się dziać – powiedziała Noella i uśmiechnęła się promiennie do męża. – No dalej, Edmund. Chcę zobaczyć któryś z tych słynnych widoków, o których opowiadał Lewis. Czy możemy jakoś wspiąć się na te klify, żeby się rozejrzeć? – Obok przystani jest ścieżka, która prowadzi na górę – powiedziała Harriet, biorąc Lewisa za rękę. – Jeśli masz siłę, możesz wejść w górę po tych schodkach i obejść kilka domów. Jest tam ławka, może nawet dwie, i najpiękniejsze widoki, jakie można sobie wyobrazić. – Mam siłę – odpowiedziała pewnym głosem Noella. Harriet i Lewis postanowili zostać i popatrzeć na małe łodzie rybackie w zatoce, podczas gdy pozostała dwójka ruszyła schodkami pod górę. Kiedy zostali sami, Lewis przyciągnął Harriet do siebie i delikatnie pocałował ją w usta, ślizgając się językiem po jej zębach i dziąsłach. Zadrżała. – Szczęśliwa? – spytał, wypuszczając ją z objęć. – Bardzo. – Co ci mówiła Noella? – Nic takiego. Wydaje jej się, że Edmund jest nią zmęczony, ale to na pewno tylko jej paranoja. – Na pewno nie. Noella by się nie martwiła, gdyby nie miała czym, jest na to zbyt rozsądna. Poza tym dziesięć lat to długo, Edmund nigdy nie był tak długo żonaty z jedną kobietą. Wiecznie szuka idealnej towarzyszki, bratniej duszy i partnerki seksualnej w jednym. Pewnie to, że mi się tak poszczęściło, obudziło w nim na nowo niepokój. – Tak naprawdę nie chcesz, żebym się z nim przespała, prawda? – szepnęła Harriet. – Chcę, żebyś zrobiła to, co chcesz zrobić – powiedział Lewis. Pocałował ją jeszcze raz, a potem zerknął na niebo. – Trochę się chmurzy. Chyba powinniśmy wracać do Penruan, zwłaszcza jeśli wy, dziewczyny, chcecie popływać po lunchu. – Nie zjemy lunchu tutaj? Lewis pokręcił głową. – Najpierw chcę się z tobą kochać. To mogłoby się okazać trochę trudne w samym środku Polperro. – Pójdę po nich na górę – powiedziała pospiesznie Harriet, wyobrażając sobie czekające ją rozkosze. Wbiegła po kamiennych stopniach i rozejrzała się dookoła. Nikogo tam nie zobaczyła, ławki były puste, jakby Noella i Edmund rozpłynęli się w powietrzu. Harriet podeszła do krawędzi klifu i nieco poniżej dostrzegła Noellę i Edmunda na trawie między skałami. Noella przykucnęła i patrzyła na morze, a Edmund siedział tuż za nią z rozłożonymi nogami, mocno obejmując ją rękami w talii. Z początku Harriet myślała, że po prostu patrzą na morze, ale potem dostrzegła, jak ciało Noelli nieznacznie unosi się i opada, a błysk różowej skóry jej nóg uzmysłowił jej, że dżinsy musiała zsunąć aż do kostek. Słysząc w uszach głośne dudnienie własnego tętna, Harriet patrzyła, jak Noella porusza się coraz szybciej, a ręce Edmunda pomagają jej się ślizgać w górę i w dół na jego członku. Harriet wiedziała, że powinna przestać patrzeć, ale nie mogła się zmusić do odejścia. Bała się, że ktoś inny wejdzie po schodkach na górę i zobaczy, co się tu dzieje, a jednocześnie była zafascynowana rozgrywającą się przed nią sceną. Kiedy podniecona Noella jęknęła, spłoszona hałasem mewa odfrunęła z pobliskiej skały i poszybowała w stronę morza, ale Harriet pozostała tam, gdzie stała, i gdy głowa Noelli odchyliła się do tyłu, a dłonie Edmunda zacisnęły się mocniej na jej talii, żeby utrzymać ją w miejscu, Harriet niemal czuła ogarniający ją żar orgazmu drugiej kobiety, aż sama zwilgotniała. Czekała jeszcze, aż Edmund skończy, ale kiedy tylko ciało Noelli rozluźniło się w pozycji znamionującej zaspokojenie, uniósł ją i zsunął z siebie. Noella zaczęła wciągać dżinsy, a on wstał i zapiął rozporek. Wyglądało na to, że nie ma nic przeciwko odroczeniu własnego zaspokojenia. Harriet chciała odejść, ale było już za późno: Edmund odwrócił się i przyłapał ją stojącą z wypiekami na twarzy i ustami lekko rozchylonymi z podniecenia tym, co właśnie widziała.

– Przyszłaś podziwiać widoki? – spytał ironicznie. – Dopiero się tu wdrapałam – odpowiedziała Harriet pospiesznie. – Lewis mówi, że lepiej, żebyśmy wracali. Nie chce tu jeść, woli wrócić do Penrunan. – Dlaczego? – spytała Noella, odwracając się do Harriet z triumfalnym uśmiechem. – Chyba chciałby odpocząć przed lunchem. – Chodzi ci o to, że chciałby się położyć, a nie odpocząć w takim sensie, w jakim ja to rozumiem – zażartował Edmund. – No wiesz, w końcu to nasz miesiąc miodowy – odpowiedziała Harriet. – Czyli seks przed lunchem jest zarezerwowany dla nowożeńców? Harriet poczuła narastające w niej rozdrażnienie. – Nie, oczywiście że nie. Chodziło mi tylko… och, mniejsza z tym. Skończyliście tutaj? – Noella owszem. O sobie nie mogę tego powiedzieć. Nie złość się – dodał z uśmiechem. – Za minutkę do was dołączymy. Wypożyczyli kuce i wspięli się z powrotem na wzgórze na końcu wsi, a potem przeszli ostatnie sto metrów dzielące ich od parkingu. Noelli buzia się nie zamykała, przez cały czas mówiła, jak bardzo podoba jej się wioska i jaka jest zachwycona widokami, ale Harriet milczała, aż w końcu Lewis, już w samochodzie, zapytał ją, czy wszystko w porządku. – W porządku – odpowiedziała, próbując wymazać obraz Noelli poruszającej się w górę i w dół na biodrach Edmunda w rytm fal rozbijających się o skały pod nimi. – Nie jesteś zmęczona? Zastanawiałem się, czy i ciebie w końcu nie dopadł jet lag? – Nie – odpowiedziała pośpiesznie. – Nie jestem zmęczona. Wyciągnął rękę i uścisnął jej kolano. – To dobrze. Kiedy wrócili do Penruan, Noella ucięła sobie drzemkę w swoim pokoju, a Edmund rozsiadł się w salonie, żeby podzwonić w kilka miejsc. Lewis zaczął iść po schodach w stronę sypialni, ale Harriet go powstrzymała. – Zróbmy to gdzieś indziej – powiedziała chrapliwie. – Dobrze, myślisz o jakimś konkretnym miejscu? – Gdzieś na zewnątrz, poza domem? Pokręcił głową. – Chyba nie możemy. Kiedy wracaliśmy, widziałem Olivera kręcącego się po posiadłości. – Musi być jakieś miejsce, gdzie możemy się kochać – powiedziała Harriet, wciąż niezdolna wyrzucić z głowy obraz Edmunda i Noelli. – Już wiem. Co powiesz na oranżerię? Powinno tam być wystarczająco ciepło, na pewno jest nagrzana od słońca i meble wyglądają na wygodne. Zawsze jest ryzyko, że ktoś nas zobaczy przez oszklone drzwi, ale… – Nie obchodzi mnie ryzyko – powiedziała Harriet. – Proszę, Lewis, spróbujmy w oranżerii. – Zrobię wszystko, żeby uszczęśliwić moją żonę! – zgodził się wesoło. Oranżeria była duża i nagrzana, a przeszklony dach czynił ją również wyjątkowo jasną. Dwuosobowa wiklinowa sofa wyłożona poduszkami wydawała się najwygodniejszym miejscem. Lewis już miał się rozebrać, kiedy Harriet go powstrzymała. – Zostań w ubraniu – wymruczała. – Chcę już mieć cię w sobie. Nie zamierzam czekać ani chwili dłużej. Lewis spojrzał na nią z namysłem. – Co robili Edmund i Noella na klifie? – Nic, to znaczy oglądali widoki, nic więcej, dlaczego? – Dlatego że wydajesz się jakaś inna, odkąd ich stamtąd sprowadziłaś. Jednak się rozbiorę, Harriet. Chcę czuć dotyk twojej skóry na swoim ciele. Harriet się zawahała, a potem z niemal nieprzyzwoitym pośpiechem zaczęła ściągać sukienkę i T-shirt, który miała pod spodem. Lewis zauważył, że rano nie zawracała sobie głowy zakładaniem bielizny.

Kiedy i on się rozebrał, podszedł do Harriet, żeby położyć ją na sofie, ale tym razem była zdecydowana wziąć sprawy w swoje ręce. – Usiądź na oparciu – powiedziała, rozgorączkowana wizją, którą zamierzała zrealizować. – Wtedy ja będę mogła usiąść na tobie. Posłuchał, ale zamiast usiąść na jego udach twarzą do niego, jak to zwykle robiła, Harriet odwróciła się do niego tyłem, stanęła nad nim okrakiem i z tej pozycji powoli opuściła się na jego twardą jak skała erekcję, czując, jak jego wielki członek wypełnia jej bolesną pustkę. Lewis przesunął dłonie w górę jej żeber i zatrzymał się na piersiach, obejmując je dłońmi i czując, jak lekko nabrzmiewają pod jego dotykiem. Pocałował ją w szyję i zaczął drażnić opuszkami palców twarde sutki. – Nie, chwyć mnie w talii, proszę – rzuciła gorączkowo. – Tak mi się podoba – sprzeciwił się Lewis, wciąż trochę rozbawiony jej pośpiechem. – Chcę, żebyś mnie trzymał w talii – powiedziała ze złością, i po raz pierwszy Lewisowi przemknęło przez głowę, co tu się naprawdę dzieje. Podporządkował się jej woli, ale gdzieś w głębi poczuł ukłucie niepokoju. Kiedy chwycił ją w pasie, Harriet zaczęła się unosić i opadać drobnymi ruchami, naśladując Noellę tak dokładnie, jak potrafiła. – Pomóż mi! – wysapała. Lewis podchwycił jej rytm i zaczął unosić i opuszczać jej ciało, aż żar tlący się między jej udami od czasu, kiedy zobaczyła Noellę i Edmunda na szczycie klifu, zaczął się w niej rozlewać, a brzuch naprężył się, zwiastując zbliżający się nieuchronnie orgazm. – Zwolnij – wyszeptał Lewis. – Jeśli nie będziesz uważać, skończymy o wiele za szybko. – Chcę szybko skończyć, chcę już dojść – jęknęła Harriet i spróbowała jeszcze zwiększyć tempo. Lewis poznał po jej oddechu i miękkiej, zapraszającej wilgoci otaczającej jego twardy członek, że jest na granicy orgazmu, ale zdał sobie również sprawę, że nie ma to nic wspólnego z nim. Była podniecona i miała ochotę na seks od momentu, kiedy wróciła do niego na przystań w Polperro. Uścisk jego dłoni na jej talii stał się mniej delikatny; poruszał nią teraz tak szybko, że nawet ona była zaskoczona swoją reakcją. Delikatne ukłucia podniecenia zmieniły się w przeszywające ją ostrza; każdy jej mięsień napiął się w oczekiwaniu na nadchodzący orgazm. Lewis nie zamierzał zostawać w tyle; jej gorączkowy pośpiech udzielił się i jemu, rozwiewając resztki myśli o czekającej ich długiej miłosnej sesji. Kiedy ścianki jej pochwy zacisnęły się wokół niego w pierwszych skurczach orgazmu, poczuł narastające mrowienie we wrażliwym czubku penisa. Harriet sięgnęła za siebie i lekko przeciągnęła paznokciami po jego kości biodrowej; oddech uwiązł mu w gardle i orgazm spadł na niego w tej samej chwili, w której ciałem Harriet targnęła seria niemal boleśnie silnych skurczów. Opadła na niego wycieńczona i w pełni zaspokojona. Zza przeszklonych drzwi oranżerii przyglądał im się w milczeniu Oliver Kesby, czując swoją męskość boleśnie napierającą na materiał szortów. Z miejsca postanowił, że tym razem nawiąże bliższą znajomość ze swoimi lokatorami. – To było niesamowite – wydyszała Harriet, opierając się plecami o Lewisa. Lewis nie odpowiedział, nie przyciągnął jej też bliżej ani nie przytulił, jak to zwykle robił, kiedy kończyli się kochać. Zamiast tego szorstko zsunął ją z siebie i zaczął zbierać z podłogi swoje ubrania. – Następnym razem, kiedy podnieci cię coś, co zrobią Edmund i Noella, proponuję, żebyś to ich wykorzystała, żeby się zaspokoić – powiedział oschle. – Lubię wiedzieć, że twoja uwaga jest skupiona na mnie, kiedy się kochamy. Harriet spojrzała na niego skonsternowana. – Nie było ci przyjemnie? – Seks był dobry, jeśli o to pytasz. Ale najwyraźniej zależało mi na większej bliskości. – Przecież to ty chcesz, żebym pragnęła Edmunda! – krzyknęła za nim Harriet, kiedy wychodził z oranżerii. – O co chodzi, nie podoba ci się twój własny scenariusz? Wchodząc po schodach do domu, Lewis zadawał sobie to samo pytanie.

Rozdział 4 Po południu nawet Noella przyznała, że jest wystarczająco ciepło, żeby skorzystać z odkrytego basenu. Uzbrojona w krem przeciwsłoneczny, miękki, jasnoczerwony słomkowy kapelusz i bawełnianą tunikę do kolan, która miała ją chronić przed słońcem, ruszyła w poprzek trawnika. Harriet, która po prostu narzuciła T-shirt na bikini, zastanawiała się, dlaczego Amerykanom każda przyjemność – od cieszenia się słońcem po jedzenie bitej śmietany – wydaje się grzeszna. Edmund na kąpielówki założył ręcznie szyte włoskie spodnie, ale od pasa w górę był nagi i Harriet nie mogła się powstrzymać od porównywania jego ciała z ciałem swojego męża. Klatkę piersiową Lewisa obficie pokrywał ciemny zarost, podczas gdy na lekko opalonej skórze Edmunda kręcone, brązowe włosy rosły tylko wokół sutków i schodziły w dół wąską linią, która dzieliła jego brzuch na dwie części i lekko gęstniała tuż nad paskiem spodni. Był szczuplejszej budowy niż Lewis, ale nie tak drobny, jak się Harriet spodziewała, a mocne mięśnie klatki piersiowej dowodziły, że dba o formę. – Gdzie jest Lewis? – spytał Edmund, zrównując się z Harriet, podczas gdy Noella wysforowała się do przodu. – Rozmawia przez telefon, jak zwykle. Powiedział, że dołączy do nas za kilka minut. – To jest bikini do pływania czy pełni tylko funkcje dekoracyjne? – zapytał z uśmiechem. – Och, jest wielofunkcyjne. Mogę ładnie wyglądać i pływać jednocześnie. – W to nie wątpię; szczerze mówiąc, trudno mi sobie wyobrazić, żebyś wyglądała inaczej niż ładnie – zauważył. – Hej, te leżaki są całkiem wygodne! – zawołała Noella, sadowiąc się przy brzegu basenu i smarując się obficie kremem przeciwsłonecznym. – Jak na kogoś, kto tak bardzo boi się słońca, masz piękną opaleniznę – zauważyła Harriet. – Jest fałszywa, kochanie. To wszystko z butelki; nie przyłapiesz mnie na prażeniu się na słońcu ani smażeniu na skwarek w solarium. Edmund, mógłbyś posmarować mi plecy? Edmund wziął od niej butelkę i rozprowadził emulsję na jej ramionach, nogach i rękach, czyli wszystkim, czego nie okrywał jej jaskrawy biało-niebieski kostium z kontrastującym kwiatowym nadrukiem. – Obróć się, teraz plecy – powiedział, kiedy skończył. Noella przekręciła się na brzuch, wzdychając z zadowoleniem. Patrząc, jak Edmund rozsmarowuje krem na ciele Noelli, Harriet próbowała sobie wyobrazić, jak to byłoby poczuć jego giętkie palce na własnym ciele, zwłaszcza gdyby zabłądziły pod materiał jej dołu od bikini. – Nie przestawaj, najdroższy – szepnęła Noella, kiedy skończył, ale Edmund wyprostował się i odwrócił do Harriet. – Też chcesz trochę? Nie chcemy, żebyś się spiekła i była zmuszona unikać słońca przez następny tydzień. Harriet spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami; odwzajemnił jej spojrzenie, mocno zaciskając palce na tubce z kremem przeciwsłonecznym. – Może to dobry pomysł – zgodziła się. – Chociaż zwykle się nie spiekam. – Wyciągnij się na leżaku obok Noelli. Najpierw plecy. Jego głos był energiczny i bezosobowy i Harriet zastanawiała się, czy pożądanie, które przed chwilą dostrzegła w jego oczach, nie było wytworem jej wyobraźni. Wyciągnęła się na brzuchu i cała napięła się w oczekiwaniu na jego dotyk. – Rozluźnij się – powiedział łagodnie. – Wydaje ci się, że co ci zrobię? – Nie cierpię pierwszych kropli balsamu na skórze, jest zawsze taki zimny – powiedziała Harriet, mając nadzieję, że uwierzy w to wyjaśnienie. – Ja lubię kontrasty – odpowiedział, leniwie przesuwając palcami po jej skórze. – Zimny krem na rozgrzanej skórze, ciepła woda na zimne ciało – cudowne przeciwieństwa. Dotyk jego palców też był cudowny. Ślizgały się po jej ciele i budziły do życia wszystkie zmysły.

Kiedy skończył, cała drżała. – Teraz przód – powiedział spokojnie. Harriet przekręciła się na plecy, nie otwierając oczu, żeby nie musieć na niego patrzeć. Kiedy jego palce dotknęły wrażliwego miejsca tuż nad obojczykami, poczuła gwałtowny przypływ pożądania i jej sutki stwardniały, napierając na cienki materiał bikini. Mięśnie jej brzucha drgnęły nerwowo i musiała włożyć sporo wysiłku w zapanowanie nad przyspieszonym oddechem, kiedy to wspaniałe doznanie zaczęło się rozlewać po całym jej ciele. Edmund starannie rozprowadził krem na górnej, odsłoniętej części jej piersi, lekko uwypuklonych przez jej pozycję, i poczuł, jak nabrzmiewają pod jego dłońmi. Harriet cicho westchnęła i odruchowo wygięła plecy w łuk, by ułatwić mu do siebie dostęp. – Co tu się dzieje? – Głos Lewisa przerwał jej rozmarzenie. – Harriet martwiła się, że się spiecze – wyjaśnił Edmund, wręczając Lewisowi tubkę z kremem. – Proszę, oddaje ją w twoje ręce. Harriet otworzyła oczy i spojrzała w górę na stojących nad nią mężczyzn. Ciemne oczy Lewisa miały niezgłębiony wyraz. – Sam dokończ – odpowiedział po zaledwie sekundzie wahania. – Muszę jeszcze zadzwonić tu i tam. – Chyba nie przyniosłeś tu telefonu? – zamarudziła Harriet. – Lewis jest zajętym człowiekiem – przypomniał jej Edmund. – No dalej, daj mi skończyć i będziesz mogła wejść do wody. Możesz trochę rozsunąć nogi? Harriet wciąż patrzyła na swojego męża, który nagle uśmiechnął się do niej, pogłaskał ją po włosach i odszedł kawałek, żeby usiąść w cieniu, zostawiając ją w rękach Edmunda. Harriet powoli rozsunęła nogi i poczuła, jak Edmund wmasowuje krem w grzbiety jej stóp i napiętą skórę na kostkach, potem przesuwa dłonie wyżej, na łydki, i wreszcie rozprowadza zimną emulsję na jej rozpalonych udach. Jej nogi drżały mimowolnie, a kiedy rozszerzył palce i pozwolił odrobinie balsamu spłynąć w kierunku złączenia ud, Harriet uświadomiła sobie z przerażeniem, że w głębi, tuż za łechtaczką, czuje znajome napięcie świadczące o tym, że jej niesforne ciało rozpoczęło wspinaczkę na szczyt rozkoszy. Gwałtownie zsunęła się leżaka, nieomal wpadając przy tym do basenu. – Wystarczy – powiedziała głosem odrobinę za wysokim, by brzmiał naturalnie. – Chcę popływać. Edmund skinął głową i Harriet zdała sobie sprawę, że doskonale wiedział, jak się czuła i dlaczego zeszła z leżaka. – Jasne – zgodził się. – Noella, wchodzisz? Noella, która obserwowała ich przez słoneczne okulary, uniosła się do pozycji siedzącej i opuściła nogi na ziemię. – Chyba tylko zamoczę stopy – oznajmiła. – Harriet mi powie, czy woda jest bardzo zimna. Kiedy Harriet zanurzała się w basenie, od strony boiska do golfa nadszedł Oliver Kesby. Uśmiechnął się do Noelli, która uniosła rękę w geście pozdrowienia. – Woda wam odpowiada? – zapytał. Harriet, która właśnie zanurzyła ramiona, znów się wyprostowała, próbując nie szczękać zębami. – Jest w porządku – zapewniła go. – W każdym razie powinna być w sam raz, kiedy zacznę pływać. Po prostu nie można stać bez ruchu. – Pewnie tam, skąd przyjechaliście, woda jest cieplejsza – odpowiedział Oliver, przyglądając się Noelli z uznaniem. Jej duże, jędrne piersi wyraźnie rysowały się pod kostiumem, a opalone ramiona i nogi były równie podniecające. – My ogrzewamy swoje baseny – odparowała Noella. Oliver pokiwał głową. – Bardzo bym chciał, ale koszt byłby astronomiczny, a ostatnimi czasy niewielu ludzi spędza wakacje w Kornwalii. Latają do Ameryki, do Disneylandu i Orlando. – Czyżbyś nas winił za swoją zimną wodę? – spytał Edmund, wstając i zdejmując spodnie. – Nie was osobiście – powiedział Oliver pośpiesznie. – Edmund nie jest Amerykaninem! – roześmiała się Noella. – To prawdopodobnie największa

zniewaga, jakiej mógłbyś się wobec niego dopuścić. Prawda, kochanie? Ale Edmund, który skoczył do wody i ciął teraz gładką taflę mocnym kraulem, już jej nie słyszał. Noella patrzyła, jak zrównuje się z Harriet w drugim końcu basenu i jak tych dwoje pogrąża się w rozmowie, przerywanej gromkimi wybuchami śmiechu, chociaż śmiech nigdy nie przychodził Edmundowi łatwo. Skwitowała to leciutkim zmarszczeniem brwi i skierowała uwagę z powrotem na Olivera. – Pływasz? – spytała. – Przez okrągły rok, chociaż zimą korzystam z miejscowych krytych basenów. – Co jeszcze robisz, żeby zachować formę? – spytała Noella. Jego bladoniebieskie oczy zdradzały skrępowanie. – Och, no wiesz, podnoszenie ciężarów, karate, tego rodzaju rzeczy. – Bardzo męskie. A co z kobietami? – Kobietami? – Tak, wiesz, ludźmi takimi jak ja! Oliver zacisnął usta. – Wiem, kto to jest kobieta. – Jestem pewna, że wiesz, kochany, jak również i to, jak je traktować. Chodziło mi tylko o to, czy w tej chwili jest w twoim życiu jakaś szczególna kobieta? – W tej chwili? – spytał, patrząc na nią poważnie. – Tak, w tej chwili. – Nie było, aż do wczoraj – odpowiedział cicho. Noella się uśmiechnęła. – A wiesz, że właśnie na taką odpowiedź miałam nadzieję. Gdzie jest ten twój domek? Oliver wskazał prześwit między pobliskimi drzewami. – Tam. – Będziesz wieczorem u siebie? Po raz pierwszy sprawiał wrażenie nieco zdenerwowanego. – Powinienem być, ale… Noella zobaczyła, że zerka na Edmunda, który ciągnął teraz Harriet wokół basenu. – Nie przejmuj się moim mężem, to już mój problem. Będziesz? Pokusa była zbyt silna, żeby Oliver mógł się jej oprzeć. Wiedział, że popełnia błąd, że ona i jej przyjaciele grali w innej lidze niż on, ale myśl, że mógłby dotykać takiej kobiety jak Noella, nie mówiąc już o kochaniu się z nią, była nie do odparcia. – Tak, będę – obiecał. – Świetnie, to do zobaczenia później – powiedziała Noella, a potem opadła z powrotem na leżak, założyła okulary i zamknęła oczy. Po chwili wahania Oliver ich zostawił. Jeśli Noella miała zamiar dotrzymać słowa, czekały go solidne porządki. W basenie Harriet zanosiła się śmiechem; Edmund trzymał ją w talii i na przemian zanurzał i unosił ponad wodę. Za każdym razem, kiedy znajdowała się z powrotem w basenie, była coraz bliżej niego, ocierała się o jego ciało, aż wreszcie ich nogi się splotły, tak że jego udo znalazło się między jej udami. – Pragnę cię, Harriet – wyszeptał. – Chcę się z tobą kochać, usłyszeć, jak pode mną krzyczysz, tak jak ostatniej nocy w ramionach Lewisa. Wiesz o tym, prawda? Harriet skinęła głową. Nacisk na jej kość łonową był rozkoszny i nie chciała, żeby się skończył. – Dam ci taką rozkosz, o jakiej ci się nie śniło – ciągnął, zaciskając dłonie na jej nagiej talii. – Widziałaś mnie z Noellą w Polperro, prawda? Harriet znów skinęła głową. – Wezmę cię tak jak ją, w miejscu publicznym, gdzie w każdej chwili ktoś będzie mógł nas zaskoczyć. Wiem, że ci się spodoba. Mam rację, prawda? I znów skinęła głową, czując dotyk wody na swoim kroczu, kiedy oboje machali nogami, żeby utrzymać się w pozycji pionowej.

– Pozwolisz mi? – nalegał, świdrując ją oczami. – Naprawdę nie powinnam – wyszeptała Harriet, która czuła swoje galopujące tętno. – A Lewis? Twarz Edmunda pociemniała. – Na pewno mogłabyś… – Harriet! – zawołał nagle Lewis, przytrzymując komórkę między ramieniem i policzkiem – Nie masz nic przeciwko temu, żebym poszedł dziś wieczorem do miejscowego pubu i spotkał się z Markiem? – A dlaczego Mark nie może przyjść tutaj? – spytała Harriet i poczuła, jak palce Edmunda się w nią zagłębiają. Wyraźnie uważał, że głupio zrobiła, zadając to pytanie. – Sądziłem, że nie będziesz chciała, żebyśmy pracowali w domu. – Naprawdę jest mi wszystko jedno – odparowała Harriet, rozdarta między rozdrażnieniem spowodowanym faktem, że zamierzał wyjść i zostawić ją samą z Edmundem, a swoim pragnieniem, żeby tak właśnie zrobił. Lewis uniósł brwi i wrócił do swojej rozmowy telefonicznej. – Widzisz – powiedział Edmund z półuśmiechem. – Los nam sprzyja. – Jest jeszcze Noella – zauważyła Harriet. – Mam przeczucie, że Noella ma własne plany – powiedział Edmund, który sam podsunął żonie, żeby wykonała pierwszy krok, w nadziei, że jej spotkanie z Oliverem ułatwi mu zbliżenie się do Harriet. Zresztą Noella przewidywała, że i tak skończą w łóżku we trójkę. Harriet jednak wciąż się wahała. – Nie jestem pewna – szepnęła. – Nie poddam się – ostrzegł ją Edmund. – I wierz mi, zwykle w końcu dostaję to, czego chcę. – A jeśli to nie jest to samo, czego ja chcę? – spytała Harriet, wyrywając się z jego objęć i odpływając. – Ale przecież jest, prawda?! – zawołał za nią, i miał rację. – Naprawdę wychodzisz? – spytała tego wieczoru Harriet, patrząc, jak Lewis wyjmuje marynarkę z szafy w ich sypialni. – Tak, nie masz nic przeciwko temu? Harriet wzięła głęboki oddech. – Nie, mam tylko nadzieję, że wiesz, co robisz. Przerzucił marynarkę przez ramię i spojrzał na nią w zamyśleniu. – Też mam taką nadzieję, Harriet. Harriet miała absolutną pewność, że jeśli Lewis pójdzie się spotkać z Markiem, ona i Edmund będą się tego wieczoru kochać, i ta myśl z jednej strony ją podniecała, ale z drugiej przerażała. – Proszę cię, Lewis, nie idź – powiedziała cicho. – Nasze życie jest takie dobre, nie psujmy tego. – Ja niczego nie psuję; po prostu idę na drinka ze swoim scenarzystą. Co w tym złego? Wtedy zrozumiała, jak bardzo zależy mu na tym, żeby rozegrał się scenariusz jego filmu, niezależnie od tego, jaką cenę przyjdzie mu za to zapłacić. Wiedziała też, że jeśli już zrobi pierwszy krok, następne trudno jej będzie kontrolować. – Nie ma w tym nic złego – zgodziła się, odwracając się od niego i wyglądając przez okno. – To takie dziwne – dodała, kiedy otworzył drzwi, gotowy do wyjścia. – Co jest dziwne? – Dziś wieczorem po raz pierwszy zrozumiałam, co czuła Rowena tego lata, kiedy się poznaliśmy. Przystojna twarz Lewisa pociemniała. – Nie bądź śmieszna, nie ma żadnego porównania. – Owszem, jest, Lewis, teraz jest zupełnie tak samo, tylko że tym razem przypadła ci w udziale bardziej pasywna rola. I tak sobie myślę, że może ci być trudno to zaakceptować. – Moja „rola”, jak to ujęłaś, będzie dokładnie tak pasywna, jak będę chciał, i ani odrobinę bardziej – odparował, a potem wyszedł. Kiedy Harriet weszła do salonu, zastała tam Edmunda pogrążonego w lekturze. Podniósł na nią wzrok i zapytał: – Lewis wyszedł? – Tak. Gdzie jest Noella?

– Powiedziała, że idzie na spacer – spacer, który, jak podejrzewam, zaprowadzi ją prosto do domku Olivera Kesby’ego. – I nie masz nic przeciwko? – dopytywała się Harriet, która zaczynała się zastanawiać, czy wszyscy mężczyźni są tak obojętni jak Lewis i Edmund. – Były takie czasy, że miałbym coś przeciwko – przyznał – ale te czasy należą już do przeszłości. Dziś wieczorem raczej się z tego cieszę. A ty się nie cieszysz? Harriet stała zakłopotana pośrodku pokoju, nie wiedząc, co zrobić z rękami. – Nie jestem pewna. Edmund wstał i podszedł do niej. Położył dłonie na jej ramionach i uśmiechnął się do niej, ale w jego oczach nie dostrzegła zbyt wiele ciepła. – Chodź ze mną – wymruczał. – Już niedługo będziesz się cieszyła tak samo jak ja, obiecuję ci to. Wziął ją za rękę i poprowadził na górę do sypialni, którą zajmował z Noellą. – Stój spokojnie – powiedział cicho. – Chcę sobie na ciebie popatrzeć. Harriet stała nieruchomo, a on chodził wokół niej, co jakiś czas się zatrzymując, by dotknąć kosmyka jej włosów albo przebiec palcami w górę i w dół jej kręgosłupa. Cała drżała, ale starała się oddychać równomiernie. – Jesteś naprawdę piękna – powiedział w końcu i przesunął palcami po jej brzuchu i biodrach. Pod materiałem sukienki jej ciało zdawało się płonąć. – Rozbierz się i załóż to – powiedział szorstko, wręczając jej jedną ze swoich prążkowanych koszul, którą zdjął z wieszaka. Harriet spojrzała na koszulę. Ku jej zaskoczeniu Edmund wyciągnął dłoń i pieszczotliwie ścisnął jej sutek. Powoli, czując się jak zahipnotyzowana, posłuchała go. Kiedy się przebierała, Edmund zdjął ubranie i gdy odwróciła się do niego przodem, zobaczyła, że ma już pełną erekcję. Jego penis był długi i wyprężony. Wyciągnął rękę i rozpiął górne guziki koszuli, odsłaniając do połowy piersi Harriet, a potem zrobił krok w tył, żeby podziwiać swoje dzieło. – Doskonała! – wykrzyknął i odwrócił ją, żeby mogła się zobaczyć w lustrze na drzwiach szafy. Nigdy wcześniej nie zauważyła, jak seksownie wygląda na kobiecie męska koszula. Edmund stanął za nią i wsunął rękę w jej rozchylony dekolt, delikatnie ściskając jej nabrzmiałą pierś, a Harriet zamknęła oczy i odchyliła się do tyłu, czując, jak zalewa ją gorące pożądanie. – Teraz połóż się na łóżku – mruknął. – Zawiążę ci oczy. Harriet pokręciła głową. – Raczej nie, Edmund. Nie, zanim się lepiej nie poznamy. Nie uśmiechnął się, tylko spojrzał na nią uważnie. – Boisz się mnie? – zapytał. Harriet poczuła, że zaschło jej w ustach. – Raczej nie. A powinnam? – Może trochę, i jeśli mam być szczery, chyba się jednak boisz. Strach jest dobrym afrodyzjakiem, Harriet. – Nie chcę… – Wiem, czego chcesz – powiedział stanowczo. – A teraz połóż się na plecach i zrób to, o co proszę. Poza wszystkim innym nie ma sensu, żebyśmy robili to samo, co robisz z Lewisem, nie sądzisz? Przecież jesteś tu teraz ze mną, ponieważ myślisz, że mogę dać ci coś, czego on nie może. To, co mówił, było prawdą, ale była to prawda, z którą Harriet trudno było się pogodzić. – Wcale nie wiem, dlaczego tu z tobą jestem – powiedziała wyzywająco. – To załóżmy po prostu, że mam rację, i zróbmy to po mojemu, co ty na to? Harriet zdała sobie sprawę, że ma dwa wyjścia. Może powiedzieć Edmundowi, że zmieniła zdanie, wstać, wyjść z pokoju i nigdy więcej nie wspominać o tym incydencie, albo może zostać i odkryć, co ją w nim tak fascynowało. – Dobrze – zgodziła się po chwili zastanowienia. – Zróbmy to po twojemu. – Grzeczna dziewczynka – wyszeptał i położył dłonie na jej ramionach, popychając ją na łóżko, a potem wyjął z szuflady nocnej szafki jedwabną apaszkę i starannie zawiązał wokół jej oczu.

– Chcę, żebyś leżała bez ruchu – wyjaśnił tak obojętnym tonem, że Harriet zastanawiała się przez chwilę, czy w ogóle budzi w nim jakieś emocje – i próbowała zgadnąć, czym cię dotykam. W porządku? Zmarszczyła brwi. – Nie jestem pewna, czy rozumiem, o co ci chodzi. – Zaraz zrozumiesz. A teraz wypnij brzuch. Harriet poczuła, jak gdzieś głęboko wewnątrz niej rodzi się dziwne drżenie, mieszanka lęku i niemal przerażającego pożądania. Bez słowa wygięła plecy w łuk, wypinając smukły brzuch. Uśmiechając się samymi kącikami ust, wyjął winogrono ze stojącej na stole misy z owocami i przeturlał je po jej napiętym, wyeksponowanym ciele. Przy pierwszym dotknięciu Harriet gwałtownie zaczerpnęła powietrza. Kiedy mały, miękki przedmiot przesuwał się po jej naprężonej skórze, starała się go sobie wyobrazić, ale przeszkadzało jej w tym narastające gwałtownie pożądanie, które wzbudzały okrężne ruchy Edmunda. – No i jak myślisz, co to jest? – zapytał Edmund, zafascynowany tym, jak Harriet przygryza dolną wargę, próbując się skupić. – Żelka? Wybuchnął śmiechem. – Zostawimy sobie ten pomysł na później. Nie, to nie żelka, spróbuj jeszcze raz. – Nie mogę myśleć, kiedy mnie dotykasz, to takie miłe uczucie – wymruczała Harriet. – Właśnie dlatego ta gra jest taka przyjemna. Nagle Harriet zgadła: – Winogrono. – Świetnie. Ku ogromnemu rozczarowaniu Harriet od razu zabrał owoc z jej brzucha. Opadła płasko na łóżko. Nie dał jej żadnej wskazówki, którym miejscem na jej ciele zajmie się w następnej kolejności, i kiedy nagle dotknął jej piersi czymś lodowato zimnym, okrągłym, z twardymi krawędziami, wydała cichy krzyk podniecenia. Przedmiot drażnił jej nabrzmiałe ciało, delikatnie drapiąc sterczące sutki, aż zaczęła wić się bezradnie pod jego dotykiem. Edmund nie mógł się powstrzymać, by wolną ręką nie pieścić Harriet, i podczas gdy tajemniczy przedmiot zagłębił się pod jedną z jej piersi, druga dłoń mężczyzny zawędrowała na wewnętrzną stronę jej ud, a potem wyżej, w miejsce ich złączenia. Harriet automatycznie rozłożyła nogi, ukazując pulsującą pożądaniem cipkę. – Co to jest? – wyszeptał. Harriet spróbowała na chwilę zapomnieć o ręce między swoimi udami i skupić się na przedmiocie, którym Edmund obwodził teraz jej lewą pierś. Jego kształt zdawał się zmieniać: czasem był płaski, a momentami wklęsły, i Harriet miała w głowie zupełny mętlik. – To coś metalowego – wykrztusiła, mimowolnie poruszając biodrami w reakcji na doznania płynące z jej podbrzusza. – Masz rację, to jest metalowe. – Znów zaczął ją pieścić wolną ręką, jednak tym razem jego palce zagłębiły się we włosy łonowe i poczuła dotyk opuszka palca na brzegu zewnętrznych warg sromowych – dotyk tak delikatny, a mimo to tak precyzyjny, że nie powstydziłby się go chirurg. – Proszę, dotknij mnie tam mocniej – jęknęła w nieznośnej udręce. – Kiedy zgadniesz, czym cię dotykam – powtórzył, nie przerywając delikatnego głaskania. – To coś ze sztućców! – krzyknęła Harriet, w której umyśle nagle skrystalizowała się wizja pasująca do tego dziwnego dotyku. – Łyżeczka, tak? – Jakiej wielkości? – droczył się z nią, czując, jak jego własne podniecenie rośnie wraz z jej narastającą żądzą. – To nie fair. – Dziś wieczorem to ja ustalam reguły! Jakiej wielkości? – Łyżeczka do deserów. – Dobrze, łyżeczka do deserów. Teraz użyję czegoś, co ma pewien związek z łyżeczką do deserów.

Muszę tylko po to pójść. Harriet mogła się poruszyć, zdjąć opaskę z oczu albo po prostu rozluźnić wszystkie napięte mięśnie, ale postanowiła być posłuszna, wiedziała bowiem, że wszystkie jego zabiegi mają na celu zapewnić jej maksimum rozkoszy, kiedy już wreszcie pozwoli jej dojść. Edmund wszedł do pokoju tak cicho, że go nie usłyszała, i dopiero kiedy poczuła, jak rozchyla jej wargi sromowe, zdała sobie sprawę, że już wrócił. – Teraz powiedz mi, co to jest – powiedział, i nagle złaknione jego dotyku miejsce, w którym tak bardzo chciała poczuć jego członek, wypełniła lodowato zimna substancja, która ledwie tylko dotknęła jej rozpalonego ciała, a już zaczęła się topić i spływać w dół jej bezwstydnie rozkraczonych ud. – To lody! – krzyknęła, podniecona zarówno nowym doznaniem, jak i prostotą zadania. – Niestety nie – powiedział Edmund z udawanym żalem, ale zanim zdążyła zaprotestować, poczuła między udami inny dotyk. Był to czubek jego języka, którym przesuwał powoli po jej cipce, zlizując tajemniczą substancję i tym samym zadając kolejną torturę jej i tak nazbyt pobudzonym zmysłom. Edmund palcami obu dłoni rozszerzał wargi sromowe Harriet, zlizując z niej substancję, która teraz była już niemal całkowicie płynna. Kiedy ją oczyścił, wsunął język w jej najbardziej sekretne miejsce – miejsce, które pragnął zobaczyć od chwili, kiedy pierwszy raz ją spotkał. Jego język był długi i bardziej szorstki, niż była przyzwyczajona, ale wijącej się z pożądania Harriet wydawał się aksamitny. Edmund zlizał ostatnie krople tajemniczej substancji z wejścia do jej pochwy i wniknął językiem do wewnątrz, drażniąc obszar wokół punktu G. Wrażliwy gruczoł natychmiast odpowiedział, śląc gorące strużki gwałtownej rozkoszy w kierunku jej kości łonowej, i Harriet zacisnęła pośladki, żeby jeszcze zwiększyć te doznania. – Zgaduj dalej – powiedział cicho Edmund. – Jeśli ci się uda, doprowadzę cię do orgazmu, Harriet, a przecież właśnie tego teraz potrzebujesz, prawda? Poznaję po tym, jaka jesteś napięta. Powiedz, czujesz coś tutaj? – Położył dłoń na jej podbrzuszu i nacisnął, tak że niemal bolesne uczucie wewnątrz niej przybrało na sile i była pewna, że zaraz dojdzie. – Tak! Tak, czuję! – krzyknęła, nie przejmując się, że ktoś mógłby ją usłyszeć. – Nie wiem, co to jest. Proszę, pozwól mi dojść, bo oszaleję. Zaśmiał się cicho. – Nie oszalejesz, Harriet, chyba że z rozkoszy. Jesteś już blisko. Co Amerykanie lubią prawie tak bardzo jak lody? Wiedziała, ale nie mogła sobie przypomnieć słowa, a przez cały ten czas, kiedy próbowała je przywołać z pamięci, on poruszał językiem w jej wnętrzu i naciskał na dolną część jej brzucha, tak że w końcu zdawało jej się, że całe jej podbrzusze płonie. Orgazm wciąż jej się wymykał, chociaż siliła się, żeby doprowadzić swoją rozkosz do punktu, z którego nie będzie już odwrotu. Widząc jej starania i słysząc jej błagalne jęki, Edmund z trudem nad sobą panował. W końcu postanowił ułatwić jej sprawę. – W Anglii częściej je się to niezamrożone – podpowiedział. – Jogurt! – krzyknęła Harriet. – Mrożony jogurt. – Tak, świetnie. Co chciałabyś w nagrodę? Harriet niemal łkała, rozpaczliwie pragnąc seksualnego zaspokojenia. – Wiesz, czego chcę! – krzyknęła. – Chcę usłyszeć, jak to mówisz, Harriet. Masz mnie błagać. – Chcę dojść i nie mogę dłużej czekać, po prostu nie mogę! – krzyknęła. Z westchnieniem żalu Edmund w końcu uległ jej błaganiom. Dalej lizał jej punkt G, trzymając jedną rękę na jej podbrzuszu, a palcami drugiej muskając delikatnie obszar wokół jej łechtaczki. – Naprzyj na mnie, Harriet – zachęcił ją. – Chcę widzieć twój śliczny guziczek, kiedy będziesz dochodzić. Nie rozumiała, o co mu chodzi, ale słowa do niej dotarły i napięła wewnętrzne mięśnie, zmuszając łechtaczkę do wysunięcia się z okrywającego ją kapturka. Wtedy Edmund przesunął usta i najlżej, jak to możliwe, omiótł lodowato zimnym koniuszkiem języka odsłoniętą wrażliwą wypukłość. Ekstaza Harriet była tak wielka, że niemal nie do zniesienia. Wstrząsały nią cudowne spazmy, a kiedy

jej rozkosz przekroczyła moment szczytu i zaczęła opadać, Edmund znów powiedział jej, żeby na niego naparła, i powtórzył delikatny dotyk, ponownie ożywiając każdy nerw jej ciała. Tym razem krzyknęła wysokim głosem i zakołysała się z boku na bok, tak że Edmund był zmuszony ją puścić i już tylko patrzył, jak szarpie nią drugi i ostatni skurcz spełnienia wyzwalający ją od męki długotrwałego seksualnego napięcia. Edmund był zachwycony jej reakcjami. Była wszystkim, o czym marzył, nawet więcej. Z Noellą miał niekiedy wrażenie, że godzi się na jego gry i eksperymenty po to, by sprawić przyjemność jemu, nie sobie. W stosunku do Harriet nie miał takich obaw, bo Harriet nie była jego żoną. Był przekonany, że pozwoli mu kontrolować sytuację – tak jak lubił – ale tylko jeśli wystarczająco ją wynagrodzi. Fakt, że miał na nią tylko ograniczony wpływ, sam w sobie był afrodyzjakiem, ponieważ w głębi serca lubił sprawować seksualną kontrolę tylko nad kobietami o silnym charakterze. Dominowanie nad kobietą o biernym usposobieniu nie przynosiło mu zadowolenia. I wiedział, że wciąż szuka idealnej bratniej duszy, kobiety, która będzie dla niego wszystkim. Kiedy patrzył, jak Harriet się przed nim odsłania, nie mógł się nie zastanawiać, czy to właśnie ona jest tą jedyną. Jeśli tak, będzie ją musiał odebrać Lewisowi, a to – był tego świadom – będzie bardzo trudne, a nawet niebezpieczne. Lewis nie był mężczyzną, któremu należało wchodzić w drogę, czy to prywatnie, czy zawodowo. Harriet otworzyła oczy i patrzyła na mężczyznę, który właśnie dał jej ogromną rozkosz. – To wszystko? – spytała sennym, cichym głosem. – A co z tobą? Oczekiwała, że się uśmiechnie, ale uśmiech nie przychodził Edmundowi łatwo, więc po prostu przytaknął, zamyślony, jakby doceniając jej słowa. Nie mogła się powstrzymać, by nie porównywać jego zachowania z ciepłem i opiekuńczością Lewisa, mimo to jednak nadal pragnęła poczuć Edmunda głęboko w sobie. W ten sposób, była tego pewna, mogła go skłonić, by emocjonalnie dał z siebie więcej niż w tej chwili. A niezależnie od tego pragnęła, by ją wypełnił, by zaspokoił jej potrzebę bliższego fizycznego kontaktu. – Chyba zostawię sobie coś na następny raz – powiedział powoli. – Chcesz powiedzieć, że nie zamierzasz się ze mną kochać? – Już to zrobiłem, nie pamiętasz? – Coś tam pamiętam – roześmiała się Harriet, przeciągając się ociężale na łóżku. – Ale seks się na tym nie kończy. – Zgadza się, i mamy całe sześć tygodni, żeby zbadać jego granice. Ale myślę, że jest coś, co chciałbym zrobić, zanim skończymy na dziś. Edmund wyciągnął się na łóżku, a Harriet położyła się na nim. Uniósł ją nad siebie, aż znalazła się na czworakach, z rękami po bokach jego talii i piersiami zwieszającymi się po obu stronach jego naprężonego członka i muskającymi jego podbrzusze. Edmund wyciągnął ręce i ścisnął kutasa jej nabrzmiałymi piersiami, wydając przy tym ciche westchnienie rozkoszy. – Ruszaj się na mnie – wymruczał. Harriet spojrzała na jego twarz, wciąż z pozoru obojętną na to, co się działo, i poczuła naglące pragnienie zmuszenia go do jakiejś reakcji. Powoli, rytmicznie poruszała się górę i w dół, zwalniając za każdym razem, gdy była w górze, żeby dostarczyć jego purpurowej żołędzi maksymalnej stymulacji. Wtedy, gdy już przyzwyczaiła Edmunda do stałego tempa, a jego oczy zamgliły się z podniecenia, jeszcze zwolniła i usłyszała, jak oddech więźnie mu w gardle – zgubił rytm i wraz z nim szansę na orgazm, który jeszcze przed chwilą wydawał się nieuchronny. – Moja kolej na zabawę w dręczenie – zaśmiała się Harriet. Ku jej zaskoczeniu Edmund nie roześmiał się w odpowiedzi, tylko patrzył na nią swoimi jasnobrązowymi oczami bez wyrazu. – Czy tak nie jest o wiele zabawniej? – szepnęła, znów zwalniając, kiedy jego oddech zaczął przyspieszać. Edmund z trudem przełknął ślinę i poczuła, jak jego biodra zaczynają się poruszać. Najwyraźniej nie zamierzał dłużej pozwalać jej dyktować warunków i postanowił sam narzucić tempo.

Harriet zaczęła się od niego odsuwać, ale był dla niej za szybki – jego ręce schwyciły ją mocno. Był przerażająco silny i nagle zorientowała się, że chcąc nie chcąc, porusza się w rytmie, który on dyktuje. W ciągu kilku sekund jego usta wykrzywiły się w grymasie rozkoszy; poczuł, jak wzbiera w nim nasienie, a mrowienie w jego żołędzi narasta, aż w końcu z na poły zdławionym jękiem doszedł, gwałtownie tryskając spermą na piersi Harriet i własny brzuch. Wreszcie zaspokojony i rozluźniony, po raz pierwszy ciepło spojrzał na Harriet, a nawet się uśmiechnął. – To było bardzo interesujące – powiedział cicho. – Wygląda na to, że czekają nas razem cudowne chwile. – Dlaczego nie doszedłeś we mnie? – spytała Harriet, kładąc się na plecach obok niego. Odsunął się odrobinę, tak że teraz tylko ich ramiona się stykały. – Dlatego że za bardzo tego chciałem. Wolę odwlekać największą przyjemność tak długo, jak to możliwe, a przecież będą jeszcze inne okazje, prawda, Harriet? Harriet, którą wprost rozpierała energia, w odpowiedzi wydała westchnienie na poły rozkoszy, na poły żalu. – Tak, Edmund – zgodziła się. – Będą jeszcze inne okazje. Upewnię się, czy dobrze cię zrozumiałem – powiedział Mark, odchylając się na krześle. – Bohaterka Mrocznego sekretu, Helena, jest teraz szczęśliwie zamężna, ale wdaje się w romans z jednym z najbliższych przyjaciół swojego męża. Romans, o którym mąż wie, ale na który przyzwala? Lewis jednym haustem opróżnił kieliszek, żałując, że nie został w domu. – Nie, źle mnie zrozumiałeś – odpowiedział poirytowany. – Jak Boga kocham, Mark, są takie chwile, kiedy się zastanawiam, jak w ogóle udało ci się napisać jakiś scenariusz. – Na pewno nie jest to łatwe, kiedy pracuję z tobą – przyznał Mark. – Punkt wyjścia dla filmu jest następujący: mąż zdaje sobie sprawę, że Helena i jego przyjaciel mogliby mieć romans. Bądźmy szczerzy, w końcu nie jest kobietą, która byłaby dobrym materiałem na przeciętną, przykładną żonę, prawda? – Nie, ale ponieważ jest do szaleństwa zakochana w swoim mężu, nie sądzę, żeby taki romans był bardzo prawdopodobny. Oczywiście mogę zrozumieć, że mąż ma na tym punkcie lekką paranoję – wydaje mu się, że każdy facet, który ją spotka, chce się z nią przespać – ale czy naprawdę wdałaby się w coś tak szybko po ślubie? – Nie mam pojęcia. Mark spojrzał na niego przeciągle. – Musisz mieć jakieś pojęcie, bo jeśli ona nie ma romansu, to ty nie masz historii. – Fakt. – To znaczy? – To znaczy, że jeśli nie dojdzie do romansu, ta historia będzie bezużyteczna i będziemy musieli wymyślić inną. Mark poczuł nieprzyjemny skurcz w żołądku. – Lew, to nie jest dobry pomysł. Lewis zmarszczył brwi. – O co ci chodzi? – Znowu bawisz się życiem innych ludzi. Z Mrocznym sekretem ci się udało, wszystko potoczyło się tak, jak chciałeś, ale tym razem możesz nie mieć tyle szczęścia. – A skąd wiesz, czego chciałem ostatnim razem? – Wierz mi, Lew, jeśli ktokolwiek cię zna, to ja, i wiem, że rozstanie z Roweną wyszło ci na dobre, ale z Harriet to zupełnie inna sprawa. Jeśli ją stracisz, będziesz żałował do końca życia. – Jeśli stracę Harriet, to nie z własnej winy – wycedził Lewis przez zaciśnięte zęby. – Wszystko, czego chcę, to dowiedzieć się, jak zachowują się ludzie w obliczu pragnień, które są zakazane. Zawsze mi się wydawało, że zakazując czegoś, w rzeczywistości stwarzamy na to większe zapotrzebowanie, nieważne, czy chodzi o seks, czy o cokolwiek innego. Jeśli ktoś powie naszej

bohaterce: „Śmiało, wdaj się w namiętny romans z najlepszym przyjacielem męża, nikogo to nie zrani, nikt nie będzie miał nic przeciwko, wyjdziesz z tego bez najmniejszego uszczerbku”, to prawdopodobnie nie będzie jej się nawet chciało spróbować. Tylko myśl, że romans jest zakazany, że może doprowadzić do katastrofy, sprawia, że staje się dla niej nieodpartą pokusą. – I dla jej męża – powiedział sucho Mark. Lewis skinął głową. – Tak, i dla jej męża. Pokusa doprowadzenia do katastrofy jest tak duża, że trudno mu się powstrzymać. Chce się też zmierzyć z przyjacielem, sprawdzić, który z nich jest lepszy. Tak naprawdę kierują nim żałośnie samcze motywacje. Mark odchrząknął. – Lew, po co ci to cinéma-vérité? Czemu nie pozwolisz mi po prostu naszkicować scenariusza? Potem wprowadziłbyś takie zmiany, jakie byś uznał za stosowne. Większość ludzi właśnie tak robi filmy, wiesz? Przecież żeby napisać Bezsenność w Seattle, nikt nie stworzył specjalnej audycji radiowej. – Moje filmy są inne i dlatego odnoszą takie sukcesy. Nie odejdę od wypróbowanego przepisu na sukces. – A co z pragnieniami pozostałych postaci? Bierzesz jej pod uwagę? – Na tyle, na ile mogę, ale im też trzeba się przyjrzeć, żeby je zrozumieć. Mark wzruszył ramionami, uświadamiając sobie, że nic nie skłoni Lewisa do zmiany zdania. – Ty jesteś szefem. Kiedy mam zacząć? Lewis spojrzał na zegarek. – Myślę, że będziesz mógł zacząć od razu. Mówię poważnie – nie jestem pewien, ale zadzwonię do ciebie jutro i dam ci znać, czy na sto procent wchodzimy w ten projekt. – Do tego czasu będziesz już wiedział? – Tak – powiedział Lewis, biorąc kieliszki ze stołu i ruszając w stronę baru, żeby je znów napełnić. – Do rana na pewno będę wiedział.

Rozdział 5 Kiedy następnego ranka Harriet otworzyła oczy, ujrzała Lewisa wspartego na łokciu i patrzącego na nią z ogromną czułością w oczach. Przypomniała sobie, że obudziła się, kiedy w nocy wrócił do Penruan, ale gdy położył się obok niej w ich podwójnym łóżku, udawała, że śpi. – Rano zawsze wyglądasz obłędnie pociągająco! – prowokował, całując ją łagodnie w usta. Harriet się uśmiechnęła i automatycznie zarzuciła mu ręce na szyję, namiętnie oddając pocałunek. Dopiero kiedy jego dłonie zaczęły wędrować po jej ciele, otulać jej piersi i błądzić między jej udami, przypomniała sobie, z jakim znawstwem i wprawą Edmund dręczył ją poprzedniego wieczoru, i zesztywniała. Lewis wyczuł jej reakcję i bardzo powoli wypuścił ją z objęć. Leżała na plecach, patrząc na niego, nierozpraszana przez jego dotyk. – A więc zaczęło się? – zapytał cicho. Harriet poczuła, że się rumieni, ale nie potrafiła odwrócić wzroku ani skłamać. – Tak, zaczęło się – wymamrotała. Lewis był wstrząśnięty gwałtowną, nagą furią, która w nim wezbrała, i podobnie wstrząśnięta była Harriet, gdy zobaczyła wściekłość w jego oczach. – Właśnie tego chciałeś – przypomniała mu. – Przynajmniej twój film ma wreszcie jakiś początek. Lewis próbował się uspokoić. Wiedział, że Harriet ma rację, a on zachowuje się niedorzecznie. Przecież właśnie w tym celu wyszedł i zostawił żonę sam na sam z Edmundem. To było konieczne, żeby jego projekt ruszył z miejsca, i spodziewałby się raczej, że będzie podniecony, ale w tej chwili jedynym jego pragnieniem było powybijać Edmundowi zęby i zabrać Harriet z powrotem do Ameryki. – Nie jest jeszcze za późno, żeby to przerwać – powiedziała Harriet. – Jeśli chcesz, mogę… Lewis pokręcił głową. – Nie ma mowy. Skoro zdecydowałaś się to zacząć, musimy to doprowadzić do końca, przez wzgląd na nas oboje. – Nieprawda – powiedziała Harriet. – Ja nie muszę tego ciągnąć. To ty tego chcesz, bo twój film potrzebuje nie tylko początku, lecz także zakończenia. – Chcesz powiedzieć, że nie interesuje cię sprawdzenie, dokąd to wszystko cię zaprowadzi? – zapytał Lewis. – Daj spokój, Harriet, to do ciebie niepodobne. Jeśli Edmund ma wystarczająco dużo uroku, żeby zwabić cię do łóżka, to z pewnością chciałabyś się dowiedzieć, czy ma go dość, żeby cię przy sobie zatrzymać. – Nie chcę, żeby mnie przy sobie zatrzymał! – wykrzyknęła. – Biedny Edmund. Ciekawe, czy zdaje sobie sprawę z tego, że interesuje cię tylko jego ciało – zastanawiał się głośno Lewis. – W porządku – powiedziała Harriet, siadając na łóżku i pozwalając, by opadła z niej kołdra, żeby Lewis mógł zobaczyć jej nagie piersi i gładką, kremową skórę jej ramion i pleców. – Tak, chcę zobaczyć, dokąd mnie to zaprowadzi, jak to ująłeś. Chcę się dowiedzieć, jakiego rodzaju mężczyzną jest Edmund i czy moje pożądanie do niego wzrośnie, czy zmaleje, kiedy go lepiej poznam. Zadowolony? – Przynajmniej jesteś szczera – zauważył Lewis. – Wnoszę z tego, że ostatnia noc była udana? – Owszem, bardzo udana. Lewis chwycił Harriet za ramiona i wciągnął ją na siebie, a potem powoli opuścił na swoją boleśnie twardą erekcję. – No to mam nadzieję, że i to nie będzie rozczarowujące – wycedził przez zaciśnięte zęby, trzymając ją mocno i poruszając nią w górę i w dół. Harriet, która już czuła pierwsze iskierki podniecenia rozpalające jej podbrzusze, wiedziała, że nie mogło być mowy o rozczarowaniu. Kilka minut później zatraciła się w dobrze znanej przyjemności, którą Lewis zawsze potrafił jej dać. Kiedy po jakichś dziesięciu minutach wydała krzyk rozkoszy, po drugiej strony ściany Edmund, który już nie spał, aż zacisnął pięści, starając się nie myśleć o tym, co się właśnie działo.

Przy śniadaniu tylko Noella zdawała się pogodna. Paplała o tym, jak bardzo chciałaby obejrzeć Muzeum Cudownych Maszyn Muzycznych Paula Corina, które mieściło się w młynie nad rzeką Looe. – Mają tam sześciometrowe organy teatralne! – wykrzyknęła, przeglądając ulotkę, którą znalazła na stoliku w holu. – Myślałem, że widziałaś już w życiu dość organów – roześmiał się Lewis. Noella spojrzała na niego z ukosa. – Staram się poszerzać swoje doświadczenia, kochany. Lewis pokiwał głową. – Tak słyszałem. Widziałem Olivera kilka minut temu, kiedy wyszedłem zajrzeć do skrzynki na listy. Wyglądał na trochę zmęczonego. Może za dużo ćwiczeń? Noella wybuchnęła śmiechem. – Szybko dojdzie do siebie. Młodzi mężczyźni są niesamowicie wytrzymali. Harriet spojrzała na Noellę siedzącą po drugiej stronie stołu kuchennego. – Naprawdę poszłaś się z nim spotkać zeszłej nocy? – Jasne, było fantastycznie. Zbulwersowana? – Nie, oczywiście, że nie, chodzi tylko o to, że ledwie go znasz. – Do diabła, po dziesięciu latach małżeństwa nie mogę powiedzieć, że znam Edmunda – powiedziała Noella. – A ty naprawdę myślisz, że znasz Lewisa? – Pewnie nie. – No więc widzisz, co to za różnica? – Różnica dziesięciu lat – powiedział Lewis z szerokim uśmiechem. W tym momencie zadzwonił telefon i Harriet poszła odebrać. Ku jej radości to Ella dzwoniła z Londynu. Brzmiała dość markotnie. – Harriet, właśnie dostałam twój list. – Mówiła nieco szybciej niż zwykle. – Pisałaś to na poważnie, naprawdę mogłabym się u was zatrzymać? – Oczywiście, że tak. Lewis też chciałby cię poznać. – Chodzi o to, że muszę się wyprowadzić ze swojego mieszkania. Jestem spłukana i nie mam widoków na żadną pracę. – No to przyjeżdżaj od razu – powiedziała Harriet nagląco. Ściszyła głos. – Szczerze mówiąc, Ella, przydałaby mi się tu przyjaciółka. Wszystko się trochę skomplikowało i na pewno byłoby mi łatwiej, gdybyś z nami była. – W jakim sensie się skomplikowało? To przecież twój miesiąc miodowy? – Na myśl o tym, że szykuje się jakaś intryga, głos Elli od razu poweselał. – Nie mogę ci tego teraz wyjaśnić, ale potrzebuję cię tutaj, bo czuję, że tracę grunt pod nogami. Boję się, że to wszystko wymknie mi się spod kontroli. – Nie tobie, Harriet. Jesteś najbardziej zrównoważoną osobą, jaką kiedykolwiek spotkałam. Harriet zaśmiała się krótko. – To było dawno temu, Ella. Wierz mi, zmieniłam się. Słuchaj, kiedy możesz przyjechać? – Jeśli chcesz, to nawet dziś – odpowiedziała Ella. – Przyjadę samochodem, ale nie sądzę, żebym do was dotarła wcześniej niż późnym wieczorem. – Świetnie! – zawołała Harriet. – Możesz zostać całe sześć tygodni, jeśli chcesz – dodała lekkomyślnie. Ella podziękowała jej wylewnie i Harriet odłożyła słuchawkę. Wróciła do kuchni, gdzie zastała Noellę i Lewisa głęboko pogrążonych w rozmowie. Od razu się od siebie odsunęli, ale przez chwilę była pewna, że widzi dłoń Lewisa na karku Noelli. – Kto to był? – spytał Lewis. – Ella. Dziś przyjeżdża. Skrzywił się. – Dziewczyna nie traci czasu. – Polubisz ją – zapewniła go Harriet. – Jest naprawdę ładna i jest aktorką, więc będziecie mieli mnóstwo wspólnych tematów.

– Z mojego doświadczenia wynika, że aktorki lubią mówić tylko o sobie. Idziesz z nami obejrzeć te organy, które tak fascynują Noellę, czy zostajesz tu z Edmundem? Harriet pokręciła głową. – Idę z wami. Lewis miał nadzieję, że nie dał po sobie poznać, jak bardzo mu ulżyło. Znów jechali wąską, krętą kornwalijską drogą i znów Lewis prowadził. Harriet nie cierpiała siedzieć za kółkiem, mając go za pasażera, bo ciągle ją pouczał, a Noella stanowczo odmówiła prowadzenia w ruchu lewostronnym. Kiedy zwiedzali wystawę, Lewis, całkowicie zaabsorbowany, oddzielił się od kobiet, więc oglądały zabytkowe organy tylko we dwie. – Jak ci się spodobał Edmund jako kochanek? – spytała Noella cicho, żeby nie usłyszała ich młoda para stojąca tuż koło nich i oglądająca ten sam instrument. Harriet gwałtownie odwróciła głowę i spojrzała na Noellę. – O co ci chodzi? – Chodzi mi o to, czy uważasz, że jest dobrym kochankiem? – Cii! – powiedziała Harriet. – Przecież musisz mieć jakieś zdanie, a ja chętnie je poznam – powiedziała Noella, zniżając odrobinę głos, ale wciąż uśmiechając się szeroko. – Powiedział ci o nas? – spytała Harriet, wstrząśnięta tą myślą. – Oczywiście, że nie; Edmund nigdy nic mi nie mówi – skłamała Noella. – Ale i tak wiem. Zawsze wiem, kiedy wdał się w romans, ma wtedy taką zadowoloną minę, jak kot, który dobrał się do śmietanki. Harriet nie była pewna, czy powinna jej wierzyć, ale ku swojemu zdziwieniu poczuła dziwne podniecenie, rozmawiając o Edmundzie z jego własną żoną. – Prawdę mówiąc, uważam, że jest fantastycznym kochankiem – powiedziała spokojnie. – Lepszym niż Lewis? Harriet pokręciła głową. – Nie, nie lepszym, ale innym. Noella skinęła głową. – Mogę to sobie wyobrazić. Edmund jest inny niż większość mężczyzn. Czasem posuwa się za daleko. – W jakim sensie? – spytała Harriet. – Niedługo się dowiesz, to znaczy jeśli będziesz ciągnęła ten romans. Oliver też był niesamowity – dodała. – Lepszy niż Edmund? – roześmiała się Harriet. – Nie lepszy, ale zupełnie inny! Cóż, jeśli mam być szczera, był bardziej w moim stylu – przyznała Noella. – Problem polega na tym, że Edmund lubi komplikować sprawy, a ja wolę je po prostu pchać do przodu. Oliver był tak nieskomplikowany, jak to tylko możliwe, ale właśnie takiego mężczyzny wczoraj potrzebowałam. Do końca tych wakacji pewnie nauczę go odrobiny wyrafinowania, ale nie za wiele, bo mogłoby go to zepsuć. – No to jaki seks uprawialiście? – spytała Harriet, która bardzo chciała dowiedzieć się czegoś więcej. – Szybki. Stanął przy ścianie, uniósł mnie i po prostu wziął, nawet mnie nie całując. Potem wskoczyliśmy razem do wanny i wziął mnie w wodzie, a wreszcie zrobiliśmy to w ogródku za domem, chociaż tam trochę przeszkadzały nam owady. – Chyba żartujesz – roześmiała się Harriet. – Dlaczego nie? Jest młody i silny, trzy razy to dla niego drobiazg. – Cóż, coś takiego to raczej nie dla mnie – powiedziała Harriet stanowczo. – Wolę bardziej wysublimowane podejście. – Nie chciałabyś zobaczyć go w akcji? – spytała Noella. – Oczywiście, że nie. – Patrzenie cię nie kręci? Harriet przypomniała sobie, jak kiedyś, dawno temu, podglądała Rowenę, i jak bardzo ją to podnieciło.

– Owszem – przyznała. – No to przyjdź i popatrz sobie przez okno, kiedy następnym razem tam pójdę. – Nie, dziękuję – powiedziała Harriet. – Oliver naprawdę mnie nie interesuje. – Szkoda. Muszę przyznać, że ja bardzo bym chciała zobaczyć ciebie i Edmunda razem – rozmarzyła się Noella. – To znaczy? – To znaczy, że wiele bym dała za możliwość zobaczenia was dwojga w akcji. – Dziwię się, że nie proponujesz czworokąta – powiedziała ostro Harriet, odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku Lewisa. – Właśnie o to mi chodzi, kochanie – szepnęła do siebie Noella, która dobrze wiedziała, że na razie nie powinna tego mówić głośno. Harriet stanęła obok Lewisa. Żałowała, że Noella nie wie tego, co ona: że byli pionkami w misternej intrydze uknutej przez Lewisa, który w ten sposób zapewniał sobie materiał na nowy film. Gdyby to wiedziała, mogłaby nie zechcieć opowiadać Harriet o tym, co myślała i robiła, ponieważ Harriet, mimo ambiwalentnego stosunku do jego metody, musiała przekazać Lewisowi wszystko, co mówiła Noella, żeby film stanowił wierne odzwierciedlenie rzeczywistego rozwoju wydarzeń. W drodze powrotnej cała trójka zjadła lunch w pubie i kiedy przyjechali do Penruan House, była już czwarta. Edmund leżał na jednym z leżaków obok basenu; widząc to, Noella jęknęła ze zgrozą: – Nie założył kapelusza i na pewno nie posmarował się kremem! – Nie jesteśmy tu tak uświadomieni w kwestii słońca jak wy w Ameryce – przyznała Harrriet. – Chyba dlatego, że w Anglii jest tak mało prawdziwie letniej pogody, że nie lubimy jej marnować. – Ale opalanie staje się jeszcze bardziej niebezpieczne, kiedy się to robi tylko od czasu do czasu. – Większość Anglików prędzej by umarła, niż dała się posmarować kremem przeciwsłonecznym – roześmiała się Harriet. – Czy to znaczy, że zgadzasz się z Edmundem? – spytał Lewis, trzaskając drzwiami od strony kierowcy, zdaniem Noelli o wiele za mocno. – Nie z Edmundem. – Czyli z Anglikami? Chcesz powiedzieć, że Anglicy przejawiają więcej zdrowego rozsądku niż reszta cywilizowanego świata, leżąc na słońcu i smażąc się? Harriet spojrzała na niego zaskoczona. – Nie, oczywiście że nie. Po prostu wyjaśniałam Noelli, dlaczego Edmund nie chroni się od stóp do głów. – Musimy pamiętać, Noella, że Ameryka była kiedyś kolonią tego kraju – powiedział Lewis z ledwie tłumioną irytacją. – To dziwne, ale zauważyłem, że Anglicy, gdziekolwiek zdecydują się mieszkać, podtrzymują w sobie złudzenie wyższości oparte wyłącznie na fakcie, że są Brytyjczykami! – Słuchaj, o co ci chodzi? – spytała Harriet. – Nic nie mówiłam o poczuciu wyższości i wiem, że to głupie opalać się bez ochrony przeciwsłonecznej. Mówiłam tylko… – Poza tym trzymają się razem – przerwał jej Lewis. – I mają fantastyczną zdolność wyłączania innych ludzi ze swojego brytyjskiego klubu. Harriet nie mogła uwierzyć w to, co słyszy, a nawet Noella była zaskoczona złością w głosie Lewisa. – Hej, to nic takiego – zapewniła go. – Jeśli Edmund się spiecze, to będzie jego wina. Ale się nie spiecze – dodała. – Nigdy się nie spieka, farciarz! – Jeśli o mnie chodzi, muszę się napić – powiedział szorstko Lewis i poszedł w stronę domu. – Co mu się stało? – spytała Noella. Harriet wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia. – Czy to możliwe, że słynny Lewis James jest zazdrosny? Harriet wiedziała, że Noella ma rację, ale tylko się roześmiała i ruszyła w kierunku Edmunda. – Mało prawdopodobne, nawet nie wie, że ma jakieś powody do zazdrości. – To się nazywa instynkt, kochana. Na twoim miejscu bym uważała. Chociaż trzeba mu przyznać, że jest wspaniały, kiedy się złości.

– Ja tak nie myślę – powiedziała Harriet, wściekła, że Lewis się tak zachowuje, chociaż to on popchnął ją w ramiona Edmunda, to on namawiał ją, żeby poszła za swoimi pragnieniami. Na dźwięk ich głosów Edmund usiadł na leżaku, przeciągnął się, podnosząc ręce wysoko w górę, i spojrzał na zegarek. – Nie spieszyliście się. – Zjedliśmy lunch w fantastycznym małym pubie – wyjaśnia Noella – a z powrotem Lewis zawiózł nas drogą widokową. – Szczerze mówiąc, sądzę, że się zgubił – powiedziała ostro Harriet. Edmund parsknął śmiechem. – Przyznał się do tego? – Nie – powiedziała Harriet – ale nie jest najlepszy w przyznawaniu się do błędów. – Lewis jest w złym humorze – powiedziała Noella, przysiadając na oparciu leżaka męża, podczas gdy Harriet usiadła na trawie. Edmund sięgnął w dół i pogłaskał Harriet po głowie. – Dlaczego jest w złym humorze? Chodzi o film? – W pewnym sensie – powiedziała Harriet. Oczy Edmunda zwęziły się, ale nic nie odpowiedział. Zamiast tego pochylił się do przodu i objął dłońmi głowę Harriet, a potem bardzo delikatnie zaczął nią poruszać z boku na bok. – Po prostu się rozluźnij i poddaj moim dłoniom – powiedział cicho. – To łagodzi napięcie. – Nie jestem spięta – zaprotestowała, ale wiedziała, że to nieprawda. Wybuch Lewisa wytrącił ją z równowagi bardziej, niż się spodziewała. Kiedy Edmund kołysał jej głową, czuła, jak rozluźniają się jej ramiona, a głowa staje się coraz cięższa i cięższa, w miarę jak poddawała się jego ruchom. Kiedy już zupełnie się rozluźniła, Edmund skinął na Noellę, która zaczęła delikatnie głaskać Harriet po wewnętrznej stronie przedramienia. Harriet wiedziała, że czuje na sobie rękę Noelli, a nie Edmunda, ale o dziwo nie miało to dla niej znaczenia. Z zamkniętymi oczami, grzejąc się w delikatnym cieple popołudniowego słońca, rozkoszowała się kojącym dotykiem ich obojga, który z początku wydawał jej się zupełnie aseksualny. Z wolna jednak to wrażenie zaczęło się zmieniać. Edmund oparł jej głowę o swoje kolana i przeniósł dłonie na stwardniałe mięśnie jej karku i ramion, stopniowo wsuwając palce coraz głębiej pod jej sukienkę. W tym czasie Noella przesunęła dłoń wyżej i głaskała niezwykle wrażliwą skórę jej ramienia w miejscu, gdzie kończył się krótki rękaw jej bluzki. Harriet czuła, że jej ciało zaczyna się budzić. Mrowiła ją skóra, a wcześniejsza leniwa ociężałość zmieniła się w spotęgowaną świadomość własnego ciała, świadomość, która niosła ze sobą tęsknotę za bardziej intymnym dotykiem. Jej oddech stał się płytszy i Edmund, patrzący na nią spod opuszczonych powiek, właśnie zaczął przesuwać dłonie na przód jej sukienki, kiedy dostrzegł Lewisa zmierzającego przez trawnik w ich kierunku. Nie spiesząc się, zmienił pozycję i kiedy Lewis do nich dołączył, Edmund znów kołysał na boki głową Harriet, podczas gdy Noella trzymała rękę na ramieniu męża. Harriet poczuła, że się od niej odsuwają, otworzyła oczy i zobaczyła stojącego nad nią Lewisa. Zasłaniał słońce i nagle poczuła się zmarznięta – zmarznięta i przestraszona. Z początku był to nieokreślony lęk, ale nagle zrozumiała, czego dotyczył; bała się, że straci Lewisa i całe ciepło, które wniósł w jej życie. – Może popływamy? – zaproponował Lewis. Harriet zobaczyła, że już założył kąpielówki. – Nie wzięłam kostiumu – powiedziała. – Pójdę po niego do domu. – Nie potrzebujesz kostiumu. Jestem pewien, że Edmund jako prawdziwy angielski dżentelmen zamknie oczy, kiedy się będziesz rozbierać, oczywiście jeśli się krępujesz. Harriet nie wiedziała, co ma zrobić, a raczej, co Lewis chce, żeby zrobiła. Spróbowała to wyczytać z jego oczu, ale ich wyraz był nieprzenikniony. Postanowiła, że skoro postawił ją w tej sytuacji, zrobi to, na co sama ma ochotę. Ku swojemu zaskoczeniu miała ochotę rozebrać się do naga przed Edmundem i Noellą, a potem zanurzyć się razem z Lewisem w chłodnej wodzie.

– Nie krępuję się – powiedziała z uśmiechem i Lewis zobaczył, jak jego żona wstaje i rozpina sukienkę, zsuwa ją z nagich piersi, a potem bioder i wreszcie pozwala jej upaść na trawę. Na drugi ogień poszły różowe figi i w ciągu kilku chwil stała przed nimi wszystkimi naga. Lewis patrzył na Edmunda, ciekawy jego reakcji, i zaskoczył go wyraz nagiego pożądania na twarzy przyjaciela. Pomyślał, że widocznie nie pomylił się co do Edmunda. Pragnął Harriet, a ich miłosna schadzka poprzedniego wieczoru najwyraźniej podsyciła, a nie ugasiła jego pożądanie. Od razu pomyślał, jak to wzmocni jego historię, ale niezbyt go to ucieszyło. Noella osobiście uważała, że Harriet jest nieco za szczupła, ale z czysto estetycznej perspektywy potrafiła docenić piękno jej ciała i też nie była zachwycona uczuciami malującymi się na twarzy Edmunda. To było coś więcej niż żądza, jego twarz sugerowała głębsze emocje, mimo że jej mąż był człowiekiem, który zwykle zachowuje większość emocji dla siebie. Harriet była zdumiona, jaką rozkosz sprawia jej bycie w centrum uwagi. Wyczuwała zarówno napięcie między mężczyznami, jak i niepokój i jednoczesne zainteresowanie Noelli, jednak cała jej nieśmiałość ulotniła się w chwili, kiedy zrzuciła ubranie, i nie mogła się już doczekać, kiedy wskoczą z Lewisem do basenu, a Edmund będzie się jej przyglądał z leżaka, wspominając poprzednią noc. Lewis pierwszy wszedł do basenu i stał zanurzony do pasa w wodzie, wyciągając ręce do żony. Harriet obejrzała się przez ramię na Edmunda i widząc, że wciąż uważnie ją obserwuje, wskoczyła w bezpieczne objęcia Lewisa. – Podoba ci się to, prawda? – wyszeptał, kiedy dopłynęli do drugiego brzegu basenu. – Spodziewałaś się, że tak się poczujesz, kiedy obaj będziemy cię oglądać nagą? Harriet pokręciła głową. – Nie, myślałam, że będę się czuła niezręcznie albo że będę zawstydzona. Uśmiechnął się z zadowoleniem. – Zobaczysz, jak daleko mogą cię zaprowadzić twojej zakazane pragnienia. Poczekaj chwilę, zdejmę tylko kąpielówki. Harriet posłuchała. Kiedy jej mąż zdejmował kąpielówki, pozwalając im opaść na dno basenu, spojrzała na Edmunda i Noellę i pomachała do nich radośnie. – Jest cieplutka! – zawołała. – Mnie jest już wystarczająco gorąco – odpowiedział oschle Edmund. Harriet się roześmiała. – Jesteś pewien, że nie chcesz się do nas przyłączyć? W tej samej chwili dłonie Lewisa schwyciły ją w pasie. – Nawet tego nie sugeruj – rzucił z wściekłością. – To jest dla nas i tylko dla nas. Owiń nogi wokół mojej talii. Jej nogi z łatwością uniosły się w wodzie i kiedy go nimi otoczyła, górna połowa jej ciała odchyliła się lekko. Wtedy popchnął ją do tyłu, tak że oparła się o brzeg basenu, a potem sam oparł dłonie na jego krawędzi, ponad jej ramionami, zbliżając się do niej, tak że poczuła, jak twardym członkiem trąca jej cipkę. – Dotknij swoich piersi – szepnął. – Popieść swoje sutki, żeby stwardniały i żebym mógł je ssać, kiedy będę w ciebie wchodził. – Nie mogę – powiedziała Harriet. – Zorientują się, co robimy. – Nie zorientują się. – Właśnie że tak! Lewis popatrzył jej prosto w oczy. – Czy to ci naprawdę przeszkadza? Nie chciałabyś, żeby Edmund zobaczył, jak się kochamy? Nie podnieca cię myśl, że musiałby patrzeć, jak cię biorę, kiedy sam chciałby to zrobić? Rzeczywiście tak było. Jej sutki już stwardniały, nawet nie musiała ich dotykać. Czując narastające pożądanie, wypchnęła biodra do przodu. – Tak – przyznała. Jej źrenice rozszerzyły się z podniecenia. – No to ich dotknij, roluj je między palcami i delikatnie za nie ciągnij; uwielbiasz, kiedy ja co to robię. Harriet była już tak podniecona, że ledwie mogła oddychać. Szybko przesunęła dłonie na piersi,

doskonale widoczne tuż nad linią wody. Kiedy ścisnęła palcami sztywne, różowe koniuszki, zadrżała z ekscytacji i poczuła rodzącą się między udami ociężałość, którą wzmagał jeszcze dotyk wody na jej cipce. Wpatrzone w nią ciemne oczy Lewisa stały się niemal czarne. Zniżył głowę i zaczął na przemian ssać jej wyprężone sutki, a Harriet, czując, jak jego penis ociera się o jej uda, wiła się bezradnie pod wodą, marząc już tylko o tym, żeby w nią wszedł. Edmund obserwował ich w milczeniu ze swojego leżaka. Noella pochyliła się do przodu, nie kryjąc podniecenia, ale jej mąż nie okazał nawet cienia emocji. W jego wnętrzu szalała jednak burza. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czuł się tak podniecony i zarazem tak bezradny. Harriet była żoną Lewisa, a skoro tak, mogli się kochać, gdziekolwiek chcieli, podczas gdy jemu nie pozostawało nic innego, jak czekać na kolejną okazję, kiedy to piękne ciało znów będzie się prężyć pod jego dłońmi. Zdawał sobie sprawę, jak wielką przyjemność czerpie Harriet z tej sytuacji. Rozkoszowała się zarówno fizycznymi doznaniami, których dostarczał jej Lewis, jak i świadomością, że Edmund na nich patrzy. Nie musiał patrzeć, nikt mu nie bronił odwrócić się na pięcie i wrócić do domu, ale nie potrafił tego zrobić. Chciał zostać i patrzeć aż do końca, a kiedy ruchy Lewisa stały się szybsze i woda w basenie zaczęła chlupać o brzegi, Edmund postanowił, że weźmie odwet. Następnym razem, kiedy będzie z Harriet, każe jej za zapłacić za poddanie go tej torturze, a zapłata będzie rozkoszna i podniecająca. Kiedy Lewis w końcu w nią wszedł, od siły pierwszego pchnięcia Harriet na chwilę straciła oddech. Potem zaczął wykonywać okrężne ruchy biodrami, pocierając najbardziej wrażliwą część jej pochwy, tuż przy wejściu, aż poczuła, jak jej mięśnie nieubłaganie tężeją, zwiastując zbliżający się orgazm. Lewis poczuł, jak jej wewnętrzne mięśnie kurczą się wokół niego, i delikatnie przygryzł jej wrażliwy sutek. Mrowienie na czubku penisa rozprzestrzeniło się w dół, aż do jego podstawy, i wreszcie i jego ciało stężało, gotowe na orgazm. Harriet była już blisko – odchyliła głowę do tyłu, a ścięgna jej szyi naprężyły się. Szybko zmienił rytm, pchając mocniej i głębiej, żeby zintensyfikować własne doznania. Przez cały czas Harriet czuła się, jakby jej ciało nabrzmiewało, aż wreszcie ekstaza pochłonęła ją całą, sprawiając, że nawet jej dłonie i stopy drżały z rozkoszy. Lewis doszedł kilka sekund później, pompując biodrami w stawiającej opór wodzie. Zadygotał gwałtownie, odepchnął się od ściany basenu, mocno ściskając Harriet, przyciągnął ją do siebie i patrzył jej prosto w oczy, póki nie skończył. Drżąca Harriet przywarła do niego, opierając głowę na jego ramieniu, i powoli dochodziła do siebie. Edmund i Noella nie mogli oderwać od nich wzroku. Patrząc ponad głową żony, Lewis złapał spojrzenie Edmunda i przez chwilę mężczyźni mierzyli się wzrokiem. Wtedy, ku zaskoczeniu Lewisa, Edmund uśmiechnął się jednym ze swoich rzadkich uśmiechów, a potem wstał i poszedł do domu. Ten uśmiech powinien uspokoić Lewisa, ale tak się nie stało. Teraz, kiedy podniecenie z niej opadło, Harriet była zażenowana i poczuła ulgę, widząc, że Edmund odchodzi. Wyszła z basenu i pozwoliła Lewisowi owinąć się ręcznikiem i wytrzeć do sucha. Noella przeciągnęła swój leżak w bardziej zacienione miejsce i zamknęła oczy. – Przyjemnie? – spytał Lewis, uśmiechając się szeroko. Harriet westchnęła. – Bardzo przyjemnie, Lewis. Nie potrzebuję nikogo prócz ciebie. – Jestem pewien, że jeśli powiesz to Edmundowi, on to zaakceptuje. Nie wyobrażam sobie, żeby mógł wywierać presję na jakiejkolwiek kobiecie. – Nie mogę – powiedziała Harriet po chwili milczenia. Dłonie Lewisa znieruchomiały. – Dlaczego? – Chcę wiedzieć więcej. – O czym? Westchnęła.

– Nie umiem tego wytłumaczyć, ale Edmund sprawia wrażenie, jakby wiedział rzeczy, których nie wiedzą inni ludzie, rzeczy, które ja też chcę wiedzieć. – Niebezpieczne rzeczy? – dopytywał się Lewis. – Może. – To powinno dobrze wpłynąć na notowania filmu – powiedział z udawanym zadowoleniem. Harriet zadrżała, więc znów zaczął ją energicznie wycierać. – To nie jest miłość – szepnęła. – Nie, oczywiście że nie – powiedział Lewis, wręczając jej sukienkę. – Nigdy nie myślałem, że będzie, przynajmniej jeszcze nie teraz. Harriet spojrzała na niego z przerażeniem. – Przecież nie myślisz, że to mogłoby się zmienić w miłość? – Dlaczego nie? – Gdybyś tak myślał, nie ryzykowałbyś tej gry, prawda? – Nie gram w żadną grę, piszę scenariusz filmu – powiedział cierpliwie. – I jesteś gotowy zaryzykować, że zakocham się w Edmundzie? – podniosła głos, tak że Noella aż drgnęła. – Nie mogę kontrolować twoich uczuć, Harriet. Jeśli możesz się zakochać w kimś innym, to równie dobrze może się to stać teraz, jak i później. – Nie chcę się w nim zakochać! – powiedziała ze złością. – Świetnie, to na pewno się nie zakochasz. Szczerze mówiąc, myślę, że może być trudno kochać Edmunda, bo miłość to z zasady dwustronna relacja, a on wydaje się niezdolny do pokochania jakiejkolwiek kobiety. – No to w porządku – powiedziała Harriet. – Chcę dokładnie wiedzieć, co ze sobą robicie – powiedział stłumionym głosem Lewis, zwijając mokry ręcznik. – Chcę, żebyś za każdym razem zdawała mi szczegółową relację. – A jeśli tego nie zrobię? – Dowiem się w inny sposób – powiedział, a Harriet od razu się domyśliła, że tak samo jak przy Mrocznym sekrecie posłuży się ukrytymi kamerami. – Chyba będziesz musiał skorzystać z tego innego sposobu – odparowała. – Nie sądzę, żebym miała ochotę rozmawiać z tobą o wszystkim, co robimy. – Świetnie. – Czas na kąpiel w wannie – powiedziała Noella, wstając z leżaka i kierując się w ich stronę. – Wyglądacie okropnie poważnie. Chyba nie jestem świadkiem sprzeczki kochanków? Nie po tym cudownym wspólnym pływaniu. – Jesteśmy po prostu zmęczeni – odpowiedziała szorstko Harriet i poszła do domu, wyprzedzając pozostałą dwójkę. – W co ty grasz, Lewis? – zapytała Noella. Uśmiechnął się do niej i po raz kolejny pożałowała, że nie jest bardziej w jego typie, bo przeczuwała, że byłby niesamowitym kochankiem. – W nic nie gram – powiedział niewinnie. – Po prostu spokojnie przeżywam swój miodowy miesiąc. – Ty nigdy nie jesteś spokojny, a to jest najdziwniejszy miesiąc miodowy, o jakim kiedykolwiek słyszałam – powiedziała stanowczo. – Nie, ty coś kombinujesz. Tylko nie mogę rozgryźć, o co chodzi. – Nie próbuj, Noella, tracisz tylko czas. – Chcesz powiedzieć, że nie jestem dość bystra, żeby to rozgryźć? Lewis pokręcił głową. – Chcę powiedzieć, że nie ma żadnej tajemnicy. – Wiem, kiedy ktoś mnie okłamuje! – roześmiała się. – Hej, to Oliver. Pójdę i zamienię z nim kilka słów, a potem przygotuję sobie kąpiel. Masz ochotę się przyłączyć? – Może następnym razem! – Lewis też się roześmiał. Harriet, która czuła się zaskakująco przygnębiona, jeśli wziąć pod uwagę to, co wydarzyło się w basenie, weszła do salonu, opadła na jeden z foteli i westchnęła ciężko.

– Co się dzieje? – zapytał Edmund. Harriet podskoczyła. Nie zauważyła go, tak głęboko zapadł się w drugi fotel. – Nic. Jestem tylko zmęczona. – Nie byłem zachwycony, oglądając ciebie i Lewisa w basenie – powiedział cicho Edmund. – Szczerze mówiąc, bardzo mi się to nie podobało. – Nie musiałeś patrzeć. Edmund uśmiechnął się do siebie. – Ale ty chciałaś, żebym patrzył, prawda Harriet? – Było mi wszystko jedno – skłamała. – Kiedy znów pójdziemy do łóżka, zapłacisz za to, co mi zrobiłaś – mruknął złowieszczo. Harriet przeszył dreszcz podniecenia, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, dołączyli do nich Lewis i Noella. Nie mogła jednak przestać myśleć o jego słowach. Wiedziała, że nie żartował, bo nie był tego rodzaju mężczyzną, a po ostrzeżeniach Noelli zastanawiała się, czy nie mądrzej byłoby przerwać ten romans. Na pewno mądrzej, ale jeśli go zakończy, nigdy nie dowie się tego, co chciała wiedzieć: jak bardzo dominujący potrafił być Edmund w miłości.

Rozdział 6 Właśnie kończyli wieczorny posiłek, kiedy ktoś zadzwonił do frontowych drzwi. – To na pewno Ella! – wykrzyknęła Harriet i uniosła się z krzesła. – Ja pójdę – powiedział Lewis. – Nie skończyłaś jeszcze słynnej zapiekanki pani Webster. Zostało coś dla twojej przyjaciółki, gdyby była głodna? – Jest jeszcze całe mnóstwo – zapewniła go Noella. – Ledwie skubnęłam swoją porcję. To chyba jeden z tych brytyjskich przysmaków, bez których spokojnie mogę żyć. – Bądź dla niej miły, Lewis – powiedziała Harriet, kiedy wychodził z pokoju. – Jak bardzo miły ma dla niej być? – spytała Noella. – Wystarczy, że będzie uprzejmy – roześmiała się Harriet. – Lewis nie był zachwycony jej przyjazdem, chociaż naprawdę nie rozumiem dlaczego. Lewis, który właśnie otworzył drzwi frontowe i stanął oko w oko z Ellą Walker, zadawał sobie to samo pytanie. Ella była niższa od Harriet, szczupła, z jasnymi włosami do ramion i pięknymi, ciemnoniebieskimi oczami, które zdawały się kryć w swoich przepastnych głębinach ogromną wiedzę. Kiedy uniosła wzrok i uśmiechnęła się do niego, poczuł, jak zapala się w nim iskra pożądania. Zdał sobie sprawę, że stoi przed nim młoda kobieta świadoma własnej seksualności i tego, jak się nią posłużyć, by dostać to, czego chce. W niczym mu to nie przeszkadzało, a nawet to podziwiał, ale był zaskoczony. Z jakiegoś powodu wyobrażał sobie Ellę jako dziewczynę, której brakuje inicjatywy. Wyciągnęła do niego szczupłą dłoń, która zniknęła w jego własnej, dużej i opalonej. – Cześć, ty pewnie jesteś Ella. Lewis James, mąż Harriet. – Wiem, widziałam cię na zdjęciach w czasopismach filmowych – powiedziała Ella. – To naprawdę miłe, że mnie tu zaprosiłeś. Niewielu mężczyzn zgodziłoby się gościć obcą osobę podczas miodowego miesiąca. Uśmiechnął się i zrobił krok w tył, wpuszczając ją do środka i biorąc jedną z jej walizek. – To nie jest zwykły miesiąc miodowy; niestety wziąłem też ze sobą pracę, dlatego Harriet jest zadowolona z towarzystwa. Są tu też nasi wspólni znajomi. – Mimo wszystko to bardzo miło z twojej strony – powtórzyła Ella, myśląc jednocześnie, że zdjęcia, które wiedziała, chociaż dobre, nie oddawały w pełni jego uroku. Był niesamowicie przystojny i charyzmatyczny, to było oczywiste nawet po kilku minutach rozmowy. Harriet ma szczęście, pomyślała. – Czy my się już nie spotkaliśmy? – spytał Lewis, kiedy szli do jadalni. – Na pewno bym zapamiętała – roześmiała się Ella. Lewis zmarszczył brwi. – Jestem przekonany, że już widziałem twoją twarz. Niech pomyślę. Już mam – wystąpiłaś w awangardowej adaptacji Snu nocy letniej Mike’a Kitta, prawda? Grałaś Tytanię? Ella skinęła głową. – Tak, ale nie sądziłam, że ktokolwiek na to poszedł. – Ja nie poszedłem, ale widziałem zdjęcia, a znajomy, który był na przedstawieniu, opowiadał, że byłaś świetna. Najseksowniejsza królowa elfów, jaką kiedykolwiek widział! – Grałam u boku seksownego Oberona, to bardzo pomogło – powiedziała z uśmiechem. – Teraz, kiedy się poznaliśmy, żałuję, że tego nie widziałem – powiedział cicho Lewis, a Ella poczuła nagle szarpnięcie w żołądku, jakby jechała samochodem i trafiła na wybój. Lewis zrobił na niej takie wrażenie, że wciąż kręciło jej się w głowie, kiedy wchodziła do jadalni, witana przez ucieszoną Harriet, która zaraz przedstawiła ją Edmundowi i Noelli. Później, pomagając się Elli rozpakować w małym pokoiku na poddaszu, Harriet powiedziała jej nieco więcej o tej parze, wyjaśniając, dlaczego się tu znaleźli. – Ona jest seksowna, ale też trochę wulgarna, prawda? – zastanawiała się na głos Ella. – Tak, masz chyba rację – odpowiedziała Harriet. – A jakie wrażenie zrobił na tobie Edmund? – Nieszczególne. Nie jest zbyt przyjacielski, co? Ale twój mąż, Harriet, jest po prostu cudowny! Naprawdę masz szczęście.

– Chyba tak – powiedziała Harriet. Ella spojrzała na nią. – Chyba? Wierz mi, większość kobiet byłaby gotowa zabić za takiego męża. – Wiem, ale on jest taki pochłonięty pracą. Jest dla niego ważniejsza niż cokolwiek innego, włączając w to nasz związek. Ella zmarszczyła brwi. – Daj spokój, Harriet, chyba nie narzekasz, że nie pracuje od dziewiątej do siedemnastej w lokalnym oddziale jakiegoś banku? Czego się spodziewałaś po jednym z bardziej wziętych reżyserów filmowych na świecie? Zresztą kiedy ostatnio do mnie pisałaś, byłaś najszczęśliwszą kobietą pod słońcem. Harriet westchnęła. – Chodzi o to, że on najwyraźniej jest gotowy zaryzykować… – Co zaryzykować? – Nic, głupia jestem. Oczywiście masz rację. A poza tym chciałam żyć inaczej, w końcu to dlatego się u niego zatrudniłam. – Tak, i powinnaś o tym pamiętać. A swoją drogą, słyszałam, że pracuje nad drugą częścią Mrocznego sekretu. – Owszem. Szczerze mówiąc, pracuje nad nią tutaj. – Kto tym razem zagra Helenę? – Jeszcze nie wie. To mu spędza sen z powiek. – O czym będzie ten film? – spytała skwapliwie Ella. – Naprawdę nie wiem, Ella. On o tym ze mną nie rozmawia – powiedziała Harriet. Miała zamiar zwierzyć jej się ze wszystkiego, ale coś w entuzjazmie przyjaciółki wobec Lewisa sprawiło, że stała się ostrożna. Poza tym raczej nie mogła opowiedzieć zawodowej aktorce, jak Lewis pisze swoje scenariusze, bo zaraz wiedziałby o tym cały Londyn, a tym jej mąż raczej nie byłby zachwycony. – Jestem taka zmęczona – powiedziała nagle Ella, kładąc się na łóżku i zamykając oczy. – Był koszmarny ruch, a w samochodzie zrobiło się tak gorąco, że niemal ugotowałam się żywcem. – Może połóż się dziś wcześnie – zasugerowała Harriet. – Łazienkę obok masz tylko dla siebie. Rano możesz wstać, o której chcesz; sami robimy sobie śniadanie. Jest wprawdzie pani Webster, ale Lewis woli schodzić obcym ludziom z drogi, zanim się na dobre nie obudzi! Pani Webster postawi tacę z herbatą pod twoimi drzwiami około ósmej, ale jeśli nie będzie ci się chciało wstawać, po prostu ją tam zostaw. – Cudownie – westchnęła Ella. – Nawet nie wiesz, jakie masz szczęście, Harriet. – Może nie wiem – zgodziła się Harriet, cicho wychodząc z pokoju. – Nie mówiłaś, że jest taka atrakcyjna – powiedział Lewis, kiedy Harriet dołączyła do reszty towarzystwa. – Wiedziałeś, że jest aktorką. – Owszem, ale jest całe mnóstwo aktorek, które nie są tak ładne jak Ella. – Nie uważam, żeby była oszałamiająca – powiedział Edmund. – Jak na mój gust trochę blada. – Grała Tytanię w adaptacji Snu nocy letniej Mike’a Kitta – powiedział Lewis. – Słyszałam, że Oberon byłby lepszą królową elfów! – zaśmiała się Noella. – Mój znajomy twierdził, że Ella była świetna – odpowiedział Lewis. Harriet spojrzała na niego zaskoczona. – Boże, zrobiła na tobie dobre wrażenie! Cóż, i wzajemnie; zdaje się, że w jej oczach jesteś kimś w rodzaju Boga. Lewis uśmiechnął się szeroko. – I ma dobry gust, czego więcej może pragnąć mężczyzna? – Ostrzegałam cię, żebyś uważał na swoje pragnienia – wyszeptała mu Harriet do ucha. Lewis odwrócił głowę i spojrzał na nią w zamyśleniu. – Rzeczywiście, ostrzegałaś. Zupełnie o tym zapomniałem. Dobra, to ja idę do pubu.

– Spotkać się z Markiem? – spytała Harriet. – Nie, po prostu wypić piwo w towarzystwie tutejszych mieszkańców. To mi się pomaga wczuć w atmosferę miejsca. Ktoś ma ochotę się ze mną wybrać? – Chętnie pójdę – powiedziała Noella. – Nigdy nie spędziłam wieczoru w angielskim pubie. Mam nadzieję, że to będzie mniejsze rozczarowanie niż zapiekanka pasterska! – A ty, Edmund? – zapytał Lewis. Edmund pokręcił głową. – Dla mnie angielski pub to żadna nowość. Dla Harriet pewnie też nie. Zostaniemy, co Harriet? Zawsze możemy zagrać w golfa o zmroku. Harriet zaschło w ustach, a serce zabiło jej mocniej. – Jasne, brzmi dobrze. Zresztą puby są dla mnie stanowczo zbyt zadymione. – Jak chcesz – powiedział obojętnie Lewis. – Wrócimy pewnie za jakąś godzinę. A wy dwoje bądźcie grzeczni! Kiedy ucichł dźwięk silnika samochodu, Harriet i Edmund spojrzeli na siebie i mężczyzna wyciągnął rękę. – Chodź tu, Harriet – powiedział łagodnie. – Czas, żebyśmy się trochę lepiej poznali. – A co z Ellą? – spytała Harriet, nagle pragnąc odwlec tę chwilę. – Wyglądała na bardzo śpiącą. O co chodzi? Zmieniłaś zdanie? – Nie, oczywiście, że nie. Westchnął z zadowoleniem. – Spędziłem dziś rano sporo czasu na planowaniu naszego spotkania, na wypadek gdyby zdarzyła nam się taka okazja. Na pewno nie będziesz rozczarowana, Harriet. – To było przed czy po tym, jak widziałeś mnie w basenie? – zapytała. – Przed, ale to bez znaczenia. Świetnie się dostosowuję do nowych okoliczności. W milczeniu ujęła jego wyciągniętą dłoń i poszła za nim. Kiedy znaleźli się w sypialni, Edmund usiadł na brzegu łóżka i podniósł wzrok na Harriet. – Powiedz mi, Harriet, czego ode mnie chcesz? – zapytał cicho. – Myślałam, że to oczywiste – odpowiedziała Harriet, podnosząc dłonie, żeby rozpiąć sukienkę. – Nic jeszcze nie rób – powiedział pośpiesznie. – Chcę najpierw wiedzieć, czego dokładnie ode mnie oczekujesz. – Niczego nie oczekuję. – Kochasz Lewisa, prawda? – ciągnął. – Tak, oczywiście. – To dlaczego tu ze mną jesteś? Harriet wzięła głęboki oddech i spróbowała być tak szczera, jak mogła, bez wyjawiania Edmundowi, że on i jego żona byli częścią nowego filmu jej męża. – Fascynujesz mnie – przyznała. – Coś w tobie sprawia, że czuję się dziwnie, jakbym dzięki tobie mogła się więcej o sobie dowiedzieć. Jakbyś mógł mnie czegoś nauczyć. – Czegoś więcej, niż może cię nauczyć Lewis? – Tak, bo Lewis mnie kocha, a ty nie. Pokiwał głową. – To ma sens, chociaż zawsze istnieje możliwość, że się co do mnie mylisz. – W jaki sposób? – Nieważne w jaki. A więc chcesz dzięki mnie dowiedzieć się więcej o sobie samej, mimo że w ten sposób ryzykujesz przyszłość swojego małżeństwa? – Lewis się nie dowie. Niby jak? Ani ty, ani ja mu nie powiemy. – Pewnie masz rację. Dobrze, Harriet, twoje wyjaśnienie mnie przekonało. Teraz chciałbym wiedzieć, zanim pójdziemy dalej, jak daleko jesteś gotowa się posunąć? Kiedy tylko to powiedział, Harriet zdała sobie sprawę, że właśnie te słowa miała nadzieję od niego usłyszeć, właśnie tak to sobie wyobrażała, kiedy byli ze sobą po raz pierwszy. Mogła się na wszystko zgodzić albo odejść i nie miała najmniejszych wątpliwości, jak postąpi. I że zrobi to, co zrobi, ze

względu na własne pragnienia, nie będzie to miało nic wspólnego z filmem Lewisa. – Bardzo daleko. Jasnobrązowe oczy Edmunda rozpromieniły się i na jego twarzy pojawił się wyraz aprobaty. – Wiesz, Harriet, mam przeczucie, że ty i ja będziemy do siebie pasować. Zdejmij teraz sukienkę, nie traćmy więcej czasu. – Jeszcze tylko jedna sprawa – powiedziała Harriet. – Tak? – Jeśli w którymś momencie będę się chciała zatrzymać, mogę to zrobić, prawda? – Oczywiście – odpowiedział gładko. Harriet nie była pewna, czy mu wierzy, ale ta niepewność, to poczucie zagrożenia w połączeniu z faktem, że w końcu jej najgłębiej skrywane pragnienia ujrzą światło dzienne, sprawiły, że zlekceważyła swoje obawy. – A więc dobrze. – Uśmiechnęła się i zaczęła odpinać guziki sukienki. Kiedy już oboje byli nadzy, Edmund wziął z toaletki duży pojemnik z żelem nawilżającym i zanurzył w nim palce prawej ręki. – Posmaruję tym całe twoje ciało – wyszeptał. – Nie pytaj po co, później wszystko się wyjaśni. Zaintrygowana Harriet stała nieruchomo i pozwalała jego dłoniom przesuwać się po swoim ciele. Wykonywał tę czynność z dziwną obojętnością, starannie rozprowadzając zimny żel na górnej połowie jej tułowia, pod pachami i niżej, na brzuchu. Potem odwrócił ją i to samo zrobił z jej plecami, zatrzymując się dopiero powyżej pośladków. – Pochyl się i dotknij dłońmi palców u nóg – powiedział. Kiedy zgięła się wpół, wmasował żel w napięte półkule jej pośladków i w szczelinę pomiędzy nimi. Harriet zaczęła drżeć z podniecenia, ale Edmund wciąż był bardzo spokojny i dopiero kiedy rozprowadził lubrykant na jej udach i łydkach, a potem znów ją do siebie odwrócił, zobaczyła, że jest sztywny i podniecony. Ukląkł przed nią i wmasował żel w przednią część jej nóg. Kiedy dotarł do pachwin, całe ciało Harriet zaczęło drżeć, ale ku jej rozczarowaniu tam się zatrzymał. Wreszcie wstał, zrobił krok do tyłu i przez chwilę przyglądał jej się w zamyśleniu. – Tak będzie dobrze. Teraz przepaska na oczy. Nie masz nic przeciwko temu, prawda? Harriet, która miała w pamięci poprzedni raz, oczywiście nie protestowała. Uśmiechnęła się i pokręciła głową. Edmund nie odwzajemnił uśmiechu, ale oswoiła się już z jego poważnym podejściem i nie była rozczarowana. Tak naprawdę jego powściągliwa, zdyscyplinowana postawa sprawiała, że jej pożądanie rosło. Kiedy zasłonił jej oczy, spodziewała się, że popchnie ją na łóżko, ale zamiast tego usłyszała, że drzwi się otwierają i do pokoju wchodzi ktoś jeszcze. Usłyszała skrzypnięcie materaca, kiedy nieznajomy położył się na łóżku. – Kto tu jest? – spytała nerwowo. – Spokojnie, to nie Lewis – powiedział Edmund, głaszcząc delikatnie jej piersi, aż jej sutki zaczęły twardnieć. – Możesz się teraz położyć – dodał i zanim zdążyła zaprotestować czy nawet zrozumieć, co się dzieje, łagodnie popchnął ją na łóżko i błyskawicznie rozsunął jej nogi i ręce. Leżała teraz na tym drugim mężczyźnie, plecami na jego torsie; Edmund związał ich nadgarstki i kostki miękkim sznurem. – Szkoda, że nie możesz zobaczyć, jak wyglądasz, Harriet – wyszeptał, kiedy wierciła się na nieznajomym, czując jego erekcję między swoimi nawilżonymi pośladkami. – Jesteś wspaniała. Rozsuń jej nogi – powiedział o wiele ostrzejszym głosem i ku swojemu zaskoczeniu Harriet poczuła, jak nogi mężczyzny rozsuwają się pod nią, pociągając za sobą jej nogi, tak że teraz była całkiem obnażona. Zdała sobie sprawę, że mężczyzna musi być mniej więcej jej wzrostu, co oznaczało, że z pewnością nie był to Lewis, ale ta świadomość wcale jej nie pomogła; nadal czuła się okropnie bezbronna, kiedy tak leżała przywiązana do jednego mężczyzny, a drugi stał nad nią i mogli z nią zrobić wszystko, co tylko chcieli.

– Wygnij plecy w łuk, chcę mieć lepszy dostęp do jej piersi – powiedział Edmund i poczuła, jak plecy nieznajomego odrywają się od łóżka i umięśniona klatka piersiowa napiera na nią i wypycha jej piersi w górę. Palce Edmunda zatańczyły wokół jej brodawek i mimo zdenerwowania Harriet westchnęła pod ich delikatną pieszczotą. Wtedy chwycił jej lewy sutek między palce, ścisnął i nie puszczał, aż bolesne pożądanie nie zmieniło się w coś mroczniejszego i mniej przyjemnego. Dokładnie w chwili kiedy zaczęła czuć ból, uwolnił jej sutek, jednak ku jej zaskoczeniu wcale jej to nie ucieszyło. – Myślę, że podobało ci się bardziej, niż się spodziewałaś – mruknął Edmund, przyglądając się jej poznaczonym żyłkami piersiom, które wciąż nabrzmiewały. – Spróbujmy tego samego z drugą. Wypchnij ją w górę, proszę. Znów mężczyzna pod nią wygiął się w łuk i cała zabawa zaczęła się od nowa, tylko tym razem Edmund ściskał jej sutek kilka sekund dłużej, tak że naprawdę poczuła – choć zaledwie przez moment – jak przeszywa ją dziwny ból, który wciąż jednak był przyjemny. Edmund usiadł koło niej i zaczął ssać na przemian oba jej czerwone, naprężone sutki, przygryzając je zębami i wyciągając je w górę, a potem puszczając. Bawił się nimi tak długo, aż podniecenie ogarnęło dolną część jej ciała i zaczęła niecierpliwie poruszać biodrami, ocierając się o nieznajomego mężczyznę. Natychmiast poczuła, jak jego erekcja jeszcze rośnie i więźnie między je nawilżonymi pośladkami, a kiedy je ścisnęła, poczuła miękką, aksamitną żołądź i usłyszała, jak mężczyzna z trudem łapie oddech pod wpływem tej niespodziewanej stymulacji. – Nie wolno ci szczytować – powiedział chłodno Edmund i Harriet zaczęła się zastanawiać, kim jest ten mężczyzna i jak to możliwe, że tak dobrze nad sobą panuje. – Gdzie mam cię teraz dotknąć, Harriet? – zapytał Edmund. – Nie odpowiadaj słowami, pokaż mi ruchami ciała. Harriet spróbowała zgiąć kolana i rozszerzyć uda, ale zapomniała, że leżący pod nią mężczyzna jest o wiele silniejszy od niej. Ponieważ stawiał opór, w ogóle nie udało jej się poruszyć, aż w końcu on sam raz jeszcze wygiął plecy w łuk, wypychając jej piersi w górę. – Chcesz, żebym wciąż pieścił twoje piersi? – dopytywał się Edmund. – Doskonale, twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. – Nie! – powiedziała Harriet. – Nie poruszyłam nimi, on to zrobił. – Niestety mówienie się nie liczy – roześmiał się Edmund i wyciągnął niewielki wibrator, którym zaczął zataczać kręgi wokół brodawek Harriet, a potem drażnić jej boleśnie stwardniałe sutki. To, że nie widziała, co się dzieje, że była przywiązana do nieznajomego mężczyzny i czuła jego twardy penis między pośladkami, w połączeniu z rozkosznymi pieszczotami jej piersi, wystarczyło, by doprowadzić ją do pierwszego orgazmu. Edmund patrzył, jak wstrząsają nią łagodne dreszcze. Mężczyzna uwięziony pod nią na łóżku jęknął, próbując zapanować nad podnieceniem. – Cudownie! – wykrzyknął Edmund. – Czas chyba jednak zrobić krok naprzód. Gdzie teraz? Tym razem leżący pod Harriet mężczyzna pozwolił jej wypchnąć biodra w górę, w kierunku Edmunda. – Podtrzymaj ją w tej pozycji – mruknął Edmund, a potem wziął do ręki grzebień i przeciągnął nim w poprzek brzucha Harriet, od jednego biodra do drugiego, drapiąc nawilżoną żelem skórę. Harriet zaczęła się wić pod tym przeszywającym doznaniem, a kiedy Edmund zmienił kierunek i przeciągnął grzebieniem w dół, od pępka do granicy jej włosów łonowych, myślała, że oszaleje z podniecenia. Drżenie jej ciała zwiększało też rozkosz leżącego pod nią mężczyzny. – To jest wspaniałe – jęknęła Harriet, która nie mogła dłużej milczeć. – Czuję się cudownie, proszę, nie przerywaj. Edmund nie odpowiedział, zamiast tego zaczął zataczać grzebieniem niewielkie kółka, zaczynając od pępka i przesuwając się coraz niżej, aż dotarł do delikatnego obszaru tuż ponad kością łonową. Harriet odkryła, że przywierając mocniej do twardego ciała leżącego pod nią mężczyzny, może zwiększyć siłę swoich doznań, więc bezlitośnie naparła na nieznajomego, przyciskając pośladki do jego podbrzusza. Usłyszała, jak jęknął w stłumionej udręce, próbując powstrzymać orgazm, ale nie mogła przestać, bo Edmund nie przestawał jej pieścić i rozkoszne wrażenia rozlewały

się na wszystkie części jej ciała. Nagle, właśnie kiedy poczuła gorąco zbliżającego się orgazmu, Edmund zabrał grzebień. Harriet krzyknęła, rozczarowana, ale on po prostu położył palec na jej ustach, obrysowując jej miękkie, gładkie wargi. – Wszystko w swoim czasie – obiecał. Harriet wciągnęła jego palce do buzi i ssała pożądliwie, jak karmione piersią dziecko. Edmund był zaskoczony siłą jej namiętności i przez chwilę rozważał, czy nie skończyć tej męki i nie wziąć jej tu i teraz, ale jego pragnienie przeciągania rozkoszy tak długo, jak to możliwe, jak zwykle wzięło górę. Z żalem zabrał palce i znów skupił się na ciele Harriet. – Rozszerz nogi – powiedział szorstko do mężczyzny i kiedy nieznajomy spełnił jego polecenie, nogi przywiązanej do niego Harriet również się rozchyliły. – Noella to uwielbia – ciągnął Edmund i Harriet usłyszała ciche brzęczenie podwójnego wibratora. Jej podniecenie wzrosło i jeszcze bardziej zwilgotniała, jakby jej cipka topniała od rozkosznego żaru. Jeszcze nigdy nie była taka mokra. – Teraz rozumiesz, dlaczego nie marnowałem na to miejsce żelu nawilżającego – powiedział Edmund rozbawionym głosem. – To powinno być przyjemne dla was obojga. Jedna z końcówek wibratora zatańczyła na górnej części jej rozchylonych ud i Harriet szarpnęła biodrami w górę, odrywając się od ciała nieznajomego mężczyzny. – Rób to, co ona – rzucił ostro Edmund i poczuła, że mężczyzna unosi się i znów ją podpiera. Była teraz otwarta, obnażona i zupełnie bezbronna i Edmund poczuł, jak jego jądra twardnieją w oczekiwaniu na to, co miało nastąpić. Zapanował jednak nad sobą i bardzo delikatnie popieścił wibratorem obszar między jej pochwą a odbytem. Psychicznie i fizycznie Harriet balansowała na krawędzi orgazmu i łagodne wibracje w tym wrażliwym miejscu zepchnęły ją z tej krawędzi z gwałtownością, która ją samą zaskoczyła. Wszystkie jej mięśnie stężały w przeszywającym spazmie; jej ciało eksplodowało, poczuła zbliżającą się rozkosz i krzyknęła ekstatycznie. Skrępowane nogi i ręce drgały; próbowała uderzać nimi o łóżko, ale leżący pod nią mężczyzna otrzymał wcześniej wyraźne instrukcje i wiedział, że ma ją utrzymać tak nieruchomą, jak tylko się da. Starał się zablokować jej ruchy i w rezultacie jej orgazm nie wybrzmiał do końca, zostawiając ją napiętą i podnieconą. Z uśmiechem aprobaty Edmund szybko wsunął drugą końcówkę wibratora pod ciało Harriet, dotykając nim krocza mężczyzny. Jednocześnie zwiększył obroty. Dla mężczyzny, zupełnie na to nieprzygotowanego, to było więcej, niż był w stanie znieść. Już wcześniej Harriet, wiercąc się i napierając na niego, pobudzała go ponad miarę, zwłaszcza że jego sztywny penis tkwił między jej pośladkami. Teraz, pod wpływem nowego bodźca, poczuł, jak mrowienie w żołędzi rozlewa się w dół, ku podstawie penisa. Wibrator wciąż igrał z jego ciałem, Harriet, siląc się na jak najpełniejszy orgazm, wiła się i jęczała, i w końcu przestał nad sobą panować. Edmund obserwował, jak twarz mężczyzny wykrzywia się w desperacji, i wtedy Harriet poczuła ciepło tryskającego nasienia, które spłynęło po jej lędźwiach i pośladkach. – Niezbyt to ładnie z twojej strony – powiedział cicho Edmund. – Teraz chyba powinieneś się postarać, żeby i Harriet poczuła się w pełni zaspokojona. Skrzyżuj nogi. Harriet czuła pod sobą zupełnie wiotkie i rozluźnione ciało mężczyzny, który aż stęknął, usłyszawszy to polecenie, ale jakoś udało mu się zmusić do posłuszeństwa. Ze znużeniem uniósł i skrzyżował nogi, pociągając za sobą nogi Harriet. – Spróbuj jednostajnie napinać mięśnie ud – powiedział Edmund do Harriet. – Chcę poczuć cię w sobie – poskarżyła się Harriet. – Już niedługo, ale najpierw chcę, żebyś przeżyła do końca swój ostatni orgazm. Nie sądzisz, że za wcześnie się skończył? – Tak, ale… – No to rób to, o co cię proszę. Będziesz zdziwiona efektem. Rozpaczliwie łaknąc jakiegokolwiek zaspokojenia, Harriet zaczęła napinać mięśnie tak, jak jej polecił, i szybko poczuła w podbrzuszu pierwsze słabiutkie skurcze. Z czasem stawały się coraz

silniejsze, aż zaczęły przypominać wyładowania elektryczne, wypełniające całą jej miednicę, a kiedy poczuła w łechtaczce cudowne, tętniące pulsowanie, wiedziała już, że dojdzie w ciągu kilku sekund. Kiedy pracowała udami, również jej pośladki się zaciskały i mężczyzna był zmuszony znosić stymulację swojego teraz zwiotczałego penisa o wiele wcześniej, niżby sobie tego życzył. Jednak ku swojemu zaskoczeniu, słysząc ciche okrzyki podniecenia wydawane przez Harriet, które stawały się coraz głośniejsze, w miarę jak zbliżała się do orgazmu, poczuł, że znów twardnieje. Edmund uważnie przyglądał się Harriet. Włosy miała wilgotne od potu, a rozchylone usta ukazywały jej zęby. Całą sobą oddawała się czystej, niczym nieskażonej przyjemności przeżywania tego doświadczenia. – Teraz, Harriet – powiedział nagląco. – Zaciśnij mocniej mięśnie. Chcę, żebyś doszła teraz. – Tak! – krzyknęła Harriet, bo jego słowa były ostatecznym bodźcem, który wyzwolił jej kolejny orgazm, i tym razem jej nogi i ręce miotały się dziko, bo wyczerpanemu mężczyźnie leżącemu pod nią zabrakło sił, by się jej opierać. – Doskonale – powiedział Edmund. – Teraz kolej na mnie. Odczekał kilka chwil, aż Harriet dojdzie do siebie, i położył się na niej. Nagle znalazła się uwięziona między dwoma mężczyznami i to wrażenie było tak nowe i ekscytujące, że poczuła, jak jej ciało nabrzmiewa na samą myśl o tym, co się z nią działo. Edmund przesuwał się po niej w dół i w górę. Ocierał się sutkami o jej piersi, lizał językiem wnętrze jej ucha i wsunął nogę między jej uda, każąc jednocześnie drugiemu mężczyźnie zewrzeć nogi, żeby lepiej stymulować łechtaczkę Harriet. Zupełnie się zatraciła. Jej ciało nie było już niczym więcej jak tylko zbiorem cudownych doznań, podniecenie odsunęło na bok wszelki strach czy wstyd. Właśnie tego chciała od Edmunda, wyczuła, że może jej to pokazać, i teraz rozkoszowała się każdą minutą tego doświadczenia. Edmund wszedł w nią powoli twardym kutasem, obejmując nogami ją i leżącego pod nimi mężczyznę, dzięki czemu nogi Harriet ciasno obejmowały podstawę jego penisa, a stymulacja łechtaczki stała się jeszcze pełniejsza. Wiedział, że nie wytrzyma zbyt długo, że gra wstępna wyczerpała całą jego samokontrolę, ale nie przejmował się tym, bo był pewien, że po wszystkim Harriet wróci po więcej. Poruszał się w jej wnętrzu szybko i rytmicznie, a ona zaciskała mięśnie pochwy wokół jego penisa, chcąc go zmusić do szybkiego orgazmu, bo właśnie tego pragnęła. Edmund się nie opierał, pozwolił jej na te zabiegi, a kiedy dochodził, krzyknął do drugiego mężczyzny, żeby uniósł biodra. Ta niewielka zmiana kąta sprawiła, że Harriet doszła jednocześnie z nim, niemal łkając, tak silne były jej doznania. Edmund opadł na nią, nie zwracając uwagi na uwięzionego pod nimi mężczyznę. – Byłaś wspaniała – wyszeptał, a Harriet poczuła się dumna z powodu tej pochwały. Kiedy doszedł do siebie, wstał i delikatnie rozwiązał nadgarstki i kostki Harriet, a potem pociągnął ją do pozycji stojącej, pozwalając mężczyźnie wyślizgnąć się z pokoju, zanim zdjął z jej oczu przepaskę. Rozejrzała się wokół, szukając jakiejś wskazówki na temat tożsamości drugiego z jej kochanków. – Przecież wiesz, kto to był – powiedział Edmund. Przypomniała sobie umięśnione ciało mężczyzny, jego wzrost i łatwość, z jaką blokował każdy jej ruch. – Tak, chyba wiem, ale wolałabym, żeby to pozostało tajemnicą. – Oczywiście – zgodził się Edmund. – Jest wiele rzeczy, które lepiej pozostawić wyobraźni. Co powiesz Lewisowi, jeśli zapyta, co robiłaś, kiedy był w pubie? – spytał od niechcenia. Harriet się uśmiechnęła. – Nie jestem pewna, ale w tej chwili niezbyt mnie to martwi. To on wciąż zostawia nas samych. – Nie chcę, żeby wiedział – powiedział ostro Edmund. Harriet, która zdawała sobie sprawę, że Lewis dowie się każdego szczegółu albo od niej, albo z kamer, które z pewnością ukrył w pokoju, spojrzała na niego pytająco. – Dlaczego nie?

– Dlatego, że to nie jest mężczyzna, z którego można bezkarnie robić głupca. – Chyba niewielu jest takich mężczyzn – mruknęła Harriet. – Po prostu bądź ostrożna – powiedział Edmund. – Zainwestowałem w twojego męża dużo pieniędzy. Ostatnia rzecz, na jakiej mi w tej chwili zależy, to zniszczenie istniejącego status quo. Harriet chciało się śmiać. Wyobraziła sobie reakcję Edmunda na wieść o tym, że to on był wykorzystywany i że Lewis liczył na to, że przyjaciel uwiedzie jego żonę, bo tylko w ten sposób mógł napisać scenariusz filmu, który miał przynieść Edmundowi pieniądze. Nie sądziła, żeby Edmundowi spodobał się ten żart. Wciągnęła sukienkę na wciąż jeszcze drżące ciało i odwróciła się, żeby wyjść. Jakież było jej zaskoczenie, kiedy Edmund chwycił ją za rękę. – Nie pocałujesz mnie przed wyjściem? – spytał miękko. – Nie – odpowiedziała Harriet. – Dlaczego? – Pocałunek jest wyrazem uczucia, może nawet miłości. A nie o to w tym wszystkim chodzi. Pokiwał głową. – Jesteś taka mądra, Harriet. To dziwne, ale sądziłem, że kobieta musi być emocjonalnie zaangażowana, żeby pozbyć się zahamowań tak, jak właśnie to zrobiłaś. – Tak sądziłeś? – spytała Harriet. – No to wygląda na to, że nie wiesz wszystkiego. Kiedy jednak szła do swojego pokoju, żeby wziąć kąpiel i się przebrać, zastanawiała się, czy nie miał racji. Miała nadzieję, że nie, bo jeśli zacznie coś czuć do Edmunda, sprowadzi na nich wszystkich nieszczęście. W zatłoczonym kornwalijskim pubie Lewis pił beczkowe piwo i robił zapiski w niewielkim notatniku, a Noella patrzyła na niego z namysłem. – Wszystko to woda na twój młyn, prawda, Lewis? – roześmiała się w końcu. – Nawet wyskoczenie na piwo do pubu jest dla ciebie okazją do studiowania ludzkich zachowań. – Nie wrócę już do Kornwalii, muszę im się teraz dokładnie przyjrzeć – odparł. – Czy odkąd poślubiłeś Harriet, inne kobiety przestały ci się podobać? – zapytała, kiedy wysoka, długonoga blondynka przeszła obok ich stołu, uśmiechając się do niego ciepło. – Oczywiście, że nie. Po prostu przestałem coś w tej sprawie robić. – Chcesz powiedzieć, że zamierzasz być jej wierny? Lewis z westchnieniem odłożył notatnik. – Okej, słucham cię uważnie. Co próbujesz mi powiedzieć? – Tylko to, kochany, że twoja cudowna młoda żona nie jest tego rodzaju kobietą, którą można zaniedbywać. Jej samokontrola niekoniecznie dorównuje twojej, zwłaszcza że nie ma żadnej pracy, której mogłaby się z pasją oddawać, kiedy będzie jej brakować seksu. – W naszym małżeństwie nie brakuje seksu! – roześmiał się Lewis. – Ale często zostawiasz ją samą – zauważyła Noella. – Nie jest sama. Jest z nią Edmund. – I ufasz mu? – spytała ze zdumieniem Noella. Lewis odchylił się na krześle i spojrzał na nią zmrużonymi oczami. – A ty nie? – Ani trochę, a już zwłaszcza nie wtedy, gdy chodzi o tak piękną i seksowną dziewczynę jak Harriet. – To dlaczego tu ze mną przyszłaś? Mogłaś zostać w Penruan i odgrywać rolę przyzwoitki. – Miałam inne plany, ale w ostatniej chwili się zmieniły, a nie miałam ochoty na wieczór w domu. – Czy przypadkiem częścią tych innych planów nie był Oliver Kesby? Noella przytaknęła. – Owszem. Zeszłej nocy świetnie się bawiliśmy i mieliśmy się spotkać również dziś wieczorem, ale wystawił mnie do wiatru. Powiedział, że zapomniał o umówionym spotkaniu ze znajomymi, ale mu nie wierzę. – Dlaczego? Wydaje się całkowicie pod twoim urokiem. Nie sądzę, żeby przegapił szansę

na sam na sam z tobą, gdyby tylko mógł coś na to poradzić – powiedział Lewis. – Podobam ci się, Lewis? – spytała Noella cicho, sięgając przez stół i przebiegając palcami po wnętrzu jego dłoni. – Jesteś bardzo seksowną kobietą – powiedział Lewis ostrożnie. Noella zaśmiała się krótko. – Innymi słowy, nie lecisz na mnie. – Pewnie za długo się znamy. Jesteśmy przyjaciółmi, wiesz o tym, ale nie ma między nami chemii, w każdym razie nie z mojej strony. Noella wiedziała, że taka właśnie będzie jego odpowiedź, ale i tak była rozczarowana. – A co z przyjaciółką Harriet? Ona ci się podoba? – Jestem zajęty scenariuszem następnego filmu, a poza tym to mój miesiąc miodowy! Ledwie się przyjrzałem tej Elli. Noella pochyliła się do przodu, opierając łokcie na stole. – O czym będzie twój film, Lewis? – O zakazanych pragnieniach. Noella zadrżała z udawanego lęku. – Intrygujące. Jakich zakazanych pragnieniach? – Tych, które ściągają na ludzi nieszczęścia – powiedział Lewis powoli. – Tych, które prowadzą ich do nierozważnych zachowań, do robienia rzeczy, których mogą żałować przez resztę życia, po prostu dlatego, że powab tego, co zakazane, jest zbyt silny, by mogli mu się oprzeć. – Rozumiem, że mówisz o seksie – dopytywała się Noella. Lewis wydał lekkie westchnienie. – Tak było, kiedy zaczynałem myśleć o tym filmie, ale potem zdałem sobie sprawę, że może też chodzić o inne rzeczy. Weźmy na przykład mnie. Jak słusznie zauważyłaś, być może stawiam na szali małżeństwo z kobietą, o której wiem, że tylko ona może dać mi szczęście, i robię to po to, żeby nakręcić film, który z każdym dniem coraz bardziej mnie zajmuje. Nie sądzę, żeby to się zbytnio różniło od dreszczyku, jakiego dostarcza zakazany seks. – Czy film będzie miał szczęśliwe zakończenie? – zapytała Noella. – Nie mam pojęcia. – Powinieneś w nim umieścić mnie i Olivera – powiedziała z niewinną miną Noella. – On jest właśnie takim mężczyzną, od jakiego powinnam się trzymać z daleka. Jest dla mnie za młody i za biedny, ale daje mi taki seks, jaki najbardziej lubię, i niczego więcej ode mnie nie oczekuje. Nie sądzisz, że to ryzykowne połączenie? – Owszem, sądzę. No a co sprawia, że sobie na to pozwalasz? Uśmiechnęła się szeroko. – Tak jak powiedziałeś: świadomość, że nie powinnam. – Czy ty i Edmund na pewno jesteście szczęśliwi? – sondował Lewis i Noella była zaskoczona niepokojem, jaki odmalował się na jego twarzy. – Byliśmy, ale ostatnio jest inaczej. Zaczynam być zmęczona robieniem tego, czego chce Edmund, zamiast tego, czego sama pragnę. Chyba za długo udawałam, że jestem kimś, kim nie jestem. A pochodzę z prostej rodziny i jestem prostą dziewczyną. – Z kosztownymi upodobaniami! – zauważył Lewis. – Tak, niestety mam kosztowne upodobania. Ale to nie jest jednostronne, Edmund też zaczyna być mną znudzony. Wie, że ostatnio nie mam dla niego zbyt wiele serca, i to go denerwuje. – Chcesz powiedzieć, że on też męczy się w waszym małżeństwie? – spytał Lewis z autentyczną trwogą. – Cóż, następnych dziesięciu lat to małżeństwo na pewno nie przetrwa – powiedziała Noella bez szczególnego żalu. – Było nam razem dobrze, ale oddaliliśmy się od siebie. Edmund potrzebuje kogoś innego. Powiedziałabym, że kogoś bardziej podobnego do Harriet. Lewis próbował się nie przejąć tą uwagą, ale wyraźnie pobladł. – W okolicy nie ma zbyt wielu dziewczyn podobnych do Harriet.

– To może powinieneś się skupić na zatrzymaniu tej jednej, którą masz. Lewis pokręcił głową. – Nie rozumiesz, Noella. Muszę móc jej zaufać. – Ona cię bardzo kocha – powiedziała Noella. – Jaki sens ma celowe podsuwanie jej pokus? – Teraz nie mogę się już wycofać – mruknął Lewis. – Zbyt wiele od tego zależy. – Cóż, zrobisz, jak uważasz, ale naprawdę sądzę, że zachowujesz się jak głupiec. Hej, czy to nie twój kolega Mark tam, w drzwiach? Lewis uniósł wzrok. – Świetnie. Miałem nadzieję, że się tu pokaże. Słuchaj, Noella, skoro już przyszedł, to naprawdę muszę z nim omówić parę spraw. Nie masz nic przeciwko temu, że zamówię ci jeszcze coś do picia i usiądę z nim przy barze? A może raczej wolisz wrócić do Penruan? – Wrócę do Penruan – powiedziała Noella, nawet nie próbując ukryć zaskoczenia. – Ale muszę powiedzieć, Lewis, że w ostatnich miesiącach stałeś się o wiele bardziej samolubny niż kiedyś. – Cóż, tak właśnie jest, kiedy to od ciebie zależy, czy inni ludzie, na przykład twój mąż, zarobią dużo pieniędzy – powiedział Lewis. – Wyglądała na wkurzoną – skomentował Mark, kiedy usiedli przy barze. – Nie jest już szczęśliwa z Edmundem? – Wygląda na to, że nie – powiedział Lewis. – Mam tylko nadzieję, że ktoś inny nie jest z nim za bardzo szczęśliwy. Wyciągaj długopis, mamy sporo do obgadania.

Rozdział 7 Kiedy Noella wróciła do Penruan po wieczorze w pubie z Lewisem, w drzwiach spotkała wychodzącego Olivera. Sprawiał wrażenie równie zaskoczonego, jak ona, a przy tym zakłopotanego. – Mam nadzieję, że ty i twoi przyjaciele miło spędziliście wieczór – powiedziała z sarkazmem w głosie, próbując opanować galopujące myśli. Zastanawiała się, co robił w ich domu. – Było okej – wymamrotał, próbując się obok niej prześlizgnąć. Noella nie miała zamiaru tak łatwo się poddać. – Coś się stało w domu? – spytała. – Stało? – Pomyślałam, że musiałeś coś pilnie naprawić – w głosie Noelli wyraźnie pobrzmiewały ostre nuty. W oczach Olivera Noella była najseksowniejszą kobietą, z jaką się kiedykolwiek kochał, i żałował, że nie może powiedzieć jej prawdy: Edmund oświadczył mu, że wie o jego romansie z jego żoną, ale przymknie na niego oko, jeśli Oliver zgodzi się pomóc mu w jego seksualnych planach. – Kran się zapowietrzył – powiedział nieco zbyt pośpiesznie. – A kto cię wezwał? – Twój mąż. Noella, czy możemy umówić się na jutro? Bardzo chciałbym znów się z tobą spotkać. – Dam ci znać – powiedziała szorstko Noella, której dumę nadwyrężyło wcześniejsze zachowanie Lewisa. Oliver wyciągnął rękę i przyciągnął ją do siebie, unieruchamiając jej ręce i zamykając jej usta dzikim, natarczywym pocałunkiem. – Naprawdę cię pragnę – wyszeptał. Noella uwolniła ręce z jego uścisku i powędrowała dłonią w dół, na przód jego dżinsów. Mimo doświadczeń tego wieczoru Oliver ze zdumieniem stwierdził, że znów jest twardy, i dumą patrzył na reakcję Noelli. – To się daje zauważyć – przyznała, w końcu się uśmiechając. – Postaram się coś zaaranżować. Co powiesz na trójkącik? – dodała po namyśle. Oliver przełknął ślinę. Nie mógł jej przecież powiedzieć, że właśnie w jednym uczestniczył – chociaż grał drugoplanową rolę – i było to dla niego ogromnie podniecające. – To zależy od płci tej trzeciej osoby – powiedział powoli. – Podobałoby mi się zrobienie tego z dwiema kobietami, ale nie z innym mężczyzną. – Chodziło mi o kobietę – zapewniła go Noella, myśląc o Elli. – Zawsze mnie to podniecało. Spróbuję coś zorganizować. – Dobrze – zgodził się Oliver, któremu od tego wszystkiego kręciło się w głowie. Kiedy wracał do swojego domku, dziękował w myślach losowi, za sprawą którego Lewis i jego znajomi wybrali Penruan na miejsce swojego sześciotygodniowego pobytu w Anglii. Noella postanowiła się położyć. W łóżku zastała Edmunda, który leżał na plecach, wpatrując się w sufit. – Miałeś przyjemny wieczór? – spytała. – Wspaniały, dziękuję. Lewis okazał się dobrym kompanem? – Nie, wcale! Nie rozumiem tego człowieka. Próbowałam go ostrzec, że ryzykuje, zaniedbując Harriet, ale nie wydaje mi się, żeby mnie słuchał. Bardziej interesował się swoim następnym filmem. – Co próbowałaś? – zapytał Edmund, siadając na łóżku i piorunując ją wzrokiem. – Ostrzec go, że nie powinien tak dużo zostawiać Harriet samej. – Nigdy się nie wtrącałem do twoich pozamałżeńskich przygód i oczekuję, że ty nie będziesz się mieszać do moich – powiedział chłodno Edmund. – A to dlaczego? Moje przygody nigdy nie zagrażały naszemu małżeństwu – Harriet owszem. – I to cię martwi? – spytał ironicznie. – Oczywiście, że tak – powiedziała z wściekłością Noella. – Powiedziałam Lewisowi, że nie, że nasze małżeństwo to właściwie skończona sprawa, ale zrobiłam to tylko po to, żeby go zdopingować do

jakiegoś działania. Potrzebuję cię, Edmund, wiesz o tym. – Nic mi o tym nie wiadomo. Potrzebujesz moich pieniędzy, ale w razie rozwodu będę bardziej niż hojny, obiecuję ci to Noella chwyciła go kurczowo za ramię. – Harriet jest dla ciebie kimś szczególnym, prawda? – Na pewno jest wyjątkowa – przyznał. – Ale ona kocha Lewisa. – Tym większym jest dla mnie wyzwaniem. – Zakazane pragnienia? – spytała cicho Noella. Edmund wyglądał na zaskoczonego. – Jesteś bardzo spostrzegawcza. Tak, zakazane pragnienia. – Czy to ci nie daje do myślenia? – spytała Noella. – Nie wiem, o co ci chodzi. – Taki tytuł nosi kolejny film Lewisa. – No i co z tego? Noella nie pokonałaby całej długiej drogi od ubóstwa do dobrobytu, gdyby nie dysponowała więcej niż odrobiną sprytu. – Nie przyszło ci do głowy, że on cię wykorzystuje? – Podając mi Harriet na talerzu? Myślę, że to wysoce nieprawdopodobne. Wiesz równie dobrze jak ja, że jest nią absolutnie zauroczony. Tylko głupiec z rozmysłem wystawiłby się na ryzyko utraty kogoś, na kim mu zależy. Nie, Lewis po prostu jest sobą – robi to, na co ma ochotę, i nie dostrzega, jak to ma wpływ na otaczających go ludzi. – A co, jeśli cię jednak wykorzystuje? Jak by to wpłynęło na twoje uczucia do cudownej Harriet? Edmund pokręcił głową z niedowierzaniem. – Chcesz powiedzieć, że i Harriet jest w to wplątana? Że pomaga mu w napisaniu scenariusza, wdając się w romans? – To możliwe. – Nie – zapewnił ją Edmund. – To nie jest możliwe. Przeczy temu wszystko, co się działo dzisiejszego wieczoru. Harriet robi to, czego pragnie. Nikt jej niczego nie dyktuje, jest zaskakująco niezależna. – A co się tu dzisiaj działo? – zapytała Noella. Edmund ziewnął. – Szczegóły już mi się zatarły w głowie, ale jestem zupełnie wypompowany. Myślę, że najwyższa pora iść spać. – Mieliście kłopoty z ciepłą wodą? – spytała Noella przysypiającego już Edmunda. – Nie, dlaczego? – Tylko głośno myślę. Kiedy brałam kąpiel, rury wydawały dziwne dźwięki i zastanawiałam się, czy coś się nie zatkało. – Wcześniej wszystko było w porządku. Jeśli rano wciąż będą problemy, wezwij Olivera. – Na pewno tak zrobię – powiedziała Noella. Jeszcze długo po tym, jak Edmund zasnął, leżała zupełnie rozbudzona i rozmyślała nad swoją przyszłością, a także nad tym, co tak naprawdę tego wieczoru robił w ich domu Oliver. W sąsiedniej sypialni Harriet głęboko spała, kiedy Lewis w końcu wrócił z pubu, ale mimo to ją obudził. Wymamrotała coś sennie, próbując się od niego odwrócić. – Opowiedz mi o tym – powiedział Lewis niskim, naglącym głosem. – Muszę znać wszystkie szczegóły przed jutrzejszym spotkaniem z Markiem. Harriet próbowała się dobudzić. – Nie chcę o tym rozmawiać – marudziła. – Ale musisz! Właśnie o to w tym wszystkim chodzi. Podobało ci się? Czujesz się chociaż trochę winna czy może było ci tak dobrze, że o niczym innym nie myślałaś? Obudź się, Harriet, i porozmawiaj ze mną. Harriet potarła oczy jak dziecko i Lewisa zalała fala czułości. Tak naprawdę pragnął wziąć

ją w ramiona i powoli i czule się z nią kochać, doprowadzić ją do słodkiego, intensywnego orgazmu, który tak go wzruszał. – Przykro mi, Harriet, ale wiesz, że nie mamy wyboru. Poza tym jeśli nie będziemy o tym rozmawiać, wszystko stanie się bardziej niebezpieczne. Harriet uniosła się do pozycji siedzącej, wsuwając sobie pod plecy więcej poduszek. – Bardziej niebezpieczne, Lew? Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie, jakim cudem. Zagrożenia były oczywiste już w chwili, kiedy dałeś mi wolną rękę w podążaniu za moimi pragnieniami. Nie możesz udawać, że było inaczej. – Na litość boską, przecież to film, a nie prawdziwe życie! – syknął, nie chcąc obudzić Edmunda i Noelli. Harriet spojrzała na niego. – I tu właśnie się mylisz, Lewis. Dla ciebie to tylko film, ale nie dla mnie ani nie dla Edmunda. Nie jestem Roweną, wiesz? – Co to niby miało znaczyć? – Rowena była zawodową aktorką. Kiedy pisałeś scenariusz Mrocznego sekretu, wiedziała, jak grać rolę, którą jej wyznaczyłeś, ale ja nie jestem aktorką i nigdy nie byłam. Byłam asystentką, pamiętasz? Kiedy jestem z Edmundem, kiedy się z nim kocham, nie gram. Naprawdę to robię. Właśnie to próbowałam ci powiedzieć! To dlatego cały ten pomysł jest taki niebezpieczny. Nie dostrzegasz różnicy między aktorstwem a prawdziwym życiem? A może w głębi serca uważasz, że wszyscy jesteśmy aktorami? – Chyba rzeczywiście tak uważam – przyznał Lewis spokojnie. – Większość ludzi przez dużą część czasu gra. Zakładają maski profesjonalnych przedsiębiorców albo prostytutek, ale tak naprawdę to nie są oni. Jedyna różnica między tobą a Roweną jest taka, że ona miała praktykę i technikę, do której mogła się odwołać, kiedy gubiła się we własnych emocjach. – Tak, no cóż, ponieważ ja nie dysponuję takim warsztatem, wszystko, co czuję i robię, płynie z serca, a to jest o wiele bardziej niebezpieczne. Czasem nie mogę uwierzyć, że pozwalam, żebyś nam to robił – dodała. – To powiedz mi, że chcesz z tym skończyć – powiedział cicho Lewis. – Jeśli mnie prosisz, żebym dał sobie spokój z tym filmem i wymyślił coś innego, zrobię to. Harriet patrzyła na niego w osłupieniu. Wciąż drżała na wspomnienie doznań, jakich dostarczyły jej dłonie Edmunda, wciąż pamiętała, jak bardzo była podniecona, kiedy znalazła się uwięziona między dwoma mężczyznami rozkoszującymi się jej nieokiełznaną seksualnością. – Chcesz się ze wszystkiego wycofać? – spytała powoli. – Tak, jeśli tego właśnie chcesz, powiedz mi – mówiąc to, patrzył jej prosto w oczy i widział toczącą się w nich walkę. – Nie mogę – przyznała tak cichym głosem, że ledwie mógł ją zrozumieć. – Już na to za późno. Teraz muszę to doprowadzić do końca. Lewis pokiwał głową. – A więc jest tak interesujący, jak sobie wyobrażałaś? – Tak. – A mimo to chcesz winić mnie za swoje zakazane pragnienia? – Nie mogę cię za nie winić – przyznała – ale wiem, że nigdy bym się nie wdała w ten romans, gdybyś mi na to nie pozwolił. – Niezupełnie tak było – powiedział łagodnie. – Harriet, jesteś w nim zakochana? – Nie. Nie jest tego rodzaju mężczyzną, którego mogłabym pokochać. – No to nie ma się czym przejmować. A teraz powiedz mi, co robiliście. Następnego dnia wszyscy późno zeszli na śniadanie, ale tym razem po raz pierwszy dołączył do nich Edmund i Lewis nie mógł nie zauważyć, jak patrzył na Harriet, która krzątała się wokół stołu, rozlewając do szklanek świeżo wyciśnięty sok pomarańczowy. Miała na sobie cytrynowe szorty w kremowe paski, odsłaniające jej długie nogi, a do tego kamizelkę pod kolor narzuconą na białą prążkowaną bluzkę z krótkimi rękawami i okrągłym dekoltem. Jej skóra była zaróżowiona od

przebywania na świeżym powietrzu – lekka opalenizna podkreślała jej wysokie kości policzkowe i bystrość szarego spojrzenia. Lewis zdawał sobie sprawę, że budziłaby zachwyt każdego normalnego, zdrowego mężczyzny, ale nie podobało mu się niemal zaborcze zainteresowanie okazywane jej przez Edmunda. – Mam nadzieję, że dobrze spałaś, Harriet. – To były jedyne słowa, jakie do niej skierował, ale wystarczyły, by zirytować Lewisa. Brzmiały zbyt angielsko i wydawały się obliczone na to, by Lewis poczuł się jak osoba postronna, a nie mąż Harriet. Zdawał sobie sprawę, że zaczyna popadać w paranoję. Tych kilka szczegółów, które udało mu się wydobyć z Harriet na temat wydarzeń poprzedniego wieczoru, bynajmniej nie zmniejszyło jego obaw, a wiedział, że wiele przed nim zataiła. Żeby dowiedzieć się reszty, będzie musiał odtworzyć film z kamery ukrytej w pokoju Edmunda, ale nie był pewien, czy rzeczywiście chce go oglądać. – Jedziemy dziś na Morwellham Quay? – spytała Noella, dopijając sok i sięgając po jabłko. – Jeśli tak, muszę wziąć aparat. Oliver mówi, że to piękne turystyczne miejsce. – Przynajmniej nikt cię nie pomyli z kobietą z dawnych wieków – zauważył Edmund, patrząc na jaskrawo czerwoną spódnicę żony z rozcięciem i jej biały bawełniany T-shirt z ręcznie malowanymi ananasami, brzoskwiniami i winogronami. – To musiały być pobudzające czasy dla mężczyzn, kiedy kobiety nosiły długie spódnice i sznurowane gorsety – ciągnął. – Zakrywanie wdzięków ma swoje niewątpliwe zalety. Lubię ten podniecający dreszczyk, kiedy muszę się napracować, żeby dostać to, czego chcę. Harriet spojrzała na niego spod opuszczonych powiek, ale nic nie odpowiedziała. Zanim Lewis zdążył rzucić jakąś uwagę, do pokoju weszła Ella. Przespana noc najwyraźniej ją odświeżyła, jej błękitne oczy błyszczały ożywieniem. – Cudowny poranek! – wykrzyknęła. Lewis był pod wrażeniem jej głosu, głębokiego i najwyraźniej dobrze wyszkolonego. – Macie jakieś plany? – dodała, rozglądając się po pokoju. – Świetne legginsy i top, kochanie – powiedziała Noella, z aprobatą przyglądając się ogromnym słonecznikom zdobiącym bluzkę Elli. – Masz szczęście, że jesteś drobnokoścista, ja wyglądałabym w tym grubo. – Elli nikt nie mógłby tego zarzucić – powiedział Lewis z uśmiechem. Odwzajemniła uśmiech. Wciąż była oszołomiona jego seksapilem i żałowała, że właśnie się ożenił. Dałaby wszystko za sposobność spędzenia z nim nocy lub dwóch, niezależnie od tego, że oddałaby duszę, żeby móc z nim pracować. – Jest taka wioska, Morwellham Quay w Devonie, gdzie wszyscy chodzą w historycznych kostiumach i wykonują tradycyjne zawody – wyjaśniła Harriet. – Chcemy tam pojechać. – Do mnie dziś rano wpadnie Mark – powiedział zakłopotany Lewis. – Czy nie możemy zrobić tej wycieczki po lunchu? Harriet zacisnęła usta, ale nic nie powiedziała. – Nie bardzo – powiedział Edmund. Na myśl o wyjściu bez Lewisa kąciki jego ust uniosły się w nieznacznym uśmiechu. – Oliver powiedział, że najlepiej tam być w południe. Można nawet dostać tradycyjny lunch. – No to będę się musiał zadowolić nowoczesnym lunchem – odpowiedział krótko Lewis. Spojrzał na Harriet. – Bardzo mi przykro, najdroższa. Wynagrodzę ci to, obiecuję, ale jesteśmy teraz w kluczowym momencie i dopóki nie uporządkujemy kilku spraw, Mark nie będzie mógł ruszyć dalej. Harriet wzruszyła ramionami. – Nie ma sprawy. Jestem pewna, że będę się dobrze bawić i bez ciebie. Ella spojrzała ostro na przyjaciółkę i dostrzegła ciemne sińce pod jej oczami. Zastanawiała się, czy były efektem zbyt wielu wyczerpujących, namiętnych nocy, czy zaprzątających ją trosk, o których Harriet wspominała poprzedniego wieczoru. – Ja już tam byłam – oznajmiła. – Dwa lata temu spędziłam w Devonie cały miesiąc i bardzo dobrze pamiętam tę wioskę, bo zrobiłam tam masę zdjęć. Chyba nie chcę tam znowu jechać.

– No to dobrze się składa, Lewis będzie miał towarzystwo – powiedziała Noella, patrząc w zamyśleniu na Ellę. – Słuchajcie, a może poprosimy Olivera, żeby z nami pojechał jako przewodnik? – powiedział nagle Edmund. – Lepiej się spędza czas w czwórkę niż w trójkę, a jestem pewien, że i on dla odmiany chętnie się stąd ruszy. – Pójdę go zapytać – podchwyciła szybko Noella. – Lewis, zwróć uwagę na rury z ciepłą wodą, kiedy go nie będzie. – A co się stało? – zapytał Lewis, zirytowany, że kiedy on będzie zgrywał film z kamery w pokoju Edmunda, Ella będzie się kręcić w pobliżu. – Wczoraj późnym wieczorem coś tu naprawiał, chociaż nie do końca wiem, kto go wezwał. Prawda, Edmund? Harriet poczuła, że robi jej się gorąco. Miała nadzieję, że się nie zaczerwieniła. – Pójdę do pokoju po rzeczy – wymamrotała. – Nie masz nic przeciwko temu, żeby Oliver z nami pojechał, Harriet? – spytał spokojnie Edmund. Zatrzymała się w pół kroku. – Oczywiście, że nie. – Myślę, że zasłużył na małą nagrodę z naszej strony. Harriet przypomniała sobie, jak ubiegłej nocy tajemniczy mężczyzna szczytował między jej zaciśniętymi pośladkami, i pomyślała, że jeśli tym mężczyzną był Oliver, został już sowicie wynagrodzony, ale raczej nie mogła tego powiedzieć przy Lewisie. – On zawsze tak ciężko pracuje – zgodziła się. Edmund się uśmiechnął. Godzinę później cała czwórka wyruszyła w drogę, Ella wyszła rozejrzeć się po okolicy, a Lewis i Mark zasiedli w oranżerii, tam gdzie niedawno Lewis kochał się z Harriet, żeby w spokoju porozmawiać o filmie. – Martwi mnie – powiedział Mark – zachowanie męża Heleny w związku z jej romansem. – Martwi cię? – Nie sądzę, żeby był w stanie omawiać to tak spokojnie czy nawet pozwolił, by ten romans trwał. Jasne, rozumiem, jak mogło do niego dojść, ale gdyby facet był w niej tak zakochany, jak to jest wcześniej sugerowane, na pewno by się ze wszystkiego wycofał. – To jest próba – przypomniał Lewis scenarzyście. – Na pewno mężowi nie jest łatwo i myślę, że powinieneś to zaakcentować, ale musi wiedzieć, jak daleko Helena jest się w stanie posunąć, w którym momencie sama uzna, że czas to skończyć. – A ten drugi facet, kochanek, zaczyna się w niej zakochiwać, tak? Myślę, że większość mężczyzn oglądających ten film tego właśnie będzie się spodziewać, trudno sobie wyobrazić mężczyznę, który ma z kobietą tak fantastyczny seks i nie angażuje się emocjonalnie. – Niektórzy tacy właśnie są – zauważył Lewis. – Czyli się nie zakocha? Wolałbym nie pisać wszystkiego od nowa, jeśli później zmienisz zdanie. – Myślę – powiedział ostrożnie Lewis – że powinieneś zostawić sprawę otwartą. Nie wykluczaj możliwości, że zaangażuje się bardziej, niż w tej chwili można przypuszczać. – Ale chyba na końcu nie będzie żadnego morderstwa? To jedyny rodzaj scen, w których nie jestem za dobry. Lewis się uśmiechnął. – Nie, nie będzie morderstwa. Pewnego rodzaju śmierć, może, śmierć miłości i zaufania, ale nie morderstwo. Mark zmarszczył brwi i pochylił się ku swojemu pracodawcy. – Bądź ostrożny, Lew. Nie chciałbym, żeby ktokolwiek przy tym filmie ucierpiał, a już najmniej ty. – Ja? Jestem tylko reżyserem! – Chyba za dobrze cię znam, żeby wziąć to za dobrą monetę. Mówię tylko, że naprawdę lubię was oboje, ciebie i Harriet, i nie chcę, żebyście sobie zniszczyli życie dla jakiegoś filmu. – Dzięki za troskę – powiedział chłodno Lewis. – Ale płacę ci za pisanie, a nie za kazania, prawda?

Mark z westchnieniem zaczął pisać. Kiedy wyszedł, minęło już południe i Lewis postanowił, że najpierw popływa, a potem pójdzie coś przekąsić w miejscowym pubie. Puby zaczynały mu się coraz bardziej podobać i pomyślał nawet, że Amerykanie powinni kilka z nich przewieźć przez Atlantyk. Ella leżała na trawie na brzuchu, opierając brodę na dłoniach, i patrzyła na Lewisa, który w samych kąpielówkach zmierzał w stronę basenu. Podziwiała jego oliwkową skórę, odziedziczoną po matce Portugalce, i muskularne ciało – spadek po teksańskim ojcu. Uderzyło ją, jaki jest wysoki. Jest doskonały, pomyślała, i Harriet – spokojnej, konwencjonalnej Harriet – w jakiś sposób udało się go poskromić, przynajmniej jeśli wierzyć tabloidom. Jako aktorka wiedziała jednak, że tabloidy często kłamią. Lewis energicznie przepłynął dziesięć basenów, a potem spojrzał w górę i dostrzegł Ellę siedzącą na skraju basenu, z rękami splecionymi wokół kolan. – Świetnie pływasz – powiedziała z podziwem. – Jestem silny, ale niestety technicznie nie najlepszy. Mam nadzieję, że nie nudzi ci się tu za bardzo samej. Moja praca ma paskudny zwyczaj zabierania mi całego życia, co na swoje nieszczęście właśnie odkrywa Harriet. – Lubię być sama – powiedziała Ella. Nie była to prawda, ale uznała, że taka odpowiedź mu się spodoba. – To dobrze; zbyt wiele kobiet potrzebuje, by je ciągle zabawiać. – Podobnie jak niektórzy mężczyźni – odparowała Ella. Podpłynął do brzegu basenu i podniósł na nią wzrok, odgarniając wilgotne czarne włosy z oczu. – To prawda. Nie chciałem wyjść na seksistę. – Nie jestem na tym punkcie przewrażliwiona – roześmiała się Ella. – Cieszę się, że mężczyźni i kobiety się różnią. Dotarła do niego dwuznaczność jej słów i uśmiechnął się, zadowolony z tej gry. – Ja również. Przyłączysz się do mnie w basenie? – Nie umiem pływać. – No to może pójdziesz ze mną na lunch? Moglibyśmy pójść do pubu przy drodze. Ella wstała. – Poproszę panią Webster, żeby zrobiła dla nas sałatkę; będziemy ją mogli zjeść tutaj i oszczędzimy sobie całego tego zawracania głowy z przebieraniem się przed wyjściem do pubu. – Dobry pomysł – zgodził się Lewis. – Powinienem skończyć swoje czterdzieści basenów do czasu, kiedy sałatka będzie gotowa. Tak też się stało. Kiedy Ella wróciła, siedział na leżaku, z długimi nogami wyciągniętymi przed siebie, ciągle w mokrych kąpielówkach, które ledwie zakrywały jego imponującą męskość. – Jak idzie praca nad nowym filmem? – spytała Ella, wręczając mu tacę z jedzeniem i kieliszek wina. – Tak dobrze, jak na to liczyłem. Wczesne etapy zawsze są koszmarne. – Wiem coś o tym – powiedziała Ella, zsuwając legginsy i siadając po turecku obok jego leżaka, tylko w majteczkach od bikini i T-shircie. – Kto tym razem zagra Helenę? Lewis spojrzał na nią z namysłem. – Jak rozumiem, słyszałaś już, że szukam nowej Heleny? – Oczywiście. Każda młoda aktorka w tym kraju o tym słyszała. – Cóż, wciąż jej szukam – powiedział enigmatycznie. – Planujesz jakieś przesłuchania w czasie, kiedy tu będziesz? Lewis pokręcił głową. – Nie cierpię przesłuchań. Pewnie wyłapię odpowiednią osobę w telewizji albo w kinie. – Albo tutaj, w Kornwalii – powiedziała miękko Ella. Lewis poczuł, jak włosy na jego ramionach się unoszą, i spojrzał w dół, w jej przepastne błękitne oczy. – Albo tutaj – powiedział. Serce Elli waliło w piersi, kiedy zastanawiała się, jaki powinien być jej następny krok. Był nią zainteresowany, wiedziała o tym, ale wiedziała też, że jeśli wykona błędny ruch albo wyda mu się zbyt

nachalna, bez skrupułów wyrzuci ją z domu, nawet jeśli była gościem Harriet. Bardzo powoli ściągnęła T-shirt, pod którym była naga. – Zawsze uważałam, że mam odpowiednią figurę, żeby zagrać Helenę – powiedziała spokojnie. Lewis poczuł, że jego penis drgnął. Na pewno była bardzo seksowna i miała tę samą świadomość własnej kobiecości, która pociągała go w Harriet, a do tego aktorską umiejętność pokazywania tych emocji, które służyły jej celom. W tej chwili grała uwodzenie go, i to działało, co jego ciało bardzo pragnęło pokazać. – Helena to w rzeczywistości Harriet, prawda? – wyszeptała Ella, wyciągając nogi i opierając je o leżak. – Dlaczego tak sądzisz? – Widziałam Mroczny sekret i znam Harriet od lat. Zmieniłeś jedną czy dwie rzeczy, ale niewiele więcej. – Wzorowałem ją na Harriet – przyznał. – A czy to dla ciebie ważne, żebyś pragnął aktorki, która ją zagra, tak samo jak pragniesz Harriet? – spytała niskim głosem. Lewis spojrzał na Ellę i poczuł przypływ czystej żądzy. Była bystrą, seksowną i atrakcyjną dziewczyną, która odpowiednio umalowana mogła wyglądać pięknie na ekranie. I najwyraźniej chciała mu się przypodobać, chociaż nie miał złudzeń dlaczego, a zresztą w tym akurat momencie bardzo tego potrzebował. Kiedy Mark wyszedł, zgrał film z kamery z pokoju Edmunda i obejrzał go na swoim telewizorze. Wciąż miał przed oczami palącą seksualność oglądanych scen i potrzebował kobiety – najchętniej takiej, która była choć trochę podobna do Harriet. – Tak, chyba powinienem pragnąć tej aktorki – powiedział spokojnie. – Chciałabym zagrać Helenę w twoim filmie – powiedziała Ella. – Może zorganizujesz dla mnie małe przesłuchanie? Nawet jeśli zazwyczaj ich nie lubisz, myślę że to ci się spodoba. – Tak sądzisz? – zastanowił się głośno. W jego oczach tańczyło rozbawienie. – Jeszcze długo nie wrócą – ciągnęła Ella, postanawiając postawić wszystko na jedną kartę. – Myślałem, że leczysz złamane serce – przypomniał jej Lewis. – Praca zawsze pozwala mi zapomnieć o takich rzeczach. – A ja zapomniałem, że mieliśmy jeść – zauważył Lewis. Ku zaskoczeniu Elli odłożył swoją tacę na ziemię, wstał i sięgnął po jej dłoń. – Chodź, Ella. Przesłucham cię tutaj, w cieniu tamtych krzaków. – Tutaj? – Ella wyobrażała sobie wygodną sesję na miękkim łóżku. Skrzywił usta. – O co chodzi? Nie sprostasz temu jako aktorka? Żołądek Elli skręcił się z pożądania. – Oczywiście, że sprostam. Nie jestem tylko pewna, czy mamy tu dość prywatności, to wszystko. – Myślałem, że aktorki są oswojone z publicznością – drażnił się z nią, kiedy szli do cienia. – Ale rozumiem, będziemy tu zupełnie sami, obiecuję. Ella rozejrzała się dookoła. Jak daleko sięgała wzrokiem, nikogo nie było widać, a zresztą zdała sobie sprawę, że musi zaakceptować jego warunki, jeśli chce dostać tę rolę. A chciała. Pragnęła tej roli niemal tak bardzo, jak romansu z Lewisem Jamesem. Kiedy już zeszli ze słońca, Lewis usiadł na ziemi naprzeciwko Elli i sięgnął do jej majteczek od bikini, opuszczając je tuż poniżej linii wzgórka łonowego. Tam je zostawił, tak że stała ze złączonymi nogami, uwięzionymi przez bieliznę, ale nie aż tak złączonymi, żeby jego język nie mógł jej dotknąć tam, gdzie najbardziej chciała go poczuć. Lewis jednak postanowił zacząć wyżej. Postawił jej stopę pomiędzy swoimi kolanami i delikatnie lizał skórę jej kości biodrowych, dotykając jednocześnie nosem jej brzucha i czując, jak drgają jej mięśnie. Ella spróbowała się poruszyć, zmusić go, żeby powędrował niżej, ale on nie zamierzał się spieszyć i musiała się zadowolić objęciem lewą dłonią jego karku. Ella wydepilowała linię bikini, a nawet usunęła większość włosów, które normalnie pokrywały

górną część jej wzgórka łonowego, zostawiając tylko wąski pasek powyżej górnego złączenia zewnętrznych warg sromowych. Dzięki temu kiedy Lewis powędrował językiem niżej, mógł swobodnie lizać to kuszące, delikatne miejsce, co okazało się dla niego niezwykle podniecające. Próbował sobie wyobrazić podobnie nagie ciało Harriet i nagle jego język stał się bardziej natarczywy, aż w końcu, ku zachwytowi Elli, rozsunął jej zewnętrzne wargi i powoli przeciągnął językiem po wewnętrznych, docierając do łechtaczki, która zaczynała powoli twardnieć. Kiedy nosem odsunął z niej napletek i chwycił wargami ten niewielki guziczek, nogi Elli zaczęły drżeć, a jej wolna ręka powędrowała do prawej piersi, masując nabrzmiewające ciało, tak że obie jej najważniejsze strefy erogenne były stymulowane. Patrząc w dół na granatowoczarne włosy Lewisa, który z zapałem pracował językiem między jej udami, Ella ledwie mogła uwierzyć w to, co się działo, i nagle, bez ostrzeżenia, wstrząsnął nią szybki orgazm, zostawiając ją zdyszaną po tej niespodziewanej rozkoszy. Lewis zaczekał, aż jej ciało przestanie drżeć, a potem polizał środkowy palec lewej ręki i wsunął go między jej naprężone pośladki. Ella ugięła kolana, żeby go w siebie przyjąć, a on delikatnie krążył opuszkiem wokół jej odbytu, nie przestając pieścić i uderzać językiem okolic jej łechtaczki. Intensywne błyski niewiarygodnej rozkoszy przebiegały przez jej ciało i poczuła, jak mięśnie jej podbrzusza twardnieją, a w jej wnętrzu wzbiera nieznośne napięcie. Lewis wiedział, że Ella zbliża się do potężnego orgazmu i jego własne podniecenie wzrosło. W jego wyobraźni nie była Ellą, lecz Harriet, a kiedy zaczęła kwilić i błagać go, żeby nie przestawał, słyszał głos Harriet, a nie jej przyjaciółki. Ella ugięła nogi jeszcze bardziej, zapraszając go do swojego wnętrza, i Lewis wsunął palec do jej tylnej dziurki, delikatnie nim poruszając i naciskając wrażliwe zakończenia nerwów, aż Ella zaczęła krzyczeć z podniecenia. Jej łechtaczka się schowała i Lewis uświadomił sobie, że dziewczyna zaraz dojdzie. Zsunął do samej ziemi jej majtki od bikini i pomógł drżącej Elli się z nich wyplątać. Poczuła rozczarowanie, że nie czuje już jego palca w tym najintymniejszym miejscu swojego ciała ani dotyku jego sprawnego języka między udami; wiedziała jednak, że cokolwiek zdarzy się dalej, będzie nawet lepsze, więc kiedy położył ją na plecach na trawie i rozsunął jej szeroko nogi, uniosła na niego wzrok, próbując wyczuć, czego od niej oczekuje. Lewis ukląkł obok jej prawej nogi, a lewą podniósł w górę, kładąc jej stopę na swoim ramieniu. – Teraz w ciebie wejdę – mruknął. – Kiedy to zrobię, chcę, żebyś wsunęła w siebie palec i dodatkowo mnie pobudzała, kiedy będę w środku. Ella nigdy wcześniej tego nie robiła, ale nie mogła się doczekać, żeby spróbować, i kiedy tylko w nią wszedł, posłusznie sięgnęła w dół. Był taki duży, że z początku jej zadanie okazało się za trudne; musiał się trochę wycofać, żeby mogła spełnić jego prośbę. Kiedy już trzymała palec na jego penisie, wykonał pierwsze pchnięcie. Wchodził w nią powoli i nieustępliwie, wspinając się ku pewnemu orgazmowi, podczas gdy Ella wiła się pod nim, z trudem łapiąc oddech. Ella poczuła, że jej palec pociera podstawę jego penisa. Z każdym energicznym pchnięciem stymulowała też podstawę jego żołędzi. W tych momentach jego oddech zamierał, a wycofując się, Lewis wydawał cichy jęk. Nigdy wcześniej nie była tak podniecona. Nawet gdyby nie był tak wprawnym kochankiem, już sam fakt, że kochał się z nią Lewis James i że wszystko odbywało się pod gołym niebem, gdzie w każdej chwili ktoś mógł ich zobaczyć, wystarczyłby, żeby ją podniecić. Połączenie obu tych rzeczy to było niemal więcej, niż mogła znieść, i orgazm nadszedł szybciej, niż pragnęła, nie mogła go już dłużej odwlekać. – Dochodzę! – krzyknęła i Lewis poczuł, jak mięśnie jej pochwy zaciskają się wokół niego mocno. Krzyknęła w zapamiętaniu i jej ciało szarpnęło się i opadło na trawę. Lewis też był już bliski szczytu. Dalej w nią wchodził, teraz jednak szybciej, myśląc tylko o własnej przyjemności. Nagle przed oczami stanął mu obraz Harriet, kiedy doszła pod wprawnymi dłońmi Edmunda, i od razu i on doszedł, odchylając głowę do tyłu z krzykiem bardziej bólu niż rozkoszy.

Ella drżała spazmatycznie, kiedy Lewis opadł na trawę obok niej. Dotykali się tylko ramionami; każde z nich powoli dochodziło do siebie. – Byłeś wspaniały – powiedziała Ella głosem ochrypłym z emocji. – Ty też – mruknął Lewis, ale poczuł się dziwnie pusty i chciał już tylko, żeby Ella wróciła do domu. To nie była jej wina, wszystko zrobiła tak jak trzeba, seks był udany, ale nie była Harriet i nagle poczuł się bardzo samotny. Ella przekręciła się i położyła się na nim, ocierając się piersiami o jego tors. – Będę mogła ją zagrać? – spytała bez tchu. Lewis zmarszczył brwi. – Co? – Czy zagram Helenę w twoim filmie? Czy przesłuchanie wypadło zadowalająco? – Byłaś bardzo przekonująca – zapewnił ją. – Rozumiem, jak wiele znaczy dla ciebie praca – powiedziała. – Nie martw się, nic nie powiem Harriet. W końcu to był tylko sprawdzian, prawda? – Nie wiem, co to było – przyznał Lewis. – Jesteś bardzo pociągającą kobietą, Ella, a ja z całą pewnością nie jestem święty. – Nie chciałabym tego robić ze świętym. Wiesz, powinieneś był ożenić się z aktorką – dodała, zsuwając się z niego i sięgając po ubranie. – Dlaczego? – Harriet nie jest szczęśliwa, bo nie rozumie cię tak, jak rozumiałby cię ktoś z twojego świata. Lewis spojrzał na nią w zamyśleniu. – Harriet bardzo dobrze mnie rozumie. Wcześniej byłem żonaty z Roweną Farmer i ona w ogóle mnie nie rozumiała. Ella się uśmiechnęła. – Czyli się pomyliłam. Kiedy będę wiedziała? – Co wiedziała? – Czy dostałam tę rolę. Lewis poczuł przypływ irytacji. – Słuchaj, obojgu nam się podobało, prawda? Już ci mówiłem, nie wiem, kto zagra Helenę. – Urządziłeś mi przesłuchanie pod gołym niebem. – Tak, ale oboje wiedzieliśmy, o co chodziło. – Mam nadzieję, że i Harriet to zrozumie, jeśli nie dasz mi tej roli – powiedziała słodko Ella i odeszła. Kiedy weszła do domu, poczuła się winna. W końcu wiedziała, że on i Harriet dopiero się pobrali, i wiedziała też, że przespałaby się z nim niezależnie od tego, czy miała szansę na tę rolę, czy nie. Teraz jednak, kiedy już go poznała, kiedy na własnej skórze doświadczyła, jakim jest kochankiem, nie zamierzała odpuścić. Byłaby szczęśliwa, grając w jego filmie, ale nawet jeśli nie, miała zamiar odebrać go Harriet. Ella uważała, że przyjaźń kończy się za drzwiami sypialni. Lewis założył kąpielówki i znużony wstał. Po raz pierwszy w życiu przelotny seks nie przyniósł mu satysfakcji. Ella była seksowna i atrakcyjna, ale nie była Harriet, a to Harriet pragnął. – Może miałeś rację, Mark – mruknął do siebie. – Ale teraz to już nie zależy ode mnie. Na szczęście nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo jego poczucie pustki kontrastowało z radosnym uniesieniem Elli.

Rozdział 8 Mark stał na środku pokoju hotelowego ze słuchawką przy uchu i nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. – Mam mu zmienić charakter?! – zawołał ze zgrozą. – Nie mogę, nie teraz. – Musisz – powiedział krótko Lewis i Mark usłyszał napięcie w głosie swojego pracodawcy. – Ale to nie będzie miało sensu. – No to postaraj się, żeby to wyglądało logicznie. W końcu to ty ostrzegałeś mnie przed zagrożeniami płynącymi z tej całej historii. – Mąż Heleny był bardzo konsekwentną postacią, w obu filmach – powiedział spokojnie Mark. – Nie sądzę, żeby widzowie zaakceptowali radykalną zmianę jego charakteru. – Wbrew temu, co przyzwyczailiśmy się myśleć, ludzie się zmieniają – powiedział z goryczą Lewis. – Sam bym w to nie uwierzył kilka godzin temu, ale teraz wiem, że to prawda. – Na pewno dobrze się czujesz? – spytał z niepokojem Mark. – Nie, nie czuję się dobrze, ale to bez znaczenia. Ważne jest, że ten film ma odzwierciedlać rzeczywistość, a rzeczywistość wygląda tak, że wcześniej pewny siebie, silny, emocjonalnie zdystansowany mąż w połowie swojego eksperymentu odkrywa, że zaraz wszystko straci. – Od początku próbowałem ci to powiedzieć – wytknął mu Mark. – Oszczędź sobie, Mark. Po prostu napisz to tak, jak ci mówię. Nasz bohater, jeśli to jest odpowiednie słowo, odbył przygodny, radosny stosunek z najlepszą przyjaciółką swojej żony i zamiast się świetnie bawić, po wszystkim czuł się pusty i zirytowany. – Zirytowany przyjaciółką? – Nie, sobą! Specjalnie próbujesz mnie wkurzyć? – spytał ze złością Lewis. – Staram się tylko dobrze to wszystko zrozumieć. Okej, więc chodzi o nagłą zmianę spowodowaną pojedynczym wydarzeniem. To będzie dla mnie trochę łatwiejsze. – Jakże się cieszę – stwierdził Lewis sarkastycznie. – Powinieneś; muszę coś zrobić, żeby to wszystko trzymało się kupy. A co z Heleną? Czy ona też odkrywa, że jej romans jest jałowy i niesatysfakcjonujący? – Nie! – odpowiedział ostro Lewis i Mark usłyszał dźwięk odkładanej słuchawki. Scenarzysta wyciągnął notatnik i zaczął pisać. Tak naprawdę nie było to takie trudne, jak udawał – od samego początku przewidywał, co się stanie. – Wspaniale się bawiliśmy – zawołała Harriet, wbiegając do salonu i całując Lewisa entuzjastycznie. – Poczekaj, aż zobaczysz moje zdjęcie. – Zdjęcie? – Zrobiłam sobie zdjęcie w kostiumie z epoki wiktoriańskiej, wyglądam naprawdę skromnie. – Noella też zrobiła sobie zdjęcie – powiedział Edmund – ale ona wygląda jak prostytutka, prawda, kochanie? Noella się skrzywiła. – To dlatego, że do tego kostiumu mam zbyt obfite kształty. Najwyraźniej wiktoriańskie dziewice były rachityczne i bezpłciowe. Lewis starał się okazać zainteresowanie tym, jak spędzili dzień, ale jedyne, czego pragnął, to zabrać Harriet do łóżka i kochać się z nią tak samo, jak kochał się z Ellą, ale tym razem z miłością. – Czy Oliver też się dobrze bawił? – spytał. – Nie zachwycał się tak jak my historycznymi aspektami naszej wycieczki. Powiedział, że patrząc na kostiumy i całe to błoto, jest wdzięczny losowi, że żyje w dwudziestym wieku, ale za to spodobała mu się wyprawa do kopalni miedzi. Harriet zadrżała. – Mnie nie. Było zimno i przez cały czas bałam się, że kolejka się zepsuje i utkniemy pod ziemią. Edmund położył jej dłoń na ramieniu. – Ja bym was rozgrzał – powiedział cicho i Harriet odwróciła do niego głowę, uśmiechając się. Serce Lewisa zaczęło walić jak oszalałe; gwałtownie podniósł się z krzesła. – Poproszę panią Webster, żeby zaparzyła nam kawy – mruknął.

– Co robiłeś przez cały dzień? – spytała naiwnie Harriet, kiedy wrócił. – Spędziłem dużo czasu z Markiem, a potem siedziałem na zewnątrz i rozkoszowałem się piękną pogodą. – A gdzie jest Ella? – spytała szorstko Noella. – Przez chwilę była na dworze, ale potem wspomniała coś o kąpieli i od tego czasu jej nie widziałem – gładko odpowiedział Lewis. – Po kolacji muszę z nią wreszcie pogadać – powiedziała Harriet. – Jak dotąd nie wspominała o rozstaniu z Simonem, a wiem, że chciałaby o tym porozmawiać. W pewnym momencie wyglądało na to, że zamierzają się pobrać. – Nie sądzę, żeby naprawdę miała złamane serce – rzucił Lewis. Harriet spojrzała na niego. – Skąd wiesz? Mówiła ci o tym? – Nie, ale wydawała się raczej radosna. Szkoda, że nie umie pływać – dodał. – Dlaczego? – spytała Harriet, która doskonale wiedziała, że Ella umie pływać. – Marnuje się dziewczyna. Edmund pokiwał głową. – Wiem, co masz na myśli. Zero przechadzania się w bikini i wspólnych igraszek w basenie. – O nie, miała na sobie bikini – powiedział Lewis, uśmiechając się szeroko. – Raczej skąpe, rozmiar dwójka. W głowie Harriet zabrzmiał ostrzegawczy dzwonek. – Czy rozmawiała z tobą o zagraniu w którymś z twoich filmów? – spytała. – Owszem, robiła takie aluzje. – Tylko nie daj się podejść, czasem aktorki próbują zdobyć rolę przez łóżko – ostrzegła Harriet, uśmiechając się, żeby ukryć prawdziwe uczucia. – Dlaczego? – spytał miękko Lewis. – To by ci przeszkadzało? – Mnie na pewno by przeszkadzało – powiedziała szybko Noella. – Skoczę do domku Olivera – dodała. – Zdaje się, że zabrał mój aparat. – Jak to się świetnie składa – zauważył Edmund. – No, Harriet, pokaż Lewisowi swoje zdjęcie. Harriet sięgnęła do reklamówki i wyciągnęła oprawione w ramkę zdjęcie w sepii, przedstawiające ją w stroju z epoki wiktoriańskiej. Lewis spojrzał na fotografię i poczuł, że pragnie żony jeszcze bardziej. Wyglądała na taką niewinną, nietkniętą. Poważnym wzrokiem patrzyła prosto w obiektyw. Długie włosy odgarnęła do tyłu, a na jej twarzy malowała się mieszanka ufności i czujności. Jak dziecko, pomyślał, dziecko z ciałem i twarzą kobiety. – Dobre zdjęcie, nie uważasz? – powiedział cicho Edmund. – Od razu umieścili jedno na wystawie – takie zdjęcie przyciąga klientów, bo mają nadzieję, że też będą tak dobrze wyglądać. Chociaż przykład Noelli dowodzi czegoś wręcz przeciwnego. – Przecież Noella dobrze wygląda – powiedziała Harriet. – Jesteś naprawdę okropny. Nic dziwnego, że więcej czasu spędziła, rozmawiając z Oliverem, niż z tobą. – On jest bardziej w jej typie – powiedział Edmund rzeczowym tonem. – Szkoda tylko, że nie jest bogaty. Gdyby było inaczej, od razu by mnie zostawiła i żyliby razem długo i szczęśliwie. Lewis zmarszczył brwi. – A jak ty byś się z tym czuł? Edmund myślał przez chwilę. – Wolny – zawołał ze śmiechem. – Wtedy i ja mógłbym wybrać kogoś, kto lepiej by do mnie pasował. – To się może okazać trudniejsze, niż ci się wydaje – zauważył Lewis. – Bynajmniej – odparował Edmund. – Już kogoś poznałem. Kłopot w tym, że jest zajęta. Harriet przeniosła wzrok z męża na Edmunda i zrozumiała, że powinna wyjść z pokoju. Nie mogła znieść napięcia i złości kipiącej pod przywdzianymi przez obu mężczyzn maskami uprzejmości. – Poszukam Elli – powiedziała i umknęła z pokoju. – Ta kobieta, o której mówiłeś – powiedział spokojnie Lewis. – Czy ja ją znam? – Czy ją znasz? To trudne pytanie. Do pewnego stopnia na pewno.

– Uważaj, Edmund – powiedział spokojnie Lewis. – Będę tak samo uważał jak ty dzisiaj po południu, kiedy kochałeś się z Ellą na oczach pani Webster. Była wstrząśnięta i gdyby nie interwencja Noelli, z pewnością by odeszła. Edmund odwrócił się i wyszedł, a Lewis poczuł, jak cała krew odpływa mu z twarzy. Oszołomiony podnieceniem i potrzebą zatarcia wspomnienia filmu z Harriet, Edmundem i Oliverem, zapomniał o gospodyni i widoku, jaki miała z kuchennego okna. Kiedy w Penruan House rozgrywał się powolny dramat, Noella upajała się własnym. Przez cały dzień, przy byle sposobności, ona i Oliver dotykali się albo wymieniali ukradkowe spojrzenia. Ich wzajemne pożądanie rosło i Noella nie mogła się już doczekać, kiedy znów będą się kochać. Teraz, w zaciszu domku Olivera, wreszcie mogli dać wyraz swojej namiętności. Ku jej zachwytowi ledwie przekroczyła próg, Oliver złapał ją za rękę i pospiesznie pociągnął przez salon do pokoju, w którym urządził sobie małą siłownię. Zdarli z siebie ubrania, milczący, ale zjednoczeni podnieceniem. Potem, wciąż bez jednego słowa, Oliver położył się na plecach na ławce do ćwiczeń, z rozstawionymi nogami, opierając się stopami po obu stronach ławki, i wyciągnął ręce do góry, chwytając zawieszoną powyżej poprzeczkę. Miał ogromną erekcję, na której żyły odznaczały się niczym błękitne liny; jego żołądź była purpurowa i nabrzmiała. Noella nie potrzebowała żadnych instrukcji, dokładnie wiedziała, czego pragnie. Ustawiła się nad nim, a potem usiadła okrakiem na jego podbrzuszu, opierając tak jak on stopy po dwóch stronach ławki. Jego penis był uwięziony między jej miękko zaokrąglonym brzuchem i jego własnym, umięśnionym. Noella wychyliła się w przód i również chwyciła się poprzeczki, kładąc dłonie na dłoniach Olivera. W tej pozycji jej zmysłowe piersi kołysały się dokładnie przed jego ustami. Mięśnie karku Olivera naprężyły się, kiedy łakomie schwycił jej lewy sutek i zaczął go mocno ssać. – Chwyć go zębami! – zachęciła go Noella. – I ssij mocniej, lubię brutalnych mężczyzn. Oliver nie potrzebował dodatkowej zachęty. Złapał twardy czubeczek jej sutka zębami i otworzył szerzej usta, by móc jednocześnie ssać jego otoczkę. Noella westchnęła z rozkoszy i zaczęła się na nim kołysać w przód i w tył, pobudzając w ten sposób swoją łechtaczkę, aż głęboko w środku poczuła pierwsze rozkoszne dreszcze. Nagle Oliver nieco mocniej przygryzł jej pierś. Szarpnęło nią palące, wypełniające ją ogniem doznanie; uniosła biodra, a potem bardzo powoli wsunęła w siebie jego kutasa. Kiedy już znalazł się głęboko w niej, zacisnęła mięśnie miednicy, chwytając go jeszcze mocniej, aż musiał ją błagać, żeby przestała, inaczej dojdzie. Niechętnie rozluźniła uścisk i spojrzała w dół na jego przystojną twarz. – Chcę, żeby to było coś, czego żadne z nas nie będzie mogło zapomnieć – powiedziała niskim, zmysłowym głosem. Oliver wypchnął w górę biodra, aż poczuła czubek jego penisa uderzający o szyjkę jej macicy. – Ja też – zapewnił ją. – To przez chwilę się nie ruszaj, zostaw wszystko mnie – poprosiła. Oliver pokręcił głową. – To nie w moim stylu. W skrytości ducha Noella była zachwycona. Lubiła hardych mężczyzn, uwielbiała, kiedy przejmowali kontrolę, nawet gdy to ona wydawała polecenia, ale z drugiej strony pragnęła się kochać z Oliverem tak, żeby było jej dobrze, i mężczyzna dostrzegł cień niepokoju w jej twarzy. – Pasujemy do siebie, Noella – zapewnił ją. – Masz rację, będzie wspaniale. Noella jeszcze bardziej wychyliła się do przodu i przytrzymując się poprzeczki, podciągała się i opuszczała na jego doskonale wyrzeźbione ciało. Oliver wiedział, że z każdym ruchem stymulowała własne łono. Kiedy pochylała się w przód, penetrował ją głęboko, a ona wtulała twarz w jego szyję i przygryzała lekko delikatną skórę za jego uchem. Stopniowo ciężar w jego jądrach stał się niemal bolesny i Oliver wiedział, że jest już blisko. Zanim zdążył o tym powiedzieć kochance, Noella sama zauważyła, co się dzieje, i szybko zmieniła rytm. Zamiast poruszać się na nim w górę i w dół, zaczęła wykonywać niewielkie rotacyjne ruchy

biodrami, stymulując zakończenia nerwowe w swojej pochwie i śląc rozkoszne sygnały o podnieceniu do brzucha i piersi, które gorliwy Oliver wciąż mocno ssał. Mężczyzna nigdy tak długo nie był bliski orgazmu i niebawem zaczął ciężko oddychać z wysiłku, podczas gdy Noella nie przestawała się wspinać ku swojemu spełnieniu. – Już zaraz – wyszeptała, kiedy jej ciało zaczęło się napinać, a on poczuł mimowolne skurcze jej wewnętrznych mięśni. Noella poruszała się nieprzerwanie w górę i w dół, ale teraz jej ruchy stały się wolniejsze; dla Olivera była to powolna tortura, jego penis i jądra pulsowały, ale wciąż pobudzenie było niewystarczające, żeby mógł dojść. Noella oddychała teraz szybko i odsunęła się nieco od kochanka, żeby zobaczyć swoje wyciągnięte sutki w jego ustach. Kiedy jej ciało opadło w tył, na jego podbrzusze, Oliver zobaczył jej wyeksponowane piersi w całej okazałości i wiedząc, że dłużej nie da rady się kontrolować, wydał z siebie ostrzegawczy krzyk. Natychmiast jedną ręką puściła poprzeczkę, wsunęła dłoń między nogi i zaczęła masować nabrzmiałą, obolałą łechtaczkę, jednocześnie zwiększając tempo ruchów. W końcu to ona doszła pierwsza i krzyknęła, mocno przywierając do jego kości biodrowych i skręcając tułów, tak że był zmuszony wypuścić z ust jej wspaniałe sutki. Dokładnie w chwili gdy rozkosz przestała wstrząsać jej ciałem, Oliver też doszedł, krzycząc nawet głośniej niż Noella, bo wreszcie rozładował podniecenie i długo tłumione, niemal nieznośne napięcie. Szarpnął biodrami i zamknął oczy, targany spazmami rozkoszy. Noella spojrzała w dół, na jego twarz, i zrozumiała z absolutną pewnością, że ma przed sobą człowieka, który zawsze będzie umiał dać jej szczęście. Kiedy Oliver wreszcie znieruchomiał, otworzył oczy i uśmiechnął się do niej. – Twoja kolej, żeby się położyć na ławce. – Co, teraz? – spytała Noella z niedowierzaniem. – Tak, teraz, kiedy ciągle jesteś w nastroju. Szybko, połóż się tak, jak ja leżałem, ale ze stopami na końcu ławki. Z sercem walącym z podniecenia tym niespodziewanym obrotem sprawy Noella zamieniła się z nim miejscami. Ku jej zachwytowi Oliver przykucnął na podłodze u stóp ławki i przyciągnął ją do siebie. – Najpierw muszę się napić – mruknął i Noella już miała zaprotestować, kiedy dostrzegła w jego ręku butelkę schłodzonego szampana. Usłyszała głośny wystrzał otwieranej butelki i lodowato zimne bąbelki spłynęły w dół ku jej obnażonej cipce, ściekając w zagłębienia pachwin i niżej, między zewnętrzne wargi sromowe, które wciąż były rozchylone po rozkoszy poprzedniego orgazmu. Oliver zaczął szybko zlizywać bąbelki, otwierając ją dłońmi i pijąc z niej z łapczywością, której nigdy nie doświadczyła ze strony Edmunda. – Jesteś tu taka piękna – powiedział cicho. – Chciałbym, żeby to trwało wiecznie. Noella też pragnęła, żeby to się nigdy nie skończyło. Poczuła, że Oliver kładzie dłoń na szczycie jej wzgórka łonowego i naciska, zbliżając jej łechtaczkę do wejścia do pochwy i jednocześnie nasilając doznania w jej cipce. Zadrżała, a kiedy jego język zaczął delikatnie pieścić jej łechtaczkę, jęknęła. Z czasem doznanie stawało się coraz silniejsze, a ona była coraz bardziej podniecona. Po pewnym czasie jednostajny rytm pieszczoty stał się nie do zniesienia; jej spragnione ciało błagało o zmianę stymulacji, żeby mogła wreszcie wspiąć się na szczyt. Szarpnęła biodrami w górę, próbując zwiększyć przyjemność. – Szybciej! – krzyknęła rozpaczliwie. – Proszę, liż mnie szybciej. Oliver ją usłyszał, ale zamiast zrobić to, o co prosiła, wsunął w nią palec i rytmicznie naciskał górną część jej pochwy, chwytając jednocześnie wargami pulsującą łechtaczkę i ssąc ją w miarowym rytmie. – O tak! Tak, nie przestawaj! – krzyknęła oszalała z podniecenia Noella, i tym razem Oliver posłuchał. Jego palec pozostał na swoim miejscu, mocno dociskając ściankę jej pochwy, a jednocześnie drugą dłonią przycisnął jej łono; czuła, że wszystko w jej wnętrzu jest tak naprężone, że jeśli nie dojdzie, napięcie ją rozsadzi. Na szczęście Oliver nie przestawał ssać małego, wrażliwego guziczka uwięzionego między jego wargami.

– Nie zniosę tego! – krzyknęła Noella, czując, że topnieje w żarze rozlewającym się po całej jej cipce. Rozgrzane do białości błyskawice rozkoszy przeszywały jej ciało. – Szybciej! Szybciej! Oliver patrzył na jej drżące, podskakujące uda i wiedział, że nie musi się spieszyć, że spełnienie jest już zaledwie kwestią sekund. Nagle stężała i wyprężyła się, owładnięta orgazmem tak intensywnym, że niemal nie do zniesienia. Na moment wstrzymała oddech, a potem wypuściła powietrze w długim wydechu pełnego spełnienia, podczas gdy Oliver zlizywał słodycz wyciekających z niej soków. Kiedy ją lizał, Noella poczuła nacisk jego podbródka na swoich wrażliwych wargach sromowych i ku jej zaskoczeniu to doznanie wyzwoliło kolejny orgazm, tym razem mniej intensywny, słodko-gorzki; jej ciałem po raz trzeci wstrząsnęły rozkoszne skurcze, pochwę i podbrzusze wypełniło dziwne, głębokie, niemal bolesne wrażenie, aż wreszcie opadła bezwładnie na ławkę, z trudem łapiąc oddech. Oliver czule przesunął dłonią po jej brzuchu i piersiach. Wstał i okrył ją cienką kołdrą. – Odpocznij przez chwilę – powiedział cicho. – Nie możesz wrócić do męża w takim stanie. Co sobie pomyśli? – Pewnie nawet nie zauważy – powiedziała Noella. – Ostatnio jego myśli zaprząta tylko Harriet. Oliver usiadł na podłodze koło niej i podał jej kieliszek szampana. – Proszę, trochę ci zostawiłem. Harriet? Czy ona nie jest żoną Lewisa? – Tak, ale Edmund jej pragnie, a mój mąż zawsze dostaje to, czego pragnie. – Na jego miejscu nie ryzykowałbym konfliktu z Lewisem Jamesem – powiedział Oliver. – Wygląda mi na takiego, któremu lepiej nie wchodzić w drogę. – To prawda – potwierdziła Noella. – Sądzę, że częściowo to właśnie pociąga Edmunda, lubi niebezpieczeństwa. W dzisiejszych czasach tak niewiele rzeczy jest zabronionych, że kiedy w końcu coś takiego znalazł, nie mógł nie rozpocząć polowania. – A Harriet? Noella zmarszczyła brwi. – Szczerze mówiąc, nie rozumiem, dlaczego Harriet została jego kochanką. Gdybym była żoną Lewisa, nie ryzykowałabym, że go stracę, ale zaczynam myśleć, że w jej przypadku takie ryzyko nie istnieje. – To znaczy? – spytał zaintrygowany Oliver. – To znaczy – powiedziała wolno Noella – że oboje, i Lewis, i Harriet, być może bawią się nami wszystkimi przez wzgląd na sztukę. – Sztukę? Usiadła, spojrzała na zegarek i pośpiesznie zsunęła się z ławki. – Naprawdę jest już tak późno? Muszę pędzić. – O co ci chodziło z tą sztuką? – nie odpuszczał Oliver. – Zapomnij o tym, kochanie. Mogę się mylić, a nawet jeśli mam rację, w tej chwili nic nie mogę na to poradzić. – A co z nami? – spytał Oliver. – Czy ty też tylko się mną bawisz? Noella pokręciła głową. – Nie, ale teraz żyję teraźniejszością. Są wakacje i wspaniale się bawię. Zastanowię się nad tym głębiej, kiedy pojawi się taka potrzeba, dobrze? – Jesteś dla mnie kimś wyjątkowym – powiedział Oliver. – Nigdy wcześniej nie spotkałem takiej kobiety jak ty. Noella się uśmiechnęła. – Może nie, ale jestem od ciebie o ładnych parę lat starsza. – To bez znaczenia – zaprotestował Oliver. – Jesteśmy dla siebie stworzeni, wiem to. – Kochany, wyobrażasz mnie sobie mieszkającą w Kornwalii zimą? – spytała łagodnie Noella. – Wiesz, że przywykłam do słońca i ciepła Kalifornii. – Przywykniesz – powiedział stanowczo Oliver. – Łatwo się przyzwyczajasz, to widać, a jeśli miałoby cię to uszczęśliwić, będziemy ogrzewać dom choćby i przez cały rok. Noella włożyła ubranie i wzruszyła ramionami.

– Cieszmy się chwilą, Oliver. Ty też wiele dla mnie znaczysz, ale akurat teraz moje życie jest dość pogmatwane. Oliver skinął głową. – W porządku – powiedział z uśmiechem. – Mogę poczekać. Jestem w tym dobry. Jego słowa wciąż rozbrzmiewały w głowie Noelli, kiedy wślizgnęła się do Penruan House i wspięła się po schodach do łazienki, której używali z Edmundem. Ledwie weszła do wanny, drzwi się otworzyły i stanął w nich jej mąż. – Jesteś zarumieniona i wyglądasz na odprężoną – zauważył, siadając na stojącym w łazience stołku. – To na pewno zasługa słońca, mocno dziś świeciło w Morwellan Quay – powiedziała, unosząc jedną nogę w górę i namydlając ją powolnymi, zmysłowymi ruchami. – Odzyskałaś aparat? – Jasne, leży na łóżku. – Świetnie, byłoby mi przykro, gdybyś miała przez to zmarnowaną podróż. Co pomyślałaś, kiedy się dowiedziałaś o zabawach Lewisa z Ellą pod okiem naszej kochanej pani Webster? – Byłam zaskoczona – przyznała Noella. – Ella jest zupełnie zwyczajną dziewczyną, a to przecież jasne, że Lewis nie widzi świata poza Harriet. – Wciąż? – Owszem, mimo że odkąd tu jesteśmy, Harriet postępuje dość lekkomyślnie – powiedziała spokojnie Noella. – Ty też nie zachowywałaś się specjalnie wzorowo – zauważył Edmund. – Chciałeś, żebym się przespała z Oliverem. – Może. Z pewnością jest dobrze zbudowanym młodym człowiekiem – mruknął jej mąż, leniwie przesuwając dłonią po wodzie w wannie i ochlapując pianą jej piersi. – Skąd wiesz? Edmund się uśmiechnął i był to jeden z tych uśmiechów, których Noella nie cierpiała. – Pomagał mi zeszłej nocy przy jednym małym ćwiczeniu. Na mnie też zrobił jak najlepsze wrażenie. – Co robiliście? – spytała Noella. – Kochaliśmy się z Harriet – powiedział Edmund i wyszedł z pokoju, zostawiając Noellę z oczami rozszerzonym od nagłego szoku. Później tego wieczoru Lewis i Harriet przebierali się do kolacji. Harriet wciąż paplała o dniu, który spędziła, ale Lewis był milczący, głównie dlatego, że nie chciał z nią rozmawiać o tym, co robiła, tylko się z nią kochać, ale Harriet wyraźnie dała mu do zrozumienia, że nie ma na to ochoty. – Co o tym myślisz? – spytała, obracając się do niego i zapinając guziki szyfonowej bluzki w kolorze burgunda opadającej swobodnie na rozszerzane spodnie pod kolor. – Wyglądasz bardzo elegancko – zapewnił ją. – Chociaż osobiście wolę cię bez ubrania. Harriet westchnęła. – Lewis, proszę cię. Jestem zmęczona. – Edmundowi tak nie mówiłaś. Jej oczy błysnęły gniewnie, kiedy zakładała długie złote kolczyki i zapinała na szyi złoty naszyjnik, ale zapanowała nad głosem. – Dlaczego ciągle mówisz o Edmundzie? Chciałeś, żebym się z nim przespała, i to ty sfilmowałeś nasz seks. Gdyby nie to, Mark nie miałby o czym pisać, dlaczego więc robisz z tego problem? – Nie robię problemu – powiedział Lewis, chociaż wiedział, że to nieprawda. – Ale chyba nie ma nic niezrozumiałego w tym, że chcę się kochać z własną żoną? – Jestem gotowa – oświadczyła Harriet, znów się do niego odwracając. – Upięłaś włosy. – Uznałam, że to będzie pasowało do stroju. Nie podoba ci się? – Mam ochotę wyciągnąć te spinki i patrzeć, jak włosy opadają ci na plecy. Harriet poczuła dreszcz pożądania. Pragnęła Lewisa tak samo, jak on pragnął jej, ale chociaż to było nielogiczne, czuła, że w ten sposób sprzeniewierzyłaby się ich miłości. Obaj mężczyźni byli tak do siebie niepodobni, że łączenie ich ze sobą wydawało się niemożliwe.

– Chodzi o Edmunda, prawda? – spytał ze złością Lewis. Harriet skinęła głową. – Tak, ale nie w taki sposób, jak myślisz. Lewis, wszystko to był twój pomysł, więc teraz musisz zachować zimną krew i przyjrzeć się efektom swojej intrygi. – Kochasz go? – spytał Lewis udręczonym głosem. Harriet pokręciła głową. – Nie, nie kocham. Podszedł do niej od tyłu i przeciągnął palcem po jej odsłoniętym karku. – A mnie ciągle kochasz? – wyszeptał, drugą ręką głaszcząc jej pośladki i przyciągając ją do siebie. Harriet zareagowała odruchowo. Przywarła do niego biodrami i odchyliła głowę w tył, ale kiedy zaczął ją prowadzić w stronę łóżka, wyplątała się z jego objęć. – Tak, kocham! – krzyknęła, prawie płacząc. – Ale akurat teraz wolałabym, żeby tak nie było. – To przerwij tę grę – powiedział z natarczywością w głosie. – Powiedz mi, że chcesz przestać, i będzie po wszystkim. Niech diabli wezmą Marka i ten przeklęty scenariusz. Ale chcę, żebyś to ty zdecydowała. Uśmiechnęła się smutno. – Wiem. Kłopot w tym, że teraz muszę już to ciągnąć. – Dlaczego? – Żeby zobaczyć, jak daleko on się posunie i jak daleko sama będę chciała pójść. – Nie tak miało być – powiedział Lewis, otwierając drzwi do sypialni. – Wszystko stało się o wiele bardziej zawikłane, niż się spodziewałem. Harriet dumnie uniosła podbródek, jej oczy były chłodne. – Tak, cóż, nie musiałeś włączać w to Elli, prawda? – Elli? – Kiedy z nią rozmawiałam, miałam nieodparte wrażenie, że ty i ona świetnie sobie radziliście pod moją nieobecność. – Nie opowiadaj głupot. – Chcesz powiedzieć, że się z nią nie kochałeś? Lewis nie odpowiedział, i nie musiał. Milczenie było wystarczającym potwierdzeniem podejrzeń Harriet. – Czy w ten sposób chciałeś mi odpłacić za robienie tego, czego sam ode mnie oczekiwałeś? – spytała. – Nie, po prostu tak się stało. – Mam nadzieję, że obojgu było wam przyjemnie. Zakładam, że w ten sposób zamierzasz przesłuchiwać wszystkie kandydatki do roli Heleny? – Zazwyczaj nie robię przesłuchań. Harriet, to ty zaprosiłaś tu Ellę. Roześmiała się z niedowierzaniem. – Tak, a ty zaprosiłeś Noellę, ale z tego, co wiem, z nią się nie przespałeś. Nie obwiniaj mnie za to, że nie mogłeś się oprzeć pięknej aktorce. Czy ona przypomina ci Rowenę? – Nie! – krzyknął ze złością. – Jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, przypomina mi ciebie i kiedy się z nią kochałem, kiedy krzyczała z rozkoszy, wyobrażałem sobie ciebie na jej miejscu. – Jakie to obraźliwe dla nas obu – powiedziała Harriet i wyszła z pokoju. Pozostali byli już w jadalni i kiedy tylko Harriet i Lewis do nich dołączyli, zasiedli do stołu i zadzwonili po panią Webster. Noella, olśniewająca w spodniach w biało-czarne paski i białej bluzce bez rękawów, uśmiechnęła się do Harriet. – Pięknie wyglądasz, kochanie. – Miałam wątpliwości, czy ten strój do mnie pasuje – zwierzyła jej się Harriet. – Zwykle lepiej się czuję w sukienkach, ale spodnie z szerokimi nogawkami są takie wygodne. – I cudownie łatwo się je zdejmuje – zauważyła Noella, kiedy pani Webster wnosiła miseczki z zupą grzybową. Pani Webster rzuciła jej szybkie spojrzenie, starając się nie patrzeć na Lewisa, i od razu wyszła. – O nie, znowu gafa – roześmiała się Noella.

Ella, która wyglądała bardzo kobieco w prostej, trapezowej jedwabnej sukience w odcieniu błękitu podkreślającym kolor jej oczu, zmarszczyła brwi. – Co masz na myśli, mówiąc o kolejnej gafie? Noella uśmiechnęła się do niej krótko. – Mam na myśli to, że pani Webster przeżyła już dziś jeden wstrząs, kiedy po południu wyjrzała przez kuchenne okno. Już miała rzucić tę pracę, musiałam jej obiecać małą finansową rekompensatę, żeby została. Ella spojrzała Noelli prosto w oczy, jej twarz nawet nie drgnęła. Lewis nie mógł nie podziwiać jej aktorskich umiejętności. – Co dokładnie widziała? – spytała. – Nie było mnie tu, kochanie. Myślałam, że ty mi powiesz. – Pewnie chodziło o to, że Lewis pływał nago w basenie. Uwielbia to robić, prawda Harriet? – powiedział gładko Edmund. Harriet się zarumieniła, przypominając sobie, jak niedawno kochała się z Lewisem w wodzie. – Skoro tak łatwo ją zbulwersować, może powinniśmy pozwolić jej odejść – powiedziała z uśmiechem. – Czym się zajmujesz, Ella? – zapytał Edmund nieco później, kiedy miseczki po zupie zostały już zabrane, a oni jedli jedną z zapiekanek pani Webster. – Jestem aktorką. – Tak, wiem, ale jaką aktorką? Klasyczną? Nowoczesną? Seriale telewizyjne czy filmy? – W tym kraju kręci się mało filmów. Uwielbiam klasyczne aktorstwo, ale najczęściej na chleb zarabiam w telewizji. Spojrzał na nią uważnie, a potem na siedzącego po drugiej stronie stołu Lewisa. – Myślę, że kamera by ją pokochała, nie sądzisz, Lew? Lewis skinął głową. – Na pewno, z tymi kośćmi policzkowymi… Ella wyprostowała się na krześle. Zalotnie założyła włosy za ucho i obdarzyła Edmunda swoim najbardziej olśniewającym uśmiechem. – Niestety w tej chwili tylko kamera mnie kocha. – Naprawdę? – spytał Edmund. – Trudno mi w to uwierzyć. – Niedobrze mi się robi – powiedziała półgłosem Noella do Harriet. – W co gra twoja przyjaciółka? – Chce dostać rolę w filmie – odpowiedziała spokojnie Harriet. – Rolę Heleny? Czy to trochę nie za ambitne? – Elli nigdy nie brakowało pewności siebie – mruknęła Harriet. – Nie rozważałeś przesłuchania Elli pod kątem roli w Zakazanych pragnieniach? – ciągnął Edmund, odwzajemniając uśmiech Elli. – Właśnie o tym pomyślałem – powiedział Lewis. – Ponieważ jednak jesteś tylko jednym ze sponsorów, nie będę się jakoś szczególnie kierował twoją opinią przy podejmowaniu ostatecznej decyzji. – Finansujesz filmy Lewisa? – spytała Ella. Harriet odwróciła się do Noelli. – Czyżby przyszło jej do głowy, że dziś po południu marnowała czas? Zaczęły się śmiać i dopiero kiedy Edmund przeniósł chłodne spojrzenie na żonę, Noelli udało się odzyskać panowanie nad sobą. Ella zaintrygowała Edmunda. W pierwszej chwili myślał o niej jako o jeszcze jednej ładnej buzi, ale teraz zaczynał podejrzewać, że jest w niej coś więcej. Bez wątpienia była inteligentna i tak jak Harriet emanowała subtelnym seksapilem, który bardzo go pociągał. Czuł jednak, że – inaczej niż Harriet – była kobietą zainteresowaną bardziej karierą i światem filmu niż poważnym związkiem. Mogła nie być tak śmiała jak Harriet, tak skłonna do eksperymentów, ale z pewnością pasowała do jego wyobrażenia życia, jakie mógłby wieść, gdyby on i Noella się rozstali. Wciąż pragnął Harriet i stanowczo wolałby mieć u swojego boku ją niż Ellę, ale był realistą.

Jeśli Harriet wróci do Lewisa, jeśli uzna, że emocjonalnie Edmund jej nie pociąga, będzie potrzebował kogoś innego, kogoś tak podobnego do Harriet pod względem urody i zachowania, że mogłaby nawet zagrać w filmie Lewisa postać inspirowaną Harriet. To byłby kompromis, ale nie taki znowu trudny, i pomyślał, że warto trochę rozwinąć tę znajomość. Po posiłku, kiedy siedzieli w salonie, popijając leniwie kawę i zajadając się czekoladowymi cukierkami z Polperro, usiadł koło Elli. – Kochałaś się dziś z Lewisem, prawda? – powiedział półgłosem. Ella rozejrzała się po pokoju, ale pozostali byli zajęci i nikt nie zwracał na nich uwagi. – Tak, skąd wiesz? – Pani Webster powiedziała mojej żonie. Kornwalijskie gosposie nie nawykły do tego rodzaju widoków. Ella się uśmiechnęła. – Nie musiała patrzeć. Edmund pochylił się ku niej i położył dłoń na jej okrytym jedwabiem kolanie. – Ja chętnie bym popatrzył – wyznał. – Co o tym myślisz? – Na mnie i na Lewisa? – wyszeptała Ella, zdumiona jego słowami. – Tak. – Ale on by się nigdy nie zgodził. Prawdopodobnie nigdy więcej się ze mną nie prześpi. Chyba nie bawił się zbyt dobrze. – Załóżmy, że się mylisz i że go przekonam, chciałabyś? – nalegał Edmund. W jego głowie szybko klarował się pomysł, od którego serce biło mu szybciej. Ella się zawahała. Pragnęła roli Heleny bardziej niż czegokolwiek innego, a myśl o tym, że mogłaby się kochać z Lewisem na oczach tego szczupłego, atrakcyjnego Anglika, który sam był niezaprzeczalnie pociągający, była niemal obezwładniająca. – Tak, myślę, że bym chciała – powiedziała w końcu. Edmund skinął głową. – Właśnie na taką odpowiedź liczyłem. – Nadal nie rozumiem, jak zamierzasz do tego doprowadzić ani dlaczego tego chcesz – powiedziała Ella. Edmund uniósł brew. – A musisz rozumieć? – Chyba nie. – Tak myślałem. A teraz cię przeproszę, chciałbym porozmawiać z Harriet. Ella patrzyła za nim, jak przecina pokój i przysiada na oparciu fotela Harriet. Kiedy zaczęli rozmawiać, zauważyła, że Lewis im się przygląda, i dostrzegła kryjący się w jego oczach gniew. Po plecach przeszły jej ciarki, aż narzuciła etolę na nagie ramiona. Miała okropne wrażenie, że być może po raz pierwszy w życiu sytuacja ją przerasta.

Rozdział 9 Przez następny tydzień nietypowa fala upałów wciąż trwała i mieszkańcy Penruan House pływali, oglądali atrakcje turystyczne i kontynuowali swój powolny erotyczny taniec jedno wokół drugiego. Napięcie rosło, zwłaszcza kiedy wieczorami Oliver zaczął do nich dołączać na drinka i okazjonalne partyjki golfa. Harriet odkryła, że jej ciało tęskni za dotykiem Edmunda. Ona i Lewis nie spali ze sobą od czasu ich sprzeczki, a jej naturalna zmysłowość w połączeniu ze wspomnieniami rozkosznych męczarni zadawanych jej przez Edmunda podtrzymywała w niej ciągłą potrzebę seksualnego zaspokojenia. Noella, która odwiedzała Olivera przy każdej sposobności, obserwowała, jak Harriet boryka się ze swoim romansem, a także jak Ella nie przestaje roztaczać swoich uroków przed oboma mężczyznami. Flirt był dla niej czymś naturalnym, a wysiłki, żeby zrobić na nich wrażenie, bynajmniej nie trafiały w próżnię. Lewis obserwował wszystkich i przekazywał swoje wrażenia Markowi, ale po raz pierwszy w życiu praca nad filmem nie sprawiała mu radości. Z pewnością cała sytuacja była intrygująca i z łatwością mógł ją przenieść na ekran, ale osobiście ledwie ją znosił i ta niespodziewana słabość, którą w sobie odkrył, drażniła go. Ponieważ niechętnie obarczał winą samego siebie, kierował swoje rozdrażnienie ku Harriet, wmawiając sobie, że mimo jej zaprzeczeń powoli zakochiwała się w Edmundzie. Z nich wszystkich to Edmund czerpał najwięcej przyjemności z tej sytuacji i im bardziej rosło napięcie seksualne w ich grupie, tym usilniej knuł rozmaite intrygi. Pod koniec pobytu był przekonany, że albo Harriet rzuci dla niego Lewisa, albo uda mu się zdobyć Ellę. Wiedział, że żona jest już poza jego zasięgiem, ale nawet to przynosiło mu raczej ulgę. Czuł, że nie ma nic do stracenia, i chciał, żeby obecna sytuacja trwała. Lewis mógłby mu jednak powiedzieć, że zbytnie zadowolenie z siebie nie popłaca. W upalny poniedziałkowy poranek Noella i Harriet leżały koło basenu, susząc się po pływaniu. Od śniadania obie były dość milczące, każda pogrążona we własnych myślach, ale nagle Noella odwróciła się do młodszej kobiety. – Masz romans z Edmundem, prawda? – powiedziała spokojnie. Harriet niechętnie otworzyła oczy i spojrzała na nią. – Dlaczego mi to mówisz? – Bo zmęczyło mnie już udawanie, że o niczym nie wiem. – Skoro wiesz, po co pytasz? – Bo nie rozumiem, dlaczego to robisz – powiedziała Noella, rozsmarowując na nogach krem przeciwsłoneczny. – Lewis jest w tobie szaleńczo zakochany i w dodatku o wiele bardziej pociągający od Edmunda. Po co ryzykować szczęśliwy związek dla przelotnej przygody? – O to powinnaś zapytać Lewisa – powiedziała Harriet. Noella przeciągnęła się i westchnęła z zadowoleniem, czując na swoim ciele ciepłe promienie słońca. – Tak właśnie myślałam – powiedziała powoli. – To znaczy? – To wszystko to tylko gra, prawda? Ty i Lewis wykorzystujecie nas wszystkich jako materiał do jego następnego filmu. Gdybym to wiedziała wcześniej, nigdy bym tu z wami nie przyjechała; to trochę jak czytanie cudzego pamiętnika bez pozwolenia, nie sądzisz? Harriet usiadła. – Tak, pewnie tak, tylko że Lewis wykorzystuje mnie tak samo jak was. Zaczynam myśleć, że się co do niego myliłam. Tak naprawdę nie wie, czym jest miłość czy nawet życie, jeśli już o tym mówimy. Interesuje go tylko praca. Noella pokręciła głową. – To nieprawda, kochanie. Lewis cię uwielbia i cierpi jak diabli z powodu twojego romansu. – Ale to on go sprowokował! – krzyknęła Harriet. – Nie rozumiesz? To dlatego was tu zaprosił. Wiedział, że to się stanie. Miał teorię, że człowiek nie potrafi oprzeć się temu, co zakazane, i posłużył się nami, żeby ją udowodnić.

– Przecież cię nie zmusił do romansu – powiedziała Noella łagodnie. – Chyba sama dokonałaś wyboru? – Ale wiedział, że nie będę potrafiła się temu oprzeć. – Nie mógł wiedzieć. Podejrzewał, to na pewno, ale nie wiedział. Teraz udowodniłaś mu, że miał rację, i ani trochę mu się to nie podoba. Prawdopodobnie czuje, że go zdradziłaś. – Ale gdybym się nie przespała z Edmundem, gdyby nie zawładnął moimi myślami, nie byłoby o czym zrobić filmu. Noella się roześmiała. – Chcesz powiedzieć, że zrobiłaś to tylko po to, żeby Lewis miał swój scenariusz? Harriet milczała. Nagle uświadomiła sobie, że to, co mówiła Noella, było prawdą. Oczywiście, że nie zrobiła tego tylko dla Lewisa, zrobiła to dla siebie, ponieważ Edmund ją fascynował, a Lewis umożliwił jej podążenie za tą fascynacją bez poczucia winy. – Myślisz, że tak naprawdę nigdy nie chciał, żebym to zrobiła? – spytała. – Pewnie myślał, że chce, ale mogę się założyć o cały swój majątek, że w głębi duszy miał nadzieję, że tego nie zrobisz. Lewis nie czuje się zbyt pewnie w związkach, głównie dlatego, że ma w tych sprawach małe doświadczenie. On i Rowena nawzajem się wykorzystywali, nigdy nie było w tym prawdziwych uczuć, jedynie pożądanie. Ty jesteś inna, zmieniłaś go. Może to źle. Może jako reżyser filmów z gatunku cinéma-vérité musi patrzeć na życie jednostronnie i użytkowo, ale odkąd poznał ciebie, nie może z powrotem stać się osobą, którą był, i dlatego na obu polach ponosi klęskę. – Ciągle zadaję sobie pytanie, jak to wszystko się skończy – powiedziała niepewnie Harriet. – Albo Lewis znów zacznie mieć obsesję na punkcie swojej pracy, albo stanie się bardziej ludzki. – A co ze mną? – Niezależnie od wszystkiego będzie to dla ciebie wartościowa lekcja, kochanie. Czegoś się nauczysz. – Czego? – Że większość z nas nie umie docenić tego, co dla nas dobre, dopóki tego nie stracimy. O rany, patrz, kto do nas idzie – odpowiedziała Noella i Harriet zobaczyła Ellę zmierzającą w ich stronę w skąpym kostiumie kąpielowym. – Lewis ciągle jej pragnie – powiedziała stłumionym głosem Harriet. – Mało który mężczyzna przeszedłby obok niej obojętnie, spójrz, jak wygląda i jak się porusza. Dlaczego ją tu zaprosiłaś? – Przyjaźniłyśmy się od lat, ale nie zdawałam sobie sprawy, że tak się zmienia, kiedy wokół są mężczyźni. – Nie zależy jej na Lewisie – powiedziała cicho Noella. – Chce tylko dostać rolę w jego filmie. Wszystko inne to tylko zwykły bonus. – Noella – powiedziała natarczywie Harriet – a ty jesteś zakochana w Oliverze? Czy on też jest bonusem? – Jest wspaniały. – To nie jest odpowiedź – powiedziała Harriet ze złością. – Muszę wiedzieć. Zakochałaś się w nim czy ciągle kochasz Edmunda? – Nie kocham już Edmunda – powiedziała spokojnie Noella. – Na początku tego wyjazdu jeszcze go kochałam, ale teraz już nie. Zmęczyło mnie bycie taką, jaką on pragnął mnie widzieć. Myślę, że czas stać się taką, jaką sama chcę być. – A czy to pasuje Oliverowi? – Na to wygląda – powiedziała Noella z ciepłym uśmiechem. – Naprawdę na to wygląda. Harriet cieszyła się jej szczęściem, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, Ella usiadła obok nich na trawie. – Już pływałyście? – spytała pogodnie. – Miałam nadzieję, że się pościgamy, Harriet. W szkole często urządzałyśmy sobie wyścigi – wyjaśniła Noelli. – Wtedy Harriet zawsze wygrywała, ale od tego czasu dużo ćwiczyłam i myślę, że teraz mogłoby mi się udać ją pokonać. – A czy to naprawdę ma znaczenie? – spytała Harriet z półuśmiechem, przypominając sobie, jak Lewis mówił, że Ella nie umie pływać. Najwyraźniej szczerość nie była jej mocną stroną. – Czy cię pokonam, czy nie? – spytała Ella wieloznacznie.

Harriet skinęła głową. – Cóż, skoro już pytasz, myślę, że to ma ogromne znaczenie. Nie chodziło jej o pływanie i Harriet dobrze o tym wiedziała. – Ella, dlaczego to robisz? – spytała ze zdumieniem. – Przyjaźnimy się od tak dawna, a ty wszystko niszczysz. – Jestem aktorką, a rola Heleny będzie rolą tej dekady. Jeśli o mnie chodzi, to jest najważniejsze – powiedziała Ella. – Przykro mi, Harriet, naprawdę, ale wiesz, jak wiele znaczy dla mnie praca, zawsze tak było. – Ty i Lewis powinniście się świetnie dogadać – powiedziała Harriet z goryczą i zanim Ella zdążyła odpowiedzieć, pobiegła do domu. W holu wpadła prosto w objęcia Lewisa. – Hej, skąd ten pośpiech? Ktoś cię goni? Harriet przygryzła dolną wargę, żeby powstrzymać łzy, które niespodziewanie napłynęły jej do oczu. – Nie, po prostu mam już dosyć słońca. – Jesteś rozpalona – powiedział łagodnie, przesuwając chłodnymi dłońmi po jej nagich ramionach. – Lewis – powiedziała Harriet, którą nagle zalała taka fala pożądania, że niemal ugięły się pod nią nogi. – Chodźmy na górę. – Jesteś pewna? – spytał Lewis, po tygodniu abstynencji z trudem mogąc uwierzyć w to, co słyszy. – Tak. Nie musiała go dłużej zachęcać; objął ją i poszli do pokoju. Na schodach spotkali Edmunda; wydawał się zaskoczony. Zszedł na dół, w głowie miał gonitwę myśli. Było oczywiste, że musi natychmiast wprowadzić swój plan w życie, inaczej Harriet mu się wymknie. Lewis w mgnieniu oka rozebrał Harriet z jej bikini i teraz sam niezgrabnie pozbywał się dżinsów i koszuli z krótkim rękawem, w pośpiechu odrywając jeden z guzików. Harriet leżała na szerokim łóżku i patrzyła na niego. Pośpiech, z jakim zrywał z siebie ubranie, i widok jego penisa w pełnej erekcji, wzmógł jej pożądanie. W tej chwili trudno jej było zrozumieć, dlaczego przez ostatni tydzień mu odmawiała. Było dla niej jasne, że seks z Edmundem nie musiał oznaczać rezygnacji z seksu z Lewisem. Mogła to ze sobą łączyć, a w tej chwili to właśnie Lewisa pragnęła. Położyła się na plecach, z rękami pod głową i rozsuniętymi nogami, a Lewis ułożył się po jej prawej stronie. – Jesteś taka śliczna – wyszeptał, głaszcząc jej brzuch, tuż pod piersiami, a potem delikatną skórę jej przedramion. – Tęskniłem za tobą przez ostatnie kilka dni. Harriet się uśmiechnęła. – Ja też za tobą tęskniłam. Pragnęła, żeby zaczął pieścić jej piersi, ale Lewis się nie spieszył, dalej głaskał mniej erogenne miejsca na jej ciele. Harriet była go jednak tak bardzo spragniona, że niezależnie od tego, gdzie jej dotykał, jej ciało reagowało wzmożoną rozkoszą, tak że aż pomrukiwała z zadowolenia. Dopiero kiedy była zupełnie rozluźniona, Lewis pochylił głowę i zaczął delikatnie lizać jej zaokrąglone piersi, wypychając je dłońmi w górę, do swoich ust, i powoli, rytmicznie je uciskając. Tę przyjemność Harriet dobrze znała i zajęczała głośniej. A kiedy przesunął nieogolonym podbródkiem w poprzek wierzchołków jej piersi, niemal krzyknęła ze szczęścia, ponieważ była to jedna z jej ulubionych pieszczot, a zarazem coś, czego Edmund nigdy nie zrobił. Rozkoszne doznania były coraz silniejsze i Harriet ugięła prawą nogę, a Lewis wsunął swoją nogę między jej uda. Sięgnęła w dół i objęła dłońmi miękką, wrażliwą główkę jego sterczącego penisa. Wsunęła ją pomiędzy swoje wargi sromowe i delikatnie zataczała małe kółka wokół łechtaczki i u wejścia do pochwy. Efekt był niesamowity, żar wypełnił całe jej łono i usłyszała, jak z gardła jej męża wyrywa się cichy jęk pożądania, kiedy próbował zapanować nad sobą wystarczająco długo, by Harriet zdołała osiągnąć swój pierwszy orgazm. Poczuła, że staje się coraz bardziej wilgotna, a jej łechtaczka zaczyna nabrzmiewać. Wciąż pocierała ją członkiem Lewisa, aż w końcu doznania stały się tak silne, że ten malutki kłębuszek zakończeń

nerwowych skurczył się i cofnął, zwiastując nadchodzące spełnienie. Pamiętając instrukcje Edmunda, Harriet mocno zacisnęła mięśnie miednicy i poczuła, jak jej łechtaczka na powrót wychyla się ze swojego kapturka, tak że znów mogła przesuwać po niej w górę i w dół główką penisa męża. Tym razem żar w jej wnętrzu narastał i narastał, aż wreszcie targnęły nią rozkoszne spazmy zalewającego ją orgazmu. Kiedy Lewis poczuł jej skurcze, wsunął główkę penisa płytko w jej pochwę i napawał się wrażeniem jej ciała zaciskającego się wokół niego, ale wciąż udawało mu się odwlekać własny orgazm; był zdecydowany zachować go na następny etap miłosnych igraszek. Harriet spojrzała na niego i uśmiechnęła się. – Było bosko. – A będzie jeszcze lepiej – obiecał jej i poczuła w sobie jego powolne ruchy, którym towarzyszyło narastające napięcie w miednicy spowodowane silniejszym naciskiem jego uda między jej nogami. Rozkoszowała się czystą przyjemnością chwili. W tej pozycji Lewisowi było najtrudniej wchodzić w nią zbyt szybko, a Harriet – najłatwiej dyktować tempo, co robiła, przyciskając go udem za każdym razem, gdy rozpędzał się bardziej, niż tego chciała. Frustrowało go to, ale i podniecało, i im bardziej odwlekała jego orgazm, tym bardziej jego pożądanie rosło. Delikatne ruchy jego uda między nogami Harriet doprowadzały ją do szaleństwa. Uwielbiała czuć go w sobie, ale dodatkowa podnieta płynąca z ciężaru jego uda między jej nogami zwiększała siłę przepływających przez nią doznań i w miarę jak narastała w niej rozkosz, coraz bardziej się w niej zatracała, wydając okrzyki rozkoszy i ponaglając go. Wtedy, jak zawsze, jej wspinaczka po orgazm nagle nabrała tempa i poczuła rozkoszne mrowienie pod łechtaczką. Jej piersi stały się nabrzmiałe i twarde. Wypchnęła je ku górze, milcząco błagając Lewisa, żeby poświęcił im trochę uwagi. Sięgnął prawą ręką do jej sutków; ciągnął za nie i rolował między dwoma palcami twarde, małe wierzchołki, a potem je puszczał. Teraz całe ciało Harriet było napięte i rozgrzane i gorączkowo zmierzało do punktu, z którego nie było już odwrotu. Zaczęła dyszeć z podniecenia i wreszcie pozwoliła Lewisowi zwiększyć tempo pchnięć. Wchodził w nią coraz szybciej, przez cały czas naciskając udem na jej pełną, ciężką miednicę. Harriet zaczęła drżeć, w samym centrum jej ciała ekstaza narastała nieubłaganie i wtedy Lewis, nie przestając ściskać i skręcać między długimi palcami jej prawego sutka, mocniej nacisnął udem na jej łono i ostre lance niemal bolesnej rozkoszy przeszyły jej podbrzusze i uda. Jej rozkosz osiągnęła szczytowy punkt i poczuła, jak narosłe w niej napięcie eksploduje. Jeszcze raz jej mięśnie szarpnęły się bezradnie w błogim spazmie spełnienia. – Teraz moja kolej – mruknął niezbyt wyraźnie Lewis i poczuła, jak wchodzi w nią głębiej, aż i on zadygotał i jęknął, pozwalając sobie wreszcie dojść. Całe tłumione napięcie i pożądanie minionego tygodnia uszło z niego w gwałtownych spazmach orgazmu. Później, kiedy leżeli obok siebie, nasyceni i szczęśliwi, Harriet ukryła twarz w zagłębieniu jego ramienia i wyznała: – Nie chcę, żeby to się skończyło. – Może nie musi – powiedział Lewis. – Co masz na myśli? – Może włożę ci wibrujące kulki na resztę dnia – zaproponował. – Sama wiesz, jak łatwo szczytujesz, kiedy masz je w środku. Możesz mieć orgazmy przez cały dzień, na oczach pozostałych, ale tylko ty i ja będziemy o tym wiedzieli. Tętno Harriet przyspieszyło. – Tak, chcę – zgodziła się, wyobrażając sobie łagodne fale rozkoszy omywające ją na oczach Elli, Edmunda i Noelli. – Edmund chce ze mną porozmawiać – ciągnął Lewis. – Myślę, że wpadł na pomysł jakichś nowych nocnych zabaw. Zdaje się, że golf przestał go interesować! – Jakich zabaw? – spytała Harriet. – Wyobrażam sobie, że dość wyrafinowanych.

– I wszyscy mielibyśmy brać w tym udział? Lewis ją objął. – Tak, wszyscy. Chyba zawsze wiedziałem, że w końcu to się stanie. – Nic mi nie mówił – poskarżyła się Harriet. – Pewnie czuje, że najpierw ja muszę się zgodzić. Jeśli powiem tak, Harriet, czy i ty będziesz tego chciała? Poczuła przypływ podniecenia i mimo tego, co właśnie między nimi zaszło, znów zapragnęła się kochać. – Tak – powiedziała po prostu. – Muszę iść za Edmundem. Muszę się dowiedzieć, do czego jestem zdolna. – Nawet jeśli wszyscy weźmiemy udział w tej grze? Szare oczy Harriet były zamyślone. – O co ci chodzi? Mam powiedzieć nie? Chcesz, żebym to przerwała? Pokręcił głową. – Chcę, żebyś postąpiła w zgodzie ze sobą. – Nie chcę cię stracić – powiedziała Harriet ze złością. – Nie stracę, prawda? – Zdaje się, że pamiętam, jak mówiłaś, że jeśli to się stanie, to z mojej winy. – Wiem, ale to nie była do końca prawda. Do niczego mnie nie zmuszałeś i podobało mi się wszystko, co robiłam. Po prostu nie chcę, żeby Edmund stał się dla mnie ważniejszy, niż planowałam. – No to chyba musimy poczekać i zobaczyć, co się stanie – powiedział Lewis, nagle wszystkim znużony. – Nie mówmy o tym dłużej. Włożyć ci teraz miłosne kulki? Harriet się zgodziła i poczuła, jak Lewis wsuwa jej pod biodra poduszkę. Potem wstał i poszedł po kulki. Pokrył je żelem nawilżającym, delikatnie rozchylił nogi Harriet i wsunął do jej pochwy dwie kulki połączone sznureczkiem. Zamknął jej zewnętrzne wargi sromowe i delikatnie masował całą jej cipkę, aż poczuła, że nabrzmiewa pod palcami, które siłą zwierały jej ciało. Doznanie było cudowne i w odpowiedzi jej mięśnie zaczęły się kurczyć i rozkurczać, wprawiając kulki w podniecające, powolne wibracje, które szybko wzbudziły w niej słodkie pragnienie kolejnego orgazmu. Lewis bezbłędnie odczytał wyraz jej oczu i roześmiał się. – Nie, Harriet! Niech kulki zrobią, co do nich należy. Dalej, ubierz się i dołącz do reszty. Jestem pewien, że mecz badmintona na trawie pomoże ci się dobrze bawić. Zanim przekonali Ellę i Edmunda, żeby z nimi zagrali, Harriet była już bliska szaleństwa. Pragnęła silniejszej stymulacji, która choć na chwilę położyłaby kres stłumionemu pragnieniu, pulsującemu w niej, kiedy w jej wnętrzu miłosne kulki drażniły wrażliwe zakończenia nerwów i przez cały czas utrzymywały ją na granicy orgazmu. – Znowu nie odbiłaś! – wykrzyknął Edmund z niedowierzaniem. – Masz dziurawą rakietkę? – Przepraszam – powiedziała zarumieniona Harriet. – Źle oceniłam odległość. Dostrzegł rumieniec na jej policzkach i pot nad górną wargą i zaczął się zastanawiać, co takiego w grze w badmintona mogło ją seksualnie podniecić. Gra toczyła się dalej, a Harriet przeżywała kolejne słabiutkie orgazmy, niczym lekkie wstrząsy poprzedzające trzęsienie ziemi. Czuła ulgę, kiedy skończyli grać i mogła zejść z kortu. – Nigdy nie widziałam, żebyś tak źle grała – skomentował Edmund. – Nie mogłam się skupić – powiedziała zgodnie z prawdą Harriet. – Może za mną tęsknisz – szepnął Edmund. Harriet skinęła głową. Tęskniła, ale miłosne kulki nawet o tym nie pozwalały jej myśleć. Przez cały dzień Lewis wymyślał zajęcia, które podtrzymywały podniecenie Harriet. Poszli pojeździć na koniach i Harriet wielokrotnie szczytowała, a potem postanowili popływać i woda omywająca jej cipkę doprowadziła ją niemal do szaleństwa. Pod koniec dnia straciła już rachubę i nie potrafiłaby powiedzieć, ile razy szczytowała. Odkryła jednak, że im bardziej była podniecona, tym bardziej pragnęła dalszej stymulacji. Łagodne zaspokojenie i wrażenie, że przez cały czas znajduje się na krawędzi, stały się drażniące; narastało w niej pragnienie potężnego orgazmu, który ukoiłby jej wciąż nienasycone ciało i położyłby kres jej

na pozór niewyczerpanej żądzy. Lewis też był nieustannie podniecony. Rozpoznawał momenty, w których Harriet szczytowała, i ta wiedza i jego trzymała na krawędzi. Jej pobudzenie i łagodne, drżące chwile zaspokojenia podsycały jego pożądanie. Kiedy w końcu po kolacji usiedli w salonie, Edmund już podejrzewał, co się dzieje. Zauważył, że po raz pierwszy, odkąd tu przyjechali, Harriet postanowiła wypić kawę, siedząc na podłodze, i w roztargnieniu kołysała się w przód i w tył. Miała zaróżowioną skórę i błyszczące oczy, co, jak wiedział, świadczyło o seksualnym podnieceniu. Usiadł na podłodze naprzeciwko niej i wyciągnął nogi, tak że jedna jego stopa znalazła się między jej udami. Harriet szybko rozejrzała się po pokoju i zobaczyła, że wszyscy są zajęci czytaniem albo rozmową. Bez dalszego wahania przysunęła się bliżej Edmunda, pozwalając, by jego pięta prześlizgnęła się w górę jej ud, pod spódnicą, aż zatrzymała się na jedwabnych figach, które tego dnia założyła. Powoli Edmund zwiększył nacisk stopy i natychmiast dostrzegł, że oddech Harriet przyspieszył. Był zaskoczony, ponieważ na jej szyi i dekolcie, tuż powyżej linii sukienki, od razu wykwitł różowy rumieniec. – Ciekawe – mruknął, udając, że zagłębia się w gazetę, żeby nikt z pozostałych nie dostrzegł, co się dzieje. Harriet spróbowała zwiększyć nacisk na swoją cipkę, ale zabrał stopę i zbliżył ją ponownie dopiero, kiedy znieruchomiała. Nie pamiętała, kiedy ostatnio tak gorączkowo pragnęła, żeby ktoś naciskał na jej krocze; w jej wnętrzu miłosne kulki poruszały się zdradliwie i ta nieustająca stymulacja była dla niej udręką. Całe jej ciało szaleńczo domagało się pełnego spełnienia – spełnienia, które mogło jej dać jedynie mocne pobudzanie łechtaczki. Edmund zgiął duży palec u nogi, uciskając miejsce na jej cipce, które tak rozpaczliwie domagało się stymulacji, i usłyszał, jak w reakcji Harriet wstrzymuje oddech. Natychmiast zabrał palec i zobaczył, jak jej twarz wykrzywia się w udręce. Z uśmiechem jeszcze raz przybliżył stopę i tym razem dużym palcem masował pasek jedwabiu okrywający wejście do pochwy Harriet, zataczając małe kółka wokół łechtaczki. Dla Harriet doznanie było niesamowite. W końcu bezustanne błaganie jej ciała o silniejsze bodźce niż te, których dostarczały jej miłosne kulki, zostało wysłuchane i poczuła, jak cała tężeje, a nogi zaczynają drżeć pod spódnicą. Jej usta rozchyliły się lekko, oddychała powoli, próbując zapanować nad dźwiękami wyrywającymi się z jej ust w odpowiedzi na przeżywaną rozkosz. Edmund widział sutki Harriet napierające na materiał jej bluzki; jej piersi nabrzmiewały, a ich wcześniej łagodne wierzchołki pęczniały pod opinającym je stanikiem. Wyraźnie dostrzegł prześwitującą spod bluzki kremową skórę, kiedy pochyliła się do przodu, żeby mocniej poczuć jego dotyk między udami. Po całym dniu rytmicznych skurczów i słabych, mało satysfakcjonujących orgazmów zbliżający się orgazm zapowiadał się jak trzęsienie ziemi, którego wczesne oznaki zignorowała. Jej uda i brzuch zacisnęły się boleśnie, napięte mięśnie przygotowywały się na spełnienie, które obiecywała stopa Edmunda, i usłyszała, jak z jej ust wydobywa się ciche kwilenie. Rozejrzała się dookoła, ale nikt inny zdawał się nic nie słyszeć, więc znów skupiła uwagę na tym, co działo się z jej nieopanowanym ciałem. Edmund nigdy nie widział u niej takiego rumieńca. Jej oczy rozszerzyły się z pożądania i lęku, że znów nie osiągnie długo wyczekiwanej ekstazy. W końcu uznał, że Harriet nie wytrzyma ani chwili dłużej, i przesunął palec u nogi w górę jej jedwabnych majteczek, wzdłuż linii warg sromowych, a potem nacisnął materiał opinający jej pulsującą łechtaczkę. Właśnie tego pragnęło udręczone ciało Harriet. Długo wyczekiwany orgazm spadł na nią bez ostrzeżenia i cała zaczęła podrygiwać i dygotać. To była dzika eksplozja czystej rozkoszy, tak silna i tak wszechogarniająca, że krzyknęła z wdzięcznością. – O tak! Tak! – szlochała. Doznanie stało się niemal nie do zniesienia i jej napięte ciało zgięło się wpół. – Jest cudownie, tak cudownie!

Edmund ani na chwilę nie oderwał od niej wzroku, a teraz również inni odwrócili się w ich stronę, zaskoczeni tym nagłym wybuchem. Żadna z pozostałych kobiet obecnych w pokoju nie wiedziała, jak do tego doszło, ale obie doskonale rozumiały, co się stało, i z fascynacją patrzyły na Harriet, która nie przestawała wić się i jęczeć, z włosami opadającymi na ramiona i kilkoma kosmykami przylepionymi do czoła i szyi. Oliver, który dotąd grał w karty z Noellą, nie mógł uwierzyć w to, co się dzieje. Zaschło mu w ustach, a penis stwardniał mu na widok Harriet dyszącej w ekstazie, którą przeżywała na oczach ich wszystkich. To było nawet bardziej podniecające, niż kiedy leżała naga, związana, z przepaską na oczach, na jego ciele, ponieważ wtedy nie mógł zobaczyć jej twarzy ani skupić się na niczym innym niż odwlekanie własnego orgazmu. Lewis, który doskonale wiedział, jak będzie się czuła Harriet pod koniec dnia, patrzył na swoją żonę szarpiącą się w spazmach jednego z jej najintensywniejszych orgazmów i ku swojemu zaskoczeniu zdał sobie sprawę, że tym razem nie czuje zazdrości. Wydała mu się niewiarygodnie piękna, kiedy w końcu znieruchomiała i oparła się o krzesło, powoli odzyskując panowanie nad sobą. Była piękna nie tylko tak po prostu, lecz także ze względu na scenę w jego przyszłym filmie. Wyobrażał to sobie bardzo dokładnie: długie ujęcia gry wstępnej, która doprowadzi do tej chwili zaspokojenia, chwili, którą operator kamery będzie kręcił w zbliżeniu, żeby uchwycić każdy niuans wyrazu jej oczu. Tyle tylko że to nie będą jej oczy, lecz oczy aktorki, która zagra Helenę, pomyślał, i zwrócił wzrok na Ellę. Ella była tym wszystkim tak samo podniecona jak mężczyźni. Rozchyliła usta i zwilżyła wargi czubkiem małego, różowego języka. Ona też była fizycznie pobudzona i z pewnością potrafiłaby odtworzyć scenę, której dopiero co była świadkiem. Po raz pierwszy Lewis pomyślał, że mógłby dać Elli rolę, na której tak bardzo jej zależało. Jeśli chodzi o Harriet, była to najbardziej niezręczna chwila w jej życiu. Przez długi czas patrzyła w podłogę, a potem podniosła oczy i spojrzała na Edmunda. Odwzajemnił spojrzenie. Nie uśmiechał się, ale jego oczy jaśniały pożądaniem i niekłamanym zachwytem. – Komuś dolewkę kawy? – spytał, wstając jednym płynnym ruchem. – Ja bym się z rozkoszą napiła, kochanie! – wykrzyknęła Noella, zaskoczona namiętnym wybuchem Harriet. – Ja też – przyłączył się Oliver, który rozpaczliwie pragnął kochać się z Noellą. – A ja chyba pójdę do łóżka – powiedziała Ella, tak podniecona tym, co zobaczyła, że nie mogła się doczekać, żeby wyjąć z szafki nocnej wibrator i doprowadzić i siebie do orgazmu. – To był męczący dzień. – Bez wątpienia – powiedział Lewis z uśmiechem. – A ty, Harriet? Nie chce ci się pić? Pokręciła głową, niezdolna odezwać się do żadnego z nich. Pragnęła tylko zaszyć się w swoim pokoju. – Może pójdziesz na górę? – zasugerował Lewis, który domyślał się, co czuje jego żona. – Dołączę do ciebie później. Możesz sobie obejrzeć film, czy coś w tym stylu. – Nie wiedziałam, że mamy odtwarzacz DVD – powiedziała Noella. Lewis skinął głową. – Ja mam, zawsze proszę o DVD w sypialni, gdziekolwiek jadę. Dzięki temu mogę oglądać materiały i fragmenty filmów, jeśli zajdzie taka potrzeba. Edmund wrócił do pokoju z dzbankiem kawy i kilkoma filiżankami. – Dużo filmów obejrzałeś, odkąd tu jesteśmy? – spytał. Lewis pokręcił głową. – Niewiele, ale to, co widziałem, było bardzo interesujące. – Z pewnością. Szczerze mówiąc, Lewis, chciałem z tobą chwilę porozmawiać na osobności, jeśli to możliwe. – Chyba chce, żebyśmy wyszli – powiedziała Noella, wypijając duszkiem swoją kawę. – Co powiesz na mały spacer, Oliver? To dobrze robi na sen! Oliverowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Ella wyszła z pokoju razem z nimi, zostawiając

Edmunda i Lewisa samych. – Coś nie tak? – spytał powoli Lewis. Edmund pokręcił głową. – Wręcz przeciwnie, wszystko w jak najlepszym porządku. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak dobrze bawiłem się na wakacjach. – Miło to słyszeć. – Tak naprawdę chciałem z tobą porozmawiać o Zakazanych pragnieniach. Oczy Lewisa stały się czujne. – Tak? – Odkąd tu jesteśmy, spędziłeś sporo czasu z Markiem, zastanawiałem się, jak daleko zaszliście ze scenariuszem. – Dosyć daleko. Jeśli się niepokoisz, zawsze możesz się wycofać, jestem pewien, że nie będę miał problemu ze znalezieniem sponsorów. Edmund się uśmiechnął. – Jestem o tym przekonany, ale nie miałem zamiaru się wycofać. Zadałem ci przecież proste pytanie? – Szczerze mówiąc, nie uważam, żeby to była twoja sprawa – powiedział Lewis. – Nie zadawałeś żadnych pytań na temat Mrocznego sekretu. – Rzeczywiście nie – odpowiedział Edmund. – Ale to było co innego, prawda? – W jakim sensie? – Nie byłem osobiście zaangażowany. Mężczyźni patrzyli na siebie w całkowitym milczeniu i minęło sporo czasu, zanim Lewis znów się odezwał. – W jakim sensie osobiście zaangażowany? – Wydaje mi się – odparł spokojnie Edmund – że pomagam ci pisać ten scenariusz. – Chyba żartujesz – powiedział Lewis. – Przyznaję, że z pozoru to się wydaje nieprawdopodobne, a jednak najwyraźniej tak właśnie jest. Prawdę mówiąc, to Noella pierwsza wpadła na ten pomysł, a ja dopiero niedawno uznałem, że ma rację. – Na czym opierasz swoje przypuszczenia? – spytał Lewis. – Na tym, że ponieważ nie jesteś ani ślepy, ani głupi, musisz zdawać sobie sprawę, że ja i Harriet mamy romans. Skoro tak, spodziewałbym się, że co najmniej zarobię od ciebie pięścią. Tym czasem jest wręcz odwrotnie, jesteś tak uprzejmy jak nigdy i – dość ostentacyjnie – wciąż kochasz się z Harriet. Wszystko to miałoby sens tylko wtedy, gdybyś sam zaaranżował nasz romans. Wzajemne pożądanie między mną a Harriet jest czymś, jak by to ująć, zakazanym. A zatem tytuł twojego filmu zgrabnie pasuje do całej sytuacji. – Masz rację – powiedział Lewis ostrożnie. – I co zamierzasz z tym zrobić? Pozwać mnie, kiedy już film się ukaże? To będzie trudne, bo musiałbyś powiedzieć całą prawdę o tym, co działo się w Penruan House od naszego przyjazdu. – Nigdy w życiu bym cię nie pozwał; od razu zrobiłbyś z tego świetny film. Nie, ja tylko chcę ci pomóc napisać zakończenie. – A może ja już wymyśliłem zakończenie? – powiedział Lewis. – Nie wymyśliłeś – odparł Edmund z całkowitym przekonaniem. – Nie mogłeś. Skoro to ma być cinéma-vérité, film nie może mieć zakończenia, póki realna sytuacja jakoś się nie rozwiąże. Lewis odchylił się w fotelu. W jego oczach malowało się skupienie, umysł pracował na wysokich obrotach. – Podsumuj, jak ty to widzisz. – Moja żona nie chce dłużej być moją żoną i przeżywa najlepsze chwile swojego życia z młodym kornwalijskim kulturystą. Twoja żona poszerza swoje seksualne doświadczenie z entuzjazmem, który uważam za niezwykle podniecający, a ty masz romans z młodą aktorką, która chce dostać główną rolę w twoim filmie. – To jakie proponujesz zakończenie?

Edmund pokręcił głową. – Nie tak szybko, Lewis. Czy jak dotąd mam rację? – Możliwe. – Potraktuję to jako potwierdzenie. Bardzo dobrze zatem, prawda jest taka, że jeszcze nie mam zakończenia, ponieważ tak jak ty lubię, kiedy sprawy między ludźmi toczą się własnym biegiem. Wszystko byśmy zniszczyli, po prostu wymyślając takie zakończenie, które by mi odpowiadało. – W takim razie nie rozumiem, jak możesz mi pomóc w napisaniu zakończenia. – Wszystko sprowadza się do gier, o których ci mówiłem – powiedział Edmund, pochylając się do przodu w swoim fotelu. – Myślę, że będzie zabawnie, jeśli ty i ja, z naszymi wakacyjnymi partnerkami, urządzimy sobie małe zawody. Lewis zmarszczył brwi. – Jakie zawody? – Pierwszej nocy każdy z nas sprawdzi, ile razy jest w stanie doprowadzić swoją kochankę do orgazmu, zanim każe nam przestać. Albo po prostu ile razy damy radę doprowadzić ją do orgazmu, bo jedna z nich może spróbować to przerwać, zanim poznamy wynik. – A potem? Edmund uśmiechnął się leniwie. – Drugiej nocy się zamienimy. Jeśli na przykład, mnie uda się doprowadzić Harriet na szczyt dziesięć razy pierwszej nocy, to przed tobą stanie zadanie przekroczenia tego wyniku, w takim samym czasie. Te same zasady naturalnie będą się stosowały do Elli. – A potem co? – spytał znów Lewis. – Ten, który okaże się lepszy, zdobędzie nagrodę. – Są dwie nagrody. – Nie. – Oczy Edmunda były zimne. – Obaj bardzo dobrze wiemy, że jest tylko jedna nagroda: Harriet. – To zakłada, że obaj będziemy się tak samo starać każdej nocy – zauważył Lewis. – Nie będę oszukiwał – powiedział krótko Edmund. – I nie przeszło mi przez myśl, że ty byś mógł. – Nie będę, po prostu o tym pomyślałem. Ale problem jest jeszcze z kobietami. Co, jeśli jedna z nich będzie udawać orgazmy? – Noella będzie się im uważnie przyglądać. Myślę, że jeśli chodzi o udawanie orgazmu, kobietę trudniej oszukać niż mężczyznę. Lewis pomyślał, że ta zabawa dostarczy jego scenariuszowi fantastyczne zakończenie, ale nie wiedział, czy chce ryzykować utratę Harriet, żeby to zobaczyć. – Chyba nie boisz się przegranej? – spytał Edmund. – Owszem – przyznał Lewis. – Boję się, ale będzie z tego świetne zakończenie filmu. – A sztuka ma pierwszeństwo przed życiem? – Oszczędź mi morałów – powiedział szorstko Lewis. – Powiedziałem, że pomysł brzmi nieźle. Jeśli tylko wszystkie zaangażowane w to panie zgodzą się na tę grę. Kiedy chcesz zacząć? – Dziś wieczorem Harriet jest zapewne nieco zmęczona i będzie potrzebowała dnia, żeby dojść do siebie, dlatego proponuję pojutrze. – Ostrzeżemy dziewczyny wcześniej? – Oczywiście, chociaż trudno tu mówić o ostrzeganiu – powiedział Edmund, który znów się uśmiechał, pewien, że uda mu się przeprowadzić plan. – Jestem pewien, że chętnie się przyłączą do zabawy. Lewis wstał i zrobił im obu po drinku. – Za punkt kulminacyjny filmu – rzekł ze śmiechem, unosząc szklankę. – Za nagrodę – dodał cicho Edmund, opróżnił szklankę jednym haustem i szybko wyszedł z pokoju. Zażenowany Lewis zastanawiał się, co powiedziałaby Harriet, gdyby wiedziała, że Edmund wzniósł toast na jej cześć, podczas gdy on sam pił za swój film.

Rozdział 10 - Denerwujesz się? – spytała Noella Harriet podczas wieczornego spaceru wokół posiadłości pół godziny przed rozpoczęciem pierwszego etapu gry. – Właściwie nie – wyznała Harriet. – Wiem, że powinnam, ale w tej chwili jestem podekscytowana. Przez cały dzień patrzyłam na Edmunda i wyobrażałam sobie, jak to będzie kochać się z nim na oczach Lewisa. – Ty też będziesz musiała patrzeć, jak Lewis kocha się z Ellą – zauważyła Noella. – Teraz, kiedy tak bardzo pochłaniają mnie myśli o Edmundzie, nie wydaje mi się, żebym miała z tym problem, ale później, kto wie? Może patrzenie na nich będzie okropne. – To dziwne – powiedziała Noella w zamyśleniu. – Kiedy tutaj jechaliśmy, na początku wakacji, dopadł mnie straszny lęk, że odbierzesz mi Edmunda, i byłam zdecydowana o niego walczyć. Ale potem poznałam Olivera i zdałam sobie sprawę, że Edmund nie jest wart tego, żeby o niego walczyć. Cokolwiek między nami było, skończyło się już jakiś czas temu, po prostu się nie zorientowałam. Myślisz, że i ty możesz dojść do podobnego wniosku, jeśli chodzi o Lewisa? – Nie – powiedziała Harriet zdecydowanie. – Lewis jest wart tego, żeby o niego walczyć, ale ja nie muszę o niego walczyć. Wiem, że wciąż mnie kocha. – A ty też wciąż go kochasz? – Myślę, że tak. Mam tylko nadzieję, że następne dwie noce tego nie zmienią. – Czy mogę dać ci małą radę, kochanie? – spytała Noella. Harriet się uśmiechnęła. – Oczywiście. – Nie zrób tego błędu i nie zakochaj się w Edmundzie. Może cię drażnić stosunek Lewisa do jego pracy, ale przynajmniej umie być namiętny. Edmund umie pożądać i ma niewiarygodną technikę, ale nie ma w nim krztyny namiętności. Nawet gdybyś go pokochała, on nigdy nie odwzajemniłby tego uczucia, nie tak, jak na to zasługujesz. Po prostu nie jest do tego zdolny. – Oliver jest inny? – Zupełnie inny, pod każdym względem. Chciałabym tylko, żeby zgodził się wyjechać do Stanów i tam ze mną żyć, ale nic z tego nie będzie. Och, lepiej już wracajmy. Czas, żebyś się przygotowała. Kiedy Harriet znalazła się w sypialni, zawahała się, niepewna, w co ma się ubrać. Odrzuciła ostentacyjnie seksowne stroje, wyczuwając, że gust Edmunda jest bardziej wyrafinowany. W końcu zdecydowała się na granatowy jedwabny peniuar do białych pończoch i granatowych stringów. Wykąpała się, umalowała, spryskała perfumami i zajęła się włosami. Podpięła je wysoko na czubku głowy, zostawiając po bokach twarzy kilka pukli, które podkreślały jej oczy. Do sypialni wszedł Lewis i kiedy ją zobaczył, zaparło mu dech w piersiach. – Wyglądasz cudownie, Harriet. Absolutnie oszałamiająco. Żałuję, że dziś nie jest moja kolej. – Jestem pewna, że Ella wygląda równie atrakcyjnie – powiedziała spokojnie Harriet, ale jej serce waliło dziko na myśl, że zaraz wszystko się zacznie. – Bez wątpienia – zgodził się Lewis, próbując uciszyć własny lęk przed tym, co nadchodząca noc mogła pokazać. – Chcesz tego, prawda? – dodał. Harriet skinęła głową. – O, tak. W ten sposób dowiem się wszystkiego, co muszę o sobie wiedzieć. – W takim razie chodźmy – powiedział Lewis powoli. – Tylko najpierw mnie pocałuj, Harriet. Objęli się i pocałowali. To był powolny, długi pocałunek, który przerodziłby się w coś więcej, gdyby Harriet nie zmusiła się, żeby się odsunąć. – Pożegnalny pocałunek? – Harriet roześmiała się niepewnie. – Pocałunek na szczęście – rzekł chrapliwie. – Czuję, że przez następne dwie noce będę go potrzebował. – Przyprowadź Ellę – powiedziała Harriet. – Ja pójdę do Edmunda. Na pewno już wszystko przygotował.

Miała rację. Edmund wymienił żarówki we wszystkich lampach w swojej sypialni na kolorowe, dające miękkie, przytłumione światło. Pomieszczenie wypełniał aromat świec zapachowych, a przez otwarte drzwi do łazienki Harriet dostrzegła, że i tam wprowadził te same zmiany. W pokoju było bardzo ciepło, ale Edmund zostawił otwarty lufcik, przez który wpadał lekki powiew. – Bardzo ładnie – powiedziała Harriet z aprobatą. Na stole stały przekąski i szampan. Edmund wziął do ręki kieliszek z szampanem i zanurzył malutką kukurydzę w jogurtowym dipie, a potem podniósł ją do ust Harriet, która odgryzała kawałek po kawałku, aż poczuła na ustach dotyk jego palców. Edmund delikatnie przesunął opuszkiem pod jej dolną wargą, ścierając kropelkę jogurtu, a potem uniósł w jej stronę kieliszek. – Za ekscytujący wieczór, Harriet. Jej wzrok przyciągnęła migocząca krawędź kryształowego kieliszka. – Za ekscytujący wieczór – powtórzyła i w tym momencie do pokoju weszła pozostała dwójka. Strój, na który zdecydowała się Ella, był mniej subtelny niż ten, który wybrała Harriet, ale Harriet musiała przyznać, że koleżanka wyglądała bardzo seksownie. Miała na sobie gorset w czarno-białe pasy, który kusząco wypychał jej piersi w górę, czarne, jedwabne francuskie bokserki, naszyjnik z pereł i dobrane do niego perłowe kolczyki. Jej opalone nogi były nagie i gładkie, czarne szpilki podkreślały zgrabne łydki. Lewis przeniósł wzrok z żony na Ellę i zdał sobie sprawę, że obie go podniecają, choć w różny sposób. Z wyrazu twarzy Edmunda wywnioskował, że i on czuje to samo. Włosy Elli były rozpuszczone, przez co wyglądała na nieco młodszą od Harriet, mniej wyrafinowaną i bardziej bezbronną, podczas gdy tak naprawdę – i obaj mężczyźni to wiedzieli – było akurat na odwrót. Ella i Lewis wzięli po kieliszku szampana. Lewis zanurzył w dipie małą marchewkę i karmił nią Ellę, a Harriet patrzyła. Ale nie dotknął ust Elli i chociaż udało jej się zlizać resztki dipu z jego palców, było jasne, że napięcie seksualne między tą dwójką nie dorównywało wzajemnemu pożądaniu Edmunda i Harriet. – Może zaczniemy w łazience? – zaproponował Edmund. – Mam pewną szczególną zabawkę, która na pewno spodoba się Harriet, ale ona wymaga pójścia do łazienki, a poza tym miło będzie się odświeżyć, zanim na serio zaczniemy. Lewis skinął głową i ruszył w stronę otwartych drzwi. Ku jego zaskoczeniu Edmund nie poszedł za nim, tylko wziął Harriet w ramiona i zaczął delikatnie całować jej szyję i uszy, podczas gdy jego dłonie rozwiązywały jej granatowy peniuar. Harriet nie stawiała oporu, więc zsunął go z niej i pochylił głowę ku jej piersiom, które wychylały się z koronkowego rozcięcia jej koszulki na cienkich ramiączkach. Patrząc na jego język błądzący po dekolcie żony, Lewis poczuł palące pożądanie i szybko odwrócił się do Elli, chwytając ją za wąską talię, przyciągając do siebie uległe ciało i wzorem Edmunda pozwalając swoim ustom błądzić po jej obnażonych do połowy piersiach i wrażliwej skórze pod pachami. Po chwili obie kobiety były zarumienione i oddychały szybko. Kiedy Harriet poczuła, jak Edmund wsuwa pod nią ramię, żeby wziąć ją na ręce i zanieść do łazienki, przywarła do niego ufnie. Całe jej ciało drżało z podniecenia. Miała mglistą świadomość, że Lewis zabrał Ellę do kabiny prysznicowej, i domyślała się, że myje ją i pobudza do dalszej gry, ale jej uwaga była skupiona na Edmundzie i tym, co zamierzał z nią zrobić. Bardzo delikatnie Edmund zsunął z jej ramion wąskie paseczki jedwabnej koszulki, całując każdy cal odsłanianej stopniowo skóry, aż wreszcie zupełnie obnażył jej piersi i Harriet zadrżała, kiedy polizał jej stwardniałe sutki. Wtedy wziął ze stolika w łazience dwa przezroczyste stożki i nałożył na jej nabrzmiewające piersi, a potem podszedł do umywalki i przymocował wąż z prysznicem do kranu. Przez cały czas szeptał do niej, uspokajał ją łagodnym głosem i przelotnymi dotknięciami rąk, tak że kiedy przekręcił kurek i na jej piersi spadł deszcz lodowato zimnej wody, z zaskoczenia aż odebrało jej oddech. Zanim udało jej się poruszyć, Edmund zmusił ją, żeby usiadła na stołku, i przytrzymał ją w miejscu, tak że nie mogła zrobić nic innego, jak tylko potulnie znosić ten wodny masaż, od którego jej piersi nabrzmiewały i twardniały. W końcu, kiedy już czuła, że dłużej tego nie zniesie, zakręcił kurek i ostrożnie zdjął nakładki z jej

piersi, odsłaniając dwie twarde kule z dumnie sterczącymi, czerwonymi sutkami. Wziął przygotowany wcześniej kubek z gorącą wodą, zanurzył w niej usta i dotknął nimi jej mrowiących piersi. Dotyk jego ciepłego języka i rozgrzanych ust na wyziębionym ciele sprawił, że Harriet znów straciła oddech, ale tym razem raczej z rozkoszy niż z zaskoczenia; różnica temperatur była tak podniecająca, że ku swojemu zdumieniu poczuła, jak wstrząsa nią leciutki orgazm. Edmund z satysfakcją pokiwał głową, pociągnął ją do pozycji stojącej i zsunął z niej koszulkę, tak że teraz stała przed nim niemal całkiem naga. – Rozbierz mnie – powiedział cicho i kiedy zaczęła wykonywać jego polecenie, dostrzegła Noellę stojącą w drzwiach. – Widziałaś, że doszła? – spytał Edmund żonę. – Tak – mruknęła Noella, zafascynowana widokiem szczupłego, podnieconego ciała Harriet. – Wygląda na to, że jest bardzo wrażliwa. – Szalenie wrażliwa – zgodził się Edmund, który też był już całkiem nagi. – Teraz połóż się wwannie – powiedział. – Chcę zrobić to samo z twoją cipką, użyję prysznica. – Tylko nie zaczynaj od zimnej wody! – sprzeciwiła się Harriet. – Oczywiście, że tak zrobię, inaczej to nie byłoby to samo. Połóż się i rozłóż nogi. Rzucił kilka ręczników na dno wanny i Harriet się położyła, drżąc na myśl o tym, co zaraz się stanie, a on zdjął wąż od prysznica z uchwytu na ścianie. Właśnie miał odkręcić wodę, kiedy Lewis i Ella wyłonili się z kabiny prysznicowej. – Jakieś sukcesy? – spytała Noella. – Jeszcze nie – odparł Lewis. – Ale gra wstępna była bardzo przyjemna. – Harriet miała już jeden orgazm – powiedziała Noella i dostrzegła, że w oczach Lewisa błysnął gniew. – Patrz uważnie – dodała. – Zdaje się, że szykuje się kolejny. Mięśnie Harriet były napięte, cała się trzęsła, czekając na strumień lodowato zimnej wody między swoimi nogami, jednocześnie jednak zdała sobie sprawę, że cipka aż piecze ją z pożądania, a zewnętrzne wargi sromowe rozchyliły się w oczekiwaniu na mającą nadejść rozkosz. – Zamknij oczy – powiedział Edmund. – Chcę cię zaskoczyć. Harriet zamknęła oczy i czekała. Nic się działo. Słyszała oddech Lewisa, Ellę tłumiącą jęki rozkoszy w reakcji na coś, co robił jej Lewis, i szept Noelli, ale Edmund milczał. Pragnęła otworzyć oczy, zobaczyć, co się dzieje, ale jej ciało ją powstrzymało. Z każdą upływającą sekundą jej podniecenie rosło, w miarę jak narastała w niej gorączkowa niepewność; nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, jeszcze szerzej rozchyliła nogi. Edmund się uśmiechnął i nakierował główkę od prysznica tak, że strumień zimnej wody trafił w sam środek jej cipki, drażniąc jej najwrażliwsze zakończenia nerwowe i wyrywając z ust Harriet krzyk zaskoczenia. Po raz kolejny Edmund dobrze wyczuł moment i dokładnie w chwili gdy doznanie stało się dla Harriet zbyt intensywne, zmienił temperaturę wody. Harriet poczuła, jak letni strumień gładzi i pieści jej udręczone ciało. Stopniowo letnia woda stawała się coraz cieplejsza, aż gorąco zmieniło jej podbrzusze w rozszalałą, kipiącą pożądaniem masę. Wypchnęła biodra w górę i zaczęła głośno błagać o kolejny orgazm. Lewis, który przez cały ten czas pobudzał Ellę, zagłębiając namydlone palce pomiędzy jej pośladki, z trudem mógł się skupić, kiedy słyszał zdyszane błagania swojej żony, która całkowicie zapamiętała się w rozkoszy. W końcu woda spełniła swoje zadanie i kolejny raz jej ciało zadrżało pod naporem orgazmu, po którym spełniona opadła na leżące w wannie ręczniki. – Drugi – powiedziała spokojnie Noella i jednocześnie Ella zakwiliła z rozkoszy, kiedy namydlone palce Lewisa doprowadziły ją do pierwszego tej nocy orgazmu. Kiedy po paru minutach obie kobiety doszły do siebie, wszyscy wrócili do sypialni. Lewis posadził Ellę na fotelu pod oknem i Harriet zobaczyła, jak kuca na podłodze między jej nogami. Aż nadto dokładnie wyobrażała sobie dotyk jego języka na podnieconej cipce Elli. Wtedy Edmund łagodnie pociągnął Harriet w stronę łóżka, na którego środku położył wałek. – Połóż się na tym, na brzuchu – szepnął. – Chcę, żebyś sama pobudzała swoją łechtaczkę, obejmując

wałek nogami i przyciskając do niego biodra. Jednocześnie będę cię penetrował od tyłu, takie połączenie powinno ci się spodobać. Teraz, kiedy zaczął zmierzać ku mroczniejszym rejonom swoich fantazji, Harriet poczuła, że jej podniecenie jeszcze rośnie, i nie mogła się doczekać, kiedy przyciśnie złaknione ciało do białego wałka, wdzięczna za dotyk wykrochmalonej lnianej pościeli na swoich piersiach i brzuchu. Edmund patrzył, jak jego kochanka zgina nogi w kolanach i obejmuje nimi wałek, tak jak jej polecił. Kiedy zaczęła się poruszać w górę i w dół i zataczać biodrami niewielkie kółka, zgodnie z tym, co podpowiadało jej własne ciało, poczuł, że jego podniecenie rośnie. Jeśli chodzi o Harriet, początkowe delikatne mrowienie, które czuła, kiedy się poruszała, szybko się nasiliło, drażniąc i rozgrzewając ją całą. Poczuła, że jej łechtaczka nabrzmiewa, i mocniej naparła na wałek, próbując osiągnąć wymykający się jej orgazm, ale potrzebowała większej stymulacji i kiedy poczuła na biodrach dłonie Edmunda, hamującego jej frenetyczne ruchy, załkała z wdzięczności. Edmund posmarował szczelinę między jej pośladkami specjalnym żelem, który jednocześnie rozgrzewał i nawilżał, i szybko jej pupę ogarnął rozkoszny żar, który zdawał się przenikać przez skórę i rozlewać na organy wewnętrzne, tnąc ją gorącymi lancami pożądania. Edmund patrzył na jej spazmatyczne ruchy okiem znawcy i kiedy uznał, że nadszedł odpowiedni moment, pokrył tym samym żelem główkę niewielkiego analnego dildo, rozchylił jej pośladki i wsunął zabawkę w jej ciasną tylną dziurkę. Harriet na moment znieruchomiała, czując twardy przedmiot wciskający się w jej wąski otwór. Starała się rozluźnić wszystkie mięśnie, żeby go w siebie przyjąć. Wtedy jednak bez ostrzeżenia żar, który dotąd rozgrzewał ją od zewnątrz, wypełnił jej odbyt. Miała wrażenie, że końcówki nerwów, niezwykle wrażliwe w tym miejscu, zajmują się żywym ogniem, który następnie rozlał się na jej brzuch i wyżej, w kierunku piersi, aż zaczęła krzyczeć i wić się na leżącym pod nią wałku w rozpaczliwej próbie rozładowania seksualnego napięcia. Zadowolony, że dildo ją dla niego otworzyło, Edmund naciągnął prezerwatywę na nabrzmiały członek i wyciągnął wibrator. Przez chwilę Harriet poczuła się opuszczona, pusta w miejscu, które najbardziej potrzebowało wypełnienia, ale wtedy mężczyzna wsunął się w nią ostrożnie, a ona zaprotestowała zduszonym głosem, bo był za duży, za gruby, żeby się w niej zmieścić. Edmund zwolnił, sięgnął pod nią i poklepał środkowym palcem prawej ręki jej wilgotną, sterczącą łechtaczkę. Powtórzył to kilka razy i za każdym razem Harriet drżała konwulsyjnie, kiedy piekąca przyjemność przeszywała jej ciało. Pewien, że teraz będzie mogła go w siebie przyjąć, Edmund dalej torował sobie drogę poprzez najbardziej sekretny z jej otworów, aż w końcu wszedł w nią cały i czuł, jak gorące ścianki jej odbytu ściskają go mocno. Zaczął się bardzo delikatnie poruszać, a Harriet wyciągnęła przed siebie ręce, próbując osiągnąć szczyt, który teraz zdawał się niewiarygodnie bliski. Nigdy jeszcze nie była tak pobudzona i kiedy Edmund nagle zmienił rytm i pozwolił sobie na dwa szybkie, niemal brutalne pchnięcia, poczuła, jakby głęboko w niej wybuchł ognisty piorun, wzniecając płomień we wszystkich częściach jej ciała po kolei. – Nie zniosę tego! – krzyczała. – To wspaniałe, wspaniałe! Edmund nie przestawał się poruszać, trzymając jej rozgorączkowane ciało na szczycie ekstazy tak długo, jak było to możliwe, a Harriet wciąż krzyczała, wstrząsana kolejnymi falami orgazmu jeszcze przez kilka sekund, aż w końcu znieruchomiała. – Miała orgazm, bez dwóch zdań – powiedziała Noella drżącym głosem. Widok Harriet, która całkowicie zatraciła się w swojej rozkoszy, podniecił ją. – To już trzeci. – Noc wciąż jeszcze młoda – roześmiał się Edmund, głaszcząc Harriet po gładkich plecach. – Harriet na pewno ma jeszcze kilka w zanadrzu. Harriet, wyczerpana i drżąca, nie było tego taka pewna. Doprowadzenie Elli do drugiego orgazmu zajęło Lewisowi o wiele więcej czasu, niż przewidywał. Wiedział, że nie spisuje się tak dobrze, jak mógł, że nie jest na niej wystarczająco skupiony, ale kiedy słyszał rozkoszne, ekstatyczne jęki Harriet, ledwie mógł znieść przebywanie z nią w jednym pokoju.

Ella robiła, co w jej mocy, żeby mu pomóc, siląc się na drugi orgazm, którego pragnęła tak samo jak Harriet swoich, ale z jakichś powodów było jej się trudno skoncentrować. Zdawała sobie z tego sprawę, bo słyszała chłodne komendy Edmunda i gorączkowe ruchy drugiej pary i sama pragnęła być odbiorcą jego starań, mimo że to Lewis był mężczyzną, którego pożądała, kiedy tu przyjechała. Po pewnym czasie Edmund odwrócił Harriet na plecy i spojrzał w dół na jej zarumienioną twarz. – Niesamowite, jest dokładnie tak, jak sobie wyobrażałem! Poczekaj tu, myślę, że teraz potrzebujesz czegoś, co cię odświeży. Kiedy wyszedł z pokoju, Harriet spojrzała na tył głowy swojego męża i zobaczyła, jak twarz Elli wykrzywia rozkoszny skurcz, kiedy wreszcie szarpnęły nią spazmy drugiego orgazmu. – Który to raz? – spytała Noellę. – To nie zawody, przynajmniej nie między wami dwiema – odpowiedziała Noella. – Skup się na tym, co robi Edmund. Harriet przesunęła dłońmi w dół brzucha i zadrżała. Czuła się całkowicie wolna, jej ciało było zwarte i spragnione kolejnych pieszczot Edmunda, a mimo to wiedziała, że niezależnie od tego, jak silny był jej ostatni orgazm, czegoś wciąż jej brakowało. Edmund wrócił z miseczką wypełnioną solą kuchenną i z butelką olejku zapachowego. Zdjął z łóżka wałek i w jego miejsce położył poduszkę. Potem przekręcił Harriet na brzuch i zmieszał sól i olejek w zagłębieniu dłoni. – Zrobię ci masaż – powiedział cicho i delikatnie przesunął dłońmi wzdłuż jej ciała, po obu stronach kręgosłupa. Sól była gruboziarnista i Harriet szybko poczuła, że znów piecze ją skóra. Zaczęła się wić na poduszce, ale powstrzymał ją, trzepiąc palcami po pośladku. – Tym razem masz się nie ruszać – powiedział ostro. Z początku nie było to takie trudne, ale kiedy zaczął masować wewnętrzną stronę jej ud, a potem sięgnął wyżej, do pośladków, ledwie mogła się opanować. Gdy wsunął palec pomiędzy idealne półkule, wcisnęła biodra w poduszkę, próbując rozładować napięcie w swoim łonie. – Mówiłem, że masz się nie ruszać – powiedział Edmund obojętnym tonem i nagle poczuła na udach ostre pieczenie, kiedy trzepnął ją końcówką mokrego ręcznika, żeby ją ukarać. Zabolało i ku swojemu zawstydzeniu poczuła, jak napięcie za kością łonową rozpływa się w nieoczekiwanym, słodkogorzkim orgazmie, którego nie mogła ukryć. – Czwarty – zawołała Noella i Lewis poczuł, jak krew zamarza mu w żyłach. Harriet usłyszała, jak Edmund wybucha śmiechem, potem odwrócił ją na plecy. Opuszkami palców, pokrytymi mieszanką soli i olejku, po kolei obwodził jej piersi, wcierając kryształki soli w skórę, a na końcu również w sutki, które stwardniały i zdawały się kurczyć, w miarę jak nabrzmiewała ich otoczka. Edmund przesunął dłonie niżej, ugniatając mięśnie jej brzucha i masując jej boki, a potem pokrywając chropowatą miksturą jej nogi, od ud aż po stopy, i kreśląc palcami kółka na poduszeczkach przy każdym z palców, aż jej miednica i mięśnie po wewnętrznej stronie ud zaczęły się kurczyć – była to reakcja, którą Noella znała aż za dobrze. – Chyba powinniśmy cię teraz opłukać – powiedział spokojnie Edmund. Nieruchome ciało Harriet szarpnęło się na tę propozycję. – Nie, chcę najpierw dojść – błagała i usłyszała, jak w odpowiedzi Edmund wzdycha z zadowoleniem. – To gdzie mam cię teraz dotknąć? – spytał, wciąż masując jej lewą stopę. – Między udami – jęknęła, zastanawiając się, jak długo jeszcze będzie w stanie wytrzymać nieznośny ciężar, który wypełniał całą jej miednicę i sprawiał, że jej cipka stawała się nabrzmiała i bolesna. – Zrobię to, ale najpierw zasłonię ci oczy – wyszeptał i zanim zdążyła zaprotestować, zawiązał jej na oczach czarną, jedwabną przepaskę, a potem pomógł jej się podnieść. Stała, nic nie widząc, na podłodze, przywierając nagimi plecami do jego ciała i czując jego erekcję trącającą jej pośladki. Przez chwilę pozwolił jej zostać w tej odprężającej pozycji, a potem nagle pociągnął jej ramiona do tyłu, złapał ją za nadgarstki prawą ręką, a lewą schwycił za kark i odepchnął od siebie. Poczuła jego siłę, bezbronna i jednocześnie podniecona, i zadrżała.

– Nie masz pojęcia, jak bardzo mnie to podnieca – wyszeptał jej Edmund do ucha, a potem pocałował ją w kręgosłup, tuż poniżej miejsca, gdzie trzymał ją za szyję. Zaczęła drżeć jeszcze bardziej. Wtedy, tak nagle jak wcześniej postawił ją na nogi, puścił ją i przygiął do ziemi, tak że teraz klęczała w rozkroku, a on stał między jej szeroko rozłożonymi łydkami. – Włóż obie ręce między nogi i mocno naciskaj swoją cipkę – polecił. – Pragnę cię – zakwiliła Harriet. – Rób, co mówię – powtórzył Edmund. Po chwili wahania Harriet posłuchała. Sięgnęła rękami w dół, między nogi, na oślep, i objęła dłońmi swoją cipkę, naciskając obolałe z pożądania ciało. Edmund pocałował ją w szyję, a Harriet odchyliła się w tył, dzięki czemu mógł łatwiej błądzić ustami po jej uszach i linii szczęki. Kiedy ją całował, poczuła, jak jego dłonie wślizgują się pod jej dłonie i przesuwają je, jednocześnie przyciskając. Kiedy naciskał na jej cipkę, jej łechtaczka zaczynała pulsować, potem jednak rozluźniał uścisk, tak że rozgorzałe w niej pożądanie nieco słabło. Utrzymywał ten dręczący rytm tak długo, że Harriet była bliska szaleństwa, a jej rozemocjonowane ciało błagało o orgazm. Czuła się, jakby wszystkie jej wnętrzności skurczyły się od ciągłego naciskania i puszczania, ale w końcu zaczął zataczać kręgi jej dłońmi, więc cały obszar za jej wargami sromowymi był pobudzany tak, jak najbardziej lubiła, i pulsowanie w łechtaczce stało się szybsze, aż piekący błysk kolejnego orgazmu przeszył jej cipkę, a potem piersi, szyję i ramiona, niczym wbita od dołu lanca. – No widzisz – powiedział spokojnie Edmund. – Warto było trochę poczekać? Ściągnął jej przepaskę z oczu i zaprowadził ją do łazienki, do kabiny prysznicowej, puszczając na nich oboje strumień ciepłej wody. Zmył gąbką wszystkie pozostałości soli i olejku z jej skóry, a potem energicznie osuszył ją ciepłym, puszystym ręcznikiem, który zdjął z podgrzewanego wieszaka. – Nie wydaje mi się, żebym mogła znowu dojść – mruknęła Harriet, wracając do sypialni. – Oczywiście, że dojdziesz – odpowiedział Edmund. – To ci pomoże. Popatrz, poprosiłem Olivera, żeby przyniósł swój rower do ćwiczeń. Jeśli użyć go tak, jak wymyśliłem, może być całkiem pobudzającą zabawką. Nagle pokój wypełnił się krzykami Elli. Harriet odwróciła się i zobaczyła aktorkę siedzącą na kolanach Lewisa, z nogami owiniętymi wokół jego talii i głową odrzuconą w tył w ekstazie, do której doprowadził ją swoim wielkim, twardym kutasem. – Udawała? – spytał Edmund Noellę z zainteresowaniem. Noella się uśmiechnęła. – Na pewno nie! – W takim razie brzmiało to, jakby było jej bosko, prawda, Harriet? Harriet przyznała mu rację, odkrywając jednocześnie, że samo patrzenie i słuchanie na powrót ożywia jej zmysły, chociaż wciąż czuła się zbyt wyczerpana, żeby rozważać kolejny orgazm. Ale Edmund nie zamierzał w tej sprawie kierować się jej osądem. – Usiądź na brzegu łóżka i rozsuń uda, Harriet – powiedział z werwą. – Po co? – Żebym mógł ci to włożyć. To dildo z kości słoniowej, które przywiozłem kiedyś z wyprawy na Wschód. Noella mówi, że uczucie jest bardzo przyjemne. Jestem ciekaw, czy się z nią zgodzisz. Harriet spojrzała w dół i zobaczyła, jak pokrywa dildo żelem nawilżającym, a potem powoli wsuwa je całe w jej pochwę. Było długie i grube, z początku czuła lekki dyskomfort, ale kiedy się przyzwyczaiła, musiała się zgodzić z Noellą; po wszystkim, co do tej pory się z nią działo, z zadowoleniem przyjęła jego chłodny dotyk. Dildo przy końcu miało dwie poprzeczne wypustki, dzięki czemu pozostało na miejscu, kiedy Edmund zabrał ręce. Potem pociągnął Harriet do pozycji stojącej i poprowadził do roweru. – Usiądź na siodełku – jak widzisz jest nieco pochylone do przodu – i zacznij pedałować. Spróbuj utrzymywać stałe tempo, dzięki temu doznania będą silniejsze. Im szybciej będziesz

pedałować, tym przyjemniej ci będzie. Kiedy tylko usiadła, zrozumiała, co miał na myśli. Dildo w jej wnętrzu naciskało na ścianki pochwy, a ruchy jej nóg w połączeniu z pocieraniem cipki o siodełko przyjemnie pobudzały każdy fragment jej krocza. Również nerwy wokół łechtaczki były bezpośrednio stymulowane, tak że niebawem podbrzusze Harriet zaczęło nabrzmiewać i poczuła, że znów staje się bardzo wilgotna. Była podniecona i w normalnych okolicznościach szybko miałaby orgazm, ale wyczerpanie nie pozwalało jej wspiąć się na szczyt i po kilku minutach jej nogi na pedałach zaczęły się poruszać coraz wolniej. – Za wolno – powiedział Edmund. – Jestem zmęczona – odpowiedziała Harriet. – Nie dojdziesz, jeśli nie będziesz tego robić szybciej – Może miałam już tyle orgazmów, ile mogłam. – Bzdura – powiedział Edmund i wziął do ręki lateksowy pejcz. Harriet pochyliła się nisko nad kierownicą, próbując zaspokoić swoje błagające o ulgę ciało, i nagle poczuła palące smagnięcie na zgiętych plecach. Krzyknęła, wstrząśnięta. – Za każdym razem, kiedy zwolnisz tempo, będę cię musiał uderzyć – powiedział Edmund. Harriet wiedziała, że mogłaby położyć kres tej grze, zejść z roweru i powiedzieć, że na dziś ma już dość, ale jej mroczniejsza połowa nie chciała, żeby tak się stało. Pragnęła, żeby ktoś ją poprowadził przez granice, które sama sobie wyznaczyła, i dlatego wciąż pedałowała, a za każdym razem, kiedy zwolniła, za każdym razem, kiedy zmęczone mięśnie łydek próbowały odpocząć, lateksowy pejcz spadał na jej plecy, tylko że teraz odczuwała to jako szczególny rodzaj pieszczoty. Palące smagnięcia lateksowego pejcza w połączeniu z ognistymi doznaniami, jakich dostarczało jej dildo z kości słoniowej, pobudzające każdy nerw w jej pochwie, doprowadziły ją do stanu, w którym pragnęła już tylko ulgi. Wtedy pejcz spadł na jej plecy po raz ostatni i zgięła się wpół, a potem szarpnęła w tył, prostując plecy tak gwałtownie, że Edmund musiał ją przytrzymać, żeby nie spadła z roweru, miotana spazmatycznymi skurczami. – No i proszę – powiedział Edmund, ostrożnie uwalniając ją od dilda. – Wiedziałem, że dasz radę. Harriet zeszła z roweru i na drżących nogach podeszła do łóżka. Usiadła i dopiero wtedy spostrzegła, że Lewis i Ella też skończyli i oboje na nią patrzą. W oczach Elli błyszczały zawiść i zdumienie, ale wyraz twarzy Lewisa był nieprzenikniony. – Jeszcze jeden – powiedział Edmund do wszystkich. – Doprowadzę ją do jeszcze jednego orgazmu i na tym, jak sądzę, zakończymy wieczór. – Nie mogę! – powiedziała Harriet, ale w głębi serca wiedziała, że jest gotowa spróbować. – Ależ możesz, najmilsza – zapewnił ją, a ona była tak zaskoczona czułością w jego głosie, że położyła się na łóżku bez dalszych protestów, podczas gdy Lewis, który też to usłyszał, z trudem powstrzymał się od rzucenia się na swojego dawnego przyjaciela i sponsora. Bardzo powoli, z rozmysłem, Edmund rozsunął nogi Harriet, otwierając ją tak szeroko, że każdy w pokoju dokładnie widział całą jej cipkę. Lewis dostrzegł, że jest zupełnie gotowa, jej zewnętrzne wargi sromowe rozchylały się na boki, łechtaczka była powiększona i sterczała dumnie, na włosach łonowych błyszczały krople wilgoci z jej pochwy. Piersi miała pełne, z wyraźnie zarysowanymi pod skórą żyłkami, sutki twarde, a otoczki brodawek nabrzmiałe. Lewis, który przed chwilą doszedł w Elli, poczuł, jak jego moszna się ściąga, a jądra podnoszą bliżej ciała. Edmund, który wciąż jeszcze nie pozwolił sobie na luksus orgazmu, miał pełną erekcję, a jego sutki sterczały niemal tak bardzo, jak sutki Harriet. Noella, która jako jedyna w tym pokoju nie zaznała tego wieczoru żadnej fizycznej stymulacji, zaczęła głaskać swoje piersi przed materiał obcisłej sukienki. Chciała, żeby było już po wszystkim, bo wtedy mogłaby pobiec do Olivera, który nasyciłby jej wygłodniałe zmysły. – Przytrzymaj jej kostki – powiedział Edmund do Noelli. – Inaczej, chcąc nie chcąc, będzie się ruszać, a nie chciałbym, żeby mi się wymknęła w kluczowym momencie. Widok drugiej kobiety leżącej w rozkroku na łóżku, całkowicie przed nią obnażonej, niesamowicie pobudził Ellę. Marzyła, żeby było jej wolno podejść bliżej i dotknąć tego podnieconego

ciała, popieścić palcem guziczek, który sterczał dumnie na środku wilgotnej cipki, ale wiedziała, że może tylko stać i patrzeć, pozwalając Edmundowi doprowadzić Harriet do ostatecznego finału. Kiedy palec Edmunda wślizgnął się do jej pochwy, Harriet podskoczyła. Jej ciało było teraz niezwykle wrażliwe i pieszczoty musiały być ostrożne, bo każdy dotyk mógł się okazać zbyt silny, ufała jednak umiejętnościom swojego wytrawnego kochanka. Ostrożnie zagłębił w niej palec i masował okolice punktu G, aż poczuł, że niewielki gruczoł zaczyna nabrzmiewać pod jego dotykiem. Harriet też to poczuła i nagle jeszcze bardziej zwilgotniała. Miała wrażenie, że jej ciało topnieje i staje się płynne. Wrażenie było niesamowite, o wiele silniejsze niż kiedykolwiek przedtem, i sprawiło, że jej nienasycona cipka znów zaczęła się domagać największej rozkoszy, mimo że dziewczyna była zupełnie wyczerpana. Edmund masował jej punkt G przez kilka sekund, a potem przesunął kciuk w okolice łechtaczki, nie przerywając pieścić jej od wewnątrz. Teraz cała jej wilgotna cipka była napęczniała, zbliżała się słodka chwila orgazmu. Wcześniej stercząca łechtaczka cofnęła się pod swój napletek, tak że część rozkosznych doznań osłabła. – Nie! – krzyknęła Harriet rozpaczliwie. – Odpręż się i zaufaj mi – uspokajał ją Edmund, odciągając kapturek wolną ręką, ale łechtaczka była teraz zbyt wrażliwa, żeby jej dotykać, więc kiedy spróbował ją pomasować, Harriet szarpnęła się do tyłu. Z pożądania niemal odchodziła od zmysłów. Mimo wyczerpania jej ciało domagało się ostatniego orgazmu. Wciąż kuszona rychłym zaspokojeniem, miała wrażenie, że oszaleje, jeśli nie przeżyje tego, co, jak czuła, będzie najsilniejszym doświadczeniem erotycznym w całym jej życiu, i właśnie teraz ciało ją zawodziło. – Nie mogę! – zawodziła. – Oczywiście, że możesz – zapewnił ją Edmund, jeszcze raz pozwalając łechtaczce cofnąć się pod kapturek. Potem, wciąż masując punkt G, odsunął napletek łechtaczki, odsłaniając ujście cewki moczowej, tę niemal niewidoczną dziurkę, o której wiedział, że kryje w sobie więcej zakończeń nerwowych niż jakakolwiek inna część kobiecej cipki. – Jeszcze kilka sekund i dojdziesz – wyszeptał, pochylając ku niej głowę. Każda część jej ciała była tak nabrzmiała i podniecona, jak to tylko możliwe; ból niezaspokojonego pożądania pulsujący w jej podbrzuszu i za kością łonową stał się tak silny, że nic poza nim do niej nie docierało. – Moje piersi – poskarżyła się, czując tępy ból w sutkach. – Popieść je sama – powiedział Edmund, który w tej chwili nie mógł jej pomóc. – Rób to mocniej niż zwykle. Dysząc i jęcząc, Harriet objęła swoje piersi i ścisnęła. Ból od razu zmienił się w dreszcz cudowniej, piekącej przyjemności, a kiedy lekko wygięła biodra w łuk, Edmund mocno smagnął językiem ujście jej cewki moczowej. Harriet rzuciła się na łóżku i krzyknęła tak głośno, że ktokolwiek znajdowałby się teraz w domu, z pewnością by ją usłyszał. Przez otwarte okno jej krzyk dotarł nawet do domku Olivera, który siedział w malutkim pokoiku od frontu i czytał. Noella przytrzymała nogi Harriet, żeby Edmund mógł bez przeszkód pieścić językiem to najwrażliwsze z miejsc na jej ciele, i dziewczyna znów krzyknęła, gdyż rozkoszne doznania nie ustawały, płynęły przez nią wartkim strumieniem, który wreszcie ugasił nienasycone pragnienie rozpalone w niej przez Edmunda. – Przestań! – krzyknęła w końcu. – Puść mnie! Już dosyć, dosyć! Noella puściła jej nogi i Lewis zobaczył, jak jego żona wije się na łóżku w ekstazie ostatecznego spełnienia.

Rozdział 11 Harriet leżała nieruchomo na łóżku, wyczerpana. Edmund zsunął się z niej, po tym jak wreszcie pozwolił sobie na luksus orgazmu we wnętrzu jej miotanego rozkoszą ciała. Dla niego, tak samo jak dla niej, było to najsilniejsze przeżycie erotyczne w życiu. Spojrzał na Lewisa. – Jutro wieczorem twoja kolej – powiedział słabym głosem. Ella oblizała wargi, wyobrażając sobie jutrzejszą noc, i uśmiechnęła się do Edmunda. – I moja z tobą – przypomniała mu. Edmund skinął głową, ale w jego oczach znów pojawił się chłód. – Rzeczywiście, jutro spędzimy ze sobą noc. Harriet powoli usiadła na łóżku i rozejrzała się po pokoju. – Nie – powiedziała wyraźnie. Oczy Edmunda się zwęziły. – Co masz na myśli? – To już koniec. Gra skończona. Lewis poczuł, jakby ktoś uderzył go w żołądek, ból odrzucenia był nieznośny. – Harriet, proszę… – powiedział. – Wiem już wszystko, co chciałam wiedzieć – ciągnęła ze wzrokiem utkwionym w Edmundzie. – To koniec. – Ale Lewis też musi się sprawdzić. – Dzisiejsza noc była dla mnie, nie dla Lewisa, a już na pewno nie dla ciebie – powiedziała spokojnie Harriet. – Chciałam zobaczyć, jak daleko mogę pójść, i już to wiem. – Przecież zaspokoiłem cię bardziej, niż kiedykolwiek udało się Lewisowi – powiedział Edmund. – Wiem, że tak było. Czy to znaczy, że zostaniesz ze mną? Pokręciła głową. – Oczywiście, że nie. – Dlaczego? – Dlatego że nigdy nie mogłabym cię pokochać. Seksualnie jesteś bardzo sprawny, masz doskonałą technikę, ale nie ma w tym nic więcej. Większości kobiet pewnie by to wystarczyło, ale nie mnie. Dla mnie sam seks to za mało, choćby był niesamowity. Musi być jeszcze zaangażowanie, uczucia, miłość, jeśli chcesz to tak nazwać, inaczej to nie ma sensu. – Ale ja cię kocham! – krzyknął Edmund. – Nie – powiedziała Harriet. – Myślisz, że kochasz. Nie jestem w twoim typie, pociągam cię tylko seksualnie. – Lewis cię nie kocha – odparł Edmund z wściekłością. – Kiedy dwa dni temu wznosiliśmy toast, on wypił za film. To ja piłem za ciebie. Harriet spojrzała na męża, który odwzajemnił jej spojrzenie oczami pełnymi bólu. – To prawda – rzekł cicho. – Nie wiem dlaczego. Nie myślałem wtedy zbyt jasno. – To bez znaczenia – powiedziała spokojnie Harriet. – Wiem, jak dużo ten film dla ciebie znaczy, i przykro mi, że nie mogę ci bardziej pomóc, dla mnie ta historia na tym się kończy. Lewis skinął głową. – Dla mnie też. Już zanim to powiedziałaś, wiedziałem, że nie mogę się z tobą jutro kochać na oczach wszystkich. – Zwariowaliście! – wybuchnął Edmund, łapiąc Ellę za nadgarstki i wciągając ją do łazienki. – Jestem pewien, że ciągle mogę mieć jakąś przyjemność z naszych nocnych zabaw, nawet jeśli wasza dwójka się nie przyłączy. Może to Ella jest prawdziwą Heleną. Noella wyślizgnęła się ukradkiem z pokoju, żeby pójść do Olivera. Wiedziała, że nie wróci do Ameryki. Lewis i Harriet zostali sami. – To prawda, co powiedziałeś? – spytała Harriet, kiedy Lewis zarzucił jej szlafrok na ramiona. – O czym? – O tym, że nie mógłbyś jutro kontynuować tej gry?

– Tak. Zamierzałem to powiedzieć Edmundowi pod koniec wieczoru. Harriet pochyliła się, ukrywając głowę w ramionach. – Czy to zepsuje twój film? – Dlaczego miałoby go zepsuć? To właśnie jest zakończenie, i to najlepsze z możliwych. – Nie będzie następnych części, prawda? – spytała później, kiedy już leżeli w łóżku. – Będą, ale nie o nas. – Cieszę się. Wiedziałam, że któregoś dnia zrozumiesz, że są rzeczy ważniejsze od sztuki. – A ty też się czegoś nauczyłaś? – zapytał. – Tak, że dla mnie seks musi iść w parze z miłością. Czysta przyjemność, choćby była ogromna, to za mało. Cieszę się, że zrobiłam to, co zrobiłam, ale to już skończone i nigdy więcej nie będę musiała poddawać się takim sprawdzianom. – Potrzebne nam prawdziwe wakacje – powiedział Lewis, przytulając ją i całując. – Gdzie chciałabyś pojechać? – Chyba do Włoch. Kocham operę i sztukę, a Kornwalii mam na razie dosyć! Lewis delikatnie wszedł w jej zapraszające ciepło i zaczęli się poruszać wspólnym, znajomym rytmem. – No to do Włoch, pod warunkiem że nie masz słabości do włoskich mężczyzn – roześmiał się, patrząc w jej oczy, który rozszerzyły się pod wpływem ogarniającego ją znów podniecenia. – Interesują mnie tylko pół-Portugalczycy! – zapewniła go, przymykając powieki, kiedy zaczął ją wypełniać rozkoszny żar. Ku swojemu przerażeniu Lewis ujrzał nagle oczyma wyobraźni jasne ciało żony wyciągnięte na łóżku w gorących Włoszech, splecione z ciemnym ciałem młodego Włocha. To byłoby bardzo erotyczne ujęcie, pomyślał, kiedy oboje zmierzali w stronę orgazmu. W sąsiedniej sypialni Ella, niemal oszalała z pożądania, w końcu doszła pod palcami i językiem Edmunda. Patrząc na dyszącą z wyczerpania, zaspokojoną kochankę, Edmund zrozumiał, że właśnie znalazł swoją Helenę. A w pobliskim domku, w malutkiej siłowni, Noella i Oliver wznosili toast za wspólną przyszłość.