Anne Bishop - 1 - Sebastian

Anne Bishop

Sebastian Efemera, tom pierwszy Tłumaczenie Monika Wyrwas-Wiśniewska

„Niech twoje serce podróżuje bez bagażu, ponieważ to, co ze sobą przyniesiesz, stanie się częścią krajobrazu”. Dawno, dawno temu Efemera, zagrożona przez Zjadacza Świata, została rozbita na wiele tajemniczych i magicznych krain. Nazwano je krajobrazami. Między nimi rozciągają się mosty, które przenoszą podróżnych w miejsca, do których przynależą, zamiast tam, gdzie sami chcą się udać. Zjadacz Świata został uwięziony i zapomniano o nim, a stabilność krajobrazów Efemery utrzymuje magia Krajobrazczyń. W jednej z krain, gdzie żyją demony i panuje wieczna noc, swym mrocznym uciechom oddaje się półkrwi inkub − Sebastian. W snach wzywa go kobieta, która pragnie jedynie być bezpieczna i kochana. Sebastian pożąda jej, ale jednocześnie jest świadomy tego, że może ją zniszczyć. Tymczasem w cichych ogrodach szkoły Krajobrazczyń budzi się zło − Zjadacz Świata wydostaje się ze swojego więzienia. Jego pierwszą ofiarą może paść krajobraz Sebastiana. Ta uwodzicielska, erotyczna i niezwykle romantyczna opowieść przeznaczona jest dla tych, którzy wiedzą, po której stronie serca – jasnej czy mrocznej – kryją się ich namiętności.

DLA PAT YORK, która przeszła do innych krajobrazów. Cieszę się, że byłaś częścią mojego życia.

PODZIĘKOWANIA Dziękuję Blairowi Boone’owi za to, że nadal jest moim pierwszym czytelnikiem, Debrze Dixon za bycie moim drugim czytelnikiem, Kandrze i Dorannie za opiekę nad moją stroną internetową oraz Pat i Billowi Feinderom za wszystko, co sprawia, że są wyjątkowi.

Dawno, dawno temu, w czasie, który zniknął z pamięci, łzy matki stworzyły most, który już na zawsze połączył moc żyjącego, wciąż zmieniającego się świata z ludzkim sercem. – Mit

ROZDZIAŁ 1 Obecnie

Sebastian stanął przy blacie kuchennym i zamknął oczy. Odetchnął powoli i głęboko, rozkoszując się zapachem świeżo zmielonych ziaren kawy. To lepsze niż kobieta, pomyślał. Bardziej zmysłowe niż wszystko, czego doświadczyłem z dwiema ostatnimi zdobyczami. Kiedy inkuba zaczyna nudzić seks, czas zrobić sobie przerwę – albo zastanowić się nad nową pracą. Zepchnął tę myśl w to miejsce swojego umysłu, w którym zamykał liczne nieprzyjemne wspomnienia, i zajął się parzeniem kawy. Jak by to było wstawać o świcie, schodzić do kuchni i przygotowywać ten aromatyczny napar dla kogoś, kto naprawdę się liczy, dla kogoś, kto śpi w twoim łóżku, czekając, aż obudzi go pieszczota czy pocałunek? Jak by to było stanąć na dworze z filiżanką parującej kawy w ręku i patrzeć, jak budzi się dzień? Pokręcił głową. Nie ma sensu posypywać solą emocjonalnych ran, myśleć o rzeczach, które i tak nie mogą się ziścić. Mieszkał w Gnieździe Rozpusty, krajobrazie składającym się z kilku brukowanych przecznic, przy których stały przeludnione domy – kiedyś zapewne była to podejrzana dzielnica jakiegoś większego miasta, zwykła ciemna plama w dziennym krajobrazie. Jednak któregoś dnia krajobrazczyni zmieniła świat i stworzyła z tych ulic osobny krajobraz. Wówczas zmieniła się też atmosfera tego miejsca, a tawerny, szulernie i burdele stały się częścią karnawału zmysłów. Gniazdo było jednak czymś więcej niż miejscem, gdzie

można otwarcie rozkoszować się rozpustą, czymś więcej niż schronieniem dla ludzi, którzy nie pasowali do dziennych krajobrazów, i demonów, takich jak inkubowie i sukuby. Stanowiło centrum całej grupy mrocznych krajobrazów, uważanych przez rozmaite rasy demonów za własne. To w takich miejscach demony mogły robić zakupy i upijać się w tawernach, nie wzbudzając nienawiści i nie ryzykując wypędzenia za to, że nie są ludźmi. To było miejsce, którego korzenie tkwiły w mrocznych zakamarkach ludzkiego serca, miejsce, gdzie nigdy nie wschodzi słońce. Kiedy Sebastian trafił do Gniazda Rozpusty, był rozgoryczonym piętnastolatkiem. Dwa lata wcześniej uciekł spod władzy ojca i zniknął wśród krajobrazów, usiłując jakoś przeżyć. Jednak mroczne krajobrazy ludzi okazały się zbyt koszmarne i przerażające nawet dla chłopca, w którym od początku demoniczna natura brała górę nad ludzkim dziedzictwem. Z kolei mieszkańcy dziennych krajobrazów nie chcieli, żeby coś takiego mieszkało wśród nich. Wypędzano go więc z kolejnych wiosek, gdy tylko ludzie uświadamiali sobie, że jest inkubem – a głodu seksualnych emocji nigdy nie udawało się długo ukrywać. Kiedy natrafił na Gniazdo Rozpusty i wyczuł jego mroczną, zmysłową atmosferę, oddał się jej całym sercem. Czuł, że wreszcie znalazł miejsce, gdzie fakt, że był inkubem, nie czynił z niego wyrzutka, miejsce, gdzie niekończąca się noc odpowiadała temu, kim i czym był – miejsce, do którego przynależał. Gniazdo było jego domem. Jednak teraz, kiedy skończył trzydzieści lat, ogarnęła go nagła tęsknota za czymś, czego nie potrafił określić, potrzeba tak silna i bolesna, że aż zakręciło mu się w głowie. Przytrzymał się blatu i zaczekał, aż to uczucie minie. Zawsze mijało.

Jestem zmęczony… pomyślał. Tęsknota nigdy wcześniej nie zawładnęła nim w taki sposób. Zły, że nie potrafi zadowolić się tym, co ma, złapał kubek, stojący na drewnianej podstawce – i naczynie omal nie wypadło mu z rąk, gdy do frontowych drzwi jego domu ktoś zapukał. Sebastian zastygł w bezruchu. Kto to mógł być? Nigdy nikogo tu nie przyprowadzał, nigdy tu nikogo nie zapraszał. Tylko dwie osoby ignorowały tę jego potrzebę prywatności: Glorianna i Lee, jego ludzcy kuzyni. Jednak ani Glorianna, ani Lee nie pukaliby z takim wahaniem. Mógł zignorować pukanie. Tak właśnie zrobi. Zignoruje je, a ten ktoś po drugiej stronie drzwi zaraz sobie pójdzie. Jednak tak się nie stało. Mało tego – po chwili drzwi uchyliły się odrobinę. Serce Sebastiana zaczęło tłuc się gwałtownie o żebra. Bezszelestnie odstawił kubek na blat, po czym równie cicho wyciągnął z drewnianego bloku największy nóż. Może nie wygra, ale nie zamierza poddać się bez walki. – Sebastianie? – zawołał ktoś. – Sebastianie, jesteś tu? Poznał głos, ale nadal się wahał. Zaklął cicho i odłożył nóż na miejsce. Zaufanie było jedną z bardzo niewielu rzeczy, których w Gnieździe nie dało się kupić. Sebastian podszedł do przejścia, które oddzielało kuchnię od bawialni, zajrzał do pokoju i spojrzał na swojego gościa. Stojący w progu inkub niemal podskakiwał ze zdenerwowania. Jego oczy, wędrujące chaotycznie po prostych meblach i wiszących na ścianach oprawionych rysunkach, błyszczały z ciekawości. – Czego chcesz, Kpiarzu? – spytał Sebastian. Jeśli nawet Kpiarz dostrzegł niechęć w jego głosie, zignorował ją. Wszedł do bawialni, zamknął za sobą drzwi wejściowe i dopiero wtedy ruszył w stronę Sebastiana. Szedł charakterystycznym zadziornym krokiem, kontrastującym z jego

chłopięcą urodą. Kobiety nabierały się na niewinny wygląd Kpiarza – i był to ich wielki błąd. Kiedyś razem z Sebastianem grasowali po ulicach Gniazda Rozpusty – jasnowłosy, błękitnooki Kpiarz sprawiał wrażenie chłopca, który ma ochotę na niegrzeczną zabawę, natomiast Sebastian roztaczał wokół siebie niebezpieczną aurę, błyskając zielonymi oczami spod czarnej grzywy włosów. Razem bawili się w uwodzenie i oferowali seks kobietom, które przechodziły do Gniazda Rozpusty z dziennych krajobrazów. Często używali też mocy właściwej inkubom, by połączyć się z innym umysłem w półmroku snów i karmić się emocjami, które wywoływali, odgrywając role wyśnionych kochanków. Nieszczęśliwe żony, nierozsądne dziewczęta, które chciały przeżyć romans z tajemniczym wielbicielem, samotne kobiety, stęsknione za ciepłem kochanka, nawet jeśli przychodził do nich tylko w snach – wszystkie one były łatwymi zdobyczami dla inkubów. Przez pięć lat wynajmowali wspólnie dwa pokoje w drogim burdelu i polowali w Gnieździe. Potem, kiedy Sebastian skończył dwadzieścia lat, zaczął odczuwać potrzebę czegoś więcej niż tylko seksualnych gierek oferowanych przez Gniazdo. Coraz częściej unikał kolorowych świateł i podejrzanych przybytków, aż pewnego razu natrafił na dróżkę, która rozpoczynała się kilka kroków od końca głównej ulicy Gniazda – patrzył na tę dróżkę i miał absolutną pewność, że nie było jej wcześniej w tym miejscu. I choć nie miał pojęcia, czy idzie na krótki spacer, czy też na zawsze opuszcza jedyne miejsce, gdzie czuł się naprawdę u siebie, ruszył nią. Tak właśnie znalazł ten piętrowy dom. Wydawał się nie na miejscu w takim krajobrazie jak Gniazdo Rozpusty, ale gdyby do niego nie przynależał, nie byłoby go tutaj. Takimi właśnie

prawami rządziła się Efemera. Tego dnia, gdy znalazł to miejsce, nieśmiało wszedł do domu, pełen obaw, że przyłapie go właściciel. Jednak budynek okazał się niezamieszkały. Połowa pokoi była pusta, ale w pozostałych pomieszczeniach zostało dość mebli, by dało się urządzić wygodną sypialnię, bawialnię i kuchnię. Sebastian znalazł pościel i ręczniki, a nawet produkty potrzebne do przygotowania prostego posiłku. Wędrował po pokojach dobrą godzinę, czując, że coś w nim się uspokaja, jakby po raz pierwszy od miesięcy mógł odetchnąć pełną piersią. Kiedy w kredensie w kuchni znalazł środki czyszczące, zakasał rękawy i odkurzał, zamiatał, szorował i polerował tak długo, aż dom błyszczał czystością, a wszystkie meble stały na właściwych miejscach. Potem wrócił do Gniazda Rozpusty, zabrał większość swoich rzeczy z wynajmowanego w burdelu pokoju i przeprowadził się tutaj. Tydzień później, kiedy wrócił z grasowania po ulicach Gniazda, odkrył, że ktoś zasadził księżycowy kwiat przy tylnym wejściu. Wtedy dotarło do niego, że ten dom czekał, aż go znajdzie, aż będzie go chciał. Ona wiedziała, kiedy coś zmieniło się w nim na tyle, że zaczął pasować do tego miejsca – księżycowy kwiat był jej sposobem na powiedzenie: „Witaj w domu”. Na Efemerze rzadko udawało się zachować sekret serca. A przed Glorianną Belladonną nie dało się ukryć niczego. Sebastian mieszkał w tym domu przez ostatnie dziesięć lat. Był częścią Gniazda Rozpusty, a równocześnie nią nie był… – Nie widziałem cię wczoraj – powiedział Kpiarz, ściągając myśli Sebastiana z powrotem na ziemię. – Pomyślałem więc, że może wpadnę… i zobaczę… Wczoraj Sebastian poświęcił się rysowaniu – a potem spalił wszystkie rysunki, kiedy zorientował się, że podświadomie

usiłuje odtworzyć wspomnienia z Aurory, wioski ciotki Nadii. Pomieszkiwał u niej często jako dziecko. Jego ojciec Koltak w końcu jednak zawsze się zjawiał i zabierał go z powrotem do miasta. Tam oddawał syna na przechowanie jakiejś kobiecie z biednej dzielnicy – płacił jej, żeby tolerowała obecność chłopca, żywiła go i zapewniała mu miejsce do spania. Sebastian przeważnie żył wtedy na ulicy, z innymi porzuconymi dziećmi. Raz po raz wracała świadomość, jak puste i nieszczęśliwe jest jego życie. A potem znów zjawiała się ciotka Nadia i zabierała go do siebie. Aż w końcu, gdy ojciec po raz kolejny przyjechał, by zabrać Sebastiana do znienawidzonego miasta, ten uciekł, przerywając odwieczną walkę Koltaka i Nadii. – Byłem zajęty – powiedział, otrząsając się z ponurych wspomnień. Kpiarz uśmiechnął się przewrotnie. – Nadal pocieszasz starzejące się stare panny i samotne wdowy? Musisz poszukać sobie kogoś bardziej… żywego. Kogoś, kto się jeszcze rusza. Wątpię, żeby któraś z tych twoich zdobyczy okazała się atrakcyjna, gdybyś chciał zapewnić jej cielesną przejażdżkę zamiast romantycznej kołysanki. – Kpiarz powęszył w powietrzu i otworzył szeroko oczy. – Czuję kawę? Sebastian westchnął. Zmełł dość ziaren na dwa kubki. Wyglądało na to, że będzie musiał się podzielić. – Chodź – rzucił. Kiedy podszedł do kuchennego blatu, Kpiarz zaczął zaglądać mu przez ramię. Gdy zobaczył torbę pełną ziaren, młynek i dzbanek, zagwizdał z podziwu. – Widzę, że zapewnianie słodkich snów i gorących nocy starym pannom i wdowom jest bardziej dochodowe, niż sądziłem. – Urwał. – Ale przecież zwykle nie kupujesz na czarnym rynku, prawda?

Sebastian wziął drugi kubek i nalał do niego kawy. – Nie kupiłem tego na czarnym rynku. To prezent od kuzynostwa. – Kiedy podawał kubek Kpiarzowi, dostrzegł cień strachu w błękitnych oczach mężczyzny i lekkie drżenie jego rąk. Pruderyjni zarozumialcy z innych krajobrazów nazywali inkubów i sukuby złymi demonami, choć wielu z tych świętoszków marzyło o seksie, jakiego można było zaznać jedynie z nimi. Takie usługi dostarczały mieszkańcom Gniazda środków na godziwe życie. Jednak po świecie chodziły dużo bardziej niebezpieczne demony, a inkubowie i sukuby mogły paść ich ofiarą równie łatwo jak ludzie. Sebastian potrzebował kilku lat, żeby zrozumieć, iż niebezpieczne stworzenia, które przybywały do Gniazda, obawiały się go nie dlatego, że był groźnym demonem, ale ze względu na jego ludzkie powiązania. Nie bali się Lee, który był mostowym o rzadkiej umiejętności nakładania jednego krajobrazu na drugi, ale jeśli chodzi o Gloriannę, to… Żaden demon nie chciał wzbudzić jej złości – Glorianna Belladonna była bowiem krajobrazczynią, która stworzyła Gniazdo Rozpusty. Napełniwszy własny kubek, Sebastian oparł się o blat i upił łyk kawy. Milczał. Po kilku minutach Kpiarz nie wytrzymał. – Ładnie tu. – Popatrzył na mały stolik pod ścianą, przy którym Sebastian jadał posiłki, potem na większy stół w jadalni. – Wygląda… miło. Wygląda jak u ludzi, pomyślał Sebastian. Poczuł się tak, jakby przyłapano go na czymś sprośnym. Publicznie i w ludzkim krajobrazie – w Gnieździe sprośności były na porządku dziennym. Krępowało go, że ktoś widzi, jak bardzo usiłuje podkreślić swoje człowieczeństwo, o ile w ogóle jakieś w nim

istniało. Przywoływało to dawną gorycz. Nadia nie była jego krewną, tylko powinowatą. Poślubiła brata jego ojca i tak naprawdę nie miała powodu walczyć z Koltakiem o dobro chłopca, który w połowie był demonem. Niemniej walczyła – i wygrywała na tyle często, by w dzieciństwie Sebastiana zdarzały się chwile, kiedy czuł się kochany i akceptowany. Wszelkie dobro, jakiego doświadczył w ludzkich krajobrazach, było jej zasługą. Dlatego tak bardzo go tutaj ciągnęło. Dlatego było tu jak w ludzkim domu, a nie jak w siedlisku inkuba. Na potrzeby uwodzenia miał pokój w burdelu, natomiast to miejsce przypominało mu, jak się czuł, kiedy mieszkał z Nadią, Glorianną i Lee. Kiedy miał jeszcze jakieś związki ze Światłem. Wiedział, że jeśli inkubowie i sukuby odkryją, że mieszka jak człowiek, kpinom nie będzie końca. Znów stanie się społecznym wyrzutkiem. Dopił kawę, spłukując z gardła gorycz. – Po co przyszedłeś, Kpiarzu? – spytał niecierpliwie. Kpiarz też dokończył pić kawę i już miał odstawić kubek na blat, gdy zawahał się. Przeszedł przez kuchnię i ostrożnie wstawił naczynie do zlewu, jakby przywiązywał ogromną wagę do utrzymania porządku. Kiedy odwrócił się do Sebastiana, na jego twarzy malowała się troska. – Znaleźliśmy kolejną – powiedział.

Prądy mocy tańczą na Efemerze – na tym żyjącym, wiecznie zmieniającym się świecie. Niektóre z nich są Światłem, a inne Mrokiem. To dwie połówki całości. Nic nie jest jednym, nie będąc w pewnym stopniu drugim. Żadne naczynie nie jest w stanie równać się z ludzkim sercem, jeśli chodzi o skupianie Światła i Mroku. Jak mamy powiedzieć ludziom, którzy jeszcze nie doszli do siebie po koszmarach uwolnionych przez Zjadacza Świata, że nie można zniszczyć do końca tej rzeczy, której się boją, ponieważ wyłania się z najmroczniejszych pragnień ich własnych serc? Jak mamy im powiedzieć, że to oni sami zasiali ziarna wojny, która rozbiła Efemerę? Jak mamy im powiedzieć, że to ich własna rozpacz zmieniła żyzne ziemie w pustynie? Jak mamy im powiedzieć, że mimo naszych interwencji i przewodnictwa związek między Efemerą a ludzkim sercem jest nierozerwalny, a świat wokół nich jest niczym więcej i niczym mniej niż odbiciem ich samych? Nie możemy im tego powiedzieć – ponieważ ludzkie serce, pomimo niebezpieczeństw, jakie się w nim kryją, jest naszą jedyną nadzieją na odbudowanie Efemery. Nie możemy też pozwolić, by ludzie całkowicie wyparli się roli, jaką odgrywają w ciągłym kształtowaniu tego świata. Tak więc będziemy powtarzać im to ostrzeżenie: Niech twoje serce podróżuje bez bagażu. Ponieważ to, co ze sobą przyniesiesz, stanie się częścią krajobrazu. – Zaginione Archiwa

ROZDZIAŁ 2 Trzy tygodnie wcześniej

Lukena z trudem zebrała postrzępione nici swojej cierpliwości, odsunęła krzesło od stołu w pracowni i usiadła obok ponurej dziewczyny. Za pierwszym razem, kiedy odbywały tę rozmowę, była miła i pełna zrozumienia. Tak jak za drugim. I za trzecim. Ale ta dziewczyna po prostu nie chciała zaakceptować prawdy. – Nie zamierzacie promować mnie na krajobrazczynię pierwszego stopnia, prawda? – spytała, a na ton tego pytania przypadała jedna część rozpaczy i dwie części wrogości. Lukena westchnęła. – Nie, Nigello, nie zrobimy tego. Nauczycielki bardzo dokładnie rozważyły twój przypadek, ale doszłyśmy do wniosku, że jak dotąd nie zdobyłaś niezbędnych umiejętności. Póki nie spełnisz wszystkich wymagań, nie otrzymasz godła krajobrazczyni. Nigella z całej siły przycisnęła pięści do blatu stołu. – Uczę się od czterech lat. W ciągu pięciu lat trzeba uzyskać co najmniej drugi stopień, żeby móc pozostać w szkole i kontynuować naukę. Jak mam uzyskać dwa stopnie w ciągu roku, skoro nie chcecie mnie wypromować nawet na pierwszy? Nie uzyskasz ich, pomyślała Lukena. I jest to prawdziwe błogosławieństwo dla nas wszystkich. – Jak brzmi Błogosławieństwo Serca? – zapytała głośno. Oczy dziewczyny pociemniały z gniewu. – Czy to kolejny test, nauczycielko? Nie widzę powodu, by

odpowiadać na pytania, na które odpowiedź zna każde dziecko. O Opiekunowie i Przewodnicy, jak mam jej to wyjaśnić, żeby wreszcie zrozumiała? – A zatem i tobie nie powinna sprawić trudności – powiedziała spokojnie Lukena i powtórzyła: – Błogosławieństwo Serca. Nigella parsknęła. – Podróżuj bez bagażu. Lukena kiwnęła głową. – Podróżuj bez bagażu. Ponieważ cokolwiek ze sobą przyniesiesz, stanie się częścią krajobrazu. Dotyczy to wszystkiego, co żyje na tym świecie, a szczególnie krajobrazczyń, ponieważ jesteśmy sitem, przez które Efemera objawia to, co odbija się we wszystkich sercach. Rezonans naszych serc stanowi koryto, w którym płyną prądy Światła i Mroku, chroniące ludzi przed chaosem ich własnych uczuć, ale umożliwiające urzeczywistnienie prawdziwych pragnień serca. My jesteśmy tym korytem, Nigello. Inni ludzie i sama Efemera są zależni od tego, czy znajdziemy równowagę pomiędzy jasnymi i ciemnymi aspektami samych siebie, żeby filtrować prądy Światła i Mroku, które są cudowną i straszliwą mocą naszego świata. – Ja to wszystko wiem – warknęła poirytowana dziewczyna. – Tutaj wiesz. – Lukena popukała się palcem w skroń. Potem powtórzyła ten sam gest na piersi. – Ale nie tutaj. Niesiesz ze sobą zbyt wiele bagażu, Nigello. Przychodzisz na lekcje, ale czynisz tylko symboliczne próby stosowania ich mądrości w praktyce. Jesteś zła i zazdrosna, kiedy inne uczennice spełniają wymagania i osiągają kolejne stopnie, ale sama nie chcesz pracować tak jak one, by osiągnąć ten cel. A

mimo to spodziewasz się, że damy ci władzę nad naszym światem. Otóż nie. Nie możemy tego zrobić. Otwórz oczy, Nigello. Przyjrzyj się temu, co objawiłaś w swoim ogrodzie. Póki to się nie zmieni, póki ty się nie zmienisz, nie możemy pozwolić, byś przejęła władzę nad miejscami, w których będą musieli żyć ludzie. Dąs na twarzy dziewczyny zmienił się w brzydką przebiegłość. – Znam prawdziwą przyczynę, dla której nie chcecie mnie promować. – Lukena westchnęła. Zastanawiała się, dlaczego ta „prawdziwa” przyczyna nigdy nie ma nic wspólnego z rzeczywistymi umiejętnościami uczennicy. – Boicie się mnie – stwierdziła Nigella. – Wiecie, że jestem od was lepsza. Lepsza niż wy wszystkie razem wzięte. Jestem jak Belladonna. Nie możecie znieść myśli o kolejnej krajobrazczyni, która potrafi robić rzeczy, o których wy nie możecie nawet marzyć. – Lukena nie zdołała ukryć dreszczu strachu. Milczała. Nauczycielki nigdy nie angażowały się w dyskusje, gdy uczennica wymieniała to imię. Kiedy cisza krępująco się przedłużała, Nigella zaśmiała się paskudnie, po czym wstała, dodając: – Lepiej o tym pamiętajcie, kiedy następnym razem będziecie oceniać moją pracę. Nauczycielka zaczekała, aż uczennica wyjdzie. – Będziemy o tym pamiętać. Och, na pewno będziemy o tym pamiętać – powiedziała do siebie. Wstała, wspierając się o blat biurka. Nogi jej drżały. Nie miała jeszcze czterdziestu lat, ale w tej chwili czuła się strasznie stara. – Wiem, że te oceny są konieczne – odezwał się od progu męski głos – ale chyba wymagają więcej od nauczycielek niż od uczennic. Lukenę zapiekły oczy, kiedy spojrzała na stojącego w

drzwiach mocno zbudowanego mężczyznę. – Gregor. Podszedł do niej szybko. Jego ciepła, silna dłoń spoczęła na jej ramieniu. Z wdzięcznością zwróciła się ku tej sile, ku temu ciepłu. Objęła go mocno, gdy wziął ją w ramiona. – Trudny dzień? – spytał, przytulając policzek do jej włosów. – Nie najgorszy… póki nie zjawiła się ta ostatnia dziewczyna. – Co zrobiła? – Wymówiła to imię. Gregor spiął się. – Belladonna. Lukena kiwnęła głową. – Załamałam się, Gregorze. Okazałam swój strach. – I miałaś ku temu powód, jeśli było to coś więcej niż romantyczne bajdurzenie uczennicy o zbiegłej krajobrazczyni. – Była to raczej kolejna próba zmanipulowania nauczycielki do przyznania stopnia, na jaki uczennica zupełnie nie zasłużyła. – Lukena cofnęła głowę na tyle, by móc zajrzeć w twarz przełożonemu nauczycieli mostowych, a prywatnie swojemu kochankowi. – A jak tobie minął dzień? – Lepiej niż tobie. Uczenie młodych mężczyzn, którzy posiadają dar tworzenia połączeń między krajobrazami, nie jest aż tak wyczerpujące jak uczenie młodych kobiet, które będą te krajobrazy kontrolować. – W jego ciemnych oczach widać było troskę. – Może przejdziesz na dzień czy dwa do Sanktuarium? – zaproponował. – Może tak zrobię. Chociaż mam wrażenie, że powinnam tu teraz być, na wypadek gdyby inne nauczycielki… – Nie mogła skończyć, nie była w stanie tego powiedzieć.

– Na wypadek gdyby inne nauczycielki uznały, że ta dziewczyna jest zbyt niebezpieczna i należy ją zamurować w jej ogrodzie – dopowiedział Gregor. Kiedy Lukena kiwnęła głową, spytał: – A jest na tyle niebezpieczna? Naprawdę może być kolejną Belladonną? Lukena pomyślała przez chwilę, a potem pokręciła głową. – Ma w sobie dość gniewu i… brudu… by rezonować z mrocznymi krajobrazami, ale nigdy nie będzie taka jak Belladonna. Nie ma jej mocy – ani jej serca. Nigella szła szybko szerokimi ścieżkami z kamiennych płyt, popatrując wilkiem na mijające ją uczennice. Zmierzała do swojego otoczonego murem ogrodu. Powinna była od razu się domyślić, gdy tylko zobaczyła, jak daleko od budynków szkoły znajduje się jej przeznaczony do ćwiczeń ogród. Nauczycielki od początku były nastawione przeciwko niej. Inne uczennice miały ogrody nie dalej niż pięć minut spacerem z klasy. Rzecz jasna niewielu przydzielono przestrzeń wśród otoczonych murami ogrodów nauczycielek, ale było kilka takich uczennic. Ona, Nigella, powinna być jedną z nich. – Zimne suki o zgniłych sercach – mruknęła pod nosem. Gwałtownie skręciła na ścieżkę, która prowadziła z powrotem do szkoły, ścieżkę, która zawsze wydawała się zakurzona, jakby rzadko ktoś nią chodził. Uczennicom nie wolno było iść nią do końca, chyba że towarzyszyła im nauczycielka. Właśnie to intrygowało Nigellę na tyle, by kilka razy w roku ryzykować zakradnięcie się tutaj. Ścieżka kończyła się przejściem w wysokim murze, które wieńczył łuk. Za murem znajdował się kolejny ogród otoczony jeszcze jednym murem, zamknięty bramą z kutego żelaza. Między murami rosły jedynie wielkie, rozdęte grzyby i pełne cierni drzewa, które rodziły owoce koloru zakażonej rany.

Uczennice szeptały między sobą, że Mroczni Przewodnicy zakradali się do szkoły podczas zaćmienia księżyca, zbierali te grzyby i owoce i gotowali je wraz z sercami ludzi, których zwabili do mrocznych krajobrazów. Nigelli podobała się ta historia. Spędziła wiele nocy na wyobrażaniu sobie, że któryś z Mrocznych Przewodników przybył do szkoły i porwał wszystkie te oschłe suki, które udawały, że chcą ją nauczyć, jak używać mocy, ale tak naprawdę robiły wszystko, by jej to uniemożliwić. Bardzo chętnie popatrzyłaby, jak ktoś taki jak Lukena staje przed Mrocznym Przewodnikiem. Suka posikałaby się pewnie ze strachu, gdyby miała do czynienia z czymś naprawdę mrocznym. Ale ona, Nigella, wcale by się nie bała. Nie masz się czego obawiać ze strony Mroku, szeptało coś w niej. W Mroku jest moc, która czeka tylko, aż ją przyjmiesz. Może to był drugi powód, dla którego tak często zdarzało jej się stawać w przejściu w murze i patrzeć na miejsce, na wzmiankę o którym bladły twarze wszystkich nauczycielek. Późno w nocy starsze uczennice opowiadały sobie szeptem historie o tym ogrodzie. Mówiły, że uwięzione są w nim zakazane krajobrazy – tak okropne, że oderwano je od świata, by chronić ludzi przed istotami, które w nich żyły. Kiedy jednak Nigella tu stawała, za bramą widziała tylko niski kamienny murek wzniesiony na pozbawionej roślin, ubitej ziemi. Co w tym było przerażającego? Owszem, wyczuwała mroczny rezonans tego ogrodu, ale skoro było tam coś naprawdę złego, dlaczego robiono z tego taką tajemnicę, zamiast powiedzieć uczennicom wprost, o co chodzi? Jednak nauczycielki zawsze ze wszystkiego robiły tajemnicę. Szkoła była świetna w ukrywaniu przed wszystkimi rzeczy, z których mogliby zrobić użytek.

Nagle poczuła przepełniający ją bezgraniczny gniew. Rozejrzała się wkoło i zauważyła kamień wielkości pięści. Podniosła go, zamachnęła się i z całej siły cisnęła w kłódkę wiszącą na bramie. Nie spodziewała się, że coś się stanie. Po prostu chciała dać upust swojej złości na to, że znów nie została promowana. Ale żelazo, naruszone zębem czasu, rozsypało się pod wpływem uderzenia. Brama i sekrety, jakie kryły się w wewnętrznym ogrodzie, stanęły przed Nigellą otworem. Oblizując wyschnięte wargi, przeszła na drugą stronę muru. W zewnętrznym ogrodzie unosił się lekki zapach zepsutego mięsa, ale to mogła być wina grzybów albo owoców pokrywających ziemię wokół ciernistych drzew. Przeszła przez zewnętrzny ogród, chwyciła dwa pręty bramy i pociągnęła z całych sił. Zardzewiałe zawiasy zaskrzypiały w proteście, ale brama uchyliła się na tyle, żeby dziewczyna mogła wślizgnąć się do środka. Czekała jeszcze chwilę, nadal trzymając pręty, pewna, że zaraz ktoś przybiegnie sprawdzić, co spowodowało hałas. Jednak ciężkie i nieruchome powietrze tłumiło wszelkie dźwięki. Policzyła do stu, gotowa uciec, by nie dać się przyłapać w zakazanym miejscu. Kiedy nikt się nie zjawił, odprężyła się na tyle, by przyjrzeć się nagiej ziemi po drugiej stronie bramy. Mówią, że nawet Belladonna bała się tego miejsca na tyle, że nie zbliżała się tutaj. Ale ja się nie boję. Zobaczę, co kryje się za tymi ścianami, pomyślała. Cofnęła się do najbliższego kolczastego drzewa. Wokoło leżało pełno gałęzi, ale żadna nie była wystarczająco poręczna, więc chodziła między drzewami tak długo, aż znalazła taką, którą można było coś szturchnąć z odległości. Musiała zachować ostrożność. Podniecona, pobiegła z powrotem do bramy, wślizgnęła się do środka i podeszła do niskiego kamiennego muru. To był tylko

stary murek, wysoki do pasa, o długości nie większej niż dwóch leżących ludzi. Wszystkie szczeliny między kamieniami wypełniała zaprawa – ktoś wymurował go bardzo starannie. Nigella rozejrzała się. W wewnętrznym ogrodzie nie było nic poza tym murem. W ogóle nic tu nie było. A zatem tą strzeżoną rzeczą jest właśnie ten mur. Ale po co strzec czegoś takiego? Może to punkt dostępowy do jakiegoś krajobrazu, który chciały ukryć nauczycielki? Krajobrazu będącego źródłem tego mrocznego rezonansu, który przenikał otoczony murem ogród? Nigella przeszła się wzdłuż muru, oglądając go uważnie. Stare kamienie, stara, obsypująca się zaprawa. Szturchała ścianę gałęzią tu i tam, ale nic się nie działo. Ekscytacja z odkrycia tajemnicy zakazanego ogrodu przygasła. Kiedy szturchnięcie cieńszym końcem gałęzi obluzowało kawałek zaprawy, Nigella była już przekonana, że stary mur nie może być punktem dostępowym do żadnego interesującego krajobrazu. Między kamieniami pojawiła się dziura, której średnicę mogła wytyczyć kciukiem i palcem wskazującym. Dostatecznie duża, by spojrzeć przez nią, jeśli zdoła przebić ją na wylot. Nigella zaczęła raz za razem wtykać gałąź w otwór, wydłubując zaprawę. Wreszcie, kiedy już poczuła w rękach ból, gałąź przeszła na drugą stronę. Wtedy dziewczyna wyrzuciła ją, uklękła i zajrzała przez otwór.Zobaczyła wąski pas rdzawego piachu, a dalej ciemną, stojącą wodę. Nigella przysiadła na piętach. I to wszystko? Piasek i woda? To był ten przerażający, zakazany krajobraz, na wspomnienie którego wzdrygała się każda nauczycielka? Zdegustowana, wstała i otrzepała spodnie. Skarciła się w myślach. Powinna była wiedzieć, że to zwykły podstęp. Nauczycielki używały go, żeby móc ukarać każdą uczennicę, której krajobrazy nie są odpowiednio polukrowane.

Prześlizgnęła się z powrotem przez bramę i ruszyła w stronę łukowatego przejścia. Nagle zatrzymała się i spojrzała na słońce. Za późno, żeby iść do swojego ogrodu. Jeśli nie zjawi się punktualnie na wieczornym posiłku, zarobi kolejny punkt karny. Postara się więc nie spóźnić i będzie miła dla wszystkich nauczycielek – choćby miało ją to zabić. Wolałaby oczywiście, żeby ten wysiłek zabił je. Zwabione rezonansem mrocznego serca, uniosło się ku powierzchni, ledwie wzburzając ciemną, głęboką wodę. Na powierzchni było pusto, więc wyciągnęło mackę i delikatnie dotknęło miejsca, gdzie piasek spotykał się z wodą – granicy pomiędzy dwoma swoimi krajobrazami. Drżenie piasku ostrzegało, że znajduje się blisko znienawidzonych kamieni, które od tak dawna tworzyły klatkę, zamykając To w środku. A jednak… Macki wędrowały po piasku, błyskawicznie zmieniając kolor z ciemnoszarego niczym podwodne jaskinie na rdzawą barwę piasku. Były zupełnie niewidoczne, kiedy zdążały ku kamiennej ścianie. Nim pierwsza dotknęła kamienia, wiedziało, że coś się zmieniło. Powietrze było inne. Wyczuwało w nim ślad rezonansu mrocznego serca. Macki wydłużyły się i zmieniły w cienkie sznurki ciała, które prześlizgiwały się przez wąską szczelinę między kamieniami. Kawałek po kawałku bezkształtne cielsko sunęło po piasku. Gdy dopełzło do muru, wyciekło przez otwór, aż wreszcie końcówka ostatniej macki zsunęła się po drugiej stronie ściany. Było wolne. Nie rozumiało mocy swojego wroga, nie miało pojęcia, że ono samo i krajobrazy, które ukształtowało, mogą zostać zamknięte. Jednak nie do końca. Nigdy do końca. Poza

własnymi krajobrazami nie mogło sięgnąć fizycznego świata, ale zawsze było w stanie szeptać do prawdziwie mrocznych serc, wysyłać swój rezonans w półmrok jawy snu. A Mroczni, którzy dawno temu powołali To do życia, wysyłali ludzi do mrocznych krajobrazów na tyle często, by miało rozrywkę – i by wykarmić istoty, które stworzyło. Teraz jednak uwolniło się od magii drzemiącej w kamiennym murze. Teraz mogło znów połączyć swoje krajobrazy ze światem. Teraz mogło odszukać Mrocznych, którzy pomogą mu zmienić świat. Teraz… Rezonujące na ziemi kroki. Macki skróciły się, zmieniając w osiem nóg. Po chwili reszta ciała dopasowała do nich swój kształt. Wspięło się na mur wewnętrznego ogrodu, po czym ruszyło biegiem do przejścia zwieńczonego łukiem, ocierając brzuchem o wzdęte kapelusze grzybów. Wspięło się na mur obok przejścia, by chwilę później zupełnie zlać się z kamieniami. Naśladowało nawet cienie rzucane przez kolczaste drzewa. Czekało, napawając się perspektywą łowów. Obejmując się mocno ramionami, Lukena patrzyła na zaryglowaną bramę. Za nią były drewniane drzwi, zasłaniające świat po drugiej stronie muru. – Belladonna – szepnęła. Błędu popełnionego ponad piętnaście lat temu nie dało się już naprawić. Były takie chwile, kiedy uważała, że mogła wtedy coś zrobić, że powinna była coś zrobić, żeby powstrzymać tamte wydarzenia. Miała dwadzieścia cztery lata i była świeżo upieczoną nauczycielką, kiedy piętnastoletnia Glorianna przybyła do szkoły krajobrazczyń. Mądra dziewczyna, pełna zapału do nauki. I taka utalentowana. Nie pojmowały jak bardzo, dopóki w

połowie pierwszego roku nauki Lukena nie zaczęła uczyć swojej klasy, jak stworzyć punkt dostępowy do „domu”. Ponieważ uczennice na tym etapie nauki miały, w najlepszym razie, szczątkową kontrolę nad swoją mocą, punkt dostępowy miał je po prostu łączyć z krajobrazem, który był ich domem. Tego oczekiwały od nich nauczycielki. Na tym polegała lekcja. Tymczasem Glorianna zrobiła coś, czego nie potrafiła żadna inna krajobrazczyni. W jakiś sposób przekształciła Efemerę, zmieniła ułożenie fragmentów świata i stworzyła zupełnie nowy krajobraz, miejsce zwane Gniazdem Rozpusty. Nauczycielki, które oceniały osiągnięcia uczennic, były przerażone, kiedy przeszły do Gniazda – a jeszcze bardziej, kiedy zobaczyły mieszkańców tego krajobrazu. Gdy wróciły do otoczonego murem ogrodu, który był terenem ćwiczeń Glorianny, i poprosiły o wyjaśnienie, dziewczyna uśmiechnęła się tylko i powiedziała: „Demony także potrzebują domu”. Nikt nie zapytał jej, dlaczego stworzyła miejsce dla demonów, które z pewnością przyciągać będzie również mroczniejsze strony ludzkiego serca. Nikt nie skontaktował się z jej rodziną, żeby o to wypytać – przynajmniej nie wtedy, kiedy miało to znaczenie. Zamiast zadać te pytania, przełożona nauczycielek obdarzyła Gloriannę fałszywym uśmiechem i zapowiedziała, że zostanie poddana trudniejszemu testowi. Miała spędzić następne dwa tygodnie w ogrodzie i zakotwiczyć swoje podstawowe krajobrazy – czyli te, które rezonowały z nią i były jej „osobistym światem”. Glorianna dostała koszyk z jedzeniem, ubrania, książki, wodę i koce. Stała w ogrodzie i z uśmiechem patrzyła, jak przełożona nauczycielek zakłada na rygiel bramy ciężką kłódkę, żeby nikt nie mógł wejść do środka. Pomachała wesoło Lukenie,

kiedy nauczycielki odchodziły. Ostatniego ranka Lukena wykradła klucz do kłódki i weszła do ogrodu Glorianny. To, czego ta dziewczyna dokonała w ciągu dwóch tygodni, zaparło jej dech w piersiach – zarówno z podziwu, jak i z przerażenia. Gniazdo Rozpusty nie powstało przypadkiem. Dziewczyna naprawdę miała moc zmieniania świata i należało ją szkolić bardzo ostrożnie. Lukena pobiegła wtedy do przełożonej nauczycielek i jąkając się, usiłowała wyjaśnić, o co jej chodzi. Jednak przełożona kazała jej milczeć, powiedziała, że decyzję już podjęto – czarownicy przybyli, by zapieczętować bramę. Glorianna i jej nienaturalna moc miały pozostać na zawsze ukryte za murem – dla bezpieczeństwa innych krajobrazów. Kiedy Lukena wróciła do ogrodu Glorianny, czarownicy zrobili już swoje, na bramie zawisła ich pieczęć. Ogród został na zawsze zamknięty, zarówno dla tych, którzy chcieli do niego wejść, jak i dla tych, którzy chcieliby się z niego wydostać. Całym światem Glorianny miało odtąd pozostać to, do czego objawienia potrafiła skłonić Efemerę. Jednak miesiąc później, kiedy Lukena spacerowała z kilkoma uczennicami, ujrzała stojącą przed zapieczętowaną bramą czarnowłosą dziewczynę. – Co tu robisz? – spytała. – Wiesz, że uczennicom nie wolno… – Słowa zamarły na jej ustach, kiedy dziewczyna odwróciła się i spojrzała na nią. – Więc to dlatego nikt nie przyszedł obejrzeć mojej pracy – stwierdziła Glorianna. – Być może – odparła ostrożnie Lukena, patrząc, jak jej uczennice niepewnie przestępują z nogi na nogę. – Ale skoro znalazłaś drogę powrotną… Glorianna pokręciła głową.

– Nie. Niczego już od was nie chcę. Postanowiłyście mnie zamurować. Teraz to ja odetnę się od was. – To nie była moja decyzja! Dziewczyna uśmiechnęła się smutno. – Być może – powiedziała. – Do widzenia, Lukeno. Podróżuj bez bagażu. Kiedy odchodziła, jedna z uczennic zapytała ją: – Kim jesteś? Glorianna zatrzymała się i powiedziała: – Jestem Belladonna. A potem odeszła. Nigdy więcej nie widziano jej w szkole. Lukena otarła łzy i ruszyła przed siebie bez celu. Potrzebowała ruchu. Nie mogła nic zrobić – ani teraz, ani wtedy. Zdarzało się jednak, że błąd, który wówczas popełniono, nadal ją dręczył. Miała wrażenie, że ta rana sięga głęboko, aż do kości. W miarę jak krajobrazczynie uczyły się używać mocy, która chroniła ludzi i świat przed objawianiem pragnień wszystkich serc, przyznawano im kolejne stopnie, od jednego do siedmiu. No i była jeszcze Glorianna Belladonna. Gdyby tylko… Nagłe przerażenie kazało jej się zatrzymać. Rozejrzała się wokół. Co właściwie zwabiło ją na tę ścieżkę? Dlaczego doświadczała tego braku równowagi? Mroczny rezonans, zwykle stłumiony obecnością licznych krajobrazczyń, zdawał się wysączać z zakazanego ogrodu. Przesiąkł ziemię, rozlewał się, jakby chciał skazić resztę szkoły. Był teraz tak silny. Tak okropnie silny. Oczywiście to niemożliwe. Nie do pomyślenia. Na pewno reaguje przesadnie na coś, co zawsze tu wyczuwała. To zapewne skutek trudnej rozmowy z Nigellą i rozmyślań o Gloriannie. Niemniej ruszyła dalej tą rzadko uczęszczaną ścieżką. Kiedy

dotarła do przejścia w murze i zobaczyła otwartą bramę z kutego żelaza, zamarła na chwilę. Potem odwróciła się, gotowa biec do szkoły i ostrzec wszystkich, że to, co było nie do pomyślenia, właśnie się ziściło. Ale czy istotnie? – pytało coś w jej wnętrzu. Ta myśl to był tylko szept. Uspokajający, kojący, nęcący. Lukena zawahała się, odwróciła znowu, by jeszcze raz spojrzeć na bramę. Jeśli teraz pobiegnie do szkoły, co powie przełożonej nauczycielek? Że ktoś otworzył starą bramę? Wzbudzi to niepokój i w szkole krajobrazczyń, i w szkole mostowych, ale nic im tak naprawdę nie wyjaśni. Poza tym nie miała przecież pewności, że ktoś otworzył bramę celowo. Nie stać cię na popełnienie kolejnego błędu, szepnął ten sam głos. Lukena pokręciła głową. Nie, nie zamierzała popełnić kolejnego błędu. Przeszła przez lukę w murze. Od smrodu gnijącego mięsa omal nie zwymiotowała. Nigdy więcej błędów, szepnął głos. Zniszczą cię. Zobaczysz. Grzyby wybuchały jeden po drugim, kiedy Lukena deptała po nich, biegnąc ku bramie. Wystarczy jej jeden rzut oka, sprawdzi tylko, czy nic się nie zmieniło, a potem poinformuje o wszystkim przełożoną nauczycielek. Zatrudnią robotników, którzy zreperują bramę. Nie ma się czym przejmować. Nie ma się czego bać. Niewielka dziura w starym kamiennym murze odezwała się w niej pulsującym bólem jak zepsuty ząb. – Nie – szepnęła. – Tylko nie to. Z powrotem do bramy. Musi przebiec tę krótką odległość do przejścia w murze. Jej uwagę odwrócił jakiś ruch. Kiedy

podniosła wzrok, potknęła się i… …biegła po niekończącej się połaci rdzawego piasku, pod niebem o sinym odcieniu. Serce waliło jej jak oszalałe, za wszelką cenę starała się przyspieszyć, ale stworzenia, które ją ścigały, były coraz bliżej. O Opiekunowie i Przewodnicy, jak się tu dostała? Przed chwilą biegła przecież do przejścia w murze, a kiedy się potknęła… Wciąż biegła, dysząc ciężko, wciągając w płuca powietrze, które było zbyt gorące, zbyt suche. Stopy mechanicznie uderzały w piasek. Podróżuj bez bagażu. Potrzebowała tylko kilku chwil, by uspokoić umysł, odnaleźć równowagę i przywrócić rezonans z punktem dostępowym w którymś z własnych krajobrazów. To pozwoli jej wrócić do swojego ogrodu w szkole. Wtedy będzie bezpieczna i pobiegnie ostrzec innych, że… Nagle znów się poślizgnęła, wybijając się z rytmu. Rozłożyła ramiona, by utrzymać równowagę, ale chwila opóźnienia okazała się kosztowna. W lewej łydce poczuła nagły ból, jakby coś ją ugryzło. Po chwili miała wrażenie, że po nodze spływa jej krew. Mięśnie lewej łydki odmówiły współpracy i na dobre straciła równowagę. Upadła na jedno kolano, wspierając się na rękach. W okamgnieniu poderwała się z powrotem, ale to wystarczyło, by dopadło ją następne stworzenie, rozcinając jej prawe udo. Znów biegła. Biegła i biegła, starając się ignorować ból, krew, niedołężność mięśni, które sztywniały i nie chciały słuchać szalonych poleceń mózgu. Nagle zauważyła coś kątem oka. Kopce. Skręciła ku nim, nie zastanawiając się, czym są ani dlaczego nie zauważyła ich wcześniej. Jeśli da radę wspiąć się na któryś z nich, może zdoła odgonić ścigające ją stworzenia na wystarczająco długi czas, by

wrócić do swojego ogrodu. Kiedy jednak podbiegła bliżej, z trudem walcząc o każdy krok, ujrzała biegnące ku niej czarne segmentowane pancerzyki, wydostające się ze szczytów kopców. Próbowała znów skręcić, ale mięśnie lewej łydki zupełnie przestały funkcjonować. Zachwiała się i omal nie upadła. Krzycząc ze strachu i wściekłości, odwróciła się i chwyciła najbliższe stworzenie, podrywając je w górę obiema rękami. Przez chwilę patrzyła na głowę, szczęki i nogi. Umysł podpowiedział jej właściwe słowo: mrówka. Ale to coś, co trzymała, miało długość jej ręki – od opuszek palców aż do łokcia. Wrzeszcząc, cisnęła nim w inne stworzenia, które już biegły w jej stronę. Spróbowała uciekać dalej, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Padła jak długa na piasek. Stworzenia dopadły ją. Krzyczała, kiedy wyrywały szczękami kawałki jej ciała, kiedy jej krew wsiąkała w piasek. Miotała się, próbowała zrzucić je z siebie, ale było ich tak wiele, że wkrótce masa połyskujących czarnych ciał zupełnie ją zakryła. Wreszcie przestała się ruszać. Krzyk umilkł. Kiedy robotnice ruszyły z powrotem do mrowiska, a zwiadowcy rozpoczęli kolejny patrol, po Lukenie zostały tylko obgryzione do czysta kości, skrawki ubrania i plama mokrego piasku.

ROZDZIAŁ 3 Obecnie

Lynnea skradała się ku studni życzeń, ściskając w dłoni pieniążek. O tej porze nikogo tu nie było, więc nikt nie doniesie mamuni, że wrzuciła monetę do studni. Mamunia zawsze powtarzała, że to zwykłe trwonienie pieniędzy. Poza tym byłaby bardzo zła, gdyby podejrzewała, że Lynnea życzy sobie czegoś więcej niż jedzenie, ubranie i miejsce do spania. A tylko na to, zdaniem mamuni, zasługiwała. Poza tym, gdyby mamunia odkryła, że poszła do studni życzeń, musiałaby wyjaśnić, skąd ma pieniążek. Nie wolno jej było mieć pieniędzy. Zresztą i tak nie udałoby się jej dłużej przechować monety, ponieważ mamunia kilka razy na tydzień przeszukiwała jej maleńki pusty pokoik. Tak na wszelki wypadek. Dlatego musiała tu przyjść dziś w nocy, musiała wymknąć się z domu na farmie, kiedy mamunia, tatunio i Ewan zasnęli. Jeśli chciało się wypowiedzieć życzenie nad studnią, trzeba było mieć pieniążek. Lynnea nie wiedziała, ile czasu minie, nim mamunia znowu stłucze słój z pieniędzmi za sprzedane jajka. Tym razem monety rozsypały się po całej podłodze w kuchni. Bystre oczy mamuni nie zauważyły jednego pieniążka koło stołowej nogi, ale Lynnea go widziała – i przekonała sama siebie, że promień słońca, który właśnie wtedy zawędrował do środka przez kuchenne okno, skrywając monetę w cieniu, był znakiem, że pieniążek jest jej przeznaczony. Dzięki niemu miała szansę wypowiedzieć swoje życzenie.

– Życzę sobie… – wyszeptała, trzymając rękę nad studnią. Ale miała w głowie tyle życzeń, że nie wiedziała, które wybrać. A pieniążek był tylko jeden. Pewnie jeśli się wrzuci taki mały pieniążek, spełni się tylko małe życzenie. Tymczasem ona nie chciała jakiegoś drobnego życzenia. To, czego naprawdę chciała… Chcę mieszkać w innym miejscu. Chcę mieć przyjaciół. Chcę robić wszystko właściwie, a nie ciągle źle, bez względu na to, jak bardzo się staram. Chcę znaleźć kogoś wyjątkowego, kogo pokocham. Chcę, żeby ten ktoś pokochał mnie. Nagle poczuła w sobie coś tak dziwnego i silnego, że zaskoczona otworzyła dłoń. Pieniążek wpadł do studni i uczucie zniknęło. Lynnea cofnęła się, wycierając ręce o połataną spódnicę. Potem spojrzała w niebo i poczuła strach – tak dobrze znane jej uczucie. Farma znajdowała się po drugiej stronie wioski. Jeśli się nie pospieszy, nie zdąży wrócić, nim inni wstaną. Zastanawiając się, czy coś dobrego wyniknie z ryzyka, na jakie się odważyła, zadarła spódnicę nad kolana i pobiegła w stronę farmy. Sebastian stał na końcu alejki. Kolorowe światła na kijach, które nadawały głównej ulicy Gniazda Rozpusty tę radośnie dekadencką atmosferę, tu ledwie docierały, jakby nawet sztuczne światło nie chciało zaglądać do tej ciemnej przestrzeni. Był demonem i to był jego krajobraz, ale nie miał najmniejszej ochoty wchodzić w tę ciemność. Nie chciał sprawdzać, co kryje się na drugim końcu alejki. Jednak to, na co miał ochotę, nie było teraz istotne. Tłum, który czekał, aż Kpiarz go tu sprowadzi, obserwował go czujnie. Wszyscy na niego patrzyli – i ludzie, i demony. Tkwiący u jego boku Kpiarz wyciągnął rękę i odebrał od kogoś pochodnię.

– Pójdę z tobą – powiedział dzielnie, choć był blady i wyglądał, jakby zaraz miał zwymiotować. – I ja. Pójdę z tobą – rozległ się huczący głos. Tłum rozstąpił się przed minotaurem. Te demony, wielkie, złośliwe i niezbyt bystre, zjawiały się w Gnieździe, żeby upijać się w tawernach i ryczeć na tancerki. Mogły bez trudu utoczyć człowiekowi krwi zakrzywionymi rogami, a choć z pyska przypominały byki, krążyły plotki, że żywią się surowym mięsem. Wszystko jedno czyim. Ten minotaur uzbrojony był w potężną drewnianą pałkę, która kończyła się kulą ponabijaną stalowymi kolcami. Wyprawa w wąski zaułek z minotaurem uzbrojonym w taką broń nie świadczyła o rozsądku. Sebastian przyjął jednak jego propozycję z uczuciem ulgi. I już ten fakt uzmysłowił mu wystarczająco wyraźnie, jak bardzo obawia się tego, co tam znajdzie. – Dziękuję – powiedział. Zamknął na chwilę oczy, zebrał całą odwagę, jaka mu została, i ruszył w mrok. Coś tu było nie tak. Ziemia wydawała się miękka, płynna… jakby gotowa była w każdej chwili sfałdować się pod jego nogami. Jednak to nie ziemia falowała. To jemu kręciło się w głowie. Czuł wzbierające mdłości. Szli przed siebie, aż wreszcie w świetle pochodni ukazał się drugi koniec alejki. Zamarli, a minotaur zaczął chrapliwie dyszeć. Ciało sukuby, które znaleźli tydzień temu, wyglądało paskudnie, jednak to tutaj wyglądało jeszcze gorzej. Dużo gorzej. Kobieta. Tak zmasakrowana, że Sebastian nie potrafił powiedzieć, czy widział ją już wcześniej w Gnieździe. W zasadzie trudno było nawet stwierdzić, czy szczątki rozciągnięte

po alejce na pewno należały do kobiety. – Człowiek – szepnął Kpiarz. Sebastian poderwał głowę i spojrzał na towarzysza. – Poznajesz ją? – zapytał. Kpiarz wzdrygnął się. – Bransoletka. Zawsze nosi tę szeroką złotą bransoletkę. Ma bogatego męża. To podła suka, lubi się w łóżku ostro zabawić. A że mąż nie ma szczególnej wyobraźni, przychodzi tutaj, żeby tarzać się w błocie perwersji. Już więcej tego nie zrobi, pomyślał Sebastian. Jego niepokój wzrósł, bo Kpiarz mówił o tej kobiecie tak, jakby miała zaraz usiąść i ich wyśmiać. – Lepiej… – Nagle poczuł, jak strach zaciska lodowate palce na jego kręgosłupie. – Słyszeliście to? Minotaur zastrzygł uszami i parsknął. Sebastian nie miał pojęcia, co to znaczyło. Ziemia znów sprawiała wrażenie miękkiej i płynnej. Mógłby przysiąc na wszystko, co było mu drogie, że gdzieś niedaleko usłyszał cichutki, przewrotny, figlarny śmiech. Znał Gniazdo, znał te alejki równie dobrze jak główną ulicę. Coś tu było nie tak. – Wracamy – powiedział Sebastian i zaczął się wycofywać. Czy na ścianach coś się poruszało? Jakby tuż poza zasięgiem światła pochodni. – Kpiarz, idziemy – powtórzył. Alejka nie była długa, ale miał wrażenie, że zrobienie jednego kroku zajmuje mu całe godziny. Byli w połowie drogi do ulicy, na której czekała gawiedź. Sebastian odwrócił się i skupił wzrok na Filonie i panu Finchu, dwóch ludziach, którzy znaleźli drogę do Gniazda Rozpusty i osiedlili się tutaj na stałe. I wtedy to usłyszał. Cichy chrobot, jakby w ścianie coś się przesuwało. Nie myślał. Nie było w nim miejsca na myśli, została tylko

pewność, że jeśli nie wydostanie się z tej alejki natychmiast, skończy jak ta kobieta. Albo gorzej. Ruszył biegiem w stronę tłumu. Pomiędzy jednym krokiem a drugim alejka zaczęła ciągnąć się pod jego stopami jak ciepłe toffi. Czekający na niego ludzie wyraźnie się oddalili. Ziemia zmieniła się w piasek, w który się zapadał. Za chwilę ścieżka zniknie i nie będzie nic, tylko piasek, nic, tylko… Nie! To nieprawda! Jest w Gnieździe Rozpusty, w bocznej alejce. Zwykłej, krótkiej alejce. Pod stopami ma twardą ziemię, a po bokach kamienne ściany. Za nim biegną Kpiarz i minotaur. Ludzie, których zna, czekają kilka kroków dalej. Tylko kilka kroków dalej. Tylko… Wypadli z alejki i pochwycił ich tłum. Serce Sebastiana biło jak szalone. Odwrócił się, głuchy na krzyki i pytania. Omal nie ześlizgnął się do innego krajobrazu. Alejka omal nie zmieniła się w inny krajobraz. Okropne miejsce, z którego prawdopodobnie już nigdy by nie wrócił. Pewność, że coś tak okropnego czaiło się w tym drugim krajobrazie, sprawiła, że pod Sebastianem ugięły się nogi. – Co, do…? – sapnął Kpiarz. – Muszę się napić – powiedział Sebastian. W tej chwili równie desperacko chciał wyrwać się z tłumu, jak przed chwilą pragnął do niego dołączyć. Przepchnął się przez zebranych i ruszył do knajpki Filona. Stało na końcu alejki i patrzyło, jak tłum podąża za inkubem niczym stado spłoszonych owieczek. Innej nocy wmieszałoby się w ciżbę, przybierając postać zamożnego dżentelmena w średnim wieku, który przybył do Gniazda, by oddać się hazardowi i odrobinie rozpusty. Innej nocy demony patrzyłyby na To i widziały potencjalną zdobycz. Sukuba, którą zabiło kilka dni temu, z pewnością tak właśnie uważała. Ludzka

kobieta, której szczątki cuchnęły w alejce, powątpiewała, czy inny „człowiek” zapewni jej takie same zmysłowe rozkosze jak inkub, więc pokazało jej, że nie jest człowiekiem – a potem pokazało jej inne rzeczy. Choć większości z nich i tak nie zdążyła zobaczyć, gdyż najpierw straciła oczy. Jej strach był rozkoszny, cudowna uczta emocji chwilami doprawiona szczyptą nadziei, że ktoś ją odnajdzie, że ktoś jeszcze zdoła jej pomóc. Śmierć sukuby, stworzenia tak zdegenerowanego, że niemal nie przypominało czystej krwi przedstawicieli swego gatunku, wzbudziło pierwsze drgnienia strachu w sercach ludzi, którzy zamieszkiwali to miejsce. Ale przerażenie kobiety, narastające przez te kilka minut, kiedy umierała, wsiąkło w ziemię, zmieniając rezonans i umożliwiając połączenie alejki z którymś z mrocznych krajobrazów, które To miało w swoim władaniu. Zyskawszy takie połączenie, nie musiałoby przechodzić przez krajobrazy znajdujące się pod władzą swoich wrogów, żeby znów tu zapolować. Coś jednak nie pozwoliło mu przenieść trzech mężczyzn do krajobrazu kościolubów. Już prawie tam przeszli, przez chwilę czuli nawet piasek pod nogami, ale coś – a może ktoś – miało dość silnej woli, by zatrzymać alejkę i utrzymać ich w niej. To coś było silnym rywalem, którego należało wyeliminować. Nawet silny rywal zostanie pokonany, jeśli jego przerażenie przekuje się w ostrą broń. To rezonowało, narzucając swoją wolę ziemi wokół siebie – zmuszając Efemerę, by uległa jego pragnieniom. Ziemia wokół zwłok zmieniła się w rdzawy piasek. To zmieniło kształt, jego duże ciało przybrało kolor kamieni, a osiem nóg wspięło się na ścianę. Czekało. Po kilku minutach zjawił się pierwszy kościolub. Niedługo potem piasek zniknął pod masą połyskliwych czarnych ciał.

Nasieniem, z którego To dawno temu wyhodowało kościoluby, był strach pewnej małej dziewczynki przed mrówkami. To karmiło ten strach tak długo, aż dziewczynka stała się nim przesycona, a w końcu wręcz wydrenowana z innych uczuć. Jej przerażenie pulsowało w ziemi, pozwalając, by To zmieniło małe i zwyczajne owady w koszmar jak ze snu – koszmar, który ludzie nazwali kościolubami, ponieważ tylko kości zostały z małej dziewczynki, która jako pierwsza padła ich ofiarą. Wzdychając jak zaspokojony kochanek, popatrzyło za ostatnim znikającym kościolubem. Ponieważ były to prymitywne stworzenia, nie mogły przejść do alejki. Dla nich po prostu nie istniała. Jeśli jednak ktoś został zagnany na drugą stronę tej płynnej granicy, znikał w krajobrazie kościolubów – i nigdy stamtąd nie wracał. Zeszło ze ściany, a jego ciało zmieniło się, gdy dotknęło piasku. Przybrawszy formę kościoluba, przebiegło do punktu dostępowego, który sobie stworzyło, by móc wrócić do siedliska swych wrogów – miejsca, które nazywali szkołą krajobrazczyń. Znalazło tam dla siebie bezpieczne schronienie, mroczne miejsce, gdzie mogło ukryć się i kotwiczyć swoje krajobrazy w innych krajobrazach – a także prowadzić poszukiwania krajobrazu, w którym żyli teraz Mroczni. Kiedy wrócą po ciało kobiety, zastaną piasek zamiast ulicy, elegancką suknię podartą w strzępy, szeroką złotą bransoletkę i czyste kości. Sebastian usiadł przy jednym ze stolików w ogródku knajpki Filona i oparł ręce na blacie. Całe ciało mu się trzęsło, jakby rozumiało coś, czego mózg nie był w stanie pojąć. Kpiarz opadł na krzesło naprzeciwko. Sprawiał wrażenie wstrząśniętego i przerażonego.

Co się zdarzyło w tej alejce? Glorianna wyjaśniła kiedyś Sebastianowi, że nie można przejść do innego krajobrazu, jeśli nasze serce nie jest otwarte na to, co się tam znajduje. To działało również w drugą stronę, czasami nie można było wrócić do znanego sobie krajobrazu, jeśli coś się w tobie zmieniło i twoje serce przestało rezonować z tym miejscem. Kiedy przechodzi się przez most rezonujący, granice i limesy, które definiują krajobraz, stają się płynne jak sen. Jedyną stałą rzeczą w Efemerze była jej nieustanna zmienność. Jak więc rozumieć to, że on, Kpiarz i ten minotaur omal nie znaleźli się w innym krajobrazie, i to nie przechodząc przez żaden most? Jakim cudem dwa krajobrazy mogły stopić się ze sobą w taki sposób, że widać było, jak jeden blednie, a drugi zaczyna dominować? Nigdy wcześniej w Gnieździe Rozpusty nie zdarzyło się nic podobnego. Filon, niski, okrągły i łysiejący mężczyzna, który serwował najlepsze jedzenie w całym Gnieździe, podszedł do nich pospiesznie i postawił na stole dwie szklanki. Na jego czole perlił się pot, ale rękę miał pewną, kiedy nalewał whisky Sebastianowi i Kpiarzowi. Kpiarz wypił swoją jednym haustem. Sebastian, obawiając się, że alkohol przytępi mu umysł i sprawi, że koszmar wróci, pił powoli i ostrożnie. Tłum, który szedł za nimi, zebrał się na ulicy, tuż koło ogródka. Na kilka cennych chwil zapadła cisza. Potem Filon przestąpił z nogi na nogę, ściągając na siebie uwagę Sebastiana. – To już druga w ciągu dwóch tygodni – powiedział. – Żaden demon nie zabija w taki sposób. Nic w Gnieździe nie zabija w taki sposób. Dlatego kiedy ją znaleźliśmy, poprosiliśmy Kpiarza, żeby cię tu sprowadził. Sebastian zmarszczył brwi.

– Nie rozumiem. Filon i Kpiarz starannie omijali jego spojrzenie. Kiedy zerknął na tłum, okazało się, że nikt nie patrzy mu w oczy. – Czy zostaliśmy ukarani, Sebastianie? – spytał cicho Kpiarz. – Skąd mam wiedzieć… – zaczął Sebastian, ale urwał. Wiedział. Strach w oczach Kpiarza uświadomił mu, że wiedział. Pokręcił głową. – Ona by tego nie zrobiła. Belladonna nigdy nie sprowadziłaby czegoś takiego do swojego krajobrazu. Pan Finch, stojący na skraju tłumu, wydawał niespokojne, świergotliwe dźwięki. Filon wykręcał sobie palce. – Jeśli zrobiliśmy coś, co rozzłościło krajobrazczynię… – Nie zrobiłaby tego – powtórzył stanowczym tonem Sebastian. – Ktoś jednak to zrobił – powiedział Filon po chwili milczenia. Sebastian wbił wzrok w stół. Czuł w sobie ostry konflikt lojalności. Gniazdo Rozpusty było jego domem. Spędził wśród tych ludzi ostatnie piętnaście lat, ale wszystkie dobre rzeczy, jakie przydarzyły mu się w dzieciństwie, miały związek z Glorianną, Lee i ich matką Nadią. Każde szczęśliwe wspomnienie z czasów, nim po raz ostatni uciekł swojemu ojcu, miało związek z kimś spośród nich. A kiedy czarownicy, te zadufane w sobie podpory prawa i sprawiedliwości, próbowali zniszczyć Gniazdo… Sześć lat po powstaniu Gniazda Rozpusty czarownicy przybyli tu z krajobrazczynią siódmego stopnia. Przekonali ją jakoś, by przejęła kontrolę nad Gniazdem i zrównoważyła ten nocny krajobraz. Sebastian stał na głównej ulicy z Filonem, Kpiarzem i

panem Finchem, przyglądając się, jak krajobrazczyni zajmuje pozycję z dala od czarowników i mieszkańców Gniazda, jak lekko unosi ręce, odchyla głowę i zamyka oczy. Potem popatrzył na czarowników. Jeden z nich wreszcie napotkał pełne goryczy spojrzenie Sebastiana. Jego oczy błyszczały nienawiścią. Demony były nieszczęściem świata i zagrożeniem dla ludzi. Nie było dla nich miejsca na Efemerze, a stworzenie bezpiecznej przystani dla takich kreatur… Czarownicy nie byli w stanie zapobiec powstaniu Gniazda Rozpusty, ale postanowili położyć kres jego istnieniu. Mogli tego dokonać wszędzie. Mogli wybrać spokojne miejsce na przedmieściach Gniazda, wystarczyło, żeby zeszli z mostu, którym przybyli do tego krajobrazu. Dla krajobrazczyni tego stopnia nie byłoby żadnej różnicy. Oni jednak przyszli na główną ulicę Gniazda, żeby drażnić ludzi i demony świadomością, że ich jedyne miejsce na świecie zostanie zaraz zmienione. Zmiany już się zaczęły i nawet zabicie krajobrazczyni nic by nie zmieniło. Sebastian poczuł, jak coś obraca się wokół jego serca, i zrozumiał, że to krajobrazczyni puka do serc wszystkich stworzeń, które zamieszkiwały Gniazdo Rozpusty. Odwrócił wzrok od przybyszów i skupił się na kolorowych światłach, domach, wysepkach karłowatych drzew i nocnych kwiatów, którym do życia zamiast słońca wystarczał zimny blask księżyca. Chciał zapamiętać Gniazdo takim, jakie było w tej chwili. Nie wiedział, co zdołają uratować ze swojego świata, kiedy czarownicy i krajobrazczyni skończą. Wszyscy milczeli. A potem krajobrazczyni, jedna z najsilniejszych ze swego rodzaju, potarła ramiona, jakby było jej zimno, i z wahaniem odeszła o krok od czarowników, rozglądając się wokoło. Oni też się rozejrzeli.

Nic się jednak nie zmieniło. – Rezonans tego krajobrazu nosi już podpis – szepnęła krajobrazczyni. – I to bardzo silny. Nie jestem tu… mile widziana. – Głupia suka – szepnął Kpiarz. – Naprawdę sądziła, że przyjmujemy ją z otwartymi ramionami? Sebastian tylko przyglądał się kobiecie, która z każdą mijającą chwilą zachowywała się bardziej niepewnie. – Kto kontroluje ten krajobraz? – spytała. Ponieważ czarownicy nie odpowiedzieli, odezwał się Sebastian: – Gniazdo Rozpusty należy do Belladonny. Krajobrazczyni odwróciła się gwałtownie do czarowników. – Nie uprzedziliście mnie! – To bez znaczenia – odparł jeden z nich. – Oszalałeś?! – krzyknęła. – Nikt nie tyka krajobrazów Belladonny. Nikt! – Głos jej się załamał, a z piersi wyrwał się szloch. Sebastian poczuł wobec niej litość. Wyglądała jak przerażone dziecko, które nagle uświadomiło sobie, że wszystkie złe rzeczy, jakie zaludniały ciemne zakamarki jego wyobraźni, istnieją naprawdę. Czarownicy poruszyli się niepewnie. – Ponieważ nic więcej nie da się tu zrobić, odejdziemy – powiedział jeden z nich. – A gdzie ja mam się udać? – zawodziła kobieta. – Nie ma już dla mnie bezpiecznego miejsca. Czarownicy popatrzyli na nią z pogardą. A potem odeszli, nie oglądając się za siebie. Krajobrazczyni upadła na ziemię. Filon uniósł ręce w bezradnym geście.

– Może… – Na światło dnia – mruknął Kpiarz, patrząc w dół ulicy. Sebastian spojrzał w tę samą stronę. Jego serce drgnęło. Stała pod jedną z lamp i przyglądała się krajobrazczyni. Wyszedł jej na spotkanie, po raz kolejny zaskoczony faktem, że ta szczupła, śliczna kobieta z jedwabistymi czarnymi włosami i zielonymi oczami, tak podobnymi do jego własnych, potrafiła robić w ich świecie rzeczy, które przerażały nawet najdziksze demony. – Witaj, Glorianno – powiedział cicho. – Witaj, Sebastianie. – W jej głosie słyszał ten melodyjny zaśpiew, który oczarował go tego dnia, kiedy ją poznał. – Nie sądzę, żeby krajobrazczyni naprawdę chciała wyrządzić nam krzywdę. – Sebastian spojrzał w oczy Glorianny, szukając tego gwałtownego współczucia, które zwykle w nich płonęło. Jednak znalazł tylko lód. – Sądź ją sercem. – To nie moje serce ją osądzi, Sebastianie, tylko jej własne – odparła Glorianna. Ominęła go i podeszła do krajobrazczyni. Dogonił ją, trzymając się na tyle blisko, by było jasne, że stanie u jej boku, cokolwiek postanowi, a równocześnie na tyle daleko, żeby wiedziała, że nie będzie ingerować. Zatrzymali się kilka kroków od krajobrazczyni, która nawet nie próbowała się podnieść, by stawić im czoła. Po prostu patrzyła na nich, siedząc na ziemi. Wiedziała, że żadne błagania nic już nie zmienią. Nikt nie powiedział ani słowa. Nikt się nawet nie poruszył, kiedy Glorianna i krajobrazczyni mierzyły się wzrokiem. – Wracaj do swoich krajobrazów – powiedziała wreszcie Glorianna. Krajobrazczyni wstała chwiejnie i niepewnie zaczęła się cofać, a potem odwróciła się i pobiegła w tę samą stronę, w którą wcześniej odeszli czarownicy.

Sebastian spojrzał na Gloriannę. Smutek w jej oczach był tak głęboki, że aż go zabolał. Wiedział, że została wyrzucona ze szkoły, że uznano ją za zbiega. Lee powiedział mu o tym, ale nigdy nie wspomniał, dlaczego tak się stało. Zbliżył się i trącił ją lekko łokciem. – Chodź, postawię ci specjalność Filona. Nadziewane Cycki i Falliczne Delicje. Smutek zniknął. W oczach kobiety na chwilę pojawił się szok, a potem zmierzyła Sebastiana podejrzliwym spojrzeniem, jakim zwykle obrzucała jego i Lee, kiedy próbowali wmówić jej jakąś niedorzeczność. Oczywiście wtedy jeszcze nie wiedzieli, że na Efemerze nic nie jest niedorzeczne. A już na pewno nie dla Glorianny. – Nadziewane Cycki i Falliczne Delicje – powtórzyła. – A co to takiego? Sebastian uśmiechnął się szeroko. – Wkrótce sama się przekonasz. Poszli do knajpki Filona, a kiedy postawiono przed nimi talerze, ogródek wypełnił śmiech Glorianny. Przez kilka godzin, kiedy pili wino i jedli różne zakąski, które donosił im Filon, Sebastian widział w niej tę jasnooką dziewczynę, którą zapamiętał z dzieciństwa, a nie kobietę, którą uczyniło z niej wygnanie. Sebastian sięgnął po butelkę whisky. Nikt nie śmiał tknąć krajobrazów Belladonny. To była lekcja, którą odbyli czarownicy, krajobrazczynie i demony dziewięć lat temu. Wszystko wskazywało więc na to, że jakiś mostowy połączył dwa krajobrazy i wpuścił do Gniazda Rozpusty zabójcę albo że innej krajobrazczyni udało się dodać coś do krajobrazu Belladonny. Albo że Filon i Kpiarz mieli rację

i to sama Glorianna sprowadziła to coś do Gniazda. Jednak nie wierzył w to. Nie mógł uwierzyć. Choć jeśli byłaby to prawda… – To mógł zrobić człowiek – powiedział. Filon zesztywniał. Kpiarz spojrzał na Sebastiana, wyraźnie zaszokowany. – To mógł zrobić człowiek – powtórzył Sebastian. – Chory na umyśle albo zły człowiek. Przyszedł zapolować w Gnieździe, ponieważ to nocny krajobraz. – Na światło dnia! – zaklął Kpiarz. – I co mamy z tym zrobić? Słowa uwięzły w gardle Sebastiana jak ostre kamienie. Whisky burzyła mu się w żołądku z obrzydzenia. – Musimy powiadomić czarowników – powiedział sucho. – Na Opiekunów i Przewodników, Sebastianie! – parsknął Filon. – Chcesz wysłać tym kreaturom zaproszenie? – A jaki mamy wybór? Zginął człowiek. – Ludzie ginęli tu już wcześniej – mruknął Kpiarz. – Przechodzą ze swoich krajobrazów i widzą ślicznego konia, który jest całkiem oswojony, więc wsiadają na niego i zanim zorientują się, że to koń wodny, toną w jeziorze. Albo podążają za światłami na bagnach, zamiast trzymać się ścieżki, i kończą jako główne danie na uczcie Klubu Wesołków. Albo sądzą, że minotaur nie jest dość sprytny, by zauważyć, że ktoś oszukuje przy kartach… – To nie to samo – przerwał mu Sebastian. – Każdy, kto przemierza mroczne krajobrazy otaczające Gniazdo, ryzykuje, że nigdy nie wróci do domu. Każdy dość głupi, żeby oszukiwać minotaura, prosi się o kłopoty. To co innego. Poza tym sam mówiłeś, że ta kobieta ma bogatego męża, czyli w swoim krajobrazie zapewne zajmuje jakąś pozycję. Jeśli nie wróci, ktoś zacznie jej szukać.

– Może – odparł Kpiarz. – Ale za każdym razem, kiedy ją widziałem, podawała inne imię. Nigdy też nie powiedziała, z jakiego krajobrazu pochodzi. – Co prowadzi nas z powrotem do punktu wyjścia. Musimy poinformować czarowników – stwierdził Sebastian, nagle okropnie znużony. – Może powinniśmy jeszcze zaczekać? Zapytać krajobrazczynię? – spytał z wahaniem. – Nikt nie wie, jak ją znaleźć – odparł Sebastian. Nie było to tak do końca prawdą. Ciotka Nadia zapewne wiedziała, jak przesłać wiadomość Gloriannie, ale nie chciał mówić jej, co się zdarzyło w Gnieździe. Nie chciał zobaczyć w jej oczach straszliwej prawdy: że zło, które się wśród nich zjawiło, przysłała sama Belladonna. – Ale wiemy, jak znaleźć czarowników. A zresztą Czyniący Sprawiedliwość powinni zajmować się problemami… tego rodzaju. – Spojrzał na Filona i Kpiarza. – Dobrze, pójdę do nich. Kpiarz odsunął się od stołu. – Spróbuję przekonać jakiegoś demonocykla, żeby nas podwiózł. – Nas? – spytał Sebastian, zaskoczony. – Jedziesz ze mną? Kpiarz wzruszył ramionami, jednak wyszło to nieco karykaturalnie, jakby dostał drgawek. – Przynajmniej do mostu. Czyli dalej, niż zwykle zapuszczał się Kpiarz. – Wrócę do domu i spakuję plecak – zdecydował Sebastian. Nawet jeśli podróż nie potrwa dłużej niż od wschodu do zachodu księżyca, będzie mu potrzebna koszula na zmianę, kiedy stanie przed tą bandą drani, ukrytych za murami i swoimi rytuałami. Pożyczył od Filona rower i pojechał do domu najszybciej jak się dało. Kiedy spakował przybory toaletowe i

ubranie na zmianę, przebrał się w skórzane spodnie i kurtkę, które zapewne wprawią we wściekłość czarowników, ale i sprawią, że nie będzie się czuł wśród nich jak byle suplikant. Kpiarz już na niego czekał, siedząc okrakiem na demonocyklu. Podobnie jak motorowe powozy, które wynaleziono w jednym z wielkomiejskich krajobrazów, motocykle nie były znane w Gnieździe Rozpusty, póki kilka lat temu nie zjawił się tutaj z tuzin motocyklistów. Przeszli do Gniazda, by się zabawić i wszcząć kilka burd. Sądzili, że są do cna źli. Sądzili, że są podli i silni. Aż starli się z demonami, które okazały się gorsze, podlejsze i dużo, dużo silniejsze. Z pozostałych po nich maszyn zniknęły koła, podobnie jak silniki i wszelkie oryginalne mechanizmy. Demony, które w nich zamieszkały, nie potrzebowały takich rzeczy. Ten demonocykl patrzył na Sebastiana czerwonymi oczami. Płaska twarz i spiczaste uszy z pędzelkami na końcach nadawałyby mu komiczny wygląd, o ile zignorować ostre jak brzytwa zęby, potężny tors, grube ramiona i palce zakończone zagiętymi szponami. Uznawszy, że drugi pasażer jest tym, kogo zapowiadano, a nie potencjalnym posiłkiem, demon zniknął w pustym brzuchu motoru. I tylko z miejsca, gdzie kiedyś był reflektor, wystawała jego głowa. Sebastian poprawił paski plecaka i wsiadł na siodełko za Kpiarzem. Demonocykle potrafiły unosić się w powietrzu i nie potrzebowały dróg, ale ten postanowił trzymać się dróżki prowadzącej z domu Sebastiana na główną ulicę Gniazda. Dopiero potem ruszył na przełaj. Mniej więcej dwa kilometry za Gniazdem zatrzymali się przy drewnianym mostku przerzuconym przez strumień. Na Efemerze istniały dwa rodzaje mostów. Mosty stacjonarne łączyły jeden lub więcej określonych krajobrazów i zwykle

stanowiły godny zaufania sposób poruszania się między nimi. Mosty rezonujące pozwalały dostać się do dowolnego krajobrazu, który rezonował z sercem danej osoby. Zwykle wystarczyło się skupić, by dotrzeć w określone miejsce, ale czasami rezonujący most ignorował wolę człowieka i słuchał tylko jego serca – wówczas lądowało się w krajobrazie bardzo odległym od tego, do którego się zmierzało. Stąd wszelkie podróże po Efemerze miały w sobie element hazardu. Ten most był mostem rezonującym. Kpiarz obejrzał się przez ramię. – Może być? – spytał. Sebastian odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze z płuc. – Może być – odparł. I tak nie mieli wyboru. Nie istniały stacjonarne mosty, które łączyłyby krajobrazy Belladonny z tym, w którym znajdowało się Miasto Czarowników. – Sebastianie? – Obejrzał się. Kpiarz poruszył ramionami, sprawiał wrażenie zakłopotanego. – Podróżuj bez bagażu – powiedział. Błogosławieństwo Serca. Sebastian poczuł wzruszenie. – Niedługo wrócę – zapewnił towarzysza. Przynajmniej taką miał nadzieję. Miasto Czarowników… Miasto Czarowników… Próbowały mu przeszkadzać inne obrazy – Sebastian miał wrażenie, że czuje pod nogami piasek – ale przechodząc przez mostek, przez cały czas powtarzał sobie szeptem: Miasto Czarowników… Ziemia po drugiej stronie wyglądała dokładnie tak samo, ale niebo było szare, jak tuż przed świtem albo zaraz po zachodzie słońca. Kiedy obejrzał się za siebie, nie zobaczył już ani Kpiarza, ani demonocykla.

Przeszedł. Teraz pozostawała mu tylko nadzieja, że trafił do właściwego krajobrazu. Tuż za mostkiem zaczynała się wyboista dróżka. Sebastian poprawił paski plecaka i ruszył nią do celu. Glorianna weszła w alejkę, zatrzymała się i otworzyła latarenkę, żeby lepiej oświetlić drogę przed sobą. Jeden ostrożny krok, potem kolejny. Przyglądała się ziemi, ścianom, kładącym się cieniom. Kiedy światło padło na kości i rdzawy piasek pod nimi, zatrzymała się. Przykucnęła i dotknęła ziemi czubkiem palca. Potem przyjrzała się ziarenkom piasku, które przylgnęły do jej skóry. Nie było wiele krajobrazów, gdzie ziemia miała taki kolor, a jeśli dodać do tego objedzone do czysta kości… pozostawał tylko jeden. A więc to było źródło dysonansu, który poczuła, kiedy spacerowała po swoim prywatnym ogrodzie, sprawdzając krajobrazy. Już kilka dni temu wyczuła zmarszczkę niepewności i planowała odwiedzić Gniazdo, by porozmawiać z Sebastianem, ale mocniejsze fale dysonansu pojawiły się w dwóch kolejnych krajobrazach. Udała się więc do nich, by sprawdzić, co je spowodowało. Nie znalazła jednak nic niezwykłego, więc uznała, że zapewne po prostu przechodził tamtędy jakiś czarownik. Obecność czarowników zawsze tworzyła dysonanse w jej krajobrazach. Kiedy wróciła do domu, zmarszczka, która pojawiła się w Gnieździe Rozpusty, zniknęła. Aż do teraz. Glorianna strzepnęła ze skóry ziarenka piasku. Potem wstała i ostrożnie wycofała się. Glorianno, przez ostatnie kilka nocy śniłam niespokojne obrazy i czułam, że… coś starego, coś złego unosi się pod powierzchnią świata. Wiem, mamo. Miałam takie same sny.

Wróciła do wejścia w alejkę, rozpięła pozostawiony tam plecak i wyjęła z niego wyszczerbiony kamień. Potem wróciła na alejkę i uważnie przyjrzała się ziemi, szukając ziarna piasku leżącego najdalej od kości. Położyła na nim kamień i zawołała do świata: Efemero, usłysz mnie. Prądy mocy Mroku i Światła, które przepływały przez Gniazdo Rozpusty, zmieszały się ze Światłem i Mrokiem płynącymi w niej samej. Świat czekał, by objawić jej wolę. Zabierz ten piasek i poślij go głęboko w miejsce należące do kamieni. Niech piasek zabierze kości. Teraz należą do tamtego krajobrazu. Niech nie zostanie tutaj nic, co nie pochodzi z mojego serca. Poczuła, jak prądy Mroku wpływają w alejkę wraz z nicią Światła. Piasek i kości zniknęły wraz z wyszczerbionym kamieniem – kotwicą, łączącą miejsce należące do kamieni z krajobrazem kościolubów. Efemera objawiła jej wolę, reagując na nią w sposób odmienny niż na inne krajobrazczynie. Własny rezonans Glorianny wypełnił na nowo alejkę. Ale tam, gdzie krew wsiąkła w ziemię, wciąż utrzymywał się zapach strachu. Ten strach pozostanie tu, przenikając do serca każdego, kto będzie tędy przechodził. Poczuła figlarne drżenie prądów Światła. Nim zdążyła odpowiedzieć i narzucić swoją wolę, z ubitej ziemi wychynęły kiełki, błyskawicznie zmieniając się w bujne ciemnozielone liście. Po minucie cała nasiąknięta krwią ziemia pokryła się żywą zielenią. Jednak nie było to miejsce stworzone dla roślin. Nie ma tu słońca. Nie dotrze tu nawet blask księżyca. Nie przeżyją. Wszystko, czego potrzebują, da im Światło. A ich widok

uszczęśliwi serca. Czyż nie? Efemera żyła, ale nie miała własnej inteligencji. Dawno temu przykuła się do ludzkich serc i ciągle przerabiała samą siebie w reakcji na uczucia ludzi. Ponieważ w pierwszej kolejności reagowała na serce Glorianny, rośliny musiały stanowić odpowiedź na jej pragnienie, by w jakiś sposób złagodzić przemoc, jaka dokonała się w tej alejce. Glorianna westchnęła, ale po chwili uśmiechnęła się na myśl o tym, co powiedzą mieszkańcy Gniazda, kiedy odkryją tę zieleń. Wyszła z alejki, zabrała plecak i rozejrzała się. Miała jeszcze godzinę czy dwie. Może przejść się główną ulicą i posłuchać serc mieszkańców Gniazda Rozpusty. Później ruszy na poszukiwania Sebastiana. Lynnea wślizgnęła się do ciemnej kuchni. Odetchnęła z ulgą, że udało jej się wrócić niepostrzeżenie, gdy nagle usłyszała szuranie kapci po podłodze. Poczuła delikatny ruch powietrza, a potem na jej plecy ze świstem spadł gruby, skórzany pas. Krzyknęła cicho, wiedząc, że kara będzie surowsza, jeśli obudzi tatunia albo Ewana. Mamunia złapała ją mocno za włosy i pociągnęła jej głowę w dół, żeby nie mogła się wyrwać. Drugą ręką zaczęła chłostać ją pasem po plecach, pośladkach i udach. – Flądra – syczała przy tym. – Kurwa. Dziwka. Myślisz, że nie wiem, co kombinujesz? – Nie zrobiłam nic złego… – zapewniła Lynnea. – Poszłam tylko na spacer… – Wiem, na jakie to spacery chadzają dziewczęta, kiedy wymykają się w nocy z domu. Nie po to cię przygarnęłam i wychowałam, żebyś mi uciekła i prowadziła dom jakiemuś mężczyźnie. Jakby coś takiego jak ty w ogóle zasługiwało na męża i dzieci! Jesteś zwykłym śmieciem, porzuconym na skraju

drogi. Zwykłym śmieciem, który przygarnęłam z dobroci serca, w nadziei, że wychowam cię na uczciwą dziewczynę. Ale urodziłaś się śmieciem i śmieciem pozostaniesz. Powinnam była cię zostawić, żebyś umarła. Tak właśnie powinnam była zrobić. – Poszłam tylko na spacer! Wyjaśnienia nic jednak nie dawały. Wyzwiskom i razom nie było końca, póki mamunia nie powiedziała wszystkiego, co miała do powiedzenia. A wtedy plecy Lynnei piekły nie do wytrzymania, a jej serce krwawiło, wychłostane okrutnymi słowami. Kiedy na górze zaskrzypiała podłoga, mamunia po raz ostatni szarpnęła Lynneę za włosy, po czym wreszcie ją puściła. – Tatunio wstał. Idź do kurnika i przynieś jajka – rozkazała. Lynnea podeszła chwiejnie do drewnianego blatu koło zlewu. Ręce trzęsły jej się tak bardzo, że rozsypała zapałki, kiedy otworzyła pudełko, by zapalić latarnię. Klnąc cicho, mamunia odebrała jej pudełko i zapaliła świecę. – Jesteś bezużyteczna, jak zwykle – warknęła. – Strata czasu i pieniędzy. Wynoś się stąd, ale już! – Lynnea wzięła latarnię i z jękiem schyliła się po koszyk na jajka. – I nie waż mi się jęczeć i płakać – dodała mamunia. – Dostałaś mniej, niż zasłużyłaś, i dobrze o tym wiesz, moja panno. Podłoga znów zaskrzypiała. Lynnea wyszła z kuchni najszybciej, jak mogła. Jeśli tatunio zejdzie na dół i zorientuje się, że coś jest nie tak, będzie jeszcze gorzej. Dużo, dużo gorzej. Kiedy weszła do kurnika i zawiesiła latarnię na kołku przy drzwiach, przez długą chwilę po prostu stała i patrzyła na śpiące kury. Takie właśnie było jej życie. Dokładnie takie. Nie mogła przypomnieć sobie, jak wyglądało przed przybyciem na farmę. Nie miała własnych wspomnień z tego dnia, znała jedynie

opowieść mamuni o tym, jak znalazła na skraju drogi porzuconą dziewczynkę. Znalazłam cię na skraju drogi i mogę cię tam znowu porzucić, nie zapominaj o tym, panienko. Będziesz zarabiać na swoje utrzymanie albo wrócisz na drogę w tym, co masz na sobie – tak jak cię znalazłam. Mamunia nie była ciepłą kobietą. Wprawdzie na swój zimny sposób kochała Ewana i tatunia, ale małej dziewczynce, którą przygarnęła, nigdy nie okazała nawet chłodnego uczucia. Być może chciała mieć córeczkę i dlatego przygarnęła porzuconą Lynneę. Jednak każdy jej błąd – a dziecko popełnia całą masę błędów – pociągał za sobą groźbę ponownego porzucenia. Lynnea nigdy nie czuła się tu bezpiecznie i żyła w ciągłym strachu, że to właśnie dziś jest ten dzień, kiedy popełni o jeden błąd za dużo i zostanie wyrzucona jak zużyty gałgan. A jednak kiedy próbowała przypomnieć sobie tamten dzień, w jej zatartych wspomnieniach wyglądał on zupełnie inaczej. Miała wrażenie, że była szczęśliwą dziewczynką, że razem z mamą zbierała kwiatki na polanie, a potem poszła ścieżką w las. Kiedy z niego wyszła, znalazła się na skraju drogi. Stała tam, trzymając oburącz wielki bukiet kwiatów. Mama zniknęła. Wtedy pojawiła się ta pani. Mamunia. Jechała na wózku ciągniętym przez konia i zobaczyła Lynneę, która próbowała być dzielna i nie płakać. – Jesteś odpowiedzią na moje życzenie – powiedziała mamunia i zeskoczyła na ziemię. – Jak się nazywasz, dziecko? – Lynnea. Zbierałam kwiatki dla mamy, ale mama się zgubiła. – Teraz ja będę twoją mamą. Mamunia wzięła ją na ręce i wciągnęła na wóz. Jednak nie posadziła jej na koźle, tylko na podłodze. Sama wspięła się na

siedzisko i pogoniła konia. Lynnea otarła rękawem łzy. Nie miała pojęcia, czy to prawdziwe wspomnienie, czy tylko marzenie, które miało złagodzić bolesną opowieść mamuni. Nie wiedziała też, czy naprawdę pamięta, że rodzice wołali jej imię, kiedy jej szukali. Teraz jednak nie miało znaczenia, która historia jest prawdziwa. To wszystko zdarzyło się dawno temu. Całe szesnaście lat. Wiedziała to, ponieważ niedługo po jej przybyciu na farmę Ewan obchodził szóste urodziny i mamunia upiekła z tej okazji tort. Tego wieczoru, kiedy Lynnea kładła się spać, powiedziała mamuni, którego dnia są jej urodziny, żeby mamunia wiedziała, kiedy upiec dla niej tort. Kiedy jednak już nadszedł ten dzień, nie dostała tortu. Ani w tym roku, ani w żadnym innym. Ponieważ pieczenie tortu wymaga czasu i pieniędzy. Torty były dla prawdziwych dzieci, a ona nie była prawdziwym dzieckiem mamuni. Dziś już nawet nie pamiętała, kiedy są jej urodziny. Nie chciała tego pamiętać. I nie mogła sobie przypomnieć, ile miała lat tego dnia, kiedy mamunia znalazła ją przy drodze. Wiedziała jednak, że było to szesnaście lat temu, ponieważ w zeszłym tygodniu Ewan skończył dwadzieścia dwa lata. Mamunia jak co roku upiekła dla niego tort. Chciałabym mieszkać w innym miejscu. Chciałabym, żeby ktoś mnie kochał. Głupie marzenia. Tak samo głupie jak wszystkie, które miała. Po raz ostatni starła z policzków łzy i zaczęła podbierać jajka. Mrucząc coś do siebie, Glorianna szła dróżką prowadzącą do domu Sebastiana. Chwilę temu widziała, jak razem z Kpiarzem przemknął główną ulicą na demonocyklu, kierując się

na przeciwległy koniec Gniazda, ale nie zdążyła za nim zawołać. Sebastian miał plecak, więc zapewne wybierał się z wizytą do innego krajobrazu. Okazje i wybory. Straciła okazję na rozmowę z Sebastianem, więc zmieni się wzorzec przyszłych wydarzeń. Tak działał świat. Tak działało życie. Od chwili, kiedy zajrzała w zielone oczy nieufnego chłopca i poczuła pragnienie jego serca, by przynależeć do tego miłego domu, gdzie mieszkała miła pani i miłe dzieci, wiedziała, że jej związek z Sebastianem jest inny niż związek z Nadią czy Lee. W dziecięcy i instynktowny sposób czuła, że ona i Sebastian będą wzajemnie wywierać silny wpływ na swoje życie. Nie wiedziała jednak, że miłość do kuzyna i chęć udzielenia mu pomocy tak doszczętnie zniszczą wzorzec jej własnej egzystencji… Okazje i wybory. Dokonała wyboru z powodu Sebastiana, ale to był jej wybór. A choć nigdy później nie zdołała już odbudować swojego życia w taki sposób, by znów stanowiło całość, nie żałowała tego wyboru. Nigdy go nie żałowała. Ponieważ dzięki niemu go ocaliła. – Sebastian – powiedziała i uśmiechnęła się. Nagle poczuła, jak obmywa ją fala mocy, zapierając jej dech w piersiach. Zatrzymała się na środku dróżki, chłonąc to uczucie. Życzenie serca. Mocne. Takie, które powoduje zmarszczki na powierzchni prądów świata. – Sebastianie? – szepnęła i znów poczuła, jak obmywa ją życzenie serca. Tak. A więc to życzenie serca pochodziło od niego. Może to był powód tej nagłej decyzji, by odwiedzić inny krajobraz? Pomimo tego, co zobaczyła w alejce – i podejrzeń co do tego, w jaki sposób ten konkretny krajobraz został włączony do krajobrazu należącego do niej – poczuła się lepiej. Tak wiele Światła kryło w sobie życzenie serca Sebastiana. Już wcześniej

trafiały mu się okazje, by opuścić Gniazdo Rozpusty i przejść do innego krajobrazu, ale był na nie ślepy. Choć pragnął zmiany, nie był na nią gotowy. Może tym razem pójdzie za sercem? Gniazdo Rozpusty nie będzie już takie samo, jeśli Sebastian stąd odejdzie, ale i ono zmieniło się w ostatnich latach. Być może nadszedł odpowiedni moment na takie rozstanie. To zły czas, z pewnością, ale krajobrazczyni nie ma prawa wtrącać się w cudzą podróż życia, bez względu na koszty. Ruszyła dalej, chcąc jak najszybciej dotrzeć do domku. Sebastian na pewno nie będzie miał pretensji, jeśli zdrzemnie się kilka godzin na jego kanapie. Potrzebowała odpoczynku. Potrzebowała spokoju i samotności, żeby móc pomyśleć. Kiedy jednak zbliżyła się do domku, ogarnęła ją kolejna fala mocy. Była delikatniejsza, jakby zmarszczka na powierzchni prądów mocy powstała bardzo daleko, ale jej siła była równie potężna. Kolejne życzenie serca. I coś więcej. Glorianna wsunęła rękę pod włosy i potarła kark, by pozbyć się mrowienia. Ku Gnieździe Rozpusty zmierzał katalista – osoba, której rezonans przyniesie zmianę. A centrum tej zmiany – choć nie było wiadomo, czy będzie dobra, czy zła – najwyraźniej znajdzie się właśnie tutaj, w domku Sebastiana. Glorianna weszła do środka z nadzieją, że Sebastian nie poprzestawiał mebli od czasu jej ostatniej wizyty. Po omacku torując sobie drogę w ciemności, dotarła do kanapy i rzuciła plecak na podłogę. Potem zwinęła się na poduszkach. Nie mogła nic zrobić ani w sprawie życzeń serca, ani w sprawie katalisty. Wydarzenia nabrały własnego biegu, choć setki czynników mogły zmienić wzorzec, który miał połączyć je ze sobą. W tej chwili musiała zająć się czymś innym, przemyśleć

kwestię alejki i krajobrazu, który dawno temu został usunięty ze świata i w żadnym razie nie powinien nawiązać łączności z resztą Efemery. Musiała też pomyśleć o możliwości, której nie chciała nawet rozważać. Westchnęła i potarła dłońmi twarz. Tylko w jeden sposób może zyskać odpowiedź. Kiedy odpocznie, uda się do szkoły krajobrazczyń i rzuci okiem na zakazany ogród. Musi upewnić się, że Zjadacz Świata nadal jest uwięziony za kamiennym murem.

ROZDZIAŁ 4 Heja! Szczęściło ci się, żem tędy przejechał – powiedział farmer William. – Nie podwożę obcych tak blisko mostu. Nigdy nie wiadomo, co może przeleźć z innego miejsca. Ale ty wyglądasz mi na równiachę. – Tak – zgodził się Sebastian. – Mam szczęście. Farmer przez jakąś minutę wydawał różne dźwięki skierowane do dwóch koni ciągnących wóz, co jednak nie przyniosło żadnego efektu. A już na pewno nie skłoniło zwierząt do przyspieszenia kroku. Podróżuj bez bagażu. Sebastian zamknął oczy i próbował wzbudzić w sobie wdzięczność za to, że farmer zaoferował mu podwiezienie. W innym wypadku dotarcie do Miasta Czarowników mogłoby mu zająć kilka dni, gdyż co chwila natrafiałby na przeszkody. Jego niechęć do czarowników kłóciła się z postanowieniem, że musi się z nimi zobaczyć, a Efemera reagowała na życzenia serca, nie głowy – mogło się więc zdarzyć, że krajobraz piętrzyłby przeszkody, uniemożliwiające mu dotarcie do miasta. Wtedy wyprawa zmieniłaby się w prawdziwą wojnę woli – jego przeciwko Efemerze. W końcu pewnie dotarłby do miasta, ale ludzie, których zostawił w Gnieździe Rozpusty, nie mieli tyle czasu. Dlatego, kiedy dotarł do miejsca, w którym dróżka łączyła się z główną drogą, i spotkał farmera Williama, bez wahania przyjął jego propozycję. Uznał, że jego podróż przebiegnie sprawniej, jeśli nie będzie odwracał się od takich uśmiechów losu. Tyle że takie uśmiechy losu zawsze mają swoją cenę. No cóż, pomyślał, rzucając kwaśne spojrzenie na farmera, jeśli będę skazany na to jego „heja!" przez całą drogę do Miasta

Czarowników, to cena tego konkretnego zrządzenia losu jest zdecydowanie zawyżona. – Serio jedziesz do Miasta Czarowników, żeby pogadać se z czarownikiem? – spytał William. – Tak. – Heja! Ja tam bym nie chciał. Te facety to nie są jak normalne ludzie. Gadajom, że to Czyniący Sprawiedliwość, ale majom ta magia czy co tam, co to robi z nich innych. Ja tam nie chciałbym z takimi gadać, ot co. Sebastian spojrzał na niego spod oka. – Widziałeś kiedyś czarownika? – zapytał. – Widziałem. Jasna sprawa, że widziałem. Grasują se czasem po rynkach w mieście, jak każden inny. Ale z żadnym nigdy nie gadałem. Coś – zmiana w modulacji głosu albo w postawie ciała Williama – kazało Sebastianowi przyjrzeć mu się uważniej. – Dlaczego to robisz? – zaciekawił się. – Co? – Mówisz w ten sposób. Nie jesteś prostakiem. – Dlaczego tak uważasz? – spytał William, udając oburzenie. Sebastian uśmiechnął się, ale nie był to przyjacielski uśmiech. – Za bardzo się starasz. Prostacy, których napotykam, zawsze się zdradzają, jednak starają się mówić lepiej niż w domu. A ty tarzasz się w słowach jak… – Nie mógł wymyślić porównania, które nie byłoby obraźliwe. – Jak świnia w błocie – dopowiedział William. Sebastian przechylił głowę. – No dobrze – powiedział. – Może i jesteś farmerem, ale nie jesteś prostakiem.

William zamilkł po raz pierwszy, odkąd zabrał Sebastiana. – Chcesz mnie obrabować? – spytał wreszcie. – Nie jestem złodziejem – warknął Sebastian. – Zresztą obrabowanie cię, skoro mnie zabrałeś, byłoby… złe. – E tam – prychnął William. Sebastian przyglądał się farmerowi w słabym świetle dogasającego dnia. Mężczyzna miał na sobie znoszony strój, praktyczny na całodzienną podróż po błotnistej albo zakurzonej drodze. A może było to jego najlepsze ubranie? Kiedy Sebastian po raz pierwszy usłyszał Williama, założył tę drugą możliwość. Każdy potencjalny złodziej, posłuchawszy go choćby przez minutę, doszedłby do wniosku, że nie ma tu czego kraść. Wówczas musiałby znieść jego paplaninę do końca podróży albo pod byle pretekstem uciekłby na pierwszym skrzyżowaniu. Sposób wysławiania się był tylko kamuflażem przed drapieżnikami, jednak nie zmieniał rezonansu serca tego człowieka – coś jak brązowe futerko królika, które robi się białe, kiedy nastaje zima, by lepiej dopasować się do otoczenia. Sebastian obejrzał się przez ramię na kosze z owocami i warzywami, które wypełniały tył wozu. – Nie masz rynku bliżej domu? – zapytał. – Powiedziałeś, że do miasta jest cały dzień drogi. Mężczyzna kiwnął głową. – Dziś podróż wlokła mi się wyjątkowo. Zwykle jestem w mieście dobrze przed zachodem słońca. Myślę, że te opóźnienia miały swój powód. – Wzruszył ramionami. – Połowę tego, co zebrałem, sprzedaję na rynku w swoim mieście. Resztę przywożę do Miasta Czarowników. – Po co? – Z uprzejmości. – William zawahał się. – Ktoś mi kiedyś powiedział, że to, co dajesz światu, wróci do ciebie. Myślę, że

jest w tym prawda. Sebastian odwrócił wzrok. Mroczniejące światło wystarczało, by podróżować, ale William nie mógł w nim obserwować dokładnie jego twarzy – przynajmniej taką Sebastian miał nadzieję. Przypomniał sobie Gloriannę, jej przejrzyste zielone oczy, kiedy mówiła: To, co dajesz, wraca do ciebie, Sebastianie. Nie jak wet za wet – życie nie jest takie proste – niemniej to, co dajesz, zawsze do ciebie wraca. Serce go zabolało. Tęsknił za kuzynostwem, szczególnie za Glorianną. Czuł z nią dziwną więź, inną niż w przypadku Nadii czy Lee. Nic cielesnego. Nigdy, pomimo natury inkuba. Jej słowa zawsze zapadały mu głęboko w serce, były powodem, dla którego nauczył się brać pod uwagę potrzeby nie tylko swoje, ale i kobiet, kiedy polował jako inkub. Ale usłyszeć jej słowa z ust nieznajomego? Bez względu na to, jakie krajobrazy teraz przemierzała, bez względu na to, co robiła jako zbiegła krajobrazczyni, Glorianna Belladonna nie sprowadziłaby do żadnego krajobrazu takiego koszmaru. – To jest tak – ciągnął William. – Kilka lat temu źle mi się wiodło. Ziemia na farmie jest dobra, a ja pracowałem ciężko, jednak nigdy nie mogłem związać końca z końcem. Plony zawodziły, a to, co zebrałem, nigdy nie uzyskiwało na rynku uczciwej ceny. Zacząłem pić i zrobiłem się naprawdę podły. Pewnie wtedy powiedziałbyś, że miałem serce z kamienia. Winiłem sąsiadów, winiłem kupców, winiłem ziemię. Winiłem wszystkich i rozczulałem się nad sobą. Pewnego dnia załadowałem wóz i pojechałem do Miasta Czarowników. Kupcy śmiali się z takiego wieśniaka, a cena, jaką mi zaoferowali… Równie dobrze mogłem wyrzucić wszystko na ulicę. Zbliżał się zachód słońca, więc zacząłem wracać, ponieważ nie stać mnie było na przenocowanie w mieście. Po drodze zabrałem dziewczynę, która szła skrajem

drogi. Miałem ją minąć, ale uniosła rękę i spytała, czy mogę ją podwieźć do następnego mostu. Powiedziała, że to będzie uprzejmość. – William pokręcił głową. – Nie wiem, dlaczego się zatrzymałem. Nie miałem ochoty na żadne uprzejmości. Ale podwiozłem ją. Po drodze spytała o ładunek na wozie i wtedy wyrzuciłem z siebie wszystko, co mi leżało na sercu. Żal wylał się ze mnie, jakby pękł mi wrzód czy coś. Kiedy skończyłem, dziewczyna powiedziała: „W mieście są ludzie, którzy potrzebują tej żywności. Biedacy z przedmieść. Dzieci, które z jakichś powodów porzucono, karmione rozpaczą i nieznające słodkiego smaku nadziei. Serce z kamienia zbiera tylko kamienie. To, co dasz światu, wróci do ciebie”. Ja na to: „Kto tak mówi?”, a ona: „Ja”. „A kim ty jesteś?”, zapytałem. A ona na to… – Belladonna – szepnął Sebastian. William kiwnął głową. – Nie wiedziałem, co oznacza to imię. Wtedy jeszcze nie. Ale kiedy wysadziłem ją koło mostu – niemal w tym samym miejscu, gdzie spotkałem dziś ciebie – zawróciłem wóz z powrotem do miasta. Pojechałem do biednych dzielnic i sprzedałem moje plony za grosze. Niektóre dzieciaki nie miały nawet pensa na garść owoców i kilka warzyw. Sebastian przełknął z trudem. Były czasy, kiedy sam był jednym z tych dzieci – grasował po ulicach, przebiegły i niebezpieczny niczym dzikie zwierzę. Potem zjawiała się Nadia i zabierała go do siebie, na kilka tygodni, na kilka miesięcy – póki nie odebrał go Koltak i znów nie trafiał na ulicę. Dzieci w Aurorze, rodzinnej wiosce Nadii, wiedziały, czym był, i prześladowały go w sposób, który ujawniał naturę gorszą i bardziej okrutną niż wszystko, co żyło w Gnieździe. Ale pobyt u Nadii zawsze oznaczał dla niego towarzystwo Lee i Glorianny.

Ich miłość i akceptacja nie niwelowały wprawdzie okrucieństwa, ale bez nich stałby się takim inkubem, jakiego obawiali się ludzie – takim, który myśli o kobietach wyłącznie jako o zdobyczy… – Więc powiedziałem im, że mogą wziąć jedzenie, pod warunkiem że zrobią komuś uprzejmość – ciągnął William. – I co się stało? – spytał Sebastian. – Zaczęły się zmiany – odparł cicho mężczyzna. – Nie od razu. To się tak nie dzieje. Ale kiedy plony zaczęły dojrzewać, przyjeżdżałem co tydzień i sprzedawałem wszystko w tej części miasta. I zaczęły się zmiany. Dzieci w zamian za jedzenie pomagały starym sklepikarzom. Zamiatały chodniki albo sprzątały w sklepach. Niektóre zaczęły uczyć się kupiectwa, a jako zapłatę dostawały prycze na zapleczu i strawę. U mnie też się zmieniło. Ziemia stała się bardziej żyzna. To, co sprzedawałem na miejscu, uzyskiwało dobrą cenę i zaczęło mi się znacznie lepiej powodzić. Pewnego dnia poznałem na rynku dobrą kobietę, która nie była zbyt dumna, by zostać żoną farmera. Dziś mamy dwoje dzieci i to jest dla mnie prawdziwy cud. – Urwał na chwilę i odchrząknął, jakby emocje i wspomnienia na moment odebrały mu głos. – To jest nadal biedna dzielnica, ale inna niż kiedyś. Rozrabiaki nie czują się tam dobrze i nie zostają długo. Ludzie nie pilnują już własnego nosa i pomagają sąsiadom. A ja co tydzień wożę tam żywność, kiedy zbieram plony. – Spotkałeś ją jeszcze kiedyś? – spytał Sebastian. William kiwnął głową. – Dwa lata temu. Sprzedawałem ostatni kosz jabłek, a ona z uśmiechem podała mi grosz. Wtedy już wiedziałem, kim jest i jak bardzo jest niebezpieczna. Ale mówię ci, nie obchodzi mnie, co o niej gadają. Tego dnia, kiedy ją podwiozłem, dała mi szansę, żeby coś zmienić, a wszystko, co z tego wynikło, było

dobre. – Uniósł rękę. – To południowa brama miasta. Zaraz za nią zjeżdżam z drogi. Poradzisz sobie dalej? – Znam drogę do Zamku Czarowników – przytaknął Sebastian. Krajobraz wokół nich nie był płaski, ale wzgórze, na którym zbudowano Miasto Czarowników, dominowało nad okolicą, jakby jakieś wielkie stworzenie płynące pod powierzchnią ziemi nagle mocno wygięło grzbiet. Albo jakby gigantyczny pies przypadł przednimi łapami do podłoża, zapraszając do zabawy, i wypchnął wzgórze zadem. Z jednej strony miało łagodne zbocze, na którym stały domy i wiły się kręte ulice, prowadzące na płaski wierzchołek, na którym wznosił się Zamek Czarowników i ich wieża. Druga strona wzgórza była zbyt stroma, żeby cokolwiek tam zbudować, więc służyła za pastwisko dla owiec i kóz. Przejechali przez południową bramę, wykutą w wysokim murze otaczającym miasto. William zatrzymał konie, by Sebastian mógł zsiąść. – Podróżuj bez bagażu – powiedział na pożegnanie. Sebastian kiwnął głową. – Dziękuję za twoją uprzejmość. Odprowadził wzrokiem wóz, póki ten nie zniknął za rogiem, a potem ruszył w stronę placu, który był równie stary jak całe miasto. Kiedyś plac był miejscem medytacji, wyciszenia serca i myśli przed wejściem na Tysiąc Schodów do Sprawiedliwości. Teraz otaczały go kwatery strażników o wrogich spojrzeniach, którzy utrzymywali porządek w dolnych rejonach miasta. Sebastian wątpił, by ktoś znalazł jeszcze spokój w tym wymęczonym miejscu, gdzie umierały drzewa, a chwasty dusiły resztki kwiatów.

Nie miał pojęcia, czy schodów było naprawdę tysiąc, kiedy je budowano, czy może ktoś nazwał je tak, ponieważ brzmiało to imponująco. Teraz na pewno było ich mniej, ponieważ część z nich przerobiono na ulice. Jednak nadal wspinaczka stanowiła nie lada wyzwanie dla mięśni nóg i prawdziwy sprawdzian determinacji petenta. Oraz najszybszy sposób dotarcia na płaski wierzchołek wzgórza, gdzie rezydowali Czyniący Sprawiedliwość. Kiedy Sebastian wszedł na plac, usłyszał, jak dzwon bije dziewięć razy. Strażnicy, którzy stali oparci o ściany, wyprostowali się na jego widok. Zignorował ich, zarzucił na ramię jeden pasek plecaka i ruszył przed siebie pewnym krokiem, jakby miał pełne prawo tu być. I miał. Każdy mógł prosić czarowników o pomoc. Oczywiście proszenie o pomoc nie równało się jej otrzymaniu. W chwili gdy jego stopa dotknęła pierwszego stopnia, strażnicy przestali się nim interesować. Podobno to magia czarowników zbudowała te schody i nadal w nich rezydowała. Powiadano, że audiencja to tak naprawdę formalność, że czarownicy dowiadują się wszystkiego o petencie, już kiedy wchodzi na te schody. Sebastian nie wierzył w to, a jednak kiedy wspinał się po schodach, starał się opróżnić swój umysł ze wszystkich myśli i skupić się jedynie na przemierzaniu kolejnych stopni. Nie chciał wspominać swoich pobytów w tym mieście ani swojej jedynej wizyty na Zamku Czarowników. Mimo to jego mięśnie spięły się, serce waliło mu głucho w piersi, a rozpacz i gorzki gniew, które zabarwiały większość jego dzieciństwa, ciążyły mu niczym kamień przywiązany na plecach łańcuchami wykutymi z okrutnych słów. Wchodził już kiedyś na te schody…

Ile miał wtedy lat? Pięć? Może sześć? Stał na ulicy, żeby być jak najdalej od kobiety, która się nim wtedy opiekowała, i przyglądał się, jak trzy dziewczynki rzucają do siebie kolorową piłkę. Obserwował je, chłonąc ich dźwięczny śmiech i radość, jeszcze nieświadomy własnej natury. Nie miał pojęcia, dlaczego ich uczucia sprawiały, że czuł się tak, jakby gasił pragnienie chłodną wodą. W pewnym momencie jedna z dziewczynek nie złapała piłki. Zabawka potoczyła się w stronę Sebastiana. Podniósł ją, a kiedy spojrzał na dziewczynki, stwierdził, że przyglądają mu się nieufnie. Wiedział, co zrobiliby inni chłopcy – zabraliby piłkę, ponieważ była to ładna zabawka, rzadko widywana w tej części miasta, albo cisnęli ją mocno w którąś z dziewcząt, żeby ją przestraszyć, a może nawet zadać jej ból. On jednak chciał znów usłyszeć śmiech, więc odrzucił im piłkę. Przyglądały mu się jeszcze przez chwilę, a potem wróciły do zabawy. Kiedy piłka znalazła się w dłoniach dziewczynki, która jej przedtem nie złapała, rzuciła do Sebastiana. I trójkąt zmienił się w kwadrat radosnej i pełnej śmiechu zabawy. Wtedy zjawiła się kobieta, u której mieszkał, i wciągnęła go do zagraconych, śmierdzących pokoi, nazywanych przez niego domem. Zaczęła wykrzykiwać coś o demonie, który w nim mieszka, i o jego zdeprawowanej naturze, na którą kazano jej uważać. Potem go uderzyła, a jej ręka spadła na policzek Sebastiana z taką siłą, że aż się przewrócił. Po chwili jednak wstał, wymknął się i biegł, biegł tak długo, aż dotarł na plac u podnóża Tysiąca Schodów do Sprawiedliwości. Wbiegł na schody – jego młode nogi napędzał gniew. Zwykle kobiety, które się nim opiekowały, były milsze. Tłumaczyły mu, że jego ojciec jest ważnym człowiekiem, czarownikiem, ale ponieważ

dzieciom nie wolno mieszkać na Zamku Czarowników, Sebastian musi przebywać u nich. Wierzył w to i nigdy nie kwestionował tego wyjaśnienia. Nie widywał ojca zbyt często i nie czuł się przy nim pewnie, choć sam nie wiedział dlaczego. Teraz jednak myślał o tym, że jego ojciec jest ważnym człowiekiem, czarownikiem i kiedy się dowie, jak podle zachowała się ta kobieta, na pewno znajdzie mu inne mieszkanie. Tak. Tak właśnie się stanie. Zamieszka w miłym domu, z jakąś miłą kobietą, która nie będzie na niego przez cały czas krzyczeć ani mówić o nim złych rzeczy, ani go bić. Może nawet będą tam inne dzieci, z którymi będzie mógł się bawić. Dzieci, które go polubią, które nie będą go przezywać. Wezbrała w nim nagła potrzeba znalezienia tej miłej kobiety i tych dzieci. Przytłumiła gniew i napełniła go nadzieją. Kiedy wreszcie dotarł na szczyt, wybiegł na ulicę prowadzącą wzdłuż wysokich kamiennych murów zamku. Wokół jego nadziei zaczął owijać się bluszcz wątpliwości, próbując ją zdusić. Jak ma znaleźć ojca? Co będzie, jeśli wejdzie do Sali Petycji i spyta o Koltaka, a inni czarownicy po prostu każą mu wyjść? Musi dostać się do środka! I wówczas szczęście, los albo natura samej Efemery stworzyły mu okazję. Jakiś mężczyzna przeszedł przez żelazną furtkę obok wejścia do Sali Petycji i nie zamknął jej za sobą. Skrzydło furtki zatrzymało się na odległość dłoni od zamka. Sebastian przebiegł przez ulicę i uchylił furtkę tylko na tyle, by dostać się do środka. A wówczas znalazł się w innym świecie. Nigdy w życiu nie widział tylu drzew i zieleni. Na chwilę zapomniał o ojcu i spacerował ścieżkami, rozglądając się wokół. Było tu tak czysto. Nie śmierdziało psującymi się śmieciami ani spoconymi ciałami.

A potem usłyszał śmiech. Odwrócił się i odkrył coś, co zmieniło całe jego życie. Ścieżką ku budynkom po drugiej stronie ogrodu biegli chłopcy, niewiele starsi od niego. Chłopcy, którzy mieszkali na Zamku Czarowników. Czyli on też mógłby tu mieszkać, w tym czystym, zielonym miejscu – gdyby tylko jego ojciec go chciał… Sebastian zszedł ze ścieżki i zwinął się w ciasny kłębek pod krzakiem, żeby nikt go nie zauważył. Zapłakał cicho, a wszystkie okrutne słowa, które usłyszał w życiu, zapuszczały korzenie głęboko w jego sercu. Kiedy usłyszał czyjeś kroki na ścieżce, skulił się jeszcze bardziej. Ale ten ktoś zatrzymał się nagle, zszedł ze ścieżki i obszedł krzak. Sebastian ujrzał kobietę o ciemnych włosach i równie ciemnych, pełnych złości oczach. Skulił się, wyczuwając jej gniew, ale kiedy przykucnęła przy nim i odezwała się, jej głos był łagodny. – Kto cię uderzył? – spytała. – Ta kobieta – wymamrotał. – Twoja mama? Pokręcił głową. – Ta kobieta, u której mieszkam. Ona… ona mnie przechowuje. – Jesteś sierotą? Znów pokręcił głową. – Nie znam matki. Mój ojciec… On mnie nie chce, ponieważ jestem inkubękartem. – Nie był pewien, co to znaczy, ale wiedział już, że to z tego powodu nie mieszka w czystym miejscu z miłymi ludźmi. – Jak ci na imię? – Sebastian. – Jestem Nadia. – Kobieta zawahała się i zajrzała głęboko w jego zielone oczy. – Czy jesteś synem Koltaka?

Kiwnął głową. – No proszę – odparła. – W takim razie ja jestem twoją ciotką. – Wstała i wyciągnęła do niego rękę. – Chciałbyś zamieszkać ze mną, Sebastianie? Gniew w jej oczach zmienił się w smutek, ale Sebastian wyczuwał pod nim ciepło i uprzejmość, które go oszołomiły. Wstał, wziął ją za rękę i razem wyszli z Zamku Czarowników. Okazje i wybory. Tak ciotka Nadia wyjaśniła mu działanie prądów mocy. Kiedy ktoś wypowiada życzenie serca, to życzenie rezonuje w prądach mocy i zdarza się coś, co stwarza okazję do jego realizacji. Jak na przykład niedomknięta furtka. Jak kobieta, która, choć zdenerwowana i zła z powodu zniknięcia męża, zatrzymała się na ścieżce dokładnie tam, gdzie ukrywał się chłopiec, mający takie same zielone oczy jak jej dzieci. Jak wyciągnięta ręka, którą ujął. Sebastian pokręcił głową, wspinając się coraz wyżej. Podróżuj bez bagażu. Myśl o czymś innym niż przeszłość. Myśl o tym, że siedzisz w ogródku knajpki Filona w letnią noc, popijasz wino i przyglądasz się ludziom, którzy przyszli spróbować czegoś niegrzecznego. Myśl o tym, że siedzisz w kuchni Nadii, gdzie jest jasno i ciepło nawet w najpaskudniejsze dni. Myśl o ptakach Nadii, tych jaskrawych, zabawnych świergotkach. Podróżuj bez bagażu – inaczej to miejsce pochłonie cię żywcem. Nogi go paliły, kiedy wchodził na ostatni stopień. Serce też go paliło, jednak nie z wysiłku. Brukowana ulica oddzielała domy bogaczy, którzy mieszkali teraz na wierzchołku Wzgórza Czarowników, od wysokich murów zamku. Po jej drugiej stronie widać było wejście do Sali Petycji – tylko tędy można było

dostać się na tę część wzgórza, którą czarownicy uważali za swoją własność. Kiedy przechodził przez ulicę, popatrzył na wieżę, górującą nad zamkiem. Była najstarszą budowlą w mieście, a czarownicy od wieków trzymali na niej straż i wypatrywali. Ale czego? Czego obawiali się tak bardzo, że zbudowali swój dom w najwyższym punkcie tego krajobrazu? Co budziło w nich taki strach, że nadal pełnili tam straż? Potrząsnął głową. Czarownicy twierdzili, że nie boją się niczego. Wiedział, że nie była to prawda – przynajmniej przez ostatnie piętnaście lat. I między innymi dlatego zdecydował się zaryzykować wejście do miasta. Sala Petycji była połączona z terenem zamku, ale nie przylegała do jego budynków. Oddzielał ją od nich wielki dziedziniec i ogród, którymi Sebastian przechadzał się wiele lat temu. Ogród nadal sprawiał miłe wrażenie, z tymi wszystkimi drzewami i zielenią – o ile kogoś nie niepokoił fakt, że jedynym wyjściem z niego była furtka znajdująca się obok Sali Petycji. Sebastian otworzył drzwi i wszedł do środka. Znalazł się w wielkim pomieszczeniu o podłodze i ścianach z kamienia. Pod ścianami stały proste drewniane ławki, bez wątpienia niewygodne, jeśli trzeba było na nich długo czekać. Salę oświetlały lampki oliwne zawieszone pod sufitem – musiały palić się przez cały czas, ponieważ w pomieszczeniu nie było ani jednego okna. Panował tu przenikliwy chłód. Zostawił otwarte drzwi, bardziej po to, żeby zabezpieczyć sobie drogę ucieczki, niż żeby okazać nieuprzejmość, i ruszył w stronę biurka stojącego w głębi. Wielki drewniany mebel połyskiwał w świetle lampy. Pod nim Sebastian widział plamę grubego dywanu, który chronił stopy dyżurnego przed wilgotnym chłodem podłogi.

Dziś dyżur przypadł opryskliwemu młodzieńcowi. Na widok Sebastiana zamknął książkę, którą czytał, i złożył na niej ręce. Naszywka na jego szacie informowała – o ile oczywiście ktoś znał znaczenie tych symboli – że jest czarownikiem drugiego stopnia. – Muszę zobaczyć się z Koltakiem – oświadczył Sebastian. – Jest późno – warknął młody czarownik. – Koltak nie ma dziś dyżuru i nie przyjmuje petentów. Siadaj, a ja zobaczę, kto… – Mnie przyjmie – przerwał mu stanowczo Sebastian. Z twarzy czarownika biła irytacja. – A kim ty jesteś? – Sebastian. Z Gniazda Rozpusty. Irytacja ustąpiła miejsca pełnemu fascynacji obrzydzeniu. Czyli słyszał historie, które szeptano sobie w kwaterach uczniów. Lekcja dla głupich i pożądliwych. Czarownik wziął niewielki kawałek pergaminu ze stosu leżącego w rogu biurka, sięgnął po pióro i zanurzył je w kałamarzu. Nie zauważył przy tym, że pochlapał atramentem błyszczący blat. Pospiesznie napisał coś i ledwie atrament zdążył wyschnąć, złożył pergamin. – Posłaniec! – zawołał. Chłopak drzemiący na ławce opodal biurka poderwał się. Wziął złożony pergamin i wybiegł z sali. Pióro ci cieknie. Proste zdanie, które, jeśli wypowiadał je inkub, kryło w sobie takie bogactwo znaczeń. Sebastiana kusiło, żeby sprawdzić, czy ten młody czarownik uznałby wezwanie inkuba za bardziej nęcące niż wezwanie sukuby, ale doszedł do wniosku, że ma już wystarczająco wielu wrogów wśród czarowników. Obdarzył więc tylko młodego dyżurnego leniwym uśmieszkiem, który dawał do zrozumienia, że to nie podróż po schodach sprawiła, że wygląda tak nieporządnie. Kilka minut później chłopiec wpadł bez tchu do sali i podał dyżurnemu złożony kawałek pergaminu.

Ten przeczytał go, wyraźnie zaskoczony. – Chłopak cię zaprowadzi – rzucił tylko. Sebastian pozdrowił go zdawkowo i ruszył za posłańcem do drzwi prowadzących na dziedziniec. Jednak zamiast wprowadzić go do głównego budynku, chłopak skręcił w prawo i otworzył kolejne drzwi. Włoski zjeżyły się na karku Sebastiana, kiedy zauważył, że okna po obu stronach drzwi połyskują dziwnie w świetle lamp na dziedzińcu. Ich drewniane okiennice były otwarte. Posłaniec wszedł do ciemnego pomieszczenia. Sebastian usłyszał dźwięczenie szkła o metal, a potem odgłos zapalanej zapałki. Stojąc w progu, przyglądał się, jak młodzieniec zapala świecę i zakłada szklaną kulę na metalowy świecznik. Kiedy ruszył do wyjścia, Sebastian zrobił krok do wnętrza pokoju, żeby pozwolić mu przejść. Ale gdy ten sięgnął po klamkę, by zamknąć drzwi, przytrzymał ich skrzydło. – Zostaw otwarte – warknął, nie do końca wiedząc, czemu tak reaguje. Chłopiec posłuchał, po czym uciekł w noc. Sebastian spojrzał na drzwi i po jego plecach przeszedł dreszcz. Od wewnątrz nie było klamki. Jeśli weszło się do pokoju i zatrzasnęło drzwi, nie można już było ich otworzyć, chyba że ktoś zrobiłby to od zewnątrz. Zdjął plecak z ramienia, położył go na ziemi i podszedł do okna, nasłuchując odgłosów z dziedzińca. Grube szkło płynnie przechodziło w kamień, w którym zatopiona była druciana siatka. Nawet gdyby ktoś zdołał rozbić szkło, nie udałoby mu się tędy uciec. Odwrócił się i rozejrzał po pomieszczeniu. Stół, dwa krzesła i świecznik z abażurem. Żadnej drogi wyjścia, choć być może było gdzieś ukryte jakieś inne przejście.

Ręce mu drżały, kiedy podchodził do drzwi i podnosił plecak. Zarzucił go na ramię i ustawił się tak, by widzieć dziedziniec. Przynajmniej zauważy, jeśli ktoś postanowi podbiec i wepchnąć go do środka. Rozległo się szuranie butów po kamieniu. Sebastian rozejrzał się po dziedzińcu. Światło lamp układało się w taki sposób, że powstawały kałuże cieni, w których mogło kryć się wszystko. – Po co przyszedłeś? – odezwał się chrapliwy głos za nim. Sebastian odwrócił gwałtownie głowę i poczuł, jak mięśnie szyi odmawiają mu posłuszeństwa. Zaklął cicho, kiedy uświadomił sobie podstęp. Nikogo nie było na dziedzińcu, ale czarownik chciał odwrócić jego uwagę, żeby wejść do pokoju, nie zdradzając jednocześnie miejsca ukrycia drugich drzwi. – Czyżbyś usłyszał, że wreszcie wzięto pod uwagę moją kandydaturę do Rady Czarowników, i postanowiłeś przypomnieć wszystkim, dlaczego pomijano mnie przez tyle lat? – Koltak mówił cicho, ale jad w jego głosie był bardzo wyraźny. Gówno mnie obchodzisz ty i twoje ambicje, pomyślał Sebastian. – Przyszedłem, by poinformować Czyniących Sprawiedliwość o pewnym incydencie – powiedział równie cicho. – Poprosiłem o widzenie z tobą, ponieważ doszedłem do wniosku, że nie chciałbyś, bym rozmawiał z innym czarownikiem. – Czyniących Sprawiedliwość nie obchodzi Gniazdo Rozpusty ani to, co się tam dzieje – stwierdził Koltak. – Nawet jeśli zostaje zamordowany człowiek? Koltak zawahał się. Wykonał gwałtowny, pełen złości gest. – Wejdź. Tobie może nie przeszkadza takie publiczne załatwianie spraw, ale my tutaj działamy inaczej.

– Zostanę tu, gdzie jestem – odparł stanowczo Sebastian. Na policzki Koltaka wypłynęły czerwone plamy. – Czego się boisz? Że zamknę cię w tym pokoju i zaprzeczę, że kiedykolwiek tu byłeś? – spytał ze złością. – Obaj wiemy, że gdyby tylko mogło ci to ujść płazem, nie wahałbyś się ani chwili – parsknął Sebastian. – Jakby kogoś obchodziło twoje zniknięcie! – Jedną osobę na pewno tak. – Niewypowiedziane imię – i groźba – zawisło między nimi. Belladonna. – Sądzimy, że kobieta, która została zamordowana, pochodziła z bogatej rodziny. Nosiła szeroką złotą bransoletę. – Żona każdego zamożnego mężczyzny nosi złotą bransoletę – warknął Koltak. – Jak wyglądała? – Nie wiem. Niewiele zostało z jej twarzy. – Koltak zbladł. Sebastian nie potrafił określić, czy z powodu tego, co powiedział, czy też dlatego, że podniósł głos. – Posłuchaj mnie, Koltaku – ciągnął. – Coś wdarło się do Gniazda, coś brutalnego i złego. Kilka dni temu zabiło sukubę, a teraz ludzką kobietę. – Może oczyści Gniazdo z nieprawości i powstrzyma demony od namawiania ludzi do tego, by zrobili coś, co zrujnuje im życie – zasugerował Koltak. – W Gnieździe mieszkają nie tylko demony. Jestem w połowie człowiekiem, zapomniałeś? Wargi Koltaka wykrzywiły się w grymasie wściekłości. – Nie ma w tobie nic ludzkiego! – warknął. Sebastian odwrócił wzrok. Najwyraźniej rany serca nie zabliźniają się do końca. Potem zmusił się do spojrzenia mężczyźnie w oczy. – Masz rację. Jak może być we mnie coś ludzkiego, skoro za matkę miałem sukubę, a za ojca ciebie? – Wynoś się!

Sebastian cofnął się o krok i stanął na progu. – Coś tam jest, Koltaku. I być może poluje nie tylko w Gnieździe Rozpusty. Cóż, zrobiłem, co miałem zrobić. Poinformowałem o sprawie Czyniących Sprawiedliwość. Jeśli zlekceważysz tę informację tylko dlatego, że to ja ci ją przyniosłem, krew następnej ofiary zbruka twoje ręce, nie moje. Wyszedł z pokoju, starając się nie odwracać plecami do mężczyzny, którego nasienie powołało go do życia – mężczyzny, który nienawidził go za sam fakt przyjścia na świat. Kiedy drzwi się zamknęły, Sebastian odwrócił się i podążył szybko przez dziedziniec. Z całych sił powstrzymywał się od ruszenia biegiem w kierunku furtki. Musi się wynieść z tego wzgórza, z tego miasta. Tutaj rządzą czarownicy, to oni wydają rozkazy straży. Mogą go uwięzić, zamknąć. Miał wrażenie, że całe wieki minęły, nim dotarł do żelaznej furtki obok Sali Petycji. Kiedy nie chciała się otworzyć, aż zaparło mu dech w piersiach. Był w pułapce. Czy Koltak go obserwował? Czy to on za pomocą magii czarowników zamknął furtkę do czasu, aż zjawi się straż? Z pewnością uznaliby, że ktoś, kto nie może opuścić dziedzińca, jest niebezpieczny i trzeba go zabrać na przesłuchanie. Albo jeszcze gorzej. Zjawi się sam Koltak i każe strażnikom zaprowadzić go z powrotem do tamtego pokoju. Zamkną okiennice i drzwi – i nikt prócz Koltaka nie będzie wiedział, że Sebastian jest tam uwięziony. Owszem, strażnicy będą wiedzieli, ale nie zainteresuje ich los inkuba, który śmiał wejść do ich miasta. Zamkną go… Uwiężą… Zabiją… Musi się stąd wydostać! Podróżuj bez bagażu, podróżuj bez bagażu, podróżuj bez bagażu.

Sebastian cofnął się o krok od furtki i zamknął oczy. Zwyczajna furtka, dająca się otworzyć tylko od wewnątrz. Prosty zamek, który mógł trochę zardzewieć. Nic więcej. Bez trudu otworzy się pod jego dotykiem. Potem spokojnie wyjdzie z dziedzińca, opuści miasto i wróci do domu. Otworzył oczy i wyciągnął rękę. Pociągnął lekko. Zamek puścił z cichym trzaskiem. Furtka stanęła otworem. Serce waliło mu głośno, ale ruszył w kierunku Tysiąca Schodów swobodnym krokiem, jakby spacerował główną ulicą Gniazda Rozpusty. Kiedy przechodził przez ulicę, obejrzał się – i zobaczył strażników spieszących do Sali Petycji. Nie są mną naprawdę zainteresowani, to tylko ciekawość, pomyślał. Wydłużył krok. Choć bardzo starał się wyglądać normalnie, obawiał się, że zwróci na siebie ich uwagę. Załatwiłem sprawy w tym mieście. Wracam do domu na kolację. Spędzę miły wieczór z przyjaciółmi. Wracam do domu. Do mojego Gniazda. Kiedy w końcu dotarł do schodów, cały trząsł się z powodu opadających emocji. Zatrzymał się na skraju pierwszego stopnia, żeby opanować nerwy – przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe w murach tego miasta. Nic mu nie da ucieczka z Zamku Czarowników, jeśli spadnie ze schodów i wyląduje na dole z połamanymi kośćmi, zupełnie bezbronny. Odetchnął głęboko. Postawił nogę na pierwszym stopniu i ruszył do domu. Koltak obserwował strażników kręcących się przy furtce na dziedziniec. Nie było sensu znów im czegoś sugerować. Nie zastali na miejscu nic, co potwierdziłoby podszepty instynktu czy intuicji, że powinni sprawdzić furtkę koło Sali Petycji. Zresztą nawet gdyby znów im coś zasugerował, Sebastian zyskał już taką przewagę, że z pewnością zdoła bez problemów opuścić

miasto. Koltak cofnął się do pokoju i zamknął drzwi, a potem zdmuchnął świecę. Podszedł do przeciwległej ściany i z wprawą nabytą przez lata mieszkania na Zamku Czarowników dotknął ukrytego zamka tajemnych drzwi. Gdy stanęły otworem, przeszedł przez próg, po czym zatrzymał się i zaczekał, aż się za nim zamkną. Potem ruszył korytarzami używanymi głównie przez służbę. W myślach podziękował temu Przewodnikowi, który sprawił, że dotarł do swoich pokoi, nie wpadając na kogoś, kogo zdziwiłoby, że idzie od strony Sali Petycji i pokojów zatrzymań. Oczywiście czarownicy nie musieliby się długo zastanawiać. Rano i tak wszyscy będą wiedzieli, kto chciał się z nim zobaczyć. Nie stałoby się tak, gdyby zdołał rozwiązać ten problem, ale… Wyjrzał przez okno swojej bawialni, jakby mógł wypatrzeć Sebastiana, nim zniknie z miasta. Po raz kolejny. Jednak okno nie wychodziło na właściwą stronę. Przez trzydzieści lat cierpiał kary za tę drobną niedyskrecję, tę słabość, która kazała mu szukać takiego seksualnego spełnienia, przy którym ludzkie kobiety wydawały się zwykłym naczyniem na męskie nasienie. Wielu czarowników zabawiało się z sukubami. Mnóstwo. Ale ich przygody nie groziły zburzeniem całej struktury władzy, która zapewniała czarownikom ich miejsce w świecie, która robiła z nich Czyniących Sprawiedliwość. Jak może być we mnie coś ludzkiego, skoro za matkę miałem sukubę, a za ojca ciebie? Słowa rzucone w gniewie. Sebastian nie znał prawdy. Nie miał pojęcia, czym w rzeczywistości jest jego istnienie. Tajemnice skrywane skrzętnie na Zamku Czarowników

codziennie od nowa wywlekane były na światło dzienne właśnie dlatego, że ten szczeniak przyszedł na świat. Och, większość mieszczan nie miała pojęcia, czym jest bękart zrodzony ze związku czarownika i sukuby, ale czarownicy zdawali sobie sprawę, że w ten sposób naznaczona została ich prawdziwa natura. Nie do końca ludzka natura. To był dowód na to, że moc wpływania na umysły innych, właściwa czarownikom, wyrastała z tych samych korzeni, co uwodzicielska siła inkubów i sukub, za pomocą której wabili swoje ofiary. Zapłaciliśmy za nasze tajemnice. Płacimy za nie codziennie, utrzymując porządek, pilnując sprawiedliwości. Zapłaciliśmy. Jednak dziś wieczorem objawiła się rzecz, której Koltak obawiał się najbardziej: stało się jasne, że Sebastian jest nie tylko inkubem, ale posiada w pewnym zakresie moc właściwą czarownikom. Inaczej nie otworzyłby tej furtki, nie zdołałby tak szybko wyzwolić się spod jego sugestii i zniknąć przed przybyciem straży. Jeśli inni czarownicy zorientują się, że Sebastian posiada moc równą mocy Czyniących Sprawiedliwość, wszystko to, co on, Koltak, uczynił przez ostatnie trzydzieści lat, by odpracować swój błąd i okazać się godnym upragnionego stanowiska, pójdzie na marne. Może zrobić tylko jedno: musi wyeliminować Sebastiana z gry raz na zawsze. Sebastian był zaledwie o rzut kamieniem od południowej bramy miasta, kiedy usłyszał, jak dzwon wybija północ. Była to godzina, o której zamykano bramy, i odtąd aż do świtu nikt nie mógł opuścić miasta ani do niego wejść. Z ulgą skierował się na wschód, na przełaj przez łąki. Oczywiście fakt ten nie miał znaczenia, jeśli Koltak polecił straży ścigać go dalej pieszo albo konno. Jednak samo zejście z

drogi wystarczyło, by poczuł, że ma szansę opuścić ten krajobraz, nim jego ojciec znajdzie sposób, by go zatrzymać. Poza tym, jeśli chciałby trzymać się drogi, będzie musiał wracać tym samym mostem, którym tu przybył. A przecież powinny być też inne mosty. Może nie zaprowadzą go bezpośrednio do Gniazda Rozpusty, ale przynajmniej zabiorą go z tego krajobrazu, a to było dla niego teraz najważniejsze. Tyle że… Kto jeszcze zginie, jeśli jego powrót się opóźni? Musi jak najszybciej wrócić do Gniazda! Oddalił się już znacznie od miasta, kiedy chmury zakryły księżyc. Zamarł w bezruchu. Ziemia pod jego nogami znów stała się miękka i dziwna, jakby pełna ukrytych pułapek. Sebastian skarcił się w myślach. To głupota. Spędził ostatnie piętnaście lat w krajobrazie, w którym nigdy nie wschodzi słońce. Przywykł do podróżowania nocą. Jednak to było coś innego. Znał zagrożenia mrocznych krajobrazów, które nazywał domem. A tutaj… tutaj coś było nie tak. Przeszedł go dreszcz, a na skórę wystąpiły krople potu, jakby to tajemnicze „coś” wywołało w nim chorobę. Usiłował otrząsnąć się z tego wrażenia. Nasłuchiwał przez chwilę, ale do jego uszu docierał jedynie szum wody. Kierując się słuchem, dotarł do strumienia. Był na tyle wąski, że można go było przeskoczyć, niemniej przerzucono nad nim dwie nierówne deski. Ponieważ nie sprawiały wrażenia dostatecznie mocnych, by utrzymać choćby najmniejszy wóz, mógł istnieć tylko jeden powód, dla którego tu były. To mostowy przerzucił je przez strumień i za pomocą swej szczególnej magii stworzył połączenie między krajobrazami. Sebastian przyjrzał się deskom. Z całą pewnością miał przed sobą most rezonujący. Tylko na takie można było natrafić

przypadkiem. A to oznaczało, że jeśli przejdzie nim na drugą stronę, może znaleźć się dosłownie wszędzie. Po prostu przejdź i już, pomyślał. Założył kciuki za paski plecaka i poprawił go. Nie może przecież cię przenieść w miejsce, którego nie masz w sercu. Czy nie tego uczy się każde dziecko? Trafia się zawsze w miejsce, na które się zasługuje. Czy nie to powtarzał zawsze Koltak, kiedy ściągał cię z powrotem do tego po trzykroć przeklętego miasta? Ale Nadia mówiła, że życie to podróż, a krajobrazy stanowią jej odbicie. Że nawet kiedy dzieje się coś złego, w końcu znajdziesz się tam, gdzie chce się znaleźć twoje serce. Obejrzał się na Miasto Czarowników. To, że się urodził, a sukuba, która go powiła, oddała go ojcu, zamiast porzucić gdzieś na pewną śmierć, nie powodowało, że zasługiwał na zamknięcie w tych murach. Nie zasługiwał na okrucieństwa i ból, które spotkały go w dzieciństwie. Gdyby jednak to nie one go ukształtowały, czy poznałby Nadię, Lee i Gloriannę? Czy skończyłby w Gnieździe Rozpusty, jedynym miejscu, do którego naprawdę należał? Pokręcił głową. Znów te bezużyteczne rozważania. Niepotrzebne roztkliwianie się nad sobą. Po chwili ponownie ogarnął go niepokój. Przypomniał mu się piasek, który poczuł pod nogami w tamtej alejce zamiast twardej ziemi. Zadrżał. Z każdą mijającą sekundą rosło w nim przekonanie, że jeśli nie przejdzie przez ten most zaraz, w tej chwili, nigdy więcej nie ujrzy znajomego krajobrazu. – Opiekunowie Światła, Przewodnicy Serca, proszę, wysłuchajcie mnie – szepnął, stawiając niepewnie stopę na deskach. – Muszę wrócić do Gniazda Rozpusty. Muszę wrócić do Gniazda Rozpusty. Nabrał głęboko powietrza i przebiegł przez most.

Noc. Otwarta przestrzeń. Nic charakterystycznego. Nic, co powiedziałoby mu, gdzie się znajduje – czy choćby potwierdzało, że przeszedł do innego krajobrazu. Odejdź od tego mostu… Jednak jego ciało samo ruszyło do przodu, nim zdążył podjąć decyzję co do kierunku. Być może dlatego, że istniał tylko jeden właściwy kierunek: jak najdalej stąd. Przybrało swoją płaską, falistą formę, unosząc się pod powierzchnią ziemi równie łatwo jak pod wodą. Zdążało w stronę wzgórza. Odnalazło właśnie Mrocznych – tych, którzy otworzyli Mrok w sercach ludzi i zmusili świat, by zrodził z siebie To. Po chwili zwolniło, zatoczyło koło i wróciło do strugi wody, która była zbyt mało znacząca, by utrzymać stworzenia, które kontrolowało. Przez chwilę, kiedy przepływało przez wodę, otarło się o coś znajomego. Nic tu nie było, a jednak… Zmieniło kształt części siebie. Ponad ziemię wychynęła macka i uniosła się jak dziwny, groźny chwast. Jej końcówka zaczęła badać otoczenie, wymacała deski, nadal rezonujące sercem, które przeszło nimi w inne miejsce. Z wody wynurzyły się kolejne macki. Wydłużając się, wędrowały po deskach. Tak, poznawało rezonans tego serca. Jedno z tych, które uniemożliwiły przemianę alejki na tych nocnych terenach łowieckich, nazywanych Gniazdem Rozpusty. Koniec macki dotarł na drugi brzeg i przylgnął do ziemi, by poczuć rezonans tego krajobrazu. Ach! Rozpoznało to miejsce. Polowało ostatnio w tym nocnym krajobrazie. Stworzenia, które tu żyły, stanowiły prawdziwą ucztę. Choć nie tak wspaniałą jak ludzie. Nic nie smakowało tak jak ludzie.

Przesłało przez mackę swoją moc. Pulsowała na jej czubku, który zanurzył się w ziemię. Świat walczył, by oprzeć się jego mrocznemu rezonansowi. Poczuło zaskoczenie i naparło nieco mocniej, próbując podrażnić mroczne prądy przepływające przez ten krajobraz. Potem cofnęło się, zaniepokojone, niemal przestraszone. W mrocznych prądach wyczuło silny rezonans. Dużo silniejszy niż wszystko, na co natrafiło w siedlisku wrogów. Wrogów, przez których tyle czasu pozostawało w zamknięciu. Spróbowało jeszcze raz, wpychając mackę w ziemię koło desek. Tylko odrobina Mroku, nalegało. Zmiana, której w nocnym krajobrazie nikt nie zauważy. Coś, co będzie strzegło tego miejsca przed niebezpiecznymi sercami. Efemera zawahała się, a potem świat oddał mały krąg ziemi w pobliżu mostu – który od tej chwili będzie kształtować zgodnie ze swoją wolą. Być może tak będzie najlepiej. Małą kotwicę trudniej wykryć, a wystarczy zapewnić dostęp do tego krajobrazu. Starannie kryjąc radość, że oszukało Efemerę i skłoniło ją do oddania części siebie, ukształtowało okrąg i stworzyło punkt dostępowy do jednego z własnych krajobrazów. Cofnęło mackę. Ziemia poruszyła się nieco, odsłaniając drzwi z patyków, pokryte darnią – dość duże, by przeszedł przez nie dorosły mężczyzna. Z drzwi wynurzyły się dwie masywne nogi. Badały ziemię wokół nory. Zadowolone, że ma dostęp do tego krajobrazu, cofnęło macki z desek, po czym wciągnęło je w siebie. Potem odwróciło się i ruszyło ku wzgórzu i umysłom, które tak dobrze rezonowały z jego własnym. Czas wślizgnąć się w cieniste miejsce między czuwaniem a snem. Kiedy Mroczni będą już wiedzieli, że wróciło, dużo łatwiej będzie odzyskać

świat. Sebastian, zmęczony i spragniony, wspiął się na kolejne niskie wzgórze. Nadal nie wiedział, gdzie jest. Odkąd przeszedł przez most, widział wyłącznie ten sam wiejski pejzaż. Na szczęście mijane drzewa wyglądały znajomo, więc istniała szansa, że znalazł się w krajobrazie, który ma jakieś połączenie z Gniazdem Rozpusty. Kiedy schodził w dół zbocza, wyszedł mu na spotkanie czarny koń i zastrzygł uszami z ciekawością. Sebastian od razu poznał, z czym ma do czynienia. Koń wodny, piękne stworzenie, niemniej bardzo niebezpieczne. Jego widok potwierdzał, że Sebastian trafił do mrocznego krajobrazu graniczącego z Gniazdem. Niestety, wskazywał również, że ma przed sobą długą drogę do domu. Szedł dalej, mając pełną świadomość, że może wpaść w sidła magii demonów równie łatwo jak człowiek. Koń wodny nagle podbiegł kawałek, blokując mu drogę. Rozdął chrapy, jakby chciał nasycić się zapachem Sebastiana, ale obawiał się podejść zbyt blisko jego rąk. U takiego demona było to dziwne zachowanie. Zwykle konie wodne skłaniały ludzi, by wsiedli im na grzbiet, a wtedy zabierały ich na ostatnią przejażdżkę życia. Sebastian powoli uniósł rękę. Koń wyciągnął szyję, zbliżając chrapy na tyle, by powąchać jego dłoń. Potem cofnął się, potrząsnął głową i ruszył w stronę pobliskiej wody. Nie ruszał się z miejsca i koń po chwili wrócił, jakby po niego. – Wiem, kim jesteś – powiedział Sebastian. – Nie zbliżę się do wody z kimś takim jak ty. Koń gwałtownie potrząsnął głową i tupnął kopytem. – Nie – powtórzył Sebastian. Rozległo się rżenie – dziwnie smutne, niemal błagalne.

Nie bardzo wiedząc, jak rozumieć zachowanie demona, Sebastian rzucił okiem w stronę wody – i poczuł paskudną pewność, że już wie, co chce mu pokazać koń. Ruszył na przełaj, nieświadomy, że jego ręka spoczywa już na szyi demona. Zatrzymali się na brzegu dużego stawu obok szczątków czegoś ciemnego i wzdętego. Sebastian chciał podejść bliżej, ale nie mógł. Koń wodny użył swej szczególnej magii, by przytrzymać jego rękę na swojej szyi, nie pozwalając mu zbliżyć się bardziej. Tak naprawdę wcale nie miał ochoty się zbliżyć. Miał przed sobą staw, zapewne zasilany małymi strumykami, a w tym krajobrazie zdecydowanie należało obawiać się koni wodnych i wody. Coś tutaj nie tylko zabiło konia wyrwało mu również duże kawałki ciała. I zapewne go pożarło. Demon z drżeniem cofnął się od stawu, znów pociągając za sobą Sebastiana. W zasadzie nie miał powodu żałować śmierci tego konia. W końcu topiły one każdego, kto był na tyle głupi, by wsiąść na ich grzbiet. Ale to, w jaki sposób coś pożarło to ciało… Ilu drapieżników znajdowało drogę do mrocznych krajobrazów? I skąd pochodzili? – Ja… – Sebastian odchrząknął. – Muszę wrócić do Gniazda Rozpusty. Muszę o tym powiedzieć innym. – Próbował odejść, ale koń nadal za pomocą magii przytrzymywał jego rękę. Potem odwrócił głowę, przyjrzał mu się i puścił. Kiedy jednak Sebastian ruszył przed siebie, koń znów zablokował mu przejście. – Czego ty chcesz? – spytał niecierpliwie. Był zmęczony, głodny, sfrustrowany i przestraszony. Bardzo przestraszony. I nie miał najmniejszej ochoty na gierki innego demona. Koń ponownie zarzucił głową, po czym po kolei podniósł kopyta. Cztery nogi, które nie były zmęczone. Cztery nogi, które

potrafiły biec szybciej niż dwie Sebastiana. – Proponujesz mi przejażdżkę? – spytał Sebastian. – Koń kiwnął głową. – Żadnych sztuczek? Żadnego galopu na głębiny, żeby mnie utopić? – Koń potrząsnął łbem. – Dlaczego? – Znał odpowiedź, nim jeszcze demon odwrócił głowę i spojrzał na staw. One też się boją. Sebastian nie przywykł do jazdy na oklep, więc wdrapał się na grzbiet demona z trudem i niezgrabnie. Koń nie przejął się tym jednak, tylko za pomocą magii chwycił jego nogi. Cóż, przejażdżka na takim wierzchowcu miała przynajmniej jedną zaletę: póki sam nie puści swojej zdobyczy, nie sposób z niego spaść. Ruszyli galopem na przełaj, przeskakując przez małe strumyki, aż Sebastian zobaczył ułożony z kamieni kopiec. Kiedy go mijali, poczuł nagłe szarpnięcie, które oznaczało, że przebyli właśnie limes i znaleźli się w innym krajobrazie. Granice i limesy – tak nazywała je Glorianna. Granice oddzielały krajobrazy jednego rodzaju od innych – albo krajobrazy kontrolowane przez jedną krajobrazczynię od tych kontrolowanych przez inne – i można je było przekroczyć tylko za pomocą mostu. Limesy wskazywały miejsca, gdzie łączyły się podobne krajobrazy, należące do jednej krajobrazczyni, bez względu na to, jak duża fizyczna odległość w istocie je dzieliła. Tak właśnie działała Efemera. Czasami nie można było dostać się do sąsiedniej wioski, jeśli nie rezonowało się z tym konkretnym krajobrazem, ale można było przejść przez limes i spacerować po wiosce w zupełnie innej części świata. Kilka minut później jechali skrajem urwiska, które Sebastian rozpoznawał – poznał też leżące w dole jezioro. Wyczuł wahanie konia wodnego, który bez wątpienia odczuwał pokusę skoczenia w głębiny wraz ze swym jeźdźcem. Jednak

zamiast zbiec z urwiska, demon trzymał się drogi, a wkrótce zwolnił i zatrzymał się przed drzwiami domku Sebastiana. Nadal słyszeli chlupot wody obmywającej piasek i kamienie na brzegu jeziora. Koń wodny westchnął i z ciężkim sercem puścił swego jeźdźca. Sebastian ześlizgnął się z jego grzbietu, wdzięczny za pomoc, choć nadal pełen nieufności. Podziękował, obszedł demona i położył rękę na klamce frontowych drzwi. Koń przyglądał mu się przez chwilę, a potem odwrócił się i ruszył w swoją stronę. Sebastian zamierzał rzucić plecak i ruszyć do Gniazda, ale delikatny zapach kobiety kazał mu sprawdzić wszystkie pokoje. Wiadomość od Glorianny znalazł obok torby z kawą. Sebastianie, muszę zająć się czymś w innym krajobrazie. Potem wrócę. Musimy porozmawiać. Uważaj na siebie. Bez podpisu. Glorianna nigdy się nie podpisywała, nawet inicjałem. Ponieważ widywał ją teraz rzadziej, te niepodpisane wiadomości sprawiały, że wydawała się mniej rzeczywista. Zważywszy na opinię, jaką mieli o niej czarownicy i inne krajobrazczynie, być może taki właśnie był jej zamiar. Ale – na światło dnia! – ta wiadomość oznaczała, że ona tu była. Gdyby zaczekał kilka godzin z wyjazdem do Miasta Czarowników, mógłby porozmawiać z nią zamiast z Koltakiem. Sebastiana przeszedł dreszcz. Dotknął czoła wierzchem dłoni. Czyżby naprawdę był chory? Z pewnością nie czuł się dobrze, ale może to efekt nawału wspomnień wywołanych pobytem w Mieście Czarowników – choć tak bardzo starał się ich nie przywoływać.

Wsiadł na rower Filona i pojechał do Gniazda. Po drodze zastanawiał się, ile czasu go nie było. Czy w dziennych krajobrazach zapadał kolejny wieczór, czy może właśnie wschodziło słońce? W Gnieździe Rozpusty nie miało to znaczenia – tu nie było wschodów i zachodów słońca. Przyznaj się. Jesteś rozczarowany, że nie widziałeś słońca. Między innymi z powodu słońca zgodziłeś się pojechać do miasta. Żeby zobaczyć świat w świetle dnia. Żeby poczuć ciepłe promienie na twarzy. Ale tak się nie stało. Od lat nie widziałeś światła słonecznego. Ale w końcu inkub to kochanek, którego kobiety pragną spotykać tylko w ciemności. Nadal czuł niepokój. Starał się ignorować rosnące pragnienie łowów – silniejsze niż przez wiele ostatnich tygodni. Kiedy dotarł do knajpki Filona, odprowadził rower do szopy i poszedł do ogródka, gdzie przy jednym ze stolików siedział Kpiarz. Ponieważ wiele miejsc bliżej ulicy było wolnych, najwyraźniej jego kompan celowo unikał dziś flirtów. Swoją drogą, było to zupełnie do niego niepodobne. – Nie polujesz? – spytał Sebastian, siadając. Kpiarz obdarzył go marną imitacją swego zwykle zadziornego uśmiechu. – Nie mam ochoty. – Uniósł na wpół opróżniony kufel piwa i wskazał palcem Sebastiana. Kilka chwil później do stolika podszedł Filon z zastawioną tacą. Postawił na stole dwa kufle, miseczkę z rozpuszczonym serem i koszyk Fallicznych Delicji. – Wlewa w siebie piwo od kilku godzin – mruknął do Sebastiana, nie patrząc na Kpiarza. – Zmuś go, żeby coś zjadł, nim tak się spije, że nie będzie w stanie uskutecznić nawet małego macanka. Kpiarz parsknął.

– Jakbym w ogóle miał na to ochotę! Sebastian, który sięgał właśnie po kufel, zamarł na moment. Kpiarz nie miał ochoty? Ten Kpiarz nie miał ochoty? – Co się stało? – spytał, przenosząc wzrok z Filona na Kpiarza i z powrotem. Filon wytarł ręce w fartuch i wbił oczy w blat stołu. – Nie powiedziałeś mu? – Dopiero przyszedł, nie zauważyłeś? – warknął Kpiarz. – Nie miał nawet czasu napić się piwa i spłukać z gardła smaku Miasta Czarowników. – Co się stało? – powtórzył Sebastian. Ktoś zawołał Filona do innego stolika i mężczyzna odszedł pospiesznie. Kpiarz wybrał sobie bułeczkę w kształcie penisa, zanurzył ją w roztopionym serze i ugryzł. Pogryzł starannie i przełknął. Sebastian również wyjął z koszyka Falliczną Delicję i zanurzył w serze. Pierwszy kęs przypomniał mu z całą siłą, że nie jadł nic, odkąd opuścił Gniazdo Rozpusty. A ponieważ jego kompan wyraźnie nie rwał się do opowiadania o tym, co zaszło na miejscu – ani nie był ciekaw, co zaszło w Mieście Czarowników – skupił się na prostym posiłku. Wreszcie Kpiarz spojrzał w stronę ulicy. – Wolałbym jej nie oglądać. – Glorianny? Sebastian zerknął w tę samą stronę, a serce zabiło mu szybciej. Po czym odwrócił wzrok równie szybko jak Kpiarz, w nadziei, że sukuba, która lustrowała właśnie gości przy stolikach, jest zbyt zajęta swoimi gierkami, by ich zauważyć. – Nie zmartwiłbym się, gdyby zniknęła na dobre. – Nieprawda – powiedział ostro Sebastian. Kpiarz skrzywił się. – Jasne. Tylko że… no wiesz… zaraz tu przylezie i będzie

komentować, że dwóch inkubów pogryza penisy. Sebastian parsknął. – To jest zwykły chleb z serem. Nie od nas zależy, w jakim kształcie Filon piecze bułki. – Jej to powiedz. Wolę się do niej nie zbliżać, pomyślał Sebastian. Ponieważ inkubowie i sukuby zwykle nie rywalizowali o zwierzynę, ci, którzy mieszkali w Gnieździe, dogadywali się ze sobą dość dobrze – a czasami nawet zabawiali się razem, spędzając noc na szalonym seksie. Jednak ta konkretna sukuba… Nie mieszkała w Gnieździe na stałe, ale odwiedzała je dość często, a on, za każdym razem, kiedy ją spotykał, czuł się skrępowany. Była bystrzejsza, mroczniejsza, bardziej drapieżna niż mieszkańcy Gniazda, a zabawiała się ze swymi zdobyczami tak złośliwie, że dla innych demonów było jasne, iż celowo obdziera seks z wszelkiej intymności i stara się uzależnić od siebie ofiarę, doprowadzając ją do rozpaczy. Równie wielką złośliwość okazywała, kiedy próbowała skłonić do zabawy inkuba. Obaj odetchnęli z ulgą, kiedy odeszła. Sebastian przełamał ostatnią bułkę na pół i ściągnął nią ze ścianek miseczki resztę sera. Jeden kawałek podał Kpiarzowi, a drugi zjadł sam. Czuł się syty, a jednak nadal dręczył go głód. Oparł się wygodnie na krześle. – Więc jesteś gotów powiedzieć mi wreszcie, co się tu stało? Kpiarz uniósł kufel, po czym odstawił go, nie pijąc. – Alejka się zmieniła. – Jak to „alejka się zmieniła”? – Została zmieniona – uściślił Kpiarz, wyraźnie zaniepokojony. Urwał, walcząc z silnymi emocjami. – Uznaliśmy, że powinniśmy zabrać… szczątki. Nie mogliśmy ich

tak zostawić, żeby wabiły inne drapieżniki, prawda? Ale ciała nie było. Zamiast niego rosną tam jakieś rośliny. Na środku alejki, dokładnie tam, gdzie wcześniej leżało ciało, rozumiesz? Spojrzał mu w oczy, ale Sebastian odwrócił wzrok. – Belladonna tu była – powiedział niechętnie. – Więc to ona… – Nie. Ona nie sprowadziłaby tu zabójcy. Zapewne zmieniła alejkę, ale nic poza tym. Chociaż nie mam pojęcia, po co sprowadziła tam rośliny. – Myli tropy? Sebastian zaklął. – Kpiarzu, ile razy mam ci to powtarzać? Ja ją znam. – Znasz dziewczynkę, którą kiedyś była – odparł Kpiarz. – Ale czy znasz krajobrazczynię, którą się stała? – Nie, ale Sebastian nie chciał tego przyznać. Przed nikim. Ponieważ musiał wierzyć, że Glorianna jest nadal taka jak dziewczynka, którą znał. Kpiarz zawahał się. – Może powinieneś zanocować dziś w burdelu, zamiast wracać do domu? Sebastian omal nie odwarknął, że inkuba nie stać na strach przed Mrokiem, ale nagle przyszło mu do głowy, że tak naprawdę to Kpiarz się boi – boi się być teraz sam i boi się, że ktoś, kogo do siebie zaprosi, da mu więcej, niż w tej chwili pragnie. – Nie, wracam do siebie – powiedział i spojrzał sugestywnie na towarzysza. – Mam tylko jedno łóżko, ale kanapa jest dość wygodna. – Zapraszasz mnie? – spytał Kpiarz z nutą nadziei w głosie. Sebastian wzruszył ramionami. Nie chciał zgrywać się na strachajłę, ale tym bardziej nie zamierzał obrazić przyjaciela, wytykając mu jego lęk. Poza tym Glorianna napisała, że wróci, i chciał być u siebie, żeby mogła łatwo go znaleźć.

– Kanapa – prychnął Kpiarz. – No ale masz kawę, więc układ stoi. Dotrzymam ci towarzystwa. Zapłać Filonowi, a ja spróbuję namówić demonocykla na kolejną przejażdżkę. Kpiarz oddalił się, a po chwili Filon przyszedł zebrać naczynia. – No i? – spytał cicho, choć przy sąsiednich stolikach nikt nie siedział. – Co zaszło w Mieście Czarowników? Uzyskałeś audiencję? – Nie dostaniemy pomocy od Czyniących Sprawiedliwość – odparł Sebastian. – Nie obchodzi ich, co się dzieje w Gnieździe. Filon westchnął. – Czyli zostaliśmy sami. Belladonna nam pomoże, pomyślał Sebastian, choć wątpił, żeby ktokolwiek w Gnieździe uznał tę myśl za pocieszającą. – Tak, zostaliśmy sami – potwierdził. Wyciągnęło się na całą długość pod miejscem, gdzie mieszkali Mroczni. Na powierzchni ziemi wyły ostrzegawczo psy, ale ludzie uciszali je lub ignorowali. Wszystkie zwierzęta stały się bardziej czujne i niespokojne, ich proste umysły rozumiały, że pojawił się myśliwy. Ale najlepsza zdobycz ignorowała podszepty instynktu. Ludzie wierzyli, że są silniejsi i lepsi od pozostałych. Wysunęło tysiąc umysłowych macek i posłało je w półmrok pomiędzy jawą a snem – w miejsce, które ujawniało nadzieje i obawy serca. Czuwający umysł tłumił tak wiele pragnień. Śniący umysł ubierał obawy w symbole. Ale tutaj, w półmroku, serce nie mogło nic ukryć, nie mogło niczemu zaprzeczyć. Tutaj, w półmroku, czekała na To prawdziwa uczta. Ona dziwnie się zachowuje, a moje interesy zależą od pieniędzy jej rodziny. Czyżby odkryła, że mam kochankę?

Włożyłem te monety do skarbonki. Włożyłem! Ale oni pomyślą, że jestem złodziejem, i odeślą mnie do innego krajobrazu. Może nawet do mrocznego. To karmiło się strachem, objadało się, czego nie mogło czynić od bardzo dawna, odkąd przegrało walkę o władzę nad światem. Tak, szeptało. Masz rację, że się tego obawiasz. To się stanie, to już się dzieje. Kiedy wreszcie się nasyciło, wycofało swoje macki. Znalazło Mrocznych. Coś jednak pobudziło dawne wspomnienia, ułożyło je inaczej. Więc odwróciło się, zamierzając opuścić miasto, zadowolone, że wie, gdzie znaleźć Mrocznych, a oni nie mają pojęcia, gdzie To przebywa. Nagle wyczuło jakiś umysł, przechodzący w półmrok z niespokojnego snu. Zwabione jego silnymi emocjami, wyciągnęło mackę i wślizgnęło się do niego. Tak, szeptało. Tak, masz wszelkie podstawy do obaw, do nienawiści. Tak. Jednak umysł budził się zbyt szybko. Była w nim siła. I moc, która rozpoznałaby intruza. Opuściło miasto, wyglądało jak falujący cień, kiedy wędrowało pod krajobrazem. Ostatni umysł, którego dotknęło, był zaskakujący. Tak wiele strachu, tak wiele nienawiści, tak wiele pogardy. Jednak To nie rozumiało słowa, które było źródłem tych wspaniałych uczuć. Sebastian. Sebastian, dziwnie skrępowany, rzucił na kanapę koc i poduszkę. To idiotyczne, że tak się czuje. Lee wiele razy sypiał na tej kanapie, kiedy przyjeżdżał z wizytą. Ale Lee był człowiekiem, a Kpiarz nie.

– Potrzebujesz czegoś jeszcze? – spytał. – Nie – odparł Kpiarz, ściągając buty. – To śpij dobrze. – Sebastian ruszył do sypialni. – Przyjemnych snów – powiedział cicho Kpiarz do jego pleców. Sebastian odwrócił się i spojrzał na inkuba, na którego twarzy malowało się aż za wielkie zrozumienie. – Roztaczasz wokół siebie… aurę… kiedy za długo powstrzymujesz się od polowania. Wiem, że musisz zaspokoić głód, ale… Po prostu uważaj, dobrze? Nie wiedząc, co odpowiedzieć, Sebastian kiwnął głową i zamknął za sobą drzwi sypialni. Czy dla wszystkich to było takie oczywiste? A może tylko Kpiarz, który sam był inkubem, potrafił zauważyć oznaki ostrego głodu? Sebastian rozebrał się i rzucił ubranie na krzesło. Później się nim zajmie. Położył się do łóżka, zgasił lampę naftową stojącą na stoliku i przykrył się do pasa prześcieradłem. Leżąc w ciemności, czuł miarowe uderzenia serca. Powoli uwalniał moc, która czyniła z inkubów to, czym byli. Pozwolił, by jego umysł dryfował w poszukiwaniu umysłu kobiety, która tęskni za kochankiem. Tym razem nie będzie wpływał na scenariusz. Niech sama ustali warunki. W półmroku jawy snu stanie się twarzą i głosem jej wyśnionego kochanka, jego dotykiem. Będzie ją podniecał, aż osiągnie spełnienie. I sam będzie karmił się jej podnieceniem, jej orgazmem, aż głód, który w sobie nosi, zelżeje. Nie zrobi jej krzywdy. Nigdy nie polował, żeby krzywdzić, ale emocje, jakie wywoływał w kobiecie, były mu równie niezbędne do życia jak jedzenie, woda czy powietrze. Proszę. Skupił się na kobiecej myśli, która rezonowała z jego

sercem, i spróbował wzmocnić połączenie między umysłami. Nie chciałam, żeby tak się stało. Nie zachęcałam go, żeby chciał ode mnie… tych lubieżnych rzeczy! Nie zrobiłam tego! Ciii, szepnął uspokajająco Sebastian. Już wszystko dobrze. Dlaczego nikt mnie nie może pokochać? Ja mogę. Ja cię pokocham. Krajobrazczynie wyślą mnie w złe miejsce. Chcę tylko… Czego? Powiedz mi, czego chcesz? Chcę być bezpieczna. Chcę być kochana. Chcę być gdzieś, gdzie nie będę musiała przez cały czas się bać. Zawahał się. To nie była kobieta tęskniąca za rozkoszą. Na światło dnia! Dlaczego jego moc skierowała go do niej, skoro nie zaspokoi jego głodu? Proszę. Przez połączenie między ich umysłami popłynęło coś ciepłego i słodkiego. Coś, co żyło w niej, pragnęło rozkwitnąć. Coś nieuchwytnego i tak uwodzicielskiego, że Sebastianowi zaparło dech w piersiach. Przyjdź do mnie, poprosił. Przyjdź do mnie. Ja… Połączenie zerwało się. Sebastian, spocony i sfrustrowany, okiełznał swoją moc. Co się stało? I dlaczego? Nie miał pojęcia, kim ona była ani gdzie przebywała. Nie potrafił jej ponownie odnaleźć. Ale dlaczego miałby szukać tej stroskanej kobiety? To coś ciepłego i słodkiego, co w sobie miała, było takie uwodzicielskie. Miał wrażenie, że wreszcie dano mu zakosztować czegoś, czego szukał – czego pragnął – od tylu lat. Usiadł i potarł twarz dłońmi. Czuł się wyczerpany, ale wiedział, że szybko nie zaśnie. Przyjdź do mnie, pomyślał, pełen bolesnej tęsknoty. Przyjdź

do mnie, ponieważ ja nie wiem, jak cię odnaleźć.

Ocaliliśmy świat kamieniami i zaprawą. I zbudowaliśmy własne więzienie. Nie możemy zostawić tego miejsca bez ochrony. Mroczni Przewodnicy, ci, którzy wykorzystali mroczny aspekt ludzkiego serca, by stworzyć Zjadacza Świata, zniknęli w potrzaskanych krajobrazach Efemery. Nie możemy ryzykować, że znajdą to miejsce i uwolnią zło. Nie możemy ryzykować, że ktoś zburzy ten mur. Zostało nas za mało. Pochodzimy z całej Efemery, przybyliśmy, by pokonać Zjadacza Świata, ale teraz, kiedy świat zmienił się w chaos krajobrazów, nie możemy odnaleźć miejsc, które nazywaliśmy domem. Straciliśmy nadzieję na powrót do dawnego życia i do ukochanych, których zostawiliśmy w domu. Zostaniemy więc i będziemy chronić to miejsce. Będziemy chronić ludzi i powstrzymywać Efemerę na tyle, na ile będziemy w stanie. I będziemy podsycać nadzieję, że pewnego dnia odbudujemy nasz świat. Osłonimy Efemerę przed ludzkim sercem. – Zaginione Archiwa

ROZDZIAŁ 5 Poruszało się pod powierzchnią piasku, ale tylko ci, w których żyłach płynęła magia, potrafiliby zauważyć pofalowany cień tworzący się na powierzchni. Pozostawiało po sobie uwodzicielską zachętę, by poddać się ciemnym uczuciom, które zwykle skrywane są głęboko w zakamarkach serca. Wszystkie stworzenia reagowały na Mrok i Światło, ale ludzie, z ich sprawnymi umysłami, byli najlepszą zdobyczą. To istniało, by żywić się nimi. Właśnie chęć łowów sprowadziła To z powrotem do tej części krajobrazu kościolubów, którą zakotwiczyło w miejscu nazywanym Gniazdem Rozpusty. Krajobraz był pełen Mroku, owszem, ale miał też w sobie Światło – dlatego To pożądało tego miejsca, choć równocześnie się go bało. Gniazdo wypełniał ten sam rezonans, który sprawił, że Efemera oddała miejsce jedynie na niewielką kotwicę w tamtym ciemnym, należącym do demonów krajobrazie. To się zmieni. Tutejsi inkubowie i sukuby zdegenerowali się, stali się słabi, skażeni przez ludzkie zdobycze. Ale To miało w swoich krajobrazach demony czystej krwi, silne i bezwzględne, nadal należące do Mroku. Kiedy dotrą do Gniazda i zaczną polować, ich obecność zmieni rezonans tego miejsca, przytłumi Światło. Kiedy uniosło się ku powierzchni, jego wielkie cielsko skurczyło się, ewoluowało. Po chwili na rdzawym piasku stanął przystojny, elegancko ubrany mężczyzna. Jego wściekły okrzyk, tak mroczny i pierwotny, przegonił nawet kościoluby. Tam gdzie powinna znajdować się alejka, nie było nic prócz kamieni. Wielkie bloki skalne tarasowały drogę. Nawet gdyby To wspięło się na nie, wiedziało, że nie znajdzie za nimi

nic prócz kolejnych kamieni. Kiedy zaczęło walić pięściami w głazy, znowu wyczuło w sercu tego dziwnego krajobrazu ten potężny rezonans. Dysząc ciężko, oparło zakrwawione, podrapane ręce na kamieniach, próbując stłumić strach, który się w nim zalągł. Istoty nazywane krajobrazczyniami były tak zdegenerowane, że nie stanowiły już zagrożenia. Były zaledwie marną barierą na drodze do zmienienia całej Efemery w krajobrazy nocy, pełne koszmarów ukształtowanych przez najskrytsze lęki serca. Jednak ta, która dotknęła tego miejsca… Prawdziwy wróg nadal tu był. Gdzieś blisko. To wróciło do swojej naturalnej formy i popłynęło pod piaskiem do sterty kości, które były jego kotwicą w legowisku krajobrazczyń i mostowych. Jego ciało zaczęło się kurczyć i wysunęło się osiem nóg. Przednie kończyny uniosły kości, które służyły za zapadnię prowadzącą do szkoły. Minęło piętnaście lat, odkąd szła tą ścieżką do najstarszego ogrodu szkoły, ale wciąż pamiętała te uczucia – wściekłość, zawiść, gorzką rozpacz, która zdawała się sączyć spod kamiennych płyt pod jej nogami. Uczucia, których obecności nie były świadome ani nauczycielki, ani pozostałe uczennice. Teraz były one nieco inne, stłumione, jakby mniej skondensowane. Jednak nadal równie silne. Przypomniała sobie ostrzeżenie matki. Szkoła to będzie ekscytujący okres w twoim życiu, Glorianno. Znajdziesz się wśród młodych kobiet, które dysponują mocą podobną do twojej, będą w życiu robić to samo, co ty. Poznasz też młodych mężczyzn, przyuczanych do profesji mostowych. Ale pamiętaj, pomimo mocy, której nauczycie się używać dla dobra Efemery, pod wieloma względami jesteście

jeszcze dziećmi. A dzieci nie zawsze postępują mądrze. Chcą być silne, odważne i dorosłe, jednak nie zawsze chcą wierzyć, że należy naprawdę obawiać się rzeczy, których boją się dorośli, że należy naprawdę zostawić je w spokoju. Tak było, kiedy ja chodziłam do szkoły. I jestem pewna, że twoje koleżanki będą takie same. Musisz pamiętać o tym ostrzeżeniu, Glorianno. – Hej, ty! – rozległo się gdzieś za nią. Zbliżała się do przejścia w murze. Każdy krok ciągnął się w nieskończoność. Nauczycielki zabiorą was do zwieńczonego łukiem przejścia w murze i pokażą wam otoczony murem ogród, do którego prowadzi brama z kutego żelaza. W tym starym ogrodzie znajduje się zwykły kamienny murek. Powiedzą, że nie wolno wam przekraczać tego przejścia, nie wolno wam zbliżać się do zamkniętej bramy. Ale dzieci zawsze chcą udowodnić kolegom, jakie są odważne. Więc twoje koleżanki będą wymykać się nocami i przychodzić do przejścia w murze. Będą prowokować się nawzajem, żeby przebiec przez zatrutą ziemię kolczastych drzew i wzdętych grzybów i dotknąć bramy. Będą chciały w ten sposób udowodnić, że nie boją się tego, co jest zamknięte za tym kamiennym murkiem. Będą cię przezywać, będą nazywać cię tchórzem. Ale pamiętaj, że nie wolno ci przekroczyć tego przejścia w murze, moja córko. Nie wolno ci dotknąć bramy. Nie jesteś do końca… taka jak inne uczennice. Pochodzimy ze starego rodu, którego żeńska linia przechowuje wiele tajemnic. I dla dobra naszego świata muszą one pozostać tajemnicami. Te dzieci, twoje koleżanki… Nie uwierzą w słowa nauczycielek – że to, co jest zamknięte w tym ogrodzie, będzie świadome ich obecności, kiedy staną na ziemi skażonej jego egzystencją. Nie uwierzą, że coś odciętego od świata może naprawdę je wyczuć – albo zrobić im krzywdę. Ale To może je wyczuć, Glorianno, i naprawdę może je skrzywdzić. Te, które idą

tam bez szacunku dla tak potężnego wroga… No cóż… dzieją się z nimi pewne… rzeczy. Zostają połknięte przez świat, gubią się w krajobrazach, zamiast samodzielnie kierować własną życiową podróżą. To zdarza się nawet krajobrazczyniom, nawet mostowym. Gdzieś za sobą znowu usłyszała wołanie. Co zamknięto w tym ogrodzie, mamo? To… Pod jej stopą zakołysał się kamień, przepędzając wspomnienia. Nagle z wręcz bolesną wyrazistością Glorianna ujrzała swoje otoczenie. Popatrzyła w dół, po czym ostrożnie uniosła stopę i cofnęła się o krok. Przestrzeń wokół kamiennych płyt pokrywał rdzawy piasek. – Co tu się dzieje? – szepnęła pod nosem. Za sobą usłyszała kroki. Popatrzyła na ziemię przy przejściu w murze i wzdrygnęła się. Ktoś złapał ją za ramię i obrócił ku sobie. Ujrzała surową twarz mężczyzny w średnim wieku z godłem mostowych na tunice. Gdy przyjrzała mu się uważniej, stwierdziła, że nie jest surowy, ale smutny, zmartwiony. Chyba nawet przestraszony. – Co tu robisz? – spytał. – Do tej części szkoły obowiązuje zakaz wstępu. Powinnaś o tym wiedzieć, krajobrazczyni. Wiedział, że jest krajobrazczynią. Potrafił wyczuć jej moc, tak jak ona wiedziałaby, że jest mostowym, nawet gdyby nie nosił godła. – W murze jest wyłom – odparła. – Posłuchaj mnie uważnie. To wyszło na świat, a krajobrazy, które zostały zapieczętowane murem, zostały uwolnione. – Nonsens – żachnął się mężczyzna. – Ten mur stoi tu od wieków.

– W murze jest wyłom – powtórzyła i pokazała palcem wskazującym na przejście. – Spójrz na ziemię. Gdyby wszystko było tak jak trzeba, to by się nie stało. Mostowy spojrzał we wskazanym kierunku – i zadrżał. Po prawej stronie ścieżki, w cieniu muru, z ziemi wyłaniały się małe grzyby. Po lewej z gnijącego owocu kolczastych drzew wyrastały ciemne siewki. Pokręcił głową. – Czarowni… – Nie są już wystarczająco silni, by utrzymać w zamknięciu rzeczy, które To powołało do życia. – Dopiero teraz Glorianna wyrwała ramię z jego uścisku. – Musisz uprzedzić krajobrazczynie. Niech strzegą powierzonych im miejsc i trzymają je w Świetle, bez względu na to, jak silnie ludzie będą rezonować mrocznymi uczuciami. Musisz powiedzieć mostowym, by zerwali mosty, które stworzyli, i izolowali krajobrazy. To jedyna szansa, by znaleźć… – Co znaleźć? – warknął. – Chcesz szerzyć pogłoski, że mit… – Tego muru nie wzniesiono, żeby uwięzić mit – odwarknęła. Mostowy zamyślił się. Nie był w stanie pojąć, że koszmar, który spowodował, iż pierwsze krajobrazczynie rozbiły świat na kawałki, znów jest na wolności, że może rozwinąć swoją pełną moc i zmienić Efemerę w koszmarny teren łowów. Potem pokręcił głową, a na jego twarzy zagościł upór. – Starczy nam już nerwów z powodu ostatnich incydentów, nie musimy… – Jakich incydentów? – przerwała mu Glorianna. – Zaczęły się trzy tygodnie temu, zaraz po zniknięciu Lukeny.

Zmierzyła go wzrokiem. – Chcesz powiedzieć, że Lukena zniknęła trzy tygodnie temu i do tej pory nikt nie sprawdził tego muru? Mostowy spojrzał na nią tak, jakby dopiero teraz ją dostrzegł. – Gdzie twoje godło, krajobrazczyni? – zapytał. – Powinnaś je nosić, kiedy odwiedzasz szkołę. – W oczach Glorianny musiał pojawić się cień wstydu, mrok starych wspomnień, bo mężczyzna nagle zreflektował się. – Ty jesteś… Uniosła gwałtownie rękę, by go uciszyć. Niebezpiecznie było wypowiadać jej imię w tym miejscu i w tej chwili. – To bez znaczenia, kim jestem. Ostrzeż krajobrazczynie, mostowy, nim będzie za późno. – Co mam im powiedzieć? – Że Zjadacz Świata grasuje po Efemerze. – Coś zafalowało pod ziemią. Coś mrocznego i bardzo drapieżnego. Czy Zjadacz miał w szkole własne legowisko? Na pewno nie trzymał swoich fragmentów świata w tym starym ogrodzie – zbyt duże było prawdopodobieństwo, że krajobrazczynie ponownie ustalą granice, naprawią mur i znów zamkną go w pułapce. Jednak ze względu na naturę Efemery było to jedyne miejsce, które dawało dostęp do wszystkich krajobrazów. Przynajmniej do wszystkich krajobrazów, które były zakotwiczone w ogrodach szkoły. W oczach rozgorączkowanego nagle mężczyzny pojawiły się parszywe uczucia – jego prawdziwa natura nie była w stanie ich do końca stłumić. – Odejdź stąd, oddal się od tego ogrodu – nakazała cicho, ale z naciskiem. – Ostrzeż krajobrazczynie. Kolejna ciemna fala. Tym razem bliżej. Musi się stąd wydostać. Natychmiast! Odwróciła się i odeszła od przejścia, ignorując okrzyki mostowego, który z jakiegoś powodu nie ruszył za nią.

Miała tylko nadzieję, że został tam z własnej woli. Zaklinała na Opiekunów i Przewodników, żeby tylko opuścił ogród i przekazał krajobrazczyniom jej ostrzeżenie. Oczywiście nie uwierzą w nic, co pochodzi od Belladonny. Była zbiegiem, „zagrożeniem” dla krajobrazów, które tworzyły Efemerę. Nie zdziwiłaby się, gdyby uznały, że to ona stoi za tymi „incydentami”. W końcu rozgoryczona krajobrazczyni, która w przedziwny sposób umknęła sprawiedliwości czarowników, musi knuć coś złego. Zapewne chce skrzywdzić wszystkich, którzy zdobyli to, czego jej nie udało się zdobyć – status wśród własnego rodzaju i uznane miejsce na świecie. Potępili ją, ponieważ spięła razem część mrocznych miejsc świata i utworzyła z nich Gniazdo Rozpusty. Czy ktoś z nich w ogóle zdawał sobie sprawę, że zrobiła to samo z najsilniejszymi miejscami Światła? Czy ktoś z nich wiedział, że była krajobrazczynią, której moc rezonowała w Sanktuarium? Znalazła się przy kręgu ułożonym z cegieł w kolorze piasku. W jego centrum stał zegar słoneczny. Krajobrazczynie i czarownicy od lat zastanawiali się, jakim cudem uciekła z zapieczętowanego magią ogrodu. Tu znajdowała się część odpowiedzi na to pytanie. Dziewczęta uczono, że otoczone murem ogrody, które im przydzielano, stanowią ich kotwicę na terenie szkoły. Każde połączenie, jakie tworzyły z jednym z krajobrazów Efemery, kotwiczone było w ich ogrodach, żeby zawsze mogły wrócić do szkoły bez konieczności szukania mostu. Ogrody te były więc kotwicami krajobrazczyń, łączącymi je ze szkołą. Uczennice nigdy nie poddawały w wątpliwość tego dogmatu. Nie robiły tego również nauczycielki, ponieważ kiedyś same były uczennicami. Tymczasem Glorianna wpadła na pomysł stworzenia

drugiej kotwicy pomiędzy ogrodem a szkołą, żeby skrócić sobie drogę na zajęcia i zyskać w ten sposób nieco więcej czasu na pracę. Na tę drugą kotwicę wybrała właśnie zegar słoneczny. Podobał jej się, lubiła ciepło jego kamieni. Dzięki niemu codziennie pamiętała o tym, że Mrok i Światło prowadzą ze sobą odwieczny taniec i tam, gdzie jest jedno z nich, zawsze jest też drugie. Owego dnia, piętnaście lat temu, kiedy odkryła, że w miejscu, w którym powinna znajdować się brama do jej ogrodu, wznosi się mocny kamienny mur, uznała, że to kolejna część „testu”, jaki zapowiedziały jej nauczycielki. Gdyby dały jej wszystkie potrzebne podręczniki, mogłaby siedzieć tam wiele tygodni, nie odkrywszy prawdziwego znaczenia tej ściany. Chcąc zdobyć książki, skorzystała z zegara słonecznego i opuściła ogród w czasie krótszym niż jedno uderzenie serca. Jednak zamiast iść do pokoju po książki, udała się do swojego ogrodu, by spojrzeć na bramę od zewnątrz i sprawdzić, dlaczego zmieniła się w kamień. Chciała odwrócić zmianę, licząc, że w ten sposób zda tę część „testu”. Dopiero kiedy ujrzała pieczęć czarowników, wiszącą na żelaznej bramie, uświadomiła sobie, że mur istniał tylko dla kogoś, kto przebywał wewnątrz ogrodu. A wówczas jej zaufanie do tych, którzy powinni okazać mądrość, podejmując decyzje w sprawie życia innych ludzi, obróciło się w popiół rozwiany przez gwałtowny wiatr gniewu, bólu… i strachu. Tego dnia straciła niewinność i rozpoczęła kolejny etap swej życiowej podróży, która uczyniła ją dokładnie tak niebezpieczną, jak obawiali się czarownicy i nauczycielki. Pokręciła głową. To nie był ani właściwy czas, ani odpowiednie miejsce na mroczne wspomnienia, szczególnie jeśli gdzieś w ogrodach czaił się Zjadacz Świata. Przywabi go

rezonans jej mrocznych myśli, a nie była jeszcze gotowa do walki. Nie wiedziała, czy będzie w stanie go pokonać. Przeszła koło zegara słonecznego, przesuwając po nim palcami i skupiając się na tym, gdzie chciała się znaleźć. Pomiędzy jednym a drugim krokiem ziemia pod jej nogami zmieniła się i kolejny krok Glorianna postawiła już na zarośniętej ścieżce w porzuconym ogrodzie. Poczuła ukłucie bólu. Zatrzymała się i rozejrzała wokół. Ogród powinien być piękny, powinien być zadbany. Powinien być jej. Nie masz na to czasu. Weź to, po co przyszłaś, i odejdź. Zaciskając dłonie w pięści, by powstrzymać chęć uwolnienia nielicznych ocalałych kwiatów od duszącego uścisku chwastów, wyszła na środek ogrodu – tam gdzie znajdowała się mała fontanna, która wyrzucała wodę do otaczającego ją basenu. Tego dnia, kiedy odkryła pieczęć, uciekła do domu. Przybiegła do ogrodu tylko po to, by przejść do krajobrazu należącego do jej matki – gdzie mogła bezpiecznie wypłakać ból i gorycz. – Musisz znaleźć inne miejsce, w którym zakotwiczysz swoje krajobrazy, córko. Musisz zbudować inny ogród w miejscu, którego nie sięgną twoi wrogowie. – Nie ma takiego miejsca! – Jest. Jeśli zechcesz, żeby istniało, ono będzie. Zerwij swoje związki ze szkołą, a ja nauczę cię wszystkiego, co potrafię. – Jestem teraz zbiegiem, mamo. Jeśli mi pomożesz… – Zajrzała w oczy matki, zaskoczona gniewem, jaki w nich znalazła. – Ty też zerwiesz swoje więzy z ogrodem w szkole, prawda? – spytała.

– Posłanie cię do szkoły było koniecznym ryzykiem. Twoja babcia też je podjęła, kiedy przyszedł czas mojego szkolenia. Jednak teraz zagrożenie jest zbyt duże, więc tak, zerwę swoje związki z tym ogrodem. Ale obiecuję ci, Glorianno, że nie stracę niczego, czego nie będę chciała oddać. – Ale, mamo… – Są rzeczy, które muszę ci powiedzieć o naszej rodzinie, ale nie w tej chwili. Jeszcze nie. Po prostu zakotwicz swoje krajobrazy w jakimś innym miejscu. Zrób to szybko. – A co z Lee? Nadia zawahała się. – Kiedy nadejdzie czas, on również będzie musiał iść do szkoły, by uczyć się na mostowego. – Kolejne konieczne ryzyko? – Tak. Będziesz potrzebowała zaufanego mostowego. – Zrzucasz wielki ciężar na barki chłopca. W oczach Nadii pojawił się smutek. – Nie, Glorianno, to nie Lee będzie dźwigał ten ciężar. Potrząsnęła głową, jakby mogła w ten sposób pozbyć się ciężkich, rozpaczliwych myśli. To wpływ Zjadacza Świata. Za mało z niej zostało w tych murach, by mogła walczyć z mrocznymi uczuciami, które Zjadacz wabił na powierzchnię umysłu, by napawać się nimi. Musi stąd odejść. Przykucnęła przy fontannie i przyjrzała się kamieniom leżącym na dnie basenu. W większości były to zwykłe kamienie, bez jakiejkolwiek mocy, ale… Podwinęła rękawy i zanurzyła ręce w wodzie, by znaleźć trzy konkretne – zawierające mosty stworzone dla niej przez Lee. Zrobiła to, o co prosiła ją Nadia. Znalazła bezpieczne,

tajemne miejsce i urządziła inny ogród, który stał się kotwicą łączącą ją z jej krajobrazami. Wróciła tutaj tylko raz, kiedy Lee przebywał w szkole, i zostawiła te trzy kamienie. Bała się o niego, ponieważ posiadał niespotykaną zdolność nakładania jednego krajobrazu na drugi. Gdyby nauczyciele odkryli, że potrafi kontrolować w takim zakresie choćby maleńki skrawek krajobrazu, wydaliby go czarownikom dla „dobra” Efemery. Dlatego umieściła te kamienie w fontannie. Chciała, żeby Lee miał drogę ucieczki, jeśli nauczyciele – lub czarownicy – zwrócą się przeciwko niemu. Wstała i przyjrzała się trzymanym w dłoni kamieniom. Agat był mostem prowadzącym z powrotem do szkoły. Odwróciła się twarzą do muru i cisnęła kamieniem z całej siły przed siebie. Poleciał łukiem, natknął się na opór magii, która utrzymywała prywatność ogrodów, po czym zniknął. Nie wiedziała, gdzie się znalazł. Może spadł po drugiej stronie muru, a może trafił gdzie indziej. Albo nigdzie indziej. Trudno było powiedzieć, jak magia czarowników traktowała przedmioty usiłujące wydostać się z ogrodu. Drugi kamień, czarny marmur poprzetykany czerwonymi żyłkami, był mostem do Gniazda Rozpusty. Włożyła go do kieszeni spodni. Trzeci. Usiłowała zmusić rękę, by wsunęła do kieszeni tę gładką kulkę białego marmuru, ale nie mogła. Coś w niej zadrżało – świadomość, której nie dawało się ubrać w słowa. Uczucie, które pojawiało się za każdym razem, kiedy Efemera powstrzymywała ją od zrobienia czegoś, co kłóciło się z pierwotną wiedzą żyjącą w sercu świata. To była kolejna część odpowiedzi na pytanie, jak uniknęła zamknięcia w ogrodzie. Efemera zainterweniowała, pokazując jej coś, czemu nie mogła się oprzeć.

Pracowała ciężko w ogrodzie, kotwicząc krajobrazy, które z nią rezonowały, nawet te w odległych krainach. Kiedy jej umysł ogarnęła ta obezwładniająca fala Mroku, jej pierwszą myślą było, że zapadła na jakąś chorobę. Wtedy jednak zaczęła słyszeć szepty, usiłujące napełnić ją pustką, próbujące przekonać ją, że ta pustka jest jedyną rzeczą, która przynależy do jej ogrodu. Pustka. Izolacja. Jedzenie, ubrania, schronienie – tak, te rzeczy powinny należeć do jej krajobrazów. Ale nie ludzie. Od nich na zawsze pozostanie już oddzielona. Sama. Na zawsze sama. Tylko na to zasługiwała. Jednak wtedy coś mrocznego i potężnego przebudziło się w niej samej. Coś pierwotnego, co rozpoznało te szepty – i nienawidziło ich. Nim przepływające przez nią prądy Mroku zdążyły nabrać kształtu i objawić się na świecie, ziemia wokół zmieniła się, tworząc idealny okrąg porośnięty trawą i nieznanymi kwiatami – przesycony prądami Światła, które rezonowały tak silnie, że nie mogła się im oprzeć. Szepty ucichły, przestały być ważne, kiedy wkroczyła do tego kręgu i przeszła dalej… …i znalazła pierwsze z wielu miejsc Światła, które wzywały ją, póki nie połączyła ich wszystkich w grupę krajobrazów zwaną Sanktuarium. Została tam dwa dni, ciesząc się samotnością lub towarzystwem, w zależności od tego, czego bardziej potrzebowała, aż prądy Mroku i Światła, które przez nią przepływały, znów odzyskały równowagę. Wówczas wróciła do swojego ogrodu, przynosząc ze sobą ozdobny kamień, by mogła wrócić do tego odległego krajobrazu i nauczyć się więcej od ludzi, którzy opiekowali się Miejscem Światła. A potem, mniej więcej miesiąc później, wykorzystała

kotwicę w zegarze słonecznym, by wrócić do swojego pokoju po resztę książek. Wtedy odkryła zamiar nauczycielek i czarowników. Westchnęła. Czarownikom nie udało się wprawdzie zamknąć jej w maleńkich opuszczonych krajobrazach, ale czasem miała wrażenie, że coś oddziela ją od innych ludzi, nawet kiedy przebywała między nimi. Bardzo często czuła się samotna. Odejdź z tego miejsca, nim wypaczy coś w tobie. Zdołałaś im uciec, ale nadal zalega tu rezonans tego, co chcieli ci uczynić. Wrzuciła z powrotem do fontanny kamyk, który zapewniał przejście do Sanktuarium. Potem zrobiła krok pomiędzy tutaj a tam. Musiała udać się do Aurory i ostrzec Nadię, że Zjadacz Świata znów zaczął grasować po Efemerze. Gregor stał na ścieżce prowadzącej do przejścia w murze. W jego umyśle wciąż buzowała furia. Belladonna odeszła już dawno, a on ciągle chciał za nią biec, chciał rzucić ją na ziemię i wymierzyć pięścią cios prosto w tę piękną twarz, chciał wyrywać garściami te jedwabiste czarne włosy, chciał… chciał… Ohydne stworzenie. Naczynie mocy, która była wynaturzeniem magii zapewniającej ograniczoną stabilność w ich wciąż zmieniającym się świecie. W przeszłości trafiały się już takie jak ona, a czarownicy dla dobra Efemery wypełniali swój obowiązek i pieczętowali je w ich ogrodach. Wznosili wokół nich niemożliwe do sforsowania bariery, pozostawiając tylko taki dostęp do krajobrazów, by mogły znaleźć żywność, ubranie i schronienie. Nie różniło się to od tego, co pierwsze

krajobrazczynie uczyniły, by uwięzić… uwięzić… Ohydne stworzenie. Ohydne, ohydne stworzenie. Jedyna perwersja, która zdołała uciec Czyniącym Sprawiedliwość. Gregor odchrząknął i splunął. Popatrzył na flegmę, która spadła na kamienną płytę, i poczuł mdłości, jakby wypluł coś trującego. To było głupie. Po prostu czuł się zbrukany tym, że jej dotknął, że z nią rozmawiał. Jednak Lukena uważała, że nauczycielki i czarownicy popełnili poważny błąd, rozprawiając się z tą dziewczyną w ten sposób. Że osądzili ją przedwcześnie – nie zapytali, dlaczego piętnastolatka stworzyła coś takiego jak Gniazdo Rozpusty. Minęło piętnaście lat, a oni nadal nie wiedzieli, dlaczego to zrobiła. Ani jak to zrobiła. W murze jest wyłom. To śmieszne. Ten mur będzie stał po wsze czasy. Musi stać po wsze czasy. Ostrzeż krajobrazczynie. To zapewne ona stoi za tymi incydentami – niewyjaśnionymi zmianami w ogrodach niektórych uczennic. Jedna dziewczyna obudziła się rano z krzykiem, przekonana, że jej ciało pokrywają pajęczyny. Twierdziła, że pająki wejdą pod jej skórę i pożrą ją żywcem. Dwaj chłopcy próbowali stworzyć most wiodący do pewnej mrocznej uliczki w pobliskim mieście, żeby napić się piwa, jednak trafili do miejsca tak przerażającego, że gdy zdołali wrócić, ze strachu nie chcieli już tworzyć żadnych mostów. Ale czy to ona stała za zniknięciem dwójki uczniów? Lukena obawiała się jej, a jednak wierzyła, że ma dobre serce. Tyle że sama Lukena też zniknęła… W murze jest wyłom. To zapewne kłamstwo. Przecież kiedy ją zatrzymał, szła ku

przejściu, a nie wracała, więc skąd mogłaby to wiedzieć? A jeśli to jednak prawda…? Gregor niechętnie ruszył w stronę przejścia. Światło dnia bladło z każdym jego krokiem, ale szedł przed siebie. Wzdrygnął się, kiedy przeszedł pod łukiem, drżał, gdy przemierzał porośniętą wzdętymi grzybami i kolczastymi drzewami połać ziemi. Jego serce przyspieszyło na widok rozbitego zamka i otwartej bramy. To niesłychane… Ktoś to zrobił… Ktoś wszedł do ogrodu. Nie chciał otwierać szerzej bramy, więc przecisnął się przez szparę. Spojrzał na zwyczajny kamienny murek i poczuł ulgę. A więc jednak było to kłamstwo. I wtedy zauważył kij… i wykruszoną zaprawę… i niewielką dziurę w murze. – O Opiekunowie Światła i Przewodnicy Serca, pomóżcie nam – szepnął. Odwrócił się tyłem do muru i ruszył przed siebie, ale nim dotarł do bramy, usłyszał… – Pomóżcie mi… Proszę… Niech mi ktoś pomoże… Znajomy głos. Ukochany głos. – Lukena? – Gregor obejrzał się na mur. Jego serce przeszył lodowaty strach. – Lukena? – Gregor? Gregor! Pomóż mi! – Fragment ziemi koło bramy poruszył się, uniósł na tyle, by ukazać ciemność. Biegł ku bramie, ku ciemnemu miejscu, ku głosowi kobiety, którą kochał. – Gregor! Z ciemności wysunęła się blada ręka, podrapana i posiniaczona. Nieufność walczyła w nim z miłością, wywołując ból serca. – Lukena… Jak…? – Zobaczyłam wyłom w murze. Pobiegłam, by uprzedzić

pozostałych, i wpadłam w inny krajobraz. Ten tunel jest taki stromy. Boli mnie noga i nie mogę… Gregor, proszę… Wyciągnął do niej rękę. Wydostanie ją z tego ogrodu i zostawi pod opieką pierwszej uczennicy, jaką spotka. Sam pobiegnie do szkoły ostrzec krajobrazczynie. Przez chwilę, kiedy trzymał bladą dłoń, stawiała mu opór, jakby napawała się jego dotykiem, zbierając siły. A potem ziemia rozstąpiła się i wychynęły z niej macki, natychmiast owijając się wokół Gregora. W czeluści ukazała się głowa morskiego stworzenia, jednak ciało i cztery kończyny należały do wielkiego pająka. Mężczyzna poczuł ból ugryzienia. Próbował się szarpać, jednak trucizna niemal natychmiast sparaliżowała jego ciało. Stworzenie wciągnęło go pod ziemię i powlokło stromym tunelem do wody na dnie. Serce Gregora jeszcze biło, płuca nadal czerpały powietrze, ale nie mógł ruszać rękami ani nogami. Nie mógł walczyć. Wrzasnął ostatni raz, kiedy Zjadacz Świata zaczął się pożywiać. Posiłek byłby przepyszny, gdyby nie jedna niestrawna grudka. To wślizgnęło się do umysłu pożeranego człowieka i napełniło go koszmarami, które osłodziły ciało. Ale nawet gdy umysł ofiary rozpadał się ze strachu, pozostał w nim błysk Światła, jedno ziarenko nadziei. Nie była to jednak nadzieja dla tego człowieka, ale dla całego rodzaju. Dla świata. Mężczyzna poświęcił swe zdrowe zmysły, by zamknąć ziarnko nadziei w pozbawionym znaczenia słowie – i umarł, nim To zdążyło przebić się przez tę nadzieję i poznać tkwiący w niej sekret. Wróci do miejsca, gdzie mieszkają Mroczni. Oni będą znali odpowiedź, a nawet jeśli nie, na pewno do niej dotrą. Wówczas

To pozna znaczenie słowa, które zasiało w nim ziarno niepewności. Belladonna.

ROZDZIAŁ 6 Lynnea zgarbiła ramiona. Patrzyła na przesuwające się przed jej oczami pastwiska, pola, drzewa – niemal identyczne jak te, które znała, ale jakby bardziej zadbane niż farma, na której spędziła większość życia. Farma nie była już jej domem. Choć tak naprawdę nigdy nim nie była. Ta smutna prawda dotarła do niej z całą mocą dwa dni temu, sprawiając, że serce Lynnei krwawiło. – Mama powinna była zostawić cię na drodze – mruknął Ewan. – Powinna wiedzieć, że nic dobrego z ciebie nie wyrośnie, gdy tylko na ciebie spojrzała. – Lejcami smagnął po grzbiecie konia. – No dalej, ty bezużyteczny placku krowiego łajna! Gdy zmęczone zwierzę ruszyło truchtem, Lynnea przytrzymała się jedną ręką boku małego wózka, żeby nie upaść na Ewana. – Nie zrobiłam nic złego – powiedziała łamiącym się głosem. – Zadzierasz kiecę przed żonatym mężczyzną, kiedy jego żona szykuje obiad, i uważasz, że nie zrobiłaś nic złego? No tak, nic dziwnego, że ktoś taki jak ty myśli właśnie w ten sposób. – Poszłam do stodoły zobaczyć kociaki, to wszystko – jęknęła Lynnea. – A wtedy tatunio… – To nie jest twój tatunio – warknął Ewan. To prawda. Nigdy nie zachowywał się jak ojciec, nawet kiedy była mała. Zacisnęła wolną dłoń w pięść i przycisnęła do podołka, żeby ukryć jej drżenie. – Chciałam tylko zobaczyć kociaki. – Chciałam choć na chwilę przytulić coś, co chce być kochane. Zamrugała, żeby

pozbyć się łez. – Mamunia mi nie uwierzyła – szepnęła. Ewan parsknął. – A dlaczego miałaby ci wierzyć? Zresztą wczoraj wsadziliśmy kociaki do worka i wrzuciliśmy do stawu. Lynnea patrzyła na Ewana szeroko otwartymi oczami. Strach przed odrzuceniem, który trawił jej serce przez całe życie, wybuchnął nagle niczym szponiasta bestia. – Utopiliście kociaki?! Ale przecież to były jeszcze dzieci! – Tak samo bezużyteczne jak ty. – Ale… – Dziewczyna skuliła się, nie mogąc wydobyć słowa. Próbowała nie płakać z powodu utopionych kociaków, próbowała nie zastanawiać się, czy ją samą czeka podobny los. Czy byłoby inaczej, gdyby nie walczyła, gdyby nie krzyczała, kiedy tatunio rzucił ją na siano i próbował zadrzeć jej spódnicę? Czy byłoby inaczej, gdyby mamunia zignorowała jej krzyki, zamiast przybiec do stodoły? Albo gdyby nie wyznała mamuni, że tatunio mówił o starej krowie z wyschniętymi cyckami i o tym, że teraz to ona będzie musiała dawać mu mleko? Dopiero kiedy zobaczyła ból w oczach mamuni – oczach, które jeszcze chwilę wcześniej połyskiwały pełną zazdrości furią – zrozumiała, co miał na myśli tatunio. Wtedy jednak było już za późno. To dlatego jechała teraz z Ewanem do szkoły krajobrazczyń. Nie chcieli jej już na farmie. Tatunio proponował zabrać ją do wioski i zostawić, ale mamunia rzuciła mu ciężkie, zimne spojrzenie i powiedziała, że wtedy miałby pokusę w zasięgu ręki. Więc tatunio niechętnie zgodził się, żeby Ewan wziął sobie wolne i zawiózł Lynneę do szkoły, skąd krajobrazczynie wyślą ją do innego krajobrazu Efemery. Zniknie z życia wszystkich, których znała – dosłownie.

Jechali od świtu, a słońce stało już nisko na zachodzie. Czy dotrą do szkoły przed zmrokiem, czy może będą musieli poszukać na noc jakiegoś schronienia? Z tego, co Ewan mruczał do siebie przez cały dzień, Lynnea wywnioskowała, co chciałby z nią zrobić. Wszelkie hamulce, które powstrzymywały jego i tatunia przez te wszystkie lata, kiedy mieszkała na farmie, puściły. Jednak przez cały dzień na drodze było zbyt wielu ludzi, a teraz byli zapewne za blisko szkoły, żeby mógł ryzykować. Mroczne myśli mogłyby zmienić również jego świat. Ewan ściągnął lejce i zmęczony koń zatrzymał się koło drewnianego znaku, na którym widniała litera „R”. – To tu – powiedział. – Wysiadaj. – Co? – Lynnea rozejrzała się wkoło. Droga gdzieś zakręcała, ale widok zasłaniały drzewa. – Czy to już szkoła? Ewan uśmiechnął się złośliwie. – Nie, ale dalej nie zamierzam cię wieźć. Tatunio uważa, że podróż do szkoły zajmuje dwa dni, ale gdy byłem wczoraj w wiosce, kumple powiedzieli mi o tej drodze. Serce Lynnei zaczęło walić z całych sił. – Więc to nie jest droga do szkoły? – Popatrz na znak. „R” oznacza, że za zakrętem jest rezonujący most. Zamierzam przejść do innego krajobrazu i się zabawić. Ty wysiadasz tutaj. Mam dwa dni wolnego, nim tatunio zacznie mnie wyglądać, i nie zamierzam ich tracić na taki krowi placek jak ty. Nie chcę też, żeby twoje brudy wpłynęły na krajobraz, do którego przejdę. – Pchnął ją, niemal zrzucając z siedziska. – Wysiadka. – Ale… – zająknęła się Lynnea, jednak gdy Ewan podniósł zaciśniętą pięść, zeszła z wózka. – Ale jak mam znaleźć szkołę? – Przejdź przez most, a może skończysz w miejscu lepszym niż to, na które zasługujesz. – Zebrał lejce i krzyknął na konia: –

Jazda, stary! Lynnea zamarła. Ewan zrobił właśnie to, czego bała się przez całe życie – zostawił ją na poboczu drogi. Był już prawie na zakręcie, kiedy zorientowała się, że na wozie został worek z ubraniem na zmianę, które pozwoliła jej zabrać mamunia. Krzyczała za Ewanem, ale ten zniknął już za zakrętem. Po chwili usłyszała krzyk. Pobiegła w kierunku, w którym odjechał. Czyżby koń spłoszył się i zrzucił Ewana z wózka? Krzyknął, czyli coś musiało mu się stać. Co ma zrobi, jeśli jest poważnie ranny? A jeśli koń uciekł? Gdzie pójdzie po pomoc? Biegiem minęła zakręt i zatrzymała się tak gwałtownie, że omal nie upadła. Jej ręce pokryły się gęsią skórką, choć nie do końca rozumiała, co widzi. Przewrócony wózek tonął. Koń gwałtownie rzucał się w stawie, wychlapując wodę na połowę drogi. Ewana nie było widać, ale Lynnea miała wrażenie, że wciąż słyszy z oddali jego krzyk. Ostrożnie zbliżyła się do wody. – Spokojnie, kochany – szepnęła do miotającego się konia. – Spokojnie. Zwierzę rzuciło się mocniej, jakby pobudzone znajomym głosem. Kiedy koń machnął nad powierzchnią wody prawym kopytem, zobaczyła, że jest ono owinięte dziwnym grubym bluszczem. Potem, w mgnieniu oka, dwie macki, których spodnia część pokryta była przyssawkami, wyskoczyły z wody i owinęły się wokół szyi konia i jego przedniej nogi. Koń rżał przeraźliwie, kiedy macki wciągały go pod wodę. Oniemiała Lynnea patrzyła na staw, w którym woda po chwili zabarwiła się na czerwono. Musi wracać. Musi uciekać. Jak daleko może być stąd do jakiejś farmy? Wszystko jedno. Słońce zachodzi. Musi stąd uciekać, póki jeszcze widać pułapki. Odwróciła się i zamarła.

Drogę za nią pokrywał piasek o rdzawym kolorze. Nie było go tam, kiedy mijała zakręt, na pewno po nim nie biegła. Mogła go ominąć, ale bała się wejść w las porastający pobocza drogi. Został jej więc tylko most. Podróżuj bez bagażu. Zrobiła kilka kroków w tył, by odsunąć się od piasku. Woda rozlewała się coraz szerzej, został tylko cienki fragment drogi, szeroki ledwie na tyle, by dało się przejść. Wkrótce nie będzie jak dostać się do mostu. Lynnea słyszała, że gdy przechodzi się mostem do innego krajobrazu, należy myśleć o tym, co chce się tam znaleźć. A wtedy, jeśli ma się po swojej stronie Przewodników Serca, trafia się w miejsce, w które się chciało trafić. Pragnęła miejsca, w którym czułaby się bezpieczna, gdzie nie musiałaby się przez cały czas bać. Miejsca, w którym ktoś by ją kochał. Była jeszcze ta dziwna jawa snu z zeszłej nocy. Lynnea tęskniła za rzeczami, których nigdy nie miała. Jakiś męski głos obiecał ją kochać, powiedział… Przyjdź do mnie. Nawet jeśli mężczyzna ten istniał naprawdę, jak miała go odnaleźć? Nie było czasu na rozmyślania. Nie było czasu na decyzje. Jeśli nie ruszy się natychmiast, zostanie uwięziona między tym stawem a rdzawym piaskiem. Podróżuj bez bagażu. Przyjdź do mnie. Chcę być bezpieczna! Chcę być kochana! Chcę być bezpieczna! Chcę być kochana! Zadarła spódnicę, przebiegła wąskim pasem drogi i wbiegła na most. Stanęła po drugiej stronie i rozejrzała się, usiłując

rozpoznać to miejsce. Nie miała jednak pojęcia, gdzie jest, ponieważ po drugiej stronie mostu zaszło już słońce. Sebastian obudził się skołowany i wściekły. Z trudem wydostał się z plątaniny prześcieradeł i pokrętnych snów. Usiadł na brzegu łóżka i przesunął dłonią po ramieniu. Czuł się opuchnięty, głodny… czuł się dziwnie. Jakby coś próbowało się w nim narodzić. Może naprawdę był chory? Nie czuł się sobą od czasu wizyty w Mieście Czarowników. Powlókł się do łazienki i napuścił wody do wanny – była ledwo ciepła zapomniał dołożyć drewna do niewielkiego piecyka. Klnąc pod nosem, wszedł do wanny. Wykąpał się szybko, zmywając z siebie kwaśną woń snów, która przylgnęła do jego skóry. Szkoda, że mydło i woda nie mogły oczyścić jego nastroju ani zmyć tego czegoś, co zżerało go od środka. Wytarł się do sucha, wrócił do sypialni i założył ciemnozieloną koszulę oraz czarne drelichowe spodnie. Drelich, choć pospolity w innych krajobrazach, w Gnieździe był kolejnym towarem czarnorynkowym. Lee dał Sebastianowi dwie bele tego materiału, a on przehandlował je panu Finchowi w zamian za uszycie pary spodni i kurtki oraz kredyt na zakup ubrań przez cały następny rok. Wyszedł z łazienki i spojrzał na Kpiarza, który stał obok kanapy. Gdy rozejrzał się po pokoju, wezbrało w nim obrzydzenie. To nie było legowisko uwodziciela, miejsce odpowiednie dla inkuba. Było tu wsiowo i przytulnie. I tak ludzko, że chciało mu się rzygać. – W samą porę – stwierdził Kpiarz. – Gdybyś zabawił tam dłużej, musiałbym się odlać na dworze. A co to za różnica? – pomyślał Sebastian, idąc do kuchni. Niektóre alejki wokół tawern cuchnęły jak urynały. W czym drzewo jest gorsze od ściany domu? Czy to nie dowodzi, że

ludzie to zwierzęta? A właściwie zwierzyna… Poczuł się nieswojo, więc skoncentrował się na odmierzaniu ziaren kawy do zmielenia. Przyrządził napar. Kiedy Kpiarz wszedł do kuchni, Sebastian stał z rękami opartymi o blat i trząsł się przeraźliwie. Miał wrażenie, że skóra mu popęka i coś potwornego wyłoni się z kokonu. – Chcę zapolować – zawarczał Sebastian, patrząc, jak jego dłonie same zaciskają się w pięści. Uśmiech Kpiarza, który rozpromienił się na widok kawy, zniknął natychmiast. – Co? – Chcę zapolować! – Sebastian odwrócił głowę i zmierzył go spojrzeniem. – To właśnie robimy, nieprawdaż? Szukamy kobiety dojrzałej do zerwania i pieprzymy ją tak długo, aż uzależni się od tego. Wtedy wykorzystujemy ją jak się da, aż zostanie wyciśnięta do suchej nitki albo zrobi się zbyt nudna, by dało się ją znieść. Czy nie tak robimy? – Tak robią sukudziwki. I masa inkubów. Ale nie ty. Nigdy tak nie robiłeś. – To najwyższy czas zacząć. – Sebastian chwycił dwa kubki i postawił je na blacie obok piecyka. – Sebastianie? – Kpiarz przyjrzał mu się, blady i czujny. – Co się stało w Mieście Czarowników? – Nic. Mówiłem ci, jak tu przyszliśmy. Czyniący Sprawiedliwość nam nie pomogą. – Tak, mówiłeś, ale… – A jaka to różnica?! – krzyknął Sebastian. Czuł wściekłość, był podminowany, a co najgorsze, sam nie wiedział dlaczego. Miał wrażenie, jakby coś w nim falowało, pogrążone w paskudnym mroku. Jakby ten mrok chciał go wypełnić, nie zostawiając miejsca na żadne inne uczucia. Ale coś innego

walczyło w nim o przetrwanie. Z całych sił chciało przeżyć. On jednak nie wiedział, jak temu pomóc ani czy w ogóle chce brać udział w tej walce. – Jestem inkubem, tak jak ty. Nawet po kilku godzinach snu Glorianna nadal czuła się zmęczona, niemniej uśmiechnęła się, kiedy Nadia postawiła na stole talerz ze słodkimi bułeczkami i nalała do kubków kawy. – Lukrowane bułeczki cynamonowe – powiedziała, nakładając sobie jedną na mały talerzyk. – I nie muszę o nie walczyć z Lee. – Musimy porozmawiać. – Nadia postawiła dzbanek na plecionej macie i usiadła przy stole. Glorianna zauważyła, że matka nie zajęła swojego stałego miejsca, lecz usiadła twarzą do kuchennego okna i tylnych drzwi – jakby chciała zachować czujność. – Mówiłaś to już wieczorem. – Dlatego Nadia zatrzymała ją, kiedy już Glorianna powiedziała jej, że w murze w zakazanym ogrodzie jest wyrwa. Z pokoju oddzielonego od kuchni drzwiami z siatki dało się słyszeć głośne ćwierkanie. Mały niebiesko-biały ptaszek wczepił pazurki w siatkę i zaczął głośno narzekać. – Nie teraz, Iskierku – powiedziała stanowczo Nadia. Narzekanie zmieniło się w uwodzicielskie ćwierkanie i zachęcające gwizdy. Glorianna uśmiechnęła się. Nadia nie. – Muszę ci powiedzieć o pewnych rzeczach, póki mogę – powiedziała cicho, zwracając się znowu do córki. Glorianna spięła się. – Póki możesz? Co to znaczy? – To znaczy, że nie wolno mi ryzykować, że rzeczy, które muszą zostać przekazane, przepadną, jeśli coś mi się stanie. – Nadia zamknęła oczy. – Moja matka umarła, kiedy byłam mała. Wychowała mnie babcia. – Urwała. Otworzyła oczy i popatrzyła

na tylne wejście. – Właściwie moja cioteczna babka. Moja prawdziwa babcia była taka jak ty, Glorianno. Tak jak w twoim przypadku, czarownicy uznali, że stanowi niebezpieczeństwo dla Efemery, i zapieczętowali ją w jej ogrodzie, za pomocą magii wznosząc bariery w krajobrazach, do których miała dostęp. Kiedy jednak ją zamykali, nie wiedzieli, że nosi w sobie dziecko i że nawet gdy umrze, jej moc nie zniknie. Nigdy się nie dowiedzieli, że ona i jej starsza siostra, będąca krajobrazczynią piątego stopnia, odkryły miejsce, które istniało w krajobrazach ich obu – był to wielki rozłupany kamień w lesie. Nazwały go miejscem marzeń. Żadna nie potrafiła przekroczyć granicy, która je oddzielała, więc nie mogły się zobaczyć ani ze sobą porozmawiać, ale zostawiały sobie wiadomości, ukryte w tej kamiennej szczelinie, albo koszyk z rzeczami. Pewnego dnia, kiedy moja cioteczna babcia przyniosła koszyk z jedzeniem, znalazła w kamieniu inny koszyk. Było w nim dziecko oraz krótka wiadomość: „Kochaj ją. Ucz ją. I nie wracaj”. Tym dzieckiem była moja matka. Cioteczna babcia nigdy więcej nie dostała wiadomości od swojej siostry. Wychowała jej córkę, twierdząc, że jest jej własną, a potem wychowała mnie. I jak jej matka przed nią, tak ona przekazała swojej córce, a potem mnie rodzinne sekrety. Opowiedziała o tym, kim jesteśmy i po co przyszłyśmy. – Nadia pociągnęła duży łyk zimnej już kawy. – A teraz ja muszę przekazać je tobie. – Przekazałaś mi już sekrety rodzinne – przypomniała Glorianna, kładąc ręce na dłoniach matki. – Nie ten. Ten jest przyczyną wszystkich innych tajemnic, które kobiety z naszej rodziny – i z innych rodzin takich jak nasza, jeśli jakieś w ogóle przetrwały – przechowywały w sercach od pokoleń. – Oczy Nadii wypełniły się łzami. – Nosiłam sekrety i nasienie naszej krwi, ale oszczędzono mi ich

ciężaru. Ty jesteś tą, która będzie musiała go udźwignąć. – Jakiego ciężaru? Nie rozumiem. Nadia ujęła dłonie córki. – To, kim jesteś, Glorianno, jest powodem wszystkich naszych tajemnic.

Nie będzie łatwo znaleźć nas w tym roztrzaskanym świecie. Jest czas, żeby ukryć to, co musi zostać ukryte, póki nie wiemy, kto zwycięży w ostatecznej bitwie o Efemerę: nasi wrogowie czy Zjadacz Świata. Potem nie będziemy już mogli chodzić po świecie tak jak kiedyś, więc musimy nauczyć się, jak ukrywać naszą prawdziwą naturę pod ludzką maską. Jeśli nasi wrogowie zwyciężą, w swoim czasie odszukamy ich i staniemy się ich sprzymierzeńcami – a oni nigdy nie domyślą się, że pracujemy nad ich zgubą. Uciekając w to miejsce, zapewniliśmy sobie bezpieczeństwo. Do czasu gdy rozbite kawałki świata znów staną się całością, wrośniemy tutaj głęboko. Wtedy nikt nie będzie zaglądał pod naszą maskę, ponieważ nasza moc będzie potrzebna, by ochronić Efemerę przed najmroczniejszymi życzeniami ludzkiego serca. Będziemy nieocenieni dla świata ludzi – i wykorzystamy naszą nową pozycję, by powoli, ostrożnie odsiewać najsilniejszych z naszych wrogów, rozcieńczać ich moc pokolenie za pokoleniem, aż staną się niczym więcej jak użytecznymi narzędziami. Jednak boimy się czegoś, o czym nie śmiemy mówić, by ta myśl nie rezonowała w prądach świata. Jeśli Zjadacz nas znajdzie, to czy zorientuje się, że go porzuciliśmy, kiedy najbardziej potrzebował naszego przewodnictwa? Że wystawiliśmy go na samotną walkę z wrogami? – Mroczna Księga Tajemnic

ROZDZIAŁ 7 Koltak oparł ręce na kamiennym murku, który otaczał szczyt Wieży Czarowników, i popatrzył na otwarty teren ciągnący się na wschód od miasta. Słońce wzeszło już na tyle wysoko, by rozproszyć nocne cienie. Również cień, który napełniał go jednocześnie obrzydzeniem i podnieceniem, ustępował pod jasnym światłem. Niech szlag trafi głupca, którego posłał w te pędy po Harlanda! Jeśli uczeń nie miał śmiałości zapukać do drzwi czarownika o tak niestosownej porze, teraz Koltak wyjdzie na kolejnego głupca, który podniósł alarm z powodu zwykłego, naturalnego cienia. Nie było go stać na taką wpadkę. Gdyby jednak jako pierwszy zobaczył rzecz, której wypatrywały całe pokolenia czarowników, z pewnością zatarłby swój młodzieńczy błąd… – Ufam, że masz dobry powód, by wzywać mnie o takiej porze, przerywając mi medytację. Koltak podskoczył na dźwięk głosu Harlanda, ale nie oderwał wzroku od cienia. Ręka mu się trzęsła, kiedy go wskazał. – Patrz. – Harland podszedł bliżej. Kątem oka Koltak zobaczył, jak przywódca Rady Czarowników sztywnieje. – Widzisz? – spytał cicho. – Tak, widzę. Koltak poczuł ulgę. Miał świadka. Nikt nie będzie wątpił w słowa Harlanda. Ale to oznaczało… Cień jest ostrzeżeniem. Tego uczono go wiele lat temu, kiedy był uczniem trzeciego roku, rozpoczynającym dyżury na Wieży Czarowników. Falujący cień. Cień, który zdaje się być rzucony nie przez światło padające na ziemię, ale przez coś, co

znajduje się pod nią. – Czy myślisz, że ktoś powinien udać się do szkoły krajobrazczyń i poprosić, żeby sprawdziły ukryty ogród? – spytał. Harland spojrzał na Koltaka. Jego oczy błyszczały gorączkowo. – I co im powiemy? – zapytał. – Że wiemy o ogrodzie, którego tak czujnie strzegą od pokoleń? O ogrodzie, który, jak wierzą, jest wyłącznie ich tajemnicą? O ogrodzie, którego położenie znają tylko krajobrazczynie i mostowi, choć od tylu lat usiłujemy go zlokalizować? Nigdy nawet nie przyznały, że ten ogród istnieje, a choć wiele razy odwiedzaliśmy szkołę, by pomóc im w pozbyciu się niebezpiecznych uczennic, nie znaleźliśmy żadnego śladu jego istnienia. Gdyby krajobrazczynie zauważyły jakieś oznaki niebezpieczeństwa, wysłałyby nam wiadomość – choć ostatnim razem, kiedy nasza pomoc była potrzeba, zawiedliśmy. Koltak skrzywił się na to wspomnienie. Na początku był zły, że nie wybrano go do tamtego zadania ze względu na jego „rodzinne powiązania”, ale potem cieszył się, że nie było go wśród czarowników zhańbionych porażką przy pieczętowaniu tamtego ogrodu. – Ale… – Rozejrzał się, żeby sprawdzić, czy są sami na szczycie wieży. Mimo wszystko jednak zniżył głos. – Co z cieniem? Harland kiwnął głową. – Z pewnością jest to ostrzeżenie, że coś mrocznego i niebezpiecznego zyskało dość mocy, by zagrozić krajobrazom Efemery. – Urwał. – Od piętnastu lat Rada obawiała się, że nadejdzie ten dzień, ale mieliśmy nadzieję, że ona nigdy nie stanie się na tyle silna, by pojawiło się ostrzeżenie. Wygląda

jednak na to, że nasze nadzieje były płonne. – Belladonna… – szepnął Koltak. – Tak. – Harland kiwnął głową. – Belladonna. Wróg, który jeśli nie zostanie pokonany, może zniszczyć wszystko, co chronimy. – Umykała nam przez piętnaście lat! Większość czarowników nie może przejść do krajobrazów znajdujących się pod jej kontrolą, nawet w towarzystwie mostowego. Jak mamy znaleźć kogoś, kogo nie widzieliśmy od piętnastu lat? – Nie wiem – odparł Harland z goryczą. – Ale musimy znaleźć jakiś sposób. – Wyciągnął rękę i złapał Koltaka za ramię. – Nikomu nie mów o cieniu. Muszę oddać się medytacjom, nim przedyskutuję tę sprawę z resztą Rady. Nie możemy wzbudzać niepokoju wśród uczniów i młodszych czarowników. A wspomnisz o mnie, kiedy będziesz rozmawiał z Radą? – Rozumiem. Harland puścił Koltaka i ruszył do drzwi, za którymi kryły się kręte schody. W pewnym momencie jednak zatrzymał się i odwrócił. – Ten uczeń, którego po mnie posłałeś. Czy widział cień? Koltak pokręcił głową. – Nie. Ale jest dość bystry, by zorientować się, że skoro posłałem po ciebie o tej porze, musiałem mieć powód. – Uważasz, że zasługuje na zaufanie? Koltak zawahał się i znów pokręcił głową. – To chwalipięta. W dodatku nie grzeszy dyskrecją. Ma akurat tyle potencjału, by zostać przyjęty na szkolenie, ale nawet po trzech latach ledwie jest w stanie otworzyć najprostszą barierę. – Co Sebastian potrafił zrobić bez żadnego szkolenia. Koltak stłumił w sobie tę myśl. Sebastian nie miał pojęcia o

mocy, jaką posiada. Przez tyle lat spała ona w ukryciu i tak pozostanie, dopóki nie wydarzy się coś, co zachęci Radę do zbadania tej sprawy. Wcześniej nikt się nie dowie, że jego bękart jest czymś więcej niż inkubem. – Rozumiem. – Harland przyjrzał się Koltakowi. – A skąd ty wziąłeś się tu dziś rano? – Nie mogłem spać. Przyszedłem pomyśleć. – Czyli to przypadek – powiedział Harland po dłuższej chwili milczenia. – Tak. Harland wyszedł, a Koltak ponownie wyjrzał na zewnątrz wieży. Gra słońca i cienia skryła ostrzeżenie. Na szczęście zostało dostrzeżone i zrozumiane. Czarownicy nie zawiodą ponownie. Znajdą sposób, by uwięzić – lub usunąć – Belladonnę, zanim zniszczy całą Efemerę. Zajęci, tacy zajęci. Ludzie są zawsze zajęci. Mroczne prądy przepływały przez tak wiele serc w tym mieście, ale było tu też dość nici Światła, by powstrzymać najlepszą zwierzynę od opuszczenia tego miejsca. Choć bardzo chciało skontaktować się z najmroczniej rezonującymi umysłami, nie mogło oprzeć się pokusie sięgnięcia mackami do dolnej części miasta, zabawienia się sercami karmionymi przez te nici Światła. Tak, szeptało do jednego z takich serc. Tak, rzeźnik cię oszukał, przytrzymał kciuk na szalce, żeby wziąć więcej za mięso. Ale przecież jesteś nikim. Nikt ci nie uwierzy, jeśli go oskarżysz, a on nie sprzeda ci więcej mięsa. Twoja rodzina będzie chodzić głodna. Światło w tym sercu przygasło, a w jego miejsce, na skutek nieco zniekształconej prawdy, pojawiła się rozpacz. Dziś będzie w nim mniej serdeczności, a fale głębokiego smutku odczują wszyscy, których spotka ta kobieta. Ich serca również przygasną

nieco i nici Światła w mieście staną się mniej wyraźne, wzmacniając Mrok. To bawiło się swoją zwierzyną, muskając mackami umysły i serca ludzi przebywających na rynku. Wówczas otarło się o tę część miasta, gdzie Mrok i Światło splatały się ze sobą, tworząc barierę. Nie mogło się przez nią przebić. Prądy Mroku niedokładnie rezonowały z Mrokiem reszty miasta, bariera ukrywała rezonans mocy, która kontrolowała tę część. Zaciekawione i niepewne, wycofało się i sięgnęło mackami w stronę dwóch umysłów, które wyczuło wcześniej. Jeden ukrywał się za murami samodyscypliny, ale drugi był tak rozproszony, że wślizgnięcie się do niego okazało się równie łatwe jak wślizgnięcie się w sen. Koltak wyglądał przez okno swojej bawialni. Harland wydawał się pewny, że powodem ostrzeżenia były Belladonna i jej nienaturalna moc, ale… Cień jest ostrzeżeniem. Belladonna była wrogiem i czarowników, i krajobrazczyń. Na pewno stanowiła groźbę dla Efemery, ale tylko przez ostatnich piętnaście lat. Tymczasem czarownicy trzymali straż od pokoleń. Wieża była najstarszą budowlą w ich mieście, została wzniesiona na tym wzgórzu, żeby każdy, kto stanie na jej szczycie, mógł mieć widok na całą okolicę. I wypatrywać. Czego? – podszepnął mu umysł. Nie Belladonny – bez względu na to, co uważał Harland. Czarownicy pozbywali się już wcześniej krajobrazczyń jej pokroju. Znajdą sposób, by pozbyć się i jej. Nie, Koltak nie wierzył, żeby Belladonna, a wcześniej inne jej podobne były powodem trzymania warty przez czarowników. Więc dlaczego? Potarł czoło, przypominając sobie gorączkowy błysk oczu

Harlanda. To do niego niepodobne, że odrzucił inną możliwość. Była przecież powszechnie znana. Każdy czarownik, który odwiedził szkołę krajobrazczyń, wyczuwał zło, ukryte za prądami Światła przenikającymi szkołę. Wszyscy, którzy mieszkali na potrzaskanych krajobrazach Efemery, słyszeli historię o tym, jak Opiekunowie Światła i Przewodnicy Serca znaleźli sposób, by uwięzić Zjadacza Świata i wszystkie stworzenia, które powołał do życia. Magia była silna, miała trwać wiecznie. Opiekunowie i Przewodnicy zniknęli podczas tworzenia klatki. Nie zostali zniszczeni, ale nie byli już w stanie chodzić po świecie. Ludzie wierzyli, że nadal istnieją, nadal słuchają najgłębszych życzeń serca i działają za pośrednictwem prądów mocy, by urzeczywistnić te życzenia. To krajobrazczynie kontrolowały teraz Efemerę, utrzymując stabilność krajobrazów pomimo zalewu emocji ludzkich serc. Jednak gdzieś w labiryncie ogrodów i szkolnych budynków były mury starsze niż ta wieża. Dlaczego Harland nie chciał rozważyć tej możliwości? To coś ma imię, podszepnął mu umysł. Nie obawiasz się go wypowiedzieć, prawda? Nie, nie obawiał się, nie obawiał się spojrzeć w oczy prawdzie, której Harland nie chciał nawet rozważyć. Tylko z jednego powodu można było przez tyle lat trzymać straż – by w porę ujrzeć ostrzeżenie. By móc ochronić się, jeśli powróci Zjadacz Świata. Koltak odwrócił się od okna i podszedł do biurka, by poszukać proszku na ból głowy. Po bezsennej nocy i wydarzeniach poranka nie czuł się najlepiej. Zaklął cicho, nie znalazłszy tabletek. Będzie musiał później zejść do aptekarza. Usiadł w fotelu przy biurku, pocierając czoło. Harland był dziś rano wytrącony z równowagi. To

zrozumiałe. Kiedy się nad wszystkim zastanowi, na pewno uświadomi sobie konieczność udania się do szkoły i porozmawiania z krajobrazczyniami o ukrytym ogrodzie. Jeśli naprawdę stało się coś, co przełamało magię więżącą Zjadacza Światów i jego krajobrazy, wszyscy byli w niebezpieczeństwie. Przepłynęło pod las leżący na północ od miasta. Tu, wśród innych cieni, mogło ukryć swoją obecność. Przez te wszystkie lata wiele nauczyło się od ludzkiej zwierzyny, którą wrzucano do jego krajobrazów – szczególnie od tych ludzi, którzy sami byli drapieżnikami. Nauczyło się przybierać kształt swego ulubieńca – eleganckiego dżentelmena w średnim wieku, który uwielbiał w okrutny sposób zabijać kobiety. A potem zniszczyło jego umysł. Zrozumiało już, że nasienie Mrocznych dobrze wiedziało o znienawidzonym kamiennym murze. Wiedziało, gdzie był ukryty ogród. Potomkowie Mrocznych znaleźli sposób, by wysyłać zwierzynę do jego krajobrazów, ale nigdy nie próbowali zburzyć muru. Uwięzione To było dla nich użytecznym narzędziem. Jednak To nie było narzędziem w rękach Mrocznych. To było Zjadaczem Świata. Teraz, kiedy wróciło, będą chcieli zostać jego przyjaciółmi. Opuści ten krajobraz, by rozprawić się z wrogami w szkole, ale wcześniej uświadomi potomkom Mrocznych, dlaczego chcą być jego przyjaciółmi. Sebastian szedł główną ulicą Gniazda z Kpiarzem podążającym u jego boku. Był podminowany, zły, gotów do polowania. Ubrał się stosownie na tę okazję – jak niegrzeczny chłopiec, którego rozpiera duma. Gdy rozglądał się po ulicy, uświadomił sobie, jak wszystko wokół znędzniało przez ostatnie

lata. Witryny sklepów i okna tawern były ponure, alejki cuchnęły moczem, a kolorowe światła, które, kiedy przybył do Gniazda, przywiodły mu na myśl karnawał zmysłów, teraz były ledwo widoczne spod warstwy kurzu. Gniazdo Rozpusty wyglądało jak stara dziwka, która kładzie na twarz grubą, ordynarną tapetę. To był jednak jego dom, jego życie. To było wszystko, co miał i co kiedykolwiek będzie posiadał. Gniazdo Rozpusty. Chciał coś rozbić, coś zniszczyć, chciał szaleć. Po trzydziestu latach życia to było wszystko, na co zasługiwał. Najbardziej jednak chciał kogoś zranić. I wtedy ją zobaczył, młodą kobietę wychodzącą ukradkiem z alejki. Każdy jej ruch mówił o paraliżującym ją strachu. To małe coś, co walczyło w nim o przeżycie, odkąd wrócił z Miasta Czarowników, nagle jej zapragnęło, zaczęło tęsknić za nią z siłą, która na chwilę przyćmiła wszystkie złe uczucia. Zmysły Sebastiana skupiły się na dziewczynie. Tylko na niej. Kpiarz przekręcił głowę na bok i przyjrzał się jej uważnie. – Popatrz tylko. Wiejska myszka, świeżo z farmy. Raczej owieczka, która zapędziła się w sam środek watahy wygłodniałych wilków. Na tę myśl Sebastianowi napłynęła ślina do ust. Kpiarz przechylił głowę w drugą stronę. Wyraźnie się zastanawiał. – W sumie może nie taka świeża. Jeśli pachnie tak, jak wygląda, nawet inkub nie będzie chciał jej zakosztować, póki się nie umyje. Chyba będę musiał… Sebastian wyciągnął rękę, zagradzając Kpiarzowi drogę. – Jest moja – rzucił krótko. – Po drodze mówiłeś, że zapolujesz na kogoś ostrego. Z tej niewiele ci przyjdzie. Sebastian nie zwracał już uwagi na towarzysza. Podszedł powoli do dziewczyny, a właściwie podkradł się, dając jej czas,

by mu się przyjrzała. Rzuciła okiem za siebie, w głąb alejki, a potem spojrzała na Sebastiana, jakby nie mogła zdecydować, czy bezpieczniej jest uciec, czy zostać. Nie chciała wracać, ale jeśli zostanie, będzie musiała stawić mu czoła. Więc zostać czy uciec? Biedny, głupi, mały króliczek. Nie rozumiał jeszcze, że decyzja została już podjęta. Sebastian uśmiechnął się do niej, wkładając w ten uśmiech wszystko, czym sam był. Jednak ona tylko na niego patrzyła. Patrzyła takim wzrokiem, jakby był najgorszym demonem, jakiego w życiu widziała. I zapewne tak było. – To twoja pierwsza wizyta? – zagadnął. – Co? – Czy to twoja pierwsza wizyta w Gnieździe? – Oczywiście, że to była jej pierwsza wizyta. Nie byłaby taka oszołomiona, gdyby gościła tu kiedykolwiek wcześniej. Ale prostacy często lubili udawać lepiej poinformowanych, niż w istocie byli. Właśnie dlatego niektórzy z nich nie dożywali powrotu do domu. – W Gnieździe? – W Gnieździe Rozpusty. – Sebastian znowu wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nie tego się spodziewałaś? Jeśli wcześniej była przestraszona, to po tych słowach jej strach zmienił się w prawdziwe przerażenie. – Ja tu nie przynależę. Nie mogę tu przynależeć. To jakaś pomyłka. – Spojrzała na niego błagalnie niebieskimi oczyma. – To pomyłka, prawda? Pokręcił głową. – Nikt nie przybywa do Gniazda przez pomyłkę.

Przypadkiem tak, ale nie przez pomyłkę. Jesteś tutaj, ponieważ coś w tobie rezonuje z tym miejscem. – Nie… – wyszeptała. – Nie. Wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć. Jeśli jej nie uspokoi, w ogóle nie będzie miał z niej pożytku. – Mam na imię Sebastian, a ty? – Lynnea. – Ładnie. – Sposób, w jaki wymawiała to imię – z akcentem na ostatnią sylabę – sprawiał, że brzmiało łagodnie, miało w sobie głębię. Nawet wyczerpana i obdarta prezentowała świeżą urodę, która zaniepokoiła Sebastiana. Mógł sobie wyobrazić zarówno, że tarza się z nią w pościeli, jak i że tuli ją w ramionach i delikatnie całuje. Bardzo go to zaniepokoiło. – Może wejdziemy do Filona? – zaproponował. – To tuż obok. Chyba dawno nic nie jadłaś. – Och! – Dziewczyna automatycznie uniosła ręce do jasnobrązowych włosów. – Nie, nie mogę… Nie jestem… – Spojrzała na swoją brudną tunikę z krótkimi rękawami i długą do kostek spódnicę i zmarszczyła nos. – Stoliki stoją na zewnątrz. Niczym się nie przejmuj. – Wyciągnął do niej rękę. Cofnęła się, co go nieco rozzłościło, ale wciąż uśmiechał się łagodnie. Nim z nią skończy, będzie go błagała, żeby jej dotknął i wziął ją na każdy sposób, na jaki tylko przyjdzie mu ochota. Na tę myśl to coś w nim, co walczyło dotąd z mrocznymi uczuciami, przywiędło. – Chodź – powiedział, po czym stanął tak, by uniemożliwić jej ucieczkę w głąb alejki. Dziewczyna, widząc, że nie ma wyboru, ruszyła ulicą. Sebastian trzymał się pół kroku za nią, żeby móc ją złapać, w razie gdyby próbowała uciec. Opanował go tak dziwny nastrój, że sam nie był pewien, co z nią zrobi, jeśli faktycznie spróbuje.

Kiedy wreszcie zagonił ją do knajpki Filona, Kpiarz już tam był. Zabawiał się w żywe obrazy z jakąś sukubą. Posągi rozstawione między stolikami w ogródku knajpki były tak jednoznacznie zmysłowe i pomalowane z taką dbałością o szczegóły, że trzeba było przyjrzeć się naprawdę uważnie, żeby odkryć, że nie są to żywi ludzie. Były tu również dwie platformy – specjalnie dla żywych obrazów. Kpiarz i sukuba utrzymywali właśnie pozycję. On miał rozpiętą koszulę, zsuniętą z ramion. Ręce trzymał na biodrach sukuby. Ona, wygięta w łuk, obejmowała go nogą w pasie, ręką sięgając do rozporka jego skórzanych spodni. Za chwilę zapewne przyjmą kolejną pozycję, jeszcze bardziej nieprzyzwoitą. – Te posągi wyglądają zupełnie jak żywe – powiedziała Lynnea, szeroko otwierając oczy. – Ale… co oni robią? Uznawszy, że lepiej będzie nie szokować za bardzo małego króliczka, Sebastian zaprowadził dziewczynę do jedynego wolnego stolika i usadowił plecami do sprośnego przedstawienia. Do ich stolika podbiegł Filon. Rękawy białej koszuli miał zakasane powyżej łokci, ponieważ noc była ciepła. Jego powitalny uśmiech zbladł na widok Lynnei, a kiedy spojrzał na Sebastiana, jego ciemne oczy były równie posępne jak wyraz twarzy Kpiarza tego poranka. Filon potrafił świetnie oceniać klientów i przewidywać wynik damsko-męskich spotkań. To dlatego tak przeraził go widok Sebastiana z kobietą, która w oczywisty sposób pełniła rolę zwierzyny. Ktoś taki jak ona nie miał szans w konfrontacji z uwodzicielskimi gierkami inkuba i zapewne skończy, rzucając się do rzeki ze wstydu lub rozpaczy. Sebastiana zabolał fakt, że Filon wyraźnie jest nim

rozczarowany – niemal się go boi. Ten człowiek nie miał prawa go osądzać. To nie jego sprawa, z kim spędzi tę noc. Wytrzymał spojrzenie Filona, który wreszcie odwrócił wzrok i obdarzył oboje bladym uśmiechem. – Czy macie ochotę na Fal… – Na twoją specjalność, chleb z serem – przerwał mu Sebastian. Gdyby ten mały króliczek usłyszał słowo „falliczny”, zapewne uciekłby z krzykiem. Oczywiście chciał, żeby przy nim krzyczała, ale nie w ten sposób. – I wino – dodał uprzejmie. Filon odszedł pospiesznie, ignorując pokrzykiwania wzywające go do innych stolików. – Wino? – powtórzyła Lynnea, kręcąc głową. – Ja… nie mogę. Tylko… niegodziwe kobiety piją alkohol. Taka z niej cnotka? To się wkrótce zmieni. O tak. Nim pozwoli jej odejść, zmieni wiele rzeczy. – Wino to nie jest alkohol – powiedział uroczo. – To wino. Żaden cywilizowany posiłek nie może się bez niego obyć. Zmarszczyła brwi, jakby usiłowała zrozumieć jego słowa. Sebastian zauważył, że jest wyczerpana. Nie tylko brudna i przestraszona, ale wyczerpana. Skoro tak trudno było jej dostać się do Gniazda, po co w ogóle próbowała? – Proszę bardzo. – Filon wrócił z tacą. Położył przed każdym z nich miseczkę z małym wilgotnym ręcznikiem, obok suchy ręcznik, a także dwa kieliszki czerwonego wina. Gdy odszedł, Sebastian poczuł, jak jego napięcie nieco opada. Filon naprawdę rozumiał kobiety. Mały króliczek nie chciał jeść brudnymi rękami, a Filon, podając ręczniki obojgu, sprawił, że nie musiała wstydzić się swego stanu. Wziął swój ręcznik i wytarł dłonie. W powietrze uniósł się lekki zapach cytryn. Lynnea przyglądała się przez chwilę Sebastianowi, a potem zrobiła to samo. Poskładała starannie

ręcznik, nim odłożyła go do miseczki. Sebastian także złożył swój, ale nie odłożył go, tylko pochylił się ku dziewczynie. – Masz trochę brudu na policzku – powiedział. Tak naprawdę miała brudną całą twarz, ale chciał mieć pretekst, żeby jej dotknąć w taki niewinny – przynajmniej pozornie – sposób. Jednak myśli, które mu towarzyszyły, gdy powoli przesuwał ręcznikiem po delikatnej skórze dziewczyny, bynajmniej nie były niewinne. Po kilku zachętach wreszcie spróbowała wina. Po trzecim łyku przestała potrzebować zachęt, a Sebastian poczuł ulgę, kiedy Filon wrócił z dwoma małymi talerzami, koszykiem pełnym Fallicznych Delicji i miseczką ze stopionym serem. Skoro jego mały króliczek nic nie jadł, niewiele trzeba, żeby się upił. Sebastian chciał oczywiście, żeby Lynnea się odprężyła, ale nie żeby zsunęła się odurzona pod stół. Zajrzał do koszyka i skrzywił się – normalna reakcja na widok paluszków chlebowych w kształcie penisów, pokrojonych na kawałki. Ponieważ Lynnea zawahała się, Sebastian pierwszy wziął kawałek chleba i zanurzył w serze. Potem skinął na nią, żeby zrobiła to samo, uprzedzając, że ser jest gorący. Wyjęła z koszyka główkę penisa. Oczywiście nie miała pojęcia, co to jest, zapewne nie kojarzyła tego kształtu z mężczyzną, ale kiedy patrzył, jak zanurza pieczywo w ciekłym serze, jego spodnie nagle stały się zbyt ciasne w kroku. Kiedy wysunęła język, by zlizać ser skapujący z chleba, serce załomotało mu jak oszalałe. Miał wrażenie, że spali się z pożądania, widząc, jak dmucha na główkę penisa, żeby ostudzić ser. Nie miała pojęcia, co robi – i to go dobijało.

– Dobre – powiedziała, sięgając po kolejny kawałek. Sebastian włożył swoją porcję do ust, żeby nie powiedzieć czegoś erotycznego, sugestywnego, lubieżnego… Rozpaczliwego. Bo niby jak miał zachować zdolność myślenia, skoro jego członek desperacko wyrywał się na wolność, a zafascynowany umysł kodował tylko to, jak jej usta zamykają się wokół chlebowego palucha i jak mogłyby zamykać się wokół jego… Oklaski, dobiegające z sąsiednich stolików, zaskoczyły ich oboje. Lynnea zaczęła się odwracać, żeby sprawdzić, co się dzieje, ale w tym momencie wrócił Filon i zasłonił jej widok, stawiając na stole kolejny talerz. – Coś, co pasuje do naszej specjalności – powiedział. – Nadziewane Cycki. – Co? – Lynnea odruchowo uniosła rękę do piersi i popatrzyła na talerz. – To znaczy… – Filon rzucił Sebastianowi pełne paniki spojrzenie. – To wygląda raczej jak… grzyby – powiedziała, marszcząc brwi. – Właśnie – powiedział szybko Filon. – Nadziewane grzyby. Nic zdrożnego. Nadal przyglądała się daniu. – Faktycznie przypominają cycki, prawda? Takie okrągłe ze sterczącym, szpiczastym nadzieniem. – Wzięła jeden i położyła na swoim talerzu. Potem wzięła kolejną porcję chleba. – A jak się nazywa ta potrawa? Na czole Filona pojawiły się kropelki potu. – Och… to… Falliczne Delicje. – A co to znaczy „falliczne”? – spytała, po czym czknęła głośno.

Sebastian zamknął oczy, z trudem powstrzymując jęk. Jego mały króliczek upił się połową kieliszka wina. Kiedy jej zahamowanie zaczęło znikać, poczuł się bardzo dziwnie. Powinien napawać się łatwością swojej zdobyczy, ale zamiast tego chciał ochronić ją przed wszelkim złym wpływem. To śmieszne – przecież jest inkubem, to jest Gniazdo Rozpusty, a on sam jeszcze przed chwilą zamierzał wywrzeć na nią jak najgorszy wpływ. – To jest słowo, którego nie używają dobrze wychowane młode panie – wyjaśnił Filon. – Och… – Lynnea popatrzyła na swój chleb. – Ale przecież ja jestem zła, więc mogę go używać. Falliczny – powtórzyła powoli. – Faaalliiicznyyy. Ktoś zawołał Filona do innego stolika, co przyjął z wyraźną ulgą. Sebastian szeroko otwartymi oczami patrzył, jak Lynnea zanurza w serze chleb. Wiedział już, że ma kłopoty. – Zjedz swojego grzyba – powiedział. Na światło dnia! Teraz to on zgrywa się na cnotliwego starszego brata. Co się stało z pragnieniem polowania, krzywdzenia, uwodzenia? – Nadziewany Cycek – powiedziała i zachichotała. Jej śmiech wywołał w nim ogień, który przeraził jego samego. To było tak, jakby nagle stanął w świetle słońca – i to coś w nim, to coś, co starało się przeżyć, karmiło się tym dźwiękiem. Straciwszy apetyt, Sebastian pił wino, przyglądając się jedzącej Lynnei. Wreszcie usiadła prosto, upiła łyk i rozejrzała się. – Dziwne miejsce – stwierdziła. Dziwne miejsce? To Gniazdo Rozpusty! – Dlaczego tu przeszłaś, Lynneo? – Wcale nie chciałam. Miałam… trafić do szkoły

krajobrazczyń, ale Ewan zostawił mnie na drodze i… – Wzdrygnęła się. – Nie chcę o tym myśleć. Nie teraz. – W porządku – powiedział łagodnie Sebastian. – Nie będziemy o tym mówić. – Jeszcze. – Powiedz mi w takim razie, jak tu przeszłaś? – Przez most. Próbowałam… – Oczy Lynnei napełniły się łzami. – Powiedział, żebym do niego przyszła. Serce Sebastiana zamarło. Nie… To niemożliwe… – Kto? Ewan? Pokręciła głową. – Nie wiem. Jakiś głos w mojej głowie. Kiedy mamunia powiedziała, że mnie odsyła, byłam w rozpaczy i wtedy… – Łza spłynęła po jej policzku. – Chciałam znaleźć miejsce, gdzie będę czuła się bezpieczna, gdzie nie będę się przez cały czas bać – szepnęła. – Ale skończyłam tutaj. To chyba znaczy, że naprawdę jestem złą osobą. Krajobrazczynie wyślą mnie w złe miejsce. Chcę tylko… Czego? Powiedz mi, czego chcesz? Chcę być bezpieczna. Chcę być kochana. Chcę być gdzieś, gdzie nie będę musiała przez cały czas się bać. Przyjdź do mnie. Na Opiekunów i Przewodników! Sebastian odsunął krzesło, pomógł Lynnei wstać, po czym poprowadził swego zataczającego się króliczka do burdelu w bocznej uliczce, dwie przecznice od knajpki Filona. Odebrał klucz od recepcjonisty i musiał niemal wnieść Lynneę na drugie piętro, do swojego wynajmowanego pokoju. Ciemne, ciężkie meble. Czerwone aksamitne zasłony wokół łóżka i na oknach. Pokój był dość duży, by pomieścić część bawialną, nie tylko sypialnię. Nie było tu kominka, ale za to była łazienka, wspólna dla pokoi Sebastiana i Kpiarza.

Panował tu męski klimat. Obcy. Ten pokój przeznaczony był do uwodzenia i seksualnych uczt. W takim otoczeniu Lynnea – brudna i obdarta, bardziej przypominająca wyczerpane dziecko niż kobietę dojrzałą do erotycznych figli – była tak nie na miejscu, że Sebastianowi aż ścisnęło się serce. – Co masz pod spodem? – spytał, wskazując jej zniszczone ubranie. – Halkę – odparła bez wahania. Miał nadzieję, że nie tylko, ale nie zamierzał drążyć tego tematu. Zaprowadził ją do łazienki i zamknął za nią drzwi. Nasłuchiwał przez chwilę, a potem otworzył. – Sraczyk w domu – powiedziała z wyraźnym podziwem. – Słyszałam, że teraz w miastach wszyscy takie mają. – Może i jesteśmy dekadenccy, ale na pewno nie zacofani – odparł Sebastian. – Mamy nawet elektrykę w ulicznych lampach i w niektórych domach. – Nigdy, aż do tej pory, nie zastanawiał się nad tym, skąd właściwie w takim miejscu jak Gniazdo wzięły się podobne luksusy. – Powinnam się wykąpać. W jej głosie brzmiało wahanie, spowodowane zapewne skrępowaniem nagością. – Możesz się wykąpać później – odparł Sebastian, przekonany, że w tym stanie dziewczyna gotowa zasnąć w wannie i się utopić. – Po prostu załatw, co musisz. Widząc, że twarz Lynnei spłonęła rumieńcem, wycofał się z łazienki i zajął przygotowywaniem łóżka do spania. Musiał skupić się na prostych czynnościach, póki nie będzie mógł wyjść z pokoju. Dlaczego właściwie wyszedł z łazienki? Jest tak odurzona winem i zmęczeniem, że niewiele trzeba, by doprowadzić ją na szczyty zmysłowej rozkoszy – a wówczas mógłby nasycić się

emocjami jej ciała. Tylko tego przecież pragnął. Prawda? Kilka minut później Lynnea wyszła z łazienki. Miała czystą twarz i ubrana była w samą halkę. Żądza zabuzowała w krwi Sebastiana, gdy tylko ujrzał dziewczynę. Było w niej jednak coś jeszcze, czego nie potrafił sprecyzować. Coś nieznanego i delikatnego. Plątanina namiętności i nieufności sprawiała, że za wszelką cenę chciał uwolnić się od obecności tej dziewczyny, by móc spokojnie pomyśleć. – Czy mam ci teraz dać seks? – spytała cichutko, zrezygnowanym tonem, jakby naturalną konsekwencją było dla niej to, że jej ciało zostanie teraz użyte jak rzecz. Rozzłościło go to, choć ta złość nie miała najmniejszego sensu. Chciał wierzyć, że ona ma doświadczenie, chciał wierzyć, że naprawdę ofiarowała mu siebie, chciał wierzyć, że może uwolnić moc inkuba i sycić się rozkoszą, którą ją obdarzy. Ale patrząc na nią, nie mógł w to wszystko wierzyć. Nie mógł jednak też wyjść, póki nie uspokoi jakoś pragnienia, które go gnębiło. Podszedł do Lynnei, ujął w dłonie jej twarz i pocałował delikatnie. Ciepła. Słodka. Niewinna. Ale kryła się w niej zmysłowość, która potrzebowała jedynie zachęty, żeby zapłonąć. Nie teraz. Sebastian położył Lynneę do łóżka, tak jak jego kiedyś kładła Nadia, mówiąc mu bez słów, że jest bezpieczny i chciany. – Śpij – szepnął. Zasnęła, zanim odszedł. Wrócił do Filona i zamówił whisky. Siedział, patrząc nieruchomym wzrokiem w złotą ciecz. Chcę być bezpieczna. Chcę być kochana. Chcę być gdzieś, gdzie nie będę musiała przez cały czas się bać. Przyjdź do mnie.

Nikt nie przechodził do Gniazda przez pomyłkę. Przypadkiem tak, ale nie przez pomyłkę. Tyle że jego mały króliczek miał rację – nie przynależała tutaj, nigdy nie odnalazłaby Gniazda, gdyby nie on. To właśnie przelotne połączenie z jego umysłem ściągnęło ją do Gniazda, sprawiło, że Gniazdo rezonowało w sposób, który umożliwił jej przejście. Jego wina. Jego odpowiedzialność. – Gdzie ta wiejska myszka? – zapytał Kpiarz, siadając na wolnym krześle. – Śpi. – Szybko poszło. Sebastian popatrzył na kompana tak ciężkim wzrokiem, że ten drgnął niepewnie. – Pomożesz mi w czymś. Jeśli chcesz, możesz to nazwać grą. – Sebastianie, nie sądzę, żeby ta wiejska myszka była gotowa na coś więcej niż solowy występ… Sebastian uciszył go uniesieniem dłoni. – Posłuchaj, co masz zrobić. – Gdy skończył tłumaczyć, na twarzy Kpiarza gościło zakłopotanie. – Rozumiesz? – zapytał na koniec. – Nie. – Pomożesz? – Jasne, skoro tego chcesz. – Właśnie tego chcę. Kpiarz przyjrzał się uważnie Sebastianowi i wstał. – W takim razie pójdę szepnąć słówko komu trzeba. Nie zajęło to wiele czasu. Choć Sebastian tego nie widział, wyczuł poruszenie, jakie zapanowało w Gnieździe. Była tutaj z jego powodu i mógł zrobić dla niej chociaż tyle. Gdyby był rozsądnym człowiekiem, odwiózłby ją do szkoły

krajobrazczyń, gdy tylko się obudzi. Ale nie chciał być rozsądny. Chciał – musiał – dać sobie tę odrobinę czasu. Nie miał wpływu na żaden inny krajobraz, ale tutaj, w Gnieździe, może dać jej kilka godzin, podczas których nie będzie się musiała bać. A potem zabierze ją do szkoły, choć dobrze wiedział, że Lynnea nigdy więcej nie odnajdzie drogi do Gniazda. I że jest w niej coś, co będzie prześladować go przez resztę życia.

ROZDZIAŁ 8 Służąca siąknęła w chusteczkę i spojrzała na dwóch czarowników siedzących naprzeciwko niej. – Zbiegał po schodach tak szybko, że nie zdążyłam ostrzec go, że są mokre. Był przerażony, jakby goniło go coś strasznego. Potknął się, noga zaplątała mu się w pałąk od wiadra i… – Opadła na stojące za nią krzesło i zaczęła płakać. – Co robiłaś na schodach tak wcześnie rano? – spytał surowo Harland. Rozpacz na twarzy służącej ustąpiła miejsca wyrazowi urażonej godności. – Pełniłam swoje obowiązki, proszę pana. Schody myjemy jak najwcześniejszym rankiem, żeby wyschły, nim wstaną inni. – Chcesz przez to powiedzieć, że czarownicy są leniwi? – Harland był oburzony. – Na pewno nie to chciała powiedzieć – wtrącił Koltak. – Służący wiedzą, że poranne godziny poświęcamy na medytację lub studia i zwykle nie opuszczamy wtedy naszych pokojów. – To prawda, proszę pana – powiedziała dziewczyna, patrząc poważnie na Harlanda. – Nikt nie idzie porządkować pokoi przed śniadaniem, sprzątamy wtedy inne części zamku. – Rozumiem – odparł Harland, nieco udobruchany. – Poza tym czarownicy nie używają tych schodów – dodała dziewczyna. – Tylko służący. W ogóle nie powinno go tam być. – Myślę, że to nam wystarczy – powiedział Koltak. Rzucił okiem na Harlanda i poczuł ulgę, kiedy przewodniczący Rady Czarowników kiwnął głową. Odprowadził dziewczynę do drzwi, a gdy je otworzył, w korytarzu zobaczył gospodynię. Nie zdziwiło go to – dbała o swoje dziewczyny i nieraz publicznie łajała młodych

czarodziejów, że nie potrafią odróżnić służącej od dziwki. Kiedy gospodyni i służąca odeszły, Koltak zamknął drzwi i odwrócił się do Harlanda. – Co myślisz? Harland patrzył w podłogę. – Chłopak nie powinien był używać tych schodów – westchnął – ale to skrót z kwater uczniów do klas. Więc myślę, że miałeś rację. To był papla. Zapewne szedł pochwalić się kolegom tym, że dostarczył mi wiadomość. – Gdyby to tylko pośpiech skłonił go do zbiegania ze schodów, zauważyłby służącą i jej wiadro, domyśliłby się, że schody są mokre… Ale dziewczyna mówiła, że był przestraszony. Twarz Harlanda nabrała dziwnego wyrazu. – Myślisz, że Mroczny Przewodnik napełnił chłopaka strachem? – Nie wierzysz w Mrocznych Przewodników? Harland na chwilę uniósł rękę. – Skoro ludzie wierzą w Opiekunów Światła i Przewodników Serca, jak mogliby nie istnieć Mroczni Przewodnicy? Ktoś musi zapewnić równowagę, spełniać mroczne pragnienia serca. Osobiście jestem zdania, że ludzie sami dokonują wyborów – zarówno dobrych, jak i złych. Skoro jednak znajdują pociechę w zrzucaniu winy na jakąś siłę, która słyszy ich życzenia i spełnia je, to niech w nią wierzą. – Czyli twoim zdaniem chłopak był po prostu w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze i dlatego spadł z mokrych schodów i skręcił sobie kark? – spytał Koltak. Dlaczego właściwie się o to spiera? Zwłaszcza z Harlandem. – Tak – odparł cicho Harland. – Pewnie okaże się, że koledzy zrobili mu jakiś dowcip i przestraszyli go bardziej, niż

zamierzali. Skutkiem był wypadek. Nie sądzę, żeby to było coś bardziej złowróżbnego, Koltaku. Nie ma Mrocznych Przewodników, nie ma mrocznej obecności. Jest tylko ludzka słabość. – Wiem. Kiedy Koltak ruszył do swoich pokoi, nie mógł pozbyć się wrażenia, że Harland próbował coś ukryć – że sam tak naprawdę ani przez chwilę nie wierzył w to, że dzisiejsza tragedia spowodowana była ludzką słabością. Nigella biegła do swojego otoczonego murem ogrodu. Kiedy minęła bramę, zatrzymała się, by odzyskać oddech i napawać się radością, jaką czuła zawsze wtedy, gdy stała w tym miejscu. Tajemnice. Jej ogród był pełen tajemnic. Ciemnych krajobrazów, starannie ukrytych, żeby pobieżna kontrola nauczycielek niczego nie ujawniła. Chociaż ostatnio nie zawracały sobie głowy kontrolami. Działo się zbyt wiele dziwnych rzeczy. I tylko ona wiedziała dlaczego. Poszła na koniec ogrodu, a potem rozejrzała się niecierpliwie. Gdzie on jest? Na pewno przyjdzie. Musi przyjść. Był taki wspaniały. Nie mogła wytrzymać bez niego ani jednego dnia. Próbowała już seksu z dwoma chłopakami uczącymi się na mostowych, ale niezbyt jej się podobało. Natomiast z nim… seks z nim był niesamowity, wręcz oszałamiający. Jakby tonęła w doznaniach. Jakby pożerał ją całą, gdy raz za razem szczytowała. Doszło już do tego, że jeśli mijał cały dzień bez seksu z nim, była roztrzęsiona, napalona, miała wrażenie, jakby jej skóra była na nią za ciasna, jakby musiała ją zdjąć, żeby złapać oddech. Mogłaby się z nim kochać codziennie, przez cały

dzień, bez przerwy, aż umrze w miłosnej ekstazie. Śmiejąc się z własnego melodramatyzmu, potarła dłońmi ramiona, by złagodzić pulsujący w niej niepokój. No gdzie on jest? Nie chodziło tylko o seks. Ten mężczyzna pokazywał jej rzeczy, których nauczycielki nigdy by jej nie nauczyły. I powierzył jej zadanie – miała strzec najmroczniejszych, najbardziej niebezpiecznych krajobrazów Efemery. Nigella zmarszczyła brwi. Właściwie dlaczego wybrał właśnie ją? Skoro te miejsca były takie niebezpieczne i trzeba ich było strzec przed ludźmi, dlaczego nie poprosił o pomoc jakiejś silniejszej krajobrazczyni? Rozejrzała się po ogrodzie. Dokładnie przed nią znajdowała się ścieżka, która prowadziła do muru z tyłu ogrodu i oddzielała dwa sekretne krajobrazy. Po lewej stronie, ukryta za dwoma krzakami i klombem wysokich letnich kwiatów, biegła z kolei ścieżka pokryta rdzawym piaskiem, prowadząca w róg ogrodu. Po prawej, w drugim kącie ogrodu, utworzył się staw z mętną wodą. Choć kochanek ostrzegł ją, żeby trzymała się od niego z daleka, Nigella pewnego dnia zmierzyła kijem głębokość – woda sięgała ledwie kolan. Staw był dziwny. Nigdy nie widziała, żeby ktoś potrafił utrzymać wodę w jednym miejscu, nie zamykając jej wkoło. Czy Belladonna potrafi zrobić coś takiego? Odsunęła od siebie tę myśl. Nie lubiła już jej wspominać. Kilka dni temu, kiedy kochanek zapytał ją o zapieczętowane ogrody, powiedziała mu o Belladonnie, krajobrazczyni, która uciekła magii Czyniących Sprawiedliwość. Kiedy jednak wyznała, że zamierza być taką samą krajobrazczynią jak ona, mężczyzna zrobił dziwną minę. – Być może nie jesteś tym, za kogo się uważasz –

stwierdził. Wkrótce potem odszedł i od tamtej pory go nie widziała. Wypatrywała go w głębi ogrodu. Musi dzisiaj przyjść. Musi. No i przyszedł, pojawił się na ścieżce przed nią – przystojny mężczyzna w średnim wieku. Niósł mały worek, a ubrany był tylko w uśmiech. Od razu pociągnął ją na trawę i zaczął ściągać z niej ubranie. – Chcę cię wziąć – powiedział, kładąc się na niej. Jego ciemne oczy błyszczały gorączkowym podnieceniem. – Chcę w ciebie wejść. – Nigella próbowała protestować. To było takie prostackie, nie w jego stylu. Nie podobało jej się, przez chwilę nawet poczuła… – Tak – powiedział, wciskając się w nią. – Tak, strach jest dobry. Rozkoszny. Upajający. – Ale… Przerwał jej głębokim pocałunkiem. Zamknęła oczy. Napełniał ją żar i pożądanie. Mogła myśleć już tylko o tym, żeby nie przestawał, żeby cały czas czuła się w ten sposób. Coś było jednak nie w porządku. Brał jej piersi w usta, a ona miała wrażenie, że ma w nich dziesiątki małych języczków, które drapią jej delikatną skórę, drażnią sutki. To bolało. A jednak wcale nie chciała, żeby się skończyło. Jego też czuła w sobie inaczej. Był zbyt gruby. Zbyt długi. Każde pchnięcie sprawiało jej ból. Chwilę później jej ręce i nogi straciły czucie. Nie mogła nimi poruszać, ledwie była w stanie wbić palce w trawę. Potem doszła – i przestało ją to obchodzić. Nadal niesamowicie podniecona, otworzyła oczy. Kiedy zdążył założyć ten dziwny kaptur? Był tak głęboki, że ukrywał jego twarz. Widziała tylko błysk jego oczu, a kiedy się

uśmiechnął… Coś było nie tak z jego ustami. Co było nie tak z jego ustami? Wszystko jedno. Nic nie miało znaczenia, póki się w niej poruszał. Kiedy doszła po raz kolejny, poczuła, że wytrysnął w niej i się odprężył. Dyszała ciężko, próbowała znaleźć słowa, żeby kazać mu z siebie zejść. Kiedy przesunął się lekko, słony pot na jego skórze poparzył jej poobcierane piersi. Nagle, nim zdołała odetchnąć głębiej, jedną ręką zatkał jej usta, a drugą sięgnął do leżącego na ziemi worka. Wyciągnął z niego długi, wąski nóż i pokazał Nigelli. Potem uniósł się nieco nad nią i naciął jej klatkę piersiową tuż nad piersiami. – Tak – powiedział powoli, rozcinając jej rękę od ramienia aż po łokieć. – Strach jest rozkoszny. Wsiąknie w ziemię wraz z twoją krwią. Wiesz, co się wtedy stanie? – Uśmiechnął się. – To punkt dostępowy, więc strach przesączy się przez tę trawę na pastwisko, do którego jest zakotwiczona. Dopadnie każdego, kto będzie tamtędy przechodził, a kiedy się zakorzeni, te osoby staną się podatne na podszepty Mrocznych Przewodników. Zaczną się dziać różne rzeczy. Najpierw małe. Ale każdy wybór, który wynikać będzie z mrocznych uczuć, dokona drobnej zmiany w krajobrazie. Strach będzie rósł, panoszył się jak chwast wśród pięknych kwiatów, tworząc pożywkę pod jeszcze mroczniejsze uczucia. Będziesz nasieniem, które pomoże stłumić Światło. – Zaśmiał się cicho. – Czy nie tego chciałaś? Czy nie po to właśnie otworzyłaś mur? – Powoli, w zamyśleniu, wykonał następne cięcie na jej ramieniu. – Myślałem, żeby cię zatrzymać na jakiś czas, ale chociaż znaczysz dużo mniej, niż sądzisz, to jednak należysz do wrogów. Kiedy podniósł nóż, Nigella wreszcie zrozumiała, na co

patrzy. Zrozumiała też, co uczyniła, robiąc dziurę w murze zakazanego ogrodu, i skąd pochodzą mroczne, tajemnicze krajobrazy zakotwiczone w jej własnym ogrodzie. A kiedy nóż opadł, zrozumiała jeszcze jedno. To boi się Belladonny. Kiedy pochłonęło ostatnią kroplę strachu, jaką udało mu się utoczyć z dziewczyny, przeciągnęło ją po trawie i kwiatach na rdzawy piasek. Wkrótce kościoluby znajdą jej szczątki. Potomkom Mrocznych nie można było ufać, ale mogli okazać się użyteczni. Odkrycie, że krajobrazczynie i mostowi nie pamiętają, kim są – czy kim byli dawno temu – było naprawdę rozkoszne. Niemniej nadal byli wrogami, a choć nie mieli mocy Prawdziwego Wroga, stali na drodze do zmienienia świata w niekończący się teren łowiecki. Nadszedł czas, żeby uderzyć – teraz, gdy tak wielu przebywa w budynkach zamiast w ogrodach. W ogrodach mieliby szansę uciec, bez względu na to, jak szybko zaatakują przywołane przez To stworzenia, ale w budynkach będą zwykłą zwierzyną łowną. Nim uświadomią sobie, że jest wśród nich Zjadacz Świata, będzie już za późno. Podeszło do stawu, zmieniając swój kształt, by dostosować się do stworzeń zamieszkujących ten krajobraz. Przesuwając się pod wodą, wzdrygnęło się na myśl o tym jednym zapieczętowanym ogrodzie. Odrzuciło nić strachu, nim zmieniła się w duszący powróz. Kiedy skończy z tym miejscem, zapieczętowany ogród będzie wyspą, do której nikt nie będzie mógł dotrzeć. Ziemia pod kręgiem piaskowych cegieł poruszyła się, zmieniła. Uniosło się spod niej gorące, bulgoczące błoto i przepchnęło przez szczeliny między cegłami. Jedna cegła zachwiała się. Zatonęła. Druga przechyliła się

w stronę powstałej dziury. Zatonęła. I kolejna. I następna. Kiedy zmiana dotarła do środka kręgu, zegar słoneczny, ten znienawidzony symbol tańca Mroku i Światła, zachwiał się, upadł i połamał na kawałki. Zatonął.

ROZDZIAŁ 9 Zapach czystej pościeli i chłodne powietrze przynosiły orzeźwienie, sprawiając, że Lynnea budziła się w dobrym nastroju. Póki nie otworzyła oczu i nie przypomniała sobie wszystkiego. Kiedy przeszła przez most, nie wiedziała, jak długą drogę przebyła, nim zobaczyła nieruchome światła jakiejś osady. Wcześniej też widziała światła – w mroku tańczyły ogniki niesionych przez ludzi latarni. Była również muzyka, wesoła muzyka dochodząca z oddali. Lynnea chciała ruszyć za tymi światłami i muzyką, ale wtedy ogarnęło ją jakieś dziwne uczucie, zupełnie jakby ziemia pod jej stopami chciała ją zatrzymać, zmieniając każdy krok w walkę. Miała wrażenie, że coś w jej głowie szepcze: Nie tego chcesz. Nie tego szukasz. A potem… Przyjdź do mnie. Rozpoznała głos tego mężczyzny i pomyślała: On mnie potrzebuje. Nie wiedziała, dlaczego jest tego taka pewna – w końcu nikt nigdy jej nie potrzebował – ale ten głos wystarczył, by odwróciła się od świateł i muzyki i ruszyła dalej. Wreszcie dotarła na niewielkie wzniesienie, poniżej którego zobaczyła nieruchome światła. A potem wszystko zrobiło się zamazane, jakby usiłowała dotrzeć do czegoś, co pozostawało poza jej zasięgiem. Może byłoby łatwiej skapitulować, pozwolić porwać się siłom, które próbowały ją odciągnąć. I pewnie tak właśnie by zrobiła, gdyby nie… On mnie potrzebuje! Kiedy wyszła z alejki, świat znów zrobił się klarowny. Znalazł ją. Nigdy nie widziała mężczyzny, który byłby tak przystojny,

jak bohaterowie książek, ale on właśnie taki był. I jak ubrany! Drelich uważano za strój roboczy, ponieważ był wytrzymały, ale Lynnea nigdy nie widziała spodni, które miałyby tak idealny krój. A ta koszula, która w jakiś magiczny sposób podkreślała zieleń jego oczu! I skórzana kurtka! Mamunia już na pierwszy rzut oka nazwałaby go niezłym ziółkiem. Ale był miły. Chociaż kiedy ją zobaczył, coś go zezłościło. Przez chwilę wydawał się naprawdę wkurzony. Po latach mieszkania pod jednym dachem z tatuniem i Ewanem Lynnea potrafiła błyskawicznie rozpoznać złość w oczach mężczyzny. Jednak zabrał ją w miejsce, gdzie mogła najeść się do syta, a potem oddał jej swój pokój, żeby mogła się wygodnie przespać. – Sebastian… – szepnęła. Sam dźwięk tego imienia rozgrzał ją, sprawiając, że jej serce zatrzepotało. – Sebastian. Potem spochmurniała. Nie znalazła mężczyzny, który ją wzywał, kiedy pogrążyła się w rozpaczy i tęskniła za czymś lepszym. Nie znalazła mężczyzny, który jej potrzebował. Jeden rzut oka na Sebastiana wystarczył, by stwierdzić, że nie należał do mężczyzn, którzy potrzebowaliby czegokolwiek od takiej dziewczyny jak ona. Co gorsza, okazało się, że znalazła się w Gnieździe Rozpusty. W złym, okropnym Gnieździe Rozpusty. Miejscu, o którym uczciwe kobiety nie powinny nawet wiedzieć, a co dopiero w nim przebywać. Nie miało to wprawdzie sensu, bo przecież mamunia i jej przyjaciółki wiedziały o Gnieździe. Wiedziały o nim nawet młodsze kobiety z wioski. Był to zapewne najsławniejszy z mrocznych krajobrazów na całej Efemerze. Ale, co dziwne, niełatwo było go znaleźć. Niektórzy przyjaciele Ewana próbowali się dostać do Gniazda w zeszłym roku. Przeszli przez most i znaleźli się w podłej

dzielnicy dużego miasta. Jeden został nawet pobity i obrabowany. Nigdy jednak nie znaleźli Gniazda Rozpusty. A ona znalazła. Jak to o niej świadczyło? Mamunia miała rację. Jestem złą osobą. Bo jak inaczej tłumaczyć fakt, że skończyła w Gnieździe, skoro chciała tylko znaleźć się w bezpiecznym miejscu? Jednak paradoksalnie właśnie tu, w takim miejscu czuła się bezpieczna. Odrzuciła prześcieradło i cienki koc, wstała i rozejrzała się po pokoju. Potem poszła do łazienki, załatwiła konieczne sprawy i zaczęła eksperymentować z kurkami nad wanną, by ją napełnić. Gorąca woda za odkręceniem kurka. Cóż za dekadencja! Może bycie złą osobą nie jest jednak takie złe? Moczyła się w wannie przez kilka cudownych, błogich minut, póki nie przypomniała sobie o drzwiach łączących łazienkę z drugą sypialnią. Czy ktoś był w tamtym pokoju i czekał, aż skończy się myć? Za pomocą myjki i lekko perfumowanego mydła, które znalazła obok dwóch czystych ręczników, wyszorowała się i umyła głowę. Zawinęła włosy w jeden ręcznik, ciało wytarła drugim i wyczyściła po sobie wannę. Potem wróciła do sypialni. W nogach łóżka stała duża skrzynia. Na jej zamkniętym wieku leżało starannie złożone, czyste ubranie. Bawełniane długie majtki, sięgające aż po kolana, bawełniana koszula, która… Lynnea wzięła koszulę i zastanowiła się, do czego ma służyć dodatkowa warstwa materiału pod spodem. Gdy po chwili odkryła jego przeznaczenie, jej twarz spłonęła rumieńcem. Mamunia zawsze mówiła, że tylko miejskie zdziry noszą staniki, żeby wypchnąć na wierzch cycki i prowokować mężczyzn, by zachowywali się jak głupcy. Albo gorzej, jak psy

ganiające za grzejącą się suką. Czy Sebastian uważa ją za zdzirę? Zapewne. Zaproponowała mu przecież seks… Zaproponowała? Była tak zmęczona, kiedy ją tu przyprowadził, że nie mogła przypomnieć sobie, czy tylko o tym pomyślała, czy rzeczywiście powiedziała to na głos. A może to jest najskromniejsza bielizna dostępna w Gnieździe? Chociaż reszta ubrań nie różniła się szczególnie od codziennych strojów noszonych przez żony i córki bogatych farmerów, tyle że uszyte były z lepszego materiału. Na koszulę zakładało się niebieski top z długimi rękawami, na tyle rozciągliwy, że można było wciągnąć go przez głowę. Pozbawiona rękawów ciemnoniebieska tunika miała wycięcie pod szyją i na ramionach, spod którego wystawał kawałek topu. Sięgała do połowy łydki i była zapinana z boku. Pończochy sięgały do kolan, a buty były solidne, odpowiednie na długą podróż przez pola. Lynnea nie była pewna, dlaczego czuje się rozczarowana, skoro rzeczy były nowe i uszyte z dobrego materiału, ale ubrana jak na tańce na wsi czuła się onieśmielona, niezdolna stawić czoła temu, co czeka na nią, gdy opuści ten pokój. Zaniosła ręczniki do łazienki. W małej szafce pomiędzy zlewem a lustrem znalazła grzebień. Kiedy w miarę możliwości ułożyła włosy, popatrzyła na swoje odbicie w lustrze i skrzywiła się. Naturalne fale – które złościły mamunię tak, że nieraz groziła ostrzyżeniem jej głowy do samej skóry – wyrwały się na wolność, skręcając się jeszcze bardziej niż zwykle. Gdzieś między mostem a Gniazdem zgubiła wszystkie szpilki, a tylko spięcie włosów, najlepiej mokrych, w ciasny kok mogłoby je wygładzić. Bez szpilek jednak nie da rady. Kiedy wychodziła z łazienki, ktoś zapukał cicho do drzwi

pokoju. Po chwili do środka wszedł Sebastian, znowu ubrany jak niezłe ziółko. I jeszcze bardziej przystojny, niż zapamiętała. Serce Lynnei wykonało na jego widok dziwaczne salto. Teraz wiedział już dokładnie, jak czuje się ktoś, kogo kopnięto w brzuch. Jego mały króliczek ogarnął się, i to na całego. Lynnea była czysta, ładna, słodka i nieco nieśmiała. Niepewna. Zdecydowanie niepewna. Miał jednak wrażenie, jakby coś w niej, co wyrywano raz po raz, wciąż gotowe było rozkwitnąć. Ona tu nie przynależy. Serce Sebastiana ścisnęło się boleśnie na tę myśl. Kiedy wślizgnął się do pokoju, gdy spała, i zabrał jej stare ubranie do pana Fincha, żeby dobrał coś na jej miarę, powinien był wybrać normalny strój, zamiast prosić o „wiejski kostium”. Może gdyby ubrała się jak sukuby, jej czystość nie byłaby taka wyraźna i mógłby ją uwieść, rozkoszując się jej rozkoszą. Wybrał jednak ubranie bardziej odpowiednie dla krajobrazu, z jakiego zapewne pochodziła, i teraz… Przeraziła go. Patrzył na nią i uświadamiał sobie z całą siłą, że przez wszystkie te lata nie odgrywał roli kochanka dla samotnych kobiet z innych krajobrazów ze współczucia, uprzejmości czy choćby dla zabawy. Owszem, musiał pożywiać się ich rozkoszą seksualną, a pieniądze i prezenty, które dostawał za swoje usługi, pozwalały mu żyć całkiem wygodnie jak na standardy Gniazda, ale zaczął podejrzewać, że ciągnęło go do nich, ponieważ instynktownie szukał jej. Właśnie jej. A teraz tu była. Tu, gdzie nie przynależała, a on… Kilka godzin. Tylko kilka godzin w jej towarzystwie – i może okazja, by zostać jej kochankiem. Tylko raz. – Dziękuję – powiedziała cicho, przesuwając palcem po tunice.

– Cieszę się, że podobają ci się ubrania. – Podszedł do niej i pogładził ją po włosach. – Jak to zrobiłaś? – Och, włosy… – Uniosła rękę, by dotknąć głowy. – Takie już są. Nie miałam szpilek, żeby je upiąć. – To dobrze. Wyglądają ślicznie. Spojrzała na niego oczami zlęknionej sarny, jakby usłyszała nie komplement, lecz groźbę. Sebastian zastanowił się, jakie musiało być jej życie, skoro pochwała wzbudza w niej strach. – Spałaś dobre kilka godzin. Na pewno znów jesteś głodna. – Przesunął palcami w dół po jej ramieniu, aż sięgnął dłoni. Splótł palce z jej palcami i wyprowadził ją z pokoju. Lynnea zaczęła drżeć, gdy tylko wyszli na ulicę. Główna arteria nie wyglądała na równie zapuszczoną jak kilka godzin temu, ale nadal było to Gniazdo Rozpusty. Miejsce, które nigdy nie ogląda słońca, nabiera odmiennego charakteru niż dzielnice w innych krajobrazach, gdzie drapieżniki rządzą tylko w nocy. Strój Lynnei sprawiał, że wyróżniała się, zamiast wmieszać się w tłum. Jego mały króliczek praktycznie krzyczał: „zwierzyna!”, a choć Kpiarz uprzedził wszystkich, inni inkubowie nie mogli się oprzeć i wyszli na ulicę, żeby ją obejrzeć. Żaden nie podszedł bliżej – Sebastian zbyt jasno dawał do zrozumienia, że dziewczyna należy do niego. Kiedy posadził Lynneę przy stoliku w ogródku knajpki Filona, automatycznie rozejrzał się po sąsiednich stolikach, rejestrując obcych. Kiedy był młodszy, nauczył się rozpoznawać intruzów i wyszukiwać takich, którzy znajdą największe upodobanie w jego rozrywkach. Teraz robił to już odruchowo, głównie dlatego że Gniazdo było jego domem i nie chciał tu kłopotów pewnego rodzaju. I jakoś tak się składało, że jeśli ktoś wzbudził jego niechęć, nigdy więcej nie znajdował drogi do Gniazda.

– Witamy, witamy – powiedział Filon, podbiegając do stolika z zastawioną tacą. Nadal przyglądał się Lynnei nieufnie, ale na widok jej nowych ubrań odprężył się nieco. Postawił na stole dwie filiżanki, mały dzbanek ze śmietanką i miseczkę z cukrem. – Coś do jedzenia? – zapytał jeszcze i zniknął, zanim zdążyli się odezwać. – Nie zaczekał na odpowiedź – zauważyła Lynnea. Sprawiała wrażenie onieśmielonej i skrępowanej. Wciąż niespokojnie rozglądała się po ogródku. – Zwykle nie czeka – odparł Sebastian i wskazał głową stojącą przed nią filiżankę. – Parzy mocną, więc lepiej dodaj śmietanki i cukru. Wzięła filiżankę i upiła łyk, po czym oczy niemal wyszły jej z orbit. – Co to?! Sebastian uśmiechnął się szeroko. – Kawa. Skosztowała ponownie, po czym dodała kostkę cukru i trochę śmietanki i upiła kolejny łyk. – O rany. Powiedziała to tonem kobiety pieszczonej we właściwy sposób. Sebastian uniósł do ust filiżankę, żeby ukryć uśmiech. Nawet erotyczne posągi w ogródku nie mogły konkurować z filiżanką kawy o uwagę jego małego króliczka. Kiedy skończyli pić, wrócił Filon i postawił na stole dwa talerze. Plasterki mięsa, tosty z masłem i omlet z ziemniakami, cebulą, papryką i kiełbasą. Ponownie napełnił ich filiżanki i poszedł do innych gości. Sebastian jadł bez apetytu, bardziej żeby zająć czymś ręce, tymczasem Lynnea rzuciła się na jedzenie z prawdziwym entuzjazmem. Nie chciał jej psuć tej przyjemności rozmową o

czymś, co mogłoby ją zdenerwować. Dlatego jadł i przyglądał się obojętnym wzrokiem, jak inkubowie i sukuby szukają zdobyczy: obserwował gości wędrujących po ulicy w poszukiwaniu burdelu, szulerni albo tawerny, gdzie mogliby się spić do nieprzytomności. Gniazdo Rozpusty było miejscem, w którym przywary, skrzętnie ukrywane w dziennych krajobrazach, można było prezentować otwarcie. Jeśli mężczyzna chciał przepuścić pensję na alkohol, hazard i rozpustę, mieszkańcy Gniazda byli gotowi mu w tym pomóc. Jeśli znudzona bogata żona chciała kupić sobie czas i szczególne talenty inkuba, był to jej wybór, a jeśli spowodowało to reperkusje w jej własnym krajobrazie, był to wyłącznie jej problem. Mieszkańcy Gniazda zawsze uważali za zabawne, kiedy znudzona bogata żona i jej równie znudzony bogaty mąż wpadali na siebie w korytarzu tego samego burdelu. Takie spotkania potwierdzały to, co tutejsi wiedzieli od początku: na swój przewrotny sposób Gniazdo Rozpusty było bardziej uczciwe niż dzienne krajobrazy, ponieważ nieliczne zasady, jakie tu obowiązywały, dotyczyły wszystkich, bez względu na płeć czy gatunek. Kiedy Lynnea wreszcie skończyła jeść i westchnęła z ukontentowaniem, Sebastian odsunął talerz i ujął jej dłoń. Zadrżała pod wpływem jego dotyku. Mały króliczek patrzył na wilka, który próbował nie ślinić się na myśl o nadchodzącej uczcie. – Powiedz mi, czego chcesz, Lynneo – poprosił. – Gdybyś przez kilka godzin mogła mieć wszystko, czego tylko zapragniesz, co by to było? Oblizała usta. Puls mu przyspieszył, ale, choć bardzo tego pragnął, nie posadził jej sobie na kolanach i nie zaczął całować

namiętnie, aż oboje oszaleją, tracąc poczucie czasu i przestrzeni. Po prostu trzymał ją za rękę i czekał cierpliwie. – Chciałabym… – Zamknęła oczy. – Chciałabym być silna i odważna. Chciałabym przestać cały czas się bać. Nie pamiętam już, jak to jest nie bać się. – Zrobione – powiedział cicho Sebastian. – Otworzyła oczy i spojrzała na niego, zaskoczona. – Nie mówiłem ci, że jestem nie tylko inkubem, ale i czarownikiem? Ledwie te słowa wyszły z jego ust, poczuł, jak coś się w nim otwiera, jakby tylko czekało na to wyznanie. Prawda tego, co powiedział, przeniknęła go na wskroś. Na Opiekunów i Przewodników! Był czarownikiem?! Nie, nie mógł nim być. To nie było możliwe. Dlaczego nie? Ponieważ… Chyba by się zorientował? Albo Koltak? A może to dlatego Koltak sprowadzał go raz po raz do Miasta Czarowników, chociaż szczerze go nienawidził? Co zrobiłby z synem urodzonym z sukuby, gdyby okazało się, że posiada magię czarowników? Nie chciał o tym myśleć. Powiedział to tylko po to, by Lynnea mogła wyrwać się z okowów przeszłości. A tymczasem, całkiem nieświadomie, otworzył przed sobą nową, przerażającą przyszłość. Moc bez szkolenia. Czy jest coś bardziej niebezpiecznego w świecie, który zmieniał się stosownie do rezonansu ludzkich serc? Wszystko, co wiedział o magii czarowników, pochodziło z opowieści i plotek o tym, co podobno robili ludziom. Musi z kimś porozmawiać na ten temat. Ale komu może zaufać? Lee? Gloriannie? Może. Ale czy ich niechęć do czarowników nie sprawi, że odwrócą się od niego? To może ciotka Nadia? Na myśl o niej serce Sebastiana odzyskało normalny rytm.

Tak. Porozmawia z Nadią. Jeśli ktoś w ogóle mógł mu pomóc zrozumieć jego stan, to właśnie ona. – Sebastianie? Wyrwał się z rozmyślań i skupił na tym, co zaplanował dla Lynnei. – Tak – powiedział. – Jestem nie tylko inkubem, ale i czarownikiem. – Wstał, stanął obok jej krzesła i położył rękę na jej głowie. – Mocą czarownika i jego wolą czynię cię, Lynneo, tygrysicą. Jesteś silna i odważna. Jesteś piękną i śmiałą kobietą. I wszystko, czego zapragniesz, tej nocy będzie twoje. Spojrzała na niego, przerażona, oszołomiona… ale pełna nadziei. – Rzuciłeś na mnie zaklęcie? – Coś w tym rodzaju. – Na światło dnia! Miał nadzieję, że to naprawdę było tylko kilka zwykłych słów, wypowiedzianych na tyle przekonująco, by w nie uwierzyła. Przesunął ręką po tych ślicznych, falistych brązowych włosach, a potem zachęcił Lynneę, by wstała. Kiedy jej ciało otarło się o niego, zapragnął jej tak rozpaczliwie, że graniczyło to niemal z szaleństwem. Jednak te godziny należały do niej i cokolwiek zajdzie między nimi, będzie wyłącznie jej wyborem. – Potrzebujesz ubrań – powiedział schrypniętym głosem. – Przecież mam – zaprotestowała, przesuwając dłonią po tunice. – Innych. Wziął ją za rękę i zaprowadził do pracowni pana Fincha. Byli o krok od drzwi, kiedy Lynnea zatrzymała się i spytała nieśmiało: – Co to jest tygrysica? – Wielka, piękna, silna kotka, która mieszka w odległym krajobrazie.

– Kotka. – Lynnea zapatrzyła się na kolorowe lampy na słupach. – Nie pozwoliłaby nikomu skrzywdzić swoich kociąt, prawda? – Na pewno nie. Jest dość silna, żeby ochronić je przed każdym niebezpieczeństwem. Niemal poczuł, jak coś w niej przesuwa się, wyczuł zmianę w powietrzu wokół. Kiedy na niego spojrzała, mały króliczek nadal w niej był, ale ujrzał też cień tygrysicy. Z króliczkiem sobie poradzi, ale czy sprosta tygrysicy, którą sam spróbował stworzyć? Żałował, że nie wie, dlaczego wzmianka o kociakach wywołała taką reakcję Lynnei. Pan Finch powitał ich tradycyjną porcją pomruków i świergotów, przemieszanych ze słowami. Za każdym razem, kiedy Sebastian miał do czynienia z tym niskim nerwowym człowieczkiem, zastanawiał się, co takiego w sobie ma, że w ogóle trafił do Gniazda Rozpusty. – W czym mogę wam pomóc? – spytał Finch. – Pani potrzebuje paradnych strojów – odparł Sebastian. – Paradnych? – pisnęła Lynnea. – Paradnych – powtórzył stanowczo. – Tygrysica musi takie nosić, kiedy będzie grasować po Gnieździe Rozpusty. – Tygrysica… – szepnął pan Finch. Nerwowe drżenie jego dłoni ustało, a oczy, zwykle wystraszone za okularami w złotej oprawce, zalśniły profesjonalnym zainteresowaniem. – Tak, tak. – Pomachał rękami i pospieszył na zaplecze, nie przestając trajkotać: – Mam coś takiego. Nazywam to kocią suknią. Zaprojektowałem ją w zeszłym miesiącu, właśnie skończyłem szyć pierwszą. Pruderyjna i niegrzeczna. Tak, tak… Po chwili wrócił i podał Lynnei strój. Był pruderyjny i niegrzeczny – oblekał kobiece ciało od piersi aż po kostki, obciskając je jak druga skóra. Materiał był ciemnoniebieski,

przetykany nitkami w kolorach złota, srebra, szmaragdu i rubinu. Sukuba nosząca coś takiego upiłaby się emocjami podziwiających ją mężczyzn. Sebastian był pewien, że widok Lynnei grasującej po Gnieździe Rozpusty go zabije. Po prostu to wiedział. – Co… – Lynnea odchrząknęła. – Co się pod tym nosi? – Trzymała suknię samymi opuszkami palców, tak ostrożnie, jakby tkanina mogła w każdej chwili ożyć i ją ugryźć. – Skórę – zaświergotał radośnie pan Finch. Na ustach Sebastiana zagościł nikły uśmieszek. – Inkubowie lubią skórę. – Och, nie mogłabym… Sebastian zbliżył usta do jej ucha i szepnął: – Tygrysica. W tym momencie zza stojaka z ubraniami wyłoniła się sukuba. Jej oczy zalśniły zazdrością na widok kociej sukni. Na światło dnia! – pomyślał Sebastian, kiedy ruszyła ku nim. Czy ta sukusuka musiała się tu napatoczyć? – Witaj, Sebastianie – zamruczała sukuba. – Widzę, że próbujesz przebrać kolejne byle co za coś wartego zachodu? – Nic podobnego – warknął. – Czyżby? Słyszałam, że przyjaźnisz się z Kpiarzem, a każdy wie, że z niego żaden inkub. Dawno już byłoby po nim, gdyby nie ty. – Zlustrowała Lynneę wzrokiem. – Nawet jeśli zdołasz wcisnąć w tę suknię tyłek tej klępy, i tak wciąż będziesz musiał patrzeć na jej gębę. – Może więc ja zajmę się gębą – zabrzmiał zimny głos od progu. Minął ponad rok, odkąd Sebastian widział ją po raz ostatni – nigdy w życiu nie słyszał też, żeby mówiła takim tonem, jednak nie miał wątpliwości, kto właśnie wszedł do sklepu. Podobnie jak sukuba, której twarz przysłoniła brzydka

maska przerażenia. Sebastian zamknął na chwilę oczy, żeby się uspokoić, a potem odwrócił się do drzwi, żeby powitać Gloriannę Belladonnę. Z twarzy otoczonej długimi czarnymi włosami patrzyły na niego dwa kryształki zielonego lodu. Nadal była piękna, ale jej uroda nabrała zimnego, odpychającego wyrazu. Zaczął zastanawiać się, czy jej serce również stało się takie zimne. Belladonna, na którą patrzył, byłaby zdolna sprowadzić do Gniazda Rozpusty koszmar, który dokonywał makabrycznych zbrodni… Nie. Nie! Nie wolno mu tak myśleć. Nie może w to uwierzyć. Gdyby okazało się, że jest zdolna do czegoś takiego, ta rana nigdy by się w nim nie zagoiła. Glorianna weszła do pracowni i popatrzyła na sukubę, która skuliła się pod jej spojrzeniem. – Odejdź – powiedziała i sukuba natychmiast wypadła biegiem ze sklepu. – Musimy porozmawiać – odezwał się cicho Sebastian. – Później. – Glorianna przyjrzała się Lynnei i uśmiechnęła się. – Sebastian zupełnie zapomniał o manierach. Jestem Glorianna, jego kuzynka. – Bardzo mi miło. Mam na imię Lynnea. – Glorianno… – zaczął Sebastian. – A może poszedłbyś zaczerpnąć świeżego powietrza? – przerwała mu. Potrafił odróżnić polecenie od sugestii, a choć Glorianna Belladonna była jego kuzynką, tylko głupiec by jej nie posłuchał. Chciał jej wszystko wyjaśnić, ale wyraz jej oczu uciszył protesty, nim znalazły drogę ujścia. Wyszedł więc ze sklepu i oparł się nonszalancko o ścianę, jakby w pracowni pana

Fincha nie działo się nic nadzwyczajnego. Glorianna odprowadziła Sebastiana wzrokiem. Kiedy przeszła do Gniazda niedaleko jego domku, wyczuła dysonans i natychmiast zorientowała się, że pochodzi od jej kuzyna. Zupełnie jakby mroczne prądy, które go przenikały, wezbrały tak bardzo, że gotowe były dokonać zasadniczej zmiany w jego sercu. A potem, kiedy przyszła do miasta, żeby go odszukać i sprawdzić, co się dzieje, uświadomiła sobie kolejną zmianę – jakby ktoś wydrenował ropiejącą ranę i przywrócił we wnętrzu Sebastiana równowagę Mroku i Światła. Nie wiedziała, co spowodowało tę pierwszą zmianę, ale była pewna, że za drugą odpowiada kobieta, która właśnie przed nią stoi. Lynnea patrzyła na nią błękitnymi oczami zasnutymi strachem, uśmiechając się nieśmiało. To wszystko nie miało sensu. Ta młoda kobieta nie należała do Gniazda, nie powinna w ogóle przejść do tego krajobrazu. A jednak tu była, a jej obecność nie powodowała dysonansu. Glorianna aż wstrzymała oddech, kiedy uświadomiła sobie, kim ona jest. Katalista. W gruncie rzeczy zwyczajna osoba, ale ponieważ znalazła się w krajobrazie, do którego nie powinna mieć dostępu, jej obecność będzie niczym kamyk wrzucony do stawu – rozchodzące się wokół fale wpłyną na ludzi, powodując zmiany. Sprowadzą okazje i wybory. Dla niej samej, jak również dla otaczających ją ludzi. To wyjaśniałoby, dlaczego Sebastian zachowywał się jak owczarek pilnujący swojej owieczki. Czyż to nie interesujące? Interesujące było również to, że kiedy ostatnio odwiedziła miasto w jednym ze swych krajobrazów, uległa impulsowi i

weszła do drogerii. Kolory różu i cieni, które wybrała, zupełnie nie pasowały do jej typu urody i od dnia zakupu nosiła je na dnie plecaka. Jak się okazało, do Lynnei pasowały idealnie. Glorianna rzuciła okiem na kocią suknię, a potem na drzwi pracowni i uśmiechnęła się. – Chodź – powiedziała, kładąc rękę na ramieniu dziewczyny. – Musisz się przygotować do grasowania po Gnieździe Rozpusty. Sebastian patrzył na drzwi pracowni pana Fincha. Serce nie ma tajemnic przed Glorianną Belladonną. Od początku wiedziała, że Lynnea nie przynależy do Gniazda Rozpusty. Czy jednak spojrzy głębiej? Nie miała pojęcia, że zaplanował małemu króliczkowi okazję do stania się silną i odważną. Nie wiedziała, że potrzebował tych kilku godzin z kobietą, która sprawiała, że czuł tak wiele, że aż go to przerażało. Co się dzieje w pracowni? Kpiarz przeszedł na drugą stronę ulicy, by dołączyć do Sebastiana. – Wszystko załatwione, choć na twoim miejscu ograniczyłbym grasowanie do głównej ulicy – powiedział. – Szepnąłem parę słów komu trzeba, ale nie dam głowy, że wszyscy usłuchają. – Usłuchają, jeśli chcą pozostać w Gnieździe – warknął Sebastian. Jeśli przez wszystkie te lata rzeczywiście nieświadomie używał magii czarowników, by uniemożliwić powrót do Gniazda ludziom, których nie lubił, czy mógłby zrobić to samo z demonami? Przećwiczy to na tej sukusuce, kiedy już odwiezie Lynneę do szkoły krajobrazczyń. Oczywiście zakładając, że Lynnea nadal jest w pracowni.

Kpiarz rzucił mu ostrożne spojrzenie, jednak szybko ukrył je pod swoją normalną, zadziorną miną. W jego oczach pojawił się blask, jakiego Sebastian nie widział już od dawna. Tego typu grasowanie nie było czymś, co interesowałoby inkuba, ale było to coś nowego, a wszystko, co nowe, zawsze wywoływało entuzjazm Kpiarza. – No to gdzie ta wiejska myszka? – spytał, uśmiechając się szeroko. – W pracowni – odparł Sebastian. – Z Glorianną. Uśmiech zniknął. – Belladonna tu jest? Nim Sebastian zdążył odpowiedzieć, drzwi otworzyły się i ze sklepu wyszła Glorianna. Sama. Sebastian odepchnął się od ściany. Miał ochotę odsunąć kuzynkę na bok, wpaść do pracowni i sprawdzić, czy ktoś tam został. Ale tylko stał, napięty jak struna. – Musimy porozmawiać – powiedział. Glorianna rzuciła mu przeciągłe spojrzenie i uśmiechnęła się kpiąco – znów wyglądała jak jego kuzynka, którą znał i kochał, a nie jak niebezpieczna zbiegła krajobrazczyni. – Później, Sebastianie. Teraz będziesz bardzo zajęty – odparła i spojrzała na Kpiarza, który pochylił lekko głowę, jakby chciał się ukłonić. – Pomagam Sebastianowi – poinformował ją spiesznie. – Tak, oczywiście – powiedziała po dłuższej chwili. Wydawała się zaintrygowana, jakby coś przekroczyło jej oczekiwania. Potem odeszła. Kpiarz z głośnym sapnięciem wypuścił powietrze i starł pot z czoła. Ruszył szybko ulicą w przeciwną stronę, wyraźnie chcąc znaleźć się jak najdalej od Belladonny. Sebastian został sam przed pracownią pana Fincha. Czy był

jeszcze sens, żeby tu sterczał? Uśmiech Glorianny coś sugerował, ale nie potrafił się domyślić co. I nie bardzo mu się chciało nad tym zastanawiać. Odwrócił się plecami do drzwi, nieszczęśliwy i rozczarowany. Potrząsnął Gniazdem, by na kilka godzin stworzyć iluzję, i po co to wszystko? Żeby znów poczuć się jak dziecko zaproszone do zabawy tylko po to, by okrutnie z niego zakpić? – Sebastianie? Być w połowie człowiekiem, to nie dość. Nic nigdy nie przyszło mu z wysiłków, by stać się bardziej ludzkim. Dlaczego nie dał sobie z tym spokoju? – Sebastianie? Myślę, że jestem gotowa. Gdy na nią spojrzał, aż zachwiał się z wrażenia. – To ty? Lynnea niespokojnie podniosła rękę do twarzy. – Wyglądam aż tak inaczej? – Na światło dnia, Glorianno! Coś ty zrobiła z moim małym króliczkiem?! To równocześnie była i nie była Lynnea. Sukuby i ludzkie dziwki – nawet kobiety z miasta, które odwiedzały Gniazdo – malowały się mocniej, ale widok tej zdrowej, ładnej buzi z uwodzicielskim makijażem… I do tego ta suknia… Pan Finch był bardzo, bardzo złym człowiekiem, że zaprojektował strój, który obciskał kobiece ciało w tak sugestywny sposób. – Sebastianie? – Nieśmiała. Niepewna. Ten pierwszy kęs kobiecej mocy marniał pod ciężarem jego milczenia. Podszedł do niej i położył rękę na jej talii – w myślach pogratulował sobie, że nie zaczął z miejsca jej obmacywać, żeby sprawdzić, co ma – a raczej czego nie ma – pod tą suknią. – Wyglądasz olśniewająco – ocenił, przysuwając się nieco bliżej. – Odważnie. – Żadnych perfum, tylko lekki zapach

mydła, które zostawił jej w łazience. Zapach odpowiedni dla wiejskiej dziewczyny, a nie dla uwodzicielki, która patrzyła na niego pozornie niewinnymi oczami. Zbyt wiele sprzecznych sygnałów. Za dużo uczuć. Wiedział tylko jedno: jeśli będzie dziś w nocy spał sam, z pewnością umrze zwinięty w kłębek. – Pocałuj mnie – szepnął. – Tutaj? – pisnęła, strzelając oczami na przechodniów. – Tygrysica nie boi się całować publicznie swojego kochanka. Popatrzyła na niego czujnie. – Kochanka? – Dziś w nocy jestem kochankiem tygrysicy Lynnei. – Litości. Nie bardzo wiedział, jak ma to rozumieć, ale gdy delikatnie przycisnął usta do jej warg, przestało go to zupełnie obchodzić. Słodka. Ciepła. Żaden przelotny pocałunek nie podniecił go tak od… No dobrze. Żaden przelotny pocałunek nie podniecił go tak nigdy w życiu. A kiedy objął jej kark i wsunął palce w jej włosy, miał ochotę pozostać w tej pozycji tak długo, aż oboje padną z wyczerpania. Albo z głodu. Jednak nagle Lynnea cofnęła się i spojrzała na niego, marszcząc brwi. – Co się stało? – spytał. – Tygrysice chyba tak nie całują, ale… Nie dał jej szansy. Jego usta znów dotknęły jej warg i pokazały jej dokładnie, jak tygrysica całowałaby kochanka i jak inkub całowałby kochankę, gdyby była jego prawdziwą kochanką, a nie po prostu zdobyczą. Namiętne uniesienie przerwał mijający ich minotaur. Sebastian wziął Lynneę za rękę. – Chodź – powiedział. – Będziemy grasować. – Póki jestem

w stanie chodzić, dodał w myślach. Na rogach ulic stali muzykanci, wokoło uwijali się żonglerzy, tawerny wystawiły na zewnątrz stoliki dla gości, którzy chcieliby oglądać te widowiska. Sebastian i Lynnea ruszyli główną ulicą. W Gnieździe Rozpusty panował pikantny świąteczny nastrój, który w każdej chwili mógł się zmienić w występny. Takie właśnie było Gniazdo, kiedy Sebastian znalazł je piętnaście lat temu. Tej atmosfery brakowało przez ostatnie kilka lat, zmieniła się na bardziej ponurą, bardziej okrutną. To dlatego przebywanie w jedynym miejscu, gdzie czuł się u siebie, przestało dawać mu satysfakcję. Rozejrzał się wkoło i aż zaparło mu dech w piersiach. Niemal stracił równowagę. Och, na światło dnia. To nie mogła być prawda… Nie zauważył, że Lynnea wyprzedziła go trochę, póki nie usłyszał ryku minotaura, który wypadł z tawerny, omal nie powalając jego małego króliczka na ziemię. Wstrzymał oddech, gdy Lynnea i minotaur mierzyli się wzrokiem. – Jak się pan miewa? – spytała uprzejmie Lynnea. Minotaur zastanowił się głęboko. – Miewać się dobrze – wybełkotał i przestąpił z nogi na nogę. Patrzyli na siebie jeszcze przez kilka chwil, a potem stwór potrząsnął wielką rogatą głową i powlókł się w swoją stronę, ewidentnie wyczerpawszy swoje możliwości konwersacyjne na ten dzień. – Widziałeś? – spytała Lynnea, kiedy Sebastian dogonił ją i objął od tyłu w talii. Odwróciła się i położyła mu ręce na piersi. Jej twarz pałała podnieceniem. – Rozmawiałam z… – Urwała. Zmarszczyła brwi. – Z czym ja właściwie rozmawiałam? – Z minotaurem.

– Z minotaurem? – Tak. Z demonem-bykiem. Zamilkła. – A ile w nim jest z byka? – spytała po chwili. O Opiekunowie i Przewodnicy… Jeśli nie ruszą się stąd, zaraz zrobi coś głupiego. Na przykład rozerwie sobie koszulę na piersi i poprosi, żeby gładziła jego skórę. – To wiedzą tylko ich samice – odparł, biorąc ją za rękę, żeby podtrzymać kontakt fizyczny. Gdy zbliżyli się do knajpki Filona, pomachał do nich siedzący przy stoliku Kpiarz. Gestem wskazał czekającą butelkę wina. W drugiej ręce trzymał talerz z przekąskami. Kiedy Sebastian oficjalnie przedstawił mu Lynneę, Kpiarz postawił talerz na stole, spojrzał na niego i powiedział: – Ostro dziś grają. Pozwolisz, że pożyczę na chwilę twoją damę? Mam ochotę zatańczyć. Sebastian zawahał się. – O ile dama się zgodzi. Kpiarz obdarzył Lynneę swoim chłopięcym, zadziornym uśmiechem, który zawrócił w głowie już tylu kobietom. – Chodź – powiedział, wyciągając rękę. – Pokażę ci, jak się tańczy w Gnieździe Rozpusty. – Och, ja nie… – Lynnea urwała, spoglądając niepewnie na Sebastiana, który uśmiechnął się i powiedział bezgłośnie: tygrysica. Kpiarz złapał ją za rękę i wyprowadził na środek ulicy. Kiedy rozpoczął powolny taniec, przesadnie poruszając biodrami, zaczerwieniła się, pokręciła głową i cofnęła się. Jednak Kpiarz powiedział coś i Lynnea wydęła usta, a potem wybuchła śmiechem i zaczęła poruszać się w takt muzyki, naśladując partnera.

Sebastian patrzył na nią, zastanawiając się, czy w ogóle miała pojęcie, jak głęboko zmysłowe są jej ruchy? Czy miała świadomość, jak bardzo skupia na sobie uwagę mężczyzn? Nie. Była po prostu odważna. Bawiła się. Na jego oczach rodziła się zmysłowa kobieta. Samo patrzenie na nią sprawiało, że cierpiał w sposób, jakiego dotąd nie zaznał. Napełnił kieliszek winem, usiadł na krześle i popatrzył na główną ulicę. Kpiarz miał rację. Muzyka była ostra, ulica pulsowała energią – a Gniazdo Rozpusty wyglądało tak jak wiele lat temu, kiedy zwabiło piętnastoletniego chłopca, oczarowanego światłami i tą energią… i poczuciem, że to miejsce wita go z otwartymi ramionami. – Nigdy mi nie powiedziałeś – stwierdził, kiedy Filon podszedł do stolika. – Czego? – Przez całe lata przezywałem Gniazdo „karnawałem zmysłów”, ale dopiero dziś uświadomiłem sobie, że dokładnie tym jest. Karnawałem występków… Tylko w jakiś sposób utemperowanych. – Nie wiem, o czym mówisz. Sebastian napił się wina. – Owszem, wiesz. Piętnaście lat temu byłem bardziej niewinny, niż sądziłem czy chciałem przyznać. Gniazdo Rozpusty jest snem nastolatka o mrocznym krajobrazie. Żar, zabawa i seks. Oczywiście jest tu i podłość. Na pewno. – Rzucił okiem na Filona. – Niemniej to karnawał. – A jeśli nawet? – spytał Filon. Jego głos był tak samo poważny jak mina. – To mroczny krajobraz, ale nie złe miejsce. Mieszkałem w złych miejscach, Sebastianie. Podobnie jak Finch. Podobnie jak reszta ludzi, którzy się tu osiedlili. Znalezienie

tego miejsca… – Westchnął. – Nigdy nie powiedziałem chłopcu, który sądził, że trafił do złego krajobrazu, że to nieprawda. Gniazdo Rozpusty jest takie jak ty, Sebastianie. Zmysłowe, mroczne, trochę podłe, ale w gruncie rzeczy dobre. Gniazdo Rozpusty jest takie jak ty. Sebastian zaczekał, aż Filon odejdzie do innych klientów, po czym napił się wina, wspominając pierwszą wizytę Glorianny w Gnieździe, sześć miesięcy po tym, jak się tu osiedlił. – Co za genialne miejsce, nie uważasz? – spytał, obejmując ją ramieniem, gdy spacerowali główną ulicą. – Rzeczywiście – zgodziła się Glorianna. – Jesteś tu szczęśliwy? – To moje miejsce. Tu przynależę. Nie zauważył, jaka była spięta, póki nie poczuł, jak się odpręża. Nie zdawał sobie wtedy sprawy, że podczas gdy on znalazł miejsce dla siebie, ona straciła swoje. Nie miał wtedy pojęcia, że jest tą krajobrazczynią, która zmieniła Efemerę, żeby stworzyć Gniazdo Rozpusty. A później… – Dlaczego to zrobiłaś, Glorianno? Dlaczego stworzyłaś takie miejsce jak Gniazdo Rozpusty? Wzruszyła ramionami. – Nawet demony potrzebują domu. Zabolało, że uważała go za demona, ale nawet wtedy musiał przyznać, że miała rację. Inkubowie i sukuby dominowali w Gnieździe Rozpusty. Po raz pierwszy mieli miejsce, gdzie otwarcie mogli być tym, czym byli. Nie musieli udawać ludzi, nic im nie groziło, kiedy odsłaniali naturę swej seksualności. Wielu z tych, którzy ściągnęli do Gniazda Rozpusty w pierwszych miesiącach, uznało, że nie odpowiada im karnawałowa atmosfera i brak zagrożeń. A ci, którzy próbowali

zmienić Gniazdo w inne miejsce… Serce nie ma tajemnic przed Glorianną Belladonną. Ci, którzy szukali niebezpiecznego miejsca, kończyli w niebezpiecznym miejscu. Ale nie w Gnieździe Rozpusty. A ci, którzy zdołali przeżyć mroczne pragnienia swego serca, nigdy tu nie wrócili. Miał siedemnaście lat, gdy dowiedział się, że zbiegła krajobrazczyni nazywana Belladonną to jego kuzynka Glorianna. Nie dowiedziałby się tego nawet wtedy, gdyby piętnastoletni wówczas Lee nie zaszedł do Gniazda kilka tygodni po rozpoczęciu nauki w szkole mostowych. Chłopak uciekał przed bólem, którego nie mógł znieść. Kiedy zjawił się w Gnieździe, Sebastian porzucił kobietę, którą niemal już zwabił do łóżka, i zajął się wyciąganiem z kłopotów młodszego kuzyna. Najpierw pomógł Lee spić się do nieprzytomności, ponieważ ten najwyraźniej tego właśnie wtedy potrzebował, a potem przytrzymywał mu głowę, kiedy chłopakiem wstrząsały torsje. Wysłuchał też łzawej opowieści o strasznym, bolesnym odkryciu, jakiego tego dnia dokonał Lee. Matka i siostra ukrywały to przed nim starannie. Wiedział, że Glorianna opuściła nagle szkołę krajobrazczyń i że uczy ją teraz Nadia, ale dopiero kiedy wyruszył na poszukiwania ogrodu swojej siostry, zorientował się, że nauczycielki i czarownicy usiłowali zapieczętować ją w środku. Nie miał pojęcia, że to jego siostra została uznana za zbiegłą krajobrazczynię, zagrożenie dla Efemery. Że była kimś, kogo czarownicy chcą zniszczyć za wszelką cenę. Kimś, kto nosił imię Belladonna. Wszystkiego tego Sebastian dowiedział się od chłopca, który próbował pogodzić się z faktem, że jego świat runął w gruzach. Jednak nie dowiedział się dlaczego. Żadne z nich – ani

Nadia, ani Glorianna, ani Lee nigdy nie powiedzieli mu, co takiego zrobiła Glorianna, że uznano ją za zbiega. Teraz, po tylu latach nie miało to już znaczenia. Była niebezpieczna i budziła strach. A jednak nadal była dziewczyną, która rozumiała jego niespokojne serce lepiej niż on sam. Burza oklasków ściągnęła Sebastiana z powrotem na ziemię. Lynnea kręciła głową, śmiejąc się dźwięcznie. Kpiarz też uśmiechał się szeroko, był swobodny i beztroski – dopóki nie uniosła włosów na karku, żeby się nieco ochłodzić. Wówczas uśmiech Kpiarza zniknął. Mężczyzna wyraźnie się spiął, a wyraz jego błękitnych oczu… Sebastian doskonale go rozumiał. Wiedział, że jego oczy ujawniają taki sam głód. Chciał przycisnąć usta do karku Lynnei i poczuć smak tej gładkiej skóry. Chciał przesunąć rękami po jej piersiach, drażnić sutki, aż zrobią się twarde. Chciał przyciągnąć ją do siebie, dać jej poczuć, co sam jej widok robi z jego ciałem. Kpiarz spojrzał na niego – był wściekle spragniony cielesnej uciechy i równie wściekle sfrustrowany. Ponieważ obiekt ich gorących emocji nie miał zielonego pojęcia, co im robi. Lynnea miała zamknięte oczy, palce wplotła we włosy, żeby je przytrzymać, a jej biodra nadal falowały lekko w takt muzyki. Jednak nie robiła tego dla nich. Nie próbowała ich wabić czy podniecać. Nie chciała zwracać na siebie uwagi. Jeszcze niedawno gdyby ktoś powiedział Sebastianowi, że niewinność może wzbudzić tak szaloną żądzę, wyśmiałby go. Teraz jednak nie było mu do śmiechu. Kpiarz pierwszy odzyskał równowagę. Zrobił krok w stronę Lynnei i wskazał ręką stolik, przy którym czekał Sebastian. A potem spojrzał na ulicę i zamiast odprowadzić ją do stolika, chwycił ją za łokieć i pociągnął za sobą.

Sebastian zesztywniał. Co za syn sukusuki! Jeśli sądzi, że będą się zabawiać w rywali, będzie musiał poszukać sobie innego krajobrazu, i to natychmiast. Nie ma czasu na idiotyczne gierki, Lynnea będzie tu jeszcze tylko kilka godzin. A on potrzebował tych godzin bardziej, niż był skłonny przyznać. Kiedy odstawiał kieliszek na stół, poczuł, że ktoś się do niego zbliża. Nim zdążył powiedzieć coś głupiego i nierozważnego, Glorianna usiadła na krześle obok niego, tyłem do ulicy. Miał jej tak wiele do powiedzenia. Ale wyrzucił to, co najdotkliwiej leżało mu w tej chwili na sercu. – Ona tu nie przynależy. Glorianna sięgnęła po butelkę i nalała sobie wina do kieliszka. – Nikt nie przechodzi do Gniazda Rozpusty przez pomyłkę. – Ona tak. Napiła się wina i przyjrzała się uważnie kuzynowi. – Jesteś pewien? – Miała przejść do szkoły krajobrazczyń, ale coś się stało i wylądowała tutaj. – Czyli coś w Gnieździe musiało rezonować z jej sercem. Ja, pomyślał Sebastian, ale nie zamierzał tego powiedzieć głośno. Nie Gloriannie Belladonnie. – Zamierzam odwieźć ją do szkoły krajobrazczyń, jak tylko się prześpi. Glorianna zawahała się. – Skoro musisz. – To będzie właściwe – powiedział ochrypłym głosem, ale i tak zabrzmiało to błagalnie. Proszę, Glorianno, powiedz mi, że się mylę. Powiedz mi, że mogę ją tu zatrzymać, nie odbierając jej życia, na jakie zasługuje.

Jednak Glorianna milczała, wlepiając wzrok w swój kieliszek. – Szkoła może mieć kłopoty – powiedziała wreszcie. – Jeśli krajobrazczynie zignorowały znaki ostrzegawcze, będą to poważne kłopoty. Ale nie powinno wam grozić niebezpieczeństwo, skoro żadne z was nie zostanie tam długo. Sebastian oparł ręce na stole i położył na nich podbródek, co sprawiło, że znalazł się bliżej Glorianny. – Co się stało? – zapytał, patrząc jej w oczy. – Zjadacz Świata znów przemierza swobodnie krajobrazy – odparła. – Zjadacz Świata to mit – zaprotestował. – Zło, o którym szepczą dzieci, żeby się wzajemnie straszyć – albo dorośli, żeby nastraszyć swoje niegrzeczne pociechy… – Zjadacz Świata to prawda, Sebastianie – przerwała mu Glorianna. – Był uwięziony tak długo, że większość ludzi już o nim nie pamięta. Ale to nie jest zmyślona historyjka. Zjadacz Świata uciekł. Krajobrazy, które zostały zapieczętowane wraz z nim, teraz są otwarte, a on posiada moc łączenia ich z innymi częściami Efemery, tworzenia punktów dostępowych, przez które może przechodzić i polować. Będzie karmić się strachem, jaki wywołuje, będzie wzmacniać swoją władzę nad takim krajobrazem, aż zacznie w nim dominować mroczna strona serca. Kiedy Światło zostanie stłumione, ludzie nie zdołają odnaleźć go w sobie. Nadzieja, szczęście, miłość – te uczucia znikną, zostawiając po sobie tylko niejasne wspomnienie. Sebastian dolał sobie wina i wypił duszkiem pół kieliszka. – Czy sądzisz, że ten… Zjadacz… polował w Gnieździe? – Na pewno tu był. Próbował zakotwiczyć jeden ze swoich krajobrazów w alejce, w której zabił kobietę. Zmieniłam Gniazdo Rozpusty, kiedy zobaczyłam, co zrobił.

Sebastian opowiedział Gloriannie o tym, jak alejka poruszyła się, kiedy razem z Kpiarzem i minotaurem poszli obejrzeć ciało, oraz o zwłokach, które widział w krajobrazie koni wodnych. – Rozumiem, dlaczego Zjadacz Świata przyszedł polować w Gnieździe Rozpusty – powiedział, wylewając do kieliszka resztę wina z butelki. – Gniazdo to mroczny krajobraz, masa tu ludzi i człekokształtnych demonów, stłoczonych na małej przestrzeni. Ale po co zabił konia wodnego? To demony, które żerują na ludziach. Czy nie powinien raczej przyjąć ich do siebie? Glorianna pokręciła głową. – Podobnie jak minotaury i wesołkowie konie wodne to mroczny aspekt Efemery – ale aspekt naturalny. Zjadacz Świata ich nie stworzył, więc nie może ich kontrolować. Dlatego poluje i na nie. – Zawahała się. – Sebastianie, nie opuszczaj Gniazda Rozpusty na długo. Zrób, co musisz zrobić, i wracaj szybko. – Dlaczego? – Czuł, że Belladonna nie chciała mu czegoś powiedzieć. Jeśli miała rację co do tego Zjadacza Świata, to nie był czas na sekrety. Nie spodobał mu się wyraz jej oczu. Błyszczały w nich duma i żal – a oba te uczucia wycelowane były prosto w niego. – Ponieważ to ty jesteś kotwicą Gniazda Rozpusty – powiedziała wreszcie. – Inni, którzy tu żyją, tworzą… fakturę… ale Gniazdo w swej istocie jest tym, czym ty chcesz, żeby było. Tym, czego oczekujesz. Ponieważ Gniazdo jest odbiciem ciebie. – Chcesz powiedzieć, że to ja wpuściłem to coś do Gniazda? – Nie. – Glorianna pokręciła głową. – Nie mogłeś powstrzymać Zjadacza. Ale on nie może zmienić Gniazda, póki ty nie pozwolisz na taką zmianę.

Sebastian zaśmiał się ochryple. – Moja wola przeciwko czemuś tak złemu i zabójczemu, że może zmienić cały świat w koszmar? Naprawdę uważasz, że mogę stawić mu czoła? – Już to zrobiłeś. Już to zrobiłeś – powtórzyła, kiedy bez słowa patrzył na nią z niedowierzaniem. – Sam to powiedziałeś, Sebastianie. Alejka zaczęła się przesuwać, stawała się innym krajobrazem, ale ty na to nie pozwoliłeś. Uparcie trzymałeś się tego, czym miała być, i ona cię posłuchała. Nie możesz powstrzymać Zjadacza od przychodzenia do Gniazda Rozpusty. Wiele mostów łączy je z krajobrazami, które nie należą do mnie, i póki te mosty nie zostaną zerwane, Zjadacz będzie mógł tu przychodzić i tworzyć małe punkty dostępowe. Ale nie może kontrolować serca Gniazda Rozpusty, póki ty się go trzymasz. Filon. Pan Finch. Kpiarz. Wszyscy inni mieszkańcy Gniazda. Sebastian nagle poczuł na barkach ogromny ciężar odpowiedzialności za ich życie. Nigdy nie prosił o taką odpowiedzialność. Potem spojrzał na Gloriannę i zrozumiał, że ciężar, który ona dźwigała, jest tysiąc razy większy. Położył dłoń na jej dłoni. – Co zamierzasz? – zapytał. Westchnęła. – W tej chwili mogę tylko utrzymywać powierzone mi krajobrazy i je chronić, najlepiej jak potrafię. Lee mi w tym pomoże – gdy go w końcu znajdę. Słyszał troskę w jej głosie, ale nie próbował jej pocieszać. Po tym, co mu powiedziała, nie byłoby to na miejscu. Trzymał ją więc tylko za rękę, mówiąc jej bez słów, że nie jest sama, że ma rodzinę. Glorianna szła główną ulicą Gniazda Rozpusty, usiłując opanować impuls nakazujący jej biegiem wrócić do knajpki

Filona i stanowczo zakazać Sebastianowi odprowadzenia Lynnei do szkoły krajobrazczyń. Tłumaczyła sobie, że przy tylu nauczycielkach i krajobrazczyniach na pewno nie wpadnie w kłopoty. Może nawet już zdołały na powrót uwięzić Zjadacza Świata? A jeśli nie były w stanie zrobić tego samodzielnie, na pewno wezwały na pomoc czarowników. W końcu czarownicy naprawdę znali się na rzeczy. Nie, nie sądziła, żeby Sebastian wpadł w kłopoty, niemniej powiedziała mu o innej drodze opuszczenia szkoły. Jednak rezonans dwóch życzeń serca w prądach mocy, które przepływały przez Gniazdo, naciskał, by skłoniła kuzyna do podjęcia decyzji, którą ona sama uważała za właściwą. Możesz nim kierować, ale nie możesz całkowicie przejąć kontroli. Nie możesz odbierać nikomu wyboru, jakiego musi dokonać, by ukończyć podróż swego życia. Okazje i wybory. Ludzie przez cały czas dostawali okazje, by wypełnić życzenia swego serca, i albo ich nie zauważali, albo nie potrafili znaleźć w sobie dość odwagi, by sięgnąć po to, czego pragnęli. Nie mogła wtrącać się do podróży Sebastiana, bez względu na to, gdzie zaprowadzi go droga, którą idzie. Dała mu okazję, wymówkę, by zrezygnował z zabrania Lynnei do szkoły krajobrazczyń, a on postanowił ją zignorować. Jednak wiedza, że postępuje właściwie, pozwalając mu podejmować własne decyzje, nie zmniejszyła chęci wymierzenia ukochanemu kuzynkowi solidnego kopniaka w sam środek jego świeżo wypolerowanego honoru. Kiedy Sebastian pożegnał się z Glorianną i ruszył na poszukiwanie Lynnei, Kpiarz i dwaj inni inkubowie kończyli właśnie jakiś improwizowany skecz pełen podwójnych znaczeń – nieprzyzwoity, jednak zbyt przerysowany i poczciwy, żeby

uznać go za sprośny. W końcu ją dostrzegł. Stała na skraju tłumu, śmiała się i klaskała. I jaśniała niczym gwiazda. Nie, nie jak gwiazda. Była za ciepła na gwiazdę. Jaśniała raczej jak słońce. Takie ciepło nigdy nie docierało do Gniazda Rozpusty – póki ona się tu nie pojawiła i nie wypełniła powietrza swoim perlistym śmiechem. Klaskał wraz z innymi, nie dlatego, że podziwiał występ, ale żeby podziękować Kpiarzowi za pomoc w zaaranżowaniu tych kilku godzin, podczas których jego mały króliczek mógł poczuć się jak prawdziwa tygrysica. Lynnea odwróciła się i uśmiechnęła do niego. – Czyż nie są wspaniali? – spytała podekscytowana. – Owszem – odparł Sebastian, odwzajemniając uśmiech. – Jak się rozmawiało z kuzynką? – Całkiem nieźle. – Włożył rękę do kieszeni skórzanej kurtki i dotknął złożonej papierowej serwetki. Glorianna uparła się, żeby narysować mu mapkę szkoły. Uznał, że to głupie, ponieważ na teren szkoły krajobrazczyń prowadziła tylko jedna droga i wiodła prosto do budynków, w których znajdowały się klasy i kwatery. Potem uświadomił sobie jednak, że droga i budynki to tylko punkty orientacyjne wskazujące, jak trafić do tego, co naprawdę chciała mu pokazać kuzynka. Do jej ogrodu. Mówienie o tym ogrodzie wyraźnie ją krępowało, ale kazała mu powtarzać na głos wszystkie wskazówki tak długo, aż uznała, że da sobie radę. Ogród miał być bezpieczną kryjówką – w razie gdyby takiej potrzebował. Z drogą ucieczki, ukrytą w fontannie na samym środku. Jednak będzie się tym martwił, kiedy już dotrą do szkoły. W tej chwili nie chciał myśleć o niczym prócz niej, nie chciał czuć nic, co wykraczało poza czas, który mieli dla siebie. I tak było go za mało. W żadnym razie nie dość. Ale nie będzie prosił

o więcej. Zostawili Kpiarza i we dwoje ruszyli dalej ulicami Gniazda, ciesząc się muzyką, zgiełkiem, energią. Wszystko wyglądało inaczej. To byli jego podopieczni, jego odpowiedzialność – wszystko jedno, ludzie czy demony. Jego wola i serce były kotwicą, która zapewni temu miejscu bezpieczeństwo. Był tu potrzebny w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczył. Coś w jego wnętrzu zaczęło rezonować w nieco inny sposób, jakby w reakcji na ten nowy stan. Kiedy dotarli do bocznej uliczki, zza rogu wyjechały nagle dwa demonocykle. Jeden, zauważywszy Sebastiana, zatrzymał się gwałtownie. Drugi, wbijając wzrok w Lynneę, ruszył naprzód, machając rękami i wrzeszcząc: – Baaaaa! Lynnea spojrzała na demona, na jego szpony i ostre zęby – i… zaczęła chichotać. Demon zapatrzył się na nią, skonsternowany, strzygąc uszami. – Baaaa! – ryknął znowu. Lynnea znów zachichotała, po czym chwyciła demonocykla za szpony i zaszczebiotała słodko: – Jak się pan miewa, panie demonie? Istniała zasadnicza różnica pomiędzy byciem tygrysicą a byciem idiotką. Demony, które krwawo przejęły kontrolę nad motocyklami, potrafiły wypatroszyć człowieka jednym ruchem szponów – i zwykle zaczynały pożywiać się, nim jeszcze ucichł pierwszy krzyk ich ofiary. Ale na światło dnia… ten demon uśmiechał się do Lynnei, a jego towarzysz wyglądał na tak rozczarowanego, jakby odmówiono mu jakiegoś szczególnego prezentu. Sebastian poczuł złość. Żaden z nich nie powinien myśleć o jego małym króliczku jak o prezencie!

– Musimy iść – powiedział. – Mamy przed sobą długą drogę. Uśmiech demona zastąpił grymas. – Gdzie wy iść? – spytał głosem, który brzmiał jak odgłos wydawany przez ostry żwir obracający się powoli w metalowej beczce. To one potrafią mówić? Oczywiście wszyscy wiedzieli, że demonocykle rozumieją ludzką mowę, ale nikt nigdy nie słyszał, żeby same mówiły. – Idziemy do mojego domu – odparł niechętnie Sebastian. Zapewne i tak wiedziały, jak tam trafić, ponieważ włóczyły się po całym Gnieździe, ale nie miał zamiaru wskazywać im drogi. – Zawieziemy was. Ty wsiadać. Kiedy Sebastian próbował wymyślić sposób odmowy, który nie uraziłby ich uczuć, demony skupiły się na Lynnei. – Ty chcesz się przejechać? – spytał drugi z nich. Rozentuzjazmowana twarz Lynnei była wystarczającą odpowiedzią. Tak. Jego mały króliczek chciał się przejechać. Sebastianowi pozostawała tylko nikła nadzieja, że jej podniecenie wiąże się nie tylko z tym demonocyklem, ale może też trochę z jego własną anatomią. – W takim razie pojedziemy – powiedział, próbując mówić tak, by demony nie odebrały tego jako wyzwania. Wiedział, że w starciu z nimi nie ma szans, a wykastrowany inkub nie przydałby się nawet sam sobie. Wsiadł na demonocykla i musiał zagryźć wargi, żeby język nie zwisł mu na brodę, kiedy patrzył, jak Lynnea okrakiem siada na drugim. Tak bardzo chciał się dowiedzieć, czy pod tą kocią suknią miała cokolwiek prócz skóry. Pan Finch był bez wątpienia bardzo złym człowiekiem. Do domu Sebastiana była niecała mila, ale demonocykle

jakoś nie mogły znaleźć właściwej drogi. Jeździły na przełaj, między drzewami, w górę i w dół po wzgórzach, wydając dziwaczne dźwięki, które zapewne były wesołym śmiechem. Lynnea piała z zachwytu, piszczała i chichotała bez ustanku. Wreszcie, kiedy Sebastian uparł się, że jest zbyt zmęczona na taką zabawę – a ona pokornie się z nim zgodziła – demonocykle znalazły właściwą dróżkę i zawiozły ich pod jego dom. – Do widzenia! – Lynnea machała demonom na pożegnanie, jeszcze kiedy Sebastian wprowadzał ją do środka. – Dziękuję za uroczą przejażdżkę! Zamknął szybko drzwi w obawie, że demonocykle postanowią się do nich przyłączyć, po czym zamarł. Lampa stojąca na stole przy kanapie była zapalona. Nigdy nie zostawiał zapalonej lampy, kiedy wychodził na kilka godzin. Za duże ryzyko pożaru. – Zostań tutaj – szepnął, wchodząc ostrożnie do pokoju. Koło lampy zauważył paczkę owiniętą w brązowy papier. Za sznurek ktoś wetknął kartkę. Odetchnął z ulgą, kiedy rozpoznał pismo. Glorianna. – Co to takiego? – spytała Lynnea. Trącił ostrożnie paczkę. – Moja kuzynka chyba przyniosła tutaj twoje ubranie. – To źle? – spytała, wyraźnie zaskoczona jego zachowaniem. – Nie. To była uprzejmość. – Podszedł do niej, sięgnął za jej plecy i zrobił coś, czego nie zrobił nigdy przez te dziesięć lat, odkąd tu mieszkał. Zamknął drzwi na zamek. – Chodź – powiedział, zapalając po drodze kolejne lampy. Rozglądała się po pokoju, uważnie oglądając każdy

przedmiot. Nagle zatrzymała się przed dwoma oprawionymi rysunkami wiszącymi na ścianie. – Kto to narysował? – Ja – odparł mrukliwie, sam nie do końca pewny, czy się tego wstydzi, czy obawia jej opinii. Kilka lat temu pokazał te rysunki Nadii. Namówiła go, żeby jej powiedział, jak spędza czas, kiedy nie grasuje po Gnieździe Rozpusty. Zatrzymała sobie trzy – dla siebie, Glorianny i Lee – a te dwa dała do oprawienia, żeby powiesił u siebie. Nigdy nie powiedział jej, ile to dla niego znaczyło. – Są śliczne – stwierdziła Lynnea. Tak jak nigdy nie powie tej kobiecie, ile znaczą dla niego jej słowa. – Podoba mi się twój dom, Sebastianie. Podszedł do niej, zbyt zdesperowany, by myśleć. Zanurzył palce w jej włosach i wpił się ustami w jej usta, pragnąc czegokolwiek, pragnąc wszystkiego. I mógł dostać wszystko. Rozpoznał to ze sposobu, w jaki go objęła, w jaki reagowała na jego pocałunki. Mógł zaspokoić ten okropny głód i dać jej rozkosz, którą pamiętać będzie do końca życia. Musiałaby tylko oddać mu swoje dziewictwo. On jednak mógłby stracić serce, o ile już się to nie stało. Ona tu nie przynależy. Ta myśl przeszkadzała mu, jątrzyła, tłumiła pożądanie. Chciał spędzić z Lynneą choć jedną noc, ale nie mógł. Nie ze względu na nią. Ze względu na samego siebie. Jego pocałunek stał się delikatniejszy, dłuższy, ponieważ miał być ostatni. Wreszcie cofnął się i wysunął z jej ramion. – Teraz pójdziemy spać, a potem zabiorę cię do szkoły krajobrazczyń. – Ale… – spojrzała na niego, a jej niespełnione pożądanie zmieniło się w ból odrzucenia. – Ale ja jestem złą osobą.

Mamunia tak mówiła. Pokręcił głową. – Jesteś jedną z najlepszych osób, jakie znam. Jeśli tego nie widziała, to jej wina, nie twoja. Nie przynależysz do miejsca, gdzie nigdy nie świeci słońce. Nie przynależysz do Gniazda Rozpusty. – Kiedy postąpił krok naprzód, chcąc złagodzić jej ból, zgarbiła ramiona i odwróciła się od niego. Nie będzie pociechy. Nie będzie rozkosznego końca słodkiego romansu. Może tak będzie lepiej… dla nich obojga. – Sypialnia jest tam. Możesz zająć łóżko. Nie spytała, gdzie on będzie spał. Po prostu przeszła przez pokój, zabrała pakunek z ubraniem i poszła do sypialni. Sebastian usłyszał dźwięk zamykanych drzwi. Patrzył na nie przez długą chwilę, a potem zdjął buty i wyciągnął się na kanapie. Zrobił to, co należało zrobić. Dlaczego więc czuje się tak podle?

ROZDZIAŁ 10 Jechali na demonocyklu w mroczniejącym świetle letniego wieczoru. Lynnea tuliła się do pleców Sebastiana, obejmując go rękami. Nawet tutaj, nawet teraz, nie mógł uciec nocy. Dzień odchodził, oddając pole swojej rywalce. Oczywiście nie miało to znaczenia. Sebastian przynależał do nocy. A Lynnea przynależała do Światła. Szkoła krajobrazczyń zajmowała rozległy teren otoczony wysokim kamiennym murem. Granice i limesy. Świat skazany na zniszczenie, żeby przetrwać. Czy pierwsze krajobrazczynie wiedziały o tym, kiedy rozbijały Efemerę? Czy chciały, żeby ich świat pozostał podzielony, czy może sądziły, że ich potomkinie zdołają na nowo złożyć rozbite fragmenty? Nie wkładaj wszystkich jajek do jednego koszyka, powiedziała mu kiedyś ciotka Nadia. Wtedy Sebastian nie zrozumiał, o co jej chodziło, ale teraz, kiedy demonocykl mknął drogą wzdłuż szkolnego muru, zastanawiał się, czy to mądre kontrolować tak wiele z poziomu jednego miejsca. Nie była to jego decyzja. Większość mieszkańców Efemery nie miała w tej sprawie nic do powiedzenia. Wszystko było w rękach krajobrazczyń. I być może czarowników, ponieważ to oni decydowali o tym, że ktoś musi żyć jedynie w krajobrazach Mroku. Podróżuj bez bagażu, pomyślał Sebastian. Szczególnie kiedy tu przychodzisz. – Tam jest wejście – powiedział, podnosząc głos, żeby demon go usłyszał. W odpowiedzi rozległ się warkot. Nie było trudno przekonać demonocykla, żeby przewiózł ich przez dwa mroczne krajobrazy w poszukiwaniu mostu, który

pozwalał przejść do fragmentu Efemery należącego do krajobrazczyń. Ciekawe, czy gdyby przemierzyli te krajobrazy pieszo, znaleźliby miejsce, które należałoby do nich obojga. Nowe miejsce. Nowy początek. Nowe życie z Lynneą. Jednak Gniazdo Rozpusty go potrzebowało, a każdy dzień jego nieobecności wystawiał je na niebezpieczeństwo. Poważne niebezpieczeństwo. Wjechali przez bramę na teren szkoły. Demonocykl zwolnił, kiedy mijali puste pastwisko. – Gdzie są zwierzęta? – spytała Lynnea, rozglądając się wkoło. Sebastian wyraził przypuszczenie, że może zamykają je na noc, ale intuicja podpowiadała mu, że coś jest nie tak. Cisza wokół była zbyt ciężka, zbyt pełna wyczekiwania. Byli w połowie drogi między bramą a budynkami, kiedy demonocykl zatrzymał się gwałtownie i zaczął cofać. Sebastian opuścił stopy na ziemię i próbował hamować obcasami. – Nie. Zatrzymaj się. – Demon zawarczał, cały czas wycofując się w stronę bramy. – Zatrzymaj się! – Sebastian poklepał Lynneę po ręku, dając jej znak, żeby zsiadła, kiedy demonocykl w końcu stanął. – Na światło słoneczne, co z tobą? – Sebastianie? – Lynnea objęła się ciasno ramionami. – Gdzie są wszyscy? – Zapewne w środku. Jest już prawie ciemno – wyjaśnił, ale z jakiegoś powodu sam miał na rękach gęsią skórkę. Zapewne była to typowa reakcja kogoś takiego jak on na to miejsce. W końcu krajobrazczynie nie uważały demonów za ludzi. Ciotka Nadia i Glorianna były wyjątkowe, ponieważ myślały, że demony mają prawo do własnego kawałka świata. – Daj mi to – powiedział, odbierając Lynnei plecak. Glorianna zrobiła małe

zakupy – spodnie, koszula i lekka kurtka, które miała teraz na sobie Lynnea, były odpowiednie na drogę. Reszta jej ubrań spoczywała w plecaku. Sebastian zastanowił się, czy zabrała kocią suknię. Przerzucił sobie przez ramię pasek plecaka, po czym wziął Lynneę za rękę i splótł palce z jej palcami. Rzucił demonocyklowi ostre spojrzenie. – Czekaj tu na mnie – polecił. Czy w szkole zawsze miało się wrażenie, że ziemia rozciąga się i porusza, choć stało się nieruchomo w miejscu? – Nie podoba mi się tutaj – szepnęła Lynnea. Jemu też się nie podobało. Postanowił, że jeśli po rozmowie z krajobrazczyniami nadal będzie czuł się nieswojo, wymówi się jakoś i zabierze Lynneę do domu ciotki Nadii. Właściwie to od razu powinien tak zrobić. – Chodź – powiedział, prowadząc Lynneę ku zabudowaniom szkoły. – Poszukamy kogoś, kto powie nam, do kogo się zwrócić. Najbliższy budynek był piętrowy i miał kształt sześcianu. Zapewne w środku znajdowały się sale lekcyjne. Niezbyt obiecujące miejsce, żeby znaleźć kogoś o tej porze, ale lepsze to niż włóczenie się po włościach. Sebastian przez moment miał wrażenie, że nad oknami na piętrze dostrzegł ruch, ale uznał, że to jakiś ptak siedzi na gałęziach drzewa, które niemal ocierały się o ścianę. Mimo wszystko nerwy miał napięte jak postronki, a pragnienie, by wskoczyć na demonocykla i uciekać na złamanie karku, stawało się coraz silniejsze. Podwójne drzwi do budynku były uchylone, co wydało mu się dziwne. Czyżby nie zamykali szkoły po skończeniu zajęć? Może ktoś jest w środku – na przykład uczennica, która przyszła po zapomnianą książkę i zostawiła otwarte drzwi, ponieważ zaraz miała wyjść?

Sebastian otworzył drzwi szerzej i poczuł na plecach dreszcz. Gdy tylko weszli do środka, Lynnea zasłoniła twarz kołnierzem kurtki. – Strasznie tu śmierdzi – szepnęła. Miała rację. Właśnie dlatego musiał tu zajrzeć. Jeśli ktoś był w środku, być może ranny, musi mu jakoś pomóc – albo udać się po pomoc. Choćby tyle. Ścisnął mocniej rękę Lynnei i ciągnąc ją za sobą, podszedł do pierwszych drzwi. Były uchylone, ale nie chciały otworzyć się szerzej, kiedy je pchnął, więc zaparł się o nie ramieniem. I natychmiast pożałował, że nie zostawił ich w spokoju. Mocniej ścisnął dłoń Lynnei. Słyszał głośne bicie własnego serca. Nie miały szans. Coś zaatakowało je tak szybko, że większość dziewcząt nawet nie zdążyła opuścić swoich stanowisk. Potrząsnął głową, jakby mógł w ten sposób wyrzucić z niej obraz jatki. To nie mogła być prawda. To były krajobrazczynie, kobiety, które potrafiły ochronić ludzi Efemery przed Zjadaczem Świata. Widok masakry w ich szkole… Nagle dotarło do niego, że to nie są świeże ciała. O ile atak już się przetoczył, a inni ludzie ukrywają się gdzieś w szkole, już dawno ktoś powinien zająć się ciałami, a nie zostawiać je tutaj, by gniły. Chyba że nikt nie ocalał… Sebastian poczuł nagle zimną pewność, że nie tylko to miejsce zostało zaatakowane. Jeśli zaryzykuje sprawdzanie innych sal i budynków, wszędzie znajdzie to samo. Krew. Śmierć. Masakrę. Być może większość krajobrazczyń uciekła do swoich ogrodów i przeszła do innych krajobrazów. Być może mostowi zdołali uciec, nim to, co napadło na szkołę, do nich

dotarło. Być może. To bez znaczenia, czy większość uciekła, czy była tutaj, wśród zmarłych. W tej chwili ważne było tylko jedno: on i Lynnea są tu jedynymi żywymi istotami. Jedyną dostępną zdobyczą. Obrócił się i pociągnął Lynneę do drzwi, chcąc jak najszybciej wydostać się z zamkniętej przestrzeni, gdzie najłatwiej było odciąć im wszelkie drogi ucieczki. Dotrą do demonocykla i znikną stąd, nim to coś wyczuje ich obecność. A kiedy już wydostaną się ze szkoły… Wybiegli na zewnątrz i rzucili się pędem w stronę demona. Nagle zatrzymali się gwałtownie. Ich oczom ukazał się przerażający widok. Przód cykla zanurzony był w mętnej wodzie stawu. Nie było widać demona, ale coś pływało po powierzchni wody brzuchem do góry. W zapadającym zmroku nie potrafili określić wielkości czy kształtu, ale można było rozróżnić jaśniejszy brzuch, a na nim zabójcze rany, zadane ostrymi szponami. Demonocykl walczył, ale przegrał. – To tak jak z naszym koniem – szepnęła przerażona Lynnea. – Kiedy Ewan zostawił mnie na drodze i odjechał z moimi rzeczami, pobiegłam za nim. Ale za zakrętem był już tylko koń, który rzucał się w stawie. Coś… coś wciągnęło go pod wodę. Ziemia wokół stawu wydawała się solidna. Mogliby obiec go i uciec przez bramę. Tylko że… – Ten piasek ma dziwny kolor. – Szeptała tak, że ledwie było ją słychać. – Widziałam wtedy taki… na tamtej drodze. Nie było go, kiedy biegłam do mostu. Pojawił się dopiero, kiedy się zastanawiałam, czy przejść przez most, czy wrócić na drogę i poszukać pomocy. Sebastian przez chwilę znów był w alejce w Gnieździe

Rozpusty. Pod stopami czuł piasek. Zjadacz Świata znów przemierza swobodnie krajobrazy… Krajobrazy, które zostały zapieczętowane wraz z nim, teraz są otwarte… Zjadacz Świata był tutaj. Teraz. Zmieniał szkołę krajobrazczyń we fragmenty własnych mrocznych krajobrazów. Ale wszystkiego jeszcze nie zmienił. Póki on i Lynnea stoją na ziemi, która jest częścią tej szkoły, wciąż mają szansę uciec. Kiedy rodziła się w nim ta myśl, Sebastian zobaczył, jak ziemia za piaskiem i stawem zmienia się w bagno, sięgające aż do kamiennych murów zamykających szkołę. Jakieś uczucie, zbyt pierwotne, by ubrać je w słowa, kazało mu obejrzeć się na budynek. Czy na ścianie widział tylko cień? A może to jakiś drapieżnik zakamuflował się tak dobrze, że był prawie niewidoczny? Sebastian puścił rękę Lynnei i założył plecak na oba ramiona. Rozsądniej byłoby go wyrzucić, ale nie chciał zostawiać tu nic, co mogłoby pomóc w ich wytropieniu. Na Opiekunów i Przewodników! Jak mają się stąd wydostać?! Zaparło mu dech, gdy uświadomił sobie odpowiedź: ogród Glorianny. Będą musieli pobiec w głąb szkoły, prosto do legowiska wroga. Usłyszał szelest zbliżających się stworzeń, ukrytych w mroku. Mają tylko jedną szansę. Znowu sięgnął po rękę Lynnei. Wydostaną się stąd oboje albo oboje umrą. Nie zamierzał pozwolić jej zostać w tyle i doświadczyć takiej śmierci, jaka stała się udziałem dziewcząt w tej klasie.

Pociągnął ją z powrotem w stronę budynku. – Musimy dotrzeć do ogrodu mojej kuzynki – odezwał się szeptem. – Kiedy powiem ci, żebyś biegła, biegnij najszybciej, jak potrafisz. Rozumiesz? Patrząc prosto przed siebie, Lynnea kiwnęła głową. – Coś się zbliża – szepnęła. – Wiem. – Sebastian dał sobie chwilę, by przywołać w wyobraźni mapę, którą narysowała mu Glorianna. Nie mógł tracić teraz czasu na szukanie jej w kieszeniach kurtki. Pierwszym punktem orientacyjnym był zegar słoneczny. Glorianna. Skupił całą swoją wolę na potrzebie odszukania jej ogrodu… i nadziei, że coś – Przewodnik, Opiekun albo sama Efemera – odpowie na jego wezwanie i pomoże mu odnaleźć miejsce, które z nią rezonuje. Glorianna. Glorianna. – Gotowa? – W odpowiedzi Lynnea ścisnęła mocniej jego dłoń. – Biegiem! Goniły ich stworzenia rodem z koszmarnych snów. Mrówki długie jak przedramię dorosłego mężczyzny. Pająki wielkie jak psy. Istoty, których Sebastian nie potrafił nawet nazwać. Kamienna ścieżka pod ich stopami robiła się gąbczasta, płynna, jakby pomiędzy jednym krokiem a następnym kamienie miały zmienić się w coś innego. Jesteśmy w szkole. Jesteśmy w szkole. Jesteśmy w szkole. Miał nadzieję, że te słowa, które powtarzał niczym mantrę, nie pozwolą im spaść do jednego z krajobrazów Zjadacza Świata. W tym czasie jego serce powtarzało inne zaklęcie: Glorianna, Glorianna, Glorianna… Zgodnie z mapą powinni mieć przed sobą zegar słoneczny, ale Sebastian zobaczył jedynie okrąg bulgoczącego błota. Nie było już punktów orientacyjnych. Nie było nic, co wskazałoby im drogę. – Gdzie…? – wydyszała Lynnea.

Musieli biec. Albo zginą. Glorianna, Glorianna, Glorianna… Sebastian biegł, ciągnąc za sobą Lynneę. Pozwalał, by prowadził go instynkt – albo coś innego, coś więcej. Labirynt ogrodów, wszystkie takie same. Mury i mury, i mury. Zapadła już prawie zupełna ciemność. Kiedy światło zgaśnie, nigdy nie znajdą drogi przez ten labirynt. Skręcał jednak w kolejne ścieżki, jakby coś ciągnęło go we właściwą stronę. Glorianna. Glorianna… I wtedy go zobaczył. Z zewnątrz nie różnił się od innych, ale Sebastian wiedział, że należy do niej. – Tutaj – wysapał, szarpiąc za żelazną bramę, jakby to wystarczyło, by zerwać kłódkę. Ale nawet gdyby ją zerwał, za bramą znajdowały się drewniane drzwi. Musiały być otwierane od wewnątrz, ponieważ od zewnątrz nie miały klamki ani zamka. Nie miał czasu, by zastanawiać się, czy magia czarowników zdołałaby otworzyć te drzwi. Wprawdzie ścigające ich stworzenia zgubiły się gdzieś w plątaninie ścieżek, ale zapewne zaraz tu dotrą. Stanowili zbyt łakomy kąsek. – Musisz wspiąć się na mur. – Chwycił Lynneę w pasie i podsadził, żeby mogła oprzeć stopy o rygiel. – Podciągnij się. – Za plecami słyszał już odgłos pogoni. – Szybko! Cofnął się, żeby nie kopnęła go w twarz, kiedy przerzucała nogi nad bramą i drewnianymi drzwiami. Nastąpił na jakiś kamień, zachwiał się i stracił równowagę. Przytrzymał się bramy, żeby nie upaść – i wtedy jego twarz znalazła się na wysokości tabliczki przybitej do muru obok zamkniętych wrót. Na tabliczce wygrawerowana była data i symbol czarowników, wskazujący, że to zakazane miejsce. Sebastian zapomniał na chwilę o zbliżającym się

niebezpieczeństwie. Wszystko stało się nieważne, prócz daty wyrytej na tabliczce. Gdy usłyszał krzyk Lynnei dobiegający zza muru, ocknął się i chwycił kamień, o który się potknął. Ogromne mrówki i pająki biegły w jego stronę. Na ich czele pędziło coś, co wyglądało jak długi pająk z dwojgiem czarnych oczu i szczękami dość potężnymi, by zmiażdżyć mu nogi. Zabójczy rodzaj magii czarowników nazywany był przez nich piorunem sprawiedliwości. Jego uwolnienie mogło zabić człowieka. Używali tej magii, jeśli uznali, że ktoś jest tak niebezpieczny, że nie wystarczy zesłanie go do mrocznych krajobrazów. Niestety, Sebastian nie miał pojęcia, jak używa się tej magii, jak się ją uruchamia. Poczuł jednak, jak wzbiera w nim surowa moc, więc najlepiej, jak potrafił, skupił ją – i swój gniew – na kamieniu, który trzymał w dłoni. Niby-pająk rzucił się na niego z przerażającą prędkością. Inne były zaraz za nim. Z okrzykiem pełnym mieszaniny furii i rozpaczy Sebastian cisnął w stwora kamieniem. Trafił go między oczy, a wtedy… Zasłonił twarz rękami, kiedy z kamienia posypały się jaskrawe iskry światła, spopielając niby-pająka i pozostałe potwory. Zamrugał, potrząsnął głową, a potem wspiął się na bramę. Zszedł po drugiej stronie i oparł się o mur. – Sebastianie! – Lynnea podbiegła do niego. – Nie! – W rękach nadal czuł mrowienie magii. Ponieważ był prawie pewien, że piorun sprawiedliwości zwykle nie działa w ten sposób, nie chciał, żeby go dotykała, póki nie zyska pewności, że jej również nie spopieli. – Po tej stronie muru nie ma drzwi – powiedziała. – Dlaczego? Ponieważ próbowali ją tu zamknąć. Ponieważ… Niech cię

szlag, Lee! Nigdy nie powiedziałeś mi dlaczego. Przez te wszystkie lata nigdy nie powiedziałeś mi dlaczego. Oderwał plecy od muru i rozejrzał się. Zarośnięty, porzucony ogród – z drogą ucieczki ukrytą w fontannie. – Tędy. Szybko! – Ponieważ nadal nie śmiał dotknąć Lynnei, po prostu pobiegł ścieżką na środek ogrodu. Dziewczyna ruszyła za nim. Kiedy dotarł do fontanny, okrążył ją, szukając ukrytego mostu, który zabierze ich z tego miejsca. Mech na kamieniach, które tworzyły basen fontanny, zielona rzęsa pokrywająca wodę. Nic! A jednak coś przyciągało go w dziwny sposób. Sebastian przykucnął i włożył rękę do wody. Przesunął palcami po kamieniach. Serce podskoczyło mu do gardła, kiedy usłyszał, jak stworzenia za murem walczą ze sobą o spopielone szczątki swoich towarzyszy. Truchła nie zajmą ich na długo, skoro w pobliżu ukrywa się żywa, atrakcyjniejsza zwierzyna. Przesunął ręką pod wodą i poczuł mrowienie, a potem jakby szarpnięcie i rozlewającą się falę ciepła. Jego ręka zawisła nad jednym z kamieni. Wtedy przypomniał sobie, co Lee powiedział mu podczas jednej z wizyt w Gnieździe Rozpusty. – Ludzie zawsze spodziewają się, że mosty będą na tyle duże, żeby dało się po nich fizycznie przejść. Ale jednorazowy most może być tak mały, że zmieści się w jednej dłoni. – Jednorazowy most? – spytał Sebastian. – Niewielki przedmiot, wypełniony tylko taką ilością mocy, by starczyło na jedno przejście do określonego krajobrazu. – To chyba niezbyt praktyczne. Lee zawahał się, po czym powiedział cicho: – Czasami to jedyna szansa na ucieczkę. Szkoda, że kuzyn nie wyjaśnił mu, jak działa taki jednorazowy most. Czy musiał coś zrobić? Czy może zostanie

wciągnięty do innego krajobrazu w chwili, gdy weźmie kamień do ręki? – Sebastianie… – szepnęła Lynnea. Gdy podniósł wzrok, zobaczył wielkiego pająka przełażącego przez mur. – Daj mi rękę – nakazał. Nie śmiał spojrzeć drugi raz w stronę muru. Ściskając dłoń Lynnei jedną ręką, drugą zamknął na kamieniu. Wstał i odwrócił się tyłem do fontanny w tej samej chwili, kiedy pająk zszedł z muru na ziemię. Zrobili krok, a stwór ruszył w ich stronę. Nie wiedział, gdzie zabierze ich most, ale ufał Lee, a tylko Lee mógł umieścić drogi ucieczki w tym ogrodzie. I ufał Gloriannie Belladonnie. Gdy w jego umyśle zabrzmiało echem jej imię, zrobili drugi krok i zniknęli.

Wyglądamy jak ludzie, ale nimi nie jesteśmy. Efemera nas ukształtowała, objawiła nas, sprowadziła nas na świat w odpowiedzi na prośby zagubionych ludzkich serc. Niektórzy z nas zebrali się w miejscach, gdzie prądy Światła są najsilniejsze. Ci Opiekunowie będą trzymać się z dala od zgiełku ludzkich serc, będą wieść życie proste i spokojne, będą podtrzymywać Światło i sprawiać, że jego prądy przenikną świat. Te prądy z kolei odżywiać będą nadzieję, odwagę i miłość. Pozostali z nas są Przewodnikami. Chodzimy wśród ludzi i czujemy jak oni – połyskliwe chwile radości, ciepłe chwile zadowolenia, momenty pełne ostrych odłamków zazdrości, gniewu, rozczarowania. Pijemy ze studni smutku i ucztujemy na bankiecie miłości. Ale rozumiemy to, czego nie rozumie Efemera: że ludzkie serce jest równie płynne jak ona, że ulega wiatrom emocji, miesza się z nimi na chwilę, a czasami załamuje się pod naporem ich huraganu. Te uczucia to wiatr, a nie skała serca. A jednak nawet skała jest podatna na wpływy. Nasienie znajdzie drogę do szczeliny, zapuści korzenie w ciemności i rosnąć będzie w stronę światła. Jeśli dać mu czas i odpowiednie warunki, jego korzenie rozłupią szczelinę, staną się dość silne, by kruszyć kamień. A wówczas rzeczy się zmieniają. Tak więc to skała serca rezonuje z nami, a nie wiatry zmiennych uczuć. Wzywają nas prawdziwe pragnienia, najgłębsze tęsknoty i potrzeby serca. Uważaj, czego sobie życzysz, ponieważ Efemera objawi to życzenie – ale niekoniecznie tak, jak się spodziewałeś. Ludzie słyszą słowa, ale są pełni ulotnych życzeń – rzeczy, których pragną w tej chwili, choć jutro o nich zapomną, ponieważ nie

nakarmią ich serc. Chodzimy więc wśród nich, czujemy rezonans życzeń ich serc, rozpoznajemy prawdziwe marzenia. I szepczemy do Efemery: Nie słuchaj tego życzenia. To nie jest prawdziwe życzenie. Albo: Tak, to jest prawdziwe życzenie. Zmień prądy mocy wokół tej osoby, by miała szansę uczynić pierwszy krok w podróży, która zakończy się zdobyciem przez serce tego, czego pragnie. Któreś z nas rezonuje przez chwilę z tą tęsknotą, ukazując sercu okazję, dając mu szansę, by uczynić ten pierwszy krok. Niektóre serca boją się ruszyć w podróż, są zbyt przerażone, by porzucić znane rzeczy, choć wśród nich marnieją. Inne bez namysłu rzucają się przed siebie, nigdy nie oglądając się na tych, których porzucili. Niektóre zmusza do rozpoczęcia podróży ból. Dla innych miłość jest światłem, które zachęca je do drogi. Chodzimy wśród ludzi. To samo robią inni. Nas przyciąga Światło i uczucia, które z nim rezonują, innych przyciąga Mrok, który żyje w ludzkim sercu. Ludzie nazywają ich Mrocznymi Przewodnikami. Efemera objawiła również ich, ponieważ my, którzy idziemy za Światłem, nie możemy rezonować z sercami, które tęsknią za Mrokiem. Zawsze będą takie serca. Zawsze będzie ten wybór. Gdyby to nie była prawda, wówczas serce, które kroczy w Świetle, nie miałoby żadnego wyboru. – Zaginione Archiwa

ROZDZIAŁ 11 Po obu stronach gruntowej drogi, która schodziła po zboczu, stały na straży dwa duże kamienie. Krok od nich Sebastian porwał Lynneę w objęcia. Patrzył. Czekał. Pomiędzy kamieniami nie pojawiły się żadne koszmarne stworzenia. Osłabły z ulgi, zamknął oczy i oparł policzek o głowę Lynnei, jedną ręką gładząc jej plecy. – Nic ci nie jest? – spytał cicho. – Nie jesteś ranna? – Nic mi nie jest, ale… – Cofnęła się lekko, żeby spojrzeć na kamienie. – Gdzie my jesteśmy? – Nie mam pojęcia. Gdzieś w krajobrazie, z którym to było połączone. – Otworzył dłoń i popatrzył na kawałek gładkiego białego marmuru. Spokój owijał się wokół niego jak ciepły, miękki koc. Z każdym oddechem znikał strach. Niemal widział, jak powietrze połyskuje niczym welon pomiędzy czuwającymi kamieniami. Jeśli przejdzie między nimi w drugą stronę, jeśli wejdzie do krajobrazu, który leży za nimi, strach się obudzi, a świat napełni się rzeczami, które zgwałcą odwagę i zamordują nadzieję. Ale tutaj… Włożył kawałek marmuru do kieszeni i spojrzał na Lynneę. – Lepiej sprawdźmy, gdzie jesteśmy. – Tak… – Kiwnęła głową, ale nie był pewien, czy go zrozumiała. Miał wrażenie, że atmosfera tego miejsca zupełnie ją oszołomiła. Ruszyli w dół zbocza. Drzewa, które zasłaniały widok po ich lewej stronie, urwały się za zakrętem ścieżki, ukazując niewielkie jezioro, na którym pływało kilka maleńkich wysepek. Na każdej z nich paliło się światło. Ktoś szedł mostem na wybrzeże, oświetlając sobie drogę latarnią.

– Heja! – zawołał Sebastian, używając wiejskiego pozdrowienia, popularnego w krajobrazie, który Nadia nazywała domem. Nawet przyjacielskie słowa wypowiedziane głośno brzmiały tu niewłaściwie – niemal nieprzyzwoicie – ale mężczyzna zatrzymał się, uniósł rękę na powitanie i ruszył ścieżką wokół jeziora w ich stronę. – Witajcie, witajcie – powiedział, kiedy Sebastian i Lynnea zeszli ze wzgórza. – Jestem Yoshani. Ja również odwiedzam tę część krajobrazu. Spóźniliście się na wieczorny posiłek, ale w kuchni zawsze jest coś dla zbłąkanych podróżnych. Chodźcie, zaprowadzę was do domku dla gości. Potem możecie wędrować, gdzie tylko zapragną wasze serca. – Odwrócił się i zaczął wspinać na kolejne wzgórze. – Przybyliście z daleka? – W pewnym sensie – odparł Sebastian. Yoshani kiwnął głową. – Tak jak wielu z nas, którzy odnajdują drogę do Sanktuarium. Sanktuarium… – Nie sądziłem, że zobaczę to miejsce – powiedział bardzo cicho Sebastian. Lynnea usłyszała go i ścisnęła jego dłoń, by okazać mu, że rozumie. Jednak nie rozumiała. Jak mogłaby rozumieć? Była człowiekiem, a ktoś taki jak ona mógł znaleźć drogę do tego miejsca w każdej chwili. Tyle że nie znalazła jej. Kiedy jej serce szukało bezpiecznego miejsca, znalazła Gniazdo Rozpusty – i ciebie. – W tej części Sanktuarium mamy wielu gości – wyjaśnił Yoshani. – Przychodzą, by odnowić ducha. Chcą wrócić silniejsi do swojej podróży po świecie. – Są inne części Sanktuarium? – spytała Lynnea.

– Tak. Jest wiele Miejsc Światła. Kiedyś to były wyspy, każda samotna na morzu świata, póki krajobrazczyni nie połączyła ich razem, tworząc spinające je limesy. Jej brat, który jest mostowym, również pomógł. Stworzył mosty pomiędzy naszymi krajobrazami, żebyśmy mogli odwiedzać Sanktuarium i lepiej zrozumieć innych pilnujących Światła. – Yoshani uniósł rękę na powitanie. – O, tam jest. – Na szczycie wzgórza stał dwupiętrowy budynek z kamienia. W świetle latarni zawieszonej nad progiem ukazał się jakiś mężczyzna. – Heja, Lee! – zawołał Yoshani. – Mamy gości! Sebastian poczuł, jak wszystko inne wokół niego znika. Jego serce i umysł wypełnił jeden obraz: mosiężna tabliczka z pieczęcią czarowników. I data, która wyjawiała sekret. Odrzucając stanowczo koc spokoju, ruszył szybko ku znajomej postaci, na której usta wypłynął właśnie uśmiech pełen radosnego zaskoczenia. – Sebastian! – zawołał Lee. – Co cię sprowadza… Sebastian pchnął go gwałtownie, po czym chwycił za koszulę, zaciskając drugą dłoń w pięść. – Nigdy mi nie powiedziałeś – zawarczał. – Miałem prawo wiedzieć. Ale ty mi nie powiedziałeś. W oczach Lee nie było zaskoczenia. Mężczyzna dokładnie wiedział, o czym mówi Sebastian. Nie było w nich też gniewu ani prośby o wybaczenie. – Heja, hej! – zawołał Yoshani. – Nie wylewaj swoich kłopotów na ziemię, żeby inni się na nich nie poślizgnęli. Nie w Sanktuarium. Sebastian poczuł, że twarz mu pała – tak samo czuł się jako chłopiec, kiedy zrobił coś, co wydawało mu się naturalne, chociaż nikt inny tak nie uważał. Rozluźnił pięść i puścił koszulę Lee. Yoshani kręcił głową, przyglądając się im.

– Proszę, weź latarnię – powiedział w końcu. – Idź na jedną z wysp i wypowiedz tam swoje złe słowa, skoro musisz. Niech zabierze je woda. A ja zajmę się jedyną osobą, która jest tu rozsądna – dodał, wskazując Lynneę. Sebastian cofnął się o krok. – Nie… – Ależ tak – powiedział Lee, biorąc latarnię od Yoshaniego. – Najwyższy czas wyjaśnić sobie wszystko. Sebastian zszedł za Lee ze wzgórza nad jezioro. Przeszli przez most na wysepkę, gdzie obok wydrążonej skały, w której umieszczona była kolejna latarnia, stała kamienna ławka. Lee przerzucił nogę nad ławką i usiadł na niej okrakiem. Sebastian zrobił to samo, sadowiąc się naprzeciwko kuzyna. Na jednej z wysepek cicho grały wiatrowe dzwonki, poruszane delikatną bryzą. Ich ton mieszał się z szelestem liści i leniwym pluskiem wody, obmywającej brzegi. Sebastian zamknął oczy. Dźwięki wabiły go, namawiały, by porzucił gniew i ponownie dał się owinąć kołderką spokoju. Wtedy Lee poruszył się i odstawił latarnię. To był cichy dźwięk, nie zakłócił szeptów dzwonków, liści i wody, ale wystarczył, by Sebastian przypomniał sobie o swoim gniewie. – Widziałem tabliczkę w ogrodzie Glorianny – powiedział. – Widziałem datę. To było zaraz po stworzeniu Gniazda Rozpusty, prawda? – Cisza. – Prawda? – A nawet jeśli? – spytał Lee. – Niech cię szlag, Lee! – warknął Sebastian. – Miała piętnaście lat i została uznana za zbiega, ponieważ stworzyła Gniazdo! – Nie, została uznana za zbiega, ponieważ nie dała zapieczętować się w ogrodzie. A kiedy czarownicy i nauczycielki się zorientowali, zniknęła w krajobrazach.

– Czyli zbrodnia, którą popełniła, tak wielka, że chciano zamurować ją w ogrodzie, polegała na stworzeniu miejsca o nazwie Gniazdo Rozpusty. Miejsca przeznaczonego mnie. – Nie tylko ty skorzystałeś na stworzeniu Gniazda – zauważył Lee. – Ale byłem przyczyną, dla której je stworzyła. Stworzyła je, żebym miał dom. – To bez znaczenia – powiedział ostro Lee. – Oni o tobie nie wiedzieli. Nauczycielki nigdy nie zapytały Glorianny, dlaczego stworzyła Gniazdo, a ona nigdy im tego nie powiedziała. Wątpię, żeby nawet teraz była wśród nich choć jedna, która wiedziałaby, dlaczego Glorianna zmieniła krajobrazy i stworzyła Gniazdo. – Dlatego postanowiłeś mi nie mówić, że poświęciła swoją przyszłość dla mnie? – spytał zaczepnie Sebastian. – Nie obwiniaj mnie – warknął Lee. – Kiedy dowiedziałem się, co się stało, było o dwa lata za późno, by mogło to mieć jakiekolwiek znaczenie. Co byś zrobił na moim miejscu, Sebastianie? Miałem piętnaście lat, a ty siedemnaście. Co mielibyśmy zrobić? Czarownicy potępili Gloriannę, podobnie jak inne krajobrazczynie. Mogłem tylko ukończyć jak najszybciej formalne szkolenie, żeby zostać jej mostowym, ponieważ, zapewniam cię, nikt inny świadomie nie przyjąłby tej funkcji. Musiałem być czujny i ostrożny, ponieważ byłem bratem Glorianny i cały czas mnie obserwowali. Chcieli sprawdzić, czy mój dar nie ma jakichś… niemożliwych do zaakceptowania cech. – Jak na przykład nakładanie jednego krajobrazu na drugi? – Dokładnie. Tylko rodzina wie, że to potrafię. Sebastian zawahał się. Powoli docierała do niego waga rzuconego w gniewie stwierdzenia. Kiedy Lee powiedział mu o

swojej rzadkiej umiejętności, rozumiał, że kuzyn dzieli się czymś bardzo prywatnym, ale nie pojął, jak wielkie zaufanie okazał mu w istocie. Tylko rodzina wie, że to potrafię. Nie miał też pojęcia, jak trudne musiały być dla niego lata spędzone w szkole. – Dlaczego zostałeś? – zapytał już nieco pokorniej. – Potrzebne mi było formalne szkolenie – odparł Lee. – Och, nie potrzebowałem ich wiedzy. Nauczyłem się więcej, bawiąc się z Glorianną, kiedy byliśmy dziećmi, niż przez pierwsze trzy lata pobytu w szkole. Ale gdybym nie przeszedł formalnego szkolenia i nie udowodnił, że moja moc nie stanowi zagrożenia dla Efemery, mnie również uznano by za zbiega. A to nie przyniosłoby nic dobrego ani mamie, ani Gloriannie. Sebastian zwiesił głowę. – Przykro mi, że było ci tak trudno, że tak źle ułożyło się życie Glorianny… z mojego powodu. – To nie twoja wina, więc przestań się nad sobą rozczulać. – Słowa Lee podrażniły temperament i dumę Sebastiana. Uniósł głowę i spojrzał na kuzyna. Lee patrzył na wodę nieruchomym wzrokiem. – To nie przez ciebie i nie przez Gniazdo. Podsłuchałem parę rzeczy w szkole i wynika z nich, że to był tylko pretekst. Jeszcze zanim moja siostra podjęła szkolenie, czarownicy podejrzewali, że jej moc może przewyższać tak zwaną naturalną moc krajobrazczyń. Chcieli ją zapieczętować, zamknąć, izolować. Gdyby to nie było Gniazdo, znaleźliby inny pretekst, w innym czasie, kiedy trudniej byłoby jej się uwolnić. – Dlaczego tak uważasz? – Już ci mówiłem, podsłuchałem to. Czarownicy przyjeżdżali kilka razy w roku, zaraz po ocenach uczniów. Zawsze chcieli wiedzieć, kto jest najlepszą uczennicą

krajobrazczyń, kto może w przyszłości stać się „problemem”. – Lee spojrzał na Sebastiana. – Glorianna nie była pierwsza. Kiedyś, kiedy miałem wolny dzień, włóczyłem się po szkole i znalazłem inne zapieczętowane ogrody, nawet sprzed ponad stu lat. Niektóre tak stare, że daty wyryte były na kamiennym murze. Myślę… – Zniżył głos i pochylił się nieco. – Myślę, że czarownicy eliminują najsilniejsze krajobrazczynie już od wielu pokoleń. Myślę, że znajdują jakąś wymówkę, by uznać taką dziewczynę za zagrożenie dla Efemery, po czym zamykają ją w klatce, którą sama stworzyła. Teoretycznie taka dziewczyna może zdobyć wszystko, czego potrzebuje, by przeżyć – jedzenie, ubranie, schronienie – korzystając z punktów dostępowych w swoim ogrodzie. Ale jest sama. Może dotykać rzeczy, ale nie ludzi. Nawet jeśli jeden z jej punktów dostępowych znajduje się na ulicy w środku miasta, nie może nawiązać bezpośredniego kontaktu z innymi ludźmi. Na tym polega istota kary nałożonej przez Czyniących Sprawiedliwość. Dziewczyna żyje w samotności – i w samotności umiera. Jej linia wygasa. Sebastian chwycił rękami ławkę i również się pochylił, żeby mogli rozmawiać szeptem. Na światło dnia! Miał wrażenie, że gdyby ktoś usłyszał słowa Lee, kosztowałoby ich to życie. – Nie wiesz, co się dzieje z dziewczętami, które zamykają – powiedział. – Owszem, wiem – zaoponował Lee. – Znalazłem jedną z nich dwa lata temu. Wezwanie było tak silne, że stworzyłem most, by na nie odpowiedzieć. I znalazłem ją. Była bardzo stara i szalona, ale dziwnym, świetlistym szaleństwem. Chodziła po lesie, zbierała liście i gałązki. Nie wiem, czy sądziła, że są jadalne, czy robiła to, żeby mieć jakieś zajęcie. Miała na sobie łachmany i była taka krucha… – Przerwał na chwilę. – Potem mnie zobaczyła. Opowiedziała mi, jak została zamurowana w

ogrodzie i co oznacza sprawiedliwość czarowników dla potępionej dziewczyny. – Ale przecież mówiłeś, że była szalona – zaprotestował Sebastian. – Nie wiesz więc, czy mówiła prawdę. Choć ich twarze ukryte były w cieniu, Sebastian dostrzegł ból w oczach Lee. – Mówiła o swojej siostrze. Że zajmie się jej córką. I że córka tej córki będzie nosiła w sobie nasiona Mroku i Światła – i będzie wrogiem, którego nie pokona nawet Zjadacz Świata, o ile Mroczni Przewodnicy nie zniszczą jej, nim rozwinie swą pełną moc. Potem zerwała dwie rośliny i podała mi je. Kiedy po nie sięgnąłem, poczułem, jak moje palce przechodzą przez bariery mocy. Wtedy zniknęła. – Lee potarł kark. – Mój most zdołał przebić barierę na tyle, żebym mógł ją widzieć i z nią porozmawiać, ale nie dość, żeby mogła poczuć dotyk ludzkiej ręki. Chodziłem po tym lesie jeszcze przez godzinę. Ta sama ziemia, ale nie ten sam krajobraz. Oprócz… były tam te rośliny i chyba zrozumiałem jej przesłanie. Nigdy nie powiedziałem mamie ani Gloriannie, że ją widziałem, właśnie z powodu tego przesłania. – Przesłania? – Jakim przesłaniem mogły być dwie rośliny? – Chciała mi dać nadzieję serca… i belladonnę. Sebastian poczuł, jak zaciska mu się żołądek, a serce głucho rozbija się o żebra. Jednak słowo „belladonna” kazało jego myślom wrócić do początku rozmowy. – Dlaczego czarownicy eliminują najsilniejsze krajobrazczynie? I dlaczego krajobrazczynie ze szkoły godzą się na to? – A zastanawiałeś się, w jaki sposób czarownicy stali się Czyniącymi Sprawiedliwość, Sebastianie? – spytał Lee. – Dlaczego to oni decydują, kto jest zbyt… niebezpieczny, by

mieszkać w krajobrazach Światła, i musi zostać wysłany do najciemniejszego miejsca, które z nim rezonuje? Nikt tego nie pamięta. Krajobrazczynie są egzekutorkami sprawiedliwości serca i przesuwają osobę do innego krajobrazu, ale to czarownicy decydują, kiedy to ma być zrobione. Jak zdobyli tak wielką siłę w naszym świecie? Sebastian wyprostował się, dziwnie skrępowany tym, co usłyszał. Jeśli to prawda, że czarownicy systematycznie eliminują krajobrazczynie o większej mocy, to oznacza, że Czyniący Sprawiedliwość mają własne plany co do Efemery. Plany, o których nikt nic nie wie. Ale jakie? I w jakim celu? – No cóż – westchnął Lee, sięgając po latarnię. – Nie wiem, jaka to dla ciebie pora dnia, ale ja muszę się przespać, nim wrócę do szkoły, by uzupełnić wpisy. Szkoła. Przez chwilę odkrycie w ogrodach przyćmiło ten koszmar w pamięci Sebastiana, ale teraz on wrócił. – Nie możesz… – zaczął, ale Lee przerwał mu stanowczo: – Muszę. Nie mam przydzielonych krajobrazów – przynajmniej takich, o których wiedzą w szkole – więc muszę zgłaszać się raz na kwartał i rejestrować lokalizację mostów, które stworzyłem, i krajobrazy, które są nimi połączone. Sebastian złapał Lee za ramię. – Nie możesz wrócić do szkoły. Wszyscy zginęli. Lee zesztywniał. – Co? – Zjadacz Świata uciekł. Grasuje wolno po krajobrazach. – Kto ci to powiedział? – Glorianna. – Sebastian poczuł, jak ręka Lee zaczyna drżeć. – Sądzę, że Zjadacz zaatakował szkołę. Były tam różne istoty – olbrzymie mrówki i pająki, i jeszcze inne, których nawet nie potrafię nazwać. Widziałem salę, w której było pełno

trupów. – Wszyscy? Słysząc szok w głosie Lee, Sebastian zawahał się. – Nie wiem. Uciekliśmy z Lynneą. Pobiegliśmy do ogrodu Glorianny, a z niego przedostaliśmy się tutaj. – Puścił rękę Lee i wyjął z kieszeni biały kawałek marmuru. – Za pomocą tego. – Jednorazowy most – stwierdził Lee, pocierając marmur kciukiem. – Zrobiłem go dla Glorianny podczas jednej z wizyt w domu. – Spojrzał poważnie na Sebastiana. – Zrobiłem trzy takie mosty, każdy do innego krajobrazu. Ten miał prowadzić do Sanktuarium. – Kiedy włożyłem rękę do fontanny, tylko przy tym kamieniu coś poczułem. – Sebastian zawahał się. – Na zewnątrz ogrodu, tuż przy bramie, też leżał jakiś kamień. – Czarny marmur? – Nie, po prostu gładki kamień. Potknąłem się o niego. Gdybym się nie potknął, nie zobaczyłbym tej tabliczki. Lee potarł kark. – Więc może Przewodnicy Serca uznali, że masz się o tym dowiedzieć. Czasami drobna rzecz może spowodować ogromną zmianę w czyimś życiu. – Westchnął. – Musiałeś nastąpić na agat. To był most prowadzący na teren szkoły mostowych. Czarny marmur dawał możliwość przejścia do Gniazda Rozpusty. Gdyby nadal był ukryty w fontannie, wyczułbyś go. A to oznacza, że Glorianna musiała w którymś momencie wrócić do szkoły i go zabrać. Głupio postąpiła, podejmując takie ryzyko. – Wiedziała, że szkoła jest zagrożona. – Sebastian usłyszał wahanie w swoim głosie. Był pewien, że Lee zrozumie pytanie, które tak naprawdę chciał zadać. – Glorianna wierzy, że ludzie powinni dokonywać

własnych wyborów, wszystko jedno, dobrych czy złych. Ale gdyby podejrzewała, że Zjadacz Świata dokona takiego ataku, zabroniłaby ci przechodzić do szkoły. Jeśli nawet ci tego nie powiedziała, to jej związek z Efemerą jest silniejszy niż jakiejkolwiek innej krajobrazczyni. Wyruszyłbyś w swoją podróż, ale nigdy nie dotarłbyś do celu. Sebastian poczuł, jak opada z niego napięcie. Niemniej troska go nie opuściła. – Co się stanie z Efemerą? – zapytał. – Większość krajobrazczyń i mostowych nie mieszka w szkole, więc na pewno nie zginęli w ataku – odparł Lee. – Nawet jeśli krajobrazczynie wrócą do swoich ogrodów, gdy tylko zorientują się w niebezpieczeństwie, uciekną do innych krajobrazów. Sebastian przyjrzał się kuzynowi. – Nie powinieneś okłamywać kogoś, kto grał z tobą w karty. Za dużo zdradzasz. – Mam więc szczęście, że nigdy nie grałem w karty z nikim ze szkoły, gdyż kłamałem tam przez cały czas – odparował Lee i znów popatrzył na wodę. – Szkoła to centralny punkt, ponieważ znajdują się w niej ogrody. Jeśli krajobrazczyni wróci do szkoły przez swój ogród i zorientuje się, że stało się coś złego, zapewne zdoła uciec, nim zostanie zaatakowana… – Ale nie będzie miała dostępu do wszystkich swoich krajobrazów, prawda? – Nie jestem pewien. Moja matka potrafi przechodzić z jednego krajobrazu do drugiego, nie wracając do ogrodu. Ale ona jest krajobrazczynią piątego stopnia. Krajobrazczynie niższych stopni tego nie potrafią. Muszą wracać do ogrodu, by przejść do kolejnego krajobrazu. – Więc co stanie się z Efemerą? – drążył Sebastian.

Lee zamknął oczy. – Rezonans krajobrazczyń przetrwa bez odnawiania kilka tygodni, może miesięcy. Potem… – Z trudem przełknął ślinę. – Potem nikt nie będzie stał pomiędzy Efemerą a ludzkim sercem, więc zacznie ona reagować na wszelkie emocje. Dziecko dostanie ataku złości, a rodzinna studnia wyschnie. Farmer pokłóci się z żoną, a kiedy wyjdzie w pole, w ziemi nagle pojawi się dziura i jego koń złamie nogę. Ludzie będą obwiniać się nawzajem o swoje problemy. Z czasem będzie jeszcze gorzej, ponieważ prądy Mroku urosną w siłę. Zjadacz Świata będzie mógł wykorzystywać wszystkie te mroczne uczucia, by tworzyć koszmary z najgłębszych ludzkich lęków. – Na Opiekunów i Przewodników… – szepnął Sebastian. Lee otworzył oczy i wstał. – Naprawdę muszę iść. Sebastian również wstał. – Dokąd? Nie możesz wrócić do szkoły. – Musimy założyć, że wszystkie krajobrazczynie, które były w szkole, nie żyją. I wszyscy mostowi. A to oznacza, że Zjadacz Świata ma dostęp do krajobrazów połączonych z ich ogrodami. – Co chcesz zrobić? – spytał Sebastian, idąc za kuzynem, który ruszył przez most na brzeg. – Muszę zerwać mosty pomiędzy krajobrazami Glorianny a resztą Efemery – odparł Lee. – Muszę zerwać ich tak wiele, jak zdołam, i to jak najszybciej. Zacznę od tych, które prowadzą do Sanktuarium. Kiedy dotarli na wybrzeże, Sebastian złapał Lee za ramię i obrócił go do siebie. – Chcesz odciąć tych ludzi, nie zostawiając im żadnej drogi ucieczki? – zapytał.

– Zrobię, co w mojej mocy, żeby ocalić tyle, ile zdołam – odparł Lee. – Na Opiekunów i Przewodników, Sebastianie! Musimy mieć jakieś bezpieczne miejsce, niedostępne dla Zjadacza Świata, albo nigdy nie zbierzemy dość sił, by z nim walczyć. Miało to sens, ale… – Czyli zamierzasz ocalić Sanktuarium. – Sebastian poczuł się zziębnięty… i taki samotny. Lee rzucił mu dziwne spojrzenie. – Zamierzam odciąć wszystkie krajobrazy Glorianny. Zerwę mosty, które łączą je z zewnętrznymi krajobrazami. Będziemy odizolowani od reszty Efemery, ale krajobrazy są na tyle zróżnicowane, że dostarczą ludziom wszystkiego, czego tak naprawdę potrzebują. – Ale powiedziałeś przecież… że Sanktuarium… Lee uśmiechnął się gorzko. – To jeden z krajobrazów Belladonny. Sanktuarium i Gniazdo Rozpusty są ze sobą połączone. Niebezpośrednio, ale są. Gniazdo. Sebastian pokręcił głową. – Do Gniazda prowadzą dziesiątki dróg, a Zjadacz już raz tam zaatakował. – Przełknął gulę w gardle i poczuł, że spoczęła ciężko na dnie jego serca. Wróci do Gniazda Rozpusty, a Lynnea może zostać tutaj, w Sanktuarium. Tu będzie bezpieczna. – Musisz porzucić Gniazdo albo nie zyskasz bezpieczeństwa. – Do Gniazda prowadzi dziesięć stacjonarnych mostów. Sam je stworzyłem i wiem, że prowadzą do krajobrazów należących do Glorianny albo Nadii – powiedział Lee. – Muszę znaleźć i zniszczyć rezonujące mosty i wszelkie mosty stacjonarne, które założyli inni mostowi. – Nie słyszałeś? Gniazdo Rozpusty jest w

niebezpieczeństwie! – krzyknął Sebastian. – W takim razie, kuzynie, mogę ci doradzić tylko jedno: zbierz do obrony wszystkich, których zdołasz, ponieważ Glorianna nie porzuci Gniazda. I ja również nie zamierzam. „Nie opuścimy cię”. Takie było prawdziwe znaczenie słów Lee. Nie obchodziło go, czy Sebastian jest człowiekiem, czy demonem. Należał do rodziny. I to było najważniejsze. – W porządku – powiedział Sebastian. – Obronię Gniazdo. – Jakoś. W milczeniu weszli na wzgórze. Kiedy dotarli do drzwi budynku, Lee zatrzymał się. – Czy możesz zajrzeć do mojej matki po drodze do Gniazda? Żeby sprawdzić, czy wszystko… – Gdy załamał mu się głos, zamknął oczy. – Jest takie powiedzenie, którego nauczyłem się w szkole: „Rozpacz tworzy pustynie”. To właśnie robi Zjadacz Świata, wiesz? Nie chodzi o krajobrazy, które zmienia, czy o stworzenia, z których tworzy potwory. Chodzi o utratę nadziei, o nasiona strachu, które dawno, dawno temu omal nie dały mu kontroli nad światem. Zjadacz żywi się tymi uczuciami, karmi mroczne aspekty naszych serc. Spróbuje zabić wszystkie krajobrazczynie. To jedyny sposób, żeby uniemożliwić światu trzymanie się Światła. – Sprawdzę, co u cioci Nadii – obiecał Sebastian. Lee kiwnął głową. Weszli do środka. Lee, żeby się spakować i wypowiedzieć własną wojnę Zjadaczowi Świata, a Sebastian, żeby oznajmić Lynnei, że za kilka godzin wraca do Gniazda Rozpusty. Sam. – Musisz coś zobaczyć – powiedziała Nadia. Otworzyła szufladę w kredensie, wyjęła dwie złożone kartki papieru i położyła je na stole kuchennym. – Skąd to masz? – spytała Glorianna na widok ostrego,

męskiego pisma. – Znalazłam na strychu. – Nadia zamknęła na haczyk drzwi z siatki, potem przekręciła klucz w zamku drzwi kuchni i podeszła do okna. – Nie poszłam tam po nic konkretnego. Chyba tylko żeby posprzątać, żeby mieć coś do roboty. Czułam się niespokojna. Znalazłam ten list na dnie kufra z dziecięcymi ubrankami, zawinięty w twój stary kocyk. Glorianna uniosła głowę. – Mówiłaś przecież, że mój kocyk ukradł pies. Nadia zamknęła okno, a potem okiennice. – A co miałam ci powiedzieć? Był taki zniszczony i postrzępiony – strzępił się coraz bardziej z każdym praniem, a ty nie chciałaś się z nim rozstać. – Dlatego mnie okłamałaś? – Ale zrobiłam to tak, żeby strata nabrała dla ciebie znaczenia. Pocieszała cię myśl o tym, że małemu osieroconemu pieskowi w zimne noce jest ciepło w twoim kocyku. Glorianna przyjrzała się, jak matka zamyka kolejne okno. – Dlaczego to robisz? Będzie duszno. – Tylko na chwilę. Przeczytaj. Przeczytała. A to, co przeczytała, zmroziło ją do szpiku kości. – Na Opiekunów i Przewodników, czy to może być prawda? – spytała po chwili. Nadia usiadła naprzeciwko córki i milczała przez długi czas. – To ma swój przerażający sens – powiedziała wreszcie. – Po pokonaniu Zjadacza Świata obie strony utraciły część swoich zdolności, niektóre aspekty swojej magii. Ale jedna strona zapomniała zupełnie o swoich korzeniach wyjąwszy rody, które przekazywały prawdę z matki na córkę. Druga nie. Ukryła się na

pełnym widoku i utrzymywała silną linię krwi, równocześnie pozbawiając przeciwnika mocy. Glorianna popatrzyła na papiery leżące na kuchennym stole. – Kto…? – Twój ojciec. Peter. Na krótko przed… – Zniknięciem. – Tak. – Nadia zamknęła oczy. – Myślałam, że odszedł, ponieważ życie ze mną nie przynosiło mu satysfakcji. Myślałam, że odszedł, ponieważ zmęczyły go tajemnice, które musieliśmy utrzymywać – i on, i ja, z różnych powodów. Myślałam, że odszedł, ponieważ trafił do dziwnego krajobrazu i nie mógł odszukać drogi powrotnej – albo nie chciał jej znaleźć. Myślałam wiele rzeczy po jego zniknięciu. – Otworzyła oczy. – Ale od dnia, kiedy to przeczytałam, nie wiem już, co mam myśleć. Glorianna popatrzyła na papiery, na mocny charakter pisma, który jednak zdradzał, że ręka, która trzymała pióro, drżała nieco przy pisaniu. Z pośpiechu? Ze strachu? – Myślisz, że Rada Czarowników zabiła go albo kazała zabić, ponieważ się o tym dowiedział? – To możliwe. – Ale… – Mimo zamkniętych drzwi i okien, mimo tego, że były tu same, Glorianna zniżyła głos. – Samice, które trzymają w sekrecie, żeby płodzić z nimi potomstwo? Samice, które nie są… ludźmi? Nawet jeśli to prawda, nie napisał, gdzie widział te samice ani kto je pokrywał. Nie oskarżył nikogo o… – Peter był czarownikiem – przerwała jej Nadia. – Gdyby natrafił na to miejsce gdzieś poza Miastem Czarowników, poinformowałby o tym Radę, a czarownicy pierwsi ruszyliby do walki z mroczną mocą, potajemnie zbierającą siły. Zawsze

bardzo stanowczo domagali się separacji demonów od ludzi. – Właśnie – przytaknęła Glorianna. Nadia spojrzała na nią. Twarz jej córki, nawet w miękkim świetle lampy, wyglądała staro. – Zastanów się tylko. Gdyby moc, którą ukształtował twój rodzaj do kontrolowania świata, została pokonana przez wrogów, przez tych, którzy strzegą Światła, jak inaczej można by przetrwać, niż tylko upodabniając się do nich? W bezpiecznym, ufortyfikowanym mieście, gdzie można ukryć samice, które z nieznanych powodów nie były w stanie dokonać przemiany, ale noszą w swych łonach mroczne dziedzictwo? – Nie wierzę. Nie wierzę w to wszystko – oświadczyła Glorianna, kręcąc głową. Patrzyła na słowa na papierze i czuła się chora. Mroczni Przewodnicy nie są niewidzialną siłą, która przenika Efemerę, tworząc sercom okazje do podążania za niskimi uczuciami. Nie są zdeformowani i nie ukrywają się w ciemnych podziemiach miasta czy w jaskiniach. To nie są postacie w czarnych pelerynach, które szepcą kłamstwa albo pomagają sprowadzić nieszczęście. Widziałem miejsce, gdzie się rozmnażają. Widziałem, jak mężczyźni, którzy noszą maski człowieczeństwa, pokrywają samice, które nie są ludźmi. Mroczni Przewodnicy istnieją. Są prawdziwi. Noszą ludzkie twarze, ale nie są ludźmi. Być może ja też nie jestem człowiekiem. Jeśli moc, z którą się urodziłem, pochodzi z tego mrocznego miejsca, ja też nie jestem człowiekiem. – Przekazałam ci sekrety rodziny – powiedziała cicho

Nadia. – Informacje, których nigdy nie zdradziłam twojemu ojcu. Możemy prześledzić nasz ród do pierwszych krajobrazczyń, które były Przewodnikami Serca. Miały ludzką formę, ale nie były ludźmi. Ich związek z Efemerą był tak silny, że mogły zmieniać krajobrazy, mogły naprawdę zmieniać kształt świata. – Tak jak ja – szepnęła Glorianna. – Tak jak ty. – Nadia wstała, podeszła do kredensu, po czym wróciła do stołu z butelką brandy i dwiema szklankami. Napełniała je i włożyła jedną w dłoń Glorianny. Potem kilkoma łykami opróżniła połowę swojej i usiadła. – Nie mieliśmy oficjalnego ślubu – wyznała. – Chciałam, ale Peter twierdził, że wystarczy, że jesteśmy mężem i żoną w naszych sercach. Kochałam go na tyle mocno, by się tym zadowolić. Nawet kiedy zaszłam w ciążę, nie chciał myśleć o ślubie. Ale wtedy zdradził mi jeden ze swoich sekretów. Dla czarowników cielesne stosunki z krajobrazczynią to tabu. Gdyby Rada Czarowników dowiedziała się, że Peter żyje ze mną i że noszę dziecko mieszanej krwi, w najlepszym razie zostałby ukarany. W najgorszym zapieczętowaliby nas oboje w mrocznym krajobrazie. On cię kochał, Glorianno, ale również bał się ciebie. Glorianna oblizała wargi. Były tak suche, że aż bolały. – Skoro czarownicy są potomkami Mrocznych Przewodników, a krajobrazczynie Przewodników Serca… – Jesteś mieszanką Mroku i Światła – przerwała jej Nadia. – Jedyną krajobrazczynią w naszych czasach, która potrafi zmieniać krajobrazy. Naprawdę je zmieniać. Myślę, że możliwość narodzenia się takiej krajobrazczyni to przyczyna tego tabu. Czarownicy nie chcieli oddawać Światłu mocy Mroku, jak sądzę, dlatego iż taki rodzaj mocy może pokonać Zjadacza Świata.

Glorianna wypiła duszkiem swoją brandy. – Nie potrafię zrobić tego sama. Myślisz, że mogę walczyć ze Zjadaczem Świata? – Nie wiem. A możesz? To pytanie zmroziło krew w jej żyłach. Ale natychmiast pojawiła się inna myśl. – Sebastian… – szepnęła. – Tak – zgodziła się Nadia. – Sebastian. Życiowy skandal twojego stryja Koltaka. Żyjący dowód na to, że czarownicy i sukuby mogą mieć potomstwo. Moc Mroku mieszająca się z mocą Mroku. – On może mieć nie tylko moc inkuba, ale i czarownika. – Jest w nim zalążek tej mocy, ale nigdy nie okazał, że włada magią czarowników. Gdyby tak się stało, Rada przyjęłaby go na szkolenie. – Ale Koltak nie jest czarownikiem czystej krwi. Nadia kiwnęła głową. – Koltak i Peter nie pochodzili z Miasta Czarowników. Podejrzewam, że to z powodu mieszanego małżeństwa ich rodziców Koltak nigdy nie otrzymał władzy, jakiej pragnął. O ile to prawda, że Rada Czarowników i ich wybrańcy rozmnażają się z tymi ukrytymi samicami, żeby utrzymać w czystości linię Mrocznych Przewodników. – A co z Sebastianem? Czy w ogóle jest w nim coś z człowieka? – spytała Glorianna. – Odrobina… – Nadia urwała i westchnęła. – W swoim sercu jest człowiekiem, Glorianno, choć nie chce się już do tego przyznać. Glorianna poczuła gwałtowną ulgę. Serce by jej pękło, gdyby Sebastian okazał się wrogiem. – Musisz odejść, córko – ciągnęła Nadia. – Jeśli czarownicy

zdołają cię znaleźć i zniszczyć, zniknie wszelka nadzieja na pokonanie Zjadacza Świata. Musisz się ukryć, póki nie będziesz gotowa do walki. – Odejdę, jeśli ty odejdziesz ze mną. Nadia pokręciła głową. – Nie mogę porzucić swoich krajobrazów. Nie w tej chwili. – Mamo… Nadia położyła ręce na dłoniach córki. – Nie jesteśmy całym światem, moje dziecko. Może w odległych krainach są inne krajobrazczynie, noszące inne miano? Z dala od miejsca, gdzie rozegrała się bitwa Mroku ze Światłem Efemera nie rozpadła się tak bardzo. Nie jesteśmy całym światem. Gdybyśmy nim byli, nie odkrylibyście z Lee tej południowej krainy, gdzie rośnie kawa. – Statki kupców od wielu lat przywoziły kawę – zaprotestowała Glorianna. – Ale te ziarna nie były znane w wielu tutejszych krajobrazach. Nasz świat jest bardzo duży, a zarazem tak mały. Widzimy tylko to, co może objąć nasze serce. Czy przemierzamy morza w poszukiwaniu odległych krain czy przez całe życie mieszkamy w wiosce, w której się urodziliśmy. Ale tu żyjemy na szczątkach tych, którzy polegli w bitwie. Być może krajobrazczynie, które dbają o tę część Efemery, jako jedyne zachowały pamięć o tym, że w ogóle odbyła się jakaś bitwa. I że znów do niej dojdzie. – Więc jeśli wygramy, większość Efemery się o tym nie dowie. A jeśli przegramy… – Glorianna zawiesiła głos. – Zjadacz Świata będzie mógł uwolnić stworzone przez siebie koszmary i zmienić świat w mroczny teren łowów. – Nadia oparła się na krześle i splotła palce. – Rozpacz czyni pustynie.

– A nadzieja tworzy oazy – dokończyła Glorianna. – Znam to przysłowie, mamo. – Ty jesteś naszą oazą, córko. Ja zadbam o siebie. Ty zadbaj o Efemerę. Glorianna poczuła się nagle niewiarygodnie zmęczona. Kiwnęła głową i odsunęła krzesło od stołu. – Pójdę już. – Niech Opiekunowie Światła czuwają nad tobą. Kiedy Nadia otworzyła kuchenne drzwi, Glorianna objęła matkę i przytuliła ją z całych sił. – Zobaczymy się znowu – szepnęła. – Zawsze będziesz w moim sercu – odszepnęła Nadia. – Ty i Lee… i Sebastian. To tylko zmęczenie, tłumaczyła sobie Glorianna, spiesząc przez znajomy ogród. Mrugała szybko, by pozbyć się łez. Zwykłe zmęczenie. I strach. Tak wielki strach. Z powodu tego strachu zawróciła i zabrała z ogrodu Nadii małą figurkę siedzącej kobiety. Ona, Lee i Sebastian przez całe lato imali się różnych prac, żeby zarobić dość pieniędzy i sprezentować ją Nadii na urodziny. Matka bardzo ją z tego powodu ceniła, przez co figurka stanowiła potężną kotwicę wiążącą z tym miejscem. Nadia nie będzie zachwycona, że córka bierze na siebie dodatkowy ciężar. Większość krajobrazczyń opiekowała się kilkoma krajobrazami. Glorianna miała ich trzy razy więcej, a teraz zamierzała dodać do nich jeszcze tuzin. Kiedy przeniesie granice i limesy, zmieni wszystkie części Efemery zakotwiczone w ogrodzie Nadii w jeden krajobraz wśród swoich krajobrazów. Póki Lee nie stworzy więcej mostów pomiędzy krajobrazami Nadii i jej własnymi, ludzie, którzy tam mieszkają, będą praktycznie odcięci od reszty świata.

Ale dzięki temu Nadia będzie bezpieczna.

ROZDZIAŁ 12 Sebastian i Lynnea przeszli przez most, który łączył Sanktuarium z rodzinnym krajobrazem Nadii, i wyszli na zalaną słonecznym blaskiem polankę. Sebastian zasłonił oczy ramieniem – zaczęły mu łzawić pod wpływem jaskrawych promieni. – Na światło dnia – wymamrotał, opuszczając nieco ramię i mrużąc oczy. – No cóż – powiedziała Lynnea, patrząc w niebo. – Dzień jest ładny, choć trochę pochmurny. Pochmurny? Czyli tu nie jest nieprzyzwoicie jasno? Skrzywił się, słysząc jej wymuszony ton. Mówiła w ten sposób, odkąd się obudzili – zupełnie jakby zasnęli po przeciwnych stronach łóżka, a nie czule przytuleni do siebie. Czy w ogóle doceniła fakt, że delikatnie wyplątał się z jej uścisku, zamiast przekręcić się jeszcze odrobinę, znaleźć się na niej i wreszcie zaspokoić swój głód? Nie, najwyraźniej nie. Świadczył o tym choćby sposób, w jaki wyciągnęła z plecaka jego bieliznę – kciukiem i palcem wskazującym, jakby była umazana nie wiadomo czym. A przecież była czysta. W dodatku określiła ją mianem „twoje niewymowne”, tłumacząc, że tak poskąpiono na nią materiału, że w zasadzie nie ma o czym mówić. Jakoś nikt wcześniej się na to nie skarżył. Wręcz przeciwnie – większości kobiet podobało się, że Sebastian prawie nic nie nosił pod spodniami. Ona też by się nie skarżyła, gdybyś dziś w nocy kochał się z nią, zamiast zachowywać się jak wyniosły dupek. „Nie mogę”, powiedziałeś jej, jakby dziewczyna ze wsi, nawet dziewica, mogła nie wiedzieć, co oznacza ta twarda wypukłość w twoim

kroczu. Pozwoliłeś jej zwinąć się w kłębek i odwrócić plecami, zamiast wyjaśnić, że to nie twoje ciało ma kłopoty z seksem. Ale oczywiście nigdy jej tego nie wyjaśnisz – dla dobra was obojga. Odegrała się na nim, nawet jeśli nie zdawała sobie z tego sprawy. Kiedy zasnęła, a on przytulił się do niej, jej sny zmieniły się w słodki erotyczny seans, ale nie osiągnęły fazy, która zaspokoiłaby jego głód. Dyszał z wysiłku, by pozostać biernym uczestnikiem, zamiast wślizgnąć się głębiej w jej sen i wyprowadzić Lynneę daleko poza granice jej oczekiwań. Jednak powstrzymał się. Kontakt fizyczny sprawił, że nie mógł oprzeć się jej snom, niemniej potrafił się opanować. Bo była taka niewinna. Bo należała do krajobrazu, gdzie wschodziło i zachodziło słońce. Bo śmiertelnie przerażała go myśl, że jeśli weźmie ją teraz, nie będzie potrafił pozwolić jej odejść. – Nadal jesteś na mnie wściekła? – spytał, opuszczając ramię. Mógł już patrzeć spod zmrużonych powiek bez wrażenia, że gałki zaraz ugotują mu się na twardo. – Nie jestem na ciebie wściekła – odparła, jednak słowa mówiły jedno, a ton głosu zupełnie co innego. Zdecydowanie nadal była na niego wściekła. Sebastian miał ochotę rwać włosy z głowy. Bo choć mógł się pochwalić wielkim doświadczeniem z kobietami, nigdy nie musiał radzić sobie z ich nastrojami. Kiedy kobieta robiła się humorzasta, po prostu odchodził i już za chwilę stawał się wymarzonym kochankiem jakiejś innej. Wiedział jednak, że mężczyźni potrafią żyć z nastrojami kobiet dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, rok po roku. Musieli chyba oszaleć. W głębi ducha okropnie im tego zazdrościł. Rozejrzał się po polanie. Most w Sanktuarium, który prowadził do tego krajobrazu, był prostym drewnianym

mostkiem w ogrodzie. Lee nazwał go jednokierunkowym mostem stacjonarnym, a Sebastian aż do teraz nie bardzo wiedział, co kuzyn miał na myśli. Bo tutaj most był tylko przestrzenią między dwoma dużymi kamieniami tkwiącymi na środku polany – dostatecznie szeroką, by przejechał przez nią wózek. W dodatku był to most rezonujący. Ponieważ Sebastian nigdy nie słyszał o mostach, które z jednej strony byłyby stacjonarne, a z drugiej rezonujące, zaczął się zastanawiać, czy nie jest to przypadkiem kolejny wyjątkowy aspekt daru Lee. – Lee powiedział, żeby na rozstaju iść w prawo – oznajmił, biorąc Lynneę za sztywną rękę i prowadząc na skraj polany. – Ścieżka zaprowadzi nas do domu cioci Nadii. Pewnie już wstała. – Przynajmniej taką miał nadzieję. Choć ścieżka była doskonale widoczna, zapewne nie zauważyłby rozwidlenia, gdyby nie przybita do drzewa tabliczka – kawałek deski z wyrytym zarysem ptaka. – Nie odwiedzasz swojej cioci? – spytała Lynnea, a w jej i tak już wymuszonym tonie dodatkowo pojawiła się nagana. – Trzy czy cztery razy do roku – odparł Sebastian z rozdrażnieniem. Ścieżka, którą szli, była ledwie widoczna. – Ale nigdy nie przechodzę tu tym mostem. Szli dalej w milczeniu, aż dotarli do wyrwy w kamiennym murku, który oddzielał las od ogrodów Nadii. Sebastian puścił dłoń Lynnei i przeszedł przez wysokie do kolan kamienie, by asekurować ją, kiedy będzie pokonywała wyłom. – Kiedy ten murek został zniszczony? – spytała. – Nie wiem – odparł Sebastian, znów ujmując jej dłoń i kierując się w stronę domu. – Jest taki, odkąd pamiętam. – I nigdy nie pomyślałeś, żeby go naprawić? Przecież to

twoja ciocia! Jasne, w końcu jestem specjalistą w naprawianiu murków… Sebastian miał nadzieję, że ciocia Nadia będzie wiedziała, jak radzić sobie z marudnymi kobietami. W końcu sama ma córkę, a ponieważ jest starsza i rozsądna, zrozumie, że powstrzymując się od zostania kochankiem Lynnei, Sebastian po prostu po raz pierwszy w życiu robił to, co właściwe. Drzwi kuchenne, podobnie jak okna, były otwarte, by wpuścić do domu świeże, letnie powietrze. W porównaniu z blaskiem słońca na zewnątrz wnętrze domu wydawało się ciemne, ale przez drzwi z siatki Sebastian dostrzegł zarys sylwetek dwóch osób. Stały bardzo blisko siebie. A coś w sposobie, w jaki stały… – Heja! – zawołał. – Ciociu Nadiu! Postacie odskoczyły od siebie i jedna zniknęła w głębi domu. Sebastian podszedł do drzwi z siatki i chwycił klamkę akurat w chwili, kiedy Nadia pojawiła się po ich drugiej stronie. – Och! – Była jakby zdyszana. – Sebastian. Jaka miła niespodzianka. No cóż, niespodzianka niewątpliwie. – Wpuścisz mnie? – spytał Sebastian. – Tak… Oczywiście. Kiedy ściągała blokujący drzwi haczyk, patrzył tylko na jej twarz, ale do cholery, był przecież inkubem, a ona miała na sobie letnią sukienkę. To naprawdę nie była jego wina, że sutki sterczały jej tak bardzo, że widać je było przez materiał. – To jest Lynnea – powiedział, wciągając do kuchni swego małego króliczka. – Miło mi – odparła Nadia. – Jest może nieco za wcześnie, żeby tak wpadać bez… –

wyjąkała Lynnea. – Nonsens – przerwała jej kobieta. – Właśnie zaczynałam szykować śniadanie. Siadajcie i czujcie się jak u siebie w domu. – Może pomogę? – Możesz… – Mały niebiesko-biały ptaszek uderzył w siatkowe drzwi, oddzielające kuchnię od przyległego pokoju, i zaczął głośno ćwierkać. – …zabawiać Iskierka – dokończyła Nadia, podchodząc do ptaka. – Sebastianie, zamknij porządnie zewnętrzne drzwi. – Możesz go tam przecież zostawić – mruknął Sebastian, po czym zwrócił się do Lynnei, ujmując ją za łokieć: – Chodź. Bezpieczniej będzie, jak usiądziesz. – Dlaczego? – Lynnea oglądała się na Nadię, kiedy Sebastian prowadził ją do kuchennego stołu. Usiadł obok niej, a Nadia uchyliła siatkowe drzwi i wsunęła za nie rękę. Ptaszek od razu zeskoczył na jej dłoń, a głośnie ćwierkanie zmieniło się w pełne podniecenia trajkotanie. Kiedy zobaczył Sebastiana, przeleciał przez całą kuchnię i wylądował na jego głowie. – Ładny chłopiec – powiedział. Przechadzał się tam i z powrotem, wbijając ostre pazurki w skórę inkuba. W końcu zatrzymał się i zaczął naśladować dźwięk pocałunków. Sebastian uniósł powoli rękę w nadziei, że ptak zrozumie aluzję i wskoczy mu na palec. Lubił Iskierka. Naprawdę. Ale wolał wiedzieć, co kombinuje. Tyle że cholerny Iskierek właśnie wtedy zaczął walić go skrzydłami po głowie i ćwierkać tak głośno, że wszyscy aż się skrzywili. – Świetnie – warknął Sebastian, opuszczając rękę. – Niech będzie po twojemu. Ćwierkanie ucichło, ustał też trzepot skrzydeł. Iskierek

przeszedł bliżej czoła Sebastiana i nachylił się do jego twarzy. – Zachowuj się – skarcił inkuba. – Och! Jest przesłodki! – wykrzyknęła zachwycona Lynnea, wyciągając rękę. – Myślisz, że do mnie przyjdzie? Iskierek na moment wbił mocniej pazurki w głowę Sebastiana, po czym poleciał do Lynnei. – Pcałumie – oświadczył. Sebastian westchnął ciężko. – Iskierek to świergotek – wyjaśnił słabym głosem. – Ten gatunek pochodzi z odległego krajobrazu. To inteligentne ptaszki i można nauczyć je mówić. Czasami też po prostu powtarzają to, co często słyszą. Tyle że jeśli słowa nie są wypowiadane wyraźnie, ptak nie wszystko wychwyci. Lynnea uśmiechnęła się. – Myślicie, że próbował coś powiedzieć? Nadia, zajęta wbijaniem jajek na drugą patelnię, uparcie milczała. O tak, pomyślał Sebastian, patrząc na ciotkę. Na pewno próbował coś powiedzieć. Ciekawe tylko, że słyszy słowa: „pocałuj mnie” tak często, że zdążył się ich nauczyć. Nagle ktoś zapukał w drzwi z siatki i zaskoczona Nadia upuściła widelec, którym przewracała bekon na patelni. – Jack! Wejdź. W samą porę na śniadanie. – Podniosła widelec z podłogi, wrzuciła go do zlewu, wyjęła z szuflady czysty i wróciła do gotowania. Sebastian obrócił się w stronę wejścia. Zauważył, że przybysz uchylił drzwi tylko na tyle, by wślizgnąć się do środka, a potem zamknął je za sobą starannie. Musiał być tu częstym gościem. Takim, którego nie trzeba było uprzedzać, że po domu Nadii mogą latać ptaki. – Heja – rzucił Jack. Zdjął czapkę i powiesił ją na kołku

przy drzwiach. – Heja – odparł Sebastian. – Jack, to jest mój bratanek Sebastian i jego przyjaciółka Lynnea – powiedziała Nadia. Sebastian obdarzył Jacka nieszczerym uśmiechem. – Masz dziś masę gości na śniadaniu, ciociu – stwierdził, rzucając okiem na kobietę. Nie sądził, żeby za rumieniec na jej twarzy odpowiadał żar dobywający się z pieca. – Jack to mój sąsiad – odezwała się jakby od niechcenia, wyjmując z kredensu talerze i kubki. Jack natychmiast odebrał je od niej i ustawił na stole. – Pomagam Nadii od czasu do czasu przy cięższych pracach. Jestem cieślą, więc mam zręczne ręce. – Nie wątpię – stwierdził uprzejmie Sebastian. Sąsiad najwyraźniej tak bardzo rwał się do pomocy, że nie zdążył nawet zapiąć porządnie koszuli. Nadia z rozmachem postawiła na stole tosty, co zachęciło Iskierka do kolejnej serii świergotów. – Dajcie mu trochę okruszków – warknęła. – Może wtedy się zamknie. Jack nalał wszystkim kawy, a Nadia podała bekon i jajka. Sebastian wziął tosta i odłamał kawałek dla Lynnei, żeby mogła nakarmić Iskierka. Pełną napięcia ciszę przy stole przerywały raz po raz pełne zachwytu okrzyki dziewczyny. Kiedy skończyli jeść, Jack odsunął krzesło, podziękował Nadii za śniadanie i oznajmił, że teraz zajmie się pracą. – Pomogę ci – zaproponował Sebastian, wychodząc za mężczyzną. Zignorował pełne irytacji spojrzenie Nadii. Lynnea błyszczącymi oczami wpatrywała się w ptaszka drzemiącego na jej nadgarstku. Takie małe stworzonko, ale jakie radosne i pełne miłości. Zastanawiała się, jak by to było mieć

coś takiego, co kochałoby ją po prostu za to, że jest, za to, że kocha. Towarzysza, który nie krytykowałby jej, nie uważał, że jest nieodpowiednia. Podczas śniadania wyczuwała napięcie, ale nie znała jego powodu. Nie miała pojęcia, co robić ani co powiedzieć. Podświadomie bała się, że jeśli nie będzie siedzieć cicho, skieruje na siebie czyjąś złość. Kiedy jednak Sebastian poszedł pomagać Jackowi, doszła do wniosku, że prawdziwa tygrysica nie powinna obawiać się rozmowy z tak miłą kobietą, jaką jest Nadia. – To prześliczny dom – powiedziała, rozglądając się po kuchni. Rzeczywiście było tu ładnie. Przytulnie i ciepło. Człowiek po prostu czuł się tu mile widziany. Pod pewnym względem dom Nadii przypominał domek Sebastiana. Miejsce, którego Lynnea zapewne nie zobaczy już nigdy w życiu. – Dziękuję. Jest w posiadaniu mojej rodziny od kilku pokoleń. – Nadia wstała i zaczęła sprzątać ze stołu. – Mogę pomóc? – spytała Lynnea. Gospodyni uśmiechnęła się i rzuciła okiem na Iskierka. – Już pomagasz. – Zebrała talerze i spytała niby od niechcenia: – Od dawna znasz Sebastiana? – Nie. Właściwie od bardzo niedawna. I zapewne ta znajomość wkrótce się skończy. – Dlaczego tak uważasz? Twarz Lynnei płonęła od wstydu porażki – i wstydu namiętności. – On nie chce się ze mną kochać – wyszeptała, wbijając wzrok w Iskierka. Stos naczyń w rękach Nadii zadrżał niepewnie, omal nie lądując na podłodze. – Jak to nie chce się z tobą kochać?

– Po prostu. Mówi, że nie może. Ale jestem pewna, że mógłby, gdyby tylko chciał. Może nie wiem dużo o… seksie… ale dość, żeby wiedzieć, że kiedy ta… rzecz… u mężczyzny sterczy w taki sposób, to znaczy, że chce uprawiać seks. Nadia na wszelki wypadek odstawiła talerze z powrotem na stół. – A ta… rzecz… Sebastiana… sterczy, kiedy jest przy tobie? Lynnea kiwnęła głową. – Ale nie chce nic zrobić, choć jestem flądrą. Nadia gwałtownie opadła na krzesło. – Flądrą? – Złą osobą. Dlatego wylądowałam w Gnieździe Rozpusty. A skoro jestem złą osobą, dlaczego nie mogę się kochać z mężczyzną, który sprawia, że moje serce zachowuje się tak dziwnie? Kiedy mnie całował… było niesamowicie, cudownie. Czułam się tak, jakby dalej działało to zaklęcie tygrysicy, które na mnie rzucił. Jakbym nadal była silna i odważna. – Chyba zaparzę więcej kawy – powiedziała powoli Nadia. – A potem opowiesz mi dokładnie, jak to się stało, że trafiłaś do Gniazda, i jakie zaklęcie rzucił na ciebie Sebastian. Sebastian zaczekał, aż konewki napełnią się wodą ze studni. – Od jak dawna sypiasz z ciocią Nadią? – spytał bezceremonialnie, przyglądając się, jak Jack starannie podlewa klomb. Mężczyzna zawahał się, a potem przeszedł na drugą stronę klombu. – Wydaje mi się, że to nie jest twoja sprawa – odparł. – A Lee? To też nie jego sprawa? – Dokładnie. Nadia jest dorosła. Sama może decydować o tym, z kim sypia.

– Rozumiem, że zakradasz się tu kilka razy w tygodniu na… Jack rzucił konewkę na ziemię i wyprostował się gwałtownie. – Nie masz prawa mówić o swojej ciotce rzeczy, które przynoszą jej wstyd. To uczciwa kobieta. Najlepsza, jaką znam. Sebastian ocenił gniew w oczach Jacka. Nie była to złość mężczyzny przyłapanego na niecnym postępku, tylko gniew kogoś, kto broni bliskiej sobie osoby. – Kochasz ją? – zapytał. – Tak. – Klnąc cicho, Jack poprawił konewkę, z której zbyt wiele wody wylało się już na grządkę. – Zadowalam się tym, jak jest między nami. Chciałbym czegoś więcej, ale póki Nadia nie będzie gotowa, nie zamierzam naciskać. – Zdjął czapkę, otrzepał ją, uderzając kilka razy o udo, i znów założył. – Nie potrafię powiedzieć, czy Lee wie, czy nie, ale jeśli cię to uspokoi, Glorianna… ma świadomość, co się dzieje między Nadią a mną. – I mimo to nadal tu jesteś – mruknął Sebastian. Nie miał nic przeciwko temu, żeby dwoje ludzi – prawdziwych ludzi – uprawiało pozamałżeński seks. Ale chociaż doskonale wiedział, co robią ze sobą kobiety i mężczyźni, jakoś nie mógł wyobrazić sobie cioci Nadii dyszącej i jęczącej pod jakimkolwiek mężczyzną. – A ty? – spytał niespodziewanie Jack. – Sypiasz z tą dziewczyną? Sebastian, i tak już wytrącony z równowagi, w tym momencie poczuł się tak, jakby dostał kopniaka w brzuch. – Spaliśmy razem… – wyjąkał. – Było tylko jedno łóżko, więc spaliśmy razem, ale nie robiliśmy… nie uprawialiśmy… – Uniósł rękę, jakby chciał coś pokazać, po czym opuścił ją bezradnie. – Na światło dnia – wymamrotał. – Nie sądziłem, że

kiedykolwiek odbędę taką rozmowę. – Dla mnie to też zaskoczenie – zgodził się Jack. Podrapał się po karku. – Myślałem, że jesteś inkubem. – Ja też. – Sebastian, zdenerwowany i skrępowany, rozejrzał się po ogrodzie. I nagle przypomniał sobie, po co tu przyszedł. – Mieszkasz daleko stąd? – Kilka minut tamtą ścieżką – odparł Jack, wskazując kierunek. – Mam przytulny mały domek. Za mały dla kogoś, kto planuje rodzinę, ale mnie odpowiada. Kupiłem go, bo w stodole jest masa miejsca na warsztat, na zapas drewna i gotowe prace. – Ale dotarcie tutaj zajmuje ci trochę czasu. – Sebastian zawahał się. Jack zaciągał nieco, co wskazywało, że przybył tu z innego krajobrazu. Sądząc po manierach mężczyzny, był to krajobraz wiejski, a tacy ludzie albo traktowali sprawy między mężczyznami i kobietami po prostu, albo na każdą wzmiankę robili się sztywni jak majtasy starej panny. – Powinieneś wprowadzić się do Nadii, zamieszkać tutaj – powiedział wprost. – Nie no… zaczekaj – zająknął się Jack. – Nadciągają kłopoty. – Sebastian rzucił okiem na okno w kuchni i zniżył głos. – Naprawdę paskudne kłopoty. Krajobrazczynie nie żyją. Przyszedłem zawiadomić o tym ciocię Nadię. – Sądzisz, że może być w niebezpieczeństwie? Sebastian kiwnął głową. – Jest nie tylko silną krajobrazczynią, ale i matką Belladonny. Więc może powinieneś zadać sobie pytanie, co będzie, jeśli nawet te kilka minut drogi okaże się zbyt długim czasem? – Ale ja… mam swoją pracę – oponował Jack. – Trudno będzie przenieść tu mój warsztat. Na pewno nie z dnia na dzień. A Nadia musi zajmować się swoimi krajobrazami. Nie mogę być

wtedy przy niej. – Ale w nocy możesz – upierał się Sebastian. Jack poruszył się niespokojnie. – Aurora to mała wioska – sapnął. – Co innego, gdy ludzie coś podejrzewają, a co innego, gdy o czymś wiedzą. Mówimy tu o reputacji twojej ciotki. – Nie. Mówimy tu o jej życiu. Jack zastanowił się chwilę, po czym kiwnął głową. – W porządku. Porozmawiam z Nadią. Tylko tyle mogę obiecać. – Urwał, a potem dodał: – A co z tobą i dziewczyną? – Ja przynależę do Gniazda Rozpusty. Ona przynależy gdzie indziej – odparł Sebastian. – I możesz z tym żyć? – Muszę z tym żyć – warknął. Jack znowu zdjął czapkę, tym razem jednak zaczął obracać ją w dłoniach. – Kazałeś mi zadać sobie pytanie i wiem, jak moje serce chce na nie odpowiedzieć. Więc ciebie też zapytam: jeśli odeślesz ją do krajobrazu, który uważasz za bardziej odpowiedni, gdzieś, gdzie nie dotrzesz w kilka minut… – To co innego. Gniazdo Rozpusty nie jest bezpiecznym miejscem! – A czy istnieje jakieś bezpieczne miejsce? – spytał cicho Jack. – Jak się poczujesz, jeśli kłopoty ominą Gniazdo i pojawią się w krajobrazie, który uznałeś za bezpieczny, a ty nie zdołasz się do niej dostać? Na samą myśl o tym Sebastianowi zrobiło się niedobrze. – Usiłuję po prostu zrobić to, co słuszne – odparł po chwili. – Widzę. Ale wiesz co, Sebastianie? Czasami robienie tego, co słuszne, wcale nie jest słuszne. – No już – powiedziała Nadia, chwytając Iskierka w

złożone dłonie. – Czas wracać do klatki. Lynnea jęknęła ze smutkiem. Łatwiej jej było rozmawiać z Nadią o osobistych sprawach, kiedy mogła wbijać wzrok w ptaszka. W końcu jednak opowiedziała Nadii o swoim życiu z mamunią, tatuniem i Ewanem, a także o tym, co tatunio chciał jej zrobić i jakie były tego konsekwencje. Kiedy wspomniała o piasku i wodzie, która wciągnęła ich konia, krajobrazczyni zaczęły wyraźnie drżeć ręce. W końcu, choć bardzo nieskładnie, Lynnea powiedziała o Sebastianie i o tym, jak uczynił ją tygrysicą, a ona przekonała się, że można żyć bez strachu. – A teraz nawet Sebastian chce mnie odesłać – rzekła na koniec. – Chce, żebym została w Sanktuarium. Nie zaprotestował, kiedy chciałam, żebyśmy przyszli tutaj razem, ale dał mi jasno do zrozumienia, że do Gniazda Rozpusty z nim nie wrócę. – A czego ty chcesz, Lynneo? – spytała Nadia. Sebastiana. – Co masz na myśli? – Uwolniłaś się od swojego dawnego życia. Masz szansę na nowy początek. Gdzie chciałabyś pójść? – Chcę wrócić do Gniazda Rozpusty – odparła Lynnea bez zastanowienia. – To było mroczne i dziwne miejsce, ale paradoksalnie właśnie tam czuła się bezpieczna. – Ale Sebastian nie chce… – Kochana, Sebastian chce – przerwała jej Nadia z uśmiechem. – Dlatego zawiązuje się przy tobie na taki supeł. – Naprawdę nie rozumiesz? Gdybyś była kobietą, która podnieca jedynie jego ciało, już dawno zostałby twoim kochankiem. – Ale on wie, że ja nie… że ja jeszcze nigdy… – Sebastian jest inkubem, Lynneo. To akurat nie ma dla

niego znaczenia. Ale ty podniecasz nie tylko jego ciało. Poruszyłaś jego serce. Miałam wielką nadzieję, że kiedyś w końcu tego zakosztuje – że znajdzie kogoś takiego jak ty. – Nadia poklepała dziewczynę po ręce. – Wiem, że to dla ciebie frustrujące, ale pociesz się, że dla niego jeszcze bardziej. – Tak czy siak, Sebastian nie chce, żebym wróciła do Gniazda. – Ale to nie on podejmie decyzję, prawda? – Nadia uśmiechnęła się figlarnie. – Ale… – Lynnea spojrzała na nią, zaskoczona. Zawsze przecież ktoś decydował za nią, mówił jej, gdzie ma iść i co robić. – Twoje życie, twoja podróż, twój wybór. Twoja okazja. – Nadia oparła się na krześle. – Czy wrzuciłaś kiedyś pieniążek do studni życzeń? – Raz. To był grosz. – Nominał nie ma znaczenia. Chodzi o to, ile serca włożyłaś w swoje życzenie. – I tak się nie spełniło – mruknęła Lynnea. – Doprawdy? – Nadia uniosła brwi. – A jak twoim zdaniem działa studnia życzeń? – Normalnie. Bierze się pieniążek i trzyma nad studnią. Potem wypowiada się życzenie i wrzuca pieniążek dla Przewodników. A potem, jeśli jest ci to pisane, twoje życzenie się spełnia. – No tak – westchnęła Nadia. – Podejrzewam, że większość ludzi sądzi, że to działa właśnie w ten sposób. Naprawdę natomiast działa to tak: wypowiadasz życzenie, wrzucasz pieniążek do studni jako deklarację swoich intencji, a potem co? – Spojrzała wyczekująco na Lynneę, ale ta pokręciła bezradnie głową. W głosie Nadii pojawiło się zniecierpliwienie: –

Zakasujesz rękawy i co sił pracujesz nad tym, żeby się spełniło. – Ale ja nie wiem, jak sprawić, żeby się spełniło! – Chodzi o okazje i wybory, Lynneo. To, czego serce naprawdę pragnie, nie pojawia się z dnia na dzień i nie zawsze jest takie, jak się spodziewamy. Lynnea zaczęła nerwowo obskubywać skórkę przy paznokciu. – Może mogłabym znaleźć pracę w Gnieździe. Może mogłabym pracować dla Filona. Umiem gotować i piec. Umiem sprzątać i zmywać. Musiałabym tylko znaleźć sobie jakąś kwaterę. – Myślę, że z tym nie powinno być problemu – stwierdziła sucho Nadia. Odsunęła krzesło i wstała od stołu. – Lepiej włożę coś pod tę sukienkę, nim mój bratanek umrze ze zgorszenia. A potem spróbuję dowiedzieć się, po co tak naprawdę się tu zjawił. Dzięki niech będą wszystkim Opiekunom Światła, pomyślał Sebastian na widok Nadii i Lynnei, które właśnie wyszły do ogrodu. Nadia najwyraźniej uzupełniła bieliznę pod sukienką. Choć niestety i tak zdążył się już dowiedzieć o jej anatomii więcej, niż miał ochotę. – Jack? – zawołała Nadia. – Może pokażesz Lynnei ogrody? Przyjacielsko pchnęła dziewczynę w jego stronę, a sama ruszyła w przeciwnym kierunku, na tyły swojego osobistego ogrodu. Odebrawszy to jako zaproszenie do prywatnej rozmowy, Sebastian odstawił konewkę i poszedł za ciotką. Dogonił ją, kiedy zatrzymała się przy fontannie. Była wyraźnie zafrasowana. – Zniknęła figurka – stwierdziła z rezygnacją. – Figurka? – Ta, którą kiedyś kupiliście mi na urodziny. Zniknęła.

Ponieważ Sebastian był spokrewniony z Nadią i Glorianną, wiedział o magii krajobrazczyń więcej niż większość ludzi. Serce zaczęło mu szybciej bić, kiedy zdał sobie sprawę ze wszystkich przerażających możliwości. – Ktoś ją ukradł? – Glorianna ją zabrała. – Nadia westchnęła ciężko. – Powiedziałam jej, że to nie jest konieczne, ale najwyraźniej zamierza zmienić Efemerę w taki sposób, żeby Aurora i wszystkie inne moje krajobrazy znalazły się w jej ogrodzie. Serce nadal biło mu szybko, ale ulga, którą odczuł, była tak wielka, że aż zaczął się trząść. – Dobrze. To bardzo dobrze. – Nieprawda. I bez tego ma już wiele na głowie. – Ciociu, muszę ci coś powiedzieć. – Zjadacz Świata grasuje po krajobrazach – weszła mu w słowo Nadia, nie odrywając oczu od fontanny. – Wiem o tym, Sebastianie, Glorianna już mnie ostrzegła. – A wie o szkole? Kobieta zmarszczyła brwi i spojrzała na bratanka. – O szkole? Położył ręce na jej ramionach. – Zjadacz zajął szkołę. Pełno tam jego stworów. – Nawet przez materiał sukienki poczuł, jak skóra Nadii staje się zimna. Kobieta zbladła. – Krajobrazczynie nie żyją, ciociu. Mostowi również. Wszyscy, którzy byli w szkole… – Lee? – przerwała mu drżącym głosem. – Spotkaliśmy go w Sanktuarium. Już wie. Powiedział, że zniszczy mosty, które łączą krajobrazy Glorianny z resztą Efemery. Nadia osunęła się na ziemię. Sebastian przykląkł i podtrzymał ją. Jeśli zemdleje, poradzi sobie z tym jakoś. Gorzej,

jeśli wstrząs wywoła jakiś atak. – Czy zostałyśmy tylko my? – szepnęła Nadia. – Glorianna i ja jesteśmy jedynymi ocalałymi krajobrazczyniami? Sebastian pocierał energicznie jej ramiona. – Może nie. Wiele krajobrazczyń podróżuje, sprawdza swoje krajobrazy, więc… – Ale one nie wiedzą! – Nadia podniosła głos. Kątem oka Sebastian zobaczył, że Jack spogląda czujnie w ich stronę. Kiedy jednak postąpił krok, Lynnea go powstrzymała. – Krajobrazczynie, które podróżują, nie będą wiedziały o niebezpieczeństwie – powiedziała Nadia z przerażeniem w głosie. – Jeśli Zjadacz Świata spróbuje połączyć któryś ze swoich krajobrazów z dziennym krajobrazem, ludzie to zauważą. Rozejdą się plotki, prawda? – Nie był pewien, po co się spiera, skoro Lee już mu wyjaśnił, co stanie się z Efemerą bez krajobrazczyń, ale widok wzburzonej Nadii kazał mu szukać jakiejkolwiek pociechy. Nagle coś wpadło mu do głowy. – Najwyżej ocalałe krajobrazczynie będą musiały korzystać z mostów, żeby uniknąć powrotu do szkoły. A nawet jeśli Zjadacz pojawi się w ich krajobrazach, będą mogły zmienić je z powrotem… – Nie – przerwała mu ciotka. – Ale Glorianna tak zrobiła. Zjadacz Świata połączył jeden ze swoich krajobrazów z Gniazdem Rozpusty, a ona zmieniła Gniazdo, żeby zerwać to połączenie. Nadia spojrzała na Sebastiana. W jej ciemnych oczach widniała rozpacz. – Tylko Glorianna potrafi w taki sposób zmieniać krajobrazy. Tylko ona może zmieniać układ fragmentów świata, łączyć je w nowy wzorzec. Tylko ona.

Sebastian przysiadł na piętach. – A zatem jest jedynym prawdziwym wrogiem, jakiego ma Zjadacz, tak? – zapytał. – Tak – potwierdziła Nadia. – Jej krajobrazy staną się wyspą, będą połączone między sobą, ale nie będą już częścią świata. Tak jak odbicie, które widzisz kątem oka w spokojnej wodzie stawu, ale gdy popatrzysz na nie wprost, znika. – Jedzenie, ubrania, metal na narzędzia, drewno do budowy i na opał. Sebastian zastanawiał się, jak wiele z tych rzeczy jest w krajobrazach Glorianny? – No cóż – westchnęła Nadia. – W tej chwili i tak nic nie możemy zrobić, więc lepiej zajmijmy się zwykłymi sprawami. Sebastian podniósł się szybko i pomógł jej wstać. – Ciociu, jeśli chodzi o Lynneę… – Ona chce wrócić do Gniazda Rozpusty. – Nie. – Jej życie, jej podróż, jej wybór. – Nie chcę zabierać jej z powrotem do Gniazda. – Więc sama poszuka drogi. Pozwolić Lynnei krążyć po okolicy i szukać mostu prowadzącego do Gniazda Rozpusty? Nie do pomyślenia! Nawet jeśli Nadia odprowadzi ją do mostu, którym zawsze wracał do domu, nie ma gwarancji, że Lynnea wyląduje w Gnieździe. – Jeśli zabiorę ją z powrotem, posiądę ją – powiedział, z całych sił starając się wyglądać groźnie. Wiedział, że Nadia zrozumie, co ma na myśli. – Najwyższy czas, żebyś przestał się krygować i wziął do roboty – odparła. Szczęka opadła mu ze zdumienia. Nadia, wyraźnie rozbawiona, poklepała bratanka po policzku, a potem ruszyła do tej części ogrodu, gdzie Lynnea i Jack udawali, że podziwiają

kwiaty. Sebastian dogonił ją i chwycił za ramię, żeby zwolniła. – Ciociu, chyba nie rozumiesz… – Jestem dorosłą kobietą i miałam wystarczająco wielu kochanków, mój drogi. Doskonale rozumiem. – Kochanków? – KOCHANKÓW?! – No cóż, oczywiście odkąd Jack… – Ciociu, zlituj się nade mną – jęknął, na co Nadia zaczęła się śmiać. – Umówmy się więc, że ty nie będziesz pytał o moje życie seksualne, a ja nie będę pytać o twoje. Sebastian sapnął. – W tej chwili nie mam tej sfery życia. Zatrzymała się gwałtownie. – Powiedz mi coś, Sebastianie. Ile czasu minęło, odkąd chodziłeś w świetle dnia? – Nie wiem. Jakieś kilka lat. Nadia kiwnęła głową. – To długo. Nawet kiedy przychodziłeś tu z wizytą, nigdy nie pokazywałeś się przed zachodem słońca – i nigdy nie czekałeś na jego wschód. – Nie mógł. Szczególnie przez ostatni rok. Chciał zobaczyć wschód słońca, ale to w najokrutniejszy sposób przypominało mu o tym, co porzucił, kiedy odszedł z dziennych krajobrazów – ponieważ właśnie to naprawdę w nich kochał. – Zastanów się, jak to się stało, że stoisz tu teraz w pełnym świetle dnia – powiedziała szeptem Nadia. – Okazja i wybór, Sebastianie. Nie tylko Lynnea podróżuje. Sebastian popatrzył z dala na swojego małego króliczka, który zadarł zadziornie podbródek, jakby gotował się do walki. Sam to zacząłeś, pomyślał, podchodząc powoli do dziewczyny. To ty pokazałeś jej, jak to jest być tygrysicą.

– Wracam do Gniazda Rozpusty – oświadczyła Lynnea buntowniczo i z wyraźną paniką w głosie, gdy się zbliżył. – Wiem – odparł tylko. Nadal uważał, że dokonuje złego wyboru, ale za bardzo się cieszył, że będzie z nią nieco dłużej, żeby się spierać. To przemykało przez krajobrazy. Tłumiło promienie Światła w tych miejscach, które krajobrazczynie ceniły zbyt mało, by zapewnić im coś więcej niż pozory ochrony. Tak łatwo było stworzyć kotwicę dla jednego z krajobrazów, które miało w swoim władaniu. Efemera ledwie się opierała, kiedy narzucało swoją wolę w takich miejscach. Ale jaśniejące krajobrazy, miejsca, które byłyby prawdziwą ucztą, gdyby tylko zniszczyć w nich Światło… Nie mogło znaleźć drogi do tych miejsc. Bez względu na to, jak bardzo kluczyło wśród krajobrazów, nie mogło znaleźć do nich drogi. Tak jak do tego mrocznego krajobrazu, który był takim uroczym terenem łowów. Wyczuwało jego brzegi, ale bez względu na to, jak bardzo się starało, nie mogło się przebić przez mur otaczający Gniazdo Rozpusty. Tak wiele myśli skupiało się na jednej rzeczy, tak wielka była ich pewność, że ta rzecz zapewni im bezpieczeństwo. Sebastian. Sebastian. Sebastian. Ludzie i demony wierzyli w to tajemnicze coś, co nazywało się sebastian, a przez które To nie mogło zbliżyć się do Gniazda Rozpusty. Pozostawały mu tylko dwie kotwice, które już umieściło w graniczącym z nim mrocznym krajobrazie. Jednak jeszcze bardziej złościła myśl, że najlepsze tereny polowań to krajobrazy kontrolowane przez Prawdziwego Wroga. Wyczuwało mroczne prądy w miejscach, gdzie zdołało stworzyć na nich kotwice, i czuło niepokój. Jego starzy wrogowie – Przewodnicy – rezonowali ze Światłem i mieli w sobie jedynie

cień Mroku. Ale ten Wróg posiadał i Światło, i Mrok – w równych proporcjach. Ten Wróg mógł więcej niż dawni wrogowie: mógł kontrolować mroczne krajobrazy, które To miało w swoim posiadaniu. Trzeba go zniszczyć, nim uświadomi sobie własną siłę. Tym razem To nie będzie walczyć samo. Tym razem będzie miało przyjaciół. Sunęło pod stromym północnym zboczem Miasta Czarowników, uwidaczniając się na ziemi jako falujący cień. Znalazło słabość Mrocznych, rzecz, którą obawiali się stracić. Przybrało formę pająka i wspięło się na mur budynku, żeby ten, który stał w oknie, zobaczył to, co miał zobaczyć. Teraz było gotowe. Umysłową macką sięgnęło do Mrocznego. Nie próbowało niepostrzeżenie wślizgnąć się do jego świadomości, po prostu dało mu wyczuć swoją obecność – i rozkoszowało się strachem, który zalał jego umysł, nim się opanował. Podejdź do okna, szeptało To. Wyjrzyj na stromiznę. Patrz. Cofnęło mackę, wiedząc, że Mroczny posłucha. Wybrało teren niedaleko stada pasących się na stoku owiec i zmieniło trawę w dużą połać rdzawego piasku. Ten fragment Miasta Czarowników stał się krajobrazem kościolubów. Potem czekało, aż wyczuło obecność Mrocznego. Owce zaczęły beczeć i cofać się gwałtownie, kiedy To przepływało pod nimi. Runęły do ucieczki, kiedy zmieniło część siebie i wypuściło macki ponad ziemię, w środku stada. Te na przedzie wbiegły prosto na połać piasku – i natychmiast zniknęły. To z zadowoleniem wciągnęło macki pod ziemię, przybierając z powrotem swoją naturalną formę. Czuło, jak umysł Mrocznego zaczyna szukać. Z wahaniem.

Ze strachem. Pomagaliśmy ci, powiedział Mroczny. Przez wszystkie te lata wysyłaliśmy ci zwierzynę. Więcej zwierzyny samo znalazło drogę do moich krajobrazów, odparło To. Nie uwolniliście mnie. Nigdy nawet nie próbowaliście. Nie mogliśmy! Nie wiedzieliśmy, gdzie krajobrazczynie ukryły… Kłamstwa! To czekało, rozkoszując się strachem Mrocznego. Czego chcesz? Prawdziwy Wróg musi zostać zniszczony. Ona jest jedna, was jest wielu. Będzie wam łatwo ją zniszczyć. Próbowaliśmy zniszczyć Belladonnę! To zadrżało. Belladonna. Pierwszy mężczyzna, którego zabiło w szkole krajobrazczyń, użył tego słowa jak tarczy, która osłania jądro nadziei. Teraz już wiedziało, co oznacza to słowo. Zniszczcie Prawdziwego Wroga! – zażądało. Dlaczego sam jej nie zniszczysz? W słowach Mrocznego pojawiła się nić nadziei i To poczuło wściekłość. Mroczny za bardzo się bał, żeby dokładnie ukryć swoje myśli. Miał nadzieję, że To i Prawdziwy Wróg zniszczą się nawzajem. Musi być głupim stworzeniem, skoro sądzi, że To nie nauczyło się niczego od swojej zwierzyny. Miało przecież tyle czasu na absorbowanie jej najgłębiej ukrytych lęków. Nie chcecie być moimi przyjaciółmi? Jesteśmy twoimi przyjaciółmi! Dowiedźcie więc tego. To przywołało w umyśle Mrocznego obraz samic, które znalazło – ukrytych od pokoleń. Zniszczcie Prawdziwego Wroga albo nie tylko owce znikną w krajobrazie

kościolubów. Wyczuło gwałtowny strach Mrocznego. Znajdziemy sposób, żeby zniszczyć Belladonnę. Mroczny zawahał się. Czy jeszcze jakoś możemy udowodnić, że jesteśmy przyjaciółmi? To pomyślało o mrocznym terenie łowów, który chciało przejąć. Tak. Zniszczcie rzecz, która nazywa się sebastian. Glorianna spacerowała po ścieżkach swego otoczonego murem ogrodu, tuląc w ramionach posążek. Przez ramię miała przerzucony stary ręcznik. Piętnaście lat temu zrobiła wszystko, o co poprosiła ją Nadia – usunęła wszelkie punkty dostępowe z ogrodu w szkole i zbudowała sobie nowy ogród tutaj, na tej małej wyspie. Potem zmieniła krajobrazy, ukrywając to miejsce tak dobrze, że nie dawało się go znaleźć konwencjonalnymi metodami. O jego istnieniu wiedziano w Sanktuarium, ale Utrzymujący Światło nie rozmawiali z przybyszami o Wyspie we Mgle – chyba że potrzeba serca kazała im mówić. Czarownicy nie mogli jej tu znaleźć. Zjadacz Świata nie mógł jej tu znaleźć. Można tu było dotrzeć jedynie z Sanktuarium, a Sanktuarium znajdowało się w murach jej ogrodu. Czuła, jak łączność pomiędzy jej krajobrazami a resztą Efemery zrywa się, oddzielając od świata fragmenty zakotwiczone tylko w samych sobie. Efemera. Trwała i mocna jak kamień, a przy tym delikatna jak sen. Zrobi wszystko, by ten sen nie okazał się koszmarem. Tylko że nie wiedziała, jak ma walczyć z czymś takim jak Zjadacz Świata. Jeśli nawet uda jej się go znaleźć i podjąć walkę, w jaki sposób jedna krajobrazczyni ma wygrać starcie,

skoro trzeba było wielu takich jak ona, by za pierwszym razem uwięzić Zjadacza? – Przestań jęczeć – ofuknęła się cicho. – Staniesz do walki wtedy, kiedy staniesz. Wiesz, co musisz teraz zrobić. – Odwróciła się i ruszyła ku frontowej części ogrodu. Znalazła miejsce dla figurki, która będzie kotwicą domu Nadii. Miała już jeden punkt dostępowy do rodzinnego domu – grządkę kwiatów, które wyhodowała z nasion i odnóżek z osobistego ogrodu matki. Przed nią leżał spory kamień. Zawsze chciała na nim postawić jakąś rzeźbę, ale nigdy nie znalazła nic odpowiedniego. Glorianna przyklękła i postawiła figurkę na kamieniu, obracając ją raz w jedną, raz w drugą stronę, aż wreszcie wyglądała dokładnie tak, jak miała wyglądać. Potem, trzymając ręce na figurce, wezwała Efemerę i zmieniła krajobrazy, zrywając niektóre więzi i tworząc inne, zmieniając ułożenie fragmentów świata i kształtując nowe granice i limesy. Kiedy skończyła, słońce wisiało już nisko na niebie. Czasami powstawały dziwne zestawienia. Czasami tworzyły się niespodziewane granice. Nie zawsze wiedziała, dlaczego dwa na pozór różne krajobrazy rezonują ze sobą, ale nie powątpiewała w swoje dzieło. Wstała, odetchnęła głęboko, po czym przycisnęła rękę do ust, gdyż niespodziewanie wyrwał się z nich szloch. Nie. Nie mogła się teraz ugiąć. Następne zadanie łamało jej serce, ale nie mogła się ugiąć. Zaciskając pięści, udała się w głąb ogrodu, do małej grządki umieszczonej z dala od innych. Rosła tu tylko jedna roślina i leżała cegła. Glorianna położyła palce na cegle i poczuła, jak Mrok skubie brzegi tego małego krajobrazu. Zjadacz nie zorientował się, co to jest ani dlaczego mroczne prądy niedokładnie rezonują

z resztą miasta, ale z czasem to zrozumie. Zdjęła ręcznik z ramienia, rozłożyła go na ziemi przed grządką, po czym położyła na nim cegłę i owinęła ją starannie. Spiesząc się, by ukończyć zadanie przed zachodem słońca, wzięła cegłę i pobiegła do spokojnej skalistej zatoczki w kształcie podkowy, gdzie trzymała łódkę, którą zrobili dla niej Opiekunowie Rzeki. Tylko ich łodzie mogły pływać po tych wodach. Usiadła na przedniej ławce łodzi, trzymając na kolanach owiniętą w ręcznik cegłę, i opróżniła umysł ze wszystkich zbędnych obrazów. Łódź nie miała wioseł, żagli ani steru. Wszystko to zastępowały wola i serce. Powoli, gładko wypłynęła ze spokojnej zatoczki w silny nurt rzeki. Niektóre prądy przepływała w poprzek, innym się poddawała, zrównoważona i kierowana wolą tej, która w niej siedziała. Na skraju splątanych prądów Glorianna kazała łodzi zatrzymać się. Woda wokół niej natychmiast się uspokoiła. Wzięła cegłę w obie dłonie i uniosła ją nad wodę. To była głupota, popełniona w chwili młodzieńczego gniewu, nieprzemyślana reakcja na głęboką potrzebę. Okazje i wybory. Rozgoryczony farmer, który miał w sobie nadal ziarno dobroci. Zasiliła je odrobiną Światła, promieniem nadziei. Zawiózł tę odrobinę do miasta, pełnego mrocznych emocji, i rozpalił kolejną iskierkę. I kolejną. I jeszcze jedną. Uprzejmość karmiła uprzejmość i Światło rosło w siłę. Kilka miesięcy później, kiedy rezonans tego małego skrawka miasta zaczął ją przyzywać, przeszła tam i wzięła cegłę, która miała stać się jej punktem dostępowym. Wróciła kilka razy w ciągu ostatnich lat, by zrównoważyć rezonans tego małego krajobrazu, ryzykując, że wpadnie na ojca Sebastiana, który jako jedyny z czarowników mógł ją rozpoznać.

A teraz… Musiała porzucić ten krajobraz – porzucić tych ludzi, ten promień Światła. Posiadanie krajobrazu w murach Miasta Czarowników zawsze było ryzykowne, a obecnie mogło zagrozić wszystkim krajobrazom, które miała w swej pieczy. Mogło być tym wyłomem w murze, który da Zjadaczowi Świata szansę zaatakowania twierdzy Światła. Ręce jej się trzęsły, kiedy zbliżała cegłę do powierzchni wody. – Przepraszam – szepnęła, a po jej twarzy popłynęły łzy. – Przepraszam. Dlaczego? – szepnęło coś. Dlaczego z nich rezygnujesz? Pracowałaś tak ciężko. Nie chcesz im już pomagać? Oczywiście, że chciała pomagać tym ludziom. Więc zapewnij im ochronę. Niech zostaną w tym ogrodzie. Wtedy to poczuła – mroczny prąd, który nie rezonował z jej Mrokiem. Podstęp czający się pod kojącymi słowami. Z bolesnym okrzykiem puściła cegłę. Zatonęła szybko, a nim dotarła na dno, nurt rzeki oczyścił ją z wszelkich śladów jej rezonansu. Przez pewien czas Glorianna siedziała zgarbiona w łodzi. Była tak przerażona, że aż ją mdliło. Omal się nie ugięła. Nawet wiedząc, że ten mały krajobraz mógł stanowić zagrożenie dla wszystkich, omal się nie ugięła. Coś wdarło się tu na tyle głęboko, by nakłonić ją do popełnienia błędu. Wykorzystało przeciwko niej jej niechęć do opuszczenia tych ludzi, do skazania ich na nędzne życie, jak wtedy, gdy w tej części miasta panowali tylko czarownicy. Gdyby zabrała tę cegłę z powrotem do ogrodu, Zjadacz Świata mógłby wykorzystać ten punkt dostępowy do zaatakowania Sanktuarium. Potwornie wyczerpana, wyprostowała się i skupiła na

sterowaniu łodzią, choć przez łzy nie widziała wiele. Nie pozwoliła sobie na żadne inne myśli, nim nie przybiła bezpiecznie do brzegu w skalistej zatoczce. Idąc do domu, cały czas zastanawiała się, czy postąpiła właściwie, rezygnując z tego krajobrazu. Czy może właśnie poniosła pierwszą klęskę w bitwie o ocalenie Światła.

ROZDZIAŁ 13 Sebastian otworzył tylne wejście do swojego domu i wszedł do kuchni. Poczuł się niepewnie. Wyciągnął rękę, by zatrzymać Lynneę, a potem przez chwilę stał nieruchomo. Słyszał rytmiczne plum… plum… dochodzące z wnętrza domu. Jednak był to zwyczajny dźwięk, nic niepokojącego. Martwiła go jednak zwierzęca woń piżma. Nie był to przykry zapach; na swój sposób był nawet kuszący. Uwodzicielski. Ale obcy. Nie należał do jego domu. Ostrożnie podszedł do małego stolika, odszukał pudełko zapałek i zapalił lampę naftową. W kuchni wszystko stało na swoim miejscu, ale nie mógł pozbyć się uczucia, że ktoś brał do ręki jego rzeczy, po czym odkładał je prawie dokładnie w to samo miejsce. Przycisnął palec do ust, a potem kiwnął na Lynneę. Kiedy do niego podeszła, przyciągnął jej głowę i nachylił się do jej ucha, szepcząc: – Chyba ktoś tu był. Muszę się rozejrzeć. Jeśli każę ci uciekać, biegnij z powrotem tą samą ścieżką, którą tu przyszliśmy. Skup się na Nadii, wyłącznie na Nadii, rozumiesz? – Zaczekał, aż kiwnie głową, i puścił ją, przy okazji delikatnie przesuwając ustami po jej policzku. Wyjął z pojemnika w kuchni największy nóż i ruszył do bawialni. Plum… plum… Lampa w kuchni nie dawała wiele światła, ale wystarczyło, żeby rozróżnić kształty mebli. Zatrzymał się przy stoliku i zapalił kolejną lampę. W jej świetle nie zobaczył jednak nic, czego nie powinno tu być. Z lampą w jednej ręce i nożem w drugiej zakradł się do

sypialni. Serce waliło mu tak głośno, że wątpił, czy coś usłyszy. W sypialni również wszystko wydawało się w porządku wyjąwszy… Łóżko było starannie zaścielone – dokładnie tak, jak zostawiła je Lynnea, nim wyruszyli do szkoły krajobrazczyń – ale zapach piżma był tu jakby wyraźniejszy. Na środku narzuty było wgłębienie, jakby ktoś tam leżał. Sebastian doznał dziwacznego wrażenia, że coś w jego wnętrzu – raczej instynkt, krew i kości, nie intelekt – rozpoznaje intruza. Jednego był absolutnie pewien: nie chciał, żeby Lynnea zbliżała się do tego łóżka. Plum… plum… Za dźwiękiem udał się do łazienki. Stał przez chwilę, patrząc, jak krople wody spadają do umywalki. Potem odstawił lampę i dokręcił kurek. Kapanie umilkło. Mały piecyk, który ogrzewał zbiornik na wodę, był zimny, wszystko było na swoim miejscu. A jednak… Nie możemy tu zostać. Domek był oddalony o niecałą milę od ulic Gniazda, teraz jednak ta izolacja zaczęła mu ciążyć. Byli tu tylko we dwoje, odcięci od jakiejkolwiek pomocy. Sam może by zaryzykował i został, ale nie mógł narażać życia Lynnei. Wyszedł z łazienki. Dziewczyna stała w przejściu pomiędzy bawialnią a kuchnią. Trzęsła się, ale w mocno zaciśniętej dłoni trzymała nóż. – Co się dzieje? – szepnęła. Sebastian w milczeniu pokręcił głową i sprawdził drugi pokój na dole, a potem wszedł na piętro i zajrzał do nieużywanych pokoi. Sam nie potrzebował wiele miejsca, więc

ich nie urządził, tylko dwa razy do roku zamiatał podłogi i mył okna. Upewniwszy się, że pokoje są puste, zbiegł na dół. – Cokolwiek to było, już sobie poszło – stwierdził. – Ale nie możemy tu zostać. – Masz jakiś koszyk? Mogę do niego przełożyć jedzenie od Nadii, a wtedy będziesz mógł zapakować ubrania do torby, którą ci pożyczyła. – Koszyk jest w kredensie. Ja… – Sebastian spojrzał na ścianę i poczuł tak gwałtowny ból, że przez chwilę nie mógł oddychać. Jego rysunki. Jeśli opuści dom i nigdy tu nie wróci, ich strata zaboli go najbardziej. Te rysunki były częścią jego samego. – Musisz je zabrać – zdecydowała Lynnea, dostrzegając jego reakcję. Jej słowa rozdrapywały starą ranę, ale jednocześnie kładły na nią balsam. – Nie mogę – odparł. – Więcej nie damy rady unieść. – Nie możesz ich tu zostawić. Nie wiadomo, co się z nimi stanie. – Nie możemy ich nieść! Lynnea zrobiła minę, która przypominała Sebastianowi upartego minotaura. – Zabierzemy je. – Nie dawała za wygraną. Ten upór w połączeniu z wyniosłym tonem sprawił, że Sebastianowi zachciało się krzyczeć. – Nie masz jakiegoś wózka? – Nie, nie mam jakiegoś wózka – odparł, naśladując jej wyniosły ton. – No to jak przywozisz tu drewno opałowe? – Mam… – Urwał i pomyślał przez chwilę. – W szopie z

tyłu domu mam taczki. – Jedno kółko i długie rączki. Można zapakować na nie bagaż i ciągnąć za sobą. – Świetnie – powiedziała Lynnea. – W takim razie ty idź po taczki, a ja zapakuję rysunki. Poszła do kuchni po lampę, a potem ruszyła do sypialni. – Nie zabieraj pościeli z łóżka – zawołał za nią Sebastian. Spojrzenie, jakie mu rzuciła, było dość ostre, by rozciąć kilka warstw skóry. – Na światło dnia – mruknął i poszedł do szopy. Stosunki z kobietami były dużo łatwiejsze, jeśli oczekiwało się od nich wyłącznie seksu. Kiedy wrócił z taczkami, Lynnea zdążyła zdjąć rysunki i owinąć je w prześcieradło. Pakunek wydawał się Sebastianowi podejrzanie gruby, ale nie zamierzał się odzywać, żeby znów jej nie zirytować. Wypakował więc tylko jedzenie z torby, którą dała mu Nadia, i poszedł do sypialni zabrać tyle ubrań, ile się zmieści. Kiedy wrócił z torbą do kuchni, Lynnea ułożyła już w koszyku jedzenie razem z dzbankiem, młynkiem, dwoma kubkami i workiem z kawą. – Co znowu? – westchnęła, widząc minę Sebastiana. – Taczki nie są aż tak pojemne – parsknął. – Nie obawiaj się. – Lynnea pociągnęła nosem. Kiedy zdjął ze stołu koszyk, poczuł ulgę, że nie będzie go musiał nieść do Gniazda. Oczywiście nie zamierzał jej tego mówić. Musiał trochę pokombinować, ale w końcu udało mu się zmieścić na taczkach torbę, koszyk z jedzeniem i plecak Lynnei. Na rysunki nie starczyło już miejsca, chyba że na samym szczycie bagażu. Lynnea podeszła do kuchennych drzwi, przyciskając do piersi pakunek.

– Daj – powiedział, wyciągając rękę. – Nie! – Odwróciła się do niego bokiem. – Na taczkach się zniszczą. Będę je trzymała. – Nie bądź głupia – warknął, próbując odebrać jej paczkę. – Nie – zaparła się. – Powiedziałam, że będę je niosła. – Jak sobie chcesz. – Sebastian westchnął, zrezygnowany. – Tylko nie narzekaj, jak zaczną cię boleć ręce. – Dolna warga dziewczyny zadrżała i pomyślał, że zaraz się podda, ale ona tylko wyprostowała się i rzuciła mu kolejne z ostrych jak brzytwa spojrzeń. Dlaczego przez chwilę nie mogła znów być jego małym króliczkiem? – Może chociaż przepuścisz mnie, żebym pogasił lampy? – Zaczekał, aż Lynnea stanie przy taczkach, i wrócił do kuchni. Zgasił światło i przez kilka sekund stał w ciemności. – Wrócę – szepnął. – Jeśli oboje przeżyjemy tę walkę, wrócę na pewno. Wyszedł z domu, zamknął drzwi, uniósł rączki taczek i ruszył dróżką w stronę Gniazda Rozpusty. U jego boku szła Lynnea. Kiedy Lynnea zobaczyła światła Gniazda, ręce naprawdę już ją bolały. Same rysunki były nieporęczne, ale inne rzeczy, które zapakowała w prześcieradło, sprawiały, że mogła nieść pakunek tylko w jednej pozycji. W żaden sposób nie okazała jednak Sebastianowi, że jest jej ciężko. Upierałby się, żeby zostawili pakunek na drodze, niewykluczone, że obiecałby, że po niego wrócą, jak już doniosą pozostałe rzeczy do burdelu. Może nawet zrobiliby tak i może pakunek jeszcze by na nich czekał, ale w tak ważnej sprawie nie zamierzała liczyć na prawdopodobieństwo. Czy on naprawdę sądzi, że nie zauważyła, jaki ból sprawiła mu sama myśl o pozostawieniu tych rysunków? To było dla niego coś więcej niż ołówkowe kreski na papierze. Razem z

rysunkami Sebastian zostawiłby w domku kawałek własnego serca – i być może nigdy już by po nie nie wrócił. Dlatego zadzierała dumnie podbródek, ignorując spojrzenia, jakie na nią rzucał, i raz po raz powtarzała sobie w myślach: Jestem tygrysicą. Jestem tygrysicą. Aż do dnia, kiedy tatunio próbował zmusić ją do seksu, nigdy nie okazała nieposłuszeństwa. Nie śmiałaby. Teraz jednak sprzeciwiała się Sebastianowi, mężczyźnie, przy którym czuła się cudownie, ale jednocześnie była przerażona, ponieważ w głębi serca wiedziała, że ma rację. Kiedy tylko weszli na główną ulicę Gniazda, do Sebastiana podbiegł Kpiarz, szczęśliwy i pełen ulgi. Dopiero na widok Lynnei zatrzymał się gwałtownie. – Zobaczymy się u Filona, jak tylko odprowadzę Lynneę na kwaterę – powiedział Sebastian. Kpiarz rzucił na nią okiem. – Ale… myślałem… – Sytuacja się zmieniła – warknął Sebastian. Dziwny cień przemknął po twarzy Kpiarza – skrępowanie? powątpiewanie? – ale zniknął, nim Lynnea zdołała go nazwać. – W porządku – powiedział. – Masz swój klucz? – Mam, ale w recepcji jest drugi. – Zabrałem go. – Kpiarz wzruszył ramionami, jakby to było bez znaczenia. – Zamykam teraz na zamek drzwi do mojego pokoju. Do twojego też. Jeśli chcesz coś włożyć do chłodziarki, przejdź przez łazienkę. Sebastian zmierzył go przeciągłym spojrzeniem i znów kiwnął głową, na co Kpiarz uśmiechnął się niepewnie i odszedł. Ruszyli dalej, nieco wolniejszym krokiem. Teraz, kiedy byli już prawie na miejscu, pakunek z każdym krokiem wydawał się cięższy. Kiedy wreszcie dotarli do burdelu, Sebastian założył

na plecy Lynnei plecak, przytrzymał jej drzwi, a potem zabrał z taczek torbę i koszyk. Kiedy przechodzili w stronę schodów, mężczyzna w recepcji tylko rzucił na nich okiem. – Nie zamykasz zwykle drzwi na klucz? – spytała Lynnea, przyglądając się, jak Sebastian szuka klucza po kieszeniach, a potem otwiera drzwi. – Tylko jeśli chcę mieć spokój – odparł. – Nie wtedy, gdy wychodzę. Gdy tylko drzwi stanęły otworem, Lynnea podbiegła do łóżka i z cichym jękiem ulgi położyła na nim pakunek. Odwróciła się do Sebastiana z nadzieją, że jej uśmiech wygląda szczerze. Stał w progu i patrzył na nią przez chwilę. Potem wniósł bagaże i zamknął drzwi. – Musisz porozmawiać z Kpiarzem i Filonem – powiedziała, czując się coraz bardziej nieswojo pod uważnym spojrzeniem jego zielonych oczu. – Jeśli powiesz mi, co to jest chłodziarka, mogę sama wszystko rozpakować. – Szczególnie te rzeczy, których jeszcze nie chciała mu pokazać. Podszedł do łóżka i stanowczo, choć delikatnie, odsunął Lynneę na bok. – Sebastianie… – próbowała protestować, ale jednym ruchem rozwinął prześcieradło… i nic nie powiedział. Serce waliło jej jak młotem, kiedy przesuwał palcami po drewnianym pudełku i skórzanej teczce, w której był papier do rysowania. Otworzył pudełko, a potem zamknął. – Kilka lat temu podarowali mi je kuzyni – powiedział cicho. – Węgiel i ołówki o różnej twardości. Ciocia Nadia dała mi kolorową kredę. – Przesunął palcami po teczce. – Takiego papieru nie można kupić w Gnieździe Rozpusty. Nawet na

czarnym rynku. Ciocia i Lee kupowali go dla mnie w dużym mieście, ale nie wiadomo, czy teraz w ogóle można tam dotrzeć. – Kiedy Sebastian spojrzał na Lynneę, zobaczyła w jego oczach, że z całych sił stara się opanować emocje. Ale nawet ta odrobina uczuć, która mu się wymknęła, sprawiła, że zaparło jej dech w piersiach. – Dziękuję – wyszeptał. Delikatnie musnął wargami jej czoło, policzek, usta… – Dziękuję. Coś się działo. To było coś więcej niż seksualne pożądanie. Coś, co sprawiło, że Lynnea zaczęła się bać, a równocześnie czuła się tak, jakby mogła latać. – Musisz porozmawiać z Filonem i Kpiarzem – powiedziała. Oparł się czołem o jej czoło. – Tak. – Nim pójdziesz, czy możesz… – Uniósł głowę. W jego oczach był żar, głód. I coś jeszcze. – …powiedzieć mi, co to jest chłodziarka? Sebastian usiadł przy stoliku w salce knajpki Filona. Salki używano tylko podczas niepogody, więc byli tu sami. Zza baru w głębi wyszedł Kpiarz z butelką whisky i szklankami. – Filon zaraz przyjdzie – powiedział. – Musi tylko zrealizować ostatnie zamówienie. Kiedy nalewał whisky, Sebastian pomyślał o Lynnei – o tym, jak uparcie sprzeczała się, żeby zabrać jego rysunki, jak potajemnie przemyciła jego przybory rysownicze. Jak przez całą drogę dźwigała jego serce. A on utrudniał jej to jeszcze swoim głupim zachowaniem. – Jak się przeprasza kobietę za to, że było się idiotą? – mruknął pod nosem. – Świetnym seksem? – poddał Kpiarz z zadziornym uśmiechem, który jednak momentalnie, na widok wzroku

Sebastiana, zmienił się w coś na kształt paniki. – Nie, nie seksem – poprawił się. – Pudełkiem czekoladek. To lepsze. Dużo lepsze. Albo kwiatami. Jeśli jakieś dostaniesz. Na światło dnia, czemu on zachowuje się jak chłopiec, który właśnie zorientował się, że jego matka robi te rzeczy? – pomyślał Sebastian. Co takiego jest w Lynnei, że mężczyźni reagują w ten sposób? Przez wahadłowe drzwi kuchni wszedł Filon. – Ostatni klient obsłużony – oznajmił, stawiając tacę z tradycyjnym zestawem: koszyczkiem z Fallicznymi Delicjami i miseczką rozpuszczonego sera. – Nie ma dziś dużo gości. Niewiele gotowałem, więc niewiele zostało, ale mogę wam zrobić kanapki z pieczoną wołowiną. – Nie, ja dziękuję – odparł Sebastian. – Ale wezmę coś na wynos dla Lynnei. Filon upuścił tacę na stolik, omal nie zrzucając butelki. – Myślałem… że zabierasz ją do szkoły krajobrazczyń… Sebastian dopił whisky. W salce było ciepło, ale i tak potrzebował rozgrzewki. – Szkoły już nie ma – powiedział. Właśnie dlatego chciał porozmawiać z nimi prywatnie. Bo samo opowiadanie o ostatnich wydarzeniach mroziło go do szpiku kości. Filon poszedł po szklankę dla siebie, po czym wszystkie trzy uzupełnił alkoholem. – Czyli mostowy zamierza odciąć nas od reszty Efemery? – zapytał. Sebastian pokiwał głową. – Od wszystkiego prócz innych krajobrazów Belladonny. – To źle wpłynie na interesy – mruknął Kpiarz. – Tu nie chodzi o interesy. – Filon obracał w rękach

szklankę. – A co będzie z nami, mieszkańcami Gniazda? Skąd mamy brać jedzenie? Sami nic nie wyhodujemy, a jeśli w dziennych krajobrazach będzie się działo źle, nie zechcą sprzedawać swoich nadwyżek, szczególnie takim jak my. Sebastian zastanawiał się, czy Lee pomyślał o tym, kiedy postanowił zerwać mosty łączące krajobrazy Glorianny z resztą Efemery? – A elektryka? – dodał Filon. – Mam zamrażarkę na mięso i dużą chłodziarkę na inne produkty. Jeśli elektryka zniknie, nie będziemy w stanie wiele przechować. – Będziemy rozwiązywać problemy po kolei – zdecydował Sebastian. – Najpierw poinformujemy o sytuacji wszystkich, którzy prowadzą w Gnieździe interesy – burdele, tawerny, szulernie, sklepy. Wszystkich. Jeśli ktoś zauważy zmianę w krajobrazie, szczególnie nowe stawy albo połacie piasku, ma natychmiast o tym informować. – Ciebie? – spytał Filon. Sebastian zawahał się, ale w końcu kiwnął głową. – Obiecałem Lee, że zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by obronić Gniazdo Rozpusty. Pozostali poruszyli się niespokojnie. – Co jeszcze? – spytał Kpiarz. – Musimy zlokalizować mosty łączące Gniazdo z innymi krajobrazami – powiedział Sebastian. Wiedział, gdzie znajduje się jeden – ten, którym razem z Lynneą przeszli do Gniazda z domu Nadii. To były dwa kamienie ustawione po obu stronach leśnej ścieżki, która kończyła się na podwórzu za jego domem. Ale co będzie, jeśli to, co odwiedziło jego dom, powróci? Jeśli pójdzie po jego śladach do domu cioci Nadii? Ofiary w szkole aż nadto wyraźnie świadczyły, że krajobrazczynie są równie narażone na ataki Zjadacza Świata jak inni ludzie. – Chcę

wiedzieć o każdym obcym, który pojawi się w Gnieździe. Szczególnie jeśli nie wydaje się… w porządku. Filon i Kpiarz wymienili spojrzenia, ale nim któryś zdążył coś powiedzieć, ktoś gwałtownie zapukał do drzwi. – Złapię jakiegoś demonocykla i pojadę poszukać mostów – powiedział Kpiarz, kiedy Filon poszedł otworzyć. – Ale nie zamierzam nimi nigdzie przechodzić – zastrzegł. – W końcu będziemy musieli sprawdzić, z jakimi krajobrazami się łączą – stwierdził Sebastian. – Szczególnie że naprawdę będziemy potrzebowali żywności. Po chwili do stolika wrócił Filon, prowadząc pana Fincha. – Och – sapnął ten drugi, wykręcając sobie palce. – Sebastian. Kpiarz. – Spojrzał na Filona. – Jesteś zajęty. – Co się stało? – wtrącił ostro Sebastian i natychmiast pożałował swego tonu, gdyż pan Finch skulił się, jakby chciał uciec. – Zamknąłem swoją pracownię – powiedział, patrząc błagalnie na Filona. – Powiedziałem, że muszę się z tobą zobaczyć. Dobrze zrobiłem? – Ale dlaczego zamknąłeś? – spytał Filon. Pan Finch wzdrygnął się. – Przyszła tam jedna z nich i sprawiła, że poczułem się… dziwnie. Sebastian spojrzał pytająco na Kpiarza. – Po waszym wyjeździe do Gniazda przeszły dwie sukusuki i trzech inkubów. Są… inni. – Kpiarz odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze z płuc. – Nie wiem nawet, jak to określić. – Pachną piżmem – powiedział pan Finch wyraźnie drżącym głosem. – Jak dzikie zwierzęta. Sebastian zesztywniał. Piżmo. Czyżby któryś z przybyszów

wszedł do jego domu? – Tak – potwierdził Kpiarz. – Widziałem, jak jeden z tych inkubów wabi kobietę. Spędziłem z nią trochę czasu przy ostatnim księżycu, więc wiem, że to twarda suka i bynajmniej nie jest hojna. Tymczasem bała się go, a równocześnie nie mogła mu się oprzeć. – I co się stało? – spytał Sebastian. Kpiarz wzruszył ramionami. – Nie wiem. Widziałem go kilka godzin później, ale już bez niej. – Pytali o ciebie, Sebastianie – powiedział Filon, napełniając swoją szklankę i podając panu Finchowi, który bez zastanowienia wychylił ją duszkiem. – Tak jest – wysapał krawiec, przełknąwszy ostatni łyk. – Kiedy wróci Sebastian? O to pytali. – Dlaczego ich interesuję? – Nie wiadomo – odparł Kpiarz. – Przyłapałem jedną z tych sukub, jak ocierała się o drzwi do twojego pokoju. Oblizywała się przy tym jak kot, który złapał wyjątkowo tłustego ptaka. Była rozbawiona, kiedy spytałem, co robi. Powiedziała, że jest ciekawa, czy masz interesujące sny. Kiedy zszedłem na dół, dowiedziałem się, że ta druga próbowała wyłudzić od recepcjonisty zapasowy klucz do twojego pokoju. To wtedy zabrałem nasze zapasowe klucze i zacząłem zamykać drzwi. Sebastian dopił whisky i odstawił szklankę. – Gdybyś mógł przygotować te kanapki, Filonie, byłbym ci wdzięczny. Filon kiwnął głową, a potem spojrzał na pana Fincha i oznajmił: – Zamykam na jakiś czas. Mam wolny pokój, jeśli nie chcesz spać u siebie.

– Dziękuję, Filonie – odparł krawiec. Czas wlókł się Sebastianowi okropnie, kiedy czekał na Filona. Kpiarz zajął się bułkami i serem, ale jemu na samą myśl o jedzeniu przewracało się w żołądku. Nie miał ochoty na nic, póki nie znajdzie się znów blisko Lynnei. Gdy tylko Filon wrócił z koszykiem, Sebastian wziął jedzenie i ruszył z powrotem do burdelu. Po drodze obserwował ludzi na ulicach. Nie było tylu gości, co zwykle, a wszyscy poruszali się szybko, jakby wyczuwali niebezpieczeństwo, ale nie potrafili wskazać jego źródła. Kiedy dotarł do pokoju, okazało się, że Lynnea stoi w otwartych drzwiach – wyraźnie zmieszana, ale z uporem wymalowanym na delikatnej twarzy. Przed nią stała jakaś kobieta. Gdy Sebastian podszedł bliżej, odwróciła się i uśmiechnęła do niego. To była przepiękna sukuba, a w jej uśmiechu było coś, co sprawiło, że dostał gęsiej skórki, choć równocześnie zapragnął gwałtownie uwolnić swą moc i wziąć ją, tu i teraz. – Witaj, Sebastianie – zamruczała. Dźwięk jej głosu, pełen gorących obietnic, wywołał w nim dreszcze. Kobieta spojrzała z pogardą na Lynneę. – Tylko na tyle cię stać? – zapytała. Wściekłość natychmiast przysłoniła pożądanie, kiedy Sebastian zobaczył, jak Lynnea kuli się, słysząc obelgę. – Czego chcesz? – warknął. Uśmiech sukuby zrobił się nieprzyjemny, równocześnie złośliwy i pełen groźby. – Mogę dać ci sny, jakich nie potrafisz sobie nawet wyobrazić. Zmierzył ją wzrokiem. – Doskonale potrafię sobie wyobrazić, jakie sny dostanę od kogoś takiego jak ty.

W jej oczach przemknęła furia. Wyraźnie nie przywykła do oporu. Zbliżyła się do Lynnei. Sebastian uniósł rękę i poczuł w niej mrowienie mocy czarowników. Nie chciał przywoływać błyskawicy, skoro nie potrafił jej kontrolować, zwłaszcza że Lynnea stała tak blisko. Jednak sukuba musiała wyczuć jego moc – albo zrozumiała, że jego gest jest groźbą – bo wyszczerzyła zęby jak drapieżnik, który właśnie odkrył, że jego zwierzyna nie jest tak bezbronna, jak sądził. Wycofała się. Sebastian nie spuszczał z niej wzroku, póki nie odeszła na tyle, żeby mógł swobodnie wejść do pokoju i zamknąć za sobą drzwi na klucz. Oparł się o nie i zaczekał, aż jego serce się uspokoi. Lynnea patrzyła na niego niepewnie. – To było niegrzeczne, że jej nie wpuściłam, ale… – Nie, to było bardzo mądre. – Postawił koszyk na podłodze. – Założę się, że to jedna z tych nowo przybyłych. Dziewczyna zmarszczyła brwi. – Dziwnie pachniała. Dlatego nie chciałam jej wpuścić. Pachniała… – Otworzyła szeroko oczy. – Pachniała zupełnie jak coś w twoim domu! Sebastian kiwnął głową. – Ona albo ktoś z jej towarzyszy musiał złożyć mi wizytę. – Dlaczego weszli do cudzego domu? – Nie mam pojęcia. – Objął ją mocno. Jakbym przytulał promyk słońca, pomyślał. Jej dotyk oczyszczał go z pożądania, które wzbudziła w nim sukuba – i napełnił zupełnie inną odmianą tego uczucia. Równie gorącą, ale słodszą. – Nie chodź sama po Gnieździe – poprosił. – Nie mogę przez cały czas być uczepiona twojej koszuli – odparła. Odsunął się na tyle, by móc na nią spojrzeć. Uparty

króliczek. – Tylko do czasu, aż odkryję, skąd się wzięli ci przybysze i czego chcą. Nie są tacy jak inni inkubowie i sukuby, Lynneo. Nie musisz czepiać się mojej koszuli. Możesz pomagać Filonowi albo… albo spotykać się z Kpiarzem. – Czy ona ma pojęcie, ile kosztuje go oddanie swojej zdobyczy innemu inkubowi, choćby tymczasowo? – Proszę. Przyglądała mu się przez długą chwilę. – No dobrze – zgodziła się wreszcie, nie spuszczając z niego wzroku. – Czy wszyscy to potraficie? – Co? – Zmieniać twarz. To była bardzo subtelna zmiana, ale jestem pewna, że jej twarz wyglądała inaczej, kiedy rozmawiała z tobą, niż kiedy otworzyłam jej drzwi. – Wzruszyła ramionami. – Może to było złudzenie spowodowane przez światło. – A może nie. – Sebastian, znowu zdenerwowany, cofnął się trochę. – Jest wiele starych opowieści o inkubach i sukubach, o tym, jak wabili ludzi, udając ich przyjaciół lub kochanków. – A także innych, o inkubach i sukubach dających tak wielką rozkosz podczas seksu, że doprowadzali swoje ofiary do śmierci. – Czy mnie znasz? – spytał nagle. – Czy mnie czujesz? – Jeśli pytasz, czy potrafię odróżnić, czy ty to ty, czy tylko ktoś noszący twoją twarz, to tak, znam cię, Sebastianie – odparła Lynnea. – Zawsze będę cię znała. Nie miał pojęcia, jak bardzo potrzebował takiej odpowiedzi, póki nie poczuł, jak schodzi z niego całe napięcie. Zmęczony, potarł twarz dłońmi. – Przyniosłem coś do jedzenia – powiedział. – Zjedzmy, a potem zastanowimy się, co dalej.

ROZDZIAŁ 14 Koltak zapukał do drzwi i natychmiast po usłyszeniu zaproszenia wszedł do pokoju. – Posłałeś po mnie, Harlandzie? – spytał. Harland odwrócił się od okna. – Rada otrzymała wieści. Są przerażające. – Koltaka przeszedł zimny dreszcz, ale milczał w oczekiwaniu. – Belladonna pokazała wreszcie swoje prawdziwe oblicze. Zaatakowała szkołę krajobrazczyń, Koltaku. Zabiła wszystkie krajobrazczynie i mostowych, którzy tam przebywali. Krajobrazy Efemery są teraz wobec niej bezbronne. Koltak zachwiał się i osunął na krzesło. – Jak to możliwe? – Jej moc jest zła i dużo silniejsza, niż sądziliśmy. – Harland odszedł od okna. – Już teraz niektóre krajobrazy zostały przytłoczone mrocznymi uczuciami serc ludzi. – Ale… ale co jej dało zabicie innych krajobrazczyń? Nie może przecież kontrolować krajobrazu, jeśli z nią nie rezonuje. – To, czego nie zdoła kontrolować, zostanie rozerwane burzą ludzkich uczuć – odparł Harland. – Jeśli jej nie powstrzymamy, Efemera stanie się szalonym światem, zniszczy wszystko, co zbudowali ludzie. Muzykę, literaturę, społeczeństwo. Wszystko przepadnie, zmiażdżone desperacką potrzebą przetrwania we wciąż zmieniającym się świecie. To, co pozostanie, będzie należało do Belladonny. Mroczne miejsce pełne koszmarów. – Urwał. – Są dowody, że sprowadziła z powrotem na świat najmroczniejsze krajobrazy. Wiesz, co mam na myśli. Koltak usiłował myśleć spójnie, ale czuł się jak tonący, który nie znajduje wokół siebie niczego, co pozwoliłoby mu

utrzymać się na powierzchni. – A co z Nadią? Na pewno nie próbuje chronić… – Spróbujemy dotrzeć do Nadii – wszedł mu w słowo Harland. – W tej chwili nie możemy nawet potwierdzić, czy ona i Lee nadal żyją. Niewykluczone, że też padli ofiarą zbiegłej krajobrazczyni. – Mężczyzna spojrzał na Koltaka z szorstkim współczuciem. – Belladonnę trzeba zniszczyć. – Jak mamy ją zniszczyć, skoro nie potrafimy jej znaleźć?! – Musimy ją znaleźć – odparł Harland. – A ponieważ nie wiemy, co stało się z jej matką i bratem, tylko jedna osoba może ściągnąć Belladonnę do Miasta Czarowników, gdzie Rada jest w stanie zebrać całą swą moc i ją zniszczyć. Została tylko jedna taka osoba, Koltaku. I tylko ty możesz do niej dotrzeć. Koltak w osłupieniu wpatrywał się w Harlanda. – Sebastian? Spodziewasz się, że Sebastian zrobi coś przeciw Belladonnie? Twarz Harlanda wykrzywił przerażający uśmiech. – Nie. – Nie musisz zostawać – powiedziała Lynnea. – Posiedzę tu chwilę. – Sebastian kazał mi dotrzymać ci towarzystwa – odparł Kpiarz, idąc za nią do stolika w głębi ogródka knajpki Filona. Poza tym nie powiedziałaś mi jeszcze, co masz w tym pudełku. – Uśmiechnął się zadziornie. Lynnea westchnęła. Powinna mu była powiedzieć od razu, jak tylko zapytał, ale była pewna, że robi coś złego, a jej wymijające odpowiedzi tylko wzmocniły ciekawość inkuba. Postawiła pudełko na stole i usiadła przodem do ulicy, żeby móc wyglądać powrotu Sebastiana. Do stolika podszedł Filon. – Co podać?

– Dla mnie piwo – odparł Kpiarz. Wciąż patrzył na Lynneę, głęboko zaintrygowany. – Znajdę coś dla pani – stwierdził Filon, kiedy się zawahała, po czym z zaciekawieniem przechylił głowę. – Co jest w tym pudełku? – Ona nie chce nikomu powiedzieć – poskarżył się Kpiarz. Lynnea sapnęła. – To tylko układanka, którą zrobił przyjaciel cioci Sebastiana. – Otworzyła pudełko i ostrożnie wyjęła cienki kawałek drewna. – Widzicie? Po jednej stronie jest namalowany fragment obrazka. Trzeba złożyć wszystkie kawałki, żeby zobaczyć go w całości. Kpiarz wziął od niej klocek i przyjrzał mu się. – Po dwóch stronach ma brzuszki, a po dwóch wycięcia. – To jest część układanki. Wypustki jednego klocka pasują do wgłębień w innym. – Och, chyba znam już taką grę. – Inkub uśmiechnął się figlarnie. – Uważaj, z kim rozmawiasz – skarcił go Filon. – O co ci chodzi? – zdziwił się Kpiarz i spojrzał na Lynneę. – A tak, racja. Dziewczyna wbiła wzrok w kawałki układanki, które poodwracała pomalowaną stroną do góry. Po chwili powiedziała cicho, lecz stanowczo: – Słuchajcie, jeśli mam mieszkać w Gnieździe Rozpusty, nie widzę powodu, żeby wszyscy unikali przy mnie rozmów o… seksie. Zapadło bardzo długie milczenie. – Sprawdzę, co się dzieje w kuchni – odezwał się w końcu Filon, wycofując się szybko od stolika. Lynnea skupiła się na układaniu klocków. Kpiarz,

skonsternowany, wykazał nagle równie duże zaangażowanie w grę. Dopiero po chwili odezwał się cicho: – Jesteś inna. To dlatego uważamy, że można być przy tobie trochę niegrzecznym, ale nie tak… bezpośrednio. Lynnea w zamyśleniu dopasowała do siebie dwa niebieskie kawałki. Co to było? Niebo? Woda? – Dlaczego? – zapytała. – Nie wiem dokładnie. Nikt taki jak ty nigdy wcześniej nie zjawił się w Gnieździe Rozpusty. Ponieważ nie wiedziała, co ma odpowiedzieć, skupiła się na układance – i czekaniu na Sebastiana – skubiąc jedzenie, które przyniósł im do stolika Filon. Sebastian, zmęczony i głodny, podziękował demonocyklowi za pomoc, po czym rozejrzał się po ogródku knajpki Filona. Nie dostrzegł Lynnei, ale był pewien, że ktoś z tłumu, który zebrał się przy stoliku w głębi, na pewno powie mu, dokąd poszli ona i Kpiarz. Ruszył w tamtą stronę, zastanawiając się, czy dzisiejsze niepowodzenie można by uznać za w sukces. Nie zauważył nigdzie ani śladu rdzawego piasku, żadnego stawu w miejscu, gdzie nie powinno go być. Zapamiętał położenie wszystkich fizycznych mostów, ale nie przeszedł przez żaden – i nie przejdzie, póki nie porozmawia z Lee i nie dowie się, które z nich stworzył jego kuzyn. Przynajmniej zdołał ostrzec część mieszkańców mrocznych krajobrazów sąsiadujących z Gniazdem przed stworzeniami, które mogą ich zaatakować. Mieli poinformować o tym pozostałych. Chwilowo zrobił wszystko, co mógł, więc najwyższy czas, by zrobił coś dla siebie. Musiał poczuć jej obecność, poczuć, jak wibracja jej głosu przesuwa się delikatnie po jego skórze. Musiał

z nią być. Już ta potrzeba była dla niego czymś dziwnym. Chciał seksu. Oczywiście, że go chciał. Nie było to jednak wszystko, czego potrzebował. Śniła o nim w nocy, a on nie oparł się tym snom. Czuł się jednak tak, jakby zajrzał na sutą ucztę i ktoś zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Gnębiło go uczucie, że jeśli otworzy te drzwi na siłę, zamiast czekać na zaproszenie, najlepsza część uczty zniknie i nigdy nie dowie się, co stracił. Były to jednak myśli na inny czas. W tej chwili pełny brzuch wydawał mu się bardziej atrakcyjny niż gorące łóżko – co dla inkuba było smutnym stanem rzeczy. Znalezienie Lynnei okazało się bardzo łatwe, natomiast dostanie się do niej to była całkiem inna historia. Kiedy Sebastian przeciskał się przez tłum zebrany wokół stolika, usłyszał głos pana Fincha: – Pasują i oba są niebieskie, ale to nie jest ten sam błękit. To jest niebo, a to chyba… woda? Filonie, jest szansa na lepsze światło? Usłyszał też odpowiedź Lynnei: – Kpiarzu, źle to robisz! I Kpiarza: – Te klocki pasują! Na co Lynnea stwierdziła z rozpaczą: – Ale są różnego koloru! Wreszcie udało mu się wsunąć w przestrzeń między krzesłem Kpiarza i pana Fincha i spojrzeć na stół – a wtedy poczuł, jak całe jego ciało przenika zimny dreszcz. – No dobrze, zrobię to jak trzeba – powiedział Kpiarz i rozłączył dwa klocki, które wprawdzie pasowały do siebie kształtem, ale różniły się barwą. Bezmyślnie, działając pod wpływem jakiegoś tęsknego

uczucia, Sebastian wyciągnął rękę i złapał Kpiarza za nadgarstek. Ignorując okrzyk zaskoczenia przyjaciela, popatrzył na stół. Nawet radosne powitanie Lynnei nie oderwało jego uwagi od rozsypanych kawałków pomalowanego drewna – szczególnie tych, które złożono już razem. – To jest Efemera – szepnął, a wszyscy wokół zamilkli w oczekiwaniu. – To Efemera ze starych opowieści. – W tej chwili znów był dzieckiem, siedział przy kuchennym stole z Glorianną i Lee i słuchał, jak ciocia Nadia opowiada im o Efemerze. – Kiedyś świat był całością. – Puścił rękę Kpiarza, uniósł dłonie nad stołem, obejmując gestem wszystkie kawałki układanki. – Różne krainy, różni ludzie, ale wszystko było ze sobą połączone. Potem zjawił się Zjadacz Świata. Potrafił zmieniać fragmenty świata, sprawiać, by dostrajały się do mrocznych uczuć ludzkiego serca. Sięgał do najgłębszych, najmroczniejszych ludzkich lęków i zmieniał zwyczajne stworzenia w koszmary. W coś, co mogło polować na ludzi. – Wziął szklankę Kpiarza i dopił jego piwo, by zwilżyć suche gardło. Potem mówił dalej: – Zjadacz krążył po świecie, a kiedy ludzie pogrążali się w rozpaczy, świat się zmieniał, stając się odbiciem ich serc. Żyzne ziemie obracały się w pustynie, ludzie cierpieli jeszcze bardziej. W desperackim akcie miłości do Efemery i jej ludu Przewodnicy Serca rozbili świat na fragmenty, a potem te fragmenty na jeszcze mniejsze kawałki. – Rozłączył klocki, które złożył pan Finch, rozsuwając je tak, żeby już się nie stykały. – Wreszcie ci, którzy opowiadali się po stronie Światła, uwięzili Zjadacza Świata w jednym małym fragmencie. Walczyli, Światło przeciwko Mrokowi, przeganiając Zjadacza w miejsce, w którym przygotowali pułapkę. Rozwścieczony Zjadacz ściągnął tam wszystkie krajobrazy, które stworzył, żeby zaludniające je stworzenia pomogły mu w walce. I wtedy Przewodnicy

zatrzasnęli pułapkę. Napełnili swoją mocą kamień i stworzyli klatkę, która zamknęła Zjadacza Świata w jego własnych krajobrazach. Efemera była bezpieczna, ale odtąd pozostała światem rozbitym na krajobrazy. – Dlaczego nie połączyli jej z powrotem? – spytał Kpiarz. Sebastian popatrzył na układankę. Znał naturę Efemery od urodzenia i jak wszyscy czuł frustrację, kiedy raz odwiedził jakiś krajobraz, a potem już nigdy nie mógł do niego trafić, nawet kiedy szedł tą samą ścieżką czy przechodził przez ten sam most. Czasami było się pewnym tylko tego, gdzie się jest – a czasami nie było nawet takiej pewności. – Opiekunowie Światła odcięli się od świata ludzi, a Przewodnicy zniknęli, nie mogąc już chodzić po tym świecie – powiedział. – Krajobrazczynie i mostowi, którzy przyszli po nich, byli w stanie stabilizować Efemerę na tyle, by nie objawiała każdego uczucia, ale nie mogli na powrót połączyć świata. – Zsunął z powrotem kawałki układanki, ale ich nie połączył. – Krajobrazczynie wzięły pod opiekę krajobrazy, które z nimi rezonowały, natomiast mostowi znaleźli sposób, żeby tworzyć połączenia między nimi, dzięki czemu ludzie nie są uwięzieni w jednym małym skrawku świata. – To prawda, że krajobrazy jednej krajobrazczyni mają podobną atmosferę, wszystko jedno, złą czy dobrą – powiedział Filon, pocierając podbródek. – Jeśli utkniesz w miejscu, gdzie twoje serce nie czuje się swobodnie, twoje życie nigdy nie będzie łatwe, niezależnie od tego, czy będzie ci się powodzić, czy nie. Sebastian kiwnął głową. – A jeśli znajdziesz miejsce, gdzie przynależysz, przetrwasz nawet złe czasy – powiedział. – W takim razie co to jest? – Kpiarz wskazał swoje

pomieszane klocki. – Nikt nie może posiadać takiej mieszaniny krajobrazów. Sebastian znów poczuł dreszcz. – Owszem, może. Ta mieszanina to krajobrazy Belladonny. – Tłum, który tymczasem zaczął szeptać między sobą, znowu zamilkł. To, co Lee powiedział Sebastianowi, znalazło swoje odbicie w prostej układance. Sebastian położył kciuk na jednym z ciemnych kawałków. – Belladonna połączyła część mrocznych krajobrazów Efemery – wyprostował dłoń i położył palec na błękitnym kawałku nieba – a także miejsca Światła. Pomiędzy znajdują się krajobrazy, w których jest trochę tego i trochę tego. Nie są ani mroczne, ani dzienne. Są po prostu… ludzkie. Gniazdo Rozpusty i Sanktuarium są ze sobą połączone, choć oddzielają je ludzkie krajobrazy. Co oznacza, że wszyscy mamy coś do zaofiarowania światu. – A jeśli jedno zostanie stracone, drugie nie przeżyje. – Ale dość tych opowieści – powiedział, przeciskając się do Lynnei. Kiedy zaczęła się podnosić, położył rękę na jej ramieniu. – Nie, siedź. Skończ układankę. Chcę zobaczyć, co jest na tym obrazku. – Na teraz wystarczy – stwierdził stanowczo Filon, przeganiając gawiedź. – Wystarczy. Znajdźcie krzesło dla Sebastiana, żeby mógł usiąść ze swoją panią i się posilić. Po chwili karczmarz przyniósł do stolika miskę gulaszu i chleb. Przyglądając się, jak Lynnea, Kpiarz i pan Finch pracują nad układanką, Sebastian nie mógł pozbyć się uczucia, że jest świadkiem składania obietnicy – obietnicy, że kiedyś Efemera znów będzie całością.

ROZDZIAŁ 15 Wystarczy – oznajmiła Glorianna. Kiedy sięgnęła po papiery, które trzymał jej brat, zauważyła, że ręce drżą mu z wyczerpania. – Lee, wystarczy. Lee przyciągnął papiery do siebie i zacisnął na nich palce. – Jest ich tak wiele – wymamrotał i zajrzał w rejestry, w których starannie opisano każdy stworzony przez niego most oraz lokalizację tych, które stworzyli inni mostowi, a które zapewniały dostęp do krajobrazów Glorianny albo Nadii. – Skoro inne krajobrazy nie są strzeżone, Zjadacz Świata ma tyle sposobów, by… – Dość. – Położyła dłonie na jego rękach. Wątpliwości mogły przytłoczyć umysł, uczynić go niezdolnym do podejmowania decyzji z obawy przed popełnieniem błędu. Widziała, jak brat ugina się pod odpowiedzialnością, którą dźwiga. Jeśli ten ciężar dodatkowo zwiększą wątpliwości, może się załamać. – Czy zerwałeś stacjonarne mosty pomiędzy Sanktuarium a krajobrazami w tej części Efemery? Lee kiwnął głową. – Prócz tych, które łączą je z krajobrazami kontrolowanymi przez ciebie lub mamę. – A czy zerwałeś stacjonarne mosty prowadzące do krajobrazów mamy z Miasta Czarowników i ze szkoły krajobrazczyń? – Zaczekała, aż znów skinie głową. – A stacjonarne mosty, które prowadzą do Gniazda Rozpusty z innych miejsc niż moje krajobrazy? Lee skulił się, a Glorianna zmrużyła oczy. – Jest ten most w lesie, koło domu mamy. Prowadzi z Aurory do Gniazda – powiedział. – Ten ma zostać. Jeśli coś stanie się w domu i mama nie

będzie mogła przejść do Sanktuarium, chcę, żeby mogła dotrzeć do Sebastiana. – Przyjrzała się bratu czujnie. – Co jeszcze? – Połączyłem… jeden z krajobrazów mamy z Gniazdem Rozpusty. W tym krajobrazie był stacjonarny most, który prowadził do Miasta Czarowników. Kiedy zerwałem to połączenie, poczułem… dziurę, pustkę, którą trzeba było czymś wypełnić, ale żaden z krajobrazów, które normalnie bym z nim połączył, nie wydawał się właściwy, więc zostawiłem go w spokoju. A potem, kiedy przeszedłem do Gniazda, żeby zmienić rezonujący most w stacjonarny… Coś w tych dwóch krajobrazach rezonowało ze sobą tak silnie, że sama moja obecność wystarczyła, by powstało połączenie. Musiałem bardzo się starać, żeby utrzymać je osobno na tyle długo, by dokonać właściwego połączenia. – W takim razie tak miało być – stwierdziła Glorianna i nim brat zorientował się, co zamierza, wyrwała mu papiery z dłoni, ułożyła w równy stos i schowała do pudełka, które Jack zrobił dla Lee kilka lat temu. Następnie schowała pudełko do dolnej szuflady biurka, zamknęła ją na klucz i założyła sobie łańcuszek na szyję, wpuszczając klucz pod koszulę. Apartament w domku dla gości w Sanktuarium był w zasadzie domem Lee. Oczywiście miał też sypialnię i bawialnię w domu Glorianny na wyspie, a także sypialnię w domu mamy, ale to nie było to samo, co własne mieszkanie. Lee miał dwadzieścia osiem lat i nigdy jeszcze nie związał się na poważnie z żadną kobietą. Z powodu Glorianny. Nigdy tego nie przyznał, ale wiedziała, że nawiązywał tylko przelotne romanse, ponieważ nie ufał tym kobietom na tyle, żeby odkryć przed nimi swoje przywiązanie do siostry, zbiegłej krajobrazczyni. Było jej z tego powodu smutno. Lee powinien mieć żonę,

która czekałaby na niego w domu, dzieci, z którymi mógłby się bawić. Chciał tego wszystkiego. Wiedziała, że tego chciał. W końcu żadne serce nie ma sekretów przed Glorianną Belladonną. Zwłaszcza serce brata. – Przejdźmy się – powiedziała i wyciągnęła rękę do Lee. Uśmiechnął się ze znużeniem. – Zdajesz sobie sprawę z tego, ile mil przeszedłem przez kilka ostatnich dni? – Powinieneś był wynająć konia. Mruknął coś, wstał i ujął jej dłoń. – Dobrze. Ale tylko krótki spacer. Poprowadziła go przez ogrody, a kiedy uświadomił sobie, dokąd go zabiera, zaczął się odprężać. Lee może nie miał własnego domu, ale miał swoje miejsce na świecie. Mały strumyk oddzielał ogrody od leżącej za nimi łąki. Na jego drugą stronę przerzucono dwa mostki, trzeci zaś prowadził na małą wysepkę, która powstała w centrum nurtu. Na jej środku znajdował się kamienny krąg, otoczony drzewami. Nie kwitły tu żadne kwiaty. To było ciche, spokojne miejsce w samym sercu lasu. W cętkowanym słońcem cieniu rosły paprocie, a opodal znajdowała się fontanna – misa z czarnego kamienia, do której woda sączyła się z rurki wykonanej z trzciny. Sposób doprowadzenia wody ze strumienia był sprytnie zamaskowany, podobnie jak rura odprowadzająca. Była też ławka, która aż prosiła, by tu przysiąść, posłuchać szumu wody i odetchnąć w ciszy. Ludzie z różnych Miejsc Światła, które składały się na Sanktuarium, pomogli Gloriannie stworzyć to miejsce. To miało być jej prywatne sanktuarium, ale mała wysepka rezonowała z Lee od chwili, kiedy postawił nogę w kamiennym kręgu. A on potrafił nakładać to miejsce na wszelkie inne krajobrazy. To

czyniło z wyspy bezpieczną kryjówkę, ponieważ kiedy to robił, nie istniała nigdzie, jedynie na moście jego woli, a jednak nadal zakorzeniona była w Sanktuarium. Spomiędzy drzew widział, co znajduje się dalej, ale z zewnątrz nikt nie mógł zobaczyć jego wyspy. Kiedy była nałożona na inny krajobraz, potrafił ją odnaleźć tylko ktoś mający właściwy rodzaj serca. Usiedli na ławce i przez chwilę słuchali szumu wody, oddychając głęboko i spokojnie. – Dziś najedz się i odpocznij – powiedziała wreszcie Glorianna. – Jutro udamy się na moją wyspę. Będziemy spacerować po ogrodach i zastanawiać się, jak ochronić choć część Efemery. Lee wstał i odszedł kilka kroków od ławki. – A jeśli Zjadacz Świata znajdzie drogę do tych krajobrazów przez most stacjonarny, który gdzieś przeoczyłem? Albo przez most rezonujący w krajobrazie, do którego nie mam dostępu? – Wtedy temu zaradzimy. – To znaczy ty temu zaradzisz. Do tego się to sprowadza, prawda? Rzeczywiście, ale był już wystarczająco zmartwiony i nie zamierzała pozwolić, by obwiniał się o coś, na co nie ma wpływu. Podeszła do brata i dotknęła ręką jego policzka. – Będziemy żyli z dnia na dzień i radzili sobie z tym, co przyniosą nam te dni. A jeśli nie zdołamy zniszczyć Zjadacza Świata, znajdziemy jakiś sposób, by zamknąć go z powrotem w jego krajobrazach. Lee położył ręce na ramionach siostry. – Obiecasz mi, że będziesz dbać o swoje bezpieczeństwo? – Nie składam obietnic, jeśli nie jestem pewna, że mogę ich

dotrzymać. Mężczyzna sposępniał i objął Gloriannę z całych sił. – Wiem. Dlatego miałem nadzieję, że jednak tę obietnicę mi złożysz. Trzymając się za ręce, Sebastian i Lynnea wyszli z burdelu i udali się do knajpki Filona. Sebastian tęsknił za domkiem, za porannym parzeniem kawy, za przygotowywaniem prostej kolacji, którą mógł spożyć w ciszy i samotności. – Mogliśmy zjeść w pokoju – powiedział. – Skoro chciałeś zjeść w pokoju, mogłeś mi powiedzieć wcześniej – odparła Lynnea. Wzruszył ramionami. Posiłki w burdelu to był element łowów, część procesu uwodzenia. Oczywiście i u Filona zdarzało mu się polować, ale czasami po prostu siadywał przy stoliku i rozmawiał z ludźmi. – Rozkoszna noc, prawda? – zapytała z uśmiechem. Wolałby, żeby nie używała przy nim słowa „rozkoszna”. Wystarczył mu krótki rzut oka na Lynneę, żeby zacząć się ślinić. – Jesteś dziś w dobrym nastroju – zauważył. – Miałam sen, który… no cóż… Wiem, jaki miałaś sen, pomyślał Sebastian. Ten sen wzburzył go tak bardzo, że musiał wstać i wziąć zimny prysznic, by ostudzić buzującą w żyłach krew. Na światło dnia! Dlaczego nie mógł się po prostu poddać? Opieranie się własnemu libido było wystarczająco trudne – szczególnie że nigdy wcześniej nie czuł takiej potrzeby – ale opieranie się jej pożądaniu po prostu go dobijało. Nigdy wcześniej nie miał takiego problemu z kobietą. Ale to nie jest jakaś tam kobieta. Lynnea zatrzymała się i spojrzała w niebo. – Nie ma księżyca. – Wzejdzie później.

– Tak? – Przechyliła głowę. – Czy to oznacza, że w innych krajobrazach jest dzień? Sebastian wzruszył ramionami. – Tu zawsze panuje noc, więc to w zasadzie bez różnicy. – Nieprawda. Była różnica. Ta niekończąca się noc uwiodła kiedyś nastolatka – i dręczyła mężczyznę, na którego wyrósł. – A może jednak? – upierała się Lynnea. – Skoro księżyc wschodzi i zachodzi, to zapewne w tym samym rytmie co w innych krajobrazach. Więc kiedy nie ma go na niebie, w innych miejscach powinien być dzień. – Sądzisz, że poza Gniazdem teraz jest ranek? Lynnea odetchnęła głęboko, a potem pokręciła głową. – Powietrze nie jest takie świeże i chłodne jak wczesnym rankiem, nim słońce zdąży nagrzać ziemię. Sebastian puścił jej dłoń i objął ją ramieniem. – Powinnaś powiedzieć o tych wschodach i zachodach księżyca Filonowi. – Dlaczego? – Może zacznie wtedy serwować różne potrawy o różnych porach. Tak dla urozmaicenia. To znaczy jego posiłki są urozmaicone, ale… – Sugerujesz, że masz ochotę na jajka na bekonie? – I bułeczki – dodał Sebastian. Nadia nie upiekła bułeczek, kiedy zjawili się u niej niespodziewanie, ale Glorianna i Lee podrzucali mu je czasami do domu. Świeże, czasami jeszcze ciepłe, posmarowane masłem albo dżemem… – Dlaczego się tak oblizujesz? – spytała Lynnea. – Wcale się nie oblizuję. – Przynajmniej taką miał nadzieję. – Jeśli chcesz jajka na bekonie, to mogę ci usmażyć. O ile Filon ma bekon i jajka. Sebastian parsknął.

– Filon nie wpuszcza nikogo do swojej kuchni. – Założysz się, że mnie wpuści? W oczach dziewczyny pojawił się błysk, a na ustach zabłądził przebiegły uśmieszek. – Czyżbyś już rozmawiała z nim na ten temat? – Sebastian uniósł brwi. – Nie. Zakład nie byłby ważny, gdybym z góry wiedziała, kto wygra. – To się nazywa mieć asa w rękawie – mruknął. – Więc zakładasz się? – Nigdy w życiu. Lynnea wydęła wargi. – Nie lubisz hazardu? Myślałam, że to jedna z rozrywek w Gnieździe Rozpusty. – Znam się na hazardzie na tyle dobrze, żeby wiedzieć, kiedy się wycofać. A ty, radości mego serca, wiesz już, że masz mocniejsze karty. – Radości mego serca… Poczuł, jak drgnęła na te słowa. Sam również drgnął. Mówiły zbyt wiele, zbyt wiele ujawniały. Ona tutaj nie przynależała. Choć wróciła do Gniazda z własnego wyboru, nie przynależała tutaj. Jeśli nie będzie ostrożny, jego słowa przykują ją do tego miejsca. – A o co tak w ogóle chciałabyś się założyć? – spytał, rozpaczliwie starając się przywrócić lekki, przyjacielski nastrój. Lynnea pociągnęła nosem. – Skoro nie przyjmujesz zakładu, po co mam ci mówić? Wymianę zdań przerwał im turkot kół na bruku. Ludzie przybywali do Gniazda konno albo na wozach, albo na rowerze, ale większość zostawiała zwierzęta i pojazdy w przechowalniach na skraju Gniazda, żeby konie nie brudziły na ulicy. Duży wiejski wóz w samym środku Gniazda to nie był zwyczajny widok – a wszystko, co nie było zwyczajne, w ostatnim czasie

było podejrzane. Najwyraźniej nie tylko Sebastian tak uważał. Kiedy wóz zatrzymał się obok knajpki Filona, mieszkańcy Gniazda otoczyli go kołem. Wyraźnie nie byli nastawieni przyjacielsko. Sebastian ruszył w stronę wozu. – Heja – zawołał woźnica. – Chybaśmy źle skręcili, chłopcy. Tak jest, proszpana, chybam się pogubił i skręcił nie tam, gdzie trza było. Na światło dnia, co on tu robi? – pomyślał Sebastian. Z tłumu wyszedł Kpiarz, a jego zadziorny uśmiech niósł ze sobą groźbę. – Nikt nie przechodzi do Gniazda Rozpusty przez pomyłkę – powiedział. – Do Gniazda?! – Woźnica zadrżał. – Na Opiekunów i Przewodników! – Co masz na wozie, wsioku? – spytał Kpiarz. – To jest farmer William, a nie żaden wsiok – oświadczył Sebastian, przeciskając się przez tłum. William spojrzał na niego. – Ja cię znam. Sebastian kiwnął głową. – Podwiozłeś mnie ostatnio do Miasta Czarowników. – No proszę. – Mężczyzna sapnął. – Może więc wyjaśnisz tym dżentelmenom, że… – Długo jesteście w podróży? – William zawahał się, a potem skinął głową. – No to wysiądźcie i odpocznijcie trochę. Nie mamy w tej chwili paszy dla koni, ale wiadro wody się znajdzie. – To będzie uprzejmość. – Zsiadajcie, chłopcy – powiedział Sebastian. Znał dobrze te twarde spojrzenia, tę mieszankę arogancji i strachu. Widywał

je często w lustrze, kiedy sam był w ich wieku. Chłopiec, który siedział na koźle, otworzył usta, żeby powiedzieć coś, co na pewno ściągnęłoby na niego kłopoty, ale William położył mu rękę na ramieniu. – Pamiętaj o manierach – nakazał. Zaciągnął hamulec i zsiadł z kozła. Po chwili wahania chłopcy również zeskoczyli z wozu. – Kpiarzu, skombinuj im coś do jedzenia i dotrzymaj towarzystwa – poprosił Sebastian, po czym zwrócił się do farmera. – A ty chodź ze mną. – Krąg ludzi rozstąpił się przed nimi. – Czy w krajobrazie, z którego przeszedłeś, jest teraz ranek? – spytał inkub. – Minęło południe – odparł William. – Śniadanie to pierwszy posiłek dnia – oświadczyła Lynnea, podchodząc do nich. – Możecie dostać jajka na bekonie. O ile Filon ma jajka i bekon. Filon dotarł do stolika akurat w porę, żeby usłyszeć tę uwagę. – On chce dostać jajka na bekonie? – zapytał. – Tak – odparła Lynnea. Karczmarz popatrzył krzywo na Sebastiana. – Może ci pomogę? – zaproponowała, uśmiechając się promiennie. Filon nadal patrzył na Sebastiana z wyrzutem. – Skoro ktoś zaczyna wybrzydzać, jak się przed nim stawia talerz z jedzeniem, powinien sobie sprawić osobistego kucharza. – Nie powiedziałem… – zaczął Sebastian, ale Lynnea i Filon ruszyli już do kuchni. Odwrócił się więc do Williama. – Nie powiedziałem przecież, że muszę dostać jajka na bekonie. Uśmiech Williama był pełen współczucia, ale oczy mu błyszczały. – Wszystkie dobre kobiety czasami pyskują – powiedział.

– Naprawdę? – spytał cierpko Sebastian. – Tak. Przynajmniej tak twierdzi moja ukochana żona. Sebastian zmusił się do śmiechu, ponieważ jedyną alternatywą było walenie głową w stół. Odsunął krzesło i usiadł tak, żeby mieć na oku ulicę. – Powiedz, co cię tu sprowadza. William usiadł po drugiej stronie stolika. – Nie zamierzałem tu przechodzić. Nie miałem pojęcia, że tu trafię. Ale… – Urwał, kiedy Lynnea podeszła do stolika i postawiła na nim dwie filiżanki kawy, cukier i śmietankę. – Nie mamy do picia nic prócz kawy. Mam nadzieję, że mogę podać ją chłopcom w tym wieku – powiedziała, patrząc niepewnie na pozostałe filiżanki na tacy. – Wypiją, co im dasz – zapewnił William. – Są za młodzi, żeby pić alkohol – zaznaczyła. Sebastian delikatnie przesunął palcem po jej nadgarstku. – Nigdy nie mów chłopcu, że jest za młody na alkohol, Lynneo. Inaczej poczuje się zmuszony udowodnić ci, jak bardzo się mylisz, i spije się na umór. – Nic nie zamierzam im mówić. Po prostu nie dam im ani piwa, ani whisky – stwierdziła i ruszyła do stolika, gdzie Kpiarz pilnował chłopców. – A był z niej taki uroczy mały króliczek – mruknął Sebastian pod nosem. – Tak go lubiłem. – Było tak – zaczął William. – Jechałem do Miasta Czarowników, jak zwykle, ale… – Uniósł filiżankę, po czym odstawił ją, nie pijąc. – Nie mogłem się tam dostać. Jechałem tą samą drogą, przez ten sam most, ale kiedy znalazłem się po drugiej stronie, dzień zmienił się w noc i… i okazało się, że jestem tutaj. To robota Lee, pomyślał Sebastian. Na pewno.

– Skoro udało ci się znaleźć drogę do Gniazda Rozpusty, wątpię, czy uda ci się przejść do Miasta Czarowników – powiedział. – Krajobrazy zostały zmienione. William zbladł. – Jak to zmienione? – Miejsca, do których kiedyś przechodziłeś, teraz mogą okazać się niedostępne. – Dom… – szepnął przerażony farmer. – Moja żona. Moje dzieci. – Chwycił Sebastiana za rękę. – Mogę wrócić do domu? – Chyba tak. – Przynajmniej taką miał nadzieję. Nie wiedział, ile czasu zajmie Lee zrywanie mostów, które łączyły krajobrazy Glorianny z resztą Efemery, ale ponieważ William dotarł do Gniazda, była duża szansa, że mieszkał w krajobrazie kontrolowanym przez Gloriannę albo Nadię. Lynnea wróciła z dwoma talerzami. Były na nich jajka na bekonie i smażone ziemniaki. Rzuciła Sebastianowi uśmiech typu: „A nie mówiłam?”, po czym znów zniknęła. – A ci chłopcy? – spytał Sebastian, zabierając się za jedzenie. – To inna sprawa. – William spróbował jajek, zamruczał z aprobatą i przez następne kilka minut delektował się posiłkiem. – Znalazłem ich na drodze, nim dotarłem do mostu. Całą grupę. Znałem ich, przynajmniej z widzenia. Coś się stało w Mieście Czarowników i ludzie zaczęli czuć się niepewnie. Pamiętasz, jak ci mówiłem, że część miasta się zmieniła? – Pamiętam. William wskazał głową stolik, przy którym siedzieli chłopcy. – Powiedzieli mi, że ta dobra atmosfera zaczęła nagle znikać, jakby ktoś po kolei zdmuchiwał świece, i że wkrótce zapadnie tam całkowity Mrok. Więc ludzie dali swoim dzieciom trochę grosza i jedzenia i kazali im uciekać z miasta. Odeszli,

ponieważ jeszcze bardziej bali się zostać. Wmieszali się w tłum, osobno przeszli przez bramę, po czym spotkali się na drodze. Kiedy nasze ścieżki się skrzyżowały, byli w drodze od kilku dni. Spali pod gołym niebem, ale choć byli przerażeni, nie zawrócili. – William zaczął się bawić kawałkiem ziemniaka na swoim talerzu. – Nie miałem pojęcia, że krajobrazy się zmieniły, nie zorientowałem się, że coś jest inaczej, więc pokazałem im drogę do Kennett, mojej rodzinnej wioski. Może Opiekunowie Światła będą nad nimi czuwać i sprawią, że dotrą tam bezpiecznie. – A ci trzej? – spytał Sebastian. William westchnął. – Kennett to mała wioska. Myślę, że inne dzieci znajdą tam sobie miejsce, ale ci trzej są za bardzo… zgorzkniali, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Musieli szybko dorosnąć, żeby przetrwać. W takim miejscu jak Kennett będą sprawiać kłopoty, a wtedy ludzie zaczną patrzeć z niechęcią również na inne dzieci. Myślę, że oni zdają sobie z tego sprawę i dlatego chcieli pojechać ze mną, z powrotem do Miasta Czarowników. Choć nie ujęli tego w ten sposób. Nie, nie ujęli tego w ten sposób, pomyślał Sebastian. Ale wiedzieli, że nigdy nie będą pasować do małej wioski. Okazje i wybory… – Będą pasować tutaj – powiedział. – Gniazdo Rozpusty powstało właśnie dla takich chłopców. – No nie wiem – parsknął William, spoglądając Sebastianowi w oczy. – Ty też byłeś kiedyś takim chłopakiem? – Można powiedzieć, że byłem tu pierwszy. William wydął wargi. – Nie przyjmą litości. – To dobrze, bo nikt nie będzie się nad nimi litował. Jeśli chcą tu mieszkać, muszą zarobić na swoje utrzymanie.

Farmer kiwnął głową. – Nie powiedziałeś mi jeszcze, jak ci na imię. – Sebastian. – Uścisnęli sobie ręce. Sebastian poczuł zaskoczenie, że prosty uścisk dłoni może czasami połączyć dwa tak różne życia. Okazje i wybory. Odsunął talerz, skrzyżował ręce na piersi i pochylił się nad stołem. – Powiedz mi, Williamie, co zamierzasz zrobić z towarami, które masz na wozie, skoro nie dostaniesz się do Miasta Czarowników? William przyglądał mu się przez chwilę, a potem uśmiechnął się. – Mam wrażenie, że masz już jakiś pomysł. – Owszem – odparł Sebastian, odwzajemniając uśmiech. Koltak zazgrzytał zębami. Nie przywykł do jazdy konnej, więc po całodziennej podróży czuł się fatalnie. Co gorsza, czuł się też coraz mniej pewnie. Podróż trwała zdecydowanie za długo, zajechali zbyt daleko. Był tam tylko raz, ale znał drogę do tego paskudnego krajobrazu, który Sebastian nazywał swoim domem. Trzeba było jechać główną drogą aż do zakrętu, przejechać przez most do innego krajobrazu, a potem kolejnym mostem dostać się w okolice rodzinnej wioski Nadii. Jeździł tamtędy po Sebastiana tak wiele razy, że doskonale zapamiętał trasę. A stamtąd dróżka odchodząca od głównej drogi prowadziła do kolejnego mostu – i do Gniazda Rozpusty. Jednak kiedy droga zakręciła, Koltak nie zobaczył nawet śladu mostu. Przekonany, że coś źle zapamiętał, jechał dalej w towarzystwie strażników, których wysłał z nim Harland. I dalej. I dalej. Zdecydowanie za daleko. Zdecydowanie za długo. Strażnicy nie wypowiadali żadnych opinii i nie próbowali mu dotrzymywać towarzystwa, choć między sobą rozmawiali. A jego nie stać było na przyznanie się, że nie ma bladego pojęcia,

gdzie się znajdują. Harland powierzył mu to zadanie, gdyż tylko on miał szansę zwabić Belladonnę w miejsce, gdzie Rada Czarowników będzie mogła się z nią rozprawić. Nie zamierzał zawieść Harlanda, zwłaszcza że w zasadzie obiecał Koltakowi miejsce w Radzie, jeśli wypełni tę misję. Jeden czyn wymaże błąd popełniony trzydzieści lat temu. Jeden czyn stanie się idealną przeciwwagą dawnej pomyłki. – Czarowniku Koltaku. – Dalton, dowódca straży, podjechał bliżej. – Jesteś pewien, że to droga do krajobrazu, do którego chcesz przejść? – Czemu pytasz? – zjeżył się Koltak. – Bo teren wydaje mi się dziwnie znajomy. Poza tym mam wrażenie, że nie jedziemy już na południe. – Dalton popatrzył w kierunku słońca poprzez zasłaniające je drzewa. Nim Koltak wymyślił jakąś wymijającą odpowiedź, strażnik, który jechał przodem jako zwiadowca, zawołał coś i uniósł rękę. Dalton spiął konia i podjechał do niego galopem. Koń Koltaka ruszył za nimi, nie dając czarownikowi innego wyboru, jak tylko mocno chwycić się siodła. Nie posiadał dostatecznych umiejętności, by kontrolować to przeklęte zwierzę. Wielka szkoda, że Harland nie pozwolił mu podróżować powozem. Jednak koń uwiarygadniał pośpiech, na którym opierała się przygotowana historia. Koltak to rozumiał, ale ból nie stał się przez to mniej uciążliwy. Kiedy koń dogonił swoich towarzyszy, zwolnił do stępa, a Koltak zebrał wodze i mógł znów udawać, że to on jest panem sytuacji. – Co się dzieje? – zapytał, widząc, że Dalton patrzy na wielki kamień, który stał przy skrzyżowaniu dwóch dróg, i klnie cicho.

Kiedy Koltak rzucił okiem na głaz, w jego brzuchu zalęgło się coś naprawdę paskudnego, a w gardle urosła dławiąca gula. – No cóż – powiedział Dalton. – Dziś więcej nie osiągniemy. Wyruszymy znów o świcie. Miejmy nadzieję, że tym razem będziemy mieć więcej szczęścia. Na jego znak dwóch strażników pojechało drogą na wschód. Dalton spojrzał na Koltaka, pokręcił głową i ruszył za swoimi ludźmi. Droga, która dotąd wydawała się nie mieć końca, teraz, jak na złość, zrobiła się krótka. Prawie natychmiast wyjechali z lasu i ich oczom ukazały się pola oraz strome północne zbocze Miasta Czarowników. – Czasami Efemera jest przewrotna jak kobieta – stwierdził Dalton, wzdychając głęboko. – Będziemy musieli znaleźć inną drogę, z mostem, który prowadzi do innego krajobrazu. – Ale droga na południe prowadzi do krajobrazu, do którego muszę przejść! – zaprotestował Koltak. Na twarzy Daltona pojawiła się irytacja, ale zaraz zniknęła, jakby nagle przypomniał sobie, z kim ma do czynienia. – Nie da się tego obejść, czarowniku Koltaku. W tej chwili droga na południe prowadzi z powrotem do miasta. Jutro spróbujemy ponownie. Ruszymy na przełaj i może znajdziemy inny most. Często most między dwoma krajobrazami nie znajduje się w oczywistym miejscu, szczególnie jeśli jest to most rezonujący. A takich jest więcej niż tych stacjonarnych na uczęszczanych drogach. Koltak zaczekał, aż dotrą do północnej bramy miasta, nim poruszył temat, który ciążył mu od chwili, kiedy zobaczył znajome mury. – Może będzie lepiej, jeśli zanocuję dziś w koszarach straży – stwierdził, wbijając wzrok w przestrzeń między uszami konia.

– Oszczędzimy w ten sposób czas i będziemy mogli wyruszyć jutro skoro świt. Dalton przez chwilę milczał, a potem skinął głową. – Tak będzie wygodniej. Możemy zatrzymać się w którejś ze strażnic w dolnych dzielnicach. Kwatera nie będzie pewnie tak wygodna jak te, do których przywykłeś, i zapewne będziemy ją musieli ze sobą dzielić, ale może uda się załatwić dwa osobne łóżka. Koltak skrzywił się na myśl o takim noclegu, zwłaszcza że był tak blisko własnych wygodnych pokoi, ale kiwnął głową. Potem przyjrzał się Daltonowi, zastanawiając się, czy jego twarz nie jest zanadto pozbawiona wyrazu. Czyżby dowódca domyślił się, jaki jest prawdziwy powód jego niechęci do powrotu do Zamku Czarowników? Czy to dlatego zaproponował, żeby zostali w dolnych dzielnicach? Bo gdyby wrócił do swojego apartamentu, Harland natychmiast zorientowałby się, że pierwsza próba dotarcia do Sebastiana skończyła się fiaskiem. Natomiast jeśli zostanie w dolnych dzielnicach, przewodniczący Rady Czarowników być może w ogóle nie dowie się, że wrócił do miasta. Lepiej znieść niewygodną kwaterę, niż patrzeć, jak fundamenty jego nadziei znów sypią się w gruzy. Tak, pomyślał, kiedy jechali przez dolne dzielnice, zniosę fizyczny dyskomfort dużo lepiej niż porażkę. – Będę podawała do stołów u Filona przez kilka godzin dziennie – oznajmiła radośnie Lynnea. – Powiedział, że skoro ma przyuczać do pracy Brandona, ja też mogę pomagać. – Będziesz podawać do stołów? – zapytał Sebastian, wyraźnie zaskoczony. – Tak – potwierdziła. – W zamian za posiłki. – Nie musisz tego robić.

– Oczywiście, że muszę. Słyszałam, co mówiłeś chłopcom, i całkowicie się z tobą zgadzam. Goście przychodzą napić się i grać, i robić… inne rzeczy… Płacą za nie pieniędzmi albo towarami na wymianę. Ale ci, którzy mieszkają w Gnieździe, muszą na siebie zarabiać. Czy ona wie, że kołysze złączonymi rękami jak uradowane dziecko? Sebastian już chciał zaprotestować, że przecież ona nie mieszka w Gnieździe, ale ugryzł się w język. Nie chciał, żeby się tu zadomowiła i znalazła dla siebie miejsce. Będzie jej trudniej stąd odejść i znaleźć krajobraz, do którego naprawdę przynależy, jeśli zacznie myśleć o Gnieździe jak o swoim domu. Poza tym im bardziej ona się tu zadomowi, tym łatwiej jemu będzie uwierzyć w to, że naprawdę chce zostać, nie tylko w Gnieździe, ale i z nim. I tym głębiej go zrani, kiedy uświadomi sobie, że to nie jest jej miejsce, i odejdzie. – Będę podawać jedzenie, pomagać w sprzątaniu i zmywaniu, i… – Lynnea urwała, zmieniając temat: – Skoro Filon tak się rumieni, podając Falliczne Delicje, po co w ogóle je piecze? – Przez piętnaście lat, które Sebastian spędził w Gnieździe Rozpusty, ani razu nie widział, żeby Filon się zaczerwienił. Postanowił jej jednak nie mówić, że powodem tego rumieńca była nie zawartość koszyka, tylko jego zestawienie z nową pracownicą. – Słyszałam, jak Brandon chichotał i mówił, że gdyby mężczyźni naprawdę byli tak wyposażeni, to kobiety nie chciałyby robić nic innego, tylko uprawiać seks – zauważyła. – Brandon za dużo gada – warknął Sebastian. Lynnea roześmiała się dźwięcznie. Na światło dnia! Jego mały króliczek miał serwować Falliczne Delicje i Nadziewane Cycki w ogródku pełnym erotycznych posągów?! Kiedy ta świadomość przesączy się do

jej snów, na pewno doprowadzi go do szaleństwa. Nastrój Lynnei zmienił się, kiedy dotarli do burdelu. Stała się milcząca i zamyślona. Kiedy Sebastian otworzył kluczem drzwi ich pokoju, nic nie powiedziała, po prostu weszła do środka i zapaliła lampę stojącą na stoliku pod oknem. Potem wyjęła spod poduszki swoją koszulę nocną i bez słowa poszła do łazienki. Sebastian odetchnął, zamknął drzwi na klucz i zastanawiał się, jak zagospodarować sobie czas przed snem. Po chwili Lynnea wyszła z łazienki. Zawahała się, a potem podeszła do niego. – Sebastianie? – Samo patrzenie na nią, sama mieszanka determinacji i wahania w jej głosie wystarczyły, by obudziła się w nim moc inkuba. – Sebastianie, nie wiem, jak to powiedzieć, nie wiem, jak o to prosić… – Prosić o co? – Poczuł, jak coś w nim zaczyna drżeć. – Chcę być z tobą. W łóżku. To wszystko zmieni – w sposób, którego nie da się odwrócić. Ta myśl była tam, gdzie przedtem, ale nie bardzo pamiętał, dlaczego wydawała mu się taka ważna, kiedy ujrzał w jej oczach strach zmieszany z żarliwym pożądaniem. Nie była już króliczkiem, ale jeszcze nie stała się tygrysicą. Kobieta. Jego kobieta. Był zbyt głodny, za bardzo łaknął emocji, by odrzucić to, co mu oferowała. Kiedy jednak musnął ustami jej usta, rozpaliło się w nim coś poza mocą inkuba, coś jasnego i silnego. Kiedy powoli smakował jej wargi, a jego ręce delikatnie badały jej ciało, ta jasna moc okiełznała głód inkuba, zmieniając go w coś, czego nie czuł nigdy wcześniej. Coś, za czym tęsknił, ale czego jednocześnie nie potrafił nazwać. A potem zabrał ją do łóżka. Wreszcie. I kiedy pokazywał

jej przyjemności seksu, ona zdradzała mu tajemnice prawdziwej miłości.

ROZDZIAŁ 16 Lynnea uniosła wzrok i spojrzała na zamknięte drzwi łazienki. Wiązała buty. Sebastiana bardzo rozbawiła jej niechęć do ubierania się przy nim. Powiedział, że widział ją przecież nago – a ona widziała jego. No ale to był zupełnie inny rodzaj nagości. Tygrysica, która dopiero się w niej obudziła, nie mogła pogodzić się z wkładaniem przy nim bielizny, kiedy leżał nagi na wznak na skotłowanym łóżku, a prześcieradło ledwie zakrywało co bardziej interesujące fragmenty jego ciała. Zabrała więc swoje rzeczy i czmychnęła do łazienki, żeby ubrać się w samotności. Spodziewała się, że kiedy wyjdzie, Sebastian będzie już ubrany – tak było zawsze, odkąd zamieszkali w tym pokoju. Jednak ku jej zaskoczeniu nadal leżał nagi w skotłowanej pościeli. Wyglądał tak rozkosznie, że miała ochotę go polizać. Na widok wyrazu jej twarzy uśmiechnął się, odrzucił prześcieradło, zabrał swoje ubranie… i poszedł do łazienki. Spojrzenie, jakie jej rzucił, nim zamknął drzwi, sprawiło, że chciała go walnąć – albo zaciągnąć z powrotem do łóżka. – Próżnujące ręce rodzą grzeszne myśli – mruknęła do siebie i rozejrzała się po pokoju, szukając czegoś do roboty. Popatrzyła na łóżko, zawahała się, a potem zgarbiła ramiona. To było tylko łóżko. I było w tej chwili dokładnie takie samo jak wtedy, kiedy się na nim kochali. Nie, nieprawda. Kiedy wygładzała pościel, przypomniała sobie dotyk rąk Sebastiana, to, jak jego skóra rozgrzewała się pod dotykiem jej rąk. I te cudowne dreszcze w brzuchu, kiedy ssał jej piersi. I jak pieścił ją palcami, aż tonęła w rozkoszy i modliła się, żeby nigdy nie przestał. Sam seks bolał i to przytłumiło nieco jej rozkosz – póki nie

zasnęła. Burdel, pokój, łóżko – i Sebastian. Tym razem sny nie zatrzymały się na długich pocałunkach. Tym razem były bardziej intensywne, bardziej… rzeczywiste. On wydawał się bardziej rzeczywisty. Robił z nią to, co wcześniej, ale teraz wiedziała już, jak to jest czuć w sobie mężczyznę, który jest twardy i spragniony. A kiedy jego ciało wślizgnęło się w nią, zamiast bólu czuła tylko rozkosz – narastającą z każdą nową falą snu, kiedy robili rzeczy, o których nie mogła nawet myśleć bez rumieńca. Jej ciało zareagowało na te wspomnienia, znów wywołując dreszcze w brzuchu i wilgotny żar między udami. – O czym myślisz? Podskoczyła na dźwięk jego głosu i odwróciła się gwałtownie. Stał blisko niej, już ubrany, choć nie pofatygował się zapiąć koszuli. Widok fragmentu jego nagiego torsu okazał się bardziej zmysłowy, niż gdyby nic na siebie nie włożył. – Co? – Tulisz do siebie poduszkę. – Co? – Kiedy tylko się uśmiechnął, Lynnea poczuła, że się czerwieni. – Myślałam właśnie o… o… – Rozkosznych snach? – Nie, ja… – Zmierzyła go wzrokiem. Przypomniała sobie, co słyszała o inkubach, o tym że potrafią łączyć się z umysłem swojej ofiary. – Ty… Ty potrafisz widzieć moje sny? Podszedł o krok bliżej. – Tylko jeśli mnie do nich zaprosisz. A ty mnie zaprosiłaś, słodka Lynneo. – W jego oczach zabłysło coś gorącego i wygłodniałego. Odwróciła się, odłożyła poduszkę na miejsce i zaczęła poprawiać narzutę.

– Niedługo muszę być u Filona – powiedziała. – Nie chcę się spóźnić pierwszego dnia pracy. – A ja muszę zrobić obchód Gniazda, sprawdzić mosty. – Milczenie. A potem: – Będziesz za mną tęsknić? Choć odrobinę? Niepewna, jakiej odpowiedzi powinna udzielić prawdziwa kobieta, Lynnea po raz ostatni strzepnęła narzutę, spojrzała na Sebastiana – i ziemia zachwiała się pod jej nogami. W jego zielonych oczach nie było głodu ani pożądania. Tylko tęsknota i… bezbronność. Czy ktoś kiedyś za nim tęsknił? Nie za inkubem, nie za seksem z nim, ale za Sebastianem, za człowiekiem. Czy jakaś kobieta kiedykolwiek po prostu i szczerze ucieszyła się na jego widok? On mnie potrzebuje. Zaskoczyło ją to odkrycie. Podeszła do niego bliżej. – Będę tęskniła bardziej niż odrobinę, Sebastianie – powiedziała, a potem wsunęła ręce pod jego koszulę, objęła go i oparła głowę na jego ramieniu. Przez chwilę stał sztywno, jakby jego umysł i ciało usiłowały zinterpretować ten gest nie jako zachętę, ale wyraz uczucia. Potem objął ją i przyciągnął bliżej. Potarł policzkiem o jej włosy. Powoli odprężył się, a jego zadowolone westchnienie było najpiękniejszym dźwiękiem, jaki usłyszała w całym swoim życiu. – Musisz iść – przypomniał jej. – Filon będzie czekał. – Tak – odparła, ale nie ruszyła się z miejsca, nie puściła go. Wreszcie to on wypuścił ją z ramion. – Lynneo? – Tak? Musnął ustami jej wargi.

– Ja też będę za tobą tęsknił. Koltak i Dalton przyglądali się dwóm deskom przerzuconym przez wąski strumyk. Dalton zaklął. – Most tak blisko miasta i żadnej wskazówki sugerującej, dokąd prowadzi? – Taka jest natura rezonujących mostów – odparł Koltak ledwo słyszalnie. Och, bardzo często, jeśli skupiło się odpowiednio, można było trafić na rezonujący most i dotrzeć nim w określone miejsce. Czasami jednak most ignorował zamiar woli i słuchał tylko serca. A kiedy tak się działo, można było trafić wszędzie. – Wiem – powiedział Dalton. – Ale to nie oznacza, że mi się to podoba. – Urwał na chwilę. – No cóż, to twoja decyzja, czarowniku. My mamy rozkaz czekać na ciebie po tej stronie mostu i zapewnić ci eskortę w drodze powrotnej do miasta. – Obejrzał się przez ramię na wzgórze, nadal widoczne w oddali. Koltak wzdrygnął się. To był rozsądny plan. Przecież nie mógł zjawić się w Gnieździe z uzbrojoną strażą. Nie chciał jednak przechodzić przez ten most sam, nie wiedząc, co znajduje się po jego drugiej stronie. Być może Dalton wyczuł jego wahanie albo może było to standardowe postępowanie przy przekraczaniu mostu, bo rozkazał: – Faran, przejdziesz przez most z czarownikiem – i spojrzał na Koltaka. – Jeśli ten most prowadzi do dziennego krajobrazu, Faran wróci po nas, przejdziemy przez most wszyscy i zapewnimy ci eskortę. Jeśli to będzie mroczny krajobraz, po prostu wróci na tę stronę i będzie tu czekał razem z nami. A ja pójdę dalej sam, przez nieznaną mi ziemię, odszukać kogoś, kogo wolę nie oglądać. Ale jeśli się uda, nie zobaczę go już nigdy więcej – i będę miał zapewnione miejsce w Radzie,

pomyślał Koltak. – Faran przeprowadzi po moście twojego konia – dodał Dalton. Strażnik zsiadł z konia, oddał wodze koledze i zaczął szukać czegoś w bagażu. Wreszcie podszedł do nich z małą latarnią w ręku. – A co z jego koniem? – spytał Koltak. – Nie będzie go potrzebował. Ma tylko przejść z tobą na drugą stronę i zaraz wrócić – odparł Dalton. Faran popatrzył wyczekująco na Koltaka. Czarownik zamknął oczy i skupił całą swoją wolę. Muszę dotrzeć do Sebastiana. Muszę dotrzeć do Gniazda. Nie otwierając oczu, kiwnął głową na znak, że jest gotowy. Wyczuł opór konia, kiedy wchodził na deski, słyszał zachęty i polecenia Farana. Tupot stóp i kopyt. Kładka była ledwie tak długa, by pomieścić równocześnie konia i człowieka. Nie, nie mógł teraz o tym myśleć, musiał myśleć o swoim celu. Muszę dotrzeć do Sebastiana. Muszę dotrzeć do Gniazda. Koń spłoszył się. Koltak otworzył oczy i chwycił się siodła, żeby nie spaść. Faran biegł przez chwilę wraz z koniem, nim go opanował. – Spokojnie, stary – powtarzał. – Spokojnie. – Co się stało? – spytał Koltak. – Coś go spłoszyło, jak tylko przeszliśmy na tę stronę mostu, ale nic nie widziałem. – Faran rozejrzał się. – Jest tu trochę inaczej. Chyba oddaliliśmy się od Miasta Czarowników. – Też tak sądzę – stwierdził Koltak. – Myślisz, że przeszliśmy w niewłaściwe miejsce? Czarownik pokręcił głową. – Mimo światła dnia to mroczny krajobraz. One mają inną atmosferę. – Żałował, że nie wie, gdzie są. Ale gdzieś tutaj musi być most, który doprowadzi go do Gniazda. Po prostu musi tu

być. – Nie ma tu dróg – stwierdził Faran. – Skąd będziesz wiedział, w którą stronę jechać? Sebastian, Sebastian, Sebastian… Koltak zebrał wodze i bez żadnej świadomej myśli zawrócił konia. – Będę musiał kierować się sercem. – W porządku. – Faran puścił konia. – Powiem dowódcy, że jesteś w drodze. Będziemy czekać na ciebie po drugiej stronie mostu. Koltak kiwnął głową, spiął konia i odjechał truchtem. Faran pokręcił głową, odprowadzając wzrokiem odjeżdżającego czarownika. Żaden z niego jeździec, to pewne. Miał tylko nadzieję, że pod koniec podróży będzie w stanie wypełnić swoją misję. Nie ma sensu tu sterczeć. Coś w tym miejscu sprawiało, że nie czuł się pewnie, choć nie dostrzegał żadnego realnego niebezpieczeństwa. Zwolnił kroku, kiedy zbliżył się do mostu. Coś wystraszyło tu konia. Sięgnął po swój krótki nóż, ale zawahał się i zamiast niego wyciągnął długi nóż, ukryty w bucie. Kiedy się wyprostował, jego oczy zarejestrowały jakiś ruch tuż przy deskach. Czy ziemia przesunęła się trochę, czy to tylko wiatr poruszył trawę? Szedł w stronę mostu, stawiając ostrożnie stopy. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że coś tu na niego czyha. Nic się nie poruszyło. Nic nawet nie drgnęło. Oczyść umysł, nakazał sobie. Wróć do dowódcy i kompanów. Przejdź przez most. Miasto Czarowników, Miasto Czarowników. Patrzył prosto na most. Uniósł stopę, by postawić ją na

deskach. Jeszcze kilka chwil i będzie bezpieczny. Nagle coś wyskoczyło z ziemi, coś, co składało się tylko z nóg i szczęk. Gdyby było wielkości kciuka, wiedziałby, co to jest. Ale było większe. Wrzasnął, kiedy ugryzło go w nogę. Upadł ciężko, noga straciła czucie, sparaliżowana jadem. Nadal jednak miał nóż. Nim koszmar zdołał wciągnąć go do swojego tunelu, Faran dźwignął z ziemi górną połowę ciała i z całej siły, jaka została mu w lewej ręce, wbił nóż w głowę pająka. Stwór tłukł nogami w ziemię i zaciskał mocniej szczęki. Wreszcie znieruchomiał. Umarł. Faran, zdyszany i spocony, odwrócił się z trudem. Jeśli zdoła wyciągnąć ręce, znajdzie się na moście. Musi dotrzeć na most. Musi przejść na drugą stronę. Pomoc była po drugiej stronie… mo… Lynnea nuciła pod nosem, zbierając ze stołów brudne naczynia. Dobrze jej poszło pierwszego dnia w pracy. Co prawda zapomniała o jednym zamówieniu, ale odpracowała to, uspokajając minotaura, który rykiem domagał się posiłku. Uśmiechając się szeroko, zastanawiała się, czy ktoś już poinformował Sebastiana o małym dodatku do menu Filona: Specjale Sebastiana. Kto by pomyślał, że omlet z warzywami tak posmakuje demonowi? Zabrała tacę do kuchni, uśmiechnęła się do Brandona, którego przydzielono do zmywania, wzięła drugą tacę i ruszyła do ogródka, by sprzątnąć kolejny stolik. Choć Zjadacz Świata grasował po krajobrazach i istniała duża szansa, że coś okropnego stanie się w Gnieździe, Lynnea nigdy w życiu nie była szczęśliwsza. Miała pracę, która była interesująca, żyła z dobrym mężczyzną, który był również wspaniałym kochankiem, a nawet – pomyślała na widok

jasnowłosego mężczyzny przechodzącego przez ulicę – zaczyna nawiązywać przyjaźnie. Gniazdo Rozpusty nie było miejscem, które wybrałaby świadomie, gdyby dano jej wybór, ale znalazła tu wszystko to, za czym tęskniła przez całe życie. A zatem było to dla niej właściwe miejsce. Podniosła tacę i zatrzymała się, żeby zaczekać na Kpiarza. Chciała mu powiedzieć, że za kilka minut skończy i będzie mogła wracać do burdelu. Obiecała Sebastianowi, że zaczeka u Filona, póki on albo Kpiarz po nią nie przyjdą. Niestety, w pokoju nie będzie miała nic do roboty. Nie przywykła do wolnego czasu, miała wrażenie, że siedzenie bezczynnie to marnotrawstwo. No cóż, musi postarać się zrobić użytek z tego, co potrafi. Gdyby znalazła tu potrzebne rzeczy, mogłaby zacząć dziergać szaliki na drutach. Goście odwiedzający Gniazdo nie mieliby z nich pożytku, ale stali mieszkańcy na pewno doceniliby je w chłodnej porze roku. O ile w ogóle jest tutaj taka. Zapyta Kpiarza, jak tylko… Nagle Lynnea dostrzegła, że do Kpiarza podeszła jakaś kobieta. Wyraźnie z nim flirtowała – albo nawet coś więcej. Po chwili Kpiarz poszedł za nią, nawet nie oglądając się na Lynneę. A więc to tak dotrzymywało się obietnic w Gnieździe Rozpusty. Kpiarz jest inkubem. To jego profesja. Nie powinnaś się czuć dotknięta, że woli odejść z partnerką do łóżka, zamiast dotrzymać obietnicy danej tobie… albo Sebastianowi. – Chyba już koniec twojej pracy na dziś? – spytał Filon, kiedy przyniosła tacę do kuchni. – Wydawało mi się, że przyszedł po ciebie Kpiarz. – Najwyraźniej nie – odparła Lynnea z taką goryczą, że

karczmarz odwrócił się od swoich garnków i spojrzał na nią czujnie. Wzruszyła ramionami, siląc się na obojętność. – Mamy klientów. Pójdę zebrać zamówienia. – Wyszła z kuchni, nim Filon zdążył otworzyć usta. Przyjęła zamówienie i właśnie szła przekazać je Filonowi, kiedy do ogródka wkroczył Kpiarz, zacierając ręce. Był wyraźnie uradowany. – Gotowa? – spytał. – Czy może zdążę coś zjeść? – Tak szybko skończyłeś? – spytała cierpko. – Akurat na czas. Byłem u Hastingsa, grałem w karty, czekając na ciebie. Ostatnie rozdanie wygrałem, a kiedy powiedziałem, że idę odebrać panią Sebastiana, minotaur nawet nie zaprotestował, że odchodzę, nim zdążył się odegrać. Powiedział tylko: „tego… tam… dobrze” – cokolwiek to znaczy. Lynnea zmierzyła go wzrokiem. – Kpiarzu, przed chwilą widziałam cię na ulicy. Poszedłeś do burdelu z jakąś kobietą. – Nieprawda. – Kpiarz był wyraźnie zaskoczony i chyba nieco dotknięty. – Powiedziałem, że przyjdę, i jestem. – Ale ja cię widziałam! Uparcie kręcił głową. – To musiał być ktoś inny. – Czy w Gnieździe mieszka ktoś podobny do ciebie? – zapytała, zniecierpliwiona. – To nie byłem ja, Lynneo. Chociaż… – Kpiarz potarł kark, zastanawiając się nad czymś. – Hastings powiedział, że dwa dni temu widział mnie w tawernie z jedną sukusuką. To jakaś bzdura, ponieważ każdy wie, że jej nie znoszę… – Odwrócił się w stronę burdelu. – Tyle że od tamtej pory nikt nie widział tej sukuby – dodał z wahaniem i spojrzał na Lynneę. – Chodź. Odprowadzę cię do pokoju, a potem spróbuję dowiedzieć się

czegoś o moim… sobowtórze… który najwyraźniej się tu kręci. – W porządku – zgodziła się Lynnea. – Tylko przekażę Filonowi zamówienie i możemy iść. Kiedy się odwróciła, żeby odejść, Kpiarz złapał ją za ramię. – Jak bardzo ten facet mnie przypominał? – zapytał. Zawahała się, bardziej dlatego, że był taki zdenerwowany, niż że nie umiała mu odpowiedzieć. – No cóż, przechodził przez ulicę i nie był oświetlony przez żadne światło, więc mogłam się mylić, ale… – Czy gdyby tu przyszedł, poszłabyś z nim? Lynneę przeniknął dreszcz, kiedy zajrzała w błękitne oczy Kpiarza. – Tak – szepnęła. – Poszłabym z nim, bo uznałabym z całą pewnością, że to ty. – A gdyby to nie był Kpiarz, co by się z nią stało? Mnóstwo tu ciemnych zaułków, gdzie mógłby ją zaciągnąć i… Wiedziała, że dwie kobiety zginęły w Gnieździe przed jej przybyciem. Sebastian jej o tym powiedział. To dlatego nie chciał, żeby gdziekolwiek chodziła sama. – Muszę przekazać zamówienie Filonowi – powiedziała. Kiedy Kpiarz puścił jej ramię, poszła do kuchni. Musiała wyglądać dokładnie tak, jak się czuła, ponieważ i Brandon, i Filon, widząc ją, porzucili swoje obowiązki. Zignorowała ich pytające spojrzenia, przekazała Filonowi zamówienie i powiedziała, że musi już iść. – Kpiarz przyszedł? – spytał Filon. – Tak – odparła. Ale czy była pewna, że mężczyzna, który na nią czeka, to prawdziwy Kpiarz? Poznała go zaledwie kilka dni temu i wcale nie znała tak dobrze. Może powinna powiedzieć mu, że zaczeka na Sebastiana? Poczuje się zraniony, ale trudno. Tylko co będzie, jeśli podejdzie do niej ktoś noszący twarz Sebastiana? Czy będzie potrafiła

znaleźć różnicę? Tak. Na pewno. Sebastiana czuła, odnalazłaby go w całym tłumie mężczyzn noszących jego twarz. Ponieważ żaden z nich nie potrafiłby udawać ciepła jego serca. Teraz jednak miała do czynienia z Kpiarzem. Więc co ma robić? Iść czy zostać? Kpiarz musiał dostrzec na jej twarzy wahanie, ponieważ kiedy do niego podeszła, przechylił głowę na bok. – Jeśli obiecam, że nie zostawię więcej mokrych ręczników na podłodze, pozwolisz odprowadzić się do burdelu? – zapytał. Lynnea poczuła gwałtowną ulgę. Tylko prawdziwy Kpiarz mógł powiedzieć coś takiego. – Trzymam cię za słowo. – Wzięła go pod ramię i razem wyszli z ogródka knajpki Filona. – Więc ile wyciągnąłeś od tego minotaura? Uśmiechnął się, odprężył i zamiast odpowiedzieć, zapytał, jak minął jej pierwszy dzień w pracy. Tak, to na pewno był prawdziwy Kpiarz. Lynnea ruszyła u jego boku do burdelu, z uśmiechem opowiadając mu o minotaurze i Specjale Sebastiana. Sebastian zaparł się stopami z obu stron demonocykla, kiedy zatrzymali się w połowie głównej ulicy Gniazda. Pojazd unosił się w powietrzu i nie musiał tego robić, żeby go utrzymać, ale chciał sprawdzić, czy sięgnie nogami do ziemi. Dlaczego właściwie spędził kilka ostatnich godzin na jeżdżeniu w kółko i sprawdzaniu, czy nigdzie nie ma oznak tego, że Zjadacz Świata odszukał drogę do mrocznych krajobrazów otaczających Gniazdo? Dlaczego badał każdy most, jakby potrafił określić, co znajduje się po jego drugiej stronie? Częściowo dlatego, że obiecał Lee, że dołoży starań, by chronić Gniazdo. A także dlatego, że musiał mieć jakieś zajęcie,

kiedy Lynnea będzie pracować u Filona. Siedzenie w ogródku knajpki źle by wpłynęło na jego nerwy – i mogłoby sugerować, że szuka towarzystwa. W pewnym sensie byłaby to nawet prawda, skoro czekałby na Lynneę. Nie miał ochoty grasować po ulicach w poszukiwaniu kobiety. Nie czuł takiej potrzeby, odkąd poznał swojego małego króliczka. Samo jej towarzystwo zaspokajało głód inkuba w sposób, jakiego nie zapewniał mu nawet najgorętszy seks z innymi kobietami. Chciał być przy niej, tęsknił za dźwiękiem jej głosu, dotykiem jej skóry. Nie interesowało go już zaglądanie do snów innych kobiet, a ponadto miał wrażenie, że Lynnea uznałaby jego cielesne stosunki z innymi kobietami za zdradę – taką niewybaczalną zdradę. Skoro więc nie zamierzał grasować po Gnieździe i sprzedawać seksu, jak miał zarabiać na utrzymanie? Rozmasowywał kciukiem opuszki pozostałych palców. Czuł mrowienie mocy, która czyniła z niego czarownika. W Gnieździe „czarownik” to było nieprzyzwoite słowo, więc nikomu nie powiedział o swojej mocy, ale prędzej czy późnej ludzie się dowiedzą. Prędzej czy później będzie musiał zdecydować, co zrobi z tą mocą. Te rozważania znów kazały mu pomyśleć o powodach, dla których ostatnie kilka godzin spędził, jeżdżąc wokół Gniazda. Obrońca. Gdyby ktoś go tak nazwał kilka tygodni temu, wybuchnąłby śmiechem. Teraz jednak, kiedy wiedział, że to on stanowi kotwicę Gniazda Rozpusty, było zupełnie inaczej. Lynnea sprawiła, że było inaczej. To było jego miejsce. To byli jego ludzie. A ona była jego kobietą. Ale czy to jej wystarczy? Czy Gniazdo da jej to, czego potrzebuje, czy życie tutaj ją zadowoli? Choć nie mogą mieszkać teraz w domu, może ją zabierać z wizytą do cioci Nadii.

Mogłaby wybrać się na zakupy do Aurory, porozmawiać z ludźmi, do jakich przywykła. Spędzić kilka godzin w słońcu. Czy to wystarczy, by potem wróciła do niego i do takiej miłości, jaką mógł oferować kobiecie? Ale w wiosce… Jak właściwie ciocia Nadia miałaby ją przedstawić? Jako młodą przyjaciółkę? Gościa z innego krajobrazu? Towarzyszkę swojego bratanka? To wywołałoby masę uśmieszków i szeptów za plecami. A może Nadia przedstawiłaby Lynneę jako jego żonę? Serce Sebastiana podskoczyło gwałtownie na tę myśl. Żona. Przyjaciółka, kochanka, towarzyszka. Nie. Och, nie. „Żona” to ludzkie słowo, nie używa się go w takich miejscach jak Gniazdo Rozpusty. Poza tym „żona” wiązała się z „małżeństwem”, a to było coś zdecydowanie nazbyt… stałego. Znał Lynneę zaledwie od paru dni. To pragnienie, by z nim była, z czasem osłabnie, może nawet całkiem zniknie. Pokusa, by pożywiać się na emocjach i ciele innej kobiety, może się w nim obudzić w każdej chwili. W końcu jest inkubem. A wierność nie leży w naturze inkuba. I wtedy ją zobaczył. Szła razem z Kpiarzem do burdelu. I natychmiast zrozumiał, że jego tęsknota za nią nie zmniejszy się, nie zniknie. To było coś więcej. To była… miłość. Znajdzie więc sposób, żeby zapewnić jej wszystko, czego potrzebuje. Żeby tylko chciała z nim zostać. – Tam jest Lynnea – odezwał się do demonocykla. Demon zawarczał, choć prawdopodobnie był to radosny okrzyk. Ruszył za Lynneą tak szybko, że Sebastian chyba zdarł sobie kompletnie podeszwy butów, nim zdążył unieść nogi. – Zwolnij, nim kogoś przejedziesz! – zażądał, ale jego polecenie pozostało bez echa. Demonocykl zakręcił gwałtownie w boczną uliczkę, przy której stał burdel.

Oczywiście zanim dotarli do wejścia, Lynnea weszła już do środka, więc Sebastian musiał obiecać nadąsanemu demonowi, że spyta, czy jego króliczek zechce się później przejechać. Co takiego było w tym jego króliczku-tygrysicy, że demony zachowywały się przy niej jak odurzone? Nie zastanawiaj się nad tym, ponieważ sam do nich należysz, napomniał się w myślach i wszedł do środka. – Lepiej uważaj na Kpiarza – ostrzegł recepcjonista, kiedy Sebastian skierował się ku schodom. – Twoja pani to już druga, którą tu przyprowadził w ciągu ostatniej godziny. Sebastian zatrzymał się. – Przyprowadził? Na górę, do naszych pokoi? Recepcjonista pokręcił głową i podał mu numer pokoju na pierwszym piętrze. Wbiegł na górę po dwa stopnie naraz. Na światło dnia, w co ten Kpiarz pogrywa? Dlaczego zaprowadził Lynneę do pokoju, który inkubowie i sukuby wynajmowali na godziny, kiedy nie chcieli prowadzać zwierzyny do siebie? Zaufał mu, że będzie się opiekował jego kobietą, ponieważ przyjaźnili się od tylu lat – i ponieważ miał wrażenie, że choć Lynnea przyciąga Kpiarza, mimo wszystko nie postrzega jej jako zwierzyny. Wbiegł na ostatnie stopnie i skręcił w samą porę, by zobaczyć, jak Kpiarz cofa się gwałtownie od drzwi pokoju. – To nie jestem ja… – jęknął, trafił plecami w przeciwległą ścianę i osunął się na podłogę. Lynnea przyklękła przy nim i objęła go mocno. Kpiarz był wyraźnie rozhisteryzowany. Sebastian nie wiedział, czy go usłyszała, czy po prostu wyczuła jego obecność, ale odwróciła głowę w jego stronę. W jej oczach był niepokój, ale na jego widok pojawiła się też ulga. Wszedł szybko do pokoju i zamarł.

Kobieta na łóżku była tak odurzona seksem, że nawet nie zarejestrowała jego wejścia. Zaciskała w pięściach prześcieradło i poruszała desperacko biodrami jak ktoś, komu wymyka się spełnienie. Jej oddech był niepokojąco chrapliwy, a oczy zupełnie puste. Również mężczyzna, pod którym leżała, był zbyt zajęty, by zauważyć, że ma widownię. Oddech kobiety stał się bardziej wysilony, ale jej biodra poruszały się bez ustanku. Ocal ją. Zdejmij z niej tego drania… Kiedy jednak Sebastian postąpił następny krok, mężczyzna odwrócił głowę. Miał twarz Kpiarza, ale w znajomym uśmiechu było niesamowite okrucieństwo, a w oczach przewrotność, której nigdy nie widział u swojego przyjaciela – nawet kiedy Kpiarz bywał okrutny. Mężczyzna nie przestawał poruszać biodrami, mocno i szybko. Wyraźnie zbliżało się spełnienie. Kobieta jęczała, trudno było jednak powiedzieć, czy z bólu, czy z rozkoszy. Kiedy Sebastian poczuł zwierzęcy, piżmowy zapach, który unosił się w pokoju, natychmiast obudziła się w nim moc inkuba, ostry głód pobudzony przez tego mężczyznę. Tak. Weź ją. To tylko człowiek, tylko zwierzyna. Nakarm pożądanie, a potem nasyć się zalewem uczuć, forsuj jej ciało, aż jej umysł będzie reagował tylko na tę podnietę i dostarczy ci jeszcze więcej pożywki. Pożywiaj się na niej, aż przestanie walczyć o życie. Zabij ją rozkoszą. Ostatnie pchnięcie. Kobieta krzyknęła – to był mokry, niezdrowy dźwięk, jakby coś w niej pękło. Mężczyzna z twarzą Kpiarza zamknął oczy i jęknął z satysfakcją.

Serce Sebastiana biło jak oszalałe. Był napalony, rozgorączkowany – i zbrzydzony desperackim głodem, którego nigdy wcześniej nie odczuwał w taki sposób. Wtedy usłyszał głos Lynnei, jej szept pocieszający Kpiarza. Gwałtownie nabrał powietrza. Czuł, że omal nie został wciągnięty w jakieś mroczne, paskudne miejsce. Nigdy nie polował w ten sposób, nie miał ochoty polować w ten sposób. Jednak w jakimś mrocznym zakątku swego serca rozumiał podnietę takiego polowania, rozumiał okrucieństwo rozkoszy. I pojął, że bez Nadii, Glorianny i Lee mógł stać się takim myśliwym jak mężczyzna, który wstawał właśnie z łóżka. Inkub wyszedł na środek pokoju – ciało Kpiarza, twarz Kpiarza, ale nie jego oczy. – Zdegenerowane nasienie – parsknął. – Kundel o jednej twarzy, który karmi się ochłapami emocji. Głodowaliśmy, uwięzieni w jednym krajobrazie, a ci, których wypędziliśmy, skażeni uczuciami, przeżyli, ukrywając się wśród ludzi. Parzyli się ze swoją zwierzyną i stworzyli takie obrzydliwości jak ty. – Kim jesteś? – spytał Sebastian, choć już wiedział. Czuł to we krwi. Ciało mężczyzny zaczęło się zmieniać. Jasne włosy pociemniały. Niebieskie oczy stały się zielone. Po chwili Sebastian patrzył na własną twarz. – Jestem tym, czym ty sam powinieneś być – odparł inkub. Popatrzył ponad ramieniem Sebastiana. – Jestem czymś więcej, niż ty kiedykolwiek będziesz. Ona nie zdoła mi się oprzeć – dodał głosem Sebastiana. Lynnea… Głód inkuba zniknął. W Sebastianie rozpaliła się inna moc, napędzana strachem i wściekłością. Rzucił się na inkuba, powalając go na podłogę. Ten walczył

zajadle, ze zwierzęcą dzikością, ale dźwięk głosu Lynnei, która wołała go po imieniu, dał Sebastianowi taką samą dzikość i zajadłość. Musiał ją ocalić. Nagle przeciwnik przekręcił się, przycisnął go do ziemi, chwycił za gardło i zaczął dusić. Wtedy do pokoju wpadła Lynnea, chwyciła inkuba za włosy i szarpnęła z całych sił, dając Sebastianowi szansę na oderwanie rąk przeciwnika od swojej szyi i uwolnienie się. Inkub próbował jeszcze ją chwycić, ale do pokoju wbiegł Kpiarz i wyciągnął Lynneę na korytarz. Sebastian podniósł się z podłogi, dysząc ciężko. Przeciwnik wstał z większym wdziękiem – i znów zmienił postać. Sebastian patrzył teraz na minotaura. Niższego niż prawdziwe minotaury, ale z równie imponującymi i groźnymi rogami. Poczuł mrowienie mocy, ale nadal wahał się, czy ujawnić swoje magiczne dziedzictwo. Przeciwnik ryknął, pochylił głowę i zaszarżował – nie na Sebastiana, tylko na Kpiarza, rywala, który zabrał mu jego zwierzynę. Sebastian doskoczył do niego, jedną ręką chwycił go za róg, a drugą zacisnął na jego gardle. Kiedy upadli, pozwolił, by moc czarowników spłynęła do jego rąk. Inkub wrzasnął, kiedy przeszył go piorun – spalał go, przebijał jego umysł i serce. Wreszcie przestał się ruszać. W powietrzu uniósł się swąd spalonego ciała. Sebastian przetoczył się na bok. Leżał na podłodze, patrząc w sufit. Było mu niedobrze, czuł, że stracił niewinność – nie tylko dlatego, że zabił, ale ponieważ pojął całą prawdę o sobie. – Sebastianie? Lynnea. Sam dźwięk jej głosu pomógł mu się podnieść. Światłu

niech będą dzięki, Kpiarz wyciągnął ją na korytarz i zasłonił jej widok na koniec starcia. Sebastian ruszył do drzwi. – On nie żyje – powiedział obojętnym tonem. Popatrzyła na niego, uważnie przyjrzała się jego twarzy, jego oczom – i odprężyła się. – Muszę się tu czymś zająć. Możesz odprowadzić Kpiarza do jego pokoju? – poprosił. Kpiarz wyglądał tak, jakby zamierzał zaprotestować, ale nagle uświadomił sobie, czego tak naprawdę chce Sebastian. Oparł się ciężko na ramieniu Lynnei, która natychmiast objęła go w pasie. – Tak, jestem trochę roztrzęsiony – przyznał. – Jasne – powiedziała Lynnea. – To musiało być okropne, zobaczyć kogoś takiego ze swoją twarzą. Sebastian chciał jej dotknąć, przytulić ją, pozwolić, by jej ciepło rozgrzało jego przemarznięte wnętrze, ale czuł się zbyt ohydny, zbyt zbrukany, by zbliżyć się do niej choć o krok. Więc tylko odprowadził ją wzrokiem, kiedy ruszyła z Kpiarzem w stronę schodów, a potem wrócił do pokoju. Inkub nie żył. Nie było co do tego żadnych wątpliwości. Sebastianowi żołądek podszedł do gardła, kiedy przyglądał się ciału. Demon chyba w ostatniej chwili próbował znowu się zmienić – albo może to była reakcja jego ciała na wypalenie piorunem czarowników – bo stanowił teraz połączenie minotaura, Sebastiana i czegoś ciemnoskórego, co być może było jego pierwotną formą. Kobieta też była martwa. Nie bardzo wiedząc, co ma robić, Sebastian naciągnął prześcieradło na jej twarz. Może przeszła tu z przyjaciółką? Może ktoś będzie jej szukał? Jeśli nie… Ludzie, którzy zjawiali się w Gnieździe, rzadko podawali swoje prawdziwe imiona, rzadko też mówili komuś w domu,

dokąd się udają. Jeśli nikt tutaj jej nie zna, pochowają ją na polach – a jej przyjaciele i rodzina w końcu pogodzą się z tym, że zaginęła wśród krajobrazów Efemery. Sebastian zdjął z łóżka koc i owinął nim ciało inkuba, tak żeby nikt nie musiał go oglądać. Potem stanął, przesuwając kciukiem po opuszkach palców. On też miał moc zabijania. I zamierzał dopilnować, żeby ta… rzecz… pozostała martwa. Wyszedł z pokoju, zamknął drzwi na klucz i zszedł na dół, do recepcji, by wydać polecenia. Dalton patrzył na drewniane deski przerzucone przez wąski strumień i po raz dziesiąty liczył do stu. Za długo to trwało. Nawet jeśli Faran postanowił sprawdzić siodło Koltaka albo otrzymał od czarownika jakieś nowe polecenia, i tak za długo to trwało. – Henley, Addison – zawołał, odrywając wzrok od mostu. – Przejdźcie tam i sprawdźcie, dlaczego Faran nie wraca. – Kiedy oddali lejce kolegom, Dalton uniósł rękę, żeby ich zatrzymać. Podszedł do swojego konia i zdjął linę zawieszoną przy siodle. – Przywiążcie ją do pasów. Henley, przejdziesz przez most do drugiego krajobrazu. Addison, zostaniesz po tej stronie. W razie kłopotów Henley szarpnie linę dwa razy. To będzie sygnał, żeby go wyciągnąć. Kiedy strażnicy przywiązywali linę do pasów, Dalton poczuł, jak twarz zalewa mu rumieniec wstydu. Wiedział, że to głupie. Żadna lina nie pomoże, kiedy już przejdzie się do innego krajobrazu, ale i tak nie zamierzał pozwolić, by kolejny z jego ludzi przeszedł przez most bez zabezpieczenia. Henley i Addison weszli na deski, trzymając między sobą naprężoną linę. Deski sprawiały wrażenie solidnych, ale jeśli się złamią, most zniknie i Koltak nie będzie mógł wrócić tędy do

Miasta Czarowników. A wtedy nie dowiedzą się, co się stało z Faranem. Henley dotarł do końca mostu i zrobił krok. Nadal było go widać, nadal był w krajobrazie Miasta Czarowników. Potem zrobił kolejny krok i zniknął. Kilka uderzeń serca później szarpnięcie liny zmusiło Addisona, by postąpił parę kroków do przodu. – Skacz, człowieku! Skacz! – krzyknął Dalton. Nie był to szczególnie wdzięczny skok, ale Addison zdołał zeskoczyć do strumienia. Kolejne szarpnięcie liny powaliło go na kolana. – Co jest? – Dalton ledwie opanował chęć, by przebiec po deskach do swoich ludzi. – Nie wiem, dowódco – zawołał Addison. – To nie jest sygnał, ale… Nagle lina naprężyła się. I jeszcze raz. Teraz to był sygnał. – Wracaj, Addison. Trzymaj linę cały czas napiętą. Sprowadź go z powrotem. – Dalton starał się mówić spokojnym głosem. Addison brodził w strumieniu. Lina urywała się w powietrzu, ale widzieli, jak się porusza. Ruchy nie wskazywały na to, że ktoś, kto jest po drugiej stronie, idzie spokojnie, ale że walczy, i to desperacko. Czy wracał do nich człowiek? Nie mieli pojęcia, co jest po drugiej stronie. – Addison, odczep tę linę od paska! Już! JUŻ! Kiedy Addison rozwiązywał linę i wycofywał się jak najdalej od mostu, Dalton wyciągnął swój krótki miecz i czekał na to, co przejdzie do ich krajobrazu. – Słyszysz to, dowódco? – spytał Addison, przekrzywiając głowę na bok. Dźwięk był cichy, ale ewidentnie się zbliżał. Zdyszany

głos, powtarzający raz za razem: – Opiekunowie Światła, Przewodnicy Serca, pozwólcie mi zaprowadzić go do dowódcy. Henley pojawił się nagle. Był zgarbiony, a ręce zaciskał na linie, która przywiązana była do piersi Farana. – Znalazłem go, kapitanie – wydyszał, wlokąc towarzysza przez most. – Jest poważnie ranny. Dalton popatrzył na rzecz, którą przywlekli. W zeszłym tygodniu niemal każdej nocy jego córka, jego słodka mała dziewczynka, śniła koszmary o gigantycznych pająkach kryjących się w kątach pokoju i czyhających na chwilę, kiedy będą mogły ją zjeść. Przez te koszmary i on, i jego żona też nie mogli spać. Wiedzieli, że wiara serca może zmienić rezonans człowieka i sprowadzić go do krajobrazu, gdzie kryje się to, w co głęboko wierzy. Teraz miał przed sobą koszmar swojej córki. To coś istniało naprawdę. Było prawdziwe. I znajdowało się zdecydowanie za blisko domu. Henley spojrzał niepewnie na dowódcę. Dalton otrząsnął się. Nie mógł teraz myśleć o rodzinie. Jego ludzie go potrzebowali. Ostrożnie podszedł bliżej i przykląkł przy Faranie. Strażnik otworzył oczy. Oddychał chrapliwie, jakby samo unoszenie klatki piersiowej przekraczało jego siły. – Nie czuję… rąk… ani nóg. Zapadnia… koło mostu. Dalton przycisnął rękę do ramienia Farana i przyjrzał się martwemu pająkowi. Był wielkości psa, a z jego głowy sterczała rękojeść noża. – Trzymaj się, Faranie. Trzymaj się – powiedział, wstając. – Chłopcy, wracajcie do miasta. Sprowadźcie tu wóz i lekarza. Henley, Addison, poszukajcie jakichś gałęzi na nosze. Strażnicy rzucili się wypełniać rozkazy dowódcy. Dalton

siłą woli zmusił swoje serce, żeby przestało bić jak szalone. Obszedł Farana i stanął obok jego nóg. Może najlepiej byłoby odciąć kły i w ten sposób oddzielić pająka od człowieka? Ale wtedy sam musiałby zbliżyć się do tych szczęk, a choć wiedział, że pająk jest martwy, jego ciało w to nie wierzyło. Przeciąć pająka na pół? To zmniejszyłoby ciężar uczepiony do nogi Farana. Jednak ręce drżały mu tak bardzo, że przy okazji mógłby odciąć Faranowi kończynę. A ranny nie mógł stracić więcej krwi, jeśli miał przeżyć. Dalton czuł, jak opuszcza go odwaga. Chciał odjechać, chciał spić się do nieprzytomności, chciał zrzucić z siebie ciężar odpowiedzialności za życie tych ludzi. Gdzieś na skraju świadomości słyszał szepty, podsycające wstyd i strach. – Dowódco? Znaleźliśmy dwa kije. Chyba się nadadzą. Głos Addisona kazał mu wrócić do rzeczywistości. Jak długo tak stał, nie robiąc nic, żeby pomóc człowiekowi, który omal nie przypłacił życiem wykonywania jego rozkazu? Cofnął się o krok i spojrzał na strumień i swoich ludzi, przechodzących go wpław. Przełknął strach i zebrał resztki odwagi. – Nadadzą się – powiedział, kiedy Addison i Henley dotarli do niego z kijami. Włożył miecz do pochwy i wziął kij od Addisona. Słyszał głośne bicie swego serca, kiedy rozsuwał kijem nogi Farana i ostrożnie układał ciało pająka w przestrzeni między nimi. Potem oddał kij Addisonowi, wyciągnął miecz i dźgnął pająka prosto w brzuch. Pająk nawet nie drgnął. Nieco spokojniejszy, Dalton zmienił pozycję i rozciął ostrożnie ciało stwora, cały czas mając świadomość, że za jego nieostrożność Faran zapłaci swoim

zdrowiem, a może nawet życiem. Wreszcie cofnął się i skinął na Henleya. Ten złapał Farana pod ręce i odciągnął od szczątków pająka. Głowa, część tułowia i cztery nogi potwora nadal sczepione były ze strażnikiem. Addison przyjrzał się towarzyszowi. – Ciężka sprawa, dowódco. Sądzę, że czekają nas trudne czasy, skoro takie koszmary żyją tak blisko nas. Dalton starł rękawem pot z twarzy. – Wiem – powiedział. Skrajem kurtki wytarł miecz, a potem schował go do pochwy. – A teraz zróbmy nosze. Sebastian popatrzył na mieszkańców Gniazda, którzy stawili się na jego wezwanie. Minotaury wykopały duży dół pod ognisko. Hastings i pan Finch umieścili w nim podpałkę. Dwaj kupcy ostrożnie unieśli owinięte w koc ciało i włożyli do dołu. A Filon otworzył pojemnik lampy naftowej i wylał jego zawartość na koc. Patrzył na to wszystko i zastanawiał się, czy za znajomymi twarzami naprawdę kryją się ludzie, których znał. Kiedy Filon się cofnął, Sebastian wziął od kogoś pochodnię i podszedł do dołu. Patrzył przez dłuższą chwilę na ciało w kocu, a potem cisnął na nie pochodnię. Choć starał się zakryć to stworzenie, kilka osób zobaczyło jego twarz, zamarłą w połowie zmiany. Nikt nie zapytał, jak umarło to coś – ale wszyscy odnosili się do niego bardzo nieufnie. Mieli więcej powodów do nieufności, niż sądzili. – Na światło dnia – mruknął Filon. Wyjął z kieszeni chusteczkę i otarł twarz. – Nie wiedziałem, że istnieją demony, które potrafią zmieniać kształt i udawać ludzi. Wiedziałeś, pomyślał Sebastian. Po prostu sobie tego nie uświadamiałeś.

– Co to był za demon? – spytał pan Finch. Sebastian popatrzył w ogień, usiłując zignorować paskudne uczucie w swoim brzuchu. Musiał im powiedzieć. Musiał ich ostrzec. Kilka dni temu Kpiarz wspomniał mu o pięciu przybyszach. A więc krążą wśród nich jeszcze cztery stworzenia zdolne przybrać dowolną twarz i postać. – Sebastianie? – Filon poruszył się niespokojnie, a potem spojrzał na Hastingsa i pana Fincha. – Co to był za demon? Musiał im powiedzieć. Chociaż to wszystko zmieni. Odwrócił się od ognia i spojrzał w oczy Filona. – To był inkub. Czystej krwi inkub. Koltak zdał się na konia. Może zwierzę będzie miało więcej szczęścia w odszukaniu wyjścia z tego po trzykroć przeklętego krajobrazu. Gdzie się podziały miasta, drogi czy choćby farmy, gdzie mieszkają jacyś prostacy, dość kumaci, żeby wskazać mu właściwy kierunek? Ile mil przebył? Od ilu godzin przemierzał te zielone łagodne wzgórza? Powinien był popytać w Mieście Czarowników. Musiało tam mieszkać choć kilka osób, które wiedziały, jak dotrzeć do Gniazda Rozpusty. Oczywiście nikt nie chciałby przyznać się do tego czarownikowi, ale gdyby wyczuł kłamstwo, mógłby zabrać delikwenta do zamku na przesłuchanie. Za późno na takie myśli. Musi sam znaleźć drogę i sprowadzić Sebastiana do Miasta Czarowników. A kiedy wykona swoją część planu ocalenia Efemery, Rada nie będzie już na niego patrzeć, jakby wdepnął w gnój i nie wyczyścił dokładnie butów. Koń parsknął, zastrzygł uszami i przyspieszył. Koltak spiął się, zebrał wodze, ale odetchnął z ulgą, gdy zobaczył czarnego konia, stojącego na szczycie wzniesienia.

Widział już kilka takich, odkąd przeszedł przez most. Przy dwóch pierwszych spodziewał się znaleźć farmę albo jakąś posiadłość, przekonany, że zwierzęta muszą przecież do kogoś należeć. Potem jednak doszedł do wniosku, że ci, którzy mieszkają w tym krajobrazie, pozwalają swoim zwierzętom biegać wolno. A może już dopadły ich potwory, które wypuściła na świat Belladonna… Ponaglił konia obcasami i celowo skierował w przeciwną stronę od wzniesienia, na którym stał czarny rumak. Słońce kończyło już swoją podróż ku horyzontowi. Miał wprawdzie matę do spania, paszę dla konia i prowiant, ale nie spodziewał się, że będzie musiał tak długo szukać Gniazda. Nie chciał spać pod gołym niebem. Zdecydowanie wolałby poszukać noclegu w jakiejś wiosce. Schronienie, pomyślał. Gospoda, ciepły posiłek i łóżko z czystą pościelą. Tylko o to proszę. Tylko o to. Kilka minut później natrafił na most. Nie były to deski przerzucone przez strumień, ale prawdziwy most, dość mocny i szeroki, by mógł po nim przejechać wóz. Co nie miało sensu, ponieważ nie prowadziła do niego żadna droga. Po drugiej stronie też jej nie było. Jednak Koltak nie zamierzał zastanawiać się nad logiką umieszczania tu mostu. To był pierwszy ślad cywilizacji, jaki tu znalazł, pierwsza wskazówka, że może jednak znajdzie schronienie, nim zajdzie słońce. Koń przeszedł przez most… i nagle znaleźli się na gruntowej drodze prowadzącej przez wzgórza. Koltak ściągnął wodze, wykręcił się w siodle i spojrzał na most. Gruntowa droga ciągnęła się i po drugiej jego stronie. Jednak wcześniej jej tam nie było. A więc przeszedł do innego krajobrazu, choć nie poczuł

ostrzegawczego mrowienia magii, nie odebrał żadnego sygnału, że ten most to coś więcej niż tylko most. Serce biło mu coraz szybciej. Wyprostował się w siodle i skrzywił, gdy mięśnie zaprotestowały, nadwerężone godzinami jazdy. Skłonił rumaka do truchtu. Po kilku minutach, ku swej ogromnej uldze, zobaczył dachy i wydobywający się z kominów dym. Kiedy dotarł do wioski, sklepy były już zamknięte, a ludzie poszli do domów na kolację. Kierując się śmiechem i gwarem rozmów, znalazł jednak coś w rodzaju gospody. Z jękiem zeskoczył z konia. Ku jego irytacji nikt nie przybiegł po jego bagaż, więc musiał nieść sakwy sam. Przywiązał konia do słupka, przerzucił sakwy przez ramię, wszedł do głównej sali gospody i ruszył do baru, roztrącając ludzi, którzy nie mieli dość rozsądku, by zrobić mu przejście. Barman rzucił mu ciężkie spojrzenie i obdarzył go zimnym uśmiechem. – Dobry wieczór – powiedział. Koltak odchrząknął. – Jak się nazywa ta wioska? – Dunberry. Nie znał tej nazwy. – Daj mi szklankę najlepszego piwa, jakie masz. Barman postawił przed nim szklankę, ale nie wypuścił jej z rąk. – Najpierw pieniądze. Koltak, głęboko urażony, zmierzył go wyniosłym spojrzeniem. Potem poklepał dłonią emblemat na swojej szacie. – Śmiesz obrażać kogoś, kto nosi to godło? Mężczyzna pochylił się, przyjrzał emblematowi i wzruszył ramionami.

– Zwykła błyskotka, ot co. Jeśli jest z mosiądzu albo miedzi, możesz za nią dostać dwie szklanki piwa i talerz resztek z kuchni. Jeśli to złoto, dołożę do tego pokój na jedną noc i obrok dla konia, jeśli go masz. – Sądzisz, że chcę tym płacić?! – wykrzyknął Koltak. – Jestem czarownikiem! Barman przechylił głowę na bok i rozważył jego słowa. – Czarownik, powiadasz? A co to takiego? Koltak spiorunował go wzrokiem, a potem obejrzał się na mężczyzn stojących przy barze i siedzących przy stolikach. – Czarownik – powtórzył, coraz bardziej zaniepokojony, gdyż w ich spojrzeniach nic się nie zmieniło. – Czyniący Sprawiedliwość. – Jak urzędnik z ratusza? – spytał ktoś z sali. – Nakładasz grzywnę, jeśli czyjaś świnia stratuje sąsiadowi ogród? – Jak śmiesz mnie obrażać?! – Koltak odwrócił się gwałtownie, ale nie potrafił stwierdzić, kto to powiedział. – Jestem Czyniącym Sprawiedliwość! Mogę przywołać piorun sprawiedliwości i zabić cię tu, na miejscu! – No cóż, panie czarowniku czy jak ci tam – przerwał mu barman. – My tutaj nazywamy coś takiego morderstwem, wszystko jedno, czy zrobisz to nożem, czy tym swoim piorunem. Jeśli zabijesz tu człowieka, to cię powiesimy. Kolczasta gula strachu podeszła Koltakowi do gardła. To nie była jego część świata. To nie był żaden znany mu krajobraz. Był tu bezsilny, ponieważ każde użycie mocy mogło spowodować, że ci ludzie potraktują go jak zwykłego przestępcę. – Mam trochę pieniędzy. – Poszperał w sakiewce przyczepionej do paska i położył na barze trzy złote monety. Barman przesunął jedną palcem.

– Za to będziesz miał posiłek, dwie szklanki piwa i pokój. – Przesunął kolejną. – Ta zapewni ci kąpiel i stajnię dla konia. – Jasne – powiedział cicho, już pokornie, Koltak. – Koń jest na zewnątrz a… kąpiel… Byłoby miło. – Zapewne będziesz chciał zjeść w pokoju? Zapewne chcesz się mnie stąd pozbyć. – Dziękuję. – Pokażę ci pokój. – Barman wyszedł zza baru. – Patrick, zajmij się koniem tego pana! Młodzieniec, tak bardzo podobny do barmana, że musiał być jego krewnym, zbliżył się i rzucił Koltakowi zimne spojrzenie. – Dopilnuję, żeby to biedne stworzenie zostało nakarmione i właściwie oporządzone. Kiedy Koltak szedł za barmanem na górę, usłyszał, jak ktoś w sali mówi: – Ten to ma o sobie mniemanie, co nie? – Aha – odparł ktoś drugi. – Ale uprzejmości to w nim nie ma. Widać to po oczach. – Właśnie – odparł ten pierwszy. – Tak sobie myślę, że nikt by za nim nie zatęsknił, gdyby koń wodny zabrał go na przejażdżkę. Barman otworzył drzwi do pokoju i wszedł pierwszy, żeby zapalić lampę. – Przyniosę ci kolację, jak tylko będzie gotowa. Łazienka jest na dole, trzeba zejść tymi drugimi schodami. Są tam też wychodki. Koltak położył swoje torby w nogach łóżka i zaczekał, aż barman wyjdzie. Potem usiadł. Nie mieli pojęcia o istnieniu czarowników. A czy wiedzieli o krajobrazach? Jeśli nie, to jak zdołali tu przetrwać?

Nie mieli w sobie szacunku ani uprzejmości. Traktowali go jak zwykłego podróżnego. Nie czuł się tak zagubiony i samotny od czasu, kiedy razem z Peterem udali się do Miasta Czarowników, żeby rozpocząć szkolenie. Ale wtedy miał brata, choć nie przepadali zbytnio za sobą. Teraz natomiast był daleko od domu, a jego status, który sprawiał, że nawet najbogatsi szlachcice okazywali mu szacunek, nic tu dla nikogo nie znaczył. I to był kolejny kamień, który zawiesi na szyi Sebastiana, kiedy nadejdzie pora. Wracając do burdelu, Sebastian powtarzał sobie w myślach, że przyjmie każdą reakcję Lynnei, zaakceptuje obrzydzenie, jakie zapewne do niego czuje. Przygotował się na wszystko – z wyjątkiem tego, że rzuci mu się na szyję, gdy tylko wejdą do pokoju. A tak właśnie zrobiła. – Wszystko w porządku? – spytała, ściskając go tak mocno, że zabolały go żebra. – Nie jesteś ranny? Nie zamierzał się skarżyć ani na ból żeber, ani na to, że ledwie może oddychać. Po prostu tulił się do niej, napawał jej miłością – mając świadomość, że to nie potrwa długo. Na to też próbował się przygotować, idąc do burdelu. – Nic mi nie jest – zapewnił, wyzwalając się z jej objęć tylko na tyle, żeby złapać oddech. – Co z Kpiarzem? Lynnea spojrzała na drzwi do łazienki. – Powiedział, że chce zostać sam. Nie chciał, żebym z nim posiedziała u niego, ani nie zgodził się przyjść tutaj. Podejrzewam, że się upija. Sebastian musnął wargami jej czoło i cofnął się. – Martwiłbym się o niego, gdyby nie próbował się upić. Lynnea zmrużyła oczy.

– Czy chcesz mi w ten sposób powiedzieć, że ty też zamierzasz się upić? – Chyba tak – odparł i ruszył do łazienki. – Lepiej z nim porozmawiam. Ponieważ Kpiarzowi nie przyszło do głowy, żeby zamknąć na klucz drzwi od swojej strony, Sebastian wykorzystał to przejście. Przyjaciel siedział na podłodze, oparty plecami o łóżko, tuląc do siebie do połowy opróżnioną butelkę whisky. Sebastian usiadł obok, odebrał przyjacielowi butelkę, pociągnął duży łyk i oddał mu ją. – To nie ja… – powiedział Kpiarz. – To nie ja. Sebastian czuł się tak, jakby w ciągu kilku godzin postarzał się o dobre dziesięć lat. Oparł głowę o łóżko. – Owszem, to ty. Kpiarz spojrzał na niego z rozżaleniem. – Uważasz, że taki jestem? Myślisz, że to jest maska, którą mogę zdjąć? Myślisz… – Dotknął dłonią czoła, wbijając w nie paznokcie, jakby mógł ściągnąć w ten sposób skórę. Sebastian chwycił jego dłoń i odciągnął od twarzy. – Tacy jesteśmy, Kpiarzu. To w nas tkwi. Wiesz o tym. Kiedy rozwija się nasza moc, taka właśnie jest. Rozcieńczona, ale dokładnie taka. – Wiem – szepnął Kpiarz. – Chciałem… Kiedy ją obracał, czułem taki głód, że chciałem… A potem zobaczyłem tę twarz. Moją twarz. – Przez chwilę nosił też moją twarz – powiedział Sebastian i pomyślał, że nigdy nie zapomni strachu, jaki poczuł w chwili, kiedy inkub spojrzał na Lynneę. Podawali sobie przez chwilę butelkę, pijąc na przemian. – Czyli to coś to był… – Inkub. – Sebastian westchnął. – Czystej krwi. Prawdziwy

inkub. – Więc kim my jesteśmy? – Mieszańcami. – Sebastian zmusił się do uśmiechu. – Wynikiem stosunków inkubów i sukub z ludźmi. Stosunków, które przyniosły owoce. Kpiarz popatrzył na butelkę tępym wzrokiem. – A zatem jestem… w części człowiekiem? – Na to wygląda. – Wiesz, dlaczego chciałem się z tobą zaprzyjaźnić? Sebastian wzruszył ramionami. – Kiedy przeszedłem do Gniazda Rozpusty, nie było tu wielu inkubów i sukub, a my dwaj byliśmy najmłodsi – powiedział. – Polubiliśmy się i dobrze nam się razem grasowało, więc nie zastanawiałem się nad tym. – Chciałem się z tobą zaprzyjaźnić, ponieważ wiedziałeś, jak być człowiekiem – wyznał cicho Kpiarz. – Uczymy się udawać ludzi, żeby wmieszać się między nich, zamieszkać i polować. Ale ty naprawdę wiedziałeś, jak być człowiekiem. Kiedy po raz pierwszy jedliśmy u Filona, mówiłeś „proszę” i „dziękuję”. Sebastian poruszył się niespokojnie. – Moja ciocia zwraca dużą uwagę na maniery. Kpiarz kiwnął głową. – Wiedziałeś takie rzeczy. Potrafiłeś nie tylko polować. Wiedziałeś, jak się bawić w Gnieździe. Ja też tak chciałem. Oczywiście lubiłem cię – dodał, patrząc poważnie na Sebastiana – ale byłeś czymś więcej niż inkubowie, których dotąd znałem. A kiedy Lee przychodził z wizytą i we trzech grasowaliśmy po Gnieździe… Widziałem, jak to jest mieć przyjaciół, wygłupiać się, po prostu dobrze się bawić. – Byłeś samotny, nim przybyłeś do Gniazda? – Sebastian

nie oczekiwał odpowiedzi. Kpiarz nigdy nie mówił o swoim dzieciństwie ani o tym, jak żyli inkubowie i sukuby tam, gdzie dorastał. Nie wspominał nawet, czy był jakiś krajobraz, który nazywali „domem”. – Lynnea przytuliła mnie – odparł cicho Kpiarz. – Nikt nigdy nie przytulał mnie w taki sposób. Gdyby nie te okresy, kiedy Sebastian mieszkał u Nadii, on też nie znałby takiego ciepła. Kim byłby bez Nadii, Glorianny i Lee? – Pewnego dnia będę cię musiał zabrać na kilka godzin do mojej cioci – powiedział. W oczach Kpiarza panika zmieszała się z gorącą nadzieją. – Do twojej cioci? Ale ja… ona… Nie będzie miała nic przeciwko temu? Sebastian wreszcie mógł uśmiechnąć się szczerze. – Ciocia Nadia ma słabość do niegrzecznych chłopców. Zagoni cię do pracy i w mgnieniu oka poczujesz się człowiekiem. Kpiarz zaśmiał się cicho i zamknął oczy. Sebastian wstał, odstawił butelkę na stolik przy łóżku i pomógł przyjacielowi się podnieść. – Połóż się i prześpij. Jeśli zaśniesz na podłodze, przebudzenie nie będzie miłe. Kpiarz chwiał się lekko, wbijając wzrok w czubki swoich butów. – Moje stopy są tak daleko. Jak tam zaszły? – To dopiero zagadka. – Sebastian pchnął lekko Kpiarza, a ten zwalił się ciężko na łóżko. Zdjął mu buty, przesunął go na środek materaca i narzucił na niego koc. Potem wrócił do swojego pokoju. Po drodze przygotowywał sobie wymówki, żeby tylko nie

dotykać Lynnei. Musiał się wykąpać. Był zmęczony. Kiedy wyszła z łazienki, udawał, że śpi. Robię to dla niej, myślał. Teraz wiem, co we mnie tkwi. Naprawdę wiem. Nie mogę dopuścić, żeby to splamiło jej życie. Kiedy przytuliła się do jego pleców, nie odwrócił się, żeby mogła położyć głowę na jego ramieniu. A kiedy jej sny zaczęły go zapraszać, nie zbliżył się do nich. Nigdy w życiu nie czuł się równie samotny.

ROZDZIAŁ 17 Lekki wietrzyk łagodził letni upał, a dźwięk wietrznych dzwonków wespół z szumem liści i wody spływającej do stawu tworzył muzykę, z jaką nie mogły się równać żadne dźwięki wygrywane przez ludzi na instrumentach. Glorianna siedziała na kamiennej ławce i przyglądała się karpiom koi, które żyły we własnym małym świecie, nie obawiając się niczego prócz czapli, która mogłaby na nie zapolować. Poczuła na skórze zmianę. Słyszała w powietrzu jej szept. Odwróciła głowę w stronę drewnianego mostka nad „strumieniem” ułożonym z dekoracyjnych kamieni. O krok od niego pojawił się mężczyzna. Na jej widok uśmiechnął się i uniósł rękę na powitanie. Odpowiedziała uśmiechem i przesunęła się na ławce, by zrobić mu miejsce. – Dzień dobry, szlachetny Yoshani. – Dzień dobry, Glorianno mroczna i mądra. – Usiadł na ławce i postawił przed sobą zamknięty kamionkowy słój. Z jego twarzy nie znikał uśmiech. – Obudziłem się dziś rano i poczułem, że powinienem zjawić się w tej części Sanktuarium, nim słońce wzniesie się wysoko. Czułem, że cię tu znajdę. Pozwoliłem więc, by te uczucia pokierowały moimi krokami. I oto jesteś. – Oto jestem. – Gdzie jest twój brat? – Poszedł odwiedzić naszą matkę. A raczej poszedł zdecydować, czy ma coś przeciwko temu, że jej kochanek przeprowadził się do naszego rodzinnego domu. – Ten kochanek musi być szczęśliwym człowiekiem, skoro

zdobył względy twojej matki. – Obawiam się, że Lee nie posiada twojej mądrości. – Jest jej synem. Ja nie. Łatwiej mi okazać mądrość. – Yoshani nadal uśmiechał się szeroko. Glorianna zaczęła się śmiać. – W tym, co mówisz, jest wiele prawdy. – Popatrzyła w ciemne oczy mężczyzny, które przywodziły na myśl studnie prowadzące do wielkich stawów mądrości, leżących w sercu świata. – Ale nie przybyłeś do tej części Sanktuarium, żeby dzielić się ze mną taką mądrością, prawda? – Przyszedłem, żeby dać ci to. – Mężczyzna położył na dłoni Glorianny gładki biały kamień. – I pokazać ci to – dodał, unosząc słój. – Co to jest? – To jest słój smutków – odparł cicho. – W mojej części świata co roku ci, którzy służą Światłu, idą do wiosek z tymi słojami i dużą torbą białych kamieni – po jednym dla każdego mieszkańca – mężczyzn, kobiet i dzieci. Rankiem każdy wieśniak bierze kamień i przez cały dzień nosi go przy sobie. Kiedy znajduje spokojną chwilę, zamyka kamień w dłoni i szeptem powierza mu rzeczy, które ciążą mu na sercu. Małe troski, wielkie troski. Kamienie słuchają smutków i pochłaniają je. Nim zajdzie słońce, wszyscy wrzucają kamienie do słoja, a my zalewamy je czystą wodą i zamykamy wieko. Następnego ranka, kiedy słońce wstanie, wieśniacy napełniają wodą wiadra i dzbany i idą wraz z nami w miejsce, które wybrali na ziemię smutków. Otwieramy słój i wylewamy wodę, która przez noc zrobiła się czarna. Potem napełniamy słój wodą raz po raz, aż wypłucze jego zawartość do czysta. Wtedy ludzie wiedzą, że zostali oczyszczeni ze smutków, i wracają do swojego życia z lżejszymi sercami.

– Czy w słoju jest coś, co barwi wodę na czarno? – spytała racjonalnie Glorianna, pocierając w dłoni biały kamyk. – Tylko smutki – odparł z uśmiechem Yoshani. – To jest magia, jaką ci, którzy służą Światłu w moich rodzinnych stronach, potrafią oferować ludziom. W twojej części świata jest takie powiedzenie: „Podróżuj bez bagażu”. Ale nie mówi ono o bagażu, który dźwiga się na plecach, tylko o ciężarach, które nosi się tutaj. – Poklepał się po piersi. – Prawda? – Tak. – Twoje serce nie podróżuje teraz bez bagażu, więc oferuję ci magię mego ludu: kamień i słój smutków. Glorianna spojrzała na biały kamień w swojej dłoni. Był ciepły i gładki. Jak by to było uwolnić się od ciężaru wspomnień, zagłuszyć echo bólu, które rezonowało w niej od dnia, kiedy uświadomiła sobie, że nauczycielki i czarownicy próbowali zamurować ją w ogrodzie? Jak by to było zwierzyć się szeptem z ukrytego strachu, że pewnego dnia samotność sprowadzi do jej serca taki Mrok, że nie będzie już w stanie dotknąć Światła? Czy życie nie byłoby prostsze, gdyby uczyniła z tego kamienia naczynie dla tych uczuć? Gdyby pozwoliła bezpowrotnie je spłukać? Glorianna zamknęła oczy i słuchała rezonansu Światła i Mroku, które w niej żyły i czyniły z niej innego rodzaju naczynie. Potem z westchnieniem oddała kamień Yoshaniemu. – Nie mogę – powiedziała z ciężkim sercem. – Dlaczego nie chcesz przyjąć daru, Glorianno mroczna i mądra? – spytał. – Dlaczego chcesz zatrzymać swoje smutki? Nie zacisnął dłoni. Dopiero Glorianna delikatnie zamknęła jego palce na kamieniu, ukrywając go przed swoim wzrokiem. – Ponieważ, szlachetny Yoshani, mogę ich jeszcze potrzebować.

Skończywszy marne śniadanie, Koltak odsunął krzesło, wziął swoje sakwy i ruszył do drzwi. Barman, jedyna obecna na sali osoba, udawał, że poleruje szmatą bar, zamiast sprzątnąć brudne naczynia zostawione na stołach przez innych podróżnych. Zapewne chce uniknąć rozmowy ze mną, pomyślał Koltak, a ta myśl była dziwna i zaskakująco gorzka. W domu poczułby się obrażony, gdyby byle szynkarz próbował z nim rozmawiać. – A więc wyjeżdżasz? – spytał w końcu barman, wpatrując się w szmatę, którą polerował drewniany blat baru. – Tak – odparł chłodno Koltak, idąc do drzwi. – Twój koń jest już osiodłany. Stajnie są na tyłach. – Barman zawahał się. – W którą stronę jedziesz? – Z powrotem do mostu – odpowiedział Koltak, nieco zaskoczony tym pytaniem. Ręka ze szmatą zamarła, ale po chwili barman wrócił do swojego rytmu pracy. – No tak, większość ludzi przebywa ten most bez kłopotu. Droga zaprowadzi cię do Kendall, dużego miasta na wybrzeżu. Ale to kawał drogi, a ludzie powiadają, że jeśli nie ma się serca we właściwym miejscu, można natknąć się na mieszkające tam konie wodne. Koltak zrobił krok w stronę barmana. – Konie wodne? Mężczyzna kiwnął głową. – Piękne czarne konie. Podchodzą do ludzi, jakby były zupełnie oswojone. Ale tak naprawdę to demony. Jeśli wsiąść na takiego… no cóż, przejażdżka będzie słodka, tak słyszałem. Mkną jak wiatr, a poruszają się tak miękko, jakbyś sunął po lodzie. Ale kiedy wsiądziesz na takiego, uwięzi cię jego magia i nie będziesz już mógł zsiąść. A koń będzie galopował tam, gdzie

zechce, i nic nie będziesz mógł na to poradzić. Jeśli natrafi na małe jeziorko czy staw, a jest ich tam pełno, wbiegnie prosto do wody, na samo dno, i zaczeka, aż utoniesz. – Barman pokręcił głową. – Niektórzy powiadają, że potem koń uwalnia jeźdźca i pozwala ciału wypłynąć na powierzchnię. Inni twierdzą, że zabiera topielca na brzeg i tam go zjada. Koltak poczuł podniecenie. Konie wodne! Widział te czarne konie, ale nie rozpoznał w nich demonów. Szkoda, bo przecież ich krajobraz musi być połączony z Gniazdem Rozpusty. Sebastianowi udało się uciec z Miasta Czarowników, więc zapewne każdy mroczny krajobraz połączony mostem z Miastem Czarowników będzie miał również połączenie z mrocznymi krajobrazami znajdującymi się bliżej Gniazda. – Dziękuję za informację – powiedział, teraz już naprawdę gotów do drogi. Jeśli Opiekunowie i Przewodnicy czuwają nad jego podróżą, będzie w drodze powrotnej do miasta jeszcze dziś wieczorem. Kiedy otworzył drzwi, barman odezwał się znowu: – Podróżuj bez bagażu. Gwałtowna złość rozpaliła się w Koltaku, obracając w popiół całe podekscytowanie. Odwrócił się i spojrzał na mężczyznę. – Co powiedziałeś? – Czy to wszystko to był jakiś bezczelny plan, żeby oszukać czarownika? Czyżby od początku wiedzieli, kim jest, i tylko udawali ignorancję? Barman niepewnie wzruszył ramionami. – Przepraszam, jeśli poczułeś się urażony. To tylko takie powiedzenie. Nazywamy je Błogosławieństwem Podróżnych. W tych stronach powtarza się je od najdawniejszych czasów, ale wątpię, żeby ktoś naprawdę wiedział, co oznacza. A więc nie udają ignorancji, pomyślał Koltak, a jego złość

przygasła. Po prostu nie wiedzieli. Może kiedy zagrożenie Efemery minie, zaleci Radzie Czarowników, żeby wzniosła nieco lepszy most do tego krajobrazu? Tutejsi ludzie powinni dowiedzieć się niejednego o swoim świecie – a on z chęcią będzie nadzorować ich edukację. Opuścił tawernę, odszukał konia, czekającego na tylnym dziedzińcu, i odjechał tą samą drogą, którą tu przybył. Kiedy zobaczył most, skupił się na tym, co chciał znaleźć po jego drugiej stronie: tawerny, szulernie i bezwstydne kurwy obu płci. Pewien, że znajdzie to, czego szuka, uderzył piętami boki konia, skierował go na most… i przejechał spory kawałek drogą po drugiej stronie, nim zdołał zatrzymać krnąbrne zwierzę. W mrocznym krajobrazie, przez który podróżował wczoraj, nie było drogi w tym miejscu. Czyli to musi być droga do Kendall – miasta na wybrzeżu, gdzie bez wątpienia znajdują się liczne tawerny, szulernie i burdele. Jadąc nią, nie znajdzie Gniazda Rozpusty. Nie znajdzie Sebastiana. Koltak zawrócił konia, przejechał przez most i ruszył drogą z powrotem do Dunberry. Potem znów wrócił na most, który był jedyną drogą do tego niewdzięcznego bękarta, który mógłby wreszcie, wreszcie, WRESZCIE zrobić coś dla swego ojca. Przejechał przez most… i znalazł się ponownie na drodze do Kendall. Podobnie jak przy następnej próbie. I kolejnej. Podróżuj bez bagażu. Albo opuścili go Opiekunowie Światła, albo zabawiali się z nim Mroczni Przewodnicy. Bez względu na to, jak bardzo próbował skupić się na rzeczach, które składały się na Gniazdo, nie mógł dotrzeć do krajobrazu, w którym mieszkały konie wodne. Nawet jeśli tutejsi ludzie nie mieli pojęcia, jak urządzony jest ich świat, sposób działania Efemery się nie

zmienił. Choć niewidoczne były tu warstwy krajobrazów. Być może most prowadził tylko do dwóch z nich, ale on nie mógł przejść do tego, do którego chciał. Nie mógł przejść do mrocznego krajobrazu. Koltak zamknął oczy. Nie było w nim już ani zapału, ani złości. W tej chwili chciał tylko znaleźć Sebastiana, porozmawiać z Sebastianem. Sebastian. Sebastian. Sebastian. Spiął konia, przejechał przez most… i znalazł się w krajobrazie, gdzie nie było żadnych dróg. Poczuł ulgę. Przeszedł do tego krajobrazu z Miasta Czarowników, był tego pewien. Ale czy znajdzie połączenie z Gniazdem? Cóż, dowie się tego tylko w jeden sposób. Sebastian. Sebastian. Sebastian. Ponieważ nic nie wskazywało, który kierunek należy wybrać, Koltak zawrócił konia i ruszył na południe. Sebastian rozpoczął kolejną rundę po głównej ulicy Gniazda. Odkąd odprowadził Lynneę do Filona, cały czas był w ruchu, a wymuszony spacer w połączeniu z pozbawioną satysfakcji nocą i niespokojnym snem sprawiły, że czuł się podminowany i niespokojny. Miał dziwne wrażenie, że sam jest jak ta układanka, jak krajobrazy Efemery, tyle że nie było żadnej krajobrazczyni, która potrafiłaby ułożyć fragmenty tak, by harmonijnie ze sobą rezonowały. Prześladowało go wspomnienie mocy inkuba czystej krwi. A świadomość, że moc czarowników, która drzemała w nim przez tyle czasu, usiłuje zdobyć dominację nad jego naturą, czyniła go bezradnym. Kim był, kiedy rozmawiał z Filonem, kiedy wydawał polecenia Kpiarzowi, marzył o dotyku Lynnei? Czy był człowiekiem, planującym wraz z innymi ludźmi obronę

Gniazda, czarownikiem wydającym rozkazy, czy też inkubem, który pragnął całego uczucia, jakie mógł wysączyć z kobiety, tak niewinnej, nim znalazła się tu, w Gnieździe? Kim był Sebastian? Dlaczego już tego nie wiedział? Swoją drogą, czy nie jest już trochę za stary na takie poszukiwania tożsamości? Z absolutną pewnością wiedział jedno. Jeśli ci, którzy przybyli do Gniazda, byli inkubami i sukubami czystej krwi, prędzej umrze, niż pozwoli któremuś z nich zbliżyć się do Lynnei. Prędzej zabije. Dlatego spędził ostatnie kilka godzin na ulicy, polując. Rozpozna ich aurę, był tego pewien. Ale mogli ukryć się za każdą twarzą, może nawet przejść do dziennego krajobrazu, gdzie nikt nie zorientuje się w niebezpieczeństwie, aż będzie o wiele za późno. Kiedy kilkakrotnie mijał zamkniętą pracownię krawiecką, pan Finch i Wayne, chłopiec, którego wziął na przyuczenie, przerywali prace nad ekspozycją, żeby mu pomachać – robili tak za każdym razem, kiedy ich mijał. Sebastian nie był pewien, czy chcieli w ten sposób udowodnić mu, że są tymi, za których ich uważał, czy może chcieli wszcząć alarm, gdyby nie pojawił się po kolejnym okrążeniu. Na światło dnia! Czy spędzi resztę życia, krążąc po ulicach, szukając kłopotów, chroniąc ludzi i pilnując Gniazda? Na końcu ulicy, tam gdzie bruk przechodził w gruntową drogę, zatrzymał się na chwilę, a potem obejrzał za siebie. Zrobi sobie przerwę w knajpce Filona, napije się kawy i przekąsi coś, porozmawia z Kpiarzem, poflirtuje z Lynneą. Szczególnie cieszyła go perspektywa tego ostatniego. A co potem? – pomyślał ze smutkiem. Pobudzi jej pragnienia i potrzeby, a w nocy znów będzie udawał, że śpi, żeby nie musiał martwić się, że czerpie z niej więcej, niż

powinien? Chciał z nią flirtować, chciał się z nią kochać, tulić ją w ramionach. Nawet tylko tulić. Czy to inkub, czy człowiek chciał takich rzeczy? Czy wiedza o tym, co kryje się w nim naprawdę, sprawiła, że jest kimś innym, niż był jeszcze kilka tygodni temu? Szedł spiesznie ulicą, myśląc jedynie o kilku minutach z Lynneą. Była bezpieczna w pracy. Kpiarz sam zadeklarował, że będzie nad nią czuwał. Chociaż nadal był wstrząśnięty widokiem czystej krwi inkuba noszącego jego twarz. Tak więc Kpiarz czuwał nad Lynneą – a Filon czuwał nad Kpiarzem. Kiedy Sebastian zbliżył się do knajpki, zobaczył, że jego przyjaciel stoi na skraju ogródka. Uniósł rękę na powitanie i uśmiechnął się niemal tak zadziornie jak zwykle. – Kazali mi cię wyglądać – powiedział Kpiarz, a jego niebieskie oczy rozbłysły. – Jest tu pewna dama, która uważa, że powinieneś odpocząć i coś zjeść. – Ta dama ma rację – odparł Sebastian i spojrzał ponad ramieniem Kpiarza na Lynneę, która wyszła do ogródka obsłużyć stolik, przy którym siedziało czterech minotaurów. Kpiarz obejrzał się, a potem uśmiechnął szeroko. – Chyba nie zdążyła ci tego powiedzieć. Specjał Sebastiana to prawdziwy przysmak minotaurów. Zapłacili za posiłek słojem dojrzałych oliwek w oliwie. Myślałem, że Filon rozpłacze się ze szczęścia. Oliwki? Zwykle nie można ich było kupić nawet na czarnym rynku. Sebastian tyle razy słyszał, jak Filon narzeka, że jakieś danie nie ma właściwego smaku ze względu na brak oliwy. Co takiego przyrządził ten człowiek, że minotaurom tak przypadło do gustu? – Specjał Sebastiana? – Dopiero teraz dotarły do niego te słowa.

Kpiarz parsknął. – Omlet z warzywami. Lynnea powiedziała pierwszemu minotaurowi, który go dostał, że to specjalne danie, które przyrządza tylko dla ciebie. Stąd Specjał Sebastiana. Ale minotaurowi zasmakowało i powiedział wszystkim swoim kompanom, więc… – Więc my już nigdy nie dostaniemy omletu – wszedł mu w słowo Sebastian i nagle zatęsknił za jajkami. – Jeśli minotaury dalej będą płacić oliwkami, Filon nie zmarnuje na nas nawet jednego jajka. – Tobie może się uda, w końcu to twoja Lynnea smaży omlety. Mam też nadzieję, że twój przyjaciel farmer będzie dostarczał do Gniazda jajka. Sebastian uśmiechnął się. – Wątpię, żeby William znał smak oliwek. Więc w sumie możemy na tym zrobić całkiem niezły interes. Lynnea, postawiwszy omlety i tosty na stoliku przed minotaurami, odwróciła się i zobaczyła go. I aż zajaśniała wewnętrznym blaskiem. Ciepło jej uczuć otuliło Sebastiana jak miękki koc. Jednak po chwili przepłynęło przez niego inne uczucie. Takie, które miało pazury, próbowało pochwycić go i wciągnąć w kipiel. Poczuł, jak rozwija się w nim moc inkuba, ale moc pierwotna – gwałtowna, zła i wygłodniała. – Och… – sapnął Kpiarz i cofnął się. Lynnea zamarła. – Chroń ją – nakazał przyjacielowi Sebastian, po czym odwrócił się w stronę ulicy. W jego kierunku szła cała czwórka. Ze skumulowaną siłą atakowali jego uczucia, pragnienia, próbowali dostać się do środka jego umysłu, by uwieść go swoją mocą, sprawić, żeby stał się wobec nich bezbronny.

– Sebastianie – wymruczała jedna z sukub. – Przyłącz się do nas. Rządź Gniazdem razem z nami. To twoja jedyna szansa. Jego czoło pokryło się potem. Szli ku niemu, ramię w ramię. Ich równe kroki były tańcem, jakiego żaden człowiek nie byłby w stanie naśladować. Za nimi zebrał się tłum, twarze ludzi były mroczne od złych uczuć. – Ja już rządzę Gniazdem – oświadczył Sebastian, a każde słowo wymagało od niego ogromnego wysiłku. Jak długo zdoła się im opierać? Ile czasu minie, nim pokusa, by poddać się uczuciom, stanie się nieodparta? – Rządzi Gniazdem – przedrzeźniał go inkub, którego oczy błyszczały przewrotnie. Skinął głową w stronę tłumu. – To on stoi na drodze waszej rozkoszy. To on nie pozwala wam sięgnąć po to, czego pragniecie! – Wskazał palcem Sebastiana. – To jego trzeba usunąć! W tłumie rozległy się gniewne pomruki. Ludzie zbliżali się, otaczali Sebastiana, krzycząc: – Pozbądźmy się go! – Pokażmy mu, kto tu naprawdę rządzi! – Bękart uważa, że może ustanawiać zasady i mówić nam, co mamy robić? Pochowajmy go! Sebastian popatrzył na cztery demony. Kiedy ich szukał, napełniały mrocznymi uczuciami gości Gniazda. Teraz ci ludzie byli przekonani, że jeśli go zabiją, osiągną obiecane rozkosze. Rozkosze, które w końcu zabiją i ich. Rozejrzał się niespokojnie. Niektórzy ściskali w rękach wyłamane nogi krzeseł, inni mieli noże. Wystarczy, żeby jeden się na niego rzucił, a gawiedź rozszarpie go na strzępy. Nawet jeśli mieszkańcy Gniazda rzucą się mu na pomoc, nie obejdzie się bez rannych. I zapewne zabitych. Demony wiedziały, że zabił jednego z nich. Nie zaryzykują

walki, skoro brudną robotę mogą za nich wykonać ludzie. Jednak mimo to usiłowali go zwabić, sprawić, by stał się podatny na każdy atak. Sebastianie. Dlaczego się im opiera? Nie do końca to pamiętał. Zrobił krok w ich stronę. Sebastianie! I wtedy rozpaliła się w nim miłość, rozpaczliwie dzika, uwalniając go od mocy demonów. Znał tę miłość, ten żar, tę namiętność pochodzącą z głębi z serca. Lynnea! Wezbrała w nim moc czarowników, mrowiła w palcach – zimny ogień, który pochodził z lodowatej jasności umysłu, a nie z żaru emocji. – Chronię Gniazdo – powiedział, podnosząc głos, by jego słowa dotarły do tłumu. – Jesteście zagrożeniem dla tutejszych ludzi, dla wszystkich ludzi Efemery. Jesteście zabójcami i musicie zostać zniszczeni. Tego wymaga sprawiedliwość. Demony zawarczały. Tłum rzucił się ku niemu. Sebastian uniósł rękę, wycelował w demony – i uwolnił piorun. Poszarpane strumienie mocy, oślepiająco białe, uderzyły w całą czwórkę. Ogarnęły ją. Przeniknęły. Spaliły. Krzyczały, nie mogąc uciec przed jego mocą. Ludzie, którzy biegli ku niemu, nagle zaczęli przewracać się jedni na drugich, usiłując się wycofać. Nawet kiedy demony leżały już martwe na ulicy, w powietrzu wisiało echo ich krzyku. Nikt nic nie powiedział. Nikt się nie poruszył. Sebastian spojrzał na tłum. Śmierć demonów uwolniła umysły ludzi. Teraz na ich twarzach malował się tylko strach – strach przed nim.

– Opuśćcie Gniazdo – nakazał. – I nigdy tu nie wracajcie. Podnieśli się z ziemi i pobiegli w poszukiwaniu mostów, które zabiorą ich do domów. Patrzył za nimi, aż w oddali zniknął ostatni. Dopiero wtedy odwrócił się do swoich przyjaciół. Strach w oczach Kpiarza, przerażenie w oczach Filona. Nawet minotaury patrzyły na niego z obawą. Ale Lynnea… Może nie rozumiała, kim on jest. A może nie miało to dla niej znaczenia. Wyczuwał tylko jej ulgę… i bezgraniczną miłość. – Na światło dnia, Sebastianie – powiedział wreszcie Kpiarz, a jego głos brzmiał niemal histerycznie. – Jesteś czarownikiem! Sebastian rozmasował kciukiem opuszki palców, czując lekkie mrowienie zimnej magii. I przypomniał sobie coś, co powiedziała mu kiedyś ciocia Nadia. Są dwa rodzaje czarowników. Wielu cieszy się strachem, jaki budzą, ale są też tacy, którzy używają swej mocy w imię sprawiedliwości, by chronić ludzi. – Nie – odparł. Spojrzał w oczy Filona, a potem Kpiarza. – Nie jestem czarownikiem. Jestem Czyniącym Sprawiedliwość.

ROZDZIAŁ 18 Dalton, Henley i Addison rozstawili namioty obok wozu, na którym mieli prowiant. Nie było sensu spać na ziemi i wystawiać się na kaprysy pogody. Znajdowali się na tyle blisko Miasta Czarowników, że co drugi dzień mogli posyłać kogoś po świeże jedzenie. Faran będzie żył. Chirurg miał nadzieję, że nie straci nogi i że reszta członków, sparaliżowana przez truciznę, odzyska sprawność. Wątpił jednak, by ranna noga wróciła do sił na tyle, by Faran mógł sprostać obowiązkom strażnika. Najprawdopodobniej więc otrzyma roczną pensję jako rekompensatę i zostanie zwolniony ze służby. Będzie musiał ułożyć sobie życie na nowo, i to jako częściowy kaleka. – Dowódco, namioty są już rozstawione – oznajmił Addison. – Napoimy konie, a potem uwiążemy je na łące, żeby się pasły. Dalton spojrzał ponad jego ramieniem. Nie chciał patrzeć mu w oczy. – Świetnie – odparł tylko. Addison westchnął. – Zrobiłeś, co mogłeś, dowódco. Wszyscy wiemy, że chciałeś zatrzymać Farana na liście płac, przynajmniej póki się nie wyleczy i nie potwierdzi się, że nie będzie mógł dalej służyć. Ale może tak będzie lepiej. Nadchodzą złe czasy. Wszyscy o tym wiemy. Faranowi będzie lepiej w jakiejś wiosce, przy innej robocie. Ma rękę do koni, potrafi się z nimi dogadać. Poza tym nigdy nie odpowiadały mu pewne aspekty służby. Za wielki z niego dżentelmen. – Urwał, a potem dodał: – Tak jak z ciebie, dowódco. Dalton, zadowolony, ale też skrępowany, spojrzał wreszcie

na Addisona. – Dziękuję. – Lepiej pójdę pomóc Henleyowi przy koniach – odparł mężczyzna. Dalton zaczekał, aż Addison odejdzie, a potem odwrócił się i popatrzył na deski przerzucone nad strumieniem. Guy i Darby pełnili straż jako pierwsi. Wyznaczył krótkie zmiany w dzień, żeby nie męczyć ludzi nudą czuwania. Co do nocnej warty… Weźmie ją sam. To znaczy niezupełnie sam. Nie był przecież głupcem. Ale skoro może, oszczędzi swoim ludziom nudy – i będzie dzielił ich obawę o to, że coś poza Koltakiem przejdzie przez ten most. Sebastian objął Lynneę i przyciągnął do siebie. Ze śmiechem pchnęła go w pierś, udając, że chce go odsunąć. – Nie masz dosyć? – spytała. – Nigdy nie mam cię dosyć. Kiedy wrócili do pokoju w burdelu, kochali się godzinami. Nie dała mu szansy na zrobienie kolejnego uniku. Po prostu nie miał wyboru, kiedy zaczęła się na nim wiercić, ubrana jedynie we włosy i uśmiech – połączenie ponętności i świeżości, które wprawiło go w gorączkę pożądania. Brał i dawał. Ona też brała i dawała. A później, podczas pełnego satysfakcji snu, potrzaskane fragmenty jego osoby przesuwały się powoli, aż zaczęły do siebie pasować. – W tej chwili naprawdę masz dosyć – stwierdziła Lynnea, rzucając Sebastianowi swoje najbardziej poważne spojrzenie. – Muszę iść do pracy, a ty musisz spotkać się z Filonem. Jego dobry humor zniknął, kiedy pomyślał o kartce, którą wsunięto mu pod drzwi. Wiedział, dlaczego Filon chce z nim rozmawiać.

– Co się stało? – spytała. – Coś nie tak? Oparł czoło o jej czoło. – Inkubowie są mile widziani w Gnieździe Rozpusty. W przeciwieństwie do czarowników. Lynnea zesztywniała. Czy wreszcie pojęła, dlaczego wszyscy zachowywali się tak dziwnie, odkąd zabił demony czystej krwi? Kiedy pchnęła go delikatnie, w końcu ją puścił i pozwolił się cofnąć. Potem spojrzał jej w oczy i sam też się cofnął. Wściekłość. Furia. Jego mały króliczek był wyraźnie gotów kogoś walnąć. Kogokolwiek. Podskoczyła ze złości. Zacisnęła ręce w pięści i naprawdę podskoczyła. Och, na światło dnia! – Jesteś tą samą osobą, którą byłeś wcześniej! – krzyknęła. – A oni chcą, żebyś się wyniósł, ponieważ masz moc, która może ich chronić przed złymi rzeczami? Co za idioci prowadzą tu interesy?! Co za debile tu mieszkają?! Podeszła do drzwi i otworzyła je z rozmachem, nim zdołał ją zatrzymać. Niestety, Kpiarz wybrał tę właśnie chwilę, żeby otworzyć swoje drzwi i wyjść na korytarz. – Jesteś idiotą?! – krzyknęła Lynnea, dźgając go palcem wskazującym w pierś. – Jesteś debilem?! Zamieniłeś się na mózgi z krowim plackiem?! – Co ja takiego zrobiłem? – spytał Kpiarz, unosząc ręce w obronnym geście. Ponieważ Lynnea ruszyła już energicznie w stronę schodów, odwrócił się do Sebastiana. – Co ja zrobiłem? – Jest wściekła – odparł krótko Sebastian. – Więc co ty zrobiłeś?

– Nic. Tylko… – Poszperał w kieszeni i dał Kpiarzowi klucze. – Zamknij mój pokój, dobrze? Muszę ją złapać, nim zrobi coś głupiego. – Na przykład walnie minotaura w nos? Sebastian nie zamierzał nawet rozważać takiej możliwości. Zbiegł ze schodów, ale Lynnea zdążyła już wyjść z budynku. Dopadł ją, nim weszła do knajpki Filona. Niestety, nie bardzo wiedział, jak ją zatrzymać bez zrobienia sceny, o której będzie się opowiadać w Gnieździe całymi latami. – Lynneo, zaczekaj! Przeszła przez ogródek, otworzyła z rozmachem drzwi do sali jadalnej i zatrzymała się tak nagle, że Sebastian wpadł jej na plecy. Musiał złapać ją za ramiona, żeby się nie przewróciła. Przynajmniej takiej wymówki zamierzał użyć, jeśli będzie musiał uzasadnić, dlaczego ją trzyma. Nie tylko Filon czekał na niego. Przy stoliku siedzieli również Hastings i pan Finch. Czyż nie uroczo? Wygnany przez komitet mieszkańców. Choć oczywiście nie mieli prawa głosu w kwestii jego pobytu tutaj. Był kotwicą Gniazda. I musi tu zostać, bez względu na to, czy uważają go za inkuba, czarownika czy człowieka. A oni będą musieli się z tym pogodzić. Od tego zależy przetrwanie Gniazda. – Lynneo, może lepiej przejdź do kuchni i… – zaczął Filon. Lynnea znowu podskoczyła. – Jesteś pewien, że chcesz, żeby poszła do kuchni? – spytał Sebastian z niedowierzaniem. – Do tej kuchni, w której jest pełno ostrych przedmiotów? Filon spojrzał na Lynneę i zbladł. – Ach… To może krzesło? – Wskazał puste krzesło przy stole. Sebastian gwałtownie pokręcił głową. Póki jego mały

króliczek się nie uspokoi, nie pozwoli jej zbliżyć się do niczego, co mogłoby zostać użyte jako broń. – No dobrze. – Filon wyciągnął z kieszeni chusteczkę i otarł czoło. Spojrzał na Hastingsa i pana Fincha, którzy pokiwali głowami. – Chodzi o to, Sebastianie, że kiedy już… pozbyliśmy się tych… stworzeń… wszyscy prowadzący interesy w Gnieździe zebrali się i przedyskutowali tę sprawę. Postanowiliśmy, że będziesz otrzymywał wynagrodzenie za obronę Gniazda. No… po prostu będziesz dostawał pensję. – Wszyscy będziemy oddawać ci procent od swoich miesięcznych dochodów – dodał Hastings. – Kredyt albo gotówkę. A burdel zredukuje ci czynsz za wynajem pokoju. – Po prostu uznaliśmy wszyscy, że porzuciłeś poprzednie zajęcie – ciągnął Filon, patrząc nerwowo na Lynneę. To była prawda. Jeśli Sebastian miał jeszcze jakieś wątpliwości co do swojej monogamii, wybuch wściekłości Lynnei całkowicie je usunął. Poczuł, jak Lynnea się odpręża. Przechyliła na bok głowę. – Chcecie, żeby Sebastian był kimś w rodzaju stróża prawa? – upewniła się. – Tak – zaćwierkał pan Finch. – Dokładnie tak. Sebastian niechętnie puścił jej ramiona, kiedy odwróciła się do niego. Jej niebieskie oczy nadal były pełne złości. – Chcieli rozmawiać z tobą o chronieniu Gniazda, a ty sądziłeś, że chcą cię wypędzić? – parsknęła. – Jesteś debilem. Jęknął, kiedy złapała go za uszy i zmusiła, żeby pochylił głowę. Mocny pocałunek w usta był miły, ale nie zadośćuczynił w pełni bólowi. Potem wyszła z sali. – Chcecie się założyć, że wystraszy klientów do tego stopnia, że gotowi zjeść wszystkie warzywa? – spytał Sebastian.

– Nie zakładam się – odparł Hastings. – Nie dzisiaj. – Spojrzał na Sebastiana i zmarszczył brwi. – Dlaczego sądziłeś, że chcemy cię wypędzić? – Jestem czarownikiem. – Jesteś Czyniącym Sprawiedliwość – poprawił go pan Finch. Sebastian przyjrzał się trzem mężczyznom. – To poważna oferta? Filon zaśmiał się. – Twardy inkub skrzyżowany z czarownikiem w roli stróża prawa i Czyniącego Sprawiedliwość w Gnieździe Rozpusty. Czy może być coś poważniejszego?

ROZDZIAŁ 19 Jack niósł torbę, bez ustanku marudząc, że ta wizyta to głupi pomysł. Nie słuchając go, Nadia przełożyła do drugiej ręki koszyk i szła dalej główną ulicą Gniazda Rozpusty. Kiedy otwierały się drzwi do budynków, dobiegała ich muzyka i rozmowy. Kolorowe kule na kijach nadawały ulicy karnawałowy wygląd, zamiast porządnie ją oświetlać. Przywiodło jej to na myśl mroczniejszą stronę jarmarków dożynkowych – te namioty i budki, o których istnieniu większość ludzi nie miała pojęcia. Tu też kryło się coś niegrzecznego, a mroczny rezonans wystarczył, by poruszyć ziarna wątpliwości, które ostatnio kiełkowały w jej sercu. – Nie rozumiem, dlaczego nie mogliśmy po prostu zostawić mu tego w domu – narzekał Jack. – Nie wygląda mi na to, żeby nadal tam mieszkał – odparła Nadia, próbując ignorować niepokój, jaki poczuła, kiedy uświadomiła sobie, że Sebastian opuścił miejsce, które nazywał swoim domem przez ostatnie dziesięć lat. – Chcę sprawdzić, jak sobie radzi Lynnea. I chcę zobaczyć Gniazdo Rozpusty. – Lynnea jest tu już od jakiegoś czasu – zauważył Jack, patrząc uważnie na Nadię. Ostatnio zbyt wiele razy obudziła go krzykiem, żeby mógł uwierzyć w takie wyjaśnienia. – Dlaczego akurat teraz poczułaś tę potrzebę? Z wielu powodów, pomyślała, ale nie powiedziała tego na głos. Przez piętnaście lat wierzyła niezachwianie, że Glorianna nie stanowi śmiertelnego zagrożenia, jak twierdzili czarownicy. Kiedy jej córka stworzyła Gniazdo Rozpusty, zmieniając układ krajobrazów Efemery tak, by kilka z nich, należących do demonów, zostało ze sobą połączonych, Nadia wierzyła, że po prostu dostrzegła jakąś potrzebę, której nie widziały inne

krajobrazczynie. Przez piętnaście lat ufała Gloriannie bez zastrzeżeń. Chciała dać jej oparcie, gdyż jej córka była aż nazbyt samotna na świecie. Jednak teraz zaczęła tracić to zaufanie, więc musiała zobaczyć, musiała przekonać się na własne oczy, jakiego rodzaju mroczny krajobraz powstał w tym miejscu. – Pierwszy raz w Gnieździe? – Jakiś głos wyrwał Nadię z zamyślenia. Jasnowłosy mężczyzna przyglądał im się z zadziornym uśmiechem uroczego zawadiaki, ale kiedy podeszła bliżej, w jego niebieskich oczach dostrzegła nieufność. – Dlaczego uważasz, że jesteśmy tu pierwszy raz? – zapytał wyzywająco Jack. W zawadiackim uśmiechu zagrała nuta ironii. – Tak wyglądacie. Więc… Niebieskie oczy nie odrywały się od twarzy Nadii, ale mogłaby przysiąc, że ją pieści, od piersi aż po biodra, że bada dłońmi wszelkie jej krągłości. Nigdy nie miała do czynienia z żadnym inkubem prócz Sebastiana, ale było oczywiste, że oto ma przed sobą jednego z nich. Doświadczenie było… niepokojące… ale w sposób, który sprawiał, że poczuła się bardzo kobieco. – Kim jest twój towarzysz? – spytał inkub. – Jestem przyjacielem tej damy – warknął Jack. Nadia zamrugała. Czyżby właśnie usłyszała, jak Jack – jej spokojny, godny zaufania Jack – rości sobie do niej prawa, jakby była, nie przymierzając, jego kością? Zupełnie jakby jakiś młody człowiek, nawet inkub, mógł być zainteresowany numerkiem z kobietą tak starą, że mogłaby być jego matką. Znów zajrzała w niebieskie oczy i poczuła, jak drży jej serce, a twarz pała rumieńcem. Na Opiekunów i Przewodników,

on był nią zainteresowany! – Przyszliśmy odwiedzić mojego bratanka – powiedziała stanowczo. Kiedy inkub uśmiechnął się domyślnie, dając do zrozumienia, że ciągle słyszy podobne wymówki, dodała: – Ma na imię Sebastian. Mężczyzna podskoczył, jakby z całych sił walnęła go miotłą w brzuch. – Jesteś ciocią Sebastiana? – pisnął cienko. – Tak. – Na światło dnia! – A kim ty jesteś? – zapytała Nadia, zdziwiona jego reakcją. – Nazywam się Kpiarz, proszę pani. Znaczy… pani ciociu. – Rozpaczliwie rozejrzał się wokół. – No to… może zabiorę was do Filona i poszukam Sebastiana? Na pewno jest tu gdzieś… Lepiej, żeby był… Kiedy razem z Jackiem szli ulicą za Kpiarzem, Nadia uznała, że młodzieniec jest jeszcze bardziej atrakcyjny, gdy się denerwuje. Bardziej… ludzki w sposób, który potrafiła zrozumieć. I czuła się przy nim swobodniej. – A co z Lynneą? – spytała. – Też jest w pobliżu? – Lynnea jest u Filona – odparł Kpiarz. – Dobrze się miewa? – Bardzo dobrze. Złości się, kiedy zostawiam ręczniki na podłodze w łazience albo zapominam spłukać wannę. Czy wszystkie kobiety wściekają się o takie rzeczy, jak się im nie dostarcza seksu? – Kpiarz urwał. – Chociaż Lynnea złości się za to też na Sebastiana, a on przecież daje jej seks, więc… to znaczy… uch… Nadia westchnęła. Nim dowiedział się, że ma do czynienia z ciotką Sebastiana, był w stanie powiedzieć jej wszystko, a

teraz każda wzmianka o seksie sprawiała, że czerwienił się jak uczniak. – To, że jestem ciotką, nie umniejsza mojej kobiecości – mruknęła. – Nie chodzi o to – odmruknął Kpiarz. – A o co chodzi? – Sam nie wiem. Dziwne, że inkub potrafił być takim… Jak to czasami ujmował Sebastian? Cnotkiem? Właśnie, takim cnotkiem. Może za dzień czy dwa zacznie ją to bawić. – Co to? – spytał Jack, kiedy podeszli bliżej do czterech wielkich rozczochranych stworzeń z rogami, które stały przy ogródku pełnym stołów i krzeseł. – Minotaury – wyjaśnił Kpiarz i dodał pod nosem: – Mam tylko nadzieję, że William przywiózł jajka. – Nim Nadia zdążyła zapytać, co jajka mają wspólnego z tak niebezpiecznie wyglądającymi stworzeniami, Kpiarz oznajmił głośno i dobitnie: – To jest ciocia Sebastiana, która przyszła z wizytą i chce coś zjeść. Więc znajdźcie sobie stolik i czekajcie na swoją kolej – i nie ryczeć mi tu, bo ją wystraszycie. Stworzenia zwróciły wzrok na Nadię. – Om-le-t? – spytało jedno. – Ona nie chce twojego omletu – zapewnił go Kpiarz i zwrócił się do Nadii i Jacka: – Siadajcie. – Odsunął krzesło przy wolnym stoliku i uśmiechnął się. – To dobre miejsce. Dobre na co? – pomyślała i dokładnie w tym momencie dostrzegła stojący najbliżej stolika posąg. Oraz to, jak na jego widok zaczerwienił się Jack. Wypuścił z ręki torbę, która spadła z hukiem na kamienne płyty. Nadia postawiła kosz na stole i popatrzyła na pozostałe posągi. Przez te wszystkie lata, kiedy Lee przechodził do

Gniazda i śmiał się z jej obaw, że jest za młody na… Mamo, gdybym chciał się naprawdę wyżyć, nie chodziłbym do Gniazda Rozpusty. Sebastian jest gorszy niż niezamężna ciotka, jeśli chodzi o pilnowanie mojej moralności. Powinna była wiedzieć, że syn nie powie jej całej prawdy. Młodemu, wrażliwemu mężczyźnie wystarczyło tutaj rozejrzeć się wokół, by zdobyć interesującą edukację. Mrocznie. Dekadencko. Ale… Serce podskoczyło Nadii do gardła, kiedy rozległ się ryk. – Och, ten minotaur właśnie walnął tego drugiego w nos! – krzyknęła. Ludzie przy sąsiednich stolikach zamarli, gotowi rzucić się do ucieczki, jeśli wybuchnie bójka. I wtedy w drzwiach pojawiła się Lynnea. Cztery potargane głowy jak na komendę odwróciły się w jej stronę. Uniosła cztery palce i kudłate łby pokiwały gwałtownie. – Jak ona to zrobiła? – spytał Jack. – To proste. Nie usmaży im omletów, jeśli nie będą się dobrze zachowywać – wyjaśnił Kpiarz, unosząc rękę, żeby zwrócić na siebie uwagę Lynnei. Kiedy tylko ich dostrzegła, jej twarz pojaśniała z radości. Przebiegła między stolikami, wyciągając ręce do Nadii. – Przyszliście! – zawołała. – Tak się cieszę! – Szybko jednak jej zachwyt zmienił się w niepokój. – Czy u was wszystko w porządku? – W jak najlepszym. – Nadia uścisnęła jej dłonie, a potem wskazała koszyk. – Chciałam wam przynieść kilka rzeczy. Zostawiłabym je w domku, ale mam wrażenie… że już tam nie mieszkacie. – Och, tak! Sebastian uznał, że chwilowo bezpieczniej będzie mieszkać tutaj. Widzisz, pojawiły się pewne kłopoty i…

– Jak się tu dostaliście? – Kpiarz zwrócił się do Jacka. – Przeszliśmy mostem w lesie za domem. – Ale jak przeszliście TUTAJ? – Na piechotę. – O co chodzi? – spytała Nadia, kiedy Kpiarz zaczął kląć, a Lynnea zrobiła zatroskaną minę. – Sebastian będzie miał coś do powiedzenia na ten temat – stwierdził Kpiarz. – A niby dlaczego Sebastian miałby się wypowiadać w tej kwestii? – spytała z irytacją Nadia. Jeśli pominąć posągi, rozczochrane demony i fakt, że było ciemno jak w środku nocy, równie dobrze mogłaby brać udział w sprzeczce we własnej wiosce. – Będzie miał wiele do powiedzenia, bo jesteś jego ciocią i w ogóle – powiedział zapalczywie Kpiarz. – Poza tym on… – No już. – Do stolika podbiegł okrągły łysiejący mężczyzna. – Kpiarzu, pozwól naszym gościom usiąść i napić się czegoś, nim zaczniesz na nich pokrzykiwać. A ty, Lynneo, kochanie… – Wskazał głową minotaury. – Zdaje się, że masz do zrealizowania zamówienie. – Tak, Filonie, masz rację – powiedziała Lynnea, po czym dodała pospiesznie: – Nadio, Jacku, zostańcie, proszę. Przyniosę wam coś do jedzenia i będziecie mogli odpocząć. A ty, Kpiarzu, nie zachowuj się jak debil. – Odeszła, lawirując wśród stolików, i zniknęła w kuchni. – Dlaczego uważasz, że troska o ciocię Sebastiana robi ze mnie debila? – zawołał za nią Kpiarz, powodując, że wszyscy goście odwrócili się w ich stronę. Bracia serca, pomyślała Nadia, czując, jak do oczu napływają jej łzy wzruszenia. Lynnea wyraźnie rozkwitła. Z przerażonej dziewczyny zmieniła się w silną, pewną siebie

kobietę. A za tę zmianę częściowo odpowiadał ten wkurzony młody człowiek, który stał obok niej. – Ciociu? Odwróciła się i serce podskoczyło jej na widok Sebastiana. On też się zmienił. Dojrzałość okrywała go jak nowy, elegancki płaszcz, który potrzebuje czasu, żeby dopasować się do figury. Było jednak w nim coś jeszcze. Wyczuwało się w nim siłę i… moc. – Czyniący Sprawiedliwość – powiedziała cicho. Sebastian spiął się, jakby szykując się na uderzenie. Równocześnie skłonił lekko głowę, akceptując prawdę jej słów. Czarownik. Czyniący Sprawiedliwość. Teoretycznie było to to samo, ale nie w praktyce. Koltak, ojciec Sebastiana, był czarownikiem. Ale brat Koltaka, Peter, mąż jej serca i ojciec jej dzieci, był Czyniącym Sprawiedliwość. Pomyślała, że gdyby Peter żył, rozumiałby Sebastiana dużo lepiej niż Koltak. – Czy Czyniący Sprawiedliwość będzie się czuł skrępowany, jeśli publicznie uściska swoją ciotkę? – spytała i z radością stwierdziła, że Sebastian odpręża się. Przytulił ją serdecznie. Kpiarz parsknął: – To jest Gniazdo Rozpusty. Nikt tu nie poczuje się skrępowany, wszystko jedno, co zrobisz. Sebastian cofnął się, ale nadal obejmował Nadię ramieniem. – To właśnie Jack zrobił moją układankę – powiedział z naciskiem. – Tak? – Oczy Kpiarza rozbłysły, gdy zwracał się do Jacka: – Mam kilka pomysłów, które mogą przynieść trochę grosza. – Może więc zabierzesz Jacka do drugiego stolika, a ja porozmawiam z ciocią – zaproponował Sebastian.

I tak, szybko i bez problemów, Kpiarz i Jack przenieśli się do innego stolika, a Nadia usiadła razem z Sebastianem. Jakiś chłopak – tak młody, że nie powinien jeszcze w ogóle wiedzieć o istnieniu Gniazda Rozpusty, nie wspominając już o mieszkaniu tutaj – zabrał koszyk i torbę, zapewniając, że Filon przechowa je bezpiecznie. Natychmiast też Filon postawił przed nimi jedzenie, dwa kieliszki wina i dwie filiżanki kawy. – Filon chyba chce, żebyś spróbowała wszystkich jego specjalności – stwierdził Sebastian. – Masz tutaj Nadziewane Cycki, Falliczne Delicje i oliwki. – Nadia wzięła bułkę, ale gdy uświadomiła sobie jej kształt, upuściła ją z powrotem do koszyka. – To tylko chleb, ciociu – powiedział Sebastian z figlarnym uśmiechem. Miała ochotę walnąć go w łeb. – Proszę. – Wziął drugą Falliczną Delicję, przełamał ją na trzy części i położył na jej talerzu. Nadia zmrużyła oczy. – Masz czyste ręce? – Tak, ciociu. Nadal pamiętam, żeby je myć po sikaniu. Na ogół. Zaczęła się śmiać. – No dobrze. Czyli uważasz mnie za idiotkę. Sebastian uśmiechnął się i zanurzył pieczywo w roztopionym serze. – Jesteś tu pierwszy raz. Bylibyśmy naprawdę rozczarowani, gdyby nic w Gnieździe cię nie zaszokowało. Nadia wzięła kawałek bułki i zanurzyła w serze. – To taka dziwna mała wioska, prawda? Jest niegrzeczna, ma poczucie humoru i lubi się bawić. – Właśnie. Odłożyła bułkę z serem, nawet jej nie próbując. – W takim razie Gniazdo jednak nie jest problemem. Niech

Przewodnicy Serca mi wybaczą. Sebastian zesztywniał. – Przyszłaś na inspekcję Gniazda? – Tak – przyznała. – Uważasz, że to słaby punkt krajobrazów Glorianny? – Nie, Sebastianie. Uważam, że to ja jestem ich słabym punktem. Zapadła długa cisza. – Napij się kawy – powiedział wreszcie Sebastian. – Stygnie ci. Nadia posłusznie przysunęła do siebie filiżankę. Sebastian sięgnął po wino. – Kilka dni temu – zaczęła z wahaniem – w mieście, w jednym z moich krajobrazów, zmienił się rezonans. Stał się dysharmonijny. Nie potrafiłam określić, czy ten brak harmonii pochodził od serc, które powinny się przenieść do innego krajobrazu, czy może jakaś zmiana nastąpiła w samym mieście, więc przeszłam na tamtejszy rynek. Ludzie, którzy zajmowali się tam swoimi sprawami, rezonowali troską i niepokojem, ale kilka osób odczuwało przewrotną radość z ich smutku, ledwie skrywaną pod płaszczykiem oburzenia. Bardzo mnie to zaniepokoiło. Nawet w dziennych krajobrazach są serca, które żywią się mrocznymi uczuciami. Są jak chwasty na grządce kwiatów, tyle że nie można ich wyrwać. Można je tylko przyciąć, żeby dobre rośliny wokoło mogły wyrosnąć w górę i zasłonić je. – Chyba rozumiem – wtrącił Sebastian. – Gdybyś wysyłała do mrocznych krajobrazów każdego, kto oszukiwał albo kłamał, albo zrobił kiedyś coś niegodziwego, nikt nie zostałby w tych dziennych. – Właśnie – przytaknęła Nadia. – Serce jest zdolne do

najszlachetniejszych uczuć, ale również do tych najgorszych. To tkwi w każdym z nas. Kształtują nas uczucia, które przyjmujemy, ale też te, od których się odwracamy. – Więc co się takiego stało na tym rynku, że wzbudziło twój niepokój? Nadia upiła nieco kawy. – Usłyszałam historie o złych rzeczach, które zdarzyły się w sąsiednim mieście. Chłopiec zabił siekierą swoją młodszą siostrę, wykrzykując, że zmienia się w nocy w wielkiego pająka i chodzi po nim, kiedy on śpi. Mężczyzna pobił na śmierć własną żonę, ponieważ spóźniła się z obiadem. Słyszałam plotki o rodzinach, które prześladuje pech. Miałam wrażenie, że te słowa mnie brukają, a kiedy opuściłam rynek, żeby znaleźć spokojne miejsce i rezonować z uczuciami, które przynależą do Światła, uświadomiłam sobie, że sama rezonuję ze złem. Wzmacniałam je, pomagałam mu rosnąć w siłę. – Sebastian położył ręce na jej dłoniach. Uczepiła się tego ciepła, tego wyjątkowego połączenia. – Tamtej nocy zaczęły się sny – ciągnęła szeptem. – Ale nie w normalnym sensie. To było niemal tak, jakby ktoś szeptał do mnie w ciemności. Ale ja nie chciałam go słuchać. Pamiętam z nich tylko siebie pchającą z całych sił ciężkie drewniane drzwi. Walczę, żeby je zamknąć przed tym, co znajduje się po drugiej stronie, ale zgubiłam klucz i nie daję rady. Sebastian oparł się na krześle, wziął swój kieliszek i dopił wino. – Czyli coś próbuje do ciebie dotrzeć w półmroku jawy snu. – Co takiego? Uśmiechnął się ponuro. – Właśnie tak inkubowie i sukuby polują na swoją zwierzynę. Nie musimy przechodzić do innych krajobrazów, nie

potrzebujemy fizycznego kontaktu. Och, oczywiście lubimy prawdziwy seks, ale tak naprawdę żerujemy na uczuciach, więc wysyłamy macki naszej mocy, szukając odpowiedniego umysłu, po czym tkamy fantazje – albo bierzemy udział w fantazjach śniącego. Jesteśmy wymarzonymi kochankami, dzięki którym sen staje się tak prawdziwy, że daje fizyczne spełnienie. – Rozumiem. – Nadia odchrząknęła. – Nigdy… nie pytałam cię o tę część twojego życia. – Nie powiedziałbym ci o tym, nawet gdybyś spytała. – Myślę… że zostałam skażona, Sebastianie. Może przez Mrocznego Przewodnika. Może przez Zjadacza Świata. Dlatego tu jestem. Nigdy nie wątpiłam, że Glorianna miała powody, by stworzyć Gniazdo Rozpusty. Póki nie zaczęły się te sny. – Do czego cię nakłaniają, ciociu? – spytał z obojętnością w głosie Sebastian. Nadia zadrżała. – Żebym poszła do czarowników i powiedziała im, jak ją znaleźć. Żebym zabrała ich do Sanktuarium – miejsca, w które żaden z nich nie może dotrzeć samodzielnie. – Ale nie zrobiłaś tego. – Teraz jego głos był ostry, pełen niepokoju. – Nie, nie zrobiłam. Zamiast tego przeszłam tutaj. Glorianna potrafi robić rzeczy, których nie umie nikt inny. Przyjmuje Mrok, a mimo to chodzi w Świetle. Musiałam zobaczyć to miejsce… by utwierdzić się w swojej wierze w Belladonnę. Sebastian odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze. – Opowiem ci, co w swoich snach robi ostatnio Lynnea. Nadia poczuła, że mimowolnie się czerwieni. – Och nie, Sebastianie. Nie sądzę, żeby…

– Przestawia meble – przerwał jej. – Czy raczej pokazuje mi, gdzie mają stać, a ja je przestawiam. Na własnych barkach przenoszę rzeczy, których nie udźwignąłbym w prawdziwym świecie. To zbieranina mebli. Niektóre są z naszego pokoju w burdelu, inne z mojego domu. Przesuwam łóżko i kanapę, stoły i krzesła, a Lynnea cały czas mówi: „Nie, to nie tak powinno być”. Co rano budzi się i patrzy na meble z błyskiem w oku. A ja wstaję z obolałym grzbietem. Zeszłej nocy przenosiłem okna. Brałem drewnianą framugę i przenosiłem ją z miejsca na miejsce. W ścianie, w której dotąd było okno, wcale nie było dziury, a kiedy przysuwałem framugę do ściany w nowym miejscu, pojawiał się otwór wielkości okna. Ale Lynnea cały czas mówiła, że to nie tak. Potem chciała, żebym umieścił okno na wewnętrznej ścianie. Protestowałem, że przecież będzie widać tylko ludzi w sąsiednim pokoju, ale to był jej sen, a ja byłem jedynie siłą roboczą, więc zrobiłem, co mi kazała. Nadia przechyliła głowę. – I zajrzałeś do drugiego pokoju? – spytała. – Nie – odparł cicho. – Nic nie widziałem. W oknach było pełno słońca. Cały pokój w nim tonął. A kiedy obejrzałem się na Lynneę, w jej miejscu stała Glorianna. Uśmiechnęła się i powiedziała: „Tak. Tak właśnie powinno być”. – Sięgnął przez stół, wziął kieliszek Nadii i duszkiem wypił połowę wina. – Nie mam pojęcia, co to znaczy. Nie wiem nawet, dlaczego ci to mówię. – Ja wiem – odparła cicho Nadia. – Bo wierzysz w Gloriannę – i ufasz Belladonnie. Z całych sił będę walczyć o to samo. Sebastian odsunął krzesło. – Chodź. Kpiarz miał dość czasu, żeby zgorszyć Jacka. Pewnie biedaczysko ma już czerwone nawet palce u nóg. Myślę,

że będzie najlepiej, jeśli wrócicie do domu. I zostaniecie tam. Nadia zadrżała. – Uważasz, że stanowię zagrożenie, prawda? – Myślę, że zostałaś otruta – odparł i poklepał się w pierś. – Tutaj. Miał rację. Czuła rezonans jego słów i wiedziała, że ma rację. – Tak, powinniśmy wracać. – Nadia zgarbiła się. – Spacer dobrze mi zrobi. Sebastian objął ją ramieniem. – Chyba nie… ponieważ pojedziesz na demonocyklu. – Na demono… Och nie, ja… Nie zwracając uwagi na jej protesty i pogróżki, Sebastian poszedł po Kpiarza i Jacka. Dał Nadii chwilę na pożegnanie z Lynneą, po czym posadził ją za sobą na czymś, co było połączeniem grubego roweru bez kół i demona z masą ostrych zębów i paskudnie zakrzywionych szponów. Nie było tak źle, póki jechali główną ulicą Gniazda, ale kiedy dotarli do gruntowej dróżki, która prowadziła do domu Sebastiana… – Możesz mnie już puścić, ciociu. – To on tak uważał. Nadia poczuła, że klepie ją po rękach, próbując rozplątać jej konwulsyjny chwyt. – Już stoimy, naprawdę. – Więc zaczekam, aż moje wnętrzności również staną – odparła cierpko. Sebastian zaczął się śmiać. Ten wstrętny chłopak naprawdę się śmiał! Rozzłościło ją to tak bardzo, że w końcu puściła jego koszulę i zsiadła z demonocykla. Jack nie wyglądał na wstrząśniętego. Nadia nie widziała go wyraźnie, ponieważ świeciły tylko gwiazdy, ale pocierał podbródek w taki sposób jak zawsze, kiedy coś go

zainteresowało. Kpiarz uśmiechnął się do niego i przekrzywił głowę, jakby w oczekiwaniu na odpowiedź. – Pomyślę o tym – obiecał Jack. Potem podszedł do Nadii i ujął ją za łokieć dużą, silną dłonią. – Chodź, kochanie. W domu zrobię ci herbaty i będziesz mogła się położyć. – Nie mów do mnie, jakbym była stara i niedołężna – warknęła. Demonocykle dowiozły ich na skraj lasu za domem Sebastiana, więc do siebie mieli tylko kilka minut spacerkiem. Nadia spojrzała na bratanka. – Mam wielką nadzieję, że gdy następnym razem przyjdziesz z wizytą, Iskierek narobi ci na głowę. Chichot Jacka nie zagłuszył prychnięcia Sebastiana. Nadia wzięła swojego przyjaciela pod ramię i razem ruszyli do domu. Sebastian z bólem serca patrzył na ciemną ścieżkę w lesie. – Chcesz zajrzeć do domu, skoro już tu jesteśmy? – spytał Kpiarz. Pokręcił głową. – Nikogo tu nie było. – Był tego pewien, ponieważ zatrzymywał się przy swoim domu codziennie, kiedy sprawdzał mosty prowadzące do Gniazda. – Wracajmy. – Jack powiedział, że zastanowi się nad moim pomysłem. – Jestem ciekaw, gdzie znajdzie malarza, który namaluje mu erotyczne obrazki na układanki? – Sebastian uniósł brwi. – On też powiedział, że to może być zagwozdka – stwierdził Kpiarz, po czym zmienił temat: – Kto to jest Iskierek? W drodze powrotnej do Gniazda Sebastian rozmyślał o Nadii. Dlaczego właśnie teraz ogarnęły ją wątpliwości co do Glorianny? Dlaczego rozważała możliwość poinformowania czarowników o miejscu, w którym znajdą Belladonnę? Czyżby naprawdę została zatruta przez umysł dość silny, by zasiać

wątpliwości i myśli, których wcześniej nie miała? Jak miał powiedzieć kuzynostwu, że coś niebezpiecznego może czaić się w krajobrazach Nadii, skoro Glorianna zmieniła Efemerę w taki sposób, by je izolować i zapewnić matce bezpieczeństwo? Jak miał powiedzieć kuzynostwu, że nie mogą już ufać własnej matce?

Cienie w ogrodzie. To najtrudniejsza lekcja, jaką musi opanować krajobrazczyni. Ogrody nie są tylko punktami dostępowymi, zaaranżowanymi w przyjemny dla oka sposób. Ukazują serce krajobrazczyni, wzorzec rezonansu, który będzie barwił krajobrazy znajdujące się pod jej opieką. To odbicie tego, kim jest. Jej wewnętrzna istota objawi się w roślinach, kamieniach i w wodzie. I każdy będzie ją mógł zobaczyć. Jeśli serce próbuje kłamać, ogród to ujawni. Pierwsze próby uczennic zwykle są ładnym kłamstwem. Wszystkie rośliny symbolizują uprzejmość i hojność, cierpliwość i zrozumienie. Miłość. Mimo wysiłków uczennicy ogród walczy o przetrwanie, ponieważ mroczne uczucia, choć wypierane, również rezonują w tej ograniczonej przestrzeni, ale nie mają własnego miejsca, żeby się objawić. Dlatego przeszkadzają, mieszają prądy mocy, wpychają się tam, gdzie nie przynależą. I ogród nie spełnia swojej funkcji. Trzeba czasu, by znaleźć w sobie odwagę i ukazać te części siebie, które nie są jasne i świetliste. Ale musicie je dostrzec, musicie wiedzieć, że są w was, ponieważ będą rezonować w krajobrazach znajdujących się pod waszą kontrolą. Ponieważ to wy, krajobrazczynie, jesteście sitem, przez które wszystkie serca z waszych krajobrazów wpływają na Efemerę. A żadne z tych serc nie żyje wyłącznie w Świetle. Tak więc każda krajobrazczyni musi poznać mroczną stronę własnego serca i zaakceptować ją, żeby utrzymać równowagę świata. Cienie w ogrodzie są częścią nas wszystkich. – Księga Lekcji

ROZDZIAŁ 20 Obrzydliwe stworzenie – mruknął Koltak, kiedy koń nagle zatrzymał się kilka kroków od dużego stawu. – Najpierw omal nie wyrywa mi ręki, żeby dostać się do wody, a teraz nie chce pić! Koltak nie wiedział wiele o koniach, ale zwierzę było wyraźnie czymś zaniepokojone, więc rozejrzał się wokoło. Nic, tylko zielone wzgórza, identycznie jak te, które mijał wczoraj – i przedwczoraj. Co się dzieje w Mieście Czarowników? Czy ktoś niepokoi się, że tyle czasu go nie ma? Czy został uwięziony w tym krajobrazie, skazany na krążenie w kółko? Koń zrobił krok do przodu i znów się zatrzymał. – Nie chcesz, to nie pij. – Koltak odczepił manierkę od siodła. Mocno trzymając wodze, ruszył ku wodzie. Koń, wyraźnie zachęcony jego zachowaniem, podążył za nim. Zawahał się na brzegu stawu, ale po chwili opuścił głowę i zaczął pić. Przyćmione światło sprawiało, że woda wydawała się szara i nieprzezroczysta, chociaż staw wyglądał na w miarę czysty. Pozwoli koniowi napić się, a potem… Nagle coś wyskoczyło z wody, tuż przy głowie konia. Było brązowawoszare i porowate. Rozdziawiona paszcza, pełna ostrych zębów, zamknęła się na szyi zwierzęcia. Jeden skręt wielkiego cielska i koń został wciągnięty do stawu. Energiczne potrząśnięcie urwało mu głowę, która pływała teraz w kałuży krwi. Kolejne stworzenie wynurzyło się z wody i wyszarpnęło tylną nogę konia, a jeszcze inne wgryzło się w jego brzuch i zaczęło się obracać, wzburzając wodę, aż udało mu się wyrwać wielki kawał mięsa.

Dysząc ciężko i trzęsąc się ze strachu, Koltak wpatrywał się w staw. Nie pamiętał, żeby się ruszał, ale stał teraz w znacznym oddaleniu od jatki. Wiedział, co to. Każdy czarownik uczył się na pamięć opisów i studiował rysunki stworzeń, które zostały uwięzione razem ze Zjadaczem Świata. Kościoluby, pająki i wietrzniki – to tylko niektóre z potworów, które oderwano od świata. Miał do czynienia ze śmiercioobracaczami. Krokodyle, rozdęte ludzkim strachem. Większe i bardziej dzikie niż naturalne drapieżniki. Dopiero teraz Koltak zorientował się, że coś trzyma. Zaskoczony, uniósł ręce do twarzy. W jednej ściskał pasek od manierki. W drugiej wodze. Jego oczy powędrowały wzdłuż skórzanych pasków. Wrzasnął, puścił wodze i manierkę i odskoczył gwałtownie od urwanej głowy, którą zapewne sam wyciągnął ze stawu. Padł na kolana, zwymiotował, a potem wycofał się na czworakach i legł na plecach, patrząc na pierwsze gwiazdy, które pojawiły się na ciemniejącym niebie. Koszmary, objawione za pośrednictwem ludzkiego strachu, nie były już zamknięte. Krajobrazy, które zamieszkały, zostały połączone z resztą świata. Jeśli powstało połączenie, które pozwalało śmiercioobracaczom wejść do tego krajobrazu, to czy inne krajobrazy zostały zmienione, by dać im ten dostęp? A co z innymi koszmarami? Czy może się zdarzyć, że dziecko, które pójdzie na plażę z rodzicami, wbiegnie na połać rdzawego piasku i zniknie, uwięzione w krajobrazie kościolubów? Tak. To możliwe. Te krajobrazy, karmiące się smutkiem i strachem, mogą zapanować nad wszystkimi innymi, zmieniając ich rezonans, pochłaniając nadzieję. Koszmar, który Zjadacz Świata już kiedyś próbował stworzyć, tym razem może się ziścić, a wówczas wszystko, co dobre na tym świecie, będzie się

kurczyć, aż zupełnie zniknie. Na jedną świetlistą chwilę, kiedy Koltak patrzył na gwiazdy, jego serce i umysł pozbyły się ambicji i osobistych pretensji. Rezonowała w nim tylko jedna myśl: musi znaleźć Sebastiana. Stawką było przetrwanie Efemery, a znalezienie Sebastiana było kluczem do ocalenia świata. Roztrzęsiony, ale zdeterminowany, wstał i ruszył przed siebie. Sebastian był kluczem do ocalenia świata. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni swojej szaty i wyczuł złożoną kartkę papieru. Sebastian… i wiadomość, którą zabrał ze sobą z Miasta Czarowników. Dalton oparł się o drzewo i ponownie zaczął myśleć, co mógł zrobić inaczej. – Dowódco? – Addison podszedł do niego i spojrzał w stronę strumienia, gdzie trzymali wartę Guy i Henley. – To, co się stało z Darbym, to nie była twoja wina. Posłałeś go do miasta po zaopatrzenie i z raportem dla czarowników. Nie kazałeś mu się zatrzymywać w tawernie, wdawać w bójkę i ginąć od pchnięcia nożem. – To nie był porywczy człowiek – powiedział Dalton, a w jego głosie słychać było gniew i żal. – Nie, nie był. Ale ostatnio coś wywołuje w ludziach podłe odruchy. Tak mi się zdaje. – Wiem. Addison potarł kark. – To nie moja sprawa, dowódco, ale może powinieneś pomyśleć o innym miejscu dla siebie i swojej rodziny? – Myślałem o tym – odparł cicho Dalton. – Mój kontrakt kończy się za kilka miesięcy, a żona nieraz wspominała, że

chętnie wyjedzie z Miasta Czarowników. Ale gdzie miałbym iść? Do jakiego krajobrazu? Addison przestąpił z nogi na nogę. – Spędziłem trochę czasu w różnych krajobrazach i służyłem w wielu strażach. Nawet ci dowódcy, którzy byli naprawdę dobrzy w swojej robocie, nie zawsze byli dobrymi ludźmi. Ale ty jesteś dobrym człowiekiem, dowódco. Nie przynależysz tutaj. Wiedziałem to już po pierwszym tygodniu służby pod twoim dowództwem i nie zmieniłem zdania przez kolejne lata. To nie jest dobre miasto. Nigdy nie było. Ocierając się o czarowników, sam zaczynasz zapominać, co to znaczy być dobrym człowiekiem. Addison za bardzo zbliżał się do prawdy. Mówił głośno o rzeczach, o których Dalton starał się nie myśleć – szczególnie w najciemniejszych godzinach nocy. – A ty, Addisonie? Przeszedłeś tu z innego krajobrazu i zostałeś. Jesteś tu dłużej niż ja. Dlaczego nie pomyślisz o odejściu? Uśmiech Addisona był słodki i gorzki zarazem. – Nigdy nie mówiłem, że jestem dobrym człowiekiem, dowódco. Glorianna szła w kierunku źródła dysonansu, jaki powstał w krajobrazie koni wodnych – dysonansu, który sprawił, że aż zacisnęła zęby, kiedy poczuła go, spacerując po swoim ogrodzie. Budził w niej wściekłość. Jak chwast wśród kwiatów, pozostawił w gardle palący smak rozpaczy. Lee dowie się, co wprawiło serce ich matki w takie pomieszanie. Nadia z nim porozmawia, powie mu, co się dzieje, a on dołoży starań, żeby rozwiązać ten problem. Albo przynajmniej znajdzie jego źródło. Nie chciała nawet rozważać innej możliwości – że serce jej matki nie pozostaje już w

harmonii z jej sercem, że coś w Nadii zmieniło się tak bardzo, że nie pasuje już do krajobrazu Glorianny Belladonny. Lee zajmie się kłopotami w domu. Natomiast to coś, co wprowadziło dysonans do tego krajobrazu, było zadaniem dla niej. Coś? Wiedziała, że Zjadacz Świata pozostawił swój ślad w krajobrazie koni wodnych. Nie wiedziała tylko, jak się tam dostał. Kiedy Sebastian powiedział jej o zabitym koniu wodnym, poszła nad staw. Wyczuła tam plamę Mroku, która nie pasowała do reszty krajobrazu, nie rezonowała z nią. Nie znalazła jednak ani śladu kotwicy, więc tylko wypełniła ziemię swoim rezonansem, koncentrując moc na stawie i otaczającym go terenie, aż znów zaczął z nią harmonizować. Plama Mroku nie została całkowicie usunięta, ale do tej pory powinna była zniknąć – chyba że ktoś pełen mrocznych uczuć, rezonujących z tym Mrokiem, przechodził koło stawu na tyle często, by dać Zjadaczowi moc zmienienia go ponownie w punkt dostępowy dla swoich krajobrazów. Żałując, że nie posłuchała Lee i nie zabrała ze sobą latarni, Glorianna szła szybko ku stawowi, aż w mroczniejącym świetle zauważyła coś, co w pierwszej chwili uznała za ciemną skałę o dziwnym kształcie. Potem poczuła słodki smród krwi i wymiocin i zrobiło jej się niedobrze. Próbując opanować mdłości, ostrożnie podeszła bliżej i stwierdziła, że to nie skała, tylko koński łeb oderwany od reszty ciała. Popatrzyła na pobliski staw. W krajobrazach Zjadacza Świata tylko jedna istota potrafiła w ten sposób przegryźć się przez ciało i kości. Śmiercioobracacz. Staw ze słodką wodą byłby dla nich odpowiednim środowiskiem, ale krajobraz koni wodnych powinien być dla

nich zbyt zimny. A może zmieniły się przez okres oderwania od świata i już nie zależały od ciepła słońca, nagrzewającego ich ciała? Albo staw był dla nich tylko terenem łowów, a potem wracały do swojego własnego, cieplejszego krajobrazu? Wszystko jedno, ważne jest to, że Zjadacz Świata musiał mieć sposób na dotarcie do tego krajobrazu, żeby zmienić staw, a to oznaczało, że ma w pobliżu kotwicę tak małą, że uniknęła wykrycia – albo że jest tu most, o którym Lee nie ma pojęcia, i to on daje dostęp Zjadaczowi. A skoro Zjadacz Świata ma tu dostęp, może dotrzeć do Gniazda Rozpusty albo przejść mostem do… Och, Opiekunowie Światła, czy to dlatego coś złego dzieje się z Nadią? Czyżby Zjadacz Świata przeszedł mostem do Aurory? Może już zmieniał wioskę, jej ulice pokryły się rdzawym piaskiem i każdy, kto na niego wejdzie, znajdzie się w krajobrazie kościolubów? Czy staw, w którym latem pływają dzieci, to teraz teren polowań śmiercioobracaczy? A jeśli Zjadacz nie udał się do wioski? Od limesu tego krajobrazu jest tylko krok do domu Sebastiana… A most, który łączy jego dom ze ścieżką prowadzącą do domu Nadii, jest zaraz obok. A jeśli jej matka jest celem ataku? A jeśli Lee wpadł w kłopoty i został poważnie ranny, nim miał czas nałożyć swoją wyspę na dom matki i zabrać w bezpieczne miejsce siebie, Nadię i Jacka? I co z ogrodami Nadii? Każdy z jej krajobrazów miał most, który prowadził do Sanktuarium, ostatecznym zaś celem Zjadacza Świata było zniszczenie miejsca będącego źródłem Światła, miejsca, które sprawiało, że ludzie, dzięki samej świadomości jego istnienia, trzymali się miłości i dobroci. I nadziei. Dlaczego więc martwi się o demony w ciele konia, pożerane przez śmiercioobracacze i kościoluby, i co tam jeszcze Zjadacz sprowadził z powrotem na świat? Mogła przecież

zmienić krajobraz. Miała moc oderwać ten kawałek świata, usunąć go z Efemery, tak że zaginie bezpowrotnie. Nie poruszy się fizycznie, ale żadne oko go nie zobaczy, żaden umysł go nie rozpozna, żadne serce go nie znajdzie. Nie będzie do niego dostępu. Nie będzie żadnego mostu. A jeśli serce odnajdzie to mroczne miejsce… Ten, kto tu wpadnie, nie znajdzie drogi wyjścia. Zamierzasz oddać kolejny kawałek świata, Glorianno? Chcesz stać się taka sama jak inne krajobrazczynie, które uważały, że demony się nie liczą, nie zasługują na własne miejsce na świecie, nie potrzebują tych cudownych chwil, kiedy wzrok napawa się pięknem, które olśniewa serce? Zamierzasz oddać je, ponieważ nie są ludźmi? Ty też nie jesteś człowiekiem. Przynajmniej nie do końca. Nie możesz już pocieszać się tym wygodnym kłamstwem. To, od czego pochodzisz, mogło rozmnażać się z ludźmi, więc po wielu pokoleniach krzyżówek twoje ciało jest ludzkie, ale twoja moc – nie. Nigdy nie była. Krajobrazczynie skupiają się na ludziach, ponieważ ludzkie serce może tyle stworzyć – i tyle zniszczyć. Nie wolno jednak zapominać o innych istotach. Kiedy byłaś uczennicą, wyczuwałaś potrzebę tych, o których nikt inny nie chciał myśleć. Nawet demony potrzebują domu. Każdy mroczny krajobraz powinien czuć ciepło Światła. Dlaczego o tym zapomniałaś? Glorianna zatrzymała się i odwróciła. Zapadła noc, a ona nie miała pojęcia, jak daleko zaszła ani gdzie się znajduje. Była tak wzburzona, że nie miała nawet pojęcia, gdzie jest staw. – Podstępny drań – szepnęła. – Nie wiem, jak udało ci się wzbudzić we mnie strach, ale nie zapomnę, że potrafisz używać przeciwko mnie mojego własnego serca. Nie oddam krajobrazów powierzonych mojej pieczy. Nawet tego. I nie

pozwolę ci zabrać żadnego z nich. Znajdę sposób, żeby cię pokonać. Znajdę sposób, by samodzielnie zrobić to, co ostatnim razem wymagało pracy setek takich jak ja. A kiedy skończę, zamknę cię w krajobrazie, który będzie nie do zniesienia nawet dla ciebie. Zamknęła oczy i zaczęła oddychać powoli, równo, aż poczuła rezonans tej ziemi. Aż znów poczuła dysonans. I coś jeszcze, przyciągnięte siłą jej uczuć. Efemerę. Gotową objawić jej uczucia, urzeczywistnić je. Zaczekaj, nakazała, idąc do stawu. Zaczekaj. Kiedy znów poczuła krew i wymiociny, zatrzymała się. Wyobraziła sobie linie mocy – czerwone gniewu, czarne rozpaczy – biegnące z tego miejsca prosto w serce stawu. Potem uwolniła swoje uczucia i stała się dla świata kanałem. – Rozpacz czyni pustynie – szepnęła, patrząc, jak trawa i żyzna ziemia zmieniają się w piasek, czując, jak woda w stawie zmienia się w piasek. – A gniew… czyni… kamień. Spod ziemi wynurzyły się kamienie, budując mur wokół tego, co jeszcze chwilę temu było stawem. Mniejsze kamienie oddzielały piasek od trawy. Kiedy ostatni wynurzył się u jej stóp, Glorianna cofnęła się. Zmienione krajobrazy. Kawałek pustyni w miejscu, które nic nie wiedziało o pustyniach. Jednostronna granica… ale nie limes. To miejsce jest dobrze widoczne i będzie można go unikać. Każdy, kto przejdzie przez granicę z kamieni, znajdzie piasek i upał. I nic poza tym. I nie znajdzie drogi powrotnej do krajobrazu koni wodnych. Śmiercioobracacze tam zginą. Jednak nadal była tu gdzieś kotwica, która pozwalała Zjadaczowi Świata wrócić. Albo most. Dość, pomyślała. Lee potrafi zlokalizować most odległy o

milę, ale ty tego nie potrafisz. To nie twój dar. Czas wracać do domu. Szła przez jakiś czas, nie zwracając uwagi na kierunek. Po prostu chciała wyczuć tę ziemię. To był mroczny krajobraz, ale dobra ziemia. Żyzna. Przesączył się do niej ludzki strach, ale również ulga i radość. Glorianna uśmiechnęła się. Konie wodne zmieniały się, nie traktowały już ludzi wyłącznie jako zwierzyny. Czasami uznawały, że dużo zabawniej jest nastraszyć pijanego głupca szybkim galopem po wzgórzach, a potem zrzucić go w gnój, niż zabić go w odmętach wody. A głupiec, kiedy odzyskiwał swoje życie, miał szansę się zmienić. Okazje i wybory. Dla niektórych nic się nie zmieni. Niektórzy obiorą inną ścieżkę, która zaprowadzi ich do innego krajobrazu, przyniesie na świat nieco więcej Światła. Uspokojona, Glorianna skupiła swoje serce i wolę i zrobiła krok pomiędzy tu i tam. Chwilę później szła przez swój ogród. Dopiero kiedy weszła do domu, żeby zaczekać na powrót Lee, przypomniała sobie o głowie konia – i zaczęła się zastanawiać, co stało się z jeźdźcem. Siedząc samotnie na ławce w swoim prywatnym ogrodzie, Nadia przyglądała się, jak Lee ogląda rośliny, które zbrązowiały przez noc. – Przymrozek? – zapytał, podchodząc do ławki. – O tej porze roku? – Przymrozek – zgodziła się Nadia ze smutkiem. Uderzyła się w pierś. – Który pochodzi stąd. Lee usiadł obok matki i popatrzył na nią czujnie. Miał oczy ojca, ich zieleń czasami była miękka i rozmarzona, czasami ciemniała, zmierzając ku mrocznej szarości – albo tak jak teraz, stawała się przejrzysta i badawcza.

Jej chłopiec. Ale tak naprawdę nie był jej. Już od wielu lat. – Co cię dręczy, mamo? – spytał cicho. Nie, nie jej chłopiec. Choć ją kochał – a ona o tym wiedziała – nie był jej. – Czy to Glorianna cię przysłała? – Wie, że dzieje się coś złego – odparł. – Na tyle silnego, by rezonować w twoich krajobrazach. – Ma rację. – W końcu serce nie miało tajemnic przed Glorianną Belladonną. – Kiedy poszłam do miasta w jednym z moich krajobrazów, coś mnie dotknęło, skaziło. Lee wyraźnie zesztywniał. – Mroczny Przewodnik? Myślisz, że jeden z nich był w twoich krajobrazach? Czy któryś z nich był na rynku? – Może. A może to była rozkosz, odczuwana przez niektórych ludzi z powodu nieszczęść, jakie dotykają innych. Mroczny Przewodnik karmi uczucia, które już są w danej osobie. Nie może zasiać wątpliwości, jeśli nie ma ziarna, z którego mogłyby wyrosnąć. – Rozumiem. – Lee skubał dolną wargę. – Więc jesteś pierwszą krajobrazczynią od pokoleń, która jest pozbawiona pełnego zakresu uczuć? – Co? – Nigdy się nie złościsz, nie bywasz smutna czy marudna, nigdy nie zastanawiasz się, czy podjęłaś właściwą decyzję, ani nie chodzisz wkurzona, ponieważ to jest jeden z tych dni. Nie, ty zawsze jesteś szczęśliwa, uprzejma, wielkoduszna, słodka, lojalna, kochająca. Fuj. Prawdziwa z ciebie kałuża dobroci. Głęboko urażona, Nadia poderwała się z ławki, pewna, że wybuchnie, jeśli się natychmiast nie ruszy. – Nie mam pojęcia, czy powinnam dać ci po głowie, czy

wyszorować ci usta mydłem. – Nim się zdecydujesz, przypomnij sobie, czego nas uczyłaś – powiedział cicho Lee. – Ludzkie serce jest zdolne do wszelkich uczuć – i dobrych, i złych. To część naszej podróży przez życie, decydować, dzień po dniu, które z tych uczuć będziemy karmić, żeby stały się silniejsze, a które odrzucimy, ponieważ nie chcemy, żeby dominowały w naszym życiu. Ale te uczucia nadal w nas istnieją. Cienie w ogrodzie. Czy nie tak nazywają je krajobrazczynie? Nadia poczuła się, jakby chlusnął jej w twarz zimną wodą, budząc ją z jakiegoś skomplikowanego, męczącego snu. Usiadła z powrotem na ławce. – Cienie w ogrodzie… – powtórzyła cicho. Ogarnęło ją echo tego uczucia. Doznała go jako uczennica, kiedy to wyrażenie zaczęło nabierać dla niej znaczenia. – Tak, tak właśnie je nazywamy. – A teraz, kiedy wszystko idzie źle i cały świat zależy od wyborów, których dokona Glorianna, zastanawiasz się, co takiego czyni ją Belladonną? – spytał. Na policzkach Nadii pojawił się rumieniec wstydu. – Tak. Lee poprawił się na ławce. – Wiesz, skąd pochodzą ziarna kawy? Nadia zmarszczyła brwi, zdumiona niespodziewaną zmianą tematu. – Ziarna kawy? Pochodzą z krainy daleko na południu. Z… – Z krajobrazu demonów. – Popatrzyła na niego, nie bardzo rozumiejąc, dlaczego jego uśmiech jest tak przepełniony smutkiem. – Oczywiście nie wszystkie – ciągnął. – Statki, które przypływają do portów z tych południowych krain, wiozą ziarna kawy hodowane na farmach – chociaż to niewłaściwa nazwa. To

krainy ludzi. Natomiast ziarna kawy, które docierają do niektórych twoich krajobrazów i do krajobrazów Glorianny, pochodzą z krajobrazu zamieszkałego przez rasę demonów. – Nigdy mi o tym nie mówiłeś. – Kochasz ją i walczyłabyś do ostatniego tchu, by ochronić ją przed czarownikami, ale nigdy nie czułaś się dobrze z tym, że Glorianna rezonuje z mrocznymi krajobrazami, zamieszkałymi przez demony. Więc chcę ci opowiedzieć o jednym z nich. Nadia zajrzała synowi w oczy i zrozumiała, że jeśli nie będzie chciała słuchać, jeśli nie spróbuje pojąć, co chce jej przekazać – straci swoje dzieci. Miała tak ściśnięte gardło, że nie mogła mówić, więc tylko kiwnęła głową. – Byłem z Glorianną tego dnia, kiedy krajobraz demonów zaczął z nią rezonować tak mocno, że musiała odpowiedzieć. Pracowała w swoim ogrodzie, przekopywała ziemię w jednym z „czekających” miejsc, a ja dotrzymywałem jej towarzystwa i odpoczywałem, ponieważ w ostatnich tygodniach byłem cały czas w podróży. Zobaczyłem, że zbladła, ujrzałem szok w jej oczach, kiedy przycisnęła ręce do skopanej ziemi. Musiała iść, w tej chwili, tak jak stała, z brudnymi rękami, w roboczym stroju, w którym pracuje w ogrodzie. Wziąłem ją za rękę i razem zrobiliśmy krok pomiędzy tu a tam. Nie jestem pewien, kto był bardziej zdumiony, kiedy pojawiliśmy się w tym krajobrazie – my z Glorianną… czy wieszcze z różnych klanów, którzy zebrali się, by prosić Świętą Matkę o pomoc. Błagali o ochronę przed wrogami, a tymczasem dwóch z tych wrogów nagle pojawiło się w kręgu mocy. Natychmiast zorientowali się, kim ona jest. Ich legendy, przekazywane przez wieszczów z pokolenia na pokolenie, opowiadały o kobietach takich jak ona. Nazywali je Wędrowczyniami Serca. – Lee urwał na chwilę. – Czy wiesz, czego chcieli, mamo? Pokoju. W ich krainie były złoża złota i

srebra. No i żyzna ziemia. Ludzie, którzy już kontrolowali wszystkie krainy wokół, chcieli ich wypędzić. Ale to miejsce to było wszystko, co mieli na świecie. To były ich korzenie, ich życie. Tylko tam chcieli mieszkać i uprawiać ziemię. Kontakty z ludźmi nauczyły ich, że pragną oni „błyskotek” i chcą się za nie wymieniać na różne rzeczy. Ale kupcy, którzy znaleźli drogę do ich krajobrazu, nie byli uczciwi. Sprowadzili innych ludzi, którzy chcieli palić wioski i zabijać ich mieszkańców. – Zabrała ich ze świata – odgadła Nadia cicho. – Tak. Zmieniała krajobraz w taki sposób, że jego granice nie przylegały już do krain ludzi w tej części Efemery. – Ale… powiedziałeś, że stamtąd pochodzą ziarna kawy. Lee kiwnął głową. – Przez kilka miesięcy jedyny dostęp do tego krajobrazu prowadził przez ogród Glorianny i tylko ona mogła się tam udać. Potem, pewnego dnia, poszła ze mną, kiedy sprawdzałem mosty w jednym z jej krajobrazów. Odwiedziliśmy małą wioskę, w której był sklep. Kiedy tam zaszliśmy, dwaj bracia, którzy go prowadzili, martwili się, ponieważ obiecaną im dostawę kawy sprzedano komuś innemu, kto był w stanie płacić złodziejskie stawki. Mieli młynek i dwie zaparzaczki. Marzyli, żeby dobudować do sklepu kawiarnię, ale kupcy, którzy odbierali kawę z portów, nie chcieli wędrować po krajobrazach i sprzedawali wszystko pierwszemu, kto godził się zapłacić ich cenę. Mniej podróży, większy zysk – mniejsza szansa skończenia w krajobrazie, do którego nie chcieli trafić. Zgadując, dokąd prowadzi ta historia, Nadia uśmiechnęła się, choć oczy miała pełne łez Lee kontynuował: – Glorianna uznała, że to jest miejsce okazji i wyborów, więc postawiłem most pomiędzy tymi dwoma krajobrazami. Teraz dwaj bracia, którzy nie mają nic przeciwko handlowaniu z

demonami, mają stałe dostawy kawy, otworzyli kawiarnię i rozbudowali sklep, ponieważ sprzedają kawę na worki kupcom w pobliskich miastach. Dochody z tego handlu pozwalają im zwiększyć asortyment – demony zaś mogą wybierać, co chcą dostać w zamian za kawę. Jest taki człowiek, nauczyciel z wykształcenia, a w głębi serca poszukiwacz przygód, który zamieszkał w krajobrazie demonów i uczy je ludzkiego języka, a kiedy przechodzą przez most handlować z właścicielami sklepu, jest ich tłumaczem. – Lee urwał. Nadia zobaczyła, jak powoli przełyka, jakby opanowywał silne emocje. – Czy wiesz, co te demony mówią, kiedy ktoś pyta, skąd pochodzą? „Pochodzę z serca Belladonny”. Więc powiedz mi, mamo, jak mamy oceniać mroczne krajobrazy? Czy są mroczne, ponieważ ci, którzy już tam mieszkają, nie pozwalają ludziom odebrać sobie ziemi? Czy osądzamy, kto jest dobry, a kto zły, po kolorze i kształcie – czy po tym, co rezonuje w jego sercu? Łzy popłynęły z oczu Nadii, zmywając skazę z jej serca. Powinnam była zapytać o te krajobrazy już dawno temu, pomyślała. Otarła oczy. – Kilka dni temu poszłam zobaczyć Gniazdo Rozpusty – wyznała. Zaległa pełna zaskoczenia cisza. A potem Lee wybuchnął śmiechem. – Sebastian musiał się nieźle spocić na twój widok. Poczuła się równocześnie zła i rozbawiona. – Przyjął to lepiej niż ten drugi, zdaje się Kpiarz. Biedak flirtował ze mną, póki nie odkrył, że jestem ciotką Sebastiana, a wtedy… – Lee aż zapiał ze śmiechu, na co Nadia walnęła go w ramię. – To nie jest śmieszne. Doprawdy, Lee, przecież to inkub, a zaczął się czerwienić.

Ale Lee śmiał się już tak bardzo, że spadł z ławki. Nadia parsknęła i czekała, aż się opanuje. Kiedy wreszcie usiadł prosto, chociaż na ziemi, czerwony i zdyszany, pochyliła się i zajrzała mu w oczy. – Nie powinieneś się z niego śmiać. Sam nie potrafisz wypowiedzieć w jednym zdaniu słów „matka” i „seks”. Parsknął i uniósł obronnie rękę. – Może i nie potrafię, ale nie mówimy teraz o mnie. – Jesteś dorosłym mężczyzną. Uprawiasz seks. Nie rozumiem, dlaczego tak cię krępuje, że ktoś inny również to robi. – Możemy wrócić do rozmowy o Sebastianie i Kpiarzu, mamo? Proszę. Nadia spojrzała na syna i roześmiała się – i poczuła, jak coś się w niej przesuwa, jak jej skołatane serce odzyskuje równowagę. W końcu westchnęła. – Ona naprawdę jest Przewodnikiem Serca, prawda? Lee spoważniał. – Wędrowczynią Serca. Tak. Zawsze nią była. – Wiem. Cały czas mam nadzieję, że gdzieś na świecie, poza krajobrazami, które znamy, są inne takie jak ona. Ale nawet jeśli są, tylko Glorianna jest tutaj w tej chwili. A Zjadacz Świata zrobi wszystko, by ją zniszczyć. Lee wyciągnął rękę. Nadia ujęła ją, tęskniąc za ciepłem, a równocześnie myśląc o córce, która trzymała w swoich rękach los całej Efemery. Koltak potknął się, choć nie było o co. Spostrzegł, że niekończąca się trawa zmieniła się w gruntową dróżkę. Powietrze było inne – cieplejsze, bardziej suche. Słyszał dźwięk fal uderzających gdzieś daleko o brzeg.

Nie poczuł rezonansu mostu, ale był tak zmęczony, że mógł go nie zauważyć. Jednak bardziej prawdopodobne było, że przeszedł przez limes pomiędzy dwoma podobnymi krajobrazami niż przez granicę, która wymaga mostu. A ponieważ dróżka musiała dokądś prowadzić, ruszył nią, aż dotarł do domku. To miejsce wyglądało na ludzkie. Mógłby zapukać do drzwi i poprosić o jedzenie i schronienie. Oczywiście to, że dom został zbudowany przez ludzi, nie oznacza jeszcze, że mieszkają w nim ludzie. Zawahał się, a potem poszedł dalej dróżką. Jeśli był tu jeden dom, z pewnością będą następne. Może nawet cała wioska? Nie miał pojęcia, jak długo szedł ani jak daleko zaszedł, kiedy zobaczył kolorowe światła. To podniosło go na duchu. Czyżby wreszcie dotarł do celu swej podróży? Nadzieja pokonała wyczerpanie przynajmniej na tyle, by dotarł do brukowanej ulicy. Widział ją już kiedyś, wiele lat temu. Zdeterminowany, by ukończyć swą misję, Koltak ruszył główną ulicą Gniazda Rozpusty.

Zjadacz Świata został uwięziony i nie może już tknąć Efemery, wyjąwszy krajobrazy, które sam ukształtował. Ale one również zostały usunięte ze świata. Jednak Mroczni Przewodnicy, którzy stworzyli Zjadacza i cieszyli się, że niszczy świat, nadal potajemnie chodzą po krajobrazach. Są sprytni i okrutni. Karmią mroczne pragnienia serca. Podobno potrafią wślizgnąć się do umysłu i szeptać rzeczy, które odwracają serce od Światła. Tak, szepcą, to niesprawiedliwe, że jesteś biedny i nie możesz pozwolić sobie na tę śliczną błyskotkę. Zasługujesz, żeby ją mieć. Jeśli ją weźmiesz… Kupiec jest bogaty. Strata kilku monet nic dla niego nie znaczy. Tak, szepcą, masz rację, że jesteś zły. Ona tak okrutnie złamała ci serce. Zasługuje na uderzenie pięścią… nożem… siekierą. Karmią mroczne uczucia serca i pomagają im rosnąć. Jednak najgroźniejsze jest to, że potrafią wykorzystać prawdę, by zniszczyć coś dobrego, wykorzystać prawdę jako kłamstwo, żeby stłumić w kimś Światło – a nawet stłumić Światło w całym krajobrazie. Nikt nie jest bezpieczny przed Mrocznymi Przewodnikami. Nawet krajobrazczynie. Tak więc strzeżcie się. Jeśli ktoś próbuje przekonać was, by dla większego dobra nie robić tego, co właściwe… czasami to rzeczywiście będzie prawda. Ale czasem będzie to kłamstwo. – Pierwsze Nauki

ROZDZIAŁ 21 Sebastian i Kpiarz stali na skraju ogródka knajpki Filona i przyglądali się klientom. Sebastian przyglądał się głównie Lynnei, przyjmującej zamówienia i sprzątającej ze stołów. – Czy kiedy kobieta, która skarży się, że rozpychasz się w łóżku, sprawia, że jesteś szczęśliwszy, niż gdy tuzin innych rozbiera się na twoich oczach, to oznacza miłość? – zastanawiał się na głos. – Mnie nie pytaj – parsknął Kpiarz. – To nie ja codziennie wzdycham i jęczę. – Lynnea nie wzdycha i nie jęczy. – Sebastian zerknął surowo na przyjaciela. – A przynajmniej nie na tyle głośno, by mogło być ją słychać w sąsiednim pokoju. – Nie mówiłem o Lynnei. – Kpiarz rzucił Sebastianowi wymowne spojrzenie, po czym zmienił temat. – Wystrzałowo się ostatnio ubierasz. Nie nosiłeś się tak już od jakiegoś czasu. Sebastian uśmiechnął się. – Mam swoje powody. – I nie chcę, żeby ona o nich zapomniała. O tak. Choć był teraz inkubem jednej kobiety oraz Czyniącym Sprawiedliwość Gniazda Rozpusty, ostatnio rzeczywiście ubierał się seksownie. Obcisłe spodnie z czarnego drelichu i taka sama kurtka, zielona koszula, by podkreślić kolor oczu, i wisiorek – płaski zielony kamień zawieszony na złotym łańcuszku, który dawno temu podarowała mu Glorianna. Znalazł go niedawno na dnie szuflady, kiedy szukał czegoś, co przyciągnęłoby wzrok pewnej kobiety. Nie był pewien, czy chodziło o kamień, czy o to, że go nosi, ale Lynnea… – Jak tak rozmyślasz, to ci staje. Uważaj, bo to widać – uprzedził Kpiarz.

– Nie bądź wulgarny – żachnął się Sebastian. – Tylko mówię. A ponieważ wszyscy wiemy, z czyjego powodu ci staje… – Dlaczego nie pójdziesz zapolować? Kpiarz przestąpił z nogi na nogę. – Gdy ostatnio zobaczyłem atrakcyjną kobietę, która sprawiała wrażenie bezpiecznej zdobyczy, okazało się, że to twoja ciotka. – Proszę cię. Próbuję o tym zapomnieć. – Ja też. – Naprawdę próbuję o tym zapomnieć. – Naprawdę ja też – westchnął Kpiarz i obejrzał się na ulicę. – No dobra. Przejdę się i… Na światło dnia! A co on tu robi? Sebastian spojrzał w tę samą stronę i poczuł, jak ogarniają go równocześnie gorąca wściekłość i lodowaty strach. – Pogadaj z minotaurami – powiedział cicho, nie spuszczając oczu z czarownika, który wlókł się ulicą. – Każ im strzec Lynnei. – Wściekniesz się, jeśli zaczną atakować ludzi? – Nie. – W porządku. – Kpiarz spojrzał bacznie na Sebastiana. – Pamiętaj tylko, że on też potrafi przywołać piorun. Jeśli do tego dojdzie, postaraj się wygrać. – Nie martw się – warknął Sebastian. – Powodzenia. Ruszył ulicą. Zdawał sobie sprawę, że czarownik natychmiast go rozpozna, choć sam ledwie zdołał rozpoznać jego. Nigdy jeszcze nie widział Koltaka tak brudnego i wyczerpanego. Najwyraźniej dotarcie do Gniazda prawie przerosło jego siły.

Tylko że Koltak w ogóle nie powinien był dotrzeć do Gniazda Rozpusty. Już nie. Trzeba jak najszybciej powiadomić o tym fakcie Lee. Skoro mógł się tu dostać, co jeszcze krąży po krajobrazach Glorianny? Sebastian zatrzymał się i poczekał, aż czarownik podejdzie bliżej. – Nie jesteś tu mile widziany – rzucił chłodno. – Sebastianie – wysapał Koltak. – Jesteśmy w niebezpieczeństwie. W wielkim niebezpieczeństwie. Potrzebujemy twojej pomocy. Musisz mnie wysłuchać. – Tak jak ty wysłuchałeś mnie, kiedy przyszedłem prosić cię o pomoc? Wracaj, skąd przyszedłeś. Niczego od nas nie dostaniesz. – Musisz mnie wysłuchać. Koltak zaczął podnosić rękę. Może w błagalnym geście, a może z innych powodów. Sebastian nie czekał, żeby się o tym przekonać. Jego dłoń sama wystrzeliła w górę, moc przeniknęła go i zebrała się w jego palcach, szukając ujścia. Koltak popatrzył na rękę syna, a potem powoli opuścił swoją. – Widzę, że obudziła się w tobie moc. Jesteś czarownikiem. – Jestem Czyniącym Sprawiedliwość – warknął Sebastian. – Ale wątpię, żebyś rozumiał różnicę. – Ależ rozumiem! – wykrzyknął Koltak. – Naprawdę! Ja… – Zachwiał się. – Sebastianie, jeśli jest w tobie coś ludzkiego, okaż litość. – Nie mów mi o człowieczeństwie. Zawsze powtarzałeś, że nie ma we mnie nic ludzkiego, nigdy nie chciałeś dostrzec we mnie człowieka. Więc teraz… – Uważasz, że to dla mnie łatwe? – spytał Koltak, a w jego głosie pojawił się znajomy, zjadliwy ton. – Uważasz, że mam ochotę błagać o twoją pomoc? Być tutaj? Ale jestem gotów

zapomnieć o naszych nieporozumieniach, żeby ocalić Efemerę. Czy jesteś w wystarczającym stopniu Czyniącym Sprawiedliwość, żeby zrobić to samo? A może wolisz, żeby świat został zniszczony, ponieważ chcesz się na mnie odegrać? Ocalić Efemerę. Dla Sebastiana oznaczało to ocalenie krajobrazów Glorianny i Nadii, ocalenie Gniazda Rozpusty, miejsca, które obiecał chronić. I zapewnienie bezpieczeństwa Lynnei. – Chodź – powiedział. – Zjemy coś, a ja cię wysłucham. Sebastian zaprowadził Koltaka do knajpki Filona i skrajem ogródka przeszedł do drzwi prowadzących do wewnętrznej salki. Koltak śmierdział tak, że zniechęciłby do jedzenia wszystkich z wyjątkiem minotaurów, więc trzymanie go z dala od klientów Filona było wobec nich zwykłą uprzejmością. Przytrzymał Koltakowi drzwi, odetchnął głęboko świeżym powietrzem i wszedł do salki. – Uff – sapnął Koltak, padając na najbliższe krzesło. Mając wielką nadzieję, że uda mu się zachować jasność umysłu przynajmniej przez następną godzinę, Sebastian niechętnie odsunął krzesło po przeciwległej stronie stolika i też usiadł. – Długa podróż? – spytał z przesadną grzecznością, dając jasno do zrozumienia, że wędrówka i tak, nie okazała się dostatecznie długa. Sądząc z błysku wściekłości w oczach Koltaka, ten doskonale to odczytał. – Tak – odparł czarownik tonem pełnym napięcia. – Bardzo długa. Czego Koltak chce, skoro nawet sili się na uprzejmość? I dlaczego na słowa „długa podróż” Sebastiana przeniknął niepokój, jakby coś ważnego wymykało się jego pamięci?

Drzwi otworzyły się i z kuchni wyszedł Kpiarz. Postawił na stole dwie miski z gorącą wodą, dwa ręczniki i talerz z dwoma kawałkami mydła i nożem, po czym wyszedł. Sebastian spojrzał na mydło. Miał nadzieję, że ktoś każe Brandonowi umyć nóż, nim zacznie nim kroić mięso lub warzywa. – Czy to… taki zwyczaj? – spytał Koltak, czerwieniąc się ze wstydu. – Nie – odparł Sebastian, sięgając po mydło. – Ale lepiej to doceń. Umył ręce, wytarł, odstawił na bok miskę i uśmiechnął się wyzywająco do swojego ojca. Niech no spróbuje odrzucić uprzejmość tylko dlatego, że wszyscy wiedzą, jaki jest brudny. Kiedy Koltak skończył szorować ręce, Kpiarz wrócił z dzbankiem wody, butelką czerwonego wina i szkłem, które zapewne zgarnął bezmyślnie, gdyż nie były to kieliszki i szklanki, których zwykle używał Filon. – Niezbyt dobrze wyszkolony, prawda? – mruknął Koltak, po czym nalał sobie wody i wypił łapczywie. – Tylko tu pomaga – odparł Sebastian. Przecież Kpiarz pamiętał, by zabrać miski z brudną wodą i ręczniki. Ciekawe, czy pozostawienie na stole mydła było przeoczeniem, czy celowym działaniem. – Ta dziewucha tu nie usługuje? – spytał Koltak. Ta dziewucha zostanie moją żoną, pomyślał Sebastian. Ale im mniej Koltak i inni czarownicy będą wiedzieli o Lynnei, tym lepiej. – Nie, nie usługuje tutaj. Kpiarz wszedł do salki po raz trzeci. Cisnął na środek stołu dwie łyżki i ściągnął z tacy dwie miski wołowego gulaszu, talerz z pokrojonym na kawałki serem oraz koszyk Fallicznych Delicji.

Nie podał masła. Sebastian spojrzał na przyjaciela. Ten wzruszył ramionami i odszedł. Najwyraźniej Filon uznał, że gość nie zasługuje na takie luksusy jak masło i roztopiony ser. Albo oliwki. Wszystko jedno, pomyślał Sebastian i wyjął bułeczkę z koszyka. Sam też nie miał ochoty celebrować tego posiłku. – To obrzydliwe – stwierdził Koltak, patrząc na Falliczną Delicję w dłoni Sebastiana. Sebastian wrzucił bułkę do gulaszu, nalał sobie wina do kieliszka i rozsiadł się wygodnie. Zezłościło go, że nadal pragnie akceptacji ze strony ojca. Idiotyzm. Przecież obywał się bez niej przez całe życie. Komentarz na temat „dziewuchy” przywołał coś, co nie było właściwie wspomnieniem, tylko cieniem wrażenia pochodzącego z czasów, kiedy Koltak przychodził do domu Nadii, żeby zaciągnąć go z powrotem do Miasta Czarowników, a podróż powrotna wymagała zanocowania w gospodzie. Gdyby Koltak nie był czarownikiem, gdyby nie miał autorytetu, za którym może się kryć, byłby po prostu nieokrzesanym, niesympatycznym człowiekiem. Może nie chcąc zaakceptować jako swojego syna inkuba, zrobił mi większą przysługę, niż sądziłem? – zastanawiał się Sebastian. Zamiast uczyć się od niego, dzięki cioci Nadii dowiedziałem się, co to znaczy być dobrą osobą. Koltak zawahał się. W końcu jednak głód przeważył nad obrzydzeniem. Wyjął z koszyka bułkę i ugryzł. Po czym, z tym samym wyrazem twarzy, będącym mieszanką dezaprobaty i wściekłego głodu, zajął się gulaszem. Sebastian nie miał apetytu, więc tylko pił wino i patrzył, jak ojciec łapczywie pochłania posiłek. Kiedy Koltak wytarł do czysta miskę po gulaszu kawałkiem chleba, on dopił wino,

odsunął na bok swoją nietkniętą porcję i pochylił się do przodu, opierając ręce o blat stołu. – Czego chcesz? – zapytał. Koltak czknął. Potem westchnął. – Twoje doniesienie o morderstwach było pierwszym z wielu. Gdyby Rada cię wysłuchała… – Gdybyś ty mnie wysłuchał! W oczach Koltaka zamigotał gniew, ale zaraz wbił wzrok w stół. – Zgoda, gdybym ja cię wysłuchał. Jest gorzej, niż sądzisz, Sebastianie. Zaatakowano szkołę krajobrazczyń. – Wiem. – To wspomnienie sprawiło, że wino skwaśniało mu w żołądku. – Miałem… pewną sprawę w szkole, ale kiedy tam przybyłem, było już za późno. Nikt nie ocalał. Ledwie sam uszedłem z życiem. – W takim razie widziałeś. Wiesz… – Że Zjadacz Świata uciekł i krąży wolno po krajobrazach? – zapytał Sebastian. – Tak, wiem. Wstrząs, jaki pojawił się na twarzy Koltaka, nie mógł być udawany. – Nie – powiedział. – To nie Zjadacz Świata, to… – Urwał, próbując się opanować. – Rada Czarowników ma świadomość, że niektóre z mrocznych krajobrazów, od dawna oddzielone od świata, zaczęły… pojawiać się w innych krajobrazach. Że manipuluje nimi mroczna siła i daje im znowu dostęp do świata. Trzeba to powstrzymać za wszelką cenę. Rozumiesz to, prawda? – Rozumiem – odparł Sebastian. – W takim razie musisz udać się ze mną do Miasta Czarowników i porozmawiać z Radą. – Nie. – Pokręcił głową. – Powiem ci wszystko, co wiem na temat wydarzeń w Gnieździe, powiem ci o wszystkim, co

widziałem w szkole krajobrazczyń, ale nie pójdę do Miasta Czarowników. Nie. – Ton Sebastiana stał się ostry, kiedy Koltak zaczął nalegać. – Nie mam po co tam iść. Poza tym powinienem zostać tutaj. Dałem słowo, że będę chronić Gniazdo. – To je chroń! – Koltak przycisnął dłonie do skroni, jakby usiłował wycisnąć z mózgu słowa. – Nie rozumiesz, co stanie się z Efemerą, skoro nie ma krajobrazczyń? – Krajobrazy będą bezbronne. Zjadacz będzie mógł zmieniać… – Ty głupcze! Jest jeszcze gorzej! – Koltak zacisnął dłonie w pięści i uderzył nimi w stół. – Bez krajobrazczyń nic nie stoi pomiędzy Efemerą a ludzkim sercem. Mroczne krajobrazy tylko zwiększą szaleństwo. Wyobraź to sobie, Sebastianie. Dziecko zapłacze, a w rodzinnej studni pojawi się słona woda – nienadająca się do picia. Dwie rywalizujące ze sobą dziewczyny wpadną na siebie przed sklepem i pokłócą się – a spod ziemi nagle zaczną wyłaniać się kamienie, uniemożliwią przejazd wozom, może nawet ktoś zostanie ranny. Efemera objawia uczucia. Zawsze tak było. Krajobrazczynie jako jedyne są w stanie zapanować nad tym, co objawia. – Co?! – Sebastian wyprostował się na krześle, zdumiony. Czy właśnie to Glorianna miała na myśli, mówiąc, że to on jest kotwicą? Że uczucia, jakie żywi do Gniazda, jego miłość do tego miejsca utrzymuje je w równowadze? Ale nie tylko jego uczucia. Jej uczucia również. Glorianna Belladonna rezonowała z Gniazdem Rozpusty. Coś było nie tak w tym, co mówił Koltak. Skoro Gniazdo miało kotwicę w postaci jakiejś osoby, czy nie było tak również w przypadku innych krajobrazów? Wprawdzie to rezonans krajobrazczyni tworzył określoną atmosferę, ale nie mogła być wszędzie przez cały czas.

I dlaczego nagle miał wrażenie, że coś rozpycha mu od środka głowę? Czy spowodowało to jego własne życzenie, żeby zachować jasność myśli? Jeśli tak, od tej pory będzie wyrażać wyłącznie zdrowe życzenia! – Uważasz, że jesteś tu bezpieczny – stwierdził Koltak. – I może tak jest. Chwilowo. Ale jeśli reszta Efemery zrobi się niestabilna, jak długo przetrwa to miejsce? Chaos wedrze się i tutaj. I pociągnie wszystkich na dno. – Jak… – Sebastian dolał sobie wina i wypił duszkiem, próbując oczyścić gardło, oczyścić umysł. – Jak niby mogę ci pomóc w powstrzymaniu tego? – Próbujemy znaleźć wszystkie krajobrazczynie, które nadal żyją. Próbujemy je ostrzec, żeby nie wracały do szkoły. Wiedzieliśmy, że coś złego stało się w szkole, ale nie wiedzieliśmy co. Czarownicy, którzy poszli to sprawdzić, nie wrócili. Walczymy na oślep, Sebastianie. Niektóre mosty zostały zerwane, nie mamy dostępu do wielu krajobrazów. Nie mamy możliwości dotarcia do ludzi, którzy być może walczą o przeżycie. Rada chciała z tobą porozmawiać, ponieważ możesz nam opowiedzieć o morderstwach, które miały miejsce tutaj, w Gnieździe. Możesz dać nam jakieś pojęcie o tym, co wychodzi na świat z tych ukrytych mrocznych krajobrazów. Jako jedyny widziałeś również szkołę. Tylko ty możesz nam powiedzieć, z czym walczymy. Musisz iść ze mną! – Nie. – Sebastian potarł czoło. Koltak mówił z sensem, więc dlaczego tak się upiera? Powinien iść z nim i poinformować o wszystkim Radę. To będzie właściwe, prawda? Koltak westchnął. – Zgłosiłem się na ochotnika. Powiedziałem, że cię odnajdę. Żeby zadośćuczynić za to, że nie wysłuchałem cię, kiedy przyszedłeś do mnie po pomoc. Gdyby zamiast mnie

przyszedł tu inny czarownik i powiedział ci to, co właśnie usłyszałeś, czy wtedy zgodziłbyś się postąpić słusznie? Nazywasz siebie Czyniącym Sprawiedliwość. Czy twoja sprawiedliwość – i twoje miłosierdzie – zaczyna się i kończy na ulicach tego miejsca? Nie byłem dobrym ojcem, wiem o tym. Ale przeszłość nie ma teraz znaczenia, Sebastianie. Nie może mieć znaczenia. Liczy się tylko ocalenie Efemery. A w tej kwestii moim zdaniem stoimy po tej samej stronie. W słowach Koltaka była prawda, która rezonowała we wnętrzu Sebastiana. Jednak coś w nim nadal się opierało. Gdyby grał z Koltakiem w karty, już dawno odszedłby od stołu, słuchając instynktu, który podpowiadał mu, że ten człowiek oszukuje. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego ma takie wrażenie. Koltak nie wziął pod uwagę jednego. Wszystko, czego Sebastian dowie się od czarowników, będzie mógł przekazać Nadii, Gloriannie i Lee. – Jak tu przeszedłeś? – spytał. – Po deskach nad strumieniem, niedaleko Miasta Czarowników – odparł Koltak. – Do mrocznego krajobrazu, gdzie mieszkają demony w ciele koni. – Znam to miejsce. – Sebastian przeszedł tym samym mostem, kiedy uciekał z miasta. Najwyraźniej Lee nie znalazł wszystkich mostów, które zapewniały dostęp z Miasta Czarowników do krajobrazów Belladonny. – Dobrze, pójdę z tobą. Przynajmniej do mostu. Tam zdecyduję, czy przejdę do Miasta Czarowników. – Zmarszczył brwi. Powinien o czymś pamiętać, o czymś, co dotyczy Efemery. Ale ta myśl ciągle pozostawała tuż poza jego zasięgiem. – Znajdę ci jakiś nocleg, a potem… – Nocleg? Nie ma czasu! – W głosie Koltaka krzyczała desperacja. – Wiele dni zajęło mi dotarcie do ciebie. Kto wie, co

się przez ten czas działo w innych krajobrazach?! I znowu. To wrażenie, że coś jest nie tak. – Wiele dni krążyłeś po krajobrazie koni wodnych? – spytał Sebastian. – Przechodziłem przez mosty w nadziei, że któryś z nich doprowadzi mnie do ciebie. Byłem w takich miejscach jak Dunberry i Mgliste Wzgórza, w jakichś zupełnie innych częściach świata. Sebastian nigdy nie słyszał o takich miejscach. – I opuściłeś Miasto Czarowników pieszo, bez prowiantu? – Zostałem… zaatakowany – odparł Koltak. – Mój koń został zabity, a ja uciekłem. Potem znalazłem drogę tutaj. Gdyby Sebastian miał trochę więcej czasu, może zrozumiałby, co mu w tym wszystkim nie pasuje. – Musisz odpocząć – upierał się. – Odpocznę, kiedy wykonam zadanie. Kiedy zrobię, co w mojej mocy, żeby Efemera znów była bezpieczna. Spokojna godność w głosie Koltaka przeszyła serce Sebastiana, usuwając wszelkie wątpliwości. – Muszę wrócić do siebie, spakować się. Zostawić instrukcje – powiedział. Koltak wstał. – Pójdę z tobą, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Sebastian tylko kiwnął głową. – Zaczekaj tu chwilę. Złapał Lynneę, gdy wychodziła do ogródka, niosąc tacę z kolejnym zamówieniem. – Sebastianie, co to za człowiek? – spytała. – Kpiarz mówi, że to czarownik, że nie jest dobry. To mój ojciec. I ja też wątpię, żeby był dobry. – Muszę wyjechać na dwa, góra trzy dni – powiedział

Sebastian. – Coś złego zdarzyło się w innych krajobrazach. Czarownicy, inni Czyniący Sprawiedliwość, poprosili mnie o pomoc. Muszę jechać, Lynneo. – W oczach dziewczyny pojawiła się troska. Sebastian przesunął palcem po jej policzku. – Zostań tutaj i uważaj na siebie, dobrze? Proś minotaury, żeby odprowadzały cię do burdelu, jeśli Kpiarza nie będzie w pobliżu. – Dobrze. – Będziesz za mną tęsknić? – Już tęsknię. Cofnął się, by mogła przejść. Potem odszukał Kpiarza. – Czy ten cholerny czarownik wyjadł ci połowę mózgu i nasypał w to miejsce piachu? – spytał młodzieniec, nim Sebastian skończył tłumaczyć mu, dlaczego musi wyjechać. Mniej więcej tak się czuł, ale nie powiedział tego głośno. – Robię to, co słuszne. – Może dla nich. – Kpiarzu… – Mówię, co myślę. – Muszę jechać. – Dlaczego? Przecież nie kontaktujemy się z tymi krajobrazami. Sebastian poczuł frustrację. Nie spodziewał się, że Kpiarz będzie protestował. – Jesteś pewien? Jesteś pewien, że przetrwamy, jeśli te krajobrazy zostaną zniszczone? Bo ja nie. – Kpiarz odwrócił wzrok. – Zostawię wiadomość dla Lee. O tym moście i o miejscach, do których dotarł Koltak z krajobrazu koni wodnych. Zostawię ją u ciebie w pokoju. Jeśli zjawi się przed moim powrotem, doręcz mu ją. – Sebastian na chwilę zawiesił głos. – I dbaj o Lynneę. – Będziemy dbać o siebie nawzajem. Coś jak rodzina.

Na widok smętnego uśmiechu Kpiarza Sebastian poczuł falę ciepła. – Jesteśmy rodziną, przyjacielu – powiedział. Kpiarz, nieco skrępowany, choć w głębi serca szczęśliwy, wskazał głową drzwi do salki. – Idź. Tamten wyraźnie się niecierpliwi. Jak długo Koltak stał w drzwiach? Jak długo go obserwował? – Podróżuj bez bagażu. – Wrócę najszybciej, jak się da – odparł Sebastian. Potem podszedł do drzwi i zwrócił się do Koltaka: – Chodźmy. Sebastian był zupełnie jak Peter. Miał tę samą, trudną do zdefiniowania cechę, która przyciągała do niego ludzi, kazała im go słuchać. To samo połączenie czaru i żelaznej woli. Peter Czyniący Sprawiedliwość. Nigdy Peter, czarownik trzeciego stopnia, czy po prostu czarownik Peter. Nigdy nie chodziło mu o to, żeby być kimś. Zawsze chodziło o sprawiedliwość. Jednak wiara w sprawiedliwość nie ocaliła Petera przed zniknięciem w krajobrazach, z których nigdy nie wrócił. Oczywiście nikt w Mieście Czarowników nie wiedział, że szanowany Peter spłodził dwoje dzieci z krajobrazczynią. Więc może jego zniknięcie było czymś w rodzaju wymierzenia sprawiedliwości – karą za uczynienie tego, co zabronione? Koltak odsunął od siebie te myśli, kiedy Sebastian skończył rozmowę z jakimiś demonami, połączonymi z grubymi rowerami bez kół. – Demonocykle zabiorą nas do mostu, który prowadzi do Miasta Czarowników – oznajmił, podchodząc do Koltaka. – Potem, jeśli Opiekunowie i Przewodnicy czuwają nad nami, znajdziemy kogoś, kto nas podwiezie. My. Nas. Kontrola umysłu działa.

Żeby ocalić Efemerę, powtarzał w myślach Koltak. Dla dobra Efemery. Przeszli kawałek boczną ulicą, po czym weszli do budynku stojącego w połowie jej długości. Luksusowy. Dobrze utrzymany. Koltak widywał takie miejsca w miastach wielu krajobrazów – miał swoje potrzeby jak każdy mężczyzna – ale tylko raz był w tak drogim przybytku, kiedy zamożna rodzina opłaciła mu pokój i kobietę w zamian za przysługę. Wszystko oczywiście odbyło się bardzo dyskretnie. Sebastian zatrzymał się u stóp schodów, jakby coś go zaniepokoiło. Koltak podjął swoje milczące zaklęcia. Żeby ocalić Efemerę. Dla dobra Efemery. Pokój na drugim piętrze był dość duży, by wygospodarować w nim coś w rodzaju bawialni. Musiał przyznać, że urządzono go ze smakiem. A więc Sebastianowi dobrze się wiodło. Widać było, że mieszka tu mężczyzna, ale dało się też wyczuć kobiecą rękę. – Mieszkasz z kimś? – spytał Koltak, zastanawiając się, jak inkubus prowadzi swoje sprawy, mając na głowie kobietę. – Nie twoja sprawa – warknął Sebastian, wyciągając z szafy plecak. Znów zauważył u syna wahanie. Ten chłopak zawsze miał żelazną wolę. Żeby ocalić Efemerę. Dla dobra Efemery. Do plecaka powędrowały dwie zmiany bielizny i dwie koszule. Potem Sebastian wszedł do jakiegoś pomieszczenia i zamknął za sobą drzwi. Chwilę później Koltak usłyszał jęczenie starych rur. Nie wiedząc, ile czasu syn będzie zajęty, rozejrzał się po pokoju. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni swej szaty i wyciągnął

z niej złożony i zapieczętowany dokument, który zawierał plan ocalenia Efemery. Martwił się, że nie znajdzie odpowiedniego miejsca, żeby go podłożyć – miejsca, gdzie na pewno zostałby znaleziony, chociaż nie od razu. Rury przestały jęczeć. Koltak szybko wepchnął dokument pomiędzy poduszki siedzenia jednego z foteli, pozostawiając widoczny róg kartki. – Gotowy? – zapytał, kiedy Sebastian wrócił do pokoju. Przesunął się lekko, żeby zasłonić synowi widok na fotel. – Chodźmy. Kiedy wyszli na ulicę i Koltak zobaczył dwa czekające na nich demony, cofnął się gwałtownie. – Nie. Sebastian poprawił plecak na ramionach, po czym wsiadł na pokryte skórą siodełko. – To ty się spieszysz. A demonocykle to najszybszy sposób podróżowania. Koltak niechętnie wsiadł na drugiego demonocykla i postawił stopy na progach, tak jak Sebastian. – Trzymaj się. Czarownik z całych sił ścisnął kierownicę. Kiedy demony spokojnie ruszyły główną ulicą, odprężył się nieco. Nie jechali szybciej niż idący stępem koń. Więc dlaczego nie wzięli zwierząt zamiast tych bestii? – Jak myślisz, ile dni zajmie nam dotarcie do mostu? – zapytał po chwili. Syn spojrzał na niego z wahaniem. Musi przestać zadawać takie pytania. Chłopak nie jest głupi. Jeśli da mu czas, by zastanowił się nad naturą Efemery, Sebastian dojdzie do właściwych wniosków. A to będzie katastrofa. Musimy podróżować szybko, by ocalić Efemerę.

Musimy znaleźć most, by chronić Efemerę. Sebastian wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nie sądzę, żeby to były dni – powiedział. Jechali spokojnie główną ulicą, aż dotarli do gruntowej drogi. A wtedy… – Nie! – wrzasnął Koltak, gdy demonocykle runęły do przodu, mknąc gruntową drogą z prędkością o wiele większą niż galopujący koń. Gdzieś w przelocie mignął mu przed oczami jakiś dom. – Przed nami limes! – zawołał Sebastian. Demonocykle uniosły się jak konie przeskakujące przez przeszkodę. Koltak nie miał pojęcia, czy trzeba było tak zrobić, by przekroczyć limes od tej strony, czy była to tylko perwersyjna próba wystraszenia go na śmierć. Krajobraz, który pokonywał na piechotę z takim mozołem, teraz przemykał pod nim w błyskawicznym tempie, a księżyc, obecnie prawie w pełni, oświetlał okolicę, przydając jej dziwnego piękna i spokoju. Nie zauważył tego piękna, kiedy był tu uwięziony. Demony zawarczały i zwolniły, zbliżywszy się do połaci bladej, pustej ziemi, otoczonej pierścieniem głazów. – Co to? – zapytał Koltak. – Piasek – wyjaśnił Sebastian. Pochylił się i poklepał demona po ramieniu. – Podjedź trochę bliżej, ale uważaj. Powoli. Demonocykl zbliżył się na odległość ramienia do głazów. – Jedziemy w złą stronę – powiedział Koltak. – Nie pamiętam tego miejsca. – Moim zdaniem to właściwa droga – odparł dziwnym tonem Sebastian, unosząc rękę, by wskazać coś na wpół zagrzebanego w piasku. – Patrz.

Koltak jęknął, kiedy uświadomił sobie, że patrzy na urwaną głowę konia. – Ale… – zająknął się. – Przedtem tak tu nie wyglądało. – Krajobraz został zmieniony – powiedział Sebastian. – Myślę, że jeśli przejdziesz przez te głazy, znajdziesz się w innym krajobrazie, bardzo daleko stąd. – Spojrzał na ojca, wyraźnie zaniepokojony. – Co zabiło konia? – A czy to ważne? – Koltak próbował ukryć strach pod warstwą słusznego gniewu. Ona to zrobiła. Na pewno ona. Zmieniła niechroniony krajobraz w pustynię? Czy były tam miasta, które nagle pochłonął piasek? – Co zabiło konia? – powtórzył Sebastian. – Śmiercioobracacze. Tu był staw ze śmiercioobracaczami. Sebastian odetchnął głęboko. – Nie wygląda na to, żeby teraz znalazły tu wodę. Jedźmy. Jeśli to ten sam staw, jesteśmy niedaleko mostu. Szedłem nie więcej niż dwie godziny, nim spotkałem konia wodnego. – Urwał, a potem dodał cicho: – Ciekawe, co się z nim stało. Żeby ocalić Efemerę, powtarzał w myślach Koltak. Dla dobra Efemery. Jechali na północ. W oczach Koltaka każde wzgórze wyglądało dokładnie tak samo jak poprzednie, a jedna kępa drzew dokładnie tak samo jak wszystkie inne, ale Sebastian zwalniał przy każdej, okrążał ją i oglądał ze wszystkich stron. – Szukasz czegoś? – spytał w końcu Koltak. – To ta – powiedział Sebastian. – Kiedy przeszedłem przez most, skręciłem na południe przy kępie drzew. Chyba przy tej. Koltak ugryzł się w język, by nie powiedzieć czegoś niewłaściwego. Nie mógł ryzykować, że jego słowa oderwą myśli Sebastiana od dotarcia do mostu. Skręcili na zachód i szybciej, niż zdaniem Koltaka było to

możliwe, dotarli do wąskiego strumienia. Jednak nie do mostu. Nie było tu ani śladu desek. Demonocykle ruszyły na północ, wzdłuż strugi wody. – Widzę kładkę! – wykrzyknął Koltak, a jego serce podskoczyło z podniecenia. Są niemal na miejscu. Niemal na miejscu. Jeśli tylko Dalton go nie zawiedzie. Nagle demonocykle z głośnym warkotem oddaliły się od strumienia, zatoczyły koło i zatrzymały się przy kładce, zwrócone przodem do kierunku, z którego przybyły. – Coś tam było – stwierdził cicho Sebastian. – Coś złego. – Popatrzył na dwa demony, które wreszcie zamilkły. – Ale mam wrażenie, że już znikło. – Spojrzał na wschód – w stronę, gdzie leżało Gniazdo. Nie, pomyślał Koltak. Nie. Nie teraz. Żeby ocalić Efemerę. Dla dobra Efemery. Sebastian pochylił się i tak długo szeptał coś do ucha demonocykla, aż ten pokiwał głową na znak, że rozumie. Potem Sebastian zsiadł i poprawił plecak. Koltak pospiesznie uczynił to samo. Poczuł się nieswojo, bo demonocykle nie odjechały, tylko oddaliły się nieco od mostu. – Zostaną tu przez jakiś czas, na wypadek gdybyśmy ich potrzebowali – wyjaśnił Sebastian. – Jeśli po drugiej stronie mostu czeka coś złego, będziemy musieli szybko uciekać. Choć uwłaczało to jego dumie, Koltak poprosił znużonym, słabym głosem: – Może przejdziesz pierwszy, Sebastianie? Jeśli faktycznie jest tam coś złego… jesteś młodszy… i sprawniejszy… Łatwiej ci będzie wrócić. Wahanie. Nieufność. W końcu: – Niech ci będzie. Żeby ocalić Efemerę. Dla dobra Efemery. Sebastian ruszył w stronę mostu, sprawdzając przy każdym

kroku ziemię i patrząc cały czas w miejsce, które nie podobało się demonom. Postawił na deskach jedną nogę. Potem drugą. Jeden krok w stronę drugiego końca mostu. I kolejny. Koltak podszedł pospiesznie do kładki i wszedł na deski. Sebastian był już na drugim końcu. Jeszcze jeden krok i przejdzie. Ale nie zrobił go. Po prostu stał. W pewnym momencie Koltak ruszył biegiem przez most i pchnął Sebastiana z całej siły, aż ten spadł z kładki. – Brać go! – krzyknął, robiąc krok w stronę krajobrazu, gdzie jego ambicje wreszcie doczekają się spełnienia. Serce wypełniła mu radość na widok Sebastiana, który próbował wyrwać się dwóm strażnikom. Zdołał kopnąć jednego w krocze z taką siłą, że strażnik zwymiotował. Drugi okazał się bardziej sprawny, ale starał się tylko przytrzymać zdobycz. – Ty kłamliwy draniu! – krzyknął Sebastian. Omal się nie wyswobodził, nim Dalton i jeszcze jeden jego człowiek dotarli do mostu. W migotliwym świetle pochodni Koltak dostrzegł w oczach syna jego zamiar. Nie zdążył go powstrzymać. Z ręki Sebastiana wystrzeliła błyskawica. Zabiłaby Koltaka na miejscu, gdyby nie strażnik, który uderzył inkuba w głowę i sprawił, że piorun chybił. Koltak poczuł, jak moc uderza w jego lewą stopę. Sebastian padł na ziemię, ogłuszony ciosem. – Związać go, nim spowoduje więcej zniszczeń – warknął Dalton. Jeden ze strażników odczepił od pasa sznur, a drugi zerwał Sebastianowi plecak z ramion. Koltak zaczekał, aż syn będzie miał związane ręce i stopy, i dopiero wtedy, kulejąc, zbliżył się do niego.

Ból rażonej piorunem stopy był okropny. Czarownik przypuszczał, że stracił wszystkie palce, ale postąpił kolejny krok, uniósł rękę i… …na drodze stanął mu Dalton. – Co…? – Koltak ledwo się powstrzymał. – Nie – powiedział dowódca straży. – Nie możesz uderzyć bezbronnego. – Bez nóg będzie sprawiał mniej kłopotów – warknął. Ujrzał pełen niedowierzania wstrząs w oczach Daltona i zrozumiał, że popełnił błąd. Ten dowódca nie nadawał się do służby w Mieście Czarowników. Harland na pewno szybko naprawi błąd, jednak chwilowo potrzebował Daltona i jego ludzi. – Masz rację – powiedział. – Nie myślałem jasno. To reakcja na ból. Dalton kiwnął głową, ale widać było wyraźnie, że nie do końca wierzy Koltakowi. – Powiedz mi dlaczego – sapnął Sebastian. Dalton zawahał się, a potem oddalił nieco. Koltak popatrzył na syna. Krew w jego włosach, ściekająca lepką strużką na twarz, przyniosła mu pewną satysfakcję, ale wciąż niewystarczającą. Zupełnie niewystarczającą. – Do niczego nie jestem ci potrzebny – powiedział Sebastian. – Po co więc zadałeś sobie tyle trudu, żeby mnie tu sprowadzić? – Ależ mylisz się. Jesteś nam potrzebny – zapewnił go Koltak. – Oddasz w nasze ręce wroga. Nie mogliśmy dotrzeć do Nadii ani do Lee, a teraz Glorianna sama do nas przyjdzie. Przyjdzie cię ocalić. – Nie… – jęknął Sebastian. – Nie! – Ależ tak – uśmiechnął się Koltak. – Teraz rozumiesz? Nie

kłamałem. Sprowadzając Belladonnę tutaj, gdzie możemy ją zniszczyć, ocalisz Efemerę.

Nie wiem, jak to się załatwia w innych częściach świata, ale tutaj krajobrazy mają trzy rodzaje sprawiedliwości: zwykłą sprawiedliwość, sprawiedliwość czarowników i sprawiedliwość serca. Zwykła sprawiedliwość jest egzekwowana przez stróżów prawa i urzędników, którzy rozsądzają spory i osądzają pomniejsze przestępstwa. Jeśli dochodzi do przemocy, wzywany jest czarownik i to on decyduje o karze. Czasami jest to sprawiedliwość czarowników – piorun, który potrafią przywołać, choć zadaje straszne cierpienie, daje też szybką śmierć. Ale czasami kara wymaga czegoś mniej, a zarazem więcej niż śmierć. Wówczas czarownik posyła po krajobrazczynię, by wykonała sprawiedliwość serca. Nic nie przeraża bardziej – i nie daje większej nadziei – niż sprawiedliwość serca. Krajobrazczyni tworzy bezpośrednie połączenie pomiędzy oskarżonym a Efemerą, po czym zsyła go do najmroczniejszego krajobrazu, jaki rezonuje z jego sercem. To jest kara, której nie można uniknąć, ponieważ bez względu na to, w jakim krajobrazie skończy oskarżony, musi żyć ze świadomością, że trafił tam, gdzie zasługuje, a wszelkie cierpienia, jakich tam doświadcza, pochodzą z jego własnego serca. Ale istnieje również nadzieja, że taka osoba wyciągnie naukę z przeszłości i zmieni się na tyle, by pewnego dnia przejść do innego, łagodniejszego krajobrazu. Jednak zwykle skazaniec niknie w jakiejś odludnej części świata i już nigdy więcej nikt go nie spotyka. – Księga Sprawiedliwości

ROZDZIAŁ 22 Lynnea zamknęła drzwi i oparła się o nie czołem. Nie była gotowa na panującą w pokoju pustkę. Owszem, spędziła tu wiele godzin sama, ale tym razem było inaczej – Sebastian nie wyszedł tak po prostu, tylko udał się do innego krajobrazu – krajobrazu czarowników. W dodatku z człowiekiem, przy którym czuła się niepewnie, mimo że widziała go tylko przez chwilę. Westchnęła głęboko i odwróciła się. Zasłony nie były zaciągnięte, więc światło z ulicy rozjaśniało mrok na tyle, by mogła przejść przez pokój i zapalić lampę naftową stojącą na stole obok okna, zamiast walczyć ze świecą przy drzwiach. Wiedziała, że rozczulanie się nad sobą z powodu krótkiego wyjazdu Sebastiana jest głupie i samolubne. Miała masę roboty. W torbie, którą zostawiła dla niej Nadia, były motki przędzy – o wiele delikatniejszej niż szorstka wełna, którą dawała jej mamunia – i druty dziewiarskie w różnych rozmiarach. Nie wiedziała, czy w Gnieździe obchodzi się jakoś specjalnie zimowe przesilenie, ale w większości krajobrazów było takie święto. Niebieskie motki przeznaczy na szalik dla Kpiarza, a zielone na szalik dla Sebastiana. Zostanie jeszcze dość niefarbowanej przędzy, żeby Lynnea mogła zrobić szal także sobie – może z niebiesko-zielonymi frędzlami? Będzie więc miała zajęcie. Poza tym Kpiarz obiecał zabrać ją do jednej z tych małych knajpek, gdzie muzycy wymyślili własny styl muzyki, który – wedle słów jej nowego znajomego – zgorszyłby wszystkie cnotki w dziennych krajobrazach. Podobno ci, którzy mieli w żyłach krew zamiast wody, z prawdziwym zapałem słuchali tej muzyki. Może spędzą też godzinkę na grze w karty? To znaczy na frustrującej próbie pojęcia przez Lynneę jej zasad.

Weźmie się do roboty od razu. Ponieważ przegrała w rzucie monetą o to, które z nich pierwsze skorzysta z łazienki, czekając na swoją kolej, wydzierga kilka rzędów szalika. Chociaż Kpiarz wciąż się uskarżał, że Lynnea siedzi godzinami w łazience, sam wcale nie był lepszy. Ruszyła po torbę z robótką, którą trzymała pod łóżkiem, ale w ostatniej chwili zawahała się i zajrzała pod poduszkę. Sebastian czasami zostawiał jej tu małe rysunki – kwiatów, jakie zapamiętał, albo twarzy ludzi, którzy mieszkali w Gnieździe. Jednak pod poduszką było pusto. Oczywiście. Czarownikowi tak się spieszyło, że Sebastian zapewne wpadł tu tylko na chwilę, żeby zapakować kilka rzeczy. Lynnea wyciągnęła torbę spod łóżka i podeszła do foteli stojących w części pokoju służącej za salonik. Nagle kątem oka pomiędzy poduszkami na jednym z foteli dostrzegła coś białego. Z radosnym uśmiechem rzuciła torbę na podłogę i podbiegła sprawdzić, co to jest. Może to zabawa w szukanie skarbu? Mamunia nie pozwalała jej chodzić na przyjęcia, więc nigdy się w to nie bawiła, ale słyszała, jak opowiadały o tym dziewczęta. Czy teraz zacznie znajdować kolejne rysunki schowane w różnych miejscach pokoju? Kiedy jednak wyjęła kartkę, uśmiech zniknął z jej twarzy. To wcale nie był rysunek. Papier był trochę pognieciony i brudny, jakby przyniesiono go z daleka, a napisane na nim słowo… Potrafiła trochę czytać, a także liczyć, żeby nie oszukiwali jej na rynku. Czytanie szło jej coraz sprawniej, odkąd miała dostęp do drukowanych książek, w których zawarto rozmaite ciekawe historie, ale z pismem odręcznym nadal radziła sobie słabo. Podeszła do lampy i przechyliła kartkę, żeby lepiej widzieć.

I poczuła przeszywający dreszcz. „Belladonna”. Ręce jej drżały, kiedy obracała papier. Został złożony tak, żeby ukryć tekst, i był zapieczętowany czerwonym woskiem, w którym odciśnięto ozdobną, oficjalną pieczęć. Lynnea tłumaczyła sobie, że to zwykła wiadomość, którą Sebastian obiecał dostarczyć kuzynce, ale coś mówiło jej, że to nic dobrego. Przerażona, podważyła woskową pieczęć i rozprostowała kartkę. Pismo było staranne i równe. Zapewne napisał to ktoś, kto zarabiał na życie, przepisując ważne dokumenty. Potknęła się na kilku słowach, ale ogólna treść wiadomości była przerażająco jasna. – Nie… – jęknęła. – Och, nie… Bez pukania wpadła do łazienki. Okazało się, że jest pusta, więc gwałtownie otworzyła drzwi do przyległego do niej pokoju. Kpiarz, rozebrany już do kąpieli, podskoczył na jej widok, po czym złapał leżącą na łóżku poduszkę i zasłonił się nią. – Jestem nagi! – krzyknął. – Nie możesz tu wchodzić, kiedy jestem nagi! Lynnea spojrzała na mężczyznę, zaskoczona jego reakcją. – Litości, przecież jesteś inkubem! – powiedziała. – Lubisz chodzić nago przy kobietach. – Ale ty nie jesteś kobietą. Jesteś panią Sebastiana. Idź sobie. Sebastian. Lynnea podeszła do Kpiarza i podała mu kartkę. – Ten czarownik zostawił wiadomość dla Belladonny. Czytaj. Kpiarz odskoczył.

– Skoro ta wiadomość jest dla Belladonny, nie powinienem jej czytać. Ani ty. – Kpiarzu! Czarownicy twierdzą, że to Sebastian zabił kobietę, która zginęła tu kilka tygodni temu. Chcą zrobić mu krzywdę! – Co takiego? – Czytaj! – krzyknęła. Kpiarz wziął papier, cofnął się pod lampę i przeczytał. W pewnym momencie poduszka wypadła z jego ręki. – Na światło dnia – szepnął. – Wzywają najsilniejsze krajobrazczynie, żeby przybyły do Miasta Czarowników i wymierzyły sprawiedliwość serca, ale jeśli żadna nie zjawi się na ich wezwanie, wykonają sprawiedliwość czarowników. – Zmarszczył czoło i pokręcił głową. – To nie ma sensu. Muszą wiedzieć, że szkoła została zaatakowana. Nie mogą się spodziewać, że… – Urwał i popatrzył na papier. – Chodzi o nią. Czarownicy nigdy nie potrafili znaleźć Belladonny, więc uwięzili Sebastiana, żeby sama do nich przyszła. – Musimy coś zrobić! – wykrzyknęła Lynnea. – Przecież Sebastian nie zabił tamtej kobiety. Wiesz, że nie. Kpiarz popatrzył na nią smutnym wzrokiem. – Ale co możemy zrobić? Sebastian wyruszył wiele godzin temu. Pojechali z tym czarownikiem na demonocyklach i zapewne przeszli już do krajobrazu, gdzie znajduje się Miasto Czarowników. Nie dogonimy go, nawet gdybyśmy wiedzieli, gdzie jest ten most. A nikt nie wie, jak skontaktować się z Belladonną. Przychodzi do krajobrazu wtedy, gdy uzna to za stosowne. Lynnea wyrwała mu papier i ruszyła do drzwi. – Nadia będzie wiedziała, jak ją znaleźć, a ja wiem, jak znaleźć Nadię.

– Zaczekaj! – Kpiarz doskoczył do niej i złapał ją za ramię. – Nie rozumiesz? Właśnie o to chodzi tym zarobaczonym draniom. Chcą, żeby ktoś znalazł Belladonnę. A kiedy przejdzie już do Miasta Czarowników, zabiją i ją, i Sebastiana. Lynnea spróbowała mu się wyrwać. – Muszę coś zrobić. Nie pozwolę im skrzywdzić Sebastiana. Nie pozwolę! Kpiarz chciał jeszcze ją powstrzymać, ale zrezygnował i tylko pokręcił głową. – No dobrze. Musimy znaleźć Belladonnę. Jednak kilka minut nas nie zbawi. – Ale… – Posłuchaj, oboje musimy się umyć i przebrać. Jeśli mamy rozmawiać z ludźmi z dziennych krajobrazów, lepiej wyglądać porządnie. Lynnea z trudem przełknęła narastającą w gardle gulę. – MY? Kpiarz spojrzał na nią niepewnie i wzruszył ramionami. – Pójdę z tobą. – Dlaczego? Puścił jej ramię i cofnął się. – Ponieważ jesteśmy rodziną. Dalton wyszedł z Pałacu Czarowników, po czym zatrzymał się i popatrzył niewidzącym wzrokiem na dziedziniec i ogrody. Owszem, spodziewał się reprymendy za to, że nie ochronił czarownika Koltaka przed atakiem nieznajomego. Ale coś takiego? Pozbawili go dowództwa i rangi i wygnali z Miasta Czarowników! I to nie dlatego, że nie ochronił Koltaka, ale dlatego, że powstrzymał go od skrzywdzenia człowieka, który był związany i bezbronny! Człowieka, który uważał, że został zdradzony.

Popełniasz błąd, Koltaku! – krzyczał nieznajomy, kiedy jechali do Miasta Czarowników. – Zjadacz Świata znów przemierza krajobrazy! Belladonna jest jedyną nadzieją na ocalenie Efemery! Los nieznajomego był teraz w rękach czarowników. Nie mógł mu pomóc, nie był nawet pewien, czy jest w stanie pomóc samemu sobie. Musiał wydostać żonę i dzieci z miasta przed jutrzejszym zachodem słońca. Wraz z całym dobytkiem, jaki zmieści się na dużym kupieckim wozie ojca Aldys. Ale gdzie mieli się udać? Kogo powinien zapytać o inne krajobrazy? Komu mógł zaufać? Dalton odwrócił głowę w stronę pokojów zatrzymań, jakby ktoś pociągnął za niewidzialny sznurek. Jedna osoba może wiedzieć. Rozejrzał się szybko po dziedzińcu. Addison stał przy żelaznej furtce prowadzącej na ulicę. Nigdzie nie było widać Guya ani Henleya. Zapewne wrócili do koszar. Dalton ruszył ku pokojom zatrzymań. Mijał zamknięte drzwi i zasłonięte okiennicami okna, aż dotarł do ostatniego. Kiedy wprowadzał tu więźnia, zauważył, że w szybie jest dziura wielkości pięści. Być może ostatnia osoba, która była tu przetrzymywana, rozbiła szkło, próbując uciec. A może chciała tylko za wszelką cenę usłyszeć coś więcej prócz głuchego bicia własnego serca? Bez względu na to, jak powstał ten otwór, Dalton podziękował Przewodnikom Serca za szansę rozmowy z uwięzionym. Oparł się o ścianę w pobliżu zamkniętego okiennicami okna. – Pssst… – syknął. – Słyszysz mnie? – Mówił cicho, żeby nie usłyszał go nikt prócz uwięzionego. Gdyby zobaczył go tu inny strażnik, mógłby wytłumaczyć swoją obecność

pilnowaniem więźnia. Ale gdyby zauważył go czarownik, bez wątpienia sam trafiłby do jednego z tych zamkniętych pokoi i nigdy więcej nie zobaczyłby żony i dzieci. Szuranie. Odgłos uderzającego w ścianę ciała. – Czego chcesz? – Głos był chrapliwy z wyczerpania. Czego chciał? Chciał wrócić do chwili, kiedy nieznajomy spadł z mostu. Chciał szansy, by pójść za uczuciem, które pojawiło się, gdy Koltak zszedł z desek kładki. – Gdybym mógł cofnąć czas, pozwoliłbym ci uciec i wrócić tam, skąd pochodzisz – powiedział cicho. – Dlaczego? – Kiedy Koltak zszedł z mostu, wszystko było nie tak. Z nim coś było nie tak. Tylko ty byłeś inny. – I nie próbowałeś skrzywdzić piorunem moich ludzi. A mogłeś. Każdy czarownik by to zrobił. – Czy to, co powiedziałeś Koltakowi o Zjadaczu Świata, to prawda? Cisza. A potem: – Tak. Mają mało czasu. W każdej chwili ktoś mógł się tu zjawić. – Zostałem wygnany z miasta – szepnął Dalton. – Muszę zabrać rodzinę do innego krajobrazu. Czy jest jakieś miejsce, gdzie będą bezpieczni? – Dlaczego mnie o to pytasz? – Bo nie sądzę, byś krzywdził niewinnych, a bez względu na zło, jakie ci wyrządziłem, wypełniając rozkazy, moja rodzina jest niewinna. Długa cisza. – Nadzieja serca leży w Belladonnie – odezwał się w końcu więzień. – Jej krajobrazy… to jedyne bezpieczne miejsca. Rezonujący most… może cię zaprowadzić… do jednego z nich. Ale jeśli czarownicy ją zniszczą… nie będzie żadnej nadziei. Dla

nikogo. Stał tu już za długo. Musiał iść. Ale… – Przykro mi z powodu roli, jaką odegrałem w tym wszystkim. Znowu milczenie. Odwrócił się, by odejść od okna, i wtedy usłyszał: – Podróżuj bez bagażu. Kiedy podszedł do furtki, Addison nadal na niego czekał. – Lepiej się tu nie kręć, dowódco – powiedział mężczyzna. – Panuje tutaj dzisiaj zła atmosfera. Gorsza niż zwykle. – Nie jestem już twoim dowódcą – odparł Dalton, otwierając furtkę. – Zostałem wygnany. – Przykro mi, że tak wyszło. Ale nie żałuję, że odchodzisz. – Addison pokręcił głową i westchnął. – Może w ten sposób Opiekunowie Światła mówią ci, że czas stąd zniknąć? Może, pomyślał Dalton. Jednak w głębi serca nie sądził, by jego wygnanie miało cokolwiek wspólnego ze Światłem. Sebastian wrócił do rozchwianego stołu i krzesła – jedynych mebli w tym ponurym pomieszczeniu. Nie było tu świecy ani lampy naftowej. Okiennice wpuszczały nieco dziennego światła, ale kiedy słońce zajdzie, zapadnie tu całkowita ciemność. Oparł ręce o blat stołu, usiadł na krześle i zaczekał, aż odzyska dość sił, by sięgnąć po manierkę z wodą. Zastanawiał się, czy to z uprzejmości dowódca straży mu ją zostawił. Pociągnął łyk, zakorkował manierkę i odstawił. Zamknął oczy i siedział zupełnie nieruchomo, czekając, aż ból głowy złagodnieje znów do poziomu tępego łupania. Na światło dnia, ależ to bolało! Ale na szczęście, pomijając ból głowy i płytką ranę od uderzenia, która skleiła krwią jego włosy, nie odniósł żadnych obrażeń. Był obolały, to na pewno,

ale wystarczyłby mu sen i proszek przeciwbólowy, by poczuć się lepiej. Było jeszcze to dziwne uczucie, jakby jakieś szorstkie palce skrobały lekko od wewnątrz w jego czaszkę. I szepty, dość bliskie, by je słyszał, ale zbyt odległe, by zrozumiał, co mówią – głosy, które podkradały się coraz bliżej, kiedy pozwalał myślom dryfować swobodnie. Czy czarownicy potrafili zakradać się do umysłu? Czy to w ten sposób dowiadywali się, kto naprawdę jest niewinny? Nie podczas formalnego przesłuchania, ale zaglądając do głowy oskarżonego? Nie zdoła bronić się przed nimi w nieskończoność. Jego ciało domagało się snu – a sen uczyni go bezbronnym wobec tych głosów. Lekkie skrobanie zmieni się wkrótce w torturę, ale nadal może zdecydować, co znajdą głosy, kiedy wreszcie dostaną się do jego umysłu. Zdecydować, co należy ukryć głęboko w sercu. Powinien był zażądać od Koltaka choć godziny na rozważenie jego prośby. Powinien był dać sobie tę godzinę i na spokojnie przemyśleć wszystkie za i przeciw swojej podróży do Miasta Czarowników. Gdyby to zrobił, na pewno uświadomiłby sobie, co takiego nie dawało mu spokoju w opowieści Koltaka o podróży, jaką przebył, nim dotarł do Gniazda. Koltak chciał uczynić z niego przynętę, ale tak naprawdę wcale nie chciał go widzieć. Nigdy nie lubił przebywać w jego towarzystwie. Efemera zareagowała na ten konflikt serca, czyniąc jego podróż trudną. Właśnie to nie dawało mu spokoju – że Koltak przez wiele dni musiał szukać Gniazda. Ale słowa: „żeby ocalić Efemerę” usunęły tę myśl, nim zdołał ją sformułować, nim stała się na tyle wyraźna, by mógł się na niej oprzeć. Otworzył oczy i popatrzył

na ścianę. Czy to właśnie zrobił Koltak? Wpłynął na jego decyzję apelem, by ocalił świat? Ale nie czuł wcześniej tego skrobania, tego uczucia, że ktoś próbuje włamać się do jego mózgu. Może to dlatego Rada wybrała Koltaka? Może rezonans ojca i syna, mimo panującej między nimi wrogości, był na tyle podobny, że nie wyczuł prób włamania? Kiedy Koltak mówił o ocaleniu świata, jego słowa wydawały się prawdziwe. Kłamca. Oszust. Gwałciciel prawdy. Jeśli Efemera naprawdę dawała każdemu to, na co zasługiwało jego serce, Koltak otrzyma nagrodę za swoje ambicje. A będzie to gorzka nagroda. Teraz jednak nie czas myśleć o Koltaku. Póki może, musi ukryć to, co dla niego najcenniejsze, głęboko w sercu. Tam gdzie czarownicy nigdy jej nie znajdą. Nie śmiał przywołać w myślach jej imienia, ale wyobraził ją sobie: niebieskie oczy, faliste brązowe włosy, wyrazista twarz, która wydawała się niemal niewinna, kiedy usiłowała nauczyć się, jak być niegrzeczną. To, jak wyglądała w kociej sukni. Jak ją czuł, kiedy się z nią kochał. Jego króliczek, który z każdym dniem coraz bardziej przypominał tygrysicę. Przez chwilę czuł, jak w nim rezonuje. A potem ukrył głęboko wszystkie wspomnienia o niej, wszystkie uczucia, jakie do niej żywił. Glorianna nie przyjdzie po niego. Nie chciał, żeby po niego przychodziła. Stawka była zbyt wysoka, by ryzykować wszystko dla ocalenia jednej osoby. Czarownicy go zabiją. Ale nawet w momencie śmierci ukryje przed nimi to, co dla niego najcenniejsze.

ROZDZIAŁ 23 Stojąc na skraju lasu za domem Sebastiana, Lynnea próbowała oczyścić swój umysł i serce ze wszystkiego, co nie było dobre, żeby podróżować bez bagażu. Teraz było to ważniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Dom Nadii znajdował się niedaleko, ale był w innym krajobrazie i żeby się tam dostać, potrzebowała pozytywnych myśli i łagodnego serca. Muszą przejść przez most, który znajdował się na tej ścieżce, a wtedy znajdą Nadię, znajdą Gloriannę, znajdą sposób, żeby uwolnić Sebastiana z rąk czarowników. Jeśli Kpiarz nie zapali wreszcie knota w latarni, Lynnea znajdzie dużą gałąź – albo małe drzewko – i przyłoży mu, po jednym razie za każdą minutę oczekiwania. Nie, nie, nie. Nie może myśleć w ten sposób. To uczucie, choć szczere, na pewno nie pomoże im przejść przez most. Podróżuj bez bagażu. Podróżuj bez bagażu. Podróżuj… Wreszcie. – Gotowy? – Chyba tak. Nadal jednak kucał, wpatrując się w zapaloną świecę. Zniecierpliwiona do granic wytrzymałości, pewna, że każda chwila opóźnienia może zmienić jej życie w sposób, którego nie chciała sobie nawet wyobrażać, Lynnea otworzyła usta, by na niego krzyknąć. Ale zamiast to zrobić, przyjrzała mu się uważnie. – Boisz się przejść przez most? – spytała. – Może – mruknął Kpiarz. – Trochę. – Podniósł się. – No dobra. Boję się. Naprawdę się bał. I to od chwili, kiedy zadeklarował, że z nią pójdzie.

– Ale bywałeś przecież w dziennych krajobrazach, kiedy… – Urwała, nie czując się w dostatecznym stopniu tygrysicą, by rozmawiać z Kpiarzem o rzeczach, które robił z kobietami, choć sama robiła to przecież z Sebastianem. – Poza tym poznałeś Nadię. – To co innego. – Kpiarz przestąpił z nogi na nogę, wbijając wzrok w ziemię, w drzewa, w cokolwiek, byle tylko nie patrzeć na nią. – A co będzie, jeśli nie zdołam przejść do krajobrazu cioci Sebastiana? A jeśli to, że z tobą przechodzę, coś zmieni i znajdziemy się w jakimś innym, złym miejscu? – To jest most stacjonarny, który prowadzi z Gniazda do Aurory. Tak mi mówiła Nadia. – Nawet most stacjonarny nie zawsze zabiera cię tam, dokąd chcesz trafić, jeśli nie rezonujesz z tym krajobrazem – stwierdził Kpiarz. – Nie musisz ze mną iść – powiedziała łagodnie Lynnea. – Most jest niedaleko stąd. Będę bezpieczna. Pokręcił głową. – Nie możesz iść sama. Lynnea czuła się tak, jakby próbowała przecisnąć się przez wąski otwór i utknęła. Kpiarz nie pozwoli jej iść samej, ale jednocześnie bał się jej towarzyszyć. Nigdy nie przechodziła przez żaden most – a przynajmniej nie pamiętała, żeby przechodziła – póki Ewan nie zostawił jej na skraju drogi. Wiedziała jednak, że most stacjonarny prowadzi tylko do określonego krajobrazu. Więc nawet jeśli ktoś nie może trafić do krajobrazu, który jest po drugiej stronie, zwykle wraca po prostu do punktu wyjścia. Natomiast mosty rezonujące mogły prowadzić dosłownie wszędzie i tylko tajemne miejsca w sercu wiedziały, gdzie znajdzie się osoba, która przechodzi przez taki most. Nawet jeśli natychmiast się zawróciło i znów przeszło

przez most, było mało prawdopodobne, że wróci się do krajobrazu, z którego się wyszło. Choć wiedziała, że most w lesie prowadzi tylko do wioski Nadii, nie mogła zaprzeczyć, że Kpiarz ma powody do niepokoju. Ale nie mogli tak tu stać w nieskończoność. – Dlaczego ze mną idziesz? – spytała. – Ponieważ nie możesz iść sama. – I? – Skoro jesteśmy rodziną, powinienem pomóc Sebastianowi. – I? Westchnął. – Ponieważ to jest właściwe. – Tak. Ponieważ to jest właściwe. – Lynnea podniosła torbę, w której miała ubrania na zmianę, kilka monet i list do Belladonny. Potem wyciągnęła dłoń do Kpiarza. – Nie sądzę, żeby Efemera powstrzymała nas od zrobienia tego, co właściwe. Kpiarz zarzucił plecak na ramię, wziął latarnię i złapał rękę Lynnei z taką siłą, że dziewczyna aż się skrzywiła. Musimy znaleźć Nadię, myślała, gdy szli szybko ścieżką. Musimy znaleźć Gloriannę. Musimy ocalić Sebastiana. Pierwszy krok to Nadia. Idziemy do domu Nadii. Podróżuj bez bagażu. Podróżuj bez bagażu. Idziemy do domu Nadii i… – Światło dnia! – Kpiarz pochylił głowę, żeby osłonić oczy przed przeświecającym przez liście słońcem. – Udało nam się! – Lynnea obejrzała się za siebie. Gdzieś tu musi być jakiś znak, coś trwałego, co utrzymuje magię mostu. Jednak nic nie zobaczyła. Pewne było tylko to, że opuścili Gniazdo. Dowodziło tego dzienne światło. Wyrwała rękę z mocnego uścisku Kpiarza i masowała ją przez chwilę, by

odzyskać czucie w palcach, czekając, aż jej towarzysz zdmuchnie knot w latarni. Potem ruszyła szybko ścieżką. – Pamiętam – powiedziała, zwalniając po kilku minutach. – Żeby dojść do Gniazda, obchodziliśmy duży kamień. Czyli dom Nadii musi być tam. – Wskazała ręką kierunek. Po kolejnych kilku minutach, które wydawały się Lynnei całą wiecznością, dotarli do drewnianej furtki w kamiennym murze otaczającym osobisty ogród Nadii. Jeszcze tylko przebiec przez trawnik i już była przy drzwiach z siatki. Odciągnęła je na tyle, by móc zapukać w zamknięte kuchenne drzwi. – Nadiu? – zawołała. – Nadiu, to ja, Lynnea! Musimy z tobą porozmawiać. – Rozejrzała się po ogrodach, sprawdzając, czy nic złego się w nich nie kryje. Ponieważ wszystko wydawało się być na swoim miejscu, zapukała ponownie. – Daj jej chwilę – powiedział Kpiarz. – Dlaczego nie odpowiada? – Lynnea czuła narastającą frustrację. – Gdzie ona może być? – Może jest… zajęta. No wiesz… Lynnea zamarła z uniesioną pięścią i spojrzała na Kpiarza. – Myślisz, że nie odpowiada, bo akurat uprawia seks? – Załomotała energicznie w drzwi. – Nadiu! – Nie! Nie powiedziałem, że uprawia seks! Na światło dnia, Lynneo, mówisz o cioci Sebastiana! Chciałem tylko powiedzieć, że… paniom więcej czasu zajmuje oddawanie hołdu naturze. Chwilę jej zajęło, nim zrozumiała. Zauważyła, że Kpiarz zrobił się ostatnio bardzo pruderyjny. Dlaczego nie mówi wprost, o co mu chodzi? – I tak nie rozumiem, czemu miałaby siedzieć na sedesie, skoro musi otworzyć drzwi – mruknęła Lynnea. – Chyba się nas nie spodziewa. – Kpiarz cofnął się trochę i popatrzył na dom. – Tak w ogóle to myślę, że po prostu jej nie

ma. Robisz taki hałas, że już dawno by zareagowała, niezależnie od tego, co robi. Lynnea na moment zgarbiła ramiona, a potem cofnęła rękę i pozwoliła, by siatkowe drzwi się zamknęły. – Masz rację. Nie ma jej. – Co teraz? Nie wzięła pod uwagę takiej możliwości. Wbiła wzrok w zniszczoną część murku, tę, przez którą przechodziła z Sebastianem, kiedy tu przeszli z… – Sanktuarium! – krzyknęła nagle. – Pójdziemy do Sanktuarium! Tam ludzie znają Lee, więc może wiedzą, jak znaleźć Gloriannę. Kpiarz cofnął się gwałtownie. – Nie. Nie idę do Sanktuarium. Nie mogę iść do Sanktuarium. Jestem inkubem. – Sebastian też jest inkubem – warknęła Lynnea. – Skoro on mógł tam pójść, ty też możesz. – Ale… – No to zostań. Albo wracaj do Gniazda, jeśli chcesz. Tylko przestań mnie opóźniać! – Przycisnęła dłoń do ust i popatrzyła na Kpiarza szeroko otwartymi oczami. Miała wrażenie, jakby zobaczyła nagle osobę, którą mogłaby się stać, gdyby została na farmie z tatuniem i mamunią. Ton głosu mamuni. Surowość. Ranienie słowami, nawet jeśli nie szedł za nimi fizyczny cios. Strach Kpiarza od początku był prawdziwy – tak jak jej lęki w dzieciństwie. Jej ostre słowa nie przyczyniły się do jego uspokojenia. – Kpiarzu… – szepnęła – przepraszam. To nie było miłe z mojej strony. Przez chwilę w niebieskich oczach mężczyzny połyskiwał gniew drapieżnika, przypomnienie, że bez względu na to, jak się zachowywał czy jak odległy był od inkubów czystej krwi, pochodził z rasy, która potrafiła zabijać za pomocą uczuć. Potem odwrócił wzrok i znów stał się tym Kpiarzem, którego znała Lynnea.

– Bez znaczenia – mruknął. – Owszem, to ma znaczenie. – Podeszła do niego i wzięła go za rękę. – Moja… Kobieta, która mnie wychowała… tak mówiła. Takie rzeczy. Nie chcę być taka jak ona. Nie chcę być tak zjadliwa. Uścisnął lekko jej dłoń i puścił. – Jesteś przerażona. Ja też. Więc oboje zachowujemy się, jakbyśmy mieli wspólnie co najwyżej pół mózgu. Czas mija. Zróbmy, co mamy zrobić. – Chodźmy więc. Gdy tylko dotarli na polankę, na której znajdował się most, Lynnea od razu wyczuła różnicę. To był most rezonujący. Mieli takie same szanse dotrzeć do Sanktuarium, co na księżyc. Kpiarz sapnął. – Robimy to dla Sebastiana, prawda? – Prawda. – Przejdziemy tędy do Sanktuarium, ponieważ robimy dobrą rzecz, prawda? – Prawda. – A jeśli skończymy w jakimś krajobrazie pełnym węży, to będzie twoja wina, bo byłaś dla mnie podła, prawda? Lynnea westchnęła i wzięła Kpiarza za rękę. – Prawda – odparła. A potem weszli na most. Sebastian siedział na podłodze pod oknem ze stłuczoną szybą, oparty plecami o ścianę. Zamknięte okiennice nie wpuszczały wiele powietrza, ale usilnie wmawiał sobie, że jest świeższe niż gdzie indziej. Nie mógł odsunąć od siebie głosów. Nie mógł zrobić nic, żeby uciszyć szepty. Nikt po ciebie nie przyjdzie. Nikt cię nie kocha. Nikt nigdy

cię nie kochał. Nie zasługujesz na to, by być kochanym. Marzysz o świetle dnia, inkubie? Dla kogoś takiego jak ty nie ma słońca. Twoje serce to kamień i jałowa ziemia. Taki jesteś. I taki zostaniesz. Tylko na to zasługujesz. Jałowe życie. Puste życie. Zimne życie. Taki jesteś, Sebastianie. Zawsze taki będziesz. Nikt po ciebie nie przyjdzie. Nikt cię nie kocha. Nikt nigdy cię nie pokocha. Tyle głosów, a wszystkie mówiły to samo. W niektórych pobrzmiewało radosne okrucieństwo i z tymi jeszcze mógłby walczyć. Jednak to te łagodne i smutne, powtarzające w kółko te same słowa, wyczerpywały go, sięgały głęboko do jego serca, tłumiły wszelkie pozytywne uczucia. Był pusty. Był jałowy. Był zimny. Nie mógł obronić się przed tymi szeptami, więc poświęcił wszystkie siły na chronienie migotliwego ciepła, które tliło się głęboko w jego sercu. Spokój. Lynnea odetchnęła nim i poczuła, jak jej ciało się odpręża. Choć dzień był ciepły, w powietrzu wyczuwało się już jesień. Ciepłe dni, chłodniejsze noce. Czy w Sanktuarium liście zmieniają kolor i opadają z drzew? Czy ludzie spacerują po ogrodach, które śpią pod śniegiem? Czy może tutaj zawsze jest lato? Nie, to niemożliwe. Spokój miałby wtedy inny odcień. – Jesteśmy na miejscu – powiedziała cicho i spojrzała na Kpiarza, który stał, zaciskając mocno powieki. – Jesteśmy w Sanktuarium. Otworzył oczy tylko na tyle, by przez wąskie szparki spojrzeć na otaczające ich ogrody. A potem otworzył je szeroko na widok mężczyzny, który szedł w ich stronę. – Co… – zaczął, ale Lynnea mu przerwała. – Wszystko w porządku – powiedziała uspokajająco i

ruszyła w stronę mężczyzny. – Poznałam go, kiedy tu byłam. Witaj, Yoshani – dodała już głośniej. – Heja – odparł Yoshani z uśmiechem. – Wróciłaś. I przyprowadziłaś przyjaciela. – Spojrzenie jego ciemnych oczu, tak łagodnych i pełnych mądrości, spoczęło na Kpiarzu. Lynnea, świadoma zdenerwowania Kpiarza, poruszyła się, żeby zwrócić na siebie uwagę Yoshaniego. – Musimy znaleźć Gloriannę – powiedziała. – Zdarzyło się coś złego. Musi o tym wiedzieć. Yoshani przyjrzał się im i kiwnął głową. – Spokój ma większą wartość, gdy zakosztowało się smutku. Chodźcie ze mną. Gloriannę łatwo znaleźć. Istotnie. Okazało się, że Belladonna pracuje w grupie osób, które porządkowały ogród. Jej powitalny uśmiech zniknął, kiedy zajrzała w oczy przybyszów. A kiedy przeczytała wiadomość od Rady Czarowników, jej oczy zmieniły się w zielony lód. – Yoshani zabierze was do domku dla gości – powiedziała, składając kartkę. – Muszę pomyśleć. – Sebastian nie chciałby, żebyś udała się do Miasta Czarowników – odezwał się milczący dotąd Kpiarz. – Wiem – odparła cicho i odeszła. Nim Lynnea zdążyła zaprotestować, Yoshani położył rękę na jej ramieniu. – Ona musi pomyśleć – powiedział łagodnie. – A wy musicie odpocząć. – Co teraz będzie? – spytała Lynnea. – To, co musi być – stwierdził. – Gdyby inne krajobrazczynie nie zamknęły swoich serc, mogłyby się wiele nauczyć od Glorianny Belladonny. Tak łatwo jest wierzyć, że Światło to właściwy wybór. Jednak nie zawsze tak jest. Glorianna nigdy nie wybierała łatwej drogi. Zrobi to, co trzeba.

Bez względu na cenę. Jesteś niczym, Sebastianie. Nie jesteś nic wart, a już na pewno nie jesteś wart miłości. Jesteś pusty. Jałowy. Pozbawiony Światła. Zrodziło cię okrucieństwo. Wykarmiło cię nieszczęście. Tylko tyle jest w tobie. I tylko tyle w tobie będzie. Godzina po godzinie szepty gwałciły jego serce, pozbawiając wszelkich wspomnień o cieple i uczuciach. Bezbronny, zwinął się wokół sekretnego miejsca w swoim sercu, chroniąc i ukrywając to migotliwe ciepło. Nigdy nie pozwoli im go tknąć. Nigdy. Glorianna siedziała na ławce koło stawu. Rano przyleciała tu czapla, więc karpie koi wciąż chowały się pod wodnymi roślinami. Kartka z wiadomością od Rady Czarowników leżała na jej kolanach. Przytrzymywała ją, by nie porwał jej lekki wiatr, choć czuła pokusę, by pozwolić mu ją zabrać. Gdziekolwiek. Oby dalej stąd. Usłyszała zbliżające się kroki, ale nie oderwała wzroku od stawu. Zaczekała, aż Lee usiądzie obok niej, a potem podała mu kartkę. – Sebastian nie chciałby, żebyś go ratowała, jeśli wymaga to stanięcia przed Radą Czarowników – powiedział Lee, kiedy przeczytał wiadomość. – To nie jest wybór Sebastiana. – To jest pułapka. On jest przynętą. Wiesz o tym. – Wiem. – Czy zdoła to zrobić? Czy ma dość siły? Nikt dotąd nie uczynił czegoś takiego, więc czarownicy nie będą niczego podejrzewać. Ale to oznacza, że tylko uruchomi ciąg zdarzeń, a potem będzie musiała pozostawić życie Sebastiana w rękach kogoś innego. Jednak Lynnea ma dość siły i odwagi – o ile nie zawaha się, kiedy nadejdzie czas. To będzie musiał być jej wybór. Każdy krok tej podróży będzie musiał być wyborem

Lynnei. Ale jeśli zdecyduje się to zrobić, da sprawiedliwość innym sercom – i policzy się z czarownikami. Spojrzała na brata. – Jesteś ze mną, Lee? Położył dłoń na jej ręce. – Zawsze. – W takim razie mamy masę roboty. Porozmawiaj z Kpiarzem. Dowiedz się, dokąd Sebastian odjechał z tym czarownikiem. Musimy znaleźć most, który łączy moje krajobrazy z Miastem Czarowników. A potem musimy dostarczyć czarownikom wiadomość. – Glorianno… to jest pułapka. Dlatego chcieli dostać Sebastiana. – To jest pułapka – zgodziła się. – Ale to nie Sebastian jest przynętą.

ROZDZIAŁ 24 Lee podziękował demonocyklom, które zawróciły i ruszyły z powrotem do Gniazda Rozpusty. – No cóż – powiedział. – To na pewno był pomysł Sebastiana, poprosić demony, by zostały w tym krajobrazie i pokazały nam, gdzie znajduje się most. Glorianna parsknęła. – Tylko zapomniał im powiedzieć, że nie wolno gonić koni wodnych. – Nie goniły ich. Zaznaczyły to bardzo wyraźnie. – No cóż. W takim razie wszystko w porządku – stwierdziła sarkastycznie. – No co? – dodała, widząc szeroki uśmiech brata. – Nic. Sprzeczamy się. – Nieprawda. – Owszem. – Nic podobnego. – Urwała. Zawsze, kiedy zaczynali przekomarzać się w ten sposób, Glorianna czuła się jak dziesięciolatka. – Może. Nawet jeśli, to co z tego? – Sprzeczamy się zawsze wtedy, kiedy dzieje się coś złego, ale my już wiemy, że będzie dobrze. Więc twój pomysł widocznie nie jest głupi. – Nie jest głupi – odparła Glorianna. Ryzykowny na pewno. I niebezpieczny, jeśli nie zadziała tak, jak powinien. Ale nie głupi. – Dlaczego kazałeś demonocyklom zostawić nas tutaj? – Zatoczyła ręką krąg wokół kępy drzew. – Ponieważ wyczuwam tam most. – Lee ruszył, cały czas mówiąc do Glorianny: – Uznałem, że jeżeli będziemy szli pieszo, lepiej wyczujesz ten krajobraz i szybciej się zorientujesz, czy Zjadacz zastawił tu jakieś pułapki. Ponieważ nie znalazła kotwicy, która była gdzieś w

krajobrazie koni wodnych, i pułapki były całkiem prawdopodobne, Glorianna dogoniła pospiesznie brata i wzięła go pod rękę. Nie był to tylko wyraz siostrzanych uczuć. Jeśli pojawi się jakieś niebezpieczeństwo, wystarczy jej jedno uderzenie serca, żeby zabrać stąd ich oboje do swojego ogrodu. Ale musi wtedy dotykać Lee. – Pamiętasz, jak kiedyś mama chorowała przez cały tydzień? – spytała. – Pamiętam. – Lee uśmiechnął się. – Miałem wtedy chyba dziewięć lat, a ty jedenaście. Glorianna kiwnęła głową. – Sąsiedzi przynosili jej zupy, ale my gotowaliśmy sobie sami – i przeżyliśmy na mojej kuchni! – Poszłaś do rzeźnika i do sklepu po jedzenie… – …a ty musiałeś je wieźć na sankach, bo był straszny śnieg. – Sklepikarz był zdumiony, że kupujemy warzywa zamiast cukierków. – I pomarańcze, pamiętasz? Pochodziły z południa i przemierzyły z tuzin krajobrazów, nim dotarły do Aurory. Każda była warta więcej niż moja tygodniówka. – Kupiłaś ich sześć – powiedział cicho Lee. – Codziennie obierałaś jedną i dzieliłaś na trzy części. Mówiłaś, że pomarańcze sprawią, że nie zarazimy się od mamy, a mama wyzdrowieje. – Nie pokłóciliśmy się wtedy ani razu – stwierdziła równie cicho Glorianna. – Baliśmy się, że mama umrze. To była ciężka zima, ludzie w wiosce umierali na grypę albo na zapalenie płuc. Byliśmy mali i tacy przerażeni. Nigdy wcześniej nie była tak bardzo chora.

– Dlatego się nie kłóciliśmy. Utrzymywaliśmy porządek w domu i odrabialiśmy lekcje, które przynosili nam nauczyciele, żebyśmy nie mieli zaległości w szkole. I nie kłóciliśmy się. – Póki mama nie wyzdrowiała – zaśmiał się Lee. – A wtedy mało z nami nie oszalała, bo sprzeczaliśmy się o każdy drobiazg. Przez chwilę szli w milczeniu. – Kocham cię, Lee – oznajmiła nagle Glorianna. – Nie rób tego – odparł ostro. – Ludzie zaczynają mówić takie rzeczy, kiedy myślą, że nie będą już mieli szansy ich powiedzieć. – Nie o to chodzi. Po prostu… Zrobiło się tak sentymentalnie. – W takim razie ja też cię kocham. I… – Zamarł, kiedy się zatrzymała. – O co chodzi, Glorianno? – Dysonans – powiedziała cicho. – Przed nami. Jest tam coś, co nie należy do tego krajobrazu. – Most też jest przed nami. Ruszyli ostrożnie do przodu. Lee sprawdzał, czy nie zbliża się jakieś niebezpieczeństwo, a Glorianna skupiła wzrok na ziemi, szukając zapowiedzi, że zaraz przejdą do innego krajobrazu. Dysonans był mały. Mniejszy niż staw. Mogła wyczuć dysonans stawu ze swego ogrodu na Wyspie we Mgle, ale ta zmiana jej umknęła, póki nie znalazła się w jej pobliżu. Lee doprowadził ich do mostu, ale zatrzymał się kilka metrów od niego. – Tam, z lewej strony, ziemia jest poruszona. Zupełnie jakby doszło do walki. Glorianna kiwnęła głową. – Efemera zareagowała na to, co tu zaszło, i pozbawiła ziemię trawy i kwiatów. Ten krąg leży chyba nieco wyżej niż

reszta gruntu. – Punkt dostępowy do podziemnego korytarza? – spytał Lee. Gloriannie przypomniały się stworzenia, które Sebastian napotkał w szkole, i odpowiedź przyszła sama. – Pająk. To jego jama. Ale… dysonans nie jest dostatecznie silny. Mam wrażenie, że tego stworzenia już tam nie ma. – Oddychała powoli, czekała, aż uspokoi się jej serce. Wyczuwała wokół siebie prądy mocy Efemery, czekające, by zareagować na jej życzenia. Ze względu na bliskość Zjadacza były splątane, pozbawione kierunku. Nie sposób było przewidzieć, co objawi świat. Podeszła do kręgu wokół pułapki pająka, uważając, żeby nie nastąpić na jałową ziemię. Usłysz mnie, Efemero, zawołała w myślach, obchodząc krąg. Posłuchaj mego serca. Za pomocą prądów Światła i jednej nici Mroku zmieniła krajobraz, odsyłając pułapkę pająka do miejsca kamieni, które oderwała od świata wówczas, gdy zablokowała Zjadaczowi możliwość zakotwiczenia krajobrazu kościolubów w Gnieździe. Jama pająka i jałowa ziemia zniknęły, pozostawiając po sobie głęboką dziurę – dziurę, którą świat chciał czymś wypełnić. Usłysz mnie. Usłuchaj mego serca. Efemera ją znała. Była taka jak Dawni, którzy wiedzieli, kiedy bawić się Światłem, a kiedy dane miejsce potrzebuje prądów Mroku. Ziemia, pomyślała Glorianna, skupiając się na swoim zadaniu, pozwalając sercu oczekiwać radości. Żyzna ziemia, która wypełnia dziurę. Efemera zawahała się, a potem objawiła jej życzenie.

Radość wypełniła jej serce – i inne serce, bardzo blisko niej. Prądy mocy zaczęły się rozplątywać. Czy było coś jeszcze? Kamień, rozkazało serce. Nie kamień gniewu, ale kamień siły. Rezonans z sercem, rezonans z ziemią. By znaleźć kamień, którego żądało serce. Część kręgu zajął głaz, szary i mocny. Niewysoki. Nieduży. Przestał rosnąć, kiedy serce powiedziało: „dość”. Mniejsze kamienie tworzące granicę kręgu. Kwiaty, powiedziało serce. Oddech życia. I Efemera objawiła kwiaty, które lubią wzrastać w takich miejscach. I jeszcze jedno. Tym razem serce rezonowało tak mocno, że nie było innej możliwości, jak tylko objawić dokładnie to, czego się domagało. Efemera znała tę roślinę. Pochodziła z serc Dawnych, pomagała światu się leczyć. Tam, gdzie rosła, Zła Rzecz nie mogła zmieniać świata, ponieważ serca, które czują rezonans tej rośliny, zawsze zachowają choć trochę Światła. Glorianna westchnęła i cofnęła się. Lee stanął za nią, kładąc ręce na jej ramionach. Wysoki do pasa granitowy kamień tworzył połowę kręgu. Resztę znaczyły kamienie, których poszarpane krawędzie wygładzą deszcze i czas. Fiołki, irysy i rośliny o białych kwiatach w kształcie dzwonków wyrosły ze świeżo powstałej ziemi. Na środku, tam gdzie wcześniej było wejście do jamy pająka, rozkwitła nadzieja serca. – Ślicznie – powiedział cicho Lee. Poczuła, jak zaciska dłonie na jej ramionach. – Ale tym razem nie zmieniłaś krajobrazów, prawda? – upewnił się. – Nie znalazłaś kamieni i kwiatów i nie przeniosłaś ich tutaj? – Nie. Te są nowe. Lee odwrócił ją ku sobie.

– Właśnie dlatego jesteś inna, prawda? – zapytał powoli, jakby delikatnie dopasowywał ostatni element układanki. – Nie chodzi o to, że jesteś silniejsza niż inne krajobrazczynie, ani o to, że możesz zmieniać krajobrazy i składać je z różnych części świata. Chodzi o umiejętność takiego łączenia się z Efemerą, by tworzyły się nowe krajobrazy, tak? – Tak, właśnie o to chodzi. Spojrzał na nią, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu. – Naprawdę jesteś taka jak Dawni, jak ci z legend. Przewodnicy Serca. – Tak, jestem Przewodnikiem. Być może jedynym, jaki pozostał. Dlatego podejrzewam, że jestem sercem Efemery. Lee nadal patrzył na siostrę, jakby była kimś obcym. – Od jak dawna wiesz? – Od niedawna. Mama opowiedziała mi ostatnio kilka rzeczy o naszej rodzinie. Wyjaśniają, dlaczego jestem taka, jaka jestem. – Glorianna zawahała się. – Przeszkadza ci ta wiedza? Przyglądał się jej jeszcze przez chwilę, aż wreszcie się uśmiechnął. – Nie – odparł w końcu. – Nadal będziemy się kłócić. – Nagle zmrużył oczy i zapytał: – Czy stworzyłaś coś jeszcze? – Tak. Wyspę we Mgle. Lee otworzył usta ze zdumienia. – Całą wyspę? – To zaledwie kilka akrów. – Ale… wyspę? – Pomyślał przez chwilę. – Dom też? – Nie. Efemera może stworzyć kamieniołomy z dobrym kamieniem budowlanym, ale nie potrafi zbudować domu. Ani położyć dachu. – Ani odetkać zatkanej rury. – Od tego są bracia.

– Jakże przewidująco ze strony mamy, że sprawiła ci jednego. – Właśnie dlatego co roku na urodziny przynoszę jej kwiaty. Lee uśmiechnął się szeroko. – Myślę, że między nami wszystko w porządku. Znowu się kłócimy. Glorianna odwzajemniła uśmiech. – Tak sądzę – odparła. – Jesteśmy… jacy jesteśmy. – Teraz moja kolej. – Puścił ją i podszedł do dwóch desek przerzuconych przez wąski strumień. – Zerwę ten most, żeby nie mogło tu dotrzeć nic, co pochodzi z Miasta Czarowników. A potem… – Przykucnął przed drewnianymi deskami. – Nie podoba mi się to, co nastąpi potem. Mówię ci to otwarcie, Glorianno. – Jeśli chcesz włożyć kij w gniazdo szerszeni, musi to być naprawdę duży kij. – Lepiej dopilnujmy, żeby nikt z nas nie został ukąszony. Młody czarownik wracał na zamek, pełen ulgi, że jego warta na wieży zakończyła się przed zachodem słońca. Ostatnio po zachodzie słońca wszystko było jakieś… dziwne… nawet tu, na Zamku Czarowników. Zatrzymał się gwałtownie i stłumił okrzyk zaskoczenia, kiedy nagle, jakby znikąd, stanęła przed nim kobieta. Miała na sobie męski strój, jakiego nie założyłaby żadna szanująca się mieszczka, a jej czarne rozpuszczone włosy spływały na plecy i powiewały na wietrze. Przez chwilę czarownik miał nadzieję, że to kobieta lekkich obyczajów, która zechce robić z nim niegrzeczne rzeczy w zamian za to, że nie odda jej w ręce straży. Jednak ta kobieta miała najbardziej lodowate zielone oczy, jakie kiedykolwiek widział. Jego serce zadrżało pod ich

spojrzeniem. – Rada Czarowników domaga się sprawiedliwości serca – oznajmiła. – Powiedz im, że krajobrazczyni będzie na nich czekać za murami miasta jutro o zachodzie słońca i wykona, czego żądają. Odwróciła się i odeszła. – Mam im powiedzieć, że kto to będzie? – spytał czarownik, wstrząśnięty bezceremonialnym tonem, jakim ta kobieta śmie wydawać polecenia Radzie. – Będą wiedzieli – odparła przez ramię. – Niby skąd? Znają cię? Zatrzymała się i odwróciła do niego. Znowu przeszyła go lodowatym, zielonym wzrokiem. Miał wrażenie, że dostrzegła każdy sekret jego serca. – Jestem jedyną krajobrazczynią, jaka została. Zrobiła kolejny krok i znikła. Glorianna stała na skraju małej wysepki będącej krajobrazem Lee, fragmentem Efemery, którym potrafił poruszać siłą woli. Przyglądała się, jak młody czarownik biegnie w stronę zamku. – No cóż, właśnie włożyłaś kij w gniazdo szerszeni – stwierdził Lee. Kiwnęła głową, opierając się wichrowi uczuć, który powiał w jej sercu. Lee patrzył na nią przez chwilę. – Możemy poszukać Sebastiana. Zabrać go stąd teraz – odezwał się cicho. Tak wielka pokusa, by się zgodzić. Chciała tego, ale… Okazje i wybory. Coś zmieniło się w Sebastianie – albo zostało zmienione. Ledwie wyczuła rezonans jego serca, a to, co czuła, okazało się inne, obce. To serce w jej krajobrazach nigdy

nie poczuje się jak u siebie. Jednak gdzieś w głębi to nadal był jej kuzyn, ten sam, którego znała i kochała. – Nie – powiedziała z żalem. – Sebastian musi dokonać własnych wyborów w tej podróży. A jeśli nie pójdzie za migotliwym ciepłem, które wyczuwam w jego sercu, stracimy go na zawsze. Lee westchnął. – No tak. Most pomiędzy tym krajobrazem a krajobrazem koni wodnych został zerwany, a czarownicy wiedzą, że przyjdziesz. Czas wracać do Sanktuarium i odpocząć, póki możemy. – Nie – powiedziała Glorianna, myśląc o cieple w sercu Sebastiana. – Musimy zrobić jeszcze jedno. Głosy przestały szeptać. Coś poruszyło czarowników, odwróciło ich uwagę na tyle, by przestali go dręczyć. Sebastian otworzył oczy i stwierdził, że leży skulony na podłodze, trzymając w ręku manierkę z ostatnimi łykami wody. Wyprostował zdrętwiałe członki i usiadł, opierając się o ścianę. Głowa nadal go bolała, ale umysł miał jasny, po raz pierwszy, odkąd przeszedł przez most. Może nawet po raz pierwszy, odkąd Koltak zjawił się w Gnieździe. Miał taką samą moc jak inni czarownicy, przynajmniej w pewnym stopniu. Czy z jej pomocą może otworzyć te drzwi i uciec? Niewykluczone. Wątpił jednak, żeby udało mu się wydostać z Miasta Czarowników i dotrzeć do mostu. Złapaliby go, bez względu na to, co odwróciło w tej chwili ich uwagę. Poza tym nie był szkolony w używaniu mocy. Nie miałby szans w starciu z tyloma doświadczonymi czarownikami. Miał jednak inną moc, której potrafił używać – moc, która mogła pomóc ludziom w walce ze Zjadaczem Świata. Do jakich krajobrazów mógłby stąd dotrzeć? Do kogo mógłby stąd

dotrzeć? Do kobiet. To będą musiały być kobiety. Pomyślał o Koltaku, który przechodził przez mosty w krajobrazie koni wodnych do miejsc takich jak Dunberry i Mgliste Wzgórza. Miejsc, o których Sebastian nigdy nie słyszał. Miejsc, które musiały znajdować się w innej części Efemery – ale nadal były połączone z jednym z krajobrazów Glorianny. Dla niego nie ma już nadziei, ale może zdoła pomóc ludziom, których kocha. Glorianna potrzebowała przyjaciół i sprzymierzeńców, potrzebowała pomocy w swojej walce ze Zjadaczem Świata. Może mógłby jej ją ofiarować? A pomagając Gloriannie, mógłby również ocalić… Nie wspomni już jej imienia. Nawet w myślach. Nie tutaj. Uwolnił moc inkuba, aż wypełniła go całego. Potem wysłał ją przez półmrok jawy snu, szukając serc, które mogły mu odpowiedzieć. Wyczuwał ich wiele. Niektóre uświadamiały sobie jego wtargnięcie, silne serca i umysły, które za chwilę go odrzucą. Wysłuchajcie mnie, powiedział przez połączenie powstałe w jawie snu. Proszę, wysłuchajcie mnie. Zjadacz Świata wrócił. W odpowiedzi wyczuł strach. Wielki. Gwałtowny. Jesteśmy zgubieni, szeptały głosy. Tym razem Światło zostanie pożarte. Nie, odpowiedział, napełniając tę myśl wielkim przekonaniem. Nadzieja serca leży w Belladonnie. Pamiętajcie o tym. Nadzieja serca leży w Belladonnie. Poczuł skrobanie na skraju świadomości. Niektórzy dręczyciele wrócili. Wycofał się z połączenia z innymi sercami i najszybciej, jak potrafił, okiełznał swoją moc. Nim czarownicy zdołali wślizgnąć się do jego umysłu i zorientować się, co zrobił, z

pomocą wszystkich sił, jakie mu zostały, ukrył tę tajemnicę. Utrzymał ją przez pełną udręczeń noc, kiedy szeptali do niego i szeptali, i szeptali. Chronił ją i to migotliwe ciepło.

ROZDZIAŁ 25 Stojąc ramię w ramię z Lee, Glorianna patrzyła, jak słońce chyli się ku zachodniemu horyzontowi Sanktuarium. – Już niemal pora – stwierdził Lee. Kiwnęła głową. – Będziesz w samym oku cyklonu. Zdołasz utrzymać swoją wyspę nad krajobrazem czarowników? – Utrzymam ją. Pamiętaj tylko, żeby pozostać w jej zasięgu. Jeśli czarownicy zachowają dość zimnej krwi, by uwolnić pioruny… Nie jesteś nietykalna, Glorianno. – Wiem. Ale kiedy sprawiedliwość serca zacznie się dokonywać, nie śmią niczego próbować, póki będzie działać moja moc. Nim zorientują się, co zrobiłam, będzie za późno, żeby mogli mnie zaatakować. – Mam nadzieję, że się nie mylisz. Ja też. Wyczuła, że zbliża się do nich Lynnea, powodując zmarszczki na spokojnej powłoce Sanktuarium. Strach i nadzieja. Niepewność i odwaga. Katalista, którego obecność sprowadziła zmiany do Gniazda Rozpusty. Który stworzył okazje i wybory. Teraz, w obliczu tego, co miało nadejść, pozostawało mieć nadzieję, że Lynnea wytrwa w swej świeżo odkrytej roli. Glorianna dotknęła ramienia Lee i oboje odwrócili się ku nadchodzącej kobiecie. – Idę z wami – oświadczyła Lynnea, a w jej głosie słychać było mieszaninę strachu i uporu. – Sebastian mnie potrzebuje. To prawda, pomyślała Glorianna. Może nawet bardziej, niż przypuszczasz. – Lynneo… – zaczął Lee.

– Dobrze. Może pójść z nami – przerwała mu Glorianna. Po chwili podszedł do nich Kpiarz, zaraz za nim pojawił się Yoshani. Inkub spojrzał na Lynneę, a potem na Gloriannę. – Ja też idę. – Nie. Zrozpaczone spojrzenie Kpiarza najpierw zdumiało ją, a potem ucieszyło. Młodemu inkubowi, którego poznała w Gnieździe piętnaście lat temu, nie zależało na nikim na tyle, by oferować pomoc i czuć się urażonym, gdy ją odrzucono. Nim zaczął się spierać, dodała: – Musisz wrócić do Gniazda, Kpiarzu. – Ale… – Jesteś mi tam potrzebny. Yoshani stanął obok Kpiarza. – Skoro on wraca do Gniazda, to czy powstanie dysonans, jeśli pójdę tam razem z nim? Wielokrotnie wspominałem, że chciałbym odwiedzić Gniazdo Rozpusty. Istotnie, Yoshani wspominał o takiej wizycie, ale Glorianna zawsze odkładała ją na później, ponieważ jego obecność stworzyłaby dysonans i mogłaby coś poruszyć, nim serca dostrojone do Gniazda byłyby gotowe na zmiany. Jednak Gniazdo już się zmieniło, a spokojne serce Yoshaniego zrównoważy mniej stabilne serce Kpiarza. – Wspaniały pomysł, szlachetny Yoshani – odparła. Kpiarz prychnął, a Yoshani uśmiechnął się. Lee obejrzał się przez ramię na słońce. – Lepiej ruszajmy. − Tak. – Glorianna kiwnęła głową. – Chcę być na miejscu przed Radą, żebym mogła wybrać teren. – Niech Opiekunowie Światła czuwają nad tobą – powiedział Yoshani, unosząc rękę.

Kpiarz przesuwał wzrokiem po twarzach zebranych. – Podróżujcie bez bagażu. Glorianna odwróciła się i ruszyła ścieżką, która miała ich zabrać na małą wyspę Lee. Podróżujcie bez bagażu. Miała nadzieję, że jej się to uda. Miała nadzieję, że będzie w stanie. Od tego zależało wszystko. Kpiarz patrzył, jak odchodzą, i zastanawiał się, jak to się stało, że utknął w roli opiekuna świętego człowieka, zamiast ratować Sebastiana. – Zostawiłem torbę na ławce – powiedział Yoshani. – Najlepiej będzie, jeśli dotrzemy do Gniazda, nim zajdzie słońce. – W Gnieździe nie świeci słońce – mruknął Kpiarz. – Nim tutaj zajdzie słońce – sprecyzował Yoshani. Ponieważ Kpiarz nie mógł wymyślić żadnego pretekstu, który opóźniłby powrót, ruszył za Yoshanim po torbę, a potem do mostu, którym wraz z Lynneą dotarł do Sanktuarium. Ciągle jednak próbował się spierać. – Naprawdę nie powinieneś przechodzić do Gniazda. – Dlaczego? – spytał łagodnie Yoshani. – Ponieważ mieszkasz tutaj, a Gniazdo to Gniazdo Rozpusty. Tam się pije i gra w karty. – Na widok uśmiechniętej twarzy towarzysza Kpiarz poczuł, jak ogarnia go panika. – I uprawia rozpustę. Masę rozpusty. I są tam… erotyczne posągi. Na publicznym widoku! – To musi być fascynujące miejsce! Idziemy? – Kpiarz zmierzył Yoshaniego zdumionym wzrokiem. O co chodzi? Ten człowiek powinien być oburzony, zgorszony! – O czymś nie pomyślałeś, mój przyjacielu. – Yoshani postawił na ziemi swoją torbę i rozłożył szeroko ręce. – Postrzegasz Sanktuarium i swoje Gniazdo jako dwa odległe od siebie miejsca, niemożliwe do

połączenia. – Bo tak jest – upierał się Kpiarz. Yoshani pokręcił głową. – Są takie. – Przesunął palcem wskazującym po wnętrzu drugiej dłoni, a następnie po jej grzbiecie. – To dwie strony tego samego serca, dwa aspekty Glorianny Belladonny. – Kpiarz w milczeniu popatrzył na most, nie znajdując na to żadnej odpowiedzi. Yoshani wziął swoją torbę i położył rękę na jego ramieniu. – Jeśli to ulży twemu sercu, zwierzę ci się z czegoś. – Uśmiechnął się szeroko. – Nie zawsze byłem świętym człowiekiem. – Nie musisz jechać z nami – powiedział Harland. – Obiecuję ci, że sprawiedliwość się dokona. Balansując na kulach, Koltak zignorował ból w okaleczonej stopie, ukrytej pod grubym bandażem, i popatrzył w oczy przewodniczącemu Rady Czarowników. – Chcę tam być. Chcę zobaczyć, jak ten bękart dostaje to, na co zasługuje. I chcę zobaczyć jej śmierć. Harland przyglądał się przez chwilę Koltakowi, a potem uśmiechnął się. – Podejrzewałem, że taka właśnie będzie twoja odpowiedź, więc kazałem podstawić dla ciebie powozik z woźnicą. – Kiedy Koltak powoli ruszył do drzwi, Harland dodał w zamyśleniu: – Tak, Koltaku, ten dzień zmieni świat. Nim się skończy, osiągniemy to, nad czym pracowały całe pokolenia czarowników. Pokonamy ostatniego wroga i świat będzie nasz. Tylko nasz. To płynęło przez krajobrazy niczym falujący cień. Pomniejsi wrogowie, którzy zdołali uciec przed atakiem na szkołę, nie mogli go skrzywdzić. Już nie. Byli uwięzieni w krajobrazach, do których uciekli, i nie mogli dotrzeć do tych,

które były zakotwiczone w ich ogrodach. W porzuconych krajobrazach ich moc zanikała. Wkrótce ich rezonans zniknie zupełnie i na Efemerze nie będzie Przewodników, którzy kształtowaliby to, co objawi. Ale To będzie na miejscu, dryfując wśród krajobrazów, szepcąc do mrocznej strony ludzkiego serca tak długo i cierpliwie, aż Efemera zmieni się, zacznie rezonować z tymi sercami i stanie się mrocznym, okropnym miejscem. To pozostawi jednak kilka nici Światła w zmienionych krajobrazach. W końcu nie mogłoby niszczyć nadziei, gdyby żadna nie istniała. Nie mogłoby pożerać dobroci, gdyby nie ostały się chociaż jej resztki. Nie dałoby rady rujnować miłości, gdyby uczucie to nie mogło rozkwitać. Tak, pozostawi krople Światła w swoich mrocznych krajobrazach, żeby zwierzyna pozostała rozkoszą. Ale Miejsca Światła, ta latarnia mocy… Trzeba ją zniszczyć. Przywódca Mrocznych Przewodników, trzęsąc się z uroczego strachu, sięgnął przez półmrok jawy snu i przekazał, że znaleźli sposób na zwabienie do miasta Prawdziwego Wroga. Zniszczą ją na dowód, że są przyjaciółmi. A kiedy już ją wyeliminują, Miejsca Światła, które ukryła, znów się ujawnią. I wtedy To będzie mogło je pożreć. Poczuło rozkoszny dreszcz. Oczekiwanie. Podniecenie. Chciało tam być, kiedy Mroczni Przewodnicy będą ją niszczyć. Ruszyło szybko do najbliższego punktu dostępowego, którym można się było dostać do szkoły krajobrazczyń. Stamtąd na pewno znajdzie drogę do miasta, w sam czas, by zakosztować śmierci Prawdziwego Wroga. Stojąc na skraju wyspy Lee, Glorianna przyglądała się krajobrazowi. Po lewej stronie biegła droga wychodząca z Miasta Czarowników, przed Glorianną rozciągała się wschodnia część miasta, a dalej…

Obrzydzenie wypełniło jej gardło, jej płuca. Zaciążyło na jej sercu. Nadal stała na wyspie, nadal, w pewnym sensie, znajdowała się w Sanktuarium. Nie powinna czuć emanacji Mroku, nim zejdzie do krajobrazu czarowników. Czarownicy będą chcieli użyć tego miejsca, aby dokonała się sprawiedliwość serca. Będą chcieli, by stała na tej ziemi, kiedy zmieni się w kanał kierujący moc Efemery na konkretny cel – zesłanie kogoś do krajobrazu, który rezonuje z jego sercem. Uniosła rękę i Lee natychmiast do niej podszedł. – Wystarczy – powiedziała cicho. – Muszę zejść tam na kilka minut i połączyć się w tym miejscu z Efemerą. – Zobaczą cię – zaprotestował. – Z bramy wyjeżdża właśnie wóz i kilku jeźdźców. – Będą trzymać się drogi. To nie są czarownicy, tylko zwykli ludzie. Muszę wiedzieć, z czym będę pracować. – Będziesz pracować z całą Efemerą. Czyżby? Glorianna przestąpiła z nogi na nogę, po czym uniosła stopę, by zrobić krok do krajobrazu czarowników. Zawahała się jednak i spojrzała na brata. – Lee, kiedy to się zacznie, musisz coś zrobić. To będzie trudne… – Co? – spytał, patrząc na nią nieufnie. Zwróciła wzrok w stronę centralnej części wyspy. Nie widziała stąd Lynnei, ale wyczuwała rezonans jej serca. – Nie ingeruj w podróż Lynnei – powiedziała. Lee, zaskoczony, też obejrzał się w tamtym kierunku. – A co z Sebastianem? Kiedy zaczniesz wymierzać sprawiedliwość serca… – Nie ingeruj w podróż Lynnei – powtórzyła Glorianna. Spojrzał na nią uważnie. Nikt nie rozumiał jej lepiej niż on. – Powiedziałaś jej, że życie Sebastiana spoczywa w jej

rękach? – Nie. To musi być jej wybór. I jego. Lee zamknął oczy. – Możemy go stracić – powiedział cicho. – Wiem. Wkrótce zaczniemy wojnę – szepnęła. Otworzył oczy i pokiwał głową. – Pamiętaj tylko, żeby wygrać pierwsze starcie. Glorianna odwróciła się, zeszła z wyspy Lee… i omal nie krzyknęła z przerażenia. Wezbrane prądy mocy Mroku przenikały cały krajobraz, ale Światło… Cieniutkie nici, nic więcej, akurat tyle, by było wiadomo, że podtrzymują je jakieś dobre serca. Akurat tyle, by całe to miejsce nie stało się na wskroś złe. Ale nie dość, by zaszła zmiana, nie dość, by to miasto stało się miejscem dobrym dla ludzi. Mroczni Przewodnicy i Zjadacz Świata brzydzili się Światłem. Dlaczego więc całkowicie nie usunęli tych prądów mocy? Do czego ich potrzebowali? Pomyśli o tym później. Teraz musi podróżować bez bagażu, stać się kanałem dla sprawiedliwości serca. Efemero, usłysz mnie. Usłuchaj mego serca. Kiedy Glorianna zaczęła rezonować, otwierając się na otaczające ją serca, wyczuła w pobliżu migotliwą odpowiedź. Odwróciła głowę i spojrzała na wóz i jeźdźców na drodze. Serca stęsknione za Światłem – serca stęsknione za innym rodzajem Mroku. Potem zobaczyła wyjeżdżające z bramy powozy i zrozumiała, że ma tylko kilka minut, by się przygotować. – Lee, wezwij Lynneę – zawołała cicho. – Już czas. Efemero, usłysz mnie. Usłuchaj mego serca. Dziś dokonamy sprawiedliwości serca.

Czując opór świata, zaczęła rezonować mocniej, dostrajając się do Światła. Niektóre serca za murami miasta rezonowały w odpowiedzi. Te serca tu nie przynależą. Czuła, jak Efemera powoli reaguje, jak staje się płynna, dostosowuje się do jej rezonansu, gotowa objawić to, co jej rozkaże. Czuła, jak prądy Światła rosną wokół niej w siłę. A kiedy Światło ją wypełniło, dodała swój mroczny rezonans i poczuła, jak niektóre prądy Mroku, przenikające ten krajobraz, rwą się pod wpływem rezonansu jej serca. O tym też będzie musiała pomyśleć. Ale nie tutaj, nie teraz. Obserwowała, jak powozy, w których jechała Rada Czarowników, skręcają z drogi i podskakując, zbliżają się ku niej na przełaj. Myślała już tylko o przerażającej mocy nazywanej sprawiedliwością serca. Mocy, którą miała uwolnić. Dalton popatrzył na kobietę, która pojawiła się jakby znikąd. Czy to Belladonna? Kiedy odwróciła głowę i spojrzała w jego stronę, miał wrażenie, że jego łomoczące serce nagle ukazało się przed nią zupełnie nagie. Nawet kiedy odwróciła wzrok, brakowało mu tchu. Czuł się wstrząśnięty. – Daltonie? – Jego żona, Aldys, rozejrzała się z niepokojem. – Dlaczego się zatrzymaliśmy? – Lepiej jedźmy, dowódco – powiedział Addison. – Sprawiedliwość serca. To nie jest coś, co powinny oglądać dzieci. – Dlaczego? – spytała Aldys. – Zawsze mówiono nam, że to humanitarna i sprawiedliwa kara. Że każdy dostaje to, na co zasłużył. Jeśli naprawdę istnieje jakaś sprawiedliwość, człowiek,

którego podstępem zwabił tu Koltak, zostanie odesłany w miejsce, które nazywa domem, pomyślał Dalton. Kiedy zebrał lejce, spostrzegł, że za kobietą pojawiły się jeszcze dwie osoby. Czy ten mężczyzna to mostowy? Czy właśnie przeszli tu z innego krajobrazu? Czy powinien podjechać do nich i spytać, dokąd prowadzi ten most? – Dowódco. – W głosie Addisona pobrzmiewało ostrzeżenie. Gdy Dalton obejrzał się, zobaczył sunące na przełaj powozy. Za późno, pomyślał z żalem, nie do końca pewny, czy myśli o sobie, czy o człowieku, który jechał w więziennym wozie. Za późno. Coś zaiskrzyło wokół jego serca, jakby rozważając smak jego uczuć. – Lepiej jedźmy, dowódco. Dalton nie mógł jednak odwrócić wzroku. Widział, jak powozy zatrzymują się, jak członkowie Rady Czarowników wysiadają i stają w rzędzie przed krajobrazczynią, widział… Czy to Koltakowi pomagają wysiąść z powoziku? Pewnie tak. Ten drań z pewnością gotów byłby się tu przyczołgać z miasta, gdyby tylko zaszła taka potrzeba. Wóz więzienny przejechał jeszcze kawałek i zatrzymał się. Jeden ze strażników otworzył drzwi. Z wozu wysiadł mężczyzna i odszedł na bok, z dala od strażników i czarowników. Nie było ucieczki przed sprawiedliwością serca. Wszyscy o tym wiedzieli. Nie można było uciec krajobrazczyni, która jej dokonuje. Mimo to gdy mężczyzna wyprostował się i spojrzał krajobrazczyni prosto w oczy, Dalton poczuł dla niego podziw. I po raz kolejny pożałował swojego wyboru. Lynnea aż do bólu wykręcała palce ze zdenerwowania. Coś

było nie tak z Sebastianem. Bardzo nie tak. Jego twarz była jakby wyrzeźbiona z drewna, a w pięknych zielonych oczach widać było dojmującą pustkę. Co ci ludzie mu zrobili? Najwyraźniej nie zauważył, że przyszła mu pomóc. Albo go to nie obchodziło. Może go nie obchodziło? Może nigdy jej nie kochał? Może przyjście tutaj było błędem? Odwaga zaczęła ją opuszczać. Lynnea zachwiała się, jakby poruszyła się pod nią ziemia. Lee musiał chwycić ją za ramię, żeby się nie przewróciła. Sebastian, pomyślała, czując ból serca. Sebastian. Co mu zrobili, że jego serce w tak krótkim czasie zmieniło się w pustynię? – zastanawiała się Glorianna, patrząc w puste oczy. Potem poczuła gwałtowne uderzenie żaru. Życzenie serca Sebastiana, tak intensywne, że pod jego siłą zadrżała ziemia wokół niej. Odwróciła się tyłem do Sebastiana i czarowników i spojrzała na Lynneę. – Jego serce jest puste, jałowe, zimne – powiedziała głosem pozbawionym emocji. – Kiedy ogarnie go sprawiedliwość serca, trafi do krajobrazu, który jest właśnie taki. – To niesprawiedliwe – szepnęła Lynnea. – On zasługuje na coś więcej. – Efemera pośle go w miejsce, które rezonuje z jego sercem. Nie mogę tego zmienić. – Glorianna zaczekała na jakiś objaw buntu ze strony dziewczyny, jednak odwaga Lynnei wyraźnie się rozpływała. – Ale ostatnie życzenie jego serca dotyczyło ciebie. Chce, żebyś znalazła krajobraz, który naprawdę będzie twoim domem. Żebyś miała to, czego najbardziej pragnie twoje serce. Spełnię to życzenie, Lynneo. Obie z Efemerą damy ci to, czego pragniesz najbardziej.

– Skąd mam wiedzieć, jaki to krajobraz? – zawołała Lynnea. – Idź za sercem. Nim Lynnea odwróciła wzrok i wbiła oczy w ziemię, Glorianna dostrzegła, jak przemknął w nich blask siły. Odwróciła się i przeszła kilka kroków w stronę czarowników, ignorując protesty Lee. Efemero, usłysz mnie. Usłuchaj mego serca. Skupiła się na Lynnei, na rezonansie, który z każdą chwilą rósł w siłę i determinację. Daj temu sercu to, czego pragnie najbardziej. I temu. Teraz skupiła się na rezonansie Sebastiana. Niech pójdzie za swoim sercem. Słuchaj tylko tego, co kryje się w głębi jego serca. Rezonujące w niej prądy Światła i Mroku wezbrały, stały się tak silne, że niemal nie mogła nad nimi zapanować. Glorianna popatrzyła na Radę Czarowników. Obserwowali ją, nie do końca zdolni ukryć okrutną radość wynikającą z tego, że wreszcie mają ją w swoich rękach. Nie wzięli jednak pod uwagę tego, że ona również ma ich w swoich rękach. Że nigdy dotąd żadna krajobrazczyni nie próbowała wymierzyć sprawiedliwości serca więcej niż jednej osobie naraz. Posłuchaj wszystkich serc w tym krajobrazie, rozkazała. Znajdź krajobraz, który rezonuje z każdym z nich, i wyślij je w te miejsca. Poślij każde serce do Światła lub Mroku, tak jak na to zasługuje. Pozbaw wszystkie serca masek, za którymi skrywają swój prawdziwy rezonans. Teraz, Efemero. Teraz! Odrzuciła w tył głowę, uniosła ręce – i stała się kanałem dla sprawiedliwości serca. – Na Opiekunów i Przewodników – jęknął Dalton, gdy coś potężnego przeniknęło go, rezonując, szukając. – Ona dokonuje sprawiedliwości serca na nas wszystkich!

Zaciągnął hamulec i przywiązał lejce, żeby konie nie poniosły, a potem chwycił swoją żonę za ramię i osłonił dzieci. – Henley! Addison! Przywiążcie konie i wsiadajcie na wóz! – rozkazał. Henley i Addison zsiedli z koni, ale odeszli od wozu. – Jesteś dobrym człowiekiem, dowódco – powiedział Addison. – Ale ja nie. Nie w ten sposób. Lubię wypić i grać w karty, lubię towarzystwo kobiet, które nie są damami. Tak samo Henley. – Ale… – Trzymaj mocno swoją rodzinę, dowódco. Henley i ja wyruszymy we własną podróż. Żegnaj. Podróżuj bez bagażu. Dalton nie zdążył już zaprotestować, bo obaj strażnicy zaczęli znikać. Trzymał więc swoją rodzinę, czekając, aż porwie go burza mocy. I tylko jedna myśl odbijała się echem w jego umyśle: Nadzieja serca leży w Belladonnie. Miał nadzieję, że człowiek, którego Koltak sprowadził do Miasta Czarowników, miał rację. Idź za sercem. Obie z Efemerą damy ci to, czego pragniesz najbardziej. Lynnea, zaskoczona, podniosła wzrok. Ziemia była dziwna… taka płynna. Wszystko wokół niej było… niewyraźne, rozmyte. To się stawało. Dokonywała się sprawiedliwość serca. Obie z Efemerą damy ci to, czego pragniesz najbardziej. – Sebastian – szepnęła, wyrywając się Lee i robiąc krok w stronę mężczyzny. Mężczyzny, który pokazał jej śmiech i miłość, który pozwolił jej odkryć, że jest kimś więcej, niż przez lata wmawiali jej mamunia, tatunio i Ewan. Była tygrysicą i mogła robić w życiu wszystko, co chciała. Wszystko. Idź za sercem.

Uczyniła kolejny krok. Miała wrażenie, że miotają nią dzikie podmuchy wiatru, choć nie czuła na skórze najmniejszego ruchu powietrza. Wiatr zmiany. Mogła mieć wszystko, czego chciała. Znów wyszeptała jego imię i zrobiła kolejny krok. Nie zasługiwał na puste, jałowe i zimne miejsce. Zasługiwał, żeby mieszkać w Gnieździe, gdzie ludzie go potrzebowali, gdzie był Czyniącym Sprawiedliwość. Zasługiwał, żeby mieszkać w swoim domu, gdzie mógł być sobą, po prostu człowiekiem. I zasługiwał na światło dnia i ciepło, i przyjaciół, i rodzinę i… miłość. Zrobiła kolejny krok. I jeszcze jeden. Ci ludzie zrobili mu coś złego, sprawili, że uwierzył, iż nie jest nic wart. Dokładnie to samo uczyniła jej mamunia. Nie. To nie mamunia. To ona sama. To ona nie była dość silna, by wierzyć, że jest inaczej. To się jednak zmieniło. Teraz była wystarczająco silna. Była tygrysicą. On mnie potrzebuje. Jeśli sam nie jest w stanie uwierzyć, ona będzie wierzyć za niego. Idź za sercem. Sebastian. Sebastian. Sebastian. Lynnea ruszyła biegiem, choć miała wrażenie, że ziemia się pod nią zapada. Biegła, cały czas patrząc na niego. To jego pragnęło jej serce. Zasługiwali na śmiech, na przyjaciół, na miłość. Zasługiwali na życie w domu, w Świetle. Zasługiwali na Gniazdo, na ten wyjątkowy karnawał zmysłów. Zasługiwali na to, żeby być razem. Sebastian. Sebastian. Sebastian. Poczuła, jak świat się przesuwa, jakby próbował sięgnąć do

jej serca, zabrać ją stąd. Jeszcze nie. Jeszcze nie. Rzuciła się do przodu, walcząc z całych sił, by go dosięgnąć, nim świat ich rozdzieli. Bliżej. Jeszcze bliżej. Miał zamknięte oczy. To dlatego jej nie widział, dlatego nie reagował. A jej nie starczyło tchu, żeby go zawołać. Pozwoliła więc, by jej serce wołało za nią. Sebastianie! Gdy uniósł powieki, jego piękne zielone oczy nie były już puste. Było w nich zaskoczenie, niedowierzanie i przerażająca tęsknota. Efemera ciągnęła ją. Za chwilę będzie za późno. Zebrała wszystkie siły i skoczyła. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyła, był Sebastian, który próbował ją złapać. Ostatnią rzeczą, jaką poczuła, były jego silne ramiona, którymi ją otoczył. A potem świat ich porwał. I wokół była już tylko ciemność. Glorianna zachwiała się. Ledwie mogła ustać. Czuła się pusta, wyczerpana. Szaleństwo. To szaleństwo próbować wymierzyć sprawiedliwość serca całemu krajobrazowi. Ale… Miasto było pełne prądów Mroku, które nie rezonowały z jej Mrokiem. A serca w mieście, które pragnęły Światła… Zniknęły. Wszystkie zniknęły. Uwolniły się. Rozejrzała się. Sebastian i Lynnea również zniknęli i miała wielką nadzieję, że postąpiła słusznie w ich sprawie. Został tu tylko czarownik z zabandażowaną stopą. Leżał na ziemi, jęcząc ciężko. Glorianna przyjrzała mu się. Nie był taki jak pozostali, ale bardzo do nich podobny. Czy była taka chwila, kiedy jego serce

mogło dokonać wyboru? Czy to dlatego nadal był tutaj, poza miastem? Nagle poczuła litość, zastanawiała się, czy może coś dla niego zrobić. A wtedy czarownik zobaczył ją i usiadł. – Glorianno, wycofaj się – powiedział cicho Lee. – Jestem zaraz za tobą, na wyspie. Odejdź stąd, nim ten drań dojdzie do siebie. Cofnęła się o dwa kroki, po czym stanęła. – Muszę dokończyć to, co zaczęłam. Jeśli tego nie zrobię, całe ryzyko pójdzie na marne. – Glorianno! Sięgnęła w głąb siebie, po resztę mocy, jaka jej została – i zmieniła krajobraz, usuwając ze świata ten fragment Efemery, w którym znajdowało się Miasto Czarowników. Była tak wyczerpana, że ledwie mogła ustać. Cofnęła się o kolejny krok w stronę Lee i jego wyspy. Już prawie po wszystkim. Prawie… – Ty suko! – krzyknął nagle czarownik. – Co zrobiłaś z Radą?! – Wymierzyłam im sprawiedliwość serca – odparła Glorianna, choć głos miała tak słaby, że pewnie i tak jej nie słyszał. Na twarzy mężczyzny pojawiła się wściekłość. Uniósł rękę. Wiedziała, co się zaraz stanie, ale była zbyt wyczerpana, by się ruszyć. Wtedy Lee złapał ją i wciągnął na wyspę, a piorun czarownika uderzył w miejsce, w którym stała jeszcze sekundę wcześniej. – Było blisko. – W stwierdzeniu Lee strach mieszał się z furią. – Wiem. – Głos Glorianny brzmiał dziwnie, jakby z oddali.

– Lee? A potem wszystko znikło.

W każdym ogrodzie rosną chwasty. – Księga Lekcji To, co w jednym ogrodzie uchodzi za chwast, w innym jest najważniejszą rośliną. – Belladonna

ROZDZIAŁ 26 Nadal jest przerażony i wściekły. Taka była pierwsza myśl Glorianny, kiedy otworzyła oczy i ujrzała nad sobą twarz Lee. – Co się stało? – Zemdlałaś – odparł. – Nie rób tego więcej. – Mnie też się to nie podobało – mruknęła. Kiedy spróbowała usiąść, Lee natychmiast jej pomógł. A potem nagle znalazła się tuż przy jego piersi, w jego silnych ramionach. Kołysał nią lekko, kojąco, choć sam cały drżał. – Lee… – Objęła go z całych sił. – Wystraszyłaś mnie. Kiedy zobaczyłem, jak ten czarownik podnosi rękę, nie wiedziałem, czy zdążę cię złapać, nim… – Przełknął z trudem. – Wystraszył mnie. – Mnie też. – Rytm jego serca, które powoli odzyskiwało spokój, i szum wody w fontannie sprawiły, że Glorianna zaczęła odpływać. – Lee? – Tak? – Jestem taka zmęczona. Możemy nakrzyczeć na siebie później? Nie odpowiadał tak długo, że zaczęła przysypiać. – Dobrze – powiedział wreszcie. – Nakrzyczymy na siebie później. Posiedź tutaj, a ja przesunę wyspę z powrotem do Sanktuarium. Byłem zbyt zdenerwowany, żeby zrobić to wcześniej. Lee wstał i zostawił Gloriannę w centrum wyspy. Wiedziała, kiedy dokonał przesunięcia – nie dlatego że coś zmieniło się w wyspie, ale ponieważ zmienił się rezonans wokół niej. Krajobraz przeniknęły silne prądy Światła, przetykane cienkimi nitkami Mroku.

Glorianna walczyła z opadającymi powiekami, próbowała myśleć. Prądy mocy w Sanktuarium i Mieście Czarowników były swoim dokładnym przeciwieństwem. W każdym dominował jeden ich rodzaj, ale drugi też był obecny, też był konieczny. Wiedziała, po co potrzebne są nici Mroku w Sanktuarium. Ale co zyskiwali czarownicy, utrzymując u siebie nici Światła? Kiedy to zrozumie, być może będzie wiedziała, jak stawić czoła Zjadaczowi Świata. I jak przeżyć. Ale teraz… Czuła, że ktoś ją ciągnie, przenosi w inne miejsce. – Odpoczywaj, Glorianno – powiedział Lee, całując ją w czoło. – Prześpij się. Koltak, zdyszany i spocony – i pełen nadziei, że Sebastian trafił do najgorszego krajobrazu, jaki istnieje na świecie – kuśtykał po schodach prowadzących do apartamentów Harlanda. Harland musiał tu być. Na pewno nic mu się nie stało, chociaż ta suka zaatakowała Radę za pomocą sprawiedliwości serca. Droga powrotna do miasta była prawdziwym koszmarem. Co się stało ze strażnikami i woźnicami, którzy przyjechali tu razem z Radą? I gdzie była sama Rada? Gdy dotarł do szczytu schodów, zatrzymał się, żeby odpocząć. Trzeba przywrócić porządek – i to jak najszybciej. Kiedy jechał powozikiem ulicami miasta, mijał wściekłych, zagubionych ludzi. Zdawali sobie sprawę z tego, że coś się z nimi stało, ale nie mieli pojęcia co. Na szczęście w górnych rejonach miasta panował większy porządek, niepokój siali głównie kamerdynerzy i gospodynie – stali na ulicach i wzywali zaginionych służących. Jednak nikt nie odpowiadał. Sprawiedliwość serca. Koltak wzdrygnął się. Kto by przypuszczał, nawet w

najbardziej szalonych wizjach, że krajobrazczyni może mieć dość mocy, by ogarnąć sprawiedliwością serca całe miasto? Była potężna, ale nie niezwyciężona. Potrafił się przed nią obronić, zostać w miejscu, zamiast dać porwać się do innego krajobrazu. Skoro on mógł się jej oprzeć, z pewnością Harlandowi i innym również się to udało. Poprawił kule, ale nie ruszył się z miejsca, gdyż wpadła mu do głowy inna myśl. Oczywiście większość Rady oparła się atakowi Belladonny, ale być może pojawi się jakiś wakat, który będzie mógł wypełnić czarownik również potrafiący dać jej odpór? Podekscytowany tą myślą, Koltak ruszył korytarzem najszybciej, jak potrafił. Wszedł do apartamentów Harlanda i poczuł wielką ulgę. Wysoki czarownik stał pod oknem w pogniecionych, poplamionych trawą szatach. – Harlandzie! – krzyknął Koltak. To, co odwróciło się od okna, musiało być – ale jednocześnie nie mogło być Harlandem. Miało postać człowieka… ale nie było człowiekiem. Jego twarz była okropna, a jednak dziwnie fascynująca. Koltak poczuł, że serce bije mu jak oszalałe. Wiedział, na co patrzy, ale nie mógł w to uwierzyć. W oczach Harlanda migotała furia. – Nie nadszedł jeszcze czas, żeby ukazać nasze prawdziwe oblicza! Jeszcze nie czas! – Mroczny Przewodnik – szepnął Koltak i już w chwili, gdy wypowiadał te słowa, wiedział, że popełnia błąd. Harland podszedł do niego z uśmiechem. – Dobrze się ukryliśmy, prawda? Czyniący Sprawiedliwość. Bojownicy Światła. Ci, którzy decydują o tym, kto nie jest godny mieszkać w dziennych krajobrazach. Przed

wezwaniem krajobrazczyni, by wykonała sprawiedliwość serca, przygotowywaliśmy skazanych, pozbawiając ich wszelkiej nadziei, zmieniając szczęśliwe wspomnienia w coś bolesnego… Nie mogliśmy sięgnąć do Zjadacza Świata, ale z pomocą nieświadomych naszych celów krajobrazczyń mogliśmy go wykorzystywać do pozbywania się niewygodnych ludzi. – Jego uśmiech stał się szerszy, bardziej dziki. – Dlaczego jesteś taki wstrząśnięty, Koltaku? Przecież zawsze chciałeś poznać sekrety Rady. Teraz ci je przekazuję. Koltak nie mógł się ruszyć. To nie tak. Wszystko było nie tak. – Dobrze się ukrywaliśmy – ciągnął Harland. – Tak dobrze, że kiedy wreszcie się ujawniliśmy, krajobrazczynie i mostowi uznali nas za swoich sprzymierzeńców. Z czasem zatruliśmy ich umysły, oślepiliśmy ich, żeby nie potrafili dostrzec prawdy. Pokolenie za pokoleniem pomagali nam eliminować prawdziwych Przewodników Serca, przygotowując Efemerę na dzień, kiedy przejmiemy nad nią kontrolę. – Jego usta wykrzywiły się w paskudnym grymasie. – Tylko raz ponieśliśmy klęskę. I dzięki twojemu bratu ta krajobrazczyni ma większą moc niż wszystkie przed nią. – Peter? – wyjąkał Koltak. – A co Peter ma z tym wspólnego? – Łącząc moc Mroku ze Światłem, pomógł spłodzić dziecko, które zawiera w sobie i jedno, i drugie! Nikt inny nie mógł ujawnić, kim jesteśmy! Nikt inny nie mógł być prawdziwym zagrożeniem dla Zjadacza Świata. Muszę stąd wyjść, pomyślał Koltak. Muszę wydostać się z tego miasta. Muszę ostrzec… kogoś. Harland spojrzał ponad jego ramieniem. – Myślę, że już czas, by czarownik Koltak został

wprowadzony do Rady. – Nie – jęknął Koltak. – Nie, ja… Ktoś kopnięciem wytrącił mu kule. Ktoś złapał go pod ramiona, nim upadł na ziemię. Mógł przywołać piorun. Mógł walczyć, uciekać. Mógł… Zabić swoją ambicję? – szepnął jakiś głos w jego umyśle. – Jeśli teraz będziesz z nami walczył, nigdy nie dostaniesz tego, czego pragniesz najbardziej. Czy nie po to walczyłeś, żeby zostać w tym krajobrazie? Ponieważ to jedyne miejsce, gdzie twoja ambicja może rozkwitać? Nie walczył, nie próbował się wyrwać. Usiłował jedynie unieść ranną stopę, kiedy członkowie Rady – ledwie rozpoznawalni bez ludzkich masek – otworzyli panel w ścianie i zawlekli go w dół schodów, a potem dalej tajemnym korytarzem. Wreszcie zatrzymali się przed ciężkimi drewnianymi drzwiami. Harland odsunął rygiel i otworzył je, a kiedy Mroczni Przewodnicy wciągnęli Koltaka na okratowaną galerię, z której rozciągał się widok na słabo oświetlony loch, zamknął je starannie. Trzymając się krat, Koltak zajrzał do lochu. Czy coś tam się rusza? Tak. Coś się poruszało w cieniach. Samica – stworzenie było nagie, więc nie było wątpliwości co do jego płci – popatrzyła na nich, a potem wrzasnęła tak, że Koltakowi stanęły dęba włoski na karku. – To jest przyczyna, dla której nigdy nie będziesz należał do Rady, Koltaku – powiedział Harland. – Ja… nie rozumiem. Harland uśmiechnął się mrocznie, obserwując samicę, która gładziła się po piersiach i jęczała. – To nasze płodzicielki – wyjaśnił. – Nigdy nie zdołały

zmienić swojej powierzchowności i uchodzić za ludzi, więc trzeba je było ukryć w bezpiecznym miejscu. Mają zwierzęcą inteligencję i są niebezpieczne. Kiedy wpadają w ruję, trzeba je pętać, żeby nie atakowały samców. – Odwrócił głowę i spojrzał na Koltaka. – Do Rady należą tylko Przewodnicy czystej krwi. Zawsze tak było. Ambicja uczyniła z ciebie użyteczne narzędzie, ale jesteś zbyt ludzki, by zostać jednym z nas. – Dlaczego… dlaczego mi to mówisz? – wyjąkał Koltak. – Żebyś zrozumiał. – Ale… – Koltakowi kręciło się w głowie. Rzeczy, w które wierzył, z zawrotną prędkością zmieniały swój kształt. – Ale w takim razie dlaczego byliście tak bardzo przeciwni Sebastianowi? – Nie byliśmy – odparł szczerze Harland. – Nie mieliśmy pojęcia, jaki ma potencjał, ale za sprawą wstydu, że spłodziłeś dziecko z sukubą, stałeś się bardzo użytecznym narzędziem. A chłopak… – westchnął. – Inkubowie i sukuby to dwie gałęzie wyrastające z tego samego korzenia co Mroczni Przewodnicy. Tak jak my posiadają moc wślizgiwania się do innych umysłów w półmroku jawy snu. Jako jeden z nas Sebastian byłby potężniejszym czarownikiem, niż ty mógłbyś marzyć. Natomiast jako wróg i sprzymierzeniec Belladonny… – Uśmiechnął się. – No cóż, ale po raz kolejny okazałeś się użyteczny i pomogłeś nam go wyeliminować. – Sebastian… – szepnął Koltak i poczuł, jak pieką go oczy od napływających łez. Przez wszystkie te lata mógł mieć syna, mógł uczyć go, jak używać mocy, która w nim żyła. Mogli pracować razem… jako Czyniący Sprawiedliwość. Harland przyglądał się samicom, które zebrały się na dole, żeby na nich popatrzeć. – Nie mogą wyjść między ludzi, więc potrzebują jakiejś

rozrywki. Zabawek, dzięki którym łatwiej je okiełznać, kiedy mają zostać pokryte. – Zabawek? – wyjąkał Koltak. Jakich zabawek…? I nagle pojął wszystko. – Ludzie, którzy znikają, którzy podobno zagubili się w krajobrazach… Harland kiwnął głową. – Na szczęście niektórzy naprawdę przechodzą do innego krajobrazu i nie są w stanie wrócić – nikt nie podejrzewa, że może się z nimi stać coś innego. – Urwał. – Wyjąwszy Petera. To był prawdziwy Czyniący Sprawiedliwość. Kiedy pomagał pasterzowi zagnać owce, zabłądził tam, gdzie nie powinien. Odkrył jeden z zakratowanych otworów, które doprowadzają tu światło i powietrze. Kiedy uświadomiliśmy sobie, że poznał naszą tajemnicę, musiał zniknąć. Koltak trzymał się krat, patrząc bez słowa na Harlanda. – Twój brat był silnym mężczyzną – ciągnął przewodniczący Rady. – Przetrwał kilka tygodni, nim samice go złamały, fizycznie i duchowo. Wątpię, żebyś ty przeżył choć połowę tego czasu – dodał z pogardą i niespodziewanie kopnął Koltaka w ranną stopę. Czarownik krzyknął, gdy przeniknął go ból. Nie był w stanie walczyć, ledwie mógł się opierać, gdy dwóch członków Rady wlokło go po schodach i tunelem wykutym w skale. Otworzyli drzwi i wrzucili go do lochu. Jęcząc z bólu, skulił się, obserwując zbliżające się samice. – Harlandzie! – krzyknął. – Harlandzie! Nadal mogę być wam pomocny! Jednak Harland i inni odeszli. Kiedy poczuł, jak coś ociera się o skraj jego umysłu, kiedy uświadomił sobie, że umrze w tym lochu i że gwałt, jakiego te stworzenia dokonają na jego sercu, przewyższy najgorsze

rzeczy, które zrobią z jego ciałem, musiał zaakceptować bolesną prawdę. Sebastian miał rację. Belladonna była jedyną nadzieją Efemery. Przełykając raz po raz, by uspokoić mdłości, Dalton uniósł głowę i otworzył oczy. Ciemność. Opiekunowie Światła i Przewodnicy Serca, gdzie się znaleźli? Nadal siedział na wozie, nadal trzymał żonę za ramię. – Aldys? – D-Dalton? – Lally? Dale? – Dotknął swoich dzieci. – Nic wam nie jest? – Heja! – zawołał ktoś. Ujrzeli latarnię podskakującą w rytm zbliżających się szybko kroków. Dalton odruchowo chwycił lewą ręką pochwę miecza. Palce prawej dłoni same zacisnęły się na rękojeści. – Nic wam nie jest? – spytał mężczyzna. – Wszystko w porządku – odparł ostrożnie Dalton. Odprężył się trochę, kiedy nieznajomy podszedł i uniósł latarnię, tak że mogli zobaczyć jego twarz. To była dobra twarz. Silne ciało i wyrobione od pracy ręce. – Skąd jesteście? – Z Miasta Czarowników. – Na widok zmiany na twarzy mężczyzny Dalton dodał szybko: – Wysłała nas tu sprawiedliwość serca. – Gdziekolwiek było to „tu”. – Czy to jeden z krajobrazów Belladonny? – A chcecie, żeby nim był? – Tak. Mężczyzna wyraźnie odetchnął.

– No cóż, Glorianna nigdy nie myli się co do głosu serca. – Więc to jest krajobraz Belladonny? – spytał z naciskiem Dalton. – I tak, i nie – odparł mężczyzna. – Opiekuje się nim Nadia, matka Glorianny. Wioska o nazwie Aurora jest kawałek dalej w tamtą stronę, ale dom Nadii jest bliżej. – Spojrzał na niebo. – Za jakąś godzinę będzie świtać. Kiedy wzejdzie słońce, łatwiej znaleźć drogę do wioski. Jedźcie za mną do domu. Dzieciom na pewno przyda się trochę mleka, a i wy powinniście się posilić. – Nie chcemy sprawiać kłopotu – powiedziała nerwowo Aldys. – Żaden kłopot – odparł z uśmiechem. – Ta noc była niespokojna, więc Nadia już kręci się po kuchni. A tak w ogóle to jestem Jack – dodał. Bezgraniczna ulga, że trafili w bezpieczne miejsce, sprawiła, że Daltonowi zrobiło się słabo. Kiedy odwiązywał lejce i zwalniał hamulec, coś przyszło mu do głowy. – Jack? Co robisz w nocy na drodze? – spytał. – Czekałem na kogoś. Jeszcze się nie pokazali, ale wkrótce przybędą. Na pewno. Dobry człowiek, pomyślał Dalton, kiedy jechali za Jackiem do domu krajobrazczyni. Dba o ludzi. Miał nadzieję, że ci, na których czekał, dotrą tu jak najszybciej. To wrzasnęło z wściekłości i strachu. Prawdziwy Wróg oderwał Mrocznych Przewodników i ich miasto od świata, tak daleko, że To nie czuło ich rezonansu. Nawet kiedy było uwięzione, wyczuwało rezonans Mrocznych Przewodników. Jak mogła przejąć kontrolę nad miejscem o tak silnej mocy Mroku? Jak?! I jak mogła pokonać Mrocznych Przewodników? Było ich

w mieście tak wielu! Skoro miała dość mocy, by uwięzić ich wszystkich… Musiało się ukryć. Musiało znaleźć miejsce daleko od tych krajobrazów, miejsce, w którym nie będzie go szukać. Zdążając do szkoły krajobrazczyń, rozważało krajobrazy, do których może dotrzeć z ogrodów. Ona jednak będzie wiedziała o tych miejscach. Morze. Mogło ukryć się w morzu. Polować w morzu. Póki nie wymyśli, jak zniszczyć Prawdziwego Wroga. Przemykało przez ogrody, podążało ścieżkami, które były teraz popękane i zarastały chwastami, aż dotarło do miejsca, gdzie zostawiło kamienie, które zabrało ze strumienia znajdującego się w krajobrazie czworonożnych demonów. Rozpoznało wówczas rezonans czarownika i mroczne uczucia serca, które uczyniły teren wokół mostu wrażliwym na wpływy Mroku. Więc zabrało kamienie, żeby stworzyć punkt dostępowy. Przepłynęło nad tymi kamieniami i wpłynęło do strumienia. Przez chwilę leżało na dnie, pod wodą, ciemniejsze niż najciemniejszy cień. Potem popłynęło do brzegu i dalej, pod ziemią, wyczuwając prądy Światła i Mroku – i moc, siłę woli i serca, która rezonowała z tymi prądami. Ale to nie była ona. Unosząc się ku powierzchni, zmieniło kształt. Za chwilę elegancko ubrany mężczyzna w średnim wieku kroczył drogą prowadzącą do wioski Dunberry. – Na światło dnia! – wykrzyknął Kpiarz, odsuwając się z krzesłem od stołu. – O co chodzi? – spytał Yoshani i obejrzał się. – Goście. I to nie tacy, jakich tu lubimy. – Kpiarzu… On jednak wyszedł już z ogródka knajpki Filona i ruszył

ulicą, by zastąpić drogę dwóm mężczyznom na koniach. – Dobry wieczór – powiedział ten starszy, ściągając lejce. Kpiarz przyjrzał się przybyszom. Nie mieli emblematów straży, ale potrafił rozpoznać mundury strażników. – Wracajcie, skąd przybyliście. – Nie możemy. A nawet gdybyśmy mogli, nie wrócilibyśmy. – Mężczyzna rozejrzał się wokoło i uśmiechnął się do Kpiarza uśmiechem, który był równocześnie smutny i pełen nadziei. – To miasto wygląda na miłe miejsce. – To Gniazdo Rozpusty – odparł ostro Kpiarz. – Gniazdo… – Obaj mężczyźni byli wyraźnie zaskoczeni. Starszy zagwizdał cicho. – Jeden z krajobrazów Belladonny. Kpiarz zjeżył się. Ostatnia rzecz, jakiej im teraz było trzeba, to strażnicy zainteresowani Belladonną. – Nie jesteście tu mile… Powstrzymała go ręka, która spoczęła na jego ramieniu. Obejrzał się na Yoshaniego, który przyglądał się strażnikom. – Czy to była sprawiedliwość serca? – spytał cicho święty człowiek. Starszy mężczyzna kiwnął głową. – Jestem Addison. A to Henley. – Kpiarzu, skoro trafili tu w ten sposób, to znaczy, że tu przynależą – powiedział Yoshani. – Przynajmniej na tym etapie swojej podróży. – Mogą kłamać – upierał się Kpiarz. – Żadne serce nie okłamie Glorianny Belladonny. Czuł upór. Czuł strach. Godziny, odkąd sprowadził Yoshaniego do Gniazda, wlokły mu się w nieskończoność. – W porządku – powiedział w końcu. – Znajdziemy wam jakąś kwaterę, póki nie wróci Czyniący Sprawiedliwość. A kiedy już wróci, zdecyduje, czy możecie zostać, czy nie.

Strażnicy popatrzyli na niego niespokojnie. – Macie tu czarownika? – Czyniącego Sprawiedliwość – powtórzył dobitnie Kpiarz. – Panowie, może usiądziecie i zjecie coś? – wtrącił łagodnie Yoshani. Strażnicy uwiązali konie i poszli szukać wolnego stolika. Kpiarz patrzył na ulicę, na ludzi kręcących się wśród tawern i szulerni. – Wróci – powiedział cicho, ale z zacięciem. – Sebastian wróci. – Właśnie dlatego, mój przyjacielu, Belladona chciała, żebyś tu był – powiedział spokojnie Yoshani. – Potrzebowała cię tutaj, ponieważ wierzysz, że wróci. Wierzysz w to całym sercem. Kpiarz wyczuł w sobie głęboką prawdę tych słów. – Tak. Glorianna obudziła się z jękiem. – Jestem za stara, żeby spać na ziemi. – Nie jesteś stara. Masz trzydzieści lat – odparł Lee. – I nie śpisz na ziemi. Śpisz na kocu. – Nie sprawił, że ziemia pod nim jest miększa. – Podniosła się. Oczy miała pełne piasku, w ustach niesmak i była pewna, że śmierdzi. Ale ten inny zapach… Otworzyła oczy szerzej. – Kawa? – Kawa. I coś do jedzenia. – Lee wskazał stojący obok niego koszyk. W ręku trzymał kubek z kawą. – Dlaczego mnie nie obudziłeś? Mogliśmy się przespać w domku dla gości – marudziła, odgarniając z twarzy potargane włosy. – Waliłem kamieniem w pusty garnek tak długo i głośno, że obudziłem wszystkich w okolicy, ale ty nawet nie drgnęłaś. Musiałem cię przetoczyć na koc. – Odstawił kubek, wyjął z

koszyka drugi i napełnił go kawą z dzbanka. – Więc przestań już jęczeć. – Nie jęczę. – Właśnie, że jęczysz. – Nie… jęczę. – Popatrzyła na niego. – Dasz mi wreszcie tę kawę? – A będziesz dalej jęczeć? – Ja nie… Po prostu mi ją daj! Z szerokim uśmiechem Lee podał siostrze kubek, upił trochę ze swojego, po czym pogrzebał w koszyku i wyłożył na talerz chleb, ser i winogrona. Jedli w przyjacielskim milczeniu, słuchając śpiewu ptaków i łagodnego szumu fontanny. – A więc Mroczni Przewodnicy zostali usunięci ze świata? – spytał wreszcie Lee, dzieląc po równo resztę kawy. – Są jeszcze ci, których nie było w mieście – odparła Glorianna. – Ale noszą teraz swoje prawdziwe twarze. Nie mogą już udawać ludzi za pomocą magii. – Owszem, nie zapominaj jednak o tych, którzy mają w sobie dość ludzkiej krwi, by ich wygląd się nie zmienił. – W takim razie mają wybór, prawda? Skoro inni zostali zdemaskowani jako Mroczni Przewodnicy, mogą wybierać, czy chcą podążać za prądami Mroku, podsycanymi przez Radę Czarowników, czy staną się Czyniącymi Sprawiedliwość w pełnym sensie tych słów. Kiwnęła głową. – Krajobrazczynie, które przetrwały atak na szkołę, jeśli jakieś zostały, też będą musiały dokonać wyboru. Mogę im pomóc, jeśli mi pozwolą. Chociaż nie jestem pewna, czy pozwolą.

– A czy one mogą pomóc tobie? Glorianna pokręciła głową. To akurat wiedziała na pewno. – Nie mają w sobie tego, co jest potrzebne do walki ze Zjadaczem Świata. – Nie możesz z nim walczyć sama, Glorianno. Chyba nie mam wyboru. – Zobaczymy – odparła wymijająco. Lee zawahał się, a potem spytał cicho: – A co z Sebastianem? – Wiem, gdzie go znaleźć – odparła, a potem dodała równie cicho: – O ile poszedł za swoim sercem.

ROZDZIAŁ 27 Dźwięk fal uderzających o brzeg. Regularny. Znajomy. Niosący pociechę. Sebastian przekręcił się na plecy i otworzył oczy. Ciemność. Nie spodziewał się niczego innego. A jednak, nim porwała go sprawiedliwość serca, miał nadzieję, że… Lynnea! Usiadł gwałtownie. Odwrócił się w lewo, w kierunku, z którego dobiegł go cichy jęk. Macając ziemię, odszukał jej dłoń, jej rękę. Dźwignął się na kolana i ostrożnie badał resztę jej ciała. Żadnych sterczących kawałków kości. Żadnych lepkich miejsc, które wskazywałyby na rany. Znów jęk. A potem pełne wahania pytanie: – Sebastian? – Leż spokojnie, kochana. – Przesunął ręce na jej ramiona, by ją przytrzymać. – Jesteś ranna? Coś cię boli? – Szyja. A jeśli uszkodziła kręgosłup? – Możesz się ruszać? – Mogłabym, gdybyś nie trzymał mnie tak kurczowo – odparła już nieco pewniejszym głosem. – Pozwól mi wstać. Leżę na jakimś kamieniu. Pomógł jej usiąść, a potem wziął ją w ramiona i przytulił, usiłując stłumić szloch. – Ty głupia kobieto – powiedział łamiącym się głosem. – Dlaczego to zrobiłaś? Poprosiłem Gloriannę, by spełniła życzenie twojego serca. Prosiłem ją, serce do serca. A ona wysłuchałaby mojej prośby. Wszystko jedno, sprawiedliwość serca czy nie, spełniłaby życzenie twego serca. – I spełniła – odparła Lynnea, kładąc rękę na jego policzku. – Dała mi dokładnie to, czego pragnie moje serce. Ciebie. Sebastian nie mógł już się powstrzymać, nie mógł

opanować łez. Jego ramionami wstrząsnął szloch. – Kocham cię, Lynneo. Kocham cię. – A ja kocham ciebie, Sebastianie. Całym sercem. Pociągnął nosem i otarł łzy z policzków. Spróbował się opanować. – Zbudujemy sobie dobre życie. Zobaczysz. – Tak, ale… Poczuł, że kręci głową, rozglądając się wokoło. Nie, nie poczuł… Zobaczył… Nie było tak ciemno jak jeszcze kilka minut temu. – Gdzie my jesteśmy? – spytała. Sebastian rozejrzał się i poczuł radość. To niemożliwe… A może jednak? Jezioro. Wysokie krzewy, chroniące przed wiatrem. Drzewa. I przesieka między drzewami, która odsłaniała widok na jezioro… i na światło księżyca. – Chyba wiem – powiedział, pomagając Lynnei stanąć na nogi. – Chodź. – Wziął ją za rękę i poprowadził wśród drzew, aż wyszli na gruntową dróżkę. – To twój dom – szepnęła Lynnea. – Nasz dom. Podchodził do niego powoli, przyglądając mu się w dziwnym szarym świetle. To był naprawdę jego dom, ale krajobraz był inny. Coś dziwnego działo się z blaskiem księżyca. Zmarszczył brwi. Przydałoby się pomalować okiennice. – Sebastianie? – Blask księżyca nigdy dotąd nie był tak jasny. – Sebastianie! Odwrócił się i poczuł panikę. Lynnea odeszła kawałek i patrzyła na przesiekę. Potem ruszyła ku jezioru. Pobiegł za nią. – Lynneo, zaczekaj! Nie wiemy nic o tym krajobrazie. Nie… – Urwał i zapatrzył się przed siebie.

– Och – westchnęła Lynnea, równocześnie śmiejąc się przez łzy. – Och, Sebastianie. – Objęła go mocno. – Czyż nie jest pięknie? Nie mógł mówić. Po prostu patrzył i mrugał szybko, by pozbyć się znowu napływających do oczu łez. Nie widział tego od piętnastu lat. Chciał się napawać każdą sekundą tego widoku. Jeszcze mocniej przytulił Lynneę. Oniemiali z wrażenia patrzyli na wschód słońca. Dziękuję, Glorianno Belladonno. Kiedy zrobiło się zupełnie jasno, ruszyli do domu, gdy nagle usłyszeli czyjeś wołanie: – Heja! Zza rogu domu wyszedł Jack. W ręku niósł koszyk. Na ich widok na jego twarzy odmalowała się ulga. – Jak…? – spytał Sebastian, nic już nie rozumiejąc. – Glorianna przyszła wczoraj i powiedziała nam, że trafiłeś do Miasta Czarowników. I że jeśli pójdziesz za sercem, znajdziemy cię tu rano. – Jack uśmiechnął się do Lynnei. – No i jesteście. – Spoważniał i spojrzał na Sebastiana. – Myślę, że od lat czekała, aż będziesz gotowy, by znów chodzić w Świetle. Widać znalazłeś powód, by spróbować. – Chyba tak – odparł Sebastian głosem zdławionym od nadmiaru uczuć. Serce nie ma tajemnic przed Glorianną Belladonną. – Ale… gdzie my jesteśmy? Jack podrapał się po karku. – No cóż, nie jestem krajobrazczynią, więc nie powiem ci na pewno, ale z tego, co widzę, to do Gniazda nadal idzie się tamtędy. A jak pójdziesz w drugą stronę, trafisz na główną drogę do Aurory. – W takim razie ten dom musi już do kogoś należeć. –

Sebastian poczuł ukłucie żalu. Póki budynek tkwił zagubiony w mrocznym krajobrazie, jego prawdziwy właściciel na pewno by go nie chciał. Ale teraz… – Ten dom i ziemia, na której stoi, należą do twojej ciotki – powiedział Jack. – Ona i Glorianna… No cóż, sam musisz je zapytać, co ustaliły. – Spojrzał na dom krytycznym wzrokiem. – Trzeba by pomalować okiennice. Mogę ci pomóc, jeśli chcesz. – Dzięki. – To zwykła uprzejmość. Och, zapomniałbym. Twoja ciocia posyła ci koszyk. – Jack postawił kosz koło nóg Lynnei. – Doszła do wniosku, że pewnie nie będziecie tu mieli nic do jedzenia. I zaprasza was na kolację. – Dziękujemy, ale dziś wieczorem muszę zajrzeć do Gniazda – odparł Sebastian. – Muszę sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. – W takim razie jutro. Glorianna i Lee też przyjdą. Chyba będziesz musiał porozmawiać z Lee o nowych mostach, skoro krajobrazy zostały zmienione. – Och! – wykrzyknęła Lynnea. – A czy most do domu Nadii nadal jest w lesie? Jack zaśmiał się. – Jest już niepotrzebny. To jeden krajobraz. Po prostu idźcie tą ścieżką. – Przestąpił z nogi na nogę i popatrzył na dach domu. – Coś jeszcze? – spytał Sebastian. – Dwie rzeczy. Po pierwsze… – Jack poszperał w kieszeni. – Nadia nie wiedziała, czy macie przy sobie klucz, więc przesyła wam ten. A po drugie… – Teraz był wyraźnie skrępowany. – Wiem, że ludzie z Gniazda patrzą na te rzeczy inaczej niż w innych krajobrazach, ale wy będziecie spędzać sporo czasu w Aurorze, robić zakupy i tak dalej… Chodzi o to, że jeśli nie

chcesz, żeby ludzie gadali, powinieneś… ożenić się z tą dziewczyną. Sebastian przechylił głowę. – Tobie mógłbym radzić to samo. Jack zrobił głupią minę. – Oświadczyłem się. – I? – Nadia powiedziała, że wyjdzie za mnie tydzień po twoim ślubie. Sebastian uśmiechnął się figlarnie. – W takim razie przekaż cioci Nadii, że za dwa tygodnie wychodzi za mąż. – Nagle uświadomił sobie, że pominął jeden ważny etap, bo Lynnea zmierzyła go dziwnym wzrokiem. – O ile zgodzisz się, żeby nasz ślub był za tydzień, Lynneo. No i… o ile… w ogóle chcesz za mnie wyjść. – Czy to są oświadczyny? – spytała takim tonem, że Sebastian aż się spocił. – Marne – wtrącił kwaśno Jack. – Ale moim zdaniem tak. Wzruszona Lynnea rzuciła się Sebastianowi na szyję. – Tak, zgodzę się! I tak, chcę za ciebie wyjść! Sebastian objął ją i obrócił wkoło. Kiedy postawił swoją narzeczoną z powrotem na ziemi, pochylił głowę, by mogli zatopić się w gorącym pocałunku. Nim jednak ich wargi się zetknęły, Jack odchrząknął wymownie. Sebastian oparł czoło o czoło Lynnei. – Wciąż tu jesteś? – Twoja ciocia kazała mi powiedzieć jeszcze jedno. – Moja ciocia ma strasznie dużo do powiedzenia, pomyślał Sebastian. – Para świergotków dochowała się trzech młodych i Nadia pomyślała, że może… – Mały Iskierek? – Głos Lynnei wypełnił dziecięcy

zachwyt. Na widok wyrazu jej oczu Sebastian stłumił jęk. Trudno. Będzie musiał jakoś przywyknąć do życia z pierzastym zawalidrogą. – Będziesz je mogła obejrzeć, gdy przyjdziecie na kolację. – Jack uniósł dwa palce w salucie, po czym odwrócił się i zniknął wśród drzew. – Tego właśnie chciałam – powiedziała cicho Lynnea, patrząc na oświetloną słońcem trawę za domkiem. – Dla ciebie. Dla siebie. Dla nas. A ty jesteś wszystkim, czego ja chciałem. Nawet w tych latach, kiedy nie wiedziałem, czego tak naprawdę szukam, na co czekam. Sebastian musnął wargami jej usta. Potem przekręcił klucz w zamku i otworzył szeroko drzwi. – Witaj w domu, Lynneo. Uśmiechnęła się. – Witaj w domu, Sebastianie. Podniósł z ziemi koszyk i ramię w ramię przekroczyli próg.