Andrews Ilona - Kate Daniels 4.5 - Magic Dreams

Ilona Andrews

MAGIC DREAMS

Tłumaczenie : SairaApril

Beta: ksiegowy

1

Spoglądałam przez przednią szybę swojego Mustanga rocznik 93. Przede mną rozpościerała się autostrada Buzzard – znikające w zmroku wąskie pasmo kruszącej się nawierzchni. Poniżej rozciągały się Rysy, wijący się labirynt wąskich wąwozów wyżłobionych w ziemi przez magię trzy dekady temu, kiedy to rozpoczął się koniec znanego nam świata. Stara droga prześlizgiwała się wzdłuż górnych krawędzi wąwozów tocząc się w dal, gdzie zachodzące słońce płonęło łuną - złotą, czerwoną, a wreszcie turkusową. Coś mi z lekka nie grało, ale nie mogłam skapować, co to takiego. Autostrada Buzzard nie brała jeńców. Wciśniesz zbyt mocno pedał gazu, skręcisz kierownicę o pół cala za daleko i Bum! Łup! Kraksa! Runąłeś na dno wąwozu. Tylko najlepsi i najbardziej zwariowani kierowcy Atlanty ścigali się tutaj. Właśnie dlatego tak to lubiłam. Kiedy dziewczyna waży niecałe sto funtów w butach i ubraniu, ma okulary o szkłach grubszych niż lupa Sherlocka Holmesa, a wszyscy, absolutnie wszyscy z niej się nabijają ponieważ jest wegetarianką i krew przyprawia ją o mdłości - musi coś zrobić, aby udowodnić, że nie jest mięczakiem. Dziki, ogłuszający hałas piątkowych nocnych wyścigów na Buzzard był imprezą z gatunku „mięczakom-wstęp-surowo-wzbroniony”. Teraz było tu tak spokojnie. Tak cicho. Tylko ja i Mustang. Nazwałam go Rambo. To był wspaniały samochód, od początku budowany w jednym tylko celu: żeby szybko jeździć. Rambo i ja wspaniale się rozumieliśmy. Rambo lubił dawać innym w kość, a ja zapewniałam mu szansę popisania się.

2

Moje ciało było takie lekkie. To było dziwne uczucie, niemal jakbym płynęła lub unosiła się na puszystej chmurce. Przed przednią szybą pojawiła się znajoma twarz: blada skóra, ciemne oczy i długi tatuaż przedstawiający smoka owiniętego wokół szyi i wślizgującego się pod niebieski bezrękawnik. Kasen. Dosyć przyzwoity facet, choć szczurołak. Obsługiwał samochód pomocy drogowej i lubił spędzać czas obserwując wyścigi na autostradzie Buzzard. Przynosiły niezłe profity jego interesom. Wargi Kasena poruszały się, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Wyglądał nawet zabawnie, przechylony na bok, bezdźwięcznie poruszając ustami. Czego chcesz, śmieszny człowieczku. Kasen stał przechylony pod kątem do horyzontu. Słońce za nim również było przechylone, autostrada biegła po lewej stronie nieba Och, bzdury. Bzdury. Bzdury. Bzdury. Iluzoryczna wata zatykająca mi uczy znikła i świat runął na mnie wybuchem dźwięków: odległy ryk silników samochodowych, jęk metalu i głos Kasena: - Dali? Wszystko w porządku, dziecinko?

3

Spróbowałam przemówić i okazało się, że moje usta funkcjonują. - Spoko. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Znasz procedury postępowania. Trzymaj się, mam zamiar postawić cię prosto. Zacisnęłam dłonie na krawędziach fotela. Kasen zniknął z zasięgu mojego wzroku i usłyszałam stękanie, gdy pochwycił zderzak samochodu, uniósł go i obrócił. Rambo zatrzeszczał. Metal zadźwięczał. Skrzywiłam się. Rambo, biedne maleństwo. Zachodzące słońce przekręciło się i z wstrząsem powróciło na swoje miejsce. Rambo uderzył oponami o nawierzchnię i podskoczył. Z moich okularów wyskoczyło lewe szkło i upadło mi na kolana. Z rozmachem strzepnęłam je z dżinsów, zacisnęłam powieki lewego oka i wysiadłam z samochodu. - Miałam wywrotkę! - Miałaś wywrotkę. Cholera jasna! Przód Rambo wyglądał jak zgnieciona puszka Coli. Asfalt zalewała woda wyciekająca spod maski, pękł zbiornik z

4

zaczarowana wodą, która pozwalała uruchomić samochód podczas przypływu fal magii. Musiałam zbyt szybko wziąć ten zakręt. Owiewały mnie podmuchy ciepłego wiatru. Formalnie mieliśmy połowę stycznia, ale po dwóch i pół miesiącach srogich mrozów i opadów śniegu pogoda sfiksowała. W zeszłym tygodniu utrzymywały się temperatury osiemdziesięciostopniowe, więc cały śnieg stopniał, a ja zamieniłam gruby zimowy płaszcz na dżinsy i T-shirt. Można by pomyśleć, że jest maj. Magia wyprawiała z klimatem dziwne rzeczy. Dzisiaj było ciepło. A jutro, gdy się obudzimy, na ziemi może leżeć trzydziestocentymetrowa warstwa śniegu. Kasen przyjrzał mi się bacznie. - Czemu masz zamknięte oko? Zraniłaś się? - Nie, zamknęłam je bo z okularów wypadło mi szkło, a patrzenie przez jedną tylko soczewkę przyprawia mnie o zawrót głowy. - Normalny stan rzeczy, wszystko spieprzone. – Kasen potarł tył głowy. Dziękuję, Kapitanie Oczywistość. - Nie jest tak źle! - Chcesz, żeby odholować Rambo na zwykłe miejsce?

5

- Tak. – Szlag by to trafił. Na miesiąc muszę wykreślić udział w wyścigach. Kasen ruchem głowy wskazał na Mustanga. - To już twój drugi wypadek w ciągu trzech tygodni. - Aha. - Czy Jim nie zakazał ci brania udziału w wyścigach? Jim był moim alfą. Gromada zmiennokształtnych została podzielona na siedem klanów, a wyznacznikiem była przynależność gatunkowa zwierząt. Jim, potężną łapą jaguara skrywającą imponujące pazury, rządził Klanem Kotowatych. Był kuty na cztery nogi, silny i nieprawdopodobnie seksowny – i zauważał moje istnienie tylko wtedy, kiedy stawałam się wrzodem na dupie albo, gdy potrzebował znawcy Starożytnego Wschodu. Poza tymi dwoma przypadkami równie dobrze mogłam być niewidzialna. Zadarłam dumnie głowę, by dać Kasenowi do zrozumienia, że mówię na serio. - Jim nie jest moim szefem. - Prawdę mówiąc, jest. Tak, jest. Dobrze, że nie byłam jeżozwierzołakiem, bo już miały gębę naszpikowaną kolcami.

6

- Polecisz mnie podkablować? - To zależy. Mogę zabrać twój samochód, kiedy zginiesz? - Nie. Kasen westchnął. - Usiłuję zwrócić twoją uwagę na pewną sprawę. Obserwuję te wyścigi od sześciu lat i jeszcze nigdy nie widziałem nikogo, kto miałby kraksy tak często jak ty. Jesteś moją klientką numer jeden. Ledwo widzisz Dali, a głupio ryzykujesz. Bez urazy. Bez urazy, no pewnie. „Bez urazy” to właściwie znaczy „zamierzałem cię urazić, ale nie możesz być na mnie zła”. Wyszczerzyłam na niego zęby. Co sprowadziło sprawę do kwestii: jesteś szczurem, a ja tygrysem. Kasen podniósł ręce do góry. - W porządku. Zapomnij, że coś mówiłem. Świat mrugnął. Barwy stały się nieco jaskrawsze, zapachy ostrzejsze, jak gdyby ktoś podstroił rozdzielczość obrazu. Po moim ciele rozeszło się miłe ciepło – fala magii zalała świat. W oddali odgłos ryku silników samochodowych zaczął się dławić i zamarł. Potrzeba będzie piętnastu minut monotonnego rozruchu, żeby uruchomić silniki na zaczarowaną wodę. Wyścig zamarł.

7

- Może zjemy razem kolację? – powiedział Kasen. – Znam naprawdę fajne miejsce na Manticore... Szczurołaki zawsze znały jakieś fajne miejsce, gdzie mogły wpaść coś zjeść. Musiały bezustannie coś chrupać albo pojawiały się u nich objawy hipoglikemii: zimne poty, bóle głowy i drgawki, którym towarzyszył niepokój i ataki agresji. Bez urazy. Zmrużyłam oko zerkając ukradkiem na Kasena. Nie było żadnego powodu by proponował mi kolację. Przypuszczalnie chciał mi się tylko podlizać. Ma pecha – może i nie byłam najsilniejszym tygrysołakiem ani też najbardziej krwiożerczym, ale mój rodowód był piekielnie stary. LycV, wirus zmiennokształtnych, i moja rodzina stanowili parę dobrych przyjaciół, a poziom wirusa w moim organizmie był wyższy niż u większości zmiennokształtnych. Im wyższe było stężenie wirusa, tym szybciej przebiegał proces regeneracji. Zazwyczaj wyższe poziomy Lyc-V oznaczały także zwiększone ryzyko postradania rozumu i zamienienia się w rozszalałego loupa-mordercę, ale jak do tej pory nie musiałam się o to martwić. Trudno mnie było pozbawić życia. Nic, z wyjątkiem cholernej kraksy zakończonej gigantyczną eksplozją, nie jest w stanie wysłać mnie na tamten świat, więc jeśli Kasen liczył na odziedziczenie po mnie samochodu, to w zamian za fatygę dostanie spalony wrak. Zmarszczyłam nos mówiąc do Kasena: - Dzięki, ale nie. Muszę wrócić do domu. – I wyjąć ze schowka w Pooki’m zapasową parę okularów.

8

Westchnął ciężko. - Może następnym razem. - Jasne. Może następnym razem.

Jechałam labiryntem ulic Atlanty z opuszczonymi szybami. Wiatr niósł zapachy: ślad płonącego drewna, pies znaczący swe terytorium, konie – jeden, drugi, trzeci, czwarty, coś cierpkiego i pikantnego... Ulice były wyludnione. Nocą większość ludzi się ukrywała. Ciemność to pora, gdy wychodziły poswawolić potwory. Nawet miłe potwory, takie jak ja. Mrraau. Magia płynęła pełną mocą i Pooki, mój samochód Plymouth Prowler, czynił tyle hałasu, że drżeli bogowie w swym niebiańskim pałacu. Zmodyfikowałam go tak, żeby móc nim jeździć zarówno na benzynę – gdy przeważała technika, jak i na zaczarowaną wodę – gdy górą była magia. Podczas przypływu fal magicznych Pooki nie jeździł zbyt szybko i był przy tym tak głośny, że krzywiłam się mimo używania stoperów w uszach, ale to było jedyne co mogłam zrobić. Mniej więcej trzy dekady temu Atlanta była popularnym miejscem na Południu: mnóstwo wieżowców, modne restauracje i różne nowoczesne

9

udogodnienia. Masy forsy i ludzi przewalały się przez miasto. I wtedy uderzyła pierwsza fala magii. Magia spustoszyła świat. Szalała przez trzy dni sprawiając, że skomplikowane technologicznie cudeńka posypały się. Z nieba spadły samoloty. Satelity runęły na ziemię. Broń palna zacinała się albo nie wypalała. Elektryczność wysiadła i w miastach zapadła ciemność. Trzy dni później technika powróciła, ale świat już nigdy nie był taki sam.. Ludzie gadali, że magia zjawiła się znikąd, ale moja babcia mówiła mi, że przez wiele lat czuła jak narasta. Wydawało się to w sumie sensowne biorąc pod uwagę wzorzec historyczny Pierwszej Zmiany, tej o której zapomniano już w starożytności. Mniej więcej sześć tysięcy lat temu Homo sapiens zbudowali wspaniałą cywilizację opartą wyłącznie na magii. Wygenerowali tak wiele magii, że równowaga pomiędzy techniką a magią została na stałe zakłócona. Dla wyrównania dysproporcji świat przechylił się w kierunku technologii. Starożytną cywilizację zniszczyła apokalipsa, a rasa ludzka rozpoczęła odbudowę, tym razem jako fundament wykorzystując technologię. Oczywiście, tworząc cywilizację tak bardzo zaawansowaną technicznie spowodowali, że szala ponownie się przechyliła. Magia musiała powrócić i rozgonić to towarzycho. Teraz falami zalewała świat; w jednej chwili była tu, zajęta pochłanianiem budynków i podsycaniem zaklęć manifestowała swoją obecność, a w następnej znikała. Apokalipsa w zwolnionym tempie. To tylko dowodziło, że nieistotne jak doskonałe narzędzie otrzyma ludzkość i tak je zepsuje, gdy tylko go użyje. Jesteśmy beznadziejni. Taka już jest natura naszego gatunku.

10

Mój dom był pojedynczym budynkiem położonym samotnie na dużej zalesionej działce. Ulica po jego lewej stronie prowadziła do zrujnowanego budynku mieszkalnego, będącego w tej chwili czymś niewiele więcej niż kupą gruzu, a i sąsiedzi mieszkający z tyłu dawno temu opuścili miasto. Zanim wyjechali odkupiłam od nich ziemię za tysiąc dolców, zburzyłam dom, wynajęłam przedsiębiorców budowlanych, którzy wznieśli ekstra-wysokie ogrodzenie zapewniające mi prywatność, i miałam teraz fantastyczne podwórze. Dzięki drzewom i ogrodzeniu osłaniającym podwórko mogłam wychodzić w swej zwierzęcej postaci, tarzać się w trawie i drzemać na słońcu bez wytykania palcami i okrzyków: „Hej, zobacz, biały tygrys!” Zaparkowałam Pooki’ego na podjeździe, wysiadłam, podniosłam drzwi garażu i ostrożnie wjechałam samochodem do środka. Ze wszystkich samochodów, które kiedykolwiek miałam, najbardziej lubiłam Powlera. Uwielbiałam te koła, takie jak w wyścigowych bolidach. To dlatego nigdy się nim nie ścigałam. Choć niechętnie, ale muszę przyznać, że Kasen miał rację – rozbijałam się. Często. Zamknęłam drzwi garażu i weszłam do kuchni. Podmuch powietrza przyniósł ze sobą zapach. Wciągnęłam go w nozdrza i zamarłam. Pachniało drzewem sandałowym i bursztynem ze szczyptą cierpkiego potu i męskiego piżma. W dół mego kręgosłupa przebiegł dreszcz wprawiając każdy nerw w stan najwyższej gotowości. Jim. Męski zapach wypełniał dom wykrzykując do mnie „Partner” tak głośno, że na chwilę wstrzymałam oddech, aby wziąć się w garść.

11

Jim był tutaj i czekał na mnie. Gdyby to był sen, jeden z tych najśmielszych, weszłabym do pokoju, a on by mnie pocałował. Obraz w mojej głowie był tak żywy, że zadrżałam. To nigdy się nie wydarzy. No, głupia ślepa dziewczyno, spróbuj być mniej żałosna. Jim był tutaj, bo Kasen mnie podkablował, albo też chciał bym zbadała jakiś niezrozumiały zwój. Nie znalazł się tutaj, by ziścić moje małe smutne marzenia. Wkroczyłam do salonu. - Jim? Brak odpowiedzi. Zapach był świeży i pełen życia. Jim nadal znajdował się tutaj albo był tu jeszcze przed sekundą. - Jim? To nie jest zabawne. Nic. Dobrze. Ruszyłam za zapachem, stąpając lekko na paluszkach. Salon, przedpokój, łazienka, sypialnia. Stąd zapach brał swój początek. Był w mojej sypialni. O bogowie. Co mam zrobić gdy wyjdę a on będzie leżał nagi na moim łóżku?

12

Stracę to. Stracę to i nigdy tego nie odzyskam, czymkolwiek by to „to” nie było. Weź się w garść. Weź się w garść. Weź się w garść. Weszłam cichutko do sypialni. Jim siedział na podłodze oparty o ścianę. Miał zamknięte oczy. Ubrany był w czarne dżinsy i czarny golf, kilka odcieni ciemniejsze od jego skóry. Czarne włosy były krótko obcięte. Rzucona byle jak skórzana kurtka leżała na podłodze. Spał. Na palcach przeszłam przez pokój i kucnęłam przy nim. Wyglądał tak niegroźnie. Zazwyczaj Jim miał groźną minę, ot tak, by przypomnieć ludziom jaki to on jest Poważny i Ważny, i Skopie Ci Tyłek w razie Konieczności. Ale teraz, z głową odchyloną do tyłu i spokojną twarzą, był po prostu piękny. Zapragnęłam usiąść obok niego na podłodze i wtulić się w zagięcie ramienia. Wyglądało na miejsce stworzone dla mnie. Zamiast tego westchnęłam i dotknęłam palcem jego czoła. - Hej, ty. Obudź się. Nawet nie drgnął. Dziwne. Zwykle Jim budził się nawet wtedy, gdy pół mili dalej upadła szpilka. Reagowała tak większość zmiennokształtnych, ale Jim wyjątkowo. Stał na straży bezpieczeństwa Gromady i przejawiał paranoiczne skłonności. Stracić kontakt z otoczeniem tak jak teraz mógł jedynie wtedy, gdyby został ranny, albo gdyby był ponad miarę wyczerpany zbyt wieloma przemianami i Lyc-V wyłączył mu umysł, aby zachować siły i dokonać regeneracji. Nie czułam krwi, a Jim nadal był w ubraniu. Gdyby stracił przytomność po zmianie postaci leżałby na

13

podłodze… nagi. Zamknęłam oczy i wymierzyłam sobie mentalnego kopniaka. Coś tu było nie tak. Chwyciłam go za ramię i potrząsnęłam. - Jim! Obudź się. O-budź-się. Raptownie otworzył oczy. Ciemna ręka złapała mnie za nadgarstek. - Czy ja spałem? - Tak. - Kurwa mać. Gwałtownie poderwał się z podłogi, a ciemne oczy były wkurzone. - Nie było cię. Dali Harimau, gdzie byłaś? Wstałam i skrzyżowałam ramiona na piersiach. Nie miałam imponującego biustu, więc skrzyżowanie ramion nie było trudne. - Wyszłam. Nie jesteś moim tatuśkiem, Jim. Nie muszę ci się opowiadać przed wyjściem z domu. W oczach Jima zalśniła zieleń. - Dali, gdzie byłaś?

14

Zagrał kartą alfy. Nie dyskutujesz z nim, gdy oczy zaczynają mu świecić. - Ścigałam się na Buzzard. Dokładnie. Zadowolony? Jim odetchnął z ulgą. - To dobrze. Dobrze? Odkąd to Jim pochwalał mój udział w wyścigach? - Mówisz bez sensu. - Nie sprawdzałaś wiadomości? - Nie, właśnie wróciłam do domu. - Więc nie poszłaś do tego domu? - Jakiego domu? Powiedziałam ci, że właśnie wróciłam do domu. Oczy Jima przygasły. Przejechał dłonią po twarzy jakby próbował coś z niej zetrzeć. - Potrzebuję twojej pomocy. ***

15

Jim siedział w mojej kuchni wpatrując się w filiżankę gorącej herbaty z żeń-szenia, jakby w środku naparu ukrywał się demon. - Pij. Dobrze ci zrobi. Jim upił łyczek. - Smakuje ohydnie. Gdybym to ja była gościem i tak samo kręciła nosem na podaną mi przez gospodynię herbatę, moja matka powiedziałaby, że przynoszę wstyd rodzinie. - Zachowujesz się jakbyś nie miał pojęcia o manierach. Częstuję cię herbatą, a ty grymasisz. - Wolałabyś żebym skłamał i powiedział, że smakuje wspaniale? - Nie, wolałabym żebyś powiedział „dziękuję” i wyjaśnił mi, co się dzieje. - Nie jestem pewien. – Twarz Jima była ponura. – We wtorek z południowo-wschodniego biura przy Dunwoody Road nie wpłynął meldunek. Akurat wtedy załatwiałem inne sprawy, więc Johanna odczekała dwadzieścia cztery godziny i wysłała zwiadowcę, żeby sprawdził co się tam dzieje. Wrócił zaniepokojony. Rozmawiałem z nim dziś rano. Twierdził, że w budynku znajduje się „coś złego” i nie wchodził do środka.

16

- Kto był tym zwiadowcą? Garrett. Garrett był leniwy, ale nie był tchórzem. Być może w tym domu było faktycznie coś niedobrego. - Poszedłeś tam osobiście, prawda? Jim wzruszył ramionami. - I tak miałem w pobliżu coś do załatwienia. Przewróciłam oczami. - Wziąłeś kogoś ze sobą? Spojrzał na mnie jakby go znieważyła. Pan Twardziel nie potrzebuje nikogo, żeby go wspierał, o nie. - Co się wydarzyło? - Poszedłem do biura. Wyglądało na opuszczone. Okna były brudne jakby nikt tam nie bywał od lat. Popatrzyliśmy z Jimem na siebie. Gromada posiadała siedem biur w Atlancie i okolicach, a każde z nich miało lśniące czystością okna. Zwykli ludzie patrzyli na nas jak na brudne zwierzęta. Część określenia, ta o zwierzętach, była prawdą, ale większość z nas była przewrażliwiona na

17

punkcie słowa „brudny”. Jeśli chcesz obrazić zmiennokształtnego powiedz mu, że śmierdzi. Utrzymywaliśmy więc w czystości siebie i biura. Poza tym przez brudne okno można nie zauważyć zbliżającego się rozwścieczonego tłumu z widłami i pochodniami. - Podszedłem do drzwi – powiedział Jim wpatrując się w filiżankę. – Pachniało tam niedobrze. Dziwny zapach – jakby pyłu, cierpki i gorzki, nigdy wcześniej nie natknąłem się na coś podobnego. - Czy przypominał sproszkowane zioła? - Nie, to nie było to. Nic, co mógłbym rozpoznać. No i było zbyt cicho. W biurze powinno być czworo ludzi. A tu nic, żadnego cholernego szeptu, żadnego westchnienia, żadnego dźwięku. W tym biurze pracował Robert. I Michelle. Lubiłam Michelle, była miła. - Otworzyłem drzwi i poczułem krew. Pomieszczenie było puste. Na podłodze widniał magiczny znak. - Jaki znak? Potrząsnął głową. Jego spojrzenie stało się puste. Gdybym nie znała go lepiej, powiedziałabym, że jest zakłopotany, tyle tylko, że Jim nie bywał zakłopotany. - Chiński znak – powiedział powoli.

18

- Jak sinograf? Hanzi? Jim spojrzał na mnie pustym wzrokiem. - Jim, czy wyglądało to na pismo chińskie? - Tak. Wstałam i położyłam przed nim kartkę papieru i długopis. - Naszkicuj mi to. Podniósł długopis i wpatrywał się w niego. - Jim? Warknął pod nosem. - Nie pamiętam. Włosy na karku stanęły mi dęba. Jim nie miał pamięci absolutnej, ale był jej bardzo bliski. Trenował ją, bo była to przydatna umiejętność dla szefa ochrony. Byłam raz świadkiem, jak całkowicie z pamięci naszkicował skomplikowany plemienny tatuaż, który widział tylko przez dwie sekundy. Odtworzył go nieomal idealnie. Powinien pamiętać znak hanzi dostrzeżony na podłodze woniejącego krwią biura. Te znaki nie były zbytnio wymyślne. Coś usmażyło mu pamięć. - Co się działo dalej?

19

- Zadzwoniłem do ciebie. Oboje spojrzeliśmy na automatyczną sekretarkę. Ekran był martwy – magia odcięła elektryczność. Nie sposób było stwierdzić, czy Jim rzeczywiście do mnie dzwonił. Zielony blask zaiskrzył w tęczówkach Jima i zgasł. Przepłynęła przez niego gorąca fala frustracji. Zachowywał się jak człowiek ze wstrząsem mózgu, ale Lyc-V chrupał wstrząs mózgu jak wiewiórka orzechy. Wiedziałam coś o tym, w końcu miałam go dostatecznie wiele razy. Trzydzieści sekund i twój mózg był jak nowy. Mimo to... - Myślisz, że ktoś przywalił ci w tył głowy? Jim patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. - Czasem wynikiem urazu głowy jest krótkotrwała utrata pamięci. - Nie miałem urazu głowy. Nikt, kto jest wystarczająco cichy, żeby się do mnie podkraść, nie jest na tyle silny aby mnie znokautować. Nie zostałem znokautowany, straciłem przytomność. Hmm. - Straciłeś przytomność? - Tak.

20

- Co pamiętasz sprzed utraty przytomności? - Uderzyła fala magii. Widziałem kobietę. - Kobietę? – Wspaniale. Teraz zamieniłam się w postać z mangi powtarzającą wszystko jak papuga. - Widziałem ją w tym domu. - Jak wyglądała? - Była bardzo piękna. To mnie ubodło jakby wymierzył mi policzek. - Jim! - Co? Tak Dali, co? No właśnie, co? - Kiedy ją zobaczyłeś? Jak była ubrana? Skoncentruj się. Potrząsnął głową. - Stałem w drzwiach. Rozejrzałem się po pomieszczeniu, a ona stała w głębi pokoju. Miała na sobie coś w rodzaju długiej szaty albo sukni. Tkanina była prawie przezroczysta, jak peniuar.

21

I niechybnie poświęcił parę chwil by obejrzeć jej cycki. Rewelacyjnie. - Miała długie ciemne włosy. Kazałem jej wyjść na zewnątrz. Powiedziała „pomóż mi”. - Po angielsku? Skinął potakująco głową. - Zaczęła wycofywać się w głąb domu, a ja ruszyłem za nią. - Zniknęła czwórka zmiennokształtnych, w biurze czuć krew, widzisz jakąś dziwną kobietę w przezroczystej podomce - kobietę, której najwyraźniej nie powinno być w budynku - i ty ruszasz za nią? - Ruszenie za nią było moją powinnością. - Bez wsparcia? - Ja jestem wsparciem. Machnęłam rękami. - Dobra. Co zdarzyło się później? - Pamiętam, że moje nogi stawały się coraz cięższe i pomyślałem, że coś jest nie tak. Potem obudziłem się na środku podłogi. - Jak długo byłeś nieprzytomny?

22

- Osiemnaście minut. Obudziłem się zmęczony jak diabli. Zrozumiałem, że jeśli nie wyjdę, mogę znowu stracić przytomność, więc wstałem, zamknąłem drzwi i w cholerę zabrałem się stamtąd. Wiedziałem, że dzwoniłem do ciebie i pomyślałem, że możesz wybrać się do tego domu. Magia była w górze, więc przybiegłem tutaj, korzystając ze swojego klucza wszedłem do środka, ale ciebie nie było. Poszedłem do sypiali, żeby sprawdzić czy nadal znajduje się w niej twój zestaw do kaligrafii, bo wiedziałem, że idąc tam zabrałabyś go ze sobą, a później już nic nie pamiętam. Później to zasnął na podłodze w mojej sypialni. - Czy czujesz się jakoś inaczej? - Czuję się zmęczony. - W tej chwili? Nawet, gdy się przespałeś? Skinął głową. Jim mógł przez czterdzieści osiem godzin obywać się bez snu, a jego umysł nadal byłby tak ostry jak jego pazury. To był jeden z fajniejszych darów wirusa Lyc-V, większa wytrzymałość, odporność na choroby – a szalona, mordercza wściekłość to bonus jedynie dla urozmaicenia powyższego. Działo się coś bardzo niedobrego. Gdyby to była typowa klątwa, to moja magia do tej pory usunęłaby ją. Jim musiał udać się do lekarza.

23

- Musimy zobaczyć się z Doolittle’m. - Nie. Żadnego Doolittle’a. - Jim, wciąż zapadasz w sen. - Doolittle jest chirurgiem. – mówiąc to Jim odsłonił krawędzie zębów. - Jeśli nie może czegoś wyciąć albo pozszywać, to nie wie co z tym zrobić. Nie mam żadnych symptomów choroby. Tętno i temperaturę mam w normie. Tylko zasypiam. Wyobraź sobie, że jesteś Doolittle’m. Przychodzę do ciebie z tą historyjką. Co zrobisz w pierwszej kolejności? - Zatrzymuję cię na obserwację. - Dokładnie. Nie ma potrzeby, by trzymać mnie pod kluczem. - Skąd wiesz, że coś ci nie przeszkadza w regeneracji? Jim tak szybko wyciągnął nóż z pochwy przy pasie, że ledwo to dostrzegłam. Niebieskawy metal błysnął gdy rozcinał sobie przedramię. Popłynęła krew. Jej zapach uderzył mnie w nozdrza wywołując gęsią skórkę. Obserwowałam jak skaleczenie goi się, skóra i mięśnie przemieszczały się aby usunąć uszkodzenie. Jim wytarł krew na skórze i zademonstrował mi swe przedramię. Cienka kreseczka blizny zaczynała już blednąć. - Nie jestem chory, a mój wirus działa prawidłowo. Cokolwiek to jest, dotyczy to magii. Czworo naszych ludzi zniknęło, a ty jesteś jedyną osobą

24

posługującą się magią osiągalną w tej chwili. Nie mogę ich tam tak po prosu zostawić. - Oni mogą być już martwi. - Jeśli są martwi, to musimy o tym wiedzieć. – Pochylił się do przodu, a jego brązowe oczy wpatrywały się prosto w moje. – Pomóż mi, Dali. Nie miał o tym zielonego pojęcia, ale gdy patrzył na mnie tak jak teraz, zrobiłabym dla niego wszystko. Absolutnie wszystko. Wstałam. - Pozwól, że zabiorę tylko swój zestaw. Musimy pójść obejrzeć ten dom.

Północno-wschodnie biuro Gromady mieściło się przy Chamblee Dunwoody Road. Od ulicy oddzielał je staranie przystrzyżony trawnik. Z trzech stron budynek otaczały wysokie sosny, a cztery malownicze drzewa ocieniały parking. Po prawej stronie kolejny sosnowy zagajnik sąsiadował z dużym otwartym polem zaadoptowanym na pastwisko. Po lewej stronie, 25

za ochronną zasłoną zieleni i ogrodzeniem z łańcucha zwieńczonym zwojami drutu kolczastego, wznosiły się niskie przysadziste budynki mieszkalne. Gdy z rykiem silnika przejeżdżaliśmy obok nich, strażnik przy bramie posłał nam gniewne spojrzenie i na wszelki wypadek chwycił za kuszę. Głupi człowiek. Wjechałam Powlerem na prowadzący pod biuro podjazd w kształcie łuku, zaparkowałam i wyłączyłam stacyjkę. Silnik na zaczarowaną wodę wymaga przynajmniej piętnastominutowego rozruchu, ale pozostawianie go na chodzie nie miało sensu. Pracujący silnik powodował taki hałas, że miałam trudności z myśleniem. Poza tym podczas fali magii Pooki osiąga prędkość co najwyżej pięćdziesięciu mil na godzinę i gdybyśmy musieli salwować się ucieczką, oboje z Jimem mogliśmy biec o wiele szybciej. Wysiedliśmy w ciemność nocy. Pomalowane na szkaradny oliwkowy kolor biuro wyglądało jakby powstało z połączenia dwóch oddzielnych budowli: lewa połowa była parterowym budynkiem w stylu rancho, zaś prawa dwupiętrowym domem z zielonymi okiennicami w stylu angielskiej regencji. Podmuch wiatru przyniósł ze sobą słonawy metaliczny zapach, który palił mnie w język. Jim wyszczerzył zęby w kierunku budynku. Zamknęłam oczy i skoncentrowałam się usiłując wyczuć magię. W mojej wyobraźni dom przeistoczył się w plamę mroku. Wysuwały się z niej długie przezroczyste macki magii prześlizgujące się tam i z powrotem po ścianach, oknach, nad dachem, czepiając się deskowania zewnętrznego i dachówek.

26

Zrobiłam mały kroczek do przodu. Najbliższa macka uniosła się, przez dłuższą chwilę balansowała nad dachem po czym wężowym ruchem rzuciła się w naszą stronę. Smagnął mnie cuchnący bicz magii. Nie miałam pojęcia czym to było, ale każda komórka mojego ciała cofnęła się przed tym. Otworzyłam oczy i odskoczyłam do tyłu. Jim podtrzymał mnie z tyłu. - Co to jest? Dom ponownie wyglądał nieciekawie, tylko szaro-oliwkowy budynek. - Będziemy potrzebować osłony. Silnej osłony. Postawiłam drewniane pudełko na masce Pooki’ego i nerwowo otworzyłam. Jim spojrzał badawczo na znajdujący się wewnątrz zestaw do kaligrafii. Większość zmiennokształtnych nie posługiwała się magią, i bez tego sami byliśmy wystarczająco magiczni, a w związku z tym znaczna część jej nie ufała. To w pełni zrozumiałe. Magia była nieprzewidywalna, zaś użycie kłów i pazurów za każdym razem przynosiło ten sam efekt. Niemniej jednak ja pochodziłam z rodziny, która przez wiele pokoleń posługiwała się magią i pielęgnowała tradycje przekazywania swej wiedzy i umiejętności odprawiania obrzędów kolejnym generacjom nawet wtedy, gdy technika była najsilniejsza i nie było prawie żadnych oznak istnienia magii. Moja rodzina bardzo serio traktowała moją edukację Z reguły moja magia nawet nie działała, ale raz czy dwa Jim widział jak udało mi się nią posłużyć. Nie, żeby wywarło to na nim jakieś specjalne wrażenie – był na to zbyt powściągliwy – ale odnosił się do

27

moich zdolności z szacunkiem. Był w tarapatach i wierzył, że go z nich wyciągnę. Musiałam przejść samą siebie. Jim skinieniem głowy wskazał na dom. W jednym z okien na piętrze pojawiło się blade, żółtawe światło, jak gdyby ktoś przysunął do szyby świecę. - Czyż to nie urocze? – mruknęłam. – Mówi nam: witajcie. Jim uśmiechnął się szeroko w stronę światełka. Jaguar pokazuje ci zęby jedynie wtedy, gdy zamierza je za moment zatopić w twym ciele. Wyciągnęłam dwa paski papieru hanshi, zanurzyłam pędzelek w tuszu i na każdym pasku nakreśliłam ciąg znaków zapewniających ogólną ochronę. Tusz połyskiwał lekko w blasku księżyca. Wstrzymałam oddech. Proszę, zadziałaj. Proszę, proszę, proszę działaj. Magia wystrzeliła, sypiąc iskrami poprzez papier. Odetchnęłam z ulgą i rzuciłam jednym z pasków w Jima. Sztywny jak klinga papier przeciął powietrze i przylgnął do jego piersi. Popatrzył na niego. - Nie zrywaj go. To zaklęcie ochronne. - Podrzuciłam do góry drugi pasek papieru i dałam krok w jego stronę, a ten przykleił się nad moją lewą piersią. – Chodźmy. Jim z namysłem patrzył na mały skrawek papieru.

28

- Chcesz, żebym jeszcze raz wszedł do tego domu chroniony przez magiczny samoprzylepny liścik? - Nawet nie zaczynaj – rzekłam. – To działa. Gdyby nie działało, nie udałoby ci się tam mnie zaciągnąć. - Co tu napisałaś? „Nie umieraj”? - Nie, napisałam: „Nie bądź dupkiem!” – Ruszyłam w stronę domu. - Na twoim, czy na moim? - Na twoim. - Cóż, w takim razie twoja magia nie skutkuje! Nadal jestem dupkiem. Wrr, wrr, wrr. Dwadzieścia stóp do domu. Wstrząsnął mną dreszcz i zacisnęłam zęby. Możesz to zrobić, Biały Tygrysie. Nie bądź cykorem. Piętnaście stóp. Mogłam już to zobaczyć – gmatwaninę półprzezroczystych poruszających się kosmyków gotowych nas pochwycić, przypominających gniazdo olbrzymich ciemnych węży zamierzających zaatakować. W każdej sekundzie mogła uderzyć w nas zła magia.

29

Dziesięć stóp. Macki uniosły się jednocześnie. Pieprzyć to. Wyciągnęłam rękę i chwyciłam dłoń Jima. Jego palce zamknęły się wokół moich, ciepłe i silne. W naszą stronę wystrzeliła magia. Ścisnęłam rękę Jima. Pasek papieru na mojej piersi roziskrzył się bladym błękitem i macki opadły jak przypieczone ogniem. O bogowie. Uufff. Serce łomotało mi w piersiach z szybkością chyba miliona uderzeń na minutę. Uuufff... W porządku, żyjemy. Życie jest piękne. Nagle zdałam sobie sprawę, że jak kretynka nadal trzymam rękę Jima i puściłam ją. Spojrzał na mnie. - Wszystko w porządku? - Mhm – przytaknęłam nieco za wysokim głosem. – Super. Chodźmy. Przeszliśmy między kosmykami magii i podeszliśmy do drzwi. Na pokrywającej je ciemnozielonej farbie widniała długa rysa odsłaniając stalowe podłoże. Sądząc po minie Jima, nie pamiętał tego. Oboje pochyliliśmy się nad rysą i powąchaliśmy ją. Czuć było tylko zapach farby.

30

Jim na próbę nacisnął klamkę. Szczeknęła pod naciskiem kciuka. Drzwi wolno się otworzyły ukazując duży mroczny pokój, jakby dom właśnie ziewał a my patrzylibyśmy prosto w jego brzuszysko. Jim twierdził, że zostawił drzwi zamknięte na klucz, a ja wiedziałam, że zrobił tak jak mówił. Jim przekroczył próg, a ja podążyłam za nim. Wewnątrz domu czuć było zło: coś jakby zapach zardzewiałego złomu żelaznego prażącego się na słońcu – rozgrzany, gryzący, z przebijającą wonią pyłu. Razem z nim unosił się odór spalonej kawy i słaby zapach krwi. Krew nie była świeża, miała przynajmniej dwanaście godzin, a najprawdopodobniej więcej. Frontowa część pomieszczenia była pusta. Nieco głębiej duża lada przedzielała pokój prawie na pół. Z prawej strony, na małej kuchence, stał czajnik i ekspres do kawy. W kątach zalegał mrok, a jeśli tylko właściwie zmrużyłam oczy mogłam dostrzec ledwo widoczne macki magii wijące się tam i z powrotem po ścianach. Jim zmarszczył twarz w cichym warczeniu, podkradł się do lady i wskoczył na nią lądując z niewymuszonym wdziękiem. Zrobił to w absolutnej ciszy. No, no. Oddałabym wszystko, by móc mu dorównać, żeby być elegancką i wytworną, tak samo jak zjawiskowo zwinną. Ale nie, nawet w zwierzęcej

31

postaci byłam niezdarą. Przemiana wprawiała mnie w oszołomienie i blisko dwie minuty zajmowało mi zorientowanie się gdzie jestem i po co. Jim potrzebował około dwóch sekund, by kogoś zabić. Jeśli oboje zmienilibyśmy postać w pomieszczeniu pełnym Ninja, to w chwili gdy ja oprzytomniałabym, wszyscy Ninja byliby martwi, a Jim ścierałby z łap krew. Przez całe dotychczasowe życie wmawiano mi, że jako mistyczny biały tygrys jestem wyjątkowa. Biały tygrys - Strażnik Zachodu, Król Bestii, Władca Gór, Pogromca Demonów. Królewska postura i zajadłość w walce. Ironia tego w stosunku do mnie była tak głęboka, że można by w niej pływać. Jim wskazał palcem na podłogę. Spojrzałam w dół. Na drewnie widniały nacięcia wyryte głęboko w deskach podłogi. Coś pazurami porysowało podłogę, coś wielkiego i potężnego. Pomiędzy rysami można było dostrzec małe fragmenty czarnych linii znaków, ale żadna siła na ziemi nie dałaby rady odczytać, co było tam napisane. Spojrzałam na Jima i potrząsnęłam przecząco głową. Zeskoczył, a ja ruszyłam za nim w głąb domu. Z prawej strony minęliśmy mały pokoik z aktami oddzielony od lady ścianką działową. Jeśli zginęli tu jacyś ludzie, to coś musiało zabrać ich ciała. Ciemniejszy prostokąt w ciemnej ścianie, to czekające nas wejście na schody. Zrobiłam krok do przodu. Spłynęła na mnie magia, zła magia – poczułam zapach śmierci i krwi, i trupów – jakby ktoś wziął kawałek lodu i przeciągnął mi nim po kręgosłupie od nasady szyi w dół. Papier na mojej

32

piersi zadrżał. Znieruchomiałam starając się wychwycić każdy nawet najmniejszy hałas, każdy ślad poruszenia. Jim popatrzył na mnie. - Zło – poruszyłam bezdźwięcznie ustami pozwalając by odczytał słowa z ruchu moich warg. – Zła magia. Nad nami zaskrzypiał sufit. Podnieśliśmy wzrok do góry. Następne skrzypnięcie. Po podłodze nad naszymi głowami poruszało się coś ciężkiego. Jim wysunął się przede mnie i cicho stąpając ruszyliśmy po schodach na górę. *** Klatka schodowa była wąska i muskularne ramiona Jima zajmowały większą część jej ograniczonej przestrzeni. Trzymałam się kilka stóp za Jimem chcąc mieć pewność, że jeśli wyskoczy na nas coś niemiłego, to będzie miał dość miejsca do odparcia ataku. Schody były przesycone magią. Długimi kleistymi kroplami skapywała z poręczy, pokrywała stopnie warstwą mazi, kotłowała się wzdłuż ścian w podłużnych kłębach tak gęstych i potężnych, że żałowałam iż nie zabrałam płaszcza przeciwdeszczowego. W takiej chwili to była myśl na wskroś irracjonalna. Wydawało się niemożliwością by Jim tego nie widział, ale wiedziałam, że nie mógł zobaczyć.

33

Dotarliśmy na podest. Prostopadle do klatki schodowej biegł korytarz prowadzący wprost do otwartych drzwi, przez które sączyło się bladożółte światło. Poczułam zapach palącej się lampy naftowej. Jim zatrzymał się na chwilę na podeście schodów i ruszył korytarzem do pokoju. Cicho stąpając podążyłam za nim. Z tyłu pokoju, pod ścianą, paliła się pojedyncza lampa oświetlając nagą kobietę siedzącą ze skrzyżowanymi nogami na brudnej podłodze. Potargane pasma włosów o barwie ciemnego miodu spływały jej na plecy. Wciągnęłam powietrze badając jej zapach. Michelle. Ale zapach był niewłaściwy. Zapach życia jest gorący, dynamiczny. Ten tutaj był zimnym zapachem splecionym ze śladami toksycznych odorów: kału, odrobiny uryny i odrażającego nalotu zgnilizny, jak wywaru mięsnego stojącego zbyt długo na zewnątrz. Rozkładające się aminokwasy. Czułam już kiedyś tę przyprawiająca o mdłości mieszankę: kadaweryny, putrescyny i pewnej ilości indolu na dokładkę. Oczy mi mówiły, że Michelle żyje i siedzi przede mną. Nos mi mówił, że nie żyje co najmniej od dwóch dni. Ufałam swojemu nosowi. Nigdy nie kłamał. Jim wyciągnął z pochwy nóż. To był ogromny ciemnoszary komandoski nóż, ze złowieszczo wygiętym czubkiem i ząbkowanym ostrzem przy trzonku. Michelle odwróciła się i spojrzała na nas. Jej oczy były puste. Martwe oczy, jak dwie dziury w twarzy. A ja naprawdę ją lubiłam, i to bardzo.

34

W rogu za Michelle leżało na boku jeszcze jedno ciało, długie ciemne włosy jak czarny welon rozsypane były wachlarzowato na brudnej podłodze. Roger, rysiołak. Także martwy. Lewa ręka Michelle uniosła się do góry i wyciągnęła do przodu opierając się o podłogę. Prawa ręka poruszyła się w ślad za lewą, zupełnie jakby ktoś pociągał marionetkę za sznurki. - Czego chcesz? – Głos Jima był niskim warczeniem. To dlatego Jim dowodził. Nie musiałam mu tłumaczyć, że coś kontroluje umarłą. Sam się tego domyślił i nie tracił czasu na rozważanie dziwaczności tego zjawiska. Ciało Michelle zrobiło obrót i przykucnęło gotując się do skoku. Wiele istot kontrolowało umarłych. Zanim rzucę klątwę, muszę się dowiedzieć kto pociąga za sznurki. Myśl, Dali, myśl. - Jakieś sugestie? – spytał Jim spokojnie. - Zajmij ją, tak bym mogła coś wykombinować. Usta Michelle otworzyły się szeroko odsłaniając ohydne poczerniałe zęby. - I nie daj się ugryźć. Michelle wystrzeliła z przysiadu wyciągając ramiona z zagiętymi jak szpony palcami. Jim rzucił się na nią. Chwycił ją za ramię, nóż z szaloną

35

szybkością przeciął łukiem powietrze i Jim rzucił Michelle poprzez cały pokój na ścianę. Ściskałam pędzelek do tuszu. To coś mogło wysłać na nas Michelle w chwili gdy tylko przekroczyliśmy drzwi. Ale nie, szydziło sobie z nas prowokacyjnie zapalając światełko w oknie. Z tego samego powodu wywołało trzeszczenie stropu. Michelle odbiła się od ściany, przekoziołkowała w powietrzu i kopnęła Jima. Uchylił się, ale była szybka. Jej pazury z ponadnaturalną szybkością rozorały mu pierś rozdzierając przy tym ubranie. Z rozdarć wypłynęła krew. Jim pochwycił rękę Michelle i wykręcił ją wbijając nóż głęboko w bark. Coś zgrzytnęło i ręka Michelle odpadła pozostając w dłoni Jima – wyłuskał główkę kości ramienia ze stawu barkowego. Jakby odcinał skrzydełko kurczaka. Michelle obróciła się dokoła. Rana nie broczyła krwią. Wyszczerzyła zęby i jeszcze raz rzuciła się na Jima wyciągając drugą rękę. Michelle była szakalem. A te nie korzystały z pazurów, one gryzły. Żeby ją powstrzymać, Jim musiałby posiekać ja na kawałeczki. W kącie, w którym kłębiąca magia utworzyła mroczny gąszcz, coś zachichotało. To stroiło sobie z nas żarty. Prowadziło z nami grę, okrutna grę. Michelle rzuciła się z pazurami na Jima. Dokładnie jak kot.

36

Zaczęłam kreślić swoje kanji. - Zabij ją teraz, proszę. Jim szarpnął Michelle w dół. Z rozmachem zadał brutalny cios i jej ucięta głowa stuknęła o podłogę. W ułamku sekundy ciemny kształt połączył się z kłębiącą magią i skoczył na trupa Rogera. Cisnęłam na niego swoją klątwę. Sztywny biały pasek trafił zwłoki pomiędzy oczami. Magia zadrgała i lśniące jak dwa księżyce żółte oczy spojrzały na mnie z okrągłej, porośniętej futrem twarzy. Roger staranował Jima. Kocia bestia jak błyskawica skoczyła wprost na mnie. Ogromne cielsko zwaliło mnie z nóg. Przewróciłam się i tyłem głowy walnęłam o deski podłogi. Kot przydusił mnie do podłogi miażdżąc mi piersi swoim ciężarem. Ciemna kocia paszcza otworzyła się szeroko, zionąc mi prosto w twarz cuchnącym oddechem. Ramiona przeszywał mi taki ból jakby wbijano w nie rozgrzane do czerwoności igły. Próbowałam warknąć, ale brakowało mi powietrza i zdołałam wydobyć z siebie tylko słaby pisk. Czarna paszcza pochyliła się niżej. Kanji na białym pasku rozbłysło zielenią.

37

Papier rozerwał się na kilkanaście pasków. Paski wystrzeliły na zewnątrz, odrywając kota ode mnie. Zamrugałam, starając się złapać oddech. Jim pochylił się i wyciągnął do mnie rękę. Pochwyciłam ją, a on pomógł mi się podnieść. Zwłoki Rogera połamane i poskręcane leżały na podłodze jak kupka łachmanów. Nad nimi, na wysokości około dwóch stóp, wisiało długie kocie ciało oplecione długimi paskami papieru. Miało około sześciu stóp długości i kudłatą pomarańczowo-białą sierść, jakby domowy kot w jakiś sposób rozrósł się do rozmiarów pantery. Paski oplatające kota jak zwoje bandaży mumię przylgnęły do ścian i sufitu. Bestia nie poruszała się. Dwa paski papieru ściskały mu szyję niczym prowizoryczny stryczek. Głowa zwisała bezwładnie, z kącika otwartego pyska wysuwał się długi jęzor. Żółte oczy płonące wcześniej żądzą krwi były teraz zmętniałe. Przełknęłam ślinę. W ustach poczułam smak goryczy. Potwory kot był martwy. Od nadmiaru adrenaliny drżały mi ręce. Spieprzyłam to. ***

- Co to jest, do cholery? – zapytał spokojnie Jim. Ręce mu nie drżały. Zimny jak lód. Dlaczego nie mogę być bardziej podobna do niego? Pociągnęłam nosem starając się ukryć roztrzęsienie.

38

- Dwa ogony czy jeden? Jim zrobił krok w stronę kota i podniósł dwa futrzaste długie ogony. - To jest nekomata – powiedziałam. – Yōkai. Jim posłał mi pozbawione wyrazu spojrzenie. - Yōkai są japońskimi demonami – przesunęłam dłońmi po twarzy. – Legendy głoszą, że jeśli kotu nie zostanie przycięty ogon i spełni się jeszcze kilka innych warunków, to ma szansę stać się bakenako, demonicznym kotem-duchem. Koty bakenako osiągają ogromne rozmiary i zyskują nadnaturalną siłę. Czasami ich ogon rozdwaja się i wtedy stają się nekomata, demonicznymi kotami-potworami. Mają moc kontrolowania umarłych, przybierania ludzkiej postaci i robienia jeszcze kilku innych okropnych rzeczy. - Czy posiadają moc usypiania ludzi? Wiedziałam, że wcześniej czy później poruszy tę kwestię. - Nie. Istnieje możliwość, że kobieta którą widziałeś była nekomatą w przebraniu, ale to nie jest prawdopodobne. Trzymała cię w garści a pozwoliła ci odejść. Nekomata jest kotem, Jim. Jest okrutny i złośliwy, i lubi się pobawić swoją zdobyczą, ale jak sam wiesz, żaden kot nigdy nie puszcza jej wolno. To - machnięciem ramion wskazałam na scenerię wokoło – jest skomplikowane. Za bardzo złożone jak na demonicznego kota. Nekomata z reguły podkładają ogień, kradną zwłoki, przebierają się w ludzie ciuchy i aby zdobyć darmowe żarcie udają na przykład twoją

39

sędziwą matkę. Ta magia tutaj, to prawdziwie zła magia. Przeraża mnie to trochę. Tu chodzi jeszcze o coś innego. I to nie jest koniec. Jim puknął nożem w jeden z pasków papieru Pasek nie poddał się naciskowi. - A to? - To klątwa dwudziestu siedmiu krępujących zwojów. Jim spróbował przeciąć pasek papieru. Papier pozostał nienaruszony. Jim skrzywił się. - Jak do cholery... Kate, jedna z moich przyjaciółek, zawsze powtarzała, że najlepszą obroną jest atak. - Zanim powiesz coś jeszcze, tak, wiem, że klątwa nie sprawiła się zgodnie z oczekiwaniami i wiem również, że lepiej byłoby mieć związanego żywego nekomatę, którego można by przesłuchać i to właśnie starałam się zrobić, ale że magia nie należy do nauk ścisłych to skąd mogłam wiedzieć, że wiążące zwoje uduszą tępego demona. Więc nie musisz mi tego mówić – wiem o tym! Sam możesz spróbować za jednym zamachem odgadywać tożsamość jakiegoś dziwacznego stwora i kaligrafować tekst, i to w czasie gdy ten próbuje ci odgryźć nos, ale później nie przychodź do mnie z płaczem.

40

To nie miało ani odrobiny sensu. Byłam nadzwyczaj bystrą kobietą. Dlaczego Jim zawsze sprowadzał mnie do poziomu słodkiej dzidzi idiotki? - Miałem zamiar powiedzieć: jak do cholery udało ci się to zrobić – powiedział Jim. – Dosłownie z niczego stworzyłaś papier o wytrzymałości stali. Fizyka przyprawia mnie o ból głowy. - Och. - Miałem zamiar powiedzieć właśnie to, a dalej jeszcze kilka innych miłych rzeczy, ale skoczyłaś mi do gardła, zalałaś potokiem słów i machałaś wokoło tymi swoimi małymi piąstkami. - Małymi piąstkami? - I to właśnie jest źródłem twoich kłopotów. Wiecznie bez zastanowienia rzucasz się we wszystko spodziewając się walki. Przypominasz jednego z tych gliniarzy z Pierwszej Jednostki Interwencyjnej d/s magii: wjechać, zabić wszystko co się rusza, a później posegregować ciała na dwa stosy: kryminalistów i cywili. Poczułam, że twarz mnie pali. Burza hormonów w moim ciele miotała wszystkimi rodzajami wściekłości. Zmywał mi głowę jakbym była dzieckiem. Byłam bliska wybuchu furii, z drugiej strony to nic dobrego by mi nie przyniosło.

41

- Gdybyś poświęciła choć ułamek sekundy na sprawdzenie czy bijatyka w którą się ładujesz rzeczywiście ma miejsce, zaoszczędziłabyś sobie wielu kłopotów. On nie rozumiał tego i nigdy nie zrozumie. - Skończyłeś? - Tak. - Dobrze. – Odwróciłam się od niego i przykucnęłam przy zwłokach Rogera. Głowa Rogera była przekrzywiona pod dziwnym kątem a oba ramiona zgięte w miejscach, w których ciało nie ma stawów. Jim połamał go jak gałązkę. - Co to jest? Skoro jesteś tak wyjątkowy, czemu sami mi tego nie powiesz, PanieZawsze Spójrz-Zanim-Skoczysz. Przesunęłam palcem po skórze Rogera. Pozostał na nim szary osad przypominający proszek. Pokazałam palec Jimowi. - Jestem całkiem pewna, że na zwykłych zwłokach tego nie ma. - Widziałem już coś takiego – powiedział Jim. – Michelle też był śliska. Podniosłam się.

42

- Musimy przeszukać dom. Przetrząsnęliśmy dom. Nie znaleźliśmy żadnego śladu po dwójce pozostałych zmiennokształtnych: ani Miny, ani Augusta nie było w tym domu przynajmniej od trzydziestu sześciu godzin. Ich zapachy były stare. Złapałam dziennik z biura przy wejściu i ulotniliśmy się stamtąd. Zimne nocne powietrze na zewnątrz owiewało mi skórę oczyszczając ją z ohydnej magii. Skierowałam się prosto do Pooki’ego, położyłam dziennik na masce i otworzyłam. Strony zapełniały wpisy zrobione przez cztery różne charaktery pisma. Ostatni wpis został zrobiony trzy dni temu. Przewróciłam kartki o miesiąc wstecz i przeglądałam zapiski. - Czy rzeczywiście czytasz, czy tylko przewracasz kartki? - Jim? Sz... Muszę się skupić. – Następujące po sobie zmiany dyżurów, zapisy dotyczące nocujących tu zmiennokształtnych, którzy z takiego czy innego powodu utknęli w mieście, rutyna, rutyna rutyna... Wpisy Miny łatwo było rozróżnić po śladach przeróżnych herbatek ziołowych, które pijała w czasie swojej zmiany. Roger dokumentował trasy patrolowe trzech sąsiadujących kotów, kompletując relacje z walk o terytorium i miejscach, gdzie je oznaczali. Przewracałam kartki a kiedy w końcu na coś natrafiłam, niemal to przegapiłam. W przedostatni czwartek August nie przyszedł na swoją zmianę. Czternaście godzin później w dzienniku pojawił się jego wpis. Litery „p”, „g” i „y” miały dłuższe niż zazwyczaj pionowe kreski. Przesunęłam palcami po odwrotnej stronie kartki i wyczułam zarysy liter. August zbyt energicznie naciskał na papier. Kiedy to pisał był

43

rozemocjonowany, pewny siebie, zły, lub być może zdeterminowany. Jako powód wcześniejszej nieobecności napisał „zaspałem”, co biorąc pod uwagę siłę nacisku użytą na stronie nie miało sensu. W sposobie jego zapisu była jakaś determinacja, jakby wyrył każdą literę na papierze. Zastanawiałam się popukując palcem w kartkę. Nekomata był japońskim potworem. Z racji urodzenia August był pół-Japończykiem, pół-białym, ale kulturowo był Amerykaninem. Nie umiał przeczytać kanji, a jego japoński był okropny. Atlanta miała całkiem sporą społeczność japońską z własnymi szkołami i sklepami; było to miejsce gdzie amerykańskie zwyczaje nie obowiązywały. August odwiedzał swoją rodzinę, ale nigdy nie przejął mentalności „My” i „Oni”, a że był pół-krwi spoglądano tam na niego z góry. Kilka miesięcy temu powiedział mi, że jeden z jego kuzynów jest gejem. August pojechał odebrać z japońskiej szkoły trzynastoletniego dzieciaka, żeby go zabrać na rodzinne spotkanie i zobaczył chłopca siedzącego po przerwie na kolanach kolegi. Musiałam wyjaśnić, że to sprawa kulturowa, która nie sygnalizuje seksualności kuzyna, ale to po prostu nie mieściło się w głowie kogoś o poglądach faceta z Południa. Nie całkiem też mi wierzył i zapowiedział, że jeśli ktokolwiek będzie napastować jego kuzyna, to połamie mu nogi. Magia wykazywała tendencje trwania przy narodowości i regionie. Magię generowali ludzie, a ich przesądy i wierzenia ją ukierunkowywały. Jeśli dostatecznie wielu ludzi wierzyło, że jakieś stworzenie istnieje, a co gorsza podejmowali przeciwko niemu środki ostrożności, to koniec końcem magia wydawała je na świat. Jeśli masz obszar gęsto zaludniony przez Irlandczyków, masz banshee. Masz osadników wietnamskich, to prędzej czy później wygłodniałe duchy ma doi będą nawiedzać ulice. A

44

gdy masz społeczność japońską, to dostajesz też demoniczne stwory yōkai. Ten osad na skórze Rogera naprawdę mnie martwił. Albo wierzchnia warstwa jego skóry zamieniła się w pył, albo został czymś szczodrze posypany. Żaden ze stworów, które przychodziły mi na myśl, nie był w stanie zrobić z ciałem czegoś takiego. Z tych czworga ludzi pracujących w biurze, to najprawdopodobniej August zetknął się z japońską legendą. Musieliśmy prześledzić jego kroki. Przewracałam strony. Wpisy stawały się coraz krótsze, bardziej nieregularne. W sobotę kilka z nich wyglądało na niedokończone, jakby piszący, ot tak sobie, przerwał w połowie zdania. W niedzielą nie było żadnych wpisów. A powinno być parę. W poniedziałek pojedynczy wpis zrobiony starannym charakterem pisma Michelle. Nie mogę przestać zasypiać. Pomocy. M. O psiamać. O psiamać, o psiamać.. - Musimy pojechać do mieszkania Augusta. Musimy dowiedzieć się, dlaczego nie było go w czwartek w pracy – podniosłam wzrok. Jim spał opierając się o samochód. - Jim! Zero reakcji. Złapałam go za ramiona i potrząsnęłam.

45

- Obudź się! Obudź się! – Osunął się na ziemię nadal śpiąc. Wymierzyłam mu policzek. Nawet nie drgnął. Szarpnęłam drzwi Pooki’ego, otworzyłam bagażnik, złapałam dodatkowy kanister z zaczarowaną wodą i chlusnęłam nią na Jima. Woda spływała mu po twarzy. No dawaj, no dawaj... Jim zakasłał i otrząsnął się. Upuściłam bańkę i chwyciłam go za ramiona. - Obudź się! Spojrzały na mnie ciemne oczy. - Nie śpię. - Nie zasypiaj! Nie zasypiaj, słyszysz? Warknął i poderwał się z ziemi. - Ze mną wszystko dobrze. Nie, z nim nie jest dobrze. Byliśmy w tarapatach. Byliśmy w tarapatach i to prawdziwych tarapatach. Chodziłam tam i z powrotem. Serce mi biło tak szybko, że miałam wrażenie iż za chwilę eksploduje. Coś złego działo się z moim Jimem i jeśli nie uporam się z tym teraz, to skończy tak jak Roger – wysuszone zwłoki pełne ohydnej magii.

46

- Uspokój się – powiedział Jim. - Jestem spokojna! Wsiadaj do samochodu. – Sytuacje krytyczne wymagają podjęcia rozpaczliwych kroków. Wsiadł. Klapnęłam na fotel kierowcy i włączyłam rozrusznik, żeby jego monotonna praca uruchomiła silnik na zaczarowaną wodę, cały czas obserwując Jima jak jastrząb. Nie spał. Zwolniłam hamulec, dodałam gazu i na pełnych obrotach wyjechałam z parkingu. - Opuść szybę – przekrzykiwałam ryk silnika. – Wiatr musi owiewać ci twarz. - Dokąd jedziemy? – ryknął w odpowiedzi. - Zobaczyć się z moją matką!

Moja matka mieszkała w Rivendale na małym osiedlu domków jednorodzinnych. Ponad godzinę zajął mi przejazd przez zrujnowane miasto i przez cały ten czas kątem oka obserwowałam Jima. Kilkakrotnie uderzyłam go w ramię, żeby się upewnić iż nie śpi. Po ósmym razie powiedział, żeby przestała.

47

Wjechałam samochodem na małą drogę prowadzącą do szeregu dwupiętrowych domków jednorodzinnych rozmieszczonych na kształt podkowy i zaparkowałam przed domem swojej matki. Przez szyby okien sączyło się bladoniebieskie światło latarni magicznej. Wysiadłam. Jim już stał przy drzwiach samochodu od swojej strony lustrując otoczenie. - Dlaczego fronty tych trzech budynków są zwrócone w lewo? - Bo mieszkająca tu społeczność indonezyjska składa się głównie ze starszych ludzi praktykujących magię. Są oni bardziej przesądni niż inni. Postawienie domu skierowanego frontem ku północy przynosi pecha. Niektórzy wierzą, że ściąga to niedostatek. Plany zabudowy osiedla były już zatwierdzone, toteż gdy ludzie się tu przeprowadzali te trzy rodziny postanowiły zbudować swoje domy zwrócone frontem na wschód. - Aha. - Przynosi pecha zbudowanie domu, którego front wychodzi na pole; pecha przynosi kuchnia znajdująca się na wprost frontowych drzwi, no i pecha przynosi też postawienie ogrodzenia wyższego niż sześć stóp. Tak się tu sprawy mają, Jim. Pogódź się z tym. - Twoje ogrodzenie ma więcej niż sześć stóp. Idąc, odwróciłam się do niego. - Nie powiedziałam, że to są moje przesądy. Ale są ważne dla mojej matki.

48

Skierowaliśmy się do drzwi. Powitały mnie znajome zapachy: ryżu, cebuli, papryki chili, kminku, kolendry. Mama gotowała nasi goreng, smażony ryż. Byłam w domu. Pomóż mi. Jim wciągnął w nozdrza powietrze. - Jest już po pierwszej. Czy to normalne, że twoja matka gotuje po północy? - Nie, to specjalnie dla mnie. Wyczuła nasze przybycie. Podniosłam rękę, żeby zapukać do drzwi. Zanim knykcie dotknęły drewna, drzwi otworzyły się raptownie i matka chwyciła mnie w objęcia. Patrząc na nią można było dokładnie przewidzieć jak będę wyglądała za trzydzieści czy nieco więcej lat: niska, szczuplutka, smagła, żywiołowa. - Dlaczego jesteś taka zakurzona? – Matka zdjęła pajęczynę z moich włosów – Co się stało? Wejdźcie do środka. Kim jest ten mężczyzna? No to jedziemy. Wzięłam głęboki oddech i weszłam. - To jest Jim. Jim wszedł do środka. Matka zamknęła drzwi i popatrzyła na niego.

49

- Jest ciemny. Bardzo, bardzo ciemny. Jim uśmiechnął się odsłaniając nieco krawędzie zębów. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. - Mamo! - Czym się zajmujesz? – Mama pochyliła się w kierunku Jima. Jej akcent stał się wyraźniejszy. – Czy masz pieniądze? - On jest moim alfą. Kieruje cały Klanem Kotów. Jest bardzo ważną osobą. Oczy mojej matki rozbłysły. O nie. Pochyliła się i poklepała Jima po ręce. - Jak to miło. Moja córka jest taka mądra. Zawsze jest pełna szacunku i ma nienaganne maniery. Nigdy nie sprawia żadnych problemów i zawsze robi to, co jej się poleci. - Co ty nie powiesz – wymruczał Jim. - Nie jest rozrzutna. Zrobiła dwa doktoraty. Co prawda ma niewielki problem z oczami, ale odziedziczyła to po ojcu. Posiada wyjątkową magię, magię białego tygrysa. Zdarza się to raz na siedem pokoleń. Jest bardzo niezwykły. Dali dotykiem może odczynić rzucony urok. A jeśli ktoś obłoży

50

klątwą twój dom, ona może go dla ciebie oczyścić. Wszyscy szanują moją córkę. Wszyscy nasi ludzie ją znają. Jim przytaknął jej z poważną miną. Żołądek mi się ścisnął. Miałam ochotę zwymiotować. - Mamo... Skłoniła głowę w kierunku Jima jakby dzieliła się z nim jakąś epokową tajemnicą. - I jest też świetną kucharką. Jim pochylił się nieco ku niej ze śmiertelnie poważną miną. - Jestem tego pewien. Moja matka uśmiechnęła się jakby właśnie podarował jej diament. - Najlepsza partia. Moja córka jest najlepszą partią ze wszystkich dziewcząt. Aaaaa! - Mamo! Z nim dzieje się coś złego. Jest magicznie chory. Matka stanęła na palcach i badawczo spojrzała w oczy Jima. Przez dłuższą chwilę moja malutka matka i wysoki, muskularny Jim stali oko w oko, a potem mama przeszła na język indonezyjski.

51

- Odpuść go sobie. - Nie – pokręciłam przecząco głową. - Jest silny. Fizycznie bardzo zdrowy. Ale musisz znaleźć kogoś innego. - Nie chcę nikogo innego! Chcę jego. - On umiera. - Muszę go ocalić. Proszę, pomóż mi. Proszę. Matka przygryzła wargę i wskazała Jimowi krzesło. - Usiądź. Jim usiadł. Pochyliła się nad nim i palcami odchyliła powieki prawego oka badając dokładnie tęczówkę. - Coś pożera jego duszę. - Na to już wpadłam. Ale nie mogę tego zobaczyć. Matka westchnęła. - Ja też tego nie widzę. A dopóki tego nie zobaczymy, nie możemy nic z tym zrobić. Potrzebujemy Keong Emas.

52

Złoty ślimak. Serce mi zamarło. Nogi mi się ugięły i usiadłam na kanapie. Jedynym miejscem, gdzie mogliśmy zdobyć złotego ślimaka było Podziemie Atlanty. Dawniej była to dzielnica handlowa w Five Points, gdzie przed Zmianą mieściły się wszystkie okazałe budynki. Obecne Podziemie zaczęto budować w połowie XIX wieku i był to początkowo duży dworzec kolejowy ze sklepami, bankami, a nawet knajpami. Później miasto wybudowało nad torami kolejowymi wiadukty, żeby umożliwić ruch samochodowy. Z upływem czasu budowano kolejne wiadukty, a te przecinały się, zbiegały i łączyły razem, aż znaczna część torów kolejowych, sklepy oraz sam dworzec znalazły się pod ziemią. Przed Zmianą znajdowało się tam mnóstwo sklepów i małych barów. Po uderzeniu magii właściciele sklepów uciekli, a ich miejsce zajął czarny rynek. Finansowani przez mafię handlarze rozbudowali swój teren drążąc tunele ciągnące się od ich sklepów wprost do zrujnowanego Five Points i Zaułku Jednorożca, gdzie rządziła dzika magia i gdzie żaden gliniarz z odrobiną oleju w głowie nie będzie ich ścigał. Teraz Podziemie było miejscem gdzie mogłeś kupić wszystko, jeśli tylko byłeś dostatecznie zdesperowany. - Czy nie ma jakiegoś innego sposobu? Matka potrząsnęła przecząco głową. - Nawet nie myśl o tym. Nie możesz iść do Podziemia. Wypuściłam powietrze, mrugając oczami. - Nie mamy innego wyboru.

53

Matka przerwała mi stanowczym ruchem ręki. - Nie! - Tak. Musimy kupić tego ślimaka. Wyprostowała się na całą swoją wysokość. Podniosłam się i zrobiłam to samo. - Nie, i na tym koniec. - Nie możesz mnie od tego powstrzymać. - Jestem twoją matką! Jim otworzył usta. - Mengapa? O bogowie. On mówi po indonezyjsku. Oczy matki rozszerzyły się i przez chwile wyglądała jak rozwścieczony kot. - On mówi po indonezyjsku!

54

- Wiem! - Dlaczego nie powiedziałaś mi, że on mówi po indonezyjsku? To coś o czym powinnam wiedzieć! Zamachałam rękami. - Nie wiedziałam! - Co to znaczy, że nie wiedziałaś? Przed chwilą mówiłaś, że wiesz! - Chciałam powiedzieć, że nie wiedziałam iż potrafi, ale kiedy się odezwał z zaskoczenia wypsnęło mi się „wiem”. - Szanowne panie – warknął Jim wstając. Spojrzałyśmy na niego. - Mówicie tak szybko, że nic nie mogę zrozumieć – powiedział. – Dlaczego Dali musi iść do Podziemia? - Ty mu to wyjaśnij – rzekła moja matka. – Ja zrobię herbatę. – Poszła do kuchni. Pokazałam ręką na krzesło. - Siadaj. Usiadł i ściszył głos.

55

- Co się stało z akcentem twojej matki? - To już należy do przeszłości – szepnęłam. – Odgrywa rolę małej azjatyckiej damy tylko na pokaz. Ma tytuł magistra chemii z Princeton. Jim zamrugał. - No, a jak myślisz, po kim odziedziczyłam rozum? Jim potrząsnął głową. - Wyjaśnij mi sprawę Podziemia. Westchnęłam. - Jak wiele zrozumiałeś? I od kiedy to mówisz po indonezyjsku? - Pomyślałem, że potrzebuję czegoś wyjątkowo popieprzonego, a indonezyjski wydał mi się ciekawym językiem. - Ciekawy język? Czyżby? Więc co, po prostu któregoś dnia wstałeś sobie i powiedziałeś „Hmm, sądzę, że pouczę się dzisiaj indonezyjskiego”. – On najwyraźniej coś kręcił. Zielony błysk przemknął przez oczy Jima. - Dali, Podziemie.

56

Nie istniał żaden prosty sposób, by to powiedzieć. - Coś żywi się twoją duszą. - Wyjaśnij to. Pochyliłam się w jego stronę. - Każdy człowiek wytwarza magię. Jedni mogą ja wykorzystywać, inni nie; niektórzy wytwarzają jej więcej niż pozostali, ale wszyscy jesteśmy magicznymi silnikami – absorbujemy magię ze swego otoczenia i emitujemy ją z powrotem. To dlatego w czasie przewagi techniki nasza przemiana jest możliwa, gromadzimy w swoich ciałach na tyle dużo magii, że pozwala nam to zmieć kształt. Weźmy chociażby Kate. W głosie Jima zadźwięczało ciche ostrzeżenie. - O co chodzi z Kate? Kiedyś Kate pracowała razem z Jimem w Gildii Najemników. Kate była olśniewająca, zabawna i mogła zabić wszystko. Nienawidziłam jej. Mogła pyskować Jimowi ile wlezie, a on w odwecie jedynie jej dogryzał. Byłam o nią tak bardzo zazdrosna, że musiałam wychodzić z pokoju w którym się znajdowała, dopóki nie zorientowałam się, że Kate zadurzyła się w Curranie. Teraz była towarzyszką Currana, a że on był Władcą Bestii, to czyniło z niej Władczynię Bestii i oznaczało, że nie interesowała się Jimem. Kate i Curran przeszli ciężkie chwile ze starożytną boginią, która wpadła do miasta, i teraz Kate kuśtykała o lasce, a Curran zaledwie trzy tygodnie temu przebudził się ze śpiączki.

57

- Czy zwróciłeś kiedykolwiek uwagę, że gdy Kate jest zdenerwowana, a ma zamiar zadzwonić, to telefony nie działają? - Telefony z reguły są zawodne. Potrząsnęłam głową. - Nie, to ma związek z Kate. Ona generuje tak dużo magii , że wywołuje krótkie spięcie w urządzeniach elektrycznych o ile nie zachowa ostrożności. Ja robię to samo, z tym tylko, że lepiej się kontroluję. Z pistoletu też nie może strzelać. Obserwowałam jej ćwiczenia i albo pudłuje, albo broń wcale nie wystrzeli. A ona nie ma pojęcia czemu. Poobserwuj ją kiedyś: wmaszeruje energicznie, złapie słuchawkę telefonu, warknie pod nosem i odejdzie. Dziesięć minut później z tego samego aparatu możesz zamówić jedzenie na wynos. I to jest w tym najzabawniejsze. - A co to ma wspólnego z tym, że coś zabiera mi duszę? - Jesteś magiczny, Jim. Wchłaniasz magię, używasz i emitujesz do otoczenia. W ten sposób przekształcasz je dostosowując odpowiednio do swoich potrzeb. To coś w rodzaju pętli ewolucyjnej: gatunek jest kształtowany przez środowisko w którym żyje, ponieważ tylko ci z mutacjami najbardziej dostosowanymi do środowiska przetrwają i rozmnożą się, ale gatunek także modyfikuje swe środowisko czyniąc je bardziej odpowiednim dla swego przetrwania. Jim westchnął.

58

- Krótsza wersja, proszę. - Coś majstruje przy twojej zdolności emitowania magii. Możesz ją wchłaniać i używać, ale potem to coś albo ktoś ściąga ją z ciebie. To dlatego czujesz się zmęczony i senny. - A więc to się mną żywi? Weszła moja matka niosąc tacę z imbryczkiem i filiżankami. - Tak. Jim zmarszczył brwi. - To brzmi sensownie. Więc dlatego to mnie nie zabiło – im więcej magii wytworzę, tym bardziej to nasyci swój głód. - Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że umrzesz? – Matka pokiwała głową. - Ten fragment o umieraniu dotarł do mnie. - Znalazłaś sobie jakiegoś zombie zamiast mężczyzny – orzekła matka wskazując palcem na Jima. – Spójrz, on nawet nie jest tym zaniepokojony. Rozlałam herbatę do filiżanek.

59

- Jest zaniepokojony, mamo. Tylko nie wpada w panikę, bo jest przywódcą i jeśli on wpadnie w panikę, to wszyscy inni również. - Jeśli bardzo chcesz to mogę pobiegać po pokoju udając, że wrzeszczę – zaproponował Jim. Moja matka uniosła brew. - Tak ciężko tyrasz aby wykopać swój własny grób, że możesz zatyrać się na śmierć. Wyluzuj. Jim cofnął się jakby przyłożyła mu linijką po łapach. - Musimy przerwać połączenie pomiędzy tobą a tym co to robi – powiedziałam zanim zaczęli się na serio kłócić. – Ale nie możemy tego zobaczyć. Żeby móc to zobaczyć potrzebny jest nam Keong Emas. To magiczny ślimak. W Indonezji istnieje legenda opowiadająca o pięknej księżniczce, która została przeklęta i zamieniona w ślimaka. Legenda jest alegorią i ślimak nie zamieni się w prawdziwą księżniczkę, ale przy użyciu właściwej magii ukaże rzeczy ukryte. Jedyny sposób by zdobyć tego ślimaka to kupienie go w Podziemiu. Jest bardzo rzadko spotykany i kosztowny. - Pieniądze nie są problemem. – powiedział Jim. - To nie chodzi o pieniądze, głupi chłopaku. – Mama odstawiła filiżankę. – Ona nie może tam iść ze względu na yisheng. Jim spojrzał na mnie pytająco.

60

- Yisheng jest chińskim określeniem szamana. – powiedziałam. – Tak nazywają siebie dilerzy w Podziemiu, ale to nie są prawdziwi szamani. Są to handlarze organami zwierzęcymi. Czy przypominasz sobie tę głośną historię sprzed trzech lat dotyczącą zmiennokształtnego w Asheville? Jim zmarszczył brwi. - Mgliście. Byłem wówczas na Florydzie, by uporać się z Loupem z gromady Kaja. Pamiętam, że chodziło o piętnastoletniego dzieciaka, Jaroda, tak mi się zdaje. Był czarnym niedźwiedziem. Z jego relacji wynikało, że podczas przechadzki po lesie natknął się na grupę myśliwych, pomachał do nich, żeby pokazać iż jest zmiennokształtnym, a kiedy odwrócił się, myśliwi strzelili mu w plecy i musiał się bronić. Do chwili, gdy zjawili się strażnicy rezerwatu, Jarod obezwładnił już strzelca, a wszyscy pozostali zwiali. Lekarz wyciągnął z dzieciaka szesnaście kul. Myśliwy utrzymywał, że został zaatakowany bez powodu. Mieli sporo problemów z potwierdzeniem zeznania Jaroda, bo jego rany już się zagoiły i nie sposób było ustalić gdzie trafiły go kule. Prokurator twierdził, że Jarod był tak ogromny w swojej zwierzęcej formie, że gdyby szedł z dala od myśliwego żaden zdrowy na umyśle człowiek nie strzeliłby do niego, więc myśliwi zmuszeni byli do użycia broni w samoobronie. Curran wysłał tam całą czeredę prawników. Najwyraźniej Jim nie rozumiał co znaczy słowo „mgliście”. - Mój wuj Aditya zeznawał w tym procesie – powiedziałam. – On jest strażnikiem państwowym w kompleksie Parku Narodowego Smoky

61

Mountains. Myśliwy nazywał się Williams. Chad Williams, dr med. Wuj Aditya zeznał, że Williams był kilkakrotnie zatrzymywany pod zarzutem uprawiania kłusownictwa z zamiarem sprzedaży organów zwierzęcych. A że Williams miał przyjaciół na właściwych stanowiskach, za każdym razem był wypuszczany wolno. - Głupi ludzie wierzą, że niedźwiedź wyleczy wszystko – wtrąciła mama. – Cukrzycę, ból żołądka, słabe serce, impotencję… - Woreczek żółciowy czarnego niedźwiedzia na czarnym rynku wart jest około czterdziestu pięciu tysięcy dolarów – powiedziałam. - Czterdzieści pięć tysięcy? – powtórzył Jim. Skinęłam potwierdzająco głową. - Gdy twoja rodzina jest chora lub twój interes zaczyna zawodzić, ludzi ogarnia desperacja. Zwłaszcza biali ludzie-ignoranci sądzą, że mistyczna „orientalna” medycyna wyleczy wszelkie ich bolączki. Ponownie napełniłam filiżanki. - Woreczek żółciowy czarnego niedźwiedzia jest kosztowny. Woreczek żółciowy zmiennokształtnego niedźwiedzia wart jest znacznie więcej. Williams strzelał do Jaroda celowo. Chciał zdobyć jego organy. W obozowisku Williamsa znaleziono ukryte srebrne kule. - Kłusownicy sądzą, że jeśli niedźwiedź umiera w bólu to jego woreczek żółciowy powiększa się – skrzywiła się moja mama.

62

W oczach Jima zaiskrzyła zieleń. - Strzelali do chłopaka zwyczajnymi kulami, żeby go torturować zanim go zabiją. - Tak. Gdy już raz to wszystko wyszło na jaw, to włączyło się mnóstwo innych służb porządkowych – machnęłam rękami. Federalne Biuro Śledcze, Biuro Śledcze Stanu Georgia. Williams miał problemy nawet z urzędem pocztowym, bo idiota wykorzystywał pocztę do wysyłania organów zwierząt do Atlanty. Przegrał z kretesem. - A nasza rodzina została na stałe wpisana na czarną listę kłusowników – powiedziała moja matka. – Dlatego Dali nie może iść do Podziemia. Czarny niedźwiedź jest drogocennym zwierzęciem, ale czy wiesz, które jest jeszcze cenniejsze? Matka podniosła się, podeszła do szafki i wyciągnęła złożony papier. O nie. Nie znowu. - Tygrys! – Moja matka cisnęła papier przed Jima. Na jasnej, jaskrawej akwarelce namalowany był prężący grzbiet stylizowany tygrys. Strzałki wskazywały różne części ciała tygrysa, a każda z nich opatrzona była opisem: mózg - aby wyleczyć lenistwo i trądzik, krew - aby wzmocnić słaby organizm i zwiększyć odporność, zęby – niewydolność oddechowa i choroby weneryczne, wąsy - aby złagodzić ból zęba... Jim wpatrywał się w malowidło. Jego oczy stały się zupełnie zielone i promieniowała z nich z trudem powściągana wściekłość.

63

- Oni ją zabiją – warknął. - Jeśli będzie miała szczęście, to ją zabiją. – Mama skrzyżowała ramiona. Jim popatrzył na nią pytająco. - Biały tygrys to potężna magia. Dali bardzo szybko się uzdrawia. Wsadzą ją do klatki i będą jej nieustannie wycinać zregenerowane organy. Słyszeliśmy, że takie rzeczy mają miejsce. Ona nie może tam pójść. Twarz Jima stała się straszna. Kiedy Curran był zły, ryczał. Jim nigdy nie ryczał. On robił... przybierał przerażająco kamienną twarz, w której jedyną oznaką życia były oczy. Oczy te były twarde, rozwścieczone i pełne lodowatego wyrachowania. Kiedy przybierał taki wyraz twarzy, przerażał mnie. Gardło mi się zaciskało i jedynie pragnęłam skulić się w kąciku i stać się niewidoczną. Dzisiaj nie mogłam sobie pozwolić na taki luksus. Lęk ściskał mi klatkę piersiową. Przełknęłam ślinę. No dalej, ślepa dziewczyno. Potrafisz to zrobić. - Potrzebujemy tego ślimaka, mamo. On umrze bez niego. - Musi być jakiś inny sposób – powiedział Jim. Potrząsnęłam przecząco głową.

64

- Wobec tego zdobędę go sam – oświadczył Jim. - Ha! Keong Emas to nie jakiś tam czarny niedźwiedź. Jest bardzo rzadko spotykany. Tobie go nie sprzedadzą. – oznajmiła mama. Popatrzyłam Jimowi w oczy. - Wiem, o czym myślisz. Nie możesz zjawić się tam w asyście zmiennokształtnych i wymusić sprzedaż ślimaka. Nie możesz kupić sam ślimaka, ponieważ tobie go nie sprzedadzą. Jim otworzył usta. - Nie, nie możesz też wysłać innego zmiennokształtnego, żeby go kupił, bo dopóki nie dotknie ślimaka ktoś z wystarczającą ilością magii, to wygląda on jak zwykły ogrodowy ślimak. A jak sądzę, jestem jedyną osobą z tak dużą ilością magii oprócz Kate, a że ona obecnie kuśtyka o lasce, więc również nie może iść. I nie, nie masz wyboru, Jim, bo nie ma innego wyjścia. Oczy Jima roziskrzyły się. - To również nie podziała. Nawet jeśli postawisz przy mnie straż i tak ucieknę. I nie ma znaczenia ilu ludzi przydzielisz do mnie, bo jeśli będę zmuszona to przez całą drogę będę rzucała klątwy. Nie będę siedziała na tyłku i patrzyła jak umierasz. Warknął. Pokazałam mu zęby.

65

Zrolowana gazeta wylądowała na mojej głowie, a potem na głowie Jima. - Nie będę tolerować takiego zachowania w swoim domu! O bogowie. Alfa Klanu Kotów właśnie dostał po łbie zrolowaną gazetą. - Mamo! Wskazała gazetą na mnie. - Nie przynoś mi wstydu. Zacisnęłam usta i nie odezwałam się. Kiedy zagrywała kartą „wstyd”, to kończyło wszelkie rozmowy. Matka popatrzyła na Jima. - Gdy tylko jutro otworzą rynek, pójdziesz tam z nią. Przyprowadzisz moją córkę z powrotem do mnie, całą i zdrową, słyszysz? I lepiej, żebyś był tego wart. Jim wytrzymał jej wzrok. Jeśli uderzy moją matkę, ja także go uderzę. Jim otworzył usta.

66

- Tak, proszę pani. Och, ufff. Wyszłam z opresji. Nie, żebym sądziła, że rzeczywiście uderzyłby moją matkę, ale nigdy nic nie wiadomo. - Zabierz go na zewnątrz, do drzewa – nakazała mama. I do rana nie pozwól mu zasnąć. Jeśli zaśnie, umrze.

Drzewo rosło w centralnej części dziedzińca utworzonego przez tyle ściany dwóch domów po jednej stronie i przez solidny kamienny mur z pozostałych stron. Prawie połowę podwórza zajmował długi kręty staw. Na ciemnej wodzie pływały otoczone okrągłymi liśćmi różowe kwiaty lotosu i żółtych lilii. Pośrodku stawu wznosił się pomnik Lakszmi otoczony skromnymi zwisającymi fiołkami w pomarańczowych emaliowanych doniczkach. Połączenie z brzegiem zapewniały ciemne kamienie po których można było przejść przez wodę. Staw otaczały filodendrony rywalizujące o przestrzeń z bambusami i paprociami. Tu i tam rozkwitał złoty ptak rajskich roślin. Z lewej strony rosło drzewo bunut, a przy nim znajdowała się mała ławeczka z drewna tekowego. Przy pniu stało wiadro i czerpak. Zaprowadziłam Jima do ławki.

67

- Siadaj tu. Usiadł. Zanurzyłam wiadro w stawie, nabrałam wody, postawiłam je pomiędzy nami i usiadłam na kamiennym murku obsadzonym kwiatami. Jim rozejrzał się dokoła. - Ładny ogród. Skinęłam potakująco głową. - Lubię go. Jest tu cicho i spokojnie. Większość Indonezyjczyków to muzułmanie, ale my jesteśmy hinduistami. Dla nas ważne jest miejsce do medytacji. Drzewo pod którym siedzisz wyrosło z nasion bardzo szczególnego świętego drzewa z Bali, drzewa Bunut Bolog. Jest to odmiana figowca. Drzewo Bunut Bolog jest tak wielkie i potężne, że samo w sobie jest jak las. W jego podstawie jest otwór, i to otwór tak szeroki, że została przez niego poprowadzona dwupasmowa droga. - Dlaczego poprowadzono drogę przez święte drzewo? - zapytał Jim. - Poprowadzenie drogi wokół drzewa było zbyt niebezpieczne ze względu na strome klify. Myślano o ścięciu drzewa, ale nie pozwoliły na to duchy-strażnicy drzewa, więc po prostu poradzili sobie w ten sposób. Niemądrze byłoby wkurzyć strażników drzewa. Są okrutni. - Kim są strażnicy?

68

Posłałam mu lekki uśmiech. - Tygrysy. Jim uśmiechnął się. - Tygrysy, ha. - Mhm. Pochylił się do przodu. Twarz miał spokojną i zapragnęłam go pocałować. I nic na to nie mogłam poradzić. - Wyglądałaś na zmartwioną po tej sprawie z gazetą. - powiedział. Przepraszam za to. Nie chciałem, abyś się... Jeśli powie "przeraziła" wsadzę mu to cholerne wiadro na głowę. Chociaż wegetarianka i na wpół-ślepa, byłam jeszcze zmiennokształtnym drapieżnikiem. Miałam swoją dumę. - ... zdenerwowała. Hmm, zdenerwowana, prawdopodobnie mogłabym z tym żyć. Nie musiał tego wiedzieć. - Nie byłam zdenerwowana.

69

- Chodzi mi o to, że nigdy bym nie skrzywdził, ani ciebie, ani twojej rodziny. Uniosłam wysoko podbródek. - Gdybyś spróbował skrzywdzić moją matkę, skopałabym ci dokumentnie tyłek. - Aha. - Tak. Leżałbyś na ziemi krzycząc: "nigdy więcej, nigdy więcej", a ja bym waliła cię w brzuch, trach, trach, trach! Roześmiał się cicho. Był tak niesamowicie przystojny. Siedzieliśmy tutaj w odległości dwóch stóp od siebie, a równie dobrze moglibyśmy znajdować się po przeciwnych stronach Oceanu Spokojnego. - Nie chcę, żebyś to robiła - powiedział Jim. - Nie chcę, żebyś tam szła, nie chcę, żeby stała ci się krzywda, gdy starasz się mi pomóc. Ratowanie mnie nie należy do twych obowiązków. - Owszem, należy. - Kto tak mówi? - Ja mówię. - Posłuchaj, jutro pójdę tam sam i jeśli przyduszę kogoś wystarczająco długo, dostarczą mi ślimaka.

70

- Aha. A jak planujesz ustalić czy przynieśli ci zwykłego ogrodowego ślimaka czy złotego? - Będę rozpryskiwał dokoła magiczną krew, aż ślimak zacznie świecić. - Dobry plan. - Zanurzyłam czerpak w wiadrze i chlusnęłam wodą na Jima. Wzdrygnął się. - Co jest, do cholery? - Z braku snu majaczysz. - Dali! - Kłusownicy są inteligentni i wielu z nich ma magię. Niektórzy z nich mogą z odległości stu jardów określić do jakiego gatunku zmiennokształtnych należysz, jedynie patrząc na ciebie. Jeśli pójdziesz jutro do Podziemia, zaśniesz tam, osamotniony i bezbronny, a potem kłusownicy zabiją cię i pokroją na małe kawałeczki, a następnie twoje cenne kości jaguarołaka zostaną pocięte na cienkie opłatki i zatopione w winie po to, by jakiś czubek mógł mieć w łóżku magiczne siły. Wydał sfrustrowane warknięcie.

71

- To tak jak z tą herbatą - ktoś ofiarowuje ci prezent, a ty kręcisz na niego nosem. - Znowu podejmujesz ryzyko. Nie pozwolę, żebyś to zrobiła. - To urocze z twojej strony, myśleć iż możesz mnie powstrzymać. Zazwyczaj na okrągło mi rozkazujesz, a ja robię to, co mi polecisz. Mogę narzekać i mogę zrobić awanturę, ale robię to co mi każesz, bo jesteś moim alfą, a ja cię szanuję. W tym przypadku nie będzie żadnego okazywania szacunku. Nic nie wiesz o tym świecie. Nie ty tu rządzisz, ale ja. Posłuchasz mnie i pozwolisz mi się uratować, Jim. Bo sama myśl o tym, że umierasz, sprawia mi ból. Jim otworzył usta. - Gdyby sytuacja była odwrotna, nie prowadzilibyśmy tej rozmowy dodałam. - Jestem twoim alfą. Zapewnienie ci bezpieczeństwa jest moim obowiązkiem. - To działa w obie strony. Przetarł dłońmi oczy. Chlusnęłam na niego kolejnym czerpakiem wody. - Przestań! - Wyglądałeś na sennego.

72

- Nie jestem senny. Kończy mi się cierpliwość na te wszystkie głupie bzdurne machinacje. - Nieważne. W porządku. Może sobie być tępy i wkurzać się na wszystko co tylko chce, to nie miało żadnego znaczenia. Siedzieliśmy w milczeniu. W pobliżu cykały nocne owady, jeden przez drugiego wyśpiewując swoje małe smutne pieśni. Jutro będzie beznadziejne. Będzie tak bardzo koszmarne, a nawet tak naprawdę to nie wiedzieliśmy co niedobrego się z nim działo. Chciałam, żeby rynek był już otwarty, żebyśmy mogli iść to załatwić zanim znowu zaśnie. - Czy masz przynajmniej jakiś plan? - spytał Jim. - Tak. Najprawdopodobniej musimy zejść do Alei Kenny'ego w Podziemiu. Tam są sprzedawane najdroższe organy zwierzęce. Ja wejdę do sklepu. Ty będziesz czekał na zewnątrz. Zaproponuję im dużo forsy za ślimaka. Jeśli wpadnę w tarapaty, będę krzyczeć i wyciągniesz mnie stamtąd. - Koszmarny plan. Skrzywiłam się. - A jeśli nie uda mi się przyprowadzić ciebie z powrotem bez szwanku twoja matka obedrze mnie ze skóry.

73

- Może tylko cię wyrzucić. Jim przybrał ten zabawny, cierpiętniczy wyraz twarzy, a potem w jego oczach rozbłysły iskierki. - No więc, czy ona tak magluje każdego faceta, którego przyprowadzisz do domu? Nie przyprowadzam facetów do domu, ty głupi, tępy człowieku. - Zignoruj to. Ona po prostu się martwi. Mam prawie trzydzieści lat i nadal nie jestem mężatką. W mojej kulturze to wielki problem. On i tak tego nie zrozumie. - Podoba mi się jak to "bogaty" przebija "czarny". - Jim, zignoruj to, dobrze? - Dobrze. - Podniósł ręce do góry. Uch. - Ona jest zdesperowana, w porządku ? Po prostu chce, żebym była szczęśliwa i boi się, że nigdy nie wyjdę dobrze za mąż. - Dlaczego?

74

O bogowie. - Co chcesz powiedzieć przez to "dlaczego"? Jim spójrz na mnie. Zrobił to. - Tak? To co, teraz musiałam mu to przeliterować? Mówienie o tym było upokarzające. - Moja matka usiłowała przedstawić mnie w jak najlepszym świetle. Zachwalała wszystkie moje zalety. - Załapałem - powiedział. - Szczególnie ten fragment o posłuszeństwie i szacunku... - Mniejsza o to. Ona przedstawiła całą listę. Gdybym potrafiła składać origami, to również by o tym wspomniała. - W porządku, i...? - Czy powiedziała ci, że jestem ładna? Posłał mi obojętne spojrzenie. - Czy słowo ładna wyszło z jej ust? W ogóle? - Nie - powiedział Jim.

75

- Właśnie. Zadowolony teraz? - Więc to jest to? To jest ten twój wielki problem? Jesteś wkurzona, bo twoja matka sądzi, że nie jesteś ładna? Nie martw się tym. To nie jest ważne. Och, ty tępaku. To nie moja matka mnie martwi. To ty. Machnęłam rękoma. - Jim, co było pierwszą rzeczą, którą powiedziałeś gdy poprosiłam cię o opisanie tej dziwnej kobiety? Pozwól, że ci przypomnę: powiedziałeś, że była piękna. - I? - Założę się, że nie zauważyłeś co miała na nogach, ale zauważyłeś jaka była seksowna. - Była boso i miała brudne stopy. On i ta jego idiotyczna pamięć. - To działa tak: mężczyźni mają być silni, kobiety mają być piękne. No cóż, ja nie jestem piękna. Możesz umieścić mnie w pokoju wśród stu kobiet w moim wieku i będę mądrzejsza niż większość z nich, ale to nie

76

sprawia do cholery najmniejszej różnicy, ponieważ jeśli wpuścisz do tego samego pokoju mężczyznę i pozwolisz mu wybierać, ja będę ostatnia na liście. Gdybym była zwyczajną kobietę mogłabym wykorzystać rozum do zarobienia forsy, a potem pójść na operację plastyczną. Poprawiłabym sobie nos, a następnie popracowała jeszcze i zarabiała forsę, dopóki nie mogłabym sobie pozwolić na korektę szczęki, i tak dalej, i tak dalej, aż stałabym się ładna. Ale nie jestem zwyczajną kobietą. Lyc-V nie naprawi mi wzroku, ale za to cofnie efekty każdej operacji plastycznej. Wiem, bo próbowałam. W ten sposób ugrzęzłam w martwym punkcie i nic do cholery nie mogę z tym zrobić. A tym mówisz" "nie martw się", jakby to wszystko rozwiązywało. - A gdyby operacje udawały się, to kiedy zamierzałaś z nimi skończyć? - zapytał. - Gdy weszłabym do pokoju a wszyscy mężczyźni odwracaliby głowy by na mnie popatrzeć. Chcę być piękna. Chcę zwalać z nóg. Oddałabym za to całą swoją inteligencję i mistyczną magię tygrysa. Zieleń podświetliła tęczówki Jima. - I stać się kim? Ładną kompletną idiotką? - Tak! - To najgłupsza rzecz jaką kiedykolwiek słyszałem. Spiorunowałam go wzrokiem.

77

- Nadine jest ładna. - warknął. - Piękna kobieta. Głupia jak but. Nie potrafi utrzymać przy sobie mężczyzny dłużej niż kilka miesięcy. Zostawił ją Phillip i prosiła, żebym interweniował, więc poszedłem z nim pogadać. Powiedział, że nawet było zabawnie pieprzyć się z nią przez chwilę, ale kiedy z nią był to czuł się tak jakby stawał się coraz głupszy. Nie mogli normalnie porozmawiać. I nic nie mógł na to poradzić. I ty chcesz być taka? Oszalałaś? - Nawet nie zauważasz, że jestem kobietą, Jim! Jestem tylko mózgiem z parą okularów, który trzeba od czasu do czasu umieścić pod strażą, żeby nie doznał uszczerbku, kiedy próbuję się trochę zabawić. Czy kiedykolwiek zadałeś sobie pytanie dlaczego się ścigam? - Wiem, dlaczego się ścigasz - warknął. - Powiedz mi! - Ścigasz się, bo jesteś przewrażliwiona na punkcie swojej drobnej postury. Sądzisz, że ponieważ dojście do siebie po przemianie zajmuje ci dwie minuty, i że skoro nie jesteś najlepszym wojownikiem jakiego mamy, to musisz coś udowodnić. I robisz to jeżdżąc bardzo szybko metalową klatką na czterech kółkach, bez żadnego sensu. Nic nie wygrywasz, nic nie osiągasz, a ciągle się ranisz. Masz rację - pokaż wszystkim jaka to jesteś twardogłowa. - Aargh! - Jedyną rzeczą którą udowadniasz jest to, że najmądrzejsza kobieta jaką znam ma zero zdrowego rozsądku. Masz potężną magię, jesteś

78

mądra, jesteś kompetentna, ale to nie ma żadnego znaczenia dla ciebie. Mam tuzin Nadine, ciebie mam tylko jedną. Co dobrego mogłaby zrobić dla mnie Nadine dzisiaj? I wiem, że jesteś kobietą. Zauważyłem. Te histerie które właśnie wyprawiasz jasno wskazują, że jesteś kobietą. Gdybyś była mężczyzną, już dawno temu zaciągnąłbym twój tyłek do tachania głazów w Twierdzy. Podniosłam wiadro. - Nie rób tego - ostrzegł. Chlusnęłam w niego wodą, a ślad za nią cisnęłam wiadro. Woda plusnęła, a potem zalała go całkowicie. Wkurzony Jima złapał wiadro, zaczerpnął nim wody ze stawu chlusnął nią we mnie. Woda uderzyła we mnie gwałtownym strumieniem zimna. Odwróciłam się i odmaszerowałam. - Dokąd idziesz? - zawołał. - Z dala od ciebie! - Usiadłam na ławce na odległym końcu stawu. - Przecież masz mnie budzić. - Mogę cię budzić stąd. Jeśli zobaczę, że zasypiasz, rzucę w ciebie klątwę z czymś naprawdę bolesnym. - Wystarczy tego. Nadal jesteś zła.

79

- Cokolwiek.

Ranek nadchodził zbyt powoli. Jim cztery razy omal nie zasnął co skończyło się tym, że przeniosłam się ze swoim wiadrem obok niego. W pewnym momencie zapytał czy te moje dziecinne wybuchy emocji skończyły się i przez chwilę przeklinałam go po indonezyjsku. A potem on to zepsuł pytając o znaczenie kilku słów i oczywiście musiałam go nauczyć jak wymawiać je poprawnie. Dobrze, że moja matka pozostawała wewnątrz domu, bo musiałabym wysłuchać kolejnego wykładu na temat: jak powinna się zachowywać przyzwoita córka. Teraz była godzina siódma i staliśmy na Pryor Street przed brudnym białym łukiem kryjącym przejście do Alei Kenny'ego. W odróżnieniu od głównego Podziemia Aleja Kenny'ego nie była przykryta dachem, a przejście wąską rampą z Pryor Street było najszybszym sposobem dotarcia tam. Było też największe niebezpieczeństwo - zejście w dół, będę musiała iść wąską rampą wciśniętą pomiędzy dwa murowane budynki, wejść do starej zajezdni pociągów, a potem iść wzdłuż balkonu i w dół dwa piętra, a wszystko to wypełnione ludźmi gotowymi zabić mnie za dolara. Czasem ludzie, którzy wchodzili do Podziemia przez Pryor Street, nie wychodzili.

80

Wiatr wirował przedzierając się wąską luką pomiędzy budynkami i ciskając mi w twarz zapachy Podziemia: odór kilkunastu gatunków zwierząt mieszał się z gorzkim smrodem zastarzałej uryny, ludzkiej i innej, starego gnoju, fetoru rybiego z gigantycznego zbiornika handlarza rybami, gryzącego kadzidła i słonego krwi. Odrażająca mieszanina owiewała mnie i musiałam walczyć z mdłościami. Przynajmniej w nocy znikła magia. Zazwyczaj wyziewy unoszące się z Podziemia przyprawiały mnie o ból głowy. - Nie musisz tego robić - odezwał się Jim. - Owszem, muszę. Podszedł i objął mnie ramieniem. Zamarłam. W tym umięśnionym ramieniu było tak wiele siły, że nagle poczułam się bezpieczna. Jego zapach, ten podnoszący na duchu zapach Jima, otulał mnie blokując inne zapachy. Pragnęłam już zawsze czuć jego zapach przy sobie. Był tutaj przytulając mnie. Pragnęłam tego, a teraz chciało mi się tylko krzyczeć, bo nie ważne jak dużo się ścigałam czy też jak wojowniczo się złościłam, on nigdy mnie nie zechce. Nie w ten sposób. Odsunęłam się od niego o krok, zanim się w tym zatraciłam. - Schodzę do Podziemia. Gdy wejdę do sklepu, daj mi pięć minut. Jeśli nie wyjdę... - Przyjdę - obiecał.

81

- Nie zaśnij. - Nie zasnę. Spojrzałam w brązowe oczy i uwierzyłam mu. - W porządku - mruknęłam. - Teraz idę. Odwróciłam się i ruszyłam w dół wąską uliczką, w ciemne trzewia Podziemia. Szeregi żebraków i ludzi ulicy, poowijanych w brudne ciuchy, otaczały rampę i balkon, przed nimi stały kapelusze i blaszane puszki. Wczesnym rankiem nawet oni nie naprzykrzali się żebraniną. Po prostu patrzyli na mnie gdy przechodziłam, wszyscy za wyjątkiem starego czarnego mężczyzny, który poruszał się tanecznie w poprzek zadaszonego przejścia wirując w rytm jakiejś melodii, którą tylko on słyszał. Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami, ale mnie nie widział. Rampa doprowadziła mnie na najwyższe piętro, na szeroki balkon. Aleja Kenny'ego rozciągała się poniżej: wilgotny, ciemny teren, tak zapełniony straganami i okrutno-okimi ludźmi, że jego ułożona z cegieł posadzka była ledwo widoczna spod klatek i śmieci. Szłam dalej. Balkon się skończył i zeszłam schodami na najniższe piętro, gdzie sprzedawcy głośno zachwalali swoje towary. Przyćmione elektryczne lampy rozwieszone na długich sznurach pomiędzy starymi lampkami choinkowymi wskazywały wejścia do małych sklepików. Pomimo wczesnej godziny klienci już zalewali tłumnie rynek, mężczyźni, kobiety i dzieci, reprezentując każdą barwę skóry i każdą rasę, szukając magicznego leku na swoje problemy. Ich obecność była tym, co pozwalało

82

kłusownikom funkcjonować. Gdyby ludzie przestali kupować, kłusownictwo zostałoby powstrzymane. To, czego potrzebowałam, nie zostanie mi tutaj sprzedane. Muszę dotrzeć do zaułku Alei Kenny'ego. Elektryczne lampy mrugnęły i zgasły. Ciemność zacisnęła Podziemie w swej gardzieli i wypluła z sykiem i trzaskiem magii. Czarodziejskie latarnie zapłonęły bladym niebieskim światłem, ich cienkie szklane rurki powyginane były w znaki kanji i znajome kształty: feniks, tygrys, smok. Magia przepływała i okręcała się wokół mnie. Tu i tam mocne i solidne osłony ochraniały witryny sklepowe. Aby za zamkniętymi drzwiami pozostały wyziewy czegoś ohydnego i złego. Znajdujący się na wprost mnie stragan z małymi monetami-amuletami promieniował czymś miłym, niemal ciepłym. Kolejna magiczna fala. Nie powinna mieć miejsca. Co prawda nikt nie potrafił przewidzieć, kiedy uderzy magiczna fala i kiedy odejdzie, ale rzadko zalewała miasto dwukrotnie w ciągu dwudziestu czterech godzin. Takie to już moje szczęście. Szłam dalej krętą drogą pomiędzy straganami. Jeśli Jim podążał za mną nie mogłam go zobaczyć. Miałam nadzieję, że nie zasnął. Wierzyłam w to z całych sił, bo gdyby zasnął, to nie byłoby już nadziei dla żadnego z nas. Przede mną majaczyło wejście do Alei Kenn'ego, prostokąt słabego światła wschodzącego słońca. Najpierw uderzył mnie zapach, niezapomniany fetor zbyt wielu zwierząt przetrzymywanych zbyt blisko

83

siebie. Następnie przyszedł hałas: ryczenie, miauczenie, warknięcia. Wyszłam na otwartą przestrzeń. Na prawo i lewo ode mnie wznosiły się trzypiętrowe budynki otaczające wąską ulicę. Przed wejściami do sklepów wystawiono stragany i stoły, na których wyłożono proponowany towar: suszone penisy wołu, zbiorniki zawierające małże geoduck, poroża jeleni, wiązki suszonych ziół. Mężczyzna po lewej zanurzył w pojemniku metalowe szczypce i wyciągnął czarnego jadowitego krocionoga. Owad wił się próbując się odzyskać wolność. Mężczyzna podniósł pokrywkę garnka stojącego na palniku naftowym i wrzucił krocionoga do środka. Drugorzędny handlarz. Poszłam dalej. Potrzebny był mi handlarz rzadko spotykanych towarów. Ludzie spoglądali na mnie. Sprzed wejścia do sklepu po prawej stronie biała kobieta w średnim wieku osłonięta tkaniną camo, popatrzyła na moje nogi, a następnie na głowę tak jakby chciała mnie zastrzelić. Przeszywała mnie magia, badając, analizując. Kilku młodych mężczyzn, prawdopodobnie Chińczyków, pochyliło się do siebie coś szepcząc. Pochwyciłam fragmenty. Wyróżniało się słowo: hu. Tygrys. Długo im nie zajęło przejrzenie mojej ludzkiej postaci. Czułam się jak krowa prowadzona wzdłuż szeregu sklepów mięsnych. Uniosłam wysoko podbródek. Nie okazywać strachu, bo rzucą się na ciebie jak sępy. Stragan po lewej wyglądał na zamożniejszy niż pozostałe. Stół był solidny, zaś przykrywająca go tkanina była prawdziwym jedwabiem, a nie żadną tam tanią imitacją. Siedząca przy nim stara pomarszczona kobieta, sądząc po sukni - Koreanka, ze znudzoną miną pilnowała towarów.

84

Zatrzymałam się i popatrzyłam na wysuszone organy wyłożone na jedwabiu. Pochyliłam się w ukłonie. - An-nyung-ha-se-yo. - Dzień dobry. Kobieta pochyliła odkłaniając się. - Dzień dobry. Angielski. Świetnie. Mój koreański był nieco zardzewiały. Zatrzymałam się przy na wpół otwartym białym woreczku leżącym na stole. W środku znajdowały się drobno posiekane skórzane paski. - Woreczek żółciowy niedźwiedzia - poinformowała mnie kobieta. Podniosłam niewielki kawałeczek i powąchałam. - Świnia. - Gdyby to rzeczywiście był woreczek żółciowy niedźwiedzia, ona nie pozwoliłaby mi tego dotknąć. - Czy masz niedźwiedzia? - spytałam. Kobieta sięgnęła pod stół, wyciągnęła małe drewniane pudełko i otworzyła je. Wysuszone skórzane paseczki. Być może woreczek żółciowy niedźwiedzia.

85

Kobieta zatrzasnęła wieczko pudełka. - Kiedy się urodziłaś? Jaki jest twój znak? Masz ładną jasną skórę, ale oczy nie są za dobre, tak? Mamy gruczoły węża na oczy. Suszone cykady dodane do zupy, wzmocnią twoje oczy. Albo może twój mężczyzna potrzebuje pomocy w łóżku? Mam na to coś specjalnego. To nie to, co te wszystkie wysuszone organy psów tam naprzeciwko. - Skrzywiła się pogardliwie na stragany po drugiej stronie ulicy. - Mam niezawodną rzecz. Chcesz zobaczyć? Skinęłam głową. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki na stole pojawiło się kolejne pudełko. Zajrzałam do środka. Róg nosorożca. Również autentyczny towar. - Poszukuję rzadko spotykanej rzeczy. Kobieta zastanawiała się przez chwilę. - Jak rzadkiej? - Bardzo rzadkiej. Keong Emas. - Złoty Ślimak. - Dobrze zapłacę. - Sięgnęłam pod okrycie i pokazałam jej pieniądze, tylko cząstkę, ale to było wystarczające.

86

- Keong Emas to potężna magia. - Stara kobieta wpatrywała się we mnie. Jej oczy były zimne jak dwa czarne kawałki lodu. - Ułatwia to rozpoznanie szwindla. Chrząknęła krótko i zawołała coś po koreańsku, zbyt szybko abym zrozumiała. - Wejdź teraz do środka. Weszłam na małą klatkę z parą przerażonych królików i wkroczyłam do środka sklepu. Ściany zapełniały klatki. Małpy, psy, ptaki. Wielkie przerażone oczy. Gdy się zbliżałam krzyczały i trwożliwie cofały się od krat. Zacisnęłam zęby. Musiałam jedynie zdobyć ślimaka. Jedynie zdobyć ślimaka. Przez zasłonięte kotarą drzwi wszedł dorastający chłopak i pomachał do mnie. - Chodź tędy. Nie chciałam iść tamtędy. Chłopak energicznie machnął do mnie. - Chodź! Chodź! Bzdura. Podążyłam za nim za zasłonę. Długi ciemny pokój, w którym czuć było zapach krwi. Szliśmy dalej w głąb domu, oddalając się od ulicy.

87

Prawdopodobnie wchodziłam w pułapkę, ale musiałam zdobyć ślimaka. To był jedyny sposób. Jeśli Jim nie zaśnie, powinien mnie stąd wydostać. Powinien. Oczywiście, że tak. Kolejny komplet zasłon i wkroczyłam do dużego pomieszczenia z szeregiem stołów utrzymujących ciężar szamańskiego szwedzkiego stołu, jakby z kilkunastu wózków ulicznych sprzedawców wyrzucono tu ich zawartość. Pudła wiklinowe, drewniane i plastikowe. Pękate szklane butelki, cienkie szklane fiolki, słoje zawierające proszki i ciecze. Suszone zioła w wiązkach i paczkach. I kości. Mnóstwo kości: kości niedźwiedzia, kości wilka, kości tygrysa. Kanalie. Przy stole siedział Azjata, stary i pomarszczony mężczyzna, ubrany na ciemno. Za nim, opierając się o ścianę, stał biały mężczyzna. Był wysoki i muskularny, sfatygowana kurtka czyniła go niemal prostokątnym, jakby był zrobiony z cegieł. Krótki rudawy zarost okalał podbródek. Włosy przykrywała czerwona bejsbolówka stanu Północna Karolina. W prawym rogu stała duża klatka nakryta brezentem. A przy niej jasnowłosa kobieta oparta na kiju bejsbolowym. Miała na sobie dżinsy i wielki męski T-shirt z ogromnym nadrukiem ODDAJ KREW. T-shirt był wyświechtany i połatany w kilku miejscach. Coś poruszyło się w klatce. Usłyszałam długi wdech z trudem wciąganego powietrza. W pomieszczeniach na zewnątrz poruszali się

88

ludzie, zarówno na prawo od nas jak i z tyłu, wydając ciche dźwięki. Wielu ludzi. Co najmniej ośmiu, być może więcej. Musiałam tylko dostać ślimaka. To wszystko. Dostać ślimaka i uratować Jima. Starzec obserwował mnie. Nie skłonię się przed tym dupkiem. Mój kręgosłup odpocznie. - Chcesz kupić Keong Emas. - Tak. Chłopak, który przyprowadził mnie tutaj, podszedł do stołu w głębi pomieszczenia i przyniósł starcowi wiklinowe pudełko. Mężczyzna otworzył je i wyjął szklany zbiornik, w którym było pięć ślimaków. Każdy z nich miał matową brązową muszlę. Starzec podsunął mi zbiornik. - Wybierz jednego. To było to. Podeszłam do zbiornika i przesunęłam dłonią pomiędzy ślimakami. Przyciągnął mnie najmniejszy z nich, maleńkie igiełki magii szczypały moją skórę. Odczepiłam go z liścia i trzymałam w dłoni.

89

Słaby blask wypłynął z wnętrza ślimaka. Tlił się przez chwilę po czym wybuchnął barwiąc muszlę ślimaka lśniącym złotem. - Tylko potężna magia pozwala zobaczyć Keong Emas - orzekł stary mężczyzna. - Magia białego tygrysa. O cholera. Zamknęłam ślimaka w dłoni i poczułam jak wślizguje się do muszli. - Ile? - Bierz ją - starzec skinął na faceta w czerwonej czapce. Czerwona Czapka oderwał się od ściany. Zza zasłony za mną weszli mężczyzna i kobieta odcinając mi drogę ucieczki. - Nie powinnaś tu przychodzić - powiedział starzec. - Jim! - krzyknęłam. - On ci nie pomoże - powiedział staruch. - Nikt ci nie pomoże. Rzuciłam się w lewo, ale Czerwona Czapka chwycił mnie za ramię i jednym szarpnięciem z nadludzką siłą oderwał od podłogi. Kopnęłam go, ale odtrącił moje nogi na bok i niósł mnie z powrotem do rogu, gdzie kobieta ściągnęła z klatki brezent. W klatce na czworakach klęczał bardzo brudny mężczyzna, okrywające go szmaty wysmarowane były starą krwią. Plastikowe opaski krępowały mu nadgarstki, a nad nimi postrzępiony materiał z nagryzmolonym atramentem czarem wiążącym krępował

90

przedramiona. Całą twarz zakrywał skórzany kaganiec-maska, pozostawiono jedynie wąską szczelinę wokół oczu. Głowę owijały bandaże i jedyne co mogłam dostrzec to jedno oko: szalone, wściekłe i jaskrawo turkusowe. Obok niego stała klatka. Pusta klatka. Skręciła mnie panika. Kopałam i szarpałam się, ale klatka była coraz bliżej. Gdybym stała się tygrysem nie mógłby mnie tak nieść, ale za to byłabym zbyt oszołomiona aby walczyć i upuściłabym ślimaka. Nie mogłam upuścić ślimaka, bo Jim umrze. Jim przyjdzie po mnie. Nie zasnął. Nie pozwoli im mnie zabić. Kopnęłam i szarpnęłam się z całą siłą zmiennokształtnego jaką miałam. - Nie wysilaj się - odezwał się do mnie Czerwona Czapka. - Jak możesz to robić? - Twój wuj pozbawił wielu ludzi możliwości wyżywienia swoich rodzin. - Czerwona Czapka popychał mnie ostanie pięć stóp. - Mamy wiele gąb do wykarmienia. Nie mam żadnego problemu z robieniem tego. Zaparłam się nogami o klatkę i wyprężyłam się. - Jim! Przyjdź i zabierz mnie!

91

Mężczyzna w drugiej klatce jęknął, krzyknął bez słów i staranował kraty. Czerwona Czapka szarpnął mnie. - Nikt nie przyjdzie po ciebie. Nie! Nie wepchną mnie do tej pieprzonej klatki. Kopnęłam ponownie klatkę jednocześnie rzucając się do tyłu. Walnęłam głową w twarz Czerwonej Czapki. Opuścił mnie. Stopami dotknęłam podłogi. Tak! Rzuciłam się w lewo. Coś walnęło mnie w skroń. W głowie eksplodował mi ból. Obróciłam się. Kobieta za mną ponownie zamachnęła się i kij uderzył mnie prosto w twarz. Świat się zatrząsł i poczułam smak krwi na wargach. Czerwona Czapka ścisnął mnie i mocno popchnął do przodu. Mężczyzna w drugiej klatce wydał długie zdesperowane zawodzenie. To był koniec. Jim zasnął. Nikt po mnie nie przyjdzie.

***

Czerwona Czapka ciągnął mnie do klatki. Jasnowłosa kobieta pochyliła się i otworzyła drzwiczki.

92

Przez zasłonę przeleciał mężczyzna i sunął po podłodze przewracając po drodze stoły i ławki dopóki nie uderzył o ścianę. Mignęły mi przed oczami długie ciemne włosy. Przyciskał ręce do gardła. Cienka czerwona smuga wytryskiwała pomiędzy palcami. Zabulgotał, a oczy zrobiły mu się ogromne z nagłego lęku. Zasłona spadła odsłaniając pokrytego krwią Jima. Oczy świeciły mu zielenią a twarz była przerażająca. Przyszedł! O bogowie. Będzie dobrze. Wszystko będzie dobrze. Krępy mężczyzna rzucił się na Jima z lewej strony wymachując maczetą. Jim go złapał. Błysnął nóż i mężczyzna zwinął się a maczetę zbroczyła jego własna krew. Czerwona Czapka odepchnął mnie na bok. Uderzyłam o klatkę i wsunęłam ślimaka do kieszeni dżinsów. Jasnowłosa kobieta przy klatce krzyknęła i zamachnęła się na mnie kijem. Wyrwałam kij i grzmotnęłam ją nim na odlew. Kij pękł z ostrym trzaskiem drewna. Cios posłał kobietę na drugą stronę pomieszczenia. Zgadza się, pieprz się! Jakiś mężczyzna strzelił z kuszy do Jima. Jim uchylił się, wskoczył na stoły zmiatając z nich wszystko i uderzył. Kusznik zwalił się jak martwa lalka. Przez drzwi wpadło więcej ludzi. Jim spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

93

Czerwona Czapka wzruszeniem ramion zrzucił kurtkę. Na jego skórze wirowały ciemne wzory, zwoje przypominające słoje drewna. Ruszył w kierunku Jima. Na drodze stał mu stół, który usunął kopniakiem. Stół rozpadł się. O cholera. W rogu pokoju starzec wymachiwał ramionami. Zła magia przemknęła w powietrzu. Jim wycinał sobie drogę do mnie, jego nóż posyłał łuki krwi na prawo i lewo. Ludzie wrzeszczeli, drewno trzaskało, Jim warczał. Więzień jęknięciem zwrócił moją uwagę. Pusta klatka blokowała jego drzwi. Pchnęłam ją. Nawet nie drgnęła. Wcisnęłam się między ścianę a klatkę, oparłam stopy o jej podstawę i pchałam, pchałam tak mocno jak tylko mogłam. Drzewo zatrzeszczało i klatka przesunęła się. Padłam na kolana. Długie sznury z supłami zabezpieczały drzwi, w supłach tkwiły monety. Chwyciłam za sznury. Magia oparzyła mi palce i krzywiąc się i odskoczyłam do tyłu. Więzień krzyknął uderzając kraty. - Dobrze - powiedziałam do niego. - Dobrze. Dobrze. Mogę to zrobić. Wystarczy wytrzymać jedną sekundę. Czerwona Czapka uderzył na Jima. Wszystko zwolniło tempo, jakbyśmy znajdowali się pod wodą.

94

Nóż Jima ciął w poprzek, w dół, w poprzek w inny sposób, ciągle tak szybki jak błyskawica. Ostrze odbiło się od nowej, drewnianej skóry Czerwonej Czapki. Czerwona Czapka wyszczerzył zęby i zamachnął się na Jima olbrzymią pięścią. Jim uskoczył, szczupły i pełen gracji, i pchnął. Nóż wbił się głęboko w lewe oko Czerwonej Czapki. Wielki mężczyzna zaryczał jak zarzynany byk. Jim przeskoczył nad nim. Mężczyzna w klatce jęknął. Potrzebowałabym tygodnia, żeby rozgryźć jak zerwać pieczęć nie raniąc się. Nie miałam tygodnia. Na zewnątrz za oknem krzyczeli ludzie. Napływało coraz więcej kłusowników. Chwyciłam magiczny sznur i szarpnęłam. Pękł, pozostawiając na moich rękach pręgi spalonego ciała. Ból smagnął mnie jak bat, ale byłam zbyt zajęta. Szarpnięciem otworzyłam drzwiczki, chwyciłam mężczyznę za ramiona i wyciągnęłam z klatki. Przewrócił się na bok. Czyjaś ręka chwyciła mnie za ramię i podciągnęła do góry. - Pora stąd iść - odetchnął Jim. - Nie! - pokazałam na więźnia. - Nie mogę go tak zostawić. Pomóż mi. Czerwona Czapka z krzykiem odwrócił się w naszą stronę, nóż nadal tkwił w oczodole.

95

Jim ciął raz i drugi, i ręce więźnia zostały uwolnione. Kolejne cięcie usunęło maskę z jego głowy, a ja zapatrzyłam się w twarz najbardziej olśniewającego azjatyckiego mężczyzny jakiego kiedykolwiek widziałam. Wyglądał jak niebiańska istota z chińskich akwarel - absolutnie doskonały. Spoglądały na mnie oczy o barwie najczystszego turkusa, a w głębi nich widziałam spirale ognia. O nie. Więzień zerwał się na równe nogi. Magia rozwijała się na nim jak płaszcz w czerwone i żółte plamy, tworząc przezroczysty zarys pokrytej łuskami bestii o czterech umięśnionych nogach. Jim pchnął mnie za siebie i podniósł nóż. Przezroczyste pazury długości moich ramion wbiły się w drewno. Na masywnych barkach uformowała się głowa smoka. Więzień stał wewnątrz bestii nadal wyraźnie widoczny. Włosy, uwolnione z bandaży, spływały mu na plecy długą ciemną falą. Czerwona Czapka zamarł w pół-kroku. Starzec wyryczał klątwę i rozczapierzył pazury w powietrzu. Z jego palców wystrzelił jasnoszkarłatny wąż i ukąsił przezroczystą bestię. Więzień machnął ramieniem, a wąż sypnął iskrami i zamienił się w popiół.

96

Suanmi. Przez drzwi wpadli ludzie. Suanmi spojrzał na nich. Magiczna bestia ziajała otwartą paszczą. Czerwona Czapka odwrócił się i zaczął uciekać. Z pyska bestii buchnął ogień, rycząc jak rozwścieczone zwierzę. Jako pierwszego pochwycił starucha, szarpnął nim w górę i ogarnął całego pozostawiając zwęglone szczątki ciała. Spalone zwłoki uczyniły jeszcze dwa kroki w naszym kierunku i runęły. Jim przycisnął mnie do siebie, starając się osłonić swoim ciałem. Mężczyźni w drzwiach przepychali się aby się wydostać, ale ogień stał się gorętszy, wszechpotężny. Moje uszy wypełniły wrzaski. Zamknęłam oczy i ukryłam twarz w piersi Jima. Krzyki ciągnęły się całą wieczność. Wreszcie ryk ustał. Odsunęłam głowę od Jima. Mężczyzna wewnątrz smoka odwrócił się i spojrzał na nas. Jim warknął a ubranie eksplodowało na jego ciele. Skóra pękała uwalniając mięśnie pod spodem. Kości przesuwały się, rozrastały, mięśnie formowały na nowo powstałych kończynach, a nowa skóra osłaniała je prezentując kręgi czarnych rozet na tle bladego złotawego futra. Nowy

97

stwór stał na miejscu Jima: pół-mężczyzna, pół-potwór. Jaguarołak w postaci wojownika. Jim warknął, czarne wargi odsłoniły ogromne kły i stanął pomiędzy mną a więźniem. Suanmi otworzył usta. Popłynęły słowa w języku angielskim. - Nie musicie się mnie obawiać. Bezwarunkowo musieliśmy się go obawiać. W jego żyłach płynęła krew smoka. Przełknęłam ślinę. - Nie mieliśmy zamiaru wyrządzić ci krzywdy. - Wiem. - Suanmi spojrzał na klatkę. - Przyszedłem tu chory i bezradny. Moja rodzina została wymordowana a ja byłem ranny. Przyszedłem tu szukając lekarza, ale straciłem przytomność i obudziłem się w klatce tutaj. Dziewięć miesięcy. Obchodziłem w tej klatce swoje osiemnaste urodziny, podczas gdy oni wykrawali mi kawałki ciała, żeby stać się silniejszymi. Leczyłem uszkodzenia i czekałam na ponowne wycinanie kawałków ciała. Dziewięć miesięcy. Czułem jakby to była wieczność. - To był zły sen - powiedziałam. - To już koniec. - Dla mnie, tak. - Mężczyzna uśmiechnął się. Przezroczysta bestia rozciągnęła paszczę naśladując uśmiech i demonstrując przy tym ogromne zębiska. - Dla nich koszmar dopiero się zaczyna.

98

Wzięłam głęboki oddech. - Nie chcemy być częścią ich koszmaru. Możemy iść? Suanmi pochylił głowę, turkusowe oczy utkwił w mojej twarzy. - Jestem twoim dłużnikiem, Biały Tygrysie. Skłoniłam się. Po prostu pozwól odejść mnie i Jimowi, a nazwiemy to wyrównaniem rachunku. - Gdy zechcesz odebrać dług, przyjdź tutaj. - powiedział Suanmi. Teraz to będzie moje miejsce. Odbiorę go im do południa, a pod wieczór będą już przynosić dary swojemu nowemu cesarzowi. Odwróciłam się i odeszłam w głąb domu. Jim uniósł mnie i ruszył biegiem. Objęłam go za szyję, a potem znaleźliśmy się na dziedzińcu. Wokół na w panice biegali ludzie. Kłęby dymu i ognia waliły z budynków. - Co to do cholery było? - warknął Jim. Z wielkich ust wydobywały się zniekształcone słowa. - Suanmi. Według chińskich legend smok miał dziewięciu synów, a każdy z nich władał własną mocą. Tak się złożyło, że dziewięciu synów dało początek dziewięciu rodzinom. On jest potomkiem syna, który władał ogniem.

99

- Więc on jest częściowo smokiem? - Tak. - Nie obchodzi mnie, czy jest częściowo smokiem. Jeśli znowu spojrzy tak na ciebie, potnę mu gębę. - Spojrzy jak? Jim wbiegał po schodach i zatrzymał się niemal w pół-kroku. - Dlaczego się zatrzymałeś? Pokazał na wóz handlarza wypełniony reprodukcjami starej japońskiej pornografii. - Ten zwój z kobietą w czerwieni. Na reprodukcji widniała kobieta leżąca na podłodze, jej czerwone kimono było rozchylone, a nad nią kucał mężczyzna z ogromnym przerośniętym penisem. Ciąg znaków kanji wyjaśniał scenę. - Tak? - Dwa pierwsze znaki w drugiej kolumnie są takie same jak te, które widziałem na podłodze w biurze. - Postaw mnie.

100

Opuścił mnie na ziemię. Nachyliłam się w stronę zwoju. Pierwsze znaki, druga kolumna: 女郎. Jorō. Jorō? Naprawdę? - Jesteś tego pewien? - Jestem pewien. - Jim, to jest bardzo stare słowo na określenie dziwki. Nigdy nawet nie widziałam jorō w jakimkolwiek podpisie, to niezrozumiałe. - To jest to, co widziałem. Nie miałam pojęcia, co to oznacza. Skąd August znał akurat to kanji? Ledwo pamiętał słowo oznaczające łazienkę. Za nami ktoś ryknął i runęła płonąca drewniana belka, zupełnie jak na starym filmie. Jim wziął mnie za rękę i pobiegliśmy w górę schodów z Podziemia Atlanty i nie przestaliśmy biec dopóki drzwi domu moje matki nie ukazały się przede mną.

Zaledwie przekroczyliśmy próg, rzuciła się na nas cała moja rodzina. Moja matka miała na to określenie - sytuacja krytyczna. Byli tu wszyscy: wujowie, ciotki, kuzyni, sąsiedzi. Odciągnęli Jima ode mnie i zabrali go do ogrodu. Chciałam pójść za nimi, ale zatrzymała mnie matka. 101

- Masz go? Sięgnęłam do kieszeni, wyciągnęłam ślimaka i pokazałam na otwartej dłoni. Ujęła go za muszlę i podniosła do światła. - Żywy. Dobrze! Przeszła majestatycznie w róg pokoju, gdzie stał szklany pojemnik wypełniony białymi gwiazdami kwiatów jaśminu. Delikatnie położyła ślimaka na śnieżnobiałym płatku i zamknęła pojemnik. - Jak długo? - zapytałam. - Sześć godzin, jeśli mamy szczęście. Dziesięć, jeśli nie mamy. Ludzie wokół mnie robili mnóstwo zamieszania i zasypywali pytaniami, a potem wyjaśniłam, że rynek kłusowników już nie istnieje. Następnie zostałam wepchnięta do kuchni i zmuszona do jedzenia. Było tak wiele dań, że na blacie nie było już miejsca. W mojej rodzinie, każda sytuacja krytyczna oznaczała spotkanie z lawiną jedzenia; im bardziej dramatyczny problem, tym większa wyżerka. Godzinę później w końcu wymknęłam się chyłkiem, żeby ukradkiem zerknąć na Keong Emas. Ślimak podtuczył się na jaśminie. Muszla leżała porzucona, a tłuste ciało mięczaka jaśniało słabym złotym blaskiem. - Idzie dobrze - odezwała się mama. - Jak do tej pory.

102

- Wychodzę - oznajmiłam. - Gdzie? - Do Sklepu Komatsu, zobaczyć się z rodziną Augusta. Chcę się dowiedzieć z czym mamy do czynienia. Mama zacisnęła wargi. Wiedziałam, o czym myślała. Ze wszystkich narodowości, z którymi przyszło mi się zetknąć z Japończykami najtrudniej było rozmawiać. Byli zawsze uprzejmi, aż do przesady, ale nie rozmawiali z policją ani nie rozmawiali z obcymi. Sprawy rodziny należały do sfery prywatnej i problemy rozwiązywano za zamkniętymi drzwiami, tak aby rodzina nie przyciągała zbytniej uwagi. - Strata czasu - orzekła mama. - Mam pewien plan. Mama przycisnęła rękę do piersi udając przerażenie. - Dali, nie wysadź w powietrze Sklepu Komatsu. Gdzie znajdę taki dobry sklep? - Mamo! Mama wzniosła oczy ku niebu z wyrazem najwyższego cierpienia. Warknęłam i wyszłam, aby odszukać swojego alfę.

103

W czasie gdy ja torowałam sobie drogę przez tabuny krewnych, Jim ponownie stał się człowiekiem i był zupełnie nagi. Siedział przy drzewie a cztery starsze kobiety polewały go zaczarowaną wodą, próbując oczyścić organizm. Nasze spojrzenia spotkały się, ciemne oczy prosiły o pomoc. Podeszłam do niego, starając się nie pożerać go wzrokiem. - Ratunku - powiedział. Ujęłam jego dłoń i przytrzymałam w swojej. - One starają się nie dopuścić zła, dopóki moja mama nie pomoże ślimakowi się wykluć. - Ślimaki się nie wykluwają - stwierdził. - Ten jeden to robi. Nie zaśnij, dopóki nie wrócę. - Gdzie idziesz? - Muszę coś załatwi. Nic niebezpiecznego. Wrócę niedługo, dobrze? Nie martw się, moja rodzina dobrze zadba o ciebie. Surowa maska alfy pojawiła się na twarzy Jima. - Czy według ciebie wyglądam na zmartwionego? - Nie. Nie zabij żadnego z moich krewnych, kiedy wyjdę.

104

- Gdzie idziesz? Odeszłam. Jeśli odmówisz kotu podania informacji, będzie go to dręczyć. Jeśli przytrafi się to kotu będącemu szefem siatki szpiegowskiej, będzie go to zadręczać do zupełnego szaleństwa. To pomoże mu nie zasnąć. Poza tym, po tym jego wykładzie jaka to ja jestem mądra, lecz głupia i przewrażliwiona, pozwoliło mi to na mały rewanżyk.

Kiedy dotarłam do Azji Południowej było już niemal południe. To była szumna nazwa dla niewielkiego miejsca w południowej części Atlanty, gdzie na dużym placu utworzonym przez stare centrum handlowe zgrupowane były azjatyckie sklepy. Zatrzymywałam się tam kilka razy w miesiącu - to najbliższe miejsce, gdzie można było kupić mangi. Poza tym Sklep Spożywczy Komatsu, przekazywany w rodzinie z pokolenia na pokolenie, był najlepszym sklepem azjatyckim w okolicy. Mieli duży wybór towarów, a ich sałatka z wodorostów morskich była przepyszna. Kiedy tu bywałam, kupowałam jej dwufuntowe pudełko i po powrocie do domu natychmiast ją pożerałam.

105

Zaparkowałam Pooki'ego w bocznej ulicy, wysiadłam z samochodu i zdjęłam ubranie. Były sprawy do których rodzina Augusta czuła większą awersję niż do rozmów z obcymi. Zadają sobie wiele trudu, aby uniknąć przyciągania uwagi. Zamierzałam właśnie odstawić Wielkie Widowisko. Zdjęłam majtki. Przykucnęłam i kluczykiem samochodowym wydrapałam na chodniku imię: J i m. Potem położyłam okulary na fotelu pasażera, zamknęłam samochód, położyłam kluczyki za lewym kołem i wzięłam głęboki oddech. Świat rozpłynął się w tysiącu wirujących bokeh, zamglonych małych światełkach we wszystkich kolorach tęczy. Ładne kolory. Ooooch, jakie ładne. Mmm, ładne, śliczne. Tak wiele zapachów. Podobał mi się jeden, i ten, a ten drugi był swego rodzaju wstrętny, a ten znów sprawił, że poczułam głód. Oblizałam wargi. Mmm. Pyszny zapach, taki dobry.

106

Bokeh powoli nabrały ostrości. Leżałam na ulicy. Hmm. Znałam tę ulicę. To była Południowa Azja. Dlaczego tu byłam? Spojrzałam w dół. Na chodniku przede mną, pomiędzy łapami, widniało słowo : J i m. Jim. Mój przystojny, fantastyczny, straszny Jim. Mrau. Uśmiechnęłam się i powąchałam imię. Nie pachniało jak Jim. Pamięć mi wróciła jakby pękła bańka mydlana: Jim, umierający, wysysana dusza, Keong Emas, kłusownicy, August. Przyszłam tutaj, żeby się dowiedzieć dlaczego August zniknął na dwadzieścia cztery godziny. Wstała i cicho stąpając wyszłam zza rogu. Magia nadal była w górze, a padające światło sprawiało, że moja sierść lśniła. Ludzie przystawali i patrzyli. Wiedzieli kim jestem: wcześniej wiele razy przychodziłam do Południowej Azji. Rozpoznawali też moją magię, bo wylewała się ze mnie z każdym kolejnym krokiem. Podeszłam do Sklepu Komatsu i położyłam się na środku ulicy wpatrując się w drzwi. Ludzie patrzyli na mnie zaskoczeni. Posłałam im miły, szeroki uśmiech. To prawda, spójrzcie, jakie mam wielkie zęby. Wiedziałam, że jestem wegetarianką, ale oprócz Jima i kilku przyjaciół nikt o tym nie wiedział. Poza tym to, że nie jadłam mięsa wcale nie oznaczało, że nie ugryzę.

107

Kilkoro ludzi podążających do sklepu, zdecydowało, że znają znacznie lepsze miejsca, gdzie mogą się udać. Po piętnastu minutach inna kuzynka Augusta, która lubiła by nazywać ją Jackie, wyjrzała zza drzwi. Wysunęłam pazury i przeciągnęłam się, co sprawiło, że na chodniku powstały długie rysy. Przełknęła ślinę i dała nura z powrotem. Mogłam sobie wyobrazić rozmowę w środku: - Ona leży przed naszym sklepem! - Przed naszym sklepem? Na ulicy, gdzie każdy może ją zobaczyć? - Tak! - O, nie. Upływały minuty. Mały niebieski motyl wylądował na moim nosie. Spojrzałam na niego i poruszyłam uszami. Wielki żółty motyl delikatnie podfrunął i usiadł na mojej łapie. Wkrótce cały ich rój fruwał w górę i dół wokół mnie jak wir wielobarwnych płatków. To samo działo się na moim podwórku, gdy magia była wystarczająco silna. Motyle były małe i lekkie, i bardzo wyczulone na magię. Z jakiegoś powodu pozawalałam im czuć się bezpiecznie i ciągnęły do mnie jak opiłki żelaza do magnesu. Niszczyły mój wizerunek twardziela, ale trzeba byłoby być kompletną bestią, żeby pacnąć motyle. Gdyby rozdokazywany jelonek wyskoczył spomiędzy budynków próbując przytulić się do mnie, ryknęłabym. Nie ugryzłabym go, ale ryknęłabym. Były jakieś granice.

108

Machnęłam ogonem. Hmm, minęło pół godziny a wskazówki zegara zbliżały się do czterdziestu pięciu minut. Rodzina próbowała zachować twarz albo sprzeczała się, ale jeśli nikt nie wyjdzie się przywitać w ciągu najbliższych kilku minut, to ich zachowanie będzie graniczyło z niegrzecznością. Nie można ignorować mistycznego białego tygrysa u swoich drzwi. Tego po prostu się nie robiło. Drzwi otworzyły się i ciotka Augusta skłoniła się przytrzymując je otwarte. - Wejdź, proszę. Potruchtałam do środka pozostawiając swoją motylą świtę na zewnątrz. Ciotka Augusta przeprowadziła mnie obok lady na zaplecze, gdzie siedziała babcia Augusta, jego wuj i jego matka. Cała rodzina Komatsu oprócz dzieci i białego ojca Augusta. Ich twarze były popielate. Usiadłam owijając ogon wokół siebie. Patrzyliśmy na siebie. - Wiemy, dlaczego tu przyszłaś. - powiedział wuj Augusta. Pan Komatsu zawsze był poważnym człowiekiem, ale teraz jego mina była tak grobowa, że mogła zostać tylko wykuta z kamienia. Czekałam. - August nie żyje - powiedział.

109

Westchnęłam. August był pierwszym mężczyzną w swoim pokoleniu. Jedynym, któremu odpuszczano wszelkie przewinienia i który cieszył się przywilejami, ponieważ później, gdy jego ojciec i wuj będą już starzy, wziąłby na siebie ciężar zadbania o rodzinę. To była straszna strata dla rodziny. - Pochowaliśmy jego ciało. To nasza sprawa. - oznajmił pan Komatsu. Pokręciłam powoli głową. August był zmiennokształtnym i inni zmiennokształtni zginęli przez niego. Teraz to była nasza sprawa. Pan Komatsu patrzył prosto przed siebie. Babcia pochyliła się do przodu. - To kobieta. Nazywa się Hiromi. Nie znamy jej nazwiska. To wydarzyło się siedem lat temu, tuż po rozbłysku. Rozbłysk następował co siedem lat. Jeśli normalne uderzenie magii było falą, to rozbłysk był tsunami. Mijał mniej więcej po trzech dniach, ale te trzy dni były straszne. Ostatni rozbłysk wyrzucił na miasto feniksa tuż nad dzielnicami azjatyckimi. Tego roku mieliśmy kolejne pożary i zabrałam swoją rodzinę do Twierdzy, żeby zapewnić im bezpieczeństwo. - Przyszła zła magia - powiedziała matka Augusta. - Ludzie zabijali deskami domy i szturmowali sklepy, by porobić zapasy. Hiromi przyszła kupić żywność. Widziałam ją kilka razy. Wyglądała ubogo. Miała nędzne

110

ubranie i była chuda. Bardzo chuda. Miała ze sobą drobną małą dziewczynkę. Mała mogła mieć dwa, trzy latka. - Dziecko lubiło ciasteczka - powiedział pan Komatsu. - Za każdym razem częstowaliśmy ją ciasteczkami. Hiromi pozwalała jej wziąć tylko jedno. Była bardzo dumna. Matka Augusta głęboko odetchnęła. - Hiromi zrobiła zakupy i wyszła niosąc swoją małą dziewczynkę. Jakiś człowiek pchnął je nożem zaraz za drzwiami. Odnaleźliśmy go później. Był szalonym starcem. Rozbłysk doprowadził go obłędu. Nawet nie pamiętał, co zrobił. Po prostu pchnął je nożem i odszedł. Hiromi osunęła się przy ścianie, a ludzie przechodzili obok. Wszyscy się strasznie śpieszyli. Nikt się nie zatrzymał i nikt jej nie udzielił pomocy. Jakie to potworne. Leżeć tam i wykrwawiać się na ulicy, wiedząc, że dziecko w twoich ramionach nie żyje. Coś okropnego. - Nie wiedzieliśmy, że umiera przy naszym sklepie - powiedział pan Komatsu. Kiedy ją znaleźliśmy nie miała pulsu. Wyglądała na martwą. Przynieśliśmy ją i małą tutaj, do środka. Obie były zimne i serca ich nie biły. - Rozbłysk przywołał feniksa - kontynuowała matka Augusta.Musieliśmy odejść. Zostawiliśmy ją. Tymczasem rozbłysk rozbudził magię Hiromi i wyciągnął ją ze szponów śmierci, ale jej mała dziewczynka nie przeżyła. Kiedy powróciliśmy po rozbłysku okazało się, że utkała kokon w sklepie. Zanim odeszła, ostrzegła nas, że wszyscy zapłacimy.

111

W dole brzucha zagnieździło mi się okropne uczucie zimna. Wiedziałam dokładnie jak się skończy ta historia. - Przypomniała sobie każdego, kto przechodził obok niej i nie zatrzymał się by jej pomóc, gdy leżała umierająca. - rzekł pan Komatsu. W pierwszą rocznicę śmierci dziecka, na drzwiach pierwszej rodziny pojawił się znak i napis. Hiromi zażądała ofiary: jeden z członków rodziny miał pójść do niej po to by mogła... pożywić się. Jeśli stawi się ktoś na ochotnika, reszta rodziny zostanie pozostawiona w spokoju. Na początku zignorowali to. Trzy dni później zabrała rodzinę. - Rodziny zebrały pieniądze i wynajęli Gildię Najemników. wymruczała matka Augusta. - Zabiła ich. Po tym nikt nie chciał nam pomóc. Gdybym tylko mogła przemówić. Pozostawili terroryzującego ich potwora. Nie poprosili o pomoc. Mogli udać się do Zakonu, mogli pójść na policję. Mogli zwrócić się do Gromady - mimo wszystko August był zmiennokształtnym, a jego rodzina była w niebezpieczeństwie. Ale tego nie zrobili, bo każdy zbyt się wstydził przyznać, że pozostawili młodą kobietę i jej dziecko umierające samotnie na ulicy. Po prostu przyjęli karę, spłacali dług krwią i żyli z poczuciem winy. To był stary honorowy sposób i kosztowało to tak wiele ludzkich istnień. Matka Augusta kontynuowała: - Hiromi stawała się coraz silniejsza. Zamieniła swego kota w nekomatę, a ten służył jej czarną magią. Nawet jej krew nie jest już

112

ludzka. Krwawi posoką jak pająk. Wzrasta również jej zachłanność. W miarę upływu czasu ludzie znikają coraz częściej. Każdego roku oznacza nowe drzwi. W tym roku oznaczyła nasze. Tak też przypuszczałam. - Powiedziałam, że ja pójdę. - Babcia Augusta wyprostowała się. Jestem stara. Żyłam już dostatecznie długo. - Dyskutowaliśmy o tym - powiedziała matka Augusta. - Kiedy dyskutowaliśmy, August postanowił, że nikt nie powinien pójść. Poszedł sam na spotkanie z Hiromi. - Głos jej się załamał i zamknęła oczy. August umarł dla nich. Dla swojej rodziny. Pierwszy syn nowego pokolenia, spadkobierca rodziny. Ponieważ August zbuntował się i walczył, Hiromi zabawiła się z nim. Musiała go jakoś zainfekować, a on przeniósł jej magię ze sobą do biura zmiennokształtnych. Jim znalazł się w niewłaściwym czasie w niewłaściwym miejscu, a teraz ona go chciała mieć. No cóż, nie może go mieć. On był mój. Pan Komatsu wstał i objął ramieniem siostrę. - Nie wiemy, co wydarzyło się pomiędzy Hiromi a moim siostrzeńcem. Znaleźliśmy jego ciało u naszych drzwi. Był wysuszony. Jego zwłoki były pozbawione jakichkolwiek płynów. Pochowaliśmy go. Znak zniknął z naszych drzwi. Nie możemy ci pomóc. Teraz zostaw nas w spokoju, abyśmy mogli rozpaczać.

113

Wstałam i wyszłam, pozostawiając za sobą szczątki załamanej rodziny.

Stanęłam obok matki przy kuchennym oknie. Dzięki temu mogłam widzieć ogród i Jima przy drzewie. Proces dojrzewania Keong Emas trwał osiem godzin, a każda godzina postarzała twarz Jima o rok. Jego piękna skóra wyglądała na ziemistą, jakby została natarta popiołem. Podpuchnięte kręgi otaczały oczy. Wyglądał na wyczerpanego, wysuszonego, jak człowiek który spędził dziesięć lat pracując w jakiejś cholernej kopalni. Tylko oczy pozostały takie same: ostre, niebezpieczne oczy podświetlone od wewnątrz śmiercionośnym zielonym blaskiem. Pragnął żyć, ale nie miał siły by iść naprzód. Umierał. Biedny Jim. Mój biedny, biedny Jim. Mama zacisnęła wargi. - Jeszcze nie jest za późno, by pozwolić mu odejść. - Jest.

114

- Twoja magia nie podziała na nią. Ona jest demonem-owadem. Pajęczakiem, tak naprawdę. - Mam plan, mamo. Odwróciła się powoli do mnie. Jej wargi drżały. O bogowie. Objęła mnie ramionami, przyciskając mocno do siebie. - Moja dzielna dziecinko, mam tylko ciebie jedną. Tylko jedną. Mój jedyny skarb, moja słodka córeczka. Jesteś dla mnie wszystkim. Błagam cię, proszę, proszę, pozwól mu odejść. Poczułam wilgoć i wiedziałam, że mama płacze i sama się rozpłakałam. - Nie mogę, mamo. Tak bardzo go kocham. Po prostu, nie mogę. Przytulała mnie tak mocno, jakby się bała, że zniknę jak kamfora. Przez długą minutę stałyśmy tak, obejmując się nawzajem, a potem puściła mnie. - Dobrze. Zatem pomogę ci. Podniosła szklany słoik. W środku, na szklanej ściance wisiała pojedyncza tłusta poczwarka.

115

Mama przełknęła łzy. - Więc chodźmy. Wyszłyśmy do ogrodu, mama prowadziła, a ja podążałam za nią niosąc w ręku zestaw do kaligrafii i stary keris. Sztylet miał wygięty falisty kształt od asymetrycznej podstawy do ostrego jak brzytwa czubka, a tuzin metali tworzyło klingę, jakby broń została wykuta ze srebrzystej płynącej wody. Z bliska Jim wyglądał jeszcze gorzej. Moja rodzina nie pozwalała mu zasnąć, ale to wyczerpało całą jego siłę. Z mężczyzny pozostała tylko skorupa. Jim zobaczył nóż. Jego wargi poruszyły się. Wymawiał słowa powoli. - Jeśli potrzebujesz dobrego noża, pozwolę ci pożyczyć sobie jeden z moich. Tym nawet nie możesz ciąć prosto. Prawie się znów nie rozpłakałam. Matka spojrzała na mnie. Ostatnia szansa abym zmieniła zdanie. Kiwnęłam głową. Westchnęła, otworzyła słoik i dotknęła poczwarki czubkiem palca. Magia zaiskrzyła na malutkim kokonie. Pękł i rozpadł się rozsypując się w pył. W miejscu poczwarki rozłożyła skrzydła promieniująca ćma.

116

Opłynęła mnie magia, ciepła piękna magia, oddziaływująca tak potężnie i silnie, że serce zaczęło mi nocnej bić. Wstrzymałam oddech. Złoty i cudowny, świecący delikatnym blaskiem Keong Emas wczołgał się na krawędź słoika. Zatrzepotał skrzydełkami, wysyłając maleńkie iskry magii w powietrze, po czym uniósł się w górę obsypując wszystko dokoła deszczem złotego pyłu i maleńkimi odrobinkami magii. Wzniósł się nad Jimem, okrążył go raz i drugi, pofrunął przez ogród i odleciał dalej pomiędzy drzewa. Cały ogród skąpany był w złotej poświacie, drobne iskierki magii połyskiwały na liściach roślin jak drogocenne klejnoty. Nigdy nie widziałam czegoś równie cudownego. Mama gwałtownie wciągnęła powietrze. Odwróciłam się do Jima. Długa pajęczyna ściskała mu szyję, rozciągając się w górę, z każdym calem coraz bardziej przezroczysta, aż wreszcie zniknęła na wysokości około trzech stóp ponad jego głową. Spojrzałam na mamę. - Idź. Postawiła słoik, odwróciła się i uciekła. Reszta mojej rodziny podążyła za nią. Jeden moment a ogród oraz dom były wyludnione. Pozostaliśmy tylko Jim i ja. Podeszłam i uklęknęłam przy nim. Osunął się na ławkę. Był tak słaby, że prawdopodobnie nie mógł się nawet poruszyć.

117

- Jak się czujesz? Szare wargi drgnęły. - Świetnie. Nigdy nie czułem się lepiej. - Dowiedziałam się, co się wydarzyło - powiedziałam. - Podczas ostatniego rozbłysku, w Południowej Azji, została ugodzona nożem kobieta i jej córeczka. Ona wykrwawiała się na ulicy a nikt jej nie pomógł. To było straszne. Córeczka zmarła, ale kobieta przeżyła. Zamieniła się w potwora i raz do roku żąda ofiary od ludzi którzy ignorowali jej umieranie. Głos Jima był słaby. - Jak długo to trwa? - Siedem lat. - I nikt nic o tym nie powiedział? Potrząsnęłam głową. - Wstydzili się. Wynajęli Gildię, ale zabiła najemników. Każda z rodzin milczała na ten temat. Rodzina Augusta była jej ostatnim celem. August stanął do walki z potworem. - Bez wsparcia?

118

- Tak. Jim westchnął. - Ludzie są idiotami. - Tak, ta teoria wydaje się być prawdopodobna. Jim zakaszlał. - Więc co teraz? - Do twojego gardła przymocowana jest pajęczyna. Mam zamiar przeciąć ją swoim ślicznym magicznym nożem. Kiedy to zrobię, wskutek wstrząsu stracisz przytomność. Potem kobieta wróci i mimo tego spróbuje cię pożreć, ponieważ jej gatunek nigdy nie pozwala uciec zdobyczy. - To dlatego wszyscy odeszli? Skinęłam potakująco głową. - Zamierzasz rzucić na nią klątwę? - Coś w tym rodzaju. Jim spojrzał na mnie.

119

- Dali? Skąd on zawsze wie, kiedy coś ukrywam? - Z tym jest pewien mały problem. Moje klątwy skutecznie działają na zwierzęta i ludzi. To ma związek z krwią. Hiromi nie ma krwi. Ma śluz owada. Pamiętasz ten znak kanji, który widziałeś na podłodze? Jorō, dziwka. To część imienia demona. Dlatego August znał ten znak. Jego rodzina od lat panicznie się jej bała. Ona jest jorōgumo, dziwkąpająkiem. Więc będę musiała wykazać się pomysłowością. A jeśli nawalę, ty nigdy się nie obudzisz. Jim próbował wstać, ale zdołał jedynie drgnąć. - Nie możesz mnie powstrzymać - powiedziałam. - Nie martw się. Dorwę ją. - Powinnaś odejść - powiedział. - Zostaw mnie. - Mieć ślepą dziewczynę wegetariankę w roli swego ratownika to prawdziwy problem dla ciebie, prawda? - Nie chcę, żeby stała ci się krzywda. Wzięłam go za rękę i uścisnęłam próbując powstrzymać w głosie łzy. - Mam zamiar przeciąć pajęczynę, Jim. Masz około minuty, więc jeśli jest coś co naprawdę chciałbyś mi powiedzieć, musisz to zrobić teraz.

120

Jego oczy mi powiedziały, że zrozumiał. - Przykro mi z powodu naszej kłótni. - Wybaczam ci. - powiedziałam i cięłam pierwszą nitkę. Keris przerwał ją jednym krótkim cięciem. Zamigotała i znikła. - Po prostu ty nie rozumiesz, co to znaczy nie być ładną. To dlatego, że zawsze miałeś powodzenie. Zakaszlał. - Powodzenie? - Mhm. - Czy ty kiedykolwiek spojrzałaś na mnie? - Tak. Cały czas patrzę na ciebie, Jim. - Przerwałam drugą nitkę. Zniknęła. Dreszcz przebiegł przez ciało Jima. Jego nogi dygotały. - Co do indonezyjskiego - powiedział Jim. - Nauczyłem się go, żeby móc z tobą rozmawiać. Och, Jim. Niech to diabli, mogę go nigdy ponownie nie zobaczyć. To była moja ostatnia szansa. Pochyliłam się i ucałowałam jego wargi. Oddał mi pocałunek. Był czuły i kochający i był tym wszystkim o czym marzyłam, że będzie. Łzy spływały mi po twarzy i nie mogłam ich powstrzymać. Kochałam go. Nie wiem, czy również mnie kochał. Mógł

121

mnie pocałować z wdzięczności lub z jakiegoś innego nieznanego powodu, ale teraz wydawało się to tak mało ważne. Jeśli ktoś zaproponowałby mi wybór: jego życie albo jego miłość, zrezygnowałabym z miłości. Nawet gdyby to oznaczało, że nigdy nie będzie mnie pamiętał czy też nigdy do mnie nie przemówi. Byle tylko żył. To wszystko czego chciałam. Chciałam jedynie, żeby wszystko było z nim ok. Oderwaliśmy się od siebie i spojrzałam mu w oczy. - Jesteś gotów? - Skop jej tyłek - powiedział. Przecięłam trzecią nić. Oczy uciekły mu w głąb czaszki. Osunął się do tyłu. Dotknęłam palcami jego szyi. Żył. No, dalej, Lyc-V. Ulecz go. Nie pozostało już nic do zrobienia, oprócz czekania. Gdybym była Kate mogłabym wyciągnąć miecz, a kiedy Hiromi się pokaże cisnęłabym w nią odrobiną magii, a potem pocięła na kawałki. Gdybym była Andreą, strzelałabym dopóki nie byłaby martwa. Gdybym była kuzynką Jima, która pełniła funkcję kobiecego alfy dopóki Jim nie znajdzie towarzyszki, rozszarpałabym ją pazurami. Ale nie byłam. Byłam sobą. Wszystko co miałam to rozum, tusz i kawałek papieru. Otworzyłam swój zestaw i zaczęłam pisać.

122

Cichy dźwięk sprawił, że uniosłam głowę. Na skraju ogrodu stała Japonka. Ubrana była w długą, powłóczystą szatę. Jej skóra przypominała delikatną porcelanę, oczy były idealnie wykrojone, a długie włosy spływały na plecy jak błyszczący czarny jedwab. Dwadzieścia minut. Nie zajęło jej to zbyt wiele czasu. - Możesz zrzucić przebranie - powiedziałam. - Wiem, kim jesteś. - A czymże to miałabym być? - zapytała. Jej głos brzmiał jak srebrne dzwoneczki. Nawet gdyby nie zaatakowała Jima, znienawidziłabym ją z czystej zazdrości. - Jesteś jorōgumo. Dziwka-pająk. Kimono kobiety pękło na dole i rozerwało się. Ukazały się grube chitynowe odnóża porośnięte sztywnymi ciemnymi włosami. Wyrósł przede mną demoniczny stwór - jego dolna połowa była pająkiem, a górna ludzkim torsem osłoniętym nakładającymi się pasami czarnego szkieletu zewnętrznego. Pajęcze ciało było tak długie jak mój Prowler i dwa razy szersze. To było zło. Lodowate imadło ścisnęło mój kręgosłup. Mojemu gardłu groziło zaciśnięcie się. Założę się, że Kate nigdy nie przeraziłaby się czegoś takiego. Rozwarłam zaciśnięte szczęki. - Myślę, że po prostu zwymiotuję. - Ten mężczyzna jest mój - Hiromi wskazała smukłą ręką Jima.

123

- Nie, ten mężczyzna jest mój. Hiromi przesunęła się do przodu, jedną pajęczą nogą po drugiej badając podłoże. Obserwowałam jak kroczy w moją stronę, ciemny potwór w jaśniejącym ogrodzie. W życiu miała tak mało i tylko jedyny skarb, swoją córeczkę, która została jej zabrana. Gdybym była Hiromi potraktowałabym przemianę w demona jako wielkie wyróżnienie. To byłaby moja szansa, aby wykorzystać swoją moc do ukarania tych, którzy mnie skrzywdzili, aby stać się silną i aby bano się mnie. Ale przekroczyła granice zemsty, stała się bardziej samolubna. Karanie niegodziwców już jej nie wystarczało, mogłam to zobaczyć w jej oczach. Stała się zachłanna. Była już niemal na linii, którą wcześniej narysowałam na ziemi. Krok, kolejny krok... Jeśli magia zniknie, zarówno Jim jak i ja będziemy w poważnych tarapatach. Szpetne nogi pająka dotknęły linii. Zaiskrzył złoty blask i przebiegł po trawie i kamieniach, zakreślając ośmiokąt z Jimem w centrum. Demon zawył i odskoczył. - To bardzo skomplikowana osłona. Zrobienie jej zajęło mi godzinę powiedziałam. Zrobiłam ją jeszcze w postaci tygrysa, po tym jak dowiedziałam się w sklepie przeciwko czemu będzie skierowana. - Jestem Hiromi Jorōgumo, Wiążąca Panna, Krwawa Matka. Oddasz mi go!

124

No, no, teraz nadawała sobie tytuły. Skrzyżowałam ramiona na piersi. - A ja jestem Dali, Biały Tygrys, Strażnik Bunut Bolog. Moja magia jest równie silna jak twoja. Nie przejdziesz. Dobrze odgadłam - Hiromi miała bzika na punkcie bycia jorōgumo. Postrzegała to jako wyróżnienie, była arogancka i próżna, co znaczyło, że miałam szansę. Malutką, maleńką szansę, ale było to lepsze niż nic. Musiałam tylko zagrać według jej reguł. Grymas wykrzywił jej twarz. - Słyszałam o tobie, Dali Harimau, Biały Tygrysie. Nie możesz go strzec cały czas. W końcu on zaśnie, a kiedy to zrobi, pożrę go. - Nie chcę się z tobą sprzeczać. Dlatego chcę zaproponować ci transakcję. - Podniosłam kartkę papieru. Hiromi pochyliła się do przodu. - Jaką transakcję? - Umowę. Zadasz mi zagadkę. Jeśli odpowiem poprawnie, zostawisz w spokoju jego i mnie. Zagadki były tradycyjnym sposobem rozwiązywania problemów. Jeśli faktycznie myślała jak demon, powinno to do niej przemówić.

125

Hiromi zmrużyła oczy. - A jak ci się nie uda? - Wtedy dostaniesz do zjedzenia i Jima, i mnie. - Ciebie? Magicznego Białego Tygrysa? - Tak. Usta Hiromi rozdziawiły się szeroko odsłaniając rząd ostrych kłów. Z zębów ściekała ślina rozciągając się cienkimi nićmi aż do ziemi. Wyobrażając sobie, że mnie zjada dostała ślinotoku. Fuj. - Trzy zagadki - powiedziała. - Musisz odgadnąć każdą. - Dobrze. Naniosłam poprawki na umowie. - Jaką mam gwarancję, że się temu podporządkujesz? - zapytała. - Umowa jest magicznie wiążąca. - Położyłam papier na ziemi i kijem przepchnęłam go poza osłonę. - Jest podpisana moją krwią. Jeśli podpiszesz ją swoją posoką, ubijemy interes. Hiromi zniżyła swe duże pajęcze ciało i chwyciła kartkę papieru ludzką ręką.

126

No, dalej Hiromi. Bądź tak zachłanna jak mam nadzieję, że jesteś. Hiromi uderzyła się w bok. Wypłynął blady przezroczysty płyn z zawartymi w nim małymi grudkami żółtego śluzu. Fuj, fuj, fuj! Jorōgumo zanurzyła palec w płynie i przeciągnęła nim w poprzek umowy. Magia warknęła wciągając to w papier. Wzięłam głęboki oddech i dotknęłam osłony. Rozwiała się w nicość. - Pierwsza zagadka. - Hiromi wyszczerzyła zęby. - Unosi się do nieba, ale nigdy tam nie dociera; leci jak ptak, ale nie ma skrzydeł; sprawia, że płaczesz bez przyczyny; ci którzy to widzą zatrzymują się i patrzą; służyło jako mój czarny całun żałobny i było tylko jedynym co miałam. Co to jest? Żałobny całun. Co widziała, kiedy leżała umierająca? Przechodzących ludzi i miasto w płomieniach, bo rozbłysk zrodził feniksa. A gdzie był ogień, tam był... - Dym - powiedziała. - Kiedy umierałaś Atlanta płonęła. Następna. Hiromi zacisnęła usta. Przestępowała z jednej pajęczej nogi na drugą. - Człowiek to wytwarza, a bogowie tego pożądają; utrata tego osłabia, widok przeraża; strach to ziębi, walka rozgrzewa; wiąże to rodzinę, a ja obserwowałam jak mnie opuszcza. - Krew. Obserwowałaś, jak wykrwawiasz się na ulicy.

127

Hiromi kołysała się tam i z powrotem. Miała potężną magię, ale to nie czyniło jej bystrą. Zagadka krwi była niemal boleśnie oczywista. Co jeszcze może strach oziębiać z wyjątkiem krwi? - Ostatnia. Hiromi przesuwała się do tyłu i przodu, w prawo i lewo, myśląc. Na ławce Jim otworzył oczy. Zamrugał i zobaczył jorōgumo. Jego wargi uniosły się odsłaniając zęby. Hiromi zobaczyła go i syknęła, jej nogi ryły ziemię. Skierowałam palec w stronę Jima. - Zostań, gdzie jesteś! Hiromi, miałyśmy umowę. Ostatnia zagadka. Hiromi kłapnęła kłami i wysyczała do mnie: - Ma oczy, ale nie widzi; ma uszy, ale nie słucha; ma kły, ale nie poluje; ma łono, ale pomarszczone i suche; ma wiedzę, ale nie może się obronić; umrze samotna, żałując wszystkiego. Co to jest? Ha! - To jestem ja. Czy myślisz, że nie rozpoznam siebie, Hiromi? Warknęła. Z jej ust wyleciała plwocina.

128

Zgadza się. Wściekaj się dalej. Wiesz, że chcesz kawałek mnie? Jestem taka smaczna. Chodź, weź mnie. Hiromi zawodziła w bezsilnej wściekłości. Prawie ją miałam. Musiałam ją tylko wystarczająco wkurzyć. - Jesteś głupia, Hiromi. Baka, baka Hiromi. Jesteś głupia jak glista. Wystrzeliły z niej wilgotne grudki białej substancji i poleciały w stronę drzew i domu rozwijając się w nici. Za mną Jim próbował się podnieść. - Jim, siedź! - warknęłam. - Spójrz na niego, miałaś go, a ja ci go zabrałam. Nawet jeśli nie byłabyś dziwolągiem, on nigdy nie byłby z tobą. Nie możesz nic z tym zrobić, Hiromi. Nic! Odejdziemy wolni. Jesteś słaba. Bezsilna, a my... Hiromi wydała pisk i rzuciła się na mnie. Ogromne cielsko pająka zwaliło mnie z nóg. Pochwyciły mnie chitynowe ramiona Hiromi i przyciągnęły do ust. Jim odepchnął się od ławki i jak pijany zatoczył w przód na uginających się nogach. Słodki, nieco leśny aromat popłynął w powietrzu. Usta Hiromi ziajały nade mną, kły ociekały śliną i jadem.

129

Rój długich żółtych płatków zawirował wokół nas. Wilgotna mgła muskała moją skórę i chitynę Hiromi. Jim zdołał przejść ostatnie dwie stopy i ścisnął pajęczą nogę Hiromi, próbując ją oderwać. Ramiona Hiromi trzęsły się. - Co to jest? - To kara za zjadanie ludzi. Jej palce utraciły siłę. Wyślizgnęłam się z nich i klapnęłam niezdarnie na tyłek. Hiromi uniosła się nade mną na tylnych kończynach, sześcioma pozostałymi wywijając w powietrzu. Jej grzbiet wyginał się w łuk coraz bardziej i przez chwilę myślałam, że ona mnie zmiażdży. Jorōgumo wrzasnęła, desperacki krzyk bólu i czystego przerażenia. Jim rzucił się na mnie, osłaniając mnie swoim ciałem. Hiromi skręciła w lewo, jej nogi miotały się w tył i przód, wstrząsane skurczami. Rzuciła się do wody i rozbiła posąg Lakszmi pozostawiając na jej boku żółtawe rozbryzgi, skręciła się w lewo, rąbnęła w drzewo, stratowała krzewy oleandrów, uderzyła w ogrodzenie i obróciła się w miejscu, krzycząc.

130

Podciągnęłam Jima do pozycji siedzącej i przytuliłam, na wypadek gdyby miał upaść. I tak nie będzie tego później pamiętał - działy się tu daleko bardziej ekscytujące rzeczy. Nogi Hiromi kopały w ziemię. Rzuciła się w stronę domu, dopadła ściany i wdrapywała się po niej, aż znalazła się niemal w pionie, a potem zwaliła się na ziemię. Ludzkie ramiona młóciły powietrze. Wbiła je sobie w ciało i odrywała kawałki chityny ze skóry. Jej przednia noga pękła jak zapałka. Wrzasnęła i całym ciałem walnęła w dom. Żółte plamy rozprysły się na ścianie. Znowu staranowała dom, i znowu. Trzęsły się murowane ściany. Niewielkie pęknięcia pojawiły się na ciele Hiromi. Zaatakowała dom ponownie i jej ciało eksplodowało. Posoka zalała ścianę. Resztki jorōgumo osunęły się na ziemię i leżały nieruchomo. Uderzył nas przyprawiający o mdłości słony zapach. - Piekielny stwór - powiedział Jim. Znowu przyszedł do mnie. Ledwo mógł się poruszać, ale przywlókł się i rzucił na rozwścieczonego demona ze względu na mnie. To wystarczało, by doprowadzić dziewczynę do łez. Tyle tylko, że teraz niebezpieczeństwo minęło i myślałam jasno. Wiedziałam, że przypisuję temu zbyt duże znaczenie. - Co z nią zrobiłaś? - spytał.

131

- Nie mogłam rzucić klątwy bezpośrednio na nią, więc napisałam umowę zawierającą klątwę. Podpisała ją swoją posoką - wyjaśniłam. Dała mi nad sobą władzę, a kiedy złamała umowę, rozerwało ją na strzępy. - A te płatki? - Chryzantemy. - Uśmiechnęłam się i oparłam policzek na jego ramieniu. - Klątwa kary została zapisana w umowie. Z tego gatunku chryzantem wytwarza się olej. Jest on zabójczy dla owadów i pajęczaków: atakuje ich centralny układ nerwowy, doprowadza do szaleństwa, a potem zabija. Patrzyliśmy na żółte nieczystości na ścianie domu. - Mama mnie zabije - jęknęłam.

Wzięłam metalowy czajnik z kuchenki i przelałam wrzątek do mniejszego ceramicznego imbryczka. Po kuchni rozszedł się zapach jaśminu. Wokół mnie w domu panowała cisza. Dwa dni zajęło mi czyszczenie domu mojej matki. Przez dwa dni nic innego nie robiłam poza oczyszczaniem ścian domu z paskudnych wnętrzności demonicznego pająka, szorowaniem ławek i kamieni, gdy 132

tymczasem Jim dostawał wspaniałe jedzonko, a mama skakała koło niego. Ostatniej nocy poczuł się lepiej i odszedł. Spędziłam noc u mamy a potem wróciłam do swojego mieszkania. Otrzymana poczta utworzyła spory stosik. Pooki prawdopodobnie odczuł moją nieobecność, choć nic nie mówił, kiedy poszłam do garażu zerknąć na niego. Teraz był wieczór. Nalałam sobie herbaty i usiadłam na niskiej kanapie. Zrobiłam z siebie kompletną idiotkę. Pocałowałam Jima, a potem go przytuliłam. To żenujące. Mam nadzieję, że tego nie pamięta. To się zdarza, gdy emocje biorą nad tobą górę - tracisz zdolność jasnego myślenia. Prędzej czy później będziemy musieli razem pracować. Ale to takie krępujące. Zasłoniłam dłonią twarz. Znajdowałam się w domu sama, a ciągle byłam zażenowana. Godna politowania, żałosna ślepa dziewczyna pije herbatę i ukrywa twarz. Nabrałam powietrza w płuca i wolno je wypuściłam. Potrzebny był mi kolejny wyścig. To sprawi, że poczuję się lepiej. Gdzieś w tym stosie papierów była szacunkowa wycena z warsztatu. Wcześniej zgodziłam się na nią, aby szybciej dostać Rambo z powrotem. Szarpnął mną znajomy męski zapach. O bogowie. Nie. Nie, nie , nie, nie. Odsłoniłam oczy.

133

Stał w pokoju. Opierał się o ścianę przy drzwiach prowadzących na patio. Wyglądał świetnie. Jakby nic się nie wydarzyło. Co teraz mam zrobić? Jim podniósł mały wiklinowy koszyk. - Co to jest? - To jest stek dla mnie i makaron grzybowy dla ciebie. Makaron jest zrobiony z tofu i oleju palmowego zamiast jajek. Sam go przygotowałem. Stek jest owinięty w kilka warstw folii. Nie dotyka pojemnika z twoim jedzeniem, więc bez obaw. Um... Zrobił mi kolację. Gotował dla mnie. W kategoriach zmiennokształtnych było to jak wręczenie trzech tuzinów czerwonych róż z przyczepioną karteczką z napisem KOCHAM CIĘ. Co on u licha wyprawiał? - Pomyślałem, że może potrzebujesz odmiany od kuchni swojej mamy. - Jim uśmiechnął się. Wyglądał wprost nie do zniesienia przystojnie. - Nie, żeby nie było znakomita, ale trzy dni ryżu to trochę dużo. - Jim... - Problem z byciem alfą polega na tym, że nie można samemu uczynić pierwszego kroku. Bo to sprawia, że czujesz się jakbyś

134

wykorzystywał swoją pozycję. Musisz czekać, aż druga osoba zdecyduje, że tego chce. Jim postawił koszyk na stoliku i przykucnął przy mnie. - Czasami wydaje ci się, że ta osoba cię lubi i próbujesz wybadać grunt, więc starasz się jej powiedzieć co ty czujesz, że ona jest ważna i chcesz z nią być, i że martwisz się o jej bezpieczeństwo. A za każdym razem kiedy to robisz, ona macha wokół ramionami i zarzuca ci, że jesteś władczym alfą-dupkiem. Więc się wycofujesz i masz nadzieję, że całkowicie tego nie spieprzyłeś. - Dlaczego mi to mówisz? Głos miał niski i łagodny. - Wtedy, gdy mówiłem, że nie ma znaczenia, co twoja mama sądzi o twoim wyglądzie... - Aha... - Miałem na myśli to - powiedział. - .... bo ja uważam, że jesteś piękna. To się rzeczywiście naprawdę dzieje. Pocałował mnie. O bogowie.

135