Andrews Ilona - Kate Daniels 5.4 - Magic Gifts

Magic Gifts

Ilona Andrews – Magic Gifts Kate Daniels „Wikingowie”

Romantyczna kolacja po ciężkim dniu pracy - brzmi bosko. Naturalnie, gdy randka dotyczy Władcy Bestii i Kate Daniels można się spodziewać, że sprawy nie potoczą się zgodnie z planem. Zanim się zorientujesz nieumarli dostają amoku, głowy zostają ścięte, prawnicy grożą ekstremalnymi rozwiązaniami, a pijani wikingowie rzucają wyzwania ludziom. Czytaj na własne ryzyko.

Tłumaczenie: SairaApril Beta: Księgowy

Magic Gifts

Magic Gifts

Rozdział 1

Znajdowałam się w odległości dziesięciu stóp od drzwi biura, gdy usłyszałam dzwoniący wewnątrz telefon. Pech chciał, że klucz od biura miałam w kieszeni sportowej bluzy - w tym momencie całej pokrytej jasnoróżowym śluzem skapującym z macek spoczywających na moich barkach. Macki ważyły około siedemdziesięciu funtów, a to moim ramionom naprawdę się nie podobało. Za mną Andrea, moja najlepsza przyjaciółka i wspólniczka w rozwiązywaniu spraw kryminalnych, przesunęła bulwiastą masę cielska będącą tylną częścią reszty stworzenia. - Telefon. - Słyszę. Grzebałam w kieszeni niemal zupełnie zaklejonej przez śluz. Zimna wilgotność prześlizgiwała mi się pomiędzy palcami. Ble. - Kate, to może być klient. - Próbuję znaleźć klucz. Klienci oznaczali pieniądze, a pieniędzy brakowało. Cutting Edge otworzyło swoje podwoje trzy miesiące temu, a kiedy już trafiała się nam

Magic Gifts

niewielka ilość płatnej pracy, to przeważnie była ona obrzydliwa. Pomimo dobrej rekomendacji Czerwonej Gwardii, największej firmy ochroniarskiej w mieście, klienci nie walali drzwiami i oknami, żeby nas wynająć. Nasz świat nękany był przez fale magii. Zalewały go na chybił trafił, tłamsząc technologię i pozostawiając ożywione magią potwory. W jednej chwili miałeś do czynienia z fikającymi koziołki uszminkowanymi magami, miotającymi kulami ognia i błyskawicami, a w następnej chwili magia znikała i policjanci mogli zastrzelić powyższych magów z broni palnej, która teraz znów była sprawna. Na nieszczęście, konsekwencje fal magicznych nie znikały wraz z nimi, więc z konieczności w Atlancie namnożyło się mnóstwo agencji zajmujących się groźnymi substancjami magicznymi. Wszystkie działały w tym biznesie o wiele dłużej niż my: policjanci, Gildia Najemników, multum prywatnych firm, no i wielki goryl – Zakon Miłosiernej Pomocy. Zakon i jego rycerze wytyczyli sobie misję strzeżenia ludzkości przed wszelkimi zagrożeniami i robili to, tyle tylko, że na swoich własnych warunkach. Zarówno Andrea, jak i ja, przez pewien czas pracowałyśmy dla Zakonu i obie porzuciłyśmy go w mniej niż przyjaznych okolicznościach. Nie wyrobiłyśmy sobie jeszcze dobrej opinii, więc gdy dostawałyśmy jakąś pracę, to tylko dlatego, że wszyscy inni byli już niedostępni. W tym szybko zmieniającym się biznesie, w Atlancie stanowiłyśmy ostatnią deskę ratunku. Niemniej jednak, każde uwieńczone powodzeniem zadanie, zwracało uwagę na naszą firmę. Telefon uporczywie dzwonił. Nasze najświeższe zadanie wpadło dzięki uprzejmości HOA Stowarzyszenia Właścicieli Domów „Zielone Pola”, którzy rano pojawili się u

Magic Gifts

naszych drzwi. Twierdzili, że gigantyczna lewitująca meduza włóczyła się po ich dzielnicy i bardzo prosili, abyśmy przyszły i załatwiły ją, bowiem zjadała miejscowe koty. Najwyraźniej, kiedy przezroczysta meduza unosiła się w powietrzu, w jej wnętrzu widać było pływające, na wpół-strawione ciało kota, przez co dzieci z sąsiedztwa były bardzo przerażone. Policjanci powiedzieli im, że ta sprawa nie jest dla nich priorytetem, ponieważ meduza nie zjadła jeszcze żadnego człowieka, a Gildia Najemników - że nie pozbędą się jej za mniej niż tysiąc. Stowarzyszenie zaproponowało nam 200 dolarów. Nikt przy zdrowych zmysłach nie podjąłby się tego zadania za podobną cenę. Zajęło to nam cały cholerny dzień. A teraz musiałyśmy całkowicie usunąć to przeklęte stworzenie, ponieważ, gdy miałeś do czynienia ze zwłokami magicznej istoty, to jakbyś grał w rosyjską ruletkę. Czasem nic się nie wydarzyło, a czasem zwłoki robiły różne zabawne rzeczy, jak przemienienie się w kałużę mięsożernej protoplazmy, bądź też wylęgały się z nich krwiożercze pijawki o długości stopy. Ciężar meduzy nagle zniknął z moich ramion. Szperałam w kieszeni aż w końcu koniuszki palców dotknęły zimnego metalu. Wyszarpnęłam klucz, wsunęłam go w zamek i z rozmachem otworzyłam ciężkie, wzmocnione drzwi. Aha! Zwycięstwo. Rzuciłam się przez drzwi, a telefon przestał dzwonić. Sięgnęłam po słuchawkę o sekundę za późno i włączyła się automatyczna sekretarka. - Kate – odezwał się głos Jima. – Odbierz telefon. Odskoczyłam, jakby telefon stanął w płomieniach. Wiedziałam dokładnie, o co chodzi i nie chciałam mieć z tym nic do czynienia.

Magic Gifts

- Kate, wiem, że tam jesteś. - Nie. Nie ma mnie – powiedziałam. - Będziesz musiała zająć się tym prędzej, czy później Potrząsnęłam głową. - Nie, nie będę. - Zadzwoń do mnie. – Jim rozłączył się. Odwróciłam się w stronę drzwi i zobaczyłam wchodzącą Andreę. Za nią wciskała się samodzielnie meduza. Zamrugałam. Meduza przecisnęła się, obróciła, przez co stało się widoczne wejście, i zobaczyłam Currana trzymającego ją w ręku, jakby masa trzystu funtów mięsa nie była cięższa od talerza naleśników. Dobrze jest być Władcą Bestii. - Gdzie? – zapytał. - Pokój na zapleczu – powiedziała Andrea. – Tutaj, pokażę ci. Ruszyłam za nimi i obserwowałam Currana ładującego meduzę do pojemnika przeznaczonego na stanowiące zagrożenie organizmy. Wsunął pokrywę na miejsce, zamknął klamry i zbliżył się do mnie. Trzymając ramiona w bezpiecznej odległości, żeby nie pobrudzić go śluzem, przechyliłam się i pocałowałam Władcę Bestii. Smakował pastą do zębów i Curranem, a dotyk jego warg pozwolił mi zapomnieć o kiepskim dniu, rachunkach, klientach i dwóch galonach śluzu pokrywającego moje ubranie. Pocałunek trwał tylko kilka sekund, równie dobrze jednak to mogła być i godzina, bo kiedy się

Magic Gifts

skończył, poczułam się tak, jakbym wróciła do domu zostawiając wszystkie swoje problemy daleko za sobą. - Hej – powiedział, a szare oczy uśmiechały się do mnie. - Hej. Stojąca za nim Andrea przewróciła oczami. - Co się dzieje? – spytałam go. Curran prawie nigdy nie przychodził z wizytą do mojego biura, a już zwłaszcza nie wieczorem. Nienawidził Atlanty z siłą wybuchu supernowej. W teorii nie miałam nic przeciwko Atlancie – była wpół-zerodowana przez fale magiczne i mocno wypalona – ale miałam coś przeciwko tłumom. Kiedy skończył się już dzień pracy, nie ociągałam się i kierowałam prosto do Twierdzy, gdzie rezydowali zmiennokształtni i Jego Futrzasta Wysokość. - Pomyślałem, że możemy pójść na obiad – powiedział. – Minęło już trochę czasu odkąd wychodziliśmy. Prawdę mówiąc, to nigdy nie wyszliśmy na obiad prywatnie. Och, jadaliśmy wspólnie na mieście, ale działo się to zwykle przez przypadek, a posiłki te na ogół były zakończeniem jakiegoś niespodziewanego incydentu. - Co to za okazja? Curran ściągnął jasne brwi. - Czy muszę mieć szczególną okazję, żeby zabrać cię na obiad?

Magic Gifts

Tak. - Nie. Nachylił się do mnie. - Tęskniłem za tobą i sprzykrzyło mi się czekanie, aż wrócisz do domu. Chodź ze mną coś przekąsić. Wyjść, żeby coś zjeść - to brzmiało niebiańsko, z tym tylko zastrzeżeniem, że Andrea będzie tu tkwiła samotnie. - Muszę poczekać na Biohazard, przyjadą zabrać meduzę. - Załatwię to – zaproponowała Andrea. – Idź, nie ma sensu, abyśmy siedziały tu obie. W każdym razie, ja mam trochę spraw, których muszę dopilnować. Wahałam się. - Mogę podpisać formularze równie dobrze jak ty – poinformowała mnie Andrea. – A mój podpis nie wygląda, jakby nabazgrała go kura pazurem. - Dziękuję ci bardzo. Mój podpis jest w porządku. - Tak, tak. Idź się trochę zabawić. - Muszę wziąć prysznic – powiedziałam do Currana. – Zobaczymy się za dziesięć minut.

Magic Gifts

***

Był piątek, godzina ósma, ciepła wiosenna noc, włosy miałam uczesane, ubrania czyste i pozbawione śluzu, i wychodziłam z Władcą Bestii. Curran prowadził. Robił to bardzo ostrożnie, koncentrując się na drodze. Odnosiłam wrażenie, że nauczył się prowadzić, kiedy był już starszy. Ja również jeździłam ostrożnie, głównie dlatego, że spodziewałam się, iż samochód może w każdej chwili się zepsuć. Spojrzałam na Currana siedzącego na fotelu kierowcy. Nawet gdy był tak spokojny jak w tej chwili, rozluźniony przejażdżką, emanował jakiś rodzajem skoncentrowanej siły. Był stworzony do zabijania - jego ciało tworzyło mieszaninę twardych, mocnych mięśni i zwinnej szybkości, a coś w sposobie jego poruszania sygnalizowało niezwykłe zdolności użycia siły i pewność, że ma prawo z tego skorzystać. Zdawał się zajmować sobą znacznie większą przestrzeń, niż pozwalało na to jego ciało i nie sposób było go zlekceważyć. Ta deklaracja użycia siły przerażała mnie, więc się z nim drażniłam, dopóki jakaś część tego nie wyszła na jaw. Teraz po prostu zaakceptowałam to, tak jak on zaakceptował moją potrzebę spania z mieczem pod łóżkiem. Curran pochwycił moje spojrzenie. Naprężył się uwypuklając na ramionach piękną rzeźbę mięśni i mrugnął do mnie. - Hej, kochanie. Parsknęłam śmiechem. - Więc, gdzie jedziemy?

Magic Gifts

- Arirang – powiedział Curran. – To fajne miejsce, Kate. Przy stołach mają grille na węgiel drzewny. Przynoszą ci mięso i przygotowujesz je w taki sposób, jak chcesz. Podsumujmy. Pozostawiony własnej pomysłowości, Curran jadał wyłącznie mięso, jedynie od wielkiego dzwonu urozmaicając to swoje wyszukane menu. - Miłe to dla mnie, ale co będzie jeść Wasza Wegetariańska Wysokość? Curran rzucił mi beznamiętne spojrzenie. - Zamiast tego, zawsze mogę pojechać po burgera. - Och, a więc wrzucisz mi w gardło burgera i będziesz oczekiwać zabawy na tylnym siedzeniu. Uśmiechnął się. - Jeśli wolisz, możemy to robić na przednim siedzeniu. Albo na masce samochodu. - Nie zrobię tego na masce samochodu. - Czy to jest wyzwanie? Dlaczego ja? - Skup się na drodze, Wasza Futrzastość.

Magic Gifts

Przejeżdżaliśmy przez miasto, poobijane i posiniaczone, ale nadal istniejące. Noc osłaniała miasto ukrywając smutne łupiny, niegdyś potężnych, wysokich budynków. Domy, które dzisiaj otaczały ulice, wznoszono ręcznie z drewna, kamienia i cegły, aby wytrzymały nacisk szczęk magii. Opuściłam szybę, wpuszczając noc. Wpłynęła do samochodu niosąc ze sobą wiosnę i odrobinę dymu z odległego ogniska. Gdzieś w oddali samotnie poszczekiwał znudzony pies, każde szczeknięcie poprzedzała dłuższa pauza – być może czekał czy właściciele go wpuszczą. Dziesięć minut później wjechaliśmy na długi, pusty parking, otoczony przez stare budynki biurowe, w których aktualnie mieściły się azjatyckie sklepy. Na samym końcu stał typowy, kamienny budynek z wielką witryną sklepową i szyldem, na którym można było przeczytać Arirang. - To jest to miejsce? - Mhm – powiedział Curran. - Myślałam, że to będzie koreańska restauracja. Z jakiegoś powodu spodziewałam się domu w stylu hanok, z wygiętym, pokrytym gontami dachem i szeroką werandą od frontu. - Jest. - Wygląda jak Western Sizzlin. Przypuszczam, że rzeczywiście wykorzystano dawny Western Sizzlin.

Magic Gifts

- Możesz mi zaufać? To miłe miejsce. – Curran zahamował i dżip Gromady zatrzymał się z piskiem opon. Przed restauracją siedziały dwa wampiry, chude jak szkielety, przywiązane oplatającymi ich szyje łańcuchami do balustrady dla koni. Blade, bezwłose, łykowate jak przesuszone mięso, nieumarli spoglądali na nas święcącymi szaleństwem oczami. Śmierć pozbawiła ich świadomości i woli, pozostawiając bezmyślne ciało, powłokę, kierowaną jedynie żądzą krwi. Pozostawieni samym sobie krwiopijcy zabijają wszystko, co żyje i robią to dopóty, dopóki nie pozostanie już nic, co oddycha. Ich puste umysły stanowiły doskonałe pojazdy dla nawigatorów, którzy telepatycznie kierowali nimi jak zdalnie sterowanymi samochodami. Curran patrzył na nieumarłych przez szybę. Dziewięćdziesiąt procent wampirów należało do Rodu, dziwnej krzyżówki korporacji i instytutu badawczego. Oboje gardziliśmy Rodem i wszystkim, co stamtąd pochodziło. Nie mogłam się oprzeć. - Myślałam, że to miłe miejsce. Odchylił się do tyłu, chwycił kierownicę i wydał długie głębokie warczenie. - Argh. Roześmiałam się. - Kto, do cholery, zatrzymuje się w restauracji w czasie nawigowania – Curran ścisnął nieco kierownicę. Wywołało to jękliwy dźwięk.

Magic Gifts

Wzruszyłam ramionami. - Być może nawigatorzy byli głodni. Rzucił mi dziwne spojrzenie. - Taka odległość od Kasyna oznacza, że są na patrolu. Co sprawiło, że nagle poczuli ssanie w żołądku? - Curran, zignoruj tych cholernych krwiopijców. Jakkolwiek by nie było, chodźmy na naszą randkę. Wyglądał, jakby miał ochotę kogoś zabić. Świat mrugnął. Magia zalała nas jak niewidzialne tsunami. Dotychczasowy szyld na restauracją zgasł, a zapalił się większy jaskrawobłękitny neon, wykonany z ręcznie dmuchanego szkła i wypełniony naładowanym powietrzem. Wyciągnęłam rękę i ścisnęłam dłoń Currana. - Chodź już, będzie wspaniale - ty, ja i półmisek lekko podpieczonego mięsa. Jeśli zobaczymy nawigatorów, możemy pośmiać się ze sposobu, w jaki trzymają widelce. Wysiedliśmy z samochodu i skierowaliśmy się do środka. Krwiopijcy jednocześnie spojrzeli na nas, ich oczy wyglądały jak dwa tlące się węgle zagrzebane w popiele gasnącego ogniska. Wyczuwałam ich umysły – jak dwa gorące koniuszki bólu wielkości łebków szpilek - trzymane w ryzach wolą nawigatorów. Jeden błąd i te węgielki rozpalą się w nieokiełznany, trawiący

Magic Gifts

wszystko płomień. Wampiry nigdy nie były syte. Nigdy nie były najedzone, nigdy nie przestawały zabijać, a gdyby je uwolnić, utopiłyby cały świat we krwi i same zginęłyby z głodu, gdy nic już nie pozostałoby do zabicia. Łańcuchy nie mogły ich zatrzymać – te ogniwa miały, w najlepszym przypadku, grubość jednej ósmej cala. Łańcuch, którym były przykute mógł powstrzymać dużego psa. Wampir by go rozerwał i nawet tego nie zauważył, ale ogół społeczeństwa czuł się lepiej, kiedy krwiopijcy byli przykuci, więc nawigatorzy byli do tego zobowiązani. Minęliśmy wampiry i weszliśmy do restauracji. Wnętrze Arirang było przyćmione. Na ścianach rozwieszono magiczne lampy, a w miarę jak powietrze we wnętrzu kolorowych rurek reagowało z magią, jarzyły się miękkim światłem. Każda ręcznie wydmuchana magiczna lampa miała piękne kształty: jasnoniebieski smok, szmaragdowy żółw, purpurowa ryba, turkusowy pies z rogiem jednorożca... W kabinach wzdłuż ścian ustawiono zwykłe, prostokątne drewniane stoły. Na środku podłogi cztery większe, okrągłe stoły szczyciły się wbudowanymi grillami na węgiel drzewny, osłoniętymi metalowymi kapturami. Restauracja była na wpół zapełniona. Dwie kabiny po naszej prawej stronie były zajęte; pierwsza - przez parę młodych, ciemnowłosego mężczyznę i jasnowłosą kobietę, mniej więcej dwudziestoletnich; druga - przez dwóch mężczyzn w średnim wieku. Młoda para rozmawiała cicho. Dobrze ubrani, rozluźnieni, swobodni, wypielęgnowani. Dziesięć do jednego, że to byli nawigatorzy, którzy zaparkowali krwiopijców na zewnątrz. Kasyno miało

Magic Gifts

siedmiu Panów Umarłych i znałam ich wszystkich z widzenia. Nie rozpoznałam ani mężczyzny, ani kobiety. Albo tych dwoje przybyło z wizytą spoza miasta, albo byli wyższego szczebla czeladnikami. Obaj starsi faceci w następnej kabinie byli uzbrojeni. Siedzący bliżej mnie nosił krótki miecz, który położył na siedzeniu obok siebie, a gdy jego kumpel sięgnął po solniczkę, opięta bluza ujawniła przypiętą do boku kaburę z pistoletem. Obok mężczyzny w odległym prawym rogu śmiały się zbyt głośno cztery kobiety po trzydziestce – prawdopodobnie były pod dobrą datą. Po drugiej stronie, rodzina z dwiema nastoletnimi córkami przygotowywała sobie jedzenie na grillu. Starsza z dziewcząt przypominała nieco Julie, moją wychowankę. Dwie kobiety interesu, jeszcze jedna rodzina z berbeciem i para starszych krępych gości. Brak zagrożeń. W powietrzu unosił się kuszący zapach mięsa przyrządzanego na otwartym ogniu, podsmażonego czosnku i wonnych przypraw. Ślinka napłynęła mi do ust. Nie jadłam nic od rana, od czasu, gdy od ulicznego sprzedawcy złapałam kawałek chleba. Żołądek naprawdę mnie bolał. Kelner w zwyczajnych czarnych spodniach i czarnym T-shircie zaprowadził nas do stołu na środku pomieszczenia. Usiedliśmy z Curranem naprzeciwko siebie – ja widziałam tylne drzwi, a on miał ładny widok na frontowe wejście. Zamówiliśmy gorącą herbatę. Trzydzieści sekund później dostarczono tacę z ustawionymi na niej dzbankiem i małymi filiżankami. - Głodna? – zapytał Curran. - Umieram z głodu.

Magic Gifts

- Prosimy poczwórną porcję. – zamówił Curran. Jego „głodna” i moje „głodna” były dwoma różnymi pojęciami. Kelner odszedł. Curran uśmiechnął się. Był to szczęśliwy, szczery uśmiech, który raptownie przerzucił go ze obszaru „atrakcyjny” na obszar „oszałamiający”. Nie uśmiechał się zbyt często publicznie. Ten intymny uśmiech był zwykle zarezerwowany na chwile prywatne, kiedy to zostawaliśmy sami. Podniosłam rękę, ściągnęłam opaskę z nadal wilgotnego warkocza i wsunęłam w niego palce rozplatając włosy. Wzrok Currana przykleił się do moich dłoni. Skupił się na moich palcach, jak kot na kawałku folii ciągniętej na sznurku. Potrząsnęłam głową i włosy opadły mi ramiona długą, ciemną falą. Proszę bardzo. Teraz oboje występowaliśmy jako osoby prywatne. Złote iskierki tańczyły w szarych tęczówkach Currana. Krążyły mu po głowie brudne myśli, a łobuzerski uśmieszek w kącikach warg sprawiał, że miałam ochotę przesiąść się i go dotknąć. Musieliśmy poczekać. Byłam całkiem pewna, że uprawianie gorącego seksu na podłodze Arirang zakończyłoby się zakazem bywania tu do końca naszego życia. Chociaż z drugiej strony, to mogło być tego warte. Uniosłam herbatę w toaście. - Za naszą randkę. Podniósł swoją filiżankę i stuknęliśmy się delikatnie.

Magic Gifts

- A więc, jak minął ci dzień? - Po pierwsze, ścigałam olbrzymią meduzę po przedmieściach. Potem sprzeczałam się z Biohazardem o przybycie i zabranie jej, ponieważ twierdzili, że ten problem leży w gestii „Fish and Game”. Następnie zadzwoniłam do „Fish and Game” i poinformowałam ich o rozmowie z Biohazardem, a potem wysłuchiwałam jak się awanturowali i wyzywali nawzajem. Naprawdę byli pomysłowi. - Potem zadzwonił Jim – powiedział Curran. Skrzywiłam się. - Tak. To też. - Czy istnieje jakiś szczególny powód, dla którego unikasz naszego szefa ochrony? - Pamiętasz, jak moja ciotka zabiła szefa Gildii Najemników? - O czymś takim się nie zapomina – powiedział. - W Gildii nadal się chandryczą, kto ma tam zarządzać. Curran spojrzał na mnie. - Kiedy to było, pięć miesięcy temu? - Właśnie o to chodzi. Po jednej stronie znajdują się najemnicy, którzy mają doświadczenie. Po drugiej stronie znajdują się pracownicy obsługi

Magic Gifts

technicznej. Wolą Salomona było, aby obie grupy miały równy udział w Gildii, ale obie strony nienawidzą się wzajemnie. To przypomina stąpanie po polu minowym, więc są zmuszeni poddać się czemuś w rodzaju arbitrażu, żeby ostatecznie zdecydować, kto ma zarządzać Gildią. - Tyle tylko, że tkwią w martwym punkcie – odgadł Curran. - Tak, tkwią. Najwyraźniej Jim sądzi, że powinnam rozwiązać ten węzeł. Nieżyjący już założyciel Gildii ukrywał swoją zmiennokształtność. Przekazywał dwadzieścia procent dochodów Gildii dla Gromady. Tak długo jak Gildia tkwiła w martwym punkcie, nikt nie wypłacał pieniędzy, a alfy Gromady chciały, żeby strumień dochodów ponownie napływał. Wywierali presję na Jima, a Jim wywierał ją na mnie. Spędziłam w Gildii wiele lat i należałam do jej weteranów. Jim był w bardzo podobnej sytuacji, lecz w przeciwieństwie do mnie miał więcej szczęścia i zachował więcej swobody w życiu prywatnym. Nie miałam prywatności. Byłam Małżonką Gromady. To była cena, którą płaciłam za bycie z Curranem, ale nie musiało mi się to podobać. Jego Królewska Mość wypił herbatę. - Nie cieszy cię rozstrzyganie sporu? - Wolałabym gryźć kamienie. Ta rozgrywka toczy się pomiędzy Markiem a weteranami kierowanymi przez Czterech Jeźdźców, a oni gardzą sobą. Nie są zainteresowani osiągnięciem porozumienia. Chcą tylko obrzucać się błotem nad stołem konferencyjnym.

Magic Gifts

Złote światełka zaiskrzyły w jego oczach. - Zawsze możesz przejść do planu B. - Tłuc wszystkich na krwawą miazgę, aż się zamkną i zaczną współpracować? - Właśnie. To pozwoliłoby mi poczuć się lepiej. - Zawsze mogę zastosować twoją metodę. Curran uniósł jasne brwi. - Ryczeć, aż wszyscy się posiusiają. Cień samozadowolenia mignął mu na twarzy, zastąpiony niewinnością. - To bzdura. Zawsze jestem rozsądny i prawie nigdy nie ryczę. Nawet nie pamiętam, jakie to uczucie, stuknąć kilkoma łbami o siebie. Władca Bestii Atlanty, łagodny i światły monarcha. - Jakiś ty postępowy, Wasza Królewska Mość. Błysnął kolejnym szerokim uśmiechem. W kabinie obok nas, mężczyzna-nekromanta sięgnął pod stół i wydobył prostokątne etui z drzewa różanego. Dziesięć do jednego, że w środku była jakaś biżuteria.

Magic Gifts

Skinęłam na Currana. - Twoja kolej. Jak minął ci dzień? - Był pracowity i pełen nudnych bzdur, z którymi nie chciałem mieć do czynienia. Jasnowłosa kobieta otworzyła etui. Oczy jej rozbłysły. - Szczury toczą wewnętrzny spór o kilka mieszkań, które kupili. Cały dzień zajęło mi rozwikłanie tego – Curran wzruszył ramionami. Kobieta wyłuskała z etui złoty naszyjnik. Kołnierz wykonany z jednakowych, półtoracalowej szerokości segmentów bladego złota, błyszczał w świetle magicznych lamp. Nalałam nam więcej herbaty. - Ale odniosłeś zwycięstwo. - Oczywiście. – Curran napił się herbaty. – Wiesz, możemy zatrzymać się na noc w mieście. - Dlaczego? - Ponieważ dzięki temu, nie będziemy musieli przez godzinę jechać z powrotem do Twierdzy, zanim będziemy mogli pobaraszkować. Heh.

Magic Gifts

Krzyk poderwał mnie na nogi. W kabinie blond nekromantka zaciskała palce na naszyjniku, próbując złapać oddech. Mężczyzna patrzył na nią z twarzą zastygłą w przerażoną maskę. Kobieta szarpała gardło, kalecząc ciało. Szyja pękła z suchym trzaskiem, a ona sama runęła na podłogę. Mężczyzna rzucił się w dół, ciągnąc za naszyjnik. - Amanda! Och, mój Boże! Za nim widać było dwie pary czerwonych wampirzych oczu

spoglądających na nas przez okno. O cholera. Wyciągnęłam Zabójcę z pochwy na plecach. Wyczuwając nieumarłych blade ostrze zaczarowanego miecza pokryło się wilgocią, wysyłając smużki białych oparów w powietrze. Przyćmiony karminowy blask źrenic wampira rozgorzał jaskrawym szkarłatem. Cholera. Restauracja właśnie uaktualniła swoje menu o świeżego człowieka. Ciało zawrzało na ramionach Currana. Kości rozrastały się, mięśnie skręcały jak gładkie liny, skóra porastała futrem. Ogromne pazury wysunęły się z nowych łap Currana. Wampiry uniosły się z przysiadu. Curran stanął obok mnie, niemal osiem stóp twardych jak stal mięśni. Ścisnęłam rękojeść Zabójcy, wyczuwając znajomą, uspokajającą teksturę. Krwiopijcy reagowali na nagłe poruszenie, jasne światło, głośne dźwięki – wszystko to sygnalizowało zdobycz. Cokolwiek mam zrobić, muszę to zrobić szybko i skutecznie. Sama krew tego nie zapewni, nie wtedy, gdy każdy stół był pełen surowego mięsa.

Magic Gifts

Okno eksplodowało kaskadą lśniących odłamków. Wampiry przeszybowały przez nie jakby miały skrzydła. Lewy wampir wylądował na stole, z szyi zwisała mu resztka łańcucha. Prawy wpadł w poślizg na gładkim parkiecie i wpadł na inny stół, rozrzucając krzesła. Krzyknęłam i z wyciągniętym Zabójcą rzuciłam się sprintem w stronę lewego. Curran warknął i skoczył ku prawemu krwiopijcy, jednym potężnym susem przebywając połowę dzielącej ich odległości. Mój wampir utkwił we mnie jarzący się wzrok. Spojrzałam mu w oczy. Głód. Przypominało to spoglądanie w starożytną otchłań. Za tymi oczami wrzał umysł uwolniony z łańcucha. Chciałem go dosięgnąć i zmiażdżyć, jak pluskwę pomiędzy paznokciami. Ale zrobienie tego mogło mnie zdradzić. Równie dobrze mogłam podarować Rodowi próbki swojej krwi ozdobione piękną kokardką. - Tutaj! – przekręcałam nadgarstek sprawiając, że refleksy światła z magicznych lamp tańczyły na powierzchni klingi Zabójcy. Spójrz. Błyszczy. Wzrok krwiopijcy utkwiony był w ostrzu. Wampir pochylił się, rozstawiając szeroko przednie kończyny, wbijając w stół żółte szpony, jak pies przed zaatakowaniem. Drewno ugięło się. Łańcuch, pobrzękując, ześlizgnął się wzdłuż krawędzi stołu. Nie ma mowy o ucięciu szyi. Pętla łańcucha może zablokować ostrze.

Magic Gifts

W bębenki moich uszu uderzył piskliwy krzyk kobiety. Wampir zasyczał i szarpnął się w kierunku dźwięku. Wskoczyłam na krzesło obok stołu i pchnęłam w bok i do góry. Ostrze Zabójcy wślizgnęło się pomiędzy żebra wampira. Koniec napotkał sztywny opór i przeciął go. Trafiłam w serce. Banzai. Krwiopijca zaskrzeczał. Puściłam miecz. Wampir odchylił się do tyłu z Zabójcą zatopionym po rękojeść w klatce piersiowej, zatoczył jak pijany i runął na podłogę, trzepocząc się jak ryba na suchym lądzie. Po lewej stronie Curran wbił pazury w ciało pod brodą wampira. Ich zakrwawione końce ukazały się z tyłu szyi krwiopijcy. Wampir usiłował pochwycić go szponami. Curran wbił głębiej monstrualną łapę, drugą uchwycił wampira za szyję i oderwał głowę od ciała. Pozer. Gwałtownie obrócił głowę w bok, sprawdzając, czy ze mną wszystko w porządku. Wszystko trwało około pięciu sekund, a czułam jakby to była wieczność. Oboje byliśmy w jednym kawałku. Odetchnęłam. W restauracji panowała cisza, za wyjątkiem mężczyzny-nekromanty szlochającego na podłodze i ochrypłego syczenia wampira rzucającego się konwulsyjnie, gdy zatopiony w nim miecz wchłaniał do ostrza substancje odżywcze. W odległym rogu mężczyzna porwał berbecia z krzesełka, chwycił żonę za rękę i wybiegł. Krępi goście poderwali się równocześnie. Krzesła przewracały się, łomotały stopy, ktoś sapał. Rzucili się do drzwi. W mgnieniu oka miejsce

Magic Gifts

opustoszało. Chwyciłam Zabójcę i pociągnęłam. Wysunął się z ciała z łatwością. Brzegi rany zapadły się, ciemnobrązowe od krwi rozlanej przez cięcie. Zamachnęłam się mieczem i jednym szybkim ciosem odcięłam wampirowi głowę,. Zawsze powinieneś skończyć to, co zacząłeś. Płynnie przekształcając się kurczyły się ramiona Currana, szare futro topniało na skórze. Normalny zmiennokształtny potrzebowałby drzemki po dwukrotnej zmianie postaci w tak krótkim czasie, ale Currana właściwie nie dotyczyły zasady typowego zmiennokształtnego. Poszedł do mężczyzny-nekromanty, podciągnął go do pozycji pionowej i potrząsnął nim z wyrazem głębokiej pogardy na twarzy. Niemal mogłam usłyszeć, jak facetowi zagrzechotały zęby w czaszce. - Spójrz na mnie. Skup się. Nekromanta patrzył na niego szeroko otwartymi oczami i tępą miną. Uklękłam przy kobiecie-nawigatorze i dotknęłam jej nadgarstka, trzymając się z dala od szyi i złotej obręczy. Brak tętna. Naszyjnik ściskał gardło jak złoty sznur, miał intensywnie ciemnożółtą barwę, niemal pomarańczową. Skóra naokoło niego była jaskrawo czerwona i szybko zmieniała kolor, przechodząc w fiolet. Podniosłam jej torebkę, wyciągnęłam portfel i otworzyłam. ID Rodu. Amanda Sunny, czeladniczka, poziom drugi. Dwadzieścia lat, a teraz nie żyje. Curran badał wzrokiem twarz czeladnika.

Magic Gifts

- Co się stało? Co zrobiłeś? Mężczyzna wciągnął głęboki oddech i zalał się łzami. Curran puścił go z obrzydzeniem. Jego oczy zalewało czyste złoto – był wkurzony. Podeszłam do biurka gospodyni i znalazłam telefon. Proszę, działaj... Sygnał wybierania. Tak! Wybrałam numer biura. Były szanse, że Andrea nadal tam jest. - Cutting Edge – powiedział głos Andrei. - Jestem w Arirang. Dwoje nawigatorów było na obiedzie. Mężczyzna podarował kobiecie złoty naszyjnik, a ten zadusił ją na śmierć. Mam przed sobą dwa martwe wampiry i jedne zwłoki człowieka. - Trzymaj się. Będę tam w ciągu trzydziestu minut. Rozłączyłam się i wybrałam numer Kasyna. - Kate Daniels do Ghasteka. Pilne. - Proszę poczekać – powiedział kobiecy głos. Telefon zamilkł. Nuciłam do siebie i oglądałam ID. Nie wiedziałam, który z Panów Umarłych odpowiadał za Amandę, ale znałam Ghasteka, był najlepszym z siedmiu obecnych w mieście. Był też żądny władzy i kandydował do objęcia przywództwa nad Rodem w Atlancie. W tej chwili znajdował się w

Magic Gifts

centrum zainteresowania i mogłam liczyć na szybką reakcję. Minęła chwila. Następna. - Co się dzieje, Kate? – odezwał się w słuchawce głos Ghasteka. Musiał być czymś zajęty, bo nie udało mu się ukryć irytacji w głosie. – Tylko szybko, proszę. Jestem w trakcie ważnej sprawy. - Mam jednego martwego czeladnika, jednego rozhisteryzowanego czeladnika, dwa martwe wampiry, jednego wkurzonego Władcę Bestii z zakrwawionymi rękami i pół tuzina przerażonego personelu restauracji. Wystarczająco szybko dla ciebie? Głos Ghasteka nagle nabrał dziarskiego tonu. - Gdzie jesteś? - Arirang w Greenpine. Przywieź jednostki odkażania i worki na zwłoki. Odłożyłam słuchawkę. Kelner wyszedł zza drzwi i podszedł do naszego stołu – jego twarz była lekko zielonkawa. Reszta personelu prawdopodobnie była stłoczona na zapleczu, przerażona, nie wiedząc czy niebezpieczeństwo minęło. - Czy to koniec? Curran odwrócił się do niego. – Tak, to koniec. Ród jest w drodze, żeby posprzątać ten bałagan. Możesz przyprowadzić wszystkich, jeśli to pozwoli im poczuć się lepiej. Gwarantujemy wam bezpieczeństwo.

Magic Gifts

Kelner wybiegł. Ktoś krzyknął. Chwilę później drzwi się otworzyły i wylali się z nich ludzie: starszy koreański mężczyzna, starsza kobieta, która nas przywitała, kobieta, wyglądająca na jej córkę oraz kilku mężczyzn i kobiet w strojach kelnerów i kucharzy. Młodsza kobieta przyprowadziła chłopca. Nie mógł mieć więcej niż pięć lat. Właściciele stłoczyli się w kabinach wokół nas. Chłopiec patrzył na dwa wampiry wielkimi jak spodki oczami, ciemnymi jak wiśnie. Usiadłam na krześle obok Currana. Objął mnie i przyciągnął bliżej do siebie. - Przykro mi z powodu kolacji. - W porządku. Patrzyłam na martwą kobietę, Dwadzieścia lat. Ledwo otrzymała szansę, by żyć. Widziałam niemało śmierci, ale z jakiegoś powodu widok Amandy na podłodze, jej chłopaka szlochającego spazmatycznie, zmroził mnie do szpiku kości. Oparłam się o Currana, czując jak ciepło jego ciała przenika przez mój T-shirt. Było mi tak zimno i naprawdę potrzebowałam jego ciepła.

Magic Gifts

Rozdział 2

Karawana czarnych SUV-ów wjeżdżała na parking, a ich zaczarowane wodne silniki robiły ogłuszający hałas. Napędzane magią samochody nie poruszały się zbyt szybko, a dźwięk jaki im towarzyszył przypominał łoskot lawiny skał uderzających w pędzący pociąg, ale było to lepsze niż nic. Obserwowaliśmy SUV-y przez rozbite okno, hałas ucichł, kiedy zaparkowały na odległym końcu i wypluły z siebie ludzi, wampiry i worki na zwłoki. Ghastek wysiadł z pojazdu jadącego na czele, wyglądając absurdalnie nie na miejscu w czarnym golfie i czarnych, szytych na miarę spodniach. Wszedł przez drzwi, przez sekundę lustrował wzrokiem miejsce zajścia i podszedł do nas. Oczy Currana pociemniały. - Założę się o dolara, że spieszy by mnie zapewnić, że nie byliśmy w niebezpieczeństwie. - To zakład dla frajera. Między Gromadą a Rodem panował bardzo kruchy pokój. Nikt z nas nie chciał zrobić niczego, co mogłoby mu zaszkodzić. Ród działał sprawnie, musiałam im to przyznać. Jedna ekipa podeszła do wampirów, druga do ciała kobiety, a trzecia do załamanego czeladnika. Dwie kobiety i mężczyzna, ubrani w garnitury, ruszyli prosto w kierunku kabiny, w

Magic Gifts

której siedzieli właściciele. Ghastek podszedł na tyle blisko, by móc być usłyszanym. - Chcę, żeby to było zupełnie jasne: to nie była próba zabicia któregokolwiek z was. Czeladnik nie powinien się tutaj znajdować, a osoby odpowiedzialne za całe zajście będą surowo ukarane. Curran wzruszył ramionami. - Nie martw się Ghastek. Wiem, że gdyby usiłowano nas zabić, ściągnięto by więcej niż dwa wampiry. - Co tu się wydarzyło? – zapytał Ghastek. - Byli na kolacji – powiedziałam. – Wydawali się szczęśliwi. Chłopak podarował jej naszyjnik, a ten ją zadusił. - Więc, jak rozumiem, Lawrence sam osobiście jej nie zranił. - Nie – powiedział Curran. – Był w szoku, patrząc jak dziewczyna umiera. Ghastek ponownie zlustrował miejsce zajścia – wyglądał, jakby chciał znaleźć się gdziekolwiek indziej, byle nie tutaj. - Jeszcze raz ogromnie przepraszamy za sprawienie kłopotu. - Przeżyjemy – powiedział Curran. Jeden z członków Rodu odsunął się od ciała Amandy.

Magic Gifts

- Naszyjnik przylgnął do skóry. Nie wydaje się, żeby miał jakiś mechanizm blokujący. To lite pasmo złota. - Zostawcie to – powiedział Ghastek. – Zdejmiemy to później. Gdybym była na ich miejscu, przecięłabym to podczas przewagi techniki i wsadziła do pojemnika na niebezpieczne substancje. Mężczyzna w średnim wieku wdarł się do restauracji, za nim weszła młoda kobieta i chłopiec, wyglądający na siedmiolatka. Spojrzałam na kobietę i szczęka mi opadła. Była dojrzałą nastolatką, gdzieś na pograniczu pomiędzy dziewczyną a kobietą. Fantastycznie zbudowana: pełne piersi, wąska talia i krągłe biodra. Poruszała się z naturalnym wdziękiem na długich smukłych nogach. Spływające z głowy włosy miały tak dokładnie złoty kolor, że gdybym nie wiedziała lepiej, mogłabym przysiąc, że to było złoto. Miała anielską, owalną twarz o bladej skórze. Spojrzała na mnie przelotnie. Tęczówki były intensywnie ciemnoniebieskie, a oczy kilkakrotnie starsze od twarzy. Była piękna. Nie była także człowiekiem. Ewentualnie przehandlowała swoje ciało czemuś nieludzkiemu w zamian za wygląd. Curran obserwował ją. Jego nozdrza nieco się rozszerzyły, gdy wdychał jej zapach i w trzewiach poczułam uderzenie prawdziwej zazdrości. No cóż, to był nowy i niepożądany stan rzeczy. Ghastek również skupił uwagę na kobiecie z tym rodzajem klinicznego zainteresowania, który zwykle przeznaczony jest dla dziwnego insekta.

Magic Gifts

- Przyszli zbolali rodzice. Spotkałem się z nimi wcześniej. - Czy to jest jej siostra? – zapytałam. - Nie, to jest jej matka, pani Sunny. Chłopiec jest bratem Amandy. Nie człowiek. Mężczyzna w średnim wieku zobaczył kobietę-nawigatora, której ciało Ród właśnie ładował na nosze. - Amanda! Jezu Chryste, Amanda! Dziecinko! Rzucił się do Amandy. - O Boże. O Boże. Złotowłosa kobieta pobiegła za nim, ciągnąc chłopca za sobą. - Nie podchodź do niej za blisko! Mężczyzna pochwycił rękę Amandy. Złota obręcz otworzyła się trzaskiem. Niesamowite, łagodne światło zapłonęło w naszyjniku rozświetlając złoto. - O Bo… - ojciec Amandy zamilkł w pół słowa sparaliżowany przez naszyjnik. Jego dłoń cal po calu sunęła w kierunku naszyjnika. - Przestań! – warknął Curran. Mężczyzna znieruchomiał powstrzymany wyraźnym rozkazem w głosie. Już się poruszałam.

Magic Gifts

Złotowłosa kobieta przecisnęła się obok mężczyzny, szarpnięciem zerwała naszyjnik z szyi Amandy, odwróciła się i pchnęła go w stronę gardła chłopca. Złota obręcz zamknęła się na szyi dziecka i przywarła do skóry. Zabrakło mi pół sekundy. Chłopiec dyszał. Jego ojciec potrząsał głową, jakby budził się ze snu. Złotowłosa kobieta spojrzała na mnie starymi oczami i uśmiechnęła się. *** - Co ty sobie myślisz? – warknęłam. – Ten naszyjnik właśnie zabił twoją córkę. - To nie twoja sprawa – powiedziała złotowłosa kobieta. - Zdejmij to. Natychmiast. Uśmiechnęła się szyderczo. - Nie mogę. Wiedziała dokładnie, co ten naszyjnik robił. Dokonała świadomego wyboru pomiędzy synem a mężem. Chłopiec wbił palce w szyję i próbował podważyć naszyjnik, żeby go rozluźnić. Naszyjnik ani drgnął. Skóra wokół złotej obręczy stała się różowa. Musimy ściągnąć z niego tę rzecz.

Magic Gifts

Mężczyzna spojrzał na nią. - Aurellia? Co się dzieje? Co to znaczy? - Nie martw się o to – odpowiedziała mu. – Wyjaśnię ci to później. - Nie, wyjaśnisz to teraz. - Curran stanął obok mnie. - Muszę się z tym zgodzić – powiedział Ghastek. Kobieta uniosła podbródek. - Nie masz władzy nade mną. - Aurellia, co się dzieje? – dopytywał się jej mąż. -

Wręcz

przeciwnie.

Mamy

wszelkie

pełnomocnictwa,

których

potrzebujemy. – Ghastek pstryknął palcami. U jego boku, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pojawiła się kobieta w garniturze i okularach. - Naszyjnik spowodował śmierć zatrudnianej przez nas czeladniczki. Wydaliśmy znaczne sumy pieniędzy na jej wyszkolenie, nie wspominając już o cenie dwóch wampirów, które straciliśmy w rezultacie jej śmierci. Jeśli utrudnisz nasze śledztwo w sprawie tego incydentu poprzez zabranie nam materiału dowodowego, uzyskamy decyzję sądową nakazującą ci zwrot naszyjnika. A gdy zdecydujemy się prowadzić tę sprawę dalej, znajdziesz się w sytuacji podlegającej zaskarżeniu Niektórzy ludzie trzymają agresywne psy. Ghastek miał agresywnych prawników. Jeśli dostanie chłopca w swoje ręce, znajdzie sposób na zdjęcie

Magic Gifts

naszyjnika. Nawet, jeśli będzie musiał ściąć głowę dziecku, aby go dostać. Nie mogłam pozwolić, żeby Ród zabrał chłopca. - To miłe – powiedziałam. – Mam prostsze rozwiązanie. Zdejmij naszyjnik dziecku natychmiast, a ja cię nie zabiję. - Zaczekaj cholerną chwilę. – Ojciec Amandy stanął pomiędzy mną a swoją żoną. – Uspokójcie się wszyscy. Po prostu uspokójcie się. - Daj mi dziecko a nikt nie zostanie zraniony – powiedziałam. – Nikt mnie nie powstrzyma. - To dziecko ma na sobie nasze dowody – powiedział Ghastek. Oczy Currana zapłonęły złotem. Spojrzał na kobietę wzrokiem alfy. Wzdrygnęła się. - Oddaj mi dziecko – powiedział Curran, w jego głosie słychać było głębokie, nieludzkie warczenie. - W porządku. – Aurellia pchnęła chłopca w naszym kierunku. – Bierz go. Curran zgarnął chłopca z podłogi i podniósł do góry. Ghastekowi zrzedła mina. Wygraliśmy tę rundę. - Oddaj mi mojego syna – zażądał mężczyzna. Curran tylko spojrzał na niego.

Magic Gifts

- W najlepszym interesie chłopca jest pozostanie pod naszą opieką – powiedział Ghastek. – Posiadamy lepszy sprzęt. - To nie w wasz sprzęt wątpię – powiedział Curran. – Powątpiewam w waszą etykę i intencje. - Co to ma znaczyć? – Ghastek przymrużył oczy. - To znaczy, że naszyjnik jest dla ciebie ważniejszy niż chłopiec – powiedziałam. – Utniesz chłopcu głowę, żeby go dostać. - To jest gruba przesada – Pan Umarłych skrzyżował ramiona. – Nigdy nie zabiłem dziecka. - Och, kiedy to robisz, to nigdy nie jest zabójstwo – powiedziałam. – To zawsze jest godna pożałowania, przypadkowa ofiara. - Nie możesz tego zrobić – Ojciec Amandy stanął przed Curranem. - Nie możesz zabrać mojego syna. - Owszem, mogę – powiedział Curran. – Zapewnimy mu bezpieczeństwo. Jeśli twoja żona zdecyduje się wyjaśnić, co się dzieje, rozważę zwrócenie go. - Pieprz się – powiedziała złotowłosa kobieta. – Wczołgaj się z powrotem do tej ciemnej nory, z której wyszedłeś. Nie lubię ani ciebie, ani twojego gatunku. Odwróciła się i wyszła z restauracji. Jej mąż znieruchomiał na chwilę rozdarty między synem a żoną.

Magic Gifts

- To nie koniec – powiedział wreszcie i pobiegł za Aurellią. - Daj nam chłopca – powiedział Ghastek tonem pełnym perswazji. - Ani myślę – powiedział Curran. – Jeśli chcesz go później wypytać, zapraszamy do złożenia wizyty w Twierdzy. Członkowie Rodu wokół nas spięli się. Dwa wampiry w rogu pochyliły się do przodu. Wyciągnęłam ostrze Zabójcy. Miałam sporo praktyki więc zrobiłam to szybko. Kobieta prawnik odskoczyła do tyłu. Matowe ostrze dymiło, wyczuwając nieumarłych. Chodź, Ghastek. Zabawimy się tej nocy Ghastek westchnął. - Dobrze. Później dokonamy niezbędnych ustaleń. Curran ruszył do drzwi. Odczekałam chwilę i poszłam za nim, stawiając pierwsze dwa kroki tyłem do Currana, żeby się upewnić, że z ciemności żaden nieumarły nie wskoczy mu na plecy. Drzwi Arirang zamknęły się za nami. Głos Ghasteka zawołał: - Dobra, ludzie, z powrotem do roboty. Ustalmy przebieg wydarzeń dzisiejszej nocy. - Jak masz na imię? – zapytał Curran. Chłopiec przełknął.

Magic Gifts

- Roderick. - Nie bój się – powiedział Curran, głosem w którym słychać było nieludzkie warczenie. – Zapewnię ci bezpieczeństwo. Jeśli coś ci zagrozi, zabiję to. Chłopiec przełknął ślinę. Ten gigantyczny, straszny mężczyzna z płonącymi oczami i nieludzkim głosem, po prostu zabrał go od rodziców, ale ma się nie bać, bo on zabije wszystko co się rusza. Kopnąć w tyłek za taką uspokajającą strategię, Wasza Wysokość. - Może bałby się mniej, gdybyś przestał warczeć i wyłączył te reflektorki w oczach – mruknęłam. Płomień w oczach Currana zgasł. - Będzie dobrze – powiedziałam do Rodericka. – Chcemy tylko zdjąć ten naszyjnik, a potem będziesz mógł wrócić do swoich rodziców. Będzie dobrze. Obiecuję. Jeśli naszyjnik ściśnie mu szyję, wówczas to będzie cholerna sprawa, z którą ani ja, ani Curran, ani ktokolwiek inny nie będzie mógł nic zrobić. Musimy zawieźć go do szpitala w Twierdzy. Przeszliśmy przez parking akurat w chwili, gdy Andrea wysiadała z dżipa Gromady.

Magic Gifts

Rozdział 3

Doolittle pochylił nad chłopcem i badał naszyjnik za pomocą szkła powiększającego. Ciemnoskóry, o włosach przyprószonych siwizną, medyk Gromady wyglądał na nieco powyżej pięćdziesiątki. Doolittle był najlepszym medyko-magiem, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Ściągał mnie z granicy śmierci tak wiele razy, że przestaliśmy z tego żartować. W Doolittle’u było coś kojącego. Czy sprawiał to jego sposób bycia, życzliwość oczu, czy też miękki południowy akcent zabarwiony nutką akcentu z wybrzeża Georgii, tego nie wiedziałam. W chwili, gdy wszedł do pokoju Roderick się odprężył. W trzydzieści sekund dobili targu: jeśli Roderick wytrzyma zachowując się spokojnie, to dostanie lody. Nie dlatego, żeby Rodericka trzeba było przekupywać. Dotarcie do Twierdzy zajęło nam prawie godzinę, a przez całą tę jazdę nie powiedział ani jednego słowa. Nie poruszał się, nie wiercił się, ani nie robił żadnej z rzeczy, które wyprawia siedmioletni dzieciak w samochodzie. Po prostu siedział spokojnie, a jego brązowe oczy były szeroko otwarte, jak oczy małej sówki. Doolittle przycisnął kciuk i palec wskazujący tuż pod i nad naszyjnikiem, rozciągając skórę. Zarysowało się naczynie krwionośne. Wyraźnie widoczna żyła biegła spod złotej opaski pod skórę i wrastała w mięśnie szyi jak cienki korzeń.

Magic Gifts

- Czy to boli, kiedy naciskam tutaj? – zapytał. - Nie – powiedział Roderick. Jego głos był tylko nieco głośniejszy od szeptu. Doolittle spróbował w innym miejscu. - A teraz? - Nie. Doolittle puścił go i poklepał ramię Rodericka. - Sądzę, że na dzisiejszy wieczór skończyliśmy. - Teraz lody? – zapytał Roderick cichym głosem. - Teraz lody – potwierdził Doolittle. – Lena! Zmiennokształtna kobieta wsadziła czerwoną głowę do pokoju. - Ten młody dżentelmen musi dostać lody – powiedział Doolittle. – Zapracował na nie. - O rany! – Lena zrobiła wielkie oczy i wyciągnęła rękę. – Więc lepiej zapłacę. Chodź. Roderick zeskoczył z krzesła i bardzo ostrożnie ujął jej rękę. - Jakie lody lubisz? – spytała Lena wyprowadzając go z pokoju.

Magic Gifts

- Czekoladowe – powiedział cicho chłopiec z lekkim wahaniem w głosie. - Mam mnóstwo czekoladowych… Drzwi zamknęły się za nimi. Doolittle popatrzył na drzwi i westchnął. - Naszyjnik zakorzenił się w wyrostku mostkowo-obojczykowym. Jeśli spróbuję go wyciąć, chłopiec się wykrwawi. Mówiliście, że to jego własna matka zatrzasnęła na nim to paskudztwo? - Tak – powiedział Curran. - Kołnierz rozjarzył się, kiedy jej mąż podszedł blisko – powiedziałam. – Sięgał po niego ręką i wtedy ona szarpnęła naszyjnikiem dalej od niego i zatrzasnęła na chłopcu. - Zatem prawdopodobnie był przeznaczony dla jej męża – powiedział Doolittle. - Albo to, albo równie dobrze nadarzyła się okazja do przestępstwa. – powiedziałam. – Wystarczyłaby jakakolwiek szyja, a chłopiec był najbliżej. - I to zabiło dziewczynę natychmiast? – zapytał Doolittle. - Prawie – powiedział Curran. - Dziwne. Nie wydaje się, żeby to w tej chwili czyniło krzywdę chłopcu, poza zakorzenieniem się.

Magic Gifts

- Czy to go boli? – zapytałam. - Wydaje się, że nie – Doolittle oparł się o krzesło. – „Korzenie” przesuwają się pod naciskiem, więc wszelkie próby przecięcia naszyjnika mogą sprawić, że się skurczy. Nie chcę przy nim majstrować. - Kobieta – powiedział Curran. Myślałam głośno. - Ona nie znajdowała się pod wpływem blasku. Więc, albo jest odporna, albo wie, jak to działa. - Chłopiec nie płakał, kiedy zabierałeś go od matki? – zapytał Doolittle. - Nie – powiedziałam. Medyko-mag ponownie spojrzał na drzwi. - Dziecko jest bardzo bierne i grzeczne. Nie odzywa się, o ile nie zwrócisz się do niego. Nie przejmuje inicjatywy. Ten chłopiec robi wszystko, żeby stać się niewidocznym. Czasami jest to oznaka nieśmiałości. Czasami to oznaka maltretowania emocjonalnego lub zaniedbania. – Doolittle skrzyżował ramiona. – Takie oskarżenie nie może być rzucane pochopnie. Jest to tylko coś, o czym należy pamiętać przy kontaktach z nią. Jeśli ona jest uczuciowo chłodna, to może nie czuć żadnego przywiązania do niego. Pozwólcie mi wykonać pewne testy. Im szybciej ustalimy, czym jest ten naszyjnik, tym lepiej. Wyszliśmy z ambulatorium i szliśmy długim korytarzem, kierując się w

Magic Gifts

stronę schodów prowadzących do naszych pokoi na szczycie wieży. Godziny w Twierdzy przesunięte były w kierunku nocy. Dla większości ludzi godzina dwudziesta druga oznaczała wieczór i prawdopodobnie porę snu – zarówno energia elektryczna, jak i opłaty za naładowane powietrze stanowiły znaczny wydatek i ludzie dążyli do jak najlepszego wykorzystania światła dziennego. Dla zmiennokształtnych godzinna dwudziesta druga oznaczała raczej szesnastą. Na korytarzu panował ruch. Napotykani zmiennokształtni pochylali głowy, kiedy ich mijaliśmy. - Coś mi przyszło do głowy. – powiedziałam. - Czy nie wydaje ci się, że gdy czeladnik dawał naszyjnik Amandzie, to był on jaśniejszy? Curran zmarszczył brwi. - Tak. Niemal białe złoto. - A teraz jest prawie pomarańczowy. - Myślisz, że żywi się gospodarzem? - Wydaje się, że to ma sens. Być może odczuwa łaknienie. Dziewczyna zmarła natychmiast, bo naszyjnik był głodny. Teraz jest syty, więc czeka na odpowiedni moment. - Musimy porozmawiać z czeladnikiem – powiedział Curran. – I kobietą. - Tak, kobieta. Nadnaturalnie piękna kobieta z długimi, spływającymi włosami… Nie możesz jej zapomnieć. Curran odwrócił głowę, by na mnie spojrzeć.

Magic Gifts

- Co? - To, że to coś, co chciałabym wiedzieć. - Wzruszyłam ramionami. – Jutro pomówię z czeladnikiem. - Pójdę z tobą. I dlaczego chce to zrobić? Wyobraziłam sobie próbę przesłuchania w obecności Władcy Bestii. Czeladnik spojrzy na niego raz i z krzykiem ucieknie gdzie pieprz rośnie. - Nie. - Ciągle powtarzasz to słowo – powiedział. – Czy to coś znaczy? - To znaczy, że nie chcę, żebyś poszedł ze mną. W chwili, gdy wejdziesz do pokoju, on zamknie się w sobie z czystego instynktu samozachowawczego. Pozwól, że ja się tym zajmę. Zaczęliśmy wchodzić po schodach. Nasze czwarte piętro było na samej górze i teraz naprawdę mogłabym skorzystać z windy. Curran zachował spokojny ton głosu. - Bez twojej pomocy, przez prawie piętnaście lat jakoś udawało mi się całkiem dobrze radzić sobie z Rodem. - Jak sobie przypominam, bez mojej pomocy miałeś niemal wojnę. I nie będę miała do czynienia z Rodem. Będę miała do czynienia z jednym konkretnym czeladnikiem stojącym w obliczu sankcji i przerażonym do

Magic Gifts

szaleństwa. - Jeśli naprawdę myślisz, że beze mnie Ghastek dopuści cię do niego, to jesteś szalona – powiedział Curran. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. - Zabiorę swoje boudy i straż osobistą, ubiorę ich na czarno, wsadzę na konie i pojadę do Kasyna. Potem wybiorę grupę najbardziej przerażających zmiennokształtnych i wyślę ich z informacją, że Małżonka prosi o audiencję. Czy naprawdę myślisz, że Ród każe mi długo czekać? To dobrze, że wokół nas nie było żadnej podpałki ani papieru, bo od iskier sypiących się z naszego trykania głowami Twierdza mogłaby stanąć w płomieniach. Oboje byliśmy zmęczeni i wkurzeni. Ponad nami Jim wyszedł zza rogu na półpiętro i stanął w miejscu, najwyraźniej sądząc, że mógłby uciec okręcając się na pięcie i udając się w zupełnie innym kierunku. Curran odwrócił ku niemu twarz. To prawda, wpadłeś. Jim westchnął i skierował się ku nam dziarskim krokiem. Wysoki, ze skórą koloru mocnej kawy i ubrany na czarno Jim wyglądał jakby został wyrzeźbiony z bryły masywnych mięśni. Logika podpowiadała, że kiedyś tam musiał być niemowlęciem, a następnie dzieckiem, ale patrząc na niego byłeś niemal przekonany, że jakieś bóstwo dotknęło ziemi różdżką i ogłosiło: „tutaj pojawi się pieprzony gnojek”, no i zaistniał Jim, w pełni ukształtowany, ubrany, gotów do działania. Był alfą Klanu Kotów, Szefem

Magic Gifts

Bezpieczeństwa Gromady i najlepszym przyjacielem Currana. Zatrzymał się obok nas. - Czy zweryfikowałeś już Wilki z Wyspy? – zapytał Curran. - Nie. - Kim są Wilki z Wyspy? – zapytałam. - To mała wataha z Floryda Keys – powiedział Curran. – Ośmioro ludzi. Proszą o przyłączenie się do nas, ale z jakiegoś powodu nasz Szef Bezpieczeństwa celowo ociąga się ze sprawdzeniem ich przeszłości. Jim machnął trzymanym w ręku plikiem papierów. - Szef Bezpieczeństwa ma do czynienia z dwoma kradzieżami, czterema morderstwami i porzuceniem posterunku. - Morderstwa? – zapytałam. Jim skinął głową. - Dałem wilkom słowo – powiedział Curran. - Nie sprzeciwiam się przyjęciu ich – Jim rozłożył ręce. – Jedynie, mówiąc to, chciałbym mieć pewność, że zanim kogoś nowego przyjmiemy, ludzie, których tu mamy są bezpieczni. A propos, Kate, czy przejrzałaś dokumenty Gildii, które ci przesłałem?

Magic Gifts

Odwracamy uwagę, prawda? Posłałam mu twarde spojrzenie, które odbiło się od Jima jak grad od chodnika. - Do pewnego stopnia. Byłam zajęta. - Widzisz? – Jim wskazał na mnie. – Twoja towarzyszka robi to samo, co ja. Wyznacza priorytety. Dostanę go za to. O tak. Curran spojrzał na Jima. - Potrzebujesz mojej pomocy przy sprawdzaniu ich przeszłości? Mięśnie na twarzy Jima drgnęły. - Nie. Poradzę sobie. Ha! On też nie chciał mieć Currana na głowie. - Nie martw się. On idzie ze mną przeprowadzać śledztwo w pewnej sprawie. - Do miasta? – zapytał Jim. - Tak. - To świetny pomysł. Powinniście iść obydwoje. Do miasta. Curran i ja popatrzyliśmy na siebie.

Magic Gifts

- On stara się nas pozbyć – powiedziałam. - Myślisz, że planuje zamach stanu? – zastanawiał się Curran. - Mam nadzieję, że tak – zwróciłam się do Jima. – Czy istnieje szansa, że obalisz tyrańskiego Władcę Bestii i jego chorą psychicznie Małżonkę? - Tak, chcę mieć wakacje – powiedział Curran. Jim pochylił się ku nam i powiedział ściszonym głosem - Nie możecie mi wystarczająco zapłacić. To jest wasz bajzel i radźcie sobie z nim. Mam dość spraw na głowie. Odszedł. - Szkoda. - Nie wiem, myślę, że moglibyśmy go przekonać do przejęcia steru władzy. Curran potrząsnął głową. - Nie. Jest na to zbyt inteligentny. W końcu weszliśmy po schodach, przeszliśmy długi korytarz oraz drugą kondygnację schodów i weszliśmy do naszych kwater. Rzuciłam torbę, wzruszeniem ramion pozbyłam się pochwy z mieczem i głęboko odetchnęłam. Aaaachch, dom. Najczęściej rzucenie się na kogoś z tyłu jest bardzo skuteczne, ponieważ ta

Magic Gifts

osoba nie wie, że się zbliżasz. Tym niemniej, ofiara przyzwyczaja się do tego, będąc zaatakowana kilkanaście razy. I dlatego, gdy Curran zamierzał mnie pochwycić, odskoczyłam na bok i podcięłam go. Padając, złapał mnie za ramię a następnie kilkakrotnie przeturlaliśmy się po podłodze i na koniec wylądowałam rozciągnięta na nim. Nasze twarze dzielił najwyżej cal. Uśmiechnął się. - Jesteś zazdrosna. Przemyślałam to. - Nie. Ale kiedy patrzyłeś na tę kobietę jakby była zrobiona z diamentów, nie czułam się zbyt dobrze. - Patrzyłem na nią, bo pachniała bardzo dziwnie. - Dziwnie jak? - Pachniała jak kamienny pył. Bardzo mocny suchy zapach. – Curran objął mnie. – Uwielbiam, gdy stajesz się zrzędliwa i zaborcza. - Nigdy nie staję się zrzędliwa i zaborcza. Uśmiechnął się pokazując zęby. Twarz miał niemal rozpromienioną. - Więc zachowasz zimną krew, jeśli wyjdę i ją poderwę? - Pewnie. Czy zachowasz zimną krew, jeśli wyjdę i poderwę tego seksownego wilkołaka z trzeciego piętra?

Magic Gifts

W mgnieniu oka przeszedł od niedbałego rozbawienia do śmiertelnej powagi. - Jakiego seksownego wilkołaka? Roześmiałam się. Oczy Currana wyrażały skupienie. Koncentrował się na czymś. - Tworzysz pamięciową listę wszystkich ludzi pracujących na trzecim piętrze, prawda? Przybrał obojętny wyraz twarzy. Trafiłam w sedno. Ześlizgnęłam się z niego i oparłam głowę na jego bicepsie. Dywan pod plecami był przyjemnie miękki i wygodny. - Czy to Jordan? - Po prostu wybrałam losowo piętro – powiedziałam. – Jesteś stuknięty, wiesz? Objął mnie ramieniem. - Patrzcie no, i kto to mówi. Leżeliśmy razem na dywanie. - Nie możemy pozwolić, żeby naszyjnik zabił chłopca – powiedziałam. - Zrobimy wszystko, co możemy – westchnął. – Przykro mi z powodu

Magic Gifts

kolacji. - Najlepsza randka pod słońcem. No cóż, dopóki nie zginął człowiek i nie wyskoczyły wampiry. Ale zanim to się stało, było fantastycznie. Poleżeliśmy jeszcze trochę. - Powinniśmy pójść do łóżka – Curran przeciągnął się obok mnie. – Chociaż, dywan jest miły i miękki, a ja jestem zmęczony. - Chcesz, żebym cię zaniosła? Roześmiał się. - Sądzisz, że dasz radę? - Nie wiem. Chcesz się przekonać? Okazało się, że przenoszenie go do łóżka nie było konieczne. Dotarł tam o własnych siłach i wcale nie był tak zmęczony, jak twierdził.

***

Ranek przyniósł telefon od Doolittle’a, a kiedy tam dotarliśmy Roderick siedział na łóżku z tym samym osowiałym wyrazem twarzy. W ciągu nocy naszyjnik stracił trochę ze swojej intensywnej żółtej barwy. Teraz wyglądał na nieco ciemniejszy od skórki pomarańczowej.

Magic Gifts

Przykucnęłam przy chłopcu. - Cześć. Roderick spojrzał na mnie wielkimi oczami - Dzień dobry. Jego głosik był słaby. W wyobraźni widziałam, jak naszyjnik zaciska się wokół wątłej szyi. Kości trzeszczały. Musieliśmy postarać się to usunąć. Musieliśmy zdjąć to z niego. Doolittle odprowadzał nas w kierunku drzwi i mówił cicho. - Nastąpiła wyraźna zmiana w kolorze metalu. Chłopiec zaczyna doznawać uczucia dyskomfortu. - A więc ta rzecz głodnieje – powiedział Curran. - Prawdopodobnie. Doolittle podniósł mały wydruk. Papier przecinał bladoniebieski pasek. M-skan. M-skaner rejestrował kolory magii: purpurowy dla wampirów, zielony dla zmiennokształtnych i tak dalej. Niebieski oznaczał zazwyczaj ludzką

magię - kolorem niebieskim rejestrował magów: telepatów,

telekinetyków. To była dla ciebie standardowa wartość domyślna, oznaczająca człowieka. - Czy to jest naszyjnik czy Roderick? – zapytał Curran.

Magic Gifts

- To jest chłopiec. On posiada moc, a to zaciemnia wszelkie magiczne sygnały, które wysyła naszyjnik. – Doolittle wskazał punkt na wykresie. Zmrużyłam oczy. Seria jaśniejszych iskierek przebijała niebieski kolor. - To prawdopodobnie jest naszyjnik – powiedział Doolittle. – To nie wystarczy, żeby kontynuować. Potrzebny jest nam bardziej precyzyjny przyrząd pomiarowy. Potrzebowaliśmy Julie. Miała wrażliwe zmysły – rozpoznawała kolory magii z większą dokładnością niż jakikolwiek m-skaner. Wychyliłam głowę na korytarz i zawołałam. - Czy ktoś może znaleźć moje dziecko i poprosić ją, żeby tutaj przyszła? Pięć minut później Julie weszła na oddział medyczny. Kiedy ją znalazłam była na wpół zagłodzona, chuda i dostawała napadów lęku, gdy warstwa ochronna brudu była usuwana z jej skóry. Teraz w wieku czternastu lat zrobiła postępy - z chudej do szczupłej. Jej nogi i ręce, o ile je naprężyła, uzasadniały to określenie. Była skrupulatnie czysta, chociaż niedawno zdecydowała, że stratą czasu był wymysł ze szczotkowaniem, więc jej blond włosy wyglądały jak skrzyżowanie zmierzwionego stogu siana i ptasiego gniazda. Wyjaśniłam jej sprawę naszyjnika. Julie podeszła do chłopca. - Cześć. Popatrzę na tę rzecz na twojej szyi, dobrze? Roderick nic nie powiedział. Julie spojrzała badawczo na metal.

Magic Gifts

- Dziwne. To jest blade. - Blado żółte? Blado zielone? Każdy odcień był dobry. - Nie to wygląda na bezbarwne, jak ciepłe powietrze unoszące się nad jezdnią. Przezroczysta magia. Teraz widziałam wszystko. - Na tym są runy – powiedziała Julie. - Możesz je przeczytać? – zapytał Curran. Potrząsnęła głową. - To nie są runy żadnego alfabetu, którego nas uczono. Doolittle wręczył jej kartkę papieru i długopis, a ona narysowała na niej pięć symboli. Runy, dawne litery alfabetów staro-nordyckiego i germańskiego, przeszły przez lata kilka zmian, ale najstarsze runy, wycinane na twardej powierzchni, wyglądały tak jak te - wszystkie linie proste, żadnych krzywizn, żadnych niewielkich ukośnych kresek. Te symbole zdecydowanie pasowały do tego szablonu, ale nie przypominały jakiejkolwiek runy, którą widziałam. Mogłam spędzić dzień czy dwa na grzebaniu w książkach, ale Roderick nie miał tyle czasu. Potrzebowaliśmy szybkiej informacji. Curran musiał dojść do takiego samego wniosku.

Magic Gifts

- Czy znamy jakiś ekspertów od run? Popukałam w papier. - Mogę wykonać kilka telefonów. Jest taki gość. Dagfinn Heyerdahl. Dawniej należał do Fundacji Dziedzictwa Nordyckiego. Fundacji Dziedzictwa Nordyckiego chodziło nie tyle o dziedzictwo, ile o wikingów, w najbardziej banalnym sensie tego słowa. Pili ogromne ilości piwa, awanturowali się i nosili rogate hełmy na przekór wszystkim przeciwnym dowodom historycznym. - Dawniej należał?– zapytał Curran. - Wykopali go za pijaństwo i agresję. Curran zamrugał. - Dziedzictwo Nordyckie? - Mhm. - Czy nie musisz tylko pić i awanturować się, żeby zostać tam przyjętym? – zapytał. – To jakie właściwie chuligańskie wybryki wyprawiał? - Dagfinn jest twórczą duszą – powiedziałam. – Naprawdę nazywa się Don Williams. Zgromadził wiele magii i gdyby mógł wykręcić się z tego na swój sposób, nadal byłby w Dziedzictwie Nordyckim. Jego kartoteka przestępcza jest tak długa, jak Biblia, a wszystko to błahe, głupie rzeczy. Jest jedynym znanym mi najemnikiem, który pracuje za friko, ponieważ karano go grzywną

Magic Gifts

tak wiele razy, że niemało lat zajmie mu wyjście z długów wobec Gildii. Jakieś dwa lata temu upił się, rozebrał do naga i włamał się do centrum medytacji buddystów w południowej części miasta. Na terenie znajdowała się grupa bhikkhunis, kobiet-mniszek, pogrążonych w głębokiej medytacji. Ganiał je wokoło, rycząc coś o ukrywaniu przez nich azjatyckich pań. Myślę, że wziął ich za mężczyzn, ze względu na ich szaty i ogolone głowy. - A dlaczego nikt nie wyprowadził z błędu tego durnia? – zapytał Doolittle. - Być może dlatego, że są buddystami – powiedział Curran. – W ich społeczności przemoc jest na ogół źle widziana. Jak to się skończyło? - Dagfinn ściągnął szatę jednej z zakonnic i wtedy podszedł do niego starszy mnich i walnął go w pierś dłonią zwiniętą w pięść. Dagfinn poszybował w powietrze i przebił mur klasztorny. Na jego twarz zwaliły się cegły i zafundowały mu szybką operację plastyczną. Starszy mnich z własnej woli udał się na odosobnienie, ponieważ podniósł rękę w gniewie. Nadal mieszka w lesie w pobliżu Kamiennej Góry. Był bardzo szanowany, więc inni mnisi się wkurzyli i poszli zobaczyć się z Fundacją Dziedzictwa Nordyckiego. Nastąpiła wymiana zdań, a następnego ranka Fundacja wylała Dagfinna. Neowikingowie wiedzą, gdzie on jest. Wykopali go, ale to nadal jest ich chłopak Curran skinął głową. - Dobrze, weźmiemy dżipa. - Przez ostatnie czternaście wieków nie pozwolili wejść na swoje terytorium żadnej technologii. Musisz pojechać konno. Twarz Currana przybrała beznamiętną minę Władcy Bestii.

Magic Gifts

- Nie sądzę. - Możesz pobiec, jeśli chcesz, ale ja biorę konia. Niski pomruk zaczął wzbierać Curranowi w gardle. - Powiedziałem, że weźmiemy dżipa. - A ja powiedziałam, że oni wbiją ci topór w gaźnik. - Czy ty w ogóle wiesz, co to jest gaźnik? Wiedziałam, że jest to część samochodu. - To nieistotne. - Doolittle odchrząknął. - Mój Panie, moja Pani. Spojrzeliśmy na niego. - Wyjdźcie na zewnątrz mojego szpitala, zanim coś porozbijacie. To nie zabrzmiało jak prośba. Rozległ się odgłos ostrożnego pukania do drzwi. Młoda kobieta wsunęła głowę do środka. - Małżonko?

Magic Gifts

Co znowu? - Tak?

- Na dole jest wampir, który chce się z tobą widzieć.

Magic Gifts

Rozdział 4

W poczekalni siedział w kucki wampir – chuda, wyniszczona potworność. Wampiry były nocnymi drapieżnikami. Światło słoneczne paliło ich skórę, ale Ród niedawno nauczył się omijać ten problem przez stosowanie opatentowanych własnym znakiem firmowym kremów z filtrem przeciwsłonecznym. Zaschnięty krem tworzył grubą warstwę i dostępny był w wielu kolorach. Ten konkretny wampir paradował w powłoce o barwie jasno żółto-zielonej. Krem z filtrem pokrywał nieumarłego całkowicie, każdą zmarszczkę, każdą szczelinę, każdy cal skóry. Efekt wywoływał mdłości. Gdy weszłam, nieumarły odwrócił głowę, skupiając na mnie spojrzenie oczu, z których wyzierała inteligencja nawigatora siedzącego w opancerzonym pokoju oddalonym o mile. - Kate – powiedział oschły głos Ghasteka. – Curran. Dzień dobry. - Co ty tu robisz? – zapytał Curran. Wampir zgiął się przysiadając na krześle niczym zmumifikowany kot. - Jestem bezpośrednio zainteresowany odkryciem natury naszyjnika. Ponieśliśmy wielkie straty, musimy się z nich wytłumaczyć. Czy znaleźliście sposób, żeby go zdjąć? - Nie – powiedziałam.

Magic Gifts

- A więc życie chłopca jest nadal w niebezpieczeństwie – powiedział Ghastek. Dziękuję, Kapitanie Oczywistość. - Naszyjnik będzie usunięty – powiedział Curran - Chciałbym być przy tym obecny. - Jestem pewien, że chciałbyś – powiedział Curran. – Może trudno w to uwierzyć, ale całe dni obywam się bez martwienia się o twoje upodobania i niechęci. Wampir otworzył usta naśladując westchnienie. To był niesamowity widok: szczęki opadły, pierś unosiła się i opadała, ale nie wydobywało się powietrze. - Wierzę w uprzejmą rozmowę, więc proszę mi wybaczyć, gdy zabrzmi to zbyt otwarcie: zabrałeś dziecko rodzicom wbrew ich woli. Ostatnim razem, gdy sprawdzałem, to było porwanie. Mam bardzo kompetentnych pracowników, którzy, daję na to słowo, przedstawią niezbite tego dowody PAD-owi. - PAD może mi naskoczyć – powiedział Curran. – Również mam bardzo kompetentny personel. Zaleję cię papierzyskami. Jak się poczujesz będąc oskarżonym? - Na jakiej podstawie? – wampir spojrzał z oburzeniem - Lekkomyślne narażenie na niebezpieczeństwo. – Curran pochylił się do

Magic Gifts

przodu. – Twoi czeladnicy wypuścili dwa wampiry w środku zatłoczonej restauracji. - Istnieją okoliczności łagodzące, a wy wyszliście z tego bez szwanku. W oczach Currana pojawił się niebezpieczny błysk. - Jestem pewien, że społeczeństwo weźmie to pod uwagę, zwłaszcza, gdy moi ludzie zamieszczą szczegóły makabrycznej historii Masakry w Arirang w każdej gazecie, którą uda im się znaleźć Wampir wyszczerzył kły. Górna warga Currana drżała zapowiadając warczenie. Wbiłam nóż do rzucania w blat stołu pomiędzy nimi. Mężczyzna i nieumarły zamilkli. - Na górze jest dziecko, które czeka powolna śmierć przez uduszenie – powiedziałam. – Jeśli obydwaj przez chwilkę przestaniecie wyszczerzać na siebie zęby, to może nawet przypomnicie sobie o tym. Cisza przeciągała się. - Po prostu chcę pomóc – powiedział Ghastek. Tak, jasne. Twarz Currana wyglądała na wykutą w kamieniu.

Magic Gifts

- Nie potrzebujemy cię. - Owszem, potrzebujecie – powiedział Ghastek. – Macie naszyjnik, ale ja mam Lawrence’a. Spotykał się z Amandą od ponad roku. Sądzę, że zaciekawi was wiadomość, że Colin Sunny, ojciec Amandy, ma siostrę. Jest ona żoną Orencio Forney’a. - Orencio Forney’a, Prokuratora Okręgowego? - No właśnie – powiedział Ghastek. – Po wczorajszych wydarzeniach pojechali do domu Forney’ów. Mam nadzieję, że zdajecie sobie sprawę z konsekwencji tego faktu. Aż za dobrze zdawałam sobie sprawę z konsekwencji. Sunny’owie właśnie stali się nietykalni. Jeśli Gromada spróbowałaby wziąć się za łby z biurem Prokuratora Okręgowego, to fala negatywnego rozgłosu zatopiłaby nas, nie mówiąc już o tym, że każdy policjant uznałby za swoją osobista misję skomplikowanie życia zmiennokształtnym gdzie tylko byłoby to możliwe. Twarz Currana stwardniała w obojętną, nieprzeniknioną maskę. Zrozumiał ostrzeżenie równie dobrze i nie podobało mu się to. - Czy poprosiłeś o zgodę na zobaczenie się z nimi w celu przeprowadzenia rozmowy? - Tak ostrożnie i grzecznie jak tylko się dało. Staraliśmy się być niezmiernie przekonywujący, ale państwo Sunny okazali się być nieosiągalni. - Nawet nie zapytali o syna, Rodericka?

Magic Gifts

O co chodzi do diabła? - Nie, nie zapytali – powiedział Ghastek. – Też uważam to za nader dziwne. Dom prokuratora otaczały samochody. Jeśli chcecie zdobyć jakieś informacje o chłopcu i jego matce, to pozostaje wam tylko nasz Lawrence. Pozwól mi być obecnym przy usuwaniu naszyjnika, a podzielę się Lawrencem. Spojrzałam na Currana. Potrzebne nam były te informacje. Jego twarz była nieprzenikniona. No dalej, kochanie. - Dobrze – powiedział. *** Pewien mądry człowiek powiedział mi kiedyś, że dom człowieka wiele mówi o jego wnętrzu. Z upływem lat doszłam do wniosku, że była to kompletna bzdura. Ponure wieże i wielkie wały obronne Twierdzy sprawiały złowieszcze wrażenie i być może mówiły coś o potrzebie Currana chronienia swoich ludzi. Ale nie mówiły nic o tym, jak wiele odpowiedzialności ciążyło na jego barkach. Nic też nie mówiły o tym, że jest on sprawiedliwy i hojny. I pewne jak wszyscy diabli, iż nie zdradzały, że pod tym całym ryczącym Władcą Bestii kryje się pełen humoru człowiek. Z drugiej strony, Kasyno wyglądało jak piękny miraż zrodzony z pustynnej spiekoty i magii. Białe i eleganckie, ozdobione fontannami, posągami i kolorowymi latarniami, niemal unosiło się nad ziemią wielkiej parceli. Całe to piękno kryło stajnię wampirów. Nieumarli, wiecznie głodni i pochwyceni w

Magic Gifts

stalowe imadła umysłów nawigatorów, nawiedzali smukłe minarety. Kasyno, które wyciągało pieniądze z ludzkiej chciwości, zajmowało parter, a głęboko wewnątrz budynku Ród knuł plany i machinacje z bezlitosną precyzją nowoczesnej korporacji zainteresowanej tylko wynikami i zyskami. Zatrzymałam dżipa na parkingu i przez przednią szybę popatrzyłam na pałac Kasyna. Nie miałam ochoty wchodzić do środka. Sądząc po cierpkim wyrazie twarzy, Curran również nie chciał tam iść Równocześnie otworzyliśmy drzwi i ruszyliśmy w kierunku Kasyna. - Robimy to dla dziecka – powiedział Curran. - Tak. – Dobrze było o tym pamiętać. – Musimy tylko wejść i porozmawiać z nimi. - I nie zabić nikogo – dodał Curran. - Albo czegoś. - I nie niszczyć rzeczy. - Ponieważ nie chcemy dostać olbrzymiego rachunku od Rodu. - Tak. – Twarz Currana była ponura.- Nie zamierzam im dać ani grosza od Gromady. Skinęłam głową. - Będziemy grzeczni, nie będziemy musieli płacić żadnego odszkodowania,

Magic Gifts

a potem wyjdziemy i weźmiemy porządny prysznic. - Zmyć ten odór. Mogę stąd poczuć krwiopijców. - Mogę wyczuć ich stąd. Mogłam – iskry wampirzej magii przyciągały mnie z białych gzymsów. - Dzięki za potwierdzenie tego – powiedział Curran. - Dzięki za przyjście ze mną. Wejść, wyjść, nie wywołać gigantycznej wojny pomiędzy Gromadą i Rodem. Małe piwo. Przeszliśmy przez wysokie, łukowate wejście, pilnowane przez dwóch mężczyzn uzbrojonych w zakrzywione miecze typu jatagan. Strażnicy byli ubrani na czarno i wyglądali odpowiednio groźnie. Bardzo uważali, żeby na nas nie patrzeć. W środku zaatakował nas potop dźwięków: hałas automatów, które przebudowano tak, by działały podczas magii, dzwonienia metalu, muzyki, brzęczenia, mieszaniny okrzyków tłumu tracącego swoje ciężko-zarobione pieniądze za obietnicę łatwej gotówki. W zimnym powietrzu unosił się zapach cytryny – Ród nie pozwalał zasnąć swoim klientom, bo śpiący nie mogli grać. Curran skrzywił się na ten zgiełk. - Jesteśmy prawie na miejscu, kochanie – powiedziałam kierując się do drzwi wejściowych dla pracowników na odległym końcu przestronnego

Magic Gifts

pomieszczenia. Bardzo otyły mężczyzna odwrócił się od maszyny i wpadł na Currana. - Hej! Uważaj! Curran szedł dalej nie zwracając na niego uwagi. - Dupek! – warknął mężczyzna za naszymi plecami. - Kocham to miejsce – powiedział Curran. - Jest tu tak pogodnie i spokojnie, i pełno tu delikatnych, uprzejmych ludzi. Myślałam, że lubisz tę atmosferę. - Uwielbiam. Przeszliśmy przez wejście dla pracowników. Jeden z czeladników, mężczyzna w czarnych spodniach, czarnej koszuli i w purpurowej kamizelce, podniósł się zza biurka. - W czym mogę pomóc? - W porządku, Stuart. – Na bocznych schodach pojawiła się kobieta i weszła do pokoju. Miała około 160 cm wzrostu i wyglądała jak ucieleśnienie snów dorastających chłopców. Szczupła talia, krągłe biodra i zasługujące na nagrodę piersi spowite ciemnym jedwabiem. Włosy opadały czerwoną lśniącą falą poniżej pośladków, a kiedy uśmiechnęła się do ciebie, czułeś nieodparte pragnienie, by zrobić wszystko, o co poprosiła. Miała na imię Rowena, pracowała w dziale PR Rodu, a dla zarobku pilotowała nieumarłych.

Magic Gifts

Miała też dług wobec czarownic, który okrężną drogą został scedowany na mnie. Gdybym poprosiła ją o przysługę, musiałaby to zrobić – fakt, który obie starannie ukrywałyśmy. - Pan Lennart, pani Daniels. – Rowena błysnęła przepięknym uśmiechem. – Lawrence czeka na was na górze. Proszę za mną. Poszliśmy za nią. Gdy wchodziliśmy po schodach idealny, opięty błyszczącym jedwabiem tyłek Roweny kołysał się wahadłowo pół metra przed nami. Curran heroicznie nie zerkał na niego. Zaprowadziła nas do małego pokoju z lustrem weneckim. Można by się tu spodziewać szarych ścian, przykręconych do podłogi krzeseł, ale nie – ściany były kremowe, wykończone u góry subtelnie wyrzeźbioną kratką, a umeblowanie składało się z nowoczesnej sofy i dwóch wyściełanych krzeseł oraz ustawionego pomiędzy nimi stolika do kawy. Lawrence siedział w rogu sofy. Był blady i miał przekrwione oczy. Usiedliśmy na krzesłach. - Czy wiesz, kim jesteśmy? – powiedział cicho Curran. Lawrence skinął głową. - Poinformowano mnie. Mam współpracować. Wyjęłam z kieszeni notes. - Jak długo znałeś Amandę?

Magic Gifts

Lawrence przełknął. - Trzy lata. Została przyjęta tu jako praktykantka zaraz po ukończeniu szkoły średniej. - Jak długo się umawialiście? – spytałam. - W przyszłym tygodniu byłoby trzynaście miesięcy – powiedział. Głos miał ochrypły. Odchrząknął. - Opowiedz nam o jej rodzinie – powiedział Curran. Lawrence westchnął. - Ona nie była taka jak oni. - Dlaczego nie? – podpowiedziałam. - Mówiła, że jej matka była bardzo zimna. Aurellia stwarzała pozory pilnując, żeby Amanda i jej brat nie chodzili głodni i byli odpowiednio ubrani. Opracowała dla nich bardzo szczegółowy harmonogram zajęć. Żelazny Kalendarz, jak to nazywała Amanda. Jeśli mieli ustalony termin wizyty u lekarza, czy też szkolnej wycieczki, było to zapisywane w kalendarzu i nie mogło być mowy o żadnych odstępstwach od niego. Przez całe cztery lata szkoły Amanda miała imponującą frekwencję. Nieważne, jak bardzo była chora, matka wysyłała ją do szkoły. Żadnych spóźnień. Ale nigdy nie było w domu żadnej miłości ani prawdziwego ciepła. - A jej ojciec? – zapytał Curran.

Magic Gifts

- Colin czci ziemię, po której stąpa Aurellia. – Lawrence uśmiechnął się gorzko. – Gdy tylko Aurellia znajdowała się w pokoju, jakby stawał się ślepy na wszystko dookoła. Amanda mogła z nim porozmawiać jedynie wtedy, gdy matka była zajęta czymś innym. Mówiła mi, że to dlatego przyłączyła się do Rodu. Praktykanci mieli prawo do własnego pokoju i wyżywienia w Kasynie. - Czy jej matka zdenerwowała się, gdy Amanda to zrobiła? – zapytałam. - Aurellia nie zdenerwowała się. Ona przypomina pięknego robota – powiedział Lawrence. – Nigdy nie krzyczy. Nigdy nie traci panowania nad sobą. W każdym razie nie sądzę, żeby o to dbała. - Czy nawiązałeś osobiste kontakty z jej rodzicami? – zapytał Curran. - Tak. Raz poszliśmy wspólnie na kolację. Colin wydawał się zwyczajny. Aurellia nic nie powiedziała, poza zamówieniem jedzenia. Miałem wrażenie, że robiła tylko to, czego od niej wymagano, a rozmawianie ze mną, czy z Amandą, nie było jej obowiązkiem. - Co wiesz o naszyjniku? – zapytałam. Laurence złapał kilka szybkich, płytkich oddechów. Czekaliśmy. - Był prezentem – powiedział w końcu. – Został przysłany do ich domu na któreś Boże Narodzenie, zaadresowany do Colina. Rozpakował prezent – włożony był do szklanej szkatułki – i próbował otworzyć naszyjnik, a wtedy Aurellia wyrwała mu go z rąk. Włożyli naszyjnik z powrotem do szklanej skrzynki i powiesili na ścianie w holu, naprawdę bardzo wysoko. Amanda

Magic Gifts

wtedy miała około piętnastu lat. Lubiła go. Mówiła, że miała zwyczaj stać w holu i patrzeć na niego, ponieważ był taki piękny. Nigdy nie wolno byłe jej go dotknąć. Sześć miesięcy temu włamano się do nich. Włamywacze zabrali trochę biżuterii, pieniędzy i jakoś udało się im ściągnąć i ukraść naszyjnik. Była naprawdę tym zdenerwowana. Lawrence spojrzał na swoje dłonie. - W ubiegłym tygodniu zobaczyłem go w lombardzie. Kupiłem go dla niej. Ja... ja ją zabiłem. Była taka miła, taka piękna. Czasami, kiedy rozmyślała o czymś, albo, gdy parzyła kawę, podśpiewywała sobie krótkie piosenki. A ja ją zabiłem. Założyła go i po prostu... po prostu umarła. Byłem tam i nie mogłem nic zrobić... Siedzieliśmy z nim jeszcze z dziesięć minut, ale Lawrence nic więcej nie powiedział. Na korytarzu czekał na nas Ghastek. - Powiedz mi proszę, że pilnujecie go, by nie popełnił samobójstwa. – powiedział Curran. - Oczywiście – powiedział Pan Umarłych. – Jest pod opieką terapeuty, ma dostęp do duchownego i jest obserwowany nawet wtedy, gdy śpi. Jeśli jednak naprawdę zechce się zabić, to nikt z nas nie będzie mógł z tym nic zrobić. Jest to przykre. Zbliża się koniec jego pięcioletniego okresu czeladniczego. Zainwestowaliśmy sporo pieniędzy i czasu w jego naukę. Oczywiście. Co za głuptas ze mnie, żeby o tym nie pomyśleć. Ród nie zatrudniał pracowników, ludzie stanowili dla nich tylko majątek, a każda z

Magic Gifts

osób miała przyczepioną metkę z ceną - Zbadałem te wasze skopiowane symbole z naszyjnika – powiedział Ghastek. – Mówiliście, że wydają się być pewnego rodzaju pismem runicznym, ale te znaki są mi nieznane. Jak bardzo ten rysunek jest wierny? - Tak wierny, jak tylko leży to w ludzkiej mocy – powiedziałam. Uniósł brwi. - Czy znany ci jest termin „ludzki błąd”? Czy znany ci jest termin „uderzenie pięścią w twarz”? - Osoba, która skopiowała runy z naszyjnika jest ekspertem w tym, co robi. To, że nie rozpoznałeś znaków, nie oznacza, że nie są pochodzenia runicznego. Starszy alfabet runiczny przeszedł wiele zmian na przestrzeni lat. Ghastek wyjął kopię rysunku Julie. - Studiowałem ten temat obszernie i nigdy nie widziałem runy takiej, jak ta. – Ghastek pokazał na znak, który wyglądał jak X z podwójnym lewym ukośnym ramieniem. No, oczywiście. On nie znał tego, zatem to w żaden sposób nie mogła być runa. - Zarówno runa Fehu, jak i Algiz, mają podwójne oba ramiona. Dlaczego ta runa nie może mieć jednego podwójnego? Jeżeli wrzucisz ją do zbioru run i powiesz laikowi, żeby wybrał jedną, która nie należy do zbioru, nie wychwyci

Magic Gifts

tej jednej. Ghastek spojrzał na mnie protekcjonalnie. - Termin „laik” odnosi się do nie-eksperta przez samą jego definicję. Oczywiście, że nie-ekspert nie będzie potrafił rozróżnić tej pojedynczej runy, Kate. Możemy też wymieszać gwiazdy i spirale, wrzucić runę, a będzie mało prawdopodobne, że wybierze ją spośród nich. Ty zarozumiały dupku. Curran chrząknął. Zdałam sobie sprawę, że zrobiłam krok w kierunku Ghasteka. Nie zabijaj, nie uderzaj pięścią, nie niszcz mienia. W porządku. - Zwrócimy się w tej sprawie do eksperta – powiedział Curran. - Myślę, że to rozsądne, biorąc pod uwagę obecną sytuację. No cóż, to bardzo uprzejme z jego strony, że udzielił nam swojej zgody. - Gdzie znajduje się ekspert? – spytał Ghastek. - W Dziedzictwie Nordyckim – powiedziałam. Ghastek zmarszczył twarz na podobieństwo zniesmaczonego szyderczego uśmiechu, jakby właśnie wsadził głowę do worka zgniłych ziemniaków. - Pójdziecie do neo-Wikingów?

Magic Gifts

- Tak. - Oni są nieokrzesanymi głośnymi bufonami. Wszystko, co potrafią robić, to przesiadywać w miodowym dworze, upijać się i okładać się nawzajem pięściami, gdy ich męskość jest zagrożona. - Nie musisz iść – powiedziałam. Ghastek wydał długie, cierpiętnicze westchnienie. - Bardzo dobrze. Wyślę z wami swojego wampira.

Magic Gifts

Rozdział 5

Jechałam na koniu nazywanym Laluś. Laluś, gdy

miał

życzliwe

nastawienie

podobno

reagował również na imię Fred, był tym, co w stajniach

Gromady

nazywano

”Tennesee

Walker Niebieski Deresz”. Część tej nazwy – niebieski deresz – była do pewnego stopnia prawdziwa, koń pode mną był ciemnoszary, a w pobliżu głowy i pęcin niemal czarny. Część nazwy Tennesee Walker... Cóż, jakaś część Tennesee Walker prawdopodobnie była w nim, ale większość była zdecydowanie zimnokrwistym koniem. Masywnym zimnokrwistym koniem, o wadze niemal tony. Stawiałam na perszerona. Siedzenie na grzbiecie Lalusia przypominało jazdę na małym słoniu. Obecność wampira postawiła Currana przed dylematem. Nie zgodził się jechać konno, ale nie chciał mi pozwolić na podróżowanie w towarzystwie wampira bez wsparcia, więc trzeba się było zdobyć na jakiś kompromis. Zatrzymaliśmy się przy biurze Cutting Egde, żeby zabrać Andreę. Niestety, wyszła. Najwidoczniej jacyś zmiennokształni zostali zamordowani i Jim ściągnął ją do prowadzenia śledztwa – fakt, o którym oczywiście zapomniał choćby wspomnieć. W zamian porwaliśmy Dereka i Ascanio. Derek był naszym trzecim pracownikiem. Niegdyś mój pomagier, potem szpieg Jima, następnie szef straży osobistej Currana – teraz pracował dla

Magic Gifts

Cutting Edge, po to, by nabrać doświadczenia i zdecydować, co chciałby robić. Kiedy spotkałam go po raz pierwszy miał zaledwie osiemnaście lat i był śliczny. Obecnie dobiegał dwudziestki. Jacyś dranie wylali mu na twarz roztopione srebro. Dranie byli już martwi, ale Derek nigdy nie został całkowicie wyleczony. Ascanio był naszym stażystą. Miał piętnaście lat, był piękny jak anioł i był boudą, czyli hienołakiem. Dzieci boud rzadko przeżywały wiek dojrzewania – wiele z nich przegrało walkę o swoje zdrowie psychiczne i stało się loupem, – więc Ascanio był ceniony, rozpieszczany, i z tego powodu zepsuty ponad miarę. Niefortunnie wpakował się w kabałę o jeden raz za dużo i dlatego przysłano go do mnie, ponieważ zdecydowano, że jestem ostatnią osobą, która by go zabiła. Derek i Ascanio jechali przede mną, sprzeczając się o coś cicho. Z przodu, wzdłuż drogi, sunął truchtem w dziwacznych podrygach limonowo-zielony koszmar, który był wampirem Ghasteka. Większość wampirów w końcu traciła zdolność poruszana się w pozycji pionowej. W miarę jak patogen Immortus przekształcał ciało ofiary w nowego nocnego drapieżnika powracali do poruszania się na czworakach. Spotykałam już wcześniej bardzo stare wampiry. Ich wygląd nawet kształtem nie przypomina ludzkiej sylwetki. Ale wampir pilotowany przez Ghasteka miał tylko kilka miesięcy. Sadził susami do przodu, przez jedną trzecią susa wlókł nogi za sobą, a następne dwie trzecie poruszał się w pozycji wyprostowanej, jak jakaś groteskowa marionetka pociągana za sznurki przez pijanego lalkarza. Obok wampira cwałował dziwaczny wielki czarny pudel. Nazywał się Grendel, był moim psem, a kiedy nie zjadał mojego dobytku, kochał mnie i bywał przydatny w walce.

Magic Gifts

Kilkadziesiąt

jardów

za

nami

kłusował

ogromny

lew.

Kiedy

zmiennokształtni zmieniali postać, ich formy zwierzęce były zawsze większe niż ludzkie odpowiedniki. Curran-lew był nie tylko wielki. Wyglądał prehistorycznie. Olbrzymi, szary, z nikłymi ciemniejszymi pręgami znaczącymi futro, jakby od uderzenia bata, poruszał się wzdłuż drogi w niespiesznym tempie, na pozór niestrudzony. To właśnie dlatego wylądowałam na Lalusiu. Poszłam do stajni i powiedziałam, że będę podróżować pomiędzy wampirem a lwem wielkości nosorożca i potrzebuję konia, który nie zwariuje ze strachu. Rekomendacja koniuszego stajni okazała się prawdziwa, Laluś wydawał się niewzruszony. Czasami Curran biegł obok nas prychając nozdrzami, i gdy inne konie wpadały w popłoch, Laluś najzwyczajniej w świecie walił drogą prosto przed siebie przeświadczony, że lew jest wytworem jego wyobraźni, a wampir przed nim to tylko zdeformowany brat-mutant Grendela. Przedstawialiśmy sobą niezły cyrk. Niestety, nie mieliśmy widowni: po naszej lewej stronie postrzępioną linią wyrastał las, a po prawej wznosiło się niewysokie wzgórze, same kamienie i trawa, aż po linię drzew rosnących na szczycie. - Nigdy nie spotkałem neo-wikingów – powiedział Ascanio. - Duża ich część to najemnicy – powiedziałam przez ramię. – Są wielce hałaśliwi, mocno się awanturują i tak naprawdę nie można ich uważać za wiernych tradycji. Niektórzy z nich są, ale większość trafiła do tej społeczności, ponieważ w dzieciństwie widzieli film, czy dwa i myślą, że słowo „wiking” jest rzeczownikiem.

Magic Gifts

- A nie jest? – spytał Derek. - Nie. Pierwotnie był to czasownik „wikingować”, tak jak „iść”. Faceci z Dziedzictwa Nordyckiego zakładają rogate hełmy, popijają piwo z ogromnych kadzi i wszczynają bijatyki. Jako wspólnota znajdują się w lepszej sytuacji finansowej niż większość ludzi, więc mogą sobie pozwolić na trochę zabawy. - Skąd biorą pieniądze? – zapytał Derek. Gestem pokazałam na łuk drogi. - Zobaczysz za zakrętem. Kilka minut później minęliśmy zakręt. Z lewej strony rozciągało się ogromne jezioro. W oddali niebiesko-zielona woda stawała się niebieskawą mgiełką. Gdzieniegdzie wychylały się z wody zielone wyspy obrzeżone piaskiem. Na prawo, na szczycie niewysokiego wzgórza, niczym opancerzony grzbiet jakiegoś węża morskiego, wznosił się ogromny miodowy dwór zbudowany z potężnych bali. Gdy tak staliśmy, zza najbliższej wyspy wysunęły się dwie długie łodzie karve, których dzioby ozdobione pięknie wyrzeźbionymi smoczymi głowami wznosiły się wysoko ponad powierzchnią wody. Ascanio podniósł rękę osłaniając oczy. - Jezioro Lanier – powiedziałam do niego. – Dziedzictwo Nordyckie zbudowało flotyllę rzecznych Smoczych Okrętów. Ci tutaj, nie są jedynymi neo-wikingami w okolicy. Wzdłuż wschodniego wybrzeża znajduje się kilka grup Skandynawów i wielu z nich chce odbywać rejsy w górę i w dół wybrzeża w przyzwoitej łodzi. Dziedzictwo Nordyckie sprzedaje im te łodzie i szkoli tych kiepskich naśladowców piratów do żeglowania po płytkich wodach. Za

Magic Gifts

odpowiednią cenę, zabierają też urlopowiczów na rejsy wycieczkowe. Nie pytałam, co zrobią, jeśli trafią im się grupy dzieci, bo mogliby się wkurzyć. Ascanio uśmiechnął się. - A co, spróbują utopić nas w kadzi piwa? „Spróbują ” jest właściwym słowem. Ruszyliśmy w kierunku miodowego dworu. W połowie drogi pod górę wampir zatrzymał się. Zza brzozy wyszedł na drogę mężczyzna. Miał sześć i pół stopy wzrostu i ubrany był w kolczugę. Na ramionach wzdymała mu się czarna futrzana peleryna. Wojenny hełm, doskonała replika Hełmu Gjermundbu, osłaniał czubek głowy i pół twarzy. Hełm wykonano ze stali nierdzewnej tak wypolerowanej, że odbijały się od niego promienie słońca, tak, iż wyglądał jakby nosił lustro na głowie. Mężczyzna dzierżył pojedynczy topór na długim drewnianym trzonku. Spróbowałam raz podnieść topór i ważył co najmniej dziesięć funtów. Poruszał się w tym rynsztunku wolniej niż melasa w styczniu, ale wyglądał imponująco. Derek skupił uwagę na wielkim mężczyźnie. - Kto to jest? - To jest Gunnar. Tak, w pojęciu Dziedzictwa Nordyckiego, wygląda podjęcie środków bezpieczeństwa. - Co, tylko jeden człowiek? Skinęłam głową.

Magic Gifts

- Ten jeden wystarczy. Wampir Ghasteka patrzył na gigantycznego Wikinga nieruchomy jak posąg, podczas gdy Pan Umarłych rozważał sytuację. Krwiopijca odwrócił się, popędził w naszą stronę i schował się za mojego konia. Widocznie Ghastek stwierdził, że wampir jest zbyt cenny, by ryzykować. Podjechaliśmy bliżej. Gunnar zaczerpnął głęboko powietrza i ryknął. - Vestu heill! Ou. Moje uszy. - Cześć, Gunnar. Przymrużywszy oczy, popatrzył na mnie przez osłonę na twarzy i zniżył głos. – Hej, Kate. – Jego głos wydawał się nieco zdyszany. - Dobrze cię zobaczyć. Oparł się na toporze, ściągnął hełm, odkrywając zaplecione na skroniach rudawe włosy i otarł pot z czoła. - Zmierzcie na górę zobaczyć się z Ragnvald’em? - Tak. - Wszyscy?

Magic Gifts

- Taaa. - Nawet lew? Lew otworzył paszczę pokazując wielkie zęby. Tak, tak, jesteś zły. Wiemy, Wasza Wysokość. - Po co? – spytał Gunnar. - Dagfinn. Widziałeś go w pobliżu? Gunnarowi zajęło chwilę, by splunąć na ziemię, robiąc z tego wielki pokaz - Nie. I tym lepiej. Gówno prawda. - Szkoda. - Tak. – Gunnar pomachał hełmem w moim kierunku. – Jesteście w porządku, jedźcie. - Dzięki. Pojechaliśmy dalej. - On kłamał – powiedział Ascanio. - Tak. Gunnar otrzymał wskazówki od Ragnvalda, a ponieważ on nie chciał nic

Magic Gifts

gadać, jarl prawdopodobnie też nie będzie chciał nic powiedzieć. To nie zapowiada się dobrze. Przejechaliśmy przez drewniane bramy do miodowego dworu. Pozostała część osady leżała za miodowym dworem w dole wzgórza: porozrzucane bezładnie tu i tam solidne drewniane domy. Pomiędzy nimi kręcili się mężczyźni ubrani w wełniane tuniki i płaszcze oraz kobiety w długich do kostek sukniach i narzuconych na nie nieco krótszych strojnych fartuchach hangerock. Stanowili różnorodną zgraję: niektórzy z nich mieli czarną skórę, inni białą, a jeszcze inni wyglądali jak Hiszpanie. Kilku po naszej prawej stronie wyglądało na Chińczyków. Dziedzictwo Nordyckie przyjmowało każdego. Wiking, to nie była narodowość – to był sposób na życie. Jeśli tylko myślałeś, że jesteś Wikingiem, miałeś miejsce przy ich stole. Gdy przechodziliśmy ludzie gapili się na Currana. Wampir i reszta z nas budzili znacznie mniejsze zainteresowanie. Gdy zsiadaliśmy przy ogrodzeniu dla koni, zobaczyłam na pastwisku, oddzielonego od innych koni, znajomego czarnego ogiera. Ogromny koń miał prawie dwa metry wysokości, a nad ogromnymi kopytami długą białą sierść przypominającą pióra, która drżała za każdym razem, gdy się poruszył. W górę lewej łopatki biegła blada zygzakowata blizna. Cześć Magnus. Gdzie jest twój pan? Ogier spojrzał w moim kierunku i wyszczerzył zęby. Teraz nawet konie wciskały mi kit. - Uważaj na swoje zachowanie. - Zachowam się wzorowo - zapewnił mnie Ascanio.

Magic Gifts

Wyjaśnienie, że mówiłam do konia, który nie mógł mnie usłyszeć, zaszkodziłoby totalnie mojemu szefowaniu, więc skinęłam głową i ruszyłam do miodowego dworu. Drogę zagrodziła mi wielka wychudzona kobieta. Na prawym biodrze miała zawieszony duży pistolet, a na lewym mały topór. - Hrefna – pozdrowiłam ją. Uprzednio wpadałyśmy na siebie w Gildii. Dobrze władała zarówno nożem, jak i mieczem oraz rzadko traciła panowanie nad sobą. - Kate. – Głos miała spokojny. – Lew musi pozostać na zewnątrz. - Nie spodoba mu się to. - Nie mogę pozwolić mu wejść do środka - powiedziała Hrefna. – Wprowadzisz go, a jacyś ludzie narobią problemów, ot tak, żeby tylko zobaczyć czy mogą powiesić jego głowę na ścianie. Wykonuję swoja pracę. To twoja decyzja. Spojrzałam na Currana. Lew znikał. Skóra się naprężyła, kości skręciły i pojawił się Curran-człowiek. Był zupełnie nagi. Cudownie nagi. Hrefna uniosła brwi. Curran wyciągnął dżinsy i koszulkę z torby przy moim siodle. - No, no – powiedziała Hrefna. – Zawsze dziwiłam się, dlaczego wybrałaś zmiennokształtnego. To wyjaśnia sprawę.

Magic Gifts

Wampir obok mnie przewrócił krwistoczerwonymi oczami. Weszliśmy do środka miodowego dworu. Wzdłuż sali biegły równolegle do siebie dwa rzędy stołów ustawionych w równych odstępach od siebie. Pierwotnie wikingowie próbowali połączyć stoły w dwie ciągłe linie, ale nie mogli swobodnie przewalać się pomiędzy nimi, więc przeszli do planu B, co sprawiło, że ich miodowa sala przypominała kawiarnię barbarzyńców. Ludzie porozwalali się wokół stołów. Niektórzy jedli, inni rozmawiali, a jeszcze inni czyścili broń. Stoły sięgały do podwyższenia na przeciwległym końcu sali. Na podwyższeniu, na dużym krześle wyrzeźbionym z kawałków drewna wyrzuconego na brzeg morza i wyścielonym futrem, siedział mężczyzna. Jego ramiona rozciągały niebieską wełnianą tunikę. Ciemna twarz o ostrych rysach otoczona była grzywą czarnych błyszczących włosów. Głowę otaczała wąska, złota opaska. Spojrzał na nas. Ciemne oczy oceniały nas. Zauważył Currana, zmarszczył brwi i odwrócił wzrok udając, że nas nie widzi. Curran wolał zachować anonimowość. Poza grubymi szychami w mieście, niewielu ludzi wiedziało jak wygląda. Ragnvald próbował zdecydować, czy uprzejmiej będzie rozpoznać Currana, czy też udawać, że go tu nie ma. Zanim wyruszyliśmy na tę radosną wycieczkę, przedyskutowaliśmy strategię i zgłosiłam się na ochotnika do przejęcia dowodzenia. Gdyby Curran zjawił się tu w oficjalnym charakterze Władcy Bestii, odbyłyby się uroczystości i cała sprawa trwałaby dłużej niż to było potrzebne. Poza tym znałam neowikingów lepiej niż on, więc ta strategia wydawała mi się bardziej sensowna. Curran postanowił iść jako Redshirt. Podobno to była jednorazowa postać fikcyjna z jakiegoś starego serialu.

Magic Gifts

- Czy to jest jarl? – szepnął za mną Ascanio. - Tak. - Ale on jest Indianinem. - Czoktawa – wyjaśniłam. – Wikingów nie obchodzi, jak wyglądasz. Obchodzi ich, jak dobrze wywijasz toporem. Skierowałam się do podwyższenia z moim małym orszakiem za plecami. Byłoby o wiele łatwiej, gdybym przyszła sama. Około pięciu stóp od podwyższenia Ragnvald zdecydował, że nie może już dłużej nas ignorować. - Kate! Vestu heill! Dawno się nie widzieliśmy. Nie dość dawno. - Cześć, Ragnvald. To są moi towarzysze. Właśnie. Nie wymieniłam Currana po imieniu. To powinno być dla niego wskazówką. Ragnvald powstał z fotela. Wyprostowany mierzył ponad sześć stóp wzrostu. Zrobił krok w stronę zejścia z podwyższenia i skinął na mnie ręką. - Właśnie o tobie myślałem. - Prawdopodobnie dlatego, że zobaczyłeś mnie wchodzącą przez drzwi, a

Magic Gifts

potem przez ostatnie kilka minut udawałeś, że nie ma mnie tutaj. Na twarzy Ragnvalda pojawił się uśmiech. - Nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Alfa zmiennokształtnych wpada niezapowiedziana. Jestem w szoku. Och,

sukinsyn.

Jednak

próbuje

obrócić

to

w

swego

rodzaju

przedstawienie. - Nie zjawiłam się tu w tym charakterze. Popukał w swoją opaskę. - To nigdy nie jest zdejmowane. Najlepiej więc o tym nie zapominać. Ale podejdź proszę, pomówimy o interesach. Podniósł głos wprawiając w drżenie najbliższe puchary. - Niech ktoś przyniesie napoje dla naszych gości. Dlaczego wszyscy muszą być tak cholernie głośni przez cały czas? Ragnvald wskazał gestem na stół. - Proszę. Usiadł, a ja zajęłam miejsce naprzeciwko niego. Curran dołączył do mnie. Również wampir próbował do nas dołączyć, ale drogę zagrodziła mu duża kobieta w kolczudze.

Magic Gifts

O połowę młodsza ode mnie dziewczyna z rozmachem postawiła na stole dwa kolosalne kufle wypełnione piwem. Ragnvald uniósł swój. Stuknęłam swoim kuflem o jego. Piwo chlapnęło. Podnieśliśmy kufle do ust i udawaliśmy, że bierzemy dużo większe łyki, niż w rzeczywistości. Curran pił swoje piwo. Widocznie objęcie przeze mnie przewodnictwa oznaczało, że zachowa milczenie. Młoda kobieta kołysząc biodrami podeszła do Ascanio i Dereka i zaprowadziła ich do sąsiedniego stołu. Sądząc po tym, jak mocno pracowały jej biodra, była otwarta na propozycje. - Więc, co cię sprowadza do naszego miodowego dworu? - Szukam Dagfinna. Ragnvald skrzywił się. - Co takiego znowu zmalował? - Po prostu otrzymałam kilka dziwnych run i potrzebuję go, by mi je przetłumaczył. Ragnvald rozłożył ręce. - Nie widzieliśmy tego mężczyzny. O runach powinnaś pomówić z Helgą. Rano odbyłam kilka rozmów telefonicznych. - Rozmawialiśmy z Helgą. Rozmawialiśmy również z Dorte’m i starym

Magic Gifts

mężczyzną Rasmus’em. Nie mogli nam pomóc. Teraz pozostał nam tylko Dagfinn. Do sali wtoczył się olbrzymi starszy mężczyzna. Potężny z powodu ramion z kawałami czegoś, co mój przybrany ojciec nazywał bezlitosnym tłuszczem. Poruszał się w ten właściwy pijanym ludziom ostrożny sposób, kiedy to nie chcą się przewrócić, a mają problemy ze stawianiem jednej nogi przed drugą. Skórzana kamizela leżała na nim krzywo, twarz była zarumieniona od mrozu, albo zbyt dużej ilości alkoholu, a długie siwiejące włosy splecione w dwa warkocze splątane były ze zmierzwioną siwą brodą. Przypominał pijanego Świętego Mikołaja. Pojawienie się Świętego Wikinga zapowiadało koniec zabawy i żartów. - Nie wiem, co ci powiedzieć. – Ragnvald wypił mały łyk piwa. – Nie ma go tutaj. Wyrzuciliśmy go miesiąc temu. - Doprawdy? – powiedział Curran. - Tak jest – upierał się Ragnvald. Zalany Święty Mikołajek skupił uwagę na wampirze siedzącym na podłodze obok stołu, przy którym zmiennokształtni wpatrywali się w swoje piwa. Pijak zamrugał zaczerwienionymi oczami i powlókł się w stronę wampira. - Słyszałem, że w Gildii wkrótce ma odbyć się zgromadzenie – powiedział Ragnvald. - Tak mi mówiono – powiedziałam.

Magic Gifts

Starszy Wiking wskazał na wampira. - Co to za gówno? Nikt nie odpowiedział. Święty podniósł głos o oktawę. - Co to za gówno? - Uspokój się, tato – powiedział siedzący w rogu młody mężczyzna. Święty odwrócił się do mówiącego. - Nie mów do mnie „uspokój się”, ty głupi synu dziwki. - Nie wyrażaj się w ten sposób o mamie. - Będę mówił o niej... Będę... co to za gówno? - I słyszałem również, że Gromada została poproszona o poprowadzenie mediacji. Ragnvald popatrzył na mnie przez dłuższą chwilę, więc uznałam, że to jest dla niego ważne. - Aha. - Mamy w Gildii piętnastu pełnoetatowych członków – powiedział Ragnvald.

Magic Gifts

Skinęłam głową. - Wiem. Umieściłeś ich tam jakieś osiem lat temu? - Siedem, a kilkoro z nich zostało w międzyczasie zastąpionych przez innych. Święty bujnął się tył, wziął głęboki oddech i splunął na wampira. Fantastycznie. - Zamierzasz coś z tym zrobić? Ragnvald zerknął prze ramię. - To jest Johan. Tylko trochę się zabawia. A wracając do mediacji, Kate. - O co chodzi? Wampir otworzył paszczę. - Tylko głupek walczy z pijakami i idiotami – powiedział głos Ghasteka. - Nazwałeś mnie idiotą? – Johan spojrzał zezem na wampira. Ludzie przy innych stołach przestali jeść i powoli przysuwali się bliżej, żeby lepiej widzieć. Czuli zapach nadchodzącej walki i nie chcieli przegapić przedstawienia. To nie zapowiadało się dobrze. Wampir wzruszył ramionami naśladując gest Ghasteka.

Magic Gifts

- Jeśli pewien pijak znowu splunie na mojego wampira, pożałuje tego. Johan odchylił się do tyłu ze zdezorientowanym wyrazem twarzy. Najwyraźniej Ghastekowi udało się zbić go z pantałyku. - W którą stronę się skłaniasz, Kate? – powiedział Ragnvald. Niezła próba. - Gdzie jest Dagfinn, Ragnvald? - Powiedziałem wam już dwa razy, że nie ma go tutaj. - Kpisz sobie ze mnie. Ma tutaj dom, jego matka nadal tu mieszka, a jego ogier znajduje się na pastwisku.. - Podarował go matce – powiedział Ragnvald. - Podarował Magnusa matce? - Tak. - Ten koń jest cholerną bestią. Z wyjątkiem Dagfinna nikt nie może na nim jeździć. Jedynym powodem, dla którego dotychczas nie odgryzł Dagfinnowi ręki jest to, że za każdym razem, gdy tego próbuje, Dagfinn gryzie go w rewanżu. I ty mi mówisz, że Dagfinn podarował go matce? Co ona z nim zrobi? Ragnvald rozłożył ramiona.

Magic Gifts

- Nie wiem, wykorzysta go do ochrony domu, czy czegoś takiego. Nie jestem medium. Nie wiem, co chodzi człowiekowi po głowie. - Masz na myśli mnie? – ryknął Johan. – Myślisz, że pożałuję tego? Och, nie. W końcu załapał. - Czy widzisz tu jakiś innych starych pijaków robiących z siebie przedstawienie? – zapytał Ascanio. Johan bujnął się w stronę Dereka. - Ty! Załóż kaganiec swojej dziewczynie! Derek uśmiechnął się. To było powolne, kontrolowane odsłanianie zębów. Zwalczyłam dreszcz. Kilku gości na lewo od nas chwyciło swoje krzesła. - Derek, jesteśmy gośćmi – zawołałam. Curran zachichotał cicho do siebie. Najwidoczniej uznał mnie za zabawną. - Oni potrzebują lekcji gościnności – powiedział Ghastek. - Pokażę ci gościnność – Johan wciągnął trochę powietrza. - Nie rób tego – ostrzegł go Ghastek. Johan odkaszlnął. Wypluta plwocina wylądowała na czole wampira. - Chrzanię to! – Johan odwrócił się do Dereka. – Ty jesteś następny!

Magic Gifts

Ascanio wystrzelił z siedzenia w rozmazanej plamie i walnął Johana nogą. Wikingowie zaroili się. Ktoś krzyczał. Krzesło przeleciało nad nami i uderzyło w ścianę. Grendel rozszczekał się podskakując w miejscu. Ragnvald wydał zirytowane westchnienie. - W którą stronę się skłaniasz, Kate? Weteranów, czy Marka? - Powiesz mi gdzie jest Dagfinn? - Nie. Sukinsyn. - Zatem chyba nie wiem, w którą stronę się skłaniam. Ragnvald spojrzał na Currana. - Poważnie? Curran wzruszył szerokimi barami. - To jej impreza. Kufel przeleciał przez pokój i walnął Ragnvalda w plecy. Poderwał się gwałtownie i ryknął. - Dobra, skurwiele, który tym rzucił? Drugi kufel walnął go prosto w czoło. Zatoczył się i skoczył w sam środek bijatyki szalejącej na środku miodowego dworu. Pięści latały, ludzie warczeli,

Magic Gifts

a ponad tym wszystkim wampir Ghasteka wspinał się po ścianie na sufit, ściskając w lewej łapie kostkę nogi wkurzonego Johana. Westchnęłam, wskoczyłam na stół i kopnęłam kilku Wikingów w twarz.

***

Bolał mnie tyłek, ponieważ któraś z kobiet-wikingów zaszła mnie od tyłu, gdy byłam zajęta, i chód konia pogłębiał moje cierpienie. Czerwony ślad na ramieniu zapowiadał rozkwit siniaka wielkości piłki do baseballa, ale poza tym wyszłam z tego bez szwanku. Derek paradował z cięciem przez pierś, a Ascanio, którego koszulka jakimś tajemniczym sposobem porozrywała się na strzępy w ferworze walki, był niebiesko-czarny od szyi w dół. Nie pozostaną w tym stanie dłużej niż kilka godzin i do wieczora będą wyglądać jak nowi, podczas gdy ja będę pielęgnować bolące ramię. Wiatr przynosił woń chmielu od wampira Ghasteka sadzącego susami obok mnie. Wikingowie próbowali utopić go w beczce piwa i większość zielonego kremu ochronnego zeszła, więc Ghastek ostatecznie wytaplał go w błocie, by ograniczyć do minimum uszkodzenia skóry. Błoto wyschło w paskudną skorupę i wampir wyglądał jak coś, co wypada Grendelowi spod ogona. Grendel spędził większość walki szczekając i gryząc ludzi na chybił trafił, a teraz był usmarowany czyimiś wymiocinami.

Magic Gifts

Curran wyszedł z tego nietknięty, głównie dlatego, że gdy ludzie go atakowali, uderzał ich raz, a oni już się nie podnosili. Szedł teraz obok mojego konia w swojej ludzkiej postaci z szerokim uśmiechem na twarzy. - Co? – zapytałam. - Dobrze, że tym razem przejęłaś dowodzenie – powiedział. – Sprawa mogła pójść źle i zamienić się w wielką bijatykę. - Pieprzę cię. - Och, mam nadzieję, że to zrobisz, kochanie. W twoich snach. - I oto, dlaczego nie lubię odwiedzać neo-Wikingów – powiedział Ghastek suchym głosem. – Są idiotami i dzikusami, a nigdy nic dobrego z takiego połączenia nie wychodzi. - Oni to zaczęli – powiedział Ascanio. - Oczywiście, że to oni zaczęli – warknęłam. – To Wikingowie, tym się zajmują. Ghastek odchrząknął. - Nic nie osiągnęliśmy i zwracam uwagę, że teraz Dagfinn wie, że go szukacie. Może się ukryć. - Dagfinn nie ukryje się. Jeśli nie jest w to wplątany, pojawi się na moim

Magic Gifts

progu, domagając się wyjaśnień, co się dzieje. Jeśli jest w to wplątany, pojawi się na moim progu, wymachując toporem i próbując roztrzaskać mi czaszkę. Poskutkuje tak czy inaczej. - Więc czekamy? Zacisnęłam zęby. Miałam nadzieję, że złapiemy Dagfinna dzisiaj. Roderickowi kończył się czas, a nie było niczego innego, co moglibyśmy zrobić. - Jedziemy do domu i czekamy.

Magic Gifts

Rozdział 6

Rozstaliśmy się z Ghastekiem i nasza czwórka, Curran, Derek, Ascanio i ja, udała się z powrotem do Twierdzy. Gdy wjechaliśmy na dziedziniec, na kamiennych schodach czekał na nas Jim. - Co się wam przydarzyło? - Pojechaliśmy zobaczyć się z Wikingami – powiedziałam. - To nic – powiedział Curran. – Powinieneś zobaczyć, co przydarzyło się wampirowi. Jim uśmiechnął się. Zsiadłam z Lalusia i przekazałam go w ręce chłopca stajennego. - Jest tu kilkoro ludzi, którzy chcą się z tobą zobaczyć. - Co to za ludzie? - Z Gildii. Argh. - Dobrze. Jak chłopiec?

Magic Gifts

- Doolittle mówi, że bez zmian. Twoi goście są w sali konferencyjnej, drugie piętro, trzecie drzwi po lewej. Pomaszerowałam na drugie piętro. Grendel postanowił mi towarzyszyć. W małej recepcji, w przedpokoju przed trzecią salą konferencyjną, czekało pięcioro ludzi pilnowanych przez zmiennokształtną kobietę. Jednym z nich był Mark, a pozostała czwórka to: Bob Carver, Ivera Nielsen, Ken i Juke, wszyscy razem znani jako Czterej Jeźdźcy. Większość najemników była samotnikami. Czasami, gdy wymagało tego zadanie, pracowali w parach, na takiej zasadzie jak Jim i ja, ale zespoły składające się z więcej niż dwóch osób należały do rzadkości. Czterech Jeźdźców stanowiło wyjątek od reguły. Stworzyli zwarty, silny zespół, podejmowali się trudnych zadań, wykonywali je sprawnie, a przede wszystkim uczciwie, no i byli poważani przez pozostałych najemników. Obie strony przestały spoglądać na siebie groźnie, żeby przyjrzeć się mojemu psu. - Co to jest, do cholery? – zapytał Bob. - Mój atakujący pudel. Umówiliście się, że przyjdziecie tu w tym samym czasie? - Psiakrew, nie – powiedziała Juke, potrząsając głową pokrytą kolcami czerwonych włosów. – Byliśmy tu pierwsi. On dopiero co się tu pokazał. - Umówiłem się na wizytę – powiedział Mark. – A wy znowu wszędzie, gdzie się nie ruszycie stosujecie tę swoją taktykę zastraszania. - Jesteś dupkiem – powiedział Ken.

Magic Gifts

- A ty bandytą. Dlaczego ja? Pierwszy raz usłyszałam o umówionej wizycie. Zanotowałam w pamięci, żeby zapytać o to Jima i wyciągnęłam ćwierć-dolarówkę z kieszeni. - Orzeł – i wskazałam na Czterech Jeźdźców. – Mark, ty reszka. Podrzuciłam monetę w powietrze i złapałam na grzbiet swojego nadgarstka. - Reszka. Skinęłam na Marka. - Chodźmy. Weszliśmy do sali konferencyjnej i usiedliśmy przy dużym stole z sękatego drewna. - Co mogę dla ciebie zrobić? – zapytałam. Mark pochylił się do przodu. Ubrany był w świeżo wyprasowany garnitur i konserwatywny bordowy krawat. Ciemnobrązowe włosy miał obcięte w dyrektorsko-politykierskim stylu: nie za długie, nie za krótkie, starannie utrzymane. Paznokcie były krótkie i wypielęgnowane, podbródek nie wyglądał jak ściernisko i pachniał dobrą wodą kolońską. Zapach nie był przytłaczający,

Magic Gifts

ale zdecydowanie wyczuwalny. - Chciałbym porozmawiać z tobą o arbitrażu Gildii – powiedział. A ja myślałam, że odbył tę podróż, żeby porozmawiać o pogodzie. - Słucham. Mark spojrzał na psa. Grendel posłał mu złowrogie spojrzenie. - Chcę zakończyć tą rywalizację. Chcę przejąć Gildię. Ambitny, czyż nie? - Po trosze się tego domyślałam. - Nie jestem popularny. Nie ubieram się w skóry i nie noszę broni. – Splótł palce obu dłoni w jedną pięść i położył na stole. – Ale dam radę pokierować Gildią. Klienci będą zadowoleni, będą zyski i każdy otrzyma wypłatę na czas. Beze mnie to wszystko się zawali. Nie miałam wątpliwości, że tak będzie. - A jaka jest w tym moja rola? - Twój głos będzie stanowił dodatkowy punkt dla jednej ze stron w głosowaniu. – powiedział. – Chciałbym dojść z tobą do jakiegoś porozumienia. No pięknie, po prostu wykopał sobie przepiękny dół. Czekałam, żeby

Magic Gifts

zobaczyć czy do niego wskoczy. - Oczywiście rozumiem, że odpowiednia motywacja finansowa jest wskazana i musi być korzystna dla obu stron. Zrobił to. Westchnęłam. - Mark, problemem nie jest to, czy możesz kierować Gildią. Problem tkwi w tym, że myślisz jak typowy urzędnik w białym kołnierzyku. Zamrugał, najwyraźniej zaskoczony. - W twoim świecie każdy ma swoją cenę – powiedziałam. – Nie znasz mnie, ale uważasz, że możesz zawrzeć ze mną układ. Tak nie będziemy się bawić. Mogłeś posłużyć się innymi metodami. Mogłeś argumentować, że Gildia znajduje się w stanie zawieszenia, nikt nie płaci. Mogłeś zwrócić uwagę, że jak dłużej to potrwa, to Gildia straci większość utalentowanych ludzi, bo doświadczeni najemnicy odejdą do nowej pracy, żeby wyżywić swoje rodziny. Proponowanie mi łapówki stanowiło najgorszy argument, jakiego mogłeś użyć. Moja opinia nie jest na sprzedaż. - Nie zamierzałem cię obrazić. - Ale obraziłeś i dowiodłeś, że nie masz pojęcia, jak ze mną rozmawiać. Jest wielu ludzi podobnych do mnie. Tak, potrafisz zarządzać Gildią, ale brak ci elementarnej wiedzy o tym, co wkurza najemników, prawdopodobnie dlatego, że nigdy nie byłeś jednym z nich. Jeśli poparłabym ciebie, – czego nie zrobię – musiałabym uzasadnić swoje stanowisko, a w tych okolicznościach byłoby to dla mnie trudne.

Magic Gifts

Rozważał to przez dłuższą chwilę. - W porządku. Zatem zagłosujesz na Jeźdźców? - Jeszcze nie wiem. - Dziękuję za spotkanie. – Mark wstał i wyszedł. Drzwi zaledwie miały szansę zakołysać się, gdy Bob pchnął je ramieniem i opadł na jedno z krzeseł przeznaczonych dla klienta. Ivera podążała na nim, niespokojna, czujnie mnie obserwując. Bob był przywódcą Jeźdźców. Gdyby nasz świat zrodził jakiegoś weterana gladiatorów, to byłby nim on. Miał nieco powyżej czterdziestu lat, a jego sylwetka świadczyła o dojrzałej sile i wytrzymałości, która czyniła z niego trudnego przeciwnika nawet dla ludzi o połowę młodszych. Może nie był tak szybki jak dawniej, ale miał mnóstwo doświadczenia i potrafił je wykorzystać. Ivera była wysoką, potężną Latynoską W czasie walki była agresywna i władała magicznym ogniem. Dwóch pozostałych członków Czterech Jeźdźców zostało na zewnątrz. Ken, węgierski mag, który odmierzał słowa jakby były ze złota i Juke, no cóż, Juke była zaledwie dwudziestolatką, ale wynagradzała brak doświadczenia wrodzoną brutalnością i gorącym temperamentem. Była szybka i lubiła pleść bzdury. Rozumiałam to pragnienie. Też lubiłam pleść bzdury, ale jako dwudziestolatka przeżułabym Juke i wypluła. Popatrzyłam na dwójkę weteranów. – Co mogę dla was zrobić?

Magic Gifts

Bob pochylił się do przodu. Krzesło zaskrzypiało i niemal się skrzywiłam. Był wielkim facetem, a krzesło nie było zbyt mocne. - Przejdę od razu do rzeczy – powiedział. – Solomon był jednym z nas. Najemnikiem. Przeciętnym pracującym człowiekiem. - Tak naprawdę Solomon pracował jako najemnik jedynie przez pierwsze trzy lata tworzenia Gildii, i biorąc pod uwagę, że od kilku miesięcy spoczywa w ziemi, możemy wykreślić słowo „pracujący” z jego opisu. Bob brnął do przodu. - Niemniej jednak wiedział, co to znaczy działać w terenie. Wiedział jak troszczyć się o ludzi. Ten człowiek miał serce, w odróżnieniu od tego kutasa. On sprawi, że się wykrwawimy, jeśli mu na to pozwolimy. - Czy ten kutas oznacza Marka? - A kogo jeszcze? Skinęłam głową. - Tylko się upewniam. Bob popukał w blat pokiereszowanymi knykciami, podkreślając tym samym wagę swoich słów. - Ten urzędas chce rządzić Gildią. Nasza czwórka zrobi to lepiej. Ktoś musi

Magic Gifts

uważać na ludzi. Rozłożyłam ramiona. - Pełnia władzy dla was. Czego oczekujesz ode mnie? Bob gwałtownie pochylił się do przodu. Krzesło jęknęło. - Przez pewien czas Solomon, ty i Mark byliście jedynymi osobami, które oprócz członkostwa w Gildii, oficjalnie sprawowały inny urząd, pomijając pracowników administracji i kadr. Ty byłaś pierwszym najemnikiem, który dostał się do Zakonu i zrobiłaś dobrą robotę jako łączniczka. Ludzie to pamiętają. A teraz jesteś Władcy Bestii… - szukał odpowiedniego słowa. - Towarzyszką – podpowiedziała mu Ivera. - Tak, to. Twoja opinia jest wiarygodna. Najemnicy nigdy nie pójdą za Markiem. Ty to wiesz, ja to wiem, Ivera to wie. Spojrzałam na Iverę. - A ty, co myślisz? - To samo, co on mówił – powiedziała ponuro. Odchyliłam się na oparcie. To im się nie spodoba, ale musiałam to powiedzieć. - Troje najemników dostało zlecenie. Jeden z nich wycofał się w trakcie walki, drugi zginął, a trzeci stracił rękę. Czy mają prawo ubiegać się o

Magic Gifts

wynagrodzenie oraz o rentę inwalidzką od Gildii? Bob zastanowił się nad tym. - Facet, który uciekł nie dostaje nic, to porzucenie w trakcie wykonywania zadania. Najbliżsi krewni gościa, który zginął, dostają trzydzieści procent. Gość, który stracił rękę, dostaje rentę inwalidzką. Westchnęłam. - Po pierwsze należy zadać pytanie, jak długo każdy z nich pracował w Gildii. Musisz zdać sobie sprawę, że pięć lat oznacza przyznanie prawa do renty inwalidzkiej, a siedem lat - do świadczeń na wypadek śmierci. Drugim pytaniem jest, kiedy pierwszy gość się wycofał. Jeśli to zrobił, gdy walka się już rozpoczęła i niebezpieczeństwo było ewidentne, Gildia ma prawo zająć jego wynagrodzenie jako wierzytelność, ponieważ porzucenie w trakcie wykonywania zadania zmienia się w porzucenie w obliczu bezpośredniego niebezpieczeństwa. Jaką część wynagrodzenia można zająć na poczet zabezpieczenia należności, Bob? Zadrgały mu mięśnie szczęki. - Nie wiem. - Zatem przejdźmy do inwalidztwa. Ile płacimy? Co to jest „wartość ręki”? I czy ma znaczenie, czy ktoś jest prawo-, czy leworęczny? - Nie wiem – powiedział znowu Bob. Jego oczy mi powiedziały, że nie podoba mu się to, w jakim kierunku zmierzam.

Magic Gifts

- Ani ja. Ale wiesz, kto wie? Mark. Mogę zadzwonić teraz do Marka, a on to wszystko wyklepie bez namysłu. Porozmawiajmy o kontraktach. Kto zapewnia dostawy amunicji dla Gildii? Jaki rabat dostajemy od nich? Gildia zawarła umowę z Avalon Construction na oczyszczenie parceli budowlanych z niebezpiecznych substancji magicznych. To lukratywna umowa, więc zdajesz sobie sprawę, że w grę wchodziły dodatkowe świadczenia. Łapówki. Prezenty. Ile i komu? Bob lekko warknął. - Tych wszystkich rzeczy można się nauczyć. Skinęłam głową. - Pewnie. Ale jak wiele czasu ci to zajmie? Gildia pozostaje bez przywództwa od, o ile wiem, już sześciu miesięcy, a ty nadal niczego się nie nauczyłeś. Czy nadal ma tak trwać, aż do czasu zakończenia swojej nauki? Bob skrzyżował ramiona. - Ty możesz to zrobić. - Nie, nie mogę. Po pierwsze to nie jest moja praca. Mam pełne ręce roboty ze zmiennokształtnymi i własnym biznesem. Po drugie, tę drobną ilość tego co wiem, nauczyłam się tylko dlatego, że potrzebowałam tej wiedzy w czasie, gdy pełniłam funkcję w Zakonie. Przestudiowanie podręczników Gildii zajęłoby mi całe wieki. Na dobre, czy na złe, Solomon uczynił Marka jedynym mózgiem tego przedsięwzięcia i Mark ma w tym wieloletnie doświadczenie. Ty nie masz drygu do machinacji, Bob. Jesteś dobrym, solidnym taktykiem. Wiesz, co jest potrzebne do wykonania zadania, jesteś dobry w dobieraniu do

Magic Gifts

niego właściwych ludzi i wykonaniu. Najemnicy cię szanują. Ale pertraktacje nie są twoją mocną stroną. Bob zmarszczył brwi. - Zatem będziesz popierać Marka? - Powiem ci to, co jemu. Jeszcze nie wiem. Bob skinął głową i podał mi kawałek papieru. Zerknęłam na niego. Imienne wezwanie dla mnie. W lewym górnym rogu widniał kod X, wydrukowany pogrubioną czcionką. Priorytet dziesiąty. Albo pójdę na to spotkanie, albo Gildia mnie zawiesi. - Nie, żeby to jakieś miało znaczenie – powiedział Bob. – Ale udało się nam wszystkim uzgodnić, że musisz wybrać kogoś do poniedziałku. Ivera wstała i położyła rękę na ramieniu Boba. - Powinniśmy iść. Zaczął coś mówić i zmienił zdanie. Przyglądałam się mu, kiedy wstawał. Skinął mi głową. - Na razie. *** Powlokłam się na górę do szpitala. Roderick grał w warcaby ze zmiennokształtnym chłopakiem. Kołnierz na jego szyi zmienił barwę z

Magic Gifts

pomarańczowej na żółto-kanarkową. Weszłam po milionie schodów do naszych kwater, poprosiłam strażników, żeby zamówili w kuchni jakieś jedzenie i wzięłam prysznic. Kiedy wyszłam, na olbrzymiej kanapie leżał rozwalony Curran z zamkniętymi oczami. Zwaliłam się obok niego. - Ratunku. Jasne brwi uniosły się o ćwierć cala. - Mmm? - Najemnicy nie osiągną jednomyślności. – Leżałam przy nim na boku, opierając głowę na ręku. – Nie ma znaczenia, kogo jutro wskażę, nie spodoba im się to. Mark może zarządzać Gildią, ale najemnicy nim gardzą. Najemnicy mogą wykonywać zadania, ale papierkowa robota nadal pozostaje dla nich czarną magią. - Spraw, żeby pracowali razem – powiedział Curran. - Nic takiego się nie zdarzy. Nienawidzą się nawzajem. - Jeżeli czternastu alfa może spotykać się co tydzień w tym samym pokoju bez pozabijania się nawzajem, to również mogą Mark i najemnicy. Gildia od miesięcy pozostaje bez przywództwa. Ludzie są zmęczeni i chcą silnego przywódcy. Nie tyrana, ale przywódcy, który wzbudza zaufanie. Musisz tam iść i ryczeć dopóty, dopóki nie skulą się ze strachu. Zademonstrować im, że jesteś na tyle silna, by pozbawić ich wolności wyboru, upewnić się, że dotarło to do ich świadomości, a następnie z powrotem dać im jakiś wybór na swoich

Magic Gifts

warunkach. Hmm. - Powiąż to z Czerwonym Solomonem – powiedział Curran. – To podstawowa psychologia: pod rządami Solomona sprawy posuwały się do przodu, kiedy umarł, załamały się. Im więcej czasu mija, tym bardziej różowo wyglądają czasy Solomona w oczach przeciętnego najemnika. Więc jeśli zaatakujesz ich od strony „pozwólmy wrócić dobrym, starym czasom”, ugną się. Spraw, by myśleli, że pójście za tobą, to jest to, co oni chcą zrobić. - Czasami mnie przerażasz – powiedziałam. Ziewnął. – Jestem zupełnie niegroźny. Ktoś zapukał do drzwi. Trochę za wcześnie na jedzenie. - Tak? – zawołał Curran. Weszła Mercedes, jedna ze strażniczek. - Na zewnątrz jest mężczyzna, mój panie. Jest wielki, ubrany w pelerynę i nosi ogromny topór. Jesteśmy też prawie pewni, że jest pijany. Dagfinn. - Czego chce? – zapytał Curran. - Mówi, że chce walczyć z Władcą Bestii.

Magic Gifts

Rozdział 7

Stałam obok Currana w łukowatym wejściu na dziedziniec Twierdzy. Dagfinn stał na polanie na zewnątrz. Miał sześć stóp i osiem cali wzrostu, a ważył – oceniając na oko – około trzystu funtów. I nie był to tłuszcz. Dagfinn wyglądał na twardego. Szerokie ramiona wypychały tunikę, bicepsy z trudem mieściły się w rękawach, a umięśnione nogi w zniszczonych dżinsach przyprawiały o drżenie na samą myśl o jego kopniaku. Na ramiona opadały mu włosy gęstą, kręconą falą. Miał przystrzyżoną brodę, a rude brwi ocieniały oczy. Stał wywijając bitewnym toporem, na którym były wyryte runy pasujące do tatuaży, które miał na rękach. Ostrze topora rozszerzało się na kształt klosza od czubka do nasady, a ostra jak brzytwa krawędź mierzyła pełnych dwanaście cali. W połączeniu z czterema stopami rękojeści dodającej mu więcej siły, topór przecinał ciało i kości jak ogromny tasak. - Słuchaj, walczyłam wcześniej z tym facetem. Może powinieneś porozmawiać z nim ze szczytu muru. On jest pijany i nie jest przy zdrowych zmysłach. - On mnie wyzwał – powiedział Curran. – Nie będzie żadnych rozmów. - Rób jak uważasz – powiedziałam. Pan „Nabijający się z Mojego Dowodzenia” chciał załatwić to na swój

Magic Gifts

sposób. Cóż, dostanie za swoje. Na murach wokół nas tłoczyli się zmiennokształtni. Każdy balkon i parapet zwrócony w kierunku Dagfinna został zajęty. Publiczność była po prostu tym, co było nam potrzebne. - Coś powinienem wiedzieć? – zapytał mnie Curran. - Topór jest magiczny. Nie dotykaj go. Dagfinn posiada również sporo magii. Jeśli go zabijesz, będę naprawdę zła na ciebie. Potrzebujemy go, żeby odczytał te cholerne runy. Curran naprężył ramiona i wyszedł na polanę. - Słyszałem, że mnie szukałeś – warknął Dagfinn. Głos pasował do niego, głęboki i nieco chrapliwy. - Ona ma jakieś runy i chce, żebyś je obejrzał. Dagfinn przychylił głowę na bok, żeby mnie zobaczyć. - Kate? Co ty tu, do cholery, robisz? - Mieszkam tu. - Dlaczego? - Ponieważ teraz jestem z nim. Dagfinn spojrzał na Currana.

Magic Gifts

- Czy ty i ona jesteście…? - Ona jest moją towarzyszką – powiedział Curran. Dagfinn zakołysał toporem na ramieniu. Runy roziskrzyły się jasną zielenią. - No, no, co ty nie powiesz? Wiesz co, nie obchodzi mnie to, nadal chcę ci stłuc tyłek, ale lubię ją, więc cię nie zbiję. Oczy Currana zalało złoto. - Dzięki. Dagfinn machnął na niego ręką. - No dalej, rób tę swoją przemianę. - Nie potrzeba. - Och, istnieje taka potrzeba. – zapewnił go Dagfinn. - Czy będziemy rozmawiać cały dzień? Jestem zajętym człowiekiem – powiedział Curran. - Dobrze. Dostaniesz za swoje. Szron pokrył włosy Dagfinna. Jego skóra pociemniała. Rozrósł się zyskując pół stopy wzrostu, ramiona stały się szersze. - Dobrej zabawy, kochanie. – zawołałam.

Magic Gifts

Blade kosmyki zimna wypływały z ciała Dagfinna. Lodowata mgła tańczyła przy jego skórze czepiając się runów wytatuowanych na ramionach i spływając lśniącą kaskadą na topór. Broń rozbłysła jaskrawą zielenią. Oparłam się o kamienną ścianę. Dagfinn zamachnął się toporem. Curran odskoczył. Błysk eksplodował na lewo od niego, oślepiająco biały i palący. W bębenki moich uszu uderzył grzmot. Odczułam też falę uderzeniową. Fala odrzuciła Currana, przeturlał się i stanął na nogi. W trawie, gdzie Curran przed chwilą stał, dymiła trzystopowa dziura. Dagfinn ryczał jak rozwścieczone tornado. Cisnął w Currana biczem zimnego powietrza. Władca Bestii ponownie uchylił się. Dagfinn stał w miejscu jak wrośnięty. Ostatnie dwa razy, gdy z nim walczyłam, ruszył na mnie i posłałam go na ziemię. Były dziesiątki sposobów, by wykorzystać ruch przeciwnika przeciwko niemu: podciąć go, wytrącić z równowagi, przejąć kontrolę nad ramieniem lub nogą, i tak dalej. Dagfinn widać zdecydował, że nie da Curranowi takiej szansy. Dagfinn zawirował toporem. Wystrzelił grad lodowych pocisków. Curran skakał w tył i w przód, okrążając Dagfinna. Na blankach zmiennokształtni wyli i ryczeli. - Jak wam idzie, kochanie? – zawołałam. Masz za swoje, Wasza Futrzastość. Następnym razem posłuchaj mnie. - Próbuję nie popisywać się – krzyknął Curran.

Magic Gifts

Dagfinn rąbnął toporem w ziemię. Uderzył we mnie grom dźwiękowy. Curran poleciał do tyłu. - Zabierz to! – ryknął Dagfinn. Zmiennokształtni gwizdali. Curran odbił się do góry i rzucił do przodu. Dagfinn zawirował toporem, ale Władca Bestii był zbyt szybki. Odskoczył w lewo, prawo i zderzył się z Dagfinnem. Olbrzymi wiking zatoczył się do tyłu od impetu uderzenia, obrócił wokół siebie biorąc rozmach i rzucił się do ataku. Rycząc chwycił topór w obie ręce i podniósł go do góry, zamierzając zadać cios znad głowy. Ruszaj się, kochanie. Ruszaj się. Curran rzucił się do przodu. Co on robi, do cholery? Dagfinn ciął z całej siły. Curran chwycił topór prawą ręką. Dagfinn zablokowany. Jasna cholera. Wiking naprężał się, prawą nogę wysunął do przodu, lewą zaparł się od

Magic Gifts

tyłu. Mięśnie na jego ramionach napęczniały. Mróz pochłaniał rękę Currana, ale topór ani drgnął. - Skończone? – zapytał Curran. Dagfinn warknął. Curran podniósł lewą rękę. Palce miał zwinięte w pięść. - Nie w głowę! – krzyknęłam. – Potrzebny jest nam jego mózg. Curran szarpnął toporem do przodu. Dagfinn szarpnął się do tyłu, próbując utrzymać równowagę, a Curran z rozmachem przesunął pod nim lewą nogę. Dagfinn runął jak dąb ścięty u podstawy. Curran wyrwał mu topór z ręki i odrzucił na bok. Dagfinn zamachnął się na niego prawą pięścią. Curran zrobił unik i z rozmachem wbił pięść prosto w brzuch Dagfinna. Au. Zabolało mnie tylko od samego patrzenia. Zmiennokształtni na murach wydawali odgłosy zasysania powietrza. Dagfinn zwinął się w kłębek, próbując napełnić płuca powietrzem, którego nagle mu zabrakło. Curran podciągnął Dagfinna do góry, przewiesił go sobie przez ramię i przyniósł wikinga do mnie. Och, ty zwariowany sukinsynu.

Magic Gifts

Curran zrzucił czerwonego na twarzy Dagfinna u moich stóp. - Oto jest twój ekspert, kochanie. Zmiennokształtni na murach gwizdali i wyli. Dlaczego ja? - Dzięki, pozerze – powiedziałam. – Pokaż mi rękę. - Jest dobrze. - Ręka, Curran. Wyciągnął

ją.

Pęcherze

pokrywały

prawą

dłoń.

Odmrożenie,

prawdopodobnie drugiego stopnia. To musiało boleć jak cholera. Lyc-V uzdrowi mu rękę w ciągu jednego dnia czy coś koło tego, ale tymczasem musiał zaciskać zęby. - Mówiłam, nie dotykaj topora. Pochylił się i pocałował mnie. Zmiennokształtni na murach urządzili owację. Dagfinnowi w końcu udało się przypomnieć sobie, jak się oddycha i zaklął. Pochyliłam się nad nim. - On wygrał. Teraz odczytaj moje runy. - Wspaniale – warknął Dagfinn. – Daj mi minutę. Myślę, że mam coś złamane.

Magic Gifts

***

Według Doolittle’a, nic nie miał naprawdę złamane. Dagfinn potraktował diagnozę z jawnym niedowierzaniem, ale biorąc pod uwagę okoliczności, zdecydował się z nią pogodzić się. Natomiast Curran nosił zawiązaną wokół dłoni plastikową torebkę z jakimś rodzajem gojącego roztworu. Był tym tak zachwycony, jak oczekiwałam. - To jest absurdalne. - Z torbą, ręka będzie nadawała się do użytku za dwie godziny – poinformował go Doolittle. – Bez torby, może nadawać się do użytku jutro. To twój wybór, mój panie. Curran powarczał trochę, ale nie zdjął torby. Położyłam rysunek Julie przed Dagfinnem. Popatrzył na niego spod przymrużonych powiek. - Och. Czy to znajduje się na broni? - Nie, na naszyjniku, który zabija dziecko. Wygląda jak starszy alfabet runiczny, ale niezupełnie. Czy to jest zaklęcie? – zapytałam. - To dvergr.

Magic Gifts

Klapnęłam na najbliższe krzesło. - Jesteś pewien? Dagfinn podciągnął rękaw tuniki odsłaniając tatuaż. - Spójrz tutaj. Ostatnie dwa znaki na ramieniu odpowiadały dwóm ostatnim znakom na papierze Julie. Dagfinn wodził palcami wzdłuż tatuażu. - To informuje: Władający Toporem Aslaug, zrodzonym z krwi ziemi, ukształtowanym przez ręce Ivara. – Popukał w papier. – To powiada: terminator Ivara. Tak, jestem pewien. - Co to jest dvergr? – zapytał mnie Curran. - Krasnolud – odpowiedziałam. – Staronordycki krasnolud: magia, moc, talent

do

metaloplastyki.

Twórca

broni

bogów.

Krasnoludy

często

przedstawiani są jako uosobienie chciwości – żądni władzy, żądni kobiet, a przede wszystkim złota. - Ejże, zaraz! – Dagfinn podniósł rękę. – Większość ekspertów wierzy, że to są pomówienia. Mityczne krasnoludy prawdopodobnie mają swoje korzenie w duchach natury… - Krasnoludy jak w Tolkienie? – zapytał Curran. Chciałabym. Przeciągnęłam dłonią po twarzy.

Magic Gifts

- Dawno temu, żyli czterej bracia krasnoludy, synowie Ivaldi, którzy zrobili dla bogów kilka magicznych darów. Dwa inne krasnoludy, bracia Brokk i Eiti, stali się zazdrośni o ich chwałę i założyli się z Loki’m, oszustem, że zrobią znacznie lepsze dary. Loki postawił w zakład swoją głowę. Krasnoludy wygrały, a potem chciały zabić Loki’ego. Bogowie nie pozwolili im na to, więc Brokk zaszył wargi Loki’ego drutem. To nie są wesołe istoty, popijające piwo i przeżywające przygody typowych krasnoludów. - Ten, którego spotkałem, był dobrym gościem – powiedział Dagfinn. - Sądzisz, że to ten sam Ivar, który wykonał twój topór? – zapytał Curran. Dagfinn skinął głową. - Miałem piętnaście lub czternaście lat i byłem wówczas dzikusem, nie tak jak teraz. Spojrzeliśmy z Curranem na siebie. - Tak więc, mój wuj Didrik – on był wikingiem – zabrał mnie w góry do pewnej doliny. Spotkaliśmy tam kowala i mój wuj porozmawiał z nim, a potem zostawił mnie tam na lato. Na początku nie szło dobrze, ale w końcu Ivar i ja zrobiliśmy postępy. Podobało mi się tam. Kiedy Didrik przyjechał po mnie, Ivar zrobił mi ten topór i nałożył na mnie runy. Prawa ręka - poklepał prawy biceps - kieruje toporem. Lewa ręka jest moim przekleństwem. Nie mogę nigdy zabić bezbronnej osoby czy też zniewolić kogoś, bo topór zwróci się przeciwko mnie. - Słyszałem, że włamałeś się do klasztoru szukając azjatyckich pań – powiedział Curran.

Magic Gifts

- Azjatyckiego piwa „ale” – powiedział Dagfinn. – Nie szukałem kogoś, by go zgwałcić. Szukałem piwa.*) Nikt nie chciał ze mną gadać, więc próbowałem złapać któregoś, by stanął spokojnie, żebym mógł zapytać, gdzie jest piwo. Tamtego wieczoru chciałem się trochę napić. Oświeciło mnie. - Dagfinn, oni są buddystami. Nie warzą piwa. Potrzebni ci byli Bracia Augustynianie, dwie mile na północ. Poszedłeś do złego klasztoru, ty półgłówku. - Powiedz mi coś, czego nie wiem – warknął Dagfinn. – A tak w ogóle, mogę zobaczyć ten kołnierz? Zabraliśmy go, by zobaczył chłopca. Roderick trochę się skulił ze strachu. - Nie bój się – powiedział Dagfinn. Wiking oglądał przez chwilę kołnierz i wróciliśmy do drugiego pokoju. Dagfinn usiadł na krześle, a Curran oparł się o ścianę, obserwując go i promieniując groźbą. - To może być praca Ivara – powiedział Dagfinn. – Tylko nie widzę w tym sensu. Krasnolud, którego znałem, nie skrzywdziłby dziecka. - Czy możesz ponownie odnaleźć dolinę? – zapytałam.

*) W języku angielskim słowa „ladies” – panie i „ale”- gatunek piwa, mają podobne brzmienie, więc nietrudno o pomyłkę, zwłaszcza, gdy wymawia je ktoś nietrzeźwy.

Magic Gifts

Potrząsnął głową. - Tam istnieje jakaś sztuczka. Miałem zapytać Didrika, na czym ona polegała, ale umarł. Próbowałem odnaleźć dolinę na własną rękę. Przeszedłem całe Smoky Mountains i nic. Trzymał coś w zanadrzu, mogłam to wyczuć. - Czego mi nie mówisz, Dagfinn? Wahał się. - To zabija dziecko – powiedział Curran. - On może wiedzieć – powiedział Dagfinn. - On, czyli kto? - Wiesz. On. Serce mi zamarło. To zapowiadało się coraz lepiej. - On, czyli kto? – zapytał Curran. Podeszłam bliżej do niego i ściszyłam głos. - Wikingowie znają pewną istotę. Od bardzo długiego czasu jest uwięziony na ich ziemi. Nie lubią wymawiać jego imienia, bo może je usłyszeć i zabić ich w nocy. - Nie mów mi, że o tym myślisz – powiedział Dagfinn.

Magic Gifts

Rozłożyłam ręce. - Nie mam innych pomysłów. - Kate, powiedz mi proszę, nie poszłaś zobaczyć się z nim wcześniej, prawda? Prawda? – zapytał Dagfinn. - Dlaczego? – zapytał Curran. - On zapamiętuje twój zapach, gdy pójdziesz się z nim zobaczyć – powiedział Dagfinn. – Zajmuje mu to trochę czasu, ale jak już raz pozna zapach, to nigdy go nie zapomina. Ludzie, którzy poszli zobaczyć się z nim po raz drugi, nigdy już nie powrócili. Ich kości pozostały tam na górze. - Będziemy potrzebować wsparcia – powiedziałam, myśląc na głos. - Nie patrz na mnie – powiedział Dagfinn. – Lubię cię i w ogóle, ale byłem tam już raz. Uciekałem jak mała dziewczynka i ledwo się stamtąd wyrwałem. Nie mogę tam pójść ponownie. - Wsparcie nie będzie problemem – powiedział Curran. Potrząsnęłam głową. - Nie możemy zabrać naszych ludzi, nie możemy pozwolić by zginęli. - Ona ma rację – powiedział Dagfinn. – Wynająłem drużynę. Sześciu ludzi. Byłem jedynym, który się stamtąd wydostał i to tylko dlatego, że On zjadał ich najpierw. Moja rada – wynająć takich, których nie znasz i uprzedzić ich, że to walka na śmierć i życie. Ich ciała po prostu będą stanowić dla niego

Magic Gifts

progi spowalniające. Spojrzał na mnie. - Musisz porozmawiać z Czirokezami. - Tak, wiem. Sama myśl o pójściu tam, by zobaczyć się z Håkonem przejmowała mnie lodowatym dreszczem. - Dobra, wynoszę się – Dagfinn wstał. – Dzięki za walkę, miałem zabawę, powinniśmy jeszcze kiedyś to powtórzyć. Curran oderwał się od ściany. - Wyprowadzę cię. - Sam mogę znaleźć drogę – powiedział Dagfinn. - Jestem pewien, że możesz. Zaoszczędzę ci trudu. – Złoto przetoczyło się przez oczy Currana. Dagfinn westchnął i obydwaj wyszli.

***

Magic Gifts

Poszłam na górę, na dach. Zrobiliśmy tam sobie mały kącik jadalny: dwa krzesła i stół. Ostatnimi czasy, za każdym razem, gdy siadaliśmy w kuchni, żeby coś zjeść, ktoś pukał z jakimś kretyńskich nagłym przypadkiem, więc kiedy nie mieliśmy ochoty by nam przeszkodzono, wychodziliśmy z Curranem na dach i tam jedliśmy w spokoju. Curran groził, że przywlecze tu grilla i „przyrządzi mięso” dla mnie. Znając go, grill oznaczał ogromne palenisko, a mięso – pół jelenia. Usiadłam na niskim kamiennym murku okalającym szczyt dachu. Było późne popołudnie, słońce powoli przesuwało się na zachód. Kamienny murek pod moim tyłkiem był przyjemnie ciepły. Zbliżało się lato. Siedziałam otoczona ciepłym powietrzem. To było miłe odczucie, ale powietrze nie było na tyle gorące, by przegnać chłód nagromadzony na moich plecach. Nie chciałam odwiedzać Håkona. Kilkoro ludzi, których znałam, poszło się z nim zobaczyć. Wróciło tylko dwoje, a Dagfinn był jednym z nich. Świat mrugnął. Magia zniknęła. Zgasła jak świeca w przeciągu. Miało to wady i zalety: tak długo, jak magia była w dole, naszyjnik nie zaciśnie się mocniej na szyi, ale bez niej nie możemy spotkać się z Håkonem. Voron, mój przybrany ojciec, zawsze mnie ostrzegał, że przyjaciele uczynią mnie miękką. Kiedy troszczysz się o ludzi, wykuwasz sobie kajdany, a to czyni cię przewidywalnym. Przyjaciele byli nie dla mnie. Greg, mój nieżyjący już opiekun, poszedł o krok dalej, i dołożył do tego ostrzeżenia zakaz posiadania kochanków. Żaden z nich nie przewidział, że odwzajemniona miłość sprawia, iż życie nabiera nowej jakości. Podobało mi się moje obecne życie. Miałam teraz

Magic Gifts

więcej do stracenia. Z drzwi wyłonił się Curran, ściągnął opatrunek z ręki i cisnął go do kosza na śmieci, trzymanego tu od czasu, gdy zaczęliśmy jadać na zewnątrz. Szedł w kompletnej ciszy, jak tygrys skradający się przez las, spokojny i pewny siebie. Lubiłam go obserwować, pod warunkiem, że nie wiedział o tym. Jego ego i bez tego zagrażało warstwie ozonowej. Curran usiadł obok, otoczył mnie lewą ręką i pocałował. To był nieco zaborczy pocałunek, wyczułam w nim pewne napięcie. - Przez Gildię i nie. - Hmmm? – zapytał. - Zamierzałeś zapytać, jak poznałam Dagfinna i czy kiedykolwiek byliśmy czymś więcej niż przyjaciółmi. Tak naprawdę, nigdy nie byliśmy przyjaciółmi. Byłam frajerką, wysłaną dwukrotnie przez Gildię do sprowadzenia go. Szukano go, by uiścił grzywnę za zniszczenie mienia. Curran skrzywił się. - Nie, nigdy nie przyszło mi na myśl, że mogłaś być z Dagfinnem. On jest niezdyscyplinowanym idiotą. Miej trochę wiary we mnie. Znam cię lepiej, niż sądzisz. Wzruszyłam ramionami i oparłam się o niego. - To wszystko jest popieprzone.

Magic Gifts

- Tak, jest. Możesz wymyślić inny sposób odnalezienia Ivara? - Nie. A może Doolittle spróbuje usunąć kołnierz podczas przewagi techniki? Curran potrząsnął głową. - Pytałem go. Mówi, że to zabije chłopca. Twierdzi, że mamy trzydzieści sześć do czterdziestu ośmiu godzin, w zależności od tego, jak długo magia się utrzyma. Istnieje duża szansa, że następna fala magii będzie dla chłopca ostatnią. Dwa dni, zanim Roderick z tymi swoimi oczami sówki umrze zadławiony. - Czy pamiętasz jak kilka lat temu zniknął oddział PAD-u? Jedenastu policjantów uzbrojonych po zęby? Czy było o tym w gazetach? - Tak. - To był Håkon. - Czy tak ma na imię? Skinęłam głową. - Nie mogłam powiedzieć tego w obecności Dagfinna, żeby się rzeczywiście nie wkurzył. Każdy, kogo zabierzemy ze sobą umrze. Jeżeli nikogo nie zabierzemy, umrze chłopiec. - Wyjaśnimy całą sprawę i poprosimy o ochotników. – Curran przyciągnął

Magic Gifts

mnie bliżej. – Takie są nasze wybory. - Jestem zmęczona wszawymi wyborami. Jeśli wciągnę w to wszystkich ludzi, to jednocześnie zabiję ich, a ich krew utworzy jezioro. Będę brnęła przez nie i życzyła sobie, żeby nie stało się głębsze. Siedzieliśmy obok siebie, dotykając się. Jeśli Curran poprosi o ochotników, Gromada wydusi jakiś z siebie. Będę widziała ich twarze, będę świadkiem ich śmierci, a potem będę musiała zawiadomić o tym ich rodziny, zakładając, że przeżyję. Zakładając, że przeżyje Curran. Wkurzyła mnie sama myśl o tym. Zrobimy to. Na drugim końcu tego równania było dziecko, więc tak, zaciśniemy zęby i zrobimy to. Ale to czyniło mnie tak wściekłą. Mogłabym udusić Aurellię, gdybym tylko dostała ją w swoje ręce. Wiedziała, co ten kołnierz zrobił, z premedytacją dokonała wyboru pomiędzy mężem a synem. - Czy Håkona można zabić? – zapytał Curran. - Nie. Czirokezi próbowali przez lata. Wszystko, co udało im się zrobić, to zatrzymać go na tamtej górze. Jeśli go porozrywasz, po prostu poskłada się z powrotem – warknęłam. – Nie chcę tego robić. - Wiem – powiedział. - Czy myślisz o mnie gorzej? - Nie. – Curran pogłaskał mnie po plecach. – Jak mówiłem, takie są nasze

Magic Gifts

wybory i czasami każdy wybór jest zły, a potem siadasz sobie i przypominasz to całe straszliwe gówno, które musiałeś zrobić i zrobiłeś, i starasz się z tym jakoś pogodzić, by móc dalej żyć. Zje cię to żywcem, jeśli na to pozwolisz. Wyprostowałam się i dotknęłam jego policzka. - Cóż, nie musisz już więcej siedzieć sam. Usiądziemy oboje. Chwycił moją dłoń i ucałował. Oczy mu pociemniały. Palce zacisnęły się w pięść. Wyglądał drapieżnie. - Chciałbym móc zawrócić czas i zmiażdżyć jej czaszkę zanim założyła naszyjnik dziecku. - Wiem. Żałuję, że nie ma sposobu, by do niej dotrzeć. Spojrzał na mnie. - Myślałem o tym. Jeśli podejdziemy do domu Forney’a w nocy... - Curran, nie możemy włamać się do domu prokuratora okręgowego. Efekty uboczne dla Gromady byłyby ogromne. - Wiem, wiem. – Zadrgały mu mięśnie na szczęce. Nienawidził mieć związanych rąk, a ja to zrobiłam. – Ale jeśli wykorzystamy kogoś spoza Atlanty do tego zadania… - To zły pomysł. Nawet ja wiem, że to zły pomysł. Spojrzał na mnie. Nadal o tym myślał.

Magic Gifts

- Nie – powiedziałam. Curran zaklął. Zadarcie z prokuratorem generalnym skończy się dla nas pospiesznym polowaniem na czarownice. On to wiedział i ja to wiedziałam. Nie, musiał być na to jakiś inny sposób. Jakiś sposób, gdzie chłopiec nie umrze i nasi ludzie nie zginą. Westchnęłam. - Czasami zazdroszczę nawigatorom. Wszystko, co robią, to siedzenie w Kasynie i popijanie kawy, kiedy krwiopijcy w niebez… Urwałam wpół słowa. Oczy Currana rozbłysły. - Myślisz, że on na to pójdzie? - Och, tak. Tak, pójdzie na to. – Zeskoczył z murku. – Chodź ze mną. - Nie powinniśmy opracować jakiegoś planu? Ghastek nie jest idiotą. Nie możemy po prostu zadzwonić do niego i powiedzieć: „cześć, wyruszamy na samobójczą misję, chcemy zabrać kilka wampirów, żeby były mięsem armatnim”. Już sam pomysł wystawienia na niebezpieczeństwo czterech czy pięciu z nich przyprawi go o apopleksję. - Mam plan. – Curran uśmiechnął się do mnie.

Magic Gifts

- Oświeć mnie proszę, Wasza Wysokość. - Sprawię, żeby Jim coś wykombinował – powiedział Curran. - I to jest to? To jest twój plan? - Tak. Jestem genialny. Chodź. Zeskoczyłam z murku i zeszliśmy po schodach. Jeśli ktoś może wymyślić, jak wrobić Ghasteka w tę intrygę, to tym człowiekiem mógłby być Jim. Dobrze mu tak, za te wszystkie razy, kiedy wypychał mnie na pierwszą linię ognia. Zemsta jest słodka.

***

Złapaliśmy w potrzask Jima w jednej z sal konferencyjnych i wyłuszczyliśmy mu nasz genialny plan. - To jest zemsta, czyż nie tak? – Jim spojrzał na mnie. - Nie bądź śmieszny – powiedziałam. – Jako Małżonka Gromady jestem ponad taką drobną zemstę. Jim popukał w opartą na swoim przedramieniu podkładkę do pisania z

Magic Gifts

klipsem przytrzymującym kilka papierów. - Zrobię to, jeśli pójdziesz jutro do Gildii. - Zrobisz to, ponieważ ja proszę cię o to – powiedział Curran. Jim zwrócił się do mnie. - Załatwisz sprawę Gildii? Miałam na rękach umierające dziecko, a wszystko, o co on się troszczył to ta idiotyczna Gildia. - Być może. Nie wiem jeszcze. Właściwie jestem w tej chwili zajęta. Zieleń zalała oczy Jima. Wyszarpnął kartkę papieru z podkładki i dźgnął nią we mnie. Widniała na niej długa lista. - Co to jest? - To jest lista wszystkich połączeń telefonicznych, które odebrałem w tej gównianej sprawie w ciągu ostatniego tygodnia. Najemnicy napuścili każdego cholernego członka Gildii, żeby tu do mnie zadzwonił. Potrząsnął listą w kierunku Currana. - Chcesz wiedzieć, dlaczego nie zrobiłem tego twojego sprawdzenia przeszłości wilków? To dlatego! Mógłbym to zrobić, jeśli twoja towarzyszka przestałaby się opierniczać i po prostu załatwiła to.

Magic Gifts

Och, jest tak jak kiedyś. - Wobec tego mam świetny pomysł. Ponieważ wydzwaniają do ciebie, dlaczego ty nie przestaniesz się opierniczać i nie uporasz się z Gildią. Byłeś tam tyle samo czasu, co i ja. - Mam pracę! - Ja też! Dlaczego twój czas jest ważniejszy niż mój? Podkładka trzasnęła w palcach Jima. Rzucił ją na ziemię i podniósł ręce. - Wiesz, co ja zrobię? Zrezygnuję. - Och, mój Boże, serio? Jim wytarł jedną dłoń o drugą i pokazał mi je. - Umyłeś ręce? - Tak. - Naprawdę? Więc co, zamierzasz przejść na emeryturę i otworzyć kwiaciarnię, o której zawsze marzyłeś? Oczy Jima stały się całkowicie zielone. - Dość – powiedział Curran. Wyraźny rozkaz przesycał jego głos. Jim z trzaskiem zamknął usta. Skrzyżowałam ramiona.

Magic Gifts

- Przepraszam, czy to jest ten moment, gdzie padam na kolana i drżę ze strachu, Wasza Futrzastość? Głupio mi, nie dostałam instrukcji. Curran zignorował zjadliwość. - Jaki masz problem z Gildią? - Jedyny sposób, który to rozwiąże wymaga ode mnie zaangażowania się w kierowanie Gildią, a ja nie chcę tego robić – zamachałam rękami. – Mam na głowie te wszystkie bzdury związane z byciem Małżonką, mam Cutting Egde i inne pierdoły, które obydwaj zrzucacie na mnie Nie chcę co miesiąc chodzić do Gildii i na dodatek do tego wszystkiego użerać się jeszcze z ich szajsem. Curran nachylił się do mnie. - Stroję się i spotykam z tymi pieprzonymi truposzczakami raz na trzy miesiące, i jestem uprzejmy, kiedy jemy przy tym samym stole. Ty możesz uporać się z Gildią. - Ty, stroisz się? Wow, nie miałam pojęcia, że wciągnięcie wizytowych spodni od dresów jest takim wielkim brzemieniem. - Kate – warknął Curran. – To nie są spodnie od dresów. Są luźne i mają pasek. Muszę nosić do nich buty z tymi cholernymi sznurowadłami. - Nie chce tego robić! Nienawidzę bzdurnej polityki. – Więc nie potrzebowałam polityki Gildii w moim życiu. I bez tego było wystarczająco skomplikowane, do cholery. – Nie mam na to czasu.

Magic Gifts

- Wszyscy nienawidzą spraw politycznych – warknął Curran. – Zrobisz to. - Podaj mi jeden powód, dlaczego. - Bo znasz tych ludzi i niektórzy z nich są twoimi przyjaciółmi. Gildia tonie i oni utracą pracę. Otworzyłam usta i zamknęłam je bez słowa. - A także dlatego, że ja cię proszę, żebyś to zrobiła – powiedział Curran. – Proszę, rozwiążesz ten problem, kochanie? Chciałam go rąbnąć pięścią. Chciałam go uderzyć pięścią prosto w twarz, mocno. - Dobrze. Będę potrzebowała dużego wsparcia w Gildii. Curran spojrzał na Jima. - Upewnij się, że ma wszystko, czego potrzebuje. - Dobrze – powiedział Jim. – Podniósł kawałki podstawki, wyciągnął kawałek papieru i podał mi razem z długopisem. – Napisz, czego potrzebujesz. Zrobiłam to i oddałam mu z powrotem. Jim przeczytał. - Zadbam o to, Małżonko.

Magic Gifts

- Dziękuję, Alfa. Gdyby padał deszcz nasze głosy zamroziłyby go w grad. - Czy coś jeszcze? – Zapytał Jim Currana. - Nie. Jim skinął głową i odszedł. - Nienawidzę cię – powiedziałam do Currana. Zachichotał. - Nienawidziłabyś mnie bardziej, gdyby Jim to rzucił. Musielibyśmy znaleźć zastępstwo. Nie ufam wielu ludziom. Tylko pomyśl o ile więcej gówna musiałabyś z tym znosić. - Nie rób tego – ostrzegłam go. - Mmm, Kate, Szef Bezpieczeństwa. Seksowna. Któż będzie lepiej strzegł mojego ciała niż kobieta, która jest jego właścicielką? - Curran, walnę cię pięścią. - Zadziorna sztuka – Curran udawał, że drży ze zdenerwowania. Podniosłam pięść i popukałam lekko w jego biceps. - Wiedziałaś, że to było nieuniknione – powiedział.

Magic Gifts

Wiedziałam. W momencie, gdy Jim przysłał mi teczki, dokładnie wiedziałam, jak to się skończy. Jednak dzielnie się broniłam. - Tak, ale nie musi mi się to podobać. Możemy teraz zjeść? Umieram z głodu. - Och, więc mi wybaczono? – zapytał. - Pewnie. Następnym razem, gdy postanowisz wysunąć pazury i wystąpić z planem inwazji domu wysokiego rangą urzędnika państwowego, warknę „Dość!” i spodziewam się, że będzie to wykonane, co ty na to? - Powiedziałaś mi, nie – powiedział. - I? - I nie podobało mi się to. - Nie możesz napaść domu prokuratora okręgowego, ty zwariowany draniu! - A ty nie możesz zmierzyć się z bałaganem w Gildii. Oboje musimy robić rzeczy, których nie chcemy robić. Traktuję nas równo. Przewróciłam oczami i poszliśmy na górę do naszego zimnego jedzenia. - Wiem, co ten dupek dostanie ode mnie na najbliższe Boże Narodzenie – powiedziałam. - Co?

Magic Gifts

- Podkładkę do pisania z klipsem. Całe mnóstwo podkładek.

Magic Gifts

Rozdział 8

Przed Zmianą i rozpoczęciem się magicznych fal bez trudu można było rozpoznać ludzi władzy poprzez markę samochodu, którym jeździli, poprzez ubrania, które nosili i towarzystwo, w którym się obracali. Po Zmianie, w Atlancie, w niektórych przypadkach wizualne wskazówki nadal bywały użyteczne, ale bynajmniej nie tak często. Menel w wytartych dżinsach i obszarpanym płaszczu mógł wyjść na ulicę, podnieść ramiona, a niebo się rozdzierało i płakało deszczem błyskawic i gradem wielkości orzechów kokosowych, zrównując z ziemią wszystko w promieniu trzech mil. To dlatego po Zmianie Atlanta wymyśliła nowe pojęcie - pokaz mocy. To była pretensjonalna demonstracja zdolności i siły, mająca na celu zastraszenie. Kiedy obudziłam się rano, czekała na mnie para szarych dżinsów, szary Tshirt i szara skórzana kurtka, wszystko to przykryte szarym płaszczem obszytym futrem. Szary był kolorem Gromady. Miałam zamiar odstawić przedstawienie dla Gildii, a to był mój kostium do tego. Włożyłam ubrania, wciągnęłam buty, dodałam do tego miecz w skórzanym pokrowcu na plecach, noże do rzucania i ochraniacze przegubów ze srebrnymi igłami. Zaplotłam włosy, odsłaniając twarz i dokładnie obejrzałam się w lustrze. Wyglądałam jak medialny pieprzony gnojek - jasno i wyraźnie. Zazwyczaj trzymałam się z daleka od ciuchów takich jak te. Im mniej uwagi zwracałam na siebie podczas pracy, tym lepiej.

Magic Gifts

Wmaszerowałam do łazienki, gdzie Curran mył zęby. Jego blond brwi uniosły się do góry. - Od teraz, to jest twój strój na spotkania Rady. Roześmiałam się. - Płaszcz, czy bez płaszcza? - Zdecydowanie płaszcz – powiedział. Przymierzyłam płaszcz przed lustrem. Curran podszedł do mnie z tyłu i trącił nosem moją szyję. - Czy to twój pistolet, czy po prostu jesteś szczęśliwy, że mnie widzisz? - Mmm, to wyzwanie – szczypał skórę mojej szyi wysyłając elektryczne wstrząsy w dół ciała. Niektórych mężczyzn podniecały białe koronki i przezroczysty peniuar. Moje słodkie ciacho podniecała kobieta ubrana jak zabójczyni. Przypuszczalnie było w tym coś głęboko pokręconego. Na szczęście dla mnie, bo nigdy nie miałam wśród swoich rzeczy peniuarów. Pocałował mnie znowu. - Ostatecznie stałaś się kompletnym pieprzonym gnojkiem. - Zawsze byłam pieprzonym gnojkiem. - Nie, myślałaś, że jesteś pieprzonym gnojkiem i mówiłaś wiele bzdur.

Magic Gifts

Objął mnie ramionami. Aha. - Puść mnie. - Masz czas. – Pocałował ponownie moją szyję. Każdy nerw w moim ciele stanął na baczność. - Nie, nie mam. Ludzie czekają. – Wywinęłam się z objęć i pocałowałam go. Przyciągnął mnie bliżej, zamykając w ramionach. Mmm, Curran. Naprawdę nie chciałam odchodzić. - Chodź. - Nie. Muszę iść. - To nie potrwa długo. - Dla kogo właściwie będzie ta zabawa? Twoje techniki uwodzenia wymagają pracy. Wyplątałam się z jego ramion i uciekłam, zanim wymyśli, co innego by tu powiedzieć, żebym zmieniła zdanie. Po dziesięciu minutach zatrzymałam się na oddziale szpitalnym. Kołnierz Rodericka przygasł do jasnej żółci, skóra wokół niego stała się jasno czerwona. Samo patrzenie na to bolało. Przykucnęłam przy nim.

Magic Gifts

- Jak się czujesz? - W porządku. Dziękuję. - Czy to boli, kiedy jesz? - Trochę – powiedział. - Zobaczę się dzisiaj z kimś, żeby dowiedzieć się jak to zdjąć. Tylko patrzył ma mnie tymi swoimi wielkimi oczami. W głębi duszy musiał być przerażony. Jego siostra umarła. Jego rodziców nie było. Ale dusił to wszystko wewnątrz siebie i nie zamierzał mnie do tego dopuścić. Zanim wyszłam, Doolittle odciągnął mnie na bok. Twarz miał ponurą. - Musisz się pospieszyć. - Zrobię wszystko, co w mojej mocy – powiedziałam. Kiedy wyszłam na światło poranka, czekało na mnie dziesięć pojazdów Gromady. Stojące przed nimi drużyny ubrane były w identyczną szarość. Jim stał z boku przyglądając się oddziałom. Podeszłam do niego. - Zadowolona, Małżonko? - Jak długo zamierzasz być wkurzony? – zapytałam. Oboje mówiliśmy ściszonymi głosami. Patrzył prosto przed siebie.

Magic Gifts

- Jim, mieliśmy słowną sprzeczkę. Zachowałam się jak dupek, ale ty zataiłeś informacje. Nadal pogrywasz ze mną tak jakbyś sądził, że rzucę się na jakiś facetów i zanim ty się ockniesz z pogryzionymi nogami i siniakami na całym ciele, to ja już skończę robotę. - Teraz jest inaczej, bo oboje należymy do Gromady. Powiedziałem ci, że jest mi przykro z tego powodu. Czy zamierzasz wyciągać to za każdym razem? - To było wredne zachowanie.. Zacisnął zęby tak mocno, że jego szczęki stały się kwadratowe. Westchnęłam i ruszyłam w kierunku samochodów. - Rób, jak uważasz. - Zawszę to robię – zawołał. Odwróciłam się i pokazałam mu środkowy palec. Wpatrywał się we mnie. Poszłam dalej. - Kate! – zawołał. Obróciłam się. - Eduardo jest twoim zastępcą. Musisz z nim porozmawiać. On chce coś przećwiczyć.

Magic Gifts

Skinęłam głową. - Kate! Odwróciłam się. Jim podszedł do mnie. - Czy potrzebujesz mnie, żebym pilnował twoich pleców w sprawie Gildii? - O to chodzi. Dzięki. - W każdej chwili. Udałam się na poszukiwanie Eduardo. Jim był wrednym sukinsynem, ale dawał mi wsparcie. Przynajmniej nie był już wściekły. Prawdopodobnie będę musiała, mimo wszystko, zaproponować pokój. Jaguarołaki były trudnymi stworzeniami. Muszę poprosić Dali, by pomogła mi wybrać prezent. W ten sposób nie będzie nieporozumień.

***

Gildia Najemników miała swoją kwaterę główną w przerobionym hotelu Sheraton na obrzeżach Buckhead. We wcześniejszym okresie hotel zbudowany w kształcie wydrążonej wieży miał solidną szklaną fasadę z

Magic Gifts

obrotowymi szklanymi drzwiami. Teraz wejście wyróżniała masywna stalowa brama. Kiedy nasz orszak skręcił w stronę hotelu, mogłam zobaczyć kilku najemników, gadających o czymś i palących papierosy. Większość pracowników Gildii była już prawdopodobnie w środku. Doskonale. Obok mnie, prowadzący dżipa Eduardo zwrócił się w moją stronę. Bizonołak z Klanu Ciężkich miał ponad sześć stóp wzrostu, a jego ciało składało się z grubych warstw mięśni. Czarna grzywa włosów opadała mu na plecy. Twarz z kwadratowym podbródkiem i głęboko osadzonymi oczami sprawiała wrażenie, że wolałby raczej umrzeć, niż się wycofać. To wrażenie było w stu procentach prawdziwe. Miałam pewien problem z częścią jego planu i wykłócałam się z nim o to, aż spurpurowiała mi twarz, ale on nie ustąpił ani o włos. Co było prawdopodobnie powodem, dla którego Jim wyznaczył go na mojego zastępcę w tym przedsięwzięciu. - Poczekaj chwilę, aż ustawimy się w szeregu, zanim wkroczysz, Małżonko – warknął. - Kate. Od jakiegoś czasu mówiliśmy sobie po imieniu. - Nie dzisiaj, Małżonko. Dziesięć dżipów równocześnie zawróciło, parkując przed frontem budynku jeden obok drugiego. Najemnicy przy wejściu zapomnieli o paleniu papierosów i patrzyli. Otworzyły się drzwi samochodów. Wysiedli z nich zmiennokształtni z pełnymi powagi twarzami i z wojskową precyzją uformowali dwa szeregi.

Magic Gifts

Spojrzałam na Eduardo. - Jeszcze nie – powiedział. Zmiennokształtni wkroczyli do Sheraton’a, wyglądając tak, jakby chcieli pogryźć każdego, kto byłby na tyle głupi, żeby stanąć im na drodze. - Wysiądę i pójdę przodem. Derek otworzy ci drzwi. Kiedy wysiądziesz, idź tak, jakby to miejsce było twoją własnością – powiedział Eduardo. – My ruszymy za tobą. - Uważaj, bizonie – warknęła Jezebel z tylnego siedzenia. Była jedną z dwóch boud Ciotki B, alfy hienołaków, przydzielonych mi w charakterze ochroniarzy. – Nie mów do niej, jakby była dzieckiem. Podniosłam rękę. - W porządku. Zrozumiałam. - Nie martw się – powiedział Eduardo. – Pójdzie ci świetnie. Było kilka rzeczy, których nienawidziłam bardziej niż bycia w centrum uwagi. Zwłaszcza, jeśli tłum był duży. Eduardo wysiadł. Otworzyły się drzwi dla pasażerów i wysiedli Jezebel i Derek. Jezebel miała sześć stóp wzrostu i na ciele dostateczną ilość twardych mięśni, żebym pomyślała dwa razy o zmierzeniu się z nią. Derek był szczuplejszy i młodszy, ale jego twarz i postawa wywierały natychmiastowe wrażenie.

Magic Gifts

Derek otworzył drzwi. - Moja Pani. Twarz mojej ciotki zamajaczyła mi przed oczami. Będę Errą na dzisiaj. Eduardo głośno tupiąc szedł w kierunku Sheratona z miną mówiącą „no, zrób mi tę przyjemność” Wysiadłam i pomaszerowałam do Gildii wyobrażając sobie, że za plecami mam armię. Eduardo przeszedł przez żelazną bramę, nabrał powietrza w płuca i ryknął. - Miejsce dla Małżonki! O rany. Eduardo stanął z boku. Przeszłam przez bramę i szłam dużymi krokami przez hol. Eduardo zajął miejsce za mną. Przed Zmianą hotel był wielo-gwiazdkową firmą, na miejscu była restauracja, kawiarnia i strefa sprzedawania alkoholu po najniższych cenach ulokowana na trzystopowej platformie. Teraz główną podłogę zapełniali najemnicy. Dwa szeregi zmiennokształtnych przecięło tłum i zatrzymało się tworząc pusty korytarz prowadzący do platformy, stali jak posągi, ręce założone za plecami, stopy złączone razem. Na platformie czekał na mnie samotny stół. Mark z pobladłą twarzą siedział z lewej strony. Po prawej siedzieli Bob i Ivera, gapiąc się na mnie okrągłymi oczami.

Magic Gifts

Podeszłam do platformy z uniesioną wysoko głową, płaszcz powiewał za mną. Cała Gildia skupiła uwagę na mnie. Super. Przed samą platformą Eduardo przyspieszył kroku, wyprzedzając mnie. Przyklęknął, zacisnął lewą dłoń na nadgarstku prawej i posunął mi ten prowizoryczny schodek. Nie spaść, nie spaść, nie spaść... Bez zmiany rytmu kroków, weszłam na ten stopień, a następnie na platformę. Ćwiczyliśmy to co najmniej tuzin razy, zanim wyjechaliśmy do Gildii. Trójka zmiennokształtnych, Derek, Eduardo i Jezebel, odwróciła się tyłem do platformy i groźnie patrzyła na tłum. Derek niósł duże, drewniane pudło. Dwa szeregi zmiennokształtnych jednocześnie przesunęło o krok lewe nogi, przyjmując postawę spocznij. Ktoś gwałtownie łapał powietrze. Czas na przedstawienie. - Przemawiam w imieniu Gromady – powiedziałam, wkładając w głos całą swoją siłę. – Jesteśmy właścicielami dwudziestu procent udziałów Gildii. Grupa administracji ma ich czterdzieści procent. Pozostałe czterdzieści mają weterani.

Magic Gifts

Można było usłyszeć spadającą szpilkę. - Mieliście całe miesiące, żeby wybrać przywódcę. Nie udało się to wam i poprosiliście Gromadę o przełamanie tego impasu. Oto moja propozycja dla Gildii. Słuchajcie uważnie, ponieważ drugiej nie będzie. Słuchali. Dziękuję ci, Wszechświecie, za drobną przysługę. - Czerwony Solomon wyobrażał sobie Gildię jako miejsce dla niezależnych mężczyzn i kobiet, w którym będą zarabiać na życie w taki sposób, jaki uznają za stosowny. Musimy kontynuować linię postępowania, którą dla nas nakreślił. To były bzdury. Czerwony Solomon nie miał żadnej wielkiej wizji, ale Curran tak sugerował, więc wysunęłam to na początku swojej przemowy. - Punkt pierwszy. Gildia powoła Dyrektora Administracyjnego do nadzorowania codziennych działań i finansowego bezpieczeństwa Gildii. Wysuwam kandydaturę Marka na to stanowisko. Punkt drugi. Gildia powoła Dyrektora Kadrowego do ochrony interesów najemników, nadzoru podziału na strefy i wyznaczania zadań. Wysuwam kandydaturę Boba Carvera na to stanowisko. Punkt trzeci. Gildia utworzy stanowisko Oficera Łącznikowego Gromady, który będzie reprezentował jej interesy w Gildii jako trzeci największy udziałowiec. Ja obejmę to stanowisko. Ta trójka, Dyrektor Administracyjny, Dyrektor Kadrowy i Oficer Łącznikowy Gromady, utworzy Zarząd Gildii, który będzie się spotykać piętnastego każdego miesiąca. Wszelkie kwestie odnośnie spraw polityki Gildii będą rozstrzygane w drodze głosowania członków zarządu. Spojrzałam w dół. Zmiennokształtny z końca lewego szeregu podszedł i

Magic Gifts

rozstawił mały stolik. Zmiennokształtny z końca prawego szeregu położył na nim wysoki stos kart katalogowych i trzy długopisy. Podszedł Derek i postawił na środku stolika drewniane pudło. - Teraz Gildia będzie głosować – oznajmiłam. – Każdy z was napisze na karcie swój ID najemnika dodając jedno słowo, TAK lub NIE, i wrzuci kartę do pudła. Daję wam ostatnią szansę na uratowanie Gildii i swojej pracy. Nie zawalcie sprawy. Dwie godziny później, dwustu czterdziestu sześciu najemników zagłosowało „tak”, trzydziestu dwóch zagłosowało „nie”, a sześćdziesięciu jeden wrzuciło karty tylko ze swoim ID – ci wstrzymali się od głosu. Odstawiłam przedstawienie z pogratulowaniem Bobowi i Markowi i w cholerę zabrałam się stamtąd.

Magic Gifts

Rozdział 9

Po wyjściu z Gildii poszłam zobaczyć się z Immokalee, szamanką Czirokezów. Przez pół godziny sporządzała dla mnie różne substancje, a następne pół godziny próbowała mnie przekonać, że zamiar odwiedzenia Håkona był Złym Pomysłem. Wiedziałam, że to był Zły Pomysł. Po prostu nie wiedziałam, co zamiast tego mogłabym zrobić. Dotarłam do biura tuż popołudniu. Na parkingu czekał na mnie Laluś i furmanka, na którą załadowano jelenia znajdującego się pod wpływem środków uspokajających. Zmiennokształtna kobieta, której nie znałam, siedziała na wozie z bardzo kwaśną miną. Zajęło mi tylko chwilę, żeby zorientować się, dlaczego. Obok wozu, ukryty w jego cieniu, przykucnął wampir. Od stóp po czubek głowy pokryty był purpurowym kremem przeciwsłonecznym, jakby eksplodował na nim jakiś olbrzymi bąbel winogronowej gumy do żucia. Jim załatwił to. Miałam ochotę podskoczyć z radości. Zamiast tego rzuciłam wampirowi beznamiętne spojrzenie. - W środku jest ich więcej – poinformowała mnie zmiennokształtna kobieta. Weszłam do biura. Przy moim biurku siedział Curran popijając piwo

Magic Gifts

wzięte z lodówki. Przed nim, na środku podłogi, w równym rządku siedziały cztery wampiry. Dwa zachwycająco harmonizowały kolorem z tym na zewnątrz, jeden był zielony, a ostatni pałał ognistym pomarańczem. - Rozumiem krem przeciwsłoneczny – powiedziałam. – Ale dlaczego musieliście pomalować je jak kręgle? Pomarańczowy wampir rozdziawił szczęki. - Jaskrawy kolor pomaga upewnić się, że są całkowicie posmarowane – powiedział nieznajomy kobiecy głos. – Łatwo jest przegapić jakieś miejsce. Kiedy są młode, mają wiele zmarszczek. Ugh. - Co to ma znaczyć? - Kate – zielony wampir przemówił głosem Ghasteka. – Doszły mnie słuchy, że planujecie zobaczyć się z pewną istotą na terytorium Wikingów, żeby znaleźć sposób na usunięcie naszyjnika z szyi dziecka. Nieumarłą istotą. To wyraźnie narusza warunki naszej umowy o wspólnym rozwiązywaniu tej sprawy. Spojrzałam na Currana. Wzruszył ramionami. - A jak się o tym dowiedziałeś? - Mam swoje sposoby.

Magic Gifts

Jak, u licha, Jim zdołał to zrobić? Muszę mu kupić wszystkie podkładki na świecie. - Ghastek, to nie jest wycieczka dla zabawy – powiedział Curran. - Nie możesz pójść – dodałam. - A dlaczego by nie? - Ponieważ nieumarły wymorduje oddział specjalny twoich wampirów, a nie mam ochoty dostać za to rachunku – powiedział Curran. – Zrób sobie przysługę. Tym razem nie bierz w tym udziału. Wow. Podpuszczał go. Czerwone oczy wampira wyszły z orbit, próbując odzwierciedlić wyraz twarzy Ghasteka. - Kate, być może musisz wyjaśnić swojej drugiej połówce, że jego godność nie daje mu prawa do wydawania mi rozkazów. Ostatnim razem, gdy sprawdzałem jego tytuł Władcy Bestii był subtelnym eufemizmem człowieka, który rozbiera się do naga wieczorem i biega tu i tam po lasach polując na małe stworzenia. Jestem najważniejszym Panem Umarłych. Będę chodził tam, gdzie chcę.

***

Magic Gifts

Znowu jechałam na Lalusiu. Curran wybrał jazdę wozem. Podróżowaliśmy obok siebie. Ghastek zajął miejsce na czele, podczas gdy trójka jego czeladników otaczała nas po bokach. Czwarty, pomarańczowy wampir, kłusował obok mnie. Był pilotowany przez najlepszą czeladniczkę Ghasteka. Miała na imię Tracy i jak na osobę będącą nawigatorem, nie była taka zła. Wampir Ghasteka dotarł do rozwidlenia Gunnara. Jak można się było spodziewać, na drogę wytoczył się Gunnar. - Znowu jedziecie zobaczyć się z Ragnvaldem? - Jedziemy na polanę. – Skinęłam w stronę wozu. Ciemne wilgotne oczy jelenia patrzyły na wikinga. Kręgosłup Gunnara zesztywniał. - Zobaczyć się z Nim? Kiwnęłam potakująco głową. - Nie jedźcie – powiedział. - Muszę. Potrząsnął głową i odsunął się na bok. - Miło mi, że cię znałem.

Magic Gifts

Potrząsnęłam lejcami i nasz mały orszak potoczył się dalej. Ghastek zawrócił zrównując się z Lalusiem. - Skąd ta dyskrecja? - Wikingowie nie lubią wymawiać imienia Håkona. Polana jest niedaleko stąd i on może usłyszeć . - Kim on jest? Obydwaj z Curranem mieli ze sobą coś wspólnego. Pomachaj im przed nosem tajemnicą, a z pianą na ustach będą próbowali ją odkryć. - On jest draugrem. Wampir wskoczył na wóz i przyglądał mi się bacznie. Jego oczy znajdowały się tylko kilka cali od mojej twarzy. - Draugr? Mityczny nordycki nieumarły rzekomo pilnujący skarbów w swoim grobie? - Zjeżdżaj z mojego wozu – powiedział Curran. Nieumarły zeskoczył. Groteskowa twarz wampira wykrzywiła się w dziwnym grymasie: kąciki ust przepastnej gęby uniosły się do góry, podczas gdy wargi rozdziawiły się eksponując kły. Spoglądał na mnie czerwonymi oczami, a jego głowa kilkakrotnie zakołysała się w tył i w przód.

Magic Gifts

- Co ty wyprawiasz? - Śmieję się z ciebie. Kopnięcie wampira w twarz przyniosłoby w tym momencie efekt przeciwny do zamierzonego. - Kiedy byłem czeladnikiem, spędziłem w Norwegii osiemnaście miesięcy, poszukując draugra. Koczowałem na cmentarzach przy temperaturach poniżej zera, przetrząsałem fiordy, w lodowatej wodzie nurkowałem do podwodnych jaskiń. To było najgorsze półtora roku w moim życiu. Przez te osiemnaście miesięcy nie znalazłem żadnych wiarygodnych oznak istnienia draugra. Zaufaj mi, kiedy mówię: oni nie istnieją. Stąd użycie przeze mnie słowa „mityczny”. Jako nierzeczywisty. Przez moment rozważyłam rozkwaszenie wampirowi nosa. To nie zabolałoby Ghasteka, ale byłoby niezmiernie satysfakcjonujące. - Ten draugr istnieje. Widziało go wielu ludzi. - Och, nie mam wątpliwości, że kogoś spotkali, ale to nie był draugr. Czy nie dostrzegasz oznak tego? Tajemnicza polana, do której ścieżki strzeże gigant. Legendarny nieumarły z magiczną mocą, którego można spotkać tylko raz, a ci, którzy łamią tę regułę, umierają straszną śmiercią. – Wampir zamachał przednimi kończynami rozcapierzając paluchy. – Łuu-łuu... Przerażające. - Jest jakaś puenta tego?

Magic Gifts

- Ci brodaci bandyci w rogatych hełmach kantują cię, Kate. - Chyba żartujesz sobie ze mnie. - Nie musisz czuć się podle z tego powodu. Jesteś utalentowaną wojowniczką, biegle władasz ostrzem, masz rozum i wytrwałość, ale nie pracujesz z nieumarłymi. Dysponujesz bardzo małą znajomością podstawowych zasad nekromancji, poza jej najbardziej praktycznymi zastosowaniami. Brakuje ci narzędzi, żeby rozpoznać mistyfikację. Pragnienie, żeby pochwycić umysł najbliższego wampira i wykorzystać go do zamienienia krwiopijcy Ghasteka w krwawą miazgę, było niemal nieodparte. Być może, dlatego Voron kładł nacisk na trzymanie mnie z dala od nekromancji. Wiedział, że przyszedłby taki czas, w którym pokusa, by się popisać byłaby zbyt duża. - Nie martw się. To wybaczalny błąd – powiedział Ghastek. – Tym niemniej, będzie to nas kosztować cały dzień i wykorzystanie pięciu wampirów. - Ustąp mi. - Och, tak też zamierzam. Miałem stresujący dzień, a wyprawa na tą jawną farsę okaże się wspaniałym sposobem, by dać upust napięciu. Wampir oddalił się niespiesznie. - On nie lubi się mylić – powiedział wampir Tracy. Wychwyciłam w jej głosie cień humoru.

Magic Gifts

Wszystko mi jedno, czy mu się podobało. Dopóki jego wampiry będą stały pomiędzy mną a draugrem, to kupi mi kilka dodatkowych sekund na ucieczkę.

*** Stara droga wiodła coraz głębiej w las. Rosnące drzewa były coraz wyższe i grubsze, a ich długie konary trącały się wzajemnie, jakby próbowały wypchnąć sąsiadów na drogę. Pomiędzy pniami wirowała mgła, najpierw eteryczne opary migotliwie ścieliły się przy ziemi, a potem gęstsza niebieska mgła otulała pogrążoną w oczekiwaniu drogę. To pochłaniało dźwięk: tętent końskich kopyt, skrzypienie wozu, sporadyczne westchnienia jelenia z tyłu, wszystko to wydawało się przytłumione. Przed nami ponad ścieżką wznosił się kamienny łuk, szare płyty skalne zabarwione mchem. Zatrzymałam Lalusia. Wóz zakołysał się i stanął. - Zaraz za łukiem jest ścieżka prowadząca na północ. Stąd pójdziemy pieszo. – Wskoczyłam na wóz. – Jedno z was musi ponieść jelenia. Purpurowy krwiopijca wczołgał się na wóz. Sierpowate pazury przecięły linę zabezpieczającą zwierzę, wampir podniósł jelenia i zarzucił go sobie na ramiona. - Z której strony on nadejdzie? – zapytał Curran. - Polana znajduje się na północny-wschód stąd. – Pokazałam wysoki dąb na lewo.

Magic Gifts

Curran przyciągnął mnie blisko do siebie. Wampir Ghasteka przewrócił oczami. - Pamiętasz plan? – wyszeptał Curran prosto w moje ucho. - Wejść, uzyskać informację i uciekać stamtąd na złamanie karku. - Do zobaczenia za kilka godzin. Musnęłam jego wargi swoimi. - Do zobaczenia. Chwyciłam plecak i ruszyłam w górę ścieżki. Mgła gęstniała. W powietrzu wisiała wilgoć zabarwiona zapachem gnijących roślin i świeżej ziemi. Gdzieś w oddali rozległ się krzyk ptaka. Żadnego ruchu zakłócającego ciszę lasów. Żadnych wiewiórek trajkoczących w koronach drzew, żadnej drobnej zwierzyny umykającej w popłochu na nasz widok. Nic, z wyjątkiem wampirów sunących wzdłuż ścieżki, ich wychudzone kształty przemykały pomiędzy drzewami. Ścieżka skręcała w prawo i wychodziła na małą polanę. Otaczały ją wysokie drzewa, ich ogromne ciemne pnie sięgały niemal nieba. Ziemię pokrywał dywan sosnowych igieł. Gdzieniegdzie z poszycia lasu wystawały kamienie.

Magic Gifts

- Połóż jelenia dokładnie tam. – Wskazałam na środek polany. Wampir rzucił jelenia i odskoczył na bok. - Przypuszczam, że poczekamy na magię? – zapytał Ghastek. - Masz absolutną rację – usiadłam na zwalonej sośnie. Ramiona wampira uniosły się do góry i opadły w dół. Ghastek musiał westchnąć. - Sądzę, że równie dobrze możemy potraktować to poważnie. – Wampir uniósł lewą łapę. Długi, żółty pazur wskazywał na wysoką brzozę z lewej strony. – Stąd. – Pazur przesunął się na prawo wskazując na sosnę po drugiej stronie polany. – Dotąd. Dostarczcie mi informacji z tego obwodu, żebym ocenił sytuację. Dwa purpurowe wampiry rozpierzchły się, ruszyły biegiem i wdrapały na drzewa. Trzeci pomknął w krzaki. Pozostali tylko Ghastek i Tracy. Jego wampir usiadł po mojej prawej stronie, jej po lewej. Kapitalnie. Minęła minuta. Następna. Wampir Ghasteka położył się. - Jeśli choć połowa rzeczy, które mówią o draugrze jest prawdziwa, zrewolucjonizuje to naukę nekromancji. Według legendy, są oni duchami wojowników, którzy powstają z grobu, żeby strzec pochowanego z nimi dobytku. Widzą przyszłość, władają żywiołami, przyjmują postać zwierząt. Oni rozwiewają się w dym i stają się gigantami.

Magic Gifts

- Nie w tym samym czasie – powiedziałam. - Co? - Powiedziałeś, że rozwiewają się w dym i stają się gigantami. Nie w tym samym czasie. W postaci giganta mają trwałą formę. - Nadal upierasz się przy tym błędnym przekonaniu? Pochyliłam się do przodu. - Co byś zrobił, gdybyś znalazł draugra w Norwegii, Ghastek? - Spróbowałbym go schwytać, oczywiście. - Załóżmy, że mieszkasz w małej wiosce w Norwegii i wiesz, że draugr jest w pobliżu. Raz na jakiś czas zanosisz mu żywą zwierzynę i pokładasz w Bogu nadzieję, że pozostawi cię w spokoju, do cholery. Teraz jakiś maniakalny cudzoziemski mądrala zjawia się na twoim progu i wyjaśnia, że zamierza pójść i rozdrażnić tę straszliwą istotę w imię „nauki nekromancji”. Próbujesz wytłumaczyć mu, że to nie jest dobry pomysł, ale on traktuje cię jakbyś był zdziecinniałym idiotą. - Nigdy nie traktuję ludzi jak zdziecinniałych idiotów – powiedział Ghastek. Popatrzyłam na niego.

Magic Gifts

Tracy starannie odchrząknęła. - Dalej – powiedział. - Czy zaprowadzisz cudzoziemca do nieumarłego potwora i zaryzykujesz rozzłoszczenie go, czy też raczej skierujesz go tak daleko od draugra, jak tylko to możliwe i będziesz miał nadzieję, że w końcu sobie pójdzie? - To logiczna teoria, z jednym zastrzeżeniem. Nie jestem tak łatwowierny. Świetnie. - Załóż się ze mną. Wampir spojrzał na mnie. - Słucham? - Załóż się ze mną. Jeśli draugr jest mistyfikacją, będę ci winna przysługę. - A jeśli jest prawdziwy? - Wtedy dasz mi litr krwi wampira. - A po co potrzebujesz krwi wampira, Kate? Ponieważ muszę poeksperymentować z wytwarzaniem z niej zbroi, po to...

Magic Gifts

- Chcę skalibrować nowe skanery zakupione przez Gromadę. W głosie Ghasteka pojawił się cień podejrzliwości. - I do tego potrzebujesz litr krwi wampira? - Tak. Krwiopijca całkowicie znieruchomiał, gdy Ghastek to rozważał. - Jeśli wygram tę durną grę, powiesz mi, dlaczego Rowena poszła się z tobą zobaczyć w Twierdzy. Frajer. - Stoi. - Doskonale. – Położył nacisk na literę „s” i słowo wyszło lekko syczące. - Potrzebujesz puszystego białego kota. Możesz go głaskać, kiedy mówisz takie rzeczy. Wampir Tracy wydał cichy odgłos, który mógł być zarówno chrząknięciem, jak i zduszonym śmiechem. Z krzaków wynurzył się purpurowy wampir ciągnąc coś za sobą. Krwiopijca był naprężony, na plecach napinały się mocne mięśnie, gdy z całych sił pociągał coś, co wyglądało jak duży oklapnięty skórzany namiot z

Magic Gifts

szerokim wejściem. - Znaleźliśmy ludzkie kości – zameldował wampir. - W wąwozie? – spytałam. - Tak, proszę pani. Wiedziałam o tym miejscu, Immokalee opisała mi je dziś rano, próbując wystraszyć mnie, żebym tu nie szła. Kilkadziesiąt jardów na północ grunt ostro opadał w wąską rozpadlinę wyścieloną szkieletami ludzi. Niektórzy z nich nadal trzymali broń. Kiedy draugr odsysał ciało z kości, robił to szybko, tak jakby szarpnięciem ściągnąć z ciała koszulkę. - Znaleźliśmy też to. – Wampir wskazał na namiot. Wampir Ghasteka uniósł jego górną część, eksponując ciemny otwór i zniknął w nim. Skóra przesuwała się odzwierciedlając poruszanie się wampira w środku. Krwiopijca pojawił się na zewnątrz. - To zostało zaprojektowane całkiem bez sensu. Jest zdecydowanie zbyt duże dla jednej osoby, nie ma układu namiotu, nie ma też możliwości, by ustawić to w pozycji pionowej, a z tej strony jest całkowicie otwarte dla żywiołów. Może to jest jakiś rodzaj wspólnego śpiwora? - To nie jest śpiwór – powiedziałam. - Zechcesz mnie oświecić? – powiedział Ghastek.

Magic Gifts

- Spójrz na to z góry. Purpurowy wampir pomknął do najbliższego drzewa i wspiął po pniu na gałęzie. Minęła długa chwila, a potem bez słowa zeskoczył na ziemię obok mnie. - Co to jest? – zapytała Tracy. Twarz wampira była równie czytelna jak pusta ściana. - To rękawica. Wiatr poruszył gałęziami drzew. Świat mrugnął, gdy znikała technika miażdżona naporem magicznej fali. Mróz ścinał polanę. Drugi wampir wyprysnął z krzaków i stanął przed Tracy. W oddali coś zawodziło nieludzkim głosem, ten samotny płacz unosił się wysoko ponad konarami drzew. ***

Mrok zasnuwał polanę. Nadciągał powoli, jak melasa, z ciemnych miejsc głęboko spomiędzy korzeni, rozmywając się nad drzewami, wypłukiwał zieloną barwę mocząc ją dotąd w cieniu, aż krzewy i liście stawały się ciemniejsze, prawie szare. Za mrokiem wznosiła się cienkimi pasmami mgła, zabarwiona niesamowitą niebieskawą poświatą.

Magic Gifts

W górze wrzasnęła wrona, jej ochrypłe krakanie wydawało się nieprawdopodobnie odległe. - Wikingowie przygotowali wspaniałe widowisko. - Tak – skinęłam głową. – Idą na całość. Efekty specjalne Wikingów są nie z tego świata. Wyciągnęłam z plecaka płócienne zawiniątko i rozwiązałam zabezpieczający je sznurek. W środku były cztery zaostrzone kije, każdy o długości trzech stóp. Podniosłam kamień i zaczęłam wbijać pierwszy kij przy wylocie ścieżki. To była droga, którą pobiegnę, gdy przyjdzie czas uciekać stąd w cholerę. Przeszłam wzdłuż brzegu polany wbijając kije w równych odstępach. - W jakim celu to robisz? – zapytał Ghastek. - Ochrona. - Czy masz powód, żeby powątpiewać w moje kompetencje, Kate? - Nie. – Wyciągnęłam z plecaka pudełko, ściągnęłam owijającą go czarną tkaninę i wyciągnęłam starą fajkę. Szamanka już ja nabiła tytoniem. - Co to jest? - Fajka. – Zapaliłam zapałkę, przyłożyłam do fajki, pociągnęłam i do

Magic Gifts

swoich problemów dołożyłam usta pełne dymu. Ostry tytoń drapał mnie w gardło. Zakaszlałam i zaczęłam okrążać polanę, wydmuchując dym w miarę jak szłam. - Co to za magia? – zapytał jeden z czeladników. - Czirokezów. Bardzo stara. – Gdyby życie było idealne, miałabym Immokalee do odprawienia rytuału. Całe lata praktyki zajęło szamance osiągnięcie obecnej mocy, ale żaden z Czirokezów nie podejdzie blisko draugra. W przeciwieństwie do mnie, mieli zdrowy rozsądek. Wszystkie monotonne śpiewy nad kijami i fajką zostały już odprawione. Jedyne co mogłam zrobić, to postępować zgodnie z rytuałem i mieć nadzieję, że magia Immokalee była wystarczająco silna, by zadziałać, kiedy aktywuje ją ktoś tak niekompetentny jak ja. Zatoczyłam pełne koło, odłożyłam fajkę i z powrotem usiadłam na kłodzie. Na lewo, przy korzeniach dębu, rozjarzyła się para małych oczu. Nie widać było tęczówki – całe oko o migdałowym kształcie było szczeliną jasnożółtego blasku. - Na lewo – powiedziała Tracy. Głos miała zupełnie spokojny. - Widzę to – powiedział Ghastek. Druga para oczu zaiskrzyła na prawo, trzydzieści centymetrów nad ziemią. Potem następna i kolejna. Otaczały nas fluoryzujące oczy, zgromadzone wokół pni drzew, patrzące z zarośli, wyglądające zza kamieni.

Magic Gifts

- Co to jest? – zapytała Tracy. - Uldra – powiedział Ghastek. – To duchy natury z Laponii. Żyją głównie pod ziemią. Nie chcę ich prowokować. Zostań na polanie. Oczy patrzyły na nas nieruchomo, bez mrugnięcia. Wybuch lodowatego zimna przedzierał się przez polanę. Uldra znikły równocześnie. Jeleń na ziemi jęknął. No to jedziemy. Sięgnęłam do plecaka i wyciągnęłam niedużą skórzaną sakiewkę, małego plastikowego misia wypełnionego miodem i manierkę. Teraz nie było już odwrotu. Podniosłam się z pnia i przeszłam na środek polany, gdzie czekał na mnie duży kamień. Wampiry Ghasteka i Tracy powlokły się za mną. Oczyściłam kamień z liści. Na jego środku wydrążono zagłębienie w kształcie misy wystarczająco duże, by mogło pomieścić około dziesięciu litrów płynu. - Kiedy draugr się pojawi, nie rozmawiaj z nim – powiedziałam. – Im dłużej mówimy, tym on ma więcej czasu, by namierzyć nasz zapach. I tak będziemy musieli walczyć, żeby się stąd wydostać. Nie ma potrzeby, żeby to utrudniać. Brak odpowiedzi.

Magic Gifts

- Ghastek? Czy mnie rozumiesz? - Oczywiście – powiedział. - Czirokezi ustawili na górze osłony ochronne. Jeśli dostaniemy się do filarów przy drodze, będziemy bezpieczni. - Mówiłaś to już wcześniej – oznajmił Ghastek. - Tylko ci przypominam. To nie pójdzie dobrze. Postawiłam manierkę na ziemi i rozluźniłam sznurek, który ją zabezpieczał. Rozłożyła się na mojej dłoni w skórzany kwadrat. Wewnątrz leżało sześć kamieni runicznych, wyrzeźbionych z kości, i garść zdezelowanych monet – dwie z wyrytym mieczem i młotem, a cztery z wikińskim krukiem. Wrzuciłam runy do zagłębienia. Zabrzęczały staczając się po bocznej ścianie kamiennej misy. Odkręcenie manierki zabrało mi sekundę. Uniósł się zapach jęczmienia słodowego i jałowca. Mgła drgnęła na to jak atakujący wąż. - Cierpliwości, Håkonie, cierpliwości. Wlałam resztę piwa „ale”, dodałam do misy miód i wymieszałam to gałęzią. Magia rozprzestrzeniła się od run do miodu i piwa. Wyciągnęłam rękę i wyjęłam runy, wszystkie za wyjątkiem dwóch: runy wiążącej wroga oraz Þjófastafur, runy chroniącej przed kradzieżą.

Magic Gifts

Mgła unosiła się przy mnie. Wzięłam głęboki oddech, złapałam jelenia za głowę i przerzuciłam jego szyję nad zagłębieniem. Patrzyły na mnie wilgotne, brązowe oczy. - Tak mi przykro. Wyciągnęłam nóż do rzucania i jednym szybkim ruchem przecięłam zwierzęciu gardło. Krew chlusnęła do zagłębienia, gorąca i czerwona. Jeleń się rzucał, ale trzymałam jego głowę dopóki krew nie przestała płynąć. Misa była w jednej trzeciej wypełniona. Cofnęłam się i potrząsnęłam monetami w dłoni. Zadzwoniły jednocześnie, iskrząc magią. - Wzywam cię, Håkonie. Wyjdź z grobu. Przyjdź skosztować krwawego piwa. Magia pulsowała poprzez polanę, lodowato zimna i szokująco potężna. Przebijała moją skórę rozrywając mięśnie w drodze do kości. Cofnęłam się. Panika narastała we mnie jak ogromna fala tsunami. Każdy skrawek instynktu krzyczał: „Uciekaj! Uciekaj jak tylko szybko potrafisz!” Zacisnęłam zęby. Powietrze gęstniało od cuchnącego smrodu rozkładającego się ciała. Na języku poczułam obrzydliwy słodki nalot.

Magic Gifts

Mgła zestaliła się z niesamowitym jękiem i powstały z niej stwór zbliżył się do zagłębienia w kamieniu. Z ramion zwisał mu gruby płaszcz na wpół zgniłego futra, okrywający kolczugę osłaniającą go od łokci po kolana. Futro znaczyły długie, zapaćkane brudem, pierzaste pasma. Długie bezbarwne włosy wysuwały się z odrażającej plątaniny na jego głowie. Skóra była niebieska, jakby cierpiał na skrajny przypadek argyrii. Draugr dopadł misy, pochylił głowę i chłeptał krew jak pies. Śmierć wyssała z jego ciała wszystkie miękkości. Twarz przypominała pomarszczoną skórzaną maskę, nos był zdeformowanym guzikiem, a wargi wyschły do zera odsłaniając paszczę pełną długich wampirzych kłów. Miał straszne oczy, bladozielone, zupełnie jednolite, jakby zrobione z matowego szkła. Brak tęczówki, brak źrenicy, nic. Tylko dwoje martwych oczu za nieprzejrzystą zieloną błoną. Dałam mu kilka sekund na picie krwi i ścisnęłam runy. Rozgrzały mi skórę tworząc więź z dwoma pozostałymi w krwawym piwie. - To wystarczy. Nieumarły podniósł głowę. Z brody skapywała mu krew. Wydobył głos, zachrypnięty jak skrzypienie drzew w lesie. - Kim jesteś, mięso?

Magic Gifts

Nie jest dobrze. - Przyszłam dokonać transakcji. Uczciwy handel: świeże mięso za odpowiedź. Draugr pochylił głowę w kierunku krwi. Magia pulsowała z run. Stwór wydał długi dźwięk, coś pomiędzy potwierdzeniem a warczeniem. Obok mnie stanął wampir Ghasteka. Nieumarły zwrócił się w stronę krwiopijcy. - Przyniosłaś mi martwe mięso? - Nie. Martwe mięso jest moim strażnikiem. Martwe mięso nie ma władzy nad piwem. Jeżeli chcesz pomówić z martwym mięsem, to jest sprawa pomiędzy tobą a nim. Draugr uniósł się na zagłębieniem, ramiona mu się przygarbiły. - Martwe mięso mówi? Ghastek przesunął wampira o kolejny krok. - Nie – powiedziałam do niego. Wampir zatrzymał się.

Magic Gifts

- Kim jesteś? Czy to by go zabiło, gdyby nie wchrzaniał się w moje sprawy? Draugr oparł się na kamieniu. - Jestem Håkon, syn Eivinda. Mój ojciec był jarlem, a przed nim również jego ojciec. Krwawe piwo mnie wzywa. Kim jesteś, mięso, które przerywa mi jedzenie? - Jestem Ghastek Sedlak. Pan Umarłych. Paszcza draugra rozdziawiła się szerzej. Stwór zakołysał się w tył i w przód. - Dróttinn Umarłych. Ja jestem umarły. Czy ty również nazywasz siebie moim panem, małe martwe mięso? Kropka. - Nie odpowiadaj na to. Twoje piwo staje się chłodne, Håkonie. Skosztuj. Runy w moim ręku stygły. Nieumarły zrobił krok w moim kierunku, potem odwrócił się, jakby przyciągany magnesem, opadł na kolana i pił intensywnie, wciągając krew długimi, chciwymi łykami. Jak to się stało, że znalazłeś się tutaj? – spytał Ghastek. Cholera, niech to wszyscy diabli.

Magic Gifts

Nieumarły zwrócił nieruchome oczy na wampira i uniósł na chwilę głowę znad krwi. - Przyszliśmy po złoto. - Całą drogę ze Skandynawii? Draugr potrząsnął głową i pił. - Kate – powiedział Ghastek. – Spraw, żeby rozmawiał. Proszę. Co zrobić, żeby to osiągnąć? Ścisnęłam runy. Draugr pochylił się próbując polizać krew, ale dwa cale nad powierzchnią został powstrzymany. - Z Vinland. Północni skrælingerzy przynieśli do nas złoto pochodzące z handlu bronią. Powiedzieli, że wymienili broń na złoto z południowymi plemionami. Mówili, że południowi skrælingerzy byli miękcy. Byli rolnikami, mówili. Nasz jasnowidz zobaczył w szklanej kuli źródło złota w górach niedaleko od wybrzeża. Wzięliśmy dwa okręty i popłynęliśmy go szukać. - Czy znaleźliście złoto? – spytał Ghastek. Draugr wyprostował plecy wyszczerzając zęby. - Znaleźliśmy lasy, olbrzymie ptaki i magię skrælingerów. Wycofywaliśmy się, kiedy trafiła mnie strzała skrælingera. - Czy to dlatego powstałeś z martwych? Aby ukarać tubylcze plemię? –

Magic Gifts

spytał Ghastek. On po prostu nie przestanie mówić. Draugr zacisnął pazury rąk drapiąc kamień misy. Magia wystrzeliła od niego jak odrażający sztandar. Włosy na moim karku stanęły dęba. - Aby ich ukarać? Nie. Powstałem, aby ukarać niewdzięczne psy, które wrzuciły mnie do dziury w ziemi jak pospolitego niewolnika. Żadnemu z nich nie chciało się nawet zaznaczyć kamieniem mojego grobu. Zabiłem paru z nich i zjadłem ich ciała, ale kilku nadal żyło. Szukałem, ale nie mogę ich znaleźć. - Nie możesz ich znaleźć, ponieważ nie żyją od tysięcy lat – powiedziałam. Cholera, teraz Ghastek zmusił mnie do zrobienia tego. Pomarszczoną twarz draugra wykrzywił szyderczy grymas. - Więc mówisz. Wampir Ghasteka pochylił się do przodu. - Jeżeli jesteś taki potężny, dlaczego po prostu nie odejdziesz? - On nie może. Blokują go osłony Czirokezów. Żadnych więcej pytań. - W takim razie... Walnęłam pięścią łysy łeb wampira. Boże, od razu poczułam się lepiej.

Magic Gifts

Wampir odwrócił się gwałtownie, patrząc na mnie z oburzeniem. - Zamknij się – powiedziałam do niego i zwróciła się do draugra. – Krwawe piwo nieumarły. Jeśli chcesz go więcej, spełnij moją prośbę. Draugr powoli uniósł się. Futrzany płaszcz owinął się wokół niego. Zimno rozprzestrzeniało się od niego. Mój oddech zamienił się smugę pary. - Pytaj. - Jak znaleźć Ivara Krasnoluda? - Mieszka w ukrytej dolinie – powiedział draugr. – Udaj się w podróż do Highlands i znajdź jezioro Cliffside. Na jego północnym brzegu zobaczysz szlak prowadzący do góry, na której jest blizna po uderzeniu pioruna. Złóż ofiarę ze srebra, złota i żelaza, a krasnolud pozwoli ci wejść. Puściłam runy i cofnęłam się. - Krwawe piwo jest twoje. - To wystygło. Nadal cofałam się. Magia gromadziła się wokół draugra jak drugi płaszcz. - Nie chcę tego. Chcę moją krew gorącą.

Magic Gifts

Mayday, mayday. - Takiej umowy nie zawarliśmy. Minęłam kij strzegący drogi. - Zawieram umowy i łamię je. Drewniany kij pomiędzy nami drżał w ziemi. - Stąd nie ma ucieczki, mięso. Kokon magii spowijający draugra wybuchnął z lodowatą furią, wyrzucony we mnie pstryknięciem ciemnych palców. Kij wystrzelił z ziemi przeszywając głowę draugra. Pobiegłam. Za mną zawodzenie czystej furii przetoczyło się przez las, a głos Ghasteka warknął. - Asekurować istotę. Magia eksplodowała z siłą paraliżującą mózg. Do oczu napłynęły mi łzy. Oddech w płucach zamienił się w grudkę lodu. Ścieżka skręcała w prawo. Kiedy gnając na złamanie karku brałam zakręt, zobaczyłam draugra górującego ponad drzewami, płaszcz ciemnej magii spływał z jego ramion, gdy rozrywał wampira na pół olbrzymimi rękami.

Magic Gifts

- Mam twój zapach – ryknął olbrzym. – Nie uciekniesz! Przezroczysty strumień magii spiętrzył się na skraju polany, jak fala morska i potoczył się w dół ścigając mnie. Las zamienił się w rozmazane smugi zieleni, gdy uciekałam przeskakując nad korzeniami. Chwasty mnie smagały. Usta wypełnił mi ostry odór zgnilizny. Drzewa wokół stękały, jakby niewidzialna ręka ciągnęła je do góry. Gardło mi płonęło. Niemal nie widziałam drogi przez zarośla. Ścieżka zakręcała w lewo i skoczyłam prosto w dół, modląc się, by nie odnowił się stary uraz lewego kolana. Zarośla łamały się pod moim ciężarem, gdy zjeżdżałam w dół pochyłości wyciskając do ostatniej kropli szybkość swojego ciała. Głęboki ryk wstrząsnął ziemią. Nie sposób było odskoczyć nie zmieniając kierunku w dół. Padł na mnie cień. Rzuciłam się do przodu. Przekoziołkowałam raz, dwa, dostrzegając kątem oka olbrzymie pazury ręki przegarniającej las za mną. Filary zamajaczyły po mojej prawej stronie. Pobiegłam do nich sprintem. Powietrze zagwizdało. Coś wielkiego upadło na drogę przede mną, odbiło

Magic Gifts

się i skoczyło na równe nogi. Wampir Ghasteka. Głębokie cięcia znaczyły jego boki, wyciekała z nich krew nieumarłego plamiąc krem z filtrem. Wyglądało to, jakby przeszedł przez szatkownicę. Za mną zatrzeszczały drzewa. Draugr trafił na drogę. Pobiegłam jak nigdy wcześniej w swoim życiu. Wampir zamarł na ułamek sekundy i puścił się galopem do filarów. Moje stopy ledwo dotykały ziemi. W wyobraźni widziałam swoją chorą nogę pękającą jak zapałka. Smagnęła mnie magia draugra, chłoszcząc moje plecy. Wyskoczyłam w powietrze, przekoziołkowałam i twardo uderzyłam w ziemię. Kręciło mi się w głowie. Przeturlałam się na nogi. Wyższy niż drzewa, ogromny nieumarły górował nade mną, z oczu wylewała mu się lodowata zielona mgła. Strzępy kolczugi zwisały z torsu. Olbrzymie żelazne naramienniki osłaniały ramiona. Brakowało mu wielkich kawałów ciała i przez powstałe dziury widać było kości. Cholera. Draugr podniósł stopę wielkości samochodu. Magia wirowała wokół niego na kształt burzowej chmury. Ze szczytu drzewa wystrzelił Curran w postaci wojownika, lecąc przez powietrze jak szara plama. Stanęłam nieruchomo robiąc z siebie wyraźny cel

Magic Gifts

dla Håkona. Draugr zrobił krok do przodu. Curran rąbnął w tył szyi nieumarłego. Zatrzeszczały kości. Draugr obrócił się i zobaczyłam Currana rozrywającego pazurami ciało na szyi, żeby dostać się do kręgów szyjnych. Poleciały chrząstki nieumarłego. Draugr ryknął próbując uderzyć Władcę Bestii. Jego głowa zaczęła opadać. Dwie wstęgi zielonej magii skierowały się na plecy draugra, zmierzając do Currana. O nie, nic z tego. Otworzyłam usta i warknęłam słowo mocy. - Ossanda. – Klękaj ty nieumarły sukinsynu. Magia wyrwała się ze mnie. Czułam, jakby ktoś wbił mi pazury w brzuch i wyrywał mięśnie i wnętrzności. Na małą chwilę świat pociemniał. Włożyłam w to wiele magii. W powietrzu rozległ się przerażający trzask łamiących się kości. Kościste kolana draugra uderzyły o drogę. Las się zatrząsł. Zerwałam się i popędziłam do niego. Oszołomiony nieumarły uniósł ogromne ręce próbując mnie pochwycić. Skręciłam w lewo, unikając wykrzywionych kości palców i wspinając się po

Magic Gifts

kolczudze wdrapywałam się na ogromne ciało. Nade mną warknął Curran. Draugr walnął się w pierś, chybiając mnie o kilka cali. Podciągnęłam się na jego ramię i po żelaznej płycie pobiegłam do karku. Curran rozrywał chrząstki. Porozrywane kawałki ciała nieumarłego odrzucane jego łapami, wskakiwały z powrotem na swoje miejsce, regenerując się. Wyciągnęłam Zabójcę i wbiłam miecz w otwór, który zrobił Curran. Miecz dymił od kontaktu z nieumarłym ciałem. Poszerzałam rozdarcie. Curran chwycił krawędzie dwóch kręgów i z całej siły je rozchylił. Powiększałam szczelinę tnąc tkankę łączną. Ciąć. Ciąć. Ciąć. Chrząstka chrupnęła. Magia parzyła mnie oplatając zieloną nicią. - Czekaj! – warknął Curran. Zatrzymałam miecz w pół-ciosu. Curran wskoczył do otworu, pazury stóp oparł na krawędzi jednego kręgu, pazury łap na drugim. Naprężył się, odsuwając je od siebie. Twarde jak stal muskuły wybrzuszyły się na jego ciele, drżąc z wysiłku. Draugr zawył.

Magic Gifts

Curran warknął wściekle, krótki dźwięk zrodzony z wysiłku. Z przyprawiającym o mdłości zgrzytem, głowa draugra odpadła i stoczyła się z jego ciała. Kolosalny tułów runął. Skoczyłam i z mieczem w ręku wylądowałam na drodze. Curran zeskoczył obok mnie. Pobiegliśmy. Biegliśmy sprintem do filarów. Za nami niesamowity, nienaturalny hałas obwieszczał, że draugr ponownie się scalał. Zielony wampir, który upadł na drogę, podniósł się i pogonił za nami. Prawie byliśmy przy filarach. Padł na nas cień. Curran obrócił się. Jego głowa się rozmywała, przekształcając się w głowę lwa. Władca Bestii ryknął. Dźwięk był jak grom. Głęboki, pierwotny, wstrząsający, przemroził do szpiku moje kości. Mój instynkt wrzeszczał nakazując mi upaść i zwinąć się w małą dygocącą kulkę. Draugr zatrzymał się z jękiem. Popędziliśmy naprzód. Po naszych bokach mignęły filary. Zwolniłam bieg, zatrzymałam się i odwróciłam. Bolały mnie żebra.

Magic Gifts

Nieumarły olbrzym kroczył w naszym kierunku. Filary rozbłysły głębokim bursztynowym światłem. Draugr uderzył w niewidzialną ścianę. Smugi pomarańczowych błyskawic pochwyciły jego ciało. Ogłuszające zawodzenie uderzyło w moje uszy. - Zabiję cię! Odgryzę twoje ciało od kości! Będę dłubać w zębach twoimi kośćmi udowymi! Zwymiotowałam na ziemię. Stojący obok mnie Curran poklepał mnie po plecach, jego rzężący oddech przechodził w nierówne dyszenie. Obok mnie zwalił się wampir. Rany na jego ciele zarastały. W rozcięciach pojawiła się nowa blada skóra i zaczęła dymić. - Jesteś mi winien krew wampira – powiedziałam do niego. - Tak, tak – głos Ghasteka brzmiał kwaśno. – Wyświadcz mi grzeczność i nakryj go płótnem, zanim spali się na amen. Szarpnięciem ściągnęłam z wozu brezent i uniosłam go do góry. - Chcę tylko usłyszeć jak to mówisz... Wampir skrzywił się.

Magic Gifts

Potrząsnęłam nieco brezentem. - Dobrze. Draugr istnieje. - I miałam rację. - Miałaś rację. Płótno, Kate. Nakryłam brezentem wampira i spojrzałam na Currana. - Słyszałeś to? - Słyszałem. – Razem podnieśliśmy wampira i wrzuciliśmy go na wóz. – Wciąż nie mogę w to uwierzyć, ale słyszałem. Dwa wampiry przebiegły pędem obok rozszalałego draugra, jeden purpurowy, drugi pomarańczowy. Pozostałości super-drużyny Ghasteka. - Tutaj! – zawołałam. – Kurs na azyl! - Czy wasza dwójka może upajać się triumfem jeszcze bardziej? – powiedział Ghastek. - Och, może – powiedziałam. – Zdecydowanie, może. Wampir ściągnął brezent i wyjrzał, patrząc w stronę polany. - Wszystko albo nic.

Magic Gifts

- Co? - Wszystko albo nic, Kate. Mogę go pochwycić. Ghastek był hazardzistą. Zatkało mnie. Usiadłam na wozie. - Wykańczaj się sam – powiedział do niego Curran. – My zaczekamy tutaj. - Tylko go nie łap zbyt długo – powiedziałam. – Musimy ocalić dziecko.

Magic Gifts

Rozdział 10

Wiedziałam, że coś jest nie tak, po spojrzeniu na twarz wilkołaka, który otworzył drzwi do bezpiecznego domu Gromady. Gromada była właścicielem kilku nieruchomości w mieście i po tym jak wykonaliśmy taniec radości na widok kompletnego fiaska akcji Ghasteka, oboje z Curranem ruszyliśmy prosto do najbliższej nieruchomości, żeby zmyć z siebie paskudny zapach nieumarłego. Magia opadła i technologia ponownie przejęła panowanie nad światem, a Curran nie mógł się doczekać, aby zamienić wóz na dżipa Gromady. Mężczyzna wilkołak otworzył drzwi, a jego oczy miały to szczególne spojrzenie, które oznaczało, że wydarzyło się coś katastrofalnego. - Co jest? – warknął Curran. Wilkołak oblizał wargi. - Gadaj! – powiedział Curran. - Widziano na mieście Andreę Nash przeprowadzającą rozmowy z właścicielami firm. - Ona często bywa w mieście – powiedziałam. – A rozmawianie z ludźmi należy do jej obowiązków. Prowadzi dla Gromady dochodzenie w sprawie

Magic Gifts

kilku zabójstw. Którym się przyjrzę, jak tylko ściągniemy Roderickowi ten przeklęty naszyjnik. Wilkołak cofnął się o mały krok. - Ona to robi w swojej zwierzęcej formie. - Słucham? - Ona przechadza się w swojej zwierzęcej formie. I ledwo przyodziana. Wszyscy zmiennokształtni w Atlancie w zasięgu granic Gromady, mieli obowiązek stawić się w Gromadzie w ciągu trzech dni. Do tej pory Gromada była w stanie z powodzeniem ignorować fakt, że Andrea jest zmiennokształtną, głównie dlatego, że Curran manifestacyjnie lekceważył to publicznie i nikt nie miał ochoty wyciągać tego na wierzch. Cóż, nie może ignorować tego dłużej. Andrea bardzo szybko przekona się o tym. To nie miało sensu. Andrea prawie nigdy nie używała swojej zwierzęcej formy. W rzeczywistości przez większą część czasu udawała, że jest człowiekiem. Dla niej wyjście w futrze i uzbrojonej w pazury było równoznaczne ze zdjęciem przeze mnie ubrania i paradowanie po mieście nago. Coś musiało się wydarzyć. Coś naprawdę złego.

Magic Gifts

Spojrzałam na Currana. - Przypuszczam, że lepiej zrobimy wracając do biura. *** Wkroczyłam do biura niosąc łeb wampira wymazany zielonym kremem z filtrem. Podniosłam go, gdy draugr wykopał łeb na zewnątrz osłony. Zaczynał śmierdzieć i jak najszybciej trzeba go było umieścić w lodzie. Andrea siedziała przy swoim biurku. Była w swojej zwierzęcej formie – doskonałe połączenie człowieka i hieny. To była postać, która mogła być przyczyną jej śmierci. Ojciec Andrei był hienołakiem, zwierzęciem, które zamieniło się w człowieka. To czyniło z Andrei zwierzę i wielu starszych zmiennokształtnych chciałoby ją zabić na miejscu. Będąc pracownikiem operacyjnym Andrea potrafiła zadbać o siebie, ale chciałam jej pomóc, bo Curran jasno dał do zrozumienia, że jej wyczyn stanowił naruszenie prawa Gromady, którego nie będzie tolerować. Czekał teraz na zewnątrz, na parkingu, przecznicę dalej. Poprosiłam go, żeby dał nam kilka minut. Andrea opierała stopy na blacie. Jej T-shirt był rozdarty, spodnie w strzępach, a mieszanina krwi i tkanek plamiła jedno i drugie. Na mój widok pomachała szponiastymi palcami. - Cześć.

Magic Gifts

- Cześć – Andrea podniosła rękę. Trzymała w niej butelkę. Napiła się. Poszłam do kuchni, wyciągnęłam spod zlewu ceramiczne naczynie i włożyłam do niego głowę wampira. Potem wróciłam, wzruszeniem ramion pozbyłam się pochwy z mieczem i usiadłam na krześle. - Co pijesz? - Gruzińską mrożoną herbatę brzoskwiniową. Chcesz? – Andrea potrząsnęła butelką w moim kierunku. - Pewnie. – Pociągnęłam łyk. OGIEŃ. – Co w tym jest, do cholery? - Wódka, dżin, rum, coś słodkiego i kwaśnego, i sznaps brzoskwiniowy. Dużo brzoskwiniowego sznapsa. Nigdy wcześniej nie widziałam jej pijącej. - Czy naprawdę odlatujesz od tego? - Tak jakby. To trwa około trzydziestu sekund lub coś koło tego, a potem potrzebuję następnego łyku. Próbowałam myśleć. Derek wrócił do Twierdzy, ale byłam zupełnie pewna, że Ascanio powinien stawić się rano w biurze. - Gdzie jest zmora mojej egzystencji?

Magic Gifts

- Pod prysznicem. Odświeża się. Cholera, niech to wszyscy diabli. - O Boże, to kto teraz przypieprzył Ascanio? - Nie, nie, on był tylko upaprany krwią. - Och, dobrze. – Momencik. – Dzieciak jest upaprany krwią, a my czujemy ulgę. Coś jest z nami nie tak. - Tak się zastanawiam – Andrea przyglądała mi się. – Nie zamierzasz skomentować mojego zwierzęcego wyglądu? - Podoba mi się. Podarte spodnie i poplamiona zakrzepłą krwią koszulka to miły akcent. Pokazała na stopę. - Myślałam o pomalowaniu pazurów na ładny odcień różu. Pazury miały trzy cale długości. - Dużo czasu zabierze ci wypolerowanie paznokci. Co myślisz o kilku złotych kołach w uszach zamiast tego? Andrea uśmiechnęła się odsłaniając rząd ostrych zębów.

Magic Gifts

- To jest pewna alternatywa. Okay, wiesz co, chrzanię to. - Co się stało? - Widziałam się dzisiaj rano z Rafaelem. Zadzwoniłam do niego w nocy, bo Jim zwalił na mnie kilka morderstw zmiennokształtnych i musiałam Rafaela przesłuchać. Zapytałam o możliwość przeproszenia. Rafael, ty rozpieszczony durniu, co ty do cholery zrobiłeś? Wzięłam od niej butelkę i napiłam się. Potrzebowałam alkoholu, by móc słuchać tego dalej. Smakował ohydnie. W każdym razie przełknęłam to. - Jak poszło? - Zastąpił mnie lepszym modelem. - On, co? - Znalazł sobie inną dziewczynę. Ona ma siedem stóp wzrostu, piersi wielkości dorodnych melonów, nogi zaczynające się od szyi, ufarbowane włosy sięgające za tyłek, a jej twarz robi wrażenie. – Złączyła razem pazury. – Planują zaręczyny. Ze wszystkich głupich, idiotycznych rzeczy... - On przyprowadził ją tutaj?

Magic Gifts

- Siedziała na tym krześle dokładnie tam. – Pokazała krzesło. – Myślę o spaleniu go. Andrea kochała Rafaela tak jak ptaki kochały niebo i jeszcze minutę temu mogłabym przysiąc, że on skoczyłby dla niej w ogień. - Walnęłaś go? - Nie – Andrea potrząsnęła głową. - Po tym jak mi powiedział, że największą zaletą jego nowej, najwyższej jakości ukochanej jest to, że ona nie jest mną, nie wydawało mi się to robić żadnej różnicy. - Czy ona jest zmiennokształtna? - Człowiek. Nie jest wojowniczką. Ani nie jest też zbytnio rozgarnięta... – Fałszywa wesołość zniknęła z jej głosu. – Wiem, co powiesz: to twoja własna wina. Pragnęłam znaleźć właściwe słowa do wypowiedzenia. - Cóż, wymeldowałaś się z jego życia. Wymeldowałaś się z mojego życia na chwilę. Jednak to nie zmienia faktu, że wciąż jest dupkiem. - Tak, tak – Andrea odwróciła wzrok. Rafael był rozpuszczony. Był przystojny i ceniony przez swoją matkę jak i w ogóle przez Klan Bouda, ale nigdy nie był złośliwy czy okrutny. Był też męskim alfą Klanu Bouda. Musiał zdawać sobie sprawę, jakiego rodzaju

Magic Gifts

ryzyko stwarzało prowokowanie poprzez przyprowadzenie innej kobiety i narzucenie jej Andrei. Musiał to zrobić, żeby sprowokować reakcję. Następnym razem jak się spotkamy przerobię mu twarz na befsztyk. Nadal... nie mogłam uwierzyć, że w tym szaleństwie nie było metody. Uganiał się za Andreą przez całe miesiące i zdobył ją. Być może to była jakaś głupia próba sprawienia, żeby to ona uganiała się za nim. - Czy zamierzasz walczyć o niego, czy przewrócić się na plecy i poddać się? - Popatrz no, i kto to mówi. Ile czasu ty i Curran potrzebowaliście, by doszło do rozmowy po tym całym zamieszaniu z obiadem? Czy to trzy tygodnie, czy więcej jak miesiąc? Uniosłam brwi. - To, co innego. To było nieporozumienie. - Aha. - Przyprowadził tutaj swoją nową dziewczynę po twoim telefonie do niego z propozycją zawarcia pokoju. To jest policzek. - Nie musisz mi tego mówić. Wiem – warknęła Andrea. - Więc, co zamierzasz zrobić wobec tego? - Nie podjęłam jeszcze decyzji.

Magic Gifts

Nie byłam pewna, czy czuła, że o Rafaela warto było walczyć. Ale raz, kiedy byłam w naprawdę złej sytuacji, Andrea powiedziała mi, że będąc z Rafaelem, czuje się jakby ją uzdrowił. Powiedziała, że pozbierał jej połamane kawałki i ponownie poskładał. Cóż, teraz wszystkie kawałki ponownie się rozsypały i Andrea próbowała poskładać się sama. Widziałam walczącą Andreę. Widziałam ją w chwili, gdy władzę nad nią przejęła żądza krwi i wściekłość. Rafael powinien postępować bardzo ostrożnie, bo gdyby zdecydowała, że chce jego lub zemsty, nic by jej nie powstrzymało. Próbowałam starannie dobierać słowa. - Nic nie ma za darmo. Jeśli czegoś chcesz, musisz o to walczyć. - Przemyślę to – powiedziała. – Jak minął dzień? Kiwnięciem wskazałam na głowę wampira. - To dobre, co? - Taaa. - Mam dla ciebie ciało wampira – powiedziała Andrea. – Jest w zamrażarce. Posłałam jej miły uśmiech.

Magic Gifts

- Nie powinnaś mieć. - To łapówka za wyciągnięcie mnie z psychicznego załamania. Zbliżył się warkot silnika. Currana zmęczyło czekanie. - Jest moja podwózka – powiedziałam. Otworzyły się drzwi i wszedł Curran. Widok jego i Andrei skaczących sobie do gardeł, to więcej niż mogłabym znieść. Andrea wstała. Okazała szacunek dla Władcy Bestii. Zdecydowałam, że oddychanie było dobrą rzeczą. Curran skinął głową Andrei. Podniosłam się również, podeszłam do niego i pocałowałam go, tak na wszelki wypadek, gdyby przychodziły mu do głowy jakieś gwałtowne myśli. Mrugnął do mnie. - Zaczekaj, pozwól, że zabiorę głowę wampira. Przeszłam na zaplecze i wzięłam głowę wampira. Kiedy wróciłam niosąc głowę wampira w plastikowej torbie, Curran i Andrea nadal znajdowali się w jednym kawałku i dołączył do nich świeżo umyty Ascanio.

Magic Gifts

Pomachałam Andrei i poszłam razem z Curranem do samochodu. Ascanio próbował ociągać się z wyjściem, ale Curran spojrzał na niego i dzieciak postanowił pójść za nami. Wsiedliśmy do samochodu i odjechaliśmy. - Jak ci minął dzień? - zapytałam Ascanio. Odwrócił się do mnie z rozmarzonym spojrzeniem na pięknej twarzy. - Zabijaliśmy stworzenia. Tam była krew. Fontanny krwi. A potem zrobiliśmy grilla. Dlaczego ja? *** Kiedy weszliśmy przez drzwi Twierdzy, czekał już na nas Doolittle. Naszyjnik Rodericka zamienił kolor na białe złoto. Chłopiec miał trudności z oddychaniem. Następna fala magii będzie dla niego ostatnią. Dziesięć minut później wyjechaliśmy z Twierdzy w pojeździe Gromady. Curran prowadził. Siedziałam na fotelu pasażera trzymając miskę z klejnotami i srebrnymi kulami przeznaczonymi na złożenie ofiary. Doolittle i chłopiec siedzieli z tyłu. Przy każdym oddechu Rodericka słychać było świst i Curran jechał jak wariat do północnej linii geoenergetycznej, ręce zacisnął na kierownicy, a jego twarz przypominała ponurą maskę. W rekordowym tempie dojechaliśmy do linii geoenergetycznej i nie zwalniając Curran wjechał

Magic Gifts

dżipem po rampie w niewidzialny strumień magii. Magia nas pochwyciła i poniosła na północ, w góry. Magia czy technologia, linia geoenergetyczna płynęła zawsze i byłam cholernie wdzięczna za jej istnienie. Strumień zaniósł nas do Franklin, wypluwając w odległym miejscu linii geoenergetycznej, a stamtąd pojechaliśmy krętą drogą do Highlands. Dawniej to było eleganckie miejsce - piękne jeziora, wodospady, otoczone szmaragdowo-zielonymi lasami spływającymi ze stromych ścian skalnych. Domy warte miliony dolarów, łodzie rekreacyjne, rancza-zabawki z rozpieszczonymi końmi… Ale magia zniszczyła infrastrukturę i mieszkańcy rezydencji szybko nauczyli się, że góry zimą bez elektryczności i wychodzenia są znacznie mniej zabawne. Teraz domy stały opuszczone lub zostały przejęte przez charakternych miejscowych. Tu i tam pojawiały się małe osady niewielkich odosobnionych społeczności, których mieszkańcy spoglądali na nas podejrzliwie, gdy przejeżdżaliśmy. Cliffside Labe było piękne, ale nie mieliśmy czasu na zwiedzanie. Po ośmiu godzinach od opuszczenia Twierdzy stanęliśmy przy górze poznaczonej białymi śladami uderzeń pioruna. Spodziewałam się ołtarza lub jakiegoś znaku wskazującego właściwe miejsce, ale tu nie było nic. Tylko stroma ściana. Cisnęłam klejnoty i pociski w ścianę. Rozsypały się z brzękiem. - Ivar? Nic się nie wydarzyło.

Magic Gifts

Doolittle’owi zrzedła mina. - Ivar, wpuść nas! Góry milczały. Tylko oddech Rodericka zakłócał ciszę. Powinniśmy przybyć tu wcześniej. Może ofiara działała tylko podczas magii, ale jeśli tylko magia uderzy, naszyjnik ściśnie szyję Rodericka. - Wpuść nas! – wrzasnęłam. Brak odpowiedzi. - Wpuść nas ty cholerny sukinsynu – rąbnęłam miską w górę. – Wpuść nas! - Kate – powiedział cicho Curran. – To już koniec, kochanie. Doolittle usiadł na kamieniu i uśmiechnął się do Rodericka tym uspokajającym pacjenta uśmiechem. - Chodź, usiądź ze mną. Chłopiec podszedł i wskoczył na skałę. Oparłam się bezwładnie o ścianę góry. - Tutaj jest pięknie – powiedział Roderick.

Magic Gifts

To nie było fair. On był tylko chłopcem… Ukryłam twarz w barku Currana. Objął mnie ramionami. - Czy słyszysz ptaki? – zapytał Doolittle. - Tak – powiedział Roderick. - Bardzo tu spokojnie – powiedział Doolittle. Poczułam, że Curran napina się i odwraca. Ścieżką nadchodził mężczyzna. Barczysty i muskularny, zbudowany tak, że mógłby dla zarobku zmagać się z niedźwiedziami, miał szeroką twarz pokrytą zmarszczkami, otoczoną krótką ciemną brodą i długimi brązowymi włosami. Ubrany był w pobrudzone sadzą dżinsy i tunikę. Jego wzrok padł na Rodericka. Gęste, grube brwi ściągnęły się nad jasno niebieskimi oczami. - Co wy tu ludzie robicie? – zapytał. - Szukamy Ivara – powiedział Curran. - Zabiorę was do niego. – Mężczyzna spojrzał na Rodericka i wyciągnął do niego rękę. – Chodź, mały. Roderick zeskoczył ze skały i podszedł do niego. Mężczyzna wziął go za rękę. Razem poszli w górę stromą ścieżką. My poszliśmy za nimi.

Magic Gifts

Ścieżka skręciła za skałę i zobaczyłam wąską szczelinę, której ściany były zupełnie pionowe, jakby ktoś przeciął górę kolosalnym mieczem. Weszliśmy do tej szczeliny krocząc po żwirze i kamieniach. - Skąd jesteście ludzie? – zapytał mężczyzna. - Z Atlanty – powiedziałam. - Wielkie miasto – powiedział. - Tak. – Żadne z nas nie wspomniało o naszyjniku dławiącym gardło chłopca. Przed nami przez szczelinę przeświecało słońce. Po chwili przeszliśmy przez nią i wyszliśmy na światło słoneczne. Przed nami rozciągała się dolina, ziemia łagodnie opadała w kierunku wąskiego jeziora. Na dalekim brzegu ze skrzypieniem obracał się młyn wodny. Po prawej stronie, pośrodku zielonego trawnika wznosił się dwupiętrowy dom. Kilkadziesiąt jardów z boku stała kuźnia, a za budynkami w górę zbocza rozciągał się ogród otoczony ogrodzeniem z linek wykonanych z łańcucha. Jeszcze dalej po pastwisku biegały jasne konie. Naszyjnik szczęknął i odpadł z szyi Rodericka. Ciemnowłosy mężczyzna złapał go i złamał na pół. - Lepiej to zabiorę. Roderick wciągnął głęboki oddech. Na szyi, w miejscach gdzie naszyjnik

Magic Gifts

przebił skórę, nabrzmiewały drobne czerwone kropki. - Nie martw się – powiedział mężczyzna. – To się zaleczy w czasie następnej fali magii. Podbiegł do nas szary, kudłaty pies. Wypluł z pyska piłeczkę tenisową i wpatrywał się w Rodericka o wielkich oczach. - To jest Ruckus – powiedział mężczyzna. – On chciałby, żebyś mu rzucił piłkę. Roderick podniósł piłkę, popatrzył na nią prze chwilę, a potem rzucił ją w dół pochyłości. Pies pognał za nią. Chłopiec odwrócił się do nas. - No, dalej – powiedział Doolittle. Roderick rzucił się pędem w dół zbocza. - Więc to ty jesteś Ivar – powiedziałam. - Jestem. W końcu dotarło to do mnie. Naszyjnika nie było. Roderick był bezpieczny. Nogi mi się nieco ugięły i oparłam się o najbliższe drzewo. Ivar przyglądał mi się bacznie. - Och, coś marnie się czujesz. Może pójdziemy do domu? Trisha przed wyjściem robiła mrożoną herbatę. Powinna być gotowa.

Magic Gifts

Jak we śnie poszliśmy za nim do domu. Usiedliśmy na zadaszonym ganku, a Ivar przyniósł dzban herbaty i kilka szklanek. - Dlaczego zrobiłeś naszyjnik, który dusił dziecko? – zapytał Curran. - To długa historia – westchnął Ivar. – Rozumiem, że wiecie, kim jestem? - Krasnoludem – powiedziałam. - To prawda – Ivar spojrzał na swoje ręce. Były nieproporcjonalnie duże w stosunku do jego ciała. – Pracuję z metalem. Tak długo jak sięgam pamięcią metal do mnie przemawiał. Niektóre rzeczy wykonywane przeze mnie są nieszkodliwe. Pługi, podkowy, gwoździe. Niektóre są groźne. W swoim czasie zrobiłem ostrze, czy dwa. Problemem jest to, że gdy wypuścisz ostrze z rąk, nie możesz przewidzieć, jak zostanie wykorzystane. Dokładałem wszelkich starań. - Jak z Dagfinnem? – domyśliłam się. Ivar skinął głową. - Jak się wiedzie temu chłopcu? - Dobrze – powiedział Curran. - Miło to słyszeć. Miał chłopak trochę temperamentu. – Ivar spojrzał na brzeg rzeki, gdzie ganiali się Roderick i Ruckus. – Trisha jest moją drugą żoną. Moja pierwsza, Lisa, dobrze, ona była... Najkrócej mówiąc, ona była elfem. Naturalnie, nie sposób być tego pewnym. Pewnego dnia zjawiła się na

Magic Gifts

moim progu i została. Była piękna. Mieliśmy córkę, ale życie w dolinie nie było dla Lisy, więc pewnego dnia obudziłem się, a jej już nie było. Dziecko zostawiła ze mną. Robiłem wszystko, żeby ją wychować. Miała włosy jak złoto, moja Aurellia. Ale wychowując ją, wykonałem kiepską pracę. Nigdy nie było w niej żadnego ciepła, żadnej empatii. Nie wiem, dlaczego. Była już w pełni dorosła, kiedy do doliny przyszedł młody mężczyzna. Powiedział, że chce się ode mnie uczyć kowalstwa. Nie biorę uczniów, ale chłopak miał talent, więc zawarliśmy umowę. Pozostanie u mnie przez dziesięć lat. - Dziesięć lat to długi okres czasu – powiedziałam. - To wystarczy, żeby nauczyć jak nie czynić krzywdy – powiedział Doolittle. Ivar rzucił mu pełne wdzięczności spojrzenie. - Ty to rozumiesz. Nie mogę nauczyć rzemiosła w ciągu dziesięciu lat. Mam sześćdziesiąt lat i nadal każdego dnia uczę się nowych rzeczy. Ale pomyślałem, że dziesięć lat to dosyć, żeby nauczyć go, co należy robić a czego nie należy i kiedy. Nie można przekazać tego rodzaju mocy człowiekowi i pozwolić, żeby swobodnie biegał po świecie bez wskazówek. Tak więc, Colin i ja zawarliśmy umowę. On założy kołnierz i pozostanie tu w dolinie przez dziesięć lat, żeby dowiedzieć się wszystkiego, czego go mogłem nauczyć. Zrozumiał, że nie będzie odwrotu. Po założeniu kołnierza będzie musiał pozostać tu przez dziesięć lat. - Aurellia postanowiła odejść? – zapytał Curran. Ivar skinął głową.

Magic Gifts

- Ona nie ma zdolności. Tu na dole, w Cashiers, jest szkoła i próbowałem ją w niej umieścić, ale ona ją porzuciła. Nie dbała o to. Ani nie dbała również o pracę w metalu. Uważała, że to prostackie i pospolite. To moja wina. Wyjaśniłem jej, czym są pieniądze i że na świecie na zewnątrz nie trzeba tylko żyć z ziemi jak my tutaj, że handel wymienny też jest sposobem na życie. Więc zdecydowała się zabrać Colina, żeby się nią zaopiekował. Pewnego dnia poszedłem w góry do starej kopalni Cooper’a, a kiedy wróciłem, ich już nie było. Ostrzegałem Colina, że jeśli zdoła ściągnąć kołnierz, to spróbuję odnaleźć go ponownie, a on nie będzie w stanie oprzeć się założeniu go. Myślę, że w jakiś sposób Aurellia zdjęła mu kołnierz i oni musieli go sprzedać. Kołnierz był z dużej ilości złota. Teraz to wszystko nabrało sensu. Colin oznaczał pieniądze. Musiała utrzymać go przy życiu, żeby się nią opiekował. Roderick był po prostu mało ważny. - Colin już nie pracuje w metalu – powiedziałam do Ivara. – Jest księgowym. Nie sądzę, żeby pamiętał czas spędzony tutaj. Wnosząc ze sposobu, w jaki zareagował na widok naszyjnika nie sądzę, żeby wiedział, co to jest. On i Aurellia mieli córkę. Naszyjnik ją zabił. To jest ich syn – pokazałam w kierunku dołu doliny, gdzie chłopiec bawił się z psem. – Aurellia zarzuciła naszyjnik na jego szyję, żeby utrzymać go z dala od Colina. Twarz Ivara drgnęła. - Naszyjnik nigdy nie był przeznaczony do wyciągania krwi. Jego przeznaczeniem było zatrzymać Colina w dolinie.

Magic Gifts

Roderick wszedł po schodach na górę. Twarz miał zarumienioną. - Nie musimy jeszcze iść, prawda? Nie zabrałabym go z powrotem do tej suki. Ivar spojrzał na swojego wnuka. W spojrzeniu był smutek i żal. Wiele żalu. Teraz widziałam podobieństwo pomiędzy nimi: takie same ciemne włosy, to samo poważne, posępne spojrzenie oczu. - Podoba ci się tutaj? – zapytał Doolittle. Roderick skinął głową. Medmag spojrzał na krasnoluda. - Drugiej szansy nie dostaje się często. Twarz Ivara rozluźniła się. - On ma rację – powiedział Curran. Ivar wziął głęboki oddech i uśmiechnął się do Rodericka. - Roderick, jestem twoim dziadkiem. Czy chcesz zostać tu na dłużej? Ze mną? Roderick rozważał to.

Magic Gifts

- Nigdy wcześniej nie miałem dziadka – powiedział chłopiec. - Nigdy wcześniej nie miałem wnuka – odpowiedział Ivar. - Czy mogę pójść popływać? - Tak – powiedział Ivar. – Twoja babcia szybko powróci z targu. Zjemy jakiś obiad i możesz iść popływać. Woda jest zimna, ale może to polubisz. Nasz rodzaj to lubi. Roderick uśmiechnął się. To był mały, niepewny uśmiech. - Polubię to. Ivar podniósł się i wyciągnął do niego rękę. - Czy chcesz zobaczyć moją kuźnię? Roderick skinął głową. Razem, ręka w rękę, zeszli z ganku. Nasza trójka siedziała na ganku obserwując rzekę i popijając mrożoną herbatę. - Co z Aurellią? – zapytałam. - Nadal jest żoną brata prokuratora okręgowego – powiedział Curran. – Pewna kobieta powiedziała mi, że dla Gromady jest nietykalna.

Magic Gifts

- Nie martw się o Aurellię – powiedział Doolittle obserwując Ivara i Rodericka idących do kuźni. – Mam przeczucie, że dostanie to, na co zasłużyła.

Magic Gifts

Epilog W szpitalu Avery w Atlancie odnotowano bardzo niepokojący przypadek – miejscowa kobieta, Aurellia Sunny, z dnia na dzień postarzała się o czterdzieści lat. Profesjonalny medmag wysnuł teorię, że przyspieszone starzenie zostało wywołane przez złoty pierścień, który został dostarczony pocztą i pozostawiony na werandzie pani Sunny. Pierścień rozpuścił się w jej skórze i niemożliwe jest jego usunięcie. Proces starzenia nadal postępuje i rodzina została powiadomiona, by uczyniła stosowne przygotowania. Detektyw Tsoi z PAD-u, oficer śledczy badający ten przypadek, ma dla mieszkańców następująca radę: „Nie przyjmuj prezentów od anonimowych ofiarodawców. Jeśli nie wiesz, od kogo pochodzi przesyłka, nie otwieraj jej”. Atlanta Journal-Constitution

Wydarzenia toczące się w tym opowiadaniu rozgrywają się równolegle do przygód Andrei Nash w opowiadaniu Gunmetal Magic (Magia Brązu), które ukaże się 31 lipca 2012 roku.